Karolina Wilczynska - Zaplatana milosc - 01 - Stacja Jagodno

o wszystko to tylko mydlenie ludziom oczu! – mężczyzna siedzący w trzecim rzędzie nawet nie podniósł się z krzesła. Siedział rozparty, w przybrudzonej czapce z daszkiem, a jego złośliwy uśmieszek wyraźnie zwiastował nadchodzące kłopoty. Tamara poczuła, że napina mięśnie. No, dawaj, człowieku – pomyślała. – Co też ci nie odpowiada? Była przekonana, że przygotowała się solidnie do tego spotkania i żadne pytanie jej nie zaskoczy. – Pani nam tutaj opowiada jakieś pierdoły o pomocy rodzinie, o wartościach i co tam jeszcze… – mężczyzna przesunął daszek czapki na tył głowy, jakby szykował się do ataku. – A sama pani o swoją rodzinę nie dba. O co mu chodzi? O czym on mówi? – Tamara była kompletnie zbita z tropu. Za to pozostali uczestnicy spotkania wyraźnie się ożywili. Po sali przeszedł szmer, ludzie patrzyli to na kobietę, to na swojego sąsiada, najwyraźniej ciekawi dalszego ciągu. Tymczasem mężczyzna, zadowolony z zainteresowania, jakie wzbudził, mówił dalej: – Ja dobrze panią pamiętam, jak tu przyjeżdżała z matką. Wiadomo, jak dzieciaka na lato podrzucić, to wtedy rodzina na wsi dobra. Ale jak pomóc by trzeba, to już się o starej zapomni – rozejrzał się po twarzach zebranych i widząc potakujące głowy, kontynuował jeszcze śmielej. – Teraz z miasta przyjechała, żeby swoje interesy tu robić, bo pieniądze pewnie czuje. A nie wiadomo, czy Marciszowa opał na zimę ma za co kupić. Wstyd! Kim jest Marciszowa? Co ja mam z nią wspólnego – Tamara starała się zachować kamienną twarz, ale czuła, że ogarnia ją panika. Widziała wściekłość na twarzy kandydata na wójta i drwiące spojrzenia mieszkańców wsi. Musiała ratować sytuację. – Proszę pana – zaczęła powoli, żeby opanować drżenie głosu. – Tematem naszego spotkania jest program działania pana Kamińskiego, a nie moje życie rodzinne. Czy ktoś z państwa ma jakieś pytania do kandydata? Odpowiedzią, jakże wymowną, była cisza. Ciężka i połączona z pełnymi potępienia spojrzeniami. Prawda była taka, że to spotkanie okazało się klęską. Katastrofą, która będzie miała wpływ na całe wybory, a co za tym idzie – na jej pracę i życie. A najgorsze było to, że nie miała pojęcia, co tak naprawdę się stało, o co chodzi i co jej zarzucają. – O co tu pytać? – jedna z kobiet wstała ostentacyjnie, głośno odsuwając krzesło. – Jak tu widać, że od początku do końca same kłamstwa wygadują. Ja tam idę do domu. Wolę serial pooglądać. Szuranie krzeseł było sygnałem, że pozostali byli tego samego zdania. Tamara stała na środku sali i patrzyła, jak miejsca pustoszeją. Starała się do końca zachować profesjonalnie i powstrzymać łzy. – No to pięknie mnie pani urządziła! – Kacper Kamiński, kandydat na wójta gminy Jagodno, nawet nie

T

starał się ukryć wściekłości. – Teraz to już przegrałem z kretesem! A pani szef twierdził, że daje najlepszego pracownika. Pięknie, nie ma co! Wyszedł. Trzask zamykanych drzwi wyrwał ją z letargu, w którym tkwiła od kilku minut. Rozejrzała się po szkolnej klasie, w której odbywało się spotkanie przedwyborcze. Pusto. Nie miała tu już nic do roboty. Schrzaniła wszystko. Z rezygnacją zaczęła składać stojak z uśmiechniętym zdjęciem Kamińskiego. Sprawca jej porażki czekał do końca. Napawał się najwyraźniej swoim zwycięstwem. Daszek czapki wrócił już na swoje miejsce. Mężczyzna stał tuż przy drzwiach, z założonymi na piersi rękami i przyglądał się, jak kobieta zbiera ulotki i pakuje je do kartonowego pudełka. – Jakby pani chciała wiedzieć, to Marciszowa mieszka na końcu Borowej. Będzie ze dwa kilometry stąd. Ostatni dom, pod lasem. Udawała, że go nie słyszy. – Pozdrowienia od Poznańskiego – zabrzmiało jeszcze za jej plecami i powiew powietrza od drzwi dał jej sygnał, że została całkiem sama. A więc to sprawka obecnego wójta! Trzeba przyznać, że się postarał. I co ciekawe – wiedział o niej coś, o czym sama nie miała pojęcia. Starając się zachować spokój, zebrała resztę rzeczy i wyszła żegnana beznamiętnymi spojrzeniami wielkich polskich poetów, których portrety w wątpliwy sposób zdobiły ściany szkolnych korytarzy. I co teraz? Kamiński z pewnością już dzwonił do szefa. Mogła sobie bez trudu wyobrazić, jak wyglądała ta rozmowa. Znała obu mężczyzn, szczególnie Marka, szefa agencji reklamowej, w której pracowała od dwóch lat. Impulsywny, pewny siebie, nieprzebierający w słowach. Traktował pracowników jak swoją własność, wymagał posłuszeństwa i dyspozycyjności, ale kiedy wszystko szło dobrze, miał gest i potrafił rzucić nawet sporą premię. Za to kiedy coś było nie po jego myśli – lepiej nie mówić. Wrzaski Marka nie raz słychać było w najdalszym zakątku biura. Już niejeden nie wytrzymał psychicznie i pakował w pośpiechu swoje rzeczy. Z nią było inaczej. Znała Marka jeszcze z podstawówki, ale po skończeniu szkoły kontakt się urwał. Spotkali się przypadkiem, na ulicy. Obydwoje mieli akurat czas, więc poszli na kawę. Podczas zwyczajowych opowieści pod hasłem „co u ciebie?” powiedziała, że aktualnie haruje w korporacji za psie pieniądze i kursuje między firmą a domem, starając się panować nad wychowaniem córki. Marek okazał duże zainteresowanie jej sytuacją i z miejsca zaproponował pracę u siebie. Za prawie dwa razy więcej niż zarabiała dotychczas. Nic dziwnego, że dała się nabrać. Zobaczyła w myślach Marysię na wymarzonym obozie tanecznym, nową pralkę, bo stara, pamiętająca jeszcze dzieciństwo córki, już ciągnęła resztkami sił. I pomyślała, że już nigdy więcej nie będzie oglądać twarzy znienawidzonego prezesa, który przechadzał się po korytarzach pionu marketingu i mówił, niby to do siebie: – Darmozjady. Tylko wydają moje pieniądze i nic z tego nie ma. Zgodziła się na propozycję Marka, wierząc, że to szczęśliwe zrządzenie losu postawiło go na środku kieleckiego deptaka, a później skłoniło ją do przejścia zupełnie inną trasą niż chodziła zazwyczaj. Jednak wspólne dzieciństwo łączy na całe życie – myślała naiwnie. Szybko zrozumiała, że kolega z młodości wcale nie był tak bezinteresowny. Myślał i działał jak rasowy przedsiębiorca. Nie widział w niej koleżanki, ale pracownicę, która da z siebie wszystko i nie odejdzie po kolejnej awanturze. Status samotnej matki był gwarancją jej oddania i gotowości do poświęceń. Marek wiedział to od razu, ona zrozumiała jego prawdziwą motywację dopiero po kilku

miesiącach, kiedy na jej pierwszy protest przeciwko pracy od rana do wieczora usłyszała: – Zastanów się. Ja cię siłą nie trzymam. Jak pójdziesz na bezrobocie, to będziesz miała dużo czasu dla córki, ale nie wiem, co jej dasz wtedy na obiad. Zastanowiła się. I przyznała mu rację. W Kielcach nie było zbyt wielu ofert pracy dla kobiet po trzydziestce. Nie chciała, żeby Marysia musiała rezygnować z lekcji tańca, dodatkowego angielskiego czy szkolnej wycieczki. Poza tym Marek dobrze wiedział, jak ją ostatecznie przekonać. Kilka dni później dostała sporą premię za pozyskanie nowego klienta. Zabrała córkę na zakupy, zjadły obiad w restauracji i wyrzuty sumienia zostały zepchnięte gdzieś w głąb jej świadomości. I co teraz? – zastanawiała się. Jechała w stronę Kielc. Zamiast niedawno wyremontowanej „siódemki” wybrała drogę przez las. Co prawda mniej komfortową, pełną zakrętów, ale przy tak pięknej pogodzie nie było to problemem. Jadąc tędy, miała za to okazję podziwiać uroki przyrody w jesiennej odsłonie. Zachodzące słońce rzucało łagodne światło, promienie przeciskały się pomiędzy liśćmi, tworząc na asfalcie świetlistą mozaikę. Mijane drzewa zdawały się obracać, jakby prezentując najpiękniejsze i niepowtarzalne sukienki, mieniące się odcieniami żółci, pomarańczu i czerwieni. Takie kreacje trafiały im się tylko o tej porze roku, więc szeleściły liśćmi, starając się przykuć uwagę ludzi. Jednak przemierzający leśne ścieżki grzybiarze zainteresowani byli raczej najniższą i najmroczniejszą częścią jesiennego lasu. Tam, gdzie z rzadka docierało światło, mogli znaleźć to, czego szukali – brązowe prawdziwki, żółte kurki, kozaki o nakrapianych nóżkach. Nie patrzyli w górę, nie zwracali uwagi na ten cudowny pokaz piękna przyrody, który rozgrywał się tuż przed końcem jesiennego dnia, przy wtórze ptasich treli. Rozczarowane brakiem zainteresowania brzozy drżały w swoich białych sukienkach, płacząc deszczem drobnych żółtych listków. Tamara także zadrżała. Poczuła, że ma ochotę się zatrzymać, przytulić do jednej z brzóz i zapłakać razem z nią. W tym samym momencie z przydrożnych krzaków wyszedł wprost na drogę jakiś zamyślony zbieracz leśnego runa. Kobieta nacisnęła hamulec i z całej siły przydusiła klakson. Człowiek odskoczył na pobocze. Skoncentruj się, Sokołowska! – nakazała sobie w myślach Tamara. – Poezje ci w głowie i tańczące drzewa, a może jutro będziesz się rejestrować w Urzędzie Pracy. Myśl lepiej o tym, jak się wytłumaczyć z tej porażki. Przytulanie do brzozy na pewno ci nie pomoże. Nie rozglądając się już na boki, dojechała do granic miasta. Minęła szary kolos – kompleks więzienny, przejechała wzdłuż szeregu hurtowni i składów budowlanych i wjechała na parking supermarketu budowlano-ogrodniczego. Nie miała w planach żadnych zakupów. Po prostu tuż przy wejściu sprzedawali pyszne ciasteczka. Marysia je uwielbiała, szczególnie te z nadzieniem jagodowym. Przywiezie córce trochę słodkości, niech przynajmniej ona ma dzisiaj jakąś przyjemność. Skojarzenie z próbą przekupstwa i uzyskaniem wybaczenia za kolejną popołudniową nieobecność zagościło w głowie Tamary tylko na ułamek sekundy. W spychaniu niewygodnych myśli na dno świadomości nabierała coraz większej wprawy. Po kilku minutach znowu wsiadła do samochodu. Wrzuciła papierową torebkę z ciasteczkami na tylne siedzenie i przekręciła kluczyk w stacyjce. Za kwadrans będę w domu – pomyślała, wrzucając wsteczny. – Niech ten dzień już się skończy. Marysia wyraziła umiarkowaną radość z ciasteczek. Cóż, taki wiek – pomyślała Tamara. – Wszystko się nie podoba, a cieszyć się nie wypada. Trzeba przeczekać.

Zjadła z córką kolację, chwilę porozmawiały, chociaż nastolatka nie była specjalnie rozmowna. – A jak w szkole? W porządku? – Jak to w szkole, normalnie. – I rzeczywiście macie lekcje po angielsku? – Nie wszystkie, ale mamy. – Dajesz radę? – Staram się – Marysia wzruszyła ramionami. – Ale sama nie wiem… – Początki zawsze są trudne. Z czasem będzie łatwiej – próbowała pocieszyć córkę. – Ja też, kiedy zaczynałam pracę… – Dobra, wiem. Pójdę się pouczyć – przerwała dziewczyna. Tamara nie zatrzymywała córki. Niech się uczy. Kiedy Marysia po jej paru sugestiach zdecydowała się zdawać do klasy z międzynarodową maturą, Tamara była dumna z dojrzałości dziewczyny. W Kielcach utworzono tylko jedną taką klasę i żeby się do niej dostać, trzeba było nie tylko mieć dobre wyniki z egzaminów gimnazjalnych, ale jeszcze dodatkowo zdać test z języka angielskiego. Córka pokazała, że jest ambitna i potrafi wytrwale dążyć do celu. Jeżeli wszystko pójdzie pomyślnie, międzynarodowa matura otworzy jej drzwi uczelni na całym świecie. Marysię czekała teraz wytężona nauka. Tamara wierzyła jednak, że dzięki temu jej dziecku będzie się dobrze żyło. Może w przyszłości uniknie wybuchów złości szefa i całodziennej pracy… Kobieta postawiła kubek z herbatą na szklanym stoliku, a sama z ulgą usiadła na kanapie. Wreszcie miała chwilę spokoju, upragnionego odpoczynku po ciężkim dniu. W pierwszej chwili pomyślała, że ma ochotę na jakiś niewymagający wysiłku umysłowego film. Po prostu pogapić się w ekran, może pośmiać z perypetii bohaterów, wiedząc, że i tak czeka ich szczęśliwe zakończenie. Nie to, co w prawdziwym życiu. Myśli kobiety powróciły do popołudniowych wydarzeń. Już wiedziała, że z relaksu nici. Żołądek skurczył się na samą myśl o jutrzejszym spotkaniu z Markiem. Po raz kolejny analizowała swoje postępowanie. Czy popełniła jakiś błąd? Przecież była przygotowana najlepiej jak się dało. Wypytała Kamińskiego o wszystko, co mogło mieć znaczenie i co mogli próbować wykorzystać przeciwko niemu konkurenci. Nawet dziwił się czasami, po co jej takie informacje. Wiedziała o nim dużo. Znała nawet kilka grzeszków, które bez kłopotu mogła w dyskusji zmienić w zalety. Naprawdę się przygotowała. I sądziła, że przewidziała wszystko. A jednak się myliła. Słabym ogniwem okazała się ona sama – szefowa kampanii wyborczej. Tak szumnie nazwał jej stanowisko Marek, chociaż taki sztab, jakie wybory – była w nim sama i tylko od czasu do czasu pomagał jej któryś z grafików albo kilku wolontariuszy z młodzieżówki partii, którą reprezentował Kamiński. Marek nie chciał zatrudnić dodatkowej osoby, twierdził, że nie ma takiej potrzeby. Rzeczywiście. Przecież jedyną znaną mu potrzebą była chęć zatrzymania jak największej kwoty płaconej przez klienta dla siebie. Do tej pory Tamara miała nadzieję przynajmniej na dobrą premię, ale w obecnej sytuacji czuła, że będzie się cieszyła, jeżeli zachowa posadę. Szlag by to trafił! A wszystko przez jakiegoś chłopa i starą Marciszową. Kto to w ogóle jest, ta Marciszowa? – kobieta wstała i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. Trzy kroki do okna, trzy do drzwi. To zawsze pomagało jej zebrać myśli. – A może to od początku do końca prowokacja? Wyssane z palca bzdury, których przecież nikt nie będzie w stanie sprawdzić. – Trzy kroki, zwrot, trzy kroki – właśnie! Musi przede wszystkim dowiedzieć się, czy to wszystko jest prawdą. Bo jeżeli nie, to powie Markowi, że mają do czynienia z chwytem poniżej pasa, najczarniejszym PR-em, politycznym gównem. I jakoś się z tego wyłga. Tamara poczuła przypływ energii. Tak, to na pewno kłamstwo na potrzeby kampanii. Jest jeden sposób, żeby to sprawdzić.

Bez wahania sięgnęła po leżącą na fotelu torebkę, wyciągnęła z niej telefon i wybrała numer. Każdy sygnał zdawał się trwać nieskończenie długo. – Słucham? Nareszcie! – Cześć, mamo! Mam pytanie. – Dobry wieczór. Akurat teraz? To ważne? Stało się coś? – w głosie matki usłyszała ledwie wyczuwalną nutkę zniecierpliwienia. Zerknęła na zegarek – oczywiście, zapomniała, że akurat zaczął się kolejny odcinek serialu o lekarzach z Leśnej Góry. Postanowiła jednak nie odpuszczać. – Czy my mamy jakąś rodzinę w okolicach Jagodna? W słuchawce zapanowała cisza. – Halo, mamo, jesteś tam? – Tak, jestem. – Słyszałaś, o co pytałam? Czy mamy rodzinę we wsi Borowa? Gmina Jagodno. – Nie przypominam sobie – głos matki był stanowczy, a odpowiedź tak krótka i jednoznaczna, jakby miała uciąć dyskusję. Najwyraźniej w Leśnej Górze trwała jakaś niezwykle ważna akcja ratunkowa lub lekarze mieli pacjenta z bardzo rzadką chorobą. – I nazwisko Marcisz nic ci nie mówi? – Tamara chciała mieć pewność. – Córko, nazwisko Mickiewicz wiele mi mówi, ale to jeszcze nie dowód, że jesteśmy rodziną. Logika matki zawsze ją porażała. Zastanawiała się często, czy matka mogła zrobić coś w życiu spontanicznie i bez namysłu, ale nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Trudno powiedzieć, czy to lata pracy na oddziale intensywnej terapii wykształciły w niej takie cechy, czy też była taka jeszcze, zanim wybrała zawód, ale faktem pozostawało, że Ewa Dobrosz była uosobieniem rozsądku, rozwagi i wyważonych decyzji. Skoro więc mówiła, że nie mają rodziny w Jagodnie, to można było być pewnym, że tak właśnie jest. – Dziękuję, mamo. Nie przeszkadzam ci dłużej. Powiedz tylko, jak się czujesz? – Dokładnie tak, jak można się czuć mając prawie siedemdziesiąt lat. Nie narzekam. – W takim razie zadzwonię jutro. Śpij dobrze, dobranoc. – Dobranoc – rozłączyła się, zanim jeszcze wybrzmiała ostatnia sylaba. Leśna Góra nie mogła czekać. Tamara wróciła na kanapę. Teraz już naprawdę powinna się zrelaksować. Nie dała ciała, nie zaniedbała niczego. Nawet Marek nie będzie mógł powiedzieć, że coś zawaliła. A Kamińskiemu się wytłumaczy w czym rzecz. Będzie dobrze. Musi być. – Marysiu! – krzyknęła w stronę pokoju córki. Miała ochotę podzielić się z kimś swoją radością. Jednak córka nie odpowiedziała. Pewnie ma słuchawki i nie słyszy – pomyślała kobieta. – Cóż, będę się cieszyć w samotności – westchnęła, bo maleńka szpileczka smutku ukłuła ją w okolicach serca. W takich chwilach brakowało jej kogoś, z kim mogłaby się podzielić emocjami. A może Dominik? – przemknęło Tamarze przez myśl. Kolega z pracy wyraźnie ją adorował. Zaczęło się od przelotnych spojrzeń i spotkań przy ekspresie do kawy. Raz niby to przypadkiem chwycił jej dłoń i przytrzymał dłużej niż było to konieczne. Na samo wspomnienie tamtej chwili przeszedł ją dreszcz. Kiedy jednak rozmawiali na tematy służbowe, atmosfera gęstniała i czasami trudno było im się dogadać. Poza tym Dominik miał opinię kobieciarza. Pewnie trenuje na mnie te swoje maślane oczka i tajemnicze półuśmiechy. A ja, głupia baba, robię sobie jakieś nadzieje. Nic na to jednak nie mogła poradzić, więc postanowiła nie psuć sobie nastroju i swoim zwyczajem zepchnęła te bezproduktywne rozmyślania na dalszy plan. Postanowiła zrezygnować z telewizji, bo jeszcze trafi na jakąś komedię romantyczną i zgłupieje do reszty. Wybrała długi prysznic i lekturę niedawno zakupionego kryminału. Przynajmniej nie będzie miłości aż po grób, tylko ewentualnie

sam grób. Może nawet kilka. To lepiej zahartuje ją przed jutrzejszą konfrontacją z Markiem, niż rozmyślania o Dominiku. Nigdzie się nie spieszyła, pogoda dopisywała, więc krok za krokiem przemierzała Aleję Sław. Mijała kolejne postumenty z popiersiami znanych artystów, starając się nie patrzeć w ich zimne, kamienne oczy. I bez tego była przygnębiona. Przez cały dzień znosiła spojrzenia żywe, ale czuła, że były równie zimne i nieprzyjazne, co wzrok mijanych rzeźb. Nowa szkoła miała być cudowna. Matka wprost rozpływała się w zachwytach i była dumna z wyboru córki. Już widziała ją na Oxfordzie, tak przynajmniej wydawało się Marysi. Tyle że ona sama miała coraz większe wątpliwości. Co z tego, że w swoim rejonowym gimnazjum była najlepsza? Świadectwa z paskiem, nagrody, pochwały – to standard, do którego przywykła. Wierzyła w słowa nauczycieli, że jest mądra, zdolna i z pewnością wszędzie sobie poradzi. Jednak od miesiąca Marysia coraz bardziej wątpiła w prawdziwość tamtych słów. Wyglądało na to, że ją okłamywali. Wcale nie była taka mądra i zdolna. Miała wrażenie, że w jej nowej klasie wszyscy byli lepsi, bardziej błyskotliwi. Na przykład Marcin – mieszkał z rodzicami w Irlandii przez 5 lat. Po angielsku mówił tak dobrze, jak po polsku, więc język nie stanowił dla niego żadnego problemu. Albo Kaśka – jeździła co roku na obozy językowe do Londynu. A Bartek miał chyba komputer w głowie, bo znał odpowiedź na każde pytanie. Gdzie mi do nich – myślała Marysia. – Ja wszystko muszę wykuć, uczę się i uczę, a w głowie mi zostaje połowa. I jeszcze ten angielski – niby chodziłam na kursy, ale tam nie uczyli słówek z biologii czy nazw pierwiastków. To wszystko po polsku jest trudne, a już po angielsku to nie do ogarnięcia. Przysiadła na ławeczce przy placu zabaw. Patrzyła na dzieci beztrosko wspinające się po drabinkach. Zazdrościła im. Przymknęła oczy i pozwoliła ciepłym promieniom wrześniowego słońca ogrzewać twarz. Wiedziała, że powinna wracać do domu i zacząć naukę, ale dzisiaj jakoś nie mogła się do tego zmusić. Zresztą i tak nikt jej nie sprawdzi. Matka była w pracy, pewnie wróci jak zawsze, wieczorem. – Ej, Maryśka, co tu tak sama siedzisz? Od razu poznała ten głos. To Justyna, koleżanka z klasy. – Nie wiem. Jakoś tak. Pogoda ładna… – próbowała się tłumaczyć, jednocześnie przeklinając w myślach samą siebie. Dlaczego nie umiem odpowiedzieć jakoś dowcipnie, jak inne dziewczyny – myślała. Na szczęście Justyna chyba nie zwróciła uwagi na jej nierozgarniętą odpowiedź. – Nawet posiedziałabym z tobą, ale spieszę się na busa. Idziesz czy zostajesz? – Idę. Jak chcesz, to mogę cię odprowadzić. – No to ruchy, bo bus nie będzie czekał – roześmiała się koleżanka. Ruszyły szybkim krokiem. Co prawda dworzec busów nie był Marysi po drodze, ale w towarzyszeniu Justynie dostrzegła szansę na zawarcie bliższej znajomości z dziewczyną. Poza tym tak dużo czasu spędzała sama, że cieszyła ją sama obecność kogoś innego. Na szczęście nie musiała prawie nic mówić, bo Justyna paplała bez przerwy. Opowiadała o domu swoich rodziców, którzy postanowili, zgodnie z modą, wyprowadzić się z miasta. Dziewczynę wcale to nie cieszyło. – Dostać się z tej wsi dokądkolwiek to istny horror! Żebyś wiedziała, jak w tych busach śmierdzi. Te wieśniaki chyba nie wiedzą co to dezodorant. Mówię ci, szok! Już powiedziałam ojcu, że muszę mieć samochód. Obiecał, że jak skończę pierwszą klasę, to mi kupi. No raczej innego wyjścia nie ma, nie?

Marysia potakiwała, zastanawiając się, co powiedziałaby jej matka, gdyby zaproponowała jej kupno samochodu. Kim też są rodzice Justyny, skoro mogą sobie pozwolić na auto dla córki? Może gdyby matka nie rozwiodła się z ojcem, to też mieliby dom pod miastem, a ona byłaby tak pewna siebie jak Justyna? A tak to mam obiady w stołówce „Piłsudskiego” i wakacje nad Bałtykiem – pomyślała rozżalona. – Z czym do ludzi? – próbowała śmiać się razem z koleżanką, ale wcale nie było jej wesoło. Nie dosyć, że czuła się głupia, to teraz jeszcze poczuła się biedna. Niezły kanał! Kiedy Justyna znikła we wnętrzu busa, Marysia ruszyła w stronę domu. Ulica Sienkiewicza – główny deptak i centrum miasta – pełna była spieszących się ludzi. Dziewczyna także przyspieszyła. Po pierwsze dlatego, że zaczynało robić się chłodniej, a po drugie jutro miała sprawdzian z matematyki, a nie był to jej najulubieńszy przedmiot. Zresztą nie polubiła też nauczycielki i wydawało jej się, że młoda matematyczka także nie darzy jej sympatią. Pewnie wolała Bartka, co zresztą wcale Marysi nie dziwiło. Chłopak był nie tylko inteligentny, ale i naprawdę ładny. Taki, o którym mówiło się „niezłe ciacho” – blondyn, wysoki, dobrze zbudowany, a gdy się uśmiechał, to dziewczynom uginały się kolana. Marysi też się uginały, chociaż jeszcze nigdy do niej się nie uśmiechnął. I pewnie się nie uśmiechnie – pomyślała gorzko. – Bo po co? Zerknęła z zazdrością na mijającą ją parę. Dziewczyna przytulała się do chłopaka, on obejmował ją ramieniem. Oboje uśmiechnięci, zadowoleni. Odwróciła wzrok, bo poczuła się tak, jakby bezprawnie podglądała czyjeś szczęście. Skoncentrowała się na oglądaniu wystaw, chociaż od jakiegoś czasu wzdłuż deptaku więcej było banków i salonów telefonii komórkowej niż sklepów. Szybko doszła do Silnicy i skręciła. Jeszcze kwadrans spaceru wzdłuż rzeki i będzie w domu. Zamyślona, nie zauważyła, że zamiast po chodniku, idzie środkiem ścieżki rowerowej. Dopiero dźwięk dzwonka i okrzyk: – A po ulicy też środkiem chodzisz? Wyjdź na Warszawską i spaceruj! – wyrwał ją z zamyślenia. Naprawdę jestem beznadziejna – stwierdziła. – Zachowuję się jak głupia krowa. Zapragnęła jak najszybciej znaleźć się w domu. Tam będzie bezpieczna. Zamknie się w pokoju, założy słuchawki i włączy komputer. Stanie się nieznaną nikomu Amelią. A na forum będzie czekał na nią Kamil – jedyny człowiek, który wiedział o niej wszystko. No, prawie wszystko. W każdym razie więcej niż jej szkolni koledzy. I więcej niż matka. Dzisiaj jakoś szczególnie potrzebowała Kamila. Musiała się komuś wygadać. – Mogłabyś tak nie stukać tym ołówkiem? Niektórzy próbują pracować – Marzena najwyraźniej nie była w dobrym nastroju. Nikt nie był. Trudno o dobrą atmosferę w firmie, jeżeli jej szef pojawia się nieoczekiwanie przed ósmą i punktualnie zabiera z sekretariatu listę obecności. A później każdy, kto spóźnił się choćby minutę (czyli prawie wszyscy, no bo kto przychodziłby na ósmą, skoro szefa nie ma co najmniej do dziewiątej trzydzieści, a korki są zawsze i budzik nie dzwoni o nastawionej godzinie, dzieci trzeba przecież odwieźć do szkoły, a tak w ogóle to nikomu się rano nic nie chce), musi osobiście podpisać się w jego gabinecie. – Tobie się udało, bo ty chyba spać nie możesz – Marzena najwyraźniej znalazła już osobę, na którą przeleje swoje żale. Przez prawie kwadrans wysłuchiwała o swoich mniej lub bardziej zgodnych z rzeczywistością wadach, bez mrugnięcia okiem przytaknęła, gdy szef zapytał, czy wie, jak duże jest w tym mieście bezrobocie. Miała naprawdę dość i gdyby nie kredyt na mieszkanie, już byłaby daleko stąd. Jednak dług w banku zaciągnęła. Sam się nie spłaci, o czym wiedziała i ona, i szef, więc siedziała

przed monitorem, próbując opanować kłębiącą się w niej złość. Tamara nawet nie podejmowała dyskusji z koleżanką. Siedziały w jednym pokoju od prawie dwóch lat i naprawdę się lubiły. Dobrze wiedziała, skąd wzięło się rozdrażnienie Marzeny i rozumiała ją doskonale. Dziewczyna była zdolną graficzką, miała smykałkę do copywritingu, ale w Agencji „Marex” nie wykorzystywała nawet połowy swojego potencjału. Dorabiała jako freelancerka, robiąc projekty dla wielu dużych ogólnopolskich agencji, ale takie fuchy dawały tylko dobre zastrzyki energii, nie mogły jednak być jedynym źródłem utrzymania. Energiczna singielka trzymała się więc stałego zatrudnienia, zgrzytając zębami. Niby była wolna, mogła przeprowadzić się choćby do stolicy, ale w Kielcach mieszkali jej rodzice, w dość już podeszłym wieku, i Marzena nie mogła ich zostawić. Nie chciała też zdradzić szefowi, że pracuje dla kogoś innego, bo z miejsca dostałaby wypowiedzenie. Jej sekret znała tylko Tamara. – Jeżeli jeszcze raz stukniesz tym ołówkiem, to chyba ja ciebie stuknę – Marzena po raz kolejny wypuściła z siebie nagromadzoną frustrację. – A ty co? Masz dzisiaj urodziny, że ci szef darował kazanie? Tamara nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc tylko wzruszyła ramionami. Na wszelki wypadek odłożyła ołówek do plastikowego kubeczka z przyborami do pisania. Nie chciała prowokować kolejnych wybuchów złości. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że raz po raz stukała w blat biurka. I też niewiele jej brakowało, żeby wybuchnąć. Ominęło ją poranne spotkanie w gabinecie, ale to czysty przypadek. Po prostu zawsze była w pracy kilka minut przed ósmą. Zresztą wszędzie była wcześniej. Nie znosiła się spóźniać i nie lubiła, gdy robili to inni. Punktualności nauczyła ją matka, która uważała, że dotrzymywanie umówionych terminów to wyraz obowiązkowości i szacunku dla innych. Pewnie dlatego Tamara zazwyczaj czekała na wszystkich. Dzisiaj również zastygła w oczekiwaniu. Nie miała złudzeń – czeka ją rozmowa z Markiem i punktualne przyjście do pracy tylko odwlekło tę konfrontację w czasie. Natomiast fakt, że tego dnia obrywali wszyscy, był sygnałem zwiastującym zły humor właściciela agencji. W sumie powinna się cieszyć, że przynajmniej część jego wściekłości wzięli na siebie inni, bo gdyby to wszystko skierował przeciwko niej, to byłoby naprawdę kiepsko. Nawet nie próbowała zabrać się do jakiejkolwiek pracy. I tak nie dałaby rady na niczym się skoncentrować. Przez uchylone drzwi rejestrowała tylko kolejne osoby wychodzące i wchodzące do gabinetu Marka, licząc w myślach, ilu jeszcze zostało. I zastanawiała się, kiedy przyjdzie jej kolej. Zostawił ją sobie na deser? Nakręca się jeszcze bardziej poprzednimi rozmowami? Czuła, że ma napięty każdy mięsień. Jeżeli to potrwa jeszcze dłużej – pomyślała – to chyba oszaleję! Niech już mnie wezwie i wywali albo co tam ma w planach. Chyba ktoś w górze wysłuchał jej prośby, bo w drzwiach pojawiła się głowa Andżeli – sekretarki szefa, zwanej przez pracowników Sexy Doll. Nikt co prawda nie miał dowodów, ale wszyscy podejrzewali, że szefa łączy z sekretarką coś więcej niż praca. Trudno było bowiem znaleźć w tej dziewczynie jakąkolwiek zaletę związaną z intelektem. Umiała co prawda odebrać e-maile i łączyć rozmowy, ale to chyba były już wyżyny jej umiejętności. Za to posiadała wiele innych cech, które Marek najwyraźniej cenił bardziej niż wiedzę i umiejętności – miała długie platynowe włosy, uwielbiała dekolty, krótkie spódnice i szpilki oraz czerwoną szminkę. I uwielbiała też szefa – bezgranicznie i bezkrytycznie. Gdy tylko go widziała, w oczach otoczonych firanką sztucznych rzęs pojawiał się wyraz psiej wierności i gotowości na wszystko, czego pan i władca zażąda. Pracownicy starali się nie wchodzić jej w drogę, ale też i mówić w jej obecności jak najmniej. Już nie raz przekonali się, że może nie rozumie tego, co słyszy, za to ma chyba wbudowaną funkcję nagrywania i odtwarzania rozmów w gabinecie szefa. Tak przynajmniej orzekli handlowcy.

– Tamarko, pan Marek cię prosi – Sexy Doll zawsze używała zdrobnień, taka była słodka i niewinna. A o szefie mówiła „pan”, chociaż, o czym wszyscy wiedzieli, była z nim po imieniu. Tamara wstała i wytarła spocone dłonie o spodnie. Wzięła głęboki wdech i skierowała się do drzwi. – To i ciebie jednak dosięgły jego macki. Trzymaj się! – usłyszała za plecami współczujący szept Marzeny. Za to właśnie ją lubiła – zawsze mogła liczyć na wsparcie koleżanki. – Usiądź – Marek bez uśmiechu wskazał jej miejsce przy stoliku dla gości. Spełniła jego polecenie bez słowa, chociaż zdziwiło ją. Zazwyczaj usadzał pracowników na krześle naprzeciwko masywnego biurka z lśniącą politurą, na którego blacie nie było nic oprócz zamkniętego laptopa. Usiadła i czekała. Szef nie ruszył się ze swojego fotela, nie powiedział też ani słowa. Milczenie było ciężkie jak ołów. Tamara siedziała sztywno, czuła, że zaciska szczęki. Czekała. Na co? Nie miała pojęcia. Nie mogła zebrać myśli, znaleźć przyczyny tej dziwnej sytuacji. Na szczęście cichutkie pukanie do drzwi przerwało nieznośną ciszę. – Panie Marku, przyszedł pan Kamiński – Andżela wsunęła blond główkę przez szparę w drzwiach. – Poprosić czy ma poczekać? – Poproś. Drzwi otworzyły się szerzej i do gabinetu pewnym krokiem wszedł kandydat na wójta. – Zrobić panu herbatki albo kawki? – Andżela rozciągnęła usta w karminowym uśmiechu. – Dziękuję, zaraz wychodzę – Kamiński nawet nie spojrzał na Sexy Doll. Bez zaproszenia rozsiadł się na skórzanej kanapie naprzeciwko Tamary, która już zrozumiała, dlaczego musiała tak długo czekać. Potencjalny wójt sypie kasą, więc stawia warunki. Najwyraźniej powiedział, o której przyjdzie i Marek musiał się dostosować. Teraz właściciel agencji pospiesznie dołączył do zebranych przy szklanym stoliku. – Tamaro, chyba wiesz, czego będzie dotyczyła rozmowa? – Domyślam się. Kamiński nie wytrzymał. Chyba cierpliwość nie była jego najmocniejszą stroną. – Pani zrujnowała swoją niekompetencją całą moją kampanię! Czy pani wie, ile mnie to wszystko do tej pory kosztowało? Teraz wszystko psu na budę. Bo się specjalistce od public relations nie chciało sprawdzić, gdzie ma rodzinę! – Panie Kacprze, niech się pan uspokoi, bardzo proszę – Marek starał się uspokoić mężczyznę. – Tamara na pewno zaraz nam powie, jak to się mogło stać. I mam nadzieję – tu zwrócił się do pracownicy – że będzie to przekonujące wyjaśnienie. Chociaż wewnątrz była zupełnie roztrzęsiona, to lata marketingowej pracy i starć z klientami oraz szefami nauczyły ją panować nad stresem. Muszę dać radę – pomyślała. – Muszę wygrać to starcie. Dla Marysi – zawsze w trudnych chwilach myślała o córce. Samo wspomnienie imienia dziecka dodawało jej sił. – Będę spokojna i profesjonalna. Emocje później. Oblizała wargi koniuszkiem języka. Starając się przywołać na twarz lekki, uspokajający uśmiech, powiedziała to, co ułożyła sobie w głowie poprzedniego wieczora: – Otóż myli się pan – spojrzała Kamińskiemu prosto w oczy. – Chciało mi się sprawdzić wszystko i to bardzo dokładnie. Nie mam żadnej rodziny w gminie Jagodno, nie znam żadnej Marciszowej i nigdy w życiu nie byłam w Borowej. To wszystko prowokacja przygotowana przez pańskiego kontrkandydata. Co do tego też mam pewność, bo człowiek, który to wszystko powiedział, przekazał mi również

pozdrowienia od Poznańskiego. Widziała zaskoczenie na twarzy klienta. Marek odetchnął z ulgą i spojrzał na nią z uznaniem. Chyba dobrze to rozegrała. – Tak, to bardzo prawdopodobne – szef postanowił kuć żelazo póki gorące. – To częste zagranie w kampaniach wyborczych – powiedział to tak pewnie, jakby zorganizował ich tysiące. – Kiedy brakuje rzeczowych argumentów, stosuje się prowokację. Wie pan, ludzie niczego nie sprawdzają, wierzą w każdą sensację… Kamiński potarł ręką czoło. – Co w takim razie możemy zrobić? Czy coś się w ogóle da? Widzicie państwo jakąś szansę? – Oczywiście, że się da – pewność w głosie też miała wyćwiczoną. – Zrobimy wszystko, najlepiej jak potrafimy. Oczywiście, jeżeli zdecyduje się pan na dalszą współpracę. – Myślę, że tak… – Kamiński nadal wydawał się zbity z tropu. Marek, rasowy biznesmen, natychmiast to wykorzystał – Skoro tak, to myślę, że Tamara powinna natychmiast zabrać się do pracy. No, ruszaj – posłał jej wymowne spojrzenie. – A my tu z panem Kamińskim jeszcze porozmawiamy o szczegółach. Zrozumiała intencję szefa. Pożegnała mężczyzn skinieniem głowy. Zamykając drzwi, zobaczyła jeszcze, jak Marek sięga w kierunku barku w kształcie globusa. Jest dobrze – pomyślała i uśmiechnęła się. – Wypiją po szklaneczce whisky i Kamiński jeszcze dołoży do interesu, żeby ratować wizerunek. – I jak? – Andżela wbiła w nią pytające spojrzenie. Najwyraźniej czuła, że w gabinecie działo się coś ważnego, bo nerwowo przygryzała żelowy paznokieć pomalowany w tygrysi wzorek. – Wszystko w porządku. Szef, jak zawsze, uratował nam tyłki. Sexy Doll pożegnała ją słodkim uśmiechem. Tamara wiedziała, że powtórzy jej słowa Markowi. I dobrze. – Wygrałam – rzuciła w kierunku Marzeny, opadając na krzesło. Nie musiała nic więcej mówić. Za chwilę miała przed sobą kubek kawy. Wreszcie mogła rozluźnić szczęki. W przypadku szkoły Marysi powiedzenie „mieć do szkoły pod górkę” miało znaczenie także dosłowne. Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego mieściło się na wzgórzu i dojście do niego okupione było lekko przyspieszonym oddechem. Ten wysiłek mógł co prawda zrekompensować widok rezerwatu geologicznego „Kadzielnia”, który wraz z amfiteatrem wbudowanym w skalne ściany sąsiadował ze „Słowackim”. Podobnego zdania była część uczniów, bo tuż przed ósmą wielu z nich mijało ogromne drewniane drzwi szkoły i kierowało się w stronę trasy spacerowej. Tam, na ławeczkach lub za zieloną zasłoną krzewów wypalali porannego papierosa albo po prostu wymieniali kilka zdań na temat minionego popołudnia. Część z nich, na dźwięk dzwonka, z westchnieniem decydowała się na „matmę” czy „polak”, pozostali wybierali dalsze obcowanie z przyrodą, przynajmniej do czasu otwarcia galerii handlowych w centrum. Krótko mówiąc: zwyczajny szkolny poranek. Marysia niespiesznie pokonywała codzienną trasę. Nie miała powodów do pośpiechu, nikt na nią nie czekał, nie miała po co zaglądać na Kadzielnię. Zastanawiała się, co byłoby, gdyby poszła tam i po prostu podeszła do jakiejś grupy. Widziała, że kilka dziewczyn z jej klasy tak zrobiło. Teraz z dumą witały się na szkolnych korytarzach z nowymi znajomymi ze starszych klas. Ona jednak nie miała tyle śmiałości. Co miałabym powiedzieć? – myślała. – O coś zapytać? A gdyby mnie zapytali? Pewnie byłabym czerwona jak burak i jąkałabym się jak skończona idiotka.

Żeby już była piętnasta – marzyła, pokonując kolejne metry chodnika. – Dzisiaj piątek, więc przez dwa dni nie będę musiała tu przychodzić. O wagarach nawet nie pomyślała. Wychowawczyni już pierwszego dnia jasno powiedziała, że w klasie takiej jak ta, wyjątkowej i jedynej w mieście, nie ma miejsca na tego rodzaju wybryki. – Frekwencja jest bardzo ważna. Zaległości trudno nadrobić, nawet te jednodniowe. Dlatego proszę was, aby opuszczać jak najmniej godzin. Lekkie przeziębienie czy ból głowy, to nie powód, aby nie przyjść do szkoły. To zaszczyt być w klasie z międzynarodową maturą i wymagamy od naszych uczniów poważnego podejścia do zadań szkolnych – Marysia doskonale pamiętała te słowa i chociaż na pierwszy rzut oka wychowawczyni wydała jej się sympatyczna, to po tej przemowie poczuła, że więcej uczuć mają kamienne arkady przed wejściem do budynku. W głębi duszy podziwiała młodą nauczycielkę – elegancką, zadbaną kobietę z zawsze nienagannym makijażem i fryzurą, w której każdy włos znał swoje miejsce i nie śmiał nawet się poruszyć. Marysi zawsze wymykały się kosmyki, a grzywka rozwiewała się na wszystkie strony. Cóż, daleko mi do ideału – stwierdziła bardzo samokrytycznie. – Bardzo daleko. Nie to, co Wolska. Tak samo duży jak podziw dla wychowawczyni był w Marysi jakiś dziwny lęk przed nauczycielką. Za nic nie chciałaby się jej narazić. Wolska nie krzyczała, wystarczyło, że popatrzyła z wyrzutem. To spojrzenie paliło niczym ogień, Marysia wiedziała o tym, bo raz go doświadczyła. – Mario, czy naprawdę nie mogłaś lepiej opanować tego rozdziału? – nacisk na słowo „naprawdę” był niczym smagnięcie batem. Co miała powiedzieć? Że uczyła się do późnej nocy? Że przedmioty ścisłe to nie jej bajka? Że z równym skutkiem mogłaby uczyć się fizyki jak chińskiego? Żadna z tych odpowiedzi nie nadawała się dla Wolskiej, więc dziewczyna milczała. Ale przysięgła sobie, że zrobi wszystko, aby nigdy więcej nie poczuć TEGO spojrzenia. Czyli wagary nie wchodziły w grę. – Maryśka! Czekaj! Justyna wysiadała z najnowszego modelu toyoty i machała w kierunku koleżanki. Marysia zatrzymała się i poczekała aż dziewczyna do niej podejdzie. – Matka mnie podwiozła. Cud, że zdążyłyśmy. Ona zawsze potrzebuje pół dnia na wybranie bluzki – głośny śmiech Justyny sprawił, że wszyscy wokół spojrzeli na dziewczyny. – Nigdy więcej nie mów do mnie „Maryśka” – cała poranna frustracja zawarła się w tym jednym zdaniu. – Jezu, co cię ugryzło? To jak niby mam mówić? Przecież tak masz na imię, nie? – Justyna nie była chyba specjalnie wrażliwa na nastroje innych. Pociągnęła Marysię za rękaw. – Chodź, bo się spóźnimy i będzie gadanie. Niepotrzebnie tak wybuchłam – ganiła się w myślach Marysia. – Dobrze, że się nie obraziła. W sercu dziewczyny na chwilę zagościła nadzieja. Może z nową koleżanką przeżycie kolejnego dnia w szkole będzie łatwiejsze? Wbiegły do szatni i podeszły do boksu swojej klasy. – Cześć wszystkim! – Justyna lubiła być zauważana, więc głośno oznajmiła swoje przybycie. – Cześć, cześć – odpowiedziały głosy z różnych stron. Wszyscy tłoczyli się w niewielkiej metalowej klatce, chcąc przed dzwonkiem zmienić buty i powiesić kurtki. Justyna bez wahania wmieszała się w ten tłum, pochłonęła ją plątanina rąk i nóg. Nad boksem raz po raz rozbrzmiewał jej głośny śmiech. Marysia stała przed drzwiami szatni i czekała. Miała nadzieję, że dziś będzie inaczej, że Justyna ją zawoła, wciągnie do środka, że z jej pomocą stanie się wreszcie częścią tej klasy, jedną z wielu rąk, nóg i głów połączonych wspólnymi sprawami. Tak się jednak nie stało. Zmieniała buty, gdy wszyscy poszli już na górę. Iskierka nadziei w sercu Marysi zgasła.

– No dzisiaj to chyba został pobity rekord w opierniczaniu pracowników! – wyszły z budynku, więc Marzena mogła wreszcie dać upust prawdziwym emocjom. Tu nie sięgały odbiorniki słodkiej Andżeli. – Kiedyś nie wytrzymam, rzucę się na niego i przegryzę mu tętnicę. – Nie przegryziesz, dobrze wiesz. On też wie. I dlatego jest, jak jest – Tamara z ulgą przyjęła chłodne powietrze i lekki wiatr na policzkach. – Przecież to się do sądu pracy nadaje. Mobbing wprost książkowy – Marzena nakręcała się coraz bardziej. Taka już była – żywiołowa i impulsywna, więc wiele kosztowało ją trzymanie uczuć na wodzy przez dwanaście godzin na dobę. – Słuchaj, jak nie odreaguję, to dostanę kręćka! Może skoczymy na jakieś piwo? W końcu jest piątek, piąteczek, piątunio! – Marzena, chętnie, ale wiesz, że nie mogę. Muszę wracać. Marysia siedzi całe dnie sama… – To niech też gdzieś idzie, duża już jest – koleżanka puściła do Tamary oczko, ale jednocześnie pokiwała głową na znak, że wie, rozumie i nie ma pretensji. – Leć, leć. Ja wpadnę po drodze do „Czerwonego Fortepianu”, na pewno spotkam kogoś, kto nie odmówi wspólnego drinka. – W to nie wątpię – roześmiała się Tamara. Wiedziała, że Marzena ma wielu znajomych, a na brak męskiego zainteresowania też nie mogła narzekać. Popatrzyła z lekką nutką zazdrości na oddalającą się koleżankę. Kiedy ona gdzieś była? Lepiej nie myśleć… Podeszła do samochodu i zaczęła szukać w torebce kluczyków. – Pani coś zgubiła? Tamara aż podskoczyła. Tymczasem tuż za nią stał Dominik – dyrektor działu handlowego, szef trzech chłopaków, którzy zajmowali się znajdowaniem nowych klientów. Ten sam Dominik, który ostatnio coraz częściej zaprzątał jej myśli. Czego będzie próbować tym razem? Postanowiła obrać taktykę słabej kobietki: – Wystraszyłeś mnie! – Sorki, nie chciałem – uśmiechnął się uroczo. To potrafił świetnie i używał bez wahania jako argumentu, któremu ulegało wiele potencjalnych klientek. – W ramach zadośćuczynienia zapraszam cię na kolację. I z góry uprzedzam, że nie przyjmuję odmowy. – Nie czaruj, nie musisz. Nic się nie stało – Tamara nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Czyli nie bez powodu wykorzystywał każdy moment w pracy, by się do niej zbliżyć. – Kiedy ja zupełnie poważnie. Popatrzyła na niego i zawahała się. Drobny flirt jej nie przeszkadzał, ale propozycja randki? Nie miała wątpliwości, że tak trzeba nazwać zaproszenie na kolację. Nie mieli nic pilnego do obgadania, a nawet jeśli, wystarczyło to zrobić w pracy. I tak spędzają w niej całe dnie. Tamara poczuła lęk przed tym, co może oznaczać wspólny wieczór. – Dominik, dziękuję, doceniam i jest mi miło, ale muszę wracać do domu. – To wróć. Weź prysznic, zrób to, co tam kobiety robią przed wyjściem i podjadę po ciebie, powiedzmy, o dwudziestej. Dwie godziny chyba wystarczą? Już miała bardziej stanowczo odmówić, gdy przypomniała sobie Marzenę i jej radość na myśl o miłym wieczorze po tak ciężkim dniu. – Dwudziesta trzydzieści – sama nie wiedziała, jak te słowa wydostały się z jej ust. – Jasne, nie ma sprawy. Do zobaczenia zatem – kolejny czarujący uśmiech Dominika trochę pomógł w odpędzeniu wyrzutów sumienia. Rany boskie! – pomyślała. – Idę na randkę! Co ja na siebie włożę?!

Amelia: Wszystko jest bez sensu, serio. Nic mi się nie chce, nic, nawet muzyki słuchać. Kamil: Amelka, nie jest bez sensu. Zmęczona jesteś i tyle. Odpoczniesz przez weekend i będzie ok. Amelia: Nie masz pojęcia jak ja się czuję :( Kamil: Nie mam, ale nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej;) Amelia: Bardzo śmieszne. Kamil: Wiem, że nieśmieszne. Chciałem tylko, żebyś się tak nie martwiła. Amelia: Ale ja już mam dosyć tego. Kamil: Czego? Amelia: No szkoły, tych ludzi. Nie dam sobie rady. Kamil: Też mam dosyć szkoły. Każdy ma dosyć. Dlatego trzeba mieć coś, co się lubi. Amelia: Łatwo powiedzieć. Kamil: Łatwo. Ty przecież masz swój taniec. Amelia: Nie poszłam wczoraj. Kamil: Dlaczego? Amelia: Bo to nie ma sensu. Kamil: Obiecasz mi coś? Amelia: Co? Kamil: Że będziesz chodzić na zajęcia. Że będziesz tańczyć. Amelia: Nie wiem… Kamil: Obiecaj. Kamil: Amelia, jesteś tam? Kamil: ??? Amelia: Jestem, jestem. Kamil: Co się stało? Amelia: Matka znowu wyszła. Przyszła z pracy przed siódmą, a teraz poszła gdzieś ze znajomymi. Ma mnie w nosie. Jak wszyscy. Kamil: Nie wszyscy. Amelia: Wszyscy – matka, ludzie w szkole… Kamil: Ja nie. Amelia: Co: nie? Kamil: Ja cię nie mam w nosie. Amelia: Ty mnie nawet nie widziałeś. Kamil: Nie muszę cię widzieć. Znam cię. Amelia: Tak tylko mówisz. Amelia: Kamil… Kamil: ? Amelia: Naprawdę lubisz ze mną gadać? Kamil: Naprawdę. Obiecasz mi? Amelia: Co? Kamil: Wiesz co. Amelia: Dobrze, pójdę we wtorek.

Kamil: :) Amelia: Co będziesz robił wieczorem? Kamil: Spróbuję coś nagrać. Mam taki nowy kawałek… Amelia: A jak nagrasz, to przyślesz? Kamil: Tak. A ty co będziesz robić? Amelia: Pouczę się chyba. Kamil: To miłej nauki. Odezwij się jutro. Amelia: :) Kamil: :) Marysia wyłączyła komunikator i jeszcze przez chwilę wpatrywała się w ikonkę z napisem „Kamil”. Dobrze, że był. Nigdy go nie widziała, nie poznała, a jednak był jedyną osobą, której mogła powiedzieć o swoich problemach. Nawet widok jego imienia na monitorze sprawiał, że nie czuła się tak samotna. Dominik pół godziny przed przyjazdem przysłał SMS-a: Chyba chciałaś mnie wieczorem wystawić do wiatru, bo nie podałaś swojego adresu… Czyżby to on się wahał? Nie przesadzaj – skarciła się w myślach – czy zawsze musisz szukać jakiegoś haczyka? Tak dawno nie umówiła się z mężczyzną, że nie miała pojęcia, jak teraz wygląda randkowanie. Może właśnie tak? Odpisała: Przejrzałeś mnie. Teraz już nie mam innego wyjścia… i podała adres. Gram niedostępną – parsknęła. Stała teraz przy kuchennym oknie i patrzyła, jak wysiada z samochodu. Oczywiście nie włączyła światła, nie była taka głupia. Dominik zapalił papierosa i zerkał w stronę jej bloku, jakby chciał zgadnąć, które okna należą do jej mieszkania. Była gotowa od kwadransa, ale postanowiła, że wyjdzie kilka minut po umówionej godzinie. Czekanie przychodziło jej z trudnością, bo ta cholerna, wyuczona punktualność włączała jej w głowie syrenę alarmową. Z drugiej strony nie chciała, żeby pomyślał, że jakoś bardzo jej zależy. No i, szczerze mówiąc, czuła tremę. Czy odpowiednio się ubrała? Nie wiedziała dokąd pójdą, ale miała nadzieję, że skoro zapraszał na kolację, to będzie to jednak restauracja. Obawiała się, że pojadą do jakiegoś klubu, gdzie będzie czuła się jak dinozaur, a głośna muzyka nie pozwoli im nawet porozmawiać. Nieoczekiwanie zabłysło światło i Tamara jak oparzona odskoczyła od okna. – Myślałam, że już wyszłaś – stwierdziła ze zdziwieniem Marysia. – Mogę zrobić sobie kolację czy będziesz się tu nadal ukrywać? Matka poczuła wyrzuty sumienia. Zwykle w piątki wieczorem jadały razem. – Córciu, przepraszam. Naprawdę nie planowałam tego wyjścia. Jutro posiedzimy i pogadamy. Może tak być? Nastolatka ostentacyjnie podeszła do okna i spojrzała na parking. – To on? – Kto? – Ten nieplanowany wieczór? – w głosie córki wyczuła ironię. Rozgniewało ją to. – Nie musisz być złośliwa. Jestem twoją matką, ale nie robotem. Mam chyba prawo czasami gdzieś wyjść, spędzić miło czas? Przeszkadza ci to? – Nie – Marysia wzruszyła ramionami. – Przyzwyczaiłam się. – Do czego?

– Że cię nie ma – dziewczyna odwróciła się do matki plecami. – Idź, bo się znudzi i odjedzie. Tamara spojrzała na zegarek. Była już spóźniona prawie o dziesięć minut! Chciała jeszcze coś powiedzieć córce na temat sposobu zwracania się do matki, ale machnęła ręką. Porozmawiają w weekend. – Postaram się być jak najszybciej – rzuciła w kierunku kuchni, zdejmując płaszcz z wieszaka. – Nie spiesz się. Masz przecież prawo miło spędzić czas – córka stanęła w kuchennych drzwiach z jabłkiem w ręku i patrzyła na matkę. Przez chwilę ich spojrzenia się spotkały, ale nie padło już żadne słowo. Tamara zbiegła po schodach, ale z klatki wyszła już spokojnym krokiem. – Dobry wieczór. – Dobry wieczór. Wyglądasz jeszcze piękniej niż w pracy. A wydawało mi się, że to niemożliwe – Dominik i jego czarujący uśmiech poprawił jej humor. Może kolega bywał nieco przesadny w sposobie bycia, ale akurat w tej chwili potrzebowała komplementów. Miło jest, gdy mężczyzna otwiera drzwi samochodu, czeka aż siądziesz i uważnie zamyka, pytając wcześniej, czy wygodnie siedzisz – pomyślała. Nawet nie sądziła, że brakowało jej tych drobnych dowodów troski. I chociaż wiedziała, że to zwykła grzeczność, sprawiała jej przyjemność i pozwoliła poczuć się jak prawdziwa kobieta. Ba, kobieta, którą ktoś się zainteresował, zaprosił na kolację i chce z nią spędzić wieczór. – Dokąd chciałabyś pojechać? – zapytał Dominik, wkładając kluczyk do stacyjki. – Nie zastanawiałam się nad tym. Myślałam, że coś zaplanowałeś. – Bo zaplanowałem. Ale może masz jakieś życzenia? – A co zaplanowałeś? – Zarezerwowałem stolik w hiszpańskiej, na Koziej. – Doskonale! – naprawdę się ucieszyła. – To moja ulubiona restauracja! – W takim razie trafiłem. No to jedziemy. Restauracja „Si, senior” rzeczywiście była jednym z miejsc, do których lubiła chodzić. Niewielki lokal, usytuowany w centrum, ale nie przy głównym deptaku, był kameralny, a jednocześnie urządzony ze smakiem. A przy tym wszystkim, a może przede wszystkim, jedzenie przyrządzone w tym lokalu było naprawdę wyśmienite. W piątkowy wieczór niełatwo było o wolne miejsce parkingowe, ale widać sprzyjało im szczęście, bo akurat gdy podjechali, do toyoty zaparkowanej naprzeciwko restauracji wsiadało dosyć wesołe już towarzystwo. Chwila oczekiwania, aż piszczące dziewczyny upchnęły się na tylnym siedzeniu i mogli zaparkować. – Może siądziemy w ogródku? – zaproponowała Tamara. – Wieczór jest taki ciepły… Chyba że nie ma miejsc… – pomyślała, że pewnie zarezerwował stolik wewnątrz. Rzeczywiście, koniec września w tym roku przypominał raczej lato. – Jak sobie życzysz. Zaraz to załatwię. Weszli do środka. Dominik zamienił kilka słów z kelnerką, która nie pozostała obojętna na jego popisowy uśmiech. Zostali poprowadzeni do ukrytego za ogrodzeniem ogródka i posadzeni przy stoliku pod ścianą. – Tutaj jest zacisznie i nie wieje – wyjaśniła dziewczyna, kładąc na stoliku dwie karty. – Za chwilę podejdę, żeby przyjąć zamówienie. Poproszę o państwa okrycia, zaniosę do szatni. Tamara nie musiała zaglądać do karty. Doskonale wiedziała, na co ma ochotę. Mimo że próbował tutaj już świetnych makaronów, to jej serce i podniebienie zdobyła tarta ze szpinakiem. Próbowała w domu zrobić podobną, ale nigdy nie wyszła tak pyszna. Tutaj ciasto było kruchutkie, a szpinak

doskonały. Całość po prostu rozpływała się w ustach. Dominik wybrał łososia z pieca. Zrezygnowali z wina, bo przecież on miał prowadzić, a Tamara sama nie chciała pić. Z początku była trochę spięta. Co prawda znali się przecież kilka lat i od jakiegoś czasu coś wyraźnie między nimi iskrzyło, ale ich rozmowy zawsze dotyczyły pracy – klientów, zleceń, realizacji zamówień. Nie raz się pokłócili, bo interesy handlowców i pomysły klientów nie zawsze pokrywały się z możliwościami grafików i reszty zespołu. O czym będą rozmawiać na gruncie prywatnym? Czy znajdą wspólne tematy? Czy nie będzie nudno? – zastanawiała się. Przecież nie będą cały wieczór ukradkowo zerkać na siebie! Okazało się, że jej obawy były zupełnie bezzasadne. Zapomniała, że Dominik miał przecież opinię jednego z najbardziej towarzyskich mężczyzn w ich pracy. I nie była to opinia bezpodstawna, o czym miała okazję się przekonać. Sama nie wiedziała, jak to się stało, ale półtorej godziny minęło zupełnie niepostrzeżenie. Opowiadała o Marysi, sporo o tym, jak żyje, rozmawiali o ulubionych filmach, miejscach, potrawach. Z radością stwierdziła, że w większości przypadków ich gusta się pokrywały. – Jesteś naprawdę niesamowita – powiedział Dominik. – Zawsze uważałem cię za świetnego marketingowca, oczywiście bardzo ładnego – puścił do Tamary oczko – ale dzisiaj przekonałem się, że wiele tracę, widując cię tylko w pracy. – Nie czaruj – roześmiała się. – Wcale nie czaruję, jestem poważny jak nigdy w życiu – odparł i położył rękę na jej dłoni. Poczuła się jak nastolatka na pierwszej randce. Nie wiedziała, co zrobić. Z jednej strony chciała cofnąć dłoń, z drugiej – równie bardzo pozostawić ją tak, jak jest. Wybrała drugą opcję. Raz się żyje – pomyślała. – Przecież nie robię nic złego. Mam prawo do chwili szczęścia. Od dłoni Dominika biło przyjemne ciepło. Rozgrzewało ją całą, razem z sercem. Miała ochotę śmiać się na cały głos. Oto ona, czterdziestolatka, w piątkowy wieczór siedziała w miłej restauracji, a przystojny mężczyzna trzymał ją za rękę. Czy to nie cud?! Chwilo, trwaj! Niestety, młoda kelnerka nie wyczuła ważności tego momentu. Pewnie sama miała wiele okazji do trzymania męskiej dłoni. – Czy życzą sobie państwo coś jeszcze? Może deser? Tamara, spłoszona, schowała rękę pod stolik. – Ja dziękuję – rzuciła chłodno. Dominik spojrzał zdziwiony. – Nie chcesz nic słodkiego? – Nie. – W takim razie poprosimy o rachunek. Tamara była zła, że ktoś popsuł jej tę chwilę szczęścia, gdy czuła się młoda i wolna od obowiązków. Znowu musiała wrócić do świata, w którym jest pracownikiem, matką i odpowiada za wszystko. Bez słowa czekała aż Dominik zapłaci i poda jej płaszcz. W milczeniu wyszli z restauracji. – Coś się stało? – zapytał mężczyzna. – Uraziłem cię? Coś źle powiedziałem? – Nie, wszystko w porządku. – A wydaje mi się, że straciłaś humor… – Sama nie wiem, co się stało… – jak miała mu wytłumaczyć, że przez moment żyła w bajce, która nagle się skończyła i to wcale nie szczęśliwie? – może po prostu jestem zmęczona? Miałam ciężki dzień. – Tak, wiem, sam byłem dziś na przesłuchaniu – Dominik najwyraźniej ucieszył się, że to nie on jest przyczyną zmiany jej nastroju. – Czyli nie masz siły na wieczorny spacer? – A wiesz, że to mogłoby mi dobrze zrobić – chciała mu jakoś zrekompensować swoje zachowanie.

W końcu bardzo się starał, temu nie mogła zaprzeczyć. – To przejdźmy się po rynku, a potem odwiozę cię do domu. Co ty na to? – Zgoda! Obeszli rynek kilkakrotnie, bo naprawdę dobrze im się rozmawiało. Dominik opowiadał o swoich podróżach, a zwiedził chyba cały świat. Umiał dzielić się swoją pasją, nie zanudzał – przeciwnie – słuchając jego opowieści, Tamara miała ochotę wyruszyć w podróż dookoła świata. Pozwoliła się objąć. Na początku czuła, że jest sztywna, nie umie odnaleźć się w tej sytuacji, ale po chwili ciało rozluźniło się i dobry nastrój powrócił. Jednak kiedy po raz kolejny roześmiała się głośno, poczuła nagły lęk. Mam nadzieję, że nikt znajomy mnie nie zobaczy – pomyślała. – Zachowuję się jak nastolatka. Wreszcie nocny chłód zaczął dawać się we znaki. Mimo słonecznych dni, które można byłoby uznać za letnie, noce wyraźnie pokazywały, że prawdziwie ciepły czas odchodzi i ustępuje miejsca jesiennym chłodom. – Chyba już zmarzłaś – Dominik zauważył, że zadrżała. – Jeszcze się przeziębisz. Dam ci moją kurtkę. – Nie ma potrzeby, naprawdę – kolejny objaw troski wystarczył, żeby przestała odczuwać chłód. – Ale rzeczywiście już późno i chyba pora wracać. W głębi duszy żałowała, że wieczór szybko minął. Dawno tak miło nie spędziła czasu. Kiedy podjechali pod jej dom, szczerze podziękowała swojemu towarzyszowi. – To dobrze, że jesteś zadowolona – odpowiedział. – Bo daje mi to nadzieję, że zgodzisz się na kolejne spotkanie. Zaskoczył ją, więc nie odpowiedziała. Najwyraźniej wziął jej milczenie za dobrą monetę, bo pochylił się w jej stronę, objął ręką jej ramiona i próbował pocałować. Odsunęła się i pokręciła odmownie głową. Nie była gotowa. Nagle zaschło jej w gardle i spociły się dłonie. Na szczęście nie nalegał. – Może następnym razem – powiedział i odsunął się. Wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi. – Dobranoc. – Dobranoc – odpowiedziała i odruchowo zerknęła do góry. W oknie zobaczyła nieruchomą postać córki. Sobotni czas płynął leniwie. Matka i córka spały długo. Spotkały się w kuchni bardziej w porze wczesnego obiadu niż śniadania. Tamara właśnie zalewała wrzątkiem kubek z kawą, gdy zobaczyła wychodzącą ze swojego pokoju Marysię. – Zrobić ci kakao? – zapytała, z rozczuleniem patrząc na potargane włosy córki. W takich chwilach zawsze się wzruszała. – Maamoo, jakie kakao? Nie jestem już dzieckiem – dziewczyna ziewnęła i przetarła oczy. Dla mnie zawsze będziesz – pomyślała kobieta, ale nie powiedziała tego głośno. Nie chciała psuć atmosfery poranka. Zamiast tego zaproponowała: – Cappuccino? – Poproszę – nastolatka opadła na krzesło. W błękitnej koszulce wyglądała bardzo młodo, świeżo i niewinnie. Po prostu jest słodka – podsumowała w myślach matka. – Moja mała córeczka. Po chwili siedziały naprzeciwko siebie z kubkami parujących napojów.

– Co będziemy dzisiaj robić? Może spacer? A może nie będziemy się ubierać przez cały dzień, obejrzymy jakąś komedię i pogadamy? – wiedziała, że córka bardzo lubi ich „piżamowe weekendy”. – Raczej nie. Muszę się uczyć. – Będziesz się uczyła całą sobotę? – Tak. I całą niedzielę – twardy głos zupełnie nie pasował do obrazu, który Tamara widziała przed sobą. Drobna dziewczynka z kubeczkiem w kwiatki odpowiadała jej tonem ostrym jak nóż. – Czy ty przypadkiem nie przesadzasz z tą szkołą? – jeszcze starała się rozładować napięcie. – Nic się nie stanie, jak zrobisz sobie dziś wolne. – Ja przesadzam? – Marysia odstawiła kubek i wstała. – Tak, ja przesadzam. To ja wymyśliłam sobie córkę w Oxfordzie. – Marysiu, przecież wiesz… – Daj spokój. Nie ma o czym gadać. Idę do łazienki. Co miała zrobić? Zatrzymać córkę siłą? I co jej powiedzieć? Czuła się bezradna. Nie rozumiała, dlaczego Marysia nie chce z nią rozmawiać. Czuła, że dziewczyna ma do niej pretensje, ale z drugiej strony z czego miała się tłumaczyć nastolatce? Z tego, że musi dużo pracować, żeby miały z czego żyć? A może z wczorajszego wyjścia? Bez przesady. Marysia jest już na tyle duża, że powinna rozumieć takie rzeczy. Ma dużo nauki? Trudno. Na sukces trzeba zapracować. Kiedyś jej za to podziękuje. Kiedyś doceni… A może to ten wiek, kiedy dzieci się buntują? Czyżby jej córeczka dorastała? Może nie potrzebuje już matki tak bardzo jak kiedyś i woli towarzystwo rówieśników? Tak czy inaczej, cała sytuacja zepsuła Tamarze humor. Poza tym nie bardzo wiedziała, co będzie robić przez cały dzień. Przypomniała sobie, że powinna zastanowić się, co dalej począć z kampanią Kamińskiego. Westchnęła ciężko, bo jakoś nie miała ochoty na pracę, ale i też nie było nic, czym mogłaby usprawiedliwić odłożenie jej na później. Trudno, niech będzie kampania wyborcza – stwierdziła w myślach. – A później ugotuję coś dobrego. Może Marysi przejdą fochy. Niestety, Marysi fochy nie przeszły. Była uprzejma, ale chłodna. Całe sobotnie popołudnie i wieczór spędziła w swoim pokoju. Tamara zajrzała do niej kilka razy, pod różnymi pretekstami, ale córka nie wykazywała chęci na dłuższą rozmowę. Wyglądało na to, że naprawdę się uczy, bo na biurku i tapczanie leżały porozkładane podręczniki i zeszyty. Niedziela zapowiadała się podobnie. Co prawda dziewczyna przyszła do kuchni na obiad i nawet uśmiechnęła się na widok ulubionej pomidorowej, ale na propozycję matki: – Może się przejedziemy gdzieś za miasto? Do lasu? Zobacz, jaka piękna pogoda. Odpowiedziała krótko: – Przecież mówiłam już wczoraj, że nie mam czasu. – Jak chcesz. W takim razie pojadę sama. Dotlenię się, odpocznę… – Może zabierz Niespodziewany Wieczór? W pierwszej chwili nie zrozumiała. Po sekundzie jednak już wiedziała o czym, a właściwie o kim mówi Marysia. – On ma na imię Dominik. – Niech będzie Dominik. Mnie to obojętne. – Wolałabym jechać z tobą.

– Ja też wolałabym mieć więcej wolnego czasu. Ale nie mam. Za to mam jutro fizykę z Wolską. Podeszła do córki i chciała ją przytulić, ale dziewczyna się odsunęła. – Nie trzeba. Naprawdę pojedź z tym Dominikiem. Ja sobie poradzę. Tamara nie wiedziała, co o tym myśleć i jak traktować słowa córki. Czy naprawdę nie miała nic przeciwko temu, że matka się z kimś spotyka, czy też próbowała być złośliwa? Przestawała rozumieć własne dziecko. Kiedy córka poszła do siebie, usiadła z kubkiem herbaty przed telewizorem. W perspektywie miała kolejne samotne popołudnie, gapienie się w ekran albo pracę. Ogarnął ją smutek. Tak miałoby wyglądać jej życie? Ma pretensje do córki, że nie chce z nią spędzać czasu, ale przecież dziewczyna niedługo dorośnie i zacznie własne życie. Nie może być damą do towarzystwa dla swojej matki. Może zadzwonić do Dominika? Albo wysłać SMS-a? E, bez sensu, na pewno ma co robić w taki piękny dzień. Zresztą jedno zaproszenie na kolację nic nie znaczy. Znając kolegę, to już wczoraj bawił się z kolejną koleżanką. Nie będzie się narzucać. Jeszcze nie jest ze mną aż tak źle, żebym miała prosić faceta o spotkanie. Już wolę oglądać durne filmy. Zrezygnowana, bez powodzenia próbowała zaangażować się w losy idealnej amerykańskiej rodziny, której zła sąsiadka próbowała uprzykrzyć życie. Kamil: Co robisz? Amelia: Nic. Nudzę się. Kamil: W taką pogodę? Amelia: A ty co niby? Też widzę, że jesteś w domu. Kamil: Ale zaraz wychodzę. Idę pojeździć na rowerze. Masz rower? Przestraszyła się, że zechce się spotkać. Amelia: Nie mam. Kamil: Szkoda :( Znowu jesteś sama? Amelia: Nie. Matka dzisiaj w domu. Nawet chciała jechać za miasto. Kamil: To jedź. Amelia: Nie chcę. Kamil: Chcesz. Jedź. Szkoda dnia. Co on tam wie! Wcale nie chce. Widziała, że matce zależy. Ale ona nie pojedzie. Pewnie, córka dobra, jak nie ma nic innego. Niedoczekanie! Kamil: Jesteś? Amelia: Tak. Kamil: Muszę lecieć. Chłopaki już dzwonią. Do wieczora! :) Amelia: Cześć. – To gdzie pojedziemy? Głos córki wyrwał Tamarę z drzemki. Przysnęła na kanapie, z książką w ręce. Spojrzała nieco nieprzytomnie na dziewczynę. – Chciałaś jechać za miasto, prawda? Już nie mam siły się uczyć, chyba masz rację, że powinnam

zrobić sobie przerwę. Ale niedługą. To co? Zbieramy się? – Dobrze, tylko daj mi kwadrans. Muszę dojść do siebie. Nie zapytała, skąd ta nagła zmiana decyzji. Przez moment miała ochotę zrobić dziewczynie na złość, pokazać kto tu rządzi i odmówić, ale doszła do wniosku, że lepiej nie prowokować kolejnych nieporozumień. Miała szansę spędzić choć trochę czasu z córką, a przecież jeszcze godzinę temu nic na to nie wskazywało. Za nastolatkami to jednak nie sposób nadążyć – pomyślała. Po dwudziestu minutach siedziały w srebrnej „yarisce” Tamary. Marysia spojrzała pytająco na matkę: – To dokąd jedziemy? – Do Jagodna – wyrwało się Tamarze. – To tam, gdzie ten twój wójt? Będziesz pracować? – córka wyglądała na zawiedzioną. – Nie wójt, tylko kandydat – poprawiła. – I nie, nie zamierzam pracować. Słyszałam, że to piękna okolica, podobno jest nawet zalew. Pomyślałam, że możemy to sprawdzić. Nie służbowo, tylko rodzinnie. – OK – rozpogodziła się Marysia. – To dajesz, jedziemy do Jagodna. Droga minęła szybko, a nastolatka wyglądała na zachwyconą widokiem jesiennego lasu. Tamara nie wiedziała, o co ją zapytać. Nie chciała poruszać tematu szkoły – w końcu to od niej miała odpocząć Marysia. Może taniec? Od dzieciństwa był pasją córki. Miała nadzieję, że dobrze wybrała. – Dawno nie mówiłaś mi o zespole. Coś nowego przygotowujecie? Trafiła. Marysia zaczęła opowiadać o instruktorce, o nowych układach, problemach z ich wykonaniem i planach związanych z wyjazdem na festiwal. – Co prawda ostatnio mam trochę do nadrobienia, przez te nieobecności, ale pani Elżbieta powiedziała, że jak będę dobrze pracować, to mam szansę nawet na małe solo. – Nie chodziłaś na zajęcia? – Tamara nic o tym nie wiedziała. Nie kontrolowała córki w tej kwestii, przekonana, że ta nie zaniedbuje swojej pasji. – Opuściłam kilka razy, wiesz, szkoła… ale kolega mi doradził, żeby nie odpuszczać. Marysia po tych słowach odwróciła twarz w stronę okna. Miała nadzieję, że matka nie zacznie wypytywać o kolegę. Kurczę, ja to zawsze wypalę, zanim pomyślę – była zła na siebie za zbytnią szczerość. Nie chciała tłumaczyć się z internetowej znajomości. Tamara wyczuła nastrój córki i nie zadawała pytań. Skoro wspomniany kolega namawiał do sensownych rzeczy, to nie ma co drążyć tematu. Widać, że to rozsądny chłopak. Marysia powie więcej, gdy sama będzie tego chciała. Na razie najwyraźniej nie czuje takiej potrzeby, więc nie ma co naciskać, bo gotowa znowu zamilknąć i zniknąć w swoim pokoju. Wjechały do Jagodna. Minęły budynki dawnej bazy transportowej tartaku i niedawno zbudowany plac zabaw dla dzieci. Tamarę już przy pierwszym pobycie w Jagodnie zdziwiło, że żadne urządzenia – drabinki, domki, zjeżdżalnie – nie są zniszczone. W mieście, gdy tylko powstawały podobne miejsca, szybko były dewastowane przez osiedlowych nastolatków. Tutaj było inaczej. Może dlatego, że wszyscy się znali i nikt nie był tak anonimowy, a co za tym idzie bezkarny jak w miejskich blokowiskach? Chwilę czekały na przejeździe kolejowym, potem minęły budynek urzędu gminy i technikum leśne, którego teren ogrodzono malowniczym drewnianym płotem. Tamara odruchowo skręciła w prawo, w stronę szkoły, gdzie odbywało się spotkanie przedwyborcze i właściwie nie wiedziała, jak jechać dalej. Zatrzymała się więc, widząc idącą chodnikiem kobietę. Odsunęła szybę po stronie córki. – Przepraszam, jak dojechać nad zalew? – Prosto. I zaraz tam, nawet już widać znak, trzeba skręcić w lewo. To droga prosto nad zalew, nie zgubi się pani. – Dziękuję. Przejechała kilkaset metrów i zobaczyła zielony drogowskaz z napisem „Borowa 1,5 km”. Borowa.

Tu mieszka stara Marciszowa – pomyślała. – Na końcu wsi. Droga prowadziła przez sosnowy las. Była dość wąska, ale dwa osobowe samochody mogły minąć się bez problemu. W odchodzących od drogi leśnych duktach stały zaparkowane auta, których właściciele zapewne szukali grzybów. W taki pogodny dzień grzybobranie to prawdziwa przyjemność, nawet jeżeli nie znajdzie się nic. Sam spacer po lesie mógł wynagrodzić brak zbiorów. Tafla zalewu odbijała słoneczne promienie. Z daleka wyglądało to tak, jakby ktoś rozrzucił między drzewami kawałki lusterka. Tamara zastanawiała się, czy uda się dojechać nad sam brzeg. Minęła dwa pierwsze domki i zobaczyła, że droga rozgałęzia się. Jedna asfaltowa nitka prowadziła w górę, w kierunku wsi, druga wiodła w dół, wyraźnie w stronę zbiornika. Wiedziała, że powinna skręcić, ale coś pchało ją w górę. – Mamo, powinnaś zjechać na dół – Marysia także to zauważyła, ale uznała wybór matki za pomyłkę lub brak spostrzegawczości. – Chyba masz rację. Zaraz zawrócimy. A skoro tu już jesteśmy, to przejedziemy przez wieś, zobaczymy, jak tu ludzie żyją. – Czyli jednak praca? – powiedziała z przekąsem córka – No, może odrobinkę – nie chciała tłumaczyć córce, dlaczego chce jechać na koniec wsi. Zresztą sama do końca nie rozumiała, co pchało ją w tamtą stronę. Przejechały Borową aż do końca. Nie różniła się niczym od wielu innych wsi, które widywała podczas wyjazdów służbowych czy prywatnych. Nowo wybudowane domy przeplatały się z pamiętającymi lata siedemdziesiąte murowanymi klocami. Gdzieniegdzie, jakby wstydliwie kryjąc się w kątach nowych podwórek i kutych ogrodzeń, przycupnęły stare drewniane chałupki, w których dożywali swoich dni najstarsi mieszkańcy. Życie tutaj toczyło się utartym trybem, każdy znał swoje miejsce w społeczności. Młodzi pracowali w mieście, najstarsi pilnowali gospodarstwa, przesiadując na ławeczkach przy ulicy. I choć wyglądali jak pogrążeni we śnie, nic nie umknęło ich czujnym oczom. Zapewne zauważyli także obcy samochód i już zastanawiali się, kto i do kogo przyjechał. Tamara dojechała do końca wsi i nie zauważyła żadnego domu, który pasowałby do jej wyobrażeń na temat miejsca zamieszkania starej Marciszowej. Już miała zawracać, gdy zobaczyła nieduży domek, stojący nieco w głębi podwórka. Był murowany, pomalowany na biało. W oknach stały doniczki z kwiatami i wisiały śnieżnobiałe firanki. Obok domku stały zabudowania gospodarcze – jakaś komórka, dalej stodoła. Nie dostrzegła żadnego samochodu. Pod drewnianym płotem dostojnie przechadzał się kogut – niewielki, ale barwnie upierzony. Przy ogrodzeniu słoneczniki wyciągały żółte głowy do ostatnich promieni słońca. Kobieta zahamowała. Tak, to tutaj – usłyszała jakiś wewnętrzny głos. – Tutaj mieszka stara Marciszowa. Nie miała pojęcia, skąd to wie, ale miała pewność, że trafiła. Szukała w najdalszych zakamarkach pamięci i nie znajdowała żadnych wspomnień, które potwierdzałyby, że mogła kiedykolwiek wcześniej tutaj być. A jednak czuła, że w jakiś dziwny sposób zna to miejsce. – Mamo, zawiesiłaś się? Miałyśmy jechać nad zalew, a nie wpatrywać się w wiejskie chałupy. – Jasne. Przepraszam, zamyśliłam się. Ostatni raz spojrzała na biały domek. Nic, zero wspomnień. A jednak serce biło niespokojnie. Co za bzdura – skarciła się w myślach i odpaliła samochód. Zjechały nad zalew. Rzeczywiście, opisy nie kłamały, miejsce było urokliwe. Szczególnie od strony Borowej. Dzikie i urwiste brzegi nie zachęcały pewnie plażowiczów, więc pozostało tu wiele uroku nieokiełznanej natury – stare pnie, kamieniste dno i wąski pasek piasku pozwalający na przejście od

jednego zakola do drugiego. Drugi brzeg prezentował się o wiele bardziej, nazwijmy to, turystycznie. Szeroka plaża wysypana żółtym piaskiem zachęcała do spędzenia tu letnich dni. Tuż przy plaży znalazło się miejsce na kilka budek, które o tej porze roku były zamknięte, ale w sezonie zapewne można było tu kupić jedzenie. Nieco z boku zbudowano coś na kształt miniamfiteatru ze sceną i miejscami do siedzenia. Dobry pomysł, szczególnie jeżeli odbywały się tu plenerowe koncerty czy imprezy. Ciekawe, czy nie przeszkadza to mieszkańcom? – zastanawiała się Tamara, oceniając wzrokiem odległość od najbliższych zabudowań. Przeszły dzikim brzegiem, potem przez betonową tamę i dotarły do plaży. Tam okazało się, że wzdłuż drogi ciągnie się nowiuteńki chodnik z kostki brukowej. Wyglądało to jak nadmorski deptak albo trasa spacerowa. – Mnie się bardziej podoba po tamtej stronie – stwierdziła Marysia. Tamara podzielała jej zdanie. Ta okiełznana przez człowieka część zalewu z pewnością była wygodniejsza w użytkowaniu, ale jak na jej gust zbyt ucywilizowana. Odpoczywać wolała blisko natury niż w betonie, którego dość miała w mieście. Wspólny spacer dobrze zrobił zarówno matce, jak i córce. Wracały do domu w doskonałych humorach. Nawet wspólnie zaśpiewały „Hej, sokoły”. To była taka ich tradycja. Kiedy Marysia była mała, szybko nudziła się jazdą i zaczynała marudzić. Żeby jakoś uatrakcyjnić podróż, Tamara zachęcała ją do wspólnego śpiewania. A że akurat tego talentu los jej poskąpił – najlepiej wychodziły im proste piosenki. I w ten sposób „Sokoły” stały się ich sztandarowym utworem. Dzisiejsze wykonanie też nie dałoby się zaliczyć do światowej klasyki, ale za to, przerywane wybuchami śmiechu i głośnym przekrzykiwaniem, sprawiło im obu wiele radości. Energii starczyło im jeszcze na wspólne przyrządzenie kolacji, ale nie stać ich było na żadne kulinarne fantazje. Zadowoliły się jajecznicą i sałatką z pomidorów. Tamara, kończąc swoją porcję, zerkała znad talerza na córkę. Wyglądała znacznie lepiej niż rano – policzki miała zaróżowione, oczy błyszczące. Świeże powietrze dobrze jej zrobiło. Marysia przełknęła ostatni kęs bułki i spojrzała na zegarek – Jak późno! Jejku, mamo, nie gniewaj się, ale naprawdę muszę jeszcze trochę powtórzyć przed fizyką… – Jasne, rozumiem. Najadłaś się? No to leć do siebie – posłała córce uśmiech. Podczas zmywania przypomniała sobie o białym domku. W myślach analizowała jeszcze każdy zapamiętany szczegół. Nadal nie znajdowała nic, co przypominałoby jej dzieciństwo. Dlaczego więc coś ją tam ciągnęło? Czyżby aż tak zasugerowała się słowami tego nasłanego przez konkurencję mężczyzny? Co takiego uruchomiło w niej wspomnienie zupełnie nieznanej „starej Marciszowej”? I wreszcie: jak to się stało, że tam pojechała? Przysiadła na kuchennym blacie, paląc papierosa. Starała się rzucić palenie, ale jak na razie bezskutecznie. W ramach walki z nałogiem paliła wyłącznie w kuchni. Teraz zamierzała podelektować się ulubionym slimem, ale wieczorny rytuał przerwał dźwięk SMS-a. Nie mogę przestać myśleć o wczorajszym wieczorze… Mam nadzieję, że tęskniłaś. Uśmiechnęła się do ekranu, bo ucieszyła się, że jednak mężczyzna się odezwał. Co prawda nie potrafiła jednoznacznie stwierdzić, czy ma potraktować treść poważnie, czy raczej żartobliwie, więc odpisała nieco przekornie: Spędziłam dziś miły dzień w doskonałym towarzystwie. Nad tęsknotami będę się zastanawiać dopiero w łóżku… Zgasiła papierosa i podśpiewując pod nosem, poszła do łazienki. Kąpiel z pianą wydała jej się doskonałym ukoronowaniem miłej niedzieli. Spędziła czas z córką, mężczyzna za nią tęskni – czego chcieć więcej? Szybko odsunęła od siebie wspomnienie białego domku i słoneczników za płotem. Wolała pomyśleć o waniliowym balsamie do ciała i wieczornej lekturze.

O dziwo, dzisiaj nie było tragicznie. Wracała ze szkoły w towarzystwie Justyny, która opowiadała jej o sobotnim wieczorze spędzonym w jednym z klubów. Dla Marysi był to zupełnie nieznany świat, ale z tego, co mówiła koleżanka, musiał być wspaniały i pełen niesamowitych ludzi. Chłonęła każde słowo i zastanawiała się, czy gdyby pojawiła się tam, to i ona w migającym świetle, z kolorowym drinkiem, byłaby uznana za atrakcyjną. Justyna była dla niej szczególnie miła, bo przed pierwszą lekcją dała jej spisać pracę domową z chemii. A potem okazało się, że jedno z zadań tylko one miały dobrze zrobione. Nauczyciel pokiwał z uznaniem głową. Marysia trochę się bała, bo ściąganie było jednym z najgorszych grzechów w tej klasie, co Wolska jasno powiedziała już na początku roku. – U nas obowiązują standardy międzynarodowe i ściąganie traktowane jest jak oszustwo. Nie radzę próbować, bo konsekwencje będą bardzo nieprzyjemne – powiedziała wychowawczyni. Nie sprecyzowała jakie, ale nikt nie chciał się o tym przekonać na własnej skórze. No ale jak miała odmówić jedynej koleżance? Trudno – pomyślała. – Najwyżej mnie wywalą. I tak mam już dość tej budy. Mimo to i tak drżała na samą myśl, że chemik mógłby się zorientować. Za to Justyna była niewzruszona. Podziwiała koleżankę za tę odwagę i pewność siebie. Teraz stwierdziła, że warto było zaryzykować, bo Justyna nie tylko nie zostawiła jej na przerwie, ale i pociągnęła za sobą do grupy pozostałych dziewczyn. Co prawda Marysia tylko słuchała, o czym mówią, ale i tak była szczęśliwa. A teraz szły razem przez skwer i rozmawiały. Fajnie było z kimś pogadać. – Człowieku, jak jeździsz! – Justyna odskoczyła na trawnik, żeby uciec przed rozpędzonym rowerzystą. – Ścieżkę masz obok, to musisz ludzi rozjeżdżać! Czerwony rower zahamował z piskiem, zawrócił i zatrzymał się przy dziewczynach. Rowerzysta zdjął okulary przeciwsłoneczne i okazał się bardzo przystojnym chłopakiem. Tak przynajmniej oceniła go Marysia. Justyna musiała być podobnego zdania, bo zmieniła ton i stanęła w prowokacyjnej pozie. – I co? Postanowiłeś dokończyć rozjeżdżanie nas? – powiedziała zaczepnie, ale z miłym uśmiechem. – Nie, chciałem przeprosić. Nie chciałem cię potrącić, ale… – Nie ma sprawy – przerwała mu Justyna. – Wymyślę ci jakąś odpowiednią karę. – …ale – nie dał sobie przerwać nieznajomy – tak się zapatrzyłem na twoją koleżankę, że alejka mi się pomyliła. „Na twoją koleżankę” – powiedział? Czyli na mnie? – Marysia stała jak porażona i nie mogła wydusić słowa. Na szczęście Justyna nie straciła rezonu. – To dziwne masz sposoby na poderwanie dziewczyny. Nie lepiej grzecznie poprosić o numer telefonu? – W sumie racja – roześmiał się chłopak i zwrócił się do Marysi – podasz mi swój numer? Sama nie wiedziała, jak udało jej się cokolwiek wydusić przez zaciśnięte z nerwów gardło, ale wydukała dziewięć cyfr, które przystojniak zapisał w swoim iPhonie. – To jeszcze zdradź, jak masz na imię – poprosił. Uprzedziła ją Justyna. – Ma na imię Majka. Chłopak pokiwał głową i zapisał. – OK, teraz muszę lecieć, ale zadzwonię wieczorem. Cześć, dziewczyny!

Zawrócił rower i odjechał. Tylko zapach jego wody toaletowej, który przez moment jeszcze unosił się w powietrzu, był dla Marysi dowodem, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. – Ale ciacho! – skomentowała Justyna. – No, koleżanko, miałaś branie pierwsza klasa. Pozazdrościć. Jak powiem dziewczynom w szkole, to się posikają z zazdrości. Ty, no myślę, że zadzwoni. – Nie wiem – Marysi nadal wszystko wydawało się zbyt nieprawdopodobne. – E, zadzwoni. Mówię ci, ja się na tym znam. Wpadłaś mu w oko. Tylko jak będzie się chciał umówić, to nie odmawiaj – zmierzyła koleżankę wzrokiem. – No w sumie nie jest najgorzej. Jakbyś się trochę podmalowała i założyła jakiś fajny ciuch, to nawet niezła laska jesteś. – Chyba nie mam fajnych ciuchów – z rozbrajającą szczerością wyznała Marysia. – Nie łam się, pożyczę ci coś. Nie można stracić takiej okazji! Sama bym się z nim umówiła, ale wolał ciebie – roześmiała się Justyna. – Dzięki, że nie powiedziałaś, jak mam na imię. – W sumie powiedziałam. Mam taką ciotkę, też Marysia, ale wszyscy mówią na nią Majka. Lepiej brzmi, nie? Nie tak staromodnie. Jak chcesz, to będę tak na ciebie mówić. – W sumie… może być. – Tylko zadzwoń do mnie zaraz po jego telefonie. – Jasne, że zadzwonię – była tak wdzięczna koleżance, że obiecałaby jej gwiazdkę z nieba, a nie tylko telefon. – To teraz lecimy, bo spóźnię się na busa. Ruszyły szybkim krokiem. Marysia była szczęśliwa jak nigdy dotąd. Miała ochotę tańczyć i śpiewać na środku ulicy. Czuła się atrakcyjna, a świat nieoczekiwanie wydał się bardziej kolorowy i przyjazny. I dało się żyć! Tylko jak teraz wytrzyma do wieczora? I co to znaczy: wieczorem? O dwudziestej? A może o dwudziestej drugiej? Żeby tylko zadzwonił! Nawet nie wiedziała, jak ma na imię. Jakie to wszystko było ekscytujące! – Może wyskoczymy na krótki lunch? – Dominik stał oparty o szafkę w pokoju socjalnym. Nazwa była zdecydowanie zbyt szumna dla pomieszczenia, w którym ledwie dało się upchnąć niewielką lodówkę, szafkę i stolik z ekspresem do kawy i elektrycznym czajnikiem. Nie starczyło miejsca nawet na jedno krzesło, a gdy jednocześnie weszły tu trzy osoby, robił się taki tłok, że nie było prawie możliwości ruchu. Aktualnie co prawda było ich tylko dwoje, ale Tamara i tak czuła, że jest jej ciasno. W ogóle nie sądziła, że widok mężczyzny tak na nią podziała. Skąd to onieśmielenie? Ta sztywność? Wcześniej jakoś nie miała oporów, żeby z nim flirtować. Podczas kolacji też wszystko było w porządku. W mroku wieczoru czuła się dużo swobodniej, ale tutaj, w świetle jarzeniówki, miała wrażenie, że Dominik dostrzeże każdą jej zmarszczkę, każdą niedoskonałość. – Tamara, zaproponowałem lunch – upił łyk kawy z dużego granatowego kubka. – Jeżeli chcesz, to możemy jedząc, rozmawiać wyłącznie o pracy. Nie będziesz miała wyrzutów sumienia. Wahała się. Miała sporo pracy, zresztą nie wychodziła nigdy, żeby zjeść. Zazwyczaj zamawiała coś do biura, bo tak było szybciej albo obywała się bez jedzenia. Marysia miała wykupione obiady w stołówce obok szkoły, więc nie musiała się martwić o posiłek dla córki. Sama już się przyzwyczaiła do nieregularnych posiłków. – Nie bądź taka służbistka, wiem, że jesteś inna – ostatnie słowa wyszeptał jej do ucha, zbliżając się

tak, że gdyby ktoś wszedł, nie miałby wątpliwości, że to coś więcej niż koleżeńska rozmowa. Nie chciała plotek w pracy, więc szybko odpowiedziała: – Dobrze, ale wyjdziemy osobno. – Jak chcesz – uśmiechnął się, najwyraźniej rozbawiony jej asekurancką postawą. Tamara nie miała pojęcia, że czujne oko i ucho Andżeli już zarejestrowały odbiegające od utartego trybu sytuacje. Wyszła, mówiąc oficjalnym tonem, że wyskakuje załatwić ważną sprawę i wróci za trzy kwadranse. Sexy Doll pokiwała głową i posłała jej fałszywie słodki uśmieszek. Wybrali niedawno otwarty bar „Mr. Potato”, gdzie podawano doskonałe pieczone ziemniaki z różnymi dodatkami i farszami. Tamara jeszcze tam nie była, ale Dominik polecał, więc postanowiła sprawdzić, czy rzeczywiście będzie tak smakowicie, jak mówił. Rozmawiali rzeczywiście głównie o pracy, bo kilka spraw wymagało pilnego omówienia. Kobieta zauważyła, że jakoś szybciej dochodzą do porozumienia i zaczęła się zastanawiać, czy to ona jest bardziej spolegliwa, czy Dominik odpuszcza, nie chcąc prowokować kłótni. Wreszcie rozmowa zeszła na kampanię przedwyborczą Kamińskiego. Jako że temat był dla Tamary kluczowy, postanowiła poradzić się doświadczonego w kontaktach z trudnymi klientami kolegi, jak przełknąć tę żabę. Opowiedziała, jak wyglądało feralne spotkanie. – I co myślisz? Da się to jakoś uratować? Dominik w zamyśleniu potarł dłonią swój starannie wypielęgnowany trzydniowy zarost. – Zależy jak daleko i z jaką mocą się to rozniesie… No i jak bardzo ludziom znudził się stary wójt. A swoją drogą, to jak oni wyczaili tę twoją rodzinę? – No przecież ci tłumaczę, że ja nie mam tam żadnej rodziny. Pytałam matkę, mówi, że to bzdury. – Sądzisz, że wymyślili coś takiego? W podmiejskiej gminie? – zmarszczył czoło. – Trzeba się dowiedzieć, kto im robi kampanię. Bo wiesz, to nie tak łatwo wysmażyć coś podobnego. Sam wójt by na to nie wpadł, tego jestem pewien. Przez chwilę jedli w milczeniu. Tamara rozważała słowa Dominika. Znowu przed oczami stanął jej biały domek. Chyba myśleli o tym samym, bo mężczyzna, między jednym a drugim kęsem, dodał: – Przyciśnij może na wszelki wypadek matkę jeszcze raz. Niech się dobrze zastanowi. Żeby kolejnej wpadki nie było, bo Marek się wścieknie, jak to teraz zawalisz. Wiedziała to i bez jego przypominania. – A jeżeli chcesz, to mogę z tobą pojechać na kilka spotkań. Pomogę pozyskać żeńską część elektoratu – mrugnął okiem do Tamary. – Zrobię to z przyjemnością. – O, to na pewno! Już widzę, że nie możesz doczekać się tych pełnych uwielbienia spojrzeń – roześmiała się. Wiedziała, że Dominik uwielbia sprawdzać wrażenie, jakie robi na kobietach i wykorzysta ku temu każdą okazję. Ale pomysł był dobry i kto wie, może powinna wcielić go w życie. W sumie dobrze, że zgodziłam się na ten lunch – stwierdziła. – Tym bardziej że naprawdę był służbowy, więc nie miała wyrzutów sumienia. Uśmiechnęła się do mężczyzny siedzącego naprzeciwko, a ten odwzajemnił uśmiech. Marysia wchodziła dziś do szkoły z podniesioną głową. Oskar (tak, ma na imię Oskar – pięknie!) zadzwonił, więc nie obawiała się niczego. Ba, czuła się równie atrakcyjna i mądra jak reszta koleżanek! Wczorajszy wieczór był pełen napięcia. Nie mogła sobie znaleźć miejsca. O nauce nawet nie pomyślała, zresztą byłoby to bez sensu, bo nie mogła się skupić na niczym. Może z wyjątkiem telefonu.

Co minutę sprawdzała, czy na pewno jest naładowany, wpatrywała się w aparat bez przerwy, co rusz sprawdzała, czy przypadkiem nie wyłączyła dzwonka. A nieznajomy nie dzwonił. Minuty wydawały się wiecznością. Usiadła przed monitorem, ale nie włączyła komputera. Nie chciała wchodzić na portal, żeby Kamil nie zobaczył, że jest w sieci. Mógłby napisać, a ona nie miała ani czasu, ani ochoty na rozmowy. Nie wiedziała, czym się zająć. Brała do ręki różne przedmioty – ukochaną maskotkę, książkę, wazonik – i odkładała na miejsce. Chodziła od biurka do okna i z powrotem. Dlaczego nie dzwoni? Przecież już po dwudziestej. To chyba wieczór, prawda? Poszła do kuchni, żeby zrobić sobie kanapkę. Nie wzięła telefonu! A jeżeli akurat teraz dzwoni? Biegiem do pokoju! Uff, nie ma żadnych nieodebranych połączeń. Odechciało jej się jeść. Po kolejnych czterdziestu minutach oczekiwania nadeszło zwątpienie. Na pewno nie zadzwoni. Jak mogła myśleć, że taki chłopak naprawdę chciałby jej numer? Zrobił sobie żart, a ona dała się nabrać. Idiotka ze mnie! – myślała. – Pewnie zna tysiąc ładniejszych lasek. I bardziej ogarniętych. Co powie jutro Justynie? Przecież to kompletna porażka! Za nic nie przyzna się, że przystojniak ją olał. Mogłaby równie dobrze chodzić nago po szkolnym korytarzu. Będzie musiała wymyślić, że się odezwała. Nie, to głupie, Justyna się zorientuje. No to nie pójdę do szkoły – zdecydowała. – Trudno. Lepsze to niż wielki obciach. Najwyżej mnie wywalą. Zresztą i tak nie będę żałować, mam już dość tej budy! Zaciskała ręce na błękitnej narzucie. Dlaczego takie rzeczy muszą spotykać właśnie ją?! No, dlaczego?! Nie może, jak inne dziewczyny, być ładna, wygadana, pewna siebie? – Może zjemy kolację? – głos matki zza drzwi zirytował ją jeszcze bardziej. A ta czego znowu chce? – pomyślała ze złością. – Przypomniała sobie, że ma córkę? – Nie będę jadła – odkrzyknęła. Matka nie odpowiedziała, ale dziewczyna usłyszała po chwil odgłosy przestawianych naczyń. Nawet nie zapytała, dlaczego nie jem – przeniosła swoje zdenerwowanie na matkę. – Tak naprawdę ma mnie w nosie. Wszyscy mieli ją w nosie. Matka, ludzie w szkole, przystojniak ze skwerku. Nie było nikogo, komu by na niej zależało. Łzy same popłynęły jej z oczu. I właśnie wtedy zadzwonił telefon. Patrzyła w świecący ekranik jak zahipnotyzowana. Wyświetlał się nieznany numer, więc to pewnie… ON! Nagle poczuła strach. Może nie odbierać? Co ma powiedzieć? Jak z nim rozmawiać? Melodia zabrzmiała po raz drugi. Nie odbiorę! – pomyślała w panice. A co powiem Justynie? Odbiorę! – Słucham? – jej głos zamiast uwodzicielsko, jak planowała, zabrzmiał jakoś piskliwie i dziecinnie. – Majka? – Tak. – Mówi Oskar. Ten, co ci koleżankę chciał przejechać, kojarzysz? – Tak. Ależ jestem beznadziejna! Czy ja potrafię wydusić z siebie więcej niż to głupie „tak”? – ganiła się w myślach. – Sorki, że tak późno, ale miałem trochę spraw na mieście. Właśnie dotarłem na chatę i pomyślałem, że przekręcę do ciebie. Nie wiedziała, co powiedzieć. – Majka, jesteś tam?

– Tak. – A wolna jesteś w sobotę, czy już masz jakieś plany? Jakie ja mogę mieć plany? – pomyślała. – Uczyć się do kartkówki? – Jestem wolna. – To może skoczymy do „Ultrafioletu”? – Dobrze. – Super! To będę o dwudziestej czekał przy wejściu. Będziesz? – Tak. – OK. To na razie! – Cześć. Rozłączył się. Patrzyła jeszcze chwilę na gasnący wyświetlacz. Czy to się działo naprawdę? Wygląda na to, że umówiła się z nieznajomym, to znaczy z Oskarem. Oskar – śliczne imię. Pasuje do niego. Odłożyła telefon i wytarła spocone dłonie o spodnie. Ogarnęło ją jakieś nieznane dotąd uczucie – była jednocześnie podekscytowana, ale i bardzo zmęczona, jakby opadła z sił. Położyła się na łóżku i wpatrywała w sufit. Powoli wpadała w cudowną błogość, zanurzała się w niej bez protestu, dała się ponieść napływającym do głowy marzeniom. Zasnęła i śniła o tym, jak tańczy przytulona do Oskara na wielkim błyszczącym parkiecie, a wszyscy stoją z boku i patrzą na nią z zazdrością. A teraz, nawet nie starając się ukryć radości, zakomunikowała Justynie: – W sobotę w „Ultrafiolecie”! – No co ty! Zadzwonił jednak? A już myślałam, że nie, bo nie dałaś żadnego znaku – koleżanka trajkotała, nawet nie starając się ściszyć głosu. Jednak dziś Marysi wcale na tym nie zależało. Kątem oka zauważyła, że kilka najbliżej stojących koleżanek zaczyna się przysłuchiwać. I dobrze! – Powinnam się na ciebie obrazić, wiesz? Obiecałaś zadzwonić. No ale rozumiem, takie ciacho może sprawić, że zapomni się o całym świecie. Musisz mi wszystko opowiedzieć, koniecznie! – Coś się stało? – pierwsza nie wytrzymała Anka. – A stało się, stało! – Justyna nie miała zamiaru niczego ukrywać. – Majka wyrwała wczoraj takiego gościa, że szok! – Jaka Majka? – No, Majka – wskazała na Marysię. – Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, na mnie nawet oka nie zawiesił, serio! Majka nie chciała mu dać numeru, to ją wyręczyłam. Marysia dziękowała w duchu losowi za gadatliwą koleżankę. Dzięki niej nie musiała sama nic mówić, zresztą nie zareklamowałaby się lepiej niż zrobiła to Justyna. Dzwonek na lekcję przerwał towarzyskie rozmowy, ale Marysia wiedziała, że kolejne przerwy będą należały do niej. Nie myliła się. Opowiadała o Oskarze, nieco koloryzując wczorajszą rozmowę, bo przecież nie mogła przyznać, że odpowiadała zaledwie półsłówkami. – Ty, ale jak ty wejdziesz w sobotę do „Ultrafioletu”? – Marta, blondynka obdarzona bujnym biustem, który z dumą prezentowała, jako pierwsza zaczęła praktycznie analizować sytuację. – Przecież tam wpuszczają od dwudziestu pięciu lat. Ja co prawda byłam dwa razy, ale wiesz… – wykonała gest jednoznacznie obrazujący to, jakie atuty o tym zdecydowały. Rzeczywiście, to nie przyszło Marysi do głowy. Nigdy nie była w żadnym klubie, nie miała pojęcia o ograniczeniach wiekowych. I znowu z pomocą przyszła Justyna – Weź, Marta, nie przesadzaj. Będzie ze starszym kolesiem, ubierze się odpowiednio, strzeli makijaż i da radę. Nie wymyślaj. Zazdrościsz i tyle. Marta prychnęła pogardliwie, wzruszyła ramionami, ale już nic nie powiedziała. Mimo to Marysia czuła, że akurat ta dziewczyna raczej nie zostanie jej dobrą koleżanką. Nie przejęła się tym jednak, bo

przecież nie było rzeczy, która mogłaby zepsuć jej humor. W końcu umówiła się z superchłopakiem i wreszcie zaczęła coś znaczyć w klasowej społeczności. Ewa Dobrosz zajmowała dwupokojowe mieszkanie na drugim piętrze. Kiedyś ten blok, podwórko i osiedle było całym światem Tamary. Znała tu każdy kąt, wszystkie dziury w chodnikach i większość mieszkańców. Teraz, chociaż starała się odwiedzać matkę regularnie, całe otoczenie wydawało jej się obce. Lokatorzy się zmienili, dzieci dorosły i wyjechały, place zabaw w większości zabrano na miejsca parkingowe, wycięto drzewa. To już nie było to samo osiedle, co za czasów jej dzieciństwa. Nie dzwoniła domofonem, bo znała kod. Przycisk dzwonka nacisnęła dopiero przy drzwiach oznaczonych tabliczką „dr med. Ewa Dobrosz”. Nigdy nie rozumiała sensu umieszczania tytułów naukowych na wizytówkach, ale dla matki chyba było to ważne. – A co ty tutaj robisz? Stało się coś? Takie powitanie zawsze wzbudzało w Tamarze wyrzuty sumienia. Czuła się tak, jakby przychodziła tu tylko w potrzebie. A przecież starała się odwiedzać matkę, kiedy tylko miała czas. Najwyraźniej było to zbyt rzadko. – Nie, wszystko w porządku. Po prostu chciałam sprawdzić, co u ciebie. – A co może być? – kobieta wreszcie cofnęła się i otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając córkę do środka. – To co zawsze. Snuję się po tym mieszkaniu, nie mam do kogo się odezwać. Trochę w telewizor popatrzę, trochę poczytam, ale każdy dzień taki sam. – No to dzisiaj będzie inny. Napijesz się z córką kawy – starała się zmienić choć trochę atmosferę, bo naprawdę czuła się winna samotności matki. – Taka niespodzianka, dla odmiany. – A tak, to prawie jak święto – skomentowała matka i poszła do kuchni. Córka usiadła na fotelu w dużym pokoju. Zastanawiała się, jak zacząć rozmowę na interesujący ją temat. Nie chciała zdenerwować matki, ale musiała się upewnić. Słysząc gwizd czajnika, poszła pomóc matce w kuchni. Postawiła filiżanki i cukiernicę na tacy i przeniosła do pokoju. Rozmawiały może kwadrans. Głównie o codziennych sprawach, bieżących wydarzeniach i Marysi. Wreszcie padło pytanie, na które czekała Tamara: – A co tam u ciebie w pracy? Matka, chociaż nigdy nie powiedziała tego wprost, nie uważała pracy córki za ważną czy potrzebną. Chciała, żeby Tamara została lekarzem, jak ona. Niestety, od dziecka dziewczyna mdlała na widok krwi, więc planów dotyczących jej przyszłości nie dało się wcielić w życie. Ewie udało się namówić ją na studia prawnicze, ale córka na drugim roku poznała tego nicponia Grześka i zakochała się bez pamięci. Emerytowana lekarka westchnęła na wspomnienie tamtego czasu. Córka doskonale wiedziała, co to westchnienie oznacza. Postanowiła jednak, że tym razem nie da się wyprowadzić z równowagi. A nawet więcej – zrobi wszystko, żeby wprawić matkę w dobry nastrój. – W pracy jak w pracy. Szef się wydziera, Andżela wszystkich śledzi i mu donosi. A zespół stara się nie zwariować i robić swoje. – Patrz, a jego matka to taka porządna kobieta. I jakoś syna nie umiała wychować na kulturalnego człowieka. Wszystko mieli, bo przecież ojciec na kontraktach siedział – Ewa Dobrosz znała rodziców jej szefa. Mieszkali przecież na jednym osiedlu, spotykali się w szkole podczas wywiadówek. – Ja tam zawsze mówiłam, że pieniądze to nie wszystko. Można skromniej, biedniej, ale z kulturą i klasą. Mnie nie

było stać, żeby ci wszystko kupować, a jakoś wyszłaś na ludzi. Żeby nie ten… – Bez przesady, Marek jak chce, to umie się zachować – przerwała matce w pół zdania. Nie mogła dopuścić, żeby tamta rozpoczęła temat jej małżeństwa. Tego nie przełknie gładko i znowu się pokłócą. – Zresztą nie każdy, kto ma pieniądze, od razu musi być prostakiem. Mam w pracy kolegę, Dominika, który pochodzi z zamożnej rodziny, a nawet ty niczego nie mogłabyś mu zarzucić. Byłam z nim na kolacji i zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen starej daty. – Byłaś z nim na kolacji? – błysk w oku matki nie uszedł uwadze Tamary. Przynęta chwyciła. Dobra nasza – pomyślała. – Teraz powolutku skracamy żyłkę. – Tak, w tej hiszpańskiej restauracji. Było bardzo miło i myślę, że zgodzę się na powtórkę. – A pewnie, córko, nie odmawiaj. Jesteś jeszcze młoda, masz prawo trochę się rozerwać. Marysia przecież jest już duża, może zostać sama wieczorem. Tak, a on jest z zamożnej rodziny – pomyślała z nutką rozżalenia Tamara. – To go łap, zanim będzie za późno. Stłumiła westchnienie. Cel był ważniejszy, nie ma się co roztkliwiać. – I właśnie Dominik zaproponował, że pomoże mi w naprawieniu tej nieszczęsnej kampanii, co ją robię dla tego kandydata na wójta. Dominik jest dyrektorem handlowym, więc zna się na kontaktach z ludźmi. Myślę, że stworzymy dobry zespół. – Miło z jego strony, że tak bezinteresownie chce ci pomagać. I ta kolacja… Chyba mu się podobasz, co? – Chyba tak – Tamara poczuła, że się rumieni. W wieku czterdziestu jeden lat! Sama nie wiedziała, czy to przez badawczy wzrok matki, czy na wspomnienie Dominika. – Nie ma się co wstydzić – matka była łaskawa. – Zresztą, z tego, co mówisz, wydaje się porządnym człowiekiem. – Też tak uważam. I właśnie on mi zasugerował, żebym cię dopytała o pewne rzeczy. Ewa Dobrosz wyprostowała się, jakby poczuła zagrożenie. Wbiła w córkę badawcze spojrzenie. – O co konkretnie? – Już cię pytałam, ale chcielibyśmy się upewnić, bo to ważne dla konstruowania planu marketingowego – próbowała jakoś usprawiedliwić swoją dociekliwość i nieco zamydlić matce oczy. – Chodzi o to posądzenie o zaniedbywanie rodziny. Że niby ją zaniedbuję, wiesz? – Nie rozumiem? Ja mam coś wspólnego z planem marketingowym? – Niezupełnie. Pytałam cię o tę Marciszową z Borowej koło Jagodna. O niej mówię. Jakiś człowiek zarzucił mi, że nie opiekuję się nią, a to moja rodzina. Jeżeli to prawda, to może mieć fatalny wpływ na wynik wyborczy. Wartości rodzinne i te sprawy, rozumiesz? Dlatego muszę wiedzieć z całą pewnością, czy to nasza krewna, bo od tego zależy dalsze postępowanie. Matka słuchała wywodu Tamary z kamienną twarzą. Ręka, w której trzymała filiżankę nawet nie drgnęła. Tylko delikatne drżenie w kąciku lewego oka było oznaką, że coś czuje. Tamara znała ten stan. Dokładnie tak samo matka wyglądała, gdy dzwoniono ze szpitala i musiała natychmiast podjąć decyzję, od której zależało ludzkie życie. Maksymalne skupienie, jakby jej organizm ograniczał wszystkie inne funkcje i całą energię kierował na pracę mózgu. Skoro matka teraz tak wyglądała, to oznaczało, że odpowiedź, jaką usłyszy, będzie dokładnie przemyślana i… ostateczna. Ewa Dobrosz spokojnie odstawiła filiżankę i odchrząknęła. Zaczęła mówić, a głos miała jednostajny i pozbawiony emocji. – Rozumiem, że chcesz jeszcze raz usłyszeć ode mnie to, co już powiedziałam. Tak, to samo, bo niczego nowego się nie dowiesz. Oświadczam ci, że kobieta o nazwisku Marcisz, która mieszka, gdzie to? W Borowej? – spojrzała pytająco na córkę, a gdy ta skinęła głową, ciągnęła dalej – No, w Borowej,

właśnie. Otóż ta kobieta nie jest żadną rodziną – ani moją, ani tym bardziej twoją. A w związku z tym nie mamy wobec niej żadnych zobowiązań. I możesz każdego, kto coś podobnego ci zarzuci, pozwać do sądu. Wygraną masz w kieszeni. Tamara chciała coś powiedzieć, ale matka powstrzymała ją ruchem ręki. – Chwileczkę. Dokończę – złożyła dłonie, jakby przemawiała na jakimś zebraniu. – Kiedyś, wiele lat temu, bardzo interesowałam się historią mojej rodziny. Mogę zaryzykować twierdzenie, że dowiedziałam się o niej wszystkiego, co było możliwe. Dlatego też z całą pewnością wiem, że żadna Marciszowa do niej nie należy – wstała i podeszła do okna. – Domyślam się, że przyszłaś, żeby zadać mi to pytanie. Zadałaś i otrzymałaś odpowiedź. A teraz chciałabym zostać sama. – Mamo… – Jestem zmęczona. Poza tym zaraz będzie mój serial. Nie rób sobie wyrzutów. Wracaj do Marysi. Mam na dzisiaj dosyć rozmów. Tamara nie wiedziała, co ma robić. Już wolałaby, żeby matka się rozzłościła. Właściwie właśnie tego się spodziewała. Tymczasem kobieta była spokojna, ale w tym braku emocji było coś nienaturalnego. – Do widzenia – matka nawet nie odwróciła się od okna, słysząc słowa pożegnania. – Boję się, że matka mnie nie puści – Marysia leżała na podłodze, nogi położyła na łóżku. Rozłożone wokół podręczniki i zeszyty mogły sprawiać wrażenie, że dziewczyna pogrążona jest w nauce albo przynajmniej ma zamiar to zrobić. I jeszcze tydzień temu byłaby to prawda. Jednak od poniedziałku zmieniło się w życiu Marysi tak wiele, że nawet ona sama nie mogła tego zrozumieć. Prawdę mówiąc, to nawet nie próbowała. Po co miała się zastanawiać? Już dość czasu zmarnowała na rozmyślania. I niewiele mi z tego przyszło – stwierdziła. – Łaziłam jak lama i nieogarnięta byłam strasznie. Teraz Marysia, zamiast powtarzać słownictwo chemiczne po angielsku, rozmawiała z Justyną. Wiedziała, że matka nie będzie zadowolona, kiedy dowie się, gdzie jej córka chce spędzić sobotni wieczór. – To powiedz, że jedziesz do mnie na urodziny. I że mój ojciec cię w nocy odwiezie. Chyba łyknie, co? – Sama nie wiem… Ale nie mam wyjścia, spróbuję. – A już wiesz, co założysz? – koleżanka była ciekawa każdego szczegółu. – Zdecydowałaś się na moją kieckę czy weźmiesz coś swojego? – Chyba tę twoją. Dobrze w niej wyglądam. – No raczej – potwierdziła Justyna. – Wiesz, ile kosztowała? Nawet nie pytaj! Ledwie matkę naciągnęłam. Marysia nie miała pojęcia, ile mogła kosztować sukienka, ale znając Justynę, można było się domyślić, że sporo. Trochę się bała, żeby jej nie zniszczyć. Wolałaby coś innego, tyle że nie miała wyboru. Jej ubrania ledwie nadawały się do szkoły, ale w klubie wyglądałaby jak ostatnia łajza. Za nic nie włożyłaby na spotkanie z Oskarem nic swojego. Miała też problem z butami. Obejrzała w internecie zdjęcia z klubów i widziała, jak wyglądają tam dziewczyny. Od razu sukienka Justyny przestała być za krótka, zbyt obcisła i błyszcząca. Była w sam raz. Pasowała tam. A buty? Nigdy jeszcze nie chodziła na obcasach. Na szczęście matka chodziła. A rozmiar stopy od roku miały taki sam. Przynajmniej raz się do czegoś przyda – myślała wyciągając z szafy w pokoju Tamary czarne szpilki.

Zrobiła to już we wtorek. Matka niczego nie zauważyła, bo nosiła je tylko na specjalne okazje, a puste pudełko dziewczyna zostawiła na swoim miejscu. Trenowała chodzenie na ośmiocentymetrowym obcasie przez całe popołudnia. Na początku szło fatalnie, ale po dwóch dniach jakoś dawała radę. Jeżeli nie będzie bardzo ślisko, to sobie poradzę – oceniła. Po raz trzeci tego popołudnia wybrała numer Justyny. – Słuchaj, a makijaż? Musisz mi pomóc, bo ja nie bardzo… – Jaaa, ale marudzisz. Dobra, jutro wezmę do szkoły co nieco i pokażę ci w łazience. A teraz już się uspokój, bo dzwonisz ciągle i nie mogę się skupić. Zejdź na ziemię, jutro pyta z chemii! Nie wiem jak ty, ale ja nie chcę zarobić jedynki. Jedną już mam. Słowa koleżanki nieco otrzeźwiły Marysię. Rzeczywiście, jutro ciężki dzień. Taki plan im dali na sam koniec tygodnia – chemia, matma i dwie fizyki z Wolską. Trzeba przysiąść, bo będzie źle. Na monitorze komputera zamigotał znaczek wiadomości. Kamil: Amelka, żyjesz? Amelia: Tak, ale nie mam czasu gadać. Kamil: Od czterech dni nie masz czasu. Amelia: Mam ciężki tydzień. Same sprawdziany. Kamil: No to nie przeszkadzam. Ucz się. I powodzenia :) Amelia: Dzięki. Kamil: I odezwij się w wolnej chwili. Amelia: Ok. Wyłączyła komputer. Nie ma czasu na bezsensowne pogaduszki. Przecież muszę się uczyć, nie skłamałam – rozgrzeszyła się w myślach. Tydzień nareszcie się skończył. Nie było łatwo. Odbyła dwie narady z szefem, spotkanie z Kamińskim i przegadała wiele godzin z Dominikiem, ustalając co, jak i kiedy powinna zrobić, żeby ich klient miał szansę rozpocząć urzędowanie w wymarzonym gabinecie. Do tego stos notatek, karteczek i projektów, bieganie od grafików do kandydata, któremu nic się nie podobało i do niczego nie był przekonany. Masakra! Na szczęście teraz miała przed sobą dwa dni wolnego i postanowiła, że nawet przez chwilę nie będzie zajmowała się pracą. Umówiła się z Dominikiem, ale dopiero na niedzielę. – Dzisiaj nie. Odpada. Lecę z nóg – odpowiedziała na propozycję piątkowej kolacji. – To ja cię podtrzymam – zażartował. – Doceniam, ale naprawdę nie. Muszę odpocząć. Nie gniewaj się. – Jak chcesz, nie ma sprawy. Ale w niedzielę będziesz tylko moja – przyciągnął ją do siebie. – Andżela! – ostrzegawczo syknęła Tamara. – Pewnie i tak już wie. Ona niby głupia, ale w takich sprawach to ma nosa i swój rozum. – W jakich sprawach? – Damsko-męskich, głuptasie – roześmiał się Dominik.

Pierwsza sobota października mogłaby służyć za książkowy przykład złotej polskiej jesieni. Chociaż poranek był chłodny, to słońce sprawiało, że Tamara miała ochotę pooddychać świeżym powietrzem. Założyła więc ciepły sweter i grube skarpety, zabrała z kuchni taboret i wyszła na balkon. Zamierzała wypić poranną kawę tak, jak lubiła to robić latem – patrząc na drzewa i góry. Miała szczęście, bo jej blok był ostatnim w rzędzie identycznych betonowych prostokątów, a to że osiedle zbudowano na wzgórzu sprawiało, że mogła każdego poranka podziwiać panoramę Gór Świętokrzyskich. Lubiła okolice swojego miasta. Może i góry nie mogły się równać z potęgą tatrzańskich szczytów, ale wolała ich łagodność od ostrości gołych grani. A jesienna sceneria tylko dodawała im uroku. Chyba najbardziej podobają mi się o tej porze roku – pomyślała, ściskając w dłoniach kubek z parującym napojem. Patrzyła wprost na Telegraf i Pierścienicę, dwa główne wzniesienia Pasma Dymińskiego. Porośnięte lasem, wyglądały teraz jak bajeczny patchwork w odcieniach zieleni, brązu, żółci i czerwieni. Gdybym była fotografem albo malarzem, to pewnie umiałabym oddać piękno tego widoku – rozważała. – Ale opisać to lub opowiedzieć nie sposób. To trzeba zobaczyć, doświadczyć samemu, poczuć… – Jezu, czy musisz tak wietrzyć od samego rana? – w drzwiach balkonowych pojawiła się Marysia. – W całym domu zimno jak nie wiem co. Czy my mieszkamy w igloo? – Nie dramatyzuj, córciu – Tamara była w doskonałym humorze, więc postanowiła nie zwracać uwagi na fochy Marysi. – Jak ci zimno, to się ubierz. – Bardzo śmieszne – nastolatka wycofała się do wnętrza mieszkania. Tamara poszła za nią. Usiadła w kuchni i patrzyła, jak córka myszkuje w lodówce. – Może pójdziemy po południu do parku? – zapytała. – Niedawno byłam na lunchu w „Mr. Potato”. Znasz to miejsce? – Nie znam. – Taka niewielka knajpka, bar raczej. Mają różne potrawy z ziemniaków, bardzo dobre. Mogłybyśmy spróbować. Co ty na to? – Nie mogę dzisiaj. – Będziesz się uczyć? – Idę na urodziny do koleżanki. Tamara zdziwiła się. – Do jakiej koleżanki? – Justyny z mojej klasy. – A gdzie te urodziny? – U niej w domu. W Bilczy. – W Bilczy? Jak ty tam dojedziesz? No i, przede wszystkim, jak wrócisz? Przecież to z kilkanaście kilometrów od miasta. – Normalnie. Jej ojciec mnie odwiezie. – To daj mi telefon do tej koleżanki, a najlepiej do jej taty. Zadzwonię i się z nim umówię. Może ja po ciebie przyjadę albo cię odwiozę. Na którą masz tam być? – Na dziewiętnastą trzydzieści. – Na którą? Przecież to chyba za późno? To do której zamierzacie się bawić? Kobieta była mocno zaskoczona. Czyżby szesnastolatki bawiły się do rana? – Mamo, nie czepiaj się. Wszyscy tak teraz robią. – Ja jednak chciałabym porozmawiać z rodzicami Justyny – upierała się Tamara. Marysia miała łzy w oczach. Jeszcze chwila i wszystko się wyda. Nie mogła do tego dopuścić. – Mamo, nie zrobisz mi tego! Taki obciach! Jakbym była dzieckiem! Jak się ludzie dowiedzą, to mi

żyć nie dadzą… – To takie dziwne, że martwię się o twoje bezpieczeństwo? – Bez przesady! Nikt tak nie robi. – Szczerze mówiąc, to mam wątpliwości. Tak daleko, nie znam nawet tej Justyny… – Sama mówiłaś, że powinnam się bardziej zintegrować z klasą. I że trzeba robić przerwy w nauce. No to robię, co chcesz, a ty się czepiasz – Marysia wrzuciła łyżeczkę do zlewozmywaka z taką siłą, że resztki jogurtu prysnęły na glazurę. – Muszę iść na te urodziny! Wszyscy będą, inni rodzice nie robią problemu. Tylko ty! – Marysiu! – Tamara nie wiedziała, jak ma się zachować. W sumie córka miała rację – nie raz zachęcała ją do bliższych relacji z rówieśnikami. Martwiła się, że dziewczyna nie ma przyjaciółek i ciągle siedzi w domu. Z drugiej strony wolałaby mieć pewność, że jej dziecko będzie pod opieką. A może przesadza? – Jak całe dnie jestem sama, to też nie wiesz, co robię i gdzie chodzę. Tylko wtedy ci to nie przeszkadza. Wtedy to jestem dojrzała i odpowiedzialna, nie? Tylko jak chcę wyjść na imprezę, to znowu jestem dzieckiem? – córka jakby czytała w jej myślach. – Marysiu… – Nie mów do mnie Marysiu! – A jak mam niby mówić? – Jestem Majka! Majka, a nie jakaś wsiowa Marysia! – dziewczyna szlochając wybiegła z kuchni, zostawiając zaskoczoną jej zachowaniem matkę. Tamara wstała powoli i sięgnęła po papierowy ręcznik. Ścierając resztki jogurtu z beżowych kafelków, zastanawiała się, co powinna zrobić. Próbowała przypomnieć sobie, czy zachowywała się podobnie mając szesnaście lat, ale bez skutku. Zastanawianie się, co zrobiłaby jej matka w takiej sytuacji też nie miało sensu. Pewnie zmroziłaby ją lodowatym spojrzeniem. Nie chciała fundować czegoś takiego własnemu dziecku, bo za dobrze pamiętała, co się wtedy czuje. W sumie Marysia miała sporo racji. Wymaga od niej samodzielności i odpowiedzialności już od dawna, ale wtedy, gdy jej z tym wygodnie. A teraz pokazała, że nie ufa małej. No to jak to jest naprawdę? Ufa czy nie? Przecież wierzy, że córka wraca ze szkoły, uczy się, przygotowuje jedzenie. Nigdy dotychczas się na niej nie zawiodła. Nie ma powodu podejrzewać, że coś będzie nie tak, jak powinno. Powiedziała, dokąd idzie, zorganizowała powrót. Z drugiej strony – myślała, zmywając łyżeczkę i kubek po kawie. – Co innego zwykły dzień, a co innego nocna impreza. Nigdy nie wiadomo, co nastolatkom strzeli do głowy. Nie raz słyszała o skutkach młodzieńczej głupoty. Zresztą nie jest jeszcze taka stara, żeby zapomnieć, co niekiedy dzieje się na imprezach. Czyli co? Zabronić? Zapaliła papierosa ale zaciągnęła się dwa razy i zdusiła go w popielniczce. Przecież kiedyś musiało to nastąpić – stwierdziła. – Nie zatrzymam jej w domu siłą. Musi odnaleźć się w nowym środowisku, zyskać miejsce w grupie. Nie mogę jej tego utrudniać. Zastukała do drzwi pokoju córki. Cisza. Uchyliła je więc i zobaczyła, że córka leży na łóżku z twarzą zwróconą w stronę ściany. Pewnie płakała. – Marysiu, przemyślałam wszystko. Możesz iść. Tylko chciałabym, żebyś wróciła przed północą. I następnym razem pamiętaj, że możemy rozmawiać bez nerwów. – Zamykając drzwi, dodała jeszcze – I chciałabym, żebyś sprzątała po sobie. – Jestem Majka… – usłyszała od strony łóżka. Po kim ona taka uparta? – zastanawiała się, wracając do kuchni. – Bo chyba nie po mnie.

Po obiedzie zamierzała po prostu odpocząć. W końcu miała za sobą ciężki tydzień. Skoro córka nie ma ochoty na wspólne wyjście, nie będzie jej do niczego zmuszać. Jak widać, dziewczyna jest już duża i coraz mniej zależy jej na matczynym towarzystwie. To chyba naturalne i powinna być na taką kolej rzeczy przygotowana. Nie raz myślała o tym, że kiedyś dziecko nie będzie tak absorbujące. Przecież pamięta doskonale nieprzespane noce i dni spędzone na nieustannym odpowiadaniu na setki pytań, podczas których marzyła, żeby wreszcie mieć chwilę dla siebie. Dlaczego więc teraz, kiedy ma to, czego chciała, czuje się odtrącona? Leżała na kanapie i wpatrywała się w ich wspólne zdjęcie. Matka i córka. Marysia miała wtedy chyba pięć lat. Były nierozłączne. Każdą wolną chwilę spędzały razem. Tamara słuchała opowieści o szkole i koleżankach Marysi, wymyślonych historii o podróżach królewny Rozalindy i o tym, jak kiedyś będą mieszkały razem w pałacu. A teraz zbuntowana nastolatka każe nazywać się Majką, wychodzi na imprezę i zarzuca jej brak zainteresowania. To przecież niesprawiedliwe. Nie żąda wdzięczności za opatrywane skaleczenia, nerwy podczas chorób czy zarwane noce, ale chciałaby chociaż czuć, że córka to docenia, że ją kocha. Było jej smutno. Bardzo. Tak się starała. I nadal robi wszystko, co może, żeby było im jak najlepiej, żeby jakoś wynagrodzić Marysi brak ojca, żeby niczego jej nie brakowało. I co z tego ma? Samotne popołudnie? I przypuszczalnie kolejne coraz bardziej samotne dni. Niewesoły scenariusz. Rozmyślając o samotnej przyszłości, zasnęła.

Jest małą dziewczynką, taką jak Marysia na zdjęciu, może nawet młodszą. Ubrana w żółtą sukienkę z haftowanymi w kwiaty rękawami, z włosami zaplecionymi w warkoczyki, w białych podkolanówkach i lakierowanych sandałkach biega po zielonej trawie. Jest słoneczny letni dzień, wokół szumią łany zbóż, latają motyle, a gdzieś z wysoka, spod obłoków, dobiega śpiew skowronka. Jest szczęśliwa, beztroska, radosna. Zrywa maki i ostróżki, chce upleść z nich wianek. Cieszy się na myśl o tym, jak pięknie będzie w nim wyglądać. I nagle… czuje przeszywający ból. Upada, widzi krew, która plami piękną sukienkę. Słyszy własny krzyk. Czuje przerażenie i bezsilność. I cały czas ból. Nieoczekiwanie czyjeś ręce podnoszą ją do góry. Słyszy uspokajający kobiecy głos: – Już dobrze, dobrze. Nic się nie stało. Zaraz to umyjemy, opatrzymy. Zaraz przestanie boleć. Wtula się z ufnością w czerwoną bluzkę kobiety. Czuje ciepło bijące od jej ciała. Wie, że jest już bezpieczna. Nawet ból wydaje się mniejszy. Nagle znajdują się w pomieszczeniu. Kobieta sadza ją na wyszorowanym blacie drewnianego stołu. Spracowane, ale nieoczekiwanie delikatne dłonie zdejmują zakrwawioną podkolanówkę i obmywają zranioną stopę. Nie widzi twarzy swojej opiekunki, tylko kruczoczarne włosy splecione w warkocz upięty dookoła głowy. Rozgląda się po pokoju. Jej uwagę przykuwa ogromny obraz przedstawiający Matkę Boską Częstochowską. Patrzy na twarz świętej, pełną dobroci, spokoju i czuje, że teraz już wszystko będzie dobrze. Kobiece dłonie głaszczą ją po głowie i podają kubek z jakimś napojem… Białe firanki z wzorkiem w delikatne kwiatuszki delikatnie powiewają kołysane podmuchem letniego wiatru. Za oknem, przy płocie, kwitną czerwone i różowe malwy. Nie odczuwa gorąca. Biały domek daje schronienie przed upalnym, ciężkim powietrzem… Tamara obudziła się gwałtownie i przez chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje. Sen był tak realistyczny, że miała wrażenie, jakby nadal znajdowała się w białym domku. Jakby cała sytuacja nie była wytworem jej umysłu, a wspomnieniem wydarzeń, które naprawdę przeżyła. Poczuła, że zaschło jej w ustach, więc poszła do kuchni i nalała sobie wody. Stanęła ze szklanką przy oknie i obserwując podwórko, starała się uspokoić i zebrać myśli. Nie mogła oszukiwać samej siebie – domek, o którym śniła, był z całą pewnością tym samym, przed którym zatrzymała się w ubiegłym tygodniu. Był domkiem starej Marciszowej. Czy to właśnie ona opatrywała jej stopę? Ta jakaś Marciszowa? Nie, to niemożliwe! Nie wariuj! – przywołała samą siebie do porządku. – Za bardzo przejmujesz się tą całą kampanią. Wypiła kilka łyków cytrynowego żywca i przyłożyła zimną szklankę do rozpalonego czoła. Czy aż tak bardzo poruszyło ją posądzenie o brak opieki nad rodziną, że aż jej umysł wyprodukował tak sugestywny sen? Dlaczego jest w niej ciągle jakiś cień wątpliwości, skoro przecież matka z taką stanowczością zaprzeczyła jakiemukolwiek pokrewieństwu z mieszkanką domku w Borowej? Z drugiej strony sen był realistyczny… Czyżby aż tak zasugerowała się słowami tamtego człowieka o tym, że bywała tam w dzieciństwie? Ale ten stół, obraz, firanki w oknach – jakby widziała je naprawdę. Tamara poczuła ogromną chęć sprawdzenia, jak rzeczywiście teraz tam jest. Może po prostu zapamiętała obraz sprzed tygodnia, czy też szczegóły wydobyły się gdzieś z głębokich zakamarków jej pamięci? A co mam właściwie do roboty? – pomyślała. – I tak siedzę tu sama jak palec i nikogo nie interesuje, co robię. Przynajmniej jakoś szybciej zleci to popołudnie. A przy okazji wyjdę z domu, jakoś skorzystam

z pięknej pogody. Co mi tam, jadę! – zdecydowała. Nawet się nie przebierała. Zresztą dżinsy i sportowa bluza pasowały do weekendowej wycieczki za miasto. Zgarnęła do kieszeni kurtki dokumenty, portfel, telefon i kluczyki do samochodu. Już była przy drzwiach, gdy nagły impuls kazał jej zawrócić. Nie zachowa się przecież jak nieodpowiedzialna nastolatka. Stanęła przed drzwiami pokoju Marysi. – Majka, wychodzę – nie usłyszała odpowiedzi, ale była pewna, że córka ją słyszy. – Postaram się wrócić przed twoim wyjściem. Gdybyś coś chciała, to jestem pod telefonem. Marysia gwałtownie otworzyła drzwi. – Mogę pożyczyć jakąś twoją torebkę? – Oczywiście, wybierz sobie. – Dzięki – coś, co można byłoby uznać za cień uśmiechu zagościło na twarzy córki. Jechała przez Borową i odnosiła wrażenie, że czas tutaj się zatrzymał. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak przed tygodniem. Chyba nawet ten sam pies leżał przy drodze i ledwie podniósł łeb, słysząc warkot silnika. Niby miasto nie tak daleko, jakieś piętnaście kilometrów, a jednak życie toczyło się tu wolniej, spokojniej. W Kielcach wszyscy gdzieś pędzili, a w Borowej ludzie chodzili wolniej, nie czuło się pośpiechu i napięcia. Chyba zwariowałabym z nudów, gdybym miała tak funkcjonować – pomyślała Tamara, obserwując puste podwórka i drogę. – Może to dobre na weekend albo wakacje, ale na pewno nie na stałe. Energia by mnie rozerwała. Jak można kilka godzin siedzieć na ławce przed domem? – zastanawiała się, widząc dwie kobiety, które siedziały obok siebie i w milczeniu obserwowały jej toyotę. – Czy one nie mają o czym rozmawiać? Naprawdę jestem dla nich jakąś atrakcją? Zgroza! Chociaż nie miała się czego bać, to gdy minęła ostatni dom stojący przy drodze, odetchnęła z ulgą. Wiedziała, że koniec wsi to tylko pozory, bo za chwilę zobaczy miejsce, do którego przyjechała. Zwolniła i powolutku przejechała ostatnie metry. Biały domek stał tam, gdzie zauważyła go ostatnio. Czyli istniał, nie był wytworem jej wyobraźni. Chociaż wolałaby, gdyby okazał się właśnie jakimś wymysłem, marzeniem czy fatamorganą. Wtedy mogłaby całą tę historię, razem ze swoimi emocjami, uznać za chwilę słabości, senną mrzonkę czy cokolwiek innego. Chociaż wiedziała, że była tutaj, przecież widziała go też Marysia, to i tak nie mogła się pozbyć chęci wymazania go ze swojego życia. Nic z tego. Domek stał i wyglądał jak przeniesiony z jakiejś powieści dla kobiet marzących o życiu na wsi – niewielki, przyjazny, sielski i malowniczy. Tamara oparła łokcie na kierownicy, podparła rękami brodę i wpatrywała się w gospodarstwo. Tym razem nigdzie nie zauważyła kolorowego koguta, podwórze było zamiecione, a tuż obok bocznej części ogrodzenia zakwitły fioletowe marcinki. Zawsze lubiła te kwiaty, chociaż w mieście rzadko można było je zobaczyć. Czasami kupowała bukiecik u kobiet, które rozkładały swoje prowizoryczne stoiska przed pawilonami handlowymi na jej osiedlu. Sprzedawały głównie mleko prosto od krowy, sery i śmietanę, a w sezonie jagody i grzyby. Jednak czasami zdarzało się, że oferowały też bukiety wiejskich kwiatów – chabrów, dalii czy właśnie marcinków. A teraz te same kwiaty zobaczyła tutaj. Czy kiedyś je widziała? Pamięta z dzieciństwa i dlatego ma do nich sentyment? Bez przesady – skarciła się w myślach. – Zaczynam dorabiać teorie, które nie mają żadnego

potwierdzenia w faktach. Ten sen zupełnie wyprowadził mnie z równowagi. Jeszcze trochę i zacznę wierzyć w cuda, duchy i podobne bzdury. Przecież takie domki znajdują się wszędzie, mało tego, każda wieś jest taka sama, a marcinki po prostu są ładne. I tyle. Postanowiła zaparkować na poboczu i przejść się w stronę lasu. Skoro już tu przyjechała, to trzeba nadać tej wyprawie jakiś sens. Może znajdzie trochę grzybów? Zrobiłaby jutro na obiad pierogi albo ususzyła na wigilijną zupę. – Samochód się pani zepsuł? Aż podskoczyła. – Przepraszam, nie chciałam pani przestraszyć – tuż obok niej stała starsza kobieta i uśmiechała się przepraszająco. – Nic nie szkodzi – Tamara była zmieszana, poczuła się, jakby ktoś przyłapał ją na robieniu czegoś niedozwolonego. Uznała, że powinna się jakoś wytłumaczyć. – Wszystko w porządku. Chciałam dojechać nad zalew, ale chyba nie skręciłam tam, gdzie trzeba i tak wylądowałam tutaj. – Wykorzystała historię sprzed tygodnia i nie czuła z tego powodu wyrzutów sumienia. Przecież tak było naprawdę, tyle że nie dziś. – Rzeczywiście, pomyliła pani drogę. Trzeba zawrócić i na początku wsi zjechać drogą w dół. Staruszka najwyraźniej nie miała zamiaru ruszać się z miejsca. Pewnie nie chciała stracić okazji do pogawędki. Tamara nie wiedziała, co powiedzieć. – Pani pierwszy raz w naszej wsi? – przerwała niezręczną ciszę nieznajoma. – Tak. – A można wiedzieć, co panią sprowadza? Niewielu tutaj mamy gości, więc jestem ciekawa. Oczywiście jeżeli jestem zbyt ciekawska, to proszę wybaczyć. Nie musi pani odpowiadać. Ciekawe, kto to jest? – zastanawiała się Tamara. – Jak na wiejską staruszkę, to mówi zaskakująco poprawną polszczyzną. Żadnej gwary, żadnego akcentu wskazującego na pochodzenie… – Nie, to żadna tajemnica. Pomagam jednemu z kandydatów na wójta i chciałam lepiej poznać gminę i jej mieszkańców. Postanowiłam połączyć przyjemne z pożytecznym – zobaczyć zalew, o którym wiele słyszałam i sprawdzić, jak tu się ludziom żyje i czego im potrzeba. – Mówi pani, że chciała zobaczyć, jak tutaj ludzie żyją? W takim razie zapraszam do siebie na herbatę – wskazała ręką na biały domek. Tamara zamarła. Nie przyszło jej nawet do głowy, że rozmawia z właścicielką tego gospodarstwa, że stoi przed nią stara Marciszowa we własnej osobie. – Może nie jest to pałac, ale schlebiam sobie, że parzę dobrą herbatę. Chyba sprawiłam jej przykrość swoim milczeniem – stwierdziła Tamara. – Źle mnie pani zrozumiała – pospieszyła z wyjaśnieniem. – Po prostu nie spodziewałam się zaproszenia. A domek jest śliczny. Jak z obrazka. I te kwiaty – wskazała na marcinki. – Jedne z moich ulubionych. – Staram się, chociaż zdrowie już nie takie jak dawniej. Wie pani, osiemdziesiąty krzyżyk noszę, ale jeszcze nieźle sobie radzę. Kiedyś miałam większy ogród, więcej kwiatów, ale teraz tylko na tyle mnie stać. Proszę, proszę przodem – wskazała ręką na furtkę. – Otwarte. Nie zamykam, bo po co? Kto będzie chciał wejść, to wejdzie. Zasuwka go nie powstrzyma… Tamara weszła na podwórko i podeszła do ściemniałych ze starości drewnianych drzwi. Gospodyni wyjęła duży, staromodny klucz z kieszeni wełnianej kurtki i włożyła go do zamka. Tamara spodziewała się zgrzytu, ale ku jej zdziwieniu klucz przekręcił się gładko, a drzwi otworzyły bezszelestnie. Serce biło jej mocno, gdy przekraczała próg. Sama nie wiedziała, czego się spodziewać. Domek miał rozkład typowy dla wiejskich chat. Z niewielkiego przedsionka weszły do kuchni

pełniącej jednocześnie rolę jadalni. W rogu pomieszczenia stała duża kaflowa kuchnia, obok której leżały równo ułożone kawałki drewna. – Piękna – nie mogła się powstrzymać od komentarza, bo naprawdę zachwyciły ją ciemnozielone kafle z roślinnym ornamentem. – Rzeczywiście – przyznała gospodyni. – Przywiozłam je z rodzinnego domu po wojnie. Wie pani, że cały dom był w gruzach, a piec pozostał nietknięty… – zamyśliła się na chwilę, ale zaraz wróciła do rozmowy z gościem. – Na szczęście nawet tutaj dotarła cywilizacja i mam już gaz – wskazała ruchem głowy ukrytą za starą kuchnią zupełnie nowoczesną kuchenkę gazową. – A ta służy jeszcze do ogrzewania. I do gotowania konfitur, bo rondel mam duży i się na tej nowej nie mieści. Zaprosiła Tamarę do stołu. Ta z ciekawością zerknęła na blat, ale przykryty był kwiecistym obrusem, więc nie zdołała zobaczyć, czy jest taki jak ten ze snu. Za to czekając na herbatę, dokładnie przyjrzała się firankom. Zupełnie inne – co prawda białe, ale gładkie, jedyną ich ozdobą był delikatny pasek koronki na dole. Wariatka ze mnie – pomyślała. – Czego ja oczekuję? Że przez trzydzieści kilka lat wisiałyby tutaj te same firanki? Z zamyślenia wyrwał ją głos gospodyni: – Akurat mój dom to chyba nie jest typowy przykład tego, jak teraz żyją ludzie na wsi – powiedziała, stawiając na stole filiżanki z herbatą i talerzyk z kruchymi ciasteczkami. – Nie ma u mnie tych wszystkich nowoczesnych urządzeń, nie korzystam z komputera. Telewizor oczywiście mam – ruchem głowy wskazała zamknięte drzwi na przeciwległej ścianie – w sypialni. Lubię czasami obejrzeć film i wiedzieć, co się dzieje na świecie. Ale na co dzień wolę obcować z ludźmi i z przyrodą niż z elektroniką. Tamara słuchała, starając się ukryć, jak bardzo jest zdziwiona tym, co widzi. Spodziewała się raczej szklanek w metalowych koszyczkach i ciastek z foliowego opakowania. Staruszka najwyraźniej zauważyła jej spojrzenie, bo uśmiechnęła się delikatnie. – Inne ma pani wyobrażenie o starych mieszkańcach wsi, prawda? Może i dobrze, ale czasami warto zdać sobie sprawę, że nie tylko w mieście ludzie są różni. I że nie da się wszystkim dogodzić, bo każdy inaczej myśli, czego innego chce i co innego mówi. Nieoczekiwanie pogłaskała Tamarę po dłoni. Dotyk chropowatej, pokrytej odciskami ręki sprawił, że kobietę przeszedł dreszcz. – Jak pani na imię? – zapytała Marciszowa. – Tamara. – Tamara – powtórzyła i z uwagą spojrzała gościowi w oczy. – Piękne imię. Chyba rosyjskie? Kto je wybrał? – Nie wiem. Chyba mama. – Mama… – staruszka przymknęła oczy, jakby powędrowała myślami w przeszłość. Tamara patrzyła na siedzącą naprzeciwko kobietę, starając się znaleźć w pomarszczonej twarzy coś znajomego. Nie znalazła. Sprawiło jej to ulgę. Nie znała tej kobiety, nigdy wcześniej jej nie widziała. Owszem, poczuła do niej sympatię, ale przecież nic w tym dziwnego. Obca kobieta z ufnością zaprosiła ją do domu, poczęstowała herbatą, była miła i to wszystko. Nie ma co doszukiwać się czegoś większego w przypadkowym spotkaniu. Herbata była smaczna, ciasteczka też. Zupełnie nieoczekiwanie spędzała miłe popołudnie z nowo poznaną osobą i podobało jej się to. Czuła, że odczarowała całą dziwność i tajemniczość związaną z wkroczeniem starej Marciszowej w jej życie. W sumie to określenie „stara Marciszowa” zupełnie nie pasuje do tej kulturalnej i miłej osoby – pomyślała. – Wolałabym myśleć o niej jakoś inaczej.

– A jak pani ma na imię? – zapytała spontanicznie. – Róża. Też niezbyt pasuje do gminnej wsi, prawda? – roześmiała się staruszka, a Tamara poczuła ciepło wokół serca. W białym domku czuła się naprawdę dobrze. Rozmowa potoczyła się zadziwiająco gładko. Pani Róża opowiadała Tamarze o życiu na wsi, potrzebach jej mieszkańców, a także oczekiwaniach, jakie pokładają w nowym wójcie. Wszystko to mogło pomóc w przygotowaniu udanej kampanii. Tamara zastanawiała się w duchu, czy Kamiński jest w stanie zadowolić mieszkańców Jagodna. Zachowała jednak te obawy dla siebie, tak samo jak prawdziwy powód swojej wizyty w białym domku. Uznała, że staruszce mogłoby to sprawić przykrość, a nie chciała tego. Z upływu czasu zdała sobie sprawę dopiero wtedy, gdy zobaczyła, że za oknem jest już zupełnie ciemno. – Ależ się zasiedziałam! – zerknęła na wyświetlacz komórki. – Już po siódmej. Nie zdążyłam przed wyjściem Marysi… Pani Różo, było mi bardzo miło, ale naprawdę muszę już jechać. Zabrałam pani tyle czasu, przepraszam. – Nie rób sobie wyrzutów. Siedzę sama całymi dniami, więc twoje towarzystwo było dla mnie miłą odmianą. Dopij herbatę i poczekaj jeszcze chwileczkę – zatrzymała podnoszącą się z krzesła Tamarę. Wyszła i wróciła po chwili z bukietem marcinków. – Proszę, mówiłaś, że lubisz. A jak jeszcze kiedyś będziesz w okolicy, to zapraszam na herbatę i rozmowę. Widzisz, Barnaba też zaprasza, a jemu się nie odmawia. Rudy kocur wślizgnął się do domu, korzystając z uchylonych drzwi i teraz, mrucząc, ocierał się o nogi Tamary. Wracała do domu przepełniona radością. Jej też potrzebna była taka zwyczajna rozmowa. Marysia zastanawiała się, co powie matka, gdy zobaczy ją w tak krótkiej sukience. Raczej szczęśliwa nie będzie. A do tego jeszcze makijaż. Krótki kurs w szkolnej toalecie wzbogacony nocnymi ćwiczeniami przyniósł zadowalające rezultaty. Przestudiowała kilka samouczków w sieci i udało jej się osiągnąć niezły efekt. Może nie wyglądała na dwadzieścia pięć lat, ale z pewnością na pełnoletnią. Na początku trudno jej było przyzwyczaić się do swojego nowego oblicza. Ciągle widziała w lustrze jakąś nieznaną osobę. Po kilku próbach uznała, że ta umalowana Majka jest dużo ładniejsza od bladej i szarej Marysi. Czarne kreski na powiekach i wytuszowane rzęsy dodawały spojrzeniu głębi, a perłowy cień podkreślał błękit oczu. Nieśmiało przyznała w myślach, że mogłaby nazwać się ładną. Może nie piękną, ale ładną – tak. Paznokcie pomalowała już rano perłowym lakierem znalezionym w łazienkowej szafce matki, a różowy błyszczyk pożyczyła od Justyny. Problemem były buty. Przecież matka za nic nie pozwoli jej na wyjście w szpilkach. Sukienkę może jakoś przełknie, ale wysokie obcasy nie przejdą. Po namyśle zdecydowała, że schowa matczyne buty do torebki, a wyjdzie w swoich balerinach. Potem je zamieni. Minęła dziewiętnasta, a matki nie było. Marysia wcale się tym nie zmartwiła, przeciwnie – odetchnęła z ulgą. Nie będzie musiała się tłumaczyć, obędzie się bez kolejnej kłótni. Pewnie zasiedziała się gdzieś z tym swoim Dominikiem – pomyślała – który oczywiście jest ważniejszy od własnej córki. Tyle że tym razem było jej to bardzo na rękę. Przejrzała się w dużym lustrze. Wyglądała chyba nieźle. Na wszelki wypadek zrobiła sobie zdjęcie i wysłała MMS-a do Justyny. Odpowiedź przyszła po kilkunastu sekundach.

Zajebiście! Niezła laska z ciebie! Uśmiechnęła się do wyświetlacza. Czyli jest dobrze. Oskarowi też powinno się spodobać. W drodze do klubu ogarnęły ją wątpliwości. A jeżeli Oskar zapomniał o spotkaniu? Przecież nie odezwał się przez cały tydzień. Co będzie, jak nie przyjdzie? Stanie przed wejściem i będzie stała jak głupia? Jak długo powinna czekać? Przecież nie zadzwoni, chociaż zapisała jego numer. Za nic nie narzucałaby się chłopakowi, nawet takiemu jak Oskar. Z każdym krokiem miała coraz więcej wątpliwości. Bała się, że chłopak zawiedzie. Słyszała przecież historie o tym, jak ktoś się umawiał, a potem stał z kolegami za rogiem i śmiali się z czekającej dziewczyny. Nie przeżyłaby takiego wstydu! Powoli zbliżała się do ulicy Sienkiewicza. Oświetlony rzędami latarni deptak wyglądał wieczorem naprawdę pięknie. Nowa nawierzchnia i wyremontowane kamienice łączyły przeszłość z teraźniejszością w sposób miły dla oka. Efekt psuły tylko wszechobecne reklamy, we wszystkich kształtach, rozmiarach i kolorach – ich kiczowatość raziła i nie dodawała uroku ulicy. Klub „Ultrafiolet” mieścił się na ostatnim piętrze dawnego Domu Towarowego „Puchatek”. Matka opowiadała jej, że przed laty zaopatrywała się tu w buty i ubrania. „Puchatek” był namiastką współczesnych galerii. Marysia nie pamiętała tamtych czasów. Jej wspomnienia dotyczące tego budynku ograniczały się do okresu, gdy powierzchnię podzielono na małe stoiska, które wynajęli różnej maści handlowcy. Powstało tu coś w rodzaju bazarów pod dachem. W sumie na parterze i pierwszym piętrze ten stan trwał nadal, a najlepsze, co można było tu kupić, to tandetne ozdoby do włosów lub podróbki zegarków. Za to drugie piętro, z osobną windą, zajmował jeden z większych klubów w mieście. Ciemne podczas dnia okna wieczorami rozjaśniały się kolorowymi światłami, a przechodnie z daleka słyszeli muzykę i gwar rozbawionych głosów i śmiechów. Marysia nerwowo zaciskała ręce w kieszeniach kurtki. Starała się iść pewnie, jakby noszenie szpilek było dla niej codziennością. Dużo uwagi zajmowało jej stąpanie po ulicy wyłożonej kostką brukową stylizowaną na „kocie łby”, bała się, że obcas utknie między kamiennymi kwadratami. Żeby tylko był – zaklinała w myślach rzeczywistość. – Żeby był. Nieśmiało rozglądając się na boki, podeszła do szklanych drzwi. Z lewej strony wejścia stała grupa osób. Palili i głośno rozmawiali. Oskara nie było. Wystawił ją. Nerwowo przełknęła ślinę, poczuła się upokorzona. Nie wiedziała, co robić – czekać czy odejść. Do oczu napłynęły jej łzy. – Cześć, Majka! – usłyszała za plecami. – Fajnie, że przyszłaś. Oskar wyszedł zza betonowej kolumny i wyrzucił niedopałek, przyduszając go butem. Zmierzył wzrokiem dziewczynę. – Super wyglądasz – pochwalił i bez skrępowania objął ją ramieniem. – Wchodzimy, co? – Nie wiem, czy mnie wpuszczą – starała się, żeby jej głos brzmiał obojętnie, ale tak naprawdę bała się, że zostanie zawrócona przez selekcjonera. – Przestań! – roześmiał się Oskar. – Mam vipowską kartę. Nikt o nic nie zapyta. Rzeczywiście, bez problemu wjechali windą na drugie piętro, zostawili kurtki w szatni i weszli na salę, mijając ochroniarza, który przysiadł na barowym krzesełku z miną tak obojętną i znudzoną, jakby był tutaj z przymusu. Nawet nie sprawdzał karty, widocznie znał Oskara z widzenia. Marysia poczuła się pewniej. Widziała w lustrze przy szatni, jak wyglądają i musiała przyznać, że stanowili ładną parę. Chłopak w czarnych dżinsach i białej koszuli prezentował się jeszcze lepiej niż na rowerze. Widać było, że jest dobrze zbudowany, a blond włosy i błękitne oczy dodawały mu uroku. Była dumna, że ktoś taki wybrał właśnie jej towarzystwo. Zaskoczył ją hałas panujący w klubie. Niby nie spodziewała się niczego innego, ale głośna muzyka

praktycznie uniemożliwiała rozmowę. Parkiet był już pełen tańczących osób, przy barze także panował tłok. Oskar bez słowa wziął ją za rękę i zaprowadził do drugiej sali, gdzie panował mniejszy hałas. Usiedli w czerwonej loży, na obitych materiałem kanapach. Wszystko tutaj było intensywne – kolory, muzyka, atmosfera. Marysia czuła się oszołomiona. – Czego się napijesz? – Oskar nachylił się w kierunku dziewczyny, żeby usłyszała pytanie. Czuła jego oddech na szyi, a zapach nieznanej wody toaletowej sprawił, że przeszedł ją dreszcz. – Nie wiem – była zdezorientowana. – Dobra, przyniosę ci drinka. Poczekaj chwilę, OK? Pokiwała głową. Chłopak odszedł. Usiadła wygodniej i chowając nogi pod stolikiem, zsunęła buty. Stopy, nieprzyzwyczajone do wąskich czubków i wysokich obcasów, zaczynały boleć. Miała chwilę, żeby rozejrzeć się po klubie. Patrzyła na tańczących ludzi, szczególnie na dziewczyny i zastanawiała się, czy będzie umiała tak się poruszać. Niektóre tańczyły naprawdę wspaniale – jak zawodowe tancerki, które oglądała w teledyskach. Wyglądały seksownie i pociągająco, miały świetne ciuchy i doskonały makijaż. Poczuła ukłucie zazdrości. Chciałaby taka być. Na szczęście zauważyła też sporo dziewczyn, które tańczyły w mniej przyciągający uwagę sposób. Tak, chyba dam radę – stwierdziła z ulgą. Wszystko tu było dla niej nowe. Tapety w orientalne wzory, barmani kręcący butelkami, przechadzający się między stolikami mężczyźni o szerokich plecach, ogolonych głowach i przedramionach wytatuowanych w wymyślne wzory. Wyglądali groźnie, ale nikt nie zwracał na nich uwagi, więc Marysia doszła do wniosku, że nie musi się niczego obawiać. Była tak pochłonięta obserwowaniem otoczenia, że nawet nie zauważyła, kiedy obok niej pojawiła się dziewczyna o kruczoczarnych włosach i ostrym makijażu. – Ty jesteś nową dupą Oskara? – wykrzyczała jej do ucha. – Nie rozumiem? – No chyba po ludzku pytam, nie? Z Oskarem przyszłaś? – położyła ostentacyjnie nogi na stoliku. Miała chyba jedenastocentymetrowe szpilki i bardzo obcisłe skórzane spodnie. – Tak. – Boszszsz, rozmowna to ty nie jesteś – prychnęła nieznajoma. Marysia nie wiedziała, co powiedzieć. W ogóle nie miała pojęcia, czego chce od niej ta dziewczyna. Na szczęście wrócił Oskar. – Czego tu chcesz? – zapytał czarnowłosą. – Jakiś problem? – zwrócił się do Marysi z uśmiechem. Nieznajoma wstała, obciągnęła srebrny top i wzruszyła ramionami – Już spadam. A swoją drogą to skąd ty je bierzesz? Z przedszkola? – obrzuciła Marysię pogardliwym spojrzeniem i odeszła, kołysząc biodrami. Oskar podał dziewczynie szklaneczkę z zielononiebieskim napojem. – To Kamikadze. Lubisz? Nie wiedziała, bo tak naprawdę nigdy nie piła alkoholu. Pomijając łyk wina, który po kryjomu upiła z kieliszka matki na jakichś imieninach. – Kto to był? – zapytała, chcąc zmienić temat. – To moja była, Kamila. Ma focha, więc się czepia. Nie przejmuj się – objął ją i przyciągnął do siebie. – Jest zazdrosna i tyle. Marysi ulżyło, chociaż nie mogła zrozumieć, jak Oskar mógł zamienić tamtą superdziewczynę na kogoś takiego jak ona. Przecież wiele oddałaby, żeby mieć taką figurę i tak się poruszać jak Kamila. Szybko wypiła kilka łyków ze swojej szklanki. Poczuła lekkie pieczenie w gardle, ale smak był nawet

przyjemny, trochę cytrynowy. Wypiła kolejny łyk, już wolniej. Smakowało. – Czuję, że muszę zaraz iść po następnego – roześmiał się Oskar. Zawtórowała mu, bo obawy zaczęły znikać. Była w świetnym klubie, w towarzystwie przystojnego chłopaka, piła niebieskiego drinka i czuła się coraz przyjemniej. Po drugim drinku było jeszcze lepiej. Poza tym dołączyli do nich znajomi Oskara. Nikt nie robił jej żadnych przykrości, potraktowali jej obecność jak coś naturalnego. Wszyscy byli roześmiani i beztroscy, dziewczynie udzielił się ten nastrój. Czasami ktoś podchodził i prosił Oskara, ale chłopak szybko wracał i zajmował miejsce obok niej. Poczuła się na tyle pewnie, że kiedy dziewczyny ruszyły na parkiet – poszła za nimi. Drinki sprawiły, że nie czuła się skrępowana, ciało poddało się rytmowi muzyki. Było cudownie! Mogłaby tak przez całą noc. Nawet nie czuła bólu nóg. Gdyby nie przypadek, na pewno nie wróciłaby do domu na czas. Na szczęście podczas wizyty w toalecie usłyszała, jak jakaś dziewczyna opowiada koleżance, że musi wyjść, bo o północy jest umówiona w innym klubie. Marysia szybko wróciła do loży. – Będę się zbierać – poinformowała Oskara. – Tak wcześnie? Musisz? Miała ochotę zostać na zawsze, siedzieć przytulona do niego w czerwonej loży, ale wiedziała, że jeżeli się spóźni, to matka następnym razem nigdzie jej nie puści. Z żalem potwierdziła: – Muszę. – Jasne, ale szkoda. – To jego błękitne spojrzenie. Przypominało drinki, które przynosił i też mogłaby się nim upić, po prostu zapomnieć o całym świecie, czuła to. – Odprowadzę cię. Powiedział coś do siedzącego obok kolegi, tamten pokiwał głową. Nikt więcej nie zauważył, że wychodzą, bo wszyscy byli już lekko pijani. Szli przez ciemne ulice, mijali rozbawione grupy albo pojedynczych, przemykających spiesznie przechodniów. O tej porze jeździły już tylko taksówki i dostawcy pizzy. Im dalej od centrum, tym miasto było cichsze. Mieszkańcy osiedli spali o tej porze, jakby nieświadomi tego, że gdzieś niedaleko, kilkanaście minut spacerem od ich domów, tętni życie, a ludzie doskonale się bawią. Pożegnali się przed jej klatką. Oskar nachylił się, żeby ją pocałować, ale odwróciła głowę. Delikatnie musnął wargami jej policzek. – Słodka jesteś – powiedział. – Chociaż liczyłem na coś więcej… No nic, to następnym razem – mrugnął z uśmiechem. Chyba się zarumieniła. Dobrze, że nikt nie wymienił spalonej żarówki nad wejściem – pomyślała. Miała nadzieję, że nie będzie nalegał. Nigdy nie całowała się z chłopakiem, nie wiedziała, jak to się robi, a nie chciała, żeby Oskar zauważył jej nieporadność. Na szczęście przytulił ją tylko i odszedł. Następnym razem – powtarzała w myślach. To znaczy, że chciał się dalej z nią widywać! Prawie podskoczyła z radości, kiedy zamknęła za sobą drzwi od klatki. Buty zdjęła na korytarzu i starała się jak najciszej przekręcać klucz w zamku. Na palcach przeszła przedpokój. Kiedy naciskała klamkę, usłyszała zaspany głos matki: – To ty? – Tak. – Która godzina? – Piętnaście po dwunastej. – To kładź się już. – Dobrze.

Z ulgą zamknęła za sobą drzwi pokoju. Udało się. Szybko założyła piżamę i wsunęła się pod kołdrę. Lekko kręciło jej się w głowie – nie wiedziała, czy to od drinków czy na wspomnienie bliskości Oskara. Zasnęła, przyciskając dłoń do policzka w miejscu, gdzie pocałował ją chłopak. W kolejny weekend Tamara postanowiła znowu odwiedzić Jagodno. Ostatnia wizyta w białym domku pozwoliła jej naładować akumulatory i z werwą zabrać się do pracy. Kupiła ciasto, bo postanowiła zrewanżować się staruszce za ostatnie miłe przyjęcie niespodziewanego przecież gościa. Pani Róża ucieszyła się na jej widok. Postanowiła oprowadzić Tamarę po gospodarstwie, pokazała nie tylko kolorowego koguta, ale i jego harem – siedem malutkich kurek, które nazywała „liliputkami”, rudego kota Barnabę i gliniane gniazda jaskółek pod dachem stodoły. – Teraz już młode wyleciały, ale dzięki nim latem nie mam w domu ani jednego komara. Wszystko wyłapią dla piskląt. – Opowiadała gospodyni. – I lubię te śmigające maleństwa, więc nie wyganiam, chociaż ściany brudzą strasznie. Po powrocie do domku przyszedł czas na filiżankę herbaty i ciasto. Pani Róża okazała się też doskonałym słuchaczem. Od początku widziała, że gościa coś gnębi. Nie wypytywała obcesowo, ale jakoś tak wyszło, że Tamara opowiedziała jej naprawdę dużo o swoim życiu, pracy, a nawet o ostatnich problemach z Marysią. – Tego się nie uniknie – stwierdziła Róża. – Nie da się zatrzymać pisklęcia w gnieździe. Jak te jaskółki – natrudzą się, karmią, bronią, a pisklę dorasta i musi wyfrunąć. Pewnie im tam drżą serduszka w obawie, czy jastrząb małych nie dogoni albo lis nie złapie, kiedy będą niewprawnie podfruwać, ale wiedzą, że nie ma na to rady. Młode musi samo próbować, żeby się nauczyć unikać niebezpieczeństwa, żeby uwierzyć we własne siły. Tak to już jest – podsunęła talerzyk z ciastem bliżej Tamary. – Sama nie miałam dzieci, więc mogę tylko powiedzieć o tym, co zaobserwowałam. Jeżeli uznasz to za niepotrzebne, nie będę miała żalu. – Ależ nie! To bardzo mądre, co pani mówi. – Tamara zauważyła, że staruszka zaczęła pomijać oficjalną formę już podczas poprzedniej wizyty, ale nie przeszkadzało jej to. Sama nie odważyła się na taki krok. – I ma pani rację, nie mogę Marysi zatrzymać. Piękne to porównanie do jaskółek. I takie prawdziwe. Niech więc leci ta moja jaskółeczka. Byle szczęśliwie. Tamara została u pani Róży aż do wieczora. Zazwyczaj nie zwierzała się nikomu, była raczej skryta, a życie nauczyło ją, żeby swoje problemy zachować w sekrecie. Jednak atmosfera białego domku, ta dobroć i mądrość bijąca z pani Róży sprawiły, że otworzyła się przed nią. Nie żałowała. Czuła, jakby razem z aromatyczną herbatą wypiła potężną dawkę optymizmu i nadziei. W sumie szkoda, że to nie moja rodzina – przyszło jej do głowy. – Miło byłoby mieć kogoś takiego wśród bliskich. Na przykład babcię. – Babcia Róża – powiedziała głośno, siedząc już w samochodzie i bardzo jej się to spodobało. Październik minął nie wiadomo kiedy. Połowa listopada również. Była tak zabiegana, że chwilami traciła poczucie czasu, dni zlewały się ze sobą, nie wiedziała, czy jest wtorek czy piątek. Odróżniała weekendy, bo wtedy zazwyczaj odbywały się spotkania wyborcze i musiała biegać między wolontariuszami a pracownikami firmy cateringowej, witać mieszkańców, uśmiechać się, ściskać dłonie

co znamienitszych mieszkańców i zaprzyjaźnionych polityków, wychwalać kandydata, żegnać mieszkańców, a na koniec padać na łóżko i zasypiać bez kolacji. Musiała przyznać, że Dominik bardzo jej pomagał. Adorował wszystkie panie, jakie napotkał na swojej drodze, więc z pewnością spokojnie mógłby kandydować na wójta Jagodna i miałby duże szanse na zwycięstwo, bo żeńska część elektoratu była nim zachwycona. Na szczęście oprócz uśmiechów i komplementów potrafił jeszcze okiełznać pałętających się bez celu wolontariuszy, dopilnować, żeby Kamiński nie palnął jakiegoś głupstwa i zmobilizować swoich handlowców do pracy w nadgodzinach w charakterze tragarzy stojaków reklamowych oraz paczek z ulotkami i gadżetami. Naprawdę, bez niego chyba nie poradziłaby sobie. Kiedy pewnego dnia odwoził ją do domu, powiedziała mu o swojej wdzięczności. Podziękowała, tak od serca. – Nie musisz mi dziękować. Przecież wiesz, że robię to tylko dla siebie. W ten sposób mogę spędzać z tobą więcej czasu. I liczyć na małe odwzajemnienie… – odpowiedział z szelmowskim uśmiechem. – Ty żartujesz, a ja mówię poważnie. Nie wiem, jak ci się odwdzięczę. Gwałtownie zahamował i zjechał na pobocze. – Mam pewien pomysł. Podpowiem ci. Nachylił się i przyciągnął ją do siebie. Tym razem się nie opierała. Pocałunek był długi i namiętny. Sprawił jej przyjemność i nieco odurzył. Prawie już zapomniałam, jak się to robi – pomyślała. – Jak miło czuć bliskość mężczyzny, jakie to uczucie, gdy czuje się, że jego wargi i język łączą się z moimi… Jak to jest zapadać się powolutku w to oszołomienie, gdzie czas i miejsce przestają istnieć… Dominik, nie przerywając pocałunku, rozsunął jej kurtkę i jego ręka zaczęła szukać drogi między guzikami bluzki. Poczuła, że sztywnieje. Na to nie miała ochoty – obmacywanki w samochodzie zawsze kojarzyły jej się z napalonymi nastolatkami. Odsunęła się i poprawiła ubranie. – Nie to miejsce i nie ten czas – powiedziała chłodno, widząc pytające spojrzenie mężczyzny. – Za stara chyba jestem na takie sytuacje. Dostrzegła na jego twarzy grymas złości, a może tylko cienie drzew sprawiły takie wrażenie, bo trwało to zaledwie ułamek sekundy. Bez słowa odpalił silnik i pojechali dalej. Dopiero wieczorem przysłał SMS-a: Przepraszam, masz rację. Należy ci się wszystko, co najlepsze. Wybacz, po prostu bardzo cię pragnę. Odpisała: Ja też zbyt ostro zareagowałam. Nie ma sprawy. Aż do samych wyborów Dominik nie próbował już nawet jej pocałować. Z jednej strony cieszyło ją to, bo chciała skoncentrować się na pracy. Wygrana Kamińskiego byłaby zwrotnym punktem w jej karierze, więc musiała zrobić wszystko, co się da, by osiągnąć cel. Z drugiej strony obserwowała mężczyznę i zastanawiała się, czy jej odmowa nie sprawiła, że stracił nią zainteresowanie. Był przecież atrakcyjny i miły, wiele kobiet nie robiłoby zbędnych ceregieli. Że też zawsze muszę być taka zasadnicza – złościła się na samą siebie. – Gdybym pozwoliła sobie na odrobinę szaleństwa, to przecież nic wielkiego by się nie stało. Czy byłabym pierwszą, która uprawiałaby seks w samochodzie? Czy ktoś w ogóle dowiedziałby się o tym? Przecież miałam ochotę. Wielką. Robiła sobie wyrzuty, że może straciła szansę na związek, by po chwili dochodzić do wniosku, że mężczyzna, któremu zależy na czymś więcej niż krótka przygoda, potrafiłby przyjąć odmowę bez obrażania się. Dlaczego musiała godzić się na byle jakie miejsce? Miała prawo do swoich wymagań a przecież odrobina intymności i wygodne łóżko zamiast drążka zmiany biegów uwierającego w bok to chyba nie są wygórowane żądania, prawda? Ta huśtawka nastrojów i natrętnie powracające myśli rozpraszały ją, zwłaszcza gdy w pobliżu był Dominik. Wiele energii wkładała w to, żeby je powstrzymać, odsunąć gdzieś w głąb świadomości. To

potęgowało zmęczenie. Była naprawdę szczęśliwa, gdy nadszedł dzień ciszy przedwyborczej. Pierwsza wolna chwila od miesiąca. Miała wiele planów, ale przespała pół dnia. Najwyraźniej organizm potrzebował regeneracji. Kiedy wreszcie przywlekła się do kuchni z zamiarem przygotowania obiadu, zastała na stole kartkę od Marysi: „Nie gotuj dla mnie. Jadę do Justyny i będę u niej nocowała. Nie pytałam, bo nie chciałam cię budzić. Majka”. Wkurzyła się. Tym razem dziewczyna przesadziła. Ma zamiar nie wrócić na noc i nawet nie zapyta, tylko zostawia karteczkę. To kim ja dla niej jestem? – pomyślała z wściekłością. – Służącą? A dom hotelem? Już nie potrzebowała kawy. Była zupełnie rozbudzona. Bez zastanowienia chwyciła telefon i wybrała numer córki. – Marysiu, absolutnie nie zgadzam się, żebyś nocowała poza domem! – krzyknęła, gdy tylko usłyszała, że uzyskała połączenie. – Przypomniałaś sobie, że masz córkę? – głos Marysi brzmiał zupełnie obco. Poważnie i chłodno. – Nie bądź bezczelna! – to, co usłyszała jeszcze bardziej wyprowadziło ją z równowagi. – Mam wreszcie wolne i chciałam spędzić trochę czasu z córką. To takie dziwne? – Bardzo dziwne. I jedno, i drugie. – Teraz to już przesadziłaś! Masz natychmiast wracać do domu! – Tamara zupełnie przestała nad sobą panować. – A czy to takie dziwne, że muszę się przygotować do trzech klasówek. Wszystko po angielsku. Może nie pamiętasz, ale chodzę do wyjątkowej klasy – ostatnie słowa córka ironicznie podkreśliła. – To możesz się przygotować w domu. Masz wracać i koniec dyskusji! – Mamo… – Nie ma o czym mówić! Widzę cię w domu za godzinę. – Rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź. Rozzłoszczona rzuciła telefon na stół. Była wściekła. Dobry nastrój diabli wzięli, z relaksu nici. A wszystko przez nastolatkę, której już się chyba od tej burzy hormonów w głowie miesza. Naprawdę przesadziła. Na dodatek Marysia nie wróciła za godzinę ani za dwie. Tamara na początku postanowiła nie dzwonić, ale kiedy zaczęło się ściemniać, nie wytrzymała. Wsłuchiwała się w melodyjkę w telefonie w nadziei, że nareszcie usłyszy głos córki. Niestety, Maria nie odbierała. Próbowała drugi raz, i trzeci. To samo. Wściekłość dawno minęła, a teraz zastąpiło ją zdenerwowanie. Krążyła od okna do okna, wypatrując córki. Było coraz później, a wyobraźnia podsuwała jej coraz gorsze scenariusze. A jeżeli stało się coś złego? Kolejny telefon, znowu nic. Chyba dziesięć razy nagrała się na skrzynkę głosową. Musiało się coś stać. Przecież Marysia zawsze była punktualna. Nigdy się nie zdarzyło, żeby nie odebrała. Tamara miała coraz gorsze przeczucia. Wypaliła chyba całą paczkę papierosów, przemierzyła chyba kilkaset razy mieszkanie. Każdy ruch na klatce sprawiał, że wracała nadzieja, żeby zaraz, po usłyszeniu trzasku innych drzwi, zniknąć. Właśnie miała dzwonić do szpitali i na policję, gdy usłyszała, że Marysia wchodzi do mieszkania. Wybiegła do przedpokoju z uczuciem ogromnej ulgi, gotowa wyściskać i wycałować córkę. – Gdzie ty byłaś?! Nastolatka stanęła przed nią z drwiącym uśmiechem na ustach. – A co? Zauważyłaś, że mnie nie ma? Tego było już za wiele! Godziny zdenerwowania i stresu, zmarnowany wolny dzień, a ona mówi coś takiego!

– Co ty sobie wyobrażasz! Ja tu od zmysłów odchodzę, już miałam dzwonić na policję, a ty tak się do mnie zwracasz?! Dlaczego nie odbierasz telefonu?! Czy ja cię nauczyłam takiego zachowania?! – już nie miała ochoty jej przytulić. Raczej dać klapsa albo mocno potrząsnąć. – Miałaś być za godzinę! – To ty powiedziałaś, a nie ja. Zawsze wracam, kiedy chcę i nawet o to nie pytasz, a dzisiaj nagle mi rozkazujesz… Mówiłam, że muszę się nauczyć. Minęła matkę i zamknęła się w swoim pokoju. Tamara usłyszała, że włączyła muzykę. Nie wiedziała, co zrobić. Stała w przedpokoju i nie miała siły się ruszyć. Jakby ktoś odciął jej zasilanie, jakby wyczerpały się baterie. Niby cieszyła się, że córka wróciła cała i zdrowa, ale ta dziewczyna, która do niej przed chwilą mówiła, nie była jej córeczką, tylko kimś innym – obcym, zimnym, bez uczuć. Jak to się stało? Poczuła łzę, która spłynęła jej po policzku. Czuła pustkę i miała wrażenie, jakby została sama na całej kuli ziemskiej. – Witamy wygranych! Nie spodziewała się Marka o tej porze w pracy. Kwadrans przed ósmą była zazwyczaj tylko ona i Andżela. Tym razem szef powitał ją z uśmiechem na ustach, co w pierwszej chwili wzmogło jej czujność. Czyżby wydarzyło się coś naprawdę złego, że tak się ucieszył. – Co tak patrzysz? Kamiński dzwonił – są już wyniki. Wygrał w pierwszej turze! A to znaczy, że ty wygrałaś, my wygraliśmy! Rzeczywiście, wczoraj były wybory. Sprawa z Marysią tak wytrąciła ją z równowagi, że całą niedzielę łaziła z kąta w kąt, zastanawiając się nad tym, jaką jest matką. Nawet nie włączyła telewizora i prawie zapomniała o tym, nad czym pracowała ciężko przez trzy miesiące. Po południu przypomniał jej się co prawda Kamiński, ale stwierdziła, że co ma być, to będzie. Nie chciała przysparzać sobie dodatkowych powodów do zmartwień. I tak była wystarczająco zdołowana. Niepotrzebne jej były do tego sondaże wyborcze. – Dzwoniłem do ciebie, ale nie odbierałaś. – Wyłączyłam telefon. Chciałam odpocząć. – To odpoczęłaś – Marek musiał być w naprawdę dobrym nastroju, skoro tak łatwo wybaczył pracownikowi brak możliwości kontaktu. – A dzisiaj będziemy świętować. Zaraz jedziemy do Kamińskiego, zapraszał. A po południu impreza w firmie. Szef dziś stawia wszystkim! A niektórym doda premię – puścił oczko do Tamary. – Marek, dzisiaj nie mogę… – Nawet nie chcę słyszeć żadnych wymówek! – w głosie szefa zabrzmiały niebezpieczne nutki. Nie znosił sprzeciwu, zwłaszcza w sytuacjach, kiedy okazywał swoją dobroć. – Mamy powody do radości, a ciebie nie może zabraknąć. W końcu, przyznaję, dałaś z siebie wszystko. Starała się podzielać jego entuzjazm, bo najwyraźniej tego oczekiwał. Udało jej się uśmiechnąć, ale z pewnością nie wyglądało to tak, jak szczera radość i pełen oddania podziw malujący się na twarzy Andżeli. Kiedy przyszli pozostali pracownicy i przyjęła pierwszą porcję gratulacji, mogła wreszcie na chwilę usiąść spokojnie przy biurku. – Myślisz, że uda mi się jakoś wymiksować z popołudniowej imprezy? – streściła Marzenie sprawę Marysi i teraz czekała na poradę koleżanki.

– Nie ma szans. Mnie też nie pasuje, bo ojciec coś dzisiaj słabo się czuje i chciałam go zawieźć do lekarza, ale widzisz, co się dzieje – wyciągnęła z torebki lusterko i przyjrzała się uważnie swojemu odbiciu. – Dobrze mi w tej ciemnej pomadce? Nie wyglądam staro? – Ty? Staro? – Kobieto, mam już prawie czterdziestkę na karku. I jakoś mi nie zależy na podkreślaniu tego faktu – podciągnęła palcami skórę na skroniach. – Może czas na lifting? – Po co ci to? Wyglądasz doskonale. – Doskonale jak dla ciebie. Faceci mają chyba inne zdanie na ten temat – usłyszała w głosie przyjaciółki nutkę żalu. – Ty przynajmniej masz córkę, nawet jeśli sprawia problemy. A ja? – zatrzasnęła lusterko i schowała je do torebki. Kiedy znowu spojrzała na Tamarę, była znowu wesołą i bezproblemową Marzeną. – Pytałaś o imprezę? Nie masz wyjścia, musisz być. Tym bardziej że będziesz bohaterką spotkania. No, może drugą po szefie – roześmiała się. – Zresztą co ci zależy? Będzie przecież Dominik… – No i co z tego? – Jaja sobie ze mnie robisz? Cała firma huczy o waszym romansie. – Romansie? – No nie, żartowałam, przecież Dominik zupełnie bezinteresownie pomaga wszystkim kobietom w tej firmie, nawet w weekendy. Obie parsknęły śmiechem. Przy Marzenie zawsze czuła się jak nastolatka. I postrzegała koleżankę jako osobę szczęśliwą i zadowoloną ze swojego życia. Dziś zauważyła w jej zachowaniu coś nowego, coś, co ją zastanowiło. Jednak gwałtowne wejście szefa kazało jej przełożyć rozmyślania na później. – No, ty jeszcze nie gotowa? Za pół godziny mamy być u Kamińskiego. I co taka ponura? Dzisiaj się cieszymy, prawda, Marzenko? – Jasne! – koleżanka zamrugała rzęsami i posłała szefowi szeroki uśmiech. – Taki sukces! – a gdy tylko zamknął drzwi, wywaliła język na całą długość. Znowu parsknęły śmiechem. Marysia wcale nie przejęła się informacją, że matka znowu wróci późno. Przeciwnie, było jej to bardzo na rękę. Jeszcze dwa miesiące temu może byłoby jej smutno, ale teraz? Nie mogła narzekać na brak zajęć. Od czasu pierwszego wyjścia do klubu jej życie nabrało wreszcie kolorów. Nie mogła zrozumieć, dlaczego tak późno wpadła na to, że są lepsze rzeczy w życiu niż ciągła nauka i siedzenie przed komputerem. Straciła mnóstwo czasu na wylewanie swoich żalów na forach internetowych, zamiast po prostu zacząć żyć jak normalni ludzie. Teraz było inaczej. Nareszcie miała koleżanki, nie stała sama podczas przerw. I nie milczała. Ku swojemu zdumieniu stwierdziła, że znikła gdzieś jej nieśmiałość. A może wcale nie była nieśmiała, tylko nie miała o czym rozmawiać? Bo jak opowiadać o tym, że się siedzi w domu i tęskni za matką? Że trzeba zjeść obiad w stołówce, zrobić sobie kolację i wkuć słówka? Żenada i obciach! Poznawała nowy świat, zanurzała się w nim z pasją i chłonęła wszystkie nowości. Zaczęła rozpoznawać marki samochodów, odróżniać oryginalne buty od tanich podróbek z bazarów, patrzeć na sposób wykonania makijażu i fryzury. I wreszcie miała chłopaka! Po kilku spotkaniach Oskar zapytał ją, czy będą razem. Nie pamiętała, żeby cokolwiek sprawiło jej taką radość.

Dziewczyny ją zaakceptowały, zresztą okazało się, że kilka z nich zna Oskara z widzenia. I nawet jeżeli niektóre wątpiły w prawdziwość jej opowieści o randkach, to kiedy pewnego dnia przyjechał po nią do szkoły BMW, wszelkie wątpliwości zostały rozwiane i Marysia, a właściwie Majka, bo tak mówili już wszyscy, awansowała na szczyt klasowej hierarchii. Zresztą nie tylko klasowej, bo coraz częściej w drodze do szkoły słyszała „cześć” starszych kolegów, a kilka razy nawet zatrzymała ją jakaś grupka stojąca na alejkach. Poznawała coraz więcej osób, ale najbliższą koleżanką pozostała Justyna. To ona wprowadzała ją w świat kosmetyków i ciuchów. Kilka razy w tygodniu odwiedzały galerię „Korona” i spędzały kilka godzin na oglądaniu i przymierzaniu. Dowiadywała się, co powinna nosić, żeby wyglądać, jak to mówiła Justyna, zajebiście. Siadywały w holu galerii i obserwowały przechodzące dziewczyny, komentując ich wygląd. Czasami, gdy mijali ich atrakcyjni chłopcy, wybuchały głośnym śmiechem, żeby zwrócić na siebie ich uwagę. Bywało, że wzbudzały zainteresowanie i czasami nawet kończyło się to wspólnym spacerem czy kawą. Marysia czuła się przy koleżance odważniejsza, a nowy styl pomagał jej w nabieraniu pewności siebie. Z pomocą Justyny kupiła sporo nowych ciuchów. Fakt, wydała całe oszczędności, ale rower, na który zbierała od dwóch lat, wydał jej się teraz dziecinnym marzeniem, zupełnie niepasującym do Majki. Jak miałaby jeździć w krótkiej spódnicy i butach na obcasie? Zresztą są lepsze sposoby spędzania wolnego czasu niż pocenie się na ścieżce rowerowej. To dobre dla idiotów i grubasów, mówiła Justyna. I takich, co nie mają znajomych, z którymi mogą się spotkać. A ona już miała, więc rower nie był jej do niczego potrzebny. Co innego nowe ciuchy i kosmetyki. Chociaż głośno mówiła, że ma prawo wyglądać jak chce, to jednak w głębi duszy dawna Marysia czuła, że matce nie podobałaby się jej metamorfoza. Dlatego teraz cieszyły ją późne powroty Tamary, bo spokojnie mogła wrócić do domu, zmyć makijaż i założyć stare ubrania, dzięki którym matka nie zauważała w córce zmian. Niestety, nowe ubrania nie uszły zupełnie jej uwadze i coraz trudniej było tłumaczyć, że pożyczyła coś od Justyny czy innej koleżanki. – Nie wiem, czy powinnaś zakładać takie bluzki do szkoły – matka wyraziła pewnego dnia swoje wątpliwości, widząc suszący się podkoszulek z napisem „I’m bitch”. – Czy ty w ogóle wiesz, co to znaczy? – Nie, nie wiem. Mam połowę przedmiotów po angielsku, ale nie wiem. – Nie ironizuj. Tym bardziej powinnaś się zastanowić. – Nie mam czasu na myślenie o podkoszulku. Muszę się uczyć fizyki. Po angielsku. Coraz częściej kłóciła się z matką. Nie rozumiała, dlaczego tamta się jej czepia. I tak nie ma pojęcia, co się dzieje, bo ciągle jej nie ma. Skoro tak lubi swoją pracę, to niech się nią zajmie i nie wtrąca do cudzego życia. Na dodatek zarabiała jakieś marne grosze i na nic nie chciała dawać pieniędzy. Jak ostatnio, kiedy Marysia zapytała o nową kurtkę. – Czterysta złotych? Marysiu, to bardzo dużo. Nawet ja nie kupuję takich rzeczy. – Może ty nie musisz. W końcu nie jesteś już młoda. Ale ja chcę jakoś wyglądać. Wszyscy mają takie. – Wiesz, że jesteś niemiła? Już za to, co powiedziałaś, nie powinnaś dostać ani grosza. Naprawdę nie rozumiem, co się z tobą dzieje. – Ze mną? Chyba z tobą. Nie pojmujesz, że nie jestem już w gimnazjum? Że muszę jakoś wyglądać?! – Można wyglądać dobrze i bez kurtki za czterysta złotych. Poszukaj takiej za dwieście, tyle mogę dać. – Gdyby ci płacili za to siedzenie w pracy, to może mogłabyś dać czterysta. Jakoś inni rodzice potrafią zarobić… – Marysiu, licz się ze słowami!

– Nie jestem Marysią! Ile razy mam ci to powtarzać. I jak tu nie trzaskać drzwiami? No jak? Matka doprowadzała ją do wściekłości i do łez. Niczego nie rozumiała i uparła się chyba, żeby jej robić na złość. Na szczęście kurtkę kupiła. W końcu miała jeszcze pieniądze, które matka dawała na zajęcia taneczne. A resztę pożyczyła od Justyny. Matka i tak nie miała pojęcia, ile co kosztuje, więc bez kłopotu wmówiła jej, że znalazła tańszą. Nie miała wyrzutów sumienia, uznała, że matka sama tego chciała. Teraz szykowała się na spotkanie z Oskarem. Zastanawiała się, gdzie pójdą i czy chłopak przyjedzie samochodem. Lubiła z nim jeździć, bo siedząc w dobrym aucie, czuła się naprawdę dorosła. To był jej wymarzony świat – wygodny, kolorowy, beztroski. Zawsze tego chciała. Do tej pory jedynie obserwowała go z daleka, a teraz stała się jego częścią. To było upajające uczucie! Oskara zazdrościło jej wiele koleżanek. Nie każda miała chłopaka, który nie tylko dobrze wyglądał, ale i nie musiał liczyć się z groszem. Jej się poszczęściło. Bywali w pubach i kawiarniach, nigdy nie pozwolił, żeby płaciła za siebie. Kilka razy zdarzyło się, że powiedziała o czymś, co chciała mieć, a on jej to przynosił. Na przykład perfumy czy bluzkę. Na początku nie chciała przyjąć, ale przekonał ją, mówiąc: – Kumpel ma dojścia i załatwia za pół ceny. Żaden problem. Chyba mogę zrobić prezent swojej dziewczynie? Jak mogła nie być szczęśliwa? Przecież takie prezenty to dowód miłości, to chyba jasne? Justyna zresztą potwierdziła, a ona wiedziała o facetach dużo więcej niż Majka. – Facet ci nie powie, że kocha – tłumaczyła tonem znawczyni życia. – Bo to by znaczyło, że nie jest twardzielem. No to łatwiej mu coś dać albo postawić drinka. Rozumiesz? Rozumiała, pewnie. – Tylko musisz go zatrzymać, bo wiesz, on może mieć każdą dziewczynę. Musi wiedzieć, że jest dla ciebie ważny, że go doceniasz. Faceci lubią, jak się ich docenia. To też rozumiała, więc już nie protestowała, kiedy chciał ją pocałować. Zresztą wcale nie chciała się opierać, bo po co? Całowanie się było miłe, to znaczy potem, bo na początku ją stresowało. Nie wiedziała, czy dobrze to robi, ale starała się naśladować Oskara. Chyba dawała radę, bo nic nie mówił. Stres minął i nawet zaczęło jej się to podobać. Czuła takie miłe dreszcze i czasami trochę kręciło jej się w głowie, ale tak lekko i fajnie. I nareszcie była komuś potrzebna. Ktoś ją kochał i chciał z nią być każdego dnia. W ogóle było dużo lepiej niż dawniej. Gdyby jeszcze matka dała jej spokój i podwyższyła kieszonkowe, to byłby prawdziwy raj. – Starych trzeba wychować – pouczała Justyna. – Na początku jest opór, ale w końcu się przyzwyczają. Jak moi. Zresztą mają swoje sprawy, to wystarczy, żeby nie było problemów w budzie, a resztę jakoś przełkną. Majka zapamiętała słowa koleżanki i starała się, żeby w szkole jakoś szło. Co prawda ciężko było pogodzić wymagania Wolskiej i innych nauczycieli ze spotkaniami z Oskarem i poznawaniem nowego świata, ale skoro Justynie się udawało, to była pewna, że też da radę. – Jakoś to będzie – powtarzała za koleżanką. Bukiet czerwonych róż jeszcze pysznił się na środku stolika, przypominając o sukcesie. Dostała go od Kamińskiego, taki mały dowód wdzięczności – powiedział – za pani zaangażowanie. Marek też, trzeba

przyznać, zachował się jak należy, bo premia, która wpłynęła na konto, mile ją zaskoczyła. Mogła już ze spokojem myśleć o feriach dla Marysi. I jeszcze na pewno coś zostanie na drobne szaleństwa. Wpatrywała się w stojące sztywno czerwone główki kwiatów i przyszło jej do głowy, że jest w nich coś sztucznego. Minęło pięć dni, a one nadal wyglądają jak świeżo ścięte. Nie więdną, nie starzeją się. Nachyliła się nad bukietem. Niby pachną, ale zupełnie inaczej niż te, które rosną w ogrodzie. Są takie same jak Kamiński – eleganckie, świeże, wzbudzające zachwyt, ale to wszystko jest stworzone sztucznie – pomyślała. Nowemu wójtowi Jagodna też nie można było niczego zarzucić – młody, dobrze ubrany, sympatyczny, otwarty. A jednak coś jej w nim nie pasowało. Może dlatego, że był zawsze taki sam? Raz tylko widziała jego złość. Podczas pamiętnego spotkania przedwyborczego w szkole. Wtedy zobaczyła, że potrafi być inny, mniej elegancki, mało sympatyczny. Nie zapanował nad emocjami, jakby pękł kawałek tego pięknego opakowania. Zastanawiała się, co naprawdę było w środku. Jaki rzeczywiście jest. Pomyślała o tych wszystkich obietnicach, jakie składał ludziom, o całym jego programie wyborczym, który wymyśliła, a on zaakceptował. Czy będzie go realizował, czy zasiądzie w gabinecie i nic się nie zmieni? Gdyby ktoś kazał jej postawić na którąś z opcji, to sama nie umiałaby zdecydować. Miała świadomość, jak wiele z tego, co mówił i robił podczas kampanii, było jej pomysłem, jej dziełem. A jaka była prawda? Nie wiedziała. I chyba właśnie dlatego nie potrafiła cieszyć się w pełni swoim sukcesem. I tym bukietem róż. Co mnie to zresztą obchodzi? – pomyślała, zanurzając twarz w czerwonych płatkach. – Jest jak jest i trzeba się cieszyć. A przecież mam z czego. Utrata pracy mi nie grozi, konto zasilone, czego więcej chcieć? Kiedy to pomyślała, przyszedł jej do głowy Dominik. Na poniedziałkowej imprezie podziękowała mu oficjalnie i podkreśliła jego pomoc w realizacji całego projektu. Wyglądał na zadowolonego, ale nadal w stosunku do niej był dosyć chłodny. Co prawda wyszli razem na lunch dwa razy w tym tygodniu, ale rozmawiali głównie o pracy. Wreszcie nie wytrzymała i zapytała wprost: – Czy ty się na mnie o coś gniewasz? Uraziłam cię jakoś? – Nie, skąd – zaprzeczył. – Po prostu nie chcę się narzucać. Odniosłem wrażenie, że moje zainteresowanie zaczyna ci przeszkadzać… – Wiesz, byłam ostatnio bardzo zajęta. Ta kampania, stres… – Daj spokój – podniósł jej dłoń i pocałował. – Nie musisz się tłumaczyć. Po prostu daj znać, kiedy będziesz miała ochotę się spotkać. Nie chcę się narzucać – powtórzył ciszej. Już więcej nie rozmawiali o swoich relacjach. Żałowała, że nie umie mu powiedzieć tego, co czuje. Nie była przyzwyczajona do rozmów o emocjach, nigdy tego nie robiła. A już na pewno nie z mężczyzną. Zresztą chyba Dominik miał rację – musi być gotowa. Czy była? Kłębiło się w niej wiele uczuć. Chciała i nie chciała bliższej znajomości. Wiele razy prowadziła w myślach monolog z samą sobą, zastanawiając się, czy powinna ryzykować. Tak, związek kojarzył jej się z ryzykiem. Raz je podjęła i poniosła klęskę. Gdyby nie Marysia, uznałaby to za totalną porażkę, a i tak było jej ciężko się pozbierać. Drugi raz niełatwo zaufać. Okopała się już w swoim samotnym życiu, stworzyła w miarę bezpieczny świat, więc czy warto przeprowadzać rewolucję? Narażać się na kolejne rozczarowanie? I tak miała po dziurki w nosie zmagań z codziennością. Właśnie, ze wszystkim musiała radzić sobie sama. Czy nie byłoby łatwiej, gdyby miała kogoś, z kim można porozmawiać, kto pocieszy, wesprze, pomoże? Kto chociażby wspólnie pomilczy. Tamara bezwiednie wzięła do ręki telefon. Do kogo miałabym zadzwonić? – pomyślała. – No, do

kogo? – odłożyła komórkę i sięgnęła po papierosa. Samotność wypełniła ją bez reszty. To bolało. – Tak zamierzasz iść? – Tamara nie mogła ukryć zdumienia. Czy ta osoba, która przed nią stała, to była jej córka? – A co? Nie podoba ci się? – Nie bardzo. Delikatnie mówiąc. – A co konkretnie ci nie pasuje? – dziewczyna poprawiła spadającą na oczy grzywkę i zaczepnie spojrzała na matkę. – Przede wszystkim nie pasuje mi sposób, w jaki się do mnie odzywasz. A zaraz potem twój makijaż, który byłby odpowiedni raczej dla dorosłej kobiety na wieczorne wyjście niż dla nastolatki na niedzielne popołudnie. – Mnie się podoba. Chyba mogę wyglądać tak, jak chcę? – A nie chciałabyś wyglądać ładnie i dziewczęco? – naprawdę nie chciała kolejnej kłótni, ale widok Marysi z grubymi czarnymi kreskami na powiekach i zbyt mocno wytuszowanymi rzęsami był nie do zaakceptowania. – Jeżeli chcesz, mogę ci pokazać, jak zrobić to delikatniej i mniej wyzywająco. Chodź, spróbujemy… – Tak się teraz chodzi. Nie znasz się – córka nie dała jej szansy. – Zresztą nie idę do szkoły, to chyba mogę, prawda? Dziewczyna umówiła się z koleżankami. Miała kupić kozaki. Matka chciała jakoś wynagrodzić jej swoją nieobecność przez ostatni miesiąc, podzielić się dodatkowym zarobkiem. Pamiętała rozmowę o kurtce, więc pomyślała, że dziewczyna ucieszy się z możliwości kupienia sobie czegoś nowego i modnego. Planowała, że pójdą razem, ale Marysia stanowczo odmówiła. Tamara starała się nie okazać rozczarowania, tłumaczyła sobie, że w tym wieku matka nie jest już atrakcyjnym towarzyszem na zakupach. Jednak takiego widoku, jaki miała teraz przed sobą, nie spodziewała się zupełnie. – Wolałabym, żebyś jednak to zmyła. No i może założyła nieco dłuższą spódnicę. A najlepiej spodnie. – Tak, a najlepiej worek albo dres. Proszę cię… – z kieszeni dziewczyny dobiegł sygnał SMS-a. Wyjęła telefon i zerknęła na wyświetlacz. – Muszę lecieć. Będę pod wieczór. – A obiad? – Zjem coś w galerii. Cześć! Czy ona miała buty na obcasach? – ze zgrozą pomyślała Tamara. – Szesnastolatka? Moja Marysia? I ten makijaż… Poczuła dziwne ukłucie w sercu. Miała poczucie, że coś jej umknęło i powoli przestaje panować nad własnym dzieckiem. Do tego dołączyła świadomość kolejnego samotnego popołudnia. Może odwiedzi matkę? Odebrała po czterech sygnałach. – Cześć, mamo! – starała się, żeby jej głos brzmiał wesoło. – Co powiedziałabyś na kawę z córką? – Jak najbardziej, ale nie dzisiaj. No i to byłoby na tyle – pomyślała Tamara. – Mówiłam ci, że przychodzi do mnie Krysia, ale ty oczywiście jesteś tak zajęta, że nie słuchasz, co mówię – w głosie matki nie było pretensji. Raczej coś w rodzaju: „kiedy ty wreszcie zaczniesz panować nad tym, co robisz”. – A stało się coś? – Nie, po prostu chciałam pogadać.

Tak, stało się! Jestem samotna, nie mam do kogo zadzwonić, moja córka wygląda jak tancerka z podrzędnego teledysku i w ogóle mnie nie słucha, nie potrafię stworzyć związku! To się stało! – No to może zadzwoń wieczorem? – Jasne. Miłej niedzieli, mamo. – Ja nie wiem, gdzie ta dziewczyna ma głowę – powiedziała Ewa Dobrosz, odkładając telefon. – Jak ona sobie w tej pracy radzi, skoro o niczym nie pamięta. Krysia, pulchna blondynka, uśmiechnęła się do koleżanki. – Nie bądź dla niej taka surowa. Przecież nie jest tak źle. Pracuje, wychowuje córkę… Znajomość obu pań sięgała zamierzchłych czasów, kiedy obie zaczynały staż w kieleckim szpitalu. Co prawda każda z nich miała inną specjalizację i inny charakter, ale wspólne początki zbliżyły je do siebie. Nie można ich było nazwać przyjaciółkami, ale dobrymi koleżankami z pewnością tak. Teraz, na emeryturze, widywały się rzadziej, ale obie lubiły te spotkania, podczas których mogły powspominać wspólne lata pracy i ponarzekać na obecną sytuację. – Zawsze miała problemy z poważnym podejściem do życia. Robiła coś, zanim pomyślała. A efekty widać do dziś. Sama wiesz… Krysia doskonale wiedziała, o czym mówi Ewa. Nie zgadzała się z koleżanką, bo znała jej córkę od dziecka. I zawsze oceniała ją jako niezwykle grzeczną, nawet nad wiek poważną. Bywało, że zazdrościła Ewie, bo jej dzieci – Magda i Krzysio – to były istne małe diabliki. Nawet się zdziwiła, gdy usłyszała, że Tamara jest w ciąży i wychodzi za mąż. A potem rzuca studia prawnicze na „Ujocie”. Pamięta, że pomyślała wtedy, że nareszcie dziewczyna odważyła się zrobić coś po swojemu. Oczywiście nie podzieliła się tym z Ewą, bo chociaż Dobrosz z nikim nie była chyba tak blisko jak z nią, to nawet Krysia wolała nie narażać się na jej lodowate spojrzenie. Teraz też nie zaryzykowała. – Pyszne te twoje ciasteczka – powiedziała i sięgnęła po kruchy rogalik. – A słyszałaś, kochana, co się tam wyprawia przy budowie nowego szpitala? Koleżanka chętnie podchwyciła temat i Krysia mogła odetchnąć z ulgą. Lubiła Ewę, ale chwilami miała wrażenie, że nikt tak naprawdę nie zdoła przebić się do jej serca. Kiedy już wypłakała się w beżową poduszkę kanapy, postanowiła, że musi się czymś zająć. Inaczej zwariuję – stwierdziła. Wybór padł na sprzątanie. Co prawda Marysia utrzymywała porządek, ale ostatnio chyba i to mniej ją interesowało, bo dywan aż się prosił o odkurzenie, a na meblach zalegała warstwa kurzu. Może przynajmniej sprawdzę się jako sprzątaczka – pomyślała z goryczą. – Chociaż wątpię, żeby ktokolwiek to docenił. Na początku ruszała ściereczką bez entuzjazmu, ale nawet ta odrobina aktywności sprawiła, że nabrała chęci do działania. Już bardziej ochoczo zabrała się do sprzątania łazienki, gdzie na chwilę zatrzymała się, żeby spojrzeć w lustro. Zobaczyła swoją twarz – czerwoną z wysiłku, potargane włosy i jeszcze zaczerwienione oczy. Patrzyła przez chwilę na kobietę po drugiej stronie szklanej tafli. Przyglądała się jej uważnie, bez emocji. – Czego ty właściwie chcesz? – powiedziała głośno. – No, o co ci chodzi, kobieto? Zmarszczyła nos i rozciągnęła palcami kąciki oczu.

– Pogadałabyś z kimś, co? – zapytała. – Rusz się, zamiast ryczeć w poduszkę. Ruszyła się, a jakże. Odkurzyła całe mieszkanie i umyła podłogę w kuchni. Po czym zadzwoniła do Marzeny. – Nie wpadłabyś na kawę? – Jezu, dziewczyno, nie dam rady – jęknęła koleżanka. – Leczę kaca. Wczoraj zabalowałam w „Czerwonym Fortepianie”. A stało się coś? – Marysia założyła szpilki i miniówkę. I pomalowała rzęsy. – No i dobrze. Co ci to szkodzi? Kiedy będzie pokazywać nogi? Jak będzie taka stara jak my? – Jasne. Dzięki. Już mi lepiej – zrozumiała, że wybrała zły adres, przynajmniej w tej kwestii. Marzena była super, ale nie na kacu i nie w sprawach wychowawczych. – Zrób sobie zimny okład i weź aspirynę – poradziła. Jęk koleżanki zakończył rozmowę. Muszę coś zrobić, zanim znowu złapię doła – pomyślała Tamara. – Siedzenie na kanapie najwyraźniej mi nie służy. Jak inaczej mogłoby wyglądać jej życie, gdyby ktoś był przy niej… Znowu pomyślała o Dominiku. Wyobraziła sobie, że siedzą na kanapie, rozmawiają, że opowiada mu o tym, co ją gnębi, a on przytula ją mocno. Może nawet całuje. I może… tak jak w samochodzie… Ta myśl wydała jej się znacznie milsza niż mogłaby podejrzewać. Nic dziwnego – usprawiedliwiła się w myślach. – W końcu jestem kobietą, a Dominik, trzeba przyznać uczciwie, to przystojny mężczyzna. I chyba jest między nami jakaś chemia… – na wspomnienie jego dotyku poczuła mrowienie w dole brzucha. Czy mogłaby zaryzykować dłuższy związek? Czy mogłoby się to udać? Właśnie z Dominikiem? Życie z kimś na pewno bywa łatwiejsze niż w pojedynkę. Podobno radości dzielone z drugą osobą stają się dwa razy większe, a dzielone kłopoty – dwa razy mniejsze. A ryzyko? Zawsze jest, tyle że ona nie ma chyba zbyt wiele do stracenia… Wyszła zapalić na balkon. Chociaż zima nie pokazała jeszcze swojego prawdziwego oblicza, to jednak listopad trudno było uznać za przyjemny. Już po kilku minutach czuła, że chłód przenika przez ubranie. Jeszcze mi tylko kataru brakuje – stwierdziła i cofnęła się do ciepłego wnętrza pokoju. – Dobrze, że chociaż grzeją. Nieoczekiwanie przyszła jej do głowy pani Róża. Babcia Róża. Przecież ona musi palić w piecu. Jak sobie z tym radzi? „A nie wiadomo, czy Marciszowa opał na zimę ma za co kupić” – zabrzmiały jej w głowie słowa mężczyzny ze spotkania przedwyborczego. Wyobraziła sobie biały domek, a w nim zmarzniętą babcię Różę. Coś ścisnęło ją w sercu. Poczuła wyrzuty sumienia. Chciałaś coś zrobić? To już wiesz, co. Na pewno będzie z tego więcej pożytku niż z płaczu w poduszkę – zdecydowała. – No, bez wahania, ruszaj się! Przecież cię zapraszała. Już wiedziała, co będzie robić w niedzielne popołudnie. I że nie spędzi go sama. Samo to sprawiło, że poczuła się dużo lepiej. Z komina białego domku unosił się dym. Ten widok sprawił, że Tamarze zrobiło się trochę lżej na sercu. Dym oznaczał, że babcia Róża była w domu i na dodatek paliła w piecu. Zaparkowała samochód na poboczu i się rozejrzała. Druga połowa listopada nie była z pewnością najlepszym czasem do podziwiania przyrody, ale sama bliskość lasu sprawiała, że można było poczuć się lepiej niż wśród betonowej miejskiej rzeczywistości. Większość drzew w okolicy stanowiły sosny, więc koniec jesieni

nie był tu tak widoczny – nadal można było cieszyć oczy zielenią, nie widać było gołych gałęzi, które zawsze kojarzyły się Tamarze ze smutkiem. Zanim zdecydowała się wejść na podwórko, poszła kawałek leśną drogą. Asfalt kończył się tuż za posesją babci Róży, więc zagłębiając się w las, musiała patrzeć pod nogi. Raz po raz przeskakiwała rozmokłe miejsca, ale nie przeszkadzało jej to. Przez chwilę poczuła się jak dziecko – wolna, beztroska, niezależna. Jesienny chłód przypomniał jej o rzeczywistości. Szybkim krokiem wróciła do białego domku. Nie zdążyła nawet zapukać. Ledwie doszła do progu, drzwi uchyliły się i zobaczyła w nich uśmiechniętą gospodynię. – Wejdź, już stawiam herbatę – widząc zdziwiony wzrok gościa, dodała: – Widziałam samochód przez okno i domyśliłam się, że wrócisz zmarznięta. Tamara poczuła wzruszenie. Od dawna nikt nie zatroszczył się o nią w ten sposób. Niby nic, po prostu gorąca herbata, a jednak ten drobiazg sprawił, że odczuła swoją samotność jeszcze mocniej. Usiadła przy stole i ogrzewała ręce, obejmując filiżankę. Pomyślała, że powinna się jakoś wytłumaczyć z niezapowiedzianej wizyty. – Przepraszam, ja tak nagle… – zaczęła i nie wiedziała, co powiedzieć dalej. Że martwiła się o kobietę? Że chciała sprawdzić, czy nie jest jej zimno? – Dobrze, że przyjechałaś – przerwała jej staruszka. – Smutno mi tu samej, zwłaszcza w taką porę. Latem często wychodzę, staram się spacerować, w moim wieku to ważne. Za to jak przyjdzie jesień i zima, to gorzej. Wcześnie zapada noc, kości zaczynają dokuczać. Siedzę więc w domu i prowadzę rozmowy z Barnabą. – Nikt pani nie odwiedza? – Tak źle to nie jest – roześmiała się gospodyni. – Leśniczy zagląda, sąsiadki czasami przyjdą na pogaduszki, Łukasz wpada, żeby mi drewno porąbać. Tylko ten zimowy czas jakoś wolniej płynie. Może dlatego – wytarła ręce w kraciastą ściereczkę i usiadła naprzeciwko Tamary. – A co u ciebie? Opowiadaj. – Nie miałam czasu wcześniej pani odwiedzić, bo miałam urwanie głowy przed wyborami. Dopiero teraz zrobiło się luźniej. – A, rzeczywiście, mówiłaś. No, to chyba się cieszysz, bo Kamiński wygrał. – Właśnie nie wiem – wyznała szczerze. – Może pani mi powie. Czy on będzie dobrym wójtem? Pani Róża popatrzyła Tamarze w oczy. – Pracowałaś dla niego i nie wiesz, czy będzie dobry? Błękitne oczy zdawały się widzieć wszystko, co Tamara chciałaby ukryć. – Pracowałam, bo takie miałam zlecenie – wzruszyła ramionami. – Klient to klient. Z nich żyje moja agencja, a co za tym idzie – żyję ja. Nie zastanawiam się nad ich żądaniami, po prostu je realizuję. – A jednak się zastanawiasz. Bo pytasz. I masz nadzieję, że usłyszysz odpowiedź, która sprawi, że poczujesz się lepiej. Tamara poczuła irytację. Skąd niby ta kobieta może wiedzieć, czego chcę? – pomyślała. – I jeszcze stwierdza to z taką niezachwianą pewnością. – Wcale nie czuję się źle – odparowała. – Zrobiłam swoje i to bardzo dobrze, jak widać. Zapytałam ot tak, z ciekawości. – Skoro z ciekawości – uśmiechnęła się lekko pani Róża – to ci powiem, że to bez znaczenia. Ludzie i tak będą robić swoje i dadzą sobie radę. A Kamiński nie będzie ani lepszy, ani gorszy od poprzedniego wójta. Żyję tutaj naprawdę długo, widziałam różne władze, słyszałam różne obietnice. Inni też. I zwykle na obietnicach się kończy. Tak to już jest.

– Naprawdę uważa pani, że to bez znaczenia? – Naprawdę. Nie masz się czym przejmować. Poza tym co ci z tego przyjdzie? I tak nie masz na to wpływu. – Ale mogłam mieć. – Mogłaś. Tyle, że to już minęło. – To co mam robić? – Napić się herbaty i wyciągnąć nauczkę na przyszłość. A potem już o tym nie myśleć. – Wydaje się pani, że to takie proste… – Bo jest proste. Chyba że sobie skomplikujesz. Przez chwilę milczały. Tamara zastanawiała się nad słowami pani Róży. Łatwo jej było mówić… Że niby ona sobie komplikuje. Ciekawe, nawet bardzo. Pewnie sama sobie też wymyśla inne problemy – z Marysią na przykład. – Coś jeszcze cię dręczy, prawda? – Nie, wszystko w porządku – miała dosyć pouczeń i mądrości. W takich sytuacjach czuła się zawsze mała i głupia. Zdecydowała, że dopije herbatę i zakończy wizytę. Przyjechała, sprawdziła – staruszka ma się dobrze, niczego jej nie brakuje. Wystarczy. W końcu to zupełnie obca osoba, więc chyba postarała się wystarczająco. – W porządku, mówisz? – pani Róża znowu wbiła w Tamarę badawcze spojrzenie. – No to jak w porządku, to dobrze. Bo jak cię zobaczyłam idącą w stronę lasu, to wyglądałaś jak bardzo zmęczona i smutna osoba. Powiedziała to tak spokojnie i naturalnie, jakby mówiła o pogodzie. Bez ciekawości czy napastliwości. I patrzyła z troską. Taką prawdziwą. Tamara to czuła. Widziała. Za wszelką cenę chciała się powstrzymać. Zdusić w sobie tę lawinę emocji, która napierała od środka. Umiała to robić, dawała radę przez całe życie. Ba, uważała się nawet za specjalistkę w tej dziedzinie. Teraz też dałaby radę, gdyby nie to spojrzenie, gdyby nie ta troska, gdyby nie ta parująca herbata i pomarszczona ręka, która nie wiadomo kiedy zaczęła gładzić jej dłoń. Ta ręka przesądziła o wszystkim. Dotyk – szczery, ciepły, który mówił więcej niż tysiąc słów. Lawina ruszyła i nie dało się jej powstrzymać. Zresztą chyba już nie chciała. Nie miała sił. Mówiła przez łzy, między jednym a drugim szlochem. Nie zastanawiała się, czy potok słów, które z niej wypływają ma jakiś sens i logikę. Wyrzucała z siebie wszystko, co tak długo zalegało, ciążyło i zatruwało. Opowiedziała o Marysi – jak boi się o nią, że nie wie, jak z nią postępować, że chciałaby ją zatrzymać. O makijażu, nowej koleżance i kłótniach. O dobrej szkole, marzeniach i planach, i o tym, że nie wie już, które z nich są jej, a które córki. O bezsilności. Potem wypłakała swoją samotność, zagubienie, zmęczenie. Brak sił, codzienne zmagania z pracą, szefem, obowiązkami. I jeszcze ciągłą pogoń za bezpieczeństwem, tęsknotę za wsparciem i pomocą. Na koniec, ocierając rozmazany tusz i pociągając nosem wyznała swoje wahania w stosunku do Dominika, przyznała się do lęku przed kolejną porażką, niewiary w siebie i związki. Kiedy już to wszystko wyrzuciła – poczuła wielką ulgę. Jakby zrzuciła z pleców ogromny ciężar. Zdała sobie sprawę, że już nie siedzi na krześle, ale na podłodze i wtula twarz w kolana kobiety, która była świadkiem jej załamania. A ta kobieta gładzi ją po głowie. I cierpliwie słucha. – Babciu… – wyszeptała, pociągając nosem. – Już dobrze, dobrze – pocieszający głos docierał nieco przytłumiony, ale przynosił spokój i ukojenie. Kiedy łzy wyschły, Tamara zawstydziła się swojej histerii. Jak mogła się tak zachować? Jak jakaś niezrównoważona osoba. Przyjechała na herbatę i zafundowała ledwie znanej osobie spowiedź życia.

Najchętniej uciekłaby stąd natychmiast i nigdy więcej się nie pokazała. Podniosła się z drewnianych desek, starając się przy tym nie patrzeć na staruszkę. Poprawiła ubranie i włosy. – Chyba będę się już zbierać… – wymruczała. – Przepraszam panią… za to… – Nie uciekaj. Ucieczka to zawsze najgorsze wyjście. A płacz to żaden wstyd. Czasami trzeba się wypłakać. – No to się wypłakałam. Tylko co z tego? – A to już zależy od ciebie – staruszka podniosła się z krzesła i podeszła do kredensu. Schyliła się powoli, trzymając rękę na plecach. – O, widzisz, starość nie radość – odwróciła głowę w kierunku Tamary. – To jest kłopot, bo wiele by się chciało, a zdrowie nie pozwala – wyjęła z szafki pękaty słoiczek i przyniosła go do stołu. – Mam tu coś, co pomaga na wszystkie kłopoty. Tamara patrzyła, jak odkręca słoik i nakłada jego zawartość na spodeczek wyjęty spod filiżanki. – Konfitury z fiołków – wyjaśniła gospodyni. – Sprawdzone. Całe życie mi pomagały. Tobie też pomogą. Rozmawiały jeszcze długo, a Tamara powoli odzyskiwała równowagę. Nie wiedziała, czy to za sprawą fiołkowych konfitur, czy spokoju i pewności staruszki. – Przecież dobrze wiesz, co powinnaś robić. Czujesz to, serce ci to mówi. Jestem pewna, że prędzej czy później zrobisz to, co dla ciebie najlepsze. W białym domku wszystko wydawało się takie proste. I dobre. Czy potrafię to zabrać ze sobą? – pomyślała Tamara. Kiedy wychodziła, staruszka położyła jej dłoń na ramieniu. – Możesz mi mówić „babciu”, jeżeli oczywiście chcesz. Nikt tak do mnie nie mówił, chociaż bardzo chciałabym tego. A mam wrażenie, że po tym wszystkim stałyśmy się sobie dużo bliższe, nie sądzisz? – Do widzenia, babciu – odpowiedziała Tamara. Wszystkie inne słowa wydawały się zbędne. Kamil: Czy wszystko u ciebie w porządku? Nie odzywasz się… Amelia: Nie mam czasu. Kamil: Dużo nauki? Amelia: Są lepsze rzeczy niż nauka. Kamil: Tak? Amelia: Tak. Kamil: Pewnie dużo trenujesz? Amelia: Nie tańczę już. To dobre dla dzieciaków. Kamil: A dla ciebie co jest dobre? Amelia: Nie twoja sprawa. Kamil: Coś się stało? Amelia: Nic. Nudzisz po prostu. Kamil: Jesteś jakaś inna. Amelia: Ludzie się zmieniają. Kamil: Jasne. Co będziesz robić w weekend? Amelia: Idę do „Ultrafioletu” ze znajomymi. Kamil: Do „Ultrafioletu”? Amelia: A co? Nie podoba się coś?

Kamil: Od kiedy chodzisz w takie miejsca? Amelia: A co ty taki ciekawy? Kamil: Pytam tylko. Amelia: Ciągle pytasz. I nic ci się nie podoba. Jak moja matka. Kamil: Może jej zależy? Amelia: Tak, pewnie. Chyba żebym umarła w domu z nudów. Kamil: No tak, są ciekawsze rzeczy. Amelia: Żebyś wiedział. Kamil: Słyszałem. Amelia: Co słyszałeś. Kamil: O tych ciekawszych rzeczach. Amelia: W sumie to nie twoja sprawa, co robię. Kamil: Myślałem, że trochę moja. Amelia: To źle myślałeś. Kamil: Jesteś jakaś inna ostatnio. Amelia: Mnie się podoba. Kamil: A mnie chyba nie. Amelia: To nikt ci przecież nie każe ze mną gadać. Kamil: Masz rację. Spadam. Daj znać, jak ci przejdzie. Amelia: Raczej na to nie licz. Kamil: Jak chcesz. Cześć. Amelia: Cześć. Co za palant! Jak ja mogłam z nim kiedyś tyle gadać? – Marysia ze złością wyłączyła komputer. – Nudny beznadziejnie. Pewnie siedzi w książkach i zakuwa cały weekend. Żenada! Kilka wieczorów starała się wsłuchać w swoje serce. Dokopać się do jego głosu przez zwały lęku, uprzedzeń, wahań. Opornie to szło, ale nie poddawała się. Czuła, że babcia Róża miała rację – zna odpowiedzi na wszystkie pytania, tylko nie pozwala sobie na wsłuchanie się we własny wewnętrzny głos. W czwartkowy wieczór zdecydowała. Wyszukała numer i wystukała na klawiaturze wiadomość: Tęsknię. Czy możesz coś na to poradzić? Przez chwilę wpatrywała się w tekst. A jeżeli się wygłupiam? – pomyślała. – Piszę SMS-y jak nastolatka… A, co tam, raz kozie śmierć! Niech się dzieje, co chce! I nacisnęła „wyślij”. Oczywiście nie spodziewała się odpowiedzi natychmiast. Dobra, nieprawda, spodziewała się. Zaraz, natychmiast. Żeby czekał, wpatrywał się w telefon i odpowiedział w ciągu minuty. Ale życie to nie bajka. Czekała więc. Papieros, herbata, papieros. Kilka kursów do kuchni bez żadnego powodu, byle czas szybciej minął. Emocje powoli opadały. No to zaryzykowała i nic z tego. Zdarza się. W końcu jest dorosła i poważna. Zniesie to z godnością. Taki mężczyzna jak Dominik nie będzie wiecznie czekał. Trudno. Nic się nie stało, po prostu teraz pójdę i wezmę prysznic – pomyślała. Ledwie usłyszała dźwięk dzwonka przez szum wody. Wyskoczyła z kabiny, chwyciła ręcznik i pobiegła do pokoju. – Słucham? – krzyknęła, bojąc się, że już się rozłączył.

– Witaj. – Dobry wieczór. – Nie oddzwaniałem od razu, bo potrzebowałem chwili czasu, żeby ustalić plan porwania. – Jakiego porwania? – jedną ręką trzymała telefon przy uchu, starając się go nie zamoczyć, a drugą, w której miała ręcznik, próbowała wytrzeć włosy. – Pytałaś, czy mogę coś poradzić na twoją tęsknotę. Najlepsze będzie uprowadzenie… – Nie rozumiem… – Nie musisz – roześmiał się. – Wystarczy, że spakujesz się na dwa dni i będziesz gotowa w sobotę o dziewiątej rano. Resztę zostaw mnie. Miłego wieczoru i do zobaczenia jutro w pracy. Chciała coś powiedzieć, ale już się rozłączył. Wyglądało na to, że miała spędzić z Dominikiem najbliższy weekend. Wszystko potoczyło się szybciej niż zakładała. Czy naprawdę jest na to gotowa? Mrowienie w dole brzucha podpowiedziało jej, że tak. – To jakaś nowa moda? – Marysia stała w przedpokoju i patrzyła z zainteresowaniem. – Czy zapisałaś się do nudystów? Tamara zdała sobie sprawę, że stoi na środku pokoju zupełnie naga i mokra. A na dywanie widać już całkiem sporą plamę. Odłożyła komórkę i owinęła się ręcznikiem. – Miałam pilny telefon – powiedziała i wolnym krokiem wróciła do łazienki. Kiedy zamknęła za sobą drzwi i stała się niewidoczna dla córki, podskoczyła z radości. – Dzięki, babciu Różo! – Mamo, czy Marysia mogłaby zostać u ciebie przez weekend? – Oczywiście, że tak. Dobrze wiesz, że zawsze chętnie widzę u siebie wnuczkę. Raczej mam wrażenie, że to ty ograniczasz nasze kontakty. – Mamo, nie zaczynaj. Przecież wiesz, że to przez brak czasu… – Dobrze, dobrze, doskonale wiem, co usłyszę. Praca i praca. A w weekend co? Też praca? – Muszę jechać na szkolenie. Trafiła się okazja, szef zgodził się zapłacić, więc grzechem byłoby nie skorzystać – Tamara za nic nie przyznałaby się matce, że wyjeżdża z mężczyzną. Zaraz wysłuchałaby całej litanii ostrzeżeń i uwag pod swoim adresem. No i serii pytań o Dominika. Postanowiła więc nie dać matce szansy na zgłębianie tematu. Boże, mam ponad czterdzieści lat, a boję się własnej matki! To jest chore! – złościła się w myślach. – A co to za szkolenie? – Ewa Dobrosz wzmogła czujność. Znała córkę i wiedziała, że jeżeli tak dużo i szybko mówi, to najczęściej nie jest to do końca prawdą. Poza tym wyczuła w głosie Tamary jakieś nowe nuty, coś, czego dawno nie słyszała, ale z czymś się jej kojarzyło. – A, nawet ci nie będę tłumaczyć, bo przecież nie siedzisz w temacie. Takie tam, marketing internetowy, pozycjonowanie. Wiesz, nowe technologie… – Jedziesz sama? Sekunda wahania i lekarka już wiedziała. To jakiś mężczyzna! – Nie, z koleżanką – zapewniła szybko Tamara, a w myślach wyrzucała sobie, że nie przewidziała tego pytania. Na szczęście matka chyba się nie zorientowała. – Dobrze, to przywieź Marysię w piątek wieczorem. Zrobię jej coś dobrego na kolację, bo chude to dziecko strasznie. Nie wiem, co wy jadacie, ale domyślam się, że byle co. Tamara przełknęła aluzję dotyczącą jej radzenia sobie z prowadzeniem domu. Najważniejsze, że

matka się zgodziła i uwierzyła w szkolenie. A Ewa Dobrosz wiedziała swoje. Przypomniała sobie, kiedy słyszała ten ton u swojej córki. Oczywiście wtedy, gdy poznała tego łobuza, przez którego skomplikowała sobie życie. Mam nadzieję, że od tamtej pory zmądrzała i przynajmniej w ciążę nie zajdzie – pomyślała kobieta. – Po czterdziestce to już trochę za późno na dzieci. Można nie zdążyć ich wychować. Siedziała w samochodzie i patrzyła na drogę. Starała się docenić piękno krajobrazu – niewielkie wzniesienia gór, zieleń lasów, rozrzucone między polami wsie wyglądające jak miniaturowe zabawki. Brakowało śniegu, ale zima w tym roku jakoś nie spieszyła się z przyjściem. Tamara zawsze lubiła przyglądać się mijanym domom, zastanawiała się, kto w nich mieszka, jak mu się żyje, czy jest szczęśliwszy wśród pól i lasów niż ci, którzy mieszkają w mieście. Dzisiaj powinna cieszyć się szczególnie, w końcu jechała na weekend niespodziankę z mężczyzną. Jednak ciągle brzmiały jej w głowie słowa Marysi, które córka powiedziała jej wczoraj na pożegnanie: – Podrzucasz mnie do babci jak jakiś mebel. Nawet mnie nie zapytałaś, czy mam na to ochotę. Zabolało. I wolała myśleć, że nastolatka zrobiła to nieświadomie, bo gdyby założyła, że córka wie, co mówi, bolałoby jeszcze bardziej. Męczyło ją to cały wieczór. Kilka razy miała ochotę pojechać po Marysię i odwołać wyjazd. Przecież zawsze obiecywała sobie, że dziecko będzie dla niej najważniejsze. Nękana wyrzutami sumienia zaczęła przygotowania do wyjazdu. Zapakowała kilka rzeczy na różne okazje, bo przecież nie wiedziała, dokąd jadą i co zaplanował Dominik. Najwięcej czasu spędziła nad wyborem bielizny. Wiedziała, że spędzą razem noc. Nazwij to po imieniu – mruczała do siebie pochylona nad szufladą. – Będziecie uprawiać seks. Masz czterdziestkę na karku i nie potrafisz tego potraktować normalnie? Ludzie to robią, nawet podobno nastolatki. I mówią o tym normalnie, bez wstydu, jak o wzięciu prysznica. A ty się krygujesz jak jakieś niewiniątko. Zastanawiała się, jak powinna wyglądać – niewinnie w bieli, kusząco w czerni, a może uwodzicielsko w czerwieni? Miała w czym wybierać, bo lubiła dobrą bieliznę. Świadomość, że ma pod ubraniem coś ładnego dodawała jej pewności siebie. Nawet jeżeli nikt oprócz niej o tym nie wiedział. Dlatego zakup nowego biustonosza czy fig był dla niej lekarstwem na chandrę albo nagrodą za jakiś sukces. Inne kobiety kupowały buty albo torebki, a ona bieliznę. Wreszcie zdecydowała się na wersję pośrednią – komplet w kolorze écru – elegancki, zmysłowy, ale nie wulgarny. Zadowolona z wyboru, z resztą bagażu poradziła sobie już szybko. Dominik przywitał ją pocałunkiem i swoim zniewalającym uśmiechem. Za nic nie chciał zdradzić, dokąd pojadą, ale już po kilku minutach zorientowała się w kierunku ich podróży. Wyjechali z miasta i mijając niezbyt miłe dla oka tereny przemysłowe, dotarli do Bilczy, nazywanej sypialnią Kielc. To tutaj powstało kilka osiedli domków jednorodzinnych, do których przeprowadzili się bardziej zamożni kielczanie, ale i młode rodziny. Dzięki temu posunięciu miejscowość zaczęła dynamicznie się rozwijać, powstały sklepy, punkty usługowe, rozbudowała się szkoła. W planach była też budowa terenów rekreacyjnych. Tamara domyśliła się, że jadą do Buska-Zdroju. Ucieszyło ją to odkrycie, bo zawsze bardzo lubiła spacery po uzdrowiskowym parku, w którym znalazło się miejsce na kawiarniane ogródki, a wiewiórki jadły z rąk orzechy i ziarno. Nieczęsto bywała w Busku, ale zawsze uderzało ją to, że ludzie tam żyli jakby spokojniej. Może dlatego, że kuracjusze, którzy wypoczywali i leczyli się w kilkunastu sanatoriach

i niezliczonej ilości pensjonatów, nie spieszyli się nigdzie. Widok spokojnie spacerujących osób, wypoczywających na ławkach par czy rozgadanych grupek oblegających kawiarniane stoliki sprzyjał relaksowi i oderwaniu się od pośpiesznej codzienności. Jakby w tym parku, w tym mieście, czas biegł wolniej. Okazało się, że jej domysły nie były do końca trafione. Dominik na miejsce ich weekendowego wypadu wybrał nie Busko, ale sąsiadujący z nim Solec-Zdrój. A konkretnie luksusowy ośrodek SPA „Malinowy Zdrój”. – Zaszalałeś – powiedziała, gdy znaleźli się w jednym z eleganckich i nowocześnie urządzonych pokoi. – Od tęsknoty nie można się uwalniać byle gdzie – roześmiał się Dominik. Musiała przyznać, że zadbał o wszystko. Pyszny obiad, basen, masaż, kolacja z winem – pełen pakiet, który olśniłby każdą kobietę. Ją też olśnił, ale cały czas czuła, że nie jest do końca rozluźniona. Właściwie nie było żadnego powodu, aby miała być niezadowolona – przeciwnie, wszystko wokół bez wahania oceniłaby na szóstkę, ale jakoś nie potrafiła poczuć się naprawdę dobrze. Uśmiechała się do Dominika, korzystała z atrakcji hotelu, żartowała i śmiała się, ale coś ją w duszy uwierało. Czyżbym obawiała się wieczoru? – myślała. Kilka godzin później, leżąc przytulona do Dominika, śmiała się w duchu ze swoich wcześniejszych obaw. Było wspaniale. Mężczyzna okazał się wytrawnym kochankiem. Nie był zbyt brutalny, ale czuła jego siłę. Wiedział, co robić, żeby sprawić jej przyjemność, ale czuła, że obserwuje jej reakcje i dyskretnie sprawdza, czy tego oczekuje. Na początku była trochę spięta, przyjmowała jego pieszczoty z rezerwą, ale po kilku minutach emocje wzięły górę. Jego dotyk sprawiał przyjemność, rozbudzał zmysły i sprawił, że serce zaczęło szybciej bić. Odwzajemniała pieszczoty, z początku nieśmiało, ale wkrótce zdała się na instynkt i pozwoliła, żeby uniosły ją uczucia. Poznawali swoje ciała powoli, z namysłem, bez pośpiechu, aby wreszcie dojść do chwili, w której napięcie było już tak ogromne, że oboje chcieli jak najszybciej je rozładować. Wreszcie, nasyceni, zadowoleni i zmęczeni, uspokajali ciała i oddechy, tuląc się i głaszcząc. Emocje powoli opadały, oddechy wracały do spokojnego rytmu, ciała rozgrzane pożądaniem odzyskiwały spokój. Tamara dopiero teraz poczuła, jak bardzo brakowało jej fizycznej bliskości z mężczyzną. Powtarzali miłosne igraszki kilkakrotnie, za każdym razem odkrywając w partnerze coś nowego. W przerwach pili sok pomarańczowy, rozmawiali o ulubionych filmach albo po prostu milczeli przytuleni do siebie. – Jesteś wspaniałym prezentem – powiedział Dominik, gładząc ją po udzie. – Prezentem? – Dzisiaj mikołajki. – Zupełnie zapomniałam! – Uuuu, a ja myślałem, że to wszystko było zamierzonym podarunkiem – Dominik zrobił obrażoną minę. – No to za karę będziesz musiała jeszcze raz mi coś wspaniałego podarować, moja Mikołajko – nachylił się i pocałował Tamarę w szyję. Nie musiał ją dłużej namawiać. Kolejny pocałunek sprawił, że obdarowała go najlepiej, jak umiała. Wreszcie zasnęli zmęczeni miłosnym maratonem.

Babcia jednak była naiwna. Niby taka poważna, surowa, mądra, a w gruncie rzeczy pojęcia nie ma o świecie. Nie rozumiem, dlaczego matka się jej tak boi – myślała Majka, udając, że czyta książkę. Siedziała w pokoju zwanym biblioteką i czekała aż nadejdzie odpowiedni czas. – Przecież babci łatwiej wcisnąć kit niż matce. Cieszyła się, kiedy matka powiedziała o szkoleniu, bo miała nadzieję, że zostanie sama na weekend, ale okazało się, że będzie u babci, jak jakiś dzieciuch. Wściekła się i chciała zrobić awanturę, ale po namyśle zdecydowała, że rozegra to inaczej. – Powiem, że idę się uczyć – tłumaczyła Justynie. – Babcia zawsze ględzi o tych studiach prawniczych matki i taka jest zachwycona moją międzynarodową maturą, że przecież mi nie zabroni. Wpadnę do domu, przebiorę się i wyskoczymy na kilka godzin. Oskar nas wprowadzi. Zależało jej, bo przygotowała dla chłopaka prezent mikołajkowy – srebrną zawieszkę w kształcie wilka, na którą wydała całą kasę, którą matka dała na grudniowe zajęcia taneczne. Ale nie żałowała. W końcu on też nie żałował dla niej pieniędzy. Chciała pokazać, że jej zależy tak samo jak jemu. Wyjazd matki był jej na rękę, bo gdyby siedziała w domu, to w życiu nie pozwoliłaby jej wyjść, a już na pewno nie tak jak chciała. Dzięki jej nieobecności będzie mogła się przebrać, a po powrocie zameldować u babci jak grzeczna wnuczka. I nikt się o niczym nie dowie. Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Obiad z babcią, miła rozmowa o szkole, narzekanie na dużo nauki, trochę gadania o planach studiów na dobrej uczelni. Babcia wyglądała na zadowoloną. Teraz pora na działanie. – Babciu, okazało się, że nie mam jednej książki na dodatkowe lekcje z biologii. Muszę pójść do koleżanki i pożyczyć. Pozwolisz mi? Ewa Dobrosz przerwała szydełkowanie i spojrzała na wnuczkę. – To daleko? – Nie, podjadę stąd trzynastką. Za dwie, trzy godziny będę z powrotem, bo muszę się tego przecież nauczyć. – Dobrze, jedź. Tylko wracaj szybko, bo wiesz, że o dwudziestej kolacja. Ona ma jakiegoś świra na punkcie tych posiłków – pomyślała Majka. – Obiad punkt czternasta, kolacja o dwudziestej. Pewnie nawet gdyby był koniec świata, to i tak musiałaby zjeść punktualnie. Szczęśliwa zbiegała ze schodów. Teraz do domu, zrobić się na bóstwo. Już nie mogła się doczekać zabawy, a najbardziej spotkania z chłopakiem. Dzień, w którym go spotkała, uważała za najszczęśliwszy w życiu. Oskar był ideałem. Przystojny, bogaty, a do tego nikt jeszcze nigdy nie słuchał jej tak, jak on. Mogła opowiadać mu o wszystkim – o szkole, o problemach z matką, o koleżankach. Nigdy nie przerywał, zawsze był w dobrym humorze i rozumiał ją. Szybko przygotowała się do wyjścia. Z dumą spojrzała na swoje odbicie. Szczególnie zadowolona była z czerwonych szpilek. Wyglądała w nich naprawdę seksownie, w sam raz na mikołajki. Do tego błyszcząca sukienka i mocno podkreślone czerwoną pomadką usta. Nikt nie powie, że jestem małolata – uznała. Justyna przyjechała punktualnie, więc Oskar nie musiał na nie czekać. Zaparkowali na Solnej i przeszli ostatni kawałek drogi piechotą. Skorzystała z okazji, że Justyna chciała jeszcze kupić papierosy i weszła do mijanej „Żabki”. – Mam coś dla ciebie od Mikołaja – powiedziała wręczając chłopakowi pudełeczko. – Super! – powiedział, gdy zobaczył zawartość. – Będę go nosił i na pewno przyniesie mi szczęście. Jak to jest – pomyślała Majka – że jemu zawsze podoba się to, co mówię i robię? A mojej matce nigdy nic nie pasuje. Bawili się doskonale. Justyną zainteresował się jeden z kolegów Oskara – Michał. Dziewczynie

chyba też się spodobał, bo najpierw nie schodzili z parkietu, a później siedzieli objęci. Majka cieszyła się, że koleżanka dobrze się bawi, bo zależało jej, żeby w poniedziałek w szkole pochwaliła nowych znajomych. Oskar chyba był zadowolony z prezentu, bo cały czas całował ją i donosił kolejne drinki. Co prawda wychodził kilka razy, odwoływany przez kolegów i zbył jej pytania krótkim: „Interesy, mała”, ale nie potrafiła długo się na niego obrażać. Alkohol pobudzał dobry humor i chęć do zabawy. Nie zapomniała o dwudziestej zadzwonić do babci. Zamknęła się w toalecie i szybko powiedziała, że koleżanka nie chce pożyczyć książki, bo sama się uczy, więc trochę jeszcze posiedzi i zrobi sobie notatki. Babcia nie była zadowolona, ale przyjęła informację do wiadomości. Zastrzegła tylko, że Marysia ma wrócić przed jedenastą. Majka naprawdę miała zamiar dotrzymać tego terminu, ale Justyna gdzieś zniknęła. Próbowała skłonić Oskara do odnalezienia koleżanki, ale chłopak tylko się roześmiał. – Nie widzisz, że Michała też nie ma? – wykrzyczał jej do ucha. – Na pewno poszli na spacer. Spoko, znajdą się. Czekała więc. Trochę się denerwowała, ale Oskar był tego wieczora tak uroczy, że wkrótce zapomniała o Justynie. Piła kolejne drinki i świat stawał się coraz bardziej kolorowy. Wkrótce wszystko było muzyką, migotaniem świateł i zapachem Oskara. Poddawała się jego pocałunkom, dźwiękom i uczuciu beztroski. Straciła poczucie czasu. Nie pamiętała, kto i co do niej mówi, zresztą nie chciała nikogo słuchać. Chciała się bawić, tańczyć, przytulać i całować swojego cudownego chłopaka… – Oskar, będziemy tańczyć, prawda? – Majka, chodź, odprowadzę cię do domu. Przegięłaś chyba trochę… – Nie chcę do domu. Chcę być z tobą. – Będziesz ze mną, odprowadzę cię. Wstawaj, bo zaraz ochroniarze się wkurzą. – Ale z tobą? – Ze mną. – I kupisz mi piwo? – Kupię. Pamiętała jeszcze, że było jej gorąco i nie rozumiała, dlaczego Oskar tak namawia ją na założenie kurtki. Zresztą kurtka była jakaś dziwna, bo nie miała drugiego rękawa. Zresztą nie chciała kurtki. Chciała Oskara. I piwo. Nie wiedziała po co i dokąd idą, ale skoro chłopak mówił, żeby iść, to szła. Chociaż nie było jej łatwo. Wszystko wirowało i kręciło jej się w głowie. Raz chodnik był blisko, po chwili znów daleko. I nogi nie chciały jej słuchać. Nie wiadomo dlaczego. Dobrze, że Oskar ją podtrzymywał. Raziły ją światła latarni i było jej niedobrze. – Nigdzie nie idę – zdecydowała i usiadła na krawężniku. – Tu zostaję. – Wstawaj, Majka, nie wymyślaj. Zaraz będziesz w domu. – Nie chcę do domu. – Wstawaj, bo stracę cierpliwość. – Niedobrze mi – powiedziała. A potem wszystko przesłoniła szara mgła. – Tamara? No, nareszcie! Dzwonię od rana, a ty nie odbierasz!

Kiedy rano, jeszcze zaspana, sięgnęła po telefon, żeby sprawdzić, która godzina, zobaczyła, że matka próbowała się z nią połączyć kilkanaście razy. Natychmiast wybrała numer. – Co się stało? – Marysia nie wróciła do tej pory. – Jak to: nie wróciła? A gdzie poszła? – Powiedziała po południu, że musi wyjść do koleżanki po jakiś zeszyt czy coś. Nie widziałam powodu, żeby odmówić. Miała wrócić za dwie, trzy godziny. Potem zadzwoniła o dwudziestej, że posiedzi tam chwilę, bo coś będą powtarzać. Czekałam. I nie wróciła – matka była mocno wystraszona i zdenerwowana. – Dzwoniłaś do niej? – Nie odbiera. Dzwoniłam też do szpitali i na pogotowie. I na policję. Nic nie wiedzą. Tamara poczuła, że miękną jej kolana. Szybko usiadła na łóżku, bo bała się, że zemdleje. W ułamku sekundy przebiegły jej przez głowę najgorsze scenariusze. – Tamara, jesteś tam? – Mamo, czekaj na mnie. Postaram się przyjechać jak najszybciej – chciała coś zrobić, coś konkretnego, ale czuła pustkę w głowie. – Dlaczego ty jej pozwoliłaś wyjść! – Ty się lepiej zastanów, dlaczego ty wyjechałaś – matka odparła atak. – Myślisz, że ja jestem taka głupia i wierzę w jakieś szkolenia w niedzielę? A więc wiedziała, domyśliła się. Zaprzeczanie nie miało sensu, zresztą nie czas był na takie dyskusje. – Będę jak najszybciej. Rzuciła telefon na kołdrę i ukryła twarz w dłoniach. Była kompletnie rozbita. Musiała się jakoś pozbierać. Boże, a jeżeli Marysi coś się stało?! Nigdy sobie tego nie wybaczy! – Co się dzieje? – Dominik wyciągał się w pościeli. – Marysia nie wróciła na noc! – popatrzyła na mężczyznę z nadzieją, że coś powie, poradzi. – Może gdzieś zabalowała? – Ona? To grzeczne dziecko. Gdzie miałaby zabalować? Zwariowałeś? – Z tego, co mówiłaś, to ostatnio nie takie znowu grzeczne… – No wiesz co! – jak mógł tak mówić o jej córce? Nawet jej nie znał! I na dodatek wcale się nie przejął. Zaczęła się pakować. Wrzucała rzeczy do torby byle jak. – Co ty wyprawiasz? – Dominik zatrzymał ją i próbował przytulić. – Pakuję się i idę na busa. Albo na okazję. Muszę być jak najszybciej w domu i szukać Marysi. – Spokojnie, nie wariuj. Przecież cię odwiozę. Przestępowała z nogi na nogę, gdy załatwiał formalności w recepcji. Myślała o córce. Bała się. Bardzo się bała. Całą drogę milczeli. Tamara chciała, żeby coś powiedział. Nie wiedziała co, ale czekała na słowo, na gest, na cokolwiek. Dominik milczał. Dopiero kiedy wysiadała z samochodu powiedział: – Wszystko będzie dobrze. Wyrwała mu z ręki swoją torbę i bez słowa pobiegła do domu. Nie pobiegł za nią. Ledwie mogła trafić kluczem do zamka, tak drżały jej dłonie. Torbę rzuciła w przedpokoju i nawet nie zdejmując butów, weszła do salonu. Tu omal nie potknęła się o rzuconą na środek kurtkę córki. Podniosła wzrok i zobaczyła widok, który sprawił, że stanęła jak wryta. Na stoliku stała na pół opróżniona butelka z piwem, obok niej jej najlepsza torebka i czerwony but na szpilce, którego nigdy wcześniej nie widziała. Na kanapie leżała, w rozpiętej bluzce i podartych rajstopach, Marysia. Blada, prawie biała twarz

i rozmazany makijaż wokół oczu sprawiał, że wyglądała przerażająco. Jedna noga córki zadarta była na oparcie, ręka zwisała bezwładnie. Tamara rzuciła się w stronę kanapy, żeby sprawdzić, czy córka żyje. Uderzyła w nią odrażająca woń przetrawionego alkoholu i poczuła, że na czymś się poślizgnęła. Rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić, że trafiła stopą w wymiociny. Zrozumiała w jednej chwili dwie rzeczy: że córka żyje – co przyniosło jej niewypowiedzianą ulgę oraz że jest pijana do nieprzytomności – co wprawiło ją we wściekłość. Całe dotychczasowe przerażenie skumulowało się i w jednej sekundzie zmieniło w niewyobrażalną wściekłość. Chwyciła dziewczynę za ramiona i zaczęła nią potrząsać. – Otwieraj oczy! Natychmiast! Słyszysz! – krzyczała, szarpiąc córkę. – Popatrz na mnie natychmiast! Marysia otworzyła oczy i wybełkotała coś niezrozumiale. – Czy ty wiesz, co zrobiłaś! Wiesz, co ja przeżyłam! Pomyślałaś o tym chociaż przez chwilę?! – Niedobrze mi – powiedziała córka całkiem wyraźnie. Po czym zanieczyściła obicie kanapy i opadła na poduszkę. Tamara nagle straciła wszystkie siły. Usiadła na podłodze obok kanapy i tępo patrzyła na przeciwległą ścianę. Wiedziała, że powinna zadzwonić do matki, ale nie chciała z nią teraz rozmawiać. Ograniczyła się do wysłania SMS-a: Marysia jest w domu. Zadzwonię później. I wyłączyła telefon. Wstała powoli i podeszła do okna. Uchyliła je, bo smród wymiocin i alkoholu stawał się nie do wytrzymania. Zabrała ze stołu butelkę i poszła do kuchni, gdzie mechanicznie, jak robot, wstawiła wodę i zrobiła sobie kawę. Miała wrażenie, jakby przestała czuć cokolwiek. Tkwiła w jakimś szoku, nadal nie chciała dopuścić do siebie myśli, że jej córka mogła zrobić coś takiego. Jednak wiedziała, że faktom nie da się zaprzeczyć. I że będzie musiała coś z tym zrobić. Tyle że zupełnie nie wiedziała, co. Popatrzyła na torbę leżącą w przedpokoju. Pobyt w „Malinowym Zdroju” wydał jej się tak daleki i nierealny, jakby kilkanaście godzin temu nie był jej udziałem. Czy zawsze muszę płacić tak wysoką cenę za chwilę szczęścia? – zadała sobie pytanie. Nie potrafiła jednak na nie odpowiedzieć. Majka otworzyła oczy i pierwsze, co poczuła, to przeszywający czaszkę ból. Światło raziło tak, jakby ktoś ustawił ją pod ogromną lampą. Szybko zacisnęła powieki. Gdzie ja jestem? – pomyślała przerażona. – Dlaczego tak boli? Może miałam wypadek? Jeszcze raz podniosła powieki. Tym razem powoli. Była w swoim mieszkaniu, w dużym pokoju na kanapie. Dlaczego tutaj? Starała się odtworzyć wydarzenia poprzedniego wieczora, ale niewiele mogła sobie przypomnieć. Wiedziała, że powinna być u babci. Podniosła się z trudem, bo w głowie nadal wirowało. A do tego kłuło, jakby ktoś wbijał jej gwoździe w czaszkę. Zauważyła, że ma rozpiętą bluzkę. Po pierwszej próbie zapięcia guzików zrezygnowała, bo próba skupienia wzroku zadziałała źle na żołądek, który skurczył się gwałtownie. Rozejrzała się po pokoju. Chyba rzygałam – stwierdziła, widząc plamę na obiciu i resztki obiadu na podłodze. Znowu skurcz żołądka. Dobrze, że chociaż otworzyłam okno – stwierdziła, czując zimny powiew na twarzy. – Muszę zadzwonić do babci i coś wymyślić. I posprzątać, zanim matka wróci. Wstanie z kanapy wydawało jej się zadaniem ponad siły. Oblizała spierzchnięte wargi. Bardzo chciało jej się pić. Ścisnęła głowę rękami i podniosła się. Świat zawirował, ale po chwili wszystko wróciło do normy. Krok za krokiem podeszła do okna i przez chwilę wdychała zimne grudniowe powietrze. Uff, trochę lepiej. Weszła do kuchni i chwyciła butelkę z wodą mineralną. Piła łapczywie i dopiero przy czwartym łyku

zauważyła matkę siedzącą przy stole. Znieruchomiała. Patrzyły na siebie w milczeniu. Każda sekunda wydawała się Majce wiecznością. W głowie nadal łupało, miała trudności z zebraniem myśli. – Masz mi coś do powiedzenia? – zapytała Tamara beznamiętnym tonem. – Nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Co miała powiedzieć? Przecież matka już wszystko widziała. – A coś na swoje usprawiedliwienie? Majka wzruszyła ramionami. Przecież to, że chciała się dobrze bawić, że były mikołajki, że nie miała zamiaru się upić, to wszystko z pewnością nie zostanie uznane za dobre usprawiedliwienie. – Czy chociaż zdajesz sobie sprawę z tego, co przeżyłam? Że już nie wspomnę o babci. – Przecież nic mi się nie stało – zdenerwowała się Majka. Czuła się winna, ale nie miała zamiaru się do tego przyznawać. Zresztą znowu najważniejsze jest to, co czuje matka. A co ona czuje to jest nieważne? – Z tego oczywiście się cieszę – w głosie matki nadal nie słyszała żadnych emocji – bo jesteś moim dzieckiem. Niestety nie wiem, czym zasłużyłam sobie na to, żebyś mnie tak lekceważyła. Wątpię, żebyś chciała mi to wyjaśniać, zresztą widzę, że raczej nie jesteś w stanie. Dlatego ograniczę się do przekazania ci konsekwencji tego, co zrobiłaś. Po pierwsze: koniec z kieszonkowym. Co najmniej do ferii. Po drugie: żadnych wyjść. Tylko szkoła. Po lekcjach będziesz jechać do babci, którą oczywiście przeprosisz za swoje zachowanie. Będę cię od niej odbierać po pracy. Po trzecie: dostęp do komputera tylko w celach związanych z nauką, pod moją kontrolą. Na razie też do ferii. A potem zobaczymy. Majka nie mogła pogodzić się z tym, co usłyszała. Jak to? Ponad dwa miesiące bez spotkania z Oskarem? Przecież tego nie wytrzyma! A jeżeli ktoś jej go odbije? Przecież chętnych nie brakowało – wiedziała to. – Nie możesz mi tego zrobić! – krzyknęła i dźwięk własnego głosu spotęgował ból głowy. – Oczywiście że mogę. I właśnie robię – powiedziała matka, nawet na nią nie patrząc. – Dlaczego ciągle robisz mi na złość?! No, dlaczego?! – łzy same leciały, a Majka nawet nie próbowała ich powstrzymywać. Było jej smutno, czuła się fatalnie, chciała umrzeć. Matka nie odpowiedziała. Najwyraźniej uznała rozmowę za zakończoną. Majka nie miała siły na kłótnię. Otarła łzy wierzchem dłoni, wzięła butelkę i wyszła z kuchni. – Idź się umyj i przebierz, bo śmierdzisz z daleka – usłyszała głos matki. – Jak mi się zachce – mruknęła. Nie miała na razie siły iść do łazienki. Zabrała z dużego pokoju torebkę i poszła do siebie. Wyciągnęła telefon. Odczytała SMS-a od Oskara: Jak dojdziesz do siebie to daj znać. Odpisała krótko: Właśnie wstałam. Po chwili komórka zadźwięczała, sygnalizując nową wiadomość. Nieźle wczoraj zaszalałaś. Musiałem odstawić cię do domu. Przypomniała sobie rozpiętą bluzkę. I to, że chciała Oskara. Czy oni…? Czy my…? Jak? Co chwila było ci niedobrze. Wolałem nie ryzykować;) Co za ulga! Przepraszam. Głupio mi. Daj spokój. Każdemu się zdarza. Wyśpij się i wylecz kaca. I znowu tylko on ją rozumiał. Tylko on jeden. A matka, nie dosyć, że miała ją w nosie, to jeszcze chciała, żeby Majka straciła najważniejszą osobę na świecie. Nie pozwoli jej na to! Nigdy! Coś wymyślę – postanowiła. – Ale jutro. Dzisiaj muszę się położyć. Jezu, żeby ta głowa chociaż przestała boleć… Wypiła jeszcze kilka łyków wody, ale żołądek znowu zaczął się buntować. Odłożyła więc butelkę,

ściągnęła ubranie i goła wsunęła się do łóżka. Czuła się naprawdę okropnie. – Przepraszam cię, że jakoś nie umiałem się znaleźć w tej sytuacji – Dominik sprawiał wrażenie, jakby naprawdę mu było głupio. – Nie znam się kompletnie na wychowywaniu dzieci, a tym bardziej zbuntowanych nastolatek. Spanikowałem i tyle. Nie miała ochoty na wspólny lunch, ale nalegał, więc w końcu, po trzech dniach, zgodziła się. Nie zamierzała ukrywać, że ma do niego żal, że poczuła się pozostawiona sama w trudnej sytuacji, ale nie zdążyła, bo sam zaczął od przeprosin. – Jeżeli teraz mogę coś zrobić, to powiedz. Sam raczej nic nie wymyślę… Opowiedziała mu o tym, co zastała w domu i o swoich decyzjach w stosunku do córki. – Chyba dobrze zrobiłaś. Młoda przesadziła i kara jej się należy – stwierdził. – Sama nie wiem… Mam trochę wyrzutów sumienia. W końcu zostawiłam ją bez opieki, wyjechałam sobie i nie pomyślałam, co może jej przyjść do głowy. – Czy ty nie za bardzo za wszystko winisz siebie? – mężczyzna pogłaskał ją po dłoni. – Nie zostawiłaś jej bez opieki, bo była z twoją matką. A ona nie czuje się winna? Tamara pomyślała o matce, która miała raczej pretensje do córki, że nie powiedziała jej nic o ostatnich zmianach w zachowaniu Marysi. I stwierdziła, że córka powinna mniej czasu poświęcać na pracę, a więcej na dopilnowanie dziecka. Póki nie jest za późno. Potem dodała tylko, że dopóki dziewczyna się nie uspokoi, ona nie podejmie się nad nią opieki. A jako wisienkę na torcie zostawiła stwierdzenie: – Zresztą niedaleko pada jabłko od jabłoni. Widocznie wrodziła się w ojca. A to wszystko w obecności Marysi. Co prawda przyjęła przeprosiny wnuczki, ale obie wiedziały, że i tak za wszystko obwinia Tamarę i jej nieporadność życiową. – I dlaczego niby nie możesz wyjechać? Chyba nie jesteś niczyją własnością. Ciężko pracujesz i masz prawo do wypoczynku. Już nie wspomnę o tym, że masz prawo do spędzenia czasu ze mną. Chyba że nie chcesz… – Oczywiście, że chcę – zapewniła. – No to przestań robić sobie wyrzuty. Nie zrobiłaś nic złego. Jeżeli nie liczyć tego, co robiłaś w nocy, bo tego twoja mama pewnie by nie pochwaliła – roześmiał się. Tamara też nie mogła powstrzymać śmiechu. Nikt tak jak Dominik nie potrafił poprawić jej humoru. Choćby dlatego warto było mu wybaczyć. Potrzebowała jego pozytywnej energii. Nieoczekiwanie zatęskniła za babcią Różą. Staruszka potrafiłaby jej doradzić. Może poczęstowałaby ją znowu konfiturami z fiołków i wszystko stałoby się prostsze. Niestety, w najbliższym czasie na pewno nie uda jej się wyrwać do Borowej. Musiała dopilnować Marysi. To było najważniejsze. Przypomniała sobie słowa babci Róży: „…dobrze wiesz, co powinnaś robić. Czujesz to, serce ci to mówi. Jestem pewna, że prędzej czy później zrobisz to, co dla ciebie najlepsze”. Teraz Marysia – pomyślała. – A do babci wpadnę przed świętami i opowiem jej wszystko. Zrozumie. Majka czuła, że żadne awantury nie pomogą, więc nie próbowała nawet negocjować z matką. Zresztą to samo doradzała Justyna.

– Lepiej udawaj, że ci wstyd i że zrobisz wszystko, co ci każe. W końcu sama wymięknie. Doszła do wniosku, że koleżanka ma rację. Zresztą i tak nie wyliczy jej przecież z każdej minuty. Babcia też nadal była obrażona, więc prawie się nie odzywały. Podała jej godziny zakończenia zajęć, ale o kwadrans późniejsze niż w rzeczywistości. Dzięki temu mogła spotykać się z Oskarem, który informację o czasowym „uziemieniu” przyjął ze zrozumieniem. – Zdarza się. Ja też mam czasem problem, bo starzy grzebią mi w rzeczach i zabierają kasę. Sami nie umieją zarobić, to im żal, że ja potrafię. Przyjeżdżał po Majkę do szkoły i odwoził ją do babci. Nie musiała czekać na autobus, więc zyskiwali dodatkowy czas dla siebie. Dziewczyna żałowała, że nie mogą być razem dłużej, ale przynajmniej myślała, że nadal mu zależy. A ponieważ Justyna z Michałem spotykali się nadal, wiedziała, że Oskar pozostaje jej wierny. I co? Myślała, że mnie uziemi? – rozmyślała z satysfakcją. – To się pomyliła. Denerwowało ją to codzienne siedzenie u babci, szczególnie, że ta chyba postanowiła dać jej odczuć, że potępia jej wybryk. W związku z tym odzywała się do wnuczki bardzo oficjalnie i tylko jeżeli nie było innego wyjścia. Ciekawe, czy matkę też karała w ten sposób? – zastanawiała się dziewczyna. – Jeśli tak, to współczuję. I nie dziwię się, że uciekła na studia, a potem do faceta. Już chyba wolę jej gderanie niż taką ciszę jak na pogrzebie. – No, na tydzień powinno wystarczyć – mężczyzna wszedł do domu, starannie wycierając wcześniej buty o szmatę wyłożoną przed wejściem. – Zresztą i tak wpadnę za kilka dni, bo pewnie trzeba będzie coś dokupić. – Siadaj, Łukasz, zupy ci naleję. – Nie trzeba. Nie jestem głodny. – Nie pleć głupstw. Mężczyzna to zawsze jest głodny. A jeszcze po takiej pracy. Narobiłeś się solidnie. – E tam, co to za robota, pani Różo – mężczyzna machnął ręką. – Parę pieńków porąbać, to się nawet człowiek dobrze nie spoci… – Siadaj, nie gadaj – przerwała staruszka. – Tylko ręce umyj. Było coś wzruszającego w tym, jak rosły mężczyzna bez protestów wykonuje polecenie kruchej staruszki. Wytarł ręce o granatowy sweter i usiadł za stołem. Talerz z parującą zupą po chwili stał przed nim. – Pomidorowa – stwierdził. – Moja ulubiona. Rozpieszcza mnie pani. – Próbuję tylko odwdzięczyć się za pomoc. A pieniędzy nie chcesz, to chociaż ugotować mogę to, co lubisz. Wiem przecież, że ty sobie nic porządnego nie zrobisz. – Od pani nigdy pieniędzy nie wezmę, przecież pani wie. Tyle, co pani dla mnie… – Już, już, nie ma o czym mówić. Jedz, bo stygnie – usiadła po drugiej stronie stołu i patrzyła, jak mężczyzna z apetytem opróżnia talerz. – Pani Różo, nie chcę się wtrącać, ale ta od Kamińskiego to się już dawno nie pokazała… – Mówisz, że nie chcesz, a się wtrącasz – pogroziła palcem gospodyni. – Ale to żadna tajemnica. Nie przyjeżdża. Ale przyjedzie. – Taka pani pewna? – Łukasz otarł brodę serwetką. – A co? Karty pani stawiała? – Nie muszę. I bez nich wiem, że przyjedzie. Każda historia ma swój początek i koniec. A ta się

jeszcze nie dopełniła. Dolać ci? – Jak jest, to poproszę. Tylko już niedużo – w oczekiwaniu na dokładkę rozsiadł się wygodniej. – Czyli to jednak prawda, że to pani rodzina? Bo słyszałem, jak Boruń mówił… – Jak ty plotek chcesz słuchać i w nie wierzyć, to po co mnie pytasz? – Niech się pani nie gniewa, pani Różo. Ja się tylko martwię o panią, bo pani taka łatwowierna i ludziom pani za bardzo ufa. – Dobry chłopak z ciebie – uśmiechnęła się staruszka. – Ale nie masz powodu do zmartwienia. Wszystko jest w porządku. Ludziom trzeba ufać. – Tak, akurat. Ja kilku zaufałem i nie wyszedłem na tym dobrze – Łukasz nie wyglądał na przekonanego. – Może ufałeś nie tym, co trzeba. – Żeby to można było poznać na pierwszy rzut oka… – potarł dłonią nieogolony policzek. – Ja poznaję. – I tej z miasta pani ufa? – Tak. Tej ufam. Jedz, Łukasz, jedz. Dwa dni przed Wigilią Tamara mogła wreszcie spokojnie odetchnąć. Ostatnie tygodnie upłynęły jej na dopinaniu zamówień. Tylko dzięki naprawdę ciężkiej pracy całego zespołu – handlowców, grafików, marketingowców – udało się na czas dostarczyć wszystkie świąteczne paczki, gadżety, zestawy prezentowe i kalendarze. To był czas żniw dla firmy, ale okupiony wysiłkiem. Udało się i nawet Marek był zadowolony. Zapowiedział, że w Wigilię wszyscy mają wolne, a następnego dnia ich praca będzie ograniczać się tylko do skonsumowania śledzika. Zespół odetchnął z ulgą, bo była szansa, że zdążą nadrobić stracony czas i kupić świąteczne prezenty. Tamara umówiła się z matką, że wieczerzę przygotują wspólnie. Obietnica wolnego dnia bardzo ją ucieszyła, bo to oznaczało, że będą mogły zająć się gotowaniem od rana, a to z kolei dawało jej wolne popołudnie następnego dnia. Postanowiła, że odwiedzi babcię Różę, co więcej – zabierze ze sobą Marysię. Chciała, żeby córka poczuła ciepło i dobroć staruszki. Miała skrytą nadzieję, że w białym domku stanie się coś, co odmieni nastolatkę. Traciła już nadzieję, że uda jej się odbudować dobre relacje z własnym dzieckiem. Od czasu incydentu z alkoholem Marysia co prawda trzymała się wszystkich matczynych nakazów i wytycznych, ale prawie ze sobą nie rozmawiały. Dziewczyna siedziała w swoim pokoju i nawet jeżeli jadały razem kolację, to najczęściej w milczeniu lub wymieniając zdawkowe informacje na temat minionego dnia. Dlatego bardzo liczyła na wpływ atmosfery białego domku. – Myślałam, że jedziemy kupować prezenty… – Owszem, jedziemy, ale najpierw muszę załatwić jeszcze jedną sprawę. Marysia nadąsała się i nie odezwała się już przez całą drogę. Tamara pomyślała, że mogła ją uprzedzić, dokąd jadą, ale bała się, że córka odmówi, a do tego nie chciała dopuścić. Wymyśliła więc zakupy, wiedząc, że nastolatka połknie tę przynętę. Nie wychodziła nigdzie od dwóch tygodni, więc pewnie z radością przyjmie perspektywę pochodzenia po galerii, nawet w towarzystwie matki.

Na razie jednak zaparkowała przed białym domkiem. – Chyba tutaj byłyśmy? – przypomniała sobie córka.

– Ale nie byłaś w środku. Wysiadaj. – Nie mam ochoty. Poczekam w samochodzie – Marysia odwróciła ostentacyjnie głowę. – Nie znam tu nikogo. – To poznasz. Wysiadaj – zażądała matka. Podeszły do wejścia. Tamara zastukała. Usłyszały kroki i głos gospodyni: – Tak, ty już wiesz, kto idzie… – drzwi otworzyły się i stanęła w nich babcia Róża. Nie okazała zdziwienia na widok Marysi. – Wchodźcie, szybciutko, bo zimno leci – od razu ruszyła w stronę kuchni. – Barnaba poznał, że to ty – obejrzała się na gości i kiwnęła zapraszająco ręką. – No, dalej, zapraszam. – Dzień dobry, babciu – powiedziała Tamara i pociągnęła córkę za rękaw. – Przywitaj się – syknęła. – Dzień dobry – Marysia wydusiła z siebie powitanie z taką miną, jakby spotkało ją jakieś nieszczęście. – Jak mili goście w domu, to zawsze dobry – postawiła na stole talerz z pierniczkami. – Częstujcie się, to już przecież święta. Zaraz będzie herbata. Domyślam się, że ty jesteś Marysia? – nieoczekiwanie zwróciła się do dziewczyny. – Jestem Majka – nastolatka spojrzała na staruszkę wyzywająco. – W takim razie, powiedz mi, Maju, czy wolisz herbatę w filiżance czy w kubku? – nie dała się sprowokować babcia Róża. – W ogóle nie chcę herbaty – dziewczyna najwyraźniej dążyła do konfrontacji. – Rozumiem – gospodyni nie straciła spokoju. – Domyślam się, że pierniczków też nie chcesz? – Nie chcę. – Nie nalegam. Chociaż są pyszne. A swoją drogą to musi ci być ciężko, Maju… – Niby dlaczego? – Bo rezygnować z czegoś, co lubimy, tylko dlatego, żeby komuś zrobić na złość, wiele kosztuje. Zwłaszcza gdy tak naprawdę mamy na to coś ochotę. – Popatrzyła nastolatce głęboko w oczy. – Na przykład na pierniczki. Mam rację? Marysia zerwała się z krzesła. – Tutaj jest za gorąco. Poczekam w samochodzie – powiedziała szybko, patrząc w podłogę. I wybiegła. Tamara chciała pójść za nią, ale babcia Róża ją powstrzymała. – Zostań. Musi sobie popłakać. Tak to bywa, gdy usłyszy się coś, co trafi do serca. Sama wiesz… Wiedziała. Niech będzie, skoro babcia tak uważa – pomyślała. – Chociaż miałam nadzieję, że inaczej to będzie wyglądało… – Na wszystko w życiu jest odpowiedni czas. Przyspieszanie tego na siłę może przynieść więcej szkody niż pożytku. Tamarę za każdym razem zaskakiwała trafność wypowiadanych przez staruszkę komentarzy. – Czy ty potrafisz czytać w myślach, babciu? – Nie, tego nikt nie potrafi. Ale dużo można zobaczyć w oczach. Trzeba tylko umieć patrzeć. Tamara nie siedziała długo. Nie mogła wytrzymać w ciepłej kuchni, wiedząc, że Marysia marznie na zewnątrz. Opowiedziała tylko o ostatnich wydarzeniach. – Jak myślisz, babciu, dobrze robię? – A skąd ja to mogę wiedzieć, dziecko? Jeżeli robisz to, co ci serce podpowiada, to lepiej się nie da. – Staram się, ale ciągle się boję, co z tego wyniknie… – Tego się nigdy nie wie – staruszka pokiwała głową. – Ale wierzę, że jeżeli kieruje nami dobra wola, to prędzej czy później musi być dobrze. – Chciałabym mieć taką pewność.

– Przyjdzie z wiekiem – roześmiała się babcia Róża i poklepała Tamarę po policzku. – Widzę, że siedzisz jak na rozżarzonych węglach. Leć, bo ci córka zamarznie. Tamara złożyła babci życzenia, ucałowała pomarszczone policzki i wręczyła prezent – jedwabną apaszkę malowaną w słoneczniki. Kupiła ją jeszcze jesienią, bo wzór skojarzył jej się z kwiatami rosnącymi przy płocie białego domku. Teraz nadarzyła się odpowiednia okazja, żeby apaszka trafiła w odpowiednie ręce. – A z kim spędzisz święta, babciu? – zapytała nieśmiało. Nie chciała być wścibska, ale kiedy pomyślała, że staruszka mogłaby siedzieć samotnie w wigilijny wieczór, zrobiło jej się bardzo smutno. Jeżeli się okaże, że będzie sama, to zabiorę ją do nas – zdecydowała. – Matka będzie wściekła, ale trudno. – Nie martw się. Od kilku lat przychodzi Łukasz. Zjemy, zaśpiewamy kolędę, a potem obejrzymy jakiś film. Jak wszyscy. Jeszcze kilka lat temu chodziliśmy na Pasterkę, ale teraz to już nie na moje siły. Nie zapytała, kim jest Łukasz i dlaczego spędza świąteczny wieczór ze staruszką zamiast z własną rodziną, ale i tak była mu wdzięczna, że opiekuje się babcią Różą. – Jeszcze raz Wesołych Świąt, babciu – powiedziała, wychodząc. – Weź to – powiedziała staruszka, wciskając jej do rąk niewielką reklamówkę. – Dla ciebie i Marysi. I dla twojej mamy. Z życzeniami świątecznymi. Marysia stała przy samochodzie i miała już mocno zmarznięte ręce i policzki. Miała też załzawione oczy, ale Tamara nie była pewna, czy to z powodu płaczu, czy od mrozu. – Dłużej trzeba było siedzieć – powiedziała z wyrzutem. – Mogłaś wrócić i przeprosić za swoje zachowanie. – Nie mam za co przepraszać. A w ogóle dlaczego ty do niej mówisz „babciu”? – Bo mi się tak podoba. – To wariactwo. – Nie pytałam cię o zdanie. Wsiadaj – ucięła rozmowę Tamara. – Podobno ci zimno. – No raczej – burknęła nastolatka zapinając pas. – Ogrzejesz się w galerii. Zawartość reklamówki wypakowała dopiero w domu. Zresztą domyślała się, co jest w środku. Tym razem się nie myliła. Schowała słoiczek z fiołkowymi konfiturami na najwyższą półkę w kuchennej szafce. Tam miały czekać na swój czas. Pogoda w tym roku zupełnie nie przypominała tej ze świątecznych pocztówek. Widok za oknem bardziej przywodził na myśl listopadową szarówkę niż wymarzone tło do pierwszej gwiazdki i wigilijnej wieczerzy. Pogodynka ze smutkiem, ale stanowczo zapowiedziała, że śniegu nie będzie. Trudno – pomyślała Tamara, ocierając pot z czoła. – Życie to nie jest bajka. Do takich pesymistycznych wniosków doprowadziła ją nie tylko pogoda. Od rana stała przy kuchni i smażyła karpie. Matka nalegała, żeby były świeżo z patelni i od lat nie można jej było odwieść od tego pomysłu. Dobrze, że chociaż sama kupowała i obierała ryby, bo Tamara starała się z daleka omijać stoiska z karpiami. Nie mogła patrzeć na biedne stworzenia stłoczone w ciasnych brezentowych basenach. Najchętniej nie jadłaby ich wcale, ale domowa tradycja mówiła, że każdej potrawy z wigilijnego stołu należy spróbować. Próbowała więc odrobinę, ale nawet ten kęs rósł jej w ustach. Teraz, smażąc rybę, starała się nie myśleć o ich losie, ale nie było to łatwe. Czy ludzie muszą tak dręczyć

te biedne stworzenia? – zastanawiała się. – I jaki to paradoks – radosne święta związane z narodzinami okupione śmiercią w męczarniach innych istot…. Na szczęście szybko udało jej się uporać z nielubianą czynnością i mogła zająć się nakrywaniem do stołu. Właściwie wszystko było już gotowe. Pierogi, zamrożone już tydzień wcześniej, czekały tylko na wrzucenie do wrzątku, zupę grzybową matka ugotowała poprzedniego dnia, a śledzie Tamara zrobiła z samego rana. Popatrzyła na wigilijny stół. Lubiła ten widok – biały obrus, stroiki ze świerkowych gałązek, zastawa wyjmowana tylko na specjalne okazje. W rogu pokoju stała choinka, każdego roku coraz mniejsza. Im większa jest Marysia – stwierdziła kobieta – tym mniejsze drzewko. Tylko talerzy na ich rodzinnym stole było niewiele. Trzy dla nich i jeden, zgodnie z tradycją, dla niespodziewanego gościa. Nic nie mogła na to poradzić, że ten dodatkowy talerz zawsze kojarzył jej się z ojcem. Pamiętała go bardzo słabo, zmarł na zawał, gdy miała cztery lata. W dzieciństwie mylił jej się z Mikołajem, bo pozostał w jej wspomnieniu jako starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. Wiedziała z opowiadań, że był profesorem medycyny. I dzieliła go od matki duża różnica wieku. Ewa Dobrosz poznała go podczas studiów, wykładał na akademii medycznej. Jak to się stało, że poważna i rozsądna matka związała się z wykładowcą – nie wiedziała. Byli ze sobą tylko kilka lat, bo niespodziewana śmierć uczyniła matkę wdową. Nigdy później nie było w jej życiu żadnego mężczyzny, a przynajmniej Tamara nic o tym nie wiedziała. W każdym razie święta spędzały we dwie, a dodatkowy talerz sprawiał, że każdego roku miała wrażenie, jakby za chwilę ojciec miał wrócić. Tamara z westchnieniem wróciła do kuchni. Wytarła umyte naczynia i schowała je do szafek. Teraz już wszystko było gotowe. Idąc do salonu, zatrzymała się przed lustrem, żeby poprawić włosy. W Wigilię wszystko musiało być bez zarzutu. Przyjrzała się swojemu odbiciu i oceniła, że jest dobrze. Na jej widok matka wstała z fotela i wzięła do ręki talerzyk z opłatkiem. Marysia tego dnia wyglądała jak dawniej – założyła bordową sukienkę i czarne baleriny. Co prawda Tamara musiała stoczyć z nią niewielką potyczkę słowną w sprawie makijażu, ale wyszła z niej zwycięsko i nastolatka ograniczyła się do tuszu na rzęsach i delikatnego błyszczyku, który jej pożyczyła. Babcia wyglądała na zadowoloną, a to było najważniejsze. – Życzę ci, córko, żebyś była zdrowa i jakoś poukładała sobie życie – Ewa Dobrosz od lat serwowała córce tę samą formułkę. Robiła to w dobrej wierze, nie mając świadomości, że córka odbiera te słowa jako kolejny wyraz niezadowolenia z jej życiowych decyzji. – Zdrowia, mamo, bo to najważniejsze. I pociechy ze mnie i z Marysi – odpowiadała córka, zgodnie z przyjętym schematem. Marysia nie lubiła łamania się opłatkiem, bo nigdy nie wiedziała, co powiedzieć. Życzyła babci i matce po prostu wszystkiego najlepszego i marzyła, żeby już mieć to za sobą. – Dobrych stopni i więcej rozsądku – usłyszała od babci. – Chciałabym ci życzyć, żebyś była szczęśliwa – powiedziała matka, co zezłościło nastolatkę. Niby życzy mi szczęścia, a robi wszystko, żebym nie była szczęśliwa. Dorośli to hipokryci! – pomyślała. – Obie chcą tylko, żebym robiła to, co mi każą i nie sprawiała kłopotów. Kiedy tradycji stało się zadość, można było usiąść do stołu. Jadły w milczeniu, od czasu do czasu komentując jedynie smak kolejnych potraw. Nestorka spoglądała na córkę i wnuczkę. Martwiła się o obie. Czy Tamara nie mogłaby zmienić pracy? Powinna więcej czasu spędzać w domu, z córką. Co prawda ja też sporo pracowałam, miałam nocne dyżury, ale jestem lepiej zorganizowana i potrafiłam zaprowadzić w domu porządek – myślała. – A ona tego nie umie. Na domiar złego wszystko wskazuje, że Marysia jest podobna do tego łobuza, a z tego to mogą być same problemy. Potrzebuje silnej ręki. Tamara nie da sobie z nią rady, tak jak z jej

ojcem”. W tym samym czasie Tamara myślała o matce. O tym, że zawsze we wszystkim była idealna i bez zarzutu – w pracy, jako gospodyni. Nie dopuszczała możliwości porażki, nigdy nie zawiodła, zawsze wiedziała, co robić. Emanowała pewnością siebie, była uosobieniem moralności. Wiele wymagała od siebie i od córki. Muszę być dla niej jednym wielkim rozczarowaniem – stwierdziła ze smutkiem. – Może pora na prezenty? – zapytała Marysia. Nie żeby była niecierpliwa, w końcu nie miała już pięciu lat. Po prostu, patrząc na sztywno siedzącą babcię i smutną matkę, doszła do wniosku, że trzeba coś zrobić, żeby ten koszmarny wieczór skończył się jak najszybciej. – Widzę, że wnuczka już nie może się doczekać – seniorka zdobyła się na uśmiech. – Dobrze, Marysiu, ale jak zawsze, dopiero przy herbacie i pierniczkach. Atmosfera nieco się ożywiła. Zaczęło się sprzątanie ze stołu, szczęk sztućców i brzęk naczyń przerwał ciążącą wszystkim ciszę. Marysia pomagała matce w wycieraniu, Ewa dyrygowała wszystkim, stojąc w progu. Kiedy herbata i ciastka znalazły się na stole, Tamara, znając doskonale coroczny scenariusz, nastawiła płytę z kolędami. Wiedziała, że matka lubi w ten sposób podkreślać świąteczną atmosferę i czynić zadość tradycji. Dobrze, że przynajmniej nie każe śpiewać – pozwoliła sobie na ironiczną refleksję. Prezenty leżały pod choinką od rana. Do Marysi, jako najmłodszej, należało rozdanie paczuszek obdarowanym. – Dla babci – podała Ewie pudełeczko i torebkę w złote gwiazdki. – To dla mamy – płaska paczuszka i małe pudełeczko z kokardką powędrowały do rąk Tamary. – I dla mnie – zabrała pozostałe dwa pakunki. – Dziękuję, bardzo elegancka – Ewa założyła na rękę srebrną bransoletkę z agatami. – A to co? – zanurzyła rękę w torebce i wyjęła z niej okrągłe pudełko. – Kakaowe masło do ciała – przeczytała. – Dziękuję, będę w siebie wcierać, chociaż w moim wieku to już chyba nic nie da. – Ale ładnie pachnie – powiedziała Marysia nieco urażona komentarzem na temat jej prezentu. – Zresztą cud, że zdążyłam w ogóle coś kupić, bo matka mnie wczoraj woziła po jakichś wsiach i zmusiła do siedzenia w chałupie z obcą kobietą, do której mówiła „babciu” – nie darowała sobie złośliwości. Ewa Dobrosz skamieniała. Popatrzyła na córkę pytająco. To koniec – pomyślała Tamara. – A wydawało mi się, że gorzej być nie może. – To tylko znajoma. Samotna, więc pojechałam złożyć życzenia – starała się zbagatelizować sprawę, jednak matka nie dała się zbyć. – Czy dobrze się domyślam, że ta babcia – to słowo wymówiła dobitnie i z przekąsem – nazywa się Marcisz, a wieś – Borowa? – Tak, Borowa – radośnie potwierdziła Marysia, myśląc, że zanosi się na niezły ubaw. Niestety, przeliczyła się, bo matka milczała zaciskając usta, a babcia zakończyła sprawę w swoim stylu: – Zawsze powtarzałam, że nie dasz sobie niczego wytłumaczyć. Jesteś uparta i nierozsądna. Ale skoro lubisz robić z siebie pośmiewisko, to rób. Ja swoje powiedziałam – sięgnęła po cukiernicę. – A teraz napijmy się herbaty. W końcu jest Wigilia. Świąteczne wieczory niczym nie różniły się od pozostałych wieczorów roku. Tak uważała Ewa

Dobrosz. Oczywiście była zwolenniczką tradycji i przestrzegała jej sumiennie – uroczyste śniadanie, potem obiad, świąteczny wystrój domu, choinka i wspólny czas z rodziną – to musiało być i było. Ale wieczór to już zupełnie coś innego. Biały obrus wylądował w koszu na pranie, resztki potraw w pojemniczkach w lodówce, córka i wnuczka wróciły do domu, a ona mogła spokojnie powrócić do zwykłego trybu życia. I robiła to z przyjemnością. Własna kanapa, miękkie światło kinkietu i dobra książka – tak lubiła spędzać wieczory. Wyznawała zasadę, że trzeba dobrze wykonywać swoją pracę, ale żeby to robić, trzeba też odpoczywać. Przez lata pracy w szpitalu i nocnych dyżurów nauczyła się celebrować wolne wieczory, aby jak najlepiej się zrelaksować i wypocząć. Teraz, na emeryturze, mogła to robić każdego dnia i skwapliwie korzystała z tego przywileju. Dziś miała w planie lekturę powieści, którą pożyczyła od koleżanki. Nie mogła jednak skupić się na czytaniu. Wciąż wracała myślami do tego, co powiedziała wnuczka w Wigilię. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Tamara tak uparła się na znajomość z tą kobietą. Jeździła do niej, jakby nie miała lepszych zajęć. Powinna bardziej zainteresować się córką, a nie wałęsać się po wsiach. Jak to się mogło stać, że zaczęła mówić do tamtej kobiety „babciu”? Czy sama to wymyśliła, czy tamta zaproponowała? Czyżby tak bardzo wzięła do siebie tę historię o zaniedbywanej rodzinie? Przecież chyba jasno i jednoznacznie wypowiedziałam się na ten temat? – zastanawiała się lekarka. – Nie może mieć wątpliwości. Wróciła do książki, ale po przewróceniu kilku stron stwierdziła, że nie śledzi fabuły i gubi wątek. Zdenerwowana odłożyła lekturę na później i włączyła telewizor, tylko po to, żeby stwierdzić, że jak zawsze w święta nie ma na żadnym z czterdziestu programów niczego ciekawego. Dobrze, że chociaż nie udało jej się w to wciągnąć Marysi – stwierdziła. – Może dziecko jest rozsądniejsze od matki i nie ulega bzdurnym sentymentom. Babcia – też coś! Zresztą Marysi w zupełności wystarczy jedna babcia. I już ją ma. Ewa Dobrosz nie miała żadnej rodziny. Pytana o to, zwykle odpowiadała krótko: wojenna zawierucha. Nie miała ochoty nikomu się zwierzać, nie chciała wspominać tamtych wydarzeń. Niełatwo było zapomnieć, więc gdy już się udało, nie miała zamiaru do tego wracać. Z czasem doszła do wniosku, że brak rodziny daje wolność, chroni od zobowiązań, a przede wszystkim oszczędza wielu zmartwień. Śmierć męża tylko utwierdziła ją w tym przekonaniu, a małżeńska porażka Tamary była kolejnym potwierdzeniem jej teorii. Nie dążyła do powiększania rodziny, nie chciała rozmów o przeszłości. Nie chciała nawet o tym myśleć. Dlatego pojawienie się „starej Marciszowej” i to na dodatek w roli babci wytrąciło ją z równowagi. Jeszcze tylko brakowało babci Róży – pomyślała ze złością. – Nie wiadomo nawet, co może nagadać Tamarze. Kto wie, jaka jest, przecież to staruszka. A wszystko przez tę pracę Tamary. Gdyby była adwokatem albo radcą prawnym, nigdy nie trafiłaby do tego Jagodna. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że coś podobnego może się wydarzyć, nie analizowała takiej ewentualności i nie wiedziała, jak powinna się w tej sytuacji zachować. Na razie postanowiła milczeć i, tak jak do tej pory, dać do zrozumienia, że uważa to za bzdurny pomysł. A potem zobaczymy – stwierdziła. Marysia przepłakała całego sylwestra. Zamknęła się w jednym z pokojów u babci i płakała. Ze złości, z żalu i z samotności.

Dlaczego ja mam najgorzej ze wszystkich? – rozpaczała. – Justynę to puścili bez problemu, a ja muszę siedzieć i to jeszcze nawet nie u siebie, tylko podrzucona do babci jak dzieciak. I nikogo, nikogo nie obchodzi, że jestem załamana! W sumie musiała przyznać, że babcia zainteresowała się jej szlochem. Ale kiedy dowiedziała się, że chodzi o imprezę odpowiedziała krótko: – Nie ma o co płakać. Jeszcze będziesz miała okazję do zabawy. Twoja matka, jak miała szesnaście lat, to nie myślała nawet o całonocnych imprezach. – Ale teraz jest inaczej! Wszyscy idą, to ja też chcę! – Nie histeryzuj, bardzo cię proszę. Twoja matka tym razem ma rację. A jak się uspokoisz, to przyjdź, obejrzymy razem jakiś film. I zostawiła Marysię samą. Dziewczyna ani myślała wychodzić. Czuła się okropnie. Tak bardzo chciała spędzić tę noc z Oskarem. Michał robił imprezę u siebie, bo jego starzy wyjechali w góry. Był cały dom do dyspozycji. A matka uparła się i koniec. To przez nią siedziała teraz tutaj i zastanawiała się, co robi jej chłopak. Dobrze, że Justyna będzie miała na niego oko. Przypilnuje, żeby jakaś panna za bardzo się do niego nie kleiła. Tym bardziej że nie był zadowolony z jej nieobecności. – Myślałem, że połazimy po mieście. Tyle imprez, tylu ludzi… Długo tak ta matka będzie cię trzymać na smyczy? Miał rację. Była jak pies – miała słuchać poleceń i jeszcze się cieszyć. Jak pies na smyczy albo na łańcuchu. Nie wytrzymam tego! W końcu ucieknę, gdziekolwiek, byle dalej od niej – ze złości biła pięścią w poduszkę. – Pożałuje! Zrozumie, jaka była beznadziejna. Ale będzie za późno! Oskar mi pomoże, na pewno. On potrafił poradzić sobie z rodzicami, a przecież mnie kocha. Tylko on zawsze mnie rozumie, dba o mnie i naprawdę mu na mnie zależy. Poradzimy sobie i wreszcie będę wolna od tych wszystkich bzdur – zdecydowała. Zresztą nic jej już w domu nie trzymało. Szkoła też coraz bardziej ją irytowała. Wymagania nauczycieli były duże, jakby uparli się, żeby nie dać uczniom czasu na cokolwiek innego. Nie dawała rady z przygotowaniem się do lekcji, złapała już kilka jedynek. Komentarze Wolskiej dołowały ją jeszcze bardziej i w końcu doszła do wniosku, że naprawdę nie nadaje się do tej klasy. Przecież próbowałam – rozgrzeszała się w myślach. – Na początku kułam całe dnie i co? Też się nie dało. Skoro i tak jestem za głupia, to przynajmniej będę miała jakieś życie poza tą budą. Nie jestem taką szczęściarą jak Justyna, zresztą nauczyciele mnie nie lubią. A chemik to już od początku się uwziął i choćbym kuła całe noce, to i tak mnie zgnoi. Mam to gdzieś! Ta cała szkoła to był pomysł matki, mnie nikt nie pytał o zdanie. Mogę iść do zwyczajnej szkoły, a nie takiej dla kujonów. Inni do takich chodzą i żyją. Nawet na studia idą. Poza tym, kto powiedział, że każdy musi studiować? Ja nie muszę, wcale mnie to nie kręci. Mogę iść do pracy. Oskar na pewno mi coś znajdzie. Kiedy wypłakała już wszystkie łzy, wysłała SMS-a do chłopaka: Bardzo chciałabym z tobą być. Odpowiedź nie przyszła. Na pewno nie słyszy – wytłumaczyła sobie dziewczyna. Babcia zawołała ją tuż przed północą. Poszła, chociaż nie miała ochoty. Nie odważyła się odmówić. – Szczęśliwego Nowego Roku – powiedziała kobieta, podając wnuczce kieliszek z musującym płynem. Marysia spróbowała – sprite. – Nie spodziewałaś się chyba, że dam ci szampana – babcia krótko skomentowała jej zdziwione spojrzenie. – Nie masz jeszcze osiemnastu lat. Jasne! Jestem dzieciakiem – zezłościła się dziewczyna. – Nie zniosę tego dłużej, naprawdę! Obie z matką nie traktują mnie poważnie. Ale to się zmieni, już niedługo. Udowodnię im, że jestem dorosła i potrafię o siebie zadbać.

Tamara powiedziała matce, że Dominik zaprosił ją na sylwestrowy bal. Ewa Dobrosz przyjęła to z aprobatą. – Nareszcie znalazłaś mężczyznę, który wie, jak należy się zachować. I ceni cię, skoro wybrał bal, a nie jakąś potańcówkę u znajomych. Tak jakby kameralna impreza była gorsza od kiczowatego przepychu i pokazu fajerwerków o północy. Zresztą i tak miała zupełnie inne plany. Zaproponowała sylwestra we dwoje, u niej w domu. – Doskonały pomysł – Dominik ucieszył się z jej propozycji. – Chociaż na pewno pięknie wyglądałabyś w wieczorowej sukni, to chętnie pominę ten etap i przejdę od razu do oglądania cię nagiej. Tamara także nie miała nic przeciwko temu. Zresztą chciała wynagrodzić Dominikowi przerwany weekend. Przygotowała kolację, świece, nastrojową muzykę. Siebie też przygotowała – zaszalała i wykupiła sobie cały pakiet zabiegów u kosmetyczki. Spędziła w gabinecie cztery godziny, ale po wyjściu czuła się naprawdę piękna, a przy tym wypoczęta i zrelaksowana. Masaż rozluźnił mięśnie, peeling sprawił, że skórę miała gładką, a maseczka orzeźwiła. Będę to powtarzać, nawet bez okazji – postanowiła. Dominik pojawił się o dwudziestej z bukietem róż i szampanem. – Za chwilę podam kolację – powiedziała, odbierając kwiaty. – A możemy zjeść potem? – Dlaczego? – Dlatego – przyciągnął ją do siebie i pocałował. – Gdzie masz sypialnię? Wskazała ręką kierunek. Kolacja musiała poczekać. – Cudowna jesteś – Dominik opadł na poduszkę i założył ręce pod głowę. – Zastanawiam się czasami, jak to się stało, że wybrałeś mnie… – To się nie zastanawiaj. Od myślenia robią się zmarszczki – zażartował. – Lepiej się przytul albo mnie pocałuj. Nie mamy już zbyt wiele czasu w tym roku. – Przecież za chwilę będzie kolejny – uśmiechnęła się. – A kto to może wiedzieć, co będzie? Korzystajmy z tego, co mamy. Skorzystali. W tym czasie pieczeń zupełnie wystygła. Co w ogóle ich nie obeszło. Podobnie jak pokaz fajerwerków o północy. – Czy rozmawiam z panią Tamarą Sokołowską? – Tak, słucham. – Moje nazwisko Wolska, jestem wychowawczynią Marii – głos w słuchawce był poważny i suchy. Tamara zamarła. – Czy coś się stało Marysi? – Można to i tak ująć. Dzwonię właśnie w tej sprawie.

– Ale jest cała i zdrowa? – czy ta kobieta nie mogłaby mówić jaśniej? – Tego nie wiem, bo nie ma jej dziś w szkole. – Nie rozumiem… – Ja też nie rozumiem, ale z pani reakcji wnioskuję, że nic pani o tym nie wie. W takiej sytuacji moja prośba staje się jeszcze bardziej zasadna. – Przepraszam, ale czy mogłaby pani powiedzieć, w jakiej sprawie dzwoni? Myślałam, że wydarzył się jakiś wypadek. Zdenerwowałam się. – Oczywiście, już wyjaśniam. Otóż nie było pani na zebraniu dla rodziców. Obowiązkowym zebraniu. Terminy podawałam na początku roku. – Tak, rzeczywiście, zupełnie wyleciało mi z głowy. – Tamara kojarzyła jakąś karteczkę, którą wrzuciła do torebki i o której natychmiast zapomniała. – A Marysia mi nie przypomniała… – Nic dziwnego. Jej sytuacja nie wygląda najlepiej. A biorąc pod uwagę dzisiejszą nieobecność, to szczerze mówiąc, bardzo źle. – W jakim sensie? – do Tamary zaczynało docierać, co wychowawczyni córki próbuje jej powiedzieć, ale wolała się upewnić. – W sensie efektów w nauce. A ściślej biorąc, efektów braku nauki. W związku z tym chciałabym zaprosić panią do szkoły jutro na godzinę ósmą. Będę czekała w pokoju nauczycielskim – to zabrzmiało nie jak prośba, ale jak rozkaz. Normalnie Tamara ostro zareagowałaby na próbę takiego potraktowania, ale w tym wypadku postanowiła nie zaogniać sytuacji. – Oczywiście będę. – W takim razie dziękuję za rozmowę i do zobaczenia. Tamara odłożyła telefon i zanurzyła dłonie we włosach. – Młoda znowu coś wymyśliła? – Marzena popatrzyła na koleżankę z troską. – Szkoda gadać… – Ale coś poważnego? Bo aż zbladłaś. Może wody ci przynieść? – Nie, nie trzeba. To przez tę nauczycielkę. Boże, co za baba! – Tamara otrząsnęła się na samo wspomnienie głosu Wolskiej. – Wieje od niej chłodem jak z zamrażarki. – A młoda? – Zrobiła sobie wagary. – I o to taka awantura? – Marzena pokręciła z niedowierzaniem głową. – No powiedz, nie chodziłaś na wagary? – Właśnie jakoś nie. – To nie wiesz, co straciłaś – roześmiała się koleżanka. – Z czasów liceum najlepiej wspominam właśnie wagary. Nie ma co robić tragedii. Marysia jest w takim wieku, że wszystkiego chce spróbować. Nadrobi przecież ten jeden dzień, nie? – Tak, tylko w tej klasie to bardzo źle widziane. I na dodatek ma jakieś problemy ze stopniami. Pewnie dlatego nie przypomniała mi o zebraniu. A teraz będę musiała się tłumaczyć przed tą „zamrażarką”. Już ja jej powiem do słuchu! – poczuła złość do córki. – No to pójdziesz, wysłuchasz, przeprosisz, potem strzelisz młodej kazanie i wszystko wróci do normy. – Jakbym miała mało na głowie – westchnęła Tamara. – Co się z tą dziewczyną dzieje ostatnio! – Dojrzewa – skwitowała Marzena. – To niech to robi szybciej, bo zanim skończy, to ja zwariuję.

Tamara czuła się jak skarcony uczniak. Sposób bycia pani Wolskiej sprowadziłby do poziomu nie tylko smarkacza, ale chyba nawet profesora renomowanej angielskiej uczelni. Co prawda przygotowała sobie wcześniej kilka ciętych ripost i powzięła mocne postanowienie, że będzie bronić własnego dziecka, ale w obliczu lodowatej logiki nauczycielki, popartej zestawieniem ocen Marysi, niewiele miała do powiedzenia. Wysłuchała więc w milczeniu sugestii, że dziewczyna nie poradzi sobie w tak wymagającej klasie, a może nawet w tej szkole, że córka zmieniła się – na gorsze oczywiście. Zresztą i tak nie wiedziałaby, co odpowiedzieć, bo sama była zaskoczona, słysząc o aroganckim zachowaniu wobec nauczycieli, o niegrzecznym traktowaniu koleżanek i kolegów. Miała wrażenie, że to wszystko dotyczy kogoś innego, jakiejś innej nastolatki. Przecież jej Marysia nie mogłaby się tak zachować! – Sugerowałabym większe zainteresowanie się córką. Dopóki nie jest za późno – sucho zakończyła Wolska. – Ależ ja się interesuję Marysią! – zaprotestowała. – Pozwoli pani, że się z tym nie zgodzę. Wszyscy, powtórzę, wszyscy rodzice pamiętali o zebraniu. Nie było jedynie pani. A przecież podkreślałam ważność współpracy rodziców ze szkołą, prawda? – Samotnie wychowuję córkę, więc muszę dużo pracować. Sama pani rozumie… – Czasami trzeba zdecydować, co jest ważniejsze – nauczycielka nie miała zamiaru słuchać jej wyjaśnień. – Przepraszam, ale musimy kończyć, bo mam dyżur podczas przerwy. – Tak, oczywiście. Obiecuję, że porozmawiam z córką. Wierzę, że będzie dobrze. Wolska skinęła głową, ale raczej nie podzielała optymizmu Tamary. Czekała na córkę, zastanawiając się, jak powinna z nią rozmawiać. Co powiedzieć? Jak poznać przyczynę zachowania nastolatki? Nie miała pojęcia, w jaki sposób zapytać Marysię o powody takich zmian. Miała świadomość, że nie potrafią rozmawiać tak jak kiedyś, że coś się między nimi popsuło, tylko nie mogła znaleźć tego momentu, tej chwili, która rozpoczęła cały proces. Czy popełniła gdzieś błąd? Jaki? Przecież pragnęła dla córki wszystkiego, co najlepsze. Starała się ze wszystkich sił. Za mało? A może, jak sugerowała wychowawczyni, za dużo? Siedziała nad kubkiem dawno wystygłej kawy i nie potrafiła wymyślić nic sensownego. Przepełniało ją poczucie klęski. Nie sprawdzała się nawet jako matka. Nie umiała nawiązać porozumienia z własną córką. A w obliczu problemu też nie potrafiła znaleźć rozwiązania. Przerastało ją to wszystko. Gdyby jeszcze mogła się komuś wygadać… Tylko komu? Matka odpada – przecież to woda na jej młyn. Marzena jest kochana, ale nie ma pojęcia o wychowywaniu dzieci. Poza tym jej stosunek do życia jest raczej lekki i powierzchowny. Można się z nią dobrze bawić, ale problemy to nie jej specjalność. Dominik? Już przecież powiedział, że nie ma pojęcia o rodzicielskich dylematach. Przynajmniej był szczery. Chociaż miło byłoby nawet tylko pogadać… Niewesołe rozmyślania przerwał powrót Marysi. – Gdzie byłaś? – Na tańcach. A ty tak wcześnie w domu? Firma wybuchła czy co?– zdziwienie nastolatki było wyraźnie zabarwione złośliwością. Tamara poczuła, że jest zmęczona. Bardzo zmęczona. I nie ma siły na kłótnie.

– Byłam w szkole. – W jakiej szkole? – Marysia zatrzymała się z ręką na klamce swojego pokoju. – No przecież nie w mojej – Tamara wzruszyła ramionami. – Pani Wolska poprosiła mnie o spotkanie. Widzę, że jesteś zaskoczona, ale nie dziwi mnie to. Przecież już drugi dzień nie pokazałaś się na lekcjach… Ponieważ córka milczała, kobieta podniosła wzrok i przyjrzała się dziewczynie. Stała przed nią zupełnie obca postać. Może w pewien sposób atrakcyjna, ale zbyt mocny makijaż i wyzywający strój odbierały wiele wdzięku tej dopiero budzącej się kobiecości. Kiedy to się stało? – zadała sobie po raz kolejny pytanie i po raz kolejny nie znalazła odpowiedzi. – Usiądź, proszę. Musimy porozmawiać. – Nie ma o czym – burknęła dziewczyna. – Ależ jest – zapewniła matka. Marysia usiadła, ale zaciśnięte usta jednoznacznie wskazywały na to, że nie zamierza brać udziału w dyskusji. – Marysiu… – zaczęła, specjalnie używając tego imienia. Miała nadzieję, że córka zareaguje, ale ta nadal milczała. – Wiem, jak wygląda twoja sytuacja w szkole. Nie jest dobrze. Powiem więcej – jest fatalnie. Zagrożenie z trzech przedmiotów, reszta ledwie ledwie… I jeszcze twoje zachowanie… Naprawdę nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę… Tamara popatrzyła w okno. Bure niebo idealnie oddawało stan jej ducha. Westchnęła. – Czy chcesz mi coś powiedzieć? Jakoś to wyjaśnić? Chciałabym wiedzieć… Dziewczyna nadal milczała. Siedziała sztywno na krześle i wpatrywała się we własne dłonie. – Nie wiem, dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać. Jest mi z tego powodu bardzo smutno. Kiedyś umiałyśmy się dogadać. Jeżeli masz problemy – powiedz, przecież wiesz, że będę starała się pomóc… Czuła jakby jej słowa uderzały w niewidzialny mur, który otaczał jej dziecko. Nie umiała go rozbić, nie miała sił. Gdyby Marysia dała chociaż mały znak, że chce porozmawiać, że jej zależy. Ale nastolatka sprawiała wrażenie, jakby matka zupełnie jej nie obchodziła. Tamara poczuła rozdrażnienie. Dlaczego tylko ja mam się starać? – pomyślała. – Z jakiego powodu mam na siłę budować coś, czego ona nie chce. Albo nie potrzebuje. Mogłaby okazać chociaż, że docenia moje starania. A ona? Nabroiła i żadnej skruchy, żadnego poczucia winy. Nawet zwykłe „przepraszam” nie przejdzie jej przez usta… – Dobrze, skoro nie chcesz, nie będę nalegać. Chciałam poznać przyczyny, pomóc… Ale jeżeli nie masz zamiaru niczego wyjaśniać, muszę podjąć takie działania, jakie uznam za stosowne. Proszę, oddaj mi telefon. – Telefon?! – córka spojrzała z niedowierzaniem. – Tak. Dostaniesz go z powrotem, gdy poprawisz oceny. – Nie możesz mi zabrać telefonu! – Mylisz się. Mogę. I właśnie to robię. Nie będziesz też chodziła na taniec. Codziennie będę odwozić cię do szkoły, a po szkole zawozić do babci. I tak pozostanie do momentu poprawy. – Nie sprawiało jej przyjemności oznajmianie córce o swoich decyzjach, ale jeszcze większą przykrość sprawiło jej to, że dziewczynę bardziej obeszła utrata telefonu niż smutek matki. – Chyba żartujesz! Nie zgadzam się! – Marysia wstała gwałtownie, potrącając krzesło. – Nie możesz mnie zamknąć jak w więzieniu! – Nie krzycz. Nic tym nie osiągniesz. Dziecko, ja nie mam siły na kolejną awanturę. I może teraz w to nie wierzysz, ale naprawdę chcę twojego dobra. – Jak chcesz mojego dobra, to daj mi wreszcie spokój! – Marysia nie dawała za wygraną. – Pozwól mi żyć tak, jak chcę!

– Pozwoliłabym chętnie, ale nie mogę się zgodzić na to, że robisz rzeczy, których kiedyś będziesz żałowała. Nie umiem cię do tego przekonać, bardzo mi przykro…. – bezwiednie mieszała łyżeczką zimną kawę. – Może gdybym nie była sama, gdyby był ojciec… Może on potrafiłby z tobą rozmawiać… Nastolatka zrozumiała bezsilność matki na swój sposób. – Jasne! Jestem taka jak ojciec! Wiem to już, babcia wyraźnie to powiedziała! – zacisnęła ręce w pięści tak mocno, że paznokcie wbiły jej się w ciało. – Tylko nie do mnie te pretensje! Trzeba było się wcześniej zastanowić, z kim chcesz mieć dziecko! Wybiegła z kuchni. Tamara nie zawróciła jej. Dobrze wiedziała, że dalsza rozmowa nic nie da. Zresztą sama nie widziała jej sensu. Nie odpowiadały jej autorytarne rozwiązania, ale Marysia nie dawała jej wyboru. Miała nadzieję, że uda im się coś wspólnie ustalić, a tymczasem skończyło się kolejną awanturą. I było jej z tym jeszcze ciężej. Majka była wściekła. Na matkę, na Wolską, na wszystkich! Miała dość! Cały świat sprzysiągł się chyba, żeby robić jej na złość. Czuła co prawda, że wagary nie wyjdą jej na dobre, wiedziała, że Wolska jest wyczulona na nieobecności, ale żeby zaraz dzwonić do matki, to przesada. Musiała trochę odpocząć, bo już nie wyrabiała. Z nauką i z nauczycielami. Nie mogła znieść tych uwag, bezsensownego czepiania się i umoralniających pogaduszek. Chciała mieć chwile luzu, pobyć z Oskarem. Nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu i bała się, że w końcu chłopak straci cierpliwość. Już kilka razy dopytywał, kiedy wyjdą gdzieś razem wieczorem. Majka też marzyła o tym, żeby mogli posiedzieć gdzieś indziej niż tylko w samochodzie, porozmawiać dłużej, przytulić się. Oskar był taki cudowny. Lubiła jego pocałunki, a kiedy obejmował ją ramieniem, czuła przyjemne dreszcze. Była dumna, że podoba się dorosłemu już mężczyźnie, który chciał ją dotykać i przytulać. Tak było, sam o tym mówił. Trochę ją zawstydzało, gdy pytał, kiedy wreszcie będą mogli być sami albo gdy jego dłonie wędrowały pod jej bluzkę i szeptał jej do ucha, że chciałby dotykać ją wszędzie, ale przecież wiedziała, że dorośli ludzie mówią o takich sprawach bez skrępowania. Ufała mu, bo przecież kiedy odprowadzał ją do domu po pamiętnej imprezie, nie skorzystał z tego, że była pijana. Zachował się jak odpowiedzialny mężczyzna, pokazał, że ją szanuje. To, że teraz czasami pozwalał sobie na śmielsze gesty było przecież naturalne. Kochał ją i jej pragnął. Zresztą wiedziała nawet z opowieści koleżanek, że seks jest czymś tak samo naturalnym jak wspólne wyjście do klubu. Prawdę mówiąc, trochę się tego obawiała, ale przecież kochała go i on ją kochał, więc na pewno zrozumie jej obawy i wszystko będzie dobrze. Na razie starała się robić wszystko, żeby nie zwątpił w jej uczucie. Pisała czułe SMS-y i pomagała mu, jak mogła. Na przykład czasem przechowywała jego plecak albo różne paczki dla kolegów, bo wiedziała, że jego rodzice często przeszukują mu pokój i zabierają rzeczy. Jej matka, chociaż denerwująca, nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego, więc wszystko, co Oskar jej dał, było bezpieczne. Cieszyła się, że chłopak ma do niej zaufanie i chociaż wiedziała, że nie mógłby o tym się dowiedzieć, nigdy nie zajrzała do żadnej paczki. Chciała być wobec niego w porządku. Poza tym zauważyła, że bardzo go denerwuje, gdy pyta o interesy, które robi. Mówił, że nie powinna sobie tym zawracać głowy, bo to on jest od zarabiania pieniędzy. Więc sobie nie zawracała. W końcu wzajemne zaufanie jest podstawą szczęśliwego związku – tak czytała wiele razy w sieci i tego postanowiła się trzymać. A dzisiaj postanowiła, że zrobi mu niespodziankę. Oskar na pewno ucieszy się, że mogą być razem

tyle godzin. Tak długo na to czekał. Ona także. Naprawdę było cudownie. Jeździli po mieście, chłopak załatwiał jakieś sprawy, a ona czekała w samochodzie. Nigdzie nie musiała się spieszyć, nie bała się kolejnej lekcji. Był luz, po prostu luz. – Kochasz mnie? – zapytała Oskara w pewnej chwili. – A jak myślisz? – roześmiał się chłopak, ale widząc jej zawiedzioną minę, dodał: – Przecież wiesz, że jesteś moim najdroższym skarbem. Bez ciebie byłoby mi trudno. Czyli ją kochał. Wiadomo, Justyna mówiła, że facet nie powie wprost, ale przecież to było właściwie to samo. I miałaby odpuścić z powodu jakiejś durnej Wolskiej? Że z ocenami jest niewesoło to przecież wiedziała. Trudno, pogodziła się z tym. Dlatego przecież nie powiedziała matce o zebraniu. Gdyby nie Wolska, to wszystko byłoby spoko – myślała Majka. – Do czerwca zdążyłabym poprawić. Na spokojnie. Oskar wspominał, że pojedzie popracować do Holandii, wtedy miałabym czas na zaległości. A teraz szkoda każdego dnia. A matka oczywiście jest zainteresowana wyłącznie tym, żeby była grzeczna i posłuszna. Czy ona w ogóle wie, co to znaczy kogoś kochać? Pewnie zapomniała już dawno. Zresztą nawet nie umiała zatrzymać przy sobie faceta. A teraz mnie chce dyktować, co mam robić. Przecież to śmieszne! Pewnie, najprościej to mnie zamknąć i odciąć od świata! Nienawidzę jej! Dziewczyna miała ochotę bić pięściami w ścianę. Czuła się uwięziona i na dodatek nic nie mogła na to poradzić. Została sama, bez kontaktu z koleżanką, z Oskarem, z tym wszystkim, na czym jej zależało. Rozpłakała się z bezsilności. I jeszcze mi wypomina, że jestem podobna do ojca. A co, to niby moja wina? Biologii w szkole nie miała? – rozmyślała, ocierając łzy. – Czy on naprawdę był taki zły? A może po prostu nie mógł wytrzymać z matką i babcią? Tak jak ja – zastanawiała się Majka. – Może naprawdę jesteśmy podobni? I on zrozumiałby mnie, wiedziałby, dlaczego mam tego wszystkiego dosyć… Musi odszukać ojca! Spotka się z nim i porozmawia. Niech ją zabierze z tej wariackiej rodziny. Nowy pomysł i postanowienie jego realizacji dodały dziewczynie sił. Miała plan. – Pani Różo! Jest pani tam?! – A dlaczego ty zamiast zapukać, to krzyczysz pod oknami? – staruszka otworzyła drzwi i kiwnęła zachęcająco na Łukasza. – Sam nie wiem. Barnaba aż do mnie doszedł, miauczał pod drzwiami tak, że umarłego by budził, to pomyślałem, że coś się stało – mężczyzna przestępował z nogi na nogę niczym skarcone dziecko. Pod kurtką niósł, niezbyt zadowolonego z tego sposobu przemieszczania się, kocura. – Barnaba zawsze chodzi, gdzie chce. A miał rację, że poszedł sprawdzić, bo już tydzień cię nie widziałam… – Wie pani, jak to ze mną jest. Nie mogłem. – Bo popijałem? – kobieta popatrzyła mężczyźnie prosto w oczy. Ten spuścił wzrok i nie odpowiedział. – A teraz próbujesz dojść do siebie? I złapałeś kota na drodze, żeby pretekst mieć, tak? Łukasz, ty wiesz, że mnie na to nie nabierzesz. Jak jesteś głodny, to powiedz prawdę. Popatrzyła na gościa. Nie wyglądał dobrze. Zapadnięte policzki, nieogolony, sińce pod oczami. Ręce mu się trzęsły. Żal było patrzeć.

– Siadaj, zrobię ci kanapki, bo obiad jeszcze niegotowy. I herbaty gorącej się napijesz. Nie dał się dwa razy prosić. Po chwili jadł łapczywie podany przez gospodynię posiłek. – Powoli, bo się udławisz – roześmiała się pani Róża. Przyglądała się mężczyźnie z matczyną troską w oczach. – Łukasz, ty pomyśl trochę. Jak tak dalej będziesz żył, to się wykończysz. Przecież mądry chłop z ciebie i wiesz, że alkoholem niczego nie załatwisz. – Pani Różo, ja panią bardzo lubię, ale niech mnie pani znowu nie wychowuje. Jak się do tej pory nie udało, to już się nie uda. Jest jak jest. Każdy ma swoje problemy. Ja się zwierzać nie lubię, pani wie. – Wiem, wiem. Jak chcesz, Łukasz – staruszka wytarła ręce w ściereczkę i usiadła przy stole. – Przecież wiesz, że ja ci dobrze życzę. – To niech mi pani karty postawi. – Wczoraj postawiłam. – I co wyszło? – mężczyzna upił spory łyk herbaty i otarł usta dłonią. – Dobrze wyszło – uśmiechnęła się gospodyni. – Tylko żebyś sam chciał… – Ale nie chcę – odpowiedział gość. – Pani wie, że ja niczego nie chcę. Tak mam – oczy mu spochmurniały, twarz się ściągnęła. Wstał od stołu. – Dziękuję za poczęstunek. Jutro przyjdę, to zrobię, co tam trzeba. Do widzenia, pani Różo. Nie zatrzymywała go. Wiedziała, że w życiu nie da się nic zrobić na siłę. Wszystko ma swój czas. I gdy ten nadejdzie, stanie się to, co się ma stać. Wiedziała też, że nie da się nikogo uchronić od bólu i rozczarowań. Bo każdy ma swoją drogę, swoje kamienie, o które się potyka i swój cel, do którego prędzej czy później dojdzie. Majka nie chciała widzieć matki. Marzyła o tym, żeby nie oglądać jej wcale. Siedziała w pokoju i opracowywała w myślach swój nowy plan. Musiała poczekać, aż zostanie sama. Przynajmniej na chwilę. Okazja pojawiła się przed wieczorem. – Wychodzę do sklepu. Masz na coś ochotę? – usłyszała głos matki po drugiej stronie drzwi. Nie odpowiedziała. Mam to gdzieś – pomyślała. – Niczego od ciebie nie chcę. Nie przekupisz mnie. Nadsłuchiwała i kiedy umilkł zgrzyt kluczy w zamkach, odczekała dla pewności jeszcze kilka minut. Potem wyszła z pokoju. Najpierw poszła do kuchni, bo musiała przecież coś zjeść. Nie wyszła na obiad, żeby pokazać matce, że nie chce z nią siedzieć przy jednym stole. Miała nadzieję, że tamta zawoła ją jeszcze raz, ale najwyraźniej naprawdę miała ją w nosie, bo drugiego zaproszenia nie było. Popatrzyła na zimny kotlet i surówkę z marchewki. Ślina napłynęła jej do ust, ale nie miała czasu na odgrzewanie. Matka mogła wrócić bardzo szybko. Ograniczyła się więc do bułki i parówki na zimno. Do kieszeni bluzy schowała jabłko. Będzie na później – pomyślała. Przeszła do dużego pokoju i stanęła na środku pomieszczenia. Gdzie ona może to mieć? – pomyślała, rozglądając się. Najbardziej prawdopodobnym miejscem wydała się komoda. Tam matka chowała rachunki i inne ważne dokumenty. Jeżeli w ogóle znajdzie to, czego szuka, to chyba właśnie tam. Odsunęła pierwszą szufladę. Musiała przyznać, że panował w niej wzorowy porządek. Równo poukładane kartonowe teczki, każda podpisana drukowanymi literami: PODATKI, RACHUNKI, ŚWIADECTWA PRACY, UMOWY. Wszystkie zawiązane na schludne kokardki. Ale czad! – pomyślała. – Jak można tak robić? Nie szkoda jej czasu na to wiązanie?

Nie, tu raczej nie ma miejsca na to, czego szuka. Może druga szuflada? Odsunęła ją i zaczęła przeglądać ułożone w niej papiery. Nie miała czasu się w nie wczytywać, nie interesowały ją duże kartki. Jednak zdecydowała się każdą dokładnie przejrzeć, bo przecież właśnie między nimi mógł się znajdować niewielki blankiecik potwierdzający nadanie pieniędzy. To on był celem poszukiwań. Wiedziała, że jeszcze do niedawna ojciec przysyłał pieniądze pocztą. Teraz chyba robił już przelewy internetowe, bo dawno nie było listonosza. Kiedyś często odbierała od niego przekaz i teraz zastanawiała się, dlaczego nigdy nie spojrzała na dane adresata. Chyba nie interesowało jej to. Nie spotykała się z ojcem od wielu lat. Pamiętała go z dzieciństwa, ale bardzo słabo. Potem przestał przychodzić, a matka powiedziała, że wyjechał daleko i dlatego go nie ma. Majka przyjęła to wyjaśnienie i z czasem wspomnienie ojca wyblakło, aż wreszcie stał się tylko tym przekazem, który przychodził co miesiąc. Matka mało mówiła o ojcu. Kiedyś Majka znalazła ich wspólne zdjęcie – siedzieli na kocu, na łące, ojciec z gitarą, matka uśmiechnięta i wpatrzona w niego. Wyglądali na bardzo szczęśliwych. Zapytała wtedy matkę o niego. – Twój tata to czarujący facet. Nie sposób go nie lubić – usłyszała. – Prawdziwa dusza towarzystwa. – A dlaczego z nami nie mieszka? – Bo bez tego towarzystwa nie potrafi żyć. Więcej się nie dowiedziała, ale schowała zdjęcie. Teraz sobie o nim przypomniała i postanowiła je odnaleźć. Na razie jednak musiała dokończyć poszukiwania adresu ojca. Niestety, w żadnej z szuflad nie było tego, na co liczyła. Wkurzała się w myślach na matczyne zamiłowanie do porządku. Gdyby była bałaganiarą, może upchnęłaby gdzieś upragnioną karteczkę. Majka była bliska płaczu. Jak nawiązać kontakt z ojcem, skoro nie zna nawet jego adresu? Przecież nie poprosi matki. Dziewczyna usiadła na kanapie, przeżuwając resztkę bułki. Jej plan zawalił się już na samym początku. Tego nie przewidziała. Czy zawsze muszę mieć takiego pecha? – pomyślała. Jej wzrok padł na fotel, na którym leżała torebka matki. Najwyraźniej do sklepu zabrała tylko portfel. W rozchylonym wnętrzu zobaczyła zielony notes. Notes, w którym matka zapisywała najważniejsze informacje – jakieś NIP-y, jej PESEL, telefony do lekarzy. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam! – dziewczyna aż podskoczyła z radości. Rzeczywiście, w zielonym notesie bez trudu znalazła to, czego potrzebowała. Spisała adres wprost na rękę i odłożyła notatnik na miejsce. Odwróciła się i zamarła. W drzwiach pokoju stała matka. – Niepotrzebnie się męczysz. Portfel wzięłam do sklepu – powiedziała lodowatym tonem. Majka w pierwszej chwili nie zrozumiała. Dopiero po kilku sekundach dotarł do niej sens usłyszanych słów. Matka sądziła, że grzebała w jej torebce w poszukiwaniu pieniędzy. – Nie jestem złodziejką – powiedziała dobitnie. W gruncie rzeczy była zadowolona, że prawdziwy powód jej poszukiwań nie został ujawniony. Z drugiej strony jednak znowu była zła. Jak matka mogła posądzać ją o takie rzeczy? Przecież nigdy nie kradła! Przypomniały jej się pieniądze na lekcje tańca. To co innego – pomyślała. – I tak były przeznaczone dla mnie. Na to, co najbardziej lubię. I tak właśnie je wydałam, więc to nie kradzież. W pokoju od razu zabrała się do kolejnego etapu swojego planu. Najtrudniejsze miała za sobą – zdobyła adres, a teraz pozostało już tylko napisać list. Odnalazła zdjęcie rodziców w starym zeszycie, gdzie kilka lat temu planowała pisać pamiętnik. Nie szło jej to i odłożyła brulion na dno szuflady. Dobrze, że go nie wyrzuciłam – stwierdziła. Zagięła fotografię tak, że widać było tylko ojca. Postawiła przed sobą i spoglądając na młodego człowieka z gitarą, zaczęła pisać. Szło jej trochę opornie, bo przecież pisała do człowieka, którego nie

znała. A co tam! – stwierdziła. – Skoro jestem taka podobna, to napiszę, jak umiem. Na pewno zrozumie. Nie wyszło tego wiele, ale i tak włożyła w tekst więcej wysiłku niż w najtrudniejsze szkolne wypracowanie. Kilka razy poprawiała każde zdanie, a i tak nie była do końca zadowolona. Bardzo chciała, żeby zrozumiał, jak okropnie jest traktowana i że musi, po prostu musi ją stąd zabrać. A przynajmniej przyjechać i powiedzieć matce do słuchu. Jeżeli lubił towarzystwo, to na pewno wiedział, co to znaczy być odciętym od świata. Pewnie matka i babcia też wszystkiego mu zabraniały, to do nich podobne. Wyobrażała sobie, że kiedy ojciec przyjedzie, bo przecież inaczej być nie może, to zrozumieją się natychmiast. On poczuje, że są z tej samej gliny, wysłucha jej i pomoże. Na pewno polubi też Oskara. Może zamieszkają razem? Nie mogła się doczekać. Przepisała list na nową kartkę. Powoli i starannie, żeby zrobił dobre wrażenie. Jutro poprosi Justynę o wysłanie. I będzie czekała. Na pewno niedługo. Tym bardziej że ojciec mieszkał niecałe sto kilometrów od niej. Jeszcze raz przyjrzała się mężczyźnie na zdjęciu. Potem spojrzała w lusterko stojące na biurku. Mam takie same oczy jak ojciec – brązowe – stwierdziła. – Matka ma niebieskie. Ale reszta, to chyba już nie po ojcu. Inny nos, inne usta. I włosy mam jasne, a on ciemne. Szkoda. Ciemne ładniejsze. – Robię kolację. Wyjdziesz czy będziesz jeść sama – znowu głos matki zza drzwi. Nie odpowiedziała. To chyba oczywiste, że nie wyjdzie. O czym miałaby z nią rozmawiać? Z kobietą, która ma ją za złodziejkę. Mowy nie ma! Szybko schowała zdjęcie i list do szuflady, ale matka nie weszła do pokoju. I dobrze. Styczeń przynajmniej przypomniał, jak wygląda zima. Sypnął śniegiem na kilka dni, ale temperatury powyżej zera nie pozwalały na prawdziwą radość. Biały puch szybko topniał i pozostawił w mieście jedynie trochę błota. Na pewno lepiej było w lesie, gdzie białe połacie powinny utrzymać się dłużej. Niestety, o wyjeździe za miasto i podziwianiu widoków Tamara mogła tylko pomarzyć. Myślała wiele razy o odwiedzeniu babci Róży, ale ciągłe odwożenie, przywożenie i kontrolowanie Marysi nie pozwalało nawet na kilkugodzinny wypad do Jagodna. Posyłała więc w stronę Borowej pozytywne myśli i miała nadzieję, że dolecą do białego domku. Chwilami bywała zmęczona i tęskniła za dobrą energią babci Róży. Miała nadzieję, że kiedy wreszcie znajdzie czas, staruszka wybaczy jej dłuższą nieobecność. Marysia nie odzywała się do niej zbyt wiele, raczej tylko wymieniały niezbędne komunikaty. O dziwo, dziewczyna bez protestów przyjmowała nowy porządek. Nie buntowała się przeciwko podwożeniu do szkoły, zakazowi wychodzenia i nie żądała zwrotu telefonu. Wieczory spędzała w swoim pokoju, czasami przychodziła pooglądać telewizję. Jedynym plusem wzmożonej kontroli nad córką była, paradoksalnie, możliwość częstszych spotkań z Dominikiem. Wiedziała, że Marysia jest u babci, więc nie musiała spieszyć się do domu. Mogli po pracy wyskoczyć na kawę czy coś do zjedzenia. Tamara zrozumiała, że ich bliska relacja od dawna nie jest dla nikogo tajemnicą, więc przestała ukrywać to w pracy, dzięki czemu była mniej spięta. Miło było odczuwać męskie zainteresowanie, nawet w tak drobnych gestach jak posłany w jej stronę pocałunek czy muśnięcie dłonią w korytarzu. Czuła się piękniejsza, bardziej seksowna, atrakcyjna. Zauważyła, że częściej się uśmiecha, ma ochotę na rozmowy. – Promieniejesz, kobieto – podsumowała Marzena. – Już dawno ci mówiłam, że nie ma to jak dobry romans.

– Miałaś rację – przyznała z uśmiechem. Lubiła te chwile wytchnienia – po pracy, przed powrotem do domu. Cieszyła się, gdy Dominik ją obejmował, mówił miłe głupstwa o jej urodzie, całował lub ukradkiem dotykał uda pod stolikiem w restauracji. Miała wrażenie, że ubywa jej wtedy lat, zmarszczek, problemów… Z Dominikiem wszystko było proste, wesołe, troski znikały. Wzdychała przy każdym rozstaniu, bo tak bardzo chciała, żeby ten miły czas nie miał końca. Od lat tęskniła za beztroską, śmiechem, zabawą. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej tego brakowało. Dopiero teraz zaczynała odczuwać lata spędzone w kieracie obowiązków i ciągłego poczucia odpowiedzialności. Było ich zbyt wiele. Dlatego niechętnie rozstawała się z mężczyzną, który uczynił jej życie znośnym, a chwilami nawet całkiem miłym. Tego dnia też z ociąganiem wysiadała z samochodu. Wrócili z galerii, gdzie próbowała kupić sobie buty. Próbowała, bo w końcu nie udało jej się nic wybrać. Nie miała jednak pretensji – zabawne uwagi i komentarze Dominika rozbawiły ją wielokrotnie do łez. Spędziła naprawdę urocze popołudnie i chętnie przedłużyłaby je na wieczór, ale musiała jeszcze jechać po córkę. Kiedy otwierała drzwi swojego auta, poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Wystraszyła się, bo na parkingu było już ciemno, a jedyna latarnia jeszcze nie świeciła. Odwróciła się gwałtownie, gotowa do obrony i… stanęła twarzą w twarz z Leszkiem. – Witam! Czyżbym cię przestraszył? Dawniej nie byłaś taka bojaźliwa. – To najwyraźniej się zmieniłam. A co ty tu robisz? – naprawdę była zdziwiona. Leszek to ostatnia osoba, którą spodziewałaby się spotkać na parkingu przed swoim blokiem. Starała się dojrzeć w ciemnościach, jak wygląda – czy się zmienił, zestarzał? Nie widziała go od czasu ostatniej rozprawy alimentacyjnej. To było… tak, siedem lat temu. Niestety, niewiele mogła zobaczyć. Nadal miał szerokie ramiona, nie zauważyła brzuszka, tak częstego u mężczyzn po czterdziestce. Pewnie ćwiczył, bo zawsze zależało mu na wyglądzie. Gdyby nie wiedziała, ile ma lat, to pewnie nie oceniłaby go na czterdziestkę. Nie zmienił stylu – dżinsy, martensy i skórzana kurtka to było to, co lubił najbardziej. Wieczny chłopiec. Mężczyzna także uważnie patrzył na Tamarę. Może chciał sprawdzić to samo, co ona? Przez chwilę obserwowali się w milczeniu. Wreszcie Leszek nie wytrzymał. – Nawet nie powiesz, że się cieszysz? Nie przywitasz się jak należy? Chyba nie powiesz, że się nie stęskniłaś? – zbliżył się do Tamary i zrobił gest, jakby chciał ją objąć. Cofnęła się o krok, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, między nią a Leszka wkroczył Dominik. – Zostaw panią w spokoju. Widzisz, że nie ma ochoty z tobą rozmawiać. – Dominik, nie trzeba… – próbowała wyjaśnić, ale mężczyzna nie pozwolił jej dokończyć zdania. – Nie bój się. Załatwię to. Zobaczyłem, że ten typ podchodzi, więc się zatrzymałem. I widzę, że dobrze zrobiłem – znowu skierował wzrok na Leszka. – Zjeżdżaj, ile razy mam powtarzać? – Kolego, licz się ze słowami – Leszek nie zamierzał dać się obrażać. Nie w jego stylu były też tłumaczenia. Prędzej konfrontacja, tej nigdy nie unikał. – Bo możesz oberwać. – Od ciebie niby? – Dominik też nie zamierzał odpuszczać. – Jakoś tego nie widzę… Tamara miała dość. Ostatnia rzecz, o jakiej marzyła, to bójka pod blokiem. Stanowczo chwyciła Dominika za rękaw. – Naprawdę wszystko w porządku. To ojciec Marysi. – Ojciec Marysi? – roześmiał się Leszek. – Pięknie to określiłaś, nie ma co! Tak, jestem ojcem Marysi. Nawet są na to papiery. A jego jak przedstawisz? Mój nowy kochaś? – śmiał się głośno, najwyraźniej naprawdę rozbawiony. Dominikowi za to wcale nie było do śmiechu. Najpierw wyglądał na nieco zaskoczonego, ale zaraz odzyskał równowagę. Wyprostował się, poprawił płaszcz i przeczesał palcami włosy. – W takim razie nie będę przeszkadzał. Dobranoc.

Odwrócił się i odszedł. Po chwili usłyszeli odgłos odjeżdżającego samochodu. – Musisz zawsze zachowywać się jak idiota? – Tamara była wściekła. – Pojawiasz się i zaraz są problemy. – Kiedyś moje pojawianie się było ci bardzo na rękę… – To było dawno. Gadaj, czego chcesz? Spieszę się. – A czego mógłbym chcieć? Przyjechałem do córki. – Do córki? A od kiedy ty się interesujesz córką? – Od czasu, gdy napisała do mnie o tym, jak jest tu traktowana – w głosie Leszka usłyszała satysfakcję. – Napisała do ciebie? – Tak. Zobacz sama – wyciągnął w jej stronę zapisane kartki. Tamara chciała je wziąć, ale Leszek cofnął rękę. – O nie, taki głupi to nie jestem. Zniszczysz i co? Jak ci zależy, to przeczytam fragment – wyciągnął telefon i świecąc ekranem spojrzał na list. – Matka uwięziła mnie w domu i zabroniła kontaktu ze światem… To, że jestem podobna do ciebie jest w tym domu najgorszą obelgą… Pomóż mi stąd uciec… Przyjedź i mnie zabierz, bo dłużej nie wytrzymam… Wystarczy? – podniósł wzrok i z wyraźną radością obserwował przerażenie malujące się na twarzy kobiety. – Miałem pozostawić taki dramatyczny list bez odpowiedzi? List od własnego dziecka. Do tej pory byłem przekonany, że jest pod opieką kochającej i czułej matki. A tu proszę, niespodzianka! No i co powiesz na to, kochanie? Tamara miała mętlik w głowie. Zrozumiała, że potrzebuje czasu. – Może spotkamy się jutro i porozmawiamy spokojnie? – zaproponowała, starając się, żeby jej głos brzmiał spokojnie. – Marysia jest w trudnym wieku, hormony, rozumiesz… Koloryzuje i przesadza. – Mam czekać, kiedy trwa dramat dziecka? Mojego dziecka! – Leszek świetnie się bawił całą sytuacją, czuła to. Znała go doskonale i wiedziała, że nie daruje sobie sposobności dokuczenia jej. – Muszę się z nią zobaczyć. Najlepiej jeszcze dziś. – Dziś to niemożliwe. Jest u mojej mamy – dziękowała losowi, że Marysi nie ma w domu. – W takim razie jutro. Gdzie ona chodzi do szkoły? Odbiorę ją po lekcjach. – Człowieku, ona ma szesnaście lat! Nie odbiera się jej ze szkoły – za wszelką cenę chciała odwieść Leszka od tego pomysłu. Wyobraziła sobie minę Wolskiej na widok tatusia-macho. – Nie powiesz mi, gdzie chodzi do szkoły? Mam to załatwiać przez policję? – patrzył na nią z drwiącym uśmieszkiem. – O ile pamiętam, to mam prawo do odwiedzin co dwa tygodnie… – Tak, możesz nie pamiętać. Przecież nie korzystałeś z tych praw od lat – przerwała mu zirytowana. Wiedziała, że nie może ukrywać Marysi przed ojcem, że nie ma do tego prawa. – Chodzi do „Słowackiego”. To teraz jest na Gagarina, tam przy Kadzielni. – Cieszę się, że uniknęliśmy zbędnych problemów – roześmiał się Leszek. – Jedno, co zawsze w tobie podziwiałem, to twój rozsądek. Nie będę cię dłużej zatrzymywał. Dobranoc. – Poczekaj! – wyciągnęła z torebki portfel. – Zobacz jeszcze, jak wygląda twoja córka. Bo trochę urosła przez ostatnie lata – pociągnęła go pod migającą już mdłym światłem latarnię i podsunęła mu pod nos fotografię Marysi. Popatrzył na zdjęcie, nie zmieniając wyrazu twarzy, ale Tamara znała go doskonale i zarejestrowała błysk zdziwienia w oczach mężczyzny. Bardzo dobrze! – pomyślała. – Popatrz sobie, jakie ci dziecko wyrosło! – Piękna jak ty kiedyś – skomentował niezbyt grzecznie, a Tamara wiedziała, że to celowa uszczypliwość. – Na pewno ją rozpoznam. Zanim schowała portfel, już zniknął w wieczornym mroku. Nie pozostał po nim żaden ślad, jakby go wcale nie było. I chociaż Tamara chętnie przyjęłaby taką wersję, to musiała stawić czoła faktom. Wrócił.

– Mamo, nie przyjadę dziś po Marysię – oznajmiła bez powitania. – Nie, nie mam randki ani pracy. Leszek wrócił i chciał się z nią widzieć. – Oczywiście, rozumiem. Czy jutro ma sama pojechać do szkoły? – Nie, przyjadę rano i ją odwiozę. Nie chcę dzisiaj, bo spotkałam go przed klatką i boję się, że może nadal kręcić się w pobliżu. – Masz rację. Tak będzie lepiej. – Powiedz jej, że musiałam zostać w pracy do późna. – Tak zrobię. – W takim razie dobranoc, mamo. Była zaskoczona reakcją matki. Krótko, rzeczowo, bez zbędnych pytań, bez komentarzy. Spodziewała się, że usłyszy po raz kolejny o konsekwencjach swojego zachowania sprzed lat, a tymczasem nic z tych rzeczy. Spokój i opanowanie. Właściwie nie wiedziała, dlaczego nie chce, żeby Marysia spotkała się z ojcem jeszcze tego wieczora. Wiedziała, że następnego dnia to nastąpi i że nie może, ale i nie chce, utrudniać tych kontaktów. Jednak nie dziś. Chyba sama potrzebowała czasu, żeby oswoić się z nagłą zmianą. Była pewna, że Leszek na zawsze zniknął z ich życia, że nie interesuje go córka i nigdy już nie będzie go musiała oglądać. A przecież kiedyś było zupełnie inaczej. Poznali się na urodzinach jej koleżanki. Leszek trafił tam przypadkiem, po prostu przyszedł z jednym z kolegów, a że był przystojny i miał gitarę, nikt nie potraktował go jak niechcianego gościa. Przeciwnie – natychmiast stał się osobą, wokół której zgromadzili się wszyscy uczestnicy imprezy. Tamara także. Dalej wszystko potoczyło się szybko. Nie bardzo rozumiała, dlaczego ten chłopak, do którego wzdychały wszystkie dziewczyny, wypatrzył wśród nich właśnie ją – ułożoną i nieśmiałą studentkę prawa. Nawet nie pomyślała, żeby się opierać. Rzuciła się w związek jak w nieznaną, ale kuszącą toń, pełna naiwności, wiary w miłość po grób i zachwytu nad Leszkiem. Ufała mu bezgranicznie, wierzyła w każde słowo. Trzeba przyznać, że na początku niczego nie można mu było zarzucić. Szarmancki, wesoły, zawsze gotów do zabawy. W sam raz na studencki okres życia. Po raz pierwszy zaskoczył ją, gdy na wieść o tym, że Tamara jest w ciąży, zniknął na trzy dni. Szalała z niepokoju o niego i ze strachu o przyszłość. Wrócił i tłumaczył, że musiał się oswoić z myślą o ojcostwie. Wybaczyła. Przecież kochała. I wybaczała kolejne zniknięcia, obietnice bez pokrycia, wydawane na zabawę z kolegami ostatnie pieniądze. Przyjmowała przeprosiny i tłumaczenia, starała się rozumieć, że płacz dziecka go męczy. Przecież kochała. Do dnia, gdy przy śniadaniu, tak po prostu, oznajmił, że odchodzi. Był szczery, to musiała przyznać. Stwierdził, że nie nadaje się na ojca i męża, że go to ogranicza i nie potrafi tak żyć. A potem spakował torbę i zniknął. Na początku było jej przykro, bardziej ze względu na dziecko, bo jak tłumaczyć kilkulatce, że tata już nie przyjedzie? Potem mała przestała pytać, przyzwyczaiła się i zapomniała. Sama Tamara nie poruszała tematu, uznała, że tak będzie lepiej. Starała się wynagrodzić córce brak drugiego rodzica, dać jej jak najwięcej. Do niedawna myślała, że przynajmniej to jej się udało, że z tej jednej, najważniejszej dla niej walki – walki o dobro i szczęście własnego dziecka – wychodzi zwycięsko. Ostatnie wydarzenia – kłótnie z Marysią, zmiany zachodzące w córce – zachwiały jej pewnością siebie. Jednak dzisiejsze spotkanie z Leszkiem i informacja o tym, że dziewczyna napisała do niego rozpaczliwy list, sprawiły, że czuła się beznadziejnie. Słowa czytane przez

Leszka, zdania o uwięzieniu, prośba o ratunek – każde z nich bolało tak bardzo. Z jednej strony uważała, że nie zasłużyła na nie, że Marysia przesadza, że to zemsta zbuntowanej nastolatki. Ale z drugiej – do głowy przychodziły niewesołe wnioski. Może córka naprawdę tak się czuła? Może ona, matka, zaniedbała coś ważnego? Nie wiedziała, co się wydarzy i co powinna zrobić. Jak się zachować w tej sytuacji? Powiedzieć Marysi, że rozmawiała z Leszkiem? Uprzedzić ją o wizycie ojca? Miała żal do dziewczyny, że nie chciała rozmawiać z nią, z matką, która była przy niej przez te wszystkie lata, a nie wahała się napisać do ojca, który nie interesował się nią i którego właściwie nie znała. Dlaczego jemu gotowa była zaufać, a jej nie? Przecież nie raz próbowała rozmawiać z dziewczyną, chciała nawiązać kontakt. To Marysia odmawiała. Sama doprowadziła do trudnej dla siebie sytuacji, a teraz próbowała ostatniej szansy – ucieczki w objęcia ojca. Ojca, który jakoś do tej pory nie sprawdzał się w swojej roli. Tamara zasnęła dopiero nad ranem. Pół nocy spędziła na rozmyślaniach. Chodziła od okna do okna, obserwowała ciemne podwórko, nocne wędrówki kotów i przejeżdżające z rzadka taksówki. Sen nie chciał przyjść, nie mogła uwolnić się od poczucia, że gdzieś tam, w mroku, jest Leszek. Stoi i napawa się swoim łatwym zwycięstwem. Czeka, żeby zabrać jej dziecko, córkę, której poświęciła całe dorosłe życie. Gotowa była walczyć, ale nie wiedziała, czy powinna. Czy może zmuszać Marysię, żeby z nią została? I czy może być większa porażka od tej, gdy własne dziecko nie chce z tobą być? Co gorszego może usłyszeć matka? Łzy leciały same, cicho, bez szlochu. Pozwalała im płynąć i skapywać na podłogę. Nie zatrzymywała tego smutku. Czuła, że nie uda jej się go stłumić, pomieścić w sercu, że musi pozwolić mu wypłynąć. Kiedy wreszcie zasnęła, spała płytko i niespokojnie. Pod powiekami przesuwały się obrazy, których rano nie pamiętała dokładnie, ale wiedziała, że pełne były ucieczek, przemocy, brutalności… Chociaż była zmęczona, to dźwięk budzika przyjęła z ulgą. Z trudem wstała z łóżka i poszła pod prysznic. Wciąż nie mogła zdecydować się, czy powiedzieć Marysi o przyjeździe ojca. A jeżeli tak, to w jaki sposób? Sama najchętniej uciekłaby gdzieś daleko, ale przecież była dorosła i wiedziała, że to nic nie da. Problemy nie znikną. Zresztą dokąd miałaby uciec? Jedynym miejscem, jakie kojarzyło jej się ze spokojem, był biały domek. Jego właścicielka wiedziałaby, co robić. „Dobrze wiesz, co powinnaś robić. Czujesz to, serce ci to mówi.” – jak mogła zapomnieć o tej wskazówce! Babcia Róża nawet na odległość potrafiła pomagać. Wspomnienie tych słów sprawiło, że poczuła przypływ energii. Tak, nic na siłę. Wszystko jest w sercu. Nie będzie ingerować. Pozwoli Marysi na samodzielną decyzję. Przecież najbardziej na świecie pragnie jej dobra. Jeżeli dziewczyna uzna, że chce być z ojcem – niech tak będzie. Uszanuje to i powie nastolatce, że zawsze będzie mogła wrócić. Niech wie, że matka ją kocha i zawsze będzie miała dla niej miejsce w domu i w sercu. Podjęcie decyzji sprawiło, że Tamara poczuła się lepiej. Niech się dzieje, co chce! Rzut oka na zegarek sprawił, że zrezygnowała ze śniadania, zadowalając się znalezionym w szafce maślanym ciasteczkiem i łykiem kawy. A teraz biegiem do samochodu, bo Marysia spóźni się do szkoły. – Majka, ten facet pyta chyba o ciebie – koleżanka z drugiej C podeszła do grupy dziewczyn, wśród których stała Marysia. – O, zobacz, tamten – wskazała palcem w stronę ulicy. Dziewczyny odwróciły się we wskazanym kierunku. Przy krawężniku stał zaparkowany japoński ścigacz – czarny z chromowanymi rurami, a przy nim mężczyzna w skórzanych spodniach i kurtce.

– Nawet niezły gość – skomentowała jedna z dziewczyn. – Chociaż trochę stary. – A tam, stary – zaprotestowała druga. – Ja tam lubię takich dojrzałych facetów. No i zwykle mają kasę, nie? – roześmiała się, a pozostałe zawtórowały. Majka nie miała pojęcia, kim jest mężczyzna, ale serce zaczęło jej szybciej bić. Czyżby to on? – pomyślała. – Dostał list i przyjechał? Starając się wyglądać na spokojną i wyluzowaną, podeszła do motocyklisty. Właśnie rozmawiał z jakąś laską z biol-chemu. Nie słyszała, co mówił, ale dziewczyna wyglądała na zadowoloną. Uśmiechała się i kokieteryjnie odgarniała włosy. Widać było, że mężczyzna zrobił na niej wrażenie. – Pan mnie szukał? Zmierzył ją krótkim, ale uważnym spojrzeniem. – Wybacz, ale muszę pogadać – zwrócił się do blondynki, która z zaciekawieniem obserwowała Majkę. – Jeszcze się tu pojawię, to dokończymy tę miłą rozmowę, OK? Dziewczyna niechętnie skinęła głową i odeszła w stronę szkoły. – Ty jesteś Marysia Sokołowska? – motocyklista zwrócił się w stronę Majki. – A bo co? – serce biło jej coraz szybciej. Zdążyła przyjrzeć się mężczyźnie i była już prawie pewna, że to ten, na którego czekała. Rozpoznawała chłopaka ze zdjęcia, chociaż teraz wyglądał poważniej – zmarszczki w kącikach oczu i trzydniowy zarost dodawały mu powagi. – Bo jeżeli tak, to możesz mi mówić „tato”. Nie cieszysz się? Chciałaś, to przyjechałem. Co prawda nie na białym koniu, a na czarnym – poklepał ze śmiechem siodełko ścigacza – ale uratować cię i tak mogę. – Fajnie – nie wiedziała, co miałaby powiedzieć. W ogóle nie tak go sobie wyobrażała. Zazwyczaj ojcowie chodzili w marynarkach, ewentualnie w płaszczach i jeździli samochodami. A ten wyglądał jak nastolatek, no może student. – To co? Pojedziemy gdzieś, żeby pogadać spokojnie? – Mam jeszcze dwie lekcje… – OK, szkoła najważniejsza. Zresztą twoja matka urwałaby mi głowę, gdybym cię namówił na wagary – puścił do dziewczyny oczko. – To o której kończysz? – Czternasta dwadzieścia. – Dobra, będę tutaj czekał. To na razie! – założył kask i odpalił motocykl. Zawracając, dodał gazu – opony zapiszczały, a spod tylnego koła wzbił się tuman kurzu. – Kto to był? – Justyna natychmiast pojawiła się obok, a wraz z nią kilka koleżanek zaciekawionych oglądaną z daleka sceną. – Mój ojciec – wzruszyła ramionami Majka. – Łał, niezłego masz starego – oceniła koleżanka. – Nie chwaliłaś się wcześniej. Okazało się, że Leszek Sokołowski wywarł ogromne wrażenie na nastolatkach. Wieść o przystojnym motocykliście obiegła szkołę lotem błyskawicy i przez całą następną przerwę odwiedzały ją dziewczyny, wypytując o ojca. Majka niewiele potrafiła im powiedzieć, ale doszła do wniosku, że w sumie jest z niego dumna. Na pewno nie był nudny i upierdliwy jak inni rodzice, wyglądał nieźle i dzięki niemu jej notowania jeszcze wzrosły. Wiedziałam, że przyjedzie – rozmyślała podczas lekcji historii. – I na pewno mnie zrozumie. Jest spoko, więc nie będzie truł jak matka.

– Więc mówisz, że matka ci nie pasuje? Siedzieli w McDonaldzie. Marysia doszła już do siebie po przejażdżce. Wstydziła się przyznać, że nigdy wcześniej nie jeździła motocyklem i była trochę przerażona prędkością. Na szczęście nie pojechali daleko, bo nawet podczas tej krótkiej jazdy przewiało ją solidnie. Krótka kurtka i cienkie spodnie nie chroniły przed wiatrem. – Początek lutego to nie najlepsza pora, ale co robić – skomentował ojciec. – Dobrze, że drogi w porządku, bo byłoby ciężko. No, ale jak córka wzywa, to nie było na co czekać. Teraz patrzyła, jak ojciec odrywa duże kęsy z podwójnego hamburgera i popija je kawą. Matka unikała fast foodów, rzadko dawała się na nie namówić. Powtarzała argumenty o zdrowiu, otyłości i inne bzdury. Ojciec najwyraźniej nie przejmował się takimi sprawami, bo nie dość, że bez protestów zamówił, co chciała, to sam także nie pogardził tym niby śmieciowym jedzeniem. W ogóle był zupełnie inny niż matka. I dobrze – pomyślała. – Prawdę mówiąc, mnie też nie pasowała. Wiem, że nie powinienem tego mówić, ale jesteś już dorosła, to chyba mogę być szczery? – Jasne – podobało jej się, że widział jej dorosłość i rozmawiał jak równy z równym. Od razu też zaczął nazywać ją Majką i nie pytał głupio, co jej się nie podoba w imieniu Marysia. Był w porządku, naprawdę. – To co z tym zrobimy? Może z nią pogadam? – To nic nie da – Majce nie podobała się ta opcja. Zresztą czuła, że matki nie przekona żaden argument wypowiedziany przez ojca. – A masz jakiś inny pomysł? – mężczyzna otarł usta serwetką. – Chcę zamieszkać z tobą – wypaliła bez namysłu Majka, nie patrząc ojcu w oczy. Wstrzymała oddech i czekała na odpowiedź. – To jest jakaś myśl – usłyszała i poczuła radość. Wiedziała, że on jej nie zawiedzie! – Za dwa tygodnie ferie, to mogłabym się przeprowadzić i od nowego semestru zmienić szkołę – mówiła szybko, prawie jednym tchem. – Przemyślałam wszystko i nie mam wiele rzeczy do zabrania… – Spokojnie – przerwał jej ojciec. – To nie takie hop-siup. No, przecież nie mówię, że nie – poklepał córkę po ramieniu – ale musimy to powoli poukładać. Wiesz, ja mieszkam w wynajętym pokoju, a to trochę nie bardzo, żeby dorosła córka spała razem z ojcem, nie? Radość gwałtownie zmieniła się w rozczarowanie. Majka nie miała zamiaru się poddać. – To znaczy, że nie chcesz? Zostawisz mnie tutaj? – Zachowujesz się jak prawdziwa kobieta – Leszek Sokołowski najwyraźniej nie przejął się podniesionym głosem córki. – Od razu histeria. Mówię przecież, że nie mam nic przeciwko twojej przeprowadzce, ale nie od razu. Pomyśl logicznie – muszę mieć warunki, bo żaden sąd nie pozwoli ci ze mną mieszkać. Daj mi trochę czasu – znajdę stałą pracę, wynajmę mieszkanie i cię zabiorę. Deal? – wyciągnął rękę do córki. – A kiedy to będzie? – spojrzała spod oka. – Jak najszybciej się da. No? – ręka wyciągnięta w jej stronę czekała na uścisk. – Niech będzie – zgodziła się niechętnie. – A co mam robić teraz? – Wytrzymać. Jak mówisz, że jesteś do mnie podobna, to jesteś twardzielką. Dasz radę – upił łyk kawy i zagryzł frytką wyjętą ze stojącego przed Majką pudełeczka. – Pogadam z Tamarą, może uda się coś ugrać na początek. I dam ci mój numer telefonu, to zawsze będziesz mogła zadzwonić. – Będziesz mnie odwiedzał? – Jak tylko znajdę chwilę. Wiesz, sporo jeżdżę po Polsce. Raz pracuję tu, raz tam. Takie życie, nie ma lekko.

Pożegnali się krótko i bez czułości. Ojciec poprosił jeszcze o wspólne zdjęcie. – Muszę przyznać, że piękna córka mi wyrosła – powiedział. – Będę się teraz chwalił kolegom. No, mała, nie ma co się smucić – dodał, widząc łzy w oczach Marysi. – Będzie dobrze. Zobaczysz, jak wszystko urządzę. Tylko musisz trochę poczekać. No, uśmiechnij się do taty! Uśmiechnęła się. Fakt, miała nadzieję, że wszystko zmieni się natychmiast. I nie udało się. No, ale ojciec miał rację – musiał się przygotować do jej przyjazdu. Nie chciała, żeby miał problemy z matką czy sądem. Musiała przyznać mu rację. Traktował ją przecież jak dorosłą, więc nie powinna zachowywać się jak dziecko. Przynajmniej mówił prawdę, a nie gadał bzdur jak matka. Oczywiście, że poczeka. Wytrzyma, bo ma teraz cel. I będzie twarda, bo ojciec w nią wierzy. Przetrzyma wszystko, a każdy dzień będzie ją przybliżał do wyprowadzki. Dobrze mieć takiego fajnego ojca – pomyślała. – I wcale się nie dziwię, że nie wytrzymał z matką. – Marysia chce zamieszkać ze swoim ojcem – ściszonym głosem powiedziała Tamara. Córka siedziała w drugim pokoju, więc nie chciała, żeby usłyszała, o czym rozmawiają. Ewa Dobrosz znieruchomiała z filiżanką w dłoni. – Chyba nie zamierzasz na to pozwolić! – Ciii! Bo usłyszy. Lekarka machnęła dłonią. – Nie usłyszy. Odkąd oddałaś jej telefon, nic nie robi, tylko rozmawia. Zresztą, czy to ważne? Raczej wolę wiedzieć, czy ty się zgodziłaś na ten wariacki pomysł? Tamara westchnęła. Nie było jej łatwo, ale rzeczywiście zgodziła się. Córka oznajmiła jej to raczej niż zapytała o zgodę. Wróciła ze spotkania z ojcem tak podekscytowana i zafascynowana, że nie miała sumienia jej tego psuć. Poza tym doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Leszek ma prawo do kontaktu z córką. Znała go też na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że chętnie zrobi jej na złość i gotów walczyć w sądzie, dla samej satysfakcji. Wolała go do tego nie prowokować. W głębi duszy miała nadzieję, że nie będzie chciał mieszkać z córką i zdziwiła się, gdy Marysia poinformowała ją o jego zgodzie na przejęcie opieki nad córką. Może się zmienił? – rozmyślała. – Dojrzał, zrozumiał i gotów jest do wzięcia na siebie odpowiedzialności. Może… – Tak, zgodziłam się. Ale nie powiem, że chętnie. – To trzeba było się nie zgadzać. Łatwo powiedzieć! Próbowała dyskutować z Leszkiem, kiedy zadzwonił, ale nie chciał słuchać. Plótł z zaangażowaniem o więzach krwi i radości z odzyskania dziecka. Nalegał, żeby odpuściła Marysi. Nie przyjmował do wiadomości, że to kara za nieodpowiedzialne zachowania. Na odczepnego obiecała, że odda dziewczynie telefon. Ucieszył się i obiecał, że zorganizuje wszystko najszybciej, jak mu się uda. Tamara miała nadzieję, że nastąpi to nieprędko. A najlepiej nigdy. Bo szans na namówienie Marysi do zmiany zdania nie widziała żadnych. – Mamo, przecież to jego córka. Ma prawo z nią być. Takie samo jak ja. – Tak? – Ewa Dobrosz udała zdziwienie. – A gdzież to był w takim razie tyle lat? Dlaczego nie korzystał z tego prawa? – Mnie o to pytasz? – Tamara zezłościła się na matkę. Sama przez wiele lat zadawała sobie to pytanie i nie znajdowała na nie odpowiedzi. – Czy to ja go sprowadziłam? A poza tym, co twoim zdaniem mam zrobić? On jest jej ojcem, pamiętaj o tym.

– Szkoda, że nie wybrałaś jej na ojca kogoś lepszego. – Też żałuję, ale już tego nie zmienię. Są rodziną. – Też mi rodzina! – prychnęła matka. – To już lepiej nie mieć żadnej. Pewnie, tak jak ty! – miała ochotę powiedzieć Tamara, ale powstrzymała się. Nie chciała sprawiać matce przykrości. Ewa Dobrosz była sierotą wojenną, nie miała nikogo. To dlatego przy świątecznym stole siadały zawsze same. Kilka razy próbowała pytać matkę o jej przeszłość, ale ta stanowczo ucinała wszystkie rozmowy na ten temat. Widocznie było to zbyt trudne i bolesne. Nie mogła więc wykorzystywać tego, żeby ją zranić. – Nie wiem, czy lepiej, czy gorzej – westchnęła. – Po prostu tak jest. – Zrobisz jak zechcesz, ale wiedz, że mnie się to nie podoba. Tamara pokiwała głową. Pomyślała, że od matki wolałaby usłyszeć słowa pociechy, wsparcia albo chociaż zrozumienia. Ze swoich błędów doskonale zdawała sobie sprawę i nie potrzebowała, żeby ktoś jej o nich wciąż przypominał. Znowu zatęskniła za babcią Różą. – Niedostateczny – głos nauczyciela zabrzmiał jak wyrok. Majka stała przy ławce i miała wrażenie, że ziemia usuwa jej się spod nóg. Pierwszy raz usłyszała to samo słowo dwie godziny temu od matematyczki. Teraz chemik. Chwyciła się kurczowo blatu, bo wszystko zawirowało i wystraszyła się, że zaraz zemdleje. – Możesz usiąść – profesor nie zwracał uwagi na odczucia uczniów. – Nie zmienię zdania. Miałaś dwie szanse, ale z nich nie skorzystałaś. Może do końca roku nabierzesz rozumu, chociaż nie wydaje mi się. – Panie profesorze, ona chyba źle się czuje – Justynę przestraszyła bladość policzków koleżanki. – Mogę ją zaprowadzić do pielęgniarki? – Tylko wracajcie zaraz. Gdy wyszły z sali, Majka przycisnęła czoło do zimnej lamperii. – Może pójdziemy do łazienki? Napijesz się wody – Justyna była naprawdę przejęta. – Nie trzeba, już mi lepiej… – Majka, nie łam się. To tylko półrocze. Zepniesz się i poprawisz – pocieszała koleżanka. – To nie koniec świata przecież. – Matka się wścieknie – stwierdziła Majka. – Znowu mnie uziemi na amen. Ja tego nie wytrzymam… – No co ty, może nie będzie tak źle – tłumaczyła bez przekonania Justyna. – Jakoś ją przekonasz, że to nie twoja wina. Powiedz, że chemik się uwziął, że się uczyłaś, ale nie chciał cię poprawić i już. – Daj spokój, nie łyknie tego – Majka wiedziała, że ta wersja nie ma szans. – Dobra, wracajmy, już mi lepiej. Nie chciała już słuchać koleżanki. Najbardziej pragnęła zostać sama. Przestać myśleć o szkolnych kłopotach. Albo być z kimś, do kogo po prostu mogłaby się przytulić. I przetrwać to wszystko. Jak dobrze, że przyjedzie po nią Oskar. On zrozumie, że jest jej źle. Na pewno coś poradzi. Pojadą w jakieś miłe miejsce, gdzie poczuje się lepiej. Byle wytrzymać do dzwonka. Kiedy zabrzmiał upragniony sygnał, chwyciła torbę i wybiegła. Chciała być pierwsza w szatni, zabrać rzeczy, zanim kolejne koleżanki będą komentować jej jedynkę. Nie miała siły na udawanie, że się nie przejmuje, że ma gdzieś szkołę, nauczycieli i oceny. Bo niby miała, ale dotychczas nigdy nie była nawet zagrożona, a co dopiero mówić o dwóch jedynkach na półrocze. W sumie mogła się tego

spodziewać, ale jakoś do tej pory ta wizja wydawała się tak nieprawdopodobna, że właściwie nierealna. A dziś matematyczka i chemik udowodnili jej, że może stać się rzeczywistością. Fakt, musiała przyznać, że olała sprawę. Nie ma co wymyślać, że się uwzięli, bo przecież od kilku miesięcy nie robiła nawet niezbędnego minimum. Teraz, co prawda, próbowała, ale nadrobienie zaległości w dwa tygodnie było ponad jej siły i możliwości. I stało się. Tylko co teraz? Jak powiedzieć matce? Co będzie? Majka bała się. Bardzo. Oskar na szczęście już czekał. – Cześć, Myszko – powiedział, gdy wsiadła. – To co? Jak zawsze – pół godzinki na czułości i odstawiam cię do babci? – Sama nie wiem… – nie miała ochoty nawet na pocałunki. Była zupełnie rozbita. – A co to? Jakiś foch? – chłopak popatrzył uważnie na Majkę. – Mam dwie jedynki na półrocze – wypaliła i rozpłakała się. – Zabierz mnie stąd, bo dziewczyny zaraz wyjdą… – I to taki ból? – Oskar odpalił silnik. – Bez przesady, świat się nie wali. Już myślałem, że okresu nie masz – roześmiał się z własnego dowcipu. – Głupi jesteś! – zdenerwowała się Majka. Jak mógł coś takiego w ogóle powiedzieć! Przecież oni nie… – teraz matka mnie uziemi na amen. Samochód zahamował gwałtownie. – Chcesz mi powiedzieć, że znowu cię nigdzie nie wypuści? To trochę przegięcie, wiesz? Ile jeszcze? Majka przestraszyła się. Było coś takiego w jego głosie, czego nigdy dotąd nie słyszała. Coś niedobrego. Wyglądało na to, że ma dość. A jeśli mnie rzuci? Zostanę całkiem sama – pomyślała w popłochu. Jedynki zeszły na dalszy plan. Utrata Oskara wydała jej się dużo bardziej przerażająca. – Nie pozwolę na to! – Coś wymyślę… – zaczęła cicho, chociaż tak naprawdę nic nie przychodziło jej na razie do głowy. – No raczej – zgodził się chłopak. – Bo tak dalej nie może być. Jesteś prawie dorosła, a nie możesz wyjść do sklepu bez pozwolenia mamusi. Ja tego nie ogarniam. – Nie złość się. Załatwię to, obiecuję – otarła chusteczką oczy, mając nadzieję, że tusz nie spłynął z rzęs. – Tylko ta szkoła mnie podłamała… – To może gdzieś pojedziemy? Napijesz się czegoś na poprawę humoru – zaproponował. – Dobrze. Pojedźmy – zgodziła się bez wahania. W końcu nic gorszego już nie mogło się stać. Co zmieni jej spóźnienie? Nic. A przynajmniej Oskar nie będzie zły. Zresztą nie miała ochoty na powrót do domu i spotkanie z matką. Wszystko było od tego lepsze. A popołudnie z Oskarem to już na pewno. – Poczekaj, zadzwonię do babci i powiem, że się spóźnię. Nie mów nic, żeby się nie zorientowała – wyciągnęła telefon. – Hallo, babciu, to ja. Tak, w porządku. Tylko przyjdę później, bo mamy dodatkowe konsultacje z fizyki i chciałam zostać… Dwie godziny lekcyjne… Dobrze, napiszę jej SMS-a. Pa, cześć! – Łyknęła? – zapytał chłopak. Pokiwała głową. Poczuła rękę Oskara na swoim ramieniu i świat od razu zrobił się piękniejszy. Tamara wracała ze spotkania z klientem. Zastanawiała się, czy to prawie wiosenna pogoda w środku zimy, czy dobry obiad tak pozytywnie nastroił rozmówcę, że zgodził się z jej koncepcją prawie bez uwag. Nie było to jakieś spektakularne zamówienie – projekty nowych etykiet dla serii ekologicznych ziołowych herbatek – ale klient został oczarowany. Poza tym, jak to się u nich mówiło, należał do tych

rozwojowych. Planował wejście na rynki zagraniczne, udział w targach, więc zadowolenie z pierwszego zamówienia mogło zagwarantować agencji kolejne zlecenia, a co za tym idzie, wpływy w przyszłości. Klient, jeszcze niedawno zwyczajny rolnik, wyczuł dobrą okazję do pozyskania pieniędzy. Wykazał się tak zwanym chłopskim sprytem, skorzystał ze środków unijnych i rozwinął produkcję. Teraz, wzorując się na bogatszych kolegach, chciał, jak to określił, podziałać marketingowo. I w tym miała mu pomóc Tamara. Pomagała więc, znosząc rubaszne dowcipy, nieco prostacki styl bycia i częste przekleństwa pana Romka. Jedną z nielicznych zalet obcowania z nim było to, że lubił dobrze zjeść i nie żałował na to pieniędzy. A na dodatek wyznawał zasadę, że kobieta nie płaci rachunków. Dlatego właśnie spotkania z nim odbywały się zawsze w restauracjach i przy suto zastawionym stole. Ponieważ na dzisiejsze spotkanie wybrał hotel „Grand”, Tamara wracała pieszo. Przejście ulicą Sienkiewicza, od położonego naprzeciwko dworca kolejowego hotelu do jej agencji zajmowało nie więcej niż kwadrans. Dojazd samochodem i znalezienie miejsca do parkowania mogłyby trwać znacznie dłużej. Poza tym słońce, które wreszcie wyszło zza chmur, zachęcało do spaceru. Zbliżając się do skrzyżowania Sienkiewicza z Leśną i Kapitulną, już z daleka usłyszała dźwięki „Yesterday”. Chyba sezon ulicznych grajków można uznać za rozpoczęty – pomyślała. Nie myliła się. Na ławeczce przy placu Artystów siedział młody człowiek z gitarą. Obok ławki rozłożył niewielkie głośniki i wzmacniacz. Otwarty pokrowiec wysunięty przed ten cały bagaż jednoznacznie sugerował przechodniom, jakiego rodzaju zadowolenie z występu będzie dla muzyka najlepszą nagrodą. Tamara stwierdziła, że musiał tu siedzieć od jakiegoś czasu, bo w pokrowcu było już sporo monet i nawet kilka banknotów. Musiała przyznać, że gitarzysta grał całkiem nieźle. Chociaż korzystał ze wzmacniacza, to wybrał gitarę akustyczną, dzięki czemu dźwięki płynące ulicą były miękkie, przyjazne dla ucha i pozytywnie wybrzmiewały w sercu. Do tego głos śpiewającego miał podobnie ciepłą barwę. Całość brzmiała harmonijnie, miała w sobie coś, co przykuwało uwagę i nie pozwalało na obojętne przejście obok. On śpiewa nie tylko ustami – pomyślała Tamara. – On śpiewa sercem. Zatrzymała się w grupce słuchających ulicznego koncertu osób. Muzyka przenikała ją całą, wibrowała w głowie, poruszała emocje. Przyglądała się muzykowi – miał zamknięte oczy, jakby szukał dźwięków gdzieś głęboko w sobie, obojętny na słuchaczy i otaczającą go rzeczywistość. Wysłuchała „Say you, say me”, „Layla” i wcale nie miała ochoty odchodzić. Ludzie wokół zmieniali się, monety z cichym brzękiem wpadały do pokrowca, a ona stała i słuchała. Słoneczne promienie rozgrzewały jej twarz, a dźwięki serce. Poczuła się głupio, gdy dzwonek jej telefonu zakłócił ten uliczny koncert. Starszy pan stojący obok spojrzał na nią z wyrzutem i pokręcił z dezaprobatą głową. Szybko odeszła w stronę nieczynnej jeszcze fontanny i odebrała. – Zostałaś z tym Romkiem na kolacji czy co? – głos Dominika, choć głęboki i miły jak zawsze, w tym momencie zabrzmiał irytująco. – Bo Marek pyta, czy zlecać grafikom te etykiety, czy wrzucić im coś innego? – Zlecać – jeszcze żyła muzyką, opierała się powrotowi do rzeczywistości. – Uuuu, coś zła jesteś dzisiaj – ocenił Dominik. – A ja myślałem o wspólnej kolacji… – Zaraz będę, to porozmawiamy – ucięła. Zanim jednak odeszła na dobre, wrzuciła gitarzyście do pokrowca banknot. Wolałaby mu podziękować słowami za tych kilka wspaniałych chwil, które jej podarował, ale wiedziała, że taka zapłata będzie dla niego praktyczniejsza. Zresztą i tak żadne słowa nie oddałyby tego, co czuła dzięki jego grze. Niech ci się wiedzie – pomyślała.

Przesiedzieli kilka godzin w jednym z pubów w centrum miasta. Oskar zwykle spędzał tam popołudnia, znał wszystkich – od właściciela, przez barmanów, ochroniarzy, kelnerki, aż po stałych bywalców. Zawsze był witany przyjaźnie. Majka niezbyt lubiła tu przychodzić, bo nie mogli spokojnie porozmawiać. Chłopaka bez przerwy ktoś przywoływał, wychodził na zewnątrz, wracał, czasami dosiadał się do innych stolików. W sumie fajnie być jego dziewczyną, bo wszyscy się z nią witali, ale często pragnęła, żeby dali im choć trochę spokoju. Za to Oskar uwielbiał ten lokal. Krążąc z miejsca na miejsce, był w swoim żywiole. – Podejdziesz do baru po piwo dla mnie? – zapytał, opadając na drewnianą ławę obok niej. – Nie jestem twoją służącą – burknęła, bo nudziła się już trochę. Miała nadzieję, że Oskar bardziej się przejmie jej sytuacją, ale wyglądało na to, że nie. Ważniejsi są dla niego koledzy. – Myszko, nie przesadzaj, dobrze? Chyba nic ci się nie stanie, jak zrobisz kilka kroków? – wcisnął jej banknot do ręki. – Sobie też weź. I nie łap fochów, zaraz zmienimy lokal, to będzie spokojniej. Specjalnie wstała z wyraźnym ociąganiem i powoli podeszła do baru. Złożyła zamówienie i czekając, aż barman napełni szklanki, odwróciła się w stronę ich stolika. Zobaczyła, że Oskar wkłada rękę do jej torebki. Czego on tam szuka? – pomyślała. Nie spodobało jej się to, bo chociaż nie miała przed nim sekretów, to grzebanie w torebce bez jej zgody uznała za niegrzeczne. Chciała podejść i powiedzieć mu o tym, ale poczuła, że ktoś mocno złapał ją za ramię. Odwróciła się i zobaczyła twarz barmana tuż przy swojej. – Nie ruszaj się stąd – szepnął stanowczo, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. W tej samej chwili do Oskara podeszło dwóch mężczyzn. Nie słyszała, co mówią, ale było to zaledwie kilka zdań. Chłopak roześmiał się, ale widziała, że jest bardzo zdenerwowany. Wstał, coś odpowiedział, ale jeden z tamtych wzruszył ramionami, a drugi położył mu rękę na ramieniu. Oskar strząsnął tę dłoń, a Majka widziała, że jest wściekły. Nie rozumiała, co się dzieje, bardzo chciała stanąć obok swojego chłopaka, ale barman nadal ją przytrzymywał. Szarpnęła się, lecz uścisk nie zelżał. – Stój! Nawet o tym nie myśl! – syknął. Stała więc i patrzyła, jak Oskar wychodzi w towarzystwie nieznajomych mężczyzn. Minęli ją, ale chłopak nawet na nią nie spojrzał. Widziała, że rzucił przelotne spojrzenie barmanowi, który nieznacznie skinął głową. – Co się dzieje?! Kto to był?! Chłopak za barem nie wyglądał na zaskoczonego całym zajściem. – Doigrał się w końcu. Chociaż on ma szczęście, może się znowu wywinie. – O czym ty mówisz?! – Ja tam nic nie wiem – wzruszył ramionami jej rozmówca i postawił na barze dwa piwa. – To twoje zamówienie. – Nie chcę. Powiedz mi, o co tu chodzi? – zażądała przesuwając w jego stronę szklanki tak gwałtownie, że piwo rozlało się na błyszczący blat. – Mała, nie przeginaj – zirytował się chłopak, sięgając po ścierkę. – Mówiłem, że nic nie wiem. I lepiej mi podziękuj, bo przynajmniej ty nie masz problemów. Nie wiedziała, co robić. Patrzyła na ich stolik, na puste miejsce Oskara i swoją torebkę leżącą samotnie na drewnianej ławie. Zrobiła dwa kroki w tamtym kierunku, cofnęła się i przysiadła na barowym stołku. Zacisnęła ręce na skórzanym obiciu taboretu. – Ty jesteś z Oskarem?

Na krześle obok usiadł chłopak w czarnej koszulce, która opinała się na jego szerokich plecach i ogromnych bicepsach pokrytych kolorowymi tatuażami. Nie widziała jego twarzy, bo usiadł tyłem do niej. – Mowę ci odjęło? – nie silił się na uprzejmości. – Pytałem o coś, nie? – Tak, jestem z Oskarem. Czy ty wiesz… – Nie mam czasu na gadanie. Masz tu siedzieć i czekać. – Na co? – Nie dyskutuj, co? Siedź i czekaj. On przyjdzie niedługo. Już to załatwiamy. – Kto? – Nie bądź taka ciekawska. Nie twój interes. Siedź i czekaj. Tyle. Wstał i odszedł. Widziała, że zamienił jeszcze kilka słów z ochroniarzem, wskazując na nią. Domyśliła się, że teraz nawet gdyby chciała, nie wyjdzie z pubu. Zresztą wcale nie miała zamiaru. Zabrała z baru swoje piwo z sokiem i wróciła do stolika. Czuła, że wszyscy na nią patrzą. Miała wrażenie, że wiedzą, co się stało i tylko jej nikt o niczym nie poinformował. Rozglądała się po znajomych twarzach, ale każdy, na kogo spojrzała, odwracał głowę. Nie mogła zebrać myśli. Pociągała przez słomkę kolejne łyki, starając się wyglądać na spokojną i wyluzowaną. Tylko lekkiego drżenia dłoni nie mogła opanować, ale miała nadzieję, że nikt nie zauważy. Straciła poczucie czasu. Półmrok panujący w pubie wydawał się jej szczególnie przygnębiający. Nie mogła tak siedzieć, nie dawała rady. Wiedziała, że ma czekać, że nie może wyjść, więc postanowiła pójść chociaż do toalety. W łazience minęła się z Sandrą, którą znała z widzenia. Parę razy zamieniły kilka słów i teraz dziewczyna spojrzała na nią ze współczuciem. – Co, psy ci faceta zgarnęły? Bywa… – poprawiła włosy, patrząc w lusterko bez ramy wiszące nad umywalką. – Nie łam się. Oskar jest mocny, puszczą go. Jakie psy? Policja? To niemożliwe! Dlaczego mieliby go zabrać? Za co? Majka poczuła, że dłużej nie wytrzyma. Pobiegła do stolika, chwyciła torebkę i skierowała się do wyjścia. – Wracaj. Masz tu czekać – ochroniarz zatrzymał ją stanowczo. – Puszczaj mnie! Nie masz prawa! – krzyknęła histerycznie. – Bo zadzwonię po policję! – wyciągnęła telefon, gotowa spełnić groźbę. Musi przecież iść i dowiedzieć się, co z Oskarem. Może potrzebuje pomocy? Ochroniarz nie był już tak miły, jak wtedy, gdy przychodziła z Oskarem. Zabrał jej telefon i schował do tylnej kieszeni spodni. – Spadaj do stolika i bądź grzeczna. Jak ci każą czekać, to czekaj. – I bez histerii, bo cię zamkniemy na zapleczu – dodał drugi. Majka rozejrzała się po sali. Wszyscy udawali, że nie widzą, co się dzieje. Zrozumiała, że nie może liczyć na żadną pomoc. Załamana wróciła do stolika i siedziała, patrząc na przeciwległą ścianę ozdobioną mocno przykurzoną amerykańską rejestracją samochodową. Słyszała, że jej telefon dzwoni, ale nawet nie podniosła się z ławy. Beznamiętnie patrzyła, jak ochroniarz, zniecierpliwiony zbyt natarczywym dźwiękiem, wyjął aparat i wyłączył go, nawet nie patrząc na ekran. Majka pomyślała, że to pewnie matka, ale było jej wszystko jedno. Chciała tylko, żeby Oskar już wrócił. Wreszcie, gdy już zaczynała się zastanawiać, czy będzie musiała spędzić noc w towarzystwie barmana i ochroniarzy, jej chłopak pojawił się w pubie. Z uśmiechem podał rękę byczkowi, który nie chciał jej wypuścić i odebrał od niego jej telefon. Podniósł rękę w powitalnym geście, mijając bar i podszedł do stolika. – Przepraszam, Myszko, że musiałaś tyle czekać, ale oni nie lubią się spieszyć – usiadł jak gdyby

nigdy nic i objął ją ramieniem. – Gdzie byłeś? Nawet nie wiesz, jak się denerwowałam! Powiedzieli mi, że to policja i nie chcieli stąd wypuścić! – Majka poczuła, że całe tłumione zdenerwowanie teraz domaga się ujścia. – Spokojnie, bez paniki. Chyba najważniejsze, że jestem, nie? Nie cieszysz się? – Cieszę, ale… – No to napijemy się czegoś, prawda? Należy mi się. – Odwieź mnie do domu. – Odwiozę, jak się napiję. A ty skocz do łazienki, bo się rozmazałaś. Kiedy wróciła, Oskar pił już piwo, a na nią czekał drink. Nie chciała pić, ale chłopak zrobił obrażoną minę. – Za mój szczęśliwy powrót się nie napijesz? Wypiła. Była szczęśliwa, gdy wreszcie wyszli z pubu. Zobaczyła, że jest już zupełnie ciemno. Ledwie szła i kręciło jej się w głowie. Kamienice raz wydawały się wysokie, a raz niskie, falowały chodniki. – Zaprowadź mnie do taksówki – poprosiła. – Nic nie jadłam od rana, źle się czuję. – Odwiozę cię. – Przecież piłeś – zaprotestowała. – Daj spokój, tylko jedno piwo. Nie miała siły na dalsze kłótnie. Wsiadła do samochodu z nadzieją, że za kilka minut będzie w domu. Po chwili zorientowała się, że jadą w zupełnie innym kierunku. Nadal wirowało jej w głowie, ale poznawała, że mijają Kadzielnię i dojeżdżają do terenów leśnych u stóp Pierścienicy. Często bywała tu z matką na spacerach i bardzo lubiła te leśne ścieżki. Teraz jednak nie miała ochoty na nocne wędrówki. Oskar zatrzymał samochód i zgasił światła. Majka miała wrażenie, że zaraz zemdleje. Wszystko dziwnie zmieniało kształty, nawet twarz chłopaka wyginała się w dziwaczną maskę. Wystraszyła się, gdy pochylił się nad nią. Krzyknęła. – Co jest, Myszko? Daj lepiej torebkę – powiedział. – To moje… – próbowała się bronić. – Ale coś tam zostawiłem – stwierdził Oskar i jednym ruchem zabrał torebkę, z której wyciągnął papierową paczuszkę. – Co to jest? – Nic ciekawego. W każdym razie dla ciebie. – Narkotyki? – coraz trudniej było jej zebrać myśli, ale jakoś skojarzyła to co widziała, stojąc przy barze z policją i szarą paczuszkę. Nie chciała powiedzieć tego głośno, ale nie potrafiła powstrzymać słów. – Coś ty taka zaskoczona, Myszko? – roześmiał się Oskar. – A myślałaś, że kasa mi z nieba spada? Proszę cię, nie żartuj… – Nie wiedziałam… – Serio? No nie mogę – był naprawdę rozbawiony. – A ja myślałem, że tak dobrze udajesz. A ty głupsza jesteś, niż wyglądasz. Przecież wszyscy wiedzą. Psy też. No to musiałem coś wymyślić, żeby mnie z towarem nie złapali, nie? A ty jesteś czysta, nikt cię nie znał i nie kojarzył. To pomyślałem, że będziesz w sam raz. Ty i twoja torebka. No i się okazało, że dobrze wymyśliłem. Chyba się zgodzisz, co? Majka słuchała, ale połowa tego, co mówił nie docierała do niej. Słowa zlewały się, podobnie jak obrazy. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Było coraz gorzej. Przecież nie wypiłam tak dużo – myślała. Próbowała znaleźć klamkę, żeby wysiąść z samochodu i odetchnąć świeżym powietrzem. Oskar to zauważył i przyciągnął ją do siebie. – No, Myszko, chcesz uciekać? Nie wygłupiaj się. Miałem ciężki dzień, należy mi się chwila relaksu

– pocałował ją, ale inaczej niż zwykle – brutalnie i boleśnie. Jego ręce sprawnie rozpięły kurtkę Majki i szukały drogi pod bluzkę. – Nie chcę – wyszeptała, ale nie miała siły, żeby go odepchnąć. – Mówiłaś, że mnie kochasz. – Kocham… – To masz szansę to udowodnić – znowu ten śmiech. Dlaczego teraz wydawał się brzmieć złowieszczo i nieprzyjemnie? Ręce chłopaka dotarły do bielizny, czuła jego dotyk wszędzie, jakby miał więcej niż dwie dłonie. Nie chciała tego, nie czuła się dobrze, serce biło szybko, coraz szybciej… – Nie chcę tak… – Bo nie wiesz, co dobre. Nie przestawał. Poczuła, że rozpina jej spodnie. Resztką świadomości zrozumiała, że to ostatni moment, że za chwilę nie będzie w stanie już się obronić. Zadziałała instynktownie. Niewiele myśląc, ugryzła chłopaka z całej siły. Krzyknął i złapał się za policzek. Popatrzył na dłoń i zobaczył krew. – Ty mała dziwko! – krzyknął i uderzył ją w twarz. Zamierzył się po raz drugi, ale nieoczekiwanie na mało uczęszczanej drodze pojawił się samochód. Snopy świateł oślepiły Oskara, a Majce udało się w ich blasku zobaczyć klamkę. Szarpnęła i drzwi ustąpiły. Wyskoczyła z auta i pobiegła w stronę tamtego samochodu. – Pomocy! – krzyczała. – Ratunku! Usłyszała, że Oskar zapalił silnik i dodał gazu. Czy będzie chciał ją zabić? Na szczęście pisk opon i odgłos silnika były sygnałem, że chłopak odjechał. Dobiegła do srebrnego volkswagena i uderzyła ręką w szybę. – Pomocy! Okienko uchyliło się i zobaczyła w nim przerażoną twarz dziewczyny. – Zawieźcie mnie do domu – poprosiła. Uginały się pod nią kolana i bała się, że zaraz zemdleje. Na szczęście nieznajoma para nie zadawała zbyt wielu pytań. Podała adres, a oni podwieźli ją pod sam blok. – Może lepiej do szpitala? – zapytała dziewczyna. – Nie. – Daj jej spokój. Potrzebne ci kłopoty? – przywołał ją do porządku partner. Dziewczyna zamilkła i więcej się nie odezwała. Przed klatką stanęła i oparła się o ścianę. Wszystko nadal wirowało, a kiedy próbowała sobie przypomnieć, co się stało, nie mogła uporządkować ani słów, ani wydarzeń. Kropelki potu spływały jej po czole, a ciało trzęsło się jak w gorączce. Starała się poprawić rozerwaną bluzkę, ale palce nie chciały jej słuchać, więc tylko założyła poły kurtki i objęła się w pasie, żeby choć trochę stłumić drżenie. Bardzo chciała wejść do domu i równie bardzo bała się to zrobić. – To co? Znajdziesz dla mnie chwilę dziś po południu? – Dominik stanął w drzwiach pokoju socjalnego, gdzie Tamara właśnie zalewała kawę wrzątkiem. Nie przerwała tej czynności, chcąc dać sobie czas na zastanowienie. Przed chwilą dostała SMS-a od Marysi informującego o dodatkowych zajęciach, więc właściwie nic nie stało na przeszkodzie, żeby odebrała ją od matki trochę później. Poza tym stęskniła się za

Dominikiem. Niby widywali się codziennie w pracy, ale tych kilka przelotnie rzuconych zdań czy krótki uścisk w socjalnym nie były tym samym, co spokojna rozmowa czy spacer. W ubiegłym tygodniu dwa razy odrzuciła jego propozycje, bo pojawienie się Leszka i perspektywa wyprowadzki córki zupełnie wytrąciły ją z równowagi. Co prawda byli razem na lunchu, ale rozmowa nie bardzo się kleiła. Dominik wysłuchał jej tłumaczenia, że nie miała pojęcia o liście Marysi i nagłe spotkanie z jej ojcem ją także zaskoczyło, ale widziała, jak trudno jest mu ją zrozumieć. – Oczywiście, bardzo chętnie gdzieś wyskoczę – odwróciła się do mężczyzny, starając się przywołać na twarz czarujący uśmiech. – A z tobą to już szczególnie… Nie podchwycił jej tonu, nie odpowiedział dwuznacznie, jak to miał w zwyczaju. Nie zareagował uśmiechem nawet na jej delikatne otarcie się biodrem o jego bok. – No to dokąd mnie porywasz? – wyszeptała mu do ucha. – Może włoska kuchnia? – zaproponował. – Na Klonowej, tam gdzie ostatnio jedliśmy ten niezły makaron? – Może być – zgodziła się bez oporów, bo rzeczywiście podobało jej się w tym lokalu. – To daj mi godzinkę. Dokończę kilka spraw i możemy jechać. Pokiwał głową i odsunął się, pozwalając jej wyjść. Nie próbował jej dotknąć, nawet na nią nie spojrzał. Tamara poczuła ukłucie igiełki niepokoju. Takie zachowanie było zupełnie niepodobne do Dominika. To raczej ona na początku unikała nawet ukradkowych czułości, które ją krępowały. Dopiero z czasem doceniła przyjemność płynącą nawet z krótkiego uścisku czy dotknięcia, nauczyła się czerpać z nich radość i energię do działania. A teraz odczuła ich brak. A gdy się zastanowiła, doszła do wniosku, że Dominik nie okazywał jej czułości już od jakiegoś czasu. Zajęta pracą i problemami, nie zauważyła tego od razu, dopiero dzisiaj… Kiedy wreszcie dotarli do „Ristorante Italiano” i złożyli zamówienie, postanowiła zapytać wprost o zmianę w jego zachowaniu. – Czy coś się stało? Masz jakieś kłopoty? – Dlaczego pytasz? – mężczyzna nawet nie podniósł wzroku znad menu. – Mam wrażenie, że coś się zmieniło. Może się mylę, sama nie wiem… ale nie okazujesz mi już tyle zainteresowania, co dawniej. Zamknął gwałtownie kartę i odłożył ją na stolik. Głuchy odgłos rozniósł się echem po cichym o tej porze wnętrzu restauracji. – Zastanawiałem się, kiedy to zauważysz. Już myślałem, że nigdy – ironicznie zmrużył oczy. – Chyba trochę przesadzasz – obruszyła się Tamara. – Zrobiłam coś nie tak? Bo czuję, że masz do mnie jakieś pretensje, ale nie bardzo wiem, o co… – Czy zrobiłaś coś nie tak? – z lekkim uśmieszkiem powtórzył jej pytanie. – Myślę raczej o tym, czego nie robiłaś. – A więc czego nie robiłam? Chętnie się dowiem. – Właśnie to mnie najbardziej zaciekawia w tej całej sytuacji. Obserwuję cię i widzę, że wszystkiego chętnie się dowiadujesz, uczysz, a potem doskonale robisz. Tylko że mnie nie o to chodzi. Związek to nie zadanie do wykonania, przynajmniej dla mnie. Tamara słuchała słów mężczyzny. Bezwiednie sięgnęła po papierową serwetkę i zwijała ją między palcami. – Czekałem aż się otworzysz, miałem nadzieję, że wreszcie odważysz się na chociaż trochę spontaniczności… – Twierdzisz, że jestem zimna, że niczego nie czuję – zamrugała, żeby powstrzymać łzy. – Tego nie powiedziałem. Zresztą, jeżeli mam być szczery, to byłaś dla mnie wyzwaniem. Chciałem

znaleźć w tobie chociaż odrobinę szaleństwa, wydobyć je. Byłem bardzo pewny siebie, przyznaję. Ale… – Ale co? – zapytała, chociaż znała już odpowiedź. – Ale chyba przeceniłem swoje siły – roześmiał się, lecz nie było w tym śmiechu radości. – To niezła nauczka. Zapamiętam ją na pewno. – Dominik, może coś źle rozumiesz. Porozmawiajmy spokojnie… – serwetka w jej rękach zatraciła już kwiatowy wzorek i była wilgotna od potu. – Przecież właśnie rozmawiamy. Próbuję ci powiedzieć, że związek to nie kampania marketingowa, którą planujesz od A do Z. Wiesz, romans to nie barter. Ja – kolacja, ty – pocałunek. – Możemy jeszcze spróbować… Postaram się… – W to nie wątpię. Potrafisz się postarać, już mówiłem. Ale ja nie chcę mieć w łóżku perfekcjonistki. Chcę kobiety prawdziwej, może nawet niezbyt dobrej czy miłej, ale prawdziwej. Zresztą jest jeszcze coś… Popatrzyła pytająco. Co mogło być jeszcze gorszego? Czego jeszcze się dowie? – Mam na myśli twoje życie. No, wiesz, córka, matka, a teraz jeszcze on… Nie jestem na to gotowy, nie potrafię się w tym odnaleźć. – Przecież wiedziałeś, że mam dziecko i jakoś ci to nie przeszkadzało – ze złością ścisnęła w dłoni papierową serwetkę. – Myślałem o tym. I przyznaję, to chyba moja wina. Wydawało mi się, że Marysia jest już duża, że nie będzie problemem. Zresztą wspominałem ci nie raz, że się na tym nie znam – w jego głosie zabrzmiały nutki zniecierpliwienia. – Co chcesz usłyszeć? Że mnie to przerosło? Że mam dosyć ciągłych opowieści o jej wybrykach? Wkurza mnie, że nie masz dla mnie czasu, bo ciągle musisz ją odwozić, zawozić, pilnować. Nie potrafię przejmować się jej ocenami i nudzi mnie słuchanie o tym – mówiąc to, nie patrzył Tamarze w oczy. – A skoro ma ojca – dodał ironicznie – to nie muszę starać się go zastąpić. Na szczęście. Kobieta milczała. To co usłyszała, przytłoczyło ją. Kilka razy przełknęła ślinę, zaczerpnęła powietrza, jakby chciała coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Przy stoliku zapanowała cisza. Dominik nerwowo zabębnił palcami w blat stolika. Ta da dam, ta da dam – rozbrzmiewało głucho, a Tamara miała ochotę krzyknąć, żeby przestał. Ten krzyk wzbierał w niej i sprawiał, że nie mogła głęboko odetchnąć, powietrze nie chciało wypełnić płuc, jakby tonęła. Dzwonek telefonu, który dobiegł z głębi torebki powieszonej na oparciu krzesła był jak wybawienie. Sięgnęła za plecy. – Słucham? Jak to: nie ma jej do tej pory? A próbowałaś dzwonić?… Dlaczego nie?… Dobrze, ja zadzwonię… Tak, dam ci znać. Nie odpowiedziała na pytające spojrzenie mężczyzny. Wybrała numer Marysi i czekała aż do włączenia się skrzynki głosowej. Zadzwoniła jeszcze raz. „Abonent ma wyłączony aparat albo znajduje się poza zasięgiem”. Jeszcze raz. To samo. – Muszę jechać do domu. Marysia znowu nie wróciła ze szkoły – poinformowała sucho, wstając z krzesła. – Właśnie o tym mówiłem – odpowiedział Dominik. – Ach, zamknij się! – uderzyła ręką w stolik. Goście siedzący przy innych stolikach spojrzeli w ich stronę. Nie zwracała na to uwagi. Zabrała torebkę i wyszła przed restaurację. Dominik odprowadził ją wzrokiem, ale nie podniósł się z krzesła. Młoda kelnerka właśnie przyniosła zamówione dania. – Jedno może pani zabrać – wskazał na porcję Tamary. – Tamta pani nie będzie jednak jadła. A ja poproszę o rachunek.

– Oczywiście, zaraz przyniosę – uśmiechnęła się dziewczyna, a mężczyzna odwzajemnił uśmiech. Zjadł danie z apetytem, od czasu do czasu zerkając na miejsce naprzeciwko, gdzie po jego towarzyszce pozostała tylko zmięta w nieregularną kulkę papierowa serwetka. Właściwie nie wiedziała, co ma zrobić. Wróciła do domu, ale córki nie było. Zadzwoniła tylko do matki, żeby jej o tym powiedzieć, ale nie miała ochoty wdawać się z nią w dyskusję. – Oczywiście, mamo, to nie twoja wina – nawet nie musiała kłamać, bo w końcu co tamta mogła zrobić? – Na pewno się znajdzie, tak jak poprzednio. Tak, rozumiem, że już się nie podejmujesz opieki nad nią. Tak, naprawdę zrozumiałam, że nie zmienisz zdania…. Oczywiście, zadzwonię, jeżeli wróci. Dzwonić do szpitali? Policja i tak nie przyjmie zgłoszenia, nie minęły nawet cztery godziny od chwili, gdy Marysia powinna być w domu. Tamara usiadła na kanapie i ukryła twarz w dłoniach. Siedziała tak, próbując zebrać myśli. Co jeszcze ją spotka? Czy jej życie nie może toczyć się zwyczajnym rytmem, spokojnie i bez niespodzianek? Jeszcze niedawno narzekała na nudę, a teraz wiele by dała za to, żeby tamte dni wróciły. Codzienna rutyna jawiła jej się jak spełnienie marzeń. Naprawdę miała dość. Już nie pragnęła zmieniać swojego życia, nie chciała zakochania, oddałaby wszystkie namiętności świata, byle córka wróciła i stała się taka jak dawniej. Popatrzyła na zegarek. Minęło zaledwie dziesięć minut. Czas rozciągał się niewyobrażalnie, a ona nawet nie wiedziała, jak długo przyjdzie jej czekać. I pomyśleć, że jeszcze godzinę temu radośnie czekała na obiad ze swoim… No właśnie, ze swoim kim? Nie miała siły, żeby się nad tym teraz zastanawiać. Ze swoim byłym – zdecydowała. Bo to akurat pewne. W sumie to nawet go rozumiała. Kto wytrzymałby te huśtawki nastrojów i nawał wydarzeń? Jej samej było trudno, a co dopiero komuś, dla kogo Marysia nic nie znaczyła – to dla Dominika po prostu zupełnie obce dziecko, w dodatku sprawiające same kłopoty i pochłaniające całą uwagę Tamary. Chyba rzeczywiście zbyt dużo o tym wszystkim mówiła, niczym innym nie potrafiła się zająć. Może naprawdę nie potrafi już stworzyć związku z mężczyzną? Czy to nie zbyt wiele dla jednej osoby? – pomyślała. – Jak mam sprostać temu wszystkiemu? Nie dam rady, naprawdę nie dam. Muszę coś zrobić, bo zwariuję. Muszę zapomnieć chociaż na chwilę. Chyba się napiję – zdecydowała. Poszła do kuchni, ale tam, gdzie zwykle stała butelka wina, nie znalazła niczego. Przecież wypiliśmy je z Dominikiem w sylwestra – przypomniała sobie i zrezygnowana oparła się rękami o blat szafki, przykładając rozpalone czoło do zimnej glazury. Zacisnęła ręce na błyszczącej płycie aż zbielały kostki palców. Oblizała wyschnięte wargi. Musiała się napić. Na tym skoncentrowała całą uwagę, bo naprawdę czuła, że jeżeli zacznie myśleć o tym, co się wydarzyło, o córce i Dominiku, to nie wytrzyma i oszaleje. Zaczęła kolejno otwierać drzwiczki szafek w poszukiwaniu czegoś mocniejszego. Nie zadawała sobie trudu, żeby je zamykać, więc po chwili kuchnia sprawiała wrażenie, jakby buszowali w niej złodzieje. W jednej z szafek, wciśnięty w róg półki, stał zapomniany słoiczek. Wzięła go i obróciła kilka razy w dłoni, zastanawiając się, co zawiera. Wreszcie na wieczku zauważyła karteczkę z wykaligrafowaną przedwojennym charakterem pisma informacją: konfitury z fiołków. Świąteczny prezent od babci Róży, o którym zupełnie zapomniała. Może chociaż sfermentował w tej szafce obok kaloryfera – pomyślała z wisielczym humorem. – Bo że osłodzi mi życie to raczej nie ma co marzyć. Zrezygnowana sięgnęła po łyżeczkę i usiadła przy stole. Odkręciła wieczko i spróbowała zawartości

słoiczka. Nie mogła zaprzeczyć – były pyszne. Słodkie, ale nie za bardzo, aromatyczne, rozpływały się w ustach. Przymknęła oczy i przełknęła kolejną łyżeczkę konfitur. A potem kolejną i kolejną. Smakowała je powoli, a smutek i zdenerwowanie stawały się coraz mniej dokuczliwe. Jakby smak i zapach fiołków przynosiły ze sobą spokój i nadzieję. Pomyślała ciepło o babci Róży. Po raz kolejny dzięki niej odzyskiwała równowagę. Myśli o białym domku, rudym Barnabie i kaflowej kuchni wyciszyły Tamarę i wyrównały rytm serca. Będzie dobrze – pomyślała. – W końcu minie ten zły czas. Musiała zasnąć, bo gdy usłyszała otwierające się drzwi, przez chwilę nie wiedziała, czy jest w białym domku, czy w swojej kuchni. Zerknęła na ścienny zegar i stwierdziła, że jest dopiero po dwudziestej. Chciała wstać i wyjść do córki, ale nie miała siły ani ochoty na kłótnie. Zresztą odgłosy z przedpokoju wskazywały na to, że dziewczyna chwieje się na nogach. A skoro nie była trzeźwa, rozmowa nie miała sensu. Tamara zdecydowała, że porozmawia z nią następnego dnia. Teraz mogłaby z tego wyniknąć jedynie awantura, a tego naprawdę już nie chciała. Tymczasem włożyła palec do słoika i wygarnęła nim resztkę konfitur. Słuchała, jak córka przechodzi obok kuchni i zamyka drzwi do swojego pokoju. Jeszcze kilka odgłosów potrącanych przedmiotów i zapanowała cisza. Pewnie poszła spać – westchnęła Tamara. – Jutro zadzwonię do Kasi i zapytam ją, do kogo powinnam pójść po pomoc. Kasia była koleżanką z liceum, która teraz pracowała jako szkolny pedagog. Kilka razy spotkały się przypadkowo, raz były na kawie i Tamara miło to wspominała. Chociaż nigdy się nie przyjaźniły, to była pewna, że Kasia najlepiej jej doradzi. Majka nie mogła zasnąć. Przewracała się z boku na bok i starała się nie zamykać oczu. Przez głowę przelatywały jej poszczególne sceny minionego dnia, ale nadal nie potrafiła ich poskładać w logiczną całość. Szara torebka, dwóch mężczyzn wyprowadzających Oskara, dziewczyna w toalecie, wykrzywiona twarz chłopaka i jego natrętne ręce – to wszystko sprawiało, że było jej niedobrze. Do tego przypomniała sobie o jedynkach, zawalonej szkole i matce, z którą będzie musiała jutro stanąć twarzą w twarz. Na szczęście ciało zaczynało jej słuchać, ręce przestały drżeć i w głowie mniej wirowało. Ocierała spocone dłonie o pościel i raz po raz ścierała pot z czoła. Dlaczego nie mogła się skupić? Co się z nią działo? Musi przecież to wszystko jakoś poukładać, wymyślić, co jutro powie. Zdała sobie sprawę, że Oskar ją wykorzystał. Ta myśl była jak błyskawica – pojawiła się w głowie nagle i sprawiła ogromny ból. Zdarzenia powoli zaczynały układać się w całość i chociaż wielu fragmentów nie mogła sobie przypomnieć, to nawet z tych strzępków wynikało jasno, że była dla niego czymś w rodzaju zasłony, przechowalni towaru. Gdyby policja zatrzymała ich oboje, to przy niej znaleźliby papierową torebkę. Oskar o tym wiedział i świadomie, bez mrugnięcia okiem, narażał ją na niebezpieczeństwo. Znowu przypomniała sobie jego drwiący śmiech, powrócił strach, który czuła szukając klamki, przerażenie na dźwięk pękającego materiału bluzki. To wszystko pamiętała najsłabiej, bardziej odczucia niż fakty, ale i tak wszystko było jasne – Oskar nie słuchał jej protestów, chciał zrobić to wbrew jej woli. „Należy mi się chwila relaksu” – zabrzmiało w głowie. Tak powiedział. I jeszcze: „ty mała dziwko”. Tym dla niego była. Wcale mnie nie kocha – pomyślała. – I nigdy nie kochał. Ogarnął ją bezbrzeżny smutek. Straciła wszystko, na czym jej zależało. Została oszukana, wykorzystana i potraktowana jak rzecz. Czuła się brudna, wymięta, nikomu niepotrzebna i nic niewarta. Zawiodła matkę, nie dała rady w szkole, a to, co uważała za najcenniejsze okazało się kłamstwem. Nie

chciała już dłużej żyć. Nie miała po co. Nie dam rady. Nie udźwignę tego – myślała. – Jak mam iść do szkoły? Będę pośmiewiskiem. Matka mnie uziemi na amen. Mam tego dość, wszystko się zawaliło. Wstała. Zrobiła kilka kroków, ale nogi jeszcze nie chciały pewnie jej utrzymać. Musiała przytrzymać się biurka, potem ściany. Starając się nie robić hałasu, skierowała się w stronę łazienki. Mijając wejście do salonu, zerknęła na śpiącą matkę. Już nie będę jej sprawiać kłopotów – pomyślała i przełknęła łzy. Weszła do łazienki i cicho zamknęła za sobą drzwi. Tamarę obudził głuchy łoskot. Jakby coś ciężkiego spadło na podłogę. Usiała na łóżku i próbowała zebrać myśli. Przeczesała palcami włosy i kilkakrotnie szybko zamrugała. Nadsłuchiwała, ale panowała cisza. Wzięła głęboki oddech, żeby uspokoić szybko bijące serce. Dźwięk nie powtórzył się. Może to był tylko sen – pomyślała, ziewając. – Skoro już i tak nie śpię, to pójdę do łazienki. Niechętnie, wiedziona bardziej rozsądkiem niż potrzebą, wysunęła stopy spod ciepłej kołdry. Nie chciało jej się szukać kapci ani zapalać lampki. Starając się jak najmniej odczuć nocny chłód, zrobiła kilka szybkich kroków na palcach i otworzyła drzwi łazienki. Jej krzyk usłyszeli chyba wszyscy sąsiedzi, chociaż pewnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Widok, który miała przed oczami był gorszy niż scena z najstraszniejszego hollywoodzkiego kryminału. Na błękitnych kafelkach w nienaturalnej pozie leżała Marysia. Miała podartą bluzkę, rozmazany makijaż i prawie białą twarz, jakby zupełnie pozbawioną krwi. Skojarzenie było o tyle adekwatne, że z prawego nadgarstka dziewczyny wypływała czerwona strużka, zbierając się wokół dłoni w niewielką kałużę. Tamara rzuciła się na podłogę i zaczęła uderzać córkę po twarzy. – Marysiu, dziecko, odezwij się! Żadnej reakcji. W panice chwyciła wiszący przy drzwiach ręcznik i przycisnęła go do krwawiącego nadgarstka. – Dziecko! Coś ty zrobiła! Nie możesz umrzeć! Nie pozwalam, słyszysz! – krzyczała, nie panując nad sobą. Jedną ręką dociskała ręcznik, drugą szarpała córkę. Patrzyła z przerażeniem, jak beżowy ręcznik zabarwia się na brunatny kolor. Nie słyszała pukania do drzwi, ale Marysia wchodząc musiała zapomnieć o przekręceniu zamka, bo usłyszała za sobą kobiecy głos: – Proszę się odsunąć. Jestem pielęgniarką. Nie chciała puścić córki, ale czyjeś ręce odciągnęły ją od dziewczyny. Kiedy później próbowała przypomnieć sobie całe zajście, nie potrafiła tego zrobić. Była w szoku, nie panowała nad sobą ani nad tym, co się działo. Ktoś posadził ją na kanapie i podał szklankę wody. Potem pojawiła się ekipa pogotowia i widziała, jak wynoszą nienaturalnie bladą Marysię. Chciała za nimi biec, ale ktoś ją powstrzymał. Podali jej jakiś proszek, połknęła go i wszystko stało się mniej wyraźne, a ona stała się obojętna. Już nie krzyczała. Siedziała i patrzyła prosto w otwarte drzwi łazienki, gdzie na jasnych kafelkach wciąż czerwieniła się plama krwi. Sąsiedzi rozeszli się, została tylko kobieta, która przedstawiła się jako pielęgniarka. Nie mówiła nic. Po prostu siedziała na fotelu i obserwowała ją. Tamara zapadła w coś w rodzaju płytkiego snu, a kiedy się obudziła, sąsiadka nadal była tam, gdzie poprzednio. – Gdzie Marysia? Co z nią? – Tamara przypomniała sobie, co się zdarzyło. – W porządku. Proszę się nie denerwować. Dzwoniłam do szpitala, udzielili mi informacji, bo tam

pracuję. – Żyje? – Tak, ale jest bardzo słaba. Podają jej krew. I… – kobieta zawahała się. – Proszę mówić. Muszę wiedzieć. To moje dziecko. – Wykryli w jej krwi pigułkę gwałtu. – Czy ona…? Czy ktoś…? – Nie, to nie. Tamara odetchnęła z ulgą. Na samą myśl, że Marysia mogła zostać zgwałcona, serce jej prawie stanęło. – Muszę do niej jechać – podniosła się gwałtownie, ale zakręciło jej się w głowie. – Teraz nie ma sensu. I tak pani nie wpuszczą. – To co ja mam robić? – Tamara szarpała nerwowo brzeg koca, którym ktoś ją przykrył, gdy spała. – Moje dziecko chciało się zabić, a ja mam tutaj siedzieć?! Muszę coś zrobić, muszę! – To może się pani zastanowi, dlaczego to zrobiła – sąsiadka spojrzała jej prosto w oczy. W jej wzroku nie było współczucia. Raczej nagana. – Ja chyba już pójdę. Rano zaczynam dyżur. Gdyby pani czegoś potrzebowała, to mieszkam pod jedenastką. – Tak, dam sobie radę – zapewniła Tamara, chociaż nie była tego pewna. – Dziękuję za pomoc – dodała. – To mój obowiązek – odpowiedziała sąsiadka. Obrzuciła spojrzeniem nowo poznaną kobietę. Jakoś nie potrafiła jej współczuć. Zastanawiała się, jak można dopuścić, żeby własne dziecko targnęło się na swoje życie. Miała syna w podobnym wieku, ale była pewna, że w razie problemów przyszedłby do niej, a nie sięgał po ostre nożyczki. Co to za matka – pomyślała – która nie widzi, że z dzieckiem dzieje się coś niedobrego. Dokładnie to samo w tej chwili myślała o sobie Tamara. Ewa Dobrosz siedziała w fotelu i rozmyślała. Wiadomość o próbie samobójczej wnuczki była dla niej ogromnym ciosem, chociaż, jak w każdej trudnej życiowej sytuacji, starała się zachować spokój i myśleć logicznie. Zawsze brzydziła się histerią, a praca, którą wykonywała przez całe życie, tylko utwierdziła ją w tym przekonaniu. Co nie znaczyło, że zupełnie przestała czuć. Starając się nie złamać swoich zasad, postanowiła nie rezygnować z codziennego rytuału popołudniowej kawy. Zrobiła ją i teraz stała na antycznym stoliczku, tuż obok bukietu z suchych kwiatów. Stała i stygła. A Ewa Dobrosz myślała. Zastanawiała się, skąd w kolejnych pokoleniach coraz mniej siły, coraz mniej odporności i chęci walki z przeciwnościami. Pomna własnych doświadczeń, wiedziała, że aby przeżyć trudne chwile i dojść do czegoś w życiu, trzeba być twardym. Starała się nauczyć córkę tego, co sama uznała za ważne – dyscypliny, obowiązkowości, kierowania się rozsądkiem i nieulegania emocjom. Dzięki tym właśnie cechom udało jej się przeżyć mimo braku rodziny i nagłej śmierci męża. Skończyła studia, zrobiła specjalizację i wychowała dziecko. Niestety, córka nie chciała albo nie potrafiła zrozumieć tego, co próbowała jej przekazać. Zresztą od dziecka była delikatna i zbyt wrażliwa. Nie lubiła dyscypliny, wciąż o czymś zapominała, gubiła. Lekarka miała nadzieję, że uda jej się jednak wychować Tamarę na silną kobietę, ale ta jakby na złość, wszystko robiła po swojemu. W efekcie wzięła za męża lekkoducha i wiecznego chłopca i, co było do

przewidzenia, wkrótce została sama z dzieckiem. Gdyby jeszcze Ewa wiedziała, że córka przyswoiła jej nauki, byłaby spokojniejsza, ale każdego dnia obserwowała, jak Tamara, z jakimś dziwnym uporem, nadal nie zamierza słuchać jej wskazówek. A teraz wnuczka. Jeszcze słabsza, jeszcze mniej odporna na przeciwności. Kochała Marysię i chciała dla niej jak najlepiej, ale już dawno doszła do wniosku, że dziewczynie potrzebna była dyscyplina – uporządkowane życie, poukładane i jasne wymagania. Niestety Tamara zostawiła jej zbyt wiele swobody, a to, w połączeniu z genami Leszka, nie mogło przynieść nic dobrego.

Ewa Dobrosz wyrzucała sobie, że nie była bardziej stanowcza, że nie starała się uczestniczyć w wychowywaniu wnuczki. I zastanawiała się też, dlaczego nie przekonała córki do słuszności swojego spojrzenia na życie. Czy mogłam zrobić więcej, lepiej? – myślała. – Czy nie sprawdziłam się jako matka? Sięgnęła po filiżankę i wykrzywiła się, bo smak zimnej kawy był okropny. Tak jak jej nastrój. I równie gorzki jak jej rozmyślania. Tamara stała przed wejściem do pokoju lekarzy, ale właściwie nie wiedziała po co. Widziała Marysię – bladą, z zamkniętymi oczami, patrzyła, jak krew przez plastikową rurkę skapuje do jej żyły. Siedziała przy łóżku córki, dopóki pielęgniarka grzecznie, ale stanowczo poinformowała ją o zakończeniu odwiedzin. Wiedziała, że sytuacja została opanowana. Tak powiedziała jej młoda lekarka. Opanowana może z medycznego punktu widzenia – stwierdziła Tamara – bo cała reszta nadal jest jednym wielkim chaosem. Nie miała ochoty wracać do domu, bała się, że nie da rady otworzyć drzwi do łazienki. To dlatego stała na szpitalnym korytarzu. Nie chciała wracać tam, gdzie wszystko będzie jej przypominać o tym, jak bardzo jest beznadziejna. O tym, że nie sprawdziła się jako matka, doprowadziła swoją córkę do strasznej decyzji i nawet nie zauważyła, że coś jest nie tak. Zawiodła. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie dała rady w najważniejszej życiowej próbie. – Lekarze nie udzielają już dziś informacji – z zamyślenia wyrwał ją głos salowej, która ścierała mokrym mopem szare linoleum. – Niech pani lepiej do domu idzie. Szkoda tu stać. Wyszła więc. Idąc na szpitalny parking, zastanawiała się, dokąd mogłaby pojechać. Odpocząć? Jak odpocząć w takiej sytuacji? Do matki? Żeby udawać, że nie mają do siebie pretensji? Chyba nie dałaby rady. Dominik od wczoraj nie istniał w jej życiu. Doskonale wiedziała, dokąd chciałaby pojechać. Powstrzymywało ją tylko poczucie wstydu, że po raz kolejny pojawiłaby się z powodu własnych problemów i na dodatek musiałaby się przyznać do wielkiej porażki. Nie potrafiła jednak wymyślić nic innego. A strach przed powrotem do mieszkania był silniejszy niż wstyd. Biały domek jawił się jako jedyne bezpieczne miejsce w chwili, gdy czuła, że zawalił jej się świat. Podczas jazdy zastanawiała się, co powie. I co usłyszy. Była gotowa na wiele gorzkich słów na swój temat. Jednak wiedziała, że babcia Róża będzie sprawiedliwa, że cokolwiek powie – okaże się prawdą. I wierzyła, że u niej znajdzie też pocieszenie, wsparcie i nadzieję. A tego rozpaczliwie potrzebowała. Kiedy weszła do babcinej kuchni, zapomniała o wszystkich zdaniach, które układała w głowie w czasie jazdy. – Marysia chciała się zabić – powiedziała. – To wszystko przeze mnie. Zanim pierwsza łza zdążyła stoczyć się po policzku, poczuła, że obejmują ją szczupłe ramiona babci Róży. Stały tak w milczeniu, ale ta cisza była pełna współczucia i zrozumienia. A kiedy łzy przestały płynąć, babcia Róża powiedziała: – Siadaj i opowiadaj. Usiadła więc i opowiedziała. Nie ukrywała niczego. Wypowiadała głośno te wszystkie oskarżenia pod swoim adresem, które wcześniej przychodziły jej do głowy. Każde słowo bolało, jakby sama zadawała sobie rany. A babcia Róża słuchała. – Jesteś dla siebie zbyt surowa – stwierdziła spokojnie, gdy Tamara skończyła opowieść. – A jaka mam być po tym, co się stało? – zdziwiła się kobieta.

– Każdy popełnia błędy. A największe popełniamy z miłości. – Powinnam była zwracać na nią uwagę, a nie zajmować się sobą. – Nie mogłaś tego przewidzieć. Czy wiesz, dlaczego ludzie próbują się zabić? Myślałam kiedyś o tym i wydaje mi się, że robią to, bo próbują uciec od samych siebie. Nie od innych czy przed czymś, ale od siebie. – Ale Marysia? Przecież ona ma dopiero szesnaście lat… – I co z tego? Ludzie gubią się w każdym wieku. – To co ja mam robić? – Teraz czekać. A jak wyjdzie ze szpitala, to przyjedźcie tutaj. Zapraszam. Pobędziecie razem, porozmawiacie… – Babciu, naprawdę? – zaskoczył ją pomysł przyjazdu do Borowej. – Wiesz, że ja nigdy nie żartuję – roześmiała się staruszka. – I nie myśl, że robię to dla ciebie. Po prostu nudzi mi się i dobrze będzie mieć towarzystwo chociaż na kilka dni. Po chwili na stole pojawiły się kubki z herbatą. – Myślisz, babciu, że uda mi się z nią dogadać? Że będzie chciała? – Tego nie wiem. Ale trzeba próbować. I być cierpliwym. Jesteś cierpliwa? – Chyba nie… – To będziesz musiała się tego nauczyć. Czasami trzeba długo czekać – zamyśliła się, patrząc gdzieś w dal ponad głową Tamary. – I wierzyć. No, ale jeżeli to coś jest bardzo ważne, to warto, nie sądzisz? Tamara pokiwała głową i pomyślała, że chciałaby mieć w sobie tyle życiowej mądrości co babcia Róża. – Ty zawsze wiesz, co trzeba zrobić – podzieliła się myślami z babcią. – Nie zawsze, nie zawsze. Wiele razy nie wiedziałam… Zupełnie jak ty. – I co? – I cierpiałam. Jak ty. Chciała dowiedzieć się więcej, ale niespodziewanie otworzyły się drzwi i do kuchni wszedł mężczyzna z workiem na plecach. – Dzień dobry, pani Różo! Przyniosłem ziemniaki od Starzowej. Pyta, czy jej serwetka gotowa, bo… – dopiero teraz zauważył siedzącą przy stole Tamarę i zamilkł. – Wejdź, Łukasz, wejdź – babcia Róża wyglądała na rozbawioną reakcją gościa. – Postaw ten worek przy kuchni i siadaj z nami. – Nie będę siadał, nie mam czasu – odpowiedział szybko mężczyzna. – Może do spiżarni lepiej wstawię? – O spiżarni to właśnie porozmawiamy. – Ale nie dzisiaj, pani Różo. Mówię, że muszę iść. Zresztą nie wiedziałem, że ma pani gościa. Od pola przyszedłem – tłumaczył się. – Tylko o tej serwetce miałem przypomnieć… – Jest serwetka, jest. Poczekaj, zaraz przyniosę – babcia Róża poszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Zostali w kuchni sami. Łukasz uparcie wpatrywał się w okno i najwyraźniej nie miał ochoty na nawiązywanie znajomości. Tamara też nie miała nastroju na pogaduszki, więc nie zamierzała mu niczego ułatwiać. Przyglądała się gościowi i zastanawiała, kim jest. Nie wyglądał na rolnika, miał co prawda ogorzałą twarz i szerokie ramiona, ale było w nim coś, co sprawiało, że nie kojarzył się ze wsią. Sama nie wiedziała co, ale jej marketingowy nos pozwalał jej wyczuwać wiele. I wyczuwał coś ciekawego. W normalnych warunkach zainteresowałaby się nieznajomym, ale dziś myślała tylko o Marysi. Na szczęście babcia szybko odnalazła to, po co przyszedł, a on, mimo namów ze strony gospodyni,

nie chciał zostać dłużej. Pożegnał się i zniknął. – No to ziemniaków na jakiś czas starczy – ucieszyła się babcia Róża. – Widzisz, jak sobie radzę? Taki handel wymienny. Ja robię serwetki, a za to mam ekologiczne jedzenie. Zawsze mówię, że warto się wszystkiego uczyć, bo nie wiadomo, kiedy się przyda. Bo kto by pomyślał, że z szydełkowania można mieć jakąś korzyść, prawda? – Moja mama też tak mówi – że nie wiadomo, co się nam może w życiu przydać. Całe dzieciństwo mi to powtarzała. – I widzisz – miała rację. Ta twoja mama… I co? Słuchałaś jej? – Nie bardzo… – Zupełnie jak Marysia ciebie – staruszka bardziej stwierdziła niż zapytała. Rozmawiały jeszcze chwilę. Babcia przekonała ją do powrotu do mieszkania. – To wasz dom. A w domu dzieją się rzeczy dobre i złe. Jak to w życiu. Ale dom pozostaje domem. Ty jesteś tam gospodynią i ty musisz o niego zadbać. Tak, żeby Marysia chciała wrócić. Bo tego przecież chcesz? Tamara czuła, że babcia Róża ma rację. Nie mogła uciekać. Nawet biały domek był tylko na chwilę. Prawdziwy dom miała gdzie indziej. Tam, gdzie od lat żyły obie – ona i Marysia. I nawet jeżeli coś się popsuło, coś poszło nie tak, to trzeba go odbudować. Może powoli, może długo, ale jednak. A przynajmniej próbować. I cierpliwie czekać. Majka otworzyła oczy. Obudziła się już chwilę temu, ale nie chciała podnosić powiek. Zastanawiała się, czy żyje, czy umarła. A jeśli umarła, to gdzie jest. Leżała, starając się nie poruszyć, nadsłuchiwała. Już po chwili wiedziała, że jednak żyje. No, chyba że po śmierci idzie się do miejsca, w którym słychać wołanie: „Siostro!” i radio nadaje najnowsze przeboje. Myśl, że żyje, wcale jej nie ucieszyła. Tym bardziej że zaraz za nią głowę wypełniły wspomnienia. Te wszystkie sceny, o których chciała zapomnieć, od których chciała się uwolnić za pomocą ostrza nożyczek wyjętych z apteczki. Oskar, nocny koszmar na stadionie, dwie jedynki, strach – nie chciała tego pamiętać, nie chciała i już. I tak to zrobię – pomyślała. – I tak umrę, bo nie mam po co żyć. Chciała wstać, ale była zbyt słaba. Nie mogła nawet ruszyć ręką. Zdecydowała się więc na otwarcie oczu. To mogła zrobić. – Witamy – zobaczyła pochylającą się nad nią pielęgniarkę. – Wróciłaś do nas wreszcie. Chciała powiedzieć, że wcale jej na tym nie zależało, ale ze spierzchniętych ust wydobył się tylko jakiś niezrozumiały charkot. – Zaraz podam ci wody. I powiem pani doktor, że doszłaś do siebie – pielęgniarka miała czarne włosy gładko upięte w kok, a na jej twarzy nie dostrzegła nawet śladu makijażu. Wyglądała na sympatyczną, ale Majka i tak postanowiła, że nie będzie się silić na uprzejmości. Nie chciała tu być, nie chciała żyć i nie da się nabrać na żadne uśmiechy. – Twoja mama bardzo się denerwowała. Siedziała przy tobie każdego dnia. Dziś też na pewno przyjdzie. Ucieszy się, że jest lepiej – podała dziewczynie plastikowy kubek i uniosła jej głowę. – Wątpię – wyszeptała z trudem Majka. – Dziecko, ty wiesz, co ona przeszła? Cała się trzęsła, jak przyjechała pierwszy raz. Akurat byłam na dyżurze, gdy cię przywieźli. Naprawdę mało brakło, a byłabyś już na tamtym świecie – z westchnieniem pokręciła głową. – Skąd wzięłaś taki głupi pomysł? Przecież całe życie przed tobą…

– Mam to w dupie – palnęła bez namysłu dziewczyna. – Co masz w dupie, dziewczyno? Matkę? Swoje życie? Pomyśl trochę, będziesz miała teraz czas na to. Majka zamknęła oczy. Miała dość tej pielęgniarki, tego, że się wtrąca w cudze sprawy i jeszcze próbuje ją pouczać. Była naprawdę bardzo słaba, zmęczyło ją nawet to picie wody. Zapadła w płytką drzemkę. Kiedy po raz kolejny się ocknęła, zobaczyła matkę siedzącą na szpitalnym taborecie. Matkę, jakiej nigdy wcześniej nie widziała – bladą, zmęczoną, z podkrążonymi oczami. A w tych oczach widać było smutek. Majce zrobiło się wstyd. Wiedziała, że to jej wina, że to przez nią te opuszczone ramiona, brak makijażu i zaciśnięte w wąską linijkę usta. – Majka! – matka zauważyła, że dziewczyna się obudziła. – Powiedzieli mi, że jest lepiej. Nie chciałam cię budzić, bo musisz nabrać sił. Wiesz, lekarka twierdzi, że z każdym dniem będziesz silniejsza. Jak wszystko dobrze pójdzie, to za kilka dni będziesz mogła wstać. – Kiedy będę mogła wyjść do domu? Matka zmieszała się. – Tego nie wiem. Musisz porozmawiać z psychologiem. Wiesz, w takich przypadkach to konieczne… – Chcę do domu. Nie będę z nikim rozmawiać – miała ochotę krzyczeć, ale ledwie starczało jej sił na powiedzenie dwóch zdań. – Porozmawiaj, córeczko. Tak będzie lepiej… – Mamo… – Słucham? – Zabierz mnie stąd, proszę… – Postaram się. Tylko zrozum, boję się… żebyś nie zrobiła znowu czegoś… Majka zamknęła oczy. Nie chciała widzieć łez w oczach matki. Nie mogła tego znieść. Co ja narobiłam – pomyślała. – Jestem beznadziejna. Lepiej byłoby, gdybym umarła. – Śpij, Majeczko – usłyszała głos matki. – Odpoczywaj. Nabieraj sił. Musiała bardzo mocno zacisnąć powieki, żeby powstrzymać łzy. – Co u Marysi? – od kilku dni było to pierwsze zdanie, jakie wypowiadała Marzena na widok Tamary. Z troską patrzyła na zmęczoną koleżankę i chociaż nie miała dzieci, to doskonale rozumiała jej stan. Od lat każda poważniejsza choroba któregoś z rodziców wywoływała u niej podobną reakcję, a strach o życie najbliższych był jej dobrze znany. Doskonale też wiedziała, że nic tak nie denerwuje człowieka w podobnej sytuacji jak wyświechtane formułki w stylu: „będzie dobrze” czy „trzymaj się”. Ograniczyła się więc do dostarczania Tamarze mocnej kawy, wzięcia w tajemnicy na siebie części jej obowiązków i tego jednego pytania, które z drżeniem serca zadawała każdego dnia. – Chyba dużo lepiej. Jest przytomna, chociaż bardzo słaba. I chce wracać do domu. – Tamara włączyła komputer, chociaż od czterech dni nie mogła skupić się na pracy. – Nie wiem, co robić, bo lekarze sugerują obserwację psychiatryczną. Nie podoba mi się ten pomysł, ale boję się, że w domu znowu może… – nie dokończyła, bo słowa o śmierci córki nie mogły przejść jej przez gardło. – Naprawdę nie wiem, co ci doradzić – zasmuciła się Marzena. – Trudna sprawa. A wiesz już, dlaczego chciała to zrobić? – Właśnie nie wiem. Nic nie mówi, a ja nie pytam. Nie wiem jak – Tamara potarła dłońmi skronie. – Była u niej psycholog, ale z nią też nie chciała rozmawiać.

– To sama się dowiedz – zaproponowała koleżanka. – Niby jak mam to zrobić? – Normalnie. Przejrzyj komputer, wiesz, pocztę, komunikatory, portale społecznościowe. Poczytaj SMS-y. Zapytaj koleżanek, popatrz w szufladach. Może coś znajdziesz. – Nigdy nie grzebałam w jej rzeczach. Tak się nie robi… – Jak ktoś chce się zabić, to wszystko się robi. Masz coś do stracenia? – logika Marzeny była nie do odrzucenia. I chociaż wszystko w Tamarze sprzeciwiało się ingerowaniu w prywatne sprawy kogokolwiek, a tym bardziej córki, to sama czuła, że to jedyny sposób, żeby się czegoś dowiedzieć. – Chyba masz rację. Tylko jakoś głupio… – Głupio to nic nie wiedzieć. Tak myślę – wzruszyła ramionami Marzena. – Ale rób, jak uważasz. Chcesz kawy? Bo idę robić… Pielęgniarka miała rację. Czasu na myślenie miała aż za wiele. Co prawda już dawała radę dojść do toalety, ale nawet tam chodziła z pielęgniarką, która jej pilnowała. Denerwowało ją to, chociaż z drugiej strony czuła się pewniej z kimś przy boku, bo chociaż się do tego nie przyznawała, to ciągle jeszcze była bardzo słaba i często kręciło jej się w głowie. Nikt, oprócz matki, jej nie odwiedzał. Na początku było jej z tego powodu bardzo smutno, szczególnie gdy widziała, jak wielu gości mają inni pacjenci. Dopóki leżała w izolatce i niewiele do niej docierało, nie odczuwała tego, ale gdy przeniesiono ją na ogólną salę, zaczęła doskwierać jej samotność. Doszła do smutnych wniosków, że nikt z licznego ostatnio grona znajomych nie odczuł jej nieobecności, nikomu jej nie brakowało. Żadna koleżanka, nawet Justyna, nie pofatygowała się do szpitala. A Majka była pewna, że wiedzą, bo matka musiała przecież poinformować Wolską o powodach jej nieobecności. Na początku jeszcze pocieszała się myślą, że nikt nic nie wie, ale nie potrafiła zbyt długo sobie tego wmawiać. Prawda była okrutna – całe towarzystwo miało ją w nosie. Niczego nie zmieniły jej starania, drogie ciuchy, imprezy. Niełatwo było się przyznać, nawet przed samą sobą, że dała się oszukać. O Oskarze starała się nie myśleć, ale wizje z samochodu powracały. Najczęściej w snach. Budziła się wtedy z krzykiem, a pielęgniarki podawały jakąś tabletkę, po której zasypiała twardo i nie miała już żadnych snów. W dzień, kiedy myślała o tym, co uważała za miłość, robiło jej się bardzo smutno. Płakała dużo, ale chowała twarz w poduszkę, bo nie chciała pytań kobiet, które leżały z nią na sali. Nie chciała też kolejnych wizyt psycholożki, bo nie wyobrażała sobie, jak mogłaby zwierzać się obcej osobie. Lekarze nie pozwolili jej mieć telefonu. Protestowała, prosiła matkę o złamanie zakazu, ale ta była nieugięta. Majka z początku czuła złość, że znowu utrudnia jej kontakt ze światem, ale im więcej myślała, tym mniej jej na tym zależało. Bo z kim miałaby się kontaktować? Zresztą nie była gotowa na pytania o to, co zrobiła. Nie chciała opowiadać o prawdziwym obliczu Oskara, bo to oznaczałoby przyznanie się do własnej głupoty i naiwności. Pewnie wszyscy oprócz niej wiedzieli, czym chłopak się zajmuje. Musiałaby więc wymyślać jakieś kłamstwa, a właśnie tu, leżąc w szpitalnym łóżku, obiecała sobie, że kłamać już nie będzie. Marzyła o wyjściu ze szpitala, ale bała się też, co będzie potem. Białe sale i status chorej stały się ochroną, pozwalały nie mierzyć się ze światem. Po wyjściu straci ten przywilej. Będzie musiała coś zrobić, o czymś zdecydować. Chwilami strach ją paraliżował. Zastanawiała się, jak przyjmą ją w szkole, czy Oskar nie będzie chciał się mścić za jej ucieczkę. Wszystko, co było za murami szpitala wydawało

się jej przerażające i trudne. Tamara źle się czuła w pustym mieszkaniu. Żeby zająć się czymś w niekończące się i pełne smutnych myśli wieczory, zaczęła generalne porządki. Posprzątała wszystko, każdy kąt, każdą półkę w szafie i kuchni. Zaczęła od łazienki. Najdłużej szorowała podłogę, bo wciąż wydawało jej się, że widzi na podłodze zarys kałuży z krwi. Kiedy myła, ścierała i wymiatała, starała się nie myśleć. Taki odruch obronny, pomagający wytrzymać, nie załamać się. Dzwoniła do wychowawczyni Marysi, żeby usprawiedliwić jej nieobecność i zapowiedzieć, że córka wróci dopiero po feriach. Nie chciała wtajemniczać tej zimnej kobiety w prawdziwe powody takiego stanu rzeczy, więc wymyśliła atak duszności na tle nerwowym i spowodowaną tym konieczność wyjazdu. – To pewnie te niedostateczne na semestr ją załamały – beznamiętnie powiedziała Wolska. I w ten sposób Tamara dowiedziała się o kolejnym problemie córki. Nie dała po sobie poznać, że o niczym nie wie, zresztą ostatnie wydarzenia sprawiły, że jej umysł, w odruchu samoobrony, hamował emocje. O wiele bardziej zdenerwował ją komentarz wychowawczyni. – Dobrze byłoby zapewnić jej profesjonalną pomoc, bo tak słaba kondycja psychiczna nie wróży jej dobrze na przyszłość. Wie pani, że u nas trzeba być odpornym na stres. Informacja o jedynkach była kolejną cegiełką do muru jej zmartwień i troski o córkę. Tłumaczyła sobie, że najważniejsze jest zdrowie dziewczyny i to, że żyje, ale miała też żal do Marysi. Po raz kolejny okazało się, że ją oszukiwała. Córka ukrywała prawdę przed własną matką. Nie miała siły na kolejne analizy i rozpamiętywania, więc uciekła w codzienne czynności – pracę, która nie szła jej zbyt dobrze, bo miała trudności z koncentracją, i sprzątanie, które szło jej lepiej, bo męczyło fizycznie i dawało choć złudne poczucie, że robi coś pożytecznego. W jednym tylko pomieszczeniu nie ruszyła niczego – w pokoju Marysi. Nawet nie otworzyła do niego drzwi. Jakby za nimi schowały się wszystkie niechciane demony emocji i jeden ruch klamki mógł je uwolnić. Teraz stała i trzymała na niej rękę, zastanawiając się, czy to, co chce zrobić, jest słuszne. Wreszcie zdecydowała. Nabrała powietrza i weszła do pokoju córki. W opuszczonym od kilku dni pomieszczeniu panował zaduch, zaczęła więc od otwarcia okna. Potem, odruchowo, pozbierała z podłogi i krzesła ubrania dziewczyny i zaniosła je do łazienki. Kiedy wkładała je do pralki, zauważyła, że trzęsą jej się ręce. Zmoczyła dłonie w zimnej wodzie i otarła nią twarz. Najgorsze miała za sobą – niełatwo zmierzyć się z pomieszczeniem tak pustym jak pokój dziecka, które o mały włos nie opuściłoby go na zawsze. Zamierzała zrobić to, co radziła Marzena. Musiała znaleźć jakiś trop, dowiedzieć się, co mogło skłonić Marysię do tak desperackiego czynu. Zaczęła od telefonu. Sprawdziła wykonywane połączenia. Od razu zauważyła powtarzający się numer, zapisany pod imieniem Oskar. Było też kilka telefonów do Justyny. To imię pamiętała z opowiadań córki. Zdecydowała, że jeżeli zajdzie taka potrzeba, odnajdzie dziewczynę w szkole. Za to do tego Oskara postanowiła zadzwonić. Musiał być kimś ważnym, skoro tak często z nim rozmawiała. Może chłopakiem? Dlaczego więc nie próbował się skontaktować z Marysią? Wybrała numer i czekając na połączenie, zastanawiała się, co powie nieznajomemu chłopcu. Nie miała jednak okazji nawet się odezwać, bo w słuchawce usłyszała pełen złości głos, który wypowiedział tylko kilka zdań: – I po co dzwonisz? Nie licz, że dam się przeprosić. Jesteś nienormalna. A swoją cnotę możesz zachować, mam wiele lepszych na zawołanie. Wykasuj mój numer i odwal się!

I rozłączył się. Tamara nie potrzebowała niczego więcej. Domyśliła się wszystkiego z tych kilku zdań i cieszyła się, że to nie jej córka je usłyszała. Teraz informacja o pigułce gwałtu zaczynała mieć sens. Zalała ją fala wściekłości na tego, który tak podle zachował się wobec jej dziecka. Na gnoja, który chciał ją wykorzystać, dał jej to świństwo i próbował zmusić do czegoś, czego nie chciała. Czuła, że gdyby chłopak stał przed nią, to udusiłaby go bez mrugnięcia okiem. Bo była przekonana, że ktoś, kto popchnął Marysię do samobójstwa, nie był wart tego, żeby dalej żyć. Zasługiwał na najbardziej wymyślne męczarnie, które i tak w jej oczach nie odkupiłyby winy. Tamara zaciśniętą pięścią uderzyła w poduszkę. I jeszcze raz, i jeszcze. Waliła ze wszystkich sił, szarpała i rzucała, wyobrażając sobie, że to ten Oskar. Przestała dopiero, gdy cała wściekłość przeszła w błękitny materiał, kiedy poczuła, że w dłoniach ściska kłębki wypełnienia poduszki. Oddychała szybko, a szczęki miała tak zaciśnięte, że aż bolało. Pierwszą myślą była chęć odnalezienia chłopaka i urządzenia mu takiego piekła, jakiego jeszcze nie widział. Ale po dłuższym namyśle doszła do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli ten bydlak raz na zawsze zniknie z życia Marysi. I lepiej niech się więcej nie pojawia na jej drodze, bo wtedy naprawdę pożałuje! Już i tak sprowadził na nią wystarczająco dużo nieszczęść. I więcej mu się nie uda. Teraz dopilnuje tego ona – matka. Zaczęła rozumieć zachowanie córki. Usiadła wśród resztek poduszki i wróciła pamięcią do chwil sprzed prawie dwudziestu lat. Do czasów, gdy poznała Leszka, w którym zakochała się bez pamięci. Był dla niej uosobieniem ideału – przystojny, dobrze ubrany, szarmancki. Grał na gitarze, był duszą towarzystwa i marzeniem wszystkich dziewczyn. A wybrał ją. Doskonale pamiętała, jak była dumna i gotowa zrobić dla niego wszystko. Zaniedbała studia, przestała dostrzegać matkę i słuchać jej uwag. Liczył się tylko on. Pomyślała o zachowaniu Marysi. Podobieństwo było uderzające. Jak mogłam tego nie zauważyć! – zastanawiała się. – Ta zmiana zachowania, nowe ubrania, niechęć do szkoły i do mnie. Przecież robiłam to samo! Z czułością pomyślała o swojej małej córeczce. Podeszła do jej zdjęcia, które stało na półce nad biurkiem i pogłaskała je. – Teraz już wiem, co czułaś. Wiem i rozumiem. Moje biedactwo, musiało ci być bardzo ciężko. – Kiedy stąd wyjdę? – Majka popatrzyła matce prosto w oczy, jakby w nich chciała wyczytać prawdę. Tamara postanowiła nie oszukiwać córki. Poprzednia noc upłynęła jej na rozmyślaniach, ale nie było to rozdrapywanie starych ran. Przyszedł czas na działanie, na konkrety. Nie zamierzała mówić córce o tym, czego się dowiedziała i domyśliła, ale ta wiedza pozwoliła jej nareszcie zrozumieć własne dziecko i dała energię do walki o nie. Wiedziała, że od dzisiejszej rozmowy wiele zależy. Nie chciała zmuszać Marysi do niczego, postanowiła pozwolić jej na samodzielną decyzję. Miała nadzieję, wierzyła, że dziewczyna tym razem będzie potrafiła dobrze wybrać. – Rozmawiałam dziś z twoją panią doktor. Powiedziała, że jeśli chodzi o twój stan fizyczny, to mogłabyś wyjść nawet jutro… – To dobrze – blado uśmiechnęła się dziewczyna. – Daj mi skończyć. Lekarze martwią się o twoje samopoczucie. Ja też się boję. Nie wiem, czy… – nadal miała problem z nazywaniem wprost samobójczej próby córki. – Czy nie będę chciała się znowu zabić? – Marysia dokończyła to, czego nie potrafiła powiedzieć

matka. – Tak. O tym właśnie myślę. I? – Nie wiem, mamo. Nie myślę o tym. Tylko… nie wiem, jak będzie po wyjściu… Tamara zobaczyła w oczach córki strach i niepewność. Miała ochotę przytulić córkę, ale nie zrobiła tego. Ta rozmowa musiała być poważna, a podjęte decyzje przemyślane, a nie spowodowane chwilowymi emocjami. – Mam dla ciebie propozycję. Zaraz ci wszystko powiem, ale proszę, żebyś się zastanowiła, zanim odpowiesz. Wiesz, że sytuacja jest poważna i nie ma już miejsca na nieprzemyślane działania. – Dobrze, wiem przecież. Nie jestem dzieckiem. Tamara ledwie się powstrzymała przed powiedzeniem córce, że już to kilka razy ostatnio słyszała. Wiedziała jednak, że nie czas teraz na złośliwości i kłótnie. Zbyt dużo już go na nie straciły. – Słuchaj więc uważnie. Pani doktor i psycholog sugerują, żeby skierować cię na obserwację psychiatryczną. To podobno rutynowa procedura w takich wypadkach, ale bez mojej zgody niczego nie mogą zrobić. – Chyba nie oddasz mnie do psychiatryka? – przestraszyła się Marysia. – Wolałabym tego uniknąć. Dlatego proponuję ci wyjazd do babci Róży. – Tej ze wsi? – Tej samej. – A co ja tam będę robić? – dziewczyna nie wyglądała na zachwyconą. – Będziemy tam razem. Wezmę urlop i wspólnie odpoczniemy. – Będziesz mnie pilnowała? – Tamara wyczuła w głosie córki agresywne nuty. – Tak, będę. Ale mam nadzieję, że będziemy też miały czas na rozmowy, spacery… A po feriach wrócisz do szkoły. – Tylko, że ja… Nie mówiłam ci, ale… – Wiem o jedynkach. Rozmawiałam z panią Wolską. Zobaczyła przerażenie na twarzy córki. – Nie martw się, nie powiedziałam jej, dlaczego jesteś w szpitalu. Nikt o niczym nie wie i jeżeli nie będziesz chciała, to się nie dowie. A na poprawienie ocen będziesz miała kilka miesięcy. Jeżeli zdecydujesz, że chcesz zmienić szkołę – załatwimy to od nowego roku. – A jeżeli nie zgodzę się na ten wyjazd? – Wtedy ja zgodzę się na obserwację. – To szantaż! – zdenerwowała się Marysia. – Nie możesz tak robić. Przecież tak naprawdę nie dajesz mi wyboru! – Daję. Tylko taki, jaki jest możliwy. I liczę na twój rozsądek. Marysia odwróciła się do ściany i nakryła kołdrą głowę. Tamara zrozumiała, że potrzebuje czasu do namysłu. Pogłaskała wystającą spod pościeli dłoń córki. – Zastanów się spokojnie. Przyjdę jutro, to powiesz, jaka jest twoja decyzja. A na szafce przy łóżku córki położyła jej telefon. Majka podniosła się natychmiast po wyjściu matki. Usiadła na łóżku i objęła rękami kolana. Miała mętlik w głowie. Z jednej strony matka znowu ją zdenerwowała. Przyszła, mówiąc, że pozwala jej podjąć decyzję, a tak naprawdę co to był za wybór? Żaden. Kto dobrowolnie wybrałby szpital

psychiatryczny? I w ogóle jak mogła brać coś takiego pod uwagę? Tak bardzo miała jej dość, że oddałaby ją w takie miejsce? Do wariatów? Przecież nie była chora. Z drugiej strony, jak się tak dobrze zastanowić, to może pomysł z wyjazdem do tej staruszki nie był najgorszy? Nie musiałaby iść do szkoły, spotykać żadnych znajomych… Tylko zgoda na warunki stawiane przez matkę byłaby przyznaniem się do winy. Tak, czuła się winna, było jej wstyd, ale nie chciała tego okazywać. Nie było łatwo pogodzić się z tym, że wszystko poszło nie tak, jak sobie wyobrażała. A jeszcze pokornie godzić się na to, czego od niej chcą… Miała czas do jutra. Może coś wymyśli. Na razie nie potrafiła się zdecydować. Zobaczyła telefon zostawiony przez matkę. Jednak się złamała – pomyślała i zrobiło jej się jakoś tak miło. Jakby ten biały aparat był znakiem, że matce zależy. Co nie znaczy, że zaraz na wszystko się zgodzę – buntowała się w myślach. – Nie przekupi mnie tak łatwo. Jak próbowałam się zabić, to jakoś może wziąć urlop, a wcześniej to nawet nie potrafiła o normalnej porze wyjść z pracy. Przeglądała listę kontaktów, zastanawiając się, do kogo mogłaby zadzwonić. Musiała uważać, żeby nikt z personelu i pacjentów nie zauważył telefonu, bo pewnie zaraz zabraliby go. Zerkała więc od czasu do czasu na drzwi i pozostałe łóżka. Na razie była bezpieczna. Na wszelki wypadek zasłoniła się kołdrą. Nadal nie miała ochoty na rozmowę z żadną z koleżanek. Bez większej przykrości stwierdziła też, że nie ma nieodebranych połączeń. Spodziewała się tego. Pod „O” znalazła numer, przy którym się zatrzymała. Jednak po chwili wahania wykasowała go z kontaktów. I chociaż gdy to robiła, zaszkliły jej się oczy, to gdy numer chłopaka zniknął – poczuła ulgę. Nie chciała już nigdy więcej go oglądać. W ogóle już nigdy nie uwierzę żadnemu facetowi – postanowiła. – To prawda, co piszą dziewczyny na Facebooku, że faceci są beznadziejni i nie warto się angażować w żadne związki. Mam to gdzieś. Nieoczekiwanie przyszedł jej do głowy ojciec. Sama nie wiedziała, dlaczego do tej pory o nim nie pomyślała. Chyba z przyzwyczajenia, bo przecież nigdy go nie było. Ale teraz był i przecież obiecał, że ją zabierze do siebie. A gdyby zrobił to od razu? Nie musiałaby jechać z matką na wieś ani iść do szpitala, ani wracać do szkoły, w której nie czekało jej nic dobrego. Tak, zadzwoni do niego. A on na pewno przyjedzie. Tak jak poprzednio. Musiała tylko znaleźć sposób, żeby zostać bez świadków. Najprostsza wydawała się toaleta. Już chodziła tam sama, tylko dłuższe siedzenie sprowadzało pielęgniarkę. Majka podejrzewała, że personel jest w zmowie z którąś z pacjentek i ta ją kontroluje, a w razie przedłużającej się nieobecności woła siostrę. Nie potrzebowała wiele czasu, więc powinno się udać. Schowała telefon za gumkę spodni od piżamy i przykryła koszulką. Spokojnie wstała i wyszła z sali, skręcając na korytarzu w stronę łazienki. Gdy tylko uznała, że nie jest widziana przez pacjentki, przyspieszyła i szybko zamknęła się w kabinie. Wybrała numer ojca, niecierpliwie czekając na połączenie. „Cześć, fajnie że dzwonisz, ale nie mam czasu na pogaduszki. Zostaw znak, jak znajdę czas, to oddzwonię” – nagrany głos ojca był rozbawiony i beztroski. Za to Marysi nie było do śmiechu. Podjęła jeszcze dwie próby. Bez skutku. Pomyślała, że ojciec na pewno oddzwoni, gdy zobaczy, że chciała się z nim skontaktować. Teraz musiała wracać, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Przez całe popołudnie czekała na telefon. Wyłączyła dźwięk, więc co chwila zerkała na ekran, żeby nie przegapić próby kontaktu. Wieczorem znowu spróbowała zadzwonić z toalety. – Jestem! – usłyszała w słuchawce roześmiany głos, a w tle muzykę i głośne rozmowy. – To ja, tato, Majka – wyszeptała. – Mów głośniej, nie słyszę cię! – Tato, kiedy mnie zabierzesz? Możesz jak najszybciej? Usłyszała kobiecy głos, który mówił coś, co zabrzmiało jak „Kończ już”. Ojciec przykrył dłonią

głośnik, ale i tak usłyszała, jak odpowiada: „Już, kochanie. Za momencik wracam. To tylko kumpel”. – Majka, jesteś tam? – Jestem – potwierdziła, chociaż już czuła, co za chwilę usłyszy i właściwie nie chciało jej się dalej rozmawiać. – Pracuję nad tym, żeby cię zabrać, ale to nie takie proste. Mam na oku fajne mieszkanie, ale muszę znaleźć stałą pracę… Wiesz, jak jest… – Tak, wiem, jak jest. Cześć – rozłączyła się. Jeszcze przez chwilę miała nadzieję, że ojciec oddzwoni, ale tak się nie stało. No to mam jasność – pomyślała gorzko. – Jestem kumplem, a obok niego kręci się jakieś „kochanie”. Chyba mam kolejny numer do wykasowania. Przed wyjściem z łazienki umyła dobrze twarz. Nie chciała, żeby ktoś zorientował się, że płakała. Wracała do łóżka powoli, krok za krokiem. Po drodze weszła do pokoju pielęgniarek i poprosiła o coś na ból głowy. – Mnie też dzisiaj od rana boli – poskarżyła się dyżurna siostra. – Chyba ciśnienie skacze. Ale żebyś ty, taka młoda, już to odczuwała… Wracaj do sali, zaraz ci przyniosę. Marysia chciała jak najszybciej zasnąć. Schowała telefon pod poduszkę i postanowiła, że jutro odda go matce. Załatwiła już wszystkie sprawy. Nie był jej potrzebny. Jednak po namyśle wyjęła aparat i napisała SMS-a. Po chwili dostała odpowiedź. Bardzo się cieszę, córeczko. Widząc tekst, Marysia uśmiechnęła się po raz pierwszy od tygodnia. – Dlaczego tak nagle? – Marek wyglądał na zdziwionego, ale Tamara nie dała się na to nabrać. Współczująca mina Andżeli świadczyła o tym, że już dotarła do niej informacja o jej problemach, a jeżeli wiedziała Andżela, to wiedział i Marek. – Powiedzmy, że ze względu na sytuację rodzinną. – No nie wiem… Wiesz, że cię lubię, ale mamy sporo pracy i nie bardzo ma cię kto zastąpić. Nie da się tego przełożyć? Może po Wielkanocy? – Niestety. Potrzebuję urlopu od zaraz – Tamara była zdeterminowana i nie zamierzała odpuścić. Liczyła się nawet z tym, że zostanie zmuszona do rzucenia pracy. Trudno, była na to gotowa. W ciągu ostatniego tygodnia zupełnie inaczej widziała ważność różnych elementów swojego życia. I córka była w tej hierarchii znacznie wyżej niż praca. – Dobrze wiesz, że mam zaległy jeszcze sprzed dwóch lat. Marek skrzywił się. Nie lubił, gdy ktoś przypominał mu o takich sprawach. W ogóle nie lubił, gdy pracownicy czegoś chcieli. – Czy mam to traktować jako wyrzut? – zapytał z przekąsem. – Nie. Po prostu stwierdzam fakt – kobieta wyprostowała się w fotelu i Marek zrozumiał, że nie będzie lekko. Znał ten ruch – zawsze tak robiła, gdy zaczynała poważną rozmowę z klientem. I jeszcze nie widział, żeby któryś po takiej rozmowie nie zgodził się na jej warunki. – Ale aż dwa tygodnie? Jeden nie wystarczy? – Wyjeżdżam z córką na ferie. – Jakoś nigdy wcześniej nie wyjeżdżałaś… – zaczął i od razu zrozumiał, że popełnił błąd. – Właśnie. Nie wyjeżdżałam. A inni owszem. To może teraz moja kolej? – Muszę się zastanowić. Kilku handlowców zaplanowało wolne wcześniej, grafik na zwolnieniu – skład mocno przerzedzony. A ty bez uprzedzenia. To nie w porządku, chyba się zgodzisz?

Czuła, że chciałby, żeby prosiła. Lubił mieć poczucie, że jest kimś w rodzaju łaskawego króla. Mogła powiedzieć mu wstrząsającą historię o tym, że prawie straciła dziecko i ze łzami w oczach udawać, że liczy na jego zrozumienie. Mogła, ale nie chciała. – Marek, znamy się od lat, więc będę szczera. Odkąd tutaj pracuję, zawsze bez protestów zostawałam po godzinach i odwoływałam wolne dni. Nie zaprzeczysz. Teraz proszę cię o dwa tygodnie. Jeżeli się nie zgodzisz… – To co? – zdenerwował się mężczyzna. – Zwolnisz się? – Tak. – Nie pozwolę się szantażować! Możesz odejść nawet zaraz! – Jak uważasz. Wyszła z gabinetu, potrącając czającą się przy wejściu Andżelę, która popatrzyła na nią z przerażeniem. Idiotka! – pomyślała Tamara. – Odchodzę – poinformowała krótko Marzenę i zaczęła rozglądać się za pudełkiem, w które mogłaby spakować swoje rzeczy. Nawet nie zauważyła, że koleżanka wyszła z pokoju. Całą uwagę skupiła na tym, żeby zachować pozory spokoju. Po kilkunastu minutach była gotowa do wyjścia. Usiadła na swoim fotelu i po raz ostatni rozejrzała się po pomieszczeniu, w którym spędziła tak wiele czasu w ciągu ostatnich lat. Czekała na powrót Marzeny, bo chciała się z nią pożegnać. – Szef cię wzywa – zamiast koleżanki, w drzwiach ukazała się blond głowa sekretarki. – Już nie jest moim szefem – burknęła pod nosem, ale wstała. Pewnie musi podpisać jakieś papiery, więc zrobi to od razu i będzie mieć z głowy. W gabinecie Marka siedział Dominik. Zaskoczyło ją to, ale, nauczona doświadczeniem, zachowała kamienną twarz. Stanęła przed biurkiem szefa i czekała. – Poinformowałem dyrektora o twoim odejściu – zaczął oficjalnym tonem Marek. – Przegadaliśmy sprawę i Dominik zauważył, słusznie zresztą, że luty to raczej martwy miesiąc. Klienci wydali wszystko na świąteczne gifty, więc na razie lekka posucha. Doszliśmy do wniosku, że może to nawet lepiej, że chcesz ten urlop teraz, bo w marcu zacznie się wielkanocny szał i każdy człowiek będzie na wagę złota. Zgadza się? – zwrócił się w stronę Dominika, który pokiwał głową. – No, właśnie. Przeanalizowałem więc jeszcze raz twoją prośbę i zdecydowałem, że wyrażam zgodę. Wypisz wniosek i zostaw u Andżeli. To wszystko. – Dziękuję – powiedziała Tamara. W tym momencie Dominik wstał i podszedł do drzwi. – To ja też już wracam do pracy. Otworzył drzwi i przepuścił kobietę. W milczeniu przeszli obok biurka sekretarki. Dopiero w korytarzu Tamara zatrzymała się i zwróciła do Dominika. – Właściwie to tobie powinnam podziękować. Doskonale wiem, że właśnie tobie to zawdzięczam. Nie musiałeś, więc tym bardziej… – Lepiej podziękuj Marzenie. Przybiegła do mnie i siłą wepchnęła do gabinetu Marka – roześmiał się mężczyzna. – Nie miałem wyboru, wiesz, jaka potrafi być energiczna, gdy jej na czymś zależy. Tamara wróciła do pokoju i od razu podeszła do biurka koleżanki. – Coś się stało? – Marzena miała minę niewiniątka. – Nabroiłaś, to teraz będziesz musiała mnie rozpakować – wskazała na kartonowe pudło na swoim biurku. – Marzena, jesteś niesamowita! Nie wiem, jak ci dziękować! – Daj spokój! Masz nerwy w strzępach i robisz same głupstwa. Jak mogłam na to pozwolić? Poza tym bałam się, że posadzą mi tu jakąś drugą Andżelę. To już wolę ciebie. Przyzwyczaiłam się. – Wariatka! Wyjdź wreszcie zza tego biurka, bo chcę cię uściskać! A jak wrócę z urlopu, to

pójdziemy gdzieś poszaleć. Marzena podeszła do niej i uścisnęły się mocno. Nie obeszło się bez łez wzruszenia. Czy tak rodzi się przyjaźń? – pomyślała Tamara. – Muszę przyznać, że Dominik mnie zaskoczył – zwierzyła się Marzenie, kiedy już wróciły na swoje miejsca pracy. – A ja muszę ci powiedzieć, że się przejął. Bełkotałam mu bez ładu i składu, ale jakoś zrozumiał i od razu pobiegł do Marka. Tamara pomyślała, że życie potrafi zaskakiwać. W ciągu niecałej godziny straciła pracę i odzyskała ją, odkryła, że ma tuż obok wspaniałą koleżankę, może nawet przyjaciółkę, a były nie okazał się takim dupkiem, za jakiego go miała. A na dodatek po południu zabierze Marysię ze szpitala i jutro pojadą do babci Róży. – To może mocna kawka, żeby nam się lepiej pracowało? – zapytała Marzenę. – Dzisiaj zrobię ja. – No popatrz, człowiek okaże trochę serca i zaraz taka wdzięczność. Nigdy bym się tego po tobie nie spodziewała – koleżanka puściła do niej oczko i schowała się za monitorem. Majka niechętnie przekroczyła próg białego domku. Nie bardzo wiedziała, co powiedzieć, czy zrobić. Pamiętała swoje, delikatnie mówiąc, mało grzeczne zachowanie podczas pierwszej wizyty u tej „babci Róży”. A teraz miała tu spędzić dwa tygodnie. Nie będę za nic przepraszać – postanowiła. – Nie muszę – przekonywała samą siebie, chociaż w głębi duszy czuła, że powinna. – Nareszcie jesteście! – gospodyni przywitała je uśmiechem. – Nie mogłam się już doczekać. – Przecież jest dopiero dziewiąta, babciu. Myślałaś, że przyjedziemy o piątej rano? – Żebyś wiedziała. Właśnie o tej porze się obudziłam i czekam. Jak ty się czujesz, dziecko? – zwróciła się do Majki. – Nieźle – odpowiedziała krótko dziewczyna. – Dzięki Bogu! Bo mama mówiła, że jesteś słaba. Ale skoro nieźle, to może od razu chcesz zobaczyć swój pokój? – Mój pokój? – A myślałaś, że będziesz spać ze mną? – babci Róży humor dopisywał. Widać było, że goście naprawdę ją cieszą. Tamarę też zdziwiły słowa staruszki. Pokój dla Marysi? Była u babci dwa razy, żeby ustalić szczegóły ich przyjazdu, ale nie słyszała o żadnym pokoju. Nawet pytała, czy pomieszczą się, będą miały gdzie spać, ale słyszała tylko: – Damy sobie jakoś radę. A teraz pokój? Babcia Róża z tajemniczą miną poprowadziła je do sieni. Odsunęła zasłonkę, za którą kryły się drzwi. Tamara nigdy wcześniej ich nie zauważyła i nawet do głowy jej nie przyszło, że za kwiecistym materiałem może coś być. Gospodyni otworzyła drzwi i ich oczom ukazało się niewielkie pomieszczenie. Na podłodze leżał materac, a na nim biała pościel w malutkie czerwone różyczki i kilka poduszek obleczonych w szydełkowe poszewki. Pod ścianą stał pomalowany na czerwono drewniany regał, a przy łóżku znajdowało się krzesło w tym samym kolorze. Całości dopełniały białe ściany i małe okienko z zasłonkami z takiego samego materiału jak pościel. Całość wyglądała jak pokoik z bajki – przytulnie

i dziewczęco. – Czy ty, babciu, wyczarowałaś ten pokój? – powiedziała z zachwytem Tamara. – Nie sama. Łukasz mi pomógł. Bo, prawdę mówiąc, to spiżarnia. I musieliśmy zrobić, jak to mówią młodzi, mały lifting. Materac pożyczyłam od sąsiadki. Jej syn na tym spał, zanim wyjechał do Irlandii, to pomyślałam, że może i Majce się spodoba. Białą farbę miałam jeszcze od czasu malowania komórki na podwórku. Niestety Łukasz miał tylko czerwoną, która mu została po remoncie w remizie. Trochę się bałam, że wyjdzie zbyt patriotycznie – uśmiechnęła się babcia Róża – ale chyba nie jest tak źle. No i będzie jeszcze półka nad łóżkiem, ale nie doschła, więc Łukasz jutro przyniesie i zawiesi. To jak, będziesz chciała tu pomieszkać? – zapytała Majkę. – Tu jest… bardzo ładnie – powiedziała dziewczyna. Tak naprawdę pokój bardzo jej się podobał. W ogóle nie spodziewała się, że będzie mogła mieszkać sama, a poza tym nie mogła zrozumieć, dlaczego ta obca kobieta tyle dla niej zrobiła. – Ładnie? Majka, przecież to pokój marzenie – Tamarę zdziwiła powściągliwa reakcja córki. – Chyba powinnaś podziękować, prawda? – Dziękuję pani – nastolatka sucho wykonała polecenie matki. Ciągle nie mogła zdobyć się na naturalność. Nadal nie czuła się swobodnie w nowym miejscu. Zastanawiała się, o co w tym wszystkim chodzi i gdzie jest haczyk. – Twoja mama mówi do mnie „babciu”. Ty też możesz, jeśli będziesz chciała – zagarnęła ramieniem zesztywniałą dziewczynę. – A teraz wracamy do kuchni. Wczoraj upiekłam drożdżówki. Chyba będą w sam raz na drugie śniadanie. A na obiad będzie coś specjalnego. Jestem pewna, że nigdy tego nie jadłyście. Zimiocorz – słyszałyście kiedyś? Na pewno nie. No, to będzie niespodzianka… – To my może wniesiemy rzeczy? – zaproponowała Tamara. – Dobry pomysł. Idźcie, idźcie… Wniosły torby Majki do jej pokoiku. – Rozpakuj się i przyjdź do kuchni – zarządziła Tamara i rozejrzała się raz jeszcze po pomieszczeniu. – Nieźle, naprawdę. – Mamo, a dlaczego…? – Dlaczego co? – Dlaczego ona to robi? Zapłaciłaś jej? Tamara spojrzała córce prosto w oczy. – Robi to, bo jest dobrym człowiekiem. Najlepszym, jakiego spotkałam w życiu – już z ręką na klamce odwróciła się ponownie w stronę Majki. – I jeżeli mogę cię o coś prosić, to postaraj się być dla niej miła. Zostawiła córkę samą i poszła do babci Róży. Swoją walizkę postawiła pod ścianą. – Wnieś do tamtego pokoju – staruszka wskazała na drzwi za swoimi plecami. – Nie będziesz miała takich luksusów jak Majka, ale mam nadzieję, że przynajmniej nie chrapię. Tamara z ciekawością weszła do pokoju, którego nigdy wcześniej nie widziała. Przestępując próg, przeżyła kolejne tego dnia zaskoczenie. Spodziewała się typowego dla starego wiejskiego domu wnętrza, a tymczasem w pokoju królowały pięknie rzeźbione meble – kredens, szafa, komoda, fotel. Nie znała się na tym, ale wyglądały na prawdziwe antyki. Również łóżka – jedno drewniane, z wymyślnym zagłówkiem, drugie metalowe z kutymi nogami, z pewnością pamiętały jeszcze przedwojenne czasy. Jedynym bardzo współczesnym sprzętem był telewizor stojący na komodzie przykrytej zrobioną na szydełku serwetą. – Twoje jest to metalowe – usłyszała za plecami głos babci Róży. – A w szafie masz dwie półki. Wystarczy?

Chciała potwierdzić, że tak, w zupełności, ale jej wzrok padł na obraz wiszący nad drewnianym łóżkiem. Przedstawiał Matkę Boską Częstochowską. Dokładnie taką samą jak ta, która przyśniła jej się po pierwszej wizycie w Borowej. Patrzyła na niego jak zaczarowana. – Widziałam już ten obraz – powiedziała. – Możliwe. W Borowej wiszą w połowie domów. Zapewne w innych wsiach też. Argument babci uspokoił Tamarę. Musiała widzieć kiedyś coś podobnego, tę samą kopię. Tak jak makatki, często spotykane w wiejskich kuchniach. Niepotrzebnie się zdenerwowała. Odetchnęła z ulgą i zajęła się rozpakowaniem walizki. Spieszyła się, bo zapach drożdżowego ciasta dochodzący z kuchni wabił z każdą chwilą coraz bardziej. – Gdzie ci tę półkę przybić? – mężczyzna nie bawił się w grzeczności. Ograniczył się do zapukania do drzwi i na tym chyba wyczerpała się jego dobra wola. – Może tutaj? – Majka wskazała miejsce na ścianie nad materacem. Trochę przerażał ją ten człowiek. Nie była przyzwyczajona do kontaktów z mężczyznami, raczej się ich wstydziła, a ten na dodatek nie silił się na uprzejmości. – Tutaj? Przecież będziesz uderzać głową przy wstawaniu. Dobrze się zastanowiłaś? – To niech pan sam zdecyduje – czuła, że się czerwieni. – Jestem Łukasz, a nie żaden pan. Tu nie miasto – podszedł do ściany i przyłożył do niej czerwona półkę. – Tu może być? Pokiwała głową, więc zaznaczył miejsce ołówkiem i wyjął z kieszeni kurtki młotek. – Długo tu będziesz? – zapytał, nawet na nią nie patrząc. – Nie wiem. To zależy od mamy. – Za karę cię tu przywiozła? – Nie, na ferie. Żebym odpoczęła – Majka była zła, że ten cały Łukasz jest taki wścibski, ale nie odważyła się odezwać niegrzecznie. – Tym się tak zmęczyłaś – wskazał głową opatrunek na przegubie dziewczyny – że musisz odpocząć? Schowała w popłochu ręce za plecy. – A co pana to obchodzi? – nie miała zamiaru rozmawiać o tym z nieznajomym człowiekiem. Zareagowała agresją i nie wiedziała, co będzie. Łukasz popatrzył na dziewczynę i roześmiał się, widząc jej strach i zmieszanie. – A nic mnie to nie obchodzi. I zajął się montowaniem półki. Majka sięgnęła po telefon i udawała, że jest nim zajęta. – Teraz się przesuń, bo muszę mieć dojście – zakomenderował po chwili mężczyzna. Posłusznie wstała z materaca i przysiadła na taborecie. Patrzyła, jak Łukasz wbija gwóźdź. I zdziwiła się, że potrafi z taką precyzją trafić w metalowy łepek. – Dobrze jest? – zapytał, gdy półka zawisła na ścianie. – Tak, dobrze. Dziękuję panu. – Mówiłem, że jestem po prostu Łukasz. Będziesz musiała tutaj pozamiatać, bo trochę naśmieciłem – wskazał drobiny farby i kurz na deskach podłogi. – Dasz radę, dziecko? – Nie jestem dzieckiem – oburzyła się Majka. – Umiem zamiatać. – Dorosłość nie polega na trzymaniu miotły. Dorosły stawia czoła problemom, a nie próbuje

spieprzać przed odpowiedzialnością. – A pan pewnie jest bardzo dorosły? – odważyła się na ripostę Majka. Jego aluzja bardzo ją zabolała. Jakim prawem komentował coś, o czym nie miał pojęcia? – A co cię to obchodzi? – ironicznie odpowiedział mężczyzna i wyszedł bez pożegnania. Majka patrzyła na czerwoną półkę wiszącą na białej ścianie i czuła, że każde spojrzenie na nią będzie jej przypominało słowa mężczyzny. Była na niego wściekła, a złość narastała z każdą sekundą. Poderwała się z materaca i pobiegła do kuchni. Łukasz siedział przy stole i pił herbatę. – Nie chcę tej półki! – krzyknęła. – Proszę ją zdjąć! – Sama sobie zdejmij. Podobno taka samodzielna jesteś… – odpowiedział spokojnie, zupełnie niewzruszony jej krzykiem. I nie zaszczycając jej nawet spojrzeniem, zwrócił się do gospodyni – pani Różo, coś jeszcze zrobić? Bo umówiłem się na dzisiaj z Zenkiem, że pomogę mu bramę zakładać. Majka odwróciła się na pięcie i pobiegła z powrotem do pokoju. Nienawidzę tego faceta! – pomyślała. – Nienawidzę wszystkich facetów! Jagodno nie było dużą miejscowością, ale Tamara musiała przyznać, że można było tu załatwić wszystko. Pierwszy wyjazd na zakupy przyjemnie ją zaskoczył. Spodziewała się kilku sklepików i nawet planowała, że po większe sprawunki będzie jeździła do Kielc. Tymczasem okazało się, że miała do dyspozycji dwa markety, w których zarówno asortyment, jak i ceny nie różniły się od kieleckich. Do tego kilka mniejszych sklepów spożywczych, a w jednym z nich Tamara znalazła nawet kozi ser, pomidorki koktajlowe i doniczki z ziołami oraz wiele innych smakołyków, których zupełnie nie spodziewała się w gminnej miejscowości. Przy okazji zakupowego rekonesansu odkryła także punkt „Piekarni pod Telegrafem”, chiński market, w którym sympatyczny skośnooki właściciel oferował szeroki wybór towarów – od spinek do włosów czy lampek w kształcie grzybka, do słomkowych kapeluszy, kaloszy i, ukrytych nieco w narożnej półce, plastikowych wibratorów. Tamara odkryła także restaurację, pocztę, aptekę, ośrodek zdrowia i urząd gminy, dwie kwiaciarnie, dobrze zaopatrzoną drogerię, kilka sklepów z ubraniami, jeden z artykułami gospodarstwa domowego oraz fryzjera i dwie kosmetyczki. Doszła do wniosku, że mieszkając w Jagodnie, oddalonym tylko kilkanaście kilometrów od miasta, można było wcale stąd nie wyjeżdżać. Zastanawiała się nawet, czy cokolwiek można by jeszcze tu otworzyć i przyszła jej do głowy jedynie pizzeria z dostawą do domu i fitness club. Rozmowna pani w punkcie sprzedaży prasy poinformowała ją, że Jagodno bardzo się rozwinęło, odkąd najbliższa wieś, Kaniów, stała się modna wśród kielczan, którzy zaczęli kupować tu działki i budować domy. Przenieśli się na wieś, a wraz z nimi przyszło zapotrzebowanie na wiele towarów i usług. Miejscowi nie czekali i w efekcie gmina mocno się wzbogaciła. – Kiedyś, proszę pani, to tu były dwa spożywcze i też cienko przędły. Ludzie wtedy jeszcze wszystko swoje mieli – warzywa, owoce, nawet mięso czy wędliny. Teraz się zmieniło. Młodzi pracują w mieście, nie mają czasu i ochoty na sianie marchewki czy chodzenie koło świń. Zresztą czy to się opłaca, jak za grosze można w promocji kupić? A pani tu w gościach czy na dłużej? – Na ferie tylko – Tamara nie chciała zbyt wiele mówić, bo domyśliła się, że informacje w tej małej społeczności rozchodzą się błyskawicznie. Zresztą sama doświadczyła tu siły rażenia plotki puszczonej w obieg.

Kupiła sporo rzeczy. Może nawet zbyt wiele, ale chciała, żeby babcia Róża nie musiała w żaden sposób ponosić kosztów ich pobytu. Chociaż nie rozmawiały o tym, to domyślała się, że dochody staruszki nie są zbyt wysokie. Miała nadzieję, że uda jej się wszystko tak zorganizować, żeby po ich wyjeździe zostało u babci jeszcze sporo jedzenia, które staruszka będzie mogła potem wykorzystać. Poszalała więc przy półce z makaronami, pakowaną próżniowo wędliną i serami. Wyszła z marketu zadowolona, bo w tym akurat była podobna do większości kobiet – pełne siatki wprawiały ją w dobry humor. Bez względu na to, czy ich zawartością były buty czy kapusta i kilogram schabu bez kości. Powróciła jeszcze do miłej pani z kiosku i kupiła kilka kolorowych magazynów, z myślą o spokojnym wieczorze przy herbacie i lekturze. Nie wiedziała, czy i jakie programy ogląda babcia Róża, więc wolała się zabezpieczyć na wypadek, gdyby ich gusta się różniły albo babcia chciała iść spać o dwudziestej. Wpakowała torby z zakupami do bagażnika i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku ruszyła w stronę Borowej. Jadąc, podgryzała kabanosa i tłumaczyła sobie, że spali go podczas zaplanowanego na popołudnie spaceru po lesie. – Poczekaj, pomogę ci – nie spodziewała się nikogo, więc wzdrygnęła się na dźwięk męskiego głosu za plecami. Rozpoznała mężczyznę, którego już kiedyś widziała u babci Róży, więc nie zaprotestowała, gdy zaczął wyciągać torby z bagażnika. – Dzięki, trochę tego jest – uśmiechnęła się. – Jestem Tamara, a ty, o ile pamiętam, jesteś Łukasz? – Dobrze pamiętasz – potwierdził, ale nie odwzajemnił uśmiechu. Dlaczego on taki ponury? – pomyślała. – Tylko patrzy tak przenikliwie tymi zielonymi oczami, jakby chciał mnie prześwietlić albo odgadnąć moje myśli. – Na długo przyjechałyście? – zapytał. – Myślę, że na dwa tygodnie. Majka musi potem wracać do szkoły – zobaczyła, że próbuje zabrać naraz wszystkie torby, więc sięgnęła mu przez ramię. – Poczekaj, wezmę chociaż dwie. Odsunął się, jakby była trędowata. Rany, jaki dziwak! – pomyślała Tamara. – Prawdziwy dzikus z lasu. – Wezmę wszystkie. Są ciężkie. – Nie przesadzaj. Zwykle daję sobie radę sama. – I właśnie od tej zaradności twoja córka ma zabandażowany nadgarstek? Tamara stanęła jak wryta. To już była bezczelność. Rozumiała, że las, że wieś, że może taki macho z niego, co to grzeczności nie uznaje, ale takiego wtrącania się w jej osobiste sprawy nie zamierzała tolerować. – Jesteś bezczelny! – stwierdziła ostro. – Widzisz mnie drugi raz w życiu i pozwalasz sobie na komentowanie spraw, o których nie masz pojęcia. – Może i nie mam – zupełnie nie wzruszyła go złość Tamary. – Ale za to mam pojęcie o pani Róży. Opiekuję się nią – ruszył w stronę domu, nie oglądając się za siebie, więc zamknęła klapę bagażnika i wściekła poszła za nim. – Opiekujesz się nią? Odniosłam inne wrażenie. To chyba ona cię dokarmia, czy nie? – Pomagam jej, bo jest dobrą kobietą. I samotną. Nie muszę u niej jeść, ale wiem, że to dla niej ważne. Zresztą nie zamierzam ci się tłumaczyć. – To niby dlaczego uważasz, że ja powinnam tłumaczyć się tobie?

Postawił torby na ganku. – Wcale tak nie uważam. Nie obchodzi mnie ani co robisz, ani co robi twoja córka. Zależy mi tylko na pani Róży i nie pozwolę, żeby ktoś ją skrzywdził. – Nie mam zamiaru jej krzywdzić… – Znam takie jak ty. Przyjadą, bo atrakcja, bo kręci je coś nowego. A potem się znudzi. Człowiek to nie zabawka. Zwłaszcza stary i dobry, jak pani Róża. Tyle mam do powiedzenia. Tamara słuchała słów Łukasza i narastała w niej złość. Jakim prawem ten wiejski bohater ośmiela się ją oceniać? Nic o niej nie wie, a już wydał wyrok. Wygarnie mu, co myśli! – Posłuchaj, człowieku… – zaczęła, ale nie pozwolił jej dokończyć. – Dalej wniesiesz sobie sama – postawił torby przed drzwiami – bo pani Róża pewnie chciałaby, żebym został, a ja nie mam ochoty na herbatki zapoznawcze. – Świetnie! – Byłem pewien, że się ucieszysz – odpowiedział z ironią. – Jak widzisz, jednak trochę cię znam. Patrzyła jak odchodzi w kierunku stodoły, mija ją i wchodzi na pole. Później skręcił i straciła go z oczu. Jasne – pomyślała – przecież tak twardy gość nie może chodzić po prostu drogą. Wkurzył ją swoimi komentarzami i podejrzeniami. Miała nadzieję, że podczas jej pobytu nie będzie pojawiał się zbyt często. Był tak irytujący, że jego obecność mogłaby popsuć jej nawet najlepszy dzień. Zupełnie nie rozumiała, za co babcia Róża tak go lubi. – Witam, pani Tamaro! Odwróciła się zaskoczona, bo nie spodziewała się, że ktoś w Jagodnie może znać jej imię. Spojrzała w kierunku, z którego dobiegło powitanie i zobaczyła wysiadającego z samochodu wójta. Skinęła głową w nadziei, że to wystarczy, ale Kamiński najwyraźniej miał ochotę na pogawędkę, bo już dziarskim krokiem zmierzał w jej stronę. – Dzień dobry! Nie sądziłam, że wójt osobiście robi zakupy – pozwoliła sobie na drobną złośliwość, ale pokryła ją miłym uśmiechem. Mimo urlopu musiała przecież pamiętać, że to klient. Kamiński albo nie zrozumiał, albo wolał udać, że nie rozumie. – Czasami trzeba pokazać elektoratowi, że wójt to normalny człowiek. Tak się robi dobry „pijar”, prawda? – pokazał błyszczący bielą garnitur zębów. – A tak serio, to żona postanowiła mnie wykorzystać jako tragarza. Czekam, aż naładuje koszyk i da znać, że mogę wykonać swoje zadanie. – No to pozazdrościć żonie takiego dobrego męża – skomentowała uprzejmie i sięgnęła po torebkę, dając do zrozumienia, że chciałaby już zakończyć rozmowę. Niestety, chyba oczekiwanie znudziło mężczyznę i od samotnego siedzenia w samochodzie wolał pogaduszki, bo zupełnie nie zwrócił uwagi na gest Tamary i kontynuował rozmowę. – I jak się pani u nas podoba? – Bardzo miła miejscowość. I piękna okolica – odpowiedziała, zastanawiając się, kiedy zaczną rozmowę o pogodzie. – Latem jest tu jeszcze ładniej. Można wypocząć nad zalewem w Kaniowie albo pojechać na Umer – tam też jest piękny akwen. – Do lata mam jeszcze trochę czasu, ale dziękuję za wskazówki – zastanawiała się, kiedy żona wójta skończy zakupy. – A swoją drogą, to spryciara z pani, pani Tamaro – poufale poklepał ją po ramieniu. – Muszę

przyznać, że się nabrałem. – Nie rozumiem? – O, niech pani da spokój! Przecież wie pani, o czym mówię. Bardzo przekonująco zaprzeczała pani przy tej sprawie podczas kampanii. Szczerze mówiąc, uwierzyłem, że nie ma tu pani rodziny. No, ale nic dziwnego, w końcu jest pani fachowcem od marketingu. – Ale ja mówiłam prawdę. Nie mam rodziny w Jagodnie. – Dobra, dobra, już nie ma potrzeby się wypierać. Wiem, że przyjechała pani do Marciszowej na Borową. No, niech się pani nie obawia, mnie to nie przeszkadza. I nie mam pretensji, że nie mówiła pani prawdy. Wtedy tak było najlepiej, wiem. Naprawdę doceniam pani profesjonalizm – przybliżył się do Tamary i zniżył głos prawie do szeptu. – I powiem pani, że chętnie widziałbym panią jako swojego człowieka. Może od marketingu gminy czy coś podobnego? Niech się pani zastanowi i do mnie zgłosi. Serio mówię. Tamara nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nie miała najmniejszego zamiaru pracować u Kamińskiego, ale wiedziała, że nie powinna w żaden sposób okazać mu lekceważenia. Tacy ludzie nie wybaczają podobnych zachowań. Przywołała więc po raz kolejny służbowy uśmiech i dyplomatycznie odpowiedziała: – Pochlebia mi pana propozycja, przemyślę ją. – No to niech pani myśli – Kamiński pokiwał głową. – Gwarantuję, że nie będzie pani żałować. Na szczęście z kieszeni marynarki wójta dobiegło stłumione buczenie. Wyjął aparat i spojrzał na wyświetlacz. – O, małżonka mnie wzywa. Dziękuję za miłą rozmowę, pani Tamaro. I proszę pozdrowić panią Marcisz. Wie pani, że cenię seniorów naszej gminy. – Tak, oczywiście, pozdrowię. Że też musiałam go tu spotkać – pomyślała, zamykając samochód. – I jeszcze ta propozycja pracy. Teraz będę musiała go unikać, bo gotów nalegać. W drzwiach marketu minęła Kamińskiego w towarzystwie sympatycznie wyglądającej blondynki. Domyśliła się, że to jego żona. Tworzyli ładną parę, a kilka reklamówek z zakupami w rękach wójta dopełniało obrazu szczęśliwego małżeństwa, w którym żona wspiera męża w karierze politycznej, a on pomaga jej w codziennych obowiązkach. W sam raz na plakat wyborczy – pomyślała Tamara. – Rzeczywiście, elektorat powinien być zadowolony. Dni w białym domku mijały spokojnie i pozwalały naprawdę oderwać się od codziennego pośpiechu, który towarzyszył Tamarze w mieście. Polubiła niespieszne poranki, kawę w towarzystwie babci Róży, wspólne gotowanie obiadów i popołudnia spędzane na spacerach i zwiedzaniu okolicy. Marysia też wyglądała na spokojniejszą, chociaż ich rozmowy nie były jeszcze takie, jak dawniej. Nadal jakby badały się nawzajem, mówiły ostrożnie, ważąc każde słowo, żeby nie powiedzieć zbyt wiele, żeby się nie ranić. Tamara postanowiła czekać. Zresztą nie miała innego wyjścia. Na razie cieszyła się ze spędzanego wspólnie z córką czasu. Dziś też myślała, dokąd mogłyby jeszcze pojechać. Słyszała o ośrodku wypoczynkoworehabilitacyjnym, gdzie podobno były też konie i zastanawiała się jedząc śniadanie, czy to nie byłby dobry pomysł. Babcia Róża zjadła wcześniej i teraz obierała warzywa na zupę.

Kiedy usłyszały pukanie, popatrzyły pytająco na siebie. – Proszę – krzyknęła babcia Róża i do kuchni wszedł średniego wzrostu mężczyzna w stroju uszytym z materiału w maskujące łaty. Dlaczego wszyscy tutaj wyglądają jak żołnierze z partyzantki? – prychnęła w duchu Tamara. – Dzień dobry, pani Różo. Przejeżdżałem i pomyślałem, że wpadnę zapytać, czy aby drewna pani nie brakuje. – Dzień dobry, panie leśniczy – babcia wstała, wycierając ręce w fartuch i podała mężczyźnie dłoń na powitanie. – Na szczęście zima w tym roku nas oszczędza, więc nie trzeba tyle palić – wskazała na wolne miejsce przy stole. – Niech pan siada, herbaty naleję. I poznajcie się – zwróciła się do Tamary, wskazując mężczyznę. – To pan Szymek, nasz leśniczy. A to Tamara, odpoczywa z córką w Borowej – przedstawiła kobietę. Podali sobie dłonie, wymieniając oficjalne uśmiechy. Leśniczy usiadł i popijając herbatę, zerkał na siedzącą naprzeciwko kobietę. – Jadę zobaczyć, co tam w moim rejonie słychać. Rzucę okiem na paśniki, sprawdzę, czy znowu nie kłusują – mówił między łykami gorącego napoju. – W tym roku tak ciepło, że zwierzęta sobie radzą – powiedziała babcia Róża, stawiając przed mężczyzną talerz z ciastkami. – Nawet z lasu nie wychodzą. Bo jak zima mroźna – spojrzała na Tamarę – to mam czasami sarenki w ogrodzie. – A zające to pani nie raz drzewka poogryzały – roześmiał się leśniczy. Tamara pomyślała, że wizyta leśnika to dobra okazja do rozpytania o okolicę. – A może doradzi mi pan, co tu można ciekawego zobaczyć? Bo to, o czym piszą w internecie, to już chyba zaliczyłam – dąb Bartek, Samsonów, ślady dinozaura… Jeździmy z córką prawie codziennie, ale takie szukanie bez żadnej wskazówki jest trudne. Może mi pan coś podpowie? Mężczyzna podrapał dłonią policzek i mrużąc oczy, spojrzał na Tamarę. – Nie wiem, czy słyszała pani o Barczy… – A co to jest? – To rezerwat przyrody, całkiem niedaleko stąd. Kiedyś były tam kamieniołomy, a teraz część wyrobisk zalana jest wodą. Piękne widoki i roślinność godna uwagi. – Brzmi ciekawie. Jak tam dojechać? – Jeżeli ma pani ochotę, to jutro możemy pojechać razem. I tak miałem tam być, to przy okazji mogę służyć za przewodnika. Co nieco wiem o lesie – uśmiechnął się. – Świetnie! Proszę tylko powiedzieć, o której. Będziemy z Marysią gotowe. – Może być dziewiąta? Nie będzie za wcześnie? – Będzie w sam raz. – To jesteśmy umówieni. A na razie żegnam panie, bo obowiązki wzywają – otarł okruszki z kącików ust. – Pani Różo, herbata jak zawsze wspaniała, a ciasteczka, to pani wie, że lepszych nie ma. Do widzenia! Ledwie wyszedł, już w drzwiach stanął kolejny gość. – O, dzisiaj to u nas ruch jak w centrum miasta – uśmiechnęła się babcia Róża na widok Łukasza. – A tamten czego chciał? – zapytał mężczyzna, jak zwykle omijając grzecznościowe formułki. – Przyszedł zapytać, czy mi drewna nie brakuje. – Myślałby kto, że taki dobry – burknął Łukasz. – Ciekawski i tyle. – Daj spokój, Łukasz. Przecież wiesz, że on mi zawsze taniej sprzedaje. To dobry chłopak. – Pani to każdego usprawiedliwia. A przecież wiadomo, że to, co pani opuści, gdzie indziej sobie odbije. Przecież z pensji takiego domu nie zbudował, nie?

– Niektórzy to w innych samo zło widzą – mruknęła Tamara znad filiżanki. Denerwował ją ten Łukasz. Taki najmądrzejszy, co to wszystko wie i każdego ocenia. Jakby sam był święty i bez wad. – A może po prostu tylko szczerze mówią o tym, co inni przemilczają? – zaczepnym tonem odpowiedział Łukasz. – Dzieci, dajcie spokój – poprosiła babcia Róża. – Nie kłócić mi się tutaj, bo ścierka będzie w robocie – żartobliwie uderzyła w stół kraciastą ściereczką. Oboje zamilkli. Patrzyli tylko na siebie spod oka, a Tamara postanowiła, że choćby nie wiem co, to pojedzie jutro na tę wycieczkę z leśniczym. Przynajmniej był miły, w przeciwieństwie do tego mruka po drugiej stronie blatu. Majka nie chciała jechać z matką. Przez cały tydzień starała się, żeby wyglądało tak, jakby cieszyły ją wspólne zakupy, spacery i rozmowy, że dąb Bartek wywarł na niej duże wrażenie (chociaż widziała go już kilkakrotnie podczas szkolnych wycieczek), ale w rzeczywistości trochę się nudziła, a jeszcze bardziej męczyła. Czuła, że nie jest tak, jak było kiedyś. Nie umiała rozmawiać z matką zupełnie szczerze, każde zdanie było grzeczne, ale jakieś takie oficjalne. Może byłoby inaczej, gdyby powiedziała co myśli, ale jak mówić własnej matce o sprawach, które na pewno jej się nie spodobają? Jak w ogóle mówić o chłopaku, o tym, że się go kochało, a on okazał się dilerem? I jak usprawiedliwić to, co robiła, skoro sama nie umiała sobie tego wytłumaczyć? Matka o nic nie pytała, to fakt, ale na pewno czekała na jakieś wyjaśnienia. Majka czasami żałowała, że te pytania nie padają, ale czy gdyby były, to chciałaby na nie odpowiadać? Wszystko było trudne i czasami miała wrażenie, że są w niej dwie osoby. Jedna pragnęła wyrzucić trudne wspomnienia, podzielić się nimi i poprosić o radę, co powinna robić dalej. Natomiast druga nie miała ochoty na zwierzenia, bo nie wierzyła już w to, że kogoś naprawdę obchodzi, co czuje. Nie mogła się zdecydować i rozmyślała przez wiele godzin każdego wieczora. Kiedy była mała, wierzyła, że matce można powiedzieć wszystko, że ona zna odpowiedź na każde pytanie i rozwiązanie każdego problemu. Teraz już nie była taka naiwna. Ale czasem brakowało jej dawnej atmosfery – wspólnego śmiechu, nawet przytulenia. Tylko nie wiedziała, czy matce też. Zastanawiała się, czy matka robi to wszystko ze strachu, dla świętego spokoju czy naprawdę jej zależy. W sumie to było jej matki żal. Widziała, że się martwi, pamiętała jej twarz, kiedy siedziała w szpitalu. Chciałaby wiedzieć, co tamta myśli, ale nie wiedziała, jak o to zapytać. Te wszystkie niedopowiedzenia, niezadane pytania, wątpliwości tworzyły między nimi barierę, którą Majka czuła, ale nie potrafiła jej złamać. Nie wiedziała nawet, czy chce. Ostrożne relacje i rozmowy o niczym dawały złudne poczucie bezpieczeństwa, chroniły przed rozdrapywaniem bardzo świeżych jeszcze ran i dotykaniem bolesnych spraw. Tylko były niewygodne i męczące. Dlatego dzisiaj Majka potrzebowała odpoczynku. Siedziała w swoim pokoiku i rozmyślała. Po raz kolejny o tym samym i po raz kolejny nic nie udawało jej się ostatecznie rozstrzygnąć. Zaczęła żałować, że jednak nie pojechała, bo przynajmniej jakoś zleciałoby kilka godzin. Pobyt na wsi zaczynał ją nudzić, dni tu były takie same, czas płynął powoli i nie bardzo miała czym się zająć. Można było tylko myśleć, a to już ją znużyło. Przyszło jej nawet do głowy, że wolałaby się czegoś pouczyć. Znudzona i smutna poszła do kuchni. Zajrzała do garnka, ucieszyła się, że będzie pomidorowa, bo lubiła. Nalała sobie kompotu, zabrała kilka waniliowych wafelków i kolorowy magazyn, który matka

kupiła wczoraj w Jagodnie. Już miała wracać do pokoju, gdy usłyszała głos ich gospodyni. – Barnaba, uciekaj stąd, łobuzie! Stary kot, a dokazuje jak małe kocię! I co teraz? Majka, zaintrygowana, uchyliła drzwi pokoju. Kocur, widząc swoją szansę, zeskoczył z łóżka i przecisnął się między jej nogami, umykając w róg kuchni. Staruszka pogroziła mu palcem. – A przyjdziesz, jak będę kurczaka kroić, to nic nie dostaniesz – zagroziła, ale oczy jej się śmiały. – Widzisz, co narobił! – zwróciła się do dziewczyny. – Cały kłębek rozwinął i poplątał. A tak cichutko, że nawet nie zauważyłam – wskazała na kłębek błękitnej włóczki na podłodze. – Pół dnia będę rozplątywać, a obiecałam córce Teresy, że jej skończę ten sweterek za dwa dni. Tak, to twoja wina, psotny kocurze! – ostatnie zdanie skierowane było do Barnaby, który wsadził łepek przez uchylone drzwi, jakby chciał ocenić sytuację, ale widząc, że o nim mowa, natychmiast się wycofał. – To może ja pomogę – zaproponowała Majka. – I tak nie mam nic do roboty… – A mogłabyś? – ucieszyła się kobieta. – Byłoby doskonale! Siadaj – wskazała łóżko Tamary – i próbuj. Majka wzięła wełnę i zajęła się rozplątywaniem nitki, a staruszka wróciła do szydełkowania. Przez chwilę pracowały w milczeniu. Dziewczyna zerkała na szydełko szybko i sprawnie poruszające się w dłoniach, które z pozoru wyglądały na zniekształcone przez wiek. Za sprawą małego narzędzia nitka zmieniała się w kwiatowy wzór. – To chyba jest trudne? – zapytała. – Na początku tak, ale po latach prawie już nie muszę patrzeć. Palce same wiedzą, co robić – uśmiechnęła się kobieta. – Z szydełkowaniem jest tak samo, jak ze wszystkim – trzeba cierpliwości i ochoty. A co? Chciałabyś spróbować? – To nie dla mnie – zaprotestowała Majka. – Nie jestem cierpliwa. – A ja widzę coś innego. Siedzisz z tą nitką już dobrą chwilę i nie rezygnujesz, chociaż Barnaba narobił niezłego bałaganu. – To co innego. – Nie, to zupełnie to samo. Uwierz starej kobiecie. – Może… – dziewczyna nie wydawała się przekonana. Przekładała malutki jeszcze kłębuszek między splątanymi nitkami. – A pani się tutaj nie nudzi? Tak sama cały rok… – Czasami się nudzę, pewnie. Szczególnie, odkąd poszłam na emeryturę. Dopóki pracowałam, to dni szybko mijały. A jak miałam jeszcze ogródek i więcej kur, to czasami czasu nawet brakowało – wspominała staruszka. – A potem sił ubywało, lat przybywało. Tak to jest w życiu. Ostatnio już głównie siedzę w domu, więc i czasu mam więcej. Staram się zawsze znaleźć jakieś zajęcie, sama widzisz, ale bywa, że siedzę i myślę. I nudzę się. Dlatego was zaprosiłam – popatrzyła na dziewczynę znad robótki i Marysia dostrzegła w jej oczach szelmowskie błyski. Pomyślała, że ta cała „babcia Róża” jest całkiem sympatyczna. – Pani lubi moją mamę, prawda? – odważyła się zapytać. – Bardzo lubię. To chyba widać. Dzielna i silna z niej kobieta, nie sądzisz? – Dzielna? – A nie jest? Została sama z dzieckiem. Bez studiów. Mężczyzna, którego kochała zawiódł jej zaufanie i odszedł. A ona się nie załamała. Znalazła w sobie siłę, żeby dalej się uczyć, znalazła pracę i wychowała ciebie. To mało? – Nigdy tak o tym nie myślałam… – Majka była zaskoczona słowami rozmówczyni. Obracała w dłoni niebieski kłębek i zastanawiała się nad tym, co usłyszała. Matka zawsze była dla niej matką. Nie myślała o niej jak o człowieku, nie przyszło jej nawet do głowy, że mogłaby to zrobić. A przecież nie usłyszała nic, o czym wcześniej by nie wiedziała. Od tylu dni

sama nie ma siły zebrać się do czegokolwiek, bo zawiódł ją Oskar, rozmyśla o dwóch jedynkach i boi się wrócić do szkoły. A jej matka pewnie czuła to samo. I jeszcze miała małe dziecko. Ją. Naprawdę musiała być silna, żeby to wszystko ogarnąć – studia, pracę, wychowywanie dziecka. I pewnie było jej cholernie ciężko. Pierwszy raz w życiu Majka poczuła, że są podobne. I to odkrycie ucieszyło ją bardziej niż mogłaby się tego spodziewać. Pomyślała, że skoro tak, i matka dała radę, to może i ona da. Bo niby dlaczego nie? Babcia Róża obserwowała dziewczynę znad robótki, leciutko się uśmiechając. Nie przerywała jej rozmyślań. Jakby wiedziała, że jej słowa trafiły na podatny grunt. Wreszcie Majka zapytała: – Myśli pani, że mama mi wybaczy? – Już ci wybaczyła – pewność, z jaką kobieta to powiedziała sprawiła, że dziewczyna odetchnęła z ulgą. – Przecież cię kocha. – Ja też ją kocham… – cicho powiedziała nastolatka. – I ona o tym wie. Tylko poplątała wam się ta miłość. Jak ta włóczka – pokazała na kłębek w dłoniach Majki. – Tak czasami jest. A jak się poplącze, to trzeba postępować uważnie i delikatnie. Można szarpnąć, ale wtedy się zerwie. Lepiej rozplątać. Ale do tego potrzeba… – zawiesiła głos i spojrzała na Majkę pytająco. – Cierpliwości – roześmiała się dziewczyna. – I ochoty – dodała staruszka. Majka wróciła do rozplątywania nitek, ale czuła, że jest jakoś inaczej. Lżej, weselej. I po raz pierwszy od przyjazdu znikła niepewność, a jej miejsce zajęło poczucie, że jest u siebie, przy osobie, której można zaufać. – Babciu – zaczęła niepewnie, ale w błękitnych oczach otoczonych siateczką zmarszczek było tyle ciepła, że dokończyła już pewniej – może ja jednak spróbuję tego szydełkowania? – Dobrze, dziecko, ale po południu. Bo teraz musimy zająć się obiadem. Mama pewnie niedługo wróci. A potem musisz jeszcze dokończyć to, co zaczęłaś – spojrzała wymownie na niebieski kłębek, odłożyła swoją robótkę i podtrzymując się poręczy fotela, powoli wstała. – Idziemy do kuchni. – Tylko ja nie bardzo potrafię gotować. Zawsze jadłam w stołówce, czasem tylko jakieś spaghetti albo kurczaka w sosie ze słoika… – Majeczko, chyba już ustaliłyśmy, że początki zawsze są trudne. Ale warto spróbować, choćby po to, żeby się nie nudzić, prawda? A wszystko można tylko… – Trzeba ochoty i cierpliwości – dokończyła dziewczyna. – To już zapamiętałam. – To teraz zastosujesz w praktyce – babcia Róża objęła nastolatkę ramieniem, a ta przytuliła się do niej. Kiedy Tamara wróciła do białego domku, zastała w kuchni uśmiechniętą córkę trącą na tarce marchewkę oraz babcię Różę, która na ogromnej patelni podsmażała kawałki kurczaka. – Babcia uczy mnie robić potrawkę z kurczaka – oznajmiła Majka radosnym głosem. – Na razie udało mi się niczego nie zepsuć, prawda babciu? Trochę to jeszcze potrwa, ale jak chcesz, to pomidorowa już jest. Na pewno dobra, bo ja jej nawet nie dotykałam. Nalać ci? Tamara przyjęła propozycję córki i nie zadawała żadnych pytań. Bo po co? Wszystko było widać gołym okiem. Przemiany, jaka zaszła w dziewczynie, nie sposób było nie zauważyć. W końcu sama doświadczyła mocy babcinego ciepła. Cieszyła się, że zadziałała też na Marysię. Babcia Róża potrafiła otwierać ludzkie serca. Wlewała w nie spokój i nadzieję. A jej pomidorowa była najsmaczniejsza na świecie.

Przyjechała do Kielc, żeby przywieźć Marysi książki. Dziewczyna dręczyła ją o to od dwóch dni. Po przedpołudniu spędzonym z babcią Różą nagle zapałała chęcią do nauki i chociaż Tamara tłumaczyła, że zacznie nadrabianie zaległości po feriach, a czas spędzony na wsi powinna wykorzystać na odpoczynek i nabranie sił – córka była nieugięta. Wreszcie Tamara uległa, zresztą i tak powinna podlać kwiaty, trochę przewietrzyć mieszkanie, więc przyjechała. Nie miała zamiaru zabawić w domu dłużej niż to było konieczne. Zebrała spisane przez Marysię na kartce podręczniki i zeszyty. Pozostało jeszcze tylko wydrukowanie notatek, które nauczyciele w klasie Marysi przesyłali również e-mailem. Włączyła komputer córki i czekała aż połączy się z internetem. Niespodziewanie na dole ekranu zamigotał znaczek komunikatora i wyświetlił się dymek z trzema czerwonymi wykrzyknikami i znakiem zapytania. A przy nim napis: odezwij się. Jeżeli to ten Oskar, to zaraz się z nim rozprawię – pomyślała ze złością i kliknęła w okienko. Ze zdziwieniem zauważyła, że konto córki było podpisane imieniem Amelia, ale z ulgą stwierdziła, że osobą piszącą był nie Oskar, lecz jakiś Kamil. Pobieżnie, bo nie chciała zgłębiać korespondencji córki, a tylko zorientować się, z kim ma do czynienia, przejrzała wcześniejszą wymianę wiadomości. Ostatnia rozmowa była sprzed kilku miesięcy, a potem już tylko prośby tego chłopaka o kontakt. Widocznie Marysia zajęła się już wtedy Oskarem i nie chciała z nim korespondować – doszła do wniosku Tamara. – Wróci, to sama zdecyduje, co z tym zrobi. Już miała wyłączyć komunikator, kiedy niespodziewanie pojawiła się wiadomość. Kamil: Amelia, widzę, że jesteś. Mogłabyś chociaż powiedzieć, że u ciebie ok. Amelia: Nie wiem kim jesteś, ale Amelii nie ma w domu i na razie nie będzie. Jestem jej mamą. Tamara odpisała szybko, bez zastanowienia i sama nie wiedziała, czy powinna, ale zrobiło jej się żal chłopaka, który tak bardzo chciał skontaktować się z Marysią. Kamil: A czy z Amelią wszystko w porządku? Amelia: Chorowała, ale już jest dobrze. Teraz wyjechała, żeby odpocząć. Kamil: A kiedy wróci? Amelia: Dlaczego pytasz? Kamil: Chciałbym się z nią spotkać. Tamara postanowiła go spławić, bo nie wiedziała, czy Marysia chce odnowić ten kontakt. Jednak przyszło jej do głowy, że może spotkanie z kimś, kogo znała, zanim wplątała się w kłopoty, mogłoby jej pomóc. Przez chwilę się wahała, ale wreszcie zdecydowała się zaryzykować. Amelia: Za chwilę do niej jadę. Mogę cię zabrać. Kamil: Super! Amelia: W takim razie przyjdź na parking pod blok za pół godziny. Kamil: Dobrze, tylko proszę podać adres. Amelia: Nie znasz go? Kamil: To skomplikowane :( Amelia: W takim razie musimy najpierw porozmawiać. I podała adres. Następnie wykasowała rozmowę i zajęła się drukowaniem notatek. Chłopak pojawił się punktualnie. Zaprosiła go do kuchni. Obserwowała go, gdy zdejmował buty, zastanawiając się, jaki jest. Wyglądał na miłego i nawet atrakcyjnego, chociaż spod długiej grzywki ciężko było zobaczyć twarz. Ubiorem także nie różnił się od nastolatków, których widywała na ulicach – T-shirt, bordowy sweter z dekoltem w serek i wąskie dżinsy podkreślały szczupłą sylwetkę i sprawiały,

że wyglądał chyba na młodszego niż był. Oceniła go na rok lub dwa starszego od Marysi. – Teraz wyjaśnij mi na spokojnie tę twoją skomplikowaną relację z Marysią – powiedziała, gdy usiedli. – Marysią? – To z kolei ja wyjaśnię ci później. Rozmawiali dobre trzy kwadranse. Chłopak wyglądał na rozsądnego i najwyraźniej lubił Amelię, to znaczy Marysię. Opowiedział Tamarze o tym, jak poznali się przypadkiem na forum i nawiązali znajomość. Bardzo ją zaskoczyło, że nigdy się nie widzieli, nawet nie wymienili zdjęć. Dowiedziała się od Kamila, że Marysia przestała chodzić na zajęcia taneczne, że źle się czuła w nowej szkole. Kilka razy poczuła wstyd, że ten obcy chłopak wiedział o jej córce więcej niż ona. – Moja córka ma na imię Marysia, ale woli, żeby mówić do niej Majka – powiedziała, gdy przyszła jej kolej. – Nie wiem, dlaczego nie powiedziała ci, jak ma naprawdę na imię. – W necie to normalne – wzruszył ramionami chłopak. – I naprawdę chciałbyś się z nią spotkać? – Pewnie. Tamara sięgnęła po telefon i odnalazła zdjęcie Marysi. – Tak wygląda – chciała, żeby decyzja chłopaka była przemyślana. Nie przeżyłaby, gdyby Marysię znowu ktoś skrzywdził. – Nadal chcesz ją zobaczyć? – No przecież mówiłem. Lubię Amelię, znaczy Majkę, za to, jaka jest i chciałbym ją poznać na żywo nawet gdyby nie była taka ładna. Tym zdaniem Kamil ostatecznie zaskarbił sobie sympatię Tamary. I chociaż wiedziała, że przywiezienie go do Borowej jest ryzykowne, chociaż nie potrafiła przewidzieć reakcji Marysi, postanowiła zaryzykować. Kieruj się sercem – tę babciną dewizę pamiętała doskonale, a teraz serce podpowiadało jej, że ten chłopak jest w porządku. – No to jedziemy – zdecydowała. – To niedaleko, jakieś piętnaście kilometrów. Potem cię odwiozę, nie martw się. W drodze niewiele rozmawiali. Kamil zadał tylko jedno pytanie: – Powie mi pani, co jest Majce? – Sama ci powie, jeżeli zechce. Pokiwał głową i zamilkł. Gdy parkowała przed białym domkiem, po raz kolejny ogarnęły ją wątpliwości. A co, jeżeli Marysia będzie jej miała za złe, że przywiozła chłopaka? Czy jest w ogóle gotowa na spotkania z kimkolwiek? No, ale przecież za pięć dni musi wrócić do szkoły, więc chce czy nie – będzie musiała stanąć twarzą w twarz z rówieśnikami. Raz kozie śmierć! – pomyślała. Babcia Róża, jak to miała w zwyczaju, przyjęła kolejnego gościa bez zdziwienia. Usadziła chłopaka przy stole i postawiła przed nim kubek z herbatą. – Idź do Majeczki – odesłała Tamarę. Dziewczyna była w swoim pokoiku. Tamara zastukała i weszła. Położyła reklamówkę z książkami na podłodze przy materacu i przysiadła na taborecie. – Przywiozłam ci gościa – postanowiła od razu przejść do rzeczy. Córka popatrzyła zdziwiona. – Zaraz go przyprowadzę. Nie bój się – pospieszyła z wyjaśnieniem, widząc panikę w oczach nastolatki. – Nic mu nie powiedziałam. Tylko, że byłaś chora. Nic więcej. – Kto to jest? – Majka poczuła, że żołądek skręca jej się w bolesny supeł. On, to znaczy mężczyzna. Ojciec? Oskar? Żadnego z nich nie chciała widzieć. – Nie chcę…

– Spróbuj – poprosiła matka. – Nie rezygnuj od razu. I pamiętaj, że nic nie musisz. W każdej chwili mogę go odwieźć. Ty zdecydujesz. I wyszła. Chciała dać córce kilka minut na oswojenie się z informacją i przygotowanie do spotkania. W kuchni babcia z Kamilem byli już w najlepszej komitywie. Chłopak chrupał jabłko i opowiadał o swoich planach na przyszłość. – …jak się uda, to może będę pisał gry. To mnie kręci – usłyszała, wchodząc. Babcia Róża pokiwała głową zza pleców chłopaka. Tamara zrozumiała. Jest dobrze. Ucieszyła się. Oby tak dalej. – Majka czeka. Nie powiedziałam, że to ty. Odprowadziła go pod drzwi. Wszedł i usłyszała tylko, jak mówi: – Cześć, jestem Kamil. Wróciła do kuchni, gdzie jak na szpilkach przesiedziała następną godzinę. Z każdą minutą była spokojniejsza, bo na razie Marysia nie wyrzuciła chłopaka ani sama nie uciekła, a to znaczyło, że jakoś się dogadują. Tamara naprawdę obawiała się skutków swojej decyzji. Podziwiała spokój babci Róży, która powiedziała tylko: – Majka jest mądra, a on też wygląda na niegłupiego. I lubi ją. I poszła do pokoju, żeby obejrzeć serial o sułtance, który bardzo ją interesował. Kiedy Tamara usłyszała, że otwierają się drzwi od pokoju córki, ścisnęła mocno kubek z kawą. Nie odwracała się, udając, że nic nie słyszy. Odetchnęła dopiero, gdy usłyszała: – Mamo, idziemy na spacer. Wrócimy za godzinę. Będziesz mogła wtedy odwieźć Kamila, bo ma jeszcze dziś po południu korepetycje z matmy? – Oczywiście, nie ma problemu. Dyskretnie, zza firanki obserwowała, jak idą w stronę lasu. Kamil coś mówił, gestykulując szeroko, a Marysia śmiała się z jego słów. Tamara poczuła, że ma łzy w oczach. Po raz pierwszy od dawna były to łzy szczęścia. – Mówiłam, że się dogadają – usłyszała głos babci Róży za plecami. – Zrobię ci nowej kawy, bo ta całkiem wystygła. Tamara obudziła się, jak zawsze, po szóstej. Wewnętrzny budzik tak ustawił się przez lata i teraz nawet gdy miała wolne, o tej porze otwierała oczy. Jeżeli nie musiała wstawać, lubiła jeszcze poleżeć w ciepłej pościeli, czasami przysypiała jeszcze na kwadrans, ale tego dnia obudziła się w doskonałym humorze i nie miała ochoty na wylegiwanie się. Może pójdę na spacer? – pomyślała. – A potem pojadę do Jagodna po zakupy. Ale najpierw kawa. Wystawiła nogi spod kołdry i poczuła, że jest zimno. Bardzo zimno. Zdziwiło ją to, bo babcia Róża zwykle wstawała wcześniej od niej i pierwszą czynnością, jaką wykonywała, było rozpalenie pod kuchnią, żeby ogrzać dom. Popatrzyła na drewniane łóżko po drugiej stronie pokoju. Babcia leżała. – Źle się czujesz? – podeszła do staruszki. – Coś cię boli? – Nie, nic się nie dzieje – zapewniła babcia Róża. – Po prostu bardziej niż zwykle dokucza mi dziś reumatyzm. To przez pogodę. Poleżę jeszcze trochę. – Oczywiście. Zaraz rozpalę i będzie ciepło. Podać ci coś, babciu? – Zrób mi herbaty. Z sokiem malinowym.

– Jasne. Zaraz przyniosę. Z herbatą nie miała problemu. Za to rozpalenie pod kuchnią, które z pozoru wydawało się proste, zupełnie jej nie wychodziło. Wiele razy widziała, jak robi to babcia – najpierw grubsze kawałki, potem cienkie drzazgi, na koniec kilka kawałków starych gazet. I już. Tak to wyglądało w wykonaniu babci i zajmowało kilka minut. Tamara nie mogła zrozumieć, dlaczego od ponad kwadransa, mimo jej usilnych starań, nie udaje jej się rozpalić nawet małego płomyka, za to z wnętrza kuchni wydobywa się nieprawdopodobna ilość dymu. Stanęła zrezygnowana przed kaflowym kolosem, z gazetą w jednej ręce i zapałkami w drugiej. Chciała westchnąć, ale zachłysnęła się gryzącym dymem i zaczęła kasłać. – Co tu się dzieje? – w drzwiach kuchni pojawił się Łukasz. – Co ty wyprawiasz? Chcesz podpalić dom? – Podpalić to ja raczej niczego nie zdołam – ironicznie odpowiedziała Tamara. – A co ty tutaj w ogóle robisz o tej porze? – A czy to ważne? – Widocznie ważne, skoro pytam – jakoś nie mogła zdobyć się na sympatię do tego mężczyzny. Denerwował ją i tyle. Nie mogła zrozumieć, za co babcia go tak lubi. – Przechodziłem i zobaczyłem, że dym nie leci z komina. A wiem, że pani Róża o tej porze już jest na nogach. No to postanowiłem sprawdzić, czy coś się nie stało. I widzę, że jestem w samą porę – z politowaniem popatrzył na kobietę. – Skoro tak sądzisz, to proszę bardzo, ratuj nas – prychnęła ze złością i wcisnęła mu do rąk gazetę i zapałki. – Tylko nie dmuchaj, bo od twojego oddechu to dopiero może dojść do podpalenia – aluzja do woni alkoholu, którą od niego poczuła, chyba go dotknęła, bo zauważyła, że zacisnął szczęki. – A pani Róża gdzie? – zapytał, kucając przed metalowymi drzwiczkami. – Leży. Kości ją bolą. – To otwórz okno, niech się tu przewietrzy, bo nie ma czym oddychać. Potrafisz? – nie darował sobie złośliwości. Tamara nie zamierzała go słuchać. Co on sobie myśli? Uważa ją za jakąś damulkę z miasta, która niczego nie potrafi? Niech sobie sam otwiera! Postanowiła, że ani chwili dłużej nie zostanie z tym irytującym typem. Poszła sprawdzić, jak czuje się babcia. Już w progu zobaczyła, że herbata stoi tak, jak ją postawiła. Poczuła w sercu ukłucie niepokoju. Trzy szybkie kroki i znalazła się przy łóżku. – Babciu – wyszeptała, widząc, że staruszka ma zamknięte oczy. Może zasnęła? – Babciu! – powtórzyła nieco głośniej. Nic. Delikatnie potrząsnęła ramię staruszki. Już gdy go dotknęła, wiedziała, że coś jest nie tak. Ręka babci była wiotka, zupełnie pozbawiona siły i energii. – Babciu! Otwórz oczy! – krzyknęła. Niebieskie tęczówki wyjrzały spod powiek. Nie były jednak wesołe i pełne życia. Tamara zrozumiała, że babcia nie wie, gdzie jest, że stara się, ale nie może nic powiedzieć. Potem w jej oczach pojawił się ból. – Co się dzieje? Dlaczego krzyczałaś? – znowu ten beznadziejny typ. – Z babcią jest źle – powiedziała. – To co tak stoisz?! – wrzasnął Łukasz. – Dzwoń po pogotowie! No już! Jego krzyk popchnął ją do działania. Pobiegła po telefon i drżącym palcem wybrała 112. – Potrzebne pogotowie. Natychmiast! Staruszka zasłabła… Tak, oddycha, ale wygląda, jakby w każdej chwili mogła przestać… Nie, nie mogę nawiązać z nią kontaktu… Już podaję adres… Łukasz,

jaki tu jest numer? – krzyknęła w stronę pokoju. – Już, już… Tak, 96. Proszę się pospieszyć! – Już jadą – poinformowała mężczyznę. – Babciu, wytrzymaj, zaraz będzie lekarz – uklękła przy łóżku staruszki i głaskała pomarszczoną dłoń wystającą spod kołdry. Pogotowie przyjechało po dwudziestu minutach. Babcia nadal była półprzytomna, ale na szczęście oddychała. Lekarka podłączyła monitor i jakieś elektrody. – Zawał – oceniła krótko. – Zabieramy ją. Tamara patrzyła, jak wynoszą babcię do ambulansu. Drobna postać prawie nikła pod kraciastym kocem, którym okrył ją sanitariusz. Zamieszanie obudziło Marysię, która bosa, w piżamie, stanęła obok matki i popatrzyła na nią pytająco. – Babcia ma zawał – wyjaśniła Tamara, chociaż nie całkiem docierała do niej ta informacja. Wydawało jej się zupełnie nierealne, że kobieta tak pełna energii, żywotna i gotowa do działania mogła nagle stać się bezwolnym ciałem niezdolnym do funkcjonowania bez zastrzyków, monitora i pomocy lekarza. – Gdzie ją zabieracie? – Łukasz chwycił wychodzącą lekarkę za rękaw kurtki. Tamara nawet nie pomyślała, żeby o to zapytać. – Do Wojewódzkiego, na Czarnów – odpowiedziała lekarka. – Na SOR kardiologiczny. Karetka odjechała. Stali nieruchomo, słuchając cichnącego sygnału. – Ale babcia nie umrze? – Marysia wypowiedziała głośno to, o czym wszyscy myśleli. Tamara nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Powiedz, że nie umrze! – Pani Róża jest silna. Nie podda się łatwo – z przekonaniem powiedział Łukasz. Marysia nieoczekiwanie objęła mężczyznę w pasie i wtuliła twarz w jego zieloną kurtkę. Ten stał sztywno, nie wiedząc co zrobić z rękami i patrzył pytająco na Tamarę ponad głową jej córki. Kobieta podeszła i odsunęła dziewczynę od Łukasza. – Idź się ubrać. Musimy jechać do szpitala. Marysia pokiwała głową i poszła do swojego pokoju. – Dziękuję za pomoc – Tamara chciała jak najszybciej pozbyć się gościa i jechać do Kielc. Zrozumiał jej intencję i odwrócił się w kierunku drzwi. – Wpadnę wieczorem dowiedzieć się, co z panią Różą. – Bardziej poinformował niż zapytał, co znowu zirytowało Tamarę. Nie miała jednak głowy do złośliwości i nie przychodziła jej na myśl żadna cięta riposta. Naprawdę chciała, żeby już sobie poszedł. Zapakowały rzeczy dla babci Róży i zamknęły biały domek. Marysia nic nie mówiła, ale była bardzo zdenerwowana. Tamara widziała, że drży jej broda. Sama była bliska płaczu, jednak wiedziała, że ktoś musi w tej trudnej chwili stanąć na wysokości zadania. Poklepała więc po ramieniu wsiadającą do samochodu córkę. – Będzie dobrze – zapewniła, ale widocznie niezbyt przekonująco, bo Marysia spojrzała na nią i odpowiedziała: – Boję się. Tamara też się bała. Nie mogła sobie wyobrazić, że babcia Róża mogłaby umrzeć. Nie wolno, ot tak, odejść – złościła się w myślach.

Dojechała do szpitala najszybciej jak się dało. Drzwi prowadzące na kardiologiczny oddział ratunkowy były zamknięte, musiały czekać, aż wychodząca pielęgniarka umożliwi im wejście. Potem dłuższą chwilę stały samotnie na korytarzu, czekając na pojawienie się kogokolwiek w białym fartuchu. Kiedy z jednej z sal wyszedł lekarz, Tamara od razu go zaczepiła. – Przywieziono tu Różę Marcisz. Chciałam się dowiedzieć, co z nią… – Pani jest rodziną? – lekarz zwolnił i spojrzał na kobietę. – Jestem… właściwie nie jestem. – To jest pani czy nie? – Nie. – Niestety. Nie mogę udzielić pani informacji. – Ale ona nie ma rodziny. Tylko mnie… nas… – pokazała głową na córkę. – Nie mogę. Takie przepisy – lekarz był nieubłagany. – Przepraszam, spieszę się. – To niech mi pan chociaż powie, czy żyje! – zdenerwowała się Tamara. – To chyba pan może? Lekarz popatrzył na nią karcąco. – Proszę się uspokoić. Tak, żyje. I odszedł, znikając za matową szybą kolejnych drzwi. – Poczekaj tu. Pójdę zadzwonić do babci. Może się czegoś dowie – rzuciła w stronę córki. Marysia skinęła głową. Podziwiała matkę za jej determinację i zorganizowanie. Ona nie wiedziałaby, co robić. Była kompletnie rozbita. Czy tak się człowiek czuje, gdy może umrzeć ktoś ważny? – zastanawiała się, obserwując rząd białych drzwi do sal. – Czy tak czuła się mama, kiedy byłam w szpitalu? Przecież to jakiś koszmar! Tymczasem Tamara wybrała numer matki. Ewa Dobrosz odebrała dopiero po kilku sygnałach. – Co ty tak wcześnie dzwonisz? Obudziłaś mnie. – Mamo, mam do ciebie prośbę – stała przed wejściem do budynku i obserwowała kolejne podjeżdżające karetki. – Tylko proszę cię, daruj sobie komentarze, bo nie mam czasu – wiedziała, że to, co mówi nie jest grzeczne, ale naprawdę nie miała ochoty na wysłuchiwanie matczynych mądrości. – Czy ty jesteś w szpitalu? – w głosie matki usłyszała strach. – Coś z Marysią? – Nie, z Marysią wszystko w porządku – uspokoiła ją Tamara. – Jestem na SOR-ze kardiologicznym. Przed chwilą przywieźli tu babcię Różę. I niczego nie mogę się dowiedzieć, bo nie jestem z rodziny. Mogłabyś zadzwonić do kogoś? W końcu pracowałaś tu czterdzieści lat… – Mówisz o tej twojej „starej Marciszowej”? – ironicznie zapytała matka. – O tej samej. – A co powiedział lekarz pogotowia? – Że to zawał. – No to miała szczęście, że tam byłyście – skwitowała Ewa Dobrosz. – To dowiesz się? Bo my się tu z Marysią strasznie denerwujemy. – Spróbuję. Zobaczę, co się da zrobić. – Czekam. Tamara wróciła do córki. Miała nadzieję, że matka zdoła uzyskać jakąkolwiek informację. Wiedziała, że może, ale nie miała pewności, czy zechce. Przecież wprost powiedziała, że uważa wyjazd do Jagodna za szalony pomysł. Poza tym, choć tego akurat nie wyartykułowała, Tamara domyślała się, że może być na nią obrażona. W końcu była prawdziwą babcią Marysi. Z drugiej strony nigdy nie fundowała wnuczce zbyt wielu czułości. To nie leżało chyba w jej charakterze, a już na pewno nie w zwyczajach. Zarówno Tamara, jak i Marysia przyzwyczaiły się do jej sposobu bycia i nie oczekiwały z jej strony okazywania uczuć. Wiedziały, że kocha je na swój sposób i ta

świadomość im wystarczała. Kiedy Marysia była w szpitalu, matka codziennie wieczorem dzwoniła i pytała o jej stan, ale ani razu nie odwiedziła wnuczki na oddziale. Dopiero kiedy wróciła do domu, przyszła z wizytą. Tak, z wizytą, bo jak inaczej określić dość oficjalną i sztywną rozmowę o niczym? Marysia przy babci zawsze zachowywała się nienagannie, więc i tym razem, chyba siłą przyzwyczajenia, dała radę. Kiedy powiedziała matce o wyjeździe do Jagodna, nie mogła wyczytać z jej twarzy żadnych emocji. Poinformowała ją tylko krótko o swojej opinii na ten temat. Nawet nie przyszło jej do głowy zapytać Marysię, co na ten temat sądzi. Dopiero, gdy odprowadzały gościa do drzwi, babcia nieoczekiwanie pocałowała wnuczkę w policzek i powiedziała ciepło: – Życzę ci zdrowia, Marysiu. Po czym wyszła. Tamara nie mogła zrozumieć niechęci matki do „starej Marciszowej” i jedyne wyjaśnienie, jakie przychodziło jej do głowy, to właśnie zazdrość o ciepłe relacje nieznajomej z jej rodziną. Miała nawet trochę wyrzutów sumienia z tego powodu, ale w końcu doszła do wniosku, że mając czterdzieści lat może chyba dobierać sobie znajomych. Przecież to, że jeździ do Jagodna nie oznacza, że przestała kochać swoją matkę. Teraz pozostawało jej tylko liczyć na to, że tamta też to rozumie. Musiała dowiedzieć się o babcię Różę. Cały czas starała się odsunąć od siebie myśl o najgorszym, ale kiedy przypominała sobie błękitne oczy, w których było tyle bólu, i drobne ciało na pomarańczowych noszach, strach powracał. – Mamo, teraz ja wyjdę na chwilę, dobrze? Gdybyś coś wiedziała, to mnie zawołaj. – Oczywiście. Nie zatrzymywała córki. Wiedziała, że nie zrobi nic nierozsądnego. Wyglądała na tak samo przejętą jak Tamara i pewnie dla niej dzisiejsze wydarzenia były wielkim przeżyciem. Siedziały na szpitalnym korytarzu od godziny. Ciągle czekały na jakiekolwiek informacje. Kilkanaście minut wcześniej dołączył do nich Kamil. Tamara z czułością patrzyła, jak szeptem pociesza i uspokaja Marysię. Cieszyła się, że dziewczyna po niego zadzwoniła i że chłopak tak szybko przyjechał. Dobrze było wiedzieć, że córka ma przy sobie przyjazną duszę, kogoś, komu ufa i z kim dobrze się czuje. Miała nadzieję, że tak pozostanie. Czekała na informacje od matki, ale ta się nie odzywała. Tamara nie wiedziała, jak ma to rozumieć, ale miała nadzieję, że matka tak po prostu nie zlekceważyła jej prośby. Na razie musiała zadowolić się zerkaniem przez uchylone drzwi, gdy ktoś z personelu wchodził lub wychodził z sali. Pacjenci leżeli oddzieleni od siebie parawanami, więc niewiele mogła zobaczyć, ale rozpoznała dłoń babci Róży na kołdrze i za każdym razem patrzyła na nią, jak na dowód, że staruszka żyje. Wreszcie zza drzwi z mleczną szybą wyszedł ten sam lekarz, który wcześniej nie chciał udzielić jej informacji. Podszedł do Tamary i powiedział: – Dlaczego pani nie mówiła, że jest córką doktor Dobrosz? Rozmawiałem już z pani mamą, ale prosiła, żebym to pani powtórzył. Stan pani znajomej jest stabilny. Na szczęście nie był to rozległy zawał i udało się opanować sytuację. Poleży u nas jeszcze kilka godzin, a po obiedzie przewieziemy ją na kardiologię. Jutro możecie ją panie odwiedzić. A dzisiaj radziłbym pojechać do domu i odpocząć. Pacjentka jest co prawda przytomna, ale nie wolno do niej wchodzić. Zresztą i tak nie miałaby siły na

przyjmowanie gości. – Dziękuję, panie doktorze. Zdecydowała, że najlepiej zastosować się do rady lekarza. Powinny odpocząć. Pomyślała z niepokojem o rozpalonej kuchni w białym domku. Nie miała pojęcia, czy powinna była ją tak zostawiać, czy nie stanie się nic złego. Poza tym był jeszcze Barnaba, na pewno głodny i obrażony, a może zdezorientowany zniknięciem gospodyni. Sama też nie jadła nawet śniadania i teraz, kiedy nerwy trochę opadły, poczuła burczenie w brzuchu. Marysia też powinna coś zjeść. – Kamil, jedziesz z nami? – Nie, dzisiaj nie mogę. Pomagam ojcu w warsztacie, wyrwałem się na chwilę, bo Majka dzwoniła, ale obiecałem, więc… – popatrzył na dziewczynę pytająco. – Leć – uśmiechnęła się Majka. – Już wszystko OK. Posiedzę z mamą. – To do widzenia pani – pożegnał się Kamil. Grzeczny chłopak. I taki miły – pomyślała Tamara. – Dobrze, że odpisałam na tę wiadomość. Dewiza babci Róży jak zwykle się sprawdziła. Marysia jakby wyczuła, o czym myśli matka, bo nie patrząc na nią, powiedziała: – Po feriach będzie mnie uczył matmy. Ewa Dobrosz czuła się w tym szpitalu jak w domu. Spędziła tu wiele lat, pełniła niezliczoną ilość dyżurów, wykonała pewnie tysiące zabiegów i operacji. Znała każdy zakamarek budynku, wiedziała, jak najkrótszą drogą pokonać labirynt korytarzy i pięter, żeby dojść z jednego oddziału na drugi. Wyszkoliła kolejne pokolenie lekarzy i wielu pracowników pamiętało ją jeszcze, chociaż od ośmiu lat była na emeryturze. Dla tych, którzy nie znali jej osobiście, samo nazwisko mówiło wiele i gdy tylko się przedstawiła, od razu traktowano ją z szacunkiem należnym starszej koleżance. Po telefonie Tamary przez chwilę zastanawiała się, co począć. Mogła zadzwonić. Bez problemu uzyskałaby wszystkie informacje, przekazała je córce i sprawę mogłaby uznać za załatwioną. Nie musiała przecież robić nic więcej. Nie miała żadnych zobowiązań wobec Róży Marcisz. Przez lata zastanawiała się nad tym wielokrotnie i kierując się tym, co zawsze ceniła najbardziej, czyli rozsądkiem, dochodziła do takich właśnie wniosków. Po pewnym czasie w ogóle przestała się nad tym zastanawiać i pewnie byłoby tak już do końca jej dni, gdyby nie tamten telefon. „Stara Marciszowa” wyskoczyła jak diabeł z pudełka i przypomniała Ewie Dobrosz o tym, o czym tak bardzo chciała zapomnieć. Wystarczy zadzwonić, a potem znowu zapomnieć. Tak byłoby najlepiej. Po co rozdrapywać stare rany? Komu i do czego to potrzebne? A jeżeli Róża Marcisz umrze? Odejdzie na zawsze? Ta myśl wywołała w Ewie Dobrosz uczucia, których nie lubiła i które uznawała za przejaw słabości. Poczuła mieszankę żalu, tęsknoty i smutku. Rozum podpowiadał jej, że jeżeli tak się stanie, to ona wcale nie uwolni się od tego, co zepchnęła na dno serca i o czym chciała zapomnieć. Z pozoru wyglądało to na dobre rozwiązanie, bo wtedy jedyną osobą znającą prawdę byłaby już ona sama, ale czy to sprawi, że będzie jej lżej? Śmierć odbiera wszystkie szanse. Ewa Dobrosz doskonale o tym wiedziała. Wiele razy w swojej lekarskiej karierze widziała rozpacz tych, którzy zostali. Rozpacz spowodowaną tym, że nie rozliczyli się z bliskimi, nie zdążyli załatwić czegoś, co było ważne. Zmarłym było już wszystko jedno, ale żywi nie umieli sobie z tym poradzić. Wtedy myślała o nich z politowaniem, pewna, że jej to nie dotyczy. Wystarczy odpowiednie podejście i żelazna logika, by poradzić sobie z każdym problemem, każdym

uczuciem. Dzisiaj, gdy Tamara powiedziała o stanie Róży Marcisz, jej pewność legła w gruzach. Ewa Dobrosz umiała przygotować się do wyjścia w ciągu kilku minut. Lata dyżurowania nauczyły ją tego. Teraz bez problemu przypomniała sobie tę cenną umiejętność. Zanim zamówiona taksówka zdążyła przyjechać pod blok, lekarka była gotowa. Podjechała pod boczne wejście szpitala. Nie chciała, żeby córka wiedziała, że tutaj jest. Pewnym krokiem skierowała się na swój dawny oddział. Zabawiła tam chwilę, czekając aż młodszy kolega zadzwoni na SOR. Potem przeszła kilka korytarzy, zjechała i wjechała windą, notując zmiany, jakie zaszły w szpitalnym otoczeniu przez lata jej nieobecności. Wymieniała pozdrowienia z mijanymi lekarzami i pielęgniarkami, uśmiechając się przy tym, swoim zwyczajem, grzecznie, ale bez przesadnej serdeczności. Jednak myśli cały czas miała zajęte czymś innym. Zastanawiała się, czy Róża Marcisz jeszcze żyje. I z każdym krokiem zbliżającym ją do kardiologicznego oddziału ratunkowego zależało jej na tym coraz bardziej. Na szczęście rozmowa z dyżurnym lekarzem nie przyniosła złych informacji. Staruszka miała szczęście, że pomoc przyszła szybko i istniała duża szansa, że wyjdzie z tego w dobrym stanie. Ewa Dobrosz odczuła ogromną ulgę. Poprosiła kolegę o przekazanie informacji Tamarze, zaznaczając jednocześnie, aby nie zdradził jej obecności i postarał się odesłać córkę do domu. Lekarz sprawił się doskonale. Widziała przez okno dyżurki, jak Marysia z matką odchodzą w kierunku parkingu. Spokojniejszym krokiem poszła do szpitalnego barku, gdzie zamówiła mocną kawę. Smak tego napoju był niepowtarzalny. Nigdzie indziej nie piła równie niedobrej i równie mocnej, ale każdy łyk przywodził na myśl wspomnienia lat, gdy walczyła w tych murach o ludzkie zdrowie i życie. Pracowała najlepiej jak umiała, dawała z siebie wszystko. Przy każdym pacjencie musiała mieć poczucie, że więcej zrobić się nie da. Czy to było poczucie obowiązku, powołanie, czy chęć zagłuszenia własnych wyrzutów sumienia albo odkupienie winy? – zastanawiała się teraz, popijając kolejne łyki gorzkiej kawy. Musiała podjąć decyzję. Zawsze w trudnych sytuacjach wiedziała, co robić, nie wahała się. A dzisiaj, kiedy sama stanęła w obliczu być może najważniejszej decyzji we własnym życiu, czuła wiele obaw. I jeżeli miała być szczera sama ze sobą, to musiała przyznać, że najzwyczajniej w świecie się boi. Dobrze wiedziała, że żaden strach sam z siebie nie odchodzi. Trzeba go przepędzić. A jedynym sposobem, jaki znała i jaki zawsze stosowała, było działanie. Ucieczka nigdy się nie sprawdzała. Ewa Dobrosz dopiła więc kawę, wyrzuciła plastikowy kubeczek do kosza na śmieci, poprawiła ręką fryzurę i poszła stawić czoła demonom przeszłości. Pielęgniarka wskazała jej drogę. Kiedy podeszła do szpitalnego łóżka, pacjentka miała zamknięte oczy, mogła więc spokojnie się jej przyjrzeć. Chociaż czas wyżłobił wiele zmarszczek na twarzy staruszki, to nadal widać było ślady dawnej urody. Włosy, kiedyś czarne i lśniące, teraz zupełnie posiwiały, ale nadal splecione były w warkocz. Tak, poznałaby ją wszędzie i nie miała wątpliwości, że to ta kobieta, którą po raz ostatni widziała tak dawno temu. – Ewunia… – usłyszała cichy głos. W zamyśleniu nawet nie zauważyła, że staruszka otworzyła oczy. – Dzień dobry – powiedziała oficjalnym tonem. – Jednak przyszłaś… – Jak widzisz. – Bałam się, że umrę i już cię nie zobaczę… – Nie umrzesz – Ewa Dobrosz zauważyła, że każde słowo kosztuje kobietę wiele wysiłku. – Tylko musisz się oszczędzać. – Chyba wystraszyłam Tamarę i Majeczkę? – Już wiedzą, że wszystko dobrze. Pewnie jutro cię odwiedzą. Czy możesz im nie mówić, że tu byłam?

– Nic nie powiem – staruszka mówiła powoli, oddzielając poszczególne słowa i robiąc przerwy na złapanie oddechu. – A czy ty…? – To nie takie proste. Muszę się zastanowić. Porozmawiamy, kiedy stąd wyjdziesz. Milczały przez chwilę. Chora znowu zamknęła oczy. Ewa Dobrosz uznała, że tamta zasnęła, więc stwierdziła, że nie ma tu już nic do roboty. Odwróciła się, żeby wyjść i wtedy usłyszała: – Cieszę się, że przyszłaś. Tak długo na ciebie czekałam… – Do widzenia – powiedziała, nie odwracając się. Nie chciała, żeby Róża Marcisz zobaczyła łzę toczącą się po jej policzku. Pierwszą łzę od trzydziestu pięciu lat. Tamara nakarmiła Barnabę, który łaskawie zjadł i zaraz potem znikł pod łóżkiem babci Róży. Jakby wiedział, że stało się coś niedobrego – pomyślała. Dla siebie i Marysi odgrzała wczorajszą zupę. Zjadły, a potem każda ukryła się w swoim pokoju. I chociaż obie pragnęły obecności kogoś bliskiego i potrzebowały słów otuchy, to nadal, z przyzwyczajenia, unikały siebie nawzajem. Żadna nie wiedziała, jak zacząć, żadna nie potrafiła się odkryć i opowiedzieć o swoich uczuciach – o strachu, niepokoju i smutku. A jednak ciągnęło je do siebie, chociaż zapytane nigdy by się do tego nie przyznały. Jakby związane niewidzialną nicią, którą ktoś nawija na kłębek, a jej końce zbliżają się do siebie, spotkały się w kuchni przy stole. – Martwię się o babcię – wyznała Majka, nie podnosząc wzroku znad kubka. – Słyszałaś, co mówił lekarz. Będzie dobrze. Babcia niedługo wróci. – Ale my za trzy dni musimy wrócić do domu, prawda? – Tak. Ferie się kończą. I mój urlop też. – To co będzie z domem? I z babcią, jak wróci? – Jakoś to urządzimy – zapewniła Tamara, chociaż sama jeszcze nie wiedziała, jak to zorganizować. Zamilkły i pogrążyły się w rozmyślaniach. Tamara wstała i podeszła do jednej z kuchennych szafek. Wyjęła z niej mały słoiczek. – Co to jest? – zapytała córka. – To czarodziejska mikstura babci Róży – roześmiała się kobieta. – Konfitury z fiołków. – Z fiołków? – zdziwiła się Majka. – Też byłam zaskoczona. Po raz pierwszy takie widzę. Babcia mówi, że są najlepsze na troski. Już dwa razy mi pomogły, więc pewnie tak jest. Zresztą babcia zawsze ma rację. Nałożyła konfitury na spodeczki i jeden z nich podała córce. – Na pewno się nie pogniewa, że wzięłam. Sama pewnie dałaby je nam w takiej sytuacji. Majka spróbowała z rezerwą, ale już drugą łyżeczkę nabrała bez wahania. – Dobre – pochwaliła. Znowu zapadła cisza. Tamara, chcąc ją przerwać, wstała i podeszła do czajnika, żeby dolać sobie kawy. – Może weźmiemy babcię do siebie? – zaproponowała nagle dziewczyna. – Mogłaby spać w moim pokoju, a my razem w dużym. Tamara odwróciła się i spojrzała uważnie na córkę. Zaskoczyła ją tą propozycją. – Polubiłaś babcię Różę, prawda? – Babcia jest w porządku – odpowiedziała. – Czy wiesz, że uczy mnie robić na szydełku?

– Serio? – kobieta wróciła do stołu i sięgnęła po słoiczek z konfiturami. – Ty i robótki ręczne? – Tak – roześmiała się Majka. – Słabo mi jeszcze idzie, ale babcia powiedziała, że powoli się nauczę. I będę mogła sobie zrobić nawet sweter. Znalazłam taki w starych pismach babci i teraz czeka, aż nabiorę wprawy. Pokazać ci? – Jasne! – Tamara z radością przyjęła pierwszą od dawna normalną rozmowę z córką. I cieszył ją entuzjazm Majki, tak różny od jej nastroju z ostatnich dni. Dziewczyna poszła do pokoju babci i, sądząc po odgłosach, szukała czegoś w szafkach kredensu. Po chwili wyszła, ale zamiast czasopisma niosła w ręku kłębek błękitnej włóczki. Wyciągnęła go w stronę matki. – Wiesz, co to jest? – Włóczka, ale domyślam się, że nie o to chodzi… – Pomagałam babci go rozplątać. Nie było łatwo. I babcia wtedy powiedziała mi, że do wszystkiego w życiu trzeba ochoty i cierpliwości. I jeszcze, że… – głos jej się załamał. – Nie mów, jeżeli nie chcesz… – Właśnie chcę – dziewczyna wyprostowała ramiona i z powagą popatrzyła na matkę. – Chcę. Powiedziała, że nasza miłość, to znaczy twoja i moja, też się poplątała jak ta włóczka – mówiła szybko, jakby bała się, że straci odwagę, zanim powie wszystko. – I obiecałam sobie wtedy, że jak zdołam to rozplątać, jak będę cierpliwa i się uda, to między nami też się wszystko ułoży… – urwała i położyła błękitny kłębek przed matką. Tamara patrzyła to na stół, to na córkę. Myślała o mądrości babci Róży i o tym, jak jej córka dojrzała. Wstała i stanęła naprzeciwko dziewczyny. – Jestem pewna, że się ułoży. Już się układa. Wspólnie rozplączemy to, co się poplątało. Przecież obie tego chcemy, prawda? Rozłożyła ręce i zrobiła krok w kierunku dziewczyny. Ta nie odsunęła się, więc Tamara podeszła jeszcze bliżej i przytuliła córkę. Poczuła, że ręce nastolatki obejmują ją w pasie, a jej twarz mocno wtula się w ramię matki. Drżenie pleców podpowiedziało jej, że dziewczyna płacze. Pogładziła delikatnie drobne ramiona, potem blond włosy. Tak bardzo jej tego brakowało, tak bardzo czekała na ten moment… – Moja córeczka – powiedziała. – Wszystko będzie dobrze, Majeczko… – Mam na imię Marysia, mamo – usłyszała stłumiony głos. I stały tak, przytulone, złączone nie tylko uściskiem, ale czymś dużo ważniejszym – miłością, która zwyciężyła, choć poddana była ciężkim próbom. KONIEC



PRZEPIS NA POTRAWKĘ Z KURCZAKA BABCI RÓŻY Składniki 450 g mięsa z kurczaka, 200 g brązowego ryżu, 250 g mrożonego szpinaku, 200 g selera marynowanego, 1 zielona papryka, 1 duża gruszka, 1 cebula, 4 ząbki czosnku, 150 ml mleka, 100 g śmietany 36%, 2 łyżki masła, 4 łyżki miodu, 1 łyżka świeżo startego imbiru, pęczek natki, ser żółty, pestki dyni, nasiona słonecznika, mak, pieprz, sól. Sposób przygotowania 1. Kurczaka gotujemy w rosole. Studzimy i obieramy. Odkładamy na bok. Ryż gotujemy na półmiękko. Dodajemy mleko, rozmrożony szpinak, odsączony seler i mięso. Dusimy pod przykryciem. 2. Paprykę, cebulę i gruszkę kroimy w niewielką kostkę. Smażymy na maśle i zdejmujemy z ognia. Mieszamy z miodem, imbirem i przeciśniętym przez praskę czosnkiem. Zalewamy śmietanką i podgrzewamy. Łączymy z potrawką, doprawiamy solą i pieprzem, mieszamy dokładnie i dusimy pod przykryciem. Dodajemy drobno posiekaną natkę. Zostawiamy na ogniu na około 5 min, już bez przykrycia. 3. Nakładamy zacną – babciną! – porcję potrawki. Pestki dyni i nasiona słonecznika prażymy razem na suchej patelni. Posypujemy nimi ryż. Powtarzamy czynność z makiem. Na koniec dodajemy wiórki żółtego sera. Przepis pochodzi z bloga: www.justakitchen.pl



PRZEPIS NA TARTĘ SZPINAKOWĄ Składniki Na ciasto: 250 g mąki pszennej, 125 g masła, sól, ok. 4 łyżek zimnej wody, białko do smarowania Na farsz: ok. 800 g mrożonego szpinaku w liściach, 250 g sera ricotta, 2 jajka, 200 ml śmietany 30%, sól i pieprz Dodatkowo: jajka przepiórcze Sposób przygotowania 1. Do miski wsypujemy mąkę, odrobinę soli, dodajemy pokrojone masło i wodę, szybko zagniatamy, formujemy kulkę i wkładamy do lodówki na 30 min. 2. Szpinak rozmrażamy, w razie potrzeby odsączamy z nadmiaru wody, następnie mieszamy z serem, jajkami, śmietaną, przyprawiamy do smaku solą i pieprzem. 3. Foremki na tarty (lub jedną dużą formę) smarujemy masłem i obsypujemy mąką. Ciasto rozwałkowujemy, wylepiamy nim foremki, nakłuwamy widelcem, smarujemy roztrzepanym białkiem i wkładamy do nagrzanego piekarnika do 180 stopni, na ok. 15 min. Po tym czasie na ciasto wykładamy szpinakowy farsz i ponownie wkładamy do piekarnika na 15 min. 4. Tarty wyciągamy z pieca i na środku kładziemy po jednym surowym jajku przepiórczym, zapiekamy kolejne 15 min, aż jajka się zetną. Przepis pochodzi z bloga: www.pokochajgotowanie.blogspot.com

Anna wyjechała z Polski dwadzieścia lat temu. Mieszka w Londynie. Ma męża Anglika, przy boku którego prowadzi spokojne, ustatkowane życie. Pewnego dnia odbiera telefon od dawnej przyjaciółki z Krakowa szukającej wakacyjnej pracy dla swojego syna. Wojtek właśnie dostał się na uniwersytet i chce zarobić na studia. Anna postanawia zatrudnić chłopaka do pomocy w remoncie starego domu odziedziczonego przez jej męża. I choć Wojtek przylatuje do Anglii razem ze swoją dziewczyną, życie napisze dla całej trójki zupełnie inny, zaskakujący scenariusz.

Angielskie lato to przepiękna i wzruszająca opowieść o skrywanych tęsknotach i niespodziankach, które oferuje nam los.