MacAllister Heather - Back To The Ranch - Kowboj i aktoreczka

HEATHER ALLISON KOWBOJ I AKTORECZKA

1

ROZDZIAŁ PIERWSZY

RS

- Zwolniono? Wszystkich scenarzystów? - Olivia Faraday uniosła brew. Tę nie umalowaną. A więc dlatego zwołano na dziś rano zebranie całej ekipy produkcji serialu „Kochankowie i zdrajcy". - Tak - stwierdziła stojąca za nią drobna blondynka. Nerwowym krokiem dwukrotnie przemierzyła garderobę Olivii, po czym z głośnym jękiem opadła na kwiecistą kanapę. - Czy to twoja pierwsza czystka? - Olivia patrzyła na odbijającą się w lustrze nad toaletką nadąsaną twarz koleżanki. - Chcesz powiedzieć, że już tego doświadczyłaś? - spytała Monique, ciężko wzdychając. - I to nieraz. Olivia studiowała swe odbicie w lustrze, szczególną uwagę skupiając na brwiach. Jedną ręką przesłoniła cieńszą, nie umalowaną, a poteią dla porównania zrobiła to samo z drugą. - Widzę, że niewiele cię to obchodzi - skonstatowała Monique ze zdziwieniem. Olivia istotnie nie przejmowała się, przynajmniej na razie. Odczuwała co najwyżej lekki niepokój. Zwalnianie bowiem całego zespołu scenarzystów nie należało do częstych praktyk. Zmartwienia jednak były przyczyną zmarszczek,

2

RS

Olivia zaś na tym etapie kariery o wiele bardziej dbała o swą urodę niż o dobór scenarzystów. - Czasami zmiany wychodzą wszystkim na dobre - powiedziała tonem pocieszenia. Monique raptownie wstała i znów zaczęła maszerować po pokoju. - Nigdy nie pozwolą mi się zestarzeć! - wybuchła. - Znów będę grać nastolatkę, a przecież mam już dwadzieścia cztery lata! Co oni sobie myślą? Jak długo mogę udawać siedemnastkę? Prawdopodobnie tak długo, jak długo Olivia mogła uchodzić za kobietę dwudziestoczteroletnią. Miała nadzieję, że jej trzydzieste urodziny minęły bez echa. - Ty nie powinnaś mieć żadnych problemów - ciągnęła Monique. - Diany D'Angelo z pewnością nikt nie ruszy. - Oby tak było. Olivia poświęciła dwanaście lat życia, by z drugoplanowej postaci uczynić najbardziej popularną bohaterkę nowojorskiego tasiemca „Kochankowie i zdrajcy". Właściwie Diana stała się najpopularniejszą postacią wszystkich aktualnie kręconych oper mydlanych, Olivia ciężko pracowała, by utrzymać tę pozycję. Monique z jękiem rzuciła się na kanapę. - Czy sądzisz, że zwolnienie wszystkich scenarzystów ma jakiś związek ze spadkiem popularności serialu? - Ależ moja droga... - Olivia przemówiła afektowanym tonem Diany - nawet taka postrzelona idiotka, którą grasz, nie powinna mieć co do tego wątpliwości. Monique nie zdobyła się na stosowny uśmiech. - Och, mam już serdecznie dość grania słodkich idiotek i dobrze o tym wiesz - powiedziała z wyrzutem. - To ciągłe paradowanie przed kamerą w kostiumie kąpielowym, by przyciągnąć do telewizorów wszystkich małolatów, którzy spędzają w domu wakacje, a są za młodzi, by znaleźć pracę w miejscowym Burger Kingu, przyprawia mnie o mdłości. Monique zdołała wygłosić tę kwestię jednym tchem, co zrobiło na Olivii

3

RS

odpowiednie wrażenie. Ta dziewczyna ma naprawdę dobrze wyszkolony głos, pomyślała. - Jesteś stanowczo za dobra do roli Noelle - powiedziała z uznaniem, odwracając się z powrotem do lustra. - Dam ci pewną radę: bądź cierpliwa. To przynosi efekty. - Nie sądzę, by przyznawano Emmy za cierpliwość. W każdym razie ty nigdy jej nie dostałaś. Olivia spojrzała w lustro i napotkała lekko złośliwe spojrzenie koleżanki. - To prawda - odcięła się - ale przynajmniej mam szacunek dla samej siebie. Monique zarumieniła się lekko. - Och, nie znoszę tego czekania - zmieniła pospiesznie temat. - Zajmij się więc swoimi brwiami. - Właściwie o co ci chodzi? - Monique przysunęła taboret do lustra i usiadła, a Olivia podsunęła jej pod nos otwarty notes w grubej złoconej oprawie. - Do wszystkich aktorek - czytała na głos Monique. - Uwagi od kostiumologów i charakteryzatorów. Temat: brwi... - Westchnęła z irytacją. - Nikt mi tego nie pokazał! - Przecież nie robisz sama makijażu - wtrąciła Olivia. - Widzowie oczekują - ciągnęła Monique - że aktorki, występujące w serialu będą prezentowały najnowsze trendy mody... W tym sezonie brwi powinny być mocniej zarysowane... - urwała i spojrzała na Olivie, która właśnie zakryła ręką najpierw jedno, a potem drugie oko. - Źle! — Olivia pospiesznie sięgnęła po krem do demakijażu. - Byłam święcie przekonana, że brwi w tym sezonie robią się coraz cieńsze. - Posłuchaj, co oni tu dalej piszą... - Monique uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła znowu czytać: - Aktorki nie powinny już nosić poduszek. Szerokie ramiona zdecydowanie wychodzą z mody. - Spojrzała na Olivie i wybuchnęła szczerym śmiechem. - Co za ignoranci! Poduszki przy wydekoltowanych sukniach bez ramiączek, prezentowałyby się doprawdy szałowo! - Będziemy udawać - powiedziała Olivia ze śmiechem - że w ogóle tego nie widziałyśmy. - Wyrwała z notesu kartkę, podarła ją na drobne kawałki i wrzuciła do kosza. - Odnoszę wrażenie, że zamęt, jaki tu za chwilę zapanuje,

4

RS

zepchnie linie naszych brwi na daleki plan. Olivia mówiła i zachowywała się nonszalancko, ale w jej sercu na dobre zagościł niepokój. Popularność serialu rzeczywiście spadła, początkowo nieznacznie, potem jednak nastąpił kompletny krach. Co prawda z reguły, gdy brała urlop, co nie zdarzało się często, oglądalność spadała. Tym razem jednak nawet powrót Diany D'Angelo niewiele zmienił na lepsze. Olivia na ogół robiła sobie wakacje tuż przed terminem odnowienia kontraktu, co stwarzało jej dogodne warunki do negocjacji. Gdy wracała, zwykle czekał na nią nowy pasjonujący scenariusz, nowe wspaniałe stroje oraz nowy przystojny amant, którego miała usidlić. Tym razem jednak nie przygotowano dla niej niczego nowego. Nie wprowadzono nowego wątku akcji i w efekcie notowania serialu nie wzrosły. Olivia oczywiście nie czuła się w najmniejszym stopniu winna. Dlaczego nie przygotowano interesującego scenariusza? Coś tu było nie w porządku... Nie najlepszy to czas na negocjacje kontraktu. Ktoś gwałtownie zapukał do drzwi. - Jesteście proszone do sali konferencyjnej! - krzyknął i pobiegł dalej przekazać wiadomość. Monique siedziała z grobową miną. - Głowa do góry! - pocieszyła ją Olivia. - Nie zrobią żadnych gwałtownych zmian w tak krótkim czasie. Na korytarzu dołączyły do innych członków zespołu. Wszyscy sprawiali wrażenie podenerwowanych. W windzie nikt nie odważył się odezwać. Na sali konferencyjnej kłębił się tłum. Olivia zobaczyła puste filiżanki, papiery po kanapkach i popielniczki pełne niedopałków. Domyśliła się, że nowi scenarzyści pracowali tu gorączkowo przez całą noc. John Faul, producent filmu, klasnął energicznie w dłonie, by skupić uwagę zebranych. - Chciałbym przedstawić wam nowych scenarzystów - powiedział. Pracowali jak szaleni, aby stworzyć ogólny zarys fabuły na najbliższe lata oraz szczegółowy scenariusz na przyszły tydzień. Moja sekretarka za chwilę przyniesie kopie... Pragnę również przedstawić naszego nowego sponsora,

5

RS

Collingsworth Industries. Ta wiadomość Olivii nie zaskoczyła. Gdy notowania serialu spadały, obniżał się również koszt reklamy. Widać firma Collingswortha polowała na okazję. Olivia dopiero teraz spostrzegła nieznajomego, szpakowatego pana, siedzącego w kącie sali. Wodził po zgromadzonych wzrokiem pełnym najwyższej dezaprobaty. Chwilę później sekretarka rozdała aktorom kopie nowego scenariusza, a John Paul podszedł ukradkiem do Oli vii i szepnął: - Chcemy z tobą porozmawiać, gdy wszyscy wyjdą. Olivię przeszły ciarki. Sytuacja nie przedstawiała się różowo. Siedziała jak na szpilkach, a gdy wreszcie sala zaczęła z wolna pustoszeć, podeszła do producenta. John Paul przedstawił dziewczynę siwowłosemu mężczyźnie, którym okazał się pan Collingsworth we własnej osobie. Wyglądał na zasadniczego jegomościa o konserwatywnych poglądach. Z jego marsowej miny można było wywnioskować, że cały ten artystyczny nieład stanowczo nie przypadł mu do gustu. - Olivio, moja droga... - przemówił John Paul, wręczając jej konspekt scenariusza. - Zamierzamy skierować serial na nowe tory... Ze swej strony jestem doprawdy pełen zachwytu. To brzmi podejrzanie, pomyślała Olivia. John Paul bywał „pełen zachwytu" jedynie wówczas, jeśli nie pozostawało mu nic innego do powiedzenia, to zaś mogło oznaczać jedno: sponsor słono zapłacił. Zerknęła na Collingswortha z nie ukrywanym zaciekawieniem. - Usiądź, proszę - John Paul wskazał jej krzesło - i zapoznaj się z tekstem. Olivia posłusznie usiadła. Zmiany w scenariuszu musiały być ogromne, skoro John Paul tak skwapliwie podsunął jej krzesło. Najpierw przebiegła wzrokiem nazwiska obsady i po prostu dech jej zaparło. To była prawdziwa krwawa łaźnia. Mnóstwo postaci zostało albo całkiem wykreślonych, albo przeznaczonych do zmiany. Rola Diany D'Angelo została. Olivia poczuła ulgę, ale sama myśl, że redukcja mogła dotyczyć również jej, przejęła ją grozą. Roli, którą odtwarzała Monique także nie ruszono. Biedna Monique, przyjdzie jej znów paradować przed kamerą w kostiumie kąpielowym.

6

RS

Ale jaki los czekał Dianę? Olivia gorączkowo przerzuciła kartki. - Ranczo? - przeczytała z niedowierzaniem. - Diana D'Angelo dziedziczy ranczo? Na Zachodzie? - Spojrzała na Johna Paula pytającym wzrokiem. Nieźle się zaczyna, prawda? - Och, tak... - Uśmiech producenta był równie fałszywy jak jego włosy. - Zdjęcia w plenerze - powiedziała w zamyśleniu. - Do licha, a co z kosztami produkcji? - Popatrzyła na Johna Paula jak na kompletnego wariata. „Kaprys sponsora, moja droga" - zdawały się mówić jego oczy. Słyszał pan? - zwrócił się do Collingswortha. - Olivia niepokoi się o nasz wspólny interes. Pan Collingsworth zbył tę uwagę nieznacznym chrząknięciem. - Olivia wdraża się do pracy na ranczo - przeczytała, zerkając z ukosa na Johna Paula. - Rozumiem, że będzie nam potrzebna nowa garderoba: dżinsy, flanelowe koszule itd. - To było istne szaleństwo. Olivia zagryzła wargi i zapatrzyła się w przestrzeń. - Mogę sobie wyobrazić - podjęła w zamyśleniu że Diana dziedziczy ranczo... Właściwie potrzebowała nowego źródła dochodów, by prowadzić nadal taki styl życia, jakiego oczekuje od niej publiczność. - Uśmiechnęła się słodko do pana Collingswortha.- Może pan o tym nie wie, ale Diana ma bardzo kapryśny charakter. Jest piękna, bogata, trochę zepsuta, to prawda, ale przy tym wszystkim niezwykle czarująca. Nie dba o drobne, przyziemne sprawy. Robią to za nią inni. Prowadzi życie, o jakim marżą kobiety. Nosi piękne stroje, jada w ekskluzywnych restauracjach i rozkochuje w sobie przystojnych mężczyzn. Uczestnicząc w jej życiu, nasi widzowie mogą oderwać się od szarej codzienności, - Za często wychodzi za mąż - powiedział pan Collingsworth z naciskiem. Olivia zatrzepotała powiekami. - Owszem - zgodziła się - sześć razy to rzeczywiście trochę powyżej normy, ale życie Diany jest niezwykle urozmaicone. Przeżywa znacznie więcej niż zwykły śmiertelnik. - A teraz stanie u progu kolejnego wspaniałego doświadczenia, prawda Olivio? - wtrącił John Paul z nieznacznym uśmiechem.

7

RS

- Oczywiście - przyznała potulnie. Gdybyż tylko mogła temu zapobiec! Chciałam jedynie zasugerować - ciągnęła - że Diana wcale nie musi mieszkać na ranczu. To znaczy nie musimy tam robić zdjęć. Praca fizyczna nie pasuje do wizerunku postaci. Pan Collingsworth miał nieugięty wyraz twarzy. John Paul posłał jej błagalne spojrzenie. - Chciałam powiedzieć... — zająknęła się - że byłoby oszczędniej jedynie wspomnieć o ranczu i nakręcić na przykład powrót Diany w westernowym stroju. - Olivia spodziewała się, że słowo „oszczędzić" przyniesie magiczny efekt, ale pan Collingsworth spojrzał zdumiony na Johna Paula i spytał: - O co tej pani chodzi? John Paul chrząknął znacząco. - Olivia po prostu pragnie zadowolić naszą publiczność. - Uczciwa praca wyjdzie Dianie na dobre - odparł Collingsworth. - Moja żona, na przykład, niepokoi się o moralną stronę jej charakteru. Jęcząc w duchu Olivia przeczytała scenariusz do końca, co zresztą powinna zrobić, nim w ogóle otworzyła usta. Dopiero teraz bowiem dotarło do jej świadomości, że Diana nie tylko dziedziczyła ranczo - przydano jej również do boku nieznaną dotąd kuzynkę, Megan Malloy. Właściwie Diana dziedziczyła rodzinne ranczo Megan. Nie bardzo mogła zrozumieć, dlaczego Diana dziedziczyła ranczo zamiast Megan. Widocznie scenarzyści mieli za mało czasu na dopracowanie szczegółów. Nerwowo przebiegła wzrokiem kilka linijek i wreszcie dotarła do wstrząsającego zakończenia historii. Któraś z bohaterek została kopnięta w głowę przez konia i zapadła w śpiączkę. - Przepraszam - powiedziała Olivia, przerywając rozmowę Johna Paula z panem Collingsworthem. - Właściwie kto zapadł w śpiączkę? John Paul na chwilę spuścił wzrok. Olivia wstrzymała oddech. - Cóż... - zająknął się producent - jeszcze... jeszcze nie podjęliśmy decyzji. A więc zdecyduje sponsor oraz notowania publiczności. Olivia doskonale zrozumiała. Jeśli widzom nie spodoba się Megan, śpiączka będzie łatwym

8

RS

sposobem pozbycia się bohaterki. Jeśli zaś widzom nie spodoba się nowe wcielenie Diany... Olivia głęboko wciągnęła powietrze. Zbyt długo pracowała w tym biznesie, by w lot nie pojąć sytuacji. Śpiączka zwiastowała zmianę obsady albo śmierć. A śmierć głównej bohaterki przynosiła serialowi zwykle długie miesiące wspaniałej reklamy. To było wstrząsające. Mogli uśmiercić Dianę, a potem zamienić ją na młodszą wersję! - Czy to rozsądne inwestować tyle pieniędzy i wysiłku, jeśli właściwie nie znamy końca tego wątku? - Olivia starała się, aby w jej głosie brzmiała szczera troska o losy serialu. Do licha, jeśliby tylko dali jej trochę czasu, sama potrafiłaby wymyślić sensowne zakończenie. Który scenarzysta odpowiada za jej postać? - Olivio, kochanie - powiedział John Paul uspokajającym tonem. Podzielam twoje obawy o rozwój nowej osobowości Diany, ale pomyśl tylko, w jakim stopniu ta odmiana wpłynie na rozwój twego aktorstwa. Potraktuj to jako wyzwanie dla swego talentu. - John Paul przemawiał komicznym, afektowanym tonem, jakim zwykle zwracał się do wielkich gwiazd. - Och, to prawda. - Olivia uśmiechnęła się jak na wielką gwiazdę przystało. - Długotrwałe śpiączki są doprawdy takim wyzwaniem. Pan Collingsworth popatrzył podejrzliwie na Johna Paula. Olivia zauważyła, że nowy sponsor jest człowiekiem spostrzegawczym i zna się na ludziach. - Mamy zamiar kręcić zdjęcia na ranczo Błuebonnet w Teksasie - wyjaśnił John Paul. - Olivio, czy słyszałaś już o Fundacji Błuebonnet? - Nie - wykrztusiła. - Współpracujemy z władzami oświatowymi i organizacjami młodzieżowymi, aby wyszukać młodzież, której dobrze zrobi-zmiana otoczenia - wyrecytował pan Collingsworth. - Ja organizuję wszystko w Nowym Jorku, Lukę zaś na ranczu. - Lukę? - zdumiała się Olivia. - Lucas Chance. - Collingsworth wręczył Olivii broszurę reklamową, której

9

RS

okładkę zdobiły niebieskie bławatki. - Lukę zainicjował ten program. Posiada ranczo, na które wysyłamy dzieci. Chciałbym, aby ta idea, nabrała rozgłosu. - Z pewnością nabierze. - John Paul zwrócił się do Olivii, która właśnie otwierała broszurę: - Zapomniałem ci powiedzieć, moja droga, że pani Collingsworth jest twoją wielką wielbicielką. - Doprawdy? - Olivia uśmiechnęła się przyjaźnie do pana Collingswortha. - Nigdy nie opuszcza żadnego odcinka filmu - przyznał Collingsworth. Olivia posłała triumfalne spojrzenie swemu producentowi. - Powiedziałem właśnie państwu Collingsworth, że będzie to nowy etap w twojej karierze. Perspektywa śpiączki stanie się wyzwaniem dla twych aktorskich umiejętności. Jak śmiał z niej drwić! Olivia wyciągnęła nogę pod stołem i kopnęła producenta. - Zawsze chętnie podejmuję wyzwania - powiedziała słodkim głosem. John Paul zachichotał. - Panie Collingsworth, proponuję, by teraz moja sekretarka zapoznała pana ze szczegółami produkcji. - Wstał i odprowadził nowego sponsora do drzwi. Gdy wrócił, z wyrzutem popatrzył na Olivie. - Kopnęłaś mnie! - zawołał. - Robiłeś wszystko, by mnie ośmieszyć przed Collingsworthem - odcięła się. - To nie było trudne, ponieważ sama starałaś się podważać sens jakichkolwiek zmian! Usiłowałaś storpedować nasze pomysły! - I miałam rację! Czyś ty zupełnie zmysły postradał? Widzowie nie zechcą oglądać Diany na łonie przyrody. Chcą zobaczyć jej nowe stroje i nowych kochanków! - Znalezienie mężczyzny, który dotąd nie był kochankiem Diany nastręcza już pewne kłopoty - skomentował zgryźliwie John Paul. To była prawda. Olivia umilkła, nie znajdując argumentów. - Poza tym, kochanie - ciągnął John Paul - będziesz przecież miała nową garderobę, nowego wroga i być może nowego kochanka. - Skierował się w

10

RS

stronę drzwi i zatrzymał tam z ręką na klamce. - Właściwie co ci się nie podoba? - Celowo niszczysz Dianę! - krzyknęła. - Nie mów głupstw... - Nie mówię głupstw! - Spróbowała innego chwytu. - Widzisz moje włosy? Ciemnobrązowe, lekko falujące, przedziałek z lewej strony, długość dwa centymetry poniżej podbródka. - I co z tego? - W kontrakcie stoi wyraźnie, że nie mogę ich podciąć więcej niż centymetr bez uprzedniej zgody. - Olivio, jeśli chcesz zmienić uczesanie, możemy przecież negocjować... - Chodzi o to - przerwała mu gwałtownie - że mój wizerunek, to znaczy wizerunek Diany jest ściśle określony. W kontrakcie jest nawet klauzula, jak mam być ubrana w czasie wystąpień publicznych. To wszystko świadczy, jak ważną rolę odgrywa Diana w serialu „Kochankowie i zdrajcy". Właściwie jest nietykalna. A teraz ot tak po prostu chcecie ją całkowicie zmienić! - Nietykalna? - John Paul roześmiał się głośno i otworzył drzwi. - Zbliża się czas odnowienia twojego kontraktu. Radzę ci, byś wszelkie targi pozostawiła swoim agentom. Olivia stanowczym krokiem podeszła do Johna Paula, ostentacyjnie zatrzasnęła drzwi i przytrzymała je nogą, by uniemożliwić mu przedwczesny odwrót. - O co tu naprawdę chodzi? - warknęła. - Jest taka stara, złota zasada: kto płaci ten rządzi - wyjaśnił trochę niechętnie John Paul. - Rozumiem, że pan Collingsworth - zgadła Olivia. - I pozwolicie mu zniszczyć „Kochanków i zdrajców"? - Uspokój się, moja droga. - John Paul pogłaskał Olivie po policzku. - Oh jest przekonany, że nadaje serialowi właściwą wymowę moralną. A na końcu każdego odcinka zamieścimy komunikat, jak można skontaktować się z Fundacją Bluebonnet. - Co za szlachetna idea! - zadrwiła Olivia. - Ponadto wszystkie koszty produkcji zostaną odpisane od podatków.

11

RS

- Nareszcie rozumiem, o co chodzi - rzekła cynicznie. - Przez dwanaście lat mozolnie konstruowaliśmy wizerunek Diany, by teraz zniszczyć go z powodu odpisów podatkowych, czy tak? W oczach Johna Paula pojawiły się gniewne błyski. - Olivio - powiedział z naciskiem - albo będziesz z nami współpracować, albo Diana zapadnie w śpiączkę, z której nigdy się nie obudzi. Olivia wiedziała, że gotów był spełnić swą groźbę, starała się jednak nie okazywać strachu. - A więc nie zmienisz zdania na temat rancza? - spytała. John Paul potrząsnął głową. - Ekipa techniczna leci tam już jutro. Budynki na ranczu trzeba odświeżyć. Ty przylecisz pod koniec tygodnia. - Jak to? - Olivia była wzburzona. John Paul popatrzył na nią pobłażliwie i powiedział łagodnym tonem: - Musimy kręcić w plenerze, a właśnie teraz w Teksasie kwitną bławatki. Wygląda to bardzo malowniczo. Poza tym Lucas Chance, właściciel rancza, ma napięty program i nalega, byśmy przyjechali teraz albo nigdy. - Nalega? - Olivia podniosła głos. - A kimże jest ten cały Lucas Chance?

12

ROZDZIAŁ DRUGI

RS

Lucas Chance był święty. Bezinteresowny, uprzejmy, cierpliwy, hojny aż do bankructwa, podziwiany i lubiany przez ogół. Do takich przynajmniej wniosków skłaniała lektura folderu reklamującego fundację. Olivia przeczytała go dwukrotnie. Pierwszy raz w samolocie, a drugi podczas długiej podróży taksówką. W taksówce nie było klimatyzacji, więc przez półtorej godziny musiała dusić się w parnym kwietniowym powietrzu. Wylądowała w Austin, spodziewając się, że ktoś z ekipy filmowej lub z rancza Błuebonnet wyjedzie jej na spotkanie. Gdy stało się oczywiste, że nikt na nią nie czeka, zrobiła to, co zrobiłby na jej miejscu każdy prawdziwy nowojorczyk - wynajęła taksówkę. Nie miała pojęcia, że ranczo leży tak daleko od cywilizacji. Choć droga biegła doprawdy niezwykle malowniczo pośród kobierców kwitnących właśnie chabrów i pierwiosnków, długa jazda z dziwnie milczącym taksówkarzem zaczęła ją irytować, a nawet nieco denerwować. Dla wielu wielbicieli, którzy nie potrafili rozdzielić fikcji od rzeczywistości, była po prostu Dianą D'Angelo, i często spotykały ją z ich strony dość nachalne dowody sympatii. Może więc została porwana? Z drżeniem w sercu powiodła wzrokiem po otwartej przestrzeni usianej gdzieniegdzie kolczastymi krzewami. Kompletna głusza. Musiała jednak przyznać, że okoliczne wzgórza wyglądały niezwykle

13

RS

malowniczo. Zupełnie nie przypominały łagodnych pagórków ciągnących się wokół Nowego Jorku. Były to ostre, poszarpane wypiętrzenia, jakby celowo przyozdobione kremowymi głazami narzutowymi, które teraz bieliły się w słońcu niczym kości szkieletów. - Czy jeszcze daleko? - spytała kierowcę drżącym głosem. W odpowiedzi machnął ręką, wskazując w dole jakiś punkt, więc spytała ponownie: - Ile jeszcze kilometrów? - Dwa. Dokładnie takiej samej odpowiedzi udzielił już trzy razy, gdy wcześniej go o to pytała. Czyżby teksaski kilometr był dłuższy od nowojorskiego? Jak okiem sięgnąć nie mogła dojrzeć żadnego rancza, a przecież nieraz oglądała sierial „Dallas" i doskonale wiedziała, jak ono powinno wyglądać. A gdzie się podziały wieże wiertnicze? Czyżby w Teksasie nie było szybów naftowych? Jechali tak długo, że może Teksas już dawno zostawili za sobą... Gdy zdążyła już się na dobre zdenerwować, taksówka nieoczekiwanie skręciła w nie oznakowaną drogę. Olivia rozejrzała się w poszukiwaniu śladów cywilizacji, ale dostrzegła jedynie biały, drewniany drogowskaz, ozdobiony bukietem teksaskich bławatków i wskazujący wąską, polną drogę, na końcu której majaczyły jakieś zabudowania. To musiało być tu. Zmusiła się, by zrobić kilka głębokich oddechów i zakrztusiła się zakurzonym powietrzem. Do licha, oby szybciej mogła znaleźć się w swym pokoju, wziąć orzeźwiającą kąpiel i uraczyć kieliszeczkiem wytrawnego chardonnay... Taksówka z piskiem opon zahamowała, wzniecając tuman kurzu. - Którędy dalej? - rzucił taksówkarz. Gdy kurz opadł, Olivia spostrzegła, że stanęli na rozwidleniu dróg. Jedna prowadziła do grupy budynków przesłoniętych drzewami, na końcu drugiej zaś widniały również zabudowania oraz zagroda dla koni. Która droga wiodła do wanny? Należność za taksówkę wyrażała się już liczbą trzycyfrową, nadrobienie więc kilku kilometrów nie miało żadnego znaczenia. Nim podjęła decyzję, na horyzoncie po lewej stronie dojrzała jeźdźca w

14

RS

pełnym galopie. Wychyliła się przez okno przekonana, że się zatrzyma. Był to pierwszy prawdziwy kowboj, jakiego widziała - w kapeluszu, dżinsach i butach z wysokimi cholewami. Niestety kapelusz zasłaniał twarz. Nosił biały kapelusz - musiał więc być nie byle kim w okolicy. Grzywa i ogon konia powiewały w linii prostej - dokładnie tak samo jak na filmach z Dzikiego Zachodu. Olivia słyszała rytmiczny tętent kopyt, widziała grę potężnych mięśni na lśniącej klatce piersiowej konia. Rumak zdawał się płynąć po morzu bławatków. Wyobraziła sobie, że jeździec galopuje jej na ratunek, że za chwilę ściągnie cugle, uchyli kapelusza i ukłoni jej się szarmancko. Z niepokojem spojrzała w lusterko i przeczesała palcami włosy. Stukot kopyt przeszedł w ogłuszający tętent. On nie zwalnia - przemknęło jej przez myśl w momencie, gdy kierowca taksówki zaczął coś wykrzykiwać w swym ojczystym języku. Kowboj z wyrazem ponurej satysfakcji na twarzy kierował konia wprost na nich. Olivia spodziewała się kolizji, łoskotu metalowych podków uderzających o dach samochodu. Ogromny cień przesłonił słońce, a po chwili jeździec i koń wylądowali po drugiej stronie i galopem odjechali. Dał się słyszeć jedynie szyderczy śmiech kowboja. Taksówkarz mamrocząc coś w niezrozumiałym języku ruszył drogą, która wiodła ku zabudowaniom. Olivia patrzyła przez tylne okno za szalonym kowbojem i uśmiechała się pod nosem. Spodobał jej się jego wyczyn. Potwierdzał wyobrażenie o Teksasie - potężnej, nieujarzmionej ziemi, odważnej i zuchwałej. Taka była przecież Diana D'Angelo... Gdy wjechali na wyżwirowany podjazd, Olivia od razu zauważyła, że znalazła się we właściwym miejscu. Wzdłuż długiego, parterowego budynku, który bez wątpienia wymagał odświeżenia, stały zaparkowane furgonetki i przyczepa. John Paul swoim zwyczajem wszystkich popędzał do roboty. Gorączkowo wymachiwał rękami, raz po raz przeczesując palcami swe obfite, sztuczne włosy, pocierał krótko przystrzyżoną bródkę i wydawał rozkazy członkom ekipy. Olivia wysiadła z samochodu, oczekując wylewnego powitania. - O Boże! Wzięłaś taksówkę? - Podbiegł do niej zaaferowany. - Dlaczego

15

RS

nie wynajęłaś samochodu? - Dobrze wiesz, że nie umiem prowadzić - przypomniała mu z wyrzutem. John Paul wsunął głowę do taksówki, by sprawdzić stan licznika i westchnął zbulwersowany. - Mój Boże! Zwróć się o pieniądze do tamtej kobiety - oznajmił taksówkarzowi, wskazując na swą asystentkę. - Pieniądze! - powtórzył wyraźniej, kierowca bowiem sprawiał wrażenie jakby nie rozumiał, o co chodzi. - Tylko ona ma tu gotówkę - dodał z przekąsem. Olivia wnet pojęła, że sprawy nie przedstawiają się różowo. - Dlaczego nie wysłałeś po mnie kogoś na lotnisko? - spytała naburmuszona. - Szczerze mówiąc, zapomniałem. - Odwrócił się do taksówkarza, by poprosić go o wystawienie rachunku. W odpowiedzi szofer cisnął walizkę na podjazd, energicznie trzasnął drzwiami i odjechał. Olivia stała jak skamieniała. Zapomnieli o niej? Przecież była gwiazdą. Nie mogli bez niej kręcić. Nie mogli zapomnieć o Dianie D'Angelo! - To barbarzyńskie miejsce! - John Paul przyłożył palce do skroni i zaczął je masować. - Mamy już kilka dni opóźnienia. - Przecież mieliśmy tu być trzy, maksimum cztery dni. O czym ty mówisz? John Paul w milczeniu wyciągnął rękę w kierunku długiego budynku. - Spójrz tylko! - rzekł z niesmakiem. - Trzeba go pomalować. Przecież o tym wiedziałeś. - Wymaga więcej niż malowania - jęknął. - Przesadzasz, taki stan zabudowań świetnie oddaje tutejsze realia, a poza tym nie musisz go malować teraz. Diana mogłaby nakazać remont później dodała, mając jednak nadzieję, że pod wpływem tej sugestii nie przyjdzie producentowi do głowy scena, podczas której Diana osobiście macha pędzlem. Olivia instynktownie odwróciła głowę, słysząc za sobą rytmiczny stukot kopyt i zaraz porzuciła walizkę, usuwając się z drogi. Oto ,jej" kowboj kierował się prosto na nich. Koń przebierał nogami wokół walizki, odłamki żwiru pryskały w powietrze. Kowboj ściągnął cugle, zeskoczył z konia i energicznym krokiem maszerował

16

RS

w ich stronę. Dżinsy leżały na nim jak ulał - od obniżonej talii do rąbka nogawek, które odsłaniały buty pokryte szarym pyłem. Buty kowboja skrzypiały na żwirowanym podjeździe z hipnotyzującą regularnością. Szedł krokiem swobodnym, jakby leniwym, ale cała jego postawa wyrażała zadziwiającą determinację. Słońce odbijało się w ogromnej, srebrnej klamrze skórzanego paska, która falowała wraz z kołyszącym ruchem bioder mężczyzny. Olivia przełknęła ślinę. Oderwała oczy od falującej sprzączki i w niemym zachwycie podziwiała prężne ciało kowboja rysujące się wyraźnie pod obcisłą westernową koszulą nabijaną perłowymi guzikami. Pod szyją miał zawiązaną barwną bandanę. Gdy zatrzymał się i lekko odwrócił głowę do tyłu, ujrzała jego oczy. Powiódł po niej lekceważącym spojrzeniem, a potem utkwił wzrok w Johnie Paulu. - Nie pomalujesz baraku na niebiesko. - Przez kilka sekund patrzył groźnie na Johna Paula, a potem powitał Olivie, lekko uchylając kapelusza, i oddalił się w stronę konia. - Panie Chance! - zawołał za nim John Paul błagalnym tonem, a gdy nie doczekał się reakcji, pokłusował za oddalającym się mężczyzną. - Panie Chance! Czy nie moglibyśmy porozmawiać? Proszę zaczekać! A wiec to był Lucas Chance - szalony jeździec i właściciel rancza Bluebonnet w jednej osobie. Olivia doszła do wniosku, że charakterystyka Lucasa Chance'a zawarta w broszurze reklamowej była przesłodzona. Jakiż on jest wysoki! - zdumiała się w duchu. Bawił ją widok Johna Paula truchtającego za swobodnie kroczącym Lucasem. Lukę podszedł do pięknego, kasztanowatego wierzchowca, poklepał go i nonszalancko wskoczył na siodło. John Paul zatrzymał się w bezpiecznej odległości. - Mam na myśli kolor szaroniebieski... - powiedział błagalnym tonem. Lukę całkiem zignorował te słowa i pokłusował w kierunku Olivii. Olivia skuliła się ze strachu. Nie bała się jeźdźca - była przekonana, że ten mężczyzna jej nie skrzywdzi, jednak nie miała tej pewności w stosunku do konia...

17

RS

Lucas Chance zatrzymał się na środku podjazdu i wskazując ręką na walizkę, zawołał: - Proszę ją stąd zabrać, nim coś jej się przytrafi! Olivia niepewnie zbliżyła się do swej walizki. Właściwie miała nadzieję, że znajdzie się jakaś pomocna dłoń, która ją w tym wyręczy. Kółka zupełnie nie zdawały egzaminu na wyżwirowanej nawierzchni. Rozejrzała się wokół bezradnie. - Może mógłby pan kogoś zawołać... - powiedziała niepewnie. - To ni? jest hotel. Lukę poklepał konia, uchylił rąbka kapelusza i ruszył galopem, pozostawiając Olivie w tumanie pyłu. Po drugiej stronie podjazdu John Paul dyskutował właśnie z członkami ekipy technicznej, którzy pokazywali mu deskę pomalowaną różnymi odcieniami niebieskiego. Olivia spojrzała na swe kremowe lniane spodnie i pasujące do nich pantofelki z cielęcej skóry, zastanawiając się, czy wytrzymają trudy tej podróży. Zdesperowana chwyciła walizkę i zaczęła ją ciągnąć po żwirze. - Czy tu mieszczą się pokoje gościnne? - Wskazała głową na okazały budynek. - Pokoje gościnne? - John Paul roześmiał się gromko. - Tu nie ma pensjonatu. - W takim razie gdzie będę spać? - Tam, z nami wszystkimi... - John Paul wskazał długi parterowy budynek, który zamierzał właśnie pomalować na niebiesko. - W tym baraku?! - W rzeczy samej. - Wszyscy mieszkamy w baraku? - spytała zaszokowana. - Owszem, jak jedna wielka szczęśliwa rodzinka. - John Paul cenił w życiu komfort. Sądząc z tonu jego głosu, tutaj go nie znajdował. Dobrze mu zrobi, pomyślała Olivia, jeśli przez kilka dni zazna trochę niewygód. Sama nigdy dotąd nie mieszkała w baraku. Wyobraziła sobie

18

RS

sypialnię w internacie. Nie zaszkodzi odrobina egzotyki. - Chodźmy go spytać, czy zaakceptuje ten niebieski. - John Paul wraz z pracownikami oddalił się, pozostawiając Olivie na łasce losu. Zaciskając zęby, oparła zakurzoną walizę o kamienną ścianę domu gospodarza. Dom był duży, zbudowany z jasnego kamienia, tego samego koloru co głazy na pobliskich wzgórzach, i ciemnobrązowych bali. Doskonale komponował się z otoczeniem. Pomyślała, że nagie skały i dzika przyroda będą stanowić wspaniałe tło do zdjęć. Zaskoczona patrzyła na Johna Paula. Dlaczego chciał pomalować barak na niebiesko? To był błąd. - Ten kolor jest bardziej szary niż niebieski - tłumaczył producent Lucasowi, który właśnie wrócił z przejażdżki i zsiadł z konia. - Jeśli go jeszcze bardziej rozcieńczymy, efekt będzie paskudny. - John Paul uśmiechnął się cierpko. Wszystko tu, włącznie z nami, jest już wystarczająco brudne. - Pomalujecie barak na biało - upierał się Lucas Chance. - Biały nie wchodzi w grę - jęknął John Paul. - Dlaczego? - Biel jest zbyt jasna, zbyt ostra. Całkowicie niszczy światło. - John Paul strzelił palcami. - Przynieście mi białą planszę! Niech pan tylko spojrzy... John Paul przyłożył biały kwadrat do twarzy Olivii. - Proszę się przyjrzeć jej oczom. Zmarszczki, ciemne obwódki... Biel wysysa także kolor z jej policzków, zmarszczki wokół ust ją postarzają. Wygląda jak wiedźma. - Dziękuję ci bardzo - powiedziała Olivia ze złością. - Nie możemy dopuścić - ciągnął niestrudzenie John Paul - by nasze aktorki wyglądały jak pomarszczone, stare baby. Lucas Chance milczał. Olivia zauważyła, że przygląda jej się badawczo. Zarumieniona zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy i czekała na werdykt. - Moim zdaniem wygląda dobrze - rzekł Lukę lakonicznie, John Paul powstrzymał się od komentarza i zmienił białą planszę na niebieską. - Brak panu profesjonalnego spojrzenia - skwitował.

19

RS

- Podoba mi się jego nieprofesjonalne spojrzenie - wtrąciła cicho Olivia. John Paul zignorował tę uwagę. - A teraz proszę spojrzeć - zwrócił się do Lucasa. - Niebieskie tło zmiękcza i rozprasza światło. Na filmie będzie wyglądać prawie jak białe. Teraz jej kurze łapki są ledwo widoczne. Lucas Chance potrząsnął głową. - Nie zgadzam się na niebieski - rzekł stanowczo. - Moja droga, zejdź ze słońca - powiedział John Paul do Olivii. - Dostaniesz piegów. W kontrakcie nie masz piegów^?: - I dodał ze złośliwym uśmiechem: - Ani kurzych łapek... Lucas Chance odszedł, a za nim John Paul. - Panie Chance! John Paul nie przywykł do sprzeciwów. Olivia czuła, że awantura wisi w powietrzu. - Proszę nazywać mnie Lukę! - W porządku, Luke... A więc co z tym niebieskim? - Nie zgadzam się. John Paul znów potarł obolałe skronie. Olivia wiedziała, ze lepiej było nie wtrącać się do dyskusji, ale nie potrafiła się powstrzymać. - A co z domem ranczera? - spytała. - Nie moglibyśmy filmować na jego tle? - Ten dom nas nie interesuje - odparł John Paul. - Sceny we wnętrzach nakręcimy w studiu. Tu chcemy stworzyć wrażenie przestrzeni... Konie, ziemia, całe bogactwo... To ranczo musi być godne walki, jaką stoczy Diana z Megan. Megan. Nowa gwiazda. Olivia westchnęła w duchu. Gdy wyjeżdżała z Nowego Jorku rozpoczęto już próbne zdjęcia do tej roli. - Ujęcia na ranczu muszą być gotowe na przyszły tydzień - ciągnął John Paul. - Odwrócił się do Luke'a z krzywym uśmiechem. - Ale Lukę nie chce z nami współpracować. - A nie można pomalować baraku na niebiesko, a tuż przed odjazdem przemalować go na biało? - spytała Olivia, ostrożnie stąpając po żwirze.

20

RS

John Paul spojrzał na Luke'a, ten zaś wzruszył ramionami. - Jeśli zdążycie to wykonać w ciągu dwóch dni... - Och, to zupełnie niemożliwe. - John Paul wyglądał na całkiem załamanego. Lukę znów obojętnie wzruszył ramionami, ale Olivia wyczuła, że jest zniecierpliwiony. - Lukę, dlaczego mamy tylko dwa dni? - wtrąciła, nim zdążył to zrobić John Paul. Lukę odwrócił się do niej. Nie mogła przypatrzeć się jego twarzy, bo nadal przysłaniał ją ogromny kapelusz. - Za dwa dni przyjeżdża tu pierwsza grupa chłopców - wyjaśnił. - Chłopców? Chcesz powiedzieć chuliganów... - John Paul przestał nad sobą panować. Twarz Luke'a spoważniała. Mocno zacisnął zęby, ale John Paul zdawał się tego nie zauważać. - Nie zawiadomiono nas, że na ranczu będą przebywać młodociani przestępcy - dodał. Olivia instynktownie chwyciła Luke'a za ramię. Była pewna, że za chwilę przyłoży temu bubkowi w szczękę. - Nie pytano mnie. - Lukę rozluźnił mięśnie, ale nie strząsnął dłoni Olivii. Poza tym, to przecież bez znaczenia. Już wyjedziecie. Ramię Luke'a było twarde jak stal. John Paul powinien być jej wdzięczny. Producent zaczął mamrotać coś pod nosem, Lukę zaś pochylił się w stronę Olivii. - Potrzebujesz pomocy przy tej walizce? - spytał cicho. - Oczywiście! - krzyknęła z ulgą w nagłym wybuchu radości. Zostawili Johna Paula bełkoczącego coś o kontraktach, panu Collingsworcie, niewdzięcznych rancze-rach i przekroczeniu budżetu wskutek niedotrzymania terminów. Lukę ubrany w kowbojskie buty pewnie kroczył do porzuconej walizki, Olivia zaś chwiała się na nogach, a jej wysokie obcasy grzęzły w żwirze. Lukę przystanął i w milczeniu obserwował jej zmagania. Po chwili zawrócił, by

21

RS

zaoferować jej swe mocne ramię. - Oni nie są przestępcami - powiedział niespodziewanie. - W każdym razie to nic jest właściwe określenie. Bezmyślne komentarze Johna Paula jak widać wyprowadziły go z równowagi. - John Paul ma bardzo powierzchowne spojrzenie na sprawę - usiłowała go pocieszyć. Być może się uśmiechnął, ale nie zdołała spojrzeć wystarczająco szybko, by to zauważyć. John Paul najwyraźniej działał mu na nerwy - z wzajemnością zresztą. Olivia otworzyła walizkę i wyciągnęła z niej buty. Zrzuciła z nogi jeden pantofelek, ale gdy postawiła stopę na żwirze, skrzywiła się z bólu. - Proszę zaczekać. Nim zdążyła się zorientować, Lukę objął ją w pasie i postawił na stopniu. Wszystko stało się tak szybko, że gdyby nie ślad po jego uścisku, gotowa by przysiąc, że w ogóle jej nie dotknął. Wyjął but z jej bezwładnych palców i ułożył w walizce, delikatnie odsuwając na bok bieliznę. Jak urzeczona obserwowała ruchy jego opalonej dłoni. - Dziękuję. - Głos miała szorstki z wrażenia. Wrzuciła drugi pantofelek do walizki. Luke tak samo jak poprzednio starannie go ułożył. Olivia grywała przecież w namiętnych scenach miłosnych odziana jedynie w skąpy negliż, dzieliła nieraz z mężczyznami garderobę - ale nic dotąd nie wprawiło jej w takie zakłopotanie, jak widok Luke'a dotykającego jej bielizny. Wstrzymując z wrażenia oddech usiłowała się skupić na wiązaniu sznurowadeł, gdy nagle usłyszała za sobą trzask zamka. - Gotowa! Wstała i zeskoczyła na dół, nim mógł znów jej dotknąć. Teraz w wygodnych butach mogła z powodzeniem dotrzymać mu kroku. - Dlaczego się spóźniłaś? - spytał. Olivia zdążyła już przywyknąć do jego oszczędnego sposobu wysławiania się. - Nie byłam wcześniej potrzebna - odparła.

22

RS

- Czym się zajmujesz? - Jestem aktorką. Gram Dianę D'Angelo, w serialu „Kochankowie i zdrajcy". - Na litość boską, jak to możliwe, by jej nie rozpoznał! Spojrzał na nią uważnie. Olivia była doń odwrócona profilem. - Nie wyglądasz na gwiazdę. - Już to dziś usłyszałam. Moje ego zostało zdruzgotane. - Przepraszam - powiedział szorstko, ale Olivia wyczuła, że naprawdę chciał wycofać swe nierozważne słowa. - Widzisz, w postać Diany wcielam się dopiero w pracy - usiłowała mu wyjaśnić. - Dziś mam jeszcze wolne. Ale jutro, gdy zrobię makijaż i się ubiorę odpowiednio, z pewnością będę sprawiać wrażenie gwiazdy. Zobaczysz, że mnie nie rozpoznasz. Urwała, zdając sobie nagle sprawę, że paple bez sensu. Lukę nie miał takich zwyczajów. W Nowym Jorku taką rozmowę nazywano pogawędką. - Rozpoznam cię - powiedział po chwili milczenia. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu odniosła wrażenie, że obdarzył ją właśnie najbardziej czułym komplementem. Wciągnęła głęboko w płuca suche, zapylone powietrze. Miała świadomość, że są to naturalne zanieczyszczenia, nie zaś miejskie spaliny. Tutaj można odnaleźć spokój, delektować się ciszą... Olivia raz jeszcze głęboko odetchnęła, czując jak ustępuje stres tak ściśle związany z życiem w Nowym Jorku. Uniosła głowę i spojrzała w niebo. Było bezkresne i niebieskie, jak oczy Luke'a. Uśmiechając się do siebie, poszła za nim do baraku.

23

ROZDZIAŁ TRZECI

RS

- Mam tutaj spać? Naglę z hukiem wróciła do rzeczywistości. Nawet jeśli pieściłaby jakieś romantyczne wyobrażenia o życiu na ranczu - a Olivia z pewnością ich nie posiadała - widok wnętrza baraku natychmiast wyleczyłby ją ze wszelkich złudzeń. Po obu stronach długiej sali stały rzędy łóżek. Rozdzielały je zawieszone pod sufitem na linie prześcieradła. To przypominało szpital polowy. - Nie rozumiem, o co wam chodzi - powiedział Lukę gniewnie. - To nie jest ranczo dla turystów. Nie prosiłem, byście tu przyjeżdżali. - Doprawdy? - Gotowa była go przeprosić, nim usłyszała ostatnie słowa, Przecież zapłacono ci za prawo kręcenia na ranczu, czyż nie? - Tak - przyznał po namyśle. - Collingsworth potrzebuje reklamy... - Collingsworth uważa, że to pomoże - rzekł Lukę niechętnie. - Nie podejrzewam więc, byś nas tu gościł z dobroci serca. - Olivia podeszła do zasłon. - Czy ktoś cię zmusił do podpisania kontraktu? - Nikt nie przystawił mi pistoletu do głowy, jeśli o to chodzi. - Chciałam tylko powiedzieć... - szukała odpowiednich słów, aby nie zabrzmiały zbyt ostro - że tu jest bardziej prymitywnie, niż sobie wyobrażałam.

24

RS

- Przecież to jest barak - rzekł krótko. - Ale jest tu czysto i każdy ma swoje miejsce do spania. Czego innego można się spodziewać, przyjeżdżając na ranczo? Olivia wiedziała, że nieco przesadza, ale była zmęczona i brudna, i tak bardzo liczyła na orzeźwiającą kąpiel, a teraz stało się jasne, że nie może marzyć o porządnej łazience. Modliła się w duchu, by przynajmniej była tu gdzieś bieżąca woda. - Spodziewałam się pokoi gościnnych - powiedziała niepewnie. Prawdę mówiąc sądziła, że jedzie na ranczo przeznaczone dla turystów i miała nawet nadzieję, że zostanie tu kilka dni dłużej po zakończeniu zdjęć, by sobie wypocząć. - Pokoje gościnne dla trzydziestu osób? - zdziwił się szczerze. - Czy masz w domu trzydzieści gościnnych pokoi? - Och, nie... Ale przeczytałam w broszurze reklamowej, że przyjeżdżają tu grupy młodzieży... - Dużo czasu spędzamy biwakując w namiotach - wyjaśnił. - A pracownicy? - Nocują tu od czasu do czasu. Jak dotąd nikt się nie skarżył. - Gdzie oni tćraz są? - Na wiosennym spędzie bydła. - Popatrzył na nią groźnie. - Właściwie wolałbym być teraz z nimi, niż użerać się z tym stadem rozkapryszonych filmowców. John Paul mówił, że będziecie robić tu tylko zdjęcia reklamowe i plenerowe, spodziewałem się więc kilku ludzi z kamerą, nie zaś tego... - zrobił wymowny ruch ręką. Olivia pojęła, że zaszło drobne nieporozumienie. John Paul prawdopodobnie również podzielał jej złudzenia o turystycznym ranczu. - Tutaj mieszkają twoi podopieczni? - spytała cicho. Lukę skrzyżował ramiona w obronnym geście. - Tak. - Dziewczęta i chłopcy śpią razem? - Dziewczęta prawie nigdy nie przyjeżdżają. Były tylko raz. Mieszka z nami tylko żona kucharza i czasami moja siostra. - Nie masz żony? - spytała Olivia, mimo że z góry znała odpowiedź.

25

RS

Wnętrze baraku nie nosiło śladu kobiecej ręki. Nie znała żadnej kobiety, która oparłaby się temu wyzwaniu - z sobą włącznie. - Nie mam - brzmiała szorstka odpowiedź. - Domyślam się, że przyjmowanie dziewcząt byłoby dla ciebie zbyt uciążliwe - powiedziała spokojnym tonem i odsunęła zasłonę z białych prześcieradeł. Tak jak podejrzewała, kobiety zajęły końcową część baraku obok łazienki. Przez uchylone drzwi widziała umywalki, prysznice i całą resztę odbitą w lustrach. Cóż, nie był to Ritz. John Paul na ten widok z pewnością dostał szału. Odwróciła się, by spojrzeć na Luke'a. Stał na rozstawionych nogach, ze skrzyżowanymi ramionami, plecami zasłaniając popołudniowe słońce. - Pościel i ręczniki znajdziesz w szafce koło łazienki. Mam nadzieję, że potrafisz posłać łóżko. - Cała ta sytuacja cię bawi, prawda? - burknęła Olivia. - Wcale nie. - Rozłożył ramiona i chwycił klamkę. - Jeśli za dwa dni stąd nie wyjedziecie... będziecie dzielić barak z chłopcami, którzy przyjeżdżają w sobotę. - Dotknął rąbka kapelusza i wyszedł. Dzielić barak z chłopcami? Z młodzieżą, którą delikatnie określano w broszurze jako „trudną"? Czy John Paul o tym wiedział? Olivia podejrzewała, że nawet jeśli został o tym poinformowany i tak trudno mu było w to uwierzyć. Olivia uwierzyła. Z westchnieniem wciągnęła walizkę za zasłonę z prześcieradła. Oczywiście wszystkie dolne łóżka były już zajęte, a pod nie wciśnięto niewiarygodną wprost ilość bagażu. Z zakłopotaniem przyjrzała się wolnym posłaniom na górze i wreszcie wybrała jedno z najmniej pobrudzonym materacem. Jęknęła i usiadła na czyimś łóżku, aż zatrzeszczało. Cóż, to wszystko wyglądało okropnie, a ona nie miała w sobie za grosz sportowego ducha. Z pewnością zrobiła wrażenie zepsutej gwiazdy... Było jej trochę wstyd. Lukę radził sobie przecież najlepiej jak potrafił, a John Paul naprawdę nie miał czasu na dokładne przygotowania. Powinna szybko się rozpakować i pospieszyć im z pomocą. Pościel i ręczniki, które znalazła w szafce, były szarobiałe. Nagle stanęły jej przed oczami wspomnienia z dzieciństwa... Ileż to razy mieszkała w gorszych

26

RS

warunkach, gdy jej rodzice pracowali w objazdowym teatrze... Pochyliła się nad materacem i głęboko wciągnęła powietrze. Tak, to był znajomy zapach stęchlizny... Wzruszyło ją wspomnienie gorzko-słodkiej woni wanilii. Wanilia... Matka zawsze nasączała chusteczkę olejkiem waniliowym i wsuwała ją pod poduszkę, aby zabić przykry zapach pościeli. Nigdy nie używała perfum - ani tych ciężkich, drogich perfum, którymi zwykle skrapiały się wielkie gwiazdy, ani tanich wód kwiatowych. Istniała tylko wanilia wanilia, która miała przypominać prawdziwy dom: matkę krzątającą się po kuchni oraz ojca, który wraca codziennie po pracy do ciepłych domowych pieleszy... Rzeczywistość jednak nie przystawała do marzeń. Ich domem zwykle były tanie zajazdy, a zapach wanilii nikogo nie oszukał. Olivia Faraday długo i ciężko pracowała, by zapewnić sobie i rodzicom lepszy standard życia. Wszystko zawdzięczała Dianie. To Diana zapewniła jej bezpieczeństwo. Było to jedyne bezpieczeństwo, jakiego kiedykolwiek zaznała. Diana pozwoliła jej zapuścić korzenie. Za pierwszą gażę Olivia mogła nabyć swój pierwszy własny materac... I przez wzgląd na Dianę powinna teraz zdusić wspomnienia, powinna heroicznie przemęczyć się w tym baraku do soboty. Nim jednak wyszła poszukać Johna Paula, spryskała poduszkę ciężkimi perfumami wielkiej gwiazdy. Do soboty nie skończyli. W samo południe Lukę z zaciśniętymi zębami wysiadł z furgonetki, którą wcześnie rano pojechał do Austin, by przywieźć grupę młodzieży. Olivia stała w cieniu rzucanym przez reflektor i próbowała się nie pocić. - Przecież prosiłem, by was tu nie było jak wrócę! - krzyczał, obrzucając złym wzrokiem cały sprzęt. Wytrzeszczył oczy na widok dwóch nowych przyczep, których tu nie było przed jego wyjazdem. - Czy mi się zdaje, czy też jest tu was coraz więcej?! - Panie Chance! - zawołał John Paul, który jakoś nie potrafił się przełamać i mówić do Luke'a po imieniu. - Telewizja i prasa dowiedziały się o panu. Olivia spojrzała na Luke'a. Sprawiał wrażenie jakby go to w ogóle nie

27

RS

obchodziło, natomiast z wyraźnym niepokojem przyglądał się głębokim koleinom, które wyżłobiły na wyżwirowanym podjeździe koła ciężkich samochodów. Gdy wcześniej zwróciła uwagę na zniszczenia, John Paul odrzekł: - Gdy zjedzie tu cały zespół będzie o wiele gorzej. John Paul od samego rana chodził niezwykle podniecony. Specjaliści od reklamy zrobili wszystko, by zainteresować serialem media i teraz aż dwa poczytne magazyny konkurowały ze sobą, kto pierwszy poda sensacyjne wiadomości na temat dalszej akcji serialu „Kochankowie i zdrajcy". Olivia cały poranek poświęciła na zrobienie perfekcyjnego makijażu. O wiele gorzej było z ubraniem. Nie podjęto jeszcze decyzji, czy Diana przywdzieje strój Dzikiego Zachodu na dobre, czy też tylko na kilka tygodni. Mimo że zaczęli pracę jeszcze przed świtem, zdawała sobie sprawę, że nie uda im się skończyć do południa - a więc do ostatecznego terminu, który podyktował Luke. John Paul zupełnie się tym nie przejmował. Uważał, że Luke zmieni zdanie, gdy usłyszy o możliwościach dodatkowej reklamy. Zmieni z pewnością. Ale jak łatwo 'można było zauważyć, Luke'a nie obchodziło w tej chwili nic poza tymi dzieciakami. Olivia przyglądała się z zaciekawieniem ponurym twarzom w oknach furgonetki. Z pewnością nie były to twarze, które chciałoby się spotkać w ciemnej ulicy. Przemknęło jej przez myśl, że będzie zmuszona przenieść rzeczy do przyczepy i tam przenocować - choćby na podłodze. - Co takiego chce pan pożyczyć? - wybuchnął Luke. Olivia spojrzała na niego zdziwiona. Nigdy przedtem nie słyszała, by mówił podniesionym głosem. Aha, John Paul zapewne domagał się konia. Dziś rano przebąkiwał coś na ten temat. Olivia osobiście nie przepadała za końmi. To były wielkie, groźne stworzenia, przed którymi czuła jedynie respekt. - Chodzi mi o konia. - John Paul roześmiał się beztrosko i poklepał Luke'a po ramieniu, świadom, że całą scenę bacznie obserwują fotoreporterzy. Rozumie pan, Triggera albo Mr Eda... Dziennikarze zachichotali. Lukę ani drgnął. John Paul pospiesznie cofnął rękę i dodał poważniejszym tonem:

28

RS

- A może by tego wierzchowca, na którym pan jeździ? - Wulkana? - Lukę stanowczo potrząsnął głową. - Nikt nie dosiada Wulkana prócz mnie. Olivia odetchnęła z ulgą, przypominając sobie nagle ognistego rumaka przesadzającego taksówkę. - Może wystarczy na razie, jak przysiądę tu, na płocie? - wtrąciła nieśmiało. Podeszła do ogrodzenia znajdującego się na wprost baraku. Była ubrana w obcisłe dżinsy i błękitną koszulę, strój dostarczony jej przez kostiumologów. Zapomniano tylko o butach. Pożyczyła więc parę wspaniałych kowbojskich butów od jednego z pracowników. - Usiądę tak, że będziecie mogli sfotografować mnie na tle baraku - zwróciła się do reporterów. Barak prezentował się teraz wspaniale. Zdanie Luke'a przeważyło - został starannie pomalowany na biało, ale dodatkowo namalowano na nim ogromny bukiet niebieskich bławatków. Dziwne, że Lukę wyraził na to zgodę. Fotografowie zbliżyli się do ogrodzenia i zaczęli przygotowania. - Olivio, kochanie - protestował John Paul - to przecież jest ranczo. Widzowie spodziewają się koni, krów i całego inwentarza... - Rozejrzał się Wokół. - A z tym tu krucho... - Mówiłem już wam, że to pora spędu bydła - powtórzył rozzłoszczony Luke. - Ale oczywiście sprowadzę tu konie i krowy, jeśli tylko to przyspieszy wasz wyjazd. - Panie Chance! - zawołał jeden z reporterów. - Proszę podejść bliżej do panny Faraday. Olivia była pewna, że fotografowie zainteresują się Lukiem. Prezentował się lepiej niż niejeden zawodowy model - wysoka, smukła sylwetka i te niezwykle foto-geniczne kości policzkowe... Poza tym na ranczu przecież musiał być kowboj. Luke spojrzał z ukosa na stadko fotografów i zmarszczył brwi. - Nie chcę w tym brać udziału - powiedział pospiesznie. - Och, Luke, podejdź tu - nakazała Olivia. Trochę zdziwiony jej stanowczym tonem, spełnił rozkaz.

29

RS

- Naprawdę nie chcę, by mi robiono zdjęcia - powtórzył. - Zaraz ci wytłumaczę, dlaczego powinieneś chcieć - wyjaśniła. - Skoro już wpadli na pomysł sfotografowania kowboja, nie wycofają się łatwo. Jeśli się nie zgodzisz pozować, znajdą kogoś innego, ale to może potrwać. Jeśli się zdecydują na któregoś z mężczyzn, trzeba będzie go odpowiednio ubrać, a nasi kostiumolodzy nie przywieźli męskich strojów. Wyślą więc kogoś do Austin, a to zabierze sporo czasu. Potem zajdzie słońce i będą czekać do jutra... - Oparła łokieć o drewnianą zagrodę i patrzyła Luke'owi prosto w oczy. - W takim razie zostaniemy tu co najmniej do niedzieli... - A więc nie mam wyjścia. - Był wyraźnie poirytowany. - Pozwól się sfotografować, wtedy szybciej wyjadą - przekonywała. Luke zdawał się rozważać tę sugestię. Gdy znów spojrzał na Olivie, dostrzegła w jego oczach cień uśmiechu. - Może powinienem się przebrać? - zażartował. - Wyglądasz dobrze. Lepiej niż dobrze, pomyślała. Ona też prezentowała się doskonale, ale na makijaż i fryzurę, teraz i tak niewidoczną pod kapeluszem, poświęciła ponad godzinę. Luke'owi zaś wystarczyło, by się wykąpał, ogolił i już wyglądał znakomicie. Westchnęła. Mężczyźni... Życie nie było jednak sprawiedliwe. - John Paul! - Luke krzyknął do producenta. - Poszukaj Simona i poproś go, by wypuścił dzieci z furgonetki, nim zdążą się ugotować. Zabierzcie je do jadalni i poczęstujcie lemoniadą. Gdy Luke zrobił dwa długie kroki w jej kierunku, Olivia usłyszała trzask aparatów fotograficznych. Wciągnęła brzuch. - Co mam robić? - spytał zakłopotany. - Po prostu bądź sobą - uśmiechnęła się. - Gdybym był sobą, piłbym teraz lemoniadę. Odwróciła głowę do tyłu i roześmiała się rozbrajająco. Śmiech był szczery, niemniej jednak cały czas uważała, by dobrze wypaść na zdjęciach. Luke uśmiechnął się szeroko i oparł łokciami o płot. Odchylił kapelusz z czoła, a jedną nogę postawił na drewnianej żerdzi. Wyglądał jak klasyczny

30

RS

kowboj. Chwilę później przybrała taką samą pozycję. Fotografowie zaczęli robić zdjęcia. - W jaki sposób John Paul przekonał cię, by namalować kwiaty na ścianie baraku? - spytała i lekko odwróciła do niego głowę. Wiedziała, że zdjęcia dobrze wypadną, jeśli Luke będzie zrelaksowany, bawiła go wiec swobodną rozmową. - To nie był jego pomysł, tylko pewnego faceta z waszej ekipy, Toma. - Och, znam Toma. Pożyczył mi buty... Luke obdarzył ją kolejnym przelotnym uśmiechem, który Olivia odwzajemniła. Podobały jej się jego usta i sposób, w jaki układały się wokół nich zmarszczki. - Tom to porządny gość. Wychował się w Teksasie. Wymyślił te kwiaty, aby złamać biel. Przekonał mnie, że biały kolor stwarza zbyt intensywne oświetlenie. Olivia doszła więc do wniosku, że Luke szybciej byłby skłonny do kompromisu, gdyby tylko John Paul użył rozsądnych argumentów, zamiast wzniecać kłótnię. Ale kłótnie i autorytatywne żądania to. był styl Johna Paula. W Nowym Jorku takie zachowanie przynosiło efekty. - Tom obiecał, że jeśli kwiatki nie przypadną mi do gustu, zamaluje je przed wyjazdem. - Luke popatrzył na ścianę baraku. - Ale podobają mi się. Tom umie malować. - Przepraszam - wtrącił się fotograf. - Czy panna Faraday mogłaby usiąść teraz na płocie? Jesteśmy gotowi do ujęć z bliska. Olivia zahaczyła obcasem o szczebel ogrodzenia i w tym samym momencie poczuła, że Luke obejmuje ją w pasie i unosi do góry. - Tak trzymać! - krzyknął uszczęśliwiony fotograf. Ulotna chwila, a zdawała się trwać wiecznie. Ciepło jego dotyku sprawiło, że Olivia na moment zapomniała o rzeczywistości. Zapomniała, że jest fotografowana i zanim powtórnie to sobie uświadomiła, zrobiono jej kilka zdjęć z otwartymi ustami. Kolanami opierała się o mocną klatkę piersiową Luke'a. Surowe drewno, którego się uchwyciła kłuło ją w palce. Twarz Luke'a była tuż tuż... Zaledwie kilka centymetrów od jej twarzy. Mimo że siedziała na ogrodzeniu, znajdowała

31

RS

się na wysokości jego oczu. Patrzyli na siebie. Bała się poruszyć - bała się, że Luke wyczuje jej niepokój. Małomówny ranczer pociągał ją... Nie chciała, by się o tym dowiedział... Przyglądał jej się teraz z sympatią i czułością. - Jesteś taką kruszyną... - powiedział cicho, a Olivia zaczęła się nagle gorączkowo zastanawiać, czy nie woli przypadkiem kobiet o bujniejszych kształtach... - Pocałuj ją! - powiedział jeden z fotografów. O, nie! To niemożliwe. Olivia nigdy nie całowała aktora, którego naprawdę chciałaby pocałować, chyba że spotykała się z nim poza planem filmowym. Zawsze postępowała w myśl tej zasady. A teraz Luke był właśnie aktorem odgrywającym scenę, niezależnie, czy zdawał sobie z tego sprawę, czy też nie. - Ej, chłopcy, zrezygnujcie z tego ujęcia - zawołała, starając się wykręcić z jego uścisku. Luke jej nie puszczał. Spojrzała na niego zaskoczona. Och, tylko nie to! Znała to spojrzenie. „Co za wspaniały pomysł!", mówiło. - Naprawdę nie musisz mnie całować... - szepnęła. - Chcę. - Wykrzywił usta w dziwnym uśmiechu. - Mają już wystarczająco dużo zdjęć. - Pocałowanie tego mężczyzny byłoby kolosalnym błędem. - Ale ja tego chcę - powtórzył. - I mam zamiar to zrobić. - Przysunął się do niej bliżej, nadal uśmiechając się pod nosem. Olivii zatrzepotało serce. - Jeśli nalegasz... - Każdy miał prawo popełnić błąd. - Nalegam. - Pamiętaj, że jestem Dianą. - Wiem, kim jesteś. - To nie będzie prawdziwy pocałunek - uprzedziła go, ale zabrzmiało to trochę śmiesznie. - Ależ tak, będzie. I był. To nie był pocałunek nieokrzesanego kowboja. Ten mężczyzna dobrze wiedział, jak należy otoczyć ustami usta kobiety i zupełnie nie krępowała go

32

RS

obecność widzów. Po chwili dziewczyna też przestała się krępować. Przytuliła się do Luke'a, aby odzyskać równowagę. I nie był to wystudiowany, filmowy pocałunek. To był pocałunek kowboja. Miał smak słońca, upału i soli. Zapach scenicznego makijażu Olivii zmieszał się z wonią skóry, bawełny i suchego powietrza Teksasu. Po nieskończenie długiej chwili zdołała oderwać się od Luke'a. Odwróciła twarz, położyła mu ręce na ramionach i odepchnęła go lekko od siebie, a potem wdzięcznym ruchem zsunęła z ogrodzenia. - Myślę, że to wystarczy... - Unikając jego spojrzenia, drżącą ręką przesunęła po włosach. - Jestem odmiennego zdania - powiedział, znów po nią sięgając. Złapała go za rękę i potrząsnęła. - Nie zapominaj, że przyglądają się nam fotografowie. - Nic mnie oni nie obchodzą. - Chwycił ją za rękę, uniemożliwiając ucieczkę. Próbowała obrócić wszystko w żart. - Masz szminkę rozmazaną na ustach - powiedziała. - Mniejsza z tym. - Luke! Przyjął do wiadomości poważny ton i puścił jej rękę. - Pamiętaj, że całowałeś Dianę. Dla potrzeb filmu. A j a nie jestem Dianą... - W takim razie kto odwzajemnił mi pocałunek? Poczuła, że się rumieni. - To było,wspaniałe! Po prostu cudowne! - John Paul rozpływał się w zachwytach. - Panie Chance... - John Paul zatarł ręce z podniecenia. - Chyba jesteśmy już gotowi do zdjęć na koniach... - Och, czy już im nie wystarczy? - spytała Olivia. John Paul zignorował pytanie. - Czy możesz pochylić się w tych dżinsach, kochanie? Obawiam się, że będziesz miała kłopoty z krążeniem... - Ej, a co tam się dzieje? - zawołał Luke i pobiegł w kierunku domu. Olivia popatrzyła za nim zdziwiona.

33

- Olivio... - John Paul ciągnął ją za rękę, ale zupełnie na to nie zważała. Olivio, pytam, czy możesz siedzieć na koniu w tych spodniach? Olivia przytrzymała się ogrodzenia i uniosła do góry, aby lepiej widzieć, co dzieje się przed domem. Kilku fotografów przestawiło tam swój sprzęt. Widziała jak Luke gestykuluje ze złością i potrząsa głową. Chłopcy musieli skończyć lemoniadę i teraz stali w cieniu rozłożystej leszczyny rosnącej przed domem, Luke zaś pomiędzy nimi a fotoreporterami. - Co ty najlepszego zrobiłeś? - spytała z wyrzutem. - Nic. - John Paul przetarł spocone czoło jedwabną chusteczką. Olivia niecierpliwie odprawiła fryzjera, który właśnie podszedł ze szczotką,

RS

by poprawić jej fryzurę, i wcisnęła swój zbyt duży kowbojski kapelusz z powrotem na głowę. - Za chwilę dowiem się sama - rzekła z deterr minacją. - Nie zawracaj sobie głowy. Teraz jesteś mi potrzebna do zdjęć z końmi. Olivia odwróciła się na pięcie i energicznym krokiem odmaszerowała. Co tak bardzo rozzłościło Luke'a? - zastanawiała się. Od strony domu dochodziły odgłosy zażartej kłótni. - W kontrakcie nie było ani słowa o robieniu zdjęć tym dzieciakom! - mówił Luke podniesionym tonem. - A co w tym złego? - upierał się reporter. - Oni chcą mieć zdjęcie, prawda, chłopcy? Osiem par oczu patrzyło na niego niechętnie. Olivia zauważyła, że wśród miejskiej młodzieży nadal modne były przepaski na głowę, kolczyki i rzadkie pierwsze zarosty. Wyciągnięte podkoszulki oraz rozwiązane tenisówki stanowiły kontrast z kowbojskim strojem Luke'a i pracowników rancza. Ten kontrast zapewne wzbudził zainteresowanie fotografów. Olivia zrozumiała, co musiał odczuwać Luke. Znalazł się w niezręcznej sytuacji. - Panno Faraday... - zagadnął reporter - czy nie zechciałaby pani pozować nam z chłopcami? - Och... - Olivia zawahała się i spojrzała na Luke'a błagalnym wzrokiem, ten jednak zajęty był rozmową z Simonem, pracownikiem rancza.

34

RS

- Zgódź się, kochanie - szepnął jej do ucha John Paul. - To będzie znakomita reklama. Widząc, że Luke udziela wywiadu reporterom, Olivia wyraziła zgodę. Luke potrzebował przecież reklamy. Ostatecznie sam chciał, by na jego ranczu kręcono serial. Z jego spokojnych gestów wyczytała, że również zgadza się na zrobienie zdjęć chłopcom. - Skąd dowiedziała się pani o fundacji Bluebonnet, panno Faraday? - spytał reporter. - Nasz sponsor, Collingsworth Industries, wspomaga ten program odpowiedziała, zadowolona, że udało jej się wymienić tę nazwę. - I stąd wynikło pani zaangażowanie? - Tak... - Olivia nie bardzo była pewna, jakie powinna zająć stanowisko. - Aktorzy naszego serialu zawsze ofiarowują swój czas dla wspomagania wartościowych inicjatyw - przyszedł jej na ratunek John Paul. Mówił tym swoim egzaltowanym tonem, który zawsze wywierał pożądane wrażenie na rozmówcy. Olivia uśmiechnęła się uroczo i zrobiła „słodką buzię" do kamery. - Panno Faraday... Bettina Lynne z programu „Soap Bubbles". - Kobieta ubrana w wełniany, różowy kostium, a mimo to sprawiająca wrażenie jakby było jej chłodno, ujęła Olivie pod ramię. - Chciałabym przeprowadzić z panią krótki wywiad. Pokażemy go w telewizji w najbliższy weekend... Olivia dobrze znała ten program, który dostarczał widzom nowinek ze świata oper mydlanych. Ostatnio nie miała jednak okazji w nim gościć. Spodziewała się, że John Paul jej pomoże, on jednak zajęty był nadal rozmową z reporterami. Trudno. Udzieli wywiadu sama. Bettina podprowadziła ją do kamery i ustawiła się tyłem do słońca. Olivia w milczeniu czekała na pierwsze pytanie. . - Proszę państwa, jesteśmy oto na ranchu Błuebonnet w Teksasie, a wraz z nimi Olivia Faraday, sławna Diana D'Angelo z serialu „Kochankowie i zdrajcy"... - dała sygnał Olivii, by zbliżyła się do kamery. - Proszę zaspokoić ciekawość naszych telewidzów, panno Faraday... Czy w najbliższym czasie będziemy pasjonować się nowym wątkiem serialu? - Zwróciła mikrofon w

35

RS

kierunku Olivii. Olivia uśmiechnęła się i odpowiedziała w sposób możliwie najbardziej wymijający. W świecie oper mydlanych nigdy nic nie było pewne, tak więc należało zawsze udzielać niejasnych odpowiedzi. A poza tym... Nie mogła ujawnić, że główna heroina być może zapadnie w śpiączkę. Żywiła co prawda nadzieję, że do tego nie dojdzie. - Może powie nam coś pani o planowanym biwaku? Ta przepiękna okolica w sam raz nadaje się na takie wycieczki... O czym ona mówi? Olivia słyszała uderzenia własnego serca. Jaki biwak? Dyskretnie dała Bettinie znak, by zmieniła pytanie, ale dziennikarka uśmiechnęła się złośliwie. - Ależ, Olivio, niech pani nie będzie taka tajemnicza... - Bettina zwróciła się do kamery: - Olivia Faraday udaje się właśnie na jeden ze sławnych biwaków organizowanych przez rancho Błuebonnet. - I dodała, z uśmiechem zwracając się do Olivii: - I nigdy byśmy się o tym nie dowiedzieli gdyby nie poinformował nas o tym pewien mały ptaszek... Olivia z przyjemnością skręciłaby małemu ptaszkowi kark. Co za pasztet wysmażył jej znowu John Paul! Oczywiście nie mogła dać poznać po sobie złości. Przed kamerą obowiązywały żelazne zasady - nigdy nie należało się kłócić. W dodatku nie mogła nawet spojrzeć na Johna Paula ani na Luke'a. Oko kamery zaglądało jej w twarz i wychwyciłoby każdy grymas. Nie mogła pozwolić sobie nawet na chwilę słabości. - Bettino, myślę, że nie należy zapominać o tym, co tu jest najważniejsze... To brzmiało głupio, okropnie pompatycznie, ale brnęła dalej: - Otóż, chłopcy... Najważniejsi są chłopcy. Lukę stworzył im tu doskonałe warunki, a ja ze swej strony pragnę pomóc w przedsięwzięciu. - O Boże, ratunku! - wołała w duszy. - Jak długo zamierza pani tu zabawić? - Och... - Olivia potrząsnęła głową. Potrząsanie głową i przesuwanie palcami po włosach należało do rytuału. W ten sposób gwiazda indagowana przez wścibską żurnałistkę mogła zyskać na czasie. Olivia zupełnie zapomniała, że ma na głowie kowbojski kapelusz. .. - Nie wiem... - roześmiała się. - Mam wrażenie, że przyjechałam tu dopiero wczoraj...

36

Koszmarny wywiad. Gdzie u licha podziewa się John Paul? Tymczasem Bettina, puszczając porozumiewawcze oko do kamery, pochyliła się nad Olivia. - Czy łączą panią z Lucasem Chance'em cieplejsze stosunki? Olivia czuła, że tonie i idzie na dno. - Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi - wykrztusiła wreszcie, nie mając najmniejszej wątpliwości, że sprytny realizator podłoży te słowa pod obraz Luke'a obdarzającego ją namiętnym pocałunkiem. Będzie musiała ostrzec Luke'a. Będzie musiała mu przypomnieć, że pocałował ją wbrew jej woli. Ale to było kłamstwo... I Lukę dobrze o tym wiedział. ROZDZIAŁ CZWARTY

RS

Olivia nie słuchała już Bettiny. Rozejrzała się nerwowo w poszukiwaniu Luke'a. Miała nadzieję, że zajęty rozmową z reporterami nie słyszał tego nieszczęsnego wywiadu. Zobaczyła go natychmiast, siedział na grzbiecie Wulkana i patrzył na nią z góry lodowatym wzrokiem, mocno zaciskając usta. A więc słyszał. Koń parskał i przebierał kopytami po żwirze. Stwierdzenie, że ona i Luke są „dobrymi przyjaciółmi" wydało jej się teraz dalece optymistyczne. - Panno Faraday... Z ulgą odwróciła wzrok od Luke'a. Najwyraźniej pogardzał nimi wszystkimi i doprawdy nie mogła go za to winić. Czuła się bardzo niezręcznie, przepełniało ją poczucie winy. Po co u licha John Paul sprowadził tu dziennikarzy! No, oczywiście na tym polegała jego praca... I trzeba przyznać spisał się wyśmienicie. Teraz jednak powinni wreszcie wyjechać i pozwolić Luke'owi zająć się swoimi sprawami. Dziennikarze zgromadzili się wokół chłopców, którzy rozluźnieni, nawet uśmiechnięci, pozowali do zdjęć. Gdy podeszła bliżej, chłopcy zaczęli coś szeptać między sobą i wymownie trącać się łokciami. Nawet najbardziej nieśmiały, trzymając się trochę z tyłu, schowany za drzewo, świdrował ją

37

RS

wzrokiem. Czuła, ze ją rozpoznali. Przybrała pozę Diany, odrzucając głowę do tyłu i unosząc podbródek. - Występujesz w telewizji, prawda? - spytał najmniejszy, ten ze srebrnym kolczykiem w uchu. - Tak - odparła melodyjnym głosem filmowej bohaterki. - Gram Dianę D'Angelo w „Kochankach i zdrajcach". Gdy mówiła, nie zapominała o fotografach robiących jej zdjęcia i dziennikarzach czyhających na każde jej słowo. Pamiętała również o Luke'u, patrzącym na nią z góry, z grzbietu swego wierzchowca. - Chłopaki, a nie mówiłem, że ona była w telewizji?- ekscytował się jeden z nich. - Co tu porabiasz? - spytał ją niski, krępy młodzian z długimi włosami. Olivia uznała go za przywódcę grupy; pozostali patrzyli na niego z respektem. - Teraz robimy zdjęcia reklamowe - odparła. - A później będziemy tu kręcić film. - A do tego czasu panna Faraday będzie z wami pracować na ranczu wtrąciła niespodziewanie Bettina. Olivia doprawdy nie wiedziała skąd ta niestrudzona łowczyni sensacji miała takie wiadomości. - Czym będzie się tu pani zajmować? - spytał inny reporter. - Och, mój udział w tej akcji jest naprawdę znikomy... - Olivia zawahała się, a głos jej zadrżał. Gdzie się podziewa John Paul? Jak mógł ją zostawić samą na pastwę tych wścibskich żurnalistów? Dlaczego o niczym jej nie poinformował? - Poświęca pani dwa tygodnie swego cennego czasu - powiedziała Bettina z uznaniem, ale w jej oczach pojawiły się złośliwe iskierki. - To przecież ma swą wymowę. Dwa tygodnie? O co tu chodzi? - Czy Diana mogłaby zademonstrować chłopcom, jak siodła się konia? rzucił ktoś z boku.

38

RS

Olivia przewróciła oczami, co zwykle czyniła, gdy nazywano ją Dianą. Zwracano się do niej w ten sposób bardzo często i przyjmowała to jako komplement. Teraz jednak odnosiła wrażenie, że mężczyzna siedzący na dużym, kasztanowatym koniu patrzy na nią z milczącą dezaprobatą. - Czy Diana potrafi osiodłać konia? - spytał Luke tonem tak suchym jak powietrze Teksasu. Oczywiście, że nie wiedziała, jak się siodła konie, i w dodatku wcale jej nie zależało, by się tego nauczyć. Nie chciała jednak się' z tym zdradzić. Skinęła na makijażystkę, aby pod pozorem poprawienia makijażu uniknąć patrzenia na Luke'a. - Panna Faraday rzadko chwali się swoją działalnością charytatywną mówił tymczasem John Paul wielce afektowanym tonem - ale w tym szczególnym przypadku bardzo by chciała zwrócić uwagę ludzi na ten szczytny program... Panna Faraday uważa, że... Olivia słuchała z rosnącym przerażeniem, jak John Paul podkreślał jej udział i rolę w działalności fundacji. Mijał się z prawdą tak dalece jak to tylko było możliwe. Jej kontrakt niestety przewidywał, że producent i rzecznik prasowy serialu mogli w jej imieniu udzielać odpowiedzi przedstawicielom mediów. John Paul był bardzo inteligentnym człowiekiem, ale miał nieznośny zwyczaj mieszania prawdy i fikcji. Rozplatanie tego węzła pozostawiał później innym. - Jeśli chodzi o wyprawę z namiotami... Olivia nastawiła ucha. O co chodziło z tą wyprawą w teren? Nie zgodziła się przecież na żaden biwak... Musi zadbać, by w przyszłym kontrakcie znalazła się klauzula uwzględniająca konieczność uzyskania jej zgody na wszelkie kampanie reklamowe. - Chłopcy nie zdążyli się jeszcze rozpakować - brutalnie przerwała potok reklamowej paplaniny. - Proponuję, byśmy skończyli już zdjęcia. Ktoś, a właściwie coś parsknęło. To nakrapiany siwy koń, którego wraz z Wulkanem prowadził Luke. Chłopcy, jak przystało na typowych mieszczuchów, odskoczyli do tyłu. Olivia, mimo że serce podchodziło jej do gardła, nie poruszyła się.

39

RS

Koń był duży, niespokojny i dziwnie pachniał... Spojrzenie Wulkana było równie wymowne jak Luke'a. - Jak... jak się nazywa? - zagadnęła drżącym głosem, zerkając ukradkiem na Luke'a. - To jest klacz. Nazywa się Gwiazda. Był zły. Jego lakoniczny toń ktoś obcy mógł przypisać nieśmiałości kowboja wobec ludzi z wielkiego miasta, ale Olivia wiedziała lepiej. - Słyszysz? — roześmiał się John Paul. - Co za odpowiednie imię! Koń nazywa się Gwiazda - powtórzył dziennikarzom. Olivia przełknęła ślinę i ostrożnie wyciągnęła rękę. Gdzie właściwie należało poklepać konia? A może ją ugryzie? Albo kopnie? Powinna mieć przy sobie cukier lub marchewkę... Klacz odwróciła głowę. Olivia błyskawicznie cofnęła rękę. - Bywa chimeryczną jak prawdziwa gwiazda - wycedził Luke ze złośliwym uśmiechem. Przytrzymał konia, by ułatwić Olivii pozowanie do nieskończonej ilości zdjęć. Obawa przed koniem, świadomość, że Luke jest rozgniewany, wreszcie wstręt do siebie samej z powodu roli, jaką przyszło jej odgrywać w tym reklamowym cyrku - wszystko to sprawiło, że Olivie rozbolała głowa. - A teraz proszę dosiąść konia - zasugerował jeden z reporterów. Dziewczyna znieruchomiała. Wsiąść na konia? Co za pomysł! Nie miała najmniejszego zamiaru wsiadać na konia. Gwiazda machnęła ogonem, który ze świstem przeciął powietrze i smagnął Olivie po twarzy. Przez łzy, które zalały jej twarz słyszała śmiech i szczebiotanie makijażystki, która nadbiegła, by poprawić makijaż. Słyszała również uspokajające szepty Luke'a, ale... on przemawiał do konia. Dobre sobie! Po wytuszowaniu rzęs Olivia zmusiła się do uśmiechu, by zaprezentować, że nic jej się nie stało. Fotografowie stali w wyczekujących pozach. Nie mogła uciec. Musi dosiąść tego przeklętego wierzchowca. Odwróciła się tyłem do dziennikarzy i zamknęła powieki. Głęboki oddech. Chwila skupienia.

40

RS

Nie była zapaloną miłośniczką zwierząt. W dzieciństwie zbyt często zmieniała miejsce pobytu, by móc hodować domowe zwierzątko. Później zaś po prostu nie chciała. Jadąc tu, do Teksasu, nosiła się nawet z pomysłem wzięcia kilku lekcji jazdy konnej, ale teraz zupełnie nie miała na to ochoty. Liczyła na Johna Paula. On z pewnością ją ocali. Otworzyła oczy. Koń stał na swoim miejscu. Lukę także. - Wskakuj! - powiedział. Co ma robić? Wytarła spoconą dłoń o dżinsy. Strzemię zwisało wysoko nad ziemią. Zamrugała nerwowo powiekami, by pohamować cisnące się znów do oczu łzy i popatrzyła do góry na Luke'a. Była małą oszustką i obydwoje o tym doskonale wiedzieli. „Proszę, pomóż mi!" - błagały jej oczy. Duże, brązowe oczy, zwykle określane jako wymowne - teraz krzyczały. Z twarzy Luke'a zniknął wyraz pogardy i politowania. Popatrzył na nią dłuższą chwilę w skupieniu, potem lekko westchnął i zeskoczył z konia. - Podejdź z tej strony - powiedział. - Podsadzę cię. - Nigdy nie siedziałam na koniu... – wyznała szeptem. Popatrzył na nią z niedowierzaniem. - Na litość boską... - urwał. Splótł dłonie i pochylił się do przodu. - Połóż tu stopę... Nie tę, drugą! Olivia niepewnym ruchem oparła dłoń o jego ramię. - Czy nie sprawię ci bólu? - Nie ma obawy. Jesteś chudzielcem. Chudzielec?! A dopiero była „kruszynką". Och, żeby tylko wiedział, ile wyrzeczeń kosztowała ją taka figura. - Złap się za łęk... Za ten wystający róg - poprawił się .widząc jej wahanie. - Wiem, co to jest łęk - odrzekła dumnie. - Przed chwilą nie wiedziałaś, z której strony wsiada się na konia. Zignorowała docinek. Postawiła swój zbyt duży but w jego dłoni i podciągnęła się d łęk. Machnęła nogą nad grzbietem konia i - jakimś cudem wylądowała w siodle. Klacz uskoczyła w bok, a dziewczyna przywarła do siodła. Gdy Lukę

41

RS

ustawiał jej strzemię, siedziała bardzo, bardzo spokojnie. - Nic się nie martw - powiedział, umieszczając jej stopę w strzemieniu. Nie pozwolę, by coś ci się stało. To brzmiało pokrzepiająco. Uśmiechnęła się i spojrzała w dół. Ziemia wydawała się bardzo odległa. Klacz odwróciła łeb, jakby chciała przyjrzeć się swej pasażerce. Olivia ochoczo poklepała ją po szyi. Klacz zastrzygła uszami. Czy to dobry znak? Lukę wskoczył na Wulkana i ujął wodze Gwiazdy. Przez blisko godzinę Olivia kurczowo zaciskała nogi na bokach biednego konia. Luke niestrudzenie dodawał jej odwagi i w końcu udało jej się rozluźnić nieco śmiertelny uchwyt na łęku, ale za to tym mocniej zaciskała kolana. Niemiłosiernie szybko zaczęły boleć ją nogi. Słońce chyliło się ku zachodowi. Wydłużające się cienie fascynowały fotografów. W końcu poprosili o pozowanie do ostatniego ujęcia. Zamarzył się im widok Olivii i Luke'a odjeżdżających w kierunku zachodzącego słońca. Co za banał, pomyślała znużona Olivia.Luke znowu sięgnął po jej wodze. - W którym kierunku jedziemy? Olivia naciągnęła kapelusz na oczy. - Na zachód, kowboju! Uśmiechnął się porozumiewawczo i skierował konie na zachód. Gwiazda podążała za Wulkanem bez najmniejszych oporów. Olivia niemiłosiernie obijała się na siodle. - Zwolnij! - krzyknęła. Pewna część jej ciała zupełnie zdrętwiała. - Rozluźnij się i wyczuj rytm konia! - rzucił Luke, ale ściągnął Wulkana. - Dzięki - powiedziała Olivia. Była pewna, że jej kręgosłup już nigdy nie wróci do prawidłowego stanu. Luke prawie na nią nie patrzył. Właściwie podczas całej sesji zdjęciowej w ogóle się doxniej nie odzywał. Doszła do wniosku, że aktorki nie należały do kobiet, które budziły jego zainteresowanie. - Dziękuję również za pierwszą lekcję jazdy konnej - dodała. - Robię wszystko, byście prędzej stąd" wyjechali. Puściła te niezbyt miłe słowa mimo uszu. - Możesz wyjaśnić mi, o co chodzi z tą wyprawą z namiotami? John Paul

42

RS

nic mi o tym nie wspomniał. Luke sktzywił się i zapatrzył w przestrzeń. Przez dłuższą chwilę jechali w milczeniu. - Zwykle chłopcy przyjeżdżają tu na miesiąc - powiedział w końcu. - Przez pierwsze dwa tygodnie zapoznają się z pracą na ranczu, uczą się jeździć i zajmować końmi. Potem w połowie miesiąca wyjeżdżamy na konny obóz. Każdy oprócz zajmowania się swoim sprzętem i koniem, ma różne specjalne zadania... To sprawdzian ich odpowiedzialności za siebie i za grupę. Zapewne wiesz już od pana Collingswortha, że chłopcy, którzy tu przyjeżdżają, mają różne sprawki na sumieniu, wagarują, obracają się w złym towarzystwie. Na ogół mają po czternaście lat, tym razem wyjątkowo przyjechało dwóch piętnastolatków... - Dlaczego? - Robimy dwutygodniowy eksperyment. Oni mają tylko dwa tygodnie ferii wiosennych, ja zaś mam spęd bydła - Luke westchnął i potarł sobie kark. - Ci chłopcy, jak nam doniesiono, mają zamiar porzucić szkołę. Spróbujemy temu zapobiec... - Myślisz, że ci się powiedzie? - Mam nadzieję. Stojąca w oddali maleńka postać Johna Paula przywołała ich gestami rąk. O dziwo Olivia wcale nie miała ochoty wracać. Luke jednak cmoknął i zawrócił konie w stronę domu. - Chłopcy uczą się tu innego życia - odezwał się znów. - Pokazuję im, że stoją przed wyborem i mogą, jeśli tylko zechcą, uniknąć pułapek, jakie czyhają na nich w mieście. - Ale oni przecież wrócą tam, w to samo środowisko, do tych samych ludzi i na te same ulice - wtrąciła Olivia. - Owszem, ale to nie będą już ci sami chłopcy. Tutejsza przyroda zmienia ludzi. - Gestem głowy wskazał na odległe wzgórza. - Tu człowiek szybko się uczy, co jest w życiu najważniejsze... Jeśli nie dbasz o swego konia, nie możesz jeździć. Jeśli nie trzymasz się z grupą, musisz sobie radzić sam... i tak dalej. Podstawowe zasady przetrwania. Przebywają tu krótko, ale mam

43

RS

nadzieję, że nie zapomną. Olivia była tu zaledwie kilka dni, ale już wiedziała, że wspomnienia stąd pozostaną jej na zawsze. Tu było tak... inaczej. Gdy głęboko wciągnęła powietrze, poczuła dobiegający z kuchni zapach smażonego mięsiwa. Ślinka napłynęła jej do ust. Gdy dotarli do wyżwirowanego podjazdu, spostrzegła, że fotografowie pakują sprzęt i wsiadają do samochodów. Zobaczyła również, że członkowie ekipy filmowej wynoszą swoje rzeczy z baraku. Prawda - muszą zwolnic miejsce, ponieważ przyjechali chłopcy. Domyśliła się, że pojadą do Austin i przenocują w hotelu. Czy ona miała tu zostać, aż do rozpoczęcia wyprawy w teren? W baraku? Z pewnością nie. Wzrokiem poszukiwała Johna Paula. Do licha, powinien ją uprzedzić, spytać o zdanie w tej sprawie. - Muszę cię ostrzec, że nie bardzo nadaję się na biwak - wyznała w przypływie szczerości. - Ale przyrzekam, że będę bardzo się starać... - Gdzie? - Na tej wyprawie, oczywiście. - Nie miała zamiaru wycofywać się z tego zobowiązania, mimo że John Paul samowolnie zgłosił jej udział. - Nie jedziesz na żadną wyprawę - oświadczył Luke. - Ale przecież... - Wydaje mi się, że zaczynasz ulegać presji własnej kampanii reklamowej. - Myślisz, że to tylko reklama? Otóż nie! Jeśli mówię, że zostaję, to zostaję. - Pomachała odjeżdżającej Bettinie. Dzięki Bogu, że ta kobieta odjechała. - Nie jedziesz z nami na wyprawę - powtórzył Luke. Zeskoczył na ziemię i przyglądał się jej z dołu. - Mielibyśmy z tobą same kłopoty. Och, to było bolesne, ale niestety bliskie prawdy. - Może... może mogłabym na coś się przydać, nim wyjedziemy powiedziała niepewnym tonem. - Nic z tego - odparł, stanowczo potrząsając głową. - Zsiadaj. Muszę wyczyścić Gwiazdę. - Wyciągnął ręce. - Pomóc ci? - Nie, dziękuję. - Bardzo chciała zrobić to sama, ale nogi odmawiały jej

44

RS

posłuszeństwa. W oczach Luke'a zabłysło współczucie. Przeszedł na drugą stronę konia i wyjął jej prawą nogę ze strzemienia. - Teraz powoli... - powiedział. Niepewnie przełożyła bolącą nogę nad grzbietem klaczy i nagle, ku swej rozpaczy, odkryła, że jej druga noga trzęsie się jak galareta. Gdyby wypuściła ją ze strzemienia, z pewnością upadłaby na ziemię jak długa. Gwiazda poruszyła się i Olivia pomyślała z przerażeniem, że za chwilę powlecze ją za sobą do stajni. Na szczęście Luke objął ją ramionami i podtrzymał, gdy wolno wydobywała but ze strzemienia. Potem postawił ją na ziemi. - Nigdy już nie będę chodzić - jęknęła, czując, że nie może ustać bez pomocy. Usłyszała głuchy śmiech dudniący w bardzo solidnej klatce piersiowej Luke'a. Całe szczęście, że nadał ją trzymał. - Za dwa dni wszystko wróci do normy - pocieszył ją. W jego głosie dostrzegła cień rozbawienia. Zerknęła do góry. Owszem - to był uśmiech. A...a może tylko wesoły błysk w oczach? Zapominając na chwilę o bólu nóg, odwzajemniła mu uśmiech. Luke przywarł spojrzeniem do jej warg i nagle jakby nieco schylił głowę... - Olivio, moja droga! - John Paul spieszył w ich kierunku. - Odjeżdżamy. Przestań wdzięczyć się do pana Chance'a i pakuj manatki. Olivia miała na dziś stanowczo dosyć Johna Paula. - Wyjeżdżamy? - Wzbraniała się na myśl o opuszczeniu ramion Luke'a. - Zrozumiałem, że mamy to zrobić jak najszybciej - powiedział John Paul, patrząc zirytowanym wzrokiem na Luke'a. - Muszę zająć się końmi. - Luke puścił Olivie i obserwował, jak niepewnie stawia pierwsze kroki. - W porządku? - spytał. - Nie bardzo - skrzywiła się. - Ale mam nadzieję... - Olivio, kochanie, chodź już - poganiał ją John Paul. - Za kilka tygodni tu wrócisz. - Wrócę tu wcześniej. Zapomniałeś o wyprawie w teren? - Ostrożnie szła w

45

RS

kierunku baraku. Na szczęście nigdy nie rozpakowywała się do końca. To było przyzwyczajenie z czasów dzieciństwa, gdy musiała z rodzicami szybko opuszczać hotele. Dopiero później zorientowała się, że jej rodzice po prostu często nie płacili za pokój. - Wyprawa w teren? - Na twarzy Johna Paula malowało się niedowierzanie. - Słynne wyprawy w teren organizowane przez ranczo Bluebonnet wyrecytowała zgryźliwie. - Wszem i wobec oznajmiłeś, że jadę na taką wyprawę. - Nie wygłupiaj się. Nigdzie nie jedziesz. Odlatujemy teraz do Houston, skąd o północy mamy połączenie z Nowym Jorkiem. - Zaczekaj... - Olivia zatrzymała się. - Chcesz powiedzieć, że był to wyłącznie chwyt reklamowy? - I to bardzo celny. A teraz pakuj się i wsiadaj do furgonetki. Wiedziała, że Luke słyszy ich rozmowę. Odwróciła się, by sprawdzić jego reakcję. - Do zobaczenia - powiedział, uchylając kapelusza i biorąc wodze koni. Nim się odwrócił, Olivia dostrzegła na jego twarzy wyraz obrzydzenia. Miotały nią sprzeczne uczucia. Właściwie była urażona, że Luke pożegnał ją tak zdawkowo. Ale przecież prawie jej nie znał i prawdopodobnie sądził, że nie jest więcej warta niż John Paul. Jeśli teraz wyjedzie, da temu najlepszy dowód... John Paul działał w myśl zasady „cel uświęca środki". By zyskać rozgłos, przekroczył moralną granicę. Olivia nie chciała mieć z tym nic wspólnego. - Skłamałeś! - Mierzyła go wzrokiem. - Przesada i efekciarstwo należą do stałych chwytów reklamowych, ale zwykłe kłamstwo to lekka przesada! - Widzę; że stałaś się uosobieniem szlachetności, kochanie - zadrwił. Czuła, że twarz jej płonie. - Zostaję! - krzyknęła. - W żadnym wypadku! - Obaj mężczyźni zaprotestowali jednocześnie. - Chłopcy są przekonani, że zostanę. A tylko oni się liczą.

46

RS

- Pan Chance z pewnością zgrabnie im wytłumaczy... - westchnął zniecierpliwiony John Paul. Luke zmierzył spojrzeniem Johna Paula, a potem Olivie. - Owszem. Powiem im prawdę. Nagle krzyk zawisł w powietrzu. Dobiegał z baraku. John Paul i Olivia z przerażeniem patrzyli, jak Luke biegnie w tamtym kierunku. Chwilę później z bocznego wejścia wypadł Simon. - To Angel! - Simon chwycił Luke'a za ramię. - Ten mały? Odezwał się w końcu? - Och, tak. - Simon westchnął ciężko, gdy drobna postać z kuchennym, nożem w ręku pojawiła się w drzwiach. - Wydaje mi się, że Angel to dziewczyna.

47

ROZDZIAŁ PIĄTY

RS

- A więc to jest dziewczyna? - Luke wskazał na wojowniczą postać ubraną w luźne spodnie i wyciągnięty podkoszulek. Miała podobnie jak reszta chłopców skołtunione włosy i buntowniczy wyraz twarzy. Simon, wzdychając ciężko, przytaknął. - To my się już pożegnamy, panie Chance... - John Paul wyciągnął rękę. Było nam bardzo miło... Luke jakby go nie słyszał. Ze zdziwieniem przyglądał się nachmurzonej twarzy małej buntowniczki. Skojarzył teraz, że to ona stała nieco z boku podczas sesji fotograficznej. Nie doczekawszy się uścisku dłoni, John Paul poklepał Luke'a po ramieniu. - Olivio, pożegnaj się z panem Chance'em... - Nie. - Nie mogła tak po prostu odejść i zostawić Luke'a. Ku swemu zaskoczeniu odkryła, że bardziej zależy jej na dobrej opinii tego ranczera niż własnego producenta. - Doprawdy, Olivio, pan Chance jest bardzo zajęty, a my musimy zdążyć na samolot. - John Paul nie dawał za wygraną. - Przyjmij do wiadomości, że zostaję. - Popatrzyła na producenta surowym wzrokiem. - Oznajmiłeś przecież wszem i wobec, że zostaję. Jestem pewna, że powiedziałeś to również panu Collingsworthowi.

48

RS

- Angel... - Luke zrobił krok w kierunku dziewczyny. - Trzymaj ręce przy sobie! - Przerażona przykucnęła i zaczęła wymachiwać nożem. Luke zatrzymał się i teatralnym gestem podniósł ręce do góry. - Nikt nie zrobi ci krzywdy - zapewnił uspokajającym tonem. - Nie zmusisz mnie, bym tam razem z nimi... - Głową wskazała barak, w którym panowała teraz złowieszcza cisza. - Nie. - A więc co u diabła z nią zrobimy? - spytał Simon. Luke westchnął - było to głębokie westchnienie człowieka przygotowanego na kłopoty. - Odeślemy ją z powrotem - powiedział. - Nie, nigdzie nie wyjadę - zaprotestowała. - On mi obiecał... Olivia zastanawiała się, kogo Angel miała na myśli. Czyżby samego pana Collingswortha? - Kochanie... - Luke zrobił zbolałą minę. - Naprawdę nie mamy tu warunków na przyjmowanie dziewcząt. - A ona? - Angel skinęła na Olivie. - Och, to przecież nie jest dziewczyna. - Luke uśmiechnął się pod nosem. Kierowca furgonetki nacisnął klakson. Pasażerowie byli najwyraźniej rozdrażnieni czekaniem. - Już wyjeżdżamy - oznajmił John Paul, popychając lekko Olivie w kierunku samochodu. - Simon, zajmij się końmi - nakazał Luke. - A ty, Angel, weź swoje rzeczy i... - Chcę tu zostać - przerwała mu Angel błagalnym tonem. W oczach miała łzy. - Proszę... - Nie masz tu opiekunki. - Luke stanowczo potrząsnął głową. - Zrób mi przysługę, Paul, i zabierz Angel na lotnisko. - Ale... ona ma nóż. - Bez obaw. Nie zabierze go do samolotu. Zadzwonię zaraz i zarezerwuję jej miejsce do Nowego Jorku. Przesiadacie się w Houston, czy tak? John Paul po raz pierwszy zaniemówił i stał jak słup soli.

49

RS

- To nie będzie konieczne - wtrąciła pospiesznie Olivia. - Zostaję, a więc i Angel może tu zostać. Zaopiekuję się nią. Te słowa wyrwały Johna Paula z chwilowego osłupienia. - Może zechcesz przemyśleć tę decyzję, kochanie - powiedział z narastającą złością. Dobrze mu tak! - pomyślała Olivia. Niech na drugi raz sam przemyśli lepiej swoje triki reklamowe. - Oznajmiłeś całemu światu, że zostaję - powtórzyła. - Powiedziałeś Bettinie, że zostaję. - Spojrzała znacząco na producenta. - Nie sądzisz, że ona pofatyguje się, by to sprawdzić? - Nie martw się. Złożę uroczyste dementi. Oznajmię, że mamy nagle nowe zobowiązania... - Przecież zdjęcia do nowych odcinków zaczynamy dopiero za dwa tygodnie! - Ale przecież są próby. Jeśli nie pojawisz się na próbach, nie odpowiadam za konsekwencje! - To brzmi jak groźba. - Olivia zwróciła się do Luke'a i Angel: - Czy nie odnosicie podobnego wrażenia? Luke chrząknął zakłopotany. - Nie chcę wtrącać się w wasze sprawy - rzekł wymijająco. - Jeśli jednak chcesz zostać, by zająć się Angel, będę ci wdzięczny. Angel rozpłakała się i usiadła na ziemi. Wyglądała jak kupka nieszczęścia. Obaj mężczyźni - twardy ranczer i sprytny producent - patrzyli na Olivie z takim samym bezradnym przerażeniem. Obdarzyła ich spojrzeniem pełnym politowania. Widać musiała wziąć sprawy w kobiece ręce. - John, wypakuj moje rzeczy z furgonetki - rozkazała. - Muszę oddać Tomowi buty. - A potem zwróciła się do Luke'a: - Nie możemy zostać z Angel w baraku, przeniesiemy się więc do twojego domu. Posłała oszołomionym mężczyznom jeden ze swych najsłodszych filmowych uśmiechów i odwróciła się do Angel. - Spakuj swoje rzeczy, kochanie - powiedziała. - Zaczekam tu na ciebie. Angel otarła łzy i podniosła się z ziemi. Patrząc na Luke'a i Johna Paula

50

RS

podała Olivii nóż. - Nie ufam tej bladej twarzy - wyznała. - Ja też nie, Angel. Ja też. Gdy tylko dziewczyna zniknęła za drzwiami baraku, John Paul podszedł do Olivii. - Olivio, nalegam, byś z nami wyjechała - rzekł z naciskiem. - Jeśli się spóźnimy, obciążę cię całkowitą winą. Olivia zmarszczyła groźnie brwi i zaczęła wymachiwać nożem, podobnie jak przed chwilą czyniła to Angel. John Paul zatrzymał się wpół kroku. Olivia wyciągnęła do przodu rękę z nożem, drugą zaś zdjęła buty i rzuciła w jego kierunku. Luke przyglądał się tej scenie w milczeniu, a potem pomaszerował do furgonetki i wyjął walizkę Olivii. - Jeszcze się policzymy - powiedział John Paul na odchodnym. Dziewczyna za jego plecami pomachała członkom ekipy. Kierowca uniósł kciuk do góry i ruszył. - On przypomina mi łasicę - skomentowała Angel powróciwszy z baraku. Olivia stłumiła uśmiech. - Owszem, ale to bardzo zdolna łasica... - Zawahała się, zwracając nóż. Gdy wyjmowała tenisówki z walizki, kątem oka obserwowała jak Angel dobrowolnie oddaje kuchenny nóż Luke'owi. - Nie będzie mi już potrzebny - powiedziała dziewczyna. - Cieszę się, że to zrozumiałaś - odpowiedział. Olivia odetchnęła z ulgą. Zawiązała sznurowadła i wstając napotkała wzrok Luke'a - badawczy, skupiony, jakby chciał przeniknąć jej duszę. Dlaczego to robisz? - zdawał się pytać. Chcę ci pomóc. Całe życie dawałem sobie radę bez ciebie... Ale teraz mnie potrzebujesz. Jestem silniejsza niż sądzisz. Odniosła wrażenie, że Luke prawie niedostrzegalnie przytaknął. Zrozumiała, że od tej chwili ich stosunki uległy zmianie. Nie musiała grać już żadnej roli. Po prostu była sobą. Porzuciła swój świat, by wkroczyć do świata

51

Luke'a. Czy potrafi sprostać wyzwaniu? Luke podniósł jej walizkę. - A więc witam panie na ranczu Bluebonnet. Czy mogę teraz zaproponować wam kolację? Gdy Olivia przekroczyła próg domu Luke'a, wszystkie myśli o jedzeniu pierzchły. Dom nie był zbyt duży. Luke miał rację - nie było tu miejsca dla gości. Weszli do salonu z kamiennym kominkiem zajmującym całą ścianę. Po przeciwnej stronie widniały drzwi, prawdopodobnie do gabinetu gospodarza. Salon łączył się z niewielką jadalnią. Kuchnia jednak miała ogromne rozmiary.

RS

Olivia zauważyła, że przechodziło się z niej do stołówki, w której jadała wraz z ekipą. W domu znajdowały sie tylko dwie sypialnie. Większa z nich należała do Luke'a, z drugiej zaś korzystała gospodyni podczas swych cotygodniowych wizyt. Szczególną uwagę Olivii przykuła jednak łazienka pana domu - z prysznicem i ogromną wanną na lwich łapach, ustawioną pod oknem w dachu. - Cudowna niespodzianka! - powiedziała radośnie i spojrzała na Luke'a. - Dostałem ją w prezencie - odrzekł wymijająco. - Jest wspaniała. - Trudno ją tu było zainstalować... Nie korzystam z niej często. - Dlaczego? Stojąc przy brzegu wanny, Olivia obserwowała złoto-pomarańczowe promienie zachodzącego słońca. Wiedziała, że w nocy będą tu świecić gwiazdy. - Prysznic zabiera mniej czasu. Olivia miała czasu pod dostatkiem. Jej obolałe ciało tęskniło za długim moczeniem w wodzie przy świetle gwiazd. Zupełnie zapomniała już o kolacji. Luke otworzył szafkę, wyjął czystą bieliznę pościelową i podał ją Angel. - Zamieszkasz w pokoju gospodyni... A ty, Olivio, możesz zająć moją sypialnię.

52

RS

- A ty gdzie będziesz spać? - spytała. - Z Simonem i chłopcami. Będziecie więc miały cały dom dla siebie. Gdy się urządzicie, idźcie do kuchni i zróbcie sobie kolację. Idę zobaczyć, co robi reszta - dodał i wyszedł. - To miły facet - powiedziała Angel, ścieląc łóżko. - W ubiegłym roku był tu mój kuzyn. On... on został aresztowany, ale zamiast iść do więzienia, przyjechał tutaj... I teraz wszystko w porządku. Uczy się, a po szkole pracuje. Mówi... - Angel zniżyła głos - że jeśli skończy szkołę z dobrymi stopniami, pan Luke zafunduje mu stypendium na wyższe studia. Olivia patrzyła na rozpromienioną twarz Angel i czuła, że serce jej topnieje. W broszurce nic nie pisano o stypendiach. Czy ktokolwiek o tym wie? I ja też chcę dostać stypendium - ciągnęła Angel. - Kuzyn twierdził jednak, że nie mogę tu przyjechać, bo nie jestem chłopcem... - A więc udawałaś chłopca... - Tak. - Kończyła powlekanie pościeli, zagryzając wargi. - Jak myślisz, jeśli dobrze wypadnę, pan Luke da mi to stypendium? Olivia nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Czy Luke może sobie pozwolić na oferowanie wszystkim gościom stypendiów? A może robi to za niego pan Collingsworth? Pan Collingsworth... Nie wiadomo jak by zareagował na podstęp Angel. - Ja... - zająknęła się. Już chciała odrzec, że nic nie wie o stypendiach, ale wyraz rozpaczliwej nadziei na twarzy Angel powstrzymał ją. - Ja nigdy nie byłam na uniwersytecie - powiedziała. - Nie? - zdziwiła się dziewczyna. - A więc jeśli dobrze się spiszesz, pan Luke da również tobie stypendium. - Możliwe. - Olivia uśmiechnęła się do siebie i dodała: -Idź teraz do stołówki, ja dołączę później, zgoda? Po wyjściu Angel dziewczynie przyszło nagle do głowy, że jeśli Luke nie będzie mógł ufundować następnego stypendium, ona sama postara się nakłonić do tego pewnego producenta w Nowym Jorku. W drodze do łazienki wstąpiła do spiżarni w poszukiwaniu świec. Marzyła jej się odprężająca kąpiel w przyćmionym świetle. Pudełko pełne białych świec

53

stało w widocznym miejscu na półce. Obok znajdowały się lampy sztormowe, baterie, zapałki i inne akcesoria. Wzięła dwie lampy i świece i powlokła się do łazienki. Uda ją paliły, mięśnie odmawiały posłuszeństwa. Wlała płyn do kąpieli i odkręciła kurki. Potem zapaliła lampy i świece, zgasiła światło i zdjęła ubranie. Skóra na wewnętrznej strome ud była zdarta do żywego. Mydło z pewnością podrażni rany, ale pokusa ciepłej, odprężającej kąpieli była zbyt silna, by z niej zrezygnować. Zanurzyła się w gorącej wodzie tak szybko, że zapomniała nawet upiąć swe długie, sięgające do ramion włosy.

RS

Po dniu spędzonym w kapeluszu i tak należało je umyć. Oparła się plecami o wannę i odchyliła głowę do tyłu. Błogą ciszę mącił jedynie odległy szmer głosów dochodzący ze stołówki. Przez okno w dachu obserwowała jak różowo-pomarańczowe niebo ściemnia się i przybiera odcień fioletu. Gdy stało się granatowe, .zalśniły na nim wieczorne gwiazdy. Tylko coraz chłodniejsza woda przypomniała Olivii, że czas upływał. Dolała trochę więcej gorącej wody, tak że piana dochodziła niemal do brzegu wanny. Nawet wyciągnięcie ręki, by chwycić kurek sprawiło jej ból. Czy kiedykolwiek będzie mogła swobodnie się poruszać? Wykrzywiła twarz z bólu. Będzie musiała się poruszać i niebawem znów wsiąść na konia. Ta myśl w tej chwili napawała grozą. Powinna być teraz w drodze do Nowego Jorku... Czy słusznie postąpiła zostając na ranczu? Nigdy dotąd nie sprzeciwiła się producentowi. Była profesjonalistką. Miała reputację osoby, na której zawsze można polegać i z którą łatwo się współpracuje. Dziesięć lat życia poświęciła stworzonej przez siebie postaci. A teraz ta postać - być może - zmierza ku śpiączce. Olivia poruszyła się. Maleńka fala z piany znalazła się niebezpiecznie blisko krawędzi wanny. Czy John! Paul naprawdę myślał, że pan Collingsworth puści płazem takie reklamowe oszustwo?

54

RS

Ileż to razy John Paul posługiwał się tanimi chwytami reklamowymi! Dobrze się stało, że pokrzyżowała mu szyki. Uśmiechnęła się pod nosem. Miała rację, że została. Woda znów ostygła. Będzie musiała usiąść, by odkręcić kurek. Poruszyła się i jęknęła. - Wszystko w porządku? Krzyknęła przestraszona, nagłe napięcie mięśni sprawiło jej ból. Dopiero po chwili zorientowała się, że to był głos Luke'a. Zanurzyła się głębiej w wodzie. - Co tu robisz? - Przyszedłem sprawdzić, czy wszystko w porządku. - Przestawił lampę naftową i oparł się o umywalkę. - Usłyszałem jęki i pomyślałem, że mordujecie się nawzajem z Angel. Uśmiechnął się pod nosem. - Angel poszła na kolację. - Do licha, jak długo zamierzał tu sterczeć? - Nie widziałem jej. - Widzisz przecież, że tu jej nie ma! Olivia stawała się coraz bardziej rozdrażniona i zakłopotana. Osłona z mydlanych baniek nie była szczelna. Wokół kolan zrobiła się już wyraźna dziura. Nie śmiała się poruszyć. Luke wcale nie zamierzał wyjść. Powoli przeniósł wzrok z piany mydlanej na twarz dziewczyny. Olivia wstrzymała oddech. Luke zupełnie nie sprawiał wrażenia wstrząśniętego jej widokiem. Uśmiechał się tajemniczym uśmiechem Mony Lisy. Nieznacznie uniósł brew. Olivia dopiero teraz zauważyła, że nie miał kapelusza, a jego gęste, ciemne włosy lśniły w świetle świec; Bez kapelusza wyglądał młodziej. I niewątpliwie bardziej atrakcyjnie... Przypomniała sobie jego pocałunek. Czy kiedykolwiek wspominała czyjś pocałunek? Spojrzenie Luke'a przywarło do jej ust. A więc on również pamiętał... Woda poruszała się wraz z jej przyspieszonym oddechem. Serce Olivii jedyny mięsień, który nie był obolały - waliło. Świece zamigotały. Przysłona z baniek zrobiła się jeszcze bardziej

55

RS

dziurawa. - Umyć ci plecy? - zapytał. - Nie - wykrztusiła. - Cóż... - westchnął. - Przypuszczam, że w dwóch miejscach masz żywe rany. Przyniosłem ci maść i bandaże. - To miło z twojej strony. Trzeba je było zostawić na toaletce w sypialni. - Tak zrobiłem. - Nadal stał. Kąciki jego ust drżały. - Wezmę kilka swoich drobiazgów - dodał. Otworzył szafkę i wyjął przybory do golenia. - Myślę, że nie ma powodu, bym zabawa tu dłużej... - Masz zupełną rację - odrzekła, zamykając mu usta. Uśmiechnął się szeroko. - Domyślam się, że chcesz już wyjść z wanny. Piana prawie całkiem zniknęła. Czuła jak rumieniec oblewa całe jej ciało - począwszy od czubków palców u nóg. Wyciągnęła niezdarnie rękę, sięgając po ręcznik. - Luke, zamknij drzwi! Wychodził już. Trzymał rękę na klamce. Odwrócił się jednak i raz jeszcze spojrzał na Olivie. - Może to zrobię... - Nacisnął klamkę i mrugnął do niej. - A może nie...

56

ROZDZIAŁ SZÓSTY

RS

Przez następne dwa dni Olivia wraz z Angel i resztą chłopców uczyła się pracy przy koniach. Powierzono jej Gwiazdę. - Stój spokojnie i pozwól mi zapiąć ten pasek... - przemawiała do klaczy, którą właśnie próbowała osiodłać. Gwiazda parsknęła, a Olivia roześmiała się. - Wolałabyś cukier, co? Szczerze mówiąc powinnaś go ograniczać. Wyglądasz baryłkowato. Olivia popatrzyła na własny brzuch. Też powinna się ograniczyć. Jedzenie na ranczu było obfite i smaczne, ale niestety bardzo kaloryczne. W sam raz dla dorastających chłopców. Te świeże cynamonowe bułeczki codziennie rano... Gwiazda poruszyła się niespokojnie. Olivia teraz już bez lęku pogłaskała konia po szyi. Jeszcze tydzień temu była w Nowym Jorku i gdyby ktokolwiek wówczas powiedział jej, że wyjedzie do Teksasu i zaprzyjaźni się z koniem, uznałaby go za wariata. Tydzień temu miała starannie wypielęgnowane paznokcie... Była też zadowolona ze swojej pracy... Dziś - nie była nawet pewna, czy nadal ma pracę, choć jej agent, z którym codziennie rozmawiała przez telefon twierdził, że jeszcze nie dostała wymówienia. W głębi duszy miała nadzieję, że John Paul wybaczy jej tę małą

57

RS

rebelię, tym bardziej gdy przeczyta pozytywne relacje prasowe. Jeśli zaś nie... Cóż, Tony na wszelki wypadek rozgłaszał, że kontrakt Olivii Faraday zbliża się do końca i aktorka być może będzie zainteresowana innymi propozycjami. Na razie jednak brak wiadomości oznaczał dobre wiadomości. - Podciągnij popręg! Olivia podskoczyła na dźwięk głosu Luke'a. Nie słyszała, gdy nadchodził. - To ją nie będzie bolało? - spytała. Nie. - Poprawił czaprak i siodło. - Ale będzie bolało ciebie, gdy spadniesz ze źle przytroczonego siodła. Zachowywał się wobec niej obojętnie, tak samo jak wobec pozostałych gości. W niczym nie przypominał intrygującego ranczera, który dwa dni temu przeszkodził jej w kąpieli. Wówczas z jego oczu biło szczere, niekłamane pożądanie i o tym Olivia nie potrafiła zapomnieć - nawet teraz, gdy patrzył na nią zdawało się bez cienia zainteresowania. - Sprawdzimy, czy dasz sobie radę sama - powiedział nagle, zdejmując i podając jej siodło. Zachwiała się, a nogi aż ugięły się pod ciężarem, ale wykrzesała dość siły, by wrzucić siodło z powrotem na grzbiet Gwiazdy. Biedna Gwiazda. Olivia była jej szczerze wdzięczna, że znosi te praktyki z takim stoicyzmem. Naciągając popręg, spojrzała na Luke'a, oczekując słów pochwały. Jednak nie doczekała się ich. Skinął tylko głową. - Razem z Angel wyrzucicie dziś gnój ze stajni - nakazał. - Wyrzucimy gnój? - zdziwiła się. - Och, nie lubię nawet tego słowa. - Większość ludzi nie lubi zapachu gnoju - powiedział, podając jej widły. Świeża słoma jest tam - zrobił gest ręką i zerknął na zegarek. - Radzę się pospieszyć, bo nie zdążysz wziąć kąpieli przed kolacją. Te słowa ją rozzłościły. - Czy to naprawdę konieczne? - spytała. - Za dwa dni wyjeżdżamy przecież na biwak... - Urwała, z odległego końca stajni dochodziły bowiem odgłosy czyjejś pracy. - Każdy wykonuje tu swoje obowiązki - powiedział Luke. - Zobacz, z jakim zapałem pracuje Angel.

58

RS

Rzeczywiście pracowała, jakby miała niespożyte siły. Olivia podziwiła determinację dziewczyny, która robiła wszystko, by zasłużyć sobie na upragnione stypendium, sama jednak nie widziała powodu, dla którego miałaby się tak całkowicie podporządkować. - Luke! - zawołała, gdyż odwrócił się już i najwyraźniej, zamierzał odejść. -, Przestań się wreszcie wygłupiać i udawać wieśniaka! Spojrzał na nią zdziwiony i uniósł brwi. - Nie rozumiem, o co ci chodzi. Olivia codziennie korzystała z telefonu, aby porozmawiać z Tonym. Miała więc dość czasu, by dokładnie przyjrzeć się oprawionym w ramki dyplomom, odznakom i fotografiom wiszącym na ścianach gabinetu Luke'a. Były tam nagrody od gubernatorów stanów, dyplomy uznania, listy pochwalne od rektorów uniwersytetów. Ale najbardziej zaskoczyły ją fotografie. Luke u boku pana Collingswortha, Luke z gubernatorem Nowego Jorku, gdzie indziej z dziekanem uniwersytetu... Na wszystkich zdjęciach był ubrany jak prawdziwy biznesmen. Wieszając swoje rzeczy, spostrzegła w szafie dwa eleganckie garnitury oraz włoskie buty, zrobione z miękkiej skórki, które z pewnością nie nadawały się do pracy na ranczu. To prawda - Luke był ranczerem, ale jednocześnie zasiadał w radzie nadzorczej Fundacji Bluebonnet, która co roku w marcu wydawała słynny bal, o którym słyszała już wcześniej, ale dopiero teraz skojarzyła go z Lucasem. Wzięła Luke'a pod ramię i wyprowadziła ze stajni. - Powiem tylko jedno słowo... - urwała, by zrobić odpowiednie wrażenie. Armani. -Ar... kto? - Nie rób ze mnie idiotki, kowboju. Garnitury w twojej szafie pochodzą od Armaniego. - Widzę, że się rozgościłaś na dobre - uśmiechnął się pod nosem. - Nie potrzebuję czytać napisów na metkach. Diana D'Angelo nosi stroje od Armaniego. - I zapewne świetnie się w nich prezentuje. - Ty również.

59

RS

Uśmiechnął się szeroko i popatrzył na nią z góry. - Tak uważa również pani Collingsworth. - Ma dobry gust. - Czy tylko to cię niepokoi? - spytał zniecierpliwiony. -To mnie wcale nie niepokoi. Po prostu dopiero wczoraj, po rozmowie z moim agentem, dowiedziałam się, kim naprawdę jesteś. - Czyżbyś kazała swemu agentowi zrobić wywiad na mój temat? - Nic podobnego. Jedna z gazet, ta, która przysłała tu swoich reporterów, zamieściła na twój temat artykuł. Luke zdjął kapelusz i przesunął ręką po włosach. - No tak - powiedział, wpatrując się w rondo kapelusza. - Nie spodziewałem się jednak... - Przeszył ją ostrym spojrzeniem. - Nie spodziewałem się zainteresowania z twojej strony. Postanowiła zareagować naturalnie. - Ja również nie spodziewałam się twojego zainteresowania. I z pewnością nie oczekiwałam, że przyjdzie mi czyścić stajnie. - Uśmiechnęła się w nadziei, że wypadnie to słodko i rozbrajająco. - Teraz już wiem, czym pachnie życie na ranczu. - Doprawdy? Nie wiedziała, co odpowiedzieć. - Przypuszczam... - zająknęła się. - Przypuszczam, że jest jeszcze wiele spraw, o których nie mam pojęcia. - I dodała z większą pewnością siebie: - Jednak nie odczuwam palącego pragnienia zdobycia życiowych doświadczeń jako pomocnik ranczera. - W takim razie nie powinnaś tu zostawać na ochotnika. - Dobrze wiesz, że nie zostałam na ochotnika - broniła się. Luke z powrotem założył kapelusz na głowę. -Droga pani, tak bardzo chciała pani zostać, że nawet groziła nożem. - Wszystko ci wyjaśnię... - Wyjaśnisz mi, gdy skończysz czyścić stajnie. - Złapał ją za ramiona, obrócił dookoła i podprowadził do porzuconych wideł.

60

RS

- Ale... - Za godzinę jest kolacja. Dziś mamy kaszę i pieczoną szynkę. Niech licho porwie kaszę i pieczoną szynkę! - Czy kucharz nie mógłby czasami upiec kawałka ryby? - spytała błagalnym tonem. - Kasza albo nic. Na twoim miejscu nie guzdrałbym się zbytnio. Kasza przywiera do dna garnka i wtedy nie jest najlepsza. - Kasza w ogóle jest do niczego - wymamrotała. - Wolałabym sałatę... - Słucham? - Przyjdę, gdy skończę czyścić stajnie - odrzekła z nikłym uśmiechem. Luke uśmiechnął się również. Przez najbliższą godzinę Olivia z zapałem machała widłami. Kurz drażnił jej nozdrza, ręce pokryły się pęcherzami, ale pracowała zawzięcie, ze stoickim spokojem znosząc wszystkie niedogodności losu. W końcu uznała, że stajnie są już dostatecznie czyste. Angel skończyła robotę wcześniej. Pracowała szybciej i Olivia gwoli sprawiedliwości odesłała ją na kolację. Ze stołówki dobiegały odgłosy rozmów i śmiechów. Stołówkę i barak Luke przeznaczył wyłącznie dla gości. Pracownicy rancza wraz z rodzinami mieszkali w pobliskich zabudowaniach. Barak zajmowali zwykle ludzie dodatkowo zatrudnieni. Teraz na wiosnę objeżdżali teren, wypatrując nowych cieląt, znakując i licząc bydło. Na ranczu przebywał więc teraz tylko Simon, kucharz oraz pani Royer - gospodyni, która przyjeżdżała tu raz w tygodniu. - Skończone? - Luke siedział na ganku. Olivia, zaskoczona, potknęła się o stopień. - Przestań mnie szpiegować! - warknęła. -Widziałem, że opuszczasz stajnię, więc chciałem spytać, czy skończyłaś. - Owszem. Do swoich bogatych życiowych doświadczeń mogę dołożyć wyrzucanie gnoju ze stajni. - Rzucę na to okiem. - Odepchnął się od balustrady i zamaszystym krokiem

61

RS

pomaszerował w stronę stajni. - Masz zamiar mnie sprawdzać? - zawołała za nim. - Tak. Głęboko wciągnęła powietrze. Potem jeszcze raz. Właściwie nie powinno ją obchodzić, co sobie Luke pomyśli o wyglądzie stajni. Nie była jednym z. jego chłopców. Nie była również jego pracownikiem. Za swoją pracę nie dostawała zapłaty. Spojrzała na swe obolałe dłonie. Za żadne skarby nie wróci już do stajni. Zniszczyła kompletnie manicure. Luke nie ma pojęcia, ile kosztuje komplet nowych tipsów! Czy na cokolwiek się skarżyła? Czy prosiła o specjalne traktowanie? Nie. A Luke? Czy choćby jej podziękował? Chciała się wykąpać - i to zaraz. Doszła już do ostatniego stopnia schodów, gdy nagle zawahała się. Zawróciła i pobiegła za Lukiem. Do licha, powinien być zachwycony jej pracą! Chciała usłyszeć słowa pochwały. - Tu śmierdzi. - Stał w drzwiach z rękoma opartymi o biodra. - To naturalne - odrzekła. - Nie nauczyłeś koni korzystać z toalety. - Jeślibyś porządnie wykonała robotę, stajnia by nie śmierdziała. Biedny człowiek. Przez lata obcując z końmi musiał stracić węch. - W takim razie rozpyl odświeżacz powietrza - zadrwiła. - Może o zapachu sosny? Nie odezwał się, tylko wędrując od boksu do boksu, rozkopywał słomę butem. - Nie wygrabiłaś gnoju do końca - zauważył kwaśno. - Wygrabiłam wszystko, co należało - upierała się. Popatrzył na nią z wyrzutem i wskazał na kupę gnoju, którą zostawiły z Angel przed stajnią. - Dlaczego tego nie usunęłyście? - spytał. - Nic nie mówiłeś o wywożeniu gnoju! - krzyknęła. - Miałyśmy tylko wyczyścić stajnię. - Na drugi raz udzielę ci dokładniejszych wskazówek - oświadczył ze stoickim spokojem. - A teraz musisz wygrabić całą starą słomę i rozrzucić nową. Podszedł do ściany, na której wisiały uzdy, grabie i inne narzędzia. Wybrał

62

RS

groźnie wyglądające widły i podał jej. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Chyba oszalałeś! - zawołała. - Nie mam zamiaru robić tego teraz! - Ktoś to musi zrobić. - Wybierz sobie inną ofiarę! - Rzuciła widłami o ścianę, odwróciła się na pięcie i odeszła. Tego już było za wiele. Miała naprawdę dosyć. - Olivio! Co za niewdzięcznik! Przecież ocaliła mu skórę... Johnowi Paulowi również. Jeśli nie zostałaby na ranczu, Bettina z pewnością zrobiłaby z tego użytek. John Paul byłby skompromitowany. Pan Collingsworth - zły. Jeśli zaś chodzi o Luke'a... Przecież odsyłając Angel - nawet z istotnego powodu naraziłby się na oskarżenia o dyskryminację. Bettina ostrzyła sobie zęby na taki łakomy kąsek. - Dokąd idziesz? - Luke złapał Olivie za ramię. - Idę wziąć kąpiel. - Spojrzała wymownie na jego rękę. - A potem mam zamiar zjeść kolację. - A co ze stajnią? - Nic. - Wyrwała rękę z jego uścisku. - Hola, hola! - Przestań się wygłupiać i mówić jak kowboj - warknęła. - Nie toleruję takiego zachowania u chłopców i nie będę tolerować u ciebie. Olivia osłupiała z wrażenia. Co za bezczelność. Co za tupet! - Nie jestem jednym z twoich miejskich uliczników! - Doprawdy? - Luke wsunął ręce do tylnych kieszeni spodni. - Odniosłem wrażenie, że zostałaś, ponieważ chciałaś uciec przed Nowym Jorkiem. - Zdenerwował mnie jedynie mój producent i jego drobne oszustwa. - Jedynie? - To wszystko, o czym mam zamiar cię poinformować. - Zaczęła iść po schodach. - Tak czy owak zostałaś, a zatem zaakceptowałaś warunki. - Zostałam, by opiekować się Angel. Uczestniczę w codziennych zajęciach, uczę się jeździć i zajmować końmi, ale nie możesz wymagać, bym czyściła

63

RS

stajnię. - Ciężkie prace wykonujemy na zmianę. Jeśli posłałbym cię do kuchni, oskarżyłabyś mnie o dyskryminację. - Przynajmniej przekonałbyś się, jak świetnie gotuję. -Widzisz, prowadzenie rancza to ciężka praca. Wszyscy muszą solidnie się napracować. - Ciekawa jestem skąd bierzesz niewolników, gdy nas tu nie ma... Nie powinna tego mówić i teraz spodziewała się ostrej reakcji, ale Luke, ku jej zaskoczeniu, tylko lekko skrzywił usta i odparł: - Nasz program odnosi sukcesy głównie dlatego, że chłopcy wykonują tu pożyteczne prace. Nie stwarzamy żadnej fikcji. Nie trzymałbym tych koni, jeśli każdego lata nie przyjeżdżaliby tu chłopcy. - Kto więc się nimi zajmuje w innych porach roku? - Niektóre są własnością okolicznych ranczerów, do pozostałych zatrudniam miejscowe dzieciaki, synów i córki moich pracowników. Pieniądze wpłacam na specjalny fundusz edukacyjny, z którego mogą korzystać, gdy skończą szkołę. - Brzmi bardzo szlachetnie. - Olivia z niechęcią doszła do wniosku, że powinna przeprosić Luke'a. - Przepraszam za tę wzmiankę o niewolnikach powiedziała. -Po prostu jestem zmęczona. - Uśmiechnęła się ze skruchą i poszła po schodach na górę. - Zapomniałaś o stajni. - Jego głos był stanowczy i nieprzejednany. Odwróciła się i popatrzyła na niego z góry. Stał na dolnym stopniu schodów, z rękoma na biodrach i wyglądał bardzo poważnie. - Nie zapomniałam - powiedziała znużonym tonem. - Zrobiłam dziś wszystko, co mogłam. Wyczyściłam boksy najlepiej jak potrafiłam. - Chciałabyś spać w brudnej pościeli? - Nie. - Odetchnęła głęboko i mocno zamknęła oczy. I co teraz? Czy zmusi ją do spania w stajni? - Dyscyplina obowiązuje wszystkich bez wyjątku. Nie mogę traktować cię ulgowo.

64

RS

- Ale mnie należy się specjalne traktowanie. - Czuła, że narasta w niej gniew. Ostatkiem sił starała się opanować. - Jestem tu ochotniczką. Aktorką. I wykonałam swoje zadanie. Zapewniłam ci odpowiednią reklamę. Nie sądzę, by reporterzy chcieli fotografować stajnie! - Odwróciła się i ostentacyjnie wkroczyła do domu. Luke poszedł za nią. - Powinienem przewidzieć, że nie poradzisz sobie - powiedział, zatrzymując się w drzwiach. - Zapewne sądzisz, że uniosę się honorem i udowodnię ci, że nie masz racji. - Uśmiechnęła się ironicznie. - Taką miałem nadzieję - odrzekł spokojnie. - Nic z tego. - Wojowniczo wysunęła podbródek. - Wycofuję się.

65

ROZDZIAŁ SIÓDMY

RS

- Nie wycofasz się - rzekł z irytującą pewnością siebie. - Jeśli wyjedziesz, Angel również będzie zmuszona nas opuścić. -Trudno. - Nie mówisz tego poważnie. - Tym razem w jego głosie słychać było cień wątpliwości. - Angel, podobnie jak ja, nie przepada za życiem na ranczu - odparowała. Przyjechała tu w nadziei, że dostanie stypendium, jak jej kuzyn, który był tu w ubiegłym roku... Luke zmarszczył brwi. - Jak on się nazywa? - spytał. - Nie wiem. - Jeśli o to pytał, to znaczy, że ufundował więcej niż jedno stypendium. - To prawda, że jesteś święty. - Popatrzyła na ranczera z mimowolnym podziwem. - Trudno rywalizować ze świętymi... - Odwróciła się i poszła w kierunku sypialni. - Jesteś po prostu zmęczona - powiedział pojednawczo, nadał stojąc w drzwiach. Olivia z rozmachem otworzyła szafę i zdjęła sukienkę z wieszaka. - Może się zdziwisz, ale wcale nie zamierzam opuścić Angel - odezwała się po chwili. - Być może lepiej się jej przysłużę, pracując w swoim zawodzie niż

66

RS

nieudolnie naśladując parobka. Luke patrzył na nią przez chwilę w milczeniu. - Stypendia dostaną tylko ci, którzy sprostają wymogom programu Bluebonnet. - Domyślam się. - Olivia rzuciła sukienkę na łóżko. - Domyślam się również, że zrobisz ze mnie czarny charakter. Lucas Chance, ranczer-filantrop, ogłosi wszem i wobec, że gdy panna Faraday wyjechała, nie było nikogo, kto mógłby opiekować się Angel, a więc nie miał wyboru... - Jeśli wyjedziesz, nie będę miał wyboru. - Otóż oświadczam ci, że Angel dostanie te pieniądze - powiedziała wzburzona. - Dostanie, nawet jeślibym miała sama je wydrukować! Porwała z łóżka sukienkę i weszła do łazienki. Nim zamknęła za sobą drzwi, zawołała: - Bądź łaskaw zamówić dla mnie taksówkę na jutro rano! Nie doczekała się odpowiedzi, wysunęła więc głowę przez drzwi. Czy wyszedł? Luke pogrążony w zadumie stał tam nadal. Czy był zaskoczony jej sprzeciwem? Lucas Chance wyglądał na mężczyznę, który nie toleruje oporu. Zwłaszcza u kobiet. - Naprawdę zamierzasz wyjechać? - spytał po dłuższym namyśle. - Tak. - W porządku. I wyszedł. Po prostu wyszedł. Słyszała odgłos jego kroków na drewnianej podłodze. Rytmiczny dźwięk. Stanowczy. Zatrzymał się na moment przy drzwiach, by je otworzyć. Potem je zamknął - a właściwie pozwolił, by zamknęły się same z lekkim trzaskiem. Patrzyła za nim z wyrazem rozczarowania na twarzy. Oczekiwała przeprosin. Czyżby to było zbyt wiele? Trudno. A jednak... Jednak była rozczarowana. Co się z nią u licha działo? Chciała postawić na swoim. I postawiła. W głębi duszy musiała przyznać, że nie była zadowolona z takiego obrotu sprawy. W rzeczywistości wolała, by ją przeprosił i błagał o pozostanie. Od

67

RS

Luke'a oczekiwała specjalnego traktowania. Czas spędzony w wannie przeznaczyła na rozmyślania. Po kąpieli założyła powiewny morelowy szlafroczek i zaczęła suszyć włosy. Była tak brudna, że wpierw musiała wziąć prysznic, a dopiero potem odważyła się zanurzyć w kojącej pianie. Butelka z płynem do kąpieli była już prawie pusta... Stanowczo nadszedł czas powrotu do domu. Bez płynu do kąpieli życie stawało się nieznośne... Wyłączyła suszarkę i odgarnęła włosy do tyłu. Przeglądając się w małym lusterku stwierdziła, że wygląda nad podziw dobrze. Włosy wzmacniane odżywką i ustawicznym szczotkowaniem prezentowały się wspaniale. Sama Diana D'Angelo by się ich nie powstydziła. Nagle ktoś zapukał do drzwi. - Czy to ty, Angel? - Angel wraz z chłopcami karmi teraz konie - powiedział Luke tonem przygany. Olivia otuliła się szczelniej szlafrokiem i zawiązała pasek. - Zapraszam cię na kolację - oznajmił, ,gdy otworzyła drzwi. O Boże, zimna kasza - pomyślała z odrazą, ale powstrzymała się od komentarza. Przypomniała sobie, jak Dianę w pewnym egzotycznym kraju zaproszono na wytworną kolację, na której podano baranie oczy. - Och, dziękuję bardzo - odpowiedziała słodkim głosem i posłała Luke'owi olśniewający uśmiech, taki sam, jakim wówczas Diana odwróciła uwagę swego towarzysza od faktu, że nie je. Luke, wyraźnie ubawiony, poprowadził ją do jadalni. - Nakrycie dla jednej osoby? - zdziwiła się, mile zaskoczona. - Och, czy mnie oczy mylą, ale widzę tu coś zielonego... Jakieś warzywo? ^Usiadła i przyglądała się małej miseczce obok talerza. - Młoda sałata z ogrodu - podpowiedział Luke. - Kasza niestety się skończyła. - Co za szkoda. - Podniosła wzrok i zauważyła, że uśmiech rozjaśnił mu twarz. - Przykro mi, niestety nie było ryby w zamrażarce. Ale poczekaj... mam dla

68

RS

ciebie niespodziankę. - Zniknął w kuchni, by po chwili wrócić z talerzem ciasta i dzbankiem śmietanki. - Ciasto truskawkowe! Och, naprawdę nie powinnam... - wzbraniała się, choć ślinka napływała jej do ust. - No, może dziś pozwolę sobie na małe szaleństwo, ale pod warunkiem, że zrezygnuję z... - próbowała zidentyfikować zawartość swojego talerza - z... szynki? - Jeśli tak uważasz - powiedział szybko i zabrał jej talerz sprzed nosa, nim mogła zmienić zdanie. Zresztą i tak by nie zmieniła. Luke wyszedł do kuchni, z której po chwili dało się słyszeć wołanie: - Travis! Chodź, piesku! Dostaniesz kolację! Gdy wrócił, wysunął krzesło i usiadł na nim okrakiem. Nie lubiła, gdy mężczyźni siadali w ten sposób. To było nieeleganckie. Luke skrzyżował ręce na oparciu krzesła, położył na nich podbródek i przyglądał się Olivii pałaszującej ; sałatę. - Wspaniała - pochwaliła. - Powinniście jeść więcej świeżych warzyw. Są zdrowsze niż tłuste, smażone mięso. - Gdybyśmy odżywiali się jak króliki, stale chodzilibyśmy głodni. Olivia nic nie powiedziała. Ona sama wciąż była głodna. Kamera była surowym sędzią. - Ty możesz pozwolić sobie na ciasto, jeśli masz ochotę. Co najwyżej kupisz większe dżinsy. Ja natomiast ustawicznie muszę pamiętać o kamerach... - Nie masz powodu do zmartwień. - Przechylił głowę i bacznie przyglądał się jej twarzy. - Jesteś i tak śliczna. - Dziękuję - orzekła z przelotnym uśmiechem. - Widzę, że przywykłaś do komplementów. - Uniósł jej podbródek, by spojrzała mu w oczy. - Masz takie same, wysokie kości policzkowe jak moja matka. Była piękną kobietą. Nawet w starszym wieku... Nigdy się mocno nie malowała. - Wzruszył lekko ramionami. - Gdy nie jesteś umalowana, przypominasz mi ją... W zasadzie Olivia nie powinna być zachwycona słysząc, że przypomina komuś matkę, niemniej jednak komplement Luke'a rozbroił ją. - Czy twoja matka żyje? - spytała poruszona dziwną nutą w jego głosie.

69

RS

- Rodzice zmarli kilka lat temu. - Przykro mi - odrzekła zmieszana. - Zjedz ciasto - zmienił pospiesznie temat i podsunął jej dzbanek ze śmietanką. Westchnęła. Minuta w ustach - całe życie w biodrach. - Mam wrażenie, że chcesz mnie przekupić, bym tu została. - Myślę, że tak naprawdę wcale nie chcesz wyjeżdżać. Jesteś po prostu wściekła na mnie. - Naprawdę chcę wyjechać - odrzekła z ustami pełnymi ciasta. - Mam dosyć. Nie bawi mnie życie na ranczu. - Z powodu stajni? - spytał cicho. - I tak, i nie - zawahała się. - Przypuszczam, że świetnie się bawisz, maltretując taką mieszczkę jak ja. Wiem, że żywisz pogardę dla mnie i dla mojego zawodu. - Nieprawda - zaprzeczył. - Tylko jedna osoba faktycznie nie przypadła mi do gustu. Z pewnością miał na myśli Johna Paula. - Szczerze mówiąc z Johnem Paulem nie współpracuje się łatwo. Ma swoje kaprysy i jest bardzo wymagający. Ale to niezwykle zdolny człowiek, w swoim fachu jest niezastąpiony. Rozumiem, że .na kimś z zewnątrz może robić wrażenie kompletnego błazna. - Dziwię się, że z nim wytrzymujesz. Olivia dolała do ciasta trochę śmietanki. - Widzisz... - podjęła temat. - Ty jesteś odpowiedzialny za ranczo, prawda? I założę się, że nie zawsze zasługujesz na miano najsympatyczniejszego faceta w okolicy... - Prowadzenie rancza nie ma dzięki Bogu nic wspólnego z produkcją oper mydlanych - zreplikował. Olivia zatopiła połówkę truskawki w śmietance. Co za upadek! Przyjdzie jej za to zapłacić. - To wcale nie jest takie oczywiste - powiedziała. - Uważam, że obaj macie ze sobą wiele wspólnego. Producent jest

70

RS

odpowiedzialny za całe przedsięwzięcie. Wszyscy przychodzą do niego ze swymi problemami, dużymi i małymi, i on musi wszystkiemu zaradzić. Jeśli nie będzie silny i stanowczy, wszystko weźmie w łeb. - Włożyła truskawkę do ust i zaczęła ją jeść z wyraźnym ukontentowaniem. - Cóż, nie potrafię przyzwyczaić się do tej jego głupiej peruki - rzekł Luke z uśmiechem. - Szsz... - Położyła palec na ustach. - To bardzo kosztowny tupecik. John Paul jest przekonany, że nikt niczego się nie domyśla. Już chyba sam uwierzył, że tymi bujnymi kędziorami obdarzyła go natura. - Och, daj spokój... - Luke roześmiał się głośno. - Nie masz pojęcia, co się działo, gdy pewnego dnia wrócił z wakacji z bujną czupryną. Musieliśmy udawać, ze niczego się nie domyślamy. Dłuższy czas przedtem nosił kapelusz. Miał nadzieję, że zapomnieliśmy, jak naprawdę wygląda jego głowa. Luke odchylił się do tyłu i śmiał się bez opamiętania. Olivia śmiała się również. - W takim razie, gdy tu wróci, podaruję mu kowbojski kapelusz - powiedział Luke, tłumiąc śmiech. - Niech jego peruka trochę sobie odpocznie. - Jeśli powiesz mu, że to podarek od miejscowych wielbicieli, będzie uszczęśliwiony. Gdy tak wesoło gawędzili, na dworze zapadł zmrok i wokół zapanowała wieczorna cisza. Olivia zjadła ostatni okruszek nasączonego śmietanką i kaloriami ciasta. Przez chwilę siedziała w milczeniu. - I co teraz? - zagadnęła w końcu. Wszystko wskazywało na to, że się pogodzili i mogą rozstać się jak przyjaciele. Być może nawet spotkają się przy jakiejś okazji w Nowym Jorku... Na myśl o tym serce Olivii zabiło żywiej. Luke chrząknął i wstał. - A więc wracając do stajni... - zaczął. - Nie. Tylko nie to. - Olivia zamknęła oczy. - Nie mówmy już o stajni. Spędziłam tam doprawdy wspaniałe chwile... - Otworzyła oczy i spojrzała Luke'owi prosto w twarz. - Nie psuj, proszę, tych wspomnień.

71

Nic nie odpowiedział, tylko wyciągnął rękę. Olivia podała mu swoją i wstała z krzesła, szeleszcząc szlafrokiem. Trzymając ją za rękę, przez chwilę patrzył na nią zagadkowym wzrokiem. Był bardzo atrakcyjnym mężczyzną. Jakiś trudny do określenia rys charakteru odróżniał go od mężczyzn, których znała. Wyczuwała w nim pierwotną, nieokiełznaną siłę, którą skrywał pod maską układnej grzeczności. Intrygował ją. Nieodparcie pociągał... Klatka piersiowa Luke'a wznosiła się i opadała. Olivia rozchyliła usta. Jeszcze chwila... jeden nieznaczny gest z jego strony i wpadnie mu w objęcia. Czuła się jak na skraju przepaści.

RS

Luke jednak nie zrobił żadnego gestu. Po prostu pociągnął ją za rękę i poprowadził do swojego gabinetu. A więc był dyskretny... Być może potrzebował większej intymności... Gdy przekroczyli próg gabinetu^ ku zaskoczeniu Olivii zapalił światło. Czekała przecież na pocałunek... Była gotowa... Z narastającym rozdrażnieniem obserwowała jak Luke podchodzi do biblioteki, przegląda tytuły, wreszcie wyciąga jedną z książek. - To mój stary podręcznik uniwersytecki... O zarządzaniu ranczem. Co za romantyczny temat! - pomyślała z irytacją. - Nie przypuszczałam, że można zrobić dyplom z zarządzania ranczem rzekła kwaśno. Zauważyła, że to książka o hodowli koni. Och, tylko nie to! Czas upływał. Niebawem zjawi się tu Angel... A Luke zamiast okazać jej odrobinę czułości, na co w głębi ducha liczyła, po prostu stał i w najlepsze wertował tę opasłą książkę! Olivia z westchnieniem zawodu rozsiadła się na kanapie. Jej szlafrok rozchylił się nieco, odsłaniając satynową koszulkę w tym samym morelowym kolorze. Luke usiadł obok Olivii na kanapie i położył jej otwartą książkę na kolanach. - To jest rozdział o utrzymaniu stajni... - powiedział. - Ten zaś... - przerzucił

72

RS

kilka stron - omawia choroby, które grożą koniom, gdy nie dba się o czystość w boksach. Olivia udawała, że patrzy na fotografie chorych koni, w rzeczywistości zaś raz po raz spoglądała z o wiele większym zainteresowaniem na przystojną twarz Luke'a. Co za sytuacja! Oto ona, Olivia Faraday, przyodziana jedynie w powabny peniuar, siedzi na miękkiej, skórzanej kanapie obok atrakcyjnego mężczyzny - a ten zamiast raczyć ją komplementami, rozprawia o końskich kopytach! - Rozumiesz teraz, dlaczego musiałem być wobec ciebie taki surowy zakończył Luke swój długi wywód. - Rozumiem" - Olivia zamknęła książkę i wstała. - Niemniej Jednak uważam, że zachowałeś się niewłaściwie. Teraz powinna elegancko podążyć ku drzwiom, zatrzymać się tam na chwilę i odwrócić, by wypowiedzieć końcową kwestię. Tak też uczyniła. - Bądź tak uprzejmy i zamów dla mnie taksówkę na jutro rano. - Nadal upierasz się przy wyjeździe? - Wskazał na książkę. - Po tym wszystkim... - Zwłaszcza po tym. - Nigdy nie miałaś zamiaru zrealizować całego naszego programu, prawda? - powiedział z nie ukrywaną złością, odkładając książkę na półkę. Olivia odkryła, że nadal zależy jej na dobrej opinii tego mężczyzny. - Nieprawda! - zaprzeczyła żywo. Posłał jej niedowierzające spojrzenie. - Robisz coś naprawdę dobrego, wielkiego, cudownego - tłumaczyła. - Też chciałam zrobić coś podobnego. Na świecie jest tak niewielu dobrych ludzi... Patrzył gdzieś w przestrzeń, z twarzą napiętą i złą. - Powiadomisz Angel, czy też sam mam to zrobić? - spytał. - Sama jej powiem. - Zamówię ci taksówkę. - Odwrócił się do niej plecami i zaczął nerwowo przerzucać papiery na biurku. A więc została odprawiona. .Mężczyźni na ogół, gdy chcieli zachować twarz, udawali, że mają pilną pracę. W porządku - pozwoli mu na to. Uśmiechnęła się pod nosem.

73

RS

- Dobranoc - powiedziała i wyszła. - Nie! - Angel rzuciła się na łóżko. Olivia widziała już to przedstawienie. Jeśli Angel chciała coś wskórać, powinna zmienić repertuar. - Jeśli nie spakujesz się dziś wieczorem, będę musiała zrobić to za ciebie jutro rano. - Nie wyjadę! Olivia obejrzała swój wyjściowy garnitur i wytworne pantofelki. Mankiety spodni były przybrudzone, a obcasy zdarte od chodzenia po żwirze. W samolocie Diana będzie wyglądać niezbyt świeżo. - Jutro rano wyjeżdżam... - podjęła. - Nigdzie nie pojadę! - przerwała jej Angel. - Nie możesz mnie zmusić. - Jeśli nie ja, to zmusi cię Luke. - Nienawidzę cię! Olivia wyszła do łazienki. - Przestań histeryzować. To na nic się nie zda. - Nienawidzę cię, nienawidzę! - Angel waliła pięściami w materac, każdy okrzyk podkreślając coraz mocniejszym uderzeniem. Olivia wróciła z naręczem ubrań. Śmierdziały stajnią. W żadnym razie nie spakuje tego do walizki. Jeśli zrobi pranie, rzeczy do rana nie wyschną. Wzruszając ramionami, wrzuciła je do kosza na śmieci. - Posłuchaj, Angel... Nie powinnaś tracić z oczu swego głównego celu usiłowała tłumaczyć. - Zastanów się, dlaczego tu przyjechałaś? - Chciałam, aby pan Luke dał mi stypendium... - Angel usiadła na łóżku. - I znalazłaś sposób, aby osiągnąć swój cel - ciągnęła Olivia. - Podoba mi się twoja determinacja. - Wystarczająco, by dać mi stypendium? - spytała chytrze Angel. - Uczysz się zarzucać wędkę. - Olivia uśmiechnęła się z aprobatą. ^ Ale nie wiem jeszcze, czy chcę ci dać to stypendium. - Dlaczego nie? Jesteś przecież sławną aktorką i zarabiasz mnóstwo pieniędzy. - Równie dużo wydaję, by utrzymać się na fali. Nie rozumiesz praw

74

RS

rządzących tym biznesem. Mniejsza z tym... Prawdopodobnie i tak mogłabym ufundować ci stypendium, ale,.. Ludzie na ogół nie cenią rzeczy, które przyszły im zbyt łatwo. Dlatego Luke wymaga od was, byście najpierw zrealizowali program. - Więc dlaczego ty mi nie pomożesz? - Angel wydęła wargi, skrzyżowała ramiona i patrzyła w przestrzeń. - Nie powiedziałam, że ci nie pomogę. Właściwie usiłowałam to zrobić, ale doszłam do wniosku, że w ten sposób tracę z oczu własny cel - wyznała szczerze. - A co jest twoim celem? - spytała Angel z nagłym zainteresowaniem. - Utrzymać się w swojej pracy - rzekła Olivia bez zająknienia. Przyjrzała się swoim paznokciom, które rozpaczliwie domagały się pielęgnacji. Pomyślała o swych kapryśnych rodzicach i starzejących się dziadkach, którym również pomagała finansowo. - Mam rodzinę na utrzymaniu powiedziała cichym głosem. - Muszę zarabiać wystarczająco dużo, aby oni nie musieli się martwić. - Czy ten facet przypominający łasicę może cię zwolnić? Olivia roześmiała się. - Mógłby, ale tego nie zrobi. Ostatecznie jestem tu 'z jego winy. Zapewne jeszcze się wścieka i będę musiała zapłacić za swój mały bunt. - Widząc przerażenie na twarzy Angel, dodała uspokajająco: - Ale wszystko się dobrze skończy. Już nieraz kłóciliśmy się z Johnem Paulem. - Wstała i podeszła do toaletki. - Moi rodzice też zajmują się aktorstwem - powiedziała, wklepując pod oczy krem. - Niestety nie zrobili kariery... - W lustrze zamiast własnego odbicia widziała podkrążone oczy swojej matki. Pewnego razu matka Olivii grała drobny epizod w podrzędnej komedii. W jednej ze scen rozbijano jej na twarzy tort. Tę scenę kręcono wielokrotnie, ponieważ odtwórczyni głównej roli - Olivia podejrzewała, że celowo - stale myliła kwestię. Dobrze pamiętała śmiech, który rozlegał się za każdym razem, gdy tort lądował na twarzy matki. Biedna mama... Nieskończoną ilość razy musiała się myć i z powrotem nakładać makijaż. To było potwornie upokarzające, ale matka nie mogła się wycofać, ponieważ bardzo potrzebowali

75

RS

pieniędzy. Wówczas ojciec był bez pracy, a teatrzyk, który prowadzili dziadkowie splajtował. - Wielokrotnie widziałam, jak moi rodzice musieli się upokarzać, by dostać pracę - powiedziała. - Ale ja nie mam zamiaru tego robić. - Odwróciła się do Angel. - A więc jutro wracam do Nowego Jorku. Możesz ze mną jechać, jeśli chcesz, ale nie wywieram nacisku. Niezależenie od twej decyzji i tak postanowiłam ci pomóc. Następnego ranka Olivia siedziała w salonie i popijała już drugą filiżankę kawy. Dochodziła dziewiąta. Czyżby Luke zapomniał zamówić taksówkę? Postanowiła poczekać spokojnie jeszcze pół godziny. Zerknęła na zamknięte drzwi od pokoju Angel. Nie miała pojęcia, czy dziewczyna zamierza z nią dziś wyjechać. Luke wcale się nie pokazał. Czyżby nie chciał się z nią nawet pożegnać? Musiała uczciwie przyznać, że sprawiłoby jej to przykrość. Podobał jej się! To zupełne szaleństwo, ale naprawdę jej się podobał. Odłożyła gazetę, którą właśnie czytała. Co za szalone pomysły! Właściwie na co liczyła? Luke z pewnością zauważył, że ranczo nie przypadło jej do gustu. Byłaby tu całkiem bezużyteczna. Jej miejsce było w Nowym Jorku. Tam pracowała, by utrzymać siebie i swą rodzinę. A Luke... Czy mógłby mieszkać w Nowym Jorku? Olivia wstała i podeszła do okna. Ogarnęła wzrokiem rozległą przestrzeń z falującą linią wzgórz w oddali. Luke nigdy nie byłby szczęśliwy w Nowym Jorku. Z pewnością za żadną cenę nie opuściłby rancza Bluebonnet... Tu było pięknie i spokojnie, ale coś ją ciągnęło do pracy w mieście. Takie jest życie. Spojrzała na zegarek. Powinna w końcu coś przedsięwziąć. Przede wszystkim musi poszukać Luke'a. Gdy o tym pomyślała, nagle na horyzoncie dojrzała tuman kurzu. Czyżby taksówka? Po dłuższej chwili z obłoków kurzu wyłonił się duży, czarny samochód. Limuzyna. - Angel! - zawołała. - Chodź i zobacz! Dziewczyna wybiegła ze swojego pokoju i stanęła

76

przy oknie. - Widzisz? Jechałaś już kiedyś taką limuzyną? - Nie. - Wyjeżdżasz ze mną? - spytała niepewnie Olivia. - Wyjeżdżam - odparła Angel bez entuzjazmu. - Wezmę swoją walizkę... - Zaczekaj... - powstrzymała ją Olivia, gdyż samochód zajechał właśnie pod dom i wysiadł z niego szofer. - Kierowca zajmie się twoją walizką... On jednak obszedł wóz dookoła, by otworzyć drzwi dla pasażera. Dla pana Collingswortha.

ROZDZIAŁ ÓSMY

RS

Za panem Collingsworthem wyłoniła się z samochodu ubrana w kostium Chanel kobieta - zapewne pani Collingsworth. Nikt nie zauważył przyjazdu państwa Collingsworthów. Olivia przycisnęła twarz do okna, próbując dociec, co dzieje się w baraku. Wszędzie panowała cisza. - Przyjechał po mnie! - krzyknęła Angel. - Cicho... Przecież i tak wyjeżdżasz. - Nie wygląda na rozwścieczonego - skomentowała Angel nieco spokojniejszym tonem. Olivia przyglądała się, jak pan Collingsworth majestatycznie wchodzi po schodach. Rzeczywiście, nie sprawiał wrażenia człowieka wzburzonego. Przynajmniej na razie. Co powinna zrobić? Jak ma się zachować? Z kłopotu wybawiła ją pani Collingsworth. - Och, przecież to jest Diana D'Angelo! - wykrzyknęła z emfazą, chwytając męża za ramię. Olivia w mig pojęła, że pani Collingsworth spodziewała się zastać tu Dianę. Co prawda dziś w niczym Diany nie przypominała. Właściwie teraz nie przypominała nawet samej siebie.

77

RS

- Zapewne mam przyjemność poznać panią Collingsworth - rzekła tonem Diany, odgrywającej rolę pani domu. - Och, jakże mi miło! - wybuchła pani Collingsworth i chwyciła rękę Olivii tak mocno, jakby nigdy nie zamierzała jej puścić. - Oglądam serial nieustannie od czasu pani drugiego małżeństwa... - Prawdziwego drugiego małżeństwa czy też fikcyjnego z fałszywym włoskim hrabią? - wtrąciła Olivia. - Ach, więc to nie było prawdziwe małżeństwo? - spytała pani Collingsworth tonem zdziwienia. - Proszę sobie przypomnieć - wyjaśniła Olivia. - Hrabia chciał jedynie przeszmuglować perły z Włoch. - Tak, teraz rozumiem. - Pani Collingsworth z namysłem pokiwała głową. Pamiętam, że zaszył perły w pani ślubny welon. - Puściła rękę Olivii i odwróciła się do męża. - Wiesz, kochanie, ich ślub odbył się na jachcie. Nikt niczego nie podejrzewał... - Pani Collingsworth uśmiechnęła się pobłażliwie. To był rzeczywiście wspaniały wątek. Olivia przypomniała sobie z rozrzewnieniem ów tydzień spędzony z ekipą filmową w Wenecji... Notowania serialu skoczyły wówczas raptownie do góry, a Diana D'Angelo ugruntowała swą pozycję jako główna bohaterka. Minęło osiem lat i przyszła hrabina została pomocnicą na ranczu... Gdzie popełniła błąd? - A to z pewnością nasz mały pasażer na gapę! - zagrzmiał nagle pan Collingsworth. Silił się na jowialny ton, jak Święty Mikołaj w domu towarowym, i wyglądał równie sztucznie. - To jest Angel - wyjaśniła Olivia, kątem oka zerkając na wystraszoną dziewczynę. - Angel, tak? No cóż, nie zachowywałaś się jak aniołek, prawda? Angel nie zdążyła nic powiedzieć, bowiem otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł Luke. Usta miał zaciśnięte, a oczy błyszczały mu pogardą. Gdy zauważył Collingsworthów, opamiętał się szybko, uśmiechnął i wyciągnął rękę na powitanie. Olivia odgadła, że nie spodziewał się ich wizyty. - Właśnie rozmawiam z naszą małą kowbojką. - Pan Collingsworth

78

RS

przechylił głowę i przemówił do Angel surowym tonem: - Młoda damo, twoja rodzina niepokoi się o ciebie. - Przecież zostawiłam wiadomość - broniła się Angel, - Doprawdy nie pojmuję, dlaczego mnie pan o tym nie powiadomił, Luke. Ton głosu pana Collingswortha był zwodniczo uprzejmy, ale w jego oczach łatwo było wyczytać, że nie przywykł do niespodzianek. - Kontroluję sytuację - odrzekł Luke spokojnie po chwili namysłu. - Mam nadzieję. Skandal nie wyszedłby Fundacji na dobre. Angel płakała. Łzy spływały jej po policzkach i kapały na podbródek. Poruszona tym widokiem Olivia wtrąciła się do rozmowy: - Skandal? Czyżby program Bluebonnet przeznaczony był wyłącznie dla chłopców? - Oczywiście, moja droga - oświadczył szybko pan Collingsworth. - Nie rozumiem... -.Olivia uniosła brwi. - W broszurach reklamowych piszecie o młodzieży. Nie wiedziałam, że dziewczęta są wykluczone. To pachnie dyskryminacją, czyż nie? - Wygłosiwszy tę kwestię Olivia podeszła do Angel i objęła ją ramieniem. - Państwo przebyli szmat drogi, z pewnością więc napiją się lemoniady, kochanie. - Popchnęła dziewczynę w stronę drzwi kuchennych i szepnęła: - Nic się nie martw! Kiedy wróciła na środek pokoju, pani Collingsworth z wypiekami na twarzy mówiła do męża: - Powtarzałam ci to wielokrotnie, kochanie. Ale nigdy nie chciałeś mnie słuchać. - Ranczo to nie miejsce dla dziewcząt - upierał się pan Collingsworth. Musi pan jej to powiedzieć - zwrócił się do Luke'a. Luke wzruszył ramionami i przysiadł na oparciu zarzuconego rzeczami fotela, gestem prosząc pozostałych, by również usiedli. Nie wyglądał na zdenerwowanego. Przeciwnie, odnosiło się wrażenie, że cała sytuacja niezmiernie go bawi. - Raz gościłem tu grupę dziewcząt - powiedział. - Nie mam wobec płci pięknej żadnych obiekcji - uśmiechnął się pod nosem - ale ogólnie rzecz ujmując, biorę to, co dostaję.

79

RS

A dostawałem zawsze chłopców. - Chłopcy potrzebują tego rodzaju doświadczeń - obstawał przy swoim pan Collingsworth. - Zobaczysz, że w końcu napytacie sobie biedy, jeśli nie umożliwicie dziewczętom uczestniczenia w programie - podkreśliła pani Collingsworth. - Dziewczęta nie wyrażają chęci, by tu przyjeżdżać. - Bzdura. Jedna z nich właśnie przygotowuje ci lemoniadę. - Ku zaskoczeniu Olivii pani Collingsworth nadal atakowała swego męża. - Poza tym macie wobec Diany D'Angelo ogromny dług wdzięczności. Gdyby nie zaopiekowała się małą, wpadlibyście po uszy w kłopoty. Olivia popatrzyła na uszy pana Collingswortha. Były czerwone jak burak. Tymczasem pani Collingsworth zwróciła się w jej stronę. - Wielu dziennikarzy interesowało się programem Bluebonnet. A wszystko, jak mniemam, dzięki pani udziałowi... - Przypuszczam, że to zasługa naszych speców od reklamy - powiedziała skromnie Olivia. - Cóż to by była za niezręczna sytuacja - ciągnęła pani Collingsworth gdyby się okazało, że dziewczynka przebywa w otoczeniu samych mężczyzn. - Ależ przecież nie wiedziałem, że to jest dziewczyna! - zaprotestował żywo pan Collingsworth. - Nie zostałaby tu sama - wtrącił Luke. - Odesłałbym ją z powrotem. - Jakby to wyglądało w oczach prasy! - lamentowała pani Collingsworth. Moja droga - złapała Olivie za rękę - jak to ładnie z pani strony. Zaoferowała pani swój cenny czas, by służyć nam pomocą, - Uścisnęła rękę Olivii. - Zawsze wiedziałam, że Diana ma dobre i szlachetne serce! I znów Diana. Olivia niepewnie spojrzała na Luke'a. Był najwyraźniej ubawiony jej niezręcznym położeniem. Z ledwością powstrzymywał uśmiech. A przecież sytuacja wcale nie była zabawna. Nie mogła teraz, ot tak po prostu, oznajmić, że wyjeżdża. - Zawsze wierzyłam w Dianę - ciągnęła niestrudzenie pani Collingsworth. – I w końcu przekonałam męża, by dał jej jeszcze jedną szansę. - Pani Collingsworth uśmiechnęła się z satysfakcją.

80

RS

Olivia pojęła w lot, że w tej sytuacji po prostu nie może wyjechać. Znalazła się w pułapce, osaczona pełnymi podziwu spojrzeniami Collingsworthów. Raz jeszcze poszukała wzrokiem Luke'a, ale w jego oczach dojrzała jedynie diabelskie błyski. Wiedział, że została zapędzona w kozi róg i wcale nie zamierzał jej pomóc. Ciszę przerwał warkot silnika. Potem dwukrotnie rozległ się dźwięk klaksonu. Luke wyjrzał przez okno. - Twoja taksówka, Diano - powiedział z naciskiem. Cisnęła mu jadowite spojrzenie, na które odpowiedział niewinnym wyrazem twarzy. - Taksówka? - Pani Collingsworth nagle puściła rękę Olivii. - Pani zamierza wyjechać? - Tak - rzekł Luke radośnie. Na twarzach Collingsworthów pojawiła się konsternacja. - Ale co z dziewczyną? - spytał pan Collingsworth. - Z Angel? Och, ona również wyjeżdża. - Luke zazwyczaj tak małomówny przeistoczył się nieoczekiwanie w prawdziwe źródło informacji. Olivia patrzyła na niego ze złością. - Diano... - Pani Collingsworth zamrugała oczami. - Co to znaczy, Diano? Olivia zrozumiała, że to oznaczało tylko jedno: jeśli wyjedzie, Diana zapadnie w śpiączkę, z której się nigdy nie obudzi. Jeśli zaś zostanie, będzie musiała podporządkować się Luke'owi... Będzie musiała dyżurować w stajniach, jeść smażone mięso, godzinami jeździć konno itd. - Diano... - podjęła pani Collingsworth zdławionym głosem. - Przykro mi, że nie możemy dłużej państwu towarzyszyć, ale... jedziemy z Angel po zakupy... - Nie patrzyła na Luke'a. Nie mogła na niego teraz spojrzeć, ale każdym nerwem swego ciała prosiła go o poparcie. - Po zakupy? Roześmiała się sztucznym, urywanym chichotem swej filmowej bohaterki i chwyciła torebkę. - Potrzebuję trochę więcej ubrań... Nie sądziłam, że tak długo tu zabawię.

81

RS

Odważyła się spojrzeć na Luke'a. Czy teraz jej pomoże? Widząc wyraz jego twarzy zrozumiała, że drogo zapłaci za zmianę swych planów. On przecież wiedział, doskonale wiedział, że zmieniła zdanie. Wstrzymała oddech, oczekując na wyrok. Ale Luke nadal milczał. - Och, co za ulga! - wybuchła pani Collingsworth. Oparła się o męża z ręką przyciśniętą do serca. - Myślałam... myślałam, że pani opuszcza ranczo. A to... to byłaby po prostu katastrofa! Musielibyśmy raz jeszcze przemyśleć udział Diany w serialu... A ja...- jęknęła pani Collingsworth - ja po prostu nie mogłabym sponsorować produkcji serialu bez udziału Diany. Tylko z jej powodu zdecydowaliśmy się finansować serial... Olivia uśmiechnęła się pod nosem. Teraz, gdy wreszcie wszystko zrozumiała, mogła poczuć się bezpieczna. - Jeśli Diana wycofa się z serialu - podjęła z nagłą werwą - nie będzie powodu, by płacić Luke'owi za prawo kręcenia na ranczu, nieprawdaż? Podkreśliła ten fakt z ponurą satysfakcją. - A co za tym idzie fundacja straci doskonałą szansę reklamy... Wiem, że kontrakty z sieciami telewizyjnymi są obwarowane pewnymi warunkami - dodała, spoglądając na skupioną twarz Luke'a. - Chyba nie wydałeś jeszcze całej zaliczki, prawda? - Nie mogłem czekać z pewnymi naprawami...- odparł po chwili wahania. Och, chciałaby teraz mieć kamerę, by zarejestrować wyraz jego twarzy! - Nie możesz tak po prostu wycofać się z serialu - powiedział Luke z naciskiem. - Ciebie również obowiązuje kontrakt, prawda? - Właśnie jest w trakcie odnawiania - rzekła słodko. - Mój agent ciągle negocjuje warunki. - Lepiej bądź dla niej miły, Luke - zażartował pan Collingsworth, a Olivia miała ochotę zatańczyć ze szczęścia i pokazać Luke'owi język. - Jeśli zrezygnujesz z tej roli," zostaniesz bez pracy - zauważył Luke bez ogródek. Jakie szczęście, że nie uległa dziecinnemu impulsowi i nie okazała radości. Byłoby jej teraz bardzo głupio. Luke rozumiał sedno sprawy i nie dał się oszukać. Nastąpiła równowaga sił.

82

RS

- Przyniosłam lemoniadę - usłyszała za sobą słodki głos ?ngel. Zupełnie o niej zapomniała. - Przyjechała już nasza taksówka. - Olivia wyjęła z rąk zaskoczonej dziewczyny tacę, postawiła ją na stoliku, a potem chwyciła Angel za ramię i pociągnęła w stronę drzwi. - Moje rzeczy! - zaprotestowała dziewczyna. - Kupimy mnóstwo nowych - powiedziała głośno Olivia, a ciszej dodała: Wsiadaj do taksówki. Wszystko ci później wyjaśnię. Luke otworzył im drzwi. Nieznacznym skinieniem głowy zasygnalizował Olivii, że chce z nią porozmawiać. To będzie bardzo krótka rozmowa. Olivia pospiesznie pożegnała się z Collingsworthami i dogoniła Luke'a u podnóża schodów. - Zostajesz? - spytał bez żadnych wstępów. - Nie mam wyboru. Stracili cenne sekundy przyglądając się sobie. Olivia obserwowała unoszącą się i opadającą klatkę piersiową Luke'a. Chwytał powietrze jak po długim biegu i patrzył jej w oczy jakby chciał przeniknąć jej myśli. - Potrzebuję pieniędzy - powiedział bez ogródek. - Natychmiast. - A ja potrzebuję swojej pracy - odparła. - Też mam swoje problemy finansowe. Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni toczyła tak szczerą rozmowę. Negocjacje w branży filmowej są zazwyczaj pełne niedomówień, subtelnych gróźb i aluzji. - Musimy więc współpracować. - Luke potwierdził to, co było oczywiste. - Zgoda. - Olivia skinęła głową. - Ale musisz zrozumieć, że nie pozwolę się dalej poniżać. Zapewne świetnie się bawiłeś, wyznaczając sławnej aktorce najcięższe prace... - Ktoś musiał je wykonać. - I dopilnowałeś, bym to była ja - powiedziała zjadliwie. - Stereotypowo mnie oceniasz. A ja zasługuję na taki sam szacunek jak twoi pozostali goście. - Ale nie chcesz być traktowana tak samo jak oni. - Nie chcę. Jestem tu z innych powodów.

83

RS

- A więc tak... - Skrzyżował ramiona na piersi. - Zapewne chcesz cały dzień spędzać w domu na pacykowaniu twarzy i pielęgnowaniu paznokci u nóg. I zażądasz osobistego kucharza, by przyrządzał ci ulubioną sałatę. Niczego nie zrozumiał. Być może nie chciał zrozumieć. - Czy czasem nie mylisz mnie z Dianą D'Angelo? - spytała słodkim tonem. Wielu ludzi to robi. - Dobrze wiem, kim jesteś. - Aktoreczką z Nowego Jorku, czy tak? Przez chwilę milczał. Olivia stała bez ruchu. Nie, za żadne skarby nie może się teraz poddać, nawet za cenę utrzymania swej pracy. Stanowczo wysunęła podbródek. - No cóż... - powiedział w końcu, opuszczając ramiona i wkładając ręce do tylnych kieszeni spodni. - Masz mnie w garści - dodał i uśmiechnął się. Naprawdę się uśmiechnął. I Olivia natychmiast mu wybaczyła. Zupełnie. Gniew z niej wyparował. Prysł. Ten uśmiech stanowił śmiertelną broń. Przyzwyczaiła się do mężczyzn, których uśmiech był zawsze doskonały, wystudiowany na każde żądanie. Miał on uwodzić kamerę i kobiety. Uśmiech Luke'a był nieco krzywy. Jeden kącik ust unosił się do góry, podczas gdy drugi trochę opadał. Skóra wokół oczu pokrywała się drobnymi zmarszczkami. Ten uśmiech chwytał za serce. Pod jego wpływem robiło się rzeczy, których później się żałowało. - Omówimy szczegóły, gdy wrócisz - powiedział Luke, otwierając drzwi taksówki. - A więc wracamy? Pojedziemy na biwak? - Na twarzy Angel malowała się niekłamana radość. Kiedy Olivia przytaknęła, dziewczyna oparła się o fotel i zamknęła oczy, jakby dziękując Bogu za spełnienie swych marzeń. - Proszę je zawieźć do Liano - poinstruował Luke taksówkarza, a potem zwrócił się do Olivii: - Za drogę do Austin zapłacisz więcej niż za całe zakupy.

84

RS

- Zatrzasnął drzwi i pochylił się przy oknie. - Kup sobie dobre buty. Najlepiej w sklepie Willie'ego. Zadzwonię tam i uprzedzę, że się zjawicie. - Proszę pani, jedziemy czy nie? - zniecierpliwił się kierowca. - Olivio... - To był Luke. Po raz pierwszy wypowiedział jej imię. Przeciągał słowa, ale nie mówił z tak silnym akcentem zachodniego Teksasu jak Tom. Po prostu miękko wymawiał spółgłoski. - Wrócisz, prawda? A więc nie był jej całkiem pewien. To dobrze. Otworzyła usta, by rzucić jakąś niedbałą uwagę, ale intensywne spojrzenie Luke'a ją powstrzymało. Naprawdę potrzebował pieniędzy. Collingsworthowie z pewnością nie mieli pojęcia o jego kłopotach finansowych. Olivia wiedziała, że Luke był zbyt dumny, by się do tego przyznać. Ambicja i duma - te cechy rozumiała i podziwiała. Wychyliła się przez okno. - Wrócę - powiedziała cicho.

85

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

RS

Olivia Faraday dała się oczarować uśmiechowi. Owszem, uśmiech Luke'a był wyjątkowy, ale teraz, po dwóch dniach podskakiwania na grzbiecie Gwiazdy, prawie zdołała o nim zapomnieć. Czy rola Diany naprawdę warta była tylu tortur? Gwiazda znów samowolnie zeszła ze ścieżki, by poskubać trawę. - Do licha! - jęknęła Olivia. Wiedziała, że żadne prośby ani groźby nie wpłyną na decyzję konia. Mogła co najwyżej przekupić go kostką cukru, ale to oznaczało konieczność opuszczenia siodła. Gdy ostatnio stanęła na ziemi, nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Przez dwa dni kłusowała na koniu, zaciskając zęby. Udawała, że taka jazda wielce jej odpowiada. Przez dwa dni oddychała zapylonym powietrzem. Nie zażywała też kąpieli. Była spalona słońcem, brudna i zmęczona. Stanowczo nie wyglądała na szczęśliwą turystkę. Luke -jak przystało na nieustraszonego przywódcę - jechał na czele zastępu. Był w swoim żywiole. Co gorsze zrywał się wcześnie, by wraz z chłopcami podziwiać świt. Olivia nie potrafiła podzielać jego entuzjazmu. Owszem, krajobraz był piękny. O tej porze roku wszędzie kwitły polne kwiaty - bławatki, jaskry i

86

RS

bajecznie kolorowe „indiańskie pędzelki". Ale również wszędzie roiło się od kaktusów. Obrzydliwe, małe kłujące kaktusy, ukryte wśród niewinnie wyglądających krzaków, bezlitośnie kłuły niczego nie podejrzewające ofiary. „To kłujące gruszki" - wyjaśnił jej wczoraj Luke, gdy podjechał, by sprawdzić, dlaczego krzyknęła. - „Mówiłem ci, byś założyła dłuższe buty". Ani krztyny współczucia. Nie założyła butów, ponieważ ją uwierały. Olivia ze złością pociągnęła za wodze. Klacz z niezmąconym spokojem przeżuwała chwasty. Olivia ściągnęła lewą wodzę, próbując nakłonić konia do powrotu na ścieżkę. Bez rezultatu. Na jasnoniebieskim niebie lśniło gorące, intensywne i oślepiające słońce. Olivia nasunęła głębiej kapelusz na głowę, czując, że szkodliwe promienie parzą jej skórę. Kapelusz... Luke'owi nie podobał się ten kapelusz, choć był w bardzo pięknym zielonym kolorze i na dodatek zdobiły go pawie pióra. Żywe kolory pasowały do ciemnej karnacji skóry Olivii i zupełnie nie pojmowała dlaczego nie powinna go nosić. Przecież w tym kapeluszu wyglądała bardzo ładnie. A teraz pragnęła szczególnie ładnie wyglądać. Luke, gdy zobaczył kapelusz, od razu go skrytykował. „To kapelusz dobry dla mieszczuchów - powiedział. - Willie przez dwa lata nie mógł go sprzedać". Jak śmiał krytykować jej nowy kapelusz? Czy wszyscy na ranczu musieli nosić szarobure kapelusze? Olivia wytężyła Wzrok. Zauważyła, że grupa na przedzie zatrzymała się przy kępie krzaków. Och, nie? Czyżby trafili na krowę? Chłopcy szukali krów, które odłączyły się od stada podczas spędu. Olivia w głębi duszy cieszyła się, że do tej pory żadnej nie znaleźli. Z ledwością tolerowała konie... - Proszę, dołącz do reszty - błagała krnąbrnego konia. - To poniżające, jeśli Luke znów będzie musiał po nas wracać. Rzeczywiście, rytmiczny tętent kopyt świadczył o tym, że Luke i Wulkan są w drodze. - Czy w tobie nie ma w ogóle dumy? - wybuchła i kopnęła klacz w żebra. Ale Gwiazda, zadowolona, nadal przeżuwała. - Jak leci? - Luke powitał ją, uchylając kapelusza.

87

RS

- Piękny dzień mamy, nieprawdaż? - odparła grzecznie i mimowolnie uśmiechnęła się. - Zostałam chwilkę, by pooddychać czystym, orzeźwiającym powietrzem. - Dla podkreślenia słów zrobiła głęboki oddech. - Ostatnio często ci się to zdarza. - Wskazał ręką za siebie. - Znaleźliśmy zajęczą norę, wiesz? - To doprawdy cudowne! Ja natomiast odkryłam te urocze roślinki... - Chwasty? - Uśmiechnął się szeroko i chwycił wodze, by wyprowadzić Gwiazdę z powrotem na ścieżkę. - Nie powinnaś jej na to pozwalać - dodał z wyrzutem. - Chyba nie miałam wyboru. - Musisz jej pokazać, kto tu rządzi. - Ona doskonale wie - zżymała się Olivia. Luke roześmiał się znowu. - Doprawdy jesteś zabawna. Olivia nie mogła nic odpowiedzieć. Nawet nie mogła czerpać satysfakcji z faktu, że czułby się źle w jej nowojorskim świecie. Wiedziała, że tam również czuł się jak ryba w wodzie. Luke nieoczekiwanie zwolnił i zatrzymał się. Pochylił się w siodle i rozejrzał wokół. - Za każdym razem, gdy widzę te wzgórza, jestem urzeczony ich widokiem - powiedział zadumany. - Czuję, że do mnie należą. Olivia w tym czasie podziwiała profil Luke'a. Był niewątpliwie przystojnym mężczyzną. Jak to byłoby miło kroczyć u jego boku i czuć, że do niej należy... - Zrezygnowałbym ze wszystkiego, by móc je zatrzymać... - Nawet z mojego towarzystwa? - spytała przekornie, świadoma, że ranczo zawsze będzie u niego na pierwszym miejscu. Nie musiał jej stale o tym przypominać. - Nie jesteś taka zła... - powiedział, patrząc z ukosa w przestrzeń. - Dzięki za komplement. ' - Pieniądze z twojego serialu ocalą mi skórę - rzekł poważnym tonem. Mieliśmy dwie okropne zimy pod rząd, a latem suszę. Musiałem kupować paszę, bo bydło nie mogło się wyżywić na pastwiskach. Naprawy sprzętu pochłonęły resztę mojej gotówki. Tak to bywa w tym biznesie. W jednym roku

88

RS

jesteś bogaty, a w następnym stoisz w kolejce do banku. Oczywiście, jeśli ty ubiegasz się o pożyczkę, to wszyscy inni ranczerzy z okolicy również. - Nie mógłbyś sprzedać trochę ziemi? Luke potrząsnął głową. - Małe kawałki nikomu się nie przydadzą... Poza tym, powinienem wyjść na swoje przy końcu lata. Ale do tego czasu trzeba przetrwać. Olivia domyślała się, że pod względem finansowym Luke stąpa po kruchym gruncie, ale nie sądziła, że stawką jest utrata rancza. Była pewna, że Collingsworthowie również o tym nie wiedzieli. - Ilu osobom ufundowałeś stypendia? - spytała. - Nie wiem. - Wzruszył ramionami, a potem złożył ręce w trąbkę i zawołał: - Pora na lunch! Chłopcy zeskoczyli z koni i zaczęli wyciągać kanapki z toreb przytroczonych do siodeł. Angel usiadła trochę z boku, na skale. Olivia poruszyła się w siodle. - Jesteś nieprawdopodobnie szlachetny - powiedziała. - Tacy ludzie zwykle działają mi na nerwy. - Ty też jesteś szlachetna. - Luke popatrzył jej w oczy. - Mogłaś przecież wyjechać do Nowego Jorku i zostawić mnie z Angel... - To była tylko chwila słabości - bąknęła niewyraźnie, znów poruszając się w siodle. Siedzenie miała zdrętwiałe. - Mimo wszystko jestem ci wdzięczny. Zabiegamy o poparcie społeczeństwa dla naszego programu i skandal bardzo by nam zaszkodził. - Właściwie zastanawiam się, dlaczego Collingsworthowie, ludzie konserwatywni i nie lubiący rozgłosu, zdecydowali się sponsorować operę mydlaną... - Czy zaszły jakieś zmiany, odkąd zostali sponsorami? - spytał Luke, sięgając po jej wodze. Zmiany? Czyżby o tym nie wiedział? - Oczywiście! - wybuchła. - Wyrzucono dotychczasowych scenarzystów, a rola Diany przestała być interesująca. Jak widzisz tkwię tutaj, w teksaskiej dziczy, i objadam się białym pieczywem! Uśmiechając się, Luke pomógł jej zejść z konia. - Oni lubią się wtrącać - rzekł. - Ale w tym przypadku jestem bardzo

89

zadowolony. - Delikatnie objął rękami jej talię. - Z powodu pieniędzy, które dostaniesz? - spytała, oblizując spieczone wargi. Popatrzył jej głęboko w oczy i potrząsnął głową. - Ponieważ poznałem ciebie-powiedział, a jej serce zaczęło bić mocniej. Potem z wolna opuścił dłonie i serce wróciło do równowagi. Spostrzegła pożądanie w jego oczach, ale nie był to odpowiedni czas ani miejsce, by na to zareagować. Swoje uczucia wobec tego mężczyzny musiała zamknąć w szkatułce opatrzonej napisem: Nie otwierać.

RS

- Dziękuję - powiedziała bezsensownie i wyciągnęła ręce po wodze, które podał jej w milczeniu. Olivia dobrze wiedziała, że nigdy nie nastąpi właściwy moment ani miejsce, by jakieś głębsze uczucie rozwinęło się między nimi. Im dłużej przebywała na ranczu Bluebonnet, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że Luke nie mógłby bez niego istnieć. Obserwowała go podczas wyprawy w teren. Sprawiał wrażenie odprężonego i szczęśliwego. Był prawdziwym kowbojem, był w swoim żywiole. Ona zaś typową mieszczką. Owszem, pobyt na ranczu stanowił przyjemną odmianę. Była to jednak odmiana chwilowa. Nie wyobrażała sobie takiego stylu życia na stałe. Czy mogłaby rzucić wszystko i zostać? Zawahała się, ale te słowa jakby mimowolnie przemknęły jej przez myśl: żona ranczera! Żona ranczera... Kobieta, którą poślubi Luke będzie żoną ranczera... Olivia posmakowała już tej roli. I nagle ogarnęła ją dzika rozpacz. To stanowiło ostrzeżenie. Stała u progu miłosnego zawodu. Gwiazda odwróciła łeb, by sprawdzić, co się dzieje, gdy Olivia wyjmowała swój nieapetycznie wyglądający lunch. - To dla mnie - powiedziała do konia. - Ty jadłaś przez cały dzień. - Nie przepadasz za życiem na świeżym powietrzu, prawda? - zapytał Luke. Olivia ugryzła kanapkę w nadziei, że poczuje smak pieczonego indyka, ale to była tylko kiełbasa. Pociągnęła łyk ciepłej wody z bukłaka.

90

RS

- Masz rację - wykrztusiła. - Nie przepadam. - Postanowiła być szczera i podkreślać różnicę między nimi. Wiedziała, że wolałby usłyszeć coś innego, ale powstrzymała się przed zwodniczym kłamstwem. - Wiesz, co ja lubię? dodała niemal perfidnie. - Lubię przechadzać się po Czterdziestej Piątej ulicy, gdy kończą się wieczorne przedstawienia. Te wszystkie neony, podniecenie na ludzkich twarzach, gwar... - Ale to nie jest prawdziwe życie - zaprotestował. - Właśnie że jest! - upierała się, gestykulując kanapką w dłoni. - Dobrze pamiętam napięcie, jakie odczuwałam wraz z rodzicami zaraz po premierze. Całą noc czekaliśmy na pierwsze poranne recenzje. Jeśli były pozytywne, świętowaliśmy cały dzień. - W taki nastrój mogła cię wprawić cudza opinia? - zdziwił się. - Tak - przyznała. - Wolisz światła rampy od świateł gwiazd? Gdy przytaknęła, popatrzył na nią jak na przedstawicielkę nieznanego gatunku. Jakie to płytkie! - prawie słyszała jego myśli. Tak, Luke nienawidziłby Nowego Jorku... - Hej, mała! Nie potrzebujesz towarzystwa? - Niski, krępy młodzian, którego Olivia słusznie uznawała za przywódcę grupy, usiadł obok Angel. Przysunął się do niej i objął ją ramieniem. - Weź te łapy! - Angel odsunęła się od niego. - Ej, dziecinko... Potrzebujesz mężczyzny, by cię bronił? - zawołał wyższy chłopak z dwoma kolczykami w uchu. Znów to samo. Olivia zerknęła na Luke'a. Z pozoru obojętnie obserwował, co się dzieje. - Ona ma już mnie, Rafe'a! - wskazał na siebie pierwszy chłopiec. Angel z oburzoną miną podbiegła do Luke'a i Olivii. - Nie uciekaj, mała! - zawołał Rafe. - Wystraszyłeś ją swą parszywą gębą - zakpił wyższy, Joel. Rafe skoczył na równe nogi, nerwowo zaciskając pięści. Lukę zaklął pod nosem i wstał. Podobna scena rozgrywała się już po raz trzeci.

91

RS

Rafe i Joel stali naprzeciw-siebie, prężąc torsy, jak szykujące się do walki koguty. Pozostali chłopcy w milczeniu obserwowali tę walkę o przywództwo. Olivia dawno już straciła cierpliwość. Podziwiała Luke'a, który ze stoickim spokojem znosił chłopięce popisy. Jeśliby to od niej zależało, zamknęłaby obu winowajców w kozie... albo - przyznała w nagłym przypływie uczciwości - w ogóle by ich tutaj nie było. - Rozbijemy tu namioty na noc. - Lukę zarządził postój wcześniej niż poprzednio. Olivia nie miała nic przeciwko temu. Joel i Rafe warczeli na siebie przez całe popołudnie. Reszta chłopców bacznie obserwowała rozwój sytuacji, gotowa poprzeć przywódcę, gdy tylko zostanie wyłoniony. Olivia i Angel celowo jechały trochę z tyłu. Olivia wiedziała, że obaj chłopcy popisywali się przed Angel. Ta jednak zupełnie nie zwracała na nich uwagi, wodząc wzrokiem wyłącznie za Lukiem. Patrzyła w niego jak w obraz. To działało Olivii na nerwy. Zresztą Olivie wszystko tu denerwowało. Próbowała, naprawdę starała się, ale trudy wyprawy i nie kończące się sprzeczki sprawiły, że nie potrafiła podziwiać piękna krajobrazu. Zsiadła z Gwiazdy i podprowadziła ją do innych koni. Rozejrzała się, ciekawa, czy nadjeżdża furgonetka z zaopatrzeniem. Zwykle pojawiała się, gdy tylko rozbili namioty. - Rafe, zajmiesz się końmi - rozkazał Lukę, - A ty, Joel, weź dwóch chłopców i przynieście drewno na opał. Pogoda się zmienia... Dziś wieczór będzie chłodno. Olivia wachlowała się kapeluszem. Chłodno - brzmiało optymistycznie. - Panie przygotują ognisko i ugotują kolację - ciągnął Luke. Angel zaczęła zbierać kamienie, nim Luke skończył mówić. - Ej, dlaczego one dostają lżejszą robotę? - poskarżył się Rafe. - Umieram z głodu i chciałbym zjeść wreszcie coś smacznego - wyjaśnił Luke. - Angel doskonale gotuje.

92

RS

- Przepraszam - wtrąciła Olivia nieco urażona faktem, że Luke całkiem pominął jej kulinarne talenty. - Gotowanie jest równie ciężką pracą jak każda inna. - Może w takim razie wolałabyś się zamienić na rąbanie drzewa? - W tonie jego głosu słychać było zaczepkę. - Na razie nie - ustąpiła Olivia, nie chcąc wszczynać kłótni. Od dalszych oskarżeń o specjalne traktowanie uchronił je przyjazd furgonetki. Codziennie wieczorem w umówionym miejscu spotykali się z furgonetką, którą przywożono im prowiant. Podczas dłuższych wypraw, gdy chłopcy nawykli już do trudów biwakowania, spotkania z furgonetką były rzadsze. Wyprawy w teren miary nauczyć każdego chłopca odpowiedzialności za siebie i za całą grupę. Jeśli jedna osoba zawodziła, konsekwencje ponosili wszyscy. Olivia rozbiła swój mały namiot, najpierw dokładnie sprawdzając, czy w miejscu, które wybrała, nie widać śladów dzikich krów. Dziękowała Bogu, że nie przyszło jej uczestniczyć w dwutygodniowej wyprawie. Chłopców, którzy przyjadą tu latem czeka trudne zadanie. Przyjdzie im sprawdzać stan ogrodzenia biegnącego przy autostradzie i w razie potrzeby będą musieli dokonać niezbędnych napraw. To będzie naprawdę ciężka robota. Na szczęście ta robota ominie Olivie. Ona miała swoją pracę w Nowym Jorku. Kochała ją tak bardzo, jak Luke kochał swoje ranczo. Siedząc u boku Luke'a przy migoczącym ogniu pod niebem usianym gwiazdami znów zastanawiała się, czy byłaby gotowa kiedykolwiek tę pracę porzucić. - Gwiazdy na teksaskim niebie są naprawdę ogromne - powiedziała rozmarzonym tonem, walcząc z pokusą oparcia się o silne ramię Luke'a. Gdy słońce zaszło i zapadł chłodny zmrok, chłopcy rozeszli się do swoich namiotów. Olivia i Luke zostali jeszcze przy ognisku. W nocnej ciszy słychać było jedynie trzask ognia oraz ciche rżenie koni. Luke poruszył polana, a gdy w niebo strzelił jasny płomień, przez chwilę obserwował gasnące w mroku iskierki. - Czy nadal twierdzisz, że światła wielkiego miasta piękniejsze są od tych

93

RS

gwiazd? - spytał. Olivia przycisnęła kolana do piersi i odwróciła głowę do tyłu. - Po prostu są inne... - odrzekła. - Gwiazdy tutaj są takie spokojne, łagodne... - Słyszę w twym tonie znudzenie. To była prawda. Każdego jednak wieczoru Olivia ku swemu zdziwieniu odkrywała, że nudziła się coraz mniej. Luke przysunął się bliżej do ognia i wrzucił do niego porąbane kawałki drewna. Widok jego potężnej sylwetki na tle buchających płomieni działał na nią dziwnie kojąco. Przyzwyczajona polegać wyłącznie na sobie - teraz z radością odkrywała dowody czyjejś troski. Poczuła się nagle słabą kobietą, której silny mężczyzna zapewnia poczucie bezpieczeństwa. Gdy ogień znów wystrzelił w górę, Olivia aż podskoczyła. Poczuła na sobie uważny wzrok Luke'a. Jego oczy w płomieniach ognia jarzyły się niesamowitym blaskiem, po twarzy zaś przemykały mu tajemnicze cienie. Bez słowa otoczył ją ramieniem i przytulił do piersi. Ona zaś w ciszy wsłuchiwała się w równomierny rytm jego serca. Nowy Jork ze swymi światłami, gwarem i podnieceniem pozostał gdzieś daleko... Myśli Oliwii krążyły niebezpiecznie blisko szkatułki z napisem: Nie otwierać. - Spójrz! - powiedział nagle, wskazując na niebo. Jedna z gwiazd spadała w dół. - Szybko, pomyśl jakieś życzenie - ponaglił. Patrząc na jego twarz, gdy śledził wzrokiem lot spadającej gwiazdy, Olivia pomyślała życzenie. Nieopatrznie otworzyła szkatułkę... - Pomyślałaś? - spytał z łagodnym uśmiechem. - Tak - odparła, wytrzymując jego spojrzenie. W jego oczach odbijały się światła gwiazd. - Czyżbyśmy pomyśleli o tym samym? - zapytał i pochyliwszy głowę przybliżył się do jej ust. To nie był zaborczy, namiętny pocałunek. Delikatnie poszukał ust Olivii. Aromatyczny dym przenikał jej nozdrza, na wargach poczuła ostry smak przypraw. Ostrożnie palcami wodziła po zarośniętej brodzie Luke'a, po jego spalonych słońcem policzkach. Niezwykła czułość tego pocałunku jakby

94

RS

kłóciła się z surowością tej ziemi... Ten pocałunek pragnęła zapamiętać na zawsze. Różnił się od innych jak noc od dnia. Poprzednio przed kamerami całowali się przecież na pokaz. Świadomi obecności reporterów nie ośmielili się okazać swych wzruszeń. Tym zaś pocałunkiem wyznawali sobie uczucia. Oh via poddała się fali nieznanych tęsknot i pragnień. Nagle zapragnęła porzucić wszystko i połączyć się z tym mężczyzną. Jakby straciła poczucie rzeczywistości, w głowie miała pustkę - po prostu była kobietą całowaną przez mężczyznę i tylko to się liczyło. Z radosnym jękiem poddała mu swe usta. Luke zanurzył rękę w jej włosach i pocałował ją mocniej. Poczuła obezwładniającą bezradność, falę nagłego ciepła i upojenia. Otoczyła ramionami jego szyję, tak mocno, jakby nigdy nie zamierzała go puścić. Pod rozgwieżdżonym niebem Teksasu Olivia Faraday zakochała się.

95

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

RS

Nazajutrz padało. Nie była to jednak ożywcza, intensywna ulewa. Z zasnutego, szarego nieba siąpiła obrzydliwa, jednostajna mżawka. Świeżo zrodzony entuzjazm Olivii do życia na otwartych przestrzeniach wyraźnie przygasł. Wczoraj w nocy Olivia i Lukę długo rozmawiali. On opowiadał o swym dzieciństwie spędzonym na ranczu w zachodnim Teksasie, ona zaś o wojażach z trupą teatralną, w której pracowali jej rodzice i dziadkowie. Powiedziała mu również o swych finansowych zobowiązaniach wobec rodziny. Nie okazał zdziwienia - przeciwnie, aprobująco skinął głową i oznajmił, że sprawiło mu wielką radość i satysfakcję, gdy mógł wesprzeć rodziców, którym pewnego roku zaraza zdziesiątkowała bydło. Ogień dogasał już i ledwie żarzył się na pomarańczowo, gdy nagle zerwał się wiatr i gwiazdy ukryły się za chmurami. Rozstali się po kilku kolejnych gorących pocałunkach. Olivia czuła jeszcze na wargach ich smak, gdy wczołgiwała się do swego namiotu. Podmuchy wiatru i krople deszczu coraz gwałtowniej uderzały o ściany namiotu. Olivia, wsłuchując się w odgłosy zawieruchy, rozmyślała. Nie mogła zasnąć. Myślała tylko o Luke'u, a potem o obecnym życiu i gorączkowo zastanawiała się, jakim cudem Lukę mógłby stać się jego częścią.

96

RS

I w końcu doszła do wniosku, że nawet największa miłość nie może zmienić rzeczywistości. Luke kochał to miejsce na ziemi i nie miał zamiaru go porzucić. Olivia zaś, gdyby zechciała budować przyszłość z Lukiem, musiałaby porzucić swoje życie i pracę w Nowym Jorku. To z kolei wiązało się z potężnymi kłopotami finansowymi. Chyba Luke zrozumiał, że nadal musiałaby utrzymywać rodzinę... Właściwie o przyszłości w ogóle nie rozmawiali... Może wybiegała myślami zbyt daleko? Pełna niespokojnych myśli przeleżała bezsennie całą długą deszczową noc. Nad ranem wciągnęła przez głowę nieprzemakalną pelerynę, która fasonem i kolorem przypominała worek na śmieci, zwinęła swój śpiwór, z niechęcią myśląc, że w jego wilgotnym wnętrzu będzie musiała spędzić następną noc, i wyszła na poranną mżawkę. Złożenie wilgotnego, nylonowego namiotu kosztowało ją wiele wysiłku. Spodnie uszargała w błocie, gdy zesztywniałymi palcami usiłowała rozplatać linki. Istny koszmar. - Jak leci? - zagaił wesoło Luke, zbliżając się do niej z kubkiem gorącej kawy. Olivia zmusiła się do uśmiechu. - Dzięki za kawę. - Nie lubiła neski, ale teraz nie wypadało wybrzydzać. Onieśmielona spojrzała na Luke'a. - Mam nadzieję, że wkrótce przestanie padać - głośno wypowiedziała swoje życzenie. - Wątpię - odparł. - Jesteśmy na granicy frontu atmosferycznego. Ciepłe masy powietrza znad zatoki napotkały zimne powietrze z gór. - Uśmiechnął się, dziwnie zadowolony. - Potrzebujemy tu deszczu. - A mnie brak ognia i łyczka brandy - zauważyła, - Przed śniadaniem? - Roześmiał się, objął ją w talii i podprowadził do furgonetki. Śniadanie nie zostało przygotowane. Gromadka chłopców stała wokół samochodu i nieufnie patrzyła po sobie. - Kto był odpowiedzialny za śniadanie? - spytał Luke. W milczeniu wszyscy skierowali wzrok na samotnie stojący namiot. Luke

97

RS

rozsunął namiot, Olivia domyślała się, że coś mówi, ale nie mogła dosłyszeć słów. - Do licha, przecież leje deszcz! - dały się wreszcie słyszeć protesty Joela. Nigdzie nie wyjdę w taką pogodę! Luke w milczeniu zasznurował namiot i podszedł do chłopców. Olivia widząc, że Joela nie dało się przejednać, otworzyła furgonetkę i wdrapała się do środka, by przejrzeć zapasy. - Śniadanie miał zrobić Joel - powiedział Luke pojawiwszy się w drzwiach. - Ale jak widać nie zrobił. - Znalazła zawinięty w folię chleb i kartony z mlekiem. - Postaram się jakoś temu zaradzić. - To wpłynie demoralizująco na chłopców - ostrzegł ją. - Przyzwyczają się, że jeśli czegoś nie zrobią, wykonamy to za nich. - Naprawdę sądzisz, że mała kromka chleba przyniesie taki zgubny skutek? - Podała mu kartony z mlekiem i wyskoczyła z furgonetki. - Powinniśmy utrzymać zasadę, że jeśli ktoś zawiedzie, cierpi cała grupa oświadczył Luke surowym tonem. - Och, cierpię już wystarczająco. - Olivia pokroiła chleb i zaczęła rozlewać mleko do papierowych kubków. - Jest mi zimno i całe ciało mam obolałe. Nie widzę powodu, by na domiar złego cierpieć głód. Podała mu kromkę chleba i mleko. Luke niepewnie popatrzył na zasunięty namiot Joela, wahał się przez chwilę, ale w końcu przyjął swoją porcję. Po prowizorycznym śniadaniu opuścili obóz, nie troszcząc się o Joela. Chłopak wyłonił się ze swojego namiotu i patrzył pełnym niedowierzania wzrokiem na odjeżdżających jeźdźców. Olivia przyjęła decyzję Luke'a z mieszanymi uczuciami. Martwiła się o chłopca. Co będzie, jeśli mu się coś przytrafi? Czy ich odnajdzie? Co chwilę odwracała się w siodle, wypatrując sylwetki' samotnego jeźdźca. Joel pojawił się niespodziewanie, gdy właśnie kończyli lunche Były to jedynie kanapki z kiełbasą, w strumieniach deszczu bowiem trudno by było rozpalić ognisko. Olivia na widok chłopca poczuła niewysłowioną ulgę gotowa była wybaczyć mu wszystko i z radością przyjąć do grupy. Lukę jednak tylko skinął głową i nawet nie zaoferował mu kanapki.

98

RS

Rafe na widok Joela roześmiał się złośliwie i rzucił pod jego adresem jakąś niewybredną uwagę. - Odczep się! - warknął Joel. Rafe zaśmiał się szyderczo i pokłusował w kierunku samotnie jadącej Angel. - Potrzebujesz towarzystwa, kurczaczku? - zagaił. Och, tylko nie to! Olivia westchnęła i popędziła Gwiazdę do przodu, by przez resztę popołudnia dotrzymywać towarzystwa Angel. O pierwszej miała już serdecznie dość jazdy. O drugiej pokłusowała na czoło kawalkady. - Czy nie możemy zrobić postoju? - spytała Luke'a. - Nie. Furgonetka nas nie odnajdzie. Olivia jęknęła. Lukę uśmiechnął się, ale gdy na nią spojrzał, uśmiech zamarł mu na ustach. - Co się stało? - spytała zdziwiona. Lukę z dziwnym wyrazem twarzy przyglądał się jej kapeluszowi. - Och, pióra się zniszczyły... - powiedziała niepewnie, odruchowo dotykając kapelusza. Pokiwał głową z politowaniem i odwrócił wzrok. Olivia ponownie pomacała kapelusz. Był mokry - to oczywiste, i stracił fason. Ale kapelusz Luke'a również był mokry, a jednak mocno podwinięte rondo chroniło przed skapywaniem wody za kołnierz koszuli. Natomiast rondo jej kapelusza zupełnie zwisało w dół. Przez kilka minut jechała obok Luke'a, mając nadzieję, że męskie towarzystwo doda jej sił i otuchy, ale niebawem piski dochodzące z tyłu przypomniały jej, że powinna zająć się Angel. O trzeciej po południu, mimo że mżawka ustała, Olivia miała serdecznie dość uciążliwej jazdy. Myślała wyłącznie o rozbiciu obozowiska. O czwartej przyrzekła sobie, że porwie furgonetkę i wróci na ranczo, gdy tylko nadarzy się okazja. Cudowne chwile spędzone z Lukiem przy ognisku dawno już poszły w niepamięć. Było jej zimno. Zmarzła do szpiku kości. Palce miała zdrętwiałe. W dodatku cuchnęła jak koń. Mokre spodnie obcierały jej

99

RS

nogi, a woda sączyła się do butów. O piątej jej kapelusz całkiem oklapł. Usiłowała przywrócić mu właściwy fason, nerwowo podwijając rondo, ale woda z przemokniętego filcu strużkami ściekała jej po twarzy. Biorąc d? ręki wodze, zwróciła uwagę na swoje palce. Były tak zimne, że przybrały sinozielony kolor. - Tylko spójrz - powiedziała z irytacją do Angel. - Jestem tak przemoczona, że za chwilę porosnę mchem. - Roześmiała się zdziwiona, że w ogóle potrafi to zrobić. Angel spojrzała na ręce Olivii, potem na jej twarz i zażenowana szybko odwróciła wzrok. Nareszcie Lukę zarządził postój. Niebo pojaśniało, więc Olivia odważyła się zdjąć pelerynę. Zdjęła również kapelusz i nasadziła go na łęk siodła. Przemoczone pawie pióra zwisały smętnie. Przeczesała je palcami, a wówczas ręce zabarwiły jej się na zielono. Skrzywiła się z obrzydzeniem akurat wtedy, gdy do obozu wtoczyła się furgonetka z zaopatrzeniem. Olivia westchnęła i wytarła ręce o dżinsy. Jak wytrzyma jeszcze te straszne trzy dni? W ślad za furgonetką pojawił się mniejszy samochód terenowy. Gdy Luke podchodził do kierowcy, z wozu wysiadło bóstwo, ubrane w obcisłe dżinsy, które podkreślały nieskazitelną figurę osiągniętą dzięki sałacie - i wodzie mineralnej. W ślad za bóstwem pojawił się fotograf oraz... Bettina Lynne. Bettina Lynne? Olivia aż otworzyła usta ze zdumienia. Co ona tu robi? Kogo ze sobą przywiozła? Olivia podeszła do nowo przybyłych. Z furgonetki wysiadali kolejni nieoczekiwani goście. Och, do licha, Bettina ściągnęła tu całą ekipę filmową! Mimo że deszcz już dawno nie padał, asystent trzymał nad głową Bettiny i drugiej kobiety parasolkę. Bettina miała na sobie elegancki strój westernowy - zamszowe buty, zamszową spódnicę i dżinsową kamizelkę oraz taką ilość turkusowej biżuterii, że mogłaby z powodzeniem obdzielić nią cały indiański szczep. - Co tu robicie? - zagrzmiał Luke, energicznie przedzierając się poprzez zwoje kabli. Bettina jakby go ignorując, nakazała ekipie ustawienie sprzętu.

100

RS

- Nakręcimy tylko kilka reklamowych ujęć - powiedziała. - Nie zwracajcie na nas uwagi. Róbcie swoje. - Usiłowała go zbyć, ale była naiwna sądząc, że jej się to uda. - I proszę poprosić tu do nas Olivie... Olivia odniosła wrażenie, że znajduje się na planie jakiegoś surrealistycznego filmu. Tu, wśród blasku kamer, był przecież jej świat - tak różny od świata Luke'a. Lukę stał tu, jakby bronił swej ziemi, odpędzał intruzów. Był twardym kowbojem, który potrafi nagiąć rzeczywistość do swoich życzeń. Ale - o dziwo - nikt z branży tego nie dostrzegał. W najlepsze ustawiano światła, kamery, pozostały sprzęt. Olivia odwróciła głowę i zobaczyła Gwiazdę tarzającą się w mokrych krzakach oraz Angel i chłopców, jak gdyby nigdy nic rozstawiających namioty. Rafe i Joel nadal warczeli na siebie. Znów przeniosła wzrok na ekipę kamerzystów. Wszystko sprawiało wrażenie niedorzecznego snu. Słabe słońce przebijało się przez strzępiaste chmury, ale po chwili sztuczne światło zalało Bettinę i tę drugą wymuskaną kobietę. Bettina podniosła mikrofon do ust i uśmiechnęła się swym wystudiowanym, zawodowym uśmiechem. - Wita państwa Bettina Lynne - powiedziała do mikrofonu. - Oto jesteśmy w terenie, a z nami...- przyciągnęła do siebie drugą kobietę - ... a z nami Andrea Craig, która zagra rolę Megan Malloy w serialu. Megan Malloy! Kuzynka Diany D'Angelo. Druga kandydatka do śpiączki. Olivii aż dech zaparło z zazdrości na widok jej nieskazitelnego makijażu, lśniącej kruczej peruki, żywych zielonych oczu oraz ozdobionego frędzlami skórzanego stroju. Nie do wiary, ale Andrea przypominała młodą Dianę D'Angelo! Świeży, odmłodzony wizerunek Diany! - Proszę zdradzić telewidzom tajemnicę - odezwała . się Bettina - czy Megan przysporzy swej sławnej kuzynce trochę kłopotów? - Och, tak. - Andrea wyprostowała ramiona i zachichotała. Następnie Bettina, jak przystało na rasową dziennikarkę, przekazała widzom garść niezbędnych informacji o przebiegu wydarzeń, po czym zakończyła:

101

RS

- A teraz Andrea przyłączy się do swej scenicznej koleżanki, Olivii Faraday, i będzie pomagać w pracy na ranczu Bluebonnet. - Co takiego? - krzyknął Luke. - Cięcie! - Bettina ze złością opuściła mikrofon. - Panie Chance, proszę nie przeszkadzać. Przeprowadzam wywiad. - Ta pani mogłaby nam pomóc, decydując się na wyjazd - Luke nie dawał za wygraną. - Uczynimy to natychmiast, gdy skończymy nagranie - odcięła się Bettina, i kontynuowała swą przemowę do mikrofonu: - Ci z państwa, którzy nie oglądali naszego wywiadu z Olivia Faraday, główną bohaterką „Kochanków i zdrajców", niegdyś najwyżej notowanego serialu telewizyjnego... - Olivia zamrugała oczami, mając nadzieję, że śni. - ...zastanawiają się zapewne, czy mit Dzikiego Zachodu zdoła na dłużej przyciągnąć zainteresowanie widzów. Producent i reżyserzy postanowili cały miesiąc filmować na ranczu Bluebonnet. Olivia Faraday przebywa obecnie w teksaskiej głuszy... - Kamera pokazała bezludny horyzont. - ...sama z przystojnym właścicielem rancza, panem Lucasem Chance'em. - Bettina pochyliła się w stronę kamery i dodała konspiracyjnym szeptem: - Ciekawi państwa zapewne, czy w krążących plotkach tkwi nieco prawdy... Olivia miała ochotę natychmiast udusić Bettinę, ale odniosła wrażenie, że Luke ją w tym wyręczy. - A więc, Olivio... - Bettina odwróciła się, ale u jej boku nadal stała tylko Andrea. - Przecież prosiłam, by Olivia tu podeszła! - krzyknęła, ze złością wyłączając mikrofon. Lukę zrobił krok do przodu, jakby chciał zasłonić Olivie swym potężnym ciałem, ta jednak wychyliła się zza jego pleców i zawołała: - Jestem tutaj, Bettino! - Olivio... - Lukę wyciągnął rękę. - Poczekaj... - To zajmie chwilkę, Luke. - Gdy kamera przesunęła się na jej twarz, automatycznie przybrała pozę Diany. O dziwo, sprawiło jej to pewną trudność. Uśmiechnęła się tak jak zwykle czyniła to Diana i podeszła pewnym krokiem do Andrei. Dopiero wówczas zauważyła zaskoczony wyraz twarzy Bettiny.

102

RS

Bettina po prostu osłupiała. Zachowywała się tak, jakby w ogóle zapomniała o włączonej kamerze. Do licha, kapelusz! Z pewnością wyglądał okropnie. Zręcznym ruchem, ciągle nie tracąc animuszu, Olivia zsunęła go z głowy, a potem wystudiowanym gestem Diany przesunęła ręką po włosach. Odniosła wrażenie, że jej włosy wyglądają równie okropnie. Bettina otworzyła szerzej oczy, a potem zasłoniła dłonią usta. No tak. Jej włosy musiały wyglądać okropnie. - To przecież nie może być Olivia Faraday - wykrztusiła Andrea, marszcząc nos. - O Boże, co jej się stało? Dopiero wówczas dotarło do Olivii, że musiała wyglądać naprawdę przerażająco. Od kilku dni tłukła się przecież po bezdrożach, bez makijażu, w przemoczonym i brudnym ubraniu... - Przepraszam cię, Bettino, pozwól nii się trochę odświeżyć - wyjąkała i zrobiła krok w tył. - Nie mamy dużo czasu. - Bettina uśmiechnęła się szeroko i złapała Olivie za rękę. - To wspaniałe ujęcie... - Podniosła mikrofon do ust, ale zakrztusiła się ze śmiechu. - Czy nadal jesteśmy na wizji? - zwróciła się do operatora. Kamerzysta przytaknął. - Zróbcie zbliżenie, dobrze? - zachichotała. Teraz już śmiali się wszyscy, a Andrea patrzyła na Olivie jak na stwór nie z tej ziemi. - Stop! - Lukę zasłonił kamerę. - Olivio, idź stąd! - Kręćcie! - krzyknęła Bettina i zaczęła improwizować do mikrofonu: Proszę państwa, na planie „Kochanków i zdrajców" trwają spory. Starzejąca się diwa, Diana D'Angelo, musi ustąpić miejsca nowej generacji. Widzieliście państwo reakcję Olivii Faraday, gdy stanęła oko w oko ze swą rywalką. Rzec można... pozieleniała z zazdrości. - W tym miejscu Bettina zarechotała. Zielona z... Olivia popatrzyła na swoje ręce, w któ-, rych nadal ściskała kapelusz. Krople brudnozielonej wody ściekały jej po palcach. Z przerażeniem patrząc na Luke'a, machinalnie dotknęła ręką policzka. On przytaknął z westchnieniem i dotknął swych włosów.

103

RS

A więc włosy również? Szybko wcisnęła kapelusz, z powrotem na głowę i odwróciła się. Teraz nareszcie zrozumiała - włosy i twarz miała pomalowane na zielono. - Andreo... - usłyszała za sobą głos Bettiny. - Dostałaś rolę Megan ze względu na swe podobieństwo do Olivii Faraday... - Och, to musiała być jakaś pomyłka! - przerwała jej gwałtownie Andrea. Przecież ona wygląda jak straszydło! Bettina uśmiechnęła się złośliwie i Olivia nagle pojęła, że jej zdjęcie, opatrzone uszczypliwym komentarzem Andrei, jeszcze przed końcem tygodnia znajdzie się na pierwszych stronach wszystkich brukowców, jak Stany długie i szerokie. Poczuła w sercu ostry, szarpiący ból. Pracowała nad postacią Diany przez całe lata - przez całe swe dorosłe życie. Stała się niedoścignionym wzorem dla każdej kobiety. A teraz wszystkich rozczarowała. Bettina zamierzała zniszczyć wizerunek Diany. Zamierzała zniszczyć karierę Olivii... Olivia nie mogła pozwolić, by tak się stało. Kamera. Musi wydostać film z kamery, tłukło jej się po głowie, gdy nieprzytomnie biegła w kierunku złowieszczego sprzętu. Zderzyła się z operatorem i ten wypuścił kamerę z rąk, która zawieszona na pasku nie upadła na ziemię. - Powstrzymajcie ją! - krzyknęła Bettina widząc, że Olivia dopada kamery i usiłuje wyjąć z niej film. Zaczęła się szarpanina. Lukę dzielnie włączył się do walki po stronie Olivii. Niestety kamerzysta odzyskał kontrolę nad swym cennym sprzętem i znów puścił go w ruch. - Przestańcie kręcić - błagała Olivia, a łzy rozpaczy zalewały jej twarz. Bettino, proszę... - Puśćcie ją! - Słysząc ostry protest Luke'a, asystent Bettiny i technik oświetlenia uwolnili Olivie. Szarpnęła się i znów rzuciła na kamerę, ale w porę ją powstrzymano. Bettina ujęła mikrofon i z zimną krwią powiedziała: - Oto jesteśmy świadkami szokującego rozwoju wypadków. Olivia Faraday

104

załamała się nerwowo... - Nie!- jęknęła Olivia. - Powiedziałem, puśćcie ją! - Lukę odepchnął na bok jednego z mężczyzn i objął Olivie mocnym ramieniem. Oparła się o niego, cała drżąc i łkając. - Wszystko stracone, Luke... - mamrotała. - Wszystko stracone... - Cicho... - uspokajał ją, głaszcząc po plecach. - Nie pozwolę cię skrzywdzić... Nagle dał się słyszeć krzyk chłopców. Żywo gestykulowali i przywoływali Luke'a.

RS

- Co, u licha... - Kierowca furgonetki bezładnie wymachując rękami, biegł przez polanę w kierunku swego pojazdu. Ktoś zapuścił silnik furgonetki i ruszył. Błoto spod opon ochlapało stojące w pobliżu osoby. - Moja spódnica! - zawołała oburzona Bettina. - Spójrzcie na moją spódnicę! Ale nikt nie zwracał uwagi na spódnicę Bettiny. Wszyscy patrzyli z przerażeniem za oddalającą się furgonetką. - Panie Chance! - To był głos Angel. - Joel i Rafe ukradli furgonetkę!

105

ROZDZIAŁ JEDENASTY

RS

- Jak to się mogło stać? - Pan Collingsworth był wzburzony. Pani Collingsworth również. Obydwoje nerwowym krokiem przemierzali lśniącą drewnianą podłogę w salonie Luke'a. Olivia z włosami zawiniętymi w ręcznik przykładała plasterki cytryny do twarzy. Jej skóra miała nadal zielonkawy odcień. Luke stał przy oknie i ponurym wzrokiem patrzył na tłum dziennikarzy, kłębiący się na podwórku. Minęły dwa koszmarne dni, od czasu gdy Joel i Rafe ukradli furgonetkę. Porzucony samochód odnaleziono z pustym bakiem. Chłopcy zniknęli. W gorących chwilach wszyscy zapomnieli o Bettinie i jej ekipie filmowej. I to był błąd. Wiadomość o ucieczce chłopców stała się sensacją dnia. Luke chodził zły i zamknięty w sobie. Rysy jego twarzy przypominały kamienną rzeźbę. Prawie nie odzywał się do Olivii. Ona chciała go pocieszyć i sama pragnęła pocieszenia - ale gdy tylko usiłowała się do niego zbliżyć, mroził ją lodowatym spojrzeniem. „To wszystko twoja wina" - powiedział. W pewnym sensie była to prawda. Gdyby nie zrobiła wokół swej osoby tyle szumu, Luke z pewnością dopilnowałby chłopców. - Musi pan ich odnaleźć! - zagrzmiał pan Collingsworth po raz ósmy. Olivia zastanawiała się, przy której uwadze pana Collingswortha Luke

106

RS

wreszcie nie wytrzyma i wybuchnie. Sama była bliska płaczu. Ciężar winy stawał się niemożliwy do udźwignięcia. - I na dokładkę to?! - Pomachał jedną z gazet, które ze sobą przywiózł. Diana podczas napadu wściekłości na pierwszych stronach całej prasy! Skandal! Po prostu skandal. W całej historii Collingsworth Industries nigdy nie byliśmy bohaterami skandalu. - W pewnym sensie macie szczęście, że dzielicie go ze mną - wtrąciła Olivia, którą zaczynały ponosić nerwy. - A nie unikniemy go, jeśli chłopcy się natychmiast nie odnajdą oświadczył pan Collingsworth po raz dziewiąty. Luke z wściekłością walnął pięścią w futrynę okna. - Szukałem ich, ale nie wiadomo po co zostałem tutaj wezwany. Jadę z powrotem w teren. I nie wrócę, póki ich nie odnajdę! Wypadł z pokoju jak furiat. Widać dziewiąta zjadliwa uwaga pana Collingswortha zdołała go wreszcie wyprowadzić z równowagi. Olivia z chęcią wyszłaby również, ale czekało ją jeszcze jedno mycie głowy. Zielona farba nie dawała się łatwo zmyć. Przynajmniej miała dobrą wymówkę, by udać się do łazienki i zażyć kąpieli. Kąpiel w pieszczocie piany nieodmiennie kojarzyła jej się z Lukiem. Miała doprawdy pecha, że to całe nieszczęście wydarzyło się zaraz po tym, gdy zdołała otworzyć swe serce. Pan Collingsworth chrząknął znacząco, a potem powiedział: - Diano, w związku z ostatnimi wypadkami musimy niestety raz jeszcze przemyśleć nasz finansowy patronat nad twoim serialem. Olivia spodziewała się, że w końcu to usłyszy. Jej kontrakt wygasał i pan Collingsworth bez wątpienia o tym wiedział. Być może jednak nie zdawał sobie sprawy, że jeśli Diana nie wystąpi w serialu, John Paul nie pojawi się więcej na ranczu Bluebonnet - a to oznacza, że Luke nie dostanie pieniędzy. A nawet jeśli „Kochankowie i zdrajcy" znajdą nowego sponsora, który będzie obstawał przy kontynuowaniu wątku rancza, stanie się to zbyt późno, by pomóc Luke'owi. - Bez pańskiego poparcia - powiedziała Olivia, patrząc Collingsworthowi

107

RS

prosto w oczy - akcja serialu zapewne nie będzie rozgrywać się na ranczu. - Ale przecież widzowie już wiedzą, że Diana odziedziczy ranczo zaoponowała pani Collingsworth. Olivia niedbale wzruszając ramionami, odłożyła plasterek cytryny na spodeczek. - Och, Diana po prostu oznajmi, że sprzedała ranczo. Cóż, w naszym serialu wątki stale się zmieniają... - Tymi słowy przemawia aktorka pretendująca do nagrody Emmy! pomyślała Olivia z goryczą. Zaniepokojona pani Collingsworth chwyciła męża za rękę. - Ale przecież Luke... - zaczęła niepewnie. - Cóż, nie wiem... Doprawdy nie wiem. - PanCollingsworth kręcąc głową, przeglądał czasopisma. - Skandal z Dianą, skandal z chłopcami. Dwa skandale naraz. - Westchnął. Sprzedaż naszych produktów poleci na łeb na szyję. Olivia wzięła kolejny plasterek cytryny i znów natarła nim ręce i twarz. Pan Collingsworth, jak widać, o wiele bardziej przejmował się perspektywą własnych strat finansowych niż losem zaginionych chłopców. W gabinecie Luke'a znów zadzwonił telefon. Od dwóch dni nie przestawał dzwonić. W drzwiach pojawiła się Angel. - To do ciebie, Olivio - powiedziała. - Dzwoni twoja matka. - Moja matka? - Olivia spodziewała się krzyków Johna Paula albo swojego agenta, ale matka? Potrząsając głową z niedowierzaniem, udała się do gabinetu. - Witaj, mamo - powiedziała, zwracając uwagę, by głos jej brzmiał radośnie. - Moje gratulacje, Liwie! Jesteśmy z ciebie bardzo dumni! Olivia słyszała głośne uderzenia własnego serca. - Czytałaś ostatnie gazety? - spytała niepewnie. - Oczywiście. Właśnie dlatego dzwonię. Czyż to nie jest wspaniałe, kochanie? - Głos matki brzmiał entuzjastycznie. - Mamo... - jęknęła Olivia. - Wyglądam tam okropnie, ale... - próbowała się usprawiedliwić.

108

RS

- Cały nakład jest wyprzedany - przerwała jej matka, -t Ojciec musiał dziś objechać trzy supermarkety, by kupić dodatkowe egzemplarze. Podpiszesz nam te zdjęcia, dobrze? Ach, dziadkowie również przesyłają ci pozdrowienia. To naprawdę wspaniała reklama! Znów jesteś na fali, skarbie. Musisz wykorzystać ten rozgłos! Po odłożeniu słuchawki Olivia siedziała kilka minut pogrążona w zadumie. Matka często mylnie interpretowała fakty. Czy możliwe, by tym razem miała rację? Znów zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę. To był John Paul. Strach ścisnął jej serce. Czyżby dzwonił z wymówieniem? - Olivio, natychmiast wracaj do Nowego Jorku! W ciągu jednej nocy notowania serialu strzeliły w górę! - John Paul nie posiadał się z radości. Widzowie pragną cię widzieć, kochanie. Musimy szybko nakręcić z tobą kilka scen i włączyć je do piątkowego odcinka. - Co takiego? - To była ostatnia rzecz, jakiej się spodziewała. - Puściliśmy już kilka scen z rancza w dzisiejszym odcinku - ciągnął John Paul. - Jesteś na ustach wszystkich, kochanie. - Ale...- Olivia wzięła głęboki oddech.- Collingsworthowie prawdopodobnie wycofają się ze sponsorowania serialu... - Nic nie szkodzi - odparł John Paul bez wahania. - Notowania poszły w górę. Chętni do reklam stoją w kolejce. - Ależ te zdjęcia ukazały się dopiero wczoraj... - Olivia nie wierzyła własnym uszom, wziąwszy pod uwagę fakt, że John Paul miewał skłonności do egzaltacji. - Twoje zdjęcia pokazano w głównym wydaniu dziennika telewizyjnego! zachichotał z radości. - Wyglądałaś na okropnie rozzłoszczoną. To była sensacja dnia! Takiej reklamy nie kupilibyśmy za żadne pieniądze. Znów jesteśmy na fali! Rozumiesz? Na samym szczycie! W salonie narastało jakieś poruszenie. Olivia uchyliła drzwi i spostrzegła, że wróci Luke. - Muszę już kończyć... - powiedziała do producenta. - Olivio, pakuj się i szybko wracaj do Nowego Jorku! - ponaglił ją John

109

RS

Paul. Gdy wbiegła do salonu, Luke otwierał właśnie drzwi Collingsworthom. - Luke! - złapała go za ramię. Słysząc głos Olivii, pani Collingsworth odwróciła się ku niej. - Tak mi przykro, Diano - powiedziała. - Ale to wszystko dla twojego dobra... Przyślę ci adres dobrego psychoterapeuty. Do widzenia, kochanie. - Q co chodzi? - spytała Olivia, gdy Luke zamknął drzwi za Collingsworthami. - Odnalazłeś chłopców? - Okazuje się, że dotarli do obozu, gdzie nocują pracownicy znakujący bydło - powiedział zmęczonym głosem. - Simon po nich pojechał. Olivia z westchnieniem ulgi opadła na kanapę. Luke usiadł obok niej. - Joel i Rafe przewodzą w mieście dwóm konkurującym gangom - odezwał się po dłuższej chwili. - Chcieli załatwić między sobą porachunki. - Potarł ręką spocone czoło i westchnął. - Zboczyli ze ścieżki i zabłądzili. Porzucili samochód, gdy skończyła się benzyna. Właściwie żaden z nich nie potrafi prowadzić. Mogli się zabić! Olivia wiedziała, że Luke myślał o tym samym. - Jak się teraz czują? - Wiesz, to dziwne... - powiedział po głębszym namyśle. - Doszli do wniosku, że muszą na sobie polegać. A tego przecież pragnąłem ich nauczyć. I dodał zamykając oczy: - Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Czy rzeczywiście dobrze się skończyło? Olivia zdjęła z głowy ręcznik i rzuciła go na stos gazet, które pozostawił pan Collingsworth. Zapadła chwila niezręcznego milczenia. - Co się stało z Collingsworthami? - spytała wreszcie Olivia. - Złe wieści. Odjechali. - To nie jest zła wiadomość. Luke spojrzał na nią ze zdziwieniem. -To przecież oznacza, że nie będą sponsorować twojego serialu - rzekł z naciskiem. - Domyślam się. Przestraszyli się, że skandal wokół mojej osoby ujemnie wpłynie na ich handlowe interesy. - Olivia szczerze roześmiała się. - Czy to nie śmieszne?

110

RS

- Czekała, aż Luke przyzna jej rację. - Prawda, że to śmieszne, Luke? - Oni są bardzo konserwatywni. - Luke wzruszył ramionami. - Rezygnują również z patronatu nad Fundacją Bluebonnet. - Och, tak mi pjzykro - powiedziała ze smutkiem, ale po chwili ożywiła się. - Nie martw się. Znajdziemy nowych sponsorów. Nadal organizujesz bal Bluebonnet, prawda? - Nie rozumiesz, w czym rzecz. - Luke potrząsnął głową. - Fundacja ma pieniądze, ale ja nie będę w stanie utrzymać rancza. Nie będę mógł przyjmować tu dzieci... Ale to naprawdę nie twoja wina. - Wyciągnął rękę i pogładził jej policzek. - Collingsworthowie od dawna działali mi na nerwy. - Luke... - Olivia złapała go za rękę. - Nie stracisz rancza. Uśmiechnął się ujmująco. - Jestem tylko zwykłym kowbojem - powiedział, przesadnie przeciągając słowa - ale zrozumiałem, że kręcicie na ranczu tylko dlatego, by uczynić zadość życzeniu Collingsworthów. Twojemu producentowi ranczo nie przypadło do gustu i zapewne z własnej woli tu nie powróci. A jeśli on nie wróci, ja nie doczekam się pieniędzy. - Luke - szepnęła i pocałowała go. Po prostu pocałowała. Odwzajemnił pocałunek. Wsunął rękę w jej mokre włosy i zaczął ją całować tak dziko i zachłannie jak nigdy dotąd. - Przynajmniej w tej całej sprawie jest jedna pozytywna rzecz... wymamrotał, przyciągając jej głowę do siebie. - Luke - wyszeptała. - Nie stracisz rancza, ponieważ zamierzamy tu filmować. Ukrył twarz w jej szyi. - Kochanie, po prostu mi współczujesz i chcesz mnie pocieszyć. Uśmiechnął się i mocno przycisnął ją do siebie. Po dłuższej chwili Olivia zdołała wreszcie przekonać Luke'a, że serial będzie kręcony na ranczu, tak jak zostało to już wcześniej ustalone. Miała mu jeszcze wiele do powiedzenia, ale nadjechał Simon z chłopcami, a potem musiała się szybko spakować, by wraz z Angel zdążyć na samolot do Austin.

111

RS

W Nowym Jorku czekała na Olivie limuzyna. Kierowca wręczył Olivii scenariusz oraz przekazał wiadomości od producenta. John Paul miał zamiar kręcić jeszcze dziś i żądał, by nauczyła się po drodze swej roli. Na widok maleńkiej garderoby Olivii, Angel okazała zdumienie. - Myślałam, że jesteś wielką gwiazdą... - powiedziała z wyraźnym zawodem. Olivia zdjęła stos listów z krzesła i kazała Angel usiąść. - Jestem wielką gwiazdą - oświadczyła - ponieważ nie muszę z nikim dzielić garderoby. Angel zamiast usiąść zajęła się sprzątaniem. Zebrała porozrzucane wszędzie części ubrań i zaczęła układać listy i stare scenariusze. - Ile tu listów! - zdziwiła się. - Masz czas je wszystkie czytać? - Nie mam. - Olivia oderwała wzrok od scenariusza. - Przegląda je moja sekretarka. Tylko na niektóre odpisuję sama. - O Boże! - Angel głośno wciągnęła powietrze. - Tutaj stoją całe pudła tych listów! - W moim biurze jest ich o wiele więcej - powiedział stojący w drzwiach John Paul. Przyglądał się Angel podejrzliwie. - Jesteś uzbrojona? - spytał. - Owszem - Angel rzuciła mu groźne spojrzenie. John Paul przezornie pozostał w drzwiach. - Olivio, zrób coś z włosami. Zwiąż je do tyłu i załóż kowbojski kapelusz. Garderobiana! - krzyknął, znikając w korytarzu. - Płacisz swojej sekretarce? - spytała Angel, wracając do przerwanego wątku. - Oczywiście, że tak - odparła Olivia, poprawiając sobie makijaż. - Może masz ochotę obejrzeć nagrywanie. Gdy się znudzisz, wrócisz do garderoby, dobrze? Na planie zaskoczył Olivie widok Andrei. Świeżo upieczona gwiazda telewizyjna przyglądała jej się z wyraźną rezerwą. Olivia zrozumiała, że musi wykonać pierwszy ruch. - Przepraszam cię za tamten dzień - powiedziała słodkim głosem, mimo że wcale nie czuła skruchy.

112

RS

- Och, w porządku. - Andrea machnęła nonszalancko ręką. - Słyszałam, że kobiety w pewnym wieku przeżywają huśtawkę nastrojów. Olivia zmusiła się do uśmiechu. Stanowczo nie zaprzyjaźni się z Andrea. Nigdy. Dochodziła czwarta nad ranem, gdy wreszcie skończyli zdjęcia. Olivia całkiem zapomniała o Angel. Gdy otworzyła drzwi swej garderoby, zobaczyła ją śpiącą na kozetce. W garderobie panował nieskazitelny porządek. - Angel - powiedziała, dotykając ramienia dziewczyny. - Nie musiałaś tego robić, ale naprawdę jestem ci wdzięczna. Angel przeciągnęła się, usiadła i zamrugała oczami. - Och, tylko posortowałam ci listy - odparła. - Wyrzuciłam jedynie te z propozycjami małżeństwa oraz sprośne od zboczeńców. - Zrobiła zdegustowaną minę. - Dziwni ludzie chodzą po tej ziemi. - Jesteś wspaniała, Angel. Wielkie dzięki. - Potrzebujesz osobistej asystentki - oznajmiła autorytatywnie. - Ja natomiast potrzebuję pracy. - A co ze szkołą? - spytała zaskoczona Olivia. - Będę przychodzić po szkole. - Angel miała minę wielce zdeterminowaną. - Załatwione - zgodziła się Olivia. - Olivio, złotko, jesteś po prostu rozrywana! Wszyscy chcą wyłącznie ciebie. - Uspokój się, Tony. Opowiedz wszystko po kolei. To brzmiało wprost fantastycznie. Marzenia stawały się rzeczywistością. Nowy, błyskotliwy serial telewizyjny, emitowany w najlepszym czasie antenowym, opowiadający historię trzech przedsiębiorczych kobiet sukcesu. Szukano doświadczonej aktorki do jednej z głównych ról i wybór padł na Olivie Faraday. Olivii trzęsła się ręka, w której ściskała słuchawkę. Matka miała rację. Nawet zła reklama jest lepsza od żadnej. Jeśli serial zdobędzie publiczność, przyniesie ogromne pieniądze. Na razie postanowiono nakręcić odcinek pilotażowy. - Kiedy chcą zacząć zdjęcia? - rzuciła do słuchawki. - Za dwa tygodnie - odparł jej agent.

113

RS

- Ale przecież jeszcze przez miesiąc jestem związana kontraktem z serialem - zaoponowała. - Nic się nie martw. Damy sobie z tym radę. Przez miesiąc możesz grać w obu filmach. - Ale... w przyszłym miesiącu mam zdjęcia na ran-czu. Jeśli nie zagram w odcinku na ranczu... - Złotko, zrozum, że Diana jest skończona. Jesteś tam niepotrzebna. Taka jest prawda. A tu stoisz przed wielką szansą. Nie możesz ciągnąć obu ról jednocześnie. - A co będzie, jeśli „Kobiety sukcesu" nie chwycą?- zastanawiała się głośno. - Zostanę wtedy bez pracy, prawda? Odniosła wrażenie, że Tony wzrusza ramionami. - Powtarzam ci, powinnaś uchwycić się tej szansy - powiedział. Czy powinna? A co się stanie z Lukiem? - Zastanowię się, Tony - powiedziała. - Zastanowisz się? A co tu jest do myślenia! Luke. Ranczo. Jej rodzina. Jej przyszłość. Wszystko. - To trudna decyzja. Potrzebuję czasu. Słyszała, jak zniecierpliwiony Tony zgrzyta zębami. - No cóż, postaram się ich zwodzić. Ale pamiętaj, teraz jesteś sławna, a to może nie potrwać długo. - Jesteś tam? - usłyszała poirytowany głos Luke'a, nagrany na automatyczną sekretarkę. - Zadzwoń do mnie choćby w środku nocy, bo chcę porozmawiać z tobą, a nie z tą maszyną. Rozumiała go doskonale. Czuła to samo. Od kilku dni nagrywali sobie wiadomości. Spojrzała na zegarek i wystukała numer Luke'a, ale po czwartym sygnale znów odezwała się jego automatyczna sekretarka. Olivia z jękiem zawodu odłożyła słuchawkę. Cofnęła taśmę i wysłuchała ponownie ostatniej wiadomości jedynie p? to, by usłyszeć głos Luke'a. W trakcie trzeciej powtórki zadzwonił domofon w jej apartamencie. - Olivia?

114

RS

- Luke? Niemożliwe! Ale to naprawdę był on. Chwilę później stał w drzwiach z ogromnym bukietem żółtych róż. - Chciałem przypomnieć ci o Teksasie - wyjaśnił. Luke, biorąc ją w ramiona. Tylko przez chwilę Olivia zatraciła się w pocałunku. Tylko przez chwilę. - Musimy porozmawiać - powiedzieli niemal jednocześnie. Olivia poprowadziła gościa do kuchni, gdzie zajęła się układaniem róż w wazonie. - Co porabiasz w Nowym Jorku? - spytała. - Załatwiam sprawy Fundacji, ale właściwie był to pretekst, by przyjechać i zobaczyć się z tobą. - Stanął za nią i objął ją w talii. - Chciałem sprawdzić, czy stęskniłaś się za mną tak bardzo jak ja za tobą. Olivia odłożyła róże i odwróciła się w jego ramionach. - Och, tak! - przytaknęła i przytuliła się mocno do jego piersi. - Wiesz - wyznał - myślałem, że żyję pełnią życia, ale gdy wyjechałaś, nagłe odczułem pustkę. - Odsunął się, by spojrzeć jej w oczy. - I Co z tym zrobimy? - Nie wiem... - Co powinna zrobić? Co powiedzieć? Stał na wprost niej, trzymając ją za ręce. Och, nie... Czyżby zamierzał się jej oświadczyć? Olivii zaparło dech. Słyszała jedynie głośne uderzenia własnego serca. Uporczywie wpatrywała się w usta Luke'a, próbując odczytać, co mówi. Ranczo. Mówił o ranczu. Serce Olivii zaczęło bić spokojniej; powoli odzyskiwała słuch. - Chciałem, byś znała moje plany. - Patrzył jej prosto w oczy. Olivia pojęła, że tłumaczy jej, w jaki sposób chciałby żyć. Musiałaby zdecydować się na takie życie, gdyby chciała je z nim dzielić. Gdy mówił o swoich marzeniach, obserwowała jego twarz i zdała sobie sprawę, że Luke duszą i sercem był w Teksasie, że ranczo było jego wielką, prawdziwą miłością. Kochała go i pojęła, że bez rancza nie byłby sobą. Czy tam było dla niej miejsce? Ktoś musiał zadać to pytanie. Ścisnęła go za rękę.

115

RS

- A co ze mną? - spytała zaczerpnąwszy oddechu. - Czy ja tam pasuję? - A chcesz? - szepnął. Spojrzała na swoje dłonie złączone z dłońmi Luke'a i w oczach zakręciły się jej łzy. - Jeśli... jeśli zamieszkałabym na ranczu, co bym tam robiła? - Przecież wiesz, że tam jest zawsze mnóstwo roboty - roześmiał się. - Masz na myśli czyszczenie stajni, sprzątanie, gotowanie... - I śmiech, i miłość... i wychowywanie dzieci... Popatrzyła mu prosto w oczy. - Ale nie granie... - Wiem, że to dla ciebie ważne, ale nie chcę mieć żony tylko w weekendy... Olivia wyzwoliła się z jego uścisku i poszła do sypialni. Wróciła z grubą teczką, którą otworzyła na stoliku. - Zobacz, ile zarobiłam w ubiegłym roku... - Podała mu formularze podatkowe. - A tyle wydałam na utrzymanie mojej rodziny... - Myślę, że tyle udałoby nam się wygospodarować bez twoich dochodów. Włożył papiery do teczki. - Zresztą twoi rodzice i dziadkowie mogliby zamieszkać z nami na ranczu. Olivia nic nie odrzekła, choć doskonale wiedziała, że jej rodzice i dziadkowie uwielbiali swoje miejsce zamieszkania. Luke wstał i wyciągnął do niej rękę. - A więc mamy o czym rozmyślać - powiedział, przyciągając ją do siebie. Sądzę, ze wszystko da się ułożyć. Olivia długo po wyjściu Luke'a siedziała nieruchomo, pogrążona w zadumie. Luke nie zażądał wprost, by wszystko dla niego rzuciła - i zapewne nigdy by tego nie uczynił. Sama musiała podjąć decyzję. Wiedziała, że jeśli przyjmie rolę w serialu „Kobiety sukcesu" i wycofa się z „Kochanków i zdrajców", Luke straci ranczo. Wiedziała również, że nigdy nie pokocha rancza tak bardzo jak Luke, on zaś nie będzie szczęśliwy ani w Nowym Jorku, ani w Los Angeles, dokąd musiałaby się przenieść, grając w ,,Kobietach sukcesu". Miłość być może dodawałaby im skrzydeł przez pewien

116

czas, ale obydwoje byli wystarczająco dojrzali, by zdawać sobie sprawę, że ten związek na dłuższą metę nie miałby szans. Luke sądził, że daje jej czas do namysłu, że ujrzy ją znów na ranczu podczas kręcenia zdjęć... Olivia podjęła jedyną możliwą decyzję. Podniosła słuchawkę i wykręciła numer swojego agenta, by zakomunikować mu, że odrzuca ofertę.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

RS

- Diana nie żyje. - Widzę. - Olivia rzuciła scenariusz na biurko Johna Paula. - Chciałabym tylko wiedzieć, dlaczego? John Paul rozparł się wygodnie na krześle i skrzyżował ramiona. - Nie strugaj ze mnie wariata, Olivio - powiedział. - Po trzynastu latach owocnej współpracy mogłaś mnie łaskawie poinformować, że zamierzasz rozstać się z naszym serialem. Przynajmniej mielibyśmy czas, by wymyśleć jakiś efektowny sposób twojego ostatecznego odejścia. - Nie planowałam odejścia. - Tajemnica się wydała, moja droga. Wiem wszystko o „Kobietach sukcesu". - Ale, jak widzę, nie wiesz, że odrzuciłam tę ofertę. - Ha-ha-ha! - John Paul popisał się teatralnym śmiechem. - Żadna aktorka o zdrowych zmysłach nie odrzuca takiej propozycji. - Zrobiłam to! - W takim razie jesteś głupia - skwitował. Albo śmiertelnie zakochana, pomyślała Olivia. John Paul wstał i bezcelowo spacerował po pokoju. - Daj spokój, moja droga. Zamierzam teraz dobrze wykorzystać każdą minutę, która nam pozostała. Wydusimy ze śmierci Diany wszystko, co się da.

117

I to, mam nadzieję, przyniesie nam sukces! Notowania serialu skoczą tak wysoko, że przebiją sufit. - Zrezygnowałam z roli w „Kobietach sukcesu" - powtórzyła Olivia, ale John Paul jej nie słuchał. - A jeśli to była tylko rozgrywka, by polepszyć sobie warunki kontraktu powiedział, zatrzymując się w drzwiach - wiedz o tym, ze przegrałaś z kretesem. Olivia stała jak ogłuszona. Co się stało? Nim zdążyła wszystko spokojnie przemyśleć, chwyciła za słuchawkę i zatelefonowała do swego agenta. - Czyżbyś zmieniła zdanie, Olivio? - spytał na wstępie.

RS

- Nie, nie zmieniłam. Chcę wiedzieć, dlaczego o wszystkim powiedziałeś Johnowi Paulowi. - Och... Chcieli określić warunki kontraktu, nim ustalą dokładny budżet „Kochanków i zdrajców". Musiałem im powiedzieć, że zastanawiasz się nad inną propozycją. - Chyba nie powiedziałeś im, że przyjęłam tę ofertę! - krzyknęła. - Powiedziałem, że się zastanawiasz. Złotko, to dla ciebie prawdziwa szansa... To była katastrofa. Olivia ciężko opadła na krzesło. - Posłuchaj, złotko, zaraz zadzwonię do Johna Paula i powiem mu, że... - Nie trudź się. - Olivia potarła bolące skronie. - John Paul właśnie uśmiercił Dianę. Kopnął ją w głowę koń i zapadła w śpiączkę, z której już się nie obudzi. Rozumiesz, co to oznacza? Zapadła cisza. Po dłuższej chwili Tony odzyskał mowę. - Może... może uda się namówić ich na amnezję?- wyjąkał. - Wątpię. John Paul nastawił się na długie sceny w szpitalu i makabryczny makijaż. - Och, śmierć na oczach publiczności... Tak, taką postać trudno potem wskrzesić. Ale nie martw się, to już też przerabialiśmy. Pamiętasz... - Tony, zadzwoń do producenta „Kobiet sukcesu" i przyjmij ofertę - ucięła. - Olivio, złotko... Olivia zaczęła się trząść.

118

RS

- A więc już do nich dzwoniłeś, czy tak? - A więc zostanie bez pracy! - Musiałem. Czekali na odpowiedź. - Zadzwoń jeszcze raz! - Złotko, nie wiem... Myślę, że łatwiej będzie przekonać Johna Paula do amnezji... albo, by Diana występowała w charakterze ducha... Już wiem! Jej bliźniaczka! - Zadzwoń do nich! - powtórzyła zdeterminowana Olivia. Dwa dni później, gdy ogłoszono skład obsady aktorskiej w „Kobietach sukcesu" nazwisko Olivii Faraday nie zostało tam uwzględnione. Po bławatkach, spalonych przez majowe słońce, nie zostało już śladu, ale ranczo Bluebonnet wyglądało jak nowe. Elewacje budynków odświeżono, w baraku wymieniono wszystkie materace, wyremontowano łazienki, a na podwórku wysypano świeży żwir. Olivia, która była na planie od szóstej rano, odpoczywała teraz w cieniu przyczepy, wachlując się kapeluszem. Ostatnią scenę, w której Diana D'Angelo tak niefortunnie spadała z konia, kręcono przy pomocy kaskaderów. Reporterzy zaproszeni przez Johna Paula tłoczyli się na planie, by uwiecznić na kliszy odejście jednej z najpopularniejszych bohaterek porannej telewizji. Diana D'Angelo znów znajdzie się na pierwszych stronach gazet. Luke rozmawiał właśnie z kaskaderami. Olivia nie powiedziała mu, o co chodzi i miała głęboką nadzieję, że nigdy nie zrozumie znaczenia sceny, którą za chwilę mieli nakręcić. - Olivio, czy mogę cię poprosić o ostatni wywiad? - Bettina Lynne podsunęła jej mikrofon. - Widzowie porannej dziewiątki są zbulwersowani, że nigdy już nie zobaczą Diany. Gzy dla ciebie to była również niespodzianka? - Bardzo lubiłam Dianę - odparła wymijająco. - Razem dorastałyśmy. Tracę w Dianie prawdziwego przyjaciela. - Nie wspominając o książeczce czekowej, pomyślała. - Jakie masz plany po wycofaniu się z serialu? - Trudno powiedzieć coś konkretnego - Olivia uśmiechnęła się.

119

RS

Taka odpowiedź mogła oznaczać wszystko, zarówno: „kontrakt nie został jeszcze podpisany", jak: „nie mam zielonego pojęcia". - Plotki głoszą, że rozważasz propozycję udziału w jednym z wieczornych seriali. Czy to prawda? Żmije! Olivia zaczęła przesuwać palcami po włosach, tak jak zwykle czyniła to Diana, ale ręka jej znieruchomiała. Nie miała zamiaru dłużej odgrywać Diany. Dopiero teraz pojęła to z całą wyrazistością. - Chętnie zagrałabym w wieczornym serialu - odrzekła lakonicznie. - Doprawdy? - Bettina przeciągnęła to słowo i uśmiechnęła się z satysfakcją. - Słyszałam, że zrezygnowałaś z roli w „Kobietach sukcesu". Czy Lucas Chance ma z tym coś wspólnego? - Luke i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi - odparła automatycznie, kątem oka zauważając, że ktoś stanął za plecami Bettiny. To był Luke. Przysłuchiwał się wywiadowi. -Sądziłem, że łączy nas coś więcej niż przyjaźń - powiedział po odejściu Bettiny. - To prawda, ale nie miałam zamiaru informować jej o tym. - Uśmiechnęła się do niego i objęła wpół. Nie odwzajemnił jej uśmiechu. Wyczuła w nim napięcie, które ją zaniepokoiło. Gwałtownie opuściła ręce. - Go się stało? - Kaskaderzy powiedzieli mi o śmierci Diany. Dlaczego nawet o tym nie wspomniałaś? - Sama wiem zaledwie od kilku dni... - bąknęła. To była chwila, której najbardziej się obawiała. - Dni? - Ujął ją pod ramię i Stanowczo poprowadził w stronę domu. - Luke! - broniła się przed tą rozmową. - Nie zobaczę ostatniej sceny. - Zobaczysz w telewizji! Stali juz pod domem, gdy znów się odezwał. - Nie potrafię cię zrozumieć... Śmierć Diany to dla ciebie wielkie wydarzenie, prawda? Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - Wejdźmy do środka - odparła. Gdy weszli do salonu, Olivia usiadła na miękkiej kanapie, odwróciła głowę

120

RS

do tyłu, a nogi oparła o mały stolik. Uprzytomniła sobie, że Luke przybrał identyczną pozycję, gdy po raz ostatni byli tu razem. Teraz usiadł obok niej, wspierając łokcie na kolanach. - Czy to prawda, że zaproponowano ci dużą rolę w wieczornym serialu? spytał. - Tak - przyznała ze skruchą. - Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałaś - spytał z wyrzutem. - Ponieważ odrzuciłam tę propozycję! - niemal krzyknęła. - Odrzuciłaś taką szansę? Przytaknęła. - Powinnaś mi o tym powiedzieć. - Wstał i podszedł do okna. - Myślałem, że ci na mnie zależy... Myślałem, że będziemy się wszystkim dzielić. Widać przeceniłem głębię twoich uczuć... Co za niesprawiedliwość! - Odrzuciłam tę rolę z twojego powodu! - rzuciła mu w twarz słowa, których nie chciała wypowiedzieć. - Bez omówienia" tego ze mną? - Patrzył na nią wzrokiem pełnym pretensji. - Dlaczego? - Gdybym miała grać w „Kobietach sukcesu", musiałabym zamieszkać w Los Angeles... - Los Angeles czy Nowy Jork... Co za różnica? - Maszerował nerwowym krokiem po pokoju. Potem zatrzymał się i powiedział głosem pełnym zadumy: - Skończycie tu zdjęcia za dwa tygodnie, więc... - urwał i nagle na jego twarzy pojawił się wyraz przestrachu. - Rozumiem - rzekł wolno i wyraźnie. - Bez Diany nie byłoby zdjęć na ranczu. Czy tak? Olivia skinęła głową. Nareszcie zrozumiał. Zrozumiał, jak bardzo go kocha... Czekała na słowa: „Olivio, kochanie, jakże mogłem tak źle cię ocenić!", ale ku swej rozpaczy doczekała się tylko wybuchu wściekłości. - Jak mogłaś zrobić coś tak potwornie głupiego - zawołał. - Nie rozumiesz! Przecież nie dostałbyś pieniędzy. Straciłbyś ranczo! - Być może... - zamyślił się. — Nie miałaś jednak prawa podejmować sama

121

RS

takiej decyzji. Odrzuciłaś swoją wielką szansę, a ja przecież nigdy czegoś takiego od ciebie nie żądałem. Olivia poczuła się tak jakby ktoś nagle uderzył ją w żołądek. Jakże mogła tak mylnie ocenić jego intencje! - A więc dlaczego mówiłeś, że nie chcesz mieć żony tylko na weekendy... broniła się. - Dlaczego opowiadałeś o ciężkiej pracy na ranczu... - Przepraszam - przerwał jej. - O ile dobrze pamiętam naszą rozmowę, spytałaś mnie, co tu jest do roboty, więc ci odpowiedziałem. - Ale... przecież nie mogłabym tego pogodzić. - Już. Wypowiedziała te słowa. - Wiem. - Skrzywił usta w ponurym uśmiechu. - Nie przypominam sobie, bym cię o to prosił. - Och! - Jakie to było poniżające. Poczuła, że robi jej się słabo z wrażenia. Myślałam... - Zrezygnowałaś również z roli Diany? - Nie zrezygnowałam. Nie odnawiają ze mną kontraktu. John Paul sądził, że przyjęłam rolę w „Kobietach sukcesu", wpadł w złość i postanowił zniszczyć Dianę. - Ale przecież Diana była tam pierwszoplanową postacią... - Wskazał ręką na wideo. - Rejestrowałem ten serial... - Oglądałeś „Kochanków i zdrajców"? - Była zachwycona jego wyznaniem. - Śledziłem tylko twój wątek - powiedział jakby od niechcenia. - Dlaczego niszczą Dianę, skoro nadal możesz grać? - To sprawa reklamy i notowań. John Paul, sądząc że nie podpiszę nowego kontraktu, chciał jak najwięcej wyciągnąć ze starego. - A więc poświęciłaś wszystko, by ratować ranczo - rzekł w zadumie. - I co zamierzasz teraz robić? - Nie wiem... - powiedziała, powoli tracąc nadzieję na jego oświadczyny. Może John Paul zmieni zdanie... Zadzwonił telefon, ale żadne z nich nie zareagowało. Luke oparł ręce na biodrach i patrzył na Ołivię z góry. - Niechże się zastanowię... - powiedział. - Życie na ranczu napełnia cię

122

RS

przerażeniem... Z całego serca pragniesz roli w wieczornym serialu i tę rolę ci proponują... Ale ty, gdy twe marzenie się urzeczywistnia, . odrzucasz szansę, by ocalić moje ranczo... Dobrze mówię? Skinęła głową. - W dodatku tracisz swoją stałą pracę... - ciągnął. - Wygląda więc na to, że będziesz musiała przyjąć rolę żony ranczera - zakończył. Zerknęła na niego nieśmiało i zaskoczył ją wyraz czułości w jego oczach. - Miałam nadzieję, że zaproponujesz mi tę rolę, zważywszy moje doświadczenia... - Olivio... - Potrząsając niedowierzająco głową usiadł na kanapie. - Olivio, zupełnie nie wiem, co powiedzieć... - Możesz powiedzieć „dziękuję" albo „kocham cię", albo coś w tym rodzaju - wykrztusiła zdławionym głosem. Niebieskie oczy Luke'a pojaśniały. Uśmiechnął się i przemówił: - W takim razie... coś w tym rodzaju. - Co to? Gramy w „kto pierwszy się odezwie"? - Kocham cię - powiedział, pochylił się i pocałował ją w usta. - Dostałaś tę rolę. - Żony ranczera? - Przytuliła się czule do jego piersi. Jakże kochała tego mężczyznę. I będzie z nim szczęśliwa. Postara się nie uskarżać. - Olivio, dlaczego pomogłaś mi utrzymać ranczo? - Ponieważ cię kocham - odpowiedziała natychmiast. - I to wszystko? - Czy to nie dosyć? Usiadła, by spojrzeć mu w oczy. - Pamiętasz tę noc przy ognisku? - uśmiechnęła się łagodnie. - Tej nocy się w tobie zakochałam. Również tej nocy zdałam sobie sprawę, że nigdy nie będziesz szczęśliwy w mieście... - Masz racje. Nawet jeśli musiałbym sprzedać to ranczo, pracowałbym do utraty tchu, żeby kupić podobne. - A więc już wszystko jasne... - Olivio, cieszę się, że chcesz zostać żoną ranczera, ale... - Co masz na myśli? - zaniepokoiła się. - Ale wiem, że będziesz tu tak samo nieszczęśliwa, jak ja byłbym w

123

RS

mieście... - Gładził ją po włosach czule i delikatnie. - Będziemy musieli więc zastanowić się nad szczegółami... nad jakimś kompromisem... - Och, Luke... - Serce Olivii przepełniła radość. - Nie mogę ci obiecać, że pokocham ranczo, ale myślę, że nauczę się je cenić... - Ja natomiast przyzwyczaję się do kilku wypraw więcej do miasta każdego roku... - Pochylił głowę, by znów ją pocałować. - Chcę, byś pokazała mi te światła, za którymi tak szalejesz. Gdy rozchyliła usta, by oddać mu pocałunek, znowu zadźwięczał telefon. Doszli do biurka Luke'a, akurat w momencie, gdy zdyszany agent Olivii usiłował zostawić wiadomość. - Tony? - Olivia podniosła słuchawkę. - Olivio... - dyszał ciężko jak po długim biegu. - Co się stało, Tony? - Nie... nie dasz wiary! - Ktoś wycofał się z „Kobiet sukcesu"? - zgadywała. - Lepiej! - Tony, uspokój się, bo się udusisz... - Film! - wykrztusi wreszcie. Uśmiechnęła się do Luke'a i uniosła kciuk do góry. - Film telewizyjny? - spytała. - Prawdziwy film długometrażowy, złotko! Olivia aż otworzyła usta ze zdziwienia. Wprost nie mogła wydobyć głosu. Tony natomiast, wziąwszy następny głęboki oddech, ciągnął: - Przeczuwałaś coś, prawda? Dlatego zrezygnowałaś z „Kobiet sukcesu"... Ale z ciebie gracz! - Tony'emu udało się nareszcie zapanować nad swym oddechem i wyjaśnić Olivii, że została zaproszona jako jedyną aktorka na próbne zdjęcia do niedużej, ale kluczowej roli w filmie. - Spodobała im się ta odrobina szaleństwa, którą zademonstrowałaś atakując kamerę... - zakończył. Olivia uniosła brwi i z uśmiechem spojrzała na Luke'a. - Bierz to! - powiedział głośno. - Załatwiaj wszystko, Tony - rzuciła Olivia do słuchawki. - Spróbuję tej wielkiej szansy!

124

RS

- Wspaniale, złotko! Ale uprzedzam cię, że to nie będzie stała praca, do jakiej przywykłaś... - Doskonale! - To była odpowiedź na wszystko. - Jesteś pewna? - dopytywał się Tony. - Być może będziesz musiała poczekać kilka miesięcy... Z promiennym uśmiechem Olivia spojrzała Luke'owi w oczy. - Akurat wystarczy czasu na miodowy miesiąc w Teksasie - powiedziała.