Kristine Rolofson, Heather MacAllister, Jacqueline Diamond - Walentynki 2001

Rolofson Kristine Nie znoszę Walentynek WALENTYNKI 2001

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Nie znoszę Walentynek. Gina z niesmakiem powiodła wzrokiem po różowych serduszkach, ułożonych fantazyjnie wzdłuż barowego kontuaru. Czy warto wkładać aż tyle wysiłku, by ozdobić bar na najbardziej przygnębiający dzień w roku? Marge postarała się, by wnętrze wyglądało romantycznie i odświętnie, lecz Ginę wszystkie te dekoracje tylko irytowały. - Nie przesadzasz? - Marge podała jej filiżankę świeżo parzonej kawy. - Nie - odparła ponuro Gina, głęboko przekonana, że zasługuje na szczere współczucie. - Mam dwadzieścia trzy lata, od siedmiu miesięcy z nikim się nie umówiłam, przytyłam trzy kilo od świąt i nie mam żadnego pomysłu na artykuł do następnego numeru. - Biedactwo. Widzę, że naprawdę dopadła cię chandra. - Marge powstrzymała się od uśmiechu. - A przecież jest piątek, skończyłaś pracę... - I co z tego? Zapowiada się cholernie długi weekend. - Rozumiem, że nie zaplanowałaś żadnej randki? - Musiałby się chyba zdarzyć cud.

8 WALENTYNKI 2001 Tym razem kelnerka nie zdołała pohamować śmiechu. - No to co się stało? Jesteś atrakcyjną dziewczyną, znasz w tym mieście prawie wszystkich... Naprawdę nie znajdzie się żaden facet, który by cię choć trochę zainteresował? - Żaden - odparła Gina i sięgnęła po cukiernicę. Zaraz jednak cofnęła dłoń, odsuwając także dzbanuszek ze śmietanką. Sama dieta nie wystarczy, pomyślała z westchnieniem. Może powinna także kupić kasetę z ćwiczeniami Cindy Crawford? - Nie wierzę - pokręciła głową Marge. - Bo masz męża i jesteś szczęśliwa - wyjaśniła jej szybko Gina. - Poza tym nawet gdybym kogoś spotkała, to i tak nie miałabym czasu na romans. - To czemu się czepiasz Walentynek? - Mówiłam ci... - westchnęła, mieszając z namysłem czarną kawę. - Mam już dwadzieścia trzy lata, nie umówiłam się z nikim od siedmiu miesięcy i... - Przytyłaś od świąt trzy kilo - dokończyła za przyjaciółkę Marge. - Widzę, że nie poradzę nic na twój kiepski nastrój. Zjesz coś? - Na razie nie. Czekam na Eden. Coś się spóźnia. - Dziwisz się? Na pewno ma kupę roboty z zamówionymi bukietami. Ta jej kwiaciarnia w pół roku nie zarobi tyle co w ten tydzień. - Róże... - westchnęła Gina z kwaśnym uśmiechem. Wyobraziła sobie Eden, która układa gustowne bukiety, przepasuje je czerwoną wstążką, zawija w odświętny papier. Poczuła się jeszcze gorzej. Eden powiedziała, że zamówiła całe tony czerwonych róż.

9 - Może jakiś skryty wielbiciel prześle ci kilka z nich - wtrąciła się Caroline, skromna blondynka, którą Marge zatrudniła niedawno do pomocy. Przechodziła właśnie obok ich stolika i postanowiła pocieszyć wyraźnie zasępioną Ginę. Gina uśmiechnęła się sceptycznie. - Dziękuje, ale jeśli ktoś taki istnieje, wolałabym, żeby się najpierw przedstawił i zapytał, co o tym myślę. Nie lubię niespodzianek. - Ja też nie - odparła Caroline. W tym momencie do baru wpadła zziajana i zmarznięta Eden. - Przepraszam! - zawołała od progu. - Strasznie byłam zajęta... - Odwinęła szeroki wełniany szal, którym wcześniej opatuliła szczelnie głowę i szyję, i rzuciła go na krzesło obok Giny. - Pewnie umierasz z głodu. - Nawet nie. Rozmawiamy właśnie z Marge o Walentynkach. Gina jak zwykle nie była w stanie złościć się na Eden. Dla tej artystycznej duszy, wiecznie zapracowanej w swoim ogrodzie lub kwiaciarni, zawsze miała miękkie serce. - Uwielbiam Walentynki! - rozpromieniła się Eden. - Gdybyś wiedziała, ile mam zamówień. I od kogo - dodała, uśmiechając się tajemniczo. - Boże, to takie ekscytujące... - Masz może coś, o czym mogłabym napisać w swojej rubryce? Muszę wysmażyć na poniedziałek jakiś romantyczny tekścik. Mogłabyś być moim „za-

10 WALENTYNKI 2001 ufanym źródłem", które uprzejmie donosi, kto do kogo wzdycha w naszym miasteczku. - Nie ma mowy. - Eden rozpięła płaszcz, odsłaniając lawendowy sweterek, który znakomicie pasował do intrygującej zieleni jej oczu. - W mojej pracy obowiązuje ścisła tajemnica. Jak na spowiedzi. - Przecież wiem - pokiwała głową Gina. -Wiesz, że do włosów przyczepił ci się brokat? Pewnie ozdabiałaś nim wszystkie bukiety. Nie... - roześmiała się - nie strzepuj go teraz! Dobrze z nim wyglądasz! Obok stolika stanęła Marge i popatrzyła wyczekująco na rozbawione przyjaciółki. - Zamówicie coś wreszcie? Robi się ciasno. Potem będziecie czekać. - Dla mnie cheesburger z frytkami - rzuciła Eden i zaczęła przeszukiwać kieszenie płaszcza. Po chwili wyciągnęła z błyskiem w oku pudełeczko zapakowane w ozdobny, srebrzysty papier i ozdobione malutką, przyklejoną doń czerwoną różyczką. - Dla mnie to samo - dodała Gina, zapominając nagle o diecie i podjętych dopiero co decyzjach. Przeniosła wzrok z pudełeczka na Eden i zapytała: - Co to? - Prezent - odparła Eden. - Na Walentynki. - Dla mnie? - Oczywiście. . - Jest śliczny - ucieszyła się Gina. - Aż żal otworzyć. Może zaczekam do poniedziałku? - Wykluczone. - Eden posłodziła obficie swoją ka-

11 wę i szczodrze dolała śmietanki. Potem podsunęła pudełeczko w stronę Giny. - Musisz rozpakować teraz. - Na pewno? - Gina wciąż nie była pewna, czy nie wolałaby zachować tej miłej chwili na nadchodzący Dzień Zakochanych. Być może będzie to jedyna miła chwila, jaka tego dnia ją spotka. - Bez dwóch zdań. Otwieraj. Odsunęła na bok filiżankę i ostrożnie ujęła pudełeczko w palce. Marge i Caroline przystanęły obok, nie zważając na coraz liczniej przybywających na lunch klientów, i patrzyły z wyczekiwaniem. Gina rozplatała wstążkę, starając się nie uszkodzić przyczepionej do papieru róży, a~potem delikatnie rozerwała papier na brzegu. Wysunęła prezent i ustawiła go na wprost siebie z zaintrygowaną miną. Było to misternie wykonane kartonowe puzderko. Spojrzała na przyjaciółkę. - To kawał? Jest w środku puste? Eden uśmiechnęła się zagadkowo. - Nie. Jest coś jeszcze. - Tajemniczy prezent. - Gina uchyliła wieczko i zajrzała ciekawie do środka. - Klucz? - Uniosła brwi. - Do czego? - Do podjęcia decyzji. Zarezerwowałam dla ciebie pokój w Breakfast Inn Bed. Na cały weekend. - W Breakfast Inn Bed? U Molly Spencer? - Uroczy pokój. Spodoba ci się na pewno. Gina położyła klucz na rozpostartej dłoni. - Rajski weekend w Breakfast Inn Bed - westchnęła.

12 WALENTYNKI 2001 - Mam nadzieję, że rajski - roześmiała się Eden. Podziękowała Caroline, która ustawiła przed nią talerz z cheesburgerem i frytkami, po czym sięgnęła po nóż i widelec. - Możesz zająć pokój dzisiaj od trzeciej i wyprowadzić się dopiero w poniedziałek rano. - Trzy noce. - I dwa pełne dni. To specjalny walentynkowy pakiet, który po raz pierwszy Molly przygotowała dla swoich gości. Jest świeżo po ślubie, wciąż rozmarzona i sentymentalna. - Eden puściła oko. - Może dlatego dała spore zniżki. W każdym razie przez dwa dni i trzy noce możesz się pławić w luksusie jej wiktoriańskiej rezydencji. - Jestem... jestem wzruszona, Eden. Nie musiałaś mi dawać tak... tak ekstrawaganckiego prezentu na Walentynki. - Pomyślałam, że dobrze ci zrobi zmiana otoczenia. No i kto wie... w końcu to weekend przed Dniem Zakochanych. - Przestań - roześmiała się Gina. - Co innego Dzień Zakochanych, a co innego Dzień Zakochanych w Tyler. Sądzisz, że w naszym miasteczku mieszka jakiś cudowny mężczyzna, który na dodatek postanowi zawitać w najbliższy weekend do Breakfast Inn Bed, by oznajmić mi, że nie może beze mnie żyć? - Nigdy nie wiadomo. - W Tyler wszystko wiadomo. A już na pewno ja wiem o wszystkim. W końcu to moja praca. - Ale Walentynki to jednak co innego. Gina uśmiechnęła się pobłażliwie, pokręciła głową

13 i zaczęła jeść frytki. Spojrzała raz jeszcze na ofiarowany jej klucz. Od dawna marzyła, by przekonać się, jak wyglądają odnowione pokoje w najnowszym pensjonacie w Tyler. Może tam wpadnie jej do głowy jakiś pomysł na artykuł o Walentynkach. Albo napisze po prostu o samym pensjonacie. Może też zacznie pisać swoją książkę, może pomaluje sobie paznokcie, weźmie kąpiel w wannie z masażem, położy na twarz maseczkę z awokado... Raz jeszcze pokręciła głową i oznajmiła z łagodnym wyrzutem: - Jesteś niepoprawną romantyczką, Eden. - Oczywiście, że jestem - odparła przyjaciółka, wbijając na widelec soczysty kęs hamburgera. - Twoja praca polega na zbieraniu nowinek, moja na układaniu romansów. - Raczej na układaniu kwiatów. - Kwiaty, romanse... - Eden zastygła na moment z widelcem w dłoni. - Co za różnica? Kurt Eber był tchórzem i doskonale o tym wiedział. Oczywiście przekonał się o tym nie od razu dopiero gdy ujrzał pierwszą przydrożną tablicę, informującą, że od Tyler dzieli go niecałe sześćdziesiąt kilometrów. Natychmiast poczuł skurcz w żołądku i pokręcił gałką radia, by złapać jakąś stację z kojącą muzyką, która zdołałaby go uspokoić. Pięćdziesiąt kilometrów przed Tyler poczuł, że koncert skrzypcowy rozbrzmiewający w kabinie wynajętego terenowego forda przyprawia go o ból głowy.

14 WALENTYNKI 2001 Czterdzieści kilometrów od celu przerzucił się na wiadomości i wsunął do ust dwa listki miętowej gumy do żucia, by odświeżyć umysł i nabrać pewności siebie. Gdy zostało mu dwadzieścia kilometrów, wyrzucił gumę przez okno i westchnął głęboko, nie tyle przejęty najnowszym raportem z giełdy czy przewidującą obfite opady prognozą pogody, co sytuacją, w której za chwilę miał się znaleźć. Dwa dni temu powrót do Tyler był skłonny uznać za dobry pomysł. Od miesięcy harował bez wytchnienia. Niczego nie zawalił, choć kusiło go nocne życie Chicago, a także pewna nowa asystentka, która pojawiła się w redakcji i której blond włosy znakomicie kontrastowały z noszonymi z upodobaniem czerwonymi kostiumami. Nie zawalił niczego nawet wówczas, kiedy szef truł mu godzinami o jakiejś nowej produkcji telewizyjnej, w której „chętnie by go widział". Kolejne odcinki komiksu powstawały w regularnym tempie i po jakimś czasie Kurt miał już ich tyle, że spokojnie mógł sobie pozwolić na to, by przez co najmniej trzy tygodnie nie oglądać twarzy szefa, asystentki czy sekretarza redakcji, który będzie pytał, czy wyrobi się na czas. Należał mu się odpoczynek. I dlatego właśnie od razu się zgodził, kiedy matka zadzwoniła do niego wieczorem i spytała, czy nie wpadłby na przedłużony weekend do Tyler. Jej kochany David zrobił jej niespodziankę i zafundował na Walentynki wycieczkę do San Francisco, podczas gdy ona już wcześniej zarezerwowała dla nich pokój w najelegantszym pensjonacie w miasteczku. Może więc

15 Kurt skorzystałby z okazji i odwiedził rodzinne strony, a przy okazji pomieszkał sobie w luksusie. Jasne, czemu nie? Uśmiechnął się krzywo, starając się zagłuszyć natarczywy głos, który wciąż powtarzał, że to, co robi, to cholerna głupota, której z pewnością będzie żałował. Ścisnął mocniej kierownicę i zaczął się zastanawiać, czy nie warto jednak wykręcić się od tej wizyty. Mógł przecież złamać nogę. Albo doznać urazu głowy, a w efekcie amnezji. „Tyler? Co to? Gdzie to?" - zapytałby, gdyby matka zadzwoniła, żeby spytać, dlaczego nie przyjechał. A jednak nie zawrócił, jechał dalej. Odnalazł zjazd z autostrady, zwolnili 1 przejechał obok znajomej sylwetki Greenwoods Motel. W oddali, na końcu ciągnącego się po horyzont pola, na którym uprawiano kukurydzę, a które teraz pokryte było śniegiem, ujrzał zabudowania fabryki. Stała tu, odkąd pamiętał. Także wtedy, gdy opuszczał to miejsce. Jeszcze kilka minut i już był w miasteczku. Z Wierzbowej skręcił w Czwartą Poprzeczną i jechał powoli, przesuwając wzrokiem po wiktoriańskich domkach, wąskich chodnikach, wypielęgnowanych, choć teraz ściśniętych mrozem ogródkach. Ze wzruszeniem stwierdził, że okolica nie zmieniła się prawie w ogóle. Spostrzegł parę nastolatków, spieszących w zapadającym zmroku na kolację. Jakiś pies obszczekał ich, gdy mijali bramę jego podwórka. Tyler. Po prostu Tyler. Wreszcie skręcił w Topolową i zerknął na odręcznie narysowany plan, który naszkicował wcześniej na podstawie instrukcji matki. Miał minąć pięć kolejnych

16 WALENTYNKI 2001 zabudowań i odnaleźć spory dom o biało-zielonej fasadzie i umieszczonym nad wejściem szyldzie „Breakfast Inn Bed". I oto był już na miejscu. Zaparkował przy chodniku, wysiadł z nagrzanej kabiny forda i otulił się szczelniej kurtką przed mroźnym powietrzem. Odetchnął głęboko, popatrzył na ulatujący w górę obłoczek pary. Przyda mi się zmiana otoczenia, pomyślał. Za chwilę wejdzie do środka, stanie przy recepcji, poda nazwisko. Potem odnajdzie swój pokój, zostawi walizkę i zanim jeszcze zrobi się ciemno, przejdzie się po miasteczku, by przekonać się, jak to jest wylądować po latach na starych śmieciach. Może uda mu się zapomnieć o robocie. Och, na pewno... Może też - choć tego akurat nie był taki pewien - uda mu się nie wspominać tego, co zdarzyło się pewnej nocy w tym właśnie miasteczku.

ROZDZIAŁ DRUGI - Witamy i zapraszamy - uśmiechnęła się Molly Spencer, po czym zachęciła onieśmieloną nieco Ginę do wejścia. - Cieszę się, że ten weekend spędzisz u nas. - Ja też. Eden sprawiła mi prawdziwą niespodziankę. - Gina postawiła ^przy drzwiach torbę z laptopem i neseser wypełniony ubraniami na trzy dni. Rozejrzała się ciekawie po wnętrzu, postąpiła kilka kroków na środek holu i tu odezwała się ponownie: - Susanna... żona mojego taty... opowiadała mi, jak pięknie odnowiliście ten dom, więc nie mogłam się doczekać, kiedy zobaczę go w środku. - Dziękuję, Gino. Twój tata i Susanna bardzo nam w tym pomogli. A twoja przyjaciółka Eden przygotowała dla naszego pensjonatu wszystkie kwiatowe kompozycje. Poznaj moją córkę... uśmiechnęła się ponownie, kładąc dłoń na ramieniu dziewczynki, która wbiegła właśnie w podskokach do holu i zatrzymała się gwałtownie. - To Sara. - Mam cztery lata - oznajmiła na wstępie Sara i uniosła w górę dłoń z rozpostartymi czterema palcami. - A ja dwadzieścia trzy. I nazywam się Gina.

18 WALENTYNKI 2001 - Dwadzieścia trzy? To jesteś strasznie stara. No właśnie, chciała odpowiedzieć Gina, jednak zamiast tego zmusiła tylko usta do wyrozumiałego uśmiechu. - Musisz jej wybaczyć, Gino - włączyła się matka dziewczynki. - Sara miała ostatnio w przedszkolu naukę rachunków. Bardzo to przeżywa. No, chodź, oprowadzę cię po pensjonacie... Ruszyła za gospodynią i po chwili znalazły się w urządzonym stylowymi wiktoriańskimi meblami salonie. - Postanowiłam opisać to miejsce w swojej rubryce - powiedziała. - Jest prześliczne. - Reklama na pewno się przyda. Na ten weekend wynajęliśmy pięć pokojów, lecz mam nadzieję, że i do końca zimy będzie ruch. - Pięć pokojów... - powtórzyła jak echo Sara i wyrzuciła w górę dłoń tym razem z pięcioma palcami. To tyle! - Czy wśród gości są także mieszkańcy Tyler? -spytała Gina. - Nic mi o tym nie wiadomo. Jutro przyjeżdża młoda para prosto po ślubie, na miodowy miesiąc. Pozostali to pracownicy w delegacjach. Pewnie zmęczyły ich noclegi w przydrożnych motelach i postanowili poszukać odmiany. Salon jest do twojej dyspozycji, Gino. Goście mogą z niego korzystać, kiedy mają ochotę. - Dziękuję. - A za tymi drzwiami jest biblioteka. Na wypadek gdyby zachciało ci się poczytać.

19 - Ja lubię czytać - wtrąciła Sara i chwyciła Ginę za rękę. - Ja też - odparła Gina, odwzajemniając uścisk małej. Molly pokazała jej jeszcze elegancką jadalnię, wyjaśniła, jak i kiedy serwowane są śniadania, a potem poprowadziła schodami na piętro. Gina skłonna byłaby się zgodzić, że tak właśnie musi wyglądać prawdziwy Eden. Pensjonat Molly Spencer daleko odbiegał od standardów życia, do jakich była przyzwyczajona. Ani jej skromne mieszkanko na drugim końcu miasteczka, ani nawet pensjonat „Granny Rose's" prowadzony kiedyś przez jej rodziców nie mogły się równać z tym bogactwem i nie miały takiej klasy. Tutaj można było się poczuć niczym bohaterka powieści sprzed stu lat, jakaś wytworna dziedziczka czy arystokratka. I tak też poczuła się Gina, kiedy po obejściu kilku pomieszczeń wprowadzona została wreszcie do apartamentu „Gwiaździstego", który miał być jej domem do wtorkowego poranka. - Niewiarygodne - szepnęła i było to wszystko, co zdołała z siebie wykrztusić na widok królewskiego łoża z rzeźbionym wezgłowiem, ustawionego w głównym miejscu ozdobionego złocisto-bordową tapetą pomieszczenia. Każdy szczegół wystroju wnętrza był przemyślany i uwypuklał jego pełen przepychu styl: sute, platynowozłote zasłony z wystającymi spod nich muślinowymi firankami, jedwabna narzuta o ton jaśniejsza od nasyconych kolorów tapet i — dla kontrastu - pastelowy, różowo-żółto-biały pled o haftowanych

20 WALENTYNKI 2001 wzorach. Tyler słynęło zresztą z przepięknych haftów. - Czy to dzieło którejś z członkiń naszego Kółka Hafciarek? - spytała Gina. - Tak, Quinn wygrał go na loterii. Pasuje tutaj, prawda? - Och, wszystko do siebie pasuje. Jest tu tak pięknie - westchnęła. Przeniosła wzrok na kominek z ozdobnym gzymsem, obok którego ustawiono kosz pachnących żywicą polan. - I przytulnie - dodała. - Dziękuję, Gino. Masz ze sobą swój klucz, prawda? Gina wyjęła z kieszeni ozdobne pudełeczko i pokazała je na wyciągniętej dłoni. Na widok drobnej różyczki umocowanej do wstążki oczy Sary rozszerzyły się z zachwytu. - Mogę dotknąć? - zapytała. - Możesz ją sobie wziąć - odparła Gina. Zsunęła wstążkę z pudełka i wręczyła ją dziewczynce. - To twój walentynkowy prezent, ode mnie. - Co się mówi? - podpowiedziała matka. Mała podniosła na Ginę wdzięczny wzrok. - Dziękuję. To takie ładne. - Ze skupieniem owinęła wstążkę wokół dłoni jak bransoletkę, starając się nie pognieść kwiatka i nie zniszczyć zamocowania. - Może najpierw odświeżymy ją w wodzie? Całe popołudnie nosiłam ją w kieszeni. Na pewno chce jej się bardzo pić. - Zajmiemy się tym - obiecała za córkę Molly -jak tylko wniesiemy na górę twoje bagaże. Czuj się jak u siebie w domu, wypoczywaj, a jeśli czegoś zapragniesz, po prostu zejdź i mi powiedz. Najprędzej

21 znajdziesz mnie w kuchni. Aha, telefon w salonie jest oczywiście do użytku gości. - Przepraszam - zapytała Gina - czy wy też tu mieszkacie? - Na pierwszym piętrze. Zawsze w pobliżu i zawsze do usług. Jeśli masz ochotę na śniadanie w łóżku, dzień wcześniej zostaw na dole wiadomość na kartce. Zresztą przychodzę z tacą na każde wezwanie i o każdej porze. - Śniadanie w łóżku? - Gina pokręciła z niedowierzaniem głową. - Oj, czuję, że nie będę chciała stąd wyjeżdżać. - I oto właśnie nam chodzi. Miłego pobytu, Gino - odparła pani Spencer. Pozwoliła jeszcze, by mała Sara pomachała nowej znajomej na pożegnanie, po czym z zawodowym uśmiechem zamknęła drzwi i Gina została sama. Natychmiast poczuła żal, że nie dzieli z nikim tego luksusu. Ten apartament i całe to miejsce były jakby wprost stworzone dla romantycznych zakochanych. Ciepłe barwy, miękkie kształty, bujany fotel na wprost kominka, wygodna, obszerna sofa - tak, idealna sceneria dla kochanków. Albo dla świeżo poślubionych małżonków. Ciekawe, jak też wygląda sypialnia nowożeńców, skoro „zwykły" apartament tak bardzo pobudza wyobraźnię. Warto byłoby ją sfotografować i zamieścić zdjęcie obok artykułu. Najpierw jednak Gina postanowiła nacieszyć się niezwykłym miejscem. Odpocząć, odprężyć się i zadzwonić do Eden z podziękowaniem.

22 WALENTYNKI 2001 Kurt, który wkroczył do jednego z apartamentów Molly Spencer niewiele później, również był pod wrażeniem tego miejsca, przede wszystkim zaś pod wrażeniem właścicielki, niezbyt przypominającej gospodynię typowego pensjonaciku, jakich sporo było w tej okolicy. Nie wiedział, ile też matka mogła zapłacić za weekend w tym przybytku wszelkich luksusów, domyślał się wszakże, że kwota nie była niska. Rozejrzał się pobieżnie po wnętrzu, spostrzegł czyjś płaszcz przewieszony przez oparcie krzesła oraz otwartą torbę z ubraniami na środku królewskiego łoża, i w pierwszym odruchu pomyślał, że pomylił pokoje. Zaraz jednak uświadomił sobie, że przecież klucz, który trzymał w dłoni, doskonale pasował do zamka w drzwiach apartamentu „Gwiaździstego". Otworzył owe drzwi bez trudu, a pani Spencer powiedziała mu wcześniej wyraźnie, że ma zamieszkać właśnie w „Gwiaździstym". No cóż, widać się pomyliła. Szkoda, pomyślał, przesuwając wzrokiem po nocnej koszulce z niebieskiego jedwabiu, rzuconej niedbale na krawędź łóżka. Facet, który spędzi noc z właścicielką tego ciuszka, musi być szczęśliwcem. Chętnie znalazłby się na jego miejscu. Upojna noc w apartamencie „Gwiaździstym" brzmi nieźle. Już miał wyjść, lecz zatrzymał się jeszcze przy drzwiach, próbując wyobrazić sobie rozwój wypadków: ciepło bijące od rozpalonego kominka i rozpalone kobiece ciało, musujący szampan w kubełku z lodem, nastrojowy blask świec, ona i on... No dobra, napomniał się po chwili, zaraz wyjdzie

23 on i da ci w szczękę za wkroczenie na cudze terytorium. Zbieraj się i wynocha, skoro to nie twój pokój. Położył dłoń na klamce i w tym samym momencie ujrzał odzianą jedynie w szmaragdowy szlafrok kobietę, która wyszła z łazienki i zamarła na jego widok. Otworzyła usta i Kurt domyślił się, że zaraz usłyszy jej krzyk. - Przepraszam... - cofnął się o krok - chyba pomyliłem drzwi. Powinien odwrócić się i uciec, jednak oczywiście stał jak wmurowany, nie przestając na nią patrzeć. Żaden mężczyzna nie zdołałby po prostu odwrócić się i uciec. Nie przed tą kóbietą o aksamitnie gładkiej skórze, której cudowne kształty opinał kusy ręczniczek, zawiązany luźno na zgrabnych piersiach. Powiedziała coś, lecz nie zrozumiał ani słowa, wpatrzony w miękką linię bioder i wyłaniające się spod krawędzi ręcznika cudownie długie nogi. Dopiero gdy dotknął spojrzeniem jej nagich stóp, podniósł wzrok i zatrzymał go na wciąż zdumionej twarzy. Twarzy o dziwo - niespodziewanie znajomej. - Gina? - powiedział, coraz bardziej pewny, że bogowie sprzysięgli się przeciw niemu. - Kurt... - odparła kobieta, poprawiając pospiesznie węzeł na piersiach. - Pomyliłem drzwi - powtórzył, przełknąwszy z trudem ślinę przez zaschnięte z wrażenia gardło. -Przepraszam. Cholera, zaklął w duchu, właśnie tego spotkania i tych słów bał się najbardziej przed przyjazdem do

24 WALENTYNKI 2001 Tyler. Bał się, że zobaczy Ginę i że przekona się, jak bardzo się zmieniła. Że będzie musiał ją przeprosić. I tak właśnie się stało: zmieniła się. Na korzyść. - Jeszcze raz cię przepraszam - powtórzył znowu, wciąż stojąc przed nią z torbą w ręku. Poczuł nagle gwałtowną niechęć do gościa, który ujrzy ją tego wieczora w jedwabnej koszulce, który dotknie gładkiej materii i zsunie ją powoli, by poczuć pod palcami jeszcze gładsze ciało... - Miło cię znowu widzieć - usłyszał i ocknął się natychmiast. Gina powiedziała to tak zwyczajnie, jakby rozstali się poprzedniego dnia, a nie przed laty. - Ciebie też. - No tak... - dobiegł go zza pleców jakiś obcy głos. Odwrócił się i ujrzał Molly Spencer, z bukietem w dłoni i raczej niepewną miną. - Wiedziałam, że to nie jest dobry pomysł. - W porządku. Każdy może się pomylić - Kurt odezwał się pojednawczo. - Biorąc pod uwagę, że zaczyna dopiero pani w tym biznesie... Przerwał na chwilę, gdy usłyszał, że Gina z ostentacyjnym trzaskiem zamknęła drzwi od łazienki. Uśmiechnął się nieznacznie. Taka była dawna Gina: porywcza i gwałtowana. - Naprawdę nic się nie stało - wrócił do rozmowy z panią Spencer - proszę mi tylko powiedzieć, gdzie mam się rozpakować, i nie ma sprawy. Uśmiechnął się do niej szerzej. Do niej? A może do własnych myśli? Może ucieszył się, że spotkał jedyną dziewczynę, którą kiedykolwiek kochał? Dziew-

25 czynę, której miał nadzieję nie spotkać wcześniej niż za kilkadziesiąt lat, kiedy jako zgrzybiały staruszek będzie poruszał się na inwalidzkim wózku? - Kiedy o to właśnie chodzi - pani Spencer pchnęła go lekko z powrotem w stronę drzwi - że to jest pana pokój. Tu ma się pan rozpakować - dodała, mijając go w progu, by wejść do sypialni i wstawić bukiet do kryształowego wazonu ustawionego na ozdobnej komodzie. - Mogę wziąć inny - zaproponował szybko. -Niech Gina zostanie tutaj, jeśli już się rozpakowała. Miał nadzieję, że Gina usłyszała te słowa przez zamknięte drzwi łazienki. Chciał być w jej oczach dżentelmenem. Przynajmniej teraz, skoro nie był nim kiedyś. - Rozpakowała się, bo to także jej pokój - wyjaśniła pani Spencer przyciszonym głosem. - Zamknęła się w łazience, tak? - Tak, ale... - Tu znajdzie pan wszelkie wyjaśnienia - przerwała mu, wciskając w dłoń kopertę dołączoną do bukietu. - Zaraz, zaraz - zatrzymał ją, zanim zdążyła wymknąć się na korytarz - jakie wyjaśnienia? Pani Spencer zignorowała jego pytanie. - Szampana każę dostarczyć już teraz - oznajmiła. - Był zamówiony na sobotę, ale zdaje się, że przyda się panu drink. Po tych słowach zniknęła, zostawiając go samego w apartamencie „Gwiaździstym" z półnagą Giną zamkniętą za drzwiami łazienki. Kurt postawił torbę na

26 WALENTYNKI 2001 ziemi i obejrzał trzymaną w dłoni kopertę. Widniało na niej jedno słowo: „Gina", więc postanowił przekazać liścik adresatce. Zanim jednak podszedł do łazienki, narysował coś naprędce obok jej imienia. - Gina? - Wciąż tam jesteś? - Tak. - Dlaczego? - Sam nie wiem. - Westchnął, usiadł na podłodze i oparł się o ścianę. - Jest tu dla ciebie przesyłka. Bukiet. - Od kogo? - Nie wiem. Musisz przeczytać. - Jeśli stąd wyjdziesz, to przeczytam. - Jeśli myślisz, że to takie proste, to się mylisz. - Wsunął kopertę przez szczelinę między drzwiami i podłogą. - Pani Spencer przyniesie zaraz szampana. - W porządku, pij na zdrowie. Ale nie tutaj. Chcesz mi zepsuć cały weekend? Zza drzwi dobiegł szelest otwieranej koperty, potem cisza. - No i co? - zapytał Kurt. - Jak to co? - Od kogo ten bukiet? Przez moment pomyślał - całkiem idiotycznie - że może mężczyzna, z którym Gina najwyraźniej umówiła się tu na walentynkową randkę, donosi właśnie, że się spóźni. Albo że odwołuje spotkanie. Bzdura, raczej by zadzwonił. A poza tym dlaczego niby jego, Kurta, miałoby to cieszyć? Przecież chciał wydostać

27 się z tej pułapki, nie rozmawiać więcej z Giną ani jej nie oglądać. Przecież marzył o tym, by wyrwać się z Tyler i uciec czym prędzej do Chicago, do swego mieszkania. No właśnie, rzecz w tym, że nie mógł uciec. Nie przed Giną. Znów usłyszał szelest i spostrzegł, że Gina zamiast odpowiedzieć wysuwa z powrotem przez szczelinę wyjęty z koperty karnecik. Pismo na nim było równe, choć zamaszyste, typowo kobiece. Gina! Nie złość się na mnie. To jest właśnie mój walen-tynkowy prezent. Zrób z nim, co zechcesz, ale pamiętaj, Żeby nie podejmować pochopnych decyzji, no i ze byliście (jesteście?) dla siebie stworzeni. Całują, Eden. - Jesteście dla siebie stworzeni... - Kurt wypowiedział na głos ostatnie słowa. - Zrób z nim, co zechcesz... - Boże - westchnęła Gina. - Strasznie mi głupio. - Mi też. - Pokręcił głową. - Cholera, założę się, że maczała w tym palce moja matka. Nie spodziewałem się, że to pułapka. - Ja też. - Przyjechałaś tu sama? - zapytał, starając się zdusić w sobie radość, jaka ogarniała go na myśl, że nie ma żadnego faceta, który będzie oglądał tej nocy jedwabną koszulkę na aksamitnym ciele Giny.

28 WALENTYNKI 2001 - Tak, ale to nic nie znaczy - odparowała szybko. - Jestem tu z własnego wyboru. Zamierzam popracować i odpocząć przez weekend. - Popracować i odpocząć? Jednocześnie? Zignorowała to pytanie. - Mógłbyś wyjść? Chciałabym się wreszcie ubrać. - Przykro mi - odparł, maskując rozbawienie, które nagle go ogarnęło. - Naprawdę nie mam gdzie się podziać. Poza tym dobrze ci było w tym stroju.

ROZDZIAŁ TRZECI - Proszę cię, wyjdź - powtórzyła Gina z naciskiem. Musiała się go jakoś pozbyć. Nie tylko dlatego, że Kurt Eber był ostatnim mężczyzną, z jakim miała ochotę się spotkać, ale zaczynała zwyczajnie marznąć. Poza tym czuła się idiotycznie, siedząc półnaga na podłodze w łazience obitejlapetą w różyczki i konferując z facetem przez zamknięte drzwi. Usłyszała kroki w sypialni, potem odgłos otwieranych i zamykanych drzwi apartamentu. Dzięki Bogu, odetchnęła z ulgą. Czasami snuła fantazje, jak to spotka Kurta któregoś dnia - on będzie gruby, łysy i nieco zramolały, ona zaś będzie brylować w obcisłej małej czarnej, kusząco podkreślającej jej smukłą sylwetkę, w eleganckich czółenkach na wysokich obcasach i z nienagannym makijażem. Jak pobrzękując kokieteryjnie kolczykami z kryształu górskiego, przybierze ton obojętny z nutką protekcjonalizmu i rzuci od niechcenia: „Zaraz, zaraz, czy my się znamy?". Wielokrotnie marzyła, by odegrać się za ból i upokorzenie, jakie jej zadał, ujrzeć jego przystojną twarz ściśniętą żalem i pożądaniem. Wstała i ostrożnie uchyliła drzwi od łazienki. Wolałaby następnym razem spotkać Kurta - który na nie-

30 WALENTYNKI 2001 szczęście wcale nie był ani gruby, ani łysy - w bardziej odpowiednim na taką okazję stroju. Przez uchylone drzwi dojrzała zaledwie fragment pokoju, okno i skraj łóżka. Wysunęła się ostrożnie z łazienki, by przekonać się, czy rzeczywiście jest sama. Przez głowę przebiegła jej mściwa myśl, że być może w samym ręczniku wyglądała całkiem seksownie, mimo tych trzech niepotrzebnych kilogramów. Miała tylko nadzieję, że nie widać było po niej śmiertelnego przerażenia. Wtem stanęła jak wryta. - Proszę - Kurt zachęcającym gestem wyciągnął rękę z kieliszkiem napełnionym musującym trunkiem. - Zgodnie z obietnicą przyniesiono szampana. Rozsiadł się na łóżku, wśród porozrzucanej w nieładzie garderoby, jakby wcale nie miał zamiaru się stąd ruszać. W drugiej ręce trzymał swój kieliszek. - Myślałam, że sobie poszedłeś - nastroszyła się, dyskretnie sprawdzając, czy aby supeł z ręcznika na piersiach nie rozluźnił się zanadto. Nie pozostało jej nic innego, jak przyjąć wyzwanie i zachować się tak, jakby miała w zwyczaju w Dzień Zakochanych pijać szampana po hotelowych pokojach w tak swobodnym stroju. - Gdybym teraz wyszedł, pewnie nie wpuściłabyś mnie z powrotem - Kurt wyszczerzył zęby w bezczelnym uśmiechu. - Za co wypijemy? - Za twoje szybkie zniknięcie. - Wypijmy za Walentynki - zaproponował, ignorując jej obcesowość. - Wygląda na to, że dostałaś mnie w prezencie na Dzień Zakochanych.

31 - Jak tylko się wyniesiesz, zaraz zadzwonię do Eden. Powiem jej, co myślę o takich prezentach. - Eden nie przejmie się tym specjalnie. Chyba że się zmieniła. - Wcale się nie zmieniła. - Eden zawsze była uosobieniem spokoju, łagodności i wewnętrznej równowagi, czyli dokładnym przeciwieństwem Giny. - Za to ty się zmieniłaś - zawyrokował Kurt, uważnie lustrując jej twarz. - Jesteś, łimm... starsza. - Wielkie dzięki - odparowała, pociągając spory łyk z kieliszka. - Ale w dobrym znaczeniu tego słowa - mrugnął Kurt figlarnie. - Wydoroślałaś, dojrzałaś, w niczym nie przypominasz już podlotka. - Gina cofnęła się o krok. - Czas działa na twoją korzyść - podkreślił z naciskiem. - Doprawdy? - Upiła zmrożonego szampana z miną światowej damy, która nie przejmuje się opinią otoczenia. - Czy mógłbyś się odwrócić, żebym mogła się ubrać? - Jasne. Podniósł się i podszedł do stolika, gdzie na marmurowym blacie stał srebrny kubełek z butelką szampana. Ponownie napełnił swój kieliszek. Gina jedną ręką porwała dżinsy, bieliznę i sweter, starając się przy tym nie uronić ani kropli z kieliszka. Za wszelką cenę chciała w tym momencie uchodzić za osobę ogromnie wyrafinowaną i trzymającą nerwy na wodzy. Z ciuchami pod pachą wymknęła się do łazienki. - Nie spiesz się - usłyszała za plecami.

32 WALENTYNKI 2001 Ubrała się w pół minuty. Zapomniała stanika, na szczęście kosmetyczkę i szczotkę do włosów znalazła na półeczce. Puszysty ciemnoniebieski sweterek czarująco podkreślał błękit jej oczu. Musnęła usta szminką i wyszczotkowała włosy, które miękką falą opadły na ramiona. Zerknęła w lustro i uznała, że prezentuje się doskonale. Dżinsy były co prawda nieco przyciasne, ale może to dobrze. Niech Kurt Eber żałuje tego, co porzucił przed sześcioma laty. Tak. Niech go zżera zazdrość. Zanim ona wyrzuci go z pokoju. - No dobra - Gina zdecydowanym gestem sięgnęła po kieliszek Kurta. - Dosyć tego. Teraz spadaj. Rozparł się wygodnie w fotelu na wprost kominka. Powoli przyzwyczajał się do myśli, że ma przed sobą tę samą dziewczynę - choć jakże odmienioną - której już nigdy nie chciał oglądać. Wręcz zaczynał frapować go pomysł, żeby zostać i przekonać się, jaką kobietą stała się Gina Santori. Pamiętał ją jako słodką, naiwną, lekkomyślną, zakochaną bez pamięci nastolatkę, która sprawiła, że czuł się najszczęśliwszym człowiekiem w całym Tyler. - Może się na coś przydam - zagadnął - na przykład rozpalę w kominku. - Dzięki, obejdzie się - skwitowała Gina lodowatym tonem, wskazując palcem drzwi. - Sama sobie poradzę, kiedy będę miała na to ochotę. Poza tym czy ty aby nie mieszkasz w Chicago? - Tak, ale...

33 - Nie masz nic lepszego do roboty, tylko zjawiać się w Tyler i psuć mi weekend? - Właściwie to nie mam - odparł przekornie po chwili namysłu. - Znikaj stąd, i to już - fuknęła. - Tak się składa, że to także mój pokój. - Nic podobnego - nasrożyła się i postąpiła krok w jego kierunku. Wyszarpnęła mu kieliszek z dłoni i odstawiła na pobliski stoliczek przykryty koronkową serwetą. Zdążył zauważyć, że w sypialni rozstawiono mnóstwo małych stoliczków. Spojrzał surowo na piękną kobietę, która próbowała go tak brutalnie spławić. - Gino... ^ - Zabieraj swoje manatki i znikaj! Bo wezwę policję! - Gino... - Co znowu? - przestała na chwilę nerwowo miętosić rąbek serwety i odwróciła się twarzą do niego. Kurt miał zamiar podroczyć się z nią jeszcze trochę, ale szybko odpędził tę myśl. Coś szczególnego w wyrazie jej błękitnych oczu podszepnęło mu, że posunął się ciut za daleko. - Przykro mi. - To nie twoja wina - odparła nadąsana - tylko Eden. Już jej się dostanie za to, że wtyka nos w nie swoje sprawy. - Nie o to chodzi - Kurt wstał i zbliżył się do niej. Walczył z pokusą, by położyć jej ręce na ramionach i zmusić do słuchania. - Przykro mi za to, co się stało wtedy.

34 WALENTYNKI 2001 Zarumieniła się, a on zapragnął wziąć ją w ramiona. - W porządku. - Nie, to nie jest w porządku. I chyba nigdy nie było. - Cóż, może masz rację, ale nie będziemy o tym teraz dyskutować. - Podniosła jego walizkę. - Idź już, proszę. Kurt ujął walizkę, ze zdumieniem myśląc o tym, że ma nieodpartą chęć zostania w tej przytulnej sypialni, wśród tapet i koronek, z jedwabną koszulką rzuconą niedbale na krawędź szerokiego łóżka i z dziewczyną o błękitnych oczach. Nie, nie z dziewczyną - z kobietą o błękitnych oczach. Prawdziwą, wspaniała kobietą. - De masz teraz lat? - zapytał. - Czy to ważne? - Sam policzę. Dwadzieścia dwa? Dwadzieścia trzy? - Zgadza się. - I oczywiście nie wyszłaś jeszcze za mąż. Przeszła przez pokój i otworzyła drzwi. - Oczywiście. - Masz chłopaka? - Tabuny. - Nic dziwnego. - Ociągał się w progu. Gina obdarzyła go krzywym uśmieszkiem. On jednak nie chciał jej opuszczać. - Zjedzmy razem kolację. Pogadamy o starych czasach, odrobimy zaległości... - To nie jest dobry pomysł. - Gina wypchnęła go za próg. - Niby dlaczego?

35 - Mam randkę. - Ach tak... - Miło było cię spotkać - rzuciła zdawkowo, zatrzaskując mu drzwi przed nosem. Kurt parsknął śmiechem. A jednak pod pewnym względem Gina nie zmieniła się ani trochę - wciąż go rozbawia. - Co ty sobie wyobrażasz? Co to za numery? - Nie podobają ci się kwiaty? - ze słuchawki dobiegł melodyjny głos Eden, niewzruszonej gwałtownym wybuchem przyjaciółki. - Specjalnie dla ciebie ozdobiłam płatki róż brokatem. - Nie podoba mi się ten facet! - wypaliła Gina, zachodząc w głowę, czy aby świat nie zwariował. - Kiedyś było inaczej. Bardzo ci się podobał. - Byłam młoda, głupia i kretyńsko zakochana. - Zranił cię. Gina nie próbowała się spierać. Starałą się wymazać z pamięci tę postrzeloną nastolatkę, której ubzdurało się, że wyjdzie za Kurta Ebera i będzie żyła długo i szczęśliwie otoczona gromadką dzieci i mężowskim uwielbieniem. - Posłuchaj, Eden, myślałam, że jesteś moją przyjaciółką... - Bo jestem. - To nie pfzysyłaj mi więcej żadnych facetów na Walentynki. Przyznaj się, ten pomysł z rajskim weekendem w Breakfast Inn Bed był ukartowany? - No cóż...

36 WALENTYNKI 2001 - Czy Kurt o tym wiedział? - Nie. Jego matka pomogła mi go ściągnąć. - Ze słuchawki dobiegło głębokie westchnienie. - Przynajmniej z nim pogadaj, Gino. Mam wrażenie, że tak naprawdę nie uwolniłaś się od tej miłości. Może przyszła na to pora. - Bzdura. Skończyłam z tym raz na zawsze. Tamten letni romans skończył się fatalnie. Wtedy głęboko wierzyła, że kochają się na zabój i że zostaną razem do końca swoich dni. Zrobiła właśnie maturę, a Kurt wrócił z college'u. Popełniła karygodny błąd, bo wmówiła sobie, że wrócił dla niej. Niestety, uczucie, które uznała za dozgonną miłość, okazało się jedynie przelotną zachcianką. - To dlaczego opędzasz się od wszystkich mężczyzn, którzy się tobą interesują i proponują ci randkę? Dajesz kolejnym facetom kosza szybciej, niż ja zdążę ułożyć kosz kwiatów. Gina nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. - Nie myślałam o tym w ten sposób. - Dlaczego odgrywasz się na facetach, skoro, jak twierdzisz, rozliczyłaś się z przeszłością? - Nieważne - ucięła Gina. - Nie mówmy już o tym. Kwiaty są wspaniałe, Eden. Dziękuję. - Nie zmieniaj tematu. Zastanów się, dlaczego wtedy Kurt tak nagle wyjechał z Tyler? - To proste. - Gina poczuła silny skurcz w żołądku. To była koszmarna noc. Myślała... nie, nie warto wracać do upokorzenia, które wtedy przeżyła. - Bo mnie nie kochał - odparła krótko.

37 - Przykro mi, ale... - Mnie też. Zdawało mi się wtedy, że świat się wali, że powinnam ze sobą skończyć, ale dzięki Bogu jakoś przetrwałam. I mam się całkiem nieźle, dodała w duchu. Własne mieszkanie, wykształcenie, praca w redakcji, pewna i dostatnia przyszłość... - No to cóż ci się stanie, jeśli spędzisz nieco czasu z Kurtem? - Nieco czasu czy cały weekend? - szydziła Gina, nalewając szampana do kieliszka. Nie mogła się oprzeć pokusie, trunek był naprawdę wyśmienity. - Nie mogę uwierzyć, że wymyśliłaś coś tak niedorzecznego. Naprawdę sądziłaś, że ja mogłabym dzielić z nim pokój? - Hmm... - zawahała się Eden. - Zdawało mi się, że zmuszeni sytuacją wyjaśnicie sobie to i owo. - Już ci mówiłam, Eden: jesteś niepoprawną romantyczką. Tak, tylko Eden mogła wierzyć, że kilka dni jest w stanie sprawić, by Kurt Eber zapłonął namiętnością do byłej dziewczyny. Czy prowincjuszka Gina Santori może w ciągu kilku godzin przeistoczyć się w szykowną damę z wielkiego miasta i konkurować z kobietami z jego środowiska? - Co się stało to się nie odstanie - westchnęła Eden. - Gniewasz się na mnie? - Nie. - Gina sączyła szampana oparta o stos miękkich poduszek. - To iście królewski apartament. Chciałaś dobrze. - Jesteś sama?

38 WALENTYNKI 2001 - Mhm. - A gdzie on teraz jest? - Prawdopodobnie usiłuje w recepcji zarezerwować inny pokój. - W pensjonacie nie ma wolnych miejsc. Wiem to od Molly. - Więc będzie musiał się przespać w Greenwoods Motel. - Albo wrócić do Chicago - przestrzegła Eden. -Naprawdę tego chcesz? - Chcę zamówić chińszczyznę i spokojnie spędzić wieczór, jakby żaden Kurt Eber nigdy w ogóle nie istniał. I zapomnieć, że mojej najlepszej przyjaciółce kompletnie odbiło.

ROZDZIAŁ CZWARTY - Jakieś kłopoty? Kurt podniósł wzrok znad książki telefonicznej i napotkał spojrzenie mężczyzny, który przystanął tuż obok z rozluźnionym pod szyją krawatem i marynarką swobodnie przewieszoną przez ramię. Na drugim ramieniu uwiesiła mu się drobna dziewczynka o blond włosach. Mężczyzna posłał jej serdeczny uśmiech, nim zwrócił się do Kurta z wyciągniętą na powitanie dłonią. - Jestem Quinn Spencer, mąż Molly. - Pamiętam cię, byłeś kilka klas wyżej - powiedział Kurt, odwzajemniając uścisk. - Jestem Kurt Eber. - Jasne. - Quinn szepnął małej coś na ucho; zachichotała i popędziła w podskokach przez salon. -Jesteś rysownikiem. - Zgadza się. Nie wiedziałem, że wróciłeś do Tyler. Quinn przeszedł do barku w kącie salonu i wyjął dwie szklaneczki z grubego szkła. - Pobraliśmy się z Molly w zeszłym miesiącu. W ciągu kilku tygodni stałem się właścicielem pensjonatu, mężem i ojcem w jednej osobie. Przyłączysz się? - Podniósł butelkę przedniej szkockiej whisky.

40 WALENTYNKI 2001 - Z przyjemnością - Kurt odsunął książkę telefoniczną. - Szukanie noclegu może poczekać. - A co, Gina cię wykopała? - Widzę, że wieści szybko się rozchodzą. - Molly wtajemniczyła mnie rano w tę historię. Podobno Eden Frazier wpadła na pomysł, żeby cię spik-nąć z twoją byłą dziewczyną. - Przyniósł Kurtowi drinka i opadł na skórzany fotel. - Od razu powiedziałem, że to nie wypali. - No i miałeś rację. - Kurt smakował zimny, aromatyczny napój. - Gina nie była zachwycona moim widokiem, a ja nie miałem pojęcia, na co się zanosi, kiedy matka zaproponowała mi weekend w waszym pensjonacie. - Nie mógł powstrzymać uśmieszku na wspomnienie na pól obnażonej Giny owiniętej jedynie skąpym ręcznikiem. - Co nie znaczy, że miałbym coś przeciwko spędzeniu z nią tych dwóch dni w jednej sypialni. Quinn zerknął na niego zaintrygowany. - Ruszyło cię, jak ją zobaczyłeś, co? - Dużo dla mnie znaczyła - przyznał Kurt w zadumie. - I chyba wciąż dużo znaczy. - No to co tu jeszcze robisz? Kurt pociągnął kolejnego łyka ze szklaneczki i nagle uzmysłowił sobie, że cieszy się z przyjazdu do rodzinnego Tyler. - Co robię? Liżę rany i szukam jakiegoś godziwego miejsca na nocleg. - Żałuję, ale nie mamy ani jednego wolnego pokoju, istne oblężenie. No ale to taki weekend. Interes

41 świetnie idzie, rozkręcił się szybciej, niż się spodziewałem. - Jeśli nic nie znajdę, wrócę do Chicago - powiedział w zadumie Kurt, jednak myśl o spędzeniu weekendu w mieście wcale mu się nie uśmiechała. Chciał porozmawiać z Giną, wyjaśnić jej, dlaczego wtedy wyjechał, zapewnić, że nie jest tym podłym głupcem, za jakiego go uważa, a skoro już postąpił podle i głupio, chce przynajmniej błagać o wybaczenie. Pragnął też całować ją aż do utraty tchu, tak jak zwykli całować się kiedyś nad brzegiem Jeziora Timber. - Nie dawaj za wygraną - poradził Quinn. W tym momencie do salonu wpadła Sara i wskoczyła mu na kolana. - Mama mówi, że obiad gotowy - zaświergotała. Odstawił szklankę i uściskał ją serdecznie, po czym zwrócił się znowu do Kurta: - Czasami warto udowodnić kobiecie, że ci na niej zależy. I dać jej czas na przemyślenie sprawy. - Nie mam zamiaru dawać za wygraną. Nie tak łatwo. - Wargi Kurta wykrzywił kąśliwy grymas. -Zostawiłem płaszcz w jej... to znaczy w naszym pokoju. - No to do dzieła. I powodzenia. Nie zdziwiłbym się, gdyby jutro wieczorem czekał na ciebie zarezerwowany stolik w Klubie Timberlake, ot, tak, gdybyś chciał zaszpanować przed pewną kobietą romantyczną kolacyjką. - To kolejna sprawka Eden? - Kurt wstał, podziękował Quinnowi za drinka i odstawił na kontuar baru

42 WALENTYNKI 2001 niedopitą szklaneczkę. - Wielkie dzięki, ale na razie muszę coś wykombinować z noclegiem. - Greenwoods Motel nie umywa się do naszego pensjonatu - zaznaczył Quinn. Pasierbica zarzuciła mu rączki na szyję i cmoknęła w policzek. - No dobrze, już idę. A tobie, bracie, życzę powodzenia. Fakt, przyda mi się łut szczęścia, przyznał w duchu Kurt, zmierzając schodami na górę. I sporo odwagi. I może czegoś jeszcze. Postawił walizkę na korytarzu nieopodal apartamentu „Gwiaździstego" i usiadł, by rozważyć swoje położenie. Wtem oświeciła go nagła myśl. Walentynkowe życzenia! Gina nie zauważyła wsuwanej w szparę pod drzwiami karteczki. Leżała na łóżku niezdecydowana, czy ma powiesić ubrania w szafie, czy zapakować je z powrotem do walizki. Może przyjdzie jej opuścić pensjonat? Ale co ma ze sobą począć? Pojechać do rodziców? Gospodarz domu, w którym mieszkała, zapowiedział, że skorzysta z jej nieobecności i wymieni starą armaturę w łazience. Spędzenie weekendu w domu bez wody nie było nęcącą perspektywą. Nie ma też zamiaru wyjaśniać rodzicom szczegółów zawiłej intrygi, jaką uknuła jej przyjaciółka niepoprawna swatka, ściągając do Tyler Kurta Ebera w charakterze podarunku na Dzień Zakochanych. Ojciec nie byłby zachwycony, ale matka na pewno uznałaby tę sytuację za wielce korzystny zbieg okoli-

43 czności i przyjęłaby punkt widzenia Eden. Gina nie miała ochoty roztrząsać tej kwestii, zwłaszcza po opróżnieniu całej butelki szampana. Otworzyła ekran laptopa. Może zacznie pisać artykuł o Walentynkach albo felieton do rubryki porad „Gdzie najtaniej robić zakupy w Wisconsin"? Nie, to bez sensu. Nie teraz. Nagle wpadło jej do głowy, żeby skorzystać z okazji i przeprowadzić ankietę wśród gości pensjonatu, a dopiero potem napisać krótki tekst pod tytułem: „Dlaczego spędzam Dzień Zakochanych w Tyler?". Albo jeszcze inaczej: „Dlaczego młoda para wybrała Breakfast Inn Bed na miodowy miesiąc?". Zgodziliby się na taki wywiad? Wątpiła w to, choć kto wie, taka reklama w lokalnej gazecie mogłaby dać dobry początek rodzinnemu albumowi z prasowymi wycinkami. Na gwałt usiłowała zająć czymś myśli, żeby odgonić wspomnienie Kurta Ebera, który tak nieoczekiwanie wtargnął w jej życie po sześciu latach milczenia. Podniosła się, by zbadać, czy w narożnej szafce nie kryje się telewizor, i wtedy dostrzegła skrawek papieru, który wykonywał rytmiczny ruch tam i z powrotem w szparze pod drzwiami. Przycisnęła kartkę gołą stopą, ruch ustał. - Czego chcesz? - najeżyła się, ale nie dostała odpowiedzi. Była pewna, że to sprawka Kurta. Schyliła się i podniosła złożoną kartkę papieru. Obok czerwonego serduszka w górnym rogu na kartce widniało jej imię wykaligrafowane znajomym charakterem pisma.

44 WALENTYNKI 2001 Rozpostarła świstek. Zobaczyła trzy rysunki z dopiskiem: „Wybierz jeden z nich" u góry strony. Pierwszy przedstawiał mężczyznę, który ze smętną i zbolałą miną na próżno próbuje ułożyć się do snu na tylnym siedzeniu samochodu, marząc przy tym o długonogiej piękności owiniętej skąpym ręcznikiem. Drugi - rozbawioną parę pałaszującą za smakiem pizzę. Trzeci - skulonego i dygoczącego z zimna nieszczęśnika zagubionego w szalejącej śnieżycy. „Będziesz moją Walentynką?" - odczytała napis pod spodem, a także inicjały Kurta w rogu u dołu. Omal nie parsknęła śmiechem, widząc, jak siebie skarykaturował. W niczym nie przypominał owego wychudzonego niezdary z kulfoniastym nosem -w oryginale był postawny, szczupły, a jego nos całkiem zgrabnie komponował się z resztą twarzy. Uwielbiała kolor jego oczu, otoczonych ciemnymi rzęsami, fascynował ją ten odcień błękitu, o ton jaśniejszy od jej, przełamany szarymi cętkami. I te wargi, takie miękkie i namiętne. Po tylu upojnych chwilach spędzonych tamtego lata nad brzegiem jeziora orzekła, że nikt w Tyler nie potrafi lepiej całować niż Kurt. No dobrze, wystarczy. Musi wziąć się w garść, nim całkiem się rozklei i popełni kolejne głupstwo. Wyszperała z torebki pióro, zaznaczyła strzałką pierwszy rysunek - była pewna, że przesadził z tą nagością -i wsunęła kartkę pod drzwi. Czekała. Wkrótce kartka pojawiła się ponownie, tym razem z zakreślonym kółkiem wokół pizzy i dopiskiem: „Proszę!".

45 Spodobało się jej, że prośba brzmi jak błaganie, i otworzyła drzwi. Kurt siedział na podłodze z miną wielce z siebie zadowolonego. - Co ty wyprawiasz? - Czekam, aż mi otworzysz. - Po co? - Zostawiłem tu płaszcz. - Ach tak... - Nie, nie będzie się czuła rozczarowana. - Poczekaj, przyniosę ci. - Odwróciła się na pięcie, a Kurt zerwał się i szybciutko wślizgnął się za nią do środka. Płaszcz wisiał na poręczy fotela pod stosem bezładnie ciśniętych ciuchów. - Proszę - wręczyła mu zgubę. ^ - Dzięki. A co z kolacją? - Jestem zajęta. - Rozumiem - mruknął bez przekonania, ogarniając wzrokiem porozrzucane w nieładzie papiery i otwarty laptop na środku łóżka. - Naprawdę zależy ci na karierze, prawda? - Oczywiście. - I nie zrobisz nawet przerwy, żeby coś zjeść? . Gina zwykle robiła sobie przerwy na przekąszenie małego co nieco lub, gdy się spieszyła, pojadała w trakcie pisania. Teraz jednak nie chciała rozgrze-bywać bolesnych wspomnień, nie chciała, żeby jego obecność przypominała jej z całą mocą, jak bardzo go kochała i jak bardzo ją zranił, znikając bez słowa. Tak usilnie starała się trzymać fason przez te sześć minionych lat i nie ujawniać swoich urazów, że nie dała szansy żadnemu mężczyźnie. Złamane serce

46 WALENTYNKI 2001 osiemnastolatki wciąż krwawiło - to była jej najskrytsza tajemnica. Tylko Eden domyślała się sekretu. I dlatego przysłała Kurta przyjaciółce w charakterze walentynkowe-go podarunku. - W dalszym ciągu lubisz pizzę z pieczarkami? -spytał, zakładając płaszcz. Zdjął z oparcia krzesła futrzany płaszczyk i wręczył go Ginie. - Chodź, co ci szkodzi? Przecież jesteśmy starymi przyjaciółmi, prawda? - Będzie wściekły - wykrzyczała w swój telefon komórkowy Janice, próbując zagłuszyć hałas lotniska O'Hare. - Dziwne, że nie zadzwonił do mnie z pretensjami. Nie lubi takich niespodzianek. - Nic mu nie będzie - zapewniła spokojnie Eden. Kończyła właśnie układanie ostatniego w tym dniu bukietu róż. Przewiązywała go białą aksamitną wstążką, przytrzymując jednocześnie słuchawkę ramieniem. -Zdaje się, że niespecjalnie przypadł im do gustu nasz pomysł. Ale zobaczysz, wszystko się ułoży. - Stanę się prawdopodobnie bohaterką następnego komiksu - westchnęła Janice. - Przebrana za czarownicę na miotle. Jesteś pewna, że się w końcu dogadają? - Nie mają wyboru. Wszystkie pokoje hotelowe w obrębie czterdziestu mil są zarezerwowane na ten weekend - zapewniła Eden. - Przecież Gina nie pozwoli, żeby Kurt spał w samochodzie na mrozie. - Oby. Nie zniosłabym myśli, że mój syn zamarza gdzieś na ulicy.

47 - Trzeba im dać trochę czasu. Gina już mi nawrzucała, ale jestem pewna, że w głębi serca cieszy się z tego spotkania. Zapewne siedzą sobie teraz w restauracji i gawędzą o starych, dobrych czasach.

ROZDZIAŁ PIĄTY - Nie chcę o tym rozmawiać - naburmuszyła się Gina. - Dlaczego? - Kurt uznał, że nadarzyła się znakomita okazja, by wyjaśnić byłej dziewczynie, z jakiego powodu opuścił Tyler i ją zostawił. Może następna szansa się nie trafi. Miał nadzieję, że pizza z pieczarkami i podwójnym serem okaże się pokusą zbyt silną, by Gina jej nie uległa. Znał kilka jej słabości, a to danie otwierało ich listę. Machnęła ręką, jakby chciała odpędzić natrętną muchę. - Zapomnij o tym. To było dawno i nieprawda. Całe sześć lat. Już nie pamiętam tamtego lata. - Czyżby? - mruknął powątpiewająco, sięgając po następny kawałek pizzy. On za to dobrze pamiętał tamto gorące, upojne lato. Pamiętał odurzający zapach jej włosów, które pachniały świeżymi truskawkami. I jej ogniste pocałunki, których nigdy nie zapomni. -Wiesz, że bałem się wtedy jak diabli?

49 Widelec Giny zawisł nieruchomo w powietrzu. - Ty? Bałeś się? - Jeszcze jak. Byłem ciężko przerażony. - Czego się bałeś? - Ciebie. Nas. - Dobrze się z tym kryłeś. - Kiedy cię dotykałem, trzęsły mi się ręce. -Uśmiechnął się lekko na wspomnienie spragnionych dłoni, rozpaczliwie szukających jej piersi. - Byliśmy strasznie młodzi - na policzki Giny wypłynął rumieniec-skrępowania - może to dlatego? - Ty tak, ale jak byłem starszy i powinienem przewidzieć pewne rzeczy. - Przewidzieć? Co? - Miałaś zaledwie osiemnaście lat, od września wybierałaś się do college'u. Bałem się, że złamiesz mi serce. Gina ze spuszczonym wzrokiem gmerała widelcem w talerzu. - Jak ci się wiedzie w Chicago? - zapytała wymijająco. - Zmieniasz temat. - Daj spokój, proszę. Zmagał się z dylematem, czy ma wyjawić prawdę. Czy przyznanie się do samotności nie wyda się zbyt patetyczne? - Od trzech miesięcy pracuję nad projektem nowego programu telewizyjnego. Wkrótce się rozstrzygnie, czy stacja kupi mój pomysł. - To wspaniale. - Mhm - mruknął i pomyślał nagle, że nic nie jest tak wspaniałe, jak wspólny weekend z Giną San-tori. - Przeprowadzisz się może do Kalifornii?

50 WALENTYNKI 2001 - Nie sądzę, chociaż muszę przyznać, że wolę słoneczne plaże Los Angeles niż chicagowską zimnicę. No tak, coraz lepiej, teraz porozmawiają o pogodzie. Nie ma bardziej banalnego tematu. - A co z tobą, Gino? Jak ci się żyje w Tyler? - Świetnie. Nic się tu nie dzieje ekscytującego czy niezwykłego, ale lubię to miejsce. - Zawsze byłaś dziewczynką z małego miasteczka. Zmarszczyła brwi. - I cóż w tym złego? - Absolutnie nic. To był komplement. - Aha. Gina była typem kobiety, która wszędzie wnosiła radość i entuzjazm, zwykła cieszyć się tym co ma i nigdy chyba nie narzekała. W każdym razie nie z powodu drobiazgów. Pasowała do familijnej atmosfery Tyler, gdzie wszyscy się znali i wiedzieli o sobie prawie wszystko. - A więc czujesz się szczęśliwa? ; - A dlaczego miałoby być inaczej? - Nie wiem. Spotykasz się z kimś? Mówiłaś, że masz randkę? - Próbowałam się ciebie pozbyć - wyznała, wzruszając ramionami. - Nie ma więc nikogo szczególnego w twoim życiu? Znał odpowiedź, widział jej pokój w pensjonacie. Oprócz seksownej jedwabnej koszulki nic nie wskazywało na to, by zaplanowała romantyczną schadzkę. Kobieta nie taszczy ze sobą komputera, dyktafonu, sto-

51 su notatek i kolorowych magazynów, jeśli ma zamiar spędzić upojny weekend tylko we dwoje. - Nie twoja sprawa - odparowała nadąsana. - Może skończysz wreszcie to przesłuchanie? - Jeszcze tylko jedno. Nigdzie nie ma wolnego pokoju, a jest za późno, żeby wracać do Chicago. Pozwolisz mi przespać się dziś w twoim pokoju? Obfita porcja ulubionej pizzy i morze szampana nastroiły Ginę pozytywnie do świata. Może czas zrobić użytek z walentynkowego prezentu, jaki dostała? Czasem przeznaczenie sprzyja skrytym zamiarom. Słodka zemsta będzie najlepszym walentynkowym podarkiem, pomyślała, wiele lepszym niż róże, czekoladki czy ckliwe kartki w kształcie serduszek. - Oczywiście - zgodziła się skwapliwie, ubierając usta w najsłodszy ze swoich uśmiechów i lekceważąc kompletne osłupienie, w jakie wprawiła tą decyzją Kurta. - Przecież nie możesz nocować w samochodzie na takim mrozie. - Naprawdę się zgadasz? - Jesteśmy przecież dorośli - stwierdziła oficjalnym tonem i nie czekając na odpowiedź, ciągnęła: -Niestety, będziesz musiał spać na podłodze... - przerwała na chwilę, by upić łyk dietetycznej coli. Ale z pewnością Molly postara się o jakiś koc. - Doceniam to, Gina - bąknął, kompletnie skołowany. - Wiesz, ja... nie chciałem wracać do Tyler. Sądziłem, że wciąż się na mnie boczysz. - Za co? Spojrzał na nią zdezorientowany i zupełnie już zbi-

52 WALENTYNKI 2001 ty z tropu. Gina starannie ukryła uśmieszek satysfakcji. Za nic nie chciała dać po sobie poznać, jak bardzo zależało jej na nim przez te wszystkie lata. Wyrzuciła go ze swoich myśli, tak jak on wyrzucił ją ze swojego życia. Czasem tylko zastanawiała się, jak by się potoczył jej los, gdyby Kurt nie wyjechał bez słowa i bez pocałunku na pożegnanie. Gdyby kochał się z nią tamtej sierpniowej nocy. - Jeszcze jedno... - przybrała profesjonalny ton kobiety interesu. - Tak? - Musisz udzielić mi wywiadu. Nie mam materiałów na poniedziałkową kolumnę, a historyjka o marnotrawnym synu, który zatęsknił za rodzinnymi stronami, na pewno spodoba się czytelnikom. - Wywiad? - Kurt uniósł brwi w zdumieniu. - Po co? - Bo przyjechałam do pensjonatu popracować, a skoro tu jesteś, chcę wykorzystać nadarzającą się sposobność. Na różne możliwe sposoby, dodała w myślach. - No cóż... - Proszę - pochyliła się leciutko do przodu, przypominając sobie, że nie ma na sobie stanika. Dobra. Niech uważa ją za obytą i wyrafinowaną kobietę, która nie zwraca uwagi na takie drobiazgi, jak zakładanie kompletnej bielizny, i z powodu jej braku nie traci rezonu. - Nie zniosłabym, gdyby taka okazja przeszła mi bokiem. Zgodzisz się? - Kpisz sobie ze mnie, przyznaj się.

53 - Czytelnicy „Tyler Citizen" z radością dowiedzą się czegoś o tobie — zapewniła z udanym przekonaniem. - Jesteś przecież sławny. - Nie jestem sławny, ale nie chcę dziś wracać do Chicago. - Sięgnął po portfel i zapłacił rachunek. -Zgoda. Może być wywiad. - Dziękuję za pizzę. Opowiem Eden, że zjedliśmy miłą kolację i razem wróciliśmy do pensjonatu. Ogromnie się ucieszy. Wszystko się cudownie składa, uznała Gina, wkładając przy wyjściu futrzany płaszczyk. Rozpali w Kurcie ogień namiętności. Sprawi, że będzie jej pożądał. Że będzie z całej duszy żałował tego, co tak bezmyślnie odrzucił. Że opuszczając Tyler, będzie cierpiał. Odegra się na nim za ból i poniżenie, a potem pójdzie swoją drogą. - Hobby? - powtórzył jak echo Kurt, wiercąc się niespokojnie w bujanym fotelu naprzeciw kominka. Gina siedziała w niedbałej pozie na łóżku, wsparta o stos koronkowych poduszek, z otwartym laptopem na brzuchu, kokieteryjnie wyciągając w jego stronę gołe stopy. Miała najzgrabniejsze na świecie palce, długie i kuszące. Kurczyła je i rozginała niby od niechcenia, czekając na kolejną odpowiedź swojego rozmówcy. - Co lubisz robić w wolnych chwilach? - indagowała, przyglądając mu się znad ekranu. - Nie mam wolnych chwil - przyznał ponuro - ten program telewizyjny... - Co robisz, kiedy masz ochotę się odprężyć?

54 WALENTYNKI 2001 - Biegam. - Zauważył, że nie wstukała tej odpowiedzi w komputer. - Co jeszcze? - Ruchliwe palce u stóp wabiły go i przyciągały. - Dalej masz łaskotki? - zapytał. Zignorowała to pytanie. - Jakieś zainteresowania, zwierzęta domowe, przyjaciele, podróże, sport, zbieractwo... -.podsuwała cierpliwie. - Wybierz coś. - Lubię odwiedzać byłe dziewczyny w romantycznych pensjonatach. - Daj spokój - ziewnęła i przeciągnęła się leniwie. Przysiągłby, że nie ma stanika pod puszystym sweterkiem. - Nie żartuję. - Wstał i zbliżył się do łóżka pod pretekstem, że chce zobaczyć, co napisała. - Chyba nic z tego nie będzie, co? Okropnie przynudzam. - Będzie, będzie... - Gina udawała, że nie zwraca uwagi, że przysiadł na krawędzi łóżka. - Już ja się postaram, żeby wyszła z tego urocza historyjka. Jestem dobra w te klocki. - Nie wątpię. A co ty porabiasz, kiedy chcesz się' rozerwać? Pachniała liliami. Kiedy wyczuł ten zapach, porwała go fala gorących wspomnień: oto początek lata w Tyler, kwitną lilie, wystrojone dziewczyny radośnie spieszą na tańce... - Teraz nie mówimy o mnie - zauważyła Gina wciąż tym samym profesjonalnym tonem, ignorując fakt, że Kurt przysuwa się coraz bliżej. - Jesteś w ja-

55 kimś poważnym związku? Nasi czytelnicy uwielbiają tego typu romantyczne historie. Oddałby królestwo za możliwość pocałowania jej. I zrobi to. Udowodni sobie i jej, że nie jest tchórzem. W jej oczach tliło się figlarne światełko. Zdał sobie sprawę, że Gina dokładnie wie, co on zamierza. - Nie mam teraz nikogo szczególnego. - Nie ma nikogo szczególnego... - Przez chwilę zapamiętale stukała w klawisze. - A miałeś? - Właściwie to nie. Nikogo, o kim zwierzyłby się Ginie. W ciągu sześciu lat nie spotkał żadnej kobiety, przy której mógłby się zatracie. Która* oszałamiałaby go swoim zapachem, fascynowała osobowością, podniecała niezwykłą urodą. - Zbyt pochłania cię praca, jak przypuszczam, dlatego nie masz czasu na trwały związek - podsunęła Gina, posyłając mu jeden ze swoich przelotnych, zniewalających uśmiechów. - To smutne. - Pocałuj mnie. - Nie mogę - uśmiech nie znikł z jej warg. Odłożyła komputer na bok. - To nie jest dobry pomysł. - Dlaczego? - Wyciągnął dłoń i musnął palcami pasmo kasztanowych włosów. Jej skóra była tak aksamitna, jak ją zapamiętał. - A jeśli się mylisz? - Nie - tkwiła nieporuszona, jakby setki nocy przesiedzieli obok siebie na łóżku. - Jeśli cię pocałuję, nie będziemy mogli się zatrzymać. Moje ubranie wyląduje na podłodze, twoje spodnie też i... - I co? - Kurt wstrzymał oddech.

56 WALENTYNKI 2001 Jej głos brzmiał niczym balsam. - I zapomnimy o całym świecie, będziemy płonąć, będziesz mnie dotykał tak, jak lubię, a potem... - Co potem? - słodkie myśli zawładnęły jego umysłem. - Potem mnie zostawisz - szepnęła. - Odwieziesz do domu i opuścisz Tyler bez pożegnania. Pamiętasz tę kwestię w tym spektaklu? Pamiętał i płonął wstydem. Kubeł zimnej wody wywołałby podobny skutek. - Wyjaśnię ci, tylko mi pozwól. Spodziewał się, że teraz Gina zepchnie go z łóżka, lecz ona obdarzyła go tylko zrezygnowanym uśmiechem i powiedziała: - Nie trzeba. Zostawmy przeszłość w spokoju. - Trzeba! Nadróbmy stracony czas! Gdy chciała zaprotestować, pochylił się ku niej i pocałował ją, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Odwzajemnienie pocałunku było najcudowniejszym błędem, jaki kiedykolwiek popełniła. Ten kapryśny, ekscytujący, czuły i niespodziewany pocałunek nie tylko przywołał wspomnienia gorących, letnich nocy i tęsknych uniesień nastolatki. Podniecił także i rozpalił zmysły, rozżarzył tlącą-, się na dnie serca iskrę. Gina poczuła tę cudowną rozkosz, jaką daje kobiecie - dorosłej kobiecie świadomość, że wzbudza w kochanku pożądanie i namiętność. Uległa na moment zwodniczemu pragnieniu, by pozwolić mu na wszystko. By całować go tak i pieścić aż do świtu, bez końca, do upojenia. Kurt oderwał wargi od jej ust jakże boleśnie znajomym gestem. - Gina - wyszeptał, kiedy próbowała wymknąć się z jego objęć. By pokazać mu, jak niewielkie pocałunek zrobił na niej wrażenie, ostentacyjnie ziewnęła, zakrywając usta wierzchem dłoni. - Muszę odpocząć - oznajmiła, unikając jego wzroku. Ześlizgnęła się z łóżka, ratując w powietrzu laptop przed rozbiciem. - Chyba to szampan uderzył mi do głowy. - Gina...

58 WALENTYNKI 2001 - Wezmę prysznic, a ty przez ten czas przygotuj sobie spanie - poleciła, kierując się do łazienki. -W szafie są dodatkowe koce. Nie obejrzała się. Bezpiecznie ukryta w łazience, odkręciła kurek i chlusnęła sobie na twarz strumień zimnej wody. Sprawdziła w lustrze, czy żaden szczegół w jej rysach nie zdradza miłosnego podniecenia. W porządku, uznała, poza nieco zwichrzoną fryzurą wszystko jest pod kontrolą. Powiesiła na wieszaku jedwabną koszulkę, upominając się, że tę rozgrywkę prowadzi jedynie po to, żeby się odegrać. Na razie wszystko szło po jej myśli, Kurt najwyraźniej jej pożądał. Udało jej się zachować zimną krew i zamanifestować, że ten pocałunek nic dla niej nie znaczył. Kurt nie ma żadnego powodu przypuszczać, że wprawił jej ciało w miłosną wibrację. Szybko rozebrała się i wsunęła błękitny jedwab przez głowę. Oceniła swój wygląd w lustrze. I co teraz? Światowa kobieta nie założyłaby przecież swetra na elegancką jedwabną koszulkę. Ale nie może też paradować przed nim w prześwitującym negliżu. No dobrze, założy sweter i zdejmie go dopiero pod kołdrą. Przede wszystkim musi odzyskać panowanie i postępować z ogromną rozwagą. Co innego wzbudzić w Kurcie pożądanie i sprawić, by się odkrył, a co innego samej ulec podobnej słabości. Ciekawe, czy na niego pocałunek podziałał podobnie? Jest przecież sześć lat starszy, bardziej doświadczony, mieszkał w Chicago i prawdopodobnie zaliczył wiele kobiet. Gdyby się w nim znowu zakochała, skończyłoby się

59 to kolejnym dramatem. Ale nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby Kurt wyjechał w poniedziałek z Tyler niepocieszony rozłąką. Kurt jęknął i przekręcił się na plecy. A więc mu nie wybaczyła. Ani trochę. Nawet po sześciu latach ta kobieta nie potrafi przebaczyć mu tamtej nocy na Jeziorem Timber. Nocy, kiedy nie doszło między nimi do zbliżenia, bo jego sparaliżował strach przed odpowiedzialnością i zobowiązaniem. Nie był wtedy gotów na stały związek. Dotarło do niego, że żałuje tej niespełnionej miłości. Ech, do diabła, dośćtych sentymentalnych bzdur. Co jeszcze tu robi, po co zawraca sobie głowę wspominkami? Nawet nie zadzwonił do motelu, żeby zapytać o wolny pokój. W końcu po kilku filiżankach mocnej kawy jakoś dotarłby do Chicago, wróciłby spokojnie do swojego życia. Zamiast tego czeka go perspektywa spania na podłodze u stóp swej pani w charakterze pokojowego pieska. Ale tylko w ten sposób ma szansę znaleźć się w jej łóżku. Przecież tego właśnie chce. Czyżby więc wciąż kochał tę kobietę, która teraz w łazience stroi się w te swoje kuszące jedwabie? Może nie dostanie ataku serca na jej widok. Nie miał w weekendowych planach miłosnych uniesień, nic nie wiedział o podstępie Eden. - Kurt? Odwrócił się. Poczuł ukłucie rozczarowania i zarazem wdzięczność za to, że sweterek skrywa kuszące kształty Giny.

60 WALENTYNKI 2001 - Tak? - Łazienka jest wolna. - Przemknęła obok niego w kierunku łóżka. - Znalazłeś koce? - Jeszcze nie. - Okrążył łóżko przykryte aksamitną kapą i podążył za Giną do szafy. - Proszę - wskazała stos równo złożonych koców, piętrzący się na górnej półce. - Zrób sobie z nich ma- terać, przykryjesz się narzutą. - Jasne. Stała tak blisko, że miękki jedwab ocierał się o jego spodnie. Zapragnął porwać ją w ramiona i obsypać pocałunkami. Zaraz jednak odzyskał panowanie nad sobą i posłusznie sięgnął po koce. - Mam nadzieję, że nie chrapiesz. - I vice versa - skwitowała lakonicznie jego żart, po czym zabrała się za uprzątanie podłogi, by zrobić mu miejsce na posłanie. W ciągu zaledwie kilku godzin zdołała sprawić, że pokój wyglądał, jakby mieszkała tu od tygodni. Czasopisma, notesy, dyktafon, pióra i książki walały się w nieładzie po całej sypialni i piętrzyły się na blatach licznych stoliczków. - Może rozpalić w kominku? - zaproponował z nadzieją, że będzie miał okazję popisać się męską sprawnością. - Nie jest mi zimno - zbyła go Gina, układając w zgrabny stosik plik nieprzeczytanych magazynów. O mało nie wymknęła mu się uwaga, że chyba nie będzie spała w swetrze, ale w porę ugryzł się w język. Śledził jej ruchy, kiedy odgarniała z łóżka nakrycie,

61 a potem rzuciła mu jedną z koronkowych poduszek. Złapał ją w locie. - To pewnie dzieło tutejszego Kółka Hafciarek? - No pewnie. - Nic się tu nie zmieniło - westchnął. Z koców ułożył materac, rozpostarł na nim pikowaną narzutę, uklepał poduszkę. Nie tak wyobrażał sobie ten weekend, ale lepszej zabawy nie miał od lat, to pewne. - Jutro będziesz musiał sam się sobą zająć - oznajmiła Gina, wślizgując się do łóżka. - Możesz pozwiedzać miasteczko, zanim wyjedziesz. "Zanim wyjedziesz? O nie, skoro Eden zorganizowała im randkę na cały weekend, nie ma zamiaru przepuścić takiej okazji. - Podobno zarezerwowano dla nas stolik w Klubie Timberlake na jufrzejszy wieczór - powiedział tonem niewiniątka. - Dla nas? - Tak, jeśli masz ochotę zjeść ze mną kolację. - Naprawdę muszę poważnie porozmawiać z Eden. - Pamiętasz nasze pikniki? - Masło orzechowe i kanapki z tuńczykiem? Tak, pamiętam. - I czekoladowe ciasteczka, które piekła twoja mama. - Udawał, że nie dostrzega, jak Gina ukradkiem pozbywa się sweterka, ciska go na podłogę i szybciutko zaszywa się pod kołdrę. A więc wciąż jest wstydliwą panienką ta jego Gina. - Czy twoi rodzice nadal mieszkają w Tyler?

62 WALENTYNKI 2001 - Tak, ale już nie prowadzą pensjonatu. Mamę pochłonęło pisanie. - A ciebie co pochłania? - Moje pisanie^- Kurt odniósł wrażenie, że w jej głosie zadźwięczała smętna nutka. - Potrzebne ci jeszcze światło? - Zaraz zgaszę. - W drodze do łazienki przystanął . na chwilę obok jej łóżka, podziwiając wdzięczną wypukłość kształtów pod kołdrą. - Dziękuję, że pozwoliłaś mi zostać, Gino. - Rano zmyję głowę Eden. - Dobranoc. - Zgasił nocną lampkę. Światło z łazienki wskazywało mu drogę. Głowę miał nabitą mnóstwem niecenzuralnych mrzonek. Nie przeleje ich na papier, te fantazje zachowa tylko dla siebie. Boże, to będzie długa noc. Kurta nie było. Gina nasłuchiwała wszelkich możliwych odgłosów - rytmicznego oddechu, szumu wody z łazienki albo choćby kroków. Nic. Cisza. Otworzyła oczy. Nikłe światło sączyło się zza koronkowych firanek. Która to godzina? Poszukała zegarka, który spadł z nocnego stolika i wylądował na swetrze obok łóżka. Dwadzieścia po ósmej. Co za luksus, nawet jak na niedzielny poranek. Wydobyła się z pościeli i rozejrzała po wnętrzu. Kurt zniknął. A niech to szlag. Na poduszce zostawił zarysowany karteluszek. Wychyliła się, by po niego sięgnąć. Chudy dryblas z kul-

63 foniastym nosem wymykał się na palcach z sypialni, a cud-dziewica rozpierała się lubieżnie w królewskim łożu. Drągal marzył o dziewicy, ona śniła o pizzy. Całkiem udany rysunek, musiała przyznać. Ale gdzie on się podział? Rozczarowanie, jakie odczuła, budząc się w pustym pokoju, zaskoczyło ją. Wsunęła się z powrotem pod kołdrę, oparła o poduszki i lustrowała wnętrze. Dzięki Bogu, torba Kurta tkwiła tam, gdzie ją położył. Może zajada śniadanie z innymi, bardziej towarzysko nastawionymi gośćmi? A może należy do tych ambitnych facetów, którzy dbając o kondycję, lubią biegać w pierwszych promieniach wschodzącego słońca, lub do tych ekscentrycznych artystów, którzy szukają inspiracji w kawie o szóstej rano i w najświeższych porannych wiadomościach? Nic jej do tego, upomniała się, no ale co teraz? Ma zamówić śniadanie do łóżka i zatopić się w lekturze któregoś z powieścideł czy też zejść na śniadanie i poszukać rozmówców do wywiadu? Nie odpowiadała jej żadna z tych możliwości, więc poprawiła poduszkę i przymknęła oczy. Musi jakoś rozplanować Dzień Zakochanych, żeby nie czuć się odrzucona ani dotknięta. Im szybciej Kurt opuści Tyler, tym lepiej, zawyrokowała. Może mu przykazać, żeby spakował się i wyjechał, wykręcić się pracą albo udać, że nagle wezwano ją w pilnej sprawie. Drzwi otworzyły się gwałtownie. W progu stał Kurt z ogromną wiklinową tacą, na której piętrzyły się smakołyki przykryte serwetką w czerwono-białą kratkę.

64 WALENTYNKI 2001 Nad wszystkim górował pękaty dzbanek z kawą -przynajmniej Gina miała taką nadzieję - w asyście dwóch porcelanowych filiżanek. - Cześć - bąknęła, nagle zawstydzona. Spać w jednym pokoju to jedno, ale mieć podane śniadanie do łóżka, jakby minionej nocy wydarzyło się coś o wiele bardziej znaczącego niż jeden pocałunek, to całkiem inna sprawa. Dyskretnie podciągnęła brzeg kołdry pod brodę. - Molly Spencer twierdzi, że lubisz sobie pojeść - oznajmił Kurt wesołym tonem, stawiając przed Giną obficie zastawioną tacę. Po czym przysiadł na brzegu łóżka z miną salonowego bywalca, który nawykł do nadskakiwania damom. Był odświeżony, rześki i tak przystojny, że Gina starała się unikać jego wzroku. Miał na sobie koszulę od Henleya oraz idealnie dopasowane dżinsy. Jak on to zrobił, że wykąpał się i ubrał, a ona się nie obudziła? - Widzę, że odebrałaś moją wiadomość. Kawy? - Tak, proszę. - Obserwowała, jak z wprawą napełnia filiżanki aromatycznym napojem. - Dawno wstałeś? - Łyknęła kawę z filiżanki, którą jej wręczył. Molly przeszła samą siebie. Kawa smakowała wybornie, zupełnie inaczej niż mulista lura w redakcyjnym barku. - O szóstej - odparł beztrosko Kurt. - Poszedłem na mały spacer. - Uniósł serwetkę, pod którą kryły się świeże owoce, słodkie bułeczki z owocami i puszysty placek ze szpinakiem. - To wszystko dla ciebie. Ja już jadłem.

65 - Chyba zostanę tu do końca życia - zamruczała Gina, przełamując na pół pachnącą bułeczkę. - Przez żołądek do serca. Podobno lubisz dogadzać podniebieniu. - Co w tym złego? - burknęła, dając do zrozumienia, że chce spokojnie rozkoszować się śniadaniem. Kołdra zsunęła się nieco, odsłaniając gołe ramiona i dekolt, ale nie mogła jej poprawić, nie narażając się na śmieszność. Wbiła więc zęby w smakowitą bułeczkę. - Zastanawiałem się, co będziemy dziś robić... - My? - W grę wchodzą atrakcje jedzeniowe lub inne -ciągnął niezrażony. Gina posmarowała masłem resztkę bułki i modliła się żarliwie, by nie zakochać się w Kurcie. - Sara mówi, że na Jeziorze Timber można się poślizgać. Chciałbym też odwiedzić twoich rodziców i obejrzeć mój rodzinny dom. I może wpaść do Eden. Lunch zjedlibyśmy w barze Marge, a kolację w Klubie. Gina uparcie wpatrywała się w nadgryzioną bułkę. - Molly mówi, że trzyma kilka par łyżew dla swoich gości. Co ty na to? - Mam mnóstwo pracy - odparła bez przekonania. - Pytałem, czy masz łyżwy. - Tak, są u rodziców w garażu, ale... - Świetnie - uśmiechnął się beztrosko Kurt, ponownie napełniając filiżanki kawą. - No to jesteśmy umówieni. - Posłuchaj - powiedziała, odstawiając filiżankę,

66 WALENTYNKI 2001 rezygnując z placka i mierząc byłego ukochanego poważnym spojrzeniem. - Miło było powspominać stare dzieje, ale nie mam ochoty przeżywać tego samego jeszcze raz. Oczywiście była to nieprawda. Z całej duszy chciała ponownie przeżyć taką miłość, ale tym razem ze szczęśliwym zakończeniem. - Palnąłem głupstwo - odparł z niemrawym, lekko zażenowanym uśmiechem. - Wiesz... tęskniłem za tobą. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo, póki cię nie zobaczyłem. - Naprawdę? - Gina poczuła, jak w środku topnieje. - Naprawdę. Przynajmniej wybierz się ze mną na łyżwy. Za tym też tęskniłem. - A potem wyjedziesz? - Nie była pewna, jakiej odpowiedzi oczekiwała. - Jeśli sobie tego życzysz... Ale w gruncie rzeczy na podłodze śpi się całkiem wygodnie. - Nachylił się i pocałował ją w czubek głowy. - Przynieść ci jeszcze jedną bułeczkę?

ROZDZIAŁ SIÓDMY Bez oporów dał się wyprosić z pokoju, żeby Gina mogła umyć się i ubrać. Przyszedł tu, żeby przedstawić jej wspólne plany na weekend, i jak dotychczas wszystko szło po jego myśli. Kiedy po dwóch godzinach zdołali wreszcie wyjść, prawie nie wierzył, że mu się to udało. ^ - Ja go chyba znam - mruknęła Gina na widok wysokiego, niezwykle przystojnego mężczyzny, z którym minęli się na hotelowych schodach. - Skąd miałabyś go znać? - zagadnął. Zerknęła przez ramię na nieznajomego, który zdawał się nie dostrzegać jej zainteresowania. - Wydaje mi się, że już go widziałam, ale chyba tu nie mieszka. Zauważyłabym go wcześniej. - Och, do Spencerów przyjeżdżają goście z całego stanu. Może to jakiś turysta. - Turysta? W lutym? Kto o tej porze przyjeżdża doTyler? - Na przykład ja. - Ty się nie liczysz, bo sam stąd pochodzisz. A poza tym dałeś się nabrać - zachichotała. Zamiast zmierzać do wyjścia, niespodziewanie skręciła do kuchni. - Zapytam Molly. Może to jakaś znana postać.

68 WALENTYNKI 2001 - Nie możesz wpaść do niej później? - Niecierpliwie zerknął na zegarek. - Już prawie jedenasta. - Jeśli spieszysz się do Chicago, możemy zrezygnować z lodowiska - zaproponowała sztywnym tonem, więc Kurt uznał, że lepiej będzie milczeć. Gina i Molly zaczęły plotkować z ożywieniem. Jakaś para zjedzie tu zaraz na miodowy miesiąc, a pewien biznesmen niedawno się zameldował. Jeden z gości skaleczył się w rękę - i to już koniec hotelowych sensacji. - Mocno się skaleczył? - Doktor Spencer był tak uprzejmy, że zszedł go opatrzyć. Zapewnił panią Walton, że wszystko będzie w porządku. Gina słuchała z roztargnieniem. - A wiesz, przed chwilą na górę wchodził pewien przystojniak, wydawało mi się, że już go gdzieś widziałam. Był tu wcześniej? - A, to pewnie ten biznesmen. - Molly kontrolnie zerknęła na córkę, która ciekawie zaglądała do piekarnika, gdzie piekły się słodkie bułeczki. Dziewczynka radośnie pomachała Kurtowi. Odpowiedział na pozdrowienie serdecznym uśmiechem. - Z nikim się nie zadaje, choć ale wydaje się całkiem sympatyczny. - Sprawia wrażenie kogoś, kto nie chce, żeby się nim interesowano. - Może to ukrywający się przestępca? - wtrącił Kurt i jęknął, widząc minę Giny. Przypominała wyżła, którego ktoś naprowadził na trop. - Daj spokój, żartowałem - dodał spiesznie w obawie, że wiedziona

69 dziennikarskim instynktem, zaraz wyciągnie z torebki dyktafon. - Kto wie, czy nie masz racji. Molly parsknęła śmiechem, wręczając Kurtowi piknikowy pojemnik. - Proszę, masz tu wszystko, o co prosiłeś. Smacznego! - To dla nas? - ucieszyła się Gina. - Czekolada na gorąco w termosie, kanapki z indykiem i ciasteczka. - Kurt oblizał się łakomie, zaglądając pod pokrywkę. - Wiesz, jak trafić do mojego serca, Molly. - Smacznego. I bawcie się dobrze! - Dzięki! - zawołał Kurt i podał Ginie rękę, by pomóc jej zejść ze śliskich schodów. Twardo postanowił, że resztę weekendu, a przynajmniej dnia, poświęci na uwodzenie kobiety, którą bardziej interesowały miejscowe nowinki niż płomienny romans. Szybko przekonał się, że to zadanie ponad jego siły. Jak mógł się łudzić, że oczaruje ją wyczynami na lodowej tafli? Przy swoim wysokim wzroście, długich nogach i braku wprawy mógł tylko marzyć o płynnej jeździe, zwłaszcza że przez cały czas prowadził partnerkę, mocno ściskając jej dłoń w rękawiczce. - Kiedy ostatni raz byłeś na łyżwach? - zagadnęła rozbawiona Gina. - Nawet nie pamiętam. To musiało być bardzo bolesne doświadczenie, skoro tak szybko o nim zapomniałem. - Zbyt poważnie to traktujesz - powiedziała do-

70 WALENTYNKI 2001 dając mu otuchy uśmiechem. Czubek nosa miała zaczerwieniony od mrozu, a niebieska czapeczka pcidkreślała błękit oczu. - Trochę luzu, to nie Mistrzostwa Świata. - A myślałem że mam być klaunem, który bawi publikę przed pokazami. - No pewnie, świetnie się nadajesz. - Tak uważasz? - Łydki zadrżały mu zdradziecko, więc przyciągnął ją bliżej, szukając oparcia. - Jasne, masz talent cyrkowy! - Po prostu... - objął Ginę, żeby nie runąć na lód - zakręciło mi się w głowie od tych komplementów. Może jednak zrobimy przerwę? - zapytał z ustami tuż przy jej uchu. - Skoro już mowa o komplementach, czytałeś moje artykuły? - W poniedziałek rano załatwiam prenumeratę „Tyler Citizen" - zapewnił, ostrożnie suwając nogami po gładkiej tafli. Mroźny wiatr wiał im w twarze, zniechęcając do rozmowy. Ucichł, gdy dotarli do brzegu jeziora. - To już chyba nadgorliwość - skomentowała Giną, uśmiechem kwitując pełną ulgi minę, z jaką usiadł na pomoście. - Wątpię, aby małomiasteczkowe plotki mogły zainteresować takiego snobistycznego mieszkańca metropolii jak ty. Kurt nie zdradził, że najbardziej interesuje go wszystko, co dotyczy niejakiej Giny Santori. - Eden, to nie fair - Gina szeptała do telefonu, zerkając, czy Kurt nie wyszedł spod prysznica. - A co powiesz na kolacje w Klubie?

71 - Może innym razem. Dzisiaj mam dosyć, wybraliśmy się na piknik, jeździliśmy na łyżwach i... - Piknik przy takim mrozie? - Rozgrzaliśmy się na lodowisku. - Musiało być bardzo romantycznie. - Och, Eden, ty we wszystkim węszysz romanty-czność - sarknęła Gina, wiedząc, że tym razem przyjaciółka ma świętą rację. Ten dzień był naprawdę romantyczny i bardzo zabawny. I ta intymność... jakby byli jedyną parą ludzi w całym Tyler. Na wielkim jeziorze oprócz nich ślizgała się tylko grupka nastolatków, a oni mieli wrażenie, że cała biała tafla należy do nich. Rodziców nie było w domu, kiedy wrócili. Ani Marge. Resztę popołudnia spędzili więc, włócząc się mimo mrozu po miasteczku, przekomarzając się i prowadząc zabawne rozmówki o niczym. Gina chłonęła każdą z tych uroczych chwil. Zwodniczo uroczych. - Eden, to zaczyna być poważne... - Serio? I co, cieszysz się? - Nie kpij! - Woda przestała szumieć. - Posłuchaj, muszę kończyć, ale pamiętaj, że jeśli znów się w nim zakocham, to będzie twoja wina. - Kto wie, może on też ciągle o tobie myśli? W końcu nie wrócił od razu do Chicago, kiedy się zorientował, co jest grane, nie? - Fakt - przyznała Gina. I całe szczęście, bo byłoby jej przykro. Tylko trochę przykro, ale i tak jej stan ducha należało uznać za sygnał ostrzegawczy. i tak niedługo wyjeżdża.

72 WALENTYNKI 2001 - Może tak, może nie - odparła Eden. - W każdym razie baw się dobrze dziś wieczorem. I załóż tę czarną aksamitną kieckę, którą miałaś na Sylwestra. - Nie jest za bardzo wyzywająca? - Jest w sam raz - zapewniła przyjaciółka. - Facet padnie. - Wątpię - prychnęła Gina, odkładając słuchawkę. Wyjęła z szafy trzy sukienki, eleganckie pantofle na wysokich obcasach, klipsy oraz seksowną bieliznę. Potem podeszła do bukietu z róż i goździków dzieła Eden, które zdobiło apartament - i z zachwytem syciła się słodką wonią. Te kwiaty, ten pokój... wszystko było tak piękne i romantyczne. Czekało na pojawienie się mężczyzny, który był jej młodzieńczą, wielką miłością, a teraz wycierał ręcznikiem nagie ciało w łazience za ścianą. Tak, potrzebowała drobnej zemsty, a przynajmniej satysfakcji. Mała seksowna czarna będzie w sam raz, by powalaić go na kolana. Co będą robić dziś wieczorem? Gdyby była bardziej doświadczona, zwabiłaby go do łóżka, ale Gina miała głowę nabitą marzeniami o wielkiej miłości, małżeństwie, domowym szczęściu i dzieciach. Oczywiście, z Kurtem Eberem w roli głównej. Szkoda tylko, że on nie myślał podobnie. Kiedy ją zobaczył, miał wrażenie, że zaraz zemdleje. Kusa czarna sukienka odsłaniała smukłe, zgrabne nogi, które wydawały się jeszcze dłuższe w wysokich szpilkach. Głęboki dekolt w karo eksponował rozkoszne zagłębienie między jędrnymi piersiami.

73 - No i jak? - Gina gestem światowej damy sięgnęła po futrzany płaszcz przewieszony przez oparcie fotela. - Gotowy do wyjścia? - Ee... - Kurt zająknął się jak sztubak wywołany do odpowiedzi. - O co chodzi? - Gina zaczęła zakładać futro, więc rzucił się, by jej pomóc. Pasmo włosów musnęło mu dłoń, więc udając, że poprawia okrycie na ramionach, pochylił się, by chłonąć przez moment słodką, truskawkową woń włosów tej niezwykłej kobiety. - Nadal używasz tego samego szamponu - szepnął z rozmarzeniem. - Słucham? - Nic, chodźmy - zdołał wreszcie wykrztusić. Gina odwróciła się do niego z uśmiechem. Uwielbiał te jej uśmiechy. Mógłby oglądać je bez końca. - Wyglądasz szałowo! - Nie widziałeś mnie nigdy w wersji wieczorowej? - Jeśli nie liczyć balu maturalnego. Pamiętasz go? - Tak. Przed balem wpadłam z dziewczynami do Marge, żeby pochwalić się swoimi kreacjami, a ty tam byłeś. Nie spuszczałeś ze mnie wzroku i bardzo mi to pochlebiało. Wiedziałam, kim jesteś, i że już studiujesz... - Właśnie zamówiłem cheesburgera, a tu wpada gromada pięknych dziewczyn, a wśród nich ty, w sukni w odcieniu błękitu. - Lekkim muśnięciem strząsnął niesforne pasemko włosów z kołnierza Giny. - Ultramaryny - sprostowała odruchowo. - Niech ci będzie. Chciałem cię poznać, zadzwonić

74 WALENTYNKI 2001 następnego dnia, żeby zaprosić cię do kina. Żałowałem, że już nie jestem w szkole i nie mogę przetańczyć z tobą całej nocy. Twój widok zapierał mi dech w piersi, tak samo jak teraz. - Naprawdę? - Naprawdę, Gino. Teraz już musiał ją pocałować, zrobić to, o czym marzył bezustannie przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Nachylił się ku niej, a wtedy uniosła ku niemu twarz tak skwapliwie, jakby marzyła o tym samym. Nagle wróciła czarodziejska chwila sprzed sześciu lat - Kurt znów trzymał Ginę w ramionach, jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem. Tak naturalna, jak całowanie się i kochanie kobiety, której uśmiech sprawiał, że serce biło mu jak szalone. Ujął dłońmi jej twarz, wpił się wargami w jej usta. Poczuł, jak kobiece ramiona oplatają mu kark, a smukłe ciało szuka bliskości jego ciała. Nie wiedział, ile czasu tak stali, ale kiedy wreszcie Gina odsunęła się od niego, wcale nie miał ochoty kończyć. - Lepiej już chodźmy - wyszeptała, nie zdejmując mu ramion z szyi. Nie. Powinni zostać i kochać się całą noc, a potem zjeść śniadanie w łóżku. Powinni - ale po tych sześciu latach rozłąki Gina Santori zasługiwała na coś więcej niż tylko weekendowy romans.

ROZDZIAŁ ÓSMY - Chyba nie nagrywałaś wszystkiego pod stołem, pani redaktor? - Kurt z rozbawieniem zajrzał Ginie w oczy. - Och, myślałam, że nie zauważysz - zaśmiała się, grożąc mu palcem. Oczy błyszczały jej radośnie. Kończyli już kolację i czuła się po prostu wspaniale. - Powinnaś się rozejrzeć, czy nie ma tu kogoś ciekawego. Na przykład naszego tajemniczego biznesmena z równie tajemniczą kobietą - podsunął. - Miałabyś gotowy temat. - Dam sobie dziś spokój z tematami - powiedziała, lecz odruchowo zerknęła na salę.,- Klub Timber- ^ lake ma wspaniałą atmosferę i wiele osób przychodzi tu w dzień Walentynek. - Jak my. - No, niezupełnie. - Nie jesteśmy zakochaną parką na romantycznej, walentynkowej kolacji? - Tylko udajemy. - Gina obdarzyła czarującym uśmiechem kelnera, który dolewał jej szampana. - Mów za siebie - stwierdził kwaśno Kurt, wydając dyspozycje co do deseru. - Ja naprawdę niczego nie udaję. A ty? - spytał, kiedy zostali sami.

76 WALENTYNKI 2001 Gina pociągnęła łyk szampana i starannie ustawiła kieliszek na lnianym obrusie. Rozmowa zmierzała w niebezpiecznym kierunku. Trzeba było szybko zmienić temat. - Może porozmawiamy o pogodzie? Okropny wiatr, prawda? - Powiedz, czy założyłaś tę sukienkę, żeby mnie dręczyć? - Naturalnie - uwodzicielsko popatrzyła mu w oczy. - W takim razie gratuluję, bo osiągnęłaś cel. - To był pomysł Eden. - Skrycie cieszyła się, obserwując jego reakcje. Czyżby Kurt wreszcie patrzył na nią jak na kobietę, a nie sentymentalną nastolatkę? Gorzej, że sama poczuła niebezpieczne drżenie i o mało nie wylała szampana na sukienkę. - A poza tym zdaje się, że znów będzie padać śnieg oznajmiła, siląc się na obojętny ton. - To dobrze. - Dobrze? Dlaczego? - Chyba nie wyrzucisz mnie z pokoju w śnieżną zamieć? - Myślałam, że dziś wracasz do Chicago. Kurt udał, że nie słyszy. - Czy mówiłem ci już, jak pięknie wyglądasz? - Wiele razy. - Czując, że się czerwieni, zaczęła z udanym zainteresowaniem rozglądać się po sali. Obok w kamiennym kominku płonął ogień, dodając rumieńców jej rozpalonej skórze. Szybko sięgnęła po chłodnego szampana.

77 - Kiedy poprawiałaś makijaż, spotkałem tu Ricka Travisa. - Ricka Travisa? - Gina czujnie nastawiła ucha. -Tego, który z tobą studiował? - Tak, razem robiliśmy dyplom. Już na uczelni był gwiazdą futbolu, a potem przeszedł do zawodowej ligi. Niestety, miał poważną kontuzję i musiał wycofać się z gry. - Co robi w Tyler? - Może też się ukrywa? A tak poważnie, przyjechał tu z narzeczoną, żeby zaszyć się w apartamencie dla nowożeńców. - Chciałeś chyba powiedzieć: z żoną. I to ma być tajemnica? - Nie, wcale nie z żoną. Z narzeczoną, i to nie swoją. Ślub miała brać z kimś innym, ale w ostatniej chwili pan młody uciekł. Jak rozumiem, Rick jest jednym z jej najlepszych przyjaciół, więc przyjechał pilnować, żeby nie zrobiła sobie krzywdy. - Biedaczka, wyobrażam sobie, co musi czuć -westchnęła Gina, dając znak kelnerowi, by dolał jej szampana. - Kiedyś myślałam, że twoje zniknięcie było najgorszym nieszczęściem, jakie może mi się przytrafić, ale przynajmniej nie stałam na ślubnym kobiercu i nie czekałam, aż zagrają organy i zjawi się oblubieniec. - Nie porzuciłem cię, Gino - powiedział cicho Kurt. - Nie? To ciekawe, bo ja dokładnie tak się czułam. Przepłakała trzy dni, a potem dowiedziała się, że

78 WALENTYNKI 2001 wyjechał z Tyler, by zaczepić się w Chicago. Zaczęła czekać na telefon, potem na list, a potem już na nic. Rodzice martwili się jej stanem, a przyjaciele radzili, aby wybiła sobie Kurta z głowy i rozejrzała się za kimś innym. - Musiałem wyjechać. - Zniknąłeś bez słowa, zanim... - - Zanim zdążyliśmy spełnić naszą miłość - dokończył za nią. Gina wpatrzyła się w swój kieliszek. Musiała wziąć głęboki oddech, zanim odważyła się podnieść wzrok. - Czy uciekłeś właśnie przed tym? - zapytała cicho. - Przecież wiesz, że nie. - Nie - odparła spokojnie. - Nie wiem. - Myślałaś, że cię nie chcę? - Napięty wzrok Giny powiedział mu, co wówczas myślała. - Jasne, że cię pragnąłem, ale byłem śmiertelnie przerażony. - Czym? - Tobą, nami, naszą przyszłością. - Wychylił się do przodu i ujął jej dłonie w swoje. - Zrozum, nie chciałem zostać w Tyler, zamykać sobie perspektyw. - Kciukiem delikatnie pieścił wnętrze jej dłoni. -A bycie z tobą oznaczało zostanie z tobą, tutaj, w Tyler. Nieco staroświeckie poglądy jak na kogoś młodego, nie uważasz? - Nie wiem. W każdym razie szkoda, że mi tego wtedy nie powiedziałeś. - Wątpię, czy byś mnie zrozumiała. Miałaś osiemX naście lat i studia przed sobą. Nie wyobrażałem sobie nas razem. Nie wtedy.

79 - Kochałam cię i tęskniłam przez całe lato. - Nieznaczny uśmiech miał świadczyć, że dawno już zdystansowała się od tamtych przeżyć. - I tak bardzo pragnęłam, żebyś się ze mną kochał... - Mówisz to w czasie przeszłym. - Bo to przeszłość. Byłam młoda, a ty byłeś moją pierwszą miłością - powiedziała wymijająco. Nigdy później czegoś takiego nie przeżyłam. Wysunęła dłonie z dłoni Kurta, bo pojawił się kelner z deserem. Widząc pustą butelkę, zapytał, czy życzą sobie kolejnego szampana. - Tak, proszę - odparł z roztargnieniem Kurt, nie spuszczając oczu z twlfrzy Giny. Umknęła wzrokiem w bok, na parkiet, gdzie gromadziły się pary. Orkiestra zaczęła grać powolną, słodką melodię. - Nie możesz mi tego darować do dziś - powiedział. - Czy chcesz, żebym na kolanach błagał o wybaczenie? - Nie - pokręciła głową, bez entuzjazmu wpatrując się w ozdobny trójkąt czekoladowego ciasta na talerzyku. - Wolę ten tort na deser niż twoje kajanie się. - Nie zamierzam się kajać - oświadczył z godnością, atakując widelczykiem biszkopt z truskawkami. Ale złożę podanie z prośbą, żebyś dała mi jeszcze jedną szansę. - Przysługiwała ci jedna i wykorzystałeś ją. - Z ulgą powitała powrót żartobliwego tonu. - Boże, w życiu nie wypiłam tyle szampana w ciągu doby - mruknęła. - Muszę przywyknąć do nowego stylu życia. - Ja też - zaśmiał się. - Ty? Nie bywasz w lokalach w Chicago?

80 WALENTYNKI 2001 - Nie miałem na myśli Chicago, tylko życie z tobą. - Och... - Gina omal nie zakrztusiła się kęsem tortu. - Naprawdę chciałem wtedy kochać się z tobą. Musisz mi uwierzyć. - Czy moglibyśmy zmienić temat? - Jasne. Jak ci smakuje tort? - Jest pyszny. - A szampan? - Rozkoszny. - A muzyka? - Bardzo romantyczna. - A... twoje serce? - Dzięki, jeszcze nie pękło z żalu - zaserwowała mu nad stolikiem jeden ze swoich firmowych uśmiechów, od których przechodziły go ciarki. - Nie martw się, zostało ci wybaczone. Byliśmy młodzi i głupi, a przynajmniej ja. Sześć lat to szmat czasu, więc nie dręczmy się dłużej i zapomnijmy o wszystkim - zaproponowała lekkim tonem. Jednak Kurt z powagą pokręcił głową. - Nie mogę. Za bardzo cię pragnę. - Pragniesz mnie? - Gina odśpiewała w myśli hymn zwycięstwa. Witaj, słodka zemsto! Jutro rano zadzwoni do Eden i podziękuje jej za wszystko. - Pragnę cię jak cholera, przecież wiesz - rzuci^ przez zaciśnięte zęby i dolał im szampana do pełna. \ - Dziś znów każesz mi spać na podłodze? Gina triumfowała z iście szampańską uciechą. Bąbelki robiły swoje.

81 - A jak myślałeś, kotku? Przecież złamałeś mi serce. - Tęskniłem za tobą. - Serio? - Nie kłamię - mrugnął do niej łobuzersko. - Za nikim tak nie tęskniłem jak za tobą. - Ja też. - Tak gwałtownie uniosła do ust kieliszek, że złocisty płyn oblał jej palce. - Ups! - Może odwiozę cię do hotelu? - zaproponował. - Albo zamówimy kawę. - Na razie nie. Jeszcze musimy potańczyć. - Wiesz, że nie jestem dobrym tancerzem. - Kurt zrobił spłoszoną minę^erknąwszy przez ramię na parkiet. - Będę ci deptał po palcach. - Jesteś mi to winien - powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Co, taniec? - Nie, mój drogi, uwiedzenie. - Rozumiem, wracamy do tortur. Okay, zasłużyłem na nie. - Kurt przestał się opierać. Wstał i podał jej rękę. - Tylko pamiętaj, że cię ostrzegałem. Kiedy weszli na parkiet, objął Ginę ciasno. Nie pamiętała, by tamtego lata tańczyli ze sobą. Spacerowali, rozmawiali, całowali się, pływali, ale nie tańczyli. - Będę liczyć kroki, dobrze? - zaproponowała z lekką nutką szyderstwa. Okazało się, że Kurt tańczy lepiej, niż myślała. A najważniejsze, że znów znalazła się w jego ramionach. - Raz-dwa-trzy, raz-dwa-trzy... - taktowała cichutko, a on tulił ją coraz mocniej. - No i jak?

82 WALENTYNKI 2001 - Fantastycznie! - Nie uciekniesz mi? - Przygarnął ją jeszcze bliżej, czuła jego gorący oddech na szyi. - Powiedziałaś, że jestem ci winien uwiedzenie. Czy jesteś zadowolona? Przywarła do niego ze zmrużonymi oczami. Wszystkie walentynkowe aniołki czuwały nad nią tego wieczoru. Kurt należał do niej, przynajmniej dziś.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Tańczyli, aż Ginę zaczęły piec nogi. Kiedy w przerwie wrócili do stolika, z ulgą zrzuciła pantofle na wysokim obcasie. Pod koniec już prawie nie tańczyli, tylko trwali na parkiecie, wtuleni w siebie, kołysząc się w takt powolnej, nastrojowej muzyki. Potem tańczyli znów, aż do ostatniegoT pożegnalnego, tęsknego utworu. Szampan się skończył, a zmęczeni kelnerzy zaczęli zbierać świece ze stolików. Kiedy wrócili do hotelu, w holu paliły się tylko małe lampki, wskazujące gościom drogę w ciemnościach. Gina zdjęła buty i na palcach weszła po schodach. Kurt również starał się poruszać cicho. Gdzieś tam, na piętrze, spała przecież niedoszła panna młoda, eks-futbo-lista, przystojny, tajemniczy biznesmen oraz inni wa-lentynkowi goście. Nikt nie musiał wiedzieć, że rysownik komiksów wraca po nocy ze wścibską dziennikarką, która nie ma pojęcia, jak zakończyć swój sensacyjny, walentynkowy reportaż. Zawahał się przed drzwiami. Jeśli wejdą tam razem, pójdą do łóżka. Jeśli nie, powtórzy się sytuacja sprzed sześciu lat. - Miałem rację - szepnął, kiedy Gina otworzyła drzwi.

84 WALENTYNKI 2001 - Ciii! - syknęła, czekając, aż Kurt wejdzie do środka, by zamknąć drzwi. - Rację co do czego? -spytała, gdy byli już w pokoju. - Miałem rację, że nie uwiodłem cię wtedy, kiedy miałaś osiemnaście lat - stwierdził, patrząc, jak rzuca futro na fotel. Potknął się o pantofle, które cisnęła na środek pokoju. Przez moment myślał, że je sprzątnie i powiesi płaszcz, ale w końcu sam ściągnął marynarkę i tak samo niedbale cisnął ją byle gdzie. Jeszcze kilka dni z tą kobietą, a zapomni o wszystkich zasadach, które wpajała mu matka, i zacznie znajdować upodobanie w rozkosznym nieładzie. - A już myślałam, że mnie nie chcesz - powiedziała, stając do niego plecami i unosząc do góry włosy. - Czy mógłbyś rozpiąć mi suwak? Ze ściśniętym gardłem i drżącymi palcami zaczął zsuwać ekler, aż odsłonił poziomą linię stanika z czarnej koronki. - Chciałem cię - wydusił i cofnął ręce jak oparzony. Nie mógł oprzeć się pragnieniu, by wsunąć dłonie pod miękki aksamit sukienki i poczuć pod palcami cudowną gładkość skóry. - Ale byłaś dziewicą, a na mnie czekała posada w Chicago, więc... Odwróciła się nagle, patrząc mu prosto w oczy. - Nadal jestem. - Czym? - Dziewicą - odparła lekkim tonem, jakby oznąjmiała mu, że jest luty i w związku z tym panuje mróz. - Co z tobą? Zaskoczony? Powiedziałam coś nie tak? - Nie, skąd... to znaczy... - plątał się skołowany,

85 czując jednocześnie radosną ulgę, której powodu nie potrafił sobie wytłumaczyć. Miał mnóstwo sprąw do przemyślenia. Ale nie w tej chwili. - Czekałaś z tym do ślubu? - Nie - pokręciła głową. - Mam wrażenie, że czekałam na ciebie. Kiedy kilka godzin później Kurt popijał o świcie kawę, pomyślał, że słysząc takie wyznanie, właściwie powinien spanikować, przestraszyć się, uciec. Tak jak kiedyś. Ale tak się nie stało. Gina uśmiechnęła się, a nim owładnęło nieodparte pragnienie. Przede wszystkim zaś uświadomił sobie, że ją kocha. Że nigdy nie przestał jej kochać. " Chciał być delikatny, nie spieszyć się, choć - jak pamiętał - Gina zawsze miała ognisty temperament Ta nastolatka, która całowała go kiedyś z pasją na tylnym siedzeniu samochodu, stała się piękną kobietą, która teraz drżącymi palcami gładziła go po policzku. Sam nie wiedział, jak i kiedy znaleźli się w łóżku. Tym razem nic nie stało im na przeszkodzie, nic ich nie hamowało. Nie było odwrotu od tego, by ich miłość mogła wreszcie się spełnić. Dwa razy. Gina przekręciła się na drugi bok, wtulając policzek w poduszkę. Z zamkniętymi oczami próbowała jeszcze pospać. Kochali się dwukrotnie i było to najwspanialsze przeżycie, jakiego kiedykolwiek doznała. O wiele bardziej fantastyczne od wszystkich jej fantazji - bo zdarzyło się naprawdę. Kochała się z Kurtem. Szaleńczo i bez opamiętania.

86 WALENTYNKI 2001 Kochała się z mężczyzną, którego nigdy nie przestała kochać. Uśmiechnęła się i przesunęła stopę, by wymacać jego nagie ciało. Ale miejsce obok niej było puste. Pewnie zaraz wróci z pysznym śniadaniem, tak jak poprzedniego dnia. Chciała wstać, lecz nasycone miłością ciało odmówiło posłuszeństwa. Znów zapadła w drzemkę. Śniły jej się kieliszki szampana wypełnione po brzegi soczystymi truskawkami. Po pewnym czasie ocknęła się na dobre i rozejrzała po pokoju. Płaszcz i walizka Kurta zniknęły. Kurt siedział za kierownicą, grzejąc silnik i sącząc kawę, którą kupił barze. Zapomniał już, jak mroźne bywają lutowe poranki w Tyler. Ale po ostatniej upojnej nocy przyda mu się taki zimny prysznic, który pozwoli mu ochłonąć i zebrać myśli. Przyjrzał się piętrowej willi w wiktoriańskim stylu, w której dorastał. Opuścił Tyler przed sześcioma laty, gnany wewnętrzną potrzebą rozwijania artystycznego talentu. Chciał zostać znanym rysownikiem i tylko to się wtedy liczyło. Nie zamierzał zgnuśnieć w prowincjonalnym miasteczku. Ale ta ostatnia noc z Giną wywróciła jego świat do góry nogami. Teraz wiedział już, co powinien zrobić. Oczami wyobraźni zobaczył Ginę, jak budzi się sama w królewskim łożu. Niech śpi jak najdłużej tegć\ ranka. W głębi duszy na to właśnie liczył.

87 - Znowu jakiś tajemniczy wielbiciel przysłał wielki bukiet - powiedziała Molly, nalewając Ginie kawy. -Masz gotowy materiał na swoją kolumnę. - Rzeczywiście, tajemnicza sprawa - odparła Gina, walcząc z pokusą, by nie wpatrywać się bez przerwy w drzwi wejściowe. Wciąż liczyła, że za chwilę pojawi się w nich Kurt z rzeczowym wyjaśnieniem, dlaczego ulotnił się tak wcześnie rano i nie dał znaku życia do południa. - Proszę, poczęstuj się. - Molly podsunęła jej koszyk świeżo upieczonych bułeczek z jabłkami i cynamonem. - Spokojnie tu dzisiaj. Poproszę Quinna, żeby rozpalił w kominku. Zanosi się na śnieg. - Śnieg? - powtórzyła Gina z roztargnieniem, uprzejmie przyjmując poczęstunek, choć zbierało jej się na mdłości. To czekanie było dla niej bolesną udręką. - Wiesz co? - odezwała się nagle. - Zwolnię dziś pokój. Mam kupę roboty na poniedziałek i... - Ależ walentynkowy weekend kończy się dopiero jutro - zaprotestowała Molly. - Czy pokój jest niewygodny? Może ci czegoś brakuje? - Och, pokój jest fantastyczny. To był naprawdę cudowny weekend - zapewniła, usilnie starając się, by zabrzmiało to szczerze. - Wcale nie chcę się wyprowadzać, ale lepiej będzie wrócić do szarego zwykłego życia, bo jeszcze zasmakuję w tych luksusach. Molly, uprzejma i dyskretna, jak przystało na właścicielkę pensjonatu, nie nalegała i nie narzucała się z pytaniami. Gina wróciła więc do apartamentu „Gwiaździstego", by się spakować. Unikała widoku

88 WALENTYNKI 2001 zmiętoszonego łóżka, w którym spędziła tak cudowną, tak namiętną, tak podniecającą noc. Zgarnęła ciuchy i przybory toaletowe do walizki, czasopisma i książki do podręcznej torby, schowała laptop do pokrowca i tak objuczona, zeszła do salonu. Podziękowała Molly za gościnność, pomachała na pożegnanie Sarze, posłała uśmiech zaskoczonemu Qu-mnowi i ruszyła do wyjścia, jakby spieszyła się na samolot. Na zewnątrz mroźny podmuch owionął jej twarz. Dobrnęła do auta i cisnęła pakunki do środka. Lodowate płatki śniegu oblepiły jej policzki. Z niechęcią pomyślała o wstrętnym klimacie Tyler, który każdą normalną kobietę skłoniłby do przeprowadzki na słoneczną Florydę. I jak tu lubić Walentynki, pomyślała, skoro wprawiają człowieka w tak podły nastrój? Nie, naprawdę nie znoszę Walentynek! - Wyprowadziła się? Dlaczego? - Kurt stał bezradnie w progu apartamentu, gdzie Molly krzątała się z odkurzaczem. - Powiedziała, że ma mnóstwo pracy - wyjaśniła, nie przerywając sprzątania. - Zostawiła dla mnie jakąś wiadomość? - Nic o tym nie wiem, ale rozejrzyj się. Mogę posprzątać później. - Rzuciła mu dociekliwe spojrzenie, układając poduszki na fotelu. - Czy ty też masz zamiar wcześniej wyjechać? - Nie wiem - odparł, czując wzbierającą tęsknotę za Giną. Zbyt długo jej nie widział, by teraz się roz-

89 stawać. Cholera, znów popełnił błąd. Ale przecież musiał mieć czas, żeby pozałatwiać kilka spraw. Liczył na to, że Gina pośpi do późna, zwłaszcza że nie dał jej wypocząć w nocy. - Mam nadzieję, że zostaniesz do jutrapowiedziała Molly. - Przykro mi będzie stracić tylu gości. Schyliła się i podniosła świstek papieru. - Tego szukasz? - wręczyła mu kartkę, zachowując dyskretne milczenie. Kurt szybkimi krokami przemierzył pokój i sięgnął po kartkę. - Dzięki - przyjrzał się jej uważnie i szybko wsunął do kieszeni. - Gdzie to znalazłaś? - Chyba wypadła spomiędzy poduszek. To kartka na Walentynki? - Tak - odparł. - Nie pomyliłaś się. Zostawił jej tę kartkę na poduszce, a ona jej nie zabrała. Znając impulsywność Giny, mogło to znaczyć tylko jedno. Zwierzy się Eden jutro. Albo w przyszłym tygodniu. Pewnie jest tak zajęta układaniem romantycznych bukietów dla szczęśliwie zakochanych obywateli Tyler, że nie ma czasu dla najlepszej przyjaciółki. Trudno. Gina w samotności będzie lizała rany, ukryje przed światem złamane serce. Krany w łazience funkcjonowały bez zarzutu, mogła więc obmyć twarz z łez. Musi koniecznie przygotować coś na poniedziałkową kolumnę. Oczywiście tematem dnia nie będą intymne związki między znanym

90 WALENTYNKI 2001 rysownikiem z Chicago a dziennikarką lokalnej gazety. Nie mogła sobie też przypomnieć, kogo widziała na parkiecie w Klubie Timberlake w sobotni wieczór. Zbyt była zapatrzona w Kurta. Mieszkanie pilnie wymagało porządków. Poukłada książki, które zalegają w każdym kącie, i posegreguje papiery oraz notatki, które piętrzą się stosem na podłodze. Z takim postanowieniem, w dżinsach i koszulce, Gina dała susa do łóżka i zapadła w drzemkę. Obudziło ją pukanie do drzwi. Podniosła się otumaniona i rozespana. Zauważyła na podłodze w pobliżu drzwi skrawek papieru i serce zabiło jej gwałtownie. Szybko zdusiła w sobie jednak promyk nadziei. A jeśli to tylko wiadomość od gospodarza? - Już idę! - zawołała i chwiejnym krokiem ruszyła, by otworzyć. Podniosła kartkę, ujrzała znajomy charakter pisma. Tym razem rysunek przedstawiał zabawną karykaturę Kurta z bukietem róż w ręku. W chmurce nad jego głową widniał dom otoczony żywopłotem, ślubna obrączka i wielkie łoże. U dołu kartki biły w oczy napisane wersalikami słowa: „WYJDZIESZ ZA MNIE?" Z impetem otworzyła drzwi. Stał na progu i czekał na nią. - Myślałam, że wróciłeś do Chicago. " - Nie odpowiedziałaś na pytanie. - Zniknąłeś, zabrałeś swoje rzeczy. Dlaczego? - Na wypadek, gdybyś się nie zgodziła. Zostawiłem sobie furtkę, żebyś nie złamała mi serca. Łatwo mnie zranić.

91 - Nic nie rozumiem. - Zostawiłem ci tę kartkę na poduszce... - Na jego usta wypłynął uśmiech. - Tak ci się spieszyło do domu, że jej nie zauważyłaś? - Nie - przyznała cicho, przypominając sobie widok zmiętej pościeli i swoje raptowne postanowienie. - Więc... to nie żart? - spytała z niedowierzaniem, wskazując zapisane na kartce pytanie. - Nie żartuje się z takich poważnych spraw. Kiedy tylko cię zobaczyłem, wiedziałem, że tego chcę. No to jak, wyjdziesz za mnie czy nie? - Przygarnął ją z westchnieniem do siebie. - Zważ na to, że rozmawiałem już z agencją nienichomoścn zadzwoniłem do redakcji. Oznajmiłem im, że przeprowadzam się do Tyler, żeby spędzić z tobą resztę życia. Póki śmierć nas nie rozłączy. - Naprawdę? - Chyba że dasz mi kosza. Wtedy wrócę do Chicago, ale rozpacz zabije moją twórczą inwencję i zrujnuje mi karierę. - Och, nie... - Czy to znaczy, że się zgadasz? - Tak, tak! - wyznała radośnie, zarzucając mu ramiona na szyję. Kurt przytulił ją mocno, zaskoczony, promieniejący i niezmiernie szczęśliwy. - No to wróćmy do pensjonatu na resztę weekendu. - Porwał jej walizkę. - Jutro Dzień Zakochanych. Chcę obudzić się tego dnia przy tobie. Będziemy się kochać. Przyniosę ci śniadanie do łóżka. Cały dzień spędzimy tylko razem.

92 WALENTYNKI 2001 - Chyba będę musiała zadzwonić do Eden - roześmiała się Gina. - A, tak. Ja też nie omieszkam jej podziękować - obiecał, tuląc ją czule. - Ale później. Niech Eden i mama zostaną jeszcze trochę w słodkiej nieświadomości. - Zgoda. Niech teraz one przez nas się pomęczą.

MacAllister Heather ZA ZAMKNIĘTYMI DRZWIAMI

WALENTYNKI 2001

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Spójrz na tę twarz! Jak możesz twierdzić, że sery cieszą się większą popularnością niż najseksowniejszy facet w Ameryce?! Delia Mayhew, najmłodsza i - w jej własnym przekonaniu - najbardziej postępowa bibliotekarka w Tyler, wymownie trzymała w ręku trzy czasopisma poświęcone różnym aspektom produkcji serów w stanie Wisconsin i egzemplarz magazynu .American Woman" - wymięty niemiłosiernie mimo chroniącej go plastikowej okładki. Eliza Fairmont, kierowniczka biblioteki, ciężko westchnęła. Ostatnio często jej się to zdarzało. - Delio, przecież to ty prowadzisz kartotekę. Wiesz, że „Świat Serów" ma więcej czytelników niż „American Woman". - Ale nie w tym miesiącu - Delia postukała palcem w okładkę czasopisma. Coś w tym jest. Wiedziała aż za dobrze, że lutowe wydanie „American Woman" było tak sfatygowane wyłącznie z powodu zamieszczonej na okładce fotografii niejakiego Justina Archera, bogatego biznesmena, którego pismo wybrało „Najseksowniejszym mężczyzną Ameryki". Nawet zdjęcie sernika z ostatniej strony „Świata Se-

96 WALENTYNKI 2001 rów" nie wzbudziło takiego zainteresowania jak podobizna Archera. Zanim Delia wpięła czasopismo do segregatora, wyjęła ze środka duży kolorowy plakat i przytwierdziła go do ściany, aby nie uległ zniszczeniu. Może Archer był najseksowniejszym facetem w Ameryce, a może nie. Osobiście wolała brunetów o ciemnych oczach niż błękitnookich blondynów z włosami w pasemka, ale widok Justina, byłego olimpijczyka, w obcisłym kostiumie pływackim omal nie skłonił jej do zmiany zdania. Nie to jednak było ważne. Istotne znaczenie miał fakt, że trzydzieści jeden procent kobiet więcej niż zazwyczaj szukało pretekstu, by wejść do biblioteki imienia Alberty Ingalls i sprawdzić, czy Justin jest w ich typie. Niektóre czyniły to nawet po kilka razy. Co więcej, te kobiety przyprowadzały ze sobą dzieci, które tłumnie wypełniały salę, gdy Delia popołudniami czytywała książki na głos. Przyciąganie dzieci i młodzieży do biblioteki stanowiło jej życiową misję. Była to zarazem jej praca, którą mogła stracić, gdyby zainteresowanie czytelnictwem nadal malało. - Delio, nie chcę gasić twojego entuzjazmu - dość uprzejmie stwierdziła Eliza ale będę musiała zmniejszyć wydatki na czasopisma co najmniej o dziesięć procent. Jeśli się da, nawet więcej. - Więc zrezygnuj z któregoś z tych pisemek o serach! - Delia przekartkowała „Świat Serów", pokazując Elizie zamieszczone na ostatniej stronie zdjęcie ulmiechniętej brunetki w stroju bikini, który składał

97 się z trzech krążków żółtego sera. - Czy naprawdę potrzebujemy czegoś takiego? - Owszem, jeśli chcemy, żeby choć raz w miesiącu wpadali do nas panowie z rady miejskiej. Musiały się z nimi Uczyć, gdyż radni zatwierdzali coroczny budżet biblioteki. Delia wskazała dwa pozostałe czasopisma. - Może darujemy sobie któreś z tych? Eliza rzuciła na nie okiem. - Są tam takie wspaniałe przepisy! - Jak w wielu innych! - Delia wzięła do ręki plik magazynów poświęconych urządzaniu domu i robótkom ręcznym. - Wszystkie s^do siebie podobne. Zawierają porady, jak usuwać plamy, jak ozdobić dom na święta albo przerobić starą szafę. A ponieważ jest luty, w każdym znajdziesz przepis na tort czekoladowy i wskazówki, jak urządzić romantyczną kolację lub zrobić szydełkiem piękne poduszki w kształcie serca. - Odłożyła pisma na półkę. - Z pewnością mogłybyśmy wyłożyć je znowu w przyszłym roku i nikt by się nie zorientował, byle tylko pochodziły z właściwego miesiąca. Eliza sprawiała wrażenie, jakby właśnie rozważała taką możliwość, Delia zaś ciągnęła dalej: - „American Woman" to jedyne czasopismo o oryginalnym profilu. Modne i wyrafinowane. - Jest zbyt nowojorskie - stwierdziła Eliza, marszcząc brwi. - Jest nowoczesne. Jak telewizja kablowa. Tego właśnie oczekują dzisiaj młodzi ludzie. Jeśli nie potrafimy ich zrozumieć, stracimy ich na zawsze.

98 WALENTYNKI 2001 Pomyślała, że być może już tak się stało. - Tyler jest inne - powiedziała Eliza cicho, może nawet ze smutkiem. Delia znała to miasteczko aż za dobrze. Spędziła w nim całe życie. Nawet studia ukończyła w Madison - zaledwie o godzinę drogi od Tyler. Ale dzięki swym ukochanym książkom podróżowała po całym świecie - w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Mogła robić wszystko i być kim zapragnie - byle tylko nie zabrakło jej odwagi. Był to jednak wyłącznie jej problem. Pracując w bibliotece, miała za zadanie przyciągnąć tam młodych ludzi i zachęcić ich do czytania. Komputery nie mogły zastąpić książek. Podobnie jak Internet, telewizja czy wideo. Nic nie dorównywało czytaniu i Delia gotowa była zrobić wszystko, by mieszkańcy Tyler o tym pamiętali. Nawet tolerować czasopisma ze zdjęciami serników. - Mozę zaczekasz z podjęciem decyzji do Dni Książki? - zaproponowała. Wiem, że kiedy ludzie zobaczą, jaka piękna jest nasza nowa czytelnia, będą tu częściej wpadać. Spojrzały obie w kierunku przeszklonego pomieszczenia w rogu, którym zarządzała Delia. - Świetnie się spisałaś - stwierdziła Eliza. Był to spory komplement z jej strony. Delia wiedziała, że miała zastrzeżenia do całego pomysłu. Delia podpatrzyła go w wielkiej księgarni w Madison, w której pracowała na godziny podczas studiów. Nie mogła pojąć, dlaczego zachęcano tam klientów do wa-

99 łęsania się między półkami i czytania, skoro powinni byli kupować książki. Ludzie zapominali najwyraźniej, gdzie są i traktowali księgarnię jak bibliotekę. Dlaczego więc biblioteka nie miałaby funkcjonować jak księgarnia, skoro klienci tego chcą? Delia namówiła Marge Phelps, właścicielkę cukierni, by dostarczała im ciasteczka i serniki, które sprzedawały klientom. Wypożyczyła również bibliotece wielki dzbanek do kawy. Delia zaryzykowała, narażając na szwank swój skromny budżet, i zakupiła wyborną kawę, za którą w specjalistycznych sklepach ludzie płacili zwykle horrendalne sumy. U niej kosztowała tylko pięćdziesiąt centów za filiżankę. Uznała to za dobrą inwestytję, mając nadzieję, że matki, zwabione miłą atmosferą tego miejsca i przystępnymi cenami, przyprowadzą po południu swoje dzieci, aby posłuchały ciekawych opot wieści. Czytelnia miała zostać otwarta w najbliższy poniedziałek, w Walentynki, które dla biblioteki zawsze były świętem książki. - Wiesz co? - powiedziała Eliza. - Jeśli twoje Dni Książki z powrotem ściągną ludzi do biblioteki, nie tylko zachowam „American Woman", ale pozwolę ci zamówić jeszcze dwa tytuły. Co ty na to? - Wspaniale! Eliza nie wspomniała jednak, że gdyby plan Delii zawiódł... Cóż, po prostu musiało się jej udać i tyle. - Widziałam ogłoszenie na temat Dni Książki w czasopiśmie „Citizen" oznajmiła Eliza, zmierzając w kierunku biurka.

100 WALENTYNKI 2001 Delia wiedziała już, na co się zanosi. - Właśnie! Rob wspaniałomyślnie przeznaczył dla nas pół strony! - Na to liczyłam! Wie, że zawsze reklamuję jego pismo na spotkaniach bibliotekarzy. Może nam poświęcić parę linijek na swoich łamach. - Wiesz co? - ciągnęła Delia, próbując zmienić temat. - Obiecał przysłać Ginę Santori, żeby napisała reportaż, ilustrowany zdjęciami nowej czytelni. - I specjalnego gościa? Cholera! - Oczywiście! - Spoglądając wymownie na wielki ścienny zegar w kształcie książki, Delia usiłowała wymknąć się chyłkiem do działu literatury dla dzieci. - A tym specjalnym gościem będzie...? - To niespodzianka! Eliza spojrzała na nią tak, jakby chciała powiedzieć: „oby tylko, nie był to Bobo Bolewski, kuzyn burmistrza". Bobo zdobył sławę, grając przez pięć tygodni w zawodowej drużynie hokejowej Wisconsin Razors. Prawie wszystkie dzieciaki w Tyler widziały już, jak demonstruje mostek, zastępujący mu cztery wybite przednie zęby, gdyż dentyści lubili zapraszać go jesienią na prelekcje z okazji „Tygodnia walki z próchnicą". Delia uśmiechnęła się promiennie. - Gdybyś uchyliła rąbka tajemnicy, ludzie mieliby o czym mówić - zauważyła Eliza. - Niezły pomysł. Zrobię to. Czmychnęła do działu książek dla dzieci i zdjęła

101 z czerwonego wieszaka służbowy fartuch z głębokimi kieszeniami. Miała Bobo w rezerwie, gdyby nie udało jej się zaprosić znakomitszego gościa. Nie można powiedzieć, że się nie starała. Wysłała mnóstwo listów, e-mailów i faksów, dzwoniła też do kilkudziesięciu osób, które mogły znać kogoś o głośnym nazwisku. Początkowo miała nadzieję, że ktoś sławny, urzeczony i poruszony staraniami bibliotekarki z prowincjonalnego miasteczka, zdobędzie się na wielki gest, Może nawet na darowiznę. Nie dopisało jej szczęście, ale nadal liczyła na cud. Tylko to jej pozostało. Czuła się przy tym winna, że postępuje nie fair wobec Bobo. Nie zasługiwał na to. Był miłym facetem. Walentynki wypadały w poniedziałek. Teraz był piątek i dochodziła trzecia po południu. Nie powinna już dłużej zwlekać. Zadzwoni do niego wieczorem. Podeszła do kolorowego tekturowego pudła, które służyło jako stolik i zarazem pojemnik na kolorowe poduszki w kształcie kwadratów, kół, gwiazd i księżyców. Ułożyła je na podłodze, po czym usiadła obok na bujanym fotelu. Wiedziała z doświadczenia, że dzieci, które zjawiały się wcześniej, śmielej do niej podchodziły, gdy czekała na nie siedząc. Oprócz książki wybranej do czytania na dany dzień zawsze miała pod ręką kilka innych tytułów, aby dopasować lekturę do wieku dzieci. Na dziś był przewidziany „Kangur Bangur", aktu-

102 WALENTYNKI 2001 alny dziecięcy bestseller. Próbowała nawet sprowadzić na Dni Książki wielkiego pluszowego Bangura, ale wydawca nie miał ochoty płacić za jego podróż do małego miasteczka. Usiłowała więc wypożyczyć strój kangura, lecz stwierdziła z goryczą, że kosztowałoby to więcej niż wynosi całoroczny budżet, przeznaczony na jej pracę z dziećmi. Mówi się - trudno. Zanurzyła dłoń w przepastnej kieszeni fartucha i pogłaskała miękkie futerko szarego pluszowego kangurka, którego kupiła za własne pieniądze. Najgrzeczniejszym dzieciom będzie wolno się nim pobawić. Gdzie się wszyscy podziewali? Biblioteczny zegar wskazywał już prawie trzecią. Delia spojrzała za okno. Był ponury dzień. Nad miasteczkiem wisiały ciężkie chmury, ale śnieg jeszcze nie padał. Zresztą groźba śnieżycy w środku zimy nie powinna nikogo zniechęcać do wyjścia z domu. Przynajmniej dzieci Estevezów i Atwoodsów powinny się zjawić. Dzięki Bogu, rzadko sprawiały zawód. Podobnie jak Jeremy Kelsey i Sara Blake. Delia zastanawiała się właśnie, czy nie zadzwonić do przedszkola, które prowadziła Kaity, gdy do biblioteki wszedł jakiś mężczyzna. Zazwyczaj nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego. Ale ten człowiek sprawiał niezwykłe wrażenie. Delia zamrugała gwałtownie. Nie wiedziała, czy on uczynił to samo, gdyż nosił ciemne okulary. Mimo że był luty. Wszedłszy do bib-

103 lioteki, nie zdjął ich, tylko zsunął odrobinę z nosa i rozejrzał się wokół. Nosił czarną skórzaną kurtkę i ciemne markowe dżinsy. Miał płowe włosy. Nie pochodził z ich miasteczka. Delia, mając trzydzieści lat, nie tylko pamiętała wszystkich mężczyzn stanu wolnego w Tyler, ale zdążyła ich wręcz skatalogować, uwzględniając dane dotyczące ich sytuacji rodzinnej i zawodowej i wiedziała, kto jest do dyspozycji. Ten z pewnością nie był miejscowy. No i co z tego? Dlaczego właściwie miałby to być ktoś z miasteczka? Czyżby zamierzała pozostać w Tyler przez resztę życia? Przecież zawsze chciała podróżować. Wyjechać stąd i zobaczyć świat. Poznać nowych ludzi. Nowych mężczyzn. Na co właściwie czekała? Na przystojnego rycerza albo księcia z bajki, o którym marzyła, mając dziewięć lat? W istocie ten mężczyzna przypominał właśnie jednego z tych baśniowych książąt; oni zawsze mieli jasne włosy. Skierował się do działu czasopism i zatrzymał przy regale z najnowszymi wydaniami regionalnych i krajowych gazet Delia musiała się wychylić, żeby nie stracić go z oczu. Bujany fotel zatrzeszczał ostrzegawczo, wstała więc, udając, że porządkuje książki na najbliższej półce. Nagle zastanowiła się - po co to robi? Jaka była szansa, że nieznajomy nagle podejdzie do działu Ute-

104 WALENTYNKI 2001 ratury dziecięcej i ją zauważy? Założyłaby się o każdą sumę, że nie miał dzieci. Ojcowie zwykle nie ubierali się w ten sposób. On nosił modne rzeczy i zapewne bardzo kosztowne. Takie, jakie widywała na zdjęciach w „American Woman". Nie można by ich kupić nawet na trzecim piętrze domu towarowego Gatesa. Były zbyt nowoczesne. Gates preferował klasyczne fasony. Delia wyprostowała się. Mężczyzna nadal stał przed regałem, najwyraźniej nie mogąc znaleźć gazety, której szukał. Czując przyspieszone bicie serca, opuściła bezpieczny labirynt niewysokich półek z literaturą dziecięcą i ruszyła w jego kierunku. Zdołała przejść niemal przez całą bibliotekę, zanim w widoczny sposób zaczęły jej drżeć nogi. To był niewątpliwy postęp. Gdy ostatnio podchodziła do mężczyzny kolana trzęsły się jej już po kilku krokach. Ale to nie miało najmniejszego znaczenia Od czego są krzesła na kółkach? Mijając dział literatury dla dorosłych, chwyciła jeden ze stołków, z których korzystają bibliotekarze przy ustawianiu książek na górnych półkach, i zaczęła popychać go w kierunku regałów z czasopismami. Mężczyzna spoglądał spod ciemnych szkieł na gazety z poprzedniego dnia. Dlaczego nie zdjął okularów? Delia zauważyła, że parę osób obserwowało go z zainteresowaniem.

105 Kiedy była już całkiem blisko niego, zatrzymała toczące się krzesło i zapytała: - Czy mogę w czymś pomóc? Zaskoczony, raptownie odwrócił głowę i okulary spadły mu na podłogę, na szczęście pokrytą wykładziną. Wspaniale. Delia westchnęła w duchu, w jednej chwili tracąc nadzieję na czarowną randkę. Fartuch, który miała na sobie, też nie zwiększał jej szans. Powinna była go zdjąć, ale teraz to już nie miało znaczenia. Udało jej się zrobić na nieznajomym fatalne wrażenie. Mężczyzna schylił się, by podnieść okulary. Zamierzał założyć je z powrotem, ale na moment zawahał się i spojrzał na nią. Delia zamarła w bezruchu. Te błękitne oczy, jasne włosy, wyrazisty podbródek. Wyobraziła sobie, że oto stoi przed nią Justin Archer, najseksowniejszy mężczyzna Ameryki. Doprawdy, powinna częściej wychodzić z domu. Ale z drugiej strony, skoro już miewała takie przywidzenia^ lepszy był Justin Archer niż Bobo Bo-lewski. - Nie chciałam pana przestraszyć - oznajmiła, zaskoczona, że nie odjęło jej mowy. - Nic się nie stało. - Nieznajomy uśmiechnął się lekko, przyprawiając ją o szybsze bicie serca. - Jestem ostatnio trochę nerwowy. - Potrzebuje pan jakiejś gazety? - zapytała Delia,

106 WALENTYNKI 2001 nie mrugnąwszy okiem. Gdyby to zrobiła, cudowna zjawa natychmiast by zniknęła. - Szukałem „Wall Street Journal" - odparł, zdążywszy już ochłonąć. Delia zamrugała kilkakrotnie, lecz mężczyzna wcale się nie zdematerializował. - Wiem, że prenumerujemy ten dziennik - oświadczyła, by nie odniósł wrażenia, że Tyler jest beznadziejną prowincjonalną dziurą. - Ma go większość bibliotek - zauważył beztrosko. Delia odwzajemniła jego uśmiech, pytając: - Dużo pan ich odwiedza? - Owszem. To moje hobby. Nigdy nie słyszała o podobnej pasji i już zamierzała go o nią spytać, gdy za oknem dostrzegła coś czerwonego. Właśnie podjechał przedszkolny mikrobus i Kaity, ubrana w jaskrawoczerwoną kurtkę, wprowadzała do biblioteki grupkę dzieci przez dwuskrzydłowe przeszklone drzwi. Delii pozostały najwyżej trzy minuty. - Pewnie ktoś nie odłożył gazety na miejsce. Zaraz ją panu znajdę. - Och, proszę się nie kłopotać! - To naprawdę żaden problem! - Struchlała, usłyszawszy swój szczebiotliwy, pełen gorliwości głos. -Na tym polega moja praca! - dodała, opuszczając nieznajomego. W istocie powinna się teraz zajmować czym innym. Miała czytać dzieciom książkę, ale ponieważ maluchy

107 nie zasiadły jeszcze na poduszkach, należało pomóc czytelnikowi w potrzebie. Znalazła dziennik na stosie gazet na podłodze obok jednego z komputerów. Podniosła go, wygładziła i złożyła na pół, po czym wróciła do działu czasopism. Ale Justin Archer - czy kimkolwiek był ów mężczyzna - już gdzieś zniknął.

ROZDZIAŁ DRUGI Delia nie potrafiła ukryć rozczarowania. Wybiegła do holu, ale nieznajomego nigdzie nie było widać. Czyżby istniał tylko w jej wyobraźni? Nie, nie. Mogło jej się co najwyżej wydawać, że jest tak bardzo podobny do Justina Archera. Z pewnością uległa złudzeniu. Doprawdy, cóż Justin Archer robiłby w miasteczku Tyler w stanie Wisconsin? Po prostu zbyt długo wpatrywała się w jego zdjęcie na plakacie. Gdy tak stała w holu, do biblioteki schodziło się coraz więcej matek z dziećmi. - Panno Delio, panno Delio! - Sara Blake podbiegła do niej chichocząc i objęła ją za kolana. - Czy spóźniliśmy się na bajkę? Delia uśmiechnęła się do dziewczynki o jasnych włosach i dużych niebieskich oczach. Była uroczym dzieckiem. - Zaraz zaczynamy - odparła. - To dobrze. Schyliła się, aby przytulić dziewczynkę, i spostrzegła kolejne dzieci, wchodzące przez przeszklone drzwi. A za nimi odjeżdżający z parkingu samochód,

109 którego kierowca nosił ciemne okulary. Tak jej się przynajmniej wydawało. - Widziałaś wysokiego mężczyznę, blondyna w przeciwsłonecznych okularach, który właśnie wychodził? - zapytała matkę Sary, Molly. Jako nowa właścicielka pensjonatu Breakfast Inn Bed, Molly mogła wiedzieć, czy w miasteczku pojawił się ktoś obcy. Molly spojrzała w kierunku ulicy. - Nikogo nie widziałam. Czemu pytasz? Delia straciła nadzieję na cud. - Szukałam dla niego „Wall Street Journal" i właśnie znalazłam. Ale pewnie miał dość czekania. Weszły z powrotem do głównej sali biblioteki. Delia wróciła do działu dziecięcego. Eliza spojrzała na nią z wyrzutem, gdyż przedszkolaki Kaity wypadły już z szatni i z głośnym piskiem rzuciły się na poduszki. - Cześć dzieciaki! - Delia usiadła na bujanym fotelu i wyjęła z kieszeni pluszową maskotkę. - Kto mi powie, co to jest? - Bangur! - wrzasnęły chórem, sadowiąc się na poduszkach. JMa przytknęła do ust dwa palce. - Mówimy teraz ciszej. A więc? - To Bangur! - powtórzyło głośnym scenicznym szeptem kilkoro dzieci. Delia nie liczyła na to, że długo będą cicho. - Chcę go potrzymać! - krzyknęła Sara Blake, znająca panujące w bibliotece zwyczaje. - Najgrzeczniejsze dzieci będą mogły potrzymać Bangura, gdy będę czytała oznajmiła Delia. - Po-

110 WALENTYNKI 2001 winien pójść już spać. - Tak jak niektóre z was, dodała w myślach. Gdy dzieci uspokoiły się, dała kangurka siedzącej z boku nieśmiałej dziewczynce. Była nowa w grupie i Delia miała nadzieję, że stanie się bardziej rozmowna, gdy zdobędzie przyjaciół. Jak się spodziewała, Sara i inne maluchy, które chciały potrzymać maskotkę, od razu dyskretnie się do niej przysunęły. Uśmiechnąwszy się w duchu, Delia zaczęła czytać o najnowszych przygodach Bangura. Kangurek z opowieści był zbyt leniwy, by wyjść z torby matki. Było mu tam ciepło i wygodnie, a mama chciała, żeby zaczął poznawać świat. Delia dobrze go rozumiała. Biblioteka w Tyler była jej kangurzą torbą, w której czuła się bezpieczna. Kusił ją wielki świat. Od dawna czytała i marzyła o życiu poza swoim miasteczkiem. Ale dwa lata spędzone w Madison przekonały ją, że z dala od domu wcale nie czuje się szczęśliwa. Lubiła swoją pracę. Czasem tylko - jak dzisiaj, gdy spotkała mężczyznę podobnego do Justina Archera - zastanawiała się, czy nie będzie kiedyś żałować, że zmarnowała swoje szanse. Kangurek westchnął i Delia razem z nim. Po spotkaniu z dziećmi poszła do biura i zadzwoniła do Bobo, aby potwierdzić, że będzie specjalnym gościem Dni Książki. Rozmawiając z Bobo, odwróciła się z krzesłem plecami do ściany, na której wisiał plakat z fotografią Justina Archera. Czuła, że na nią patrzy.

111 Odłożywszy słuchawkę, spojrzała ponownie na plakat i miała wrażenie, że traci oddech. Była pewna, że widziała te niebieskie oczy, jasne włosy i wyrazisty podbródek. A nade wszystko ten lekki, ironiczny uśmiech. Robiło jej się na przemian zimno i gorąco. Justin Archer osobiście odwiedził bibliotekę w Tyler. Dostawała gęsiej skórki na samą myśl, że z nim rozmawiała. Pragnęła to powtórzyć. Oczywiście chciała go poprosić, by był honorowym gościem podczas Dni Książki. Skoro biblioteki stanowiły jego hobby i znalazł się już tutaj. Delia zamknęła oczy i próbowała głęboko oddychać. Musiała go odnaleźć. Nie miała czasu do stracenia. Trudno było liczyć, że ponownie odwiedzi bibliotekę. Czując drżenie w nogach, wyszła z biura i natknęła się na Paulinę Martin, jedną z asystentek, która wracała właśnie z działu literatury dla dorosłych, pchając pusty wózek do przewozu książek. -^auhno - zagadnęła ją. - Nie zauważyłaś przypadkiem mężczyzny, który był tu wcześniej? Miał ciemne okulary. Czy nie wydał ci się znajomy? - Mówisz o tym nowym trenerze koszykówki, którym ekscytują się wszystkie nauczycielki? - zapytała Paulina. - Nie sądzę, żeby to był on. - Widziała w gazecie czarno-białą fotografię nowego trenera. Ani trochę nie przypominał Justina Archera.

112 WALENTYNKI 2001 - Nie zwróciłam uwagi - odparła Paulina. - Szukasz jakiegoś zajęcia? Oczy Pauliny błysnęły figlarnie. Delia uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie, jak często słyszała od niej to pytanie w przeszłości. Paulina była pulchną kobietą po pięćdziesiątce, która od lat pracowała w bibliotece. Jako dziecko Delia godzinami pomagała jej układać książki na półkach. - Mam co robić - stwierdziła, kręcąc głową. -Przygotowuję Dni Książki. - Czy zaprosiłaś Bobo? - Hmm. Owszem. - Tak przypuszczałam. - Paulina pokiwała głową i zaczęła ładować na wózek sterty książek, które miały wrócić na półki. - Ale to nie on będzie honorowym gościem -oznajmiła nieopatrznie Delia. - A kto? - Paulina wyprostowała się, robiąc zdziwioną minę. - To niespodzianka - odparła, czując dławienie w gardle. - Powiedz mi! - nalegała Paulina. - Przecież tu pracuję! - Będziesz musiała zaczekać do poniedziałku, tak jak wszyscy. - I ja także, dodała w duchu. - Kto to może być? - zastanawiała się na głos Paulina, nadal układając książki na wózku. - Pewnie ktoś, kogo Molly gości w swoim pensjonacie. Był tu dzisiaj Quinn i mówił, że zarezerwowała pokój dla kogoś, komu bardzo zależało na dyskrecji. Nawet jemu nie chcia-

113 ła zdradzić, kto to taki. Czy mam rację? Czy to jest twój specjalny gość? - Możliwe - odparła beztrosko Delia. Wiedziała, że wróciwszy do domu, Paulina będzie rozmawiała na ten temat z przyjaciółkami. I tego właśnie Delia chciała. Jeśli wszyscy będą emocjonować się Dniami Książki, w poniedziałek zjawi się w bibliotece tłum ludzi. Teraz musiała jedynie odnaleźć Justina Archera i przekonać go, by przyjął jej zaproszenie. Odwróciwszy się na pięcie, poszła poszukać Elizy. Znalazła ją przy katalogach, gdzie pomagała jakimś licealistom. - Elizo. - Delia powiedziała to szeptem, bardziej dlatego, że nie ufała swojemu głosowi niż ze względu na przepisy obowiązujące w bibliotece. Eliza przywołała ją gestem ręki, ale Delia wolała, by sama do niej podeszła. Nie chciała, by ktokolwiek podsłuchał ich rozmowę. Eliza zmarszczyła brwi i wyszła zza okrągłego blatu. - O co chodzi? - Widziafeś^mężczyznę, którego obsługiwałam? Eliza pokręciła głową. - Musiałaś go widzieć. - Delia nie dawała za wygraną. - Wysoki blondyn w ciemnych okularach. - Ach, ten. - Eliza powiedziała to takim tonem, jakby uważała rozmowę za zakończoną. Wróciła do komputera, aby sprawdzić coś w programie wymiany międzybibliotecznej. Delia wzięła głęboki oddech i oznajmiła:

114 WALENTYNKI 2001 - To był Justin Archer. Eliza nawet nie oderwała wzroku od monitora. . - Nowy trener koszykówki? Delia omal nie wzniosła oczu do nieba. - Nie. Justin Archer! Facet z okładki „American Woman". - Naprawdę? Przedstawił ci się? - Niezupełnie, ale wyglądał dokładnie jak on. - To całkiem prawdopodobne - stwierdziła Eliza, wprawiając Delię w bezgraniczne zdumienie. - W Madison była w tym tygodniu wielka wystawa komputerów. Zjechały się tam grube ryby z różnych stron. Delia wiedziała, że Justin dorobił się fortuny na komputerach, była jednak zaskoczona, że Eliza o tym pamięta. Eliza ciągnęła dalej, nie zauważając nawet, że Delia z trudem łapie oddech. - Wszyscy nauczyciele informatyki z liceum pojechali na1vystawę. Dlatego uczniowie przygotowują się u nas do testów w zimowym semestrze. - Więc myślisz, że Justin Archer naprawdę mógł tu być? W naszej bibliotece? Tym razem Eliza podniosła wzrok. - Przecież sama to powiedziałaś. - Tak, rzeczywiście. - Delia próbowała wziąć się w garść. Zachowywała się jak zadurzona nastolatka. - Chciał przejrzeć „Wall Street Journal". - Uderzyła się dłonią w czoło. - No jasne! „Wall Street Journal"! To był Justin Archer! Rozwiązała fartuch i pobiegła do biura po płaszcz.

115 - Dokąd lecisz? - zawołała za nią Eliza. - Muszę go znaleźć! Przed zameldowaniem się w pensjonacie Justjn chciał jedynie zajrzeć do „Wall Street Journal". Oczywiście, mógł go poczytać w Internecie, ale w ciągu dnia już dość czasu spędził przy komputerze. Biblioteka wydawała mu się odpowiednim miejscem, dopóki nie zaczęły się tam schodzić te wszystkie kobiety. Któraś z nich na pewno rozpoznałaby w nim mężczyznę z okładki „American Woman" i zrobiłaby się sensacja. Westchnął ciężko, objechał rynek i zaparkował samochód przed sklepem po przeciwnej stronie placu. Od miesiąca nie miał łatwego życia. Gdy po raz pierwszy dowiedział się, że magazyn „American Woman" - o którym nigdy przedtem nie słyszał - obwołał go „Najseksowniejszym mężczyzną Ameryki", był tym rozbawiony i mile połechtany. Zgodził się udzielić wywiadu i pozować do zdjęć na okładkę, by dogryźć kolegom. Nie przypuszczał, że ktokolwiek potraktuje to poważnie. Beth nie była zachwycona, gdy podczas ich randek zaczęły podchodzić do niego inne kobiety, prosząc o autografy. Czasem otrzymywał też zresztą inne propozycje. Nie mógł pojąć, jak to się dzieje, że choć sam wcale się nie zmienił, ludzie wokół niego zachowywali się dziwnie. Zdjęcie na okładce to był dopiero początek. Dziennikarze ciągle prosili go o wywiady. Nie intere-

116 WALENTYNKI 2001 sowała ich bynajmniej nowa generacja kart graficznych, nad którymi pracowała jego firma. Węszyli tylko, czy Justin z kimś się związał, czy też jest „partią do wzięcia". Beth robiła wszystko, by „wycofać go z rynku". Stała się zazdrosna i zaborcza jeśli można to tak określić. Zainteresowanie prasy tylko pogarszało sytuację. Nawet logo firmy Archer Computers, przedstawiające postać łucznika, zamieniono w kupidyna. W poniedziałek przypadały Walentynki i w jego rodzinnym San Francisco w niedzielnej gazecie miał się ukazać artykuł o tym, co najseksowniejszy mężczyzna świata będzie robił tego dnia w najbardziej romantycznym mieście. Co za koszmar! Wiedział, że Beth czeka na pierścionek zaręczynowy. Także jego rodzice oczekiwali decyzji o ślubie. Matka oznąjmiła podobno, że ,już najwyższy czas na wnuki". We wtorek, gdy Justin wychodził z domu, czekało na niego dwóch fotoreporterów, aby znienacka zrobić mu zdjęcia. W południe pojawili się znowu, przeszkadzając w delikatnych negocjacjach z potencjalnym klientem. Tego było już za wiele. Dwie godziny później Justin leciał samolotem na wystawę" komputerów w Madison w stanie Wisconsin. Miał przynajmniej wymówkę, by znaleźć się daleko od dziennikarzy, rodziców i Beth. Nie kochał jej. Miał nadzieję, że gdy tylko pojawi się w sprzedaży nowe wydanie magazynu „American

117 Woman" i prasa da mu spokój, Beth również zda sobie sprawę, że wcale do siebie nie pasują. Rozumiał, że mogła być z niego dumna. Cieszył się dużą popularnością. Dziesiątki kobiet zatruwało życie jego sekretarkom i zostawiało mu nagrane wiadomości z niedwuznacznymi propozycjami. Swoją drogą, bardzo chciałby wiedzieć, kto zdradził jego zastrzeżony domowy numer telefonu. Znalazł się w paskudnym położeniu - po części z własnej winy. Początkowo, gdy magazyn ogłosił swoją decyzję, Justin twierdził, że ma dziewczynę. Był to wygodny wykręt, gdy proponowano mu randki, tyle że z biegiem czasu dziewczyna zaczęła niepostrzeżenie uważać się za narzeczoną. Justin nie wiedział, czy lepiej kupić jej pierścionek, a potem zerwać zaręczyny, czy nadal nie zwracać uwagi na komentarze otoczenia. Tak czy inaczej, wyrządzi Beth krzywdę. Jęknął głośno. Tak długo siedział już w samochodzie, że zaparowały mu szyby. Zapiął zbyt cienką jak na tę pogodę skórzaną kurtkę, wysiadł z wynajętego wozu i powoli podszedł do sklepu, z nadzieją, że sprzedają tam gazety. Nie mylił się, jednak nie dostał dziennika, którego szukał. Z ulgą stwierdził, że~hie-4nają też ,American Woman". Kupił egzemplarz lokalnego „Citizena" i wrócił do samochodu. Tego ranka dziennikarze znowu go dopadli i Justin musiał się od nich uwolnić. W recepcji hotelu znalazł folder, pensjonatu, który reklamował się jako „roman-

118 WALENTYNKI 2001 tyczny zakątek". Ale zainteresował go nie tyle romantyzm tego miejsca, co jego odosobnienie. W małym miasteczku mógł liczyć na święty spokój - o ile nikt go tam nie rozpozna. Odwiedzając miejscową bibliotekę, przeżył chwile niepokoju, ale sympatyczna dziewczyna, która do niego podeszła, najwyraźniej nie wiedziała, kim jest Wziął do ręki lśniący folder i przyjrzał się schematycznej mapce na odwrocie. Był na Main Street, więc należało tylko dojechać do końca tej ulicy. Pensjonat okazał się ładniejszy niż oczekiwał. Wyglądał na zupełnie nowy, choć z pewnością był to niedawno odnowiony wiktoriański dom. Czuł jeszcze zapach świeżej farby. Zaparkował samochód i zabrał niewielki bagaż. Na razie wszystko dobrze się układało. Wokół nie było żywej duszy. Pragnął niepostrzeżenie wejść do swego pekgju, rozpalić ogień na kominku, a potem odprężyć się, czytając książkę i popijając drinka. Miał w zapasie kilka butelek. Może dziś wieczorem otworzy dobrą starą brandy, która świetnie pasowała do płonących drew i powieści sensacyjnych. Wszedł do przestronnego holu, ale w skromnej recepcji tuż przy wypolerowanych drewnianych schodach nie było nikogo. Nie chciał zakłócać ciszy przywoływaniem kogoś. Zastanawiał się właśnie, co robić, gdy w holu pojawiła się drobna blondynka, pospiesznie ściągając rękawiczki. - Witam. Jestem Molly Spencer, właścicielka pensjonatu. - Podała mu ciepłą dłoń. Justin pomyślał, że

119 zupełnie zapomniał o rękawiczkach. - Zapewne pan Richard Longfield? Justin wziął głęboki oddech. Powodzenie jego planów zależało od dyskrecji tej kobiety: - Jak pani zobaczy na karcie kredytowej, nie nazywam się Richard Longfield oznajmił - ale tak będę się przedstawiał. Robiąc rezerwację, wspomniałem, że jestem tu incognito. Całkowicie - podkreślił. - Rozumiem. Widząc jej zaniepokojenie, dodał: - Muszę trochę odpocząć, bo oszaleję. - Jasne. - Pani Spencer uśmiechnęła się, podsuwając mu książkę gości. Justin wpisał tam swoje fikcyjne nazwisko, choć właściwie nie wiedział, po co. - Przepraszam, że dopiero przyjechałam - zaczęła się tłumaczyć, gdy wyciągał portfel. - Zawiozłam córkę na zajęcia do biblioteki i straciłam trochę czasu. A musiałam jeszcze zrobić zapas jedzenia na śniadanie, bo chyba będzie padał śnieg. Zbliżała się chwila prawdy. Justin wręczył jej kartę kredytową i czekał na reakcję. Przeczytała nazwisko i pokręciła lekko głową. - Występuje pan w telewizji? zapytała szeptem. - Rzadko ją oglądam. - Ostatnio pojawiłem się w paru programach. -Nie miał zamiaru jej mówić, że podobno jest najseksowniejszym mężczyzną w Ameryce. Molly Spencer okazała się profesjonalistką. Skinęła tylko głową i oddała mu kartę.

120 WALENTYNKI 2001 - Przydzieliłam panu Apartament Kawalerski. - Bardzo stosownie - mruknął Justin. Molly roześmiała się. - Każdy pokój ma swoją nazwę związaną z deseniem pościeli - wyjaśniła, wychodząc zza biurka. Dała mu ręką znak, by poszedł za nią i wskazała salonik po prawej stronie. - Gdyby zapragnął pan towarzystwa, większość gości wieczorami przesiaduje tutaj. Justin, nie chcąc na nikogo się natknąć, rzucił tam tylko okiem. Zobaczył kominek oraz wygodne krzesła i sofy. - Drzwi w głębi prowadzą do niewielkiej biblioteki i sali gier. - Macie państwo bibliotekę? - Justin wyraźnie się ożywił. - Będę musiał tam zajrzeć. - Pewnie w środku nocy, dodał w duchu. - Śniadanie może pan jeść w jadalni. To tutaj. -iMolly wskazała na stylowo urządzoną salę. - Ale zapewne woli pan dostać je do pokoju? - Jak najbardziej. Molly uśmiechnęła się. Po chwili, spojrzawszy w głąb holu, powiedziała: - Proszę iść na górę i tam na mnie zaczekać. Słysząc czyjeś głosy, docenił jej dyskrecję. Molly powitała w drzwiach mężczyznę i kobietę, zapraszając ich do salonu na herbatę przy kominku. O dziwo, Justin miał również wielką ochotę na gorącą herbatę, choć nigdy w życiu nie pijał jej po południu. Ale też od dawna nie był tak przemarznięty.

121 - Ze względu na święto mamy w ten weekend komplet gości - wyjaśniła Molly, doganiając go na schodach. Jego pokój był na samym końcu korytarza, co bardzo mu odpowiadało. Jeszcze bardziej spodobało mu się ogromne mosiężne łoże i kominek, o którym tak marzył. - Oto Apartament Kawalerski. Pościel była w kwadraty i prostokąty. Justin stwierdził z ulgą, że nie ma falbanek, ale w deseniu nie dopatrzył się niczego, co miałoby związek ze stanem kawalerskim. Podziękował Molly uprzejmym mruknięciem. - Przynieść panu herbatę i ciasteczka;? - zapytała. - Zwykle tego nie proponuję, ale może miałby pan ochotę? Justin odstawił bagaż i po raz pierwszy od wielu tygodni promiennie się uśmiechnął. - Sprawi mi pani wielką przyjemność. Bardzo dziękuję. - Nie ma za co. - Molly wyszła z pokoju. Justin usiadł na łóżku, a potem opadł na poduszki. Nagle opuściło go całe napięcie. Odetchnął głęboko. Nareszcie znalazł schronienie w małym miasteczku, gdzie ludzie najwidoczniej nigdy nie-słyszełi<> Justinie Archerze. Kilka minut później usłyszał pukanie do drzwi. Molly przyniosła mu herbatę i czekoladowe ciasteczka. Tak, dobrze wybrał to miejsce. Może nawet zostanie tu na zawsze.

ROZDZIAŁ TRZECI Delia miała tylko mgliste pojęcie, gdzie szukać Justina Archera i zupełnie nie wiedziała, co mu powie. Postanowiła jednak odnaleźć go za wszelką cenę. W razie potrzeby była gotowa jechać nawet na wy- . stawę komputerów do Madison, ale najpierw zatrzymała się przy sklepie na rynku. Może tam poszedł kupić gazetę, której szukał. Miała szczęście. Sprzedawczyni, młodziutka dziewczyna, zapamiętała mężczyznę, który kupił „Citizena". N^e bardzo to Delii pasowało. Po co kupowałby lokalną gazetę? Był jednak w skórzanej kurtce i ciemnych okularach. - Odjazdowe gogle! - stwierdziła z uznaniem dziewczyna. - Musiały kosztować ze trzysta pięćdziesiąt baksów. Widziałam takie tylko w żurnalach. To pani znajomy? Chciałabym, żeby tak było - pomyślała Delia, dodając na głos: - Nie. Po prostu był u mnie po południu w bibliotece. - W bibliotece? Wow! - Dziewczyna uważała najwyraźniej, że to odlotowe miejsce.

123 Takiego właśnie nastawienia Delia oczekiwała od ludzi. - Tam jest czadowo - oznajmiła, zastanawiając się, czy wybrała najbardziej adekwatne wyrażenie z młodzieżowego slangu. - „Biblioteka na was czeka!" Był to ich ubiegłoroczny slogan reklamowy. Sprzedawczyni nie zwracała już jednak uwagi na Delię. Zajęła się następnym klientem. Delia podziękowała jej i wyszła. Co teraz? Nieznajomy kupił gazetę. Była już niemal pora kolacji. Może poszedł coś zjeść? Nie kupowałby gazety, gdyby zamierzał wracać do Madison - to chyba logiczne. W każdym razie nie lokalny dziennik. Dumna z nieoczekiwanie odkrytych talentów detektywistycznych, udała się do restauracji Marge, tuż obok rynku. Otworzyła drzwi i jak zawsze poczuła ciepło tego wnętrza, przesycone aromatem kawy i smakowitego ciasta, które Marge właśnie wyjęła z piekarnika. Za-burczało jej w brzuchu z głodu. Wszystkie miejsca przy barze były zajęte przez ludzi z miasteczka. Gdy jednak rozejrzała się po stolikach, serce zabiło jej mocniej. Karolina, nowa kelnerka, podawała właśnie kawę komuś, kto ukrywał twarz za rozłożoną gazetą. Delia ruszyła w głąb sali, zła na siebie, że serce wali jej jak młotem. Co z tego, że podejdzie do atra-

124 WALENTYNKI 2001 kcyjnego mężczyzny? Wielka sprawa! I cóż takiego może się stać? Bujna wyobraźnia usłużnie podsunęła jej kilkanaście scenariuszy wydarzeń, mniej lub bardziej upokarzających. Na szczęście nic nie zaszło. Delia zauważyła na czas, że osoba ukryta za gazetą nosi pierścionki i ma pomalowane paznokcie. Westchnęła eiężko. Marny z niej był detektyw. Pomachawszy na pożegnanie stojącej za ładą Marge, ruszyła do drzwi. - Podobno zaprosiłaś na Dni Książki kogoś sławnego? - zawołała za nią Marge. Wszyscy klienci siedzący przy barze spojrzeli na Delię. - Właśnie była tu Paulina - kontynuowała Marge. - Mówi, że ukryłaś go w pensjonacie Molly. - Nie, nie tam. - A więc jednak masz specjalnego gościa? Delia musiała dokonać wyboru. Najbezpieczniej byłoby od razu ukręcić łeb plotkom, ale wtedy mogła się pożegnać z nadziejami, że Dni Książki przyciągną tłum ludzi. Całe życie unikała ryzyka, lecz teraz nie było to w interesie biblioteki. Ani w jej własnym! - Oczywiście, że kogoś mam! - oznajmiła zawadiacko. - Kto to jest? - zapytała młoda kobieta, której Delia nigdy nie widziała w bibliotece. - Niespodzianka! - odparła Delia - Zresztą w cza-

125 sie Dni Książki będzie wiele atrakcji i mam nadzieję, że wszyscy się u nas zjawicie! Po tych słowach wybiegła na ciemną już ulicę, czując nieprzyjemny ucisk w żołądku. Znalazła się w potrzasku. Co teraz pocznie? Sama była sobie winna. Za dużo powiedziała Paulinie. Plotka zataczała. coraz szersze kręgi i mówiono już nawet o pensjonacie Molly. Gość, któremu zależało na dyskrecji... Delii znowu zaczęły drżeć kolana. Justin Archer! To przecież musiał być on! Oby się nie myliła! Zatrzymując się przed pensjonatem, Delia żałowała, że nie zwróciła baczniejszej uwagi na samochód, który odjeżdżał sprzed biblioteki. Nie wyróżniał się niczym szczególnym, podobnie jak samochody stojące na parkingu zarezerwowanym dla gości Molly. Było ich tam kilka, Delia nie traciła więc nadziei. Wchodząc do pensjonatu, jak zwykle poczuła się w obowiązku, by dokładnie wytrzeć buty o wycieraczkę. Eleganckie drewniane podłogi lśniły czystością. Z dużego salonu, w którym siedzieli przy kominku goście Quinna i Molly, dochodziły stonowane odgłosy rozmów. Przypominało to zdjęcie z eleganckiego magazynu poświęconego urządzaniu wnętrz. Delia podziwiała ten obrazek, gdy Molly zeszła powoli po schodach, niosąc tacę z dzbankiem po herbacie.

126 WALENTYNKI 2001 - Delio! - zawołała na jej widok. - Czyżby Sara znowu zostawiła w bibliotece swoją Barbie? - Tym razem nie. - Delia podążyła za Molly przez jadalnię do kuchni. - Co się stało? - zapytała Molly, gasząc płomień pod gotującą się wodą. - Pamiętasz, jak pytałam cię o mężczyznę, który szukał w bibliotece „Wall Street Journal"? - Nie bardzo. - Molly zmarszczyła brwi, wlewając do porcelanowego czajniczka niewielką ilość wrzątku i opłukując go przed wsypaniem listków herbaty. - Był wysoki i przystojny. - Niesamowicie przystojny, pomyślała Delia. Wyglądał bardzo elegancko. I nosił drogie okulary. Choć Molly milczała, Delia odniosła wrażenie, że dobrze wie, o kim mowa. Postanowiła zaryzykować. - Pomyślałam sobie, że może się tu zatrzymał. Molly rzuciła jej przelotne spojrzenie, po czym znowu skoncentrowała się na parzeniu herbaty. - W ten weekend mamy mnóstwo gości. Zajęli wszystkie pokoje. - Czy on jest jednym z nich? Molly popatrzyła na Delię ze złością, ale po chwili poczęstowała ją ciasteczkiem, żeby nie poczuła się urażona. - Moi goście cenią sobie dyskrecję - dodała, wykładając porcję konfitury na porcelanowy talerzyk. Delii to wystarczyło. Zazwyczaj Molly była bardzo rozmowna.

127 - Delio, zajrzyj do spiżarni, czy mamy jeszcze konfiturę z truskawek. Molly próbowała zmienić temat! Brzmiało to interesująco i obiecująco. Delia skinęła głową, wkładając do ust ostatni kawałek czekoladowego ciastka. Spiżarnia Molly praktycznie dorównywała wielkością kuchni w niedużym mieszkaniu, które Delia kiedyś wynajmowała. Nie lubiła mieszkać sama, a skoro już musiała płacić czynsz, wolała oddawać pieniądze rodzicom, wróciła więc do nich. - Nie widzę tu żadnej konfitury - oznajmiła. W tym momencie zadzwonił telefon. - Mogłabyś przynieść parę słoików^z piwnicy? -poprosiła Molly, sięgając po słuchawkę. - I pamiętaj, że drzwi się zatrzaskują, więc musisz coś pod nie podstawić. Gdyby się zamknęły, uderz mocno w miejsce tuż nad klamką. Delia przestąpiła przez ciężkie żelazko z ozdobną rączką i zeszła kilka stopni w dół po schodach, szukając po omacku przełącznika światła. Gdy wreszcie je zapaliła, blask zawieszonej nisko żarówki niemal ją oślepił. Kabel był kiedyś zawiązany na węzeł, ale poluzował się i zwisał teraz na wysokości jej czoła. Przeszła pod nim i zaczęła szukać konfitur. Molly miała wszystko podpisane i poukładane, Delia znalazła je więc natychmiast i wyszła z piwnicy, pchnąwszy mocno ciężkie drzwi, które potem same się za nią zamknęły. - Proszę bardzo - rzekła, stawiając słoiki na blacie.

128 WALENTYNKI 2001 - Dzięki. - Molly wlewała właśnie mleko do dzbanka. - Czy gdyby ten blondyn w ciemnych okularach był tutaj, powiedziałabyś mi o tym? - zapytała Delia. - Nie. - A gdyby go tu nie było? Molly spojrzała na nią poirytowana. - Przecież wtedy nie miałoby żadnego znaczenia, co mi powiesz! - stwierdziła z wyrzutem Delia. Molly zawahała się, ale w końcu rzuciła tylko: „Zajmij się lepiej układaniem książek na pólkach!" i zabrawszy tacę, wyszła z kuchni. Delia triumfowała. Odniosła sukces! Znalazła Justina Archera! Pozostało teraz tylko przekonać go, by przyjął zaproszenie na Dni Książki. Pobiegła za Molly, przystając w drzwiach salonu, •gemowa tam wejść, gdyby Justin Archer siedział przy kominku. Oczywiście nie zobaczyła go. To byłoby zbyt proste. - Nie licz na nic - oznajmiła Molly, wyszedłszy do holu. - Nie wiesz nawet, o co chcę prosić. - Słucham. - Chcę z nim porozmawiać. - Nie ma mowy. - Możesz mu to przynajmniej powiedzieć? - Nie. - Molly!

129 - Delio, ten człowiek potrzebuje spokoju i dopóki tu mieszka, będzie go miał. - To Justin Archer, prawda? Molly spojrzała jej w oczy. - Nie mam gościa o takim nazwisku - stwierdziła obojętnie. Tego Delia się nie spodziewała. Była całkowicie pewna, że on tu jest - No dobrze, jeśli to nawet nie on, jest na tyle podobny, że może udawać Archera, a to mi wystarczy. - Delio! - Błagam, Molly! Muszę znaleźć kogoś na poniedziałek. Bobo potwierdził, że przyjdzie, jtfe ludzie oczekują kogoś naprawdę sławnego. To ważne dla przyszłości biblioteki! Molly wahała się, ale nie dawała za wygraną. - Przykro mi, Delio. Nie mogę. - Uśmiechając się przepraszająco podążyła z powrotem do kuchni. Delia poczuła nagle ogromne znużenie. Musiał być jakiś sposób, żeby dotrzeć do Justina Archera. Nie mogła jednak niczego wymyślić. Zapinając płaszcz, dostrzegła na ladzie recepcji książkę gości. Podbiegła tam i spojrzała na ostatnie wpisy. Same pary i tylko jeden samotny mężczyzna - Richard Longfield, ulokowany nader stosownie w Apartamencie Kawalerskim. Delia postanowiła zaryzykować. Weszła za kontuar i napisała pospiesznie na firmowym papierze pensjonatu, że zaprasza pana Long-fielda na obchody Dni Książki. Podała swoje nazwisko

130 WALENTYNKI 2001 i numer telefonu, prosząc, by się z nią skontaktował, jeśli zechce przyjąć zaproszenie. Zakleiła kopertę i włożyła ją do przegródki z napisem .Apartament Kawalerski". Potem wypisała nieco krótsze zaproszenia dla gości z innych pokoi i umieściła je w odpowiednich przegródkach, by nie wzbudzić podejrzeń Molly. Wyszła z pensjonatu zadowolona z siebie i gotowa spędzić resztę wieczoru przy telefonie. Justin stał przy oknie w sypialni, dopijając trzecią filiżankę wybornej kawy. Czuł błogie odprężenie. Odstawił kruchą porcelanową filiżankę na spodek. Kiedy po raz ostatni mógł sobie pozwolić na czytanie książki prawie przez całą noc? A gdy się obudził, dostał wyśmienite śniadanie. Nie oczekiwał od życia niczego więcej, Zamierzał spędzić równie beztrosko cały dzień. Widział przez okno, jak kolejni goście wychodzą, i uznawszy, że nie powinien się już na nikogo natknąć, postanowił wymknąć się z pokoju po kolejną książkę. Zabrał ze sobą tacę, by zaoszczędzić Molly biegania po schodach. W holu była tylko mała dziewczynka. Siedziała w recepcji, kreśląc pracowicie na papierze ogromne cyfry. - Czym mogę służyć? - zapytała, wywołując jego uśmiech. - Szukam kuchni. Możesz mi wskazać drogę? - Jasne. Mam na imię Sara i mieszkam tutaj, więc

131 wiem, gdzie co jest. - Zsunęła się z krzesła i poprowadziła go przez jadalnię. W kuchni zastali Molly i mężczyznę w wieku Justina. - Następne naczynia do zmywania, mamo! - oznajmiła Sara. Molly podniosła wzrok i uśmiechnęła się. - Dzięki! Ale nie musiał się pan fatygować. Ugniatała ciasto w kulki, układając je na blasze. Następne czekoladowe ciasteczka - pdmyślał Justin. Chyba nigdy stąd nie odjadę. - Żaden problem - powiedział. - Zszedłem po książkę. - Proszę mi dać tę tacę - rzekł towarzyszący Molly mężczyzna. - Jestem Ouinn Spencer. Miło, że się pan u nas zatrzymał. - Uśmiechnął się, ale zmierzył go chłodnym wzrokiem. Justin przywykł już do takich spojrzeń. Wszystko przez to cholerne zdjęcie z okładki. - To mój nowy tatuś - oznajmiła Sara, obejmując Quinna za nogę. Ten postawił tacę obok zlewu i wziął dziewczynkę na ręce. Była to istna rodzinna sielanka. - Gratuluję! - powiedział Justin. Facet nie musiał obawiać się niczego z jego strony. - Dziękuję - odparła rozpromieniona Molly. Wszystko to było trochę zbyt cukierkowe. - Czy biblioteka jest za salonem? - zapytał. - Tak. Może pan przejść tędy - Molly wskazała drzwi ręką. . Justin miał nadzieję, że biblioteka nie składa się tyl-

132 WALENTYNKI 2001 ko z kilku regałów w rogu pokoju. I nie zawiódł się. Był to przyzwoity księgozbiór, wypełniający półki od podłogi do sufitu. Wielkie skórzane fotele pozwalały wygodnie zagłębić się w lekturze. Justin wciągnął głęboko powietrze, wyobrażając sobie zapach skóry i starych ksiąg przemieszany z wonią cygar. Minął współczesne tytuły, które łatwo było poznać po jaskrawych okładkach i zatrzymał się obok tomów oprawionych w prawdziwą skórę. Któż mógł wiedzieć, jakie kryją się tam skarby? Przystawił drabinę do regału w rogu, by obejrzeć książki, którymi chyba od lat nikt się nie interesował i po chwili stracił zupełnie poczucie czasu.

ROZDZIAŁ CZWARTY Nastał sobotni poranek i Delia uświadomiła sobie, że niepotrzebnie zabraniała rodzinie korzystać z telefonu. Justin nie zadzwonił. Postanowiła więc przystąpić do realizacji „planu B". Zamierzała zawieźć książki do-pensjonatu Molly. Zgodnie z umową, biblioteka miała jej dostarczać nowe tytuły, zwłaszcza popularne bestsellery. Zajmowała się tym Delia i właśnie tego dnia planowała pojechać z lcsiążkami do pensjonatu. Jeśli przy okazji natknie się na Justina, Richarda czy kogokolwiek choć trochę interesującego, tym lepiej. Dochodziła dziesiąta, gdy załadowała pudło książek do swojej małej hondy. Była trochę spóźniona, bo nie mogła się zdecydować, co na siebie włożyć. We wszystkim wyglądała jak bibliotekarka, ale ponieważ czekała ją praca, nie miała wielkiego wyboru. Ubrała w końcu miękki wełniany sweter w jasnozieloną kratę, bo - zdaniem Elizy - gdy go nosiła, skrzyły się jej oczy. Zamiast tenisówek włożyła szykowne pantofelki. Zakręciła lokówką ciemne włosy, żałując, że brak jej odwagi, by przefarbować się na blond. Dawno nie ro-

134 WALENTYNKI 2001 biła sobie loków i nie wyszło to najlepiej. Włosy były zbyt sprężyste i naelektryzowane. Straciła zbyt wiele czasu na doprowadzenie ich do porządku, a gdy tylko wyszła z domu, wiatr natychmiast rozwiał jej całą fryzurę. Dopiero teraz przypomniała sobie, dlaczego zwykle związywała włosy w koński ogon. Podjechawszy pod pensjonat, zorientowała się od razu, że coś się tam dzieje. Parking był pełen samochodów i musiała zostawić wóz na ulicy. Najpierw stanęła jednak na chwilę przed wejściem i wypakowała książki, by nie musieć dźwigać ich zbyt daleko. W holu pensjonatu był tłum kobiet. Quinn i Molly Spencer stali na schodach. Sara przyglądała im się zdumiona z pierwszego piętra. - O, jest Delia! - zawołał ktoś z tłumu. Delia dostrzegła pełne wyrzutu spojrzenie Molly. , prupa kobiet ruszyła w jej kierunku. Była wśród nich Paulina, która miała w tę sobotę wolny dzień. - Eliza mi powiedziała. Och, Delio, to Justin Archer, prawda? To on jest tym specjalnym gościem? -Pozostałe kobiety były równie podniecone jak ona. Delia chciała budzić w ludziach emocje, ale sytuacja wymknęła jej się spod kontroli. - Paulino, nigdy nie mówiłam, że Justin Archer mieszka w tym pensjonacie! oznajmiła na tyle głośno, by Molly to usłyszała. Miała obawy, że i tak jej nie uwierzy. - To ty twierdziłaś, że Quinn... - Ale widziałaś go w bibliotece! - znowu wyraźnie dał się słyszeć głos Pauliny.

135 - To co innego - poprawiła ją Delia, nie zastanawiając się nad tym, co mówi. Tak usilnie starała się odwrócić ich uwagę od pensjonatu Molly, że nie zdawała sobie sprawy, jak zostaną zinterpretowane jej słowa. - No właśnie! - zawołała triumfalnie Paulina. -Mówiłam wam, że on jest w Tyler! - Ale... Protesty Delii zagłuszył głośny krzyk: - Molly, poproś go, żeby tu zszedł! Molly zbierało się na płacz. Quinn troskliwie otoczył ją ramieniem. - Zechciejcie panie już wyjść - powiedział. Kobiety przekrzykiwały się nawzajem. - Chcemy tylko powitać go w Tyler! - Wydaję małe przyjęcie i pomyślałam... - Izba Handlowa organizuje w niedzielę po południu... - Moja córka... Delia wymknęła się do salonu, żeby zebrać myśli. Musiała dotrzeć do Justina Archera wcześniej niż te kobiety. O ile już go nie wypłoszyły. - Bardzo panie proszę! - nalegał błagalnym tonem Quinn. - Prowadzimy tylko pensjonat! - Delia musi znać rozkład jego zajęć - oznajmiła któraś z kobiet. - Organizuje przecież Dni Książki. Na dźwięk swojego imienia Delia zamarła na chwilę, po czym pospieszyła przez salon do biblioteki. Co innego napomknąć, że w Dniach Książki weźmie udział ktoś sławny, a co innego obiecywać wprost, że

136 WALENTYNKI 2001 będzie to Justin Archer. Zwłaszcza że jeszcze z nim nie rozmawiała. Zamierzała to zrobić, jeśli tylko... Stanęła w drzwiach i nagle zapomniała, że niesie ciężkie pudło z książkami. W porannych promieniach słońca lśniły jasne włosy mężczyzny siedzącego w głębokim skórzanym fotelu, z nogami na otomanie. Widziała tylko część jego twarzy, ale to wystarczyło. Odnalazła Justina Archera. Poczuła, że zaschło jej w gardle. Miała niepowtarzalną szansę. Archer był tak pochłonięty lekturą, że nie zdawał sobie sprawy, jakie przyjęcie czeka go w holu. Wystarczyło zrobić dwa kroki, by mogła z nim porozmawiać. Nie musiała nawet uzasadniać, po co weszła do biblioteki. Dlaczego więc nie potrafiła ruszyć się z miejsca? Przypomniała sobie, jak wyglądał, gdy zobaczyła gb po raz pierwszy. Jego uśmiech, brzmienie głosu. I zdjęcie na plakacie, eksponujące silne ramiona, tors, brzuch. Nigdy nie miała do czynienia z takim mężczyzną. Nie należała do kobiet, które potrafią owinąć sobie faceta wokół małego palca. Justin zapewne z uśmiechem wysłucha jej krótkiej przemowy, której jeszcze nie przygotowała, po czym uprzejmie odmówi i powróci dp lektury. Nie, taki mężczyzna wymagał szczególnego podejścia. Albo musiała go zagadnąć kobieta, którą uzna za niezwykłą.

137 Z namaszczeniem odwrócił kolejną pożółkłą kartkę książki i starannie ją wygładził. Delia nagle doznała olśnienia. Archer był bibliofilem! Poczuła, jak serce skacze jej do gardła. Wszystko inne przestało mieć znaczenie. Na pewno potrafi przekonać miłośnika książek, by pomógł bibliotece. Pomyśl, co powiedzieć! Coś oryginalnego i błyskotliwego. Musi to zabrzmieć naturalnie. Należało się spieszyć. Lada chwila Justin mógł wyczuć, że ktoś na niego patrzy. Ciągle się wahając, Delia usłyszała w holu jakieś poruszenie. Chyba te kobiety nie próbowały wedrzeć się do środka?! - Gdzie jest Delia? - dotarło do niej z oddali. Wymknęła się z biblioteki, zostawiając pudło z książkami obok drzwi, i pobiegła do kuchni. Owszem, chciała pomówić z Justinem, ale nie mogła dopuścić, by im przeszkadzano i z całą pewnością nie zamierzała naprowadzić tych kobiet na jego ślad. Postanowiła zaczekać w kuchni, aż Quinn i Molly przekonają je, by sobie poszły. - Delio? - Ktoś jej szukał. Nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Przestąpiwszy przez żelazko na progu, weszła do piwnicy i ukryła się w ciemnościach. - Gdzie ona się podziała? - To chyba była Molly, ale z nią także Delia nie chciała na razie mówić. W tym momencie nie dotarłyby do niej żadne racjonalne wyjaśnienia.

138 WALENTYNKI 2001 - Nie wiem - odparł inny głos. - Nagle gdzieś zniknęła. Zapadła cisza. Delia sięgnęła ręką do przełącznika. Czemu nie umieszczono go w odpowiedniejszym miejscu? Znowu uderzyła czołem w żarówkę. Przytrzymawszy kołyszący się kabel, odnalazła wreszcie kontakt. Światło rozbłysło i natychmiast zgasło. Wspaniale. Przepaliła się żarówka! Tak czy inaczej, najlepiej będzie chyba zaczekać w ciemnościach, aż skończy się to cafe zamieszanie. Obmacawszy ostrożnie stopnie, by nie usiąść na żadnym pająku, przycupnęła na schodach i zaczęła rozmyślać, co powie Justinowi. Zakładając, że jeszcze zastanie go w pensjonacie, w co należało wątpić. Podniecone głosy dochodziły teraz z różnych stron. Co się tam mogło dziać? Po chwili usłyszała tupot nóg i ktoś raptownie A.otworzył drzwi do piwnicy. W smudze światła przez ^moment zamajaczyła sylwetka mężczyzny. Delia rozpoznała w nim Justina Archera. Zanim zdążyła go ostrzec, przesunął nogą stojące na progu żelazko i zatrzasnął drzwi, głośno dysząc. Na zewnątrz słychać było głosy kobiet. Delia wstydziła się ich zachowania. Ktoś mógłby pomyśleć, że w Tyler nigdy nie przebywała żadna sławna osoba. I nie pomyliłby się. Delia przypuszczała, że Justin pozostał na szczycie schodów. Wyobrażała sobie, że nasłuchuje u drzwi. Wiedziała, że powinna w stosownym momencie poinformować go, iż nie jest w piwnicy sam, i to w taki

139 sposób, by nie zleciał z wrażenia ze stromych schodów. - Przysięgłabym, że tu wchodził! - Delia skrzywiła się, słysząc tuż za drzwiami piskliwy głos. - Musi przecież gdzieś być! - Może ukrył się w spiżarni. Słychać było, jak ktoś otwiera tam drzwi i zapala światło. - Do diabła, tu nikogo nie ma! Choć siedzieli po ciemku i Justin nie wiedział o jej obecności, Delia czuła, że twarz pali ją ze wstydu. Te kobiety polowały na niego jak na jakiegoś zwierza. A czy ty nie robiłaś tego samego? -napytała samą siebie. To jednak było co innego. Miała ważny powód! Chyba jest jakaś różnica. - Dokąd prowadzą te drzwi? - Pewnie do piwnicy. - Zobaczmy. Delia wciągnęła gwałtownie powietrze, gdy ktoś szarpnął nagle za klamkę, ale drzwi się nie otworzyły. - Chyba są zamknięte. - Po co Molly zamykałaby piwnicę? - Gdyby kręciło mi się po domu tylu obcych ludzi, też bym to robiła. Delia odetchnęła z ulgą, stwierdziwszy, że kobiety odchodzą. Po ułamku sekundy usłyszała niski męski głos: - Czy mam rację, podejrzewając, że ktoś tu jest? Oho, została zdemaskowana.

140 WALENTYNKI 2001 - Owszem. - Hm, kobieta! - Nie myli się pan. Czy rozpoznał jej głos? Na chwilę zapadła cisza. - Pewnie chciałaby się pani stąd wydostać. - Cóż... tak. - Czy jest tu inne wyjście? - Nie sądzę. - Tak myślałem. Nie chciałbym pani niepotrzebnie stresować, ale czy zechce pani pozostać tu jeszcze przez kilka minut? - Żaden problem. Zważywszy na zachowanie tych kobiet, to rozsądna decyzja. - Jest pani bystra i spostrzegawcza - stwierdził. -Moje uznanie. Delia pomyślała, że chciałaby na każdym mężczyźnie tak łatwo robić wrażenie. Usłyszawszy ja-rkiś szmer, domyśliła się, że Justin szuka przełącznika. - Wysiadło światło - oznajmiła. - I cały czas siedzi tu pani po ciemku? - Właśnie przepaliłam żarówkę. Proszę uważać. Zwisa nisko na kablu. Odgłos uderzenia świadczył niezbicie, że Justin przypadkiem ją w tym momencie zlokalizował. - Miała pani rację. Delia próbowała sobie wyobrazić, gdzie trafiła go żarówka. Ona dostała w czoło, więc jeśli stał na tym Sinym stopniu... Może uderzyła go w tors, pomyślała i cichym westchnieniem.

141 - Co pan robi? - zapytała, słysząc znowu jakiś szmer. - Podwiązuję kabel. Chyba się poluzował. Teraz powinien się trzymać. - To dobrze. Nie mam ochoty znowu nadziać się na tę żarówkę. Wydało jej się, że słyszy zduszony śmiech. - Czy jest tu dodatkowe światło? - Chyba nie. - Więc przypadło nam w udziale być nieznajomymi w mroku. - Delia uznała, że brzmi to niezwykle romantycznie. Nie zapamiętał pewnie jej głosu, poprzedniego dnia. I nic dziwnego. - Musimy wymyślić jakieś hasło, żebyśmy mogli się rozpoznać przy następnym spotkaniu. - Co za kretyński pomysł! Delia nie mogła uwierzyć, że powiedziała coś takiego. Przecież gdy Justin Archer wydostanie się z tej piwnicy, ucieknie z Tyler aż się będzie kurzyło! - Herbatka we dwoje. - Słucham? - Takie może być hasło. - Skąd pan je wziął? - To żart. Cytat z filmu. - Jakiego? . - Nie pamiętam. Moi rodzice ciągle to powtarzają i zawsze się przy tym śmieją. - Tak, moi też mają swoje dziwne powiedzonka. - A kiedyś my przekażemy je naszym dzieciom.

142 WALENTYNKI 2001 - Delia słyszała rozbawienie w jego głosie. - Nic nowego pod słońcem. Naszym dzieciom. Delia poczuła przyspieszone bicie serca na myśl, że mogłaby robić z Justinem Ar-cherem coś, co prowadzi do posiadania potomstwa. Pozostawało tylko zawrzeć z nim bliższą znajomość. Na razie nawet się sobie nie przedstawili, nie wiedział więc, kim ona jest, ani jak wygląda. Uznała, że może to i lepiej. - W kuchni chyba już nikogo nie ma - stwierdził Justin, stojąc przy drzwiach. Jest pani gotowa stąd uciekać? Wcale nie miała na to ochoty. Wiedziała jednak, że to retoryczne pytanie. Postanowiła również nie zawracać mu głowy zaproszeniem na Dni Książki. Dość już dzisiaj przeszedł. Biblioteka była ważna, ale nie na tyle, by doprowadzać do zamieszek. Westchnęła, żegnając go w duchu, i w tym momencie usłyszała, jak szarpie za klamkę. - Do diabła! Tych drzwi nie da się otworzyć od środka. Czy to zgodne z przepisami budowlanymi? Delią zamierzała już mu powiedzieć, że musi uderzyć w miejsce tuż nad klamką, by zaskoczył zamek, ale rozmyśliła się. Była sama w ciemnościach z najseksowniejszym mężczyzną Ameryki, który pewnie sądził, że ma do czynienia z najseksowniejszą kobietą. Delia czuła, jak jej romantyczna dusza szybuje w przestworzach. Przypominało to sen. Los był dla niej niezwykle łaskawy, kierując Archera nie tylko do Tyler,

143 ale do samej biblioteki. Gdy nie wykorzystała nadarzającej się okazji, jeszcze raz dawał jej szansę. I miał prawo liczyć na odrobinę wysiłku z jej strony. Mogła wreszcie stać się kimś. A dlaczego nie? Zapewne już nigdy nie spotka Justina Archera. Tacy mężczyźni nie zauważają kobiet jej pokroju. Wczoraj miała tego najlepszy dowód. Nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia. Justin jeszcze parę razy pchnął drzwi, po czym dał za wygraną. - Zdaje się, że nie wyjdziemy stąd, dopóki nie zaczną nas szukać. Delia była mu wdzięczna, że użył liczby mnogiej. - Spieszy się pan dokądś? - Gdyby tak było, spróbowałaby otworzyć te drzwi. Ale w przeciwnym wypadku... - Nie. Jestem na urlopie - odparł ku jej radości. - A pani? Co pani robiła w tej piwnicy? Mogła się spodziewać, że o to zapyta. - Molly trzyma tu konfitury i marynaty. Jak oczekiwała, to wyjaśnienie mu wystarczyło. - O, dobrze wiedzieć, że nie umrzemy z głodu, zanim ktoś nas znajdzie stwierdził. Delia wybuchnęła śmiechem. Justin zupełnie się nie przejął ich położeniem. - Molly będzie musiała tu zajrzeć, przygotowując obiad lub podwieczorek. To nie potrwa długo. - Gdzie pani dokładnie jest? - Jakieś cztery stopnie niżej od pana. - Mogę się przysiąść?

144 WALENTYNKI 2001 - Jasne. - Miała nadzieję, że nie usłyszy, jak wali jej serce. Justin ostrożnie zszedł po schodach. Poczuła, jak uginają się pod jego ciężarem. - Jestem tutaj. - W porządku - powiedział, siadając obok niej. Stopnie nie były wcale szerokie, a od betonowej podłogi dzieliła ich tylko poręcz. Musieli przylgnąć do siebie. - Ma pani dość miejsca? - zapytał troskliwie. - % Nie chcę, żeby siedziała pani na krawędzi. - Jest mi całkiem wygodnie. - Chwileczkę. - Poczuła, jak przywiera do niej udem, sprawdzając ręką po omacku, gdzie kończy się schodek. - No dobrze. Zostało tam jeszcze parę centymetrów. - Usiadł z powrotem, ale ich nogi nadal się stykały. Delii zaschło w gardle. Na litość boską, pomyślała, przecież to tylko udo! Muskularne udo Justina Archera. Starała się równomiernie oddychać, czując delikatną woń jego mydła i kremu do golenia. Nie był to pospolity zapach, który daje się rozpoznać z odległości dwudziestu kroków. Nieźle znała się na popularnych markach męskich kosmetyków, gdyż chłopcy, przychodzący do biblioteki prosto ze szkoły, mieli zwyczaj obficie spryskiwać się wodą kolońską po zajęciach na sali gimnastycznej. Ten zapach był subtelny i świeży. Delektowała się nim, próbując sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni

145 siedziała dość blisko mężczyzny, by wyczuć woń mydła, którego używał. Ciemność musiała wyostrzyć jej zmysły. - Na pewno jest pani wygodnie? - Jego głos dochodził nieco z góry, z lewej strony. - Tak - odparła. - Nie ma problemu. - Słyszę, że pociąga pani nosem. Delia przygryzła wargę, starając się normalnie oddychać. - Czyżby pani płakała? - zapytał z rezygnacją w głosie. - Ależ skąd! - A ma pani zamiar? - Niby dlaczego? - Może boi się pani ciemności. Nie wiem. Kobiety, które ostatnio spotykam, dziwnie się czasem zachowują. - Płacz to normalna rzecz. - Przekonałem się, że może stanowić nader skuteczną broń. - Jest pan cyniczny. - Mam powody. - Jakie? - Delia znała już chyba odpowiedź na to pytanie. - Powiedzmy, że poznałem na własnej skórze, czym są „krokodyle łzy". - Może były prawdziwe. - Mało prawdopodobne. Delia była ogromnie ciekawa, co to za kobieta wypłakiwała przy nim „krokodyle łzy". Artykuł nie wspominał nic o jego żonie czy dziewczynie, ale czy taki

146 WALENTYNKI 2001 mężczyzna jak Justin mógł nie być z nikim związany? Niemożliwe. - Co pan jej zrobił? - zapytała. T- Dlaczego niby miałbym coś jej zrobić? - Więc czemu płakała? Justin westchnął ciężko. - Wy, kobiety, zawsze ze sobą trzymacie, prawda? - A mężczyźni nie? Justin milczał. Delia miała ochotę coś dodać, ale powstrzymała się. Teraz była jego kolej na odbicie piłeczki. Prowadzili dziwną rozmowę, w jakiej nigdy dotąd nie brała udziału. Nawet się sobie nie przedstawili, co zresztą całkiem jej odpowiadało. - Jeszcze kilka tygodni temu - odezwał się w końcu Justin - powiedziałbym, że mężczyźni trzymają sztamę. Ale teraz nie jestem już tego pewien. - Co się stało? Justin poruszył się niespokojnie. - Otrzymałem... pewne wyróżnienie. Delia wiedziała dobrze, o czym mówi, ale skoro nie ujawnił szczegółów, najwyraźniej nie chciał jej zdradzać swojej tajemnicy. - Gratuluję - rzekła nieco zmieszana. - Nie ma czego. - Więc co to było za wyróżnienie? - Teraz już musiał się liczyć z tym pytaniem. - Prawdę mówiąc, chodziło tyjfco o chwyt reklamowy, ale ludzie potraktowali sprawę zbyt serio. - Była to zręczna odpowiedź. Delia rozluźniła obolałe już mięśnie, napięte dotąd z powodu bliskości Justina.

147 - A pan nie traktował tego wyróżnienia poważnie? - Musiałbym być zupełnym osłem. Zresztą tak się teraz czuję. - Dlaczego? - Nie pomyślałem, czego będą ode mnie oczekiwać. Magazyn, który przyznaje nagrodę, zaproponował dużą sumę na rzecz szczególnie mi bliskiej organizacji charytatywnej, finansującej igrzyska dla niepełnosprawnych. Tylko to mnie interesowało. - To nie powód, żeby czuć się osłem - stwierdziła cicho Delia. - Wyrządziłem krzywdę kilku osobom, na których mi zależało - przynajmniej kiedyś. - To one ronią .krokodyle łzy"? - Jest pani bystra - odparł ze śmiechem. Delia chłonęła jego pochwały jak gąbka wodę. Udało jej się przez kilka minut zabawiać rozmową najseksowniejszego mężczyznę Ameryki! A bynajmniej jeszcze nie skończyła.

ROZDZIAŁ PIĄTY - Jestem po prostu ciekawa - mówiła dalej. - Prowadzi pan barwne życie. - Nie narzekam na nudę. - Skoro musi pan kryć się po piwnicach... - To tylko jedna z nieoczekiwanych atrakcji, jakie mnie ostatnio spotykają. Delii zrobiło się go prawie żal. - A więc jak wygląda pana życie, gdy jest mniej... atrakcyjne? - Co pani ma na myśli? - No... czym się pan zajmuje? - Wiedziała, że jest milionerem, właścicielem firmy Archer Computers, ale nie miała pojęcia, na czym polega jego praca. - Zmieńmy lepiej temat. - Dlaczego? - spytała zdziwiona. - Nie chcę, żeby klasyfikowała mnie pani na podstawie tego, co robię. Wolę pozostać incognito. - Czemu? Jest pan mordercą cźy kimś w tym rodzaju? - Jeszcze nie - mruknął. - Żartuję, oczywiście. - Wiem. - Nieprawda. Nic pani o mnie nie wie. Delia nie zamierzała wyprowadzać go z błędu.

149 - Wiem, że nie ma pan przy sobie siekiery. - Słuszna uwaga. - Archer poruszył się i Delia miała wrażenie, że żywo gestykuluje. - Jesteśmy w szczególnej sytuacji. Wiemy wzajemnie o swoim wyglądzie tylko tyle, że pani jest kobietą, a ja mężczyzną, możemy więc prowadzić rozmowę na innej płaszczyźnie, nie przejmując się żadnymi konwenansami. - Interesująca teoria - odparła Delia. Tyle że ona dokładnie pamiętała, jak Justin wygląda. Wiedziała nawet, że ma na szczęce niewielką bliznę w kształcie półksiężyca. Ale nie chciała się z tym zdradzać. - Proszę mi, na przykład, powiedzieć - ciągnął dalej Archer - czym się pani zajmuje poza pracą? Delia milczała. Czym mogła mu zaimponować? Mieszkała z rodziną i wolała to od życia w samotności. Justina nie interesowały z pewnością kobiety tego pokroju. - Jest pani pracoholiczką, tak jak ja, prawda? - domyślił się, gdy Delia zastanawiała się nadal, co mu odpowiedzieć. - Chyba tak - przyznała. Było to bliskie prawdy. - Niech się pani ma na baczności. Parę lat temu też bez reszty poświęcałem się pracy i wie pani, co stwierdziłem? . Delia pokręciła głową, zanim uświadomiła sobie, ze Justin i tak tego nie widzi. - Co takiego? - Że nie warto. - Ale ja lubię swoją pracę. - Nie powinna być dla pani całym; życiem.

150 WALENTYNKI 2001 To co by mi pozostało - pomyślała smętnie. - Nie wierzę, że zajmuje się pani tyłko sprawami zawodowymi! - Prowadzę w Tyler akcję walki z analfabetyzmem. - Zajęcia odbywały się, co prawda, w bibliotece, ale nie należały do jej podstawowych obowiązków. - To już coś. A co pani robi dla siebie? - Dla siebie? - W wolnym czasie. Jak się pani relaksuje? - Pogrążam się w marzeniach - przyznała, patrząc w mrok. JuStin był oczarowany tym wyznaniem. - O czym pani marzy? - zapytał z przejęciem. -O rycerzu na białym koniu, który porwie panią w krainę szczęścia? O księciu, który ocali panią z rąk złych przyrodnich sióstr? - Czy wygląda na to, że potrzebuję pomocy? - zapytała z rozdrażnieniem. - Może za mało ma pani w życiu rozrywek. ~ Każdy czasem marzy o tym, żeby ktoś go ocalił. Założę się, że pan także. - Możliwe. - Justin mógł sobie pozwolić na realizację swoich marzeń, ale wolał o tym nie wspominać. - Nie marzył pan o tym, żeby nie dać się złapać tym kobietom? - To nie było marzenie, tylko koszmar. Nie zapytała, dlaczego go ścigały. Był tym trochę zaskoczony. Może wiedziała?

151 - Była pani z nimi? - Ależ nie! - Bardzo stanowczo pani zaprzecza. - Nie tylko pana ścigano. Kilkakrotnie zamrugał, jakby w ten sposób miał szansę dostrzec ją w ciemnościach. - A czemu pani uciekała? - Organizuję imprezę charytatywną z okazji Walentynek. - Słyszałem, że istnieje w tej działalności ostra konkurencja. - Jego matka zbierała kiedyś fundusze na schronisko dla zwierząt i oznajmiła, że nigdy więcej. - To jedna strona medalu. - A druga? - Można zrobić coś pożytecznego. ' - Jasne. Właśnie z tego powodu znalazłem się w takich opałach. Kiedy będzie już po wszystkim, wyjadę na urlop gdzieś bardzo, bardzo daleko. - Dokąd? Usłyszał w jej głosie zachłanną ciekawość, a przecież było to tylko retoryczne stwierdzenie. - Nie wiem. Co by pani wybrała? - Czy to musi być miejsce, które znam? - Chyba, że chce mi pani polecić jakiś konkretny hotel. - Niekoniecznie. - Zaśmiała się. - Wybrałabym Grecję. - Piękny kraj. - Był pan tam? - zapytała rozmarzonym głosem.

152 WALENTYNKI 2001 - Owszem. - I potrafi pan tylko powiedzieć, że to „piękny kraj"? A co z zabytkami, sztuką, lokalną kuchnią? Wkrótce Justin dzielił się z nią wspomnieniami ze swej podróży do Grecji. - Czym tam pachnie powietrze? - Czosnkiem i spoconymi turystami. - Nie! Chodzi mi o to, czy zwiedzając ruiny, czuł pan atmosferę minionych wieków. Czy pachniały przeszłością? Czy wyczuwało się, że mieszkali tam kiedyś ludzie? - Jest. pani romantyczką, prawda? - Tak. I jestem z tego dumna. - Dlaczego? Miała już na to gotową odpowiedź. - Ponieważ ludzie nie doceniają marzycieli. Jeśli przestaniemy marzyć, nasza cywilizacja podupadnie. I nie powinniśmy zapominać, że w dawnych czasach ludzie tezmieli marzenia. Myślę nieraz, że odwiedzając miejsca, w których żyli, mogę je z nimi dzielić. Justin uświadomił sobie, że już zawsze będzie patrzył na swe podróże z innej perspektywy. - Gdzie jeszcze pan był? - dopytywała się Delia. - Zna pan Paryż? Tym razem, opisując to miasto, próbował sobie przypomnieć, jaki miało zapach. Delia była zachwycona, gdy jej opowiadał, jak promienie światła przenikały przez witraże i wspominał o wydeptanych przez ludzi starych kamiennych schodach. Snując swe opowieści, pomyślał, że chciałby być

153 przy niej, gdy będzie zwiedzała te miejsca po raz pierwszy w życiu. - Jak to, nigdy nie jeździł pan na łyżwach?! Przecież każdy to potrafi! - Wychowałem się w południowej Kalifornii. Lodowiska są tam strasznie zatłoczone. - Lodowiska? Kto jeździ na łyżwach na lodowisku? Czeka się po prostu, aż zamarznie staw koło domu babci. - W Sun City w Arizonie trzeba by czekać bardzo długo. - Ależ oni zmasakrowali tę powieść! W adaptacji filmowej nie ma trzech głównych postaci i wszystko rozgrywa się w Los Angeles zamiast w Nowym Jorku. - Czytałem tę książkę. W filmie pościgi samochodowe zdecydowanie ubarwiły akcję. Pod koniec mogli dołożyć jeszcze jedną eksplozję. - Chyba pan żartuje! - Wcale nie. Ta książka nie miała żadnej fabuły. - Ależ tak! Opowiadała o życiu czterech aktorów, którzy poświęcali się dla sztuki. - Ale tylko jeden z nich robił coś ciekawego. - Chwileczkę. Chce pań powiedzieć, że oglądając mecz, ma pan na głowie czapeczkę z reklamą sera? - Jak każdy zapalony kibic naszej drużyny. - Trudno uwierzyć! - Kiedy człowiek znajdzie się na stadionie...

154 WALENTYNKI 2001 - Jak zaangażował się pan w organizowanie paraolimpiad? Justin zupełnie stracił poczucie czasu, ale wcale się tym nie przejmował. Rozmawiał z głosem w ciemności; ciemności tak nieprzeniknionej, jakby znajdowali się pod ziemią. Wąska smuga światła, przenikająca przez szczelinę pod drzwiami, docierała tylko do najwyższego stopnia schodów. Nie miał pojęcia, jak wygląda jego towarzyszka, ale w ciągu godziny poznał ją lepiej niż Beth, z którą spotykał się od wielu miesięcy. Opowiedział jej o sobie więcej niż jakiejkolwiek innej kobiecie, choć pewnie nie była tego świadoma. Stwierdził, że ciemność i seksowny tembr jej głosu działają na niego kojąco. Była wdzięczną słuchaczką, korzystał więc z tego, dopóki nie zaczynało go gryźć sumienie, że postępuje nie fair. Jednak gdy tylko przez chwilę mówili o mej, zaraz zmieniała temk. Nie pytała go, jak się nazywa. Było mu to na rękę, bo wolał pozostać anonimowy. Nie traciła głowy z powodu faktu, że rozmawia z Justinem Archerem, który zdobył rozgłos, zanim jeszcze jego zdjęcie pojawiło się na okładce .American Woman". Nazywano go ,,milionerem z klasą" i sprawiało mu to satysfakcję. Czemu nie? Ciężko pracował, budując od podstaw swoją firmę. Nadal zresztą poświęcał jej sporo czasu, kiedy nie ścigała go prasa i kobiety, pragnące urodzić mu dzieci. Miał od nich wiele propozycji. Zaskakująco często

155 chodziło po prostu o „materiał genetyczny", jak przeczytał w liście od jednej ze swych „wielbicielek". Zastanawiał się wtedy, ilu innych mężczyzn znalazło się w podobnej sytuacji i jak wielu z nich przyjęło takie oferty. - Nie odpowiedział pan na moje pytanie. - Zadała ich już pani całe mnóstwo. I na wszystkie otrzymała odpowiedź. W jej głosie było coś takiego, że otulał go jak mgiełka i skłaniał do zwierzeń. Nie musiał troszczyć się o to, jak na nie zareaguje. Może dlatego, że nie widział jej twarzy. - Nie musimy rozmawiać, jeśli ma pan już dość? On jednak chciał kontynuować. - Mówię za dużo o sobie. Teraz kolej na panią. - Niekoniecznie. Naprawdę chcę posłuchać o pa-raolimpiadach. Justin nie dał się długo namawiać. - Podczas studiów uprawiałem pływanie. Jeden z kolegów w weekendy zajmował się dziećmi niepełnosprawnymi w San Francisco i zwerbował mnie do tej pracy. - To wspaniała sprawa. Wyczuwał podziw w jej głosie. Słuchał z tym większą uwagą jego brzmienia, że nie widział wyrazu jej twarzy. - Dzieciaki są wspaniałe. Ich opiekunowie twierdzą, że człowiek otrzymuje od nich więcej niż z siebie daje. I mają rację. Czuję ogromną satysfakcję, pracując z nimi.

156 WALENTYNKI 2001 - Ale to mimo wszystko szlachetne, że poświęca im pan swój czas. - Niech pani nie robi ze mnie świętego. - Nie chciał, żeby mu schlebiała. Delia roześmiała się. - Nie widzę pana, więc mogę sobie wyobrażać, co zechcę! - A jak pani wygląda, hm? - Zastanawiał się nad tym, choć nie powinien. Nie otrzymał odpowiedzi i miał wrażenie, że sprawił jej przykrość tym pytaniem. - Na pewno jest pani typową dziewczyną z Wisconsin. Świadczy o tym pani akcent, że nie wspomnę 0 zamiłowaniu do dziwnych kapeluszy. Znowu się zaśmiała. - Urodziłam się tu i wychowałam. - A więc przywykła pani do surowych zim. Musi pani być krzepką pannicą o rumianych policzkach 1 szerokich ramionach, zahartowanych przy odgarnianiu śniegu. Czy mam rację? Zaczęła chichotać, zanim jeszcze skończył pleść te bzdury. Był zadowolony, że się śmieje. - Myli się pan! Choć rzeczywiście nie boję się zimy. - Nie ma pani czerwonych policzków? - Może czasami. - Ani szerokich ramion? - Chyba nie. - Chyba? Znowu się roześmiała.

157 - Jaki styl lubi pan najbardziej? Ponownie próbowała zmienić temat, ale tym razem nie miał zamiaru jej ustąpić. - Ma pani na myśli pływanie? - A cóż by innego? Zniżył głos. - Jestem mistrzem także w wielu innych dziedzinach. Zapadła cisza i po chwili usłyszał jej zdławiony głos: - Pytam serio. Przestraszyłem ją - pomyślał. - Mówiąc serio, preferuję styrtnotylkowy, do którego moje szerokie ramiona najbardziej się nadają. Co przypomina mi, że nie ustaliliśmy jeszcze szerokości pani ramion. Zachował się w tym momencie jak nastolatek w kinie, obejmując ją w ciemnościach. Poczuł pod palcami szorstki materiał. - O, ma pani płaszcz? To nie fair! Sądziłem, że oboje bohatersko marzniemy, jak przystało na prawdziwych skautów. - Jest panu zimno? - Owszem! Siedzimy w piwnicy w Wisconsin w samym środku zimy. - Mam pana przykryć swoim płaszczem? Cofnął powoli rękę. Nie było mu aż tak zimno, ale... - Bardzo proszę. Usłyszał w ciemnościach, że rozpina guziki. Kobieta, która siedziała obok, rozbierała się dla niego!

158 WALENTYNKI 2001 Poczuł dławienie w gardle. Płaszcz opadł jej z ramion. Justin próbował go chwycić, ale złapał tylko rękaw. - Dziękuję, lepiej zrobię to sama. Nagle poczuł na plecach ciepły materiał. - Teraz lepiej? - zapytała. - Zdecydowanie. Było to cholernie przyjemne. Czuł Zapach wełny i zwykłych, delikatnych perfum, nie tak ciężkich i mocnych jak te, których używała Beth. Zawsze uważał, że są bardzo zmysłowe. Delektował się nimi, gdy emanowały całą gamą woni. Ale teraz, siedząc obok innej kobiety, nagle zdał sobie sprawę, że perfumy Beth miały więcej głębi niż ona sama. Musiał już wcześniej podświadomie to wyczuwać i dlatego dotychczas się jej nie oświadczył. Nie kochał Beth na tyle, by chcieć spędzić z nią resztę życia. Zrozumiał w jednej chwili, że.nie jest warta jego miłości. A wszystko z poWodu tanich perfum, którymi pachniała kobieta o nieoczekiwanie bogatym wnętrzu. - Już panu cieplej? Wszystko szło zbyt gładko. - Musimy usiąść bliżej - powiedział. - Jeszcze bliżej? Zdawał sobie sprawę, że stykają się biodrami i udami. Im dłużej rozmawiali, tym bardziej był tego świadomy. - Proszę się do mnie troszkę przysunąć - sięgnąwszy pod płaszcz, objął ją ramieniem i lekko się odwrócił.

159 Przez jedną krótką, szaloną chwilę, gdy oparła głowę na jego ramieniu, poczuł się tak, jakby odnalazł brakującą cząstkę swego życia. Ale jego towarzyszka niemal natychmiast wyprostowała się, zachowując wymowny dystans. Nie był do tego przyzwyczajony. Kobiety zwykle nie miały nic przeciw temu, że je przytulał. Zresztą sama zaproponowała, że okryje go swoim płaszczem. Ale to ty próbujesz wykorzystać sytuację - stwierdził w duchu. Dostał kosza po raz pierwszy od czasu, gdy próbował umówić się z dwiema bliźniaczkami. Przywykł do tego, że jego wygląd toruje mu drogę do serca każdej kobiety, a odkąd zaczął się bogacić, nie była to już droga, lecz sześciopasmowa autostrada. Tym razem jednak jego partnerka nie wiedziała, jak bardzo jest przystojny, musiał więc przyciągnąć ją czymś innym. Zaimponować jej swoim charakterem. Panowała niezręczna cisza. Czy powinien się usprawiedliwić, czy udawać, że nic się nie stało? Przekonał się już kiedyś w podobnych okolicznościach, że przeprosiny mogą tylko pogorszyć sprawę. - Lubię książki - usłyszał nieoczekiwanie. Cóż za żenująca sytuacja! Delia czuła się winna, że Justin zmarzł, gdyż przetrzymywała go samolubnie w piwnicy, choć wystarczyło uderzyć kilka razy w drzwi nad klamką, by mogli stamtąd wyjść.

160 WALENTYNKI 2001 Dla zadośćuczynienia powinna była po prostu dać mu swój płaszcz, lecz wiedziała, że jako dżentelmen nie zechciałby go przyjąć. I nagle zaproponowała bez namysłu, by przykryh się nim razem, jakby chodziło 0 koc na meczu piłkarskim. A on się zgodził. Oczywiście, że się zgodził, bo chciał się ogrzać, gdy tymczasem ona... Ona polowała na Justina Archera. To było żałosne. Z trudem rozpięła płaszcz, drżąc z podniecenia 1 mając ochotę rzucić się na niego i błagać, by natychmiast ją posiadł. Najsmutniejsze było to, że przed takim krokiem powstrzymywały ją bynajmniej nie względy moralne, lecz obawa, by nie spadli oboje ze schodów na betonową posadzkę. Nigdy dotąd nie odczuwała takiego pożądania. Pragnęła, by jej dotykał, pieścił ją bez końca. Aby odpędzić te myśli, wypytywała go wciąż o różne rzeczy, w nadziei, że odkryje coś, co uczyni Justina Archera mniej atrakcyjnym mężczyzną w jej oczach. Sprowokowawszy dyskusję o polityce, stwierdziła, że jest konserwatystą choć w najistotniejszych kwestiach zgadzał się z jej liberalnymi poglądami. W paru sprawach musiała niechętnie przyznać mu rację. Nie upierał się zresztą za wszelką cenę przy swoim zdaniu. Delia zaczynała popadać w rozpacz. Musiała znaleźć jakiś powód, by stracić do niego sympatię. Był nieco arogancki, ale ta pewność siebie dodawała mu

161 uroku. Był też może zbyt elokwentny, lecz czy miała go za to potępiać? Z pewnością nie. Wiedziała, że postępuje nierozważnie, ale przestała się już tym przejmować. Justin wyobrażał ją sobie zapewne jako sympatyczną miejscową dziewczynę, gdy tymczasem ona miała w pamięci jego dokładny obraz. I kogo widziała? Oczywiście, mężczyznę z plakatu w obcisłym pływackim kostiumie. Znalazłszy się z nim sam na sam, każda kobieta uległaby pokusie, by wykorzystać tę sytuację. Delia nie była wyjątkiem. Gdy więc przygarnął ją do siebie, złożyła głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy w poczuciu triumfu. Emanował ciepłem, choć podobno był zmarznięty, a równomierne bicie jego serca dawało jej poczucie bezpieczeństwa. Wszystko zmarnowała. A tak miło sobie rozmawiali, przekomarzając się i żartując. Chciało jej się płakać. Była to głupia reakcja, a w dodatku Justina drażniły kobiece łzy. - Lubię książki - wykrztusiła w końcu, po czym wstrzymała oddech, żałując, że nie zagaiła rozmowy na swój ulubiony temat z większą finezją. - Ja też - odparł Justin. Wiedziała, że się uśmiecha.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Justinowi drętwiała ręka, lecz bał się nią poruszyć, by dziewczyna nie wysunęła mu się spod ramienia. Kosztowało go wiele zachodu, żeby zechciała się do niego przytulić, ale starania te sprawiły mu dużą przyjemność. Im dłużej rozmawiali, zwłaszcza na temat książek, i im więcej się o niej dowiadywał, tym bardziej paliła go ciekawość. Pragnął wiedzieć, jak wygląda ta ukrywająca się w mroku tajemnicza kobieta. Nie powinno to w istocie mieć dla niego znaczenia, bo i tak wystarczająco go pociągała. Ale właśnie dlatego chciał ją zobaczyć. Zadając podchwytliwe pytania, ustalił, że jest mniej więcej w jego wieku. Przekonał się również, że choć jej głos brzmiał bardzo zmysłowo, nie była, tak jak on, obyta z wielkim światem. Nie oznaczało to wcale, że jest naiwna czy też obciążona balastem małomiasteczkowej mentalności. Nie spotkał dotąd podobnej kobiety. Intrygowała go coraz bardziej. Musiał przyznać, że bardzo chciał ją pocałować. Nie było w tym nic zdrożnego, ale skoro

163 się nie widzieli, nie mógł sprawdzić, czy ona ma na to ochotę. Mógł, co prawda, zapytać ją wprost, ale postanowił znaleźć jakiś lepszy sposób. - Mam wrażenie, że ominął nas obiad - stwierdziła nagle. - Właśnie to samo sobie pomyślałem. Jest pani dość ciepło? - Pomasował jej ramię, by poruszać trochę zdrętwiałą ręką. Zrobił to chyba zbyt energicznie, bo gdy odwróciła głowę, uderzył podbródkiem w coś miękkiego. Domyślił się, że trafił ją w nos. Wyciągnął instynktownie rękę i dotknął jej włosów. - Nic się pani nie stało? Jęknęła tylko cicho. - Strasznie mi przykro. Czy to był pani nos? - Już dobrze. Dotykał ręką jej policzka, lekko masując go kciukiem. - Nie leci pani krew? - Nie uderzył mnie pan aż tak mocno. - Całe szczęście. - Znów musnął jej policzek. -Ma pani delikatną skórę szepnął. - Dziękuję. Objął ją powoli i dotknął drugiego policzka. - Co pan robi? - wyszeptała. Poczuł na szyi jej gorący oddech. Przyciągnął ją do siebie, mówiąc: - Chcę zobaczyć, jak pani wygląda. Zacisnęła mu dłonie na przegubach. - Pozwoli pani?

164 WALENTYNKI 2001 - Tylko pod warunkiem, że potem będzie moja kolej. - Oczywiście - odparł z zadowoleniem. Opuściła powoli ręce. Usłyszał jej nierówny oddech. - Jest pani zdenerwowana? - Trochę. - Nie jestem specjalistą od alfabetu Braille'a. - Ale zna się pan na kobietach. Położył jej dłonie na ramionach. - Skąd pani wie? - Rozmawiamy od kilku godzin. Jak mogłabym nie zauważyć? Zapewne obawiała się, że nie sprosta jego wymaganiom. - Nie myślę teraz o innych kobietach. Myślę o pani. Przytknęła ponownie dłonie Justina do swej twarzy. Jej ręce były lodowate. - Ma pani smukłe policzki: - I delikatny nos - przypomniała mu, gdy dotknął go palcami. Stwierdził, że jest zupełnie prosty, a nie lekko wygięty, jak jego własny. Miała szerokie brwi i wydatne łuki brwiowe. Kusiło go, by zapytać ją o kolor oezu, ale uznał, że byłoby to nie fair. Jej gęste, kręcone włosy sięgały prawie do ramion. W przekłutych uszach nosiła małe kuliste kolczyki. Usta zostawił celowo na koniec.

165 - Jest pani cudowna - mruknął, muskając palcami jej podbródek. - Ale... - Ciii. - Powiódł delikatnie palcem po jej wargach. Wyczuwał, że jest podekscytowana. Gdy rozchyliła usta, nachylił się, aby ją pocałować, lecz w tym momencie powiedziała: - Teraz moja kolej. Delia czuła, że cała płonie i nie mogła już wytrzymać pieszczot Justina. Miała w oczach łzy. Wiedziała, że jeśli spłyną jej po policzkach, on to zauważy. Zamrugała pospiesznie i dotknęła jego twarzy. - Ma pan gęsty zarost! - Niestety. Zwykle muszę golić się dwa razy dziennie. Czuła wyraźnie pod palcami szorstkość jego skóry. Wyszukała celowo bliznę, którą miał na podbródku. - Skąd to się wzięło? - Zderzyłem się z trampoliną, próbując wykonać skok do tyłu. - Uu! Wyczuła, że się uśmiecha. - Opatrzyłem sobie ranę i ćwiczyłem dalej całe popołudnie. A powinienem mieć chyba założone szwy. - Moim zdaniem interesująco pan z tą blizną wygląda. - Jak to? Delia zdała sobie sprawę, że popełniła gafę.

166 WALENTYNKI.2001 - Widzę pana oczyma wyobraźni - stwierdziła. Rzeczywiście, ciągle miała w pamięci jego fotografię z plakatu. Myślała o niej i o zdjęciu z okładki .American Woman", wodząc palcami po twarzy Justina. Robiła to powoli, starając się dotykać go jak najdłużej. Pusty żołądek podpowiadał jej, że Molly skończyła już pewnie obiad, co oznaczało, iż wkrótce zacznie przygotowywać podwieczorek. Pozostało im zatem niewiele czasu. Pragnęła rozpaczliwie zdobyć się na odwagę, by go pocałować. Pewnie nie pozostałby obojętny. - Zaintrygowały panią moje uszy? - Przepraszam. Zamyśliłam się. - Przesunęła dłonie w kierunku jego ust. - Inna sprawa, że są bardzo miłe w dotyku. Justin zaśmiał się szczerze. I nagle przytknął delikatnie usta do jej palców. Było to zaledwie muśnięcie, więc zapewne uległa złudzeniu. Znieruchomiała i opuściła jedną rękę. Jakże bardzo pragnęła spojrzeć mu w oczy! Czując, jak wali jej serce, dotknęła jego górnej wargi. Justin wciągnął gwałtownie powietrze i przylgnął mocno ustami do jej dłoni. Tym razem nie miała wątpliwości, że to pocałunek. Omal nie wymówiła głośno jego imienia. Chwilę później zetknęły się ich usta i Delia zdążyła tylko pomyśleć, że to coś zupełnie innego niż całowanie plakatu. Nie przerywając pocałunku, Justin wziął ją w ra-

167 miona; w jednej chwili zdobył jej serce i duszę, choć o tym nie wiedział. Była to magiczna chwila i Delia starała się zapamiętać ją na zawsze. Czuła na policzku jego kłujący zarost, który przyjemnie podrażniał jej skórę. Odczuwała rozkosz, gdy jedną ręką przyciskał ją do siebie, drugą podtrzymując jej głowę. Ale najwspanialsze były jego pocałunki. Kiedyś, na weselu kuzynki, tańczyła z wujem pana młodego, który był zamiłowanym tancerzem i raczył zwrócić uwagę na skromną nastolatkę. Delia szybko się przekonała, że u boku mistrza radziła sobie lepiej niż kiedykolwiek przedtem. . Całowanie się bardzo przypominało taniec. A Justin robił to po mistrzowsku. Podobnie jak przed laty, na sali balowej, Delia dała się po prostu prowadzić swemu partnerowi. - Miałem na to ochotę od paru godzin - mruknął, nadal ją obejmując. - Czy już skończyliśmy? - Bynajmniej. Tym razem rozchylił jej usta językiem, oczekując, że nie pozostanie bierna. Delia odwzajemniła jego namiętny pocałunek. Gdy do niego przylgnęła, z piersi wydobył mu się głuchy pomruk rozkoszy. - To niewiarygodne - wyszeptał. - Żadnych rozmów. Tylko pocałunki. Wkrótce jednak Delii zabrakło tchu. Justin przywarł ustami do jej szyi szepcząc słowa.

168 WALENTYNKI 2001 od których dostawała dreszczy. Pieścił ją tak delikatnie, że gdy dotknął w końcu jej piersi, miała wrażenie, że eksploduje. Oddychała ciężko i była napięta jak struna. - Jesteś taka słodka - mruknął, próbując rozpiąć jej bluzkę. Delia płonęła ż pożądania. Pragnęła tylko, by nadal jej dotykał. Nagle usłyszała jakieś głosy. Nie, musiało jej się wydawać. Justin znieruchomiał, dysząc z podniecenia. - Słyszałaś coś? Delia mruknęła tylko i przyciągnęła go z powrotem do siebie. Poczynała sobie coraz śmielej, rozpinając mu koszulę i błądząc dłońmi po jego piersi. Całowała go w szyję, upajając się zapachem mężczyzny. Chciała wszystko dokładnie zapamiętać. Wykorzystać do końca te bezcenne chwile. - Hej, kochanie, tam się coś jednak dzieje. Posłuchaj. Delia miała ochotę się rozpłakać. - Masz rację - wydusiła z siebie i zaczęła zapinać bluzkę. Justin też chyba doprowadzał się do porządku. - A więc wreszcie się zobaczymy - stwierdził. - Taak. - odparła Delia z sercem ciężkim jak ołów. - Muszę ci coś wyznać. - Nie, proszę! Najwyraźniej ktoś szedł w ich kierunku. Delia rozpoznała głosy Molly i Sary. Po chwili dołączył do nich

169 Quirin. Lada moment zauważą, że drzwi do piwnicy są zatrzaśnięte. Delia zastanawiała się, co zrobić, aby wymknąć się stamtąd, zanim Justin ją zobaczy. Po tym, czego razem doświadczyli, nie chciała ujrzeć rozczarowania na jego twarzy. Z pewnością by tego nie okazał, ale w jego oczach nie byłoby błysku pożądania, a w głosie tonu fascynacji. Zorientowałby się natychmiast, że choć tak dobrze się rozumieją, zupełnie do siebie nie pasują. Nie chciałby jej urazić, a udając, że wcale nie czuje się zawiedziony, sprawiłby jej największy ból. Poza tym mógł mieć pretensje, że wiedząc przez cały czas, kim jest, ukrywała przed nim ten fakt. Prędzej czy później wyszłoby to na jaw. Nie, powinna trzymać się swojego planu. Przynajmniej zostaną jej .wspomnienia. - Chyba przybyła kawaleria. - Justin nie wydawał się tym zachwycony, ale może było to jej subiektywne odczucie. - No i dobrze - stwierdziła z udawaną nonszalancją. - Zdrętwiałam już od siedzenia na tych schodach. - Było to wierutne kłamstwo. - Posłuchaj... Justin zamierzał najwyraźniej wygłosić pożegnalną mowę. Nie chciała do tego dopuścić. - Już tyle się nasłuchałam. Justin zaśmiał się sztucznie. - Chcę tylko powiedzieć... Nie wiem nawet, jak masz na imię:

170 WALENTYNKI 2001 Wołała, żeby tak zostało. Słyszała już wyraźnie szczebiot małej Sary. Musieli być tuż przy drzwiach. Delia zdjęła z nogi but i zrzuciła go ze schodów. - Och, mój pantofelek! - Zaraz ci go przyniosę - obiecał Justin, tak jak oczekiwała. - Przytrzymaj drzwi, żeby było jaśniej. - Oczywiście. W tej samej chwili usłyszała krzyk Molly: - Kto zamknął te drzwi? Wszystko szło zgodnie z planem. Delia weszła pospiesznie po schodach, szarpnęła za klamkę i grzmotnęła pięścią w drzwi, wołając: - Molly! Jesteśmy tutaj! Jej wołanie zagłuszyło zdziwiony okrzyk właścicielki pensjonatu. Nie wiadomo, czy Delia uderzyła we właściwe miejsce, czy też zrobiła to Molly, w każdym razie drzwi otworzyły się na oścież. Delia wyszła i natychmiast zatrzasnęła je za sobą. - Co ty wyprawiasz? - zawołała zdumiona Molly. Delia chwyciła ją za ramiona. - Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia. Przysięgnij, że nie powiesz Justinowi, kim jestem! - Ależ... - Przysięgnij! - W porządku. - Pozwól mi się oddalić, a potem go wypuść, dobrze? - Dobrze, ale...

171 - Kiedyś wszystko ci wyjaśnię. - Zadzwonię do ciebie dziś wieczorem! - Panno Delio! Zgubiła pani but! - Wiem Saro. Później gó poszukam. Delia pomachała im ręką i mijając zdumionego Qu-inna, pokuśtykała szybko w kierunku holu. Jej bosa stopa była już zupełnie przemarznięta. Justin czuł, że coś między nimi zaiskrzyło. Chciał, żeby iskrzyło dalej. I to jak najszybciej. - Niech mi pani tylko powie, gdzie mogę ją znaleźć - błagał Molly. - Nie życzyła sobie tego. To zupełnie nie miało sensu. - Czy tak powiedziała, czy tylko prosiła, żeby nie ujawniała pani jej imienia? Molly była zrozpaczona. - Wiem, że nie chciała pana widzieć. - Ale skoro nie mówiła... - Panie Archer! Jestem w bardzo niezręcznej sytuacji. Tylko wy dwoje wiecie, co zaszło w tej piwnicy, więc powinien sam pan się domyślić, dlaczego pana unika. - Po prostu rozmawialiśmy - oznajmił cicho Justin. - i doskonale się rozumieliśmy. Nie chcę tego zaprzepaścić. Molly ogarnęło wzruszenie. - Och, jakie to piękne. Co się dzieje z tą dziewczyną? - Proszę mi tylko zdradzić, gdzie mogę ją znaleźć.

172 WALENTYNKI 2001 Molly pokręciła głową. - Spróbuję, pomówić z nią o panu. Justin wiedział, że nie może liczyć na nic więcej. - Byle szybko - poprosił. - Nie waż się mu powiedzieć, Molly! Była niedziela. Molly dzwoniła do Delii już cztery razy. . - Jesteś idiotką, Delio! Szuka cię sam Justin Archer, a ty się ukrywasz! Nic z tego nie rozumiem! Delia próbowała jej to ponownie wyjaśnić. - Myśli, że jestem inna. Bystra, elokwentna i ładna. - Jesteś ładna! - stwierdziła Molly, bezbłędnie wyczuwając, co naprawdę ją gnębi. - Wypada ci tak mówić, bo się przyjaźnimy. Mam na myśli szczególny typ urody. On przywykł do efektownych, atrakcyjnych kobiet, za którymi mężczyźni oglądają się na ulicy. Kiedy mnie ujrzy... Zresztą nie dopuszczę do tego. - Więc pomów z nim przez telefon. -Nie. - Wyjedzie stąd i już nigdy go nie zobaczysz. Delia zacisnęła mocno powieki, starając się odtworzyć w pamięci jego obraz. - Widzę go cały czas. - Delio, on nie uwierzy, że z tobą rozmawiałam! - Powiedz mu ode mnie: „herbatka we dwoje". Powinien był jej wyjawić, kim jest. Opowiedzieć

173 o sobie. Żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie odrzuciłaby Justina Archera. Ale byłoby to cyniczne z jego strony i niegodne takiej dziewczyny. Poza tym Justin Archer z okładki tak naprawdę nie istniał. Pokazał jej swoje rzeczywiste oblicze. A ona nie chciała z nim nawet rozmawiać. Chodziło nie tylko o urażoną dumę, lecz także zranione uczucia. Nie potrafiłby szybko o niej zapomnieć. Mężczyzna, któremu został na pamiątkę damski pantofelek. Gdzie popełnił błąd? Wiedział od Molly, że ta dziewczyna nie była mężatką, więc nie to stanowiło problem. Dlaczego nie chciała z nim pomówić? Z pewnością potrafiłby ją odnaleźć, gdyby bardzo się postarał, ale czy to miało sens, skoro tak wyraźnie go unikała? Pozostało mu zatem tylko wrócić do San Francisco. Powziąwszy decyzję, szybko się spakował. Wolał spędzić noc w hotelu na lotnisku w Madison niż zostać tutaj. Zapinał właśnie torbę na zamek błyskawiczny, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Molly trzymała w ręce kopertę. - Znalazłam ją w pańskiej skrytce na listy na dole. Inni goście też takie dostali. Justin zobaczył na kopercie nazwisko , .Richard Longfield"; Była to zapewne jakaś reklama. Rzucił ją na nocną szafkę. - Radzę otworzyć - oznajmiła z uśmiechem Molly. Justin wyjął ze środka kartkę papieru.

174 WALENTYNKI 2001 - To zaproszenie na jakąś imprezę do biblioteki. - Powinien pan z niego skorzystać. - Przykro mi. - Pokręcił głową i wrzucił kartkę do kosza. - Jak pani widzi, już się wyprowadzam. - Radziłabym jednak tam pójść - powtórzyła Molly. Sięgnęła do kosza i pokazała mu widniejący na papierze podpis. - Otrzymał pan osobiste zaproszenie. Spojrzała na niego wymownie. Justin rzucił okiem na podpis. Delia Mayhew. - Czy znam tę panią? - zapytał cicho. - Chyba tak - odparła Molly z promiennym uśmiechem. Nadeszły Walentynki, a ona znowu miała złamane serce. Czyżby wszystko miało zostać po staremu? Niezupełnie. Na parkingu przed biblioteką stało tyle samochodów, że ludzie musieli parkować w bocznych uliczkach. To było coś nowego. Co więcej, tego dnia wypisano rekordową liczbę nowych kart bibliotecznych, a Delia robiła już szósty dzbanek kawy. Tak zaplamiła sobie palce czerwoną bibułą, którą dekorowała salę, że myślała, iż nigdy ich nie domyje. W czytelni ustawiono pożyczoną ze szkoły mównicę, a wszystkie lepsze miejsca już dawno zajęły szacowne damy z Tyler. Okazały się równie agresywne jak inne kobiety. Delia nie miała im tego za złe. Justin był... Westchnęła tęsknie. Pozostawił jej cudowne wspomnienia. Bolesne, łamiące serce, pozbawiające ją szans na pokochanie innego mężczyzny, ale cudowne.

175 Bez wahania rzuciłaby mu się znowu w ramiona. I prawdopodobnie pozwoliłaby sobie na dużo więcej. Wiedziała, że mieszkańców Tyler ściągnęły do biblioteki pogłoski, iż jej specjalnym gościem będzie Justin Archer. Nie była w stanie ich zdementować. Nikt inny nie przyjął jej zaproszenia, choć wydzwaniała do wielu osób. W końcu, wysupławszy swoje oszczędności, pojechała do ekskluzywnego sklepu z zabawkami w Madison i kupiła prawie dwumetrowego pluszowego Bangura. To będzie jej specjalny gość! Oczywiście, zaprosiła także Bobo. Był takim uroczym chłopakiem. Czuła się pótlle. Po tym, co zaszło w sobotę, wiedziała, że te okropne kobiety nie będą kryły rozczarowania. Chciała mu to jakoś wynagrodzić, ale on opacznie zrozumiał jej intencje i zaprosił ją na kolację. Spędzili razem koszmarny wieczór, przekonując się ostatecznie, że zupełnie do siebie nie pasują. Bobo powiedział jej na pożegnanie: ,3yło, minęło". - Hej, Delio, kiedy zacznie się impreza? - zapytała dama z pierwszego rzędu. Gdy o dziesiątej otwarto bibliotekę, przed wejściem czekał już tłum kobiet, choć Delia zaplanowała główne punkty programu dopiero na drugą, a wystąpienia gości na czwartą. Kawa, którą tego dnia podawano gratis, cieszyła się wielkim powodzeniem, podobnie jak próbki serów. - Zabawa już się zaczęła - oświadczyła Delia. -Dzieci malują sobie twarze i szykują walentynkowe

176 WALENTYNKI 2001 upominki. Dla młodzieży robimy losowanie trzech podpisanych przez autora egzemplarzy „Upiornego wehikułu z Brisbane" i zakładek do książek. Mary McNally, autorka poradnika „Wiązanki na każdą okazję", przygotowała dla nas prelekcję, a dzięki uprzejmości Wytwórni Serów z Wisconsin... - Przyprowadź go, kochanie. Mamy już dość czekania. Delia poczuła skurcz w gardle. - Za dziesięć minut. Głośne utyskiwania zagłuszył po chwili szkolny zespól jazzowy. Biblioteka była pełna ludzi, tak jak chciała. Ale za dziesięć minut wszyscy zwrócą się przeciwko niej. Czmychnęła do biura i z nadzieją spojrzała na plakat ze zdjęciem Justina Archera. Nadal nie mogła uwierzyć, że naprawdę się spotkali, że go całowała i błądziła dłońmi po tym niewiarygodnie seksownym torsie. Nie żałowała jednak swojej decyzji. Pozostały jej wyłącznie miłe wspomnienia, a gdyby ją zobaczył... Zapukała do drzwi gabinetu Elizy, gdzie czekał cierpliwie Bobo, zabawiając się grą komputerową. - Przed tobą wystąpią trzy osoby - wyjaśniła. -Wyjdziesz, kiedy cię zapowiemy. Bobo skinął głową. Znał już tę procedurę. - Przeczytałem ostatnio pewną książkę. Czy powinienem o tym wspomnieć?

177 - Jasne. Dlaczego by nie? Delia przygładziła włosy i z wymuszonym uśmiechem podeszła do mównicy. - Panie i panowie. - Właściwie głównie panie. -Witam na obchodach Dnia Książki w bibliotece imienia Alberty Ingalls. Miło nam gościć dzisiaj panią Glorię Dowd, kierowniczkę biblioteki Uniwersytetu w Wisconsin. Rozległy się zdawkowe brawa. Dopiero gdy Eliza wyszła na środek i obrzuciła widownię karcącym spojrzeniem, oklaski przybrały na sUe. Na szczęście pani Dowd nie przemawiała długo. Dyrektorka szkoły i żona burmistrza także się streszczały. - A teraz nasz specjalny gość - zagaiła Delia. -Ktoś, kogo nie kojarzymy zazwyczaj z biblioteką i książkami. Przez salę przeszedł szmer podniecenia. Delia zauważyła, że wiele pań trzyma w pogotowiu egzemplarz „American Wornan". - Ktoś, kto już wcześniej wspierał różne nasze przedsięwzięcia - oznajmiła Delia, by uniknąć rozczarowań. - Człowiek, którego zawsze witamy z radością - kontynuowała, słysząc, jak sala powoli milknie. -Wielkie brawa dla Bobo Bolewsłaego! - zawołała z entuzjazmem, a zespół jazzowy zaintonował szkolny marsz. Bobo wybiegł z gabinetu, pozdrawiając po drodze publiczność.

178 WALENTYNKI 2001 W pierwszych rzędach zapadła pełna zdumienia cisza. - Cześć, dzieciaki! - krzyknął Bobo. - Cześć! - odpowiedziały chórem maluchy, stłoczone w głębi sali. - Wiecie, czytałem kiedyś książkę. Delia przełknęła z trudem ślinę, ciągle się uśmiechając. - Nosiła tytuł „Sztuka walki". Napisał ją dawno temu jakiś stary Chińczyk. Trener musiał mnie namawiać, żebym ją przeczytał, bo nie wierzyłem, że znajdę tam coś ciekawego. A okazało się, że to mądra książka. Dotyczyła nie tylko wojny. Uczyliśmy się z niej zasad strategii, kiedy grałem w drużynie Razors. Rozległy się owacje, którym wtórował perkusista zespołu muzycznego. - Nawet gdy przestałem grać w hokeja, pamiętałem rady tego staruszka. I przeczytałem tę książkę ponownie. Właściwie chyba ze cztery razy. Zmuszała innie do myślenia. Na tym właśnie polega wartość książek. Każą nam myśleć. A wtedy wszystko robi się lepiej. Delia znowu się wzruszyła. Gdy Bobo skończył po kilku minutach, zbierając bardziej rzęsiste oklaski niż na początku, podeszła do niego i w obecności wszystkich pocałowała go mocno w policzek. - Mamy jeszcze jednego specjalnego gościa - oznajmiła, dając znak Paulinie i Elizie, by wniosły pluszowego Bangura. Okrzyki zachwytu dziecięcej widowni niemal zagłuszyły hałas, jaki powstał w holu, gdy w przeszklo-

179 nych drzwiach nagle pojawił się rycerz w zbroi i hełmie z białym pióropuszem. Delia patrzyła zdumiona, jak podchodzi w jej kierunku. Za nim podążała Molly, uśmiechając się szeroko. Rycerz niósł czerwoną aksamitaą poduszkę, na której leżał jakiś przedmiot, przykryty białą chustą. Delia spojrzała na Elizę i Paulinę, ale obie wydawały się równie zaskoczone jak ona. W czytelni zaległa cisza, zakłócana tylko radosnymi okrzykami najmłodszych dzieci, ściskających pluszowego Bangura. Rycerz podszedł do Delii, pokazał jej poduszkę i jednym ruchem zdjąwszy białą'chustę, odsłonił. - Pantofelek? - zapytała ze zdumieniem jedna z kobiet. Delia przytknęła dłonie do ust. Był to jej bucik, co oznaczało, że... Czuła, jak drżą jej kolana, zapewne z braku powietrza, bo z trudem oddychała. Rycerz położył poduszkę na mównicy i obiema rękami zdjął hełm. Po chwili ujrzała zwichrzoną czuprynę Justina Ar-chera, który uśmiechał się do niej z góry. - Pozdrawiam piękną panią ciemności. - Justin - wyszeptała. - Co... jak... Przytknął palec do ust, mówiąc: - Najpierw tooje wystąpienie. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, po czym odwrócił się i ukłonił publiczności, która szalała z zachwytu.

180 WALENTYNKI 2001 Witano go jak gwiazdę rocka. Szeryf i jego dwaj zastępcy musieli przywrócić spokój. Delia nie miała pojęcia, kto ich zawiadomił, ale była im wdzięczna za przybycie. - Całe życie kochałem książki - zaczaj Justin -a ostatnio zacząłem kolekcjonować stare tomy, nie po to, by je posiadać, lecz żeby je ocalić i zachować dla potomnych. - Kontynuując, mówił o znaczeniu książek dla niego i dla przyszłości świata. Równocześnie, jakby mimochodem, składał autografy na egzemplarzach „American Woman". Delia w ogóle nie słyszała, o czym mówił. Nie mogła zrozumieć, skąd się wziął w bibliotece i jak się dowiedział, kim ona jest. Próbowała uchwycić spojrzenie Molly, ale przyjaciółka nie patrzyła w jej kierunku. - Zastanawiacie się zapewne, jak tu trafiłem. -Błysnął uśmiechem, który mógłby stopić stalową zbroję. - Dziś Walentynki, a ja kocham... Przerwały rmi okrzyki i gwizdy. Pokiwał znacząco palcem. - .. .kocham książki. A co myśleliście? - Powinieneś przyjść do mnie! - zawołała jakaś kobieta. Justin roześmiał się. - Ostatnio odkryłem również, że wierzę w sny i bajki. I ich szczęśliwe zakończenia - dodał, zwracając się do Delii. Powiedziawszy to, pochylił się, wziął ją na ręce i zaczął nieść przez salę. Tłum zareagował Okrzykami zdumienia i śmiechem. - Justin!

181 - Słucham, Delio? - Wiesz, jak mam na imię. - I wzajemnie. - Tak, od dawna to wiedziałam - wyznała po chwili wahania. - Domyślałem się. Wybaczam ci, więc nie patrz na mnie tak, jakbym miał zamiar cię upuścić. - No cóż... Objęła go rękami za szyję, aby mógł ją łatwiej nieść. Zbroja była bardzo romantycznym strojem, ale niezbyt wygodnym. - Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś - mruknęła, nie mając pewności, czy skrzypienie stali nie zagłusza jej słów. - Sama mnie zaprosiłaś. Zdążyła już o tym zapomnieć. - Ale... - Marzenia spełniają się, gdy nie myśli się za bardzo o szczegółach. Słuszna uwaga. Ktoś otworzył przed nimi drzwi i Justin wyniósł ją na parking, gdzie czekał powóz zaprzężony w dwa białe konie. Delia zaniemówiła z wrażenia. Słyszała za sobą wiwatujący tłum. Justin postawił ją na stopniach powozu, którego siedzenia obite były czerwonej skórą. Po chwili oboje zajęli w nim miejsca. Otulił ją miękkim kocem, mówiąc: - Zbroja wcale nie jest ciepła, gdyby cię to interesowało. Delia podzieliła się z nim swoim przykryciem.

Diamond Jacqueline

Niespodzianka WALENTYNKI 2001

ROZDZIAŁ PIERWSZY To będzie wspaniały ślub, pomyślała Rebeka Salber, wygładzając biały atłas swojej sukni ślubnej i wychodząc z hotelowej windy. Od dzieciństwa pragnęła wielkiego ślubu z gigantycznymi bukietami kwiatów i oddanymi przyjaciółkami w roli druhen, a także mężczyzny, który nigdy jej nie zawiedzie. Przyzwoitego, dobrego mężczyzny, z którym będzie dzielić życie. Za dwie godziny jej marzenie się ziści. Wtedy ona i jej mąż wyjadą na wspaniały miesiąc miodowy, pełen niewyobrażalnej rozkoszy. Przez dwadzieścia siedem lat swojego życia Rebeka zachowywała dziewictwo i z niecierpliwością oczekiwała radosnych rewelacji, jakie miał jej przynieść seks. Pojutrze Walentynki, a ona będzie je obchodziła jako świeżo upieczona żona. Gdyby to święto wypadało w sobotę, a nie w poniedziałek, mogłaby nawet zostać walentynkową panną młodą. Chociaż z drugiej strony, kolorem Walentynek jest czerwony, a która dziewczyna chciałaby mieć czerwoną suknię ślubną? Rebeka zmarszczyła brwi na to mało romantyczne wyobrażenie. Nie zamierzała dopuścić do tego, żeby cokolwiek, choćby zaledwie niepotrzebna myśl, zakłóciło jej ten wspaniały dzień. Przeszła przez ciemną re-

186 WALENTYNKI 2001 cepcję, utrzymaną w angielskim stylu i skierowała się ku gabinetowi organizatorki bankietu. Wcześniej doszło do jakiegoś nieporozumienia dotyczącego zespołu wynajętego do grania na weselu, ale była pewna, że wszystko się wyjaśni. W końcu Łabędzi Zamek był najmodniejszym hotelem w Lake Geneva w stanie Wisconsin, a matka Rebeki pracowała tu jako asystentka kierowniczki. Ona sama wychowywała się w pobliżu hotelu i wiedziała, że jego obsługa znana jest ze swej perfekcji. Właściwie był to jeden z powodów, dla których zdecydowała się wyprawić wesele tutaj, a nie w Madison, gdzie mieszkała. Zatrzymała się na widok ubranego w smoking mężczyzny, który patrzył na nią z drugiego końca recepcji. Był wysoki, miał czarne włosy i niebieskie oczy, które przykuwały uwagę. Wydawał się też nieco arogancki. Na widok Ricka Travisa niejedna kobieta wstrzymałaby oddech z przejęcia. Sposób, w jaki przyglądał się Rebece, sprawił, że poczuła się kobietą w każdym calu, od czubka głowy po koniuszki palców u nóg. Uśmiechnęła się do niego. - Cześć, Rick, jak leci? - Po tylu latach przyjaźni wiedziała, że tego faceta nie należy traktować poważnie. Inne kobiety mogły sobie padać przed nim na kolana, ona jednak nie zamierzała tego robić. Rick odwzajemnił jej uśmiech. - Nie jestem pewien, czy mój występ w roli honorowej druhny podoba się twojej matce. Ignoruje mnie.

187 Musiała przyznać, że jej matce nie bardzo spodobał się pomysł, aby zastąpić tradycyjną druhnę najlepszym przyjacielem. - Ona przepada za Steve'em. Uważa, że to go urazi, jeśli obok mnie będzie stał inny mężczyzna - wyjasniła. - Nigdy w życiu nie obraziłbym Steve'a. Mimo że jest dwa razy mniejszy ode mnie. - Rick mrugnął do niej i rozprostował szerokie ramiona, po których widać było, że niegdyś odnosił sukcesy w drużynie futbolowej. Jego łagodne docinki, przeznaczone wyłącznie dla uszu Rebeki, zawsze spotykały się z równie złośliwą odpowiedzią. . - Niektóre kobiety po prostu nie lecą na Nieprawdopodobnych Przystojniaków - odpowiedziała. -Okropność, prawda? - Spływa to po mnie jak woda po kaczce - odparował cios. - Chętnie postałabym tu sobie przez cały dzień i wrzucała kamyczki do twojego ogródka, ale jest coś, czym muszę się zająć - odparła. - Do zobaczenia później. - Chyba że zobaczylibyśmy się wcześniej. Kobieta wychodząca z hotelowej restauracji zerknęła na niego i z wrażenia natychmiast zderzyła się ze swoim mężem. Rebeka przypomniała sobie z rozbawieniem, że Rick często wywierał takie wrażenie na osobach płci żeńskiej. Sama tak na niego zareagowała, gdy ujrzała go po raz pierwszy. Na drugim roku studiów zgodziła się na propozycję swojej przyjaciółki,

188 żeby wynająć mieszkanie razem z Rickiem i jego znajomym. Ponieważ wcześniej widziała tylko tego kolegę, następnego ranka po przebudzeniu niemal dostała ataku serca, gdy wśliznęła się do kuchni i zobaczyła owo Ucieleśnienie Kobiecych Fantazji. Ubrany tylko w krótkie spodenki, był zbyt duży i muskularny, żeby go zignorować. Rebeka wpatrywała się w niego, dopóki nie powróciło jej poczucie rzeczywistości. Warknęła wtedy, że mógłby zachować się przyzwoicie i czymś zakryć. Uśmiechnięty odparł, że dotychczas nikt się na jego nagość nie uskarżał. To był początek najeżonej trudnościami, ale bardzo głębokiej przyjaźni. Przypomniawszy sobie o swojej misji, odnalazła odpowiedzialną za przygotowanie bankietu Connie Graf w jej gabinecie. Wysoka platynowa blondynka o wyglądzie Grace Kelly wyglądała na uspokojoną, gdy odkładała słuchawkę. - To tylko ten głupek Joe, wyobrażał sobie, że jest dowcipny. Zespół był już zarezerwowany, przyjadą na czas - wyjaśniła. - Nienawidzę tego faceta! Dlaczego on sobie wyobraża, że się z nim pogodzę? Wierz mi, Rebeko, dobrze robisz, że wychodzisz za tak troskliwego mężczyznę jak Steve, a nie za jakiegoś palanta w stylu macho. Mąż Connie,-Joe Graf, który pozostawał z nią w separacji, był menedżerem kilku zespołów muzycznych w Lake Geneva. Connie zostawiła go miesiąc wcześniej i od tego czasu Joe albo zakłócał jej spokój, albo błagał o przebaczenie.

189 - Wiem - odparła Rebeka, z trudem skrywając dumę. - Steve nigdy mnie nie zawiedzie. Dlatego właśnie go wybrałam. - To taki czarujący mężczyzna... - Connie sprawdziła makijaż w lusterku swojej puderniczki. Jak zwykle prezentował się bez zarzutu. Interesowało go, kto będzie siedział przy stole i co dokładnie podamy do jedzenia. Większości mężczyzn nie interesuje nawet ślub, a co dopiero mówić o przyjęciu weselnym. - Dlatego tak świetnie radzi sobie w interesach. -Steve był doradcą komputerowym. Pomagał firmie rachunkowej, w której pracowała Rebeka, tam też się poznali. - Sam zakłada własną firmę internetową. Wystarczy, że wyślesz do niego e-mail albo zadzwonisz, a on już rozwiąże każdy problem. - Na pewno zarobi miliony. - Connie uśmiechnęła się z zazdrością. - Jest słodki, a do tego będzie bogaty. Co za świetna partia! Rebeki nie obchodziło, czy jej mąż zarobi miüon dolarów. Zależało jej tylko na tym, żeby był odpowiedzialny i ją kochał. Ojciec porzucił jej matkę, gdy miała sześć lat, dlatego pragnęła lepszej przyszłości dla swoich dzieci. Tak, dla siebie i dla nich chciała tego, co najlepsze. I będzie miała - Steve'a. Rick poprawił muszkę i zaczął się zastanawiać, czym wypełnić następne dwie godziny. Podejrzewał, Ize reszta druhen siedzi na górze, chichocząc i plotkując, ale perspektywa spędzania czasu z nimi niespecjalnie przypadla mu do gustu.Przyszlo mu do glowy,

190 WALENTYNKI 2001 że skoro Rebeka nie ma ojca, który by jej bronił, to może on powinien poszukać Steve'a i odbyć z nim męską pogawędkę w cztery oczy, coś w rodzaju: „Zrób jej krzywdę, a zdzielę cię po głowie". Wątpił jednak, by zarówno pan młody, jak i panna młoda docenili jego dobre intencje. Wobec tego przeszedł przez recepcję w kierunku sali balowej. Słyszał, że hotel był niegdyś prywatną posiadłością i zbudowano go na kształt angielskiego dworku. Panujący tu nastrój sprawiał, że Rick czuł się trochę nieswojo, jak gdyby wdarł się do cudzego domu. Może zresztą ten niepokój miał źródło w czym innym. Wchodząc do pierwszej sali balowej, przystanął, żeby głębiej się nad tym zastanowić. Przyjaźnił się z Becky, odkąd wszyscy razem - on, ona i jeszcze dwoje znajomych - wspólnie wynajmowali mieszkanie podczas studiów na Uniwersytecie Wisconsin. Później, gdy Rick powrócił do Madison po zakończeniu kariery w drużynie futbolowej, on i Becky kilka razy w tygodniu jadali razem lunch, a czasem włóczyli się wieczorami po mieście. Nawet wtedy oboje wiedzieli jednak, że zupełnie do siebie nie pasują i nie stanowiliby dobranej pary. Becky strasznie się rządziła i miała cięty język. Rick lubił różne rozrywki, więc chętnie towarzyszył jej w wyprawach do teatru czy na koncert. Ona zaś wiwatowała głośno i długo, gdy zdołał zaciągnąć ją na mecz futbolowy. Kto jednak chciałby bez przerwy jadać potrawy, które smakują komuś innemu? Gdyby byli na tyle nierozsądni, żeby się pobrać, walczyliby

191 o wszystko, od imienia dziecka począwszy, na, kolorze ganku skończywszy. Życie stałoby się niezmiernie uciążliwe i dlatego Rick ani trochę nie zazdrościł Steve'owi Whittmanowi. Niestety, nie przepadał za tym facetem. Zawsze miał nadzieję, że mężczyzna, za którego wyjdzie Becky, stanie się także jego dobrym kumplem. Wtedy nadal mogliby spotykać się wieczorami. Właściwie nie miał żadnego powodu, żeby nie lubić Steve'a poza tym, że Steve rzucił kiedyś kąśliwą uwagę o dyrektorach agencji reklamowych, zanim się dowiedział, że Rick jest jednym z nich. Oprócz tego wybranek Rebeki wydawał się inteligentny, a większość ludzi lubiła jego towarzystwo. Jak na gust Ricka facet był nieco za zgodny, za bardzo pozwalał Becky, żeby rozstawiała go po kątach, bez słowa godząc się z tym, że to ona podejmuje wszystkie decyzje. A przecież Becky potrzebuje silnego mężczyzny, a nie takiego słabeusza. Trudno, takiego właśnie męża sobie wybrała. Rick zamierzał kontynuować tę przyjaźń, więc musiał go tolerować. Jakiś ruch pod drugiej stronie sali balowej przyciągnął jego uwagę. Diane Salber, matka Becky, weszła innymi drzwiami i ruszyła wzdłuż rzędu ustrojonych na biało krzeseł ustawionych przed ołtarzem. Jej brzoskwiniowy kostium doskonale harmonizował z kolorem kwiatów białych, brzoskwiniowych i w kolorze bordo. Zanim zdążyła zauważyć Ricka, wśliznął się z po-

192 WALENTYNKI 2001 wrotom do holu i poszedł przyjrzeć się drugiej sali balowej, która była połową poprzedniego olbrzymiego pomieszczenia. Tu okrągłe stoliki otaczały parkiet, a obrazy i dekoracje utrzymano w jasnej tonacji. Na jednym ze stolików stał gigantyczny tort weselny, przystrojony figurkami młodej pary. Obok leżała taca pełna ciastek. Nigdzie nie było żadnych orzechów, gdyż Rebeka była na nie uczulona. Żołądek miał ściśnięty z głodu i wrażenia, więc podszedł do tacy i poczęstował się małym zielonym ciastkiem. Właśnie wpychał je do ust, kiedy zjawiła się Dianę Salber. Była niewysoką kobietą, podobną do Becky. Miała równie wyraziste rysy, ale robiła inne wrażenie niż córka: podczas gdy płomiennorude loki i intensywnie zielone oczy Becky rozjaśniały każde pomieszczenie, czarne włosy Dianę nadawały kobiecie surowy wygląd. Omal się nie zakrztusił pod jej karcącym spojrzeniem. Od szkolnych czasów nie czuł się jak niesforny dzieciak. Matka Becky przypominała mu trochę Pam Kelsey, jego trenerkę z liceum w Tyler w Wisconsin. Przez pierwszy rok swojej pracy, gdy sprawiał jej sporo kłopotów, też miała zwyczaj patrzeć na niego z takim nieprzyjemnym wyrazem twarzy. - Przepraszam, pani Salber - powiedział, kiedy ciastko skończyło już podróż w jego przełyku. - Byłem głodny. Nagle zdał sobie sprawę, że ma na palcach zielony lukier i zaczaj się zastanawiać, jak zareagowałaby pani Salber, gdyby zużył jedną z. jej papierowych chustek

193 z monogramem. Z drugiej strony oblizywanie palców, także nie było zbyt eleganckie. - Wiesz, co myślę o decyzji Rebeki na temat twojego udziału w tej uroczystości. - Diane poprawiła kosmyk ciemnych włosów, który wysunął się ze starannie zaplecionego warkocza. - Dlatego nie będę się nad tym dłużej rozwodziła. - Rozumiem, że będę rzucał się w oczy na tle innych druhen, prawda? Sięgając za siebie, Rick wytarł ubrudzone palce w jedną z chustek, po czym zaczął się zastanawiać, jak się jej dyskretnie pozbyć. - Obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zniknąć w tłumie. - Nie bierz tego tak bardzo do siebie. Po prostu pamiętaj, który mężczyzna jest dzisiaj najważniejszy. - Znał ten niewzruszony wyraz twarzy. Identyczny przybierała jej córka, gdy była zdecydowana postawić na swoim. - Chcę, żeby Rebeka miała to wszystko, czego mnie zabrakło. Mężczyznę, który o nią zadba, przepiękne wspomnienia na całe życie, ho i nie zapominajmy o zabezpieczeniu finansowym. - A Steve to właściwy facet - podpowiedział jej usłużnie, zdecydowany zgadzać się z nią we wszystkim, niezależnie od tego, co powie. Nauczył się już, że w ten sposób potrafi uspokoić Becky i miał nadzieję, że zadziała to również w wypadku jej matki. - Zgadza się - uśmiechnęła się do niego nieznacznie. - Żaden mężczyzna nigdy nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Żadna matka nie mogłaby chcieć więcej. - Nie stanę mu na drodze, obiecuję. - Mnąc chustkę

194 WALENTYNKI 2001 w dłoni, Rick usiłował wymyślić, jak włożyć ją do kieszeni. Wtedy właśnie przypomniał sobie, że w jego smokingu nie ma kieszeni. - Nie sądzisz, że przez ciebie zdjęcia ze ślubu będą dziwnie wyglądały? Diane zastukała palcami w oparcie krzesła. - Właśnie, właśnie, gdzie jest fotograf? Już powinien tu być... Kiedy się odwróciła, w drzwiach pojawiła się głowa Becky. Z upiętymi wysoko włosami dziewczyna wyglądała bardziej elegancko niż zwykle, a także bardziej niewinnie i bezbronnie. - Czy ktoś widział moją listę? - zapytała nieprzytomnie. - Nie mogę uwierzyć, że ją zgubiłam. - Nie potrzebujesz żadnej listy - odparła jej matka. - Od tej chwili ja się wszystkim zajmę. - Ale bez niej czuje się... naga! - zaprotestowała Becky. - Założę się, że zostawiłam ją w panieńskim apartamencie. Pójdę sprawdzić. - Tylko trzymaj się z dala od pokoju Steve'a - rozkazała jej Diane. - Jeśli pan młody zobaczy pannę młodą przed ślubem, to przyniesie im obojgu pecha. - Nikt już nie wierzy w takie przesądy - stwierdziła panna młoda. - Do zobaczenia za jakiś czas. Zniknęła w holu, jej matka wyszła chwilę później. Rick jeszcze raz obszedł pusty pokój. Za kilka godzin wypełni się hałaśliwymi gośćmi, państwo młodzi będą królowali przy głównym stole. A on wróci samotnie do domu, który kupił w swoim rodzinnym mieście, w Tyler. Potem zaś, pojutrze, ruszy w podróż do pracy do Madison, ale tym razem nie spotka się z Becky na

193 lunchu, bo ona wciąż będzie w podróży poślubnej. To wystarczyło, żeby człowiekowi odechciało się jeść. Albo żeby zgłodniał. Po sekundzie wahania Rick sięgnął po kolejne ciasteczko z tacy i wrzucił je sobie w Usta. Rebeka popędziła po schodach na pierwsze piętro. Usiłowała zignorować dreszcz, który ją przeszedł, gdy ujrzała Ricka przy weselnym torcie i gdy przez jedną setną sekundy wyobraziła sobie, że to on jest panem młodym. Serce zabolało ją w sposób, którego nie potrafiła wytłumaczyć. Z pewnością będzie tęskniła za przyjacielem. Oczywiście teraz, kiedy wyjdzie za mąż, nie będą mogli spędzać tyle czasu razem. Ale to, co robi, jest tego warte, przypomniała sobie stanowczo. Teraz należało zająć się listą gości. Nie zniosła jej do biura Connie Graf, więc Usta musiała zostać na górze. Jednak Rebeka dokładnie przeszukała pokój panieński i odkryła, że tam jej nie było. Gorączkowo usiłowała sobie przypomnieć, gdzie ostatnio ją widziała. No tak, miała ją ze sobą jakąś godzinę temu, kiedy poszła się upewnić, czy wszystkie druhny otrzymały swoje bukiety. Najpierw wpadła do Ellen Pfeiffer, koleżanki z biura rachunkowego, a potem do Cindy Olofson, przyjaciółki z fitness klubu. Obie dziewczyny pochodziły z Madison. Na końcu spędziła kilka minut z Esther Breeland, swoją najlepsżą przyjaciółką z liceum, manikiurzystką, która od kilku lat mieszkała tutaj, w Lake Geneva. Będąc dzieckiem emigrantów ze wschodniej Europy, Esther w szkole zawsze czuła się jak wyrzutek, podobnie jak pozbawiona ojca Rebeka.

196 WALENTYNKI 2001 Ta przyjaźń bardzo wiele znaczyła dla nich obu. Tak, z całą pewnością odhaczyła bukiet Esther. A Usta najprawdopodobniej leży sobie na stole w pokoju druhen. Rebeka zamknęła za sobą drzwi i powoli przeszła przez korytarz. Im mniej czasu pozostawało do ślubu, tym bardziej czuła się zdenerwowana. W pośpiechu zastanawiała się jeszcze nad zbliżającą się ceremonią i weselem, ale przecież nie było się czym przejmować. Jeśli cokolwiek zostało przeoczone, mama z pewnością się tym zajmie. Zauważyła już wcześniej, że przed hotelem czeka Umuzyna, gotowa porwać ją i Steve'a na miesiąc miodowy. Wybrah najnowszy, podobno uroczy pensjonat w Tyler, rodzinnym mieście Ricka, polecony zresztą przez niego. Steve zrobił parę aluzji na temat wyjazdu do jakiegoś nieco bardziej ekscytującego miejsca, jak Floryda czy południowa Kahfornia, ale jej nie zależało ani na egzotyce, ani na przepychu. Chciała czuć się bezpiecznie i spokojnie, gdy będzie poznawała intymności małżeńskiego życia. Poza tym była ciekawa miasteczka, o którym tyle słyszała. Stanęła przed pokojem Esther i lekko zapukała do drzwi. Usłyszała w środku jakiś stłumiony hałas, ale nikt nie odpowiedział, więc zapukała ponownie. Zapadła głucha cisza. Stała przed drzwiami, zastanawiając się, co dalej robić. Potem znowu usłyszała podejrzany hałas. Kiedyś, jeszcze w szkole średniej, Esther zemdlała, kiedy przyszła na lekcje z grypą. Właściwie jak się nad tym zastanowić, dziś rano przy śniadaniu też wydawała

197 się trochę rozpalona. Może właśnie w tej chwili leży na podłodze i usiłuje się podnieść? - Esther? - Rebeka nacisnęła na klamkę. Ku jej zdumieniu drzwi się otworzyły. Po krótkim wahaniu weszła do środka. Z łóżka, na którym leżały dwie osoby, zsunęła się narzuta. Zanim Rebeka zdołała odwrócić wzrok, zdążyła się zorientować, czego jest świadkiem. - Bardzo przepraszam! - wykrzyknęła. Twarz mężczyzny była odwrócona, lecz jego krótkie, jasnobrązowe włosy wydawały się znajome. To pewnie ktoś od Steve'a, pomyślała Rebeka, ruszając ku drzwiom. Zauważyła ze zdumieniem, że na krześle leżał zmięty biały smoking. Drużbowie byü ubrani na czarno. Jedyną osobą, która miała biały smoking był... - Steve? - To słowo niemal uwięzło jej w krtani, ale on najwyraźniej musiał je usłyszeć, gdyż odwrócił się ku niej gwałtownie. Rebeka poczuła, jak jej serce zaczyna bić szybciej, a dłonie wilgotnieją. To nie może dziać się naprawdę! Mężczyzna, którego zamierzała poślubić za niespełna dwie godziny, nie może leżeć nago w łóżku z inną kobietą! Chciała uciec, lecz nie była w stanie zrobić nawet jednego kroku. - Jak mogliście to zrobić? - wybuchnęła. - Jak mi to wytłumaczycie? Oboje! Na chłopięcym obliczu Steve'a pojawił się przepraszający uśmiech. - Skarbie, sama przecież wiesz, że ty i ja... właściwie... nigdy tego nie zrobiliśmy, no i nie jesteśmy

198 WALENTYNKI 2001 jeszcze małżeństwem... tak więc... Tak więc właściwie cię nie zdradziłem. - Dwie godziny przed ślubem? - Ku swojemu upokorzeniu poczuła, że łamie się jej głos. - Gdybym wiedział, że tak cię to zmartwi, nigdy bym tego nie zrobił odparł uspokajającym tonem, który słyszała już wiele razy wcześniej. Dotąd zawsze to skutkowało. Tyle że zazwyczaj Steve posługiwał się tym tonem, żeby załagodzić jakąś nieważną, drobną sprzeczkę, a nie zbagatelizować jej nadzieje i marzenia. Oszczędzała swoje dziewictwo w prezencie dla przyszłego męża, a on nie przywiązywał żadnej wagi do własnej wierności. Wiedziała, że nie zdoła nic powiedzieć, nie wybuchając przy tym płaczem, więc skoncentrowała się na Esther. - A ty? - zapytała, patrząc na nią z wyrzutem. -Jak ty się usprawiedliwisz? Jej przyjaciółka buńczucznie odrzuciła głowę. - Nie potrzebuję żadnego usprawiedliwienia -stwierdziła. - Zasłużyłam na niego. To zawsze ty dostawałaś wszystko, co najlepsze. Teraz moja kolej. - Ja zawsze dostawałam wszystko, co najlepsze? - powtórzyła Rebeka, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. - Zawsze miałaś ładniejsze ubrania - zapiszczała Esther. - A kiedy dostałaś to stypendium na studia, tak się cieszyłaś, że jedziesz do Madison, że w ogóle nie pomyślałaś o mnie! - Miałam więcej, bo bardziej się starałam. - Pra-

199 cowała po szkole i w czasie weekendów, żeby zapłacić za te ubrania, i uczyła się wieczorami, podczas gdy Esther oglądała telewizję. Do tej chwili nawet nie miała pojęcia, że jej rzekoma przyjaciółka pielęgnuje w sobie tak palącą zawiść. - Dosyć! - Steve wyciągnął do góry ręce, jak gdyby usiłował przerwać walkę. Nadal nie wydawał się ani trochę przejęty swoją nagością. - Nie płaczmy nad rozlanym mlekiem, dobrze? Rebeko, złóż to na karb gorączki przedślubnej. Lada chwila pojawią się nasi krewni i znajomi. Nie musimy robić publicznego przedstawienia z naszych małych, prywatnych nieporozumień. - Nie możesz oczekiwać, że po czymś takim'cię poślubię! - krzyknęła. - No nie, jak by to wyglądało, gdybyś wycofała się w ostatniej chwili? odparł. - Poza tym moje uczucia do ciebie wcale się nie zmieniły, skarbie. Esther uderzyła go w ramię. - Mówiłeś, że kochasz tylko mnie! - Wrzasnęła. -Mówiłeś, że potrzebujesz wykształconej żony ze względu na interesy! Rebeka miała nogi jak z waty, rozbolała ją głowa. Pomyślała, że nie zdoła spędzić z nimi ani sekundy dłużej w tym samym pomieszczeniu. - Żegnajcie oboje - powiedziała. - Chwileczkę, a co powiemy gościom? - po raz pierwszy Steve zaczął zdradzać oznaki zdenerwowania. - A moim klientom? Ślub to nie tylko wydarzenie towarzyskie, to okazja, żeby pokazać się światu z jak najlepszej strony!

200 WALENTYNKI 2001 - To nie jest ani interes, ani wydarzenie towarzyskie! - odpaliła Rebeka. To święty związek między dwojgiem ludzi, którzy ślubują sobie wierność i uczciwość. Esther, masz rację. Zasługujesz na niego. Wciąż nie zdając sobie do końca sprawy, że to wszystko dzieje się naprawdę, odwróciła się na pięcie i wyszła. Ostatnie, co zauważyła, to swoją listę na stoliku obok łóżka. Pomyślała, że nie będzie jej już potrzebna. Gdy znalazła sie w swoim pokoju, wrzuciła kilka przyborów toaletowych do walizki, którą zapakowała na miesiąc miodowy, i zarzuciła płaszcz na suknię ślubną. Nie mogła tracić czasu na przebieranie się w inny strój. Wszystko, co widziała, przywodziło na myśl bolesne wspomnienia. Walizka była pełna nowych ubrań i seksownej bielizny, którą zamierzała założyć dla Steve'a. Znajdował się tam też stosik kartek z podziękowaniami. Planowała wysyłać je gościom weselnym podczas wolnych chwil. Co teraz im powie? Nieważne. Musi stąd uciec i uporządkować szalejące emocje. Czuła gniew i wstyd, że zaufała dwojgu ludziom, którzy na to nie zasłużyli. I to zażenowanie, spowodowane odkryciem, że była tak nieważna dla Steve'a. Przede wszystkim zaś czuła się głęboko zraniona, zdradzona. Jak zdoła jeszcze kiedykolwiek komuś zaufać? Nie chciała widzieć nikogo, ale nie mogła zniknąć, nie udzieliwszy matce żadnego wyjaśnienia. Potem będzie musiała znaleźć jakąś kryjówkę, gdzie się wypłacze, zanim w końcu zdoła pogodzić się z tym, co zaszło.

201 W recepcji niemal zderzyła się z Diane, fotografem i kilkoma gośćmi. Jeden rzut oka na twarz Rebeki i walizkę wystarczył, by każdy oprócz jej matki dyskretnie się wycofał. Gdyby tylko cały hotel mógł zniknąć. Gdyby tylko dzisiaj zamieniło się we wczoraj albo w sobotę dziesięć lat wcześniej... - Niemożliwe, żebyś robiła to, co myślę - odezwała się matka zduszonym głosem. - Przyłapałam ich! - Rebeka z trudem opanowała szloch. - Steve'a i Esther! - To musi być jakieś nieporozumienie. - Diane poklepała ją po ramieniu. Całowali się? To na pewno był braterski pocałunek. - To było dużo więcej niż pocałunek! Było jej wszystko jedno, kto ją słyszy. To dotyczyło także Ricka, który zbliżał się do nich ze zmartwionym wyrazem twarzy. Bardzo nie chciała, żeby właśnie on był świadkiem tego, co uważała za hańbę, choć nic, co zaszło, nie było jej winą. Jej matka jednak kiwnęła ręką, dając mu znak, by podszedł. Najwyraźniej postanowiła uczynić z Ricka swojego sprzymierzeńca. - Rick, powiedz jej natychmiast, że Steve i Esther nie zrobili nic złego zażądała. - Widziałam ich razem - wyrzuciła z siebie Rebeka przez zaciśnięte zęby. Nie mogła się zmusić, żeby opisać to bardziej obrazowo. To wspomnienie było dla niej zbyt bolesne. - Może stłukę go na wszelki wypadek? - Reakcja przyjaciela omal nie wywołała uśmiechu na twarzy nie-

202 WALENTYNKI 2001 doszłej panny młodej. Jednak gdy Rick zauważył spojrzenie Dianę, natychmiast zmienił front. - To znaczy, może istnieje jakieś rozsądne wyjaśnienie - dodał. -Trochę trudno w to wszystko uwierzyć... - Nawet ty nie rozumiesz, a myślałam, że jesteś moim najlepszym przyjacielem! - wybuchnęła Rebeka i zagarnąwszy spódnicę w dłoń, wypadła na zewnątrz. Przy krawężniku stała limuzyna. Kiedy weszła do środka, miała już pomysł, dokąd chce pojechać. Wiedziała, gdzie będzie mogła być naprawdę sama.W końcu kto by szukał zbiegłej narzeczonej w pensjonacie zarezerwowanym dla nowożeńców?

ROZDZIAŁ DRUGI Ten weekend wygląda na jeden z bardziej interesujących w całym roku, zadumał się Quinn Spencer, siedząc w gabinecie tuż za recepcją. Między obecnymi gośćmi rozwijają się obiecujące romanse, miłość kwitnie, ale jak zauważyła tego ranka Molly - nie ma chyba nic bardziej satysfakcjonującego niż świeżo poślubieni małżonkowie w zarezerwowanym na walentynkową noc pokoju. Pokoju zaprojektowanym właśnie dla nowożeńców! - Już przyjechała? - Do gabinetu zajrzała czteroletnia Sara i z nadzieją popatrzyła na Quinna spod swoich długich, jasnych włosów. - Chcę zobaczyć pannę młodą! - Sara... - Molly delikatnie ścisnęła rękę córeczki. - Quinn siedzi nad rachunkami, daj mu spokój... Mężczyzna popatrzył z poczuciem winy na ekran komputera. Rzeczywiście, widać było na nim arkusz kalkulacyjny, ale Ouinn oddawał się rozmyślaniom, a nie analizował rachunki. - Nic się nie stało - odparł. - W końcu to rodzinny interes. Sara jest częścią rodziny. Molly uśmiechnęła się z zadowoleniem. Quinn wiedział, że jego żona docenia to, że szybko zaprzyjaźnił

204 WALENTYNKI 2001 się ze swoją pasierbicą. Tak naprawdę było to łatwiejsze i przyjemniejsze, niż sobie wcześniej wyobrażał. Miał nadzieję, że przyjeżdżające tutaj pary również odnajdą w Tyler szczęście. Zwłaszcza małżeństwa w podróży poślubnej. - Ja też uwielbiam przyglądać się pannom młodym - wyznała Molly. Wiesz co, Saro? Chodźmy do salonu. Poczytamy sobie „Zbłąkanego króliczka" i poczekamy na... Jak oni się nazywają? - Państwo Whittmanowie - odparł Quinn. - Zgoda! - przytaknęła ochoczo dziewczynka. Ledwie zdążył wrócić do rachunków, kiedy z pokoju gościnnego rozległ się okrzyk żony: - Limuzyna już jest! Nie wstawaj, Quinn. Ja ich zamelduję. Jednak Quinn za nic nie chciał przegapić widoku świeżo poślubionych małżonków. Oczywiście, panny młode po weselu zazwyczaj zmieniały strój na podróżny, ale czasem któraś zostawała w sukni i przybywała, wyglądając jak królewna z bajki. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że jest takim romantykiem, dopóki się nie ożenił i nie został współwłaścicielem pensjonatu. Drzwi prowadzące do wiktoriańskiego domu otworzyły się z impetem, pokazując zamazaną plamę bieli i ochlapaną błotem limuzynę. Następnie zamknęły się gwałtownie. Panna młoda była sama, wciąż w sukni ślubnej, cała zalana łzami. Ouinn poczuł, jak serce ściska mu się ze współczucia. Może świeżo poślubieni małżonkowie, przemęczeni wydarzeniami stresującego

205 dnia, zwyczajnie wdali się w drobną sprzeczkę i zaraz wszystko się uspokoi. Molly, jak zawsze praktyczna, trzymała już w ręce klucz i księgę gości. Podeszła szybko do rudowłosego gościa i powiedziała: - Jestem Molly Spencer, a to mój mąż, Ouinn. Witamy w naszym pensjonacie - Dzię... dziękuję. - Kobieta wpisała się do księgi i wzięła klucze. - Pokój jest na górze, po prawej stronie. A... -Molly zakaszlała dyskretnie - ...kiedy możemy się spodziewać pana młodego? - Na świętego nigdy! - wykrzyknęła panna młoda i porwawszy walizkę, ruszyła na górę. Molly przyjrzała się jej podpisowi. - Rebeka Salber - mruknęła. - Rozumiem, że jeszcze nie jest panią Whittman. - Czy jej mąż nie prżyjedzie? - dopytywała się Sara. - Na pewno wkrótce się zjawi. - Quinn uścisnął małą. - Wygląda na to, że się pokłócili. Kto się lubi, ten się czubi. Jeśli będziemy cierpliwi, to może doczekamy się szczęśliwego zakończenia. W innych okolicznościach Rebeka byłaby oczarowana. Podczas krótkiej jazdy do Tyler zimowy krajobraz za oknami wyglądał jak z obrazka. Sylwetki domów i budynków gospodarczych odcinały się wyraźnie od stromych zboczy. Miasteczko zaś było dokładnie takie, jak opisał je Rick. Duży rynek, ratusz

206 WALENTYNKI 2001 z czerwonej cegły, nawet nazwy sklepów miały w sobie coś z przytulnej atmosfery małych miasteczek. Bia-ło-zielony wiktoriański pensjonat był żywcem przeniesiony z dziewczęcych marzeń Rebeki. Marzenia skończyły się jednak przed drzwiami do pensjonatu, przez które musiała przejść sama. Zauważyła, jak mała dziewczynka w korytarzu patrzy na nią ze zdumieniem, zupełnie jakby ujrzała Kopciuszka, który wpadł do brudnej kałuży. A ona właśnie tak się czuła. Przystojny książę okazał się zwykłym łobuzem. Co do księżniczki, to wkrótce powróci ona do swojego pustego mieszkania i nawet nie będzie miała marzeń, które mogłyby ją pocieszyć. W swoim pokoju Rebeka postawiła walizkę na ziemi i rzuciła się w poprzek łóżka. Zauważyła przez łzy, że kołdra wyszywana była ręcznie we wzór z dwiema splecionymi obrączkami. Rick wspominał, że każdy pokój nosi tu nazwę wzoru na kołdrze. Ciekawe, czy jesfjfckieś pomieszczenie o nazwie Złamane Serce, pomyślała z goryczą. Albo jeszcze lepiej - Totalny Niesmak. Łzy, z którymi walczyła w limuzynie, teraz bez przeszkód spływały po policzkach. Gdyby tylko mogła wyrzucić z pamięci obraz bezwstydnie nagiego Steve'a i triumfującej Esther. Jeszcze gorzej się poczuła, kiedy przypomniała sobie, że zrzuciła na barki mamy trudne zadanie tłumaczenia się gościom. Żałowała też, że warknęła na Ricka. Przecież to, co się stało, nie było jego winą. Co miała teraz robić? Ślub i wesele kosztowały for-

207 tunę, ale nie to było najważniejsze. Chodziło o jej przyszłość, o zboczenie z kursu, który sobie wyznaczyła. Przewróciła się na plecy, żeby łzy nie moczyły kołdry. Jak mogła popełnić tak wielki błąd w wyborze przyszłego męża? Przez całe swoje życie była taka ostrożna. Od samego początku postanowiła, że nigdy nie znajdzie się w takiej sytuacji, jak jej matka, nigdy nie będzie musiała piąć się z samego dołu drabiny. Minęły dziesiątki lat, zanim Diane, przez długi czas zwykła kelnerka, osiągnęła swoją wysoką pozycję w Łabędzim Zamku. Dlatego właśnie Rebeka uczyła się tak pilnie i pracowała tak ciężko w szkole średniej. To, a także miłość do liczb, było powodem, dla którego wybrała właśnie rachunkowość. Spotykała się z wieloma mężczyznami, ale wszystkim odmawiała. Nie, nie zamierzała wskakiwać z nimi do łóżka i ryzykować niechcianą ciążę. Odmawiała również wyjścia za mąż, dopóki nie spotka tego jedynego i kilkakrotnie nie sprawdzi jego referencji. Poznała Steve'a dziesięć miesięcy wcześniej, kiedy przyszedł do jej firmy sprawdzić system komputerowy. Jego niewymuszone poczucie humoru i dobre wychowanie sprawiły, że zaczął się cieszyć dużym zainteresowaniem koleżanek. Lecz on zajęty był wyłącznie Rebeką. Albo tak jej się wydawało. Teraz zadręczała się wątpliwościami. Jak się zachowywał, kiedy nie byli razem? Może przez cały czas spotykał się także z innymi dziewczynami?

208 WALENTYNKI 2001 Na randkach zazwyczaj zabierał ją na spotkania ze swoimi wspólnikami w interesach, rzadko spędzali wieczór tylko we dwoje. Wtedy czuła do niego wdzięczność za to, że nie próbował zaciągnąć jej do łóżka. Teraz zastanawiała się, czy - jak sugerowała Esther - nie cenił jej przede wszystkim za umiejętności zawodowe i gustowne stroje, które robiły wrażenie na jego klientach. Ale przecież w ogóle jej to nie obchodziło. Właściwie to powinna pogratulować sobie, że udało jej się uciec w ostatniej chwili. Tylko dlaczego czuła się tak podle? Molly wręczyła Ojiinnowi filiżankę gorącej czekolady. - Jest już prawie ciemno - powiedziała. — Mam nadzieję, że pan młody wkrótce przybędzie. Mężczyzna popatrzył na zegarek. - Założę się, że lada chwila się pojawi - odparł. - Czy wezmą tutaj ślub? - zapytała z ożywieniem Sara. - Będę mogła popatrzeć? Quinn zachichotał. - Co prawda nigdy dotąd nie mieliśmy jeszcze ślubu .w pensjonacie, ale to nie oznacza, że nie możemy zapoczątkować nowej tradycji. - W weekend? - spytała jego żona. - Chciałabym wiedzieć, skąd wzięlibyśmy pastora... Ale pomyśl tylko! Mogliby zawrzeć związek małżeński w Walentynki! Miło było sobie pomarzyć. Spencerowie nie ocze-

209 kiwali, że będą świadkami ślubu swoich gości, ale w ich pensjonacie każdy dzień przynosił coś nowego, więc kto wie... Kiedy kilka minut później otworzyły się drzwi do budynku, na twarzy Quinna pojawił się uśmiech. Tak jak się spodziewał, przybył pan młody, pięknie przyodziany w czarno-biały smoking, widoczny pod rozpiętym płaszczem. Chwileczkę! To nie był jakiś tam facet o nazwisku Whittman. To był Ricky Travis, dawna gwiazda drużyny Tyler Titans! Chodził to tego samego liceum co Quinn, tylko dwa lata niżej. Całe miasteczko wiedziało, że doszedł do perfekcji w grze w futbol amerykański i grał zawodowo, dopóki kontuzja łokcia nie zakończyła jego wspaniałej kariery. Niektórzy plotkowali, że z pewnością marnie skończy, ale zamiast tego chłopak zaczaj studiować marketing i zrobił nową karierę w reklamie. Molly jednak nie dorastała w Tyler, więc nie rozpoznała Ricky'ego. Zrobiła krok do przodu, wyciągając przed siebie księgę gości. - Witam! - powiedziała radośnie. - Oczekiwaliśmy pana. Ricky, obecnie znany raczej jako Rick, strzepnął jakiś niewidzialny pyłek z płaszcza. - Naprawdę? - spytał. - To nie jest pan młody - wyjaśnił Quinn. Zona spojrzała na niego z niedowierzaniem, więc dodał: -To Rick Travis. Z Tyler. - Gdzie Becky? - zażądał wyjaśnień mężczyzna. - Jest tutaj, prawda?

210 WALENTYNKI 2001 - Na górze, po prawej, w pokoju Złączonych Obrączek - odparł właściciel. - Co się dzieje, jeśli można wiedzieć? - Nic. Nastąpiła drobna zmiana planów - odparł Rick i ruszył szybko po schodach. - Dlaczego on ma na sobie smoking, skoro nie jest panem młodym? zapytała Molly, zupełnie jakby Quinn mógł znać odpowiedź. - Może jest druhną? - podpowiedziała Sara. - Nie bądź niemądra - zachichotała jej matka. -Jeśli już, to raczej drużbą. - Niech pan Whittman lepiej się pospieszy, bo nie wiadomo, co tu się będzie działo - mruknął Quinn. Rick niemal pożałował, że domyślił się, gdzie ukryła się Becky. Skoro nie chciała poślubić Steve'a, to nie powinna była tego robić i kropka. Z drugiej strony, nie mógł nie współczuć Diane. Trzeba się było wykazac sporą dozą zimnej krwi, żeby tak stać w wejściu do sali balowej i informować przybywających gości, że państwo młodzi „trochę się pokłócili". - Jestem przekonana, że wszystko się wyjaśni, ale skoro nie są na sto procent pewni swoich uczuć, nie powinni jednak brać teraz ślubu wyjaśniała, po czym kierowała wszystkich do jadalni, na posiłek i tańce. - Jestem pewna, że Rebeka przesadza - powiedziała na stronie do Ricka. Może Esther zaproponowała Steve'owi, że pomoże mu się ubrać. Niektórzy mężczyźni zupełnie nie radzą sobie ze smokingiem. Rebeka pewnie to zobaczyła i założyła najgorsze.

211 Niedoszły druhna uznał, że to raczej nieprawdopodobne. Mimo to ciężko mu było uwierzyć, że jakikolwiek mężczyzna zrobiłby to, o co Rebeka oskarżała Steve'a. Ze względu na Diane goście nadal częstowali się przekąskami i słuchali zespołu, najprawdopodobniej też nie zamierzali wyjść przed upływem co najmniej godziny. Tyle czasu mieli młodzi na to, by przedstawienie mogło się toczyć dalej. Matka panny młodej błagała tymczasem Ricka, żeby pojechał do Tyler i przywiózł stamtąd jej córkę. Nie miał ochoty tego robić, jednak nie bardzo mógł odmówić rozpaczliwej prośbie. W końcu uznał, że przynajmniej spróbuje. Miał tylko nadzieję,ie jego dobry uczynek nie obróci się przeciwko niemu. Nie chciał popsuć tej pięknej przyjaźni i zrobić sobie wroga z Becky. Do diabła, jedyny powód, dla którego zdecydował się być jej honorowym drużbą i pozwolił jej wyjść za kogoś tak pustego jak Steve, to właśnie to, że nie chciał zepsuć najlepszego związku w swoim życiu. Jego dziewczyny przychodziły i odchodziły, Rebeka Salber była zaś jego kumplem, powiernicą i towarzyszką w walce przeciwko zmiennym kolejom losu. Oczywiście, często się kłócili, ale tylko dlatego, że oboje mieli bardzo trudne charaktery. Tak więc Rick nie za bardzo wierzył w to, że uda mu się przywieźć Becky z powrotem do Lake Geneva. Obiecał jednak, że spróbuje, i dlatego znalazł się w tym pensjonacie. Zapuka! kilkakrotnie, zanim usłyszał zbliżające się kroki Chwilę później drzwi się otworzyły. Stanęła w nich Becky ze spuchniętymi oczyma. Łzy spływały

212 WALENTYNKI 2001 jej po policzkach, rude włosy miała rozczochrane. Jej biała suknia była całkiem pognieciona. Nawet w tym stanie wyglądała uroczo. Rick poczuł nagłą chęć, by jej bronić. Natychmiast jednak to w sobie zdławił. Mimo drobnej sylwetki Becky doskonale potrafiła sama dawać sobie radę. - Rick? - Zamrugała powiekami na jego widok. - Mogłam się była domyślić, że to właśnie ty mnie znajdziesz. - Cofnęła się i wpuściła go do środka. - Wyglądasz okropnie - powiedział ze współczuciem. - Serdeczne dzięki! - To znaczy, wyglądasz tak, jak gdybyś czuła się okropnie - natychmiast się poprawił. Na łóżku leżała pognieciona kołdra, tam, gdzie wcześniej szlochała skulona w kłębek Rebeka. - Twoja mama bardzo się martwi... - Nic jej nie jest? - Dziewczyna wytarła łzę w rękaw, po czym z niepokojem przyjrzała się usmarowa-nej if&skarą tkaninie. - Nie powinnam była tego robić. - Jestem pewien, że możemy jeszcze wszystko odkręcić. Twoja mama liczy na to, że wrócisz. Wciąż jeszcze masz czas. Jej oczy zwęziły się. - Po to tu przyszedłeś, żeby pogodzić mnie ze Steve'em? - zapytała groźnie. - Spokojnie... - Rick obronnym gestem uniósł dłonie. - Jestem tylko posłańcem twojej mamy. Spójrzmy obiektywnie na całą tę sytuację, Becky. Po pierwsze, zgodziłaś się wyjść za tego faceta. Kłułaś nas wszystkich w oczy pierścionkiem zaręczynowym, jas-

213 nym jak supernowa. Wciąż masz go na palcu, mówię ci to, gdybyś nie zauważyła. Poruszona, zaczęła ściągać ciężki pierścionek z dużym brylantem otoczonym mniejszymi kamieniami. - Nie mogę go zdjąć - jęknęła. - Czy to taka tania symbolika, czy też coś innego? - powiedział, żeby ją rozdrażnić. - Wezmę oliwę albo olej. Cokolwiek, co mają w kuchni. - Czekaj chwilę - zatrzymał ją. - Jeszcze nie skończyłem. Po drugie, ty i twoja mama wydałyście fortunę na ten ślub i wesele. Po trzecie, zaprosiłaś niemal cały świat, żeby przyjechał do Lake Geneva, a ja musiałem wypożyczyć ten smoking. Nie proszę cię o zwrot kosztów. Po prostu ci to przypominam. - Myślisz, że muszę przejść przez całą tę ceremonię, żeby spełnić oczekiwania innych? Albo dlatego, że wydałyśmy na nią pieniądze? zapytała Becky z niedowierzaniem. - A co ze Steve'em? Co on ma na swoje usprawiedliwienie? - Był bardzo przygnębiony. - Zabrzmiało to słabo, nawet dla Ricka. Gdyby miał postąpić po swojemu, przywlókłby tu pana młodego za ucho, żeby odpowiadał za swój czyn, ale Diane wątpiła, żeby Steve zdołał przekonać jej córkę równie skutecznie jak Rick. - To dlaczego z tobą nie przyjechał? - Powiedział, że został zniesławiony na oczach swoich przyjaciół i wspólników z pracy i musi się teraz nimi zająć. Ale - to jego słowa, nie moje - kocha cię i jest zdruzgotany tym, co się stało.

214 WALENTYNKI 2001 Jego zdaniem facet był po prostu kiepskim aktorem, ale w końcu on, Rick, został tu przysłany jako posłaniec, nie zaś krytyk teatralny. - Przyznał się do tego, co zrobił? - spytała Becky. - Twierdzi, że to nieporozumienie. Przyjaciółka nagle zupełnie ucichła. Rick zdusił w sobie pragnienie, żeby wynieść się stąd jak najszybciej. Wiedział, że nagły wybuch to tylko kwestia sekund. Rebeka jednak nie wybuchła, nie tak jak wtedy, gdy spóźnił się pół godziny na balet i przegapili najważniejsze pas de dem. Zamiast tego przemówiła z napięciem, które podkreśliło ogrom jej gniewu: - Niezależnie od tego, co myślisz, nie jestem idiotką - powiedziała. Widziałam ich nago w łóżku Esther. Wszystkie te części ciała... na wierzchu... Zrozumiałeś? - I ta nikczemna istota człekokształtna śmie twierdzić, że została zniesławiona! - wybuchnął. - Nazwał cię histeryczką. - Chyba zachowałam się jak histeryczką - przyznała Rebeka. Przypomniał sobie Steve'a, jak stał w hotelowej recepcji z twarzą, która przyoblekła maskę obrażonej niewinności. Ludzie wokół zgromadzili się, wydając pełne współczucia mruknięcia, a on wręcz zachęcał ich do tego, prezentując pełną zrezygnowanego bólu cierpliwość. Zupełnie jakby to on został skrzywdzony. Jakby to Becky coś mu zrobiła. - Ktoś musi nauczyć tego gnojka rozumu. – Pry-

215 mitywne instynkty Ricka, nieujarzmione mimo tysięcy lat cywilizacji, wydostały się na powierzchnię. - Nie może być tak, że tylko ty będziesz płakała tej nocy, Becky. - Jego dłonie zacisnęły się w pięści i po chwili ruszył ku drzwiom. - Czekaj! - Złapała go za ramię. - Chyba go nie pobijesz, prawda? Rick nie wybiegał myślami poza wrzucenie Steve'a do wazy z ponczem. - Wygarnę mu prawdę i zobaczę, jak się wszystko potoczy - oznajmił niespokojnie. - Nie! - nie ustępowała Becky. - Nie możesz tam wrócić! - Dlaczego nie? - Adrenalina wciąż w nim buzowała. Zastanawiał się, czy odważy się jechać z największą prędkością. A może samochód w ogóle nie będzie mu potrzebny? - Po pierwsze, zepsujesz do końca wieczór mojej matce - odparła przyjaciółka. - A poza tym cię aresztują. I tak zresztą musisz tu zostać. Czerwona zasłona przed oczyma Ricka zaczynała powoli się rozwiewać. - Po co? - Bo nie chcę być sama. - Jej usta zadrżały, a na policzku pojawiła się kolejna łza. - Nie mam kogo poprosić, żeby dotrzymał mi towarzystwa. Nawet moja mama będzie mi robić wykłady na temat tego, jak wszystkich zawiodłam. - Obiecuję, że nie będę robić ci żadnych wykładów. - Rick usadowił się w fotelu i nie zastanawiając się

216 WALENTYNKI 2001 zbyt długo, posadził sobie Becky na kolanach. - Dla mnie to tylko dobrze, że nie wyszłaś za mąż. Znów będziemy razem jadali lunche, jak zawsze. Poza tym na ekrany wchodzi parę niezłych filmów... Przytuliła się do niego. Mimo całego swojego zdenerwowania lubiła pieszczoty jak mały kotek. - Ale nie pójdziemy na żadne romantyczne komedie, prawda? - Mowy nie ma - przytaknął, wdychając jaśminową świeżość jej włosów. - Obejrzymy fantastyczno-naukowe, te o potworach. - Dobrze - potarła nosem o jego szyję. - Ale pod warunkiem, że pójdziesz ze mną na rewię na lodzie. - Umowa stoi. Już wcześniej powinni byli siadać w taki sposób, obejmując się nawzajem, twarz przy twarzy. To był wspaniały relaks po stresach ostatnich godzin. Przynajmniej przez kilka minut wydawało się, że to wśpaniały relaks. Potem Rick zaczął odczuwać napięcie nieco innego rodzaju. Emocjonalną kanciastość Becky łagodziły jej zgrabne kształty. Już wcześniej to zauważył, czysto obiektywnie. Jednakże ich kontakt fizyczny zawsze ograniczał się do przypadkowego dotyku. Od czasu do czasu trzymał ją pod rękę, gdy szli razem na koncert czy inne wydarzenie towarzyskie. Teraz zaś... Cholera, dotychczas nigdy nie opierała swojej głowy na jego ramieniu ani nie przyciskała swoich pełnych piersi do jego torsu. Nie mógł nie zauważyć, że z tej pozycji jej dekolt wygląda niezwykle kusząco.

217 Ten, kto zaprojektował tę suknię ślubną, z pewnością celowo uczynił ją tak seksowną. Nic innego nie mogło tłumaczyć napięcia, jakie go ogarnęło, gdy zauważył dekolt sukni - przedziałek między piersiami dziewczyny i ani śladu bielizny. Nie, nie zamierzał zachowywać się nieodpowiednio, ale z pewnością jeden pocałunek nikomu nie wyrządzi krzywdy. Jej wargi znajdowały się tak blisko i rozchylały się tak zachęcająco. Obejmując Rebekę ramieniem, przycisnął ją do siebie. Nie opierała się, gdy ostrożnie dotknął jej ust. Gdy Rebeka po raz pierwszy ujrzała Ricka, Od razu zauważyła, że jest niewiarygodnie seksowny. Od czasu do czasu pozwalała sobie na fantazje, co by się stało, gdyby wziął ją w ramiona i przycisnął do swojego potężnego ciała. Potem zobaczyła, jak łatwo zmieniał dziewczyny i z jakim lekceważeniem traktował związki, i obiecała sobie, że ich łączyć będzie wyłącznie przyjaźń. Dziś jednak potrzebowała kogoś, kto wypełni pustkę po nieobecnym niedoszłym mężu. To była raczej emocjonalna niż fizyczna potrzeba, choć im dłużej Rick trzymał ją w ramionach, tym bardziej reagowała na jego dotyk. Był delikatny, lecz stanowczy. Kiedy ją całował, poczuła się zdominowana i bezpieczna. Nie miała już siły walczyć. Była zmęczona ciągłym wyznaczaniem granic. Jeden jedyny raz zapragnęła posłuchać swojego pragnienia. Rozkoszny dreszcz przebiegł przez jej skórę, gdy przyjaciel dotknął dłońmi jej ramion.

218 WALENTYNKI 2001 - Zimno ci? - szepnął. - Coraz cieplej - odparła. - Mogę rozpalić ogień. - Wskazał głową kominek, obok którego leżały drwa i szczapy na rozpałkę. - Już to robisz. Wyglądało na to, że Rick jest z siebie niezmiernie zadowolony. Ma powód, przyznała w duchu, jest pięknym mężczyzną, z tymi ciemnymi, wręcz czarnymi włosami i jasnoniebieskimi oczyma. Wyciągnął rękę i wysunął szpilki z koka dziewczyny. Miękkie loki opadły na ramiona. - Teraz jesteś taką Becky, jaką znam - wyszeptał. - Myślałam, że przyjemnie będzie być panną młodą - westchnęła. - Ale to było okropne. - Przynajmniej masz ładną sukienkę. - Przejechał palcem po jej dekolcie wzdłuż krawędzi piersi. - Bardzo seksowną, wiesz? Poczuła, jak oblewa ją fala gorąca. Żadnemu mężcżyźnie, nawet Steve'owi, nigdy nie pozwoliła na nic więcej i nigdy dotąd nie reagowała tak intensywnie. Tymczasem Rick zaczął szybciej oddychać i zupełnie nieoczekiwanie zsunął suknię z jej ramion. Delikatnie położył Rebekę na łóżku i... już po chwili pochylał się nad jej nagim biustem. Jego wilgotny oddech zdawał się parzyć skórę na odsłoniętych piersiach. Jego usta dotknęły jednej z nich. Rebeka jęknęła i przywarła do Ricka gwałtownie. Jej ciało zadrżało. Gdy pochylał się nad drugą piersią, miała nadzieję... Nie, pragnęła, by Rick jej dotykał, by całował obie jej piersi, a potem znowu usta!

219 Nagle przez mgłę zmysłowego pożądania przedarł się zdrowy rozsądek. Co oni robią? Co ona sobie wyobraża? Niemal rzuciła się w ramiona swojego najlepszego przyjaciela. Jeśli w tej chwili nie przestanie, być może już nigdy nie będą w stanie spojrzeć sobie w oczy. - Przestań! - wydyszała. - Błagam! Rick gwałtownie znieruchomiał. Jego urywany oddech był jedynym słyszalnym dźwiękiem w pokoju. Zawstydzona pośpiesznie poprawiła suknię. - Nie wiem, co we mnie wstąpiło... - szepnęła. - Przepraszam. Nieprzenikniony wyraz twarzy Ricka nie ułatwiał jej zadania. - Pewnie chciałaś wyrzucić z siebie Steve'a - odparł. - Jesteś na niego wściekła, więc... O nie, Steve nawet nie przyszedł jej do głowy. To jego pragnęła, ale najwyraźniej musiała oszaleć. - To chyba raczej chwilowa niepoczytalność. Wyplątała się z jego objęć i stanęła sztywno obok fotela. - Nie zamierzałem cię wykorzystać - stwierdził. -Naprawdę, miałem uczciwe zamiary. Przyjechałem tu pocieszyć cię, a być może uratować twoje małżeństwo. - Uwodząc pannę młodą? - odparła, wygładzając suknię. - Chciałem ci tylko przypomnieć, że jesteś bardzo atrakcyjną kobietą. Jeśli to miał być komplement, to całkowicie chybił celu. Nonszalancki ton Ricka zdradzał o wiele więcej

220 WALENTYNKI 2001 niż słowa. Po prostu chciał się rozerwać, tak jak pewnie robił to setki razy z setkami innych kobiet. Nie zna czyła dla niego więcej niż którakolwiek z nich. Bolało, kiedy odkryła, że Steve jej nie kocha. Jednakże lekceważący sposób, w jaki przyjaciel przypomniał jej, że nie jest dlań nikim wyjątkowym, odczuła jak cios nożem w serce. Nie zamierzała zdradzać, że nigdy nie oddała aż tak dużej cząstki siebie żadnemu innemu mężczyźnie. Ani że Rick wywołał w niej odczucia, których istnienia nawet w sobie nie podejrzewała. Niezależnie od tego, jakie burze w niej szalały, musiała zachować pozorny spokój. - Zróbmy przysługę nam obojgu i udawajmy, że nic się nie wydarzyło zaproponowała. Ktoś zapukał do drzwi. Poczuła, jak serce podskoczyło jej do gardła. Miała nadzieję, że to nie jej matka. Albo, co gorsza, Steve, i to w chwili, gdy czuła się tak bezbronna Upewniwszy się, że suknia leży jak trzeba, otworzyła drzwi. Stojąca na korytarzu Molly Spencer trzymała przed sobą małe, kolorowe pudełeczko. - To właśnie przyszło do pani - powiedziała. -Zbliżają się Walentynki, teraz otrzymujemy przesyłki o każdej porze. - Dziękuję. - Zaintrygowana Rebeka przyjęła paczuszkę. Ważyła tyle co nic. Trzeba przyznać, że gospodyni zachowała się przyzwoicie i nie zajrzała do środka ani też nie zadawała głupkowatych pytań, na przykład, czy panna młoda dobrze się bawi. Po prostu uśmiechnęła się i zniknęła.

221 - No już, otwieraj. - Rićk podszedł do Rebeki. -Umieram z ciekawości, co jest w środku. Uznała, że jeśli to od Steve'a, to tego nie przyjmie. Jednakże z braku jakiejkolwiek kartki, musiała otworzyć prezent, żeby sprawdzić, kto go wysłał. Tak jak miała w zwyczaju, ostrożnie rozwiązała wstążkę i zsunęła zupełnie nieuszkodzony papier. Wewnątrz było białe kartonowe pudełko, akurat takich rozmiarów, żeby zmieściła się w nim koronkowa bielizna. Rick zerkał jej przez ramię, kiedy podnosiła pokrywkę. Na zwiniętej bibule leżała niepodpisana kartka z nazwą nowo otwartego sklepu z upominkami w Lake Geneva. Na kartce napisano: „Od mężczyzny, który Cię pragnie". - Cały dzień będziesz się zastanawiała, czy to otworzyć? Naprawdę umieram z ciekawości. - Rick sięgnął ręką i wyciągnął spod bibuły coś czerwonego. - Hej! - zaprotestowała Rebeka. - Co to jest...? - Rick ze zdumieniem pomachał w powietrzu szkarłatnym stanikiem ze sztucznego futra. - Ekstrawagancki prezent, nie ma co... Rebeka wyjęła z pudełka szkarłatne figi do kompletu. - Boże, to chyba najbardziej tandetna rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam - parsknęła. - Nie przesadzaj. Moim zdaniem to całkiem słodkie - stwierdził Rick. Zmienił głos, tak by przypominał głos Steve'a, i dodał: - Daj spokój, Becky, lo żart, seksowny prezent, który pan młody zamówił na swoją noc poślubną. Może i głupi, ale pełen czułości.

222 WALENTYNKI 2001 Była zbyt zmęczona, żeby się spierać. A także zbyt przytłoczona falą niechcianych emocji. Jak przypomniał jej Rick, to miała być jej noc poślubna. - Nie obchodzi mnie, kto to przysłał. To ohydne. - Wyrwała mu stanik z dłoni i razem z figami wsadziła do szafki nocnej. - Jedź już do domu. Albo wróć do hotelu i wytłumacz się mojej matce. Z twarzy Ricka zniknął cień uśmiechu. - Zadzwonię do niej - powiedział. - Nie ma sensu, żebym jechał z powrotem. Poza tym gdybym to zrobił, mógłbym sobie przypomnieć, że jestem twoim najlepszym przyjacielem, i dać Steve'owi w gębę. - Dobranoc. - Rebeka trzymała się z dala od drzwi, żeby zapobiec jakiejkolwiek możliwości pożegnalnego uścisku. Dzisiejszego wieczoru nie dowierzała sobie w obecności przyjaciela. Po jego wyjściu oparła się o drzwi i pomyślała, że to był najgorszy dzień w jej życiu. Upokorzyła swoją matkę, postawiła w kłopotliwym położeniu gości, została zdradzona przez mężczyznę, którego kochała, a najgorsze było to, że niemal zatraciła się w uścisku Ricka. I to tylko po to, żeby odkryć, że nie zależy mu na niej ani odrobinę bardziej niż na kobietach, z którymi spotykał się przez wszystkie lata. Z trudem powstrzymując się od płaczu, poszła do łazienki, żeby wziąć gorący prysznic i za pomocą mydła ściągnąć swój pierścionek zaręczynowy. Koniec miłości. Koniec przyjaźni. Koniec marzeń.

ROZDZIAŁ TRZECI Rick biegł po rynku w akompaniamencie dzwonów bijących na wieży pobliskiego kościoła. Rano był na niedzielnej mszy, po czym przebrał się w sportowe ubranie i poszedł pobiegać, by pozbyć się nadmiaru energii po niespokojnej nocy. Było może zbyt zimno na jogging, więc na wszelki wypadek założył ciepły dres i rękawiczki. Musiał się rozładować. Musiał się wyżyć. Potrzebował wysiłku fizycznego. To pomagało nie myśleć o tym, co stało się wczoraj. Poza tym Rick miał dobre przyzwyczajenia jeszcze z czasów swojej sportowej kariery. Wprawdzie kontuzja łokcia przerwała ją gwałtownie, nie oznaczało to jednak, że miał spędzać wolny czas przed telewizorem, obrastając w tłuszcz i gnuśniejąc. Jego sportowe buty sprężyście odbijały się od chodnika. Mijał kolejne ulice i uliczki, puste o tej porze alejki, sklepowe wystawy. W jednej z nich dojrzał manekina, który zdawał się patrzeć na niego karcąco. I on już wie? Jezu, co też we mnie wstąpiło, pomyślał Rick. Jaki diabeł gb podkusił, żeby sadzać Becky na kolanach,

224 WALENTYNKI 2001 przytulać i pieścić? Przecież przyjechał do Tyler, żeby ją pocieszyć. Jego reakcja była alarmująca. Nie dlatego, że pragnął seksu, co było w końcu zupełnie naturalne u dwudziestoośmiolatka, ale dlatego, że pragnął go z Becky. A jednak ze wszystkich kobiet, jakie znał, chyba tylko ona byłaby w stanie złamać mu serce. Gdyby kiedykolwiek pozwolił sobie na to, żeby zakochać się w tej bystrej, despotycznej, zadufanej, ujmującej pannie, wywróciłaby jego życie do góry nogami i uformowała je według swoich preferencji. Podobała mu się taka, jak była. I podobało mu się też to, jaki sam był dotychczas. Przeciął plac, przebiegł pod drzewami, które latem dawały gęsty cień, pozwalając mieszkańcom przesiadywać na ławkach, jeść lunch na świeżym powietrzu, żartować i rozmawiać. Zatęsknił nagle za latem w Ty-leł, za znajomym tłumkiem wypełniającym parkowe alejki, za równo przystrzyżonymi trawnikami i kwiatowymi klombami. Myśl o kwiatach przypomniała mu, że jutro są Walentynki. Gdyby był chłopakiem Becky, nie kupiłby jej oczywiście jakiegoś idiotycznego czerwonego bikini, ale wysłałby tuzin róż i wielkie pudło czekoladek, z których sam zjadłby połowę. A Becky by to zrozumiała. Znowu zaczął wściekać się na Steve'a za to, że tak boleśnie ją zranił. Był też trochę zirytowany na Rebekę, że wybrała takiego narzeczonego. Ta dziewczyna warta

225 była kogoś lepszego, bardziej wartościowego, uczciwszego. Kogoś takiego jak Rick? Cholera, kto wie, może i tak? Już nie wątpił, że ten łajdak naprawdę ją zdradził. Może i Rebeka była naiwna, ale z pewnością właściwie zrozumiała to, co widziała. Nie była mała dziewczynką, by nie wiedzieć, co się dzieje między narzeczonym a druhną. Zresztą gdyby Steve był niewinny, męczyłby Ricka i Diane tak długo, aż dowiedziałby się, gdzie jest Rebeka, a potem ruszyłby za nią w pogoń. Nie zrobił tego - zatem miał nieczyste sumienie. Ciężko mu było zrozumieć takiego facSta. To prawda, on sam też robił rozmaite uniki, żeby nie dać się przyszpilić, nigdy jednak nie oszukał żadnej kobiety. Zawsze mówił im, na czym stoją. Gdyby to on był zaręczony z Becky... Cholera, coraz częściej zaczyna o tym myśleć! Nie szkodzi. Gdyby to on był zaręczony z Becky - co oczywiście nigdy nie mogłoby się zdarzyć - ale gdyby jednak był, to nawet nie przyszłoby mu do głowy, żeby ją zdradzić. Zdrada? Wobec Becky? Nie, to obrzydliwe. Niezrozumiałe. Jak Steve mógł się skusić na coś takiego? Równomierny rytm bijącego serca, a także ból w płucach wkrótce złagodziły ogarniający go gniew. Pomogła mu też świadomość, że Becky miała w sumie szczęście, że odkryła prawdę o swoim niedoszłym mężu jeszcze przed ślubem. Nie daj Bóg, gdyby stało się to później.

226 WALENTYNKI 2001 Opuściwszy rynek, Rick przebiegł obok jedynego banku w Tyler, a potem wzdłuż Main Street do Gunther Street, gdzie skręcił w prawo. Kilka ulic dalej dotarł do drewnianego domu, który kupił za pieniądze zgromadzone podczas swej krótkiej sportowej kariery. Jego przyjaciele z agencji reklamowej namawiali go, żeby wynajął mieszkanie w Madison. Tłumaczyli, że w ten sposób zawsze będzie na miejscu, blisko pracy. Czasem rzeczywiście przesypiał się na kanapie u kolegi, gdy zasiedział się zbyt długo. Jego dom znajdował się jednak w Tyler. Tak było zawsze. Otwierając drzwi, Rick uśmiechnął się do siebie. Po dzieciństwie spędzonym na farmie, po wielkich halach i sportowych arenach, na których rozgrywał wspaniałe mecze, doceniał uroki mieszkania w małym miasteczku. Wszedł do środka i zatrzymał się, by rozejrzeć się pd stylizowanych na dawne meblach i fotografiach okolicznych krajobrazów, które przedstawiały niezwykłe wizje jednego z mieszkańców miasta, Byrona Forrestera. Szczególnie przychylne spojrzenie rzucił na pianino, na którym ćwiczył, kiedykolwiek miał okazję, choć minęły całe lata, odkąd brał lekcje u Nory Gates Forrester. Tyler. Tak, tutaj Rick był u siebie... A gdyby tak jeszcze mógł zamieszkać tu z kimś bliskim sercu... Tylko że to absolutnie nie jest miejsce, w którym chciałaby zamieszkać Rebeka Salber, pomyślał, kiedy

227 szedł do sypialni. Becky ma bardziej nowoczesny gust. Wybrałaby zapewne przestronny dom z eleganckimi sprzętami i abstrakcyjnymi obrazami. Oczywiście ów dom mieściłby się w Madison, żeby mogła robić zakupy w modnych butikach i chodzić na najnowsze filmy. Cóż, Becky była dziewczyną z wielkiego miasta, podczas gdy on kochał małomiasteczkowe życie. Uwielbiał biwakowanie z plecakiem, spanie pod namiotem, podczas gdy Becky raz zwierzyła mu się, że dla niej „życie w zgodzie z naturą" oznacza co najmniej wyprawę ekskluzywnym samochodem kempingowym, z klimatyzacją i łazienką. A niech to, czy naprawdę muszą aż tak bardzo różnić się od siebie? Niestety, jednak się różnią. I z całą pewnością nie da się tego zmienić. Stanowili dwójkę wspaniałych przyjaciół, lecz jako kochanków trudno by było ich sobie wyobrazić. - Steve strasznie za tobą tęskni, Rebeko. Wiesz, że nawet nie wyjechał z hotelu? - W głosie matki słychać było troskę o pana młodego i naganę w stosunku do nieposłusznej córki. Zadzwoniła kilka minut temu i usiłowała wytłumaczyć Rebece, że ta wyciągnęła pochopne wnioski i zbyt szybko opuściła weselne towarzystwo. Niestety Rebeka nie była w stanie tego zrozumieć. - Uwierz mu, proszę. Przysięga, że wszystko opacznie zrozumiałaś. - Posłuchaj, mamo, jest mi naprawdę przykro

228 WALENTYNKI 2001 w związku z tym, co się stało. Obiecuję ci też, że zapłacę co do grosza za przyjęcie. Jeśli jednak Steve tak bardzo za mną tęskni, to po co się pęta po Lake Geneva, zamiast po mnie przyjechać. Ja oczywiście wiem, dlaczego tak jest. I powiem ci: on woli spędzać czas z Esther. Koniec, kropka. Diane zamilkła na dłuższą chwilę i Rebeka zrozumiała, że trafiła w sedno. W końcu jednak matka odezwała się nieco zakłopotanym głosem: - Rzeczywiście, Esther też tu jest, ale tylko dlatego, że chciała mnie przekonać, jak fatalnie czuje się przez to, co zaszło. Bo właściwie co twoim zdaniem zaszło? Rebeka tłumaczyła to już po wielekroć. Cóż, jak widać na próżno. Nie rozumiała, dlaczego Diane nie chce uwierzyć własnej córce. Oczywiście najlepiej byłoby zadać to pytanie wprost. Rzecz w tym, że Rebeka znała odpowiedź - niezależnie co by się stało, Diane i tak weźmie stronę niedoszłego zięcia, w którego od ^ńesięcy była zapatrzona, jakby to ona się w nim zakochała, i wobec którego nie była w stanie się zdobyć na choćby najmniejszy krytycyzm. Nie dotyczyło to zresztą wyłącznie Steve'a. Stanowcza, samodzielna i niezależna Diane, która odnosiła tyle sukcesów w życiu zawodowym, była zupełnie bezradna, gdy przychodziło do oceny mężczyzn. Każdy czarujący łajdak mógł ją sobie owinąć wokół małego palca. Po rozwodzie wdała się w całą serię rozmaitych związków z mężczyznami, z których jeden był gorszy od drugiego. Rebeka pogodziła się z tym, że musi co jakiś czas pocieszać matkę po kolejnym rozstaniu.

229 Najgorsze było jednak to, że ta sama kobieta, która nie umiała ułożyć sobie własnego życia, brała się za układanie go córce. Była gotowa wybaczyć Steve'owi najgorsze łajdactwo, tak jak wybaczała je swoim życiowym partnerom, w tym ojcu Rebeki. Była ślepa, nie dostrzegała jego wad, dała mu się uwieść - w najgorszym znaczeniu tego słowa. Ba, sama Rebeka również dała się uwieść. Dopiero przypadkowa wizyta w pokoju Esther zdarła zasłonę z jej oczu. - Nie wracam - powiedziała, żeby przerwać dalsze wywody na temat niewinności Steve'a i Esther. -Wiem, co zrobili, oni także to wiedzą. Niezależnie od tego, czy mi wierzysz, mamo, czy nie, Już podjęłam decyzję i nic jej nie zmieni. - Porozmawiamy o tym później, dziecko - powiedziała sztywno jej matka. - Mam nadzieję, że głęboko to sobie przemyślisz. - Owszem, przemyślę. Na razie, mamo. Kocham cię. Odłożyła słuchawkę i rozejrzała się z westchnieniem po przytulnym wnętrzu. Było stylowe, urządzone starannie i z wyczuciem. Właściwie gdyby nie okoliczności, powinna być zadowolona, że spędza czas w tak eleganckim apartamencie. Ale i tak czuła się już znacznie lepiej niż dwie, trzy godziny temu. Pomyślała, że powinna podziękować Bogu za to, co się stało. Lepiej teraz niż potem, gdy byłaby już żoną Steve'a. Dobrze, że nią nie została, dobrze, że nigdy z nim nie spała, że nie zrezygnowała z pracy. Gorzej, że za dwa tygodnie wygasała jej umowa o na-

230 WALENTYNKI 2001 jem mieszkania, a właściciel podpisał już nową umowę z kim innym. Może będzie mogła zamieszkać u kogoś, dopóki nie znajdzie nowego lokum? Tylko u kogo? Jej najlepszym przyjacielem jest Rick, ale przecież do niego nie może się wprowadzić. Nie po tym, co stało się ubiegłego wieczoru. Och, to było jakieś zaćmienie. Kompletne szaleństwo, nagły brak zdrowego rozsądku, efekt stresu i rozgoryczenia. Usiadła na miękkim fotelu i uśmiechnęła się z zakłopotaniem. A jednak było to przyjemne. To właśnie tu Rick trzymał ją na kolanach. Jego błękitne oczy lśniły tak blisko jej twarzy, nachylał się ku niej tak czule, odkrywał nagie ciało z takim zachwytem. A ona nie protestowała. Nigdy nie przypuszczała, że właśnie Rick może wzbudzić w niej taką namiętność. Cóż, byłaś po prostu naiwna, napomniała się szybko. Rick jest pełnym temperamentu samcem, nałogowym uwodzicielem. Nawet średnio atrakcyjna kobieta potrafiłaby doprowadzić go do białej gorączki. Jeśli nie pozbędziesz się złudzeń, że ta chwila zapomnienia była w jego życiorysie podrywacza czymś szczególnym, gorzko pożałujesz. Odetchnęła głęboko i ze szczerym postanowieniem porzucenia zmartwień i czczych marzeń, zrzuciła szlafrok i przeszła do łazienki. Wzięła prysznic, ubrała się, zjadła przyniesione na tacy śniadanie i dopiero wówczas uświadomiła sobie, że poza korytarzem i recepcją nie obejrzała jeszcze pensjonatoj. Wprawdzie nie miała

231 ochoty wychodzić z pokoju, postanowiła jednak się ruszyć i przekonać, jakie atrakcje oferują gościom Molly i Quinn Spencerowie. Musi coś robić, musi być dzielna, inaczej znów weźmie ją płacz. Może jednak najpierw się rozpakuje? Ostatniego wieczoru nie chciało jej się zawracać sobie tym głowy, ale teraz niemal słyszała, jak jej ubrania gniotą się w walizce. Zabrała się do roboty, lecz kiedy wyjmowała kolejne stroje i wieszała je na wieszakach w szafie, wróciły niechciane wspomnienia. Oto szyty na miarę zielony kostium. Miała go włożyć na wspólną kolację ze Steve'em? A to obcisła koktajlowa sukienka z cienkimi ramiączkami, które Steve miał zsuwać ponaglany narastającą żądzą. Co do brązowych wełnianych spodni i obszernego swetra w kolorze kawy z mlekiem nie miała podobnych planów - i je właśnie postanowiła założyć. Tak ubrana wyszła na korytarz, odnalazła schody i zeszła na dół. Na parterze zawahała się przez chwilę. Współwłaściciel pensjonatu, Quinn Spencer, stał za recepcją i pisał coś w księdze gości. Rebeka nie była pewna, czy nie będzie mu przeszkadzać swoim zaglądaniem we wszystkie kąty. - Dzień dobry, panie Quinn - odezwała się uprze j mie. Mężczyzna odpowiedział uśmiechem na uśmiech. - Dzień dobry. Już pani nie śpi? Mogę w czymś pani pomóc?

232 WALENTYNKI 2001 - Nie będzie panu przeszkadzało, jeśli po prostu się rozejrzę? - Oczywiście, że nie. Wszystkie pomieszczenia na dole są dostępne dla naszych gości - odparł. - Chętnie posłużę pani za przewodnika, jeśli oczywiście ma pani ochotę na towarzystwo. Zupełnie nieoczekiwanie Rebeka zdała sobie sprawę, że chętnie by z kimś porozmawiała. Do tej pory zdawało jej się, że woli być sama. Mimo to odparła: - Nie chciałabym przeszkadzać. W końcu jest niedziela. .. - Och, my nigdy nie mamy wolnego - odparł gospodarz. - Poza tym lubię nowe znajomości. To chyba zaskoczyło mnie w tej pracy najbardziej. - Naprawdę? Czyżby zajął się pan prowadzeniem pensjonatu przypadkiem? - W pewnym sensie tak. Moja żona odziedziczyła ten dom po pierwszym mężu. - Spencer odłożył długopis i ruszył wzdłuż korytarza. - To ona zamieniła go w pensjonat. Ja tylko wżeniłem się w interes. - Szczęściarz z pana - powiedziała Rebeka. - Wielki szczęściarz - przytaknął ze śmiechem. W salonie wskazał na kominek oraz wiktoriańskie sofy i krzesła. - Wszystko jest do pani dyspozycji. Nasi goście mogą korzystać z tego pomieszczenia, kiedykolwiek przyjdzie im ochota. Niektórzy wprawdzie wolą prywatność swoich pokojów, ale inni lubią udzielać się towarzysko. - Bardzo gustownie to państwo urządziliście - Rebeka pochwaliła wystrój salonu, nie mogąc się przy

233 tym oprzeć refleksji, że po raz kolejny zareagowała inaczej, niż się spodziewała. Dotychczas gustowała w nowoczesnym wzornictwie, prostych meblach i nieprzeładowanych nadmiarem sprzętów wnętrzach. Pasowały do jej charakteru. Podobnie jak liczby i tabele wprowadzały w jej życie porządek. Jednakże teraz chyba źle by się w nich czuła. Zimno, samotnie, pusto. Odkąd przybyła do tego pensjonatu, raz za razem odkrywała uroki tradycyjnego, wiktoriańskiego stylu. Wzruszała ją świadomość, że ktoś ręcznie szył kołdry, którymi zasłano obszerne łoża, że wstawione tu stare meble mają swoją historię, swoje miejsce w życiu konkretnych ludzi. Czyżby tak bardzo się zmieniła? A może wcale się dotąd nie znała? Może udawała kogoś, kim nigdy nie była i nie będzie? Quinn pokazał jej wypełnioną książkami bibliotekę, potem elegancką jadalnię i dużą, doskonale wyposażoną kuchnię. Nikt się po niej nie kręcił, więc Rebeka pomyślała, że żona i córka gospodarza są pewnie na górze. - Co pani powie na kubek gorącej czekolady? - spytał. - Nie ma nic bardziej relaksującego niż kakao wypite w ciepłej kuchni. - Bardzo chętnie - odparła. Quinn zaczął przygotowywać napój, a Rebeka poczuła nagle nieodparty przymus, żeby porozmawiać z kimś o swoich poplątanych sprawach. Z kimś, kto mógłby całą tę sytuację ocenić obiektywnie. Z obie ktywnym mężczyzną. Z kimś takim, jak Quinn.

234 WALENTYNKI 2001 - Pewnie zastanawia się pan, dlaczego zostawiłam pana młodego zagadnęła. - Myślałem o tym - przyznał. - Ale nie chciałbym się wtrącać. To pani życie, pani sprawy - odparł przyjaźnie, nalewając parującą czekoladę do kubków. - Może jednak pomógłby mi pan spojrzeć na nie... - Innym okiem? - podpowiedział. - Właśnie. Okiem mężczyzny. Obiektywnym okiem - dodała. - Miałby pan coś przeciwko temu? - Skądże znowu. - W takim razie musi pan wiedzieć, że nie jestem osobą impulsywną i porywczą. - Zauważyłem. I domyślam się, że musiały zajść jakieś szczególnie dramatyczne okoliczności. - W istocie - skrzywiła się Rebeka. - Przyłapałam narzeczonego na zdradzie z jedną z druhen. Moja matka uważa, że mimo to powinnam za niego wyjść, podobnie mój najlepszy przyjaciel. Co pan o tym myśli? Gospodarz pensjonatu podał jej kubek i przez chwilę milczał. Rebeka upiła łyk kakao, a potem ruszyła za Quinnem do biblioteki, idąc za jego niemą sugestią. Dopiero kiedy rozsiedli się w miękkich fotelach, wyciągnął przed siebie długie nogi i zapytał: - Czy mogę być zupełnie szczery? - Bardzo proszę. Na to liczę. - Ten pani narzeczony wydaje mi się nie wart uwagi, a tym bardziej łez. Pokręcił głową. - Co zaś do pani matki, to przyznam, że nie bardzo ją rozumiem. Powiedziała pani, że zależy jej, aby nie rezygnowała pani ze ślubu z tym mężczyzną?

235 - Tak. Uważa, że przesadzam i histeryzuję. Nie wierzy, że widziałam to, co widziałam. Albo po prostu nie chce w to uwierzyć. Steve to dla niej chodzący ideał. Przyznaję, mój niedoszły mąż może się podobać. Ma dobry zawód, prezencję, jest ambitny i zaradny. Wie, jak wyrobić sobie pozycję w towarzystwie, może pewnego dnia sam założy własną firmę. - No tak, to imponuje wielu kobietom - zgodził się Quinn. - Ale ja nie umiem mu wybaczyć - westchnęła Rebeka. - Jestem pewna, że skoro zdradził mnie raz, zdradzi znowu. Ich spojrzenia spotkały się na moment Quinn uśmiechnął się, jakby chciał dodać otuchy swej rozmówczyni, po czym powiedział: - Jeśli szuka pani u mnie potwierdzenia, to mogę je pani dać. Zgadzam się, że nikt nie powinien brać ślubu, dopóki nie jest pewien, że chce to uczynić. Skoro ma pani wątpliwości, skoro mu pani nie ufa, pal sześć zawiedzionych weselników i nieudane przyjęcie. Słowa te podniosły ją na duchu. Rebeka odetchnęła, jakby Quinn udzielił jej rozgrzeszenia, a uznawszy, że może wyznać więcej, podjęła swoją przerwaną opowieść: - Wie pan, wydaje mi się, że to wszystko ma związek z przeszłością. Z moim dzieciństwem i młodościa mojej matki. Kiedy byłam mała, mój ojciec opuścił nas i odszedł do innej. Może nie powinnam porównywać Steve'a właśnie, do niego, bo w końcu Steve i ja nie byliśmy jeszcze małżeństwem, ale... ale jakoś

236 WALENTYNKI 2001 nie umiem nie porównywać, rozumie pan? Steve twierdzi zresztą, że mnie nie zdradził. Właśnie dlatego, że nakryłam go jeszcze przed ślubem, a nie już po. Tłumaczył mi... - Odłóżmy na bok jego wyjaśnienia - przerwał łagodnie Quinn - i zastanówmy się, co dla pani oznacza jego postępek. Jeśli tak bardzo pociągała go inna kobieta, że nie był w stanie dotrzymać wierności tej, którą pragnął poślubić, to znaczy, że sam nie jest całkowicie pewien, że właśnie z nią chce się ożenić. Może tak mu się tylko wydaje, może zagłusza w sobie wątpliwości. Może uczepił się myśli, że to pani będzie jego żoną i nie widzi, że sam wobec siebie nie jest szczery. To się zdarza. Wiem coś o tym. Moja matka popełniła podobny błąd i wynikły z tego same problemy. Rebeka spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Podobny błąd? - powtórzyła. - Tak, sytuacja była bardzo podobna do tej, w której znalazła się pani. Moi rodzice należeli do elity towarzyskiej Nowego Jorku. Tata bardzo kochał Violet, ale ona nie odwzajemniała jego uczuć. Mimo to pozwoliła, żeby ją przekonali do małżeństwa z ojcem. - Kochała kogoś innego? - Wtedy jeszcze nie, jak sądzę - odparł Quinn. -Ale później, kiedy byłem dzieckiem, wdała się w romans z facetem o nazwisku Ray Benedict. Ojciec nie był łatwym typem, co zaświadczy każdy w Tyler, ale na tyle cenił swoje małżeństwo, że zrezygnował z pracy i przeniósł się z nami tutaj. Myślał, że dzięki temu on i Violet będą mogli zacząć wszystko od początku.

237 - Dlaczego nazywa pan swoją matkę po imieniu? - spytała Rebeka. - Dobre pytanie - odparł ze skrywanym smutkiem. - Pół roku po naszej przeprowadzce do Tyler, kiedy miałem siedem lat, Violet opuściła tatę. Na początku chciała, żeby przyznano jej opiekę nade mną i moimi dwoma braćmi, ale szybko o tym zapomniała. A potem zniknęła. Nigdy nie sfinalizowała nawet rozwodu. Miałem do niej żal. Nie chciałem o niej myśleć jak o matce. - Dziwne - powiedziała Rebeka. - Szukaliście jej? - Tata się temu kategorycznie sprzeciwił. Bracia i ja mówiliśmy, że kiedy już dorośniemy, wynajmiemy detektywa, ale nie chcieliśmy martwić taty. Ani go złościć. - Musiał się pan nie raz zastanawiać, co stało się z Violet. Quinn wykrzywił usta. - Tak, wiele o niej myślałem - odparł. - Ale uznałem w końcu, że jej po prostu na nas nie zależało, i postanowiłem o niej zapomnieć. Nie wiem, czy potrafi to pani zrozumieć... - Tak, chyba tak. Zamyśliła się. Ona też musiała się zmusić, by przestać marzyć o ponownym spotkaniu z ojcem, o jego czułości, bliskości, wsparciu. - Ja nie rozmawiałam z moim tatą od matury odezwała się po chwili. Dzwonił wcześniej i obie cywał, że przyjedzie na rozdanie dyplomów, ale nie pojawił się ani wtedy, ani później. Nigdy też nic prze

238 WALENTYNKI 2001 prosił mnie za to ani nie próbował się usprawiedliwiać. To był gwóźdź do trumny po całym życiu pełnym zawodów i rozczarowań. Nie żałuję już, że go nie spotkam. - A ja żałuję - westchnął Quinn. - Mimo tego, co panu zrobiła? - Cóż, w moim wypadku okazało się, że Violet miała powód, żeby nas nie odwiedzać. Dowiedzieliśmy się niedawno, całkiem przypadkowo, że zmarła przy porodzie siedem miesięcy po tym, jak nas opuściła. Ray Benedict, ten jej ukochany, też już nie żyje. Mamy więc gdzieś przyrodniego brata lub siostrę i teraz, oczywiście, usiłujemy ją lub jego znaleźć. - Boże, co za historia... - Jak z melodramatu, prawda? Rozbita rodzina, nieszczęśliwe, pogubione dzieci... A wszystko dlatego, że dwoje ludzi, którzy nie powinni się byli pobrać, wzięło ślub - zakończył temat Quinn, zmieniając głos riä bardziej konkretny. - Pytała mnie pani o opinię, więc odpowiadam: jestem całkowicie po pani stronie, nie powinna pani być żoną Steve'a. - Dziękuję. Myślę podobnie. I mam nadzieję, że nie powtórzę tego błędu następnym razem i nie wybiorę ponownie niewłaściwego mężczyzny. Uśmiechnęła się lekko. - W każdym razie nie będę słuchać sugestii matki. Ona naprawdę ma strasznego pecha do mężczyzn. Kto wie, może odziedziczyłam go po niej? Naprawdę wierzyłam, że Steve będzie dobrym mężem. Zgadzałyśmy się, że to idealny kandydat. Teraz wiem, że to zły znak.

239 - Kłóciliście się kiedyś? - spytał nieoczekiwanie Quinn. - Kto? Ja i matka? - Nie, pani i ten Steve. - Nie, nigdy. We wszystkim się ze mną zgadzał. - A pani z nim? - A ja z nim. - Kolejny zły znak - zawyrokował Quinn. - Ludzie, którym na sobie zależy, nie unikają trudnych tematów. A trudne tematy to to samo co konflikty, dyskusje, burze. Jeśli ich nie ma, to znaczy, że partnerzy unikają mówienia prawdy, skoro zaś tak, to nie ufają sobie i nie stworzą nigdy trwałego związku. Nie da się przeżyć małżeństwa bez różnicy zdań. Rebeka natychmiast przypomniała sobie swoje nieustające kłótnie z Rickiem i chciała powiedzieć, że budowanie małżeństwa na różnicy zdań to dość pokrętna droga do osiągnięcia partnerskiej harmonii i szczęścia, wystraszyła się jednak i uznała, że nie powinna wspominać o odwiecznym przyjacielu. A przynajmniej nic w tej rozmowie i nie w tym kontekście. Milczenie przerwał dzwonek u frontowych drzwi. Quinn podniósł się z krzesła i spojrzał na Rebekę prze praszającym wzrokiem. - Proszę wybaczyć, obowiązki wzywają. - Oczywiście, rozumiem. Odniosę kubki do kuchni Wzięła naczynia i ruszyła do wyjścia, jednak nie mogła nie zajrzeć do holu, by sprawdzić, kto przybył. I od razu ujrzała odświętnie zapakowaną paczkę i ciemne włosy mężczyzny, z którym rozmawiał Quinn. Kiedy

240 WALENTYNKI 2001 gospodarz uchylił się nieco, rozpoznała przybysza i na jego widok mocniej zabiło jej serce. To był Rick. W rozpiętym płaszczu, spod którego wyzierała błękitna koszula w kratę. W wytartych dżinsach. Z rumieńcami na policzkach i buchającą z uśmiechniętych ust parą. Zauważył ją i przerwał nagle, jak gdyby stracił wątek. Potem i jej przesłał uśmiech, od którego zalała ją fala ciepła. - Przesyłka i ja przybyliśmy w tym samym czasie - powiedział, wskazując paczkę. - Żałuję, że nie mogę udawać, że to ja przyniosłem ci prezent. A może nie żałuję. Zależy, co to jest. - Proszę, niech pan wejdzie i wręczy prezent pannie Rebece osobiście. Ja pójdę pomóc żonie przygotować lunch - oznajmił dyplomatycznie Quinn. - Naprawdę nie wiesz, co to jest? - spytała podejrzliwie Rebeka, kiedy zostali sami. - Nie mam pojęcia. - No to lepiej od razu ją otworzę. Inaczej umrzemy z ciekawości. Przeszli do salonu. Rebeka rozdarła papier i wydobyła z pudełka męskie, bardzo skąpe slipy z czerwonego futerka. - O rany! - Rick wybuchnął śmiechem. - Dlaczego to nie ja ci to wysłałem! - Zdaje się, że miało pasować do tamtego bikini - westchnęła zdegustowana Rebeka. - Czy naprawdę omal nie wyszłam za faceta, który ma tak zły gust?

241 Trudno się tego domyślić po jego kosztownych garniturach, no nie? - Może to nie od niego - zasugerował Rick. - A od kogo? - Nie masz żadnego znajomego, który lubi głupie dowcipy? Poza mną, rzecz jasna. - Raczej nie. Poczekaj, sprawdzę liścik. - Znalazła karnecik między fałdami bibuły i przeczytała głośno: - „Wkrótce przyjdę do ciebie, żeby to przymierzyć". Brak podpisu. Rick ze zdumieniem pokręcił głową. - Mam nadzieję, że Steve nie usiłuje cię w ten sposób odzyskać. Jeśli tak, to ktoś powinien mu dręczyć order za głupotę. - Możemy zadzwonić do sklepu i zapytać sprzedawcę, komu to sprzedał. Rebeka obróciła w dłoniach firmową kopertę z adresem. - Myślisz, że pracują w niedzielę? - W tę niedzielę na pewno. Przecież jutro Walentynki. Chyba możemy spróbować. - No to chodź. - Rebeka pociągnęła go za rękę. - Zostawiłam komórkę w pokoju. Spróbujemy. Ale gdybym za głośno się śmiała, będziesz musiał zabrać mi słuchawkę. - Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Rick mrugnął okiem, a ona uśmiechnęła się do nic go. Dlaczego ten facet zawsze umie rozładować na pięcie i poprawić jej humor? Przecież to oczywiste, odpowiedziała sobie szybko. Rick był, jest i będzie jej najlepszym przyjacielem.

242 WALENTYNKI 2001 Sprawdzonym kumplem, na którego zawsze można liczyć. No, może poza wczorajszym wieczorem. Zaczęli gonić się po schodach, walcząc o to, kto pierwszy znajdzie się na piętrze. Wspaniale było znowu mieć w Ricku kumpla. Rick uwielbiał taką Becky. Wesołą, uśmiechniętą, z rozpuszczonymi rudymi włosami, opadającymi na ramiona i zielonymi oczami, w których migotały figlarnie zaczepne ogniki. Właściwie znowu była taka jak dawniej, nie miała nawet pierścionka zaręczynowego. Wszystko między nimi wróciło do normy i było takie jak kiedyś. Gdy dotarli do jej pokoju, nie był już tego taki pewien. Wróciło niepokojące wspomnienie ubiegłego wieczoru i zupełnie wytrąciło go z równowagi. Gdyby Rebeka była jakąkolwiek inną dziewczyną, zaprosiłby ją natychmiast na randkę. Na wiele randek. Całkowicie zarezerwowałby wszystkie wolne terminy na następnych kilka miesięcy. Tylko że ona traktowała go jak sprawdzonego przyjaciela, a nie jak mężczyznę, który rozbudzi w niej namiętność i wzniesie ją na nieznane dotąd szczyty rozkoszy. Może zresztą wcale nie były dla niej takie nieznane. Może w ramionach Ricka chciała zapomnieć o Steve'ie i o jego pieszczotach i pocałunkach. Jeśli rzeczywiście tak było, Rick tym bardziej był winny tego, co się stało. Wiedział, że jest bezbronna, bezradna, w szoku. Wykorzystał jej słabość, posunął się za daleko.

243 Jednakże nawet teraz jej bliskość sprawiała, że cały się gotował. Jak mógł okiełznać swoje instynkty? Tak, przy odrobinie wysiłku jest do tego zdolny. Musi sobie tylko wyobrazić, że pije ocet Albo że dostał właśnie mandat. - Halo? - usłyszał głos Rebeki, która wykręciła przed chwilą numer sklepu z upominkami i wyjaśniła pokrótce sytuację. Po jej minie zorientował się, że osoba po drugiej stronie linii nie jest skłonna zdradzić tożsamość nadawcy ekscentrycznego prezentu. - No i co? - zapytał, gdy Rebeka zakończyła po chwili rozmowę. - Nic - opadła na sofę obok niego. Pomyślał, że powinien się odsunąć, a zaraz potem, że raczej przysunąć, by objąć ją i pocieszyć. Boże, jeszcze nigdy nie był tak świadom jej bliskości, jeszcze nigdy nie działała na niego tak intensywnie. - Co to znaczy nic? - zapytał nieswoim głosem i jednak się przysunął. - Ta kobieta powiedziała, że dostała wyraźne polecenie, -by nie zdradzać, kto zamówił prezenty. Klient podobno bardzo się spieszył. Przyszedł w pii| tek, tuż przed zamknięciem. Możliwe, że pomylił adres. - Jak mógł pomylić adres? Na paczkach było twoje nazwisko. - Fakt. - Becky zmarszczyła brwi. - To musiuł byc Steve. Tylko po co miałby być taki tajemniczy? To nie w jego stylu. - Przynajmniej wiemy, że nie usiłował cię w ten

244 WALENTYNKI 2001 sposób udobruchać po tym, co zrobił. Prezenty zamówiono przed ślubem - mruknął Rick. Przysunął się jeszcze bliżej, lecz zanim położył dłoń na ramieniu Rebeki, usłyszał ciche burczenie w brzuchu i poczuł, że jest okropnie głodny. W samą porę, pomyślał kwaśno i zapytał: - Co powiesz na lunch? Przy jedzeniu łatwiej rozwiążemy tę zagadkę. - Niestety, nie mam lodówki, którą mógłbyś spustoszyć - odparła z ironicznym uśmiechem. Tak bywało w Madison - czasem wpadał do jej mieszkania po pracy i robił sobie kanapkę, kiedy czekało go wieczorne spotkanie albo mecz. - Nie to miałem na myśli - wyjaśnił. - Chciałbym cię zabrać na prawdziwy lunch do restauracji. Najlepszej w Tyler. - Niedzielny lunch? - zastanowiła się. - Rozmaite pyszności z szampanem? - Mhm... - mruknął zachęcająco. - Chodźmy. Widzę przecież, że się zgadzasz.

ROZDZIAŁ CZWARTY Mimo zapewnień Ricka, że sportowe spodnie i sweter świetnie się nadają na wizytę w .najlepszej restauracji w Tyler", Rebeka wciąż miała wątpliwości. Pozbyła się ich dopiero, gdy Rick zaparkował samochód przed wejściem do lokalu o bezpretensjonalnej nazwie Bar Marge. - To ma być najlepsza restauracja w mieście? - zapytała z powątpiewaniem. - Sądząc po towarzystwie, jakie tu przychodzi, z całą pewnością - odparł. - Niektórzy, rzecz jasna, wybraliby Old Heidelburg, ale tam nie jest tak przyjemnie. Otworzył drzwi wejściowe i Rebeka przestąpiła próg. Ciepłe powietrze przesycone było zapachem syropu klonowego, kawy i hamburgerów. Z radia dobiegała muzyka country, słychać było szczęk talerzy i gwar rozmów. Zdziwiło ją, że w niedzielne popołudnie jest tu taki ruch. Większość gości, jak wywnioskowała z odświęi nych strojów, przyszła tu wprost po porannej mszy. Kilka osób przywitało się z Rickiem, którego nazywano tu Ricky, on też ich pozdrowił, ale nie zatrzymal się na pogawędkę.

246 WALENTYNKI 2001 Kiedy oboje usiedli w czerwonym, obitym winylem boksie, Rebeka zamówiła naleśniki z jagodami i - żeby zrobić sobie przyjemność kawałek szarlotki. Gdyby był tu Steve, z pewnością napomknąłby o przestrzeganiu diety, pomyślała. Zawsze się martwił, czy jego narzeczona „utrzyma linię". Rebeka nie miała nic przeciwko trzymaniu linii. Lubiła zdrową dietę, ruch na świeżym powietrzu, sporo ćwiczyła. Nie znosiła jednak tych wiecznych pouczeń i tej troski, która podszyta była pragnieniem odpowiedniego zaprezentowania się w oczach innych. Jeśli co jakiś czas miała ochotę zaszaleć, to kto mógł jej tego zabronić? - O czym myślisz? - zapytał Rick. Opowiedziała mu o lunchach ze Steve'em. - Może więc zamówić ci podwójną porcję? - zażartował. , Roześmiała się głośno. -hMuszę przyznać... choć wcale nie mam ochoty... że posiadasz parę zalet, drogi Ricku - powiedziała. -Gdybyś nie był playboyem i uwodzicielem, mógłbyś uchodzić za superkandydata na męża. - Czyjego męża? - Nie wiem - wzruszyła ramionami - jakiejś długonogiej ślicznotki o wspaniałej figurze i zniewalającym uśmiechu. - Myślisz o kimś konkretnym? - Nie, tak ogólnie. - Więc uważasz, że jestem playboyem? Dlaczego odniosłaś takie wrażenie?

247 - Przede wszystkim ze względu na nieprzerwany sznur twoich wielbicielek. No i na to, że żadna z nich nie przetrwała dłużej niż pół roku. - Przesadzasz. - Wcale nie. Liczyłam. - Poważnie? Pochlebia mi to. Wiesz jednak, że czas znajomości nie ma tu nic do rzeczy. Jeśli chodzi o twoich chłopaków, to chyba najdłużej utrzymał się ten agent ubezpieczeniowy. Całe trzy miesiące. Oczywiście, nie Ucząc Steve'a. - Chodziłam z kimś trzy miesiące? Z kim? - zdziwiła się Rebeka. - Nazywał się chyba Boyce. SprzedawaTpolisy na życie i uprawiał w łazience ekologiczne pomidory. Opowiadałaś mi o nim, nie pamiętasz? - Boże, kiedy to było... Dziwię się, że ty pamiętasz. - Był też ten Frankie... nie, chyba Freddie. Nigdy nie spotkałem faceta, który miałby aż tyle rozmaitych krawatów. Podejrzewam, że zerwał z tobą, kiedy zdał sobie sprawę, że w końcu będzie musiał włożyć krawat, w którym już go widziałaś. Był bogaty, ale bez przesady. Wymiękł, choć i on utrzymał się prawie trzy miesiące. Rebeka ledwie pamiętała obu mężczyzn. - Masz dobrą pamięć - stwierdziła z przekąsem. - Och, droga Rebeko, jestem twoim wiernym przyjacielem. Zwracam uwagę na wszystko, co ciebie dotyczy. Mimo żartobliwego tonu oczy Ricka były poważne. Zaniepokoiło to Rebekę.

248 WALENTYNKI 2001 - No dobrze - odezwała się lekko - wymień trzy rzeczy, o których ci nie mówiłam, a które zauważyłeś. - Masz alergię na orzeszki. - Wszyscy to wiedzą! - Twoje włosy są naturalnie rude, chociaż plotka głosi, że je farbujesz. Wiem to, bo nigdy nie masz od-rostów, a odcień jest zawsze ten sam. - Jaka plotka? - zaniepokoiła się Rebeka. - Kto twierdzi, że farbuję włosy? - Wszyscy. - Rick wzruszył ramionami. Wciąż miał poważny wyraz twarzy, ale była pewna, że żartuje. Rick zawsze żartował. I zawsze usiłował zapędzić ją w kozi róg. - Okay, to dwie rzeczy. Gdzie trzecia? - Świetnie wyglądałabyś w futrzanym bikini! Kusiło ją, żeby chlusnąć na niego wodą ze szklanki, ale pohamowała się w ostatniej chwili. Nie chciała robić scen. Poza tym nie miała wątpliwości, że w odpowiedzi Rick chlusnąłby na nią zawartością swojej szklanki. Kelnerka przyniosła im jedzenie, przerywając na moment wymianę zdań. Pachniało tak smacznie, że Rebeka zrezygnowała z wymyślania jakiejś ciętej riposty i pozwoliła, by Rick wygrał tę rundę. - Wrócimy do tego - oznajmiła tylko i sięgnęła po sztućce. Gdy przełknęła pierwszy kęs wybornego naleśnika, do restauracji weszła dystyngowana para po czterdziestce. Kobieta miała jasnoblond włosy, jej mąż zaś ciemne i górował nad nią wzrostem. - Co to za jedni? - spytała Rebeka.

249 Rick odwrócił się, żeby na nich spojrzeć. - To Nora Gates Forrester, moja dawna nauczycielka fortepianu. Jest właścicielką jednego z domów towarowych i radną. Bardzo zorganizowana pani, zawsze elegancka, zawsze z klasą. A Byron to fantastyczny fotograf, taka artystyczna dusza. - Tworzą razem interesującą kombinację. - Chcesz powiedzieć, że kompletnie do siebie nie pasują? - Właśnie. - W tym miasteczku nawet najbardziej niedobrane osoby zakochują się w sobie - odparł Rick i zaraz zmarszczył brwi, jak gdyby zastanowiły go te słowa. Forresterowie przystanęli przy ich stoliku, żeby się przywitać. Rick przedstawił ich Rebece, a oni popatrzyli na nią z życzliwym zainteresowaniem. Miała nadzieję, że nie pomyśleli, iż jest jego najnowszą dziewczyną. Kiedy znów zostali sami, powiedziała: - No proszę, a ja zastanawiałam się, gdzie tak dobrze nauczyłeś się grać. Na przyjęciach Rick zazwyczaj grywał wszystko: od rocka do ragtime'ów, jeśli tylko pod ręką znalazło się jakieś pianino. - Teraz już wiem. - Kiedyś nienawidziłem ćwiczyć. Dopóki nie zdałem sobie sprawy, że moja gra robi na ludziach takie wrażenie - przyznał. - Ze względu na futbol większość dziewczyn widziała we mnie tylko chłopaka z twardymi muskularni. Dorzuć do tego pianino i na-

250 WALENTYNKI 2001 gle stawałem się czarującym i intrygującym mężczyzną nie do odparcia. Rebeka ponownie wybuchnęła śmiechem. - I do tego takim skromnym! - Moja głęboka i wzruszająca pokora rozwinęła się później. Po tym, jak niemal wyrzucono mnie z drużyny za opuszczanie treningów i pyskowanie trenerce. W ogóle byłem wtedy okropny, możesz mi wierzyć. - Wierzę. - Nie mów, że dałem ci to odczuć i że cierpiałaś z mego powodu. - Byłam zbyt dumna, żeby cię pouczać. Ale jestem pewna, że od tamtego czasu bardzo się poprawiłeś -dodała ugodowo. - Tak czy inaczej, na pewno lepiej gram na pianinie. A wiesz dlaczego? Bo teraz cenię muzykę dla samej muzyki. To dla niej gram, a nie dla rozochoconych panienek. Smacznego. Rick przerwał, żeby ugryźć wreszcie stygnącego hamburgera. Rebeka przyglądała mu się przez moment, zastanawiając się, dlaczego nigdy nie doceniała jego muzycznych zdolności. Dla niej rzeczywiście był fajnym chłopakiem, świetnym kumplem, niepoprawnym podrywaczem. Ale przecież Rick naprawdę się zmienił. Teraz, gdy widziała go w jego rodzinnym mieście, gdy dostrzegła, jak wiele osób darzy go sympatią, zrozumiała, że wiele rzeczy w nim nie doceniała. Na przykład jego poczucia humoru, które traktowała jako coś naturalnego, zwykłego. Na przykład jego odpowiedzialności...

251 Odpowiedzialności! Czyżby rzeczywiście użyła tego słowa w stosunku do faceta, który spóźniał się pół godziny na balet, a czasem dzwonił z biura w ostatniej chwili, żeby odwołać wyjście na pizzę? No tak, ale zawsze był w pobliżu, kiedy zaistniała taka konieczność. Kiedy rozchorowała się na grypę, Rick nie tylko poszedł do apteki po lekarstwa, ale wrócił następnego dnia, żeby sprawdzić, czy nie potrzebuje czegoś jeszcze. A potem przychodził codziennie, aż wyzdrowiała. Kiedy wysiadł jej akumulator i ugrzęzła w centrum handlowym, wyszedł z domu w połowie meczu, żeby jej pomóc. Patrzyła na niego i czuła się zupełnie zdezorientowana. Chyba po tych wszystkich latach nie zaczęła widzieć Ricka w innym świetle. A jednak... Mężczyzna siedzący naprzeciwko niej był nie tylko przystojny. Był także pełen troski i ciepła, dobry i hojny, wyrozumiały. Pojawiał się w jej życiu zawsze wtedy, kiedy go potrzebowała. Nic więc dziwnego, że wstrząśnięta i zraniona zdradą narzeczonego, właśnie u Ricka szukała pocieszenia i schronienia. Mało tego, była teraz bliska przyznania, że Rick jest wspaniałym mężczyzną. Takim, być może, mężczyzną, na którego... Na którego absolutnie nie powinna liczyć. Nie, nie, to bzdura, jakaś niedorzeczność. Spróbowała wyobrazić sobie Ricka jako życiowego partnera. Partnera, którego, jak naiwnie myślała, odnalazla w Steve'ie.

252 WALENTYNKI 2001 I co? I nic. Rick nie był Mężem Idealnym. Nie był rodzinnym typem, opoką, nie był nawet nigdy jej chłopakiem, nie „chodziła z nim". Gdyby był facetem dla niej, już dawno by to dostrzegła. - Nie jesz? - usłyszała i dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że musiał jej zadać nie tylko to pytanie. - Jem, jem - odparła. - Przepraszam. Jestem dzisiaj roztargniona. O co pytałeś? - Zaprosiłem cię na zwiedzanie Chaty Wuja Ricka - powiedział. - Nie mów mi, że nie jesteś ciekawa, jak wygląda legowisko playboya. - Oczywiście, że jestem - uśmiechnęła się. - Dodatkowo obiecuję, że zagram ci na pianinie, o co tylko poprosisz. - Czy to czasem nie jakiś podstęp, żebym pozbierała twoją brudną bieliznę z podłogi? - Nawet nie poproszę cię, żebyś wyszorowała prysznic - zaprzeczył, udając oburzenie i powagę. - Chyba że bardzo będziesz chciała. A tak naprawdę to chciałem rozpalić w kominku i wypróbować, nad ogniem ręczną maszynkę do prażonej kukurydzy, ale jakoś głupio mi to robić w samotności. - Kukurydza prażona na kominku? - Zaintrygowana Rebeka przechyliła głowę. Wszystkie maszynki, jakie dotąd widziała, były elektryczne. - Jak wygląda to urządzenie? - zapytała. - Przyjdź, to zobaczysz. - Przyjdę - odparła szybko. Nie mogła się doczekać, kiedy zobaczy dom Ricka.

253 Dzieje się coś dziwnego, myślał Rick w drodze do domu. Becky nie odgryzła mu się po uwadze, że dobrze by wyglądała w bikini z farbowanego na czerwono futra. To, że nie powiedziała mu nic złośliwego, było do niej niepodobne! Oczywiście nie miał żadnych wątpliwości, że wyglądałaby w tym stroju świetnie. A jeszcze lepiej bez niego. O rany, znowu to samo. Znowu zaczyna myśleć 0 niej jak o kobiecie. Nie jak o przyjaciółce, bratniej duszy, powierniczce i kim tam jeszcze, lecz jak o pięknej, zmysłowej kobiecie, z którą chciałby się kochać. i jeszcze więcej - którą mógłby pokochać! Tak, nie mógł przestać myśleć o niej w ten sposób. Nie oznaczało to, rzecz jasna, że wcześniej nie zdawał sobie sprawy z jej atrakcyjności. Wiedział, że Rebeka jest piękna, od pierwszego dnia, w którym wraz z koleżanką wprowadziły się do jego studenckiego mieszkania. Za bardzo rzucała się w oczy, by mógł ją zignorować - ogniste włosy, szczupłe uda, długie nogi, kształtny biust. Zbyt wielka wytworzyła się jednak między nimi zażyłość, by mógł ich połączyć zwykły romans. Byłby to raczej trudny związek, a tego Rick bał się jak diabeł święconej wody. Teraz byłoby tak samo. Płonęliby przez jakiś czas ogniem namiętności, a potem się wypalili, pozostawia jąc po sobie popioły. Zdecydowanie wolał mieć Rebekę Salber za przyjaciółkę. Tylko jak o tym powiedzieć sercu, zmysłom? Od ubiegłego wieczoru ledwie się kontrolował w jej obe-

254 WALENTYNKI 2001 cności. Może miało to coś wspólnego z tym, że ujrzał ją w ślubnej sukni? Ta dziewicza biel w połączeniu ze sporym dekoltem stanowiła nie lada prowokację. Wiedział, oczywiście, że Rebeka nie sypiała z mężczyznami. Sama mu powiedziała, że choć miała różne doświadczenia, nigdy nie zdecydowała się posunąć za daleko. To dodatkowo rozbudzało jego wyobraźnię i wzmagało gniew na Steve'a, który zdawał się gardzić takim darem. On, Rick, z pewnością ten dar by docenił i przyjął ze wzruszeniem. Tym bardziej że sam dał się wiele razy skusić i poszedł do łóżka z nieodpowiednimi kobietami. Zapominał potem o nich szybko i szedł dalej przez życie. Jednak jeśli chodzi o Becky, wszystko wyglądałoby inaczej. Zupełnie inaczej. Był pewien, że ona i on byliby równie wiernymi i oddanymi kochankami, jak przyjaciółmi. Tylko co zrobić z tą pewnością? 1 Dom Ricka zadziwił Rebekę. Drewniany budynek z zewnątrz wyglądał całkiem zwyczajnie, ale wnętrze było urządzone z niezwykłym wręcz smakiem. Drewniane podłogi o barwie ciemnego złota, tapety ze wzorem dobranym do wzoru zasłon, tradycyjne, wykonane na zamówienie meble pięknie komponujące się z prawdziwymi antykami, ciepłe, przytulne oświetlenie. Na ścianach oprawione w ramki fotografie, kilka obrazów, na sofie i fotelach miękkie obicia, pod stopami piękny parkiet i puszysty dywan. W studenckich czasach dekoracja wnętrza sprowadzała się dla Ricka do przyczepienia pinezkami do ścia-

255 ny kilku zniszczonych fotografii, najczęściej przedstawiających futbolowych graczy. Czy to możliwe, żeby ten gustownie urządzony salon był własnością tego samego człowieka? - Kto to wszystko dobrał? - zapytała. - Nie mów tylko, że to twoje dzieło. - I owszem, choć konsultowałem się z naszą miejscową sławą. Słyszałaś kiedykolwiek o Susannah Atkins Santori? - zapytał. Nazwisko obiło jej się kiedyś o uszy. - Czy to nie ona pisze książki o dekoracji wnętrz? - Zgadza się - odparł Rick. - Wpadłem na nią w bibliotece. Dała mi kilka wskazówek, Tiawet przyszła tu raz i podrzuciła parę pomysłów. - Zdumiewasz mnie. - Rebeka przeszła przez próg i znalazła się w kuchni. Pomieszczenie było większe, niż się spodziewała, lecz urządzone równie starannie: drewniane, rzeźbione ławy, masywny stół, na podłodze włoska terakota, dębowe kredensy o przeszklonych drzwiczkach. - Piękna kuchnia - westchnęła. - Ale to akurat mogę zrozumieć. Zapomniałam, że umiesz i lubisz gotować. Kiedy mieszkali razem, Rick od czasu do czasu przyrządzał pyszne omlety i jakieś wykwintne dania. - Nie miałem dotąd na to czasu, ale myślę, żc w końcu go znajdę - odparł. - Któregoś dnia się ożenię, będę miał dzieci, a wtedy... - przerwał nagle, zakłopotany. - Susannah twierdzi, że kuchnia to seree domu. Zgadzam się z tym. Rebeka poczuła nieoczekiwanie, jak przeszywa ją

256 WALENTYNKI 2001 zazdrość. Pewnego dnia Rick będzie dzielił ten piękny dom ze swoją żoną. Nie będą już mogli tak często się spotykać. Żona Ricka... Ciekawe, kogo wybierze. Może ma tu już jakąś dziewczynę, o której ona nic nie wie. - Więc powiadasz, że się ożenisz - zagadnęła żartobliwym tonem, próbując pokryć w ten sposób zmieszanie. - Masz może kogoś konkretnego na myśli? - Słucham? - odparł z roztargnieniem, jakby nie dosłyszał pytania. - Nieważne - machnęła dłonią. Gdyby miał dziewczynę, z pewnością by jej o tym powiedział. - Chodź - uśmiechnął się do niej. - Obiecałem, że dla ciebie zagram, pamiętasz? - Zaprowadził ją z powrotem do pokoju gościnnego, gdzie otworzył pokrywę pianina. - Na co masz ochotę? - Na Sonatę Księżycową Beethovena - strzeliła. „, Choć uwielbiała ten utwór, nie wierzyła, że Rick potrafiłby go zagrać. Tymczasem Rick odsunął ze spokojem szufladę, wyjął nuty i ustawił na półeczce nad klawiaturą. Usiadł, wskazał jej krzesło w pobliżu, przez chwilę studiował pięciolinie. Rebeka usiłowała na niego nie patrzeć, ale nie mogła się powstrzymać. Ze stopami na pedałach, klasycznym profilem, skupioną miną wyglądał zupełnie inaczej niż zwykle. Jak? Intrygująco. Inteligentnie. I niezwykle męsko. Poczuła nagle absolutną pewność, że kiedy już Rick ożeni się z jakąś kobietą i sprowadzi ją tutaj, nigdy od niej nie odejdzie. Człowiek, który włożył tyle troski

257 w stworzenie domu, swego gniazda i swej przystani, musi traktować poważnie siebie i jego mieszkańców. Jego palce poruszyły się nagle na klawiaturze. Wibrujące dźwięki porwały Rebekę w gwiezdną noc. Słuchała w napięciu i niemal czuła olbrzymie przestrzenie i zimne światło księżyca. Ale również kojące ciepło drogiego jej towarzysza. Chyba dopiero teraz ujrzała go takim, jakim był naprawdę. Dopiero teraz dostrzegła w nim prócz męskiej siły także wrażliwość, subtelność i inteligencję. Mężczyzna, który grał dla niej Sonatę Księżycową, był zupełnie inny niż prostolinijny chłopak, którego znała. Czy też myślała, że zna. Takim właśnie pozna go jego przyszła żona. Tymi cechami zdobędzie jej serce. Z ich miłości zrodzi się dziecko. Dom zacznie rozbrzmiewać gwarem dziecięcych zabaw. Myślała o tym wszystkim i czuła, jak ogarniają pustka, chłód, jakby żal za czymś utraconym, za czymś, co odeszło, nim zdążyło się pojawić... Muzyka umilkła, Rick przestał grać. - Hej, wyglądasz, jakbyś lada chwila miała wybuchnąć płaczem powiedział. - Aż tak źle mi szło? - Nie, nie, świetnie - odparła. - Nie miałam pojęcia, że muzyka tak na mnie wpłynie. - To z powodu tego cholernego ślubu. - Rick po kiwał ze zrozumieniem głową. - I tak byłaś dzielna Wciąż jesteś. Naprawdę nie uważam, że odwołanie własnego ślubu i ucieczka w sukni ślubnej to pestka Wiesz co? Może rozpalę w korriinku i zrobimy trochę prażonej kukurydzy, tak jak obiecałem?

258 WALENTYNKI 2001 Nie była głodna, lecz od razu się zgodziła. Gdy zaś w kominku zapłonęły płomienie, a ziarna zaczęły pękać w płaskim, drucianym koszyku na długiej rączce, ich zapach sprawił, że naprawdę poczuła głód. - Sprytne urządzenie - przyznała, gdy oboje usiedli na kanapie, dzieląc się wielka misą solonego popcornu. - Dym sprawia, że kukurydza nabiera wyjątkowego smaku. - Nie, Becky, to bycie razem nadaje jej wyjątkowego smaku. Poruszyła się zaniepokojona i spojrzała na niego czujnie. - Nie ma to jak wspólny wieczór dwójki kumpli, prawda? - zapytała, żeby się upewnić. - O to ci chodziło? - Niezupełnie. - W głosie Ricka zabrzmiało wahanie. - Na pewno zauważyłaś... Nie czujesz, że coś miedzy nami się zmieniło? Nie umiała kłamać. - Czuję - odparła. - Myślałam, że to chwilowe, że minie. - Nie mija. Przynajmniej jeśli chodzi o mnie. - O mnie też. - Więc... ty również tego chcesz? - Nie wiem. A jakie są inne opcje? - zapytała. - Słowa prawdziwej bizneswoman. - Rick uśmiechnął się nerwowo. Możemy unikać widywania się, dopóki nie zrobi się względnie bezpiecznie. To opcja numer jeden. - Chyba nie interesuje mnie ta opcja.

259 - Moglibyśmy udać się na terapię i rozmawiać o tym aż do śmierci. - Moglibyśmy. Co jeszcze? - Nie mogła się doczekać, kiedy usłyszy opcję numer trzy. - Istnieje trochę bardziej ryzykowna strategia, dosyć pociągająca... - Rick odetchnął głęboko, skrzyżował ręce za głową i wyciągnął przed siebie nogi. - To znaczy? Na czym polega ryzyko? - Na tym, że jeśli pójdziemy za głosem instynktu, prędzej czy później zaczniemy się śmiać. Albo nam odbije i będziemy się szczypać. Wtedy zaś to... - wykonał dłonią nieokreślony gest - napięcie zniknie raz na zawsze. Rebeka byłaby zawiedziona, gdyby rzeczywiście tak się stało, ale musiała przyznać, że Rick ma rację. Zbyt dobrze się znali, zbyt wiele kawałów i wspólnych wygłupów mieli za sobą. Jej pragnienie, by pocałować Ricka i raz jeszcze pozwolić mu dotykać swoich piersi, da się być może stłumić. Możliwe, że da się nawet kiedyś o nim zapomnieć. Nie da się jednak zapomnieć tego, co od tylu lat ich łączy. I właśnie dlatego charakter ich związku nigdy nie ulegnie zmianie. Na zawsze pozostaną kumplami, niestety. - Nie mam innych opcji - odezwał się Rick. - Co sugerujesz? - Daj mi minutę, dobrze? Zaniosła pustą misę po kukurydzy do kuchni i umyła ręce. Słyszała, jak Rick krąży po domu, potem rozległ się szum wody w łazience. Domyśliła się, że i on myje ręce.

260 WALENTYNKI 2001 Czy rzeczywiście stałoby się coś strasznego, gdyby pozwolili sobie na kilka pocałunków? Przecież choćby i jutro Rick może spotkać kobietę swego życia, z którą zechce się ożenić, i nie będzie już takiej okazji. Poza tym dzięki temu ona zdobędzie nowe doświadczenia, posiądzie nową wiedzę, którą wykorzysta, kiedy spotka następnego mężczyznę, o którym zechce jej się myśleć jako o Mężu Idealnym. Przecież gdyby zdawała sobie sprawę, jak bardzo pociąga ją Rick i czym może być prawdziwa rozkosz, wiedziałaby, że nie może spędzić życia ze Steve'em. Najważniejsze, żeby traktować to właśnie tak - jak lekcję, zdobywanie doświadczeń przy pomocy zaufanego przyjaciela. Najważniejsze, żeby po tym wszystkim umieli znowu zacząć normalnie się przyjaźnić. Kiedy wróciła do salonu, Rick siedział na kanapie. Zasłony były zaciągnięte, płomienie z kominka oświetlały jego przejętą twarz. - No dobrze - powiedziała. - Jak to zrobimy? Uśmiechnął się do niej. - Właściwie to nigdy o tym nie myślałem. Jak myślisz? To... powinno chyba przyjść... tak naturalnie. Rozbroił ją tym stwierdzeniem i poczuła nagle, że przed nim nie musi się krępować. Nie musi mieć tremy, bo Rick to nie Steve. - Czy dotarliśmy już do punktu, w którym powinniśmy wybuchnąć śmiechem? - Jeszcze nie - odpowiedział, lecz roześmiał się cicho. - Chodź, usiądź mi na kolanach, porozmawiamy o tym. Ale najpierw zdejmij buty.

261 - Proszę bardzo. - Zrobiła, o co prosił. I w tym właśnie momencie uświadomiła sobie, że już nie ma odwrotu. Poczuła jego bliskość, jego ciepło, zniewalający zapach wody po goleniu i zdała sobie sprawę, że nie uda jej się zaspokoić swoich pragnień inaczej, jak tylko oddając się Rickowi całkowicie i nieodwołalnie. - To chyba był błąd - powiedziała nieswoim głosem. - Przecież nawet mnie jeszcze nie pocałowałaś. - Bo liczę na ciebie. - Oparła się na jego barku i przybliżyła ku niemu twarz. Rick ujął dłonilą jej brodę, przejechał kciukiem wokół warg Rebeki, a potem musnął je lekko swoimi wargami. Tak delikatnie. Tak bezpiecznie... Przytuliła się do niego z westchnieniem. Poczuła na włosach jego dłonie, potem znów ją pocałował, odchylił lekko do tyłu i opadł wygłodniałymi ustami na jej piersi. Zareagowały natychmiast. Wypełniły się rozkoszną słodyczą, nabrzmiały i stwardniały, jakby domagając się śmielszych pieszczot. Gdyby nawet Rebeka rozważała jeszcze, czy nie przerwać tego seansu i się nic wycofać, teraz byłaby już niezdolna do oporu. Pragnęła poczuć na sobie jego dłonie, twarde, palące wargi, pragnęła, by ją pieścił, drażnił, ssał... Przygarnęła do siebie jego głowę. Czuła jak narasta w niej namiętność. Wygięła plecy, jak gdyby chciała go ponaglić. W jej głowie kołatały się już tylko resztki scepty-

262 WALENTYNKI 2001 cznych myśli. Za chwilę na pewno oboje stwierdzą, ze to idiotyczne. Za chwilę z pewnością przestaną...' Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze chwila Och, tak... - Zdejmijmy to - westchnął Rick, po czym ściągnął szybko jej sweter. Mocował się chwilę z zapięciem stanika, wreszcie uwolnił z jękiem zachwytu pełne piersi. Rozerwał gorączkowo guziki swojej koszuli, rzucił ją na podłogę i patrząc chciwym wzrokiem na jej nagie ciało, wyszeptał: - Prawda... że tak jest o wiele lepiej? Nakrył dłońmi jej rozkołysane piersi, przymknął oczy, przytulił ją do siebie całą. Boże, tak cudownie było dotykać jego nagiej skóry. Znowu się pocałowali, długo i powoli. - Masz jeszcze jakieś wątpliwości? - spytał Rick, kiedy bez tchu oderwali się od siebie. - Nie wiem - wykrztusiła - Może tak... a może nie. - Chodź, chcę cię zobaczyć. - Jak to? - Zobaczyć całą. - Uniósł jej biodra i rozpiął zamek spodni, po czym ściągnął je do połowy jej smukłych ud. - Pozwól mi... - szeptał - pozwól na siebie popatrzeć. Wiedziała, że powinna być skrępowana, zalękniona, ale widząc na twarzy Ricka tak oczywisty podziw, taką gorączkę i takie szczęście, nie czuła wstydu ani nie próbowała protestować. Pozwoliła mu ściągnąć spodnie i odsłonić koronkową bieliznę, którą przywiozła na swój miesiąc miodowy.

263 Miesiąc miodowy. To jej mąż powinien przyglądać się tej bieliznie. Ale Rick był prawie jak mąż. Był jej przyjacielem. Posadził ją na kanapie obok siebie i powoli przejechał dłonią po jej udzie. Rebeka poczuła, jak ogarnia ją cudowne, pełne oczekiwania podniecenie. Zawsze bała się tego pierwszego razu, bała się tego wszystkiego, co łączyło się w jej wyobraźni z fizycznym kontaktem z mężczyzną. To jednak wydawało się wspaniałe. Nie było się czego obawiać, było za to na co czekać. - Jesteś taki piękny - przyznała, nie mogąc się powstrzymać, by nie dotknąć jego muskularnych ramion i płaskiego brzucha. - I taki silny. Cały czas robisz pompki? - Pięćdziesiąt dziennie, jeśli łokieć za bardzo mi nie dokucza. Pozwolisz, żę ci zademonstruję? Roześmiała się. - Teraz będziesz robił pompki? - A czemu nie? Zaraz ci pokażę. - Chwycił ją za ramiona i ułożył na kanapie. Ukląkł miedzy jej nogami, położył ręce z obu stron jej szyi i zrobił pierwszą pompkę. Rebeka znów zaczęła się śmiać, Rick także. Szybko jednak odkryła, że ogarnia ją uczucie znacznie silniejsze od rozbawienia. W chwili, gdy poczuła, jak bardzo Rick jest napięty i jak mocno jej pragnie, wróciło zna jome uczucie ciepła promieniującego w dół brzuchu i zalewającego rozkosznym oczekiwaniem całe ciuło. I znowu się wyprężyła. Chciała go poczuć wyraźniej,

264 WALENTYNKI 2001 bliżej. Chciała, żeby dotykał ją mocniej, żeby powtórzył to znowu, i jeszcze raz... wiele razy. Zamiast tego Rick oderwał się od niej i przesunął wierzchem dłoni po jej brzuchu. Chwilę później dotknął ją w miejscu, w którym nie dotykał jej wcześniej żaden mężczyzna, a Rebekę wypełnił wówczas jeszcze dotkliwszy głód - głód jedności, głód spełnienia, zatracenia się bez reszty w zmysłowym zapamiętaniu. - Rick... - wyszeptała, usiłując rozpiąć drżącymi dłońmi jego ciasne dżinsy. Pomógł jej chętnie, potem zdjął z niej bieliznę, potem nachylił się nad nią nagi i gotowy do zjednoczenia... a potem jej oczy zaszły mgłą i nie pamiętała już prawie nic z tego, co się z nią działo. - Na pewno chcesz? - słyszała. - Tak... O tak, bardzo... - Jeszcze chwila, kochanie, jeszcze chwila. - Proszę, Rick... nie wytrzymam... - Jestem tu... z tobą... - Boże, tak! Poczuła go w sobie i nagle rozbłysło jej przed oczami jakby ostrzegawcze światełko. To będzie bolało. Ale ona pragnęła tego bólu. Tak bardzo pragnęła, ze złapała Ricka za biodra i wygięła się ku niemu, żądając pełnej łączności z jego twardym, rozpalonym ciałem. Niezdolny, by się powstrzymać, wszedł w nią gwałtownie, poczuła ostry ból, a potem ulgę, że wreszcie są naprawdę razem. - Wszystko w porządku? - spytał.

265 - Cudownie. - Mnie także. Zaczaj się w niej poruszać, ostrożnie, lecz z wprawą. Pieścił jej piersi, całował ją, szeptał do ucha słowa pełne zachwytu i oddania. - Czy to tak... zawsze? - zapytała z oczami rozwartymi szeroko ze zdumienia. . - Nie zawsze... Tylko z tobą. - Rick... - Tak mi dobrze, tak dobrze, kochanie... że nie wiem, czy długo wytrzymam. - Chodź, już jest cudownie - zapewniła go, dociskając do siebie jego biodra. - Nie... - jęknął głucho - nie doszłaś nawet... do połowy. Do połowy? To tylko połowa? Rebeka nie potrafiła sobie wyobrazić, co jeszcze wspanialszego mogłoby ją czekać. I wtedy Rick jej pokazał. Jego ruchy stały się szybsze, bardziej gwałtowne. Przeszyła ją nagle rozkosz tak silna, że pod jej wpływem ciało Rebeki wygięło się i zaczęło wić, drżeć, żyć własnym życiem. Pulsowało i falowało, wzbijało się i opadało. To właśnie było to, dla czego warto było czekać tak długo. Na to szczęście. Na ten moment. Na Ricka. Czy to on był mężczyzną, przy którym była zdolna do takich uniesień? Czy tylko on? Nieważne. W tej chwili ważna była jedynie wspu niała świadomość, że są razem, że wszystko dzielą, że

266 WALENTYNKI 2001 wspólnie szybują ku ostatecznej, odbierającej czucie i rozum rozkoszy. Rozkoszy, która daje radość, która wyzwala. Tak, Rebeka nie czuła się stłumiona, oszukana, wykorzystana. Czuła się wolna.

ROZDZIAŁ PIĄTY Rick nie przypuszczał, że zajdą tak daleko. Oczywiście powziął odpowiednie środki ostrożności i miał ze sobą zabezpieczenie. Tak na wszelki wypadek. Potem jednak sprawy potoczyły się własnym torem, a on nie pamiętał o wcześniejszych skrupułach i po prostu rozkoszował się tym, co tak szczodrze dawała mu Rebeka. To, co przeżył dzięki niej, było niewiarygodne, wspaniałe, niepowtarzalne. I nie chodziło tu wyłącznie o doznania fizyczne - oto po raz pierwszy doświadczał jednocześnie tak wielkiej bliskości, zarówno cielesnej, jak duchowej. Gdy zaś było już po wszystkim, położył się obok Rebeki i przytulił ją do siebie mocno na wąskiej kanapie. Nie było to może najwygodniejsze miejsce do uprawiania miłości, ale żadne z nich najwyraźniej nie miało nic przeciwko temu. - Mam nadzieję, że było ci tak samo dobrze, jak mnie - powiedział, gdy cisza zdawała się już zbyt długa. - Mhm... - mruknęła sennie Rebeka. Jej zmierzwione włosy zakrywały ich oboje, w świetle płomieni z kominka gładka skóra miała wyjątkowy kremowy odcień.

268 WALENTYNKI 2001 Po miłosnym akcie Rick zazwyczaj czuł się śpiący albo głodny, najczęściej zaś jedno i drugie. Tym razem chciał tylko leżeć tak z Rebeką i dzielić się z nią swoim szczęściem. - Nie masz nic przeciwko temu? - spytał. - Przeciwko czemu? - Poruszyła się lekko. - No, że my... że ja... sama wiesz. Że to był twój pierwszy raz. - Żadne z nas tego nie planowało. - Wyplątała się z jego objęć i usiadła. Wydawało się, że miałeś całkiem rozsądny pomysł, ale kto by przypuszczał... Urwała nagle i zmarszczyła brwi. Zaniepokojony Rick podążył za jej spojrzeniem, które utkwione było w leżącym na podłodze ręczniku, a raczej w wystającym spod niego opakowaniu po zużytej prezerwatywie. - Skąd to się tutaj wzięło? - zapytała. Rick skłął się w duchu za to, że nie uprzątnął tych niezbyt pięknych pamiątek po przeżytych uniesieniach. Czuł, że będzie z tego afera. - Pomyślałem... że dobrze będzie mieć na wszelki wypadek... jakieś zabezpieczenie - wyjąkał. - Żebyś nie musiała się martwić, że zajdziesz w ciążę. - Żebym ja nie musiała się martwić? - powtórzyła. Nie podobało mu się napięcie w jej głosie. - Nie wdawajmy się w szczegóły. To, co się stało, było tak piękne, tak zupełnie wyjątkowe... - Zaplanowałeś to - przerwała mu bezceremonialnie. - Poczekaj - uniósł dłoń. Widział, jak w jej oczach zbierają się burzowe chmury.

269 - Zaplanowałeś. To całe gadanie, że wybuchniemy śmiechem, że zaczniemy się szczypać... Nie wierzyłeś w to, przyznaj. Wiedziałeś, co się stanie. Wiedziałeś! - Na Boga, nie. Niczego nie planowałem. Równie dobrze mogliśmy zacząć się śmiać i nic by z tego nie było. - Z tego - pokiwała głową. - O rany... - Rick przejechał palcami po włosach. - O co ci chodzi? Nie miałem pojęcia, jak daleko się posuniesz. Sama myśl o tym, że trzymam cię w ramionach, doprowadzała mnie do takiego szaleństwa, do takiego napięcia... - Że postanowiłeś się go pozbyć! - Zmarszczyła czoło, widać było, że gotuje się w niej gniew. - Tak właśnie było. Powiedziałeś, że nie miałeś pojęcia, jak daleko się posunę. Najwyraźniej miałeś pojęcie, jak daleko ty się posuniesz, albo chciałbyś się posunąć. Manipulowałeś mną, Rick. Czy rzeczywiście tak było? - Na pewno nie miałem takiego zamiaru. - A ja myślałam, że mogę ci ufać. - Wstała i zaczęła zbierać ubrania z podłogi. - Nie mogę! Jesteś taki sam jak Steve! Wszyscy jesteście tacy sami! Rick także zaczaj zbierać swoje ubrania. - Przykro mi, że tak to widzisz, ale ja z pewnością cię nie zdradziłem. - To dlaczego czuję się zdradzona? - Ponieważ dwa dni temu przeżyłaś szok i prze/, to wpadłaś w paranoję. Uwierz mi, Rebeko, że nigdy nie zrobiłbym niczego, co mogłoby cię zranić.

270 WALENTYNKI 2001 - Jestem pewna, że Steve też powiedziałby coś takiego, gdybym dała mu na to wystarczająco dużo czasu! - Nie mów tak... Jezu... - ku swojej konsternacji ujrzał, że w jej oczach zakręciły się łzy - chodź tutaj, nie płacz, kochanie. Porozmawiajmy o tym spokojnie. - Kochanie? - Rebeka nadal gniewnie zbierała swoje ubrania. - Tak nazywasz wszystkie swoje dziewczyny? - Ty nie jesteś... to znaczy... Nie wiedział, co powinien powiedzieć, by nie urazić jej mocniej. Czy Rebeka była jego dziewczyną? Czy stała się nią po tym, jak zgodziła się oddać mu swoje ciało? Nie, nie myślał o niej w ten sposób. Jak więc o niej myślał? I kim dla niego była? - Masz rację, nie jestem twoją dziewczyną. - Założyła sweter tył na przód, zauważyła to ze złością, po czym zdjęła go i ubrała się raz jeszcze. Odwieź mnie do domu, Rick, natychmiast. - Całą drogę do Madison? - Wiesz, o co mi chodzi. - A czy mogę się najpierw ubrać? - Proszę bardzo - odparła i pomaszerowała do łazienki. Rick ukrył twarz w dłoniach. Powinien był posłuchać głosu rozsądku, nie ryzykować, nie próbować zmieniać relacji, jakie łączyły go z Rebeką. Lecz przecież nie żałował, że odkrył w niej kobietę i że z takim zachwytem odkrywał dla niej jej kobiecość. Dlaczego ta uparta dziewczyna nie chce przyjąć do wiadomości, że to, co się stało, w niczym nie przy-

271 pomina żadnego z dotychczasowych doświadczeń w jego życiu? Oczywiście ona nigdy nie da się przekonać. Zawsze będzie myślała, że ją wykorzystał. No tak, w pewnym sensie wykorzystał, wykorzystał sytuację, w jakiej się znalazła, to, że byli wtedy sami w hotelowym pokoju, że ją pocieszał, przytulał, od tego właśnie wszystko się zaczęło ale przecież zależało mu, do cholery, na czymś więcej niż na jej cnocie! Zależało mu na niej. Nie chciał, by przestała być jego przyjaciółką, ale też nie chciał, by już nigdy nie była jego kochanką. Chciał mieć dla siebie całą Rebekę. Boże, dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane? Kiedy wróciła do salonu, miała umytą twarz i zaczesane do tyłu włosy. Na jej twarzy malowało się oskarżenie i odraza. - To ty wysłałeś to okropne bikini i te wstrętne majty, prawda? - Co? - Coś takiego nawet nie przyszłoby mu do głowy. - Nie, nie ja! Na litość boską, okaż mi trochę zaufania! Znasz mnie przecież! Poza tym wiesz, że zamówiono te rzeczy w piątek! W piątek myślałem, tak jak wszyscy, z tobą włącznie, że lada chwila wyjedziesz ze Steve'em w podróż poślubną! Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. - To prawda - powiedziała w końcu. - Dopóki nie okaże się, że wiedziałeś, co łączy Steve'a z Esther, jesteś czysty.

272 WALENTYNKI 2001 - O, to coś nowego. Zamierzasz oskarżyć mnie jeszcze o coś? - spytał, nie potrafiąc pohamować złośliwości. - Może o spowodowanie długu w amerykańskim budżecie? Albo o te potężne opady śniegu w zeszłym miesiącu, akurat wtedy, kiedy chciałaś iść na zakupy? - Jeśli tylko dałoby się to zrobić, z przyjemnością - odcięła się i wymaszerowała z salonu do wyjścia. Rick nie chciał tak zostawiać tej sprawy, wiedział jednak, że obecnie Becky nie rozumuje logicznie. Może to i jego wina, może za mocno naciskał, za szybko działał. Nie była jeszcze gotowa, żeby kochać się z mężczyzną, nie po tym, jak chwilę wcześniej porzuciła narzeczonego. Powinien był to przewidzieć. Przystawszy z niechęcią na przynajmniej czasowe ochłodzenie stosunków, odwiózł ją posłusznie do pensjonatu Spencerów. Kiedy dojechali na miejsce, Rebeką wyskoczyła z samochodu i wbiegła do środka, nawet nie czekając, aż Rick otworzy jej drzwi. Cóż było robić? Wrzucił bieg, ruszył i pojechał przed siebie. Czuł się fatalnie. Wiedział już, że nie będzie powrotu do dawnej przyjaźni, bał się zarazem, że inny rodzaj związku między nim a Rebeką nigdy nie będzie możliwy. Na pewno nie zostanie jego dziewczyną. Nie zgodzi się, a i on by tego nie chciał. A żoną? Prychnął tylko, lepiej jej o tym nawet nie wspominać. Cokolwiek się stanie, jego dom bez niej nigdy nie będzie już taki sam. Zawsze będzie ją sobie wyobrażał - taką, jaką widział dzisiaj - potarganą, cudownie ule-

273 głą i odprężoną, uwodzicielską, nasyconą, tryskającą szczęściem. Wszystko by oddał, by móc przeżyć z nią raz jeszcze taką chwilę. Drugi raz być może nie popełniłby tego błędu. Zastanowiłby się i nie dał jej odczuć, w jakikolwiek sposób, że jest dla niego jedną z wielu. Nigdy nie była. Prawda uderzyła go, gdy skręcał w przecznicę prowadzącą do domu - był zakochany. Zakochany w Rebece Salber. Nic nie wstrząsnęło nim mocniej od czasu, gdy lekarz powiedział mu, że jego sportowa kariera dobiegła przedwczesnego końca. Teraz czuł się jednak jeszcze gorzej. Zrobił karierę w innej dziedzinie, lecz przecież nie znajdzie nigdzie drugiej takiej kobiety jak Becky. Wiedziony instynktem, skręcił na Gunther Street, po czym zatrzymał się przed pensjonatem Kelseyów. Dawno temu, kiedy doznał kontuzji, zwrócił się o radę do swojej dawnej trenerki, Pam Kelsey. Teraz uznał, że i w tym przypadku to najwłaściwsza osoba, z którą mógłby porozmawiać. Przestronny stary dom miał wielką werandę i był świeżo odmalowany. Od wielu lat prowadzili tu pensjonat Johnny i Anna Kelsey, a kiedy ich syn Patrick, trener koszykówki w miejscowym liceum, ożenił się z Pam, młoda para przejęła obowiązki gospodarzy. Gdy Rick był tu ostatnim razem, Pam powiedziała mu, że kiedyś marzyła, żeby mieć własny dom. Gdy jednak okazało się, że cierpi na stwardnienie rozsiane, a musi zajmować się małym synkiem, chętnie przystała na pro-

274 WALENTYNKI 2001 pozycję teściów, którzy ofiarowali jej mieszkanie i pomoc. Wszedł po schodkach i zastukał do drzwi. Chwilę później pojawiła się w nich wysoka, wiotka dziewczyna, w której rozpoznał nową kelnerkę z Baru Marge. Z tego, co pamiętał, miała na imię Caroline. - Cześć, jest Pam? Nazywam się Rick Travis, chciałbym zamienić z nią dwa słowa. - Przekażę jej. - Dziewczyna skinęła przyjaźnie głową i wpuściła go do środka. Chwilę później Pam pośpieszyła, żeby go przywitać. Jej brązowe oczy zalśniły z radości na jego widok. Choć miała już prawie czterdziestkę, wciąż mogła się pochwalić sylwetką olimpijskiej biegaczki, którą niegdyś była - Miło cię widzieć, Rick - powiedziała. -Chodźmy do mojego pokoju, tam nikt nie będzie nam przeszkadzał. Musiała się domyślić, że nie pojawiłby się bez zapowiedzi w niedzielne popołudnie, gdyby nie stało się nic ważnego. Kochana Pam, zawsze rozumiała go w lot i wiedziała, kiedy coś go gnębi. - Jak się masz, Pam? - zapytał, gdy zamknęła już za sobą drzwi. Nie było to tylko grzecznościowe pytanie. Odkąd wykryto u niej chorobę, Pam musiała zadawać je sobie codziennie. - Muszę na siebie uważać, ale ogólnie nieźle sobie radzę. Moja drużyna znowu wygrywa, więc wszyscy nie mogą się mnie nacnwalić. - Nie musisz mówić. Jeśli tylko mam czas, staram się nie opuścić żadnego meczu. A jak rodzina?

275 - Świetnie - uśmiechnęła się Pam. — Jeremy to mój skarb. Wciąż nie mogę uwierzyć, że w przyszłym roku idzie do przedszkola. - A właśnie, gdzie on jest? Jakoś podejrzanie tu cicho. - Patrick zabrał go na przyjęcie urodzinowe. Pewnie został tam, żeby pomóc. Uwielbia te zabawy dla dzieci, a dzięki temu ja mam trochę czasu dla siebie. - Nie przeszkadzam ci czasem? - Rick poczuł nagłe wyrzuty sumienia, że zabiera jej być może jedną z nielicznych chwil, kiedy Pam może w spokoju odpocząć i zregenerować siły. - Spotkania towarzyskie z dorosłymi nie są tak wyczerpujące, jak zabawa z nadpobudliwym kilkulatkiem. - Pam usadziła go na kanapie. - Z przyjemnością z tobą pogadam. Zrobić ci kawę? A może zjesz ciasta? - Nie, dzięki. Jadłem dziś lunch u Marge. - Rozumiem - uśmiechnęła się. - Podwójny hamburger z frytkami i sałatką. Słyszałam, że pojawiłeś się tam z jakąś dziewczyną. Rick westchnął głęboko. - Widzę, że w Tyler wieści szybko się rozchodzą. - Cały w tym jego urok, nieprawdaż? A teraz powiedz mi, co cię trapi. - Chodzi o dziewczynę, którą bardzo lubię, a którii obraziłem - wyjaśnił, nie wchodząc w detale. - Nic zdawałem sobie sprawy, ile dla mnie znaczy, aż oka zało się, że jest za późno. - Pokłóciliście się? - zapytała Pam.

276 WALENTYNKI 2001 - Żałuję, że tak się nie stało. - Nie rozumiem. - Dopóki się kłóciliśmy, wszystko było jak trzeba. Co to zresztą były za kłótnie... Myślałem, że się kłócimy, ale to było tylko przyjacielskie przekomarzanie. Byliśmy przyjaciółmi, Pam, dobrymi, wypróbowanymi przyjaciółmi, no a teraz ona nie chce mnie znać. - Rozumiem, że chodzi o coś więcej, niż chcesz mi powiedzieć. - Zgadłaś. - Powiedz więc to, co możesz. Inaczej nie zdołanj ci pomóc. Rick westchnął ponownie. - Widzisz, Pam, w moim wieku powinienem wiedzieć, jak należy postępować z kobietami. Z Rebeką jest jednak inaczej, bo i ona jest inna. Czy raczej to, , ęo nas łączy. To skomplikowany układ, właściwie poruszam się po nie znanym mi terytorium. I nie mogę sobie pozwolić na to, żeby przegrać... - Zacznijmy od rzeczy podstawowej - Pam przerwała te wywody. - Czy powiedziałeś tej pani, co do niej czujesz? - Tak po prostu? Wyśmiałaby mnie. Gorzej, wściekłaby się. Pomyślałaby, że się z niej nabijam. - Trudno. Musisz być cierpliwy. Powoli próbować wrócić do jej łask. - To nie będzie proste. Miała koszmarne doświadczenia z innym mężczyzną i teraz jest niesłychanie podejrzliwa.

277 - Jutro Walentynki - przypomniała mu Pam. - To dobry moment, żeby zacząć wszystko od nowa. Rick poczuł się nieco podniesiony na duchu. No tak, Walentynki. Można wysłać kartkę, kupić kwiaty, podarować prezent. W zwykłych okolicznościach Rebeka zrobiłaby się jeszcze bardziej nieufna, ale w Walentynki nie uzna jego wizyty za rzecz niezwykłą czy podejrzaną. - Jest to jakiś pomysł - pokiwał głową. - Jeden błąd nie oznacza, że wszystko stracone -dodała Pam. - Ja i Patrick też mieliśmy swoje wzloty i upadki, zanim się pobraliśmy. - Tak, ale to dlatego, że Patrick nie był pewien, czy chce mieć do czynienia z najsurowszą trenerką w Ameryce. - Ty też nie byłeś pewien - uśmiechnęła się. - Nieźle ci się dałem we znaki, co? - Nie aż tak, jak ja tobie. - Należało mi się. - Tamten rok był punktem zwrotnym w dojrzewaniu Ricka. Gdyby nie nauczył się pokory i odpowiedzialności za swoje czyny wtedy, gdy omal nie wyrzucono go z zespołu, o wiele trudniej byłoby mu po latach pogodzić się z końcem kariery. - Miłość wymaga pracy, podobnie jak każdy sport - stwierdziła Pam. Jeśli naprawdę zależy ci na tej kobiecie, trzymaj się blisko niej, nie odpuszczaj, bądź wytrwały, aż poczuje, że masz szczere intencje. Wtedy zechce cię wysłuchać i wszystko się ułoży. Niedługo później Rick wyszedł, nie chcąc zabierać Pam całego jej wolnego czasu. Czuł się trochę lepiej,

278 WALENTYNKI 2001 ale nie podzielał jej optymizmu odnośnie swojej przyszłości. Cóż, wiedział z doświadczenia, jak uparta potrafi być Rebeka. Mogła mu wybaczyć, ale równie dobrze mogła umieścić go w tej samej szufladzie co Steve'a. Gdy szedł do samochodu, jego umysł aż buzował od planów. Agencja reklamowa, w której pracował, pozwalała pracownikom na jeden niezapowiedziany dzień wolny. Nie skorzystał dotąd z tej możliwości, bo też nie było specjalnej okazji i potrzeby. Teraz postanowił, że ów wolny dzień weźmie jutro - czternastego lutego, w Dzień Zakochanych. A gdy tylko otworzą sklepy, ruszy w miasto w poszukiwaniu walentynkowego prezentu dla ukochanej. Rebeka nie mogła uwierzyć, że można stracić dwóch mężczyzn w ciągu jednego weekendu. Przez całą nor wierciła się na łóżku, lecz sen nie przychodził. Przychodziły za to rozmaite obrazy, z których niewiele było takich, gdzie pojawiałby się Steve. Zamiast niego widziała Ricka - jak wita się ze znajomymi w barze i przedstawia ich Rebece, jak gra Sonatę Księżycową, która w jej śnie brzmiała zadziwiająco podobnie do ,,Love Me Tender", jak praży kukurydzę nad kominkiem... Och, były i inne obrazy i te raniły ją jeszcze bardziej. Cierpiała przez niego, tęskniła za nim. Całe jej ciało bolało od jego nieobecności. Kiedy obudziła się i stwierdziła, że nie leży w jego ramionach, lecz całkiem sama, nawet kołdra nie zdołała powstrzymać zimnych dreszczy.

279 Czy zobaczy go jeszcze? Czy poczuje przy sobie? Nie. Nie mogła się z nim dłużej przyjaźnić, nie po tym, co zrobił. Po tym, co oboje zrobiliśmy, poprawiła się, chcąc wziąć na siebie część odpowiedzialności. Nie chciała zaprzeczać, że była naiwna i że ona także go prowokowała. Było to jednak niczym w porównaniu z jego niegodziwością. W końcu człowiek, którego uważała za najlepszego przyjaciela, potraktował ją tak, jak każdą inną kobietę, którą chciał zaciągnąć do łóżka. Ta świadomość raniła ją bardziej niż cokolwiek innego. Nie żałowała jednak tego, co się stało. Byłaby obłudna i nieszczera wobec siebie, gdyby twierdziła, że żałuje. Miała nadzieję, że mężczyzna, z którym kiedyś się zwiąże, zrozumieją i nie potępi. A skoro było mało prawdopodobne, żeby taki Mąż Idealny sam zachował dziewictwo do tego czasu, to lepiej, żeby zrozumiał, bo inaczej zrzuci go ze schodów! Mężu Idealny, gdzie jesteś? Kiedyś wyobrażała go sobie jako Brada Pitta bez niedbałego kilkudniowego zarostu. Teraz jednak mogła myśleć jedynie o wysokim, ciemnowłosym, gładko ogolonym mężczyźnie o szerokich ramionach i błękitnych oczach. To także minie, powiedziała sobie. I usiłowała z ca łych sił w to uwierzyć. W poniedziałkowy poranek, po śniadaniu przynie-

280 WALENTYNKI 2001 sionym do pokoju przez Molly Spencer, Rebeka przebrała się w strój, który zakupiła specjalnie na Walentynki. Jedwabną czerwoną bluzkę i dobraną do niej płomienną spódnicę uzupełniła białą marynarką z wysokim kołnierzem i lekko poszerzanymi ramionami. Założyła to ubranie wyłącznie dla siebie - żeby uczcić fakt, że przetrwała fałszywą miłość. Poza tym mógł tu przyjść Rick. Nie chciała, aby pomyślał, że załamała się ze względu na niego. Co było; to było. Są Walentynki, więc będzie je świętować Zresztą Rick i tak nie przyjdzie. Jest poniedziałek, więc na pewno siedzi teraz w biurze przed komputerem, może nawet pochwalił się już przed kolegami nowym podbojem. Mówię wam, panowie, ale laseczka... dziewica! Nie było to wprawdzie w jego stylu, ale obecnie oskarżyłaby go o cokolwiek. Zastanawiała się przez moment, czy nie byłoby war-'to pospacerować po Tyler. Może pomyszkuje trochę po sklepach? Albo wstąpi do Baru Marge na te pyszne naleśniki? Z drugiej strony, jeśli wpadnie na kogoś, kogo poznała wczoraj i kto fałszywie założył, że chodzi z RicMem, będzie się czuła okropnie, jak wystawiona na pośmiewisko. Głośne stukanie do drzwi sprawiło, że jej serce omal nie wyskoezyło z piersi. Rick! A jednak przyszedł! Wygładziła spódnicę i poprawiła włosy, usiłując zbytnio się nie śpieszyć. Zerknęła w lustro i uznała, że będzie lepiej, jeśli zetrze z twarzy ten wyraz ulgi.

281 Sroga mina, bardzo sroga. Albo obojętna, pobłażliwa i kpiąca. O, właśnie tak. Pukanie rozległo się ponownie, więc podeszła powoli do drzwi i zapytała: - Słucham? Czy coś się stało? - Otwieraj, Rebeko! Zamarła. To był głos jej matki. Rick nie przyszedł, a co gorsza, matka sprowadziła być może jedynego mężczyznę, którego Rebeka nie miała ochoty nigdy więcej oglądać. - Jest ktoś z tobą? - zapytała. - Tak, Esther. Otworzyła drzwi, zadowolona, że nie musi oglądać Steve'a Z dwojga złego wolała już wiarołomną druhnę. Obie kobiety spojrzały na nią ze zdumieniem, jakby oczekiwały, że zobaczą zapłakane biedactwo, a nie starannie ubraną i umalowaną dziewczynę, która wyglądała tak, jakby za chwilę miała wyjść na randkę. - Cześć, mamo - powiedziała. - Czy to nie wspaniały pensjonat? Mogę ci zamówić gorącą czekoladę i ciastko. - Po czym dodała niechętnie: - Tobie też, Esther. - Dziękuję ci, już jadłyśmy. - Dianę weszła energicznie do pokoju. Miała na sobie jasnoróżowy kostium, który kontrastował z jej ciemną fryzurą. Starała się być konkretna i dobitna jak zawsze, lecz Rebeka natychmiast zauważyła bladość na twarzy i cienie pod oczami. - Dobrze się Czujesz, mamo? - zapytała z niepokojem. - Wiem, że ten weekend był ciężki, ale najgorsze już minęło.

282 WALENTYNKI 2001 Diane milczała chwilę. - Obie jesteśmy ci winne przeprosiny - odezwała się wreszcie. - Przecież to ja cię zostawiłam, żebyś radziła sobie z weselnymi gośćmi. - Owszem. - Diane wyprostowała ramiona. - Jednak wczorajszego wieczoru długo rozmawiałyśmy z Esther i przekonałam się, że mówiłaś prawdę. Ona i Steve... no cóż, zrobili coś, czego nie powinni byli zrobić. Przepraszam, że w ciebie zwątpiłam. - Ależ mamo... - A ja... - wtrąciła się Esther - ja też przepraszam. Powiedziałam kilka niepotrzebnych rzeczy. Zazdrość to okropna cecha, nie powinnam była dać się ponieść. Diane popatrzyła na nią, jakby chciała ją przynaglić, więc Esther okręciła nerwowo na palcu pasmo jasnych włosów i dodała: r - Przepraszam cię za to, co się stało. Moi rodzice %ię wściekli, kiedy dowiedzieli się o wszystkim i... - I zobowiązali się pokryć część poniesionych kosztów - uzupełniła szybko matka Rebeki. - Steve zapłaci całą resztę. To chyba krok w dobrym kierunku, prawda? Rebeka nie bardzo wiedziała, jak ma to rozumieć. To znaczy wiedziała doskonale, jednak sugestia zawarta w słowach matki była tak niewiarygodna, że musiała upłynąć chwila, by dotarło do niej, że Diane rzeczywiście pragnie pojednania. Pojednania jej ze Steve'em! - Czy przyjechałyście do Tyler tylko po to, żeby mi o tym powiedzieć? zapytała chłodno.

283 - Steve również chciałby z tobą porozmawiać. -Diane uniosła dłoń, żeby uprzedzić protesty córki. -Jest w beznadziejnym stanie. Nie sądziłam, że się tak załamie. - Ja też - Rebeka nie mogła sobie odmówić złośliwości. - Mogłabyś dać mu szansę! - wybuchnęła Esther. - Naprawdę jest mu cholernie głupio. Nie rozumiesz, że cała ta afera może fatalnie wpłynąć na jego reputację? - Przykro mi. To on zaprosił swoich najlepszych klientów, a potem dał mi powód, żeby odwołać ślub. Naprawdę nie sądzę, żeby to on był tutaj pokrzywdzoną stroną. - Steve żałuje tego, co zrobił - powtórzyła matka. - Jest gotów się poświęcić, żeby... - Esther ugryzła się w język. - Jest gotów prosić o wybaczenie, bylebyś tylko zmieniła zdanie. Po tych słowach, czy raczej niewypowiedzianym do końca zdaniu, w głowie Rebeki zaczęło narastać nieprzyjemne podejrzenie. Doszła do wniosku, że jest całkiem możliwe, by Steve wybrał ją tylko i wyłącznie z powodu pozycji, którą zajmowała w firmie. W końcu ta firma robiła interesy z jego firmą, Rebekę szanowali inni ważni klienci, których rachunkami się zajmowała. Steve najwyraźniej bardzo się przejął, że jego odwołany ślub mógł zrobić na nich fatalne wrażenie, po czym przekonał Esther, że dla dobra sprawy powinien „się poświęcić", choć to ona, Esther, jest jego prawdziwą miłością. Czy byłby do tego zdolny? Och, jak

284 WALENTYNKI 2001 najbardziej. Tylko dlaczego jej niedoszła druhna dała się na to nabrać? - Co właściwie was łączy? - zapytała bez ogródek. - Nas? Nic. - Zupełnie nic? - naciskała. - Steve chce się ze mną ożenić, gdyż mnie uwielbia i żyć beze mnie nie może, czy to właśnie ci powiedział? - Mniej więcej. -. Rozumiem więc, że na tobie mu, nie zależy -brnęła dalej Rebeka, chcąc sprowokować Esther i wydobyć z niej prawdę. - Rozumiem, że było tak, jak powiedział: to, co zaszło między wami, można złożyć na karb gorączki przedślubnej. Biedna Esther, mój narzeczony cię wykorzystał. Rozładował na tobie swoje napięcie, potraktował jak suczkę, jach-ciach i ulga, stres minął, idź już sobie, Esther, poprawiaj welon mojej żonie... Oczy Esther zalśniły. Nieprawda! - wrzasnęła. - My się kochamy! - Esther! - napomniała ją Diane. - Już o tym rozmawiałyśmy. - Tak, wiem - dziewczyna przygryzła wargę. -Powiedziałam, że ją przeproszę i przeprosiłam. - To ciebie należałoby przeprosić - uśmiechnęła się smutno Rebeka. - A wiesz, kto powinien to zrobić? Twój Steve, ten oszust. - Nie mów tak - Esther była gotowa bronić kochanka z uporem godnym lepszej sprawy. - Przeprosiłam cię, czego jeszcze chcesz? Rodzice zabiliby mnie, gdybym tego nie zrobiła. A Steve mnie kocha. Popro-

285 sił, żebym mu pomogła, więc to robię. Bo go kocham! Razem się kochamy! Zimne spojrzenie Dianę znów przywróciło ją do równowagi. - Tego ranka zostawiłam Steve'owi wiadomość, dokąd jedziemy powiedziała matka. - Bez wątpienia wkrótce się tu zjawi i sam wszystko wyjaśni. Oburzenie Esther powoli ustępowało. Zrozumiała, że powiedziała zbyt wiele, i próbowała teraz usilnie naprawić popełniony błąd: - No tak, mógł powiedzieć... To znaczy powiedział... Rebeka jest tak ważna dla jego kariery... co oczywiście nie znaczy... Ktoś zapukał do drzwi, zbyt głośno i niezbyt wprawnie, przerywając te nieskładne wyjaśnienia. - To na pewno on - uśmiechnęła się Rebeka. -Mam go wpuścić czy może najpierw uzgodnicie razem właściwą wersję? - To nie będzie konieczne - stwierdziła Dianę i pierwsza podeszła do drzwi.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Od dźwigania ciężkiej torby na zakupy bolały go ręce, policzki kłuł olbrzymi bukiet czerwonych róż. Rick miał na sobie garnitur - włożył go jako wyraz poświęcenia i szacunku. Podejrzewał, że nieco przesadził, ale w końcu Becky była tego warta. Przygotowywał się właśnie, by olśnić ją najbardziej promiennym ze swych uśmiechów, kiedy drzwi otwo-_ rzyły się nagle i znalazł się oko w oko z Diane Salber. Uśmiech na jej twarzy szybko zamienił się w wyraz niedowierzania. - Co ty tu robisz? - natychmiast zażądała wyjaś-^nień. - W agencji reklamowej za mało mi płacą, więc zatrudniłem się jako goniec w jednym z miejscowych sklepów - odparł, starając się nie tracić rezonu. - Rick? - Rebeka wyjrzała zza pleców matki. -Myślałyśmy, że to Steve. A więc ten gnojek miał się tu dzisiaj pokazać. Rick nie zdołał stłumić grymasu pogardy. Spojrzał gniewnie na Rebekę i... zaraz, zaraz, czy w jej zielonych oczach me dostrzegł rozpaczliwego błagania o pomoc? Świetnie, pomyślał, cały ten Steve najwyraźniej postanowił ułożyć mu życie. Po raz pierwszy dał mu

287 szansę, kiedy zmusił Rebekę, żeby odwołała ślub, teraz zmuszał ją, żeby poprosiła o interwencję swojego najlepszego przyjaciela. Rick, oczywiście, poczuwał się do tej roli i gotów był zrobić wiele, by ulżyć doli ukochanej Rebeki. Jej matka zatarasowała wejście, bezceremonialnie dając do zrozumienia, że jej zdaniem powinien zrezygnować z prób porozmawiania z córką, lecz Rick parł równie bezceremonialnie do przodu, nie dbając o to, że wpycha strojny bukiet róż prosto w twarz Dianę. Ta, nie widząc innego wyjścia i czując, że w bezpośredniej i - by tak rzec - siłowej konfrontacji jest bez szans, ustąpiła i dopiero wtedy Rick mógł wręczyć Rebece bukiet oraz walentynkowe podarunki. - Od kogo to? - zapytała, zaskoczona i nieco skonsternowana. - Od ciebie? - To chłopak na posyłki - parsknęła Esther, której Rick wcześniej nie zauważył. - Nie słyszałaś? - To naturalnie był żart. - Rick uśmiechnął się do niej rozbrajająco, po czym znów zwrócił się do Rebeki: - Oczywiście. Ode mnie dla ciebie. Walentynkowy bukiet dla mojej Walentynki. I jeszcze coś... – Wyjął z torby pudełko jej ulubionych kandyzowanych owoców. - Słodkich Walentynek, kochanie! Resztę prezentów pozostawił na razie w torbie. Były zbyt intymne, żeby wręczać je przy obcych. - Dziękuję - powiedziała Rebeka i postawiła pudełko na stole. Była wzruszona, to widział, nie byl wszakże w stanie odczytać z jej twarzy, czym spowo dowane jest to wzruszenie.

288 WALENTYNKI 2001 - No tak, podarunki od ukochanego! - Esther popatrzyła na ich dwoje wymownym wzrokiem. - Wiedziałam! Natomiast Dianę zdjęła z półki nad kominkiem wazon, wyjęła z niego sztuczne kwiaty z jedwabiu i oznajmiła praktycznym tonem: - Przyniosę wodę - po czym porwała róże i poszła do łazienki. - Nie możesz zaprzeczać faktom - odezwała się znowu Esther. - Nigdy nie kochałaś Steve'a tak mocno jak ja, bo przez cały czas pragnęłaś Pucka, prawda? - Nie wyciągaj pochopnych wniosków - odparła Rebeka. Trudno byłoby to nazwać deklaracją miłości, ale Rick uznał, że słowa te i tak są milsze niż te, których w najmniej optymistycznych scenariuszach się spodziewał. Rebeka mogła go na przykład w ogóle nie przyjąć i wyrzucić za drzwi. Albo wziąć łaskawie bukiet, a potem powiedzieć bez ogródek, co o nim myśli. I pewnie by powiedziała, gdyby nie towarzystwo Esther. - Skoro nie chcesz wrócić do Steve'a - ciągnęła niewzruszona Esther - to po co marnować jego czas? Chyba nie musi tu przyjeżdżać, nie uważasz? - Jak zapewne pamiętasz, nie ja go o to prosiłam. Z łazienki wróciła Dianę. Postawiła bukiet w wazonie w rogu pokoju i powiedziała: - A jednak z nim porozmawiaj, Rebeko. To dobry człowiek, stateczny i uczciwy. - Dziwne, ale jakoś tego nie zauważyłam. Jeżeli

289 go wysłucham, to jedynie ze względu na szacunek do ciebie, mamo. - Boże, nie cierpię tego! - wybuchnęła Esther. -Nie zniosę myśli, że Steve będzie się przed nią poniżał! Przecież on jej nie kocha! Nie zniosę, że to ją uważa za odpowiednią żonę, chociaż kocha mnie! Przecież... przecież... przecież liczy się tylko miłość, a nie opinie jakichś tam klientów! - Bardzo przepraszam - wtrącił się Rick - ale dlaczego dyskutujesz o tym z Rebeką? Czy nie powinnaś raczej porozmawiać ze Steve'em? Diane zmarszczyła brwi. - Nie bardzo rozumiem, co ty masz do tego - wycedziła. - Oczywiście, że ma! - wykrzyknęła Esther. - Popatrz na nich... Wystroili się jak na randkę, on jej przynosi bukiet chyba za sto dolarów, jej aż błyszczą oczy... - Nie umówiliśmy się na randkę - sprostował Rick. - Rebeka była pewna, że jestem w pracy. - Więc postanowiłeś zrobić jej niespodziankę. Na jedno wychodzi. - Nie mą żadnego znaczenia, dlaczego on się tu znalazł - przerwała im Diane. - Zaraz przyjedzie narzeczony Rebeki, młodzi muszą wiele sobie wyjaśnić. Nie chcę, żeby ktokolwiek im przeszkadzał. To się tyczy w równym stopniu mnie, jak Esther, a przede wszystkim ciebie, Rick. Zrozumiano? - Muszę panią zmartwić - odparł - ale ja nie mam najmniejszego zamiaru odejść i zostawić Rebekę bez towarzystwa w Dniu Zakochanych.

290 WALENTYNKI 2001 - Ja też zostaję - zbuntowała się Esther. - Nie pozwolę, żeby mój Steve pozwalał się tak traktować przez tę... - Przestańcie - odezwała się Rebeka i popatrzyła znużona na upartych gości. - Mama ma rację. Musimy sobie ze Steve'em coś wyjaśnić. Dlatego proszę, wszyscy wyjdźcie. Męczy mnie, że chcecie decydować za mnie. Nawet ty, mamo, chociaż wiem, że masz dobre intencje. Zanim towarzystwo zdążyło zareagować na tę sugestię, w otwartych drzwiach pojawiła się Molly Spencer z kolejną zapakowaną w ozdobny papier paczką. - Właśnie ją dostarczono. - Popatrzyła na tłumek w korytarzu i uśmiechnęła się z zakłopotaniem. -Przepraszam, że przeszkodziłam. - Nie, nie. Dziękuję bardzo, że pani to przyniosła. - Rebeka odebrała pakunek z rąk gospodyni. Pudełko wyglądało identycznie jak dwa poprzednie, które jej dostarczono. 'V- Od kogo? - zainteresowała się Diane. - Jeśli zawartość przypomina dwie inne rzeczy, które już dostałam, to prezent zamówiono w piątek w Lake Geneva. - Inne rzeczy? - zainteresowała się Esther. - Tak, dość niesmaczne. - Rebeka rozerwała opakowanie i wyciągnęła z pudełka parę różowych bokserek. Z przodu, na rozporku, widniało olbrzymie czerwone serce. - Czy ktoś uważa, że to zabawne? - spytała Diane. Rick wyciągnął z pudełka dołączony liścik i przeczytał głośno:

291 - „Tuż po miesiącu miodowym przyjadę, żeby cię pocieszyć. Komu potrzebny taki mąż-nieudacznik, skoro możesz mieć mnie? Twój nowy wielbiciel, Steve." Odwrócił kartkę, zastanawiając się, czy istnieje jakieś wyjaśnienie tej zagadkowej wiadomości. Jednak druga strona była pusta. - Rozumiesz coś z tego? - spytał Rebekę. - Ostatnio zupełnie nie rozumiem Steve'a - pokręciła głową. - Nie wygląda mi to na prezent dla mnie. Ale i nie dla Esther. Ona nie ma męża. Kto go tam wie, może postanowił poderwać kolejną naiwną i zmiękczyć jej serce tym prezencikiem? - Nie kłam! - zdenerwowała się Esther. -"'Nie próbuj mnie przekonać, że Steve jeszcze za kimś się ugania. To podstęp, który sobie wymyśliłaś, żeby się na mnie odegrać, tak? Usiłujesz sprawić, żebym uwierzyła, że Steve może być mi niewierny? Niestety - wysyczała - nigdy w to nie uwierzę! - Rebeko - włączyła się matka - czy możesz nam pokazać te rzeczy, o których mówiłaś wcześniej? - Ależ oczywiście. - Wyciągnęła z szafki bikini ze sztucznego futra i skąpe męskie slipy. - Ładne, prawda? Dostałam to w weekend, z wyznaniem w stylu „Pragnę twojego ciała". Karnety nie były podpisane, ale chyba dość rozsądnie założyłam, że wysłał je Steve. Kto inny mógłby to zrobić? Diane ściągnęła usta. Jej pewność siebie i lodowata rezerwa, z jaką odnosiła się jeszcze przed chwilą do córki i Ricka, zdawała się ustępować zaniepokojeniu i trosce.

292 WALENTYNKI 2001 - Cóż, Steve ma zapewne jakieś dobre wytłumaczenie, chociaż nie mam pojęcia, co mógłby powiedzieć na swoją obronę. - Można by przeszukać wszystkie sklepy w pięciu okolicznych stanach i nie natrafić na coś równie obrzydliwego, nie sądzi pani? - Rick nie mógł sobie darować złośliwego komentarza. - Nie przesadzajcie - żachnęła się Esther - Na pewno kupił je dla ciebie, Becky. To żart. Naprawdę me macie poczucia humoru? - Zart? Ze mój mąż uwiedzie kogoś tuż po naszym miesiącu miodowym? - zapytała Rebeka. - Przepraszam... - W drzwiach apartamentu ponownie pojawiła się Molly. Brakowało jej tchu, jakby pokonała schody w wielkim pośpiechu. Przyszedł jakiś pan. Mówi, że ma się spotkać tutaj z panną Rebeką Poprosiłam, zeby zaczekał, bo pomyślałam, że może woleliby państwo o tym wiedzieć. - Proszę dać nam pięć minut, a potem go wprowadzić - Diane nie straciła głowy i szybko wydała polecenie. - A teraz usuńmy się dyskretnie zwróciła się do Ricka i Esther, gdy Molly zniknęła w korytarzu. - Steve i Rebeka muszą mieć szansę rozmowy w cztery oczy. - W ogóle nie mam na to ochoty - westchnęła Rebeka. - Ale dobrze sięgnęła do szuflady i wyjęła z niej jakiś niewielki przedmiot - jak trzeba, to trzeba. Chcę mieć to jak najszybciej z głowy. - Może jednak wolisz, żebym został z tobą? - zaproponował Rick.

293 - Chyba tak - odparła, po czym spojrzała na matkę i dodała: - W końcu jest moim drużbą. Diane nie miała już czasu, by się spierać. Złapała Esther za przegub i pociągnęła ją do łazienki. - Znikamy! Steve nie może nas zobaczyć! - Jak się czujesz? - spytał Rick zatroskanym głosem, kiedy obie kobiety zniknęły za drzwiami. - Nie najlepiej - przyznała Rebeka. - Najbardziej cieszy mnie to, że za chwilę zobaczę go po raz ostatni. - Ukryjmy dowody. - Rick wepchnął prezenty od Steve'a do swojej torby, żeby nie rzucały się w oczy, a jednocześnie były pod ręką. - I pamiętaj: daj znać, jeśli będziesz chciała, żebym mu przyłożył. - Czyżbyś był moim ochroniarzem? - Owszem - odparł - kimkolwiek zechcesz. - To dobrze, bo chyba potrzeba mi ochrony. - Jej ciepłe spojrzenie dało mu odrobinę nadziei, lecz Rebeka natychmiast odwróciła wzrok. - Ale tylko w tej chwili. Wiesz dobrze, że po tym, co się stało, nie może już być między nami tak jak dawniej. - Wiem. Znów na niego zerknęła i tym razem dojrzał cień niepokoju w jej szeroko otwartych oczach. Dlaczego? Przecież tylko się z nią zgodził. Nie miał okazji dłużej się nad tym zastanawiać, gdyż na końcu korytarza pojawił się Steve. Szedł, pogwizdując, pewny swego i wyraźnie z siebie zadowolony. Nic w jego zachowaniu nie wskazywało na to, że nie mógł spać albo że zmartwił się ucieczką panny młodej. Jego nieco pucołowata twarz wyglądała na wy-

294 WALENTYNKI 2001 poczętą, brązowe oczy lśniły, na ustach promieniał radosny uśmiech. - Świetnie wyglądasz! - zawołał na widok Rebeki. - Mama ci pewnie mówiła, że przyjeżdżam? - Nie założyłam tego dla ciebie - odparła zimno. Steve podał jej niezapakowane pudełko ze słodyczami. Były to, jak zauważył Rick, orzeszki w czekoladzie. - Miłych Walentynek, moja kochana żono! - Mam alergię na orzeszki, ale dziękuję. - Rebeka wręczyła pudełko Rickowi. - Jemu na pewno będą smakowały. Steve zerknął z niezadowoleniem na rywalai - Jestem pewien, Rick, że moja żona docenia twoją obecność jako druhny, przepraszam, drużby, ale chyba czas, żebyś się ulotnił. - Wolałabym, żeby został - powiedziała Becky, -Po pierwsze, nie jestem twoją żoną. Po drugie, wszystko, co chcesz powiedzieć, możesz powiedzieć w jego obecności. - Jestem wyjątkowo dyskretny - dodał Rick. Steve nie potrafił ukryć irytacji. - No dobrze - westchnął zbity z tropu. - Chciałbym cię oficjalnie przeprosić za tę aferę z Esther. Wiesz, jak to jest... - Czyżby? - Była cholernie napalona, aż kipiała. Dała do zrozumienia, że zrobi wszystko, żeby zaciągnąć mnie tego dnia do łóżka. Na złość tobie. Przyznaję, okazałem się słaby, ale jestem tylko mężczyzną. Można by powie-

295 dzieć - roześmiał się krótko - że mnie zgwałciła. Gdybyś nie trzymała mnie przed ślubem na dystans, pewnie wykazałbym więcej wstrzemięźliwości. Jeszcze raz przepraszam. To był błąd i nie zamierzam się usprawiedliwiać. Mogę ci tylko obiecać... - Więc to moja wina - przerwała mu Rebeka - bo nie wskoczyłam ci wcześniej do łóżka? - Tego nie powiedziałem. - Tak czy inaczej, nie kochasz Esther? - zapytała. - Ja kocham Esther? - parsknął z rozbawieniem. - Kochanie, nie potrafię myśleć o rrikim z wyjątkiem mojej pięknej Rebeki. Kiedy byłem z Esther, zamknąłem oczy i wyobrażałem sobie, że to ty. Klamka od łazienki załomotała gwałtownie, jak gdyby ktoś usiłował otworzyć drzwi, ale został powstrzymany. Zaniepokojony hałasem Steve odwrócił się w tę stronę, lecz Rebeka uspokoiła go szybko. - Stare rury wyjaśniła krótko. - Dudnią, kiedy spada ciśnienie. Cały ten dom jest stary, choć bardzo przytulny. - Tak, cudowny pensjonacik z wyjącymi rurami -Steve skrzywił się z ironią. - Ciekawe, kto polecił to urocze miejsce. - Ja - odezwał się Rick. - Rzeczywiście, teraz sobie przypominam. Dzięki za radę, Rick. Facet aż się prosił, żeby dostać w twarz, lecz musiał wiedzieć, że Rick jest zbyt dobrze wychowany, żeby go uderzyć. Oby się tylko nie przeliczył. - A więc? Rozumiesz mnie? - Steve ponownie

296 WALENTYNKI 2001 zwrócił się do Rebeki. - Wybaczasz mi? Rozumiesz, dlaczego stało się, jak się stało? - Myślę, że doskonale wszystko zrozumiałam -odparła, bawiąc się małym przedmiotem, który wcześniej wyjęła z szuflady. Rick nadal nie widział, co to jest. - Przepraszam, że się wtrącam, ale jest pewna rzecz, o którą chciałbym cię zapytać - odezwał się do Steve'a. - Pytaj - mruknął tamten. - A potem idź gdzieś, gdzie będziesz mile widziany. - Dla kogo to było? - Rick odstawił pudełko z orzeszkami i wyciągnął z torby bieliznę ze sztucznego futra oraz bokserki z sercem na rozporku. Steve popatrzył na niego ze zdumieniem. - Skąd to masz? A co dostała Connie? - Umilkł nagle, jakby zdał sobie sprawę, że przed chwilą się zdradził. - Connie? - podchwyciła Rebeka. - Connie Graf? Organizatorka naszego wesela? - pytała, nie mniej zdumiona i zaszokowana niż Steve. Rick przypomniał sobie tę kobietę. Wysoka, rzucająca się w oczy blondynka, od kilku miesięcy pozostająca w separacji z mężem - zapewne „mężem-nieudacznikiem" wspomnianym w dołączonym do trzeciego prezentu liście. Steve miał na nią chrapkę, przesyłał jej niedwuznaczne propozycje. Rick pokręcił głową. Ciężko mu było uwierzyć w tupet człowieka, który sypiał z jedną kobietą, planował zaprowadzić do ołtarza drugą, a w tym samym

297 czasie uwodził trzecią. Trzeba być nie łada draniem i zupełnie nie Uczyć się z krzywdą innych, żeby tak postępować. Ten facet nadawał się nie tylko do tego, żeby sprać gó porządnie po pysku, ale też żeby posłać go na parę lat ciężkich robót w kamieniołomach i na wszelki wypadek wykastrować. Drzwi od łazienki otworzyły się gwałtownie. - Podrywałeś Connie! - Do pokoju wpadła Diane, a tuż za nią nie mniej wzburzona Esther. - Planowałeś spędzić miesiąc poślubny z moją córką, a potem wskoczyć do łóżka innej kobiety! Zanim Steve zdołał odpowiedzieć, zaatakowała go Esther: - Mówiłeś, że mnie kochasz! Nie narzucałam ci się! Wcale nie byłam napalona! To ty się do mnie dobierałeś! Steve usiłował znaleźć właściwie słowa, wiadomo już było jednak, że nie zdoła się wybronić. - Musiałaś źle zrozumieć - tłumaczył nieporadnie. - Nigdy nie twierdziłem, że byłaś napalona... - Właśnie, że tak! Przed chwilą! - Nie miałem na myśU... to znaczy... - Zamówiłeś prezenty dla Connie w piątek - zauważyła bezlitośnie Diane. - Kiedy uwiódł ciebie, Esther? - W sobotę. Patrzył na mnie jak zbity pies i jęczał, jak bardzo potrzebuje kogoś, kto mu pokaże, czym jest prawdziwa miłość. - Obie nas oszukał - powiedziała spokojnie Rebeka. - Obie byłyśmy głupie. Przykro mi, że cię skrzywdził i że musiałyśmy trafić na takiego gnojka.

298 WALENTYNKI 2001 - Gnojka?! - zaperzył się Steve. - Taka jesteś dumna, taka wyniosła? Ale ta twoja duma nie powstrzymała cię jakoś przed przyjęciem naszyjnika z brylantów! Rozumiem, że zrywasz zaręczyny, ale mimo wszystko zamierzasz go zatrzymać! - Jakiego naszyjnika z brylantów? - Nie udawaj, że nie wiesz, o co chodzi! Rebeka najpierw popatrzyła na niego ze zdumieniem, potem, jakby coś zrozumiała, uśmiechnęła się tylko i odparła: - No widzisz, u jubilera też podałeś zły adres. - A więc stąd to się wzięło! - wykrzyknęła Diane. - Connie dziś rano promieniała. Pokazała mi przepiękny naszyjnik z brylantów i powiedziała, że mąż wysłał go jej z wyrazami miłości. - Chryste Panie, walentynkowy prezent dla Rebeki... -jęknął Steve. - Cóż, świetnie wygląda na Connie - wycedziła Diane. - Chcę go dostać z powrotem - stwierdził stanowczo Steve. - Kosztował mnie fortunę. Będę go musiał spłacać przez rok. - Proszę uprzejmie, spróbuj. Tylko że będziesz także musiał wyjaśnić wszelkie okoliczności. Mąż Connie nie będzie zbyt szczęśliwy, kiedy się dowie, że usiłowałeś uwieść mu żonę. Kiedyś był bokserem i jest znany ze swojego gwałtownego usposobienia. Mówiąc krótko, lubi walić prosto w szczękę przy byle okazji. A o Connie, mimo separacji, jest chorobliwie wręcz zazdrosny.

299 Steve stał nieruchomo, z zaciśniętymi pięściami i zmarszczonym czołem, usiłując zrozumieć, do jakiej katastrofy doprowadził. - To niesprawiedliwe - powiedział w końcu. - Jestem zrujnowany. Diane wzruszyła ramionami. - Powiedziałabym, że to więcej niż sprawiedliwie. - W takiej sytuacji nie mogę pozwolić sobie na to, żeby zapłacić za ślub i wesele, którego Rebeka nie chce. - Mam twoje oświadczenie, które podpisałeś dziś rano. Zobowiązujesz się w nim do pokrycia połowy wydatków. Jeśli odmówisz, pozwę cię nie tylko za powstałe szkody, ale też za straty moralne i wszystko, co tylko zdołam wymyślić. - Proszę. - Rebeka wręczyła Steve'owi pudełeczko, które trzymała dotąd w dłoni. - Możesz to sprzedać. Ja na pewno tego nie chcę. Rick dopiero teraz mógł się przekonać, czym był ów tajemniczy przedmiot, który tak go intrygował. Steve uniósł przykrywkę i wówczas oczom wszystkich ukazał się pierścionek zaręczynowy Rebeki. - Dobrze - Steve wsunął go szybko do kieszeni - zapłacę, pani Salber, skoro pani nalega. Ale dwa razy sprawdzę każdy rachunek. Chodź, Esther, idziemy stąd. - Ja? - zapytała z niedowierzaniem dziewczyna. -Oczekujesz, że z tobą pójdę, po tym, co się zdarzyło? - Przecież wiesz, że wszystko, co ci mówiłem, kiedy byliśmy razem, to prawda. Jej, im mogę kłamać. bo nie warci są prawdy, ale tobie bym nie skłamał.

300 WALENTYNKI 2001 Najwyraźniej był zdecydowany zachować twarz, wychodząc stąd z kobietą, nieważne, czy mu na niej zależało, czy nie. Jednak to nieszczere wyznanie nie powstrzymało łez spływających po policzkach Esther. - Nigdzie z tobą nie idę - oświadczyła. - Przez ciebie i własną zawiść zniszczyłam przyjaźń z Rebeką. Zaczynam wszystko od początku. I nie chcę mieć nic wspólnego z takim palantem jak ty! - Oczekujesz, że odejdę sam, z pustymi rękami? - Z pewnością nie - włączyła się Diane. - Nawet nie śmiałyśmy tak pomyśleć - dodała Becky, po czym obie, matka i córka, złapały bieliznę z czerwonego futerka i cisnęły w twarz wiarołomcy. Rick zastanawiał się, czy nie dorzucić swojego pudełka z orzeszkami, ale po chwili uznał, że mu ich szkoda. - A teraz się wynoś - wycedziła Esther i zarzuciła Steve'owi bokserki na głowę. Wycofał się jak niepyszny na korytarz, gdzie niemal zderzył się z Quinnem Spencerem. Właściciel pensjonatu uniósł brwi, przyglądał się przez chwilę niecodziennie przystrojonemu mężczyźnie, po czym zapytał uprzejmie: - Coś się stało? Mogę w czymś panu pomóc? Wściekły Steve zerwał bokserki z głowy i odmaszerował, najwyraźniej nieświadomy, że z ramienia zwisają mu czerwone slipki. Quinn podniósł z podłogi bikini, wręczył je Rickowi, po czym ruszył w przeciwną stronę korytarza. Natomiast Esther zarzuciła ramiona wokół szyi Becky i wyszeptała: - Tak mi przykro. Byłam idiotką.

301 - To nic - odparła Rebeka. - Właściwie to zrobiłaś mi przysługę. Diane odwróciła się do Ricka. - Przepraszam, że tak źle cię traktowałam - westchnęła. - Cieszę się, że przyszedłeś tu dzisiaj, żeby jej pomóc. - Ja także. - Rick uśmiechnął się w odpowiedzi. - Chodź, Esther. - Diane ujęła ramię dziewczyny. - Pójdziemy utopić smutki, coś zjemy, a potem wracamy do Madison. Po krótkim pożegnaniu rozstali się i Rick został sam na sam z Rebeką tak jak pragnął od samego początku. Wiedział, że nadeśżła być może najważniejsza chwila w jego życiu i że jeśli nie będzie wystarczająco ostrożny i delikatny, wszystko zepsuje. Musi się udać, powtórzył sobie w duchu, nie może być inaczej. Widok pokonanego i upokorzonego Steve'a powinien był poprawić nastrój Rebeki, tak się jednak nie stało; Zamiast zadowolenia czuła jedynie smutek. To nie o Steve'a jej chodziło. Ze Steve'em nie chciała mieć do czynienia. Powodem jej smutku był Rick. Zgodził się, że nie będą już mogli być przyjaciółmi. Przyniósł na zgodę róże i słodycze, lecz zapewne pragnął w ten sposób rozstać się z nią na zawsze, usunąć się z jej życia i nie pojawić na jej drodze nigdy więcej. Och, znała Ricka, wiedziała, co znaczy jego słowo. Jeżeli coś postanowił, trzymał się tego do końca. I dlatego właśnie jej serce wypełniał taki ból i taka gorycz.

302 WALENTYNKI 2001 Już nigdy go nie zobaczy. To ich ostatnie spotkanie, ostatnie Walentynki. Zbyt późno zrozumiała, że - tak jak przed chwilą -Rick zawsze był dla niej opoką. Na niego mogła liczyć, jemu mogła wierzyć. Nawet to, co się stało wczoraj w jego domu, nie zmieniało tej oceny. Była gotowa mu wszystko wybaczyć i gdyby tylko zechciał... Właśnie. Gdyby tylko zechciał. Boże, od kiedy stała się zależna od Ricka? Nie umiała na to odpowiedzieć. Od miesięcy, od lat? Niespokojnie przysiadła na brzegu kanapy. - Nie mogę uwierzyć, że pomylił adresy - odezwała się tylko po to, żeby wypełnić ciszę. - Co za człowiek... Nie sądzisz, że w którymś momencie musiałoby go ruszyć sumienie? - Nie sądzę. - Rick usiadł obok niej. - Powiedz mi, co ty w nim widziałaś? Dlaczego uznałaś, że to mężczyzna, z którym chciałabyś spędzić resztę życia? Rebeka zastanawiała się przez chwilę nad odpowiedzią. - Myślałam, że to ktoś, na kim naprawdę mogę polegać - odparła. - W przeciwieństwie do mojego ojca, który w życiu szukał wyłącznie rozrywek. - Myślałaś, że ja też jestem taki sam? Jej oczy wypełniły się łzami. - Tak - wyszeptała - ale teraz... sama już nie Wiem. Rick patrzył na nią uważnie. Zajrzała mu w oczy i zobaczyła w nich czułość. Jeszcze bardziej zachciało jej się płakać.

303 - Chodziłem z wieloma dziewczynami, to prawda - odezwał się. - Ale to do ciebie zawsze wracałem. - Do najlepszej kumpelki - uśmiechnęła się przez łzy. - Ja wiedziałam, że nigdy nie pozwolisz, aby ktokolwiek odebrał ci wolność. I dlatego nie próbowałam cię kontrolować ani ograniczać. Myślałam, że Steve'a będę mogła kontrolować, że pobierzemy się, dochowamy się dzieci, że będziemy się słuchać i szanować. Rick oparł łokcie na kolanach i zastanawiał się nad jej słowami. - Uważałaś, że Steve do ciebie pasuje, bo jest zgodny i chce zaspokajać wszystkie twoje potrzeby - powiedział w końcu. - Tak - przytaknęła. - A ty wykłócasz się o każdy drobiazg. - Możliwe - przyznał Rick. - Tyle, że to nie ma żadnego znaczenia. - Dlaczego? - Sama przed chwilą powiedziałaś: wykłócam się o każdy drobiazg. Święte słowa, kłócimy się o drobiazgi. Ale przecież wiesz, że gdy chodzi o sprawy naprawdę ważne, to pragnę w życiu tego samego, co ty. Rebeka poczuła ucisk w gardle. Gdyby to ona mogła być kobietą, z którą Rick zechciałby dzielić życie, byłaby najszczęśliwszą osobą na ziemi. Czy w którymś momencie ich znajomości miała możliwość stać się jego prawdziwą miłością, a nie tylko najlepszą przyjaciółką? Jeśli tak było, to dlaczego się nie zorientowała?

304 WALENTYNKI 2001 Rick wstał i odszedł od kanapy. Rebeka zlękła się, że zaraz wyjdzie i zostawi ją samą. Nie chciała tego. Gorączkowo szukała słów, którymi mogłaby go zatrzymać. Zanim zdołała je znaleźć, Rick wrócił z wazonem róż i postawił go na stoliku obok niej. Potem otworzył torbę z zakupami. - Mam tu parę rzeczy, których nie chciałem ci wręczać przy innych... A więc jeszcze nie wychodzi. Chwała Bogu! - Co to za rzeczy? - zapytała. - Prezenty - odpowiedział krótko. - Miałem wielki kłopot z wyborem. Zacznijmy od tego... - Wręczył jej paczuszkę obwiązaną czerwoną wstążką. Rebeka dotykała palcami papieru, zwlekając z rozpakowaniem. Nie chciała dawać Rickowi powodu do wyjścia. - Czy czujesz się niezręcznie? - zapytał, widząc jej wahanie. - Może po tym, co między nami zaszło, wolałabyś zostać sama? - Nie! - Gorączkowo zaczęła rozwiązywać wstążkę i po chwili z paczuszki wyłoniła się czerwona flanelowa koszula nocna w białe serduszka. Przypominała Rebece koszulkę, w której sypiała w ich mieszkaniu podczas studiów. - Od razu skojarzyła mi się z tobą - wyjaśnił Rick. Tkanina była ciepła i miękka. Bardzo odpowiednia dla siostry, matki czy ciotki. - Bardzo ładna. - Rebeka przytuliła ją do policzka. - Jak już wspomniałem, trudno mi się było zdecy-

305 dować... - Rick wyjął drugi prezent. - Zobacz, czy to ci się bardziej spodoba. Teraz Rebeka nie wahała się ani chwili. Błyskawicznie rozdarła lśniący czerwony papier i zsunęła białą wstążkę. Z kolejnej paczuszki wyjęła czarno-czerwoną nocną koszulkę, tak skąpą, że niemal wyśliznęła jej się z rąk. Ramiączka były cieniutkie, a koronka półprzeźroczysta. - Bardzo seksowna - wyszeptała. - Czy to jakiś problem? I tak, i nie, pomyślała. Miała nadzieję, że nie chciał jej w ten sposób zasugerować, że nadal powinni uprawiać beztroski seks bez zobowiązań. Niezależnie od tego, jak wielką rozkosz dał jej Rick, nie umiała oddzielić fizycznego zaangażowania od potrzeby miłości, duchowego zjednoczenia i poczucia bezpieczeństwa. - Zależy, cb konkretnie chciałeś mi dać do zrozumienia. - No właśnie - podjął Rick niedbałym tonem, jak gdyby dyskutowali o tym, na jaki film pójść albo gdzie zjeść wspólny lunch. - Wczoraj niezbyt jasno się wyraziłem, ten prezent też nie jest jednoznaczny. Miałem nadzieję, że dasz mi jeszcze jedną szansę, ale teraz, kiedy ją mam, nie potrafię wyrazić tego, co chciałhym. Czy wobec tego mogę ci dać jeszcze jeden prezent? - Pod warunkiem, że nie będzie z czerwonego futerka. - Żadnego futerka, masz moje słowo. - Pochylił się, usiłując wydobyć coś z torby. - Bardzo cię prze-

306 WALENTYNKI 2001 praszam... To trochę krępujące. - Opadł z kanapy na kolana i z odwróconą twarzą wciąż szukał w torbie ostatniego podarunku. - Pognieciesz sobie garnitur - zatroszczyła się Rebeka. - I pewnie już spóźniłeś się do pracy. - Wziąłem wolny dzień. - Niemożliwe! Pierwszy raz w życiu! - To także robię pierwszy raz w życiu. - Rick wyciągnął wreszcie przed siebie obite czarnym aksamitem pudełeczko od jubilera. - Co to? - Rebeka zesztywniała, oczekując jakiegoś dowcipu. - Zobacz. Nie było zbyt dużego wyboru. - Rick popatrzył na nią nieśmiało. - Ty masz raczej nowoczesny gust, ja tradycyjny, więc zdałem się po prostu na intuicję. - W jakiej kwestii? - Takiej. - Klęcząc na jednym kolanie, uniósł wieczko. Słoneczny promień padający z okna zalśnił na brylancie osadzonym w grawerowanej złotej obrączce. Pierścionek był znacznie prostszy, lecz jednocześnie o wiele piękniejszy niż ten, który ofiarował jej Steve. Tamten został wybrany, by zrobić wrażenie, olśnić bogactwem. Ten wyglądał, jak gdyby Rick kupił go wyłącznie ze względu na jego dyskretną urodę. - Prawdziwy? - spytała Rebeka. - Na pewno. Miejscowy jubiler jest bardzo solidny. Jak chcesz, możemy zrobić wycenę. Ta rozmowa nie miała sensu. Ten prezent nie miał sensu.

307 - Wybacz, Rick, ale nie rozumiem, co to ma znaczyć. - To proste. Proszę cię, żebyś za mnie wyszła. Czy robię coś nie tak? Takie żarty były do niego niepodobne. Rick nie mógł być aż tak okrutny. - Dlaczego? - zapytała przez ściśnięte gardło. - Nie wspomniałem o tym? - Jego policzki poczerwieniały. - Jezu, ale plama. Kocham cię, Becky. Nie mogła w to uwierzyć. - Od kiedy? - zapytała. - Od dawna, lecz. dopiero teraz się o tym przekonałem. Wczoraj oświeciło mnie po raz pierwszy, ale byłaś na mnie wściekła, więc postanowiłem zaczekać z wyznaniem do dzisiaj. Chyba wyszło bardziej romantycznie, w końcu dziś Walentynki. Rebeka wciąż czekała, kiedy Rick walnie ją w plecy i wybuchnie śmiechem, po czym zaproponuje, żeby wyskoczyli razem na lody. Nic takiego jednak nie nastąpiło. - Przyznam, że trudno mi to wszystko ogarnąć -powiedziała. - Bo się boisz - stwierdził łagodnie. - Dlaczego miałabym się bać? - Ja też się bałem. - Popatrzył na nią z tęsknotą w oczach. - Bałem się, że zrobię z siebie idiotę. Bałem się, że stracę w tobie przyjaciółkę. Ze nie dogadamy się, bo tak strasznie się kłócimy. Ale to nie ma żadnego znaczenia. Kocham cię, Becky. Możemy wziąć ślub, kiedy tylko zechcesz, gdziekolwiek zech-

308 WALENTYNKI 2001 cesz. Chcę być twoim mężem i twoim najlepszym przyjacielem do końca naszego życia. Miał rację - rzeczywiście się bała. Bała się, że wybuchnie płaczem i wszystko zepsuje. Bała się, że Rick zmieni zdanie, chociaż wiedziała, że już tego nie zrobi. - Nie wierzę, że mogłam być tak głupia - jęknęła. - Słucham? - Niemal wyszłam za Steve'a! Co ja mam zamiast mózgu, wiórki? Rick przyjrzał się jej czujnie. - Czy to oznacza, że przyjmujesz oświadczyny? - Tak! - Rebeka porwała pierścionek i wsunęła go na palec. Za duży, ale da się wyregulować, pomyślała. - Oczywiście, że tak! Boże, taki cudny pierścionek! - A przyszły pan młody? - Też! - roześmiała się. - Kocham cię, Rick, naprawdę kocham. Ty też jesteś cudowny. - Jak ten pierścionek? - Jesteś mężczyzną z moich marzeń. - Spoważniała na te słowa, lecz zaraz znów się uśmiechnęła. - Zakładając oczywiście, że nie zostawiasz już brudnych rzeczy na podłodze. - Zanoszę je do pralni - odparł. - Mogę już wstać? Nie miała ochoty mu na to pozwolić. Chciała zapamiętać ten widok na zawsze - Rick ubrany w garnitur klęczy przed nią i patrzy jej z miłością prosto w oczy. - Mam lepszy pomysł - powiedziała i złapała go za.krawat. Pocałowała ukochanego prosto w usta, a potem wtuliła twarz w jego szyję i wyszeptała:

309 - Zawsze marzyłam, by kochać się na puszystym dywanie przed kominkiem. Co ty na to? - Kochanie, czytasz w moich myślach! - Spełnisz więc moje marzenie? Rick nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko i obsypał przyszłą żonę pocałunkami.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Każdy ślub to w Tyler wyjątkowe wydarzenie, które budzi powszechne zainteresowanie. Ślub dawnej gwiazdy futbolu i jego długoletniej przyjaciółki cieszył się jednak zainteresowaniem szczególnym. Koło Hafciarek uszyło na tę okazję biało-czerwoną kołdrę w serca, którą podarowano młodej parze. W miejscowym kościele zamówiono uroczystą mszę, na którą zwoływały wiernych donośne dźwięki dzwonów. W świątyni i przed nią tłoczył się podekscytowany tłumek, w którym młodzi mieli rozpoznawać kolejne twarze życzliwych im osób. Quinn i Molly nie poczytywali sobie żadnych zasług z powodu skojarzenia młodej pary, chociaż romans rozkwitł w cieniu ich pensjonatu. Pam Kelsey, która, jak wszyscy wiedzieli, była mentorką Ricka, powiedziała jedynie, że kazała mu iść za głosem serca i że cieszy się, że ma pretekst, by kupić sobie sukienkę na jego ślub. Druhny były trzy, lecz panna młoda nie zdecydowała się wybrać żadnej jako druhny honorowej. Oświadczyła, że to mąż jest jej najlepszym przyjacielem, że może być panem młodym i drużbą w jednej osobie i że nikt inny nie mógłby zająć jego miejsca.

311 W tak krótkim terminie trudno było znaleźć odpowiedni lokal na wesele, dlatego też zdecydowano się podjąć gości w Barze Marge - ostatecznie od zawsze była to ulubiona knajpa Ricka. Po ślubie młoda para miała zamieszkać w domu Ricka na Gunther Street i razem dojeżdżać do pracy w Madison. Oczywiście miesiąc miodowy mógł się spełnić jedynie w pensjonacie Spencerów. Tuż przed rozpoczęciem ślubnej ceremonii matka upinała wianek z czerwonych i białych róż przypięty starannie do rudych włosów córki. - Kolorystycznie nie jest może idealnie - powiedziała Rebeka, spoglądając w lustro - ale zupełnie mi to nie przeszkadza. Za nimi, w kościelnej zakrystii, trzy druhny pozowały do fotografii w swoich brzoskwiniowych sukienkach. Rzeczywiście nie pasowały one tak dobrze do stroju panny młodej, jak poprzednio, gdy Rebeka miała wyjść za Steve'a. Nie to jednak było przecież najważniejsze. Najważniejsza była radość rozpierająca serce i pewność, że tym razem młodzi nie mogli lepiej się dobrać. Druhny uśmiechały się wdzięcznie do fotografa, Byrona Forrestera, ten zaś ustawiał je według wzrostu -Ellen, koleżanka Rebeki z rachunkowości, z lewej, Cindy, przyjaciółka z siłowni, w środku, i Esther, szczęśliwa, że mimo wszystko ponownie została druhną, z prawej strony. - No cóż, kolory faktycznie niezbyt pasują - zgodziła się Diane. - Wiesz też, co myślę o weselu w barze. Nauczyłam się jednak być elastyczna.

312 WALENTYNKI 2001 - Człowiek całe życie się uczy - zażartowała Rebeka. - I dlatego sprawdzę na wszelki wypadek co z Rickiem. Jego brat Tony szukał go kilka minut temu. Rebeka popatrzyła na zegar. Ceremonia miała się zacząć za kwadrans. - Chcesz powiedzieć, że Rick się spóźnia? Przecież mieszka w pobliżu. - Pewnie szuka miejsca do zaparkowania. Wszystkie zajęte - odparła matka. - Zaczekaj, dziecko. Nie ruszaj się stąd. - Becky? - Esther podeszła do niej z wahaniem. - Chciałam ci podziękować, jeszcze raz przeprosić i powiedzieć, że jestem szczęśliwa, że wszystko skończyło się tak dobrze. - Dla mnie tak, ale dla ciebie... - Dla mnie też - uśmiechnęła się tajemniczo Esther. - Pamiętasz Jimmy'ego Lafferty'ego, który skończył liceum rok przed nami? - Tak, zajął pierwsze miejsce na olimpiadzie matematycznej przypomniała sobie Rebeka. - Czy przypadkiem nie nosił okularów w rogowych oprawkach? - Teraz już nie nosi. Zamienił je na szkła kontaktowe. Jest programistą komputerowym, już dawno proponował mi randkę. Kiedy zobaczyłam, co się może zdarzyć miedzy takimi starymi przyjaciółmi, jak ty i Rick, postanowiłam dać mu szansę. - I co? - Wczoraj umówiliśmy się po raz pierwszy. Wiesz, Becky, nigdy z nikim tak dobrze mi się nie rozma-

313 wiało. No, może z wyjątkiem ciebie, kiedy byłyśmy małe. Naprawdę go lubię. Steve się do niego nie umywa. Może coś z tego wyjdzie. - Mam nadzieję. — Rebeka uścisnęła jej dłoń. Później podeszły do niej dwie pozostałe druhny, zachwycone czarującym miasteczkiem, w którym miała zamieszkać młoda para, chwilę po nich wróciła matka Rebeki. Miała zatroskany wyraz twarzy. - Nie ma go? - zapytała Rebeka z niedowierzaniem. Chyba nic się nie wydarzy w dniu jej ślubu, nie znowu! Wiedziała, że Rick nie zachowałby się w niewłaściwy sposób. Z pewnością jego ucżucia do niej się nie zmieniły, więc nie wystawi jej do wiatru. W końcu to on nalegał na jak najszybszy ślub. Co więc się stało? Czy los znowu z niej zakpi? Czy nie prześladuje jej przypadkiem jakieś fatum? Wczoraj po pracy jedli razem kolację w Madison, potem Rick zabrał ostatnie rzeczy z jej mieszkania. To było osiemnaście godzin temu. Odkąd się zaręczyli, nie spędzili bez siebie aż tak długiego czasu. Tęskniła za nim. On z pewnością też tęsknił. Nie spóźniałby się przecież celowo. - Może powinnyśmy zadzwonić na policję? Diane zmarszczyła brwi. - Myślę, że to przesada. Na pewno zjawi się lada chwila. - A jak leży gdzieś ranny i krwawi! - Jeśli nie, to pożałuje, że tak nie jest. Nagle z korytarza dobiegły podekscytowane głosy.

314 WALENTYNKI 2001 - Ejże! Nie wolno tu wchodzić! - wołał pierwszy. - Panu młodemu nie wolno oglądać panny młodej przed ceremonią! - To nagły wypadek - odpowiadał drugi i był to głos Ricka, zatrwożony, zdyszany, przejęty. Rebeka odepchnęła druhny i podbiegła do drzwi. Otworzyła je szybko i serce zatrzymało się w jej piersi. Boże, Rick... Jego ciemne włosy były potargane, niebieskie oczy lśniły ze zmęczenia. Na białej koszuli, nad czerwoną weselną szarfą, widniała plama krwi. - Jaki wypadek? Jesteś ranny? - Nie. To nie moja krew. - Uśmiechnął się przepraszająco. - Jezu, prawie spóźniłem się na własny ślub. Przepraszam. Przepchnęła go przez tłumek trajkoczących druhen i posadziła na krześle. - A teraz powiedz mi, co się stało - zażądała. W tej samej chwili sięgnęła po szczotkę. Trzeba było ujarzmić te zmierzwione włosy. - Wychodziłem z domu, kiedy zobaczyłem, jak chłopiec z sąsiedztwa przewrócił się i poranił sobie ręce - opowiadał przejęty pan młody. - Ma tylko pięć lat, a jego nastoletnia opiekunka dostała histerii. Musiałem ich uspokoić, skontaktować się z matką chłopca, poczekać, aż przyjedzie. - Mogłeś zadzwonić - zauważyła Dianę. - Próbowałem, naprawdę. Dzwoniłem na komórkę Becky, ale była wyłączona. Telefon w zakrystii był zajęty... - To prawda - pokiwała głową Dianę. - Słysza-

315 łam, jak sekretarka organizowała imprezę charytatywną. - Popatrzyła na krew na jego koszuli. - I co my teraz z tym zrobimy? Ellen pogrzebała w szufladzie biurka. - Biały korektor powinien załatwić sprawę. O, jest cała butelka! Po chwili wylany na koszulę płyn zasechł na biało. - Może być - oceniła Diane - Przykro mi, że się martwiłaś, ale naprawdę nie mogłem zostawić dzieciaka we łzach - Rick ponownie zwrócił się do Rebeki. Zastanawiałem się, co by było, gdyby podobna rzecz spotkała nasze dziecko. Chcielibyśmy, żeby ktoś się nim zajął, prawda? Skinęła głową. - To dobrze, że zostałeś. - Zobaczcie, w ogóle się nie kłócą - wtrąciła się Cindy. Czasem odwiedzała ich w Madison i widziała, jak skaczą sobie do oczu z niemal każdego powodu. - Hej, pokłócicie się trochę, co? Nie wiem, czy zdołam wytrzymać ten spokój i harmonię. Rozległo się głośne stukanie do drzwi i po chwili pojawiła się w nich głowa Tony'ego. - Hej, braciszku, czas się ruszyć. - Już idę. - Rick wstał, pocałował w policzek Rebekę i odszedł. Diane ustawiła druhny i upewniła się, że wszystkie mają bukiety. To ona miała poprowadzić córkę do ołtarza. Marsz przez pełen gości kościół rozpoczął się z prezbiterium. Najpierw ruszyły druhny, potem Rebeka z matką.

316 WALENTYNKI 2001 - Co będzie, jeśli stracę równowagę na tych obcasach? - wyszeptała do ucha Diane. - Rick cię złapie. - A ty? Ty mnie nie podtrzymasz? - Od dzisiaj masz męża, kochanie. Rebeka chyba nigdy w życiu nie była tak zdenerwowana. Ogrom przygotowań sprawił, że zapomniała o tym, iż musi złożyć przysięgę w obliczu przyjaciół i rodziny, w obliczu Boga i mieszkańców Tyler. Teraz ta świadomość uderzyła ją z całą siłą - oto odtąd przez resztę życia będzie panią Travis, wyrzeknie się wszystkich innych mężczyzn, będzie żoną Ricka i dochowa mu wierności. To dopiero zobowiązanie. Organista zaczął grać marsza weselnego. Rebeka uniosła wzrok i ujrzała na końcu rozścielonego u jej stóp dywanu swego przyszłego męża. Stał obok ołtarza i patrzył na nią, a w jego spojrzeniu kryło się ciepło, które skojarzyło się jej z trzaskającym na kominku ogniem. Nagle zalała ją fala wspomnień. Przypomniała sobie, jak wspólnie przygotowywali prażoną kukurydzę w kuchence mikrofalowej, jeszcze na studiach. Jak pewnego wieczoru po balecie Rick parodiował jakiś piruet i naciągnął sobie mięsień. Jak rzucali w siebie śnieżkami podczas przerwy na lunch, a potem musieli wracać do pracy z mokrymi włosami. Jak mogła myśleć choć przez moment, że nie chce wyjść za tego mężczyznę? Przecież byli dla siebie stworzeni.

317 Matka przekazała ją Rickowi i odsunęła się na bok. Pastor rozpoczął nabożeństwo, lecz do uszu Rebeki docierały tylko niektóre z jego słów. Może to dobrze, że nigdy nie byli parą, myślała. Może potrzebowali czasu, by dojrzeć i odkryć się na nowo. Kiedy pastor podszedł do nich z uśmiechem, popatrzyli na siebie i złączyli dłonie, jak to ćwiczyli ubiegłego wieczoru. Powtarzając słowa duchownego, złożyli małżeńską przysięgę, najpierw Rebeka, potem Rick: - Ja, Rebeka, biorę sobie ciebie, Richardzie, za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci... - Ja, Richard, biorę sobie ciebie, Rebeko, za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci... Tony wręczył im złote obrączki. Wymienili je, potem zmówili modlitwę i wysłuchali błogosławieństwa. Przez wszystkie lata dzieciństwa i młodości, kiedy Rebeka marzyła o dniu swojego ślubu, koncentrowała się na kwiatach, pięknej sukni, bajkowych dekoracjach oraz urodzie pana młodego. Teraz zrozumiała, że nie pamiętała o tym, co najważniejsze. Bo najważniejsi byli oni, kobieta i mężczyzna, którzy połączyli się, by przejść przez życie jako mąż i żona najlepsi przyjaciele. Długo po tym, jak kwiaty zwiędną, a piękne ubrania wylądują w szafach, ich miłość wciąż będzie kwitła. Gdy ceremonia się skończyła, zgromadzeni goście zaczęli wiwatować na ich cześć. Rick uśmiechnął się do nich, po czym ledwie poruszając ustami, szepnął:

318 WALENTYNKI 2001 - Chodźmy na hamburgera, Becky. Umieram z głodu. - Jak w takiej chwili możesz myśleć o jedzeniu? - zapytała z wyrzutem. - Nie jadłem lunchu. A ty? - Ja też nie, ale... - To chodźmy, może zdążymy przed całym tłumem. - Trzymając ją pod rękę, przeszedł szybko wzdłuż szpaleru gości i wyprowadził Rebekę na zewnątrz, na rześkie, lutowe powietrze. - Muszę wziąć płaszcz! - zaprotestowała. - Nie będzie ci potrzebny, jeśli pobiegniemy! -Złapał ją mocno za rękę i popędził przed siebie Nie mając wyboru, pobiegła za nim. Ludzie uśmiechali się na ich widok, sypali ryżem, bili brawo, przekrzykiwali się życzeniami szczęścia, zdrowia i pomyślności. A gdy państwo młodzi nasycili już u Marge pierwszy głód i bar zaczął zapełniać się pierwszymi gośćmi, Rebeka uznała, że nie zaszkodziłoby się trochę pokłócić z powodu tego, że kochany mąż ciąga ją bez płaszcza po mrozie. Tak na dobry początek.