Navin Jacqueline Szkola uczuc(1)

Jacqueline Navin

Szkoła uczuć

Tłumaczyła Iwona Żółtowska

PROLOG Każdy z herosów zwykłym był mężczyzną W każdym mężczyźnie kryje się bohater. Elizabeth Barret Browning Magnus Eddington, szósty hrabia Rutherford, nie bu­ dził sympatii, a mimo to ludzie garnęli się do niego. Wśród mężczyzn wzbudzał podziw, bo miał szczęście w interesach i świetnie jeździł konno. Kobiety zabiegały o jego względy. Zawistnicy krzywo nań patrzyli, bo wszy­ stko przychodziło mu z łatwością bez najmniejszego wysiłku zdobywał, co chciał, i między innymi dlatego plot­ karze wygadywali o nim niestworzone rzeczy. W istocie nieustępliwy Magnus Eddington gotów był narobić sobie wrogów, byle osiągnąć cel. Dziesiątki kobiet krążyły w pobliżu niego niczym ćmy wokół płomienia. Często dochodziło do tragedii, bo Magnus Eddington nie miał romantycznych skłonności, Bywał opryskliwy, ale kobiety mu to wybaczały. Nie po­ święcał im wiele uwagi, ale i z tym się godziły. Był przystojny, a jego zachowanie i wygląd zdradzały gorący temperament. Miał czarne brwi, zielone oczy o przenikliwym spojrzeniu oraz gęstą, ciemną i lśniącą czuprynę spa-

dającą na kołnierz surduta i urodziwą twarz o regularnych rysach. Sława pożeracza serc i sprawcy miłosnych dramatów otaczała go jak egzotyczny zapach, który przyprawia o za­ wrót głowy. Panie o poetycznych duszach z miejsca ule­ gały jego niebezpiecznemu urokowi, ale żadna nie umiała powiedzieć, skąd się wzięła ta mroczna aura wokół Mag­ nusa Eddingtona, bo nie zwykł zdradzać nikomu swych sekretów. Jedynym uczuciem, którego nie krył przed światem, by­ ło przywiązanie do młodszego brata. David miał miłe usposobienie i w przeciwieństwie do Magnusa serce na dłoni. Gdy wśród londyńskiego towarzystwa rozeszła się wieść o śmiertelnej chorobie Magnusa Eddingtona, reakcje były krańcowo różne: od szlochów i omdleń po ra­ dosne toasty. Tajemniczy i zamknięty w sobie arystokrata przyjął diagnozę ze stoickim spokojem, z którego dotych­ czas słynął. Zasięgnął opinii pięciu wybitnych lekarzy i po ostatniej wizycie uznał, że nie będzie już szukać u nich pomocy. Gdy piąty z medyków przedstawił diagnozę, a potem zamilkł i spojrzał w zielone oczy Magnusa Ed­ dingtona, poczuł się jak robak nadziany na haczyk. - Nie ma mowy o pomyłce? - rozległ się dźwięczny baryton. Ilekroć Eddington podnosił głos, ściany zaczyna­ ły drżeć, a słuchacze tracili pewność siebie. Jego groźby - nawet te wypowiadane szeptem - wzbudzały paniczny lęk. Zakłopotany lekarz chrząknął znacząco. - Niestety... Chciałem powiedzieć, że badania nie po-

zostawiają żadnych wątpliwości. Wynik jest oczywisty. Z przykrością stwierdzam, że diagnoza znajduje również potwierdzenie w historii chorób serca występujących w pańskiej rodzinie, co wyklucza pomyłkę. - W takim razie pozwolę sobie panu podziękować. Mój kamerdyner odprowadzi pana do wyjścia. Lekarz, zerwawszy się na równe nogi, niepewnie miętosił rondo kapelusza. - A co z honorarium? - Proszę mi przysłać rachunek. Następnego dnia należność zostanie wypłacona. Teraz proszę mi wybaczyć, chciałbym zostać sam. - Tak, naturalnie. Trudno przyjąć do wiadomości taką nowinę. Domyślam się, hrabio, że potrzeba czasu, by się oswoić z tą myślą. Wszystko rozumiem. Czekam na wez­ wanie. Zjawię się natychmiast bez względu na porę. - Nie wiadomo, czy będzie na to czas. Wedle pańskich przewidywań, doktorze, wkrótce będę trupem. Drwiący ton Magnusa oraz jego porozumiewawcze spojrzenie ośmieliły lekarza. Pozwolił sobie na uśmiech. - Słuszna uwaga. - Ruszył ku drzwiom. - Na mnie już czas. Przyślę jutro służącego z rachunkiem. - Przy drzwiach zatrzymał się i spojrzał na hrabiego. - Czy wol­ no mi zapytać, co pan teraz zamierza? Magnus niechętnie spojrzał na lekarza. Chciał zostać sam i napić się whisky. Miał dosyć towarzystwa, ale z na­ wyku uśmiechnął się, bo tego wymagały dobre maniery. Diagnoza go nie zaskoczyła. Czterej inni medycy identy­ cznie ocenili sytuację. Jego ojciec cierpiał na tę samą do­ legliwość. Poinformowali go, że nie ma nadziei na poprą-

wę, a jeśli stan zdrowia będzie się pogarszać tak jak do­ tychczas, zgon nastąpi za niespełna rok. To jedynie kwe­ stia czasu. Pytanie o przyczynę choroby pozostało bez od­ powiedzi. - Co zamierzam, mój panie? To chyba oczywiste. Znajdę odpowiednią kobietę i szybko ją poślubię. Jeśli tyl­ ko zdrowie mi na to pozwoli, to przy odrobinie szczęścia ż moich lędźwi narodzi się potomek. W ten sposób kiedy odejdę, przetrwam w dziecku. Magnus drwiąco uniósł brwi. Mówił spokojnie, jak na dobrze wychowanego człowieka przystało. Lekarz gapił się na niego bez słowa. Magnus przez moment żałował swego wyznania. Niepotrzebnie próbował zbić z tropu te­ go biedaka. Niepotrzebnie ujawnił swoje plany. Był wściekły, ale nie wiedział, kogo winić. - Naprawdę, panie hrabio? - Oczywiście. - Magnus uśmiechnął się mimo woli. A teraz żegnam, doktorze. Chcę zostać sam. Ledwie drzwi się zamknęły za lekarzem, nalał sobie whisky, wypił jednym haustem i ponownie napełnił szklankę. Podszedł do kominka i długo patrzył na ledwo żarzące się głownie. Był przygnębiony. Zza otwartego ok­ na dobiegał śpiew ptaków, a pokój wypełniła czerwonawa poświata zachodzącego słońca. Magnus położył dłoń na gzymsie kominka rzeźbionym kunsztownie w kamieniu. Z zachwytem musnął go palcami. Przedtem nie zwracał uwagi na takie drobiazgi. Dobry Boże, zaczyna się rozklejać. Upił spory łyk whi­ sky i westchnął, czując, jak alkohol pali mu wnętrzności. Kto czuje i cierpi, ten żyje. Żadna przyjemność, ale lepsze

to od nicości. Pokręcił głową; naprawdę popadał w głupi sentymentalizm. Przecież to kłamstwo. Nie chciał być sam. Czyżby odczuwał strach? Ze zdumieniem stwierdził, że istotnie trochę się boi. Śmierć go nie przerażała, ale trudno uznać to za dowód szczególnej odwagi, skoro nadal była na tyle odległa, że wydawała się tylko czczą groźbą. Mag­ nus obawiał się, że nic po nim nie zostanie. Podczas roz­ mowy z lekarzem nadrabiał miną, ale w samotności był całkowicie sobą. Od chwili gdy od pierwszego z lekarzy usłyszał wyrok śmierci, ogarnęło go natrętne pragnienie, by zostawić po sobie na tym padole trwały ślad. Doktorzy kolejno odbierali mu nadzieję, że może być inna przyczyna ataków nękających go od sześciu miesięcy. Stopniowo narastało w nim pragnienie, by uczynić jeszcze w życiu tylko jedno: spłodzić dziecko. Zawsze sądził, że takie marzenie przystoi mężczyznom szlachetniejszym niż on. Teraz pragnienie zmieniło się w obsesję. Nie miał czasu do stracenia, był przecież umie­ rający. Trzeba się pospieszyć. Odstawił szklankę, opadł na skórzany fotel i znów sięg­ nął po butelkę. Pił duszkiem, gdy do pokoju wszedł David. Spojrzał na niego bez słowa. Przysunął sobie krzesło i czekał, aż brat się odezwie. - Liczę na ciebie, Davidzie. Poszukaj mi żony.

R O Z D Z I A Ł PIERWSZY Rutherford w hrabstwie Cambridge, Anglia, 1847 Caroline Wembly wyprostowała się i wysoko uniosła głowę, by dodać sobie odwagi. Gdy ciężki pierścień ko­ łatki stuknął głośno, obejrzała się dyskretnie i dostrzegła znikający powóz i czwórkę koni. Została sama na łukowa­ tym podjeździe przed pałacem w posiadłości Hawking Park. Odwróciła się plecami do solidnych drzwi, westchnęła spazmatycznie i czekała. Nie chciała, by stangret wziął ją za prowincjuszkę, dlatego udawała, że wygląd faetonu wysłanego po gościa nie robi na niej wrażenia. Nie odezwała się ani słowem na wi­ dok wspaniałej rezydencji, nie komentowała innych do­ wodów bajecznej zamożności Magnusa Eddingtona, pana na Rutherford. Poddała się dopiero wówczas, gdy do niej dotarło, że pierścień kołatki bynajmniej nie został wyko­ nany z brązu, jak sądziła, tylko z czystego złota. Ciężkie drzwi uchyliły się wolno. Stanął w nich wyso­ ki, poważny mężczyzna o szpakowatych włosach. - Panna Wembly? - zapytał. Skinęła głową, a służący cofnął się bez słowa, dając znak, by weszła. Znalazła się w okrągłej się nie oświetlonej słonecznym blaskiem wpadającym przez niezliczone

okienka o ramkach z ołowiu. Mężczyzna oznajmił spo­ kojnym, przyciszonym głosem: - Mam na imię Artur. Pan hrabia oczekuje pani. Proszę za mną. Caroline posłusznie ruszyła za kamerdynerem w głąb długiego, sklepionego korytarza. Ciszę przerywał jedynie stukot jej obcasów o marmurową posadzkę. Mijali łukowatę nisze, w których stały cudownej roboty alabastrowe posągi skąpo ubranych nimf w dość frywolnych pozach. Zbita z tropu dziewczyna nie śmiała patrzeć na pełne zmy­ słowości postacie, więc odwróciła wzrok. Podniosła oczy, dopiero gdy cicho otworzyły się dwuskrzydłowe maho­ niowe drzwi. Weszła do salonu. Usiadła na krześle wska­ zanym przez Artura. - Pan hrabia wkrótce się zjawi - oznajmił i wyszedł, bezszelestnie zamykając drzwi za sobą. Caroline Wembly odetchnęła z ulgą. Pochyliła głowę i nieomal zgięła się w pół. Oparła drżące dłonie na poły­ skliwej tkaninie obicia, lecz to niewiele pomogło. Odrzu­ ciła głowę do tyłu i zaczerpnęła powietrza, by uspokoić nerwy. Obrzuciła spojrzeniem swoją postać. To straszne, że znalazła się w takim położeniu! Jakby nie dość jej było upokorzeń wynikających z życiowej sy­ tuacji, porażające piękno i bogactwo hrabiowskiego pała­ cu odbierało jej teraz resztki odwagi. Modliła się w duchu, by pan tego domu nie spieszył się na spotkame. Podbiegła do lustra sprawdzić, czy dobrze się prezentuje. Miała wra­ żenie, że szelest jedwabnych spódnic i halek rozległ się echem w ogromnym salonie. Rzut oka na odbicie upewnił ją, że wszystko jest w porządku. Wygładziła dłońmi prostą

w kroju suknię, zmarszczyła brwi i obciągnęła brzeg de­ koltu podkreślającego wyniosły biust o pięknym kształ­ cie. Przed południem damie nie wypadało zakładać tak mocno wyciętej sukni, ale Caroline uznała, że musi wy­ korzystać wszystkie swoje atuty. Poprawiła złocisty lok i powiedziała sobie w duchu, że skoro postępuje jak nie­ rządnica, nie powinna się krępować z powodu wyzywają­ cego stroju. Jeszcze raz obrzuciła krytycznym spojrzeniem swoje odbicie. Ciemnoniebieskie tęczówki miały barwę tak in­ tensywną, że kilku wielbicieli uważało je za fiołkowe. Wielkie oczy stanowiły najbardziej widoczny element w ściągniętej napięciem twarzy. Boże drogi, to sienie uda! Wygląda jak przestraszone zwierzątko. Z lustra patrzyła na nią blada, wielkooka i śmiertelnie przerażona dziew­ czyna. Nawet gdyby wywarła korzystne wrażenie, Magnus Eddington nie zechce poślubić zahukanej prowincjuszki. Wszystkie obawy miała wypisane na twarzy. Nic dziwne­ go, skoro drżała o życie brata. Smutna mina sprawiła, że Caroline nie wyglądała na dwadzieścia dwa lata. Skrzy­ wiła się, zacisnęła powieki i pomyślała o swoim ojcu - ło­ trze i utracjuszu. Pomogło! To przez niego zaznała najgor­ szych upokorzeń i zdana była teraz na łaskę obcego czło­ wieka. W miarę jak ogarniała ją gorycz, zmieniał się także wyraz jej twarzy, a rysy się wyostrzyły. Zacisnęła wargi, a oczy rozjaśnił chłodny blask. Zadowolona z tej przemiany, obrzuciła krytycznym spojrzeniem jedwabną suknię, której na szczęście nie mu­ siała się wstydzić. Dobre i to. Kupiła ją przed tygodniem

w renomowanym londyńskim sklepie. Wypatrzyła ją wśród strojów zamówionych i nie odebranych przez roz­ rzutnych klientów. Ciemny błękit połyskliwego jedwabiu podkreślał barwę oczu i jasnych włosów. Caroline oraz jej matka szyły przez cały dzień, by dopasować suknię i do­ stosować ją do wymogów najnowszej mody. Nie były do­ brymi szwaczkami i dlatego lękała się, że szwy niespo­ dziewanie zaczną pękać. Tak czy inaczej, suknia była prześliczna. Caroline nie żałowała wydanych na nią pie­ niędzy, chociaż chwilami ogarniały ją wyrzuty sumienia. Roztrwoniła przecież niemal całą sumę uzyskaną ze sprzedąży broszki po babci. Posmutniała na myśl o tej stracie; drugiej strony ów ogromny wydatek mógł się okazać doskonałą inwestycją. Plan był wprawdzie szalony, ale w razie powodzenia przyniesie ogromne korzyści. Caroline pomyślała o Jamesie i przestała żałować rozrzutności. Dla niego gotowa była na wszelkie ofiary. Raz jeszcze spojrzała w lustro i uznała, że całkiem nieźle się prezentuje. Nagle usłyszała charakterystyczny odgłos. Ktoś chrząknął znacząco. Odwróciła się natych­ miast i stanęła oko w oko z mężczyzną w ciemnym sur­ ducie. Poczuła na sobie drwiące, hipnotyczne spojrzenie zielonych oczu. Strój i dumna mina pozwalały się domy­ ślić, że to pan na Rutherford, czyli Magnus Eddington we własnej osobie. Po chwili namysłu doszła jednak do wnio­ sku, że chyba się pomyliła. Ten człowiek nie pasował do wizerunku umierającego arystokraty. Spodziewała się, że Magnus Eddington będzie wycieńczony, a stojący przed nią mężczyzna wyglądał na okaz zdrowia. To niemożliwe, by takiego osiłka czekała rychła śmierć. Poza tym był sta-

nowczo za młody; wyglądał na trzydziestolatka. Przecięt­ nego Anglika przewyższał o głowę. Górował także nad Caroline, choć była wysoka i większości znajomych mog­ ła spojrzeć prosto w oczy. Biała, idealnie wyprasowana koszula i luźno zawiązany fular podkreślały szerokie bary i tors muskularny jak u mitycznego Atlasa. Surdut był świetnie skrojony i znakomicie dopasowany do potęż­ nej sylwetki. Podkreślał szczupłość tali i bioder. Nie ule­ gało wątpliwości, że kto jak kto, ale ten mężczyzna tryska zdrowiem. W żadnym razie nie może to być chory pan domu. - Milordzie? - rzuciła na wszelki wypadek głosem pi­ skliwym i nienaturalnym. Była okropnie wystraszona. Ukłonił się lekko, niemal drwiąco. - Jestem Magnus Eddington, do usług, panno Wembly. A więc to istotnie właściciel tego majątku! Zerknęła ukradkiem na jego piękną twarz, podziwiając mocny zarys podbródka, arystokratyczny nos, smutne zielone oczy ocienione długimi rzęsami, zmysłowe usta... Przemknęło jej przez myśl, że to niezwykłe oblicze zdradza dwoistą naturę Magnusa Eddingtona. Ciekawe wnioski; była nie­ mal pewna, że ten mężczyzna ukrywa przed światem wiel­ ką tajemnicę. Wyniosłość, urodziwa twarz i wspaniała po­ stura to jedynie fasada. Była zdumiona. Spodziewała się ujrzeć słabowitego, nękanego chorobą pyszałka. Wiele słyszała o sercowych podbojach i wątpliwej reputacji Magnusa Eddingtona. Są­ dziła, że to dandys, a raczej fircyk, jak mawiano w cza­ sach młodości jej babki. Stojący przed nią człowiek sta­ nowił całkowite przeciwieństwo typowego modnisia. Ota-

czała go aura surowej męskości, która odbierała Caroline resztkę odwagi. Pomyśleć tylko, że widział przed chwilą, jak puszy się przed lustrem niczym paw! Podniosła wysoko głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Stare przyzwyczajenie; ilekroć czuła się zakłopotana, przybierała dumną pozę. - Panno Wembly - odezwał się ponownie Magnus Eddington, idąc w jej stronę. - Proszę usiąść. Z wdzięcznością przyjęła tę propozycję. Na wspomnienie popełnionej gafy nogi się pod nią ugięły. Przycupnęła na brzegu krzesła i obserwowała zbliżającego się mężczyznę. Szedł pewnym krokiem ścigającego ofiarę drapieżnika. Z kocią gracją zajął miejsce obok niej. Skrzyżował długie nogi, położył łokcie na oparciach fotela i oparł pod­ bródek na splecionych dłoniach. Bez słowa taksował ją spojrzeniem. - Zgromadził pan tu prawdziwe arcydzieła - odezwała się pierwsza. Wskazała piękną rzeźbę ustawioną na postu­ mencie i z przerażeniem uświadomiła sobie, że to pełna życia figurka dwojga kochanków złączonych w namięt­ nym uścisku. Natychmiast opuściła ramię i splotła dłonie na kolanach. - Tak. Spostrzegłem, że wystrój wnętrza panią zainte­ resował. - W ten sposób chciał dać do zrozumienia, że wi­ dział ją, gdy przeglądała się w lustrze. Jego przytyk zbił ją z tropu. Znowu poczuła się bez­ bronna i zagubiona, mimo to wyprostowała się i rzuciła mu karcące spojrzenie. Miała nadzieję, że wygląda na ko­ bietę dumną i nieprzystępną. Milczała. Chyba nie oczeki­ wał, że będzie paplała trzy po trzy, byle przerwać krępu-

jącą ciszę. Miała odpowiedzieć na pytania. Niechże więc ten gbur je w końcu zada. Wolała na pewien czas zapomnieć, jak bardzo pragnie zdobyć tę posadę. Dziwne, że od początku tak właśnie określała swoją sytuację. Czy można ją opisać inaczej? Ubiegała się przecież o stanowisko żony Eddingtona i matki jego potomka. Starała się nie myśleć o uciążliwo­ ściach kontraktu. W milczeniu czekała, aż Eddington się do niej odezwie. - Proszę mi o sobie opowiedzieć, panno Wembly. Była przygotowana na to pytanie. - Nazywam się Arabella Caroline Wembly. Od dziecka używam tylko drugiego imienia. Mam dwadzieścia dwa lata. Urodziłam się w Londynie i nadal tam mieszkam. Mój ojciec był młodszym synem markiza. Dorobił się na handlu morskim. Żyliśmy dostatnio, choć nie w luksusie. Do jedenastego roku życia miałam guwernantkę, a potem zostałam wysłana... - Czemu nie jest pani zamężna? Dwadzieścia dwa lata to dla panny na wydaniu poważny wiek - przerwał Ed­ dington. Pytanie było wielkim nietaktem, ale w tak niecodzien­ nej sytuacji trudno przestrzegać wszystkich nakazów do­ brego wychowania. Caroline odetchnęła głęboko i powie­ działa: - Jako siedemnastolatka zaczęłam bywać w towarzy­ stwie. Przez dwa lata bywałam sporo, ale nikt mi się nie spodobał. - Domyślam się, że wzbudziła pani zainteresowanie wielu mężczyzn. Mam rację? - Pochylił się nagle, jakby

chciał obejrzeć ją z bliska. Poruszał się jak kot obserwu­ jący ofiarę. - Ilu mężczyzn się pani oświadczyło? - Kilku - odparła wymijająco Caroline. - Co to znaczy? Dwu? A może dwudziestu? Dziewczyna spojrzała na Eddingtona. Jego uporczywe spojrzenie było obezwładniające jak mocny uścisk. To jej działało na nerwy. Uniosła głowę i odparła: - Miałam dziewięciu kandydatów na męża. - Nadzwyczajne! - zawołał z kpiącą miną. -I wszy­ stkich pani odrzuciła? - Owszem, panie hrabio. - Mogę zapytać o powód? - Nie, panie hrabio - odparła i zacisnęła zęby. Nie umknęło jej uwagi, że przez chwilę wahał się, jak zare­ agować: uśmiechnąć się czy wybuchnąć gniewem. Niech idzie do diabła, skoro taki z niego gbur. Najchętniej by go udusiła. Chyba się zorientował, że duma to najważniejsza cecha jej charakteru. - Pytałem z ciekawości - rzucił wreszcie i wzruszył ramionami. - Chciałbym usłyszeć, jak się pani dowiedzia­ ła o moich... kłopotach. - Mój znajomy bywa u pewnego urzędnika zatrudnio­ nego w biurze pańskiego adwokata. Dowiedział się od niego, że szuka pan ubogich panien z dobrych domów ce­ lem zawarcia małżeństwa, które byłoby swego rodzaju kontraktem. - Caroline przewidziała to pytanie. - Speł­ niam wszystkie warunki, poprosiłam zatem pana Greena o spotkanie i przekonałam go, by przyjął moją ofertę. Ku swemu zdziwieniu odpowiadała spokojnie i pew­ nie, choć na wspomnienie upokarzającej rozmowy z tym

nikczemnikiem Greenem przeszedł ją dreszcz. Pamiętaj, że robisz to dla Jamesa, powtarzała sobie w duchu i dzięki temu zdobyła się na uśmiech. - Ach, tak. Prosiłem go o dyskrecję. I tak już o mnie plotkują. Chciałbym wiedzieć, czemu znalazła się pani w trudnej sytuacji materialnej. Caroline pochyliła głowę. Bez skrępowania przedsta­ wiła swoje położenie, ale opisując szczegółowo przyczy­ ny dzisiejszej wizyty, musiała zachować ostrożność. Było kilka spraw, o których Eddington nie powinien wiedzieć. - Gdy umarł mój ojciec, matka odkryła, że był poważ­ nie zadłużony. Po spłaceniu należności nic dla nas nie zo­ stało. Musiałyśmy sprzedać domu i wynająć mieszkanie w ubogiej dzielnicy. - Caroline wolała nie wspominać o karcianych długach ojca i chmarze wierzycieli, którzy wpadli do jej domu jak stado sępów, chwytając co ko­ sztowniejsze przedmioty. Rodzina straciła wszystko. - Pracuję obecnie w księgarni. Nie mam posagu, więc dla mężczyzn z mojej sfery nie jestem odpowiednią kan­ dydatką na żonę. Bez słowa pokiwał głową, jakby wszystko zrozumiał. Bzdura! Nikt tego nie pojmie. Czy Magnus Eddington jest w stanie pojąć, co się czuje, gdy życie niespodziewanie legnie w gruzach? - Wszyscy adoratorzy panią opuścili, prawda? - zapy­ tał cicho. Chyba jej współczuł. - Dlatego zwróciła się pani do człowieka, który umrze w ciągu niespełna roku i ma opinię rozpustnika. A skoro już o tym mowa... - Z uśmie­ chem przechylił głowę na bok, co nadało mu wygląd cza­ rującego niewiniątka. - Czy słyszała pani jakieś plotki na

mój temat? Bardzo mi zależy na wyjaśnieniu nieporozu­ mień, więc proszę mówić śmiało. Próbował ją oczarować. Musiała przyznać, że łobuzer­ ski uśmiech i przyjazne spojrzenie zielonych oczu chwytały za serce. Od razu szybciej zabiło, choć wiedziała, że to jedynie sztuczka dla zmylenia jej uwagi. - Nie słucham plotek - skłamała, nie dbając, czy jej uwierzy. Przerwało im wejście służby. - Kazałem podać herbatę, bo zakładałem, że po podró­ ży zechce się pani nieco pokrzepić. Czy pokoje w zajeździe pani odpowiadają? - zapytał, usadowiony wygodnie w fotelu. Do salonu wkroczył lokaj, a za nim dwie pokojówki, które popychały stolik na kółkach. - Oczywiście, milordzie. Zajazd jest uroczy. - Mam nadzieję, że podróż z Londynu nie była zbyt męcząca. - Zniosłam ją doskonale. - Czy zechce pani uczynić mi ten zaszczyt i przygoto­ wać herbatę? Caroline stłumiła jęk. Ręce jej drżały. Obawiała się, że popełni gafę i w ten sposób nie tylko ujawni swój lęk, lecz także zniechęci mężczyznę, na którym chciała zrobić do­ bre wrażenie. Na pewno się skompromituje. Nie zdoła wstać z gracją i pewnym krokiem podejść do stolika, ale trzeba nadrabiać miną, bo od jej zręczności i taktu wiele teraz zależy... Na szczęście obeszło się bez kompromitacji. Gdy po­ kojówki ustawiły na stoliku srebrny imbryk, cukierniczkę, dzbanuszek ze śmietanką oraz dwie filiżanki i spodki

z najcieńszej porcelany, Caroline zabrała się do nalewania herbaty i zrobiła to nienagannie. Podziękowała w duchu niebiosom za tę wielką łaskę i usiadła na krześle. - Czy dobrze zrozumiałem? Nie słyszała pani żadnych plotek na mój temat? - Nie, milordzie. - Nawet tej o pojedynku na kontynencie? To moja ulu­ biona. Moim zdaniem jest bezsensowna, ale zabawna. Prawdziwa osobliwość. - Ach tak? - rzuciła pytająco i zerknęła z ukosa na swego rozmówcę, dolewając śmietanki do herbaty. - Sporo się mówi na mój temat. Prędzej czy później te plotki dotrą i do pani. Większość to kompletne bzdury, które przedstawiają mnie w złym świetle. Uchodzę za kon­ trowersyjną postać, więc ciekawscy nie mogą się zdecy­ dować, czy uznać mnie za hultaja, łotra, pozera czy nik­ czemnika. Szczerze mówiąc, żadne z tych określeń do mnie nie pasuje. Mam nadzieję, że weźmie pani moje sło­ wa za dobrą monetę i nie każe mi tego udowadniać. W oczach wielu uchodzę za porządnego człowieka. Przypisują mi liczne zalety, ale żadna z nich w tej chwili nie przychodzi mi na myśl. Inni będą pani opowiadać mrożące krew w żyłach historie o popełnionych przeze mnie niegodziwościach. Pozwolę sobie zauważyć, że przypisywa­ nie mojej skromnej osobie przestępczych skłonności to gruba przesada. Caroline wolała się nie przyznawać, że wiele o nim sły­ szała. Był podobno (chociaż trudno w to uwierzyć) pier­ wszą miłością królowej Wiktorii. Miał prawo nazywać ją Driną to pieszczotliwe imię nadano jej w młodości, gdy

była ubogą i samotną księżniczką Aleksandriną Wiktorią, Nie odwzajemnił płomiennego uczucia młodziutkiej władczym, która przypłaciła to poważnym załamaniem nerwowym. Tak się szczęśliwie złożyło, że wkrótce spot­ kała i pokochała swego księcia Alberta. - A pojedynek na kontynencie? - spytała Caroline, od­ kładając srebrną łyżeczkę. Gospodarz wybuchnął śmiechem. Błysnęły śnieżnobiałe zęby, oczy rozjaśnił blask ra­ dości, a na policzku... To chyba złudzenie! Ależ tak! Pan­ na Wembly dostrzegła uroczy dołek. Nagle zabrakło jej tchu. Kiedy ten Eddington przestanie ją w końcu zaskaki­ wać, zdradzając skrzętnie ukrywane zalety? Ręka niosąca do ust filiżankę nagle znieruchomiała, a Caroline wpatry­ wała się w niego jak urzeczona. Doskonale się prezentował. Jak to możliwe, że miał trudności ze znalezieniem kandydatki na żonę? Cóż z te­ go, że jest śmiertelnie chory, skoro dolegliwości nie wpły­ wają na jego wygląd i zachowanie? Można by pomyśleć, że to okaz zdrowia. Z pewnością niejedna panna z towa­ rzystwa chętnie osłodziłaby mu ostatnie miesiące życia i wydała na świat jego potomka. - Ów słynny pojedynek - odparł po chwili, drwiąco unosząc brwi - w ogóle się nie odbył. Podobno mężczy­ zna, z którym... jakoby się poróżniłem, wyzwał mnie na pistolety. Udaliśmy się rzekomo na kontynent, gdzie pra­ wo nie zabrania bronić honoru w ten sposób. Wieść niesie, że wybraliśmy pistolety i odmierzyliśmy krokami odle­ głość. Potem z zimną krwią zabiłem przeciwnika. Istnieje kilka wersji opisujących, co było później. Nie wiadomo dokładnie, czy splunąłem na zwłoki, czy może udałem się

na trwającą cały tydzień orgię, by uczcić zgon tamtego pe­ chowca. Caroline z uznaniem spojrzała na Eddingtona. Znała historię, którą jej opowiedział. Nie pominął żadnego szczegółu. Spokojnie relacjonował drastyczne pomówięnia. - To wszystko brednie wyssane z palca. - Dostrzegł jakiś pyłek na rękawie surduta. Zmarszczył brwi i strze­ pnął go niecierpliwie. - Oto jak było naprawdę. Pewien mężczyzna oskarżył mnie o nazbyt swobodne zachowa­ nie wobec jego żony. Istotnie wyzwał mnie na pojedynek, wyjechał do Europy i tam oddał ducha. Przebywałem wówczas na kontynencie, ale to wcale nie oznacza, że przyczyniłem się do jego śmierci. Ów człowiek udał się do Prowansji, bo usłyszał, że planuję odwiedzić przyja­ ciół. Zamierzał mnie dopaść i rzucić rękawicę. Traf chciał, że wciąż jeszcze byłem w Paryżu. Tymczasem on na­ tknął się w podróży na bandę rabusiów, a ci poderżnęli mu gardło i skradli gotówkę. Przypisanie mi winy za jego śmierć wydało się plotkarzom znacznie bardziej ekscytu­ jące. - Pan by się z nim pojedynkował, gdybyście się spot­ kali? - zapytała śmiało Caroline. Spojrzał na nią trochę zbity z tropu. Zamrugał i uśmie­ chnął się niepewnie. - Sam nie wiem, panno Wembly. Chyba tak. Szczerze mówiąc, cieszę się, że nie musiałem podejmować takiej decyzji. Wielu uważa mnie za krwawego potwora, ale wbrew obiegowej opinii zabicie tego człowieka nie dałoby mi satysfakcji, nawet gdybym to uczynił w obronie włas-

niej. On oszalał z rozpaczy. - Eddington umilkł, a po chwili zastanowienia dodał cicho, jakby ze skruchą: Miał wiele powodów... Szybko wziął się w garść i rzucił badawcze spojrzenie na Caroline, która upiła łyk herbaty. Zerknęła ukradkiem na Eddingtona ponad złoconym brzegiem filiżanki. - Z tego wniosek, że ma pan sumienie - rzuciła kpiąco. - Nie dałem powodu do obraźliwych uwag- odparł, prostując się z godnością. Gdy spojrzała na niego z ukosa, dodał: - Podobno nic pani nie wiadomo o moich wybrykach. - Obawiam się, że doszły mnie jakieś plotki. Uznałam, że nietaktem byłoby o tym wspominać - wyznała, trochę zakłopotana. - Sprytne posunięcie. - Ponownie oparł podbródek na splecionych dłoniach i patrzył na nią uważnie. Była na sie­ bie wściekła, bo wypadła z roli. Dumnie uniosła głowę. Gotowa była się założyć, że ten łotr Eddington doskonale się bawi. Mimo starań nie panowała nad sytuacją. - Zwierzyłem się pani, by łatwiej było pani poznać mój charakter. Jeśli połączy nas wyjątkowo ścisłe... po­ rozumienie, ta sprawa nabierze znaczenia. - Dzięki, że zadał pan sobie tyle trudu - odparła Ca­ roline. Rzucił jej wyniosłe spojrzenie, jakby chciał powie­ dzieć: Magnus Eddington przed nikim się nie tłumaczy. Zagryzła wargę, żeby się nie uśmiechnąć. Można by pomyśleć, że próbuje wyprowadzić go z równowagi. Magnus gniewnie zmarszczył brwi i w za­ dumie potarł dłonią podbródek. - Proszę mi więcej o sobie opowiedzieć, panno Wem-

bly. Byłem zupełnie szczery, ale nie odpłaciła mi się pani tą samą monetą. Proszę nie zapominać, że to ja mam zde­ cydować, czy jest pani odpowiednią kandydatką. - Powiedziałam już o sobie wszystko, co miałam do powiedzenia - oznajmiła stanowczo. Odstawiła filiżankę i siedziała bez ruchu jak przestraszony ptak. Czuła się za­ kłopotana, ilekroć przeszywał ją badawczym spojrzeniem, jakby próbował sięgnąć do najtajniejszych zakątków jej duszy. Odwróciła wzrok. - Nie wyjaśniła mi pani, skąd pomysł, by poślubić nie­ znajomego i zawrzeć... Jak się wyraził ten poczciwiec Green? Ach tak... Dla niego to szalony pomysł i dziwa­ czne małżeństwo. Caroline starała się zachować spokój, lecz mimo to kur­ czowo zacisnęła dłonie na poręczy krzesła. - Chodzi o pieniądze - odparła rzeczowo. Ta szczerość niewątpliwie go ujęła, bo z uśmiechem pochylił się ku niej i spytał żartobliwie: - Czy wolno zapytać, na co zostaną przeznaczone? Świetny dowcip! Caroline ogarnęło wzburzenie. Czuła, że lada chwila wybuchnie. Jak ten bogacz śmie kpić z pra­ gnień i potrzeb ludzi, którym powodzi się znacznie gorzej niż jemu? Pewnie nigdy w życiu nie był głodny. Czy kie­ dykolwiek nosił strój wysłużony, zbyt krótki i tak ciasny, że trudno w nim oddychać? Nie musi zabiegać o łaskę spragnionego potomstwa arystokraty i sprzedawać się, by ocalić życie najdroższych sobie osób. - Jak wiadomo, za pieniądze można kupić wszystko. Na przykład lekarstwa. Ocalenie życia chorego dziecka wymaga sporych wydatków. Eddington zmrużył oczy.

Czyżby przenikliwe spojrzenie odkryło jej tajemnicę? Dobry Boże, chyba się zdradziła! Zachowała się jak idiotka, zapomniała, że musi zrobić dobre wrażenie. Eddington oczekiwał zapewne innej odpowiedzi. Szukał kobiety godnej szacunku; nie miała co do tego wątpliwości. Trzeba szybko zatrzeć złe wrażenie. Chciała go przeprosić, ale przerwał jej natychmiast. - Dość! Fałszywa pokora nie przystoi osobie takiej jak pani. - Zdumiona, natychmiast umilkła. - Podoba mi się pani szczerość i dumne zdecydowanie. To dobrze rokuje. Mojemu synowi potrzebna będzie matka o silnym chara­ kterze, która nim pokieruje, kiedy mnie zabraknie. Nie szukam ustępliwej żony, tylko kobiety silnej niczym ja, żeby była dla dziecka podporą. - Caroline wzdrygnęła się, gdy Eddington spokojnie i obojętnie wspomniał o rychłej śmierci. - Proszę nie zapominać, że chcę sprawdzić, czy nadaje się pani na matkę dziedzica Rutherford. To jest dla mnie najważniejsze. - A jeśli przyjdzie na świat dziewczynka? - zapytała niespokojnie. - Będzie moją spadkobierczynią. - Co pan zrobi, gdy nie urodzę dziecka? Eddington zacisnął wargi, jakby go coś zabolało. - Byłbym niepocieszony, ale wszystkiego nie da się zaplanować, prawda? Zrobimy co w naszej mocy i zdamy się na łaskę opatrzności. Pozostaje nam teraz omówić trud­ ną kwestię... wspólnoty łoża. Otwartość Eddingtona trochę przestraszyła Caroline. Cofnęła się odruchowo i mimo woli krzyknęła zalękniona. Eddington uniósł dłoń, jakby chciał ją uspokoić.

- Musimy o tym porozmawiać - nalegał. - Chcę wie­ dzieć, czy perspektywa spędzania ze mną nocy budzi w pani... Sam nie wiem, jak się wyrazić... Obrzydzenie? Caroline pożałowała nagle swego wyboru. Nie powin­ na wkładać sukni z głębokim dekoltem. Czuła się obnażona. Mimo woli spojrzała na dłonie Eddingtona. Były du­ że, silne, o nieco zgrubiałej skórze. Czemu arystokrata ma tak spracowane ręce? Zastanawiała się, co by czuła, gdyby jej dotknął, objął i pieścił. Zdawała sobie sprawę, co wolno mężowi, gdy jest sam na sam z żoną. Nie sądziła, by okazał się czuły i delikatny. Trudno również posądzać go o cierpliwość. Przeczuwała, że kiedy mu ulegnie... w małżeńskim łożu, doznania nie będą przyjemne. Czuła na sobie jego uporczywe spojrzenie. Krew coraz szybciej pulsowała w żyłach. Paliły ją policzki. Taktownie udawał, że nie dostrzega oznak zmieszania. - Musimy sobie powiedzieć jasno i wyraźnie, że choć to małżeństwo będzie dla obu stron przede wszystkim ko­ rzystną umową, osobne sypialnie oraz zachowanie wstrzemięźliwości nie wchodzi w rachubę. Póki żyję, nie ma także mowy o kochankach, widywanych jawnie lub ukradkiem. Zgoda? Caroline uniosła głowę i spojrzała w jego urodziwą twarz. Nie spodobała jej się harda mina, więc odwróciła wzrok. - Milordzie, zapewniam, że doskonale wiem, skąd się biorą dzieci. Gdyby było inaczej, zapewne nie ubiegała­ bym się o to... stanowisko. Jestem gotowa wypełnić obo­ wiązki żony, bo mam świadomość, jak istotne jest dla pana pozostawienie dziedzica.

- A zatem rozumie pani, na czym polega intymne pożycie. Wobec tego muszę postawić sprawę jasno. Czy jest pani dziewicą? - Powiedziałam, że wiem, jak to się odbywa. Nie twierdzę, że mam w tej dziedzinie jakieś doświadczenie. Zapewniam, milordzie, że moja cnota pozostała nienaru­ szona. - Doskonale. Rzecz jasna, nie ma mowy, by oddała się pani innemu mężczyźnie, póki dziecko nie zostanie poczęte. A teraz chciałbym zapytać o pani zdrowie. Wszystko w porządku? - Tak. - Czy byli w rodzinie szaleńcy? - Nie, milordzie. - Potrzebuję szczegółowych informacji o krewnych, ale nie będę teraz pani wypytywać. Raport przygotuje jeden z moich prawników. Mam nadzieję, że zechce pani z nim porozmawiać. Dobra nowina. Caroline pochodziła z rodu o pięknych tradycjach. Oby tylko prawnik Eddingtona nie był prze­ sadnie dociekliwy. Stan zdrowia Jamesa musi pozostać ta­ jemnicą. - Po raz wtóry muszę poruszyć drażliwą kwestię ciągnął mężczyzna. - Czy w pani rodzinie kobiety są cho­ rowite? Jak u nich z płodnością? Czy zdaniem lekarzy z pani łona mogą się narodzić dzieci? Caroline zachowała kamienną twarz. Skoro pytał tylko o panie, mogła odpowiedzieć szczerze. - Zdrowie nam dopisuje. Dzieci rodzi się sporo. Co do mego łona... Nie mam pojęcia - odparła po chwili namy-

słu. Zamilkła, bo poczuła się okropnie upokorzona, a za­ razem chciała sobie zakpić z dziwacznej sytuacji. Nie zdołała oprzeć się pokusie i spytała żartobliwie: - Czy obejrzy pan jeszcze moje zęby? - Może później - odparł z uśmiechem, który znów przyprawił Caroline o szybsze bicie serca. Była niemal pewna, że mimo wielu popełnionych gaf zrobiła dobre wrażenie. Eddingtom uważnie jej się przyglądał. Była okropnie zakłopotana. Mimo woli zadrżała. Dostała nawet gęsiej skórki, a serce wciąż biło mocno i nierówno. Wy­ trącił ją z równowagi. Była na siebie wściekła. Zachowywała się jak skończo­ na idiotka! Jej ojciec był najlepszym przykładem, że męż­ czyznom tylko jedno w głowie. To bestie w ludzkim ciele, niezdolne do osiągnięcia duchowej dojrzałości - egoiści pozbawieni wyższych uczuć i kierujący się tylko brudny­ mi zachciankami. Z drugiej strony jednak ten zdeterminowany człowiek o zmysłowych ustach i smutnych oczach zasnutych mgłą cierpienia sprawił, że poczuła się dziwnie. Obudził w niej ukryte pragnienia, zagadkowe i nie pozbawione uroku. - Cóż - rzucił głośno, uderzył się dłońmi po udach i wstał. - Szczerze mówiąc, jestem bardzo zadowolony z dzisiejszej rozmowy, panno Wembly. Czy mogę liczyć na informacje, o które prosiłem? Dziękuję pani. A zatem wszystko w porządku. Zapewniam, że odezwę się do pani, gdy nadejdzie odpowiednia pora. Dziewczyna wstała, gotowa do wyjścia. Rozmowa do­ biegła końca, a ze słów Eddingtona wynikało, że jej re­ zultat może być pomyślny.

- Dzięki, milordzie, że zechciał pan mnie przyjąć odparła, ruszając w stronę drzwi. Musiała przejść obok niego, a on powiódł za nią spojrzeniem. Przypominał drapieżnika śledzącego upatrzoną ofiarę. Kiedy go mijała, poczuła charakterystyczny zapach delikatnego mydła do golenia. W tej samej chwili silna dłoń objęła ją w talii i zasunęła się po spódnicy. Caroline natychmiast odwróciła głowę. Była nazbyt zaskoczona, by od razu zaprotestować. Mężczyzna położył rękę na jej biodrze. - Wyjątkowo szczupła - mruknął. Ich wargi dzieliło zaledwie kilka cali. - Trzeba to omówić z lekarzem. Złość ogarnęła Caroline, gdy uświadomiła sobie, że ten drań sprawdza, czy ma biodra zdatne do rodzenia dzieci. Odruchowo podniosła rękę i wymierzyła mu policzek. Głowa Eddingtona odskoczyła w tył. Oboje zamarli. Ca­ roline była wstrząśnięta swoim uczynkiem... i śmiałością mężczyzny, którego dłoń dotykała teraz jej pośladka. - Jeśli zamierzał pan poddać mnie swoistej próbie, to z przykrością oznajmiam, że nic z tego nie będzie. Zamierzam pozostać dziewicą aż do ślubu. - Oczekiwałem gwałtownej reakcji i nie doznałem za­ wodu. - Gdy przemówił, łagodne tchnienie musnęło jej twarz. - Doskonale. Matka przyszłego dziedzica Rutherford nie da sobą pomiatać. - Cofnął się i opuścił ramię. - Mimo to nadal twierdzę, że jest pani zbyt wąska w biodrach... Mu­ szę porozmawiać z lekarzami i podjąć decyzję. Tymczasem dopilnuję, żeby w zajeździe niczego pani nie brakowało. Caroline najchętniej uderzyłaby go po raz drugi, by zetrzeć chełpliwy uśmieszek z urodziwej twarzy. Mimo to odparła chłodno:

- Jak pan sobie życzy, milordzie. - Skwitował te słowa śmiechem, jakby czytał w jej myślach. - Okropna z pani sekutnica, panno Wembly. Sądzę, że z takiej matki urodzi się silny i odważny chłopiec. - Sięgnął po dzwonek na stoliku i mocno nim potrząsnął. - Artur wskaże pani drogę do wyjścia. Z niecierpliwo­ ścią będę czekać na kolejne spotkanie. - Skłonił głowę. - Do zobaczenia. Kamerdyner już czekał w drzwiach. - Dziękuję, milordzie - odparła Caroline, opuściła po­ kój i ruszyła za służącym. Nieskazitelne maniery, pełne szacunku pożegnanie. Kto by pomyślał, że przed chwilą rozmawiali o dziewictwie i obowiązkach małżeńskich, a potem doszło do rękoczynów? Nim Artur sprowadził powóz, Caroline rozejrzała się wokół. Urok i bogactwo Hawking Park przestały robić na niej wrażenie, kiedy się przekonała, że wielki majątek nie stanowi o wartości człowieka, który go posiada.

ROZDZIAŁ DRUGI Gdy faeton hrabiego zatrzymał się przed drzwiami za­ jazdu, Caroline natychmiast pospieszyła do holu i wbiegła po schodach. Matka i brat z pewnością już jej wypatry­ wali. Magnus Eddington zadbał o wygodne lokum dla swego gościa. Salonik i dwa pokoje stanowiły przyjemną odmia­ nę po klitkach w gwarnej i ubogiej dzielnicy Londynu. Caroline wpadła do sypialni, zerknęła na drobną kobietę stojącą przy oknie i podbiegła do łóżka. James siedział, wsparty na kilku wielkich poduszkach. Błękitne oczy lśni­ ły radośnie. Biel pościeli z cienkiego lnu podkreślała bar­ wę kasztanowatej czuprynki. Spragniony nowin, wiercił się niecierpliwie. Wchodzącą siostrę powitał szerokim uśmiechem. Matka zrobiła krok w jej stronę, jakby chciała się przywitać, a potem znieruchomiała. Splotła dłonie i rzuciła Caroline badawcze spojrzenie, ta jednak nie zwróciła na to uwagi. - Jak się masz? - spytała pogodnie, siadając na brzegu łóżka i ściskając dłonie brata. - Świetnie wyglądasz. Co jadłeś? - Miskę owsianki i trochę sera. Dobrze się dziś czuję - odparł uradowany James. Karolinę była zachwycona, widząc go w takim stanie.

Twarzyczkę miał zarumienioną, a cienie pod oczami zbladły. - Byłem okropnie zdenerwowany i pewnie dlatego czułem głód. Cara, opowiedz mi wszystko. Zostaniesz hrabiną? - Poszło doskonale, James. - Dziewczyna wybuchnęła śmiechem i znów uścisnęła jego dłonie. Umilkła na chwilę, zerknęła na stojącą nieruchomo matkę i opowia­ dała dalej: - Pan Eddington postanowił zebrać więcej in­ formacji o naszej rodzinie i porozumieć się z osobami, które mogą za mnie poręczyć. Sama je wskażę. Chyba zro­ biłam dobre wrażenie. Audrae Wembly westchnęła ciężko, odwróciła się i podeszła bliżej, stukając obcasami. James zerknął na matkę, a potem spojrzał Caroline prosto w oczy i oznaj­ mił uroczyście: - Nie wie, czy się cieszyć, czy płakać. Martwi się, że musisz wyjść za mąż z rozsądku, bo potrzebujemy dużo pieniędzy. Serce Caroline zalała fala miłości przynoszącej i ra­ dość, i cierpienie. Ogarnął ją żal. Rodzina często kpiła so­ bie z dojrzałego nad wiek Jamesa, który wiedzą i spo­ strzegawczością przewyższał większość rówieśników. Może przyczyniła się do tego choroba, a może nieszczę­ ścia będące udziałem najbliższych jeszcze za życia ojca. Tak czy inaczej, niezwykła mądrość Jamesa nie przestała nigdy zdumiewać Caroline i budziła w niej respekt. Chwi­ lami ogarniał ją strach, ponieważ nie mogła mu pomóc. Czasami budziła się w środku nocy przerażona i głęboko przekonana, że dziecko tak wyjątkowe i urocze jak ich

James jest zbyt oderwane od przyziemnej codzienności, by długo przebywać na tym padole. - Masz rację - odparła - ale gdybyś zobaczył Hawking Park, na pewno uznałbyś, że nie ma powodu żałować tej decyzji. - To pewnie śliczny pałac - odparł z zapałem. - Ładniejszy niż ten zajazd? - Owszem. To najpiękniejszy dom, jaki kiedykolwiek widziałam. Sam rozumiesz, to jest rezydencja hrabiego. Opisała chłopcu wysokie kolumny, marmurowe posa­ dzki i wspaniałe dzieła sztuki. Wspomniała nawet o ubra­ nych skąpo nimfach, a malec westchnął, zasłonił dłońmi usta i zaczął chichotać. Caroline patrzyła na niego z roz­ rzewnieniem. Miała sporo wątpliwości co do pożytków z dzisiejszego spotkania, ale wszystkie zniknęły podczas rozmowy z Jamesem. Słuchał jej z wielką uwagą, od czasu do czasu zadając pytania. Chłonął wszystkie szczegóły, jakby opowiadała mu bajkę, która stała się rzeczywistością. Zauwa­ żyła, że bardzo go interesuje charakterystyka pana Eddingtona. - Ciekawe, czemu nie wygląda na chorego - zastana­ wiał się, marszcząc brwi. - Nie rozmawialiście o jego do­ legliwościach? Nagle zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, na co cier­ pi Magnus Eddington. - Szczerze mówiąc, zapomniałam go o nie spytać. By­ łam trochę oszołomiona. Muszę to z nim omówić podczas następnego spotkania. Dzięki, że mi przypomniałeś. - Kiedy ono nastąpi? - zapytał James, prostując się

dumnie, bo zawsze chciał być użyteczny. Caroline spo­ strzegła, że bratu oczy się kleją. Zwichrzyła mu czuprynę. - Pan Eddington porozmawia najpierw z osobami, które mogą za mnie poręczyć. Sądzę, że zbada również nasze koligacje. Dopiero po tym wszystkim przyśle po mnie. - Och, Cara! Jakaś ty spokojna, chociaż musisz cze­ kać! Chciałbym już wiedzieć, czy zamieszkamy w tym cudnym pałacu! Caroline spojrzała z niepokojem na matkę, a ta odwró­ ciła wzrok. Eddington nic nie wiedział o Jamesie. Caro­ line miała ważne powody, by to przed nim ukrywać. Chciała wypaść jak najlepiej i dlatego zdecydowała się pominąć milczeniem pewne szczegóły z życia swej rodzi­ ny. Podczas dochodzenia Eddington z pewnością dowie się, że Caroline ma młodszego brata, ale może nie zdoła odkryć, że chłopiec jest słabego zdrowia. To musi pozo­ stać tajemnicą. Obawiała się, że Eddington uzna chorego brata za nadmierne brzemię, a nawet może się do niej zniechęcić, sądząc, że nie będzie zdolna poświęcić całej uwagi własnemu dziecku. Co gorsza, mógł dojść do wniosku, że choroba Jamesa jest dziedziczna i stanowi zagro­ żenie dla jego potomka. - Jesteś zmęczony - powiedziała. - Idę o zakład, że nie spałeś w ciągu dnia. Odpocznij, kochanie. Porozma­ wiamy, kiedy się obudzisz. - Wcale nie jestem zmęczony - oburzył się James i ziewnął. - Ach tak? Chyba masz rację. W takim razie usiądź wygodnie, a ja będę opowiadać.

Caroline z uśmiechem mówiła o wytwornym powozie oraz innych cudach tego dnia. Delikatnie głaskała Jamesa po policzku. Kiedy był malutki, odkryła, że łagodna pieszczota ułatwia mu zasypianie. Oczy same się zamykały. W końcu powieki opadły na dobre i chłopiec zasnął. - Bogu dzięki - szepnęła Audrae, stając obok córki. Uparł się, że na ciebie poczeka. - Cieszę się, że mu się udało. Takie małe zwycięstwa wiele dla niego znaczą. Wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Audrae bez słowa ruszyła ku drzwiom. Caroline zwlekała jeszcze, spoglądając na anielską twarzyczkę brata. Policzki miał zarumienione, a małe usta przypominały kwiat róży. Dłu­ gie, ciemne rzęsy wyglądały jak wachlarze i odcinały się wyraźnie od jasnej karnacji. Odgarnęła złotorude loki. By­ ły trochę za długie. Trzeba podciąć małemu włosy. Znieruchomiała na moment, a potem cofnęła dłoń. Znajomy ból przeszył jej serce, oczy zaszły łzami, a obraz pogrążonego we śnie chłopca stracił ostrość. James był taki niewinny, uroczy i słaby... Musiała wyjść za mąż, aby go ratować. Potrzebowała na to mnóstwo pieniędzy! Za­ mrugała szybko, by się nie rozpłakać, i ruszyła za matką do sąsiedniego pokoju. - Opowiedz mi o nim - powiedziała Audrae, zamyka­ jąc drzwi. Caroline westchnęła głęboko. Matka była od niej niższa o dobre pięć cali i znacznie drobniejsza, lecz emanowała stanowczością, która wykluczała odmowę. W młodości uchodziła za prawdziwą piękność, co zresztą było przy­ czyną niefortunnego małżeństwa. Mimo upływu lat wciąż

była urodziwa, choć jasne włosy przyprószyła siwizna, a cierpienia wyżłobiły głębokie bruzdy na czole i wokół ust. Audrae była nie tylko piękna, lecz także dzielna i sta­ nowcza. Z godnością dźwigała brzemię swych nieszczęść. - Był szczery, matko. Prowadził rozmowę tak, jakby chodziło o posadę. Zadawał rzeczowe pytania, udzielił mi także pewnych informacji na swój temat. - Caroline przy­ toczyła kilka jego uwag i dodała pospiesznie: - Powie­ dział, że pragnie mieć dziedzica i wyjaśnił, dlaczego w ten sposób szuka dla niego matki. Był uprzejmy, choć niekiedy zbyt bezpośredni. Nie wiem, ile kobiet ubiegało się o to... stanowisko, ale sądzę, że zrobiłam dobre wrażenię. Sam o tym wspomniał. - Czemu się rumienisz? - Audrae nie dała się zwieśc. Caroline omal nie jęknęła. Z natury była skryta, ale niczego przed matką nie taiła. Miała tylko jedną mroczną tajemnicę, którą od dziesięciu lat kryła przed całym świa-

tem.

- Rzecz w tym, że gdyby mnie uznał za odpowiednią kandydatkę na żonę... a raczej na matkę swego potomka... Krótko mówiąc, poruszyliśmy również tematy, o których zwykle się nie rozmawia. - Obraził cię? - Audrae splotła niespokojnie dłonie i spojrzała z obawą na Caroline. - O nie, w żadnym wypadku, matko. Zadał mi tylko kilka pytań, dotyczących między innymi... mej cnoty. Caroline zmieszała się, czując na sobie badawcze spojrze­ nie matki, i dodała pospiesznie: - To całkiem zrozumiałe, jeśli wziąć pod uwagę, że nasza znajomość została zawar­ ta w dość dziwnych okolicznościach. Moja reputacja musi

być nienaganna, skoro przyjdzie mi samotnie strzec honoru nazwiska i praw nie narodzonego spadkobiercy, - Czy pozwolił sobie na dalsze impertynencje? - Audrae zmrużyła oczy. Caroline bezradnie uniosła ramiona i rzuciła z pozoru obojętnie: - Zaciekawiły go moje biodra. - Twoje... - Chodziło wyłącznie o przyszłe macierzyństwo - tłu­ maczyła Caroline, jakby chodziło o sprawę najzupełniej oczywistą, którą przyszły mąż miał prawo omówić z kan­ dydatką na żonę. Audrae nie posiadała się z oburzenia. Caroline dała za wygraną, skuliła ramiona i wyznała cicho: - Jeśli mam być szczera, czułam się okropnie, ale to przecież bez znaczenia. Mogło być gorzej, ale i tak bym się nie wycofała. Nie mamy innego wyjścia. Eddington to przyzwoity człowiek. Trochę zadufany w sobie i niecierpliwy, ale nawet gdyby okazał się potworem w ludzkiej skórze, chętnie bym go poślubiła. Audrae westchnęła i przygryzła wargi. Wyciągnęła ra­ ­iona do Caroline, która natychmiast się w nie rzuciła i od razu poczuła ulgę. Przytuliła się do matki, wspomi­ nając, jak często szukała u niej pocieszenia i zawsze je znajdowała. Teraz jednak obejmowała ją istota słaba i bez­ bronna. - Ach, moja śliczna córeczko. - Audrae z westchnie­ niem pogładziła jasne włosy Caroline. - Pragnęłam dla ciebie lepszego losu. - Dość, mateczko - rzuciła śmiało Caroline, wysuwa­ jąc się z jej objęć i dumnie unosząc głowę. - To prawdzi-

wy dar niebios, bo jeśli się uda, uratujemy Jamesa. Przestań mi powtarzać, że się poświęcam. Staram się raczej wykorzystać naszą wielką szansę. Matka spojrzała na nią, a oczy jej zabłysły. Chciała coś odpowiedzieć, lecz po namyśle z uśmiechem skinęła głową i odwróciła się ku drzwiom. - Czekałam na ciebie z obiadem, Cara. - Doskonale. - Szczerze mówiąc, nie miała apetytu. Pragnęła choć chwili samotności, by spokojnie wszystko przemyśleć i zrozumieć, co się właściwie stało tego ranka w Hawking Park, przeanalizować tamto spotkanie i zastał nowić się, kim jest tajemniczy, arogancki mężczyzna, który mógł zostać jej mężem. W pałacu było ciemno. Wybiła północ. Tylko w bibliotece przykręcona lampa rzucała blade światło. Magnus snuł się w półmroku, spacerując wzdłuż szaf z książkami Szedł, zawracał, podchodził do biurka. Wokół tacy z re­ sztkami kolacji leżały stosy papierów. Sięgnął po plik do­ kumentów, wygładził dłonią kartki i przejrzał je bez po­ śpiechu. Życiorys panny Wembly. Czytał go już dwukrot­ nie. Rzucił papiery na biurko i patrzył obojętnie, jak opa­ dają na stos dokumentów niczym ptasie pióra noszone wiatrem. Westchnął, odwrócił się i nalał whisky do szklanki. Al­ kohol przyjemnie go rozgrzewał. Panna Wembly... Taka młoda dziewczyna. Sama przy­ znała, że ma zaledwie dwadzieścia dwa lata. Ktoś by powie­ dział, że nie jest taka młodziutka, lecz mimo to trzydziestotrzyletni Magnus czuł się tak, jakby uwodził pensjonarkę.

Postawmy sprawę jasno, myślał, sącząc ostatnie krople whisky. To niewiniątko chce pieniędzy od człowieka stojącego nad grobem. Był tego wieczoru w podłym nastroju. Usiadł przy biurku w nadziei, że lektura dokumentów go zaciekawi i odsunie ponure myśli. Daremnie się łudził. Najchętniej zdemolowałby dom, tłukąc wszystko, co miał pod ręką. To by mu sprawiło ogromną przyjemność. Mniejsza z tym. Sprawozdanie dotyczące panny Wembly było obiecujące. Nakazał zbadać jej środowisko, przyjrzeć się rodzinie - na szczęście niewielkiej - oraz zebrać infor­ macje na temat charakteru. Raporty były nadzwyczaj pochlebne. Odetchnął z ulgą. Dwie poprzednie kandydatki okazały się nie do przyjęcia. Pierwsza z nich to zabiedzona pannica, która bała się własnego cienia; draga trochę dziwaczka, wygadana, z dobrego domu, ciągle marszczyła nos, jakby czuła przykry zapach. Panna Wembly biła je na głowę pod każdym względem i okazała się doskonałą kandydatką na żonę. A przecież w pierwszej chwili miał poważne wątpliwości. Gdy przyłapał ją na podziwianiu własnego odbicia, uznał, że ma do czynienia z próżną kokietką bez krzty ogłady. W trakcie rozmowy przekonał się jednak, że ta dziewczyna dorównuje mu inteligencją. Zdobyła się na odwagę i przyznała, że gotowa jest za niego wyjść dla pie­ niędzy. Miała poczucie taktu i odpowiednie maniery, ale nie zemdlała, gdy jej dotknął, co znaczyło, że potrafi sobie radzić w trudnych sytuacjach. Zdołała również rozpalić w nim krew. Dlatego był dziś wytrącony z równowagi. Panna Wem-

bly... Śliczna dziewczyna ubrana z wyszukaną elegancją, nieprzystępna jak księżniczka, gotowa rzucić mu wyzwa­ nie. Taka powinna być matka jego dziecka. Panna Wembly, której zmysłowe usta i lśniące oczy na­ wet świętego skusiłyby do grzechu. Do diabła, sam dał się omamić i poczuł, że niespieszno mu żegnać się z tym światem. Odsunął natychmiast tę myśl, sięgnął po butelkę, nalał sobie kolejną porcję alkoholu i wypił jednym hau­ stem. Nie, teraz nie wolno mu myśleć o śmierci, bo zapo­ mni o swoim celu. Miał do wypełnienia ważne zadanie. To mu pomoże zapomnieć o fatum. Popatrzył na dokumenty przykrywające blat biurka, jęknął i jednym ruchem zrzucił je na podłogę. Resztki je­ dzenia, kartki papieru i naczynia rozsypały się bezładnie. Będzie, co ma być. Caroline Wembly zostanie jego żo­ ną. Dla zasady odczekał kilka dni, a prywatne śledztwo prowadził bez zapału. Nawet gdyby tuziny rasowych arystokratek zabiegały o jego względy, nie zmieni podjętej decyzji. Choćby matka panny Wembly okazała się pozba­ wioną ogłady prostaczką, a nieżyjący ojciec drobnym sklepikarzem, i tak trwałby w swym postanowieniu. Niecierpliwym gestem sięgnął do spinki u kołnierzyka koszuli z cienkiego batystu, rozpiął guziki i rozchylił po­ ły, obnażając pierś. Było mu gorąco. Pewnie za dużo wy­ pił. Ale wiedział, że oszukuje samego siebie. Pocił się ob­ ficie i odczuwał skurcze żołądka; były to pierwsze objawy nadchodzącego ataku choroby. Puls bił teraz szybko, jak­ by krew gęstniała w żyłach i płynęła coraz wolniej. Serce kołatało niespokojnie, gotowe lada chwila wyskoczyć z piersi. Magnus wstał z trudem. Trzeba natychmiast wez-

wać Artura. Uświadomił sobie, że bliżej ma do drzwi niż do taśmy dzwonka. Wyszedł na korytarz, zrobił kilka kroków i już wie­ dział, że brak mu sił, by iść dalej. Klnąc, wyrzucał sobie, że tak długo zwlekał, zamiast od razu wezwać pomoc. Szedł chwiejnym krokiem, aż nogi się pod nim ugięły. Osuwając się, chwycił marmurowy postument i strącił ustawioną na nim chińską wazę. Rozbiła się na setki ka­ wałków z trzaskiem, który powinien obudzić służbę. Magnus uśmiechnął się z goryczą. Przez cały wieczór miał ochotę coś zniszczyć. Pierwsza zjawiła się młoda pokojówka Wendy. Tuż za nią nadbiegł Artur i polecił, by natychmiast wróciła do swego pokoju, a następnie przywołał dwu krzepkich lokajów, którzy w nocnych koszulach przybiegli z poddasza. Szybko i sprawnie - jako że robili to nie po raz pierwszy - dźwignęli Magnusa Eddingtona i zanieśli do sypialni. - Przynieście miednicę - jęknął. Artur wyprosił służbę z pokoju, zamknął drzwi i starał się ulżyć wstrząsanemu konwulsjami panu Eddingtonowi, który już gorączkował i miał wrażenie, że nabrzmiałe wnętrzności rozerwą mu skórę płonącą żywym ogniem. Atak był niezwykle gwałtowny, znacznie gorszy od poprzednich. Chory zadawał sobie pytanie, ile ich jeszcze wytrzyma. Kiedy czuł się dobrze, ledwie pamiętał o chwilach, gdy krzyczał z bólu, ale podczas nawrotu choroby zdawał sobie sprawę, że wkrótce zabraknie mu sił. Artur przygotował dawkę laudanum, które od razu przyniosło ulgę. Wezwał lokaja, a ten rozebrał Magnusa i ułożył go na posłaniu. Zimny kompres chłodził rozpalo-

ne czoło. Chory zasnął. Od czasu do czasu budziły go mdłości. Wymiotował długo, wstrząsany drgawkami, i połykał kolejną porcję lekarstwa. Atak trwał przez całą noc i część następnego dnia. Gdy Magnus odzyskiwał przytomność, myślał tylko o kobiet cie, z którą siedział niedawno w dużym salonie. Obawiał się, że nie będzie miał sposobności, by zaspokoić cielesne żądze i ugasić wzniecony przez nią pożar krwi. Marzył o długim życiu, by rozkoszować się jej obecnością. Naj­ gorsza była jednak świadomość, że gdyby teraz umarł, nie spłodziłby dziecka, którego narodziny mogły nadać sens jego istnieniu.

ROZDZIAŁ TRZECI Magnus usłyszał pukanie do drzwi gabinetu. Starannie ułożył plik kartek na biurku, a potem rzucił: - Wejść. - Usiadł wygodnie w obitym skórą fotelu z wysokim zagłówkiem. Przyglądał się szczupłej dziew­ czynie, która weszła do środka. Uśmiechnął się do niej. - Panno Wembly. - Witam, panie hrabio. - Proszę usiąść. - Wskazał jedno z dwu pokrytych kosztowną tkaniną krzeseł stojących przy solidnym biurku. Tym razem ubrała się stosowniej. Magnus stwierdził z ulgą, że wycięcie przy szyi nie było głębokie. Skromna koronkowa chustka osłaniająca dekolt była jedyną ozdobą prostej muślinowej sukni. Magnus odczuwał zadowolenie, że odsłonięty biust nie będzie absorbował jego uwagi, lecz pamięć kusiła wspomnieniem, a opuszczone w dół kąciki jego ust wyrażały rozczarowanie. - Dziękuję, że zjawiła się pani tak szybko - zaczął bez śladu zmieszania. - Przemyślałem starannie pani ofertę i mam pani coś do powiedzenia. - Umilkł na chwilę, bo uświadomił sobie, że oświadczyny powinny wyglądać inaczej. - Zamierzam panią poślubić. Milczała, pewnie dlatego, że ją zaskoczył, ale szybko odzyskała równowagę.

- Bardzo dziękuję, panie hrabio - odparła z powagą. Chciał zobaczyć jej uśmiech. Od chwili gdy przed tygodniem ujrzał ją po raz pierwszy, zastanawiał się, jak wygląda ta śliczna twarz opromieniona szczerą rado­ ścią. Widział już na niej gniew, obawę, dumę i oburze­ nie, lecz ani razu blask szczęścia nie rozjaśnił błękitnych oczu. - Nie jest pani zadowolona? - wypytywał ostrożnie, - Bardzo się cieszę. - Ma pani taką minę, jakbym stwierdził, że wkrótce nastąpi pogorszenie pogody. - Proszę mi wybaczyć - odparła z wymuszonym uśmiechem, który rozczarował Magnusa bardziej od naturalnej powagi. - Jestem zaskoczona. Sądziłam, że potrzebuje pan więcej czasu na podjęcie decyzji. - Sprawdziłem pani ofertę wkrótce po jej otrzymaniu. Zebrałem sporo danych, a moje dochodzenie tylko w ograniczonym zakresie dotyczyło życia rodzinnego. Gdy zorientowałem się ogólnie w sytuacji, postanowiłem na tym poprzestać. Zostało mi niewiele czasu, a zatem wskazany jest pośpiech. Caroline otworzyła usta, ale nie powiedziała ani słowa, - Pozwoliłem sobie wystąpić o dyspensę od arcybiskupa Canterbury, który jest moim przyjacielem. Dokument zostanie tu wysłany przez posłańca, a zaraz po jego do­ starczeniu będziemy mogli wziąć ślub. Zależy mi na przy­ spieszeniu ceremonii, bo chcę jak najszybciej rozpocząć małżeńskie życie. Gdy uświadomił sobie, co oznaczają te słowa, krew szybciej zaczęła pulsować w jego żyłach. Domyślił się, że

jego przyszła żona także zdaje sobie z tego sprawę, bo spłonęła rumieńcem. Litości! Zachowywał się jak młodzieniec, który po raz pierwszy zapragnął kobiety. Mimo woli prężył mięśnie jak smarkacz zauroczony pierwszą lepszą ślicznotką. Na szczęście Caroline nie miała pojęcia, co się z nim dzieje, bo siedział za biurkiem. - Jest kilka spraw, które musimy teraz omówić. Chodzi o finanse - powiedziała Caroline i znowu się zarumieniła. Te słowa były jak kubeł lodowatej wody i ugasiły natychmiast płomień żądzy. Magnus wyjął kilka dokumentów ze stosu kartek leżących na biurku. - To zrozumiałe. Pamięta pani zapewne, że nad prawną stroną transakcji czuwa Caractacus Green. Po­ prosiłem go o przygotowanie umowy, która pani wyjaśni rozmaite zawiłości tej sprawy. Dołączę do niej kopię mego testamentu, z którego wynika, jak na wypadek śmierci zabezpieczę przyszłość mego dziecka oraz jego matki. - A jeśli nie będzie potomstwa? Magnus zacisnął usta. - Otrzyma pani wysoką rentę. Zadba o to David, który W takim wypadku odziedziczy tytuł i majątek. Oto umowa, tam jest wszystko napisane. Wyciągnęła szczupłą dłoń po dokument i przejrzała go pospiesznie. - Nie widzę tu żadnych sum. - Słuszna uwaga - odparł, czując w środku chłód. Wpiszemy je, skoro pani sobie tego życzy. Uznałem, że nie ma takiej potrzeby. Jestem w bardzo dobrej sytuacji

materialnej i nie muszę ograniczać rodzinnych wydatków, skoro jednak chce pani dysponować określoną sumą.. - Tak - oznajmiła stanowczo. - Jaką sumę zamierza pan dla mnie przeznaczyć? - Proszę ją wymienić. - Splótł palce, oparł na nich podbródek i w milczeniu przyglądał się Caroline, która nie kryła zdumienia. Na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek. Umyślnie starał się zbić ją z tropu. Uczucie przewrotnego zadowolenia nagle zniknęło, gdy wymieniła kwotę stanowiącą równowartość pensji jego lokaja. Znie­ ruchomiała pod jego spojrzeniem, ale jedynie ów bezruch pozwalał się domyślić, jak bardzo czuje się upokorzona. Nie potrafił jej przejrzeć, ale z czasem to się zmieni. Na razie była dla niego zagadką. - Suma zostanie podwojona - stwierdził, wziął od niej dokumenty i zrobił krótki dopisek. Kwota wymieniona w umowie nadal była jego zdaniem śmiesznie niska. Gdy uniósł głowę, serce na moment przestało mu bić, a ręce, w których trzymał dokument, znieruchomiały w pół gestu. Caroline patrzyła na niego z wdzięcznością i radosnym przejęciem. Oczy miała pełne łez. Do tej pory był przekonany, że najpiękniej wygląda, gdy oburzona parska i ucieka jak dzika kotka, ale musiał zmienić zdanie. Minęło kilka chwil, nim wzięła podany dokument. Czar prysł, a Magnus westchnął głęboko, czując ucisk w gardle. Był zakłopotany, więc zaczaj przekładać leżące na biurku dokumenty. Po uważnym przeczytaniu Caroline złoży­ ła na umowie wyraźny podpis, a zniecierpliwiony Magnus niedbale skreślił swe nazwisko. Sprawa przyszłości zosta­ ła załatwiona.

- Pozostało nam do omówienia kilka szczegółów - zaczął. - Przede wszystkim sytuacja pani matki. Nie życzę sobie, by mieszkała w Hawking Park. Jestem samotni­ kiem, a choroba jeszcze pogłębiła tę skłonność. - Skoro mowa o pańskich dolegliwościach - wtrąciła pospiesznie... - zastanawiałam się... Szczerze mówiąc, nie wiem... - Chce pani usłyszeć, co mi dolega? Skinęła głową. Uderzyła go szczera troska w jej głosie i dlatego nie czekał, aż sama zada pytanie. - Obawiam się, że nie mogę zaspokoić pani ciekawo­ ści. - Odwróciła wzrok, jakby poczuła się winna. - Nie wiem, na jaką chorobę zapadłem, lekarze są bezradni. Nie­ które objawy wskazują na osłabienie serca, ale nie są ty­ powe. Jedno wydaje się pewne: ataki są coraz częstsze i gwałtowniejsze. Serce w końcu ich nie wytrzyma i prze­ stanie bić. Tak było z moim ojcem. Jak pani widzi, ta przy­ padłość jest dziedziczna; taka rodzinna skaza. Na szczę­ ście pani wygląda na okaz zdrowia, więc nie ma powodu do obaw. Zapadła cisza. Caroline z dziwnym wyrazem twarzy spojrzała mu w oczy. Niespodziewanie zapragnął poznać jej myśli. - Szczerze współczuję - powiedziała w końcu. Popa­ trzyła na niego tak, jakby naprawdę odczuwała żal. - Nie ma dla mnie ratunku. Skoro pani zgodziła się spełnić ostatnie moje pragnienie, nie warto rozpaczać. A skoro mowa o chorobie, oczekuję, że będzie mnie pani doglądać podczas ataków - powiedział ostro, bo inaczej nie potrafił mówić o swoich dolegliwościach.

Gdy zdziwiona otworzyła szeroko oczy, przestraszył się, że z powodu wzmianki o chorobie nabrała do niego odrazy. - Doglądać? - powtórzyła niepewnie. - Jako pielęgniarka, a raczej dama do towarzystwa, bo zwykłe posługi to zajęcie służby. Popatrzyła mu w oczy i od razu nabrał pewności, że zrozumiała, o co mu chodzi. Sam był zaskoczony, że zapragnął mieć ją przy sobie w chorobie i w chwili śmierci. Bał się umierać w samotności. Skinęła głową i odparła krótko: - Oczywiście. - Dziękuję. Czy ma pani jakieś pytania? - Tak. Skoro moja matka nie może osiąść w Hawking Park, gdzie zamieszka? Miałam nadzieję, że uda się za­ pewnić jej lokum wygodniejsze od tego, które obecnie zaj­ muje. - Mój dom w Londynie jest dość obszerny. Utrzymuję tam służbę przez cały rok. Mam także wiejską rezydencję. To bardzo przyjemna siedziba, nie brak tam lokajów i po­ kojówek. - Wolałabym gdzieś bliżej, jeśli łaska - odparła i przygryzła wargę. Lękała się prosić, bo i tak był dla niej hojny. - Rozumiem. Gdzieś w pobliżu. - Zastanawiał się przez moment. - Nie przychodzi mi do głowy nic prócz... - Tak? - Póki nie znajdziemy odpowiedniego domu lub do mojej śmierci pani matka pozostanie w zajeździe. Nareszcie! Długo wyczekiwany uśmiech pojawił się na

twarzy Caroline. Radośnie klasnęła w dłonie i skinęła gło­ wą, jakby nie była w stanie mówić. - Doskonale. Sam o to zadbam. Gdy oboje złożyli podpisy na wszystkich dokumentach, wezwał Greena, który czekał w salonie, okazując swoje niezadowolenie. Z kwaśną miną przejrzał umowę i zmierzył Caroline pogardliwym spojrzeniem. Magnus domyślał się, że to przez dopisek na temat jej uposażenia. Green zerknął na Magnusa Eddingtona i otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale ostrzegawczy błysk w zielonych oczach nie zachęcał do rozmowy, więc tylko odchrząknął i wsunął papiery do teczki. - Dopilnuję, żeby wszystko było jak należy, milordzie. Przed wyjściem raz jeszcze popatrzył wrogo na przyszłą hrabinę. Caroline poweselała, gdy zniknął za drzwia­ mi. Poczuła na sobie wzrok Magnusa i uśmiechnęła się nieśmiało. - Nie cieszę się chyba jego względami. Moje już pani zdobyła, panno Wembly, stwierdził w duchu. - Dba tylko o moją pomyślność - wyjaśnił. - Proszę ze mną. Oprowadzę panią po naszej rodowej siedzibie. Mój brat obiecał, że tu dziś przyjedzie, więc jest nadzieja, że siądzie z nami do obiadu. - Ach tak - odparła nieco zaskoczona. - Mam nadzieję, że nie ma pani innych planów - dodał uprzejmie, ale z tonu wynikało, że nawet jeśli, to powinna odwołać wszystko i podporządkować się jego woli. - Zamierzałam wrócić do zajazdu i zjeść obiad z moją matką.

- Zawiadomię ją przez posłańca, że popołudnie spędzi pani ze mną. Zgoda? - Odsunął krzesło i wstał. Nim odpowiedziała, ujął jej ramię i poprowadził ku drzwiom.Nie ma pani ochoty na herbatę i małą przekąskę? - Raczej nie - odparła z wahaniem. - Nie jestem głodna. - Doskonale. W takim razie pora rozpocząć zwiedzanie. Najpierw obejrzy pani piętro, a następnie pójdziemy na górę. - Słucham? - Przystanęła raptownie. Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. Tajemniczy bezmiar szafiru lub barwy fiołkowej o trudnym do nazwania odcieniu zmienił się teraz w ciemny błękit złamany szarością przypominającą burzowe chmury. Bujne jasne włosy sta­ nowiły dla oczu zjawiskową oprawę. Caroline przyglądała mu się z uwagą, a jej rysy wyrażały obawę. Mimo woli roześmiał się. - Panno Wembly, zapewniam, że gotów jestem pocze­ kać jeszcze tydzień, kiedy to wobec Boga i ludzi zostanie pani moją żoną. Nie będę narażać na szwank pani nieskazitelnej reputacji. Zwiedzimy dom, to wszystko. - Czy pan ze mnie kpi? - W pięknych oczach zapalił się błękitny płomień. Tęczówki miały teraz barwę fiołka. - W żadnym razie. Chcę tylko zapewnić, że nie jestem takim niegodziwcem, jak głoszą plotki. Do tej pory zacho­ wywałem się chyba poprawnie. - Owszem - przyznała bez przekonania. - Otóż to. Człowiek z moją pozycją musi przestrzegać? określonych zasad. Nie zdążyłem tu przywieźć mojej cio­ tecznej babki, która jest głową rodziny i uznanym autory-

tetem, jeśli chodzi o nasze dzieje, muszę więc sam dać sto­ sowny wykład. Poza tym - dodał, obrzucając ją taksują­ cym spojrzeniem - powinniśmy spędzić razem trochę cza­ su, by lepiej się poznać. Długo milczała, przyglądając mu się obojętnym wzro­ kiem. - W takim razie rozpocznijmy zwiedzanie, milordzie? - odparła chłodno. Weszli do wielkiej, okrągłej sieni z jońskimi kolumnami i łukowatymi oknami sięgającymi pierwszego piętra. Pod­ czas tej wędrówki hrabia opowiadał dzieje swego pałacu. - Wchodzimy teraz do salonu mojej matki. Codziennie spotykała się tu z przyjaciółmi. Przeważali wśród nich ar­ tyści, głównie muzycy. W naszym domu nie ma osobnego pokoju do muzykowania, bo tu się grało i śpiewało. W głębi korytarza jest wielka jadalnia, bardzo rzadko używana. - Przystanął i rozejrzał się. - Szczerze mówiąc, od kiedy tu mieszkam, ani razu nie siedziałem przy tym stole. Magnus pokazał jej także inne pokoje: mniejszą jadal­ nię, przytulny salonik, lustrzaną salę balową, w której na widok odbić zakręciło jej się w głowie. Ilekroć spotykali lokajów albo pokojówki, od razu przedstawiał ich Caroline. Zajrzeli również do kuchni. Pani Bronson, pałacowa kucharka, ucieszyła się na jej widok. - Boże miłosierny, to panienka zakochana? - roztkliwiała się z uśmiechem, klaszcząc w pulchne dłonie. - Do­ brze się składa, każdy we dworze tak powie. Jak to cudnie, żeście się spotkali i zaraz będzie ślub. Bardzo romantycz­ na historia!

Caroline otworzyła szeroko oczy i spojrzała na Magnu­ sa, który z promiennym uśmiechem przytakiwał kucharce. - Tak to w życiu bywa. - Na Boga, to biedne dziewczątko już się rumieni. Nic dziwnego, jaśnie panie, bo ja tu gadam po próżnicy jak stara baba. No dobrze, wracam do mego puddingu. Mam nadzieję, że zgłodniałaś, panienko. Upiekłam barani udziec. - W dzień powszedni? - spytała Caroline zduszonym szeptem. Jeszcze nie ochłonęła po tym, jak usłyszała, że hrabiego Magnusa Eddingtona i ją łączy gorące uczucie. - Nasza poczciwa Bronson jest znakomitą kucharką. Uwielbia mi dogadzać. - Magnus uśmiechnął się do pani Bronson, która spłonęła rumieńcem. - Niech pan już idzie - gderała, wypędzając go z ku­ chni. Jeszcze w korytarzu słyszeli, jak strofuje podkuchenne. - Panie hrabio... - Magnusie. - Proszę? - Caroline przystanęła. - Proszę zwracać się do mnie po imieniu. To nie na miejscu, że nadal używa pani oficjalnego tytułu. - Do... dobrze - wykrztusiła. - Będę pana nazywa­ ła... Magnusem. - Straciła nagle pewność siebie, co było dla niego sporą niespodziankę. Z przyjemnością patrzył, jak zagryza wargę niczym mała dziewczynka. - Wolała­ bym, żebyś mnie uprzedzał, że zamierzasz opowiadać o naszej... - Miłości - dodał. - Owszem.

- Droga panno Wembly. Czy mogę zwracać się do pani po imieniu? A zatem droga Caroline, sądzę, że wybrałem najlepsze wyjście. Co lepiej od niecierpliwej i szczerej mi­ łości tłumaczy naszą decyzję o rychłym ślubie? Sarkastyczny ton sprawił, że posmutniała. Magnus doz­ nał olśnienia i w ułamku sekundy zrozumiał, że ta kobieta zawsze pragnęła małżeństwa, które byłoby ukoronowa­ niem prawdziwej miłości - najpiękniejszego z uczuć. Sam uważał je za poetycki wymysł, a w jego życiu nie było na nie miejsca. Znał obowiązek, pożądanie i rozkosz. Miłość nie miała z nimi nic wspólnego. - Nie jestem przeciwna takiemu wyjaśnieniu - odpar­ ła, starannie dobierając słowa. - Chciałam tylko prosić, by je wcześniej przedstawiono. Byłam zaskoczona. - Słuszna uwaga. Wybacz, powinienem cię uprzedzić. Caroline odetchnęła z ulgą i trochę się rozpogodziła. - Proszę mi powiedzieć, panie hrabio... - Umilkła i zaczęła jeszcze raz. - Magnusie, gdzie się poznaliśmy? - Nie pamiętasz? - Wybuchnął śmiechem. - Mamy wspólnego znajomego, który nas sobie przedstawił w cza­ sie skromnego przyjęcia. Gdy szli po schodach, Magnus wskazywał portrety, wy­ jaśniał, kogo przedstawiają, i wymieniał nazwiska twór­ ców. Opowieści były tak długie i skomplikowane, że Ca­ roline nie potrafiła wszystkiego spamiętać. - Nie oczekuję, że od razu przyswoisz sobie wszystkie szczegóły, ale będę wdzięczny, jeśli wytężysz pamięć i bę­ dziesz się starała nauczyć jak najwięcej. Skoro zakładamy, że przyjdzie na świat mój potomek, musimy się liczyć i z tym, że z czasem zapragnie się tego dowiedzieć.

- Oczywiście. - Nie będę cię zanudzał, oprowadzając po wszystkich pomieszczeniach, ale chciałbym, żebyś zobaczyła pokoje, które przeznaczyłem dla ciebie. Jesteśmy na miejscu. Otworzył podwójne drzwi. Weszli do wytwornego saloni­ ku, umeblowanego obitymi aksamitem meblami w roz­ maitych odcieniach żółci i różu. - Dalej jest sypialnia i buduar, który łączy się z moimi pokojami. Jest tu nawet toaleta z bieżącą wodą. Ku jego wielkiej radości Caroline rozglądała się woko­ ło, nie kryjąc zachwytu. Czuł się nieswojo w części domu, której nie odwiedzał od śmierci matki. Poza tym okłamał Caroline, ponieważ do tej pory zajmował inną sypialnię. Nie wprowadził się do apartamentu pana domu, choć po­ winien to uczynić jako prawowity dziedzic posiadłości. Jak na ironię, dopiero w obliczu śmierci uznał, że jest god­ ny tego zaszczytu. Gdy postanowił się ożenić, kazał odświeżyć małżeńskie sypialnie. Wszystko było tu nowe - od dywanu po hafto­ wane jedwabiem poduszki. Caroline z ciekawością oglą­ dała pomieszczenia i wszystkie te cuda, a Magnus czekał. W końcu podeszła i po raz drugi obdarzyła go promien­ nym uśmiechem. Niewiele brakowało, żeby stracił roz­ sądek. - Jak tu pięknie, panie hrabio. Serce szybciej zabiło mu w piersiach. - Mam na imię Magnus - przypomniał i odchrząknął. - Wybacz, nie chciałam cię urazić. Uświadomił sobie, że gapi się na nią bezmyślnie. - Chodźmy. Nabrałem apetytu, gdy Bronson wspo-

miała o udźcu baranim. Czy chcesz zajrzeć do pokoju dziecinnego? - Bardzo chętnie. Po raz pierwszy dostrzegł radość w fiołkowych oczach. Gdy Caroline go mijała, poczuł jej zapach, subtelną woń róż oraz piżma. Odruchowo napiął mięśnie, uśmiechnął się i poprowadził ją dalej.

R O Z D Z I A Ł CZWARTY Widok stołu w dużej jadalni, nakrytego wykrochmalonym lnianym obrusem, kryształami, chińską porcelaną i polerowanymi do blasku srebrami, zdumiał Caroline. Nie spodziewała się, że z takim przepychem podaje się tu codzienny obiad. Ledwie o tym pomyślała, skarciła się w duchu. Nie powinna zachowywać się jak wystraszone dziecko, ilekroć widzi dowody wystawnego trybu życia hrabiego. Miała nadzieję, że nie dała tego po sobie poznać. Udawała spokojną i zadowoloną, gdy Artur odsunął jej krzesło i położył serwetkę na kolanach. - Ostatnio pochłodniało - stwierdził Magnus, a jego głęboki baryton dobiegł ją z daleka. Dzieliła ich cała dłu­ gość stołu. Magnus przyglądał się Caroline, siedząc w swej ulubionej pozie, z rękoma przy twarzy; obserwo­ wał ją niczym stworzenie nieznanego gatunku. - W rzeczy samej - przytaknęła. Służba podała zupę oraz ogrzaną w piecu bułkę na osobnym talerzu z miseczką znakomitego masła. Caroline nabrała apetytu. Pierwsze danie starczyłoby jej za cały po­ siłek; jedzenia było aż nadto, zważywszy na warunki, do jakich musiała przywyknąć po śmierci ojca. - Nie powinno być tak chłodno - ciągnął Magnus.

- Wkrótce nadejdzie zima - odparła, sięgając po łyżkę. Gdy Artur wyszedł, dobiegł ją cichy śmiech. - Skoro porozmawialiśmy już o kaprysach aury, a służba taktownie się wycofała, zostawiając nas samych, możemy chyba omówić kilka ważnych kwestii. - Tak, panie hrabio. Bez słowa zmarszczył brwi. Przez chwilę spoglądała na niego ze zdziwieniem, a potem zrozumiała, co ma jej za złe. - Wybacz, Magnusie. - To rozumiem. Lubię, jak wymawiasz moje imię. Masz gardłowy głos, jakbyś była zachrypnięta. - Cieszę się dobrym zdrowiem - zaprzeczyła skwapliwie. Zmierzył ją taksującym spojrzeniem. - Wiem, Caroline, to się rzuca w oczy. Znów sobie z niej kpił, więc odwróciła wzrok i zabrała się do jedzenia, ale po chwili usłyszała brzęk porcelany. Podniosła wzrok i ujrzała, jak Magnus sięga po swoje na­ krycie. Ku jej ogromnemu zdziwieniu przeniósł je i umie­ ścił przy krześle stojącym po jej prawej stronie. Wrócił po sztućce i wkrótce usiadł na nowym miejscu. - Tak jest o wiele przyjemniej, prawda? - Oczywiście. - Skupiła uwagę na posiłku. - Miałeś rację, pani Bronson wspaniale gotuje. - Miło mi to słyszeć. Jak powiedziałem, chciałbym omówić kilka spraw dotyczących ślubu. Caroline znieruchomiała. Czyżby zmienił zdanie? Tymczasem on zmrużył oczy i rzucił jej badawcze spojrzenie.

- Ustalmy kilka ważnych szczegółów, Caroline. Sama ceremonia i przyjęcie będą skromne, bo nie mamy czasu na przygotowanie wielkiej uroczystości. Mimo to powin­ naś mieć odpowiednią suknię. Umilkł, gdy do jadalni weszli służący, by zabrać naczy­ nia i podać drugie danie. Z powodu zmiany miejsca powstało niewielkie zamieszanie. Gdy napełnili talerze, ponownie zostawili hrabiego sam na sam z gościem. - Jak wspomniałem, prześlę ci kilka rysunków oraz próbki materiału, żebyś mogła wybrać tkaninę i fason sukni ślubnej. Tobie i twojej matce pozostawiam decyzję w kwestii stroju oraz dodatków. Musicie także wybrać kwiaty. Ja zadbam o uroczystość i skromne przyjęcie, któ­ re odbędzie się w tym domu. Zaprosimy twoich najbliż­ szych, pastora i kilku sąsiadów. Rzecz jasna, będzie również David. - Kim jest... Aha, to twój brat. - Owszem - powiedział, a jego spojrzenie pobiegło ku zegarowi stojącemu na kredensie. - Ciekawe, gdzie się podziewa. Muszę ci teraz przytoczyć kilka opowieści o moich przodkach. Wiem, że są nudne, ale musisz je znać. Pierwszy z panów tej posiadłości, mój pra-pra... sam nie wiem, ile dzieli nas pokoleń. Mniejsza z tym, bo z rodzinnej legendy wynika, że nasz protoplasta był pra­ wdziwym łajdakiem, podobnie zresztą jak mój dziadek. Caroline uśmiechnęła się mimo woli. Ze zdziwieniem stwierdziła, że jej rozmówca potrafi być czarujący i bar­ dzo dowcipny. Zupa bardzo jej smakowała. Szybko zaspokoiła głód, ale skusiła się jeszcze na porcję mięsa. Pieczeń barania po-

dana z sosem miętowym po prostu rozpływała się w ustach. Hrabia kontynuował dowcipną, niemal drwiącą opo­ wieść o swych antenatach, a potem wrócił do spraw zwią­ zanych ze ślubem. Najwyraźniej przemyślał każdy szcze­ gół. Była nieco oszołomiona i chętnie zdała się na niego we wszystkim, akceptując skinieniem głowy każdą jego sugestię, podczas gdy myślami błądziła gdzie indziej. Nadal nie mogła uwierzyć własnemu szczęściu. Hrabia wybrał właśnie ją! Co więcej, zgodził się, by matka, a więc i James, zamieszkali w pobliskim zajeździe. Bę­ dzie ich mogła codziennie odwiedzać! - Caroline? - Tak? - Zdała sobie sprawę, że coś do niej mówi. Słucham, panie hrabio... Magnusie. Przepraszam, zamy­ śliłam się. - Za dużo wrażeń jak na jeden dzień. - Rzucił jej py­ tające spojrzenie. - W żadnym wypadku. Jestem tylko... - Daj spokój, Caroline, nie musisz się tłumaczyć. Wszystkiemu winna moja okropna niecierpliwość, ale nic na to nie poradzę. Jesteś teraz oszołomiona. Każę mojemu sekretarzowi zrobić listę uzgodnień i spraw. Zostanie ci wkrótce doręczona. - Dziękuję. Do kawy podano spore kawałki maślanego ciasta z bitą śmietaną i świeżymi jagodami. Po deserze Magnus zapro­ ponował, że pokaże Caroline ogrody. - Chyba nie zdołam wstać. Za dużo zjadłam - odparła, gdy podszedł, by odsunąć jej krzesło.

- W takim razie spacer dobrze ci zrobi. Wyszli do ogrodu przez oszklone drzwi biblioteki. Ar­ tur przyniósł jej płaszcz. Gdy Magnus pomagał jej włożyć okrycie, poczuła na ramieniu dotknięcie jego rąk i za­ drżała. - Zimno ci? - zapytał. Czy nic nie umknie jego uwagi? - Trochę. - Uśmiechnęła się do niego. - Zaraz się rozgrzeję. Poprowadził ją ku ścieżce wykładanej kamiennymi płytami. Lekki wiatr niósł opadające z drzew liście. Był dopiero wrzesień i mimo chłodu promienie słońca przypominały im o minionym lecie, gdy szli przez starannie utrzymany trawnik. Ogród był oazą spokoju. Magnus z nie ukrywaną dumą wskazywał rozmaite gatunki roślin. Raz po raz zwracał jej uwagę na więdnący kwiat lub przysychającą bylinę. Do­ myśliła się, że najbardziej lubi gęstwinę różanych krzewów, choć wśród splątanych, nagich gałęzi niewiele po­ zostało kwiatów. Z zapałem opowiadał, jakie są piękne, gdy zakwitają wiosną. W jego głosie pobrzmiewała le­ dwie wyczuwalna nuta smutku, i Caroline uświadomiła sobie nagle, że Magnus zapewne nie dożyje następnego kwitnienia. Jej radość wywołana niespodziewanym uśmiechem lo­ su natychmiast zbladła. Wystarczyło jedno ukradkowe spojrzenie na Magnusa, by ogarnęło ją rozczarowanie. Ta­ ki był z pozoru niepokonany, silny i przystojny. Na tle błę­ kitnego nieba widziała jego profil, gdy pokazywał jej uko­ chany ogród. Hrabia był szlachetny, tajemniczy, a na do-

datek okazał się dziś czarujący. Nie można jednak zapo­ mnieć, że to niebezpieczny człowiek. Nie ma w nim nic ze smętnego myśliciela. To przecież osławiony hrabia Rutherford, a jednak nie widziała jeszcze człowieka tak przybitego jak on. Odwrócił się w jej stronę; chwila minęła. Spojrzał jej prosto w oczy, dostrzegł w nich współczucie i powie­ dział: - To wszystko niedługo będzie twoje. Niezła zapłata za kilkumiesięczny kontrakt, prawda? Nie musiała odpowiadać na tę opryskliwą uwagę, bo w tej samej chwili dobiegł ją nieznany głos. - Dzień dobry! Odwróciła się i ujrzała szczupłego młodzieńca idącego w ich stronę. Pomachał im na powitanie. Magnus wład­ czym gestem wziął ją pod rękę i szepnął: - To David. Zadrżała, gdy ciepły oddech musnął jej ucho. - A więc to jest zachwycająca panna Wembly, o której słyszałem tyle dobrego - powiedział David, zbliżając się do nich. Caroline doceniła jego chłopięcy wdzięk, szeroki uśmiech i przyjemny wygląd, lecz odruchowo porównała go z Magnusem. Ten drugi był wysoki i potężnie zbudo­ wany, ten pierwszy tak smukły i wytworny, że sprawiał wrażenie dandysa. Jego czupryna nie lśniła jak włosy star­ szego brata; oczy były po prostu piwne. Krótko mówiąc, nie imponował wyglądem, i choć miał ujmujący sposób bycia, stanowił mizerną kopię Magnusa Eddingtona. - Miło mi pana poznać - odparła półgłosem Caroline,

a David powitał ją ukłonem. Gdy się wyprostował, ujął jej dłoń. - Kto by pomyślał, że stary Caractacus Green znajdzie nam taką ślicznotkę. - Zwrócił się do brata. - Przepra­ szam, że nie było mnie na obiedzie, Magnusie. Wyruszy­ łem później, niż zamierzałem. - Bronson była rozczarowana. Przygotowała tyle je­ dzenia, że starczyłoby dla pułku. - Poproszę ją później, żeby mi dała jakąś przekąskę. Nie będę mógł zostać na noc. - Z uśmiechem spojrzał na Caroline. - Mam nadzieję, że moja przyszła szwagierka nie ma mi tego za złe. Przyrzekam, że wrócę na ślub. Ruszyli w stronę pałacu. - Dobrze, że wspomniałeś o Greenie - powiedział Mag­ nus. - Ciekawe, dlaczego poleciłeś mi tego starego głupca. - Nie lubisz Caractacusa? - spytał David z udanym oburzeniem. - Wybrałem go, ponieważ to uroczy czło­ wiek. Caroline stłumiła śmiech. Od razu polubiła jego poczu­ cie humoru i zaskakujący sposób bycia, ale miała przeczu­ cie, że David gra. Czyżby chciał sobie zjednać ją albo po­ nurego brata? Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Przyszło jej do głowy, że pewni ludzie w obecności cho­ rych okazują przesadną wesołość. Sama miała poczucie winy, gdy siedziała przy Jamesie. David wszedł do biblioteki i rozparł się wygodnie w skórzanym fotelu. - Obawiałem się, że dojdzie między wami do kłótni. Okropnie się szarogęsi, prawda? Ma jednak bardzo ważne dwie zalety, na których ci zależało. Po pierwsze, nie bywa

w towarzystwie, więc nie ma klientów wśród twoich zna­ jomych. - Spojrzał na Caroline i wyjaśnił: - Dyskrecja jest bezcenna u prawnika, ale to rzadka cecha. - A druga zaleta? - spytała zaciekawiona. - Bardzo chciał dostać tę sprawę. Magnus zmarszczył brwi, odwrócił się do nich plecami i podszedł do wielkiego okna, a David roześmiał się z ca­ łego serca. Zakłopotana Caroline wodziła spojrzeniem od jednego do drugiego. - Żąda wygórowanego honorarium. Jak na prawnika, który nie obraca się w wyższych sferach, ma o sobie bar­ dzo wysokie mniemanie. - Daj spokój, Magnusie - powiedział David, gdy nie­ co ochłonął. - Lady Sarah Gleason przesyła ci pozdrowie­ nia i modli się w twojej intencji. Była niepocieszona, gdy usłyszała o chorobie. - Z pomruków Magnusa można było wywnioskować, że nie zależy mu na dowodach pamięci owej damy. David perorował dalej. - Carstairs pytał o ciebie. Wspominałem ci, że zainwestował w kolej? To mu przynosi krociowe zyski. David powtarzał najnowsze londyńskie plotki, a Caro­ line miała chwilę oddechu. Od chwili gdy przyjechała do Hawking Park, hrabia bacznie ją obserwował. Teraz mogła zaspokoić ciekawość i przyjrzeć się spokojnie przyszłemu mężowi. Stał nieruchomo i wyglądał przez okno. Podczas spa­ ceru był milczący. Czuła, że się od niej oddala, może pod wpływem głębokiej melancholii. Ale był też wyraźnie wy­ trącony z równowagi, jakby wysiłkiem woli tłumił wście­ kłość.

Człowiekowi takiemu jak on trudno przyjąć do wiado­ mości, że musi zdać się na innych. Nikt tego nie dostrzegał - nawet jego lekkomyślny brat. Duma Magnusa Eddingtona graniczyła z pychą. Caroline doskonale to rozumiała, bo sama czuła podobnie. Straciła grunt pod nogami, ale przetrwała złe chwile, bo uparła się, że da sobie radę. Magnus niespodziewanie uniósł głowę i przyłapał ją na tym, że go obserwuje. Jego twarz była pozbawiona wyra­ zu. Caroline nie mogła nic z niej wyczytać, choć pragnęła znać jego myśli. Starszy brat przerwał nagle Davidowi, który nadal plot­ kował o wspólnych znajomych. Opowieść urwała się w pół słowa. - Panna Wembly chce zapewne wrócić do zajazdu. - Ach tak, rozumiem. Mam jej towarzyszyć? - To nie będzie konieczne. Przywykła do podróżowa­ nia moim faetonem. - Z pewnością jednak wolałaby towarzystwo podczas tej przejażdżki. - David wzruszył ramionami. - Do wsi jest zaledwie pół godziny drogi - odparł Magnus. - Mimo to sądzę, że z przyjemnością... - Panowie! - przerwała Caroline. - Panna Wembly jest tu obecna i ma swoje zdanie, a zatem wasz spór dotyczący moich oczekiwań łatwo będzie rozstrzygnąć. Wystarczy zapytać, czego sobie życzę. Istotnie, podróż faeto­ nem hrabiego to dla mnie nie nowina, więc nie mam nic przeciwko samotnej przejażdżce, z drugiej strony jednak byłabym uradowana, gdyby zechciał mi pan dotrzymać to­ warzystwa, panie Eddington.

- Wspaniale. - David zerwał się na równe nogi. - Bę­ dę miał sposobność opowiedzieć pani o moim bracie wszystko, co powinna wiedzieć jego narzeczona. - Tego się właśnie obawiałem - mruknął Magnus. - W takim razie każ Billy'emu sprowadzić powóz. David skłonił się pospiesznie i wyszedł - zapewne by znaleźć Billy'ego. Magnus podszedł do Caroline. - Dopilnuję, by dostarczono do zajazdu spis naszych dzisiejszych ustaleń oraz spraw do załatwienia. Przyślę także służących, którzy dopilnują przygotowania bukie­ tów. Jeżeli masz inne życzenia, przekaż mi wiadomość, a ja się tym zajmę. Przyjadę do wsi pod koniec tygodnia i mam nadzieję, że będę mógł cię odwiedzić. Skinęła głową, urażona wymianą zdań między braćmi, którzy rozmawiali tak, jakby była powietrzem. Zresztą czy mogła oczekiwać innego traktowania? Została przecież zatrudniona. Była żoną do wynajęcia. - Przestań się dąsać, Cara. To ci tylko dodaje uroku. - Uśmiech złagodził ostre rysy. - Kiedy zaciskasz te zmy­ słowe usta, odczuwam pokusę, żeby cię pocałować. Westchnęła gwałtownie i oniemiała. Ona się dąsa? Ma zmysłowe usta? Chciałby ją pocałować? Czemu powiedział do niej: Cara? To włoskie słowo znaczyło: kochana. Musnął palcem jej podbródek. Odru­ chowo zacisnęła rozchylone wargi. - Idź już. Z powolnym namysłem pogłaskał ją po policzku. Nagle uświadomiła sobie, że za tydzień spocznie obok niego, a on będzie ją całować, jej dotykać. Jak to przeżyje, skoro pod wpływem łagodnej pieszczoty drży jak liść?

- Czekasz na pocałunek? - Uniósł brwi, bo nie ruszyła się z miejsca. Postąpiła krok w tył i zakryła usta ręką, zdradzając, że odczytał jej myśli. - Nie! - krzyknęła. - W takim razie do widzenia, Caroline. - Do zobaczenia, Magnusie. Nim dotarła do drzwi, usłyszała jeszcze: - Caroline. - Słucham, Magnusie. - Gdy będziesz wybierać suknię, postaraj się, żeby ro­ biła wrażenie i nie zważaj na koszt. Powinna być godna ciebie. Spojrzała na niego przez ramię. Stał na szeroko rozsta­ wionych nogach, ręce splótł za plecami i wyglądał jak zadufany w sobie arystokrata. - Chodzi mi o to, że ślubny strój ma być odpowiedni dla hrabiny Rutherford.

ROZDZIAŁ PIĄTY - Co pani sądzi o moim bracie? - zapytał David, gdy jechali wyboistą drogą w stronę wsi. - Uroczy człowiek - odparła Caroline. - Naprawdę? Domyślam się, że Magnus sięgnął po słynny urok Eddingtonów. Nie posługiwał się nim od lat. Zwykle jest posępny, chyba że wpadnie mu w oko jakaś ślicznotka. Wtedy bywa nieustępliwy. - Zreflektował się i rzucił jej przepraszające spojrzenie. - Przepraszam, nie pora na takie uwagi. Szczerze mówiąc, ten urok Edding­ tonów zawdzięczamy matce, a więc to raczej właściwość Coulterów. Matka wiedziała, jak owinąć sobie człowieka wokół palca. Kręciło się wokół niej mnóstwo zakocha­ nych darmozjadów. Nie było w tym nic zdrożnego. Ota­ czało ją powszechne uwielbienie, a ona przyjmowała je jako rzecz najnaturalniejszą pod słońcem. - Co na to pański ojciec? - Przymykał oczy. Sam był pod jej urokiem. - Sądzę, że i pan odziedziczył tę cechę po matce. - Jaka pani miła! Proszę mi o sobie opowiedzieć. Mie­ szka pani w Londynie? - Tak, od urodzenia. - Caroline uznała, że powinna się mieć na baczności. Nie można wykluczyć, że ta pogawęd-

ka jest pretekstem, by przez wzgląd na Magnusa wziąć ją na spytki. - Bardzo lubię to miasto. Tyle się tam dzieje. Czemu się dotychczas nie spotkaliśmy? - Przed laty bywałam w towarzystwie przez dwa se­ zony. Po śmierci ojca zaczęłam pracować w księgarni. - Czemu nie została pani damą do towarzystwa u bo­ gatej staruszki? Wiem, uroda jest poważną przeszkodą. Na guwernantkę też się pani nie nadaje. Czy jakaś żona chcia­ łaby mieć pod swoim dachem prawdziwą piękność? To okropne! Przeze mnie się pani rumieni. Istotnie paliły ją policzki i uszy. - Szczerze mówiąc, przyjęłam posadę w księgarni, bo chciałam nadal mieszkać z rodziną. - Naprawdę? - wypytywał z ciekawością, - Matka bardzo mnie potrzebuje. - Rozumiem. - Uznał temat za wyczerpany, a może poczucie taktu nie pozwoliło mu kontynuować rozmo­ wy. Następne pytanie było jednak jeszcze bardziej krępu­ jące. - Lubi pani dzieci, panno Wembly? - Zamrugała za­ kłopotana, a David zachichotał. - Pytam, bo to istotne dla mego bratanka. Albo bratanicy. Magnus nie znosi dzieciaków. Zapewne się pani nad tym zastanawiała. Jest pani zgorszona? Raczej nie, mam przecież do czynienia z silną i rozsądną kobietą, prawda? - Magnus nie lubi dzieci? - upewniła się. - Proszę go nie uważać za człowieka bez serca. Po pro­ stu nie przepada za ich towarzystwem. Mnie się bardzo podoba dziecięcy sposób myślenia. Niezwykłe, że te istoty

mówią, co myślą i nazywają rzeczy po imieniu. To mi się podoba. - Dzieci są uczciwe - przyznała Caroline. - Słuszna uwaga. Proszę się nie obawiać, Magnus to zacny człowiek i na pewno wypełni z nawiązką swoje po­ winności wobec pani i dziecka. - Sam mnie o tym zapewnił. - Nie wspomniała o umowie. - Magnus dotrzymuje słowa. Zmienili temat na przyjemniejszy i ani się obejrzeli, gdy powóz stanął przed zajazdem. David wyskoczył i usłużnie podał rękę wysiadającej Caroline. - Czy mogę odprowadzić panią do pokoju? - Dziękuję panu, sama znajdę drogę. Dzięki za towa­ rzystwo, to była urocza przejażdżka. Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy. - Oczywiście, panno Wembly, przyjadę na ślub. - Ujął jej dłoń, pochylił się i ucałował z uszanowaniem. - Je­ stem pewny, że będzie pani wyglądała ślicznie. - Raz jeszcze dziękuję. Do widzenia, panie Eddington. - Żegnam, panno Wembly. Gdy weszła do pokoju, przywitało ją zatroskane spoj­ rzenie matki. - Tak. Poprosił, żebym za niego wyszła. Ślub odbędzie się za tydzień. - W odpowiedzi usłyszała tylko westchnie­ nie. Audrae nabrała powietrza i wypuściła je powoli. - A więc stało się. Czy to on towarzyszył ci do zajazdu? - Wróciłam z Davidem Eddingtonem, bratem Magnu­ sa. Co z Jamesem?

- Śpi. - Popatrzyła badawczo na córkę. - Mówicie sobie po imieniu? - To był jego pomysł. Powiedział do mnie: Cara. Nie wspomniałam mu o tym zdrobnieniu. Po prostu w i e dział. - Moja droga Caroline, hrabia zapowiadał, że przepro­ wadzi prywatne śledztwo, żeby się jak najwięcej o tobie dowiedzieć. Pewnie to jedna ze zdobytych informacji. Skinęła na córkę, zachęcając ją, by usiadła przy niewielkim kominku. Stały obok niego dwa fotele oraz miękka kanapa, które zapraszały do odpoczynku. - Musisz mi wszystko opowiedzieć. - Tak wiele się wydarzyło, matko. Caroline zaczęła od dziwnej rozmowy na temat jej apanaży i kontynuowała opowieść. Gdy oznajmiła, że Audrae może zamieszkać w zajeździe na stałe, ta zasłoniła rękami usta, a oczy jej zabłysły. - Boże! To ogromny wydatek. - Magnus był dziś czarujący. Ani śladu poprzedniej su­ rowości! Oznajmił, że pod koniec tygodnia przyjedzie do wsi, więc znów się z nim spotkam. - Czy mógłbym go poznać? - rozległ się cichy głosik. James stał w drzwiach sypialni, włosy miał potargane, a oczy senne. Bose stopy wystawały spod nocnej koszulki, Caroline zerwała się na równe nogi. - James, kochanie moje, dlaczego wstałeś? - Chciałem usłyszeć więcej na temat hrabiego. Muszę go zobaczyć! Mogę? - Powinnam ci coś wyjaśnić. - Caroline uklękła obok braciszka i ujęła go ostrożnie za ramionka. - Postaraj się

zrozumieć, choć moje słowa wydadzą ci się dość dziwne. Hrabia jest bardzo chory i wkrótce umrze. Zaproponował, żebym została jego żoną i chce, abym go pielęgnowała. Z pewnością mogłabym pomagać w opiece nad tobą, a i tak zostałoby mi sporo czasu dla hrabiego, obawiam się jednak, że on jest innego zdania. - Spostrzegła, że James marszczy brwi. Nie ma powodu do obaw. Po prostu ni­ komu nie powiemy o twoim istnieniu, aby hrabia nie czuł się oszukany. Rozumiesz, kochanie? - Tak, Cara. - Uroczyście pokiwał głową. - On nie chce mnie znać. Caroline bezradnie spojrzała na Audae, która natych­ miast pośpieszyła jej z pomocą. - Nie dąsaj się, synku. Wiem, że jesteś rozczarowany, bo nie zobaczysz hrabiego, ale Caroline dobrze go pozna­ ła, i wie, jak trzeb a postąpić. - Nie zamieszkam w pałacu? - James jeszcze bardziej się zachmurzył, a usta mu drżały. - Nie od razu - odparła Caroline. Przygładziła potarganą czuprynkę i dotknęła policzka. - Z czasem się tam przeniesiesz i już zawsze będziemy razem. - James nadal miał wątpliwości, a Caroline poczuła przypływ natchnienia: - To może być wspaniała przygoda, nie sądzisz? Wyobraźmy sobie , że jesteś księciem w przebraniu, który musi się ukrywa , póki walczy o powrót do królestwa, o prawo do tronu i wspaniałego pałacu. To było genialne posunięcie. Oczy Jamesa zabłysły. - Hura! Mogę walczyć mieczem? - Urwał, zbity z tro­ pu. - Z kim będziemy wojować? Szczerze mówiąc, jedynym przeciwnikiem stojącym

Jamesowi na drodze do wymarzonego pałacu był Magnus, ale Caroline nie zamierzała mu o tym wspominać. - Ze stadem smoków! - Racja! - wykrzyknął uradowany malec, a Caroline wstrzymała oddech. - Służy im czarnoksiężnik, rzucił na mnie zaklęcie, które sprawia, że choruję! - Tak. Tak, kochanie. Zaniosę cię do łóżeczka i opo­ wiem całą historię. Opowieść nie miała końca, a cudowna baśń stawała się coraz bardziej skomplikowana. Audrae stała obok dzieci, zasłuchana w ich rozmowę, to znów pogrążona w zadu­ mie. Potem zjedli kolację i dla rozrywki zagrali w karty. Partyjka zmęczyła Jamesa, więc matka ułożyła go w po­ ścieli i cichym łagodnym głosem zaśpiewała kołysankę. Caroline tymczasem poszła się rozebrać i włożyć nocny strój. Wspominała spotkanie z Davidem, którego uznała za miłego człowieka i miała nadzieję, że się z nim zaprzyjaźni. Pałacowa służba zachowywała się nienagannie, nie szczędziła jej uśmiechów i drobnych gestów świadczą­ cych o szacunku. Rezydencja była imponująca. Po wizycie w Hawking Park Caroline nie miała więc powodów do narzekań. Tego wieczoru najczęściej myślała o Magnusie. Raz po raz stawał jej przed oczyma: wspominała, jak przeniósł swoje nakrycie, żeby usiąść obok niej; jak oprowadzał ją z dumą po rodowej siedzibie; jak go obserwowała, gdy spoglądał na ogród, którego pewnie już nie zobaczy w peł­ nej krasie. Biła się z myślami, gdy do pokoju weszła Audrae.

- Mamo - zaczęła - nie sądzisz, że postępuję wyjąt­ kowo podle? - Dlaczego, córeczko? - spytała matka zaniepokojo­ na. - Czerpię korzyści z cudzego nieszczęścia. To grzech. - Hrabia Rutherford wkrótce umrze. - Zamyślona Audrae podeszła do łóżka i usiadła z westchnieniem. Ski­ nęła na Caroline i poklepała miejsce obok siebie, a gdy dziewczyna przycupnęła na brzegu posłania, ujęła jej dłoń. - Nie ukrywam, że miałam sporo wątpliwości, ale chodziło mi jedynie o twoje dobro, kochanie. Co do hra­ biego, jestem przekonana, że twoja obecność w ostatnich miesiącach życia będzie dla niego prawdziwym błogosła­ wieństwem, ponieważ opuści ten padół ze świadomością, że spełnia się jego największe pragnienie. - To prawda - odparła Caroline. Audrae skinęła głową i pogłaskałają. - Jesteś dobrą dziewczyną, Cara. Nie brak ci rozumu. Ja nie byłam taka mądra. Poślubiłam twego ojca, bo po­ myliłam żądzę z miłością i byłam przekonana, że świat nie ma dla mnie nic lepszego. Byłam głupim podlotkiem. Wy­ bacz, że źle się wyrażam o twoim ojcu, ale przyszło mi pokutować za tamten błąd. - Mamo. - Caroline zdawała sobie sprawę, że Audrae wiele wycierpiała przez Louisa Wembly, ale do tej pory nie rozmawiały o tym szczerze i otwarcie. - Wcale nie chcę twego współczucia. Próbowałam ci tylko uświadomić, że mogłaś trafić znacznie gorzej; mał­ żeństwo z umierającym hrabią wcale nie jest takie złe. Niech mi Bóg wybaczy, że dziękowałam mu za śmierć

Louisa, który z każdym rokiem staczał się coraz bardziej: pił, grał, uganiał się za kobietami, o czym chyba wiedzia­ łaś. Miał wiele kochanek. - Jak śmiał trwonić pieniądze na utrzymanki, gdy jego rodzina żyła w biedzie! - odparła ze złością Caroline. - Troszczył się wyłącznie o siebie. Był zdolny do każ­ dej podłości. Ta uwaga dała Caroline do myślenia. Otworzyła szeroko oczy i popatrzyła na matkę niepewna, co oznaczają te słowa. Serce jej kołatało. Czyżby wiedziała? Po chwili Audrae odezwała się znowu. - Jak widzisz, pogodziłam się z twoją decyzją, bo ro­ zumiem, jakie korzyści wynikają z tego małżeństwa. Jako hrabina będziesz miała władzę i pieniądze, a także prawo do kierowania własnym losem, czego kobieta nie może zdobyć sama. Będziesz decydować o swoim życiu. Serce Caroline biło teraz wolniej; matka niczego nie podejrzewała. Audrae podniosła rękę i pogroziła jej palcem jak ośmioletniej dziewczynce przyłapanej na wyjadaniu ciastek przed kolacją. - Musisz zadbać, by hrabia cię szanował. Jeśli zrobi ci krzywdę, upokorzy lub okaże się awanturnikiem, powin­ naś do nas wrócić. - Dobrze, dobrze. - Caroline uśmiechnęła się, rozba­ wiona matczynymi napomnieniami. Audrae zreflektowała się, zerknęła na swój palec i spojrzała porozumiewawczo na córkę. - Trudno się pozbyć starych przyzwyczajeń. Wybuchnęły śmiechem, a potem zaczęły się szykować do snu. Po chwili Caroline wróciła myślą do Magnusa Ed-

dingtona. Oczyma wyobraźni ujrzała jego dumną twarz. Nie potrafiła uwolnić się od tego obrazu, który nawiedzał ją także w snach. We środę rano Magnus przysłał służącego z pytaniem, czy Caroline zechce go przyjąć o pierwszej, a ponadto za­ prosił jej matkę na podwieczorek o czwartej w małej ja­ dalni zajazdu. - Nareszcie - powiedziała Audrae. - Będę mogła mu się przyjrzeć i wyrobić sobie zdanie. Najwyższy czas, by zaczął postępować zgodnie z zasadami dobrego wycho­ wania. To osobliwe małżeństwo, ale przed ślubem powinnam przynajmniej raz zobaczyć przyszłego zięcia. Caroline nie miała pojęcia, co na siebie włożyć, bo rze­ czywiście wybór miała niewielki. Podczas pierwszego spotkania Magnus widział ją w pięknej niebieskiej kreacji. Prosta, muślinowa suknia noszona w czasie drugich od­ wiedzin także robiła wrażenie. Teraz pozostał jej tylko szary wełniany kostium złożony ze spódnicy i krótkiego żakietu. Dawniej elegancki, dziś znoszony i trochę za ma­ ły, nadawał się do włożenia jedynie z białą bluzką, która była dosyć luźna, i dlatego nie pruła się na biuście jak inne stare ubrania. Caroline zdawała sobie sprawę, że hrabia nie spodzie­ wa się jej ujrzeć w olśniewającej kreaq'i, ponieważ ubóstwo było jednym z powodów, dla których postanowiła go poślubić. Nie chciała jednak przynieść mu wstydu, dlatego staranniej niż zwykle układała włosy. Służąca przyniosła wiadomość, że Magnus Eddington czeka w holu.

- Zobaczymy się o czwartej - przypomniała Audrae. Zmierzyła Caroline krytycznym spojrzeniem, poprawiła nie­ sforny kosmyk na skroni i dodała: - Ślicznie wyglądasz. - Dziękuję, mamo. - Caroline położyła dłoń na brzu­ chu. Żołądek ściskał się boleśnie. Westchnęła głęboko i ruszyła ku schodom. Magnus stał na dole. W ciemnej kamizelce i brycze­ sach wyglądał jak prawdziwy arystokrata. Caroline potknęła się i w tej samej chwili poczuła na sobie jego taksujące spojrzenie. Odruchowo wygładziła spódnicę, żałując w duchu, że jest tak skromnie ubrana. - Dzień dobry - przywitał się i wyciągnął rękę. Podała mu dłoń i zadrżała. - Witaj, Magnusie. - Mój faeton czeka przed zajazdem. Uznałem, że to odpowiedni dzień na przejażdżkę. Dziś jest pięknie, ale to już długo nie potrwa. - Uśmiechał się z zadowoleniem, bo pamiętała, że ma się do niego zwracać po imieniu. Chyba nie zdawał sobie sprawy z dwuznaczności swej ostatniej uwagi. - Nie widzę stangreta. Kto nam będzie towarzyszył? - zapytała. - Caroline, za trzy dni weźmiemy ślub. Słuszna uwaga. Zachowała się jak prowincjuszka i nie­ potrzebnie miała skrupuły. - Zabiorę tylko płaszcz. Gdy przyłączyła się do niego, siedział już na koźle, mocno ściskając lejce. Bacznie obserwował, jak wdrapuje się, by zająć miejsce obok mego. Zielone oczy zabłysły, a na pełnych ustach pojawił się uśmiech.

- Jesteś bardzo zaradna. - Sam mówiłeś, że to mój główny atut. Nie udaję bez­ bronnej kobietki, a ty nie musisz grać roli opiekuńczego adoratora. - Czujesz się rozczarowana? - spytał. Lekko uderzył konia lejcami i ruszyli. - Skądże! - odparła stanowczo. - W naszej sytuacji byłoby to po prostu śmieszne. - Masz rację-przyznał.-Bardzo mi się podoba twoja niezależność. To bardzo pożądana cecha. - Uśmiechnął się, a Caroline poczuła, że robi jej się ciepło na sercu. W milczeniu okrążyli jezioro mające kształt podkowy. Magnus zatrzymał powóz i wskazał kamienne ruiny na środku przylądka oblewanego wodami jeziora. - Był tu kiedyś zamek, a jezioro stanowiło swego ro­ dzaju fosę - wyjaśnił. - Architekci sprytnie wykorzystali pobliski strumień, więc nie brakowało nigdy świeżej wo­ dy, a bystry nurt spłukiwał nieczystości. Nie zadbali jed­ nak o fundamenty, więc z potężnej twierdzy ocalało kilka poszczerbionych ścian. Znawca architektury z łatwością odtworzy plan budowli. W takim wypadku bardzo się przyda bujna wyobraźnia. Caroline wstała i natychmiast zeskoczyła na ziemię. - Chodźmy tam! - zawołała, uniosła spódnicę i po­ biegła w stronę ruin. - Poczekaj! - krzyknął Magnus, doganiając ją bez tru­ du. Chwycił jej dłoń, by trochę zwolniła. - Czy w zamku mieszkali twoi przodkowie? - Nie, ale w dzieciństwie często tu przesiadywałem, marząc o rycerzach, smokach i czekających na wybawcę

księżniczkach - odparł zamyślony, jakby wspominał tamte czasy. Caroline zastanawiała się, jak wyglądał, kiedy był małym chłopcem. Niełatwo było sobie wyobrazić jego twarz o ostrych rysach i muskularne ciało zmniejszone do dziecięcych rozmiarów lub naznaczone młodzieńczą nie­ zręcznością, lecz kiedy się uśmiechał, Caroline widziała chłopca sprzed lat. Na przykład te dołki w policzkach... Magnus popisywał się wiedzą, oprowadzając Caroline po ruinach. Pokazał jej stajnie umieszczone za niższym murem oraz głęboką bruzdę w miejscu, gdzie była kuźnia. Gdy szli wzdłuż niskiej ściany, wyjaśnił, że w wieżach kręte schody budowano tak, by obrońcy zawsze mieli ścia­ nę za plecami i łatwiej mogli odpierać napastników, któ­ rzy pięli się w górę niebezpiecznie blisko nie chronionej barierą krawędzi. - Jakie to ciekawe - oznajmiła Caroline, gdy usiedli na wygrzanym kamieniu, leżącym, wedle objaśnień Mag­ nusa, w dawnej sieni. - Owszem. Jak widzisz, jestem istną kopalnią bezuży­ tecznych wiadomości - odparł. - Z pewnością byłeś ulubieńcem nauczycieli. Studiowałeś na uniwersytecie? - W Oksfordzie. Zostałem wydalony na świętego Mi­ chała, kilka miesięcy przed uzyskaniem dyplomu. - Mó­ wił o tym z kamienną twarzą. - Żałujesz? - spytała zaciekawiona. - Swego postępku czy przyłapania na gorącym uczynku? - Tego, że nie ukończyłeś nauki. - Czasami. - Umilkł i popatrzył w niebo, a potem

spojrzał na nią z uśmiechem. - Ale warto było się narazić. Jeden z profesorów nazwiskiem Blecher był łajdakiem i zarozumiałym głupcem, dumnym ze swych wąsów. Wciąż je głaskał i podkręcał. Wyglądały idiotycznie, bo sięgały do uszu. Próżność nie była jednak jego największą wadą. Nie szczędził nam złośliwości i upokorzeń, a poza tym nieustannie chichotał. Pewnego dnia uwziął się na mego przyjaciela i zaczął źle mówić o jego matce, która umarła w poprzednim semestrze. W obecności kolegów doprowadził go do łez. - Co mu zrobiłeś? Mam na myśli profesora - wypyty­ wała. - Gdy spał, obciąłem mu wąsy. Pewnie by mi się upiekło, ale niespodziewanie wpadłem na pomysł, żeby je przykleić na portrecie Blechera w jadalni. Zostałem przy­ łapany na gorącym uczynku. - Co na to rodzice? - Matka w ogóle się nie przejęła - odparł z dziwnym wyrazem twarzy. - Ucieszyła się, gdy wróciłem do domu. Za to ojciec był głęboko rozczarowany. Posmutniał, a jego twarz przybrała zagadkowy wyraz. Caroline z trudem zwalczyła pokusę, by go objąć. Uniósł rękę, wskazując słońce, które chyliło się ku zachodowi. - Musimy wracać, pora na podwieczorek. Spóźnili się, a choć matka Caroline bardzo tego nie lu­ biła, Magnus potrzebował zaledwie pięciu minut, by ją oczarować do tego stopnia, że chichotała i rumieniła się niczym pensjonarka. Gdy oznajmił, że musi wracać, ta­ ktowna Audrae znalazła pretekst, by się pożegnać. - Byłeś przemiły dla mojej matki.

- To chyba oczywiste. Wbrew twojemu przekonaniu nie jestem barbarzyńcą. - Wcale tak o tobie nie myślę - odparła. - Czyżby? W takim razie stałem się zbyt potulny. Podszedł do jej krzesła, ujął ją za ramię i zachęcił, by wstała. - Nie mogę pozwolić, żebyś miała o mnie niewła­ ściwe mniemanie. Podejdź bliżej i pocałuj mnie na pożeg­ nanie. - Wybuchnął śmiechem, gdy spojrzała na niego bez słowa, zdumiona taką zuchwałością. - Za kilka dni po­ łączy nas coś więcej niż pocałunek, Cara. Zmieniłaś decyzję? - Nie! - zawołała trochę zbyt skwapliwie. - Był tak blisko, że nie mogła złapać tchu. Obejmował ją ramie­ niem, a ciepła dłoń spoczywała tuż pod jej biustem. - To był wspaniały dzień, cara mia. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułem się wolny od trosk. - Zadrżała, gdy smukłe, opalone na brąz palce dotknęły jej policzka. Cieszę się, że pokazałem ci ruiny zamku. Przebiegło jej przez myśl, że Magnus się nią bawi albo próbuje nastraszyć. Był dziś łagodny i opiekuńczy jak prawdziwy narzeczony, ale nie powinna zapominać, że to osławiony hrabia Rutherford, o którym słyszała tyle złego. - Dziękuję za uroczą przejażdżkę. - To miłe słowa, Cara, ale wolałbym, żebyś inaczej okazała wdzięczność. Serce zabiło jej mocno. Nim zdołała odpowiedzieć, musnął jej szyję i pochylił głowę. Poczuła na ustach do­ tknięcie jego warg, które nie było ani łagodną pieszczotą, ani zniewagą. Zmysłowy pocałunek obudził w niej rozko-

szne pragnienia, o których wolała natychmiast zapomnieć. Cudowne odczucia zawładnęły jej sercem i sprawiły, że zachwiała się lekko. Magnus podtrzymał ją i przytulił mocniej, niż wypadało. Chwyciła dłońmi jego mocne ra­ miona, a w głębi ducha marzyła, by przesunąć po nich pal­ cami i poczuć, jak porusza się muskularne ciało. Przechylił głowę na bok i pocałował ją jeszcze zachłan­ niej. Poczuła na wargach dotknięcie języka i musiała je rozchylić. Zaskoczona i oszołomiona westchnęła. Nie potrafiła nazwać swych odczuć. Magnus uniósł głowę, lecz nadal obejmował Caroline. - Za trzy dni będziemy dzielić łoże. Chcę, abyś wie­ działa, że jesteś dla mnie kobietą godną pożądania - po­ wiedział schrypniętym głosem. Caroline drżała; była oszołomiona i nie mogła zebrać myśli. - Marzę, by się z tobą kochać. Ten pocałunek dowodzi, że ty również tego pragniesz. - Czując, że znieruchomiała w jego uścisku, dodał z uśmiechem: - Nie udawaj przy mnie chłodnej i niedostępnej. Przyjemność, której doświadczyłaś przed chwilą, jest niczym w porównaniu z rozkoszą czekającą cię w noc poślubną. Przerażona Caroline próbowała go odepchnąć. Przez moment trzymał ją mocno, a potem nagle wypuścił z ob­ jęć. Zachwiała się, cofnęła nieco i bezwładnie opadła na krzesło. - Byłbym zapomniał - usłyszała jeszcze. - Zaraz po weselu zamówimy dla ciebie nowe stroje. - Pochylił się i dotknął wycięcia żakietu w miejscu, gdzie tkanina się przetarła. Takie upokorzenie zaraz po obietnicy niezwykłej roz-

koszy! Caroline była pewna, że ma rumieńce barwy czerwonego wina. Nie śmiała się odezwać; w jej głowie pano­ wał kompletny zamęt, więc trudno jej było rozumować lo­ gicznie. - Wkrótce się zobaczymy, cara mia - powiedział Magnus na odchodnym, sięgając po kapelusz i ręka­ wiczki. Długo siedziała bez ruchu w dziwnej pozie, z rozchy­ lonymi ustami. Z wolna odzyskiwała jasność myśli. Przy­ pomniała sobie widzianego przed laty tygrysa, który drze­ mał rozleniwiony w swojej klatce. Był tak piękny, że za­ pragnęła go pogłaskać, dotknąć miękkiego futra. Gdy pro­ stak z tłumu gapiów rzucił do klatki niewielki przedmiot, tygrys poderwał się nagle, jego oczy zalśniły gniewnie, a z gardzieli wydobył się groźny ryk. Przyszły mąż przy­ pominał jej owego drapieżnika. Był urodziwy, przymilny i z pozoru łagodny; takie sprawiał wrażenie, gdy zwiedza­ li ruiny. Miał jednak tragiczny sekret: silny drapieżnik zo­ stał zamknięty w klatce choroby. Nadal był niebezpiecz­ ny; wystarczył drobny pretekst, by się obudził. Powinna o tym pamiętać. Na jedno pytanie nie potrafiła odpowiedzieć: czym go rozdrażniła? Magnus zdawał sobie sprawę, że dziewczyna, którą za­ mierzał poślubić, dopięła swego. Nie zrobiła tego celowo, nie działała z premedytacją, ale dzisiejsze zdarzenie dało mu powód do niepokoju. W ruinach zamku sprawiła, że zapomniał nie tylko o chorobie, lecz także o całym świecie.

Znajome koszmary i zmory nie odstępujące go na krok odeszły spłoszone przez Caroline Wembly - lecz nie na długo, nie na zawsze. Wrócą, by się na nim zemścić. To zresztą nie koniec kłopotów. Najbardziej martwiła go niecierpliwość, z jaką czekał przez cały tydzień, by ujrzeć znowu Caroline. Serce zalała mu fala czułości, gdy stanęła u szczytu schodów. Wyglądała prześlicznie, choć miała na sobie dziwaczny kostium, który nawet zatwar­ działa purytanka dawno kazałaby wyrzucić. Niewybaczal­ ne było także pragnienie, by ten dzień nigdy się nie skoń­ czył, zrodzone pod wpływem niewinnej radości Caroline oczarowanej przejażdżką i odpoczynkiem na słońcu. Pozostało mu niewiele czasu, a jego celem nie było ubieganie się o jej względy. Zawarli kontrakt, to wszystko. Postanowiła go poślubić, bo stoi nad grobem. Zachętę stanowiły pieniądze, nic więcej. A on pragnie mieć dziecko. To bardzo proste; śmiesznie proste. Powinien o tym pamiętać.

R O Z D Z I A Ł SZÓSTY Magnus czuł się nieswojo, patrząc na twarze gapiów siedzących w kościelnych ławkach. Gdy Caroline ubrana w olśniewającą suknię ślubną z kremowego jedwabiu, promiennie uśmiechnięta, odprowadzana do ołtarza przez Davida, szła wzdłuż głównej nawy, zachował się jak na pana młodego przystało i spojrzał na nią czule. Udawał zakochanego, by zrobić wrażenie na gościach, ale obiecał sobie, że uchroni serce przed zgubnym czarem Caroline Wembly. Przyglądała mu się uważnie oczyma niezwykłej, szafirowej barwy, kiedy przyciszonym głosem powtarzał małżeńską przysięgę. Potem on spoglądał na nią obojętnie słuchając, jak ze ściśniętym gardłem ślubuje, że go nie opuści, póki śmierć ich nie rozłączy. Pocałował ją pospiesznie, chociaż odczuwał pokusę, by nieco dłużej rozkoszować się słodyczą jej warg. Kiedy podniósł głowę, w niebieskich oczach ujrzał jakby smu­ tek. Czyżby poniewczasie żałowała podjętej decyzji? David, który był także drużbą, wyciągnął dłoń, by złożyć mu życzenia. Magnus odwrócił się w jego stronę. Podczas wesela asystował Caroline, przedstawił jej pa­ stora i jego żonę, a także majętnego sąsiada - wyjątkowe-

go gbura, ożenionego z rezolutną, ładną kobietką, która sprawiała wrażenie zakochanej do nieprzytomności - oraz paru innych właścicieli ziemskich z najbliższej okolicy. Obecny na przyjęciu Caractacus Green zerkał pogardliwie spod krzaczastych brwi, jakby cała ta afera budziła w nim najwyższe obrzydzenie. David był w swoim żywiole i dzięki niemu wśród gości panował nastrój radosnego ożywienia. Nawet Audrae Wembly śmiała się i gawędziła wesoło. Ku swemu niezadowoleniu Magnus stwierdził, że wśród gości nie ma brata Caroline. Kiedy o niego zapytał, wzruszyła ramionami i odparła: - Jest bardzo nieśmiały, a poza tym jak każdy chłopak uważa takie przyjęcia za nudne. - Czy wiesz, że ani razu go nie widziałem? Caroline upiła łyk szampana z wysokiego kieliszka. - Naprawdę? Nie zaprosiłeś go na podwieczorek w zajeździe, więc moja matka uznała, że i dziś nie życzysz sobie jego obecności. - W żadnym wypadku. To nieporozumienie. Witaj, Grenville, co u ciebie? - Rozmowa się urwała, bo znajo­ my chciał złożyć życzenia Magnusowi, więc ten zapo­ mniał o nieobecnym braciszku żony. Część gości szybko się pożegnała, co było mu na rękę. Znudził się rolą pana młodego, ale spieszno mu było do małżeńskiej sypialni. Caroline stała tuż obok; czuł zapach jej perfum kuszący jak śpiew syreny. Nie mógł się docze­ kać, kiedy ją weźmie w objęcia. Z przerażeniem stwierdził, że zaczyna mu być gorąco. Rozluźnił krawat i zerknął na Artura, który rzucił mu py­ tające spojrzenie i zmarszczył czoło. Magnus pokręcił

głową. Jeszcze nie. Podszedł do otwartego okna, by odetchnąć świeżym powietrzem. Tylko nie dziś, błagał w duchu niebiosa. Nigdy mu się nie udało powstrzymać ataku, ale jeśli można go odsunąć siłą woli, to był odpowiedni moment. Z ulgą zauważył, że jest mu coraz chłodniej, i uśmiechnął się do kamerdynera na znak, że alarm był przedwczesny. Zapewne tamta zmysłowa woń uderzyła mu do głowy. Jaki to zapach? Ciężki, niezwykły, korzenny i ekscytujący, choć delikatna kwiatowa woń byłaby dla panny młodej stosowniejsza. Nie pora na takie myśli, bo temperatura znów mu się podniesie. W rogu pokoju zasłuchana Caroline spokojnie kiwała głową, a jej matka tłumaczyła cóś z ożywieniem. Nie po­ trafił wyjaśnić, czemu zirytowała go ta cicha rozmowa. Zapewne Audrae udziela córce dobrych rad w rodzaju: „Zamknij oczy i myśl o Anglii". Tak się powinna zachować panna z dobrego domu, gdy przyjdzie jej stracić dzie­ wictwo. Caroline na pewno z obawą myślała o nocy poślubnej, ale Magnus także się niepokoił. Miał w życiu wiele kobiet i zdobył w tej dziedzinie spore doświadczenie, ale ko­ chanki miały wspólną cechę, której brakowało jego wstyd­ liwej żonie: były chętne. Caroline Wembly, już Eddington, odda mu się nie dlatego, że go pragnie, ale po to, by po­ cząć z nim dziecko, za co otrzyma mnóstwo pieniędzy. Jakie to przykre! Magnus pogrążył się w ponurych roz­ myślaniach. Caroline była typową panną z dobrego domu od czasów wczesnego średniowiecza wychowywano dziewczęta w ten sam sposób. W uprzywilejowanych ro-

dzinach ślub otwierał drogę do majątku lub władzy. Pod­ pisany kontrakt jasno i rzeczowo określał ich wzajemne powinności, co w wyższych sferach nie uchodziło za god­ ne potępienia. Magnus odciągnął na bok panią Gervis, swoją ochmistrzynię, i polecił, by zaprowadziła Caroline do sypialni, Potem zniknął w bibliotece, dając gościom jasno do zrozumienia, że nie są już mile widziani i powinni opuścić jego dom. Caroline nie zdążyła kupić koszuli odpowiedniej na tę noc, ale jej najładniejszy nocny strój, po starannym wy­ praniu i niezbędnych reperacjach, okazał się całkiem twarzowy. Leżał teraz na posłaniu, a Caroline miała go wło­ żyć, gdy osobista pokojówka, imieniem Lilliane, skończy czesać jej włosy. - Boże drogi, jakie piękne. Takie gęste i jedwabiste, proszę jaśnie pani. I ten kolor, istne cudo. Nigdy w życiu nie widziałam takich włosów, chyba że farbowane. - Zre­ flektowała się nagle i dodała z przerażoną miną: - Wcale nie mówię, że pani to robi. Uchowaj Boże! Od razu widać, że to naturalne. - Rozumiem, Lilliane - odparła z uśmiechem. - Jesteś bardzo miła. Dziękuję. Zarumieniona pokojówka skinęła głową. Z jej pomocą Caroline rozebrała się i włożyła nocną koszulę oraz peniuar. Gdy usiadła na łóżku wsparta na poduszkach, Lilliane starannie ułożyła na jej ramionach jasne pukle. - Jaśnie pan zaraz przyjdzie. Dobranoc pani. Kiedy drzwi się za nią zamknęły i zapadła cisza, Caro-

line zaczęła się zastanawiać, jak długo przyjdzie jej czekać na Magnusa. Nie bała się nocy poślubnej i małżeńskich obowiązków. Matka wyjaśniła jej szczegółowo, w czym rzecz, i chociaż sam akt Caroline uznała za dość przykry i krępujący, wiedziała przynajmniej, czego się spodzie­ wać. Skąd w takim razie to kołatanie serca, które uderzało szybko i mocno niczym bijący skrzydłami ptak uwięziony w klatce? Cichy stuk drzwi zapowiadał, że Magnus wkrótce się zjawi. Po chwili stanął na progu jej pokoju. Zatrzymał się i patrzył bez słowa. Siedziała wyprostowana, oparta na poduszkach, z kołdrą podciągniętą pod brodę. Po chwili zdobyła się na uśmiech, jakby sobie przypomniała, że po­ winna być dla niego miła. W jednej ręce trzymał karafkę napełnioną bursztyno­ wym trunkiem, w drugiej dwa smukłe kieliszki. Na jego widok Caroline wstrzymała oddech. Stanowił uosobienie męskości; nie znała dotychczas nikogo takiego. Pozbył się krawata i hebanowych spinek do mankietów. Koszula by­ ła rozpięta do pasa, a rękawy podwinięte do łokcia. Skórę miał śniadą, porośnięta miękkimi, ciemnymi włosami. Nie zdjął jeszcze butów ani spodni, ale niekompletne ubranie podkreślało tylko czar nieokiełznanej siły, która wypełniła pokój i wywołała nastrój oczekiwania, ledwie stanął na progu sypialni. Kąciki jego warg uniosły się ku górze i niespodziewanie roześmiał się niezbyt głośno. - Przypominasz jagnię prowadzone na rzeź! To było dla niej prawdziwe upokorzenie. Wyśmiał ją! Doprowadzona do ostateczności, zerwała się nagle, wy-

skoczyła z łóżka i stanęła przed nim z rękoma opartymi na biodrach. - Ty prostaku, jak śmiesz mnie obrażać! Zmierzył ją taksującym spojrzeniem od stóp do głów, a jego wzrok zatrzymał się na piersiach. Oburzona, ciaś­ niej owinęła się peniuarem. Wzruszył ramionami, odwrócił się, postawił kieliszki na stoliku i napełnił je po brzegi. - Źle mnie zrozumiałaś. Porównałem cię do jagnięcia, bo ślicznie wyglądasz. Mógłbym cię schrupać, jak moją ulubioną pieczeń. Najwyraźniej był w ponurym nastroju i chciał jej dokuczyć. Obawy Caroline ustąpiły miejsca złości. Podeszła jeszcze bliżej i stwierdziła oschle: - Pamiętam dzień, kiedy ją podano. Byłeś znacznie uprzejmiejszy niż dziś. - Zauważyłaś zapewne, że jadłem z apetytem. - Od­ wrócił się, a zielone oczy lśniły, gdy podał jej kieliszek. - Czyżby? - Zmrużyła oczy i rzuciła mu wyzywające spojrzenie. - Moim zdaniem grymasiłeś, jakbyś czuł się znudzony i szukał zaczepki. Mam rację? - Jesteś bystrą obserwatorką, cara mia. - Uśmiechnął się, a na jego policzku ukazał się ten uroczy dołek, który od początku bardzo jej się podobał. - Napijesz się ze mną? - Gdy uniosła kieliszek do toastu, popatrzył na sufit, jakby szukał w nim natchnienia. - Niech pomyślę. Za pożądanie i jego owoce. Caroline w pierwszej chwili nie dała po sobie poznać, co myśli o jego słowach. Brzęknęły cicho kryształowe kieliszki. - Proszę, proszę. Bardzo piękny toast, Magnusie.

Brzmi ciekawie, zwłaszcza w uszach zalęknionej panny młodej. Miło z twojej strony, że okazałeś tyle wrażliwości i miłym słowem uwolniłeś mnie od lęku. - Z uśmiechem wypiła łyk. Doskonałe sherry. Upiła jeszcze trochę. Obserwował ją uważnie, a oczy mu pociemniały. Po­ nownie wzniósł kieliszek. - Słusznie zostałem skarcony. Kto by pomyślał, że w kilka godzin po ślubie zasłużę na pierwszą burę. Jak tak dalej pójdzie, za tydzień weźmiesz mnie pod pantofel. Nadal z niej kpił, ale stanowczo złagodniał. Nie po raz pierwszy miała wrażenie, że żartuje bardziej z siebie niż z niej. - Chyba już mi wybaczyłaś. - Nim wypił kolejny łyk sherry, jedną brew lekko uniósł w górę. - A twoje obawy zniknęły. Caroline była zdumiona, ponieważ trafił w sedno. Zamiast drżeć ze strachu, gotowała się z wściekłości. Spoglądał ponad brzegiem kieliszka, hipnotyzując ją wzrokiem. Przemknęło jej przez głowę, że musiał się tego nauczyć. Natura nie daje nikomu tak przenikliwego spoj­ rzenia. Coś się między nimi zmieniło. Przemknęło jej przez głowę, że zabawa skończona. Wyciągnął rękę i wyjął jej z palców kieliszek, a potem ujął dłoń Caroline i przy ciągnął ją do siebie. - Jak sądzisz, Cara, co się stanie dzisiejszej nocy? Uniósł pukiel jej włosów i obserwował, jak przesypują się wolno. Patrzył z zachwytem, jakby oglądał prawdziwy cud natury. - Powiedz mi, czego oczekujesz? - Sądzę, że... - Nie miała pojęcia, czemu zadał jej to

bezsensowne pytanie. Odpowiedziała śmiało: - Spełnimy obowiązek małżeński. Nie odwracając wzroku, nadal bawił się pasemkiem jej włosów. Sprawiało jej to dziwną przyjemność. Poczuła, że ciążą jej powieki, a Magnus wolno pokręcił głową. - Chyba zapomniałaś, że obiecałem ci rozkosz. Miał­ bym się ograniczyć do tego, że zgaszę światło i podciągnę twoja nocną koszulę? Początkowo będziesz zdumiona i zawstydzona tym, co zrobię, ale potem moje pomysły ci się spodobają. Zamierzam się z tobą kochać, Cara. Popatrzył na czubek języka, którym zwilżyła suche wargi. Podał jej kieliszek, a ona opróżniła go jednym hau­ stem. Nie potrafił ukryć, że go to rozbawiło; odstawił pu­ ste szkło i uśmiechnął się jak zadowolony kot. Głaskał ją, a jego dotknięcie było lekkie i ostrożne. Caroline pod wpływem tej czułej pieszczoty mąciło się w głowie. - Pamiętaj, że wiem, co mówię, i znam swoje możli­ wości, ale nie jestem zwykłym pyszałkiem. Jednym z po­ wodów, dla których wybrałem ciebie, Cara, jest uroda. Od razu mi się spodobałaś. Podczas pierwszego spotkania za­ pragnąłem poznać smak twoich ust, a kiedy cię pocałowa­ łem, stało się jasne, że tak samo mnie pragniesz, chociaż jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. Zakładam, że nie udajesz, ponieważ to by wymagało sporej biegłości w sztuce aktorskiej. - Co masz na myśli? - Długie, opalone na brąz palce sięgnęły do niebieskiej kokardy na piersi. Wystarczył je­ den ruch, by peniuar opadł. Gdy Magnus rozwiązał wstąż­ ki, Caroline tylko westchnęła. Z gardła wydobył mu się głuchy jęk podobny do pomruku nadchodzącej burzy.

- Kochanie, nie sądzę, żebyś mnie zwodziła. Potrafię rozpoznać prawdziwą namiętność, kiedy ją widzę lub czuję, jak w twoim przypadku. - Nie zauważyła, kiedy zsunął z jej ramion jedwabny peniuar, który opadł na podłogę jak błękitna fala. Przesunął dłonią po plecach i przyciągnął ją do siebie. Był teraz łagodny, uwodzicielski i namiętny, szeptał jej czułe słówka i zaskakiwał pieszczotami. Rozsądek ostrze­ gał, by nie dała się omamić. Wiedziała, że jest zmienny. Tego wieczoru przyszedł do niej jako butny awanturnik, a potem przeobraził się w czułego kochanka, a przecież spędził tu niecałe pół godziny. Niestety, rozum ją zawodził i nie była w stanie ogarnąć myślą wszystkiego, co się teraz działo, oszołomiona nadmiarem wrażeń. - Zamierzam cię pocałować - szepnął Magnus, pochy­ lił głowę i natychmiast to uczynił. Za pierwszym razem był ostrożny, ale teraz nie potrafił zdobyć się na cierpliwość. Całował jej usta tak zachłannie, że rozpalona jego namiętnością wydała cichy jęk i wygię­ ła się w łuk, nieświadomie oddając pieszczotę. Żądza prze­ słoniła wszystko, gdy język Magnusa wtargnął do jej ust, niosąc nieznaną przyjemność przyprawiającą o dreszcze i graniczącą z szaleństwem. Magnus podniósł głowę, a Caroline pomyślała, że to sherry zmąciło jej umysł. Gdy koniuszek ciepłego języka dotknął jej ucha, krzyknęła pod wpływem nowego doznania. Dobiegł ją chrapliwy szept, porażający ciało i zmysły. - Przyjemnie? - zapytał Magnus. Odpowiedziała stłu­ mionym pomrukiem. Coraz śmielej pieścił jej ucho. A teraz? Powiedz mi, co ci daje rozkosz.

- Właśnie to! - odparła mimo woli. - Moje usta dotkną każdego skrawka twojej skóry. Tak, nawet tam, choć teraz na samą myśl o tym jesteś zgorszona. Chcę cię całować całą. Z czasem będziesz na to gotowa. Litości! Jak to wszystko znieść? Miała wrażenie, że la­ da chwila eksploduje, bo nie mogła opanować wzbudzo­ nej przez niego namiętności. - Co ty ze mną wyczyniasz? - westchnęła. - Kocham się z tobą - odparł zduszonym głosem. Tak jak obiecałem. Przylgnęła do silnego ramienia, jakby chciała go po­ wstrzymać. To ponad jej siły. Żołądek ścisnął się boleśnie, ciało rozrywały świetliste błyskawice, ból narastał w tajemnych zakątkach kobiecości. Bezwstydnie zapragnęła, by jej tam dotknął. Tak jak i ona rozpalony żądzą, odsunął się nieco i pa­ trzył. Oczy mu pociemniały i przybrały kolor nefrytu. Od­ wrócił wzrok i sięgnął po karafkę. - Jeszcze trochę? - spytał, napełniając swój kieliszek. - Nie. Odrobina sherry wystarczy. I tak kręci mi się w głowie. - Ale nie od alkoholu, kochanie. Połóż się, dam ci szklankę wody. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa, ale dotarła jakoś do łóżka. Magnus wrócił po chwili, zgodnie z obietnicą. Lśniące, ciemne, mocno potargane włosy wiły mu się nad czołem i na karku, sięgając kołnierzyka koszuli. Chętnie wsunęłaby palce w gęstą czuprynę. Chciała pocałować Magnusa tak namiętnie, jak on ją całował, aż nogi się pod

nim ugną, a w płucach zabraknie powietrza. Niech wie, jak się czuła w jego ramionach. - Dotknij mnie - szepnął, jakby czytał w jej myślach Skąd wiedział? Odstawił pustą szklankę, ujął jej drżące dłonie i położył na swoim torsie. Była zakłopotana, bo nie odrywał wzroku od jej ust. Kiedy musnęła szeroką pierś, zapomniała o wszystkim. Czuła pod palcami, jak krew pulsuje mu w żyłach. Włosy na torsie były skręco­ ne i miękkie, a skóra dziwnie gładka i delikatna; pod nią prężyły się mięśnie twarde niczym skała. Kiedy poruszył ramieniem, poczuła, jak pracują. Musnęła opuszkami palców potężne ramiona, rozsuwając poły ko­ szuli z cienkiego lnu, by lepiej poznać męskie atuty Magnusa. Miał piękne ciało. Gdy Caroline wsunęła dłonie pod jego koszulę, przymknął oczy, a pełne wargi rozchyliły sięnieco, jakby sprawiła mu przyjemność. Poczuła słodką niemoc, lecz mimo to, ośmielona jego reakcją, głaskała muskularny tors i czuła, jak mięśnie prężą się pod jej palcami. Z głuchym jękiem chwycił i odsunął jej ramiona. Otworzył oczy i wpatrywał się w nią uporczywie, a potem uniósł do warg jej dłonie i pocałował delikatnie. Wilgotny język zakreślił małe kółka w miejscu, którego dotknęły wargi. - Nadal się boisz, Cara? - Cichy, łagodny głos przy­ pominał kocie mruczenie. Zamrugała niespokojnie, stara­ jąc się zrozumieć, co znaczą te słowa. - Tak, drogi mężu - odparła zduszonym głosem. O wiele bardziej niż przedtem. - Chyba przyznasz, że to, czego doznajemy, jest zna-

cznie przyjemniejsze niż małżeński obowiązek spełniony pospiesznie w ciemnościach. Zdradź mi, kochana, co teraz myślisz o wspólnocie łoża. - Moim zdaniem to raj na ziemi - szepnęła, nim znowu dotknął jej warg.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Magnus przechodził katusze. Mniej by cierpiał, gdyby, palono go żywcem. Każdy nerw, każdą cząstkę jego ciała przenikał bezlitosny płomień. Dłonie Caroline były jak ogniste pieczęcie. Krew się w nim burzyła, a męskość twardniała pod wpływem gwałtownej żądzy. Sam jest sobie winien, bo uprawiał te swoje gierki. Tym razem chciał pokazać, kto tu rządzi, ponieważ niechętnie myślał o nocy poślubnej z wystraszoną panną młodą. Gdy wszedł do sypialni i ujrzał ją siedzącą na łóżku z zaciśnię­ tymi ustami, wyprostowaną, jakby kij połknęła, wpatrzoną w niego szeroko otwartymi oczyma, uświadomił sobie, że odda mu się jedynie z obowiązku. Ogarnęła go wtedy wściekłość. Dzięki Bogu, odruchowo się roześmiał. Roz­ złościł ją wprawdzie, ale lepsza drwina niż atak wściekłości. Musiał sprawić, żeby Caroline go pragnęła, słyszeć jej westchnienia, jęki i błaganie o pieszczotę. Przez ostatni tydzień marzył o niej, ale ilekroć wyobrażał sobie tę noc, widział kobietę z konieczności posłuszną jego woli, która zaciskając powieki, znosi jego karesy, bo pamięta, że okrągła sumka trafi do jej rąk. Teraz z zadowoleniem pomyślał, że nie w głowie jej ra­ chunki. Od kiedy ją pocałował, miał pewność, że to zmy-

słowa istota, lecz zaskoczyła go moc wzajemnego pożą­ dania. Gdy śmiało dotknął językiem rozchylonych warg, po chwili wahania odwzajemniła pieszczotę. Głaskał ją po ramionach i plecach, potem dotknął szczupłych poślad­ ków. Zapomniała przy nim o całym świecie; był teraz pa­ nem jej zmysłów, ale stracił władzę nad swymi odczucia­ mi. Skórę miała wyjątkowo delikatną. W prostej nocnej koszuli, z jasnymi włosami spływającymi na ramiona i zarumienioną twarzyczką wyglądała bardziej zmysłowo niż wszystkie znane mu kokietki. Położył ją ostrożnie na je­ dwabnej pościeli. Długie włosy okryły poduszkę i połyskiwały złociście w blasku świec. Oddychał z trudem i patrzył, nie kryjąc zachwytu. Była prześliczna. - Możesz zgasić światło? - Spojrzała na migotliwe płomienie stojącego przy łóżku świecznika. Najchętniej odmówiłby, bo chciał się jej przyglądać i ujrzeć ją w całej krasie, lecz powinien uszanować jej niewinność; i tak ją zaskoczył, wystawiając dziewczęcą wstydliwość na cięż­ ką próbę. Niechętnie zdmuchnął płomienie. W pokoju sta­ ło kilka innych kandelabrów. Wstał, by pogasić świece i chodząc po pokoju rozbierał się pospiesznie. Ręce mu drżały, gdy zdjął spodnie i rzucił je na podło­ gę. Szybko pozbył się koszuli, butów i skarpetek. Gdy po­ łożył się obok Caroline, po raz kolejny zdziwiło go, że jest taka szczupła. Gdy przed kilkoma dniami dotknął jej talii i bioder, bez trudu objął je ramieniem. Pamiętał ich przy­ jemną krągłość. Żartował sobie wtedy, że jest zbyt drobnej budowy, ale przyznał, że ciało ma jędrne. Poruszyła się, jakby natrętne spojrzenie zbiło ją z tro-

pu. Jego wzrok przywykł do ciemności rozpraszanych tylko wpadającą przez okna księżycową poświatą. Caroline przymknęła oczy i rozchyliła pełne wargi, by łatwiej na­ brać powietrza. Magnus jęknął i przylgnął do niej całym ciałem. Pocałował ją, niecierpliwie podciągnął do talii skromną koszulę i zdjął ją pospiesznie, gdy na jego ski­ nienie Caroline posłusznie usiadła na posłaniu. Zaciekawienie i rozmarzenie ustąpiły gwałtownemu pożądaniu. Kiedy wstydliwie zasłoniła piersi rękoma, chwycił jej nad­ garstki, ułożył ramiona po bokach i pchnął znów na po­ słanie. Ponownie znalazł się na niej, a gdy ich ciała się zetknęły, usłyszał ciche westchnienie. - Magnusie, czy tak wypada? - W łóżku nie zadaje się takich pytań, cara mia. Po­ życie małżeńskie bywa przykładne i śmiertelnie nudne, ale ta noc będzie szalona i pełna niespodzianek. Brak ograniczeń to jedyna zasada. Wilgotnym językiem dotknął miejsca u nasady szyi, wy­ czuwając przyspieszony puls. Przesunął dłonie wzdłuż bo­ ków i objął kształtne piersi. Znowu westchnęła i znierucho­ miała, a Magnus nabrał odwagi i pieścił twardniejące sutki. Daremnie próbowała stłumić jęk, który doprowadzał go do szaleństwa. Całował jej usta, szyję, ramiona, a potem za­ chłanne wargi dotknęły piersi. Wygięła się w łuk, położyła mu dłonie na ramionach i próbowała odepchnąć. - Magnusie, tak nie wolno. Na Boga, co ty robisz? Uśmiechnął się tylko i przesunął dłonią po jej płaskim brzuchu i smukłych udach. Była wysoka i miała wyjątko­ wo długie nogi. Zacisnęła je odruchowo, jakby przeczu­ wała, co zamierza.

- Rozsuń uda, cara mia. Zrób to dla mnie - powiedział cicho, unosząc się nieco, by spojrzeć jej w oczy. Był przekonany, że oboje gotowi są pozbyć się wszelkich zahamowań, ale jej brak doświadczenia sprawiał, że się tego wstydzi. Powinien nad sobą panować, by powoli rozproszyć jej obawy i zachęcić, żeby dzieliła z nim rozkosz, bo powinni przeżyć ją wspólnie. - Muszę wiedzieć, czy jesteś gotowa. - Tak - wyjąkała z trudem. Pocałował ją czule. - Twoje zapewnienia nie wystarczą, najdroższa. Z wahaniem uległa jego woli i pozwoliła, by wsunął dłoń między jej uda. Po chwih' szepnął z ustami przy jej uchu: - Już czas. Zaufaj mi, będę ostrożny, ale bólu nie da się uniknąć. Uniósł biodra i wszedł w nią powoli. Znieruchomiała, jakby próbowała się bronić przed nowym doznaniem. Wiedziała, na czym polega sam akt. Magnus przypusz­ czał, że jej zachowanie jest całkiem naturalne. Nie uwiódł nigdy dziewicy; to jedyny grzech, którego uniknął. Gdy się wreszcie połączyli, omal nie stracił głowy; zacisnął Zę­ by i walczył z pragnieniem, by całkiem się w niej zatracić. Wyczuł opór i chwilę odczekał, a potem uległ pragnie­ niu, by wejść w nią głębiej. Nie wydała krzyku, nie skrzy­ wiła się nawet. Popatrzył jej w oczy i usłyszał pełen nie­ pokoju głos: - Już? Prawie nie czułam bólu. Była zdumiona i nie kryła ulgi. Zdawał sobie sprawę, że kobiety z lękiem myślą o utracie dziewictwa. Gdy Caroline uspokoiła się i rozluźniła napięte mięśnie, cofnął

biodra i wszedł w nią znowu. Przesuwała dłońmi po jego plecach, a delikatne muśnięcie wywołało przyjemne od­ czucia rozchodzące się po całym ciele jak kręgi na po­ wierzchni jeziora. Mocniej naparł biodrami i poczuł, że Caroline zaciska palce na jego ramionach. Chciał dać jej rozkosz, ale z trudem nad sobą panował. Nie znał dotąd tak wielkiej namiętności; pragnął spełnienia i dążył do niego, poruszając się rytmicznie. Nastąpiło szybko, nagle, wręcz gwałtownie; przebiegł go dreszcz, a z gardła wy­ trwał się niski, zmysłowy krzyk. Magnus znieruchomiał, oparty na łokciach, z pochyloną głową. Gdy po chwili wrócił do rzeczywistości, miał wrażenie, że wszystko się zmieniło - w nim i wokół niego. - Caroline - powiedział nieswoim głosem. - Słucham. - Była lekko zachrypnięta, ale to dodawa­ ło jej tylko uroku. Nadal oddychała z trudem i wydawała się zakłopotana. - Nie szczytowałaś, prawda? - Ja... nie wiem, o czym mówisz. - Poznałaś rozkosz. - Milczał przez chwilę, czekając, aż przytaknie, ale była zbyt wstydliwa, żeby o tym roz­ mawiać. - To uczucie narasta stopniowo, a potem nadcho­ dzi ostateczne spełnienie. Wiesz, o czym mówię? - Tego doświadczyłeś przed chwilą? - spytała. Pokiwał głową, dotykając policzkiem jej włosów. - Ja nie. - Nauczę cię wszystkiego i postaram się dać ci pra­ wdziwą rozkosz. - Jeszcze dziś? - rzuciła niecierpliwie. Magnus zachi­ chotał. Zmusił swą niewinną żonę, by zapomniała

o wstydliwości, rozbudził zmysły. Oparł się na łokciu i uśmiechnął, dotykając palcami jej ust. - Przyjdzie na to czas. Pamiętaj, obiecałem, że będę ratować cię całą, ale nie dziś, najdroższa. I tak sporo już wiesz. - Odsunął się i wyciągnął obok niej, uniesiony lek­ ko na łokciu. Przesypywał między palcami kosmyki jas­ nych włosów. - Śpij, cara mia. - Otulił ją kołdrą i patrzył, jak mości sobie na posłaniu wygodne gniazdko. - Magnusie... - niespodziewanie umilkła. Domyślił się, że ma coś ważnego do powiedzenia, ale nie może się na to zdobyć. - Dobranoc. - Dobranoc, Caroline. Wkrótce jej oddech stał się głęboki i regularny. Księżyc zniknął i sypialnia pogrążyła się w mroku, ale Magnus nadal patrzył na leżącą obok niego kobietę. Po chwili ogarnęło go pożądanie, jakby chciał znów się z nią połączyć. Nawet we śnie kusiła niczym syrena; nagła żądza to odpowiedź na jej zew. Niebezpieczna z niej istota! Przewrócił się na plecy, wsunął dłonie pod głowę i patrzył w ciemność. Pragnął dziś obudzić w niej namiętność i dać jej rozkosz, by teraz już chętnie szła z nim do łóżka. Marzenie spełniło się z nawiąz­ ką, a co gorszą, wpadł we własne sidła jak żółtodziób, który traci głowę w obecności kobiety będącej obiektem jego wes­ tchnień. Nie po raz pierwszy. Zacisnął powieki, lecz nie zdo­ łał odsunąć wspomnień, choć nie zamierzał porównywać Ca­ roline z tamtą bezwstydnicą. Ponad dwadzieścia lat temu je­ go przeżycia były równie mocne i głębokie jak dziś. Tamte chwile stanęły mu znów przed oczyma, przywołując tłumio­ ne od dawna uczucia.

Hrabina należała do grona przyjaciół jego matki. Była tak piękna i urocza, że na wiele miesięcy zawładnęła jego umysłem. Zepsuta do szpiku kości, dostrzegła wreszcie oszalałego z miłości czternastolatka, który już wtedy za­ powiadał się na rosłego i przystojnego mężczyznę. Posta­ nowiła go uwieść. Był idealistą i romantykiem, kochał wiersze i kwiaty, ale dojrzał na tyle, by spełnić oczekiwania kusicielki. Pewnego dnia zaprosiła go do sypialni i obiecała, że nauczy sztuki kochania. To było cudowne przeżycie, tak wzniosłe i czułe, że miał potem łzy w oczach. Popełnił niewybaczalny błąd: wyznał, że ją ko­ cha nad życie. Długo mu się przyglądała, a potem wybuchnęła śmiechem. Doznał wtedy straszliwego upokorze­ nia. Kiedy wspominał po latach tę noc, uświadomił sobie, że mógł odejść w milczeniu z poczuciem wstydu albo śmiać się wraz z nią, odrzucając wszystko, co w nim było dobre i piękne. Dokonał wyboru. Postanowił udać, że dra­ matyczne wyznanie to żart wymyślony, by ją rozbawić. Coś w nim wtedy umarło i w rezultacie stał się zimnym cynikiem, za jakiego wszyscy go teraz uważali. - Chodź tu, Magnusie - kusiła tamta. - Kochaj się ze mną raz jeszcze. Oboje wybuchnęli śmiechem, gdy padli na łóżko. Urok wzajemnej bliskości zniknął, a pozostała tylko pierwotna i niska żądza. Z czasem nauczył się wielu miłosnych gierek, stał się mistrzem w sztuce kochania, potrafił dawać i brać rozkosz. Nurzał się w rozpuście tak wymyślnej, że o jego ekscesach nie śmieli wspominać najgorsi plotkarze. Szedł drogą wybraną przed laty, gdy syta wrażeń kocha­ nka wyśmiała najczystsze porywy młodzieńczego serca.

Nigdy jednak nie doznał takiego uniesienia i szczęścia jak dzisiejszej nocy. Caroline poruszyła się we śnie. Widział ją w bladym świetle poranka, które sączyło się już przez okna. Przed laty hrabina odebrała mu wszelkie złudzenia. Czy teraz on zdeprawuje młodą żonę, która uosabiała wszystko, czego sobie tak długo odmawiał? Był wyjątkowym łotrem, dra­ niem, rozpustnikiem; łatwo wybuchał gniewem, łatwo ulegał żądzy, drwił z ludzi i patrzył na nich z góry. Niko­ mu nie pozwalał się do siebie zbliżyć. To wszystko pra­ wda. W głębi ducha nienawidził siebie bardziej niż jego l i ­ czni wrogowie. Nawet rodzony ojciec nie był dla niego równie surowy. Po przebudzeniu Caroline zorientowała się, że jest sa­ ma w wytwornej sypialni. Przetarła oczy, bo nadal czuła się senna. Przypomniała sobie wczorajszą noc, a wyraziste obrazy stanęły jej przed oczyma. Niezwykłe chwile. Wes­ tchnęła głęboko i uśmiechnęła się do wspomnień. To było cudowne przeżycie. Nie miała pojęcia, że istnieją takie do­ znania. Magnus był czuły, stanowczy, a zarazem nieprze­ widywalny. Zachował się skandalicznie, dotykał jej w sposób uwłaczający wszelkim zasadom przyzwoitości i doprowadził na skraj szaleństwa. Nie sądziła, że można się tak zapomnieć. Przeciągnęła się jak kotka i wygładziła zmiętą pościel, która zachowała jeszcze zapach mężczyzny, budzący le­ dwie uśpioną tęsknotę. Magnus został tu na noc, a nie­ przywykła do tego Caroline budziła się kilkakrotnie, wy-

czuwając jego obecność. Z zadowoleniem stwierdzała, że nie jest sama, i powoli zapadała w sen. Zeskoczyła z łóżka i zerknęła na prześcieradło. Żadnych śladów świadczących o tym, że straciła niewinność. Po letniej chłodnej kąpieli czuła się znów czysta i świeża. Pociągnęła haftowaną taśmę dzwonka, by wezwać Lillian. Szybko uporała się z poranną toaletą. Włożyła muślinową suknię, poleciła upiąć włosy w prosty kok i zbiegła na dół. Zgubiła się, szukając małej jadalni, i jakaś pokojówka musiała wskazać jej drogę. Bracia siedzieli już przy stole. Gdy Magnus podniósł wzrok znad gazety, z jego miny próbowała wyczytać, w jakim jest dzisiaj nastroju. Sprawiał wrażenie powścią­ gliwego i zamkniętego w sobie, natomiast David zerwał się na równe nogi i pomógł jej usiąść. - Zachwycająca, po prostu urocza - powtarzał, udając lokaja. Strzepnął serwetkę i rozłożył na jej kolanach. Ledwie wstała, a wygląda świeżo niczym polna stokrotka. To efekt zdrowego i prostego trybu życia, prawda, braciszku? - Jedzenie stoi na kredensie. Nałóż sobie. Zaraz po­ dadzą jajecznicę. - Magnus nadal bacznie się jej przyglą­ dał. - Wystarczy grzanka - odparła półgłosem. Gdzie zniknął mężczyzna, który przed kilkoma go­ dzinami rozpalił w niej żar namiętności? Czemu jest taki oficjalny? Zrobiło jej się przykro, bo spoglądał na nią obo­ jętnie. To dziwne, że tak jej zależy na jego zaintereso­ waniu. - Moja droga, co zamierzasz dzisiaj robić? - zagadnął

David. - Pochodzisz z Londynu, więc pewnie nudzisz się na wsi tak samo jak ja. - Powinnaś spędzić trochę czasu z panią Gervis. Jest tu ochmistrzynią - wtrącił poważnie Magnus. - Musisz przejąć obowiązki pani domu. Nasza Gervis wszystko ci wytłumaczy. David i ja mamy kilka spraw do załatwienia. Po obiedzie wybiorę się z tobą na konną przejażdżkę. To nie propozycja, lecz stanowcze polecenie, stwierdziła, kiwając głową na znak zgody. Magnus zajął się czyta­ niem gazet. Gdy skończył posiłek, skinął na Davida i poszedł do gabinetu, a Caroline odszukała panią Gervis. Podczas monologu dotyczącego obowiązków ciążących na pani domu w Hąwking Park czuła się jak uczennica, ale słuchała uważnie, bo tego wymagały dobre obycza­ je. Dochodziło południe, gdy zdołała wreszcie wymk­ nąć się do swego pokoju i napisać słówko do matki: „Na razie żadnych pieniędzy". Znalazła lokaja i posłała go z listem do zajazdu. Magnus nie wspomniał jeszcze o jej apanażach. Jeśli wkrótce tego nie zrobi, sama mu przypomni. Po obiedzie David przyszedł się pożegnać przed wyjaz­ dem do Londynu. Ujął jej dłoń i powiedział: - Cieszę się, że tu jesteś. Magnus cię potrzebuje, cho­ ciaż nigdy się do tego nie przyzna. Oddycham z ulgą na myśl, że jest w dobrych rękach. - Mówił poważnie, co mu się rzadko zdarzało. Caroline skinęła tylko głową. Magnus wyszedł z gabi­ netu. - Jeszcze tu jesteś, Davidzie? - Właśnie wychodzę. - Stuknął obcasami i ukłonił się

sztywno jak pruski oficer. - Chciałem jeszcze popatrzeć na tę śliczną twarzyczkę. - Zabieraj się stąd - burknął brat, a David uśmiechnął się i pobiegł do wyjścia. Caroline wiedziała, że Magnus tylko się z nim droczy. Ostre słowa i przytyki to pozory, a bracia szczerze się kochali. - Gotowa do konnej przejażdżki? - Nie mam amazonki - odparła. Spakowała wpraw­ dzie znoszony strój do konnej jazdy, ale nie chciała się w nim pokazywać, bo dawno z niego wyrosła. - Wiele hałasu o nic. Wystarczy szeroka spódnica. Gdzie jest powiedziane, że kobieta musi jeździć konno w aksamitnej amazonce? Twoja suknia jest odpowiednia. I tak nikt cię nie zobaczy. To moja ziemia. Żaden intruz nie przekroczy granic posiadłości. - Jak sobie życzysz. - Wzruszyła ramionami. Podał jej okrycie i zaprowadził do stajni. - Lubisz jeździć konno, Caroline? - spytał. Poprze­ dniej nocy mówił do niej Cara, wkładając w to słowo całe serce. - Umiem, ale brak mi wprawy - odparła uprzejmie i chłodno, naśladując jego ton. Niespodziewanie otoczył ramieniem jej talię. Gest był łagodny i czuły, a zarazem władczy. - Okolica jest przepiękna, a Baltazar potrzebuje ruchu. Gdy spojrzała na niego zdziwiona, bez słowa wyciąg­ nął rękę. Odwróciła głowę i ujrzała dwa osiodłane wierz­ chowce stojące na dziedzińcu przed stajnią. Od razu było wiadomo, że Baltazar to wyjątkowo piękny kary ogier o lśniącej sierści.

- Rzadko jeżdżę, ale wiem dość o koniach, by go właściwie ocenić. Jest cudowny! -To prawda - odparł Magnus. Podszedł bliżej i pogładził aksamitne chrapy. Roześmiał się, gdy zadowolony Baltazar wtulił nos w jego dłoń. - Jest nie tylko urodziwy, lecz także ognisty i rozumny. Zna się na ludziach. Będzie tęsknił, kiedy mnie zabraknie. Dobrze mówię, przyjacie­ lu? - Caroline poczuła na sobie badawcze spojrzenie szmaragdowych oczu. - Mało kto po mnie zapłacze. Odwrócił wzrok. - Staję się ponurakiem. Wierz mi, rzadko pozwalam sobie na takie uwagi. - Jesteś bardzo dzielny, Magnusie. - Podbiegła naty­ chmiast i dłonią ukrytą w rękawiczce dotknęła jego ra­ mienia. - Nie wiem, skąd czerpiesz odwagę, by codzien­ nie stawiać temu czoło. - Źle mnie zrozumiałaś - Westchnął i skrzywił się, jakby go coś zabolało. - To nie jest kwestia odwagi. My­ lisz pojęcia. Po prostu nie mam po co żyć. Została mi tylko śmierć. Jeśli urodzisz dziecko, śmielej popatrzę jej w oczy, choć to bez znaczenia. - Mówisz jak poeta. - Z uśmiechem pokręciła głową. - Czasem trudno cię zrozumieć. - Ciekawe! - wybuchnął śmiechem, wziął ją pod rękę i pociągnął ku wierzchowcom. - Jeśli nadal będę wyrażać się zawile, zwróć mi uwagę. Obawiam się, że nie rozu­ miem samego siebie. - Znowu to samo! - wtrąciła żartobliwie. - Mówisz przenośniami. Twarz Magnusa wypogodziła się, w oczach zabłysły wesołe iskierki; pokazał w uśmiechu piękne białe zęby.

- Możesz mnie brać na dywanik, ilekroć będę mówił zagadkami. - Spojrzał na nią z ukosa. - To byłaby nowa metoda uwodzenia. W ten sposób przykrą wadę zmienię w mój kolejny atut. - Traktujmy dywanik tylko jako przenośnię. - Nie podoba mi się ten pomysł, ale będzie, jak zechcesz. Z zachowaniem wszelkich zasad dobrego tonu przedstawił jej piękną klacz, jakby dokonywał prezentacji w londyńskim salonie. Dosiedli koni i ruszyli w stronę rzeki. Caroline zachwycała się pogodnym jesiennym dniem. Wielkie postrzępione chmury sunęły po stalowoszarym niebie. Gdy wjechali do lasu, otoczyła ich prawdziwa feeria barw: ciemna czerwień, ognisty pomarańczowy, intensywna żółć. Chłodny wiatr szarpał jej włosy, a spinki użyte do ich upięcia spadały na ścieżkę. Magnus był czarujący. Caroline ochłonęła już po wra­ żeniach nocy poślubnej i wróciła do rzeczywistości, choć nadal była trochę roztargniona i zbita z tropu przeżyciami, których zaznała w jego ramionach. Codzienne życie w Hawking Park także stanowiło dla niej nowe doświad­ czenie, ale duma nie pozwoliła jej przyznać się do obaw. Zapomniała o nich, gdy jechali krętą ścieżką przez las, w stronę niewielkiego strumyka wpadającego do pobli­ skiej rzeki. - Nieco dalej jest bardzo piękny zakątek - zawołał Magnus. Posuwając się wzdłuż potoku, dotarli do jego rozwid­ lenia i polany, nad którą znów ukazało się ich oczom nagle pociemniałe niebo.

- Obawiam się,że zmokniemy - powiedziała Caroline, spoglądając na gęstniejące chmury. - Bardzo możliwe. Chcesz wrócić? - spytał, patrząc w górę, ale śmiało pokręciła głową. - Ja? Sądzisz, że boję się niewielkiego deszczu? Sam mówiłeś, że nie jestem bezradnym kobieciątkiem. - Doskonale - odparł z zadowoleniem i popędził ko­ nia. Ruszyli w stronę pól, gdzie otworzył się przed nimi wspaniały widok: kwadratowe i piostokątne zagony w różnych odcieniach zieleni, a między nimi kępy drzew odzianych w jaskrawe barwy cygańskiego taboru. Między nimi wiła się błękitna rzeka. - Magnusie, jak tu pięknie! - Zsiądźmy z koni i odpocznijmy chwilę. Zatrzymał się i podziwiał uroczy krajob az. Przywiąza­ li uzdy do zwisającej nisko gałęzi i poszli na, krótki spacer. Magnus podniósł kilka kamieni i rzucił je do płynącej ci­ cho wody. Caroline uśmiechnęła się chytrze znalazła pła­ ski kamyk i cisnęła go tak, że odbił się cztery razy, nim zniknął w nurcie. - Wyjątkowa kobieta - oznajmił z podziwem. Gdy skłoniła głowę z udaną skromnością, oboje wybuchnęli śmiechem. Zatrzymali się w miejscu, gdzie rzeka spływała w dół, burząc się wśród kamieni. - To Kocioł Czarownicy - wyjaśnił Magnus. Stał tuż za Caroline, nieco z boku, więc mimo szumu wody sły­ szała wyraźnie jego niski głos. - Czy przesiadywałeś nad nim w dzieciństwie? - za­ pytała. - Niezupełnie. Marzyłem raczej, by kochać się tu

z wyjątkową kobietą. - Gdy zaniepokojona zadrżała i popatrzyła mu w oczy, pokręcił głową i wskazał zachmurzne niebo. - Nie masz powodu do obaw. Nawet gdybyśmy mieli na to ochotę, pogoda nam nie sprzyja. - Chcesz mnie wprawić w zakłopotanie? - Udało mi się? - Owszem - przyznała z westchnieniem. - Cara, nie jesteś obłudna. - Ciepła dłoń dotknęła jej policzka. - Ostatniej nocy dowiodłaś, że potrafisz być śmiała i namiętna. - Gdy się zarumieniła, pogroził jej pal­ cem. - O nie, za późno na skromne miny. Wiem, że nicze­ go nie żałujesz. W przeciwieństwie do mnie. - Czemu? - spytała mimo woli. - Nie dałem ci prawdziwej rozkoszy. Chętnie pieściłbym cię przez całą noc, ale musiałem wziąć pod uwagę szczególną wrażliwość panny młodej - odparł z uśmiechem. Poczuła miły dreszcz. Jak to możliwe, by same jego słowa tak na nią działały? - Chodź do mnie - dodał. - Muszę cię pocałować. Znalazła się w jego ramionach i mocno się w nie wtuliła. Gdyby teraz pociągnął ją na ziemię, by spełnić swoje pragnienie, pewnie by się nie opierała. Czy dla niego to tylko gra, zastanawiała się, gdy musnął wargami jej usta, kolejny dowód na to, że ma ją w swej władzy? Podniósł głowę, słysząc odgłos gromu. - Moim zdaniem na nas już pora. Zbyt długo zwle­ kamy. Chwycił ją za rękę i razem pobiegli do koni, dosied-

li ich i ruszyli cwałem. Z nieba lały się potoki deszczu. Jazda na łeb, na szyję wśród szalejącej burzy była rados­ nym przeżyciem, a Caroline raz po raz wybuchała śmie­ chem, zachwycona własną odwagą. I towarzystwem Magnusa.

ROZDZIAŁ ÓSMY Lokaje czekali w sieni, a niespokojny Artur stał u frontowych drzwi. Woda kapiąca z ubrań plamiła cenne dywany- Szybko na górę - polecił Magnus, chwytając Caroline za łokieć. - Arturze, podaj gorącą herbatę. Powiedz Gervis, żeby przysłała sporo ręczników. - Tak jest, panie hrabio. Kwadrans później Caroline siedziała w fotelu, z pod­ winiętymi nogami, grzejąc się przy kominku w małym sa­ lonie przylegającym do jej sypialni. Na wyraźne życzenie Magnusa założyła jego szlafrok, obszerniejszy, grubszy i dzięki temu znacznie cieplejszy niż jej własny. Obiema dłońmi trzymała filiżankę gorącego naparu. Za oknami na dobre rozszalała się burza. Deszcz dzwonił o szyby, gromy dudniły w oddali. Magnus stanął w drzwiach łączących obie sypialnie. Miał na sobie suche ubranie, małym ręcznikiem wycierał mokre włosy. - Nalać ci herbaty? - spytała. - Owszem, będę wdzięczny. - Usiadł na kanapie twarzą do niej. Piorun uderzył gdzieś niedaleko. - Mam nadzieję, że David przeczeka burzę. Tradno przewidzieć, jak w taką pogodę zachowają się konie. - Czemu tak często podróżuje w tę i z powrotem? Do Londynu nie jest daleko, ale traci sporo czasu.

- Jest mi tu potrzebny - odparł ze wzrokiem utkwio­ nym w filiżankę. - Przejmuje zarząd rodzinnym mająt­ kiem - wyjaśnił krótko. Zdawała sobie sprawę, jak trudno mu przekazywać na­ stępcy swoje obowiązki. To stanowiło potwierdzenie jego słabości i klęski. Po chwili dodał: - David nie lubi przebywać poza Londynem, dlatego woli ciągłe podróże. Miły nastrój prysł jak bańka mydlana. Znów rozległ się grzmot. Rozmowa na temat rodzinnego majątku przypo­ mniała Caroline o przykrym obowiązku. Magnus sięgnął po dziwne ciastko, jakby splecione w warkocz. Gdy rzu­ ciła mu badawcze spojrzenie, wyjaśnił: - Mam słabość do słodyczy. Bronson piecze te ciastka specjalnie dla mnie. - Z apetytem odgryzł spory kęs. Chcesz spróbować? Pokręciła głową. Nie przełknęłaby teraz ani kawałka. Ze ściśniętym gardłem myślała o prośbie, którą musiała przedstawić. - Muszę ci przypomnieć o pewnym drobiazgu. Chodzi o moje apanaże. Omówiliśmy wiele spraw, ale nie wspo­ mniałeś, kiedy dostanę pierwszą... - Pensję - wpadł jej w słowo. Oczy mu pociemniały, szmaragdowa zieleń nabrała barwy szarego nefrytu. Zmiana nastąpiła prawie nieza­ uważalnie. Magnus zacisnął usta. Ktoś inny pewnie by te­ go nie dostrzegł, ale Caroline była wyczulona na jego zmienne nastroje. Siedziała bez ruchu, czekając na odpowiedź. Wiele by dała, żeby to beztroskie popołudnie nie zostało zepsute rozmową o pieniądzach, o jej pensji,

ale zdawała sobie sprawę, że nie jest w tym domu po to, by przyjemnie spędzać czas z jego właścicielem. Przyszła tu dla pieniędzy, których potrzebowała na ratowanie Ja­ mesa. - Ile chcesz dostać? - zapytał w końcu Magnus. - Wszystko, jeśli łaska - odparła pospiesznie, z obawy, że za chwilę słowa nie przejdą jej przez gardło. Zawahał się i przez moment sądziła, że odmówi. Potem wstał i powiedział uprzejmie: - Zaraz się tym zajmę. Pieniądze są twoje i otrzymasz je, skoro tego sobie życzysz. Zapracowałaś na nie ostatniej nocy. Odrzuciła głowę, jakby ją spoliczkował. Poczuła na so­ bie jego niechętne, zimne spojrzenie. Odwrócił się i wy­ szedł z pokoju. Gdy została sama, westchnęła głęboko. Te zmiany nastroju nie mogła przypisać jego kapryśnemu usposobieniu. Sama zepsuła urocze popołudnie. Czy mogła postąpić inaczej? Kiedy jak szalona cwałowała w de­ szczu, podziwiała piękne widoki i nad bystrym nurtem ca­ łowała się z mężem, jej brat jak co dzień leżał w łóżku, a nieznaczna poprawa lub pogorszenie niewiele zmienia­ ły. Zamieszkała w tym domu przez wzgląd na Jamesa. O miłości nie było mowy. Te rozmyślania wytrąciły ją z równowagi. Z jękiem uświadomiła sobie całą prawdę. O tak, łatwo pokochać Magnusa. Ukryła twarz w dłoniach i próbowała trzeźwo ocenić sytuację. Nie wolno myśleć o miłości, skoro on umiera. To byłaby prawdziwa katastrofa. Dość, że boi się o Jamesa; ten ciągły lęk był nie do zniesienia. Czyż nie cierpiałaby jeszcze więcej, wiedząc, że straci ukochanego męża?

Nie pokochała go jeszcze, chociaż wszystko się może zdarzyć. Potrafił być czarujący. Przystojny mężczyzna, namiętny kochanek. Najwyraźniej pomyliła rozkoszne, lecz chwilowe pożądanie, które w niej obudził, z długo­ trwałym uczuciem. Gdy Magnus odejdzie, z pewnością będzie za nim tęskniła, ale potrafi żyć dalej bez niego. Kwadrans po nagłym wyjściu Magnusa wszedł Artur i postawił na stole srebrną tacę z pokrywą. Caroline unios­ ła ją i zobaczyła plik banknotów. Nagle poczuła się winna. Ileż by dała, by po prostu wyjaśnić, że te pieniądze uratują życie dziecka. Wiedziała, że to niemożliwe, ale tak bardzo pragnęła zobaczyć Magnusa, że włożyła zmiętą muślino­ wą suknię i poszła do jego gabinetu. Przez uchylone drzwi zobaczyła, jak stoi tam w nonszalanckiej pozie. - Coś jeszcze? - spytał znudzonym głosem, gdy zapu­ kała. Nałożył znów maskę wyniosłego arystokraty. Weszła do pokoju jak do jaskini lwa. - Chcę ci wytłumaczyć, czemu poprosiłam o pienią­ dze. - Nie widzę takiej potrzeby. - Mimo to nalegam. Moja matka jest zadłużona, a nie ma żadnych dochodów. - O co ci chodzi? Przecież żyje na mój koszt. - Nie wypada, żebyś mi to wypominał. - Jego uwaga bardzo ją zabolała. Spochmurniał i odparł chłodno: - Chciałem jedynie podkreślić, że nie rozumiem, na co wydaje pieniądze. - Nie pomyślałeś o strojach? - odparła. Przesunęła rę­ koma po zmiętej sukni. - Sądzisz, że ubierała się lepiej

ode mnie? Jej suknie wyglądają znacznie gorzej niż ta. Od czasu do czasu kupuje jakiś drobiazg dla Jamesa. To siedmiolatek, a nie ma się czym bawić. Na Boże Narodzenie uszyła mu z gałganków kolorową poduszkę. Ode mnie dostał w prezencie książkę z uszkodzoną okładką, choć ledwie potrafi składać litery. Spisali ją na straty w księgarni. Zorientowała się, że stoi przed nim harda, z rękoma opartymi na biodrach. Obserwował ją spod przymkniętych powiek. - Dzięki za wyjaśnienia. Dostałaś pieniądze. - Tak, ale jesteś na mnie zły, bo o nie poprosiłam. - To nie złość, Caroline. - Kąciki jego ust powoli się uniosły. - Jeśli będę wściekły, na pewno się zorientujesz. - Umilkł i przymknął oczy, ale szybko wziął się w garść i znów na nią popatrzył. - Idź do łóżka. - Jest za wcześnie. - Rzuciła mu pytające spojrzenie. - W takim razie wróć do swego pokoju i zajmij się lekturą albo pisaniem listów - burknął, rozluźniając krawat. - Jesteś wściekły! Nie wiem... - Caroline - przerwał, stając przy biurku. Oparł się o nie, położył ręce na blacie zarzuconym papierami i zwiesił głowę. - Wyjdź stąd natychmiast. - Źle się czujesz! - krzyknęła, domyślając się prawdy. - Wynoś się! - rzucił zduszonym głosem. - Magnusie, muszę ci pomóc! - Nie! Sprowadź Artura. Szybko. - Uniósł głowę. Przeraziła ją bladość jego twarzy. Na czoło wystąpiły mu krople potu, a oczy błyszczały. - Błagam. - Tak, oczywiście - rzuciła po chwili wahania. Wy-

padła z pokoju, i biegnąc korytarzem, wołała głośno kamerdynera. Gdy go wreszcie znalazła, ledwie wykrztusiła: - Magnus... twój pan. Jest w gabinecie. Służący natychmiast tam pobiegł. Ruszyła w ślad za nim, ale przystanęła w korytarzu. Artur wydawał polece­ nia kilku lokajom. Ujrzała dwu służących, którzy nieśli po schodach jej bezwładnego męża. Ukryła się w cieniu. Łzy spływały jej po policzkach, drżała tak gwałtownie, że za­ częła szczękać zębami. Był całkiem bezradny. Boże miło­ sierny, jak on to znosi? Trudno patrzeć na dumnego męż­ czyznę bezwładnego jak szmaciana lalka. Pobiegła do sy­ pialni, zadając sobie pytanie, czy będzie zdolna patrzeć na powolną śmierć Magnusa Eddingtona. Magnus ocknął się w swoim dawnym pokoju i ostroż­ nie rozprostował nogi. Nie chciał, by Caroline oglądała go w takim stanie, więc zachował tę sypialnię jako kryjówkę na wypadek ataku. Wstał, drżąc na całym ciele, poczekał, aż miną zawroty głowy i powłócząc nogami, ruszył do umywalki. Czuł się dobrze, ale miał dość rozsądku, by nie wyciągać pochopnych wniosków; łagodniejszy atak wcale nie oznaczał poprawy. Ataki przychodziły bez określone­ go powodu, a ich rytm, długość i siła pozostawały dla wszystkich niewiadomą. Chłodna woda go otrzeźwiła, a po umyciu od razu po­ czuł się lepiej. Pociągnął taśmę dzwonka, aby w kuchni wiedzieli, że czeka na późne śniadanie. Po ataku choroby zawsze miał wilczy apetyt. Dla zabicia czasu podszedł do okna i odsunął ciężkie zasłony. Dzień był szary, a niebo zachmurzone, lecz Magnusowi spodobał się ten podniosły

smutek, bo pasował do jego nastroju. Popatrzył na ogród i spostrzegł jakiś ruch. Ubrana w płaszcz krążyła wśród bezlistnych krzewów. Od razu rozpoznał Caroline. Tylko ona miała tak smukłą figurę i tyle gracji w ruchach. Patrzył, jak idzie wyłożoną kamieniami ścieżką. Zacisnął powieki, gdy poczuł, że ser­ ce bije mu coraz szybciej. Co czuła, gdy stracił przyto­ mność? Czy widziała, że służba niesie go słabego i bez­ bronnego niczym... Może ogarnęło ją obrzydzenie? Jęk­ nął i dotknął czołem chłodnej szyby. Caroline odwróciła się, przystanęła i uniosła głowę, jakby zmuszona siłą jego wzroku. Dostrzegła go; tak mu się przynajmniej wydawa­ ło. Przez chwilę stała z uniesioną twarzą i zmarszczonymi brwiami. - Przyniosłem jajecznicę, panie hrabio. - Dziękuję, Arturze - powiedział, nie odwracając głowy. Służący podszedł bliżej i spojrzał ponad jego ramie­ niem. - Jest dziś milcząca. Gervis obiecała, że będzie mieć na nią oko. Magnus chrząknął i odszedł od okna, a zasłona opadła. - Dopilnuj, żeby nie było jej nigdy w pobliżu podczas moich ataków. - Dobrze, panie hrabio. Wydał Arturowi polecenia, a potem zjadł śniadanie i wrócił do łóżka. Daremnie się łudził, że spędzi z żoną trochę czasu. Jak to mówią, duch silny, ale ciało mdłe. Wy­ czerpanie zmusiło go do odpoczynku. Ze zdumieniem stwierdził, że za nią tęskni.

Caroline oddała pokojówce okrycie i poleciła rozpalić ogień w małym salonie. Gdy w kominku buzowały już płomienie, usiadła przy biurku i napisała krótki list do przyjaciółki imieniem Lucy, z którą pracowała w księgarni. Nie miała nic więcej do zrobienia; niespokojna i znudzona, postanowiła odszukać Artura. - Jak się czuje hrabia? - spytała, gdy natknęła się na niego w spiżarni. Zamrugał zaskoczony i po chwili waha­ nia odparł: - Nieco lepiej, pani hrabino, ale potrzebuje odpoczynku. - Zejdzie dziś na kolację? - Wątpię. Czy mam coś przekazać? - Nie. Tak. Powiedz mu, proszę, żeby szybko wracał do zdrowia. Modlę się za niego. - Dobrze, pani hrabino, na pewno to uczynię - odparł z powagą, ale rysy mu chyba złagodniały, a na ustach po­ jawił się cień uśmiechu. Uznała, że lektura poprawi jej nastrój, i poszła do bib­ lioteki. Poczuła ciężką woń skóry i kurzu, bardzo męską i przyjemną, pomieszaną z zapachem wosku używanego do czyszczenia podłóg i mebli. Znalazła kilka modnych powieści i mnóstwo klasyki. Wybrała parę tomów i za­ niosła je do swego pokoju. Przejrzała trzy, ale nie mogła się skupić. Była tak znudzona, że zdrzemnęła się, a po przebudzeniu nie mogła dojść do siebie. Usłyszała pukanie i serce zabiło jej mocno, przepełnio­ ne nagłą nadzieją, że to Magnus. Sama pragnęła zajrzeć do niego, by sprawdzić, czy wraca do zdrowia. Otworzyła szeroko drzwi i stanęła oko w oko z panią Gervis. - Pani hrabino, krawcowa czeka.

- Proszę? - Zmarszczyła brwi. Tęga kobieto minęła pospiesznie ochmistrzynię i oznajmiła: - Łaskawa pani na pewno mnie pamięta. To chyba jasne. Wejdźcie. - Zwróciła się do trzech służących, które niosły sięgające podbródków stosy tkanin. - Nie ma czasu! Och, pani hrabina będzie zachwycona, gdy zobaczy, co przyniosłyśmy. Caroline rozpoznała panią Dungeness, która szyła jej suknię ślubną. Miała z nią całą przeprawę, bo krawcowa wolała przepych niż elegancję. Caroline walczyła do upadłego, by wyglądać skromnie i wytwornie; nie chciała, idąc do ołtarza, przypominać bogato przybranego tortu weselnego. Mimo wszystko pani Dungeness przyjemnie ją zaskoczyła: suknia ślubna była nienaganna i uszyta we­ dług wskazówek. Czemu ta kobieta wtargnęła niespodziewanie do jej pokoju? Właśnie miała o to zapytać, gdy zjawiła się pokojówka i podała jej na tacy bilecik. Otworzyła go i przeczytała: „Po­ trzebujesz nowych strojów. Pani Dungeness odwiedzi rów­ nież twoją matkę". Zamiast podpisu litera M. - Proszę spojrzeć na ryciny - nalegała krawcowa. Czy widziała pani kiedykolwiek coś podobnego? A te? Niezupełnie o to nam chodzi, ale co za szyk! W sukni z czerwonego brokatu wyglądałaby pani cudownie! Po chwili Caroline była bez reszty pochłonięta obmy­ ślaniem nowych strojów. Nie pozwoliła, by pani Dunge­ ness narzuciła jej swoje zdanie; zdecydowała się na kilka muślinowych sukien do noszenia na co dzień oraz parę wieczorowych kreacji z ciężkiego jedwabiu. Zamówiła koszule nocne z nieprzyzwoicie cienkiego batystu oraz

trochę bielizny, pończoch, kilka par rękawiczek i szykowny kapelusz z szerokim rondem ozdobiony barwnymi piórami. Minął czas podwieczorku, a Caroline okropnie zgłodniała. Nadszedł już wieczór, ale pani Dungeness nie zważała na to, że przesiedziała u niej tyle godzin. - Będę odsyłać suknie w miarę wykańczania, zamiast czekać, aż wykonam całe zamówienie. Pan hrabia nalegał, żebym się pospieszyła. - Klasnęła w dłonie, a Caroline domyśliła się, że otrzymała hojną zapłatę za pośpiech. Była wyczerpana i kolację kazała przynieść do sypialni. Zjadła niewiele i położyła się do łóżka. Zbudziła się o świcie i wstała od razu, chociaż była nieco ospała jak zwykle przed comiesięczną niedyspozycją. Po śniadaniu przygotowała miksturę, która pomagała jej przetrwać trud­ ne chwile; przepis dostała od matki. Sięgnęła po jedną z książek przyniesionych z biblioteki. Powieść okazała się interesująca, więc czytała, aż na krótko przed obiadem Lillian zapukała do drzwi. - Pani hrabino - rzuciła z lekkim dygnięciem, który był u niej oznaką szacunku. - Pani Gervis kazała powie­ dzieć, że pan hrabia czeka. Jest w jadalni. Caroline natychmiast zerwała się na równe nogi, a za­ pomniana książka spadła na podłogę. Lillian zaczesała jej włosy do tyłu i ułożyła w luźny, szykowny kok. Caroline nie miała się w co przebrać, więc tylko poszczypała poli­ czki, by nabrały rumieńców, przygryzła lekko wargi i zbiegła na dół.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Mała jadalnia w Hawking Park nie mogła uchodzić za przytulne pomieszczenie, ale Magnus chętnie zasiadał tu do posiłków. Teraz z rosnącą niecierpliwością czekał na Caroline, zirytowany zwłoką. Wstrzymał oddech, gdy wbiegła do środka, zarumieniona i uśmiechnięta. Była uo­ sobieniem radości życia i stale nią emanowała, ponieważ cokolwiek robiła, nie zatrzymywała się w pół drogi. Wy­ raz jej twarzy świadczył, że chciała się z nim zobaczyć. - Magnusie, wspaniale wyglądasz! - zawołała pogod­ nie. Można było pomyśleć, że jej na nim zależy. - Czuję się znacznie lepiej - odparł z bijącym sercem. Chętnie wyciągnąłby rękę, by dotknąć jej dłoni lub ramie­ nia. Bardzo tego pragnął, tak bardzo, że ogarnął go lęk. Zacisnął dłonie w pięści i przycisnął do boków, żeby ła­ twiej nad sobą zapanować. - Dziękuję za nowe stroje. Na pewno będą prześliczne. To przemiły gest. Nie potrafię wyrazić, jakie to dla mnie ważne, że krawcowa odwiedzi też matkę. Jesteś bardzo hojny! Czy była taka radosna dlatego, że przeznaczył kilka funtów na jej suknie? Omal nie jęknął z rozczarowania. Trzeba natychmiast o tym zapomnieć. Wzruszył ramionami.

- W czasie pobytu w Londynie musisz się dobrze pre­ zentować. - Wyjeżdżamy do Londynu? - Nie poczyniłem jeszcze żadnych przygotowań, ale wkrotce się tam wybierzemy. - Poprowadził ją do stołu i odsunął krzesło. - Musisz się pokazać w towarzystwie i wyrobić sobie odpowiednią pozycję. Nie chcę żadnych plotek na temat naszego małżeństwa. To może zaszkodzić dziecku. Milczała, rozważając jego ostatnie słowa. Nie sprzeci­ wiła się, ale czuł, że jest zaniepokojona. Po chwili spytała: - Jak długo tam zostaniemy? - Około miesiąca. Kilka wieczorów w operze, parę ba­ lów. Pojedziemy, gdy zacznie się sezon, może trochę wcześniej. Nie znoszę tych podstarzałych dam, które ob­ serwują młodych mężczyzn w poszukiwaniu kandydata na zięcia. - To ci już nie grozi - odparła ze śmiechem. - Rzeczywiście! Ale ze mnie dureń! - stwierdził. Dziękować Bogu, w moim przypadku ta nieustanna inwi­ gilacja stała się bezcelowa. - Widzisz, na coś się przydałam - stwierdziła żartob­ liwie. Oczy jej zabłysły, a tęczówki przybrały niezwykły od­ cień zabarwionego fioletem błękitu. Zapewne wyczytała z jego twarzy, o czym przed chwilą myślał, bo spłonęła rumieńcem i odwróciła wzrok. Skarcił się w duchu, zebrał myśli i utkwił spojrzenie w talerz. Trudno ukryć, że pali się do Caroline. Noc poślubna nie ugasiła jego żądzy. Samo wspomnienie doprowadzało go do szaleństwa, gdy

wczoraj odpoczywał przez cały dzień, czekając, aż odzy­ ska siły. Niecierpliwił się na myśl o dzisiejszej nocy; właściwie nie musiał czekać tak długo, ale postanowił usza­ nować wstydliwość żony. - Spacerowałam wczoraj po ogrodzie - powiedziała w czasie kolacji. - Jest trochę zaniedbany. Twój ogrodnik powinien zająć się bylinami. Cebulki trzeba wykopać, a krzewy i żywopłoty przystrzyc, nim nadejdzie zima. - Znasz się na ogrodnictwie? - Magnus spojrzał na nią, a ręka trzymająca widelec znieruchomiała na moment. - To za dużo powiedziane - odparła. - Nigdy się tym nie zajmowałam, ale uwielbiam ogrody i jestem bardzo, dociekliwa. Większość ogrodników zatrudnionych w lon­ dyńskich parkach ucieka na mój widok. - Ale ty się nie zrażasz, prawda? - spytał z uśmiechem. Udawała obrażoną. - Wiedza, panie hrabio, to podstawa. - W takim razie chętnie wykorzystam ją tutaj w praktyce. Sam zajmuję się ogrodami, choć mam pomocników To doskonały odpoczynek. Wymaga sporego wysiłku i poza jazdą konną to jedyne zajęcie godne dżentelmena zarazem utrzymujące go w dobrej formie. Dostarcza ponadto wielu wrażeń estetycznych, a ja wielbię piękno. - Spojrzał na nią, jakby chciał powiedzieć, że dlatego właśnie tak ceni jej urodę. Zarumieniła się, ale nie odwró­ ciła wzroku i uśmiechnęła się lekko. Towarzystwo Caroline sprawiło, że miło spędził czas przy kolacji, chociaż nerwy miał napięte i raz po raz my-

ślał o tym, jak bardzo jej pragnie. Mimo woli zerkał na piękny biust i podziwiał szczupłą talię. Gdy zegar w salo­ pie wybił dziesiątą, natychmiast poderwał się z krzesła. - Pójdziemy na górę? - spytał. Skinęła głową i wstała. Starał się zachowywać jak cywilizowany człowiek, co przychodziło mu z trudem. W drzwiach stracił cierpliwość, objął ją w talii i przyciąg­ nął do siebie. Z westchnieniem przytuliła się do niego, gdy odnalazł jej wargi. Bez słów dał jej poznać, jak wielkie jest jego pożądanie. Zarzuciła mu ramiona na szyję, a gdy objął ją z całej siły, jędrne piersi przylgnęły do jego torsu. - Pragnę się - szeptał, całując jej ucho. Poczuł, że zadrżała. - Tęskniłem za tobą, Cara. Chodźmy na górę. Znieruchomiała, a gdy pociągnął ją ku schodom, cof­ nęła się niespodziewanie. Popatrzył na nią ze zdumieniem. - Nie mogę - odparła. O co jej chodzi? - Nie rozumiem. - Jestem zmęczona. - Wysunęła się z jego objęć. Proszę, nie nalegaj. Ja... Wściekłość zmąciła mu myśli. Ta mała idiotka sprze­ ciwia się jego życzeniu! Choć zdrowy rozsądek mówił mu co innego, pojawiło się też podejrzenie, a natrętny głos przekonywał: widziała cię w chorobie, gdy byłeś słaby i odrażający. Teraz brzydzi się ciebie! Chciał nią potrząsnąć, ale tylko zacisnął zęby. - Już o tym rozmawialiśmy, Caroline. Masz być gotowa na każde moje skinienie. Zapomniałaś o warunkach umowy? Ja jej dotrzymałem, zapłaciłem całą należność. Teraz oczekuję rewanżu.

Splotła dłonie i zacisnęła je mocno. - Wiem, Magnusie. Obiecuję, że następnym razem... - Zapewne ujrzała na jego twarzy grymas wściekłości, bo umilkła na chwilę. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Po­ chyliła głowę i dodała cicho: - Przepraszam. Jestem dziś... niedysponowana. Za kilka dni poczuję się lepiej. W pierwszej chwili nie zrozumiał, o czym mówi, ale z wolna to do niego dotarło. Zacisnął powieki i skrzywił się na myśl o swojej głupocie. Gdy otworzył oczy i ujrzał przygnębioną twarz Caroline, był zły na siebie i natych­ miast wyciągnął do niej ramiona. - Cara, zapomnij o wstydzie. Jesteśmy małżeństwem. Nie powinnaś tych rzeczy przede mną ukrywać. - Po chwili wahania pozwoliła się przytulić. Znów ją upokorzył. Postąpił jak ostatni dureń; najpierw wszczął awanturę, bo sądził, że nie chce mu ulec, a potem zawstydził ją, wspominając o sprawach, które należy po­ mijać milczeniem. Mimo ślubu pozostał wszak obcym człowiekiem, którego znała niewiele ponad tydzień. - Nie mówmy o tym więcej - mruknął z twarzą wtu­ loną w pachnące włosy. Caroline poruszyła się lekko, jak­ by chciała go pocałować, bez słów prosząc o przebacze­ nie. Był tak zdegustowany własnym zachowaniem, że nie potrafił docenić tego gestu. To szatańska pycha sprawiła, że ją upokorzył. Znajomy wewnętrzny głos znów przypomniał mu o licznych wadach. Później zmierzy się z demonami przeszłości. Wypuścił z objęć żonę i uniósł jej twarz. - Idź spać, Cara. Zobaczymy się rano - oznajmił sta­ nowczo.

Unikając jego wzroku, skinęła głową i pobiegła do swego pokoju. Gdy dom ogarnęła cisza, podszedł do okna i popatrzył w ciemność. Lubił mrok, który zapowiadał przygodę rozrywki. Pijatyka i kobiety umilały mu nocne godziny, a gdy u White'a ogrywał przyjaciół do ostatniego pensa, robił to dla zabawy. Teraz noc stanowiła po prostu kres dnia, a gdy nie mógł spędzić jej z Caroline, odczuwał pu­ stkę i chłód. Był samotny. Jak zwykle. Wszystkie rozrywki, których zakosztował w bezużytecznym życiu, stanowiły zasłonę dymną skry­ wającą poczucie osamotnienia. Czuł się zawsze jak żebrak przebrany za króla; nie potrafił niczym wypełnić pustki. Teraz wyraźnie to sobie uświadomił. Pewnie dlatego z uporem szargał swą reputację. Zapewne. Poza tym chciał dowieść, że ojciec słusznie go potępił, w ostatniej godzinie nazywając utracjuszem, rozpustnikiem i łotrem. Magnus poniewczasie zrozumiał, że tylko zdanie ojca się dla niego liczyło. Teraz pojawiła się w jego życiu Caroline o ślicznej twarzy i oczach jak dwa szafiry. Na myśl o niej krew szybciej płynęła w jego żyłach, a duszę przenikała tęsk­ nota. Stawała mu się potrzebna, a jednak był wobec niej tak niewdzięczny jak wobec ojca. Gdy następnego dnia Caroline przyjechała do zajazdu i usiadła z matką w saloniku, myślami była w innym miejscu. Pogrążona w zadumie, nie miała pojęcia, kiedy rozmowa się urwała. W końcu poczuła na sobie badawcze spojrzenie i oprzytomniała.

- Powiedz mi, w czym rzecz - poleciła Audrae. - To nie będzie łatwe - odparła z westchnieniem. Matka pokiwała głową. - Kochanie, trudno patrzeć na cudze cierpienie, zwłaszcza jeśli to ktoś bliski. Caroline odwróciła głowę i spojrzała na jej stanowczą twarz. Zdanie wypowiedziane przed chwilą nadal brzmia­ ło jej w uszach. Po chwili odwróciła wzrok. - Lekarstwo skutkuje? Pomogło Jamesowi? - Jeszcze za wcześnie, by cokolwiek powiedzieć. Lekarz obiecał sprawdzić, czy można go wysłać do sanatorium. - Mamo, taka kuracja jest nadzwyczaj kosztowna. Magnus jest wprawdzie bardzo hojny, ale nie wiem, czy będzie nas stać. - Zobaczymy, co powie lekarz - odparła spokojnie Audrae, zamykając dyskusję. James obudził się po krótkiej drzemce, więc zmieniły temat. Gawędzili wesoło, głównie o upominku hrabiego. James miał otrzymać trochę codziennych ubrań oraz kilka strojów przydatnych w dziecięcych zabawach. Ku wiel­ kiemu żalowi pani Dungeness Audrae zamówiła tylko dwie suknie, obiecała jednak, że sprawi ich sobie więcej, ale w odpowiednim czasie i za własne pieniądze. Wszy­ scy troje żartowali z gadatliwej krawcowej i jej fatalnego gustu. Dochodziło południe, ale Caroline postanowiła zostać trochę dłużej, by zagrać z braciszkiem w szachy. Przyglą­ dała mu się, daremnie szukając na bladej twarzyczce oz­ nak powrotu do zdrowia. Nie okazała rozczarowania, tyl-

ko droczyła się z nim i raz po raz wybuchała śmiechem, a w końcu pozwoliła, by ustawił króla na właściwym polu i wygrał. Po powrocie do Hawking Park zaszyła się w swoim po­ koju. Z niepokojem myślała o Jamesie i w końcu wybuchnęła płaczem. Szkoda, że nie może zwinąć się w kłębek i zasnąć, by zapomnieć o koszmarach przeżywanych na jawie. James i Magnus - wszędzie czaiła się śmierć. Gdy wypłakała cały żal, wstała, by umyć twarz, zmieniła suknię i zeszła do jadalni na kolację. Magnus był miły, ale trochę roztargniony. Uderzyło ją, że choroba nie zosta­ wia na jego powierzchowności żadnego śladu. Wyglądał tak samo jak przed atakiem - w przeciwieństwie do Jame­ sa, który stawał się coraz bledszy i chudł. - Cara? Westchnęła i spojrzała na niego szybko, uświadamiając sobie, że nie jest sama. Magnus patrzył na nią przez chwilę i jakby posmutniał. - Znudziłem cię? - Ależ nie! Wybacz. Bardzo przepraszam. Oczy mu pociemniały, nabierając szarozielonej barwy. Przyglądał się jej z uwagą. Podziwiała jego piękną twarz, zapamiętując wszystkie jej linie i płaszczyzny od wy­ razistego nosa po kwadratowy podbródek. Ilekroć czuła na sobie spojrzenie, bała się, że przeniknie wszystkie jej sekrety. - Coś cię niepokoi? - zapytał. Nie było sensu zaprzeczać. Przez moment szukała do­ brej wymówki. - Owszem. Zastanawiałam się, kiedy moje suknie bę-

dą gotowe. - Gdy zmarszczył brwi, spostrzegła swój błąd i podeszła do niego, kierowana impulsem. - Poza tym uz­ nałam, że jestem ci coś winna. - Stanęła przy jego krześle i pochyliła się nisko. - Chyba nie podziękowałam ci jak należy. Wiem, że lubisz oznaki wdzięczności. - Musnęła wargami gładko wygolony policzek. Lubiła smak i zapach jego skóry, więc rozkoszowała się nimi przez dłuższą chwilę. Ze zdumieniem stwierdziła, że ma ochotę dać mu całusa, który nie byłby całkiem niewinny. Magnus siedział nieruchomo, spoglądał prosto przed siebie. Powieki miał półprzymknięte, więc nie mogła wyczytać nic z jego oczu. Gdy nie oddał pieszczoty, chciała się odsunąć, ale objął ją w talii i posadził sobie na kolanach. - Jeśli chcesz mnie pocałować, zrób to jak należy, Cara - powiedział, dotykając ustami jej warg. Poczuła rozkoszny dreszcz i wtuliła się w silne ramio­ na. Z westchnieniem wsunęła palce w ciemne loki nad kołnierzykiem. Nie potrafiła ująć w słowa swoich uczuć i dlatego pozostały nieokreślone. Pragnęła Magnusa, chciała poczuć na skórze jego dłonie, oddać mu się, do­ świadczyć znów cudu namiętności. Usłyszeli krzyk i łoskot. Gdy podniosła głowę, ujrzała służącą, która gapiła się na nich szeroko otwartymi oczy­ ma. U jej stóp leżały kawałki ciasta. Z piskiem odwróciła się i uciekła. Caroline z ociąganiem spojrzała na Magnu­ sa. Uśmiechnęli się oboje, a potem zaczęli chichotać. - Jesteś bezwstydna - westchnął po chwili. - Zejdz z moich kolan, nim zgorszymy całą służbę do tego sto­ pnia, że rzucą posady. Dopiero gdy z korytarza dobiegł odgłos kroków nad-

chodzącej pokojówki, oszołomiona pożądaniem Caroline oprzytomniała i natychmiast posłuchała męża. Ten stanął obok niej, chrząknął i odetchnął głęboko. Pospiesznie wy­ gładziła spódmcę. Cofnął się, a ona z zainteresowaniem obserwowała freski na suficie. Po chwili kłopotliwego milczenia rzucił jej karcące spojrzenie. - Unikaj takich podziękowań, bo moja wytrzymałość ma swoje granice, a ten stół nie może się równać z mięk­ kim posłaniem. - Żadnych całusów? - spytała z nieśmiałym uśmie­ chem. Pochylił się nad nią i popatrzył w niebieskie oczy, pomrukując jak drapieżny kot przed atakiem. Ujął ją za ramię i poprowadził w stronę drzwi. - Chodź ze mną. - Poszli razem do gabinetu. Przytul­ ny i pełen życia pokój sprawiał miłe wrażenie: mnóstwo papierów, półki z książkami, na biurku stosy dokumen­ tów. Caroline była tu wcześniej, ale nie miała okazji, by odczuć cały urok tego miejsca. Usiadła w skórzanym fo­ telu z aksamitnym zagłówkiem. - To bez sensu, że odpoczywasz u siebie po kolacji, a ja siedzę tu i piję w samotności - powiedział. - Miesz­ kamy we dwoje, więc możemy chwilowo zapomnieć o konwenansach, nie sądzisz? - Skinęła głową. - Mam dla ciebie upominek. - Podszedł do stalowej kasy pancer­ nej wielkości sporej komody, ukląkł i szybko pokręcił gał­ ką, wybierając kombinację cyfr. Otworzył drzwi i sięgnął po czarne, płaskie pudełko wielkości dłoni. - To miał być prezent ślubny. - Podał jej etui. - Całkiem o nim zapom­ niałem. Z tego wniosek, że nie potrafię myśleć o innych. Często zresztą słyszę ten zarzut.

Rzuciła mu pytające spojrzenie. Gdy uśmiechnął się lekko, sięgnęła po upominek. - Ja nie dałam ci żadnego prezentu - rzekła z wahaniem. - Przeciwnie. Roześmiał się cicho, gdy domyśliła się, o co mu chodzi, ale wolała odwrócić wzrok, nie szukając dowcipnej odpo­ wiedzi. Podarował jej zapewne ładną błyskotkę, może coś z biżuterii. Uniosła wieczko i znieruchomiała, wpatrzona w migotliwe kamienie, które raziły blaskiem jej oczy. Wyjęła klejnot, żeby mu się przyjrzeć. To był złoty naszyjnk wysadzany brylantami, ułożonymi w cztery szeregi. Kilka większych umieszczono w zwisającym pośrodku meda­ lionie, a mniejsze zwisały po obu stronach. Popatrzyła na Magnusa, który znów ją obserwował, ciekawy, jak zareaguje. Przypuszczała, że szuka na jej twarzy znamion chciwości. - Skoro całusy są zabronione, jak mam ci podziękować? - Należał do mojej matki - wyjaśnił, nie zwracając uwagi na jej pytanie. - Miała go na sobie, gdy pozowała do portretu wiszącego teraz w salonie. - Nie pamiętam tego obrazu - odparła, podziwiając grę świateł na brylantach - Muszę go obejrzeć. - Z uśmie­ chem zerknęła na Magnusa. - Dziękuję serdecznie. Będę szanowała ten klejnot, a gdy nasz syn się ożeni, ofiaruję, go jego wybrance. Uświadomiła sobie natychmiast, że to niewybaczalna gafa. Gdy Magnus skrzywił się i odwrócił do niej plecami, skarciła się surowo za przesadną szczerość. Umieściła na­ szyjnik w etui, położyła na fotelu i wstała.

- Tak mi przykro. Chciałam cię tylko zapewnić, że będę go strzegła. - Dość tych przeprosin - odparł, nie odwracając głowy. - Nie ma powodu. - Spojrzał przez ramię i zdobył się na uśmiech. - To dla mnie wielka radość, że naszyjnik ci się podoba. Idź spać, Cara. Jutro go dla mnie włożysz. Żałowała, że nie potrafi pocieszyć Magnusa ani cofnąć pochopnie wypowiedzianych słów, które sprawiły mu ból. - Dobrze - odparła, zabrała prezent i cicho wyszła z gabinetu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Nowy lek zapisany Jamesowi okazał się bardzo skuteczny. Podczas następnej wizyty Caroline zauważyła poprawę. Lekarz przekonywał, że tylko pobyt w sanato­ rium może sprawić, by chłopiec całkowicie powrócił do zdrowia, ale koszt był zawrotny. Audrae pocieszała córkę, że nowa kuracja przynosi znakomite efekty, a z czasem pieniądze się znajdą. Choć żadna o tym nie wspominała, obie wiedziały, że po śmierci Magnusa Caroline będzie mogła korzystać z pieniędzy Eddingtonów. Mimo dobrych nowin dotyczących Jamesa była przygnębiona. Ogarnęła ją apatia, smutek i dziwna tęsknota, której nie potrafiła określić. David przyjechał na kilka dni i Magnus zamykał się z nim w gabinecie, zajęty sprawami dotyczącymi rodzinnego majątku. Był uprzejmy, ale niedostępny, jakby przeraziła go jej pochopna uwaga na te­ mat przyszłości. Caroline nie rozchmurzyła się nawet wówczas, gdy dostarczono pierwszą partię strojów. Nie musiała się już martwić o Jamesa, dlatego podwójnie współczuła mężowi. Cóż za ironia losu. Wyszła za mąż, by ująć sobie trosk, a tymczasem oprócz dawnych przyszło jej znosić nowe. Czy Magnus sam wróci do jej sypialni, czy też powinna

go zachęcić? Może uzna ją za natrętną, jeśli o tym wspomni? A jeśli czeka na zachętę? Nie wiedziała, jak postąpić. Spędzili razem tylko jedną noc. Marzyła o powtórzeniu tamtego cudownego przeżycia, chociaż nie wyznałaby tego na głos, nawet gdyby jej obiecywano złote góry. Po namyśle podjęła decyzję. Wyjęła z szafy cieniutką nocną koszulę. Pani Dungeness jest bardzo zręczna, myślała, podziwiając drobne pliski na gorsie; bladożółta tkanina lekko niczym obłok spły­ nęła jej do stóp. Wystarczyło poruszyć się lekko, by pa­ trzącemu ukazała się na moment kusząca sylwetka, prze­ słonięta fałdami tkaniny. Caroline otuliła się jedwabnym szlafrokiem, podeszła do drzwi łączących sypialnie i za­ pukała. Była pewna, że mąż jest u siebie, bo słyszała, jak chodzi po pokoju. Nagle przyszło jej do głowy, że to Artur lub jeden z lokajów, lecz nim się cofnęła, ktoś otworzył i stanęła twarzą w twarz z Magnusem. Oboje znierucho­ mieli, patrząc sobie w oczy. - Chciałam ci... podziękować tak, jak lubisz - powiedziała żartobliwie, próbując się uśmiechnąć, ale pod jego uważnym spojrzeniem nagle straciła pewność siebie. Wyglądał na zirytowanego. Już uznała, że wszelkie sta­ rania poszły na marne, gdy nagle przekroczył próg, za­ mknął ją w mocnym uścisku i pocałował namiętnie. Uniósł głowę tylko po to, by wziąć ją na ręce i zanieść do łóżka. Oszołomiona jego gwałtownością patrzyła, jak pospie­ sznie rozwiązuje fular, rozpina guziki i zdejmuje koszulę. Nie poprosiła, aby zgasił świece, bo chciała go widzieć. Gdy zdjął spodnie i bieliznę, mogła do woli podziwiać

piękno nagiego męskiego ciała. W złotawym blasku świec przypominał mitycznego herosa. Pożądanie wypełniło jej ciało słodką słabością. W zie­ lonych oczach rozgorzał płomień, gdy na nią popatrzył. Wyciągnęła ręce, chcąc znów poczuć żar jego ciała. Zamiast do niej przylgnąć, przyciągnął ją do siebie, aż uklęk­ ła na posłaniu. Wpatrzona w jego oczy, powoli zdejmo­ wała jedwabny szlafrok. Potem Magnus odsunął jej dłonie i opuścił cieniutkie ramiączka, wreszcie ostrożnym ru­ chem zsunął koszulę, odsłaniając piersi, które nabrzmiały w oczekiwaniu na jego dotknięcie. Droczył się z nią i zwlekał, więc śmiało chwyciła jego dłoń i mocno ją przyciągnęła. Powolny, ociężały rytm zmienił ją jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Magnus objął wargami jej pierś, a po chwili zadrżała w jego ramionach i przygryzła usta, by stłumić krzyk. Bez słowa przesunął rękoma po jej ciele, dotykając wewnętrznej strony ud. Wygięła się w łuk i westchnęła, czując śmiałą pieszczotę jego palców. - Tym razem poznasz najwyższą rozkosz - usłyszała tuż przy uchu schrypnięty głos. Cudowne doznania ogarniały ją niczym fale. Magnus znów całował jej piersi, potem brzuch; zachłanne usta su­ nęły coraz niżej. Łagodnym ruchem pchnął ją na podusz­ ki, a jego wargi dotknęły miejsca, które przed chwilą pie­ ściła dłoń. Caroline wstrzymała oddech, jakby chciała uciec przed nieznanym, które doprowadziło ją na skraj szaleństwa, lecz uległa, bo zabrakło jej sił. Przestała się opierać. Zatraciła się w zuchwałej pieszczocie, spragniona najwyższej rozkoszy i całkowitego spełnienia. Kiedy na-

deszło, krzyknęła ogarnięta najczystszą radością przenika­ jącą każdy nerw, każdą cząstkę jej ciała. Potem fala opad­ ła, ustępując miłemu znużeniu, które dla niej trwało całą wieczność. Magnus położył się i wszedł w nią, zanim ochłonęła. To cudowne uczucie. Nie była w stanie myśleć i poddała się całkowicie narzuconemu przez niego rytmowi. Przesu­ nęła dłońmi po jego plecach i odważyła się dotknąć po­ śladków, by poczuć, jak się napinają, kiedy w nią wchodzi raz szybko, to znów powoli. W końcu znieruchomiał i krzyknął, doznając rozkoszy, której i ona przed chwilą doświadczyła. Zdyszany i wyczerpany padł w jej ramiona i przetoczył się tak, by leżeli na boku. Wilgotne kosmyki opadły mu na czoło, a w kącikach ust igrał chełpliwy uśmieszek. - Uprzedzałem, że będę cię całować wszędzie, gdzie zechcę. - Straszny z ciebie drań prawda? - Popatrzyła na nie­ go z czułością. - Owszem. Wcale się tego nie wypierałem. Niezado­ wolona? - Ja? - Uhm - mruknął, całując jej szyję. - Wiesz, że dopro­ wadziłaś mnie do szaleństwa? - Czyżby? Och! - jęknęła, gdy delikatnie przygryzł zębami jej ucho. - Jak to zrobiłam? - Wzdychałaś, Cara. - Usłyszała cichy, gardłowy śmiech. Chciała wyznać, że on wzbudził w niej równie gwał­ towne pożądanie, ale mimo fizycznej bliskości nie mogła

się na to zdobyć. Nie rozumiała swego męża i miała dość rozsądku, by nie dowierzać jego zmiennym nastrojom, ale była pewna, że jako kochankowie idealnie do siebie pasu­ ją. Ostrożnie pogłaskała go po plecach. - Jeszcze nie masz mnie dosyć? - Uniósł brwi. - Chciałam cię tylko dotknąć, tak samo jak ty mnie. Wszędzie - odparła nieśmiało. - Rozumiem - mruknął, przymykając oczy. - Ja rów­ nież tego pragnę. Przyglądała się swojej dłoni sunącej po jego muskular­ nym ramieniu; musnęła palcami bark i plecy, wyczuwając mięśnie napięte jak u postaci rzeźbionych przez Michała Anioła. - Masz piękne ciało - szepnęła. Obserwował ją przez chwilę, wreszcie na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Wspaniały komplement. Twoje doświadczenie jest zni­ kome, pozwól więc, że udzielę ci lekcji. Moją rzeczą jest mówić słodkie słówka i podziwiać twoją urodę, a ty masz przyjmować to jako należny hołd, a następnie pozwolić mi pieścić, wszystko, czym się przedtem zachwycałem. - Niechętnie uznaję cudze reguły. - Caroline roześmiała się. - Mam zwyczaj mówić to, co myślę. Sam powiedziałeś, że podoba ci się moja szczerość. - Owszem, cara mia. Dzięki niej w cudowny sposób odzyskuję siły. Te słowa na nowo rozpaliły w niej ogień pożądania. Mimo obaw, czy pod wpływem nagłego pragnienia nie po­ suwa się za daleko, przesunęła dłoń jeszcze niżej i objęła twardniejącą męskość. Westchnął głęboko i zacisnął po-

wieki. Całowała jego szyję, chłonąc znajomy zapach i smak. - Zlituj się, kobieto! Co ty robisz? Uśmiechnęła się, dotykając rozgrzanej skóry, i przypomniała sobie noc poślubną. Zadała mu wtedy to samo pytanie. Co odpowiedział? -Kocham się z tobą -odparła. Roześmiany położył się na plecach. - Kto by pomyślał. Caroline z czułością spoglądała na śpiącego męża, po­ dziwiając jego regularne rysy. Gdy opuściły go smutne myśli i nie marszczył brwi, wyglądał jak młody chłopak. Kiedy kochali się po raz drugi, dziwiła się własnej odwadze. Tak bardzo pragnęła go zadowolić. Pochwały i komplementy dodawały jej skrzydeł. Miała nadzieję, że będzie je słyszała także poza sypialnią. W łóżku stanowili idealnie dobraną parę; zapału im nie brakowało, a to dobry prognostyk, skoro mieli spłodzić dziecko. Wstała z łóżka, sięgnęła po szlafrok i podeszła do szklanych drzwi prowadzących na niewielki balkon. Były uchylone; na zewnątrz pochłodniało, więc zamknęła je starannie. Przeszła do saloniku i zapaliła świecę, by nie siedzieć po ciemku. Uniosła poduszkę jednego z krzeseł. Leżało pod nią czarne etui z naszyjnikiem. Nie potrafiła od razu pozbyć się dawnych nawyków. Wiedziała, że w obecnej sytuacji ukrywanie kosztowności jest po prostu śmieszne, ale uległa pokusie, by w tajemnicy przed wszy­ stkimi cieszyć się przepięknym prezentem. Trzymała go w dłoniach, podziwiając blask roziskrzonych brylantów.

Od chwili gdy go dostała, sumienie nie dawało jej spo­ koju. Wystarczyło sprzedać ten klejnot, by opłacić kurację w najlepszym szwajcarskim sanatorium. Czy miała prawo oszukać męża, by zdobyć pieniądze? A może powinna wyznać mu całą prawdę o Jamesie? Magnus był dla niej zagadką, ale jedno wiedziała: to szlachetny człowiek i nic brak mu poczucia odpowiedzialności. Gdyby się dowie dział o chorobie jej brata, pospieszyłby z pomocą. A jeśli postanowi ją ukarać za ukrywanie prawdy? Zwodziła go; posunęła się nawet do kłamstwa. Nie była taka głupia, by sądzić, że wszyscy mężczyźni są podobni do jej ojca, ale tak bardzo dała jej się we znaki jego obo­ jętność wobec cudzych uczuć i potrzeb. Był odrażającym egoistą, zepsutym do szpiku kości i gotowym wszystko splugawić. Magnus to inny człowiek. Stopniowo odsłaniał przed nią swoje prawdziwe oblicze, ale nie mogła zapomnieć o plotkach krążących na jego temat. Był porywczy i wcale temu nie zaprzeczał. Gdy nazwała go draniem, roześmiał się tylko. Ma tak zmienne nastroje, że nie można na nim polegać. Bywał hojny, a nawet troskliwy, ale zdarzały mu się również ataki wściekłości. Jeśli powie mu wszystko i zostanie odprawiona choćby dlatego, że na początku nie była z nim szczera, dla Jamesa będzie to wyrok śmierci. Zależało jej na mężu, podziwiała go, ale gdy chodziło o ukochanego brata, nie mogła zaufać mu całkowicie. Popatrzyła na naszyjnik i uświadomiła sobie, że ani ra­ zu go nie przymierzyła. Być może obawiała się, że jeśli to zrobi, nie potrafi już z niego zrezygnować. Wstała,

podeszła do lustra i przyłożyła klejnot do szyi. W półmro­ ku dostrzegła znajomą postać, ciepłe palce musnęły jej ra­ miona. - Kiedy postanowiłem ofiarować ci naszyjnik, miałem nadzieję, że pewnego dnia włożysz go dla mnie. Wystar­ czy ci za cały strój. - Magnus zapiął kunsztowny zame­ czek i musnął ustami jej kark. Rozluźnił pasek w talii, roz­ sunął poły szlafroka i zdjął go z jej ramion. Stanęła naga w świetle księżyca. - Jesteś piękna - szepnął bez tchu, całując jej szyję. Spojrzał pożądliwie na odbicie w lustrze i nakrył dłońmi piersi, a potem przesunął nimi po brzuchu i lekko zaokrą­ glonych biodrach. Wystarczyło łagodne dotknięcie, żeby obudził w niej namiętność. Odwróciła się natychmiast i rzuciła w jego objęcia. Życie w Hawking Park toczyło się w ustalonym ryt­ mie. Caroline dzień miała wypełniony obowiązkami pani domu, a nocą spełniała powinności żony. Magnus był wspaniałym kochankiem: czułym, namiętnym, doświad­ czonym, gotowym zawsze do poszukiwań i ekspery­ mentów. Jakoś nie zwróciła uwagi, że od dawna nie miał ataku choroby. Zdała sobie z tego sprawę pewnego ranka, gdy siedzieli naprzeciw siebie przy śniadaniu. Dostrzegła kro­ plę potu spływającą po skroni Magnusa. Czytał właśnie gazetę i nie przerywając lektury, rozluźnił fular. - Henry! - zawołał, a widząc służącego polecił: Przygaś ogień. Strasznie tu gorąco. Henry nie krył zdziwienia, a Caroline zmarszczyła

brwi. Październik był chłodny, a powietrze w jadalni, gdzie napalono już w kominku, ogrzewało się powoli. - Możesz odejść, Henry - powiedziała, wstając. - Sa­ ma się tym zajmę. - Potem zwróciła się do Magnusa, który podniósł wzrok znad gazety. - Zechcesz podejść do okna? W pierwszej chwili sądził, że ma zamiar mu coś pokazać Złożył gazetę, podniósł się, zachwiał i opadł na krzesło. - Zawołaj Artura! - wykrztusił. - Magnusie, pozwól. - Sprowadź go i wynoś się do diabła! Nie chcę, żebyś mnie widziała w takim stanie. - Prosiłeś, żebym cię pielęgnowała w chorobie. - Zmieniłem zdanie! Odejdź. Cholera jasna! - Ukrył twarz w dłoniach i dodał zduszonym głosem: - Artur... Niech tu przyjdzie. Caroline zadzwoniła na kamerdynera i wysłała Henry'ego, żeby go poszukał. Nie zamierzała odejść. Podbieg­ ła do męża. - Nie trać sił, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz stwierdziła. - Magnusie, choroba to żaden wstyd. Jestem twoją żoną i zostanę tu, bo mnie potrzebujesz. Bez słowa pokręcił głową. Wkrótce zjawił się Artur. - Przed kilkoma minutami zaczął się pocić. Chyba goraczkuje. Czy mam zawołać służących, żeby go zanieśli na górę? - Sam pójdę - wtrącił Magnus chrapliwym głosem, nim kamerdyner zdążył odpowiedzieć. - Proszę się na mnie oprzeć, panie hrabio - powie­ dział, obejmując go w pasie. - Zabierz ją stąd - nalegał Magnus coraz cichszym

głosem. Caroline podeszła bliżej, podparła go z drugiej ulrony i ugięła się pod ciężarem bezwładnego ciała. - Powiedz swemu panu, Arturze, żeby daremnie nie uwonił sił. Dość gadania. Jest ode mnie silniejszy, ale za­ chorował, więc nie zdoła mnie stąd wyrzucić. Nie odstąpię go na krok. Artur skinął głową. Oboje pomogli Magnusowi wejść po schodach i zaprowadzili do sypialni. Caroline dodała stanowczo: - Wiem, że gdy źle się czuje, zaszywa się w innym po­ koju, ale tym razem będę się nim opiekować, więc chodź­ my tam. - Arturze! -jęknął cicho Magnus. Nie zważała na słabnące protesty. Gdy szczęśliwie do­ tarli do pokoju, sama rozebrała chorego i z pomocą Artura położyła do łóżka. Nie widziała powodu, by wzywać lo­ kaja, i machnęła ręką na konwenanse. - Co dalej? - zapytała. - Trzeba podać lekarstwo. Zaraz przyniosę. Na razie wystarczy go obmyć. Proszę uważać, żeby nie pobrudził pościeli. - Arturze, zabierz ją stąd - wykrztusił Magnus zmie­ nionym głosem. - Cicho. - Caroline odprawiła gestem kamerdynera. Zostanę z tobą. Nie martw się, wkrótce poczujesz się le­ piej. Jak zwykle odzyskasz siły. - Rzucił jakieś słowo, którego nie zrozumiała. - Słucham? - Miednica! Podbiegła do umywalki i natychmiast podała mu por­ celanową miskę. Zdążyła na czas.

- Już dobrze, odpocznij - uspokajała, kiedy mdłości ustąpiły. Służący przyniósł wodę, więc obmyła gąbką złanego potem Magnusa. - Lekarstwo. - Tak, Artur zaraz je przyniesie. Zimna woda chłodziła rozpaloną skórę. Wkrótce chory połknął sporą dawkę środka łagodzącego jego cierpienia. - Zostanę przy nim, pani hrabino - powiedział Artur. Potrząsnęła głową. - Nie, będę czuwała. - Zawahał się, więc dodała: Możesz odejść. Nie zaprotestował, jakby uznał za właściwe, że Carolinę podejmuje decyzje i wydaje mu polecenia. Po jego wyjściu Magnus zapadł w sen. Uspokoiła się, słysząc regularny, głęboki oddech. Tak samo wyglądał, gdy spał w jej ramionach. Skórę miał chłodną i wilgotną, zatem gorączka spadła. Artur wspomniał, że atak nie jest groźny, więc najgorsze minęło. Mimo to nadal siedziała na brzegu posłania. Uległa pokusie i odgarnęła ciemne włosy, a potem dotknęła policzka. Z zachwytem pomyśla­ ła, że jest pięknym mężczyzną. Pochyliła się i pocałowała go w czoło, a potem skuliła się obok i naciągnęła kołdrę, by go przykryć. Gdy po kilku godzinach obudziły go dreszcze i kolejna fala mdłości, klnąc polecił jej wyjść z pokoju. Zamiast usłuchać, podtrzymała go, pomogła usiąść i uspokajała ła­ godnie. Nim kolejna dawka laudanum zaczęła działać, wymamrotał: - Poczekaj, niech no wyzdrowieję. Uśmiechnęła się, słysząc te pogróżki. Z pewnością

padnie sporo gorzkich słów. Biednemu Arturowi także się oberwie, bo nie posłuchał rozkazu. Nie mogła jednak opuścić męża w potrzebie; żadne groźby nic tu nie pomogą. Była z nim przez cały dzień. Po zapadnięciu zmroku po­ leciła służącemu przynieść fotel i postawić go przy łóżku. Drzemała na siedząco, czujna i wsłuchana w oddech Magnusa. Gdy obudził się na krótko przed świtem, naty­ chmiast otworzyła oczy i spojrzała na niego przytomnie. - Moja droga, dostaniesz za swoje - powiedział.

R O Z D Z I A Ł JEDENASTY Magnus spełnił swoją groźbę i surowo ukarał Caroline za nieposłuszeństwo. Przez cały następny tydzień był drażliwy, ponury i wyjątkowo arogancki. Ilekroć ją widział, przynajmniej raz podkreślał z naciskiem, że nie wolno zakłócąc mu spokoju, kiedy nadejdzie atak choroby. Gdy słuchała tych napomnień z niezmąconym spokojem, irytował się jeszcze bardziej. - Odprawię cię, nie dając ani grosza, jeśli ośmielisz się sprzeciwić po raz wtóry! - grzmiał pewnego wieczoru przy kolacji. Rzuciła mu pobłażliwe spojrzenie, które tylko pogor­ szyło sytuację. Nie mógł spokojnie usiedzieć na krześle. - Nie bądź taka harda - burknął. - Wiem, co myślisz. Kiedy tracę siły, nie mogę ci niczego zabronić, więc i tak zrobisz swoje. Ale przyrzekam, że jeśli zobaczę cię w po­ koju, gdy... poczuję się gorzej, każę spakować twoje rze­ czy i w mgnieniu oka wrócisz do zajazdu! - Nie możesz tego zrobić - odparła, żując starannie mięso. - W kontrakcie brak takiej klauzuli. - Proszę? - Magnus wstał. - A więc do tego doszło! Kpisz sobie ze mnie, ty mała spryciaro! Zasłaniasz się kontraktem, żeby mnie szantażować! To ci nie ujdzie na sucho!

Caroline spokojnie jadła kurczaka. - W naszej umowie jest czamo na białym, że mam się tobą opiekować. Sam wprowadziłeś tę klauzulę. Magnus bezgłośnie poruszał ustami, a ona jadła dalej. Nie zwracała uwagi na jego gniewne pomruki i groźby. Od czasu do czasu podnosiła wzrok, rzucając mu przyjazne spojrzenie. Wstał od stołu, potarł dłonią usta i zacisnął powieki. Złość i poczucie bezsilności sprawiły, że miał wrażenie, iż znalazł się w pułapce. - Magnusie, przestań się denerwować. To może wy­ wołać nawrót choroby. - Dopiero gdy poczuł jej dłoń na ramieniu, zdał sobie sprawę, że do niego podeszła. - Czy to nie dość, że wkrótce umrę, że nic mnie już w życiu nie czeka, że nie zobaczę swego dziecka? Dlacze­ go chcesz mnie upokorzyć? Zostaw mi resztkę godności - powiedział, nie odwracając się do niej. Długo milczała. - Choroba ci jej nie odbiera - odparła wreszcie cicho. Nie masz się czego wstydzić. - Czyżby? - Spojrzał na nią z ukosa. - Marna z ciebie obserwatorka. Całe moje życie jest haniebne. Gdybym był zdrowy na umyśle, rozpaczałbym z tego powodu, ale roz­ pusta najwyraźniej rozmiękczyła mi mózg. Teraz płacę za swoje grzechy i umieram powoli, choć nie dokonałem ni­ czego. Niektórzy mówią, że kara dosięgła właściwego człowieka. - To bzdura, Magnusie! - Zdziwił go ten stanowczy ton. - Tak wiele ci zawdzięczam. Chcę się za to odpłacić. - Już to czynisz, cara mia. Każdej nocy. - Naturalnie. - Oczy jej zabłysły, a nozdrza się rozdę-

ły. - W łóżku jestem posłuszna i uległa. Robię, co do mnie należy. Kiedy spłodzisz ze mną dziecko, wypełnię co do joty swoje zobowiązania. Rewanżujesz się, dając mi prezenty: biżuterię, stroje, pieniądze. - Cofnęła się. Z przerażeniem stwierdził, że jej oczy są pełne łez, Nie sądził, że ta silna kobieta towarzysząca mu bez lęku w najgorszych chwilach, szczera aż do bólu, rozpłacze się w jego obecności. Po chwili dodała ledwie słyszalnym głosem: - To oznacza, że jestem dziwką. Odwrócił się natychmiast. Boże miłosierny, taka myśl nie postała mu w głowie. - Caroline, nie możesz... - Ale to prawda. Skoro nie uważasz mnie za swoją żonę, kim jestem? Jeżeli poza sypialnią nic dla ciebie nie znaczę, czyni to ze mnie zwykłą utrzymankę. Zasługuję na twoją pogardę. Skąd ten pomysł? Na Boga, czyżby nie rozumiała, że z nich dwojga to nim należy gardzić? Gdy się odwróciła, przyciągnął ją do siebie. Nie stawiała oporu. Nigdy mu siebie nie broniła. Zawsze była uległa. Mimo to jakiś we­ wnętrzny głos ostrzegał go, że nie jest tak łagodna i bez­ interesowna, jak się wydaje. Zadbała o stały dochód i sa­ ma poprosiła o pieniądze, gdy zwlekał z wypłatą. Nie od­ rzuciła żadnego z podarunków; w ogóle się przed nimi nie wzbraniała. Jak mógł zapomnieć, że poślubiła go dla pie­ niędzy! Przygarbił się nagle. Na nic się zdadzą wszelkie zapewnienia. - Na pewno mnie za to nienawidzisz - odparł, a Caro­ line dumnie uniosła głowę. - Skoro uważasz się za dzi-

wkę, to oczywiste, że stałaś się nią przeze mnie. Prawdzi­ wa z ciebie męczennica. - Nic o mnie nie wiesz, Magnusie, chociaż kazałeś wszystko należycie sprawdzić. Nie masz pojęcia, czemu chcę przy tobie czuwać, kiedy jesteś chory. - Słucham uważnie. - Zaschło mu w ustach. Długo patrzyła na niego ze smutkiem. - I tak nie uwierzysz... - Co chcesz przez to powiedzieć? - burknął ze złością świadomy, że bliska jest odkrycia jego skrzętnie skrywa­ nych obaw. - Że ci na mnie zależy? - Tak. - Westchnęła gwałtownie i spojrzała na niego oczyma zranionej łani. - Bardzo się do ciebie przywiąza­ łam. - Ciekawe, czy zmienisz zdanie, jeśli przestanę wypła­ cać ci pensję, gdy przyjdzie ci nosić łachmany, a twoja ro­ dzina będzie marznąć zimą w ruderze, z której tu przy­ szłaś - spytał wbrew sobie. Uniosła ramię tak szybko, że tego nie dostrzegł. Poczuł ból, gdy otwartą dłonią uderzyła go w twarz raz i drugi. - Gratuluję! - rzuciła bez tchu. - Zdołałeś mnie w końcu przekonać, że naprawdę jesteś nikczemnikiem. To dla ciebie oczywiście powód do dumy. Jeśli chcesz, żebym się przyznała do pomyłki, proszę bardzo. Źle cię oceniłam. To błąd, że mi na tobie zależało. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony. Odwróciła się i pobiegła do drzwi. Policzki nadal paliły go od uderzenia, a wściekłość zaćmiewała mu umysł. Caroline przystanęła, odwróciła się i dodała: - Kolejny miesiąc dobiega końca. Mam nadzieję, że

pieniądze dostanę na czas. Nie zamierzam się o nie upo­ minać po raz drugi. Ta uwaga sprawiła, że mimo woli ruszył za nią. Jednym ruchem chwycił ją, przycisnął do zamkniętych drzwi na parł na nią całym ciałem. - Jeśli chcesz dostać pensję, droga żono, musisz na nią zapracować w łóżku jak prawdziwa dziwka. Próbowała się wyrwać, ale objął ją mocniej, a gdy od­ chyliła się do tyłu, pocałował zachłannie. Poczuł ból. Ugryzła go! To niesłychane! Cofnął się odruchowo. - Zostaw mnie w spokoju! Nienawidzę cię! - krzyknęła. - Ach tak - rzucił groźnie. - Jesteś pełna sprzeczności. Przed chwilą słyszałem, że bardzo ci na mnie zależy, teraz mówisz o nienawiści. Zapewniam, że nie jesteś odosob­ niona. Mam dziesiątki wrogów. - Czemu się tak zachowujesz? - odparła. - Dlaczego postępujesz jak łotr? - To moja prawdziwa twarz - mruknął, całując ją namiętnie. Opierała się tylko przez chwilę, a potem oddała pocałunek, krzyknęła rozpaczliwie i rzuciła się w jego ramiona. Mógł ją wziąć natychmiast, ale jakiś wewnętrzny głos ostrzegał, że trzeba uchronić ją przed takim upokorze­ niem. Służba kręciła się w pobliżu. Powinna zostać uka­ rana, ale nie mógł pozwolić, by inni źle o niej myśleli. Chwycił jej ramię i pociągnął ku schodom, co zapewne wyglądało dziwnie, ale na szczęście nikt ich nie widział. Wpadł do sypialni i zamknął drzwi na klucz. Spojrzała na niego buntowniczo. Włosy miała w nieła-

dzie, ale jasne pukle podkreślały olśniewającą urodę. Gdy rozchyliła wargi, nie był w stanie oprzeć się pokusie. Poczuł żal i niewiele brakowało, by padł przed nią na kolana, ale było za późno, żeby się wycofać. Zrobił kilka kroków w jej stronę. Wyciągnęła do niego ręce i szepnęła, niemal dotykając ustami jego warg. - Jesteś podły. Wiedział, że to prawda. Był obmierzłym tchórzem. Rozebrał ją pospiesznie, a niecierpliwe dłonie dotknęły jej piersi i ud. Pomogła mu zerwać ubranie i nadzy padli na łóżko. Z jękiem objęła niecierpliwie jego biodra. Wszedł w nią od razu. Poraziła go rozkosz; poczuł się nagle bez­ pieczny w jej mocnym uścisku, Caroline zachęcająco po­ ruszyła biodrami, a on podjął rytm. Po chwili zatracił się w nagłej ekstazie, wsłuchany w jej szybki oddech. Czuł, jak znieruchomiała i wydała jeden urywany krzyk. Przytulił się do niej, z trudem chwytając powietrze. Caroline zapatrzyła się w sufit. Nie odwracając od nie­ go wzroku, zapytała: - Czy tego ode mnie chciałeś, mój mężu? - Caroline, ja... - Omal nie jęknął. Co miał jej powie­ dzieć, skoro nie wiedział, jakie sekrety kryje w sercu? Wstała, pozbierała swoje rzeczy i zostawiła go samego. Gdy wróciła do siebie, przeszła od razu do salonu i ze schowka pod poduszką krzesła wyjęła czarne etui. Nie za­ glądając do środka, wsunęła je do kieszeni płaszcza. Jutro się dowie, jak sprzedać naszyjnik. Niech diabli porwą Magnusa i jego matkę. James pojedzie do sanatorium. Po to znalazła się w tym domu.

Rozmyślając gorączkowo, umyła się starannie w zi­ mnej wodzie. Czemu tak postąpił? Jak mogła tak reagować na jego karesy, skoro zachował się jak zwierzę? To potwór - odrażający, straszny i pozbawiony ludzkich uczuć. W takim razie czemu go pragnęła? Dlaczego ją pociągał, choć usłyszała dziś tyle gorzkich słów? Bezpodstawne oskarżenia pobudziły tylko jej żądzę. W głębi ducha łudziła się dotychczas, że Magnus ma dobre serce i tylko udaje okrutnego egoistę, a przecież stał się nim dziś wieczorem. Nie potrafiła zrozumieć ani jego, ani siebie. Zmieniła się nie do poznania. Była tak zaabsorbowana Magnusem. że zapomniała o powinnościach wobec Jamesa. Musi bez wahania sprzedać naszyjnik i nie bacząc na koszty, wysłać brata do najlepszego sanatorium. Pora wziąć się w garść, nim będzie zgubiona na wieki. Magnus nie wiedział do tej pory, czym są wyrzuty su­ mienia i poczucie winy. Powtarzał to sobie, spoglądając przy śniadaniu na puste miejsce żony. Odżyły dawne wspomnienia, a znajomy głos zabrzmiał tak wyraźnie, jakby ktoś szeptał mu do ucha. Łotr. Wstał od stołu. Stracił nagle apetyt i ruszył do swego gabinetu. Przytulne, znajome wnętrze okazało się marną kryjówką. Dziwny niepokój dręczył go nadal - tak samo jak przed chwilą przy stole i w sypialni zaraz po przebu­ dzeniu. Otworzył szklane drzwi i wyszedł na kamienny ta­ ras. Wiatr zwichrzył mu włosy. Czuło się już zimowy chłód. Nogi same niosły go ku starannie wytyczonym

ścicżkom ogrodu, gdzie dawniej czuł się jak w niebie. Rabaty sprawiały wrażenie zaniedbanych, zwiędłe kwiaty oraz suche liście leżały na ziemi grubą warstwą i szeleści­ ły pod butami. Nikczemnik. Trzeba ją przeprosić. Musi to zrobić. Powiedział za du­ żo. To niewybaczalne. Egoista. Przekonywał się, że niepotrzebnie robi sobie wyrzuty i poczuwa się do winy. Cóż z tego, że zranił jej uczucia? A jednak wciąż miał przed oczyma smutną twarz. Na myśl o tym robiło mu się ciężko na sercu. Jego życie nie miało wartości. Niczego nie dokonał. Po co teraz zastanawiać się nad uczuciami? Od dawna gardził sobą, lecz niespodziewanie odkrył, że sprawia mu to przy­ krość. Miał świadomość, że marzenia są niebezpieczne, dlate­ go się ich wystrzegał. Teraz jest przy nim Cara. Stanowiła nieodpartą pokusę, której z trudem się opierał, ale nie mógł przyjąć daru, który mu przyniosła. To ukojenie dla innego mężczyzny. Czyżby? Z westchnieniem popatrzył na szczególnie zaniedbany klomb. Przykucnął i gołymi rękami zaczął wyrywać chwasty. Po chwili wyprostował się, zdjął płaszcz i zabrał się do pracy. Trzy godziny później był jeszcze w ogrodzie.

R O Z D Z I A Ł DWUNASTY Pani Judith Cameron upiła łyk herbaty. Caroline podsunęła jej paterę z ciastkami. - Musi pani spróbować. To specjalność Bronson, naszej kucharki. - Naprawdę? - Pulchna kobieta patrzyła na górę kru­ chych ciasteczek, pączków oraz cytrynowych babeczek. - Spróbuję. Caroline uśmiechnęła się lekko, gdy wzięła po jednym z każdego rodzaju i położyła na swoim talerzyku. Nie­ śmiała, łagodna kobietka była żoną miejscowego pasto­ ra. Tłumaczyła spłoszona, że odwiedziła młodą hrabinę Rutherford, by spytać, jak sobie radzi. Caroline oczeki­ wała dociekliwych pytań, ale pani Cameron wcale nie była wścibska. Po chwili stało się oczywiste, że nie szu­ ka tematu do plotek, lecz uznała tę wizytę za swój obowiązek. - Tęskni pani za Londynem? - zapytała z pełnymi ustami. Miała doskonały apetyt. - Raczej nie, ale brakuje mi rodziny. Do niedawna moi najbliżsi mieszkali w okolicy, ale teraz pojechali w odwie­ dziny do przyjaciół. Matka i brat byli już w Szwajcarii, w jednym z nąjlepszych europejskich sanatoriów, poleconych im przez lęka-

rza. Caroline skontaktowała się wcześniej z londyńskim jubilerem, który przysłał list na adres zajazdu i niezwło­ cznie przyjechał, zwabiony obietnicą sprzedaży cennego klejnotu. Kiedy go ujrzał, zachwycony prawie się nie tar­ gował i natychmiast wypłacił żądaną sumę. Kilka dni później James i Audrae wyjechali nieświadomi, jak zdo­ była pieniądze na kurację. - Szczęśliwcy! Z pewnością smutno pani bez nich, ale taka jest dola mężatek: dom to nasza przystań. Caroline uświadomiła sobie nagle, że rodowa siedziba Hddingtonów przypomina swego właściciela; są tu prze­ stronne i chłodne pomieszczenia, na przykład wielki sa­ lon, ale nie brakuje przytulnych zakątków. Najbardziej lu­ biła mały salonik i swoją sypialnię, gdzie było zawsze cie­ pło i miło. - Hawking Park to śliczny pałac - powiedziała Judith. - Te marmury, posągi. Po prostu dech zapiera! - Doskonale panią rozumiem. - Uśmiechnęła się i ta­ ktownie odwróciła wzrok, gdy Judith ukradkiem zlizywa­ ła z palców dżem truskawkowy. - Ależ to hrabia Rutherford! - usłyszała nagle stłumio­ ny okrzyk. Wilgotna dłoń znieruchomiała przy ustach. Ca­ roline podniosła głowę i ujrzała swego męża ubranego w proste wełniane spodnie i rozpiętą luźną koszulę. Roz­ chylone poły odsłaniały muskularny tors, wiatr zwichrzył czuprynę, a skroń była ubrudzona ziemią. Caroline nie wiedziała, czego się po nim spodziewać. Magnus zawsze był nieprzewidywalny, ale ostatnio stał się dla niej prawdziwą zagadką. Obserwował ją nieustannie. Czasami w jego spojrzeniu widziała łagodną tęsknotę, in-

nym razem zielone oczy podobne do zimnych szmaragdów wyrażały jawną niechęć. - To pani Judith Cameron. Pamiętasz ją, prawda? Wstrzymała oddech, czekając, aż zdradzi, w jakim jest nastroju. Na urodziwej twarzy pojawił się ujmujący uśmiech. Magnus podszedł, ujął dłoń żony pastora i skło­ nił się nisko. - Oczywiście. Jak się pani miewa? Caroline uznała, że będzie dziś aż nadto czarujący. Zerk­ nął na nią z porozumiewawczym uśmiechem, a w zielonych oczach zalśniły diabelskie ogniki. Miała złe przeczucia. - Kochanie - powiedział, jakby chciał się przywitać. Podszedł bliżej, objął ją w talii, pochylił głowę i poca­ łował w usta. Nie mogła nic na to poradzić, bo nie śmiała go odepchnąć; zresztą trudno się oprzeć pokusie. Pocału­ nek był rozkoszny, ale obserwowała ich przecież zbita z tropu pani Cameron. Zapewne utwierdziła się w przekonaniu, że hrabia jest człowiekiem bez moralnych hamulców, jeśli w salonie, w obecności gościa, bez skrępowania całuje żonę, jakby znajdował się w zaciszu sypialni. - Proszę mi wybaczyć. - Uniósł głowę i popatrzył na nią. - Byłem w ogrodzie. Mamy dziś piękną pogodę. Zachowywał się protekcjonalnie, ale z wdziękiem, dlatego pastorowa nie była tego świadoma. - Zrobiło się chłodno, panie hrabio. - Wytarła dłonie w serwetkę, zdradzając niepokój i zdenerwowanie. - Jak rozumiem, bawił się pan w ogrodnika. - Owszem. Nie ma to jak wysiłek na świeżym powietrzu. - Nadal obejmował w pasie Caroline, nie dając jejusiąść. Speszona pani Cameron poderwała się i oznajmiła,

że na nią już pora. Magnus pożegnał się, podszedł do stołu i sięgnął po kawałek ciasta. Zerknął na panie i wzruszył ramionami. - Uwielbiam słodycze. Właśnie nabrałem ochoty na coś smacznego. Wypowiedział te słowa takim tonem, że zabrzmiały nieco dwuznacznie. Judith Cameron zrobiła wielkie oczy i ruszyła w stronę drzwi. Caroline odprowadziła ją i po­ mogła znaleźć płaszcz. Po chwili stanęła na progu salonu z rękoma opartymi na biodrach. - Jesteś z siebie zadowolony? - Spytała rzeczowo. Magnus usiadł, opierając lewą stopę na prawym kolanie, odchylił się do tyłu i odgryzł spory kęs cytrynowej babeczki. - Owszem, i to bardzo. - Najchętniej rzuciłabym w ciebie paterą. - Uniosła w górę ramiona. - Jestem poważnie zaniepokojony, Cara. Ostatnio wi­ dzę u ciebie skłonność do gróźb i przemocy. - Czemu byłeś grubiański wobec pani Cameron? To urocza sąsiadka. - Jest nudna. - Wzruszył ramionami i zrobił krok do przodu, jakby ruszał do ataku. - Nie, Magnusie, to raczej ty wszystkich zanudzasz. - Nie martw się, kochanie - odparł, mrużąc oczy. Wkrótce uwolnisz się od mego towarzystwa. - Nie waż się grać na moich uczuciach! - krzyknęła, tu­ piąc nogą. Odwróciła się i pobiegła do siebie. Mocno trzas­ nęła drzwiami sypialni. Miała nadzieję, że gdy Magnus usłyszy ten huk, z jego twarzy zniknie chełpliwy uśmieszek.

Nadeszła zima. Wcześnie spadł pierwszy śnieg, i dlatego David trzy dni przesiedział w Hawking Park. Z powodu drażliwości starszego z braci raz po raz wybuchały kłótnie; pod­ niesione głosy niosły się echem w pałacowych korytarzach, a potem Magnus przesiadywał sam w gabinecie. Obecność gościa miała zbawienny wpływ na Caroline, bo mogła się dzięki temu trzymać z dala od męża. David grał z nią w szachy, kpił z brata i wnosił nieco radości do ponurego domu. Pewnego wieczoru, gdy na zewnątrz hulał północny wiatr, siedzieli w salonie pochyleni nad szachownicą. Magnus zamknął się w gabinecie. Caroline cieszyła się, że nie musi znosić jego humorów, ale trochę za nim tęskniła. Bywał przecież uroczym kompanem. David, wpatrzony w czarne figury, pocierał dłonią usta. Uświadomiła sobie, że Magnus ma identyczne przyzwyczajenie. - Jeszcze trzy posunięcia i będzie szach - oznajmiła. Spojrzał na nią, z trudem ukrywając niezadowolenie. Ze zdziwieniem stwierdziła, że jest mocno zirytowany. Pokonała go po raz trzeci i skończyła partię tak, jak zapo­ wiedziała. - Zagramy raz jeszcze? - spytał David, ustawiając fi­ gury z kości słoniowej. - Odłóżmy to do jutra - odparła, postanawiając sobie w duchu, że następnym razem da mu wygrać. Czuła się zmęczona. Rzucił jej badawcze spojrzenie, ale zdobył się na uśmiech. - Pozwól mi na rewanż. Co powiesz na mały zakła­ dzik? - Nie gram dla zysku. - Roześmiała się nerwowo.

- Minimalna stawka! Gra będzie ciekawsza. - To nie jest dobry pomysł - odparła, zaskoczona jego natarczywością. - Jutro będziesz miał okazję do re­ wanżu. - Jeśli pogoda się poprawi, chciałbym rano wyjechać. Zagrajmy teraz. - Zgoda, ale nie będzie żadnych zakładów - ustąpiła w końcu. Po trzecim posunięciu z gabinetu dobiegł stłumiony krzyk. Oboje zerwali się na równe nogi. - Co się do diabła... - David ruszył w stronę drzwi. - Magnus! - Minęła go i wybiegła na korytarz. Zarówno do salonu, gdzie grali w szachy, jak i do ga­ binetu pana domu wchodziło się z okrągłego holu. Drzwi były otwarte, a służba biegała tam i z powrotem. Caroline przystanęła na progu, niepewna, jak postąpić. Spojrzała na Davida, który pobladł, jakby zobaczył ducha. W środku ktoś zawołał: - To krew! Wezwijcie lekarza! - Stłumiony głos mam­ rotał coś z oburzeniem. Magnusowi nie podobał się ten po­ mysł. Krew. Caroline podjęła już decyzję, nie bacząc na kon­ sekwencje. Wpadła do gabinetu i natychmiast się cofnęła, widząc męża niesionego ku schodom przez trzech służą­ cych. Tracił przytomność, ale spojrzał tak, jakby chciał ją uderzyć. Po chwili wahania ruszyła za nim. - Zabierzcie ją stąd - jęknął chrapliwie. Zdawała sobie sprawę, że złamanie tego zakazu to czyste szaleństwo; wyraźnie zapowiedział, że kiedy jest chory, żona nie ma prawa się do niego zbliżać. Z drugiej strony czy może ją

spotkać coś gorszego niż takie traktowanie? Skoro poka­ zała się krew... Natychmiast podeszła bliżej. Twarz miał spoconą. Bez namysłu uniosła brzeg sukni z cienkiej różowej wełny i otarła mu czoło. Popatrzył na nią wrogo. - Pozwól sobie pomóc - szepnęła. Gdy uniósł ramię, w jej serce wstąpiła nadzieja, ale odepchnął ją. Zrozpaczo­ na cofnęła się i pochyliła głowę, by nie patrzeć na męża, którego służba z trudem wnosiła po schodach. - Na pewno wyzdrowieje. Zawsze dochodzi do siebie. Tym razem również tak będzie. - David podszedł bliżej objął ją ramieniem i zaprowadził do salonu. Napełmł kieliszek mocnym koniakiem. - Wypij, to ci dobrze zrobi - polecił i sam także się pokrzepił. - Jak długo choruje? - zapytała. - Niecały rok. - David stał przy kominku i patrzył w ogień. - Radził się lekarza? A jeśli... - Był u kilku - przerwał. - Są bezradni. Twierdzą, że to niewydolność serca. Jest za słabe. Magnus ma to po oj­ cu, który umarł dziesięć lat temu. Objawy są podobne. Caroline odetchnęła głęboko. - Ile mu pozostało... - Ojciec chorował wiele lat. - David obserwował ją przez chwilę. - U Magnusa... Pogorszenie następuje znacznie szybciej. Mówią, że to nie potrwa długo. Ukryła twarz w dłoniach. - Pani hrabino - usłyszała głos Artura, podniosła więc głowę. - Proszę za mną.

- Magnus nie żyje? - David podbiegł do nich. Mięśnie miał napięte, twarz wykrzywił strach. Kamerdyner pokrę­ cił głową. - Nie, proszę pana, ale źle z nim. To ciężki atak. Pani hrabina musi nam pomóc. Tak będzie najlepiej dla chorego. - Prosił, żebym przyszła? - spytała z nadzieją. Artur musiał ją rozczarować. - Nie, ale moim zdaniem pani obecność doda mu sił. Potem niech mnie wini za nieposłuszeństwo. Caroline słuchała go ze łzami w oczach. Artur był szczerze przywiązany do Magnusa i gotowy zrobić wszystko dla jego dobra, choćby to miało się dla niego źle skonczyć. - Pójdę z tobą - powiedziała - obawiam się jednak, że przyjdzie mi za to odpokutować. Zresztą niech się dzieje co chce. Pospiesznie, niemal biegiem, pokonała schody. Zdy­ szany Artur pędził za nią. Gdy wskazał pokój sąsiadujący z jej sypialnią, bez namysłu weszła do środka. Magnus le­ żał bezwładnie na posłaniu, okryty prześcieradłem do pa­ sa. Tors był nagi. Gdy położyła mu dłoń na czole, poruszył się lekko. Gorączkował. Uniósł powieki, ale oczy miał szkliste, a spojrzenie rozbiegane. Próbował dźwignąć ciężką głowę. - Kto... - Spokojnie, Magnusie, to ja. Odpocznij. Zostanę przy tobie. Opadł na poduszkę. Caroline sięgnęła po butelkę lau­ danum. - Zażyjesz lekarstwo? Brałeś je przedtem?

Nie odpowiedział. Bała się, że przedawkuje, więc odstawiła miksturę. Magnus rzucał się na posłaniu. Gdy od­ sunął prześcieradło, w blasku świec ujrzała spocone, nagie ciało. Próbowała go przykryć z obawy, że się przeziębi, - Ty kusicielko - jęknął - zostaw mnie w spokoju. Spojrzał na nią, mrużąc oczy. - Natasza? - To ja, Caroline. - Czemu ze mnie drwiłaś? Byłem taki młody. - Mnie podejrzewasz o drwinę? Jestem twoją żoną, mam na imię Caroline. - Byłaś piękna. - Zacisnął powieki i westchnął. - Tak bardzo cię kochałem. Po chwili zasnął. Caroline czuwała przy nim i uspokajała, przemawiając łagodnie. Ogarnięta zazdrością, zasta­ nawiała się, kim jest tajemnicza Natasza. Obmyła Magnusa gąbką umoczoną w chłodnej wodzie. Szeptała do niego czule. Chwilami odzyskiwał przyto­ mność, potem znowu majaczył. Wołał ojca i rozpaczliwie błagał o przebaczenie. Wstrząśnięta udała, że jest starym hrabią, i bez wahania odpuściła choremu wszystkie grze­ chy, które dręczyły jego sumienie. To wystarczyło, by od­ zyskał spokój. Oddychał płytko, ale z zadowoleniem stwierdziła, że usnął. Przytuliła głowę do szerokiej piersi jak wówczas, gdy się kochali, i leżała tak, wsłuchana w mocne, rytmiczne uderzenia. Czy to możliwe, by męż­ czyzna tak silny i pełen życia cierpiał na niewydolność serca? Wiedziała, że ta podstępna choroba dotyka ludzi z pozoru zdrowych i w krótkim czasie powoduje wynisz­ czenie organizmu. To samo czeka Magnusa, nawet jeśli będzie walczył do końca.

Całą noc siedziała przy jego łóżku, nawet nie zrnrużywszy oka. Rano nakarmiła go bulionem i umyła chłodną wodą, by zbić gorączkę. Na chwilę otworzył oczy. - Cara? - Jestem przy tobie - odparła i dotknęła jego policzka, uradowana, że nareszcie ją poznał i przestał majaczyć. Wzrok nadal miał szklisty. - Jesteś taka piękna. Trudno ci się oprzeć. Będę za tobą bardzo tęsknił. - Spojrzał przytomniej i uśmiechnął się. Naprawdę tu jesteś. - Tak, Magnusie. Zostanę, póki mnie nie wypędzisz. - Nie odchodź - mruknął. Łudziła się, że już nie bredzi w gorączce i naprawdę życzy sobie jej obecności. Gdy zasypiał, pochyliła się i szepnęła mu do ucha. - Bardzo mi na tobie zależy. Wymamrotał coś, ale nie rozumiała słów. Potem zapadł w sen. Odsłoniła okna i zimowe słońce rozjaśniło pokój. Był piękny dzień, a jej oczy napełniły się łzami, gdy pomyślała, że pewnie wybraliby się na konną przejażdżkę, gdyby nie atak. Siedząc przy łóżku Jamesa, także myślała czasem z wściekłością o podstępnej chorobie i kaprysach losu, choć wiedziała, że ten bunt na nic się nie zda. Nagle przypomniała sobie, co mówił o Nataszy. Kochał ją, więc czemu się z nią nie ożenił? Ta myśl nie dawała jej spokoju. Kim jest ta ko­ bieta i gdzie teraz przebywa? Nic dziwnego, że przywiązanie Caroline nic dla niego nie znaczy, skoro kocha inną.

R O Z D Z I A Ł TRZYNASTY - Nareszcie się obudziłeś! - powiedziała uradowana Caroline. Magnus nie odpowiedział. Był jeszcze słaby, lecz od razu spostrzegł, że wygląda ślicznie tego ranka. Miała na sobie suknię barwy kwiatu lawendy, podkreślającą szczupłą talię i kształtny biust. Jedwabna spódnica szele­ ściła kusząco, gdy Caroline podbiegła do łóżka. Uśmiech­ nęła się, a on od razu zapragnął ją pocałować. - Wyglądasz dziś znacznie lepiej - powiedziała, dotykając jego czoła. Chłodnymi palcami odgarnęła niesforny kosmyk. - Byłaś tu przez całą noc? - spytał. - Tak. Przyszłam, gdy Artur zrobił już, co należało, i po prostu czuwałam przy tobie. Położył rękę na głowie tam, gdzie czuł tępy ból, który dokuczał mu zawsze po nawrocie choroby. Takie same objawy miewają palacze opium. Przywykł do tej dolegliwo­ ści i prawie nie zwracał na nią uwagi. - Nic nie pamiętam. - Przedwczoraj miałeś atak. - Chorowałem przez dwa dni? - Nie denerwuj się. Niestety, tym razem twój stan bardzo się pogorszył. Długo byłeś nieprzytomny.

Patrzył z zachwytem na jej włosy, lśniące jak białe złoto w blasku słońca. Niezwykły kolor, wyjątkowy i cudowny -jak wszystko w tej uroczej istocie. - Nieprzytomny, powiadasz? Miałem dziwne sny. Nie pamiętam ich treści. Potrafię odtworzyć tylko strzępy, ale daremnie próbuję ująć je w słowa. - Majaczyłeś - wyjaśniła. Magnus jęknął. Bóg raczy wiedzieć, jakie bzdury wygadywał, gdy nie panował nad swoim umysłem. - Co mówiłem? - Bełkotałeś. Jak zwykle w takich przypadkach rozumiałam tylko pojedyncze słowa - stwierdziła bagatelizującym tonem, a Magnus od razu się rozchmurzył. Po chwi­ li dodała ostrożnie: - Cieszę się, że nie jesteś na mnie wściekły. Chciałam cię pielęgnować w chorobie. Każda żona ma takie prawo. Czy możesz to przyznać, jeśli nie ze względu na swoje dobro, to przynajmniej z uwagi na mnie? - Masz rację - powiedział w końcu z ociąganiem. Twoja obecność była dla mnie prawdziwą pociechą. - Po­ patrzył na sufit. - Jesteś żoną samowolną i upartą, więc nie mam wyboru: muszę ustąpić. - Myślałam niedawno o naszej wycieczce nad stru­ mień - oznajmiła, siadając na brzegu posłania i podska­ kując jak rozdokazywany dzieciak. - Pamiętasz? Jesienią pokazywałeś mi swoje ulubione miejsce. - Gdy skinął głową, dodała: - W zimowej szacie, pod śniegiem na pew­ no wygląda pięknie. Może pojedziemy tam konno, gdy poczujesz się lepiej. Rzucił jej karcące spojrzenie.

- Chcesz, żebym spełnił obietnicę i kochał się z tobą pod gołym niebem. - Z rozbawieniem przyglądał się rumieńcom na jej policzkach. - Jest okropnie zimno! Zdziwił się, gdy zobaczył uśmiech na jej twarzy. Wziął ją za rękę i musnął wargami palce. - Zapewniam, że nie czułabyś chłodu. Roześmiała się, a Magnus jej wtórował. Ze zdziwie­ niem stwierdził, że wcale nie jest na nią zły, chociaż go nie posłuchała. Trudno mu było przyjąć jej pomoc, ale nie wzdragał się już przed tym tak silnie jak przed kilkoma tygodniami. Decydowała za niego; po raz pierwszy od wielu lat zdany był na pomoc osoby, której nie musiał płacić za troskliwość i opiekę. Zaszła w nim ogromna zmia­ na, której nie potrafił wyjaśnić, lecz zarazem nie czuł się skrępowany. Caroline nagle spochmurniała. - Bardzo mi przykro, Magnusie, ale mam złą nowinę. W ubiegłym miesiącu nie poczęliśmy dziecka. Był rozczarowany, lecz tego nie okazał. - W takim razie powinniśmy nadal dokładać starań. - Doskonale wiem, co ci chodzi po głowie. - Z czuło­ ścią dotknęła jego ramienia. - Skoro czeka cię spory wy­ siłek, musisz dobrze wypocząć. - Nie znoszę, jak inni mnie rozpieszczają - marudził. - Jestem głodny i mam dość leżenia w łóżku. - Kazałam podać śniadanie, ale musisz leżeć. Pozwolę ci wstać dopiero, gdy odzyskasz siły. Chciał z nią dyskutować, ale pogroziła mu palcem. Zrezygnowany ułożył się wygodnie i skrzyżował ramiona

nad głową. To nie miało sensu, ale lubił, gdy nim komen­ derowała. Z uniesionym wysoko podbródkiem i hardą mi­ ną wyglądała ślicznie. - Zgoda - odparł - ale pod warunkiem, że pojedziesz ze mną nad rzekę, jak tylko odzyskam siły. Położyła rękę na sercu i skinęła głową, a następnie po­ ciągnęła taśmę dzwonka. Magnus była zachwycony jej to­ warzystwem, ale chętnie zostałby sam na kilka chwil, by mieć czas na przemyślenie i uporządkowanie dziwnych odczuć, które nim zawładnęły teraz, kiedy poczuł się le­ piej. Miał wrażenie, że mur niechęci między nimi zaczyna się kruszyć. Połowa Londynu śmiałaby się do rozpuku, gdyby rozeszła się wieść, że chorym hrabią Rutherford dy­ ryguje ślicznotka o słodkiej buzi, a on bynajmniej nie ma nic przeciwko temu. - Zawsze masz taki apetyt, kiedy dochodzisz do sie­ bie? - spytała, obserwując go uważnie podczas śniadania. - Jasne - odparł z pełnymi ustami. Gdy skończył, wzięła tacę i wyszła z pokoju. Miał wre­ szcie upragnioną chwilę samotności, której tak bardzo potrzebował. Mimo to w pierwszej chwili chciał zawołać Caroline i poprosić, aby została. Dawniej duma kazała mu zachowywać się wobec niej z rezerwą. Chronił w ten spo­ sób samego siebie. Niełatwo odejść z tego świata, ale myśl o pozostawieniu Caroline była nie do zniesienia. Gdyby pozwolił jej zbytnio się do siebie zbliżyć, gdyby poddał się jej nieodpartemu urokowi, znalazłby się w bardzo trud­ nym położeniu. Był przerażony, gdy uświadomił sobie te prawdy, więc próbował ją za to ukarać. Została odepchnięta, usłyszała wiele gorzkich słów i musiała ulec jego żą-

dzy, która natarczywie domagała się zaspokojenia, choć próbował nad sobą panować. Krótko mówiąc, postępował równie podle jak przez całe swoje życie. Co najgorsze, obraził Caroline, gdy wyznała, że jej na nim zależy. Natychmiast zbeształ ją za te słowa, bo nie mógł przyjąć ich do wiadomości, chociaż w głębi serca pragnął jej zainteresowania. Biedne, słabe serce. Wyśmiał lekarzy, gdy usłyszał ich diagnozę. Nie przypuszczał, że jest niewydolne. - Przy okazji wyszło na jaw, że je mam - mruknął. Tkwiło na swoim miejscu i cierpiało na wiele sposobów. Był przerażony, a zarazem uradowany tym odkryciem. Zasnął na kilka godzin, a po przebudzeniu czuł się zna­ cznie lepiej. David przyszedł go zobaczyć. - Ale nas wystraszyłeś - powiedział, starając się uśmiechnąć. - Nie rób tego więcej. Caroline pozwoliła im na półgodzinną pogawędkę, a potem wyprosiła Davida z sypialni. Magnus chętnie pozwalał się tyranizować, ale miał już dość chorowania. Kazał sobie przygotować kąpiel i ubranie. Uparł się, że na kolację zejdzie do jadalni i usiądzie z rodziną do stołu. Śnieg już topniał i łatwiej było podróżować. David oz­ najmił, że następnego dnia wyjeżdża do Londynu. - Oczywiście pod warunkiem, że będziesz wracał do zdrowia równie szybko jak do tej pory. - Czuję się doskonale. Nie ma powodu, żebyś kręcił się tutaj jak upiór w oczekiwaniu na kolejny nawrót cho­ roby. - Zwykle w ten sposób kpił sobie z Davida, który tym razem pobladł niespodziewanie i nerwowo przełknął ślinę.

- Racja - odparł. - Najlepiej będzie, jeśli wyjadę. Caroline wspomniała o liście, który dostała niedawno od matki. Opowiadała ze swadą, że odwiedziny u krew­ nych na kontynencie okazały się bardzo udane. Wspo­ mniała także o tym, jak bardzo inne dzieci zazdrościły Jamesowi, gdy ujrzały model statku i ołowiane żołnierzyki, które niedawno dostał w prezencie. Magnus doznał osobliwego uczucia: poczuł ciepło w sercu i ogarnęło go wzruszenie. Po chwili namysłu uz­ nał, że tak reaguje człowiek, który zrobił dobry uczynek i widzi, ile radości on przyniósł. Wymówił się zmęczeniem i wcześnie poszedł na górę. Nie zawiódł się w swych rachubach, jako że Caroline wkrótce powróciła do swojej sypialni. Wszedł tam, objął ją mocno, a krew natychmiast zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach. Kochali się wolno i czule, miał więc dość czasu, by przypomnieć sobie wszystkie sekrety jej ciała. Chętnie odwzajemniała każdą pieszczotę. Gdy odpoczy­ wali, zamknął ją w mocnym uścisku i utkwił spojrzenie w sufit. - Co byś zrobiła, gdybym się z tobą nie ożenił? - Nie wiem - odparła po chwili. - Z pewnością zna­ lazłabym sposób, by utrzymać rodzinę. - Uniosła głowę, oparła podbródek na jego ramieniu i zapytała: - Czemu mnie wybrałeś? - Byłaś jedyną odpowiednią kandydatką.-Obrysował palcem jej pełne usta. Otworzyła szeroko śliczne fiołkowe oczy i zamrugała. - Niemożliwe! Czyżby Green nie przysłał tu nikogo prócz mnie?

- To nie było konieczne. Po co miałbym rozmawiać z innymi kobietami, skoro podjąłem decyzję? Zresztą trzeba ci wiedzieć, że zainteresowanie ofertą wcale nie było duże, pewnie dlatego, że Green jest przesadnie ostrożny, a także ze względu na moją fatalną reputację. Żadna panna z wy­ ższych sfer nie chciałaby mnie za męża - wyznał z szelmo­ wskim uśmiechem. - Zapomniałaś o plotkach? - Często o nich wspominasz. Jesteś zadowolony, że tak źle o tobie mówią? - zapytała, unosząc brwi. Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. - Jasne! Są nieprawdziwe, lecz mimo to przedstawiają mnie we właściwym świetle. - Znów mówisz zagadkami! Miał ochotę ją pocałować, ale musiał najpierw wyjaś­ nić, o co mu chodzi. - Dziewięćdziesiąt dziewięć procent rewelacji o mnie to bzdury. Nieliczne historie oparte na faktach tak się zmieniły, gdy podawano je z ust do ust, że więcej w nich fałszu niż prawdy. - Westchnął ciężko, kiedy pojął, że roz­ mowa będzie trudniejsza, niż sądził. - Nie jestem święty, a moje życie nie było powściągliwe i godne. Z drugiej strony jednak uważam się za uosobienie dyskrecji. Jestem uwodzicielem, ale nie rozmawiam o swych podbojach. Nigdy nie oszukuję, ani przy kartach, ani w interesach, lecz gdy chcę osiągnąć cel, nie cofnę się przed niczym, choćbym miał kogoś zniszczyć. Nie muszę chyba doda­ wać, że gdy urocza kobieta daje mi do zrozumienia, że mnie pragnie, ulegam pokusie. Z drugiej strony jednak nie zepsułem dotychczas opinii żadnej damie. To one chętnie opowiadają, co nas łączyło.

- A więc to nieprawda, że jakaś księżna oddała ci się w ogrodowej fontannie podczas balu urządzonego przez męża z okazji jej trzydziestych urodzin? - Caroline kreśliła palcem kręgi na jego piersi. Wrażenie było bardzo przyjemne. - Trzydziestych piątych - poprawił rzeczowo. - Poza tym nie było żadnego balu. A wieść o fontannie się roze­ szła, bo księżna zdradziła sekret pięćdziesięciu zaufanym przyjaciółkom. Po tamtym incydencie była z siebie bardzo zadowolona. - Przecież to mężatka! - Książę jest łajdakiem, szczerze jej nienawidzi i sypia z każdą, która się nawinie. Dlaczego ja się przed tobą tłu­ maczę? Jak powiedziałem, zasługuję na swoją reputację, choć niemal wszystko, co się o mnie mówi, to kłamstwa. Prawda jest niestety równie odrażająca. - W takim razie nie rozumiem, czemu wybrałeś nudne i spokojne życie ze mną na wsi. Tęsknisz za Londynem? Brakuje ci przyjaciół, z którymi się zabawiałeś? - Nie - odparł bez wahania. - Myślę, że nienawidzi­ łem takiego życia nawet wówczas, gdy byłem dla nich przewodnikiem na drodze wiodącej prosto do piekła. Wy­ pełniałem chyba swoje przeznaczenie. - Słucham? - zawołała. - Musisz to wyjaśnić. Czuł się dziwnie bezradny. Nie potrafił jeszcze znaleźć właściwych słów. - Może kiedyś, w przyszłości. Powiedziałem swojego czasu, że umrzeć jest łatwiej niż żyć. Gdy mi powiedzieli, że jestem śmiertelnie chory, od razu wiedziałem, co muszę zrobić.

- Chodzi o dziecko? - O małżeństwo. Chciałem mieć potomka z prawego łoża, którego matka byłaby dostatecznie silna, by samonie go wychować. Obawiam się, że czeka cię bardzo trud­ ne zadanie, jeśli ten chłopiec... lub dziewczynka odzie­ dziczy po mnie charakter. Biedna Caroline! Sądzę, że do­ piero teraz uświadamiasz sobie, jaki to marny interes. - Skoro już wcześniej byłeś świadom, co jest dla ciebie najważniejsze, dlaczego zwlekałeś z ożenkiem, aż się oka­ zało, że jesteś chory? - Caroline nie pozwoliła mu zmienić tematu. Pogładził jej ramię, białe i gładkie niczym alabaster. - Jak większość mężczyzn sądziłem, że mam na to czas. Nie zapominaj, że byłem nikczemnikiem i postawi­ łem sobie za cel stać się najgorszym z łotrów. Prawie mi się udało. - Po chwili dodał spokojniej: - Długo uważa­ łem, że jeszcze nie pora, by się ustatkować. Może w od­ ległej przyszłości. Myślałem, że nie jestem wart takiego życia. - Kto wie, czy naprawdę tego chciałeś. - Jej głos był łagodny i cichy. - Chyba niczego bardziej nie pragnąłem. - Spojrzał jej prosto w oczy. Obserwowała go przez chwilę. - Czy to prawda, że nie znosisz dzieci? - Proszę? - David mi o tym wspomniał. - Twierdzi, że ja... - Magnus westchnął. - To bzdura. - Zamilkł na chwilę i dodał po chwili namysłu: - Bywają denerwujące, ale trudno powiedzieć, że ich nie znoszę. To zbyt mocne słowa. Po prostu nie przepadam za takimi,

które ciągle wrzeszczą, przeszkadzają i domagają się, że­ by podziwiać ich bazgrały jak prawdziwe arcydzieła. Caroline popatrzyła na niego z wyrzutem. Nagle zdał sobie sprawę, że mówi zbyt ostro. Boże drogi, zachował się jak ostatni gbur! - Do diabła, Cara, nie jestem domatorem. Zatwardziały ze mnie grzesznik skupiony na urzeczywist­ nieniu egoistycznych celów. To sprawia, że brak mi czasu, by zachwycać się dziecięcym sposobem myślenia. - Kto ci to wmówił? - Caroline była na niego zła. - Proszę? - Kto twierdził, że jesteś grzesznikiem i egoistą? Skrzywił się, jakby chciał zbagatelizować te słowa. Szkoda, że nie może jej wyznać całej prawdy. Zastanawiał się właśnie nad tym, gdy niespodziewanie usłyszał własny głos. - Mój ojciec - wymknęło mu się. Caroline nie kryła oburzenia. - To okropne! Jak można wyrażać się w ten sposób! Moim zdaniem ojciec powinien rozmawiać z synem mą­ drze i szczerze. Magnus przymknął oczy i uśmiechnął się radośnie, gdy bez zastanowienia stanęła po jego stronie. Był tak szczę­ śliwy, że postanowił przemilczeć, iż ojciec właściwie go ocenił.

R O Z D Z I A Ł CZTERNASTY Listopad minął szybko, a Caroline znów stwierdziła, że nie jest w ciąży. To rozczarowanie oraz list od matki z pro śbą o pieniądze na opłacenie kolejnego miesiąca w sanatorium sprawiły, że z początkiem adwentu popadła w roz­ pacz. Wydała już na kurację Jamesa całą posiadaną gotów kę. Zostawiła sobie tylko małą sumę na prezent gwiazd­ kowy dla Magnusa. Niewiele wiedziała o jego upodoba­ niach; z pewnością niczego mu nie brakowało, toteż po­ stanowiła kupić jakiś uroczy drobiazg. W miejscowym sklepie wypatrzyła pozłacaną szkatułkę wykładaną czer­ wonym aksamitem. Urzekła ją umieszczona na wieczku figurka tygrysa z kości słoniowej, niebezpiecznego i uro­ dziwego niczym jej mąż. Często porównywała go w myśli do wielkiego kota. Zbliżało się Boże Narodzenie, a ona raz zachwycała się prezentem, to znów dochodziła do wniosku, że to był głupi pomysł, ale nie miała innego upo­ minku. Magnus czuł się doskonale. Raz tylko podczas konnej przejażdżki z Davidem miał niezbyt groźny nawrót cho­ roby, po którym odpoczywał do wieczora. Nadeszła gwiazdka i pałac został udekorowany girlandami z ostrokrzewu oraz pękami jemioły. W salonie stanęła trzymetro­ wa jodła. Caroline sama ozdabiała ją świeczkami oraz kry-

ształami ze starych żyrandoli, które znalazła na strychu. Zakowała prezent w kolorowy papier i położyła nad ko­ rninkiem. Magnus przyszedł do salonu, by podziwiać jej pracę. - Choinka! Uroczy jest ten niemiecki zwyczaj. Książę małżonek spopularyzował go w Anglii. - Podoba ci się nasze drzewko? - Miło na nie popatrzeć. - Wzruszył ramionami. - Jak spędzacie Boże Narodzenie w Hawking Park? wypytywała. Opowiedział o ludowej zabawie i kolędnikach przychodzących w Wigilię z pobliskiej wsi. W świąteczny poranek odbywała się msza, a potem było wczesny obiad, na który Bronson podawała zawsze dorodną gęś z pysznym nadzieniem. Zamyślił się, machinalnie sięgnął po ozdoby i zaczął pomagać Caroline, snując opowieść o niegdysiejszych świętach. - Matka zapraszała mnóstwo gości. Ojciec trzymał się na uboczu i tylko się przyglądał, gdy pełniła honory domu, a jej przyjaciele wymieniali prezenty. Takimi ich zapamiętałem: matka otoczona kręgiem wielbicieli, a ojciec zepchnięty w cień, jakby znaczył mniej od nich. Kto go nie znał, pewnie by się nie domyślił, że to pan domu. - David twierdzi, że wasza matka była czarująca - po­ wiedziała nieco roztargniona. W jej domu święta wyglądały całkiem inaczej. Audrae zerkała na męża i schodziła mu z drogi, ale starała się za wszelką cenę rozweselić dzie­ ci. Louis, zawsze gotów do pijatyki, rzucał rozkazy, szukał zaczepki i do wszystkich miał pretensje. - Budziła powszechny zachwyt, co dla niej okazało się

zbawienne, ponieważ uwielbienie było jej potrzebne jak powietrze. - Zamilkł, jakby oczyma wyobraźni oglądał sceny z przeszłości. - Ty również się nią zachwycałeś. - Podeszła bliżej i dotknęła jego ramienia. - Naturalnie - przytaknął, westchnął głęboko, popatrzył na nią i dodał z uśmiechem: - Pewnie by cię polubiła. - Na pewno z wzajemnością. - Ujął ją za serce tą po­ chwałą. Niespodziewanie usłyszała jego śmiech. - Nie mam pewności. Matka była dość ekscentryczna, a jej urok okazał się niebezpieczny. Interesowała ją tylko własna osoba, nie znała się na ludziach; mnie na przykład uważała za przemiłego młodzieńca. - Mam tego dosyć - stwierdziła bez złości. - Ciągle słyszę tajemnicze uwagi o twoim podłym charakterze. Oj­ ciec źle o tobie myślał, ale moim zdaniem wcale nie jesteś taki zły. - Czyżby? Chyba dobrze mnie znasz. - Zmrużył oczy, i objął ją w talii. - Raczej tak. Jesteś kłamcą, mój mężu. - Słucham? - Obstaję przy swoim. Awanturujesz się i rzucam groźby, ale nie mówisz serio. - Uważasz, że jestem łagodny jak baranek? - Nie kry­ jąc rozbawienia, uniósł ciemne brwi. - Jeśli dobrze pamiętam, twoim zdaniem to mnie przy­ padła rola bezbronnej owieczki. Ty jesteś kocurem, Magnusie. Masz siłę, przebiegłość, urodę i grację tygrysa. Spodziewała się, że wybuchnie śmiechem, ale przechylił tylko głowę i zmrużył oczy.

- Ciekawe. Skoro tak mnie widzisz, muszę stanąć na wysokości zadania. Ucieszyła się, że z zadowoleniem słucha jej wywodów. Może i prezent znajdzie uznanie w jego oczach? Objął ją i mocno przytulił. - Jak opisać ciebie? Obawiam się, że nigdy nie byłaś bezbronną owieczką, a i obecnie takie porównanie w ogó­ le do ciebie nie pasuje. - Naprawdę? - Tak. Mam wrażenie, że poślubiłem wilczycę w ow­ czej skórze. - Wilczyca, tygrys, baranek. Hawking Park zmienia się w ogród zoologiczny. - Owszem. Bardzo mnie interesuje życie zwierząt, zwłaszcza ich zwyczaje godowe. Może przedstawię kilka przykładów? - Jesteś zepsuty do szpiku kości. - Odepchnęła go sta­ nowczo. - Widzisz? Sama to wreszcie przyznałaś. Odłóż tę pracę na później i chodź ze mną do sypialni. Przekonasz się, Jaki ze mnie rozpustnik. - O kim mowa? - Usłyszeli głos Davida. - Uwielbiam plotki. Caroline wysunęła się z ramion męża i wygładziła spódnicę. - Jak ci się podoba nasza choinka? - spytała w na­ dziei, że uda się szybko zmienić temat. - Niech popatrzę. Jest naprawdę prześliczna. - Rozej­ rzał się po salonie. - Dawno tu nie byłem. - Opowiadam właśnie Caroline, jak matka przyjmo-

wała gości. To jej ulubiony pokój. - Magnus starał się nie okazywać, że jest rozczarowany nagłym wtargnięciem brata. - Od jej śmierci rzadko tu bywamy. Mało kto nas odwiedza, a ten salon sprawia przykre wrażenie, gdy nie ma w nim tłumu gości. - Owszem - przytaknął David, biorąc do ręki figurkę z miśnieńskiej porcelany. Na widok małego arcydzieła Caroline z obawą pomyślała o skromnym podarunku. - Skarby naszej matki - powiedział zamyślony David. Odstawił figurkę i dotknął sporej kryształowej misy. - Pamiętasz? W dzieciństwie uważaliśmy, że służy ptakom do kąpieli. - Magnus znieruchomiał na moment i odwrócił się po chwili. - Mama dostała ją na Boże Na­ rodzenie od pewnej rosyjskiej hrabiny pięknej jak z ob­ razka. Przypominasz ją sobie? Caroline od razu się domyśliła, że rosyjska ślicznotka to Natasza. Z niepokojem popatrzyła na Magnusa, który odczekał chwilę, nim spojrzał na cenny kryształ. - Zawsze uważałem, że to paskudztwo. - Ale warte majątek, więc mniejsza o wygląd. - Da­ wid wzruszył ramionami. - A, jest i pastereczka. Sięgnął po filigranową statuetkę pomalowaną na różo­ wo i zielono. - Dostałem straszne lanie, gdy pod forte­ pianem ustawiłem wokół niej żołnierzy i kazałem im ru­ szać do ataku. Była Heleną Trojańską, a moi chłopcy mieli za zadanie ją uratować. Popatrz, są jeszcze ślady tamtej bitwy. - Pewnie matka była na ciebie wściekła. - Caroline podeszła bliżej, by obejrzeć rysę na sukni. - Przeciwnie. Śmiała się jak szalona i chwaliła mnie

za pomysłowość. Zostałem jednak surowo ukarany przez ojca. Magnus zaprotestował. - Zmyślasz. Ojciec nigdy by cię nie uderzył. Był z cie­ bie dumny. - Wtedy mnie zbeształ. Dostałem w skórę i usłysza­ łem od niego, że muszę szanować bibeloty mamy, bo jest do nich bardzo przywiązana. - Jakie to dziwne - odparł w zadumie Magnus. - Nie przywiązywała wagi do przedmiotów. Te słowa dowodzą, że w ogóle jej nie rozumiał. - Tak czy inaczej, miałem siniaki na zadku. - David popatrzył na Caroline i dodał: - Nudzisz się, prawda? Zaprzeczyła, bo chętnie słuchała opowieści o ich mat­ ce, a poza tym miała nadzieję, że dowie się czegoś więcej o rosyjskiej arystokratce, ukochanej Magnusa. Chciała poznać całą prawdę, a zarazem było jej ciężko na sercu. Caroline nie chciała przyznać, że na myśl o Magnusie i tamtej kobiecie odczuwa zazdrość. To Nataszę wołał podczas nawrotu choroby. - Caroline? - Tak! Przepraszam, myślami byłam daleko stąd. Magnus popatrzył na nią z rozrzewnieniem i powie­ dział cicho, żeby tylko ona go usłyszała: - Na szczęście ciałem jesteś tu obecna. To rozkosz dla moich oczu, a ponieważ David znowu wpadł z wizytą, obawiam się, że wolno mi tylko patrzeć. - Dodał nieco głośniej: - David zaproponował przejażdżkę. Weźmiemy sanie. Co o tym sądzisz? Zarumieniona spojrzała z niepokojem na szwagra.

Miała nadzieję, że nie słyszał śmiałej uwagi Magnusa. Pobiegła na górę, by ubrać się ciepło. Włożyła suknię z grubego aksamitu. Magnus stanął w drzwiach łączących sypialnie; ostatnio ciągle były otwarte. - Pospiesz się, bo w przeciwnym razie wyobraźnia nie da mi spokoju. - Miał na sobie grube spodnie i surdut z wełnianej flaneli. - Zajrzę do kuchni i poproszę Bronson, by nam przygotowała gorącą czekoladę - zmieniła temat. Na schodach odruchowo wzięła go pod rękę. - Zadbaj o prowiant, a ja pójdę sprawdzić, czy powóz jest gotowy. Spotkamy się w stajni. Stanęła na palcach i pocałowała go w usta. Objął ją ra­ mieniem i przycisnął na moment. Z uśmiechem patrzył ną nią spod opuszczonych rzęs. W zielonych oczach tliło się pożądanie. Natychmiast odpowiedziała na ten namiętny zew. - Biegnij - powiedział głosem cichym i naglącym. Pani Bronson chętnie przygotowała gorący napój. - Święta prawda! W taki dzień trzeba się rozgrzać przed wyprawą. Miło jest pojeździć saniami. Pogoda dopisuje, a jeśli spadnie więcej śniegu, będziemy mieli pięk­ ne święta. Caroline podziękowała za pomoc i wzięła koszyk, w którym był termos z gorącą czekoladą, pierniki i mnóstwo innych smakołyków - Wystarczy na tygodniowy piknik! - stwierdziła ze śmiechem. Pani Bronson rozpromieniła się, zadowolona z pochwały. - Panom w czasie takich spacerów dopisuje apetyt. Nie można pozwolić, żeby zgłodnieli.

- To wykluczone, skoro mamy taką kucharkę. Zadzi­ wiające, że Magnus i David jeszcze się nie roztyli. Bracia czekali na nią w stajni, a sanie były gotowe do drogi. - Obawiałam się, że potrzebne nam będą osobne sanki na zapasy żywności - powiedziała Caroline, wskazując pękaty kosz. Magnus zachichotał i umieścił go w saniach. - Dla Bronson każdy posiłek to poważna sprawa-tłu­ maczył. - Z korzyścią dla nas - wtrącił David, zaglądając pod lnianą serwetkę. - Pierniki! Wsiedli i pomknęli gładko po śniegu przez pola i cichy las. Magnus powoził fachowo, kierując się nad zamarznięte jezioro. Gdy tam dotarli, David wyskoczył z sań i zaczął biegać po śniegu. - Wysiądziesz? - zwrócił się do Caroline Magnus. - W taką pogodę spódnice okazują się znacznie mniej praktyczne niż spodnie - odparła. - Zmarzłaś? Była w grubym płaszczu, a nim wyruszyli, Magnus stamnie otulił jej nogi pledem. Pod stopami miała termofor. Mimo to westchnęła radośnie, gdy objął ją ramieniem i przysunął się bliżej. - Zamierzasz się nade mną znęcać? - spytał, całując ją w czoło. Gdy wtuliła się w jego objęcia, dodał: - Mniejsza z tym. Potem odpłacę ci pięknym za na­ dobne. - Mógłbyś wyjaśnić, co jest powodem twojej udręki? spytała niewinnie.

- Doprowadzasz mnie do szaleństwa, ponieważ bar­ dzo cię pragnę. - Istotnie, moje postępowanie jest niewybaczalne. Uśmiechnęła się tajemniczo. - Jak mam ci to wynagro­ dzić? Już wiem! Powinnam długo masować twoje ramio­ na, aż się całkiem odprężysz, potem zdjąć ubranie i . . . - Dość - rzucił zmienionym głosem. Gdy zachichota­ ła, on również się roześmiał. Przysunął usta do jej ucha i szepnął: - Pamiętaj, mała szelmo, że ja również to potrafię. Mruknął z zadowoleniem, gdy westchnęła, czując na skórze jego oddech. Powrót Davida zniechęcił ich do robienia planów na najbliższą przyszłość. Caroline rozlała do kubków gorącą czekoladę. Siedzieli w saniach, jedząc pierniki. Magnus z czułością przyglądał się żonie, która nigdy jeszcze nie czuła się tak szczęśliwa jak tego dnia. W drodze powrotnej David śpiewał na cały głos ulubione kolędy, Magnus był pogodniejszy niż zwykle, a Caroline promieniała rado­ ścią. Wcześnie zasiedli do kolacji. Magnus oznajmił, że po­ łoży się wcześniej, a Caroline w chwilę później wymówiła się zmęczeniem i poszła na górę. David z trudem ukrył domyślny uśmieszek. Gdy weszła do sypialni, mąż już na nią czekał. Leżał wsparty na łokciu, z nogami skrzyżowa­ nymi w kostkach. - W końcu zlitowałaś się nade mną - mruknął. Gdy wyciągnął do niej ręce, odsunęła się i pchnęła go na po­ słanie. - Powiedziałam jasno i wyraźnie, drogi mężu, jak za-

mierzam ci wynagrodzić cierpienia, choć zapewniam, że nie było moim zamiarem skazywać cię na taką mękę. Spełnię co do joty wszystkie obietnice. Uśmiechnięty obserwował ją ze zmrużonymi oczami, gdy zdejmowała mu ubranie. Chętnie położył się na brzu­ chu, by mogła zrobić masaż. - Jeśli sądzisz, że mi ulżyło, to się mylisz - mruknął. Narzekał, ale głos miał niski i senny. - Jestem niepocieszona - odparła, gestem nakazując, żeby się obrócił. Każde dotknięcie rozgrzewało w niej krew. Gdy położył się na plecach, z uśmiechem stwierdzi­ ła, że gotów jest ją posiąść. Powoli zdjęła ubranie, nie po­ zwalając się dotknąć, lecz gdy naga położyła się obok niego, zapomniała o wszelkich obietnicach i oddała mu się bez wahania.

R O Z D Z I A Ł PIĘTNASTY Caroline wyjęła list od matki i przeczytała go znowu. Po raz setny zastanawiała się, jak by zareagował Magnus, gdyby mu powiedziała o chorobie brata i poprosiła o pie­ niądze na opłacenie kuracji w sanatorium. Postanowiła jednak, że tego nie zrobi. Chciała wyznać całą prawdę, ale nie mogła mu teraz powiedzieć, że od początku kłamała. Gdyby ją odepchnął, byłaby to katastrofa i dla Jamesa, i dla niej. Schodząc na śniadanie, myślała tylko o tym, jak zdobyć pieniądze. Sumienie nie dawało jej spokoju z po­ wodu sprzedaży brylantowego naszyjnika. Zrobiła to w złości. Teraz nie chowała w sercu urazy, więc trudno jej było knuć i oszukiwać. - Dzień dobry. - Oczy i wargi Magnusa śmiały się do niej. David skinął głową na powitanie, bo zajadał łososia i nie chciał mówić z pełnymi ustami. - Witajcie - odparła, starając się zachowywać natural­ nie, co pod bacznym spojrzeniem Magnusa wcale nie było łatwe. Pomyślała o minionej nocy i spłonęła rumieńcem. Na szczęście David przełknął spory kęs i zaczął rozmowę. Carołine sięgnęła po grzanki i jajecznicę. Wkrótce gawę­ dzili wesoło. Po śniadaniu bracia wrócili do interesów. Caroline pod­ jęła wreszcie decyzję i wyprostowana ruszyła do salonu.

Dama z miśnieńskiej porcelany i kolorowa pastereczka były na swoich miejscach, ale kryształowa misa zniknęła, Caroline zmarszczyła brwi, gdy przypomniała sobie, że Magnus uznał cenny przedmiot za obrzydlistwo. Pewnie kazał go schować. Mniejsza z tym, skoro misa była zbyt duża i trudno byłoby wynieść ją z domu niepostrzeżenie. Caroline wzięła porcelanową damę, zaniosła do swego po­ koju, ukryła ją pod łóżkiem i pospiesznie napisała do antykwariusza Petersona, który przedtem bez namysłu kupił od niej brylantowy naszyjnik. „Mam nadzieję, że prócz biżuterii interesuje pana także porcelana". Wyznaczyła datę spotkania, zapieczętowała list i kazała posłańcowi za­ nieść go na pocztę. Długo siedziała nieruchomo, pogrążona w czarnych myślach. Bała się chwili, gdy Magnus odkryje, że jest zło­ dziejką. Świąteczny poranek zaczął się od spotkania z pałacową służbą. Magnus każdemu wręczył kopertę z gwiazdkową gratyfikacją i w kilku słowach podziękował za wierną służbę. Dawniej nie zastanawiał się nad tym, jak są oddani i rzetelni, ale doszedł do wniosku, że pora docenić ich sta­ rania. Zaskoczenie malujące się na twarzach służących do­ wodziło, że nie oczekiwali tylu ciepłych słów. Po raz ko­ lejny uświadomił sobie, jak bezmyślnie postępował do tej pory. Artur z godnością przyjął świąteczny podarunek, a gdy Magnus łamiącym się głosem podziękował mu za opiekę, w milczeniu kiwnął głową. Gervis, pałacowa ochmistrzy­ ni, zamrugała i skłoniła się nisko. Kucharka Bronson za-

gryzała wargi, gdy chwalił jej potrawy. Wzięła kopertę i rozpłakała się nagle. Gdy uroczystość dobiegła końca, zadowolony Magnus poczuł, że wyrównał rachunki - nie tylko w dosłownym znaczeniu tego słowa - i pojednał się z ludźmi, którzy pracowali dla niego od lat. Zapewne nie dożyje kolejnego Bożego Narodzenia, dlatego cieszył się, że powiedział głośno, jak wiele dla niego znaczą. Uświa­ domił to sobie, dopiero gdy mówił o ich zasługach. Gdy służba odeszła, David, Caroline i Magnus przeszli do salonu. Na choince płonęły dziesiątki świeczek. Ogromne pomieszczenie stało się zdaniem Magnusa nie­ mal przytulne, gdy zadowolony i spokojny usiadł na ka­ napie, a David podszedł do fortepianu i uderzył w klawi­ sze. Caroline, usadowiona wygodnie obok męża, z uśmie­ chem na ustach i rozmarzonym wyrazem twarzy słuchała kolędy „Adeste Fideles". Spojrzała na Magnusa, jakby czytała w jego myślach, i uśmiechnęła się radośnie. Kto by pomyślał, że taki rozpustnik jak Magnus Eddington po­ trafi się zachwycać pogodną dziewczęcą twarzyczką? Zdawał sobie sprawę, że mimo woli dryfuje ku obszarom, których od początku zamierzał unikać. Zbytnio przy­ wiązał się do żony, ale postanowił na to nie zważać. Od lat strzegł zazdrośnie swego serca, zranionego dawno te­ mu przez okrutną arystokratkę. Teraz odkrywał niespo­ dziewanie uroki małżeńskiego życia. David grał na forte­ pianie, a Magnus błądził spojrzeniem po pokoju. Od poprzedniego Bożego Narodzenia niewiele się zmieniło w jego rodzinnym domu. Zamieszkała tu Caroline... no i mieli choinkę. Śliczna, rosła jodła stała w pobliżu kominka i lśniła jak wielki klejnot. To mu przypomniało

o naszyjniku. Zmarszczył brwi i dotknął ramienia Caroline. - Czemu nie nosisz biżuterii? Sądziłem, że uczcisz Boże Narodzenie, wkładając swoje brylanty. - Całkiem o nich zapomniałam. - Długie rzęsy prze­ goniły fiołkowy błękit jej oczu. - Nie przywykłam do ta­ kich klejnotów. Rozmowę przerwały jakieś głosy. Przyszli wiejscy kolęd­ nicy. Artur otworzył frontowe drzwi i ośnieżona grupka we­ szła do sieni. Zabrzmiała „Cicha noc" oraz kilka świątecz­ nych pieśni, a potem kolędnicy przeszli do salonu, gdzie cze­ kały na nich smakołyki, które przygotowała Bronson. Daw­ niej Magnus podobnie jak ojciec trzymał się na uboczu i ob­ serwował świąteczne zwyczaje z mieszanymi uczuciami, ale tego wieczoru niespodziewanie przyłączył się do wesołej gromadki, żartował z wieśniakami i chętnie z nimi rozma­ wiał. Wydali mu się dziwni i przez to bardzo zabawni. Gdy wyszli, odciągnął Caroline na bok. - Mam dla ciebie prezent. - Wyjął z kieszeni paczu­ szkę, - Powinieneś zostawić go na półce nad kominkiem żartowała, sięgając po pakunek, który czekał tam na niego. - Otwórz pierwsza. Dostała perfumy w kosztownym flakoniku. Zapach łą­ czył świeżą woń kwiatów oraz zmysłowe nuty. W etui był także pierścionek przywiązany do buteleczki satynową wstążką. Caroline otworzyła szeroko oczy, a jej dłonie znieruchomiały w pół gestu. Rozwiązał kokardkę i wsunął klejnot na jej palec. W kunsztownie cyzelowane złoto oprawione były brylanty i szafiry.

- Jaki piękny! - powiedziała z westchnieniem. - Na­ leżał do twojej matki? - Nie. Zamówiłem go specjalnie dla ciebie. Błękit to twój kolor, ale blask drogich kamieni gaśnie, gdy patrzę ci w oczy. - Gdzie się nauczyłeś prawić komplementy? - zerknęła na niego podejrzliwie. Oczy, którymi się przed chwilą zachwycał, lśniły jak gwiazdy. - Dziękuję, Magnusie. Otwórz swój prezent. Obawiam się, że przy twoim to bła­ hostka. Posłuchał, rozbawiony uczuciem niepewności i oczeki­ wania, które nim nagle owładnęło. Po chwili z barwnego pa­ pieru wyjął szkatułkę z figurką czającego się do skoku tygry­ sa na wieczku. Wielki kocur. Caroline porównała go kiedyś do tygrysa, a te słowa wiele dla niego znaczyły. Maleńka sta­ tuetka znakomicie oddawała wdzięk i urodę drapieżnika. - Nie wiem, czy szkatułka ci się przyda - powiedziała Caroline. - Jest niepraktyczna, to zwykły bibelot, ale mógłbyś w niej trzymać spinki do koszul. - Cara, to śliczny prezent, znacznie bardziej przemy­ ślany niż mój. - Wzruszenie ściskało go za gardło, ale nie mógł nic na to poradzić. - Tygrys. Pamiętam. Dziękuję ci, będę go strzegł jak oka w głowie. - Naprawdę ci się podoba? - Oczywiście, głuptasie. Popatrz, stoimy pod jemiołą, Czemu mnie nie pocałujesz? - Ja także nie dostałam od ciebie całusa. - Rzuciła mu karcące spojrzenie. - Może dojdziemy do porozumienia?-zaproponował, obejmując ją mocno.

Roześmiała się, pokazując białe zęby. Magnus przymknął oczy i dotknął wargami jej ust. Gdy chłonął ich smak, myślał o mitycznym nektarze i ambrozji. David, jak zawsze nietaktowny, przerwał tę idyllę. - Jemioła? - Zerknął na zieloną gałąź wiszącą nad kominkiem, wyciągnął rękę do Caroline i z łobuzerskim uśmiechem popatrzył na jej męża. - Mogę? - spytał przymilnie. Magnus ledwie panował nad sobą, gdy brat wycisnął na policzku jego żony przyjacielskiego całusa. Nie mógł się nadziwić, że niewinny gest wzbudził w nim taką wściekłość. Zachowywał się tak, jakby uważał Caroline za swoją własność. Niespodziewanie przyszła mu do gło­ wy szalona myśl. Kto wie, może David poślubi owdowiałą Caroline? Miał ochotę krzyczeć ze złości. Odrzucił absur­ dalne przypuszczenie, stanął przy oknie i patrzył w noc. Śnieg przysypał trawnik i bezlistne gałęzie, lśniąc w świetle księżyca niczym drogie kamienie. Magnus pró­ bował odsunąć ponure myśli, by nie zepsuć miłego wie­ czoru. Popatrzył na żonę i brata; poczuł się nagle odsunięty na margines, chociaż zdawał sobie sprawę, że to śmieszne. Był panem tego domu, Caroline została mu poślubiona, nie okazywała Davidowi szczególnych względów i z czu­ łością odnosiła się do męża, choć nie było tego w umowie. Zaniepokojony własną podejrzliwością, rozglądał się po salonie w nadziei, że coś go odciągnie od przykrych roz­ ważań. Od razu spostrzegł brak kryształowej misy. Do­ tychczas nie zwracał na nią uwagi, ale słowa Davida obu­ dziły wspomnienia. Nie było także porcelanowej damy.

Zamierzał spytać o te pamiątki, coś go jednak p o w s t r z y mało. Nie umiał sobie tego wytłumaczyć, ale miał złe przeczucia. Od śmierci matki jej ulubione drobiazgi prze­ chowywano w tym salonie. Dziwnym zbiegiem okolicz­ ności dwa z nich niespodziewanie zniknęły. Z trudem przeniósł wzrok na Davida oraz Caroline, która śmiała się z głupiego żartu. Zmrużył oczy i mimo woli znów poczuł, że zazdrość ściska mu serce. Za rok nie będzie go na tym świecie. Może ci dwoje będą razem świę­ tować. Czy David zajmie jego sypialnię? Caroline pozo­ stanie u siebie. Czy drzwi będą otwarte jak za jego życia? Odwróciła się ku niemu, a jej śliczna twarz natychmiast spoważniała. - Magnusie, co się stało? Źle się czujesz? - Skądże! - odparł z wymuszonym uśmiechem. - Nie ma powodu do niepokoju. Pora spać, nie uważasz? - Słusznie - odparła i podeszła, by wziąć go pod rękę. Niesprawiedliwie ją ocenił. Zachował się jak niepoprawny gbur i egoista, za którego słusznie uchodził. Carolinie nie zrobiła nic, co by usprawiedliwiało jego podejrzenia. Była wobec niego współczująca, serdeczna i opiekuńcza; po prostu nie miała wad. Powiedziała nawet, że jej na nim zależy. Gdy szli na górę, z wolna odzyskiwał spokój. Wszy­ stkie obawy zniknęły, gdy uświadomił sobie, że Caroline jest uczciwa i szczera. Nigdy by go nie oszukała. Był wo­ bec niej podejrzliwy, bo sam postępował dawniej jak ostatni drań, więc spodziewał się najgorszego. Miał pewność, że Caroline jest godna zaufania.

Magnus poczuł się źle późną nocą, lecz atak nie był poważny. Czuwała przy nim do świtu i trzymała jego dłoń, gdy spał, ponieważ bała się nagłego pogorszenia. Gdy rano David zajrzał do sypialni, położyła palec na listach. - Zasnął. - Doszedł już do siebie? - Wszystko w porządku. Tym razem nie było najgo­ rzej. - Dzięki Bogu - David podszedł bliżej, by popatrzeć na brata. Długo milczał. - Takie wyznanie nie przystoi mężczyźnie, ale muszę powiedzieć, że bardzo kocham Magnusa. Jest mi nie tylko bratem, ale i niedościgłym wzorem. Wciąż na nim polegam. - Zwiesił głowę. - To ponad moje siły. - Nie mów tak. Wszystko będzie dobrze. - Objęła go ramieniem. Gdy podniósł wzrok, na jego twarzy malowało się cierpienie. - Obiecujesz? Mój Boże, tak bardzo się boję. - Odszedł w głąb sypialni, próbując nad sobą zapanować. - Jesteś tu, braciszku? - usłyszeli słaby głos. David odwrócił głowę, a na jego ustach pojawił się uśmiech. Caroline była zdumiona, że tak szybko potrafił stawić czoło sytuacji, by nie martwić brata. - Lepiej ci? - Jeszcze nie wyjechałeś? - wykrztusił Magnus. Caroline podała mu kubek wody i pomogła wypić kilka łków. - Jestem gotowy do drogi. Przyszedłem się pożegnać. - Nie chcę, żebyś rezygnował z bankietów, by mi do-

trzymać towarzystwa. - Kąciki ust Magnusa uniosły się lekko. - Oczywiście. - David ruszył w stronę drzwi. Caroline podeszła i złapała go za rękaw. - Naprawdę musisz jechać? - Nie jestem w stanie dłużej tego znosić - odparł i wybiegł z pokoju. Z niepokojem pomyślała, że to słaby człowiek. Niektó­ rzy źle znoszą obecność chorych, bo czują się przy nich nieswojo. David był jednym z nich. Zawsze uciekał, gdy Magnus miał nawrót choroby. Powinna to rozumieć, aie w takich chwilach była na niego zła. Sama musiała pa­ trzeć, jak jego ukochany braciszek z dnia na dzień traci siły, ale przecież nie opuściła go z obawy przed cierpieniem. W intencji Jamesa zmówiła krótką modlitwę dziękczynną. Podobno czuł się doskonale. W ostatnim liście matka dziękowała za hojne wsparcie i donosiła, że mały błyskawicznie wraca do zdrowia. Caroline bardzo za nim tęskniła. Sprzedała miśnieńską figurkę. Z rozpaczą pomyślała, że nie ma prawa krytykować Davida. Trudno mu wprawdzie pogodzić się z chorobą brata, ale za to nie kradnie. - Jesteś głodny? - spytała, ale Magnus już zasnął. Stanęła przy łóżku i spojrzała na spokojną, urodziwą twarz. Odruchowo położyła dłoń na brzuchu. Jeżeli jej do­ mysły się potwierdzą, Magnus usłyszy wkrótce radosną nowinę. Westchnęła, bo miała świadomość, że trzeba z tym poczekać, aż będzie całkiem pewna. Tak bardzo pra-

gnęła uszczęśliwić męża i wyznać, że nosi pod sercem jego dziecko. Chciała... tak wiele. Nie chodziło jej tylko o dotrzymanie umowy. Marzyła o długim życiu z Magnusem. Pragnęła, by nosił na ręku ich syna i dokazywał z nim jak szalony. Chciała go widzieć w ogrodzie - bez koszuli, spoconego po ciężkiej pracy - jak z uśmiechem podziwia ukochane róże. Łudziła się, że ujrzy jego siwiejące włosy i przygar­ bione plecy, ale w zielonych oczach będzie tlić się młodzieńcze pożądanie, ilekroć na nią popatrzy. Litości! Zakochała się na śmierć i życie w Magnusie Edddingtonie. Daremnie walczyła ze wszystkich sił. Zdrowy rozsądek i wrodzona mądrość na nic się nie zdały. Wcale nie poczuła się lepiej, gdy wreszcie to sobie poWiedziała. Znalazła się w sytuacji bez wyjścia i nie mogła nic na to poradzić. Najchętniej uciekłaby jak David, ale nie miała dokąd. Zresztą pragnęła zostać przy ukochanym. Smutne myśli nie dawały jej spokoju przez kilka godzin, aż do chwili, gdy się obudził. - Jaki mamy dzień? - zapytał schrypniętym głosem. - Nadal czwartek. Nie spałeś długo. - Aha. - Potarł dłońmi skronie. - Boli cię głowa. - Trochę. Szybko mi przeszło. Atak nie był groźny. W milczeniu skinęła głową. - Ostatnio choroba mniej da­ je mi się we znaki. - Czy już tak bywało? - zapytała z nadzieją. - Nie. To się zmienia. Od kiedy tu jesteś, nawroty są mniej dokuczliwe. Poza jednym groźnym atakiem nic szczególnego się nie działo.

- Może nastąpiła poprawa. Chcesz, żebym wezwała lekarza? Chyba powinien cię zbadać i . . . - Żadnych konowałów! - przerwał. - To oszuści i głupcy. Każdy by tylko puszczał krew! - Może istotnie jest lepiej. Powinniśmy natychmiast; sprawdzić! - przekonywała, ale pokręcił głową. - Zapewne próbuję to sobie wmówić. Do głosu doszła wreszcie wola życia, ale to nie oznacza, że najgorsze nas ominie. Cara, pytałem o zdanie najlepszych lekarzy. Przez chwilę spoglądał na nią ze zdumieniem. - Tobie naprawdę na mnie zależy! - To chyba oczywiste! - powiedziała stanowczo. - Moja słodka Cara. - mruknął. - Wiesz, umieram z głodu. Wybuchnęła śmiechem. Zawsze z niedowierzaniem patrzyła, jak szybko odzyskuje siły. Dziwnie się czuła, gdy kilka godzin po ataku rzucał się na jedzenie, choć jeszcze niedawno był nieprzytomny i słaby. - Powiem o tym Bronson. Na pewno przygotowała dla ciebie prawdziwe pyszności. Opadł na poduszki i ułożył się wygodnie, a Caroline poszła dopilnować posiłku. Na schodach spotkała Davida i kilku służących, którzy nieśli jego bagaże. - Sądziłam, że dawno wyjechałeś - powiedziała. - Właśnie się zbieram. Musiałem przygotować dla Magnusa ważne dokumenty. - To dla niego ogromna ulga, że może na ciebie liczyć - powiedziała, kładąc dłoń na jego ramieniu, ale skrzywił się tylko. - Oszczędzasz mu zmartwień, pilnując, żeby wszystko szło jak należy.

- Zmiany na lepsze to twoja zasługa. Od kiedy tu za­ mieszkałaś, stał się innym człowiekiem. Jesteś dla niego szczęściem w nieszczęściu. - Dziękuję za dobre słowo. Niewiele dla niego zrobi­ łam. David przerwał jej natychmiast. - Jesteś nieoceniona. - Poklepał jej dłoń. - Wkrótce znowu przyjadę. Uważaj na niego. - Obiecuję. Gdy się pożegnali, ruszyła do kuchni. Bronson szoro­ wała właśnie dębowy blat. - Zgłodniał? - spytała, podnosząc wzrok. Caroline roześmiała się. Miała nadzieję, że nie zwodzi samej siebie, i Magnusowi naprawdę się polepszyło. - Po ataku zawsze ma wilczy apetyt, więc proszę o solidny posiłek. - Niech Bóg ma w opiece tego biedaka - westchnęła Bronson, krzątając się po kuchni. - Kiedy człowiek już so­ bie myśli, że z naszym hrabią krucho, on nagle odzyskuje siły. Całkiem jak jego ojciec, tylko gorzej. Okropność! Ta­ ki wspaniały mężczyzna. - Owszem - przyznała cicho Caroline. - To niezwykły człowiek. - Popatrzyła z nadzieją na kucharkę. - Znałaś jego ojca? - Tak. - Bronson skinęła głową, krojąc plastry wołowej pieczeni. - Służyłam u niego. Ludzki pan i bardzo spokojny. Nie pasował do pani hrabiny, ale świata za nią nie widział. Bardzo kochał synów. Był cichy, ale stanow-

czy.

- Czy Magnus się z nim poróżnił? - Caroline wyczuła,

że kucharka lubi plotkować, dlatego ciągnęła ją za język - Wspomniał, że się pokłócili. Moim zdaniem nie może sobie tego darować. - O tak, nasz pan Magnus zachowywał się czasami skandalicznie. - Kucharka zachichotała. - Jako młody chłopak był urodziwy i łagodny. Matka nazywała go swoim małym poetą. Najchętniej przesiadywał z jej znajomy­ mi. Jeszcze nim dorósł, zmienił się nagle, jakby zobojętniał, posmutniał, stał się drażliwy. Panu hrabiemu to się nie podobało. - Bronson obficie polała ziemniaki sosem. - Nic nie mówili, ale człowiek widzi takie rzeczy. Po śmierci żony nasz pan podupadł na zdrowiu. Serce miał złamane i dlatego się rozchorował. Zawsze to powtarzam. Nie potrafił żyć bez swojej Esmine. - Smutno pokiwała głową nad losem przedwcześnie zmarłej hrabiny. - Nasz pan Magnus zaczął wtedy szaleć w Londynie jak sam dia­ beł. Rzadko tu przyjeżdżał, ale był w pałacu, gdy jego ojciec umierał. Taka smutna okoliczność. Śmierć starszego pana bardzo go poruszyła. Nie sądziłam, że tak będzie. Zamknął się na długo w swoim pokoju, a potem wrócił do Londynu i podobno szukał śmierci, pijąc na umór i staczając się na dno. Próbował zalać robaka, to pewne. Żal go niszczył od środka. - Bronson miała łzy w oczach Otarła je wierzchem dłoni i położyła na tacy stos grzanek. - Człowiek nie rozumie, jakie są Boże zamysły, kiedy widzi, że mężczyzna taki jak pan Magnus tyle musi przecierpięć. - Wrócił do Hawking Park, dopiero kiedy zachorował? Bronson pokiwała głową i dodała: - Domyślam się, że wtedy los was zetknął, ale począt-

kowo nic nam o pani nie mówił. Ani słowem nie wspom­ niał, tylko od razu dał na zapowiedzi. - Roześmiała się, a fałdy tłuszczu na jej brzuchu zaczęły podskakiwać rytmicznie. - Pobraliście się w takim pośpiechu, że wielu tyl­ ko patrzyło, kiedy się pani zaokrągli, jak to mówią. - Rzeczywiście nie traciliśmy czasu -przyznała Caroline. Bronson zatarła ręce, patrząc z radością na tacę wypeł­ nioną smakołykami. - Zrobione. To wystarczy, żeby nasz pan zaspokoił pierwszy głód. Powiem Timowi, żeby zaniósł posiłek na górę. - Dzięki, Bronson. Mam na myśli rozmowę. Dopiero poznaję swego męża i nie lubię go wypytywać, bo mógłby się poczuć dotknięty. - Wiem, kochanie, że martwi się pani o niego. Wszys­ cy modlimy się o cud. Caroline skinęła tylko głową, niezdolna wykrztusić słowa. Bała się, że straci Magnusa. Był irytujący i szlachetny, cudowny i nieznośny zarazem. Z dnia na dzień stał się najważniejszym człowiekiem w jej życiu. Nie wiedziała, czy starczy jej sił, by podjąć wyzwanie. Dobry Boże, pomyślała, błagam o cud.

R O Z D Z I A Ł SZESNASTY Magnus szybko odzyskał siły i po kilku dniach wrócił do swych zajęć. Szczególną radość sprawiały mu konne przejażdżki po ośnieżonym lesie. Dosiadał wówczas Baltazara. Ilekroć Caroline chciała wyruszyć razem z nim, siodłano dla niej spokojną klacz, a Magnus był w siód­ mym niebie. Gdy patrzył na zarumienione od chłodu policzki, rozpuszczone jasne włosy i lśniące fiołkowe oczy, miał wrażenie, że anioł mknie u jego boku przez las. Uwielbiał jej towarzystwo. Potrafiła go roz­ śmieszyć; jednym spojrzeniem wzbudzała pożądanie. Często jeździli nad rzekę, aby podziwiać ulubiony zakątek w zimowej szacie, a potem w czasie roztopów. Magnus zsiadał z konia, sprawdzał zmarznięty grunt i zerkał na żonę, unosząc brwi. Wybuchała śmiechem i kręciła głową. - Zbyt chłodno - powtarzała i oboje chichotali. To był ich ulubiony żart. Sprawiał, że krew szybciej płynęła w jego żyłach. Miał nadzieję, że z nadejściem wiosny ułoży Caroline na miękkiej trawie, rozbierze i będzie się z nią kochał bez pośpiechu pod baldachimem z młodych liści. Na wiosnę. Łudził się, że jednak dożyje. Wbrew niepomyślnym ro­ kowaniom czuł się teraz znacznie lepiej. Wprawdzie nie

chciał się do tego przyznać, ale marzył, że nieprędko umrze, Nauczył się ostatnio cenić życie. Pewnego dnia, gdy po konnej przejażdżce grzali się przy kominku, popijając herbatę, spostrzegł, że Caroline jest roztargniona, jakby myślami błądziła gdzieś daleko. Po chwili zastanowienia uświadomił sobie, że od kilku dni zachowuje się dziwnie. Obserwował ją ukradkiem, gdy patrzyła w ogień, i wyrzucał sobie, że w jego głowie lęg­ ną się natychmiast ohydne podejrzenia, lyiko skończony drań mógł sądzić, że Caroline zastanawia się, kiedy go wreszcie pochowa. Ostatnio czuł się dobrze, a ona się z tego cieszyła. Odsunął bezsensowne obawy, ale nie potrafił całkiem o nich zapomnieć. - Magnusie - przerwała w końcu milczenie. - Słucham. Odwróciła się w jego stronę, ale nie spojrzała mu w oczy. Powróciły niedawne wątpliwości. Długo zwlekałam, ponieważ chciałam się upew­ nić. Teraz już wiem. Moim zdaniem nie ma mowy o po­ myłce. Czekał wsłuchany w bicie swego serca. Czas stanął w miejscu. Caroline pochyliła głowę, a wzrok utkwiła w podłogę. Nagle spojrzała mu prosto w oczy. - Spodziewam się dziecka. Odczekałam trzy tygodnie. Pojawiły się już pierwsze oznaki mego stanu. - Umilkła i wstrzymała oddech. - Chętnie poradziłabym się lekarza, ale nie mogłam tego zrobić bez twojej wiedzy. Mam na­ dzieję, że to nie pomyłka. Jestem tego niemal pewna. Obym cię tylko nie rozczarowała. Świat skurczył się nagle do rozmiarów twarzy Caroline.

Radość i nadzieja przepełniły mu serce, gdy zrozumiał słowa, które przed chwilą usłyszał. Zerwał się na równie nogi, przeszedł kilka kroków i zawrócił. Wstała i patrzyła na niego: z jej oczu wyczytał setki pytań. Przerażony stwierdził, że łzy pieką go pod powiekami, a wzruszenie ściska za gardło. Odwrócił głowę. Nie był w stanie myśleć. Stał się całkiem bezradny. Niespodziewanie ugiął się pod ciężarem wyrzutów sumienia. Caroline zastanawiała się, jak mu przekazać radosną nowinę, a tymczasem on podejrzewał ją o złe myśli. Niech to będzie dla niego nauczką, żeby w przyszłości nie oceniał jej według siebie. Boże miłosierny! Dziecko. Usłyszał ciche kroki na puszystym dywanie i domyślił się, że Caroline idzie w jego stronę. Gdy nabrał pewności, że zapanował nad wzruszęniem, odwrócił się i wziął ją w ramiona. Była uśmiechnię­ ta, ale oczy lśniły jej podejrzanie. Objął ją mocno, jakby chciał uchronić przed wszelkim złem. - Dziękuję - powiedział krótko. Ogromny żal i szalo­ na radość mieszały się w jego sercu, nie zostawiając miej­ sca na nic innego. - Jeśli dobrze liczę, dziecko przyjdzie na świat jesienią. Niemal rok po ich pierwszym spotkaniu. Powróciły wspomnienia. Caroline siedząca w salonie, ubrana w dzi­ waczną suknię z głębokim dekoltem, z pozoru śmiała i stanowcza, ale niezdolna ukryć strachu wyzierającego z jej oczu. Gdy zachował się jak lubieżny satyr, bez wa­ hania ostudziła jego zapały. Niespodziewanie zebrało mu się na śmiech. Chichotał tak długo, aż łzy radości popłynęły mu z oczu. Ujawnił

wreszcie tłumione od dawna uczucia. Początkowo była za­ skoczona, ale potem zaczęła mu wtórować, a jej śmiech brzmiał w jego uszach jak najpiękniejsza muzyka. Narodzi się potomek i spadkobierca! Zamknął oczy i zmówił dziękczynną modlitwę. Dawno przestał się modlić, ale przecież opatrzność o nim nie za­ pomniała. Gdy szli na górę, wciąż tulił Caroline. Pragnął jej i chciał, by jego ciało, dłonie i usta powiedziały wszystko, czego nie potrafił wyrazić słowami. W połowie drogi do sypialni nagle przystanął. - Czy możemy? Kochając się, nie zaszkodzimy dziecku? Zarzuciła mu ramiona na szyję i przylgnęła do niego. - Zapewniano mnie, że nic złego się nie stanie. - Gdybyś odczuwała jakieś dolegliwości, mów od razu. - Czuję się doskonale - odparła, całując go w ucho. Jęknął, pociągnął ją za sobą i zamknął na klucz drzwi pro­ wadzące do sypialni. Magnus uznał, że muszą natychmiast pojechać do Lon­ dynu. Mówił o tym z wielkim zapałem, czym zadziwił Caroline. Do tej pory nic go tak nie pochłaniało. Od chwi­ li, gdy wyznała, że jest w odmiennym stanie, był innym człowiekiem. Można by pomyśleć, że do tej pory spowi­ jała go ciemna zasłona, która teraz niemal się rozwiała, Zmienne nastroje ustąpiły miejsca ciągłemu zadowoleniu, lecz nikły cień smutku pozostał. Gdy Magnus spoglądał czasem na Caroline, niemal czytała w jego myślach: za­ stanawiał się, czy dożyje narodzin dziecka. Mimo to opuściła go dawna zgryźliwość. Kiedy dawał

wskazówki dotyczące wychowania dziecka, a Caroline z irytacją wznosiła oczy i zaczynała narzekać, chwytał ją w pół i całował namiętnie, a kiedy byli w sypialni, takiei sprzeczki kończyły się w łóżku. Z zachwytem obserwował przemianę dokonującą się w jej ciele. Sutki pociemniały, biust stał się pełniejszy. Gdy narzekała, że wkrótce straci figurę, zapewniał solen­ nie, że kiedy to nastąpi, będzie dla niego równie piękna i pociągająca jak do tej pory. Caroline całkiem straciła głowę i kochała go skrycie, gdy na jej oczach przeobrażał się w mężczyznę, który nie­ wiele miał wspólnego z poznanym niedawno aroganckim hrabią. Powiedziała mu kiedyś, że bardzo się zmienił, i dodała, że gdyby nie rozkoszny dołek w policzku, zapewne nie chciałaby mieć z nim do czynienia. Udowodnił jej po chwili, że nie jest wcale taki dobroduszny, nadal może uchodzić za rozpustnika i jeszcze nieraz ją zadziwi. Tak łatwo było go kochać. Pragnęła mu wyznać miłość, ale nie śmiała. Promieniał radością, bo nosiła pod sercem jego dziecko. Powinna o tym pamiętać, sama wszak nie­ wiele znaczy. Czasami jednak zapominała, a owe chwile były najpiękniejsze. Troski powróciły, gdy zabrakło pieniędzy na kurację dla Jamesa. Caroline sprowadziła do wioski antykwariusza i sprzedała mu ukradzione z pałacu kryształowe świeczniki. - Arturze, kto sprząta w salonie? - spytał Magnus. - Maggie, panie hrabio. - Kamerdyner uniósł brwi, nieco zdziwiony tym pytaniem.

- Robi to sama? - Zwykle tak. Gillie pomaga jej, gdy trzeba przesunąć meble podczas woskowania podłóg, ale nasza Gervis ufa tylko Maggie. Jak długo ta kobieta u nas pracuje? - Magnus w zadumie potarł usta dłonią. - Sześć lat, panie hrabio. - Artur był coraz bardziej zdziwiony. - Ile ma lat? Koło trzydziestki, jak sądzę? - Zapewne. Wcześniej pracowała u lorda Dorristera. - Ma narzeczonego? - Nic mi o tym nie wiadomo. - Dowiedz się. - Magnus nie zwracał uwagi na miny zdumionego Artura. - Czy salon zawsze jest zamknięty na klucz, gdy się z niego nie korzysta? Tak, potwierdzają się moje domysły. - Westchnął ciężko. - Czy coś się tam stało, panie hrabio? - zapytał Artur, jego chlebodawca znieruchomiał na moment. - Brakuje kilku drobiazgów: kryształowej misy, damy z miśnieńskiej porcelany, paru kryształowych świeczni­ ków. Ostatnio zaginęła mała chińska waza. Zwróciłem uwagę, że przedmioty znikają jeden po drugim. Moim zdaniem ktoś tu kradnie. - Może pani hrabina kazała ustawić te rzeczy w innym pokoju, bo tak jej się spodobały, że chce częściej na nie patrzeć - podsunął Artur. - Szukałem wszędzie, niestety daremnie, ale o to nie pytałem. - Nie chciał wspominać o natrętnych podejrzeniach, które zrodziły się w jego głowie, bo wstydził się własnej podłości. - Wolałbym jej nie wciągać w tę sprawę.

- Rozumiem, panie hrabio - powiedział Artur, ale w jego głosie wyczuwało się niezadowolenie. - Za trzy dni wyjeżdżamy do Londynu. Pod moją nie­ obecność zabraniam wchodzić do salonu. Proszę tam nie sprzątać. - Zaczął chodzić po pokoju, myśląc głośno. W pałacu jest wiele cennych przedmiotów, ale w salonie są pamiątki po mojej matce. Rzadko tam przesiadujemy, więc jeśli coś zginie, brak nieprędko zostanie dostrzeżony, podczas gdy zaginięcie innych przedmiotów, często o znacznie większej wartości, od razu wyszłoby na jaw. Złodziej jest sprytny, Arturze, ale nie dopuszczę, żeby ukradł kolejną pamiątkę. - Sam wszystkiego dopilnuję, panie hrabio. Magnus ruszył ku sypialniom na piętrze. Z radością po­ myślał, że wkrótce zobaczy Caroline. Przemknęło mu przez myśl, że zachowuje się głupio; to do niego nie pa­ suje. Czuł się tak, jakby nie stracił przed laty młodzieńczej świeżości uczuć i potrafił nadal cieszyć się towarzystwem podziwianej kobiety. Można by nawet pomyśleć, że Nata­ sza wcale nie zniszczyła mu życia. Caroline z pomocą Lillian decydowała, co zapakować. Gdy wszedł, powitała go promiennym uśmiechem. - Jak dobrze, że jesteś. Czy potrzebna mi będzie suknia balowa? Może pani Dungeness zdąży ją uszyć. Będziemy wydawać przyjęcia? Nie mam odpowiedniej, z wyjątkiem tej z niebieskiego jedwabiu, którą miałam na sobie, gdy po raz pierwszy odwiedziłam Hawking Park. Obawiam się jed­ nak, że szwy wkrótce zaczną się pruć. Nie jestem biegła w szyciu, więc włożenie tej sukni może oznaczać kompro­ mitację. Będziesz się wstydził ze mną pokazać.

- Nie przypominam sobie, żebym podczas tamtego spotkania robił krytyczne uwagi dotyczące tego stroju. Uśmiechnął się porozumiewawczo i z radością obserwo­ wał, jak wstrzymuje oddech, a na jej policzki występują rumieńce. Przygryzła w zadumie dolną wargę. - Mówisz serio? Cóż, przyjęcia odbywają się wieczorami, ale nie chcę żadnej ostentacji, a niebieska suknia ma śmiałe wycięcie. - Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Pani Dungeness to zdolna krawcowa, ale po przybyciu do Londynu odwie­ dzimy najlepsze pracownie i zamówimy dla ciebie stroje godne hrabiny Rutherford. Była zakłopotana, ale nie kryła radości. - Magnusie, jesteś zbyt... - Nalegam. Koniec dyskusji. Roześmiała się. - Nie mam pojęcia, co jest teraz modne. - Ja również, ale z łatwością się tego dowiemy - odparł. - To może być zabawne. Wkrótce zacznę nosić obszer­ niejsze stroje. - Pani hrabina ma figurę jak pensjonarka - wtrąciła Lillian. Była jedyną służącą w Hawking Park, która wtrą­ cała się do rozmowy chlebodawców, jakby im była równa. Magnus ze zdziwieniem stwierdził, że nie drażni go taka śmiałość. Chętnie przyznał rację dziewczynie. - Będę coraz grubsza - przypomniała Caroline - ale nie mogę się doczekać, kiedy to nastąpi. Znowu zrobiło mu się ciepło na sercu. Dziwne uczucie. Obserwował żonę, która tłumaczyła służącej, które suknie

i jakie dodatki należy zapakować. Po chwili odwróciła się w jego stronę. - Nie masz nic do roboty? Skąd to nagłe zainteresowanie damskimi strojami? Szykował żartobliwą odpowiedź, ale w porę sobie przypomniał, że w pokoju jest Lillian. Przez wzgląd na Caroline ugryzł się w język. - Masz rację, muszę przejrzeć ważne dokumenty. Ostatnio czuję się lepiej, więc zamierzam przejąć interesy prowadzone dotychczas przez Davida. Mam sporo do nad­ robienia. - W takim razie zabierz się do pracy - odparła z uśmiechem. - Jestem trochę zakłopotana, gdy mi tu asy­ stujesz. Magnus darował sobie kolejny żart.

R O Z D Z I A Ł SIEDEMNASTY Po śmierci ojca Caroline znienawidziła Londyn. Dwa lata spędziła w podłej dzielnicy. Nie znosiła zatłoczonych ulic, dymu, mgły i ciągłej mżawki. Drażniły ją miejskie zapachy.Okolica,w której stał dom Eddingtonów,była dla niej prawdziwym zaskoczeniem. Wytworny budynek przy Park Lane, naprzeciwko modnego Hyde Parku, od razu przypadł jej do gustu. W pobliżu znajdował się także Constitution Arch, przez który wiodła malownicza droga na Constitution Hill i dalej do pałacu Buckingham. W kil­ ka godzin po przyjeździe namówiła Magnusa na małą wy­ prawę otwartym powozem. Ruszyli wzdłuż Grovesnor Street, przecinając po drodze Berkeley Square; dotarli aż do Bond Street, zajrzeli do kilku wytwornych sklepów, a następnie przez Piccadilly wrócili do domu. Choć była to lepsza dzielnica, czuło się przykrą woń, nie była ona jednak tak dokuczliwa jak we wschodniej części miasta, gdzie po sprzedaniu skromnego mieszkania rodzina Caroline wegetowała w ciasnej klitce przy zatłoczonej ulicy. W Londynie nadal roiło się od pojazdów i przechodniów, zwłaszcza na Piccadilly. Na szczęście po­ goda dopisała, powietrze było czyste, bez śladu mgły, a ulica, przy której stał dom Magnusa, okazała się bardzo przyjemna.

- Co dalej? - zapytał, gdy powóz stanął przed budynkiem. - Masz ochotę na spacer po parku? - Odłóżmy to do jutra. Chętnie poszłaby na przechadzkę, ale była wyczerpana. Zabrał ją do domu i zaprowadził od razu do sypialni. Dotychczas nie sądziła, że lubi być rozpieszczana, ale jejgo czuła opieka sprawiała jej przyjemność i dawała poczucie bezpieczeństwa. - Musisz odpocząć - rzucił stanowczo. - Nie waż się ze mną dyskutować. - Nie chcę przespać kolacji - marudziła. - Na pewno cię obudzę - zapewnił, ale wiedziała, że tego nie zrobi. Z westchnieniem położyła się do łóżka wspartego na czterech kolumienkach, które zajmowało większą część pokoju dzielonego przez małżonków. W tym domu nie było oddzielnych sypialni. Być może zresztą Magnus celowo nie wspomniał o ich istnieniu. Za­ mieszkali w obszernym pokoju od frontu. Potrójne szkla­ ne drzwi prowadziły na dużą werandę z widokiem na park. W sypialni dominowały rozmaite odcienie błękitu, zieleni i fioletu. Gdy Caroline ułożyła się wygodnie, zamiast dzwonić na Lillian, sam zaciągnął aksamitne zasłony i czekał w półmroku, aż żona zaśnie. Słusznie się obawiała, że prześpi kolację. Gdy otwo­ rzyła oczy, było już późno, a w pokoju panował mrok. Na kominku płonął ogień rozpalony podczas jej snu. Wkrótce zjawił się Magnus, by oznajmić, że kazał przygotować kolację i podać ją do pokoju. Pozwalała, by się o nią troszczył, i z przyjemnością grała rolę rozpieszczanej żony.

Rano przejedziemy się konno po parku - planował, gdy po kolacji zasiedli w fotelach przysuniętych do ko­ minka. - Potem wybierzemy się na Bond Street zamówić suknie. Pracownia madame Bouchert cieszy się znakomitą opinią, więc tam się najpierw udamy. - Nie chcę zawracać ci głowy przez cały dzień. Wiem, że masz do załatwienia sporo ważnych spraw. - Odłożyłem wszystkie spotkania na przyszły tydzień, więc kilka dni mogę spędzić z tobą. Powiem Kennethowi, żeby nie wieszał kołatki na drzwiach. W ten sposób zniechęcimy natrętnych gości, a ty będziesz miała dość czasu, by odpocząć po podróży. - Daj spokój - zaprotestowała urażona. - Nie jestem porcelanową laleczką. - Czyżby?-odparł, wpatrując się w nią z zachwytem. Ale z wyglądu bardzo ją przypominasz: kształtna postać, rumieńce na policzkach, lśniące oczy. Wybuchnęła śmiechem przekonana, że przesadza, by się z nią droczyć. - Mówisz jak poeta. Zamilkł i popatrzył na nią, jakby powiedziała coś ważnego. Odwrócił wzrok i uśmiechnął się smutno. - Masz rację. Matka tak mnie nazywała. Byłem jej poetą, a właściwie jej małym poetą, ale młody chłopak nie lubi, by mu wytykano niedojrzałość. - Starał się nadrabiać miną, ale zdobył się tylko na ponury uśmiech. Caroline wiedziała od kucharki Bronson, jak Esmine zwracała się do syna. Była na siebie wściekła z powodu nieopatrznie wypowiedzianych słów. Magnus dodał po namyśle:

- Od lat nie ulegałem poetyckim nastrojom. Zwątpiłem w ich sens jako bardzo młody człowiek. Zamilkł ponownie, ale nie dała za wygraną. - Co się wtedy stało? Czy to ma związek z twoim ojcem? Westchnął głęboko i utkwił spojrzenie w kieliszek znakomitej brandy, który trzymał w ręku. - Jako młody chłopak spotkałem pewną kobietę, rosyjską hrabinę. Na dobrą sprawę byłem już mężczyzną. Moje ciało osiągnęło dojrzałość, ale sercu było do niej daleko. Tamta Rosjanka mnie oczarowała. Była piękna, ale zimna. Kiedy mnie uwiodła, wyznałem... sądziłem, że to miłość, ale zostałem wyśmiany. Obróciłem wszystko w żart, ponieważ zabrakło mi odwagi, by obstawać przy swoim. - To Natasza? - Gdy spojrzał zdumiony, wyjaśniła po­ spiesznie: - Wołałeś ją po imieniu, gdy byłeś nieprzytom­ ny. Wziąłeś mnie za nią. - Ukrywała prawdę, by nie ranić jego dumy. - Byłam zazdrosna - wyznała szczerze. - Niepotrzebnie - rzucił ostro. - To ladacznica. - Zreflektował się natychmiast i przygryzł wargę, a potem do­ dał z ponurą miną: - Kiedy Natasza mnie odepchnęła, prowadziłem rozpustne życie i szedłem drogą, którą mi wskazała. Miałem się za głupca i chciałem udowodnić, że młodzieńcze cierpienie niewiele znaczy, że jestem dorosły i wszystko mi wolno. - Wtedy pokłóciłeś się z ojcem? - spytała cicho. - Nie było między nami żadnej sprzeczki.Trudno mi to wyjaśnić. Matka była pobłażliwa. Śmiała się, wzdycha­ ła, pytała, kiedy z tego wyrosnę, ale moje życie niewiele

ją obchodziło. Ojciec milczał, ale wiedziałem, że mnie potępia. Dopiero na łożu śmierci wyznał, jak bardzo mną gardzi. - Magnus z przejęciem opowiadał swoją historię. Głos miał niski, schrypnięty. - Czekał cierpliwie, aż się opamiętam i zostanę takim synem, jakiego zawsze pragnął mieć. Chciał, żebym był człowiekiem honoru. Słusznie powiedział, że trudno mnie uznać za mężczyznę, bo niczego w życiu nie dokonałem. Czekał, aż się ożenię, przej­ mę tytuł i dziedzictwo należne pierworodnemu synowi, tak jak on to uczynił. Marzył o wnukach, o spadkobiercah. Pragnął mieć pewność, że dobra sława i fortuna Eddingtonow nie zostaną zaprzepaszczone przez utracjusza i rozpustnika. - Magnusie, nie bądź dla siebie taki surowy. - Czemu? - Popatrzył na nią z żalem i rozpaczą. - To wszystko prawda. Niczego w życiu nie osiągnąłem. Gdy ojciec umarł, popadłem chyba w szaleństwo. Pomyślałem, że skoro uznał mnie za nikczemnika, dowiodę, że pod tym względem nie mam sobie równych w Londynie i całej Anglii. Ilekroć dokuczało mi sumienie, powtarzałem, że mam jeszcze czas, by się ustatkować, i odkładałem to na później. Nagle okazało się, że jestem chory, a mój czas się kończy. Caroline wstała i podeszła do niego. Uklękła obok fotela i wzięła jego silną rękę w swoje dłonie. - Jesteś żonaty, a ród Eddingtonów zyska dziedzica. Spełniłeś marzenia swego ojca. - To prawda, ale muszę umrzeć, Cara, i nie dane mi będzie patrzeć, jak się to wszystko spełnia. Wyrok jest sprawiedliwy, lecz zarazem okrutny. Do diabła.

- A więc korzystajmy z dnia, póki czas - powiedziała odgarniając mu włosy z czoła. - Chodźmy do łóżka. Chcę się z tobą kochać. Zacisnął dłonie na ramionach Caroline i podniósł ją, tuląc do siebie z rozpaczliwym jękiem. Zamknął jej usta po całunkiem, jakby oczekiwał, że od razu spełni obietnicę Nie podnosząc głowy, chwiejnym krokiem ruszył w stronę łóżka. Rozebrała go powoli, z czułością dotykając pięknego ciała, które ukazało się jej zachwyconym oczom. Gdy był nagi, szybko zerwał z niej ubranie. Powstrzymała go łagodnie, by zapomniał o pośpiechu, kusiła i zwodziła tak długo, że omal nie oszalał z podniecenia i żądzy. Położył się na plecach i skłonił Caroline, by usiadła mu na biodrach. Objął jej pośladki, by nią pokierować. - Chciałaś być górą? - szepnął, gdy westchnęła, czując go w sobie. - Będzie, jak sobie życzysz. Gdy odrzuciła głowę do tyłu, długie jasne włosy musnęły jego uda. Dotknął jej piersi i pieścił sutki, aż krzyknęła i odruchowo poruszyła biodrami, powoli wciągając go głębiej i nadając miłosnemu aktowi swoisty rytm, narastający jak muzyczne crescendo aż do chwili całkowitego zatracenia. - Cara - szepnął. - Przy tobie zapominam o całym świecie. Popatrzyła na niego, a w zielonych oczach ujrzała go­ rące pożądanie i cierpienie, które sprawiło, że zapragnęła wyznać, jak bardzo go kocha. Z żalem pomyślała, że nie może tego uczynić, ale jej zbolałe serce radowało się odczuwaną właśnie rozkoszą. Pochyliła się i pocałowała go

w usta, wsuwając język między wargi. Poruszył się niecierpliwie, ich rytm stał się szybszy, a oczekiwanie było nie do zniesienia. Caroline wznosiła się coraz wyżej ku prawdziwej ekstazie i w końcu osiągnęła cel. Poczuła, że Magnus nieruchomieje. Poruszył się jeszcze dwukrotnie i drżąc z rozkoszy, wyszeptał jej imię. Oszołomiona i słaba przytuliła się do niego i odpoczywała, syta wrażeń. Zamknął ją w uścisku. Poruszyła się dopiero, gdy zaczął oddychać głęboko i regularnie. Okryła go starannie i pogłaskała po policzku. Westchnął tylko, położył się na boku i zapadł w sen. Przy­ tuliła się do jego pleców, objęła ramieniem, pocałowała w szyję i powiedziała cicho: - Dobranoc, Magnusie. Kocham cię. Od razu poczuła się lepiej. Następne dni przeznaczyli na zakupy i zwiedzanie. Ca­ roline od urodzenia mieszkała w Londynie, lecz ani razu nie była w Athenium, nie widziała także arcydzieł zgro­ madzonych w Royal Academy of Art. Magnus pokazał jej mnóstwo atrakcji, między innymi zabawną dzielnicę handlową przy King's Road, pełną sklepów i lokali o nie najlepszej reputacji. Był znakomitym przewodnikiem i o każdym zakątku potrafił opowiedzieć ciekawą anegdo­ tę, jakkolwiek część z nich nie nadawała się do powtórze­ nia w dobrym towarzystwie. Zabrał ją do najlepszej modystki, a potem do gorseciarki, która pokazała jej śliczną bieliznę z satyny, jedwabiu i koronki. U szewca zamówili siedem par pantofelków od­ powiednich do sukien. Magnus uznał, że potrzebuje rów-

nież dwu par butów do konnej jazdy. Przy okazji wstąpili do sklepu kolonialnego, a jego właściciel uśmiechał się szeroko, gdy wychodzili, niosąc torby wypełnione przysmakami. Szóstego dnia po południu Magnus oznajmił, że następny wieczór spędzą w operze. - Rzecz jasna, jeśli starczy ci sił - dodał. - Na pewno, pod warunkiem że przestaniesz mnie zmuszać do wędrówki po mieście w poszukiwaniu rzeczy, które są mi rzekomo niezbędne. - Moja leniwa dziewczynka - roztkliwiała się. - Pozwolę ci jutro leżeć w łóżku. - To ciągłe zmęczenie doprowadza mnie do rozpaczy - skarżyła się Caroline. - Cara mia, wybacz. To prawdziwe okrucieństwo z mojej strony, że wcześniej nie spostrzegłem twego znużenia. - Spędziłam cudowny tydzień. Żałuję tylko, że brak mi sił, aby dotrzymać ci kroku i zakosztować wszystkich przyjemności. - Powinnaś odpocząć przez wzgląd na dziecko. Już postanowiłem: jutro do wieczora będziesz leżeć w łóżku. Po­ jedziemy do teatru, ale po spektaklu nie będziemy wstę­ pować na kolację, tylko od razu wrócimy do domu. Uznała, że Magnus przesadza z ostrożnością, i natychmiast mu o tym powiedziała. - Nie mów do mnie jak do chorej - narzekała. - Jestem w ciąży, to wszystko. - Łaskawa pani, co słyszę? - Na moment wstrzymał oddech. - Jestem wstrząśnięty! Jak można wyrażać się tak obcesowo o błogosławionym stanie.

- Och, bardzo mi przykro, że pana uraziłam. Cóż za wrażliwość! - odparła ironicznie. Wybuchnął śmiechem, a potem wrócili do planów na kolejny dzień. To miał być towarzyski debiut hrabiny Rutherford, należało zatem starannie przemyśleć wszystkie szczegóły. Gdy Magnus poszedł do gabinetu, żeby prze­ studiować dokumenty finansowe przed ważną rozmową, dokonała przeglądu nowej garderoby i uznała, że na wieczór i w operze najlepsza będzie prosta szafirowa suknia dobrze maskująca odmienny stan. Wezwała Lillian i obie bawiły się jak pensjonarki, dobierając stosowne dodatki. W końcu wszystko zostało przygotowane. - Inne panie pozielenieją z zazdrości - zawołała Lillian. - To bez znaczenia. - Caroline wzruszyła ramionami. - Zależy mi na tym, by nie przynieść wstydu mężowi. Polubiła śmiałą pokojówkę, która była od niej starsza zaledwie o kilka lat i miała sporo zdrowego rozsądku. - To nie do pomyślenia! Pani hrabina raczy żartować. Proszę tylko zerknąć na pana Magnusa, kiedy się na panią zapatrzy. Po co to gadanie o wstydzie? - On mi się przygląda? - Jasne, kiedy pani hrabina nie zwraca uwagi. Każdy powie, że od tego zachwytu po prostu ledwie żyje. - Zreflektowała się nagle i spuściła oczy. - Ojej, co ja gadam! Ciągle się zapominam. Trzeba znać swoje miejsce. Caroline chętnie gawędziłaby dalej. Ciekawe, co L i l lian dostrzega w oczach Magnusa. Niestety, taka rozmowa byłaby nie na miejscu. Podziękowała służącej i kazała jej odejść. Zastanawiała się w samotności, czy to możliwe, by

Magnus odwzajemniał jej uczucia i lękał się o tym powiedzieć. Nie sądziła do tej pory, by dręczyły go jakieś obawy, ale gdy opowiedział trochę o sobie, zrozumiała, że w młodości został głęboko zraniony, i dlatego ukrywał ogromną wrażliwość pod maską łotra. Jedno pozostawało nie­ wiadomą: do jakiego stopnia maska stała się jego drugą naturą. Ostatnio dokonała się w nim niemal całkowita przemia­ na. Był tak czuły i troskliwy, że niemal uwierzyła w jego szczere przywiązanie. A może chodzi tylko o dziecko? Rychłe macierzyństwo to atut, który należy docenić. Mag­ nus obsesyjnie pragnął mieć potomka. Troszczył się o nią, bo nosiła pod sercem jego dziecko. To pewne. Czy byłaby dla niego równie ważna, gdyby nie zaszła w ciążę? Do tej pory nie sądziła, że pragnie być kochaną. Zapewne uwa­ żała, że to nierealne. Zachowanie ojca jeszcze w dzieciń­ stwie nauczyło ją ostrożności w tych sprawach. Louis Wembly nie był kochającym mężem. Pewnego dnia jego po­ stępowanie stało się dla Caroline widomym dowodem, że mężczyźni myślą tylko o jednym. Z drugiej strony jednak nie wszyscy czynią tak jak jej ojciec. Magnus był inny. Doskonale o tym wiedziała, ale w głębi serca wciąż nie potrafiła całkowicie mu zaufać. Wspomnienie ojca nie wywoływało zakłopotania ani złości. Dawno temu uwolniła się od złych myśli, pozosta­ wiając cały wstyd temu, kto naprawdę powinien go odczu­ wać. Pewnego wieczoru Louis po raz pierwszy i jedyny próbował wsunąć rękę pod jej suknię i dotknąć rozkwita­ jących piersi. Osłupiał, gdy dwunastoletnia córka nie prze-

bierając w słowach zapowiedziała mu, że to się nie może powtórzyć. Bała się, ale najlepszym przykładem była dla niej matka, która nieustępliwie broniła dzieci i mimo nieudanego małżeństwa nie straciła poczucia godności. Dzięki niej Caroline miała dość odwagi, by postawić na swoim. Śmierć ojca przyniosła ulgę całej rodzinie, a po ślubie Caroline jej najbliżsi nie musieli się troszczyć o zaspoko­ jenie życiowych potrzeb. James wracał do zdrowia. Audrae miała nadzieję, że wkrótce przyjadą z wizytą, jeżeli lekarze na to pozwolą. Caroline odzyskiwała wewnętrzny spokój, gdy myślała o bracie, na co dzień jednak nie bra­ kowało jej zmartwień.

R O Z D Z I A Ł OSIEMNASTY Magnus uznał, że przymusowy odpoczynek żony, która cały dzień miała przeleżeć w łóżku, to doskonała sposob­ ność, by załatwić odkładane wcześniej sprawy. Kazał przygotować lekki powóz i wyruszył zaraz po śniadaniu. Pogoda była okropna. Gęsta mgła miała żółtawy kolor. Z niechęcią pomyślał, że wilgoć przenika najgrubszą weł­ nę, i był pewny, że przemarznie do szpiku kości. Szczęście w nieszczęściu, nie było wiatru. Z drugiej strony jednak pewnie rozproszyłby mgłę. Mimo niesprzyjającej aury Magnus nie zamierzał odkładać umówionych spotkań. Najpierw pojechał do biura, w którym urzędował Caractacus Green; przykra konieczność, zważywszy na to,że nie lubił tego człowieka, ale od kiedy David załatwiał z nim niemal wszystkie sprawy, zabrakło powodów do narzekań. Niestety, prawnika nie było w kantorze. Magnus zawrócił ku wytworniejszym dzielnicom. - Rutherford! - W monotonny odgłos końskich pod­ ków wmieszał się głośny okrzyk. Magnus spojrzał w bok i zobaczył jednego ze swych dawnych kompanów biegną­ cego w stronę powozu. Kazał stanąć i wysiadł z miesza­ nymi uczuciami. To przecież Garding, jego przyjaciel z Oksfordu. Zabawiali się wesoło od lat, wywołując skan-

dale i ogólną dezaprobatę. Było co wspominać, ale nie czuł radości na widok starego kompana. - Jak się masz, draniu? - wrzasnął Garding i uścisnął go jak brata. - Lepiej. A co u ciebie? - Towarzystwo podupadło, odkąd wyjechałeś. Trady­ cja zanika, ale łatwiej o kobiety do uwodzenia i głupców do ogrania, bo wycofałeś się z interesu. Czemu nie dałeś znać, że jesteś w mieście? Przyjdź dzisiaj do White'a. Spotkasz tam wszystkich. - Nie mogę. - Czemu, do diaska? Kumple zdechną z żalu, jeśli nie przyjdziesz. - Garding nie zdawał sobie sprawy, że popeł­ nił gafę. Z nadzieją spoglądał na Magnusa. - Nie daj się prosić, będzie jak za dawnych lat. Zalejemy się w trupa. - Piękna perspektywa - odparł chłodno i skinął na stangreta, jakby chciał dać koledze do zrozumienia, że po­ ra kończyć rozmowę. - Zabieram dziś żonę do opery. Mo­ żesz pójść z nami, pod warunkiem że będziesz się dobrze zachowywał. - To nie dla mnie - mruknął Garding. - Wygląda na to, że się ustatkowałeś. Jest chyba diabelnie piękną kobie­ tą, skoro cię ujarzmiła. A to dobre! Rutherford idzie z żo­ ną do opery! Wybuchnął śmiechem i odszedł. Ulica była zatłoczona, więc Magnus zostawił powóz i ruszył dalej piechotą. Cie­ kawe, dlaczego nie spostrzegł wcześniej, jak irytujący jest dawny przyjaciel. Dochodziła jedenasta, ale wyczuł w je­ go oddechu woń alkoholu. Wolał nie wspominać, ile razy sam był o tej porze po kilku kieliszkach. Idąc ulicą, mimo

woli zerkał na wystawy sklepów i z uśmiechem myślał o żonie. Dziś przedstawi ją wszystkim, którzy liczą się w tym mieście. Z radością i dumą myślał o wieczornym spektaklu. Mgła opadła i blade słońce jaśniało na niebie, ale jego promienie nie mogły ogrzać zimowego powietrza. Mimo to była jeszcze nadzieja, że pogoda się poprawi. Magnus zerknął na wystawę antykwariatu i już miał pójść dalej, gdy coś przykuło jego uwagę. Dama z miśnieńskiej porcelany. Zawrócił i stanął przed sklepem. Wystarczył rzut oka, aby nabrał pewności, że to figurka z Hawking Park - albo jej doskonała kopia. Jeśli potwierdzą się jego przypusz­ czenia, to będzie dowód, że w pałacu grasuje złodziej. Jak porcelanowa statuetka trafiła do Londynu? Magnus wszedł do sklepu. - Och, co za klient! - Tęgi mężczyzna podszedł do la­ dy. - Czym mogę służyć, łaskawy panie? - Proszę mi pokazać tę porcelanową figurkę stojącą na wystawie. Chciałbym ją obejrzeć. - Piękny drobiazg. Zaraz przyniosę. Magnus czekał, z ponurą miną rozglądając się po sklepie. - Ma pan kryształy? Szukam dużej misy, w której można mieszać poncz. - Niestety - odparł z żalem antykwariusz. - Rozumiem. - Magnus próbował sobie przypomnieć, co jeszcze zniknęło z salonu. - A chińskie wazy? - Nie mam żadnej, ale mogę skontaktować się z moimi dostawcami.

- Dziękuję, to nie jest pilne. Są kryształowe świecz­ niki? - Były, łaskawy panie, ale zostały sprzedane. Może nowy właściciel jeszcze ich nie odebrał. - Antykwariusz podreptał do oszklonej szafy pełnej najrozmaitszych dro­ biazgów. Magnus analizował fakty. Jeśli rozpozna świecz­ niki, będzie miał kolejny dowód, że ktoś kradnie w Hawking Park i sprzedaje łupy w Londynie. To eliminuje z grona podejrzanych Maggie i resztę służących, bo trud­ no ich posądzać o kontakty z renomowanym londyńskim antykwariuszem. Żadni goście nie bywali w jego domu, a zatem kradnie David. Albo Caroline. To absurdalne przypuszczenie! Nie opuszczała domu. Z drugiej strony jednak dość często bywała u matki w zajeździe. Tak, ale chińska waza zginęła niedawno, na­ tomiast rodzina Caroline przed kilkoma tygodniami wyjechała do krewnych. Pozostaje zatem David, krążący stale między Londynem i Hawking Park. Antykwariusz wrócił z wiadomością, że świeczniki zostały już odebrane. - W takim razie biorę figurkę. - Nie zapytał pan o cenę? Och, dureń ze mnie. Proszę wybaczyć, łaskawy panie. Już pakuję. Magnus krążył po sklepie, rozważając niezliczone wa­ rianty. Stanął przy szklanej gablocie i zamyślił się głębo­ ko. Nieufność walczyła z niedowierzaniem. Czy David naprawdę jest złodziejem? - Łaskawy pan interesuje się biżuterią? - wypytywał antykwariusz. Magnus z roztargnieniem spojrzał na kosztowności le-

żące w gablocie. Kupiec sądził, że chce coś kupić, i zacierał ręce na myśl o zysku. - Mam tu piękny klejnot. Zechce pan rzucić okiem? Magnus nie zwracał uwagi na jego gadaninę. Odruchowo zerknął na ułożone przed nim kolie, bransolety, kolczyki i brosze. Niemożliwe! Wyciągnął rękę i chwycił diamentowy naszyjnik. - Doskonały wybór, łaskawy panie. To prawdziwa rzadkość. Proszę zobaczyć, jaka staranna robota. Magnus zacisnął dłoń, jakby chciał zgnieść klejnot. Jego świat kurczył się i obracał w ruinę, gdy przyszło mu stawić czoło faktom oraz ich nieuchronnym konsekwencjom. Chciał krzyczeć i domagać się odpowiedzi, ale zdawał sobie sprawę, że osiągnie więcej, jeśli zachowa spokój. - Wezmę ten naszyjnik. Spodoba się mojej żonie. Widziała taki sam na portrecie i była zachwycona. - Jest bardzo stary. Dziś już nie ma takich brylantów. - To byłby wspaniały prezent, gdyby się okazało, że kupiłem ten sam klejnot. Co pan wie o jego historii? - Sprzedała mi go pewna dama z Cambridgeshire. Antykwariusz okazał się głupcem. Uradowany wizją kro­ ciowego zysku, gadał jak najęty. - To jej własność. Nic więcej nie wiem. Caroline go okradała. Wyszedł na idiotę. Od początku wiedział, że poślubiła go dla pieniędzy. Mimo zapewnień o serdecznym przywiązaniu oraz namiętnego uniesienia, z jakim mu się oddawała, łączył ich jedynie podpisany kontrakt i obietnica hojnej gratyfikacji. Kiedy uznawała, że jej apanaże wypłacane są nieregularnie, brała z Haw-

king Park, co jej się podobało. Zapewne miała też do niego pretensje, że nie spieszy się na tamten świat. - Czy słusznie się domyślam, że ta sama dama przedała panu miśnieńską statuetkę i kryształowe świecz­ niki? Antykwariusz nie podejrzewał, że Magnus Wyciąga od niego informacje. Zapewne kupił skradzione jsuzedmioty w dobrej wierze. - W rzeczy samej. - Proszę zsumować należności. - Magnus czuł, że chłód ściska mu serce. - Tak jest, łaskawy panie. Jestem pewny, że szanowna małżonka będzie zachwycona! Magnus patrzył na niego obojętnie, jakby nie widział oczu rozjaśnionych chciwością, szerokiego uśmiechu ani wyszczerzonych zębów. Zapłacił antykwariuszowi, a po­ tem niecierpliwił się przez pięć minut, czekając, aż oba nabytki zostaną starannie zapakowane. Odwołał wszystkie spotkania, wrócił do domu i poszedł do gabinetu. Zamknął drzwi na klucz, wyjął figurkę oraz naszyjnik i długo się w nie wpatrywał. Czemu to zrobiła? Jak śmiała? Ten klejnot należał prze­ cież do jego matki. Czy nie przyszło jej do głowy, że te przedmioty wiele dla niego znaczą? Starannie przechowy­ wał wszystkie pamiątki. Jedno nie dawało mu spokoju: czemu tak bardzo potrzebowała gotówki? Chciwość mog­ ła stanowić ważny motyw, ale z pewnością istniała jeszcze inna, ukryta przyczyna. Magnus płacił za pobyt rodziny Caroline w zajeździe, sprawił wszystkim nowe ubrania, a zatem miesięczna pensja powinna wystarczyć na pozo-

stałe wydatki. To dziwne. Musiała być w wielkiej potrzebie, skoro posunęła się do kradzieży. Do diabła, o co tu chodzi? Szantaż, długi, a może zemsta? Ogarnęła go wściekłość, z trudem chwytał powietrze, mgła przesłoniła mu oczy. Zerwał się na równe nogi, jęknął rozpaczliwie i zaczął chodzić z kąta w kąt. Motywy jej postępowania były dla niego bardzo ważne, ale nic nie usprawiedliwiało oszustwa i kradzieży. Do diabła z nią! Żadna kobieta nie obeszła się z nim tak źle. Caroline była gorsza od Nataszy, bo tamta przynajmniej nie udawała świętej. Wtedy młodzieńcza naiwność spra­ wiła, że Magnus się pomylił. Caroline umyślnie go zwo­ dziła. Owinęła go sobie wokół palca. Wyszedł na głupca, który tańczy, jak ona zagra. Chwycił miśnieńską figurkę i cisnął nią o ścianę. Roz­ biła się na tysiąc kawałków, które z chrzęstem opadły na dywan. Caroline wkradła się do jego serca, wyciągnęła go z bezpiecznej skorupy, a co najgorsze, sprawiła, że znowu chciał żyć. Pragnął spędzić z nią wiele lat, rozmawiać, jeździć konno po lesie, żartować, przekomarzać się, kłócić się i rzucać jej wyzwania. Marzył, by kochać się z nią każ­ dej nocy, aż nadejdzie nieuchronny koniec. Pragnął nie tylko jej ciała, lecz także całego życia. Przewrócił krzesło i z dziką satysfakcją połamał je na kawałki. Jak mógł być tak głupi i przyznać się do swej słabości! Na pewno obserwowała go z rozbawieniem i tłumaczyła wspólnikom, że ma w swej mocy tego szaleńca hrabiego Rutherforda, który stracił dla niej głowę. Jednym ruchem

zrzucił wszystkie przedmioty leżące na biurku. Spadły na podłogę z ogłuszającym hukiem. Tak, oczarowała go. Nie potrafił wyrazić tego słowami i dziękował teraz opatrzności za tę łaskę, że znalazł wiele innych sposobów, by dać jej do zrozumienia, co czuje. Ko­ chał się z nią namiętnie, dawał jej rozkosz, nie szczędził pieszczot i pocałunków, okazywał czułość, bo nie potrafił wypowiedzieć głośno swoich myśli. Usłyszał pukanie i natychmiast oprzytomniał. - Panie hrabio, drzwi są zamknięte na klucz! Może trzeba pomocy? - Odejdźcie, nie jestem chory. Proszę mi nie przeszka­ dzać. W korytarzu zapadła cisza. Nikt się nie odezwał, gdy zerwał portret ze ściany i podeptał szkło. Uspokoił się do­ piero po kilku godzinach. W tym czasie doszczętnie zde­ molował pokój, ale gdy już zabrakło przedmiotów zdat­ nych do niszczenia, odzyskał trzeźwość myśli i zaczął układać plan działania. Wezwał służącego i polecił mu za­ nieść list do biura, w którym urzędował Green. Polecił wznowić śledztwo dotyczące żony. Potem ruszył po scho­ dach do sypialni. Caroline ucieszyła się na widok męża. - Dzięki Bogu! Myślałam, że oszaleję. Czuję się tu jak w klatce. - Brakowało ci wyprawy do sklepów? - Ciebie mi brakowało - odparła cicho i zarzuciła mu ramiona na szyję. Stał nieruchomo, kiedy go całowała. - Wybrałaś suknię? - zapytał, nie zwracając uwagi na

te czułości. Nie wypuszczając go z objęć, wsunęła palce w miękkie ciemne włosy opadające na kark. Miała złe przeczucia. - Tak, włożę niebieską, tę w pawim odcieniu - odparła. - Jest mocno wydekoltowana? - Mam śmiało pokazywać swoje wdzięki czy udawać skromnisię? Czego sobie życzysz? - Zastanawiam się tylko, jakie dobrać klejnoty. Nie widziałem cię jeszcze w brylantowym naszyjniku. Pamiętam, że miałaś go na sobie pewnej nocy, ale w sypialni było ciemno, więc niewiele widziałem. Chciałbym, żebyś go założyła dziś wieczorem. - O! Ja... - westchnęła głęboko. - Zostawiłam go w Hawking Park. Nie przyszło mi do głowy, żeby go tu zabrać, bo nie jestem przyzwyczajona do posiadania tak kosztownych przedmiotów. - Zdała sobie sprawę, że nie ma potrzeby aż tak się tłumaczyć. Zacisnęła usta i popa­ trzyła na swój dekolt. - Przykro mi, Magnusie. Milczał dłuższą chwilę, nim odpowiedział. - To nie ma znaczenia. Niektóre klejnoty po mojej matce zdeponowane są w banku tutaj, w Londynie. Wyślę po nie służącego i wybierzesz sobie coś. - Po co? - wykrzyknęła. - Nie ma potrzeby. Suknia jest i tak bardzo strojna. Gnębiło ją poczucie winy. Nie mogła się zgodzić, żeby dał jej znowu coś z rodowej biżuterii. - Opowiadasz głupstwa. W operze wszystkie panie będą obwieszone błyskotkami niczym choinki. Musisz za­ łożyć coś odpowiedniego do twojej pozycji. Nie cierpisz

już biedy. Jesteś hrabiną Rutherford, więc powinnaś wyglądać i zachowywać się jak prawdziwa arystokratka. Czyżby to była wymówka? A może chciał zrobić jej przykrość? Nie miał zwyczaju ranić cudzych uczuć bez powodu. Ale przecież nie miał za co się na nią złościć. Tak jej się przynajmniej zdawało. - Zrobię wszystko, żeby nie zawieść twoich oczeki­ wań. Cofnęła się o krok i uniosła głowę, aby dać mu do zro­ zumienia, że czuje się dotknięta. Podszedł do drzwi. - To dobrze - odpowiedział chłodno, z ręką na klam­ ce. - Zjem w bibliotece, a potem wrócę tu, żeby się prze­ brać. Kolację dla ciebie każę przysłać tutaj. Postaraj się wypocząć przed dzisiejszym wieczorem. Nie czekając na odpowiedź, wyszedł z sypialni. Zaskoczona odprowadziła go wzrokiem. Coś musiało się wydarzyć, inaczej nie byłby taki zły. Postanowiła, że nie da sobie zepsuć wieczoru, na który czekała z wielką niecierpliwością. Cokolwiek gnębiło Magnusa, na pewno nie miało związku z jej osobą! Sznur powozów przed gmachem Royal Opera House posuwał się do przodu w ślimaczym tempie. Caroline z ciężkim westchnieniem opadła na poduszki czarnego landa. - Czy tutaj zawsze jest taki tłok? Spóźnimy się na pier­ wszy akt! - uniosła się na siedzeniu i wyjrzała przez okienko. W innej sytuacji Magnus byłby rozbawiony jej dziecin­ nym podnieceniem. Nawet w tych okolicznościach musiał

podziwiać Caroline. Wyglądała przepięknie. Jej suknia miała wyjątkowy odcień błękitu, a prosty dekolt odsłaniał kształtny biust. Spódnica podpięta była z tyłu mnóstwem niebieskich i lawendowych wstążek, a z przodu opadała kaskadą poziomych plis. Królewski wygląd i dziecinne zachowanie stanowiły uroczy kontrast. Irytacja ogarnęła Magnusa, gdy sobie uświadomił, że wciąż nie jest obojęt­ ny na wdzięk żony. Gdy ogarnęły go wątpliwości, wsunął dłoń do kieszeni i zaczął się bawić naszyjnikiem. - Magnusie, spotkała cię przykrość? Jesteś dzisiaj przygnębiony. - Usiadła naprzeciw niego i spojrzała, z obawą, zaskoczona jego obojętnością. - Nieważnego. - Źle się czujesz? - Nie - rzucił oschle. Do diabła, była taka przekonująca, jakby istotnie trosz­ czyła się o jego samopoczucie. Szybko to sobie wytłuma­ czył. Caroline nie chciała stracić wspaniałego wieczoru oraz sposobności, żeby pokazać się w wytwornej sukni. Rozkazał przynieść do swego londyńskiego domu rodowe kosztowności; lśniły teraz chłodnym blaskiem na jej szyi i w uszach. Duża kolia z brylantów i szafirów ozdabiała dekolt, a medalion opadał aż na biust. Magnus czuł jesz­ cze w palcach dotknięcie kamieni zimnych jak lód oraz ciepłej skóry. Dobrze zapamiętał ten kontrast. Usiadł wy­ godniej i obserwował ją uważnie, gdy wysunęła głowę przez okienko. - Och, dojazd pod same drzwi potrwa wieki! - Mam powiedzieć Donaldowi, żeby stanął? Możemy pójść - stwierdził drwiąco.

- To wbrew konwenansom, prawda? - zachichotała, pewnie rozśmieszył ją jego mentorski ton. Mimo tłoku dojechali pod samo wejście. Magnus wy­ siadł i podał rękę Caroline. Od wielu dni tak bardzo się cieszył na myśl, że tego wieczoru londyńska socjeta ujrzy ją po raz pierwszy. Teraz miał tylko wymuszony uśmiech dla znajomych, którzy przybiegli, by go powitać i przyj­ rzeć mu się uważnie. Wiedział, że jest nieskazitelna: uprzejma, lecz nie uni­ żona, pełna godności, a zarazem przyjazna. Trafiła we właściwy ton, a gapie patrzyli na nią z nieukrywanym za­ chwytem, gdy oboje szli do swojej loży. Caroline siedziała wyprostowana jak na paradzie i z ra­ dością chłonęła wszystko, co działo się na scenie. Magnus płonął gniewem, walcząc zarazem z pokusami. Kiedy pa­ trzył na żonę, robiło mu się ciężko na sercu, lecz starał się o tym zapomnieć. W czasie przerwy usprawiedliwił się i sam wyszedł do foyer. Potrzebował chwili odprężenia. Miał ochotę uciec, kopać, wyć, chwytać przedmioty i rzu­ cać nimi o ściany. Trzeba się napić. Jak tygrys parł do przodu w ciżbie wysoko urodzonych melomanów, zmie­ rzając prosto do bufetu. - Rutherford, sądziłem, że przeniosłeś się na tamten świat. Gdyby nie był tak zajęty swoimi myślami, spostrzegłby od razu krępego mężczyznę wpartego o kolumnę. Znajo­ my głos. Magnus nie musiał nawet odwracać głowy, by wiedzieć, z kim rozmawia. - Jeszcze nie. - Szkoda, nie mogę się doczekać stypy.

Magnus odwrócił się i stanął twarzą w twarz z rozmówcą. Frederick Cannon był aroganckim głupcem, który sam się prosił, żeby ograć go w karty i puścić z torbami. Kilka lat temu w podrzędnym lokalu Magnus wygrał od niego w pokera wspaniały jacht. Tego samego wieczoru uwiódł pewną ślicznotkę. Cannon od dawna miał na nią oko. Po tamtej nocy nie krył zawiści i rywalizował z Mag­ nusem, który nie podjął wyzwania i dziwił się takiemu uporowi, bo jego wróg coraz bardziej się pogrążał. Po kil­ ku nieudanych próbach odzyskania jachtu Cannon próbo­ wał odegrać się przy karcianym stoliku, ale szczęście mu nie sprzyjało. - Zaproś pół Londynu i baw się jak za dawnych do­ brych czasów. Obawiam się jednak, że przyjdzie ci poczekać dłużej, niż sądziłeś, chyba że sam przyłożysz do tego ręki, posyłając mnie na tamten świat. W końcu dostałbym za swoje. Cannon przyglądał mu się z uwagą. Miał ostre rysy, wystające kości policzkowe, zadarty nos, kościste ramiona. - Chętnie bym to zrobił, ale nie ma pośpiechu. Kara zostanie w końcu wymierzona, a sprawiedliwość będzie po mojej stronie. - Piękna perspektywa! - drwił Magnus, dając do zro­ zumienia, że nudzi go ta rozmowa. - Daruj, nie chcę się spóźnić na drugi akt. Sięgnął po pełną szklankę i wyszedł przed teatr. Noc była zimna, a powietrze wilgotne. Jednym haustem wypił whisky i otarł usta rękawem. Zimowy chłód go nie otrzeźwił, alkohol nie poprawił nastroju, nieobecność Caroline niewiele pomogła.

Do diabła, przerwa się kończy. Wszedł do budynku i po wyłożonych chodnikiem schodach ruszył do łoży. Gdy odchylił zasłonę, stwierdził, że na jego miejscu siedzi jakiś nieznajomy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Zakłopotana Caroline spojrzała w błyszczące wście­ kłością zielone oczy. Wstała, gdy William poderwał się z krzesła i natychmiast skarciła się w duchu za to, że za­ chowuje się jak przyłapana na gorącym uczynku. - Magnusie, spotkałam znajomego. Chciałabym ci przedstawić Williama Linny. - Witam, panie hrabio. - Mężczyzna pochylił głowę w ukłonie, ale Magnus nie zwrócił na to uwagi. - Spotkaliście się w loży? Mało tu miejsca na spacery. - Hrabina użyła przenośni. Znam Caroline... to zna­ czy pańską żonę. - William był najwyraźniej zmieszany. - Poznaliśmy się przed kilku laty i dlatego przyszedłem złożyć wyrazy uszanowania. Nie mogłem sobie odmówić tej przyjemności. Nasze spotkanie jest dla mnie wielką i bardzo przyjemną niespodzianką. Magnus przypominał polującego drapieżnika. Dawno go takim nie widziała. Była zdenerwowana jak mysz za­ mknięta w jednym pomieszczeniu z kotem. Nie... to ra­ czej William był myszą, a ona z niepokojem obserwowała zdarzenia, świadoma niebezpieczeństwa, z którego poten­ cjalna ofiara nie zdawała sobie sprawy. - Poznaliśmy się, gdy dwa lata przed śmiercią ojca zadebiutowałam w towarzystwie - wyjaśniła. Daremnie

łudziła się, że Magnus odpowie z kurtuazją, by zachować choć pozory uprzejmości. Usłyszała impertynencką uwagę. - Należał zapewne do grona młokosów, którzy prosili cię o rękę. Nie wierzyła własnym uszom. Położyła rękę na oparciu krzesła i usiadła. - I cóż? - spytał Magnus, spoglądając wyczekująco na Williama. - Istotnie... miałem zaszczyt oświadczyć się Car... hrabinie i prosić, by raczyła mnie poślubić. Drogi, kochany William, zdobył się na odwagę. - Wątpliwy zaszczyt, skoro panna odmówiła. - Mag­ nus zajął swoje miejsce, a Linny stanął przy drzwiach. Znalazł pan inną kandydatkę na żonę? Zaskoczony William zamrugał tylko. Był zbyt dobrze wychowany, by inaczej zareagować na grubiańską uwagę. - Nie, panie hrabio - odparł i zwrócił się pospiesznie do Caroline. - Hrabino, mam nadzieję, że jeszcze się spot­ kamy. Wkrótce nadarzy się sposobność, abym ponownie złożył pani wyrazy uszanowania. Caroline przywołała na twarz zdawkowy uśmiech, ale pomyślała, że dawny znajomy będzie jej teraz unikać jak ognia. - Dziękuję, Williamie. Pozdrów ode mnie swoją matkę. - Nie omieszkam. Dobranoc, hrabino. Żegnam, panie hrabio. Magnus mruknął coś, nie odwracając głowy. Po wyj­ ściu Williama zapadła cisza. Caroline kipiała złością, lecz

nim zdołała wykrztusić słowo, Magnus odwrócił się w jej stronę. - Czy rozważysz jego kandydaturę, kiedy odejdę? - Proszę? - Była na niego wściekła, ale dziwna uwaga ją otrzeźwiła. - Niedługo odejdę z tego świata. Czy twój znajomy czeka, aż będziesz wolna, i dlatego zwleka z ożenkiem? - Skąd ci to przyszło do głowy? - szepnęła. Światła już gasły i lada chwila miał się zacząć drugi akt. - William to uroczy człowiek, ale odrzuciłam jego oświadczyny, ponieważ go nie kochałam. - Aha! - rzucił głośno Magnus. Kilka osób zwróciło głowy w ich kierunku, by sprawdzić, kto tak hałasuje. Nie byłaś we mnie zakochana, a jednak przyjęłaś ofertę. Biedny William cieszy się dobrym zdrowiem, to jego wa­ da. Trzeba mu uświadomić, że najbardziej odpowiada ci wdowieństwo. - Co cię dziś opętało? - zapytała stłumionym szeptem. Zdawała sobie sprawę, że gapie tylko czekają na mały skandal. Zagrała orkiestra, podniesiono kurtynę. Nie od­ powiedział na pytanie. Nie wracała do tematu, ale wieczór w operze stracił dla niej cały urok. Cudowna muzyka, któ­ ra jeszcze niedawno przenosiła ją do krainy marzeń, teraz działała jej na nerwy. Najlepiej byłoby wrócić do domu, rozmówić się z Magnusem i dojść, co go tak zirytowało. Kiedy się poznali, był grubiański i napastliwy, ale po­ tem - trudno w to uwierzyć - zmienił się w czułego ko­ chanka. Nie przypuszczała jednak, że możliwy jest powrót do dawnego zachowania. Podczas kolejnej przerwy zaprowadził ją do foyer,

:

gdzie serwowano napoje. Zdobył się na uprzejmość, orzedstawiając ją wszystkim spotkanym po drodze znajo­ mym, ale w jego głosie nie było radości i dumy. W marzeniach jej towarzyski debiut wyglądał całkiem inaczej. Magnus nie krył zaskoczenia na widok mężczyzny na­ zwiskiem Garding, który sam przedstawił się Caroline. Po­ czuła do niego żywiołową niechęć, być może dlatego, że na jej widok zawołał: - Musiałem sprawdzić, która to złapała hrabiego Ru­ therforda. No proszę, jest na co popatrzeć! Nawet Magnus był zdegustowany. Ujął ramię żony i ruszył w stronę loży. Caroline nie odzywała się do niego. Obiecała sobie, że po powrocie do domu wszystko mu wygarnie. Gdy wychodzili, Garding znów podszedł do Magnusa. - Zmieniłeś zdanie, stary? Pojedziesz ze mną do White'a? - Raczej tak. - Magnus zerknął na Caroline. - Odwio­ zę tylko żonę. Spotkamy się na miejscu. W powozie odezwała się pierwsza. - Jeśli sądzisz, że w ten sposób unikniesz wyjaśnienia, o co ci chodziło dziś wieczorem, jesteś w błędzie. Muszę wiedzieć, czemu się tak zachowałeś. - Cóż było nagannego w moim postępowaniu? Zabra­ łem cię tylko do opery. - Daruj sobie tę ironię. Doskonale wiesz, o czym mó­ wię. Byłeś arogancki wobec Williama, zaniedbywałeś mnie przez cały wieczór i . . . - Przestań narzekać - burknął, a drwiący uśmiech zniknął z jego twarzy. Kupiłem ci suknię, obdarowa-

łem klejnotami, przedstawiłem w towarzystwie, żeby wszyscy mogli się tobą zachwycać, a ty jesteś niezadowolona. - Zachowałeś się dzisiaj jak prostak i okrutnik. Upokorzyłeś mnie publicznie. W ciasnym powozie nie mogła uniknąć jego bliskości, Skrzyżowała ręce na piersiach i patrzyła w okno. Czuła na sobie przenikliwe spojrzenie. - Proszę mi wybaczyć, hrabino. Zapomniałem, że przywykła pani do subtelniejszych manier. Tego wieczoru gotów był mordować i niszczyć. Spójrzała na niego, unosząc dumnie głowę; próbowała stłumić ból. Magnus zawsze wiedział, w jaki sposób ją zranić. - Otrzymałam lepsze wychowanie, bo nie jestem zdol­ na do postępków, których się dzisiaj dopuściłeś. Pochodzę z biednego domu, ale wiem, jak należy postępować, i wy­ strzegam się prostactwa. - Wyrwałaś się z biedy - wpadł jej w słowo i przysu­ nął się bliżej. Mimo półmroku panującego w powozie spostrzegła, że oczy błyszczą mu gorączkowo, a żyły pulsują na skroniach. Cofnęła się odruchowo, gdy dodał ze zło­ ścią: - Dzięki mnie jesteś obwieszona biżuterią, nosisz z gracją piękne suknie podkreślające wspaniały biust i smukłą postać. Wyglądasz jak z żurnala i masz wszys­ tko, co najlepsze. Nie odpowiada ci moje towarzystwo, ale musisz je ścierpieć. Jeśli to ponad twoje siły, pocieszaj się myślą, że nie jestem wieczny. To poprawi ci humor. Zapadła cisza. - Co z tobą? - szepnęła Caroline. - Błagam, powiedz mi, co się stało. Mam złe przeczucia.

- Naprawdę? Istotnie, spotkała mnie wielka przykrość. Nie domyślasz się, w czym rzecz? - Skąd mam wiedzieć, czemu jesteś przygnębiony? Prosiłam przecież, żebyś mi powiedział. - Mniejsza z tym - mruknął i odwrócił głowę. Gdy powóz zatrzymał się przed domem Eddingtonów, odprowadził Caroline tylko do frontowych drzwi. - Gregory zaraz ci otworzy. Jadę do White'a. Odruchowo wtuliła się w jego ramiona. Ogarnął ją dziwny lęk, jakby rozstawali się na zawsze. - Błagam, wejdź ze mną do środka. Porozmawiajmy. Jeśli cię uraziłam, powinnam wiedzieć, na czym polega mój błąd. Jeśli pozwolisz, postaram się go naprawić. Długo się jej przyglądał, a z zielonych oczu wyzierał smutek. - Doskonale to zagrałaś - rzucił na odchodnym. Można by pomyśleć, że to szczera prawda. Magnus siedział rozparty na aksamitnej kanapie. Ramię położył na oparciu, a ręku trzymał kieliszek brandy. Kom­ pani zachowywali się tej nocy wyjątkowo hałaśliwie, świętując jego powrót po długiej nieobecności. Przyglądał im się uważnie, obserwując jednego po dru­ gim. Garding był mistrzem ceremonii w nagrodę, że namówił Magnusa do spędzenia wieczoru z przyjaciółmi. Clarely i Hedgemont znów dowcipkowali, klepiąc się po plecach, jakby gratulowali sobie wybitnych osiągnięć. Magnus po­ ciągnął spory łyk brandy i długo trzymał go w ustach. - Dobra, stary, sprawdźmy, czy nie zapomniałeś, do czego służą karty - zawołał jeden z biesiadników.

- Chcesz stracić trochę gotówki? - odparł Magnus. Koledzy skwitowali jego uwagę wybuchem śmiechu. Inni bywalcy zwrócili głowy w ich stronę; niektórzy rozpoznali hrabiego Rutherforda. Cannon obserwował go, mrużąc oczy. Uniósł kieliszek, ale Magnus nie kwapił się, by pójść w jego ślady. Rzucił mu tylko badawcze spojrzenie. Usiadł przy stole, kazał przynieść talię kart i kolejną butelkę. - Pora na zwierzenia, Rutherford - rzucił Clarely. Jak ci się podoba małżeński stan? - Jest rozkoszny. - Szkoda, że nie widziałeś jego żony - wtrącił Garding, spoglądając znacząco na kolegów. - Cieszę się, że przeszła ci ta gorączka. - Hedgemont uśmiechnął się szeroko. - Dobrze, że znowu jesteśmy w komplecie. - Nie mam szans na całkowite wyzdrowienie. - Mag­ nus utkwił spojrzenie w kartach. - Gorączka to najmniej­ szy problem. Wygląda na to, że wkrótce umrę. Zapadła cisza. Gdy podniósł wzrok znad pary królo­ wych, wszyscy patrzyli na niego z otwartymi ustami. Po­ czuł głębokie zadowolenie. Nie wiedział, skąd się wzięła pogarda, którą dla nich miał. Banda idiotów. Nie mieściło mu się w głowie, że tak długo znosił ich towarzystwo. - Wchodzę- rzucił pogodnie, kładąc na zielonym suk­ nie dwa żetony. - Niech to diabli... Rutherford, nie mówisz poważnie! - Takie są fakty. Kto sprawdza? Jeden z graczy głośno przełknął ślinę i położył na stole kilka żetonów. Reszta z ociąganiem podjęła grę, ale po-

godny nastrój prysł jak bańka mydlana. Magnus ucieszył się z tego. Nie było żadnych powodów do świętowania. Spochmurniał, gdy pomyślał o Caroline. Każde wspo­ mnienie potęgowało ból. Czy sądziła, że może go oszuki­ wać w nieskończoność? Prawda, wcale nie musiała za­ przątać sobie tym głowy, skoro wkrótce urządzi mu po­ grzeb. Powinna jednak wziąć pod uwagę, kogo próbuje zwieść. Miał fatalną reputację i w pełni na nią zasługiwał, Uchodził za potwora i barbarzyńcę, który w interesach bezlitośnie niszczy konkurencję i łamie normy moralne. Mówiono, że jest nikczemnikiem, że niczego nie uszanuje. Bez skrupułów uwodził przyzwoite kobiety, przyprawiał rogi zacnym mężom, odbierał fortuny bogaczom - wszys­ tko bez wysiłku. Tak postępuje osławiony hrabia Ru­ therford. Na Boga, zapomniał, kim naprawdę jest. Pora sobie o tym przypomnieć. Niech wie, kogo poślubiła. Caroline nie miała pojęcia, kim jest Constance Whitlingdon, i czemu zawdzięcza jej wizytę. Kiedy Gregory oznajmił, że czeka w żółtym salonie, miała ochotę powie­ dzieć, że nie przyjmuje, ale zabrakło jej śmiałości. Nie­ znajoma zapewne uznałaby to za afront. Caroline posta­ nowiła stanąć na wysokości zadania; nie miała innego wyjścia. Tego ranka obudziła się i wykonywała poranną toaletę ze świadomością, że Magnus nie wrócił na noc. Złość do świtu nie pozwoliła jej zmrużyć oka, ale pokonało ją w końcu znużenie, typowe u kobiet w odmiennym stanie.

Przespała kilka godzin, ale rano była zmęczona i markot­ na. Nie miała ochoty na pogawędkę z nieznajomą. Gdy weszła do salonu, stanęła oko w oko z piękną młodą kobietą o ciemnych, starannie ułożonych włosach. Ziełona suknia z kosztownego jedwabiu podkreślała wspaniałą figurę. - Dzień dobry. Jestem Caroline Eddington. - Wiem - przerwała Constance Whittingdon, siadając na żółtym wyściełanym krześle. - W ubiegłym tygodniu widziałam panią i Magnusa w powozie, ale przed oficjal­ ną prezentacją nie mogłam złożyć wizyty. Caroline była zdumiona jej bezceremonialnym tonem i wyniosłością. To poczucie wyższości było nie do znie­ sienia. Co gorsza, mówiąc o Magnusie, używała jego imienia. - Rzecz jasna zachowałam się karygodnie, przyjeżdża­ jąc bez zaproszenia, ale Magnus i ja od lat jesteśmy przy­ jaciółmi - dodała dama z naciskiem. - Muszę go zoba­ czyć. Jest w domu? - Nie. - Caroline z biciem serca zastanawiała się,na czym polega ich przyjaźń. Constance wzruszyła ramionami i spojrzała na nią przymilnie. - A zatem możemy pogawędzić. Od kiedy jesteście małżeństwem? - Bez skrępowania zerknęła na talię rozmówczyni. - Kilka miesięcy. - Caroline usiadła, ale nie zamierzała częstować gościa herbatą. - Długo znaliście się przed ślubem? - Raczej nie.

- Oczywiście. Gdy zanosi się na romans, Magnus nie traci czasu. Niestety, szybko go także kończy. - Constance wybuchnęła śmiechem, jakby coś sobie przypomniała. Jestem zaskoczona, że się w końcu ożenił. Twierdził, że to wykluczone. - Nic dziwnego, że nie zdecydował się wcześniej na ślub. Czekał z tym do naszego spotkania - odparła Caroline, uśmiechając się przyjaźnie. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, byłaby już martwa. - Domyślam się, że wiele kobiet marzy o zamążpójściu, ale ja jestem od tego daleka. Czułabym się osaczona. Mężatki to niewolnice. - Constance popatrzyła na Caroline, jakby chciała wydrapać jej oczy, a to dowodziło, że nie mówi całej prawdy, bo chętnie wydałaby się za Magnusa. - Poza tym obowiązkiem żony jest przesiadywać w domu i udawać, że nie wie o romansach znudzonego nią męża. Dreszcz mnie przechodzi na myśl, że musiałabym tak żyć. Jeszcze przed kilkoma miesiącami Caroline nie potra­ fiłaby wykrztusić słowa po wysłuchaniu tak impertynenckiej tyrady. - Święte słowa - westchnęła teraz. - Zdaję sobie spra­ wę, że mężowie zachowują się władczo, by zachować po­ czucie własnej wartości. Odetchnęłam z ulgą, gdy zrozu­ miałam, że to nie dotyczy Magnusa. On mnie rozpieszcza i zasypuje prezentami. Udało się! Constance Whittingdon poczerwieniała. By­ ła chciwa, więc nie kryła już zazdrości. - Naturalnie, cara mia. Żyję dla ciebie. - Na dźwięk męskiego głosu omal nie zerwały się z krzeseł. Caroline

straciła całą odwagę, gdy jej mąż wszedł do pokoju. Jego ostatnie słowa można było rozumieć rozmaicie. Spojrze­ nie miał zimne, a na twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. Jego wygląd przypominał o nocy spędzonej po­ za domem: surdut i spodnie były wygniecione, fular roz­ wiązany, włosy potargane bardziej niż zwykle, a twarz po­ kryta ciemnym zarostem. - Właśnie poznałam twą uroczą żonę, mój drogi. Constance odezwała się pierwsza. - Jest cudowna, nie sądzisz? Caroline dopiero teraz zdała sobie sprawę, że wstrzy­ muje oddech. Gdy Magnus podszedł do niej, wyczuła za­ pach alkoholu. Po chwili odezwał się znowu: - To nie jest odpowiednia pora na wizytę. Dawni kom­ pani porwali mnie wczoraj i nie pozwolili wrócić do mojej najdroższej. Takie z nich łotry. - Zwrócił się do Caroline. - Przegrali do mnie całą gotówkę, skarbie. To kara za ich okrucieństwo. Nie była w stanie wykrztusić słowa. Jeszcze niedawna przemawiał do niej czule, bez ironii. Na szczęście Constance słyszała tylko słowa i nie zwracała uwagi na ton. Chwyciła torebkę i oznajmiła, że musi już iść, bo odwie­ dziny wypadły nie w porę, ale Caroline była pewna, że odchodzi, bo skręca się z zawiści. We dwoje odprowadzili ją do powozu i pożegnali uprzejmie. Gdy zostali sami, Ca­ roline pociągnęła Magnusa za rękaw i krzyknęła: - Do wszystkich diabłów, coś ty robił przez całą noc? - Znowu do tego wracamy? Podejrzewam, że masz ostatnio zaniki pamięci. Tłumaczyłem ci, że jadę do White'a, by spotkać się z dawnymi przyjaciółmi.

- Och, zamilknij wreszcie! Magnus osłupiał i patrzył na nią ze zdumieniem. Westchnęła z irytacją i dodała: - Nie przyszło ci do głowy, że jeśli nie wrócisz na noc, będę się niepokoić? Przecież mogłeś zachorować! Skąd miałam wiedzieć, co się z tobą dzieje? A gdyby nikt nie potrafił ci pomóc? Co wtedy? - Przestań! - burknął, gdy trochę ochłonął. - Zaraz się rozpłaczę! Tak, tak, jestem łajdakiem, nie przyszło mi do głowy, że się martwisz. - Ale z ciebie drań! - Rzuciła mu oskarżycielskie spojrzenie. - Tak - mruknął uradowany. - Masz rację. Pokręciła głową i skrzywiła się, nie kryjąc obrzydzenia. - Tracę tylko czas. Wracam na górę. Stała już w drzwiach, gdy odezwał się znowu tonem tak zimnym, że krew zakrzepła jej w żyłach. - Dobry pomysł. Pod poduszką zostawiłem ci prezent.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Biegła po schodach na górę, czując na plecach jego wzrok. Miała ochotę zatrzymać się i krzyczeć, ale bała się że z oczu popłyną jej łzy. Piekły ją pod powiekami, a gardło ściskał tłumiony szloch. Kiedy dotarła do pokoju, zapomniała o czekającym na nią prezencie. Zatrzasnęła za sobą drzwi i opadła na miękki taboret stojący przed toaletką. Spojrzała w lustro. Zobaczyła bladą twarz oraz rozszerzone, pociemniałe oczy. Wyglądała okropnie. Zupełnie się w tym wszystkim pogubiła. Nie potrafiła zrozumieć, co się właściwie dzieje. Lustrzane odbicie nie odpowiedziało na to nieme pytanie. Caroline nie mogła usiedzieć na miejscu, poderwała się więc i podeszła do okna. Kiedy mijała biurko, zobaczyła list zostawiony na tacy. Rzuciła okiem na adres zwrotny. Poczuła w sercu miłe ciepło, gdy spostrzegła, że przyszedł ze Szwajcarii. Rozerwała kopertę i przeczytała słowa napisane ręką, matki: Najdroższa Caroline, Dziękuję za list. Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że jesteś szczęśliwa z hrabią. Zapewne jest miły i dobrze

cię traktuje. Odpoczywaj dużo, odżywiaj się dobrze i sta­ raj się nie przemęczać. Caroline poczuła łzy w gardle. Pisała do matki o Mag­ nusie, kiedy byli razem szczęśliwi. Teraz miała wrażenie, że od tamtej chwili minęły wieki. Wróciła do lektury. Nie będę się rozpisywać, bo chcę ci sama wszystko opo­ wiedzieć. James czuje się tak dobrze, że lekarze pozwolili mu na krótkie wakacje. Oczywiście nie podobał im się po­ mysł wyjazdu do Londynu, ale w końcu na to przystali. Nie martw się, proszę, o pieniądze na podróż. Mamy ich dość dzięki tobie. Już się nie mogę doczekać, kiedy cię zobaczę. Mam nadzieję, najdroższa, że list zastanie cię w dobrym zdrowiu. Twoja zawsze kochająca matka. Caroline zamknęła oczy. Tęskniła za rozsądnymi rada­ mi Audrae i jej przyjazną obecnością. Teraz, kiedy między nią i Magnusem tak się pogorszyło, jeszcze bardziej po­ trzebowała kogoś bliskiego, by wspólnie zastanowić się nad przyszłością. Wsunęła list do koperty i odłożyła ją na biurko. Przypomniała sobie o leżącym pod poduszką upomin­ ku od Magnusa. Wspomniał o nim z nutą triumfu w gło­ sie. To nie wróżyło niczego dobrego. Podeszła wolno do łóżka. Nie była przygotowana na to, co zobaczyła. Pod haftowaną poduszką leżał naszyjnik z brylantów. Kolia była wspaniała; skrzyła się oślepiająco w słonecznym blasku padającym z okna.

Caroline krzyknęła, uklękła przy łóżku i wzięła klejnot do ręki. Obejrzała go uważnie; bez wątpienia ten sam. Trudno byłoby zresztą znaleźć drugi równie piękny. Jakiś dźwięk odwrócił nagle jej uwagę. Nie wypuszcza­ jąc z rąk naszyjnika, rozejrzała się po pokoju. - Nie podziękujesz mi za to, że ci go zwróciłem? - Magnusie, ja... - szepnęła. - Tak? Skrzyżował ręce na piersi. Z rozwichrzonymi włosami wyglądał tak pociągająco, że Caroline zaparło dech. Jego oczy nabrały barwy szmaragdu. - Przepraszam. - Każdy złodziej tak mówi, kiedy zostaje przyłapany. Schyliła głowę. Zdawała sobie sprawę, że zasłużyła na te słowa. Dobrze przynajmniej, że skończyła się ta strasz­ na niepewność. Caroline wiedziała już, dlaczego był w podłym nastroju przez ostatnie kilka dni. Z drugiej jed­ nak strony ta świadomość nie była dla niej pociechą. - Zdaje się, że jesteś mi winna wyjaśnienie. Muszę przyznać, że czekam na nie z niecierpliwością. Bardzo je­ stem ciekaw, co mi powiesz. Podszedł do łóżka. Caroline śledziła uważnie każdy je­ go ruch. Na urodziwej twarzy zagościł grymas okrucień­ stwa. Udawał cywilizowanego człowieka, ale za tą maską krył się niebezpieczny brutal. Bardzo cierpiał; wiedziała to instynktownie. Serce za­ częło trzepotać jej w piersi. Z jego reakcji wnioskowała, że mu na niej zależy. Siedział na brzegu łóżka i za wszelką cenę starał się okazywać surowość, ale w jego oczach dostrzegła taki ból, z jakim się nigdy nie spotkała. Odsunął

się od niej nie z powodu własnej przewrotności czy znu­ dzenia. Przyczyna leżała gdzie indziej: rozpaczał z jej po­ wodu. Cóż z tego? Caroline zdawała sobie sprawę, że chyba nie jest mu obojętna, a jego uczucia zmieniły się tylko z powodu urażonej dumy, ale fakt jest faktem: - okradła go i okłamała. Człowiek taki jak Magnus nie będzie w sta­ nie o tym zapomnieć, - Wyjaśnię ci wszystko - zaczęła. - Musisz uzbroić się w cierpliwość, bo chcę zacząć od samego początku. Mo­ żesz łatwo sprawdzić moje słowa. - Daruj, ale na pewno tak uczynię. Naturalnie - odpowiedziała cicho. Wzięła głęboki oddech. - Zjawiłam się u ciebie w Hawking Park z powo­ du braku pieniędzy. O tym doskonale wiesz. Kiedy usły­ szałam od przyjaciółki o twojej ofercie, nie mogłam wprost uwierzyć, że trafia mi się taka szansa. Żyłam w biedzie. Dla ciebie, Magnusie, to tylko słowo. Wywo­ łuje nieprzyjemne skojarzenia i nic więcej. Ubóstwo, któ­ rego się doświadcza na co dzień, to prawdziwy koszmar. Nigdy nie byłam pewna, czy będę miała co jeść. Musiałam zamieszkać w dzielnicy, gdzie strach było wyjść na ulicę. Najgorsza jednak była świadomość, że mój mały braciszek wkrótce umrze. Wpatrywał się w nią uporczywie, co jak zwykle przyprawiało ją o szybsze bicie serca. Ostatnie słowa najwyraźniej przebiły się przez ścianę chłodu, za którą się ukrył. Przechylił nieco głowę i spojrzał na nią, mrużąc oczy. Ciągnęła swoją opowieść. - Nie poznałeś Jamesa, ponieważ jest bardzo chory.

Ma gruźlicę. Kiedy mieszkaliśmy w Londynie, zwykle, brakło mu sił, by wstać z łóżka. Po przyjeździe w te strony poczuł się lepiej. Lekarz twierdzi, że to z powodu wiejskiego powietrza i kosztownych lekarstw, które wtedy zacząłbrać. Na nie przeznaczałam swoje pieniądze. Najważniejsze było leczenie Jamesa. Jego organizm zareagował bardzo szybko i pojawiła się szansa na całkowite wyleczenie, ale musiał jechać do sanatorium. Opłaty były zawrotnie wysokie, więc potrzebowałam sporo gotówki. Dlatego sprzedałam naszyjnik. Kiedy James był już na miejscu, koszta zaczęły rosnąć. Kradłam, żeby mógł tam pozostać jak najdłużej. Magnus nawet nie drgnął. Caroline czuła się tak, jakby go o coś błagała. Dźwignęła się więc z kolan i poprawiła spódnicę. Od razu zrobiło się jej lepiej. W końcu wyrzu­ ciła z siebie długo skrywany sekret. - Proponuję, żebyśmy darowali sobie dyskusje na te­ mat twoich losów - odezwał się po chwili. - Chcę wie­ dzieć jeszcze jedno. Spróbuj mi wyjaśnić, dlaczego nie po­ wiedziałaś mi o chorobie brata i nie poprosiłaś, żebym opłacił leczenie. - Nie wspomniałam ci o Jamesie, ponieważ obawia­ łam się, że nie będziesz chciał za żonę kobiety zobowią­ zanej do opieki nad chorym dzieckiem. Bałam się, że z te­ go powodu mnie nie wybierzesz. Wyglądał tak, jakby miał za chwilę wybuchnąć. Do tej pory nikt go tak nie obraził. Zacisnął zęby. - To takie masz zdanie na mój temat? - Na początku w ogóle cię nie znałam. Owszem, nie miałam o tobie dobrej opinii, z powodu twojej kiepskiej

reputacji. Poza tym... - Urwała, a potem ciągnęła z wy­ siłkiem: - Kazałeś przeprowadzić śledztwo dotyczące mojej rodziny. Wiesz to i owo o moim ojcu, lecz nie wszy­ stko. Są rzeczy, o których nie powiedziałam nikomu. On sprawił, że dość dużo wiedziałam o mężczyznach. Na podstawie krążących w Londynie plotek uznałam, że rze­ czywiście wyglądasz na rozpustnika i nicponia. Spodzie­ wasz się, że uzależniłabym zdrowie i życie brata od dobrej woli takiego człowieka? - A później? Nadal myślałaś, że nie możesz z tym do mnie przyjść? Była na siebie wściekła, gdy poczuła płynące po policz­ kach łzy. Zostawiały na twarzy piekące ślady. - Gdybyś wiedział, ile razy o tym myślałam i jak bar­ dzo tego chciałam. Za każdym razem powstrzymywał mnie strach. Kradłam i ciągle sobie powtarzałam, że ni­ czego nie zauważysz, że to nie ma znaczenia, bo jesteś bogaty. Próbowałam zapomnieć o swoich czynach. Gdy­ bym ci wszystko wyznała, znienawidziłbyś mnie od razu. Sam widzisz, że się do mnie uprzedziłeś. Energicznie pokręcił głową. - Mylisz się. Cenię uczciwość. Poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Wiedziała, że Magnus ma rację. - Nie powiedziałam ci o moim cierpieniu, bo jestem tchórzem. Poza tym nie chciałam cię rozzłościć ani spowodować nawrotu choroby. - Przez chwilę walczyła ze sobą, a potem dodała: - Nie powiedziałam najważniejsze­ go. Bałam się dać ci do ręki argument, dzięki któremu się mnie pozbędziesz. Poczułbyś do mnie wstręt.

- Masz rację, tak się właśnie teraz czuję. Swoją drogą, nieźle to wszystko zaplanowałaś. Przecież jest dziecko... - powiedział wstając. - Przeniosę swoje rzeczy do innego pokoju. - Nie zostawiaj mnie. - Dlaczego? Nasz układ zostanie unieważniony, obojezdążyliśmy uzyskać to, na czym nam szczególnie zależa­ ło. Twój brzuch rośnie w oczach, a dzięki mnie ocaliłaś brata. Nie pozostało ci nic innego, jak czekać, aż wyzionę ducha. - Posłuchaj! - Gniew i obawa, że straci Magnusa, do­ dały jej odwagi. - Nie chodzi mi o twoje pieniądze. Tak bardzo bym chciała, żebyś pozostał przy życiu i żeby James był zdrowy. Chcę, byś wiedział, co do ciebie czuję, i chcę zapomnieć o przeszłości. Odrzucił głowę do tyłu. - Czyżbyś troszczyła się o mnie? Znowu będziesz mi wmawiać, że bardzo ci na mnie zależy? Daruj sobie, dobrze? Szkoda zachodu. Przecież i tak cię nie odrzucę. Masz lepkie paluszki, ale wypełniłaś swoje zadanie. Przyznaję, oboje trochę przesadziliśmy. Należy to naprawić i wrócić do punktu wyjścia. Zawarliśmy umowę o wymia­ nie usług. Nic więcej. - Magnusie, to niemożliwe. - Caroline nie miała pojęcia, skąd bierze odwagę, słowa jednak same cisnę­ ły się jej na usta. - Zakochałam się w tobie. Szczerze i żarliwie. Mówiąc to, nic nie zyskuję, więc uwierz, że nie kłamię. Gdyby chodziło mi tylko o pieniądze, przyjęła­ bym przecież z zadowoleniem twoją propozycję. Jest ina­ czej. Kocham cię, Magnusie, a los chce mi ciebie zabrać.

Nie przyspieszaj naszego rozstania, błagam - łkała głośno. Przyglądał się jej uporczywie. Nigdy jeszcze nie był równie odległy i nieprzystępny. Długo milczał, nim wre­ szcie obrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju. Gorące i zimne dreszcze, mdłości, ostry ból - wszystko to sprawiło, że Caroline zwinęła się w kłębek. Objęła ramionami swój brzuch i żałośnie szlochała. Nie żałowała niczego. Uratowała Jamesa. Dzięki niej był zdrów i miał się doskonale. Magnus był godny zaufania; teraz miała już pewność, ale skąd mogła to wiedzieć na początku? Zaryzykowała dla Jamesa. Niestety, zapła­ ciła straszną karę. Wszystko straciła. - Magnusie, a niech cię, dlaczego mi nie powiedziałeś, że tu jesteś? Daremnie czekałem na wiadomość o twoim przyjeździe do Londynu. Dopiero Clarely i inni powie­ dzieli mi, że przyjechałeś. David był rozżalony. Gdy wpadł do gabinetu, nie zwrócił uwagi na surową minę brata. Nie wspomniał też ani słowem o brakującym krześle czy jaśniejszym kwadracie na ścianie w miejscu, gdzie wisiał stary portret. - Słyszałem, że wygrałeś wczoraj u White'a sporą sumkę. Do licha, szkoda, że mi nie powiedziałeś, kiedy się tam wybierasz. Chciałbym to zobaczyć na własne oczy. - Rozsiadł się na sofie. - Podobno Cannon kręci się po mieście i rzuca pogróżki. Czy nie zdaje sobie sprawy, że im dalej w to brnie, tym większego głupca z siebie...

- Caroline mnie okradała. - Słucham? Co powiedziałeś? - Ukradła i sprzedała kilka cennych pamiątek. Poda­ rowałem jej brylantowy naszyjnik po mamie, ten, w którym pozowała do portretu. Też go spieniężyła. - Boże! - David wypuścił z sykiem powietrze. - Zła­ pałeś ją na tym czy sama się przyznała? - Jedno i drugie. Kiedy zapytałem, powiedziała wszy­ stko. - A niech to diabli! Wydawało mi się... myślałem, że jest dla ciebie dobra. Niemal zapomniałem już o powo­ dach, dla których pojawiła się w twoim życiu. Taka była troskliwa. Dałbym sobie rękę uciąć, że to szczere przywią­ zanie - David był wyraźnie strapiony. - Całe to przedsię­ wzięcie z szybkim małżeństwem byłoby dużo prostsze, gdyby nie okazała się oportunistką. Szkoda. - Carołine twierdzi, że zrobiła to dla brata. Mówi, że mały umierał. Potrzebowała pieniędzy na leczenie. - Boże! - zaniepokoił się David. - Co na to powie­ działeś? Magnus podszedł do okna i skrzyżował ręce na piersiach. - Nic. - Wierzysz jej? Według mnie to dobry powód do kra­ dzieży. Taka straszna tragedia! Szkoda, że ci o tym nie po­ wiedziała wcześniej, ale z drugiej strony nie kradła prze­ cież, by utrzymać jakiegoś kochanka. Magnus zbladł. Nie potrafił przyznać, że taka myśl jemu również przemknęła przez głowę. - Green to sprawdza. - Pozwól mnie się tym zająć. To dla ciebie zbyt nie-

przyjemne, a Green, jak często powtarzam, jest gburem i arogantem. - Nie. David nie wyglądał na przekonanego. Magnus zastana­ wiał się gorączkowo, dlaczego ta historia tak bardzo wy­ trąciła jego brata z równowagi. Czyżby aż tak zależało mu na szczęściu Magnusa? - Próbowała... - dodał po chwili. - Próbowała się ze mną pogodzić. - Co konkretnie powiedziała? - zapytał podejrzliwie David. Magnus odczekał chwilę z odpowiedzią. - Że mnie kocha. - Pewnie, że cię kocha. Nawet głupiec by to zauważył. Chcesz powiedzieć, że nie zdawałeś sobie z tego sprawy? - Chyba nie. - Magnusie, zapewniam, że Caroline jest ci bardzo od­ dana. - Trudno mi w to uwierzyć. Chcesz, żebym jej zaufał po tym, jak mnie okradła i okłamała? - Posłuchaj, sam powiedziałeś, że nie zrobiła tego bez powodu. Jak się ma taką reputację jak ty, to nie należy się spodziewać, że skołatana żona przyjdzie do ciebie ze swoimi kłopotami. Magnus westchnął ciężko. - To mi właśnie powiedziała, - Kochasz ją? Magnus skarcił go spojrzeniem. Ten smarkacz w końcu pożałuje swej impertynencji, natarczywości i wścibstwa. Nic z tego.

- Odpowiedz! - naciskał David. - Nie należę do mężczyzn, którzy się zakochują. To była wykrętna odpowiedź i obaj zdawali sobie z tego sprawę. - Co zamierzasz teraz zrobić? - zapytał David. Zapadła długa cisza przerywana jedynie tykaniem starego zegara. W końcu Magnus odpowiedział: - Nie mam pojęcia.

R O Z D Z I A Ł D W U D Z I E S T Y PIERWSZY Magnus postanowił spotkać się z Caractacusem Greenem w jego biurze na Burton Street. Nie była to wytworna część miasta, ale i nie najpodlejsza. Ten przeklęty głupiec miał czelność przetrzymać go w poczekalni! Magnus szybko dał mu do zrozumienia, że to duży błąd. Wpadł do biura i bez namysłu nakazał sie­ dzącemu tam interesantowi wyjść z pokoju. Green był oburzony. - Moje honorarium nie jest na tyle wysokie, żebym musiał znosić podobne afronty ze strony pana hrabiego. - Płacę panu słono, znacznie więcej niż mojemu oso­ bistemu prawnikowi. Gdzie obiecane sprawozdanie ze śle­ dztwa? Skrzywiony Green wyciągnął ze stosu papierów plik kartek. - Niewiele zdobyłem informacji, ale udało mi się skompletować listę mężczyzn, którzy zaproponowali jej małżeństwo podczas dwu sezonów, kiedy bywała w towa­ rzystwie. A tak przy okazji... to wyłącznie dżentelmeni. Nie było żadnego skandalu. Pani hrabina nie utrzymywała później z nimi stosunków towarzyskich. Sprawdziłem szczegółowo cały zeszły rok. Sam pan zobaczy...

- Tak, widzę - przerwał Magnus, który ze zmarszczo­ nym czołem przeglądał gęsto zapisane kartki. - A co pan wie o człowieku, którego nazwisko podałem? - Jak rozumiem, chodzi o Williama Linny. Absolutnie bez skazy. Piąty syn księcia, biedny jak mysz kościelna. Dostał od ojca podupadający młyn, który udało mu się przekształcić w dochodowe przedsięwzięcie. Teraz nieźle sobie radzi. - Chcę usłyszeć coś o bracie. - James Wembly. Siedem lat. Chory od wczesnego dzieciństwa. - Jakim cudem tej wiadomości nie było w pańskim poprzednim sprawozdaniu? Green nie dał się zastraszyć. Z kamienną twarzą spoglądał na hrabiego. - Chłopiec przesiaduje w domu, z dala od ludzi. Ponieważ rodzina nie utrzymuje żadnych kontaktów z sąsiadami, mało kto wiedział o jego istnieniu. Trudno mi było zdobyć konkretne informacje, bo jego lekarz w ogóle nie chciał rozmawiać. Przydusiłem kilku plotkarzy z okolicy. Rodzina Wemblych nie jest tam chyba lubiana. Ludzie mówią, że panie zadzierają nosa i gardzą mieszkańcami wschodniego Londynu. - Wschodni Londyn? Człowieku, gdzie oni mieszkali? - Dobrze, że pan nie widział tej rudery! - Green z od­ razą zmarszczył nos. - Mój człowiek mówił, że to kom­ pletna ruina. Każdy grosz szedł na lekarstwa dla chłopca. Kiedy zamieszkali w Cambridgeshire, chłopiec był już w lepszym stanie. Wiem, bo rozmawiałem z ludźmi pra­ cującymi w zajeździe. Niektórzy go nawet widzieli. Teraz

jest z matką w sanatorium w Szwajcarii. Niedługo wraca­ ła do Londynu. - Tak. Żona wspominała mi o tym. Prawdę mówiąc, w ciągu ostatnich dwóch tygodni nic więcej nie powiedziała. Od ich kłótni prawie nie wycho­ dziła z pokoju, a Magnus przeniósł się do innej sypialni. Oboje robili wszystko, żeby uniknąć spotkania. Zaraz, zaraz, to nieprawda. Caroline próbowała z nim rozmawiać, ale zachował się wówczas nadzwyczaj grubiańsko. Na wspomnienie tamtej chwili zacisnął pięść, za­ pominając, że trzyma w dłoni dokumenty. - Nie dowiedziałem się niczego, o czym bym przed­ tem nie wiedział, Green. Płacę panu tyle, że mam prawo żądać czegoś więcej. - Takie są fakty. Nic na to nie poradzę, że pańskie informacje się potwierdziły - burknął zirytowany Green. - A jeśli chodzi o wysokość mego honorarium, zechce pan przyjąć do wiadomości, że nie jest wcale takie wysokie. Czy ten człowiek oszalał? Wspomina o tym już po raz drugi. Magnus przytarłby mu nosa, gdyby nie zaintereso­ wała go następna kwestia. - Czy żona wspominała panu kiedyś o swoim ojcu? spytał Green. - Wiem, że to łajdak. - Za słabo powiedziane. Był szubrawcem pozbawio­ nym zasad moralnych. Miał w domu chore dziecko, a wy­ dał wszystkie pieniądze na kobiety i alkohol. Zostawił ro­ dzinę bez grosza. Dlatego wylądowali w tej podłej dziel­ nicy. Pani Wembly zarabiała praniem, a córka przyjęła po-

sadę w pobliskiej księgarni. To wszystko trzymane było w sekrecie, ale nie da się niczego ukryć, kiedy sąsiedzi za­ glądają sobie do garnków. Księgarnia zresztą cieszy się dobrą opinią. Od jednej z osób, które pracowały z pańską żoną, dowiedziałem się czegoś bardzo ciekawego. Magnus nie miał pojęcia, dlaczego zimny dreszcz prze­ szedł mu po krzyżu właśnie teraz. Green pochylił się w je­ go stronę. - Podobno pani hrabina nienawidziła ojca tak bardzo, że nawet teraz nie może znieść najmniejszej wzmianki o nim. - Łatwo to sobie wyobrazić. - Lucy, narzeczona mojego współpracownika, zapa­ miętała dobrze słowa pani hrabiny o tym, że jej ojciec po­ winien był trzymać ręce przy sobie. Miała wrażenie, że... - Green zająknął się i zaczerwienił jak pensjonarka - że to dotyczy osobistych przeżyć pani hrabiny. - Czy to znaczy, że ten łotr próbował... - Magnus nie był w stanie dokończyć zdania. Na myśl o tym, co przecierpiała Caroline, miał ochotę krzyczeć z wściekłości. Wstał pośpiesznie. - Usłyszałem dosyć. Ustalmy, ile jestem panu winien. Nie będę już korzystać z pańskich usług. Chwycił papiery i wybiegł z biura, nie zauważając na­ wet, że prawnik zażądał dużo mniejszej sumy, niż gotów był mu zapłacić. W drodze do domu przeczytał w całości raport Greena.. Fragment dotyczący Louisa Wembly był wyjątkowo przykry. Ze ściśniętym sercem przejrzał go jeszcze raz. Powo­ dowany dziwnym impulsem, wychylił się z powozu i ka-

zał jechać do wschodniej części Londynu. Stangret obrzu­ cił go dziwnym spojrzeniem, ale usłuchał bez słowa. Po chwili jechali już wąskimi, brudnymi ulicami, na których panował trudny do zniesienia zaduch. - Pod ten adres - Magnus wyciągnął z kieszeni nie­ wielką kartkę. - Jesteśmy, panie hrabio - usłyszał po chwili. Wyjrzał przez okno. To, co zobaczył, przeszło jego naj­ gorsze oczekiwania. Oniemiały wpatrywał się w rząd zruj­ nowanych domów, zbudowanych wieki temu. Stały bez­ ładnie, stłoczone tak gęsto, że na ulicę nie docierały pro­ mienie słońca. Oto do czego doprowadził swoją rodzinę Louis Wembly! Całe szczęście, że ten przeklęty człowiek już nie żył. Gdyby nie to, Magnus osobiście wyprałby z niego wnętrzności. - Do domu! - rozkazał. Jego współczucie dla Caroline było tym większe, że miał wiele do zarzucenia samemu sobie. Przecież usiło­ wała mu kiedyś wytłumaczyć, że to z powodu ojca nie ma zaufania do mężczyzn. Nie słuchał jej i był obrażony, bo uznał to za zdradę. Z ociąganiem wszedł do domu. Chciał zostać sam, po­ nieważ czuł, że potrzebuje więcej czasu na przemyślenie zasłyszanych przed godziną rewelacji. Niestety, szczęście mu nie sprzyjało. Caroline siedziała w żółtym salonie. - Trochę za wcześnie na podwieczorek - powiedział, stając w drzwiach. - Miałam ochotę na małą przekąskę - odpowiedziała. Obrzucił ją uważnym spojrzeniem, ale nie zauważył żadnych zmian w jej figurze. Miała nadal bardzo szczupłą

talię. Jedynie piersi wydawały się nieco większe. Minęły chyba wieki od chwili, kiedy widział ją rozebraną. - Może przyłączysz się do mnie? - zaproponowała. Jest twoje ulubione ciasto. Uśmiechnął się lekko. Było mu miło, że pamiętała o je­ go przysmaku. Nie zważając już na nic, wszedł do pokoju i usiadł obok niej. Nalała mu filiżankę herbaty. - Co to jest? - spojrzała na papiery, które trzymał w ręku. - Dokumenty finansowe - mruknął, chowając plik za sobą. Zupełnie zapomniał, że je ma. Caroline podsunęła mu paterę z ciastkami. Zauważył, że drżą jej ręce. Była zde­ nerwowana. On również stracił pewność siebie. A dawniej tak dobrze czuli się w swoim towarzystwie. - Kiedy twoja matka przyjedzie do Londynu? - Za tydzień. - Wreszcie poznam Jamesa. - Owszem. To przemiły chłopiec. Na pewno go polubisz. - Jestem tego pewien. Prowadził uprzejmą konwersację, choć miał ochotę krzyczeć: Caroline! Powiedz mi w końcu, co zaszło mię­ dzy tobą i ojcem. Czy z jego powodu mi nie wierzysz? Czy ja sam zawiniłem? To były pytania, na które musiał znaleźć odpowiedź. Odwrócił się od niej, bo nie chciała mu zaufać. Problem tkwił jednak głębiej. Czy naprawdę był godny jej zaufa­ nia? A może naprawdę zamierzał ją odtrącić jedynie dla­ tego, że ma chorego brata?

Dawny Magnus wzdrygnąłby się na myśl o takiej pod­ łości, ale człowiek, jakim się stał ostatnimi laty, rzeczywi­ ście był zdolny do takiego egoizmu. - Magnusie? Caroline patrzyła z obawą. Wiedział, że martwi się o jego zdrowie. Niepokoiła się zawsze, kiedy ogarniała go melancholia. Tak zaczynała się większość jego ataków. - Wszystko w porządku. Po prostu nie jestem głodny. Patrzył z rozbawieniem, jak Caroline podnosi do ust następny kawałek ciasta. Zauważyła jego spojrzenie i uśmiechnęła się zawstydzona. - Stałam się okropnym łasuchem. - To mój syn jest łakomy i zmusza mamę, żeby speł­ niała jego zachcianki. Była zdziwiona. Od dawna nie próbował z nią żarto­ wać. Szybko opuściła powieki, lecz mimo to dostrzegł w jej oczach łzy. Zrobiło mu się nieswojo. Wstał i sięgnął po dokumenty. - Nie jestem głodny. Pójdę do gabinetu, muszę jeszcze trochę popracować. - Naturalnie. Było jej przykro. Wiedział o tym doskonale, lecz mu­ siał wyjść. Obawiał się, że Caroline wybuchnie płaczem, a nie był jeszcze gotowy na podobne sceny. W kilka minut po tym, jak zamknął za sobą drzwi, usły­ szał przeraźliwy krzyk. Wybiegł do korytarza i omal nie wpadł na pokojówkę Dorothy, stojącą w drzwiach żółtego salonu. Przytrzymał ją z obawy, że oboje się przewrócą. - Pani hrabina. Tam, na podłodze. - Służąca chwyciła go za klapy surduta. Magnus czuł, że ze strachu serce pod-

chodzi mu do gardła. Wyrwał się, minął służącą i wpadł do salonu. Caroline, skulona, leżała na dywanie. Ani drgnęła, gdy wykrzyknął jej imię. Opadł na kolana i pospiesznie spraw­ dził puls. - Poślij po lekarza! Żadnych konowałów, którzy mnie dawniej leczyli. Niech znajdą nowego. Rusz się, kobieto! Doróthy zniknęła w mgnieniu oka, a Magnus wziął żonę na ręce i natychmiast zaniósł ją do sypialni, przeskakując po dwa stopnie. Rozpiął jej suknię, ale nie wiedział, co robić dalej. Caroline była spocona, oszołomiona i miała wysoką gorączkę. - Kochanie, to ja, Magnus - powiedział, gdy otworzyła oczy. - Słyszysz mnie? Pozieleniała na twarzy. Domyślił się, że ma mdłości, i na czas podsunął czystą miednicę. Przytrzymał żonie głowę, uspokajał czule i zapewniał, że wszystko będzie dobrze. Obiecał, że przy niej zostanie i nie pozwoli, by stało się coś złego. Kiedy trochę ochłonęła, zdjął jej ubranie i położył do łóżka. W swoim pokoju miał nasenne laudanum, ale nie wiedział, czy można je podać. Zresztą i tak oczy same się jej zamykały. Z obawy, że traci przytomność, potrząsnął nią lekko. - Co? Kto tu... - wymamrotała, kręcąc głową. - Cara mia, to ja, Magnus. Jesteś bezpieczna. Śpij, przepraszam, że cię obudziłem. - Magnusie? - Tak, skarbie, jestem przy tobie. - Nie czujesz do mnie nienawiści?

- Skądże, cara mia. Co za myśl! Do głowy by mi to nie przyszło. Nie rozumiałem tylko, co się stało. - Przepraszam. - Cicho, najmilsza. Odpocznij. Uspokoiła się pod wpływem czułych słów i łagodnego głosu. W ciągu najbliższej godziny nudności powróciły trzykrotnie. Dopiero wtedy Magnus zorientował się, że ta niedyspozycja przypomina jego własną chorobę. Szalona myśl przemknęła mu przez głowę. Czy to oznacza, że choroba jest zaraźliwa? Bzdura, niewydolności serca nie można się nabawić w ten sposób. Z drugiej strony jednak jak to możliwe, by Caroline cierpiała tak samo jak on? Niespodziewanie coś sobie przypomniał i wstrzymał od­ dech. Boże miłosierny, przecież to jasne jak słońce, chociaż nie mieści się w głowie. Dlaczego wcześniej niczego nie spostrzegł? Zreflektował się, że jeszcze za wcześnie na wyciąganie wniosków. Gdy przyjedzie lekarz, trzeba z nim to omó­ wić. Caroline była ciężko chora, a on sam odchodził od zmysłów z lęku o nią i dziecko. Wkrótce przybył doktor Josiah Hebbs. Był niski, zrów­ noważony, pewny siebie i szczerze przejęty; wyglądał na biegłego medyka, a Magnus od razu poczuł do niego sym­ patię. Nie dał się na czas badania wyprosić z pokoju, ale nie śmiał przeszkadzać i cofnął się pod ścianę. Hebbs zba­ dał puls, posłuchał serca i sprawdził, czy na skórze nie ma zmian. - Jak długo chora gorączkuje? - spytał. - Trudno powiedzieć. Niespełna godzinę temu wróci-

łem do domu. Może trochę wcześniej. Nie pamiętam. Piliśmy herbatę, a żona czuła się doskonale. - Skarżyła się na jakieś dolegliwości? - Mówiła tylko, że ciągle odczuwa głód. - Wygląda na to, że coś jej zaszkodziło. - Lekarz w zamyśleniu pokiwał głową. Magnus poczuł dziwny ucisk w żołądku. Zabrakło mu tchu, a krew uderzyła do głowy. Doktor Hebbs dodał: - Może nieświeże mięso albo ryba. - Jadła ciasto. - Ach tak! W takim razie krem spowodował zatrucie. Ciekawe objawy. Podobne, ale... - Panie doktorze - zaczął Magnus, odciągając go w kąt pokoju, na wypadek gdyby Caroline się obudziła. Lepiej, by tego nie słyszała. - U mojej żony wystąpiły do­ kładnie takie same symptomy jak u mnie podczas ataku choroby. Jeśli rzeczywiście posiłek jej zaszkodził, czy można zakładać, że była w nim... - Przerwał, świadomy ogromnej wagi słów, które miał wypowiedzieć i zawartej w nich nadziei. - Czy mogła w nim być trucizna? - Trucizna, mówi pan? Lekarz zmarszczył brwi, spojrzał przez ramię na śpiącą pacjentkę i wolno podszedł do łóżka. Uniósł jej powieki i znowu posłuchał serca. Gdy podniósł głowę, Magnus wyczytał niepokój na pokrytej zmarszczkami twarzy. - Objawy jak po zażyciu naparstnicy. - Czy to dla niej niebezpieczne? Co z dzieckiem? Magnus szalał z niepokoju. Błagam, dobry Boże, po­ wtarzał w duchu, nieoczekiwanie udzieliłeś mi tylu łask. Wysłuchaj jeszcze jednej modlitwy.

- Nie sądzę. Wyciąg z naparstnicy jest bardzo niebez­ pieczny, ale gdyby sprawa była poważna, a dawka pokaźna, stan pańskiej żony znacznie by się pogorszył. Na szczęście śpi spokojnie, a serce jest silne. Jeśli chodzi o dziecko, za wcześnie, by cokolwiek wyrokować. Trzeba czekać i obserwować, czy nie wystąpią oznaki poronienia. Magnus skinął głową i westchnął. Było mu ciężko na sercu. - Zajrzę tu rano - obiecał Hebbs, pakując swoje narzę­ dzia do czarnej torby. - Muszę z panem porozmawiać - oznajmił Magnus, a lekarz popatrzył na niego, jakby oczekiwał tych słów. Zapewne słyszał od swoich kolegów o niezwykłym przy­ padku hrabiego. Rzucił mu spojrzenie pełne zrozumienia. - Zgoda, ale nie tutaj. Musimy to odłożyć, bo sądzę, że woli pan teraz zostać przy żonie. - Naturalnie. - Magnus popatrzył na Caroline. Leżała nieruchomo. - A zatem do jutra. - Dobrze, panie hrabio. - Lekarz wyszedł i cicho za­ mknął za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Po przebudzeniu Caroline była zupełnie oszołomiona. Na widok Magnusa siedzącego przy łóżku zapytała: - Co się stało? Przez całą noc czuwał nad nią, zadając sobie to pytanie. Koło północy zmusił się, by o tym nie myśleć. Na razie nie mógł potwierdzić swoich podejrzeń. Najpierw musi się wypowiedzieć doktor Hebbs. - Chorujesz od wczoraj. Lekarz twierdzi, że coś ci za­ szkodziło. - Wcale nie kłamał. Caroline dotknęła głowy. - Boli? - spytał. - Trochę. - Spostrzegła, że jest naga. - Rozebrałem cię. Dla postawienia diagnozy lekarz musiał sprawdzić, czy nie masz wysypki lub obrzęku, ale niczego nie znalazł. - Aha - mruknęła, podciągając wysoko kołdrę. Rozbawiła go ta niespodziewana wstydliwość. Przecież widywał ją często w całej krasie i zapamiętał na zawsze ten obraz. Miał na końcu języka żartobliwą uwagę, ale zre­ flektował się w ostatniej chwili. Omal nie zapomniał, jak się od siebie oddalili. Ze zdziwieniem pomyślał, że on, Magnus, hrabia Rutherford, do tej pory nie miewał takich skrupułów.

- Jesteś głodna? Gdy skinęła głową, pociągnął za taśmę dzwonka. - Byłeś tu przez całą noc? - zapytała niepewnie. Nie miała pojęcia, jak z nim rozmawiać. - Tak - odparł, nie odwracając głowy. Najchętniej przypadłby do łóżka i wtulił głowę w jej ramiona, by powiedzieć, jak bardzo się przeraził. Obawa, że może ją utracić, była nie do zniesienia. Niestety, tak wiele się między nimi zmieniło, że nie mógł sobie pozwo­ lić na tę poufałość. Tak mu się przynajmniej wydawało. Pogodził się już z myślą, że Caroline poślubiła go dla pie­ niędzy; powoli zapominał o bólu, jakiego mu przysporzyła oszustwami. Do tej pory uważała go za bogacza, który wkrótce umrze. Co uczyni, gdy się potwierdzą niedawne domysły i wyjdzie na jaw, że wcale nie grozi mu śmierć? - Lekarz obiecał, że wróci rano. Niedługo powinien tu być. - Dziękuję. Czy mógłbyś wyjść? Chciałabym zostać sama. - Naturalnie. Zachowywali się znowu jak dwoje uprzejmych, ale ob­ cych ludzi. Nim podszedł do drzwi, usłyszał jej głos. Serce na moment przestało mu bić. - Dziękuję, Magnusie, że tak troskliwie się mną zająłeś. - Cieszę się, że mogłem to zrobić. Przygotuj się do ba­ dania. Lekarz wkrótce nadejdzie. Przyślę ci Lillian. Poszedł do swego pokoju, by się umyć i ogolić. Gregory przybiegł po chwili z wiadomością, że lekarz właśnie przyjechał i od razu poszedł do hrabiny. Magnus ubrał się pospiesznie i czekał na Hebbsa pod drzwiami jej sypialni.

- Czuje się lepiej? - Jest zdrowa jak ryba - odparł z uśmiechem lekarz. - A dziecko? Czy nie ma oznak... - Bez obaw. To silna dziewczyna. Wyjdzie z tego. Lekarz spojrzał karcąco na Magnusa. - Pan hrabia zabił mi klina. Przez całą noc oka nie zmrużyłem. Możemy porozmawiać na osobności? Magnus nie pozwalał nikomu na poufałe zachowanie, lecz nie poczuł się dotknięty, gdy doktor Hebbs zwrócił się do niego w ten sposób. Niespodziewanie odkrył, że le­ karz przypomina mu ojca. Gdy przeszli do gabinetu, a Hebbs podziękował za her­ batę i kawę, Magnus zapytał od razu: - Proszę powiedzieć, czy to prawdopodobne, że ktoś mnie truje? - Nie mówmy o prawdopodobieństwie, panie hrabio. To jest fakt. Objawy są identyczne z tymi, które występują po zażyciu wyciągu z naparstnicy. - To znaczy, że nie umrę. - Nie musiał tego mówić, bo Hebbs wyrażał się jasno, ale pragnął usłyszeć te słowa. - Rzecz jasna powinienem najpierw pana zbadać, ale wydaje się całkiem prawdopodobne, zwłaszcza jeśli uwz­ ględnić uwagi moich kolegów dotyczące pańskiego przy­ padku, że śmierć panu teraz nie grozi. Odniósł wrażenie, że patrzy na siebie z boku i obser­ wuje swoje zachowanie. To dziwne, nic nie czuł. Powinien skakać i krzyczeć z radości. Do diaska, przecież uniknął śmierci! - Czemu inni lekarze nie zorientowali się, że podawa-

no mi truciznę? Dlaczego twierdzili zgodnie, że cierpię na niewydolność serca i organów wewnętrznych? - Popatrzył z uwagą na Hebbsa. - Nie można ich za to winić, panie hrabio. Naparstnica jest trucizną bardzo trudną do wykrycia. Nas na właściwy trop naprowadziły identyczne objawy występujące u pań­ skiej żony. Gdyby pan leczył się u mnie, zapewne posta­ wiłbym taką samą diagnozę jak moi czcigodni koledzy. Proszę nie zapominać, że choroby serca występują często w rodzinie Eddingtonów. Dowiedziono już, że są dziedzi­ czne. Kto by wziął pod uwagę możliwość zatrucia napar­ stnicą, jeżeli wszystkie pozostałe przesłanki prowadzą do całkiem innego wniosku? A gdyby nawet, to nasuwa się pytanie o motyw i sposób działania. Skoro ktoś stanowi dla pana zagrożenie, czemu wywoływał chwilowe dole­ gliwości, nie podając śmiertelnej dawki? Sam pan widzi, że nasza hipoteza z pozoru nie ma sensu. Rzetelnemu me­ dykowi trudno w nią uwierzyć, nawet jeśli nie bierze pod uwagę dziedzicznych schorzeń. - To mi się nie mieści w głowie. - Panie hrabio, najbardziej dziwi pana, jak sądzę, cze­ mu ktoś zadał sobie tyle trudu. - Hebbs usiadł wygodnie z łokciami opartymi na kolanach. - Ja tu nie mogę pomóc. Trudno mi również wskazać sprawcę. Ma pan jakieś po­ dejrzenia? - Raczej nie. - Niech się tym zajmą odpowiednie władze. - Wolałbym nie włączać nikogo do sprawy, póki nie podejmę decyzji co do trybu postępowania. - Magnus rzu­ cił lekarzowi ponure spojrzenie.

- Ależ panie hrabio, tu chodzi o życie! - oburzył się Hebbs. - Nie. - Magnus potarł dłonią wargę. - Gdyby spraw­ ca chciał mojej śmierci, już bym był martwy. Jemu wy­ starczy, żebym chorował. Doktor Hebbs długo przyglądał się rozmówcy. - Pan wie, kto to jest. - Nie usłyszał zaprzeczenia, ale Magnus nie chciał ciągnąć tego tematu i pozostawił pyta­ nie bez odpowiedzi. Hebbs wstał i pochylił się, by pod­ nieść torbę. - Widzę, że trafiłem na zacnego człowieka, ale ryzykanta. Skoro postanowił pan zrobić głupstwo, nie wybiję panu tego z głowy. Na mnie już czas. Proszę się nie trudzić, trafię do wyjścia. - Na progu przystanął i dodał: - Mam nadzieję, że do chwili porodu nie będę musiał tu przychodzić. - Dopilnuję, żeby pańskie życzenie się spełniło - odparł z uśmiechem Magnus. - Znakomicie. W takim razie spotkamy się mniej więcej za sześć miesięcy. Po wyjściu lekarza Magnus podniósł się i stał bez ru­ chu. Nie śmiał nawet odetchnąć. Do tej pory nie czuł się nigdy tak samotny. Odzyskał swoje własne życie. A potem stało się. Z wolna uświadomił sobie, co go spotkało; przyjął to z ufnością i wiarą. Pod wpływem głę­ bokiej przemiany mury zaczęły się kruszyć, runęły umac­ niane latami zapory chroniące przed cierpieniem, tęsknotą i lękiem. Padł na kolana i ukrył twarz w dłoniach. Z głębi serca dziękował Panu, który go nie opuścił, chociaż wi­ dział jego zaniedbanie. Czuł się jak Łazarz. Dostąpił łaski,

ale był zdruzgotany, bo zdawał sobie sprawę, że na to nie zasługuje. Powiedział kiedyś do Caroline, że groźba śmierci na­ uczyła go, jak żyć. Westchnął głęboko, wstał z klęczek i rozejrzał się po pokoju, który nie odzyskał jeszcze daw­ nego wyglądu po tym, jak doszczętnie go zdemolował. Tamtej nocy uległ najniższym popędom. Czy zdoła je cał­ kiem odrzucić? Darowano mu życie, więc nie zamierzał po raz wtóry marnować go na gorzkie rozmyślania. Uświadomił sobie, że mimo skłonności do bufonady i ryzyka nie był pewien, czy starczy mu odwagi, by dalej żyć, skoro już zaplanował własną śmierć. Czas pokaże. Dręczyła go obawa, że Caroline nie ze­ chce męża cieszącego się dobrym zdrowiem. Poślubiła go, bo sądziła, że będzie zamożną wdową. Z drugiej strony jednak twierdziła, że go kocha. Może powiedziała to, bo współczuła umierającemu mężczyźnie? A jeśli naprawdę chce dzielić z nim życie? Sam nie miał takich wątpliwości: pragnął z nią pozo­ stać. Do tej pory drażniła go ta myśl, dlatego próbował temu zaprzeczyć, wściekał się i usiłował zwalczyć tęskno­ tę. Daremnie. Przymknął oczy i uśmiechnął się po raz pierwszy, od kiedy usłyszał wspaniałą nowinę. Caroline przez cały tydzień dochodziła do zdrowia. Magnus był bardzo zajęty. Wychodził z domu kilkakrotnie w ciągu dnia, czasami wracał w towarzystwie nieznajo­ mych i zamykał się z nimi w gabinecie. Wiele by dała, że-

by się dowiedzieć, w czym rzecz. Dręczył ją strach, bo wiedziała, że na coś się zanosi, ale nie miała pojęcia, co to dla niej oznacza. Jedyną pociechą była nowina o przyjeździe matki. Caroline szalała z radości na myśl o spotkaniu z Jamesem. Bardzo za nim tęskniła i chciała wiedzieć, jak przebiega rekonwalescencja. Martwiła się, że nie może mu towarzy­ szyć i obserwować, jak odzyskuje siły. Do niedawna miała przynajmniej Magnusa; tak dobrze się między nimi ukła­ dało. Gdy oddalili się od siebie, potrzebowała swojej ro­ dziny bardziej niż kiedykolwiek. W miarę jak zbliżał się ich przyjazd, coraz bardziej się niecierpliwiła. Straciła apetyt, co było nietypowe u kobiety w odmiennym stanie. Magnus od razu spostrzegł, że niechętnie patrzy na jedzenie. Siedzieli w uroczej, błękitno-żółtej jadalni. W porów­ naniu z pokojami w Hawking Park była znacznie wesel­ sza i o wiele mniej przytłaczająca. Caroline trzymała się prosto i patrzyła z niesmakiem na kawałek kurczaka. - Źle się czujesz? - zapytał Magnus. Wzdrygnęła się na dźwięk jego głosu. Podniosła wzrok i spojrzała w zielone oczy, a jej serce zabiło mocniej. Tak bardzo za nim tęskniła. Tęskniła za jego miłym towarzy­ stwem, za ich żartami i wybuchami namiętności. Od mie­ siąca trzymał się od niej z daleka. - Dzisiaj przyjeżdża moja matka. Zapewne po południu. - Niechętnie mówiła o rodzinie, ponieważ to jej przypo­ mniało, jak go oszukiwała przez wzgląd na zdrowie Jamesa. - To przemiła wiadomość - odparł pogodnie. - Nie ro­ zumiem, czemu masz taką ponurą minę.

- Niecierpliwię się, to wszystko. - Wzięła do ust ka­ wałek mięsa. Było smaczne, ale nie mogła go przełknąć. Odłożyła widelec i westchnęła: - To bez sensu, ale bardzo tęsknię za mamą i Jamesem. Pokiwał głową, jakby dobrze ją rozumiał. - Domyślam się, że troska o brata spędza ci sen z po­ wiek. Czy jego zdrowie się poprawiło? - Tak - wykrztusiła. Zaskoczył ją tym pytaniem. Matka pisała, że jest lepiej. - Kiedy James zachorował? - spytał Magnus tonem tak obojętnym, że wzbudziło to jej podejrzenia. - Miał wtedy trzy lata. - Podobno właściwy klimat bardzo służy chorym na gruźlicę. Utkwił wzrok w talerz, jakby nie chciał ciągnąć tej roz­ mowy. Zdziwiona, ukradkiem go obserwowała. Pogrążył się w zadumie, więc bez przeszkód mogła się przyglądać. Promienie słońca wpadające przez okna rzucały jasne re­ fleksy na lśniące włosy. Marzyła, by wsunąć palce w cie­ mną czuprynę, poczuć jej miękkość. Cierpiała męki na myśl, że nie może pogłaskać gładko wygolonego poli­ czka; zacisnęła dłonie. Łzy żalu stanęły jej w oczach. Od­ wróciła wzrok, bo w przeciwnym razie rozpłakałaby się w obecności Magnusa. Na progu stanął kamerdyner Gregory. - Pani hrabino, przyszła pani Wembly - zaanonsował. Caroline poderwała się tak szybko, że przewróciła krzesło. Zerknęła na męża i ujrzała na jego twarzy zagadkowy uśmieszek. Zachęcająco skinął głową, jakby pozwalał jej odejść.

Gregory wprowadził już Audrae do żółtego salonu. Caroline wbiegła do środka i natychmiast rzuciła się w mat­ czyne ramiona. - Dobry Boże! - Audrae uśmiechnęła się i westchnęła jednocześnie. - Co za widok! W tej sukni wyglądasz jak prawdziwa hrabina. - Odsunęła ukochaną córkę na dłu­ gość ramion i spojrzała na nią roziskrzonym wzrokiem. Jesteś prześliczna. Małżeństwo ci służy. Caroline gardło miała ściśnięte, ale przytaknęła skwapliwie. Później będzie czas na zwierzenia. - Mamo, ty również znakomicie się prezentujesz. Jaka piękna suknia. - Inna niż kreacje pani Dungeness. Uszyła mi ją pewna szwajcarska krawcowa. Dostałam posadę. Jestem zatrudniona w sanatorium jako opiekunka i dama do towarzystwa. Czytam wiekowym pacjentkom i trochę się nimi zaj­ muję. To miła praca. Nie lubię bezczynności. - Usiądźmy, musisz mi wszystko opowiedzieć. Co z Jamesem? Muszę znać wszystkie szczegóły. Gdzie teraz jest? - Zostawiłam go w hotelu. - Audrae ułożyła starannie fałdzistą spódnicę i spojrzała w zadumie na córkę. - Jest sam? Czemu zatrzymaliście się w hotelu? To bardzo kosztowne. Musicie przenieść się do nas. Magnus wie już o Jamesie. - Audrae szeroko otworzyła oczy. Później ci wszystko opowiem. Teraz jedźmy po małego. - Dobry pomysł - powiedział Magnus, wchodząc do pokoju. Od razu podszedł do Audrae, ujął jej dłoń i skłonił się nisko. Caroline z uśmiechem obserwowała tę scenę. Jej matka nawet w najtrudniejszych chwilach umiała zacho-

wać godność. Niespodziewaną kurtuazję hrabiego przyjęła jako coś oczywistego. - Bardzo korzystnie pani dziś wygląda. Był pogodny i czarujący. Daremnie szukała oznak iry­ tacji, którą aż nazbyt często musiała znosić ostatnimi cza­ sy. Najwyraźniej nie zamierzał omawiać z teściową spraw tak przykrych jak kradzieże dokonane przez Caroline. - Mogę się panu odpłacić podobnym komplementem, panie hrabio. Widzę znaczną poprawę. Caroline wspo­ mniała mi w ostatnim liście, że teraz choroba dużo mniej daje się panu we znaki. Caroline wstrzymała oddech. Nawet ona nie śmiała mówić tak zwyczajnie o jego dolegliwościach.Magnus uśmiechnął się, a dołek w jego policzku stał się jeszcze bardziej widoczny, co zawsze było oznaką prawdziwego zadowolenia. - Tak, tak. Na to wygląda. - Raz jeszcze pochylił się w ukłonie i dodał: - Muszę wrócić do pracy. Przyszedłem tylko złożyć wyrazy uszanowania. Caroline ma rację. Mu­ si pani zatrzymać się u nas. - Dziękuję za zaproszenie, hrabio. Jestem zdania, że powinien mi pan mówić po imieniu. Tak będzie stosow­ niej. - Zgoda, pod warunkiem że i pani uczyni mi tę łaskę. Caroline przyglądała się matce, która przez chwilę roz­ ważała propozycję, a potem skinęła głową. - Naturalnie, ale tylko w naszym gronie. - To zrozumiałe. Do zobaczenia, Audrae. Żegnaj, moja droga. Gdy wyszedł, Caroline od razu poczuła się pewniej.

- Mamo, opowiedz mi o Jamesie. - Och, Cara, szybko wraca do zdrowia. - Oczy Audrae lśniły jak gwiazdy. -Przed tygodniem zaczął biegać. Nasz James! Spacerował po łące przed głównym budynkiem i nagle dostrzegł zwierzątko, które bardzo go zaciekawiło, więc bez namysłu ruszył w pogoń. Byłam w pobliżu i na­ tychmiast go dogoniłam. Kochanie, nie masz pojęcia, jaka byłam niespokojna, ale James czuł się doskonale. Był tro­ chę zdyszany, to wszystko. W ogóle nie kaszlał. - Wspaniała nowina! - zawołała Caroline - Jedźmy! Muszę go natychmiast zobaczyć. Audrae chwyciła ją za rękę i zachęciła, by przy niej usiadła. - Spokojnie, córeczko. Przyjechałam sama, bo mam ci coś do powiedzenia. - Caroline patrzyła z obawą. - Nie rób takiej wystraszonej miny. To nie jest zła nowina. Tak mi się przynajmniej wydaje. - Chodzi o Jamesa? Co przede mną ukryłaś? - wypy­ tywała niecierpliwie. - To nie dotyczy twego brata. Zapewniam, że jeśli cho­ dzi o niego, wszystko jest w najlepszym porządku. - Za­ wahała się, popatrzyła na swoje dłonie i zerknęła na córkę. - Chodzi o mnie, Cara. Ktoś jeszcze przyjechał ze mną do Londynu. Chcę, żebyś go poznała. Nazywa się Roger Carrey i jest synem pacjentki z sanatorium. To wspaniały człowiek. Mam nadzieję, że go polubisz. - Mam rozumieć, że się w nim zakochałaś? - Caroline patrzyła z niedowierzaniem. - Kochanie, on mnie poprosił o rękę - odparła cicho Audrae.

- Och, mamo! - zawołała Caroline, zrywając się z ka­ napy. Rzuciła się jej na szyję. - Nie masz nic przeciwko temu? - spytała Audrae. - Najpierw muszę go poznać. Wtedy ci odpowiem zawołała. - Ale skoro jesteś szczęśliwa, masz moją zgodę. Dla mnie to radosna nowina. Obie wybuchnęły śmiechem. Caroline uklękła i ujęła dłonie matki. - Cara, to naprawdę wspaniały człowiek. Jest uprzej­ my i zawsze gotowy do pomocy. James go uwielbia. - To wyjątkowo ufne dziecko. - Ale Roger szczególnie przypadł mu do gustu. Zna historię naszego życia i bardzo nam współczuje. Na równi ze mną cieszy się z cudownego wyzdrowienia Jamesa. Audrae spoważniała i popatrzyła na Caroline. - Martwi się również o ciebie. - Czemu? - odparła niepewnie. - Nie ma powodu do obaw. - Ostatnio rzadko piszesz, a listy są coraz krótsze. Po­ czątkowo sądziłam, że jak każda matka wszystko wyol­ brzymiam, ale Roger przyznał mi rację: jest coś niepoko­ jącego w ich ogólnym tonie. - Audrae spojrzała wyczeku­ jąco na córkę, która wstała z klęczek, usiadła na krześle i westchnęła. - Kradłam bibeloty z Hawking Park, aby zdobyć pie­ niądze na kurację Jamesa. Spieniężyłam podarunek od Magnusa, naszyjnik należący kiedyś do jego matki. Przypadkiem zobaczył te przedmioty w sklepie londyń­ skiego antykwariusza. Zdawałam sobie sprawę, że rodowa biżuteria jest dla niego cenną pamiątką, ale nie wie-

działam, co robić. Myślę, że Magnus nigdy mi nie przebaczy. Audrae długo milczała. - Nie miałaś prawa postępować w ten sposób, Cara. Źle uczyniłaś, ale widzę, że okazujesz skruchę, więc nie będę ci robić wyrzutów. - Wstała, podeszła do okna, a potem się odwróciła. - Znam cię dobrze i wiem, że oceniasz siebie znacznie surowiej niż ktokolwiek. A poza tym, ro­ zumiem, co cię skłoniło do kradzieży. - Mamo, zrobiłam to dla Jamesa - szepnęła Caroline. - Cierpiałam, oszukując Magnusa, ale nie miałam innego wyjścia. - Powiedziałaś mu o tym? - Najpierw sądziłam, że nie potrafię, ale wszystko przybrało taki dziwny obrót. - Zacisnęła powieki i przez chwilę nie była w stanie powiedzieć słowa. - Do niedaw­ na był cudowny. Wspaniale się między nami układało. Długie rozmowy, żarty, przekomarzanie. Okazał się inny, niż sądziłam. Pielęgnowałam go w chorobie. Początkowo nie zgadzał się na to, ale potem ustąpił. To nas bardzo zbliżyło. W młodości został skrzywdzony, miał złamane serce i bardzo cierpiał, ale moim zdaniem ostatnio czuł się... niemal szczęśliwy. - Ty się w nim zakochałaś! Caroline nie była zdziwiona ani tym stwierdzeniem, ani spostrzegawczością matki. Przycisnęła dłonie do po­ liczków. - Tak, mamo. Kocham go do szaleństwa, a on mną gardzi. - Przed chwilą był niezwykle uprzejmy.

- O tak. Jest uprzedzająco grzeczny. - Caroline jęknęła rozpaczliwie. - Początkowo okropnie się złościł, a teraz nasłania się dobrymi manierami. Żyjemy jak dwoje ob­ cych ludzi. - Spróbuj z nim porozmawiać. - A co mu powiem? Wie, co zrobiłam i czemu się na to zdecydowałam. - Boisz się prosić o przebaczenie? Nie posądzałam cię o tchórzostwo, Cara. - Matka rzuciła jej badawcze spoj­ rzenie. Oburzona Caroline otworzyła usta, by zaprotestować, ale nie powiedziała ani słowa. Uświadomiła sobie, czemu unika decydującej rozmowy. Gdyby spróbowała się wy­ tłumaczyć, błagać o zrozumienie, przekonałaby się od ra­ zu, czy jest dla nich jeszcze odrobina nadziei. Jeśli zosta­ nie odrzucona, straci wszelkie złudzenia. Do tej pory nie zdawała sobie sprawy, że zwleka, bo wbrew rozsądkowi liczy, że z czasem sprawa przycichnie, a Magnus jej przebaczy. Urazy zostaną zapomniane, jakby go nigdy nie oszukała. Zachowała się tchórzliwie, ponieważ nie mogła znieść myśli, że go straci. - Magnus nigdy mi nie wybaczy - powtórzyła cicho. - Ma prawo gniewać się na ciebie i należą mu się prze­ prosiny. - Audrae była nieubłagana. - Powiedziałam, że bardzo żałuję. - To nie wystarczy. Powinnaś wszystko mu wyjaśnić. Kochanie, otwórz przed nim serce i wyznaj tajemnice, których nie powierzyłaś dotychczas nikomu. Proś go i bła­ gaj, skoro to konieczne. Zdaję sobie sprawę, że wiele ryzykujesz, bo jeśli cię odepchnie, pogrążysz się w roz-

paczy. Szczerość przede wszystkim, Cara. Musisz walczyć. - Nie wiem, czy potrafię. Audrae usiadła i osunęła się na aksamitne oparcie kanapy. - Czyżby ojciec skrzywdził cię tak bardzo, że nie potrafisz otworzyć serca przed ukochanym? - Caroline uniosła głowę, a jej matka dodała: - Nie znam twojej ta­ jemnicy, ale wiem, że coś ukrywasz. Zamykasz się w so bie, ilekroć o nim rozmawiamy i wiem, że nie chodzi je­ dynie o to, że zaniedbał rodzinę. Louis był nikczemnikiem zdolnym do każdej podłości, ale nie możesz pozwolić, by splugawił twoje życie. Nie jesteśmy w stanie zmienić swe­ go losu i pochodzenia, ale mamy prawo wyboru. Możemy się wycofać lub stawić czoło przeciwnościom i uporać się z nimi raz na zawsze. - Powiedziałam Magnusowi, że go kocham - wyznała Caroline, gdy nieco ochłonęła. - I co on na to? - Nic. Wyszedł z pokoju. - W takim razie usłyszał za mało. - Mamo, sądzę, że chce się ze mną rozwieść. Ostatnio zamyka się w gabinecie i długo rozmawia z nieznajomy­ mi. Może podpisał już odpowiednie dokumenty? - Skąd myśl o rozwodzie? Zapomniałaś, że nosisz jego dziecko? Może to zabrzmi okrutnie, ale po co miałby przeprowadzać upokarzające postępowanie, skoro wkrótce owdowiejesz? Caroline przyznała jej rację. Lęk nie pozwalał trzeźwo myśleć, a wyobraźnia nie próżnowała.

- Zapomnijmy na chwilę o kłopotach - zdecydowała Audrae. - Potrzebujesz czasu do namysłu, prawda? Jedźmy do hotelu. Tam spotkasz się z Jamesem i poznasz Rogera. Mały stanowczo nalegał, żebym cię przywiozła, jak tylko przekażę nowiny. - Zaczyna nas tyranizować, prawda? - Caroline pró­ bowała się uśmiechnąć. - Tak. Jest uroczy. - Audrae zachichotała.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Gdy usadowiły się w powozie i ruszyły do hotelu, Audrae opowiedziała córce o Rogerze. Miał czterdzieści dziewięć lat, więc był tylko o rok od niej starszy. Jego nie­ wielki majątek, od dawien dawna będący w posiadaniu ro­ dziny matki, przynosił spore dochody. Był trzecim synem, więc nie mógł liczyć na duży spadek. Dzięki usilnej pracy doprowadził posiadłość do kwitnącego stanu. Głęboko przywiązany do matki, odwiedzał ją, gdy wyjechała do Szwajcarii leczyć przewlekłą chorobę płuc. Audrae była jej opiekunką i tak się poznali. Starsza pani cieszyła się z ich zażyłości. - Jest przystojny? - wypytywała żartobliwie Caroline. - Ale z ciebie trzpiotka! - skarciła ją zarumieniona Audrae. - Owszem. To urodziwy mężczyzna. - Mam nadzieję, że twoje zachwyty są uzasadnione ostrzegła Caroline. - Gdyby się okazało, że nie jest ciebie godny, nie licz na moją zgodę. Roger jej nie rozczarował. Był spokojnym, szczerym człowiekiem; od razu rzucało się w oczy, że poza Audrae świata nie widzi. Caroline patrzyła na nich ze wzrusze­ niem. Roger pogłaskał dłoń jej matki, gdy zdejmował jej płaszcz; raz po raz spoglądali na siebie z czułością

i uśmiechali się porozumiewawczo. Dobrze ich rozumiała. Sama do niedawna czuła podobną bliskość. Roger był przystojny, wysoki i smukły; miał regularne rysy i niesforną jasną czuprynę, która nadawała mu wy­ gląd chłopięcy i trochę bezradny, co stanowiło o jego uroku. Caroline chętnie wdałaby się z nim w dłuższą rozmo­ wę, lecz gdy zostali sobie przedstawieni, z sąsiedniego pokoju wybiegł James. - Cara! Cara! Cara! - krzyknął na cały głos. Był we­ soły i hałaśliwy jak każdy siedmiolatek. Z radości nie mogła wykrztusić słowa, więc objęła go mocno. - James, wspaniale wyglądasz! - zawołała wreszcie. Nie mogła płakać, bo mali chłopcy nie rozumieją, jak można wylewać łzy, kiedy wszyscy się cieszą. - No pewnie'. Zobacz, co potrafię! Mogę biegać. - Nie teraz - wtrąciła łagodnie Audrae, którą stojący obok Roger obejmował w talii. Caroline przyglądała im się ukradkiem. Czuły gest był nie na miejscu, ale świad­ czył o wzajemnej miłości. - Nie wszystko naraz, pamiętasz? - dodał Roger. - Dobrze - zgodził się James. Przez moment był tro­ chę zawiedziony, ale zaraz poweselał i dodał: - Wiem, że będziesz miała dzidziusia. Caroline powinna być zakłopotana, że wspomniał o jej odmiennym stanie w obecności Rogera, ale ku swemu zdziwieniu wcale się tym nie przejęła i pokiwała głową. - Niedługo zostaniesz wujkiem. - Mam nadzieję, że to będzie synek. Nauczę go pusz­ czać łódki na wodę i ustawiać ołowianych żołnierzy jak podczas bitwy pod Waterloo.

- Wspaniale. Każdy chłopiec powinien się na tym znać. A co zrobisz, jeśli przyjdzie na świat dziewczynka James zmarszczył brwi, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Będę jej czytać książeczki i opowiadać bajki, ale nie o duchach. - Zgoda. W ten sposób uniknie nocnych koszmarów. Synek także powinien słuchać przyjemnych opowieści. Mali chłopcy również miewają złe sny. - Ale są odważni - oznajmił i dodał chełpliwie: - Tak jak ja. - Oczywiście. Jesteś najodważniejszym chłopcem, ja­ kiego znam. - Pogłaskała go po buzi. Rozmowa przerywana wybuchami śmiechu trwała do wieczora. Caroline nie wiedziała, czy Magnus zamie­ rza dzisiaj zjeść z nią kolację, lecz mimo to oznajmiła wreszcie, że musi wracać. Roger poszedł sprowadzić powóz. - I co myślisz? - szepnęła Audrae, gdy wyszedł z pokoju. - To wspaniały człowiek, mamo. Jesteś z nim szczęśliwa, James także. Najwyraźniej przypadli sobie do serca. - Chcemy się pobrać teraz, w Londynie, żebyś mogła uczestniczyć w ceremonii. - Audrae była rozpromieniona. Spieszno im, pomyślała Caroline, ale nie powiedziała tego głośno. - To miłe, że tak zdecydowałaś. Powinnam być na twoim ślubie. - Roger załatwi wszystkie formalności. Zapowiedzi nie będą konieczne.

Magnus również załatwiał wszystkie sprawy w poś­ piechu. - Znakomicie. Cieszę się twoim szczęściem, mamo. A James... To cud, prawda? - Tak, kochanie. Na pewno. Caroline przypomniała sobie rozmowę z kucharką Bronson, która modliła się o cud. Pierwszy już się stał. Teraz potrzeba drugiego. - Pamiętaj o naszej rozmowie - powiedziała Audrae, jakby czytała w jej myślach. - Zastanów się nad tym, Cara. Musisz działać. Jesteś to winna hrabiemu. - Magnusowi. - Caroline uśmiechnęła się mimo woli. Audrae zabawnie zmarszczyła nos. - Racja, całkiem zapomniałam. Podziękuj mu za za­ proszenie do waszego domu, ale tu nam jest wygodnie. Roger ma pokój na drugim piętrze, więc jesteśmy sąsia­ dami. Poza tym zważywszy na okoliczności, powinniście być teraz we dwoje. - Nie dasz się namówić, mamo? Bardzo mi ciebie bra­ kuje. Naprawdę chciałabym, żebyś u nas zamieszkała. - Będziemy się często widywać. Masz teraz ważniej­ sze sprawy na głowie. I nimi się powinnaś zająć. - Audrae rzuciła jej karcące spojrzenie. - Jak sobie życzysz - odparła potulnie Caroline i uśmiechnęła się do niej. To zadziwiające, że choć miała dwadzieścia dwa lata, była mężatką i spodziewała się dziecka, w obecności mat­ ki czuła się niekiedy jak mała dziewczynka. - Na ciebie już pora - odparła pogodnie Audrae. - Ju­ tro przyślemy do was posłańca z zaproszeniem.

Caroline niechętnie opuściła najbliższych, nie wiadomo, z jakiego konkretnie powodu. Rzecz jasna, dawno się nie widzieli i bardzo za nimi tęskniła, ale ważniejszy był strach przed konfrontacją. Musiała stanąć twarzą w twarz z Magnusem, jak doradziła jej matka, i otworzyć przed nim serce. Gdy Roger oznajmił, że powóz czeka, przytuliła się do niej, jakby chciała zostać jeszcze chwilę. Pó powrocie do domu dowiedziała się, że Magnus poszedł do gabinetu. Czekała na niego w salonie, a potem uznała, że czas spać. Poczuła ulgę, a zarazem była rozczarowana, że tego wieczoru nie dojdzie do ważnej rozmówy. Następnego ranka gdy wstała, Magnusa nie było już w domu, więc pojechała do rodziny i spędziła z nimi trochę czasu. Spotkali się na obiedzie w hotelowej restauracji, a potem Audrae zaproponowała Rogerowi wycieczkę po Londynie. Pojechali we czworo na wystawę do Royal Academy of Art i długo krążyli wśród arcydzieł. James dzielnie dotrzymywał im kroku, ale w porze podwieczor­ ku zaczął marudzić i poczuł się zmęczony. Caroline od­ prowadziła ich do hotelu i pojechała dalej. Przykro jej by­ ło rozstawać się z najbliższymi. Matka skarciła ją, że nie poszukała sposobności, by porozmawiać z Magnusem. Spojrzała znacząco, kiedy się rozstawały. W domu znalazła wiadomość od męża, że wysłał Audrae i Jamesowi zaproszenia na jutrzejszą kolację. Sam rozmawiał już z kucharzem. Była zaskoczona, że o wszy­ stko zadbał, i to dodało jej otuchy. Oto dowód, że trochę o niej myśli. Z drugiej strony jednak w ogóle z nią nie rozmawia i unika jej towarzystwa. Od przyjazdu do Lon­ dynu, a właściwie od wykrycia jej postępków prawie się

nie widywali. Był miły, grzeczny, uprzejmy, ale nigdy ko­ chający. To już przeszłość. Zapewne uznał, że podstawą ich małżeństwa ma być podpisany kontrakt. Liczyły się tylko wymierne korzyści: pieniądze i potomek. A zatem sytuacja wyglądała tak, jak od początku zakładali. Inne jej elementy - namiętność, przyjaźń, potrzeba wzajemnej bliskości - nic dla niego nie znaczyły. Caroline pozostało jedynie zawiadomić kucharza, że do stołu zasiądą jutro nie we czwórkę, tylko w pięcioro. Roger także powinien otrzymać zaproszenie. Z całą resztą zdała się na doświadczoną służbę. Londyńska siedziba Eddingtonów funkcjonowała nienagannie nawet bez pani domu. Magnus wrócił do domu dopiero na kolację. Caroline spę­ dziła wieczór, czytając w żółtym salonie. Słyszała, jak za­ mknął frontowe drzwi, a potem wszedł do gabinetu. Pode­ szła i zapukała. Po chwili przekręcił klucz i otworzył. - Witaj - rzucił zdawkowo. Nie była mile widziana, lecz nie rozzłościła go, przy­ chodząc tutaj. - Magnusie, chciałabym z tobą porozmawiać. Mogę wejść? Spojrzał za siebie i pokręcił głową. - Właśnie załatwiam ważną sprawę. Czy to pilne? Postąpiła tchórzliwie i natychmiast zaprzeczyła, chęt­ nie odkładając rozmowę. Podziękowała za zaproszenie jej najbliższych i odeszła. Gdy była w połowie schodów, usłyszała stuk zamykanych drzwi i trzask klucza przekrę­ canego w zamku.

Magnus pragnął wrócić do domu - do Hawking Park. Gdy stał przy oknie i patrzył na Hyde Park, oczyma wyobraźni widział wiejski krajobraz wokół pałacu. Ulicą mknęły powozy i dorożki, na chodnikach kłębił się tłum, a dwaj chłopcy biegali wśród pojazdów i ludzi, śmiejąc się do rozpuku. Obserwował ulicę bez zainteresowania, pogrążony w zadumie i zdecydowany doprowadzić spra­ wę do końca. Tęsknił za swoim ogrodem. Praca fizyczna pomagała mu okiełznać diabelskie skłonności. Niestety, musiał zo­ stać w Londynie trochę dłużej, by rozprawić się ze swym dręczycielem. - Chciałeś mnie widzieć? - zapytał David. - Zamknij drzwi. - Magnus stanął z nim twarzą w twarz. - Wyglądałeś przez okno, a to oznacza, że jesteś przy­ gnębiony. O co chodzi? Chcesz pomówić o przykrej spra­ wie dotyczącej Caroline? - Nie - rzucił Magnus, siadając za biurkiem. - Nie chodzi o nią. - Rozumiem. Cannon daje ci się we znaki? Podobno gardłuje na cały Londyn. Amerykanie powiedzieliby, że chce cię dostać. Magnus odchylił się do tyłu, oparł podbródek na splecionych dłoniach, a łokcie położył na poręczach fotela. - Cannon mnie w ogóle nie obchodzi. Martwię się o rodzinę. Szczerze mówiąc, chodzi o ciebie. - Czyżby? - David wybuchnął teatralnym śmiechem i wsunął ręce w kieszenie. Brat uważnie go obserwował. - O co chodzi? Ktoś rozsiewa plotki na mój temat? - Nie w tym rzecz. Mam jedno pytanie. Jest dla mnie

bardzo istotne, choć nieprzyjemne. Mam nadzieję, że od­ powiesz szczerze. - David skinął głową. Na jego czole perlił się pot. - Na co tak bardzo potrzebowałeś pieniędzy, że próbowałeś mnie otruć? Gdyby wyciągnął pistolet i wycelował prosto w czoło Davida, ten nie przestraszyłby się bardziej. Pobladł, a grdyka poruszała się nerwowo; roześmiał się nagle. - Co to ma znaczyć? Chyba żartujesz! - zawołał. Magnus nie odpowiedział, tylko obserwował brata, któ­ ry rozglądał się po pokoju, rozpaczliwie szukając jakiegoś wykrętu. - Ja cię trułem? Do diabła, o czym ty mówisz? - O naparstnicy. - Co to jest? Pierwszy raz słyszę. - Spotkałem u White'a lekarza, który twierdzi, że przepisał ci wyciąg z naparstnicy. Z tego wniosek, że nie ja, lecz ty odziedziczyłeś po ojcu chorobę serca. - Jaki lekarz? To kłamca. - David zerknął na drzwi. Magnus siedział nieruchomo. - Przejrzałem starannie księgi finansowe. Kiedy zarzą­ dzałeś majątkiem, zniknęły spore sumy. Owe straty zosta­ ły sprytnie ukryte, ale dochodzenie szybko je ujawniło. - Wiesz, że nie mam głowy do interesów- odparł David. - Honoraria Greena okazały się znacznie niższe od tych, które mu rzekomo wypłacałeś. Kiedy sam się do nie­ go wybrałem, okazał się dużo tańszy niż wówczas, gdy ty załatwiałeś sprawy. - Stawki zależą od rodzaju usługi, nie od tego, kto płaci. - Co się stało z kryształową misą i chińską wazą mat­ ki? Zniknęły bez śladu.

- Powiedziałeś mi, że Caroline je zabrała. - Nie. Przyznała się do kradzieży innych przedmiotów, ale tamtych dwu nie wymieniła. A zatem w Hawking Park grasowało dwoje złodziei. - Nie rozumiem, czemu mnie obwiniasz! - Bo wiem o wszystkim, Davidzie. Ukradłeś misę i wazę, zawyżałeś honoraria Greena, podawałeś mi sok z naparstnicy i przywłaszczyłeś sobie pieniądze. Teraz wiem, że nie jestem umierający. Proszę bardzo, dość obo­ jętnie przyjąłeś tę nowinę. Kochający brat tak nie reaguje. A może dla ciebie to żadna rewelacja? - Ja... - Dawid umilkł, jakby zastanawiał się, co dalej robić. Szeroko otwartymi oczyma popatrzył na Magnusa, a potem zwiesił głowę i mruknął: - Nie zrobiłbym ci krzywdy. Musiałeś zachorować, żebym mógł spłacić długi. - Proszę? - Magnus z trudem zachował spokój, ale wszystko się w nim gotowało. - Czy twoi przenikliwi informatorzy nie donieśli, że tonę w długach? Jestem winien siedemdziesiąt tysięcy funtów. - Nieprawda. Jesteś poważnie zadłużony, ale nie aż tak. - Chcesz poznać całą prawdę? - David roześmiał się z goryczą. - Proszę bardzo. Dług, o którym ci powiedziano, nie stanowi nawet dziesiątej części moich zobowiązań. Straciłem rachubę, ile pieniędzy poszło na ich spłatę. To kwestia życia i śmierci. Moi wierzyciele są nienasyceni. Przegrałem w karty sporą sumę; musiałem zapłacić, w przeciwnym razie straciłbym twarz. Poszedłem do l i ­ chwiarza i wziąłem od niego pieniądze.

- Szukałeś tam pomocy, zamiast przyjść do mnie? - Nie miałem pojęcia, że tak się to skończy. Potrzebo­ wałem pięćdziesięciu funtów. Gdy nie spłaciłem długu, suma zaczęła rosnąć i nadal się powiększa. - Mówisz o procentach. - Nazwałbym je haraczem. Wkrótce z pięćdziesięciu funtów zrobiło się dwieście. Nie byłem w stanie oddać pieniędzy. Grałem, żeby trochę zarobić. Niestety, przy zie­ lonym stoliku szczęście mnie omija. - Gdzie znalazłeś lichwiarzy, u których procent rośnie tak szybko? - Magnus nie wierzył własnym uszom. Kiedy brat wymienił nazwę dzielnicy, w której roiło się od prze­ stępców, położył dłonie na biurku, wstał i ryknął wściekle: - Człowieku, rozum ci odjęło? - Trafiłeś w sedno. Na tym polegał mój błąd, ale nie chciałem, żebyś się o tym dowiedział. I tak nie sposób ci dorównać. Masz wyjątkowe szczęście do kobiet, w karty ogrywasz wszystkich, zarabiasz krocie. Istny król Midas: wszystko, czego dotkniesz, zamienia się w złoto. Jak mo­ głem ci się zwierzyć! - Nie zrzucaj winy na mnie - warknął Magnus. - Jakżebym śmiał! - Zamiast uprzejmego zainteresowania na twarzy Davida pojawił się szyderczy uśmiech. - Ty przecież nie popełniasz błędów. Wszyscy cię uwiel­ biali. Byłeś oczkiem w głowie matki. Mój mały poeta, tak cię nazywała. Ojciec z utęsknieniem wyczekiwał dnia, kiedy odzyskasz zdrowy rozsądek. - Gardził mną, natomiast matka nie wyróżniała żadnego z nas. - Powinien wybrać mnie na swego następcę. Zamiast

marnować sobie życie i szaleć w Londynie, siedziałem w domu jak przykładny syn, ale dla niego liczył się tylko pierworodny. - Chcesz mnie za to ukarać? - Magnus wyszedł zza biurka. - W żadnym wypadku. Nie potrafiłem tylko wyznać ci prawdy. Byłem głupi. Wiesz, z jakimi ludźmi miałem do czynienia. Bałem się o swoje życie. To prawda, choruję na serce i zażywam naparstnicę. Ostrzegano mnie, że to niebezpieczna trucizna, ale przy odpowiednim dawkowaniu jest niegroźna, a przy moich dolegliwościach wręcz zbawienna. Wtedy przyszedł mi do głowy ten pomysł. Jesteś moim bratem i bardzo cię kocham. Nie próbowałem ci zaszkodzić. Chciałem tylko, żebyś zachorował, bo wtedy miałbym dostęp do pieniędzy. Na Boga, chodziło o moje życie. Wiesz, jacy są moi wierzyciele. Tobie nic się nie stało; po prostu od czasu do czasu gorzej się czułeś. Przerwał, jakby przestraszył się własnych słów. Mag­ nus obserwował go, próbując opanować narastającą wściekłość. David odwrócił się, podszedł do krzesła, rzu­ cił się na nie i ukrył twarz w dłoniach. - Boże miłosierny, stałem się potworem. Ale dlaczego? Przecież zawsze cię podziwiałem, lecz była też we mnie odrobina nienawiści. W przeciwnym razie nigdy bym się nie zdobył na taki postępek. Wmawiałem sobie że rodzice byli wobec mnie niesprawiedliwi, bo jesteś ich pierworodnym. To absurdalne, ale mnie przekonało. Gdy podniósł głowę, na jego twarzy malowało się pra­ wdziwe cierpienie. - Nie chciałem ci zaszkodzić. Raz tyl­ ko widziałem, jak reagujesz na truciznę. Czułeś się podle.

Nie sądziłem... Dawka była zbyt duża. Przysiągłem sobie, że kończę z tym procederem, ale wtedy lichwiarz przysłał dwu osiłków, żeby mi przemówili do rozumu. Twoje ataki były od tej pory łagodniejsze i rzadziej się powtarzały. Naprawdę zamierzałem z tym skończyć, ale najpierw musia­ łem zadbać o swoje bezpieczeństwo. Nie zamierzałem cię skrzywdzić. To mi w głowie nie postało. Magnus początkowo nie zamierzał odpowiadać. Gdyby zaczął mówić o swoich obawach, ta rozmowa ciągnęłaby się w nieskończoność. Mógłby stracić panowanie nad so­ bą. Po chwili zaczął spokojnie: - Powtarzasz raz po raz, że nie chciałeś zrobić mi krzywdy. Te słowa brzmią jak litania, ale chyba sam w nie nie wierzysz. Nie byłeś aż tak zaślepiony, by sądzić, że wyjdę z tego bez szwanku. - Podniósł głos i zacisnął dło­ nie. - Byłem przekonany, że umrę. Szykowałem się na ry­ chłą śmierć, Davidzie. Liczyłem mijające dni, miesiące, pory roku i myślałem, że następnych nie dożyję. Zdajesz sobie sprawę, co to za uczucie? Jak możesz twierdzić, że prawie nie ucierpiałem? - Nie zapominaj, jak bardzo się ostatnio zmieniłeś odparł brat piskliwym głosem. - Byłeś wprawdzie przy­ gnębiony, lecz śmierć ci nie groziła. Tak się tylko wyda­ wało. Nie brałem pod uwagę takiej diagnozy. Po rozmowach z lekarzami postanowiłeś założyć rodzinę, zaniechać swoich szaleństw i ustatkować się. Od lat nie widziałem, żeby ci tak na czymś zależało. To dobry znak. Kiedy poznałeś Caroline, wiedziałem, że wszystko dobrze się skończy. Jest taka śliczna i miła, po prostu stworzona dla ciebie. No i urodzi dziecko. Gdyby nie ja, sprawy miałyby

się całkiem inaczej. Pozostałbyś samotny i zgorzkniały, czekając na cudowne odpuszczenie win, które usunęłoby dawne zmory. Nie pojmujesz, że w pewnym sensie spra­ wiłem cud? Dzięki mnie odzyskałeś poczucie swobody. Magnus nie wierzył własnym uszom. - Powtarzasz to sobie, gdy poczucie winy spędza ci sen z powiek? Twoje postępki wyszły mi na dobre, tak? Wiesz, co się czuje po przedawkowaniu naparstnicy? Miałeś nudności, traciłeś władzę nad swoim ciałem? Gorącz­ kowałeś i traciłeś przytomność? Czy znasz poczucie bez­ silności i nocne koszmary między jawą a snem? - Domyślam się, że to było okropne. - David wyciąg­ nął ręce, jakby próbował się zasłonić. - Bardzo cię prze­ praszam. - Uważasz, że to wystarczy. - Pomyśl o Caroline. Inaczej byś jej nie spotkał. Mu­ sisz przyznać, że jest cudowna. Zmartwiony Magnus poczuł ucisk w gardle. David tra­ fił w jego czuły punkt. - To prawda, nie doszłoby do naszego spotkania, gdy­ by mi nie wmówiono, że jestem chory. Ale coś ci umknęło, mój drogi. Caroline poślubiła mnie, by zdobyć pieniądze na kurację dla swego brata. Liczyła, że zostanie bogatą wdową. James wyzdrowiał, niedługo powróci z kosztow­ nego sanatorium i nie będzie już potrzebował stałej opieki lekarskiej. Tymczasem okazało się, że mnie śmierć nie grozi. Cóż z tego, że mam cudowną żonę, skoro przesta­ łem jej być potrzebny i jestem tylko kulą u nogi? - Naprawdę jej na tobie zależy - odparł David, kręcąc głową. - Dla mnie to oczywiste.

- Zapewne, ale czy będzie chciała pozostać ze mną do końca życia? Inaczej się umawialiśmy. Zamiast się prze­ chwalać, myśl o konkretach. Przez ciebie cierpiałem jak potępieniec, duchowo i fizycznie. Postawiłeś także Bogu ducha winną kobietę w bardzo trudnej sytuacji. Tak bar­ dzo zagmatwałeś sprawę, że te żałosne kłamstwa nie prze­ słonią bolesnej prawdy. - Wiem, wiem. - David zaczął płakać, a Magnus od­ wrócił głowę, bo na ten widok serce mu się krajało. - Co zamierzasz? - spytał wreszcie brat, a Magnus długo zwlekał z odpowiedzią. - Zerwę z tobą wszelkie kontakty. Nie masz wstępu do mego domu. Nie dostaniesz ani grosza. Zamierzam skon­ fiskować twój dom w Londynie. - Co... Słucham? Chyba nie mówisz poważnie. Z cze­ go mam żyć? Nie zdajesz sobie sprawy, że to dla mnie wyrok śmierci? Te dranie nie żartują. Gdybym nie miał noża na gardle, nie posunąłbym się do ostateczności. Jeśli wstrzymasz mi wypłaty, nie będę mógł oddać długu, a wtedy połamią mi ręce i nogi... i do rzeki. To ich własne słowa. Magnus był chłodny i stanowczy. Niech David nie są­ dzi, że jego błagania robią na nim wrażenie. - Na miłość boską, Magnusie, skazujesz mnie na śmierć! - Sam jesteś sobie winien. Wolisz, abym zwrócił się do policji i naraził na szwank dobre imię rodziny? Mam to zrobić? - Wykluczone! - krzyknął David. - Weź pod uwagę, że to by fatalnie wpłynęło na twoją reputację.

- Od dawna jest zszargana - burknął Magnus, spoglą­ dając przez ramię na brata, który wstał i z ociąganiem zro­ bił kilka kroków w jego stronę. - Błagam cię i zaklinam na wszystkie świętości! Jeśli naprawdę spełnisz swoje groźby, jestem już martwy. Cze­ ka mnie okrutna śmierć. Magnus odwrócił się i położył mu rękę na ramieniu. - Przyjmij radę człowieka, który był w podobnej sytu­ acji. Warto spojrzeć śmierci prosto w twarz. Przed chwilą sam tak mówiłeś. Pomyśl, jak możesz na tym skorzystać. - Odwrócił się, widząc rozpacz na twarzy Davida. - Wy­ noś się stąd - dodał i wyszedł z gabinetu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Magnus wiele przeszedł, lecz konieczność podtrzymy­ wania konwersacji z Audrae i jej narzeczonym w czasie proszonej kolacji okazała się dla niego jedną z najcięż­ szych życiowych prób. Roger był przemiłym człowie­ kiem. Dawniej Magnus patrzyłby na niego z góry. Trakto­ wał w ten sposób wszystkich porządnych ludzi. Nazywał ich głupcami i odnosił się lekceważąco, ale prawda była inna: rzetelni, uprzejmi mężczyźni o kochających sercach zawsze budzili w nim poczucie niższości. Ze zdumieniem stwierdził, że od razu polubił Rogera. Z rozrzewnieniem patrzył na uszczęśliwioną Audrae. Miał dla niej mnóstwo życzliwości. Sporo wiedział o jej pier­ wszym małżeństwie i uważał, że należy jej się teraz odro­ bina szczęścia. Caroline natomiast była wytrącona z rów­ nowagi. Czuł to i zdawał sobie sprawę, że sam jest tego przyczyną. James, jej tajemniczy i cudem przywrócony do zdrowia braciszek, milczał podczas kolacji. Magnus rzadko prze­ bywał z dziećmi, ale zdawał sobie sprawę, że takie zacho­ wanie nie jest dla nich typowe. Niezwykły chłopiec. Raz po raz spoglądał w jego stronę, więc był chyba zacieka­ wiony. To podsunęło Magnusowi zabawny pomysł. Gdy po kolacji panie przechodziły do salonu, zachęcił Jamesa,

by pozostał z mężczyznami. Chłopiec był zaskoczony. Spojrzał pytająco na Carołine i matkę, a ta natychmiast kiwnęła głową, jakby uznała to za rzecz oczywistą. Kiedy panie odeszły, Magnus nagłe zwątpił w sens zaproszenia. James był strasznie zakłopotany. - Podejdź bliżej i usiądź - powiedział, wskazując krzesło po swej prawej stronie. - Bez obaw, nie zamie­ rzam cię zmuszać do palenia cygar. - To dobrze - odparł James drżącym głosem. - Mamie by się to nie spodobało. - Większość mam tak uważa, ale moja nie miała nic przeciwko temu. Nim skończyłem dziesięć lat, próbowa­ łem siedmiu gatunków wina, a w dziesiąte urodziny po raz pierwszy piłem mocny alkohol. - Osobliwe - zauważył Roger. - Moja matka sądziła, że każdy chłopiec powinien jak najwcześniej poznać jego smak. Wedle jej zdania nie po­ winno się traktować mocnych trunków jako nagrody zwią­ zanej z osiągnięciem pełnoletności. Komu alkohol wcześ­ nie spowszednieje, ten w dorosłym życiu nie będzie go na­ dużywał. - Nie ma w tym żadnej logiki. - Roger zmarszczył brwi. - Pozwoli pan swojemu synkowi pić, nim dorośnie? - zapytał James, a Magnus ucieszył się, bo to oznaczało, że zaciekawiony rozmową, pokonał nieśmiałość. - W tej kwestii zgadzam się z Rogerem. Nie podzielam opinii mojej matki. James z ulgą pokiwał główką, a Magnus pod wpływem impulsu powiedział:

- Rogerze, czy nie masz nic przeciwko temu, żebym poszedł z Jamesem na krótki spacer? Mam ochotę się przejść, a i jemu krótka przechadzka dobrze zrobi. Odpo­ cznij i weź sobie cygaro. Roger skinął głową na znak, że chętnie zostanie sam. Gdyby było inaczej, Magnus i tak zrobiłby swoje. Nie zmienił się jeszcze na tyle, by brać pod uwagę cudze uczu­ cia. - Uspokój panie. To nie będzie długi spacer. James, idziemy. Twoja mama na pewno nie miałaby nic przeciw­ ko temu. Mimo tych zapewnień chłopiec był niespokojny. Oczy miał szeroko otwarte i z ociąganiem szedł do sieni, gdzie wisiały okrycia. Wkrótce wyszli z domu. - Czy wiesz - zaczął Magnus, gdy spoglądali z pod­ jazdu na park - że niedaleko stąd mieszka królowa? - Tak, Cara pokazała nam wczoraj jej pałac. - Cara? Ty również tak ją nazywasz? - Tak, zawsze. A pan? Magnus pomyślał, że James ma wyrazistą i mądrą twarzyczkę, a potem sam się zdziwił, że to dostrzega. - Cara bardziej do niej pasuje niż Caroline. To jest tro­ chę... zbyt surowe. - Moja siostra próbuje być czasem nadęta i zasadni­ cza, ale nie potrafi - stwierdził James. Magnus uznał, że to trafna uwaga. - Masz rację. Daleko jej do surowości. Milczeli przez kilka chwil, zadowoleni, że doszli do wspólnych wniosków. Mijali gazowe latarnie. Ogniki przygasały pod wpływem łagodnego wiatru.

- Czy pan ją lubi? - spytał James. - Kogo? Twoją siostrę? Tak, przepadam za nią. - Ona pana uwielbia i boi się, że pan jej nie chce. Nie wspomniała mi o tym. Nikt mi nic nie mówi, ale ja i tak wiem. - To przykra strona dzieciństwa. Dorośli nie traktują cię poważnie, prawda? James w zadumie pokiwał głową i uśmiechnął się lekko - Myślałem, że pan mnie nie lubi, dlatego nie mogłem się ujawnić. Ale to nieprawda. - Słuszna uwaga. Miły z ciebie chłopiec. - Dlaczego chciał pan ze mną porozmawiać na osobności? Magnus spojrzał na niego, zdziwiony niezwykłą spo­ strzegawczością. - Uznałem, że musimy pogadać, bo wiem już o twojej chorobie. Caroline długo ją przede mną ukrywała. Sądziła, że z tego powodu mógłbym uznać, iż nie nadaje się na moją żonę. - Wiem. Powiedziała, że pan chce ją mieć tylko dla siebie - odparł smutno. Nie zamierzał płakać, ale wyraźnie spochmurniał. Magnus od razu to spostrzegł. Wskazał ręką następną alejkę. - Dojdziemy tam i zawrócimy, dobrze? Nie jesteś zmęczony? Świetnie. A wracając do Caroline... rzeczywi­ ście miała prawo sądzić, że z nikim nie chcę się nią dzielić, ale szczerze mówiąc, to nie było dla mnie najważniejsze. Zrozum, kiedy ją zobaczyłem, od razu wiedziałem, że chcę się z nią ożenić. Od początku to było dla mnie oczy­ wiste.

- Ale heca! - Dobrze to ująłeś. - Magnus roześmiał się. - Na wszelki wypadek chciałem się z tobą rozmówić. Musisz wiedzieć, że twoja choroba w ogóle mi nie przeszkadza. Bardzo się cieszę, że cię poznałem. Gdyby Cara wcześniej o tobie powiedziała, chętnie pomógłbym ci wrócić do zdrowia. Jak widzisz, nie ma się czym martwić. Od dziś będę się wszystkim zajmować. - Cara o tym wie? Proszę jej powiedzieć. Jest bardzo nieszczęśliwa. Jestem tego pewny, bo kiedy się uśmiecha, nie ma zmarszczek w kącikach oczu. Niech pan jej powie, jak sprawy stoją, to poweseleje. - Masz rację, wszystko jej powiem. Dawno powinie­ nem to zrobić, ale ostatnio byłem strasznie zajęty i brako­ wało mi czasu. Wszystko zostało już załatwione, więc po­ gadam z nią, gdy tylko nadarzy się sposobność. - Bardzo dobrze-odparł z naciskiem James.-Kobiety nie lubią czekać. Wiem, bo od urodzenia mieszkam z mamą i Cara. Jeśli im pan nie powie, o co chodzi, będą sobie myślały niestworzone rzeczy. Lepiej od razu wy­ znać, o co chodzi. Magnus uświadomił sobie nagle, że rozmawia o swoim małżeństwie z siedmioletnim chłopcem, który przed chwilą wypowiedział się nadzwyczaj trafnie o kobietach. - Trzeba iść do domu. Zawracamy? - Tak, panie hrabio. - Mówmy sobie po imieniu. Jestem przecież twoim szwagrem. - No pewnie. - James zachichotał. Magnus podniósł wzrok i ujrzał Caroline stojącą przed

frontowymi drzwiami. Jego serce kołatało niespokojnie. Wyobraził ją sobie na pokładzie statku albo na skalistym wybrzeżu, z rozwianymi włosami, w sukni szarpanej wia­ trem i przyciśniętej do zaokrąglonego łona. Nie wzięła płaszcza. Skuliła ramiona i drżała z zimna. Magnus stanął przy trzech schodach wiodących ku drzwiom i podniósł wzrok. Twarz miała całkiem spokojną, a głos pozbawiony emocji. Znał ją na tyle, by wiedzieć, że to oznacza napięcie. - Nie wiedziałam, dokąd poszliście - zagadnęła. - Spacerowaliśmy. Trzeba się lepiej poznać. Mamy swoje męskie sprawy, co, James? - Oczywiście, Magnusie. Wybuchnął śmiechem na widok jej miny. - Wejdźmy do środka, James - dodał. - Twoja mama pewnie uważa, że powinieneś już spać. - Dobrze, Magnusie. Coś się zmieniło. Caroline czuła, że wokół Magnusa powstała szczególna aura. To było jak cisza przed burzą, jak powietrze naładowane elektrycznością na krótko przed uderzeniem pioruna. Poruszał się inaczej niż do tej pory, był ożywiony i pełen zapału. Czasami długo się jej przyglądał, ale nie potrafiła nic wyczytać z jego oczu. Zaszła w nim ogromna zmiana. Caroline była pewna, że wkrótce coś się wydarzy, i bardzo się bała tej chwili. Gdy Audrae i Roger z uśmiechem niosący na rękach śpiącego Jamesa już odjechali, Caroline poszła do siebie i długo chodziła z kąta w kąt. Czekała ze ściśniętym ser-

cem i zastanawiała się gorączkowo. W końcu uświadomiła sobie, że to niedobre dla dziecka. Usiadła więc i starała się oddychać regularnie. Z uwagą rozglądała się po pokoju. Gdy usłyszała pukanie do drzwi, natychmiast zerwała się z fotela. - To ty, Magnusie? - zawołała. Głos jej drżał. Gdy wszedł do środka, zrobiło jej się sucho w ustach. Tak samo wyglądał w noc poślubną: rozpięta koszula, podwinięte rękawy odsłaniające muskularne ramiona, a do tego ciemne wizytowe spodnie i lakierki. Ogarnęło ją pożądanie, a zarazem smutek i żal. Wstrzymała oddech. - Chciałbym z tobą porozmawiać - powiedział. Ob­ serwowała go, kiedy szedł w jej stronę; przemknęło jej przez myśl, że porusza się niczym tygrys. Przysunął fotel i usiadł blisko niej. Ich kolana niemal się dotykały. Pochylił się, opierając łokcie na udach, i spojrzał jej prosto w oczy. - Chcę usłyszeć całą prawdę, Cara. Cara. Z bijącym sercem stwierdziła, że użył jej ulubio­ nego zdrobnienia. Wolno pokiwała głową, czując i strach, i nadzieję. Zrobiło jej się ciepło na sercu, ale następne sło­ wa od razu ją otrzeźwiły. - Opowiedz mi o swoim ojcu.

R O Z D Z I A Ł D W U D Z I E S T Y PIĄTY Caroline wydała cichy okrzyk, jakby sprawił jej fizyczny ból. Wpatrywał się w nią jak urzeczony. - Cara, powiedz mi całą prawdę. Jeśli to ponad twoje siły, zrozumiem, ale nigdy więcej nie kłam. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. Chętnie uciekłaby, lecz równie mocno pragnęła zostać i powiedzieć mu wszystko. - Mój ojciec był łajdakiem - zaczęła. Słuchał w milczeniu. Westchnęła głęboko, zacisnęła powieki i poczuła, że spod rzęs płyną łzy. Coś w niej pękło. Ciągnęła opowieść, nie pomijając żadnego z drastycznych szczegółów. Gdy skończyła i odwróciła twarz, łagodnie dotknął jej policzka. Obiema rękami chwyciła jego nadgarstek i wtuliła twarz w ciepłą dłoń. - Podejrzewałaś, że nie będę od niego lepszy? - Nie, to mi nie przyszło do głowy! Z początku nie potrafiłam ci zaufać. Wiadomo, jaką reputację miał osławiony hrabia Rutherford. Nie chciałam uwierzyć, że jesteś porządnym człowiekiem. Nie mogłam ryzykować, byłam potrzebna Jamesowi. Jego los zależał ode mnie. Nie wie­ działam, co robić, Magnusie. Przyciągnął ją i posadził sobie na kolanach.

- Czy potrafisz mi wybaczyć? Wtulił twarz w jej włosy i westchnął głęboko. Dlacze­ go prosiła o przebaczenie? To on powinien błagać o daro­ wanie win. Przecież do tej pory nie zadał sobie trudu, aby zrozumieć, co nią kierowało. To już bez znaczenia. Tylko jedno się teraz liczyło. Od tego uzależnił swą przyszłość. Caroline objęła go mocno za szyję, jakby chciała pocałować i przytulić. Jej dotyk le­ czył zranione serce. Tylko jedna sprawa pozostała nie wy­ jaśniona. Magnus zadrżał. - Caroline, mam nowinę. To bardzo ważne. - Odsunął ją lekko i popatrzył w niebieskie oczy. - Najpierw powiedz, że mi przebaczasz. - Oczywiście, cara mia. - Nie mógł się oprzeć błagal­ nemu spojrzeniu. - Skoro chcesz, żeby te słowa zostały powiedziane głośno: tak, masz moje przebaczenie. Przygryzła dolną wargę i z powagą skinęła głową. - O czym chciałeś mi powiedzieć? Zorientował się, że jest przerażona. Ciekawe, co spo­ dziewała się usłyszeć. Wiele odpowiedzi przemknęło mu przez głowę, ale żadna nie była zadowalająca. Chętnie założyłby się o tysiąc funtów, że nie zgadnie, co to za no­ wina. Był tak przejęty, że nie potrafił znaleźć właściwych słów. - Wygląda na to, że nie umrę. - Ku jego niezadowo­ leniu to najważniejsze wyznanie zabrzmiało jak błahostka. Nie o to mu przecież chodziło. - Zapewne kiedyś odejdę z tego świata, ale jeszcze nie teraz. - Coraz gorzej! Nie mógł patrzeć na jej twarz całkiem pozbawioną wyrazu. Ze

ściśniętym sercem, z obawą i strachem pomyślał, że lada chwila sam zacznie płakać. Nie można dopuścić, by się nad nim litowała. Powinie zamilknąć i czekać. Znał moc ciszy, ale słowa same cis­ nęły mu się na usta. - Podawano mi truciznę. Zorientowałem się dopiero gdy ty zachorowałaś, bo zjadłaś kawałek mego ulubionego ciasta, na które niewielu jest amatorów. - Ostatnio zrobiłam się łasa na słodycze - wtrąciła ci­ cho, jakby uznała jego słowa za wymówkę. Najwyraźniej nie dotarło jeszcze do niej, co przed chwilą powiedział. Sam czuł się równie zagubiony, nim przyjął do wiadomo­ ści, że wcale nie jest chory. - Tak, to prawda. Przykro mi, że z powodu zatrucia musiałaś przez to wszystko przechodzić. Omal nie umar­ łem ze strachu o ciebie i dziecko. Gdy poczułaś się lepiej, uświadomiłem sobie, że mamy identyczne objawy. - Nie zwróciłam na to uwagi. - Dotknęła ręką czoła. Nadal była oszołomiona. Po chwili dodała cicho: - Ależ jestem głupia... - Lekarz potwierdził moje domysły. Od czasu do czasu podawano mi różne dawki wyciągu z naparstnicy. Dlatego ataki bywały raz poważniejsze, raz słabsze i trudno było znaleźć jakąś prawidłowość. - Na miłość boską, Magnusie, jakie to okropne. Byłeś przekonany, że niedługo umrzesz. Te słowa całkiem go zaskoczyły. Od razu pojęła naj­ głębszy sens tamtej udręki. Chwyciła go za ręce i poczuł dziwną błogość. Zmarszczyła brwi i spytała krótko: - Kto?

Nie był w stanie odpowiedzieć. Trudno mu było przy­ znać, że rodzony brat zachował się tak podle. Westchnął i z najwyższym trudem wykrztusił: - David. - Niemożliwe - szeptała, kręcąc głową. - To chyba pomyłka. Nic z tego nie rozumiem. On cię kocha, Magnusie. Nie pragnie twojej śmierci. - Nie sądzisz chyba, że oskarżam go bezpodstawnie - odparł cicho. - Zapewniam, Cara, że to jego sprawka. Nie chciał mnie zabić. Miałem tylko uwierzyć, że jestem śmiertelnie chory, i powierzyć mu administrowanie ro­ dzinnym majątkiem. Potrzebował pieniędzy, bo miał długi karciane i . . . - Magnusie! - Otworzyła szeroko oczy i nagle po­ bladła jak zjawa. Wczepiła się palcami w jego koszulę i zacisnęła dłonie. Położył ręce na jej ramionach drżących od tłumionego szlochu. - O Boże, jestem najgłupszą ko­ bietą na świecie! - krzyknęła. Gdy podniosła głowę, twarz miała zalaną łzami. Niezdolny wykrztusić słowa, dotknął mokrych policzków. - Powiedziałeś mi, że nie umrzesz, a wypytuję o bzdury. Nie jesteś chory. Będziesz żył! - Cieszysz się? - O czym ty mówisz? - Roześmiała się piskliwie, nie­ mal histerycznie. To nie był ten przyjemny dźwięk, który Magnus słyszał na co dzień, ale Caroline odchodziła od zmysłów i szalała z radości. Żadne słowa nie dowiodłyby lepiej, co kryje w sercu. Runęły potężne zapory i fala uczuć zalała go tak gwałtownie, że aż osłabł. - Magnusie, jestem taka szczęśliwa! - Niespodziewa-

nie zamilkła, przestała szlochać i popatrzyła na niego z obawą. - Nadal chcesz ze mną być? A co z dzieckiem? Nie przyszło mu do głowy, że można w to wątpić, ale rozumiał ją. Sam się zadręczał, bo nie był pewny, czy Caroline pragnie żyć u jego boku, a ona miała podobne wąt­ pliwości. To wcale nie było zabawne, a jednak wybuchnął śmiechem, by dać wyraz swej radości. Spojrzała na niego z powątpiewaniem, zmarszczyła brwi i zacisnęła usta, więc przytulił ją mocno. Pozbył się lęku, który przypra­ wiał go o szaleństwo, ale nadal czuł piekące łzy pod po­ wiekami, - Moja kochana, najdroższa - powiedział. Odwróciła głowę i spojrzała mu w oczy. - Nawet ty dałaś się zwieść? - Chcesz ze mną zostać? - dopytywała się z promieńnym uśmiechem. - Cara mia, nasze rozstanie to dla mnie pewna śmierć. Musisz być ze mną na zawsze. - Głos mu drżał. Niech to diabli, dość tych wahań. Gdyby teraz stchórzył, zarzuty, ojca okazałyby się prawdziwe. Szczere wyznanie nie było wcale takie trudne. - Na Boga, Carolme, nie widzisz, że szaleję za tobą? - Kocham cię, Magnusie. Patrzył na jej usta, gdy mówiła słowa, które zapadły mu w serce. Przytulił ją i pocałował na dowód, że znów do siebie należą. Oddała mu pocałunek, objęła za szyję i wplotła palce we włosy. To była najlepsza odpowiedź na wszystkie istotne pytania. Kochał i był kochany, a z tej miłości powstało nowe życie - ich dziecko, owoc wielkiej namiętności.

- A zatem mogę spokojnie założyć, że nie będziesz wrogo nastawiony do naszego maleństwa - powiedziała z uśmiechem, niemal dotykając wargami jego ust. - Za­ chowasz cierpliwość nawet wówczas, gdy zacznie kaprysić albo podtykać ci swoje rysunki? - Będę zachwycał się każdą kreską i rozpieszczał je bez opamiętania. - Rozpromienił się i z lubością wyobra­ ził sobie rodzinną sielankę. - Mam nadzieję, że jeśli urodzi się dziewczynka, bę­ dziesz ją nosić na rękach i chodzić z nią na lekcje tańca. - Zostanie moją małą księżniczką. Caroline uśmiechnęła się, a Magnus patrzył na nią z zachwytem. Pragnął ją znów pocałować i czuł, że wzbiera w nim żądza. - Oszaleję przez ciebie - mruknął, całując jej szyję. Roz­ koszne westchnienie brzmiało mu w uszach jak muzyka. - Pan hrabia wciąż tylko o jednym. Teraz wiem, skąd się wzięły te wszystkie plotki. - Mam ujawnić więcej sekretów? - Może... Objął rękoma jej biodra i przyciągnął bliżej. Nie krył już pożądania, ale zacisnął zęby i skrzywił się, próbując nad sobą zapanować. - David twierdzi, że to niedoszłe spotkanie ze śmiercią przyniosło mi wielkie korzyści. - Cóż za okropne słowa! - Ma słuszność. To dziwne stwierdzenie, ale trafił w sedno. Dopiero gdy stanąłem oko w oko ze śmiercią, zrozumiałem, jak kocham życie. Poza tym zawdzięczam Davidowi, że poznałem ciebie.

- Jak go ukarałeś? Milczał przez chwilę, zasypując pocałunkami jej dekolt. Uśmiechnął się, gdy wstrzymała oddech. - Przepędziłem go stąd. Wierzyciele nie dadzą mu spokoju. - Po chwili milczenia dodał: - Chcę, żeby przez jakiś czas tak myślał. Dziś po południu wysłałem do jego banku czek na pięćdziesiąt tysięcy. - Funtów? - Tak. Tyle mu potrzeba. Więcej nie będzie się naprzykrzać. - Bardzo ci współczuję. Musnęła ustami jego czoło, a czułe dotknięcie rozgrza­ ło mu krew. - Dołączyłem list. Pytam w nim, jak się czuł, zagląda­ jąc śmierci w oczy. Wiem, że to podłe z mojej strony, ale nie mogę zmienić się całkiem z dnia na dzień. - Kocham cię mimo wad. - Ciekawe wyznanie w ustach kobiety prostolinijnej i wrażliwej. - Każdy ma swoje słabostki - odparła, dotykając czubkiem języka jego warg. Pocałował ją zachłannie. Odsunęła się po chwili i po­ wiedziała z uśmiechem: - Jesteś mój. Jęknął głucho i wstał. Natychmiast wziął ją na ręce, za­ niósł do łóżka, a potem rozebrał powoli. Wkrótce sam tak­ że był nagi. Ułożył się obok niej i dotknął zaokrąglonego brzucha najpierw ręką, a następnie policzkiem. - Jesteś moja, cara mia - szepnął, całując lekko napię­ tą skórę. Gdy przesunął po niej dłońmi, usłyszał przyspie-

szony oddech. - Jesteś moją miłością i życiem; wszy­ stkim, co dla mnie ważne. Będę cię kochał na wieki. - Kochaj mnie, Magnusie - szepnęła, tuląc się do nie­ go. - Potrzebuję twojej miłości. Bądź ze mną dziś i na za­ wsze. Pocałunkiem wyraził wszystko, czego nie potrafił od­ dać słowami. Uczucia przepełniły mu serce i duszę. Roz­ koszował się namiętnością Caroline, śmiałymi pieszczota­ mi, każdym czułym słowem. Gdy odpoczywali w ciasnym uścisku, po raz pierwszy od wielu lat ogarnął go cudowny i doskonały spokój.

EPILOG Poranek był ciepły, więc Magnus trochę się spocił. Po­ goda sprzyjała pracy w ogrodzie. Zdjął koszulę i wytarł nią czoło. Róże w pełnym rozkwicie zachwycały bogac­ twem kolorów: różowe, łososiowe, herbaciane, białe i purpurowe. Rozejrzał się z zadowoleniem. Ogród kipiał życiem. Paliła go rozgrzana słońcem głowa. Oparł się na motyce, z uśmiechem popatrzył w niebo i radość napełni­ ła mu serce. Znajomy dźwięk sprawił, że odwrócił się natychmiast. Caroline szła ku niemu przez trawnik, niosąc na ręku małą Esmine, a ta na widok ojca zaczęła energicznie machać rączkami. Jej okrzyki radości były dla niego niczym śpiew skowronka. Zrobiło mu się ciepło na sercu. - Esmine musi się pochwalić - powiedziała Caroline, stawiając ją na trawie. Bosa dziewczynka wyczuwała pa­ luszkami miękki grant i zaciskała rączki wokół wskazują­ cych palców matki. Ostrożnie uniosła nóżkę. - Chce sama iść do tatusia. Miała zaledwie dziewięć miesięcy, lecz mimo to Mag­ nus przykucnął i wyciągnął ramiona. Ku jego zaskoczeniu puściła dłonie matki i podreptała w jego stronę. Wystar­ czyły trzy kroki, by przytulił ją mocno. - Ona chodzi! - zawołał.

- To mały geniusz! - Caroline biła brawo, zachwyco­ na wyczynem córki. - Wyjątkowo uzdolnione dziecko. Magnus zasypywał pocałunkami śliczną twarzyczkę, a Esmine chichotała. Stanowiła idealne połączenie najlepszych cech rodzi­ ców. Włosy miała jasne jak mama, ale kędzierzawe jak u ojca, jego zielone oczy, lecz usta i nos Caroline. Przy­ szło mu na myśl, że kiedyś będzie skończoną pięknością. Nie opędzą się od zalotników! Może odstraszy ich opinia, że hrabia Rutherford to gbur i okrutnik? - O czym myślisz? - spytała z uśmiechem Caroline, podchodząc bliżej i obejmując go ramieniem. - Uroda tej małej stanie się dla nas w przyszłości nie lada kłopotem. Zastanawiam się, jak odstraszyć młodych darmozjadów z Londynu. - Chcesz, żeby została starą panną? - A co w tym złego? - Popatrzył na córeczkę. - Zamierzasz ją pozbawić szczęścia tak wielkiego jak nasze? Daj spokój, Magnusie! Westchnął, słysząc łagodną wymówkę. - Dobrze, wyjdzie za mąż po trzydziestce. - Panie hrabio, to niegodziwe - roześmiała się Caroli­ ne. - Chodź, Esmine, przedstawienie skończone. Tata chce popracować, a ty powinnaś się zdrzemnąć. Wzięła na ręce małą, która przytuliła się bez wahania. Caroline stanęła na palcach i pocałowała męża w usta. - Esmine za chwilę zaśnie - mruknął w zadumie. Masz ochotę na konną przejażdżkę, Cara? - Patrzył na za­ rumienioną twarz. Podziwiał nieustannie urodę żony,

a ona każdą jego zachętę przyjmowała z uroczym zapałem. - Tak, krótka wyprawa to doskonały pomysł - odparła z promiennym uśmiechem. - Esmine, pożegnaj się z tatą. Dziewczynka zaczęła gaworzyć, gdy Caroline niosła ją do pałacu. Magnus ruszył do stajni, by wydać rozkazy. Stamtąd pobiegł do sypialni i przebrał się szybko; wiele sobie obiecywał po dzisiejszej przejażdżce. Jaki piękny dzień, pomyślał, gdy wrócił do stajni i pod­ szedł do swego wierzchowca. Caroline dosiadła już klaczy i patrzyła na niego roziskrzonymi oczyma. Wyczytał z nich miłość, zachwyt i pożądanie. To naprawdę wspaniały dzień.