Amanda Quick - Kowboj

JAYNE ANN KRENTZ
KOWBOJ
Harlequin
Toronto • Nowy Jork • Londyn
Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg
Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia
Sydney • Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa
PROLOG
- Margaret, obiecaj mi, że będziesz uważać na
siebie - powiedziała z nagłą troską Sarah Fleetwood
Trace. Zajęta była zdejmowaniem strojnej ślubnej
sukni. W tej skomplikowanej czynności pomagały jej
dwie najlepsze przyjaciółki. Radosny nastrój Sarah
ulotnił się na moment, a piwne oczy spoważniały,
kiedy patrzyła na Margaret Lark.
- Nie martw się o mnie, Sarah - odparła z uśmie­
chem Margaret, starannie składając welon. - Obiecu­
ję, że będę się rozglądała, przechodząc przez jezdnię,
liczyła kalorie i nie wdawała się w rozmowy z nie­
znajomymi mężczyznami.
Katherine Inskip Hawthorne, pracowicie odpinają­
ca rząd drobnych guziczków na plecach Sarah, za­
chichotała.
- Nie daj się zwariować, Margaret. Nic się nie
stanie, jeśli pogadasz sobie z paroma nieznajomymi
mężczyznami, zwłaszcza gdyby byli przystojni. Tylko
rób to dyskretnie.
Sarah wydała pełen dezaprobaty pomruk, potrząsa­
jąc głową, aż brązowe włosy rozsypały się lśniącą falą.
6 • KOWBOJ
Brylanty osadzone w pięknych, starej roboty kol­
czykach, słały tęczowe błyski.
- Mówię wam, to nie żarty - powiedziała poważ­
nie. - Mam przeczucie, Margaret... - urwała i zmar­
szczyła brwi, usiłując sprecyzować, co dokładnie czuje.
- Po prostu proszę, żebyś przez jakiś czas bardzo
uważała, dobrze?
- Kochana, przecież znasz mnie i wiesz, że zawsze
jestem ostrożna - zdziwiła się Margaret. -I dlaczego
miałoby mi się coś przydarzyć właśnie wtedy, kiedy
wyjedziesz na miesiąc miodowy?
- Sama nie wiem, i w tym cały problem - powie­
działa cicho Sarah. - Mam tylko przeczucie, a pamię­
taj, że intuicja nigdy mnie nie myli.
- Daj spokój tej swojej intuicji, przynajmniej
w dniu ślubu - wtrąciła Kate z błyskiem w zielonych
oczach. - Zresztą nie wyobrażam sobie, by mogła
normalnie funkcjonować po tych radosnych przeży­
ciach i szampanie.
Margaret uśmiechnęła się, pomagając przyjaciółce
wyplątać się z obfitych fałdów sukni.
Właśnie, skoro już mowa o przeżyciach, to świeżo
upieczony małżonek pewnie nie może się ciebie do­
czekać. Lepiej pospiesz się, Sarah, zanim Gideon
wpadnie tu, by cię porwać. On jest dobry w odnaj-
dywaniu zaginionych rzeczy.
Sarah wahała się jeszcze, nie spuszczając zatros-
kanego wzroku z przyjaciółki. Dopiero po chwili na jej
twarz powrócił radosny uśmiech.
Cała ta wystawna ceremonia była pomysłem Gideona. Te
On nie wygląda mi na kogoś, kto miałby cierp-
liwość czekać kiedy nie ma na to ochoty - zauważyła
KOWBOJ • 7
Margaret, wręczając Sarah dżinsy i bluzkę w kolorze
pigwy.
- Odnoszę dokładnie takie samo wrażenie - za­
chichotała Kate. - Pod tym względem Gideon przy­
pomina Jareda. Sarah, naprawdę zamierzasz spędzić
podróż poślubną na poszukiwaniu skarbów? Nie ma­
cie lepszych pomysłów?
- Ten jest najlepszy - oznajmiła pogodnie Sarah,
podchodząc do lustra, by umalować wargi.
Jej spojrzenie spotkało się w lustrze ze spojrzeniem
Margaret, pełnym szczerego zachwytu dla szczęścia
przyjaciółki.
- Masz nadzieję odnaleźć kolejny skarb klasy
Kwiatów Fleetwood?
Sarah dotknęła brylantowych kolczyków, które
ciągle jeszcze miała w uszach.
- Nie ma drugiego takiego skarbu. Przecież kiedy
ich szukałam, znalazłam Gideona.
- A co zrobiłaś z pozostałymi trzema parami
Kwiatów? - zapytała z zaciekawieniem Kate.
- Gideon oczywiście ukrył je w bezpiecznym miejscu.
A tę parę wybrał dla mnie na ślub. - Sarah z satysfakcją
obróciła się przed lustrem, dopinając guziki bluz­
ki. - No, dobrze, jestem gotowa - oświadczyła i czułe
uściskała przyjaciółki. - Dziękuję wam, dziewczyny. Nie
wiem, co bym bez was zrobiła. Nawet nie zdajecie sobie
sprawy, jak bardzo jesteście dla mnie ważne.
Margaret poczuła dławiący ucisk w gardle. Szybko
zamrugała, kryjąc łzy.
- Nie musisz nic mówić. Rozumiemy - powiedzia­
ła cicho.
- Tak, nie musisz nic mówić - uśmiechnęła się
wzruszona Kate. - Przyjaźń na śmierć i życie, prawda?
8 • KOWBOJ
- Prawda. I nic jej nie zniszczy. - Wyrazista twarz
Sarah odbijała całą gamę uczuć. - Nie uważacie, że
kobieca przyjaźń jest czymś wyjątkowym?
- Tak, bardzo wyjątkowym - przyświadczyła Mar­
garet. - Mąż taki jak Gideon Trace jest również kimś
wyjątkowym. Dlatego nie każ mu już dłużej czekać
- ponagliła, wręczając przyjaciółce torebkę.
- Dobrze, dobrze, nie będę. - Oczy Sarah zabłysły.
W salonach hotelu kłębił się ciągle tłum weselnych
gości, złożony głównie z ludzi, których wspólną pasją
było wszystko, co wiąże się z pisaniem i wydawaniem
książek. Rozmawiali, popijając szampana. Część krę­
ciła się na parkiecie w takt muzyki granej przez mały,
lecz dobry zespół.
Kiedy trzy młode kobiety wyszły z windy, natych­
miast ruszyło im na spotkanie dwóch wysokich, sil­
nych mężczyzn. Jeden z triumfującą miną ujął dłoń
Sarah, a drugi, błysnąwszy białymi zębami w uśmie­
chu, podał ramię Kate.
Margaret stanęła cicho z boku, przyglądając się
mężczyznom, którzy zawładnęli sercami jej dwóch
najlepszych przyjaciółek. Na pierwszy rzut oka trudno
było dostrzec, co Jared i Gideon mogą mieć ze sobą
wspólnego.
A jednak czuło się, że byli ulepieni z tej samej gliny.
Obaj byli męscy w dawnym, niemal zapomnianym
sensie tego słowa - twardzi jak stal, o niemal aroganc­
kim sposobie bycia, bujnej naturze, która nie dawała
się wtłoczyć w żadne schematy, tak jak nie da się
zamknąć w klatce dzikiego zwierzęcia. Jednocześnie
należeli do mężczyzn, na których można liczyć w każ­
dej rozgrywce z losem.
KOWBOJ • 9
Margaret spotkała tylko jednego mężczyznę, nale­
żącego do tego samego gatunku. Szaleństwo, jakiemu
uległa przed rokiem, i druzgocąca klęska tego związku
zniszczyły jej dobrze zapowiadającą się karierę w świe­
cie biznesu i zostawiły w duszy nie zagojone blizny.
- Wykończyłaś mnie tym czekaniem - powiedział
z udawanym wyrzutem Gideon do żony. - Na całe
życie mam dosyć ślubnych uroczystości.
- To był przecież twój pomysł, kochanie - przypo­
mniała słodkim głosem, muskając wargami jego zdecy­
dowanie zarysowaną szczękę. - Mnie wystarczyłby
szybki ślub w Las Vegas.
- Przyznaję, sam tego chciałem. Ale już przynaj­
mniej teraz nie wystawiaj mnie na próbę.
- Dobrze, jedźmy, tylko powiedz mi wreszcie dokąd.
Gideon uśmiechnął się tajemniczo.
- Powiem, jak wsiądziemy do samochodu. Pożeg­
nałaś się z rodziną?
- Tak.
- Dobrze. - Zerknął na Jareda. - Urywamy się
stąd. Dzięki, że zechciałeś być naszym drużbą.
- Nie ma sprawy. - Jared krótko uścisnął mu rękę.
Obaj mężczyźni popatrzyli sobie w oczy. - Czekam na
was na wyspie Ametyst. Poszukamy tej skrzynki
złotych monet, o której ci mówiłem.
- Załatwione - uśmiechnął się Gideon. - Chodź,
Sarah.
Pozostała trójka długo odprowadzała ich wzrokiem.
- Co to za złote monety? - zwróciła się Kate do
Jareda.
- Nie mówiłem ci, że mój piracki przodek zakopał
gdzieś na wyspie skrzynię ze skarbem? - zdziwił się.
10 • KOWBOJ
- Nie.
- Widocznie musiało mi to wylecieć z głowy. Nie­
stety, szanowny Roger Hawthorne nie raczył zostawić
żadnych wskazówek, więc specjalnie się tym nie za­
jmowałem. Dopiero kiedy usłyszałem, że Trace jest
zawodowym poszukiwaczem skarbów, zaproponowa­
łem mu, żebyśmy spróbowali odnaleźć te monety.
Kate uśmiechnęła się radośnie.
- W takim razie mamy świetny pretekst, aby ściąg­
nąć do nas Gideona i Sarah. Mam nadzieję, że ty też
przyjedziesz, Margaret?
- Oczywiście. Nie przepuściłabym takiej okazji.
Ale teraz wybaczcie, mam zamówiony taniec z pew­
nym dżentelmenem.
- Z interesującym dżentelmenem? - zapytała czuj­
nie Kate.
- Bardzo interesującym - zaśmiała się Margaret.
- Szkoda tylko, że jest dla mnie trochę za młody
- wskazała ruchem ręki na chłopca, który przepychał
się ku nim przez tłum. Dziesięcioletni David Haw­
thorne był pomniejszoną kopią swojego ojca - z tymi
samymi ciemnymi włosami, szarymi oczami i zniewa­
lającym, lekko aroganckim uśmiechem.
- Czy pani już jest wolna, panno Lark? - zapytał,
chyląc przed nią uprzejmie głowę.
- Jestem wolna, panie Hawthorne.
Kilka godzin później Margaret wysiadła z taksówki
na Pierwszej Alei, przed eleganckim budynkiem, gdzie
mieścił się jej apartament. Przyspieszyła kroku, idąc ku
wejściu. Lato w Seattle nigdy nie było zbyt upalne,
a rześki powiew znad Zatoki Elliott sprawił, że wieczór
był niemal chłodny.
KOWBOJ • 11
Kobieta w średnim wieku, ze szczekającym pies­
kiem, kręcącym się jej koło nóg, otworzyła szklane
drzwi.
- Piękny wieczór, prawda, panno Lark? - zagad­
nęła, uśmiechając się serdecznie.
- Bardzo piękny, pani Walters. Przyjemnego spa­
ceru z Gretchen - powiedziała Margaret, zerkając na
suczkę, przekrzywiającą łepek na dźwięk swego imie­
nia. A jednak uśmiech przyszedł jej z trudnością. Nagle
poczuła się dziwnie zmęczona i osamotniona.
Emocje opadły, weselne przyjęcie skończyło się,
obie przyjaciółki wyjechały. Nieprędko je zobaczy - a
kiedy spotkają się znowu, wszystko może wyglądać
zupełnie inaczej, pomyślała melancholijnie.
Jeszcze do niedawna spędzały razem każdą wolną
chwilę. Wystarczyło, by po powrocie z pracy któraś
sięgnęła do telefonu, a już po chwili szły na lody.
Niemal z rozrzewnieniem wspominała sobotnie wy­
prawy do ulubionej kafejki w centrum, gdzie plot­
kowały i godzinami dyskutowały o wątkach, intrygach
i postaciach swoich nowych książek. Już nie będzie
mogła zadzwonić i pogadać, choćby nawet w środku
nocy - teraz, kiedy Sarah miała swojego poszukiwa­
cza skarbów, a Kate swojego pirata.
Nie, takiej przyjaźni nic nie osłabi, nawet małżeńst­
wo, pomyślała, bojowo potrząsając głową. Początkowo
wszystkie trzy zbliżył do siebie fakt, iż pisały romanse,
ale stopniowo nawiązała się prawdziwa, głęboka przy­
jaźń, która wytrzymała próbę czasu. Było jednak
oczywiste, że teraz jej formy muszą ulec zmianie.
Zresztą rok temu to ona właśnie była bliska małżeń­
stwa. Do dziś prześladowały ją myśli, co by było,
gdyby została żoną Rafe'a Cassidy'ego.
12 • KOWBOJ
Odpowiedź nie była prosta. Z pewnością pożałowa­
łaby tego kroku. Być szczęśliwą z tym człowiekiem
oznaczało zmienić jego osobowość, ale to nie udało się
jeszcze żadnej kobiecie. Rafe Cassidy był nierefor-
mowalny i sam ustanawiał dla siebie prawa.
Boże, czy musi akurat teraz myśleć o nim? Wszystko
przez ślub Sarah, który przypomniał jej nie spełnione
marzenia.
Winda zatrzymała się. Margaret, szperając w toreb­
ce w poszukiwaniu kluczy, szła przez korytarz, wy­
ściełany miękką szarą wykładziną. Przez świetlik koło
jej drzwi wpadały ostatnie promienie słońca, wydoby­
wając piękno bukietu różowawych kwiatów, pysz­
niącego się na małym stoliku.
Kiedy tylko otworzyła i weszła do holu, od razu
wyczuła, że coś jest nie w porządku. Zamarła w bez­
ruchu, nasłuchując i czujnie wpatrując się w półmrok
salonu. Z początku nie widziała nic, ale po chwili
dostrzegła zarys odzianych w szare spodnie długich
nóg, spoczywających na jej stoliczku do kawy. Zdobiły
je wytworne, ręcznie zdobione kowbojskie buty z sza­
rej skóry. Obok leżał niedbale rzucony perłowoszary
stetson.
Drobne włoski na karku Margaret zjeżyły się nagle.
„Obiecaj, że będziesz na siebie uważać" - za­
brzmiały jej nagle w mózgu ostrzegawcze słowa Sarah.
Instynktownie cofnęła się o krok.
- Nie uciekaj ode mnie, Maggie. Tym razem nie
pozwolę ci uciec.
Zamarła, porażona głębokim, nieco szorstkim i tak
boleśnie znajomym brzmieniem tego głosu. Jeszcze rok
temu na sam jego dźwięk drżała w radosnym oczeki­
waniu. Jeszcze rok temu mówił do niej okrutne,
KOWBOJ » 13
bezlitosne słowa, które jak sztylety wbijały się w jej
serce.
- Co tu robisz? - wyszeptała zdławionym głosem.
Rafe Cassidy uśmiechnął się lekko, jeszcze dalej
wyciągając długie nogi.
- Znasz odpowiedź, Maggie. Jest tylko jeden po­
wód, dla którego mogłem tu przyjść, prawda? Przy­
szedłem po ciebie.
ROZDZIAŁ
1
- Jak się tu dostałeś, Rafe?
Nie było to może najmądrzejsze pytanie, ale jedyne,
które się jej nasuwało w tych okolicznościach.
- Twoja sąsiadka z drugiego końca korytarza
ulitowała się nade mną, kiedy powiedziałem jej, jaki
szmat drogi przebyłem, by się z tobą zobaczyć. Na
szczęście masz dobry zwyczaj i wychodząc, zosta­
wiasz u niej drugie klucze. Słowem, wpuściła mnie
do środka.
- Żałuję, że nie zostawiłam tych kluczy komuś
innemu, kto miałby więcej rozumu - burknęła Mar­
garet.
- Maggie, przestań się boczyć i wejdź. Musimy
porozmawiać.
- Nie, Rafe. Nie mamy już sobie nic do po­
wiedzenia.
Nadal tkwiła w miejscu, podświadomie obawiając
się wyjść poza ciepły krąg światła, padającego z holu.
- Boisz się mnie, Maggie? - Głos Rafe'a był dźwię­
czny i zarazem aksamitny jak ciemność. Lekki, połu-
dniowo-zachodni akcent podkreślał wrażenie, jakie
KOWBOJ » 15
sprawiał Cassidy. To był głos rewolwerowca, który
w samo południe posyła celnym strzałem wroga do
piekła.
Margaret milczała uparcie. Już raz miała do czynie­
nia z tym człowiekiem - i przegrała.
Rafe z leniwym i drapieżnym zarazem uśmiechem
sięgnął za siebie i zapalił lampkę przy fotelu. Łagodne
światło rozbłysło na ciemnokasztanowych gęstych
włosach i uwydatniło surowe rysy o nieprzejednanym
wyrazie. Marynarka szarego garnituru zwisała z opar­
cia. Z rozcięcia białej koszuli wyzierała opalona szyja.
Szczupłą talię opinał pas z efektowną, połyskującą
srebrem i turkusami klamrą.
- Nie musisz się mnie obawiać, Maggie. Już nie.
Wreszcie wróciła jej zdolność ruchów. Powoli wesz­
ła do salonu, zamykając za sobą drzwi.
- Nie muszę ci chyba tłumaczyć, że nie życzę
sobie twojej obecności? - powiedziała chłodno,
rzucając małą, złotą torebkę na biały, lśniący sto­
liczek.
- Jeszcze zdążysz mnie wyrzucić. Ale najpierw
musimy pogadać. Myślę, że powinnaś zrobić sobie
drinka. Kiedy uspokoisz nerwy, będziemy mogli nor­
malnie porozmawiać.
Odruchowo zerknęła na szklankę, którą obracał
w dłoni, i z irytacją dostrzegła, że znalazł jej żelazny
zapas szkockiej whisky. Nikt w tym domu nie pił
whisky poza Rafe'em Cassidym i jej ojcem. Przez
moment miała ochotę odmówić, ale wiedziała, że
wszelki opór nie ma sensu. O wezwaniu policji nawet
nie miała co marzyć. Rafe wyjdzie z jej mieszkania
dopiero wtedy, kiedy będzie miał na to ochotę. W tej
sytuacji łyk czegoś mocniejszego dobrze by jej zrobił.
16 • KOWBOJ
Może zdołałaby opanować niepokojące dreszcze prze­
biegające co chwila wzdłuż kręgosłupa...
Usta mężczyzny drgnęły w pełnym satysfakcji
uśmiechu, kiedy dostrzegł, że zamierza go posłuchać.
Miękkim ruchem zdjął nogi ze stolika i kocim krokiem
podążył za Maggie do eleganckiej szaro-białej kuchni.
Tam, jak stary bywalec, sięgnął do szafki i wyjął
szklaneczkę.
- Nigdy nie lubiłem tego obrazu - zauważył mi­
mochodem, zerkając na kolaż nad stołem. - Dla mnie
to są oprawione w ramy śmieci z odzysku.
- Różniły nas nie tylko poglądy na temat sztuki, nie
uważasz? - rzuciła cierpko.
- Och, nieprawda, mieliśmy wiele wspólnego,
Maggie - odparł beztrosko. - Zwłaszcza w nocy
- dodał, obrzucając ją wymownym spojrzeniem zło-
tobrązowych oczu. Zawsze, kiedy tak na nią patrzył,
miała wrażenie, że jest ofiarą wielkiego, drapieżnego
kota.
- Owszem, bo tylko wtedy byłeś łaskaw zauważyć,
że jesteśmy razem - przypomniała mu gorzko. - A ile
razy nocą budziłam się w pustym łóżku, a potem
znajdowałam ciebie, siedzącego w salonie i przerzuca­
jącego papiery.
- Rzeczywiście, trochę za dużo wtedy pracowałem.
- Łagodnie powiedziane! Rafe, miałeś istną obsesję
na punkcie „Cassidy and Company". Żadna kobieta
nie byłaby w stanie odciągnąć cię od spraw firmy.
- Dobrze, ale teraz wszystko się zmieniło. Świetnie
wyglądasz, Maggie. Naprawdę.
Margaret zadrżała ręka trzymająca szklaneczkę,
tyle było w jego głosie hamowanej namiętności.
KOWBOJ • 17
- Niewiele się zmieniłeś, Rafe - powiedziała cicho.
Niebezpieczny, uwodzicielski, męski. Prawdziwy
kowboj...
- W końcu minął zaledwie rok - wzruszył ramio­
nami.
- Mam wrażenie, że wszystko działo się wczoraj
- szepnęła mimo woli.
- Mylisz się, tak naprawdę to było cholerne wie­
ki temu. Ale teraz przynajmniej jedno będzie jak
dawniej.
Zwinnym ruchem zbliżył się do Maggie i musnął
wielką dłonią jej włosy.
Drgnęła i odsunęła się gwałtownie, wycofując się
pod okno. W dole lśniły światła Seattle. Zwykle lubiła
ten widok, ale dziś nie przynosił jej ukojenia. Powoli
usiadła w białym skórzanym fotelu. Miała wrażenie,
że jeszcze chwila, a osłabłe nogi odmówią jej po­
słuszeństwa.
- Nie prowadź ze mną swoich gierek, Rafe. Dosyć
ich miałam rok temu. Powiedz, co masz do powiedze­
nia, i wyjdź stąd.
Mężczyzna usiadł na wprost, ani na chwilę nie
spuszczając oczu z jej twarzy. Prawie niedostrzegalny
uśmiech wykrzywił kąciki jego ust. Nigdy nie potrafił
uśmiechać się inaczej.
- Lepiej nie dociekajmy, które z nas grało - o-
strzegł. - Wszystko zależy od punktu widzenia.
- Nieprawda. Fakty mówiły same za siebie.
Potrząsnął głową, dając do zrozumienia, że nie po­
zwoli się wciągnąć w dyskusję.
- Uważam, że będzie lepiej, jeśli zapomnimy
o wszystkim.
18 • KOWBOJ
- Łatwo ci to mówić - sarknęła. - Nie chodziło
o twoją karierę. I nie twoja zawodowa reputacja
ucierpiała.
Brązowe oczy pociemniały.
- Miałaś dość siły, by oprzeć się tej burzy. Zamiast
tego wolałaś zrezygnować z kariery i zajęłaś się pisaniem.
Margaret pozwoliła sobie na lekkie wzruszenie
ramion.
- Może masz rację. Ale nie żałuję. To była najtraf­
niejsza decyzja, jaką podjęłam w życiu. Uwielbiam
pisanie i nie tęsknię do tej dżungli, jaką jest świat
interesów. Nie wróciłabym tam za żadne skarby.
- Skryłaś się przed światem. Zmieniłaś mieszkanie.
Wycofałaś swoje nazwisko z książki telefonicznej
- powiedział oskarżycielskim tonem, pociągając duży
łyk whisky. - Musiałem dokonać cudów, żeby cię
znaleźć. Twój wydawca odmówił podania adresu,
a twój ojciec również nie chciał mi ułatwić zdania.
- Kiedy zacząłeś mnie szukać?
- Przed paroma miesiącami.
- Dlaczego?
- Myślałem, że wyraziłem się jasno. Chcę, żebyś
wróciła do mnie.
Maggie poczuła nagły skurcz żołądka. Jej puls
przyspieszył niepokojąco jak sygnał werbla, dającego
hasło do ucieczki lub ataku.
- Nigdy. Nie ma mowy. Nigdy mnie nie chciałeś
i nie chcesz. Wykorzystywałeś mnie tylko, Rafe.
Zacisnął palce na szkle, ale na jego twarzy nie
drgnął ani jeden mięsień.
- Kłamiesz, kochana. Nasz związek nie miał nic
wspólnego z tym, co działo się pomiędzy „Cassidy and
Company" a firmą Moorcrofta.
KOWBOJ • 19
- Akurat! Posłużyłeś się mną, by zdobyć zastrze­
żone informacje. Gorzej, chciałeś upokorzyć Jacka
Moorcrofta, rozgłaszając, że sypiasz z jego zaufaną
współpracownicą. Tylko nie próbuj zaprzeczać! Oboje
wiemy, że taka była prawda. Sam mi to powiedziałeś,
pamiętasz?
Rafe zacisnął szczęki.
- Myślałem, że dostanę szału tego ranka, kiedy
dowiedziałem się, że uprzedziłaś Moorcrofta o moich
planach. Byłem przekonany, że mnie zdradziłaś.
Niesprawiedliwość tego oskarżenia ubodła ją do
żywego.
- Pracowałam dla Jacka Moorcrofta i odkryłam,
że masz ochotę na firmę, którą on chce przejąć.
Odkryłam również, że posłużyłeś się mną, by wymane­
wrować go z kontraktu. Czego się w takiej sytuacji po
mnie spodziewałeś?
- Miałem nadzieję, że będziesz trzymać się od tego
wszystkiego z daleka, zwłaszcza że nie miałaś z tą
sprawą nic wspólnego.
- Byłam twoim pionkiem w grze, prawda? Czy na
serio myślałeś, że będę zachwycona taką rolą?
Rafe wziął głęboki oddech, najwyraźniej starając się
nie tracić opanowania.
- Maggie, kochana, uspokój się. Rozumiem, że
wówczas byłaś przekonana o swoich racjach. Prze­
myślałem tę sprawę wiele razy i dziś, po upływie
czasu, widzę, że w gruncie rzeczy problemem było
poczucie lojalności. Miotałaś się, nie wiedząc, ko­
mu zaufać. - Jego wyraziste usta wykrzywił smęt­
ny uśmieszek. - W rezultacie wielomilionowy kon­
trakt przeszedł mi koło nosa. Ale nic to. Było,
minęło.
20 » KOWBOJ
- Och, nie wiedziałam, że jesteś zdolny tak wielko­
dusznie wybaczyć, Rafe. Ale niepotrzebnie się starasz
- stwierdziła lodowatym tonem. - Nie chcę od ciebie
żadnych przeprosin. Nie potrzebuję przebaczenia, bo
nie zrobiłam niczego złego.
- Maggie, zrozum, próbuję ci tylko wytłumaczyć,
że o tym, co wydarzyło się w zeszłym roku, myślę teraz
zupełnie inaczej - powiedział z hamowaną niecierp­
liwością.
- Jeśli poczułeś choć minima...