Male sekrety Tiny - Beatriz Williams

Beatriz Williams MAŁE SEKRETY TINY przełożyła Teresa Tyszowiecka-Tarkowska

Tytuł oryginału: Tiny Little Thing Copyright © 2015 by Beatriz Williams Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Copyright © for the Polish translation by Teresa Tyszowiecka-Tarkowska, MMXVI Wydanie I Warszawa, MMXVI

Spis treści Dedykacja Tiny, 1966. Cape Cod, Massachusetts Caspian, 1964. Boston Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964

Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Tiny, 1966 Caspian, 1964 Pani Vivian Schuyler, 1966

Tiny, 1966 Pepper, 1966 Podziękowania

Tym, którzy wracają z wojny uszkodzeni na ciele i duszy, oraz tym, którzy ich kochają

Tiny, 1966 Cape Cod, Massachusetts Pierwsze zdjęcie przychodzi pocztą tego samego dnia, kiedy w telewizji pokazują mojego męża podczas uroczystości dekorowania zasłużonych Medalem Honoru. Do zdjęcia, jakżeby inaczej, dołączony jest liścik wykaligrafowany dużymi drukowanymi literami. Zdążyłam się już na tyle poznać na polityce – jak również na rodzinie męża – żeby nie wierzyć w przypadek. Adresu zwrotnego rzecz jasna nie ma, ale pieczątka na dwóch znaczkach z Jerzym Waszyngtonem po pięć centów sztuka informuje, że list został nadany wczoraj w Bostonie. Zwykła koperta z manili, taka jakiej używają w urzędach: obracam ją w palcach nerwowo, a moje serce kołacze o żebra. – Tiny, moja droga, kiedy wreszcie siądziesz z nami przed telewizorem? – woła z salonu babka mojego męża. W jej ustach najprostsze zdanie brzmi jak wezwanie na wokandę, ergo: lepiej go nie lekceważyć. Raz po raz wygładzam kopertę dłonią, jakbym liczyła na to, że jej zawartość w końcu wyparuje: puf, presto! Ostatecznie wsuwam ją w najgłębszy schowek sekretarzyka, na którym gosposia co dzień odkłada pocztę. – Już idę! – wołam. Telewizor pojawił się w domu specjalnie na tę okoliczność. Babka Hardcastle niechętnie odnosi się do nowinek technicznych; nawet Franklin, mój mąż, transmisji ze spotkań Red Soxów słucha chyłkiem na strychu. Babka mówi o radiu lekceważąco „radioaparat”, co nie znaczy, że gardzi wieczorną dawką Sinatry czy Glenna Millera, w ulubionym fotelu z wzorzystym obiciem, w salonie, przy kieliszku koniaku.

Według niej trzeba czymś zagłuszyć szum oceanu. Niezupełnie się z nią zgadzam. Po pierwsze, nawet cały ten zgiełk akompaniujących Sinatrze trąbek nie zagłuszy wody, jeśli fale niestrudzenie uderzają w plażę ledwie pięćdziesiąt metrów od pokrytych gontem ścian domu. Po drugie, po co? Przystaję obok tacy, żeby przyrządzić sobie szklankę lemoniady. Do tego kusztyczek wódki, ani grama więcej. – Już zaczęli? – pytam, starając się, by mój głos był równie chłodny jak wyraz mojej twarzy. Właśnie odkryłam, że wódka znakomicie schładza. – Jeszcze nie. Teraz próbują mi wcisnąć wybielacz do tkanin – mówi babka z naganą w głosie, gasząc papierosa w srebrnej popielniczce. Pali nałogowo, ale tylko w towarzystwie kobiet. – Lemoniady? – Nie, dziękuję. Ale jeszcze bym zapaliła. Ruszam w kierunku sofy, po drodze wysuwam szufladę w stoliku pod lampą, gdzie babka chowa papierosy. To jej słodka tajemnica. Wytrząsam jednego z pudełka i zwracam się w stronę telewizora, udając głębokie zainteresowanie reklamą, żeby babka nie zauważyła nieznacznego drżenia moich dłoni, kiedy zapalam zapalniczkę i przytykam płomień do czubka papierosa. Niewiele rzeczy ujdzie uwagi babki Hardcastle. Podaję jej zapalonego papierosa. – Co tak latasz jak kot z pęcherzem. Siądź wreszcie – karci mnie. Rozumiecie teraz, o co mi chodzi? Wyobraźcie sobie, że musicie spędzić z nią lato pod jednym dachem. Ani byście się obejrzeli, jak zaczęlibyście doprawiać lemoniadę wódką. Przeszklone drzwi na taras otwierają się z impetem. – Czy już się zaczęło? – pyta któraś z kuzynek, chyba

Constance, gdy gromadka opalonych pań w letnich różach i zieleniach wpływa do salonu, wnosząc z sobą zapach oceanu i olejku kokosowego. – Jeszcze nie. Lemoniady? Szykuję cztery czy pięć szklanek lemoniady. Panie sadowią się w salonie. Większość z nich dotarła tutaj, podobnie jak ja, na początku lata, w ramach corocznego exodusu kobiet i dzieci z podmiejskich dzielnic Bostonu. Reszta, spoza Massachusetts, zleciała się samolotami. Panowie, z nielicznymi wyjątkami, są w pracy – ostatecznie jest środa – i dobiją dopiero jutro, na powitalny obiad ku czci naszego rodzinnego bohatera. Napełniam ostatnią szklankę lemoniady – dla czteroletniej siostrzenicy Franka, Nancy – i zajmuję ostatnie wolne miejsce na sofie, krzyżując skromnie nogi w kostkach i wygładzając spódnicę. Poduchy wydzielają miłą, dobrze znaną woń. Lemoniada, unoszący się w powietrzu zapach nikotyny i sofy działają rozluźniająco na mięśnie mojego karku, a nawet całych pleców. Ekran telewizora migoce w ciszy salonu. Butelka wybielacza znikła, zastąpiona przez grube, czarne oprawki okularów, zza których spogląda Walter Cronkite – dziś z wyrazem grobowej powagi. – Tiny, kochanie, czy mogłabyś włączyć dźwięk? Wstaję posłusznie i przecinając na ukos dywan, podchodzę do telewizora. Odbiornik nie należy do szczególnie okazałych modeli, które cieszą się wzięciem w innych okolicach niż nasza. Jak większość członków naszej kasty, babka Hardcastle nie skąpi grosza na rzeczy ważne i trwałe: biżuterię, buty, domy, meble i wykształcenie młodego pokolenia – ale niechętnie wydaje na głupoty w rodzaju telewizorów. Gdyby was pokusiło spojrzeć na tacę, którą wniosła gosposia, zobaczylibyście kompozycję z krakersów i pasty paprykowej, plasterki

gumowatego sera i małe, blade, łykowate małże ze słoika. – Czemu nic nie jesz? – pyta Constance, kiedy opadam obok niej na sofę. Constance ma koński wdzięk i takąż budowę; w jej opinii każdej szczupłej kobiecie grozi śmierć głodowa. – Jeszcze nie zgłodniałam. Zresztą, zjadłam potężne śniadanie. – Ćśś. Już są – mówi babka. Jej fotel stoi blisko mojego miejsca na sofie, tak blisko, że wyraźnie dociera do mnie staroświecka nuta jej wody kwiatowej, a spod niej zapach pudru, który wysysa tlen z powietrza. Jesteśmy teraz w Ogrodzie Różanym Białego Domu; ekran wypełnia twarz prezydenta z miną naburmuszonego niemowlaka. – Fajnie tam mają – komentuje Constance. Odpowiada jej zgodny pomruk. Uwagi Constance traktowane są przez zgromadzone panie z szacunkiem należnym aneksowi do Dekalogu. Constance cieszy się pozycją królowej roju, czyli, w tej rodzinie, wysoką. Na jej kolanach półroczny dzidziuś w różowej kiecuszce wyrywa się w kierunku podłogi. – Biedny Frank, zaraz mu nogi wejdą w tyłek – dodaje, bo prezydent Johnson na tle ukwieconego ogrodu w kółko truje o amerykańskiej obecności w Wietnamie i niecnych knowaniach komunistów. Od drzwi ogrodowych pada cień: to mąż Constance, Tom, w kąpielówkach i białym podkoszulku, z eksperymentalnym kilkudniowym zarostem na twarzy. Opiera mokrą od morskiej wody głowę o szybę, dzięki czemu ogarnia wzrokiem jednocześnie kobiety, dzieci i ekran. Notuję w pamięci, tuż obok spisu obowiązków posortowanych metodycznie na kategorie, żeby dopilnować przetarcia szyby, zanim pójdziemy spać.

Babka przechyla się do mnie. – Powinnaś była z nim pojechać, Tiny. Lepiej by wyglądało, gdyby towarzyszyła mu żona, zwłaszcza młodziutka, ładna. Kamery aż się wyrywają do młodych, urodziwych żon. Reporterzy też je lubią. Jesteś jak stworzona do telewizji. Stentorowy głos babki Hardcastle niesie się w nienaturalnej ciszy, bo wszyscy udają, że jej nie słyszą, z wyjątkiem dzieci, na których jej wypowiedź nie robi żadnego wrażenia. Kitty przydreptała i klepie mnie po kolanie. – Mnie też się, ciociu, bardzo podobasz. – Bardzo mi miło, złotko. – Uważaj na lemoniadę, kochanie – wtrąca Constance. – Doktor mi odradzał ten wyjazd – odpowiadam babce szeptem, gładząc Kitty po delikatnych włoskach. – Przecież to już tydzień, moja miła. Ja dzień po moim poronieniu byłam na chrzcinach siostrzenicy. Słowo poronienie krąży po pokoju, rykoszetem odbijając się od głów rumianych kuzynek Franka, od Kitty grzechoczącej lodem w szklance, od brzuszków trójki czy czwórki krążących po pokoju berbeci, od pulchnych jak paróweczki palców u nóg dwojga niemowląt wiercących się na kolanach matek. Wszyscy zdrowi i żywi, każdy dokucza rodzeństwu. – Nie martw się, moja miła – podejmuje babka, zaciągając się mocno papierosem. – Następnym razem na pewno się uda. Strzepuję rąbek sukienki. – Wygląda na to, że prezydent zaraz dobrnie do końca. – Za co naród będzie mu dozgonnie wdzięczny – dorzuca Constance. Kamera odjeżdża, pokazuje teraz całą scenę i grupkę postaci skupionych wokół prezydenta. Constance ma rację; nawet na ziarnistym, czarno-białym ekranie telewizora widać, że

jest nieznośny upał. Pot lśni na białych czołach mężczyzn. Przymykam oczy i wciągam nosem smużki dymu z papierosa siedzącej blisko Constance, a kiedy je otwieram, na ekranie widać już znajomą twarz mojego męża, uroczystą, jak nakazuje ranga ceremonii oraz obecność prezydenta. W czterech ścianach swojego domu Frank nieodmiennie nazywał prezydenta durnym dupkiem, ale nikt z telewidzów w całym kraju nie poznałby po twarzy mojego męża, co naprawdę sądzi o przywódcy kraju. Franklin Hardcastle jest przystojnym mężczyzną na ekranie, a jeszcze przystojniejszym w naturze, gdy intensywnym błękitem oczu przyprawia o bicie serca, a fala włosów nad jego czołem przyciąga światło ze wszystkich stron. Ręce, zgięte w łokciach pod perfekcyjnym kątem prostym, trzyma statecznie za plecami. Myślę o czarno-białej fotografii w kopercie ukrytej w najgłębszym zakamarku sekretarzyka. Myślę o dołączonym liściku i dłoń mi mdleje, grożąc rozlaniem lemoniady na dywan salonu. Prezydent poprawia okulary na nosie. Czyta z kartki. Nazwy zamorskich miejscowości płynnie recytuje nosowym teksańskim akcentem, jakby spędził poranek nad słownikiem wietnamskim. – …Wyniósłszy rannego przyjaciela w bezpieczne miejsce, wrócił wśród gradu kul, by osobiście, pomimo rozległych ran, obsłużyć karabin maszynowy, do samego końca osłaniając ewakuację swojego oddziału z Plei Me. No tak. Rozległych ran. Słyszałam to zdanie już wcześniej, kiedy tekst prezydenckiej mowy, przekazany słowo po słowie telegrafem ze stolicy wdzięcznego narodu, odczytano zebranym w salonie domu babki Hardcastle w Brookline. Potrafię też wyrecytować z pamięci pełną listę wspomnianych ran,

przekazaną mi dwa dni po tym, jak zostały zadane. Trwale wryła mi się w pamięć Niestety, ani trochę mi to nie pomaga. Wszystko mnie boli, a raczej rani, kiedy słucham słów padających z ust prezydenta Johnsona. Dzwoni mi w uszach, jakby mój organizm się bronił przed wysłuchaniem tej litanii kolejny raz. Czy to możliwe, żeby tak silnie reagować na cierpienie innej osoby? Bólem do szpiku kości, którego nie potrafią uśmierzyć końskie dawki aspiryny, wódki, mentolowej nikotyny? Mój mąż słucha tej wyliczanki bez mrugnięcia okiem. Z szeregu ciemnych garniturów i białych czół wyławiam wzrokiem jego postać. Podziwiam profil Franka, jego męski podbródek, patriotyczny błysk w oku. – Przyznacie, że dobrze wygląda – mówi babka. – Ta jego noga w ogóle nie rzuca się w oczy. Mogę poprosić o papierosy? Ostatnia na sofie sięga do szuflady pod lampą, po czym pudełko wędruje z rąk do rąk, aż trafia do mnie. Podaję babce papierosy i zapalniczkę, nie odrywając wzroku od ekranu. Kamera najeżdża na twarz prezydenta, dając znak, że mowa dobiegła końca. Musisz to obejrzeć, mówię do siebie w duchu. Nie wolno ci od tego uciec. Znowu zamykam oczy, co tylko pogarsza sprawę, bo przy zamkniętych oczach słuch się wyostrza. Dźwięki dobiegają ze środka głowy, jakby były wytworem mojego własnego umysłu. – W imieniu naszego narodu przyznaję ci, majorze Caspianie Harrisonie, to zaszczytne odznaczenie, w dowód głębokiej wdzięczności za odwagę, ofiarność oraz niezłomną troskę o dobro twojego oddziału i twojej ojczyzny. W świecie współczesnym, w którym, niestety, coraz trudniej o bohaterów, twój przykład jest dla nas wszystkich inspiracją.

Z drugiego końca salonu mąż Constance prycha wzgardliwie, kołysząc drzwiami na taras. Zawiasy skrzypią, gorący podmuch z zewnątrz owiewa moją twarz. – Dlaczego tak siedzisz z zamkniętymi oczami, Tiny? Dobrze się czujesz? – Trochę mi się kręci w głowie, tylko tyle. – Weź się w garść, bo przegapisz najważniejsze. Nie mam wyjścia, muszę otworzyć oczy. Na ekranie prezydent Lyndon Johnson ściska dłoń odznaczonym, wśród których jest kuzyn mojego męża, major Caspian Harrison z 3. Dywizji Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych. Na potężnej piersi majora połyskuje Medal Honoru. Pełna powagi twarz, której nie widziałam od dwóch lat, wypełnia cały ekran, wydaje się tak znajoma, że dławi mnie w gardle i zaczynam się dusić. Odstawiam szklankę na stolik przed sofą, nie mogąc oderwać wzroku od szarej, ziarnistej sylwetki Caspiana na ekranie, przez co o mało nie przeoczam najważniejszego. Obok Caspiana, uśmiechając się z dumą, stoi wysoki mężczyzna w czerni i bieli, który wygląda bardziej na prezydenta, niż sam prezydent. Ten mężczyzna jest moim mężem. Parę godzin później dzwoni do mnie z hotelowego pokoju w Bostonie. – Widziałaś? – pyta niespokojnie. – Naturalnie. Wyglądałeś zabójczo. – Piękny dzień. Chwała Bogu, Cap zniósł to dzielnie. – Pomimo nogi? – Pamiętaj, moja droga, że kuzyn Cap nigdy nie narzeka – odpowiada ze śmiechem. – Dobrze się trzymał, prawie wcale nie kulał. Jeden z cudów współczesnej medycyny. Byłem z niego

dumny. – To było widać. – Jest tutaj ze mną. Może chcesz mu złożyć gratulacje? – Nie, nie! Błagam. Na pewno jest zmęczony. Przekaż mu po prostu… moje gratulacje. Oczywiście wszyscy jesteśmy z niego bardzo dumni. – Cap! – woła Frank w głąb jakiegoś pomieszczenia. – Tiny ci gratuluje, a reszta jest z ciebie dumna. Wygląda na to, że nas oglądali z Dużego Domu. Czy mam rozumieć, że babcia w końcu sprawiła sobie telewizor? – mówi znów do słuchawki. – Tak. Mąż Connie pomógł jej wybrać odpowiedni model. – Doskonale. Teraz przynajmniej będzie w domu telewizor. Masz u mnie, stary, kolejkę. Z oddali dobiega przytłumiony głos Capa. – Masz jak w banku – rechoce Frank. – Nie mówiąc już o tym, że świecąc dziś tą swoją zakazaną mordą na całe Stany, musiałeś nieźle podkręcić moje wyniki w sondażach. „Szu, szu, szu”. Nie wysilam się, żeby zrozumieć, co mówią, bo po co? Każde słowo Caspiana kwituje salwa śmiechu Franka. – Ty skurczybyku – rechoce i nie przestając się śmiać, zwraca się do mnie: – Wybacz, kochanie, ale mamy nasze męskie tajemnice. Ale, ale, nie zgadniesz, kto z nami jutro przyjedzie. – Pojęcia nie mam. – Twoja siostrzyczka Pepper. – Pepper? – Zabrała się z nami z Waszyngtonu. Śpi u koleżanki. – Dziwne… – Co w tym dziwnego, że śpi u koleżanki? Gdzieś musi spać.

Znowu śmiech. Śmieje się jak najęty. Jest w szampańskim humorze. Występ na oczach tysięcy telewidzów dał mu potężny zastrzyk adrenaliny. – Mam na myśli ten nagły przyjazd. Nie wspominała o nim. To jej pierwsza wizyta tutaj. – Próbuję dyskretnie dać do zrozumienia, że nigdy nie przepadałyśmy za sobą z Pepper, że łączyła nas wyłącznie życzliwa tolerancja, odkąd dorosłyśmy na tyle, by pojąć, że ją napędza paliwo dla odrzutowców, a mnie benzyna wysokooktanowa, a gdy cadillac jedzie po jednym pasie z odrzutowcem, ktoś komuś może przytrzeć podwozie. – Prawdę mówiąc, to moja wina. Zobaczyłem ją na bankiecie końcowym, wydała mi się markotna, więc spytałem, czyby się nie przejechała z nami. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że przez myśl mi nie przeszło, że się zgodzi. – Czy ona aby nie powinna pracować? – Powiedziałem jej szefowi, że potrzebuje paru dni wolnego – odpowiada chełpliwie, wyraźnie zadowolony z siebie. Tak się składa, że szef Pepper jest świeżo upieczonym, młodym senatorem ze stanu Nowy Jork, a Hardcastle’owie lubią demonstrować przewagę nad politycznymi rywalami. – A, teraz już rozumiem. Każę przygotować jeszcze jeden pokój. Mówiła ci, jak długo zamierza zostać? – Nie, nie mówiła. Fotografią w kopercie z manili zajmuję się dopiero o dziesiątej – bezpieczna we własnym pokoju, wypełnionym zapachem świeżo ściętych hiacyntów w wazonie, podczas gdy za oknem biją fale oceanu. Najpierw zasuwa. Kiedy Franka nie ma, a więc często, jego babka ma uciążliwy zwyczaj wpadania do naszego pokoju na pogawędkę w drodze do łóżka, czasem uprzedzając pukaniem, a czasem nie. „Moja droga”, zaczyna drżącym głosem, co w jej

ustach brzmi: „moja dhoga”, a potem rozpoczyna perorę pełną skomplikowanych figur retorycznych, naszpikowaną sokratejskimi pytaniami na miarę oskarżyciela sądowego, mającymi mnie oszlifować i uczynić ze mnie istotę godną miejsca u boku Franklina Hardcastle’a, który będzie się ubiegał o coraz to wyższe urzędy, aż wespnie się na sam szczyt, nim menopauza pozbawi mnie fotogeniczności i zdolności czarowania cudzoziemskich przywódców biegłością we francuskim i hiszpańskim, wyczuciem stylu w doborze garderoby, nienagannymi manierami i wypracowaną w pocie czoła umiejętnością poruszania się z wdziękiem. Jako dziecko tęskniłam za matką, która przejawiałaby wyraźniej odruchy matczynej troski. Traktowałaby macierzyństwo jak wysokiej klasy rzemieślnik, który własnymi, twardymi dłońmi ugniata glinę na porcelanę, zamiast zlecać to przyziemne zajęcie zastępowi nianiek, szoferów i kucharzy. Matką, która wstawałaby rano, żeby przyszykować śniadanie, sprawdzić szkolny mundurek i lekcje, zamiast żądać, żebym o ósmej trzydzieści przyniosła jej szklankę bloody mary, małą czarną i podwójną aspirynę, za co nagradzała mnie na pożegnanie bezsilnym cmoknięciem. Teraz już wiem, że bycie zaniedbanym dzieckiem w zamożnym domu to jeszcze nie najgorsze, co się może wydarzyć. Uświadamiam sobie, że wypatrywanie przez teleskop jak gwiazdki z nieba matczynej uwagi i aprobaty jest, mimo wszystko, mniej przykre od wicia się pod lupą nestorki rodu Hardcastle’ów. Ale dość tych dygresji. Przekręcam zasuwę i zrzucam kapcie – które nosi się w domu, kiedy nie ma mężczyzn, żeby nie niszczyć dywanów i podłóg – a następnie nalewam sobie szkocką z tacy Franka.

Koperta spoczywa w mojej szufladzie z bielizną, pod stertą bawełny i jedwabiu, w których zagrzebałam ją przed obiadem. Sączę alkohol – przyznam bez bicia, że nie cierpię szkockiej – wpatrując się w uchwyt szuflady, aż szklanka zaczyna świecić dnem, a mój język przyjemnie drętwieje. Odstawiam szklankę i wyjmuję kopertę. Najpierw liścik. Charakter pisma nic mi nie mówi, ale czyż nie po to właśnie się pisze dużymi drukowanymi literami. Granatowy atrament równych, zdecydowanych znaków odcina się wyraźnie od typowego dla urzędowych pism, gładkiego, cienkiego papieru. Podnoszę kartkę do nosa, licząc na to, że wywęszę jakiś ślad, ale pachnie tylko świeżym papierem. CZY TWÓJ MĄŻ WIE? JAK ZAREAGOWAŁABY PRASA? SPODZIEWAJ SIĘ DALSZYCH WIADOMOŚCI. PS DONACJA W WYSOKOŚCI 1000 $ W NIEOZNAKOWANYCH BANKNOTACH MILE WIDZIANA. J. SMITH PO BOX 55255 BOSTON, MA Robi wrażenie, przyznacie. Nigdy dotąd nie byłam szantażowana, ale domyślam się, że list został napisany z zachowaniem reguł sztuki. Pan Smith – jestem dziwnie pewna, że rzekomy „J” to mężczyzna; wyczuwam coś męskiego w całym przedsięwzięciu, w dużych, kanciastych literach – jest w posiadaniu tej cholernej fotografii, za którą chce zainkasować tysiąc. Rzecz jasna, mógł ją wysłać do Franka, ale kobiety są zawsze wdzięczniejszym celem. Bardziej tchórzliwe, chętniej płacą szantażyście, gotowe na kompromis, byle uniknąć otwartej

wojny. Tak w każdym razie obstawiałby przestępca płci męskiej, mając ku temu niewątpliwe podstawy w postaci mojej pozycji i wizerunku ładnej, młodej żony kandydata do Izby Reprezentantów ze stanu Massachusetts, której twarz, dla celów kampanii wyborczej, spogląda z uwielbieniem na męża z niezliczonych zdjęć. Nie jest to typ kobiety skłonnej ryzykować, że tego rodzaju fotografia pojawi się na pierwszej stronie „Boston Globe’a” w miesiącach poprzedzających wybory do Kongresu, przełomowe dla kariery jej męża. Jak dalece słuszne były kalkulacje szantażysty? Wstaję z łóżka i znów nalewam sobie ociupinę szkockiej Franka. Na tacy nie ma wódki, z racji mylnego założenia, że jego żona nie pije do poduszki. Mam pewien problem ze szkocką: zdecydowanie wolę jej zapach niż smak. Mocny, aromatyczny, tajemniczy. Kawy też nie lubiłam w dzieciństwie i dopiero z wiekiem nauczyłam się cenić jej smak jeszcze bardziej niż woń. Tak więc jeśli będę piła dostatecznie często, jeśli co wieczór strzelę sobie do poduszki szklaneczkę lub dwie single malt, by spłukać z siebie niesmak po wykładach babki Hardcastle, może w końcu przekonam się do whisky. Odstawiam nietkniętą szklankę na tacę i wracam do łóżka. Kładę się w poprzek i przykrywam brzuch puchową kołdrą. Bose stopy wystawiam poza krawędź łóżka. Wyciągam fotografię z koperty i widzę siebie. To ja. Tiny sprzed dwu lat, Tiny, która przemknęła jak sen: jeszcze nie całkiem zamężna, smukła, o mlecznej cerze, drobnokoścista i gibka, na tle ciemnej sofy, której każdą nitkę dotąd pamiętam. Tiny na moment przed popełnieniem najbardziej

karygodnej nieostrożności w życiu.

Caspian, 1964 Boston Wskazówka na zegarze nad drzwiami kafeterii dosięgła jedenastej i przesuwała się dalej, ale nadal nie było ani śladu Jane. Nie żeby na nią czekał. Niekoniecznie też miała na imię Jane. A może jednak? Diabli ją tam wiedzą. Jane było popularnym imieniem, grzecznym imieniem żeńskim; dziewczynę, która je nosiła, mógłbyś spokojnie wziąć do domu i przedstawić matce, gdybyś ją miał. Byłby niezły numer, gdyby któregoś dnia przysiadł się do Jane Doe w jej boksie i spytał ją o imię, a ona spojrzałaby na niego znad kubka kawy tymi swoimi lśniącymi czekoladowymi oczami i powiedziała zwyczajnie: „Jane”. Dokładnie tak – zwyczajnie. Nigdy jednak do niej nie podszedł. Kiedy codziennie, punkt dziesiąta, Jane Doe siadała zawsze na tym samym miejscu w kafeterii Boylana i zamawiała kubek najlepszej kolumbijskiej kawy oraz drożdżówkę z morelą, wytwarzała wokół siebie niewidzialne ogrodzenie elektryczne, którego nie mógł przekroczyć nikt oprócz kelnerek z dzbankiem dolewki i samym Boylanem, siwym mężczyzną wpatrzonym w nią jak w obraz. Mogłeś podziwiać Jane z daleka, ale nie było mowy, żeby ją poderwać. Młody, gorącokrwisty samiec nie miał szans zbliżyć się do tej dziewczyny. Swoje brudne łapska należało trzymać przy sobie. – Jeszcze kawy, Cap? Spojrzał na swój toporny kubek na grubym białym spodku. Jego wielka dłoń zaciskała się wokół naczynia. Resztki czwartej

dolewki zalegały jeszcze na dnie. Nie miał ochoty dłużej czekać. – Dzięki, Em. Chyba będę już leciał. – Skoro musisz. Rzucił dwa jednodolarowe banknoty na laminowany blat – dolar pięćdziesiąt za jajka na bekonie plus pięćdziesiąt centów dla Em, utrzymującej dwójkę dzieci i męża pijaka, na którego wyżalała się koleżankom za ladą – i wsunął swoją lekturę do kieszeni torby na aparat fotograficzny. W kafeterii panował spokój; przetoczyła się już fala śniadaniowa i w sali zapadła cisza przed burzą w porze lunchu. Wstał i zarzuciwszy torbę z aparatem na ramię, wyszedł z boksu. Ruszył do drzwi, a jego kroki po linoleum odbijały się echem w pustym lokalu. – Na pewno zjawi się jutro – dogonił go głos Em. – Mieszka zaraz za rogiem. – Co ty, u diabła, pleciesz, Em? Pchnął drzwi, potrącając te przeklęte dzwonki, które stale działały mu na nerwy. – Mam przecież oczy! – krzyknęła za nim. Na zewnątrz nad Back Bay unosił się, jak co lata, zapachowy bukiet spalin, ścieków i rozgrzanych murów. Pierwsza, wczesna fala upałów, którą rano zapowiedziało radio, już dała się wyczuć w powietrzu; dobrze znana Capowi tropikalna duchota otwierała gwałtownie delikatne majowe pąki. Skierował się w stronę portu. Kawał drogi dla cywila, jednak w porównaniu z piętnastokilometrowym marszem z dwudziestokilogramowym plecakiem i karabinem M16, gdy cieknący spod hełmu pot szczypał w oczy, a za każdym drzewem mogła się kryć zasadzka diabelnego Wietkongu, trasa do bostońskiego portu miała wymiar niedzielnej przechadzki w raju. Tyle że mniej emocjonującej, ale Cap, podobnie jak jego

kumple, był w stanie przez krótki czas wytrzymać bez mocnych wrażeń. Na skutek wyuczonej reakcji organizmu pot już zaczął mu spływać po plecach. Gdzieś wyczytał, że u sportowców wyczynowych wykryto obniżony próg wydzielania potu. Bezwiednie podniósł rękę, żeby poprawić hełm, ale trafił tylko na włosy, gęste i domagające się już fryzjera. Skręcił w lewo, w Commonwealth Avenue, a kiedy wyszedł zza rogu, nie kto inny jak Jane Doe we własnej osobie maszerowała pospiesznie w jego stronę, spowita niewidzialną mgiełką elegancji. Popatrywała na zegarek, a końce chusteczki z żółtego jedwabiu we wzorek powiewały za jej głową. Przystanął z wrażenia i wtedy niechcący na niego wpadła. Złapał ją za filigranowe, szpiczaste łokcie. – Ojej! Przepraszam. – To moja wina. Uniosła głowę, żeby zajrzeć mu w twarz. – Och! Uśmiechnął się mimo woli. Nie sposób było się nie uśmiechnąć na widok zdumionych piwnych oczu panny Doe i jej różowych warg, na których błąkało się milczące pytanie: „Czy my się skądś nie znamy?”. – Z kafeterii – wyjaśnił, nie puszczając jej szczupłych łokci. Miała na sobie wykrochmaloną białą bluzkę i granatowe rybaczki. Na szyi nosiła złoty łańcuszek z potrójnym breloczkiem. Była muskularna i delikatna, jak sarna. Jednym ruchem mógłby ją poderwać do góry. – Wiem. – Uśmiechnęła się uprzejmie. Żółta chustka siała słoneczny blask wokół jej szyi. – Czy mogłabym już odzyskać moje łokcie? – Koniecznie?

– Obawiam się, że tak. Torebka zsunęła się jej z ramienia. Jane uwolniła się z jego rąk i podciągnęła pasek na miejsce, a dziwnie intensywne o tej porze roku słońce zaiskrzyło w brylantowym pierścionku na jej serdecznym palcu, eksplodując znienacka światłem niczym nadepnięta mina. Niestety, nieszczęścia mają to do siebie, że zawsze spadają jak grom z jasnego nieba.

Tiny, 1966 Kiedy nazajutrz rano wracam z plaży, przy stole śniadaniowym siedzi ojciec Franka i je naleśnika. – Dzień dobry panu. Siadam na swoim miejscu. Drzwi na taras są otwarte na oścież, a ciepły wiatr od oceanu przyjemnie owiewa mi plecy. Teść uśmiecha się znad gazety. – Dzień dobry, Tiny. Wracasz z porannej przechadzki? – Zgadł pan. Zresztą, Percy budzi mnie o świcie, domagając się spaceru. – Głaszczę psiaka po łbie, a on układa się u moich stóp z lekkim westchnieniem. – Przyjechał pan w nocy? – Tak, spędziłem trochę czasu w biurze kampanii, a potem przyjechałem tutaj, kiedy już wszyscy spali. Mam nadzieję, że nie obudziłem nikogo. – Nie sądzę. W polu widzenia nie ma jeszcze gosposi, więc sama sięgam po dzbanek z kawą. – Jak wypadła ceremonia? Oglądaliśmy ją w telewizji, w salonie. – Wszystko poszło znakomicie. Powinnaś była tam być. – Lekarze mi odradzili. Twarz Hardcastle’a seniora smutnieje. – Naturalnie. Oczywiście, nie miałem na myśli, że powinnaś była tam być. Podróże lotnicze nie zawsze są wskazane. – Sięga nad stołem i głaszcze mnie po ręce, tak jak ja Percy’ego przed chwilą. – Jak się miewasz? – Znacznie lepiej, dziękuję. Długo pan zostanie? – Tylko do wieczora, do obiadu, a potem muszę wracać do Bostonu. Kampania rusza na całego. – Mruga porozumiewawczo.

– Frank na pewno docenia pańską pomoc. – Ma prawo na mnie liczyć, Tiny. Po to właśnie jest rodzina. Jedziemy na jednym wózku. W jedności siła. – Składa pedantycznie gazetę i sięga po filiżankę z kawą. – Domyślam się, że młodzież miała wczoraj własne plany. To znaczy Frank, Cap i twoja siostra. – Tak? – W samolocie z Waszyngtonu byli w szampańskich humorach. Dokazywali tak, aż się bałem, że spadniemy. Raczej bym się ich nie spodziewał do południa. – Muszą się trochę wyszumieć. Majorowi Harrisonowi należy się odrobina rozrywki po tym, co przeszedł. Mam nadzieję, że Frank zabrał go gdzieś, gdzie tętni życie, i dobrze się bawili. – Nie niepokoi cię, że bawią się bez ciebie? – Chłopcy to chłopcy, jak mówi moja mama. Trzeba dać im się wyszaleć. Drzwi wahadłowe z kuchni otwierają się, pchnięte ramieniem pani Crane, która na jednej ręce niesie półmisek śniadaniowy, a w drugiej dzierży parujący dzbanek z kawą. Kratkę pod grzanki nasadziła sobie na kciuk. – Proszę, panie Hardcastle. – Dziękuję bardzo, pani Crane. Kiedy biorę do rąk nóż i widelec, zaczyna mnie swędzieć skóra. Wyraźnie czuję na sobie czyjś wzrok. Odwracam się i przechwytuję spojrzenie teścia. Przygląda mi się bacznie, mrużąc jedno oko, a wiązka zmarszczek rozbiega mu się po policzku. – O co chodzi? – pytam. Starszy pan uśmiecha się coraz szerzej, czarującym uśmiechem podobnym do uśmiechu Franka na użytek kampanii.

Tego samego uśmiechu, w który Frank oblekł twarz, kiedy prosił mnie o rękę. – Właściwie o nic. Po prostu jesteś idealną żoną. Szczęściarz z mojego Franka. – Z powrotem bierze gazetę do ręki. – To wielka radość dla nas wszystkich, że dołączyłaś do rodziny. O pierwszej, kiedy właśnie dobiega końca nieformalny lunch na oszklonej werandzie wychodzącej na ocean, żółty kabriolet Franka zatrzymuje się z wizgiem hamulców, wzbijając fontannę drobnego żwiru. Obiecałam sobie, że nie dam się ponieść nerwom, nie będę pić ani palić przed przyjazdem Franka, i udało mi się wytrwać w tym postanowieniu przez cały ranek, żeby mąż zastał mnie świeżą, przytomną i pachnącą lemoniadą. – Witajcie! – wołam melodyjnym głosem, podchodząc do samochodu w lilaróż trapezowej sukience w tańczące małpy, a moje czółenka chrzęszczą na żwirze. Wspinam się na palce, żeby pocałować Franka. – Dzieńdoberek! – Humor mu dopisuje, jak poprzedniego dnia, choć na zmiętej twarzy i w przekrwionych oczach gołym okiem widać ślady wczorajszej nocy. – Przywitaj się z siostrą. – Ostrożnie. Pepper wysiada z samochodu, złożona tylko z połyskliwej skóry rąk i nóg i obcisłej ognistopomarańczowej sukienki. Niepewnym ruchem zdejmuje ciemne okulary. Pepper ma kaca, najdroższa. Powiem wam, że nigdy nie kochałam mojej siostry tak, jak w tamtej chwili, gdy gramoliła się z kabrioletu Franka, żeby dołączyć do mnie w gnieździe rodowym mojej nowej rodziny. Opadły mnie wspomnienia – może za sprawą pomarańczowej sukienki, a może wrodzonego wdzięku, z jakim się poruszała –

pewnego wieczoru z Pepper i Vivian, przed kilkoma laty z okazji czyjegoś dyplomu, wieczoru, w trakcie którego wypiłam za dużo szampana i nagle okazało się, że stoję w korytarzu obskurnego klubu nocnego przyparta do muru przez bardzo pewnego siebie kolegę Pepper, nie wiedząc, jak się z tego grzecznie wymotać, aż wyrosła przed nami Pepper i zmyła kolesiowi głowę gniewną tyradą: „Możesz sobie wsadzać tego swojego chujka uchlanym uczenniczkom” – czy coś równie mało eleganckiego – „ale od mojej siostry łapy precz, kapewu”? Koleś oklapł. Pepper. Ostrzegam, nie należy jej powierzać męża ani chłopaka, ale przed atakami z zewnątrz broni rodziny jak lwica. Ruszam w jej stronę z wyciągniętymi rękami i ściskam z nieoczekiwanym entuzjazmem. Co więcej, Pepper ściska mnie równie mocno. Całuję ją w policzek i odsuwam się, nie wypuszczając jej z rąk; coś każe mi zadać jej pytanie, którego nigdy dotąd nie zadawałam. – Wszystko w porządku, Pepper? Jest taka śliczna, pomimo, a może właśnie dzięki temu, że jest potargana po dwu godzinach jazdy kabrioletem Franklina. Rozchełstanie służy Pepper, inaczej niż mnie. W jej oczach odbija się niebo, nagle jednak dociera do mnie, że są dziwnie rozświetlone. – W najwyższym porządku, droga siostro – mówi. – Poza tym, że rano nie mogłam nic przełknąć, więc zanim dojechaliśmy do mostu Sagamore, tak zgłodniałam, że byłam skłonna spałaszować ostatnią nogę naszego kuzyna, nie bacząc na jego urok. Na mojej twarzy musiała się odmalować zgroza, bo Pepper się śmieje. – Zmyślam. Ale nie pogardziłabym sandwiczem. I wódką

z tonikiem, z przewagą wódki. Twój mąż jeździ jak wariat. – Ja też reflektuję – mówi Frank zza podniesionej klapy kufra; wyjmuje walizki z bagażnika. – Ale gdzie jest major Harrison? Nie potrafię powiedzieć tak po prostu: „Caspian”. Udaję, że się rozglądam, jakbym dopiero teraz zauważyła, że nie siedzi w samochodzie Franka. – Cap? Wysadziliśmy go w sąsiedztwie. Ma uroczy domek. Nie tak piękny jak wasz. – Kiwa głową w stronę Dużego Domu. – Ale też, jako kawaler, biedaczek ma skromniejsze potrzeby. – Straszna szkoda. Liczyłam na to, że go wreszcie poznam. Frank staje obok walizek. – Racja. Zapomniałem, że nie było go na ślubie. – Na pewno nie było go na waszym ślubie. – Pepper się śmieje. – Myślisz, że przeoczyłabym takie ciacho? Nawet na kacu Pepper nie byłaby sobą, gdyby nie flirtowała z moim mężem za pomocą dwuznacznych uwag na temat innego mężczyzny. Biorę ją pod rękę i prowadzę do domu, pozostawiając Frankowi taszczenie za nami waliz. Bliskość Pepper dodaje mi odwagi. – Ale na obiad przyjdzie, jak rozumiem? – Wypadałoby. Jest przecież honorowym gościem – mówi Frank. – Jeśli do szóstej się nie stawi, chętnie wpadnę do niego pomóc mu się ubrać – dorzuca Pepper. Najpierw trzeba zająć się gościem. Prowadzę Pepper na górę do jej sypialni, żeby pokazać łazienkę, garderobę, ręczniki, sole kąpielowe, karafkę z wodą, w której plasterki cytryny leniwie zderzają się z kostkami lodu. Kiedy zaczynam wprowadzać ją w tajniki działania kranów nad wanną, Pepper popycha mnie w kierunku drzwi.

– Już dobrze, dobrze, chyba nie myślisz, że nie potrafię obsłużyć kranu. Idź już, przywitaj się z mężem. Uszczknijcie dla siebie coś z popołudnia. – Puszcza oko. Najwyraźniej mama nie powiedziała jej o moim poronieniu, albo powiedziała, ale Pepper nie do końca się orientuje w skutkach takiego wydarzenia. Tak czy owak, mój dobry humor zaczyna przygasać, a kiedy docieram do naszego pokoju i mój wzrok nieuchronnie pada na starannie domkniętą szufladę komody, po wesołości nie ma już śladu. Frank jest w łazience, woda leci z kranu. Przez uchylone drzwi widzę kłęby pary pod sufitem. Podchodzę do otwartej walizki na łóżku i wyjmuję koszule Franka. Mój mąż pakuje się bardzo oszczędnie, nigdy nie bierze zbędnych rzeczy, więc prawie wszystkie ubrania są brudne. Wrzucam koszule i bieliznę do kosza. Wieszam pasek i jedwabne krawaty na drążku w jego garderobie, odwieszam pedantycznie marynarki w kolejności od czarnych do jasnoszarych. Staram się nie zaglądać do kieszeni, bo nie chcę być jak jedna z tych żon, ale kiedy zawracam do walizki, moją uwagę przykuwa błysk metalu. Pewnie spinka do mankietu, myślę, próbując ją wyłowić spomiędzy brudnych skarpetek Franka. Przedmiot okazuje się nie spinką, tylko kluczem, i to kluczem do drzwi, a nie kluczykiem do skrzynki czy do samochodu. Oglądam go na wszystkie strony. Klucz nie ma żadnej zawieszki ani nie jest przyczepiony do kółka. Wygląda, jakby się wziął ex nihilo, wyskoczył jak Atena z głowy Zeusa. Przecinam puszysty niebieski dywan i podchodzę do drzwi łazienki, po czym popycham je mocno. Goły do pasa Frank stoi przed lustrem, wodząc srebrną brzytwą po podbródku. Smugi

mydła do golenia znaczą jego policzki zarumienione od gorącej wody i rozgrzanego powietrza w łazience. Trzymam klucz w dwóch palcach. – To twoje, kochanie? Frank patrzy na moje odbicie i robi wielkie oczy. Odwraca się i jedną ręką wyrywa mi klucz, drugą nadal trzyma brzytwę przy skórze. – Skąd to masz? – Z dna twojej walizki. – Musiał zlecieć z kółka – mówi z uśmiechem. – To klucz do biura sztabu wyborczego. Któregoś wieczoru zasiedziałem się przy pracy. – Mogę zejść na dół i doczepić go do reszty. Kładzie klucz na blacie pod lustrem, obok mydła do golenia, i wraca wzrokiem do namydlonej twarzy. – Nie trzeba. Sam to zrobię. – Dla mnie żaden problem. Przykłada z powrotem brzytwę do policzka. – Sam to zrobię. Kiedy już prawie opróżniłam walizkę i odłożyłam wszystko na miejsce, skrupulatnie i pedantycznie, Frank skończył się golić i wychodzi z łazienki z ręcznikiem na szyi, odruchowo pocierając podbródek. – Dziękuję. – Całuje mnie w policzek. Jego skóra jest wilgotna i gładka jak pupa niemowlęcia. – Tęskniłem za tobą, kochanie. – Ja za tobą też. – Ślicznie wyglądasz w tej sukience. – Podchodzi do szafy. – Myślisz, że zdążymy pobujać się na jachcie przed obiadem? – Nie widzę przeszkód, jeśli tylko uda ci się to załatwić z babką. Oczywiście nie może się doczekać, kiedy jej zdasz

szczegółową relację z pobytu w Waszyngtonie. Zwłaszcza o tym, jak szaleliście po ceremonii. Prycha lekceważąco, pogłębiając moją zazdrość. – Płyniesz ze mną? – Muszę pomóc przy obiedzie. Zasuwam zamek wokół pustej walizki. Frank rzuca ręcznik na łóżko i zaczyna się ubierać. Podnoszę ręcznik i zanoszę do łazienki. Frank zapina koszulę. Chwytam walizkę za rączkę. – Zostaw, ja to zrobię. Odsuwa moją rękę i podnosi walizkę. Nie jest ciężka, ale sam gest dowodzi pewnej rycerskości, więc myślę o tym, jaką jestem szczęściarą, że mam męża, który zawsze służy pomocą, kiedy trzeba dźwignąć coś nieporęcznego. Który zawsze proponuje swoją marynarkę, kiedy nagle zerwie się wiatr. Wstawia walizkę do garderoby, obok butów, a tymczasem ja stoję przy łóżku, napawając się dekadenckim zapachem hiacyntów nie w sezonie. Jako żona powinnam teraz coś powiedzieć, ale nie wiem co. – Jak się jechało? – Całkiem, całkiem. Nie było wielkiego ruchu na drodze. – A twój kuzyn? Dobrze zniósł podróż? – On ma na imię Cap, Tiny – poprawia mnie z uśmiechem Frank. – Możesz tak się do niego zwracać. Albo Caspian, jeśli wolisz, jak to ty, nie spoufalać się zbytnio. – Caspian – powtarzam, wygładzając różową sukienkę. – Nie zdążyłaś go poznać. To równy gość. Naprawdę. Wiem, że wygląda onieśmielająco, ale to typ spokojnego olbrzyma. Facet jak inni. Lubi piwo i hamburgery. – Rozumiem. Zwykły amator piwa, który dziwnym trafem został wczoraj odznaczony Medalem Honoru za bohaterstwo w Wietnamie. – Silę się na uśmiech. – Wiadomo, ilu zabił?

– Pewnie wielu. Ale to wojna, kochanie. Raczej nie zerwie się od stołu, żeby ustawić w jadalni gniazdo karabinu maszynowego. – Jasne. Tyle tylko, że… wiesz… Wszyscy go znają i całe przyjęcie pewnie będzie się kręcić wokół niego… – Spokojnie. To tylko nerwy. W końcu obiad dla całej rodziny to nie lada wyczyn. Robi krok w moją stronę. Jego włosy, gładko zaczesane na brylantynę, łapią refleksy popołudniowego słońca odbitego od powierzchni oceanu. – Co ty pleciesz? Frank mnie obejmuje. – Pójdzie ci jak z płatka, kochanie. Jak zwykle. Pachnie brylantyną i mydłem. I pastą miętową, która tuszuje nikotynowy sztynk w oddechu. Musieli palić w drodze z Nowego Jorku, Frank i Pepper, a Caspian, który nie pali, siedział na przednim siedzeniu, patrząc przed siebie. Frank całuje mnie w usta. – Jak się czujesz? Przyszłaś już do siebie? – Dobrze. Jeszcze nie całkiem, ale czuję się dobrze. – Wybacz, że zaraz po tym musiałem jechać. – Nie rób sobie wyrzutów. Nie spodziewałam się, że Ziemia przestanie się kręcić z tego powodu. – Spróbujemy znów, kiedy wszystko wróci do normy. Przyprawimy ci brzuszek. – Tylko mi nie mów, że tym razem się przyjmie, bo ci dam klapsa. – Babcia jest nieznośna. – Śmieje się. – Ta niemożliwa płodność waszej rodziny. Nie uwierzysz, ale w tym tygodniu doliczyłam się tutaj co najmniej czworga bobasów.

Frank przygarnia mnie do siebie. – Tak mi przykro. Jesteś niesamowicie dzielna, Tiny. – Nic się nie stało. Nie mogę przecież mieć pretensji do innych o to, że urodziły im się dzieci. Frank wzdycha tak ciężko, że przez chwilę stoję na palcach, podjeżdżając z jego piersią do góry. – Kochanie, wiem, że to żadna pociecha, ale obiecuję ci, że doczekamy się własnego dzidziusia. Będziemy nad tym pracować, a jeśli trzeba, zaprzęgniemy najlepszych lekarzy do roboty. Jest taki dobry. Rozklejam się. Wycieram kciukiem kącik oka, żeby mu nie pobrudzić koszuli rozmazanym tuszem do rzęs. – Jasne. – Nie płacz, kochanie. Zrobimy wszystko, co się da. – Nie, nie, ja tylko… ja tylko… Ja tylko strasznie chcę mieć dziecko. Na własność. Kogoś tylko dla siebie, z kim łączyłaby mnie czysta, nieskomplikowana miłość. Gdy pojawi się dziecko, skończą się moje problemy, bo nic nie będzie się liczyć poza nim. – Wiem, maleńka. Wiem. Gładzi mnie po plecach. Czuję przez pończochę, że coś wilgotnego trąca mnie w kostkę, i orientuję się, że Percy zeskoczył z łóżka, żeby pocieszyć moją nogę. Ciało Franka grzeje mnie przez koszulę, właściwie parzy, i nagle dociera do mnie, że to ja jestem zlodowaciała. Biorę się w garść, ale nie odsuwam od Franka. Wolę, żeby nie widział mojej twarzy. – Już dobrze? Puszcza mnie i cofa się nieznacznie. – Tak. Lepiej. – Mimo to tulę się do niego, bo jeszcze nie jestem gotowa pożegnać się z jego ciepłem. – Opowiedz mi coś o twoim kuzynie.

– O Capie. – O Capie. Ma, zdaje się, siostrę, prawda? – Tak, ale została w San Diego. Wakacje jej córek zaczynają się dopiero w przyszłym tygodniu. – A tak ogólnie, to u niego wszystko w porządku? Pozbierał się po tamtej… historii? – Na to wygląda. Cap to Cap i już. No, może trochę zamknął się w sobie. – Powinnam coś o nim wiedzieć? Ma jakieś ograniczenia ruchowe? – Biegnę wzrokiem w stronę szuflady w komodzie. – Kłopoty finansowe? – Kłopoty finansowe? – Frank ze zdziwieniem unosi brwi. – Skąd ci to przyszło do głowy? – Po prostu wolałabym uniknąć jakiegoś nietaktu. A wiem, że twoi kuzyni bywają różnie sytuowani. Głaszcze mnie, a potem odsuwa od siebie. – O ile wiem, wiedzie mu się nie najgorzej. Oboje rodzice już umarli, zatem odziedziczył ich pieniądze. Nie wiem, ile tego było. Tak czy owak, nie jest przesadnie rozrzutny. – Skąd wiesz? – Nie zapominaj, że szalałem z nim dzisiaj w nocy. Można się niejednego dowiedzieć o mężczyźnie, kiedy spędza się z nim wspólną noc w mieście. Puszcza do mnie oko i zawraca do garderoby, nuci coś pod nosem. Widząc niepokój w oczach Percy’ego, który szura ogonem po dywanie, klękam i przytulam go do siebie. Frank, nie przestając gwizdać, wkłada stare buty żeglarskie i wsuwa pasek w szlufki spodni. „Bierz tylko to, co najlepsze”, mawiała moja matka, grzechocąc lodem w popołudniowym drinku, a ja jej nie posłuchałam i poprzestałam raptem na bardzo dobrym. Frank

jest naprawdę fantastyczny. Wystarczy na niego spojrzeć. Czyż nie mam szczęścia, że jest w takiej świetnej formie, podczas gdy tylu mężów się zapuszcza, a radość z udanego pożycia tak ich rozsadza, że mają brzuchy wydęte jak balony? Mój Frank prowadzi aktywny tryb życia. Co dzień chodzi do biura na piechotę, żegluje, pływa, gra w golfa i uprawia te sporty, które wypada uprawiać, czyli te z rakietą. Smukły, sprawny, metr osiemdziesiąt bez obcasów, sylwetka urodzonego tenisisty i niemal wklęsły brzuch. Jest na co popatrzeć, kiedy wychodzi na kort albo pływa w basenie, dyskretnie ulokowanym w zakolu podjazdu, niewidocznym ani z jego końca, ani z plaży. Zamyka drzwi garderoby. – Jesteś pewna, że nie chcesz trochę ze mną popływać? – Nie, dzięki. Nie oglądaj się na mnie. Wstaję z klęczek, nadal miętosząc w palcach jedwabiste ucho Percy’ego. W drodze do drzwi Frank zatrzymuje się, żeby raz jeszcze pocałować mnie w policzek, a ja, sama nie wiem czemu – może z powodu fotografii spoczywającej na dnie mojej szuflady, klucza z walizki Franka, przyjazdu Pepper, obecności babki, naszego nienarodzonego dziecka czy diabli wiedzą czego – czepiam się kurczowo ręki męża na moim ramieniu. Odsuwa się, żeby spojrzeć mi w oczy. – Wszystko w porządku, kochanie? Wśród całego zestawu równoległych światów nie ma takiego, w którym mogłabym mu wyznać prawdę. Percy kładzie się przy mojej nodze, pacając ogonem w dywan, i patrzy na nas z niezachwianą nadzieją, że stanie się cud i któremuś z nas z ręki nagle wypadnie herbatnik. – Wszystko w porządku – mówię radośnie, skubiąc perły przy szyi. – Aperitify o szóstej. Postaraj się nie zapomnieć.

Frank odpowiada pokrzepiającym, śnieżnobiałym uśmiechem w otoczce mięty. Podnosi moją dłoń do ust i całuje. – Jakżebym mógł zapomnieć?

Caspian, 1964 Przez dwa następne dni omijał kafeterię. Jednak trzeciego przyszedł o wpół do dziesiątej, zamówił kawę i po kwadransie wyszedł w nędznym humorze. Spędził dzień, fotografując włóczęgów wokół nabrzeża Long Wharf, a wieczorem poderwał dziewczynę w barze i poszedł z nią do jej pokoju w Charlestown. Nalała im po kieliszku jägermeistera i zaczęła mu rozpinać koszulę. Neon za oknem rzucał różowo-niebieskie refleksy na jego skórę. – Ojej, to blizna? – spytała, dotykając jego pleców. Patrzył z góry na jej sztuczne rzęsy, rozmazaną szminkę, obwisłe piersi wylewające się niechlujnie z biustonosza. Odstawił nietknięty kieliszek i wyszedł z mieszkania. Daleko mu było do świętego, ale nie potrafił zerżnąć na zimno dziwki, nie tutaj, w Bostonie, gdzie nie było wojny. Czwartego dnia odwiedził swoją babkę w Brookline, w jej eleganckim domu z cegły, wypełnionym wonią lilii i pasty do podłóg. – Nareszcie. – Nadstawiła mu pergaminowy policzek. – Jadłeś śniadanie? – Dawno temu. Pocałował ją i podszedł do okna. Wysadzana drzewami uliczka tonęła w promieniach słońca. Prognozowano koniec fali upałów, a koniec, jak wiadomo, zawsze był najgorszy. Młode zielone liście więdły w żarze buchającym z chodników. Lśniący czarny cadillac przemknął za szybą, ale okna babki były tak szczelne, że do wnętrza nie docierał warkot silnika. A może on zaczynał głuchnąć, bo zbyt często słyszał huk. – Strasznie wcześnie wstajesz. Pewnie nauczyli cię tego

w wojsku. – Zawsze byłem rannym ptaszkiem, babciu. Odwrócił się od okna. Babka siedziała na swoim ulubionym fotelu z wzorzystym obiciem, obok półki z książkami, upudrowana i nieskazitelna w sukni koloru lilaróż, zgranej w tonacji z barwą ukochanego mebla. – Masz to chyba po ojcu. Twoja matka zawsze sypiała do południa. – Muszę ci wierzyć na słowo. – Możesz mi wierzyć. – Sięgnęła po dzwonek na małym stoliczku z chińską porcelaną i zadzwoniła krótko i zdecydowanie. Babka nie należała do osób skłonnych do nurzania się w żalu, nawet po najstarszej córce. – Co cię sprowadza do twojej staruszki? – Nic, poza tym, że niedługo wylatuję na kolejną misję. Skrzywiła się z dezaprobatą. – Czemu, na Boga? – Ponieważ jestem żołnierzem, babciu. To mój zawód. – Jest wiele innych rzeczy, które mógłbyś robić. O, Hetty, jesteś wreszcie. Zrób kawę mojemu wnuczkowi. Jest już po śniadaniu, ale na pewno nie pogardzi odrobiną ciasta dla osłody. Ciekawe. Czyżby jego dola naprawdę była gorzka? Odczekał, aż Hetty wyjdzie za drzwi. – Na przykład co, babciu? Co takiego mógłbym robić? – No wiesz, mógłbyś pracować w firmie wuja. Albo skończyć prawo. Chciałam powiedzieć medycynę, ale chyba jesteś już za stary na zabawę w te klocki, nie mówiąc o tym, że mamy lekarza w rodzinie. – Innymi słowy wszystko, tylko nie wojsko? – Stał z założonymi rękoma, oparty o półkę z książkami. – Wszystko, bylem nie poszedł w ślady mojego ojca.

– Tego nie powiedziałam. W końcu Eisenhower też był w wojsku. – Niech babcia sobie daruje. Nie każdy z nas musi być kimś wybitnym. – Nic takiego nie powiedziałam. – Ale ten uśmiech babcię zdradził. Niestety, niedaleko pada jabłko od jabłoni. Chodziłem do college’u, i proszę, jak skończyłem. – Rozłożył bezradnie ręce. – Obawiam się, że musi mnie babcia zaakceptować z całym dobrodziejstwem inwentarza. Każda rodzina ma swoją czarną owcę. To nam dodaje klasy. Prasa to kocha. Niech tylko babcia sobie wyobrazi, jak telewizja będzie się ślinić, jeśli Frank wygra wybory prezydenckie. – Co ty opowiadasz! Nie jesteś żadną czarną owcą, wystarczy na ciebie spojrzeć. – Wycelowała gniewnie palec w stronę jego potężnej sylwetki opartej o rzędy książek. – Martwię się o ciebie, to wszystko. Wyjeżdżasz na drugi koniec świata, w dodatku do tego całego Syjamu. – Wietnamu. – Dobrze, że chociaż po to, aby walczyć z komunistami. – Ktoś to musi robić. Drzwi się otworzyły i bezszelestnie weszła Hetty, pochylona nad ciężką tacą. Odszedł od półek, żeby przejąć ją od gosposi. Zawsze drażnił go widok służby wnoszącej na jego cześć tace uginające się od kawy i ciasta. W kolejnych miejscach, do których przenoszono ojca, tacę przynajmniej wnosili młodzi, krzepcy żołnierze, zadowoleni, że kazano im nieść tylko kawę, a nie granaty. Dzięki tej drobnej różnicy cała sytuacja stawała się dla Capa nieco bardziej znośna. – Dziękuję, Hetty – odprawiła służącą babka. – Jak ci idzie ten twój biznes ze zdjęciami? – zwróciła się do Capa. – To nie jest biznes, tylko hobby. W dodatku

nieszczególnie prestiżowe, jak chyba wiesz. Skinęła, żeby się odsunął, i sama nalała mu kawy. – Franklin mówi, że fotografia jest sztuką, jak malarstwo. – To nie to samo, co malarstwo. Choć… chyba do pewnego stopnia jest sztuką. W razie czego możesz tak mówić swoim znajomym. Wziął filiżankę z rąk babki i z powrotem oparł się o półki. – Ty chyba, chłopcze, nie potrafisz usiąść. – Nie, jeśli tylko mogę tego uniknąć. – Moim zdaniem to właśnie jest źródłem twoich problemów. Skrzywił się i podniósł filiżankę do ust. Chrząknęła pobłażliwie, tym swoim starczym „chrrmff”. Podejrzewał, że kiedy miała dwadzieścia wiosen – a oglądał jej zdjęcia jako dwudziestolatki, na swawolnym przyjęciu w Nowym Jorku; no, Edith Wharton to ona nie była – nie uwierzyłaby, że kiedyś będzie wydawać tego rodzaju odgłosy. – Nie wiem, z czego się znowu śmiejesz. A co z dziewczętami? Domyślam się, że jak zwykle jedna za drugą zabiegają o twoje względy. – Niespecjalnie. Babcia nie zapomina, że jestem tutaj dopiero od kilku tygodni. – Dla mężczyzn w naszej rodzinie to nie stanowi przeszkody. – Zadarła dumnie podbródek. – I z tego jesteś dumna? – Mężczyźni zawsze będą mężczyznami, a dziewczęta dziewczętami. Tak już nas Bóg stworzył. Pokiwał głową. Ściskał w dłoni filiżankę… Jak łokieć Jane Doe. – Właściwie to chyba jest taka jedna… Ledwie wypowiedział te słowa, dotarło do niego, że to

właśnie przez tę „taką jedną” wybrał się w upalny majowy poranek do pachnącego liliami Brookline, do domu z meblami o wzorzystych obiciach i porcelaną malowaną w sceny pasterskie, a przede wszystkim do babki, która odkąd pamięcią sięgał, w ogóle się nie zmieniała. „Jane Doe. Co z nią robić? Co robić z samym sobą?”. – Jak się nazywa? – spytała babka. Skrzywił się znowu. – Nie wiem. Zamieniłem z nią raptem trzy słowa. – Jak to? – Chyba jest zaręczona. – Zaręczona czy zamężna? – Chyba zaręczona. Nie miała obrączki. Zresztą, nie wyglądała na mężatkę. – Cóż, jeśli jest tylko zaręczona, to żaden problem. – Dosypała sobie do kawy kolejną łyżeczkę cukru; srebro brzęknęło kosztownie o miśnieńską porcelanę. – W jakim jest typie? – Ładnym. – Z dobrej rodziny? – Mówiłem przecież, że nie wiem, jak się nazywa. – Dowiedz się. – Do diabła! Babciu… – Jak ty się wyrażasz?! Odstawił kawę i pomaszerował do okna. – Sam nie wiem, po co tu, do diabła, przyszedłem. – Nie przeklinaj! Możesz się wyrażać, jak chcesz, w tym twoim… plutonie, ale nie u mnie w domu. – Tak, psze pani. – Już dobrze. A teraz, wracając do sprawy. Po co tutaj przyszedłeś? To jasne: przyszedłeś się mnie poradzić.

– I co mi babcia radzi? – rzucił w okno, w pustą uliczkę za szybą, w ścianę złożoną z identycznych bielonych cegieł w georgiańskim stylu po drugiej stronie jezdni. Szczęknęło srebro. Babka ukroiła sobie kawałek ciasta i skosztowała. – Dziwi mnie, mój drogi, to, jak wasze pokolenie niepotrzebnie komplikuje pewne sprawy. Ważne tylko, żebyś przed wykonaniem pierwszego ruchu zadał sobie jedno pytanie. – Mianowicie? – Czy chcesz się z nią ożenić, czy zabawić? Spomiędzy drzew po drugiej stronie ulicy wyłonił się listonosz ubrany w krótkie spodenki; wyglądał, jakby miał zaraz paść trupem. Caspian bawił się brzegiem wzorzystej zasłony, dumając nad słowem „zabawić” i niedbałym tonem babki. Co, u licha, mogła wiedzieć na temat zabawiania się z dziewczętami? Wolał o tym nie myśleć. Chryste! – I nie ma żadnego wariantu pośredniego? – Nie – odparła z dezaprobatą. – Rozumiem. I co dalej? – Cóż, to zależy. Jeśli chcesz się zabawić, podchodzisz do niej, przedstawiasz się i zapraszasz ją na obiad. – To proste. A w drugim przypadku? Odstawiła talerzyk. Dom, pogrążony w martwej ciszy, podobnej jak na zewnątrz, zdawał się pusty i wymarły po tym, jak kolejno wyfrunęło z niego ośmioro wychowanych przez nią dzieci, a mąż przebywał w biurze w śródmieściu, pod którą to nazwą kryło się mieszkanie kochanki. Babka była ostatnim reliktem, ostatnim świadkiem minionej świetności tej dzielnicy. Podłoga pod dywanem zaskrzypiała, kiedy wstała z fotela i ruszyła w jego stronę w żółwim tempie, jak listonosz za

oknem. Położyła mu rękę na ramieniu, co przyjął ze stoickim spokojem. – Jak to co, mój miły? Podchodzisz do niej, przedstawiasz się i zapraszasz ją na obiad.

Tiny, 1966 O wpół do szóstej przesuwam do góry okno w sypialni i wychylam się na zewnątrz, żeby poszukać wzrokiem męża. Upalne powietrze jest przesiąknięte solą. Na plaży roi się od latorośli Hardcastle’ów w najróżniejszym wieku, ganiają po piasku w skąpych opalaczach. Czy może raczej baraszkują. Gromadka młodszych buduje łopatkami wielki zamek z piasku pod okiem jednego czy dwóch tatusiów; nastolatki ganiają się, chłopcy kontra dziewczęta, fundując sobie ten dziwny, nowy dreszcz pod płaszczykiem zabawy. Pewnie robiłam to samo, gdzieś między trzynastym a szesnastym rokiem życia, w trakcie Schuylerowskich wakacji na Long Island. A jeśli nie ja, to moje siostry, a ja przyglądałam się im spod parasola, który chronił mnie przed piegami, oparzeniem słonecznym i burzą hormonów pokwitających chłopców. Nie rozmieniałam się na drobne, tak sobie przynajmniej wmawiałam, ponieważ moja mama chciała dla mnie czegoś lepszego. Lepszego niż pierwszy z brzegu pryszczaty dziedzic rodowej fortuny. Dym sączy się spomiędzy moich palców – drugi powód, żeby otworzyć okno – zaciągam się pospiesznie, zanim ktoś spojrzy w górę. Z siódemki żyjących dzieci Hardcastle’ów, sześcioro jest tu dziś wraz z małżonkami, a równo trzynaścioro kuzynów i kuzynek Franka zatrzymało się w okładanych gontem i kamieniami domkach na terenie posiadłości, którą media okrzyknęły bastionem, jakbyśmy stanowili odrębną jednostkę terytorialną otoczoną murem warownym. Znam imię każdego z przybyłych, co należy do moich zadań. „Jesteś teraz panią domu”, oznajmiła babka Hardcastle, kiedy po raz pierwszy

dołączyliśmy do nich na Cape Cod, już po ślubie. Był sierpień, przed tygodniem wróciliśmy z podróży poślubnej. Panowały wściekłe upały. Pod naszą nieobecność babka wyprowadziła się ze swoich pokoi. „Teraz ty jesteś panią domu”, powiedziała przy powitalnym kieliszku, a w jej głosie brzmiała nuta triumfu. Ale myślałam, że mi się tylko wydaje. „Teraz ty tu rządzisz” – ciągnęła. „Rób wszystko według własnego uznania. Obiecuję się nie wtrącać, chyba że poprosisz mnie o pomoc”. Widzę Franka kilkaset metrów ode mnie, jak kieruje jacht na spokojne wody za falochronem. To znaczy, zakładam, że to jest Frank; jacht, bez wątpienia, należy do niego: największy, z najwyższym masztem. Swego czasu przymierzał się poważnie do startu w Pucharze Ameryki. Potem jakoś zarzucił te plany. Pewnie na przeszkodzie stanęła kariera i inne ważne rzeczy. Ktoś jest z Frankiem, pomaga przywiązać „Sweet Christinę” do boi. Nie wołam do męża, bo z tej odległości i tak mnie nie usłyszy. Zaciągam się po raz ostatni, gaszę papierosa o parapet i patrzę na zegarek. Pięć po wpół do szóstej, mimo to nikt nie wraca na drinki. Wszyscy korzystają z plaży, ze słońca, piasku. Pod oknem Pepper w kolorowym bikini i z chustką na głowie praży się na leżaku, lśni od olejku do opalania. Ma śniadą skórę, więc może sobie na to pozwolić; może wystawiać na słońce kształtne kończyny natarte olejkiem kokosowym. Nie kryje się też z paleniem; pali papierosa otwarcie, na oczach mężczyzn, kobiet i dzieci, popijając coś z termosu. Wszyscy się byczą na słońcu. I słusznie. Po to jest właśnie Cape. Dlatego Hardcastle’owie kupili to miejsce na początku lat dwudziestych, kiedy nadmorskie rezydencje zaczęły robić furorę, i dlatego nigdy się

go nie pozbyli. Dlatego ściągają tutaj rok w rok, zajadać się bułką z homarem i smażyć w słońcu. Już mam się cofnąć do pokoju, kiedy jakiś atawistyczny instynkt każe mi spojrzeć w lewo: ktoś przygląda mi się z plaży. W pierwszej chwili serce mi skacze do gardła. Umieram z przerażenia, że zostałam przyłapana. Ale to tylko Tom, mąż Constance, doktorant folklorystyki – cokolwiek to jest – na Uniwersytecie Tuftsa; wałkoni się przez całe lato, nie mając do roboty nic, poza odcinaniem kuponów od funduszu powierniczego, szlifowaniem swojej pracy doktorskiej i przyprawianiem Constance kolejnego brzucha. Siedzi skwaszony na pobliskich wydmach i tą skwaszoną gębą przygląda mi się bacznie, jakbym była interesującym przykładem tego jego folkloru. Mógł widzieć, jak rozpinałam sukienkę. Mógł widzieć papierosa. Pewnie nakabluje na mnie Constance. Nędzny szczur. Macham mu ręką z uśmiechem. Salutuje z papierosem w palcach. Cofam się w głąb pokoju, skręcam w precel przed lustrem, próbując się uporać z zamkiem sukienki (obcisły stan, mikroskopijne rękawki u nasady ramienia: zaprawdę, gdzie był mąż, kiedy najbardziej go potrzebowałaś? Jak to gdzie? Przecież musiał zacumować swój jacht). Nakładam szminkę, wchłaniam nadmiar bibułką, nakładam drugą warstwę. Moje włosy pozostawiają wiele do życzenia; przydałoby się je podstrzyc. Trudno pamiętać o wszystkim, zwłaszcza tu, na Cape. Na lokówki jest już za późno. Nawijam końce włosów na palce, trzymam przez chwilę i puszczam. Powtórka. Teraz lekko spuszyć. W pokoju panuje głęboka cisza. Nawet Percy niepostrzeżenie zapadł w drzemkę.

Wędruję palcami wokół głowy, a moje odbicie w lustrze przygląda mi się, ściągając brwi, a więc robiąc to, przed czym przestrzegła mnie matka któregoś wieczoru, kiedy wybiegała z domu na przyjęcie. Jej zdaniem groziło mi, że zmarszczki zostaną na zawsze. Zmarszczki – te drobne kreski zdolne przekreślić szanse kobiety na szczęście. Frank wpada do pokoju, uśmiechnięty i wysmagany wiatrem, za dziesięć szósta, o sekundę za późno, żeby mi pomóc zapiąć naszyjnik z brylantów i akwamarynów. – Jak się pływało? – pytam chłodno. – Doskonale. Cap płynął ze mną, jak za dawnych lat, kiedy byliśmy dziećmi. Opłynęliśmy półwysep w tę i z powrotem w rekordowym tempie. Niech mnie diabli, ten facet jest urodzonym żeglarzem. – W ustach Franka to najwyższa pochwała. Wymijając mnie, wpada do łazienki. – Nawet z jedną nogą? – wołam za nim. – Sinobrody świetnie sobie radził z jedną nogą. – Śmieje się z własnego dowcipu. Wsuwam w drugie ucho kolczyk i nadaję fryzurze ostateczny szlif. – Muszę już iść na dół. Dasz sobie radę sam? Frank wychodzi z łazienki i zaczyna buszować w swojej garderobie. – Dam. – Wystawia głowę z garderoby. – Pomóc ci z zamkiem albo z czymś innym? Moje pantofle z akwamarynowego atłasu – pod kolor sukienki i biżuterii – stoją na baczność przy drzwiach na pięciocentymetrowych obcasach. Wsuwam stopy, jedna po drugiej, do środka. Dodatkowe centymetry podnoszą moją

pewność siebie. – Nie – mówię. – Nie. Nie musisz mi w niczym pomagać. W drodze na dół przystaję, żeby zajrzeć do Pepper. Stukam w drzwi. – Proszę – woła, więc naciskam klamkę i widzę, że zasuwa szlafrok. Szósty zmysł podpowiada mi, że przeglądała się na golasa w lustrze w rogu pokoju. To byłoby podobne do Pepper, podziwianie własnej figury, która (podobnie jak figura naszej najmłodszej siostry, Vivian) należy do wyższej ligi niż moja: wysoka i wcięta w talii jak skrzypce, i jakby w tym samym miodowym odcieniu. Ten rodzaj sylwetki wzbudza w mężczyznach ekstatyczne uwielbienie, zwłaszcza gdy za futerał instrumentu służą krótkie, ognistopomarańczowe sukienki i pantofelki na wysokich obcasach. Nagle w moich akwamarynowych atłasach czuję się płaska jak deska i blada, byle jaka, zbędna. Wyglądam na dziewczynkę, która przebrała się za kobietę: wypindrzoną, aseksualną damulkę. Jezu, co się ze mną porobiło? – Jeszcze się nie ubrałaś? – Dopiero co przyszłam z plaży. Nie chciało mi się wracać. Nie byłam na plaży od wieków. – Śmieje się. – Zabija mnie to szaleńcze waszyngtońskie życie. Tak cudownie znów trochę popróżnować. Wiem, że ty do tego przywykłaś, ale ja… – Wzrusza wymownie ramionami i odwraca się znowu do okna. – Nie wydaje mi się, żebym próżnowała. – Jesteś królową wolnego czasu, jak mamuś. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak ci zazdroszczę. Z rękami nad głową przeciąga się przy samym oknie; w gruncie rzeczy nie wygląda, jakby mi zazdrościła. Wcale też nie wygląda, jakby miała ochotę ubrać się do obiadu.

Patrzę wymownie na zegarek. – Prawdę mówiąc, zajrzałam tu w drodze na dół. Może pomóc ci w czymś? Zapiąć zamek? Odsuwa się od okna. – Nie, dziękuję. Poradzę sobie. Zresztą, na razie nie mam czego zapinać. – Śmieje się nisko, gardłowo. Nagle pociąga nosem. – Tiny! Paliłaś? – mówi z taką zgrozą, jakby pytała, czy się puściłam gdzieś na boku. Postanawiam skłamać. – Tylko jednego – mówię, machając bagatelizująco ręką. – Dobry Boże. Nie myślałam, że dożyję takiego dnia. Biedaczko, ta twoja rodzina potrafiłaby zdeprawować świętego. Nie rób sobie wyrzutów. – Sznuruje usta. – Nie sypnę cię przed mamuś. Jest już major Przystojniak? – Nie ma nikogo, zresztą zostało jeszcze parę minut. – Mówisz dziwnie oschłym tonem, Tiny. Może powinnaś posiedzieć kilka minut na plaży, żeby trochę odtajać. Stary, sprawdzony sposób. Możesz mi wierzyć. Przyglądam się jej figlarnym oczom z zadartymi zalotnie kącikami. Jej czerwonym, szyderczo wykrzywionym wargom. Teraz, kiedy jesteśmy same, stara Pepper powraca. Przy ludziach traktujemy się o wiele lepiej. Widać losy innych rodzin targanych odwiecznym konfliktem między bezproblemowym pierworodnym a niesfornym następnym potomkiem odwracają naszą uwagę. Pepper ciaśniej zasuwa szlafrok. – Hmm. Widziałam, że twój mąż z majorem pływali jachtem. Zrobiliście sobie w końcu après-midi? To musiał być szybki numerek. Co prawda takie bywają najlepsze. – Wyobraź sobie, że osiem dni temu znów poroniłam. Nie wiem, czy mamuś poinformowała cię o tym. Tak więc nie.

Żadnych après-midi przez kilka następnych tygodni, niestety. Ani szybkich, ani wolnych. Pepper wreszcie puszcza poły szlafroka. Jej oczy ze skośnymi zewnętrznymi kącikami – szafirowe oczy Schuylerów, które odziedziczyły obie z Vivian, tyle tylko, że jej są o dwa tony jaśniejsze – okrągleją ze współczucia. – Biedaczko! Jasne, że nic nie wiem. Tak mi przykro. Co ze mnie za idiotka! Ruszam w stronę drzwi. – Nic się nie stało. Naprawdę. – Ta moja głupia, niewyparzona gęba. – Masz śliczną buzię, Pepper. Idę teraz na dół sprawdzić, czy wszystko jest gotowe. Wołaj, gdybyś mnie potrzebowała. – Tiny… Dokładnie zamykam za sobą drzwi. Na dole wszystko jest w takim samym idealnym porządku, jak przed trzema kwadransami, kiedy szłam na górę. Na bufetach leżą rzędy tac, w wazonach stoją wielkie bukiety hiacyntów – mój pierwszy dekret, jako pani tego dworzyszcza, był bardzo rewolucyjny: nie oglądając się na drakońskie ceny poza sezonem, zmieniłam kwiaty w pomieszczeniach z lilii na hiacynty. Pomimo inwazji owadów wszystkie okna i drzwi na taras są otwarte na oścież, bo upał zalega we wnętrzu przez cały dzień, a w Dużym Domu nie ma klimatyzacji. Pani Crane i dwie pokojówki krzątają się w kuchni, szykując tace z krakersami i dipem rakowym. Gdyby to było przyjęcie dla obcych, wynajęłabym jakiegoś mężczyznę z miasteczka, kazała założyć smoking i postawiła za barem, żeby serwował drinki. Ale będzie tylko rodzina, Frank z ojcem sprostają zadaniu. Skoro mowa o ojcu Franka, właśnie wstaje z ulubionego fotela w bibliotece, ubrany w nieskazitelnie biały smoking

z czarną muszką, a jego siwiejące włosy lśnią jak polerowane srebro. – Dobry wieczór, Tiny. Jak zawsze wyglądasz zachwycająco. Nachylam się, żeby odebrać całusa. – Pan też wygląda doskonale. Korzysta pan z ostatnich chwil spokoju? Podnosi ręce do góry: w jednej trzyma cygaro, w drugiej szklaneczkę szkockiej. – Przejrzałaś mnie na wylot. Jest już ktoś? – Chyba będziemy mieli opóźnienie. Kiedy patrzyłam przez okno o wpół do szóstej, wszyscy jeszcze w najlepsze siedzieli na plaży. – Jest upał. – Mało powiedziane. Przynajmniej mamy parę chwil, żeby się odprężyć, zanim zaczną się schodzić. – Otóż to. Napijesz się czegoś? Rusza w stronę kredensu. – Chętnie. Poproszę wódkę z martini. Wytrawnym, z oliwkami. Porusza się ze znawstwem między butelkami i szejkerami, szykując dla mnie martini. Pewnie zastanawiacie się, czemu panią domu nie jest matka Franka, czemu nie ona wydaje rodzinne obiady i decyduje o doborze kwiatów? Podejrzewacie, że umarła, ale – rzecz jasna – jesteście zbyt taktowni, żeby spytać. Otóż nie, mylicie się. Prawda jest taka, że Hardcastle’owie rozwiedli się, kiedy Frank miał pięć czy może sześć lat, w każdym razie wybuchł wielki skandal, który za jednym zamachem pogrzebał wszelkie ambicje polityczne mojego teścia. Nie można startować do senatu, będąc rozwodnikiem, tak przynajmniej było w latach czterdziestych.

Pałeczka w sztafecie powędrowała o pokolenie niżej – do mojego męża. A jakie były dalsze losy eksmałżonki teścia? Nigdy się nie dowiedziałam, dlaczego się rozwiedli, jej osoby nie wspomina się nawet słowem w czterech ścianach Dużego Domu, wypełnionych subtelną wonią hiacyntów. Nie poznałam jej. Mieszka w Nowym Jorku, a Frank odwiedza ją czasem na wygnaniu, kiedy bawi w tym mieście w interesach. Z oddali dobiega dźwięk dzwonka. Pierwsi goście. Patrzę na pozłacany zegar nad kominkiem. Piąta pięćdziesiąt dziewięć. – Dziękuję. – Odbieram martini z rąk teścia i ruszam do wyjścia. – Wygląda na to, że jednak ktoś w tej rodzinie ma jakieś pojęcie o punktualności. Jestem już w holu, kiedy zaczyna do mnie docierać, że przecież nikt z wracających z plaży nie dzwoniłby do drzwi, ale już za późno. Caspian Harrison w galowym mundurze przekazuje czapkę pani Crane. Widzi, jak wchodzę, a ja zastygam w miejscu, nie mogąc oderwać wzroku od przecinającej lewą skroń blizny, niewidocznej podczas transmisji, pewnie z powodu oślepiającego słońca w Ogrodzie Różanym Białego Domu. Kilka kropel wódki przelewa się przez brzeg kieliszka i spływa mi na palce. Zlizuję wylaną wódkę i oblekam twarz w rutynowy uśmiech gospodyni. – Witam w domu, majorze Harrison.

Caspian, 1964 Nazajutrz, kiedy wszedł do kafeterii o wpół do dziesiątej, zastał straszliwy młyn. Em gnała ze stertą brudnych talerzy. – Co tu się dzieje? – zawołał za nią. – Diabli wiedzą. Jest jeszcze wolny boks w rogu, jeśli się pospieszysz. Rozejrzał się i wypatrzywszy miejsce, zdecydowanym krokiem przeciął gęsty opar grzanek z bekonem i opadł na jedno z siedzeń, rzucając obok siebie torbę z aparatem. Em w biegu postawiła przed nim kubek kawy i szklankę soku pomarańczowego. Zaczął od kawy, ożywczej i gorącej. Trzeba przyznać Boylanowi, że serwował najlepszą kawę w Back Bay, przynajmniej dla amatorów napoju czarnego jak smoła. Cap rozsiadł się wygodnie i przyjrzał gwarnej sali. Sporo stałych klientów, kilka nowych twarzy. Em i Patty, z włosami związanymi w kucyk, w zgrzebnych pończochach, niestrudzenie wykreślały po linoleum sobie tylko wiadome trajektorie. Chodnik przed kafeterią nadal lśnił po nocnej ulewie, która falę upałów zwieńczyła iście biblijnym potopem, spływającym wezbranymi rynsztokami do zatoki. Może dlatego w kafeterii Boylana panował tego dnia taki ścisk. Wszyscy ożyli wraz z napływem chłodnego powietrza, które wytrąciło ich z wielodniowego letargu. – Co podać, Cap? To co zawsze? – Nad stolikiem zawisła Em z dzbankiem kawy i talerzem dymiących naleśników. Ich układ z Em był jasny i prosty, i raczej nie wymagał karty dań. – Zaraz, niech no pomyślę… – Jeśli mnie lubisz, zrób to szybko. – Bekon, cztery jajka sadzone przysmażone z obu stron, fura grzanek.

– Głodny? – rzuciła, zrywając się znów do biegu. – To mało powiedziane – rzucił w przestrzeń, bo Em już się zawinęła i pomknęła dalej. Na sali ktoś tak głośno odstawił kubek, że Cap podskoczył, zaraz jednak przeciągnął się ostentacyjnie, żeby nie kompromitować amerykańskich sił zbrojnych. Wyjął swoje czytadło z kieszeni torby z aparatem, ale zanim zaczął lekturę, cholerne dzwonki znów zadźwięczały, grając mu na nerwach. Spojrzał groźnie w stronę drzwi i zaniemówił. Niech go kule biją, jeśli to nie była Jane Doe we własnej osobie! Zdjęła ciemne okulary, lustrując salę z wyrazem zgrozy w oczach. Jej lśniące ciemne włosy kołysały się wokół policzków, kiedy, kręcąc głową, próbowała wypatrzyć jakiś boks, w którym mogłaby się otoczyć tym swoim niewidzialnym polem siłowym. Miała na sobie malinową sukienkę bez rękawów, do tego luźno narzucony biały sweter. Jej twarz lśniła od potu po niedawnym wysiłku, co Capowi natychmiast skojarzyło się z seksem (energicznym porannym seksem wśród wilgotnej pościeli, kiedy brzask sączy się zza okien, a po wszystkim przychodzi pora na długi, gorący prysznic, który łatwo przeradza się w drugą rundę). Panna Doe dotknęła łokcia przebiegającej Em i o coś spytała: Em wzruszyła bezradnie ramionami i pomknęła dalej. Wytworne brwi panny Doe ściągnęły się nieomal gniewnie. Była niemile zaskoczona. Po lewej stronie mniej więcej czteroletni blondynek rozdarł się właśnie na całego; miotał się nad szklanką rozlanego mleka w przypływie niekontrolowanej histerii. Dokładnie w tej samej chwili drzwi kafeterii otworzyły się i jakiś zwalisty jegomość władował się prosto w otulone białym sweterkiem plecy panny Doe, która poleciała do przodu,

kurczowo ściskając torebkę. Gość, jakby nigdy nic, zaczął wzywać Em z płaskim, bostońskim akcentem. W tym momencie Cap podniósł rękę do góry. Nie pomachał, nie kiwnął palcem, tylko wyciągnął rękę do góry nad głowami wszystkich, bezszelestnie, tak jak porozumiewają się z sobą żołnierze w dżungli. Jestem tu, bracie. Osłaniam cię. Nic się nie bój. Panna Doe nie była jednak żołnierzem. Na widok jego ręki szybko odwróciła głowę, udając, że niczego nie zauważyła, by za chwilę wrócić wzrokiem do jego boksu. Opuścił rękę i wzruszył ramionami. Ale serce chciało mu wyskoczyć z piersi, i to nie z powodu głośno odstawionego kubka ani wkurzających dzwoneczków przy drzwiach. Panna Doe miała smukłą, dość płaską, niemal chłopięcą sylwetkę, w ogóle nie w jego guście, jednak nie mógł oderwać oczu od brzucha pod malinową tkaniną, lekko przymarszczoną w smukłej talii, i drobnych wzgórków rysujących się poniżej dekoltu karo. Od lekko rozchylonych różowych warg i mocno zarumienionych policzków. Pytanie: skąd ten rumieniec? Może spędziła noc z narzeczonym? Dla niego zrzuciła swoją wymuskaną kiecuszkę, zburzyła nienaganną fryzurę, rozmazała szminkę? Wyłączyła to swoje pole siłowe, żeby go wpuścić do środka? Jakie to jest uczucie: znaleźć się w polu siłowym panny Doe? Uniosła niepewnie brew. Rozłożył ręce bezradnie i poczęstował ją tym swoim łobuzerskim uśmiechem, który działał jak wytrych. Nie ma żadnych zdrożnych zamiarów. Po prostu z dobroci serca chciał pomóc młodej osobie. Panna Doe poprawiła torebkę na ramieniu, tym samym gestem, co tam, na ulicy, i z nieodgadnioną twarzą ruszyła w stronę jego boksu. Podobał mu się jej krok, płynny

i wysportowany w malinowych – pod kolor sukienki – szpilkach. Jakże się różnił od drobienia kobiet na ulicach Bostonu. Kobiet, którym daleko było do jej swobody, seksapilu, niewymuszonego wdzięku. Prawdziwą kobietę poznaje się po tym, jak się porusza, bo to jedyny element, którego się nie da przefarbować. Weszła do boksu, pachnąca Chanel. – Caspian – powiedział, nie podnosząc się z miejsca. Wsunęła się do boksu i zagarnąwszy dół sukienki, usiadła naprzeciw niego. Postawiła obok siebie torebkę, tak żeby jej nie mógł dosięgnąć, i położyła ręce na stole. Pierścionek zaręczynowy zamigotał od niechcenia. Jak nic trzy karaty, prawie tyle, co w pierścionku babki. – Tiny – przedstawiła się. – Tiny? To jakieś zdrobnienie? Odpowiedziała hardym spojrzeniem. – Tak. Uważnie przestudiowała menu, dumając nad każdą pozycją, wreszcie wyprostowała się i zamówiła to, co zawsze – kawę i drożdżówkę z morelą. Em uśmiechnęła się pod nosem i podrałowała na zaplecze, z ołówkiem zatkniętym za ucho na tle siwych odrostów. W drodze minęła rozhisteryzowanego malca i jego zdesperowaną rodzicielkę, której nie udawało się uspokoić chłopca prośbą ani groźbą. – Nie czekaj na mnie, bo ci wystygnie. – W żadnym wypadku nie zamierzam do tego dopuścić. Wziął widelec do jednej ręki, książkę do drugiej i zaczął, wbrew temu, co mu wpajano od dziecka, jeść i czytać, odginając okładkę do tyłu, żeby nie widziała, co czyta. – Doceniam zaszczyt, jakim jest zaproszenie mnie do boksu.

Musiała brać lekcje dykcji: samogłoski w jej ustach brzmiały niewiarygodnie płynnie, spółgłoski były tak krystaliczne, że groziły rozpryśnięciem się na tysiąc odłamków. Taka wymowa nie bierze się znikąd. – Nie przeszkadza ci, że czytam? – Pełnym widelcem wskazał swoją lekturę. Różowe wargi zesznurowały się w kreskę. – Nie krępuj się. Udawał, że czyta, nie bacząc na wycie malca. Tiny przez chwilę bębniła palcami, w końcu obejrzała się za siebie. – Powinna go wyprowadzić na zewnątrz – stwierdziła rzeczowo, zamiast prychnąć gniewnie, jak zrobiłoby wiele znanych mu pań. Jej reakcja zaciekawiła go, bo perfekcyjna panna Doe wyglądała raczej na wyznawczynię poglądu, że matki nieznośnych dzieci powinno się pakować za kraty. – Jak to? – Powinna go wyprowadzić na zewnątrz. Chłopczyk dawno by doszedł do siebie, gdyby wszyscy się na niego nie gapili. Wzruszył ramionami i wrócił do lektury. Kawa i ciastko ze szczęknięciem wylądowały przed Tiny. Wytwornie doprawiła kawę kilkoma kryształkami cukru i kroplą śmietanki. – Jeszcze kawy, Cap? – dotarł do niego głos Em. Podniósł wzrok znad lektury. Em mrugnęła konspiracyjnie, pokazując wzrokiem siedzącą po drugiej stronie stolika Tiny. – Tak, pszę pani. – Podstawił kubek i wskazał palcem na drożdżówkę Tiny. – Też chciałbym taką. – Widzę, że ktoś ma apetyt. Wróciłeś do ćwiczeń? – Tak jest! Mam pełną gotowość bojową. Em odstawiła dzbanek z kawą na brzeg stolika. Czasami nie

dawała się sterroryzować porannemu szczytowi, i to w niej właśnie lubił. – Skoro tak, to opowiedz, co robiłeś dziś rano. Przebiegł dwanaście kilometrów. Wyciskał sztangę na strychu. Dźwigając plecak, wbiegł po schodach, co zajęło mu równiutko siedemdziesiąt pięć sekund. To znaczy, wbiegł pięciokrotnie. Wzruszył ramionami. – Trochę biegałem, trochę podnosiłem ciężary. Em wzięła go oburącz za biceps. – Napnij. Posłusznie wykonał rozkaz. – Całkiem nieźle. W twoich stronach wszystkim wyrastają takie bicepsy? – Nie, muszę używać specjalnej maści. Działa piorunująco! Em znowu puściła oko i zwróciła się do Tiny, która siedziała sztywno, jakby kij połknęła; na jej twarzy zastygł sztuczny różowy uśmiech. Em machnęła dzbankiem w stronę Capa. – Niech pani lepiej uważa, bo jeszcze gotów pani zawrócić w głowie. – Potrafię zadbać o siebie. Cap wrócił do książki. Jego współtowarzyszka sączyła kawę, a kiedy Em wróciła z drożdżówką dla Capa, Tiny sięgnęła po widelec i wzięła się do swojej; cięła ciasto na małe kąski, które przenosiła z talerza do ust tak wytwornie, jakby siedziała w Sali Dębowej hotelu Copley Plaza. – To też zamierzasz zjeść? – spytał, pokazując ostatni okruszek na jej talerzu. – Owszem. – To znaczy, że jesteś głodna, tylko nie chcesz się przyznać

sama przed sobą. Odchudzasz się przed ślubem? – Wcale się nie odchudzam. – Kiedy nastąpi ten wielki dzień? – W czerwcu – odparła opornie, jakby się bała, że Cap może użyć tej informacji przeciwko niej. – Coś takiego! Mój kuzyn też bierze ślub w czerwcu. – Niesamowite. – Twój narzeczony ma naprawdę szczęście. – Oby. Na drugim końcu sali chłopczyk tarzał się po podłodze, młócąc rękami i nogami. – Scem sylopku, scem sylopku! – wył. Matka, czerwona jak burak i spocona, strofując go, bezskutecznie próbowała poderwać z linoleum wierzgające ciałko. Caspian postukał się palcem w kącik ust. – Zostało ci trochę dżemu – powiedział do Tiny. Z jej ust wysunął się koniuszek języka, ale zaraz znikł, jakby sobie przypomniał o dobrych manierach. Wzięła serwetkę i przytknęła do warg. – Nie z tej, z drugiej strony. Zaczekaj, pomogę ci. Zanim zdążyła zaoponować, sięgnął nad stołem i zdjął resztkę dżemu z ust Tiny. Były delikatniejsze, niż się spodziewał. Oblizał palec i uśmiechnął się, widząc zgrozę na jej twarzy. – Sprawiasz wrażenie, jakbyś nigdy nie była na randce. – To nie jest randka – prychnęła, dotykając odruchowo pierścionka. – Ej, po co się zaraz tak dąsać – powiedział łagodnie, a z jego twarzy zniknął łobuzerski uśmiech. – Żartowałem sobie tylko, Tiny – powiedział, po raz pierwszy w życiu smakując jej

imię. – Nie wygłupiaj się. Widzisz mnie co dzień od miesiąca. Ot, zwykły facet, na śniadanie je jajka na bekonie. Odpuść sobie, na pewno potrafisz. Wyluzuj się. Ja nie gryzę. Siedziała nachmurzona. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale się rozmyśliła. – Umówmy się, że gdybym chciał cię poderwać, zaczepiłbym cię tydzień temu, kiedy miałaś na sobie ten różowy ciuszek, ten taki z… – Przejechał ręką po szyi. – Z koronką. – Odetchnęła głębiej i zapachniało morelą. W dodatku się uśmiechnęła. Jezu, ten jej uśmiech, promienny, jakby połknęła słońce. Gdzie go dotąd chowała? – Tak więc sama widzisz, że jestem grzecznym chłopcem – zakończył. – Już dobrze. – Wyciągnęła do niego rękę. – Zróbmy to jeszcze raz, tym razem jak należy. Odstawił kubek i już się przymierzał do uściśnięcia jej dłoni; ten uścisk miał zacząć wszystko od nowa, po jego myśli. Ale na sekundę przed tym, nim jego palce musnęły dłoń Tiny, przeklęte dzwonki rozdzwoniły się wściekle i do wnętrza wkroczył mężczyzna w czerni. Wyjął z kieszeni rewolwer i podszedł do kasy. – Cała sala, ręce do góry! Ryk malca ucichł jak nożem uciął.

Tiny, 1966 Caspian Harrison przyjmuje moją wyciągniętą dłoń. – Dziękuję. Możesz mówić do mnie Caspian. Albo po prostu Cap, jak wszyscy w tej rodzinie. Wygląda tak, jak zawsze. To normalne, mężczyźni w jego rodzinie w ogóle się nie starzeją. Szczupła twarz, jasnozielone oczy, którym powagi dodają kurze łapki. Ciemne włosy ostrzyżone na jeża nadają rysom twarzy wyrazistości. Tylko ta blizna… Chociaż patrzę mu w oczy, jak nakazuje uprzejmość, kątem oka rejestruję długą, grubą, różową kreskę, która odcina się od jego opalenizny. (Jak to możliwe, żeby być tak opalonym po miesiącach spędzonych w szpitalu? A może słońce Azji Południowo-Wschodniej trwale wypaliło mu skórę?) Sęk w tym, że gdy jakaś osoba wzbudza silne emocje, często nie potrafimy sobie dokładnie przypomnieć rysów jej twarzy. Jest to fakt potwierdzony naukowo; gdzieś o tym czytałam. To wszystko ma jakiś związek z siecią neuronów w mózgu. Tak więc teraz, gdy Caspian stoi przede mną po dwóch latach, jestem wstrząśnięta tym, jak bardzo jego twarz jest znajoma. To ty, łomoce mój puls w przyspieszonym tempie. Surowa, żołnierska uroda Caspiana znów zapiera mi dech w piersiach, jakbym go zobaczyła pierwszy raz w życiu, jak wtedy, kiedy, nie przeczuwając niczego, weszłam do kafeterii Boylana, a on siedział w narożnym boksie, dziki, nieokiełznany, i pochłaniał żarłocznie jajecznicę na bekonie. Przypominam sobie o fotografii, która leży w kopercie na dnie mojej szuflady z bielizną. Dociera do mnie, że nie jest to najlepsze miejsce do przechowywania tego rodzaju pamiątek. Ściskam mocniej kieliszek. Na moment twarz Caspiana rozmazuje się, odpływa, jakby gniew i strach zasłoniły mi oczy.

Po chwili obraz wyostrza się z powrotem. – Caspian. Naturalnie. Proszę, wejdź. Niepotrzebnie dzwoniłeś do drzwi. – Uznałem, że tak będzie lepiej. Dawno mnie tu nie było. – Masz ochotę na drinka? – Macham ręką w stronę biblioteki. – Bar obsługuje ojciec Franka. Jesteś pierwszym gościem. – Wybacz. Stare żołnierskie nawyki. – Rozumiem. Nie ma sprawy. Tkwimy tak w miejscu przez chwilę, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Boję się, że nagle wyrwie mi się pytanie o zdjęcie. Boję się również, że sprawa tej fotografii zawiśnie między nami w sferze niedomówień. Cóż, może tak będzie lepiej. Może powinnam przestać o niej myśleć, zostawić ją w szufladzie na górze i nie wspominać o niej nikomu, aż zniknie, jakby jej nigdy nie było. Czyjaś dłoń opada na moje ramię. Caspian ucieka wzrokiem w bok. – Cap! Co tak wcześnie? – dziwi się Frank. – Prawdę mówiąc, jestem punktualnie, co tylko w tej rodzinie znaczy: za wcześnie. – Cóż, żołnierzem zostaje się na całe życie. – Frank kiwa głową i całuje mnie w policzek. – Widzę, że wreszcie poznałeś moją czarującą żoneczkę. Wzrok Caspiana wędruje od mojego policzka do ręki Franka na moim ramieniu, by wreszcie się zatrzymać na samym Franku. – Cała przyjemność po mojej stronie. – W jego uśmiechu nie ma cienia wesołości. Podnoszę martini do ust, żeby upić łyk, który, nie wiedzieć jak, zamienia się w potężny haust. Trącam nosem oliwkę.

Akurat, kwituję w myślach. – Czy coś mnie ominęło? – jeży się Frank. Dociera do mnie, że powiedziałam „akurat” na głos. – Pójdę się teraz napić, jeśli nie macie nic przeciwko temu – mówi cicho Caspian. Jego niski, basowy głos też się ani trochę nie zmienił. Oficjalny, a przecież swobodny. Dwa lata temu, zakochana bez pamięci, uwielbiałam ten głos. To był głos, któremu miałam się ochotę zwierzać, głos, przed którym pragnęłam się otworzyć. Cóż, nie mogę mieć pretensji do tamtej Tiny, młodszej o dwa lata ode mnie, Tiny niedoświadczonej i nieskończenie naiwnej. Zawracam w stronę biblioteki. – Świetny pomysł. Proszę za mną. Zostawiam Caspiana w bibliotece, z drinkiem w dłoni, pogrążonego w rozmowie z moim teściem o Wietnamie i strategii wojny zastępczej. Tymczasem dom nareszcie zaczyna się zapełniać. Frank łapie mnie za łokieć i odciąga na bok. – Co tam się stało? – O czym mówisz? – Między tobą a Capem? Nie posunął się chyba za daleko? Stoimy w ciemnym kącie, więc nie widzę wyraźnie twarzy Franka. Ściągnął groźnie brwi nad niebieskimi oczami, co nieczęsto mu się zdarza. Przybieram promienny wyraz twarzy. – Ależ skąd. Przywitaliśmy się, i tyle. – Cap czasem zachowuje się dziwnie. Nie było go tu dość długo i… no… sama rozumiesz – mówi z jakąś samczą agresją, która maskuje czort jeden wie co. Przesuwam się nieco w bok, żeby blask padający z okna oświetlił twarz Franka, i nie umiem powiedzieć, czy jest zły, czy niespokojny. I czy przeze mnie, czy przez Caspiana. I co dokładnie ma na myśli, mówiąc: „sama rozumiesz”.

– Chcesz powiedzieć, że twojemu kuzynowi nie można ufać? – Chcę tylko powiedzieć, że bywa dosyć obcesowy. Jak to żołnierz. – Czy to opinia, którą wyrobiłeś sobie wczorajszej nocy? Podczas wypadu na miasto? Wygląda, jakby go zatkało. – Co masz na myśli? – Chodzi mi o to, czy wczorajszej nocy wydarzyło się coś, co nasunęło ci myśl, że kobiety nie mogą mu ufać? Sam mówiłeś niedawno, że wiele można wnioskować o kimś na podstawie wspólnie przebalowanej nocy. Sama nie wiem do końca, co próbuję z niego wydobyć. Z wyrazu twarzy Franka, na której niepokój przechodzi w ostrożność, poznaję, że dobrze wie, o co się niepokoi. – Zrozum, Cap jest kawalerem. Krew nie woda. Możesz sobie wyczytać między wierszami, co tylko zechcesz. Ja próbuję się tylko upewnić, czy zachował się jak dżentelmen. Uśmiecham się. – Tam w holu żartowałam sobie tylko, kochanie. Chyba muszę popracować nad intonacją. Gdyby to Pepper powiedziała „akurat”, uznałbyś, że flirtuje. Czoło Franka wygładza się, uśmiech wraca mu na twarz. – Już dobrze, dobrze. Chciałem tylko upewnić się, czy wszystko w porządku. – Jak najbardziej. Zresztą, sama potrafię się obronić przed źle wychowanymi gośćmi. – Wiem o tym. Mam bardzo zdolną żoneczkę. Muskam palcem klapę jego smokingu. – O mnie się nie martw. Nie zawiodę twoich oczekiwań. Całuje mój palec i klepie mnie po pupie.

– Wiem. A teraz idź rozsiewać ten twój czar. Ponad jego ramieniem, dzięki dodatkowym pięciu centymetrom moich obcasów, widzę znajomą twarz, jak odłącza się od tłumu i zmierza w naszą stronę. W głowie słyszę w kółko słowa „kawaler” i „krew nie woda”. „Możesz sobie wyczytać między wierszami”, powiedział Frank, cokolwiek miał na myśli. Zresztą, chyba wiem. Wiem, co miał na myśli. W końcu Caspian jest kawalerem, czyż nie? Atrakcyjnym, gorącokrwistym kawalerem, walecznym żołnierzem, który odniósł rany na polu bitwy i tak dalej, wysokim, kontuzjowanym, a więc typem, wokół którego uwija się rój kobiet, zarówno w klubach nocnych, jak i na wytwornych przyjęciach. Cóż, trudno im mieć to za złe. Spójrzmy na mnie – żonę i panią domu, młodą, przyzwoitą przedstawicielkę wyższych sfer, której twarz oblewa się rumieńcem na widok Caspiana zmierzającego w moją stronę. Lewą rękę – tę, którą zdobią triumfalnie pierścionek zaręczynowy i obrączka ślubna – zarzucam na szyję Franka. Przyciągam go do siebie i obdarzam przeciągłym pocałunkiem. – A to za co? – pyta zaskoczony. – Za to, że nazwałeś mnie czarującą. – Muskam usta Franka wskazującym palcem drugiej dłoni, tej, w której trzymam kieliszek z martini. Wódka działa szybko i mocno. Wychodzę na dwór zaczerpnąć świeżego powietrza, przy okazji mało nie rozdeptuję córki Constance, Kitty, która siedzi na tarasie po turecku i wpatruje się w ścianę. W ostatniej chwili łapię ją za ramię. – Jej, przepraszam cię, kochanie. Nic ci nie jest? – Nie, nic. – Rączki ma skrzyżowane na piersi. Schylam się nad nią.

– Czemu nie jesteś z innymi dziećmi nad basenem? Kręci tylko głową. – Chcesz, żebym zawołała twoją mamę? Sznuruje usta i znów kręci głową. – To wobec tego posiedźmy sobie tutaj razem. Przysiadam obok niej na kamieniach, uważając, żeby nie zadrzeć pończoch. Siedzimy sobie więc i patrzymy na plażę, gdzie mewy walczą o sporny obiekt, chyba w postaci gnijącej ryby. W powietrzu unosi się gniewny skrzek. Mewy to banda drani. Poruszam palcami w atłasowych pantoflach, zastanawiając się, czyby ich nie zrzucić. (Pantofli, nie palców). – Co tak dziwnie pachnie? – interesuje się Kitty. Przytykam dłoń do ust i dmucham. – To chyba moje martini. – To jest be. – Tak, masz rację, dziecinko. – No to czemu je pijesz? – Pewnie dlatego, że dorośli tak robią. Robimy dużo niemądrych rzeczy. Może żałujemy, że nie jesteśmy już dziećmi, jak ty. Przez chwilę trawi moje słowa. – Mamusia pije martini. – Naprawdę? – Pije w nocy. Potem łyka swoje pigułki i czasem się drze na tatusia – mówi Kitty rzeczowym tonem, jakby relacjonowała grę w kulki z kuzynami. – Skąd o tym wiesz, kochanie? W nocy powinnaś być chyba w łóżeczku? – Czasem chce mi się w nocy pić. Myślę o mamuś i tacie, o tym, jak się sprzeczali i potem

godzili, łagodząc napięcia na Piątej Alei wódką i czczymi frazesami. – Wiesz, dorośli czasem się kłócą. – Kiedyś porozbierali się i mamusia całowała tatusia w siusiaka. Otwieram usta, ale nie potrafię wydobyć z siebie dźwięku. – Nancy nie pozwala mi się bawić swoim konikiem. – Zaczyna płakać. – Biedactwo. I właśnie dlatego siedzisz tutaj sama? – Tak – chlipie Kitty. – Powiedziała, że nie mogę się nim bawić, bo mam bakterie. – Wszyscy mamy bakterie. To nic strasznego. – Ty też? – Tak. Wszyscy je mają. Myślę, że Nancy po prostu nie chciała się podzielić swoim konikiem. – To bardzo nieładnie. – Tak, to nieładnie. – Wstaję z klęczek i biorę Kitty za rączkę. – Chodźmy nad basen, do dzieci. Powiem Nancy, że trzeba się dzielić zabawkami. – Fajnie. Biegnie w podskokach wzdłuż tarasu, ciągnąc mnie za rękę. W przedwieczornym świetle jej włosy wyglądają jak aureola. – Taki biały koń z czarnymi kropkami na brzuchu. – Appaloosa. Buja naszymi złączonymi rękami. – Czasem tatuś całuje mamusię po paginie. – Po czym? – Chłopcy mają penisy, dziewczynki paginy – nuci Kitty. – A, rozumiem. Waginy, kochanie. Przez „w”. – Waginy, waginy! – wykrzykuje przez całą drogę nad basen, a ja próbuję ją uciszyć, co prawda bez większego

przekonania. Kiedy odświeżona na wiele sposobów wracam na przyjęcie, Pepper właśnie schodzi ze schodów. Wygląda olśniewająco z tym swoim biustem, który wylewa się ze ściętej po śmiałym skosie fioletowej sukienki, urywającej się ładnych dziesięć centymetrów nad kolanami. Wygląda, że palce lizać. Tak, to jest właśnie najlepsze określenie dla Pepper. Gdybym była facetem, chciałabym ją jeść i oblizywać palce. Nieodgadnione wyroki Matki Natury obdarzyły Pepper tym jej niesamowitym seksapilem, a my, zwykli śmiertelnicy, mogliśmy ją tylko podziwiać na klęczkach, niemi z zachwytu. Dla Hardcastle’ów Pepper jest egzotyczną potrawą, gatunkiem, który nigdy dotąd nie gościł na ich stole. „To moja młodsza siostra Pepper”, przedstawiam ją, okładając garmażem. „Czemu mówią na ciebie Pepper?”, nagminnie pytają mężczyźni. „Bo jestem wredna”, odpowiada, puszczając do nich oko. Kobietom zwykle umyka ironiczny grymas, z jakim wypowiada te słowa, i natychmiast ich twarze zastygają w uprzejmym grymasie, jakim atletyczny klan pań Hardcastle – cera jak końska derka, zero makijażu – reaguje na wyrafinowanie i odmienność. Widzę, jak Constance, mama Kitty, sznuruje usta, patrząc na Pepper, i nagle dociera do mnie, że z moimi siostrami łączy mnie więcej, niż myślałam, i że nigdy nie lubiłam Constance. Constance, która tamtego pierwszego lata walnęła z całej siły piłką bejsbolową w mój niczego nieprzeczuwający brzuch – jeszcze się nie zorientowałam, że jestem w ciąży – i która przepraszała mnie później wylewnie. „Powinnam była się domyślić”, kiwała ponuro głową, więc co innego mogłam zrobić, jak tylko przyjąć jej przeprosiny i powiedzieć, że nic się

nie stało, mimo że zaraz po tym incydencie zaczęło się moje pierwsze poronienie, o które przecież nie mogłam winić Constance? Zrobiła to niechcący, i sama jestem sobie winna, że w porę nie złapałam piłki. Panowie Hardcastle to całkiem inna para kaloszy. Tak, tak. Jak wszyscy mężczyźni, po swojemu odczytują Pepper. Pepper ten układ z gruntu odpowiada. Kobiety nie są jej potrzebne do niczego. Nawet kiedy byłyśmy małe, towarzyszami jej zabaw byli zwykle chłopcy. Nasza siostra Vivian jest jedyną posiadaczką pary chromosomów XX, która potrafi żeglować z wdziękiem w otaczającym Pepper morzu XY, chyba tylko dlatego, że są siostrami zjednoczonymi w swojej pogardzie dla mnie, sztywnej, potulnej Tiny, która nie jest ani trochę zabawna. – Wybacz, Constance. Dobrze mówię: Constance? Jest was strasznie dużo i wszyscy wyglądacie tak samo – tłumaczy właśnie Pepper. Ściągnięte wargi Constance przypominają zwieracz. Zagryzam usta, hamując histeryczny śmiech, bo Pepper trafiła w sedno. Wszyscy Hardcastle’owie wyglądają tak samo. To samo spojrzenie, specyficzny kształt oczu, bujne włosy, proporcje nosa do ust i kości policzkowych. (Wyjątkiem jest chyba tylko Caspian, w którym górę wzięły geny Harrisonów). Ten typ urody sprawdza się u mężczyzn – zabójczych i fotogenicznych – którzy tchną aurą boiska futbolowego, jachtów pod pełnymi żaglami, szarlotki i miłości do mamy. Kobietom ten model nie bardzo służy. Są toporne i mają lekko wyłupiaste oczy. Przy najlepszych chęciach mogą ujść za przystojne. A może jestem niesprawiedliwa? Pepper ma w nosie to, czy jest sprawiedliwa, czy nie. Nie ma wyrzutów sumienia, że nieszczęsne usta Constance lada

moment dorobią się hemoroidów. Jak to jest, nic sobie nie robić z opinii innych kobiet? Przyglądam się Pepper, która śmieje się, z głową odrzuconą do tyłu, odsłaniając w dogasającym świetle dnia brzoskwiniową skórę na swej łabędziej szyi. (Tymczasem przenieśliśmy się na taras; w domu panuje nieznośny upał). Pepper doskonale służy to, że olewa wszystko. To musi być cudowne uczucie. Też bym tak chciała. I też tak robiłam przez jedną krótką chwilę, dawno, dawno temu. To było cudowne wyzwolenie. Dopijam martini i idę do kuchni wydać dyspozycje co do obiadu. Obiad, trzeba wam wiedzieć, okazał się powalającym sukcesem, w każdym razie do chwili, kiedy wybuchła awantura. Ośmielona podwójnym martini – zwykle piję tylko pojedyncze – i przytłoczona zaduchem we wnętrzu ordynuję wyniesienie stołu z jadalni na taras z widokiem na ocean. Zmiana planów w ostatniej chwili bulwersuje panią Crane, ale udaje mi się ją udobruchać, zaś dzielni panowie Hardcastle przenoszą meble i po chwili stół i krzesła stoją już na tarasie, nakrycia wracają na miejsce, świece się palą, misy przepysznych fiołkowych hiacyntów stoją w równych odstępach na środka obrusa. – Cudownie! – zachwyca się Pepper, żeglując w stronę swojego krzesła. Przybierający na sile wiatr burzy jej włosy. – Nie wątpię, że komary są zachwycone. – Babka Hardcastle siada po lewej ręce Franka, rzucając mi wymowne spojrzenie. – Proszę powiedzieć Fredowi, żeby poszukał pochodni w domku kąpielowym – zwracam się do pani Crane. Fred jest naszym dozorcą. – Chyba są po prawej stronie, obok

zapasowych parasoli. Pani Crane lubi robić na przekór babce. – Już się robi, pani Hardcastle. Czy powiedzieć dziewczętom, żeby podawały do stołu? – Tak. Dziękuję, pani Crane. Służące zaczynają podawać, Frank rozlewa wino. Siadam naprzeciwko męża, a Cap, idąc w ślady pozostałych panów, z ledwie dostrzegalnym wysiłkiem lokuje się po prawej stronie Franka. Pepper udało się tak zakręcić, żeby siedzieć po prawej ręce Caspiana, naprzeciwko mojego teścia. Nie mija dużo czasu, a już płoną pochodnie, komary biorą nogi za pas, puste butelki po winie piętrzą się w rogu tarasu, a między Pepper a Caspianem zawiązuje się nić porozumienia, która pewnie na długo przysporzy materiału do rodzinnych żartów. I czemu nie? Oboje są wolni. Oboje atrakcyjni, obdarzeni temperamentem. Kawaler i modna obecnie singielka. – Jak długo twoja siostra zamierza tutaj zostać? – pyta Constance. Siedzi dwa krzesła ode mnie. Zanurzam łyżkę w chłodniku z porów. – Szczerze mówiąc, nie wiem. Przyznasz, że byłoby cudownie, gdyby została z nami do końca lata? Constance lekko blednie. – Niestety, jest asystentką pewnego senatora w Waszyngtonie i podejrzewam, że wkrótce będzie jej potrzebował. – Nachylam się i ciągnę konspiracyjnym tonem: – Wiem, że w pewnym sensie to kolaboracja z wrogiem. Zza domu dolatują salwy śmiechu. Najmłodsi Hardcastle’owie jedzą obiad nad basenem, pod okiem pary plotkujących nianiek, a nastolatki prawdopodobnie dobrały się do zapasów piwa i alkoholi w barku domku kąpielowego.

– Czy mogłaby pani poprosić Freda, żeby miał oko na młodzież nad basenem? Może lepiej zamknąć domek kąpielowy? – zwracam się do pani Crane, która kiwa głową i idzie po dozorcę. Przy zupie i przystawkach panuje biesiadna atmosfera, nasączona niewymuszoną wesołością, w oprawie zapachu hiacyntów, podlana rześkim białym winem i przyprawiona wzruszeniem z okazji powrotu syna marnotrawnego na łono rodziny. Znad oceanu w podmuchach wiatru nadciąga leciutka wilgoć. Galareta pomidorowa łączy smak słodki z kwaśnym w idealnych proporcjach, krewetki są jędrne i bladoróżowe. Po mojej prawej przystojny młodszy brat Franka, Louis, sypie rubasznymi żartami, po lewej śmiech Pepper wzlatuje pod wieczorne niebo. Migotliwe pochodnie odbijają się w brylantach na szorstkiej skórze dekoltu Constance. Kiedy na nią patrzę, w mojej głowie pojawia się słowo „pagina”. Krewetki i galareta już zjechały ze stołu, a na ich miejsce pojawiły się odkorkowane butelki wina. Daję znak Louisowi, który siedzi po mojej prawicy, a Louis daje znak siedzącemu naprzeciwko Monty’emu, kuzynowi Franka, i obaj jednocześnie zaczynają napełniać kieliszki, każdy po swojej stronie stołu. Kiedy kończą, Frank wstaje, trąca widelcem brzeg swojego kieliszka i uśmiecha się do mnie nad stołem. – Panie i panowie. Miła rodzino i miła dziewczyno. – Puszcza oko do Pepper. – Dobrze gada! – podkręca Louis. – Po pierwsze, chciałem podziękować mojej czarownej żonie, Tiny, za to, że wydała ten cudowny obiad, obiad, który zgromadził nas tu wszystkich choć raz ubranych przyzwoicie. Tiny?

Bierze do ręki kieliszek i wznosi toast w moją stronę. W odpowiedzi też unoszę kieliszek. – Zdrowie naszej czarodziejki Tiny! – woła Pepper. Odpowiada jej gromki pomruk aprobaty. Brzęczy kryształ i co tylko może. – Przejdźmy jednak do clou dzisiejszego wieczoru. Niespełna dwa lata temu mężczyzna, który siedzi obok mnie, mężczyzna, którego wszyscy znamy, choć, będąc dziećmi, niezbyt często widywaliśmy tego syna pułku… Caspian odwraca krótko ostrzyżoną głowę i mówi coś po cichu do Franka, czego nie mogę zrozumieć ze względu na odległość, za to Pepper odchyla się gwałtownie do tyłu i wybucha gardłowym śmiechem. – Już dobra, dobra – mówi Frank. – Tak czy owak, ów dzielny malec wyrósł na żołnierza, kiedy my obkuwaliśmy prawo i medycynę, i wygląda na to, że jest w nim kawał tęgiego Hardcastle’a pod nieszczęsnym płaszczykiem Harrisona… Kolejny niedosłyszalny komentarz Caspiana wywołuje ryk śmiechu siedzących obok mężczyzn, choć Pepper – nie uwierzycie, Pepper! – wygląda, jakby nie łapała, o co chodzi. – Tak czy owak, jak już wspomniałem, kiedy my siedzieliśmy sobie w kraju, w swoich domach, cali i zdrowi, tu obecny nasz kuzyn Cap walczył o nasze życie, wolność i obyczaje w zamorskiej dżungli Wietnamu. Walczył przeciwko wrogom wolności, przeciwko tym, którzy chcieliby Amerykę i jej ideały zmieść z powierzchni ziemi. Gdy my, panowie, że się tak wyrażę, spaliśmy spokojnie, on każdego dnia narażał życie, aż przyszedł w zeszłym roku dzień, gdy rozpętało się piekło i, cóż, każdy z nas wie, co się wtedy zdarzyło. A od wczoraj wie to każdy Amerykanin. Żartobliwy nastrój gaśnie wraz z odchodzącym dniem;

nadciąga zmierzch, niebo nabiera odcienia granatu. Patrzę na pusty talerz. Na cienkiej porcelanie widzę własny cień. – Cap – mówi z głęboką powagą Frank, stojąc naprzeciwko mnie, a ja przymykam oczy i widzę pod powiekami Caspiana, zanim został ranny, solidne barki w smudze majowego słońca, jak pije kawę z topornego białego kubka. – Cap, słów mi brak, żeby ci podziękować za to, jak postąpiłeś tamtego dnia. Podziękować za twoją ofiarę. Medal Honoru to wielki zaszczyt, ale jest tylko blaszką opatrzoną świstkiem i paroma przemowami, a potem wszyscy rozchodzą się po domach i wracają do własnych spraw. Chcemy, Cap, żebyś wiedział, że my, twoja rodzina, kochamy cię. Jesteśmy z ciebie dumni. Zebraliśmy się dzisiaj z twojego powodu, ale w przyszłości, gdybyś nas potrzebował, też zawsze możesz na nas liczyć. Stawimy się jak jeden mąż, bo tak działa nasza rodzina. A teraz chciałbym cię prosić, bracie, żebyś wstał. Zmuszam się, żeby podnieść głowę, bo przecież żona Franklina Hardcastle’a, co gorsza – gospodyni przyjęcia, nie może siedzieć z wzrokiem wbitym w talerz, kiedy Franklin Hardcastle wznosi toast na cześć gwiazdy wieczoru. Frank podchodzi do końca stołu i otacza ramieniem potężne barki kuzyna, który bez uśmiechu patrzy gdzieś w przestrzeń za moją głową. – Piję do ciebie, Cap – mówi Frank i trąca kieliszkiem kieliszek Caspiana. Znów powraca gwar głosów, szczękanie szkła, wreszcie Louis wstaje i zaczyna klaskać, i wszyscy wstajemy i bijemy brawo, do chwili, gdy Caspian podnosi szeroką, śniadą dłoń i ucisza nas jednym gestem. – Dziękuję wam za to, że jesteście tu ze mną wszyscy –

mówi tym swoim słodko-szorstkim głosem, od którego stopy zaczynają mi drżeć w akwamarynowych pantoflach ze ściętym noskiem. – Dziękuję, Tiny, za wyśmienity obiad. Dzięki ci, Frank, za tę laudację, choć, prawdę mówiąc, nie zasłużyłem na nią. Wszyscy robimy tam tylko to, co do nas należy, i nie ma w tym żadnego bohaterstwa. Prawdziwi bohaterowie to chłopcy, którzy tam zostali. Wysuwa się z objęć Franka i siada z powrotem przy stole. Zaczynam się dziwnie dusić. Dwadzieścia dwie osoby siedzą przy królewskim stole na tarasie Dużego Domu, mimo to jest cicho jak makiem zasiał: tak cicho, że słychać nastolatków namawiających się szeptem nad basenem i chrząszcze brzęczące w trawie na wydmach. Nagle mąż Constance, Tom, ciska swoją serwetę na talerz. – Do diabła, jeszcze chwila, a bokiem mi to wyjdzie! – Tom! – syczy Constance. – Cicho bądź. – Odwraca się, patrząc wzdłuż rzędu krewnych i powinowatych na Caspiana, który siedzi, jakby nigdy nic, zapatrzony w misę z hiacyntami. – Wybacz, Cap, wiem, że straciłeś nogę i co tam jeszcze, w dodatku pewnie wierzysz w to, co robisz. Bóg z tobą, ale uważam, że to granda, żeby przyznawać ci medal w moim imieniu. Bo ja też jestem obywatelem tego kraju, kolego. Ja też jestem Amerykaninem i nie zgadzam się z tym, żeby przyznawać medal za napaść na inny kraj, w dodatku Trzeciego Świata, za zabijanie kobiet i dzieci, dlatego tylko, że wybrali inny model życia niż przeklęty kapitalizm. Zapada drętwa, upiorna cisza. – Rozumiem – mówi Caspian, nie odrywając wzroku od kwiatów. Frank podnosi się z miejsca. Na ustach ma dyplomatyczny

uśmiech, tak sztuczny i tak gładki, aż zęby bolą. – Tom, co powiesz na to, żeby wrócić do domu i troszkę wypocząć? – Daj mu spokój, Frank – interweniuje Constance. – Wolno mu mieć swoje zdanie. Tom, wyraziłeś już swoją opinię, a teraz uspokój się i daj nam skończyć obiad. Tom wstaje, chwiejąc się lekko na nogach. – Wybacz, Connie, nie mogę tego znieść. Nie mogę siedzieć przy jednym stole z bandą sytych, zadowolonych z siebie świń, które rozdają medale pieprzonym mordercom… – Chryste, Tom! – Tom, błagam… – próbuję go mitygować. Obraca się, celując w moją stronę. – Albo na przykład ty, Tiny. Siedzisz sobie tutaj z tą swoją ładną buzią, w ładnym fatałaszku. Jesteś bystrą dziewczyną, więc można się po tobie czegoś więcej spodziewać, ale ty tylko siedzisz grzecznie, uśmiechasz się i potakujesz, jak jakaś odmóżdżona faszystowska lala, licząc na to, że tym swoim wyszczerzaniem wkręcisz się w końcu do zasranego Białego Domu… Gdzieś w połowie tej przemowy Caspian wyciera usta serwetą, po czym wstaje tak gwałtownie, że krzesło leci do tyłu na kamienne płyty tarasu. Podchodzi do Toma i wyciąga go za kołnierz zza stołu. – Przeproś. Mówi tak niskim głosem, że odczytuję jego słowa tylko z ruchu warg. Tom podnosi do góry twarz wykrzywioną wódką i adrenaliną. – Niby za co? Mówię tylko prawdę. Nie możesz mi tego zabronić.

– Powiedziałem: przeproś. Tom nie zdążył jeszcze otworzyć ust, a już błagam go w myślach, choć czuję, że jest za późno: Nie rób tego, Tom, nie bądź idiotą. Jezu, Cap, tylko nie to. Inny płat mojego mózgu myśli równolegle: Całe przyjęcie diabli wzięli. I jeszcze: Czy po wszystkim podawać dalej, czy schować do lodówki i podać jutro na zimno jako lunch? – Coś takiego! I co mi zrobisz, jak cię nie przeproszę? Dasz mi w pysk na oczach wszystkich? Caspian zwija dłoń w pięść i wali Toma w szczękę.

Caspian, 1964 Oj, niedobrze. Gdyby Caspian siedział w boksie kafeterii sam, w dwie sekundy dorwałby się do tyłka brzuchatemu palantowi, który tak wymachiwał spluwą. Gość miał na sobie garnitur, jak jakiś mafioso. Ale siedział w towarzystwie Tiny. Pochylił się do przodu, chwycił jej zdrętwiałą dłoń, zdarł z palca pierścionek zaręczynowy i wrzucił do kieszeni. Była w zbyt wielkim szoku, żeby protestować. Patrzyła na bandytę i na roztrzęsioną Em, która się szamotała z szufladą kasy. – Chowaj się – mruknął. Odwróciła do niego zbielałą twarz. – Chowaj się! Zbir machnął spluwą. – Ej, wy tam! Cicho być! Z podłogi poniosło się wycie przykrytego ciałem matki malca. – Zamknąć gębę małemu! Kiedy wycie przybrało na sile, bandzior strzelił. Ciało matki zwiotczało. Z ust Em wyrwał się nagły krzyk, co wytrąciło mężczyznę z równowagi. – Stul pysk! Stul pysk! – Był teraz czerwony i spocony. Em próbowała go ominąć, żeby dotrzeć do matki osłaniającej swoim ciałem dziecko, ale ją złapał za kołnierz i przytknął jej lufę do czoła. – Siedzieć, ani drgnąć, bo rozwalę kelnerkę! Ej, wy tam! – Skinął w stronę pierwszego boksu, w którym zamarła jakaś para z wyrazem zgrozy na twarzach. – Portfel na stół! Na sam brzeg! Em pisnęła. Posłała Capowi błagalne spojrzenie przez salę.

Niech to szlag! Złapał Tiny, wepchnął pod stolik i pomknął między boksami w kierunku bandziora, który odwrócił się i – na swoje nieszczęście – zawahał, usiłując rozstrzygnąć, czy strzelić do Capa, czy do Em. Co Cap zresztą przewidział. Bo tylko trening – regularny, żmudny trening refleksu – pozwala przekroczyć niedoskonałość ludzkich odruchów. Postanowił zaryzykować. Zaczął od broni – błyskawicznym ciosem łokcia wytrącił ją zbirowi z ręki. Tamten zawył, puszczając Em, która upadła na ziemię. Cap wziął potężny zamach, celując w obwisły podbródek przeciwnika. Dzyń, dzyń, dzyń. Drzwi otworzyły się, ale Cap zdążył jednak zadać cios. Mężczyzna runął bezwładnie, jak wór z kartoflami. Cap odwrócił się w stronę drzwi, licząc na to, że zobaczy zastęp granatowych mundurów – kwiat bostońskiej policji, niestety stał w nich tylko kolejny osobnik w ciemnym garniturze i brązowej fedorze na głowie. Celował z rewolweru prosto w pierś Capa. Czujka. Dotąd stał na czatach. – Ręce do góry. Cap powoli podniósł ręce. Stąd, gdzie stał, nie widział boksu w głębi sali. Wytężył wszystkie zmysły – słuch, węch i dotyk, obserwację drgań powietrza – starając się wyłowić jakiś sygnał, który by go upewnił, że Tiny nadal kuca pod stolikiem, tam gdzie ją zostawił. Trzykaratowy pierścionek zaręczynowy tkwił w wewnętrznej kieszeni jego marynarki. Trochę głupio, ale gdzie niby miał go włożyć? – Zdejmij mu kapelusz. – Czujka wskazał Capowi mężczyznę w najbliższym boksie, którego portfel czekał już na

skraju stolika. – Kapelusz? – No, już! To chyba żadna sztuka. Bez gadania. Celował prosto w serce Capa. Gość znał się na tej robocie, w przeciwieństwie do nalanego durnia, który leżał bezwładnie na ziemi. Dlaczego właśnie temu, który znał się na rzeczy, powierzono stanie na czatach? Osłanianie tyłów to przecież zajęcie godne półgłówka. Cap wyciągnął rękę i delikatnie zdjął mężczyźnie nakrycie głowy. – Sam widzisz, że to żadna sztuka. Nie wymaga wielkiego bohaterstwa. A teraz włóż portfel do środka. Cap podniósł portfel ze stolika i włożył do kapelusza. – Grzeczny chłopiec. A teraz proszę wszystkich o wyłożenie swoich portfeli na stół, tylko bez wygłupów, żeby ten miły dżentelmen mógł je zebrać. Na moment zapadła osłupiała cisza. Gdzie jest, u diabła, policja? Czy nikt z kuchni na tyłach nie zadzwonił jeszcze po gliny? – Raz, dwa i…! – Bandyta strzelił w sufit. Płat tynku spadł mu na plecy. Jakaś kobieta krzyknęła, a raczej pisnęła żałośnie. Czujka zwrócił lufę w kierunku pleców Caspiana. – Radzę bez żadnych numerów. I bardzo dobrze. Niech do przyjazdu policji jego uwaga skupia się na Capie. Przynajmniej inni są wtedy bezpieczni. „Pozwól policji rozprawić się z nim, Caspianie. Nie porywaj się na zbędne bohaterstwo. Bądź zwykłym człowiekiem, ściągaj na siebie uwagę bandyty, grając na zwłokę, dopóki policja nie wpadnie do środka”. Spod fedory spłynęła lśniąca strużka potu. Bandzior

machnął rewolwerem. – No, już. Następny boks. Ruszaj się! Cap powlókł się do następnego boksu, w którym siedziała kobieta w kanarkowym kostiumie; drżącymi dłońmi wrzuciła do kapelusza małą portmonetkę. – Paniusia otworzy torebkę – zażądał przemieszczający się w ślad za Capem zbir. – Ale… – Otworzyć torebkę! Kobieta rozpięła zatrzask. Ktoś z tyłu cicho kwilił. To tamten chłopczyk. „Mamusiu, mamusiu”. Mężczyzna trącił lufą Capa. – Wysyp wszystko. Cap podniósł torebkę i wytrząsnął jej zawartość na stolik. Paczka chustek do nosa, pomadka do ust, pokruszony puder, pióro, kilka gumek do włosów. Schludny zwitek banknotów, pewnie pieniądze na rachunki. – Proszę, co my tutaj mamy. – Bandyta podniósł zwitek i wrzucił do kapelusza. – Następny, proszę. Dwa boksy, trzy portfele. Kwilenie przybrało na sile; towarzyszył mu niecichnący jęk matki. Poza tym w kafeterii panowała głęboka cisza, jeśli nie liczyć buczenia urządzeń elektrycznych; nigdy wcześniej nie zarejestrował tego dźwięku. Nieuchronnie przybliżali się do narożnego boksu, w którym schowała się Tiny. Gdzie policja, na litość boską? Zerknął w stronę drzwi. – Ej, paniusiu! Co się tam, do kurwy nędzy, wyprawia? Cap odwrócił się i zamarł. Ta kretynka, Tiny Doe, bez butów, skradała się zwinnie jak czerwony kot w stronę jęczącej matki i łkającego dziecka.

Po wszystkim Cap zastał Tiny w kuchni, tuliła chłopczyka owiniętego w miękki kocyk, który Bóg wie skąd wytrzasnęła. Dziecko spało błogo w jej objęciach, a jego rzęsy wyglądały w mdłym świetle gołej żarówki z góry jak dwa małe, pierzaste półksiężyce. Cap poczuł ucisk w gardle. – Przyjechała po niego babcia. Policja chce z tobą porozmawiać. Odwróciła pobladłą twarz w jego stronę. – Co z jego matką? – Zabrało ją pogotowie. Chyba nic jej nie będzie. Widziałem gorsze historie. – O wiele, wiele gorsze. – Chyba oberwała w ramię, ale z ominięciem organów wewnętrznych. Wstała, bez cienia wysiłku podnosząc śpiącego chłopca. Kto by przypuszczał, że panna Tiny Doe ma w sobie tyle siły? – Możesz go wziąć? – Jasne. – Wyciągnął ręce. – Nic ci nie jest? – Nic. Poza tym, że nie chcę rozmawiać z policją. – Położyła mu dziecko na rękach, delikatnie podtrzymując główkę, owinęła je starannie w kocyk i starła smużkę krwi z czoła. – Uważaj. – Musisz rozmawiać z policją. Będą chcieli spisać zeznania. Zawahała się. – Są reporterzy? – Policja ich nie wpuszcza. Ale owszem, stoją przed wejściem. Zdjęła sweter z pleców i wsunęła ręce w rękawy. Na jej twarz powoli wracał rumieniec. – Czy policja mogłaby tutaj przyjść, żeby spisać zeznania? – Nie widzę przeszkód. Powiem im, że potrzebujesz spokoju.

– A ty rozmawiałeś już z nimi? Malec poruszył się i wymruczał coś przez sen. Caspian podniósł go wyżej, zmieniając pozycję na wygodniejszą. – Przypuszczam, że będę musiał później stawić się na komisariacie w celu złożenia dodatkowych wyjaśnień. Z powodu tego wszystkiego. Wszystkiego. Pod tym słowem kryła się błyskawiczna reakcja, kiedy drugi zbir odwrócił się w stronę Tiny, szybki cios w rękę, walka o rewolwer, trzask łamanych kości. Obezwładnienie bandziorów. Wysłanie Em do telefonu, żeby wezwała policję, bo w kuchni nie było nikogo; kucharz z pomocnikiem uciekli przez tylne drzwi. Czekanie w nieskończoność, uspokajanie wszystkich do przyjazdu policji. Tiny zajęła się dzieckiem, zadzwoniła po pomoc dla matki, wyjęła własną chusteczkę i pokazała komuś, jak opatrzyć ranę. Chryste, co za dzień! Zaczynała go boleć głowa, miał kaca po tym wszystkim. Coś jak smutek postkoitalny, gdy po stosunku opada adrenalina i zostajesz sam na sam ze sobą i nędzą swojej duszy. – Widzę, że dobrze sobie radzisz z małym – powiedziała, a po chwili dodała: – Dziękuję. Dziękuję za… cóż, za to, że nas uratowałeś. Sprawy mogły przybrać o wiele gorszy obrót. Patrzył w jej szeroko otwarte oczy ocienione długimi rzęsami. W jej spojrzeniu wyczytał szczerość i pokorę. Tu, w kuchni kafeterii Boylana, gdzieś zniknęła ta jej rezerwa. – Nie ma za co. Wyszedł z powrotem na salę. Babcia chłopca na jego widok zareagowała krzykiem. Rzuciła się przed siebie i bez słowa wyrwała małego z rąk Capa, co zresztą zbytnio go nie ubodło. Wystarczyło mu podziękowanie od Tiny. Podtrzymywał dziecko do chwili, gdy

uznał, że bezpiecznie wylądowało w objęciach babci, a potem zwrócił się do jednego z gliniarzy kręcących się po lokalu z notesami. – Coś jeszcze? – Tak, musimy jeszcze pana przesłuchać na komisariacie. To rutynowa procedura. – Możecie mnie podwieźć? – Jasne. Z zaplecza wyłonił się kolejny gliniarz. – Pan chyba mówił, że ta kobitka czeka na tyłach. – Tak. W kuchni. W czerwonej sukience. – Nie ma nikogo. Kiedy skręcił w Marlborough Street, dochodziła już trzecia. Słońce odbijało się w oknach drugiego i trzeciego piętra jego domu, zmieniając je w sześć oślepiających prostokątów. Na schodach przed bramą przycupnęła drobna postać w malinowym kostiumie, z rękami grzecznie złożonymi na podołku. Na jego widok wstała. – Myślałam, że już nigdy nie dotrzesz. Postawił torbę z aparatem na ziemi, żeby poszukać klucza. – Jakim cudem trafiłaś? – Powiedziała mi kelnerka, ta z ciemnymi włosami. – Em? Coś takiego. Ciekawe, skąd wiedziała. Pominęła jego pytanie milczeniem. Stała na podeście, przyglądając się, jak Cap wchodzi po schodach. Starał się nie patrzeć na nią, choć robiło mu się cieplej na sercu, kiedy widział jej smukłą sylwetkę i łagodne łuki bioder pod sukienką. Włożył klucz w dziurkę. – Wejdziesz? – Nie, nie… Ja tylko chciałam… – Z nerwów miała zadyszkę. – Chciałam zamienić z tobą słowo.

– W środku będzie wygodniej. Wyglądasz, jakbyś potrzebowała drinka. – Kiedy ja właściwie nie piję. – To może pora wreszcie zacząć. Nieoczekiwanie się roześmiała. Jej śmiech naprawdę mu się spodobał, był głośniejszy i bardziej rubaszny, niżby się można spodziewać po tak drobnej osóbce. Ciemne włosy miała w lekkim nieładzie; luźno wiły się w puklach wokół uszu i szyi; chętnie zanurzyłby w nie palce, chłonąłby ich gładkość i sprężystość, zanim pochyliłby się, żeby pocałować pannę Doe. Jakby czytała w jego myślach, podniosła rękę i dotknęła swoich włosów. Jej ramię było gładkie i muskularne – wyrobione na korcie albo polu golfowym. Ciekawe, czy dziewczęta z jej sfer do gry w golfa zakładają różowy sweter w romby? Przestała się już śmiać, ale wciąż się uśmiechała. – Niech ci będzie, przecież chyba nie gryziesz. Otworzył drzwi i cofnął się, żeby ją przepuścić przodem. – Gryzę, ale tylko, jeśli mnie poprosisz.

Tiny, 1966 Tom odsuwa troskliwe dłonie żony i przykłada do szczęki worek z lodem. – Sami widzicie. To właśnie dowód, że mam rację. Zwykła maszyna do zabijania, opłacana z naszych podatków. Jakich podatków?, myślę, wycierając ręce w ścierkę. W skład twojego funduszu powierniczego wchodzą głównie wolne od podatku obligacje komunalne; założę się, że wyciągasz z nich trzy i pół procenta. – Prawdę mówiąc, gdyby chciał cię zabić, uderzyłby o wiele mocniej – zwracam uwagę. – Chcesz powiedzieć, że to było za słabo? – Dotyka szczęki, nadal całej i nienaruszonej, jeśli nie liczyć sporego siniaka. – Mówię, że mógł cię rąbnąć mocniej. O wiele mocniej. Możesz mi wierzyć. Zaaferowana Constance przerywa obdukcję mężowskiej żuchwy. – To się w głowie nie mieści. Bronisz go? – Wcale go nie bronię, choćby dlatego, że zepsuł mi przyjęcie. Constance wraca do zimnych okładów. – To łobuz. Zawsze rwał się do bitki. Na litość boską, Tom, pozwól, że ja to zrobię. Tym się nie pociera policzka. – Wyrywa mu worek z ręki i przykłada do policzka po drugiej stronie. – Tak czy owak, krzyżyk na drogę. Szczerze mówiąc, nigdy do nas nie pasował. Nawet jako dziecko. – Na drogę? Constance kiwa głową w stronę drzwi. – Widziałam go, jak się wynosił. Chwilę temu.

Rzucam ścierkę na blat kuchenny. – Mam pewną rzecz do załatwienia. Dochodzę do drzwi, kiedy nagle coś sobie przypominam. Odwracam się za siebie. – Wybacz, Constance, ale powinniście z Tomem zamykać drzwi do sypialni, kiedy się wam zbiera na igraszki. Na tarasie Fred z panią Crane zbierają odłamki porcelany; fale oceanu biją niewzruszenie o brzeg, jakby nic się nie stało. – Widziała pani może majora Harrisona? – Tak, psze pani – mówi pani Crane z nieprzeniknioną twarzą. – Przed chwileczką. Poszedł w tamtą stronę. – Macha ręką w kierunku starego domku Harrisonów. – Do domu czy na plażę? – Trudno powiedzieć. Nic się nikomu nie stało? – Nie, nic. Dziękuję bardzo, że się pani wzięła do sprzątania. Strasznie mi przykro. – Nie ma za co. A, i jeszcze jedno, psze pani… Przystaję na kamiennych schodach na plażę. – Tak? – On przeprosił, jak tędy szedł. Major Harrison. Pomyślałam, że powinna pani wiedzieć. – Jeszcze by tego brakowało, żeby nie przeprosił – mówię, czując nagłą ulgę. Na plaży jest ciemno, tylko fale uderzające gwałtownie w brzeg lśnią fosforycznie. Za mną, w oddali, głos Franka przechodzi w śmiech. Zabrał mężczyzn na płaską łachę piasku koło falochronu, gdzie podchmieleni grają po ciemku w nogę, żeby spalić adrenalinę po bijatyce. Kobiety, naturalnie, kładą dzieci do łóżek. Co porabiają nastolatki? To tylko oni sami wiedzą. Bijatyka. Właściwie to nie była bijatyka. Większość, mimo

wszystko, wzięła stronę Capa. Jednak nie obyło się bez rękoczynów, stłuczonej porcelany, panikujących pań i prób wyrównania starych męskich porachunków. Lubiącym rywalizację Hardcastle’om i ich lubiącym rywalizację małżonkom niewiele trzeba, żeby włączyć zapłon. Kieruję wzrok w stronę domku Harrisonów przy wydmach i w tym samym momencie zapala się światło na ganku. „Przepraszam”, powtarzam w myślach słowa Caspiana i czuję, jak moje tętno przyspiesza, znów zalewa mnie fala straceńczej nadziei, którą próbuję powściągnąć. Opamiętaj się, mityguję się w myślach. Zbyt wiele masz tym razem do stracenia. Pomyśl o Franku. I o zdjęciu, dodaję, kiedy nawet to nie skutkuje. Moje tętno wraca do normy. Nogi same niosą mnie w stronę domku Harrisonów. Akurat kiedy dochodzę do ganku, światło gaśnie, mimo to stukam do drzwi, niezrażona. – Tiny. – Caspian. Otwiera szerzej i wychodzi za próg, na wytartą wycieraczkę, stanowczo zamykając drzwi za sobą, a tym samym odcinając mdłe światło z sieni. Jego barczysta sylwetka rozsadza ganek. Czuję pulsowanie w koniuszkach palców. Znów to tętno. Choć wino dawno już wyparowało, mam sucho w ustach i z nerwów ściska mnie w gardle. Po co właściwie tu przyszłam? Gorzej. Co będzie, jeśli ktoś mnie zobaczy? – Przykro mi z powodu dzisiejszych wydarzeń – mówi Cap. – Chciałem cię przeprosić przed wyjściem, ale byłaś zajęta w kuchni. – Nie ma sprawy. Nie mogę ci mieć tego za złe. Tom jest…

– Szukam w myślach stosownego określenia. Uśmiech Caspiana rozjaśnia ciemności. – Zgadza się, Tom jest… Zdążył już zdjąć błyskającą medalami górę od munduru; pewnie ją cisnął na oparcie jednego z wzorzystych foteli w saloniku. Albo, jak miał w zwyczaju, odwiesił starannie w garderobie przy wejściu, za białymi drzwiami, między wysłużonym makintoszem i kraciastym kocem plażowym. Biała, sztywna koszula pachnie krochmalem. I Caspianem. Oddycham przez usta, żeby woń nie dotarła do mózgu: jak wiadomo, zmysł zapachu jest podłączony bezpośrednio do obszaru odpowiedzialnego za emocje. A może za pamięć? Tak czy owak, i emocje, i pamięć są ostatnimi rzeczami, które powinnam teraz stymulować. Ale nie potrafię ich całkiem wyprzeć. – Czy może chciałeś przeprosić jeszcze za coś? – pytam, zadzierając hardo podbródek. Milczy przez chwilę wymownie z twarzą bez wyrazu, po czym kręci przecząco głową. – Chyba wszystko skończyło się dobrze? – Ależ oczywiście. Wręcz wspaniale. – Prawdę mówiąc, o tym dokładnie myślałem, kiedy zastukałaś do drzwi. Jak wspaniale ułożyło się twoje życie. Jak pięknie wyglądałaś dziś wieczór. No i Frank. Przed wami wielka przyszłość. Zbliża się ekscytująca chwila, na którą od dawna czekacie. – Jak to mówią, wszystko dobre, co się dobrze kończy. – Wyciągam do niego rękę. – Nie mam do ciebie urazy. Wybaczam ci. Potrząsa moją ręką tylko raz. Jego dłoń jest sucha i ciepła. – Co za radość, zostałem ułaskawiony. A teraz, jeśli pozwolisz…

Chowam rękę za siebie. – Jasne. Chciałam tylko… Zamiera z ręką na klamce. – Tylko co? Biorę głęboki oddech, wykręcając dłonie za plecami. – Zdjęcia – wyrzucam wreszcie z siebie. – Te, które mi robiłeś. Co się z nimi stało? Nad drzwiami jest półokrągłe okienko, przez które światło z sieni pada na Caspiana, wydobywając z mroku samo czoło. Kiedy Caspian unosi brew, cała postać nagle pojawia się w pełnym świetle, jakby znikąd. – Zdjęcia? Dlaczego pytasz? Wzruszam ramionami. – Ot tak, z ciekawości. Próbuję przeniknąć wyraz jego twarzy, ale twarz Caspiana Harrisona pilnie strzeże jego tajemnic. Czy kiedykolwiek powinnam była jej ufać? Przenosi ciężar ciała z nogi na nogę i patrzy w stronę plaży. Na widok tego znajomego profilu czuję ukłucie w sercu. – Spakowałem je – mówi, nie zdejmując ręki z klamki. – Nie oglądałem ich potem. – Naprawdę? Odwraca się w moją stronę. – Naprawdę. Najchętniej dalej drążyłabym sprawę. Co potem zrobiłeś z pudełkami? Czy leżą gdzieś na strychu Hardcastle’ów? Czy ktoś mógł na nie trafić? Włamać się i ukraść? Wysłać do mnie w kopercie z manili, dołączając miły liścik gratis? Czy może to byłeś ty, Caspianie? Mężczyzno, któremu kiedyś zaufałam. Nie, jednak nie. To nie w jego stylu.

– Więc nigdy ich nie oglądałeś? I nie pokazywałeś nikomu? – Jezu, pewnie, że nie. – Już dobrze, dobrze. Podłoga skrzypi, kiedy znów przestępuje z nogi na nogę. – Co się stało, Tiny? Czy Frank się czegoś domyśla? – Nie! Nie. Ja… tak się tylko zastanawiałam. Kiedy dowiedziałam się, że przyjedziesz. Naturalnie, to nie jest coś, o czym chciałabym rozpowiadać. – Naprawdę uważasz, że byłbym do tego zdolny? Podejrzewasz, że mógłbym o tym z kimś rozmawiać? Szepnąć choćby słówko? Uderza pięścią we framugę drzwi, nie za mocno, ale w sam raz na tyle, żeby się lekko zatrzęsła. Spuszczam wzrok na czubki jego butów, a właściwie pantofli. Zdążył zdjąć czarne, lśniące trzewiki od munduru i założyć szare, znoszone pantofle. – Nie. Myślę, że nie. – W porządku. Coś jeszcze? – Nie. To wszystko. Dobranoc. Waha się, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć. Mój nieszczęsny puls znów przyspiesza, jak dziś po południu, kiedy poszłam otworzyć drzwi, jak przed chwilą na widok światła na ganku, jak wtedy, kiedy Caspian podał mi rękę, przedstawiając się tam, w kafeterii, w innym wcieleniu. – Dobranoc, Tiny. Znika w domku cicho jak myszka – dwumetrowa myszka – i zostaję sama w ciemnościach, przełykając gorzkie rozczarowanie. Wracam do domu przez drzwi tarasowe, przygładzam rozwiane na wietrze włosy. Wewnątrz panuje cisza, jeśli nie liczyć dobiegającego z głębi domu szczęku naczyń w kuchni.

Babka zapewne jest już u siebie na górze; po wklepaniu tłustego kremu oddaje się lekturze gotyckich powieścideł. Kiedy przechodzę obok biblioteki, zza drzwi dobiega mnie niski męski głos i dolatuje delikatny dym z papierosa. Nie rozumiem poszczególnych słów, wiem tylko, że rozmawiający mówi szybko, z przejęciem, stłumionym głosem, jakby się bał, że ktoś go może podsłuchać. To Frank. Naciskam klamkę. Frank stoi przy oknie, patrząc w stronę ciemnej plaży, i rozmawia z kimś cicho przez telefon, trzymając słuchawkę w jednej, a aparat w drugiej dłoni, w palcach której trzyma też cienkiego papierosa. Odwraca się do mnie z wyrazem twarzy, którego nie umiem sklasyfikować. Zaskoczenie? Poczucie winy? Rozdrażnienie? – Wybacz, muszę kończyć. Zadzwonię później. Tak, ja też. – Odkłada słuchawkę na widełki i z cichym brzęknięciem odstawia telefon na okrągły stolik przy fotelu. Uśmiecha się. – Dzwonili ze sztabu wyborczego. – Muszą ciężko harować, skoro dzwonią po nocy. – W dzisiejszych czasach kampania wyborcza trwa dwadzieścia cztery godziny na dobę. – Zaciąga się zachłannie i gasi papierosa w popielniczce obok telefonu. – Napijesz się czegoś? – Nie, dziękuję. Podchodzi do tacy z alkoholami i w skupieniu nalewa sobie szkockiej do przysadzistej szklanki. W kubełku nie ma już lodu. Bierze łyk i odwraca się w moją stronę, z dziwnie stężałą twarzą; czoło ma chmurne. – Czemu tak milczysz? Coś jest nie tak? – Poza tym, że twój kuzyn dopuścił się rękoczynów podczas obiadu na jego cześć? – mówię rozbawionym tonem. – Jezu, ten przeklęty Tom. – Kręci głową i też się śmieje,

choć kwaśno. – Nie wiem, co Connie naszło, żeby wyjść za niego za mąż. – Pewnie była zwyczajnie zakochana. Człowiek nie ma wpływu na to, w kim się zakocha. Frank dopija whisky i ze szczękiem odstawia szklankę na tacę. Trzyma ją jeszcze przez chwilę, ściskając mocno w dłoni, jakby czekał na coś, powiedzmy, że wyrosną jej nogi i popędzi w podskokach do kuchni, żeby pani Crane ją umyła. – Masz rację. Chyba mam szczęście, że zakochałem się w tobie te wszystkie lata temu. – Oboje mamy szczęście, że mamy siebie nawzajem. – Kochanie. – Frank podchodzi do mnie, ujmuje w dłonie moją głowę i całuje w usta. Jego delikatne wargi pachną dymem. – Idziemy na górę? – Tak. Idę przodem, a on za mną, bezszelestnie. Przed drzwiami wysuwa rękę przede mnie i naciska klamkę. W ciemnym pokoju wciąż jeszcze zalega upał. – Czy mógłbyś uchylić okno? Rusza do okna, a ja odwracam się w stronę lustra nad komodą. Na tafli pojawia się jego odbicie. Frank rozpina mi naszyjnik; sama wyjmuję z uszu kolczyki. Kiedy biżuteria spoczywa już bezpiecznie w inkrustowanej macicą perłową kasetce na komodzie, mąż obejmuje mnie od tyłu. Jego skóra jest zaskakująco ciepła w dotyku. – Byłem z ciebie dziś niesamowicie dumny – mówi. – Wyglądałaś prześlicznie, do tego byłaś cudownie opanowana. Radziłaś sobie świetnie. – A więc jest ze mnie pożytek? – Bez wątpienia. Jesteś nieprawdopodobna. Jesteś miłością mojego życia. – Nachyla się i całuje mnie, najpierw

w zagłębienie między obojczykiem a szyją, potem drugi raz, trochę niżej i raz jeszcze, tam gdzie zaczyna się dekolt sukni. Przeczesuję palcami jego spłowiałe od słońca włosy, a on przywiera do mnie, długo przytykając gorące usta do mojej skóry, jak kochanek, który napawa się najdroższą po długiej rozłące. Czuję, jak w moim brzuchu rozchodzi się rozkoszne ciepło. Całuje mnie po raz ostatni i robi krok do tyłu, przyglądając mi się w lustrze. – Jesteś szczęśliwa? Patrzę na usta Franka, na dobrze znane wgłębienie nad górną wargą, które widziałam setki razy. – Bardzo, kochanie. – No to dobrze. Teraz pójdę się trochę przejść, przewietrzyć głowę. Niczego nie potrzebujesz? Może pomóc ci z jakimś zamkiem? – Tylko na plecach. Rozpina moją suknię, przytula mnie do siebie, całuje w skroń. – To dobranoc, kochanie. Postaram się nie zbudzić cię po powrocie. Następnego ranka budzę się z niezłomnym postanowieniem dalszego wybadania Caspiana w sprawie zdjęć. Frank mamrocze coś i przyciąga mnie do siebie, owiewając mgiełką zwietrzałego alkoholu i wody morskiej. Pysk Percy’ego z nadzieją w oczach wyrasta nad krawędzią łóżka. Brzeg oceanu jest o tej porze wyludniony. Po trzech kilometrach chodzenia plażą tam i z powrotem zbieram się wreszcie na odwagę i podchodzę do drzwi starego domku Harrisonów. Stukam. Cisza. Przy śniadaniu pani Crane informuje mnie, że major

Harrison wyjechał. O świcie Fred odwiózł go na stację z dwiema walizkami. Był w cywilnym ubraniu. Nie, nie wspominał, dokąd jedzie ani też czy zamierza wrócić.

Caspian, 1964 Kiedy Caspian miał pięć lat, jego rodzice w jednej chwili zwinęli się z jakiejś zagranicznej placówki (chyba z Frankfurtu – miał mgliste wspomnienie sklepiku na rogu, w którym sprzedawano niemieckie słodycze) i wrócili do Bostonu, do pięknej kamienicy z czerwonego piaskowca przy Marlborough Street, którą dostali od Hardcastle’ów w prezencie ślubnym. Do dziś doskonale pamiętał, jak jedzie ulicami na środkowym siedzeniu wozu meblowego, między kierowcą a ojcem. – Jesteśmy na miejscu – powiedział tato, biorąc go na kolana. Caspian zobaczył opatuloną w niebieski płaszcz mamę, która machała do nich radośnie ze schodów przed domem, trzymając jego trzyletnią siostrzyczkę za rączkę w wełnianej rękawiczce. Tato palił fajkę i zapach tytoniu tak bardzo zlał się w pamięci Capa ze wspomnieniem tamtego popołudnia, że nawet teraz, kiedy otworzył drzwi domu i ruszył do góry po pokrytych dywanem schodach, wystarczyło, że wciągnął w płuca kombinację żółtawej farby i starego drewna, a już przed oczami stanął mu tato z fajką i gładko wygolonym podbródkiem. Ogarnął go głęboki spokój. Czuł, jakby szczęście było gdzieś na wyciągnięcie ręki. W tym miejscu przeżył najszczęśliwsze dni swojego życia. Kiedy przyjechał przed miesiącem na przepustkę, ledwie skręcił za róg, od razu rozpoznał starą kamienicę. Jego dom. Tu spędził dzieciństwo, tych kilka drogocennych lat, gdzieś między piątym a ósmym rokiem życia, kiedy jego rodzina była jeszcze w komplecie, bo mama nadal żyła. Wielki wykusz z oknami w salonie od ulicy na pierwszym piętrze, do którego mama

wstawiła swoje pianino. Rozsuwane drzwi do jadalni, pretekst do wielu zabaw. Gabinet taty. Dawny pokój Capa w głębi drugiego piętra, które później latami było wynajmowane, podobnie jak pozostałe, za pieniądze, których w gruncie rzeczy nie potrzebował, pieniądze, które lądowały na jego koncie, kolejne zera, których przybywało jakimś cudem do kwoty, o której nie lubił myśleć. Teraz, kiedy na to patrzył z perspektywy dorosłego, oczywiście rozumiał, że wrócili z powodu choroby matki, a jego ojciec dostał coś w rodzaju urlopu okolicznościowego. To dlatego tak celebrowali życie domowe w tamtych latach, tak zawzięcie napawali się każdą spędzaną razem chwilą, starając się wycisnąć z niej maksimum szczęścia. Wprowadził Tiny na trzecie piętro, jego piętro, a właściwie poddasze. Schludne, jasne kawalerskie mieszkanie: pakamera przerobiona na ciemnię, aneks kuchenny w rogu, sofa w pokoju od frontu i sypialnia w głębi. – Ciasne, ale własne – zażartował, otwierając drzwi i rzucając kapelusz na wieszak; nagle zobaczył wyraźnie, że każdy mebel jest z innej parafii, a na ścianach nie ma nic oprócz jego fotografii przybitych pinezkami. Wokół, naturalnie, panował porządek. Porządek jak w wojsku. Łóżko posłane na medal, meble ustawione pod idealnym kątem prostym. Podłoga wyszorowana do gołej deski pachniała szarym mydłem. Tiny podeszła do okna, skąd lustrowała pokój tymi swoimi ciemnymi, wilgotnymi oczami sarny. Trzymała teraz torebkę za ucha, między które włożyła sweterek. Zostawił torbę z aparatem w przedpokoju. – Masz jakieś ulubione trucizny? – Nie mam. Wybierz cokolwiek.

Nie bardzo miał z czego wybierać. Pić wolał poza domem. Jednak w staroświeckiej lodówce znalazł wódkę i sok z limetki. Naszykował drinki i zaniósł do salonu. Tiny stała wsparta rękami o parapet, zapatrzona w zielone wierzchołki drzew wyrastających z chodnika w dole. Ukośne promienie słońca muskały jej kark. Obserwował rysujący się pod sukienką perfekcyjny kontur jej łopatek; podziwiał muskulaturę jej łydek, zanim się zorientował, że zdjęła buty i stoi na palcach. Dziesiątki pytań cisnęły mu się do głowy, tylu rzeczy chciałby się o niej dowiedzieć. Podszedł do okna po wysłużonych deskach podłogi i postawił na parapecie swoją szklankę obok jej smukłej dłoni. – Jaki on jest? – Kto? Stali tak blisko siebie, że czuł delikatny zapach jej skóry, widział, jak jej plecy falują w rytm oddechu, słyszał szelest materiału. Tak blisko, że z zaskoczeniem zauważył, jaka jest drobna, filigranowa i cudownie umięśniona. – Ten, za którego wychodzisz za mąż. Wzięła do ręki swoją szklankę i odwróciła się w stronę pokoju. Zwinęła usta w dzióbek i siorbnęła dwukrotnie. Ewidentnie nowicjuszka. – Jest cudowny. Przystojny i inteligentny. Po Harvardzie. Jest prawnikiem, ale ciągnie go do polityki. Być może dopnie swego. Ma wielkie plany. – Cenna zdobycz. – Też tak uważam. – Jak go poznałaś? Łyknęła, tym razem śmielej, i odsunęła się od okna. – Studiowałam w Radcliffe. Poznaliśmy się na wieczorku tanecznym. Byłam na drugim roku, on dwa lata wyżej.

– Zakochaliście się w sobie? – Chyba tak, choć zakochać się dziwnie przypomina zakopać się. Sięgnęła do torebki przewieszonej przez oparcie sofy. – No więc kochacie się, tak? Dlatego wychodzisz za mąż. Wyjęła paczkę papierosów i wąziutką złotą zapalniczkę. – Mogę? Wzruszył ramionami. – Jak chcesz sobie szkodzić… – Widzę, że należysz do wrogów nikotyny. Mój narzeczony poparłby cię zdecydowanie, gdyby akurat sam gdzieś chyłkiem nie popalał. – Odstawiła szklankę, żeby zapalić. – Nie wydasz mnie? – Możesz spokojnie powierzyć mi swoje najskrytsze tajemnice. Ciągle jednak nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Przysiadł na parapecie i założył ręce. Wypuściła powoli chmurę dymu, jednocześnie oganiając się od niej dłonią. – Słuchaj, czy moglibyśmy choć przez chwilę nie rozmawiać o tym cholernym weselu? Żyję nim na okrągło od pół roku. – Naturalnie. A o czym byś chciała w tej sytuacji rozmawiać? Zaczęła krążyć po pokoju, drobnym krokiem, jakby próbowała zmylić trop. Wyglądała teraz jak kłębek nerwów, ta panna Tiny Doe, z włosami w nieładzie, ze szklanką i papierosem w dłoni. Sprawiała wrażenie, jakby tkwiła w oku cyklonu niespożytej energii, nabrzmiałej od potencjalnych możliwości, który lada chwila eksploduje feerią fajerwerków jak w Dzień Niepodległości. Przystanęła przed ścianą ze zdjęciami i dotknęła krawędzi

jednego z nich paznokciem malinowym jak jej sukienka. – To twoje? – Moje. – Bardzo dobre. Choćby to z nieogolonym włóczęgą, którego zarost odbija słońce. Doskonałe. Jesteś zawodowcem? – To tylko hobby. Na co dzień jestem żołnierzem. Popatrzyła na niego. – Powinnam się była domyślić. Żołnierzem albo byłym policjantem. To jak sobie tam poczynałeś. W jakich służysz…? Pstryknął palcami. – Byłbym zapomniał; skoro już mowa o dzisiejszych wydarzeniach: dlaczego im nawiałaś? – Komu? – Policji, Tiny. Spuściła wzrok na papierosa. – Masz popielniczkę? Westchnął i przeszedł przez pokój do wnęki kuchennej, gdzie w głębi półki znalazł filiżankę po matce, w staroświeckie, rdzawe wzory, popękaną i wyszczerbioną. – Możesz strząsnąć do niej. Wzięła filiżankę, nadal na niego nie patrząc, po czym w ostatniej chwili zdążyła strząsnąć cały popiół w jednym kawałku. Zaraz potem do środka kapnęła łza. – Ojej. – Wziął ją za łokieć. – Wszystko w porządku? – Tak! Wyrwała łokieć i odwróciła się do niego plecami. Kłamała. Coś było nie w porządku. Łzy nieprzerwanie płynęły po jej nieskazitelnych policzkach, chociaż strząsała je ze złością. – Ćśś, już dobrze. Już po wszystkim. U mnie jesteś bezpieczna. Dotknął jej ramion.

– Zostaw mnie. Ja… ja nigdy nie płaczę. – Próbowała żonglować papierosem, filiżanką i szklanką, z opłakanym skutkiem dla szklanki, która upadła i się stłukła, a jej zawartość rozlała się po podłodze. – Cholera, strasznie przepraszam… – Tym się nie przejmuj. Jezu, możesz płakać. Płacz sobie, ile zechcesz. Masz tu chusteczkę. – Wyciągnął chustkę z kieszeni marynarki i podał Tiny, ale ona miała wciąż ręce zajęte papierosem i filiżanką. Bez oporu zabrał jej papierosa i zgasił w filiżance, którą odstawił na podłogę, obok odłamków szkła. – Chodź tutaj, zanim się pokaleczysz. – Już nic mi nie jest. Zaraz… poszukam jakiejś… ścierki. Sprzątnę. Przepraszam. Straszna ze mnie fajtłapa. Wziął ją na ręce i zaniósł na sofę, gdzie rozszlochała się na dobre. Przemoczyła mu marynarkę i koszulę. Drżenie jej pleców przenosiło się na jego dłonie. Zamknął oczy i siedział w bezruchu, czekając, aż burza ucichnie, szacując na podstawie szlochu, na jakim jest etapie, aż wreszcie zaczęła stopniowo cichnąć, jeszcze ostatni zryw, a potem cisza przerywana tylko niskim pomrukiem samochodów. Bawił się jej włosami, które pachniały ogrodem. Ogrodem nocą. Gardeniami? Słabo się znał na kwiatach. – Pewnie nie znosisz płaczących kobiet – wymruczała w jego marynarkę, nie podnosząc głowy. – Nie uwierzyłabyś, jak często w wojsku chłopcy płaczą po nocach. Najmłodsi z tęsknoty za matką. – Ale mężczyźni nie cierpią płaczących kobiet. – Możesz płakać, ile zechcesz. W ogóle mi to nie przeszkadza. Każdy by płakał po czymś takim. – Każdy oprócz ciebie. – Cóż, widywałem gorsze sceny. Gdyby nie to, pewnie też

bym się musiał wypłakać. Nie odpowiadała, tylko siedziała wtulona w jego ramię, jakby wstydziła się spojrzeć mu w oczy przez to, że tak się rozkleiła. Dalej ją głaskał po głowie, po pierwsze dlatego, że było to przyjemne zajęcie, a po drugie, była bardzo miła w dotyku, sprężysta i miękka, krucha i silna, wilgotna i pachnąca – taki tchnący gardenią kłębek rozkosznych damskich kończyn wtulony w jego sofę i pierś. Właściwie nie tyle chodziło w tym wszystkim o przyjemność, ile o to, żeby przełamać obcość. Byli tylko dwojgiem obcych, więc to wszystko, co mógł dla niej zrobić. Powinna płakać przy kimś innym. Powinna była udać się do matki albo do przyjaciółki, do babci, kuzynki, siostry, brata, kogoś w tym rodzaju. Czemu nie poszła do narzeczonego? Po takim szoku pierwsza rzecz, jaką powinna zrobić, to pobiec do ukochanego. Czego szukała tutaj? Drżała leciutko, tak jak czasami ludzie drżą po długim płaczu, który wypalił ich emocje i energię, zabrał im całe paliwo. Głaskał ją po włosach, czując jej oddech na swoim ramieniu; starał się nie myśleć o tym, jak by to było, gdyby się z nią kochał. Odsunęła się nieznacznie. – Pewnie się zastanawiasz, po co tutaj przyszłam. – Rzeczywiście, przemknęło mi przez myśl takie pytanie. Podniosła się i usiadła. – Masz jeszcze tę chusteczkę? – Proszę bardzo. – Dziękuję. – Wstała i odwróciła się do niego tyłem, próbując doprowadzić twarz do porządku. Jego wzrok padł na jej smukłe, czarujące łydki, których silne mięśnie napinały się pod

pończochami. Przymknął oczy, próbując odepchnąć od siebie obraz jej nóg splecionych wokół jego pleców. – Więc chodzi o to, Cap, że ja… myślałam… liczyłam na to… Znów na nią spojrzał. Siedziała zwrócona twarzą do niego, z czerwonymi, zapuchniętymi oczami, a przy tym zadziwiająco spokojna i pozbierana. Panna Tiny Doe nie należała do osób, które rozklejają się na długo. Nawet jej włosy jakby same wróciły na miejsce, chyba że to on je wygładził. – Tak? – spytał niecierpliwie. Wyprostowała się z determinacją, nie przestając bawić się chusteczką, którą składała na coraz mniejsze kwadraty. – Czy wiesz, co się robi, żeby zniknąć?

Tiny, 1966 Kiedy miałam może z pięć lat, rodzice byli o włos od rozwodu. Moje siostry raczej nie mają żadnych wspomnień z tamtego okresu; obie, praktycznie, były jeszcze w pieluchach. Tato wrócił z wojny postrzelony w pachwinę i przez długi czas jego stan się nie poprawiał. Pamiętam, jak siedział w swoim fotelu na niebieskiej poduszce w dziwnym kształcie, z kieliszkiem w jednej i papierosem w drugiej ręce, sprawiając wrażenie, że najchętniej zwinąłby się zaraz w kłębek i umarł. Wdrapałabym mu się na kolana, żeby się przytulić, ale nie mogłam, bo był ranny. Wreszcie zaczął wstawać i chodzić, wrócił do pracy w kancelarii adwokackiej, w której był partnerem, i wtedy właśnie odkrył, że mama ma romans. (Ten szczegół wyjaśniono mi później; w tamtym czasie wiedziałam tylko o kłótniach i awanturach, czułam, że mama z tatą przestali się lubić, więc powinnam siedzieć jak trusia w swoim pokoju, żeby nie pogarszać sprawy). Kiedy szli spać – każde do siebie – wymykałam się z łóżka na palcach, żeby sprzątnąć po nich kieliszki i niedopałki. Wstawałam wcześnie, żeby zanieść mamie kawę do łóżka, sprzątałam swój pokój i szykowałam martini dla taty, licząc, że dzięki temu zwycięży jednak miłość do dziecka i się nie rozstaną. Kiedy myślę o tym jako osoba dojrzała i doświadczona, podejrzewam, że ojciec szczególnie boleśnie przeżywał niesprawiedliwość. Z racji natury swoich obrażeń przez dłuższy czas nie mógł uprawiać seksu. Domyślam się, że wymagał leczenia specjalistycznego i skomplikowanych operacji, zanim wszystko wróciło do normy, a przez ten czas czuł się niepełnym mężczyzną, więc wiecznie niezadowolona mamuś szukała

zadowolenia w jedyny znany sobie sposób. Prawdę powiedziawszy, w jedyny znany obojgu sposób, bo tak się złożyło, że on tam, na wojnie, też ją zdradzał: wiem o tym, bo mamuś wspomniała mi kiedyś o listach, które znalazła w tornistrze odesłanym razem z rannym tatą. (Lubili obrzucać się przy mnie wzajemnymi oskarżeniami, na wypadek gdyby doszło kiedyś do tego, że będę musiała opowiedzieć się po którejś stronie). Tak czy owak, mamuś miała swoją słodką zemstę, a tato nie mógł się mścić za jej zemstę, i przez jakiś czas ich małżeństwo wisiało na włosku. Prawdę mówiąc, nie wiem, czemu się nie rozwiedli. W tamtych czasach rozwody zaczynały już być na porządku dziennym; nie wywoływały aż takiego skandalu jak dawniej. Być może ich małżeństwo zakładało z góry pozwolenie na dyskretną niewierność, co w zamożnych kręgach nie należało do rzadkości, i w końcu jakoś się ze sobą pogodzili. A może jednak kochali się naprawdę i odnaleźli w sobie zdolność wybaczenia. Albo też żadne z nich nie miało ochoty rozstawać się z apartamentem przy Piątej Alei. (Nowojorczycy są bardzo pragmatyczni, zwłaszcza gdy w grę wchodzą nieruchomości). Jak było naprawdę, tylko oni wiedzą. W końcu konflikt stopniowo wygasł, równowaga sił została przywrócona i życie potoczyło się dalej. Ich małżeństwo, chwała Bogu, trwa po dziś dzień i czasem nawet mi się wydaje, że im dobrze ze sobą. Ja jednak nigdy nie zapomnę tamtego roku, kiedy rozwód wisiał w powietrzu. Nie zapomnę tamtego uczucia bezradności w moim dziecięcym pokoiku, kiedy się bałam, że jeśli tylko pisnę głośniej, mój świat bezpowrotnie legnie w gruzach. Dlatego zawsze będę podziwiać młodsze siostry, które nie mają najmniejszych oporów, żeby domagać się pełnym głosem tego, na co przyjdzie im akurat ochota.

Choćby Pepper w tej chwili. Po czterech dniach pobytu schodzi na śniadanie, jakby była u siebie w domu. Strząsa pantofle z nóg i rozsiada się pod akwarelą marynistyczną pędzla babki Hardcastle, datującą się na rok 1934, gdy babka miała swój okres błękitny. – Wiesz o tym, że tu w szopie stoi stary samochód? – pyta donośnie. Podnoszę głowę znad kawy. – Jakiej szopie? – Tej koło zakrętu na podjeździe. Tam, gdzie rosną jeżyny. Sięga po grzankę. Pachnie rześkim, morskim powietrzem. Na głowie ma kanarkową chustkę, na nosie wciąż ciemne okulary. Szczęście, że babka jada śniadania na górze, u siebie. – Swoją drogą, gdzie się wszyscy podziali? – Jest poniedziałek rano, moja droga. Frank pojechał do Bostonu zdobywać fundusze dla kampanii, a jego ojciec siedzi już przy biurku. W pracy – dodaję tonem lekkiej nagany, sugerując, że tam jest właśnie miejsce Pepper. Czy przypadkiem nie powinna być w Waszyngtonie? Pepper zdejmuje okulary – męskie, w metalowych ramkach, z rodzaju tych, jakie noszą członkowie załogi bombowców. – Proszę o nieużywanie przy mnie brzydkich słów na pe. – Śmieje się. – Oczywiście możesz tu siedzieć, dokąd zechcesz, ale czy aby twoje miejsce nie jest teraz w biurze? – Mam swój pakt z Waszyngtonem. – Wbija zęby w grzankę i sięga po dzbanek z kawą. – Jeśli chodzi o to auto, uważam, że powinnaś je obejrzeć. Czarujący staruszek, wart chyba fortunę. – Nie mów mi, że znasz się na samochodach?

– Lepiej, niż sądzisz. – Patrzy na mnie z ukosa, jak to Pepper. Kiedy idziemy na skróty po wilgotnej trawie przez środek owalnego podjazdu, czuję, że gdyby ktoś mi powiedział tydzień temu, że pójdę na coś takiego – deptanie trawnika z Pepper, czy w ogóle robienie czegokolwiek z Pepper dłużej niż przez pięć minut – uznałabym go za niespełna rozumu. Percy truchta przy nodze między nami, co pozwala nam zachować jaki taki dystans. – A co cię pchnęło do myszkowania po posiadłości? – Jestem wścibska. – Tyle akurat wiem. Ale jesteś tutaj dopiero od czterech dni. Nie mów mi, że Duży Dom nie ma dla ciebie żadnych tajemnic. – Pomyślałam o mojej szufladzie z bielizną i przeszedł mnie dreszcz Pepper macha bagatelizująco ręką. – Powiedzmy, że wracając z kortów wczoraj wieczór, pomyliłam drogę. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć. – Tak czy owak, wróciłam dzisiaj rano z łomem… – Nie opowiadaj! – Łom to bardzo przydatna rzecz. I spójrz! Parę metrów przed nami rośnie kępa jeżyn, która, gdy się jej przyjrzeć uważniej, przysłania szare, spłowiałe gonty starej szopy. – Niech mnie diabli! – Tiny! – karci mnie Pepper, zgorszona. Pepper zgorszona! Obchodzę kępę jeżyn. Jak to możliwe, że jej nigdy dotąd nie zauważyłam? W końcu mijałam te krzaki Bóg wie ile razy w żółtym roadsterze Franka albo w moim statecznym, niebieskim cadillacu. (A kiedyś w jeszcze innym samochodzie, ale o tym powinnam zapomnieć). Jeżyny oplata winorośl

płożąca się w stronę brzóz, które zasłaniają z szosy widok na nasz teren przed natrętnym wzrokiem łasych na grosz fotografów. Z niewiadomych powodów dozorca jakby nie tykał zdziczałego kawałka posesji. – Dziwne. To w ogóle niepodobne do Freda – zauważam. – Może nasz Fred boi się pokłuć? – Rzecz raczej nie w jeżynach. Wygląda na to, że chaszcze mają zasłaniać widok z szosy. – Wyciągam rękę w stronę brzóz, zza których, na potwierdzenie moich słów, warkot silnika przechodzi w głośne wycie. – Ktoś się bawi w rajdowca. – Idziemy do szopy? – Chodźmy. Przedzieram się przez jeżyny do drzwi, otwartych pewnie nie bez udziału łomu Pepper. W cieniu wysokich zarośli wieje chłodem. – Gdyby Fred nie używał szopy, kazałby ją rozebrać, zamiast czekać, aż się sama rozpadnie. – Nie wygląda, jakby się miała rozpaść. – Jeszcze nie. Była zamknięta? – Tak. Patrzę przeciągle na Pepper. – Do tego właśnie służą łomy – mówi z miną niewiniątka. – Widzę, że się znasz na rzeczy. W szerokich na całą ścianę drzwiach uchylone jest tylko jedno skrzydło. Drugie pozostało zamknięte; dostępu bronią gęste zarośla. Deski na drzwiach są ułożone poziomo, choć ściany oszalowano w pionie. Na zapylonej trawie pod nogami poniewiera się zardzewiały skobel. Zauważam zadrapania na krawędziach drzwi: spod obłażącej szarej farby wyziera świeże, niemalowane drewno. Pepper szturcha mnie w plecy

– No już, na co czekasz. Otwieraj. Jakbym cofnęła się do dzieciństwa i Vivian namawiała mnie na podglądanie babki Schuyler pływającej na golasa w basenie na Long Island albo polizania na mrozie latarni przed naszym domem na Piątej Alei. Nagle przebiega mnie dreszcz… Nie, nie złowieszczy, wręcz przeciwnie. Niemniej jest to zdecydowanie dreszcz przeczucia. Czuję, że za tymi drzwiami kryje się coś. Coś wspaniałego i niezwykłego. Coś, co chyba wolałabym jeszcze odsunąć od siebie. Ale za późno już na tego typu rozmyślania. Pociągam drzwi do siebie. Zawiasy skrzypią opornie. Owiewa mnie chłodna fala przesiąkniętego smarem stęchłego powietrza. Wytężam wzrok. – Nic nie widać. Pepper szamoce się z drugim skrzydłem drzwi, próbując przepchnąć je przez jeżyny. – Zaczekaj, zaraz będzie jaśniej. Au! – Drzazga? – Nie, kolec. Ssąc czubek kciuka, przypuszcza ostatni szturm na drzwi i nagle, jakby niebo chciało udzielić nam swojego błogosławieństwa, oślepiający snop słonecznego światła przedziera się przez gałęzie drzew i wpada do szopy, rozjaśniając mroki, z których wyłania się wielki, zakurzony kształt miejscami połyskujący chromem. – A więc mówiłaś prawdę – stwierdzam. – A co, myślałaś, że kłamię? Podchodzę bliżej i dotykam połyskliwej, trójramiennej gwiazdki wpasowanej w okrąg. – Mercedes-Benz. – Patrzcie ją, jaka mądra.

Odwracam się. Pepper stoi na tle zalanych słońcem drzwi oparta biodrem o futrynę i wodzi wzrokiem w zadumie. – Może jeszcze mi powiesz, że znasz się na mercedesach? – Cóż, wiem o nich to i owo. Oczywiście żaden Schuyler za nic nie pokazałby się w takim samochodzie. Jest zbyt efekciarski. – I nieprzyzwoicie niemiecki. – Dokładnie. – Jak myślisz, ile może mieć lat? Pepper taksuje wzrokiem spadzisty tył samochodu, jak hodowca zad rasowego konia. – Najmarniej trzydzieści. Nie zdziwiłabym się, gdyby Göring jeździł nim po Berlinie. Popatrz tylko na kształt błotników: jak uroczo spływają do tyłu znad przednich kół. Przyznasz, że są niesamowicie seksowne? Podchodzę z lewej strony. Dwie smukłe rury wydechowe spinają maskę z błotnikiem, jak biblijne żebra Adama. Wnętrze auta zakrywa plandeka. – Czy ja wiem? Trudno powiedzieć, bo jest strasznie zakurzony. – Już nie udawaj, że tak nic nie widać. Popatrz tylko na ten opływowy tył. – Przesuwa dłonią nad karoserią, jakby ją chciała pogłaskać. – Spróbuj sobie wyobrazić, jak pędzi, połykając szosę, żeby nas uwieźć na jakieś czarowne odludzie. – Ty i odludzie? – Podnoszę plandekę, wzbudzając tuman kurzu. – Poza tym, nie da się go uruchomić. – Skąd wiesz? Pozwól, że ci pomogę. Bierze drugi koniec plandeki. – Przede wszystkim, nie ma benzyny w baku. – Skąd wiesz? – Przez trzydzieści lat raczej zdążyła wyparować. –

Składamy plandekę idealnie zsynchronizowanymi ruchami i odkładamy na maskę. – Olej pewnie też. – Nie mów mi, że wiesz, do czego służy olej. – Owszem, wiem. Chroni elementy samochodu przed zatarciem. – Patrzcie ją, jaka mądra! – Trzeba by kogoś poprosić, żeby przywrócił go do stanu używalności. Albo zaholować do garażu. – Ani mi się waż! – Pepper sięga ręką do środka. – Popatrz tylko na tę skórę, Tiny. Jaka brązowa, mięciutka. Deska rozdzielcza… – Nie otwieraj! Ale Pepper już naciska klamkę i wsiada. O dziwo, drzwi otwierają się bezszelestnie – jeden z cudów teutońskiej myśli technicznej. – Na co czekasz? Wsiadaj do środka. – Oszalałaś. Pepper odchyla głowę na oparcie. Przymyka oczy, a na jej usta wypływa rozpustny uśmiech. – To lepsze niż seks – mówi. – Nie opowiadaj, że twoje życie erotyczne ustępuje mercedesowi, moja miła. Otwiera oczy. – Na pewno jest lepsze od twojego z Frankiem. Stary, dobry seks małżeński pod kołdrą, w pozycji misjonarskiej. – Klepie siedzenie za kierownicą. – Wsiądź, a nie pożałujesz. Przełykam urażoną dumę – cóż, nie sposób odmówić Pepper racji. Trafiła w dziesiątkę. – Mam robotę, rozumiesz. Muszę napisać parę rzeczy. Do tego Frank prosił, żeby przejrzeć tekst jego przemówienia. – Olej raz nudne obowiązki pani domu – mówi, klepiąc

fotel obok siebie. Wzdycham ciężko, żeby zaznaczyć, jakiej żąda ode mnie ofiary, i podchodzę do drzwi po lewej stronie. Drzwi nie chcą ustąpić, a może to ja nie chcę ustąpić. Pepper pcha, więc ja ciągnę, w końcu zamek puszcza i drzwi otwierają się gładko. Zagarniam spódnicę i siadam na fotelu kierowcy. – Teraz rozumiesz, co mam na myśli? – triumfuje Pepper. Tapicerka wydziela męski zapach. Kładę ręce na kierownicy: godzina druga, godzina dziesiąta. Przez zakurzoną szybę mało co widać. Siedzenie dopasowuje się do mnie, podtrzymuje moje plecy, pośladki i uda jak para troskliwych dłoni. – Teraz rozumiem. Pepper otwiera schowek, zagląda do popielniczki. – Popatrz! – ekscytuje się, wydłubując niedopałek z odciskiem różowej szminki. – Niesamowite! Ogląda niedopałek z każdej strony. – Ciekawe, czyj to był samochód? – Jak to czyj? Hardcastle’ów. – Tak sądzisz? Niemieckie auto, założę się, że na zamówienie i prosto z fabryki. To raczej towar wyłącznie dla europejskiej arystokracji. Tak czy owak, Hardcastle’owie zawsze mieli gust podobny do Schuylerów, zwłaszcza w tamtej epoce. Dobre, wypróbowane packardy, cadillaki i oldsmobile. Nic efekciarskiego. Gładzę dłońmi białą kierownicę. Pepper odkłada niedopałek do popielniczki i zaczyna grzebać w schowku. – Nie uważam, żeby był efekciarski – mówię. – Niech ci będzie. Wobec tego: seksowny, wystrzałowy. – Cóż, ponoć babka Hardcastle za młodu nie stroniła od

zabawy. Nie wiem, czy wiesz, że to ona wniosła pieniądze do rodziny. Jej ojciec dorobił się w branży tekstylnej. Sam doszedł do wszystkiego. – Hmm, nie wiedziałam o tym. To ciekawe – mruczy z pochyloną głową, zaglądając do schowka. – Teraz wszystko się składa. Zawsze czułam, że ona nie całkiem należy do nas. – O tym się jednak nie mówi, żeby nie obalić mitu o patrycjuszowskim pochodzeniu Hardcastle’ów. Co tam masz? – Chyba rękawiczkę. – Strzepuje małą rękawiczkę z irchy. – Ale to musiało być chyba wieki temu, przed wojną. To znaczy, przed pierwszą wojną, a ten samochód pochodzi z lat trzydziestych. – Czyli z czasów, kiedy urodził się Frank. – Została babką. – Ale była jeszcze młoda. – Mimo wszystko, to raczej nie może być jej auto, w związku z czym nasuwa się pytanie: czyje? – Pepper wkłada rękawiczkę z powrotem do schowka. – Tu nie ma żadnych dokumentów, czyli ktoś coś ukrywa. – Co cię skłania do takich wniosków? – Po co zabieraliby dokumenty? – Nie wiem, może po to, żeby je gdzieś bezpiecznie schować. – Wzięliby papiery, a zostawili niedopałki? – Kręci głową i rozsiada się wygodnie z powrotem, wbijając wzrok w niski belkowany sufit. – Coś mi tu śmierdzi. – Przesadzasz z tą podejrzliwością. Prawda na pewno jest mniej skomplikowana. – Tiny, kochanie. Każdy ma swoje sekrety. Idę o zakład, że nawet ty. Zaciskam dłonie na kierownicy, zaraz jednak przekładam je

na kolana. Kątem oka widzę, że Pepper odwraca się w moją stronę i przygląda mi się z uwagą. – A ja idę o zakład, że ty masz ich znacznie więcej – mówię, ściskając palce. Kiedy wymawiam słowo „zakład”, po schuylerowsku tnąc ostro literą z jak żyletką, dociera do mnie, jak bardzo zbliżyłyśmy się do siebie. Jak swobodnie czujemy się w swoim towarzystwie. I jak udało mi się z powrotem zmrozić powietrze między nami, tak by skrzepło na stary, dobrze znany lód. Pepper z powrotem wbija wzrok w sufit. – Jeśli chodzi o tajemnice, moja miła, to nie liczy się ilość, tylko głębokość. Otwieram zaciśnięte dłonie i wygładzam spódniczkę na kolanach. – Ach, czyżby? – cedzę, choć wolałabym powiedzieć „przepraszam”. – Daj z tym już spokój. Powiedzieć ci coś zabawnego? – Chętnie się z tobą pośmieję. – Przed chwilą o mały włos nie powiedziałam do ciebie „Vivian”. Nie uwierzycie, ale się śmieję. Choć gabaryty samochodu są niemałe i wzdłuż, i w poprzek, w kabinie jest bardzo przytulnie; czuję się jak w kokonie z brązowej skóry, oszalowanym metalem i zakurzoną szybą. Słońce znowu powędrowało wyżej i w szopie pociemniało: już nie widać w powietrzu roztańczonych drobin kurzu. Daję Pepper kuksańca łokciem. – Wariatka. Siedzimy we dwie, patrząc, jak cień wpływa do wnętrza, aż w końcu słońce całkiem znika. Pepper zadziera nogę i opiera na desce rozdzielczej stopę w eleganckim sandałku.

– Czy wiesz, co mówi Francuz do Francuza, kiedy ich suszy? – pyta. – Nie wiem. – Słodkie czy wytrawne, Pierre? Chichocę mimo woli. Pepper dołącza do mnie, a jej zgrabny biust podskakuje ze śmiechu, drży jej letnia sukienka, wibruje perfekcyjna złota łydka przewężająca się w smukłą kostkę, dygoce błotnik nad przednim kołem staroświeckiego roadstera marki Mercedes-Benz. – Prawdę mówiąc, jest coś, w czym mogłabyś mi pomóc – mówię w końcu, ugniatając przeponę, żeby zahamować śmiech. – Co takiego, kotku? Mam uwieść czyjegoś męża? Wsypać arszenik do herbaty Constance? Opieram ręce na krawędzi szyby i wstaję. – Muszę sprzedać coś z biżuterii. Nie zdziwi was chyba – jak nie zaskoczyło mnie – że Pepper okazuje się też biegłą rzeczoznawczynią biżuterii. – Myślę, że ta bransoletka powinna wystarczyć. – Trzyma bransoletkę w dwóch palcach, huśtając nią. – Zawsze lepiej sprzedać bransoletkę, bo facet tego raczej nie zauważy. – Zakładasz, że dostałam ją od Franka. – A nie? – W zasadzie tak. Ale mogłam też dostać ją od kogoś innego – mówię tonem urażonej godności. Patrzy na mnie sceptycznie, a ja myślę w duchu, jak to dobrze mieć siostrę. – Tak czy owak, świetnie się nadaje. Jest droga, ale nie do przesady. Bez żadnych grawerunków, które mogłyby cię zdradzić. Nic nadzwyczajnego. – Pstryka w bransoletkę. – Szczerze mówiąc, trochę banalna. Z jakiej okazji ją dostałaś? – Nie pamiętam. Chyba na gwiazdkę.

– Hmm, następnym razem nie wysyłaj go na zakupy beze mnie. Dzień robił się nieprzyzwoicie gorący, poranna rosa wyparowała bez śladu. Podnoszę dach samochodu. – Nawet nie liczę na to, że mi powiesz, po co ci te pieniądze – mówi Pepper, oglądając paznokcie, kiedy mkniemy autostradą troszkę powyżej dozwolonej prędkości. – Po prostu przejściowy kryzys. – Zgrałaś się w brydża? – Wypluj te słowa. Ja nigdy nie przegrywam. Pepper zaczyna się przyglądać okolicy. – Jasne, tak tylko mi się powiedziało. Pepper ma w Bostonie znajomego kupca. Mam nie pytać, skąd go zna. Potulnie parkuję przed budynkiem i nie pytam o nic. W końcu wygląda na to, że mimo wszystko dogadujemy się bezbłędnie. Z fantazją zaciągam hamulec. Kiedy dochodzimy do drzwi, Pepper wyjmuje z moich rąk pudełko. – Pozwól, że ja się tym zajmę. – Nie ma sprawy. Kamienica wygląda całkiem przyzwoicie, witrynę sklepu otacza skromna, ceglana elewacja, po jednej stronie jest księgarnia, po drugiej delikatesy. Na szybie biegnie napis: A.R. GOLDFARB. BIŻUTERIA. SKUP I SPRZEDAŻ. Idę pół kroku za Pepper, podziwiając rudawe lśnienie jej kasztanowych włosów, smukłą kibić, sylwetkę modelki. Na kilometr widać, że żaden facet jej się nie oprze, nawet w samo południe, nawet w niedbałym stroju. – Chciałabym porozmawiać z panem Goldfarbem – mówi do sprzedawcy, wysokiego, chuderlawego młodzieńca lat około dwudziestu, który w brązowej, zbyt obszernej marynarce wygląda jak strach na wróble.

– Panie wybaczą, ale pan Goldfarb jest na zapleczu. W czym mogę pomóc? – pyta falsetem. Pepper uśmiecha się olśniewająco, nieodparcie. Stawia pudełko na ladzie. – Obawiam się, że bezwzględnie muszę porozmawiać z panem Goldfarbem. Dziesięć minut później obie z Pepper wsiadamy z powrotem do nagrzanego od słońca cadillaca, wnosząc tysiąc czterysta dolarów w schludnych studolarowych banknotach z Franklinem. Przekręcam kluczyk w stacyjce. Pepper owija głowę swoją żółtą chustką. Nadziana forsą torebka leży w przerwie między siedzeniami. Daję na wsteczny, wciskam gaz i wrzucam kierunkowskaz, żeby się włączyć do ruchu. – Coś jest nie tak? – pyta Pepper. Zmieniam bieg i ruszam do przodu. – Nie, nic. – Błagam, powiedz. Wpadłaś w jakieś tarapaty? – Nic się nie dzieje. – Wiesz przecież, że znam się na wszystkim, zwłaszcza na tym, na czym nie powinnam. Zwalniam na czerwonym świetle. – Przecież mówię, że nic się nie dzieje. – Więc jest aż tak źle? – Opiera łokieć na odsuniętej szybie i bębni palcami w trójkątne okienko. – Co powiesz na to, żeby się ulotnić? Światła zmieniają się na zielone. Dociskam pedał gazu. – Ulotnić? – Zmyć się. Dać nogę. Zniknąć. Mamy pieniądze. Mamy samochód. Przy słowie „zniknąć” moje palce zaciskają się mocniej na

kierownicy. – Co ty pleciesz? – Naprawdę, nie żartuję. No, może trochę… – Co ci każe przypuszczać, że chciałabym zniknąć? – Sama nie wiem. Parę razy w ostatnich dniach przyszło mi do głowy, że może idealna egzystencja mojej idealnej siostrzyczki wcale nie jest aż taka idealna. Że może w końcu dotarło do ciebie, że twój mąż klasy deluxe nie do końca jest wart swojej ceny. – Co ty opowiadasz? – Machinalnie zerkam na torebkę. – Zresztą, próbowałam już kiedyś uciec i nie za bardzo mi to wyszło. – Naprawdę? Kiedy? – Dawno. Czasem, moja droga, trzeba stawić czoło rzeczywistości. Przyjąć pokornie to, co dostaliśmy od Boga, i wycisnąć z tego, ile się da. Poddać się i wydorośleć. Pepper milczy. Samochód sunie w palących promieniach słońca. Obok nas przelatują domy, auta, przechodnie człapiący po chodnikach w rosnącym skwarze. Kapelusz z szerokim rondem, którym ocieniam twarz, furkoce głośno, jakby miał zaraz odfrunąć. – Porozmawiajmy raczej o tym, dlaczego ty chcesz uciec – mówię. – Praca dla wpływowego senatora. Światowe życie w Waszyngtonie i Nowym Jorku. – Powiem ci, jeśli ty mi powiesz. – Pepper… – Zatrzymaj się. – Co? – No, już – ponagla mnie. – Co? – Hamuj! – żąda nieznoszącym sprzeciwu głosem.

Skręcam w stronę krawężnika. Ktoś trąbi wściekle. – Co ci odbiło? Pepper pokazuje za siebie na szyld, który właśnie minęłyśmy. – Tam jest warsztat! Patrzę w ślad za smukłym paluszkiem Pepper. WARSZTAT JOE, głosi nieporadny szyld nad bramą wjazdową. SERWIS, CZĘŚCI ZAMIENNE – KRAJOWE I ZAGRANICZNE. Na zewnątrz stoi staromodny dystrybutor paliwa. Nie zdziwiłabym się, gdyby w piwnicy mieli jeszcze zapas batów do dyliżansów konnych. – Przecież nie potrzebuję żadnych części zamiennych – protestuję. – Tak tylko ci się zdaje. Benzyna, olej, instrukcja naprawy samochodu, czort jeden wie, co jeszcze. No i Joe, mam nadzieję. Patrzę ze zgrozą na jej roześmianą twarz. Na uroczo majtające się końce jej żółtej chustki. Nos, który śmiało wystawia na słońce. – Masz na myśli mercedesa? Pepper rozkłada ręce. – A czemu nie? Skoro już mamy nawiać, zróbmy to z klasą. – Ale przecież ty nie masz pojęcia o naprawie samochodów. – Jesteśmy parą bystrych dziewcząt. Nie święci garnki lepią. – Ty chyba masz nie po kolei. Sięga do mojej torebki i wyjmuje banknot studolarowy. – Za to mnie właśnie uwielbiają.

Caspian, 1964 Wstał z sofy i wziął z parapetu swoją szklankę. Dopił drinka. – To chyba zależy, co masz na myśli, mówiąc zniknąć. No i kogo. – Siebie – odparła zdecydowanym głosem, w którym wygasły już echa niedawnych łez. Musiał się jeszcze napić. Poszedł do kuchni i zrobił sobie następnego drinka. Kiedy się odwrócił, Tiny dalej stała na środku pokoju. W szczupłych palcach trzymała rozłożoną chusteczkę, która wyglądała jak prześcieradło dla lalek. – Masz tremę? – Nie. Sama nie wiem. To uczucie mnie męczy od zawsze. – Od zawsze chciałaś zniknąć? – Tak! – Opadła na sofę i wbiła wzrok w sufit, przyciskając chusteczkę do żeber. Oparł się barkiem o framugę aneksu kuchennego. – To czemu tego nie zrobiłaś? – Nie zrozumiesz. – Skąd niby miałbym rozumieć, skoro znamy się dopiero od rana. – Ale obserwowałeś mnie przez cały miesiąc w kafeterii. Przyglądałeś mi się uważnie. – Może lubię się gapić na ładne dziewczyny. – Wzruszył ramionami. – To chyba nie jest zakazane. Podniosła głowę i zajrzała mu w twarz. – Czemu to robisz? Czemu udajesz kogoś, kim nie jesteś? – Przyganiał kocioł garnkowi – parsknął. – Słuchaj, czy mogłabym przez moment porozmawiać z dawnym Caspianem? Z tym tutaj nie mogę się dogadać.

Zaskoczony nagłym przypływem adrenaliny, czuł, jakby miał się zaraz unieść w powietrze. Cofnął się do kuchni i odstawił szklankę, oddychając powoli: wdech, raz, dwa, trzy, wydech, raz, dwa, trzy. W głowie mąciło mu się już od wódki wypitej na pusty żołądek. W komisariacie nie podają przecież zagrychy. Wziął miotłę i zmiotkę i sprzątnął odłamki stłuczonej przez Tiny szklanki. Kubeł na szczęście był pusty, śmieci wyrzucił rano przed wyjściem, trochę jakby w poprzednim życiu. Deszcz odłamków zagrzechotał o dno wiadra. Wrócił do salonu. Tiny siedziała na sofie z jego chusteczką w rękach. Malinowa sukienka odcinała się wyraźnie od oliwkowej tapicerki. Przysiadł obok. – Więc dobrze, czemu chcesz zniknąć? – Powiem ci, ale najpierw ty coś powiedz. Tylko coś prawdziwego. Wziął ją za lewą rękę. – Mam w kieszeni twój pierścionek zaręczynowy. Chcesz go z powrotem? – O, Boże! Pierścionek! – Podskoczyła, patrząc na swój palec serdeczny. – Na śmierć zapomniałam! – Jak można nie zauważyć zniknięcia z palca takiego klejnotu? Znów opadła na oparcie. Nie cofnęła ręki, nawet wtedy, gdy uwięził jej dłoń, przykrywając swoją drugą dłonią. – Może to właśnie jest to – powiedziała. – Może nie chciałam zauważyć. – Dopadła cię po prostu trema – powtórzył. – Może tak, a może nie. Czy czułeś kiedykolwiek… – Urwała, jakby musiała pozbierać myśli. Miała długie, zawinięte rzęsy, czarne chyba z natury,

w przeciwnym wypadku cały tusz wraz ze łzami dawno spłynąłby mu na ramię. Miał ochotę zrobić jej zdjęcie, uchwycić cudowny cień padający z jej rzęs na policzek, światłocień na kości jarzmowej w skośnych promieniach popołudniowego słońca. – Czy nigdy nie zaznałeś uczucia, że jesteś uwięziony we własnym ciele, że chciałbyś robić coś innego, być kimś innym, ale nie jesteś w stanie się wyzwolić, nie potrafisz porzucić wyobrażenia innych o tobie, swojej publicznej maski? – Nie wiem. Może. – Przez chwilę trawił znaczenie jej słów. – Może opowiedz wszystko od początku. – To nie jest historia, która by cię zainteresowała. – Nasłuchałem się różnych różności. Wszyscy chłopcy przychodzili do mnie się zwierzać. Nie wiem czemu akurat mnie. Czasem czułem się jak jakiś cholerny konfesjonał. Nierzadko od ich opowieści włos jeżył się na głowie. – Niesamowite! Miałam identyczne odczucie, kiedy cię zobaczyłam po raz pierwszy, w kafeterii. Od razu wiedziałam, że można ci zaufać. – Od pierwszego wejrzenia? – Cóż, wyróżniałeś się z tłumu. Czytałeś Thomasa Hardy’ego. Pomyślałam, że facet tych gabarytów, który czyta z własnej woli Hardy’ego w miękkiej oprawie, zawijając okładkę do tyłu, żeby się z tym nie zdradzić… że jest to facet godny zaufania. A potem ta kelnerka powiedziała… – Em? – Tak, Em. Powiedziała, że jesteś porządnym gościem. I dżentelmenem. Powiedziała mi też, że mnie lubisz. – Szturchęła go porozumiewawczo. – Nieładnie. Nigdy więcej nie powierzę jej swoich tajemnic.

– A więc mnie lubisz? – spytała, patrząc w sufit. – Szaleję za tobą. Stało się. „Szaleję za tobą”. Słowa same wyrwały mu się z ust i zawisły między nimi; nie mógł ich już cofnąć. – O, mój Boże. – Zamknęła oczy. – To nie jest prawda, tylko jakiś sen. Będę się za to smażyć w piekle. – Nic się nie stanie, dopóki sama nie zechcesz. „I chciej, na Boga”, dodał w myślach. Analizowała jego słowa starannie w swojej ślicznej główce, próbując oszacować ich potencjalne skutki, wyczuć ukryte podteksty. – Zgoda – zadeklarowała wreszcie. – Zgoda na co? – spytał, starając się nie myśleć o seksie. – Na te warunki. Zaraz poczułam się lepiej. Oczywiście to, jak się czuję, nie jest decydującą sprawą. Najważniejsze to zniknąć, uciec od tego wszystkiego. – A, ściślej mówiąc, od czego? – Od tego, czego inni ode mnie oczekują. Od wysilania się, żeby zadowolić wszystkich. Grania pod czyjeś dyktando. Już tak długo udaję, że ich oczekiwania są moimi, że w końcu prawda miesza mi się z fikcją i sama nie wiem, czego chcę, tak bardzo jestem zamotana. Zaprzepaścić szansę ekscytującej przyszłości w wielkim świecie u boku charyzmatycznego męża, który daleko zajdzie? – Urwała. – Coś z tego rozumiesz? – Coś pewnie tak. – Puścił jej dłoń i przeniósł rękę na oparcie sofy, żeby móc się skoncentrować na czymś innym niż tylko dotyk jej skóry. – A ty, dlaczego wstąpiłeś do wojska? – spytała, kierując rozmowę na bezpieczniejszy grunt. – Bo podobało mi się wojsko. Znałem to życie. Wiedziałem, że mu podołam. Odpowiada mi. Mój ojciec był

wojskowym. Po wojnie został w armii, przeszedł na zawodowstwo. – Ale czy to było twoje prawdziwe powołanie, czy po prostu nigdy nie rozważałeś innych możliwości? Twoja rodzina chciała, żebyś został wojskowym, czy sam tak chciałeś i zrobiłeś to dla siebie, a nie dla nich? Pomyślał o babce i studiach prawniczych. – Powiedziałbym, że wręcz przeciwnie. Nie mam prawie żadnych kontaktów z rodziną taty; był jedynakiem. Ale rodzina mojej matki… cóż, nie mogę powiedzieć, żebym się spotkał z jawną dezaprobatą. Uważali jednak, że stać mnie na więcej. Że brak mi ambicji. – Coś takiego. Musnęła palcem jego palec. Czy na pewno wiedziała, co robi? Czy, jak on, czuła nieznośne mrowienie zakończeń nerwowych? Jej wzrok kolejny raz powędrował w stronę ściany z odbitkami. – A co z fotografią? Nie myślałeś nigdy o tym, żeby raczej tym się zająć? – Zajmuję się tym. – Ale gdybyś musiał dokonać wyboru między fotografią a wojskiem? Gdyby w wojsku powiedziano ci, że do końca życia nie wolno ci będzie dotknąć aparatu, to co byś wybrał? Teraz on musnął jej palce. To było od niego silniejsze. – Do czego zmierzasz? – Kiedy wszedłeś do mojej kafeterii miesiąc temu… – Twojej kafeterii? Dopiero teraz otworzyła oczy. – Owszem, mojej kafeterii. – Zadarła dumnie podbródek. – Chodzę do niej od lat w przerwach miedzy lekcjami. – Lekcjami? Nie wiedziałem, że jeszcze chodzisz do

szkoły. – Lekcjami tańca. Jestem tancerką. Tańczę w amatorskim zespole, uczę dzieciaki. Więc stąd te szczupłe, umięśnione łydki. Stąd ta wdzięczna postawa. Wreszcie wyjaśniła się zagadka zwiewności i elegancji ruchów jej twardych jak rzemień ramion. – Teraz wszystko rozumiem. Powinienem był się wcześniej domyślić. – Ja po prostu kocham taniec. Tylko w tańcu czuję się dobrze. Czuję się sobą. Zresztą, mamuś to popierała. Powiedziała: „W porządku, mieszkaj sobie w Bostonie i tam sobie tańcz, to świetny sposób na przeczekanie, aż się oświadczy”… – Do diabła! – Więc tak zrobiłam, bo myślałam… to znaczy, nigdy nie przyszło mi do głowy… – Że co? – Że będę musiała zerwać z tym po ślubie. – Kto tak powiedział? – Nikt. To się samo przez się rozumie w ich rodzinie. Do mnie dotarło jakiś miesiąc temu, tuż przed tym, zanim cię zobaczyłam po raz pierwszy. Parę dni wcześniej piłam herbatę z jego babką i ona nagle coś takiego powiedziała, nie pamiętam dokładnie co, bo potrafi tak zręcznie prowadzić rozmowę, że dopiero poniewczasie orientujesz się, że cały czas cię krytykuje albo pomawia o wszystko, co najgorsze. Coś w tym tonie, że pewnie czuję ulgę na myśl, że będę mogła rzucić w końcu taniec, przestać się tak męczyć i zająć nareszcie prowadzeniem domu, dziećmi i pomaganiem mężowi w pracy. – Do diabła! – Nie to, żebym tego w ogóle nie chciała. Chcę mieć dzieci.

Uwielbiam dzieci. Ten chłopczyk dzisiaj… – Łzy napłynęły jej do oczu. – A co on o tym sądzi? Twój narzeczony? Dziwił się sobie, że potrafi tak obojętnie rozmawiać o tym gościu, jakby to był jakiś statysta, a nie mężczyzna, któremu Tiny przyrzekła swoją rękę. Znała go od lat, chodziła z nim do restauracji, na pikniki, mecze, całkiem możliwe, że obściskiwali się na plaży na Cape Cod. Pewnie już się z nim kochała. Ten facet istniał. Był człowiekiem z krwi i kości, w którym Tiny, ta kusicielska Tiny, która siedziała parę centymetrów od niego, powinna być zakochana. – Jest tego samego zdania. Jakżeby zresztą inaczej? W tej rodzinie wszyscy myślą tak samo. Są zgodni w każdej kwestii. Zaklął ponownie. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. Przypomniał sobie, że ma drinka w kuchni, ale nie był w stanie drgnąć, nie potrafił zmusić swojego ciała, żeby odsunęło się od Tiny, jej rytmicznego pulsu, jej dłoni. Zwolnił się już z niemyślenia o seksie. Puścił wodze fantazji, wyobrażając sobie, jak leży pod nim naga, jak wygina się nad nim w łuk; teraz dodał następne podniecające elementy – jej wygimnastykowanie i zmysłowość samego tańca. A raczej baletu. Dziewczyna jej pokroju mogła wybrać tylko balet. Rany boskie, siedział na sofie, bzykając się w myślach z zaręczoną baletnicą! Oboje będą się smażyć w piekle. – Znalazłoby się tego więcej – podjęła. – Ale właśnie w tamtej chwili poczułam wyraźnie, że muszę uciec. To uczucie zresztą narastało we mnie od roku, od tamtego wieczoru, kiedy się zaręczyliśmy. – No to czemu przyjęłaś jego oświadczyny, dlaczego powiedziałaś „tak”?

– Bo taka właśnie jestem – szepnęła. – Bo zawsze robię to, czego się po mnie oczekuje. Należę do dziewcząt, które nigdy nie zapomną założyć pereł ani wysłać nazajutrz bileciku z podziękowaniami, dziewcząt, które zakochują się wyłącznie w takich młodych mężczyznach, którzy daleko zajdą i zabiorą nas tam ze sobą. A kiedy oni proszą o rękę, mówimy „tak”. – Ale dlaczego? To się w głowie nie mieści. Uwierz mi, znam ten typ dziewczyn, ale ty nie jesteś podobna do nich. W każdym razie od wewnątrz. – Ty tego nie zrozumiesz. To ma w sobie jakiś magnes – coś jak Nobel dla naukowca, najwyższy laur w fascynującej go dziedzinie. Masz gwarancję, że nie skończysz jako podstarzała żona na przedmieściach, której dni nie różnią się jeden od drugiego. Zostaniesz jego żoną, będziesz spotykać ciekawych ludzi, którzy zajmują się ciekawymi sprawami. Tamta noc, kiedy mi się oświadczył, to była noc, o której marzyłam od lat. Ukoronowanie moich starań. Tak się właśnie czułam. To była fantastyczna noc. – Nie wątpię. – To było coś niesamowitego. Nieprawdopodobnego. Wiesz, co zrobił? – Pojęcia nie mam. – Posłuchaj. Poprzedniego dnia ukończył wydział prawa. Jak wiesz, czekałam ładnych parę lat. Wiele razy chciałam dać sobie spokój, ale cóż… był… jest, musiałbyś go poznać, olśniewający. Trzyma cię w garści. Bije wszystkich na głowę. W jej słowach dziwnie brakowało entuzjazmu, co zresztą wiernie oddawało nastrój Capa: wyliczała atuty narzeczonego, jakby czytała z kartki. Cap miał ochotę ją spytać, czy kocha tamtego, kocha naprawdę, ale wypadłoby to niezręcznie. Przerywając jej wyznania podobnym pytaniem, wyszedłby na

prostaka. – Czułam, że wszyscy wypatrują, kiedy mi się wreszcie oświadczy. Koleżanki zaczynały się ze mnie naigrywać za moimi plecami: „Nigdy jej nie poprosi o rękę, choćby za sto lat”. Większość już była zamężna albo po słowie. To mnie upokarzało. Powoli zaczynałam zapominać, dlaczego chciałam wyjść za mąż i czemu właśnie za niego. Nie mogłam się już doczekać tego cholernego pierścionka. Jezu, jestem beznadziejna! Sama nie wiem, jak do tego doszło. Odsunęła się od niego i zerwała z sofy. Zaczęła spacerować po pokoju, trąc zaciśniętą pięść drugą dłonią, a on siedział z łokciami na kolanach, podziwiając jej sprężysty krok i łabędzią szyję. Przystanęła przed ścianą z fotografiami. Mocne słońce spowiło jej profil złotą otoczką. – Cała jego rodzina zebrała się, żeby uczcić uroczystym obiadem jego dyplom. Rzecz jasna ukończył studia jako najlepszy na roku. Wygłosił przemowę, wspaniałą przemowę, porywającą, jak zwykle, w rodzinie uchodzi za urodzonego mówcę. Potem wszyscy wznieśli toast: jego babka, ciotki, wujowie, kuzyni, cały klan. Podziwiali swojego młodego księcia. Puchli z dumy. Wynajęli całą salę bankietową w Copley Plaza. Szampan, kawior, polędwica. Wielki tort czekoladowy, jego ulubiony. Ta rodzina nie należy do rozrzutnych, ale jak już się szarpną… to idą na całość. Siedziałam obok jego siostry. Wzięła mnie pod rękę i mówiła, jak bardzo się cieszą. Że mam na niego doskonały wpływ. Przy mnie mógłby się wreszcie ustatkować. Potrafisz to sobie wyobrazić? Boki można zrywać. Zaśmiała się, kręcąc głową. Wyciągnęła rękę w stronę ściany i wygładziła zagięty róg fotografii. – To wszystko w morzu rzęsistych świateł. Właściwie nie

wiem, czemu każdy detal tak mocno utkwił mi w pamięci. Dziesiątki kandelabrów. Nieważne… Dość, że potem wziął mnie na przejażdżkę swoim kabrioletem. Była już północ. W okolicach Wellesley zjechaliśmy na pobocze drogi, gdzie w świetle księżyca czekał na nas kosz piknikowy, a w nim butelka szampana. I pierścionek. Migotał na dnie mojego kieliszka. Nie mogłam w to uwierzyć. Kiedy my jedliśmy kolację, pierścionek przez cały czas czekał na poboczu drogi. Taki pierścionek. – Rany. – To właśnie on w każdym calu. Nic złego nie może mu się przytrafić, rozumiesz? Wszystko mu zawsze sprzyja. Podekscytowana, powiedziałam „tak”, po czym wypiliśmy całą butelkę do dna, tam, przy drodze, w świetle księżyca. Nie wiem, jakim cudem udało nam się trafić do domu. Ale następnego dnia rano zbudziłam się z szatańskim kacem, zadając sobie pytanie, co też najlepszego zrobiłam? Mama jest w siódmym niebie. On też. Obie rodziny są zadowolone. Akurat moje siostry raczej nie, ale też one nigdy nie są ze mnie zadowolone. Więc czemu ja nie jestem szczęśliwa? Przecież zaraz się dla mnie zacznie wyśnione, wspaniałe życie. Czemu, na Boga, nie jestem szczęśliwa? – Urwała, jedną rękę oparła o ścianę, drugą zakryła oczy. – I to pytanie nie opuszcza mnie od tamtego poranka. Co się stało z tym jej polem siłowym? Jakby znikło bez śladu. Wszystkie bariery wyłączone, elektryczne ogrodzenie padło i nic, poza jej delikatną skórą, nie osłaniało już Tiny. „Dlaczego nie jestem szczęśliwa?”. Co się kryło pod tymi słowami? Czy była rozpieszczoną pannicą, która kaprysi, bo szampan kapnął na jej powabny dekolt? Czy wolnym duchem, który chce się wyrwać ze złotej klatki? Co zresztą znaczy: „być szczęśliwym”? A on, czy on jest szczęśliwy? I jakie to ma

znaczenie? Może powinien po prostu robić swoje: wypełniać obowiązki, być trybikiem w machinie, dzięki której ten świat się jakoś kręci, a pieprzenie o szczęściu zostawić znudzonym gospodyniom domowym i studentom, którzy mają za dużo wolnego czasu? Widząc, jak Tiny stoi ze zwieszoną głową, miał wielką ochotę podejść i ją przytulić. – Rozumiem. – Splótł mocno dłonie. – Jednym słowem, wcale nie masz ochoty wyjść za mąż. Dlaczego nie odwołasz całej tej szopki? Powiedz im, że się w tym nie widzisz. Wycofaj się. – Musiałbyś znać moją rodzinę. I jego też. Zrobią mi wodę z mózgu. Powiedzą, że mam tremę jak każda panna młoda. To tylko nerwy. Nie mogę się wycofać. On mnie potrzebuje. Jest wymarzoną partią. W tym właśnie sęk, rozumiesz? – Zaśmiała się histerycznie. – Trudno o lepszą partię. Pewnego dnia mogę zostać Pierwszą Damą, jeśli to dobrze rozegramy, krok po kroku. Pomyśl tylko, jaki sukces, jakie życie może być naszym udziałem. Cap poczuł dziwny skurcz żołądka. Gdzieś w tyle głowy rozdzwonił mu się sygnał alarmu. Kiedy jednak odwróciła się w jego stronę z błagalnym wyrazem markotnej twarzy, nie był w stanie myśleć o niczym innym, jak tylko o niej, o Tiny w malinowej sukience, Tiny spowitej złocistą poświatą. – Czuję, że tracę oddech – wyznała szeptem. – Gorzej, obawiam się, że zostanę jedną z nich. Za chwilę będzie już za późno. Wstał, poszedł do kuchni, wziął swojego drinka i wypił duszkiem. Odstawił szklankę na blat tak mocno, aż zatrzęsły się szafki, a lodówka umilkła, po czym ruszyła ze zdwojonym

hurgotem. – Pomożesz mi, prawda? Dziś w kafeterii widziałam cię w działaniu. Od razu wiedziałeś, co robić. Spojrzał na nią. Stała na jednej nodze, drugą stopę oplótłszy wokół łydki, ręką oparła się o ścianę ponad głową. Zastanawiał się, czy gdyby objął ją w pasie, jego palce zetknęłyby się, jak wokół talii wygorsetowanej panny z ubiegłej epoki. – Tak, chyba wiem, co powinnaś zrobić – odparł.

Tiny, 1966 Pepper chce wiedzieć, kiedy ostatni raz się kochałam. (Używa zresztą innego określenia). Opieram się o ścianę szopy, krzyżując ręce na piersi. – Co to niby ma być za pytanie, Pepper? – Proste i zwyczajne. No, powiedz. Tydzień temu? Miesiąc? – Zdajesz sobie sprawę, że to nie fair. Nie zapominaj, że poroniłam. – Cztery tygodnie temu. – Poza tym Frank jest w Waszyngtonie. – Mów wyraźniej. Mamroczesz i nic nie rozumiem. Odpycham się od ściany i podchodzę do mercedesa. Pepper grzebie w silniku; widzę tylko jej nogi w dżinsowych ogrodniczkach i spłowiałe tenisówki. Tułów niknie pod otwartą maską. Opieram się o kratownicę. – Frank jest w Waszyngtonie – powtarzam. – Tak, wiem. Szykuje się do kampanii. – To jego praca, Pepper. – Jest lipiec. Wybory są w listopadzie. – Prawybory są na początku września. Do tego pozyskiwanie funduszy. To kluczowa sprawa. Pieniędzy nigdy dosyć. – Ale przyjechał na weekend. Więc jak? – Ani mi się śni odpowiadać na to pytanie. – Czyli, że nie. Dlaczego? – Pepper! – Już dobrze. Pomińmy te cztery tygodnie. Kiedy robiliście to ostatni raz? A przede wszystkim, kiedy zaszłaś w ciążę? Kurczę, możesz mi podać klucz?

Podchodzę do skrzynki z narzędziami. – Który? – Nie wiem. Którykolwiek. Ale nie wymiguj się od odpowiedzi. Biorę pierwszy lepszy zardzewiały klucz – o ile to jest klucz – i niosę do zionącej smarem czeluści, w której zniknęło pół Pepper. – Masz. Nie wystawiając głowy spod maski, wyciąga brudną rękę po klucz, który zaraz ginie w czeluści. – Jesteś pewna, że wiesz, co robisz? – pytam. Głowa Pepper wyłania się z teutońskich trzewi samochodu. Bujne kasztanowe włosy obwiązała kraciastą chustką, jak traktorzystka. Plamka smaru przy kąciku ust wygląda na pieprzyk. – To jest śrubokręt, Tiny. Zawracam jak niepyszna do skrzynki. – Skąd mam wiedzieć, że to jest śrubokręt? Może zauważyliście, jak sprytnie wymiguję się od odpowiedzi na ostatnie pytania Pepper. Prawda jest taka, że to nie pierwsza nasza rozmowa w tym stylu. Nie chciałabym was szokować, ale nie sposób ukryć, że Pepper uwielbia rozprawiać o seksie. Pozwalam jej na to – naturalnie w pewnych granicach. Czemu by nie? Niewątpliwie nawiązuje się między nami specyficzna zażyłość, kiedy patrzę, jak trudzi się w starej, odrapanej szopie, odważnie rozkładając na części pierwsze misterny, superwydajny silnik mercedesa, po czym próbuje poskładać go do kupy, a wszystko potajemnie, tuż pod (za dużym) nosem przedstawicielek klanu Hardcastle’ów (i Toma). Przy drzwiach pieni się kubeł – nie, nie piwa, mydlin. Przygotowałam go, żeby Pepper mogła zmyć z siebie smar,

zanim pokaże się komuś, choć chętnie obejrzałabym reakcje na widok niecodziennej ozdoby jej twarzy. Szczerze mówiąc, nie wiem, po co to robimy. Przecież nie ucieknę naprawdę z Pepper, choćby jakimś cudem udało jej się uruchomić cholerny samochód. (Bez obaw, nie zamierzam roztaczać przed wami ponurego korowodu usterek, umówmy się jednak, że trzydzieści lat bezczynności nie robi dobrze delikatnemu, skomplikowanemu silnikowi marki Mercedes-Benz, zwłaszcza jeśli naprawy podejmuje się zielona w kwestiach mechaniki, impulsywna babeczka, uzbrojona jedynie w niemieckojęzyczną instrukcję obsługi, którą warsztat Joego sprowadził dla niej przez jakieś dojścia, licząc sobie za to słono). Nie ucieknę, bo mam za dużo na głowie, nie mówiąc o tym, że zbyt jestem przywiązana do mojej świetlanej przyszłości, do małżeństwa, do słonecznego lata na prywatnej plaży na Cape Cod i zimy na Newbury Street. Może po prostu upajam się tym, że po raz pierwszy w życiu spędzam beztroskie chwile z własną siostrą. – Czyli, bidulko, nasz piękniś Franklin jest kochankiem do kitu – ciągnie Pepper głosem stłumionym przez metal karoserii. – Czy może tylko żar wygasł? Myśleliście o swingowaniu? – Swingowaniu? Opiera się łokciami o rurę wydechową. Wyjmuje klucz – oby tym razem był to klucz – z mojej ręki. – Dokładnie. Spotykacie się w czyimś domu, kilka szotów, kanapeczka, a potem zamieniacie się mężami… – Wiem, co to jest swingowanie, moja droga, ale nie zamierzam rozmawiać z tobą na tego rodzaju tematy. Nie jesteś nawet mężatką. Nie wiesz naprawdę, o czym… – Ja tylko chcę ci pomóc, kochanie. Nie udawaj świętoszki. – Wtykasz nos w nie swoje sprawy.

– Po prostu ciekawi mnie, dlaczego moja siostra nie jest zakochana na zabój w swoim powalającym mężu. – Ależ jestem zakochana w moim mężu. – No to czemu nie towarzyszysz mu w kampanii, uśmiechając się zalotnie do obiektywów i dzianych sponsorów, a po wszystkim nie pieprzycie się w hotelu jak króliki. – Pepper, na miłość boską! – Politycy są seksowni. Jak świat światem. Jeśli mnie nie posłuchasz, inna cię wyręczy. – Śmieje się i grozi mi kluczem francuskim. To chyba jakiś zły sen. – Powiem ci więcej, nawet jeżeli mnie posłuchasz, inna może zagiąć na niego parol. W końcu Frank jest tylko człowiekiem. Odwracam się i wycieram ręce w fartuch, żeby ukryć zakłopotanie. – Prawdę mówiąc, wcale bym się nie zdziwiła, gdyby dokładnie w tej chwili posuwał jakąś cizię w swoim biurze, na zapleczu, tam gdzie trzymają naklejki na zderzaki WYBIERAM FRANKA, jakąś zgrabną facetkę, jak ja… Od progu dobiega mnie kaszlnięcie. Odwracam się. Pepper się prostuje i przydzwania głową w maskę, aż z brzękiem upuszcza klucz francuski na elementy misternego, superwydajnego silnika marki Mercedes-Benz, rozłożone obok przedniego błotnika samochodu. Moje dłonie zamierają w fałdach fartucha. Zapominam języka w gębie. Przywitanie gościa spada na Pepper, która robi to w typowym dla siebie stylu, wymawiając samogłoski piersiowym, pełnym podtekstów głosem. – O, cześć, Frank. Właśnie się zastanawiałyśmy, gdzie też się podziewasz. Musiałam mieć jakie siedemnaście czy osiemnaście lat – jeszcze chodziłam do szkoły, ale już zaczynałam być kobietą.

Weszłam do kuchni w swoim starym pikowanym szlafroku, żeby się napić mleka przed snem. Było już późno jak na mnie – pewnie się zaczytałam. Jak się okazało, wcale nie musiałam zaglądać do lodówki, bo butelka z mlekiem stała na kuchennym stole, a tato właśnie szykował sobie wieczorną szklankę. Spojrzał na mnie z zaskoczeniem, jakbym była ostatnią osobą, której się spodziewał. – Co się stało, tato? – spytałam, wyjmując szklankę z kredensu. Z wyrazu jego twarzy domyśliłam się, że pije mleko, żeby nie pić szkockiej. – Nic takiego. Znów przegrałem sprawę – dodał po chwili. Siadłam przy stole i nalałam sobie mleka. – Raz na wozie, raz pod wozem – orzekłam filozoficznie. – Tak, ale ja za często ląduję pod wozem. Oczy miał podkrążone, włosy w nieładzie. Pamiętam, że pomyślałam: Czym on się przejmuje? W końcu kariera ojca była praktycznie jego hobby; kapitał rodzinny pomnażał się bezpiecznie zainwestowany w obligacje rządowe, tak że starczyło w sam raz na utrzymanie apartamentu przy Piątej Alei i domu w East Hampton, na pensje dla gosposi, kucharza i szofera, czesne za nasze szkoły, sukienki, opłatę członkowską w klubie i świeże kwiaty co tydzień. – Zawsze możesz przejść na emeryturę, jeśli cię to już nie bawi – zaryzykowałam. – Rzucić zawód! Masz rację, właściwie, co mnie powstrzymuje? – Zaśmiał się drwiąco. – Zanim poproszą mnie o wycofanie się ze spółki, mógłbym sam się zawinąć. Ale nie sądzę, żeby twoja matka była ze mnie dumna. Łyknął mleka. Położyłam dłoń na jego dłoni.

– Przecież ona jest z ciebie dumna. – Nie, kochanie, nie jest. I ma słuszne powody. Gdyby wyszła za tego, co trzeba, mogła zostać Pierwszą Damą. Miała szansę być kimś. Tymczasem wyszła za mnie. – Ale przecież cię kocha. Na pewno. Na te słowa ojciec nachylił się do mnie i chociaż uczucia nie były jego mocną stroną i rzadko okazywał mi czułość, spojrzał na mnie ze świętym ogniem w oczach. Nie posądzałabym go, że jest zdolny do takiego spojrzenia. Zawsze miałam wrażenie, że zupełnie nie potrafi wyrażać emocji. – Posłuchaj mojej ojcowskiej rady. Jesteś słodką dziewczynką, Tiny, kochaną, ale słabą. Twoje siostry potrafią zadbać o siebie, mogą spokojnie przez całe życie szlajać się po mieście w poszukiwaniu kłopotów, ale ty potrzebujesz męża, jak bluszcz, żeby mieć kogoś, wokół kogo możesz się opleść. Więc powiem ci coś. Chcesz być szczęśliwa? Wyjdź za mąż za mężczyznę, który daleko zajdzie. Mężczyznę, z którego będziesz dumna, mężczyznę, który ma wielką przyszłość przed sobą. Kobieta nigdy nie będzie szczęśliwa z mężczyzną, który nie wzbudza szacunku. – Ale przecież mama cię szanuje. Odsunął się ode mnie, pokręcił głową z uśmiechem i to było na tyle. Audiencja dobiegła końca. Dopiliśmy mleko i rozeszliśmy się do swoich łóżek. Nie mogłam zasnąć: leżałam, patrząc w sufit, aż w końcu usłyszałam odgłos szpilek mamy ślizgających się na parkiecie w holu i pierwszy raz przemknęło mi przez myśl, że moja matka może być głęboko nieszczęśliwą osobą. Może tato ma rację, pomyślałam. Może faktycznie jestem kobietą bluszczem, która musi postarać się o drzewo, żeby móc się wokół niego opleść.

– Nie wolno ci się wygadać przy babce o samochodzie – mówię. Frank nachyla się do mnie, nie odrywając oczu od szosy. Silnik niewielkiego żółtego roadstera pracuje głośno, a huczy jeszcze głośniej. – Co mówisz? – Mówię o samochodzie. Nie możesz powiedzieć babce! – Nawet mi to przez myśl nie przeszło! – odkrzykuje Frank. – A tak właściwie, to czemu nie? – Bo nam nie pozwoli. – Skąd wiesz? – Bo ona zawsze musi wszystko zepsuć. – Co zawsze musi? – Wszystko zepsuć! Uśmiecha się półgębkiem i kiwa głową, jednocześnie wbijając w skupieniu wzrok w szosę, żeby mieć pretekst do zakończenia rozmowy. Musi oszczędzać głos – będzie go potrzebować wieczorem. Mam ochotę spytać go, ile słyszał z naszej rozmowy. Czy zgadza się z Pepper, że za rzadko ze sobą sypiamy? Czy jesteśmy w sobie zakochani? I czy byliśmy kiedykolwiek zakochani? Czy sypia z innymi kobietami? Bo politycy są seksowni, a on jest tylko człowiekiem. Mam ochotę powiedzieć mu, że sama mam niejedno na sumieniu. Właściwie to chciałabym się wyspowiadać. Wbijam wzrok w swoją niebieską lnianą spódniczkę, którą uzupełnia schludny, staroświecki żakiet i naszyjnik z wielkich, nieregularnych pereł słodkowodnych. I naturalnie odpowiednie kolczyki. Do tego niebieskie pantofle, nylonowe pończochy, rękawiczki z białej irchy. Długie nogi, szczupła talia, różowa szminka do ust. Sylwetka filigranowa, proporcjonalna, włosy

ciemne, posłuszne. „Niestety, nie będziesz miała dużo czasu”, zapowiedział Franklin. „Koktajle podadzą o szóstej. Wybacz, że cię tam ciągnę, wiem, że tutaj czujesz się lepiej, ale tato uważa, że powinnaś być dzisiaj z nami”. Frank jest niezwykle taktowny. Nawet słowem nie wspomniał o podchwytliwych pytaniach Pepper. Ani razu nie uniósł brwi, nie puścił do mnie konspiracyjnie oka: „Prawda, kochanie, że my wiemy swoje?”. – Czy wyglądam, jak trzeba? – pytam. Nie słyszy mnie. Trzyma ręce nieruchomo na kierownicy; ciepły wiatr rozwiewa mu włosy. Zastanawiam się, dlaczego jest trochę blady, skąd to dziwnie napięcie wokół ust. Mruży oczy, jakby wypatrywał czegoś na horyzoncie. – Wszystko w porządku? – pytam, przysuwając się do niego. – Że co? – Pytam, czy wszystko w porządku? Bierze moją dłoń i ściska. – W porządku! A u ciebie? Nie odpowiadam, bo i tak nie usłyszy. W apartamencie hotelowym ojciec Franka czeka na nas z drinkiem w dłoni. Odstawiam torbę na stolik i całuję go w policzek. – Wybacz, że ściągam cię do miasta w taki upał – mówi. – Napijesz się czegoś? – Tak. Poproszę wódkę z tonikiem. Odwraca się do barku i odkręca butelkę wódki. Frank podchodzi do okna i zapala papierosa. Pokój wypełniają brązowe meble na wysoki połysk. Sterta akt piętrzy się na środku kanciastej sofy obitej mroczną tapicerką w kwiaty, zdolną zamaskować plamy po najgorszych występkach. Podczas

kampanii Frank lubi nocować w hotelach, nawet kiedy jesteśmy w Bostonie. Twierdzi, że domowa atmosfera działa na niego demobilizująco. – Sesja zdjęciowa zaczyna się o piątej – informuje nas teść, wybierając po jednej kostce lodu z kubełka. – Potem będzie spotkanie ze sponsorami. Koktajle podają o szóstej, zaraz potem jest obiad. Mam nadzieję, że wzięłaś strój wieczorowy? – Tak. Frank mnie uprzedził. Jestem przygotowana na każdą okoliczność. Frank odwraca się i przysiada na parapecie. – Nie martw się, tato, o Tiny. Ona zawsze wie, jak się zachować. Pan Hardcastle z uśmiechem podaje mi szklankę. – Wcale się o nią nie martwię. Dziękuję, że przyjechałaś, moja miła. Mam nadzieję, że nie nadwerężę twoich sił. – Ależ skąd. – Pociągam ze szklanki. Wciąż nie zdjęłam rękawiczek i pocą mi się dłonie. – Więc czujesz się już lepiej? Może pojechałabyś z nami w teren, na spotkania z wyborcami? – Naturalnie. Jeśli wam na tym zależy. – Bylibyśmy ci bardzo wdzięczni. O wiele lepiej wygląda, kiedy kandydatowi towarzyszy żona. Nie mówiąc już o tym, że twój urok osobisty oczaruje naszych sponsorów. – Tego nie mogę obiecać. W pokoju jest gorąco. Odstawiam drinka, zdejmuję rękawiczki i rozpinam żakiet. Pod spodem mam kremową bluzeczkę z jedwabiu. Pan Hardcastle rzuca okiem na plamę wilgoci między moimi piersiami. – Otwórz okno, Franklinie – zwraca się do syna. – Niestety, nasze notowania w sondażach spadają. Przenoszę wzrok z teścia na Franka, który stoi tyłem,

otwierając okno. Zdjął marynarkę, podwinął rękawy koszuli. – Nie wiedziałam. – Nie chcieliśmy was martwić. To wszystko przez tego pieprzo… Wybacz, moja miła... tego przeklętego Murraya. Rozkręca ofensywę w Wietnamie, przy okazji robiąc wokół siebie mnóstwo szumu. – Odstawia szklankę głośno na barek i spogląda na Franka, który siedzi teraz w otwartym oknie, w ciepłym świetle popołudniowego słońca. – Naturalnie, damy sobie radę. Mamy plan, a ty, jeżeli nie masz nic przeciwko, będziesz częścią tego planu. Żona Murraya niewątpliwie ma gadane, terkoce jak karabin maszynowy, ale ma szczurzy pysk i wygląda, jakby miała obstrukcję. – Tato! – mityguje go Frank, pokazując mnie wzrokiem. – Wybacz, moja droga, mój nieparlamentarny język, ale wczoraj w nocy nie zmrużyliśmy oka. Mieliśmy naradę sztabową. – Podnosi rękę i pociera zwiotczałą skórę na skroniach. Potrząsam lodem w szklance. Twarz Franka ciągle jest blada, papieros drży mu w dłoni. Teść tymczasem odjął ręce od skroni i przeczesuje palcami cienkie siwe włosy. Ojciec i syn. Dostrzegam w nich zaskakujące podobieństwo: niebieskie oczy szacują mnie z tym samym czujnym wyrachowaniem. Przyznam, że dotąd poświęcałam kampanii niewiele uwagi. Wierzyłam, że w biegu debiutantów rasowy Frank wyprzedza o całą długość wszelkie lokalne chabety. Zwycięży bez trudu. Wysunie się na prowadzenie, powalając przeciwników swoją klasą i olśniewając hardcastle’owskim uśmiechem. Perspektywa porażki Franka, i to na pierwszej przeszkodzie, podczas wrześniowych prawyborów, tego Franka, któremu nigdy dotąd nie powinęła się noga – wywraca cały mój świat do góry nogami.

– Jest bardzo źle? – pytam. – Aktualnie jesteśmy o sześć punktów w tyle – wyjaśnia Frank, gasząc papierosa w popielniczce. – Rozumiem. – Właściwie nie wiemy, dlaczego – mówi teść. – Wygląda, jakby nam nie ufali. Widzą nas przez znany schemat: dziany synalek z Brookline kupuje sobie miejsce w senacie. – Trudno im się dziwić. – Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Twarz starego Hardcastle’a tężeje jak cement. – W tej sytuacji musimy ocieplić wizerunek przyszłego senatora. Zaprezentować jego żonę. Przez całe lato prawie się nie pokazywałaś. – Nie wiedziałam, że jestem potrzebna. – Frank uparł się, żeby na ciebie nie naciskać. Chciał, żebyś sobie posiedziała spokojnie na plaży – mówi serdecznym tonem, ale jego oczy wwiercają się w przestrzeń między moimi brwiami. Patrzę na posępne oblicze Franka, na kose spojrzenie teścia i czuję ucisk w dołku. Porażka Franka – porażka, która marszczy czoła Hardcastle’ów i mruży ich oczy – wraz z papierosowym dymem unosi się w pokoju, osiadając na mojej głowie. To moja wina. To ja zawiodłam. Porządna żona kandydata powinna tkwić u boku męża, uśmiechnięta i wymuskana. Porządna żona kandydata powinna podróżować z mężem po stanie, zapoznać się z jego elektoratem i jego problemami, wiedzieć o każdym drgnieniu krzywej sondaży. Porządna żona kandydata powinna pozować do obiektywu bardziej fotogeniczną nogą do przodu (po drugiej stronie wysuwając biodro), z fotogenicznym uśmiechem na twarzy wolnej od wszelkich trosk. Porządna żona kandydata wydaje na świat fotogeniczne berbecie, aby pokazać

go od miękkiej strony, jako człowieka rodzinnego. Porządna żona kandydata nie ma żadnych wstydliwych tajemnic, nie sprzedaje biżuterii, którą dostała od kandydata na gwiazdkę, i nie odczuwa niestosownych pragnień. Nie wiem czemu, ale łatwiej mi znieść oskarżycielskie spojrzenie teścia niż zatroskane współczucie Franka. Mimo wszystko zwracam się do niego, siląc na uśmiech. – W końcu to moja pierwsza kampania. Musisz mi trochę pomóc. – Świetnie – mówi teść, zanim Frank zdąży otworzyć usta. – „Globe” zamówił o was reportaż. Przy obiedzie będzie wam towarzyszył dziennikarz. Jutro o dziesiątej rano ten sam dziennikarz z fotografem stawią się na Newbury Street, żeby, tradycyjnie, wzbogacić wywiad o wątek: kandydat w domu, z rodziną. – Oczywiście, jeśli się zgadzasz – dorzuca Frank. – Naturalnie, że się zgadzam. Wprawdzie nie mamy nic do jedzenia, ale… – Wysłałem już ludzi ze sztabu, żeby przygotowali wszystko. Napełnili lodówki, wyklepali poduszki, wstawili świeże kwiaty… – Rozumiem. – Znowu punkt karny dla mnie. Właśnie jakiś członek sztabu wykonywał obowiązki, które należą do mnie. – Oczywiście, wstanę wcześnie, żeby doglądnąć wszystkiego – rzucam pospiesznie, próbując ratować twarz. – Nie trzeba. Lepiej porządnie wypocznij. Myślę o podłodze szopy zarzuconej częściami samochodu. O moim pokoju w Dużym Domu, który zostawiłam w nieładzie, po tym jak wzięłam pospiesznie prysznic i się spakowałam. Myślę też o beztroskim leniuchowaniu przez ostatnie tygodnie. Na toaletce zostawiłam niezakręcony słoiczek z kremem do

twarzy. Wieczorem odłożyłam kolczyki na komodę. Gorzej: poplamiona czerwonym winem, niewyprasowana sukienka leży, rzucona niedbale, na taborecie w rogu sypialni. – Miałam dość wypoczynku. Jestem gotowa wziąć się do roboty. – Podnoszę oszronioną szklankę do ust. – Grzeczna dziewczynka – chwali teść. – Dziś wieczór zaprezentujemy nasze czołowe atuty: urocza żona… ranny kuzyn… – Kto? – Krztuszę się z wrażenia. – Cap. – Frank odpycha się od parapetu i sięga po papierosy. – Poprosiliśmy Capa, żeby nam dzisiaj towarzyszył. – Caspiana? – Chyba nie masz nic przeciwko temu, kochanie? Uprzedziłem go, że ma się zachowywać nienagannie. Żadnych rękoczynów, nie wolno mu dać się sprowokować. Kto by zresztą miał w tym jakiś interes? Dopijam drinka i odstawiam szklankę na stolik, obok torebki i rękawiczek. – Też tak sądzę. A teraz wybaczcie, ale pójdę się trochę odświeżyć i przebrać. W białej marmurowej łazience zrzucam spódnicę i bluzkę i przyglądam się sobie w lustrze. Jedwabna halka klei się do białej, spoconej skóry. Mam wielkie, brązowe oczy. Sarnie oczy, jak zwykła mówić moja matka, taksując mnie niczym drogocenny obraz, szacując moją wartość rynkową na podstawie cząstkowych kwot. Ładna twarz równa się x. Filigranowa sylwetka – y. Aura dziewiczej niewinności – z. Jednak się myliła. Na tym rynku nie liczy się prosta suma składników, tylko całość i to, jak jest skomponowana. Słyszę stukanie do drzwi. Na ułamek sekundy budzi się we mnie irracjonalna nadzieja, że za drzwiami stoi Caspian

Harrison. – To ja. – Słyszę głos męża. – Proszę. Frank wyrasta za mną w lustrze tak nagle, że przeżywam szok na widok jego imponującej sylwetki. Tylko kiedy widzę go w lustrze, dociera do mnie różnica w budowie między nim a mną, czy raczej to, jakiej nikłej sama jestem postury. „Moja kruszyna”, zwykła była mówić mamuś, gładząc mnie z aprobatą po policzku. – Mam coś dla ciebie – mówi z uśmiechem mąż. Widzę w lustrze jego ręce, a w nich naszyjnik z drobnych brylantów oddzielonych od siebie lśniącymi granatowymi kamieniami – to chyba szafiry. Nie dopuszczając mnie do słowa, zakłada mi go na szyję. – O Boże, Frank! Sprawnie zapina naszyjnik. Dotykam palcami kamieni we wgłębieniu nad dekoltem – są większe od pozostałych, a centralny szafir ma średnicę dziesięciocentówki. Frank całuje mnie w ucho. – Cudownie. Tak, jak myślałem – mówi, patrząc w lustro. – Ale za co? – Za to, że jesteś ze mną. Że wytrzymujesz ze swoim mężulkiem karierowiczem i jego ambitną rodzinką. Moje oczy już wypełniają się łzami, widzę je w lustrze, wielkie i błyszczące, przecież ja prawie nigdy nie płaczę. Łzami wiele nie da się zwojować w gnieździe Schuylerów przy Piątej Alei. – Jasne – bąkam bez sensu. – Jasne. – Nie chciałem cię na dzień dobry częstować złymi wiadomościami, jak ojciec. – Powinieneś był mi powiedzieć, że sprawy mają się nie

najlepiej. – Nie chciałem cię stresować po ostatnich wydarzeniach. Na szczęście jest dopiero lato. Mamy kilka miesięcy. – Przecież jestem twoją żoną. Powinnam ci pomagać. – I pomagasz. Jesteś cudowną żoną. – Całuje mnie w szyję, ponad brylantami i szafirami. Jego usta są chłodne i spięte. – Wybacz, że cię tak zaniedbywałem. Dopiero po chwili dociera do mnie, o czym mówi. – Jezu, nie słuchaj mojej siostry. Seks padł jej na mózg i tyle. – Przecież wiesz, że chciałem ci dać czas, abyś doszła do siebie po tym, co się zdarzyło. Chciałem to uszanować. – Posyła mi uśmiech w lustrze. Kładę dłoń na jego dłoni. – Oczywiście, wiem. Przytula mnie leciutko. – Lepiej się czujesz, Tiny? Wiem, że to jeszcze za wcześnie. Problem z suszą polega na tym, że kiedy powraca deszcz, nie bardzo wiadomo, co z nim robić. Krople spadają na wyschniętą skórę, spłukując kurz, a człowiek sam już nie wie, co czuje. Po pierwszym poronieniu lekarz powiedział, że będę mogła podjąć współżycie, kiedy przestanie wypływać ze mnie wydzielina (tak, tak właśnie nazywał pozostałości mojej ciąży, wydzieliną). Gdy się spadło z siodła, trzeba natychmiast wracać na konia, pouczył mnie. Zastosowałam się do jego wskazówek, dlatego że był lekarzem i dlatego że dobra żona nie odmawia mężowi, a kiedy moja macica ewidentnie pozbyła się resztek, doniosłam o tym fakcie Frankowi, kiedy kładliśmy się do łóżka, ja w koszuli nocnej, on w atłasowej piżamie, na co odparł: „to dobrze” i przysunął się do mnie, a ja pomyślałam wtedy, że to

wcale nie jest dobrze. Pocałował mnie, a moje usta, gorzkie od żalu, nie mogły tego znieść. Zdjął ze mnie koszulę i ledwie światło padło na moją nagą skórę, ogarnął mnie wstręt, a moje serce zawyło: „Idź sobie, zostaw mnie, nie ciebie chcę w sobie, tylko mojego dzidziusia, mojego słodkiego dzidziusia, który nie miał szczęścia, więc zniknął bez śladu i już nigdy nie wróci i nigdy go nie zobaczę”. Sęk w tym, że nie powiedziałam tego na głos. No cóż, znacie mnie. Jestem obowiązkowa. Lubię uszczęśliwiać bliźnich. Leżałam więc pokornie, kiedy Frank kochał się ze mną z zaciśniętymi powiekami dla większej koncentracji, a jego atłasowa piżama uderzała zawzięcie w moją pierś; nienawidziłam go za to, co ze mną robi, a siebie za to, że dopuściłam go do siebie, więc kiedy uznałam, że już zasnął, zwinęłam się w kłębek i płakałam cichutko w poduszkę. Myślałam, że nie słyszy, ale on nie podjął dalszych prób przez następne półtora miesiąca, i dopiero korzystna kombinacja zbyt dużej dawki szampana z rozpustną suką, która zawzięcie uwodziła Franka na wieczornym przyjęciu, sprawiła, że moje ciało odtajało i ponownie spletliśmy się z sobą, dysząc, niepomni na nic, o północy, na sofie w salonie, co nie zdarzyło nam się nigdy ani przedtem, ani potem. Po drugim poronieniu – które nastąpiło niedługo po tym, jak zadzwonił telefon z wiadomością, że kuzyn Franka, Caspian, odniósł ciężkie obrażenia na granicy z Laosem i właśnie został przetransportowany do kraju, ale jego szanse na przeżycie są nikłe – Frank był już ostrożniejszy. Przez dwa miesiące nawet się nie zająknął o seksie, a potem odbyliśmy kilka nieudanych prób, zanim wszystko wróciło do normy: dwa razy na tydzień, a więc w swobodnym, regularnym rytmie atrakcyjnej młodej pary, która się stara o dziecko.

– Wiem, że to trochę za wcześnie – bąka teraz, i trudno go winić, nieszczęśnika. Nie jestem w stanie się rozluźnić, żeby go przyjąć do siebie. Potrzebuję szampana, kobiety w czarnej sukni, która w kącie podchmielonego salonu kładzie ręce na piersi mojego męża. Potrzebuję spokoju w głębi czaszki, w której jakiś głos szepce: „Caspian jest blisko, zobaczysz go wieczorem”. Powinnam się skoncentrować na tu i teraz, na moim małżeństwie, na nas dwojgu, Franku i Tiny. Na realiach. Na tym, co jest, czy tego chcę, czy nie chcę. – Jesteś dla mnie taki dobry – mówię, żeby zagłuszyć głos w głębi głowy. – Jezu, nie mów tak nawet. To ty jesteś dla mnie dobra. – Rozczulałam się nad sobą, zamiast być z tobą tutaj, w mieście. – Nie słuchaj mojego ojca. Mam dużo ludzi do pomocy. Aż nadto. Tak czy owak, jest jeszcze wcześnie. Do prawyborów zostało parę tygodni. – Nie, nieprawda, zawiodłam cię, a przecież obiecałam sobie, obiecałam, kiedy wychodziłam za ciebie, że nigdy, przenigdy cię nie zawiodę. Odwraca mnie do siebie. – Jezu, błagam cię, nie płacz, Tiny. – Pochyla się i całuje mnie po oczach, po policzkach. – Pamiętaj o fotografach. „Pamiętaj o fotografach”. Na dole, w sali balowej, czekają już z lampami błyskowymi. Sesja zdjęciowa o piątej, potem dziennikarz przy stole skwapliwie notujący każde słowo, żeby zarejestrować idealne życie idealnej młodej pary. – Która godzina? – pytam. Patrzy na zegarek. – Kwadrans po czwartej.

– Muszę zacząć się szykować. – Jasne. – Ale nie rusza się z miejsca. Podnosi ręce i głaszcze mnie po włosach, przyklepując je do głowy, z wyjątkiem małego kosmyka na dole, który przekornie odskakuje, ilekroć odsunie dłoń. – Uwierz mi, kocham cię, Tiny. Nie wolno ci w to nigdy wątpić. – Nigdy w to nie wątpię. – Moja biedna Tiny. – Nic mi już nie jest, Frank. Naprawdę. – Nieprawda. – Całuje mnie, głęboko i namiętnie. – Wynagrodzę ci to dziś w nocy, jeżeli tylko będziesz chciała. – Oczywiście, że będę chciała. – Jestem ci to winien. Byłaś dla mnie taka dobra. Wynagrodzę ci to. Zakochasz się we mnie od nowa. – Uśmiecha się do mnie, błyskając śnieżnobiałymi zębami, a jego dłonie zsuwają się z moich włosów przez szyję i migotliwy naszyjnik w stronę piersi. – Skąd ten pomysł, że przestałam cię kochać?

Caspian, 1964 Nazajutrz rano, gdy Caspian wrócił z francuskiej piekarni na Beacon Street, niosąc w jednej ręce śniadanie, a w drugiej gazetę, przez ściany i zza drzwi dobiegała muzyka i silny zapach kawy. Przystanął na ostatnim stopniu. To był jakiś walc, może Strauss, diabli wiedzą – nigdy nie słuchał starych płyt ze sterty pod adapterem. Przynajmniej odkąd był dzieckiem. Przełożył torbę z croissantami z ręki do ręki – ach, to spojrzenie, jakim poczęstowała go ekspedientka w piekarni, te uniesione znacząco brwi i ściągnięte usta, które zdawały się mówić: „A więc od samego rana gościmy zaprzyjaźnioną damę?” – i wygrzebał klucz z kieszeni. Nie, to nie Strauss, to chyba Czajkowski, zawyrokował, kiedy żonglując torbą z pieczywem i gazetą, przekręcał klucz; ale zanim zdążył się zastanowić, przestało to już mieć znaczenie, ponieważ przed jego zdumionymi oczami panna Tiny Doe wirowała po całym salonie ubrana tylko w… jego koszulę. Stał osłupiały, a croissanty i gazeta same wypadły mu z rąk. Uff. Jednak miała na sobie coś jeszcze. Jej – jakżeż się to nazywa? – jej bielizna osobista była, chwała Bogu, tam gdzie trzeba, migała spod rąbka białej męskiej koszuli w trakcie serii dynamicznych piruetów na palcach zgrabnych stóp. Ściągnęła w skupieniu brwi, ale jej usta błyskały uśmiechem, przelatując przed Capem jak jakiś hipnotyczny stroboskop. Cap nie znał się na balecie, mimo to doceniał niestrudzoną perfekcję, z jaką prawa noga Tiny drobiła wytwornie w tył i w przód, napędzając obroty. W tym czasie lewa, długa i wyprężona, podtrzymywała ciało na niewiarygodnie szczupłej

kostce, podnosząc się i opadając w rytm obrotów jak smukły tłok w maszynie. Przyglądał się z zapartym tchem. Sztywnym krokiem skierował się do aneksu kuchennego. Rzucił croissanty i „Boston Globe’a” na wolny skrawek blatu, po czym ruszył do ciemni. „Dwa dni”, powiedział Tiny poprzedniego wieczoru, przy obiedzie złożonym z omletu i dwóch szotów wódki z cytryną. Ma dwa dni, żeby zdecydować, co chce robić. Jeszcze nie otrząsnęła się z szoku po napadzie na kafeterię, więc musi mieć trochę spokoju, żeby podjąć decyzję. Racjonalnie, na chłodno. Stawką jest jej przyszłość, chyba zdaje sobie z tego sprawę? „Oczywiście”, odparła z błyszczącymi oczami. Skoro tak, może spać w jego sypialni, a on przeniesie się z kocem na sofę. Ta cholerna noc była najdłuższą nocą w jego życiu, wliczając w to noce spędzone w dżungli. Wziął z ciemni aparat i lampę błyskową. Poranne światło nie docierało jeszcze do salonu, który wychodził na zachód. Będzie potrzebował najszybszego filmu, żeby uchwycić te śmigające nogi. Choć może zamazane jeszcze lepiej oddadzą ulotny nastrój chwili? Kiedy wrócił, tańczyła nadal, ale tym razem zauważyła go, czy może raczej jej mózg zarejestrował jego obecność. Przerwała w pół skoku. Podniósł aparat. – Nie przerywaj sobie. – Nie mogę, kiedy stoisz nade mną i pstrykasz. – Udawaj, że mnie tu nie ma. Zdjęła ramię adaptera z płyty i wyłączyła go. – Ładna koszula – zauważył. – Wybacz. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe?

– Ani trochę. Pasuje do ciebie, obawiam się jednak, że ze spodniami nie poszłoby tak łatwo. Roześmiała się. Ciągle jeszcze stała z ręką na adapterze. – Też tak mi się wydaje. Zrobię kawę. – Przyniosłem śniadanie. Mam nadzieję, że lubisz croissanty. Zakrył obiektyw zaślepką, odstawił aparat i ruszył do kuchni. – Kupiłeś croissanty? – spytała, wymawiając tę nazwę piękną francuszczyzną. – Wydałaś mi się typem dziewczyny, która lubi rogaliki. Pomyliłem się? – Nie. – Roześmiała się znowu. – Lubię rogaliki. Naleję kawy. Cap sięgał po talerze, kiedy stanęła za nim, lekko spocona, dysząc jeszcze z wysiłku. Z najwyższej półki zdjął dwa kubki i podał Tiny, próbując przy tym jak najmniej oddychać. Perfumy wywietrzały i Tiny pachniała teraz skórą i kobiecym potem, i czymś znajomym, w czym po chwili rozpoznał swoje mydło do prania. Kombinacja wytrącała go z równowagi. – Dziękuję – powiedziała, odbierając od niego kubki, po czym napełniła je kawą z dzbanka z nierdzewnej stali, jedynej rzeczy, jaką sobie sprawił, kiedy wrócił na stare śmieci. – Mam nadzieję, że lubisz mocną? – Czarną jak smoła. – Tak też myślałam. Podała mu kubek i sięgnęła do lodówki po mleko. Musiał odwrócić głowę, żeby nie patrzeć na skąpo ubrane ciało Tiny Doe, podświetlone lampą z lodówki. Bez najmniejszego skrępowania krążyła po niewielkiej kuchni, dolewała mleko, słodziła sobie kawę, mieszała łyżeczką, a potem dosiadła się do

stołu. Koszula, chwała Bogu, była zapięta prawie pod szyję. – Dzięki, że tak wcześnie zrobiłeś zakupy. – Wstałem wcześnie. – A, więc to ty tak głośno biegałeś tam i z powrotem po schodach? Musiałam naciągnąć poduszkę na głowę! Wzruszył ramionami. – Gimnastyka poranna. Dlaczego nie chciałaś, żebym ci robił zdjęcia? – Nie lubię, jak mnie ktoś fotografuje. Nigdy nie lubiłam. – Nieco zbyt energicznie odłamała kawałek rogalika. – Masz w sobie krew hinduską? – Nie rozumiem? – Hindusi niechętnie pozwalają się fotografować. Uważają, że robiąc komuś zdjęcie, kradniesz kawałek jego duszy. Tak w każdym razie słyszałem. Podniosła do ust kubek z kawą. – Mają rację. Ja też tak czuję. – A gdybym ci po wszystkim oddał odbitki? I negatywy? – To po co ci to wszystko? Co będziesz z tego miał? – Chyba po to, żeby sprawdzić, czy mi się uda. Czy potrafię na kliszy uchwycić ciebie. Uchwycić esencję tańca. – A czemu ci na tym zależy? Wziął do ust ostatni kęs croissanta i popił solidnym łykiem kawy. – Bo w życiu nie widziałem czegoś równie pięknego. Jej długie palce zamarły wokół kubka. Spojrzała na swoją dłoń, potem na kawę, ciemną, choć rozbieloną. – Mówisz o mnie czy o moim tańcu? – O jednym i o drugim. Chyba się zakrztusiła. – Wybacz, nie miałem zamiaru…

– Nie, nie. Dziękuję. To bardzo miły komplement. – To nie jest komplement, tylko… Skończył jeść. Tiny siedziała po drugiej stronie stołu ze spuszczoną głową. Wstał i zaniósł puste naczynia do zlewu. – Po prostu tak mi się pomyślało, kiedy wszedłem do salonu, i tyle. – Dziękuję, że mi o tym mówisz. – Nie ma za co. Zaburczało mu cicho w brzuchu. Dalej był głodny; jeden rogalik z kawą to trochę mało dla kogoś, kto od szóstej rano wyciskał z siebie siódme poty. – Może masz ochotę skończyć za mnie? – zaproponowała nieśmiało. – Nie, dziękuję. – Po tym, jak biegałeś po schodach od świtu, w porze, kiedy normalni ludzie śpią jeszcze słodko, musisz dostarczyć organizmowi trochę białka. – Wstała. – Zrobię jajka. – Nie musisz… Ale ona już wpadła do kuchni, wydobyła patelnię z mikroskopijnej szafki, szarpnięciem otworzyła drzwi lodówki. Stał pod ścianą z założonymi rękami, przyglądając się, jak zawzięcie ubija jajka widelcem i dolewa mleka. – Cała filozofia sprowadza się do tego, żeby podgrzewać na małym ogniu, bez przerwy mieszając. – Interesujące. – Czasami na samym końcu dodaję trochę sera. – Chyba nie mam sera. – A powinieneś. Ser to… jeden z podstawowych produktów. W milczeniu bełtała jajka. W którejś chwili ukradkiem otarła oczy mankietem koszuli. Była taka drobna i wdzięczna,

kiedy krzątała się przy jego śniadaniu. W czystej białej koszuli zapiętej pod samą szyję wydawała się niesamowicie krucha. Wyłaniające się spod rąbka silne uda miały odcień kremowej bieli. Oparł głowę o ścianę, myśląc: „Zaczynam się w tobie zakochiwać”. – Co mówiłeś? – spytała, a on zdał sobie sprawę, że mówił na głos. – Nie, nic. Zjadł omlet na stojąco, popijając następnym kubkiem kawy. Tiny nalała sobie ponownie, skubnęła parę kawałeczków omletu wprost z patelni i usiadła przy stole. – To był doskonały pomysł – pochwalił. – Ale sama też powinnaś coś zjeść po takiej dawce tańca. – Wiem. Odstawił pusty talerz do zlewu. – Pójdę sobie teraz. Porobię trochę zdjęć, przyniosę coś do zjedzenia. Myślę, że potrzebujesz trochę czasu dla siebie. – Właśnie chciałam to samo zaproponować. – Przytknęła do ust serwetkę. – Masz jakiś papier listowy? Doszłam do wniosku, że zacznę od listu do niego, a potem napiszę do obu naszych rodzin. Odkręcił kran. Wziął do ręki płyn do naczyń. – Rozumiem, że podjęłaś decyzję? – Tak. Chyba tak. Przespałam się z tym, tak jak radziłeś. I zbudziłam się, czując dokładnie tak samo jak wczoraj. – Czyli? – Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny byłam bardziej szczęśliwa niż kiedykolwiek przez dwadzieścia cztery lata mojego życia. Nagle wyrosła obok niego jak spod ziemi, włożyła patelnię

do emaliowanego zlewu i odstawiła swój kubek obok jego kubka. – Poczułam się swobodniej. Byłam naprawdę sobą. Wreszcie uświadomiłam sobie, czego chcę w życiu. Co jest dla mnie ważne, bo bycie ważną nie jest moim celem. Podobnie jak bycie żoną kogoś ważnego, co według mojej mamy wychodzi na jedno, ale ma tę zaletę, że nie trzeba się samej wysilać. – Roześmiała się. – Tak czy owak, nie muszę wysyłać tych listów, zanim nie będę gotowa. A wtedy… Wzięła do ręki ścierkę i odebrała od niego talerz. – A wtedy? – Wtedy ty będziesz miał pole do popisu. Pokażesz mi, jak zniknąć, tak żeby nikt nie mógł mnie dopaść i nalegać, abym zmieniła zdanie. – Za dwa tygodnie muszę się zameldować z powrotem w jednostce, Tiny. Wysyłają nas do Indochin. Masz pojęcie, gdzie to w ogóle jest? Jaki to kawał świata stąd? Przez cały następny rok będę się bawił z Wietkongiem w chowanego. Na małym skrawku ziemi przy granicy z Laosem, w piekle na ziemi, trzynaście tysięcy kilometrów stąd. „Trzynaście tysięcy kilometrów stąd”. Teraz, kiedy wypowiedział te słowa, w pełni dotarła do niego ta odległość. Trzynaście tysięcy kilometrów od Bostonu. Trzynaście tysięcy kilometrów od Tiny Doe, tańczącej w jego koszuli, smażącej dla niego omlet. – Nie musisz się obawiać. – Wytarła kubki i odstawiła do szafki jeden przy drugim. – Nie chcę od ciebie żadnych ofiar. Nie żądam przecież, żebyś się ze mną ożenił. Potrzebuję tylko trochę tego, jak to chyba mówicie w wojsku, wsparcia strategicznego. No i może wsparcia moralnego. Odkorkował zlew i wytarł ręce.

– Uważasz, że mogę się na coś przydać? – Sam kiedyś zrobiłeś to samo, prawda? Zadecydowałeś o swoim życiu. Mógłbyś mi udzielić cennych porad. – Machnęła ścierką. – A teraz uciekaj. Połaź sobie po mieście i porób trochę tych świetnych zdjęć. Dam sobie radę. Spojrzała na niego tymi wielkimi brązowymi oczami i nagle stracił doszczętnie ochotę na wędrówkę po mieście i fotografowanie włóczęgów, zbiegów ulic i łódek w parku. Najchętniej zostałby w domu. Sięgnęła ręką i starła mu jakiś okruch w kąciku ust. „Zostanie z nią raczej nie byłoby rozsądnym posunięciem”. Tym razem na pewno nie wypowiedział na głos tych słów. – Idź już – powtórzyła. – Poważnie mówię. Na pewno zastaniesz mnie po powrocie. Oderwał się od ściany i poszedł spakować do torby aparat, film, zapasową lampę błyskową, notatnik i egzemplarz Burmistrza Casterbridge z oślimi uszami. – Tylko nie poprzestawiaj mi nic w ciemni – przestrzegł, zarzucając torbę na ramię. – Gdzieżbym śmiała. A, i jeszcze jedno. – Tak? – Przystanął w progu. – Chyba pozwolę ci się sfotografować po powrocie.

Tiny, 1966 Kiedy miałam może z osiem lat, moja matka, w jednym z rzadkich przypływów matczynej troski – pewnie w przerwie między kolejnymi kochankami – zapisała mnie na lekcje baletu. Jak myślicie, po co? Żebym nabrała wdzięku. Właściwie zapisała nas wszystkie, mnie, Pepper i Vivian, ale moje siostry zrezygnowały po miesiącu. A może zostały wyrzucone. Tak czy owak, nienawidziły tańca, a ja uwielbiałam to zdyscyplinowanie, technikę, połączenie siły z wdziękiem, nauki ze sztuką. Tych chwil wolności, które przeżywałam w locie. Taniec pozwalał wyrażać emocje bez użycia słów. Pracować nad ciałem poprzez katorżniczy trening mięśni i stawów, by stało się cudownym instrumentem, dziełem sztuki. Nagle przeradzałam się w olbrzymkę. Moją kruchość zastępowała siła. Ostatni raz poszłam na próbę tamtego ranka, kiedy byłam świadkiem napadu w kafeterii, ponad dwa lata temu, ale nadal zdarza mi się ćwiczyć w sypialni przed ważniejszymi wystąpieniami na weselach, oficjalnymi przyjęciami, sesjami zdjęciowymi. Rano, w dniu, kiedy poślubiłam Franklina Hardcastle’a, spędziłam dwie godziny, odprawiając rytuał plié i arabesek, pas de chat i grand jeté tak długo, aż moje nerwy się uspokoiły i nabrałam pewności, że zrobię, co mam zrobić tego dnia, a tym samym zapewnię sobie świetlaną przyszłość. Nawet dziś potrafię przywołać przyjemne mrowienie w ścięgnach ud, kiedy szłam do ołtarza, dobrze znaną euforię mięśni napiętych jak postronki, którym w końcu wolno się rozluźnić. Prawdę mówiąc, z samej uroczystości pamiętam tylko blask świec odbijających się we włosach Franka. Dzisiaj też, za dwanaście piąta, wystrojona w sukienkę bez

ramiączek z malinowego atłasu i w rękawiczki do łokci, połyskując nowym naszyjnikiem z brylantów i szafirów, z nienagannym makijażem, w starannie naciągniętych pończochach, z dopasowaną torebką z malinowego atłasu, do której wrzuciłam szminkę, chusteczkę, puder i – ukradkiem – kilka papierosów, kładę rękę na oparciu krzesła i ustawiam nogi w pozycji pierwszej. Frank krąży między sypialnią a łazienką, szykując się na wieczór. Na obiedzie gościć będą czołowi przedstawiciele finansjery, więc Frank ubrał się stosownie do okazji: czarny frak, koszula ze sztywnym gorsem. Biała muszka przywarła mu pod brodą jak para płaskich trójkątów. Frank przystaje na środku pokoju i grzebie przy mankiecie. – Możesz mi zapiąć spinki? Ręce odmawiają mi posłuszeństwa. Podnoszę się z plié i biorę w dłonie nadgarstek Franka. – Nerwy? – Chyba tak. – Nie denerwuj się. Zakochają się w tobie, jak wszyscy. – Wygładzam mankiet i klepię Franka po dłoni. – Wszyscy cię kochają, Frank. Musisz im po prostu pokazać swoje prawdziwe ja. – Cokolwiek to znaczy – mruczy sceptycznie. Patrzy na mnie, a jego napięcie topnieje, przechodząc w ciepły uśmiech. – Nic, nic, kochanie. Załóż te twoje piękne buty. Musimy schodzić na dół. Sesja zdjęciowa o piątej. Nie wiem, czy się orientujecie, na czym to polega. Pozujesz w najlepszej sukience przed rzędem mężczyzn (praktycznie nie spotyka się tam kobiet), zastygasz we wdzięcznej pozie i z miłym wyrazem twarzy, uosabiając ideał,

którego świat oczekuje po tobie, wszystko wśród fleszy trzaskających jak świąteczne fajerwerki i obiektywów, które chwytają tę sztuczną, statyczną wersję ciebie, aby rzucić ów łasy kąsek na żer publiczności. Obowiązuje ostry dryl. Zmarszczki na czole i na spódniczce surowo wzbronione! Najpierw pozuję z Frankiem. Jestem już rutyniarą. Odwracam się w jego stronę pod prawidłowym kątem i wsuwam dłoń w rękawiczce pod jego ramię. Broda w dół, łopatki ściągnięte, płaski brzuch. Oczy szeroko otwarte. Nie wolno mrugać – pod żadnym pozorem. Potężne obiektywy, jak las fallusów w erekcji, kierują się w naszą stronę, a zza nich sypie się grad komend: „Teraz w prawo!”, „Trochę szerszy uśmiech!”, „Proszę ją objąć!”. Na moim ciele ekstatycznie rozbłyskują flesze. „Świetnie”, entuzjazmują się fotografowie. Ojciec Franka dołącza do nas, mam teraz po jednym Hardcastle’u z każdej strony, a potem Frank pozuje sam, przywódczy i godny zaufania; ja stoję z teściem z boku, marząc o papierosku. – Dobrze wygląda. – Stary Hardcastle stoi zadowolony z założonymi rękami. – O, witaj, Cap. Spóźniłeś się. – Zapraszał mnie wuj na szóstą – zza Franklina seniora dobiega mnie głos Caspiana. – Nie odebrałeś mojej wiadomości? Jesteś potrzebny do sesji zdjęciowej. – Teść kiwa głową w stronę lamp błyskowych. – Przywitaj się z Tiny. – Witaj, Tiny. – Obawiam się, że major Harrison woli robić zdjęcia, niż pozować do nich – mówię. – Widzę, że szwagierka zna mnie na wylot. – Tu się nie liczy to, co Cap woli, tylko to, co trzeba – mówi teść.

– Naturalnie, wuju Franklinie. – Caspian zdejmuje kapelusz i niepotrzebnie wygładza króciutkie włosy. – Jestem do wuja usług. Z mojego miejsca nie widzę go za dobrze, a przecież za żadne skarby nie zrobię kroku w przód, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Nie mogę sobie pozwolić na to, że stracę opanowanie w chwili, gdy wokół roi się od obiektywów. Kątem oka widzę jednak postać Caspiana. Ma na sobie mundur galowy. Czubek jego głowy wystaje ponad siwiejącą czaszkę teścia. Przy każdym fleszu padającym na wielkie dłonie Capa rozbłyskuje złoty szamerunek na galowej czapce. Nieustanny trzask aparatów nie jest w stanie zagłuszyć jego ciepłego, basowego głosu. Mam ochotę go spytać: „Gdzie byłeś przez tych kilka tygodni? Dlaczego zniknąłeś bez słowa?”. Mam ochotę powiedzieć: „Wiem, że to nie ty przysłałeś to zdjęcie. Nie mógłbyś tego zrobić. Szantaż to niepodobne do ciebie, ale skoro już o tym mowa, jak doszło do tego, że zdjęcie wylądowało w zaadresowanej do mnie kopercie z manili? Komu je pokazywałeś? Komu je dałeś? Co kazało ci się dzielić z kimś trzecim tamtą, głęboko intymną, chwilą? Dlaczego nie strzegłeś zdjęcia przed okiem obcych? Jak mogłeś zawieść moje zaufanie?”. – Mam nadzieję, że to nie jest wielki kłopot dla ciebie – mówię. – Na pewno masz dziesiątki zdjęć. – Czego się nie robi dla rodziny. Teść macha ręką. – Teraz ty. – W czapce czy bez? Teść się waha. – Bez. Caspian zwraca się do mnie, podaje mi czapkę i idzie

w stronę podestu bez śladu utykania. Czapka wciąż promieniuje ciepłem jego głowy, czuję to nawet przez srebrne rękawiczki; trzymam ją przy sobie, gładząc palcami złoty szamerunek. O wpół do szóstej sesja dobiega końca i członkowie sztabu Franka podchodzą, żeby mi udzielić instrukcji. Sponsorzy to, jak zwykle, grono biznesmenów z małżonkami, prominentów o politycznych ambicjach i zainteresowaniach, stara gwardia i nuworysze, których jednoczy bogactwo, upodobanie do przepychu i głęboka wiara pokładana we Franku. Wielu z nich zdążyłam już poznać, więc cała sytuacja to dla mnie bułka z masłem. Jest reporter z „Boston Globe’a”. Czy go znam? Nie. To ktoś nowy z kroniki towarzyskiej? – Nie, z działu politycznego – wyjaśnia Josephine, piękna pracownica sztabu, o zachwycających ciemnorudych włosach i podkręconych rzęsach ociekających tuszem. Czarne ukośne kreski na przedłużeniu powiek nadają jej koci wygląd, a to ostatni krzyk mody. – Naprawdę? Ale przecież to są „miękkie” tematy: kandydat i jego żona w domu. – Pewnie chce naszkicować tło – wyjaśnia inny pracownik sztabu, chłopak niewiele po dwudziestce. – Mody się zmieniają. Ludzie lubią teraz coś wiedzieć o życiu prywatnym kandydata. Chcą poznać jego charakter, styl, osobowość. Tak zwany efekt Camelotu. Popularny od czasu Kennedych. – Zerka na zegarek, stuka palcem w tarczę i patrzy na mnie wyczekująco. – W zasadzie to wszystko jedno, jeśli wie, jak się zachować. Będzie z żoną? – Jest kawalerem – uprzedza odpowiedź Josephine. Uśmiecha się lekko protekcjonalnie. – Czy orientuje się pani w poglądach Franka? – pyta mnie chłopak, ten, jak mu tam, Stephen.

Powinnam bardziej przykładać się do ich imion. Tak, z pewnością Stephen. – Naturalnie, Stephen – odpowiadam. – Nie uwierzysz, jak często rozmawiamy z mężem o polityce. – Mam na imię Scott. Scott Maynard. Absolutnie pani wierzę. Ale na wszelki wypadek przygotowałem małe streszczenie. To tylko jedna stroniczka w przystępnym stylu: przegląd stanowisk platformy w kluczowych kwestiach. Biorę kartkę, składam na czworo i wsuwam do torebki. – Bogu dzięki, nie będę musiała wysilać swojego kurzego móżdżku. – Chcieliśmy po prostu mieć pewność, że będzie pani na bieżąco – mówi Josephine. – Frank w końcu często jest w rozjazdach, nie widujecie się prawie. Szczerze mówiąc, to może odcisnąć piętno na pożyciu. Stres kampanii. Pamięta pani plotki o Jacku Kennedym? Czy pamiętam? – Hmm, jestem pewna, że mój mały móżdżek upora się i z tym pytaniem, jeśli dacie mi dość czasu. – Wstaję z krzesła. Mam nowe buty, jeszcze nierozchodzone. Czuję się jak myszka na szczudłach. – Proszę nie zapominać, że jesteśmy z Frankiem razem od wielu lat. Nasz związek opiera się na bardzo solidnych podstawach. Scott z Josephine wstają na trzy cztery. Josephine ma na sobie elegancką suknię. Srebrna góra zawieszona na troczku na szyi, a pod nią spienione morze szyfonu. Do tego brylantowe kolczyki na sztyft, każdy co najmniej po karacie; musiały sporo kosztować. Choć obcasy srebrnych pantofli mają tylko, obowiązujące w tym sezonie, trzy i pół centymetra, jest prawie wzrostu Scotta. – Świetnie – mówi. – To właśnie chcieliśmy od pani

usłyszeć. Kiedy zabrano już ze stołu sałatę i wniesiono polędwicę pod srebrzystymi pokrywami, dobija dziennikarz „Globe’a”. Przeprasza za spóźnienie. Jest młodszy, niż się spodziewałam, ma gładką twarz, wypomadowane włosy. Podaje mi wypielęgnowaną dłoń. – Miło mi pana poznać, panie Lytle. Proszę się nie tłumaczyć. – Przyglądam się jego dość urodziwej twarzy, bystrym piwnym oczom. Czuję, że rozmowa z nim potoczy się lekko. – Newsroom bywa pułapką, jeśli się człowiek gdzieś spieszy – mówi. – Mam nadzieję, że nie przegapiłem przemowy. – Nie, mamy opóźnienie. Wie pan, jak to zwykle przebiega. Patrzy na moją szyję. – Czerwone, białe i granatowe. Barwy naszego sztandaru? Spuszczam wzrok na mój nowy, drogocenny naszyjnik: brylanty i szafiry nad malinowym atłasem. – Dokładnie. Podoba się panu? Podwija poły fraka i siada obok mnie. – Zdecydowanie tak. Macham do najbliższego kelnera, żeby dolał mi wina – wyśmienite bordeaux właśnie zastąpiło burgunda, a Lytle musi trochę odetchnąć. Frank nadal jest pogrążony w rozmowie z siedzącą po mojej drugiej ręce damą z pasemkami, żoną bajecznie bogatego finansisty, która uśmiecha się i kiwa głową rozanielona, ilekroć ją zagaduje. Patrzę na Caspiana, który siedzi naprzeciwko mnie z wzrokiem wbitym gdzieś w dal; właśnie ocknął się z głębokiej zadumy. Nasze spojrzenia się spotykają. – Czy poznał pan kuzyna mojego męża, majora Harrisona? – Nie miałem dotąd przyjemności. Moje gratulacje, majorze Harrison. Oglądałem w telewizji ceremonię. To zaszczyt poznać

pana. – Caspianie, to jest pan John Lytle, redaktor działu politycznego „Globe’a”. Zbiera materiały na temat życia prywatnego Franka. Caspian łapie w lot, o co mi chodzi. Uśmiecha się zachęcająco. Nawet on wie, jak należy się zachowywać w takiej sytuacji. – Miło mi pana poznać, panie Lytle. Dobrze pan trafił. Zdradzę panu najpilniej strzeżone tajemnice Franka, naturalnie nie za darmo. – To właśnie chciałem usłyszeć – śmieje się Lytle. Kiedy Frank wchodzi na podium, jesteśmy już przyjemnie podchmieleni, gotowi śmiać się z jego dowcipów, choćby nie były śmieszne. Oczywiście dowcipy mojego męża są zawsze zabawne. Wjechał deser, rozbłysły papierosy, światła przygasły, powiało magią. Franklin z mikrofonem w ręce wygląda niesamowicie przystojnie. Tryska energią. Mówi o podatkach, o znaczeniu dobrobytu, o konieczności dążenia do sprawiedliwości społecznej, która jest gwarancją równego startu w życiu dla wszystkich obywateli. Gładko przechodzi do tematu Wietnamu, znaczenia bezpieczeństwa narodowego w kontekście światowego zagrożenia dla praw obywatelskich i wolnej gospodarki, po czym szuka wzrokiem Caspiana. Na słowo „Wietnam” Caspian odkłada schludnie złożoną serwetę, bierze ostatni łyk wina i wstaje od stołu. Stoi teraz obok podium, zachowując pełen szacunku dystans, z rękami skromnie założonymi z tyłu. Czeka na znak od Franka. – …mojego kuzyna, o którym chyba każdy z państwa słyszał, majora Caspiana Harrisona z sił specjalnych. Caspianie? Patrzę z zapartym tchem, jak Caspian wchodzi na podium, potrząsa dłonią Franka i odwraca się w stronę publiczności.

Wygląda, jakby miał dwa metry dziesięć, choć w rzeczywistości ma mniej. Wygląda jak antyczni herosi, wygląda, jakby mógł złamać na pół statyw mikrofonu i cisnąć nim w widownię niczym oszczepem. Jest z innej bajki, z innego wymiaru niż my. Jak mogłam o tym wszystkim zapomnieć? Nie pamiętać, że z daleka sprawia wrażenie olbrzyma? Frank jest niższy o parę centymetrów. Caspian pochyla głowę do mikrofonu. – Dobry wieczór, jestem zaszczycony zaproszeniem na dzisiejszą kolację, zaszczycony faktem, że mogę państwu opowiedzieć o moim kuzynie Franklinie Hardcastle’u, jednym z najlepszych ludzi, jakich poznałem w życiu. Moje pole widzenia rozmazuje się na obrzeżach, a w centrum sylwetka Caspiana zaczyna falować. Sięgam po wino. Obok mnie Lytle gasi papierosa w popielniczce. – Szczerze mówiąc, wygląda, jakby to on powinien kandydować do senatu. Biorę ze stołu malinową torebkę. – Pan wybaczy. Na zewnątrz nadal panuje duchota, słońce jeszcze nie zaszło. Stoję na balkonie, patrząc na róże i fiolety wpełzające na dachy pobliskich budynków i na kwadratowy penthouse wieńczący nasz hotel. Zaciągam się bez pośpiechu. Przez otwarte drzwi dobiega mnie bas Caspiana, ale nie rozróżniam słów. Rozlegają się pojedyncze oklaski, głos przybiera na sile, wreszcie wybucha burzliwy aplauz, zaczynają szurać krzesła, niesie się pomruk aprobaty. Potem słyszę Franklina – mówi krótko. Papieros prawie przypieka mi palce, kiedy orkiestra zaczyna grać do tańca. W ostatniej sekundzie upuszczam niedopałek i przydeptuję. Najpierw tańczę z finansistą, a Frank w tym czasie tańczy

z jego żoną. Uśmiecham się i flirtuję, zadowolona, że napiłam się wina. Potem wymieniamy się partnerami i Frank pyta, czy dobrze się bawię. – Doskonale – Jak wypadłem? – Znakomicie. Potrąciłeś właściwe struny. – Cap spisał się na medal. Porządny chłop. Ludzie sięgali po książeczki czekowe podczas jego przemowy. – Fakt. Dziennikarz z „Globe’a” był pod ogromnym wrażeniem. Frank przysuwa się do mnie. – Paliłaś? – Tylko jednego. Orkiestra przygrywa stare standardy, więc znamy ruchy na pamięć. Oczy Franka krążą po tłumie tańczących i stojących na obrzeżach parkietu. Frank wydaje się wytwarzać wokół siebie podwyższone pole energetyczne, pamiętam tę wibrację z innych wieczorów, z innych okoliczności. My, żony showmanów (bo polityka to przecież nic innego, jak wielki show), wiemy, co za tym stoi: sława, charyzma, a może tylko blichtr, błyskotliwość, częściowo wytrenowana, maska… Choć trudno nazwać to maską, tak dalece się zrasta z prawdziwą naturą, i dlatego jest tak pociągające. Biorę Franka za brodę i odwracam twarzą do siebie. – Powinieneś jednak uważać. Lytle mówi, że Caspian sam z powodzeniem mógłby startować do senatu. Patrzy na mnie z góry, nasrożony. – Co chciał przez to, u diabła, powiedzieć? – Nic poza tym, że Cap na podium robi wielkie wrażenie. Wydaje się urodzonym przywódcą. – Cap może mi naskoczyć. Poradzę sobie z nim.

– Ćśś. – Rozglądam się na boki. – Jasne. Ale nie musisz ciągnąć go na każde spotkanie ze sponsorami. W pobliżu raz za razem błyskają flesze. – Swoją drogą, wypadłeś fantastycznie – mówię z uśmiechem. – Cap jest lojalny. Nigdy by mi nie wyciął żadnego numeru za plecami. – Jasne, że nie. Polityka to ostatnia rzecz, jaka go interesuje. – Skąd wiesz? – Przecież wiesz, że mam nosa do ludzi. – Masz rację. Cap nie ma pojęcia o polityce. – Frank patrzy teraz przez moje ramię. – Nie to, co ty – mówię, ale już jest za późno. Ręka Franka sztywnieje wokół mojej kibici. Muzyka cichnie. Frank prowadzi mnie w stronę Josephine, rozmawiającej wesoło z finansistą, który siedział przy naszym stole. Ma włosy o wiele dłuższe niż ja, połyskliwą burzę kasztanowych loków spływających swobodnie na gołe ramiona. Zaczesaną do tyłu grzywkę spina lśniąca klamra na czubku głowy – ostatni krzyk mody. Czarny tusz wokół powiek przywołuje na myśl Bardotkę, a może Fondę. Jak na dwudziestodwulatkę świeżo po college’u jest zaskakująco opanowana. Skąd mój mąż ją wytrzasnął? Frank się rozpromienia. – O, Jo! Tu jesteś! Co robimy dziś wieczór? Patrzy na niego z nabożnym uwielbieniem. – Przeszedłeś samego siebie, Frank! Miałam łzy w oczach. – To wszystko zasługa mojego wspaniałego sztabu. – Bez przesady. – Josephine podnosi rękę i gładzi brylantowy kolczyk w lewym uchu. Nawet w ciemnościach

widzę, że się rumieni. Mój mąż wyciąga do niej ręce. – Zatańczymy? Odchodzą. – Ładniutka, prawda? – mówi finansista. – Świetnie się sprawdza w działaniu. Frank potrafi wyłowić takie perły. – Nie wątpię. Otwieram usta, żeby zmienić temat, ale ktoś zwraca się do niego z innej strony, więc finansista odwraca się w pół słowa i zostaję sama na skraju parkietu. Zabawne, kiedy poznałam Franka na potańcówce w Radcliffe siedem lat temu, tańczył z inną dziewczyną. Tamta była blondynką, jednak w podobnym typie: cycata, oko obwiedzione czernią. Blond był o parę odcieni za jasny, żeby mógł być prawdziwy. Nawet nie studiowała w Radcliffe; dowiedziałam się później, że była czyjąś kuzynką czy może znajomą. Farbowana lisica. Naturalnie zwróciłam uwagę na Franklina Hardcastle’a, bo jak bym mogła nie zwrócić na niego uwagi, gdy miałam dziewiętnaście lat, a on dwadzieścia jeden? Nigdy jeszcze nie całowałam się z nikim, a on był najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziałam. Roztaczał wokół siebie ten swój przeklęty urok. Podglądałam ich: tańczyli jeszcze trochę, a potem gdzieś się ulotnili. Kiedy wychynął po godzinie, miał potargane włosy i był trochę czerwony na twarzy. W stęchłym holu wyłożonym linoleum szamotałam się ze swoim płaszczem i miałam nadzieję zdążyć do akademika przed ciszą nocną. Nagle zza moich pleców wyrosły dwie pomocne dłonie. Kiedy się odwróciłam, nade mną pochylał się harwardczyk, student ostatniego roku, Franklin Hardcastle, z promiennymi niebieskimi oczami i zmierzwioną

pszenną grzywą. Miał na sobie gładką marynarkę z brązowego tweedu. „Kim jest ten szczęściarz”, spytał. Odparłam: „O kim mówisz?”. Na co on: „Tym, z którym pędzisz się spotkać”. Ja: „Nie ma takiego, po prostu wracam do akademika”. Na co on: „Ty jesteś Tiny Schuyler, zgadza się?”. Ja na to: „Skąd wiesz?” (moje serce zrywa się do galopu). On: „Wiem stąd, że przez ostatnie pół roku marzyłem o tym, by wpaść na ciebie przypadkiem”. Ja: „No i proszę, udało się”. Skracając całą historię – nigdy więcej nie zobaczyłam tamtej dziewczyny, za to Franka spotykałam coraz częściej. Ale myślałam o niej regularnie, o platynowej lisicy na wieczorku zapoznawczym w Radcliffe, i myślę o niej teraz, gdy patrzę, jak mój mąż fruwa po parkiecie z aktywistką swojego sztabu wyborczego. Josephine. Powtarzam w myślach jej imię, kiedy ognista głowa pojawia się i znika z mojego pola widzenia, dobrych piętnaście, dwadzieścia metrów ode mnie. Frank trzyma dłoń na jej plecach, nisko, koniuszki jego palców wspierają się o smukłą dziewczęcą kibić. Złota obrączka Franka połyskuje na srebrnej sukni Josephine. Tańczą uśmiechnięci. – Wygląda pani, jakby przydał się pani kieliszek – zza mojego ramienia odzywa się męski głos i w pierwszej chwili moje serce zaczyna galopować, ale to tylko Lytle z „Boston Globe’a” podaje mi kieliszek szampana. – Dziękuję. Przygląda mi się bacznie. – Męczące życie dla takiej miłej dziewczyny jak pani. – Skąd pan wie, że jestem miłą dziewczyną? – Zgaduję. Zatańczymy? Odstawiam pusty kieliszek na najbliższy stolik i przyjmuję wyciągniętą rękę Lytle’a. Kawałek się właśnie kończy, więc stoimy, czekając na następny. Łatwo się rozmawia z Johnem –

„Proszę mi mówić Jack” – Lytle’em. Jest ujmującym mężczyzną. Odprowadza mnie na miejsce, a kiedy sięgam po torebkę, lekko chwiejną ręką, pod malinową satyną odkrywam kopertę z manili, zaadresowaną w rogu czarnym atramentem, dużymi, kanciastymi literami: PANI FRANKLINOWA HARDCASTLE JR. Jestem Tiny Schuyler, jestem panią Franklinową Hardcastle junior i po raz pierwszy w moim mieszczańskim życiu jestem pijana jak bela. Wypiłam o parę za dużo. (Nie potrafię powiedzieć dokładnie ile, ale nie zbłądzę, mówiąc parę). Prowadzę z Lytle’em wyrafinowaną konwersację, w trakcie której wypalam resztę przemyconych w torebce papierosów. „To zgraja nudziarzy. Bogatych, godnych pogardy nudziarzy. Najgorsze są kobiety”. Lytle podaje mi kolejny kieliszek. „Naprawdę? Dlaczego?” Całkiem seksowny gość z tego Lytle’a, i tak łatwo się z nim rozmawia. Takiemu komuś można się zwierzyć; wie dokładnie, co masz na myśli, kiedy mówisz coś, czego dokładnie nie pamiętasz następnego ranka, w rodzaju: „Nie pamiętają w ogóle nic z tego, co wyniosły z college’u, jeśli w ogóle studiowały i o ile się czegokolwiek nauczyły. Nie mają żadnych własnych ambicji. Poślubiły grubych mężczyzn, którym się dobrze powodzi, po to tylko, żeby być szczupłymi kobietami, którym się dobrze powodzi”. Lytle rozsądnie prowadzi mnie do baru, gdzie możemy wygodnie usiąść. „Więc uważa pani, że one wszystkie wychodzą za mąż dla pieniędzy?” Macham ręką z rezygnacją. „Na pewno każda będzie twierdzić, że wyszła za mąż z miłości, i może i tak było, ale

dlaczego żadna się nie zakochała w nauczycielu matematyki, policjancie czy inżynierze?” Lytle pewnie zaczyna się zastanawiać, co w takim razie robię na bankiecie, skoro tak bardzo pogardzam tego rodzaju imprezami i ich gośćmi. Z westchnieniem zapatrzyłam się w pusty kieliszek. „Cóż, sama jestem jedną z nich, czyż nie tak?” I po namyśle: „Poza tym, chybaby mnie zabili, gdybym wystąpiła o rozwód”. Na co Lytle: „Kto?”. A ja na to (machając ręką w stronę podium): „Oni. Frank, jego ojciec. Banda przeklętych nababów”, na co Lytle: „No, no, to mnie pani zaskoczyła”, a ja na to (z głęboką wdzięcznością): „Bo też pan jest strasznie sympatyczny”. Tak więc siedzę sobie tu, pani Franklinowa Hardcastle junior, w rękawiczkach do łokci, smakując te wszystkie nowe doznania, miłą galaretowatą lekkość bytu, współczucie Lytle’a, ładne buzie itepe, gdy nagle, jak spod ziemi, nadpływa wielka dłoń i opada na moją rękę w jedwabnej rękawiczce, która spoczywa na mojej torebce, w której spoczywa pewien sekret. – Tiny – mówi właściciel dłoni. A teraz, do dwóch razy sztuka. Czy wspomniana dłoń należy do mojego oddanego męża, pana Franklina S. Hardcastle’a juniora, tego o lśniących włosach i olśniewającym uśmiechu? Udzielę wam podpowiedzi: nie. Nie, o nie. Frank Hardcastle zniknął – było, nie ma – ani śladu lśniącej czupryny w dobrze nam znanej sali balowej o północy. Kopciuszek, skromna pracownica sztabu, też jakby umknęła, unosząc z sobą swe małe kryształowe pantofelki. Franklin senior krąży gdzieś daleko pośród gości i nigdzie w gęstych oparach bostońskiej mgły złożonej z nikotynowego dymu i wyziewów alkoholu nie

uświadczysz przyjaznej duszy. Z wyjątkiem właściciela dłoni. Tym razem zgadliście. To Caspian położył swoją dłoń na mojej. W długiej, pijackiej chwili, która rozciąga się jak guma między słowem: „Tiny” a moją odpowiedzią, rozważam pewną kwestię. Caspian przyjacielem? Godzinę albo dwie temu, trzeźwa jak świnia, nigdy bym tych dwóch słów nie postawiła obok siebie. W najlepszym wypadku wzięłabym go za kapryśnego sojusznika, przypadkowo związanego ze mną moim małżeństwem i chwilową zbieżnością interesów. Wiem jednak na pewno – wiem z własnych, bolesnych doświadczeń – gdzie Caspian lokuje swoją lojalność. Jest Hardcastle’em – interes rodziny zawsze stawia na pierwszym miejscu, nawet przed własnym dobrem. I moim, gdybym była na tyle nierozsądna, żeby stawiać opór. – Caspian! Myślałam, że już cię dawno nie ma! – Twój teść zarezerwował dla mnie pokój. – Ciekawe, w jakim celu. – Pan Lytle, zgadza się? – zwraca się do Jacka. Jack wyciąga do niego rękę. – Lytle z „Globe’a”. Zachwyciła mnie pańska zwięzła wypowiedź. Ma pan prawdziwy dar. – Bez przesady. Zależy mi wyłącznie na tym, żeby mój kuzyn robił to, do czego jest stworzony. – Należy pan do jego wielbicieli? – Znam Franka, odkąd byliśmy dziećmi, i trudno mi sobie wyobrazić lepszego kandydata na to stanowisko. Proszę mi wierzyć, poznałem ludzką naturę z każdej strony. – Mruga porozumiewawczo do Lytle’a. – Nie wątpię. Trzy misje w Wietnamie. Fiu, fiu! A potem

wraca pan do tego? – Ręką z kieliszkiem Lytle zatacza krąg po sali. – W życiu widziałem gorsze miejsca… – Nie chodzi mi konkretnie o dzisiejszy wieczór. – Lytle się śmieje. – Mam na myśli protesty studentów. „Johnson, ty świnio, przez ciebie nasi chłopcy giną!” i temu podobne. Nie oberwał pan dotąd po głowie zgniłym jajkiem? – Nie – odpowiada z kamienną twarzą Caspian. – Raczej nikt by się nie odważył – rży Lytle. – Ale na pewno słyszał pan, co się dzieje. Co pan o tym myśli? – Ludzie mogą wyrażać własne opinie, przynajmniej ci z nas, którzy mają szczęście stać w tej chwili na środku sali balowej w Stanach, a nie na poletku ryżowym w Wietnamie. A teraz, pan wybaczy, ale nie miałem jeszcze przyjemności zatańczyć z moją kuzynką. – Jego dłoń sunie po moim przedramieniu w kierunku łokcia. – Może pan tańczyć? – pyta go Lytle. – Mogę spróbować. Caspian prowadzi mnie na parkiet, na którym wprawdzie się przerzedziło, ale jest bardziej ryzykownie niż przed godziną – podrygujące na nim w jivie pary przyciskają się do siebie ciut za mocno, śmieją trochę za głośno. Przekładam torebkę do lewej dłoni, a prawą biorę Caspiana za rękę. – Naprawdę możesz tańczyć? – Zaraz się przekonamy. – Nie musisz tego robić. – Musiałem cię jakoś oderwać od tego pismaka. Wykonujemy obrót, który Caspianowi wychodzi lepiej niż większości mężczyzn na parkiecie. – Dam sobie radę sama. – To rozkaz wuja.

– A ty, jak widzę, palisz się, żeby usługiwać rodzince. Spoglądam ponad ramieniem Caspiana, podziwiając sunący przed naszymi oczami magiczny kalejdoskop. Nie mogę patrzeć na jego twarz – to byłoby ponad moje siły – zwłaszcza że ja, pani Franklinowa Hardcastle junior, wypiłam o wiele za wiele szampana. – Tym razem akurat tak. – Jego pierś rezonuje niskim głosem na wysokości mojego ucha. – Generalnie jednak gotów jestem robić to, co uważam za najlepsze dla ciebie. – Rozumiem. I właśnie to jest ewidentnie najlepsze dla mnie – mówię z rozgoryczeniem. – Wybór należy do ciebie, Tiny. Rób to, co uważasz za stosowne. Cofam się niepewnie, odsuwając od jego piersi. Już trochę wywietrzały mi z głowy bąbelki szampana. – Myślę, że powinnam wrócić do pokoju. – Uważam, że to znakomity pomysł. Caspian bierze mnie za rękę i przeciskając się przez tłum, prowadzi do drzwi na drugim końcu szkarłatnej sali balowej. Po wędrówce korytarzem marmurowe foyer z licznymi windami i wielkimi schodami wydaje się przestrzenią z innego wymiaru. Caspian nie prowadzi mnie do windy. – Chodźmy się najpierw przewietrzyć – mówi. Na balkonie wychodzącym na podwórze, poza zasięgiem chłodnego nawiewu klimatyzacji, jest ciemno i gorąco, mimo to zmiana powietrza nieznacznie rozjaśnia mi w głowie. Opieram ręce z torebką na balustradzie. Szkoda, że wypaliłam już wszystkie papierosy, przynajmniej miałabym czym ręce zająć. – Czy moglibyśmy sobie coś wyjaśnić. Tylko jedną sprawę – odzywa się wreszcie Caspian. – A to niby czemu?

– Bo mieszkamy teraz obok siebie. Nie możemy się stale unikać. – To sobie wróć do Wietnamu. – Nie cofnę już tych słów, okrutnych i obrzydliwych. Nachylam głowę nad balustradą. – Przepraszam cię. Przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć. Jego odpowiedź jest o wiele łagodniejsza, niż na to zasługuję. – A jak myślisz, dlaczego tam zostałem? – Pozwól, że zgadnę: po to, żeby zbawić świat? – Niech ci będzie: po to, żeby zbawić cholerny świat. I dlatego, że wszystko było lepsze niż powrót do ciebie i Franka. – No to co tutaj robisz? Jedź do San Diego, do siostry. Na pewno przyda jej się mężczyzna w domu. – Niestety, jestem tutaj potrzebny. – Racja, byłabym zapomniała. Kampania Franka. Kładzie mi rękę na ramieniu. Zdążyłam już zapomnieć, jakie duże ma dłonie, jak ściśle przylegają do mojej skóry. – Powiedz, czemu nie jesteś szczęśliwa? „Bo popełniłam błąd, Caspianie. Przegrałam. Moje życie bynajmniej nie jest tak idealne, jakby się mogło wydawać. Pakt, który zawarłam, boleśnie mnie zawiódł”. A może tak: „Pamiętasz tamte zdjęcia, które mi zrobiłeś? Chciałabym wiedzieć, jakim cudem dostały się w ręce podłej świni, która mnie szantażuje?”. Ale w takiej chwili przyznać się do porażki? I to właśnie Caspianowi? Caspianowi, który jest na gorącej linii z seniorami rodu, Caspianowi, któremu dziś zlecono misję uprzątnięcia pijanej kupy nieszczęścia, czyli mnie, a jego zleceniodawcą był nie kto inny, jak pan Franklin Hardcastle senior. „Rozkaz wuja” – w ogóle się z tym nie krył. Całkiem możliwe, że nie wydałby mnie. Na dwoje babka

wróżyła. Ale nawet w alkoholowej zaćmie ani myślałam ryzykować. Z pewnością nie należałam do osób, które wywnętrzają się ze swoich kłopotów każdemu, kto się napatoczy. – Nie jestem nieszczęśliwa. Ja … ja… – Zaciskam dłonie na torebce i wciągam brzuch. – Jest świetnie. Doskonale. Ręka Caspiana nadal spoczywa na moim ramieniu. Czuję jego palce we wgłębieniu nad obojczykiem, wyraźnie, każdy z osobna. – Dobrze. Odprowadzę cię teraz na górę. Odwracam się, przy okazji strząsając jego dłoń. – To bardzo szlachetnie z twojej strony. Próbuję go wyminąć, ale rusza przodem, biorąc mnie pod rękę, a ja, ponieważ z natury jestem uległa, albo wypiłam za dużo szampana, nie protestuję. Prowadzi mnie do blaszanej windy dla personelu, gdzie nikogo nie spotkamy; trudno mu to mieć za złe. Pewnie mam rozmazaną szminkę i rozczochrane włosy. Ciekawe, czy jestem czerwona na twarzy, jak te baby, którymi zawsze pogardzałam? Obok mnie Caspian. Spuszczam wzrok na czubki naszych butów stojących w jednej linii – chwilami mocno płynnej. – Przykro mi z powodu twojej nogi. Caspian naciska przycisk awaryjny. Winda hamuje z podskokiem. Opieram się o ścianę, żeby nie upaść. Dzwonek alarmowy wydaje z siebie dwa paniczne dźwięki. – To tylko noga – mówi Caspian. W kabinie zapada złowieszcza cisza – umilkła hydraulika. Nigdy dotąd nie dotarło do mnie, jak głośne są windy. Czuję się przytłoczona w znieruchomiałej windzie, którą Caspian zdaje się wypełniać. Nagle zaczynam sobie to wszystko uświadamiać w pełni – wielką, nieruchomą postać Caspiana, jego drzemiącą

siłę. Patrzę na nasze buty, jedne obok drugich, i myślę: „Nieważne”. Nieważne, że rozstaliśmy się dwa lata temu. Ważne, że jest ze mną tutaj. Że wrócił. – Tak też próbowałam sobie wmówić, kiedy dowiedziałam się o wszystkim – mówię cicho. – Próbowałam dobić z Bogiem uczciwego targu: niech sobie weźmie twoją nogę, byleś wrócił do nas żywy. – Niepotrzebnie się wysilałaś. W tamtych dniach było mi wszystko jedno, czy przeżyję. Jego czarne wojskowe buty są wyglansowane na najwyższy połysk. Wyglądają identycznie. Nigdy bym się nie domyśliła, że w jednym z nich zamiast żywej ludzkiej stopy tkwi aparat, zaawansowany produkt tej jakiejś „bioniki”. Gdybym była żoną Capa, a nie Franka, opłakiwałabym tę stopę. Opłakiwała, że nigdy już nie zobaczę, jak przebiera palcami obok mojej, nie poczuję, jak w nocy oplata się wokół mojej łydki, nie rozmasuję jej, kiedy się zmęczy, nie będę całować: palec po palcu. Do końca życia byłabym w żałobie po lewej stopie Caspiana. A swoją drogą, gdzie ona się teraz podziewa? Czy amputowane kończyny poddaje się kremacji? Wyrzuca do śmieci? Gdzie rozkładają się cząsteczki tego, co niegdyś było najdroższą lewą stopą Caspiana? Takie oto, podlane szampanem, myśli zataczały się po mojej głowie w trupim świetle blaszanej kabiny windy dla personelu. – Jak cię traktują, Tiny? – pyta Cap. – Mam na myśli rodzinę. – Dobrze. – Często się zastanawiałem, miałem nadzieję, że jesteś szczęśliwa. Że doceniają prawdziwą ciebie. – Jestem szczęśliwa. – Gdybyś mnie potrzebowała, możesz na mnie liczyć.

Jestem blisko. – Tak, rozumiem. Jesteś blisko. Caspian nie daje się zbyć. – Nie zamierzam się wtrącać do twojego małżeństwa – ciągnie szorstkim głosem. – Uważam, że byłoby to nie fair. Mam tylko na myśli… gdybyś kiedykolwiek potrzebowała pomocy. W jakiejkolwiek sprawie. – Co ci każe przypuszczać, że potrzebuję pomocy? – Coś mi tak mówi, a chyba trochę cię poznałem przez tamtych kilka dni. – Przez tamtych kilka dni, owszem. – Co się tam dzieje? – chrypi głośnik w ścianie. – Nic! – odpowiada szorstko Caspian. – Sam ją zatrzymałem. Proszę włączyć z powrotem. Pada stłumione przekleństwo i winda nagle rusza. Moje stopy gwałtownie wysuwają się przed szereg. Caspian wyciąga rękę, żeby mnie przytrzymać. – Pewnie uważasz, że nie możesz mi ufać – mówi, patrząc na migające numery pięter. – Mylisz się. Spokojnie możesz mi zaufać. Jestem twoim sprzymierzeńcem. Zaciskam palce na torebce. – A to odkąd tak? – Od zawsze. Winda staje z podskokiem. Drzwi się rozsuwają. Caspian popycha mnie lekko do przodu, na czerwony chodnik korytarza służbowego. Kuśtykam w uwierających cud-pantofelkach z malinowego atłasu. Desperacko ściskając torebkę pod pachą, podnoszę wzrok na Caspiana. Przygląda mi się z takim samym wyrazem twarzy, jak w sanktuarium jego salonu przy Marlborough Street, jakby chciał mnie znów opleść długimi kończynami, wniknąć przez

pory mojej skóry, dokonać zwycięskiej inwazji. Nie wiem, czy łaskotanie w brzuchu to efekt szampana, nostalgii, lekkiego podniecenia czy poczucia winy. Sygnał nadziei czy lęku? – Mam rozumieć, że nic mi nie grozi, jeśli cię zaproszę do środka, majorze Harrison?

Caspian, 1964 Trzy piętra pokonał biegiem; torba od aparatu obijała mu się o biodra, serce waliło w piersi. Musiał się powstrzymywać siłą, żeby od progu nie zawołać: „Kochanie, wróciłem!”. Za drzwiami czekała na niego Tiny. Udało mu się na wiele godzin zapomnieć o swoich rozterkach. Skupiał się na aparacie, wyborze obiektów, kadrów, światła. W gruncie rzeczy to wszystko go przerastało – czy to moralne zajmować się dziewczyną innego faceta, nawet jeśli sama wprosiła się pod twój dach, błagając o pomoc? Czy po napisaniu listów będzie wolna? I czy on sam jest wolny, zważywszy na to, że za dwa tygodnie wyrusza na drugi koniec świata? Honor nakazywał wstrzymać się z czymkolwiek, dopóki nie wróci z misji, cały i zdrowy, pozwolić obojgu racjonalnie przemyśleć sprawę, korespondować przez jakiś czas, żeby się poznać nawzajem. Ona zresztą powinna najpierw zapomnieć o tym swoim narzeczonym, poflirtować z jednym, drugim chłopakiem, stanąć na własnych nogach, odnaleźć się w nowym życiu. Dopiero potem mogliby sprawdzić, czy naprawdę są sobie pisani. Badać się, ostrożnie, centymetr po centymetrze, osiągając coraz większą intymność. No, ale nie czuł się ani człowiekiem racjonalnym, ani tym bardziej człowiekiem honoru, kiedy otwierał drzwi swojego mieszkania, spodziewając się, że skąpana w promieniach przedwieczornego słońca postać Tiny wstanie z sofy na jego powitanie. Wiedział, że ma tylko dwa tygodnie, czternaście dni, zanim będzie ich dzielić trzynaście tysięcy kilometrów, więc musi jej dotknąć, pocałować ją, zostawić na niej jakiś fizyczny ślad, a ona na nim, inaczej chyba nie zniesie perspektywy roku samotności.

Jednak kiedy wszedł do środka, Tiny nie wstała z sofy oświetlona promieniami słońca. Salon był pusty. Ostrożnie odstawił na podłogę torbę z aparatem i zawołał Tiny. Cisza. Sprawdził w aneksie kuchennym, choć, po prawdzie, nie spodziewał się jej tam zastać. Ruszył korytarzem i zajrzał do ciemni. Powitał go gryzący zapach odczynników: w środku nic się nie zmieniło. Pod zamkniętymi drzwiami do sypialni zobaczył kreskę światła. Poczuł, jak krew zaczyna mu żywiej krążyć w żyłach i lżej mu się robi na sercu. Zastukał cicho w stare drewno. – Tiny? Żadnej odpowiedzi, ale też stuletnie drzwi z kasztanowca były grube; stara, dobra robota, nie to co dziś. Tato Capa opowiadał, że w dawnych czasach można było przejść z Bostonu do Waszyngtonu po gigantycznych, pełzających konarach amerykańskich kasztanów, ale już ojciec, a nawet dziadek taty, nie mogli odbyć romantycznej wędrówki z powodu zarazy, jaka dotknęła te wielkie drzewa. Tiny siedziała na środku jego starannie posłanego łóżka, smukłymi rękami baletnicy przyciągała kolana do brody. Miała przed sobą kilka kartek i długopis z zatyczką. – Wszystko w porządku? – Nie za bardzo. Pchnął drzwi mocniej i wszedł do pokoju uspokojony, że w końcu się odezwała, że siedzi w sypialni, na jego łóżku. Opadł na krzesło. – Napisałaś list? Wzięła do ręki długopis i rzuciła nim o ścianę. – Nie mogę. Nie potrafię. Nie mogłam nawet znaleźć

właściwych słów. Nie wiedział, co powiedzieć. Czuł, jakby przytłoczył go jakiś ciężar, stalowy sejf pełen sztab złota. – Rozumiem. – Rozumiem? To jest cała twoja odpowiedź? – Wbiła palce w strzechę potarganych włosów. – Próbowałam, ale wypadło to koszmarnie: jakbym była próżna, słaba i egocentryczna. Nie mam najmniejszego powodu, żeby zrywać zaręczyny. Czyż to małżeństwo nie jest urzeczywistnieniem moich marzeń, żeby nadać życiu głęboki sens, jakim jest trwanie u boku wybitnego człowieka? Zawsze wiedziałam, że będę musiała iść na kompromis. Wiedziałam, czego się mogę spodziewać. Wychowano mnie tak, żebym sprostała tym oczekiwaniom. – Jaki kompromis, Tiny? Z czego musisz zrezygnować? Pokręciła głową. – Po tych latach udawania, że jestem szczęśliwa, że jestem dobrym materiałem na idealną żonę. Po tylu latach! Kiedy sobie wyobrażę minę mojej matki. Nie dam rady, to mnie przerasta! Przerzuciła na mnie swoje frustracje. Ja, doskonała, cnotliwa córeczka, jestem jej szansą na odkupienie, bo dzięki mnie może… wierzyć, że coś jednak zrobiła w życiu jak trzeba… Doskoczył do niej i chwycił ją za przegub. – Spokojnie. Nie denerwuj się. – Jestem po prostu samolubna i niewdzięczna. Setki dziewczyn… miałam niesamowite szczęście… ale ja nie potrafię, nie umiem udowodnić… – Urwała. – Czego nie umiesz udowodnić, Tiny? – Niczego. W każdym razie nie potrafię napisać nic, co by nie pobrzmiewało paranoją. – Stłumiła histeryczny szloch. – Powiedz mi coś o sobie, Cap. O twojej rodzinie. Chciałabym wiedzieć, jak to jest mieć normalną rodzinę.

Zacisnął palce na jej ręce, jakby się bał, że mu się wymknie. – Nie wiem, jak wyglądają normalne rodziny. Mama umarła, kiedy miałem osiem lat. Ojciec już się nie ożenił. Z ojcem i siostrą przenosiliśmy się z bazy do bazy po całym świecie, tak że nigdzie nie miałem prawdziwego domu. Raczej nie nazwałbym tego normalną rodziną. Podniosła oczy; nie były mokre ani czerwone, więc nie płakała. Dziwnie go to zaniepokoiło, jakby jej rozpacz pochodziła z jakiegoś pustynnego obszaru psychiki, gdzie nawet nie ma łez. – Czemu już nigdy się nie ożenił? – Nie wiem. W zagranicznych bazach nie ma chyba zbyt wielu odpowiednich kobiet. – Pewnie kochał twoją mamę. – Kochał. Nie mówił o niej często. Ale zawsze trzymał jej zdjęcie przy łóżku. Na biurku. Wziął urlop, kiedy zachorowała. Długi urlop. Nie pamiętam za dobrze tamtego okresu. Byłem jeszcze mały. Ale… tak, chyba zdawałem sobie sprawę z tego, jak bardzo ją kochał. Chyba nigdy nie przestał. – Nigdy nie miał innych kobiet? – Na pewno nie za jej życia. Co do tego nie mam wątpliwości. – Skąd ta pewność? – Po prostu, wiem. Taki właśnie był mój ojciec. Wiązał się na całe życie. A moja matka, no cóż, była niezwykłą osobą. – A potem? Po jej śmierci? Były jakieś kobiety? – Nawet jeśli były, nic o tym nie wiedzieliśmy. Nie patrzyła na Capa, tylko na ich złączone ręce. – No tak, pewnie zdarzają się tacy mężczyźni. Rozbolały go kolana od tego klęczenia przy łóżku.

– O czym konkretnie mówisz, Tiny? Co masz na myśli? Pokręciła głową. – Posłuchaj, nie jestem tutaj po to, żeby zrywać czyjeś zaręczyny, ani po to, żeby kopać dołki pod jakimś gościem, którego nie widziałem na oczy. Jednak uważam, że… ej, czy mogłabyś na mnie spojrzeć? Podniosła przygnębioną twarz. – Zależy mi wyłącznie na tym, żebyś była szczęśliwa. Z nim czy nie, to twoja decyzja. – Nim. Czuł, że to jest jakiś On przez duże O i ten On górował nad nim i Tiny jak Kolos Rodyjski i przytłaczał jak pancerny sejf pełen sztab złota. – Jesteś śliczną dziewczyną… – Urwał w poszukiwaniu słowa, które zabrzmiałoby stosownie do chwili, ale bez lizusostwa, melodramatyzowania czy przesadnego uwielbienia. – Takie dziewczyny jak ty nie rodzą się na kamieniu, więc nie masz obowiązku tłumaczenia się, dlaczego nie chcesz wyjść za mąż. Jeśli nie zasługuje na ciebie, jeśli nie jesteś z nim szczęśliwa, jeśli… – Już przestań, Cap! – Z rozłożonymi rękami i nogami runęła na wznak na łóżko i zapatrzyła się w sufit. Na szczęście wygrzebała skądś jego spodnie od piżamy, które udało jej się dopasować, zaciągając troki i podwijając w pasie. – Przestań mi tak ułatwiać zadanie. Przestań mi uświadamiać, czego mi brakuje. Czego mi brakowało przez całe życie, przez te wszystkie cholerne lata! – Końcówkę wykrzyczała tak głośno, aż zadzwoniły szyby w oknie. Wstał. – O co ci chodzi, do diabła? Pokręciła głową na poduszce i uśmiechnęła się szeroko. – O to mi chodzi, że już możesz mnie sfotografować. Zdjęła spodnie od piżamy – „Nie mogłabym tańczyć

w czymś takim” – a on tymczasem otworzył okiennice na oścież i majowe słońce bez przeszkód wpadło do pokoju przez stare szyby z karbowanego szkła. – Na pewno chcesz? Nie nalegam. Wzięła płytę ze sterty pod adapterem i przyglądała się etykiecie. – Na pewno. – Skoro tak. Wyjął aparat, zmienił obiektyw, sprawdził film. Tym razem bez flesza. Światła było dosyć. Czuł znane mrowienie w koniuszkach palców: doskonałe ujęcia były na wyciągnięcie ręki i czekały, aż je zmaterializuje. Dobiegł go chrobot igły, a potem z głośnika wydobyły się pierwsze dźwięki, wysokie i nabrzmiałe emocją. – Symfonia Pastoralna? – Lubisz? – Bardzo. Postawiła jedną nogę na oparciu sofy i zaczęła rozgrzewkę. Palce rąk zaczepiła o palce nóg. – Nie sądziłam, że lubisz muzykę klasyczną. Wyglądasz na kogoś, kto słucha rock and rolla. A może i jazzu. – W jej ustach słowo „jazz” brzmiało bardzo seksownie. – Obawiam się, że moje preferencje cię zaskoczą. Co prawda jazz też lubię. – Hardy’ego? Beethovena? Kogo jeszcze? Podniósł aparat do oka i obserwował ruchy jej rąk. – Ibsena. – Tego radykała? Chcesz mi coś zasugerować? Zamknął przysłonę. – Nie rozumiem? – Ta cała Nora doprowadza mnie do szału! To, że jesteś

gospodynią domową, nie znaczy, że masz kurzy móżdżek. Co prawda tak pochopne zamążpójście było głupotą. – Zmieniła nogę i tym razem rozciągała się, zwrócona do niego uśmiechniętą, zrelaksowaną twarzą. – To było ponad sto lat temu. Zresztą, gdyby nie popełniła błędu, nie powstałaby ta sztuka. Poza tym, w końcu przejrzała na oczy. – Ty nazywasz to tylko błędem. Ale nie wszyscy podzielają twój punkt widzenia. Kolejne zdjęcie. – Na przykład kto? Uśmiechnęła się enigmatycznie i przeszła do arabeski, wsparta rękami o oparcie sofy. – Możemy zacząć. – Ja już zacząłem. Kolejne zdjęcie. Muzyka narastała, splatające się misternie głosy obojów zmierzały do finału, odpowiadały im skrzypce. Tiny wspięła się na palce, unosząc wdzięcznie ręce kolistym ruchem nad głowę. Zaczesane do tyłu włosy obwiązała płócienną chusteczką Capa ozdobioną monogramem, jedną z kompletu, który dostał od babki na gwiazdkę parę lat temu, a jej odsłonięte policzki przyciągały promienie słońca, gdy z uśmiechem przybierała pozycję baletową, czekając, aż ogarnie ją fala radości. Cap opadł na jedno kolano parę metrów od niej i ustawiał przysłonę. O to chodziło. Olśniewająca kobieta. Przycisnął kolejny raz migawkę, kiedy mrugnęła do niego. Nagle smyczki wyrwały się na wolność, a wraz z nimi Tiny. To była uczta, wystawny bankiet, podczas którego danie za daniem lądowały przed nim, jedno pyszniejsze od drugiego, tak

że chwilami nie wiedział, co najpierw brać. Chwała Bogu, że miał aparat, bo nie starczyłoby mu słów, żeby opisać wdzięk, z jakim Tiny fruwała po pokoju, błyskawiczne ruchy jej nóg w promieniach słońca, siłę i płynność tańca. To jeszcze mało. Każda faza jej ruchu jawiła mu się w obiektywie jako gotowa, doskonale zrównoważona kompozycja. Sztuka fotografii to w gruncie rzeczy umiejętność kadrowania: Tiny uosabiała perfekcję, a on, Cap, musiał tylko otworzyć przysłonę w odpowiedniej chwili, decydując o tym, ile światła padnie na jej sylwetkę. Leżał na brzuchu, celując obiektywem w górę, żeby uchwycić długość jej szyi, zarys szczęki, ulotną fazę ruchu, która zaraz miała przejść w następną. Za późno zauważył, że frunie wprost na niego, za późno zauważyła to też Tiny. Skorygowała tor lotu, o sekundę za długo przytrzymała stopę na ziemi i się zachwiała. Przez chwilę wydawało się, że zaraz odzyska równowagę. Długie nogi gięły się pod nią, jakby próbowała odnaleźć środek ciężkości pośród cichnącej, pożegnalnej rozmowy skrzypiec z obojami. Ale kiedy z powrotem poderwała się do góry, cała i zdrowa, na jej twarzy malował się wyraz zgrozy: nogi załamały się pod nią i z łoskotem runęła na wznak na podłogę ze stuletnich desek. – Chryste, Tiny! – Odsunął aparat i doskoczył do nieruchomej postaci. Leżała z niepokojąco zamkniętymi oczami, z jedną nogą zawiniętą pod drugą. Z poziomu podłogi okna wydawały się zbyt duże; mocne słońce oślepiało Capa. Chwycił Tiny za rękę. – Nic ci nie jest? Tiny! Ej, Tiny! Czy to był cień, czy jej wargi naprawdę zrobiły się szare: klepał ją delikatnie po policzkach to z jednej, to z drugiej strony.

– Jezu, Tiny, obudź się! Jej rzęsy drgnęły. Jęknęła cicho, żałośnie. – Tiny! Powiedz coś do mnie, kochanie. Obudź się. Powieki Tiny rozwarły się i odsłoniły ciepły brąz tęczówek. Marszczyła czoło zamroczona. – Wreszcie! Tiny, to ja, Cap. Słyszysz mnie? Wywróciłaś się. Jej usta poruszyły się. – Ja nie… Ja… – To ja. Jestem z tobą. Nie ruszaj się. Coś cię boli? – Ja… nie rozumiem… – W porządku. Możesz być trochę oszołomiona. Leż spokojnie, dobrze? Tańczyłaś, upadłaś… – Nie. – Wyrwała mu rękę. – Nie rozumiem. Gdzie ja jestem? Kim pan jest? Poczuł, jak serce staje mu w piersi. Oparł się dłońmi o podłogę, obok jej ramienia. – To ja, Caspian, Caspian z kafeterii. – Starał się opanować drżenie głosu. – Jesteśmy w moim mieszkaniu. Zostałaś u mnie, pamiętasz? Żeby przemyśleć swoje sprawy. Jej czoło było wciąż ściągnięte, jakby próbowała sobie przypomnieć, co się działo. Starała się dźwignąć na łokciach, ale skrzywiła się i opadła do tyłu. – Leż spokojnie, kochanie. Zaraz wrócisz do siebie. Po prostu odpocznij troszkę. Nie bardzo wiedział, co mówi. Jakby mówił do skaleczonego psa, spłoszonego konia, rannego żołnierza. Słowa nie miały znaczenia, ale jego głos koił Tiny, uspokajał jego samego i podtrzymywał świat wokół, dopóki Cap nie pozbierał myśli, a jego serce nie podjęło znów pracy. Kiwnęła na niego słabo palcem.

– Co się stało? Czegoś ci trzeba? – Pochylił głowę nad jej twarzą i nagle owionął go jego własny zapach: jego mydła, jego prania, jego łóżka. Specyficzny zapach jego mieszkania, który zdążył wsiąknąć we włosy Tiny. – Ciągle jeszcze szalejesz za mną? – wyszeptała mu do ucha. Zamknął oczy. – Jezu. Jej śmiech był ciepły jak światło chylącego się dnia. Porwał ją w objęcia i przytulił delikatnie do piersi, gdy ostatnie, łagodne akordy uwertury rozsypały się wśród szelestu smyczków.

Tiny, 1966 Trudno orzec, do kogo należy gęsta czupryna na łóżku obok. Wiesz, jak to jest, kiedy otwierasz oczy o świcie i twoje zmysły w półśnie są jeszcze tak wyciszone, a mózg nadal zanurzony w mrocznej krainie nieświadomości, że nie możesz sobie przypomnieć nawet, jak się nazywasz. Nie wiesz, kim jesteś, gdzie jesteś, w czyim łóżku i w czyim życiu. Nie wiesz, czy masz cztery, czy sto cztery lata. Nie wiesz, czy jest wczoraj, czy dziś, czy wokół ciebie jest Ameryka, czy Pangea. Czujesz, że włosy na sąsiedniej poduszce kryją w sobie odpowiedź. Uruchamiają jakiś ciąg skojarzeń, związany chyba z wczorajszym dniem albo z wczorajszą nocą. – Caspian? – szepcę. Pierwsze imię, jakie przychodzi mi na myśl. Na tamtej głowie nie drgnie nawet włos. Czuję jednak, że jeśli będę patrzeć dość długo, jakieś wspomnienie nabierze ostrości. Szklanka wody i aspiryna. Dłonie otulające mnie w kołdrę. Już wiem, dłonie Caspiana. Światło gaśnie. Znany głos życzy mi dobrej nocy. To jeszcze nie wszystko. Caspian stoi ze mną przed drzwiami mojego pokoju. Otwieram torebkę, próbując wyłowić klucz. „Co jest w tej kopercie?”, pyta. „Chciałbyś wiedzieć”, odpowiadam. To akurat wspomnienie jest zadziwiająco wyraźne. Czoło Caspiana wydaje się chmurne w trupim świetle żarówki pod sufitem windy. „Przyznaj się, komu dałeś tamte zdjęcia?” Grożę mu palcem. Cap kręci głową. „Porozmawiamy, jak wytrzeźwiejesz, Tiny”. Wytrzeźwiejesz, Tiny. Wytrzeźwiejesz. Jezu, czyżbym się upiła? Tak się właśnie

objawia nietrzeźwość, grożenie zalotnie palcem postawnemu kuzynowi męża, z nadzieją, że mnie weźmie do łóżka. Podnoszę się z przykrym skutkiem dla głowy. Jezu, ten szampan. Ta sala balowa. Piękne twarze przepływające obok; współczucie i zrozumienie tego gościa z „Globe’a”. Dłoń Caspiana na mojej dłoni na atłasowej torebce. Dłoń Caspiana na moim gołym ramieniu. Spoczywający obok mnie kłąb męskiego uwłosienia i kończyn zaczyna zdradzać pierwsze oznaki życia. Wysuwa się ręka, która trafia na mnie. – Tiny – mówi głosem właściciela. Głosem Franka. Zapadam się w materac pod ciężarem mężowskiej ręki. Szeroko otwartymi oczami wpatruję się w odległy sufit; mam wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Pościel rozchyla się, wypuszczając dobrze znany zapach rozgrzanej skóry Franka, zapach małżeński. Dźwiga się lekko i zawisa nade mną. – Wybacz – mruczy. Odgarnia włosy z mojej twarzy. – Co niby mam wybaczyć? – Tego… no… wczorajszą noc… – Całuje mnie w brodę i w szyję. – Jesteś taką dobrą żoną. Tiny, jesteś ideałem. Wyglądałaś tak pięknie. Za dużo alkoholu, chyba. I ten stres. Nawet sobie nie wyobrażasz, jakim stresom teraz podlegam. Mój tato… Sięgam ręką i wygładzam mu włosy na głowie. – Już dobrze. – Nie, wcale nie jest dobrze. Nie powinienem był się na ciebie zezłościć i tak cię zostawić bez słowa. Nie zasłużyłaś na to. Niczym sobie na to nie zasłużyłaś. Obiecałem sobie, że… – Jego usta, miękkie, nieumyte i swojskie, przywierają do moich

ust. – To był ostatni raz. Obiecuję. Czuję lód w sercu. Bolesny ucisk w skroniach. Potrzebuję następnej aspiryny i szklanki wody, jeśli nie dwóch. Papierosa, drinka, czegokolwiek. – Ostatni raz co, Frank? – Nic. Kiedy Frank zaczyna zsuwać ramiączka mojej halki i kocha się ze mną – miły, ciepły, stateczny seks małżeński – wiem już, co robił dzisiaj w nocy. Prawdę mówiąc, zawsze o tym wiedziałam. Od pierwszej chwili nie brakowało sygnałów. Jego niewierność unosiła się w powietrzu, wprawdzie dyskretnie, ale wszystko razem składało się w całość, której nie sposób było ignorować. Słowo „nic” potwierdzało tylko moje przypuszczenia. „Nic” może znaczyć tylko jedno. Zastanawiam się, gdzie to robią, on i jego najnowsza dziewczyna, ta ze sztabu wyborczego – teraz nie mogę sobie przypomnieć jej imienia – gdzie się bzykali dziś w nocy? Czy robili to w jej pokoju? Na klatce schodowej? W windzie, przy akompaniamencie brzęczyka alarmowego? Czy używał z nią gumki, czy też beztrosko spuszczał spermę Hardcastle’ów do jej „paginy”? A może do jej ust? Całkiem niewykluczone. Pamiętam spojrzenie w jej oczach wczorajszej nocy, szczenięce uwielbienie, i jestem pewna, że byłaby gotowa na wszystko, żeby mu dogodzić. Dziewczęta tego pokroju nie gardzą żadną metodą. – Masz cudowne piersi. – Frank całuje mnie po biuście. – Lubię te twoje słodkie, małe cycuszki. „Teraz, Tiny”. Właśnie teraz powinnam wykopać go z łóżka na łeb, na szyję. Bóg mi świadkiem, że sam się o to

prosił. Ale już wiecie, jaka jestem. Robię to, czego inni po mnie oczekują, niech mnie szlag, niech szlag trafi moją wrodzoną głupotę, wieczne poczucie winy, chęć przypodobania się! Postępuję tak, jak powinna postępować dobra żona, nawet zdradzana żona: sublimuję swój gniew. Przyjmuję zabiegi Franka z wyzywającą namiętnością, ściskam jego głowę, krzycząc, miotam się, kołyszę i dyszę jak profesjonalistka, by udowodnić, że przecież ja – ja, Tiny Schuyler Hardcastle – też nie wypadłam sroce spod ogona. Może nie jestem najnowszą Dziewczyną Tygodnia mojego męża, zmysłową i tryskającą życiem, gotową skoczyć za nim w ogień, ale też potrzebuję rozładowania seksualnego, wyzwolenia, a mój gniew – szczery, tłumiony, bezsilny, chroniczny – pogłębia tę potrzebę. Wyobrażam sobie ciemne włosy Caspiana, jego potężne barki, rytmiczne ruchy jego silnych bioder – i nagle nadpływa orgazm – wyzwolenie! – długi, cudowny orgazm, który jest moją słodką zemstą na Franku. Kiedy już jest po wszystkim, orgazm odpływa i dyszące ciało mojego męża flaczeje w poprzek mojego, żołądek podchodzi mi do gardła, a ból głowy powraca, pulsując w skroniach. Josephine. To imię eksploduje w mojej skacowanej głowie, jak korek od szampana. Sama jestem nie lepsza. Też uległam czarowi Hardcastle’ów. Przystałam na transakcję wiązaną, w zamian za pozycję towarzyską i związane z nią przywileje, blichtr, bycie żoną Franka Hardcastle’a, wybranką wybrańca. Jak to trafnie ujęła Pepper: „Politycy są seksowni”. To cena bycia małżonką popularnego mężczyzny. Nie masz prawa narzekać, kiedy życie ci wystawi rachunek.

Musisz wznieść się ponad to, czysta i idealna. Odpycham Franka i wyrywam się w jedynym słusznym kierunku. Gwoli wyjaśnienia: kiedy mówię, że nigdy nie byłam pijana, nie twierdzę wcale, że nie zdarzało mi się trochę przebrać miary. Każdy przecież kładzie się czasem po lekkim spożyciu i budzi z łagodnym kacem. Ale teraz to całkiem inna para kaloszy – chce mi się rzygać. Chwiejnym krokiem obchodzę łóżko i trafiam do łazienki, gdzie właśnie to robię: wymiotuję, ledwie trafiając do eleganckiej muszli z białej porcelany, ustawionej na eleganckiej podłodze z białego marmuru. Po dwóch pierwszych pawiach klękam ostrożnie, najpierw jedno kolano, potem drugie, i wydalam z siebie resztkę, już tylko symbolicznie. Czuję w przełyku piekący kondensat żółci, i już jest po krzyku. To niesamowite, jak ludzkie ciało może być zamulone i mdłe, a jednocześnie nadwrażliwe. Marmurowa posadzka wgryza mi się w kolana, zimna i twarda. Dudnienie z któregoś z dalszych pomieszczeń wali po uszach kafarem. Czuję boleśnie każdą cebulkę włosów na skórze. Łapię za brzegi muszli i dźwigam się do pionu. Spuszczam wodę, nie oglądając się za siebie, i podchodzę do umywalki. Na blacie leżą frotowa myjka i dwie szczoteczki do zębów po obu stronach małej, nietkniętej tubki colgate. Przejeżdżam zaszlamionym językiem po zaszlamionych zębach i biorę się do roboty: unikając widoku własnego odbicia w lustrze, szoruję twarz zwilżoną myjką, a potem zęby, nie żałując sobie gryzącej pasty. Biorę prysznic za starannie zaciągniętą zasłonką w wannie. – Tiny? Jesteś tam? – Frank stuka do drzwi. – A niby kto?

– Wszystko w porządku? – Jak najbardziej. To nie jest dzień, w którym zwykle myję włosy, mimo to nakładam szampon, wcieram energicznie, spłukuję i cały zabieg powtarzam jeszcze raz, jakbym chciała spuścić całą nieczystość do rynsztoka i znów być bielsza od śniegu. – Mogę wejść? – Czuj się, jak u siebie w domu. Drzwi skrzypią. Słyszę kroki, strumień tryskający na porcelit i westchnienie głębokiej ulgi. Odchylam głowę do tyłu, spłukuję pianę i sięgam po odżywkę. Słyszę, że Frank odkręca kran. Gorący prysznic jest cudowny. Najchętniej zasnęłabym, tak jak stoję, a przez ten czas ciepła woda wymyłaby wszelkie skalania mojego ciała. – Kiedy wyjdziesz? – mamrocze Frank przez pianę z pasty w ustach. – Najchętniej nigdy. – Za pół godziny przyjeżdża samochód. Wystawiam głowę spod strumienia wody. – Jaki znów samochód? Ponownie skrzypi odkręcany kran: Frank pluje do umywalki. – Samochód na Newbury Street – mówi już całkiem wyraźnie. – Mamy udzielić wywiadu w domu. Drzwi otwierają się przed nami, kiedy wchodzimy z Frankiem na ganek domu na Newbury Street. Frank podtrzymuje mnie na wypadek, gdybym straciła równowagę. Naszym oczom ukazuje się Josephine. – Witajcie! Wszystko jest już prawie dopięte na ostatni guzik. Mnóstwo kwiatów, kawa się parzy. – To świetnie. Chętnie się napiję zaraz, jeśli można. –

Podaję jej rękawiczki i kapelusz, ramieniem przyciskając mocno torebkę. – Z łyżeczką cukru i kroplą śmietanki. – Co dla ciebie, Frank? – zwraca się Josephine do mojego męża. – Kawa? Upiekłam babkę cynamonową, żeby w domu unosił się świąteczny zapach. – Babkę cynamonową! Chętnie zjem kawalątko. Od tego ich szczebiotania łupie mnie w czaszce. Wymykam się korytarzem do salonu, który zostawiłam przed sześcioma tygodniami w nienagannym stanie, pachnący cytryną, wypastowany woskiem, i nic się nie zmieniło, z wyjątkiem świeżych bukietów herbacianych róż w każdym możliwym wazonie. Wszechobecne wyziewy cynamonu tłumią woń kwiatów. Hardcastle’owie sprezentowali nam miejską rezydencję przy Newbury Street zaraz po naszym miesiącu miodowym. Skromny prezent na dobry start. W komplecie otrzymaliśmy też panią Crane, która od lat pracowała dla babki Hardcastle, szpiegowała przy tym dla niej, przynajmniej początkowo; pewnie już dawno zarzuciła ten proceder, bo jestem mało interesująca. Byłam mało interesująca. Stawiam torebkę na stoliku przy drzwiach ogrodowych, tuż obok naszych fotografii ślubnych w srebrnych ramkach, i podziwiam to zestawienie: dziewiczy tiul welonu z seksowną skórą torebki. Tiny Hardcastle ma pewien sekret. – Wszystko w porządku, Tiny? – słyszę zza pleców głos Franka. – Jakoś się dziwnie dzisiaj zachowujesz. – Wszystko w porządku. Chrząka, jakby mu coś utkwiło w gardle. – Czy… czy nie masz mi za złe, że…

– Że się kochaliśmy? – Wiem, że nie zachowałem się jak dżentelmen, jednak… Biorę torebkę ze stolika i wsuwam z powrotem pod pachę. – Mogę cię o coś spytać, Frank? – Jasne – mówi z wahaniem. – O której wczoraj położyłeś się do łóżka? Wzrusza popielatymi ramionami – ma na sobie elegancki letni garnitur z lekkiej wełny koloru zimowego nieba, a nad nim nieskazitelny biały kołnierzyk koszuli, bez krawatu – i ucieka wzrokiem w stronę okna za moją głową. – Nie wiem. O drugiej, może trzeciej. Wiesz, jak to jest. – Wiem, wiem. Znów patrzy na mnie: jego chłopięce, niebieskie oczy są trochę podkrążone. – To się już nigdy nie powtórzy. Nigdy, przysięgam. Dziś rano, kiedy otworzyłem oczy i zobaczyłem, jak leżysz obok mnie… – Przysięgasz? Podnosi dłoń. – Przysięgam, Tiny. Jesteś dla mnie najważniejszą osobą na świecie. Razem tworzymy tandem, pamiętasz przecież? Najlepszy tandem pod słońcem. – Czy aby na pewno? – Nie gniewaj się. Gdybyś wiedziała, jak mi przykro. Naprawdę jest mi wstyd. Zachowałem się jak rozkapryszony szczeniak, a nie jak mąż. – Dotyka pereł na mojej szyi, gładzi mnie po obojczyku. – Nie miałaś problemów z dotarciem do pokoju? – Nie, dotarłam bez trudu. Twój ojciec wydelegował Caspiana, żeby się mną zajął. Chyba było widać z daleka, że przedobrzyłam z szampanem. Caspian kazał mi się napić wody

i zażyć aspirynę. – Poczciwy Cap. – Frank uśmiecha się do mnie tym swoim uśmiechem i kładzie rękę na moim ramieniu. – W takim razie co jest z tobą nie tak? Masz trochę kaca? – Uhu. – Biedna Tiny. – Biedna ja. Masuje czubkami palców mój kark, zataczając małe kółka. – Musisz dbać, żeby się to więcej nie powtórzyło. Nie chcesz sobie chyba zepsuć opinii? – Jezu, nie. Wszystko, tylko nie to. A teraz wybacz, ale muszę się trochę odświeżyć przed nadejściem reportera. – Świetny pomysł. – Schyla się i całuje mnie w czoło. Odwracam się, żeby odejść w głąb korytarza, Frank klepie mnie po pupie z mężowską poufałością. Łazienka jest czysta, biała i – chwała Bogu – nie czuć w niej cynamonu. Widocznie drzwi były zamknięte, kiedy Josephine piekła babkę w moim piekarniku. Misa herbacianych róż roztacza zapach z parapetu. Opieram się o ścianę i biorę kilka głębokich wdechów. Przyciskam torebkę do brzucha. W środku nie mam papierosów, tylko zaadresowaną do mnie kopertę z manili, wciąż jeszcze nieotwartą. Wiecie, jak to w rodzinach bywa. U nas Vivian uchodziła za inteligentną, Pepper za ładną, a ja za dobrą córkę. Co oczywiście nie znaczy, że Vivian nie jest szałowa, Pepper diabelnie bystra ani że ja jestem jakimś tępym brzydkim kaczątkiem. To tylko oficjalny podział ról. I tak Vivian, ta nasza geniuszka, stale leciała na czwórkach i trójkach, a raz dostała, o zgrozo, dwóję, którą dumnie przykleiła do ściany w swoim pokoju: „Nienawidzę tej belferki, chętnie zawaliłabym rok, gdyby nie to, że znów musiałabym przerabiać te nudziarstwa”.

Tymczasem moje świadectwa były wzorowe – zawsze same piątki. Z wyjątkiem świadectwa semestralnego w pierwszej klasie gimnazjalnej w Nightingale-Bamford. Napisałam wypracowanie na bezpieczny temat – „Małżeństwo z rozsądku u Jane Austen” – schematycznie i schludnie, nie brakowało żadnego przecinka, jednak praca wróciła do mnie ozdobiona czerwoną tróją na górze. „Mało oryginalne”, napisała pod spodem nauczycielka, jakby to było najważniejsze. Nie zachwyciły jej też specjalnie moje rozważania na temat Thackeraya i Trollope’a, i kiedy wróciłam do domu na ferie świąteczne i zobaczyłam świadectwo w kopercie (naturalnie nierozciętej, bo mojej mamuś nie interesowały sprawy w rodzaju szkolnych ocen, choć co semestr zanosiłam jej na tacy moje wzorowe cenzurki z dodatkiem świeżo wstrząśniętego martini), zdałam sobie sprawę, że w słupek złożony z samych piątek tym razem zakradł się intruz – czwórka, jeśli miałam szczęście, a najprawdopodobniej trója. Zabrałam kopertę i schowałam w swoim biurku. (Mamuś w ogóle tego nie zauważyła). Przez całe ferie koperta leżała w dolnej szufladzie, dręcząc mnie przez antyczną okleinę z politurowanego mahoniu, a ja nie mogłam się zdobyć na to, żeby ją otworzyć. Nie byłam w stanie przyjąć wyroku. Czułam, że póki nie otworzę koperty, nie ujrzę na własne oczy feralnej cyfry wykaligrafowanej atramentem, to będzie tak, jakby się to nigdy nie stało. Uniknę napiętnowania. Jak stare drzewo padające w mateczniku, samotnie, bez świadków. Pewnie spodziewacie się, że spointuję tę opowiastkę jakimś zgrabnym morałem. „Ostatniego dnia ferii, przed powrotem do szkoły, zebrałam się wreszcie na odwagę, otworzyłam kopertę i zmierzyłam się z Okrutną Prawdą, co zahartowało mnie na resztę życia”. Jednak nie, nigdy jej nie rozdarłam. Podejrzewam,

że dotąd leży w dolnej szufladzie biurka w moim pokoju przy Piątej Alei, z widokiem na Central Park. Do dziś nie wiem, czy dostałam czwórkę, czy trójkę. Otwieram oczy i rozpinam zamek torebki. Koperta z manili, wciąż ciasno zwinięta w rulon, leży na dnie, pod szminką i pudrem. Kładę ją na parapecie i poprawiam szminką usta. Pudruję nos. Czerwone obwódki wokół oczu, twarz biała, bezkrwista. Czyżby pod wpływem kaca doszło do zamiany kolorów? W uszach mam perłowe kolczyki, do kompletu z naszyjnikiem z wielkich pereł, który mi ciąży na szyi. Mała Tiny ma dla was dużą niespodziankę. Idealna mała Tiny zaczyna się rozsypywać. Świadectwo semestralne to pikuś. Nikogo nie rusza, że dostałaś czwórkę czy tróję zamiast piątki. Cierpi wyłącznie twoja duma. Ale ten błąd, ten kretyński błąd, może mi zrujnować życie. Jeśli nie otworzę tej koperty, cały świat ujrzy mnie nagą, bez maski, na pierwszych stronach gazet. Niewątpliwie zawartość koperty może również zniszczyć Franka. W spojrzeniu kobiety, która szeroko otwartymi oczami patrzy na mnie z lustra, kryje się lęk i wyrzut. Takie są właśnie skutki, Tiny, gdy się schodzi z ubitego traktu i pozwala uśpić swoją czujność. Niech to będzie dla ciebie nauczka. Wiesz, że impuls, który rodzi się w twoim ciele, budził się pod dotykiem bohaterskiej dłoni Caspiana. Musisz go w sobie zdławić. Szczypię się po policzkach i sięgam po kopertę. W środku jest inna fotografia. Tym razem zbliżenie. Caspian uchwycił wrażliwość moich wielkich brązowych oczu,

skrywaną pod fasadą pewności siebie. Światło pada tak, że rzęsy wydają się dwa razy dłuższe niż w naturze. Zdjęcie jest wierne po najdrobniejszy szczegół i czuję prawie zapach tamtego poddasza. Zapach nagrzanej słońcem sofy. Myśli krążące w mojej głowie, magiczny nastrój oczekiwania, który zawisł w powietrzu… W łapska tej szui musiała wpaść cała rolka filmu. Do zdjęcia dołączony jest liścik: GRZECZNA DZIEWCZYNKA CO POWIESZ TYM RAZEM NA DWA TYSIĄCE? POSTARAJ SIĘ SPRZEDAĆ JAKIEŚ BIBELOTY DO NASTĘPNEGO CZWARTKU NIE RADZĘ SIĘ SPÓŹNIĆ Powinnam się przerazić na widok fotografii i drukowanych liter, przeżyć ów szczególny rodzaj lęku, od którego nogi robią się jak z waty. Płynny horror. (Jak Eskimosi rozróżniają sto gatunków śniegu, tak ja dopracowałam się szczegółowej klasyfikacji odmian lęku). Tymczasem, nieoczekiwanie, budzi się we mnie gniew. Gniew iskrzący, z tendencją do wyładowań. Furia elektryczna. Z trudem panuję nad drżeniem rąk, kiedy upycham zdjęcie do koperty, a kopertę z powrotem do torebki. Zamykam ją z trzaskiem, jakbym ładowała rewolwer. Wychodząc na korytarz, mało nie wyrywam z zawiasów drzwi łazienki. Josephine właśnie wyszła z salonu, uśmiechnięta, z falującymi włosami. Chwytam ją za łokieć. – Jak się udał wczorajszy wieczór? Jej ręce są większe od moich, ale jestem od niej silniejsza. Próbuje się wyrwać. – Było bardzo miło, dziękuję.

– To świetnie. Ja też się dobrze bawiłam. Frank ma zawsze dużo wigoru po tych przelotnych skokach w bok – mówię, mrugając porozumiewawczo. Puszczam ją osłupiałą i z fasonem wkraczam do salonu, jak Pepper. Czeka już na mnie kawa i wyszczerzony Jack Lytle. Nie wiem, co za diabeł we mnie wstąpił. Do tej chwili nigdy mi przez myśl nie przeszło, że mógłby się interesować moją skromną osobą. Rzucam swoją występną torebkę na stół i sięgam po filiżankę – Frank i Lytle już piją kawę. – Jack! Szybko wróciłeś do formy! – witam Lytle’a. Frank odwraca się od jednego do drugiego z nas. – Dobrze się wam plotkowało wczoraj? – Doskonale. Pani Hardcastle podzieliła się ze mną swoim nieocenzurowanym poglądem na uprzejmych ludzi, którzy finansują pańską kampanię. Pańska żona to ostra kobietka. Gratulacje. Frank krztusi się swoją kawą. – Dziękuję? – mówi tonem pytania. – Muszę powiedzieć, że zgadzam się z nią w stu procentach. – Lytle podsuwa mi krzesło. – Rzadko się słyszy podobne rewelacje z pierwszej ręki. W dodatku od pięknej, błyskotliwej i eleganckiej kobiety, która nie boi się wygłaszać własnych opinii. Frank rozsiada się wygodniej na sofie obok i sięga po moją rękę. – Czyżby? Posyłam Lytle’owi znaczące spojrzenie. – Wiesz, Jack, jak to jest, kiedy rozmawia się prywatnie, w nieformalnych okolicznościach, tylko po to, żeby naszkicować tło sytuacji. Lytle unosi brwi. Jest naprawdę przystojny, nawet

w świetle dnia, i elegantszy niż większość dziennikarzy. Ma ciemne oczy, już nie piwne, jeszcze nie brązowe, a sposób, w jaki trzyma filiżankę i spodek, wskazuje, że odróżnia kawę od herbaty. Sięga za klapę swojej marynarki. – Można zapalić? Odstawiam filiżankę i wyciągam rękę. – Można dołączyć? – Nie wygłupiaj się, kochanie. – Frank ściska mocno moją rękę. – Pani Hardcastle nie pali. – Pali w gronie przyjaciół. – Biorę papierosa od Lytle’a, wkładam do ust i wychylam się do przodu, żeby mi podał ogień. – Traktuję Jacka jak przyjaciela. Ty chyba też, kochanie? Frank siedzi równolegle do mnie, więc nie widzę, na kogo patrzy: na mnie czy na Lytle’a? Porusza nerwowo nogami. – Naturalnie. – Wybaczy pani, jeśli powiem, że pani mąż fascynuje mnie jeszcze bardziej niż pani. – Lytle zapala papierosa i wypuszcza dym na bok. – Jak się państwo poznali? – Na wieczorku tanecznym w Radcliffe, kiedy miałam dziewiętnaście lat. – Odwracam głowę, patrząc z uwielbieniem na Franka. – Odtąd jesteśmy nierozłączni. – Rozumiem. – Lytle posyła mojemu mężowi porozumiewawcze męskie spojrzenie. – Niesamowite. – O czym tu mówić? Jeden rzut oka i poczułem, że to jest ta jedyna. – Macie w planie dzieci? Frank patrzy na mnie, lekko skonsternowany. – Jeszcze nie. Wciąż nie możemy się nacieszyć sobą. – Czyż nie w ten właśnie sposób sprowadza się dzieci na świat? – żartuje Lytle. – Oczywiście, trzeba się troszkę znać na rzeczy.

– Bardzo liczymy na to, że zostaniemy wkrótce rodzicami – dorzuca pospiesznie Frank. – To dobrze. Bardzo dobrze. – Lytle bierze do ręki papierosa. – Widzę, że jest pan prawdziwie rodzinnym człowiekiem. Piękna żona, w perspektywie dzieci. Normalny, szczęśliwy, przystosowany człowiek. Frank śmieje się z zakłopotaniem, jakby potwierdzał trafność diagnozy Jacka. – Nie mylisz się, jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, i stąd pewnie mój impuls, żeby reprezentować w Waszyngtonie interesy obywateli Massachusetts, ludzi pracy… – A pani, pani Hardcastle? Normalna, szczęśliwa, przystosowana? Przystojny mąż, w perspektywie dzieci?… Strzepuję popiół do popielniczki. Biorę do rąk filiżankę. Kawa jest wyraźnie przesłodzona. – Powiem szczerze, że to dziwne pytanie. – Jak to? – mówi Frank. – Naprawdę? A to dlaczego? – pyta Jack. – No bo czy istnieje ktoś naprawdę szczęśliwy? Przystosowanie to jedna wielka kpina. Naturalnie, nie zaprzeczam, że mam niesamowite szczęście. – Macham ręką z papierosem w stronę wazonów z różami i wypolerowanych na błysk mebli. – Przyzna pan, że mój mąż jest naprawdę przystojny. Crème de la crème. Coś w życiu mi się udało. Mam męża naprawdę z najwyższej półki. – Tiny… – rzuca Frank. – Jest jednak jeszcze jedna sprawa, Jack. Nagrywasz czy jeszcze nie zacząłeś? – Jak pani sobie życzy. Nachylamy się do siebie i spotykamy nad pąkami

herbacianych róż. – Tiny… – powtarza Frank. – Jack, chodzi o to, że chociaż absolutnie wierzę w to, że mój mąż jest zdolny reprezentować stan Massachusetts, walczyć o sprawiedliwość, równe szanse itepe, itede… – Jezus, Tiny… – …to szczerze mówiąc, mam czasem wrażenie, że cały nasz amerykański system jest przeżarty hipokryzją. Robimy wszystko tylko na pokaz. Nasi sponsorzy urządzili wczoraj szopkę specjalnie dla nas. Sami przed sobą również odegrali niezłą maskaradę. A i my nie byliśmy im dłużni. Ich ultraamerykański kandydat z ultraamerykańską żoną, wymuskany i ubrany jak spod igły, sugerował, że dobra prezencja zapowiada dobrego polityka. I, na Boga, co to ma wspólnego z równością wobec przepisów, walką o prawa cywilne, naszą agresją w Wietnamie i szerszymi problemami, takimi jak ekspansja komunizmu i wyścig zbrojeń, z tym, w co wierzymy i kim jesteśmy, jako naród, z poszukiwaniem rozwiązań palących problemów… Frank się zrywa. – Josephine! Poprosimy o ciasto – woła w głąb mieszkania.

Caspian, 1964 – Szkoda, że nie widzisz, jaką masz minę – wymruczała Tiny w koszulę Capa, nadal się śmiejąc. – Będziesz się za to smażyć w piekle. – Jego usta same znalazły drogę. Pocałował Tiny na styku włosów i chustki z monogramem, która służyła jej jako przepaska. Może nie poczuje? – I tak będę się smażyć w piekle, mówiłam ci, pamiętasz? – Przestała się śmiać i tylko leżała dalej na podłodze, mile zrelaksowana, z rękami skrzyżowanymi między piersią Capa a swoją. – Zrobiłeś już dość zdjęć czy mam jeszcze zatańczyć? Jezu, aparat. Odsunął ją od siebie. Aparat stał na podłodze, może metr od jego kolan. Jakimś cudem nic mu się nie stało. – Chyba już wystarczy. – Podniósł aparat i w skupieniu badał przyciski i pokrętła. Jego serce ruszyło z powrotem, choć biło w nienaturalnie szybkim tempie, tętniąc w aorcie szyjnej. – Mogę obejrzeć? Płyta skrzypnęła, kiedy Tiny zdjęła igłę. – Najpierw muszę je wywołać. Wstał i poszedł do ciemni, czy raczej pakamery, dawnego schowka na kufry podróżne i inne duże graty, który znakomicie nadawał się do jego celów, odkąd hydraulik doprowadził tam wodę. W nieprzeniknionych ciemnościach, pracując po omacku, odwinął film z rolki i przewinął na szpulę do koreksu. Bicie serca ustało, oddech się wyrównał. Zapalił światło i metodycznie wykonywał kolejne czynności, dopóki negatyw nie zawisł na suszarce. Po wszystkim wrócił do salonu. Tiny zaparzyła kawę. Podała mu filiżankę i z podkulonymi

nogami usiadła na sofie, nadal ubrana tylko w jego koszulę. Miał ochotę usiąść przy niej, ale podszedł do okna i wpatrywał się w słabnący ruch uliczny, nieruchome drzewa. Dołem przeszła kobieta z krnąbrnym pudelkiem na smyczy. Widział wyraźny przedziałek na czubku jej głowy. Kiedy się odwrócił, żeby powiedzieć coś do Tiny, zobaczył, że jej głowa opadła do tyłu, na oparcie sofy. Zasnęła. Tiny spała cichutko, nieruchomo jak ptak. Starał się nie patrzeć na nią, ale gdy czytał książkę na drugim końcu salonu, jego oczy co rusz biegły w jej stronę, jakby chciał się upewnić, czy wciąż oddycha. Czas wlókł się niemiłosiernie. Cap spojrzał na zegarek, odłożył książkę i wstał. Pewnie poczuła ruch desek podłogi, bo otworzyła oczy. – Co robisz? – Negatyw już chyba wysechł. Trzeba się nim zająć. – Mogę ci pomóc? Nigdy jeszcze nie widziałam, jak się wywołuje zdjęcia. – Jeśli masz ochotę… Wszedł do ciemni, nie oglądając się za siebie. Wmawiał sobie, że wcale nie marzy o jej obecności, ale zdał sobie sprawę, że zalewająca go fala ciepła nie jest skutkiem irytacji, lecz radosnego uniesienia. Tak, był szczęśliwy, że Tiny mu towarzyszy. Cieszyła go sama jej obecność, i co w tym złego? – Zamknij drzwi. – Ojej, już zamykam. Zapalił czerwoną żarówkę i zdjął film z suszarki. – Skoro to jest ciemnia, czemu świeci się żarówka? – Czarno-biały papier nie reaguje na czerwone światło. – Podniósł negatyw do góry i oglądał poszczególne kadry, mrużąc przy tym jedno oko.

– Rozumiem. A ty robisz tylko czarno-białe zdjęcia? – Lubię monochromy. Pozwalają się bawić światłocieniem. Wydobywać rzeczy, które w kolorze się gubią. – Na przykład? – Na przykład szczegóły. Zwykle proces wybierania zdjęć do wywołania był dosyć prosty. W całej rolce filmu Cap znajdował ze dwa obiecujące ujęcia – góra dwa ujęcia warte zachodu wywoływania. W miarę jak przeglądał długi pasek filmu, puls przyspieszał mu gwałtownie. Pierwsza klatka, druga, trzecia, tak. Czwarta, nie. Piąta, może. Szósta, tak. Siódma, rewelacja. Ósma, tak. W dziewiątej Tiny była odwrócona nie w tę stronę, co trzeba, ale gdyby przyciąć kadr… – Coś nie tak? – spytała Tiny. Stała z rękami za sobą i przyglądała mu się, oparta o drzwi. – Nie, wszystko w porządku. – Ale marszczysz brwi. – Bo jestem skoncentrowany. Te zdjęcia są naprawdę dobre. Niesamowicie dobre. Dziesiąta do bani. Za to jedenasta i dwunasta! Czternasta. Szesnasta, siedemnasta. Jezu, ona naprawdę jest w tym niezła! – Czeka mnie zarwana noc – podsumował. – Nie wiem, co mam powiedzieć… Przepraszam? Odwrócił się do niej z uśmiechem. Znów czuł to radosne uniesienie. – Nie ma za co. – O, widzę uśmiech! Już myślałam, że wyczerpałeś cały zapas. Podszedł do stolika montażowego, wziął nożyczki i zaczął ciąć negatyw na pięcioklatkowe odcinki. – Mam jeszcze kilka w zanadrzu.

– Przeznaczysz je dla mnie czy dla zdjęć? – Starczy dla wszystkich. A teraz patrz: to są negatywy. – Podniósł kawałek kliszy i skinął palcem, jakby przywoływał Tiny, choć w małej, dusznej ciemni dzieliło ich raptem parę kroków. – Przeglądam je i decyduję, które nadają się do wywołania, tyle że w twoim przypadku każde jest znakomite. Podeszła bliżej. – Możesz mi powiedzieć, które są naprawdę dobre? Ledwie widzę, co na nich jest. – Mam wprawne oko. Spróbuj sama. Wzięła od niego odcinek kliszy i zaczęła oglądać pod światło czerwonej żarówki. Jej oczy się zwęziły. Widział, jak przesuwają się po kolejnych klatkach, a drobne usta wydymają się w namyśle. Po obejrzeniu ostatniej klatki pokręciła głową. – „Jesteś lepszym człowiekiem niż ja, Gunga Din” – zacytowała nieśmiertelną frazę Kiplinga. – Weźmy na przykład to ujęcie. Wypełniasz sobą cały kadr, twoje ciało wdzięcznie wygięte, jesteś zwrócona półprofilem do obiektywu. Idealna równowaga światła i cienia. To są właśnie te decydujące szczegóły. Teraz biorę negatyw i wkładam go tu, do powiększalnika… Przyglądała się z dużym zaciekawieniem, kiedy pokazywał jej, jak dochodzi do ostatecznej wersji zdjęcia, poprzez wybór kontrastu i powiększenia, a potem przeprowadza próbę na pasku testowym, żeby wybrać optymalną ekspozycję. W czerwonym świetle ciemni wargi Tiny stapiały się w jedno z jej twarzą, a oczy wydawały się większe niż zwykle, jak oczy sarenki. Rozpięty górny guzik koszuli odsłaniał trójkąt jakby rozżarzonej skóry, którego wierzchołek celował w stronę stromych zboczy jej piersi. Rozum zabraniał mu poddać się tej prowokacji. Przeszli do wywoływania.

– Widzę! – ucieszyła się, kiedy wyjął pasek z kuwety. – To ja! – To ty. – Podniósł pasek do oczu, żeby porównać wersje. – Chyba druga jest najlepsza, nie uważasz? Dziesięć sekund ekspozycji, może nawet jedenaście. Chcę mocno naświetlić odbitkę, na granicy przeeksponowania, żeby uchwycić blask, który rozsiewasz wokół siebie. – Uważasz, że rozsiewam blask? Zanurzył pasek w utrwalaczu. – Sama dobrze o tym wiesz. Milczała, więc obejrzał się za siebie. Stała tyłem do stolika, ściskając palcami krawędź blatu. W tym świetle trudno było powiedzieć, czy płacze, takie miał jednak wrażenie. A może tylko hamowała łzy. Tłumiła szloch. – Możesz mi pomóc? Wypłukać to w ostatniej kuwecie? – Oczywiście. Chwyciła szczypcami pasek testowy i zanurzyła go w przerywaczu, pochylając twarz, żeby Cap nie mógł jej widzieć. Wrócił z powrotem do powiększalnika i otworzył pudełko z papierem fotograficznym. Zza pleców dobiegło go cichutkie siąknięcie nosem; pewnie Tiny starała się pozbierać. – Co teraz robisz? – spytała. – Odbitkę. – Już chyba wypłukałam. Co teraz? – Weź spinacz do bielizny i przypnij do sznurka na górze – rzucił, nie oglądając się za siebie. – Chyba nie dosięgnę – odpowiedziała niepewnie. – Wybacz. Sięgnął nad nią, uważając, żeby nie otrzeć się o jej koszulę i delikatny płatek ucha i przypiął pasek do sznurka. – Caspian…

Wrócił do powiększalnika i ustawił ostatecznie kliszę. – Liczmy razem – zaproponował, otwierając przysłonę. – Raz… dwa… trzy… Dołączyła posłusznie. – Cztery… pięć… sześć. Siedem. Osiem. Dziewięć. Liczyła ochrypłym, nabrzmiałym emocją głosem. W powiększalniku niewidoczny obraz Tiny stapiał się z papierem fotograficznym, jej biała sylwetka wyginała się ponętnie w łuk. Elastyczna i zdyscyplinowana. Seksowna jak diabli… Dziesięć. Jedenaście. Zamknął przysłonę i podał zdjęcie Tiny. – Teraz włóż do wywoływacza. – Kiedy ja naprawdę nie… – No, już. To twoje zdjęcie. Pamiętaj tylko, żeby trzymać szczypcami za sam brzeżek. Wzięła od niego zdjęcie. – Dobrze, ale musisz powiedzieć, kiedy je wyjąć. Zanurzyła papier w wywoływaczu. Stanął obok niej, czując wyraźnie jej bliskość, choć ich ciała nie stykały się ze sobą. Ciemne włosy Tiny wymykały się spod chusteczki i spadały pasmami na długą, opalizującą czerwień szyi. – Zamknij oczy – polecił. – Dlaczego? – Zobaczysz. Zamknęła posłusznie. – Kiedy mam wyjąć zdjęcie? – Za trzydzieści sekund. – Ale ja nie liczyłam. – Ja liczyłem.

Objął ją i wziął za nadgarstek. Wizerunek Tiny wyłaniał się na białym papierze, materializując się jak zjawa. – Caspian? – Nie otwieraj oczu. – Liczył w myślach, i tylko to powolne odliczanie trzymało go przy zdrowych zmysłach. Czuł w dłoni delikatne kości Tiny, czuł jej napięte mięśnie. Dwadzieścia dwa. Dwadzieścia trzy. Ręka Tiny drgnęła. – Ćśś – uspokoił ją. Dwadzieścia dziewięć. Trzydzieści. – Teraz wyjmij – powiedział, prowadząc jej rękę za nadgarstek. – I włóż do utrwalacza. – Nadal stojąc za Tiny, przesunął jej rękę w bok, a potem docisnął delikatnie, aż zdjęcie zanurzyło się do końca w kuwecie. – Ciągle masz zamknięte oczy? – Tak. – O, miła niespodzianka! – No cóż, mam do ciebie zaufanie. Zresztą, to naprawdę sprawia mi przyjemność. – Zaśmiała się beztrosko. – Trochę jak kiedy z siostrami zawiązywałyśmy sobie oczy, a potem jedna drugiej wkładała rękę w różne obrzydlistwa w kuchni i tamta musiała zgadnąć, co to. Vivian kiedyś wsadziła mój palec do miski z makaronem i twarogiem, wmawiając, że to mózg. Prawie dałam się nabrać. – Dziwne miałyście zabawy. – Dziwne? A chłopcy w co się bawią? – W kowbojów i Indian. Grają w bejsbol kijem od miotły. – Wyjął z utrwalacza jej dłoń ze szczypcami. – Teraz płukanie. Jak para tancerzy przesunęli się do ostatniej kuwety, pod kranem, w której spłukali z papieru wszystkie odczynniki. Wyjął jej z ręki szczypce i kierował jej dłońmi w kuwecie, żeby

wiedziała, jak płukać zdjęcie, ale głównie po to, żeby upajać się baletem ich palców w wodzie i tym, jak jej ramiona ufnie opierają się o jego pierś, tuż nad sercem. – Mogę już otworzyć oczy? – Zaraz. – Podniósł jej ręce tak, by ociekające zdjęcie znajdowało się dokładnie na wysokości jej oczu. – Teraz. Wstrzymała oddech z uroczym sapnięciem. – To właśnie ty. Popatrz, jaka jesteś silna. Jaka piękna. Popatrz na swoje ręce, na ich cudowne ułożenie. A te muskularne łydki. Nieustraszone spojrzenie. Usta… – W ogóle nie jestem do siebie podobna. – Owszem, jesteś. Tak właśnie wyglądasz. To jesteś prawdziwa ty. Prawdziwa Tiny. Rozsiewająca blask. Tak sobie ciebie wyobrażam, kiedy cię nie widzę. Kiwnęła głową. – Dlatego obiecaj mi, dziecinko, że bez względu na to, co będziesz robić z sobą w życiu i z kim to będziesz robić, nigdy nie zrezygnujesz z tego. Rozumiesz? – Wyjął jej zdjęcie z rąk i powiesił wysoko na sznurze, obok paska testowego. – Nigdy nie przestaniesz tańczyć. – Caspian – szepnęła. Spojrzał na nią. Stała tuż przy nim, z zadartą głową, skąpana w czerwonej poświacie. Jej oczy lśniły. Wzięła jego twarz w dłonie i zanim zdążył stosownie zareagować na tę niespodziewaną pieszczotę, oderwać ręce od sznura, objąć ją w talii albo wziąć w ramiona i zanurzyć palce w jej włosach, przyciągnęła go do swoich ust i pocałowała. Pocałowała mocno, ale powierzchownie, jakby się bała go otworzyć albo sama bała się otworzyć przed nim. Musnęli się czubkami nosów. Jej oddech pachniał kawą. Opuścił ręce i ujął

ją za tył głowy, tam gdzie jej włosy wychodziły spod chustki, gładkie jak najczystszy jedwab, nasączone ciepłem jej ciała. Próbował delikatnie rozchylić jej wargi, ale się cofnęła, odejmując dłonie od jego twarzy. – Chodź do mnie – powiedział, wyciągając ręce. W głowie miał watę, za to niżej był twardy jak kamień. – Dziękuję. Dziękuję za zdjęcie. – Jej pierś zafalowała krótko. – Tiny… Znowu wyciągnął ręce, ale ona była szybsza. Uchyliła drzwi i wymknęła się błyskawicznie z ciemni. Chciał za nią pobiec, prosić, żeby jeszcze nie odchodziła, ale jakie miał do niej prawo? Żadne. Czy miał prawo ją zatrzymywać? Nie, nie miał najmniejszego. Cóż z tego, że jego serce i lędźwie rozdzierała tęsknota? To był jego problem, a nie Tiny. Sięgnął po kolejny negatyw i włożył do powiększalnika, a kiedy chwilę później dobiegło go z dołu trzaśnięcie bramy, stracił resztki nadziei.

Tiny, 1966 – Rozumiem, że popadłam w niełaskę – mówię do siedzącego obok mnie mężczyzny. Kciuki Hardcastle’a seniora wbijają się w kierownicę, aż bieleją nasady paznokci. – Co też opowiadasz? Po prostu doszliśmy do wniosku, że dobrze ci zrobi, jeśli spędzisz trochę więcej czasu na Cape Cod, zanim z powrotem włączysz się w kampanię. – Przecież nic mi nie jest. Radio, z którego dotąd wydobywały się łagodne pomruki klarnetu, nagle zaczęło trzeszczeć. Ojciec Franka kręci gałką, w końcu jednak poddaje się i gasi radio. – Naturalnie. – Mówi pan do mnie, jakbym była dzieckiem albo niespełna rozumu. – Wiemy, że jest ci ciężko… – Ale żona Hardcastle’a powinna trzymać buzię na kłódkę, prawda? I nie podejmować trudnych tematów. Uderza pięścią w kierownicę. – Prasa, Tiny! Powinnaś mieć dosyć rozumu, żeby nie mówić takich rzeczy w obecności dziennikarza. Nie wiem, co cię naszło. – Byłam zła. To wszystko wychodzi mi bokiem. – To nie jest żadne usprawiedliwienie. Prywatne uczucia należy zachować dla siebie. Jego gniew wisi w powietrzu. Odwracam głowę w stronę półprzymkniętego okna, trąc oczy, które zaczynają mnie piec. Muszę odkrztusić zalegającą w gardle frustrację. – Wybacz, że cię tak zbeształem. Widzę, że jeszcze do siebie nie doszłaś.

Drzewa przelatują obok, jesteśmy teraz na długim, prostym odcinku autostrady prowadzącej na wybrzeże. Przed nami warstwa ciężkich od upału chmur. Czuję zapach coraz bliższego oceanu, zgniłych traw na słonych błotach. – Rozumiemy wszyscy, jak bardzo chciałaś tego dziecka, Tiny… – Tu nie chodzi o dziecko! – krzyczę do okna. Teść naciska przycisk przy klamce swoich drzwi i szyba bezszelestnie podjeżdża do góry, w sekundę odcinając słony powiew. – Rozumiem. – Włącza klimatyzację. – Nie, nie rozumie pan. Mam tego dość. Mam dość tego mizdrzenia się, dbania o to, żeby stać tą, a nie inną nogą do przodu, szczerzenia się do obiektywów i udawania, o hipokryzjo, że jesteśmy małżeństwem doskonałym, gdy wszyscy przymykają oko na to, że Frank sypia z innymi kobietami… – Uważasz, że Frank sypia z innymi kobietami? – Od samego początku. Dobrze pan to wie. Odległość między nami a dziesięcioletnim buickiem koloru świeżego mchu stale się zmniejsza, aż jesteśmy tak blisko, że odblask słońca od tylnego zderzaka zaczyna razić mnie w oczy i widzę wyraźnie potylicę kierowcy i ozdobę – dwie kostki do gry – dyndającą na lusterku. Kierowca zauważa nasze odbicie i panikuje. Czerwone światła hamowania zapalają się pod chromowanym zderzakiem. Zapieram się nogą o podłogę i wstrzymuję oddech. Teść odbija w ostatniej chwili w lewo i wyprzedza buicka. – Frank cię kocha. – Jedno nie ma nic do drugiego. Bębni kciukami po kierownicy. Auto przyspiesza, silnik

buczy z wysiłkiem. – Tiny, żona polityka, żona każdego wielkiego człowieka musi znać życie. Każdy przywódca siłą faktu przyciąga wielbicieli. To wcale nie znaczy, że Frank cię mniej kocha. To przecież do ciebie wraca do domu. Jesteś jego ostoją, osią przyzwoitości, wokół której obraca się jego życie. W gruncie rzeczy – mówi z głębokim przekonaniem o własnej nieomylności – powinnaś się cieszyć, że to nie zdarza się częściej. Musiałaś słyszeć niejedno o Jacku Kennedym. Psychika przywódcy niemal wymaga, żeby… – Żeby chodził do łóżka z pracownicami sztabu wyborczego? Żeby notorycznie, bezkarnie zdradzał żonę? – To nie jest niewierność, Tiny. O niewierności mówimy wtedy, gdy żona zdradza męża. – Gdy co? – Kobieta idzie do łóżka, kiedy jest zakochana, angażuje w to serce. Serce Franka nie jest zaangażowane ani przy tej, ani innej… dziewczynie. Lubi się po prostu wyżyć. I, oczywiście, podbudować swoje ego, co służy każdemu mężczyźnie. Ale jego serce należy do ciebie, Tiny. Wiesz przecież. On potrzebuje ciebie i ciebie kocha. Pochylam się do przodu, oplatając kolana rękami. Czuję, że się duszę. Silnik dudni w rytm uderzeń mojego serca. Samochód pędzi autostradą w stronę oceanu, wyprzedzając inne auta, niczym transatlantyk przepływający obok flotylli kutrów rybackich. – Gdybyś ty go zdradziła, to byłaby zupełnie inna historia. Doszłoby do konfliktu lojalności, zaangażowania uczuciowego na zewnątrz, poza rodziną, nie mówiąc już o kwestiach rodowodu w przypadku dziecka. To byłoby niewybaczalne złamanie zasad. Naturalnie mówię tylko teoretycznie, dla

ilustracji. – Tak więc żona Cezara musi być poza wszelkim podejrzeniem, podczas gdy Cezar może grzeszyć do woli? – Mężczyźni różnią się od kobiet, Tiny. – Ludzie różnią się od siebie, panie Hardcastle. Tłoki silnika wariują, kiedy ojciec Franka wymija kolejny samochód z prędkością ponad stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Łapię za uchwyt w drzwiach. Za oknem miga asfalt, zamazane wątłe drzewa, niczym film z projektora na przyspieszonych obrotach. – Jesteś podenerwowana, Tiny – mówi łagodnie teść. – Wcale nie jestem podenerwowana. Nie uważam też, że mój mąż ma jakiś wrodzony defekt, który nie pozwala mu się opanować. Niech pan tylko spojrzy na swojego siostrzeńca, Caspiana. Nie sądzę, żeby zdradzał żonę. – Caspian nie ma żony. – Ale gdyby miał, dochowywałby jej wierności. Teść wzdycha wyrozumiale, jakbym była dziecinna albo niespełna rozumu. – Caspian nie jest nikim wybitnym, Tiny. Ludzie jak on nie mają wpływu na rzeczywistość. Jest żołnierzem. Dobrym, ale tylko żołnierzem. Jego imię nie przejdzie do historii. – Podejrzewam, że jest lepszy od was wszystkich. Przynajmniej można mu ufać. Pan Hardcastle zjeżdża z powrotem na prawy pas, na którym chwilowo nie ma się z kim ścigać, mimo to nie zwalnia. – To prawda. Cap to lojalny chłopak. W tym akurat muszę się z tobą zgodzić. – Więc sam pan widzi, że to możliwe. Nie zamierzam tego dłużej znosić. Kategorycznie odmawiam. Słyszę pisk hamulców, a jednocześnie w piersi ucisk

dekompresji. Olbrzymi czarny samochód zygzakiem ześlizguje się na pobocze drogi z hukiem, który zagłusza mój krzyk. Hamujemy gwałtownie. Nagła cisza powoduje, że mało nie wychodzę z siebie z przerażenia. – Czy to jest twoje ultimatum, Tiny? – pyta łagodnie ojciec Franka. – Nie do końca. – Wobec tego o co ci chodzi? Co znaczy: „nie zamierzam tego dłużej znosić”? Puszczam uchwyt i wygładzam nerwowo spódnicę. – Znaczy to, że Frank musi zrozumieć, że jego zachowanie jest nie do przyjęcia. Że ja nie mogę odgrywać roli dobrej żony, ładnej jak z obrazka, jeśli będzie mnie tak upokarzał. – Upokarzał cię? Jestem pewien, że potrafi zachować dyskrecję. – Pracownica sztabu, Josephine. Był z nią wczoraj w nocy, zanim przyszedł do łóżka. – Josephine? Jesteś pewna? – To widać na kilometr. Trzeba tylko zobaczyć, jak ona na mnie patrzy. – Ach, tak? No, to już po niej. – Ojciec Franka zawiesił wzrok na moich ustach. Lodowaty ton – „to już po niej” – sprawia, że nagle do reszty opuszcza mnie śmiałość. – Nie musi pan jej wyrzucać – mówię szeptem. – Na pewno się przykłada do roboty. Do kampanii. To Frank powinien… powinien… Teść odwraca z powrotem wzrok na drogę przed sobą. – Porozmawiam z nim. – Ale on nie wyciągnie żadnych wniosków. Tuż przed ślubem obiecał mi, że skończy z kobietami. Powiedział, że

małżeństwo go zmieni. Tak się jednak nie stało i nigdy nie stanie. Będzie już tylko gorzej, im wyżej zajdzie, bo tak się dzieje z wami, mężczyznami, kiedy znajdziecie się na szczycie. Uważacie, że wszystkie się wam należą. Siedzimy na poboczu, patrząc na szare niebo nad koronami drzew i ciemny asfalt ze schludnym białym paskiem biegnącym przez środek. Samochody mijają nas z szumem i łoskotem, od którego czarny lincoln teścia kołysze się lekko na amortyzatorach. Słychać tylko pomruk klimatyzacji. – Co powiesz na rekompensatę finansową? – Pan wybaczy? – Jakiś rodzaj ugody. Za dziesięć, piętnaście lat, kiedy dotrzecie tam, dokąd planujemy… – Pan żartuje. Hardcastle senior nachyla się do mnie i przykrywa moje zaciśnięte ręce swoją dłonią. – Zapewniam cię, Tiny, że nie żartuję. Nie pozwolę na to, by kariera mojego syna legła w gruzach przez jakiś niemądry ruch z twojej strony, wykonany pod wpływem impulsu w chwili, gdy nie panujesz nad emocjami. Chyba nigdy nie miałaś wątpliwości, że czeka cię wielka nagroda, jeśli dobrze się sprawisz. Możesz zostać najsławniejszą, najczęściej fotografowaną kobietą na świecie. Wzbudzać powszechną zazdrość. Mówię poważnie, Tiny, na całym świecie. – Może ja już tego nie chcę. Może tylko wydawało mi się, że mi na tym zależy. – Każda kobieta tego chce, tylko nie każda ma odwagę się do tego przyznać. – Ja jestem pewna, że nie chcę. Prawdę mówiąc, zdecydowanie nie lubię być fotografowana. – Ale lubisz pieniądze.

– Pieniądze to miła rzecz, nie przeczę, ale istnieją ważniejsze. – Postaramy się, żeby tych innych też ci nie zabrakło. Musisz jednak pamiętać o drugiej stronie medalu. – Wrzuca bieg i patrzy w lusterko wsteczne. – Tam, gdzie jest marchewka, jest i kij. Mam ochotę powiedzieć mu, że nie jestem osłem, a poza wszystkim nie przepadam za marchewką. Instynkt każe mi jednak stłumić ten impuls i nie odkrywać swoich kart zawczasu. Nie tak łatwo się porwać na rozbicie kasyna. Spuszczasz głowę i trzymasz karty przy sobie, dopóki nie uzbierasz dosyć żetonów, żeby zgarnąć pulę i wyjść prosto do załadowanego bagażami samochodu, który, warcząc, czeka przy krawężniku. Pan Hardcastle płynnie włącza się do ruchu. – Nie myśl, że nie poruszają mnie twoje cierpienia, moja droga. Bardzo cię lubię. Wszyscy cię lubimy. Chcemy cię uszczęśliwić, jeśli nam tylko na to pozwolisz. – Tak, oczywiście, rozumiem – odpowiadam. Żadne z nas nie wypowiada już słowa w czasie dalszej jazdy autostradą, a potem szosą przez wieś i prywatną drogą do posiadłości Hardcastle’ów. Kiedy stajemy na podjeździe Dużego Domu, obok rzeźbionych donic z żółtymi nagietkami, ściągam moje szpiczaste pantofle i informuję teścia, że idę się przejść przed lunchem, aby przewietrzyć głowę. Pepper zajada kanapkę z nogami zarzuconymi na deskę rozdzielczą mercedesa. – I co cię skłoniło do nagłej zmiany nastawienia? – To, że Frank ma romans. Przełyka i odgryza kolejny kęs. Z masłem orzechowym, bez dżemu, tak jak lubiła w dzieciństwie. Zapach na chwilę przenosi mnie w tamte lata. Pepper podnosi z podłogi butelkę coca-coli.

– Obstawiam, że więcej niż jeden. – Skąd wiesz? – Coś mi tak mówi. Ujmijmy to w ten sposób: wiele można się dowiedzieć o mężczyźnie po wspólnie przebalowanej nocy na mieście. – Wymachuje butelką. – Nie odprawił żadnej z kwitkiem, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Zabawne. Prawie to samo mówił o Caspianie. – Caspianie? – śmieje się Pepper. – Coś ty, nasz dzielny major siedział tylko przy piwku i oganiał się od bab. To Frank dbał o sympatię wyborców. – Tak. Jasne, że tak. Straszna ze mnie idiotka. – Przynajmniej miał dość przyzwoitości, by nie podrywać mnie, co pokazuje, że jednak jest dżentelmenem. – Pepper, stanowczo za niskie masz wymagania. – Przyganiał kocioł garnkowi. – Odstawia butelkę. – W końcu on jest twoim mężem. – No jest, jest. I co z tego? – Kładę nogi w samych pończochach na desce rozdzielczej, na prawo od kierownicy. Nylon ślizga się po idealnie gładkim drewnie. – Nie masz przypadkiem papierosa? – Zostawiłam w domu. Wybacz. Kochająca siostra w takich okolicznościach powinna cię uraczyć wódką i szlugiem. Ja, niestety, dysponuję tylko masłem orzechowym i colą. – Tak właściwie to dla mnie żadna niespodzianka. Zawsze były te inne. Nigdy ich nie spotykałam, zachowywał chociaż tyle ostrożności, ale wiedziałam o ich istnieniu. – To dlaczego wyszłaś za niego, skoro nie byłaś tym raczej zachwycona? – Dlatego, moja miła, że nie chciałam zostać zwykłą kurą domową. Wyżej mierzyłam. Nie chciałam być naszą mamuś, która drepcze w kółko, pije i sypia z kim popadnie, a czas

przecieka jej przez palce, skoro mogłam zdziałać tak wiele. No i wiem, że to była skończona głupota, ale wierzyłam, że Frank zerwie z tym po ślubie. Naprawdę. Tydzień wcześniej obiecał mi to, a ja, dokładnie w tamtej chwili, byłam tak… tak rozbita psychicznie i tak nieszczęśliwa, że wolałam mu uwierzyć. – Dobrze mówisz. To była skończona głupota. – Wiem. Zaraz się zresztą o tym przekonałam. – No to czemu się z nim nie rozwiodłaś po pierwszej zdradzie? Czemu nie przyznałaś się do pomyłki? – Co? Miałam się przyznać do porażki? – Tak. Czemu nie? Każdemu się zdarza. Wzdycham ciężko. – Posłuchaj, wiem, że wam, moim dzielnym, samowolnym siostrzyczkom trudno to pojąć, ale ja mam skłonność do chowania głowy w piasek, udając przed sobą, że trudnych spraw nie ma. To jest moja metoda przetrwania. Wy z Vivian zdobywacie szczyty, wytyczając własne szlaki, ja obchodzę je dołem. – Milczę przez chwilę. – Wiem, że macie mi to za złe i pomawiacie mnie o słabość, choć ja tylko staram się być dobra i odnajdować się najlepiej, jak mogę, w zaistniałych okolicznościach. Pepper odchyla głowę do tyłu i patrzy w sufit szopy. Gdzieś tam, w górze, w jakimś zakamarku na styku dwóch belek, kryje się gniazdo szpaczych piskląt, karmionych regularnie przez zapobiegliwą matkę. Wypatrzyłyśmy je z Pepper tydzień temu. Widok głodnych, małych dzióbków chwyta za serce. Mimo woli zastanawiasz się nad kruchością ich egzystencji. Czy uda im się przeżyć? – Zdziwisz się, ale rozumiem cię lepiej, niż myślisz – mówi cicho Pepper. Przebieram palcami u nóg.

– Mogę skończyć twoją colę? – Częstuj się. Podnoszę z podłogi butelkę i przytykam do ust. W szopie unosi się przyjemny zapach smaru i rozgrzanej trawy, lekko przyprawionych słonym oceanicznym powietrzem. Staroświeckie skórzane siedzenie przyjaźnie mości się pode mną. Wygląda, jakby Pepper nie posunęła się z robotą. Maska nadal jest podniesiona, po podłodze walają się części silnika, tak samo jak wczoraj, kiedy wychodziłam z domu. – Jestem w ciąży – mówi Pepper do szpacząt. Krztuszę się colą. – Przyznasz, że to idiotyczne. Ty się modlisz o dziecko, Frank się zabawia z innymi dziewczynami, a teraz na dobitkę ja, upadła kobieta… – Kręci głową na skórzanym oparciu. – Wybacz. Nie chciałam ci tego mówić. Nikt jeszcze nie wie. – Nawet Vivian? – pytam ochrypłym szeptem. Rąbkiem spódnicy wycieram brodę. Musiałam się przesłyszeć. Chyba że Pepper żartuje, co byłoby do niej podobne. – Nie. Spędza lato w East Hampton. To nie jest temat na telefon. Poza tym, sama jest w ciąży. Odstawiam butelkę. Składam ręce na brzuchu. – Jak się czujesz? – Dziękuję, dobrze. Mam krzepę jak wsiowa baba. Tylko kiedy jestem głodna, robi mi się słabo. I, nie wiem czemu, odrzuca mnie od bananów. Za to bolą mnie cycki. Rozsadzają mi stanik. Zobacz. – Rozpina bluzkę i rzeczywiście, piersi Pepper wylewają się z oblamowanego koronką jedwabiu, duże i kremowe jak para przerośniętych sufletów. Wślepiam się w tę obfitość, ten niepodważalny dowód. – Wiesz już, co zrobisz?

– Myślisz, że bym się tutaj dekowała, gdybym wiedziała? – A co z… no wiesz… – Z ojcem? – Śmieje się drwiąco. – Czy on wie? – Jeszcze nie. – Jest żonaty? – Możliwe. – Jezu, Pepper. Odwracam głowę od jej wielkich, hipnotycznych piersi i patrzę przez szprychy kierownicy na obłą maskę mercedesa. Pepper nosi dziecko pod sercem. Prawdziwe, żywe dziecko, z gatunku tych, które nie umierają w łonie. Jak mogłoby umrzeć, gdy tryskająca życiem Pepper odżywia sobą jego mnożące się komórki? Pepper w ciąży, zapłodniona przez jakiegoś żonatego mężczyznę, którego pewnie poznała w Waszyngtonie. Mogę go znać – Frank ma wielu znajomych. – Co robić? Wiem, że się zastanawiałaś, czemu tu siedzę kołkiem, więc uznałam, że należy ci się jakieś wyjaśnienie. – Nie. To znaczy, nie musiałaś nic wyjaśniać. Ale dzięki, że mi to mówisz. – Dzięki, że mi nie mówisz, że jestem idiotką. Że się doigrałam. „Pepper, na Boga, jak mogłaś się tak wrobić?” – Cóż, ja niestety rozumiem aż za dobrze, jak można się tak wrobić, bo od dwóch lat bez skutku staram się tak wrobić. – Jak się domyślasz, zawsze uważałam. Jakiś cholerny, nadgorliwy plemnik. – Myślałam, że bierzesz pigułki. – Tak wyglądam, prawda? Taka zabawowa dziewczyna jak ja. I to był mój błąd. – Jego też.

Wzrusza ramionami. – Powinnaś mu powiedzieć, Pepper. On też za to odpowiada. Musi ci jakoś pomóc. – Naprawdę? A gdyby twój mąż przyprawił brzuch jakiejś dziewczynie, też byś chciała, żeby jej pomagał? W mojej głowie pojawia się obraz: śliczna Josephine triumfalnie niesie przed sobą brzuch nafaszerowany dzieckiem Franka; jej piersi wylewają się z drogiego biustonosza młodej karierowiczki. Frank odgarnia jej pukiel włosów i całuje w gołe ramię. Josephine patrzy na mnie znad jego głowy i uśmiecha się z wyższością. Moje dłonie zaciskają się w pięści. – Przepraszam – mówi Pepper. – Co ja wygaduję. – Mówisz całkiem do rzeczy. – Będę się smażyć w piekle, prawda? – Pewnie tak, ale wszyscy popełniamy głupie błędy. – Z wyjątkiem ciebie. Mojej idealnej siostrzyczki. – Niestety, daleko mi do ideału. – Otwieram zaciśnięte dłonie i opierając się o krawędź szyby, wstaję. – Pójdę teraz do domu się przebrać. Kiedy dochodzę do Dużego Domu, niosąc pantofle i pończochy w ręce, na progu wita mnie pani Crane. – Jest pani wreszcie! Jakiś pan Lytle czeka na linii. Odstawiam buty i zwijam pończochy w kulkę. – Mówił, w jakiej sprawie? – Nie, psze pani. – Wodzi wzrokiem od wąskich czółenek na podłodze do kłębka pończoch w mojej ręce. – Już drugi raz dzwoni. – Dziękuję. Odbiorę w bibliotece. Przez łącza międzymiastowej głos Lytle’a brzmi cicho i konfidencjonalnie. – Jak się pani czuje, pani Hardcastle?

– Dziękuję, dobrze, panie Lytle. – Wymawiam jego nazwisko ze szczególnym naciskiem, dając do zrozumienia, że „Jack” to śpiewka przeszłości. – Jest pani sama? – W tej chwili: tak. – Chciałem pani powiedzieć, że nasz poranny wywiad, a właściwie materiał z ostatnich dwudziestu czterech godzin, uważam za ściśle poufny. Ma pani moje słowo. – Naprawdę? – Wiem, jak to jest być żoną kogoś tak ważnego. Los nie do pozazdroszczenia. Ale ja muszę wykonać swoją robotę; właśnie zbieram materiały do jednego, dwóch felietonów, które… mogą się pani nie do końca spodobać. – O czym? – Jak już wspomniałem, robię, co do mnie należy. Lubię panią i nie chciałbym sprawiać przykrości, ale na tym polega mój zawód. Nie jest żadną tajemnicą, że wtykam nos tam, gdzie mnie nie proszą. Chciałem tylko panią uspokoić, ze zwykłej życzliwości… – Rozumiem. Czy to wszystko? – Tak. Chyba tak. – Dziękuję panu za telefon. – Odsuwam słuchawkę od ucha, które mi dziwnie zdrętwiało, jakby ktoś napchał do środka zimnej waty. Już mam odłożyć ją na widełki, kiedy dobiega mnie ledwie słyszalne: „Chwileczkę!”. Z powrotem przykładam słuchawkę do ucha. – Może mogłaby mi pani pomóc w pewnej sprawie. – Co pan ma na myśli? – Może słyszała pani coś o pewnym incydencie z udziałem pani męża na pierwszym roku studiów na Harvardzie? Może ktoś coś napomknął?

– Incydencie o jakim charakterze? – Dyscyplinarnym. Musiało się coś pani obić o uszy. Przenoszę wzrok na ścianę biblioteki, gdzie dyplom Franka z Harvardu, oprawiony w czeczotową ramę, wisi obok dyplomu ojca i dziadka. Wszystkie trzy są opatrzone sympatyczną sentencją, z użyciem identycznej czcionki: OMNIBUS AD QUOS HAE LITTERAE PERVENERINT SALUTEM… – Halo, halo? – Pan wybaczy, nie wiem, co pan ma na myśli. Mój mąż był przodującym studentem. To jemu przypadł w udziale zaszczyt wygłoszenia mowy otwierającej ceremonię wręczania dyplomów. Niezwykle poruszającej mowy… – Nikt nigdy nie wspominał przy pani o układach z dziekanatem? – Dziekanatem? Jakich układach? – Tego właśnie próbuję się dowiedzieć i przyznam szczerze, że idzie mi jak po grudzie. Zaginione akta i tak dalej. – Nie wiem, co powiedzieć. Nigdy o niczym takim nie słyszałam. Ktoś musiał pana wprowadzić w błąd. Czy te pomówienia padły ze strony sztabu kontrkandydata? To w ogóle niepodobne do… Kątem oka rejestruję cień padający od strony drzwi. Odwracam się nerwowo i tuż za progiem widzę teścia z kapeluszem w ręce i marynarką przewieszoną przez ramię. Obserwuje mnie w milczeniu. – Halo, halo? – …niepodobne do niego. Naprawdę muszę kończyć. Dziękuję panu bardzo za telefon. Odkładam słuchawkę, wygładzam spódnicę na gołych nogach i uśmiecham się do teścia. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

– Ależ skąd. – Wracam do miasta. Rozmawiałem z matką, przekazałem najświeższe wiadomości. Oboje jesteśmy zgodni co do tego, że powinnaś posiedzieć jeszcze w Dużym Domu, dopóki nie poczujesz się lepiej. – Kiedy ja czuję się dobrze. Ja… Podchodzi do mnie, całuje mnie w policzek i wkłada kapelusz. Z bladym uśmiechem kładzie mi rękę na ramieniu. – Tylko nie próbuj teraz od nas odejść. Odwraca się i wychodzi z pokoju. Dopiero ciche trzaśnięcie drzwi wyjściowych uprzytomnia mi, że nie spytał, kto dzwonił.

Caspian, 1964 Tamtego dnia, gdy umarła matka Caspiana, dyrektorka przyszła do klasy i wzięła wychowawczynię na bok. Naradzały się przez chwilę szeptem, po czym panna Flaherty przybrała współczujący wyraz twarzy i podeszła do ławki Caspiana. – Spakuj książki, ojciec czeka na ciebie w gabinecie – powiedziała zduszonym głosem. Cała klasa gapiła się na niego, kiedy wyjmował spod pulpitu zeszyt, piórnik i drugie śniadanie, którego i tak nie będzie miał okazji zjeść. Oczywiście wszyscy wiedzieli, że jego mama jest chora. Że zaraz „wykituje”. Czuł oczy innych dzieci na sobie, kiedy wlókł się do drzwi, do oczekującej nań dyrektorki, na której obliczu też malował się wyraz współczucia, jak na twarzy wychowawczyni. Czuł, jak pod milczącym wzrokiem rówieśników nieodwracalnie staje się Capem Harrisonem, Chłopcem Którego Mama Umarła. „Musisz być miły dla Capa”, będą mówić nazajutrz matki kolegów, podając im rękawiczki i walizeczki z drugim śniadaniem, zanim szkolny autobus wytoczy się zza rogu. „On już nie ma mamy”. Jest teraz chłopcem-który-nie-ma-mamy. Po drodze wstąpili do innej klasy po jego siostrę. Wyszła, płacząc, więc tulił ją do siebie na tylnym siedzeniu auta, którym tato wiózł ich do babci. Babcia czekała już na nich w ulubionym wzorzystym fotelu w salonie, w granatowej sukni, z ustami pomalowanymi szminką w odcieniu lilaróż. Zanim dojechali do Brookline, ramię Capa było całe mokre od łez siostrzyczki. Właśnie do niej dzwonił: – Janet? – Cap? Super! Zaczekaj moment. W tle słychać było płacz dziecka. Wnosząc z cienkiego

głosiku, musiała to być młodsza córeczka, o niecodziennym imieniu Ursula. Starsza rzadko płakała, bo była zbyt zajęta podnoszeniem matki na duchu. Janet zaszła w ciążę w wieku siedemnastu lat w Manili, z podoficerem, miłym, świeżo upieczonym absolwentem West Point, który potrafił się odnaleźć w nowej sytuacji i poprosił Janet o rękę, ale zaraz po ślubie zaczął ją zdradzać, a potem całkiem się stoczył; kiedy dziecko przyszło na świat, regularnie bił Janet. Znosiła to przez rok, zanim się rozwiodła. Potem poszła trochę w tango, żeby odreagować. Nawet jeśli wiedziała, kto jest ojcem Ursuli, dwuletniej nadąsanej ślicznotki, to nie zdradziła tego nikomu. Płacz umilkł, zastąpiony przez sztuczne salwy śmiechu z telewizora. – Gdzie jesteś? Która godzina? – Nie wiem. Coś koło siódmej. Jak dziewczynki? – Zdrowe. Uwielbiają Kalifornię. U ciebie wszystko w porządku? – Oczywiście. – Masz taki głos, jakbyś był zmartwiony. – Chciałem tylko sprawdzić, czy sobie dajesz radę. – Daję, Cap. W pracy dobrze mi idzie. W szkole wieczorowej też. Nawet tato byłby ze mnie dumny – powiedziała z lekkim przekąsem. Między nią a ojcem nigdy nie układało się naprawdę dobrze. On zamknął się w sobie, ona potrzebowała czułości. Brakowało jej matki. Brakowało ojca, który by ją przytulał, nazywał swoją księżniczką, tymczasem chował ją mężczyzna na resztę życia pogrążony w żałobie po kobiecie, której jego córka nie miała szansy dorównać. Cap westchnął z rezygnacją. – Ojciec zawsze był z ciebie dumny, Janet.

– Nieprawda, Cap. Nie będziemy się znowu o to kłócić. A teraz przyznaj się, dlaczego dzwonisz? Znów westchnął, wywołując serię trzasków w słuchawce. – Gadaj wreszcie, bracie. Bulisz przecież za międzymiastową. No już. Raz, dwa. Jezu, co go naszło, żeby dzwonić do Janet? Już chciał odłożyć słuchawkę, kiedy nagle podjął decyzję. – Niech ci będzie. Jest taka jedna. Zapiszczała z radości. – Uspokój się. Jest zaręczona. – Zaręczona? To jeszcze nie koniec świata. Bijesz tamtego gościa na głowę. – Skąd wiesz? Nawet go nie znasz. – Ale znam ciebie. Spojrzał na beżową obudowę telefonu, na cyfry i otwory rozmieszczone równomiernie wokół tarczy. Widełki i dwa plastikowe guziki. Wystarczy, żeby przycisnął jeden i już byłoby po rozmowie. Oszczędziłby parę dolców. Niecierpliwy oddech Janet docierał do niego w postaci serii trzasków i pyknięć. Tak właśnie brzmiała wiara siostry w niego. Zamknął oczy. – To już i tak nie ma znaczenia. Właśnie odeszła. – Na zawsze? – Nie wiem. – Nie zamierzasz jej szukać? Znaleźć tamtego gościa i dać mu w mordę? – Nie mam tego w planach. – To po co dzwonisz do mnie, do jasnej cholery? – spytała ze złością, nie przejmując się w ogóle, jak to Janet, że w pobliżu jest dziecko. Wstał i ruszył po pokoju, rozciągając kabel na całą długość. Janet się roześmiała. Dźwięk telewizora ucichł; może

przeszła do kuchni. Przed oczami stanął mu jej domek w San Diego, narożna kuchnia z obłażącą tapetą w owoce: Janet wędruje z telefonem od pokoju do pokoju, ramieniem przyciskając słuchawkę do ucha; kabel ciągnie się za nią od gniazdka pod oknem w saloniku. – Tato się zawsze wściekał, kiedy przeklinałam. – A mnie szorował usta mydłem. – Mnie też, ale z wątpliwym skutkiem. Posłuchaj więc, nasz Johnie Waynie, małomówny twardzielu. Wiem, że nabrałeś wody w usta i nie zamierzasz więcej mówić o tej sprawie, więc powiem ci tylko jedno: kobieta chce czuć, że jesteś gotów o nią walczyć. Że kochasz ją do szaleństwa. Jeśli ma rzucić narzeczonego dla innego mężczyzny, musi mieć pewność, że facet na to zasługuje. A więc, zasługujesz na nią czy nie? – Do diabła, nie! Wylatuję za dwa tygodnie. Jej narzeczony to jakiś panicz. Ja jestem tylko żołnierzem, z krwią na rękach, zwykłym trepem z piechoty, który nie… – Jezu, Cap. To było tylko pytanie retoryczne. Oczywiście, że na nią zasługujesz. Żołnierz. Trep. Na litość boską, jesteś oficerem z odznaczeniami. Jesteś najlepszy. Najlepszy… – Nagle załamał się jej głos. – Jesteś najlepszym braciszkiem na świecie. Ratowałeś mnie tysiące razy, gdy inni dawno mnie skreślili. Co miesiąc płacisz mój pieprzony czynsz. Moje małe uwielbiają cię, do cholery! Kurczę, przez ciebie się rozbeczałam. Weź dupę w troki i uszczęśliw wreszcie tę dziewczynę, słyszysz? Tę jakąś cholerną szczęściarę. – Janet, ja nawet nie wiem, gdzie ona mieszka. Nie wiem, jak ma na nazwisko. – To idź się dowiedz. „Idź się dowiedz”. Patrzył na oklejoną fotografiami ścianę. W prawym górnym rogu przybił pineskami wielką odbitkę

zdjęcia Tiny; wyglądała na niej, jakby z niewiarygodnym wdziękiem wyfruwała ze ściany. – Przyjedziesz na ślub Franka? – spytał. – Ślub Franka? Masz na myśli kuzyna Franka? Z kim się żeni? – Pojęcia nie mam. Zdaje się, że z jakąś panną z Park Avenue. Za dwa tygodnie. W Nowym Jorku. Wpadnę tam, już na wylocie. Zaśmiała się z wysiłkiem. – Obawiam się, że mnie nie zaprosili. „Nie możemy przecież dopuścić, żeby kobieta z nieślubnymi dziećmi siedziała w kącie, wyjadając kanapki i hańbiąc nasze nazwisko”. Dobrze powiedziałam? – Przykro mi, Janet. – Nie przejmuj się. Baw się dobrze. Zobaczymy się za dwa tygodnie, prawda? Wpadniesz przed końcem urlopu? – Nie omieszkam. – Przywieź tę nową dziewczynę, żebym ją mogła poznać. – Postaram się. – Co to za jakieś postaram się? To w ogóle niepodobne do mojego wielkiego brata. Po prostu zrób to, Cap. Rozkaz! – powiedziała, jak ich tato, kiedy przynosili złe stopnie albo kiedy trzeba było umyć samochód w mokry zimowy poranek. Rozkaz. Ma być zrobione bez gadania. Tyle tylko, że Tiny nie była dwóją ani brudnym chevroletem. Nie była problemem, który można rozwiązać odrobiną silnej woli czy przez zakasanie rękawów. To, że chciał, aby dzieliła z nim teraz łóżko, a w przyszłości życie, że chciał do niej słać listy z dżungli i opowiadać o wszystkim z najdrobniejszymi szczegółami, zwierzać się z najgłębszych myśli i uczuć, czytać listy od niej, nosić jej zdjęcie w kieszeni na

piersi i oglądać wieczorem, żeby ją potem widzieć we śnie, że jakiś irracjonalny głos w nim domagał się wściekle, by Tiny czekała na niego, opalona i bez rękawów, w małym domku wynajętym w San Diego, kiedy za rok wysiądzie z lockheeda C-130 jako wolny człowiek – wcale nie znaczyło, że tak będzie. A nawet że mogłoby być. – Dobrze, Janet. Zrobię, jak mi każesz. – Czy chcesz porozmawiać z dziewczynkami? – Jasne. Daj je do słuchawki. Przez parę minut rozmawiał z siostrzenicami, najpierw z Ursulą, potem z łatwiejszą do zrozumienia Pamelą, której wreszcie wyrosły stałe jedynki i przestała seplenić. Pożegnał się z małymi, odłożył słuchawkę, mocno, aż zabrzęczał aparat, i spojrzał w sufit – siedział na sofie, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie wczoraj tulił drżącą Tiny, i zastanawiał się, jakby to było mieć z nią dzieci. Chyba mu całkiem odbiło. W końcu był przecież człowiekiem czynu, a nie jakimś mięczakiem, który przesiaduje na sofie, gapiąc się w sufit i kopiąc nogą beżowy telefon na podłodze. Rozkaz. To był głos ojca czy siostry? Nieważne. To słowo, rozbrzmiewające echem w jego głowie, wystarczyło, żeby nieuchronnie wywołać reakcję łańcuchową, samozapłon, który go uruchomił. Wstał energicznie z sofy, złapał portfel i klucze i zatrzasnął drzwi za sobą. Zbiegł po schodach i wyleciał na ulicę. Słońce stało jeszcze wysoko na niebie, widoczne nad dachami, a upał ledwie zelżał. Do kafeterii Boylana dotarł równo w cztery minuty, akurat w chwili, gdy stary Boylan przekręcał tabliczkę z napisem OTWARTE na drugą stronę, tę z napisem ZAMKNIĘTE. – Co się stało, Boylan? Czemu zamykasz wcześniej?

– Za stary jestem na takie wygłupy. Cóżeś mi tu, przedwczoraj, kurna, narobił? Świeżutko wymytą podłogę tak mi krwią zasyfić? – Chciałem tylko uchronić twoich klientów przed kulą, stary. – Co mi tu będziesz pieprzyć. Ta miła pani Larkin, ta z wielkimi cyckami, mówi, że ma w ręce dziurę wielkości piłki bejsbolowej. – Wyliże się. Będzie miała o czym opowiadać w klubie brydżowym. Posłuchaj, musisz mi pomóc. – Pieprzone gliny plączą się po lokalu; całą kawę mi wypili. Wchodzisz wreszcie czy nie? Cap wszedł do kafeterii i nagle zorientował się, że kona z głodu. Zrobił sobie kanapkę na zapleczu, podczas gdy Boylan buszował w kantorku, szukając numeru do Em. Indyk i żółty ser. Musztarda i majonez. Chętnie chlapnąłby drinka, ale to musi poczekać. W kuchni jechało lizolem – może gliny tylko rzuciły okiem na blachę pieca i nasłały sanepid? – Masz. – Boylan wetknął mu do ręki świstek. – ANDREW– cztery-pięć-zero-dwa-sześć. Trzymaj się, głupolu, z dala od moich kelnerek! – Mogę skorzystać z twojego telefonu? Em była zaskoczona, słysząc jego głos w słuchawce. Nie, nie zna adresu Tiny, wie tylko, że ta dama mieszka o parę przecznic dalej, na Dartmouth. Nazwisko? Nie dałaby głowy, ale chyba coś na „sky”. Skylark? – Schuyler? – podsunął. – Tiny Schuyler. – O, właśnie. Bądź dla niej dobry, bo to miła dziewczyna. No i szaleje za tobą. Ciężar na jego barkach zelżał nieznacznie. O kilka pieprzonych sztab złota.

– Nie bujasz aby, Em? Znalezienie Tiny Schuyler okazało się łatwiejsze, niż sądził. W książce telefonicznej wyszukał parę osób o tym nazwisku, ale tylko jedna panna C. Schuyler mieszkała przy Dartmouth Street, pod numerem 26 w mieszkaniu 2B. Zamknął książkę i nagle dotarło do niego, że właśnie wykonał taką samą robotę detektywistyczną, jak dwa dni wcześniej Tiny. Oboje musieli zrobić zwiad, żeby się nawzajem odwiedzić. Życzył Em w duchu przyjemnego wieczoru: niech sobie strzeli po całym dniu drinka i wyciągnie nogi w fotelu. Po chwili już skręcał w Dartmouth Street, twarzą do płynnej magmy zachodzącego słońca. Zastanawiał się, co może znaczyć litera C w imieniu, ale nie zdążył dojść do żadnych wniosków, bo już wyrósł przed nim numer 26, tylko kilka numerów za rogiem, niczym niewyróżniająca się brama w niczym niewyróżniającym się domu. Elegancka, dobrze utrzymana kamienica, podzielona na eleganckie, dobrze utrzymane mieszkanka, w sam raz dla samodzielnych pań. Brama polakierowana, ganek czysty, klamka z mosiądzu. Niesamowite. Mijał tę bramę z tuzin razy przez ostatni miesiąc i – lekko licząc – ze sto razy od czasów dzieciństwa, a tu się nagle okazuje, że w środku rezyduje niejaka panna Tiny Schuyler. Odszukał dzwonek do mieszkania 2B i nacisnął. SCHUYLER, głosiła drukowanymi literami etykietka nad dzwonkiem. Serce łomotało mu w gardle. Domofon wydał z siebie nieokreślony dźwięk, który od biedy mógł ujść za ludzki głos. – Halo? To ty, Tiny? Coś zatrzeszczało w odpowiedzi. – Tiny? To ja, Cap.

Drzwi zaczęły bzyczeć; udało mu się je otworzyć, zanim bzyczenie ucichło. W nagrzanej od słońca bramie zalegał zastarzały swąd nikotyny. Przeskakując po kilka schodów naraz, wbiegł na piętro. 2B to chyba będzie bardziej w głębi? Spojrzał w bok – na końcu podestu, w otwartych drzwiach mieszkania 2B zobaczył piękną kobietę, która stała z papierosem w dwóch palcach upierścienionej dłoni i ze szklanką koktajlową w drugiej ręce, tej z ozdobną bransoletką. Położył rękę na poręczy. – Przepraszam. Szukałem panny Tiny Schuyler. Kobieta wyprężyła dumnie swą wysoką postać i ostrożnie balansując papierosem i szklanką, skrzyżowała ręce na piersi. – Vivian Schuyler. Matka panny młodej. A pan kim jest, u diabła?

Tiny, 1966 Telefon dzwoni o świcie, łapiąc mnie w progu, kiedy idę z Percym na spacer. Podnoszę słuchawkę nerwowo, bo o świcie można się spodziewać tylko najgorszych wiadomości. – Tiny, kochanie. Chwała Bogu. – Mamuś? – mówię z nieukrywanym zdumieniem. Piąta rano to pora, kiedy moja matka może równie dobrze kłaść się do łóżka, co wstawać. – Właśnie miałam koszmarny sen o tobie. Wszystko u ciebie w porządku? – Jak najbardziej. – Nawijam kabel na palec. – A u ciebie? Nie masz raczej w zwyczaju tak wcześnie dzwonić. – Nie mogłam zasnąć z powrotem. Pomyślałam, że pewnie już wstałaś. – Milknie. – Na pewno wszystko w porządku? – Wszystko jest w absolutnym porządku. Letnie igraszki i swawole. Przeciągłe westchnienie niesie się po miedzianych drutach z końca Long Island na koniec Cape Cod. – Skoro tak mówisz… Zbieram się na odwagę. – A co ci się konkretnie śniło? – Nie pamiętam dokładnie. Ale coś strasznego. Coś niewyobrażalnie koszmarnego. Mało nie dostałam palpitacji. Jeszcze nie doszłam do siebie. – Stłumiony, znany na pamięć grzechot kostek lodu. – Pośpij jeszcze trochę, mamuś. Ziewa. – Nie, już wstałam. Co u Pepper? – Wszystko w porządku. Pepper… ma się kwitnąco. – Że jak?

– Pepper ma się bombowo. – To chyba jakiś żargon? Wolałabym, kochanie, żebyś nie używała slangu. To do ciebie nie pasuje. Już dość, że Vivian się wyraża, ale ty? Nie przyjmuję tego do wiadomości, a już na pewno nie o takiej porze. – Ale to przecież ty dzwonisz do mnie, mamuś. Kolejny grzechot. – Może po prostu się zbiorę i wpadnę na chwilę rzucić na was okiem? – Nic mi nie jest, mamuś. Słowo daję. Obie mamy się dobrze. Nic tu po tobie. – Ciągle nie mogę się otrząsnąć. To był potworny sen. Zerkam na zegarek. – Muszę już lecieć, mamuś. Kocham cię. Całusy dla Vivian i chłopaków. Kiedy się rozłącza, patrzę przez dłuższą chwilę na telefon, jeżdżąc palcem po tarczy. Gdyby tak jednak oddzwonić i powiedzieć, że mam kłopoty, że spieprzyłam wszystko, że popełniłam parę błędów, i to poważnych, i tęsknię do życiowej mądrości schuylerowskiego matriarchatu. Że może sen nie był całkiem bezpodstawny: jej dobra córka, ta mała karna Tiny może wszystkim zafundować przykrą niespodziankę. Percy trąca mnie w nogę, skomląc. Kucam i tulę do siebie jego kudłaty łeb. – Zawsze mnie będziesz kochał, prawda? – szepcę mu do ucha. – Nigdy mnie nie zdradzisz. W starym domu panuje grobowa cisza. Tulimy się przez chwilę do siebie, Percy i ja, aż w końcu psiak trąca mnie łagodnie w brzuch. Komu w drogę, temu czas. Słońce wyłania się zza horyzontu. W oddali, pośród wysokich fal dostrzegam mężczyznę. Płynie z północy na południe. Percy rzuca się w stronę pływaka.

Gwiżdżę i Percy posłusznie wyskakuje z przybrzeżnej piany, wraca biegiem do mnie. Otrząsa się z wody, wprawiając sierść w szybkie drgania od pyska do ogona, a potem zadziera głowę i zaczyna skomleć, wybałusza oczy, strzyże uszami i ucieka się do szerokiego wachlarza środków psiej perswazji. – Choć tu do mnie, pieseczku. Nie będziemy straszyć biedaka. Ciężko haruje. Poza tym i tak nie dopłynąłbyś tak daleko, głuptasie. Od czasu do czasu widuję pływaków, którzy wypuszczają się na głębokie wody oceanu. To śmiałkowie, trytony: w ich żyłach płynie słona woda, zamiast włosów mają wodorosty; zwykle to miejscowi. Podejrzewam, że jest coś narkotycznego w pruciu dziewiczych, złotych wód o wschodzie słońca. Moja kuzynka, Lily Greenwald, pływa codziennie rano w przybrzeżnych wodach Rhode Island, dzięki czemu trzyma fantastyczną formę, choć przekroczyła pięćdziesiątkę. Żeby tak pływać, trzeba być bardzo pewną siebie. Trzeba to robić od zawsze. Dzisiejszy poranny pływak młóci fale ramionami, które niczym tłoki silnika rytmicznie go napędzają. Przyglądam się, próbując odnaleźć w tym jakieś metrum, i po chwili ustalam, że przy co czwartym ruchu rąk podnosi głowę, żeby zaczerpnąć tchu. Percy podąża za mną, zrezygnowany. Staram się nie zwalniać tempa, jakbym uciekała przed własnymi myślami. Wczoraj wieczór babka zaprosiła na obiad Constance z Tomem i z dziećmi, i paru kuzynów. Wesoła gromadka. Pepper zjawiła się mocno spóźniona, w rybaczkach, zakurzona i ubrudzona smarem. Nie zaszczyciwszy mnie jednym spojrzeniem, porwała nogę kurczaka i pomaszerowała na górę. Fakt, że nie miałam ochoty jej oglądać, i nie bez powodu. Gdybym wybaczyła

Pepper, gdybym ją choćby zaakceptowała, musiałabym zaakceptować i wybaczyć Josephine. Zaakceptować Franka i wybaczyć jemu. Zaakceptować siebie i wybaczyć sobie. Jeszcze na dobre nie oswoiłam tego koszmaru. Rozmiarów tego, czemu będę musiała stawić czoło. Szczytu, który będę musiała pokonać, bo wyczerpały się już drogi okrężne. Stoję przed Everestem – bez klamer i czekana, bez maski tlenowej, bez liny i puchowej kurtki, bez doświadczonego szerpy, który służyłby mi mądrą radą. Jestem zdana sama na siebie. Zdana na małą, kruchą Tiny. Słone, świeże powietrze wypełnia mi płuca. Coraz bardziej przyspieszam kroku, aż nogi same zaczynają mnie nieść, a stopy rwą się do biegu. Piasek wsypuje się do tenisówek. W oddali molo zakrzywia się jak ciemny paluch złożony z wielkich, oślizłych głazów; jachty cumują po drugiej stronie. Zwykle w tym miejscu zawracam, a jeśli rozsadza mnie energia, powtarzam jeszcze raz tę trasę do granic naszej plaży. Dochodzę do molo i przystaję z zamiarem powrotu, kiedy Percy wydaje z siebie cichy dźwięk, bardziej podobny do kwilenia niż szczekania; przy końcu molo pojawia się pływak i zaczyna się wspinać po głazach. Jest przypływ i molo wystaje niewiele ponad wodę. Pływak opiera dłonie na krawędzi i podciąga do góry zupełnie nagie ciało, a kiedy się prostuje, żeby wstać, pierwsze promienie słońca oświetlają jego sylwetkę, w której brakuje fragmentu między kolanem a kamieniami molo. „Skacz do wody, Tiny. Chowaj się”. Ale zastygam w miejscu jak słup soli. Dzieli nas może piętnaście metrów. Po plecach spływa mu woda. Jego twarz i przód ciała nikną w cieniu, przez co cała postać wygląda jak naszkicowana węglem: wsparte na jednej nodze szerokie barki i wąskie biodra przywodzą na myśl

antyczne rzeźby greckie. Instynktownie stosuję strategię sarny w szczerym polu: dopóki nie drgnę, jestem niezauważalna. Moja sylwetka wtapia się w tło. Metoda chyba działa. Dotąd jeszcze mnie nie zauważył. Podnosi z kamieni ręcznik – czyżby po prostu skoczył z molo wprost do wody? – i się wyciera. Powinnaś już naprawdę iść, Tiny. Otrząsnęłaś się już z pierwszego szoku. Caspian, pomimo wszystko, wrócił na Cape Cod, jest tu we własnej osobie, zjawił się w nocy, diabli wiedzą po co. Odwróć się natychmiast i oddal dyskretnie. Zresztą, może zajrzy na śniadanie, wyjaśni, po co przyjechał i dlaczego właśnie teraz, kiedy odesłano cię tu za karę. Ale – jak widok piskląt w szopie albo widok cudzołożnych, nabrzmiałych piersi Pepper – idealna harmonia sylwetki na molo wbija mnie w ziemię na przekór wszystkiemu. Już ja wiem najlepiej, jak ludzkie ciało potrafi się ustawić na smukłej, pionowej osi, wirować na puentach i wybijać do skoku z czubka wytrenowanej stopy. Więc czemu patrzę z fascynacją na Caspiana, który wyciera się, odkłada ręcznik na kamień i podnosi jakiś długi, cylindryczny kształt, który najprawdopodobniej jest sztuczną nogą. Caspian zamiera na chwilę – wymowną chwilę. Jedną ręką chwyta za słupek. Ma gładkie plecy. Zastanawiam się, czy oddycha, czy myśli, bo ja na pewno nie. Nie drgnie mi nawet mięsień, padła wszelka komunikacja między moimi synapsami. Dwie mewy kłócące się o kraba przerywają ciszę poranka. Caspian podnosi głowę, a potem prostuje się, jednocześnie jakimś sposobem robiąc obrót w moją stronę. W jednej ręce trzyma sztuczną nogę. Stoi bokiem do mnie, a wschodzące słońce oświetla go z przodu, i teraz już wiem, że powinnam zrobić w tył zwrot, oderwać od niego swoje cnotliwe oczy

mężatki, ale jak mam to zrobić? Jak odwrócić się od Caspiana w chwili, gdy pokazuje mi to. Kikut kończy się dziwnym zaokrągleniem – to obrośnięty skórą szczątek kości piszczelowej. Percy odrywa się od moich nóg i merdając ogonem, puszcza się pędem w stronę Caspiana. Nie da się nienawidzić takiego człowieka, zgodzicie się, prawda? Nie sposób mieć do niego żalu o cokolwiek, skoro oddał pół nogi za kraj, a więc również za mnie, wszak jestem Amerykanką. Jedną stumilionową część utraconej nogi złożył w ofierze za mnie. Może tylko jedną komórkę, ale to wystarczy. Zapłacił nią za mnie. Więc jeśli opuściła mnie nienawiść do niego, a może nawet nigdy jej nie czułam – może tylko nienawidziłam siebie, przenosząc to uczucie, projektując, jak mówią psychiatrzy, na niego – to co naprawdę czuję? Percy dociera do Caspiana, wącha sztuczną nogę w jego ręce. Jakżeż musi go boleć ta lewa stopa, ta, która niesie ciężar żołnierza w Caspianie. Caspian drapie Percy’ego za uchem. Nagle dociera do mnie absurd sytuacji. Caspian stoi goły jak święty turecki; jest w nim coś wyzywającego. Widać nas z okien każdego domku na posesji, gdyby pół godziny po wschodzie słońca przyszło komuś do głowy rzucić zaspanym okiem na ocean. – Dzień dobry! – wołam przez całe molo. – Nawet bardzo dobry. – Cap opanował sztukę donośnego mówienia bez podnoszenia głosu, jak aktor, którego szept dociera do ostatnich rzędów. Gwiżdżę na Percy’ego. Cwałuje do mnie, uśmiechając się po psiemu, rozbrajająco, jak to on. Widok jego pyska budzi mnie z odrętwienia. Przypinam smycz do obroży i zawracam w stronę domu.

– Tiny! Macham ręką, nie odwracając się. Niosę jednak obraz Capa trwale wryty w płat czołowy mózgu; nie znika, kiedy biorę prysznic, kiedy siadam do śniadania, przez cały ranek i do końca życia. Widok, którego nie sposób zapomnieć. Śniadanie. Pepper nie schodzi na dół. Idę jej poszukać. Jest w pokoju – pali papierosa i składa rzeczy do niebieskiej walizki. Na parapecie stoi szklanka soku pomidorowego. – Pakujesz się. – Jak na to wpadłaś? – Nie musisz nigdzie jechać, Pepper. Odkładając papierosa na popielniczkę, wynurza się zza wieka walizki. – Czyżby? Chyba nie zamierzasz przerobić tego domku tutaj na Przytułek Hardcastle’ów dla Podrzutków i Upadłych Niewiast. – Wybacz. Po prostu zaskoczyłaś mnie, i tyle. Mówiąc oględnie, wybrałaś akurat najgorszy moment. – Masz świętą rację. Reprezentuję obóz wroga. Kobiety, które kradną męża i zachodzą z nim w ciążę. Które rozbijają rodziny przed Bożym Narodzeniem, przez co żony i dziatki gorzko łkają w poduszkę. Kto jak kto, ale ty, droga Tiny, masz prawo, ba, obowiązek, nie chcieć mieć ze mną nic wspólnego. – Sięga po sok pomidorowy i pije z zachłannością nasuwającą podejrzenie, że jest to sok z dodatkiem czegoś. Mam wrażenie, że Pepper nie chce mojego współczucia. Że nie spodziewa się i nie życzy sobie, żebym ją przytuliła, mówiąc: „Już dobrze, dobrze, po prostu noga ci się powinęła, i tyle. Nie powinniśmy cię krytykować, to przeklęte społeczeństwo jest okrutne i niesprawiedliwe wobec niezamężnych kobiet, które zaliczyły wpadkę”.

– Dobrze, powiem ci, co o tym myślę. – Obchodzę łóżko dookoła, wyjmuję papierosa z popielniczki i oglądam jak artefakt obcej cywilizacji, a potem podnoszę do ust i się zaciągam. Tytoń z dodatkiem soku pomidorowego i wódki. – Jesteś wrogiem. Jesteś drapieżnikiem. Jesteś suką, która uwiodła jakiegoś Bogu ducha winnego męża, poszła z nim do łóżka, a on jej przyprawił brzuch. Ale jesteś też moją siostrą. Jesteś moją rodzoną drapieżną suką. A twój dzidziuś jest moim siostrzeńcem albo siostrzenicą. Dlatego możesz siedzieć u mnie tak długo, jak potrzebujesz. – Zgniatam papierosa w popielniczce. – To znaczy, ile tylko zechcesz. Pepper siada na niskim taborecie, trzymając szklankę w obu dłoniach. Jedną smukłą nogę zarzuca na drugą i zaczyna się kiwać. Jej piękna twarz jest absolutnie nieskazitelna. – Naprawdę? A co na to rodzina Franka? – Mogą się wypchać. – Jestem w trzecim miesiącu. Niedługo będzie widać. – To świetnie. Chcę zobaczyć ich miny, kiedy to do nich dotrze. Możemy zaprosić prasę. Tak się składa, że znam gościa z „Globe’a”, który aż się rwie do ostrych tematów. Opiera brodę na dłoni i wybucha śmiechem. – Zmieniłaś się, Tiny. Kurczę, nie przypuszczałam, że masz poczucie humoru. Podchodzę do walizki, wyjmuję kłąb bluzek i zaczynam je równo składać na narzucie łóżka. – Bo też nigdy, kurczę, tego nie sprawdzałaś. Słyszę szczęknięcie zapalniczki i Pepper staje przy mnie nad niebieską walizką, a ja niknę w jej posągowym cieniu. Podnosi z łóżka stos złożonych bluzek. – Ej, dziewczyno, co by na to wszystko nasza droga mamuś powiedziała? – pyta, ściskając papierosa kącikiem ust.

Caspian, 1964 Matka Tiny. Matka panny młodej, jak to słusznie ujęła, ubrana w nienaganny granatowy kostium z białą lamówką i rękawami do łokci oraz granatowy kapelusz z wąskim rondem, dopasowany do granatowych szpilek na, lekko licząc, dziesięciocentymetrowych obcasach. Dziesięć zbędnych centymetrów, bo i tak była wysoka: wysoka i elegancka jak modelka. Ale kim on był, u diabła? – Jestem przyjacielem. Czy pani wie, gdzie ona może być? Pani Schuyler podniosła rękę z papierosem. – Myśli pan, że powiedziałabym panu, gdybym wiedziała? – spytała, zanim papieros dotarł do jej ust. Wzruszył ramionami. – Chciałem tylko sprawdzić, czy nic jej się nie stało? Wypuściła z ust długą smugę dymu. – Myślałam, że to pan mi powie. – To nie ma jej tutaj z panią? – Nie. – Pani Schuyler machnęła ręką z drinkiem za siebie, w głąb mieszkania. – Od dwóch dni nie odbiera telefonu, więc przyjechałam sprawdzić, co się dzieje. Domyślam się, że pan też nie wie? – Była ze mną. Otaksowała go wzrokiem od stóp do głów, okiem znawczyni szacując wąskie biodra i szerokie bary, jakby był faworytem szóstej gonitwy na hipodromie Narragansett. – Rozumiem. – Spałem na sofie. – Naprawdę? To lepiej dla pana. Wie pan, że Tiny wkrótce wychodzi za mąż?

– Ostatnie słowo w tej kwestii należy raczej do niej. Strzepnęła w zadumie papierosa o futrynę drzwi i upiła mały łyczek ze szklanki. – Nie przypominam sobie, żeby mi się pan przedstawił, młody człowieku. – Caspian, proszę pani. Caspian Harrison. Ściągnęła brwi. – Dość niecodzienne imię. – Moja matka była dość niecodzienną osobą. – Nie wątpię. – Uniosła znacząco brew. – Tak czy owak, panie Harrison, wydaje mi się, że zaczynam mieć pewien obraz sytuacji. Myślę, że każda panna młoda ma tremę, nawet ktoś taki jak moja córka. No, a skoro już ma tę tremę, to niech ją przeżywa z klasą, jak ja swego czasu. – To nie jest trema, proszę pani. – Pozwoli pan wyjaśnić sobie, młody człowieku, że jako jej matka lepiej rozpoznaję, co mojej córce jest potrzebne do szczęścia, co dla niej dobre. I tego właśnie dla niej chcę. Czy wie pan, że ze swoim narzeczonym kochają się już od czterech lat? Co ja mówię, pięciu. Są czarującą parą. Szkoda, że ich pan razem nie widział. – Przyznam uczciwie, że nie marzę o tym. Podniosła szklankę, ale nie piła, tylko przyłożyła ją do piersi; drugą dłonią – spomiędzy jej palców leniwie snuł się dym – chwyciła się za łokieć. – Mam nadzieję, że nie należy pan do mężczyzn żerujących na naturalnej nerwowości dziewcząt w przededniu ślubu. Niepokoją mnie też pańskie plany wobec jej osoby. – Jak już wspomniałem, decyzja należy do niej. Przyjrzała mu się uważnie. Na podeście panowała nieznośna popołudniowa duchota; lód w szklance pani Schuyler

prawie się roztopił. Skroplona wilgoć spływała po jej palcach, białych i wypielęgnowanych, choć nie lakierowała paznokci. Cap chłonął te detale w świetle zmierzchu, zastanawiając się, jak by ją fotografował. Pewnie z profilu, żeby uchwycić władczy zarys kości policzkowych, taki sam jak u Tiny, tylko wyostrzony przez wiek. Może zapaliłby tę lampę pod sufitem, żeby podbić kontrast i uwydatnić siatkę zmarszczek w kącikach jej oczu. Gdyby ustawił ją pod odpowiednim kątem, doświetlił z góry i starannie dobrał ostrość, miałby szansę uchwycić przejrzystość jej tęczówek. Wyrazić jej urodę – kruchą i zdecydowaną zarazem – która była fasadą dla wielkiej niewiadomej. Mieszkanie Tiny okazało się małe i schludne. Nie zauważył niczego, co sugerowałoby obecność jakiejś współlokatorki. Kuchnia, nie większa od jego kuchenki, znajdowała się w narożniku salonu, a drzwi na drugim końcu zapewne prowadziły do sypialni. Pani Schuyler weszła do kuchni, zgasiła papierosa i zaczęła sobie przyrządzać następnego drinka. Otworzyła lodówkę i wyjęła z zamrażalnika tackę z kostkami lodu. – Napije się pan? – Nie, dziękuję. – Z założonymi rękami oparł się o ścianę przy drzwiach. – Jednym słowem, nie wie pani, gdzie ona jest ani czy wróciła do domu? Wrzuciła trzy kostki do szklanki i wstawiła tacę z powrotem do zamrażalnika. Na blacie kuchennym stała świeżo napoczęta butelka wódki. Zdjęła nakrętkę. – Rozumiem, że stracił ją pan z oczu? – Wyszła ode mnie parę godzin temu. Pani Schuyler odwróciła się i oparła o blat, trzymając szklankę na wysokości biodra. – Nie wiem, gdzie jest, ale wiem, że wzięła walizkę.

Sprawdziłam. Walizkę. Poczuł, że się dusi. – I nie zostawiła żadnej wiadomości, dokąd poszła? – Nic. Żadnego znaku, żadnego liściku. To niepodobne do niej. – Posłała mu świdrujące spojrzenie, które obarczało Capa winą za niecodzienne zachowanie Tiny. Spojrzał jej dumnie w oczy, tak jak patrzył na pułkownika, kiedy ten beształ go na oczach sztabu. Jak patrzył w oczy babce, kiedy wzywała go na podwieczorek, żeby indagować o plany na przyszłość. – Wie pan, panie Harrison… – Kapitanie Harrison. – Naprawdę? Jestem pod wrażeniem. Faktem jest jednak, kapitanie – wymruczała zmysłowo – że znam moją córkę o wiele lepiej niż pan. Może uznała, że potrzebuje trochę silnych wrażeń, zanim się ustatkuje, i trudno ją za to winić. Przyznam szczerze, że chowałam ją pod kloszem, żeby ustrzec przed kilkoma poważnymi błędami, które sama swego czasu popełniłam. – To zrozumiałe. – Proszę mi wierzyć, kapitanie: Tiny jest dobrą dziewczyną. Jest dobra. A przynajmniej lepsza ode mnie. Bogiem a prawdą, nie zasługuję na nią. – Łyknęła wódki i wzięła z blatu paczkę papierosów. Jednak nie otworzyła pudełka, tylko postukała w nie długim paznokciem, jakby wybijała tajny kod szpiegowski. – Zabawne, to samo mi przyszło do głowy. – Imię dostała po ciotce mojego męża. Nie mówiła panu? Christina Dane. Zginęła podczas huraganu, jeszcze przed urodzeniem się Tiny. Straszna historia. Nigdy nie znaleziono choćby zwłok. A ja sobie nieraz myślałam, właściwie czułam, już w jej niemowlęctwie…

– Co pani czuła? „Pach-pach-pach”. Lodówka – wiekowy model – kaszlnęła i zatrzęsła się za plecami pani Schuyler, po czym umilkła złowieszczo, by po chwili podjąć buczenie, co prawda nieco ciszej. Matka Tiny odstawiła szklankę na blat. – Niech pan mnie posłucha. Ochrzciliśmy Tiny, dopiero kiedy miała dwa latka. Szczerze mówiąc, nie jestem szczególnie pobożna, a w tamtym okresie miałam trochę na bakier z Bogiem, tak wyglądają moje stosunki z Najwyższym: układ z gatunku miłość–nienawiść. Niedziela, na którą zaplanowaliśmy chrzest, okazała się pierwszą niedzielą po ataku na Pearl Harbor. Jak sobie łatwo wyobrazić, kościół pękał w szwach. – Wreszcie przestała stukać paznokciem, otworzyła paczkę i wyjęła papierosa. – Pewnie pan nie ma zapałek, kapitanie? – spytała nerwowo. – Obawiam się, że nie. Wysunęła szufladę pod małą kuchenką gazową i wyłowiła tekturowe zapałki. – Tak więc kościół napchany ludźmi, wszyscy śmiertelnie przerażeni, jednak przystąpiliśmy do wojny, a wszyscy dobrze wiedzą, co wojna zrobiła z Europą. Francja okupowana, Londyn w ruinach, nie wspominając już o starym, dobrym Szanghaju. Ale Tiny przy ołtarzu w ogóle nie płacze. Nasz aniołek ma na sobie śliczną sukienkę z białego jedwabiu, obszytą koronkami – po którejś prababce. Kiedy była malutka, miała o wiele jaśniejsze włosy, prawie złote. Pastor nabiera wody z chrzcielnicy, a ona wyciąga rączkę, tę maleńką rączynę, kapitanie Harrison, i podstawia ze śmiechem. Śmieje się dźwięcznie, jakby w niebie rozdzwoniły się anielskie dzwoneczki. Gdyby pan mógł słyszeć westchnienie, jakie

wyrwało się z piersi tych wszystkich wylęknionych ludzi w nawie. Ona ich uzdrowiła. Nie ma na to innego określenia. – Pani Schuyler pociera zapałkę i odwraca się, przykładając ogień do papierosa, jakby próbowała coś ukryć, chyba łzy. – W jednej sekundzie cały kościół uwierzył, że nie wszystko stracone. Że może jednak Bóg nie zapomniał zupełnie o nas. – Jakbym to widział – mówi Cap. Pani Schuyler wrzuca zapałkę do zlewu i z powrotem odwraca się twarzą do Caspiana. – W tamtej chwili poczułam, że Tiny jest stworzona do czegoś lepszego. Że będzie jeszcze królować wśród nas, że szary tłum będzie ją wielbić i podziwiać. Na przełomie wieków zabrałabym ją do Europy i wydała za jakiegoś księcia, ale czasy się zmieniły, kapitanie, i nikt już nie dba o tytuły, które współcześnie zakrawają na żart, i to żart, który nikogo nie bawi, więc może pan sobie wyobrazić moją radość, kiedy znalazła coś tylko o oczko niżej, i to sama, z własnej inicjatywy. Przez te wszystkie lata szykowałam ją na idealną żonę. Trzymałam pod kloszem, kształciłam, strzegłam w oczekiwaniu na księcia z bajki. Udało mi się, na przekór wszystkiemu, z moim temperamentem włącznie. – Jej dłoń, co chwila mechanicznie podnosząca papierosa do różowych, błyszczących warg, drży lekko. – Dlatego, choć pan jest barczystym przystojniakiem i dobrze jej pan życzy, nie bardzo widzę w tym wszystkim miejsce dla pana, kapitanie. Pokój Tiny miał jedno okno, podwójne, wychodzące na południe, prawdopodobnie na ogród w dole. Niebo nabrało odcienia różu i połyskliwego złota. Zmiękczało to rysy twarzy pani Schuyler i wydawała się teraz drobniejsza, jakby jej ubyło, kości skurczyły się, a skóra wygładziła – wyglądała na własną córkę.

Cap opuścił ręce i odsunął się od ściany. – Rozumiem, że wyczerpaliśmy temat. Czy będzie pani uprzejma dać mi znać, jeśli Tiny wróci? – Sięgnął do portfela i wyjął wizytówkę. – Nie radzę panu na to liczyć. – Przyjęła jednak wizytówkę. – Proszę tylko i wyłącznie o wiadomość, czy wszystko w porządku. – Domyślam się, że nie mogę oczekiwać wzajemności. Położył dłoń na klamce, spoglądając na swoje zaciśnięte palce, jakby należały do kogoś innego. – Mogę pani obiecać tylko jedno. Jeśli Tiny będzie ze mną, włos jej z głowy nie spadnie. Otworzył drzwi i wyszedł z pokoju, ale zanim zdążył je domknąć, głos pani Schuyler dogonił go na dusznym podeście. – Niesamowicie mnie pan podniósł na duchu, kapitanie – wycedziła z ironią. Szedł powoli, a kiedy dotarł do domu, na niebie dogasły róż i złoto majowego, ekstatycznego zachodu słońca, przechodząc w depresyjny półmrok. W sieni było ciemno, ale nie zawracał sobie głowy zapalaniem światła. Wszedł po schodach i wyjął klucz z kieszeni. – Caspian? Zamarł. Po jego prawej od ściany oderwał się cień. Spuścił wzrok na swoją dłoń, w której niewyraźnie połyskiwał klucz. Zaskoczyło go miarowe dudnienie własnego serca, choć przecież od początku czuł, że ją tutaj zastanie. – Tiny.

Tiny, 1966 Kiedy wchodzę do biblioteki zrobić sobie regeneracyjnego drinka przed obiadem, z fotela podnosi się wysoka postać. O dziwo, jestem zaskoczona, pomimo, czy może właśnie z tego powodu, że przez cały dzień nie opuszczał moich myśli. – Tiny! Jesteś nareszcie. Zobacz, kogo mamy dziś na obiedzie – szczebioce ze swojego fotela Pepper, zanim Caspian zdążył cokolwiek powiedzieć. – Niespodzianka! – dorzuca babka Hardcastle. Z wymuszonym uśmiechem robię w tył zwrot. Caspian wyciąga do mnie rękę z powagą. – Dobry wieczór, pani Hardcastle. Mam nadzieję, że nie jestem intruzem – mówi oficjalnym tonem. Babka uśmiecha się znad swojego drinka. – To ja go zaprosiłam. Przyjmuję dłoń Caspiana i pozwalam mu się pocałować w policzek. Pachnie mydłem do golenia, staroświeckim, w najlepszym gatunku, drzewo sandałowe i temu podobne. Całuje mnie energicznie i rzeczowo. – Jakim znowuż intruzem? Mów do mnie Tiny. Chyba już o to prosiłam. – Tak jest! – Czy mogę ci zrobić drinka? – Już się tym zajęłam – wtrąca radośnie Pepper. – In loco siostris, jak mówili starożytni Rzymianie. A swoją drogą: gdzie się podziewałaś? – Dzwonił Frank. Podchodzę do tacy z napojami, po pierwsze dlatego, że muszę się napić, a przede wszystkim dlatego, że muszę czymś zająć ręce, czymś łatwym i machinalnym, co pomoże mi

opanować ich drżenie. Caspian ma na sobie granatową marynarkę i krawat i choć efekt nie jest aż tak porażający jak przy mundurze galowym, znowu serce łomoce mi w piersi. Ma zielony krawat – w odcieniu mchu, pod kolor oczu – wąski, zaczynający się ciasnym węzłem pod samą szyją, a kończący szpicem tuż nad paskiem. – Czego chciał Frank? – dopytuje się babka. – Tego, co zawsze. Pozdrowić, spytać, jaka jest fala i czy się dobrze miewam. – Wlewam kilka kropel wermutu na kostki lodu w szejkerze, potrząsam delikatnie i odsączam z powrotem. – To ładnie, że pamięta o tobie. Muszą tam mieć niezłe urwanie głowy. „Wlać wódkę na lód, potrząsnąć, odcedzić do szklanki z martini”. – Cóż, tak to już jest z męskimi przedstawicielami rodu Hardcastle’ów. Lubią mieć oko na każdy szczegół. – „Wrzucić oliwkę. Odwrócić się, podnieść szklankę do góry z uśmiechem”. – Zdrowie wszystkich! Obiad jest niebezpiecznie kameralny. Caspian po prawej, Pepper po lewej. Babka Hardcastle naprzeciwko, na zwyczajowym miejscu Franka, wodzi po zgromadzonych wzrokiem w pełnej napięcia ciszy, niczym sfinks w pastelowej sukni w kwiatki. Po zimnej przystawce z duszonego halibuta nadciąga schłodzone gazpacho – panuje wściekły upał. Rozmowa przy stole dziwnie się nie klei. – Czy mi się wydawało, czy Constance i Tom mieli być dzisiaj na obiedzie? – pytam. – Mały ma kaszel – wyjaśnia babka. – Caspian, mój drogi, czy byłbyś łaskaw podać mi sól? Caspian w milczeniu podaje sól. Pepper zaczyna anegdotę o jakimś przyjęciu w Waszyngtonie, na którym roiło się od

okropnych pijanych stażystek i senatorów, którzy gustują w tym gatunku kobiet. Nagle urywa w pół dwuznacznego żartu, spoglądając niepewnie w stronę babki. – Mów, co dalej, moja droga. – Babka wrzuca kostkę lodu do kieliszka z winem. – Czy biedna dziewczynina dorwała w końcu na zakąskę jakąś parówkę koktajlową? – Chyba tak. Babka śmieje się pobłażliwie. – Jak zawsze! Ale domyślam się, że twój pracodawca nie bierze udziału w tego rodzaju imprezach? Mam na myśli tego wybitnego senatora z Nowego Jorku. – Owszem, bierze. – Urocze! Czy też ci dał skosztować swojej paróweczki? Pepper, która właśnie załadowała do ust porcję fasoli, dostaje napadu kaszlu. Caspian studiuje wyimaginowaną skazę na szkle swojego kieliszka. – Człowiek powinien wychodzić z przyjęcia syty – ciągnie babka. Pepper zalewa się lekkim rumieńcem. Odkłada starannie widelec na brzeg talerza. – Pani, o ile się nie mylę, wie na ten temat niejedno. – Nie rozumiem? Pepper składa serwetę. Jej smukłe palce drżą, co zdarza się tak rzadko, że patrzę na nie jak zahipnotyzowana. – Może pani nie wie, ale moja cioteczna babka, Julie, ma doskonałą pamięć – mówi, jakby ją miał szlag trafić. – Mamy z sobą bardzo dobre stosunki. – Wcale mnie to nie dziwi. – Wobec tego pewnie pani wie, że ciocia lubi nazywać rzeczy po imieniu. I sądzę, że zgodziłaby się ze mną, gdybym powiedziała… powiedziała, że senator jest wybitnym,

wyjątkowym człowiekiem, a pani wulgarne komentarze – głos jej się łamie – pani wulgarne komentarze świadczą o tym, że wciąż jest pani tą samą wpychającą się na salony prostaczką i szczwaną suką sprzed lat. Zrywa się od stołu i wybiega z pokoju. Parę sekund później trzask drzwi frontowych przerywa osłupiałą ciszę. Wycieram usta serwetą i wstaję. – Przepraszam, muszę wyjść. W szopie jest całkiem ciemno. Zaczynam żałować, że nie wzięłam zapalniczki z torebki. – Pepper? – pytam, chociaż słyszę wyraźnie jej oddech. – W aucie. Widzę w mroku pomarańczowy ognik papierosa. Ostrożnie idę po omacku w jej stronę. – Mam nadzieję, że nie nadepnę na wał korbowy czy coś w tym stylu. – Zapraszam do środka. Jeśli o mnie chodzi, ta przeklęta szopa spokojnie mogłaby pójść z dymem. – Jejku, Pepper. Powiedz wreszcie, co naprawdę czujesz. – Udaje mi się wymacać krawędź drzwi. – „Jejku”. Kto powyżej dwunastego roku życia mówi „jejku”? – Ja. Posuń się. Skóra skrzypi cicho. Siadam za kierownicą i wyjmuję Pepper papierosa z ust. – Sądzę, że palenie nie jest dla ciebie wskazane. – Minister zdrowia i Tiny ostrzegają. I tak pewnie zrobię sobie skrobankę. Zaciągam się raz i zgniatam papierosa na podłodze. – Zrobisz sobie skrobankę? – To chyba będzie najrozsądniejsze rozwiązanie, przyznasz

sama. Dwie rodziny… jak by to powiedziały tabloidy? Dwie znakomite rodziny ustrzegą się hańby. No i oszczędzę sobie poczucia, że jestem kiepskim materiałem na matkę. – Nie zapominaj, że możesz za to pójść do więzienia. Parska lekceważąco. – Sądzę, że zarzuty zostałyby oddalone. Znajomości w wysoko postawionych kręgach, rozumiesz. – Wow. Dodałaś sobie czegoś do wina? – Wow – przedrzeźnia mnie cienkim, afektowanym głosem. – Chciałam tylko powiedzieć, że powinnaś dbać o siebie, nic więcej. – Jesteś jakimś pieprzonym lekarzem czy co? – Nie. Ale powiem ci coś: w jednej sekundzie zamieniłabym się z tobą. Mój wzrok przystosowuje się do ciemności. Widzę światło sączące się przez szpary w deskach i drzewa za otwartymi drzwiami szopy. Do zachodu słońca zostało jeszcze z pół godziny, ale światło dzienne już zgasło i nie wróci do jutra. Świat zrobił się dwuwymiarowy. Przede mną, nad deską rozdzielczą, rysuje się idealny, biały łuk kierownicy. Kładę na niej ręce. – Zamieniłabyś się ze mną. Naprawdę? – mówi tępo. – Natychmiast. – Nie rozumiem cię ani tego, czemu kobiety w ogóle chcą mieć dzieci. Dzieci rujnują figurę, nie zostawiają wolnej chwili. – Nie zepsuły figury Vivian. – Bo ona jest cały dzień na nogach. Siada tylko po to, żeby się wysrać. Milczę zszokowana, a potem, mimo woli, wybucham śmiechem. – O, Boże, o mój Boże, Pepper. Gdzie ty się nauczyłaś tych

okropnych… okropnych… – Obracałam się w męskich kręgach Waszyngtonu, moja droga. – Grzebie w torebce i wyciąga następnego papierosa. – Jak chcesz, możesz pójść w moje ślady i skończyć z przyprawionym brzuchem, klnąc jak szewc. – Całkiem prawdopodobne, że wyląduję na waszyngtońskich salonach. – Takie były chyba zawsze plany Hardcastle’ów wobec ciebie. – Owszem, ale pojawiło się kilka przeszkód. – Tak czy owak, moja cnotliwa Tiny, ze zdziwienia trzaśnie ci gorset, i to niekoniecznie w przenośni. – Zapala papierosa i wypuszcza smugę dymu. – Zdziwisz się, ale wcale nie jestem taka cnotliwa, jak… Rozdziela nas oślepiający promień latarki. Pepper zsuwa nogi z deski rozdzielczej i prostuje się na siedzeniu. – Kto tam? – wołam. – Jezu. To tutaj jesteś. Z mroków za białym kręgiem światła latarki wyłaniają się szerokie barki Caspiana. Promień wędruje od jednej do drugiej z nas. Zasłaniam twarz rękami. – Przestań. Chcesz mnie oślepić? – Przepraszam. – Snop światła opada w dół. – Co wy tutaj robicie, u diabła? – Naprawiamy samochód – mówi Pepper. – Jaki samochód? – Ten, w którym siedzimy. Światło podnosi się i wędruje po gładkich powierzchniach i załomach mercedesa, zatrzymuje na dłuższą chwilę na trójramiennej gwieździe na czubku maski, a potem studiuje uważnie obłą krzywiznę błotnika nad lewym przednim kołem.

– Jezu Chryste! – mówi Cap. – To samo powiedziałam, albo coś w tym rodzaju – ekscytuje się Pepper. Cap zafascynowany okrąża samochód od strony kierowcy, omiatając światłem latarki gładki czarny metal. – Skąd go wzięłyście? – Stąd. – Stąd? Z tej szopy? – Właśnie z tej szopy. A co, myślałeś, że ocean wyrzucił go na brzeg? Caspian ogląda lewy błotnik. Podnoszę się lekko, żeby widzieć to samo, co on. – To niemożliwe. Czy wy wiecie, co to za samochód? – Jasne, że wiemy – mówię. – Nie znam się zbytnio na samochodach, ale potrafię chyba rozpoznać mercedesa. Przystaje i patrzy na mnie tymi swoimi cudownie zielonymi oczami. – To nie jest zwykły mercedes, tylko słynny 540K z tysiąc dziewięćset trzydziestego szóstego. Edycja specjalna, roadster. Zmontowano wszystkiego chyba pięć, góra sześć egzemplarzy. Trudno powiedzieć, ile z nich przetrwało wojnę. – No cóż, przynajmniej jeden – zauważa Pepper. – Próbujemy go naprawić – mówię. – To znaczy, Pepper próbuje. Caspian kontynuuje inspekcję. – Tylko Europejczyk miał szansę położyć rękę na czymś takim. Prawdopodobnie Niemiec. Znajomy szefa koncernu, arystokrata, ktoś z kręgów ustosunkowanych. Czy to dziura po kuli? – Pochyla się nad tylnym błotnikiem po prawej, dotyka blachy i się prostuje. – Chcesz powiedzieć, że to jest jakiś hitlerowski

samochód? – pyta Pepper. – Hitlerowcy nie wywodzili się z arystokracji. Ale coś koło tego. – Przystaje przy prawym przednim kole i gwiżdże przeciągle. – No to skąd się tu wziął? – Dobre pytanie. – Cap podnosi głowę. Pół godziny później górna połowa jego ciała wciąż tkwi pod maską mercedesa. Pepper właśnie wróciła z Dużego Domu z naręczem latarek, które, jak wszystko zawsze, rzuca na ziemię. – Chwała Bogu, babka już poszła do siebie. Pewnie szykuje pisemny nakaz mojej egzekucji. – Ten, kto próbował naprawić ten samochód, powinien odpowiedzieć przed trybunałem za zbrodnie przeciwko ludzkości – mruczy Caspian. Zawinął rękawy koszuli, marynarkę rzucił na siedzenie. – Przepraszam, słabo znam niemiecki – tłumaczy się Pepper. – A ty skąd się tak znasz na mercedesach? Caspian wyłania się spod maski z latarką w jednej ręce i kluczem francuskim (tym razem rzeczywiście jest to klucz) w drugiej. Na policzku ma smugę smaru. – W dzieciństwie spędziłem osiem lat w Niemczech. Znam te samochody od podszewki. – To mamy szczęście. – Nie wy, tylko samochód ma szczęście. – Znów znika pod maską. – Nie mogę w to uwierzyć. Ten wóz to jest legenda. Jakbym majstrował przy stradivariusie. – Przy czym? – pyta Pepper. – Przy skrzypcach – wyjaśniam. – Nec plus ultra w kategorii skrzypiec. – Przestań się do mnie zwracać, jakbym była prawnikiem. – Chodzi mu o to, że to jest najwspanialszy samochód na

świecie. – Z założonymi rękami przyglądam się spodniom Caspiana ciasno opiętym wokół jego żołnierskich pośladków. – Onegdaj był chlubą Niemiec. I tak się dziwnie składa, że teraz stoi sobie w szopie babki Hardcastle. – To ci dopiero niespodzianka. – Wiem, Pepper, że babka jest trudną osobą, ale na pewno nie była popleczniczką Hitlera. – Skąd wiesz? Przypomnij sobie tylko starego Joego Kennedy’ego. Kiedy był ambasadorem w Londynie, witał znajomych, unosząc wyprostowaną rękę. Tuż przed wybuchem wojny, wyobrażasz to sobie? – A co ty masz przeciwko Joemu Kennedy’emu? Pepper składa ręce na piersi obronnym gestem. – Nic. Po prostu chcę zwrócić uwagę na oczywisty fakt, że starsze pokolenie, nasi rodzice i dziadkowie, niekoniecznie protestowali na ulicach przeciwko faszyzmowi. Nie zapominaj, że to Niemcy nam wypowiedzieli wojnę po Pearl Harbor, a nie na odwrót. Caspian znowu wyłania się spod maski, kładzie klucz na błotnik. – Macie szczęście, moje panie. Udało się wam nie zepsuć go na amen, choć wygląda na to, że nie szczędziłyście starań. – Co za ulga. – Raczej nazwałbym to cudem. – Kładzie dłoń, nieomal czule, na brzegu maski. – A teraz proszę mi zdradzić swoje zamiary. – To tylko auto, majorze, a nie nastoletnia córka. Caspian miażdży ją spojrzeniem. – Chciałyśmy po prostu sprawdzić, czy da się je uruchomić. W ramach akcji przeciwdziałania letniej nudzie. Żeby zająć czymś ręce. – Przebieram palcami w powietrzu.

– Rozumiem. Czy próbowałyście ustalić, kto jest prawowitym właścicielem? – pyta z lekkim naciskiem na słowo „prawowity”. – W schowku nie było żadnych dokumentów. – Znalezione, nie kradzione – broni się Pepper. Przez twarz Caspiana przemyka grymas irytacji, co sprawia mi tajoną satysfakcję. Obchodzi samochód z przodu i otwiera drzwi po lewej stronie. Wsuwa się bokiem – inaczej by się nie wcisnął. Otwiera schowek. – A widzisz! – triumfuje Pepper. – Zero dokumentów. Caspian znowu wyłania się na zewnątrz. – Musicie znaleźć rejestrację, inaczej wóz jest niewart grosza. Nikt nie kupi trefnego samochodu. – A kto powiedział, że zamierzamy go sprzedać? – mówi Pepper. Caspian unosi pytająco brew. – Dobrze, powiem ci coś. – Pepper rusza swój czarowny tyłek i przysiada na karoserii jak żywa maskotka. Jej skóra opalizuje w świetle latarki. – Jeśli pomożesz mi złożyć tę blaszaną puszkę do kupy… – Pomogę tobie? – Wiesz dobrze, że wpadłeś po uszy. Teraz Caspian zakłada rękę na rękę. Jeszcze raz omiata wzrokiem samochód od obłego błotnika po pochyły bagażnik i z powrotem do luksusowej kabiny. Pożądliwość w jego spojrzeniu przyprawia mnie o motyle w brzuchu i grzeszne ciepło między nogami. – W zasadzie mógłbym trochę pochodzić wokół niego, dopilnować, żebyście czegoś nie popsuły. Pepper porzuca wystudiowaną pozę i wiesza mu się na szyi smukłymi rękami.

– Jesteś kochany! – Całuje go w policzek, tuż przy ustach. Motyle w brzuchu zaczynają mnie drażnić. Caspian wyswobadza się z ramion Pepper. – Będziesz musiała wypełniać moje rozkazy co do joty, zrozumiano? Ja tutaj rządzę. – Tak jest! – Salutuje. – Żadnego kwękania, biadolenia nad złamanym paznokciem. – Ja nigdy nie kwękam, męska szowinistyczna świnio. Patrzy na nią ojcowskim, srogim spojrzeniem, jak dowódca marines na obozie treningowym dla rekrutów. – Masz milczeć i mówić tylko: „Tak jest”. Jeśli będziesz słuchać uważnie, możesz się czegoś dowiedzieć o najlepszym samochodzie świata. Pepper przymyka oczy. – Mów do mnie jeszcze – szepce namiętnie. Patrzę na tych dwoje, pięć metrów ode mnie, po drugiej stronie czarnego mercedesa o opływowych kształtach, jak rozmawiają zwróceni do siebie pięknymi twarzami. Ona ucieka się do wszystkich znanych jej sztuczek, on zdaje się nic sobie nie robić z tego, że najbardziej czarująca kobieta na świecie zagięła na niego parol. Ale też, naturalnie, nie jest ślepy. Jak mógłby gorącokrwisty kawaler, chluba armii amerykańskiej, nie reagować na taką sztukę jak Pepper? Biorę klucz z błotnika i niosę do skrzynki z narzędziami. – No to, umowa stoi – mówię, strzepując z dłoni niewidzialny pyłek. Widzę trochę jak przez mgłę. – Bierzcie się do roboty, a ja wracam do domu, bo chyba znów mam migrenę. – Tiny… – Dobranoc, siostruniu! – Pepper macha ręką, nie patrząc w ogóle na mnie, po czym wyjmuje latarkę z rąk Caspiana. –

Zobaczymy się rano. Stukanie do drzwi niweczy moje nadzieje na chwilę spokojnej zadumy przed snem. Wsuwam kopertę z manili z powrotem pod jedwabne halki. Percy u moich nóg wzdycha z rezygnacją. – Proszę. Babka Hardcastle staje w drzwiach. – Ta twoja siostra! – wybucha bez ogródek. Wzruszam ramionami. – Ta moja siostra. – Mam nadzieję, że jej nagadałaś. Prostuję się i odwracam na pokój, łokciami opierając o komodę. – Prawdę mówiąc, proszę babci, skoro już o tym mowa, to uważam, że babcia zachowała się wobec Pepper obrzydliwie. Babka, która właśnie zaczęła siadać na wzorzysty fotel, podskakuje jak oparzona i zwala się ciężko na siedzenie. – Co powiedziałaś? – Pepper jest pyskata, nie przeczę, ale babcia, praktycznie, pomówiła ją o sypianie z pracodawcą. W dodatku w ohydnie wulgarny sposób, muszę powiedzieć. – Pocą mi się dłonie, ale kurczowo trzymam się krawędzi komody. Babka siedzi wyniosła i niewzruszona jak drapacz chmur. – Ależ, Tiny, to przecież panna Schuyler pierwsza zniżyła się do wulgarności. Rozmawiałam z nią tylko w jej własnym języku. – To brzmi, jakby babcia mówiła: „To ona zaczęła”. Babka sznuruje wargi koloru lilaróż tak mocno, że całkiem znikają. – Rozmawialiśmy z moim synem o twoich dziwnych zachowaniach w ostatnich dniach. Jakby coś w ciebie wstąpiło.

Uważamy, że potrzebujesz trochę wypoczynku, żeby być w formie we wrześniu. – Wypoczynek to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję. – Rozumiem, że Frank nie do końca zachował się, jak trzeba… – To sprawa między mną a Frankiem. – …ale każde małżeństwo miewa trudne chwile, Tiny. Czy raczej trudne etapy. – Jej usta łagodnieją w uśmiechu. – Wiem, że mój syn zachował się wobec ciebie obcesowo. Jak wielu mężczyzn ma ścisłe wyobrażenia o tym, jak powinna się zachowywać żona. Ale wierz mi, rozumiem twoją sytuację. Mój mąż zawsze miał słabość do ładnych dziewcząt; trudno się dziwić. Lecz uważam, że kobiety też mają prawo pocieszyć się czasem na boku. Jezu. Zastanawiam się, do czego babka zmierza, ale tego nie mówię. Moje palce zaciskają się wokół krawędzi komody. – Nie ciągną mnie żadne skoki w bok. Chcę tylko, żeby Frank… żeby… – Czego to ja chciałam od Franka? – Przede wszystkim, żeby przestał się puszczać z aktywistkami sztabu pod moim nosem. Babka rozsiada się wygodniej w fotelu. – Ależ, Tiny, jesteśmy światowymi kobietami, prawda? – Czy ja wiem… Jesteśmy? – Nie udawaj, że nie wiedziałaś, na jakie ustępstwa się godzisz, wychodząc za Franka. Każde małżeństwo wymusza kompromis. To część transakcji wiązanej. – Nieprawda. Tego nie było w umowie. Obiecał, że nie będzie mnie zdradzał. – Mężczyźni obiecują wiele, żeby nam oszczędzić cierpienia. – Kiwa żartobliwie palcem. Zaciskam rękę w pięść i walę w komodę za plecami.

– Nieprawda. Umówiliśmy się. Babcia zna moją rodzinę i wie, że wyrosłam przy parze światowych ludzi, a raczej między młotem a kowadłem. Matka ciągle miała kochanków, ojciec starał się tego nie widzieć i czasem też brał sobie jakąś dziewczynę i… – Ale służyło im to, prawda? Przecież twoi rodzice się kochają? To pytanie zbija mnie z tropu. Ponieważ, pośród wielu złych wspomnień – w Stork Club natykam się na tatę jedzącego kolację z jakąś młodziutką sekretarką, po południu w salonie przyłapuję mamę prezentującą swoje wdzięki rosyjskiemu księciu emigrantowi, zaproszonemu pod pretekstem obejrzenia obrazów – o dziwo, pośród złych wspomnień zaplątało się kilka dobrych, parę chwil niezmąconego szczęścia. Na przykład, kiedy pojechaliśmy na wakacje do Europy i zobaczyłam mamuś, jak tańczy z tatą w strugach wieczornej ulewy w ogrodach Tuileries, wyraz radości na twarzy mamy i tkliwości na twarzy taty rozczuliły mnie do łez. I głęboko zdumiały. Jak mogła mu wybaczyć korowód sekretarek? Jak on mógł wybaczyć jej rosyjskich książąt? Czy mówili do siebie nawzajem: „Kochanie, w porządku, że spałaś/spałeś z kimś innym, że kochałaś/kochałeś się z tłumem innych osób. Nie mam nic przeciwko temu, że przytykasz usta do czyichś ust i je całujesz; że łączysz swą nagość z czyjąś nagością, że dzielisz ekstazę orgazmu z obcymi?”. Jak można kochać kogoś, a potem łączyć się w najintymniejszym z aktów z kimś innym? A może już poznałam odpowiedź na to pytanie? – Więc może to im jakoś służy. Ale nie są szczęśliwi, nie tak jak zwykli ludzie. Brak im zadowolenia z życia… – Na tym ci właśnie zależy, Tiny? Na zadowoleniu? – Babka podnosi się z fotela i nagle z jej ruchów i twarzy wyziera

młoda kobieta, ambitna dziewczyna, która miała dosyć pieniędzy i urody, żeby kupić sobie błękitnokrwistego bostończyka, inicjując tym samym proces alchemicznej syntezy, w której prestiż starożytnego rodu w połączeniu z bezdenną chciwością nuworyszy wydał aktualny klan Hardcastle’ów. – Naprawdę chcesz być zwykłym człowiekiem? Też zadzieram dumnie podbródek. – Nie ma nic złego w byciu zwykłym człowiekiem. – Dwa lata temu byłaś innego zdania. – Może się czegoś przez te lata nauczyłam. – Ach, Tiny. – Kładzie dłoń na moim ramieniu. Wierzyć się nie chce, że ktoś urodzony w zeszłym stuleciu może mieć jeszcze tyle krzepy w rękach. – Na litość boską, zrzuć klapki z oczu i spójrz na to z szerszej perspektywy. Gra idzie o wyższą stawkę. Myśl w kategoriach historii. – Naprawdę, proszę babci… – Co będzie z Frankiem, jeśli go zostawisz, pomyśl tylko. Co będzie z nami wszystkimi? Z rodziną, z mieszkańcami Massachusetts, z naszym krajem, ze światem? Otwieram usta, ale nie wiem, co odpowiedzieć. Jej dłoń przez bawełniany rękaw ściska moje ramię, jak dłoń matki, gdybym miała inną matkę. – Sama widzisz. Gdy się powiedziało A, trzeba powiedzieć B, moja droga. Dzwoni telefon. – Pewnie Frank – bąkam. Babka zwalnia uścisk i kieruje się do drzwi. – No, to raczej powinnaś odebrać. Pozwalam jeszcze kilku dzwonkom – „drrryń, drrryń, drrryń” – zburzyć poważną atmosferę; myślę o filmach rysunkowych, w których telefony naprawdę podskakują, jakby je

poraził prąd. – Halo? – Tiny, to ja. – Cześć, Frank. – Rozmawiałem z tatą – mówi zgaszonym głosem. – To znaczy, on przyszedł ze mną porozmawiać. Nabieram widełki na zgięte palce i niosę telefon do okna, za którym horyzont nabrał koloru indygo. Za moimi plecami zachodzi niewidzialne słońce. Po lewej, w domkach świecą się już światła na gankach, z wyjątkiem domku Caspiana, w którym jest ciemno, jakby był pusty. – I co ci tato miał do powiedzenia? Głębokie westchnienie Franka wzbudza serię trzasków na linii. – Tiny, z Jo nie jest tak, jak myślisz. – Błagam, Frank. – Naprawdę. Nie zaprzeczam, że jest śliczną dziewczyną, trochę flirtujemy i tyle. – Nie jestem idiotką. – A ja nie jestem kłamczuchem. – Oczywiście, że nie. Wierzę, że nie uważasz tego, co mówisz, za kłamstwo, w każdym razie prawdziwe kłamstwo. W twoich oczach to niewinne kłamstewko, nieszkodliwy wybieg, który podtrzymuje twoje małżeństwo, oszczędza przykrości żonie i nie rani nikogo. – Jezu. Naprawdę takie masz o mnie zdanie? Rozpłaszczam nos o szybę. Szkło zachodzi parą i widok za oknem znika. – Nie wiem, Frank. Nie wiem, co mam o tobie myśleć. Nie jestem zresztą pewna, czy kiedykolwiek wiedziałam. W słuchawce zapada cisza. Wyobrażam sobie Franka

siedzącego przy biurku w biurze sztabu, jak gapi się na bibularz, dumając, co by tu powiedzieć – czy raczej: skłamać. – Prawda jest taka, że nie ma dla mnie większego znaczenia, czy spałeś z nią, czy nie. Czy mówisz prawdę, czy nie. Liczy się to, że mogłoby to być prawdą. Ponieważ bywało prawdą. I że będzie prawdą któregoś dnia, jeśli nie teraz, to za rok, za dwa lata, kiedy się pokłócimy albo będziesz w stresie, wyjedziesz i tak dalej. Pod byle pretekstem sprawy wymkną się spod kontroli. I wtedy jakaś ładna dziewczyna zawróci ci w głowie. To się będzie powtarzać co pewien czas. Wiem o tym. – To nie fair, Tiny. – Zgadza się, to nie fair. Nawet bardzo. Dlatego przede wszystkim, że jesteś dobrym człowiekiem. Jesteś mądrym człowiekiem i dobrym człowiekiem. Możesz zmienić świat na lepszy. Któregoś dnia dokonasz wielkich rzeczy. – Nie dopnę tego bez ciebie, Tiny. Znowu milczymy. Liczę niewyraźne zarysy fal uderzających o brzeg, jedna po drugiej; przebyły cały Atlantyk, żeby dotknąć skrawka plaży należącej do klanu Hardcastle’ów. – Chcesz, żebym do ciebie przyjechał? – Nie chcę. Powinieneś się zajmować kampanią. – To jest ważniejsze. Potrzebuję ciebie, zawsze potrzebowałem, potrzebuję kogoś, kto by mnie trzymał w ryzach… – Nie mam na razie ochoty cię widzieć. – Tiny… – Muszę już iść, Frank. Przemyśleć wszystko. Dobranoc. Odkładam słuchawkę, nie czekając na odpowiedź. Odstawiam telefon z powrotem na nocny stolik i zdejmuję buty, po czym na bosaka wymykam się z pokoju i schodzę na dół. Piasek na dworze ciągle jest ciepły. Idąc, wbijam się

w niego mocno palcami. Ni stąd, ni zowąd pojawia się księżyc, zamglony półksiężyc, dostatecznie jasny, żeby oświetlić grzywy piany na kotłujących się w oddali falach. W którymś z szeregu domków Hardcastle’ów ktoś urządził prywatkę; słychać głośną muzykę. Bitelsi. Na rytmiczne dudnienie basu nakłada się piskliwy śmiech nastolatków. Łączę ręce w okrąg i ustawiam nogi w pierwszej pozycji. Taniec na sypkim piasku u podnóża wydm to niełatwa rzecz. Muszę się odciąć od muzyki z adaptera i wsłuchać w dźwięki we własnej głowie. Moje nogi już nie są takie, jak kiedyś. Wspinam się na palce, koncentruję na pozycji i rozgrzewce bardziej niż na samym ruchu. Ruch zawsze pojawia się dopiero na końcu, jak lukier na cieście. W końcu jednak moje mięśnie się rozgrzewają. Pamięć wraca i chociaż nie potrafię już podnieść nogi tak wysoko jak kiedyś i nie potrafię wzbić się w powietrze z taką siłą jak dawniej, wciąż mogę skakać. Umiem obracać się wokół własnej osi w sposób idealnie zrównoważony, rytmiczny i śmiały, a kiedy kończę zdyszana i patrzę na ocean, na którym przewalają się bałwany, czuję, że z powrotem jestem sobą, Tiny Schuyler, która stoi na krawędzi. Zawracam w stronę Dużego Domu i widzę, że w domku Harrisonów pali się światło na pierwszym piętrze, w oknie wychodzącego na ocean pokoju Caspiana. – O, Tiny. Co cię tu przyniosło? Podskakuję z wrażenia. – Jezu, Tom. Ale mnie przestraszyłeś. – Wyszedłem się troszkę przewietrzyć. – W jednej ręce trzyma drinka, w drugiej papierosa. Pociągam nosem. To raczej nie pachnie jak papieros.

– Chcesz macha? – Tom podaje mi jointa. – Nie, dziękuję. – Jasne, jakżeby inaczej. – Jego zęby lśnią bielą w świetle księżyca. Kiwa głową w stronę domku Harrisonów i oświetlonego pokoju na piętrze. – Ktoś tam jednak chyba jest. Pewnie śni, że nabija na bagnet skośnookie maleństwa. – Myślałam, że trawka łagodzi charakter, Tom. – Gadanie. Wkurza mnie ten Cap i tyle. Wszyscy modlą się do niego na klęczkach. Chyba są ślepi, że nie widzą pewnych spraw. – Grzechocze lodem w szklance, upija łyk i znów potrząsa szklanką. – A ty? – Co ja? – Chyba widzisz, co się dzieje, prawda? Nie jesteś bezmózgim robotem. – A może jestem robotem, który pokornie słucha swoich właścicieli? – Robię parę mechanicznych wymachów rękami. Tom robi krok w moją stronę. – Gdzie jest Constance? – Zajmuje się dziećmi. Słyszałaś nowinę? – Jaką? – Connie jest w ciąży. – Zaciąga się dymem z uśmiechem. – Termin ma w marcu. – Gratulacje. – Cóż, może nie jestem Frankiem Hardcastle’em, jednak do czegoś się nadaję. – Wiesz co, Tom? Czas już chyba, żebyś wrócił do domu, do żony. – Cóż, dobrze mówisz. – Znów podtyka mi jointa. – No już, Tiny. Jednego buszka, na rozluźnienie. Będziesz inną osobą. – Dziękuję, nie. – To ci lepiej zrobi niż wódka. – Potrząsa szklanką.

– Już mówiłam, że nie chcę. – Jesteś skończonym tchórzem, Tiny. Zastanów się, jak wyglądałoby twoje życie, gdybyś miała trochę więcej odwagi. Czuję dziwny ucisk w piersi – nagły przeszywający ból, który ponoć jest zwiastunem zawału. Daję Tomowi w twarz: mój cios ląduje trochę za nisko, trafia bardziej w żuchwę niż w policzek i efekt dźwiękowy nie jest aż tak spektakularny, jak się spodziewałam. Tak czy owak, dałam mu w pysk. Tomowi oczy lekko wychodzą z orbit. – Trafiłem w czuły punkt, co? – Zjeżdżaj. – Nareszcie! Lubię, kiedy się wkurzasz. Chodź, wkurzymy się razem. Powiemy całej tej zakichanej rodzince, że może sobie wsadzić gdzieś… Odwracam się i ruszam po piasku w stronę domu. – Tiny! Nie odchodź! – Tom rży ze śmiechu. Przyspieszam kroku. Znajduję się teraz w nieoświetlonej przestrzeni między dwoma domkami. Idę, wzbijając fontanny piasku. Mam przyspieszony oddech. Jestem wściekła. Mój wieczór diabli wzięli. Ktoś łapie mnie za łokieć. Otwieram usta do krzyku. – Wszystko w porządku? – pyta Caspian. Patrzę mu w twarz i nagle rozluźniam się pod dotknięciem jego dłoni. Atawistyczna część mojego mózgu zaczyna wysyłać sygnały: „Rozluźnij się. Nic ci nie grozi”. Choć, ogólnie, sytuacja bynajmniej nie jest bezpieczna. Nieoczekiwane spotkanie z Caspianem, kiedy księżyc z powrotem zaszedł za chmury, na nieoświetlonej przestrzeni między dwoma domkami trudno uznać za bezpieczne. – W porządku. To cały Tom, i tyle.

– Widziałem. Ma na sobie pikowany szlafrok narzucony na biały podkoszulek. Krew tętni mi w szyi. – Podglądałeś mnie? – Miło znów widzieć, jak tańczysz. Patrzy na plażę, a ja biegnę za jego wzrokiem. Tom zniknął, jakby się rozpłynął w oceanie. Może spotkanie z nim było wytworem mojej wyobraźni? Ale wciąż czuję zapach marihuany. Słyszę w pamięci brzęk kostek lodu. – Mam pójść za nim? – pyta Caspian od niechcenia. Jakby pytał: „Chcesz, żebym go zabił?”. – Jezu, nie. Nie jest tego wart. – Co mówił? – Chciał, żebym z nim zapaliła jointa. – Głupi dupek. – Powiedział… – Waham się. – Co? – To co zawsze. Że nabijałeś niemowlęta na bagnet i temu podobne. Caspian przejeżdża ręką po włosach. – To nieprawda. – Wiem. Tu, w ciemnościach, z dala od cudzych spojrzeń, dziwnie łatwo nam się rozmawia. Nawet księżyc zaszedł za dach Dużego Domu. Caspian wciąż trzyma mnie za łokieć; siła i miejsce uścisku są tak dobrane, by młoda, przyzwoita mężatka nie musiała mieć żadnych wyrzutów. Ciepły oddech Caspiana pachnie pastą do zębów, słodką, miętową; wyobrażam sobie, jak stoi przy umywalce, szykując się do snu. Myślę o tym, jak wynurzył się z wody o poranku, i o przerwie między jego kolanem a kamiennym molo, o tej pustej dziurze, która jednak

zawiera w sobie tak wiele. – Wszystko w porządku? – pytam. – Będzie dobrze? Rozumie, o co mi chodzi. – Nie jest dobrze. Ale żyję. – Ciągle wyobrażam sobie ciebie w tamtym helikopterze… Puszcza mój łokieć. Odwraca się i patrzy na plażę, w stronę molo. – Nie musisz się wysilać, bo ja i tak nic z tego nie pamiętam. – W ogóle nic? – Aż do chwili, kiedy ocknąłem się w szpitalu w Sajgonie, po tygodniu. Zatem widzisz, że miałem szczęście. Miałem pieprzone szczęście. Większe, niż na to zasługuję. Więc kiedy przestałem opłakiwać moją nogę, opłakiwać kumpli, którym się nie udało… to nie znaczy, że kiedykolwiek przestajesz żałować, ale uczysz się żyć z tym żalem… Odwraca się i patrzy na mnie, i choć w ciemnościach mało widać, czuję namacalnie jego spojrzenie, jakby przytknął dłoń do mojej twarzy. – Tak? – szepcę. – Wróciłem – mówi. Wyciąga rękę i gładzi mnie kciukiem po brodzie. Ten dotyk nie jest już taki niewinny. To jest dotyk kochanka. – Dobranoc, Tiny. Przyjdź znowu tańczyć tutaj. Odwraca się i wtapia w piasek. Stoję bez ruchu, patrząc na fragment cienia, w którym stał. Wolałabym, żeby ucisk w mojej piersi był zwiastunem zawału, bo wszystko jest lepsze od bolesnej galopady serca.

Caspian, 1964 Nie jadła jeszcze nic, więc zrobił jej omlet z siekanymi pomidorami, obficie posypując tartym serem. – Nie zmogę takiej ilości, za bardzo jestem zdenerwowana – broniła się. Szpatułką podważył brzegi omletu. – Musisz jeść, Tiny. Przyjrzyj się sobie tylko. – Coś jest ze mną nie tak? – Wszystko jest z tobą tak. Ale nie masz zbędnego grama tłuszczu. – Z nerwów nie mogę nic przełknąć. – Mówiła cichym, stanowczym głosem, jakby za wszelką cenę starała się zachować spokój. Stała na tle ciemnego okna, w wytwornym jasnoniebieskim kostiumie. Nie za bardzo wyglądał na strój do ucieczki, żeby rozpocząć nowe życie. Na walizce przy drzwiach leżał starannie dobrany jasnoniebieski kapelusz. – Jedz, proszę. – Zsunął omlet na talerz i nalał szklankę mleka. – Musisz jutro wcześnie wstać. Nie pojedziesz z pustym żołądkiem. Przysiadła na sofie i wzięła od niego talerz. Na stoliku pod lampą postawił jej szklankę z mlekiem. – Dziękuję – bąknęła, nie patrząc na niego. Kucnął przed nią i pogładził po kolanie. – Ej, jesteś pewna, że masz na to ochotę? Wbiła widelec w omlet. – Jestem. Wysłałam mu list, więc mosty zostały spalone. Talerz zakołysał się pod naporem widelca. Złapała go jedną ręką, drugą podniosła kawałek omletu do ust i zaczęła jeść bez przekonania.

– Ej – powtórzył. – Popatrz na mnie. Podniosła głowę z pełnymi ustami, jakby nie mogła wmusić w siebie ani kęsa. Uśmiechnął się. – Tak jest już lepiej. Nie boisz się mnie, prawda? Bardzo by mnie to zabolało, Tiny. Przełknęła i zmusiła się do uśmiechu. – Nie, ja tylko… – Tylko co? – Nie chcę, żebyś myślał, że ci się narzucam, i tyle. Doceniam twoją pomoc i to, że podrzucisz mnie na zachód. Ale ja, ja wiem, że masz swoje życie. Nie proszę cię o nic więcej. – Spuściła oczy. Z tej odległości czuł jej zapach, który się zmienił po tym, jak się przebrała. Zapach jego koszuli i mieszkania zniknął. Wzięła jeszcze raz prysznic u siebie, umyła się własnym mydłem, natarła własnym kremem. Pachniała kwiatami i talkiem, jak dziewczęca łazienka. Trzymał ręce na kolanach, żeby jej nie dotknąć. – Może jeszcze coś mógłbym dla ciebie zrobić? – Ja… – Zarumieniła się. – Nie wiem, co powiedzieć. Podziwiał ją w świetle lampy, elegancki niebieski kostiumik, ciemne włosy schludnie zaczesane za uszy, rzęsy chroniące przed spojrzeniami obcych. Odbudowała już wokół siebie swoje pole siłowe. Właściwie to nie było pole siłowe, tylko coś w rodzaju skorupy, na której umieściła swój perfekcyjny wizerunek, twór na wpół sztuczny, na wpół naturalny, dziewczyny, która boi się zawieść innych. Jak mogła mu się kiedykolwiek wydawać sztywna? To nie Tiny była sztywna, tylko ta skorupa. Skubnęła kawałek omletu.

– O czym myślisz? – Myślę o tym, że chętnie porobiłbym ci zdjęcia. Spojrzała na niego. – W tańcu? – Nie. Jest już za mało światła. Po prostu tak, jak tu siedzisz. Nazwiemy to Panna młoda w oczekiwaniu na swój wielki dzień. – Ale przecież ja nie wychodzę za mąż. – Toteż wcale nie mówię o ślubie. Odłożyła widelec na talerz i sięgnęła po mleko. – Tiny, to tylko ja. Nie denerwuj się tak. Zajrzała do szklanki bez przekonania. – Może trzeba mi czegoś mocniejszego. – Nie trzeba. Jasna głowa, czyste sumienie. Jej wargi rozciągnęły się w uśmiechu. Zęby miała – a jakżeby inaczej? – białe i nieskazitelne, wypolerowane przez najlepszych dentystów z Park Avenue. – Dobrze. Możesz mnie sfotografować, skoro tak ci zależy. Kiedy skończyła omlet i wypiła mleko, zasunął kotary i pozapalał lampy. Poprosił ją, żeby usiadła na końcu sofy, tak aby mogła się wygodnie wesprzeć. Przysunął lampę stojącą i ustawił przysłonę. – Czemu nie otworzysz atelier? Odstawił pusty talerz i szklankę do zlewu. – Mówiłem ci, że to tylko moje hobby. Mam już zawód. Upozowała się na sofie. – Czy mogłabym poprawić szminkę? – Mowy nie ma. Po prostu połóż nogi na poduszce. Może oprzyj się na łokciu. Starannie, z namysłem, przygotował aparat: zmienił obiektyw, wybrał film, przykręcił lampę błyskową.

– Zdjąć marynarkę? „Jezu, tak”. – Tylko jeżeli masz ochotę. Miała na sobie kremową bluzeczkę z jedwabiu, doskonale skrojoną, rozpiętą akurat na tyle, żeby odsłonić sznur drobnych pereł pod szyją, mlecznych jak jej skóra. – Tak jest dobrze? – spytała. Kucnął przed nią. – Jesteś piękna. Spójrz na mnie. Nie musisz się uśmiechać, po prostu… Opowiedz mi o swoich siostrach. Wywróciła wymownie oczami. – A co byś chciał o nich wiedzieć? – Jakie są? W jakie pakowałyście się tarapaty? – To one się pakowały, nie ja. Pepper i Vivian, dzieli je tylko jedenaście miesięcy. One… ojej, ten flesz. Możesz go wyłączyć? – Przepraszam. Zobaczę, może jeszcze znajdę jakieś oświetlenie. – Przyniósł lampę z biurka w rogu i postawił na stoliku. – Mów dalej. – Cóż, jedna warta drugiej. Może Pepper, starsza, jest trochę bardziej niezależna. Razem były na Bryn Mawr, ale Pepper w zeszłym roku z trudem zrobiła dyplom, a Vivian ukończyła studia z wyróżnieniem. Uroczystość miała miejsce właśnie w ostatni weekend. W białej sukience Vivian wyglądała oszałamiająco. – Nie wątpię. – I to właściwie wszystko. Obie są niezależne, ale Vivian zawsze wiedziała, czego chce. – A czego chce? – Chce być dziennikarką. Na jesieni zacznie pracować w nowojorskiej redakcji „Metropolitan”. Za rok, dwa pewnie

zostanie redaktorką naczelną. Uśmiechnął się, ustawiając obiektyw pod innym kątem. – Czuję, że lubię twoją siostrę. – Nie ty jeden – fuknęła z lekką dezaprobatą: gdyby zrobiła to inna dziewczyna, uznałby, że prychnęła wzgardliwie. – Obie z Pepper pozbawione są przyzwoitości. Miały już chyba z tuzin kochanków. – Każda? – No, może tuzin obie razem. Odstawił aparat. Tiny patrzyła przez pokój na pokrytą zdjęciami ścianę. Ściągnęła brwi, zmrużyła oczy. Ich kąciki też były po kociemu zadarte, jak u jej matki, choć nie aż tak bardzo. – A co z tobą, Tiny? Miałaś kochanków? Naturalnie, nie licząc narzeczonego. – Nie jest już moim narzeczonym. A jeśli się sam nie domyślasz, nie oczekuj, że ci powiem. – I słusznie. Dama powinna mieć swoje tajemnice. – Podniósł z powrotem aparat. Odwróciła się do niego twarzą, ale choćby myślał przez milion lat, podczas których lodowce i puszcze i gatunki zwierząt zdążyłyby powstać i z powrotem zniknąć z powierzchni ziemi, nie odgadłby, jaka kwestia padnie zaraz z ust Tiny Schuyler. – Kiedy Pepper miała dwadzieścia lat, pozwoliła się sfotografować nago. Ręka zamarła mu na obiektywie. – Naprawdę? – Pokazała mi zdjęcia. Naturalnie, wyglądała prześlicznie. Pepper jest najładniejsza z nas. I najbardziej śmiała. Zapytałam, co ją do tego skłoniło. Czy chciała zostać modelką, aktorką, kimś w tym stylu, czy tylko zbulwersować rodziców? I wiesz, co odpowiedziała?

Jego tętno ruszyło z powrotem, wystukując staccato pod skórą. – Pojęcia nie mam. – Powiedziała, że po prostu miała na to ochotę. Chciała się dowiedzieć, jak wygląda naprawdę, bez żadnych ubrań i luster. Taka, jaka jest. Poznać swoje prawdziwe ja. – Rozumiem. Zgięła nogi i przycisnęła kolana do piersi. Teraz patrzyła w bok, na ścianę z fotografiami. – Myślałam sobie… Zachwycił go wyraz jej twarzy i to, jak światło podkreśla zadumane łuki jej rzęs. – Tak? – Jak trudno jest przełamywać bariery. Właściwie nie bariery. Chodzi mi o sposób postępowania. Wytyczasz sobie jakiś tor, chociaż wiesz, że to nie jest ten właściwy, ale w polu widzenia nie ma innego, który by ci odpowiadał. Zresztą, nie wiesz, jak zejść z utartego toru. Wiesz tylko, jak byś chciał się zachowywać, kim byś chciał być, jakich zmian chciałbyś dokonać, przestać coś robić albo zacząć coś robić, a mimo to nic się nie zmienia. Nie potrafisz znaleźć przekładni, która przestawiłaby cię na nowe szyny. Widzisz swój upragniony stan, ale nie możesz go dosięgnąć. Jak moja matka, która wciąż marzy o poprawie. – Co więc jest tym upragnionym stanem, Tiny? Twoim upragnionym stanem? – Rozluźnić się. Przestać się bać. – Czego? – Tego, że zrobię coś niewłaściwego. – Nabrała powietrza głęboko w płuca i odwróciła się w jego stronę. – Myślę, że teraz jestem gotowa.

– Na co? – wyszeptał. Sięgnęła do górnego guzika bluzeczki. – Nie przestawaj fotografować. – Akurat skończył mi się film. – To przynieś następną rolkę. Posłusznie wstał i poszedł poszukać torby od aparatu. Dzwoniło mu w uszach – jak w dżungli, kiedy siedział w zasadzkach. Załadował kolejną rolkę filmu i zamknął obudowę aparatu. Kiedy się odwrócił, Tiny była już goła – jej nieskazitelne, drobne ciało było nagie – i pochylona do przodu zsuwała pończochy. Kupka jej ubrań leżała na podłodze, zwieńczona stanikiem i paskiem do pończoch. – Jesteś pewna, że tego chcesz, Tiny? Podniosła głowę, dorzucając do ubrań pończochy. Miała na sobie już tylko perły. – Tak. – W porządku. Oprzyj się o bok sofy. Rozluźnij ramiona. Odwróć się lekko biodrem w stronę oparcia. Tylko biodrem. Dokładnie tak. Jej piersi były nadspodziewanie duże, cudownie kształtne, a sutki sterczały lekko, chociaż w pokoju było ciepło. Jej skóra zdawała się emitować blask. Miał nadzieję, że uda mu się uchwycić tę niezwykłą świetlistość, dziwną, płynną poświatę płynącą jakby ze środka, choć zdawał sobie sprawę z ograniczeń kliszy. Sinusoidy jej klatki piersiowej, wklęsłość przy biodrze, drobne półksiężyce w kącikach jej ust; mógł wydobyć te intymne szczegóły, nakładając odpowiednie soczewki, regulując przysłonę, a potem naświetlić pasek papieru i utrwalić na wieki chwilę obecną. Ta oddychająca kobieta i jej cudowna skóra żyły tylko w jego głowie i w jego piersi, gdzie biło serce, odliczając sekundy majowego wieczoru.

Popadł w błogie milczenie, przenosił się z miejsca na miejsce i fotografował w różnych ujęciach ciało Tiny, które rozciągało się centymetr po centymetrze. Wyprężyła muskularną nogę, jak kot, a potem odrzuciła rękę za głowę, tak że wystawała poza obrys sofy. Odwróciła twarz, patrząc na niego mądrze, z ukosa, jakby ona – niewinna Tiny, nieskazitelna Tiny – znała sprawy, których on mógł się tylko domyślać. Naciskał spust raz za razem, dopóki film się nie skończył. Opuścił aparat. – Koniec. Chcesz, żebym założył nowy film? – Nie, już chyba wystarczy. Obserwowała w milczeniu, jak wstaje, idzie do sypialni, skąd wraca ze szlafrokiem, i patrząc na obicie za jej głową, otula ją niczym wiktoriański fortepian, którego krągłe kształty zasłaniano przed chutliwym wzrokiem mężczyzn. Przycisnęła szlafrok skromnie do piersi. Odwrócił się, żeby mogła się spokojnie ubrać. Wsłuchany w szelest jedwabiu, przewinął film i wyjął go z aparatu. Odwrócił się ostrożnie. – Proszę. Odebrała od niego rolkę i przez chwilę się nią bawiła. Pozowanie i przeciąganie się zburzyło jej włosy, które teraz luźno opadały na skronie. Przez chwilę studiowała mały cylinder, w którym zamknęło się tak wiele niespodziewanych treści, po czym wręczyła go z powrotem Caspianowi. – Ty go weź. – Ja? – Tak. Na pamiątkę. – Nie jesteś ciekawa odbitek? Pokręciła głową. – Nie o to mi tak naprawdę chodziło. No już, weź go sobie.

Ufam ci. Domknął palce wokół rolki. – To znaczy, że bardzo mi ufasz. Wzruszyła ramionami. Staroświecki szlafrok z zielonego jedwabiu cudownie wyglądał na jej białej skórze i odbijał się w jej brązowych oczach. Oczywiście był o wiele za duży. Podwinęła rękawy, ale i tak nadmiar materiału wylewał się znad ciasno związanego paska. Splotła palce, patrząc na jego dłoń, w której kryła się rolka z filmem. – Miała też jeszcze jeden powód. – Kto? – Moja siostra, Pepper. Żeby się dać sfotografować. – Zachichotała żałośnie. – Znając Pepper, ten pewnie był prawdziwy. – O? Rozplotła palce i dotknęła jego zaciśniętej wokół filmu dłoni. – Chciała się przespać z fotografem. – Rozumiem. I jak, udało się? – Nie powiedziałaby mi. Ale sądząc ze zdjęć, nie wydaje mi się, żeby jej się oparł. – Tyle tylko, że prawdziwy profesjonalista nie powinien wykorzystywać podobnej sytuacji. – Uwolnił się z jej dłoni i poszedł do ciemni, gdzie położył film na blacie i wstrzymując oddech, obejrzał serię zdjęć, których jeszcze nie odpiął z linki: Tiny gwieździście rozpostarta w arabesce; Tiny z nogą zadartą niebotycznie wysoko; stopa Tiny idealnie obciągnięta po ostatni palec; smuga wirującej Tiny; światłocień na twarzy Tiny. Szyja Tiny wyłaniająca się z kołnierzyka jego białej koszuli. Wpił palce w brzeg blatu i zacisnął powieki. – On jej nie wykorzystał. – Tiny stanęła w drzwiach. – To

ona tego chciała. – Uległa nastrojowi chwili. – Sama tego chciała, wiedząc, jak się potem będzie czuła. Dobrze wiedziała, co robi. – Szszsz, szszsz, zaszeleścił jego szlafrok po podłodze ciemni. Ciepła dłoń spoczęła na jego plecach. – Rzuciłam go, zerwałam zaręczyny. Zaczęłam nowe życie, właśnie tu, w tej sekundzie. – Nie potrzebujesz mnie do tego. Nie potrzebujesz nikogo, oprócz siebie. – Kiedy ja cię pragnę. Pragnę do bólu. Zaciskał zbielałe palce na blacie. Musiał się ugryźć w język, bo był krok od tego, żeby palnąć coś głupiego. – Wiem, co zaraz powiesz, i pewnie masz rację – ciągnęła. – Nie powinnam tak skakać z kwiatka na kwiatek. Zdaję też sobie sprawę, że za dwa tygodnie wyjeżdżasz na drugi koniec świata. Co więcej, prawie się nie znamy i możesz nie wrócić. I nie wiadomo, co będzie, kiedy wrócisz. Ale co do jednego mam pewność: nie wykorzystasz mnie. Zapragnęłam cię od pierwszego wejrzenia, może wręcz pokochałam… Tak, nie ma co ukrywać, kocham cię. Jestem w tobie po uszy zakochana, nie wyobrażasz sobie nawet jak. Od pierwszej chwili, tam, w kafeterii. A teraz jeszcze bardziej, bo przerosłeś moje najśmielsze oczekiwania. Chcę jechać z tobą do Kalifornii, tak jak zaplanowaliśmy, ale chcę jechać przez cały kraj jako twoja kochanka. Nie jako przyjaciółka, tylko jako kochanka. Byłam grzeczną córeczką, dobrą siostrzyczką, grzeczną studentką, dobrą koleżanką i idealną narzeczoną, a teraz chcę to wszystko zostawić za sobą i zostać twoją kochanką, a raczej chcę, żebyś ty był moim kochankiem, moim dobrym, idealnym kochankiem, a całą resztę, wyobrażenia innych na temat tego, kim powinnam być, niech diabli wezmą! Chcę przeskoczyć na inny tor, zanim

będzie za późno. Zanim skończę jako czyjaś układna żona, czyjaś idealna żonka szczerząca się do obiektywów. Puścił blat i położył ręce na jej dłoniach, które teraz obejmowały go w pasie. – To przełomowa chwila – wyszeptała mu w plecy. –Właśnie zmieniam tor. – Można to tak nazwać, choć nigdy nie słyszałem tego określenia. Może stwórzmy własny język: „Chodźmy do mnie przestawić cię na inny tor”. – Chyba że nie chcesz. Jeśli tak, wezmę tylko koc i prześpię się na sofie. Ale czuję, że chcesz. „Wiem, że chcesz”. – Staram się tylko robić to, co wydaje mi się najlepsze dla ciebie. Nic innego nie robię od chwili, kiedy w malinowej sukience po raz pierwszy stanęłaś w moim progu. – Ach, rozumiem. Czy nie przyszło ci na myśl, panie Szlachetna Intencjo, że sama jestem w stanie decydować o tym, co jest dla mnie najlepsze? Odwrócił się do niej, ale na szczęście światło w ciemni było zgaszone, a Tiny stała w cieniu, bo na widok jej twarzy gotów był się zapomnieć. Jej ręce oplatały go w pasie mocno jak łańcuch; żeby zajrzeć mu w oczy, musiała się wygiąć w łuk. Czuł, że się uśmiecha. Jezu! – Mówię serio – ciągnęła. – Mamy dwudziesty wiek. I nagle stało się: coś pękło w jego piersi, słyszał wyraźnie trzask, z jakim łamią się jego szlachetne intencje, najpierw z grubsza, a potem coraz drobniej, inicjując reakcję łańcuchową, kruszącą w gruzy ten przeklęty, rozbudowany, złożony mechanizm jego silnej woli, który osypuje się na dno jego brzucha, by tam zalec, bezużyteczny. Ujął w dłonie twarz Tiny.

– I uznałaś, że to jest najlepsze dla ciebie. Głowa Tiny, którą trzymał w rękach, kiwnęła. – Tak, to jest właśnie dla mnie najlepsze. Pochylił się i pocałował Tiny Schuyler w sam środek jej spragnionych ust.

Tiny, 1966 Samochód na podjeździe przypomina lśniącego, czarnego rekina. Cadillac coupé. Ostre, szykowne płetwy, dach podniesiony, żeby chronić przed ostrym słońcem. Pepper gwiżdże z podziwu. – Mam nadzieję, że to prezent od Franka na przeprosiny. Biegnę myślą do naszyjnika z szafirów i brylantów, spoczywającego w sejfie w moim pokoju. – Chyba już jeden dostałam. – To nie znaczy, że nie możesz dostać drugiego. Wiarołomny mąż to niewyczerpane źródło prezentów. Wycieram ubrudzone smarem palce w chustkę do nosa, którą wpycham do kieszeni rybaczek. Tam, w szopie, Caspian nadal ciężko pracuje, zaabsorbowany mechaniką i budową silnika marki Mercedes-Benz. Obiecałyśmy z Pepper, że przyniesiemy mu kanapkę i zimną colę z lodówki. – Nie przypuszczam. Dał mi nowy samochód parę miesięcy temu. – Na wiadomość, że znów jestem w ciąży. – No to chyba mamy gości. Patrzę na poplamione ogrodniczki i ubrudzoną bluzkę. – Mam nadzieję, że nie. – Na wszelki wypadek lepiej wejdźmy tylnymi drzwiami. Ale nie mamy szans w zderzeniu z pięcioma zmysłami babki Hardcastle, które, choć pojedynczo nadwątlone wiekiem, zbiorowo naprowadzone na cel mają moc najczulszego radaru. Czy to skrzypnięcie drzwi, wibracja desek podłogi, czy powiew gorącej bryzy znad oceanu, dość, że babka woła do nas, kiedy skręcamy za róg, w stronę klatki schodowej. – Tiny, kochanie! Jest tu ktoś, kogo powinnaś poznać. Wymieniamy spojrzenia z Pepper.

– Czy mogę się najpierw odświeżyć? – wołam. – Och, z pewnością jesteś w stosownym stroju. Pepper kładzie swoją dłoń na mojej, opartej o poręcz schodów. – Potrzebujesz wsparcia? – Idź do siebie. Dam sobie radę. – Wołaj, gdybyś mnie potrzebowała – mówi, ruszając na górę, a ja się uśmiecham, bo jednak, pomimo różnic między nami, jest mi raźniej na duchu ze świadomością, że jakby co, mogę liczyć na Pepper. Drzwi ogrodowe na taras są szczelnie zamknięte i zacienione pasiastą markizą, więc w salonie jest ciemno i chłodno. Z fotela naprzeciwko babki wstaje mężczyzna będący uosobieniem nijakości: średni wzrost, włosy nijakiego koloru, nijakie rysy twarzy. Zastanawiam się, czy już go wcześniej spotkałam. Ma twarz, która nie zostaje w pamięci. Wyciągam rękę. – Tiny Hardcastle. Pan wybaczy mój strój; byłam na zewnątrz. – Witam panią. – Uśmiecha się bezbarwnie. – Straszny tam upał. Odgarniam kosmyk za ucho. – Tak. Napije się pan czegoś chłodnego? Macha w stronę stolika przy fotelu. – Już mam drinka, dziękuję. – Tiny, poznaj doktora Keene’a – mówi babka. – To stary przyjaciel naszej rodziny, jeden z najlepszych psychiatrów w Bostonie. Patrzę na babkę, potem znów na doktora Keene’a. – Najlepszych co? Doktor Keene uśmiecha się wytrwale.

– Pani babcia jest dla mnie zbyt uprzejma. – To jest babka mojego męża. – Wiem. Pani teść zasugerował, żebym zajrzał do państwa, gdy będę w okolicy. Przysiadam na oparciu sofy i składam ręce na podołku. Rybaczki są z twardego, mocnego materiału, co sprawia, że cała czuję się twarda i mocna. – Naprawdę? A to czemu? – Pan Hardcastle uważa, że jest pani w silnym stresie, moja droga. – Naprawdę? To bardzo miło z jego strony, ale przykro mi, że narobił panu kłopotu. Aktualnie nie czuję potrzeby zwierzania się psychiatrze. Ewentualne troski topię – któż z nas tego czasem nie robi – w kieliszku. – Na litość boską, Tiny! – mówi babka ze zgrozą. Doktor Keene nadal stoi, przyglądając mi się bacznie, a z jego ust nie schodzi łagodny, profesjonalny uśmieszek. – Nic się nie stało, droga pani – mówi do mnie. – Wielu pacjentów czuje opór przed leczeniem. W gruncie rzeczy to jest właśnie znak, że wymagają leczenia. – To chyba zbytnie uproszczenie – mówię. – Niepotrzebnie się pani obawia. Jestem tu po to, żeby pani pomóc. Proszę mi wierzyć. Proszę traktować mnie jak przyjaciela rodziny, którym notabene jestem. Wstaję. – Nie potrzebuję żadnej pomocy ani też nie prosiłam o nią. – Nie musi pani nic robić, wystarczy, że posiedzi ze mną trochę. Możemy się wybrać na przejażdżkę moim samochodem, żeby się trochę przewietrzyć. – To naprawdę śliczny samochód – wtrąca babka. Patrzę przez okno od frontu na czarnego cadillaca coupé,

który czai się na podjeździe jak rekin. Słońce w zenicie odbija się w chromowanych brzegach jego płetw. – Nie trzeba. Mam własny samochód. – No to chodźmy gdzieś porozmawiać. Gdzieś, gdzie się pani rozluźni. – Właśnie rozmawiamy. Czuję się rozluźniona. – Nie wygląda pani na rozluźnioną, raczej na zmartwioną i niespokojną. Jeśli porozmawiamy, będę mógł pani pomóc. Mogę pani wystawić receptę, załatwić gdzieś kilka dni wypoczynku. – Cudownie wypoczywałam tutaj do chwili pańskiego przyjazdu. Doktor Keene odwraca się w bok, by wymienić porozumiewawcze spojrzenie z babką. – Tiny, a może byś tak wzięła doktora Keene’a na górę, do swojego pokoju? Mógłby cię zbadać, zapisać ci jakieś pigułki. – Nie potrzebuję żadnych pigułek. – To było świetne, doktorze, co mi pan przepisał po śmierci męża. Doktor Keene robi krok w moją stronę. – Pani teść mówi… – Mój teść może się wypchać. – Zakładam rękę na rękę. Ruchem głowy pokazuje moje łokcie. – Niepotrzebnie przybiera pani pozycję obronną. Zapewniam panią, że… – Proszę się do mnie nie zbliżać, doktorze. Na pewno nie życzę sobie pana w moim pokoju. Prawdę mówiąc, najchętniej poprosiłabym pana, żeby wyszedł. – Jest pani pewna? – Absolutnie. Kolejna wymiana spojrzeń z babką.

– Niestety, otrzymałem ścisłe instrukcje, żeby nie wyjeżdżać, zanim nie zaopiekuję się panią. – To mój dom. Jest pan tutaj u mnie. Nie u teścia ani u babki mojego męża. Jestem dorosła i mam prawo do własnych decyzji. – Wolałbym, żeby pani nie utrudniała mi tak sprawy, Tiny – mówi spokojnym, dobrotliwym tonem, który powinien działać kojąco, tymczasem brzmi w moich uszach, jak pogróżka. Robi kolejny krok w moją stronę. Jest w nim coś drapieżnego. Nie ustępuję. – Proszę, żeby pan stąd wyjechał. Babka zrywa się na równe nogi. – Czułam, że tak będzie! Doktorze, proszę coś zrobić. Sam pan widzi, o czym mówimy. Ona nie jest sobą, ona jest… – Proszę się nie odzywać, szanowna pani. Sam sobie z tym poradzę. W mojej praktyce niejednokrotnie napotykałem tego rodzaju opór. Nie wątpię, odpowiadam w myślach. Oceniam odległość do schodów, do drzwi frontowych i drzwi na tyłach. Dom wydaje się dziwnie opustoszały, jakby zniknęła pani Crane, a cała rodzina Hardcastle’ów z ich świtą zapadła się pod ziemię. Włos jeży mi się na karku. Uciekaj, Tiny, ponagla mnie jakiś głos w głowie. – Jeszcze raz, doktorze, muszę pana prosić o opuszczenie domu. – Jakimś cudem udaje mi się nie podnieść głosu. Keene robi kolejny krok do przodu. – Obawiam się, że nie mogę pani posłuchać, Tiny. Otrzymałem pewne instrukcje… – Pani Crane! – wołam. – Zwolniłam ją na popołudnie – mówi babka. – Doktorze…

U mojego boku, jak spod ziemi, wyrasta jakaś postać w otoczce świeżo zaaplikowanych perfum. – Przepraszam bardzo, ale co się tutaj dzieje? – pyta stalowym tonem. – Pepper. – Odwracam się z ulgą. – Doktorze, to moja siostra. Pepper, to doktor Keene, psychiatra. Właśnie wychodzi. – Kiedy ja… Pepper wyciąga rękę i ujmuje dłoń doktora Keene’a, nie czekając, aż on sam ją poda. – Co za szkoda, że nie zdążyłam pana poznać. Przyjaciele mojej siostry są moimi przyjaciółmi. – Przykro mi, panno...? – Schuyler. Pepper Schuyler. – Nie puszcza jego dłoni, a wręcz przykrywa ją drugą ręką, długą, smukłą, o krwistych paznokciach. Dłonie Pepper wyglądają, jakby miały wyłącznie funkcję dekoracyjną. – Jestem osobistą asystentką do zadań specjalnych pewnego senatora w Waszyngtonie, od niedawna reprezentanta słynnego stanu Nowy Jork. Musiał pan o nim słyszeć, był dawniej prokuratorem generalnym kraju. Niesamowite, prawda? Czołowy prawnik tego kraju, w dodatku aż się rwie do walki. – Naturalnie, że słyszałem o senatorze. – Doktorek wodzi wzrokiem od Pepper do mnie i z powrotem. – Rozumiem, że pan właśnie wyjeżdża? Doktor próbuje zabrać rękę, ale Pepper nie puszcza. Patrzę w dół i widzę, że szkarłatne paznokcie Pepper wpijają się w spód jego nadgarstka. O, rany! – A może powinnam zadzwonić do szefa i pogadać z nim? – Nie ma takiej potrzeby. Mogę wrócić w bardziej stosownej chwili. – Koniecznie – mówię kpiąco. – Puść pana, Pepper.

Puszcza Keene’a. Doktor wzdycha, wygładza mankiety i wraca do babki, której twarz nabrała jaskrawego odcienia różu Palm Beach. – Szanowna pani? – Przepraszam bardzo, doktorze, za zachowanie mojej… mojej… – Proszę nie robić sobie wyrzutów, droga pani. – Zdejmuje marynarkę z fotela i obmacuje kieszenie. – Szczerze mówiąc, udało mi się niejedno wywnioskować z wrogich reakcji pacjentki. – Tak? I czego się pan dowiedział? Kluczyki się znajdują i doktor Keene przewiesza marynarkę przez ramię. – Zalecam całkowity spokój. Powinna pozostawać w domu, najlepiej w swoim pokoju. Zaryzykowałbym nawet sugestię, żeby nie opuszczała domu do mojego powrotu. – Powrotu? Nie wydaje mi się, żebym tu pana zapraszała. Ale doktor Keene już sunie w stronę drzwi. Zatrzymuje się z ręką na klamce. – Wybaczy pani, ale w zaistniałej sytuacji nie będę potrzebował pani zaproszenia. Pepper otwiera lodówkę i wyjmuje dzbanek mrożonej herbaty, którą pani Crane przygotowała rano; w środku pływają plastry cytryny. Nalewa herbatę do dwóch szklanek stojących na porysowanym drewnianym blacie. – Masz ochotę na coś mocniejszego? – Nie, dziękuję. Wręcza mi szklankę i stuka swoją. – Dziwne, że nie odnowili. – Czego? Kiwa głową w stronę drewnianych blatów, szafek

i emaliowanej kuchenki na krętych wiktoriańskich nóżkach. – Wygląda na hit wystawy światowej w Saint Louis w tysiąc dziewięćset czwartym. Nawet Schuylerowie dawno by ją wyrzucili na złom. – Hardcastle’owie są zdania, że oryginalne starocie dodają im prestiżu. – Prestiż smestiż! Chodźmy lepiej na dwór. Jest środa, odpływ, piasek parzy w stopy. Plaża jest szeroka i ubita. Trzy żony siedzą na składanych krzesłach pod parasolem, garstka dzieciaków tapla się w przybrzeżnych falach. Omijam ich, kierując się w stronę molo, gdzie puste łodzie kołyszą się na cumach, czekając, aż wsiądzie do nich tutejsza młodzież lub mężczyźni, kiedy zjawią się w weekend. – Musisz się stąd zwinąć – mówi Pepper. – Wyjechać. – Nie mogę ot tak wyjechać. – Dlaczego? Wahasz się jak jakiś beznadziejny Hamlet. Olej wszystkich i zabierz się stąd. Pomogę ci. Spakuję cię. Idę dalej przed siebie po molo. Słońce mnie pali, wilgoć ze szklanki skrapla się na moich palcach. – Masz zamiar tutaj tkwić i czekać biernie, aż cię poddadzą lobotomii albo pogłaszczą po głowie i nafaszerują ogłupiaczami? Dochodzę do końca molo, odstawiam lemoniadę i ściągam sandały. – Jezu, chyba nie zamierzasz się rzucić do wody? – To nie jest takie proste, Pepper. – Mam nadzieję, że nie. – Tylko że w sumie nie mam tak źle. Umówmy się, dziewięćdziesiąt dziewięć procent kobiet bez namysłu zamieniłoby się ze mną. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent kobiet marzyłoby o tym, żeby zostać żoną Franka Hardcastle’a,

a gdyby pieprzył na boku ładne dziewczynki, starałyby się tego nie widzieć. Spójrz tylko na to. – Macham sandałami w stronę pięknej, ubitej plaży, szarych kamieni Dużego Domu, połyskujących w słońcu okien. – To wszystko jest moje. Dobrze mi się powodzi. – Co ty chrzanisz? – Frank jest dobrym człowiekiem, Pepper. Mógłby być wspaniałym człowiekiem, gdyby nie pewne słabości, i tyle. Kocha mnie szczerze. Codziennie dzwoni do mnie, przysyła kwiaty. Strasznie się mną przejmuje. – No to czemu tu sam nie przyjedzie, zamiast nasyłać rodzinnego doktora, żeby cię poddał lobotomii? – To nie Frank, to jego ojciec. – Co za różnica? – Bardzo poważna. – Odwracam się twarzą do niej, czując na sobie wzrok babki Hardcastle, która ze swojego okna podgląda nas, śledząc każde drgnienie mojej twarzy. – Ojciec Franka przeżył to na własnej skórze. Żona go porzuciła, dlatego nie mógł się ubiegać o fotel w senacie. Nie zniósłby, gdyby to samo przytrafiło się Frankowi. To byłby koniec świata. – W tej sytuacji nasz Franuś junior powinien trzymać zapięty rozporek. – Nic nie rozumiesz. Gdybym rzuciła Franka, rozwiodła się z nim, znaleźliby sposób, żeby mnie zniszczyć. Ten cały doktor Keene dzisiaj, to był strzał w powietrze. Sygnał ostrzegawczy. – Pieprzyć ich! Pieprzyć ich sygnały ostrzegawcze! Najwyżej zszargają ci opinię, co i tak będzie zabawniejsze od twojego obecnego życia. Kręcę głową. – Też tak myślałam. Na pozór to dobry pomysł. Ale wtedy dociera do ciebie, co o tobie mówią, ile osób rozczarowałaś, jaka

jesteś samolubna. Że jesteś jedną gigantyczną porażką. – Ja bym się tym nie przejmowała. – No cóż, ty jesteś Pepper, a ja jestem Tiny, więc się tym przejmuję. Nic na to nie poradzę. – Teraz łzy płyną mi już ciurkiem z oczu i nawet nie próbuję ich wytrzeć. – Nic na to nie poradzę, Pepper. Po prostu taka jestem. Próbowałam kiedyś, ale nie mam dość siły, żeby ich rozczarować. Jak przyjdzie co do czego, nie umiem się sprzeciwić. – Jakich ich? – Was wszystkich, Pepper. Ciebie, Vivian, mamuś i tatę, Franka, babcię, Constance i całą resztę, ludzi, których w życiu nie spotkałam, ludzi, którzy chodzą po ulicach, czytają gazety, oglądają moje zdjęcia i myślą sobie: „wcale nie jest taka ładna, spójrz na jej nos, jest za chuda, jest nie dość szczupła, jest za wysoka, jest za niska, dała się wrobić, jest głupia, robi to dla pieniędzy, podobno on ją zdradza, podobno ona go zdradza, podobno ona pali, jak on nie widzi, podobno jest świętoszką, która w życiu nie pociągnęła dymka”. Wszystkich. Wszystko. Nawet nie wiesz, jak to jest. Ty w ogóle nie wiesz, co to wstyd, Pepper. Próbowałam mieć to wszystko w nosie. Bóg mi świadkiem, że bardzo się starałam. Ale nic z tego nie wyszło. Pepper bierze moją zapłakaną twarz w dłonie i przyciąga do swojego dekoltu. – Moje biedactwo. – Nie mogę tego zrobić znowu, Pepper. Nie zniosłabym powtórki z tego. – Z czego? Odrywam policzek od mokrej skóry Pepper. – Muszę ci coś pokazać. – Rany kota! – Pepper odwraca fotografię do światła. – Ładne cycki. Naprawdę, zabójcze. Nie podejrzewałam nawet, że

masz takie cudowne piersi. Powinnaś je bardziej eksponować. – Pepper! Odrywa wzrok od mojej czarno-białej sylwetki rozciągniętej na sofie i patrzy mi prosto w oczy. – Kto robił zdjęcie? – Caspian. – Caspian? Caspian Harrison? Nasz major Caspian? – Dokładnie. – Jezu. Caspian. Poszłaś z nim potem do łóżka? – Nie twoja sprawa. – Czyli poszłaś. Niech mnie kule biją. Jestem… O, rany. Nasz dzielny major. – Milknie i znów pochyla się nad zdjęciem. – Kiedy to było? – Dwa lata temu. – Dwa lata temu? Ale przecież, dwa lata temu, właśnie wtedy brałaś ślub, dobrze mówię? – Mówiąc dokładnie, było to tuż przed ślubem. Dwa albo trzy tygodnie, coś w tym rodzaju. Pepper gwiżdże przeciągle. – No, no. Kto by pomyślał? Pamiętam cię całą w bieli. Musiałaś odreagować napięcie, jak rozumiem. – Coś w tym rodzaju. – Robiliście to znowu? Po jego powrocie? Wyrywam jej zdjęcie z ręki. – Skądże znowu! – No to po co mi to pokazujesz teraz? Wkładam zdjęcie z powrotem do koperty z manili, jakbym chciała zakryć swoją nagość. – Pamiętasz, jak parę tygodni temu pomogłaś mi sprzedać bransoletkę? – Jasne, że tak. Ja… zaczekaj! – Wyrywa mi kopertę. –

Jesteś szantażowana? Caspian Harrison cię szantażuje? – Caspian? Nigdy w życiu. Oddawaj to! Ale ona już otwiera kopertę i wyciąga ze środka jej zawartość. Fotografię, liścik. – Rany, całkiem jak w kinie. Jak na filmach o mafii… – To nie jest film, niestety, tylko samo życie, w dodatku moje, a jeśli kiedyś sprawa się wyda, bez względu na to, czy rzucę Franka, czy nie, będzie skończony, i to przeze mnie. Nie mówiąc już o tym, że moje życie też legnie w gruzach… – Dlaczego niby twoje życie miałoby zaraz lec w gruzach? Kariera Franka, owszem, ale zasłużył sobie na to, nędzny zdrajca. – Pepper, zastanów się tylko. Pomyśl tylko o tym, co się stanie, jak to zdjęcie wyląduje w gazetach i byle koleś będzie mógł je obejrzeć. Pepper wachluje się ociężale zawartością koperty. Pod oliwkową opalenizną na twarzy ma lekki rumieniec. – Możesz otworzyć okno? Podchodzę do okna wychodzącego na plażę i podsuwam szybę do góry. Fala rozgrzanego powietrza uderza mnie w brzuch. – Na zewnątrz jest jeszcze cieplej. – Ale przynajmniej powietrze jest świeże. Kładę się na łóżku i opieram nogi o ścianę nad zagłówkiem. Burczy mi w żołądku, chociaż niedawno jadłam lunch. Splatam ręce na brzuchu, żeby stłumić krępujący odgłos. Szok po wizycie doktora Keene’a zaczyna ustępować, a wraz z nim słabną emocje. Mój umysł jest nad podziw chłodny i przytomny. Gotów podjąć działanie. – Skoro to nie Caspian, to kto? – Nie wiem. Ktoś, w czyje ręce wpadły fotografie.

– Chrzanić go. Idź na policję. – Nie mogę tego zrobić, bo Frank się dowie. – No to niech się dowie. – Zrozum, Caspian jest jego kuzynem. Jak mam powiedzieć Frankowi, że spałam z jego kuzynem? – Nie powiedziałaś mu o tym? Wiatrak pod sufitem obraca się powoli. Wyobrażam sobie, że chwytam za jedno ze skrzydeł i kręcę się jak na karuzeli. Czuję niemal pęd powietrza na policzkach. – Nie wszystko. Troszeczkę. Sądzę, że domyślił się reszty, z wyjątkiem tego, że to był Caspian. Ale nigdy więcej nie rozmawiał ze mną o tym. Wyglądał, jakby mu to nie robiło różnicy. Był po prostu… Był zadowolony, że wróciłam. Że się rozmyśliłam i dałam poprowadzić do ołtarza. Można powiedzieć, zachował się jak dżentelmen. – A co Caspian na to? – Masz na myśli szantaż? Nie powiedziałam mu o tym. – Dlaczego? Przecież to on robił te zdjęcia, u licha! – Po prostu nie mogę, i już. Mógłby powiedzieć Frankowi albo ojcu Franka. – Tak uważasz? Uważam go za przyzwoitego gościa. Drażni mnie to przelewanie z pustego w próżne. – I co z tego? Jest jednym z nich. Jak przychodzi co do czego, Hardcastle’owie zawsze stawiają interes rodzinny na pierwszym miejscu. – Myślę, że w tym przypadku się mylisz. Wygląda na człowieka niezależnego. Przekręcam się i siadam na łóżku, ściskając róg kołdry. – Wierz mi. Pepper zakłada rękę na rękę. Jej figura powoli robi się pełniejsza. Z bliska widać nawet leciutkie zaokrąglenie brzucha

pod luźną kretonową sukienką. Włosy ma schowane pod chustką i – jeśli mnie oczy nie mylą – jej wyraziste policzki też zrobiły się ciut pełniejsze, jakby ktoś na starą rzeźbę narzucił świeżej gliny. – Jak daleko zaszły sprawy między wami? – To już nie ma żadnego znaczenia. – Zaplatam nogi i siadam na łóżku po turecku. – Pytanie, co mam teraz robić? – Czy odpowiedziałaś już na list? – Nie. Jeszcze nie. Pepper bębni palcami po kopercie, którą trzyma za róg. Zwykłej kopercie z manili, takiej, w jakiej przychodzą urzędowe pisma. Zdjęcie i liścik wciąż są na zewnątrz, przyciśnięte do koperty szkarłatnym paznokciem Pepper. Przygląda mi się z ukosa. Pół jej twarzy niknie w cieniu, a drugie pół jest oświetlone złotą poświatą sączącą się przez okno z plaży. – I nie masz pojęcia, kim może być ten typ, ani jakim cudem zdjęcia wpadły mu w ręce? – Caspian mówi, że przed wyjazdem do Wietnamu schował zdjęcia na strychu czy też w jakiejś szafie. – Każdy z rodziny mógł wejść na ten strych. Dwa lata to sporo czasu. – Ale dlaczego ktoś z rodziny miałby mnie szantażować? – A ta suka Constance? Ona nie bardzo cię kocha. Szkoda, że nie wiesz, co wygaduje za twoimi plecami. – Kocha Franka bardziej, niż mnie nienawidzi – mówię, patrząc w zadumie na czerwony paznokieć Pepper, który zasłania moje smukłe czarno-białe biodro na skraju zdjęcia, jak szkarłatny listek figowy. – Mogłabyś mi dać na chwilę to zdjęcie? – A ten jej mąż? Tim? – sugeruje Pepper, podając mi fotografię.

– Tom. – Ma na plecach potężnego guza. Założę się, że… – To zdjęcie zostało wywołane w laboratorium – przerywam jej. – Skąd wiesz? – Na brzeżku jest stempel z datą i godziną. Zostało wywołane w profesjonalnym laboratorium. – Oczywiście, że tak. – Nie rozumiesz. Caspian sam wywołuje swoje filmy. Ma u siebie w domu ciemnię. – Pokaż – żąda Pepper, ściągając brwi. Podaję jej zdjęcie z powrotem. Ogląda je z bardzo bliska, lekko mrużąc oczy. Chyba moja siostrzyczka nie potrzebuje jeszcze okularów? Pepper i okulary – koniec świata! – Jedenasta dwadzieścia dwie – czyta na głos. – Czternasty maja tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt sześć. – Patrzy na mnie. – Mamy jakąś poszlakę, panie Holmes? Ja już wkładam sandały. W głowie kłębią mi się myśli, w żyłach buzuje czort wie co. Nadzieja? Jakiś cel w życiu? Czas przystąpić do akcji. Ruszam w stronę drzwi. – Nie wiem. Ale się dowiem. – Doprawdy? A jak pani zamierza tego dopiąć, panno Strachajło? Przystaję przy wazonie z kwiatami na komodzie. Hiacynty, dostarczone wczoraj przez posłańca, z bilecikiem: „Dla mojej najdroższej żony. Kocham cię. Frank”. Mają cudowny, eteryczny odcień błękitu; każdy płatek zastygł w perfekcyjnej pozie. Ale kiedy pochylam się, żeby powąchać kwiaty, okazują się prawie bezwonne, jakby cały swój zapach zostawiły w oranżerii.

Odchodzę od komody, wyjmuję kopertę z palców Pepper i przyciskam łokciem do siebie. – Idę porozmawiać z Caspianem. Z braku innej możliwości zwracam się do nóg Caspiana. Stare wojskowe buty wystają spod tylnego błotnika mercedesa jak para wielkich skórzanych podpórek na książki. – O co chodzi? – pyta z metalicznym echem. – Mógłbyś wyjrzeć na moment? Nie mogę tutaj stać i krzyczeć. Caspian wysuwa się powoli spod samochodu, ubrany w sfatygowane dżinsy i poplamioną koszulę. Leży na jednej z tych desek na kółkach, jakich używają mechanicy. Podnosi się i siada na niej okrakiem. – Coś się stało? – pyta, widząc wyraz mojej twarzy. – Zdjęcia – mówię. Nie pyta nawet, o jakie zdjęcia mi chodzi. – Co „zdjęcia”? Mówiłem ci, że zapakowałem je do pudeł. Sprawdziłem po powrocie do Bostonu. Dalej tam są. – Wierzę ci na słowo, ale chodzi mi o inne zdjęcia. Te, które zrobiłeś mi na sofie. – Moje wargi są dziwnie grube i oporne; słowa wydają się przywierać do nich. Caspian ściąga brwi z namysłem. – Tamte? Jest tylko rolka z filmem. Nigdy ich nie wywołałem. – Co z nią zrobiłeś? – Odesłałem ci ją pocztą przed ślubem. – Wstaje z deski. – Nie dotarła do ciebie? Ledwie go słyszę przez łomot krwi w uszach. – Dokąd ją wysłałeś? Na jaki adres? – Twojego mieszkania. Nie chciałem, żeby Frank zauważył i zaczął cię indagować. Dlaczego? Co się stało?

– Nic. Łapie mnie za rękę. – Tiny… Zrzucam jego dłoń i cofam się chwiejnym krokiem. – Nic się nie stało. Byłam tylko ciekawa. – Czy ktoś… Odwracam się w stronę drzwi, skąd wpada klin światła z zewnątrz, ale Caspian zagradza mi drogę, nie puszczając moich rąk. – Chwileczkę. Zaczekaj. Patrzę na guziki jego koszuli. – Puść mnie, proszę. – Masz kłopoty. – Nie większe niż zwykle. – Tiny, jestem tutaj po to, żeby ci pomóc. Służyć sobą. To jest jedyny powód mojego pobytu tutaj. – Nie wydaje ci się, że już dość dla mnie zrobiłeś? Krzywi się i puszcza mnie natychmiast, jakbym parzyła. Biorę się na odwagę i patrzę mu w twarz. Ma smugę smaru na policzku, musiał otrzeć twarz brudną dłonią. Czoło też ma ciemne od smaru. – Jesteś jednym z nich – mówię. – Jednym z Hardcastle’ów. Bierzesz udział w ich machinacjach. Należysz do sztabu wyborczego Franka. Wjeżdża na twoich plecach do Białego Domu. Nie obchodzi cię, kto po drodze obrywa. Cel uświęca środki, tak czy nie? – Wiesz, że to nieprawda. Mam w nosie ambicje Franka. – No to co ci każe angażować się w jego kampanię? Czemu tak wszyscy skaczecie wokół niego? Nie do wiary, jak nieruchomo można stać na jednej nodze. Kiedy patrzy na mnie w milczeniu, sprawia wrażenie rzeźby,

a może figury woskowej. Nawet źrenica nie drgnie w zielonej Harrisonowskiej tęczówce. Mogłabym policzyć jego rzęsy. – Odpowiedz – mówię twardo, bo nie zamierzam dłużej ustępować ani klękać przed nikim. – Czemu bronisz Franka? Czemu pozwalasz im, żeby ubierali cię w mundur obwieszony medalami i… używali do własnych celów? – Wcale tego nie robię. – Naprawdę? To co w takim razie robisz? Mruga nareszcie, wzdychając ciężko. Schodzi mi z drogi i kieruje się do samochodu. Odwracam się i patrzę, jak bierze do ręki klucz francuski i przysiada na wąskiej drewnianej platformie. – Ja… To wszystko tutaj… – mówi żarliwie, zataczając ręką krąg po wnętrzu szopy. – Ceremonia w Waszyngtonie, tamten wieczór w hotelu. Myślisz, że ja to robię dla Franka? Pomagam Frankowi? Chronię Franka? – Kiwa ze smutkiem głową. – To co w takim razie robisz? Mów, na litość boską. Kładzie się z powrotem na tę jakąś deskę na kółkach i patrzy w strop szopy. – Kiedy już wszystko przemyślisz, przyjdź porozmawiać. Ciszę zakłóca łopot skrzydeł. Mama szpaczków wlatuje przez drzwi szopy, kierując się do gniazda na belce. Pisklęta się ożywiają. Otwierają na oścież dzioby, odsłaniając czerwone gardziołka. Spuszczam wzrok na Caspiana. Kolana ma ugięte, lewe trochę większe od prawego. Ręka z kluczem leży na szerokiej piersi i unosi się lekko w rytm oddechu. To ta szeroka pierś, do której tak się tuliłam, a która potem przeleciała na drugi koniec świata, żeby niemal wykrwawić się w bagnistej dżungli, pierś, którą na wpół żywą wciągano do helikoptera, gdy ja pakowałam

prezenty gwiazdkowe w moim szykownym salonie w Back Bay. Przecinam zakurzoną podłogę i osuwam się na kolana. – Teraz tu jestem – mówię. Odwraca głowę i patrzy na mnie bez słowa. To są wciąż te same oczy. Te same policzki, ta sama szczęka, ten sam Caspian. Z wyjątkiem wijącej się nad brwiami blizny na czole. Biorę się na odwagę i dotykam jego kolana. – Boli? – Pytasz o to, czy teraz boli? – Teraz i w ogóle. – Czasami. Często. Ale teraz nie. Pochylam się i całuję dolną krawędź jego szerokiej rzepki. Dżins jest rozgrzany i pachnie olejem. – Tak mi przykro. Nawet nie wiesz jak. Gdybym… Dniem i nocą myślę o tym, że to moja wina, że gdybym nie… Siada z powrotem do pionu. – To nie twoja wina. – Nie pojechałbyś na drugą misję… – Coś podobnego mogło mi się zdarzyć w czasie pierwszej. Ten tok myślenia do niczego nie prowadzi. Nigdy nie wiadomo, co by było gdyby. Czuję jego oddech. Jego oddech i własny. Przytykam policzek do kolana Capa; mam teraz przed oczami zmurszałe deski ściany szopy. Nad nami szpaczęta drą się ze szczęścia, że mają pełne brzuszki. – Tak mi przykro. Tak mi strasznie przykro. Twoja cudowna noga. – To tylko noga, już mówiłem. – Zawiodłam cię. Nikczemnie zawiodłam. Powinieneś był znaleźć sobie inną, lepszą ode mnie. – Nie ma żadnej innej, Tiny. Na całym świecie.

Nie dotyka mnie, chwała Bogu, nie dotyka mnie nawet czubkiem dłoni. Gapię się w deski, czując pod policzkiem kolano Capa. Kiedy pisklęta milkną wreszcie, wstaję i ruszam opornie w stronę drzwi, gdzie przystaję z ręką na futrynie. Słońce pali mnie w głowę. Przede mną ścielą się paprocie, przez ostatnie tygodnie dziesiątki razy odsuwane na bok. Przez trawę biegnie wydeptana ścieżka. To cud, że babka Hardcastle jeszcze nic nie wywęszyła. Odwracam się. – Jest jeszcze jedna rzecz. Chciałam cię o coś spytać. Caspian kładzie się z powrotem; ma zgięte kolana i nie wsunął się jeszcze pod samochód. Jego twarz niknie w cieniu błotnika. – O co? – O coś, o czym wspomniał tamten reporter. Mówił, że szuka wiadomości o pewnym incydencie z życia Franka, z czasów jego studiów na Harvardzie. Na pierwszym roku, o ile pamiętam. Powiedziałam mu, że o niczym nie wiem. Caspian klnie cicho. – A więc jest coś, o czym nikt mnie nie raczył poinformować? – Sam wiem niewiele na ten temat. – Ale wiesz i rodzina wie. Kryjecie go. Caspian leży spokojnie z głową zasłoniętą błotnikiem. Bawi się kluczem francuskim. – Nie wiedziałem, czy ci powiedzieli, czy nie. – Powiesz mi teraz czy będę musiała sama przeprowadzić śledztwo? – Czemu nie spytasz Franka? – Ponieważ Frank nie powie mi prawdy, o czym dobrze wiesz.

Wzdycha. – Posłuchaj, mógłbym ci powiedzieć to, co wiem, a wiem niewiele. Ale uważam, że lepiej będzie, jeśli sama spytasz męża. – A to dlaczego? Wjeżdża z powrotem pod samochód, skąd zaczyna dobiegać szczękanie klucza. – Bo to nie moja sprawa. Nie jestem tutaj po to, żeby cię wypchnąć za okno. To, że siedzisz na parapecie, to twój wybór i nic mi do tego. Jedyne, co mogę zrobić, to złapać cię, gdybyś skoczyła sama. Patrzę na podeszwy solidnych butów Caspiana, na jego łydki, które zaraz znikną pod podwoziem mercedesa. Ściskam w ręce kopertę z manili, gniotąc ją prawie. – Czy mógłbyś pożyczyć mi samochód? Nie mogę znaleźć swoich kluczyków.

Caspian, 1964 Zakochanie to dziwny stan. Nie umiesz sprecyzować, czym różnią się pocałunki i seks z dziewczyną, którą kochasz, od poprzednich pocałunków i zbliżeń. Nie umiesz opisać różnicy między jej ciałem a ciałami wszystkich innych dziewczyn, jej biodrami a ich biodrami, jej westchnieniem a ich pojękiwaniami. Trudno szczegółowo zanalizować jakościowe czy ilościowe aspekty tego doświadczenia, będące składowymi większej całości, podobnie jak niewyrobiony odbiorca nie potrafi wyjaśnić, dlaczego Mona Liza jest arcydziełem, tylko przystaje przed portretem, chłonie go wzrokiem i w końcu mówi: O, to jest prawdziwa sztuka. Leżysz z nią w swoim łóżku, piersią w pierś, usta w usta i myślisz: Więc tak wygląda prawdziwa miłość. – Chciałabym zobaczyć Mount Rushmore – wyznała Tiny. Rozmawiali już od dłuższej chwili o tym i owym, ale nie o seksie, ponieważ rozmowa o tym, jak się kochali przed chwilą, miałaby posmak dyskusji na temat Mony Lizy – temat był zbyt obszerny i skomplikowany, może też trochę zbyt świeży, w dodatku ubieranie go w słowa zakrawałoby na świętokradztwo. Zresztą, o czym tu mówić po takiej godzinie? Jakich słów użyć? „Dobrze się czujesz”? Przecież uważał przez calutki czas, jakby był wyłącznym sprawcą zdarzenia: jego pożądanie kalało ją krok po kroku. „Kocham cię” trąciło banałem w obliczu tego, co czuł naprawdę, złożoności jego zaangażowania w połączenie z kobietą, która leżała w jego objęciach i przeniknęła go do szpiku kości. Trzymali się więc tematów, które można było komunikować samymi słowami. Na przykład wyjazdu do Kalifornii i planowanej trasy.

– Mount Rushmore jest w Południowej Dakocie. Jeśli nadal chcesz zwiedzić Wielki Kanion, będzie trudno pogodzić jedno z drugim. – Przecież mamy dwa tygodnie. – Sugerowałbym podejmowanie decyzji na bieżąco. Obawiam się jednak, że będziesz musiała wybrać jedno albo drugie. – Nie ma sprawy. Jak się okazuje, potrafię dokonywać słusznych wyborów. – Pogładziła go po muskularnej piersi, a potem obiema rękami objęła tors Capa. Wydało mu się dziwne i sprzeczne z prawami fizyki, że tak lekki dotyk tak drobnego ciała potrafi go przykuć do łóżka. Patrzyła na swoją rękę, zupełnie nieświadoma jej magicznej mocy. – Przyszło mi do głowy, że w Kalifornii mogłabym uczyć tańca. Nigdy nie będę na tyle dobra, żeby tańczyć profesjonalnie, w prawdziwym balecie, takim, który się liczy, zresztą to jest ciężkie życie. Wszyscy pod wszystkimi dołki kopią, morderczy trening. Ale mogłabym uczyć dzieci, jak to robiłam z moim zespołem dziecięcym w Bostonie. Może otworzyć własne studio baletowe? – Uda ci się. Świetny pomysł. Na pewno nie brak tam dzieciaków. – No, to tyle by było o mnie. A co z tobą? Księżyc wzeszedł, przyćmiony półksiężyc, życzliwy kochankom. Cap wbił wzrok w biały sufit, pod którym statecznie obracał się wiatrak. To było jego łóżko, jego własne łóżko, tyle że niemożliwie skotłowane, skłębione prześcieradła i koce zwisały do ziemi, ale po raz pierwszy w życiu było mu wszystko jedno, nie miał najmniejszego zamiaru wyskakiwać i słać go od nowa, napinając pościel, aż będzie gładka jak stół –

w myśl nauk pobranych od ojca. Ot, łóżko jak łóżko, poza tym, że leżał w nim nagi, tuląc Tiny w ramionach. Tę Tiny, z którą się przed chwilą kochał: wszedł w nią, a ona przywitała go radośnie. Jego nerwy wciąż jeszcze iskrzyły, jego umysł nadal rozpływał się w mgle rozkoszy i niedowierzania. Upajał się jej oddechem. – Co ze mną? Jestem żołnierzem. Moja przepustka kończy się za szesnaście dni. Całym oddziałem wsiadamy w transportowiec, opasły, ryczący gruchot, wyłącznie pierwsza klasa, i wracam do służby czynnej. – A kiedy kończy się twoja służba? – Jestem oficerem, Tiny. Zawodowym. I będę nim, dopóki nie wystąpię z wojska albo nie przejdę na emeryturę. Oficjalnie misja trwa rok. – Oficerem? – Podniosła się na łokciach i spojrzała na niego, a jej piersi, zawieszone nad nim, emanowały jakąś niezłomną bliskością, która go dziwnie krzepiła. – Nie wiedziałam! Jesteś zawodowcem? W jakiej randze? – Kapitana. – O la la. Czemu mi nie powiedziałeś? Wzruszył ramionami. – Już i tak durzyłaś się we mnie nieprzytomnie. Nie chciałem, żebyś straciła głowę do reszty. – Jezu. Moja matka umrze, jak się dowie. – Opadła na niego ze śmiechem. – Znając ją, pewnie postawi mnie pod sąd polowy. – Znając ją? – Śmiech Tiny nagle się urwał. – Skąd znasz moją matkę? – Stąd, że była w twoim mieszkaniu, kiedy poszedłem cię szukać. – Była gdzie? – spytała ściśniętym głosem. – Jak mogłeś nie powiedzieć mi o tym? Fotografowałeś

mnie nago. Przespałeś się ze mną i przez myśl ci nie przeszło, żeby wspomnieć, że przed godziną spotkałeś moją matkę? – Nie wydawało mi się, żeby to miało jakikolwiek związek ze spaniem z tobą… – Oto mężczyzna. – …które zresztą było najdalsze od spania. – Czy ona wie, jak się nazywasz? – zaniepokoiła się Tiny. – Jasne, że tak. – No to wie, gdzie cię szukać. – Tak, dałem jej wizytówkę – powiedział, jakby to rozumiało się samo przez się. – Całkiem upadłeś na głowę?! – krzyknęła. – Nie bój się, nie wie, że jesteś ze mną. – Próbował ją uspokoić. – Możesz być pewien, że będzie wiedzieć za parę godzin, kiedy on przeczyta list, który wrzuciłam mu do skrzynki na drzwiach, i zadzwoni do niej, a ona pojedzie wyważyć drzwi w twoim domu. Opadł z powrotem na poduszkę, założył ręce za głowę, żeby przemyśleć sprawę; musiał rozważyć za i przeciw – czy zafundować sobie satysfakcję, pozwalając pani Schuyler wyważyć drzwi i znaleźć jej drogocenną córeczkę, zdeflorowaną z pietyzmem, w jego objęciach, czy rozsądnie odsunąć w czasie tę konfrontację, żeby Tiny miała czas uzbroić się psychicznie, a lokatorzy z niższych pięter wyjść do pracy, dzięki czemu nikt nie wezwie policji. – Mam domek na Cape – powiedział w końcu. – Stary dom, po mamie. Odziedziczyliśmy go z siostrą. O tej porze, w nocy, to tylko godzina jazdy. Po chwili już jechali starym fordem Caspiana autostradą numer 3: samochód sunął w świetle księżyca, trawa wzdłuż

szosy lśniła srebrzyście. Złożył dach, jak każdy, kto jedzie na Cape Cod z ukochaną kobietą w majową księżycową noc. Siedziała sztywno z założonymi rękami. Głowę miała wytwornie owiniętą szalem, nogi skromnie złączone pod spódniczką niebieskiego kostiumu. – Chodź tutaj. – Wyciągnął prawą rękę. Spojrzała z namysłem najpierw na rękę, potem na pierś, z którą była połączona. Strzepnęła niewidzialny pyłek ze spódniczki i przesunęła się lekko w jego stronę. Przeciągnął ją na środkowe siedzenie i pocałował w czubek głowy. – Tak lepiej. Zasnęła natychmiast, zwinięta w pachnący kłębek przy jego ramieniu. I kiedy tak mknął po szosie, a wiatr od oceanu i blask księżyca igrały z jego włosami, Cap czuł, że niczego mu więcej nie trzeba do szczęścia, że ta cudowna kompozycja wrażeń zmysłowych niesie w sobie niewysłowioną pełnię. Że jego życie wreszcie powstało z gruzów. Ostatecznie droga do piaszczystego podjazdu przed domkiem przy plaży zajęła im godzinę i kwadrans, bo Cap jechał trochę wolniej niż zwykle, napawając się chwilą. Zgasił silnik i patrzył na stare kamienie i białe framugi lśniące w świetle księżyca. Kiedy tu był po raz ostatni? Pewnie z dziesięć lat temu. Jakoś trudno mu się było wstrzelić z urlopem w sporadyczne letnie spotkania z rodziną. Trącił leciutko Tiny. – Zbudź się, kochanie. – Nigdy nie mówił do nikogo „kochanie”, ale to słowo wydało mu się teraz bardzo stosowne. – Mmm? – Jesteśmy na miejscu. Podniosła głowę.

– Na Cape? – Mmm. Zaraz cię położymy do łóżka. Wysiadł z auta i podał jej rękę. Wygramoliła się na zewnątrz, rozwiązała chustkę i wygładziła spódnicę. – Która godzina? – Koło pierwszej. – Myślałam, że jest znacznie później. Znalazł klucz w domku dla ptaków i otworzył drzwi. W jego pamięci ożyły zapomniane zapachy: drewna, nadmorskiego powietrza, pleśni, soli, pasty cytrynowej, schnących na słońcu ręczników. Dzieciństwa. W środku było czysto: rodzina co jakiś czas przysyłała kogoś do odkurzania i drobnych napraw, a ogrodnik zajmował się całym terenem. Przy kominku z kamieni polnych jak zawsze stał fotel jego matki, przykryty upiornym białym prześcieradłem. Prąd na pewno był wyłączony. Wyjął latarkę z samochodu i znalazł starą lampę sztormową w spiżarni. Zapalił ją długą zapałką. Tiny dalej stała w sieni, mrugając zaspanymi oczami. Zrzuciła buty przy drzwiach. – Chcesz do łazienki? Kiwnęła głową. – Na górę i w prawo. Drzwi na końcu korytarza. Woda pewnie jest włączona dla ogrodnika, ale bojler naturalnie nie działa, więc nie ma ciepłej. Pójdę po walizki. Kiedy wrócił, woda szumiała już w rurach. Wniósł walizki do pokoju na górze i postawił lampę sztormową na stoliku nocnym. Firanki były zaciągnięte, a kiedy je rozsunął, pokój zalała księżycowa poświata. Podniósł dolną część okna i do środka wpadło chłodne powietrze i rytmiczny szum oceanu. Obserwował pofałdowaną, fosforyzującą, spienioną powierzchnię wody, aż wreszcie szum w rurach ucichł i drzwi

łazienki skrzypnęły w korytarzu. Odwrócił się od okna i zaczął ściągać pokrowce z mebli, wzbijając obłok kurzu, który osiadał po chwili. – To twój pokój? – spytała Tiny od progu. – Tak. Tu sypiałem w dzieciństwie. Mogę zsunąć łóżka, jeśli chcesz. – To nie będzie potrzebne. Które jest twoje? „To nie będzie potrzebne”. Musiał ze wstydem przyznać, że jest rozczarowany. Machnął ręką w stronę jednoosobowego łóżka pod oknem. – Tutaj. Pójdę do łazienki, żebyś się mogła przebrać. Woda z kranu okazała się lodowata. Opłukał twarz i wyczyścił zęby. W lustrze wydał się sobie dziwnie blady, choć mogło to być światło księżyca. Wytarł się porządnie ręcznikiem i wrócił do sypialni, gdzie Tiny zdmuchnęła już płomień lampy i leżała pod kołdrą w jego łóżku. Stanął na starym, wygniecionym dywanie na środku pokoju i zawahał się. Konstrukcja łóżka nie przewidywała podwójnego obciążenia. – Chodź już wreszcie, bo zmarznę – mruknęła. Okazało się, że jest naga, pachnąca, gładziutka, rozkoszna. Całował ją po obojczyku i pięknej szyi. – Nie boli cię ani nic złego się nie dzieje? – Zaraz się przekonamy. Nigdy nie przepadał za określeniem, którego używała, „kochać się”, ale teraz je polubił. Podobnie jak słowo „kochanie” zdawało się dziwnie pasować, miało w sobie powiew prawdy. Słodycz w sercu, gdy gładził jej skórę. Rozsadzająca go miłość, gdy Tiny gładziła jego skórę, kiedy wsparty na dłoniach połączył się z nią delikatnie. Nie, prawie wcale nie boli. W życiu nie czuła się lepiej. Uspokojony jej słowami zaczął wspominać

jej zdjęcia – i wcale nie te, na których była goła, tylko te, na których tańczyła – ujął jej giętką nogę i zarzucił sobie na ramię. – Ach – jęknęła z rozkoszą i zaskoczeniem. Podobnie jak w drodze z Bostonu, chciał, żeby to trwało wieczność, a gdy nie mógł już dłużej, skończył zalany poświatą księżyca, wciągając w płuca słoną bryzę znad rozkołysanych wód za oknem. – Czy to jest bardzo niebezpieczne? Tylko nie kłam – spytała Tiny, wilgotna i zziajana. Leżała pod nim zaczepiona podbródkiem o jego ramię, obejmując go mocno. Uznał, że to może oznaczać tylko Wietnam. – Pytasz, czy wrócę? – Nawet tak nie mów. Musiał się skoncentrować, żeby zejść z Tiny i nie spaść przy tym z łóżka – choć nie pisnęła słowem, zdawał sobie sprawę, że jest za ciężki. Odwróciła się na bok, żeby zrobić mu miejsce. Leżała tyłem do okna. – Są duże szanse, jeśli się nie wystawia głowy. – Możesz mi obiecać, że nie będziesz wystawiać głowy? – Jeśli mnie ładnie poprosisz. – Co chcesz przez to powiedzieć? Przytulił ją mocniej. – To znaczy, że nie mogę ci nic obiecać, chyba sama rozumiesz? Wypowiadał te słowa nie po raz pierwszy, ale tym razem miał coś innego na myśli. Chodziło mu przede wszystkim o to, żeby dać wolność Tiny. Co się tyczy jego samego, miał niezbitą pewność, że nie będzie już żadnych innych kobiet, choćby w dżungli przyszło mu przeżyć Bóg wie jak brutalne i drastyczne sceny, wiedział, że będzie umiał zapomnieć o kobietach, tak jak umiał zapomnieć o ciepłej wodzie i piwie.

Ale Tiny? Nie mógł jej prosić, żeby na niego czekała. Nie mógł jej przecież prosić, żeby pod wpływem parotygodniowej fascynacji zdecydowała się na długie okresy rozłąki i nieustanne przeprowadzki, które są losem żon wojskowych. Dobrze pamiętał, jak matka źle to znosiła. – Rozumiem – odparła. – Ale będziesz wiedział, gdzie mnie szukać po powrocie. Wtulił policzek w delikatne włosy Tiny i zaczął myśleć o tym, co będzie, gdy wróci za rok. Zastanawiał się, jakie są szanse, że z powrotem się zejdą. Zaczął rozważać możliwość, którą dotąd wykluczał, czyby nie zmienić zawodu, zacząć żyć z fotografii albo z czegoś innego. Na szczęście miał chociaż dość pieniędzy, żeby utrzymać żonę i dzieci w małym domku w San Diego, niedaleko od oceanu, a na lato przyjeżdżać na Cape, jak w dzieciństwie, do domku mamy. To były najpiękniejsze chwile jego życia, dopóki się nie skończyły. – Nie martw się, znajdę cię – mruknął, ale Tiny już spała. To nie szarość przedświtu zbudziła Capa, tylko brak Tiny przy nim. Zawołał ją, ale nie odpowiadała. Zaczął nasłuchiwać, czy woda nie szumi w rurach, czy nie skrzypią deski w starej podłodze. Wgłębienie w materacu obok niego wystygło, ale jeszcze się nie wyrównało. Musiała wstać niedawno. Choć zwykle był człowiekiem czynu, teraz nie chciało mu się nic robić. Leżał ociężały, rozleniwiony w swoim starym łóżku i nie miał ochoty nawet kiwnąć palcem. Miał dziwne, niepokojące przeczucie: jeśli wstanie z łóżka, jeśli zsunie z siebie kołdrę, która okrywała ich w nocy, czar pryśnie i oboje wrócą do prozy życia, on swojej, ona swojej, i za trzy dni uznają to wszystko za sen bądź alternatywną rzeczywistość, którą udało

się naukowcom powołać na krótką chwilę do życia. – Tiny! – zawołał, tym razem głośniej, ale znów odpowiedziała mu cisza. Nie miał wyboru. Odrzucił kołdrę i spuścił nogi na ziemię. Podłoga wydała mu się nieprzyjemnie zimna i twarda. Firanki w oknie były rozsunięte, a szyba podniesiona tak, jak ją w nocy zostawił. Od oceanu wiało chłodem, jakby to był początek kwietnia, a nie druga połowa maja. Jeszcze tydzień i domy przy plaży zaczną się zapełniać, a sklepy przy promenadzie podniosą żaluzje. Przyjdzie czas meczów futbolowych na plaży, wyścigów pływackich, regat żeglarskich i zawodów wędkarskich. Wieczna rywalizacja Hardcastle’ów. Jego rodzina dzieliła się na zwycięzców i przegranych. W tamtej chwili, gdy różowe słońce próbowało wyjść nad ciężki, czarny horyzont, na plaży widniała tylko jedna, drobna postać: owinięta w koc paliła papierosa, patrząc na ocean. Wiatr rozwiewał jej potargane ciemne włosy. Stała na krawędzi mokrych linii pozostałych po kolejnych przybojach, więc kiedy biała piana podpływała do stóp Tiny, nie było wiadomo, czy ich dosięgnie, czy nie. „Jestem w tobie zakochany” – pomyślał, a zaraz potem nadpłynęła inna myśl, jeszcze bardziej zdecydowana i odważna: – Kocham cię”. Przez chwilę zastanawiał się, czyby nie kucnąć i nie wykrzyczeć tych słów przez uchyloną szybę. Ale bał się zepsuć tę chwilę. Nie będzie przecież zakłócać kontemplacji Tiny jakąś prostacką demonstracją. Tak czy owak, raczej nie zrozumiałaby jego słów na tle łoskotu fal. Stał więc jeszcze przez chwilę, oparty o futrynę, napawając się widokiem Tiny. Nie mógł się nadziwić, że ją znalazł, a ona

też go chciała. W promieniach coraz intensywniejszego różu jego wątpliwości zaczęły się ulatniać i ujrzał przyszłość jak na dłoni. Widział wyraźnie rozciągającą się przed nimi nieskończoność: dwa tygodnie rozkoszy miesiąca miodowego, noclegi w motelach i na kempingach, seks, od którego niebo zadrży w posadach, a anioły będą ronić łzy zachwytu. Potem rok piekła, dziesiątki listów w obie strony, dużo zdjęć; poczuł w trzewiach ucisk przyszłej tęsknoty za Tiny. Wreszcie powrót: powitanie, dom w San Diego w niewielkiej odległości od oceanu. Mały, ale przytulny. Studio taneczne Tiny i jego atelier fotograficzne. Dzieci, przyjaciele, rodzina. Boże Narodzenia i – każdego lata – powrót na parę tygodni na Wschodnie Wybrzeże, tak długo, jak będą na siłach. Poranki, które Tiny będzie jak dziś witać na plaży, a on będzie parzył jej kawę i zanosił nad wodę. Ona już będzie czekać na niego i będą stali oboje owinięci w jeden koc, pijąc kawę w milczeniu, patrząc, jak wstaje nowy, cudowny dzień. Odszedł od okna, wskoczył w podkoszulek i spodnie i zszedł na dół, żeby jej to wszystko powiedzieć.

Tiny, 1966 Wyjeżdżam z podniesionym dachem, żeby umknąć czujnym spojrzeniom krewniaków. „Nie mogę znaleźć swoich kluczyków” – powiedziałam Caspianowi. Prawdę mówiąc, klucze do mojego cadillaca zniknęły z szuflady w spiżarni, gdzie zawsze je odkładam po powrocie z wyjazdu, zawsze, i podejrzewam, że próba ich odnalezienia byłaby stratą czasu. Dobrze zrobiłam, rozkładając dach, bo pół godziny po wyjeździe nadciągają, wcześniej niż zwykle, popołudniowe chmury burzowe, czarne i spiętrzone. Dziesięć kilometrów za Plymouth pierwsze, nabrzmiałe krople opadają z głośnym pluskiem na przednią szybę, zmywając kurz. Potem już leje jak z cebra. Nie ma to jak grzechot ulewy na brezentowym dachu kabrioletu. Jakby człowiek przytknął głowę do szybu kopalni krasnoludków: niestrudzony, frenetyczny stukot brzmi jak kucie w skale malutkich kilofów. Chyba zaczyna się koniec świata. Czy to możliwe, żeby niebo, wylawszy na nas rzeki wody, istniało nadal? W końcu jednak poziom decybeli wraca do normy, a chmury schodzą za horyzont. Dokładnie w chwili, kiedy parkuję samochód przed sztabem wyborczym męża przy Boylston Street, wypływa zamglone słońce. – Pani Hardcastle! – Josephine nie kryje zaskoczenia. Pod wpływem szoku jej harda młodziutka twarz oblewa się rumieńcem. – Myśleliśmy, że pani jest na Cape. – Nie wątpię. – Dziesięcioma precyzyjnymi ruchami, po jednym na każdy palec, zdejmuję białe niciane rękawiczki samochodowe. Torebkę mam przewieszoną przez rękę. –

Szukam mojego męża. – Frank… Pan Hardcastle dziś po południu będzie przemawiał na Harvardzie. – Czy zajrzy tutaj jeszcze przed powrotem do hotelu? Spuszcza wzrok na biurko i zaczyna przekładać papiery. – Nie jestem pewna. Scott jest z nim i to on ma harmonogram dnia. – Naprawdę? Nie zabrał cię ze sobą? Para młodych kobiet w głębi biura podnosi głowy i zaczyna się nam przyglądać. Policzki Josephine płoną. – Tym razem prosił mnie, żebym została w biurze. Nie będzie długo przemawiał. – Rozumiem. Czy mogę zerknąć na biurko Scotta? Może zostawił kopię harmonogramu. – Pierwsze od okna, proszę pani. Biuro sztabu wyborczego Franka jest urządzone z wystudiowaną prostotą, która sygnalizuje, że służy szarym obywatelom. Ściany zdobią memorabilia kampanii wyborczej i tandetne chorągiewki z barwami USA. Nie ma osobnych gabinetów, tylko na końcu pomieszczenia jest duża sala do spotkań. Brunatne, odrapane meble bez wyjątku pochodzą z komisu meblowego. Wielkie ksero zajmuje cały narożnik przy drzwiach do magazynu. Biurko Scotta, pod oknem, z widokiem na bibliotekę bostońską, jest pedantycznie zorganizowane: skórzany bibularz, srebrny kubek na pióra i ołówki, plastikowy telefon koloru awokado, ceramiczna popielniczka, puste metalowe tacki na dokumenty. W przegródkach na końcu blatu widzę kilka stosów kartek, notatnik, teczkę z manili z naklejką WYCINKI PRASOWE, drugą, podpisaną PODZIAŁ PRAC i trzecią, HARMONOGRAMY, i tę właśnie otwieram. Na samym wierzchu leży kartka zatytułowana ŚRODA, 25 LIPCA

1966. PRZEDPOŁUDNIE 9.00 Kawa w Związku Kombatantów (p. notatki) 10.45 Kawa w Związku Zawodowym Budowlanych, lokal 111 (p. notatki) POPOŁUDNIE 14.15 Lunch w Union Oyster House z Barrym Gorelockiem 15.00 Przemowa na Wydziale Prawa Harvardu (przyjazd o 14.30, p. notatki) WIECZÓR 18.00 Uroczysty obiad w Klubie Harwardzkim (p. notatki, w załączniku lista zaproszonych) Patrzę na zegar na ścianie obok drzwi magazynu. Kwadrans po trzeciej. Czy powinnam jechać na Harvard? Czy zdążę? Frank, jeśli nie ma nic pilniejszego, po przemówieniach zwykle zdejmuje marynarkę i kręci się w okolicy, rozmawiając, a przede wszystkim słuchając. Jak zechce, potrafi być bardzo dobrym słuchaczem. Kiedy stara się wzbudzić sympatię, patrzy ci prosto w oczy, jakby nie widział świata poza tobą i chciał ci nieba przychylić. Nie sposób się mu oprzeć. Ponownie omiatam wzrokiem biurko Scotta, jakbym liczyła na to, że znajdę jakąś podpowiedź, dokąd jechać. W popielniczce leży kilka niedopałków, które zakłócają nieskazitelny ład na biurku. Obok stoi zużyty do połowy podajnik ze znaczkami. Kilka z nich wystaje na zewnątrz, jakby ktoś przy ostatnim użyciu za mocno szarpnął rolką.

Ze znaczków spogląda na mnie twarz Jerzego Waszyngtona. W dzieciństwie unikałam kłopotów, jak mogłam. Moje siostry lubiły wykorzystywać tę słabość. Kiedy wstawałam w nocy, żeby napić się mleka, i przyłapywałam zalatującą dymem Vivian, wracającą na palcach do sypialni, wystarczyło, że syknęła: „Powiem mamuś, że to ty stłukłaś jej perfumy” albo: „Powiem starej Roby, że podrobiłaś podpis mamuś, żeby pójść ze starszą klasą na balet” (pani Robillard była dyrektorką naszego gimnazjum Nightingale-Bamford), i już było po sprawie. W tym wszystkim jedno jest ciekawe: to niekoniecznie były moje kłopoty. Pamiętacie, jak kiedyś nakryłam mamuś w bibliotece z rosyjskim księciem? Mamuś podniosła swą czarującą rozczochraną głowę z siedzenia sofy, mówiąc: „Na litość boską, Tiny, przecież drzwi były zamknięte. Dlaczego nie zastukałaś, głuptasie”, tym samym przerzucając wstyd na moje wątłe barki. Moja wina, że jej przerwałam; moja wina, że przyłapałam ją na jej przewinieniu. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że ja otworzyłam te przeklęte drzwi. Chyba wiem, że pewne rzeczy powinny się odbywać bez świadków? Odtąd zawsze pamiętam, żeby stukać do drzwi. Zawsze się boję, na co mogę się natknąć po drugiej stronie, czyj wstyd może zostać przerzucony na moje barki. Dlatego w to niekończące się lipcowe popołudnie, kiedy gnam ulicami Back Bay dobrze znanym fordem Caspiana, moje dłonie zaciskają się na kierownicy, a żołądek kurczy się ze strachu. Gdyby nie to, że jestem wściekła, zatrzymałabym samochód. Stanęłabym przy krawężniku, zakryła twarz dłońmi i płakała, płakała bez końca, wstrząsana szlochem, bo nie byłoby żadnych świadków.

Josephine poinformowała mnie, że Scott mieszka przy Back Street, w tej samej mniej więcej okolicy, w której mieszkałam przez parę lat, zanim wyszłam za Franka. To chyba zrządzenie opatrzności. Mijam w pędzie znane kamienice, zaprzyjaźnione drzewa. Ford zatrzymuje się, rusza i skręca jakby sam z siebie, a kiedy znajduję wystarczająco dużo miejsca, żeby zaparkować miedzy chevroletem a starym, brudnym pomarańczowym oldsmobile’em, idealnie wpasowuję się już w pierwszym podejściu. Dozorca nie wydaje się zachwycony tym, że dzwonię. Otwiera bramę kamienicy i skrobiąc się po brzuchu opiętym w biały podkoszulek, wpuszcza mnie, taksując mój elegancki kapelusz i czółenka z okrągłymi noskami. – O co chodzi, paniusiu? Pracuję na nocną zmianę. Teraz mam wolne. – Przychodzę z biura pana Maynarda. Wychodząc rano, zapomniał wziąć ze sobą ważnych dokumentów. – To czemu po nie sam nie przyjdzie, jak taki zapominalski? – Bo w tej chwili jest służbowo na Harvardzie. – Dłonie pocą mi się w rękawiczkach; serce bije tak szybko i mocno, że za chwilę rozsadzi mi żebra. Kłopoty. Zaraz narobię sobie kłopotów. – Kiedy nie powinienem tu paniusi wpuszczać. – Niech pan tylko na mnie spojrzy i powie, czy wyglądam jak złodziej? Cieć taksuje wzrokiem moją torebkę, białe rękawiczki na smukłych dłoniach. – Bo ja wiem? Chyba nie. Zmuszam stężałe mięśnie twarzy do uśmiechu. – Wobec tego będę panu bardzo wdzięczna. Naprawdę

bardzo nam są potrzebne. Z rezygnacją opuszcza włochate ramiona. – Już dobrze, dobrze. Paniusia zaczeka. To się nazywa błysk przeczucia. Oparty na dowodach tak nikłych, jak podajnik znaczków z Jerzym Waszyngtonem na biurku Scotta Maynarda, na dużej liczbie zwykłych kopert z manili w biurze sztabu wyborczego Franka, na dostępie personelu do naszego domu przy Newbury Street, gdzie mogła, chociaż niekoniecznie, wylądować rolka z filmem. Maynard jest młodym golcem, na co wyraźnie wskazuje opłakany stan kamienicy – a młodzieniec bez grosza przy duszy może wpaść na pomysł, że szantażowanie żony szefa jest nieszkodliwą metodą zarobkowania. Żona nie powie przecież mężowi. Nie wie, że te fotografie i tak nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, bo to by zrujnowało karierę przyszłego senatora, na której szantażysta zamierza wypłynąć. Dzianą suczkę stać chyba na tych parę kawałków? Wystarczy spojrzeć na piękne klejnoty na jej szyi. Nikomu nie stanie się krzywda, a młody pan Maynard będzie mógł jakoś związać koniec z końcem. Klucze brzęczą na biodrze dozorcy, kiedy wchodzę za nim po brudnych schodach na kolejne piętro. Klatka schodowa cuchnie śmietnikiem i spleśniałym dywanem, a im wyżej wchodzimy, tym jest cieplej. Gdy docieramy na najwyższe piętro, osacza nas smród zgnilizny. Dozorca nie wygląda, jakby mu to przeszkadzało. Przebiera w kluczach, a pot spływa mu z karku na gęste kłaki na plecach. Moim żołądkiem wstrząsa fala mdłości. Przytykam rękę do ust, inhalując z rękawiczek zapach hiacyntów. – Niech to szlag – mruczy cieć, ale zaraz się rozpromienia. – Mam go! – Oddziela klucz od reszty i wkłada w zamek. – Proszę, paniusiu. Tylko niech pani nie siedzi tu za długo. Ja

muszę się położyć. – Nie będę pana budzić, obiecuję. Bardzo dziękuję. Pierwsze, co robię w mieszkaniu Scotta Maynarda, to otwieram najbliższe okno. Burza odświeżyła powietrze, zapach zaułka na tyłach w porównaniu ze smrodliwą duchotą na poddaszu wydaje się aromatem ukwieconej łąki. Robię parę głębokich wdechów, a kiedy mdłości ustępują, zamykam drzwi na zamek i rozglądam się wokół. Cóż, młody pan Maynard raczej nie jest specjalistą od dekoracji wnętrz, jednak jego mieszkanie – podobnie jak biurko w sztabie wyborczym – jest schludne, składa się tylko z mikroskopijnej kuchenki z kwadratowym stolikiem, komody, sofy, łóżka i kilku lamp. Zaczynam rewizję od komody, ale w górnych szufladach znajduję tylko starannie poskładaną bieliznę, a niżej złożone w kostkę koszule i piżamy. W małej łazience jest akurat dość miejsca na grzebień, szczotkę do zębów i słój z brylantyną. Właśnie otworzyłam obiecujące kartonowe pudło w wąskiej szafie, gdy ze schodów dobiega mnie głos i znajomy brzęk kluczy, więc porywam torebkę i chowam się w szafie. Drzwi od wewnątrz nie mają żadnego uchwytu. Przytrzymuję drążek na krawaty, ale kreska światła wciąż pada na moją żółtą spódnicę. Przyciągam mocniej kolana do siebie i wciskam między nie płonącą twarz. Buty wrzynają mi się w pośladki, krew tętni w skroniach. Nieliczne marynarki Scotta Maynarda rozstępują się wokół mojego kapelusza. Prawdopodobnie wpadł się przebrać w którąś z tych marynarek, może też zmienić koszulę przed dzisiejszym uroczystym obiadem w Klubie Harwardzkim. Za chwilę otworzy drzwi szafy, sięgnie po wieszak, a kiedy spuści oczy, zobaczy biały czubek mojego pantofla, a za nim całą nogę

w przezroczystej pończosze. Czekam na dźwięk odkręcanej wody albo trzaśnięcie drzwi lodówki, kiedy sięgnie po napój orzeźwiający. Modlę się, żeby nie zauważył otwartego okna za sofą. Mężczyźni raczej nie zwracają uwagi na podobne szczegóły… Ale do moich uszu nie docierają żadne prozaiczne dźwięki. Słyszę za to głosy. Jeden z nich należy do Franka. Znacie pewnie te sny, w których morderca wchodzi do pokoju z nożem w ręce, a wy chcecie uciec z krzykiem, ale nogi wam wrosły w ziemię, strach ściska za gardło, i gardząc własnym ciałem za to, że was tak zawiodło i nie potrafi was obronić przed zamachem, stoicie jak słup soli i patrzycie, jak zbliża się wasz zabójca. W głowie się wam nie mieści, że miliony lat ewolucji nie wyrobiły w was odruchu ucieczki przed mordercą. Chyba właśnie znalazłam się w takim śnie. – Mamy tylko godzinę – mówi Frank stłumionym, niewyraźnym głosem, niemniej na sto procent jest to głos Franka, dobiegający wraz ze światłem zza drewnianych drzwi szafy Scotta Maynarda. Scott odpowiada coś, czego nie mogę dosłyszeć, pewnie jest do mnie odwrócony tyłem, a jego głosu nie znam tak dobrze jak męża. Mokry przerywnik. Całują się. – Chryste – jęczy Frank. Mam ochotę zamknąć uszy, żeby nie słyszeć rozpaczy w głosie Franka, głosie, jakiego nigdy nie znałam, szczerym do bólu i żywym, żywym, żywym. Ale nie da się zamknąć uszu. Zakrywam je rękami, niewiele to jednak pomaga. Słyszę szelest ubrań, skrzypienie sprężyn

sofy. Któryś z nich krzyczy; chyba Scott. Wpycham do ust rąbek płóciennej spódnicy i zaciskam zęby. – Jezu – jęczy cicho Frank. – Jezu Chryste. Jezu Chryste. O, Boże, Boże. – Wzywa imienia Najwyższego, jakby się zaciął. Głos Scotta zrównuje się z nim, stłumiony, żeby sąsiedzi nie usłyszeli. Byłoby nieciekawie, gdyby policja nagle wpadła do mieszkania. A potem jest już po wszystkim, ostatni krzyk jednego, jęk drugiego, głuche dudnienie drewna, jakby coś ciężkiego upadło. Chyba są na podłodze. Wbijam zęby w spódnicę. Nie mogę płakać ani szlochać, boby mnie usłyszeli. – Jezu – dyszy Frank. – O, Jezu. Scott coś mu odpowiada. – Wiem. – Frank płacze. – Wiem. Niech Bóg się nade mną zlituje. Łzy bezgłośnie płyną mi po policzkach. Nie płaczę nad sobą – jestem już poza zasięgiem bólu, opuściłam znany mi wszechświat i wylądowałam w odrętwiałej krainie zmarłych – żal mi Franka. Franka, od którego gładkiej fasady odbijałam się przez osiem lat, nie mogąc znaleźć najdrobniejszej rysy, która pozwoliłaby mi zajrzeć do środka. Nic dziwnego. Słyszę, jak dyszą zgodnie po drugiej stronie drzwi. Rozpaczliwa synkopa oddechów z wolna zmierza w stronę harmonii. – W porządku? – pyta z czułością Frank. Scott mruczy coś w odpowiedzi. – Chryste, nie mogę więcej tego robić. To mnie zabije – mówi Frank. Tym razem głos Scotta jest wyraźny: – Kocham cię.

Zapada długa cisza. Mam blade wspomnienie twarzy Scotta, przysłonięte promienną twarzą Josephine. Pamiętam ciemne włosy, ciemne oczy, uśmiech pełen wyższości, opadające na końcach brwi. Nos, który zdawał się pogardzać mną, żoną kandydata na senatora. Ciekawe, jakim wzrokiem Scott patrzy w urzeczone oczy mojego męża? – Ja też cię kocham – mówi Frank, zupełnie innym tonem niż na co dzień do mnie, Christiny Hardcastle, swojej ślubnej, z którą uprawia seks w majestacie prawa. Jakby to zdanie wypływało z jakiejś części Franka, która przylega do jego serca. A potem słyszę rozpaczliwe: – Nie mogę. Nie potrafię z tym zerwać. Siedzę jak skamieniała, chłonąc wstyd Franka. Podłoga skrzypi; szeleszczą ubrania. Słyszę szum wody w łazience i odgłos kroków. – Dziękuję – mówi któryś, nie wiem który. Osuszam łzy spódnicą. Zapada cisza, długa i intymna. – Przepraszam – mówi w końcu któryś z nich, chyba Scott. – To nie twoja wina. – Tym razem na pewno Frank. – Powinienem po prostu zniknąć. Rzucić kampanię i poszukać sobie pracy w innym mieście. Jak najdalej od Massachusetts. – Może masz rację. – Kolejna pauza. – Nie, Scott, nie rób mi tego. – Przestań. – Scott, błagam, nie. Jestem załatwiony. Mam żonę. Po prostu nie mogę. Mimo to znowu robią to samo co wcześniej. Tym razem ciszej, bardziej intymnie, a ja patrzę na nitkę światła i wdycham zapach przepoconej wełny marynarek Scotta Maynarda,

skamieniała z wrażenia, czekając w nieskończoność, aż będzie po wszystkim. Zbiera mi się na wymioty. Łzy już wyschły, mięśnie odtajały, ale wciąż jestem uwięziona w ciasnej szafie i nie mogę stąd wyjść. Stoję w budce telefonicznej przy Cambridge Street. Nie wiem, jak się tutaj znalazłam. Przypominam sobie, że czołgając się po podłodze u Scotta, dotarłam do toalety. Byłam w szoku, cała zesztywniała. Czesałam włosy szczotką Scotta, zmywałam twarz jego wodą. Zamknęłam okno i przekręciłam zamek w drzwiach, zanim je zatrzasnęłam. Schody. Niebieski ford kabriolet Caspiana czekał za rogiem, jakby nic się nie stało. Samą jazdę słabo pamiętam, przed oczami migały mi ulice Bostonu. Patrzę przez szybę na szare mury Massachusetts General. Przechodzi lekarz w szmaragdowym kitlu, z kubkiem kawy w ręce. Myślę o mężu Vivian, chirurgu dziecięcym, jak to się mówi, bardzo obiecującym, który wkrótce kończy staż w szpitalu St. Vincent’s w Greenwich Village. Mamuś zadręcza się, że wkrótce zaproponują mu wysokie stanowisko gdzieś na prowincji, gdzie nie ma przyzwoitego martini. Mąż Vivian to przystojny facet, naprawdę przyzwoity gość, który non stop ratuje dzieciom życie. Vivian czasem mówi do niego: doktorze Paul, jakby to był ich jakiś prywatny żart, a on wtedy śmieje się i ją całuje. Uwielbia Vivian. Dacie wiarę? Moja niepoprawna siostrzyca Vivian zakochaną po uszy szacowną mężatką. Ma własną rubrykę w „Metropolitan”, niezwykle popularną, dowcipną, plotkarską i elegancką, mogła wam wpaść w ręce. Mają niesfornego rocznego synka, którego nasza mamuś darzy bezbrzeżnym uwielbieniem, i drugie dziecko w drodze, które przyjdzie na świat w zimie. Słoneczne mieszkanie w okolicach Gramercy Park, niezbyt daleko od szpitala i kilka przecznic od

naszych kuzynów Greenwaldów, w czarującym, zielonym, luksusowym zakątku Manhattanu. Co mnie, u diabła, naszło, żeby wyjeżdżać z Nowego Jorku? Przynajmniej na Manhattanie geje nie ukrywają się ze swoją orientacją, więc nie grozi ci, że przez niewiedzę wyjdziesz za jednego z nich za mąż. Zaraz jednak mój umysł znów popada w odrętwienie, w obronie przed przeciążeniem. Zdejmuję słuchawkę z widełek, wrzucam dziesięciocentówkę do otworu i proszę telefonistkę, żeby mnie połączyła z centralą „Boston Globe’a”. – Jack Lytle – rozlega się energiczny głos. – Mówi Christina Hardcastle. – O, rany! Witam. W czym mogę pani pomóc? – Muszę porozmawiać z panem w cztery oczy. Czy moglibyśmy się gdzieś spotkać? Chwila wahania. – Gdzie pani jest? – Na Cambridge Street. Naprzeciwko szpitala. – A, już wiem. Wszystko w porządku? – Tak, tak. – Aktualnie jestem w Dorchester. Czy moglibyśmy się spotkać za dwadzieścia minut w okolicach Charles Street? Na rogu Chestnut jest kawiarnia. – Ja… Nie chciałabym panu robić kłopotu. – Żaden kłopot. Tak czy owak, wybierałem się do miasta, na ten obiad z pani mężem. – O! Jest pan zaproszony? – szczebiocę. Bębnię palcami w białych rękawiczkach po szybie budki. – Jak się pani domyśla, na tego rodzaju wydarzeniach prasa jest mile widziana. – To… to świetnie. Do zobaczenia za dwadzieścia minut.

– Czy mógłbym spytać, o co chodzi? – Niestety nie. Jack Lytle bierze kawę. Ja zamawiam wodę i pytam go, czy ma papierosy. Podsuwa mi paczkę i podaje ogień, a potem sam zapala. – Na pewno chce to pani wiedzieć? – Proszę się nie obawiać, chyba się domyślam, co pan powie. Przez chwilę patrzy w dal, potem wraca do mnie wzrokiem. – W porządku. Z tego, co wiem, w marcu tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego roku Frank Hardcastle został wezwany do dziekanatu studiów licencjackich w związku z pogłoskami o romansie z jednym z profesorów. – Na stoliku ląduje kawa. Lytle dodaje śmietankę i cukier, furę cukru. – Profesorów płci męskiej – uzupełnia, choć od początku jest to oczywiste. – Rozumiem. I? – To wszystko. Żadnej oficjalnej reprymendy, żadnej notatki w aktach. Ówcześni pracownicy dziekanatu jak jeden mąż zaprzeczają, jakoby w ogóle doszło do wspomnianego wezwania. – Czyli mogły to być plotki. Pyka dymem. – Mogły. Ale uważam swoje źródło za dość wiarygodne. – Może mi pan powiedzieć, kto to jest? – Pani wybaczy, ale nie. Bawię się palcami rękawiczek, które leżą obok torebki, na blacie z laminatu, lekko przybrudzone od bębnienia po szybie w budce telefonicznej. W drugiej ręce trzymam tlącego się papierosa. Czuję się jak w teatrze. Jestem aktorką, która na scenie odgrywa Christinę Hardcastle. Ona nie jest naprawdę

mną. To przecież nie może być moje życie. Jeśli wytrwam w sztuce do końca, jeśli odegram swoją rolę, kurtyna opadnie, publiczność zacznie klaskać i będę mogła wrócić do mojego prawdziwego życia. Wrócić na Cape Cod i zacząć to lato raz jeszcze, od początku. Albo lepiej: wrócić do kafeterii Boylana, gdzie zacznę od nowa ostatnie dwa lata życia. Lytle przygląda mi się przez chwilę bacznym okiem reportera. W końcu przerywa ciszę. – Czy coś się stało, że postanowiła pani się ze mną spotkać? – Tak. Ale nie powiem panu co. – W porządku. Odrywam wzrok od stolika i patrzę mu w oczy. – Moim zdaniem dalszy ciąg historii, którą próbuje pan prześledzić, wyglądał w ten sposób, że Hardcastle’owie zapłacili wszystkim wtajemniczonym, aby uciszyć plotki. Dopilnowali, żeby profesor wszystkiego się wyparł, Frank także wszystkiemu zaprzeczył, podobnie jak każdy, kto wiedział cokolwiek na ten temat. – Odkładam nietkniętego papierosa na brzeg popielniczki. Mdli mnie od dymu. – A potem zaczynają się rozglądać za jakąś dziewczyną. Za jakimś… jak to się mówi? Istnieje określenie na kogoś takiego jak ja. Lytle odchrząkuje. – Przykrywka. – Przykrywką, dokładnie. I Frank też się w to angażuje, zdobywa reputację kobieciarza, w czym pomaga mu fakt, że nie jest całkiem nieczuły na wdzięki kobiet. Po prostu… – Słowa nie chcą mi przejść przez gardło. – Po prostu jeszcze bardziej lubi mężczyzn – kończy za mnie Lytle, strzepując popiół do popielniczki. – Założę się, że starannie mnie wytypowali, a potem

odpowiednio urobili, żebym wierzyła, że to ja ich potrzebuję, a nie na odwrót. – Doskonale się pani nadaje do swojej roli. Pod każdym względem. – Byli mi bardzo wdzięczni, dopóki robiłam, co chcieli, i się nie stawiałam. – Trudno im się dziwić. W końcu wszystko zależy od pani. Wracam do studiowania rękawiczek i torebki. – Co chce pani w tej sytuacji zrobić? Przed panią dosyć poważna decyzja. Znalazła się pani na rozdrożu, jak określiliby to chałturnicy mojego sortu. – I owszem. – Mogę panią o coś spytać? Czy pani kocha męża? – To bardzo osobiste pytanie. – Ale chyba na temat? Kelnerka przygląda się nam zza lady, wycierając blat przy kasie. Włosy ma schowane pod czepkiem, szminkę ciut za jaskrawą, jak na to, że nad jej głową świeci neon. Myślę o Em, kelnerce od Boylana, która zawsze umiała odpowiednio podgrzać mi drożdżówkę z morelą. O Em, która nawet okiem nie mrugnęła, kiedy spytałam ją, czy wie, gdzie mieszka Caspian. – Od pierwszej chwili czułam, że on jest w pani guście – powiedziała tylko. Od ślubu nie zaglądałam do Boylana. Ciekawe, co porabia teraz Em. Lytle miesza kawę i patrzy mi w oczy z bezbrzeżną cierpliwością, niczym szczupły, wytworny Budda w smokingu. Muszę przyznać, że jest niezły. – Radzę odpowiedzieć sobie na pytanie: czy kocha pani męża? Czy kocha pani Franka? – Chyba tak – mówię cicho z wzrokiem wbitym

w laminowany blat stolika. – W każdym razie kochałam. Nadal go kocham. Zawsze go kochałam, tylko nie tak… Myślę… – Podnoszę wzrok na Lytle’a. – Myślę, że byłby wspaniałym kongresmenem. Jestem o tym święcie przekonana. – I w tym jest problem, dobrze mówię? Dopijam wodę i gaszę papierosa. – Czy teraz ja mogę o coś spytać pana? – Ma pani do tego pełne prawo. – O co w tym wszystkim chodzi? Co skłania pana, żeby grzebać w prywatnym życiu mojego męża? Wzrusza ramionami. – Jestem dziennikarzem. To należy do moich zajęć. – Ale jest pan jedynym dziennikarzem, który zajmuje się tamtą historią. Lytle podnosi łyżeczkę i stuka nią o brzeg filiżanki. – Powiedzieć pani prawdę? Współczuję temu gościowi. Szczerze. Wiem, że jest pani zbyt zraniona, żeby spojrzeć na to od jego strony… – Widzę to z jego perspektywy aż za dobrze. Unosi brwi wymownie. – Jednak to nie jest łatwa sytuacja, kiedy czyjeś życiowe ambicje stoją w ostrym konflikcie wobec naturalnych potrzeb cielesnych. Kiedy musi ukrywać swoją prawdziwą istotę przed całym światem, a nawet własną żoną. Ponieważ prędzej czy później przyjdzie mu za to zapłacić. – Nie sądzę, żeby to był problem Franka – mówię. – Jest Hardcastle’em. Jeśli jesteś Hardcastle’em, płacą wszyscy, tylko nie ty. Lytle jednym łykiem dopija kawę, gasi papierosa i sięga do kieszeni. – Czy mogę panią gdzieś podrzucić? Nie wygląda pani

najlepiej. Powinna pani coś zjeść, zadzwonić do przyjaciółki, porządnie się wypłakać. Przykładam rękę do policzka. Palce mam zimne, za to moja twarz płonie. – Nic mi nie jest. Kładzie na stole kilka ćwierćdolarówek i wygładza nieskazitelny smoking. W jego ciepłym spojrzeniu kryje się współczucie. – Nie wolno pani zapominać, że to pani rozdaje karty. To do pani należy ostateczna decyzja: czy wynieść Franka na szczyty, czy go zniszczyć. Niech pani nie da sobie wmówić tym draniom, że zapędzili panią w kozi róg. Nie mam pojęcia, jakim wyrazem twarzy reaguję na praktyczną radę Jacka Lytle’a, skoro wzrusza ramionami i kręci głową. Patrzy na ćwierćdolarówki na stole, zgarnia jedną z powrotem do kieszeni i puszcza do mnie szelmowsko oko. – Chyba że znajdą coś na panią. Znów jestem w budce telefonicznej. Czekam w nieskończoność, zanim Caspian podejdzie do aparatu. – Jest w szopie – powiedziałam pani Crane, a potem musiałam jej opisać budynek i jego położenie i poprosić, żeby poszła po Pepper, jeśli nie uda jej się znaleźć Caspiana. Pepper będzie wiedziała, gdzie go szukać. Stukam dziesięciocentówką w blaszaną obudowę automatu, spodziewając się, że lada chwila zażąda ode mnie kolejnej wpłaty. – Tiny? O co chodzi? – pyta niespokojnie Cap. – Muszę cię o coś spytać. Powiedz prawdę: czy to Frank wprosił się na uroczystość wręczania medali, czy sam go zaprosiłeś? Chodzi mi o to, czy to był pomysł Hardcastle’ów, czy twój? Zapada długa cisza.

– Proszę, odpowiedz szybko. Kończą mi się drobne. – Poprosili mnie, a ja się zgodziłem. – Ale dlaczego się zgodziłeś? Musisz mi to powiedzieć. – Przecież wiesz dobrze, dlaczego się zgodziłem. – Chcę, żebyś mi to sam powiedział, własnymi słowami. Mówi przyciszonym głosem. Wyobrażam go sobie, jak stoi z aparatem w bibliotece, w rogu, żeby ściany wytłumiły głos. – Chcesz znać prawdę, Tiny? Ponieważ boleśnie odczuwałem brak ciebie. Doskwierał mi bardziej niż brak nogi. Martwiłem się też bardzo. Kiedy po dwóch cholernych latach zdałem sobie sprawę, że wciąż nie udało mi się o tobie zapomnieć, uznałem, że w tej sytuacji lepiej będzie, jeśli będę blisko ciebie, nawet jeśli nie będę cię mógł dotknąć. – Żeby mnie strzec? – Tak. Automat żąda ode mnie kolejnej dziesięciocentówki, którą wrzucam posłusznie drżącymi palcami. Kładę głowę na metalowej obudowie. Z ust wyrywa mi się głęboki szloch. – Tiny? Co się tam dzieje? Gdzie jesteś? – Posłuchaj, nie zasługuję na ciebie. Nie zasługuję na twoją miłość, lojalność i dobroć. Popełniłam najgorszy błąd w życiu, ale chcę ci go wynagrodzić. Tym razem na ciebie zasłużę. Będę silna, silna i dzielna. Nie poznasz mnie. A potem wrócę do ciebie i powiem ci, jak bardzo cię… – O czym ty mówisz? Co się stało, Tiny? Gdzie jesteś? – W Bostonie. Do zobaczenia rano, dobrze? – Tiny! Co się dzieje? – Skaczę, Caspianie. Jestem na krawędzi. „Klik”. Skończyły mi się drobne. Stoję przed drzwiami domu na Newbury Street. To mój ślubny prezent od Hardcastle’ów. Przyjechałam tutaj niebieskim

fordem Caspiana, przyjechałam jak furia, ze złożonym dachem, z rozwianymi włosami. Odrętwienie ustąpiło, opadły kolczaste łuski strachu i jestem żywa, żywa, żywa. Żywa i wściekła. Przebiorę się w najbardziej wystrzałową suknię, użyję najjaskrawszej szminki, założę najbardziej lśniący naszyjnik i pognam prosto do Klubu Harwardzkiego, zanim się rozmyślę i zanim Hardcastle’owie mnie dopadną i zmuszą, żebym zmieniła zdanie. Mam zamiar rzucić się w przepaść i mało mnie obchodzi, na co spadnę. Wkładam klucz do zamka i otwieram drzwi. W salonie po prawej zapala się światło. – Tiny, moja droga. W drzwiach holu staje mój teść, a za nim doktor Keene, z profesjonalnym smutkiem na twarzy. – Jesteś, chwała Bogu – wita mnie teść.

Caspian, 1964 Kiedy wyszedł z osłoniętego ganku na miękki piasek, okazało się, że jest chłodniej, niż przypuszczał. Może jednak powinien był zostać wewnątrz i zrobić kawę, ale jak przygotować porządny, dymiący kubek, kiedy nie ma prądu, gorącej wody, a na dnie puszki zaschły zeszłoroczne resztki mielonych ziaren? Po drodze przystaną, żeby coś zjeść. Między Cape Cod a wjazdem na Massachusetts Turnpike musi być jakieś miejsce, gdzie podają śniadania. Dojadą Mass Pike do Albany i tam się zastanowią, czy odbić na południe, czy dalej trzymać się kierunku północnego. Mount Rushmore czy Wielki Kanion? Wspinał się na wydmy. Stopy zapadały się w piasku, drętwiały mu z zimna. Nad horyzontem, na tle szarzejącego nieba wschodziła różowa zorza przetykana złotem, zalewając plażę brzaskiem. Szukał wzrokiem owiniętej w koc sylwetki Tiny z chmurką dymu z papierosa, ale nad wodą jej nie było. Tylko ocean, niestrudzenie toczący fale. Poczuł przypływ irracjonalnej paniki: Czy Tiny umie pływać? Czy mogła ją porwać wielka fala? A może z jakichś powodów, których nie umiał zgłębić, chociaż ostatniej nocy badał je czule, sama weszła do wody, obciążona wełnianym kocem? Ale potem zobaczył ślady na piasku – prostą, zdecydowaną linię w lewo. Przeszedł przez wydmy i schodził na ubity piasek w dole. Wreszcie dostrzegł Tiny na końcu długiej linii odcisków jej stóp. Stała przed domem jego babki, Dużym Domem, tym, który miał przejść na wuja Franklina, a potem na kuzyna Franka, następcę tronu, przyszłą głowę klanu, który za dwa czy może trzy

tygodnie miał się żenić z jakąś panną z wyższych sfer z Park Avenue. Był pewien, że Tiny zna tego rodzaju domy, wielkie, ze spadzistym dachem, obłożone białymi kamieniami, z werandami po obu stronach i wielkim tarasem z niebieskiego wapienia na tyłach. Na pewno potrafi docenić kształt niezliczonych kominów, wytworną patynę murów, białe ożebrowania żaluzji, wreszcie, zamaskowaną optycznie skalę budynku, którego prawdziwy rozmiar ujawniał się dopiero wewnątrz ogromnego holu z głównymi schodami i salonem po jednej, a jadalnią po drugiej stronie. Co nie znaczyło bynajmniej, że dom jego matki przypominał ruderę. W środku było przestronnie, podłogi i meble lśniły, obicia w dobrym stanie, wyposażenie na poziomie. Właściwie lepiej się nadawał do mieszkania: prawdziwy dom letniskowy dla rodziny, bez żadnych funkcji reprezentacyjnych. Ale nie umywał się do Dużego Domu, bo matka Capa była tylko córką, a on sam drugorzędnym krewniakiem. Tiny stała przed Dużym Domem bez ruchu, jakby chłonęła ze znawstwem każdy szczegół. Zaciągnęła się ostatni raz papierosem i upuściła niedopałek na piasek. Koc zsunął się z jej gołych ramion. Zapragnął zajść ją z tyłu, objąć rękami w pasie i całować jej nagie ramiona, a potem pociągnąć z sobą na piasek i kochać się z nią tu, na plaży, na kocu, o wschodzie słońca. Nim jednak zdążył do niej dojść, Tiny zwróciła się w jego stronę, a wyraz jej twarzy go zdumiał. – Co się stało? – zawołał. – Wiedziałeś! – wrzasnęła. Obiema rękami przyciskała kurczowo koc do piersi. – Wiedziałeś! – Co wiedziałem?

Puściła koc jedną ręką i machnęła w kierunku domu. – Dom Franklina! Dom jego babki! I ty przywozisz mnie tutaj? Odstawiasz mnie z powrotem do nich? Jesteś jednym z nich! Stanął jak wryty, patrząc na nią w osłupieniu. Ogniste refleksy wschodzącego słońca we włosach. Oczy rozszerzone paniką. Zbielałe usta. Coś zaczynało mu świtać. – Zakładałeś, że w ciemnościach nie poznam tego miejsca? Czemu po prostu nie zawiozłeś mnie do Brookline i nie rzuciłeś na próg, jak paczkę? Brookline. Babka. Franklin. Ślub. Za dwa czy może trzy tygodnie, nie pamiętał dokładnie. W kościele świętego Jakuba przy Madison Avenue, a potem przyjęcie weselne w Metropolitan Club. Dobrze urodzona panna młoda jest potomkinią jednej z najlepszych nowojorskich rodzin. Christina Schuyler. – Ile ci zapłacili? – wrzasnęła. – Czy pozwolili ci mnie przelecieć? Wiedzą o tym czy jest to tylko nasza słodka tajemnica? Pierwsze promienie wchodzącego słońca oderwały się od nieba, padając na piasek wokół Capa. Ponad cichy pomruk oceanu wzbił się pomruk dobrze naoliwionego silnika i czterech kół skrzypiących na żwirze. Tiny podciągnęła koc z powrotem i odwróciła się w stronę owalnego podjazdu przed Dużym Domem, którego połowa wystawała zza rogu jednej z werand. Pobiegł w ślad za nią wzrokiem i zobaczył jaskrawego, żółtego roadstera, który dojechawszy do końca owalu, zatrzymał się na poboczu w miejscu, skąd odbijała ścieżka nad ocean. Wystarczyło jedno spojrzenie, żeby poznał samochód Franka.

Szybki, zgrabny, elegancki i dobrej marki, jak przystało na młodego następcę tronu. Ale sylwetka, która wyłoniła się z miejsca kierowcy, zdecydowanie nie należała do Franklina S. Hardcastle’a juniora. Słońce nie odbijało się w złocistych włosach, w drzwiach samochodu nie pojawiły się barczyste ramiona w białej koszuli. Włosy kierowcy były ciemne jak włosy Tiny, a ramiona opięte granatowym żakietem, o którym Cap wiedział, pomimo odległości, że jest uszyty z delikatnej wełny obrzeżonej białą lamówką. – Tiny! – Głos pani Schuyler niósł się ponad młodziutką trawą na wydmach i dziewiczym piaskiem plaży. – Jesteś, chwała Bogu.

Pani Vivian Schuyler, 1966 Na widok fotografii na stronie tytułowej „Boston Globe’a” serce kroiłoby się, gdyby od dawna nie było zakonserwowane w wódce z dodatkiem soku z limetki. STAN ZDROWIA ŻONY KANDYDATA NA SENATORA NIE WYKAZUJE POPRAWY, głosi złowieszczy nagłówek, a pod nim nieszczęsny Franklin Hardcastle junior siedzi w szpitalnej poczekalni, jednego z tych pomieszczeń uśmierzających niepokój białymi ścianami, beżowymi krzesłami z plastiku i żółtymi sztucznymi kwiatami. Kandydat trzyma w rękach swą jasnowłosą głowę. Jego przystojna twarz jest pobrużdżona ze zgryzoty. Zdjęcie wygląda, jakby jakiś przedsiębiorczy fotograf prasowy wdarł się w kitlu na teren szpitala i pstryknął zdjęcie bez wiedzy Franka, ale pani Vivian Schuyler z nowojorskiej Piątej Alei dobrze zna te numery. W życiu widziała niejedno. Wertuje gazetę, szukając rubryki towarzyskiej. Dobrze znane nazwiska działają na nią jak balsam. To jest to, co ma nieprzemijającą wartość i co się w świecie naprawdę liczy. Taksówka gwałtownie skręca w prawo. Pani Schuyler spokojnie podnosi wzrok – nie ma choroby lokomocyjnej – i widzi za oknem zarys eleganckiej białej kolumnady oraz wypielęgnowany trawnik przed kliniką Woodbridge. – Już jesteśmy na miejscu! Zna pan miasto na wylot! Szofer mruczy pod nosem i zatrzymuje się pod zadaszeniem nad głównym wejściem. Pani Schuyler wręcza mu sfatygowany banknot dziesięciodolarowy i wysiada bez pomocy. Natychmiast zapalają się dwie lampy błyskowe, ale jej nawet powieka nie drgnie, bo na to przecież liczyła. – Pani Schuyler! Pani Schuyler! Czy z córką lepiej?

Zdejmuje ciemne okulary i uśmiecha się leciutko do paparazzich. – Dopiero przyjechałam. Wiem tyle samo co wy. Rozległy, dobrze utrzymany portyk budynku okalają strzyżone bukszpany. Na zewnątrz kilka donic ze szkarłatnym geranium pławi się w sierpniowym słońcu. Czuje się dbałość o szczegóły i zdecydowanie dobry gust, jak przystało na miejsce, które oferuje swą pomoc, gdy dobrze urodzona synowa przeżywa załamanie nerwowe lub atak modnej histerii. Szofer stawia u nóg pani Schuyler małą niebieską walizkę. – Dziękuję. – Bierze walizkę do ręki. – Proszę na mnie nie czekać. Kiedy podchodzi do głównego wejścia, reporterzy cofają się: najwyraźniej mają jeszcze jakąś resztkę przyzwoitości. Z wewnątrz dobiega dialog podniesionych głosów, chwilami ocierający się o krzyk. Kładzie dłoń na klamce i naciska; kolejny flesz trzaska za jej plecami. Kłótnia milknie w pół słowa. Pani Schuyler przekracza próg z walizką w ręce, wodząc wzrokiem od urodziwej pielęgniarki do barczystego mężczyzny. – Cóż za urocza niespodzianka, majorze Harrison. Pani Schuyler nie zawiodła się: prywatna poczekalnia w Woodbridge jest bardziej luksusowa od publicznej. Major Harrison zdaje się wypełniać sobą całe pomieszczenie. – Niech pan przestanie tak chodzić w kółko – karci go, wyciągając papierosa. – Nigdy bym nie przypuszczała, że pan należy do tego typu ludzi… – Bo nie należę. – Staje w miejscu i odwraca się twarzą do niej. Za jego plecami wisi gustowna akwarela przedstawiająca plażę o świcie. Kontrast między subtelną plażą i gniewnym wojskowym razi panią Schuyler.

– Domyślam się, że nie ma pan ognia. – Zakazali odwiedzin. Mało gardła nie zdarłem, handrycząc się z tą przeklętą pielęgniarką. Zamknęli ją w jakimś pokoju i tylko Frank z ojcem mogą ją odwiedzać. No i ten cały doktor Keene. Pepper właśnie się z nim wykłóca. Rano udało jej się zbajerować pielęgniarkę, ale zaraz zjawił się Keene i ją wyrzucił. – Jakbym widziała Pepper. – Znajduje zapalniczkę w torebce i wkłada papierosa do ust. Major Harrison schyla się, wyjmuje srebrną zapalniczkę z jej rąk i podaje ogień z nieobecnym wyrazem twarzy. – Dziękuję panu – mówi z roztargnieniem. Major podejmuje wędrówkę po perskim dywanie. – Zaraz oszaleję. Wmawiają nam, że musieli jej podać środki uspokajające i że nie jest jeszcze zdolna do rozmowy. Coś się za tym kryje, coś się musiało wydarzyć. Łamię sobie głowę, co by to mogło być. Zadzwoniła do mnie dwa dni temu… – Do pana? – Proszę się nie denerwować. Nic się między nami nie dzieje. Po prostu mi ufa, i tyle. Udało mi się chociaż odzyskać jej zaufanie – mówi w stronę ściany. – Czy jej mąż wie o tym? – Co mu mam niby powiedzieć? „Byłem kochankiem twojej żony, tym, z którym uciekła na jedną noc tuż przed ślubem? Tym, którego rzuciła, żeby mimo wszystko wyjść za ciebie”? – A pan ją wciąż kocha. Cap przejeżdża ręką po krótkich włosach. – Nie uwierzy pani, jak bardzo. Pani Schuyler znajduje popielniczkę na rogu stolika, dyskretnie wsuniętą za wielki wazon pachnących herbacianych róż.

– Tiny bynajmniej pana nie rzuciła, jeśli to panu cokolwiek ulży. W drodze powrotnej do Bostonu spytała mnie, czy od początku wiedział pan, kim jest, a ja powiedziałam, że tak. Powiedziałam też, że wyjechał pan już do San Diego, zwracając ją Frankowi. – Wzrusza ramionami. – Moja wina. Niepotrzebnie przygotowuje się na wybuch wściekłości. Harrison tylko wzdycha, masując kark. Kiwa ponuro głową. – Domyśliłem się tego. – Wydawało mi się, że postępuję słusznie. Myślałam, że tak będzie lepiej dla niej. Nie znałam pana w ogóle, a znałam Franka i Hardcastle’ów i czułam, że Frank ją kocha, kocha szczerze, i wierzyłam, że będzie szczęśliwa. Że spełni swoje życiowe powołanie. Że z moich trzech córek przynajmniej jej się uda. – Jak widać, instynkt macierzyński potrafi zawieść. – Niestety. Vivian Schuyler wciąga dym w płuca, powoli, z namysłem, a potem wydmuchuje siny obłok. Major Harrison przesuwa się, żeby zlustrować wzrokiem zielony trawnik za oknem, czujnie, jakby to było sporne terytorium z wrogiem. Pani Schuyler spuszcza wzrok na jego nogi, próbując sobie przypomnieć, która istnieje, a która jest sztuczna. Z tej odległości trudno powiedzieć. Postawny chłopak z tego Harrisona. Chociaż szaleje z wściekłości, stoi nieruchomo jak posąg, wdychając bez mrugnięcia okiem opary nikotyny. Trudno się dziwić Tiny, że go pragnęła. A tak właściwie, po co się tutaj pchał z powrotem? Żeby znów pieprzyć żonkę kuzyna czy w innym celu? Niech to diabli, niech to wszyscy diabli! Powinna była przewidzieć, że tak się to skończy. Ostatecznie Tiny była kompletnym przeciwieństwem własnej matki. Nie umiała prowadzić zwykłego przyjemnego romansu, nie raniąc nikogo, nie wywracając nikomu życia do góry nogami, nie zamykając

nikogo w klinice Woodbridge w samym środku kampanii wyborczej. – Czy orientuje się pan, dlaczego zadzwoniła do pana dwa dni temu? – Dzwoniła z Bostonu. – Urywa i patrzy na nią, na jej zionące furią zielone oczy, ale nawet ona, pani Vivian Schuyler z nowojorskiej Piątej Alei, która nie stroni od cudzych mężów i rosyjskich książąt na emigracji, nawet ona trzęsie się z nerwów. – Pepper mówi, że ktoś ją szantażował, ktoś, kto dorwał część zdjęć, które jej porobiłem dwa lata temu… – Na litość boską! Przechowywał pan zdjęcia? – Tych akurat nawet nie wywołałem. Przed wyjazdem do San Diego odesłałem jej film na adres Dartmouth Street. – Cóż, tak się składa, majorze, że Tiny nigdy tam już nie wróciła. Zawiozłam ją prosto do Nowego Jorku, gdzie mieszkała u mnie do ślubu, a firma przeprowadzkowa spakowała jej rzeczy do pudeł i przewiozła na Newbury Street. – Rozumiem. W tej sytuacji wygląda to na robotę wewnętrzną. To całkiem możliwe w tej przeklętej rodzinie. Pani Schuyler rozsiada się wygodnie na sofce, zwieszając jedną rękę poza oparcie. Bardzo udana replika, imitacja chippendale’a, z zieloną tapicerką, przesiąknięta zapachem róż. Reszta poczekalni była utrzymana w podobnym stylu. Człowiek czuł się jak w jednym z patrycjuszowskich domów w bostońskiej Beacon Hill, tyle tylko, że meble ich mieszkańców były autentykami przechodzącymi z pokolenia na pokolenie. Prawdę mówiąc, pani Schuyler coraz bardziej skłaniała się ku prostocie. Przeszłość zaczynała ją trochę drażnić, wszystkie te stare zwyczaje, które kiedyś wydawały jej się zupełnie naturalne. Przyszła na świat w rodzinie bardzo

podobnej do Schuylerów – i do Hardcastle’ów swoją drogą też, w każdym razie do Hardcastle’ów, zanim babka wniosła fortunę w posagu – i od chwili, kiedy się urodziła (rzecz jasna w domu, bo szpitale, podobnie jak wierność małżeńska, uchodziły w tamtych czasach za odrażająco mieszczańskie), zawsze sypiała jak nie w swoim, to w cudzym stuletnim łóżku. – Niech się pan nie denerwuje, szantażem zajmę się później, teraz musimy przede wszystkim dociec, dlaczego uległa załamaniu? Musiało się coś wydarzyć, coś bardzo niezwykłego. – Frank ją zdradzał. – To żadna nowina. Chyba nie sądziła, że będzie inaczej. Harrison wydaje z siebie dziwny dźwięk, jakby pojedynczy jęk. Odwraca się z szokującą zwinnością i wali pięścią w ścianę, nie tak mocno, żeby przebić mur, ale wystarczająco mocno, żeby pani Schuyler podskoczyła na chippendalowskiej kozetce. – Czasami mam ochotę was wszystkich zatłuc. Coście jej zrobili? – Myśli pan, że wiem, o czym pan mówi? – Po prostu chciała zrobić pani przyjemność. Chciała, żeby pani była z niej dumna choć raz. Na tym jej tylko zależało. – Byłam dumna i jestem dumna. – Odwraca się i gasi papierosa w popielniczce, gasi bez końca, choć papieros dawno przestał się palić. – Ja też nie jestem bez winy. Nie próbowałem o nią walczyć. Nie powinienem był jej pozwolić odjechać z panią. Powinienem był wyważyć drzwi z zawiasów. – Patrzy w stronę zamkniętych drzwi poczekalni. – A teraz powinienem wyważyć drzwi jej pokoju. Nie wierzę ani trochę, że jest chora. Porwali ją. Ten cały doktor Keene. Pepper mówi, że był na Cape poprzedniego dnia i próbował ją stamtąd wywieźć siłą. Tiny coś wie, a oni próbują jej zamknąć usta.

– Co wie? – pyta pani Schuyler z pozorną beztroską, chociaż jej serce skacze do gardła przy słowach: „Porwali ją”. Co konkretnie wie Tiny? Major Harrison patrzy na swoje wielkie dłonie, które same się zaciskają w pięści, bo kieruje nim instynkt prymitywnego samca. – Nie wiem dokładnie, ale tuż przed wyjazdem do Bostonu pytała mnie o… Pani Schuyler gwałtownie prostuje się na sofie. – O co, majorze? – Rok przed tym, nim poznała Franka, doszło na Harvardzie do skandalu. Nigdy się o tym nie wspomina, sprawa została szybko zatuszowana, ale ja mam pewne podejrzenia… Pani Schuyler uważnie przygląda się swoim dłoniom. Szczęśliwie nie drżą. Wciąż nie zdjęła rękawiczek – letnie, białe niciane rękawiczki chronią jej skórę przed promieniami słońca. Za wszelką cenę należy się wystrzegać plam wątrobowych; sygnalizują, że nie jest się już tak młodą jak kiedyś. Że urok przywiądł jak zwiotczała skóra. – Ciekawe, jakie ma pan podejrzenia – mówi cicho. Major gwałtownie się do niej odwraca. – Czy mam rozumieć, że pani coś o tym wie? – Wiem o niejednym, majorze. To mój zawód. Tak się również składa – wreszcie odrywa wzrok od swoich dłoni – że moją serdeczną przyjaciółką jest była żona Franklina Hardcastle’a seniora. Teściowa Tiny. – Ciocia Liz? – Wie pan, jak się nazywa? No to musi pan również wiedzieć, że skazano ją na zesłanie w Nowym Jorku. Mieszka parę przecznic ode mnie. Spotykamy się często na lunch. Czarująca osoba. Jest lepszym człowiekiem ode mnie, choć to

żadna sztuka. – Jezu. – Sam pan więc widzi, że powinniśmy oboje… Drzwi otwierają się z rozmachem, uderzając w ścianę. – Pani Schuyler! – woła Frank, przypadając do jej dłoni. W tej samej chwili zauważa majora Harrisona, wysoką, milczącą postać pod ścianą. Kręci głową na wszystkie strony, nie wiedząc, do kogo najpierw się zwrócić: do teściowej czy do kuzyna. – Cap? Co ty tutaj… – Odwraca się znów w stronę pani Schuyler. – Nie wiedziałem, że się znacie. – Znamy się… od lat. Jak się miewasz, Frank? Jak się czuje moja córka? – Chyba lepiej. Środki uspokajające chyba zaczęły działać, chwała Bogu. – Jeszcze raz omiata majora znużonym wzrokiem, w którym tli się jednak ciekawość. Twarz ma ziemistą, oczy przekrwione. Nawet jego włosy pod wpływem stresu zrobiły się tłuste, matowe i przyklepane. – Wcześniej miała potężny atak histerii. Histerii, obłędu; próbowała uciec. Myślałem, że śnię, kiedy zaczęła się szarpać z sanitariuszami. Uważa, że doktor Keene chce ją zabić. W życiu czegoś takiego nie widziałem. Pojęcia nie mam, co robić. Z gardła majora wyrywa się zduszony dźwięk. Frank kręci głową. – Wybaczcie, ale skąd właściwie się znacie? Czy… czy tu dzieje się coś, o czym nie wiem? Major Harrison wali znów pięścią w ścianę. – To nie jest żadna choroba! Na litość boską, czy ty nie widzisz, co jest grane? Jesteś jej mężem, powinieneś się o nią troszczyć! Rumieniec oblewa policzki Franka. – Troszczę się o nią! O czym ty w ogóle mówisz, do

cholery? Co ty wiesz o mojej żonie? – Więcej, niż ci się wydaje! – A tak w ogóle, to co ty tutaj robisz, Cap? – atakuje kuzyna, groźnie zaciskając pięści. – Martwię się o nią jako przyjaciel – odpowiada major lodowatym tonem. – I jako ktoś, kto wie, do czego ta rodzina jest zdolna. – Co chcesz przez to, u diabła, powiedzieć? Nagle pani Schuyler wstaje z chippendalowskiej kozetki. – Jeśli nie mają panowie nic przeciwko temu, chciałabym wreszcie zobaczyć córkę. – Bardzo mi przykro, ale stan pani Hardcastle nie pozwala na przyjmowanie gości – oznajmia tonem głębokiego żalu doktor Keene, kiwając przy tym współczująco swoją nijaką głową. – Bzdura! – obrusza się pani Schuyler. – Nie jesteśmy w żadnym salonie, a moja córka nie przyjmuje gości. Jestem jej matką i chcę ją zobaczyć. – Obawiam się, że to nie jest możliwe. – Kładzie rękę na klamce, jakby jej bronił. Przyłapał ich chwilę temu, kiedy panią Schuyler dzieliły dosłownie centymetry od drzwi, i wcisnął swoje szczupłe ciało w białym kitlu między drzwi a matkę pacjentki, zgrabnie i z wprawą, jakby ćwiczył ten manewr od zarania swojej praktyki psychiatrycznej. Frank odzywa się zza pleców teściowej głosem nawołującym do rozsądku, głosem polityka, ukierunkowanego na kompromis: – Na pewno możemy pozwolić matce zobaczyć córkę, doktorze. Środki uspokajające zaczęły wreszcie działać. Chce tylko się upewnić, że z córką wszystko w porządku.

– To naturalny odruch – uśmiecha się doktor Keene. – Ale w przypadku osób o szczególnie kruchej psychice ostrożności nigdy za wiele. Byle bodziec może wywołać nawrót choroby. Pani Hardcastle potrzebuje teraz absolutnej ciszy. „Absolutna cisza”. Grobowa. Zza drzwi nie dobiegają żadne dźwięki. Pani Schuyler przypomina sobie swój sen sprzed kilku dni i żółć podpływa jej do gardła w mrocznym przeczuciu. Musi się czegoś napić, żeby spłukać gorycz. Swoją drogą, nigdy nie lubiła ciszy; odczuwa głęboką nieufność wobec ludzi i miejsc, które nie wydają dźwięków. Dźwięk to życie. Cisza jest brakiem jednego i drugiego. A już trudno o coś gorszego od ciszy absolutnej. Zadziera podbródek w ten swój charakterystyczny sposób i w charakterystyczny sposób unosi brwi. Tylko po to, żeby nie dostać palpitacji i trzymać poziom adrenaliny pod kontrolą. – Chyba możemy odrobinkę nagiąć przepisy, zgodzi się pan ze mną? Będę niezmiernie wdzięczna za możliwość choćby rzucenia okiem na córkę. Przyrzekam, że nie będę jej w żaden sposób przeszkadzać. Na sekundę jego oczy nabierają wyrazu, jakby walczył z pewną pokusą, ale zaraz wszystko wraca do normy. – Przykro mi, droga pani. Może jutro albo pojutrze, kiedy już dostatecznie wypocznie. Naturalnie w tak ciężkim przypadku nie mogę dać żadnych gwarancji… – Niech pan posłucha – cedzi przez zęby major Harrison, ale Frank wpada mu w słowo. – Jako mąż pani Hardcastle mam prawo do podejmowania tego rodzaju decyzji, jak… – Z całym szacunkiem, drogi panie, myli się pan. – Z twarzy doktora Keene’a ani na chwilę nie schodzi uśmiech. – Ja się mylę? Pan chyba żartuje. Jestem prawnikiem

i wiem dokładnie, co… – Skoro jest pan prawnikiem, to powinien pan był uważniej przyjrzeć się formularzom na izbie przyjęć, zanim je pan podpisał. – Doktor Keene zdejmuje rękę z klamki, ściąga okulary i przeciera chusteczką z kieszeni na piersi. – Do podejmowania decyzji w sprawie chorej upoważniony jest pański ojciec, który ponosi koszty jej pobytu u nas. – Co? – Frank baranieje. – Co, u diabła? – stroszy się major. – To niemożliwe. Proszę mi pokazać te dokumenty. To bezprawie wołające o pomstę do nieba. Jeśli trzeba, pozwę was do sądu… Major Harrison przepycha się między nimi, podnosi doktora Keene’a i odstawia na bok, jak doniczkę z rośliną, która się zaplątała pod nogami. Łapie za klamkę, ale drzwi są zamknięte. Bez wahania cofa się, podnosi jedną nogę i wymierza potężnego kopniaka. Drewno pęka. Drzwi wylatują z zawiasów. Pokój jest pusty. Wyraz twarzy doktora Keene’a wskazuje, że jest on równie zdumiony jak wszyscy, co nieznacznie uspokaja panią Schuyler. Nie na długo zresztą, bo w następnej chwili doktor rzuca się do telefonu w holu i zdejmuje słuchawkę z widełek. Nie słychać, co mówi, bo Frank krzyczy z nerwów, a major Harrison łapie ją za rękę i ciągnie po korytarzu w przeciwną stronę, na tyły budynku. Szpilki pani Schuyler stukają po posadzce. Jej zdyszane pytania: „Co się tu dzieje, na litość boską?”, a ściślej mówiąc: „Co, u diabła?” – giną w ogólnym zamieszaniu. Na końcu korytarz rozwidla się w lewo i w prawo. – Pójdę w tę, a pani niech idzie w tamtą stronę – decyduje

major. – Radzę rozglądać się za Pepper. – Pepper? – Daję głowę, że są gdzieś razem. Odbija w lewo, a pani Schuyler, zbyt rozbita, żeby sprzeciwiać się rozkazom oficera, zdejmuje buty i biegnie w drugą stronę. Biały korytarz z rzędem drzwi jest pusty. Czy powinna nacisnąć którąś klamkę? Tak właściwie to czego tutaj szuka? Racja, Pepper. Pepper i Tiny. Tylko co ma zrobić, kiedy już je znajdzie? Skręca za róg sterylnego korytarza i wpada na barczyste plecy jakiegoś mężczyzny, który upada, pociągając ją za sobą na podłogę. Mężczyzna chrząka zaskoczony. – Strasznie pana przepraszam – mówi pani Schuyler nie bez ironii, gdy mężczyzna nagle odwraca się twarzą do niej. Niebieskie oczy, siwiejące włosy. – Franklin! – Vivian! Jego wzrok biegnie w stronę najbliższych drzwi. Pani Schuyler odtwarza w pamięci sekundy przed kolizją. Trzymał rękę na klamce, zamykając drzwi za sobą. – Majorze! – woła w głąb korytarza. – Cicho! – Franklin Hardcastle łapie ją za nadgarstek. – Ręce precz ode mnie! – syczy, ale po raz pierwszy w życiu pani Schuyler mężczyzna nie ustępuje posłusznie, tylko ściska mocniej i wykręca jej smukły nadgarstek. Oburzona zachowaniem niegodnym dżentelmena, wyrywa się. Wyrywa się z nadludzką siłą: ona, Vivian Schuyler z Piątej Alei, która lunch je w Colony Club, a zakupy robi u Bergdorfa. Ponieważ za tymi drzwiami jest jej córka, czuje to szóstym zmysłem, a raczej córki, i żaden typ spod ciemnej gwiazdy nie przeszkodzi jej do

nich dotrzeć. Hardcastle upada na podłogę i próbuje ją złapać za kostkę, ale ona nadal trzyma w ręce swoją szpilkę, więc wali go obcasem po głowie, jakby okładała gazetą nieposłusznego czworonoga. W ataku macierzyńskiej furii nie oszczędza przeciwnika: raz nawet bodaj zawadziła mścicielską szpilką o oczodół. Kiedy Hardcastle senior upada na plecy, pani Schuyler naciska klamkę i otwiera drzwi na oścież. Przed nią jawi się niewielki pokój, chyba jakiś gabinet, a na biurku opiera bezwładnie głowę na złożonych rękach drobnokoścista kobieta w białym kitlu pielęgniarki. – Tiny! – Pani Schuyler rzuca się w stronę biurka, gdy nagle coś ciężkiego uderza ją z flanki i wywraca na ziemię. – Mamuś? Pani Schuyler chwyta się za ramię z wyrazem urażonej godności na twarzy. – Pepper? – Co ty tutaj robisz? – Jej środkowa córka, ubrana w biały fartuch pielęgniarki, odstawia metalowy taboret na podłogę. – Pomóż mi wstać, na litość boską. Wszystko w porządku z Tiny? Dłoń Pepper zaciska się wokół pobladłego z bólu ramienia pani Schuyler, próbując ją postawić na nogi. – Wszystko w porządku, tylko nie ma z nią kontaktu. Nie wiem, czym ją tak nafaszerowali. W szafie personelu znalazłam kilka fartuchów pielęgniarek. Kiedy wyszli, zabierając strzykawki ze sobą, udało mi się zakraść do jej izolatki. Planowałam wielką ucieczkę, ale nie byłyśmy dość szybkie. Musiałam ją wlec po korytarzu i pieprzony Hardcastle nas nakrył. Skurwiel mnie uderzył. – Pociera policzek.

Pani Schuyler obchodzi biurko i dotyka ubranych w biały fartuch pleców córki. Za nimi sierpniowe słońce wciska się przez żaluzje. W dusznym gabinecie unosi się zapach starych mebli. – Tiny? Moje biedactwo. Boże, co ten sukinsyn… Przerywa jej nagły łoskot. Tiny podnosi głowę. – Mamuś? W drzwiach Hardcastle szamoce się z kimś, z jakimś barczystym mężczyzną, z którym nie ma szans. Po chwili wali się na ziemię. Major Harrison przeciska się obok niego i podchodzi do biurka. Klęka przed Tiny, ujmując jej dłonie. – Na pewno nic jej nie jest? Powiedz coś do mnie, Tiny. – Caspian, kochanie – mówi z uśmiechem. – Czemu jesteś taki rumiany? Major przenosi wzrok na Hardcastle’a seniora, który, czepiając się futryny, próbuje dźwignąć się do pionu. – Zabiję cię, draniu – warczy. – Grozisz mi? – Jak tylko wyrwę ją stąd, rozszarpię cię gołymi rękami. – Ciekawe, co z nią zrobisz? Nie wyprowadzisz jej stąd. Wokół roi się od reporterów. W holu jest strażnik. Nie wyjdzie stąd bez mojego podpisu. Tiny odwraca zaspaną twarz w stronę teścia. – Jest pan skończonym durniem. Żądam tego-no-jak-mu-tam… – Rozwodu? – podrzuca Pepper. Tiny się rozpromienia. – Tak! Rozwodu. A potem zabiję pana i rzucę Percy’emu na pożarcie. Pan Hardcastle wznosi ręce do nieba. – Sami widzicie! Postradała zmysły. Nigdzie stąd nie

pójdzie! Pani Schuyler prostuje się, zdejmuje rękawiczki i wbija wzrok w smugę krwi pod lewym okiem Hardcastle’a. – Żadnych zmysłów nie postradała, tylko chce ci odpłacić pięknym za nadobne, stary draniu, a ja jestem z niej dumna. – Oszalała i będzie tutaj siedzieć. – Jestem jej matką. Zaraz wyjdę stąd i powiem reporterom, co robisz. Możesz być pewien, że twój ukochany synuś nie zajdzie w życiu wyżej niż do rady nadzorczej zarządu oczyszczania miasta. – Raczej tego nie zrobisz, bo jeśli tylko spróbujesz ją stąd ruszyć, jeśli ci tylko przemknie przez myśl, żeby ją zabrać z kliniki, to przypominam, że nabyłem komplet interesujących fotografii od pewnej młodej damy ze sztabu wyborczego… – Tato? Hardcastle się odwraca. Na korytarzu, tuż za progiem, stoi Frank. Jego błękitne oczy są tak szeroko otwarte, że widać białka; trzyma się ręką futryny, jakby się bał, że upadnie. – Frank… – Tato, co tu się dzieje? – pyta Frank spokojnie, choć dziwnie cienkim głosem. Po raz pierwszy w życiu czuje, że grunt usuwa mu się spod nóg. – O jakich zdjęciach mówisz? Kupiłeś zdjęcia od Josephine? Hardcastle wzdycha głośno i cierpliwie, jak rodzic, który próbuje coś wyjaśnić małemu dziecku. – Twoja żona jest chora, Frank. Miała załamanie nerwowe. Ona… – Czy to prawda? – Frank przenosi wzrok z pani Schuyler na Tiny, a potem na majora Harrisona, który wstał z klęczek i obronnym gestem kładzie dłoń na ramieniu Tiny. – Cap, co ty

tutaj robisz? Tato? – Odwraca się do ojca. – Dlaczego nie możemy już wziąć Tiny do domu? Co nam każe trzymać ją tutaj pod kluczem? – Synu… – Tato, powiedz, co tu się dzieje. – Pozwól, że ja ci powiem, co tu się dzieje, Franklinie juniorze – z furią wpada mu w słowo Pepper. Dzielna Pepper. Jedną rękę przykłada do policzka, drugą trzyma na swoim lwim sercu. Czepek pielęgniarki spadł jej z głowy i leży na podłodze odwrócony do góry wnętrzem. „Trzeba obłożyć policzek lodem”, myśli gorączkowo pani Schuyler. Skąd wziąć lód? Obejmuje plecy Tiny, trafiając po drugiej stronie na dłoń majora Harrisona. Jej szkarłatny manikiur styka się z jego krótko przyciętymi paznokciami wojskowego. Znów w gardle ściska ją przeczucie, które tym razem ma słony smak, smak litości. Pepper zdejmuje rękę z serca i celuje palcem w stronę Franka. – Powiem ci, co się dzieje. Tiny powiedziała mi wszystko, zanim ją związali i zaaplikowali jej ten ostatni zastrzyk. Otóż moja siostra nakryła cię, jak zabawiałeś się ze swoim chłoptasiem… – Co? – Założę się, że twój tato o nim wie. Twój tato każe cię śledzić. Dobrze mówię, tato? Głowę dam, że ta cała Josephine na ciebie kabluje. Wszyscy zamarli. Szokujące słowa przelatują przez gabinet, odbijając się rykoszetem od ścian i echem od mebli. Hardcastle’owi opada szczęka, czuje, że powinien zaprotestować, ale nie może się zdecydować, przeciwko czemu. W pokoju robi się duszno. Nogi pani Schuyler zaczynają ją

swędzieć w jedwabnych pończochach, drobiazg niewart wzmianki, szczególnie w sytuacji, gdy nogi są bodaj jej największym atutem. Ostrożnie kładzie dłoń na ręce majora Harrisona, spoczywającej na szczupłym ramieniu jej córki, ale nie po to, żeby ją strząsnąć, lecz przeciwnie, żeby ją mocniej przycisnąć. – Chryste. Tato? – szepce Frank. – Synu… – To prawda, tak? – Nie, ja… – Tato, tato. – Frank potrząsa głową. Patrzy na Tiny, a potem na swoje dłonie, jakby ich nigdy dotąd nie widział. Promienie słońca wpadające przez żaluzje malują na jego twarzy czarno-białe prążki. – Boże, co ja narobiłem? – mówi w końcu. Biedak, myśli pani Schuyler. To wszystko go przerasta. Kiedy życie wystawia mu rachunek, nie wie, co począć. Hardcastle’owi chodzą żuchwy. – Synu, to dla twojego dobra. Ktoś musiał… Dłoń Franka zwija się w pięść, którą z impetem wali ojca w dołek. – Idź do diabła! – mówi cicho. Hardcastle osuwa się na kolana. Major Harrison, wiedziony żołnierskim instynktem, rusza w jego stronę, żeby go ratować, albo skończyć robotę za Franka. Frank nie poświęca ojcu nawet jednego spojrzenia. Obchodzi dokoła biurko, przy którym siedzi wyprostowana jak struna Tiny. Czepek pielęgniarki zsunął jej się na skroń. Frank klęka przed nią i poprawia czepek. – Frank. Franklin, uderzyłeś go. – Żałuję. Tak strasznie żałuję.

– Zawsze tak mówisz, ale ja ci nie wierzę. – Przymyka oczy, jakby powieki zaczęły jej ciążyć. – Idźcie wszyscy do diabła. – Pójdę pierwszy, ale najpierw muszę cię stąd wydostać. Pani Schuyler patrzy na majora Harrisona, który winduje za kołnierz powalonego Hardcastle’a. – Nic mi nie jest – dyszy starszy pan. Siwy kosmyk opada mu na policzek. Próbuje się wyrwać, ale major go nie puszcza. Wymanikiurowane palce pani Schuyler zsuwają się z ramienia Tiny. Robi krok do tyłu, delegując władzę. Frank delikatnie obejmuje żonę i podnosi z krzesła. – Co robisz?! – ryczy Hardcastle. Rzuca się z wyciągniętymi rękami w ich stronę, ale major Harrison przyciąga go do siebie jak marionetkę. – Zabieram ją do domu. – Frank nie patrzy na ojca ani na pozostałych: na panią Schuyler, Pepper, udręczoną twarz majora Harrisona. Nawet na Tiny, którą trzyma na rękach. Ta zresztą ma zamknięte oczy. Frank patrzy w dal szklanym, zdeterminowanym wzrokiem, a na jego pobladłym czole perli się pot. – Zabieram moją żonę do domu – oznajmia i mija zebranych, niosąc na rękach drobne, znarkotyzowane ciało Tiny. Wychodzi na korytarz i nikt nie próbuje go zatrzymać. W kompletnej ciszy słychać tylko ostrożne kroki na linoleum, które cichną, kiedy Frank znika za rogiem korytarza. Pepper patrzy na majora Harrisona. – Nie będziesz próbował go zatrzymać? Major kręci głową. Sprawia wrażenie, jakby mu ktoś wbił nóż w serce i przekręcił parę razy. Schyla się, żeby podnieść taboret, i sadza na nim wuja. Pani Schuyler, pod którą nogi nagle się ugięły, osuwa się na krzesło po Tiny. Marzy o papierosie, ale nie ma pojęcia, co

zrobiła z torebką. Zakłada nogę na nogę i bębni palcami po biurku, żeby zatuszować drżenie rąk. – Wspominałeś coś o jakichś fotografiach – zwraca się do Franklina. – Owszem, wspominałem. – Patrzy na nią z nieskrywaną wrogością. – Obsceniczne zdjęcia autorstwa jakiegoś zboczeńca wpadły w ręce tej małej suki, Josephine… – To ja je robiłem. Są moją własnością. Żądam zwrotu – odzywa się major. – Ty je robiłeś? – Już powiedziałem. – Pieprzony gnoju! – mówi Hardcastle. – Twój brat cioteczny. Ty nędzny… Harrison ściska mocniej kołnierz wuja. – Żą-dam zwro-tu. – Sukinsynu, nie dostaniesz ich z powrotem. A jeśli Frank nie weźmie swojej żony w karby, jeśli ona piśnie słowo na ten temat, jeśli którekolwiek z was… Major Harrison pociąga gwałtownie kołnierz do tyłu. – Zabiję cię. Myślisz, że nie jestem do tego zdolny? Dorwę cię i… – Na litość boską – mityguje ich pani Schuyler. Na szczęście ręce przestały jej się już tak trząść. Może właśnie odkryła sposób na głód nikotynowy i alkoholowy: przeczekać. – Skończcie to wasze durne męskie gadanie o zabijaniu. Głowa mnie już od tego boli. Franklinie drogi, oddaj chłopakowi te fotografie, proszę cię. Hardcastle patrzy na nią, jakby spadła z księżyca. Jakby kazała mu w samych gatkach siąść do wioseł i popłynąć przez miasto. Ma strasznie przekrwioną twarz, myśli pani Schuyler. Za dużo pije. Przekroczył cienką granicę między golnięciem raz na

jakiś czas a chlaniem. Kto jak kto, ale ona zna się na rzeczy. – Słyszy pan, co się do niego mówi? Proszę mu oddać te fotki – mówi Pepper. – No to jak będzie? Nie mogę tutaj tkwić w nieskończoność. – Pani Schuyler stuka wymownie palcem w zegarek, stary, złoty cartier, który dostała na gwiazdkę od Charlesa zaraz po urodzeniu ich córki Tiny. Jej ulubiony zegarek. – Nie dam ci tych zdjęć, Vivian, nawet jeśli naślesz na mnie tych swoich siepaczy… – Major Harrison nie jest żadnym moim siepaczem, ale gdyby kiedykolwiek wyraził taką chęć, z rozkoszą powierzę mu tę funkcję, bo mam wakat… – Pani Schuyler zadziera głowę do góry i posyła uśmiech w kierunku zielonych oczu o stalowym spojrzeniu. – Tracisz tylko czas – mówi Hardcastle dźwięcznym, modulowanym głosem. Prążki rzucane przez żaluzje sprawiają, że wygląda, jakby miał na sobie więzienny pasiak. Krwawi od obcasa pani Schuyler, major Harrison trzyma go za kołnierz, a mimo to on nadal przemawia tonem zwycięzcy, tonem kogoś, kto nie wie, co to jest porażka. A przecież wie, bo raz w życiu ten pożeracz niewieścich serc przegrał. Pani Schuyler znów się uśmiecha, ale inaczej niż dotąd. Chciałaby, żeby ta chwila nigdy się nie skończyła, żeby przez całą wieczność mogła się napawać tym, co zaraz powie. Trzeba przyznać, że się natrudziła. Lunche, koktajle tu i tam, przyjacielskie przysługi, wysłuchiwanie zwierzeń, załatwianie dojść, nim jej poszukiwania wydały owoc. Ale teraz ma to, o co

jej chodziło. Ma swoje wadium, zabezpieczenie, które może się człowiekowi nagle przydać w jakiś piękny sierpniowy dzień. – Mój drogi Franklinie, kiedy ostatni raz rozmawiałeś ze swoją byłą żoną? – Byłą żoną? – Mruga, zaskoczony. – Bardzo się przyjaźnimy z drogą Liz. – Pani Schuyler sięga przez biurko i ujmuje lodowatą dłoń Franklina seniora. – Nie ma przede mną żadnych tajemnic. Opowiedziała mi, na przykład, dlaczego jej małżeństwo się skończyło. Dosyć niesmaczna historia. Byłam zbulwersowana. A potem zdradziła mi, ile musiałeś jej zapłacić za milczenie. Twarz Hardcastle’a powoli robi się blada jak płótno. Siedząca obok Pepper wybucha perlistym śmiechem. Opiera się biodrem o biurko i śmieje się, śmieje się, śmieje.

Tiny, 1966 Kiedy przed laty zobaczyłam Franka, jak wygłasza mowę na rozpoczęcie roku w Harvardzie, wiedziałam, że któregoś dnia zostanie prezydentem. Po prostu to wiedziałam. Jego przyszłość zdawała się spowijać go niczym opończa; przeznaczenie biło mu z oczu. Błysk jego zębów wprawiał w ekstazę. Słuchając go, człowiek wzbijał się w powietrze niesiony podmuchem jego optymizmu, jego radosnej energii, słowami, które zapewniały: „Jesteś dobry, a razem jesteśmy jeszcze lepsi, więc musi nam się udać”. Pamiętam, jak słońce padało na jego jasnowłosą głowę tamtego dnia, ozdabiając ją aureolą szczytnych nadziei, i wspominam tamtą scenę teraz, gdy stoję przy nim w sali balowej hotelu Copley Plaza, patrząc na niego rozanielonym wzrokiem, naturalnym dla żony, której mąż został właśnie wybrany delegatem z ósmego okręgu wyborczego stanu Massachusetts do Dziewięćdziesiątego Kongresu Stanów Zjednoczonych. Pod nami, na widowni, sponsorzy kampanii, członkowie sztabu wyborczego, dziennikarze i przyjaciele stoją, triumfalnie bijąc brawo. Nie widzę ich wyraźnie, bo zbyt mocne światło pada na podium, w dodatku oślepiają mnie flesze. W sali jest duszno od wody kolońskiej, papierosów i przyspieszonych oddechów, orkiestra dęta gra za nami gromko America the Beautiful, wzruszając publiczność do łez. Suchą i pewną dłonią Frank ściska moją dłoń. Jest bez marynarki, ma podwinięte rękawy. Rozluźnił srebrno-czerwony krawat. Jest wpół do jedenastej w nocy, ale Frank Hardcastle rwie się już do roboty. Patrzy na mnie i z uśmiechem pochyla się, żeby mnie pocałować w usta. Na widowni wybucha radosna wrzawa. Jest

nas tylko dwoje na podium, świeżo wybrany kongresmen i jego atrakcyjna żona. Ojciec Franka nie został zaproszony. Josephine i Scott odeszli ze sztabu wyborczego. (Dobiłyśmy targu z Josephine: zgodziłam się odstąpić od pozwu o szantaż, pod warunkiem że przekaże swoje nowe brylantowe kolczyki na aukcję charytatywną dla rodzin rannych weteranów). Odzyskałam większość kilogramów, które straciłam w sierpniu, i chyba okrzepłam już trochę, bo nie wyglądam tak, jakby byle podmuch listopadowego wiatru miał mnie oderwać od ziemi. – Dziękuję, kochanie – szepce mi do ucha Frank, a ja odwzajemniam mu uścisk dłoni. Odwraca się do widowni, podnosząc drugą rękę. Przed nami faluje tłum. Frank nachyla się do mikrofonu. – Dziękuję – mówi potężnym głosem, nieskończenie bardziej władczym i zdecydowanym niż ten, którym dziękował mi do ucha. Jakby naprawdę wierzył w to, co mówi. – Dziękuję wszystkim. Dziękuję za wsparcie i wiarę we mnie. Bez was nie byłoby mnie tutaj. Kolejny huragan braw. Frank gestem ucisza widownię. Na jego czole błyskają flesze. Twarz Franka – w złotych proporcjach – emanuje pewnością siebie i pokorą. „Tak, głosowaliście na mnie, wspieraliście mnie, kochani, ale ja na to zasługuję. Zasługuję na wasze głosy i na wasze poparcie, bo po prostu, przyznacie sami, jestem trochę lepszy od was. Jestem od was bystrzejszy, bardziej wygadany i przystojniejszy. Jestem Franklinem Hardcastle’em i chętnie rozwiążę problemy tego świata, jeśli tylko dacie mi szansę, panie i panowie”. I kto wie, może naprawdę mu się uda. Przed powrotem Franka na górę, do naszego apartamentu, zdążyłam już wziąć prysznic i zdjąć koktajlową sukienkę

w odcieniu granatu gwiaździstego sztandaru. Cerę mam gładką i delikatną. Dziś wieczór nie tknęłam alkoholu, nawet łyczka szampana. Ani razu nie sztachnęłam się pokątnie papierosem. Chcę być świeża i mieć jasny umysł. Chcę zapamiętać każdą chwilę. Frank mówi dobranoc ochroniarzowi (ma teraz ochroniarza) oraz szefowi sztabu wyborczego (pojawił się również szef sztabu) i zamyka drzwi za sobą. Jego uśmiech lekko przygasa, kiedy patrzy na mnie. Wstaję z łóżka, świeża jak poranek. – Byłeś cudowny – mówię. – Byłam niesamowicie dumna. Jestem dumna. Dopiąłeś swego. – Dopięliśmy oboje. – Podchodzi do mnie, bierze mnie za rękę i całuje. Włosy ma nadal gładko zaczesane; ani jeden kosmyk nie wyrwał się przed szereg. – Nie zrobiłbym tego bez ciebie. Dziękuję ci. Naprawdę. – Obiecałam, że do wyborów będę stać przy tobie murem. – To twoja robota. Moja dzielna Tiny. – Znowu całuje mnie w rękę. – Wspierałaś mnie nieprzerwanie. Choćby ta sukienka, w której dziś wystąpiłaś, nie mogłem od ciebie oczu oderwać, inni też. Oczarowałaś ich, podbiłaś ich serca. Jakbyś była do tego stworzona. Jego błękitne oczy spoczywają na mnie z zachwytem, a ja pławię się w tym, nie przeczę, bo pokażcie mi taką, która by się oparła zachwytowi w błękitnych oczach Franka Hardcastle’a. Kiedy te dwa reflektory zaczynają przypalać twoją skórę, już po tobie. Drugą ręką, ciepłą i pewną, obejmuje mnie w talii, jak mąż tulący swoją wierną żonę pod koniec zwycięskiego dnia, przełomowego dnia, kiedy obywatele Massachusetts wybrali go na swojego przedstawiciela do najwyższych władz ojczyzny. Wysuwam dłoń z jego dłoni i robię krok do tyłu.

– Ale nie jestem do tego stworzona, Frank. Nie jestem stworzona dla ciebie, o czym wiesz równie dobrze, jak ja. Frank zamyka oczy i wzdycha. – Wybacz, ale się pomyliłam. Miałam pewną wizję siebie, ale okazałam się kimś innym. Kimś lepszym, mam nadzieję. – Cóż, chciałbym móc cię namówić, żebyś się rozmyśliła. Chciałbym być ciebie godzien. – To nie mnie masz być godzien, tylko ludzi, którzy cię wybrali. Obiecałam ci, że nie złożę papierów przed wyborami, i obietnicy dotrzymałam. Teraz kolej na ciebie. Masz dwa lata, żeby się skupić na sobie i swoich zadaniach. Dwa lata. To mój prezent dla ciebie, za to, że zachowałeś się przyzwoicie, i tam, w klinice, wziąłeś moją stronę. A teraz chcę się zająć sobą. Otwiera oczy i znów bierze moją dłoń, lewą. Wpatruje się w puste miejsce, na którym jeszcze pół godziny temu tkwiła ślubna obrączka. Zostało zaczerwienione wgłębienie. Garnitur Franka śmierdzi trochę papierosami. – Jestem ci bardzo wdzięczny. Nie miałaś obowiązku robić tego dla mnie, po tym, czego zaznałaś od mojej rodziny. I ode mnie. – Ale zrobiłam. Chciałam zacząć wszystko od czystej karty, nieobciążona żadnymi wyrzutami. A nuż zrobisz coś dobrego dla świata? Może zmienisz bieg dziejów, bo stać cię na to, wiesz o tym. Masz charyzmę, jesteś urodzonym przywódcą. Natura obdarzyła cię wyjątkowym pakietem talentów. A ja nie chcę iść przez życie, zastanawiając się, czy przez moje błędy, nasze błędy, świat stracił szansę, by stać się lepszym miejscem. – Ciągle myślę… – Zamyka moją dłoń w swoich dłoniach. – Nie mogę przestać myśleć, co by było, gdybyśmy jednak mieli dziecko. Wiesz, o co mi chodzi? Bo gdybyś miała dziecko… – Nadal byłbyś tym, kim jesteś, Frank. Dziecko nie

zmieniłoby ciebie. Zmieniłoby tylko mnie. – Ale może staralibyśmy się bardziej. Jak myślisz? Gdybyśmy mieli dziecko, które liczyłoby na nas, na nas oboje? – Ale nie mamy dziecka i szansa przepadła. W tej sytuacji mogę żyć tak, jak chcę. I jestem na to zdecydowana. Dlatego odchodzę. Wciąż trzyma mnie za rękę, nie jest jeszcze gotów puścić. Jego oczy przybrały błagalny wyraz, do którego przywykłam przez ostatnie trudne miesiące wzajemnych wyznań, żalu i podejmowania decyzji. Trudne i dla niego, i dla mnie. Nowy Frank zastąpił starego Franka. A może po prostu stary Frank, prawdziwy Frank, wyłonił się z Franka, którego poślubiłam. Taką przynajmniej mam nadzieję. Mam nadzieję, że wyjdzie z tego lepszy, prawdziwszy, że stanie się człowiekiem, jakim czasem mi się jawił, ale którego nie potrafiłam znaleźć. Mam nadzieję, że nie zmarnuje mojego pożegnalnego podarunku. – I już nic nie da się zrobić, żebyś zmieniła zdanie? – Nic. Nie mogę cię prosić, żebyś był, kim nie jesteś. Liczę też na to, że nie będziesz oczekiwał, bym ja została kimś, kim nie jestem. – Kocham cię, Tiny. Zawsze cię kochałem. Prawdę mówiąc, kocham cię bardziej, niż kiedykolwiek. Żałuję tylko… Wspinam się na palce i całuję go w policzek. – Ja też cię kocham, Frank. Kocham cię tak jak ty mnie, i życzę ci wszystkiego najlepszego, a jeśli będziesz czegoś potrzebował, nawet po rozwodzie, daj znać. Zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze będę cię wspierać. Puszcza moją rękę i obejmuje mnie w pasie. W ciemnawym pokoju pali się tylko jedna lampa. Stoimy w ciszy, mąż z żoną, po raz ostatni tuląc się w kręgu ciepłego, łagodnego światła. Tak jest chyba dobrze. Tak chyba powinno być. Tak powinny

wyglądać rozstania. Kwadrans później pędzę autostradą moim cadillakiem. Jadę ze złożonym dachem. Księżyc nad moją głową zbliża się ku pełni; roztacza chłodny blask. Wiatr niesie zapach szronu. Kulę się w swoim grubym wełnianym płaszczu i śpiewam do wtóru Dusty Springfield z radia. Prawdę mówiąc, nie było tak najgorzej. Właściwie tylko mi się wydawało, że nie znoszę tych podiów, przemów i świateł, kanonady fleszy, uważnego dawkowania słów dla dziennikarzy, korowodu banalnych zdań. Nie cierpiałam wstawać, kiedy miałam przed sobą już zaplanowany dzień, dzień, w którym powinnam non stop olśniewać. Ale bywały też dobre chwile. Choćby rozmowy z ludźmi, kiedy żartowałyśmy z kelnerką w jadłodajni w Wellesley, kiedy wypiłam kawę z gospodynią domową, która, żeby dorobić, dzierga piękne, długie szaliki, gdy jej dzieci są w szkole. Kupiłam taki szalik i mam go teraz na szyi. Chciałabym, żeby sobie zafundowała jakąś przyjemność za te pieniądze, ale pewnie kupi zimowy płaszcz dla najstarszego, szóstoklasisty, który rośnie jak pęd bambusa. Takie już są kobiety. Wiele się można dowiedzieć, rozmawiając z ludźmi, zwłaszcza z osobami, które nie są podobne do ciebie. Zaczynasz rozumieć, że ludzkość, ta wspaniała ludzkość, tak naprawdę jest workiem sprzeczności. Niektórzy są przyjaźni, inni niemili. Jedni chcą bezpieczeństwa, inni niezależności. Są tacy, którzy wolą, żeby rząd za nich decydował, inni wolą decydować sami za siebie. Jedni potrzebują pomocnej dłoni, inni kopniaka w tyłek. Niektórzy chcą umrzeć w miasteczku, w którym się urodzili, inni wolą się włóczyć po świecie. Jedni zadowalają się byle czym, innym ciągle jest mało. Jedni chcą dzielić łoże tylko z ukochanym i czcić jednego boga; innych ciągnie do wielu

kochanków i wielu bogów. Mogłabym rozwijać w nieskończoność tę litanię różnic między mną a tobą, między tobą a kobietą, która siedzi na sąsiednim fotelu u fryzjera, nosi sukienkę, jakiej nie włożyłabyś za nic w świecie, i czyta książkę, której nie wzięłabyś do rąk. Geniusz polityków, ludzi pokroju Franka, polega na tym, że potrafią ich zjednoczyć, potrafią ich zrozumieć. Reprezentować ich wszystkich, nie tylko tych, którzy mają podobne poglądy. Ja sama chyba nie byłabym do tego zdolna, niemniej to było ciekawe doświadczenie. Cieszę się, że już po wszystkim. Tym razem – na dobre. O pierwszej w nocy autostrada jest pusta i skuta lodem. Tylko Dusty i ja. Mogę jechać tak szybko, jak mi się podoba, i w pełni z tego korzystam. Gnam przez kilometry smętnych pustkowi, jakby ścigały mnie demony przeszłości. Ryk silnika przenika mnie do szpiku kości; szybkość przyspiesza krew w moich żyłach. Wiatr znad oceanu wpada pod wełnianą czapkę, ogłuszając mnie i wyciskając z moich oczu lodowate łzy. Nieomal marzę o tym, żeby tak jechać w nieskończoność, żeby ta chwila trwała wiecznie. Żebym mogła pławić się w oczekiwaniu na przyszłość. W końcu biorę ostatni zakręt na podjeździe i reflektory padają na drzewa. Nie jest mi już zimno. Krew buzuje w żyłach. W kręgu świateł pojawia się wysoka postać. Zanim zdążę się zatrzymać, otwiera drzwi samochodu. Wkłada rękę do środka, zaciąga hamulec, a drugą podnosi mnie do góry. Sadza ostrożnie na masce. Percy szczeka z radości u naszych stóp. – Czekałeś. – Chyba nie myślisz, że potrafiłbym zasnąć. Całujemy się bez końca przy akompaniamencie warczącego silnika; całujemy się, jakby po długim niedoborze pocałunków

nadeszła wreszcie nowa dostawa, po dwu i pół roku pustych półek i racjonowania. Gorące usta Caspiana topią lód moich warg. Siada na fotel w samochodzie, wciąga mnie na kolana i wyłącza silnik. Dotyka moich policzków i brody z czcią niczym pątnik świętą figurę. – Chodźmy do środka. Prąd na zimę jest wyłączony. Caspian rozpalił kominek w salonie i naniósł koców i poduszek. – Tu nie ma wygód jak w Ritzu – mówi, ciągnąc mnie na podłogę. – Wcale nie tęsknię za Ritzem – odpowiadam i ujmuję w dłonie jego twarz. – Tęsknię tylko za tobą. – I za ciepłym kominkiem? – przekomarza się. – No, może też. A potem kończymy rozmawiać, bo kiedy widywaliśmy się regularnie w trakcie spotkań przedwyborczych, on w mundurze, a ja w tweedowych kostiumach i szpilkach, nie tuliliśmy się do siebie, nie całowaliśmy się przez dwa i pół roku; brak mi słów, żeby opisać ogrom naszej tęsknoty. Brak mi też słów, żeby opisać, co czułam, tuląc go wreszcie i całując. Po wszystkim wstałam i poszłam zrobić kakao na kuchence gazowej w kuchni. Żeby Caspian nie musiał przypinać nogi. Sadowię się w zgięciu jego ramienia i myślę, jaka to rozkosz przyrządzać o północy kakao dla Caspiana, który wyciągnięty przed kominkiem, jak raniony lew, przygląda się mojej krzątaninie. Podawać mu dymiący kubek bez najmniejszego skrępowania. Percy, zwinięty w kłębek na czerwonym kocyku przy kominku, podnosi głowę znad przednich łap i przysięgłabym, że się do nas uśmiecha. – Myślałeś, że jednak nie przyjadę? – Nie, ja wiedziałem, że przyjedziesz, tylko nie wierzyłem

w to, dopóki nie zobaczyłem reflektorów. Uwielbiam jego zapach. Uwielbiam ciepło skóry Caspiana pod moim policzkiem, solidność jego kości i mięśni i jego żelazną logikę. – Pepper jeszcze tu jest? – Pojechała dziś do Bostonu załadować samochód na pociąg do Palm Beach, na aukcję. – Jak on wygląda? – Niesamowicie. – Kręci głową. – Miałem łzy w oczach, żegnając się z nim. Ten dźwięk silnika będzie wracał do mnie w snach. Kochałem ten samochód z głębi serca. – Prawie tak jak mnie? – No, może nie aż tak. – Ściąga brwi z namysłem. – Ale prawie. Odstawiam na wpół wypity kubek i całuję go znowu, i znów kochamy się pod kocami, przy kominku, i koło trzeciej nad ranem opadają ostatnie zasłony, zrzucamy ostatnie łuski i leżymy całkiem nago. Jest cudownie. O czymś takim marzyłam. A może jest jeszcze lepiej. Caspian jest we mnie, trzyma moje włosy w dłoniach. – Mam pytanie, ale nie musisz na nie odpowiadać. – Mmm. Już zasypiam. Trudno nie zasnąć, kiedy w każdym zakątku ciała rozchodzi się błogie ciepło i rozkosz, spokój i poczucie pełni. Prawdę mówiąc, nie wydaje mi się, żeby między nami zostały jakiekolwiek niedopowiedzenia. Jak kochankowie rozdzieleni przez wojnę, pisywaliśmy do siebie co drugi dzień, wyjaśnialiśmy, żartowaliśmy, składaliśmy obietnice. Wiemy wszystko o sobie. Caspian nabiera garściami moje włosy, puszcza i jeszcze raz nabiera w dłonie, jakby próbował mnie oszacować.

– Kiedy się dowiedziałem… – Tak? – Kiedy się dowiedziałem, że straciłaś dziecko. Wtedy, we wrześniu. Leżymy oboje na boku, nadal złączeni ze sobą. Po skórze Caspiana pełzają refleksy ognia z kominka. Oplatam ciaśniej nogą jego biodro. – Nie. – Nie było moje? – Nie. Nigdy bym tego nie zrobiła. Bóg mi świadkiem, że popełniłam wiele błędów w życiu, ale nigdy bym nie wyszła za Franka, gdybym była w ciąży z tobą. Kominek trzaska za moimi plecami. Patrzę we wgłębienie u nasady szyi Caspiana, zastanawiając się, o czym myśli. Czy czuje żal, czy ulgę. Czy chciał tego dziecka, czy nie. Czy – jak ja – duma nad niezgłębionymi wyrokami natury i potencjalnymi defektami mojego łona. Przeprowadza rachunek prawdopodobieństwa. Oblicza nasze szanse na radość i opłakiwanie strat. A stracił już tak wiele. – Chcę ci dać wszystko – mówię. – Wszystko, na co zasługujesz. Nie wiem, co zrobię, jeśli okaże się, że to za mało. Nie próbuje mi wmawiać, że nie powinnam tak myśleć. Nie próbuje mnie namawiać, żebym była kimś, kim nie jestem, tylko całuje mnie w czoło i dźwiga się na łokciu, sięga po koc i otula nas szczelnie. Wełna jest gruba i ciepła, kraciasty pled pachnie starym cedrem. Znów bierze mnie w objęcia i opiera głowę na moim ramieniu. – Będzie dobrze – podsumowuje. – Wszystko nam się uda. Kiedy się budzę, Caspiana nie ma obok. W pokoju panuje szarówka, pierwsza zapowiedź świtu. Dotykam wgłębienia

w materacu i żałuję, że nie mogę zmagazynować ciepła, które tam jeszcze drzemie, wchłonąć go w siebie na zawsze. Wołam Caspiana, ale mój głos jeszcze nie wybrzmiewa w pełni i nie wybiega poza pokój. Nieważne. Jest ciepło i rozkosznie pod ciężarem kraciastych pledów – czterech, a może nawet pięciu – więc przymykam oczy i wyobrażam sobie, jak Caspian otulał mnie starannie, zanim wyszedł, zresztą wiem, że zaraz wróci. Pośpię jeszcze trochę. Po takiej nocy zasługuję na odrobinę snu. Ale świt, jak wiadomo, nie trwa długo. Mój umysł zaczyna się budzić za zamkniętymi powiekami. Słyszę z oddali szum wody w rurach, coś stuka raz czy drugi, wierne łapy Percy’ego szurają po drewnianej podłodze, kiedy Caspian zamyka dom i pakuje rzeczy do bagażnika. Noc się skończyła i wkrótce będziemy wyjeżdżać, a przecież czekałam na ten wyjazd całą jesień. A może całe życie? Otwieram oczy i odrzucam koce. Czuję na skórze lodowaty powiew. Wstaję, owijam się w koce i człapię leniwie przez salon do drzwi na taras. Na zewnątrz jest szaro, świeżo i bardzo zimno; ocean jest cichy. Bose stopy drętwieją mi na piasku. Mocniej otulam się kocem i przyglądam się łagodnym falom z białą grzywą, pustej plaży. Kuzyni Hardcastle’ów wrócili do pracy, domów, szkół, budować lepszą przyszłość. Piłka nożna, żaglówki i koktajle poszły w odstawkę do następnego lata. Nawet Tom wrócił do pracy w swoim ciasnym gabinecie na Uniwersytecie Tuftsa, gdzie dopina doktorat z folklorystyki, podczas gdy Constance, łykając antydepresanty, zajmuje się domem. Wspinam się na palce, bo piasek jest lodowaty, i dlatego że chce mi się tańczyć. Tańczyć! Już pierwszy wymach nogi rozsuwa koce i dopuszcza nagły

powiew zimna; zaczynam się trząść, mimo to nie poddaję się, walczę. Kiedy na tarasie pojawia się wysoka postać Caspiana w towarzystwie Percy’ego, który goni własny ogon, kończę brawurowo serię fouettés. Caspian idzie w moim kierunku, uśmiechając się od ucha do ucha. – Ty wariatko. – Nie mów, że ani trochę cię nie podkręciłam. – Jeszcze jak. W jednej ręce niesie koc, w drugiej dwa kubki z kawą. Podaje mi kubek i przytula mnie, a potem owija kocem. Patrzymy na ocean. Kawa jest mocna i gorąca. Delektuję się każdym łykiem. – Wcześnie wstałeś. – Bo nie mogłem się już doczekać. – Samochód jest załadowany? – Możemy ruszyć w każdej chwili. W potężnych ramionach Caspiana, słuchając jego kojącego głosu, szybko przestaję się trząść i tylko stopy mam zimne. Percy przysiada na nich z westchnieniem. Stoimy owinięci w jeden koc. Pijemy kawę w milczeniu, patrząc, jak wstaje nowy, cudowny dzień.

Pepper, 1966 Słońce Florydy grzeje rozkosznie, wprawiając Pepper Schuyler w boskie rozleniwienie. Stara się nawet nie drgnąć, żeby nie rozedrzeć spowijającego ją kokonu ciepła. Ponoć ciężarnym jest gorąco i nędznie się czują. Pepper jest pewna, że gdzieś o tym czytała, temperatura ciała podnosi się o parę kresek czy coś w tym stylu. Ona jednak reagowała na odwrót. Nie było jej ciepło, naprawdę ciepło, od sierpnia. Jakby mały, zachłanny płód wysysał całe ciepło i energię, nie zostawiając nic dla biednej Pepper. – Pani Schuyler? Bez entuzjazmu uchyla jedną powiekę. Boy hotelowy w białej marynarce patrzy na nią niechętnie. – Pani Schuyler – powtarza z naciskiem, dając do zrozumienia, że nie wierzy w żadną „panią” Schuyler. Może dlatego, że nie ma obrączki na palcu? Dalszy tekst brzmi jeszcze gorzej: – Jakiś dżentelmen czeka na panią. – Dżentelmen? – Pepper otwiera drugie oko. Serce zaczyna jej łomotać o żebra, „dum-dum, dum-dum”. – Jak wygląda? Boy krzywi się na obcesowe pytanie. Obcesowość nie jest cechą mile widzianą w białych murach hotelu Breakers w Palm Beach, nawet gdy słońce przygrzewa z góry, a służba roznosi koktajle. – Średniego wzrostu. Ma niebieski garnitur i teczkę. Pepper się krzywi. Boy jest całkiem niczego sobie. – Jakiego koloru ma oczy? – Niestety, jest w ciemnych szkłach. – A włosy? – Chyba siwe. – Wzrok boya na ułamek sekundy wędruje w kierunku złocistego pagórka brzucha Pepper wznoszącego się

między dwiema częściami różowego bikini. Pepper wzdycha przeciągle. – Twierdzi, że to sprawa niecierpiąca zwłoki, w przeciwnym wypadku nie śmiałby pani niepokoić. – Spojrzenie boya wraca na jej twarz, na której maluje się wyraz wystudiowanej obojętności. – Dobrze. – Sięga po szlafrok. Opłukuje stopy w przybrzeżnej wodzie, zanim włoży ozdobne skórzane klapki. Przystaje koło recepcji, by sprawdzić, czy są dla niej jakieś wiadomości. – Tylko jedna – mówi recepcjonista, podając jej kawałek papieru. – Był telefon do pani. Odczytuje numer, krzywi się, a potem zgniata papier w kulkę. Zanim włoży krótką sukienkę bez rękawów – o dwa rozmiary większą od tego, co nosiła zawsze (kolejnym stadium, niestety, będą koszmarne namioty tak zwanych sukien ciążowych) – i wyjdzie na werandę, czoło mężczyzny staje się mokre od potu, a jego palce bębnią niecierpliwie po oszronionej, przysadzistej szklance. Zrywa się z miejsca i zdejmuje okulary. – Pani Schuyler? – upewnia się, patrząc na zielone małpki tańczące w poprzek jej sukienki. – Zgadł pan. – Podaje mu rękę. – Jestem Daniel Thorne z domu aukcyjnego. Dłoń ma wilgotną. Pepper czym prędzej cofa rękę. – A, rozumiem! Widział pan samochód? Czy coś jest nie tak? Pan Thorne opada na wiklinowy fotel, a Pepper siada naprzeciwko, zaplatając długie nogi. To jedno chociaż jej zostało, podczas gdy resztę diabli wzięli. Wielki brzuch, wielkie cyce. Nawet jej kości policzkowe zaczynają się otłuszczać. Na szczęście z natury są chude i wystające.

– Wszystko w porządku. Wszystko w absolutnym porządku. Nie mamy żadnych zastrzeżeń. Byliśmy zaszokowani po przyjeździe samochodu. O czymś takim właśnie marzyliśmy. Naprawdę, jesteśmy pod wrażeniem, eee… – Traci wątek, gapiąc się na jej brzuch. Ludzie chyba na łeb poupadali. Pepper ma ochotę wrzasnąć: „To tylko dziecko, na Boga, wszyscy zaczynaliśmy w ten sposób!”. – Rozumiem. Pod wrażeniem – pomaga Thorne’owi. – No i ten rodowód. – Fascynujący, przyzna pan? Jak pan wie, trochę czasu zajęło nam odnalezienie papierów, ale teraz chyba już wszystko w porządku. – Tak, prawo ustosunkowuje się jednoznacznie do porzuconej własności. Nie ma żadnych problemów, zapewniam panią. – Pociąga łyk ze szklanki i osusza czoło chusteczką. – Więc co się dzieje? Chyba że przerwał pan moją popołudniową sesję opalania po to, żeby mi pogratulować? Rzuca kolejne paniczne spojrzenia na jej brzuch. – Pogratulować? – Samochodu. – Pepper uśmiecha się i patrzy tęsknie w stronę oszronionej szklanki z drinkiem w wilgotnej dłoni pana Thorne’a. – Tak, tak. Naturalnie. Chodzi o to, że otrzymaliśmy propozycję kupna pani samochodu. – Propozycję? Ale przecież aukcja odbędzie się dopiero w sobotę. – Czasem, w przypadku wyjątkowych samochodów, jak ten, dopuszczamy prywatne propozycje przed publiczną aukcją. Uznajemy prawo pierwokupu, jeśli nabywca jest szczególnie zdeterminowany.

– Ach, tak? A kim jest ów nabywca? – Osoba ta życzy sobie zachować anonimowość. Złożyła ofertę przez swojego adwokata. – Złożyła? – Tak, jest kobietą. To wszystko, co wiemy. – Dopija drinka i sięga do wewnętrznej kieszeni marynarki. – Propozycja jest bardzo korzystna. Nie waham się powiedzieć, że jest to najbardziej szczodra oferta, z jaką mieliśmy do czynienia w historii naszego domu. – Cóż, nie jest to zwykły samochód. – Zgadzam się. – Podaje jej złożoną kartkę papieru. – Myślę jednak, że tego rodzaju kwota jest nie do pogardzenia. Pepper ujmuje kartkę w wypielęgnowane palce – środkowy i wskazujący. Rozkłada ją, odsuwa na odległość, przy której cyfry się nie rozmazują, i liczy zera. – Rany boskie! – To samo powiedziałem. – Thorne się śmieje. Pepper nie wierzy własnym oczom. Mruży je i odsuwa kartkę jeszcze trochę, żeby się upewnić. Trzysta tysięcy dolarów. „Weź mercedesa i sprzedaj – powiedziała Tiny. – Jest twój. Sprzedaj go i zacznij nowe życie. Nie odważą się protestować. Mamuś ich trzyma za jaja”. Ale aż trzysta tysięcy dolarów? Kto, na Boga, wykłada trzysta tysięcy dolarów na samochód – kupę złomu i skóry – choćby nie wiem jak nadzwyczajny? Kobieta, powiedział Thorne. Kobieta, która chce pozostać anonimowa. Trudno zgadnąć, co może kierować kobietą, która ma tyle forsy do wyrzucenia. Może chce wyprać pieniądze albo ma osobiste powody, jak Pepper. Ponownie odczytuje kwotę, zero po smakowitym zerze, miłośnie przyglądając się każdemu kółeczku. Trzysta tysięcy

dolarów. Dość, by zacząć naprawdę niezłe życie, wybyć w siną dal i chować dziecko na słońcu, gdzieś, gdzie ich nikt nie znajdzie. Dość, by zostać nowym człowiekiem, człowiekiem, jakim zawsze chciała być. A może ktoś próbuje ją spłacić, chociaż twardo mówiła „nie”? Ktoś chce dyskretnie mieć pewność, że jej niczego nie brakuje? Pomiędzy kolumnami długiej werandy hotelu widać, jak wezbrane fale uderzają o brzeg. Ocean jest pokryty pianą: kończy się odpływ, zaczyna przypływ. Pepper podnosi wzrok na spotniałą twarz Thorne’a. – Zgadzam się.

Podziękowania W Tajnym życiu Violet Grant Vivian Schuyler kwituje swoją najstarszą siostrę dwoma zdaniami: „Obie dostawałyśmy piany na widok Tiny, która, chwała Najwyższemu, wyszła w czerwcu za mąż za starannie wytypowanego harwardczyka i teraz mieszkała w jakiejś czcigodnej ruinie w Boston Bay, a w jej bogobojnym piekarniku rósł jak na drożdżach chlebuś. Nie wiadomo, skąd się tam wziął”. Ledwie napisałam ten akapit, poczułam, że mała, wzorowa Tiny ma sporo do ukrycia przed światem, a moją kolejną powieść poświęcę jej osobie. Jestem niesamowicie wdzięczna całemu zespołowi Putnam Books, który nie tylko zaakceptował ten pomysł, ale wręcz mnie gorąco zachęcił, żeby pójść tym tropem. Wielkie dzięki dla redaktorów prowadzących, Chrisa Pepego i Laury Perciasepe, za ich entuzjazm i wnikliwe uwagi, oraz dla dyrektora Ivana Helda za wielostronną pomoc, dzięki której książka uzyskała swój optymalny kształt. Pragnę wyrazić mój najwyższy podziw dla mistrzyń marketingu, Katie McKee, Mary Stone i Lydii Hirt, dzięki którym czułam się, jakbym była jedyną pisarką na świecie, jak również dla Meaghan Wagner, która koordynowała całość. Dziękuję wam za wasze zaangażowanie. Uważam was za współautorki tej książki. Specjalne podziękowania dla „banku mózgów” moich koleżanek po piórze, szacownego gremium, które tak wiele wnosi w moje życie, nie szczędząc mi zachęty, rady i współczucia, a przy tym dawkując je umiejętnie. Karen White, Lauren Willig, Eloiso James, Lindo Francis Lee, Bee Ridgway, Susanno Kearsley, koleżanki z bliska i z daleka: kocham was za cudowne połączenie talentu z życzliwością. Fakt, że nie oszalałam, pisząc tę książkę, zawdzięczam

miłości i wsparciu rodziny i przyjaciół, a zwłaszcza mojego męża, Sydneya, który każdą moją kolejną powieść uważa za najlepszą. Alexandra Machinist z ICM, moja niezrównana agentka literacka, wspierała moje książki na każdym etapie ich powstawania. Chyba sama opatrzność podsunęła mi ją przed pięciu laty, kiedy szukałam agenta dla Zanim mnie pokochasz. Mogę bezpiecznie powierzać jej wytwory mojej fantazji: jest niedościgniona. Na koniec chciałabym podziękować księgarzom, bibliotekarzom, blogerom i czytelnikom, którzy kładą moje powieści na witrynach, półkach i stolikach nocnych. To dla mnie zaszczyt. Spotkamy się niebawem.

Przekład: Teresa Tyszowiecka-Tarkowska Redakcja: Sylwia Bartkowska Korekta: Katarzyna Pawłowska, Piotr Królak Zdjęcie wykorzystane na I stronie okładki: © Frances McLaughlin-Gill/Condé Nast via Getty Images Cover design by Lisa Amoroso Skład i łamanie: Dariusz Ziach Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-372 Warszawa, al. 3 Maja 12 tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-3303-0 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.