May Julian - Trylogia galaktyczna 03 - Magnificat

JULIAN MAY

MAGNIFICAT (Magnificat)

Tom III

Data wydania oryginalnego 1996 Data wydania polskiego 1998

Magnificat anima mea Dominum. Et exsultavit spiritus meus in Deo salutari meo. (Wielbi dusza moja Pana. I rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.) Ewangelia wg św. Łukasza, l, 46-47 Bóg rzekł: istnienie grzechu jest konieczne, ale wszystko będzie dobrze, i każdy obrót rzeczy będzie dobry. św. Julian z Norwich Jedynie miłość scala nie niszcząc. Pierre Teilhard de Chardin

Prolog KAUAI, HAWAJE, ZIEMIA 27 PAŹDZIERNIKA 2113 ROKU Na wyspach świtało. W gęstwinie górskiego lasu ohii ptaki apapane i drozdy świergotały sennie, dostrajając się przed odśpiewaniem matinaty. W wiejskim domu na zboczu nad Skałą Rekina stary księgarz zwany wujkiem Rogim ziewnął i przerwał dyktowanie do transkrybera. Wyjrzał przez wielkie okno bawialni na ciemny, lekko wzburzony Pacyfik, rozpościerający się niemal tysiąc metrów poniżej, chwycił palcami nasadę swego długiego, garbatego nosa i zamknął na chwilę oczy, zbierając myśli. Na szaro-różowym niebie zaczął pojawiać się zarys pobliskiej wyspy Niihau, a wzdłuż wybrzeża Kauai migotały nieliczne światła wioski Kekaha. Wuj Rogi był chudym mężczyzną o niesfornych, siwych lokach i twarzy mocno opalonej po trzymiesięcznym pobycie na wyspach. Miał na sobie jaskrawą koszulkę aloha i wymiętoszone bawełniane spodnie. Całonocna praca nad pamiętnikami śmiertelnie go wyczerpała, ale był tak bliski ukończenia tego tomu, że nie mógł przerwać i iść do łóżka. Została mu tylko ostatnia strona. Znów sięgnął po mikrofon transkrybera, odchrząknął i zaczął nagrywać:

Na Kaledonii spędziłem z Jackiem i Dorothée prawie sześć tygodni, aż wytrącili mnie z równowagi (a także większość Imperium Galaktycznego) oświadczając, że zamierzają się pobrać latem 2078 roku. Wtedy wreszcie odzyskałem Wielki Karbunkuł, który świetnie się spisał. Wróciłem do mojego domu w New Hampshire i usiłowałem wymyślić prezent weselny dla tych niezwykłych kochanków. Czułem się wspaniale! Le bon Dieu był w niebie, a w Imperium Galaktycznym wszystko układało się dobrze. Rogi przyjrzał się ekranowi transkrybera. Nieźle. Całkiem nieźle! Znów ziewnął. Ważący dziesięć kilogramów kot rasy Main Coon, Marcel LaPlume IX, wkroczył do pokoju i miauknął niemal sopranem. Rogi odpowiedział na telepatyczne powitanie zwierzenia znużonym kiwnięciem głową. Eh bien, mon brave chaton (a więc, koteczku), skończyłem kawał historii rodzinnej. Do opowiedzenia mam już tylko najgorszą część. Jeszcze jedna książka. Zostaniemy na Kauai, żeby ją napisać, czy wrócimy do New Hampshire? Marcel przelewitował na biurko, usiadł obok transkrybera i wpatrzył siew swojego pana ogromnymi, szaro-zielonymi oczami. Powiedział: - Gorąco tu. Do domu. Rogi roześmiał się. Hale Pohakumano znajdowało się na tyle wysoko, że jego mieszkańcy nie doświadczali najgorszego tropikalnego upału i wilgoci. Ale kot o kudłatym, szaro-czarnym futrze i wielkich, włochatych łapach był przystosowany przez naturę do śnieżnego, północnego klimatu, i nawet radość płynąca z uganiania się za gekonami i walk z kurakami z dżungli wreszcie mu się znudziła. Do domu - powtórzył Marcel, wbijając w Rogiego sowie, koercyjne spojrzenie. - Batege, może i masz rację. - Antykwariusz podniósł srebrny pisak korekcyjny, postukał w monitor i podyktował ostatnie słowo, zmieniając “Kaledonię” z ostatniej strony na “Kallie”. Potem dotknął przycisków PLIK i DRUKUJ. - Tak, chyba czas już wracać do Hanoweru, żeby sprawdzić, czy w księgarni wszystko w porządku i nacieszyć się ostatnimi jesiennymi liśćmi. I odłożyć moje pobożne życzenia na półkę, tam, gdzie ich miejsce. Nie mam powodu, żeby tu zostawać. Muszę przestać zachowywać się jak sentymentalny głupiec. Marcel pochylił głowę w geście milczącej zgody. - Ona nie przyjedzie. Haunani i Tony na pewno ją zawiadomili, że zatrzymałem się w jej domu. Gdyby chciała się ze mną zobaczyć, miałaby mnóstwo okazji, żeby wpaść, niby przez przypadek. Rogi znów wyjrzał przez okno, zapuszczając nieudolną sondę między ludzkie aury pobłyskujące w dole. Większość mieszkańców i wczasowiczów w wiosce Kekaha wciąż spała, ich umysły nie były strzeżone, więc nawet tak niezdarny szperacz metapsychiczny jak Rogi mógł szybko rozpoznać ich tożsamości. Żaden z tych umysłów nie należał do Elaine Donovan, kobiety, którą kochał i stracił sto trzydzieści dziewięć lat temu. Poszukiwanie dalekowidzeniem na nic by się nie przydało, bien sur. Rogi nie zadał więc sobie trudu sprawdzania żadnego z innych miasteczek. Elaine prawdopodobnie nie było na żadnej z Wysp Hawajskich - może nawet nie przebywała na Ziemi. Korzystanie z jej domu podczas pisania przedostatniego tomu pamiętników okazało się beznadziejnym pomysłem, chociaż włączył się w to Duch Rodzinny i w jakiś tajemniczy sposób wszystko zaaranżował. Rogi naprawdę myślał, że potraktuje obojętnie spanie w łóżku Elaine, gotowanie w jej kuchni, jedzenie na jej zastawie stołowej, czy przechadzanie się po ogrodzie z tropikalnymi roślinami, które zasadziła. Ale nie pozostał obojętny. Ostatnimi laty Rogi widywał ją dość często w Tri-D i w durofilmowych gazetach, ponieważ była znanym mecenasem sztuki, zarówno ludzkiej, jak i egzotycznej. Odmładzające techniki Imperium Galaktycznego pozwoliły jej zachować urodę. Miała te same srebrne oczy, rudawozłote

włosy i piękną twarz, która poraziła go jak grom z jasnego nieba już podczas ich pierwszego spotkania w 1974 roku. Ciekawe, czy wciąż używa perfum Bal d Versailles. Dawno temu jego kretyńska duma uniemożliwiła małżeństwo, więc rozeszli się każde w swoją stronę. Po rozstaniu kochał inne kobiety, ale żadna z nich nie mogła się równać z nią, Elaine Donovan, babką Teresy Kendall i prababką Marca Remillarda i jego młodszego brata, mutanta Jacka. Hawajska para zajmująca się domem powiedziała Rogiemu, że Elaine nie była tu od ponad trzech lat. Ale to nic niezwykłego, mówili. Jest bardzo zajętą osobą. Pewnego dnia wróci do Hale Pohakumano... Transkryber cicho zapiszczał i wypuścił równy stosik całkowicie odzyskiwalnych plastikowych stron. Rogi, podobnie jak większość ludzi, wciąż nazywał je papierem. Przejrzał wydruk, odczytał niektóre fragmenty, na przykład o wczesnym etapie życia Dorothei Macdonald, o trudnościach, z jakimi musiała się zmagać, o jej wielkim tryumfie i o tym, jak w końcu wbrew wszelkim nadziejom poznała bratnią duszę. - Muszę się temu lepiej przyjrzeć - powiedział do siebie. – C’est que’q’chose - ależ z nich dziwna para świętych! Mała Diamentowa Maska i Bezcielesny Jack. - Myślał o nich z uśmiechem, błądząc wzrokiem po ostatniej stronie. Ale jego rozmarzenie znikło, kiedy doszedł do ostatniego wersu. Nagle się rozbudził, jakby coś okropnego ukłuło go w serce. Nie, cholera jasna! Nie uda mi się załatwić tego happy endem. Mam opowiedzieć całą prawdę o naszej rodzinie. - Chwycił mikrofon, skasował ostatnie zdanie, po czym wydrukował stronę i przeczytał swoje dzieło. Ból ściągnął mu twarz. Rogi rzucił durofilm na biurko, powiedział coś nieprzyzwoitego w dialekcie canuckois, czyli kanadyjskim francuskim z pomocnej Nowej Anglii, i siedział chwilę ze spuszczoną głową, zanim podniósł wzrok na sufit. - I mówisz, że nie miałeś pojęcia, kim jest Fury, mon fantome? Kot Marcel drgnął, położył uszy po sobie, ale się nie ruszył. Rogi nie mówił do niego, a on przyzwyczaił się do ekscentrycznych monologów swojego pana. - Naprawdę nie wiedziałeś, kim jest potwór? - wściekle wykrzykiwał staruszek. - Jak, do diabła, mogłeś tego nie wiedzieć? Wy Lylmicy jesteście podobno wszechmogącymi Panami Imperium Galaktycznego, nieprawdaż? Jeśli nie wiedziałeś, to tylko dlatego, że nie chciałeś wiedzieć! Nikt mu nie odpowiedział. Słychać było tylko poranne trele ptaków. Nadal pomstując, Rogi wyciągnął z kieszeni spodni klucze, chwiejnie wstał i prowokacyjnie nimi potrząsnął. Lśniący breloczek, mała kulka z czerwonego szkła zamknięta w metalowej klatce, odbijał światło lampy stojącej na biurku. - Odezwij się, duchu! Odpowiedz na pytania. Jeśli chcesz, żebym skończył te wspomnienia, lepiej przytargaj swój niewidzialny tyłek na Ziemię i wyjaśnij, dlaczego nie zapobiegłeś całemu temu gównu! Nie chodzi mi tylko o Fury’ego, ale i o fiasko Mentalnego Człowieka i o wojnę. Dlaczego do tego dopuściłeś? Bóg jeden wie, jak się wtrącałeś i manipulowałeś nami w tej grze. Duch Rodzinny milczał. Rogi skulił się w fotelu i przycisnął pięści do czoła. Kot lekko wskoczył mu na kolana i ocierał się głową o pierś swego pana. Do domu, powiedział. - Le fantome familier nie chce ze mną rozmawiać - zauważył smutno staruszek. Pociągnął miękkie uszka kota i podrapał go pod brodą. Marcel zaczął mruczeć. Nagły moment ożywienia minął i Rogi poczuł przytłaczające zmęczenie. - Do tej pory Wielki Karbunkuł zawsze ściągał tu tego łajdaka. Co się z nim dzieje, psiamać? Nie ponaglał mnie od paru tygodni. Zajęty - powiedział głos w jego umyśle. - I kiepsko się czuje. Wróci później, gdy będzie ci naprawdę potrzebny.

- Kto to? - zaskrzeczał Rogi, podnosząc się z fotela. Ja, brachu. Malama. Mam do ciebie słówko od twojego Lylmika. Chce, żebyś coś zrobił, zanim wrócisz do domu. - O, żesz... Jakbym nie miał dość zmartwień. Hanakokolele Rogue! Zaufaj swojej akamai tutu. Wyjdzie to pamiętnikom na korzyść. Najpierw złap trochę moemoe, a potem wskakuj w jajko i leć do mnie. Lylmik przysłał specjalnych gości. Mówi, że ci parę rzeczy wyjaśnią. - Kim do cholery są ci goście? Przyjdziesz po południu, to się dowiesz. Teraz śpij. Aloha oe mo’opuna. - Malama?... Malama? - Rogi wyrzucił z siebie ostatni, słaby epitet. Dlaczego jego hawajska przyjaciółka jest tak obrzydliwie tajemnicza? Co znowu planuje Duch Rodzinny i dlaczego załatwia to za pośrednictwem kahuny? Spać, niecierpliwił się Marcel. Zeskoczył z biurka i ruszył do drzwi, potem zatrzymał się jeszcze i spojrzał na Rogiego. - Ah bon, bon - mruknął staruszek, zupełnie się poddając. Niebo wyzłociło się, w wąwozach piały dzikie koguty. Rogi zgasił lampę, wyłączył transkryber i podążył za kotem. Klucze z Wielkim Karbunkułem, zapomniane, zostały na biurku i wyglądały całkiem zwyczajnie, z wyjątkiem bladej iskierki w sercu czerwonego breloczka, przywodzącego na myśl podobną, lecz bardziej ponurą rzecz zakopaną w Hiszpanii. Rogi spał kiepsko; nękały go sny o potworze Furym i jego zabójczej pomocnicy, Hydrze. O drugiej po południu poderwał go poduszkowy budzik. Wklepał sobie w twarz golący płyn, wziął prysznic, włożył świeże spodnie i lepszą koszulę, po czym poszedł do jajka zaparkowanego na lądowisku przy krańcu ogrodu. Tony Opelu strzygł mechanicznym sekatorem hibiskusowy żywopłot. Pomachał ręką. - Siemanko, Rogi! Jedziesz do miasta? Przywiózłbyś akumulator do dżipa, dobra? Dziś rano mi zgasł. - Nie ma sprawy. - Dzięki. Jak tam książka? - Właśnie skończyłem fragment, nad którym pracowałem. Jutro odlatuję na ląd, będziecie wreszcie mieli z Haunani spokój. Bardzo mi było miło tu posiedzieć, ale stęskniłem się za domem. - Bywa - przyznał Tony. - Zostawię kartkę dla Elaine. Pozdrów ją ode mnie, kiedy się z nią zobaczysz. - Rogi wsiadł do jajka, zapalił i pojazd wbrew sile grawitacji wzbił się w powietrze. Deszczowe chmury spowijały wzgórza, ale niższe stoki Kauai były zalane słońcem. Jajko przeleciało nad kanionem Waimea, dziwaczną szramą w ziemi, którą Mark Twain nazwał zminiaturyzowaną wersją Wielkiego Kanionu Kolorado. Powyżej znajdowały się ciemne klify z lawy, wąwozy wyrzeźbione w szkarłatnej laterytowej glebie i pokryte bujną zielenią granie z błyszczącymi strumieniami i rozsianymi gdzieniegdzie wodospadami. Pilotował ręcznie, kierując się na południowy wschód, obniżył lot nad dżunglą, która niegdyś była polem bujnie porośniętym trzciną cukrową. Na wyspie uprawiano jeszcze trochę trzciny, ale większość mieszkańców zarabiała na życie obsługą turystów. Jednak było tu kilka kolonii artystów i pisarzy oraz enklawy emerytów, którzy wzgardzili odmłodzeniem i zamierzali umrzeć w rajskiej okolicy, znalazły tu również dom dwa zespoły poświęcające się ochronie kultury wyspy i wystawiające podwodne spektakle, osiedliło się tu także paru metapsychicznych uzdrowicieli, którzy specjalizowali się w “magii” huna ze starożytnej Polinezji. Malama Johnson była jedną z takich osób. Jej malowniczy dom, myląco skromny z zewnątrz, znajdował się nad zatoką Kukuiula, parę kilometrów na zachód od ludnego miasteczka Poipu, niedaleko ziemskiej rezydencji Jona Remillarda i Dorothei Macdonald. Na lądowisku przed domem Malamy nie było innych jajek,

tylko sportowy zielony lotus, samochód naziemny z dyskretnym narodowym logo na przedniej szybie, zaparkowany w cieniu grewilli obok starej toyoty pickupa właścicielki. Rogi wysiadł ze swojego pojazdu i próbował dalekowidzeniem sprawdzić wnętrze domu. Ale Malama ustawiła nieprzenikalną barierę, a do jego umysłu docierało besztanie w pidżinie, którego Hawajczycy uwielbiali używać między sobą: Co jest, podglądaczu? O manierach to już zapomniałeś, co? E komo mai wikiwiki! Zawstydzony, zastukał do tylnych, szklanych drzwi i wszedł do pustej kuchni. - Aloha, tutu! Malama Johnson odezwała się doskonała standardową angielszczyzną: - Jesteśmy na lanai, Rogi. Chodź do nas. Mijając chłodne, pięknie urządzone pokoje, dotarł do ocienionej werandy po drugiej stronie domu. Panował tam półmrok, unosiły się miłe wonie, a widok na morze był wspaniały. Otyła kahuna poderwała się, żeby go uściskać i ucałować w oba policzki. Była ubrana w królewskie białe muumuu i kilka sznurów rzadkich złotych muszelek z Niihau. - Cloud i Hagen przylecieli wczoraj z San Francisco - powiedziała, wskazując dwoje gości. Rogi przełknął zdumienie. - Hej. Cieszę się, że znów was widzę. Młodzieniec i dziewczyna, oboje jasnowłosi, skinęli głowami, ale nie wstali z rattanowych foteli; sączyli z wysokich kubków mrożony sok owocowy. Ich ubrania były nieskalanie czyste i eleganckie: ona nosiła śnieżnobiały bawełniany strój safari i wysokie białe buty z koźlej skóry, on białą koszulkę Lacoste’a, białe spodnie i białe buty Top-Siders. Jak wszyscy Remillardowie, Rogi również wiedział, kim są, ale nikt nie znał ich naprawdę dobrze. Zawsze bardzo powściągliwie wypowiadali się o początkach swego życia. Ich obecność na Kauai w tych szczególnych okolicznościach była dla staruszka sporym szokiem. Ponaglony przez Malamę usiadł. Na niskim stoliku z drewna akacji hawajskiej stała taca z nietkniętym talerzem pupus - hawajskich przekąsek - i dwa dzbanki z napojami, jeden do połowy opróżniony, drugi pełny. Kahuna nalała z tego pełnego i podała szklankę Rogiemu. Napój miał wyczuwalny procent rumu, więc Rogi wypił go z wdzięcznością. Pijąc przyglądał się młodym ludziom. Mieli niewiele ponad trzydzieści lat. Na ustach Cloud Remillard, która patrzyła na morze, błąkał się niewyraźny uśmiech. Jej brat Hagen miał nieprzeniknioną twarz; nie próbował udawać serdeczności. Rogi zdobył się na niezręczną próbę okazania uprzejmości. - A więc, dzieci, Duch Rodzinny zmusił was, żebyście pomogły mi pisać pamiętniki? Odpowiedź Hagena Remillarda zabrzmiała chłodno i formalnie, a jego umysł był szczelnie osłonięty. - Zwrócił się do nas Lylmik, w swej zwykłej, bezcielesnej postaci. Kazał nam tu przyjechać i opowiedzieć ci pewne wydarzenia, które nastąpiły podczas naszego plioceńskiego wygnania. - To... zapewne jest bardzo interesujące. - Rogi uśmiechnął się ostrożnie. Wiesz, że cała nasza grupa została przesłuchana przez Dyrektoriat Naukowy Państwa Ludzkości, gdy tylko przekroczyliśmy wrota czasu. - Hagen nie patrzył staremu księgarzowi w oczy. - Wtedy poinstruowano nas, abyśmy nie ujawniali szczegółów plioceńskich przejść, czego skrupulatnie przestrzegaliśmy. Nawet teraz bardzo niewielu ludzi wie, że my dwoje byliśmy pośród tych, którzy powrócili. - Z ulgą przyjęliśmy oficjalny pretekst, żeby nie wypowiadać się na temat naszej tożsamości wyjaśniła Cloud. - Wiedzieliśmy, że jeśli do wiadomości publicznej nie przedostaną się co barwniejsze szczegóły naszych prehistorycznych przygód, będzie mniejsze prawdopodobieństwo, że naszym życiem zainteresują się media, a tak nasza grupa była tylko krótką sensacją. Wiesz: “Powrót podróżujących w czasie!” Hip hip, hura... I następny fragment wiadomości. Mój mąż, Kuhal, znosił to ciężej, ale ponieważ między jego rasą a ludźmi nie ma większych różnic, w końcu

się przyzwyczaił. Zlecano nam pewne prace związane z naszym warunkowym przystąpieniem do Wspólnoty, więc udawało nam się żyć we względnym spokoju - aż do teraz. - Istota, która odwołała zamykający nam usta rozkaz Dyrektoriatu - podjął Hagen - przedstawiła się jako Atoning Unifex (Pokutujący Unifex), przywódca Zgromadzenia Nadzorczego Imperium. Cloud i ja z początku byliśmy bardzo przestraszeni. Ale kiedy Lylmik mówił, oboje doznaliśmy szokującego wrażenia deja vu. Po zniknięciu Unifexa byliśmy zdezorientowani - nie, przerażeni! - i zastanawialiśmy się, czy to było wspólne złudzenie, koszmar, z którego obudzimy się z krzykiem. Niedługo potem rozkazy Lylmika zostały potwierdzone przez Pierwszego Magnata Państwa Ludzkości i przez Kierownika Planetarnego Ziemi. Obie kobiety zadały sobie trud, by uświadomić nam, jak niezwykły zaszczyt nas spotkał. - Twarz młodego człowieka wykrzywiła się sardonicznie. - Zgodziliśmy się przyjechać tu i porozmawiać z tobą, bo okazało się, że jeśli odmówimy, zostaniemy zmuszeni koercją - dodała Cloud. Jej głos był niski, ale ciepły i nie wyczuwało się w nim urazy. - A jej dość już doświadczyliśmy w naszym życiu. - Rozpoznaliście zatem Unifexa? - zapytał miękko Rogi. Wiecie, kim naprawdę jest? - Wiedziałam prawie od razu - powiedziała Cloud. - Zawsze byłam z nim silniej związana niż mój brat. Kiedy to sobie uświadomiłam, doznałam... wstrząsu. Hagen nie chciał uwierzyć. - Unifex to Marc Remillard - powiedział Rogi. - Wasz ojciec. - Niech go szlag! - Hagen zerwał się na nogi i zaczął chodzić po lanai jak lew w klatce. Odczuliśmy wielką ulgę, kiedy zamknęły się za nami wrota czasu, a władze Imperium zatarły ślady! Cloud, ja i reszta myśleliśmy, że wreszcie jesteśmy wolni. Tata został uwięziony sześć milionów lat wcześniej, wraz z tym szaleńcem Aikenem Drumem, i nie mógł już nam zrobić krzywdy. - Nigdy nie zamierzał być okrutny - mruknęła Cloud. Hagen napadł na nią: - Nigdy nie widział w nas myślących, czujących istot ludzkich. Byliśmy tylko obiektami jego wielkiego eksperymentu. - Odwrócił się do Rogiego i Malamy. - Wiecie, jak nazywał go za plecami jego gang zramolałych rozbitków z Rebelii? Abaddon - Anioł Piekieł! W końcu prawie wszyscy wyparli się jego i jego szaleńczego planu Mentalnego Człowieka. - Papa też się wycofał - przypomniała bratu Cloud. - W przeciwnym wypadku nie wysłałby nas z powrotem przez wrota czasu. Wściekłość Hagena nagle zgasła, pozostała tylko beznadzieja. Opadł na fotel. - Teraz odkrywamy, że nasz ojciec jednak wygrał. Nie tylko cudownym sposobem przeżył sześć milionów lat, ale udało mu się również przekształcić we Władcę Imperium Galaktycznego! Niech Bóg ma w opiece nasze dzieci. - Podniósł pełne nienawiści oczy na Rogiego i Malamę. Niech Bóg ma w opiece was wszystkich. - Unifex odpokutował - powiedziała łagodnie Hawajka. - Przez te wszystkie nie kończące się lata próbował odkupić swoje zbrodnie. Odbywał karę nie tylko w tej galaktyce, ale i w innej - z której przybyły ludy Tanu i Firvulagow. Nie wiem prawie nic o jego plioceńskiej działalności ani o jego późniejszych dokonaniach w galaktyce Duat, ale wszystko, co robił dla ras Drogi Mlecznej wyszło nam na dobre. Założył Imperium i prowadził je krok po kroku. Dzięki niemu sześć zrosłych Umysłów poszczególnych ras żyje bezpiecznie we Wspólnocie - a tysiące innych jest niemal gotowych do przyłączenia się do konfederacji galaktycznej. - Szkoda, że nie zajął się swoją starą, rodzimą planetą - rzekł gorzko Hagen. - Że nie przeciwdziałał naturalnym kataklizmom, plagom, głodom, wojnom - nie wspominając o Rebelii Metapsychicznej. Jego lylmickie ja stało z boku, podczas gdy jego wcześniejsze ja omal nie zniszczyło galaktycznej cywilizacji. Malama tylko się uśmiechnęła. - Najważniejsze powiązania czasoprzestrzenne są niezmienialne, a przeszłość, przyszłość i teraźniejszość przechodzą jedna w drugą, tworząc całość. Nie można zmienić historii. Unifex zachowywał się tak, jak musiał - a jednak jego czyny były i są wynikiem wolnej woli. My, w

naszych działaniach, też mamy wolną wolę, a to oddziałuje na Wielką Rzeczywistość i powoduje, że nie wiemy, jak się ona rozwinie. Hagen zaśmiał się pogardliwie. - I Bóg jest w niebie, a na świecie wszystko się dobrze układa? - Możliwe - rzekła Malama. Parę minut siedzieli w milczeniu. Potem znów odezwał się Hagen. - Coś mi właśnie wpadło do głowy. Lylmicy to najbliższa Mentalnemu Człowiekowi rasa, jaką wytworzyła nasza galaktyka, ale przeżywają okres schyłkowy i czeka ich wygaśnięcie. O co się założycie, że papa próbował zmodyfikować ewolucję Lylmików podobnie, jak chciał zmodyfikować naszą - i mu się nie udało! Rogi wzruszył ramionami. - Nikt nie wie nic o historii Lylmików. Może - ciągnął powoli młody człowiek - papa teraz, gdy jest o sześć milionów lat mądrzejszy, zamierza powrócić do początkowego planu... I ma z powrotem w garści swoje pierwsze obiekty doświadczalne. - Mówisz jak głupiec! - krzyknęła Cloud na brata. - Konsylium nigdy nie dopuściłoby do wznowienia projektu Mentalnego Człowieka - nawet przez samego arcylylmika. - Założyłabyś się o własne życie? - odszczeknął Hagen. - Znowu? - Istnieje pewien sposób, w jaki wy dwoje możecie temu zapobiec - powiedział nagle Rogi. Oczywiście gdyby Hagen miał rację, co jest mało prawdopodobne. - Jaki? - zapytali oboje. - Opowiedzcie mi wszystko, co wiecie o planie Marca, a ja opublikuję to w czwartym tomie pamiętników. Historia Mentalnego Człowieka nigdy nie została ujawniona w całości. Konsylium zataiło szczegóły, prawdopodobnie żeby chronić spokój i porządek w Imperium. - Zatem byłeś przy końcu Rebelii Metapsychicznej? - zapytała Cloud. - Tak. Oficjalnie Rebelianci walczyli o wyzwolenie ludzkości spod władzy Imperium i jego Wspólnoty. Ale Marc postanowił wypowiedzieć wojnę głównie dlatego, że był wkurzony, bo jego największe marzenie zostało spisane na straty. Wywołał ogromną wrzawę, kiedy przerwano prace nad projektem Mentalnego Człowieka, oskarżał obcych magnatów i ich lojalnych ludzkich współpracowników o konspirację mającą na celu pozbawienie naszej rasy możliwości dokonania wielkiego przełomu genetycznego. Wołał, że Imperium obawia się, iż ludzkość mentalnie przerośnie całą resztę ras, a jedynym rozwiązaniem był wybuch, do którego frakcja Rebeliantów dążyła od bardzo dawna. Wielu normalnych wierzyło, że projekt Mentalnego Człowieka zapewni ich dzieciom możliwość wyrośnięcia na metapsychicznych operantów. Ale Marc i jego ludzie nigdy nie wyjaśnili szerszej publiczności, w jaki dokładnie sposób miał się dokonać ten cud. - Nie ośmielił się - burknął Hagen. - Zlinczowaliby go. Cloud powiedziała: - Minęło wiele lat, zanim Hagen i ja wreszcie odkryliśmy, co planował papa. Kiedy nasza matka dowiedziała się prawdy... cóż, wiesz, co się stało. - Nie, nie wiem - odparł Rogi. - A przynajmniej nie do końca. Powiedzcie mi! Pomóżcie mi opowiedzieć tę historię całemu Imperium Galaktycznemu. Po to właśnie zostaliście tu przysłani. Nie rozumiem, dlaczego Unifex nie podaje mi tych informacji osobiście, ale z pewnością ma swoje powody. - To był jego największy grzech - oświadczyła Malama Johnson spokojnie. - Większy, niż doprowadzenie do wojny i spowodowanie śmierci tych wszystkich ludzi. W głębi serca Marc sądził, że wojna przeciwko Imperium Galaktycznemu i jego Wspólnocie jest uzasadniona, zresztą tak samo uważali jego zwolennicy. Ale z Mentalnym Człowiekiem rzecz się miała inaczej. Wiedział, że to było złe, ale nie mógł się oprzeć straszliwej atrakcyjności tego pomysłu okazji, żeby osobiście spowodować wielki krok naprzód w ludzkiej ewolucji mentalnej i fizycznej. Troje pozostałych słuchało w milczeniu.

- Nie rozumiecie, drogie wnuczęta? - Malama rozpostarła ramiona, obejmując ich umysły leczniczym huna. - Unifex za bardzo się wstydzi, żeby o tym mówić. Nawet teraz. 1 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Następnego dnia poleciałem do domu, do Nowej Anglii. Włączyłem autopilota i przespałem większą część drogi z kotem skulonym u mojego boku. Dziwne, ale po rozmowie z córką i synem Marca nie nękały mnie złe sny, za co przypuszczalnie mogę dziękować Malamie Johnson. Bóg jeden wie, że nigdy już nie będę w stanie myśleć o Marcu - czy Duchu Rodzinnym - tak samo jak przedtem, zanim nieszczęśni Cloud i Hagen odsłonili przede mną na Kauai te wszystkie okropieństwa. Obudziłem się, gdy jajko oświadczyło, że jesteśmy blisko domu i poprosiło o dalsze instrukcje nawigacyjne. Czułem się całkiem znośnie. Wybrałem więc wycieczkową trasę tysiąc dwieście metrów nad Hanowerem w New Hampshire. Poranek był prześliczny, a stare miasteczko uniwersyteckie nad rzeką Connecticut wyglądało uroczo, dzięki jesiennym liściom, które rozkładały się w dole jak wielobarwny pióropusz. Uświadomiłem sobie, że jestem głodny jak wilk. W okolicy mojego mieszkania znajdowało się z pół tuzina kampusowych jadłodajni. Już otwierałem usta, żeby wydać komendę lądowania, kiedy nagle wpadło mi do głowy, gdzie mam ochotę zjeść śniadanie. Zwykłe przypadkowe odkrycie. Akurat. Zaprogramowałem pojazd na autopilotaż do Bretton Woods i po paru minutach znaleźliśmy się o dziewięćdziesiąt kilometrów na północny wschód i wylądowaliśmy na stanowisku dla jajek przy starym hotelu “White Mountain”, który przycupnął u stóp Góry Waszyngtona; był to ogromny drewniany budynek, pomalowany na biało, a dachy na szczytowych skrzydłach i wieżyczkach miał jaskrawoczerwone. Kiedy jajko lądowało, zapowiedziałem się przez komunikator i uzyskałem potwierdzenie, że hotel z radością przyjmie obywatela Remillarda na śniadanie. Dla przyzwoitości zaciemniłem kopułę jajka, a potem skorzystałem z wygódki, użyłem golącego płynu, uczesałem się i przywdziałem starą sztruksową marynarkę. Gdy już byłem gotowy, otworzyłem puszkę jedzenia dla Marcela i wrzuciłem ją razem z kotem do podróżnej klatki. Gdy się zorientował, że mam zamiar wyjść bez niego, telepatyczne wyraził oburzenie. - Przykro mi, staruszku. Do hotelowej restauracji nie wolno wprowadzać zwierząt. To stary jankeski obyczaj. Gdy wysiadałem z jajka, Marcel wydał z siebie gorzki syk świadczący o tym, że poczuł się zdradzony. Głupie zwierzę. Kiedy te cholerne koty przyznają, że raison d’etre rasy ludzkiej nie jest pokorna służba kotowatym? Przeszedłem przez ogrody, gdzie kwitły jeszcze chryzantemy, dalie i zimowe bratki, i powoli wkroczyłem w główne drzwi hotelu. W tak znajomej edwardiańskiej atmosferze popuściłem wodze nostalgii. Nie byłem tu już od trzydziestu lat, ale stary budynek, pięknie odrestaurowany i subtelnie podrasowany innowacjami technicznymi, umożliwiającymi przyjmowanie gości przez cały rok i dostosowanie się do potrzeb innych niż ludzka ras, wyglądał prawie dokładnie tak, jak go zapamiętałem. W holu tłoczyli się turyści, zarówno ludzie jak i egzotycy, wielu z nich planowało wjazd na Górę Waszyngtona antyczną kolejką zębatą. Wyszedłem na werandę, skąd rozciągał się wspaniały widok na pasmo górskie Presidential Range, jeszcze nie przyprószone śniegiem. Niższe stoki stanowiły oślepiającą mozaikę ciemnozielonych iglaków i złoto-szkarłatnych klonów cukrowych.

Wspomnienia przytłoczyły mnie jak psychiczna lawina. Właśnie tu, w 2078 roku odbył się ślub Jacka i Dorothée, a ja podawałem obrączki i po raz drugi w życiu zabiłem człowieka. A w roku 2082, kiedy po raz ostatni stałem na tej górze, był ze mną mój bratanek Denis. Denis. I ten drugi. Ale nie śmiałem jeszcze o tym myśleć. Wszedłem więc do środka, zjadłem wyśmienite śniadanie, a potem wróciłem do jajka, gdzie Marcel zemścił się za moją perfidię w odwieczny koci sposób. Nie zadałem sobie trudu, żeby go zbesztać, włączyłem tylko na pełne obroty pokładowy odświeżacz powietrza i poleciałem do domu. Musiałem zabrać się do pisania, nawet jeżeli Rodzinny Duch zdecydowałby się odmówić mi pomocy. Do hotelu “White Mountain” sprowadziło mnie coś więcej niż przypadek. W młodości, zanim jeszcze otworzyłem księgarnię, pracowałem tam przy obsłudze zjazdów. Mój bratanek Denis, który zaczął traktować mnie jak ojca, gdy odszedł mój brat bliźniak Don, po raz pierwszy odwiedził hotel w 1974 roku. Miał wtedy siedem lat. Pojechaliśmy buchającą dymem kolejką zębatą na szczyt Góry Waszyngtona, i tam poznaliśmy Elaine Donovan, a także dokonaliśmy radosnego odkrycia, że na Ziemi oprócz nas są jeszcze inni ludzie o wyższych zdolnościach operanckich. Piętnaście lat później, kiedy służyłem do mszy w katolickiej kaplicy w pobliskim Bretton Woods, usłyszałem telepatycznie krzyk śmierci mojego podłego brata. Co gorsza, doświadczyłem wtedy ostatniego wybuchu gwałtownej nienawiści, jaką Don czuł do mnie lecz również do siebie samego, co było naprawdę dziwne. Podczas jego pogrzebu odebrałem niepokojące wiadomości od Denisa, który był wówczas profesorem w Dartmouth College w Hanowerze i jednym z najsławniejszych badaczy zjawisk metapsychicznych. Mój bratanek obwiniał się za to, że nie zapobiegł śmierci ojca, a także twierdził, że Don został zamordowany, a mnie grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Nalegał, żebym zamieszkał blisko niego. Przede wszystkim pragnął mnie chronić, ale uważał również, że może mi pomóc w osiągnięciu pełnego metapotencjału. Nie chciałem opuszczać hotelu “White Mountain”. Miałem pracę, w której się sprawdzałem i która mnie cieszyła, poza tym nikt w hotelu nie wiedział, że jestem metapsychicznym operantem, a to bardzo mi odpowiadało. W końcu jednak Denis przekonał mnie, żebym do niego przyjechał. Przeprowadziłem się do Hanoweru i zostałem właścicielem antykwariatu, który nazwałem “The Eloquent Page”. Jednak od tego czasu związek między Denisem i mną stał się bardziej wieloznaczny i kłopotliwy. Szczerze kochałem przybranego syna. Jednakże w głębi serca bałem się ogromnej siły jego umysłu - podobnie jak własnych metafunkcji. Obawa, choć kompletnie nieracjonalna, była zakorzeniona głęboko w mojej świadomości. Nigdy nie zdołałem się z niej otrząsnąć. Jak wielu geniuszy, Denis Remillard był bardzo przystojny. Szczupły, o delikatnej budowie, swoim sposobie bycia wywoływał wrażenie osoby łagodnej i nieśmiałej - dopóki nie spojrzałeś mu prosto w niebieskie oczy i nie poczułeś koercyjnej mocy, która się w nich kryła. W takiej chwili mogłeś myśleć, że twój szkielet nagle przemienił się w płyn i wysącza się przez sparaliżowane palce u nóg. Osiągnięcia intelektualne Denisa były nawet cudowniejsze niż jego metapsychiczne talenty. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny psychiatrycznej, a jego książki i monografie stały się klasyką i są wysoko cenione nawet teraz, trzydzieści lat po jego śmierci. Podobnie jak sam Denis. Za jego namową w 2013 roku w hotelu “White Mountain” odbył się Kongres Metapsychologii; on też w dużym stopniu odpowiadał za fatalny koniec imprezy. Prominenci metapsychologii przybyli do New Hampshire z całego świata na spotkanie, które okazało się ich ostatnim dorocznym zjazdem. W pierwszych latach dwudziestego pierwszego wieku byli zwalczaną mniejszością, obawiali się ataków i niezrozumienia ze strony wrogich normalnych, zniechęconych

pozorną niezdolnością ludzkiej rasy do życia w pokoju i przyjaźni, ale wciąż żywili nadzieję, że zdołają jakoś wykorzystać swoje wielkie mentalne moce dla dobra całej ludzkości. Ostatniego wieczoru Kongresu operand mieli zjeść kolację w widowiskowym “Domku na szczycie” na Górze Waszyngtona... Tam też mieli umrzeć. Inni historycy, oprócz mnie samego, opowiadali, jak operancki szaleniec Kieran O’Connor konspirował z młodszym bratem Denisa, Victorem, żeby zamordować uczestników Kongresu. Niepowodzenie spisku niektórzy ludzie przypisywali szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, inni agresywnemu metakoncertowi umysłów zaatakowanych delegatów. We wspomnieniach napisałem, co naprawdę się stało. Niektórzy z oblężonych operantów używali swych mocy jako broni. Ale potem, połączeni przez Denisa, odparli pokusę mentalnego zaatakowania napastników. To Denis zintegrował ich umysły i umysły niezliczonych innych istot ludzkich dobrej woli, zarówno operantów, jak i nonoperantów - w dobrowolny mentalny związek, który zrzeszał mózgi całego świata. Ten unikatowy metakoncert miłości, zapowiadający inny, większy, stworzony przez Jacka i Dorothée w 2083 roku, trwał zaledwie parę minut. Ale to wystarczyło. Planeta Ziemia pokazała obserwującemu Imperium, że jej niedojrzały, kłótliwy Umysł wart jest uratowania. Na niebie nad Górą Waszyngtona - i nad każdym większym skupiskiem ludności w świecie - zaroiło się od obcych statków kosmicznych, a ludzka rasa chcąc nie chcąc przystąpiła do konfederacji galaktycznej. Ja również się do tego przyczyniłem, podobnie jak pewien Lylmik. Ale Wielka Interwencja nigdy nie doszłaby do skutku, gdyby nie pomoc mojego bratanka Denisa. Et maintenant la leęon louche a sa fin. Zbliża, się koniec lekcji. 2 HANOWER, NEW HAMPSHIRE, ZIEMIA 2 LUTEGO 2078 ROKU Kompozytor rudalmów, MulMul Ziml, wylądował swoim pojazdem po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko księgarni “The Eloquent Page”, wygramolił się na zewnątrz i stał przez chwilę w śniegu, absorbując lokalną ziemską aurę i chichocząc w bezwstydnym uniesieniu, gwałtownie pobudzony przez całą sytuację. Ziemia zimą! Prawdziwe gniazdo klanu Remillardów! Było to niepowtarzalne. Wspaniałe. Niemalże nie do zniesienia! Obcy hermafrodyta obawiał się, że teraz, sześćdziesiąt lat po Wielkiej Interwencji, miejsce pracy i mieszkanie Rogatiena Remillarda mogło zostać zrównane z ziemią albo zmodernizowane. Ale nie... Patrzył na okazały, stary, trzypiętrowy budynek. Okładzina ścian w stylu federalnym połyskiwała w gęsto padającym śniegu, w oknach błyszczało wesołe światło (górne miały zielone okiennice), a spadzisty metalowy dach był miękko otulony śniegiem. Jakież to pobudzające. Jakże ludzkie! Można byłoby z miejsca skomponować dobry rudalm opisujący tę jedną scenę. (Ale niestety, jeśli chciało się sprzedać swoje dzieło na lukratywnym rynku Państwa Ludzkości, lub własnej, bardziej wyczulonej na piękno rasie Gi, leitmotiv powinien mieć bardziej międzygatunkowe przesłanie i styl.) Słońce planety od dłuższego czasu było na niebie. Coraz więcej krystalicznych płatków tańczyło w zmrożonej atmosferze, błyszczało w promieniach latarni i reflektorów przejeżdżających samochodów. Siatki topiące pracowały pełną parą, żeby umożliwić pieszym i pojazdom poruszanie się po chodnikach i jezdniach, ale świeży śnieg pokrył już grubo nagie gałęzie drzew i inne niechronione powierzchnie. Dziewięciocentymetrowa warstwa puchu leżała na małej plamie zamarzniętego trawnika przed księgarnią, pobieliła wybetonowaną ścieżkę i wiecznie zielone krzewy wokół schodów prowadzących do budynku. Ptasie ciało muzyka Gi spowijał wynajęty kombinezon środowiskowy, spod przezroczystej zabezpieczającej maski spoglądały ogromne, żółte oczy. Istota uznała, że nocny widok miasta jest

tak zachwycający, że niemal sprawia ból, szczególnie, gdy delektowała się nim przez obwód zmysłowy, ale teraz zaczęła drżeć i odczuwać początki odmrożeń w stopach i niezwykle wrażliwych zewnętrznych genitaliach. Nie pomogło nawet zaprogramowanie kombinezonu na najwyższą temperaturę. Gi z ociąganiem stwierdził, że zebrał już dość zewnętrznych obrazów. Czas na rozmowę i przeprowadzenie ekstrakcji sensorycznej. MulMul Ziml nieuważnie wszedł na Main Street. Cudem udało mu się ominąć pozbawiony skanerów, stary samochód naziemny, pełen studentów Dartmouth, który z piskiem opon zahamował na mokrym krawężniku, aby go nie przejechać. Turbina zajęczała, klakson gwałtownie zatrąbił. Całkowitą winę za niedoszłą katastrofę ponosił Gi, który modlił się o przebaczenie do Kosmicznej Całości, niezdarnie gramoląc się na chodnik po przeciwnej stronie. Na szczęście ludzcy pasażerowie pojazdu nie byli metapsychicznymi operantami, więc nie zdenerwował ich mentalny krzyk przerażenia MulMula. Drzwi księgarni otworzyły się, wyjrzał ludzki męski operant, emanując falami niepokoju. - Boże! Nic ci nie jest? - Wszystko w porządku, wszystko w porządku - zapiszczał Gi. - Ach, jak miło, że pytasz! Popełniłem wielkie głupstwo, nie obliczając prędkości zbliżającego się pojazdu przed próbą przejścia przez ulicę, ale zapomniałem, jak szybko jeździcie wy, Ziemianie. - Wejdź do środka, zanim obaj odmrozimy sobie bizounes powiedział z rozdrażnieniem mężczyzna. - Przypuszczam, że przysłała cię Dorothée. - Tak, przemiła Kierownik... Gi przerwał, zamarł na chwilę, po czym zapiszczał z radości. - To ty! Wujek Rogi! Księgarz westchnął i zamknął za gościem drzwi. - Wszyscy w miasteczku tak mnie nazywają. Ty też możesz się tak do mnie zwracać. Zdejmij te rzeczy i usiądź przy piecu ze mną i z moim kolegą. Opowiedz nam o tej operze, czy co tam innego piszesz. Jeden kąt księgarni zajmowało antyczne urządzenie do ogrzewania z kutego żelaza oraz kilka krzeseł. Były tam również lampy do czytania i stolik z ekspresem do kawy. Inny ludzki samiec, słabo metapsychiczny, podobnie jak Rogi, siedział sobie, pijąc coś z kubka wielkimi haustami. Miał przyjaźnie nastrojony umysł, a na jego kolanach spoczywał okaz zwierzęcia domowego. MulMul się zawahał. - Na pewno nie będziecie mieli nic przeciwko temu, abym się rozebrał? Niektórzy Ziemianie nie czują się najlepiej w obecności nieubranych członków mojej rasy. Księgarz się zaśmiał. - Do diabła, nie. Rozbieraj się. Żeby zaszokować mnie i Kyle’a trzeba czegoś więcej, niż golutkiego Gi. Powieś kombinezon na wieszaku i zdejmij buty. Wiem, że nie gardzicie kawą, więc zaraz zaparzę świeżą i gorącą. Dobrze ci zrobi. Rogi poszedł na tył księgarni, a MulMul rozebrał się nieśmiało, potrząsnął zlepionym upierzeniem i rozplatał szypułki jądrowe oraz dodatkowe sutki. - Urzędnik w agencji wynajmu w kosmicznym porcie Anticosti zapewniał mnie, że w tym odzieniu będzie mi ciepło nawet przy najzimniejszej pogodzie - zauważył Gi - ale obawiam się, że kombinezon jest uszkodzony. Palce u nóg posiniały mi z zimna, i spójrzcie tylko, jak wygląda mój biedny fallus. Drugi mężczyzna chyba lekko zachichotał nad swym drinkiem, ale szybko się opanował i ze współczuciem pokiwał głową. Był to potężnie zbudowany okaz o bujnych brązowych włosach i rumianej cerze. - Aweel, obywatelu, to prawdziwy skandal. Nie można ufać dzisiejszemu personelowi. Koniecznie zrób awanturę, kiedy wrócisz, a prawdopodobnie zwrócą ci pieniądze. - Och, ani mi się śni uskarżać się! - Do licha, oczywiście, że musisz złożyć zażalenie - pouczył go Rogi, wracając z parującą filiżanką, którą włożył w wydłużone, niemal humanoidalne dłonie Gi. - Kiedy jesteś na Ziemi,

musisz się zachowywać jak jej mieszkańcy. Walcz o swoje prawa! Usiądź tu sobie, przypiecz paluszki u nóg i powiedz, czego ode mnie chcesz. Zamierzam dziś zamknąć księgarnię wcześniej z powodu śniegu... Przy okazji, to mój stary przyjaciel Kyle Macdonald. Nie przeszkadza ci, że tu z nami jest? - Naturalnie że nie! - wymamrotał MulMul Ziml. - Dziadek pani Kierownik! Poznać cię to dla mnie ogromny zaszczyt. - Egzotyk opadł na wskazane krzesło i wyciągnął swoje duże, czteropalczaste stopy w kierunku pieca. Cóż to za ulga, być znowu w cieple! A gorący napój był naprawdę wyśmienity. Szczodra dawka alkoholu wzbogacona była jeszcze masłem i sporą porcją syropu klonowego. Gi wyraził wdzięczność, a potem przedstawił się, chociaż z opóźnieniem. Jak może wyjaśniła Kierownik Macdonald, jestem kompozytorem. Specjalizuję się w rudalmie - artystycznej formie muzycznej, którą niektórzy krytycy nazywają “cantata virtuale”. Ostatnio rudalmy cieszyły się sporą popularnością wśród ludzkich melomanów. Nie są to dzieła prawdziwie operowe, lecz raczej pełnozmysłowe impresje na temat wydarzeń lub scen, wirtualnie zrealizowane dla operanckiej publiczności. Wykonuje sieje przy akompaniamencie chóru Gi. - I teraz komponujesz utwór o geologicznej modyfikacji Kaledonii - powiedział Rogi. - Właśnie! Nieodłączna ekscytacja towarzysząca wydarzeniu oraz uczestnictwo tak znakomitych istot jak Jon i Marc Remillardowie - wywołuje wrażenie naturalności” w widowni zarówno Gi, jak i ludzkiej. - Moja wnuczka Dorrie i paru innych kolesi też lekko się przyczynili do uratowania Kallie wtrącił Kyle Macdonald z chłodnym uśmiechem. - Tak, oczywiście! Ojej... Nie miałem na myśli niczego innego. Zwłaszcza że Kierownik Dorothea Macdonald i kaledoński zespół geofizyków wykazali chęć współpracy i podzielili się ze mną własnymi wspomnieniami z katastrofy, której zapobiegli. Niestety nie byłem w stanie poznać wspomnień Jona i Marca Remillardów. Zdaje się, że obecnie są zajęci innymi sprawami. Kierownik zasugerowała, żebym zamiast do nich zwrócił się do ciebie, wuju Rogi, skoro byłeś tam podczas wypadku i cieszysz się tak bliskim związkiem z bohaterskimi braćmi Remillardami. - Umm. - Stary księgarz spojrzał z powątpiewaniem. - Jakże nadzwyczajne musiało być to wyzwanie! - piał hermafrodyta. - Wykorzystywanie mocy umysłów w metakoncercie do rozpuszczenia wstępującego pióropusza magmowego, który groził zniszczeniem kolonii! - Nie pióropusza - poprawił Rogi. - Diatremy. To całkiem co innego. W czasie erupcji pióropusza nie ma diamentów. Ogromne oczy Gi błyszczały w ekstazie. - I cóż za klimat nada wirtualnemu utworowi ten deszcz klejnotów! Oglądałem w mediach zdjęcia z tego wydarzenia, oczywiście, ale ty byłeś naocznym świadkiem... Rogi potrząsnął głową. - Widziałem wybuch tylko na monitorze w bunkrze obserwatorów. Ale i tak było to niezłe przedstawienie. - Gdybyś zechciał podzielić się z innymi swoimi wrażeniami, twój wkład w całą kompozycję byłby nieoceniony. Pani Kierownik powiedziała, że byłeś świadkiem przybycia Marca Remillarda na Kaledonię, i przekonałeś go, aby włączył się do operacji geofizycznej. A jego udział w tym wydarzeniu jest dla mnie najważniejszy. Gi wyjął jakiś mały przedmiot z opierzonego otworu pod pachą i podał przedmiot Rogiemu. Urządzenie przypominało lotkę do badmintona z wąskim, gąbczastym czubkiem. - Ten pełnosensoryczny ekstraktor szybko wchłonie twoje wspomnienia dotyczące tamtych zdarzeń. Proces jest całkowicie bezbolesny. Włożymy tylko miękki koniec do twojego ucha, a ja będę ci zadawał pytania... - Chwileczkę! - wybuchnął Rogi, podrywając się z krzesła. Nikt nie będzie mi sondował umysłu. Nikt! Gi cofnął się, zmieszany.

- Ale... - Nie zmusisz mnie też koercją! Kiedy trzeba, potrafię stworzyć bardzo mocną zasłonę mentalną. I mam gdzieś, czy przysłała cię Dorothée, czy nie. Do diabła z twoją wirtualną operetką czy cholera wie czym, jeśli oznacza to wpieprzanie się w mój umysł! Nadwrażliwy egzotyk wydał z siebie rozdzierający serce sopranowy skowyt i opadł powoli na podłogę, tworząc potargany stos piór i drżących pierwsze - i drugorzędnych organów płciowych. - Nie chciałem... Nie miałem zamiaru... Och, wybacz mi! Melodyjny głos stał się chrapliwy, a ogromne oczy wywróciły się do środka głowy i Gi zemdlał. - Patrz, czego narobiłeś, ty niezdaro. - Kyle Macdonald zrzucił z kolan kota Marcela i ukląkł przy leżącym obcym. Nie potrafił zlokalizować żadnego z serc Gi w masie puszystych piór, sutków i zewnętrznych jajników, więc sprawdził mu puls na długiej, cienkiej szyi. - Nie mogłeś być taktowniejszy? Wielkie ptaki są potwornie delikatne! Czasami padają trupem dla podkreślenia swego zdania. - Cholera. - Skonsternowany księgarz pomógł swemu szkockiemu przyjacielowi podnieść Gi na krzesło. Powieki zaczynały trzepotać. - Nie chciałem zranić jego uczuć. Ale, psiamać, teraz nie przepuszczam przez barierę umysłową nawet członków rodziny. - On cię nie chciał sondować, półgłówku. Jego zabaweczka zapamiętuje tylko wspomnienia, kiedy człowiek o nich myśli. Nie ma żadnego myszkowania ani przymuszania, jak w przypadku mechanicznych sond umysłowych. Psst! Stworzonko chyba wraca do siebie. - Hej, naprawdę bardzo cię przepraszam - powiedział Rogi do egzotycznego kompozytora. Nie chciałem cię tak łupnąć. MulMul Ziml otworzył oczy i zdołał drżąco się uśmiechnąć. - To nie twoja wina, wujku Rogi. Psychika Gi niestety jest bardzo krucha. Obiektywnie zdajemy sobie sprawę, że nadmiernie emfatyczny dyskurs wśród ludzi jest czymś zwyczajnym i nie musi koniecznie oznaczać śmiertelnej wrogości, ale... - Źle cię zrozumiałem - tłumaczył się Rogi. Podniósł z podłogi ekstraktor pełnosensoryczny. Z radością zrobię to, o co mnie prosiłeś, jeśli tylko obiecasz, że będziesz się trzymał spraw dotyczących wybuchu. - Wskazał na Kyle’a. - Mój kolega dopilnuje, żeby twoje pytania były uczciwe. Dobrze? - Wspaniale! - Gi, cudownie uzdrowiony, zerwał się z krzesła. Jego pseudosutkowa otoczka, która stała się woskowo blada, kiedy zemdlał, teraz urosła w entuzjastyczną czeresienkę, a jej organ wprowadzający nabrzmiał z radości oczekiwania. - Odpręż się, usiądź wygodnie Znakomicie! Pomogę ci włożyć ekstraktor. Teraz będę przywoływał kolejne wydarzenia, a ty zamknij oczy i spróbuj szybko przeżyć je ponownie, jak we śnie najawie. Nie martw się o szczegóły, urządzenie je uchwyci. Gotowy? - Chyba tak. - Rogi miał zrezygnowaną minę. - Już! - Gi przycupnął przed Rogim i przemówił z łagodną koercją. Kyle Macdonald, uśmiechając się szatańsko za ich plecami, poruszał palcami, parodiując dyrygenta orkiestry. Pomyśl o tym, jak ty i Jon Remillard pierwszy raz wylądowaliście na Kaledonii i poznaliście szczegóły sejsmicznego niebezpieczeństwa, które groziło planecie. - Obudź się, chłopie - powiedział Kyle. - Już po wszystkim, a twój miły opierzony przyjaciel odleciał uszczęśliwiony. Obiecał, że przyśle ci fragment rudalmu, kiedy tylko go wyprodukuje. Rogi stęknął i się przeciągnął. - Putain! Niech no tylko ta dzierlatka Dorothée wpadnie w moje ręce, to jej podziękuję za nasłanie na mnie tego wielopłciowego indyka... Spójrz na dywanik! Dopiero co wrócił z pralni. - Zachowujesz się jak zbzikowany zrzęda. Gi troszkę poniosło. Muzyka tych ptaków jest wspaniała, a ich wirtualne wizje jedyne w swoim rodzaju. To fascynujące, jak udaje im się wszystko zaprawiać erotycznym blaskiem. Nie mogę się doczekać, co zrobią z deszczu diamentów na Kallie.

- Masz trzy możliwości. - Nie przestając marudzić, Rogi zwinął dywanik z fluorescencyjną różową plamą spermy. - Na miłość boską, Kyle, dorośnij. Wirtualne porno było stare już wtedy, kiedy ciebie jeszcze nie było na świecie. - Rudalmy Gi to nic takiego. Żadnych łaskoczących kombinezonów ani podniecających kasków czy innych przedmiotów osobistego użytku. Kiedyś z Mashą załapaliśmy się na przedstawienie w Zugmipl. Wszystko było bardzo gustownym wytworem nieskrępowanego umysłu. Rogi chrząknął i spojrzał przez okno księgarni na gęstniejący śnieg. - Ten Gi nie... Nie próbował żadnych sztuczek z moimi innymi wspomnieniami, kiedy grzebał mi w mózgu? - Ani trochę. Stałem przy was cały czas i pilnowałem twojej mentalnej integralności. Jedyne wspomnienia, które przywoływał, były związane z erupcją. A zresztą o co ci chodzi? Nikt nie dałby nawet pensa za śmieci z twojej czaszki. - Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, jak cenne sadła niektórych odparł ponuro Rogi. - Nikogo nie obchodzi, czy jesteś Rebeliantem. Podobnie jak nikogo nie obchodzi, czy ja piszę moje maleńkie powieści fantasy lejąc na Imperium. Jesteśmy ploteczkami, chłopcze, nie zauważy nas ani Magistrat, ani Konsylium. Chyba że... Czy to przez tę historię z Furym robisz w gacie? Rogi odwrócił się i chwycił klapy zniszczonej tweedowej marynarki Szkota. - Teraz ty mnie posłuchaj, śmierdzący baranimi podróbkami głupku! W zeszłym tygodniu musiałem być niespełna rozumu, że ci o tym wypaplałem. Musisz przysiąc, że nie powiesz o tym żywej duszy! Kyle Macdonald podniósł wzrok. - Puść mnie. Kopnięty jesteś? Ty i te wasze rodzinne sekrety. Rogi puścił przyjaciela i przemówił cicho, ze śmiertelną powagą. - Mówiąc ci o Furym zdradziłem tajemnicę rodzinną. Galaktyczny Magistrat wie o tym łajdaku wszystko - również to, że prawdopodobnie jest on członkiem dynastii Remillardów. Wiedzą o tym również Lylmiccy Nadzorcy. Ale ukryli dowody zbrodni i zamierzają zachować milczenie, żeby chronić reputację magnatów z rodziny Remillardów. - A ja uważam, że to grzech i skandal! Po co to kryć? - Chcą, żeby Paul, Anne i inni prowspólnotowi członkowie rodziny pozostali na swoich stanowiskach. - Ach, tak? - Kyle zdjął z wieszaka grube, zimowe palto i z trudem się w nie wbił. - Nie rozumiem, dlaczego nie mielibyśmy wsadzić im kija w lojalistyczne szprychy i wesprzeć sprawy Rebelii. - Nie gadaj jak głupek. Jeśli pójdzie plotka, że nieznany Remillard jest morderczym szaleńcem, cała rodzina zostanie zdyskredytowana - Rebelianci na równi z lojalistami. Nawet Jack i Marc. Będzie straszny pasztet! Kyle łypnął okiem. - A może wyszłoby to tylko na dobre, gdyby twoi nadęci krewni rozbiegli się we wszystkie strony jak karaluchy, kiedy się zapali światło w kuchni? - Wiesz, że wcale by nie wyszło - powiedział spokojnie Rogi. Skandal tego kalibru dotyczący Remillardów mógłby obrócić obce rasy przeciwko całej ludzkości. Mogliby nas wykopać z Konsylium albo nawet z Imperium Galaktycznego. - Oby, oby! - zarechotał Kyle. - Bądź poważny. Rzucenie Państwa Ludzkości w wir skandalu Remillardów nie pomoże naszej sprawie. Rebelianccy magnaci muszą przekonać inne najważniejsze umysły ludzkie, że pozycja antywspólnotowa jest moralnie wartościowa i logiczna. Nie możemy wygrać tej walki przy współpracy jedynie normalnych i słabych głów, takich jak ty i ja. Potrzebni nam prawdziwi mózgowcy - Remillardowie, cholera jasna, o nietkniętej reputacji! Potrzebny nam Marc. Potrzebny nam Jack. Potrzebny nam Pierwszy Magnat i lojalistyczni członkowie Dynastii.

- Czyżbyś miał nadzieję, że ich nawrócisz? Marc ma gdzieś Wspólnotę, a lojalistyczni członkowie twojej rodziny są zatwardziali. - Teraz. Ale kiedyś, kto wie? Mamy już Adriena i Sevvy’ego, poza tym jest duża szansa, że i Catherine skłoni się w naszym kierunku. Zapytaj Mashę. - Arr - warknął zdegustowany Kyle. - Jej Wysokość i ja nie rozmawiamy ze sobą w tym tygodniu. - Naciągnął na uszy tam-o’-shanter, ciężki wełniany szkocki beret z pomponem, i włożył rękawice. Pójdziesz ze mną do Sap Bucket na kielicha, albo i pięć lub sześć? - Kyle. To bardzo ważne. Będziesz trzymał język za zębami, jeśli chodzi o Fury’ego? Szkot rozłożył ręce. - O rany, chyba zachowam dla siebie twój cholerny sekret. Nie żeby uratować skórę wszechmogącej dynastii Remillardów, ale dla dobra mojej wnuczki Dorothei. Biedne dziewczątko ma już dość kłopotów, bo wychodzi za tego potwora Bezcielesnego Jacka. - Szczególnie ważne jest to, żeby ani słówko nie dotarło do Davy’ego MacGregora. Kyle był zakłopotany. - Dlaczego? Co Kierownik Planetarny Ziemi ma wspólnego z potencjalnym skandalem w Konsylium? - Davy ma osobiste powody do zemsty na Furym i jego kreaturze, Hydrze. W 2051 zabili mu żonę. Jej śmierć wyglądała na samobójstwo, a Magistrat nie wyprowadzał ludzi z błędu, ale MacGregor znał prawdę - i wiedział również, że zbrodni dokonał prawdopodobnie któryś Remillard. Lylmik zmusił go do milczenia. Trzyma się z dala od naszej sprawy tylko dlatego, że sądzi, iż Fury i Hydra od tamtego czasu są nieaktywni. Ale gdyby się dowiedział o pozostałych zabójstwach i atakach na Dorothée, za wszelką cenę chciałby im się odpłacić. Rodzina nie sądzi, żeby Lylmicy zaryzykowali kolejne wybielanie na wielką skalę. Zbyt wielu egzotycznych członków Konsylium sprzeciwiało się przystąpieniu Ziemi do Imperium. Kyle uroczyście mrugnął okiem. - I mieli sporo racji co do złej reputacji nas, ludzi, nieprawdaż? Życzę ci miłego wieczoru. I miej oko na różne rzeczy, które rozbijają się w nocy. Zadzwonił dzwoneczek u drzwi księgarni i Kyle Macdonald ociężałym krokiem wyszedł w śnieżycę. - Ah, chite de merde. - Rogi stłumił westchnienie. Kyle prawdopodobnie dotrzyma słowa. A za parę miesięcy, kiedy Ti-Jean i Dorothée połączą się węzłem małżeńskim, odmłodzony stary Szkot stanie się honorowym członkiem klanu Remillardów, więc będzie miał silną motywację do trzymania buzi na kłódkę. Zamykając drzwi Rogi zaprogramował wywieszkę na “ZAMKNIĘTE”. Marcel, kot rasy Main Coon, przywędrował spomiędzy półek i zasugerował telepatycznie, że obaj powinni iść do przytulnego mieszkania na górze i coś zjeść. - Niedługo pójdziemy, łakomczuchu - powiedział księgarz, gasząc frontowe światła księgarni. Mam jeszcze trochę roboty, muszę posortować resztę książek, które przyszły, kiedy ja wałęsałem się po Kaledonii. Poszedł na zaplecze i pracował ponad godzinę, odpakowując nowo przybyłe egzemplarze rzadkich starych książek science-fiction i fantasy, które sprzedawał w księgarni “The Eloquent Page”. Niektóre doborowe pozycje przysłano w odpowiedzi na jego ankiety, krążące po ludziach: parę książek R.A. Lafferty’ego w papierowych okładkach, w dobrym stanie, pierwsza powieść Hugona Gerasbacka, “Ralph 124C41+”, doskonały zestaw powieści Michaela Moorcocka o Jerrym Corneliusie w oryginalnym brytyjskim wydaniu, i wspaniałe “Flowers for Algernon” autorstwa Daniela Keyesa. Uśmiechnął się i położył je delikatnie na stole. Co najlepsze, dystrybutor z Nowego Jorku zdołał znaleźć nowiutkie egzemplarze książek “Donovan’s Brain” Curta Siodmaka w wydaniu Knopfa z 1943 roku, oraz “Star of the Unborn” Franza Werfela w wydaniu Vikinga z 1946. Wraz z parą podpórek do książek z polerowanego granitu z New Hampshire te dwa wspaniałe kolekcjonerskie egzemplarze będąjego ślubnym prezentem dla Ti-Jeana i Dorothée.

Marcel miauknął przeraźliwie i wyemitował ponaglające wibracje - w tym samym momencie ktoś zaczął głośno pukać do frontowych drzwi. Rogi spojrzał z irytacją i postanowił to zignorować; ale pukający, mocny operant metapsychiczny, nie dał się zbyć. Wujku Rogi wiem że tu jesteś WPUŚĆMNIE muszę z tobą porozmawiać. Wysunął mentalną sondę, rozpoznał osobę stojącą na zewnątrz, w zamieci, i powiedział: - Niech mnie szlag! Kot rzucił się pędem do drzwi, a on sam też pośpieszył na front sklepu i wpuścił gościa. Wysoka postać, zawinięta od stóp do głów w szarą wełnianą pelerynę z kapturem, weszła mocno tupiąc, aby otrzepać buty ze śniegu. Zamieć była tak silna, że przerosła możliwości topiących siatek na chodnikach. - Annie! Na miłość boską, co tu robisz w taką noc? Myślałem, że wciąż jesteś na planecie Konsylium. Tak też myślą pozostali członkowie rodziny. - Wielebna Anne Remillard z Zakonu Jezuitów zdjęła pelerynę i wytrzepała ją nad wycieraczką. - Przyleciałam jajkiem z gwiezdnego portu Kourou z jednego tylko powodu: żeby z tobą porozmawiać. Ale przede wszystkim umieram z głodu i odczuwam desperacką potrzebę napicia się. - Jasne. Ale może powiem Denisowi i Lucille, że przyleciałaś? Jeśli będziemy mieli szczęście, zjemy u nich przyzwoitą kolację. Ja mam tylko resztki, które zamierzałem wyrzucić. - Ja... Nie chcę się dziś widzieć z papą. - Głos Anne się załamał i Rogi ku swemu zdziwieniu zobaczył, że w jej oczach zalśniły łzy. Jej umysł był niedostępny. - To właśnie o nim chcę z tobą rozmawiać. I lepiej przygotuj się na złe wiadomości. - Chodźmy na górę, do mieszkania - powiedział poważnie Rogi. - Czy Denis jest chory? - Można to tak nazwać. - Łzy znikły, a szczupła, wymizerowana twarz Anne w ciemności panującej w księgarni wydała się Rogiemu posępną maską. - Nie jestem do końca pewna, ale uważam, że papa cierpi na rozszczepienie jaźni. - Cóż to jest, na rany Chrystusa? - Mówiąc językiem laików, rozdwojona osobowość. Może się mylę. O, Boże, mam nadzieję, że się mylę, mogę o tym powiedzieć tylko tobie... - Annie, przestaniesz owijać w bawełnę i powiesz mi wreszcie? - Denis to Fury - powiedziała.

3 OKRĘG SEATTLE, WYSPA OREK, ZIEMIA 2 LUTEGO 2076 Gdy zorientował się, że to nie ma sensu, bo jego pozbawionemu snu ciału nie pomoże nawet metaredakcja, a potężny umysł zacina się i więdnie mimo usilnego autokoercyjnego nacisku, z ociąganiem odłożył analizy na bok i wyruszył do domu. Pogoda była okropna. Nad zatoką Puget i cieśniną Juan de Fuca szalała zimowa burza z wiatrami o sile huraganu. Podnosiła ogromne fale, zamknęła tunele łodzi podwodnych, spowodowała zawieszenie kursowania promów-ślizgaczy, a także paraliżowała niższe korytarze powietrzne Okręgu Seattle, w których pozostały tylko najmocniejsze prywatne pojazdy. Wielki, czarny lear hawkins na ogół radził sobie z turbulencjami atmosferycznymi i w normalnych warunkach Marc z radością prowadziłby go w tak burzliwą noc. Teraz jednak zaprogramował jajko do automatycznego lotu na Wyspą Orek. Pracował ponad czterdzieści godzin bez przerwy nad analizą kompatybilności najważniejszych systemów i był wyczerpany, właściwie nawet załamany. Słaby śmiertelny nieśmiertelny!

Był zbyt zmęczony, żeby pracować jeszcze przez cztery do pięciu godzin, które wystarczyłyby do ukończenia zadania. Zbyt zmęczony, żeby ręcznie pilotować pojazd przez głupich sto siedemdziesiąt kilometrów z CEREM-u do domu na wyspach San Juan. Zbyt zmęczony, by opanować błąkające się myśli i wspomnienia, które go rozpraszały. Ten szczęśliwy drań Jack nie poddałby się tak szybko zwykłemu zmęczeniu. Gdyby to było konieczne, mógłby nie spać nawet przez całe tygodnie. Potrafił żyć na fotonach światła, czy skondensowanych psychokinezą cząsteczkach atmosferycznych i pieprzonych kotach kurzu. I pomyśleć że kiedyś było mi go żal biednego braciszka biednego groteskowego mutanta geniusza... Gdyby miał tu Jacka do pomocy, problem zawikłanej adaptacji pnia mózgowego, z którym po prostu nie potrafił sobie poradzić, byłby już albo rozwiązany, albo odrzucony, propozycja Keoghów oceniona na Tak lub Nie. Ale po śledztwie Dyrektoriatu w sprawie kaledońskiego incydentu Jack stracił zainteresowanie techniką wzmacniania cerebroenergetycznego. Teraz obchodziło go już tylko papranie się polityką galaktyczną, promowanie Wspólnoty, i roztkliwianie się nad dziwacznym romansem z Dorothea Macdonald. Jack marnotrawił swoje wyjątkowe życie na rzeczy nieistotne, a ważna praca, którą niegdyś dzielił ze starszym bratem, poszła w odstawkę. Jack jest głupcem. Nie rozumie jaki jest nadzwyczajny szczęśliwy lepszy niż zwykli ludzie. Nie ma pędu nie ma pary nie ma prądu. Rozumuje jak przeciętny chłopiec który zwyczajnie baraszkuje. To powinienem być ja: Boże DLACZEGO to nie mogłem być ja? Pełna instalacja cerebroenergetyczna na całe ciało byłaby krokiem we właściwym kierunku gdyby tylko umiał ją zbudować. Gdyby mógł sprawdzić, czy system E18 SIECOMEX jest kompatybilny z jednostką móżdżek/pień z projektu Keoghów. Jeszcze cztery godziny pracy na symulatorze i wiedziałby, czy będzie w końcu w stanie przestać myśleć o swoim zdradzieckim ciele, uwolnić metakreatywność i umożliwić jej osiągnięcie ostatecznego wzrostu. Wreszcie wolny! Wolny jak Jack Bezcielesny wolny jak Lylmicy wolny jak anioł... Jeśli reakcjoniści nie podetną mi skrzydeł. Kwestie etyczne sztucznego wzmacniania sił umysłowych wciąż głęboko niepokoiły pozostałych pięć ras Imperium Galaktycznego. Od samego początku badań cerebroenergetycznych egzotycy wypowiadali się z dużą rezerwą w sprawie doładowywania mózgu - bezprecedensowej ludzkiej innowacji naukowej. Jego własna praca, dotycząca również kreatywnych metazdolności, była w oczach egzotyków jeszcze bardziej podejrzana niż rozwinięcie innych wyższych mocy umysłu, “z powodu potencjalnych nadużyć”. ONI tak powiedzieli. Kłamcy! Ale podczas śledztwa zostali na tym przyłapani i zmuszeni do wyznania prawdziwego powodu sprzeciwu. Spektakularny triumf wyposażonej w CE geofizycznej ekipy na szkockiej planecie Kaledonii w listopadzie zeszłego roku przeniósł debatę z zamkniętego jak klasztor Konsylium na publiczną arenę ludzkości. Wielu innym planetom również groziły sejsmiczne katastrofy, a przecież tych światów, niektórych zasiedlonych od ponad pięćdziesięciu lat, nie można było porzucić. Teraz, kiedy istniało cerebroenergetyczne lekarstwo na niestabilność skorupy, każda próba zakazania nowej technologii spowodowałaby wielkie niezadowolenie ludzi. Tajemnica wyszła na jaw i nie będziemy już nic ukrywać tylko po to, żeby załagodzić bezsensowny niepokój zazdrosnych egzotyków. Tak czy inaczej, drażniło go, że będzie musiał utrzymywać w sekrecie kwestię nowej, okrywającej całe ciało instalacji, żeby uchronić się przed kolejną falą napaści ze strony pesymistów, do których od niedawna należeli zarówno Jack, jak i Pierwszy Magnat Państwa Ludzkości. Mogłem się domyślać, że papa nie stanie po mojej stronie. W jego interesie leży uspokojenie obcych. Ale Jack...! Natychmiast po udanej cerebroenergetycznej modyfikacji litosfery Kaledonii Dyrektoriat Państwa Ludzkości rozpoczął śledztwo mające na celu stłumienie obaw egzotyków. Główny Oficer

Operacyjny CEREM-u, Shigeru Morita, oświadczył, że najmocniejsze urządzenie wzmacniające umysł, czyli kask E18, może być używane tylko przez odpowiednio przygotowanych metapsychicznych operantów klasy wielkomistrzowskiej. Rozumiało się samo przez się, że staranne szkolenie i monitorowanie utalentowanych jednostek przez Imperium powinno zapobiec jakiejkolwiek możliwości działań lekkomyślnych, a nawet przestępczych z ich strony. Jednak najbardziej zawikłana kwestia, a mianowicie to, czy udoskonalone urządzenia cerebroenergetyczne stanowią niedopuszczalne niebezpieczeństwo dla operatorów, pozostała otwarta. Z pewnością istniało poważne ryzyko, ale było ono do przyjęcia, zważywszy korzyści, jakie dawały kaski CE. Przyznawała to nawet Kierownik Kaledonii, która omal nie straciła życia w operacji na swojej planecie. Większość Kierowników była gotowa dać metakreatywnej cerebroenergetyce nieoficjalne poparcie - dopóki z zupełnie niespodziewanej strony nie pojawił się kolejny sprzeciw. Pierwszy Magnat Państwa Ludzkości włączył się do dyskusji (mając rację ex officio) i opowiedział się bardzo rozsądnie po stronie egzotyków. Nieludzkie rasy Imperium Galaktycznego obawiały się, że każdy rodzaj wzmocnienia cerebroenergetycznego wypaczy ewolucję ludzkiego Umysłu, uczyni go niekompatybilnym ze Wspólnotą, zrosłym stanem mentalnym, który tworzy podstawę dobrowolnej konfederacji galaktycznej. Wspólnota! Ta cholerna bete noire! Hipotezy egzotyków w żaden sposób nie można było udowodnić. Ale wywarła wrażenie na wielu Kierownikach, a także na Jacku, który był również członkiem Międzypaństwowego Dyrektoriatu na rzecz Wspólnoty. Minimalną większością trzech głosów Dyrektoriat uznał, że kaski E18, jak również inne, słabsze wzmacniacze umysłu, mogą być używane bez ograniczeń. Zarazem jednak członkowie Dyrektoriatu gremialnie poparli propozycję zorganizowania debaty na ten temat podczas następnej sesji Konsylium, oraz ustalenia moratiorum na dalsze badania metakreatywne i cerebroenergetyczne. Paul Remillard, Pierwszy Magnat Państwa Ludzkości, i jego syn Jon jawnie opowiedzieli się za moratorium. Głupcy! Kreatywna cerebroenergetyka dowiodła już swojej przydatności. Czy to samo można powiedzieć o Wspólnocie? Imperium nie zdołało do tej pory zadowalająco zdefiniować samej idei Wspólnoty, więc dla większości ludzkiej rasy pozostała ona abstrakcją. Rasy nieludzkie nie zadeklarowały jeszcze, czy nie zjednoczona ludzkość zostanie wykluczona z konfederacji galaktycznej, ale lojalni wobec Imperium ludzie obawiali się, że takie oświadczenie będzie nieuniknione, zważywszy że ludzka populacja w połowie lat osiemdziesiątych miała osiągnąć krytyczną “liczbę zrosła” dziesięciu miliardów. Nie mogą nas wyrzucić i zastosować jakiejś galaktycznej kwarantanny już jest za późno jesteśmy dla nich za silni czy ci cholerni egzotycy nie potrafią tego zaakceptować? Nie. Zatem podczas gdy uczeni Imperium zdwajali wysiłki, aby zademonstrować ludzkości potencjalne korzyści płynące ze Wspólnoty, frakcja Rebeliantów Państwa Ludzkości biła w dzwony na trwogę, szacując potencjalne straty ludzkiej mentalnej autonomii, które mogło spowodować przystąpienie do Wspólnoty, i coraz bardziej otwarcie mówiąc o drakońskim rozwiązaniu kontrowersyjnej sytuacji. A prowspólnotowi ludzcy Magnaci z Konsylium ględzili i kręcili. Parlament dupków! W tym krytycznym okresie ludzie lojalni wobec Imperium zrobiliby wszystko, żeby tylko zapobiec przedwczesnej debacie Konsylium na temat Wspólnoty. Jego własne badania cerebroenergetyczne będą tylko przypadkową ofiarą w bitwie o Wspólnotę. Przeklęci przeklęci PRZEKLĘCI muszę znaleźć jakiś sposób żeby odrzucić moratorium nie mogą mnie teraz zatrzymać nie teraz niekiedy...

Opozycję egzotyków w stosunku do cerebroenergetyki umacniało jeszcze powszechne przeświadczenie, że kask El8 stanowi górną granicę technologii kreatywnego doładowywania mózgu. Wzbogacenie kreatywnych metazdolności powyżej czynnika x 300, który charakteryzował kask E18, miało być niemożliwe z powodu naturalnych ograniczeń narzuconych przez fizyczną budowę ludzi. Trzystukrotnie wzmocniony energetyzowany mózg w trybie kreatywnym obróciłby w popiół ciało operatora. Ale Imperium myliło się, sądząc, że x 300 CE jest najwyższym kreatywnym doładowaniem dla metapsychicznej ludzkości. Była to jedynie górna granica techniki cerebroenergetycznej opartej na kasku. Sposób obejścia bariery był oczywisty: zdysocjować energetyzowany mózg podczas mentalnego wzbogacenia, zamrażając każdą część ciała z wyjątkiem pnia mózgowego do temperatury bliskiej zeru absolutnemu. Instalacja CE pokrywająca całe ciało chroniłaby cielesną powłokę operatora, jednocześnie czyniąc z niej przydatne nadprzewodniki mentalnej energii. Tworzenie Jacka. Rozumiało się samo przez się, że ten radykalny nowy pomysł, który w momencie rozpoczęcia kaledońskiego śledztwa był już na etapie planowania w CEREM-ie, byłby nie do przyjęcia dla obcych magnatów. Naciskaliby oni na swych ludzkich kolegów, aby ci głosowali za moratorium. Niech spróbują. Myśl, że powinien zrezygnować ze swojej niezwykle ważnej pracy, aby uspokoić obawy obcych co do ludzkiej ewolucji mentalnej, była nie tylko śmieszna, ale i sprzeczna z samą filozofią nauki. Ludzka rasa miała prawo osiągnąć swój maksymalny potencjał mentalny. Ja też! Sztuczne wzmocnienie kreatywnej mocy mózgu nie było bardziej niemoralne niż zwiększanie objętości ludzkich mięśni przez trenowanie ich na rozmaitych maszynach. Egzotycy poddadzą się, kiedy zostaną osaczeni - albo wreszcie przyznają, że ich zjednoczone umysły obawiają się ludzkiej wyższości mentalnej. Będę kontynuował badania nad instalacją pokrywającą całe ciało i we właściwym czasie w jakiś porażający sposób zademonstruję jej przydatność, a wtedy nie ośmielą się jej zakazać. Radykalna nowa technologia rodziła się z trudem. W jego organizacji CEREM nie pracowali eksperci w dziedzinie zaawansowanej kriogeniki potrzebnej do wprowadzenia w życie rewolucyjnego projektu. Zatem Jeffrey Steinbrenner, kierownik działu bioniki, zaproponował, żeby potajemnie skontaktowali się z Dierdre i Diarmidem Keoghami, najwybitniejszymi specjalistami Wydziału Kriotechnologii w Du Pont. Pokonując obrzydzenie, jakie budził w nim ekscentryczny styl życia utalentowanej pary, poprosił o prywatną konsultację w sprawie wykonalności projektu i zapłacił astronomiczną sumę. W zadziwiająco krótkim czasie rodzeństwo przedstawiło CEREM-owi udokumentowany projekt instalacji CE na całe ciało - “krzesła elektrycznego”, które było wszystkim, o czym zawsze marzył. Zwłaszcza gdyby można je było dostosować do systemu operacyjnego E18. Uważał, że jest to możliwe. Podobnego zdania byli Jordan Kramer i Gerrit Van Wyk, doskonali psychofizycy, których zwabił do siebie z uniwersytetu Cambridge, i którzy pomogli mu zmodyfikować system SIECOMEX w celu uzyskania urządzenia do ultradoładowania mózgu. Steinbrenner, błyskotliwy neurolog i specjalista w dziedzinie bioniki, był mniej pewny sukcesu. Ale ja teraz jestem pewny. Ponieważ trzeba było zapewnić absolutne bezpieczeństwo, analizowaniem kompatybilności systemów zajął się osobiście. Niedługo przed tym, jak zmęczenie przerwało maratońską sesję symulacyjną, zaczęły się pojawiać wyniki, które chyba zapowiadały rozwiązanie problemu. Instalacja CE okrywająca całe ciało zostanie zbudowana, a on będzie z niej korzystał. I nikt mnie nie powstrzyma - ani Jack ani Pierwszy Magnat ani Dyrektoriat ani całe Imperium Galaktyczne...

Był w domu. Otworzyły się drzwi podziemnego stanowiska dla jajek, zobaczył powitalne światełko z zachodniej strony Wyspy Orek. Pojazd wylądował, a on wyciągnął swoje zbolałe ciało na zewnątrz i powlókł się do windy. Może gdyby moje ciało nie było tak cholernie wielkie, nie potrzebowałoby tyle snu. Ale miał sto dziewięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu i ważył ponad sto kilogramów, bo odziedziczył masywną budowę po którymś przodku, francusko-kanadyjskim traperze. W osiemnastym czy dziewiętnastym wieku jego silne mięśnie, wielkie dłonie i byczy kark dałyby mu wielką przewagę w walce o przeżycie w lasach Północy; w Imperium Galaktycznym AD 2078 potężne, silne ciało stało się niemal dokuczliwym anachronizmem. Drzwi windy otworzyły się na drugim piętrze, więc wysiadł. Jego imponującym, wielopiętrowym domem, zbudowanym z cedru i niegładzonego kamienia, opiekował się nonoperant o nazwisku Thierry Lachine, któremu pomagała spora gromadka domowych robotów. Thierry już dawno poszedł spać, więc w domu panowała cisza. Tylko zza okien dobiegały stłumione odgłosy hałasu burzy. Z korytarza o szklanych ścianach, prowadzącego do sypialni, miał wspaniały widok na wyspy San Juan i Vancouver, ale brakowało mu energii, żeby skorzystać z dalekowidzenia i pokonać ciemność. Spać. Chcę tylko spać. Był tak zmęczony, że na myśl o jedzeniu zrobiło mu się niedobrze, ale wiedział, że musi się przemóc. Poddając się nostalgicznemu impulsowi zamówił do sypialni wzmocnioną wersję ulubionego franko-amerykańskiego sycącego dania grand’mere Lucille, które zapamiętał z dzieciństwa: farmerską zupę grochową, gęstą, złotą i aromatyczną. Bezceremonialnie wychłeptał ją z miseczki, potem rozebrał się i nagi padł na łóżko. Mimo że był wyczerpany, jego mentalne i fizyczne osłony pozostały na miejscu. Nikt nie mógł mu zrobić krzywdy w czasie snu. Był tego pewien. Mój drogi Marcu. Więc to znów ty. Dziwi mnie, że mnie pamiętasz. Nie pamiętam - kiedy nie śpię. Myślałem, że już od dawna cię nie ma. Odejdź! Jeszcze nie. Musimy porozmawiać. Nie. Jesteś pełny niewiarygodnego gówna, jesteś marzeniem sennym fazy REM, nie chcę cię słuchać, nie muszę... To prawda. Ale sądzę, że mnie wysłuchasz, jak zwykle. Mam kilka propozycji, które ci się spodobają. Wątpię, ty cholerny maniaku seksualny. [Ironiczny śmiech.] Teraz mówisz o sobie, nie o mnie. Pokonałem moje seksualne potrzeby. Są nieracjonalne, człowiek się tylko rozprasza i traci siły. Są bezużyteczne. Wciąż o niej śnisz [obraz), pozwalasz jej wchodzić w swój umysł, a kiedy się budzisz... Nic na to nie poradzę. Nikt nie potrafi kontrolować snów. Zwłaszcza erotycznych. Nie ma się czego wstydzić. Twoje sny są objawami potrzeb. Myślisz, że unicestwiłeś swoją seksualność, a ona jest tylko stłumiona, ale gotowa wybuchnąć w najmniej spodziewanym momencie. To, co sobie zrobiłeś, wyniszcza cię psychicznie. I jest niebezpieczne. Bzdura. Istoty ludzkie od wieków żyją w celibacie, poświęcają seks dla większego dobra. Ty nie możesz tego zrobić bezpiecznie. Musisz zaakceptować tę część swojej natury i twórczo ją wykorzystać. Jak Paul? Zaszczepiać moje doskonałe nasienie w każdej ładnej kobiecie klasy mistrzowskiej w całym sektorze? [Obrzydzenie]

Jesteś inny niż twój ojciec. Ale podobnie jak on powinieneś płodzić dzieci w celu rozpowszechniania twego nadzwyczajnego dziedzictwa genetycznego: znakomitej operanckiej mentalności i kompleksu genów samoodmładzających, które nazywasz nieśmiertelnością. Inni członkowie mojej rodziny tyle już rozpowszechnili i pomnożyli, że usatysfakcjonują najbardziej fanatycznego eugenika. Boże - straciłem rachubę kuzynów! Nikt z twojego rodzeństwa nie ma potomstwa, nie mówiąc już o tym, że to właśnie ty jesteś genetyczną kulminacją najpotężniejszej rodziny, jaką kiedykolwiek znała ludzkość, a poza tym właśnie ty jesteś posiadaczem dominującego dziedzictwa mentalnego. Twoje wspaniałe siły umysłowe zostaną przekazane dzieciom, jeśli tylko wybierzesz odpowiednią partnerkę. Merde et mon oeil... (gówno, coś takiego!) Odejdź. Twoi potomkowie będą prawdziwymi Homo summus, jeśli skojarzysz się z tą kobietą [obraz] którą już podświadomie się interesujesz. Nie, cholera jasna, nie spojrzę na nią... Wiesz, dlaczego wy dwoje tak idealnie do siebie pasujecie, dlaczego czujesz nieodparty pociąg do jej ciała i umysłu? Patrz! [Diagram genetyczny]. Ty zboczona świnio! Uprzedzenia co do takich związków są kulturowym anachronizmem, który stał się całkowicie bezsensowny, teraz, gdy ludzki genom można analizować i poddawać manipulacji. Pomyśl o wielkich Dierdre i Diarmidzie Keoghach i o sześciorgu ich wspaniałych dzieciach. Wynoś się z mojego umysłu! WON! Nie, dopóki nie dam ci ostatniego kawałeczka do przeżucia. Jesteś u progu osiągnięcia swego osobistego celu, którym jest stworzenie człowieka Jackopochodnego. Z czasem staniesz się Gwiezdnym Umysłem i będziesz miał w zasięgu ręki największe tajemnice wszechświata. Ale jeśli nie skorzystasz z mojej propozycji, zostaniesz zupełnie sam. To nie ma znaczenia. Ma. Nie jesteś samotnym wilkiem, twoim przeznaczeniem jest stać się przywódcą, istotą społeczną. W twoich przewspaniałych wizjach pojawią się nowe cele, które będą wymagały pomocy osób o podobnych umysłach, lojalnych w stosunku do ciebie. ?... Słuchaj. Jeśli spłodzisz z tą idealną kobietą chociaż dwoje dzieci o zwiększonej homozygocie i zrobisz to [obraz], to twoje potomstwo będzie niezliczone i niezwykłe. Staniesz się ojcem Mentalnego Człowieka. ... Mentalnego Człowieka? Nowej rasy, potężniejszej niż jakakolwiek inna w całej galaktyce. Zapewniam cię, że mówię prawdę. Nonsens. Imperium nigdy do tego nie dopuści. Poza tym to się nie uda. [Śmiech.] Uda się. Ja mogę ci pomóc - niezależnie od tego, czy zaaprobuje to Imperium. Aby przekonać cię o mojej dobrej woli, pozwól, że pomogę ci rozwiązać maleńki problem kompatybilności pnia mózgowego [głęboko ezoteryczny obraz]. Mój Boże. Oczywiście!... Ale... Ty zwodniczy draniu! Kiedy się obudzę, nie będę pamiętał rozwiązania. Będziesz to pamiętał (ale tylko to). Reszta naszej rozmowy na razie pozostanie w twojej podświadomości. Ty... Kim ty jesteś? Czego ode mnie chcesz? Wiesz, kim jestem, czym jestem, twoje cele są moimi. Au revoir. Jeszcze porozmawiamy. 4 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Zadziwiające oświadczenie Anne ustawiło mój mózg w pozycji CZUWANIE.

Odrzuciłem to, co powiedziała, i przestałem przetwarzać dane, przechodząc w stan, który psychiatrzy nazywają głęboką negacją. Widziałem, słyszałem, wąchałem, czułem zmysłami każdy szczegół mojej miłej starej księgarni, uśmiechnąłem się nawet idiotycznie do pogrążonej w bólu kapłanki, która położyła mi obie ręce na ramionach, żeby mnie uspokoić. Nie byłem już w stanie myśleć ani odpowiadać racjonalniej niż zrobiłaby to kłoda w kominku. Gdy tak stałem, przygnębiony do głębi duszy, Marcel z niepokojem lizał mi stopy, a Anne daremnie próbowała redagować mój zabarykadowany umysł. W końcu wzięła mnie za rękę i otworzyła drzwi prowadzące do małego holu. W sklepiku z kawą naprzeciwko mojego było ciemno, właściciel zamknął wcześniej z powodu burzy śnieżnej. Anne, ja i kot wchodziliśmy po rozklekotanych wewnętrznych schodach, czułem pod nogami włókna dywanu, a pod palcami rąk wypolerowane przez lata drewno balustrady. Ludzie z agencji ubezpieczeniowej, którzy zajmowali drugie piętro starego budynku Gates House, poszli do domu, wiatr uderzał w mansardowe okienka mojego mieszkania na trzecim piętrze. Na zewnątrz paradowało Wielkie Białe Zimno, a moje serce zagubiło się gdzieś w zamieci. Nie odezwałem się, dopóki nie znaleźliśmy sie w kuchni. Ja siedziałem przy dębowym stole nad nietkniętą potrójną Wild Turkey, ona - sprawdziwszy resztki i wyrzuciwszy je - zbierała składniki do posiłku, sącząc whisky Bruichladdich z lodem. - Denis nie może być Furym - powiedziałem w końcu. - Mówisz bzdury, Anne. W lodówce znalazła paczkę wędzonego łososia z Nowej Szkocji, którą trzymałem na specjalną okazję, kawałek cheddaru z Vermont, masło i sześć jajek. W spiżarni był bochenek francuskiego chleba i kilka tureckich ciasteczek morelowych. Zawiązała fartuszek na szykownym kostiumie z czarnej wełny i zabrała się za ucieranie sera. - Nie mogę tego udowodnić, wujku Rogi. Ale jestem moralnie przekonana, że mój ojciec jest podłą istotą, którą nazywamy Furym. Oczywiście nie zdaje sobie z tego sprawy. To właśnie jest najbardziej ohydne w tej całej sytuacji. - Nie wierzę - powiedziałem. - Znam Denisa lepiej niż którekolwiek z was. Jest dla mnie jak syn. Pour l’amour de Dieu - on się ze mną związał, kiedy miał zaledwie parę dni. - Mam tylko pośrednie dowody, ale za to mocne. Bardzo mocne. Upiłem łyczek whisky na próbę, uznałem, że jest dobra i przełknąłem spory haust. - Powiedz mi, jakie. - Pierwszy dowód dotyczy jedynego razu, kiedy to, jestem pewna, osoba Fury’ego opanowała fizyczne ciało swego gospodarza. Było to w roku 2054, gdy ktoś poszedł do pokoju małego Jacka w szpitalu Hitchcocka w Dartmouth i podłożył ogień, by zabić dziecko. Naprawdę była tam żywa osoba, cielesna, a nie tylko metakreatywny “wysłaniec”. Monitory ochrony szpitala ją zarejestrowały, chociaż intruz kreatywnie zamazał swój obraz, aby nie dało się go rozpoznać, a operanckiemu strażnikowi wyprał mózg. - Przecież myśleliśmy, że to któryś ze składników Hydry. - Niemożliwe. Nie miały na to czasu, ale udowodniłam to dopiero o wiele później. Tuż przed pożarem czwórka dzieci, czyli Hydra, znajdowała się w domu Paula. Zabiły gosposię, biedną Jacqui Menard, i próbowały wyssać z ciebie energię. Sam mi to powiedziałeś. - Byłem wtedy pijany w sztok i niezbyt przytomny - wymamrotałem, nalewając sobie kolejnego drinka.. - Jestem jednak pewien, że widziałem wszystkie cztery Hydry i że chciały mi spalić mózg. Do tej pory nie wiem, jak się im wymknąłem, ale mi się to udało. Potem one uciekły czerwonym jajkiem, które wyglądało jak twoje, a potem był huk... - Wcześniej tego wieczora ukradli mi pojazd. Moment ich ucieczki z niedozwoloną prędkością został dokładnie zanotowany przez ciekawskiego studenta mieszkającego w jednym z pobliskich domów. Niestety nie wpadło mu do głowy, żeby zawiadomić władze. Namierzenie tego świadka zajęło mi bardzo dużo czasu. Hanowerskiej policji i galaktycznego Magistratu nie interesowało specjalnie, kiedy Hydra uciekła. Chcieli tylko wiedzieć, dokąd udały się dzieci. Nikt nie zadał sobie trudu, żeby porównać czas wybuchu dźwiękowego z time-codem na monitorze, który zarejestrował

intruza w pokoju Jacka. Kiedy wreszcie znalazłam świadka, odkryłam, że Hydra nie mogła podłożyć ognia. Ergo, Fury zrobił to osobiście. - I jesteś pewna, że to Denis? - Całe moje rodzeństwo ma alibi na ten czas, z wyjątkiem mnie samej - a ja wiem, że jestem niewinna! W żaden sposób nie mogłeś tego zrobić ani ty, ani Marc. Lucille poszła pocieszyć Catherine po wizycie u Marca w innym szpitalu na południu miasta, ale Denis pojechał sam do domu, podrzuciwszy Lucille do Cat. Pamiętasz, jak moja siostra załamała się po śmierci swego syna Gordo. Mama zamierzała zostać na noc z Cat i pozostałymi dziećmi. Papa nie ma alibi na czas od rozstania z mamą do przyjścia do szpitala godzinę później, gdy ugaszono pożar. - Dlaczego nikt inny nie pomyślał o Denisie? - Dynastia nigdy naprawdę nie podejrzewała go o to, że jest Furym. Ja też nie. Myśleliśmy, że potwór to jedno z nas, rodzeństwa, albo Marc. To, że nasz własny ojciec mógłby nasyłać na ludzi Hydrę, nie mieściło się w głowie. Pamiętaj, że po tym pożarze w separatce Jacka wszyscy Remillardowie - łącznie z Denisem - przeszli badanie wykrywaczem kłamstw w Cambridge. Badanie umysłów potwierdziło, że żadne z nas nie jest Furym. Wiedzieliśmy o możliwości, że Fury jest aspektem rozszczepionej jaźni któregoś z nas, czego nie wykryłaby maszyna, ale istniała również słaba nadzieja, że może w ogóle nie być członkiem rodziny. - Po tym szperaniu w Cambridge głowa bolała mnie przez tydzień. - Nalałem sobie jeszcze trochę alkoholu. - Co zamierzasz z tym zrobić? Powiedzieć Lylmikom? - Poszłam do czworga Nadzorców na planecie Konsylium i poprosiłam o pomoc. Powiedzieli, że nie mogą nic zrobić i jak zwykle usprawiedliwili się jakimś skomplikowanym mistycznym wywodem. Byli skłonni przekazać sprawę Atoningowi Unifexowi, ich szefowi. Prawdopodobnie skoro my, Remillardowie, stworzyliśmy tego demona, sami będziemy musieli odprawiać egzorcyzmy. Zatem Duch Rodzinny umywa swe niewidzialne ręce! Przeklinając go w myślach niewybrednymi słowami, wpadłem nagle na praktyczny pomysł, niewątpliwie wywołany przez spadek mojego dziennego poziomu alkoholu we krwi. - Możemy liczyć na pomoc ze strony Jacka i Dorothée. Ona też wkrótce stanie się członkiem rodziny. Anna rozważyła to bez większego entuzjazmu. - Przynajmniej warto spróbować dopuścić ich do tajemnicy. Fury nie będzie mógł wysondować ich nadzwyczajnych umysłów i dowiedzieć się, że siedzimy mu na ogonie. Ale nie jestem pewna innych członków Dynastii. Ani Marca. - Mówił mi, że miał sny - przyznałem. - I nie takie bezbolesne jak moje, chyba że źle go zrozumiałem. Fury próbował go przeciągnąć na swoją stronę, tak samo, jak kiedyś Dorothée. - I mnie - wyznała Anne. - Toi aussi? Ah, merde - ca, c’est le comble, tego już za wiele! - i pierwsza myśl, że Anne może kłamać, zaczęła mi tuptać po głowie w maleńkich, lodowatych rakach. - Wtedy właśnie zaczęłam podejrzewać Denisa, wtedy, gdy Fury próbował mnie przekonać do swojej sprawy w serii wyszukanych snów. - Dolała sobie alkoholu do pełna. - Stało się to pod koniec 2054 roku, tuż po dopuszczeniu ludzkości do Imperium Galaktycznego. - Osiemnaście lat przed tym, jak spotkał się z Dorothée - powiedziałem. - Może ona i ja mamy jakieś cechy, które czynią z nas odpowiednie kandydatki do planu Fury’ego. W moim przypadku pokazał się pod postacią bogini Ateny i próbował mnie zwerbować. Miałam być kimś o wiele ważniejszym niż Hydra, mówił - jakby świętą kapłanką, ale tak czy inaczej umysłową niewolnicą! W punkcie kulminacyjnym tego kuszącego snu nagle zorientowałam się z przerażeniem, że kusicielem jest Fury, nie Atena. Odepchnęłam boginię i jej plan drugiego Imperium Galaktycznego, ale w efekcie omal nie oszalałam. Później, kiedy doszłam do siebie, przypomniałam sobie, że ta bogini była ulubienicą Zeusa, córką, która wyskoczyła dorosła i w

pełnej zbroi z jego własnej głowy, mądra, silna dziewica, zasiadająca po jego prawicy i używająca nawet jego świętej tarczy i gromów, żeby wymierzać sprawiedliwość. - Miałaś mały posążek tej bogini na biurku - przypomniałem sobie. - Zgadza się. W świadomym życiu zawsze widziałam siebie samą jako Atenę. A mój Zeus, ukochany ojciec-bóg, którego umysł najbardziej podziwiałam... - To był Denis - dokończyłem. - Istnieje pewne jungowskie wytłumaczenie. - I żadnego logicznego. Ale właśnie wtedy zaczęłam uważać, że papa był jedynym możliwym kandydatem na Fury’ego. - Masz inne dowody? - Gapiłem się w pustą szklankę, próbując stworzyć coś sensownego z tych niemile widzianych poszlak. - Psychika Denisa. Choroba, którą laicy nazywają wielokrotną osobowością, powodowana jest jakimiś straszliwymi urazami, które prawdopodobnie nastąpiły bardzo wcześnie w życiu pacjenta. Ogromne mentalne uszkodzenie lub uszkodzenia są często boleśnie seksualne i dotyczą kogoś bardzo bliskiego. Osoby, którą chciał kochać, która zdradziła jego naturalne dziecięce zaufanie i oddanie. Uraz mógł zostać wzmocniony później, przez inne przykre doświadczenia skojarzone z tą złą osobą i przez intensywne poczucie winy, które w końcu prowadzi do powstania wtórnej osobowości. Jedynym żywym Remillardem, który może pasować do tego modelu, jest Denis. A ten, kto go tyranizował... Straszliwe przypomnienie. Podniosłem wzrok, nasze oczy się spotkały. - Donnie! wyjąkałem. - O, Boże, mój własny brat bliźniak. Od czasu narodzin Denisa Don obawiał się go i czuł do niego urazę. Ale Don nie mógł... Nie swojemu synkowi... - przerwałem, zbyt przybity, by ująć oskarżenie w słowa. Twarz Anne była bez wyrazu. - Don prawdopodobnie był pijany za pierwszym razem, kiedy to się stało, może na pół oszalały z frustracji i gniewu wywołanych niedostępnością żony w ostatnich miesiącach ciąży z Victorem i w połogu. Rozumiem, że Donatien Remillard był człowiekiem o rozchwianej psychice, nie potrafił opanować swojego metapsychicznego potencjału. Był skupiony na sobie, skłonny do ataków depresji i fizycznie agresywny. Bliski łez, zgodziłem się. - Byliśmy bliźniakami dwujajowymi, nieidentycznymi. Nasze charaktery diametralnie się różniły. On i Sunny... Don zabrał mi ją. Nie sądzę, żeby naprawdę ją kochał. Chciał ją mieć, bo zamierzała wyjść za mnie. Stała się jego najcenniejszą własnością. Pod wpływem delikatnych pytań Anne opowiedziałem o młodości mojego brata i o jego dziwnym stosunku do mnie. Potem zamilkłem i próbowałem się pozbierać. Anne mogła się jednak mylić. Z drugiej strony to miało jakiś straszliwy sens. Anne rozpakowała bochenek chleba i odświeżyła go w kuchence mikrofalowej. Pokroiła łososia na płaty i włożyła do piecyka, nakryła do stołu, nalała mleka do szklanek i rozpuściła masło na patelni. Nie była ubrana w habit i koloratkę. Mały srebrny krzyżyk z kaboszonem z zielonego jadeitu wisiał na cienkim łańcuszku na jej białej bluzce. Miała krótko obcięte jasne włosy i była tak chuda, że aż zabiedzona, o bladej twarzy i głębokich, ciemnych oczach. Zapytałem, na czym polega rozszczepiona osobowość. W jaki sposób szalony Fury zapanował nad spokojnym, bezpretensjonalnym Denisem. - Każdy przypadek jest inny odparła. - Ale choroba psychiczna Denisa zdaje się objawiać następująco: przez większość czasu jego główna osobowość dominuje i jest sobą - emerytowanym profesorem metapsychologii Dartmouth College, laureatem Nagrody Nobla, szanowanym teoretykiem i pisarzem, kochającym mężem, twoim ukochanym przybranym synem, papą Phila, Maurie’ego, Sevvy’ego, Cat, Adrienai Paula. Ale czasami - trudno powiedzieć, z jakiego powodu wtórna osobowość przejmuje kontrolę nad jego umysłem i ciałem. Racjonalne, codzienne ego zmienia się w coś tak przepełnionego bólem i nienawiścią, że jedynym możliwym rozładowaniem jest przemoc, morderstwo i megalomania. Ta druga osoba jest całkowicie oddzielona od osoby

podstawowej. Żadna nie zna myśli tej drugiej. Anormalna persona ma chyba cele diametralnie różne od celów życzliwej osobowości podstawowej. Może mieć nawet mocniejsze metazdolności, czerpać z obszarów umysłu Denisa, które zwykle są uśpione. - Fury! - krzyknąłem. - Nazwał się Furią. To było wtedy, kiedy się narodził. “Nieuchronnie narodzony”, powiedział. Nie rozumiałem, co chciał przez to powiedzieć. - Wtórna część Denisa miała doskonały powód, by nazwać się Furią. Odebrała klasyczne wykształcenie, a w mitologii greckiej i rzymskiej Erynie, inaczej Furie, były mściwymi duchami, które nękały i niszczyły tych, którzy są winni pogwałcenia naturalnego porządku. - Sacre nom d’un chien. Psiamać - mruknąłem, pozwalając wreszcie płynąć łzom. Musiałem przyjąć ocenę Anne dotyczącą mojego biednego, przybranego syna. Wbiła jajka do miseczki i zaczęła je roztrzepywać. - Czy jakieś wypadki z młodości papy mogą potwierdzić moją diagnozę? Otarłem twarz chusteczką i z trudem przystąpiłem do rozumowania. - Pamiętam taką sytuację, kiedy Denis był jeszcze malutki, gdy powiedziałem Donowi i Surmy o jego silnych metazdolnościach i oboje zgodzili się, żebym nauczył go, jak z nich korzystać. To musiało być w 1970 roku. Denis gdzieś się kręcił. Don przyszedł do domu wściekły i w nastroju do zrobienia mi paskudnego dowcipu. Dodał LSD do kakao, które dla mnie przygotował, ale mały Denis niewinnie zdradził tajemnicę, co Dona doprowadziło do białej gorączki. Podszedł do Denisa, gotów sprać go pasem czy coś w tym stylu, a dzieciak podziałał na niego koercją. Było strasznie. Don, który jeszcze przed chwilą zachowywał się jak byk na arenie, stał się bezbronny i przerażony jak cholera. Denis powiedział: “Papa nigdy więcej mnie nie skrzywdzi”. A mój brat odpowiedział po prostu: “Nie”. - Może dziecko nauczyło się ogniskowania koercji niedawno. Denis powiedział naprawdę “Papa już nigdy więcej mnie nie skrzywdzi”. Posoliła i popieprzyła jajka i wlała je na patelnię. Gorące masło pachniało cudownie orzechowe. Zamieszała widelcem, potem dodała trochę tartego sera. Szybkim ruchem przełożyła omlet na drugą stronę. Kiedy był gotowy, zsunęła go na talerz i przetarła masłem, żeby błyszczał. Przecięła go na pół i posypała ciepłymi kawałkami wędzonego łososia. Potem odmówiła skróconą modlitwę (jezuici zawsze byli praktyczni) i zabraliśmy się do jedzenia. Ku swemu zaskoczeniu miałem apetyt; zrobiony przez nią omlet był tak doskonały - miękki, ale nie rozlazły, z całkowicie stopionym serem i pysznym dodatkiem łososia. Przez jakiś czas byliśmy skupieni najedzeniu. Marcel podszedł do stołu, machając ogonem, zostawiłem mu więc kęs z dużą ilością ryby. Za kuchennym oknem z podwójnymi szybami wyła i świszczała burza. - Victor - powiedziała powoli Anne. - Drugie dziecko Dona i Sunny, które wyrosło na potwora. Czy wiesz, czy mógł być seksualnie wykorzystywany? - Nie wtedy. Vic urodził się później tego samego roku 1970. Wykapany tatuś, Don miał na jego punkcie bzika. Nie pozwolił mi uczyć małego operanctwa, prawie mnie do niego nie dopuszczał. Powiedział, że sam zajmie się edukacją dziecka. - I oczywiście to zrobił... - Anne zacisnęła usta, przez chwilę patrzyła w bok. - Wiesz, w Ewangelii jest fragment, który zawsze uderzał mnie jako doskonale trafny - gdzie Jezus używa małego dziecka jako przykładu dla swych naśladowców i potem mówi: “Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych (...) temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza”.*[ * Ewangelia wg św. Mateusza, 18,6. Wszystkie cytaty z Biblii pochodzą z Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań Warszawa, 1990 (przyp. red.).] Psychologowie wiedzą teraz, że Jezus mówił głęboką prawdę. Kiedy małe dzieci są krzywdzone przez ludzi, którzy powinni je kochać, ich umysły prawie zawsze ulegają nieodwracalnym zniszczeniom. Victor stał się socjopatą i przypominam sobie, jak sam Denis podejrzewał, że Don mógł być przyczyną podłości swego syna. Ale Denis chyba nigdy nie zastanawiał się, czy on sam nie mógłby być jedną z ofiar Dona.

- Dona zżerała nienawiść do samego siebie - wyszeptałem. Kiedy umierał, powiedział, że ja też powinienem był go nienawidzić. Ale myślałem, że mówił o swoim alkoholizmie i niezaradności, o tym, jak zawiódł Sunny i dzieci. - Czy kiedykolwiek miałeś wrażenie, że z samym Denisem może być coś nie tak? Zastanowiłem się. - Może. Jedno wiem. Zawsze się bałem wpuszczać Denisa do swojego umysłu. Bardzo go kocham, ale przerażała mnie możliwość oddania się pod jego władzę. Po paru doświadczeniach przestałem na to pozwalać, a on nie był w stanie wejść w mój umysł siłą. Anne przytaknęła. - Operanccy rodzice i ich dzieci podświadomie zgadzają się chyba co do tego, że dziecko prawie nigdy nie może działać koercją na ojca czy matkę. - Sięgnęła przez stół i wzięła mnie za rękę. W jej oczach zalśniło podniecenie. - A ty zastąpiłeś Denisowi ojca. Właśnie dlatego przyszłam do ciebie, wuju Rogi, a nie do żadnego z innych starszych członków rodziny. Fury nie może siłą czytać w twym umyśle ani przymuszać cię do niczego koercją. - Wydaje mi się, że Denis zmusił mnie parokrotnie - powiedziałem. - Może wyczuł jakieś podświadome przyzwolenie z twojej strony. Ale teraz, gdy silnie mu się sprzeciwiasz, prawdopodobnie byłoby to niemożliwe. Przemyślałem wspomnienia z okresu, kiedy zaczynaliśmy się stawać sobie bliscy. - Spoglądając wstecz jakby przez celownik, widzę inne sytuacje związane z Denisem, które mnie martwiły. Obwiniał się, kiedy Vic zabił Dona. Wiedział również, że Vic specjalnie stłumił operancką moc umysłów młodszego rodzeństwa, ale nic w związku z tym nie zrobił - nawet wtedy, gdy Vic zamordował trzy dziewczynki, które mu się sprzeciwiły. A ich matka, biedna Sunny... Kiedy Dennis wreszcie wyrwał ją ze szponów Vica, było już za późno. Straciła zmysły z żalu i niedługo potem zmarła. Załamałem się znów, tarłem oczy kłykciami. Doszedłszy do siebie, dodałem: - Najdziwniejsze było to, że Denis nalegał na utrzymywanie Vica przy życiu, gdy ten znajdował się w stanie wegetacji. Łajdak żył jeszcze dwadzieścia sześć lat. Denis powiedział, że podtrzymuje go sztucznie, żeby miał czas na odpokutowanie swoich grzechów. Akurat! Ale nawet Lucille nie była w stanie odciągnąć Denisa od jego foutue idee fixe. Co roku w Wielki Piątek Dynastia musiała się łączyć z Denisem w metakoncercie i modlić za Vica. Ostatnim razem, w 2040 roku, Denis próbował wciągnąć w umysłową modlitwę nawet mnie. Dzięki Bogu zdołałem się wykręcić. - Możesz mi przytoczyć inne szczegóły narodzin Fury’ego? To bardzo ważne, że przejął kontrolę nad Denisem właśnie w chwili śmierci Victora. Może to sugerować, że druga osobowość Denisa podświadomie pochwalała zbrodnie Victora lub nawet je rodziła. Sądzę, że ważne jest również to, iż Fury był zmuszony do ukazania się tuż po tym, jak Victor odszedł na zawsze. Powiedziałem: - Fury tuż po swym narodzeniu przy łożu śmierci Vica zamierzał uczynić ze mnie niewolnika. Słyszałem, jak to powiedział. Ale inne stworzenie - dobre - ukazało się nagle i uratowało mnie. Oczy Anne się poszerzyły: - Któż to mógł być? Główna osobowość Denisa? Mówiłem o tym tak niejasno, bo uznałem, że to nie jest odpowiednia chwila na zaznajamianie jej z Duchem Rodzinnym. - Myślę, że Fury wziął zamiast mnie pięć płodów i stworzył z nich Hydrę - wyjaśniłem tylko. - Było to o wiele bardziej skomplikowane niż myślisz, ale przypuszczam, że ogólnie dobrze to opisałeś. - Anne wstała i włożyła morelowe ciasteczka do mikrofalówki. - Czy jeszcze kiedyś Fury próbował cię zaatakować? - Raczej nie. Czułem, że się gdzieś czai, i śniłem o nim, ale sny zawsze wydawały się zwykłymi koszmarami, jeśli mnie rozumiesz, nie były chyba inspirowane koercyjnie. Drugi raz byłem silnie świadomy obecności Fury’ego podczas narodzin Ti-Jeana w 2052 roku. Dziecku było bardzo

ciężko i potwór próbował wykorzystać sytuację, żeby do niego dotrzeć. W jakiś sposób... udało mi się pomóc. Fury odszedł, a małemu Jackowi nic się nie stało. - Ale z pewnością rozpoznałeś tę istotę? - Tak. - Skrzywiłem się na wspomnienie. - To może być bardzo ważne. - Anne wpatrywała się we mnie denerwująco intensywnie, poczułem macki jej mistrzowskiej zdolności koercyjnej dotykające mojej starej, dobrej, przeciwpancernej mentalnej osłony. - Jesteś niewytrenowany, wujku Rogi, ale zawsze podejrzewałam, że jest w tobie głębia, której reszta rodziny może nie doceniać. Spojrzałem na nią zimno. - Denis zawsze mówił, że moja podoperancka zdolność kreatywna może kryć parę niespodzianek. Ale nie pozwoliłem mu ich szukać - i niech mnie diabli, jeśli pozwolę tobie grzebać w mojej czaszce, ma petite. Zaśmiała się, nieco speszona, wyjęła ciasteczka i postawiła je na stole. Jedliśmy i piliśmy, a ona w tym czasie się opanowała. Jej następne uwagi były niemal klinicznie obiektywne. - Słuchaj, Rogi. Gdybyś był w stanie dać nam szczegół metapsychicznego kompleksu Fury’ego, mogłoby to niezmiernie pomóc w leczeniu Denisa. Powodzenie będzie zależeć od stopnia dostrojenia koercyjno-redaktywnego prądu, który bezpiecznie wcieliłby antyspołeczną wtórną osobowość Denisa w osobowość podstawową-jego prawdziwe ja. Łypnąłem na nią okiem. - Ale będziesz musiała szperać mi w umyśle w poszukiwaniu potrzebnych danych? Tak, chociaż może ich tam nie być. Ale jest szansa, że narodziny Fury’ego wywarły na tobie niezwykle silne wrażenie. Mogłeś bezwiednie zachować w swojej świadomości profil metazdolności, którymi próbował działać na ciebie Fury, a szczególnie charakterystyczne cechy koercji. - Tak jak młoda Dorothée zachowała mentalny profil Hydry? - Właśnie. Terapię Denisa trzeba będzie rozpocząć od przebicia przez koercję Fury’ego, zanim będzie można przystąpić do redaktywnego uzdrawiania. Rozumiesz więc, dlaczego twój wkład byłby tak ogromnie ważny. - Zastanowię się - powiedziałem ze złością. Ale za zasłoną myślałem sobie: a jeśli ona się my li co do Denisa? Jeśli to Anne jest Furym? Spuszczając gardę mógłbym jej zrobić prezent z mojego metaprzerażonego tyłka! Nie jestem gigantem ani nawet Wielkim Mistrzem - ale nie jestem też pieprzonym idiotą. Anne kontynuowała: - Podstawowa osobowość Denisa jest całkowicie niewinna zbrodni popełnionych przez Fury’ego. Nie może go jednak kontrolować ani unieszkodliwić bez pomocy. Przyznaję, że przeszukiwanie twojej psychiki prawdopodobnie będzie bolesne. Ale my, członkowie Dynastii, będziemy musieli zaryzykować własnym życiem i zdrowiem, próbując leczyć Denisa w metakoncercie. Nie ma pewności, że nasza siódemka zdoła to zrobić - zwłaszcza własnemu ojcu. - Czyli na drodze stanie relacja rodzic-dziecko? - Tego się obawiam. Jest coś jeszcze. Pamiętasz, jak Fury włamał się do bazy danych na planecie Konsylium, by pomóc Hydrze uciec ze Szkocji? Wynika z tego, że ta istota prawie na pewno ma nadzwyczajną metakreatywność, a to daje jej doskonałą broń przeciwko wszelkim umysłom, które ośmielą się jej zagrozić. - Czyli mógłby obrócić was wszystkich w proch mentalnym laserem, gdyby myślał, że chcecie go zabić. - Coś mi przyszło do głowy. - Zastanawiam się dlaczego wstrzymuje się z wykorzystaniem swego umysłu jako broni? Oprócz tego jednego przypadku, gdy próbował spalić Jacka, zawsze działa za pośrednictwem Hydry. - Nie mam pojęcia. Może ma to jakiś związek ze strukturą choroby papy. Metapsychiczna złożoność Fury’ego może być wypaczona czy ograniczona na wiele sposobów. Z drugiej strony

powstrzymywanie się od bezpośrednich ataków może być po prostu spowodowane strategią, jaką obrał. Odsunąłem talerzyk deserowy. Mimo szoku i konsternacji udało mi się jakoś zjeść wszystko. Wstałem od stołu i nastawiłem kawę. - Wiesz, Denis nigdy nie przeszedł poważnego badania metapsychicznego - zauważyłem. Tylko zwykłe testy, kiedy był młody. On sam bez trudu oceniał swoich wspólników i podwładnych - z wyjątkiem mnie - ale twierdził, że nie jest zainteresowany określeniem własnych sił umysłowych. Nigdy więc nie został przebadany z wykorzystaniem technik Imperium - kto zresztą domagałby się tego od Wielkiego Guru Metapsychologii? Jeszcze jedno: wciąż odmawiając przyjęcia stanowiska Magnata Konsylium, elegancko ominął obowiązkowe badanie umysłu przeprowadzane przez Lylmików. Z tego, co wiemy, Denis może być gigantem w każdej ze swoich cholernych zdolności. - Rozważałam tę możliwość. - Anne pochyliła się, znów zwracając ku mnie koercję. - To dlatego twoje własne mentalne dane dotyczące Fury’ego mogą mieć pierwszorzędne znaczenie, wujku Rogi. - A co z tobą i Dorothée? Czy wspomnienia waszych snów o nim nie będą lepsze? - Oczywiście postaramy się zdobyć również te dane. Ale - wybacz szczerość - Kierownik i ja mamy umysły o wiele bardziej skomplikowane niż ty. Kiedy zdejmiesz tę cholerną nienaruszalną osłonę, dotarcie do twoich wspomnień będzie raczej prostą sprawą. To, co tkwi w Dorothei i we mnie, może nie być tak łatwo dostępne. Przerwała i wytoczyła największe działo. - Nie rozumiem, jak możesz odmówić, jeśli naprawdę kochasz Denisa. Posłałem chytrej jezuitce krzywy uśmiech, ale nic nie powiedziałem. Kiedy kawa była gotowa, zaproponowałem, żebyśmy wypili ją w salonie. Za oknami rozciągał się dziwny blask, odpowiedz zimy w New Hampshire na szarą otchłań podprzestrzeni. Padający śnieg był tak gęsty, że nie widać było nic oprócz zamazanych świateł latarni ulicznych i poruszających się podwójnych jasnych plam, czyli reflektorów jadących ostrożnie samochodów naziemnych. Usiedliśmy, ja w starym fotelu, a Anne na kanapie z Marcelem, który mruczał z przejedzenia kocią karmą i resztkami ze stołu. Włączyłem kominek, zaprogramowałem album Johna Coltrane’a i nalałem trochę Remy Martin, żeby nieco ożywić kawę. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. - Rogi, jest jeszcze coś, co chciałabym ci powiedzieć - powiedziała w końcu Anne. – Nie jestem projektantką metakoncertów, ale z moich wyliczeń wynika, że moi bracia, siostra i ja prawdopodobnie nie zdołamy zebrać dość energii, by pokonać Fury’ego koercyjną redakcją - nawet jeśli uda nam się opracować właściwy program. - Jest jeszcze Ti-Jean - przypomniałem jej. - I Dorothée, oczywiście. Z pewnością chętnie przyłączą się do koncertu. Dwa nadzwyczajne umysły mogą dać moc, której potrzebujecie. - Nie sądzę, żebyśmy mieli prawo prosić ich, by ryzykowali życiem. Oboje są tacy młodzi. - Bzdura! Będą skakać z radości. A co z Markiem? - Nie ufam mu. Jest zbyt skupiony na sobie. Zbyt... - potrząsnęła głową. - Jest takim aroganckim, wyrachowanym łajdakiem. Chyba nawet się obawiam, że stanąłby po stronie Fury’ego... - To najśmieszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem! - Ja nie żartuję, Rogi. Znam Marca bardzo dobrze. Lepiej niż którykolwiek inny członek Dynastii. Lepiej nawet niż Paul, jego ojciec. Marc jest monumentalnym egotykiem pozbawionym uczuć i, jeśli się nie mylę, pewnego dnia napyta Imperium Galaktycznemu sporej biedy. Nie pozwolę mu uczestniczyć w leczeniu Denisa. - Może i masz rację - przyznałem. - Ale nie musisz używać Marca w metakoncercie. Niech ci tylko pożyczy kilka cerebroenergetycznych kasków E18. To rozwiąże problem mocy mózgów. Anne zmarszczyła brwi, ale w jej oczach błyszczało zrozumienie.

- Sugerujesz, żebyśmy użyli sprzętu wzmocnienia cerebroenergetycznego w leczniczym metakoncercie dla papy? - Czemu nie, do cholery? Jack i reszta używali tych kapelusików w trybie kreatywności, żeby naprawić skorupę Kallie. W porównaniu z tym leczenie Denisa będzie po prostu pestką. - Dorothea omal nie umarła podczas wybuchu energii metapsychicznej - zauważyła ponuro Anne. - I nikt z Dynastii nie ma doświadczenia w stosowaniu cerebroenergetyki. Zawsze miałam wątpliwości co do mechanicznego doładowywania mózgów, podobnie jak Paul, Philip i Maurie. Nie mówiąc o większości obcych Magnatów w Konsylium. - Tout ca, c’est des foutaises! Stek bzdur! Dynastia może zapomnieć o swych cennych zasadach, dopóki biedny stary Denis nie wróci do zdrowia, uwolniony od Fury’ego. Możecie się nauczyć używania kasków CE. Inni mistrzowie operanccy się nauczyli. Czułem, że Anne słabnie. - Nie sądzę, żeby Marc zastanawiał się kiedykolwiek nad zwiększaniem koercji lub redakcji przy użyciu swoich urządzeń cerebroenergetycznych. Nie było praktycznych zastosowań. - Do teraz - powiedziałem. - To może być rozwiązanie. Za pomocą połączonych w metakoncercie wzmacniaczy i przy udziale Ti-Jeana i Dorothée Dynastia może albo wyleczyć Denisa, albo... - przerwałem, ze zgrozą uświadamiając sobie, w jakim kierunku zmierzają moje myśli. - Albo, w najgorszym przypadku, moglibyśmy dokonać egzekucji, posługując się przeciwieństwem leczniczej metazdolności, i w ten sposób pozbyć się Fury’ego. Zresztąjuż dawno został przez Paula skazany na śmierć, podobnie jak Hydry. - Ale dobra część umysłu Denisa jest niewinna! - zaprotestowałem. - Nie możecie go zabić! - Jeśli nie będziemy mieli innego wyjścia, zabijemy go. - Bawiła się filiżanką, obracała ją na spodeczku, popychając uszko jednym palcem. Jej twarz była bez wyrazu. - Zarówno teologia moralna jak i prawa Imperium upoważniłyby nas do egzekucji Denisa, gdyby wyraził na to zgodę Pierwszy Magnat. Ale z pomocą Boga i twoją, wujku Rogi! - nie dojdzie do tego. Wyleczymy Denisa i jednocześnie zniszczymy Fury’ego. Dłuższy czas nic nie mówiłem. Anne była zdecydowana na redaktywny egzorcyzm, a ja miałem współpracować. Ale niech mnie szlag, gdybym dał jej wolną rękę na grzebanie w moim mózgu - nawet żeby uratować Denisa. Potem wpadł mi do głowy doskonały sposób przeprowadzenia moich zamiarów bez jednoczesnego podporządkowania się jej woli. Wziąłem głęboki wdech. - Dobrze. Zacznijmy jak najszybciej. Pozwolę Dorothée - nikomu innemu - przejrzeć mój umysł w poszukiwaniu ukrytych wspomnień o Furym. - Dlaczego sama na to nie wpadłam? - powiedziała Anne tonem aprobaty. - Jest najbardziej utalentowaną redaktorką w Państwie Ludzkości. Nawet lepszą niż Jack... Bardzo dobrze. Trzeba będzie to zorganizować, wujku Rogi, i będziemy musieli bardzo uważać, żeby Fury o niczym się nie dowiedział. Wiemy, że dysponuje nadzwyczajnymi ultrazmysłami. Wzruszyłem ramionami i zacytowałem stare powiedzonko metapsychików: - Cały świat operancki może nas w tej chwili szpiegować - ale pewnie nie szpieguje. W tym momencie była to prawda. Niestety, nie trwało to długo... Wypiliśmy koniak i kawę, słuchaliśmy muzyki. Anne mogła sobie przeszukiwać eter, żeby wykryć metapsychicznych szperaczy, ale nie miała żadnej szansy znalezienia czegokolwiek, jeśli podsłuchiwał nas operancki gigant. W końcu spytałem: - A jak zamierzasz zmusić Denisa, żeby poddał się terapii? Nie wyobrażam sobie, by Fury leżał jak posłuszny pies, podczas gdy ekipa wyposażonych cerebroenergetycznie Remillardów grzecznie poprosi o pozwolenie na otwarcie mózgu jego gospodarza. - Omówię to z Jackiem i Dorothea, ale podejrzewam, że nie będziemy mieli wyboru i będziemy zmuszeni wziąć Denisa z zaskoczenia.

Przemyślałem sprawę. - Jeśli Marc będzie produkował koercyjno-redakrywne kaski do tej sesji terapeutycznej w CEREM-ie, sprawa z pewnością się rozniesie. W jego korporacji jest zbyt wielu Rebeliantów, którzy nadstawialiby uszu, gdyby usłyszeli o czymś tak outre jak redakcja cerebroenergetyczna. Zanim się zorientujecie, wypaplają wszystko i całe Imperium się o tym dowie. - Myślę, że przesadzasz... - Posłuchaj mnie: jedyną osobą, która mogłaby wykonać kaski potajemnie, jest Ti-Jean. Mały zdolniacha ma niewyczerpane zasoby. - Jack! - wykrzyknęła Anne. - Świetny pomysł. I mógłby też zaprojektować metakoncert. Jesteś genialny, wujku Rogi! Skromnie machnąłem ręką. Jednak po chwili euforia Anne opadła. - Najbardziej boję się tego - powiedziała cicho - że zaalarmowany Fury może znaleźć jakiś sposób na opanowanie podstawowej osobowości Denisa, zanim będziemy gotowi do podjęcia próby terapii. Gdyby Fury przejął kontrolę nad ciałem Denisa, a potem gdzieś się ukrył, nie bylibyśmy w stanie go namierzyć, podobnie jak nie jesteśmy w stanie odnaleźć dwóch żyjących składników Hydry. Osłupiałem. - Naprawdę myślisz, że Fury mógłby porwać ciało Denisa, gdyby się dowiedział o naszych planach? - Uważam, że jest to możliwe. Dlatego będę się trzymać z dala od Ziemi, dopóki nie będziemy gotowi. Zajmę się pracą w biurze na planecie Konsylium, więc Fury nie będzie miał szansy, by zbadać mój umysł. Nie może tego zrobić na odległość. Na szczęście Denis nie cierpi skakania po gwiazdach. - Ale przegapisz ślub! - wykrzyknąłem. - Będzie mi ogromnie przykro, że nie udzielę ślubu Jackowi i Dorothei, ale jakoś to przeżyję. Poinformuję nowożeńców o całej sytuacji podczas następnej sesji Konsylium, pod koniec lipca czasu ziemskiego. Wtedy zaczniemy. Do tej pory nie zamierzam mówić o tym pozostałym członkom Dynastii - ty też dochowaj tajemnicy. Nikt w rodzinie nie może wiedzieć o planie, dopóki Jack nie zbuduje zmodyfikowanego sprzętu cerebroenergetycznego i nie przygotuje programu metakoncertu. Dopiero wtedy zaczniemy ćwiczyć. - Nie powiesz nawet Pierwszemu Magnatowi? - Zwłaszcza nie jemu. Bóg jeden wie, co by z tego wynikło, gdyby Paul odkrył prawdę i miał parę miesięcy na myślenie. Mógłby uznać, że my wszyscy jesteśmy zobowiązani oddać siebie i Denisa galaktycznemu Magistratowi lub Davy’emu MacGregorowi - taki wielki gest. Z pewnością uznałby też, że musi się zrzec stanowiska Pierwszego Magnata, a to z kolei stanowiłoby zagrożenie dla naszych prowspólnotowych planów. Zatrzymałem swoje wywrotowe opinie na ten temat dla siebie. - Kiedy będziecie gotowi? - To będzie zależało tylko od Jacka i Dorothei. Nie martw się, Rogi. Będziesz bezpieczny, Fury’emu nie przyjdzie do głowy cię sondować, jeśli tylko się nie schlasz i nie zaczniesz gadać. Skuliłem się na wspomnienie niedyskrecji podczas rozmowy z Kylem Macdonaldem. Chyba będę musiał na jakiś czas odstawić butelkowane przyjemności. Bon sang, c’est emmerdant, ca! Siedzieliśmy tak jeszcze przez godzinę, popijając koniak i słuchając nastrojowych utworów z mojej muzycznej kolekcji. Potem pożyczyłem jej piżamę, pościeliłem łóżko w małym gabinecie, który był równocześnie pokojem gościnnym, i rozstaliśmy się, zamierzając przespać złą pogodę. 5 SEKTOROWA BAZA FLOTY PAŃSTWO LUDZKOŚCI SEKTOR 12: GWIAZDA 12-340-001

[NESPELEM] PLANETA 2 [OKANAGON] 16 CHEWELAH [9 CZERWCA] 2078 Jesteś gotowa, moje najdroższe maleństwo? Tak. Przejęłam jeden bezzałogowy pojazd konserwacyjny z bazy księżycowej Chopaka. Teraz jestem na pozycji, w doku naprzeciwko satelity przeciwmeteorowego. Kiedy statek kurierski z Planety Konsylium wyjdzie z nadprzestrzeni, będę w zasięgu metakoercyjnym. Jesteś pewna, że nie wykryto twojej obecności? Zaufaj mi... Pracuję nad tą operacją dzień i noc od prawie tygodnia. Proszę, nie mów do mnie takim tonem. Przepraszam. Miałam trochę emocjonalnego napięcia. Ale jest duża szansa powodzenia? Moja moc koercyjna spokojnie wystarczy do przejęcia kontroli nad cerebroenergetyzowanym pilotem. Ale jeśli sam cel odkryje źródło usterki przed punktem, z którego nie ma powrotu, i odwoła manewr, może nie tylko przeżyć, ale również mnie zidentyfikować. Cholernie bym chciała, żeby był tu Parni! Gdybyśmy mogli zrobić to w metakoncercie, czułabym się pewniej. Parnell ma swoje własne ważne zadanie na Ziemi, eliminuje drugi cel, a musimy wykorzystać tę wyjątkową sposobność. Wiesz, jak izolowała się na planecie Konsylium, która jest, poza naszym zasięgiem. Nie mogłem uwierzyć w nasze szczęście, kiedy odkryłem, że przylatuje na Okanagon z ramienia Dyrektoriatu Wspólnoty. Właśnie. To najskuteczniejszy plan, jaki mogłam wymyślić, ale nie jest całkowicie niezawodny. Ona nie może zapobiec wybuchowi, ale istnieje pewna możliwość, że dokona jakiegoś kreatywnego wyczynu [obraz] i umknie śmierci. Nie wolno ci zawieść! Ta kobieta zagraża MOJEMU ŻYCIU, twojemu zresztą też... Podobnie jak druga osoba, z którą rozprawi się Parnell. Nie powiedziałeś nam tego!!! Ale teraz mówię. Ale... Ty jesteś niepokonany. Byłem i będę znów, kiedy oba cele umrą. Jeśli ich śmierć jest taka ważna, powinieneś się jeszcze raz zastanowić, czy postępujesz słusznie, pozwalając Parniemu działać w pojedynkę. Jest silny, ale niebezpiecznie pewny siebie i za bardzo gustuje w brawurowych popisach. Nie dorównuje ci inteligencją. Ale jego cel jest śmiesznie słabowitym umysłem, w żadnym wypadku nieprzekraczającym jego możliwości. Nie byłabym taka pewna. Pamiętasz, jak... Milcz! Twoja nowo nabyta swarliwość bardzo mnie drażni. Nie zapominaj, że beze mnie jesteś NICZYM. Jesteś amputowaną kończyną. Nie żyjesz. Tak. Wybacz mi. Ale się martwię. Przydzielanie pojedynczym składnikom tak niezwykle ważnych zadań nie pozostawia marginesu bezpieczeństwa. Nawet cała Hydra nie poradziłaby sobie z metakoncertem trzech lub więcej Wielkich Mistrzów lub z zaalarmowanym gigantycznym umysłem. Prawdopodobieństwo utworzenia takiego metakoncertu podczas tej operacji jest bliskie zeru. Żaden gigant nie będzie się wtrącał, chyba, że wykażesz się przepastną głupotą. Ale to przywodzi na myśl ważną sprawę: obiecałeś, że ja/my dostaniemy pomoc. Nowych. Subordynowane umysły, które wzmocnią energię Hydry. I dostaniecie. Cierpliwości, kochanie. Długi okres przygotowawczy był niezbędny, ale teraz ta faza mojego wielkiego planu zacznie owocować. Wkrótce będzie z tobą pracować setka Nowych, a potem będą miliony. Miliony. Pod moją kontrolą! Obiecałeś.

Jeśli twoja miłość i lojalność mnie nie zawiedzie, Hydra będzie rządzić nie tylko Nowymi, ale również Drugim Imperium, tak jak powiedziałem. Jednak teraz nie rozpraszaj się, masz do wykonania zadanie. Wyeliminuj to śmiertelne zagrożenie dla nas obojga. Będziesz w stanie dalej nade mną czuwać i udzielać mi pomocy? Spróbuję. Wiesz, że istnieją... pewne ograniczenia. Tak. Zostało niewiele czasu. Muszę się wycofać. Żegnaj, moje najdroższe dziecko - Hydro, moja ukochana Madeleine. Do widzenia, Fury. Głównodowodzący Dwunastej Floty i jego koleżanka Rebeliantka, Kierownik Okanagonu, stali obok siebie w milczeniu na pokładzie obserwacyjnej Iglicy Przestrzeni, oczekując przybycia swojej nemezis, czyli przewodniczącej Międzypaństwowego Dyrektoriatu do spraw Wspólnoty. W innych okolicznościach Owena Blancharda cieszyłoby obserwowanie swojego “dominium” w bezchmurne, zimowe popołudnie. Na płaskowyżu Pasayten, gdzie usytuowana była Baza Sektora, wiał lekki wietrzyk, i było dość ciepło, by nie wkładać dodatkowych ubrań. Większość urządzeń znajdowała się pod ziemią, ale i tak gwiezdna baza rozciągała się poza zasięg wzroku; był to wielki konglomerat okrągłych lądowisk, sztucznych jezior, doków, budynków obsługi, transportu naziemnego i stacji dostawczych. Pokojowe Imperium Galaktyczne nie miało okrętów wojennych, ale tysiące innych nadświetlnych statków należących do pięciu ras zaparkowało na obrzeżach lądowiska, toczyło się do lub z masywnych wind, które zapewniały dostęp do infrastruktury, czy startowało lub lądowało z majestatyczną powolnością. Pośród jednostek Państwa Ludzkości znajdowały się małe rządowe statki kurierskie o wysokim czynniku przemieszczenia, statki badawcze i inspekcyjne wszelkich rodzajów, krążowniki wyposażone w skromną broń fotonową, pełniące rolę policji w ludzkich systemach gwiezdnych w Sektorze Dwunastym i niosące pomoc statkom w opresji, a nawet ogromne transportowce kolonizacyjne, służące pionierom zasiedlającym nowe planety. Indywidualny wariant munduru gwiezdnej floty Owena Blancharda odzwierciedlał jego niechęć do wojska i był tak prosty, że prawie nie do odróżnienia od stroju cywilnego. Na białej koszuli ze staromodnie zawiązanym krawatem Blanchard nosił klasyczną ciemnogranatową bluzę z sześcioma złotymi paskami grubości ołówka, okalającymi dół rękawów. Nad kieszonką na piersi błyszczała niewielka odznaka z insygniami Dwunastej Floty. Blanchard niechętnie poddał się odmłodzeniu, ale postanowił zostawić sobie śnieżnobiałe włosy i ogorzałą cerę, bo czuł, że się tego dosłużył. W młodości, przed Wielką Interwencją, Owen Blanchard był wybitnym skrzypkiem koncertowym. Ale nieludzcy Nadzorcy Simbiari, którzy pilnowali ludzkości podczas długiego okresu próbnego, wykryli jego wspaniały intelekt i wyższe siły umysłowe, więc pozbawili go możliwości zrobienia kariery artystycznej. Zmusili go, by został fizykiem pola dynamicznego. Zmieniając bieg życia Owena na taki, jaki uważali za korzystniejszy dla Imperium Galaktycznego, niechcący stworzyli jednego z głównych budowniczych Rebelii Metafizycznej. Sfrustrowany muzyk stał się błyskotliwym projektantem mechanizmów napędu nadprzestrzennego. Z czasem Owen Blanchard został wybrany na rektora pierwszej Akademii Komercyjnej Astrogacji Państwa Ludzkości na planecie Assawompsett. Później, kiedy ludzkość stała się pełnoprawnym członkiem Imperium, został Głównodowodzącym Floty pierwszego Sektora, Dwunastki, na planecie Okanagon. Zajmował to stanowisko od dwudziestu czterech lat; w tym czasie na planecie Elysium stworzono Trzynastą Flotę, a na Assawompsett Czternastą; Dwunastka jednak pozostała największą i najważniejszą międzygwiezdną flotą Państwa Ludzkości. W wolnych chwilach Owen Blanchard wciąż grał na skrzypcach... kiedy nie pracował potajemnie nad sposobami i środkami wyzwolenia swojej rasy z galaktycznej konfederacji zdominowanej przez obce istoty.

Kostyczny starszy mężczyzna i ładna młoda kobieta oczekujący na przybycie gościa leniwie rozpościerali mentalny wzrok, przyglądając się ogromnemu kosmicznemu statkowi badawczemu, który powoli opadał na rzadko używane lądowisko. Na ogół takie statki obsługiwane były na jednej z trzech stacji orbitalnych okrążających Okanagon, a nie na powierzchni planety. Owen wyjaśnił pani Kierownik, że ten szczególny statek badawczy ma przejść kapitalny remont, zanim wyruszy w długą wyprawę badawczą do gwiazdozbioru Perseusza na Drodze Mlecznej, odległego o dziesięć tysięcy lat świetlnych, gdzie zamierzano założyć nowe kolonie ludzkie. Po skandalicznie niedokładnych badaniach pewnych światów Dwunastego Sektora przeprowadzonych przez Krondaku, Państwo Ludzkości nalegało na wykonywanie własnych inspekcji przed skolonizowaniem kolejnych planet. Statek miał ponad dwa kilometry długości, składał się z dziesiątków oddzielnych modułów połączonych splątaną siecią podpór. Kierownik Patricii Castellane, która odebrała wykształcenie chemiczne, statek przypominał raczej gigantyczny model cząsteczki wielocukru, a nie lotniskowiec gwiezdny. Z powodu swoich rozmiarów i szczególnego kształtu, kosmiczne statki badawcze na antygrawitacyjnej powłoce rho-pola nie miały osłony sigma, obowiązkowej dla innych statków kosmicznej floty, poza tym musiały lądować “na gorąco”. Ze względów bezpieczeństwa (i żeby oszczędzić powierzchnię lądowisk), statek badawczy wylądował w jednym z wielkich sztucznych jezior na pomocnym krańcu bazy. Ogromna chmura pary poleciała w niebo, kiedy płonące purpurowe rho-pole dotknęło wody. Potem wyłączyły się generatory statku, z bunkrów na brzegach jeziora wyskoczyła ławica małych holowników i zaczęły się przygotowania do odholowania statku badawczego do podziemnego doku remontowego. - Powinnam się już przyzwyczaić - zauważyła Patricia Castellane - ale widok takich monstrualnych obiektów zawieszonych w powietrzu wciąż przyprawia mnie o dreszcze. Spójrz spore miasto pełne naukowców i sprzętu, ważące miliony ton - ale opadało tak lekko i cicho jak jesienny liść. Sto lat temu nazwalibyśmy to cudem. Teraz to tylko kolejny praktyczny przykład inżynierii pola dynamicznego, którą znamy dzięki szczodrym obcym rasom Imperium Galaktycznego. Sami na pewno nie wynaleźlibyśmy technologii pola dynamicznego przez kolejny wiek - jeśli w ogóle. - Sam nie wiem, co jest lepsze - powiedział Owen z zaskakującą goryczą. - Zamiast pracować na własny rachunek, przyjęliśmy naukę Imperium, rozwinęliśmy ją i pozostawiliśmy egzotyków daleko za sobą. Dokonaliśmy o wiele więcej i dobrze o tym wiemy, podobnie jak obcy. Ale ludzka rasa jest również słaba i niedojrzała, i na tym polega dylemat naszej Rebelii: czy będzie nam lepiej w Imperium, czy poza nim. - Znasz moją odpowiedź, Owenie, i powtórzę raz jeszcze, że należy skończyć ze stawianiem takich pytań. - Patricia potrząsnęła swymi długimi, kasztanowymi włosami. Była wysoka, ubrana w garnitur z zielonej sztucznej skóry ozdobionej wypukłymi haftami. Bluzkę ecru spięła u szyi antyczną hiszpańską kameą z sardoniksu. - Uważam, że tracimy czas na filozoficzne debaty i bełkot kontynuowała. - Podobnie jak większość młodszych rebelianckich magnatów. Obce rasy nas ograniczają, tłamszą! Z powodu obecnej struktury Konsylium w Państwie Ludzkości wciąż obowiązują restrykcje narzucone przez egzotyków. Krondaku są niepoprawnymi konserwatystami, Simbiari nam zazdroszczą, a Gi to banda seksualnych maniaków. Ale łączny blok ich głosów wynosi 4400, a my mamy zaledwie jedną dziesiątą tej liczby. Nawet gdyby wszyscy życzliwi nam poltrojańscy magnaci głosowali z nami, nie mamy szans na wygranie żadnej ważnej walki politycznej. Kontrowersje wokół Wspólnoty naprawdę nie są nam potrzebne! Secesja jest naszą jedyną możliwością. Uśmiechnął się, widząc jej zapalczywość i odpowiedział łagodnie: - Czy jesteśmy w pełni gotowi do opuszczenia Imperium w imię ludzkiej suwerenności? Jedno mogę ci powiedzieć na pewno, Pat jeśli odłączymy się jutro, nie uda się. W metakoncercie umysły egzotyków mogą nas pokonać, zmusić do powrotu do naszego własnego Układu Słonecznego i poddać kwarantannie na zawsze.

- Jestem ciekawa, czy naprawdę byliby w stanie to zrobić powiedziała Kierownik miękko, odwracając się od niego, żeby spojrzeć na zatłoczony plac pod Iglicą Przestrzeni. - Nawet gdyby zabrali nasze statki kosmiczne i pozostałą wyższą technikę, zostaną nam mózgi. Możemy wszystko odbudować. Nie zabiją nas - to sprzeczne z ich cholerną etyką Wspólnoty. A niezależnie od tego, jakich środków zakazu mentalnego lub psychicznego by użyli, w końcu uda nam sieje pokonać. - Możliwe - przyznał Dowódca Floty. - Ale może to potrwać pokolenia. - Nie wolno nam iść na kompromis w kwestii Wspólnoty - gorączkowała się Patricia. - Nie możemy pozwolić, by obcy nas do tego zmusili - do tej pacyfistycznej mentalnej postawy. Mamy prawo ewoluować na swój własny sposób, nawet popełniając błędy. - Zgadzam się. Powiedzieli jednak, że nie przymuszą nas koercyjnie do Wspólnoty... - Nie. Są o wiele bardziej podstępni, gadają o wzajemnej miłości i doskonałej cywilizacji! Zastawiają pułapkę, przypominając nam, jak słabi jeszcze jesteśmy moralnie, obiecując kosmiczną harmonię, koniec agresji, raj tu i teraz. - Odwróciła się do niego z kamienną twarzą. - Ale egzotycy nas oszukują, Owenie. Uczyniliby z nas potulnych niewolników Imperium, zniszczyliby ludzką indywidualność, zmusiliby nas, byśmy przyjęli ich własne poglądy. - Mam nadzieję, że nie będziesz zbytnio naciskać w rozmowie z Dyrektor Anne Remillard i jej ludźmi, kiedy wezwą mnie na dywanik za zaniedbania w tłumieniu nielojalności. Pani Kierownik Okanagonu uśmiechnęła się ze skruchą. - Może nie tym razem. Przyszłam tu w nadziei, że ułatwię sprawę tobie i Flocie podczas śledztwa Remillard, a nie żeby ściągnąć na ciebie burzę. Obiecuję, że już zawsze będę mówić półgębkiem i się podlizywać. - To dopiero będzie widowisko! - Owen spojrzał na swój naręczny chronometr. - Statek Dyrektoriatu ma niedługo wyjść z hiperprzestrzeni. Przygotuję powitanie dla VIP-ów tu, na Iglicy. Byłbym wdzięczny za twoje poparcie, Pat. Ale pamiętaj: De la diplomatic, et encore la diplomatic, et toujours la diplomatie! Objęła go lekko i pocałowała w policzek. - Masz to jak w banku, man cher commandant. Razem oszołomimy inkwizytorów arsenałem dobrego i wartościowego gówna. Udowodnimy, że Rebelia równa się cnocie - i że my naprawdę nie myślimy serio, kiedy się podkradamy, spiskujemy i pomrukujemy o odłączeniu się od Imperium Galaktycznego. Owen odrzucił głowę w tył i głośno się roześmiał. - Mówię poważnie - zapewniała Patricia. - Moja reputacja w oczach Konsylium jest tak samo zszargana, jak twoja. Cieszę się, że mogę bronić Okanagonu przed krytykami, którzy widzą w nas przywódców buntu. - Wątpię, by to śledztwo było aż tak surowe. Mam przeczucie, że wszyscy będziemy strasznie dystyngowani i mili. Dyrektoriat Wspólnoty nie ma oficjalnego powodu do wykluczenia elementów rebelianckich z Flot. W najgorszym wypadku mogą zażądać, żeby operanccy oficerowie poddali się skorygowaniu postawy. Patricia wywróciła oczami i zaczęła kpiąco podśpiewywać falsetem: - Nie możesz nie ufać ani pogardzać twoim nieludzkim sąsiadem! Nie będziesz imputować, że Teilhardiańska Wspólnota to kupa gówna! Nie będziesz się martwił, że twój głupi móżdżek zostanie na zawsze wymieszany z obcymi umysłami, kiedy słodka Wspólnota w końcu przeważy... I w szczególności nie będziesz się zastanawiał nad kłopotliwym faktem, że ludzkość ma większy potencjał mentalny niż zrosłe rasy, i byłoby jej lepiej poza ich cholerną konfederacją. - Czas działa na naszą korzyść, Pat. Konsylium zrezygnowało z postawienia nas, Rebeliantów, poza prawem z bardzo ważnego powodu: akcja taka oddzieliłaby większość nonoperanckiej ludzkości i sporą część metapsychików od społeczeństwa. Nadejdzie jednak dzień, kiedy zmusimy Imperium, aby pozwoliło nam iść własną drogą.

- Może. Ale módl się, żebyśmy zdołali zbudować kaski CE i żeby nas nie złapali. - Odwróciła się od niego, wyjęła małą puderniczkę i dotknęła ust szminką. - No doskonale. Jestem gotowa. Sprowadźcie Inspektora Generalnego, my już sobie... Nagle z zewnętrznego głośnika rozległ się alarm: - Awaria statku. Awaria statku. Personel Iglicy Przestrzeni przygotować się do założenia osłony sigma. - O, cholera - mruknął Owen. Jego umysł dotarł do Naziemnej Kontroli Nawigacji: Tudowódcajakaawaria? Od kontrolera przyszła lakoniczna telepatyczna odpowiedź: nadlatujący kurier HU 0-652 ex NAVCON w niekontrolowanym spadku inercyjnym o pełnej mocy poważna ablacja atmosferyczna wyklucza łączność lub mentalne holowanie NAVCON nie może włączyć awaryjnej translacji ypsilon, niemożliwe ściągnięcie lecącego z impetem statku na wiązkę, niemożliwe rozwinięcie nad powierzchnią ochronnej sigmy. Zamarła z przerażenia Patricia zapytała Owena: Czy to statek Anne Remillard? Tak. Nagle niebo nad wieżą kwatery głównej przybrało barwę ultramaryny, a otaczające ją budynki i lądowiska rozmyły się w mglistej niesubstancjalności. Iglica Przestrzeni i wszystko w promieniu trzech kilometrów zamknęło się w ochronnej półkuli ogromnego pola sigma. Chwilę później mniejsze sigmy, które wyglądały jak lustrzane pół-bańki, osłoniły każdy budynek i zaparkowany statek kosmiczny na przewidywanym terenie uderzenia. Pat, widzisz statek dalekowidzeniem? Ja nie mogę przebić się przez pole sigma. Ponuro pokiwała głową, zwracając twarz ku niebu. - Spada pionowo. Płonąca strzała. - Nie zbacza? - Prosto jak po szynach. - Czyli musiało się stać coś więcej niż awaria generatora rhopola. I chyba pilot celowo tak leci, by ominąć statki spieszące z pomocą. Chodź! Chwycił ją za rękę i pociągnął do windy platformy widokowej. Kiedy śmigali w dół, do poziomu gruntu, kabina zawibrowała od lekkiego wstrząsu powierzchni. - Koniec - mruknęła Patricia. Jej oczy były błędne, ultrazmysły skoncentrowały się na miejscu wypadku. - Kontrola naziemna wyłączyła dużą sigmę... Szczątki są na krawędzi bańki, na wschodzie. Nie ma krateru. Statek uderzył w osłonę i ześliznął się po niej. Drzwi windy otworzyły się i oboje pobiegli przez główny hol. Przygnębieni ludzie i egzotycy, na ogół w mundurach, tworzyli małe gromadki, odbierali słyszalne i telepatyczne ogłoszenia z miejsca katastrofy. Dowódca Floty i Kierownik wypadli na zewnątrz. Gdzieś w oddali wyły syreny karetek naziemnych. Z powodu zagrożenia szczątkową jonizacją lub anomaliami pola dynamicznego, które poprzepalałyby obwody, nie wolno było zbliżać się rho-pojazdami do miejsca katastrofy nadświetlnego statku, dopóki nie zostanie zapewnione bezpieczeństwo. Na skraju wschodniego placu Iglicy znajdował się szereg jajek personelu. Ich właściciele stali razem, gapiąc się na cienką kolumnę dymu w oddali. Koercja Owena rozproszyła obserwatorów i otworzyła drzwi jednego z rho-pojazdów. - Złamałem zasady - powiedział. - Ale do diabła z nimi. Statek jest spalony i rozerwany na kawałki. Nie ma niebezpieczeństwa przełamania pola lub eksplozji. Chwilę później on i Patricia byli w powietrzu, unosząc się nad miejscem katastrofy. Przybyli jako pierwsi. - Dobry Boże - szepnęła Kierownik. - Czy to jest ciało? - Potem krzyknęła: - Tam! Widzisz? Klnąc, Owen Blanchard manewrował jajkiem, żeby jak najbardziej zbliżyć się do tego czegoś, co wykrył mentalny wzrok Patricii. Wysiedli i przeszli po tlącej się trawie, pokrytej skrawkami cerametalu i na pół stopionymi fragmentami bezimiennych szczątków. Wrak spadł na parkowy

teren niedaleko krańca lądowiska. Niektóre ozdobne drzewa wciąż się paliły. Po innych zostały tylko sczerniałe szkielety. To, co znaleźli, było niewiarygodne. Ciało kobiety, okaleczone i poparzone, z otwartymi oczami bez powiek. Oczy się poruszały. Żyła. Przerażony Owen ukląkł przy niej. - Nie do wiary! Udało jej się jakoś wygenerować częściową osłonę. - To Dyrektorka - stwierdziła Patricia. - Poznaję jej mentalną sygnaturę. - Pojazdy naziemne zbliżały się z wyciem syren. - Sanitariusze są prawie na miejscu. - Anne! - zawołał Owen. Nie ośmielił się dotknąć poranionego ciała kobiety, ale jego umysł sięgnął jej umysłu z koercyjną siłą. Możesz nam powiedzieć, co się stało? Ostatni strzęp metakreatywnej osłony Anne Remillard zniknął. Nagła fala bólu uderzyła Owena i Patricię z taką siłą, że odczuli ją prawie fizycznie. Myśli rannej były poszarpane, nie do odcyfrowania. Zdawało się, że jest na progu śmierci. Patricia pośpiesznie dodała całą swoją mistrzowską redakcję do mocnej koercji Owena. Połączeni mentalnie w stworzonym naprędce metakoncercie, podtrzymali gasnącą siłę życiową rannej aż do chwili, gdy przybyła załoga medyczna i szybko podłączyła ją do swoich wyszukanych maszyn. Wytężając całą siłę woli Anne spytała telepatycznie: Umieram? - Wszystko w porządku - zapewnił główny lekarz. - Przeżyjesz. Zbiornik regeneracyjny wszystkim się zajmie. Umysł Anne powiedział: Wobec tego wyłączam się... - Dobrze - powiedział inny technik. - Spokojnie. Żadnego mentalnego mówienia. Żadnego myślenia. Ale zanim Anne Remillard straciła przytomność, przekazała ratownikom jedną myśl: Hydra - Hydra? - zdziwił się sanitariusz. - Co to ma znaczyć, do cholery? Owen Blanchard i Patricia Castellane wymienili spojrzenia. - To oznacza kłopoty - powiedział cicho Dowódca Floty. Odwrócił się i ruszył do własnego rho-pojazdu. - Chodź, Pat. Musimy powiadomić Magistrat Galaktyczny... I Pierwszego Magnata Państwa Ludzkości. Nie udało ci się. Uprzedzałam cię, że może się uratować. Ale będzie nieprzytomna przez miesiące - może nawet rok. Zero kontaktu. Możesz się do niej dostać i ją wykończyć? Z pewnością nie na Okanagonie. Castellane i Blanchard muszą się domyślać, że to Hydra zestrzeliła Anne, nawet jeśli lekarze na to nie wpadli. Wszyscy starsi Rebelianci wiedzą o Hydrze i Furym przez tego cholernego Adriena Remillarda. Kierownik ma bardzo wiele powodów, żeby dopilnować, aby już nic nie stało się Anne na jej terenie... Poza tym nie wiadomo, czy nie jest już na moim tropie. Czy jest jakaś szansa, że Kierownik Okanagonu skojarzy atak Hydry z twoją fałszywą tożsamością? Wątpię. Ale będę uważać. Byłoby bardzo niedobrze, gdybyś została zmuszona do ustąpienia ze swego wpływowego stanowiska w Biurze Kierownika Okanagonu. Zwłaszcza teraz, gdy Rebelianci zdobyli takie wpływy w rządzie planetarnym. Ale nie możesz tego ryzykować swoim bezpieczeństwem. Nie martw się. Dołączę do ekipy prowadzącej śledztwo w sprawie wypadku. Castellane będzie potrzebowała kogoś z BKO, żeby się łączyć z Magistratem Galaktycznym. Zaciemnię obraz, kiedy tylko będę mogła, a jeśli będę przypuszczała, że mogą mnie odkryć, ucieknę. Ale jestem pewna, że nikt nie może powiązać Hydry ze mną. Tylko ty się upewnij, czy ten cholerny idiota Parni nie

spieprzy swojego zadania. Jeśli dobiorą się do niego jacyś członkowie Dynastii, stary Parni będzie ugotowany. Radzi sobie dobrze, kiedy potrzebne są mentalne mięśnie, ale nie potrafi nic samodzielnie wymyślić. Mówił ci, jaki jest jego plan wyeliminowania starucha? ... Fury? ... Cholera. Znowu się wyłączył. Cholera! 6 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-337-010 [GRIAN] PLANETA 4 [KALEDONIA] NEW GLASGOW KONTYNENT CLYDE 25 AN SEACHDMHIOS [10 CZERWCA] 2078. Niall Abercrombie, asystent Planetarnego Kierownika Kaledonii, bezceremonialnie odmówił połączenia osobistości, która zgłosiła się przez komunikator podprzestrzenny. Nie wątpię, że to bardzo ważna sprawa, Dyrektorze Remillard, i w zwykłych okolicznościach nie zawahałbym się przed przerwaniem pracy pani Kierownik. Ale właśnie rozpatruje odwołanie od najwyższego wymiaru kary, więc rozumiesz, dlaczego nie mogę jej przerwać. Na ekranie widać było miłą, raczej pospolitą twarz ciemnowłosego mężczyzny po dwudziestce. Jack i jego narzeczona zwykle uprzedzali się najpierw przez podprzestrzenne łącze, że zamierzają przesłać na międzygwiezdną odległość telepatyczną wiadomość w trybie intymnym. Nie jest łatwo skupić ultrazmysły na odległość rzędu lat świetlnych. Nawet gigantyczne umysły nie były w stanie zrobić tego bez trudu, chyba że adresat wiadomości został powiadomiony z wyprzedzeniem, że ma się “nastroić”. - Więc odezwę się później - powiedział Jack. - Jak myślisz, kiedy będzie wolna? - Chwileczkę, rzucę okiem na dzisiejszy plan. - Asystent spojrzał na płytkę na biurku. - Potem ma do wydania prosty wyrok, parę handlowych umów do zaopiniowania, a także kilka specjalnych dokumentów eksportowo-importowych do zatwierdzenia i opieczętowania. Tu, na Kallie, bardzo pilnujemy tych rzeczy. I jeszcze ma umówiony lunch z tatą, gdyby nie było wcześniejszego głosowania w Zgromadzeniu. Jeśli zgłosisz się za jakieś czterdzieści pięć minut, z pewnością będzie mogła porozmawiać. - Zamęczycie ją na śmierć! - Oj, tak - przyznał radośnie Niall. - Nasza Kierownik, Lassie, Dziewczynka, od wielkiego wybuchu haruje dzień i noc. A w tym tygodniu w BKK jest przez nią wielka kołomyja, bo próbuje załatwić wszystkie pilne sprawy, zanim poleci do Starego Świata na ślub. W Di-h-aoine przepraszam, to będzie wasz piątek - od dziś za dwa dni. - Dzięki, że mi mówisz. Chyba lepiej sam zawiozę ją na Ziemię własnym statkiem. Dopilnuję, żebyśmy nie musieli się śpieszyć i żeby miała czas odprężyć się przed naszym wielkim dniem. - Doskonały pomysł! Tutejszy personel BKK miał zamiar zorganizować dla niej ceilidh, potańcówkę, ale ona nie chciała nawet o tym słyszeć. Byłoby świetnie, gdybyście wrócili razem na jakiś czas na Kallie, żebyśmy mogli urządzić należyte planetarne obchody. Po tych wszystkich przejściach z diatremą potrzebne nam jakieś święto. - Obiecuję, że przyjedziemy oboje po miodowym miesiącu powiedział Jack Remillard. - Wybacz moją śmiałość, Dyrektorze, ale nie pozwól, by lassie gadała, że musi skrócić miodowy miesiąc, bo jest tu niezastąpiona. Jest, oczywiście, że jest! Ale mamy przecież bardzo kompetentnego Zastępcę Kierownika, Orazio Morrisona, który zajmie się wszystkim podczas jej nieobecności. Zróbcie sobie dobre, drugie wakacje. Bóg wie, że na nie zasłużyliście. Jack się zaśmiał.

- Spróbujemy, jeśli sępy z mediów zostawią nas w spokoju. Do widzenia, Niall. - Ekran łącza podprzestrzennego sczerniał. Abercrombie westchnął i przestawił aparat na CZUWANIE. Omiótł recepcję swym mentalnym wzrokiem i z ulgą stwierdził, że nie przybyli żadni nieumówieni petenci. Byli tam tylko dwaj agenci Magistratu, którzy przyprowadzili tego drania recydywistę i jego żonę, a teraz cierpliwie czekali na wynik przesłuchania w sprawie prośby o łaskę. Nadszedł czas, żeby sprawdzić, jak idzie. Niall podciągnął podwiązki skarpetek, wetknął sgian dhu*[* Sztylet noszony w skarpetce (przyp. tłum.)] w prawą, włożył tweedową marynarkę i wygładził sztuczne futerko sporranu, skórzanej torby, części szkockiego stroju narodowego, noszonego przy pasku. Potem wśliznął się do biura Dorothei Macdonald przez boczne drzwi i stanął tak, żeby petenci go nie widzieli. Pomieszczenie było skromnie umeblowane szerokim biurkiem i krzesłami z lokalnego drewna darag, tak głęboko fioletowego, że prawie czarnego. Na dobranych kolorystycznie ścianach umieszczono sprzęt do łączności i komputery, ale jedną ścianę stanowiło polaryzowane okno, z którego rozciągał się widok na miasto New Glasgow i okolicę. Po przeciwległej stronie, za biurkiem Kierownika, wisiała złota dziewięcioramienna gwiazda i Krzyż Wielkiej Pieczęci Kaledonii, z mottem Is sabkailte Mo Chaladh - Bezpieczne jest moje niebo. Skazaniec, niejaki Geordie Doig, nonoperant, pracował kiedyś jako kierowca ciężarówki. Był wzrostu poniżej przeciętnego, ale szeroki w ramionach i dobrze umięśniony. Ubrany w pomarańczowy więzienny strój, siedział przed biurkiem pani Kierownik ze swoją młodą żoną, Emmą Ross, która również była normalna. Gdy wypowiadał swą ostatnią prośbę o złagodzenie wyroku, jego silne, niespokojne dłonie dotykały skroni i głaskały świeżo ogolone miejsca, gdzie do głowy przymocowane miał elektrody uspokajacza. Jako że prawnicy wyczerpali wszystkie inne sposoby apelacji, jedyną nadzieją Geordiego Doiga było uchylenie wyroku przez panią Kierownik, sprawującą najwyższą władzę wykonawczą Kaledonii i reprezentującą centralną władzę Imperium Galaktycznego. Procedura w sprawie prośby o łaskę obejmowała zarówno przesłuchanie werbalne, jak i obowiązkowe mentalne badanie więźnia. Większość Planetarnych Kierowników zlecała wykonywanie badań redaktywnym specjalistom, ale Dorothea Macdonald jako jedyna robiła to osobiście. Gigantyczne metazdolności dały jej możliwość pracy z wirtuozerską szybkością i subtelnością, która oszczędzała badanym bólu powodowanego zwykle przez sondowanie. Kierownik Kaledonii stała przed dwojgiem petentów, oparta o biurko, słuchając z nisko pochyloną głową i splecionymi ramionami. Jak zwykle prowadziła przesłuchanie bez strażników czy adwokatów. Ubrana była w luźny kombinezon z kapturem, uszyty z lazurowej metalicznej tkaniny, mocno ściśnięty paskiem w jej szczupłej talii. Kawałki granatowego, gazowego jedwabiu, obszyte maleńkimi skrzącymi się klejnocikami, zwisały z kołnierzyka, ozdobionego zawiłym wzorem fasetowanych niebieskich i białych kamieni. - Zatem okazywałeś dobrą wolę podczas terapii rehabilitacyjnej? - ponagliła więźnia. - Robiłem wszystko, czego chcieli ci cholerni psychiatrzy odpowiedział Geordie płaczliwym tonem. - Zwodzili mnie przez wiele miesięcy, mówili, że badają mój umysł. Potem była terapia awersyjna. Znęcali się nade mną, aż wrzeszczałem i omal nie umarłem z bólu. Ale nie opuściłem ani jednej sesji. Czy to moja wina, że cholerne leczenie nie pomogło? Emma Ross ocierała oczy chusteczką. - Terapeuci powiedzieli, że Geordiemu jest coraz lepiej. Dziesięć miesięcy temu nawet pozwolili mu zdjąć opaskę, naprawdę. Był w porządku. Był dobry dla mnie i obojga dzieci, stronił od alkoholu. Pozwalałam mu chodzić ze sobą do łóżka, tak często, jak potrzebował, i nie krzywdził mnie tak jak przedtem. Ale... ale po wielkim wybuchu było takie szaleństwo, chaos, nasz dom się zawalił, samochód rozbity, wszędzie pożary, zaczęły się grabieże, i Geordie się zagubił. Próbowałam go powstrzymać, ale nie udało mi się. Poszedł się wałęsać z tłumem i wtedy to się stało. Ale on naprawdę nie mógł nic na to poradzić, pszepani.

- Nie mogłem, pani Kierownik! - potwierdził więzień. - Zrobiłem się jakiś dziwny. To się stało wbrew mojej woli i to jest prawda, na Boga. To nie była moja wina. - Naprawdę nie jego - powtórzyła żona. Dorothea Macdonald podniosła głowę i spokojnie przyglądała się parze. Była kobietą nie wysoką, zaledwie dwudziestojednoletnią. Faliste brązowe włosy okalały jej twarz pod lśniącym niebieskim kapturem. Oczy miała orzechowe, raczej blisko osadzone, a twarz pod nimi była aż do podbródka osłonięta pół-maską, całkowicie inkrustowaną brylantami - białymi jak gwiazdy, i jaskrawoniebieskimi, piękniejszymi nawet niż szafiry. Od chwili gdy, pięć planetarnych miesięcy wcześniej, uczestniczyła w zlikwidowaniu diatremy, która mogła zniszczyć Kaledonię, i wybuch okaleczył jej twarz i omal nie pozbawił jej życia, Dorothea Macdonald upierała się, że musi nosić brylanty z tej wielkiej erupcji. Z powodów, których nie wyjawiała, nie chciała spędzić wielu miesięcy w zbiorniku regeneracyjnym i leczyć obrażeń twarzy, więc nosiła protetyczną maskę. Jej oczy nad lśniącą maską zdawały się wglądać w duszę siedzącego przed nią człowieka. Zaczerwienił się i odwrócił szybko wzrok. - Uważnie przeczytałam twoje dane - oświadczyła Kierownik. Odpracowałeś ponad osiem tysięcy godzin służby publicznej za karę za bicie żony i dzieci. Po pierwszym skazaniu za gwałt odbyłeś trzy lata ciężkich robót, a potem jeszcze trzy lata zwolnienia z pracy, z intensywną terapią doradczą i modyfikującą zachowanie. Mimo to dopuściłeś się drugiego gwałtu po erupcji diatremy, za co zostałeś przykładnie osądzony i skazany. Psychologowie z Magistratu Kaledonii uznali, że twój mentalny stan pozwala... - Nie mógł nic na to poradzić! - krzyknęła Emma i mówiłaby dalej, gdyby nie uciszyła jej metakoercja pani Kierownik. -...na to, bym przeprowadziła redaktywne badanie twojego umysłu. Czy zgadzasz się na tę procedurę i czy zobowiązujesz się podporządkować moim decyzjom z niej wynikającym? - Tak - powiedział Geordie. Zacisnął wielkie pięści i zesztywniał na krześle. Kierownik podeszła blisko do więźnia i położyła mu rękę na czubku głowy. - Proszę, siedź nieruchomo. Nie będzie bolało. Objął się ramionami, zamknął oczy i zadrżał jak rażony prądem. Głowa mu opadła, ciało zwiotczało. Jego żona jęknęła ze współczuciem i wpatrywała się w niego przez tę chwilę ciszy. Kierownik nie musiała szukać głęboko w umyśle Geordiego Doiga, żeby znaleźć to, czego chciała się dowiedzieć. Przymrużyła oczy nad maską, zdjęła dłoń. Chwilę później więzień był całkowicie rozbudzony. - Czy to wszystko? - zapytał. - Tak. - Co... Co powiesz? - Po redaktywnym zbadaniu twojego umysłu z przykrością stwierdzam, że nie znajduję powodu, dla którego mogłabym uchylić wymierzony wyrok. - Ale przysięgam, nigdy więcej tego nie zrobię! Przysięgam! - Zrobiłbyś - powiedziała tylko pani Kierownik. - Geordie! - jęknęła Emma Ross i wybuchła bezsilnym płaczem. - Przymknij się, ty głupia cearcag! - Haudyer wheesht, mon! - Niall Abercrombie surowo skarcił więźnia. Geordie oklapł. Z odrazą spojrzał na Emmę. - Nie możemy już tego skończyć? - Jeśli sobie życzysz - powiedziała Kierowniczka mój asystent wyprowadzi twoją żonę na zewnątrz, zanim wybierzesz sobie wyrok. - Tak, zabierzcie ją. - Geordie wydawał się teraz beznamiętny, wbił wzrok w podłogę, gdy Niall wyprowadził za drzwi zrozpaczoną kobietę. Kierownik wzięła plakietkę z biurkai podała ją więźniowi, mówiąc formalnie:

- George’u Williamie Doig, jako że zostałeś osądzony przez sąd przysięgłych współobywateli, którzy uznali, iż twoje działania są sprzeczne z dążeniem do ostatecznej harmonii Imperium Galaktycznego, masz trzy możliwości wypisane na plakietce wyroku, którą trzymasz. Po pierwsze: uwięzienie na zawsze w kaledońskim Instytucie Poprawczym na kontynencie Caithness. Po drugie: psychochirurgiczny implant jednostki uspokajającej i oddanie pod opiekę żony, Emmy Ross. Po trzecie: eutanazja. Proszę, dokonaj wyboru, dotykając mocno jednego z numerów palcem wskazującym. Ten implant - spytał Geordie. - Czy to jest to samo, co naprawiacze głowy, które mi zakładali, zanim mnie tu przyprowadzili? - Nie całkiem. Będziesz miał na stałe wszczepione mniejsze urządzenie w rąbkowym układzie mózgu. Działa ono tak samo jak znane ci już czasowe uspakajacze. Będziesz się czuł łagodnie i pokojowo nastawiony, bez żadnych skłonności do podejmowania działań. Wszystkie polecenia będziesz wykonywał bez sprzeciwu. Będziesz w stanie wypowiadać się spójnie, choć twoja mowa stanie się powolna i utrudniona. - Zostanę cholernym zombiem, tak? Widziałem tych uspokojonych biedaków, którzy zbierali śmieci z autostrady i sprzątali w supermarketach. Oczy ponad brylantową maską patrzyły bardzo spokojnie. - Do tej pory na Kaledonii żyje tylko paruset uspokojonych. Ciągle jeszcze jest to program eksperymentalny. Ale powinieneś się nad tym poważnie zastanowić. Z implantem będziesz wolny, będziesz wykonywał pożyteczną pracę, mieszkał w domu i wspierał rodzinę. Nie będziesz już stanowił zagrożenia dla społeczności, wynikającego z twej niezdolności do kontrolowania gniewu i agresji seksualnej. Zamiast tego będziesz odczuwał spokojne zadowolenie. Wciąż będziesz też zdolny do doświadczenia miłości. - To znaczy do uprawiania seksu z żoną? Kierownik potrząsnęła głową. - Uspokajacz modyfikuje wpływ mózgu na hormony, co uniemożliwia erekcję i orgazm, a także tłumi inne silne emocje, takie jak gniew i strach. Na czole więźnia pokazały się krople potu. Patrzył na listę możliwości na plakietce. - Jezu, Boże - ależ cholerny wybór! Albo zamienicie mnie w psychicznie upośledzonego bez jaj, albo zamkniecie mnie do końca życia w ciupie, albo nakarmicie mną robaki! Dorothea Macdonald nie powiedziała ani słowa. Stała prosto, z opuszczonymi rękami, jasna, pozornie spokojna postać. Geordiego Doiga zalała dzika wściekłość. Zerwał się na równe nogi. Rzuciłby się na nią, przylał pięściami, zerwał jej wymyślne ubranie i wypieprzył ją do nieprzytomności... Ale został sparaliżowany. Zesztywniał jak deska, stracił równowagę i padł na podłogę. Koercja pani Kierownik zmusiła go do podniesienia się na nogi i stania nieruchomo, chociaż trząsł się od stóp do głów z bezsilnego gniewu. - Wybieraj - powtórzyła. Zaśmiał się histerycznie. - Oy, Diamentowa Masko! Czy to prawda, co o tobie mówią? Że twoja twarz jest tak potworna, że nawet najgorszy ulicznik wyrzygałby się na jej widok? - Wybieraj. - Nażryj się gówna, przegniła cipo! Tylko na niego patrzyła. - Dobrze! Niech będzie. - Dźgnął palcem opcję numer jeden. Wybieram pieprzone więzienie na Diabelskiej Wyspie. Caithness. Przynajmniej tam będę mężczyzną. Niall Abercrombie otworzył drzwi biura, żeby wpuścić mundurowych agentów Magistratu. Kiedy odprowadzali Geordiego Doiga, ten klął panią Kierownik najgłośniej jak potrafił, mnożąc sprośności, dopóki znów nie założyli mu uspokajacza.

Dorothea Macdonald wróciła do biurka i usiadła. Wzięła butelkę z rurką i napiła się wody. Niall podał jej durofilmowe dokumenty i oficjalną pieczęć. - Ciężki przypadek, prawda, lassie? - Ciężki przypadek - zgodziła się i przez chwilę jej sztuczny głos, generowany przez psychokinetyczną manipulację cząsteczek powietrza, drżał. - Ale przecież wszyscy są tacy. - Plugawa świnia! Ledwo się powstrzymałem, żeby nie wyrżnąć go porządnie w gębę, słysząc, jak cię Izy. - Niall pracował już za czasów świętej pamięci Graeme’a Hamiltona, był niezbyt cennym urzędnikiem, za to zbyt spoufalonym. Mimo tego i jego niepoprawnej skłonności do szkockiego dialektu, którym zresztą posługiwał się niezbyt poprawnie, Kierownik bardzo go lubiła. Wzięła dokumenty nie komentując jego wybuchu oburzenia i szybko przeczytała pierwszy. - Oddalam apelację w sprawie podziału spadku z sądu dla spraw spadkowych z Cairngorm. Nawet jeśli człowiek zmarł nie pozostawiając testamentu, prawa dziedziczenia nie urodzonego krewnego drugiego stopnia mają pierwszeństwo przed prawami państwa. Napisała parę słów i dodała swoje inicjały. - Kiedy ci Cairnowie przyznają, że nie urodzone dzieci mają takie same prawa jak biologiczne potomstwo? To Imperium Galaktyczne, na miłość boską nie dziewiętnastowieczne Aberdeen. - W Cairngorm wszyscy mają takie surowe i obyczaje i są bardzo konserwatywni - zauważył Niall ze wzruszeniem ramionami. Zmarszczyła brwi, czytając następny dokument. - Co to jest? Prośba o zwiększenie kontyngentu importowego o dwieście jednostek umysłowego interfejsu C240? Co takiego budują, że potrzebne im tego typu płyty mózgowe najlepszej jakości? Zresztą kto jest właścicielem kompanii - tego całego Muckle Skerry Bionics? Nigdy o niej nie słyszałam. - Mogę się dowiedzieć. Możliwe, że to jakieś rozrywkowe ubranka dla dorosłych, ostatni krzyk mody wśród drogich erotycznych zabawek. Odłożyła dokument na bok. - Jeśli klienci będą mieli takie płyty w kombinezonach, ryzykują roztopieniem gonad... Niech międzygwiezdny agent handlowy BKK jedzie do Beinn Bhiorach i przeprowadzi ciche śledztwo. To już druga partia specjalistycznych komponentów, które ktoś próbował importować w kontyngencie w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Może się to okazać całkowicie niewinne. Ale doszły mnie plotki o tym, że na Satsumie buduje się ofensywny metakreatywny sprzęt cerebroenergetyczny, czyli mentalne lasery. Chcę mieć pewność, że u nas nic takiego się nie dzieje. Niall kiwnął głową. - To się załatwi, już ja się im przyjrzę. Przy okazji, odebrałem podprzestrzenną wiadomość od Dyrektora Jona Remillarda, kiedy rozprawiałaś się ze słodkim Geordiem. Za jakieś dziesięć minut znów się połączy. - Powinnam to szybko skończyć. Pogadaj z funkcjonariuszem porządkowym w Zgromadzeniu, dobrze? Zorientuj się, czy jest jakieś prawdopodobieństwo głosowania, przez które musiałabym odłożyć spotkanie z tatą. - Tak jest. - Abercrombie wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Wszystkie inne dokumenty były zwykłą rutyną, więc podpisała te, które zostały zatwierdzone i przyłożyła małą, laserową pieczęć. Skończywszy wstała i podeszła do okna, żeby popatrzeć na centrum miasta. Ze swego biura na trzechsetnym piętrze stratowieży Domu Kierownika miała piękny widok na zatokę Firth of Clyde. Na wodzie tłoczyły się statki - drobnicowce wiozące dobra z małych kontynentów, holowniki ciągnące barki pełne zboża, płodów rolnych i owoców leśnych z góry rzeki, ślizgacze śmigające między wysepkami, pomniejsze statki wszelkiego rodzaju. Ciężkie chmury zakrywały tunele powietrzne na niebie, ale ultrazmysły Dorothei dostrzegły pogmatwane, kontrolowane komputerowo strumienie handlowych i prywatnych rho-pojazdów, których setki latały w różnych kierunkach nad New Glasgow.

Skoncentrowała się na chwilę, rozsmakowała się w głębszej aurze samej Kaledonii. Był to świat o żyznej, wilgotnej glebie, z postrzępionymi górami, łańcuchami wulkanicznych wysp i lasami, wielobarwnymi jak kraty ze starej Szkocji. Kaledonia miała niewiele ponad milion mieszkańców, chociaż była jedną z pierwszych zasiedlonych etnicznych planet. Ziemianinowi nie było łatwo zarobić tu na życie, ale uparci koloniści chronili swoje “bezpieczne niebo”. Szkocki świat był samowystarczalny i dobrze prosperował aż do wybuchu diatremy. New Glasgow zostało poważnie zniszczone przez trzęsienia ziemi i pożary, które nastąpiły po erupcji, podobnie jak wiele innych miast i miasteczek na gęsto zaludnionym kontynencie Clyde. Stratowieże, w których znajdowały się biura rządu, uniwersytet i siedziby firm, były chronione polami grawitacyjnymi i pozostały nienaruszone. Ale starsze części stolicy, kręte uliczki i zaułki wzdłuż wybrzeża, zatłoczone staromodnymi, zbudowanymi byle jak domami sprzed ponad pięćdziesięciu lat, poważnie ucierpiały. Większość zdewastowanych terenów zamieszkiwała niższa klasa pracująca; już dawno należało przeprowadzić modernizację, ale były bardzo malownicze i przywodziły na myśl wspomnienia pierwszych dni kolonizacji Kallie. Zmarły poprzednik Dorothei, Kierownik Graeme Hamilton, miał słabość do tego niechlujnego nabrzeża z saloonami, pchlimi targami, domami wątpliwej rozrywki i zawsze przydatnymi złomowiskami, więc zwlekał z renowacją (która kosztowałaby zresztą mnóstwo pieniędzy, na co kolonia nie mogła sobie pozwolić). Teraz, po wybuchu diatremy i dzięki funduszom przyznawanym przez Imperium bez ograniczeń, New Glasgow będzie uporządkowane bez naruszania planetarnego skarbca czy podwyższania podatków. Zapowiadał się trudny okres, ale odbudowę już rozpoczęto. Najpoważniejszy problem stanowiło niemal czterdzieści tysięcy ewakuowanych mieszkańców, którzy zostali przeniesieni przez Czerwony Krzyż Państwa Ludzkości do tymczasowych miasteczek zbudowanych w głębi kraju, na kontynencie Clyde. Mimo wysiłków rządu większość tych osad była tylko zbiorowiskami ponurych baraków, dających przyzwoite schronienie przed złą pogodą, ale pozbawiających ludzi należnej im prywatności. Słyszało się już narzekania, że Imperium i Stary Świat nie pomagają dostatecznie ofiarom katastrofy sejsmicznej, a politycy wykorzystują sytuację do własnych celów zarówno na Kaledonii, jak i w Intendenrurze Europejskiej na Ziemi. Rozmyślając o problemach swojej planety Kierownik zastanawiała się, czy to naprawdę możliwe, że gdzieś na Kallie elementy przestępcze wytwarzają śmiercionośny sprzęt cerebroenergetyczny. Japoński świat etniczny, Satsuma, znajdujący się w pobliskim układzie gwiezdnym, miał stały problem z operanckimi gangsterami yakuza, ale na szkockiej planecie nigdy nie było zorganizowanej przestępczości. Z drugiej strony Beinn Bhiorach, dokąd miały być wysłane podejrzane komponenty, był najbardziej odległym i najsłabiej zaludnionym kontynentem Kaledonii. Wychowała się tam, więc doskonale widziała, że jego głębokie doliny i opuszczone kopalnie mogły ukryć dowolną liczbę nielegalnych przedsiębiorstw. Ale szkocka mafia w zarodku? Cóż to za idiotyczny pomysł! Była inna, bardziej przerażająca możliwość - ta, którą szlachetne, altruistyczne obce rasy Imperium ledwo zaczęły rozważać. A jeśli nielegalny sprzęt cerebroenergetyczny nie jest wcale przeznaczony dla zbrodniarzy? Jeśli to frakcja ludzi przeciwnych Wspólnocie, tak zwana Rebelia, zbroi się, żeby wystąpić siłą z konfederacji galaktycznej? Był to naciągany pomysł, który wpadł jej do głowy znikąd - może z powodu zbliżającego się lunchu z ojcem, a w takich momentach zawsze czuła niepokój - więc specjalnie się nad nim nie zastanawiała. Kallie nie była jeszcze siedliskiem nastrojów antyimperialnych, jak kosmopolityczny Okanagon i niektóre “kolorowe planety”; ale jej obywatele, o celtyckim dziedzictwie, byli szorstcy i z natury przeciwni establishmentowi, a niepewność losu, spowodowana erupcją diatremy, spotęgowała narastającą falę politycznego niezadowolenia, które od dawna kwitło wśród kraciastych wzgórz. Jednym z największych krzykaczy spośród wiernych zwolenników kaledońskiej Rebelii był Ian Macdonald, jedyny Partner Intendencki z Beinn Bhiorach i rodzony ojciec pani Kierownik...

Diamenciku. Jack! Jej niepokój znikł, gdy odpowiadała na telepatyczne pozdrowienie. Przez parę minut wysyłali sobie specjalne myśli w intymnym trybie mentalnej mowy. Wszyscy poza młodymi kochankami bez wątpienia uznaliby ich rozmowę za przesłodzoną i sentymentalną, żeby nie powiedzieć oklepaną; ale dla Jacka i Dorothei było to coś nowego, cennego i ważnego, więc cieszyli się wzajemnie swoją wyjątkowością. W końcu jednak Jack niechętnie wyjawił, że skontaktował się z nią z jeszcze innego powodu: Mam złe nowiny, kochanie. Jestem na Okanagonie. Moja ciotka Anne miała tu poważny wypadek. Jej statek się rozbił. O, nie! Co z nią? Żyje, ale jest bardzo ciężko ranna. Niestety zginęło troje egzotyków, którzy jej towarzyszyli i pilot. Jack, mogę ci jakoś pomóc? Najgorsze jest to, że naszym zdaniem katastrofa nie była wypadkiem. O, Boże. I stało się to na Okanagonie? Tak. Anne i paru jej współpracowników z Międzypaństwowego Dyrektoriatu na rzecz Wspólnoty leciało z planety Konsylium na spotkanie z Głównodowodzącym Dwunastej Floty, Owenem Blanchardem. Ostatnio lojalistyczni Magnaci Konsylium zarzucali, że w Dwunastce roi się od oficerów należących do Partii Rebeliantów. Tak, wiem. Zarzuty te są prawdziwe. Anne i jej koledzy mieli się temu przyjrzeć. Nic wielkiego. Nie chciała nikogo rozdrażniać ani zrażać. Zamierzała tylko dyskretnie wybadać nastroje, żeby zorientować się, jak można przełamać antywspólnotowe nastawienie, które, jak się wydaje, dominuje w tym Sektorze. W przypadku Floty Anna zastanawiała się nad zmianą programu nauczania w Akademii Chelańskiej oraz nad przeprowadzeniem obowiązkowej reedukacji oficerów. Dyrektoriat przedyskutował to parę miesięcy temu. Co sądzi na ten temat Blanchard? Słyszałam, że jest jednym z czołowych przywódców Rebelii. Wiesz, on i Annuszka Gawrys byli kiedyś kochankami. Niektórzy ludzie mówią, że polityczne założenia partii antyimperialnej są dziełem właśnie ich dwojga. Anne nie spotkała się z Blanchardem. Jej statek rozbił się tego ranka, na który zaplanowana była pierwsza konferencja. Nie ulega wątpliwości, że pilot specjalnie spowodował katastrofę. Mógł być samobójczym fanatykiem przeciwnym Wspólnocie - ale istnieje też inna możliwość. Statek był ekspresowym kurierem, a pilotował go niskiej rangi operant w konwencjonalnym cerebroenergetycznym kasku kontrolnym. Możliwe, że ktoś podłączył się do kasku i koercją zmusił pilota do uderzenia w ziemię. Pasażerowie nie mieli pojęcia, że coś jest nie tak, dopóki nie było za późno, żeby cokolwiek zrobić. Anne przeżyła, bo w ostatniej chwili zdołała się owinąć metakreatywnym kokonem. Nie ochronił jej całkowicie, ale uratował ją przed śmiercią. Teraz spędzi przynajmniej rok w zbiorniku regeneracyjnym. Biedna kobieta... Co się stanie z Dyrektoriatem Wspólnoty? Anne była jego najbardziej oddaną członkinią. Bez niej nie będzie tak samo. Kto zajmie jej miejsce? Ty? Nie sądzę, żebym się nadawał do tej pracy, kochanie. Ale nieważne. Jest jeszcze jedna informacja, której ci nie przekazałem. Zanim Anna zemdlała, zrobiła ostatni heroiczy wysiłek i udało jej się wypowiedzieć jedno zrozumiałe słowo: Hydra. !!!OmójBoże. Władze Okanagonu zawiadomiły Pierwszego Magnata. Kiedy papa dowiedział się o Hydrze, natychmiast mi to przekazał, a ja od razu poleciałem na Okanagon. Kierownik Castellane, mimo że należy do Rebelii, współpracuje z nami i śledczymi Magistratu. Co za zbieg okoliczności. Wszyscy jeszcze pamiętają ten wcześniejszy, tajemniczy, ale jakże przydatny wypadek na tej samej planecie, który zmiótł z powierzchni poprzednika Pat... A teraz

zwolenniczka Wspólnoty, siostra Pierwszego Magnata, omal nie ginie i mówi o Hydrze! Bardzo wymowny przypadek. Zwłaszcza gdy przypomnimy sobie sprawę Alvareza sprzed sześciu lat. Jak mogłem zapomnieć? To stało się tej nocy, kiedy się pierwszy raz spotkaliśmy, na przyjęciu Marca z okazji Halloween. Tak... Byłeś w uroczym kostiumie klowna, a ja otworzyłam twój potężny umysł jak przejrzały melon o wonnym miąższu. A ty wymyśliłaś idiotycznie, żeby lecieć na Okanagon z wujkiem Rogim i przesłuchać Alvareza! To nie było idiotyczne! Miałam dowody na to, że człowiek ten był Hydrą. Twój pomysł był nieprawdopodobnie głupi... Mimo że miałaś rację co do Hydry. Na szczęście dowiedziałem się o twoim planie i doprowadziłem do uwięzienie Alvareza za spowodowanie wypadku i ucieczkę, żeby na jakiś czas wycofać go z obiegu - i żeby był poza twoim zasięgiem. Co? Diamenciku, miałaś wtedy tylko piętnaście lat! Nie mogłem pozwolić, byś narażała życie zabawiając się w niezdarne detektywistyczne gierki z potencjalną Hydrą! ...Wujek Rogi! Ten cholerny stary gołąb - to on ci powiedział! Zrobił to, co uznał za najsłuszniejsze. Co by było, gdyby znajdowały się tam inne składniki Hydry, które wspierałyby Alvareza, gdy ty próbowałabyś go przesłuchiwać? Przygwoździłyby cię. Nie było ich na Okanagonie. Były na Ziemi, szukały mnie na Hawajach! Tak. Przerażające wspomnienie. Przypuszczam, że Dynastia Remillardów wykończyła Alvareza. Nie mieli nic wspólnego z jego śmiercią. Była to paskudna niespodzianka. Miałem nadzieję, że wysonduję go mentalnie i zdobędę informacje o tożsamości Fury’ego i pozostałych składników Hydry. Po tajemniczej śmierci Alvareza w celi, krondaccy rzeczoznawcy z Galaktycznego Magistratu przeprowadzili fikcyjne śledztwo w sprawie ucieczki z miejsca wypadku. Zrobili to na prośbę Pierwszego Magnata - rzekomo dlatego, że Alvarez zajmował tak wysoką pozycję w Biurze Kierownika Okanagonu. Zdołali dokonać powierzchniowego redaktywnego badania Patricii Castellane i jej najważniejszych podwładnych bez ich wiedzy, ale lekkie sondowanie nie dostarczyło dowodów, że ona albo ktoś inny z Domu Kierownika Okanagonu był świadomy prawdziwej tożsamości Hydry. Nie znaleźli też na planecie żadnego innego składnika Hydry. W końcu lylmiccy Nadzorcy i Pierwszy Magnat zamknęli sprawę Alvareza. To mnie nie dziwi. Ale teraz zdaje się, że na Okanagonie naprawdę ukrywa się co najmniej jeden składnik Hydry. Po całym tym czasie. Nie mamy pojęcia, dlaczego pilot rozbił statek, albo co miała na myśli Anne mówiąc “Hydra”. Nie można jej zapytać, dopóki nie wyjdzie ze zbiornika regeneracyjnego - i dzięki Bogu. Ostatnią rzeczą, jakiej trzeba teraz Dynastii, są publiczne spekulacje na temat nowego ataku Hydry. Jack, nie możesz po prostu zignorować takiej możliwości. Oczywiście, że nie. Ale Paul zamierza utrzymać sub rosa ewentualny udział Hydry w tej sprawie. Tylko wewnętrzny krąg urzędników Castellane i sam Głównodowodzący Floty wiedzieli o planowanej wizycie Anne. Jeśli jedno albo więcej z nich jest częścią Hydry, z czasem wyjdzie to na jaw. Nie ma dość dowodów, by uzasadnić oficjalne przesłuchanie planetarnych grubych ryb - a tym bardziej, żeby przeprowadzić pełny sondaż mentalny. Poza tym prawo nie pozwoli nam wybrać się na polowanie. Galaktyczny Magistrat będzie kontynuował śledztwo w sprawie katastrofy statku, ale nie będzie szukać Hydry. Rozumiem. Znów zatuszują sprawę. Dla dobra Imperium, najdroższa. Bez wątpienia... Prawdziwe pytanie brzmi: dlaczego Hydra chciała zabić Anne? Anne przewodzi Dyrektoriatowi Wspólnoty - a ja ci mówiłam, że Fury wpadł na poroniony pomysł stworzenia Drugiego Imperium, w którym jego własne zło zastąpi Wspólnotę.

Diamenciku, kochany Diamenciku! Nie pozwól, aby twoje osobiste straszliwe doświadczenia z tym potworem zaćmiły zdrowy rozsądek. Fury to tylko samotna, wypaczona jednostka. Zostały mu już zaledwie dwa składniki Hydry. Gdyby istniała jakaś większa organizacja, kierowana przez Fury’ego, Konsylium wiedziałoby o tym. Lylmicy by wiedzieli! Taka grupa po prostu nie istnieje. Są Rebelianci. Ich plany nie przypominają planów Fury’ego, chociaż i oni, i on chcą, aby ludzkość wystąpiła z Imperium. Miałam tego przeklętego potwora w swoim umyśle i wiem, jak potrafi kusić. Fury nie musi przymuszać koercją dużej liczby ludzi albo otwarcie im przewodzić. Wystarczy, że sekretnie wykorzysta ich słabości. I wyeliminuje osoby, które zagrażająjego planom. Tak. Jack, wszyscy przyznają, że pod względem socjopolitycznej dojrzałości ludzkość wciąż pozostaje daleko w tyle za Zjednoczonymi rasami. W porównaniu z egzotykami Ziemianie wciąż są na poziomie Dżyngis-chana i Złotej Hordy. Nadal popełniamy zbrodnie, zdradzamy, kłamiemy, przymykamy oczy na zło i staramy się wygrywać kosztem innych. Wierz mi, widzę to wszystko zza biurka! Kierownik jest kombinacją rzecznika praw obywatelskich, sądowej despotki i gloryfikowanej lassie... A ja cię kocham. Daj sobie spokój z żartami. I nie traktuj mnie protekcjonalnie! Nigdy tego nie robię. Kocham cię i szanuję twoje osądy i intuicję. Masz rację co do tego, że Fury stanowi zagrożenie dla Imperium, jak też co do tego, że jest w stanie manipulować ludzkością. Znasz tego potwora o wiele lepiej niż ja. I rozumiesz ludzi. Jack, nie mów tak. Ale to prawda. Łatwo mi zapomnieć, czym jest człowieczeństwo. Moja wiedza jest wyłącznie akademicka. Co wie Bezcielesny Jack o ludzkich słabościach, o ludzkich uczuciach, emocjach, które przeszywają serce? Próbuję rozumieć, ale nie zawsze mi się udaje. Powinnaś o tym wiedzieć lepiej niż ktokolwiek inny, kochanie. Nie bądź głupi. Czy już ci mówiłem, iż według Marca czystym absurdem jest to, że taka rzecz jak ja może się zakochać i ożenić? O tak, mówiłeś! Ale jeśli w twojej rodzinie ktokolwiek jest nieludzki, to tą osobą jest właśnie Marc, a nie ty. Miej nadzieję, że nie. Wymodelowałem swoje przyrodzenie na jego trzyczęściowym zestawie. Jack, to nie jest śmieszne. Wiesz równie dobrze jak ja, że ludzka natura jest całkowicie mentalna, nie fizyczna. Masz umysł serdecznej, szczerej istoty ludzkiej. W przeciwnym razie nie mogłabym cię pokochać. A kocham. Diamenciku... Chcę być z tobą. Chcę na jakiś czas odsunąć wszystkie problemy na bok i myśleć tylko o nas. To egoistyczne... Wcale nie. [Przerwa, wzajemne pocieszanie] Jack, co się stanie z Anne? Czy zostanie przewieziona na Ziemię? Paul to załatwi. Zachowamy się jak osoby bez serca, organizując wielki ślub. Nonsens. Anne w żadnym wypadku nie chciałaby zepsuć nam uroczystości. A teraz posłuchaj. Za chwilę wyruszam na Kaledonię. Pojutrze polecimy na Ziemię Scurrą II - powolutku. Tak. Och, tak. Wspaniale będzie spędzić z tobą trochę czasu w spokoju. Trochę lepiej się poznać. A ty mnie nauczysz paru rzeczy! Będę przy tobie, zanim się zorientujesz. Do zobaczenia, najdroższy Diamenciku, a nighean mo ghaoil.

Do zobaczenia, Jack, a churaidh gun ghiamh! Partner Intendencki Ian Macdonald skubał gotowanego we wrzątku łososia i ziemniaki, uparcie strosząc brwi i robiąc groźną minę. - Nadal uważam, że powinienem zostać w domu. Zatrzymują mnie tu nie tylko sprawy Zgromadzenia, ale i żniwa na aerofarmie, a Gavin i Hugh mają pełne ręce roboty i codziennie wzywają mnie na pomoc. Są kłopoty ze sprzętem, dwaj nowi piloci to żółtodzioby, a roślinki powoli odsuwają się daleko na północ, aż za Wyspy Goblin. - Tato, chcę, żebyś poprowadził mnie do ołtarza. - Naprawdę ci na tym zależy? - żachnął się Ian. Jej spojrzenie zmiękło. - Och, tato! Tak bym chciała, żebyś był przy mnie i uznał moje małżeństwo. I żebyś grał na tych swoich cholernych dudach podczas tańca z mieczami. - Aye, będzie tam mnóstwo Remillardów, którzy mogliby pełnić honory przy ołtarzu - burknął. - Ten wuj Rogi, którego tak lubisz. I twój dziadek Kyle, jeśli chcesz mieć krewnego w kilcie, który narobi trochę hałasu. - To nie byłoby to samo, i doskonale o tym wiesz. Kyle gra na dudach nie lepiej niż Rogi. Dorothea podniosła specjalnie przygotowane naczynie zmiksowanego jedzenia, zręcznie włożyła rurkę w ukryty otwór za częścią podbródkową swojej diamentowej maski i zabrała się do jedzenia. Jej pseudogłos brzmiał tak wyraźnie, jak zawsze. - Wiem, że jeszcze się dąsasz, bo Jack i ja pobieramy się na Ziemi, a nie tu, na Kallie. Ale trudno byłoby zorganizować ceremonię tutaj. Wszystko jest jeszcze w rozsypce po wybuchu diatremy. Katedra Świętego Andy’ego to stos gruzu. - Beinn Bhiorach jest nietknięte i doskonale o tym wiesz. Moglibyśmy urządzić ślub u Świętej Maggie w Grampian, gdzie zostałaś ochrzczona i... -... i zakwaterować czterdzieścioro lub pięćdziesięcioro Remillardów na farmie? Poza tym Bóg jeden wie, ilu Magnatów Konsylium i innych znakomitych gości ludzkich i obcych zaprosił Jack, nie mówiąc o różnych Macdonaldach, którzy mogą mieć ochotę przyjść, i paru moich własnych przyjaciołach i współpracownikach! Potrząsnęła głową, a jej oczy rozbłysły. - Myśl realnie, tato. W Grampian jest jeden obskurny hotelik i dwa puby z zapuszczonymi pokojami na górze. Ian Macdonald rąbnął widelcem o stół. Jego szerokie czoło zmarszczyło się gniewnie. - Nie mówiąc o tym, że zadzierająca nosa dynastia Remillardów i jej szpanerscy przyjaciele musieliby zniżyć się do odwiedzenia kaledońskich spelunek! Nieważne, że ojciec ma prawo i obowiązek zorganizować ślub swojej małej. Ale pozwalamy tym cuchnącym bogactwem Remillardom zapłacić rachunki i urządzić wszystko, jak im się żywnie podoba, bo oni są Pierwszą Rodziną Metapsychologii, pupilkami mediów i pieskami salonowymi chrzanionych Lylmików! Od pobliskich stolików zaczęły dochodzić pomruki i sarkania. W jadalni Zgromadzenia Intendenckiego było tłoczno od legislatorów, starszych członków personelu i lobbystów, a wielu z nich niewątpliwie podzielało rebelianckie skłonności Iana Macdonalda. Kierowniczka stłumiła wstyd i wyemitowała wibracje łagodnej tolerancji, żeby przynajmniej obecni operanci wiedzieli, że tyrada ojca nie wyprowadziła jej z równowagi. Dlaczego normalni uwielbiają urządzać sceny? Gdyby Ian był operantem, mogliby się pokłócić przyzwoicie, umysł w umysł, w intymnym trybie telepatycznym... Kiedy córka zignorowała wybuch, Ian Macdonald pociągnął z kufla spory łyk piwa ale i mówił dalej, jednak o wiele ciszej: - Zresztą nie tylko o to chodzi. Co z tobą samą, Dorrie? Zdaje się, że eksplozja diatremy wywiała z ciebie cały zdrowy rozsądek, bo przysięgam, nie rozumiem, co się z tobą dzieje od tamtego czasu. Pani Kierownik Kaledonii ubrana jak karnawałowa królowa! Graeme Hamilton pewnie przewraca się w grobie. I twoja biedna twarz... Nie mów mi, że nie mogłabyś jej naprawić, gdybyś chciała. Na Boga, dokonałabyś tego własną gigantyczną redakcją, nie musiałabyś nawet iść

do zbiornika regeneracyjnego, gdyby ci tylko na tym zależało! Serce mi krwawi, kiedy widzę cię w tym stanie, sączącą papkę dla inwalidów, bez języka do jedzenia i ust do całowania... - Tato, już o tym rozmawialiśmy. Jeśli naprawdę nie możesz znieść mojego widoku, sprawię, że zobaczysz mnie inną. Krzyknął, bo nagle diamentowa maska rozmyła się i zniknęła. Twarz Dorothei była taka, jak przedtem - w kształcie serca, poważna pod niebieskim kapturem z lamówką wysadzaną klejnotami, o pełnych rysach i tajemniczym lekkim uśmiechu na ustach. - Kiedy tylko zechcesz, tato, będziesz widział moją dawną twarz. Zaszczepiłam to w twoim umyśle. Mięśnie dobrze zarysowanego podbródka Iana napięły się; był tak oszołomiony, że zwilgotniały mu oczy. - Ale nie twoją prawdziwą twarz. - Nie - przyznała, a on zobaczył, jak rematerializuje się połyskliwa maska. - Dlaczego, Dorrie? - wyszeptał łamiącym się z żalu głosem. W imię Boga, dlaczego? Czy to przez niego? Była spokojna. - Tato, nie masz prawa mnie o to pytać. Ani zadać drugiego pytania, które masz na końcu języka. Kocham Jacka. To wszystko, co musisz wiedzieć. A on kocha mnie. - Czy kocha cię taką, jaka jesteś pod maską? - syknął Ian. - Twarz to również maska - powiedziała. - I jest tak samo prawdziwą Dorothea Macdonald, jak proteza. Pozwól, że ci udowodnię. Krzyknął cicho z przerażenia, widząc osobę po drugiej stronie stołu. Czuł, że zbiera mu się na wymioty. Diamentowa maska pod spokojnymi, orzechowymi oczami córki rozpłynęła się raz jeszcze, ale teraz Ian zobaczył szpetnie pobliźnione ciało przyrośnięte do beznosej czaszki. Koszmarne obrażenia były widoczne tylko przez chwilę, zanim skryły je lśniące niebieskie i białe klejnoty. - Czy to jestem prawdziwa ja? - zapytał delikatnie jej pseudogłos. Ian zakrył oczy ręką. - Nie, lassie. Nie. - Jego ramiona się zatrzęsły w tłumionym szlochu. - Przepraszam. Jestem kompletnym głupcem, nie mam prawa kwestionować twoich decyzji. Musisz przeżyć swoje życie tak, jak ci się podoba, i wyjść za tego niesamowitego Jacka, jeśli taka jest twoja wola. Sięgnęła przez stół, dotknęła jego ramienia. - Przylecisz na Ziemię z Janet i Ellen i oddasz mnie Jackowi przy ołtarzu? Podniósł głowę. - Tak. Dorothea wstała z krzesła. Jej ojciec był mężczyzną tak postawnym, a ona kobietą tak niską, że nawet kiedy on siedział, a ona stała, ich oczy znajdowały się na jednym poziomie. - Do zobaczenia zatem - powiedziała. Jej osłonięta maską twarz zbliżyła się do jego twarzy, poczuł zimne, twarde diamenty drapiące go w policzek. - Do widzenia, tato. Odeszła, kłaniając się znajomym i kolegom, wymieniając szybkie telepatyczne pozdrowienia z niektórymi z nich. Potem jej lśniąca sylwetka minęła jadalnię i już jej nie było. Ian Macdonald wypił resztę ale, nacisnął guzik stołowego telefonu i zamówił u kelnera jeszcze coś do picia. Obrzucił salę wyzywającym wzrokiem. Nikt na niego nie patrzył. Nagle wszyscy zajęli się własnymi rozmowami albo skupili uwagę na jedzeniu, Ian chrząknął, potem pochylił się nad talerzem, skończył łososia, kartofle, groszek i chleb. Grzechem byłoby zmarnować dobre jedzenie. 7 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA

Tydzień przed ślubem Jacka i Dorothée drużba skontaktował się ze mną i powiedział, że leci jajkiem do New Hampshire ze swojego domu w Pacific Northwest, bo chciałby wybrać się na ryby przed uroczystościami. Czy mam ochotę mu towarzyszyć? Może przyjadą jeszcze jego przyjaciele z dzieciństwa, Alex Manion, Bum-Bum Laroche i Arkady Petrowicz O’Malley. Byłem zachwycony pomysłem spędzenia paru dni z Markiem. W miarę zbliżania się daty ślubu wampiry z brukowców robiły się coraz zuchwalsze. Ponieważ prawo prasowe broniło im dostępu do narzeczonych, oblegały moją księgarnię w Hanowerze, blokując linie komunikacyjne i odstraszając płacących klientów. To by wystarczyło, żeby skłonić człowieka do picia - ale ja trwałem w niezwykłej dla mnie trzeźwości i spędzałem wiele czasu na spoglądaniu przez mentalne ramię. Atak Hydry na Anne mógł zmylić resztę rodziny Remillardów, ale ja doskonale wiedziałem, co się za nim kryło. Fury w jakiś sposób dowiedział się, że Anne jest na jego tropie. Postanowił wyeliminować zagrożenie, zanim dojdzie do egzorcyzmowania Denisa. Wyobraziłem sobie, że potwór kazał Madeleine i Parnellowi, ostatnim żyjącym składnikom Hydry, zabić Anne. Cholernie dobrze się postarali, prawdopodobnie dokonując jakiegoś pieprzenia mózgu pilota jej statku. Psiamać, facet miał kask kontrolny! Marc mówił mi przed laty, że Hydra omal nie zabiła również jego w ten sam sposób, zmuszając go koercją do rozbicia kontrolowanego cerebroenergetycznie motocykla. Zdaje się, że płyty mózgowe tych piekielnych nakryć głowy są jak otwarte drzwi do koercyjnych machinacji. Dotąd nie było zamachów na moje życie. Jeśli Anne miała rację co do mentalnej blokady między rodzicem a dzieckiem (i jeśli dotyczyło to Fury’ego, co wcale nie było pewne), to potwór nie byłby w stanie skrzywdzić mnie własną siłą umysłową. Wciąż byłem jednak narażony na ataki Hydry i wiedziałem, że nie będę bezpieczny, dopóki nie przekażę Jackowi i Dorothée wszystkiego, co powiedziała mi Anne. Niestety kiedy dowiedziałem się o wypadku Anne, młodych kochanków nie było na Kaledonii wyruszyli już w podróż o niskim czynniku przemieszczenia. W owych czasach łączność ze statkiem w nadprzestrzeni była bardzo trudna i wymagała wiele zachodu; można było ją podejmować tylko w najpoważniejszych sytuacjach, a i tak nie miało się gwarancji prywatności. Nie mogłem ryzykować. Jack i Dorothée mieli przybyć do New Hampshire w ostatniej chwili, w popołudnie przed ślubem. Potem pochłoną ich przymiarki strojów, próby i obiad. Wyglądało na to, że będę musiał przekazać dzieciom złe nowiny w samym dniu ceremonii, zanim pojadana hawajską wyspę Kauai, gdzie zamierzali spędzić miesiąc miodowy. Pięknie. Jakiż to będzie uroczy prezencik ślubny. Zdecydowanie powinienem jechać na ryby z Markiem, i o wszystkim zapomnieć. Nie miałem wtedy własnego jajka, więc wrzuciłem wędkę do starego, niegrawitacyjnego volvo i ruszyłem do Pittsburg Township na dalekim pomocnym krańcu stanu. Tam, głęboko w odtworzonych dziewiczych lasach na zachód od Indian Stream, znajdował się duży dom nad jeziorem, zbudowany przed Wielką Interwencją przez Victora Remillarda. Rodzina przejęła Dom pod Białym Łosiem po tym, jak odwołano Vica; okolica była tak piękna, a łowienie ryb i chodzenie po śniegu tak przyjemne, że miejsce nikomu już źle się nie kojarzyło. Dzięki mieszkającym tu na stałe opiekunom dom był otwarty cały rok, więc członkowie klanu Remillardów zawsze mogli tam wpaść z przyjaciółmi na wywczas. Dojechałem tam wczesnym wieczorem jedenastego czerwca. Moim zdaniem Północne Lasy w połowie czerwca są mniej więcej tak idylliczne jak Nowa Anglia. Maleńkich komarów już prawie nie ma, moskity jeszcze nie urosły w siłę, a łagodniejsze młode owadów, za którymi przepadają pstrągi potokowe, mają już skrzydła. Zatrzymałem się na parkingu przy domku, obok pary skromnych pojazdów, należących, jak sądziłem, do personelu. Na zakurzonym lądowisku stało czarne wyścigowe jajko z logo korporacji CEREM na drzwiach. Marc przyleciał, ale nie było chyba jego kolegów z dzieciństwa, Bum-Buma, Alexa i Arky’ego.

Guy Laroche pracował w Ludzkim Dziale Galaktycznego Magistratu w Concord i ostrzył sobie zęby na najwyższe stanowisko policyjne. Alexis Manion stał się autorytetem w dziedzinie związków mentalnych siatek z polami siłowymi, a jego praca na Uniwersytecie Cambridge już zwróciła uwagę Komitetu Nagrody Nobla. Arkady Petrowicz O’Malley był szefem do spraw Kontaktów z Egzotykami w Dwunastej Flocie, stacjonującej na Okanagonie. Mimo swych niezwykle mocnych umysłów i wysokich pozycji, wszyscy trzej byli idealnymi kumplami do wędkowania, bezpretensjonalnymi i skorymi do śmiechu ze sprośnych dowcipów starszego człowieka. Z sympatią odnosili się do moich rebelianckich skłonności i martwili się tym, że obce rasy wciąż ograniczają ludzką wolność. Wyłączyłem jęczącą starą turbinę volvo, wysiadłem i rozprostowałem kości. Nie było jeszcze ciemno. W czasie letniego przesilenia w New Hampshire noc nie śpieszy się z zapadaniem. Sylwetki sosen i świerków kanadyjskich odznaczały się na zielonkawoniebieskim niebie, a na jeziorze nur wyśpiewywał smętną miłosną pieśń. Nieruchome powietrze pachniało żywicą, pieczoną kiełbasą wieprzową i dzikimi różami, które zasadzono obok zbudowanego bez jednolitego planu domu z bali. Ziemna wiewiórka coś chrupała, a wróble ćwierkały na pożegnanie dnia. Jedynym dowodem na istnienie słynnego stada łosi-albinosów, na cześć których zostało ochrzczone to miejsce, był świeży stos bobków rozmiaru oliwek, w które omal nie wdepnąłem, wypakowując rzeczy z samochodu. Szybkie mentalne spojrzenie przez ścianę kuchni domku ujawniło Norma i Suzanne Isbrandtów, obecnych opiekunów, którzy jedli na kolację wspomnianą kiełbasę. Na jeziorze pstrągi już pływały pod samą powierzchnią, przewidując wieczorny wylęg. Jętek jeszcze nie było, ale wokoło latało parę chruścików. W oddali dostrzegłem wymyślny ponton, prześlizgujący się z podejrzaną prędkością w kierunku Zatoki Jeżozwierzy prawie kilometr dalej, po pomocnej stronie jeziora. Oj, nieładnie, nieładnie! Operancki wędkarz używał psychokinezy - a nie płetw - żeby dostać się w miejsce odpowiednie do zarzucania. Ukrył swą aurę, co rutynowo robią najmocniejsi metapsychicy, ale nawet mój kiepski wzrok mentalnego krótkowidza nie miał kłopotów z rozpoznaniem go. Krzepkie ramiona i goła głowa o czarnych, kręconych włosach należały do Marca Remillarda. Powiedział: Dobry wieczór, wujku Rogi! Odrzekłem: Cześć, Marc. Jak tam jezioro? Nieźle, odrzekł lekceważącym tonem, od dwustu lat charakteryzującym wędkarzy. Nieważne, jakie się ma szczęście, nie wolno o nim mówić. Wędkarstwo nigdy nie jest fantastyczne i nigdy nie jest beznadziejne: jest “takie sobie” albo “trochę nie bardzo”. Jeśli pstrągi łapią się na haczyk już podczas rzutu albo po prostu same wskakują ci w sieć, można to określić jako “powiedzmy przyzwoite”. Patrzyłem, jak mój praprabratanek prowadzi swój pojazd w kształcie litery U na pozycję, odrzuca ramię w tył i wykonuje idealny, trzydziestometrowy rzut. Efekciarz! Używał antycznej, doskonale zachowanej wędki numer 4 od Partridge’a z Redditch, z najnowszym modelem kołowrotka Donner AG. Gdy tylko sucha przynęta z jeleniego włosia wpadła do wody, rzucił się na nią wielki pstrąg. Marc bawił się z rybą parę minut, potem ściągnął jąna podbierak i ostrożnie uwolnił. Ja, przywiązany do niejasnych systemów miar i wag, nazwałbym pstrąga dwufuntowym jak w mordę strzelił. Powiedziałem tęsknie: Ładna ryba. Marc odparł: Przestań paplać i chodź na wodę. Zmrok jest najlepszą porą dnia na wędkowanie na jeziorze, zwłaszcza gdy jest się operantem i widzi w ciemności (my, mózgowcy, nie opowiadamy o tych małych błogosławieństwach zwykłym ludkom). Nie miałem zamiaru podpływać do Marca w zatoczce. Wędkarstwo uprawia się w samotności, nawet gdy przyjdzie się nad jezioro z kumplem. W domu będzie dość czasu, żeby pogadać i pofantazjować o tym, kto złapał i wypuścił największego i najokazalszego pstrąga. (Kiedy właściwe łowienie się kończy, można wreszcie sobie pofolgować).

Włożyłem moje sięgające piersi sekoprenowe wadery i zakląłem, stwierdziwszy, że zostawiłem w domu pasek. Ale co tam. Moja łódka miała trzy dodatkowe pęcherze, a szansa, że wszystkie pękną w jednym momencie, była zerowa. Pasek do butów jest konieczny do wędkowania w bystrych rzekach, gdzie nawet dobry pływak może utonąć, jeśli się przewróci, a wadery wypełnią się wodą i ściągną go w dół. Ale na śmiertelnie spokojnym jeziorze, takim jak to, jest bezpiecznie jak w domu. Prawda? Cóż. Jestem tu wciąż i mogę opowiadać tę historię, ale cholernie mało brakowało... Skoro Marc łowił swym cennym bambusem, postanowiłem wziąć wędkę Orvis Zipster z miniaturowym kołowrotkiem Hardy Flyweight i żyłkę numer l, o grubości nici. Potoki New Hampshire są na ogół niewielkie, więc łapie się w nich żywe małe pstrągi długości około dwudziestu centymetrów. Jeśli używa się superlekkiej wędki, łowienie tych maleństw to piękny sport: walczą dziko jak pstrągi tęczowe w Montanie. Nasze większe ryby na ogół żyją w jeziorach, i jeśli się chce a ja chciałem! - dokonać karkołomnego wyczynu, żeby coś udowodnić, do łowienia cięższej ryby używa się cięższej wędki. Sprzęt o prawie zerowej masie jest tak lekki, że najsłabszy nawet wietrzyk uniemożliwia rzucanie, chyba że się oszukuje i używa zdolności psychokinetycznej. Tego wieczora jednak warunki na spokojnym jeziorze były doskonałe. W przeciwieństwie do tego, co moglibyście sobie pomyśleć, jest całkiem możliwe, aby zręczny człowiek złapał potwora na dobrą wędkę, taką jak mój Orvis. Gdyby udało mi się złowić jakąkolwiek przyzwoitą rybę, pokonałbym Marca w punktach wędkarskich bez względu na to, jak wielkie rybsko wyciągnąłby swoim cięższym Partridgem. Rechocząc na samą myśl o połowie, włożyłem kurtkę i brązowy kapelusz Tilleya z wbitymi muchami, zebrałem resztę rzeczy i ruszyłem ścieżką wzdłuż południowego brzegu jeziora. Marc obserwował mnie swymi gigantycznymi zmysłami; starałem się być jak najdalej od niego, żeby nie oglądać jego dzikiego, krzywego uśmiechu, gdy mi się coś nie uda - co oczywiście było nieuniknione. Łowienie superlekką wędką oznacza, że traci się więcej ryb niż zyskuje; ale na tym właśnie polega wyzwanie i cała zabawa. Kiedy znalazłem odpowiednie miejsce, nadmuchałem moje koło pontonowe, włożyłem płetwy i – voila! Byłem gotowy. Wielu wędkarzy - w tym Marc - woli łodzie otwarte z przodu, do których łatwo jest wejść. Ja lubię mój klasyczny okrągły ponton z wysokim oparciem z tyłu, bo łatwiej jest nim manewrować w wodzie. Niemniej jednak wsiadanie jest dość kłopotliwe. Pas tkaniny, na którym siedzisz, zajmuje większość środkowego przelotu, więc jest ciasno i niewygodnie wsiąść w płetwach. Jeśli jesteś tyczką chmielową, taką jak ja, po prostu bierzesz łódkę nad głowę, obsuwasz po sobie w dół, aż pas siedzeniowy dojdzie do zadka, a potem przymocowujesz pasek między nogami. Delikatnie trzymając wędkę w zębach, chwytasz boczne uchwyty koła jak księżna unosząca rąbek sukni w ukłonie przed królową i brniesz do wody tyłem we wdzięcznym stylu płetwonurków. Potem siadasz... I pogrążasz się w rozkoszy! Koło pontonowe jest właściwie bardziej zadowalające z punktu widzenia estetyki niż normalna łódź, której maniacy wędkowania łowiący na muchę starają się nie używać. Siedzisz po pas w wodzie, cicho przebierając płetwami, blisko ryb, które chyba nie zdają sobie sprawy, że nie jesteś jedną z nich. Wędkę masz pod ręką, ułożoną w kieszeni koła. Płaszcz przeciwdeszczowy i kanapki chowasz z tyłu. Znałem małą zatoczkę z wypływającym strumyczkiem i interesującą odnogą do źródełka, gdzie często kryły się spore ryby. Płynąłem tam dość szybko - poruszając się oczywiście w tył. Ściemniło się, więc tafla jeziora zmieniła się w gładź onyksu, w którym odbijał się tonący księżyc i światła domku. Nury szwargotały, kaczka chlapała się w wodorostach, a mały strumyczek szemrał wesoło na skałach. Maleńkie stadka zaczynały wypływać na powierzchnię wody, unosząc się jak żaglóweczki elfów. Były to nowo wylęgłe jętki, suszące swoje pierwsze skrzydełka. Delikatnie

podniosłem jedną z nich, obejrzałem i znalazłszy podobną do niej suchą muchę, zacząłem ją przywiązywać do przyponu. Zjadliwa telepatyczna myśl uderzyła mój umysł: Jak tam jest? Powiedziałem do Marca: Już się wyglęgły. Wziąłem żółtą parajętkę numer 12, 7X plecionkę i leciutką wędkę. A niech cię skręci z żalu, kolego. Wielka mucha na wędkę zabawkę. [Uśmiech.] Stary, szalony salopard... Przyjechałeś sam? - spytał. Jasne. Czyli jesteśmy tylko ty, ja i ryby. Alex i Arky powiedzieli, że prawdopodobnie nie wyrobią się przed jutrem, a Bum jest uwiązany w Concord na dłużej. Pogadamy później. Powiedziałem: Życzę mocnej żyłki, monfils. Potem zapomniałem o Marcu i skoncentrowałem się na moim wodnym łupie. Musicie zrozumieć, że łowienie na muchę jest sportem z założenia nieskutecznym. Każdy bałwan potrafi złapać rybę na wędkę, kawałek sznurka i haczyk z robakiem, kawałkiem prawoślazu czy jakąś inną organiczną przynętą. Ale oszukanie chytrego pstrąga, żeby rzucił się na kawałek włókna, piór lub blaszki nabity na gładki haczyk, wymaga starannie opracowanej strategii i artystycznej wręcz taktyki. Jeśli jesteś operantem metapsychicznym, musisz się wysilać nawet bardziej, żeby walczyć fair. Nie wolno ci używać ultrazmysłów, żeby znaleźć rybę pod wodą. Nie możesz zmusić jej metakoercją, by chwyciła muchę. I oczywiście nigdy nie wolno ci używać zdolności kreatywnej, żeby ukryć swoją obecność lub wzbogacić iluzję muchy, aby wydawała się bardziej jadalna. Czasami oszukuję. Ale tej nocy tego nie robiłem, z wyjątkiem nieszkodliwych sztuczek takich, jak psychokinetyczne wiązanie prawie niewidocznej plecionki w supełki na musze i używanie tej samej niewyszukanej metazdolności do rozplątywania żyłki. W ciągu dwóch godzin złapałem i wypuściłem parę tuzinów odważnej drobnicy, zbyt małej, żeby zerwać przypon, wytrzymujący ciężar półkilowych ryb. Czysto zaczepiłem - i puściłem, bo popełniłem wiele błędów w ściąganiu - pięć ryb przyzwoitego rozmiaru. Pstrąg potokowy zerwał moje muchy, ale specjalne gładkie haczyki w końcu odpadały lub się rozpływały, nie robiąc krzywdy rybie. Księżyc znikł, serenada nurów trwała, a ja byłem szczęśliwy. Kiedy wylęg się skończył, jętki, które przeżyły ataki łakomych ryb, odleciały, żeby odpocząć w krzakach. W pełni dojrzałe efemerydy, które uległy się parę dni wcześniej, wirowały teraz nad moją głową, trzepocząc się w tańcu godowym. Zapłodnione samice odbijały się od powierzchni wody składając jajeczka, a samce spadały z nieba, martwe z rozkoszy. W końcu Marc zgłodniał i postanowił wracać. Powiedziałem, że zostanę chwilę dłużej i połowię na błystkę. I oczywiście musiało się to stać; zaledwie Marc zniknął wewnątrz domku, na haczyk nadziała się gruba ryba. Zauważyłem ją ponad godzinę temu, pływającą poza moim zasięgiem w płytszych wodach po prawej stronie źródełka. Jadła jętki z majestatyczną precyzją: gul, gul, gul (przerwa na parę minut przeżuwania), i znów gul, gul, gul. Oczy mojego umysłu studiowały stateczną rybę nie kompromitując honoru wędkarza, bo nie rzucałem spinningiem w jej kierunku. Wyglądała jak dziadek wszystkich pstrągów potokowych, miała grzbiet porośnięty algami, była ciemnozielononiebieska na górze i srebrnobiała u dołu, z bladymi falistymi liniami wokół płetwy grzbietowej oraz z żółtymi i różowymi punkcikami w niebieskich otoczkach na bokach. Nie podpłynąłem do pstrąga i nie próbowałem go złowić wcześniej, bo bałem się, że go spłoszę. Poza tym przy każdym rzuceniu zanęty trochę się do mnie zbliżał. Wolałem zaczekać, bawiąc się na razie mniejszymi rybkami.

W końcu zgodził się skierować w moją stronę, zwabiony garścią umierających owadów. Pośpiesznie przywiązałem zardzewiałą błystkę. Gul, gul, gul. Rzuciłem, a przynęta opadła delikatnie metr od wystawionego nad wodę pyska pstrąga. Podkręciłem kusząco. Gul. Mam cię! Umieściłem maleńki haczyk w twardej szczęce monstrualnego pstrąga i mentalnie wyjęczałem modlitwę: S’il vous plait, man doitx Jesus! Tym razem żadnych błędów! Ryba się szarpała, a mój mały kołowrotek piszczał jak torturowana mysz. Pstrąg zanurkował do dna źródełka. Żyłka zwiotczała. Boże! Czy już mi uciekł? (Żadnego podglądania). Podniosłem wędkę wysoko, podciągnąłem delikatnie i ostrożnie, aż napotkałem opór. Poczułem drżenie, kiedy pstrąg potrząsał łbem i odbił na krótką odległość, ale wędka - nie delikatny przypon - przyjęła uderzenie. Potem żyłka znów zwiotczała. Czy ryba się urwała, czy też płynie w moim kierunku? Skupiłem całą siłę woli, żeby nie spojrzeć. Ściągałem żyłkę jak szaleniec, ale maleńki kołowrotek był zbyt powolny. Gdzieś pod wodą pstrąg znów ruszał wielkim łbiskiem. Jeśli szybko nie ściągnę żyłki, na pewno mi ucieknie. Chwyciłem żyłkę i zacząłem ją ostrożnie, luźno zwijać wolną lewą ręką. Łapałem każdą nową pętlę palcem wskazującym prawej ręki, a jednocześnie trzymałem wędkę. To nie jest łowienie z klasą, ale działa... jeśli tylko cholerna ryba nagle nie ucieknie i nie wyrwie ci palca, chwytając go w gniazdo splątanej żyłki. Wreszcie naprężona! Trzymałem delikatnie, nawijając luźną żyłkę na kołowrotek. Pstrąg wściekł się - bzzz! zafurkotał kołowrotek - i znów uciekł. Pociągnął mnie i pontonowe koło na głęboką wodę. Potem podskoczył, stosując taktykę, przez którą już straciłem tego wieczora trzy lub cztery przyzwoite zdobycze. Ale tym razem byłem gotów, więc w odpowiedni sposób wygiąłem wędkę w kierunku ryby. Pstrąg trzepotał się i gwałtownie nurkował w głąb, ale zdecydowanie słabł. Rozpocząłem końcową grę, nawijając tyle żyłki, ile zdołałem, kiedy był spokojny, ale pozwalając mu uciekać na niewielkie odległości, kiedy miał ochotę. Stopniowo przybliżał się do mojego koła. Było całkiem ciemno, wodę oświetlały tylko gwiazdy, ale ja w ciemności widziałem, jak się rzuca i zatrzymuje tuż przy powierzchni. Musiał mieć jakieś sto dwadzieścia pięć centymetrów długości i ważyć ponad cztery kilogramy, a to bardzo przyzwoity rozmiar jak na potokowego pstrąga. Ściągając go wstrzymałem oddech i modliłem się, żeby nie wziął mnie z zaskoczenia w ostatniej chwili i nie schwycił cieniutkiej jak pajęczyna plecionki. Nawet przemawiałem do niego telepatycznie (całkowicie bezużytecznie, bo pstrąg ma mózg mniejszy niż oko), zapewniając, że go uwolnię, jak tylko złapię go w sieć i wyjmę haczyk kleszczami. Zanurzyłem sieć w wodzie, poruszając nią powoli, żeby pstrąg nie spanikował, kiedy założę na niego sznurki. Całą uwagę skupiłem na łupie, ściągając go blisko lewej strony koła. Poruszyłem siecią, żeby wziąć go od tyłu. Odwrócił się, zobaczył sieć... I zaśmiał się. Przysięgam, że słyszałem to mentalnym słuchem i że śmiech był całkowicie ludzki. Z niedowierzaniem obserwowałem go mentalnym wzrokiem, kiedy zanurkował prosto w dół, ściągając żyłkę z mojego piszczącego kołowrotka, po czym odwrócił się i wystrzelił znów w kierunku powierzchni, tuż pod moim kołem. Uderzył pyskiem w siatkowe siedzenie i straszliwie walnął mnie w jądra. Wrzasnąłem. Przed oczami pokazały mi się wielkie ogniste kule, rzuciłem wędkę. Nagły, nieznośny ból był tak rozpraszający, że nie zauważyłem, jak rozpina się guzik paska między nogami. Zacząłem się zsuwać głębiej do wody, zbyt przerażony, żeby myśleć. Zimno płynęło mi pod pachami, wzdłuż ciała i w obolałe pachwiny. Chwyciłem się za krocze i kląłem, próbując redakcyjnie usunąć ból.

Śmiech w moim umyśle się nasilił. Zdawało mi się, że z lewej strony widzę wielkiego pstrąga, teraz zaledwie metr ode mnie. Łeb trzymał nad wodą, oczy błyszczały mu widmową zielenią, a moja mucha była wciąż przyczepiona w kąciku jego śmiejącego się pyska. Ryba zanurkowała i jeszcze raz uderzyła mnie w genitalia. Kiedy krzyknąłem, do ust wlała mi się woda. Wtedy uświadomiłem sobie, że wadery szybko wypełniają się wodą i ciągną mnie w dół. Szarpałem się jak ugodzony oszczepem rekin, próbując chwycić siedzenie łódki i podciągnąć się, zanim głowa znów mi się zanurzy, ale ciągnęło mnie w dół zbyt szybko. Jestem dość przyzwoitym pływakiem, więc w tym momencie jeszcze tak naprawdę nie panikowałem. Pod wodą uwolniłem wędkarską kurtkę ze splątanej żyłki, która się do niej przyczepiła, rozpiąłem ją, odpiąłem guziki butów, potem próbowałem je zepchnąć w dół, żeby zsunąć płetwy ze stóp. Nie mogłem. Coś ściśle związało moje kostki i wiedziałem, co to było: nie łatwy do zerwania nylonowy przypon, ale żyłka WF l F przeznaczona do łowienia na muchę, mocna jak stalowy drut. Wokół mnie pływało więcej zwojów, wiła się w wodzie jak żywa. Cholerna ryba okrążała mnie z niewiarygodną prędkością, owijała mnie jak pieczeń! Nagle poczułem, że kolana mam skrępowane żyłką. Lewy nadgarstek zaplątał się, a ręka już i tak była mocno przytwierdzona do ciała. Pękające pęcherzyki płucne bolały mnie teraz bardziej niż obite jaja. Znów miałem wizję ludobójczego pstrąga i usłyszałem jego śmiech. Ale głos należał do człowieka. Do pozbawionego tlenu mózgu wpadła mi kretyńska myśl: czy aby ja nie znam tej ryby? Czy nie był nią Parnell Remillard, krnąbrny syn Adriena i Cheri, jeden z dwóch pozostałych przy życiu składników Hydry?... W tym momencie wpadłem w panikę. Dziwny atak tak mnie oszołomił, że aż do tej pory nie pomyślałem o telepatycznym wezwaniu pomocy. Próbowałem się odezwać do Marca, ale wysiłek był żałośnie słaby. Cenne powietrze uciekało mi przez nos. Zanurzałem się coraz głębiej, a moje ultrazmysły prawie całkiem zgasły. Spowijała mnie ciemność, ból i rosnący śmiertelny chłód. Podobne do snów wizje z głębi moich wspomnień zaczynały mi wybuchać przed ślepymi oczami. Umierałem, a sadystyczny Parnell świetnie się tym bawił. Odmówiłem poddania się Hydrze. Ostatkiem sił podciągnąłem kolana, potem nagle wyprostowałem związane nogi, wymachując płetwami. Wielokrotnie powtarzałem ten manewr, próbując się przesuwać w kierunku powierzchni wody. Ale coś trzymało mnie w dole. Żyłka zaczepiła się o dno. Moja wolna prawa ręka pogrzebała w kieszeni kurtki rybackiej. Miałem mały szwajcarski scyzoryk. Gdybym tylko mógł go chwycić... Trafiło mnie trzecie gwałtowne uderzenie, tym razem w brzuch. Płuca wypchnęły resztkę powietrza. Przestałem walczyć, dryfowałem, wiedząc, że Parnell mnie wykończył. Tajemnica Fury’ego była bezpieczna. Najdziwniejsze, że znów widziałem - ale jakby z daleka, co dowodziło, że rozpoczęła się ostateczna, pozacielesna podróż. Moje ciało było zawieszone blisko dna, jakieś pięć metrów pod atramentową powierzchnią wody, przywiązane paroma zwojami żyłki do złamanej gałęzi zatopionej kłody. Wędka leżała w błocie między falującymi wodorostami. Nie było śladu pstrąga. Znów czułem ciepło. Ból znikł i powoli oddalałem się od śmiertelnej powłoki, w stronę powierzchni, w cudowne, świecące powietrze. Bez emocji patrzyłem, jak płynąca ludzka postać schodzi pod wodę i zbliża się do mojego martwego ciała. To było nieinteresujące, więc odwróciłem się i uśmiechnąłem do fascynującego światła. Ruszyłem w jego kierunku... Światło zgasło. Potem zorientowałem się, że oddycham. Płuca mi płonęły, a mózg miałem jak pulsujący skrzep galaretki w agonii. Słyszałem głosy dwóch osób.

- Dochodzi do siebie. Serce bije miarowo i z tego, co mogę powiedzieć, funkcje jego mózgu wracają do normalnego stanu. - Dzięki Bogu. - Rogi to twardy, stary Kanadyjczyk. Trudno go zabić. - Nie sądzę, żebym zdołał go uratować bez twojej redaktywnej pomocy. Nawet w sytuacji ekstremalnej jego umysł zamknął się przede mną. - Za parę minut zaniosę go do domku. Idź pierwszy. Przygotuj jajko i zawiadom szpital w Colebrook, że go przywieziemy. Kroki się oddalały, pluszcząc w błocie. Moje oczy wciąż nie chciały się otworzyć. Rozległ się nieziemski śmiech i na chwilę z przerażenia dostałem konwulsji, sztywniejąc w ramionach, które mnie trzymały. Ale tym razem były to tylko te cholerne nury. Jęknąłem z ulgą, a potem wymamrotałem: - Będę rzygać. Silne ręce odwróciły moje ciało i trzymały mnie za głowę, gdy wymiotowałem wodą z jeziora. Nagle oślepiająca strzała przebiła mi mózg i natychmiast, dzięki redakcji, poczułem się lepiej. Moje oczy otworzyły się, skupiły - mniej więcej - i dotarł do mnie obraz: gwiaździste niebo obramowane drzewami iglastymi, gałęzie zarośli przy mnie i twarz patrząca prosto na mnie. Głęboko osadzone oczy z łukowatymi brwiami, orli nos Remillardów, podbródek z dołkiem, usta o wąskich wargach, krzywo uśmiechnięte. - Czujesz się lepiej? - zapytał Marc. Otarł mi usta chustką i podniósł mnie do pozycji siedzącej. - To Parnell... dzieciak Adriena... próbował mnie zabić - wydyszałem słabo. - Hydra w przebraniu pstrąga zabójcy! Musisz mi uwierzyć, Marco. - Porozmawiamy o tym później. - Wziął mnie na ręce jak dziecko i poniósł w kierunku domku. Słyszałem podekscytowane głosy. Rozkleiłem się, i łza połaskotała mnie w policzek. - Dziękuję za uratowanie życia. Stary idiota. Nie pomyślałem, żeby zawołać, aż było prawie za późno. Ale i tak mnie usłyszałeś. - Nie słyszałem twojego mentalnego wołania - zaprzeczył Marc. - I właściwie cię nie uratowałem. Przybiegłem, kiedy leżałeś już nad wodą i współdziałałem przy udzielaniu ci mentalnej pierwszej pomocy. Dotarliśmy do parkingu przy domku. Para opiekunów czekała z kocami i poduszkami, emitując wibracje niepokoju. Wielkie, czarne jajko Marca było otwarte; położył mnie na tylnej ławeczce i przykrył. Ktoś siedział już na miejscu pilota. Marc usiadł obok mnie, a ten drugi zamknął właz i włączył generator pola rho. Jajo wystrzeliło w nocne niebo. Marc powiedział: - To on usłyszał twój krzyk, zanurkował do jeziora, odciął cię z plątaniny na dnie i wyciągnął na brzeg. Mężczyzna na siedzeniu pilota odwrócił się i uśmiechnął. Gapiłem się na niego, tak oszołomiony, że nie mogłem wydobyć słowa. Podobnie jak Marc i ja, był przemoknięty. Jego wilgotne jasne włosy splątały się na młodzieńczym czole, a jego oczy miały taki sam żywy niebieski koercyjny odcień, jak oczy Ti-Jeana. Ale nie uratował mnie Bezcielesny Jack. Zrobił to Denis. 8 BRETTON WOODS, NEW HAMPSHIRE, ZIEMIA 18 CZERWCA 2078 Pierwszy Magnat Państwa Ludzkości Imperium Galaktycznego wygładził prążkowany jedwabny krawat, sprawdził kamasze, włożył perłowoszarą marynarkę, obciągnął kamizelkę,

wysunął odrobinę mankiety i przejrzał się w wielkim lustrze hotelowego apartamentu. Podobało mu się to, co zobaczył. Paul Remillard był szczupłym, przystojnym mężczyzną o wyczuwalnych zdolnościach przywódczych. Kompleks samoodmladzających genów jego słynnej rodziny sprawił, że wyglądał na połowę swego rzeczywistego wieku - sześćdziesięciu czterech lat, a archaiczny formalny strój prezentował się wyjątkowo szykownie przy jego przyprószonych siwizną włosach i starannie przystrzyżonej brodzie. Brakowało mu tylko ostatniego elementu - bukiecika do butonierki. Kto się zajmuje tym całym cholerstwem? Postanowił skontaktować się na odległość z Lucille. To z jej pomysłu przyjęcie weselne miało odzwierciedlać romantyczną erę edwardiańską, czyli czasy, gdy hotel “White Mountain” był nowy. Jack i Dorothea, ubawieni tą bezsensowną próżnością matrony, zgodzili się chętnie. Stroje z epoki dla gości nie były obowiązkowe, ale bardzo zalecane. Nawet zaproszeni Krondaku nalegali, że przyjmą postać ludzką i przyjdą w eleganckich ubraniach, żeby ich zwykła monstrualna aparycja nie kłóciła się z mise en scene. Paul wysłał Lucille Cartier pozdrowienie w intymnym trybie telepatycznym: Mamo! Skąd mam wziąć kwiatek do butonierki? Dzień dobry kochanie o mój Boże co za wytworny boulevardier, fircyk! Bukieciki. Gdzie? Kwiaty dla dżentelmenów w apartamencie Marca i Jacka idź i sobie weź ja jestem na konferencji z personelem twój Papa koi zranioną szkocką dumę Iana Macdonalda chyba to naprawdę nie było zbyt mądre z mojej strony że zaproponowałam żeby zamienił kilt na strój angielski z 1905 roku spotkamy się z tobą w salonie Roosevelta o pierwszej spokojnie mój drogi mam WSZYSTKO POD KONTROLĄ. Super! [ogromna wdzięczność] Lucille zaśmiała się pobłażliwie i wycofała umysł. Paul dziękował Bogu, że jego matka zgłosiła się na ochotnika do kierowania przygotowaniami do uroczystości. Kto by się spodziewał, że logistyka będzie tak skomplikowana - albo że popularne media aż tak bardzo się zainteresują? Inne dzieci licznej Dynastii Remillardów - w tym drugi syn Paula, Luc - wstąpiły w związki nie przyciągając specjalnej uwagi. “Dlaczego” - zrzędził Pierwszy Magnat podczas jednej z poprzednich rozmów z Lucille - “ci kupczykowie sensacji tak się zawzięli na tych dwoje?” Matka odpowiedziała sucho, ale łaskawie powstrzymała się od zbesztania go za niewrażliwość. “Dorothea i Jack są bohaterami Imperium, drogi Paulu. Nie mów, że byłeś zbyt zajęty swymi oficjalnymi obowiązkami, żeby to zauważyć. Są oni również quelque peu bizarres, odrobinę dziwni! Nie unikniemy wulgarnych spekulacji na temat tego, jak oni będą w stanie... to zrobić”. Paul marszczył brwi, aż zrozumiał. “Dobre pytanie! Ale, to sprawa nowożeńców, nikogo innego. Nieczęsto wykorzystuję swoje stanowisko, ale tym razem zrobię, co w mojej mocy, żeby tylko mieć pewność, że prywatność naszej rodziny zostanie uszanowana.” “Powodzenia”, odpowiedziała mu cierpko Lucille. “Nie wątpię, że doskonale sobie radzisz ze strzeżeniem tajemnic państwowych. Jednakże ślub Jacka Bezcielesnego i Diamentowej Maski to całkiem co innego.” Niosąc cylinder i rękawiczki, Pierwszy Magnat wyszedł na zalany słońcem korytarz. Okna po obu stronach drugiego holu były otwarte na oścież, a koronkowe firanki wydymały się w pachnącym bzami popołudniowym wietrzyku. Wyjrzał na ogród na tyłach i zobaczył równe rzędy składanych krzeseł, czerwony dywan prowadzący do umajonego ołtarza, przy którym wciąż uwijali się kwiaciarze, oraz gigantyczny namiot, w którym już rozstawiono stoły do weselnej kolacji. Niewielki zespół muzyków grał dla grupki wdzięcznych słuchaczy kwartet smyczkowy E-dur Mozarta. Większość z czterystu zaproszonych osób spędziła w hotelu noc, wiele z nich już przechadzało się po trawniku lub siadało na krzesłach. Ludzie mieli staromodne ubrania, a

egzotycy prezentowali własną wersję tradycyjnego formalnego stroju. Paul nie mógł powstrzymać śmiechu. Miejsce to zaczynało wyglądać jak fantazyjna adaptacja sceny z pierwszego dnia w Ascot z “My Fair Lady”. Otworzyły się drzwi jednego z innych apartamentów i wyłoniły się dwie wspaniałe postacie. Byli to drobni Poltrojanie, mieli niecały metr wzrostu i wyglądali jak ludzie, nie licząc fioletowej skóry i rubinowych oczu. Ich łyse głowy pomalowane były w złote, bogate wzory; przybysze ubrali się w szaty haftowane nićmi z cennych metali i obszyte zielonym rybim futrem. Zgodnie z poltrojańskim obyczajem oboje nosili ekstrawagancką biżuterię z pereł, którą ozdobili się wiele lat temu, podczas własnego ślubu. Pierwszy Magnat był tak oszołomiony tym splendorem, że z trudem rozpoznał starych przyjaciół. - Paul! - krzyknęli w radosnym unisono i przybiegli w podskokach, aby chwycić go za ręce. Paul ich uściskał. - Minnie... Fred. Moje uszanowanie! - Cóż za wspaniały dzień na potwierdzenie związku twojego syna - powiedziała Poltrojanka, Minatipa-Pinakrodin. - Masz piękny garnitur - pochwalił Poltrojanin, Fritiso-Prontinalin - ale chyba nieco się różni od ludzkich weselnych strojów, do których przywykliśmy. Paul z humorem wzruszył ramionami. - Takie ubiory były szczytem mody w tej części Ziemi jakieś sto osiemdziesiąt orbit temu, gdy ten hotel był nowy. Ale mój strój nie będzie kompletny, dopóki nie znajdę małego bukiecika kwiatów, który muszę nosić w tym miejscu - dotknął palcem klapy. - Mam nadzieję, że dostaliście wygodne pokoje. - Z naszego apartamentu mamy prześliczny widok na góry odparła Minnie i dodała żartobliwie: - Umeblowanie jest może odrobinę za mało luksusowe, ale doskonale dostosowane do naszych potrzeb. Paul udał, że jest wstrząśnięty. Wystawny styl życia rasy poltrojańskiej obrósł już legendą w Imperium Galaktycznym. - Nie ma wysadzanej szmaragdami wanny? Nie ma wieszaków na ubrania z czystego złota ani platynowych klamek? Poskarżę się dyrekcji. Minnie zachichotała. Wynajęcie tego całego budynku jest z waszej strony bardzo ekstrawaganckie, ale przypuszczam, że był to jedyny sposób na uchronienie się przed inwazją niemile widzianych reporterów - zauważył Fred. Pierwszy Magnat nie krył irytacji. - Zablokowaliśmy drogi dojazdowe i ustawiliśmy bariery powietrzne, a hotel jest otoczony elektrycznym płotem. Mimo tego odkryto już i usunięto reporterów w przebraniu z personelu kuchennego, spośród kelnerów i obsługi piwnic. Jedna wyjątkowo odważna kobieta z brukowca Tri-D próbowała nawet przebrać się za wiolonczelistkę w orkiestrze. Nagrywacz audio-video schowała w smyczku. Poltrojanie się zaśmieli. Ale miła twarz Freda zaraz spoważniała. - Jak się czuje twoja siostra Anne? Słyszałem, że osobiście dopilnowałeś, by bezpiecznie przetransportowano ją na Ziemię. - Przyleciałem z Okanagonu wczoraj późnym wieczorem i zawiozłem ją prosto do Instytutu Badań Genetycznych Państwa Ludzkości w Concord. Powiedzieli, że jest w dobrym stanie, a całkowite wyzdrowienie to tylko kwestia czasu. Ale prawie roczna nieobecność Anne bardzo zaszkodzi Dyrektoriatowi Wspólnoty, który już niedługo, podczas najbliższej sesji Konsylium, będzie musiał się borykać z bardzo trudnymi sprawami. Prawdopodobnie nie słyszeliście jeszcze tej nowiny, ale metapsychologowie z Sorbony w Paryżu mają zamiar oficjalnie oświadczyć, że odkryli początkowe etapy niespodziewanego zrostu ludzkiego rasowego Umysłu. Nie jestem

obeznany z teorią autokatalityczną na tyle, żeby zrozumieć szczegóły, ale zdaje się, że wchodzimy w wyraźny okres przejściowy. - Ależ to cudownie! - wykrzyknęła Minnie. - Czym się martwicie? Wydaje mi się, że Ziemianie powinni skakać z radości. - Niektórzy ludzcy magnaci wykorzystają to oświadczenie jako pretekst do rozsiewania antywspólnotowych przekonań wśród naszych ludzi. Anne była mistrzynią w radzeniu sobie z takimi niebezpiecznymi osobami, ale niestety inni Dyrektorzy nie są aż tak zręczni w działaniu. Większość z nich to teoretycy. - Jest twój syn Jack - zasugerował Fred. - Czyż nie byłoby logiczne uczynić go przewodniczącym pro temporel Jego nadzwyczajny umysł... - On ma tylko dwadzieścia pięć lat. - odparł Paul lekceważąco. - To prawda, że większość Dyrektorów jest gotowa zatwierdzić go na tym stanowisku, ale obawiam się, że brak mu doświadczenia i autorytetu - żeby poradzić sobie z tym dokuczliwym kryzysem. Snajperzy z grona rebelianckich magnatów, ludzie tacy jak Annuszka Gawrys, Hiroshi Kodama oraz Kordelia Warshaw zjedliby małego na śniadanie podczas debaty nad protokołem Wspólnoty. Nie chcę przez to powiedzieć, że Jack nie jest znakomity. Obawiam się tylko, że nie odznacza się wystarczającą stanowczością, jakiej potrzeba naszemu głównemu rzecznikowi w tej sprawie. - Może cię zaskoczyć - zauważyła Minnie. Fred zapytał: - Jeśli nie Jack, to kto? - Myślałem - rzekł Paul - o wyznaczeniu Davy’ego MacGregora. Dwoje Poltrojan milczało w szoku. - Sądzę, że Lylmiccy Nadzorcy zgodziliby się, gdyby zgodził się i Davy. - Paul uśmiechnął się ironicznie. - Musicie przyznać, że MacGregor jest dość twardy, żeby załatwić wszystkich Rebeliantów, nawet z rękami związanymi na plecach. - Bez wątpienia - przyznała Minnie. - Ale zaskakuje nas, że rozpatrywałeś kandydaturę osoby, która jest tak... jawnie nieprzychylna tobie i innym członkom twojej rodziny. Pierwszy Magnat wzruszył kształtnymi ramionami. - Davy doskonale nadaje się do tego zadania - nie tylko z powodu temperamentu i wielkiej siły umysłu, ale też z racji jego wielkiego prestiżu jako Kierownika Planetarnego Ziemi. Przyjechał tu na uroczystość. Daleki krewny panny młodej. Zamierzam pogadać z nim później. Może wyśle mnie do wszystkich diabłów, ale mam nadzieję, że nie. - Jeśli ten twój plan ma być najlepszy - mruknął Fred - to niech Wszystko temu sprzyja. - Dodał telepatycznie: Paul, mój drogi przyjacielu czy możesz sobie pozwolić na takie ryzyko? Wprowadzenie MacGregora w bliski związek z Remillardami zwiększa możliwość, że odkryje, iż Fury+kreatura Hydra wciąż żyje i działa. Umysł Minnie powiedział: Davy pragnie zniszczyć ciebie+twoją rodzinę żeby pomścić śmierć żony... - Jest prawym człowiekiem - odparł Paul. - Jeśli podejmie się tej pracy, całkowicie się jej poświęci. I do diabła z ryzykiem mojej rodziny! Państwo Ludzkości potrzebuje Davy’ego MacGregora w debacie na temat Wspólnoty. To sprawa ogromnej wagi dla przyszłości naszej rasy. Jeśli frakcja Rebeliantów kiedykolwiek zyska przewagę, to wiecie równie dobrze jak ja, że obcy członkowie Konsylium uznają nas za nieodpowiednich i cofną Wielką Interwencję. Dwie małe purpurowe osoby uroczyście skłoniły swe pomalowane na złoto głowy. - Amalgamat Poltroi zagłosuje przeciwko wam z największą przykrością - powiedział Fred - ale nie będziemy mieli wyboru. Niezjednoczona ludzkość zamierzająca odciąć się od naszej konfederacji stanowiłaby ryzyko nie do przyjęcia dla Imperium. - Och, proszę - rzekła Minnie. - Nie rozmawiajmy o takich rzeczach w dniu radości Dorothei i Jacka.

Paul przyznał im rację i się pożegnali. Poltrojańska para pojechała windą w dół do ogrodu, a Pierwszy Magnat poszedł dalej korytarzem i zapukał do jednych z drzwi. Proszę, papo, powiedział Marc. Paul wszedł do apartamentu zajmowanego przez pana młodego i drużbę i zastał tam czterech dandysów z ery złotej młodzieży, leniwie popijających szampana pośród resztek obfitego lunchu. Wuj Rogi siedział wciąż przy stole, wyraźnie nie odczuwając bólu. Synowie Paula, Marc i Luc, oraz małżonek Luca, Kenneth Macdonald, stali przy oknie i obserwowali, co się dzieje na dole. Wszyscy byli ubrani w takie same eleganckie, szare stroje, jak Pierwszy Magnat. - Przyszedłem po bukiecik - powiedział Paul. Gdzie nasz nieśmiały pan młody? Rogi podniósł się na nogi. Lekko bełkocząc wydeklamował: - Czeka na drogiego papę, żeby przyszedł i przekazał mu parę ostatnich słów ojcowskiej mądrości zanim pójdzie do ołtarza... Ti-Jean! Tire ton cul de la, przywlecz tu swój tyłek! Drzwi sypialni otworzyły się. Czterej eleganci próbowali utrzymać kamienną twarz, kiedy powoli przyleciał zawieszony w powietrzu, pozbawiony ciała mózg. Miał na sobie perłowy cylinder. - Wielki Boże! jęknął Paul. Marc zachował powagę, ale pozostali wybuchnęli śmiechem. Wujek Rogi włożył kieliszek szampana w dłoń Pierwszego Magnata i sam sobie dolał. - Nie mogłem się oprzeć - zawołał Bezcielesny Jack rozpływający się w mentalnych uśmiechach. - Dacie wiarę, że wujek Rogi próbował mnie namówić, bym tak poszedł na ceremonię? - Nieprawda! - oświadczył donośnie Rogi. - Powiedziałem, że Ti-Jean powinien jechać tak w podróż poślubną. - Roześmiał się znów i zwracając się do mózgu, zaczął wygłaszać sprośne toasty w łamanym canuckois. - Wujek Rogi - zauważył niepotrzebnie Luc Remillard - jest urżnięty jak bela. - Łżesz, mon cher fagot, drogi pedziu - powiedział słodko stary księgarz. - Jestem ululany na perłowo! Paul skrzywił się z obrzydzeniem. - Chłopcy, nie mogliście na niego uważać? Luc wzruszył ramionami. - To wesele, papo. Rogi ma prawo świętować. - Lepiej niech ktoś go redaguje do trzeźwości - zaproponował Ken Macdonald. - Nie możemy dopuścić, żeby pijany podawał obrączki, prawda? Moja siostra, egzaltowana pani Kierownik Planetarny, wyrwałaby nam jaja i wrzuciła do bidetu. - Odwrócił się do Luca. - A może spróbujemy razem, kochanie? - Nikt nie będzie dotykał mojego umysłu! - ryknął Rogi. Odsunął się niepewnie od obu mężczyzn, jednocześnie połykając resztę szampana, i powędrował do drzwi wyjściowych. Marc Remillard od niechcenia wyciągnął rękę i dotknął ramienia swego uciekającego praprawujka. Rogi zamarł w pół kroku, sparaliżowany koercją. Marc bez wysiłku poprowadził chudego staruszka w kierunku łazienki. - Nie będziemy musieli go redagować. Czarna kawa i niewielka porcja zwykłych środków wymiotnych załatwią sprawę. - Tylko niech sobie nie pobrudzi ubrania - ostrzegł Jack. Luck i Ken zarżeli, jakby byli bez serca, i poszli za nimi popatrzeć, jak będzie wesoło. Lewitujący mózg odrzucił cylinder i zapytał: - Pomożesz mi się przygotować, papo? Paul podniósł najsilniejszą osłonę mentalną. - Jeśli chcesz. - Niechętnie poszedł do sypialni za czymś, co było jego najmłodszym synem, i zamknął drzwi, tłumiąc żałosne odgłosy. - Muszę ci się do czegoś przyznać - powiedział Jack.

- Tak? - Paul udawał, że ogląda ubranie pana młodego, które leżało równo złożone na stylowym, kolonialnym łóżku. - To ja odpowiadam za upojenie wujka Rogiego. Zmusiłem koercją biednego staruszka do wypicia za dużo szampana, żeby skierować jego myśli na inne tory. Widzisz, wbił sobie do głowy, że jego solennym obowiązkiem jest udzielenie mi przedmałżeńskich instrukcji seksualnych. Odkąd tylko przyjechał, próbował dopaść mnie samego. Paul z trudem powstrzymał się od prychnięcia. - Wiesz, że od zawsze jesteśmy sobie bliscy. Nie chciałem zranić uczuć Rogiego i przyznaję, że potrzebuję pewnych informacji. Ale nie takich, jakie on miał na myśli. Miałem nadzieję uzyskać dane od ciebie. - Rozumiem. - Pierwszy Magnat przezwyciężył niechęć i uśmiechnął się do fruwającej w powietrzu masy tkanki mózgowej. Z pewnością zrobię, co tylko będę mógł - w tych okolicznościach. Jack psychokinetycznie otworzył szafę z wiśniowego drewna i spora ilość gęstej, szaroróżowej płynnej materii wypłynęła na zewnątrz jak kolosalna, lśniąca ameba. Paul stał bez ruchu, a jego oczy otworzyły się szeroko, gdy amorficzna materia nie pozostawiając śladu przesunęła się po pięknym, orientalnym dywaniku, po czym skupiła się w wielką sferoidę bezpośrednio pod zawieszonym mózgiem. - Nie wiedziałeś, papo? - W pseudogłosie Jacka pobrzmiewała wesołość, mimo że na twarzy ojca malowała się wyraźna odraza. - Teraz, kiedy się dezinkarnuję, zachowuję sztuczną plazmę. Oszczędza mi to dużo czasu, bo nie muszę regenerować nowego ciała ze strzępka nie mówiąc o tym, że nie budzę obrzydzenia w moim otoczeniu, grzebiąc w molekularnych śmieciach. Paul nie wiedział. Prawda była taka, że nie mieszkał ze swym synem-mutantem ani w żaden inny sposób nie dzielił z nim domowej intymności codziennego życia przez ponad dwadzieścia lat. Kiedy Jon Remillard miał pięć lat, owdowiały Pierwszy Magnat oddał jego i jego starsze rodzeństwo pod opiekę dziadków, Denisa i Lucille. Praca Paula, która zmuszała go do częstego odwiedzania wszystkich światów skolonizowanych przez ludzi, planety Konsylium, i setek obcych światów, uniemożliwiła mu normalne życie rodzinne. Później, gdy odpowiedzialność Pierwszego Magnata wreszcie zelżała, odkrył, że jego szczątkowe instynkty ojcowskie prawie całkiem zanikły. Jego dzieci dojrzały i weszły w dorosłość bez niego. Paul zdołał wyrobić w sobie przekonanie, że bardzo kocha swoje potomstwo (oprócz oczywiście Madeleine, która kryła się Bóg wie gdzie, knując Bóg wie co). Jego stosunki z czwórką pozostałych dzieci były przyjazne, ale raczej formalne; temu jednak nie dało się zaradzić, ponieważ widywali się niezwykle rzadko. Najstarszy, Marc, był najbardziej wyobcowany ze wszystkich dziwak, skupiony na sobie geniusz, który zaniedbywał swe obowiązki Magnata Konsylium na rzecz wątpliwych badań nad cerebroenergetycznym wzmocnieniem ludzkiego mózgu. Marie, druga w kolejności, cicha i rozważna kobieta, która często wydawała się zakłopotana błazeństwami swoich rozbrykanych braci, była profesorem historii w College’u Dartmouth i pisała pod pseudonimem popularne powieści grozy. Ostatnio przeprowadziła się na starą farmę przy Trescott Road, gdzie Denis i Lucille mieszkali przed powrotem do swojego pierwszego domu na South Street. Luc Remillard całkowicie pokonał fizyczne ułomności z dzieciństwa i teraz cieszył się doskonałym zdrowiem. On i jego życiowy partner, Ken Macdonald, byli konsultantami metapsychologicznymi w instytucie badawczym prowadzonym przez starszą siostrę Paula, Catherine. I był jeszcze Bezcielesny Jack. Zupowata kula materii organicznej powoli wydłużała się i podnosiła, stając się mglistą, ruchliwą kolumną. Górna część pochłonęła unoszący się w powietrzu mózg, para niesamowicie wirowała, wydzielając delikatną, dość przyjemną woń, którą doskonała pamięć Paula rozpoznała jako zapach małego dziecka. W ciągu paru sekund proces inkarnacji nasilił się do tego stopnia, że ektoplazma przybrała ludzką formę. Poczynając od stóp, przez nogi do tułowia i rąk utwardzała się,

stanowiąc dokładny odpowiednik żywego ludzkiego ciała. Całości brakowało blizn, wad i innych nieregulamości naturalnych ciał. Głowa i twarz pojawiły się na końcu, i Jon Remillard stanął przed ojcem jako normalny mężczyzna. Był średniego wzrostu, miał ciemne, faliste włosy, niebieskie oczy o niepokojącym blasku, garbaty nos i kwadratową szczękę charakterystyczną dla większości członków jego rodziny. Przybrał pozę statuetki i uśmiechnął się nieśmiało. - Ta podobizna ciała całkowicie się różni od tego, co zwykle stosuję. Na ogół dopracowuję do końca tylko głowę i ręce, bo ubranie kryje resztę. Jak wyglądam? Dobrze, synu - odpowiedział Paul spokojnie. - Czy organy płciowe są proporcjonalne? Wzorowałem się na organach Marca, ale on jest o dwadzieścia trzy centymetry wyższy ode mnie i waży o ponad dwadzieścia kilo więcej. - Są odpowiednie do twojej budowy - upewnił go serdecznie Paul. - Są doskonałe. Ty jesteś doskonały. Wyglądasz jak cholerny Apollo Belwederski bez listka figowego. Jack zaczął się ubierać. - Stosunki między mną i Markiem układają się dość dziwnie. Jest nie tylko moim starszym bratem, ale także moim najbliższym męskim przyjacielem. Intelektualnie stanowimy idealną parę kolegów. Kiedy pracujemy razem, nasze umysły czasami łączą się w metakoncert całkowicie bez wysiłku, jakbyśmy byli dwoma muzykami grającymi skomplikowany duet w precyzyjnym tempie. Ale... Próbował mnie odwieść od zostania istotą seksualną. Uważa, że to strata czasu i witalnej energii. Nazywa mnie głupcem, bo pragnę doświadczyć tego aspektu ludzkiej natury. - Czasami - powiedział gwałtownie Paul - Marc jest gigantycznym dupkiem. Pewnego dnia zrobi z siebie pieprzonego idiotę. Jack śmiejąc się włożył koszulę, zapiął spinki w mankietach i przy kołnierzyku. - Mam nadzieję. Ale przez jego procelibatową postawę zostałem sam z tak osobistym kłopotem. Do tej pory ciała, które sobie robiłem, były właściwie pustymi powłokami aktywowanymi przez kreatywność i psychokinezę. Ich podstawowe organy wewnętrzne zaledwie imitowały naturalne funkcje, żeby wzbogacić całościowy wygląd. Nigdy na przykład nie zadawałem sobie trudu formowaniem takich rzeczy, jak pozamózgowe gruczoły wydzielania wewnętrznego. - Nie wiedziałem. - Paul usiadł na brzegu łóżka. Jack zaczął wkładać skarpetki i podwiązki. - Zaprojektowanie tego szczególnego ciała zajęło mi sporo czasu. Wciąż wiele mu brakuje do wiernej repliki rzeczywistości, ale ma kompletny zestaw wyposażenia sensorycznego, nerwów i naczyń krwionośnych. Męskie organy skonstruowałem tak doskonale, jak tylko potrafiłem, a gonady produkują odpowiednie hormony. Poznałem większość danych funkcjonalnych, których potrzebowałem, z materiałów naukowych - w tym z książki Denisa o seksualności operantów. Ale wciąż muszę dostroić programy imaginacyjne do męskiej erotycznej reakcji na bodźce. I w tym trzeba mi pomóc. - Chcesz powiedzieć, że twoje struktury mózgowe i sieć sensoryczna są typowo ludzkie? - W wielkim stopniu. - Zapytałem, ponieważ normalny ludzki seks jest w dużej mierze mentalny. Dane, których zdajesz się potrzebować, dotyczą zintegrowania starego układu rąbkowego twojego mózgu - części odpowiedzialnej za pożądanie seksualne i emocje - z o wiele bardziej rozwiniętą korą, która myśli i ćwiczy wyobraźnię. Moja redaktywna metazdolność nie jest tej klasy, co Marca, twoja czy stryjka Severina, ale chętnie spróbuję. - Obawiam się, że nie wyraziłem się jasno, papo. Właściwie proces integracji, o którym wspomniałeś, jest we mnie dobrze zakorzeniony. Podobnie jak wzory hormonalne, mechanizmy erekcji i ejakulacji i ścieżki przyjemności. Ale... wciąż brak mi libidalnej spontaniczności. Potrzebuję pomocy w kwestii bardziej subtelnych aspektów erotyzmu u mężczyzny i kobiety. Moje nowe ciało reaguje na stymulację fizyczną, ale nie na wyobrażenia czy fantazje. Wciąż jestem niepełnym człowiekiem.

Paul zmarszczył brwi, żeby ukryć obawę. To stworzenie z pewnością nie spodziewa się, że on... - Chciałbym, żeby mój pierwszy stosunek z żoną był czymś tak wzniosłym, jak to tylko możliwe dla nas obojga. Podobnie jak akt wujka Rogiego z Elaine Donovan. Kiedy opowiadał mi o tym przeżyciu, wiedziałem, że muszę znaleźć jakiś sposób, żeby z własną kochanką wzorować się na nich. Srebrnawe brwi Paula podskoczyły. - Rogi? Wzniosły? Niech mnie szlag! Ten stary roue, hultaj, nigdy się nie godził na żadne porównania. - Mówił mi też, że zakochał się od pierwszego wejrzenia - dodał spokojnie Jack. - I że nigdy nie przestał kochać Elaine, chociaż próbował przestać o niej myśleć. Moje uczucie do Diamencika również narodziło się niemal momentalnie - tylko, że początkowy pociąg był natury mózgowej, polegał na natychmiastowym zrozumieniu duchowego pokrewieństwa. Rogi mówi, że zakochał się w Elaine Donovan irracjonalnie. To chyba popularne zjawisko. Ale ja rozumiem, że inne naturalne istoty ludzkie, takie jak grand-pere Denis, doświadczały najpierw miłości intelektualnej, a do wzajemnej namiętności seksualnej dochodziły później. - Może tak być. Nie wiem tego z osobistego doświadczenia. - Czy byłoby nieeleganckie lub impertynenckie z mojej strony, gdybym zapytał, jak ty i mama zakochaliście się w sobie? Paul patrzył prosto przed siebie. - Jako młodzieniec byłem raczej powściągliwy seksualnie. Bardzo przypominałem Marca chociaż ja miałem przypadkowy, niesatysfakcjonujący romans, gdy byłem nastolatkiem, a on chyba utrzymał się w czystości dla nauki. Jack szeroko się uśmiechnął. - Pierwszy raz zobaczyłem Teresę na scenie Metropolitan Opera w Nowym Jorku w 2036 roku. Byłem dwudziestodwuletnim kandydatem na polityka o zbyt wybujałym metailorazie i doskonałej reputacji, z czego korzystałem, by obchodzić zarządzenia Nadzorców Simbiari. Ona miała tylko dziewiętnaście lat i tego wieczoru debiutowała, śpiewając partię tytułową w “Łucji z Lammermooru”. Pod koniec opery wszyscy widzowie wstali, krzyczeli i tupali przez prawie piętnaście minut. Narodziła się nowa gwiazda - ale dla mnie była czymś więcej. Kiedy pierwszy raz usłyszałem jej nadzwyczajny głos, byłem... ugotowany. - To znaczy libidalnie stymulowany? Paul się skrzywił. - Powiedzmy tylko, że wysilałem całą autoredakcję, żeby utrzymać biedne ciało pod kontrolą. To było moje pierwsze doświadczenie z afrodyzjakiem, a magia kryła się w głosie Teresy. Denis twierdził, że miało to coś wspólnego z jej niesłychaną kreatywnością. Nie mam pojęcia. Wiedziałem tylko, że umrę, jeśli nie będę jej miał. - I wzięliście ślub. - Pięć miesięcy później, na tej samej scenie w Met. Następne cztery lata były najszczęśliwszym okresem mojego życia. Urodzili nam się Marc, Marie i Madeleine, trójka wspaniałych, operanckich dzieci. Potem przyszedł na świat Luc ze straszliwymi fizycznymi deformacjami, a później były inne dzieci ze śmiertelnymi cechami genetycznymi - narodziły się martwe lub dokonano aborcji. Był to straszliwy okres dla Teresy. Straciła głos, zmieniła się cała jej osobowość. Badania wykazały, że plazma rozrodcza twojej matki zmutowała - prawdopodobnie tuż przed narodzinami naszego trzeciego normalnego dziecka w 2040 roku. - Ale Madeleine nie była normalna. - Jednak miała normalne geny - powiedział lapidarnie Paul. Jack, oszołomiony, gapił się. na swoje stylowe wiązane buty i getry. - Lepiej najpierw włóż spodnie - zasugerował Paul. Getry zakłada się na buty i zapina na guziki z boków, a pasek przechodzi pod stopą. Żaden z nich nie odezwał się przez jakiś czas. Potem Jack zapytał:

- Papo... Dlaczego ty i mama przestaliście się kochać? Czy dlatego, że oszukała cię, dopuszczając do tego, żebym został poczęty i uczyniła z ciebie wspólnika zbrodni przeciwko Ustawie Reprodukcyjnej Nadzorców? - Nie. To jej wybaczyłem. Odsunęliśmy się od siebie na długo przed tym, bo... Nie podniecała mnie już. Początek naszej miłości był irracjonalny, podobnie jak jej koniec. Może to, co nas łączyło, wcale nie było prawdziwą miłością - przynajmniej z mojej strony. Może to, co do niej czułem, było tylko seksualnym magnetyzmem. Rodzajem oczarowania. Wtedy nie próbowałem tego specjalnie analizować. Tego się nie robi... - Ale potem o tym myślałeś. - Och, tak. Doszedłem wtedy do przekonania, że prawdziwa miłość musi być bardziej czysta i nieegoistyczna niż moja postawa w stosunku do twojej matki. Gdybym ją naprawdę kochał, byłbym bardziej tolerancyjny, gdy się zmieniała. Próbowałbym sam się zmienić. Zamiast tego, kiedy erotyczna atrakcyjność Teresy znikła, zdawało mi się, że nie jestem w stanie zrobić nic, żeby uratować nasze małżeństwo. Zaczęły mnie pociągać inne kobiety. Ale nigdy śpiewaczki! Było wiele rodzajów nowych afrodyzjaków: piękna twarz, doskonałe piersi, fascynujące ciało, oczy przepełnione prowokacyjnym blaskiem, oszałamiające ruchy, obietnice seksualnego podniecenia, nadawaną bezwiednie przez niektóre kobiety... Mój Boże, Jack! Jest pewnie z tysiąc powodów, dla których mężczyznę jedna kobieta pociąga, a inna nie. Każda z moich kobiet była pociągająca w inny sposób. - Twoich kobiet... Ale żadnej z nich nie kochałeś. - Lubiłem uprawiać z nimi seks. - I twojej radości nie umniejszał fakt, że zdradzasz żonę i wartości religijne, w których cię wychowano? - Cholera jasna, Jack! Nie osądzaj mnie! - wybuchnął Paul. - Papo, nie osądzam. Próbuję tylko zrozumieć. Ale wydaje się to bardzo nielogiczne. Gniew Pierwszego Magnata odpłynął, pozostawiając jedynie niesmak i straszliwą litość dla tej niewinnej, mózgowej istoty, dla tego prochronicznego Adama, stojącego na drabinie ewolucji zaledwie parę szczebli za bezpłciowymi Lylmikami, wciąż zdecydowanego skosztować zakazanego owocu. A kogo, zapytywał się Paul, ja mam reprezentować w tym dziwnym biblijnym scenariuszu? Wbił wzrok w podłogę. - Seks często jest nielogiczny, tak jak utrzymuje twój brat Marc. Jest częścią naszej zwierzęcej natury, ale stał się czymś więcej. Nie robimy tego tylko dla reprodukcji. Robimy to dla rozluźnienia i rozładowania napięcia nerwowego, dla zabawy i nawet dla piekła, które stwarza. Czasami seks jest tylko bezmyślnym pieprzeniem. Ale może być również uświęcający - przerwał. - Przynajmniej tak mówią. - Chciałbym, żeby taki był seks mój i Diamencika. Może nie zawsze, bo byłoby zbyt uroczyście. Ale świętość z pewnością powinna być jego częścią. Jak to ujęto w starej modlitwie małżeńskiej? “Swym ciałem cię czczę...” Pierwszy Magnat zaśmiał się bez humoru. Wciąż nie patrzył synowi w oczy. - Przysięga małżeńska mówi również, że mąż i żona muszą być sobie wierni, póki śmierć ich nie rozłączy. Ale to ideał; niektórzy ludzie nie potrafią wprowadzić go w życie. Ja nie potrafiłem, kiedy przestałem kochać twoją matkę. Podstawa pociągu erotycznego jest niejasna, kapryśna i może się zmieniać z biegiem lat. Wiem, że zraniłem wiele seksualnych partnerek, odrzucając je szczególnie Teresę. Nie byłem jednak gruboskórny, nie robiłem tego z zimną krwią. Naprawdę mi przykro, że złamałem serce twojej matce. Ale nie mogłem z nią zostać, kiedy skończyła się nasza miłość, i nie uważam się za winnego jej śmierci. - Ja też cię o to nie winie, papo. - Wiesz, że mam reputację kobieciarza na skalę galaktyczną. Nie jestem z niej dumny. Obiektywnie zdaję sobie sprawę, że przypadkowość stosunków i niechęć wstąpienia w stały

seksualny związek to psychologiczne skazy. Ale taki już jestem. Potrzebuję seksu, wciąż będę go uprawiał i zrobię wszystko, żeby nie być okrutnym dla partnerek. I koniec. Jack skończył zakładanie getrów. - Chyba wiem, dlaczego większość metapsychicznych operantów jest monogamiczna powiedział. - Otwarcie umysłu przed kochanką na początku związku albo umacnia wzajemny pociąg, albo go szybko niszczy, gdy niezgodność staje się oczywista. - Teoretycznie - rzekł Paul - to prawda. Ale małżeństwo albo romans nie są systemami linearnymi. To chaotyczne harmonie, podobnie jak cała biologiczna natura. Aby utrzymać przy życiu prawdę i piękno, kochankowie muszą wciąż się przystosowywać do zmieniających się potrzeb. Nie jest to łatwe. Zwłaszcza, gdy ma się ważną pracę... A musisz przyznać, że moja praca jest ważna. Jack nie odpowiedział. Podszedł do lustra, żeby przymierzyć się do wymyślnego zawiązania jedwabnego krawata. Psychokinezą zrobiłby to w mgnieniu oka, ale podobnie jak wszyscy dobrze urodzeni operand czuł, że używanie tej zdolności, gdy ma ciało, byłoby declasse. - Czy możesz mnie zrozumieć, kiedy powiem, że seksualna część mojego życia absolutnie nie wiąże z tym, co ma dla mnie największe znaczenie - z moją prawdziwą pasją? - spytał Paul. Jack powoli pokiwał głową. - Twoją prawdziwą miłością jest Imperium Galaktyczne, nieprawdaż? Nie inna istota ludzka. Nawet nie ty sam. - Poświęciłem życie Imperium, i zdaje się, że wszyscy są zgodni co do tego, że jestem dobrym Pierwszym Magnatem. Jestem cholernie dumny z tego, czego dokonałem. Ale... Jack czekał. Wreszcie jego ojciec powiedział cichym głosem: - Ale czasami zastanawiam się, czy nie jestem największym głupcem galaktyki. Widzisz, Jack, nigdy nie przeżyłem seksualnej transcendencji, o jakiej mówił ci wujek Rogi. Jestem ostatnią osobą, którą powinieneś wybrać na wzór i doradcę. Znajdź kogoś, kto wie, czym jest prawdziwa miłość. - Znalazłem. - Głos Jacka brzmiał łagodnie. - Ale chcę również mieć prawdziwie seksualny związek w życiu miłosnym. Mógłbyś mi to umożliwić. - Jak? - zapytał ostrożnie Paul. - Potrzebuję twoich wspomnień seksualnego podniecenia. Dzięki nim będę miał prawdziwie męski paradygmat. Podstawę, na której zbuduję swe życie seksualne. Pierwszy Magnat był tak oszołomiony, że odebrało mu mowę. Dzielić się najintymniejszymi aspektami swych seksualnych fantazji z tym groteskowym mutantem? Ale on jest ludzki, powiedział sobie Paul. Może bardziej ludzki niż ja, bo potrafi kochać kobietę bezwarunkowo. To stworzenie. Ten jego syn. Jack, wkładając kamizelkę ze srebrnego brokatu, patrzył na Paula z ukosa. - Wiem, że proszę o bardzo wiele. Seksualna część życia rodzica jest rzeczą bardzo prywatną. Biblia mówi nawet: “Nie będziesz odsłaniać nagości swojego ojca lub nagości swojej matki”*.[ * Księga Kapłańska, 18, 7 (przyp. red.).] Umysł Paula wykrzyknął: To nie moralność Starego Testamentu ani wstrzemięźliwość ani rozpasanie sprawiają że ci zaprzeczam Boże pomóż mi począłem cię przez przypadek bez miłości zapobiegłbym twojemu narodzeniu byłem poruszony do głębi tym czym się stałeś zawiodłem cię nawet kiedy pokonałeś mutację odrzucałem cię unikałem cię pozwoliłem Denisowi i Lucille i Rogiemu i Marcowi wychować cię wiem jestem ci winien rekompensatę ale.. Nie papo NIE nie potrzebuję tego nie chcę cię pokonać ani upokorzyć to by było ZŁE gdyby to co mi dasz miało być rekompensatą za twoją winę.

Pierwszy Magnat wstał. Po chwili odzyskał równowagę, ale twarz miał popielatą. Jack był już całkiem ubrany z wyjątkiem fraka. Paul wziął go i podał Jackowi. - Czy możesz mi pokazać mentalny precis tego, co ci jest potrzebne? - spytał. - Mogę spróbować. Ale kłopot polega na tym, że nie wiem, jakich danych mi brakuje. Cała moja teoretyczna wiedza na temat reakcji erotycznej jest bezwartościowa bez mnemonicznej i imaginacyjnej oprawy, która pozwoliłaby mi wprowadzić ją w życie. Normalny człowiek formułuje swój indywidualny styl seksualności przez całe życie, rozpoczynając od wczesnego dzieciństwa. Ja nie mogłem tego zrobić. Mam kawałki układanki, ale żadnej nadziei na złożenie ich bez pomocy szczodrego, doświadczonego mężczyzny. Takiego, którego szanuję i któremu ufam. Takiego, którego kocham. - Twój wujek Rogi... - zaczął Paul. - Powiedział mi wszystko, o co prosiłem. Ale nie opuści swej zasłony mentalnej z własnej i nieprzymuszonej woli, żebym mógł wchłonąć blok specjalistycznych danych, które muszę uzyskać. A oczywiście to dla mnie nie do pomyślenia, żeby go napaść i skraść jego wspomnienia, mimo że mógłbym to zrobić nie zostawiając śladu. - Twoi bracia... - Marc chciał przede mną otworzyć tę część własnego umysłu - ale wyznał szczerze, że jego libido jest anormalne, a ja mu wierzę. Luc powiedział, że bardzo chętnie to zrobi, jeśli uważam, że Diamencik byłaby szczęśliwa z homoseksualnym mężem. Jack włożył w klapę maleńki bukiecik białych miniaturowych różyczek i gipsówki, potem sięgnął do pudełka z kwiatami i wyjął drugi bukiecik dla Paula. - Proszę, papo, pomóż mi się dowiedzieć, co się czuje, gdy się jest istotą seksualną. Pierwszy Magnat spojrzał na kwiaty, potem na syna. - Jeśli nie możesz - powiedział z uśmiechem Bezcielesny Jack zrozumiem. - Daj mi to. - Paul wziął bukiecik róż i umieścił go w butonierce. Potem krytycznie spojrzał na pana młodego i poprawił mu fular. - Proszę. Wyglądasz doskonale. - Pójdziemy? - Jack był spokojny. Wziął cylinder i rękawiczki i ruszył w kierunku drzwi. W ciemnawym pokoju Paul widział mentalnym wzrokiem jego aurę: poświatę złota i błękitu z dwunastoma przypominającymi płomienie wewnętrznymi płatkami gwiezdnej bieli. Była bardziej intensywna niż każde inne pole życiowej energii, jakie kiedykolwiek Pierwszy Magnat miał okazję zobaczyć. - Czekaj - zatrzymał Jacka. Nie wiedzieć czemu zapiekło go w oczach. Jack się odwrócił. Ojciec zrobił w jego kierunku niepewny krok, potem zaniknął go w nagłym, mocnym uścisku. - Dobrze, synu - wyszeptał. - Proszę bardzo. To będzie twój prezent ślubny. 9 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Miałem dwa dobre powody do uchlania się w dniu ślubu: byłem przerażony jak nie wiem co, a jednocześnie oszołomiony nowo odnalezioną nadzieją. Przerażony, ponieważ Hydra próbowała mnie wykończyć i bez wątpienia spróbuje jeszcze raz: oszołomiony, ponieważ Denis uratował mnie przed potworem i zdawało się, że jest szansa, iż nie jest on Furym. Anne mogła się mylić... albo kłamać. Ta natrętna myśl skłoniła mnie do szybkiego rozpatrzenia tej możliwości już wtedy, w lutym, gdy wyjawiała mi swoje rewelacje. Zacząłem o tym myśleć o wiele poważniej, gdy dochodziłem do siebie po ataku ludobójczego pstrąga potokowego. Sama Anne przyznała, że jedynymi członkami rodziny nie mającymi alibi na noc pożaru w szpitalu Hitchcock, w którym omal nie zginął mały Jack, byli Denis i ona sama. I opowiadała, jak

Fury ją kusił. Nie jestem psychologiem, ale nie trzeba Zygmunta Freuda, żeby stwierdzić, że kuszenie Anne przez Atenę nie musiało mieć zewnętrznego źródła. Powiedziała, że identyfikuje się z boginią. A jeśli jej własna, podświadoma osobowość Fury’ego próbowała przyciągnąć jej “dobrą” podstawową osobowość, w nadziei na scalenie rozbieżnego duetu w jeden, bardziej skuteczny umysł? Ale dlaczego Anne/Fury miałaby nakazać Hydrze zabić ciało swego gospodarza? Ach, ale ona przecież nie zginęła w katastrofie statku kosmicznego! Odsunęła się tylko na jakiś rok, a w końcu wyłoni się ze zbiornika regeneracyjnego jak nowo narodzona. Wypadek mógł posłużyć podłym celom Fury’ego na wiele sposobów. Rozumowałem następująco: gdyby Dynastia - sans Anne - egzorcyzmowała Denisa i odkryła, że jest on niewinny, wróciłaby do punktu wyjścia, nie mając żadnych pomysłów, z wyjątkiem mojego histerycznego bełkotu. Ale gdyby Anne tam była i udowodniono by, że Denis nie jest Furym, jej dobra podstawowa osobowość z pewnością powiedziałaby innym Remillardom, że Fury musi być częścią jej samej. I poprosiłaby, żeby go zniszczyli, niezależnie od tego, jaki koszt ona by poniosła. Wypadek Anne mógł zostać zaaranżowany, żeby ochronić Fury’ego przed możliwością wykrycia. Fury mógł nawet wynaleźć jakiś sposób na kompletne opanowanie Anne, zanim skończy się jej leczenie! Nie bardzo pocieszał mnie fakt, że Anne była odizolowana w Concord, strzeżona dzień i noc przez operancki personel ochronny, zamówiony przez Paula. Jeśli Fury rezyduje w jej umyśle, może nie być pogrążony w zwykłym stanie wywoływanego w zbiorniku zapomnienia. Możliwe, że wciąż jest w pełni świadomy i zdolny do używania ultrazmysłów albo nawet innych metazdolności, że aktywnie zmusza swoją niewolnicę Hydrę do realizacji różnorodnych, wstrętnych planów - w tym położenia kresu mojemu życiu, zanim zdążę przekazać komuś sekret. Leżąc w szpitalu Upper Connecticut Valley, gdzie przechodziłem badania po tym, jak omal nie utonąłem, wiedziałem, że będę musiał przekazać Jackowi i Dorothée nie jedną nieprawdopodobną i przykrą informację, lecz dwie - a żeby to zrobić, muszę się trzymać z dala od szponów Hydry przynajmniej do dnia ceremonii ślubnej, do której został jeszcze tydzień. Marc z pewnością mógłby mnie chronić, ale Bóg jeden wie, jak zareagowałby na moje stwierdzenie, że Furym na pewno jest albo Anne, albo Denis. Najprawdopodobniej tylko by się roześmiał. Podszedł bardzo sceptycznie do mojej rybiej historii (wątpił również, że w wypadek Anne na Okanagonie zamieszana była Hydra), poza tym był zbyt zajęty własnymi sprawami, żeby pocieszać starego pijaka obawiającego się wyimaginowanego potwora spod łóżka. To pozostawiło mi tylko jedno pewne schronienie przed Hydrą. Kiedy lekarze uznali, że przeżyję to przytępienie, poprosiłem Marca, żeby wsadził mnie do ekspresowego statku na Kauai na Hawajach. Jajkobus nie rozbił się w drodze - chociaż chwilami się tego spodziewałem - a droga, dobra Malama Johnson wyszła po mnie na lotnisko w Lehue tak, jak prosiłem. Nie zadawała żadnych pytań, tylko zabrała mnie do domu. - Nie martw się, Rogue - powiedziała, ściskając mnie. - Spowiję cię kokonem Kahuna, zrobię ci kapu to aihamu, akua mano, mój drogi, i obronię cię przed potworami. Nic ci się nie stanie, kokole, dopóki jestem przy tobie. Nawet najwięksi badacze metapsychiczni przyznają, że pewne rodzaje dawnej “magii” są skuteczne. Nieważne zresztą, czemu to zawdzięczam, ale żadna Hydra nie przyszła po mnie, kiedy przebywałem w domu Malamy. Po kilku spokojnych tropikalnych dniach, punktowanych drinkami z mango i mai tais, oboje polecieliśmy do hotelu “White Mountain” w New Hampshire i dotarliśmy na czas, czyli na próbę w przeddzień ślubu Dorothée i Jacka. W czasach mojej młodości byłoby nie do pomyślenia, żeby na ślubie obrączki podawał człowiek, który skończył sto trzydzieści trzy lata, a kwiaty niosła tłuściutka hawajska “dziewczyna”, która też zdecydowanie miała swój wiek. Oczywiście role te wciąż mogą wypełniąc

dzieci, zgodnie ze starym obyczajem; ale jest równie prawdopodobnie, że obrączki i kwiaty będzie nieść wiekowy krewny, taki jak ja, miły były małżonek, przyjaciel - ludzki lub nie - albo nawet ukochane zwierzątko domowe. Podczas próby Malama była spokojna i królewska, w zielono-białym muumuu z antycznymi sznurami muszelek. Dostałem ciężkiego ataku trzęsionki, aż wreszcie uspokoiła mnie kochającą koercją, której poddałem się jak dziecko. Gdy próba się skończyła, Malama oznajmiła, że sprawdziła okolicę hotelu i nie wykryła żadnych czających się wrogów, i że teraz będę zdany na własne siły, ucałowała mnie na aloha i poszła na imprezę z Tomem Cętkowaną Sową, rektorem Dartmouth College, oraz z jego żoną Socorro Ortega. Chciałem wierzyć, że jestem bezpieczny, ale nie mogłem się otrząsnąć z przekonania, iż skoro ani Marc ani Denis nie zdołali wykryć obecności Hydry w domku pod Białym Łosiem, to istota ta musi być mistrzem mentalnych przebrań. Może czekać w hotelu, nie śpiesząc się z podjęciem kolejnego ataku na mnie. Co robić? Istniał tylko jeden rozsądny sposób działania. Poszedłem do hotelowego baru i zalałem się w trupa. Potem, spowity w pocieszającą mgiełkę wytłoczyn z żyta z Kentucky, wskoczyłem do mojego łóżka w apartamencie, który dzieliłem z Markiem, i zasnąłem jak kamień. Cholernie dobrze się stało, zważywszy, co miało mi się przydarzyć następnego dnia. Kiedy Marc i pozostali skończyli wredne psychiczne znęcanie się nade mną w łazience apartamentu pana młodego, wytrzeźwiałem na tyle, żeby przerazić się od nowa; ale gdy się zastanowiłem, doszedłem do wniosku, że Hydra raczej nie spróbuje mnie dopaść tu, gdzie otacza mnie większość mentalnych mocarzy Dynastii Remillardów, oraz grupa gości, w której jest niemal stu Magnatów Konsylium i dość mistrzowskich operantów wagi ciężkiej, żeby zrzucić Ziemię z orbity. Miałem przy sobie flaszeczkę, ukrytą w kieszonce na biodrze, ale postanowiłem wstrzymać się z piciem aż do końca ceremonii. Kiedy już spotkam się z Ti-Jeanem i Dorothée i zrzucę z siebie brzemię, Hydra nie będzie miała po co mnie zabijać, a ja zyskam prawdziwy powód do świętowania. Jeśli pogłoski były prawdziwe, Paul zapłacił za beaucoup skrzynek Taittinger Blanc de Blancs rocznik 1971, żeby wznieść toast na cześć szczęśliwej pary. Ale spora część tego płynu zostanie zużyta do odbudowy mojego zwykłego pogodnego nastroju. Piastując małą koronkową poduszeczkę, na której podczas procesji miały spoczywać obrączki, zjechałem windą z Jackiem, Paulem i drużbami, i poszedłem do salonu Roosevelta na poziomie ogrodu, gdzie czekali Denis i Lucille z księdzem i resztą weselnego towarzystwa. Brakowało tylko samej Dorothée, a ja wciąż byłem na tyle rozdygotany, że od razu się przejąłem. - Gdzie panna młoda? - zapytałem szeptem Marie Remillard. Wszystko w porządku, prawda? Siostra Ti-Jeana mentalnie wskazała wewnętrzne drzwi salonu i powiedziała: Oczywiście, że wszystko w porządku. Wedle starej tradycji panna młoda pokazuje się panu młodemu dopiero tuż przed ceremonią. Czeka w pokoju obok z Malama. Modli się! Ja z pewnością modliłabym się w takich okolicznościach... Stanowiliśmy bardzo dekoracyjne towarzystwo. Z wyjątkiem Iana i Kyle’a Macdonaldów którzy ubrani byli w pełne szkockie stroje, w tym czapki Balmoral z zawadiackimi piórami, kilty, wymyślne koszule z koronkowymi żabotami i czarne, aksamitne żakiety w stylu Pięknego Księcia Karolka z kwadratowymi, ozdobionymi klejnotami guzikami - dżentelmeni prezentowali się jak stonowana symfonia koloru gołębioszarego. Strój Ti-Jeana był odrobinę ciemniejszy niż ubiory pozostałych, i tylko on miał na sobie kamizelkę ze srebrnego brokatu. Ksiądz, genialny jezuita o nazwisku George Duval, który był ulubionym nauczycielem Jacka w Akademii Brebeuf, zdobył skądś antyczną czarną sutannę, mały, zabawny biret z pomponem oraz komżę z białego lnu, obszytą piękną, starą koronką. Rozmawiał z Denisem, kiedy przybyła grupa pana młodego, a teraz odczekał minutkę czy dwie, żeby rozgrzeszyć nas wszystkich i żeby nasze dusze oczyściły się przed ceremonią. Na sumieniu miałem tylko parę powszednich grzeszków frywolnego cudzołóstwa

plus niemiłosierną pokusę, by poważnie uszkodzić cielesną powłokę Marca i Luca za to, że otrzeźwiali mnie w tak okrutny sposób. Panie stanowiły pastelowy chórek Gibson Girls*,[* Gibson girl - odnosi się do stylu, szczególnie ubioru kobiecego, charakteryzującego się wysokimi kołnierzami, długimi rękawami i talią osy (przyp. tłum.).] poruszających się dostojnie w strojach najmodniejszych w 1905 roku. Odkryłem (nie podglądając: zobacz poniżej!), że żadna z nich nie posunęła się tak daleko, żeby włożyć autentyczny gorset - który ścisnąłby talię do niemal śmiertelnej “osowatości” - ale poza tym ich ubiory były typowe dla romantycznej ery edwardiańskiej i naprawdę ładne. Ponieważ noszące je kobiety były jeszcze skrępowane wrażeniem, które wywierały, ich umysły niechcący odsłaniały pewne szczegóły krawieckie, co było bardzo łatwo wychwycić. Bawiło mnie to bardziej niż słuchanie napastliwej Lucille, organizującej procesję. Druhnami były: przyrodnia siostra Dorothée, Ellen Gunn, dawna szkolna koleżanka, Cicely Duncan, i starsza siostra Jacka, Marie. Ubrane były w princeski z wysokimi kołnierzami, uszyte z cieniutkiego batystu, dopasowane w biodrach, z falującymi spódnicami i długimi, wąskimi rękawami. Leciutki materiał miał mnóstwo zakładek, haft imitujący ręczny i niezliczone wstawki białej koronki point de Paris i Cluny. Marie i Cicely wystąpiły w bladym różu kwiatu jabłoni, a młoda Ellen Gunn, nie urodzona druhna honorowa, ubrana była w suknię w kolorze brudnego różu. Włosy miały zaczesane do góry, uzupełnione treskami i ukoronowane wielkimi słomkowymi kapeluszami w kształcie grzybów, ozdobionymi wstążkami i masą różowych i białych kwiatów. Państwo młodzi postanowili, że w orszaku oprócz rodziców pójdą również dziadkowie. Masha MacGregor-Gawrys, cudowna rebeliancka babcia Dorothée, ubrana była w suknię i półdopasowany płaszcz z bladomorelowego lnu, obszyte i rozszyte autentyczną koronką point de Venise. Na kasztanowych włosach miała kapelusz z bukietami jedwabnych margerytek, wonnych laków i maków. Lucille, samozwańcza mistrzyni ceremonii, była potwornie szykowna w sukni i dopasowanym żakiecie w stylu Dyrektoriatu, z rezedowego jedwabiu, z maleńkimi złotymi guziczkami. Ciemne, lekko kręcone włosy peruki zastąpiły jej zwykłą fryzurę na pazia z grzywką; Lucille też miała wysoki kapelusz, na którym udrapowała metry szyfonu w kolorze ecru i mchowozielonym, ozdobiony welwetowymi liśćmi, jedwabnymi kwiatami rezedy, aksamitnymi bratkami i jedną ogromną lawendową różą. Niosła złożoną zieloną parasolkę, którą wymachiwała jak buławą marszałkowską, ustawiając nas wszystkich jak należy. Przyrodnia matka panny młodej, druga żona Iana, Janet Finlay, wybrała raczej prostą batystową princeskę koloru miodowego, w stylu podobnym do sukni druhen, z wszywkami i lamówkami z koronki koloru szampana. Za to jej kapelusz był ogromny, ozdobiony egretą z kremowych strusich piór. Na ramieniu miała taftową szarfę w kratę Farquharson (Finlayowie pochodzili z tego klanu), przymocowaną kanarkową brylantową broszką, wykonaną przez pannę młodą. Siostra Paula, Catherine, zastępowała zmarłą matkę Jacka, Teresę Kendall. Cat była również bliską przyjaciółką Dorotce, która studiowała u niej w Instytucie Metapsychicznym. Jej kostiumik (cudownie pasujący do jasnych włosów) uszyty był z barwinkowo-niebieskiego jedwabiu, z odcinanym żakietem wykończonym koronką, haftowanym w kolorach kości słoniowej i granatu. Szykowne rondo jej kapelusza było podwinięte z jednej strony, osłaniając masę jasnoniebieskich piór i lazurowych atłasowych różyczek. Zerknąłem na monumentalny zbiór historycznie poprawnych kobiecych nakryć głowy i zapytałem Lucille: - Czyż te ogromne kapelusze nie są bardzo ciężkie? - Oczywiście, że nie - warknęła. - Myślisz, że kobiety z 1905 roku podtrzymywały podbródki psychokinezą? - Obrzuciła mnie wzrokiem od czubka głowy do getrów. - Wydajesz się compos mentis i odpowiednio ubrany. Masz obrączki? Wyciągnąłem maleńkie aksamitne pudełeczko, otworzyłem je i pokazałem jej dwie gładkie, złote obrączki, mające około pół centymetra szerokości.

- Dobrze. - Kazała mi wyciągnąć poduszeczkę, zrobiła w niej wgłębienie palcem i położyła obrączki. - Uważaj, żebyś ich nie upuścił, i bądź blisko Marca, kiedy nadejdzie czas, żeby je podał... Przy okazji, żona ojca Duvala, diakonisa, nie mogła przyjechać, więc będziesz mu towarzyszył jako ministrant podczas mszy. Otworzyłem usta, żeby zaprotestować. Przecież ostatni raz służyłem do mszy w 1957 roku! Ale Lucille już odwróciła się do pozostałych i obwieściła: - Jesteśmy prawie gotowi. Pójdę do ogrodu, żeby sprawdzić wszystko ostatni raz, dam sygnał muzykom i zaczynamy. - Zniknęła w wirze długich halek, pobłyskując haftowanymi jedwabnymi pończoszkami. Wyjrzałem na zewnątrz mentalnym wzrokiem i zobaczyłem, że większość z czterystu gości siedzi już na miejscach - ludzie i egzotycy, krewni, przyjaciele i znajomi panny młodej i pana młodego, radośnie wymieszani w nowoczesnym, nonszalanckim stylu. Dla orszaku weselnego zostawiono pierwsze rzędy. Lucille znów się pojawiła, orkiestra rozpoczęła uroczyste “Trumpet Voluntary” autorstwa Angusa Hayakawy MacGillivraya i zaczęła się powolna parada. Prowadził ojciec Duval. Za nim szli dziadkowie, Kyle i Masha oraz Denis i Lucille; drużbowie Luc Remillard i Kenneth Macdonald; Marc, pierwszy drużba, szedł sam (jakże symbolicznie i a propos). Za nim kroczył pan młody, mając po lewej stronie Paula, a po prawej Catherine o słodkiej twarzy. Kiedy Jack znalazł się już w przejściu, a druhny przygotowywały się do rozpoczęcia marszu, Janet Finlay otworzyła tajemnicze drzwi i wyszła Malama z Dorothea Macdonald. Wszystkie panny młode są piękne, ale ta była oszołamiająca. Zaprojektowała sobie suknię sama i nawet by ją uszyła, gdyby nie nawał oficjalnych obowiązków. Suknia była z lśniącego białego jedwabiu, z wysokim kołnierzem. Nie miała trenu, ale spódnica przylegała do jej wąskich bioder, rozszerzając się na dole jak kielich kalii, co sprawiło, że jej mała figurka wydawała się wyższa. Koronka pokrywająca tułów i przyszyta do rękawów i spódnicy była obficie ozdobiona kaledońskimi naturalnymi perłami; między nimi pobłyskiwały maleńkie brylanciki, także z Kaledonii. Na lewym ramieniu panny młodej, przymocowana perłową broszką z jednym ogromnym brylantem własnoręcznie przez nią oszlifowanym, upięta była długa szarfa Macdonaldów w kratę z Wysp, pasująca do kiltu jej ojca. Welon Dorothée przypominał hiszpańskie mantylki, uszyty był z gęsto udrapowanej białej koronki, która kryła całą twarz, a z tyłu opadała prawie do podłogi. Przytrzymywał go wąski diadem z pereł. Wiązanka ślubna zrobiona była z białych różyczek i atłasowych wstążek. Ian, sztywny i uroczysty, podał prawe ramię córce, a Janet zajęła miejsce po drugiej stronie Dorothée. Druhny w pojedynczym rzędzie już ruszyły, a za nimi szła Malama niosąc weselną girlandę lei z liści maile. Potem przyszła moja kolej. Przerwałem mentalne nasłuchiwanie, włożyłem cylinder i ruszyłem w późnopopołudniowe słońce. Jack i jego drużba stali już z kapłanem przed małym ołtarzem. Obaj zdjęli cylindry. Za nimi znajdowała się ogromna ława wielobarwnych kwiatów, a za nią rozciągały się Góry Białe. Szedłem przejściem, niosąc przed sobą poduszeczkę. Eter pełen był przyjaznych wibracji, a w powietrzu unosiła się muzyka i zapach kwiatów. Prawie nikt na mnie nie patrzył; wszystkie oczy (z wyjątkiem moich własnych) spoczywały na wspaniale ubranej pannie młodej, jej ojcu i macosze, idących za mną. Ukradkiem przeczesywałem moimi niedoskonałymi ultrazmysłami okolicę, w poszukiwaniu Hydry. Wydawało mi się, że ani goście, ani muzycy nie budzą podejrzeń. Moja sonda przesunęła się do pobliskiego namiotu po lewej stronie, gdzie po ceremonii zostanie podany poczęstunek. Większość kelnerów stała na zewnątrz, obserwując spektakl. Był pośród nich, z ramionami splecionymi na szerokiej piersi i tryumfalnym uśmiechem na twarzy.

Widziałem go tylko przez chwilę, zanim musiałem skręcić i zająć miejsce wśród pozostałych uczestników ceremonii. Gdy kapłan wypowiedział pierwsze słowa powitania i Ian Macdonald oddał rękę córki Jackowi, przemówiłem do Marca w trybie intymnym, niemal niezrozumiale ze strachu i desperacji: On TU jeston Tu jest pieprzony łajdak JEST TU! Rogi ty stary głupcze Nie Marco słuchaj to Parnell HYDRA on tu jest to jeden z kelnerów tam przy namiocie sam zobacz PATRZ! ...Zeskanowałem wszystkich ŻADEN z nich nie ma mentalnej sygnatury Parnella jesteś ululany jeśli spieprzysz ślub Jacka skręcę twój cholerny kark POZBIERAJ SIĘ NATYCHMIAST! Nie jestem pijany nie wymyślam sobie niczego on jest TU [obraz] wysoki facet w samym środku grupy... Nikt taki tam nie stoi. Wszyscy kelnerzy są nieoperanccy i nieszkodliwi. Marco ZAMKNIJ SIĘ! Bo ci przerobię mózg na papkę przysięgam wujku Rogi! Poproszę Malamę o pomoc. Nie poprosisz t’es frappadingue espece d’oeuf toi i nie będziesz też denerwował Jacka i Dorothei zakładam ci BLOKADĘ jest a teraz na miłość boską zachowuj się przyzwoicie! Stłumił moją mentalną mowę swą gigantyczną koercją. Blokada w końcu miała rozpłynąć się sama, ale do tego czasu nie mogłem konwersować telepatycznie z nikim oprócz niego. Muzyka przycichła. Ian i Janet wycofali się na swoje miejsca obok Paula i Catherine. Ministranci odsunęli się na bok, pozostawiając Jacka i Dorothée na prie-dieu, klęczniku, a ojciec Duval rozpoczął mszę ślubną. Koercja Marca zmusiła mnie do przejścia na lewą stronę tego sanktuarium na powietrzu, gdzie znajdował się mały klęcznik dla ministranta i stolik z karafkami wody i czerwonego wina, oraz kryształowa miska z niekonsekrowanymi opłatkami do komunii. Osunąłem się na kolana, oszołomiony i pogodzony z przeznaczeniem. Skoro byłem zwrócony plecami do namiotu, oszczędzono mi przynajmniej widoku Hydry czekającej na mnie z tym cholernym uśmiechem na twarzy. Na szczęście podczas pierwszej części ceremonii nie miałem nic do roboty. Kapłan zakończył początkowe rytuały i rozpoczął Liturgię Słowa mocnym cytatem z Pieśni nad Pieśniami: Miły mój odzywa się i mówi do mnie: Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. Na ziemi widać już kwiaty I głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. Gołąbko ma, [ukryta] w zagłębieniach skały, w szczelinach przepaści, Ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos, Bo słodki jest twój głos i twarz pełna wdzięku. Oczy twe jak gołębice za twoją zasłoną, Piersi twe jak dwoje koźląt, co pasą się wśród lilii, Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, Pójdę ku górze mirry, ku pagórkowi kadzidła. [to rzecze Oblubienica:] Mój miły jest mój, a ja jestem jego! Powstań, wietrze północy, nadleć, wietrze z południa, Wiej poprzez ogród mój, niech popłyną jego wonności! Niech wejdzie mój miły do swego ogrodu I spożywa jego najlepsze owoce!

Miły mój śnieżnobiały i rumiany, Znakomity spośród tysięcy. Kędziory jego czarne jak kruk, Oczy jego jak gołębice nad strumieniami wód, Jak lilie wargi jego, Tors jego - rzeźba z kości słoniowej pokryta szafirami. Taki jest miły mój, taki jest przyjaciel mój. I rzecze do mnie: Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, Bo jak śmierć potężna jest miłość, A zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, Żar jej to żar ognia, płomień Pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, Nie zatopią jej rzeki. Oto Słowo Boże. Wszyscy wstaliśmy, żeby wysłuchać znanego fragmentu Ewangelii według Świętego Jana: Rzekł Jezus do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej. Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, Będziecie trwać w miłości mojej, Tak jak ja zachowałem przykazania Ojca mego I trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była I aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, Abyście się wzajemnie miłowali, Tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, Gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Ca ira, ca ira! Saint Jean le Desincarne, Sainte Dorothée Masque-des-Diamants, priez pour nous, módlcie się za nami. Rozpoczął się właściwy rytuał ślubny. Pomocnicy (w tym ja) opuścili swe miejsca i stanęli po obu stronach panny młodej i pana młodego, którzy podali sobie dłonie. Malama zawiesiła im na szyjach długie girlandy pachnących liści maile. Kapłan wygłosił krótką przemowę, która zaczynała się od słów: “Kochani”. Potem Ti-Jean i Dorothée zaczęli składać sobie nawzajem przysięgę małżeńską. Marc powiedział do mnie: TERAZ. Obrączki, cholera! Do mnie! Podsunąłem poduszeczkę. Marc podał jedną obrączkę swemu bratu, drugą pannie młodej. Jak przez mgłę słyszałem ich słowa. - Dorotheo, moja żono, przyjmij tę obrączkę jako znak mej miłości i wierności... - Jonie, mój mężu, przyjmij tę obrączkę jako znak mej miłości i wierności... Modlili się razem:

- Ojcze Światłości, sprawiłeś, że się spotkaliśmy, pomogłeś naszej miłości urosnąć i w tym momencie jesteś z nami w szczególny sposób. Prosimy, byś stał przy nas w dniach, które nadejdą. Chroń nas ode złego i daj nam odwagę, abyśmy pokonali wszelkie trudności, które są jeszcze przed nami. Nie słyszałem ich dłużej. Ogłupiały ze strachu zabarykadowałem się we własnej czaszce. Jak robot wykonałem stosowne ruchy, kiedy świadkowie się odsunęli, a kapłan celebrował Liturgię Eucharystii. Byłem tak roztrzęsiony, że wszelkie ultrazmysły stały się bezużyteczne. Parokrotnie spróbowałem spojrzeć przez ramię na namiot, żeby sprawdzić, czy potwór jeszcze tam jest, ale mięśnie karku odmawiały posłuszeństwa. Po Podniesieniu państwo młodzi wyrecytowali Modlitwę Pańską, a kapłan udzielił ślubnego błogosławieństwa, kończąc słowami: “przekażcie sobie znak pokoju i miłości”. Jack podniósł welon Dorothée, żeby ją pocałować. Usłyszałem cichy krzyk obecnych operantów, prawie natychmiast zagłuszony przez orkiestrę, która zagrała “Jezus, radość ludzkich serc”. Diamentowej maski nie było, a obietnica Pieśni nad Pieśniami momentalnie spełniła się w twarzy panny młodej. Jack pocałował Dorothée w usta i opuścił welon. Ojciec Duval, nonoperant, który nie był świadomy transfiguracji, wyszedł naprzód rozpromieniony. Uściskał młodą parę, podał mi rękę i podszedł do siedzących gości, aby i im przekazać znak pokoju. Marc (albo kto inny) dopilnował, żebym wypełnił obowiązki ministranta z należytą precyzją. Asystowałem nawet kapłanowi przy udzielaniu komunii wszystkim gościom - w tym egzotykom. Dziwne, nieprawdaż, że chleb jest jedynym pokarmem, z którego wszystkie osoby w Imperium Galaktycznym mogą uzyskać składniki odżywcze. To znaczy wszystkie osoby cielesne. Msza zbliżała się ku końcowi. Ojciec Duval pobłogosławił państwa młodych i wszystkich ludzi, którzy odpowiedzieli głośnym “Bóg zapłać”. Spodziewałem się, podobnie jak niemal wszyscy inni, że odejściu od ołtarza będzie towarzyszył marsz w wykonaniu orkiestry, ale rozbrzmiała zupełnie inna melodia, Ian Macdonald zmaterializował się dosłownie znikąd, wspaniały i barbarzyński w swym stroju ze wzgórz Szkocji, grając na dudach wzruszający utwór z “Orkney Wedding and Sunrise” autorstwa Sir Petera Maxwella Daviesa. Wielki Kaledończyk prowadził, tuż za nim szedł kapłan, a dalej Jack i Dorothée. Odrzuciła welon do tyłu, więc dolna część jej twarzy skrzyła się od brylantów. Malama i ja szliśmy za nowożeńcami. Ściskając w dłoni małą, atłasową poduszeczkę, szedłem ze sztucznym uśmiechem na wargach. Marc powiedział: Nie było tak źle, co, wujku Rogi? Zeskanowałem okolicę całego hotelu i nie ma tu Hydry. Znam jej mentalną sygnaturę i jestem tego całkowicie pewny. Czy próbowałeś szukać swojego kuzyna Parnella? - spytałem. Nie. Ale... Prawda jest taka, że ty nawet nie znasz sygnatury dorosłego Parnella! Ani zresztą własnej siostry Maddy. Ostatni raz dotykałeś ich umysłów, kiedy byli dziećmi. Teraz są Wielkimi Mistrzami, może nawet gigantami w niektórych zdolnościach, tak jak ty, i są BEZPIECZNI nawet przy Dorothée czy Ti-Jeanie - żadne z nich nie może ich metapsychicznie zidentyfikować, chyba, że połączą się w metakoncert Hydry, a nie są tacy głupi, żeby to zrobić! Rogi, zachowujesz się jak świr, nie ma niebezpieczeństwa - parsknął mentalnie Marc. Zaśmiałem się w głos. Doszliśmy na wielki taras, tuż za drzwiami salonu Roosevelta. Goście już wstawali z miejsc i podchodzili do nas. Lucille kręciła się, próbując zorganizować szereg powitalny, w czym wcale nie pomagał jej Ian, który wciąż grał na dudach gromki e fortissimo. Państwo młodzi byli tuż przed nim, tańcząc jakiegoś statecznego szkockiego menueta, a Janet, Kyle, Masha, Davy MacGregor i inni klaskali w rytm. Marc stał niemal dziesięć metrów ode mnie, wciąż zajęty Ellen Gunn, z którą odchodził od ołtarza. Młoda druhna honorowa trzymała jego ramię w stalowym uścisku i gapiła się

na niego z uwielbieniem. Skoro chociaż na chwilę miała przy sobie najlepszego kawalera Państwa Ludzkości, nie zamierzała go oddać łatwo. Nadeszła moja jedyna szansa. - Muszę szybko porozmawiać z Jackiem i Diamencikiem - powiedziałem do Malamy i momentalnie chwyciłem tańczących nowożeńców za wolne dłonie. Nie bacząc na wściekłe prychanie Lucille i zawodzenie dud, tanecznym krokiem zaprowadziłem młodą parę do hotelu i zamknąłem na klucz podwójne drzwi salonu. Śmiali się, myśląc, że to jakiś dowcip, dopóki nie zobaczyli mojej miny. Wtedy oboje spoważnieli. Dorothée zapytała z niepokojem: - Wujku Rogi, co się stało? Opadłem na fotel. Ludzie walili w drzwi, pokrzykiwali, śmiali się i wykrzykiwali stare powiedzonka. - Żałuję, że nie ma innego sposobu - powiedziałem. - Ale naprawdę nie ma. Czytajcie mi w myślach, na miłość boską! Najszybciej, jak potraficie! Potem laissez lefoutu bon temps rouler, niech się dzieje, co chce. Co mówiąc opuściłem zasłonę mentalną i otworzyłem przed nimi myśli o tożsamości Fury’ego. Poczucie wyzwolenia, jakiego doznałem, gdy wyciągnęli ze mnie wiadomości, było przytłaczające. Pozostawiając biednych kochanków w szoku (walenie w drzwi i wrzaski urastały do rozmiaru zamieszek), uciekłem do podziemi, zamierzając przywołać jajko-limuzynę i wypadać stąd w te pędy. Mogą mi psychokinetycznie przesłać kawałek tortu. Przeznaczenie chciało, że po drodze do głównych schodów minąłem otwarte drzwi Baru Piwnicznego. Ponieważ znajdowałem się w stanie bliskim załamania mentalnego, miejsce to wydało mi się wymarzonym sanktuarium, więc powiedziałem do siebie: - Czemu nie, do cholery? - W końcu przeżyłem ślub i udało mi się przekazać najważniejsze wiadomości Ti-Jeanowi i Dorothée. Kto zasłużył na odmianę nastroju bardziej niż moi? Wszedłem do środka, wdrapałem się na stołek przy barze i zdjąłem lekko zmięty cylinder. Lokal wydawał się opuszczony. - Halo? - zaskrzeczałem. - Otwarte? Ze środka odpowiedział mi miły głos: - Już idę, proszę pana. W barze było bardzo ciemno i prawie cicho. Młoda para najwyraźniej wróciła do gości, więc tumult ucichł. Orkiestra grała “In Sentimental Mood”. Westchnąłem ciężko, przesunąłem drżącą dłonią po spoconych siwych kędziorach i pozwoliłem oczom się zamknąć. Bezpieczny! Przekazałem wielką tajemnicę i teraz Dynastia będzie musiała wziąć na siebie odpowiedzialność za los Denisa i Anne. Sprawa nie była już w moich rękach. - Czego się pan napije? - Wciąż oszołomiony, usłyszałem bezcielesny głos barmana. - Wild Turkey. Podwójna. Bez wody. - Już podaję. Poczułem, jak odpływam na fali niewypowiedzianej ulgi. Dość zmartwień, dość strachu. Uczucie było niemal tak cudowne, jak ostateczna pozacielesna wyprawa, w którą wyruszyłem, gdy tonąłem. Kompletnie bezwładny, zamknąłem oczy, oddychałem głęboko i cieszyłem się muzyką Duke’a Ellingtona. Usłyszałem cichy dźwięk stawianej przede mną szklanki. - Czy ceremonia była ładna, proszę pana? Podniosłem powiekę na tyle, żeby trafić do więcej niż stuprocentowego eliksiru życia. - Cudowna. Po prostu cudowna. - Imbibo, ergo sum! (Piję, więc jestem!) Barman odszedł, jego kroki odbijały się echem na kamiennej posadzce. Słyszałem, jak przesuwa jakieś krzesła przy wejściu. Potem muzyka nagle umilkła i zrobiło się ciemniej. Zamknął drzwi. Wyprostowałem się, wreszcie wróciwszy do żywych, i odwróciłem się do niego, żeby poprosić o kolejną porcję.

Stał tam Parnell Remillard. - Mam przez ciebie dużo kłopotów, wujku Rogi - powiedział od niechcenia. - Ale zanim się stąd wyniosę, chyba wyrównam rachunki. Tylko dla osobistej satysfakcji. Chciałem wrzasnąć, ale moje struny głosowe odmówiły posłuszeństwa. Próbowałem odezwać się mentalnie, zawołać Marca, ale ponury uśmiech na twarzy Hydry powiedział mi, że moja zdolność telepatyczna również została koercyjnie stłumiona. Zrobił w moim kierunku jeden krok. Wciąż był w przebraniu kelnera. Jego oczy były martwe. W tym momencie szoku uświadomiłem sobie, że on sam jest martwy. Wszystko, co było ludzkie w synu Adriena i Cheri, zmarło dawno temu, poddało się wszechmogącemu bogu i panu, Fury’emu. Umysł Parnella był tylko na wpół świadomy, ale najważniejsze organy wciąż podtrzymywały jego funkcje życiowe, a jego aura płonęła krwawym karmazynem; był jednak martwy z własnego, straszliwego wyboru. Umarł, zanim się narodził. Zsunąłem się ze stołka. Znajdował się niecałe trzy metry ode mnie, mentalnie panował nad sobą, i cieszył się moim przerażeniem. - Tym razem żadnych metakreatywnych trików, staruszku. powiedział przyjacielsko. - Szkoda, że nie mogę wyssać z ciebie siły życiowej, ale dam ci parę dobrych lekcji bólu, zanim złamię ci kark gołymi rękami. Znajdą twoje pijane ciało u stóp schodów do holu. Tragiczny wypadek! Jakże to nierozsądne ze strony starego pijaczyny, że zepsuł przyjęcie weselne. Zacisnąłem powieki i zignorowałem Hydrę. Tylko jedna rzecz mogła mnie uratować, a wymagała każdego skrawka koncentracji, jaki zdołałbym zmobilizować. Jako młody człowiek eksperymentowałem z ćwiczeniami jogi zwanymi spiralami świecących strumieni siły życiowej (prana). Wewnętrzna spirala miała pomóc skoncentrować kreatywność mózgu, a zewnętrzna... działała w drugą stronę. Zaledwie w połowie wierzyłem wtedy w tę archaiczną dyscyplinę, podobnie jak tylko w połowie wierzyłem w cały koncept mocy metapsychicznej; ale zewnętrzna spirala dwa razy uratowała mi tyłek, cholernie mnie przy tym zaskakując. Może więc istniała też szansa na zaskoczenie Parniego. W kreatywności nie jestem mocny. Jednak wiadomo, że każda normalna istota ludzka posiada spory utajony zapas metazdolności, więc modliłem się, żebym zdołał wykrzesać dość energii z ciała i umysłu, aby obronić się przed Hydrą. Z zaciśniętymi oczami podniosłem ręce i rozstawiłem stopy, przyjmując postawę, którą nazwałem “kanon proporcji Leonarda”. Jest to rysunek człowieka ustawionego w pozie “X”. Parni chrapliwie zarechotał. - Próbujesz się poddać? Za późno, dupku! Ignorując go, przywołałem kreatywną moc mojego ciała. Naginałem przenikającą mnie energię życiową, wyciskałem ją jak gąbkę, aż podstawowa siła witalna zaczęła się zbierać i błyszczeć gorącym złotym blaskiem w rejonie serca, ośrodka fizycznej egzystencji. Zmusiłem ten strzępek energii do ruchu, każąc mu rysować płaską spiralę wokół osi mojego ciała - najpierw w dół, przez splot słoneczny, potem w górę, do gardła i resztek grasicy. Otworzyłem oczy. Nasilające się promieniowanie oświetlało ciemne pomieszczenie nie była to krwawa aura Parnella, lecz nowe, czyste, bursztynowe światło, wnikające mi do klatki piersiowej. Stałem się przejrzysty jak szkło, jak ludzka latarnia. Hydra osłupiała, a jej martwe oczy otworzyły się szeroko. Nie wierzyła w to, co widziała. Sprawiłem, że złota kometa energii życiowej przyśpieszyła na swej spiralnej ścieżce. Spłynęła w dół śledziony, minęła nadnercza, na chwilę opuściła moje ciało, po czym wróciła przez tarczycę. - Kurwa, co się dzieje? Prawie nie usłyszałem zdziwionego okrzyku Parnella. Każda cząstka mojej siły woli była skupiona na utrzymaniu błyszczącej złotej kuli na kontrolowanej spirali zewnętrznej. Oświetlała czakram “koła podtrzymującego korzenia” na kości ogonowej i rosła, wznosząc się w stale nasilającym się blasku do wzgórka, oślepiała oczy, leciała coraz szybciej, dotknęła łokcia mojej

uniesionej lewej ręki, lewego kolana, potem prawego, prawego łokcia, czubka głowy, lewej ręki, lewej stopy, prawej stopy... Tak, Hydro, dostaniesz za swoje, nawet gdybym musiał poświęcić na to część mojego życia. Gdy złota kula energii dotarła do mojej prawej ręki, opuściłem ramię i wycelowałem palec prosto w wykrzywioną twarz Parnella Remillarda. Wszystkie nerwy mojego ciała uwalniały orgazmiczną eksplozję, która na chwilę mnie oszołomiła i oślepiła. [OBRAZ]: Przejrzysta czaszka oświetlona ze środka szczęki szeroko rozwarte przed rozpuszczeniem się przezroczystej kości w dośrodkowym skręcie kruszy się pulsująca złota korona pożera czerwona kula płomieni blednie... staje się białym prochem. Poczułem, że osuwam się na kamienną posadzkę, dotykam jej tak miękko i bezboleśnie, jakbym był strachem na wróble wypchanym leciutkim pierzem. W uszach dźwięczało mi od kolosalnego rezonansu. Usłyszałem dziwny drewniany klekot. Starałem się zachować przytomność, udało mi się, wygrałem walkę. Podniosłem się na dłoniach i kolanach, otworzyłem oczy. Parnella-Hydry nie było, podobnie jak sporego kawałka mocnego dębowego stołka, obok którego stał, gdy uderzył mój metakreatywny pocisk. W miejscu, gdzie przedtem widziałem Parnella Remillarda, znajdował się teraz stos pyłu, który przypominał raczej rozsypany biały piasek niż popioły. Okrojony stołek leżał pośrodku. Żadnej pary, żadnego dymu, nic zwęglonego. Żadnych innych dowodów, że spaliło się jakieś ciało. Z wyjątkiem zniszczonego stołka bar był nietknięty. Chyba instynktownie wiedziałem, że gong, który wciąż odbijał się cichym echem, słyszę tylko ja. Koniec nosa, opuszki palców, palce u nóg i inne cenne części mojej anatomii przepełniało dziwne, nieznikające ciepło, ale poza tym czułem się dobrze, zdrowo i wesoło - lepiej niż w poprzednich tygodniach. Zabiłem człowieka po raz drugi w życiu, i tak naprawdę nie miałam pojęcia, jak tego dokonałem. Nie poczułem ani cienia wyrzutów sumienia. Zarówno Hydra jak i Fury zostali skazani in camera na śmierć przez Pierwszego Magnata Państwa Ludzkości, a ja po prostu zadziałałem jak jego straszliwy, szybki miecz. Na jednym ze stolików leżał oderwany durofilm z gazety “Boston Globe”. Ukląkłem i ostrożnie zebrałem pośmiertne resztki Parniego na ten kawałek folii, po czym go złożyłem. Było tego doprawdy bardzo mało, a część popiołów musiała przecież pochodzić z dębowego stołka. Podśpiewując pod nosem piosenkę Duke’a Elingtona, zaniosłem paczuszkę do ładnie urządzonej toalety dla panów, znajdującej się obok baru. Na szczęście nikogo tam nie było. Wrzuciłem Parniego do jednej ze staromodnych muszli klozetowych, na wszelki wypadek zrobiłem znak krzyża, i spuściłem wodę. Potem poprawiłem ubranie, wziąłem cylinder i poszedłem napić się szampana i potańczyć na weselu.

10 KAUAI, HAWAJE, ZIEMIA, 18 CZERWCA 2078 Pozwól mi spróbować, proszę, pozwól mi spróbować! Popatrz na nich głupi zaślepieni młodzi idioci będą tak rozproszeni w tym momencie, że opuszczą zasłony ochronne jestem TAK blisko to będzie łatwe... Nie! Nie mogę ryzykować twego życia moja kochana jesteś ostatnia dopóki nie zostaną poczęci Nowi musisz być bezpieczna. ... nie atak mentalny nie coś całkiem fizycznego: broń laserowa albo palna dalekiego zasięgu albo obrócę ich w pył mikrogłowicą nuklearną albo nawet zmiażdżę ich ogłuszaczem sonicznym...

Kretynka! Wielkiego Wroga nie można zabić w ten sposób. Nie odkryłem jeszcze żadnego pewnego sposobu na to, by go zniszczyć. Może to wymagać gwiazdowej energii. A teraz, kiedy są jednością wyjaśni jej jak się bronić. [Rozpacz]. Gdybym tylko przybyła na czas żeby pomóc temu pieprzonemu idiocie Parniemu! Gdybyś tylko TY pomógł mu zabić Rogiego zanim przekazał sekret. Nie byłem w stanie tego zrobić. Nie wiem nawet dokładnie jak Parnell zginął... wiem tylko, że zabił go ten starzec Rogi. Nie doceniałem go. Jest zagadką pajacem tchórzem partaczem, ale ma wspaniałą utajoną mentalną moc. Musisz obiecać, że będziesz się trzymać od niego z daleka moje jedyne kochanie moja ostatnia najdroższa żyjąca Hydro. Zrobię co każesz. Ale jak teraz uchronisz się przed wykryciem? Jak unikniesz śmierci? Wymyśliłem już sposób. Ale mogę go zastosować tylko w ostateczności. Nie martw się moja najdroższe maleństwo. Nie umrę, lecz zatryumfuję a ty moja Hydro będziesz ze mną rządzić Drugim Imperium. Ukochany Fury ufam ci... Czy mam wrócić na Okanagon i pracować dalej pośród przywódców Rebeliantów? Jeszcze nie. Trzeba teraz wciągnąć Marca w mój plan Nowych. Zaszczepiłem mu podstawy w podświadomości wiele lat temu, ale teraz trzeba to odnowić. Wróci do domu w Pacific Northwest jutro. Musisz go jeszcze raz odwiedzić we śnie, ale prowokując go w zwykły sposób musisz się również upewnić że asymiluje i pamięta [obraz]. Fury czy TO jest wielki plan? Tak. I nie tylko dla Nowych. Marc myśli, że jest niezniszczalny bo jego umysł i ciało są strzeżone przed konwencjonalnymi formami zamachu ale z czasem będzie nasz... tak czy inaczej. Chcę go mieć. Nie jako kolejną Hydrę, ale jako niewolnika. Jego rola w naszej przyszłości nie jest jeszcze dla mnie jasna. Wykorzystaj wszystkie swoje zdolności w koercyjnym nęceniu a twoje życzenie może się spełnić. Wkrótce opuścisz Okanagon i podejmiesz nową ważną pracę na planecie Astrachań. Uwodź Marca w jego snach i czekaj na moje instrukcje. Żegnaj teraz moja ukochana Hydro moja słodka Madeleine. Żegnaj drogi Fury. Zaplanowali podróż doskonale. Na Hawajach znaleźli się w chwili, gdy zachodzące słońce zapadało w morze. Schodziło po bezchmurnym niebie, unosiło się tuż nad jasną wodą, aż jego oślepiająca kula zsunęła się w dół, za horyzont. A kiedy już zniknęła... ukazała się im niezwykle rzadko obserwowana zielona poświata. - Cudownie! - wykrzyknęła Dorothea, podskakując na siedzeniu jajka jak uradowane dziecko. - Wypowiedz w myślach jakieś życzenie - zaproponował Jack. Dorothea zacisnęła oczy, potem je otworzyła. Cały jej umysł się uśmiechał. - Czy wypowiedzieć je na głos? - Nie, jeśli chcesz, żeby się spełniło. Zatem milczała, wiedząc, że on nigdy nie wejdzie do jej umysłu bez wyraźnego zaproszenia. Jej życzenie brzmiało: Obym to ja kochała go bardziej. Bo w każdej parze kochanków jedno kocha, a drugie pozwala się kochać. Przez chwilę milczeli, siedząc przy sobie ze splecionymi rękami. On na czas lotu w podróż poślubną przebrał się w długie spodnie khaki i luźną koszulę anaa, ona miała na sobie płócienne szorty, sandały i bluzkę z jedwabiu ze srebrną nitką. - Cieszę się, że widzieliśmy razem zieloną poświatę zachodzącego słońca - powiedziała. - To dobry omen, a my, Szkoci, bardzo zwracamy uwagę na takie rzeczy. Słyszałam o zjawisku kolorowego blasku po zachodzie słońca, ale na Kaledonii atmosfera jest zbyt przepełniona wilgocią i pyłem wulkanicznym, żeby mógł się pojawić. Kiedy poprzednio odwiedziłam Kauai, byłam zbyt zajęta innymi rzeczami, żeby o tym pomyśleć. Jack objął ją i mocno przytulił.

- Nigdy już nie będziesz musiała się martwić o Fury’ego i Hydrę. Jedną z rzeczy, której cię nauczę, będzie tworzenie niewidzialnej osłony - takiej, jaką sam się chronię przed wszelkimi fizycznymi lub mentalnymi ranami. Zajmie to trochę czasu, ale zobaczysz, że jestem całkiem dobrym kumu. Nieśmiało zbadała przedsionek jego zapraszającego umysłu, żeby znaleźć znaczenie hawajskiego słowa. Oznaczało “nauczyciela”, ale także i “kochanka”. Podniosła jego rękę do swojej zamaskowanej twarzy, a on odczuł, że to jest pocałunek. - Cieszę się, że ta wyspa będzie naszym domem na Ziemi - powiedziała. - New Hampshire jest piękne, ale zbyt podobne do Kallie: surowe, szorstkie i nieujarzmione. Oczywiście kocham moją ojczystą planetę i spodziewam się, że i ty ją pokochasz. Dobrze jest jednak mieć spokojniejsze miejsce, do którego będziemy przyjeżdżać, gdy będzie nam szczególnie trudno. A będzie, zgodziły się ich umysły. Pracy mamy aż za dużo, Rebelia się wzmaga, trzeba też w końcu uporać się ze śmiertelnym niebezpieczeństwem, jakie stanowi Fury. - Niech szlag trafi tego Rogiego - mruknął Jack. - Dlaczego musiał wybrać dzień naszego ślubu, żeby zrobić nam tę paskudną niespodziankę? Zauważyłaś, że zredagowałem cię, żebyś się zbytnio nie zdenerwowała? Jej twarz rozjaśnił nieśmiały uśmiech. - Nie bardziej niż ty zauważyłeś, że ja zredagowałam ciebie z tego samego powodu! Biedny wujek Rogi. Nie zrobił tego po to, żeby wszystko zepsuć. To naprawdę była pierwsza okazja porozmawiania z nami na osobności. - Jej głos posmutniał. - Myślisz, że to, co nam mówił, to prawda? Jack się zawahał. - Wierzył w morderczą rybę, podobnie jak uwierzył w historię Anne o tym, że Denis jest Furym. Nie mamy prostego sposobu na ustalenie, czy Rogi psychicznie spalił Parnella w hotelowym barze, jak powiedział, ale przekazałem to Paulowi i teraz on zdecyduje, czy rozpocząć śledztwo, czy zignorować sprawę. - A teoria Denisa/Fury’ego? - Może być prawdziwa. Obawiam się, że musimy postępować tak, jakby była prawdziwa. - Rogi może cierpieć na urojenia. - Nie. To dziwny staruszek, ale daleko mu do urojeń. On naprawdę posiada bardzo silną utajoną kreatywność, więc jest całkiem możliwe, że był w stanie spopielić Parnella. Jest jeszcze coś, co powinnaś wiedzieć o Rogim: twierdzi on, że ma jakiś szczególny związek z Lylmikami. Ani Marc, ani Denis w to nie wierzą, ale ja sądzę, że Rogi może mówić prawdę. Jest na przykład Wielki Karbunkuł. Rogi od lat żartuje, że dostał go od Lylmika. Czy przeskanowałaś ten klejnot, gdy pożyczył ci go na szczęście podczas operacji przy diatremie? - Dlaczego? Nie... - Ja tak. I w samym środku czerwonego brylantu znajduje się wyraźna molekularna anomalia, która mogłaby być mikroskopijną naturalną skazą - ale raczej wygląda na artefakt. Karbunkuł to jakaś maszyna; może podprzestrzenny nadajnik, może coś więcej. Z tego co wiem, nie może być wytworem żadnej z ras Imperium oprócz Lylmików. - Jack, to wszystko zdaje się niewiarygodne. Ja też zagłębiłam się w umysł Rogiego. Jest na granicy neurozy, drażni go własne operanctwo. To, że zwykle nadużywa alkoholu, z pewnością świadczy o niezrównoważonej osobowości... - Rogi nie jest prawdziwym alkoholikiem. Nadużywa alkoholu, kiedy mu to pasuje, ale kiedy nie chce, nie pije wcale. Ten człowiek jest chodzącym atawizmem, Diamenciku. Reprezentuje staromodny typ, którego nie widujemy zbyt często w Erze Galaktycznej. - Jest bezwstydnym auld whaup! - ale szkocka obelga została wypowiedziana z niechętną sympatią. - I nie wiem, jak mamy przystąpić do projektu wcielenia Fury’ego tylko na podstawie jego niepotwierdzonych danych mnemonicznych. Naprawdę uważam, że powinniśmy poczekać na powrót Anne. Potem możemy ją głęboko wysondować w metakoncercie. Nie tylko

potwierdzilibyśmy lub odrzucili obraz sytuacji przedstawiony przez Rogiego, ale równie dobrze moglibyśmy sprawdzić, czy sama Anne nie jest Furym. - Trzeba byłoby czekać przynajmniej rok - przypomniał jej Jack. - Same przygotowania do terapii Denisa tyle potrwają. Ja muszę wydobyć sygnaturę mentalną Fury’ego z pamięci Rogiego tak, by nie niszczyć jego walącej się psyche, ty - zaprojektować całkiem nową cerebroenergetyczną płytę mózgową i własne zasilanie dla kasku El 8, a razem musimy opracować jedyny w swoim rodzaju i nigdy nie wypróbowany metakoncert, łączący elementy koercji i redakcji. Wystarczy nam na to niecałe pół roku. Najtrudniejszą sprawą jest przekonanie członków Dynastii do projektu i przeszkolenie ich do używania kasków cerebroenergetycznych. Jej wzrok, utkwiony w blednącym blasku słońca, wyrażał obawę. - Leczenie Denisa będzie ogromnie niebezpieczne. Niektórzy uczestnicy metakoncertu mogą zginąć, chyba, że zbudujemy specjalną ochronę. - To kolejny powód do jak najszybszego załatwienia tej sprawy. Zanim zwalą się nam na głowę inne kłopoty, z którymi zmaga się Imperium, a Fury ich jeszcze bardziej nie pogłębi. Czy to nie ty mówiłaś mi, że może on wykorzystać Rebeliantów, albo przygotowywać Bóg wie jakie inne przestępstwo? - Jack, będziemy ryzykować życiem dziewięciorga ważnych Magnatów Konsylium - w tym samego Pierwszego Magnata a wszystko z powodu bełkotu zapijaczonego starca! - Znam Rogiego, odkąd byłem w łonie matki. Wciąż nie mogę przewidzieć, kiedy będzie się bawił w zamroczonego ekscentryka, a kiedy zrobi coś szlachetnego i nieegoistycznego, ale wiem, że jest bardzo uczciwy. Kocha mnie, a ja jego. Marc czuje do wujka Rogiego prawie to samo, co ja i przypuszczam, że Denis też. - Ja też - przyznała, odwracając się od niego. - Na ogół. Siedzieli w ciszy. Jak to w tropiku, zmrok zapadł nagle i rozbłysły wieczorne planety Wenus i Jowisz. Zapowiadała się spokojna, bezksiężycowa noc. - Musimy to zrobić powiedział cicho Jack. - Przypuszczam, że masz rację. - Jej pseudogłos przybrał zrezygnowany ton. - I Rogi też prawdopodobnie ma rację we wszystkim, z wyjątkiem... Co sądzisz o jego przypuszczeniu, że Denis ratując mu życie udowodnił, że nie jest Furym? - To nie ma znaczenia. Podstawowa osobowość Denisa nie wie o swym zabójczym alter ego. Westchnęła. - Też tak myślałam. - Chwilę milczała. - Ciekawi mnie teoria - podjęła - wedle, której wujek Rogi może być odporny na koercję Denisa/Fury’ego, ponieważ jest przybranym ojcem Denisa. A odwrotność teorii, że Denis/Fury może być odporny na koercyjną redakcję swoich dzieci, może spowodować poważne kłopoty podczas leczniczego metakoncertu. - Będziemy musieli jakoś to obejść. Informacje, które uzyskasz sondując Rogiego, mogą nam pomóc w zrozumieniu i ominięciu koercyjnej blokady rodzic-dziecko. Możemy również zdobyć wskazówki ucząc się miłości, bo czasami trzeba wybaczyć ukochanej osobie to, że zadaje nam ból. Remillardowie naprawdę kochają Denisa i wątpię, żeby odebrali mu tę miłość, gdyby wiedzieli, że w ich ojcu kryje się osobowość Fury’ego. - Na pewno nie - zgodziła się Dorothea. - Przede wszystkim będą chcieli go wyleczyć. - Jedynym dzieckiem Denisa, które z pewnością nie powinno brać udziału w metakoncercie, jest Anne. Jeśli to ona jest Furym, jej wtórna osobowość mogłaby się pojawić podczas operacji i zabić całą resztę uczestników za pośrednictwem kasków cerebroenergetycznych. Ale jeżeli szczęście będzie nam sprzyjać, załatwimy wszystko na długo przed wyjściem Anne ze zbiornika regeneracyjnego. - A jeśli okaże się, że Denis jednak nie jest Furym? - zapytała. - Możemy redagować Anne, kiedy jej ciało zostanie już uleczone, ale będzie się jeszcze znajdowało w zbiorniku, a jej moce umysłowe będą słabsze.

- Denis lub Anne... - Dorothea wymówiła te imiona łagodnie. Jak myślisz, które z nich jest potworem? - Nie wiem - przyznał. - Nigdy nie próbowałem głęboko sondować żadnego z nich - w przeciwieństwie do pewnej odważnej kobiety o tytanicznej zdolności redakcyjnej. Była wyraźnie zakłopotana. - Kiedy sześć lat temu przeszukiwałam umysły Dynastii, moje metody były niedopracowane. I nie uzyskałam niezbitych danych, tylko analizę prawdopodobieństwa opartą na charakterze danej osoby i jej potencjale metapsychicznym. Według moich ograniczonych kryteriów Marc był najbardziej prawdopodobnym Furym: wskaźnik dochodził do siedemdziesięciu czterech procent. - Kochanie, to nonsens! - Miał najbardziej wyobcowany umysł z nich wszystkich - nalegała. - I najsilniejszy potencjał metapsychiczny. - Nie zaprzeczę... - Anne była druga. Prawdopodobieństwo, że jest Furym, wynosiło sześćdziesiąt osiem procent. Potem Paul, sześćdziesiąt cztery procent. W przypadku pozostałych prawdopodobieństwo było o wiele mniejsze. Od Denisa i Lucille zdołałam wyciągnąć bardzo niekompletne dane. Do umysłu Denisa udało mi się wejść tylko raz, podczas przyjęcia w Halloween u Marca, kiedy z nim tańczyłam. - I? - ponaglił ją Jack. - Ze wszystkich przebadanych przeze mnie Remillardów, umysł Denisa był najbardziej złożony - i zaskakujący. Nawet nie zaczęłam go analizować w tym krótkim czasie, kiedy byłam w środku. On ma ogromny umysł! Wiesz, że to subrunkcjonalny gigant w każdej metazdolności? - Tego się obawiałem. - Jestem pewna, że sam nie zdaje sobie z tego sprawy. Postrzegam go jako w pełni scaloną osobowość - bez żadnych oczywistych skrzywień i defektów, jak w przypadku Paula, Anne i Marca. Ale złożoność umysłu Denisa jest tak olbrzymia, że naprawdę mnie przeraziła. Gdy próbowałam drążyć głębiej, żeby zobaczyć coś więcej nagle mnie odrzuciło. - Denis cię wykrył? Kiwnęła głową. - Był bardzo miły, wybaczył mi wtargnięcie... ale bardzo zdecydowanie mnie wyrzucił, zamykając za mną osłonę. Tak więc właściwie nic nie uzyskałam. Nie odniosłam jednak wrażenia, że rezyduje tam druga osobowość. - Od tego czasu nie próbowałaś sondować żadnego z Remillardów? - Marc wiedział, co robiłam podczas przyjęcia, podobnie jak Denis. Rogi również się zorientował, że sondowałam jego umysł. Przypuszczam, że jeden z nich trzech powiedział pozostałym o moim myszkowaniu. Marc i wszyscy inni członkowie Dynastii natychmiast stworzyli bariery alarmowe zaprojektowane specjalnie do obejścia mojego rodzaju niezauważalnej redakcji. Już nigdy potem nie zdołałam się wśliznąć w umysł żadnego z nich. Mały statek kosmiczny leciał w kierunku południowego wybrzeża Kauai zaledwie kilkadziesiąt metrów nad spokojną, ciemniejącą wodą. Dorothea patrzyła z zainteresowaniem. Nigdy nie widziała domu Jacka. Decyzję o małżeństwie podjęli nagle, co było sporym zaskoczeniem dla krewnych i współpracowników, którzy wrócili na Kaledonię po erupcji diatremy. Został z nią parę tygodni po eksplozji, nie tylko pomagając jej leczyć obrażenia, ale również wspierając ją, gdy osobiście przeprowadzała inspekcję miejsc dotkniętych katastrofą, koordynowała wysiłki i doglądała planów odbudowy. Ich związek był ciepły, ale nie intymny. Nigdy nie wspominali szaleńczych chwil w wiertle głębinowym, gdy ona została ranna, a on wyznawał jej miłość.

W końcu, kiedy jej powiedział, że od dawna powinien być na planecie Konsylium, gdzie odbywała się sesja Dyrektoriatu Wspólnoty, po prostu zgodziła się, żeby odleciał: chyba jej myśli wciąż zaprzątała sytuacja na planecie. Razem udali się do Portu Gwiezdnego Killiecrankie. I tam, w przejściu do sali odlotów, uświadomiła sobie w końcu, że on naprawdę ją opuszcza. Opanowała ją niewytłumaczalna panika, emocja całkowicie obca jej zwykłej, poważnej postawie. - Ale co ja bez ciebie zrobię? - wykrzyknął jej pseudogłos. Ubrana była w wysadzany brylantami kombinezon lotniczy bez kasku. Jej brązowe włosy falowały dziko w porywistym wietrze, a oczy nad maską z klejnotów nagle szeroko się otworzyły; malował się w nich strach i niedowierzanie. - Potrzebuję cię. Nie wiem, dlaczego. Nie chodzi o katastrofę ani o moje obrażenia. Chodzi o mnie. I o ciebie. Och, Jack, nie rozumiem, co się ze mną dzieje... - Ja rozumiem. Ze mną stało się to dawno temu. - Wziął ją za ręce, stanął blisko niej, by osłonić jej drobną figurkę przed deszczem, który właśnie zaczął padać. Inni podróżni wchodzący do budynku rozpoznali słynną parę i z typowo szkocką rezerwą i uprzejmością odsunęli się na sporą odległość. - Co my teraz zrobimy? - zapytała go rozpaczliwie. Tego zadziwiającego dnia zaśmiał się i powiedział jej. Obowiązki Kierownika nie pozwoliły jej na odwiedzenie Ziemi przed ślubem, ale wiedziała, że Jack przygotowuje swój dom na Kauai na ich miodowy miesiąc. Nie mogła się doczekać niespodzianki... - To Lawai Kai, między dwoma cyplami. - Wskazał małą zatoczkę. Dorothea zobaczyła piękną plażę, okoloną palmami kokosowymi, pandanami i drzewami tahinu w kształcie parasoli. Polecieli powoli w głąb lądu nad bujnie porośniętą dolinką rzeczną, otaczającą szereg malowniczych lagun i lasów wysokich palm i kwitnących drzew tropikalnych. - Dwieście lat temu - wyjaśniał Jack - Lawai Kai należało do Królowej Emmy, żony Kamehameha IV. Potem był tu rezerwat botaniczny, dopóki Huragan Palapala nie zniszczył go na początku dwudziestego pierwszego wieku. Dolina stała się dżunglą po exodusie ludności na planety kolonialne. Fundusz powierniczy Remillardów nabył to miejsce w 2073 roku i oddał je mnie, kiedy stwierdziłem, że chcę mieć stałą rezydencję na Ziemi, i to właśnie na Kauai. Zbudowałem dom i zacząłem odnawiać plantacje roślin ozdobnych i baseny na rzece Lawai. Zobaczysz, że posiadłość jest dość skromna, z wyjątkiem dobrze wyposażonego laboratorium w piwnicy, którego używam do specjalnych badań. - Tu właśnie zamierzasz pracować nad sprzętem cerebroenergetycznym? - Tak. Tu i na planecie Konsylium. Prototyp koercyjno-redaktywnej płyty mózgowej będzie łatwo zabrać ze sobą, ale tu będę trzymał zmodyfikowane kaski CE. Kiedy przekażemy nowiny Dynastii, będzie to bezpieczne i odpowiednie miejsce do treningu. Posadził statek na małym lądowisku przy jednej z lagun i wysiedli. Gwiazdy iskrzyły na ciemnogranatowym niebie. Na czarnych wodach unosiło się mnóstwo lilii wodnych, w tym ogromne okazy z liśćmi o ponad metrowej średnicy i pachnącymi kwiatami prawie połowy tej szerokości. Wzdłuż brzegów rosły bambusy i szerokolistne krzewy z kwiatami o ciekawych kształtach. - Jak pięknie - zachwyciła się Dorothea. - Wszystko wygląda tak naturalnie, ale przypuszczam, że ciężko się napracowałeś, zanim to urządziłeś. - Rzeczywiście, tak. W ogrodach są jeszcze bardziej widowiskowe rzeczy, ale to część mojej wielkiej niespodzianki. Najpierw chodźmy do domu. Szli kamienną ścieżką, a ich bagaże, podtrzymywane psychokinezą Jacka, leciały za nimi. Po obu stronach rosły wspaniałe helikonie, anturia, czerwony imbir, strelicje i protee, wymieszane z licznymi odmianami paproci. Dom, okolony kwitnącymi brezylkami garbarskimi, mirtami i grewillami w pierwszej chwili sprawiał wrażenie zwyczajnej, choć eleganckiej, starej drewnianej

rezydencji na plantacji, z krytym gankiem i parą dobudowanych skrzydeł. Stał na wzgórzu nad lagunami. - Ależ Jack! - wykrzyknęła Dorothea, gdy coś sobie uświadomiła. - Jesteś romantykiem! Nigdy bym tego nie podejrzewała. - Niewielu ludzi się domyśla - przyznał, krzywiąc się. - I wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy wreszcie odkryłem straszliwą prawdę. Ganek był pełen orchidei w doniczkach. - Są to głównie dary od Denisa - powiedział, otwierając najwyższej klasy zamek myślowy we frontowych drzwiach. - Czy mam cię przenieść przez próg? Wolałbym nie psuć niespodzianki, ale może będzie ci przykro, jeżeli od razu nie zadośćuczynię tradycji. - Hmm! No dobrze. Drzwi zamknęły się za nimi z cichym sykiem, oddzielając ich od zapachu ogrodów, a Dorothea zorientowała się nagle, że rustykalny wygląd rezydencji Jacka jest tylko pozorem. Dom był mocny, wykonany nie z drewna, szkła i kamienia, lecz z artystycznie ukształtowanego cerametalu, czystych arkuszy laseroodpornego nadtlenoboranu i niezniszczalnego, mocnocząsteczkowego plastyku. Powietrze było chłodne, przefiltrowane, o kontrolowanej wilgoci. W maleńkim frontowym holu znajdowała się ścienna stacja kontroli do programowania powietrznych i naziemnych systemów alarmowych oraz dwuwarstwowej osłony z pola sigma. - Wielkie nieba - mruknęła. - Czy to wszystko z powodu Fury’ego i Hydry? - Między innymi. Wolałbym porozmawiać o rym później... Tu jest salon. - Odsunął się grzecznie na bok, żeby mogła wejść pierwsza. Weszła i zamarła w osłupieniu. Lampy stołowe i stojące włączyły się automatycznie, dając łagodne oświetlenie. Pokój, o powierzchni dziewięciu metrów kwadratowych, miał wysokie okna wychodzące na tylny ogród. Na ścianach, w ciemnych, muzealnych skrzynkach, wisiały: cenna tkanina tapa z Tongi, dziewiętnastowieczna hawajska kołdra i trochę nowszy płaszcz, misternie wykonany z piór. Rzeźby, maski, miski, artystyczne konstrukcje z włókien i oprawione w ramy kolekcje muszli z całego Południowego Pacyfiku zawieszone były na ścianie, wystawione w niszach lub rozrzucone na stolikach i polerowanej podłodze z drewna tekowego. Były też liczne obrazy, w tym jeden Paula Gaugina, trzy Madge Tennent oraz zestaw znakomitych studiów ptaków, dzieło Mariana Bergera. Na honorowym miejscu nad kominkiem, subtelnie oświetlony, wisiał portret pędzla Jamesa Goldenberga, przedstawiający Teresę Kaulanę Kendall w kostiumie Królowej Nocy z “Czarodziejskiego Fletu”. W chińskich szafkach z różanego drewna mieściła się wieża stereofoniczna, Tri-D, imponujący sprzęt łączności i wyszukiwawczy. Była tu również wysoka półka z papierowymi książkami. Pośrodku pokoju, na macie lau-hala stał kryształowy zbiornik, który przypominał okrągłe akwarium. Meble z miejscowego drewna i rattanu, kryte ręcznie tkanym materiałem w spokojnych kolorach, wyglądały na całkiem nowe i pośród tej niesamowitej kolekcji dzieł sztuki, stwarzały wrażenie przytulności. - Ja korzystałem tylko z tego pokoju i z laboratorium w piwnicy - powiedział Jack. - Ale urządziłem parę pomieszczeń, na przykład kuchnię i jadalnię w południowym skrzydle. Kiwnęła głową. Rozumiało się samo przez się, że nagi mózg nie potrzebuje zwykłych sprzętów domowych. Szybko obejrzeli nowe pomieszczenia. Oba były niewielkie i wesołe. Kuchnię Jack wyposażył we wszystkie możliwe urządzenia oszczędzające pracę, w tym w automatyczny system dostarczania jedzenia. Gdy wrócili do salonu, wskazała na tajemnicze puste akwarium. - Mam nadzieję, że to nie jest twoja sypialnia. - Nie, kiedy ty tu mieszkasz - odparł, uśmiechając się. - Myślę, że będziemy tego używać jako wazonu na kwiaty. Nowa sypialnia jest po drugiej stronie holu. Zobaczmy, czy spełnia wymagania Madame Kierownik.

Pokój był duży, z przylegającą lanai i łazienką. Ściany pomalowano na biało i ozdobiono paroma dziełami sztuki. W jednym rogu wisiał mały stary krucyfiks wyrzeźbiony w czerwonym drewnie acacia koa. Niżej znajdowała się maleńka wieczna lampka. Fantazyjnie kute mosiężne łóżko przykryte było wymyślną zielono-białą kapą z łat w klasycznym hawajskim stylu, którą otrzymali od Malamy w prezencie ślubnym. Gazowe firanki przesłaniały wysokie okna z żaluzjami w dwuskrzydłowych drzwiach prowadzących na lanai. Poza tym było tu niewiele mebli: śliczna stara mahoniowa komoda i lustro w ramie, kilka krzeseł z drabinkowymi oparciami i dwa nocne stoliki z politurowanego drewna sosnowego ze szklanymi lampami. - Te meble są tu tylko tymczasowo - oznajmił Jack. - Chciałem, żebyś urządziła ten pokój na swój własny sposób. I resztę domu, jeśli masz ochotę. - Bardzo mi się podoba tak, jak jest. Dodam tylko parę rzeczy tu i tam. A kiedy będziemy urządzać nasz dom na Kaledonii, tobie pozostawię decyzje. Zawahał się. - Chcesz zobaczyć laboratorium? - Jutro - powiedziała łagodnie. - To był bardzo męczący dzień. Otworzył rozsuwane drzwi do garderoby. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, przygotowałem dla nas specjalne ubiory. A potem niespodzianka! - Odwrócił się. Jego twarz była spokojna, ale umysł promieniował podenerwowaniem i nadzieją. - Pogoda będzie wspaniała. Pomyślałem, że możemy spędzić pierwszą noc w szałasie z trawy, który zbudowałem na Pu’u Kiloia, jednym z przylądków nad zatoką. Tam... jest bardzo ładnie. Powietrze jest chłodne, słychać jak fale rozbijają się o skały, a wokół rosną przepiękne kwiaty. Rozłożył kawałek miękkiego, złotego materiału z drukowanym szkarłatnym wzorem. - Wiem, że uwielbiasz projektować ubrania. Pomyślałem, że też spróbuję. To pa’u, rodzaj hawajskiego sarongu, tradycyjnego kobiecego ubioru ze starych wysp. Zrobiłem go z kory wauke, morwy papierowej. Gdy brała tkaninę, jej oczy rozbłysły. - Cudowne! Mięciutkie jak jedwab. Dziękuję, Jack. - Dla siebie mam malo, wycięte z tkaniny kapa. - Wskazał drzwi łazienki. - Jeśli chcesz się przygotować, sprawdzę jeszcze parę rzeczy, a potem pójdziemy do szałasu. Kiwnęła głową. Z niepokojem spojrzał na jej zamaskowaną twarz. - Wszystko w porządku, prawda, Diamenciku? To znaczy... Zgodnie z ludzką tradycją seksualną, inicjatywę na ogół przejawia mężczyzna. Ale jeśli wolisz... Położyła mu dwa palce na ustach, żeby go uciszyć, a jej umysł zalał go falą ciepłej aprobaty. - Chciałabym być tradycyjną panną młodą. Uważam, że twój pomysł spędzenia pierwszej nocy w szałasie z trawy jest niesłychanie romantyczny i kocham cię. Uśmiechnął się z ulgą. - Zaraz wrócę. Poszła do łazienki, biorąc tubylczy strój i ślubne leis z liści maile. Przywieźli girlandy świętych hawajskich liści z New Hampshire. Zdjęła podróżne ubranie i wzięła krótki prysznic. Na półeczce stało wiele błyszczących jak klejnoty flakonów tropikalnych olejków, ale ona nie mogła się oprzeć delikatnemu zapachowi pikake, jaśminku wielkolistnego. Namaściwszy się, owinęła wokół siebie pa’u w sposób, który pokazał jej umysł Jacka, i obejrzała efekt w długim lustrze. Powinnam mieć dłuższe włosy, pomyślała. Ale właściwie, dlaczego nie? Tej nocy mogli sobie darować konwencje “poprawnego” zachowania operantów i robić, co im się podoba. Sprawiła, że włosy jej urosły, aż opadły kaskadą prawie do bioder, brązowe, świecące i lekko faliste, kryjące boki diamentowej maski. Dla równowagi powiększyła odrobinę swój mały biust i dodała sobie rzęs. Była gotowa.

Kiedy wyszła z łazienki, Jack jeszcze nie wrócił do sypialni. Ściemniła nocne lampki prawie do końca i przez chwilę stała przed krzyżem, gdzie maleńka czerwona lampka rzucała niesamowite cienie na wyrzeźbioną twarz Chrystusa. Pomóż nam, modliła się. Ześlij prawdziwego anioła, żeby czuwał nad Jackiem i mną, i pobłogosław nasze małżeństwo. Będzie tak trudno, Panie, bo czekają nas długie rozstania. Nasze umysły mogą pokonać międzygwiezdne przestrzenie, ale ciała nie. Jesteśmy ludźmi i musimy być czymś więcej niż pokrewnymi duszami. Oboje... Będą razem tylko podczas sesji Konsylium albo w rzadkich przypadkach, gdy pozwolą na to obowiązki. Po tym pięknym początku będą się o sobie dowiadywać coraz więcej, a ich wzajemne oddanie albo się zwiększy, albo zaniknie: Bezcielesny Jack i Diamentowa Maska, dwie groteskowo nietypowe ludzkie postacie, które wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu odnalazły miłość. Nie będą mieli dzieci. Chociaż organy Jacka funkcjonowały prawidłowo, nawet jego gigantyczna kreatywność nie była w stanie wytworzyć skomplikowanych nitek DNA, które uczyniłyby jego spermę nasienną. Nie można było też wyciągnąć takiego DNA z jego komórek mózgowych i dokonać quasi-klonalnego przeniesienia sztucznymi środkami, bo ich dziecko zostałoby obciążone “bezcielesnym” losem ojca - mutanta. Przedyskutowali tę i inne intymne sprawy podczas podróży z Kaledonii na Ziemię. Jack poinformował ją również, że brak mu autoredakcyjnego kompleksu genów “nieśmiertelności”, który cechował pozostałych członków jego słynnej rodziny. Jego nagi, samopodtrzymujący się mózg, obdarzony niemal boskimi zdolnościami mentalnymi, był jednak genetycznie zaprogramowany do starzenia się, a w końcu śmierci, podobnie jak normalne ludzkie ciało. Nie było nadziei na to, że inżynieria genetyczna znajdzie sposób na odmłodzenie go, ani na to, że da mu nasienie. Był unikatową istotą, na niższym stopniu rozwoju niż niematerialni Lylmicy, ale bardziej zaawansowaną niż ludzka rasa. Jeśli on umrze, umrę i ja, pomyślała. Bez niego nie ma dla mnie prawdziwego życia. Jego miłość jest silniejsza, ale ja potrzebuję go bardziej... Drzwi do sypialni otworzyły się. Wszedł, ubrany w złotą przepaskę na biodra z kapa i własną girlandę liści maile. Na jego lewym ramieniu przewieszone były tuziny delikatnych leis wykonanych z pączków pikake, a na prawym miał cięższe łańcuchy białych storczyków dendrobium. Powiesił jaśminowy wieniec koloru kości słoniowej na jej szyi, podnosząc włosy, aby pachnące kwiaty dotknęły skóry. - Poślubiam cię raz jeszcze, mój słodki Diamenciku - powiedział. - W stary sposób tych wysp. W jej oczach pojawiły się łzy. Wzięła girlandę z orchidei i założyła mu ją na szyję. - I ja poślubiam ciebie, drogi Jacku. Na zawsze. Zrobił dłonią gest i otworzyły się drzwi na lanai. Wyprowadził żonę na werandę, otoczoną krzewami o bladych kwiatach. Niebo było czarne, usiane niezliczonymi gwiazdami. Oczarowałaś me serce, siostro ma, oblubienico, oczarowałaś me serce jednym spojrzeniem twoich oczu... Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym. Twoje wszystkie najprzedniejsze balsamy, tyś źródłem mego ogrodu, zdrojem wód żywych... *[* Pieśń nad Pieśniami.] Wyszeptała: - Powstań, wietrze północny, nadleć, wietrze z południa, wiej poprzez ogród mój, niech popłyną jego wonności! Niech wejdzie miły mój do swego ogrodu i spożywa jego najlepsze owoce!*[ Pieśń nad Pieśniami.] Ręka w rękę wyszli na dwór. Gwiazd było tyle, że srebrzyły liście drzew i odbijały się w sadzawkach z liliami, a drzewa brazylki rzucały blade cienie na oszronioną trawę. Kwiaty drzew, które byłyby płomiennie jasne w świetle słońca, pod gwiazdami wyglądały jak wypolerowany gagat. Wiatr od morza poruszał liśćmi drzew hala i palm kokosowych rosnących na plaży. Fale, podnosząc się dzięki niewidocznemu księżycowi, syczały przy zetknięciu z piaskiem. Poprowadził ją dalej, na urwisty cypel po zachodniej stronie zatoki, nad ciemną rafą z lawy, gdzie pieniła się woda, za wąwozami porośniętymi drzewami o zwisających lianach. Poczuła nowy

zapach podnoszącego się wiatru, zobaczyła wielką plątaninę ciężkich łodyg usianych ogromnymi białymi kwiatami. Zarośla pokrywały cały szczyt przylądka z wyjątkiem otwartej przestrzeni pośrodku, tam, gdzie było najwyżej. Na wzniesieniu, w żywej zasłonie drzew, stał niewielki, kryty strzechą szałas. Zeszli na dół, ich stopy dotykały ziemi w pobliżu masy splątanych morskich roślin, niemal dwukrotnie wyższych od Jacka. Zobaczyła teraz, że gęste, posplatane łodygi mają ostre kolce. Efektowne białe kwiaty o wymyślnych kształtach, wielkie jak talerze, zdawały się otwierać szerzej, gdy na nie patrzyła. Jej umysł zadał pytanie bez słów, a Jack odpowiedział: Kwitnące nocą cereusy. Żyją tylko dwanaście godzin. I mają ciernie, rzekła. Żeby nas ustrzec i przypominać... Podniósł ją w ramionach i zaniósł do małego szałasu. Stał on na niskich palach, miał drzwi wykonane z maty rozciągniętej na ramach i szerokie otwory okienne, które można było zamknąć, rozwijając tkaną suszoną trawę. Na bambusowym stoliku paliła się gruba świeca w kloszu, stało tam też jedzenie i picie. Łóżko stanowiła prosta platforma pokryta grubą kapą z kapa. Pościel wykonano z tego samego, miękkiego, naturalnego materiału. Powoli rozbierali się wzajemnie, starannie odkładając na bok girlandy. Pocałował jej czoło, powieki i twarde klejnoty skrywające dolną część twarzy. Poprowadziła jego ręce do swych wrażliwych piersi, sięgnęła w dół, by go pieścić, poczuła, jak rośnie. Ich umysły otworzyły się i zobaczyła lśniącą w nim bolesną przyjemność, dorównującą pożarowi jej nerwów. Jego podniecenie było czymś więcej niż tylko fizyczną stymulacją. Pożądanie, całkowicie podżegane wyobraźnią, urosło w ogromny głód. Podniósł ją na łóżko, wypowiadał jej imię. - Diamenciku. Pragnę cię. Chcę twego drogiego ja bardziej niż czegokolwiek w świecie. - A potrzeba ta jest prawdziwa kochanie nareszcie prawdziwa tak jak mieliśmy nadzieję. Jestem człowiekiem. Jestem mężczyzną. Zaczął całować jej całe ciało. - Znalazłeś tę część ciebie, której brakowało. Och, Jack. Dzięki Bogu. Dzięki Bogu... Gdy jego usta i język smakowały słodki balsam, którym się namaściła, jej umysł krzyczał w czystej ekstazie. Potem znalazł się w niej, przebijając błonę dziewiczą wspaniałym, krótkim, bolesnym pchnięciem, wypełnił ją, poruszał się powoli, żeby mogli poznać prostą rozkosz ludzkiego ciała. Potem przyjdzie czas na specjały, które dla siebie zaplanowali, miłosne fantazje, o których nonoperanckie pary mogły tylko śnić. Kosmyki jej długich włosów pobudziły nerwy jego skóry. Jej drobna figurka tuliła się do niego w doskonałym rytmie, piersi gniotły się na jego mięśniach. Ich sutki stały się wzniesionymi przekaźnikami energii życiowej. Pozwoliła swoim brodawkom urosnąć i dotknąć jego, mniejszych, jakby były to stworzenia o własnych umysłach, całkowicie sobie oddane w jakimś gwałtownym połączeniu. Tak orgazm pierś w pierś był możliwy. Zdarzył się i krzyczeli razem, gdy świeże źródło seksualnej przyjemności wzbogaciło ich namiętność. Pocałował wgłębienie w jej szyi, płatki jej uszu. - Maska - powiedziała dziwnie przytłumionym głosem. - Kochanie, zdejmij ją. Teraz. Nie zawahał się. Jednym silnym ruchem wyrwał maskę z uchwytów w kościach jej twarzy i odrzucił ją. Szlifowane kamienie odbijały światło świecy, obsypując sufit maleńkimi tęczami. Uśmiechnęła się. - Wiedziałem. - Jego szept był tryumfalny. - Wiedziałem! - Tylko dla ciebie. Pocałuj mnie, moja miłości. Miodem najświeższym ociekają wargi twe, oblubienico, miód i mleko pod twoim językiem. Wchodzę do mego ogrodu, siostro ma, oblubienico, zbieram mirrę mą z moim balsamem. Piję wino... *[ * Pieśń nad Pieśniami.]

Trzecia ścieżka nerwowa powstała, gdy połączyły się ich usta. Razem osunęli się w grzmiący żar, zanurzyli się w nim całkowicie. 11 CONCORD, STOLICA PAŃSTWA LUDZKOŚCI, ZIEMIA 19 CZERWCA 2070 Program informacji pogodowych domowego komputera w apartamencie Davida Somerleda MacGregora był cudem techniki. Na żądanie natychmiastowo dostarczał precyzyjnych danych o warunkach meteorologicznych w dowolnym punkcie Ziemi - albo prognozę pogody dla głównych centrów każdej zamieszkanej planety Imperium Galaktycznego. Ignorując to jak zwykle, Davy złożył pościel, otworzył drzwi balkonowe i stwierdził, że tego niedzielnego poranka w New Hampshire jest parno, a temperatura dochodzi już do trzydziestu stopni Celsjusza. Jasne. Nie ma co myśleć o przechadzce wzdłuż rzeki Merrimack. Pójdą po prostu na promenadę. Zamówił durofilmowe wydanie “The New York Timesa” bez wkładki niedzielnej i szybko je przejrzał. Aye, napisali. Wczorajszy ślub wieku nie znalazł się na pierwszej stronie, ale fakt, że on odrzucił ofertę Paula dotyczącą objęcia urzędu szefa Dyrektoriatu Wspólnoty - tak. Poinformowano, że Pierwszy Magnat był “bardzo rozczarowany”. Nie było wzmianki o tym, że drugim kandydatem jest Jack. Davy MacGregor roześmiał się. Paul nigdy nie odnosił korzyści politycznych, kiedy kolejny Remillard obejmował wysokie stanowisko. Wręcz przeciwnie! Złożył gazetę, wsunął ją pod ramię i ostro gwizdnął, kierując się w stronę windy. Ponieważ nadal panowała cisza, zawołał chrapliwym głosem: - Hamish, chodź! Rusz się wreszcie, leniuchu. Miarowe stukanie pazurków o płytki tylnego holu i gardłowe warczenie zaanonsowały przybycie Torridona Zodiaka Hamiltoniana, wiekowego teriera szkockiego. Pies wyzywająco spojrzał na swego pana. Niecierpliwy? - zapytał hardo. - Jak cholera - warknął David Somerled MacGregor, Planetarny Kierownik Ziemi. - I zgłodniały, ty leniwy zwierzaku. Więc właź do windy, bo cię zostawię. - Wszedł do małej windy, która obsługiwała tylko jego mieszkanie. Było to jedyne specjalne udogodnienie, którego zażądał, gdy zdecydował przenieść się z Domu Kierownika do Wieży Miłośników Psów. A może ja nie chcę dziś wychodzić, powiedział Hamish, nagle siadając po niewłaściwej stronie drzwi windy. Patrzyli na siebie jednakowymi ciemnymi oczami spod jednakowo nastroszonych czarnych brwi. Twarz człowieka i pysk psa miały niemal identyczne, uparte miny. Morda starego psa była stalowoszara, podobnie jak okalające twarz Davy’ego drugie bokobrody, chociaż człowiek dwukrotnie poddawał się odmłodzeniu. Był wysoki i szczupły, lekko przygarbiony; miał na sobie dżinsy, kasztanową dzianinową koszulkę polo i buty bez skarpetek. - Twoja sprawa. - Kierownik nacisnął przycisk W DÓŁ. - Ale będziesz musiał sobie darować niedzielną kiełbaskę. - Drzwi zaczęły się zamykać. Dziś jest niedziela? Czarny piesek wsunął się do windy i usiadł przy nogach pana. Davy uśmiechnął się z zimną satysfakcją. - Głupi kundlu, wiedziałem, że się nie oprzesz. Hamish skwitował tę uwagę pogardą, na którą zasłużyła, a po chwili wyszli na piętro spacerowe Wieży Miłośników Psów.

Budynek miał tylko dwa lata i okazał się wyjątkowo popularny wśród kochających psy legislatorów i urzędników stolicy. Każdy apartament miał prywatny wybieg, ale większość lokatorów i ich zwierząt wolała towarzyską atmosferę i naturalne piękno ogromnej wewnętrznej promenady. Dla biegających i spacerujących z psami ludzi wyznaczono ścieżki między drzewami. Psy mogły aportować na łąkach, łazić po ogrodach, gdzie były zakopane ciekawe rzeczy, albo pluskać się w fontannach i źródłach. Na niektórych terenach znajdowały się realistyczne mechaniczne łupy, do zabawy dla terierów i innych ras myśliwskich; gdzie indziej pasły się prawdziwe owce, które pozwalały się pilnować. Jeśli psy się pogryzły albo zdarzało się coś równie niepożądanego, operanccy adepci koercji zwierzęcej przywracali porządek. Ruchome moduły sanitarne, przypominające wielkie żółwie, utrzymywały teren w idealnej czystości. Apres sport i po załatwieniu wszystkich innych ważnych spraw psy i ich właściciele mogli się zrelaksować i odświeżyć w jednej z pięciu jadłodajni. Na promenadzie były również sklepy i salony fryzjerskie dla psów, oraz dobrze wyposażona klinika weterynaryjna. Pobiegasz? - zapytał Hamish radośnie merdając ogonem. Poszukamy robaków? Proszę. - Spadaj, koleś - mruknął Davy. - Jeszcze nie odpocząłem po tańcach na wczorajszym weselu. Zamówię dla nas coś do jedzenia i przeczytam gazetę “U Charliego”, a ty sobie pohasaj. Terrier pobiegł, a Davy MacGregor skierował się w stronę swej ulubionej jadłodajni. Stoliki pod parasolami ustawione były na brzegu ładnego, sztucznego jeziora. Za ozdobnym płotem, w zatoce, wodne psy myśliwskie polowały na chytre kaczki krzyżówki, a one radośnie uganiały się za psami. Niektórzy klienci restauracji kiwali głowami Kierownikowi, ale większość grzecznie ignorowała szefa Ziemi. Właśnie miał zająć miejsce, gdy ktoś zawołał do niego w intymnym trybie mentalnej mowy: Davy, przysiądziesz się? Zobaczył Kordelię Warshaw (z domu Warszawską) uśmiechającą się do niego od stolika w połowie zasłoniętego doniczkami kwitnących fuksji. Jej prześmieszny polski owczarek nizinny, Ignacy, zauważył go i powiedział: Przyjacielu Pani cześć chodź chodź! Davy podszedł i powitał ich oboje. - Nie widzieliśmy się dłuższy czas, Kordelio. Wyglądasz oszałamiająco. Jak tam PON? - Diabelski jak zwykle. Ale mnie rozśmiesza, warto go trzymać. Była niską kobietą, prawie w wieku Davy’ego, ale o wiele bardziej odmłodzoną i poprawioną chirurgią plastyczną. Popielatoblond włosy czesała w modną fryzurkę na pazia, nosiła krótki letni kostium spacerowy z tęczowego, połyskliwego materiału, z białą, jedwabną koszulką. Białe koturny z lakierowanej skóry zwracały uwagę na jej wspaniałe nogi. Kordelia Warshaw nie była już Intendentem Generalnym Ziemi. Jej otwarte opowiedzenie się po stronie Rebeliantów kosztowało ją posadę w wyborach w 2076 roku, ale wciąż była wpływowym Partnerem Intendenckim Europy, Magnatem Konsylium i Gościnnym Wykładowcą antropologii kulturowej w oksfordzkim Jesus College. Ona i Davy darzyli się platoniczną przyjaźnią od ponad pięćdziesięciu lat. Jej średniej wielkości kudłaty pies szczerzył radośnie zęby, podczas gdy dwoje ludzi gawędziło. Polski owczarek nizinny miał błyszczące ciemne oczka, które spoglądały spod gęstej grzywki sierści koloru herbatnika. Jego umysł powiedział do Davy’ego: Siadaj siadaj! Jedz * {ŚWIEŻE TRUSKAWKOWE BLINY}* jak Pani! - Cóż... - Kierownik się zawahał. Przyszedł kelner z drugim nakryciem i menu. - Zjedz ze mną śniadanie - zaprosiła Kordelia, wskazując na swój pusty talerz. - Bliny są dziś wyśmienite. Zamówię jeszcze trochę, bo pewien żarłoczny łajdak pochłonął większość moich. Ratuję cię przed [obraz tłustej Kordelii], powiedział PON. Ty chujku, odpierdol się!* [*w oryginale po polsku] - zganiła go. - Idź poszukać Hamisha i pobawcie się.

Uśmiechając się promiennie czarnymi wargami owczarek powiedział: Nasz przyjaciel to miły samiec. Baw się [niedwuznaczny obraz] dobrze. Odbiegł, merdając ogonem. Davy wybuchnął śmiechem na widok oburzonej miny Kordelii. Usiadł i zamówił bliny, dzbanek herbaty Spiderleg i porcję psich chrupek numer 3 z pieczoną parówką dla Hamisha. - Wiedziałem, że wprowadziłaś się do Wieży - powiedział, gdy kelner odszedł. - Nawet dziwiłem się, że nie wpadliśmy tu na siebie wcześniej. Ale przypuszczam, że kiedy Zgromadzenie miało przerwę, ty byłaś w Anglii. - Tak. Pomagałam przygotować świeżą porcję amunicji na anty wspólnotowe wystąpienie na następnej sesji Konsylium, z Walerym Gawrysem i resztą gangu wyrzutków z Oxbridge. - Ton był satyryczny, ale mentalny wydźwięk jej słów tchnął śmiertelną powagą, wyrażając zaproszenie do szerszego przedyskutowania sprawy. Przyniesiono herbatę, co wybawiło Davy’ego od konieczności natychmiastowej odpowiedzi. Gdy odpowiednio się zaparzyła, dodał mleka i cukru, spróbował, i z westchnieniem oparł się na krześle. - Czyli nasze dzisiejsze spotkanie nie jest tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności. - Nie - przyznała. Wskazała wzrokiem gazetę, którą położył na stole. - Właśnie dlatego chciałam się z tobą zobaczyć. Uśmiech Davy’ego stał się lodowaty. - To, że odrzuciłem propozycję Paula, abym objął stanowisko szefa Dyrektoriatu Wspólnoty, nie oznacza, że przeszedłem na twoją stronę, Kordie. Kpiarsko przekrzywiła głowę. - Nie? W “Timesie” piszą, że odmówiłeś z powodów filozoficznych. A ja cię znam, Davy MacGregorze! Od lat jesteś pół-Rebeliantem - i to nie tylko dlatego, że Imperium nie podejmuje zdecydowanych działań w sprawie morderstwa Margaret. Nie jesteś zaślepiony splendorem Imperium Galaktycznego jak Paul Remillard i jego kurewska*[* W oryginale po polsku.] Dynastia. - Nie, jestem tylko Ziemianinem, prostym i zwykłym, i zamierzam takim pozostać. - Zamieszał herbatę i patrzył w nią, krzywiąc się. - Obawiam się niekorzystnego wpływu Wspólnoty na Umysł Ludzkości i bardzo bym się ucieszył, widząc nas poza Imperium... Ale niech mnie diabli, jeśli kiedykolwiek ucieknę się do siły, by rozwiązać tę sprawę. Kelner przyniósł dania, więc milczeli, dopóki nie odszedł. Kordelia delikatnie nacięła jeden z nadziewanych serem zawiniętych blinów i polała go sosem truskawkowym. - Niezależnie od tego, czy jesteś z nami czy nie - powiedziała ostrożnie - chcielibyśmy, żebyś jeszcze raz zastanowił się nad przyjęciem oferty Pierwszego Magnata. Co? Kobieto, chyba oszalałaś? Jego gwałtowny wybuch myślowy wcale jej nie speszył. Gdy z wyraźną przyjemnością jadła bliny, jej umysł powiedział: Jako głowa Międzypaństwowego Dyrektoriatu byłbyś zaznajomiony z każdym aspektem kontrowersji wokół Wspólnoty. Znałbyś antyrebeliancką strategię obcych i ludzkich lojalistów, wszystkie zastrzeżenia poszczególnych światów, a także plany, które zamierzają wprowadzić w życie, gdy nasza populacja zbliży się do zrosłej liczby. Z czasem z pewnością odkryłbyś prawdę o samym procesie Zjednoczenia. Kordie jesteś niesamowita chcesz żebym był rebelianckim szpiegiem w najbardziej newralgicznym komitecie Konsylium miałbym jednocześnie promować Wspólnotę i próbować ją podminować... Nie. Chcę, żebyś był jedynym członkiem Dyrektoriatu, który jest jeszcze obiektywny. Który wciąż przedkłada potrzeby ludzkiej rasy nad potrzeby Imperium. To, czy postanowisz dzielić się z nami danymi, które odkryjesz, jest sprawą twojego sumienia. - Ha! - powiedział głośno Davy MacGregor. - Jesteś bardzo pewna, w którą stronę się skłonię. - Bliny ci wystygną. Jedz. - Oczywiście, że jestem pewna, bo wiem, z którą stroną sympatyzujesz. Nie jesteś z nami całym sercem tylko dlatego, że wciąż nie masz pewności, czy

sama idea Wspólnoty nie jest jednak słuszna. Obawiasz się również, że Rebelianci bez skrupułów zniszczą Imperium, gdyby próbowało narzucić nam Wspólnotę odgórnie lub gdyby zagroziło ludzkości poważnymi sankcjami za odrzucenie jej. Tak cholera tak! - Zatem zastanów się nad przyjęciem stanowiska - powiedziała. - Wahanie i czcze rozmyślania nie pomogą Państwu Ludzkości zdecydować, co jest najlepsze dla jego przyszłości. - Ale twoje obiektywne badanie wewnątrz Międzypaństwowego Dyrektoriatu mogłoby jej to ułatwić - dodała mentalnie. Jak do cholery mam przewodzić Dyrektoriatowi i udawać że jestem za Wspólnotą, kiedy nie jestem? Czy każesz mi pogwałcić moralne zasady? Paul Remillard nie spodziewa się, że będziesz zawsze przytakiwał. Nie - ale liczył, że zmiażdżę opozycję zajmując miejsce jego świątobliwej siostry Anny w utarczkach. On myślał, że rozwiązałbym wątpliwości na rzecz Wspólnoty, ty mówisz, że powinienem zachować obiektywizm, ale spodziewasz się, że będę agentem wywiadu dla rebelianckich intrygantów. Moja odpowiedź dla was obojga brzmi nie. Nie! Odsunął się od stołu, wstał i pomachał kelnerowi kartą kredytową. - Nie mogę dłużej zostać. Proszę o torebkę na chrupki dla psa. - Naturalnie, Kierowniku. - Mężczyzna poszedł po torebkę. Hamish przybiegł w odpowiedzi na mentalną komendę i usiadł u stóp Davy’ego. Kordelia spokojnie patrzyła na starego przyjaciela. - Czy powtórzysz tę rozmowę Pierwszemu Magnatowi? Davy pochylił się, oparł dłonie na stole i powiedział miękko: - Do diabła z Pierwszym Magnatem! Nie, nie mam zamiaru dyskutować o twojej taktyce z Paulem. Niech sam sobie szpieguje. Ale jest trochę ważnych danych, którymi chcę się podzielić z twoimi kumplami konspiratorami: Fury wrócił, podobnie jak jego marionetka, Hydra. I chcę ich widzieć martwych, niezależnie od tego, którzy Remillardowie znajdą się w krzyżowym ogniu Rebelianci czy lojaliści. Masz na to moje słowo. Kordelia nic nie powiedziała. Kelner przyszedł z torbą, do której Davy wrzucił jedzenie dla Hamisha. - Co do Wspólnoty - powiedział jeszcze - mój umysł jest otwarty. Nie sprzeciwiam się jej, ani jej nie promuję. Powiedz swoim pieprzonym wspólnikom z Oxbridge, że nie sprawię im radości. Ale Paulowi Remillardowi też nie. Kierownik Ziemi z terierem szkockim przy nodze odszedł w kierunku wind. Po paru chwilach włochaty łeb podniósł się nad stół i szeroko uśmiechnął do Kordelii Warshaw. Kobieta zaśmiała się ponuro. - Cóż, Ignacy! Przyszedłeś pocieszyć panią po kompletnej klęsce w dyplomatycznej roli? Polski owczarek nizinny spytał: Bliny dla mnie? - Mogłam się domyślić, co ci leży na sercu. Kordelia Warshaw postawiła na ziemi talerz Davy’ego MacGregora. Po chwili zestawiła też swój własny. Czworo Lylmickich Nadzorców wstało od pobliskiego stolika, przywołało psy i ruszyło ścieżką w kierunku zacienionego Kostnego Ogrodu, gdzie mieli się spotkać z Atoningiem Unifexem. Lylmicy wykonali polecenie przełożonego, obserwując mały dramat Kordelii i Davy’ego z bezpiecznej odległości, a teraz zastanawiali się nad jego znaczeniem. - Zdarzenie, choć interesujące, wyraźnie nie było ani wierzchołkowe, ani węzłowe - rozpoczął dyskusję homologous Trend. - Dziwi mnie - powiedziała Noetic Concordance, która szła za nim - że Unifex nalega, abyśmy przyszli tu i obserwowali wszystko osobiście. Minęło już tyle czasu, odkąd kazał nam fizycznie wyjść z planety Konsylium.

- Jeszcze bardziej zadziwiająca - dodał Eupathic Impulse - była jego prośba, żebyśmy ponownie włożyli te nieporęczne ludzkie ciała zamiast po prostu oglądać wszystko będąc niewidzialnymi. Przecież przydatność materialnego przebrania skończyła się już dawno temu. - Nie kwestionuje się tak po prostu poleceń Atoninga Unifexa - zauważyła zgryźliwie Asymptotic Essence. Jej proste czarne włosy tworzyły grzywkę nad brwiami i były upięte w koczek rzeźbionymi szpilkami z kości słoniowej. Była ubrana w olśniewający błękitny cheongsam. - Trzeba protestować - powiedziała niechętnie Noetic Concordance - bo intuicja podpowiada, że w tej sytuacji protest jest nie tylko dozwolony, ale może nawet konieczny. Trzy pozostałe istoty przemyśliwały w milczeniu tę nieprzyjemną perspektywę. - Należy mieć nadzieję, że w końcu otrzymamy jakieś wyjaśnienie - powiedziała Concordance. - I że nastąpi to jakiś czas przed Omegą - mruknął Impulse. Formy, które czasowo mieściły nic nieważącą lylmicką materialną substancję, reprezentowały cztery różne ludzkie rasy. Jeśli nie brać pod uwagę niezwykłych oczu, które wyglądały jak oświetlone od spodu akwamaryny, oraz całkowicie nieprzejrzystych osłon mentalnych, Nadzorcy sprawiali wrażenie zwykłych młodych ludzi, ubranych (oprócz wspaniałej Assymptotic Essence) w nie rzucające się w oczy, codzienne stroje. Przybywszy do Kostnego Ogrodu usiedli na drewnianych ławkach pod kasztanowcem, a ich psy obwąchiwały małą polankę. - Niezależnie od tego, co się jeszcze zdarzy, jestem jednocześnie zadowolony i zaniepokojony, że Davy MacGregor ponownie odrzucił propozycję - zauważył homologous Trend. Nosił imponujące fizycznie ciało rdzennego Amerykanina o orlim nosie. Jego pies, standardowy Xoloitzcuintli, bezwłosy i ładnie umaszczony, zaczął gwałtownie kopać pod krzewem tawuły. Męski kolega Trenda, Eupathic Impulse, powstrzymał niecierpliwe sarknięcie. - Czy zechciałbyś wyjaśnić swoją emocjonalną dychotomię? - To, że MacGregor odmówił współpracy z Rebeliantami, jest dla nas korzystne - powiedział Trend. - Natomiast jego ciągłe wątpliwości co do dalszych losów Państwa Ludzkości w obrębie Imperium rodzą poważny niepokój. Co uczyniliśmy źle wyjaśniając projekt Wspólnoty, że tak inteligentna istota jak MacGregor nie widzi jej zalet? - Ludzie są trochę dziwni - rzekł Impulse. Nosił różowoskóre, niebieskookie ciało z brudnobrązowymi włosami. Jego psim towarzyszem był owczarek kaukaski, masywny, płowy pies stróżujący, który postanowił chyba oznaczyć pień każdego pobliskiego drzewa. - Na obecnym, niedojrzałym etapie rozwoju wielu ludzi przypisuje nadmierną wartość rozbuchanej indywidualności i absolutnej autonomii mentalnej. Na nieszczęście dla nas ten oporny segment ludzkiej populacji zawiera niektóre z jej najznakomitszych umysłów. - Szkoda, że Wspólnota, podobnie jak miłość, nie może być po prostu opisana, zanalizowana lub zademonstrowana - westchnęła delikatna poetka Noetic Concordance. - Ale o oczywistych korzyściach, jakie z niej wynikają, mogą świadczyć osiągnięcia zrosłych ras - rzekła Asymptotic Essence z nutką srogości. - Jeśli się ma mentalne oczy, by patrzeć! Pstryknęła palcami o polakierowanych paznokciach i wymierzyła koercyjnego klapsa swemu chińskiemu szczeniakowi Shar-Pei, który uparł się, że chwyci ogon dostojnej charcicy afgańskiej, należącej do Noetic Concordance. Miedziana twarz homologousa Trenda zasnuła się melancholią. - Należy zapytać, czy ludzkość jest tylko tępa, gdy nie docenia korzyści, jakie daje Wspólnota, czy też może całkowicie nie nadaje się do życia w najwyższej formie zorganizowanej społeczności. - Są krwiożerczy. To jedno jest pewne - powiedział Eupathic Impulse. - Tylko drogich małych Poltrojan ludzie traktują jak w pełni pokrewne im istoty - zauważyła Concordance. Jej wysokie afrykańskie ciało, eleganckie nawet w prostych białych Levisach i czerwonej drukowanej koszuli, znalazło dopełnienie w królewskim psie, który spoczywał teraz obok niej, złożywszy wąską głowę na jej kolanach. - Natomiast naszych najszczerszych przyjaciół, Simbiari, uważają za zimnych, gburowatych i pozbawionych poczucia humoru.

- Trudno lubić swoich byłych nadzorców - wtrącił Impulse zwłaszcza gdy rozlewają zielony płyn na dywany i meble. - Ludzie doceniają estetykę Gi - ciągnęła Concordance. - Ale mają tendencję do użalania się nad wesołością i ognistą seksualnością tej rasy. A szanowani Krondaku, mimo swej mentalnej błyskotliwości, przez ludzkość są uważani za obcych i potwornych tylko dlatego, że ich bezkręgowe ciała i mackowate przydatki nie spełniają ludzkich standardów piękna. Co do nas samych... - ironicznie, wymownie wzruszyła ramionami, a pozostałe istoty zaśmiały się ze zrozumieniem. - Ludzie są paradoksalni - utrzymywał Eupathic Impulse. A kiedy przebywa się w ludzkim ciele, rzeczywistość przybiera nieznane, a nawet dokuczliwe odcienie. Nie poczuliście tego, koledzy? - Z całą pewnością nie! - odparła Asymptotic Essence z podejrzaną żarliwością. Spódnica cheongsamu miała rozcięcie aż do uda, więc lylmicka kobieta ułożyła szczupłe nogi we wdzięcznej pozie. Niestety efekt zepsuł szczeniak, który uparł się gryźć jej buty. SharPei, śmieszny, mały psiak o luźnej, pomarszczonej skórze, która wydawała się o wiele za duża dla jego ciała, miał bardzo upartą naturę. Essence trudno było go kontrolować bez działania na niego koercją aż do stanu oszołomienia. - Davy MacGregor udowodnił, że jest wyjątkowym Kierownikiem Ziemi - powiedział homologous Trend, wracając do pierwotnego tematu dyskusji. - Ma zarówno mądrość jak i empatię, chociaż często kryje tę ostatnią pod fasadą zgryźliwości. Należy szanować motywy, które skłoniły go do odrzucenia stanowiska, ale czuję wciąż, że byłby znakomitym szefem Międzypaństwowego Dyrektoriatu na rzecz Wspólnoty. Jestem całkowicie pewny, że z czasem pozbędzie się sceptycyzmu i stanie się walecznym rzecznikiem Zjednoczenia Ludzkiego Umysłu. - MacGregor z pewnością utrzymałby Dyrektoriat w garści dodała Asymptotic Essence. Zdecydowanie przywołała swego Sher-Peia, żeby odciągnąć go od przesadnie entuzjastycznej inspekcji odchodów innego psa. - Jest nawet bardziej zacięty niż Anne Remillard. Można byłoby mieć nadzieję, że skłoniłby nieludzkich członków Dyrektoriatu do skuteczniejszego propagowania zalet Wspólnoty i zachęcania ludzi, by się do niej włączyli. Noetic Concordance była zaskoczona. - Czyż nie czujesz, że Jon Remillard również dążyłby do tego celu, gdyby kierował Dyrektoriatem? - Podejrzewam - odparła Essence - że Bezcielesny Jack już należy do Wspólnoty - przynajmniej duchowo - i stąd nie rozumie, dlaczego ludzie o mniej genialnych umysłach nie mieliby uznać jej za korzystną dla siebie. - Wydała z siebie cichy dźwięk obrzydzenia i zmusiła koercją pomarszczonego szczeniaka, żeby porzucił swoje fascynujące znalezisko. - Gdzie są te moduły sanitarne, kiedy się ich potrzebuje? - poskarżyła się. - Natychmiast przywołam robota-kupozbieracza - powiedział Impulse. - Nie denerwuj się, koleżanko. - Nastąpiła bezdźwięczna błyskawica. Jeden z modułów w kształcie żółwia zmaterializował się na polance i zrobił, co do niego należało. Asymptotic Essence westchnęła ze znużeniem. - Te psie stworzenia są miłymi towarzyszami, ale można by sobie życzyć, żeby nie były tak całkiem... zwierzęce. homologous Trend roześmiał się. - Są przecież zwierzętami. - Jego bezwłosy Xoloitzcuintli wykopał właśnie kość, więc dumnie przyniósł skarb, by go podziwiano. - Dobry psiunio - powiedział z roztargnieniem Lylmik. Meksykański piesek wyglądał na lekko rozczarowanego, ale położył się u stóp pana i zaczął ogryzać swój łup. Szczeniak Shar-Pei nagle się zmęczył i skomlał, żeby Asymptotic Essence wzięła go na ręce.

- Biedne maleństwo - mruknęła, układając pieska na swoich jedwabistych kolanach, gdzie mały natychmiast zasnął. Tylko ogromny owczarek kaukaski Impulse’a bez przerwy chodził po polance, obwąchując każdy kamień i krzew. Nagle zesztywniał i cicho warknął. Bardzo wysoki mężczyzna z kręconymi siwymi włosami i krótką brodą, w okularach przeciwsłonecznych Cazal, ubrany w jasnobeżowy strój z kory, powoli wszedł do Kostnego Ogrodu. Towarzyszył mu rudawy, przypominający lisa pies. - Wzniosłych myśli, koledzy! - przywitał ich Atoning Unifex. Pozostali lylmiccy Nadzorcy uroczyście odwzajemnili powitanie. Impulse pośpiesznie nakazał swemu psu przestać warczeć i się położyć. - Mam nadzieję, że spodobały wam się psy - powiedział Unifex, siadając. - Mój to Singer z Nowej Gwinei. Rasa jest bardzo bliska psom pierwotnym. Nazywam go Caruso. Nie szczeka. Jego głos przypomina raczej jodłowanie. Małe zwierzątko przyglądało się o wiele większemu owczarkowi kaukaskiemu. Jego ciałko zesztywniało, a sierść na grzebiecie najeżyła się. Unifex się zaśmiał. - Trzymaj swoje zwierzę koercją, Impulse. Caruso robi się drażliwy, kiedy myśli, że mogę zostać zaatakowany. Jest do mnie bardzo przywiązany. - Fascynujące - powiedział Impulse. Poklepał własnego psa, który przerwał konfrontację, lekko polizawszy pana w rękę. - Caruso naprawdę cię kocha, Unifeksie. - Noetic Concordance była porażona po szybkim zbadaniu umysłu zwierzątka z Nowej Gwinei. - Zadziwiające! Muszę wyznać, że odkryłam początki podobnego oddania w moim własnym psie afgańskim. Najpierw pomyślałam, że coś sobie wyobrażam... - Jakie ma imię? - zapytał Unifex. - Imię? - Concordance aż zamrugała ze zdziwienia. - Ależ to implikowałoby osobowość. - Tak. - Ja... Nazwę ją Samira - powiedziała nagle poetka, głaszcząc jedwabiste uszy psa i uśmiechając się. Pozostała trójka Nadzorców aż krzyknęła, widząc jej śmiałość. - Nie bądźcie głupi - skarcił ich Unifex. - Chociaż te zwierzęta nie są rozumne w pełnym tego słowa znaczeniu, z pewnością mają osobowość. Pragną waszej aprobaty i miłości. Obdarzcie je tymi uczuciami. To dobre ćwiczenie. - Przed czym? - zapytał z obawą Eupathic Impulse. Ale przywódca nie odpowiedział. Asymptotic Essence kołysała śpiące szczenię. - Przyznaję, że zadziwiające są te ciepłe emocje, prowokowane przez psy. Ten niedojrzały okaz jest ciągłym utrapieniem - ale nie mogę nic poradzić na to, że odczuwam czułość, gdy okazuje mi całkowite zaufanie. Zastanawiam się, czy ludzki matczyny rodzic może doświadczać podobnej satysfakcji z opiekowania się własnym, zależnym od niego, ale okropnie denerwującym młodym. - Och, ludzka matka odczuwa prawdziwe szczęście - zapewnił ją Unifex. - Nawet ludzcy ojcowie rozczulają się nad śpiącymi niemowlętami. - Czy chcesz wysłuchać raportu o spotkaniu Davy’ego MacGregora i Kordelii Warshaw? zapytał Eupathic Impulse, zmieniając temat. Gdy przywódca kiwnął głową, przedstawił dane. Dyskutowaliśmy nad MacGregorem jako przykładem wysoce inteligentnej istoty, która wciąż odnosi się z rezerwą do Wspólnoty z Galaktycznym Umysłem. - Powstaje pytanie - powiedział homologous Trend - czy zważywszy zademonstrowany przez niego brak całkowitej lojalności, MacGregor powinien nadal piastować stanowisko Kierownika Ziemi teraz, gdy powstało zagrożenie dla naszych planów. - Och, z pewnością musi zostać na stanowisku - oświadczył Unifex. - Davy jest jedynym człowiekiem, który nadaje się do tego zadania. - Schylił się, żeby podrapać małe trójkątne uszka

swojego psa. Caruso na swój psi sposób uśmiechał się z uwielbieniem. Merdał puszystym ogonem o białym końcu i wydawał z siebie dziwne, muzyczne dźwięki. Noetic Concordance powiedziała: - Teraz, gdy sami ludzie wykryli pierwszy dowód swej mentalnej zrosłości, Wspólnota z pewnością będzie wywoływać coraz więcej kontrowersji. Siatki prawdopodobieństwa wykazują prawdziwie przerażające prognozy, chyba, że Quincunx przedsięweźmie poważne środki prewencyjne. - Tak - zgodził się Unifex. - Będą się działy straszne rzeczy, ponieważ nie będziemy interweniować, aby im zapobiec. - Zdjął okulary, złożył je i schował do kieszeni. Czworo Nadzorców spojrzało z przerażeniem w jego przepastne szare oczy. Po chwili ciszy przemówił Trend. - Czy Imperium przetrwa? - Można mieć nadzieję. Nadchodząca katastrofa jest zarówno nieunikniona, jak i konieczna. - Z pewnością nie! - krzyknęła oburzona Asymptotic Essence. - Na Pierwszą Entelechię, błagam, wyjaśnij dlaczego tak uważasz. Ale Unifex powiedział tylko: - Wiążemy z ludzkością ogromne nadzieje. Rasa Lylmików wymiera, a ludzie jako jedyni nadają się do zastąpienia nas w roli przewodników i strażników galaktycznej ewolucji mentalnej. - Trudno nam będzie się z tym pogodzić, nawet, jeżeli słuszność twoich słów da się udowodnić - powiedział Eupathic Impulse. - Jednakże jeszcze trudniej jest pogodzić się z nieuchronnością konfrontacji między ludzkością a Zrosłym Imperium. - Wiem, że ludzkość nieprędko zaakceptuje ewolucyjnie nieuniknioną Wspólnotę, tak jak uczyniły to pozostałe rasy. Pozostawiony sam sobie Ludzki Umysł mógłby się zrosnąć, chociaż nie w pełni, za jakieś dwanaście tysięcy lat galaktycznych - kiedy my, Lylmicy, będziemy od dawna rasą wygasłą, a społeczna struktura Imperium będzie się spontanicznie rozsypywać. Żeby zapobiec tej straszliwej katastrofie, konieczne jest, abyśmy pozwolili nastąpić przewidywanym wydarzeniom, wprowadzając do równania prawdopodobieństwa Przedkrytyczną Zasadę Progresywną [dane]. - Ach - szepnęli chórem Nadzorcy. Głos przywódcy był cichy, niemal zmęczony. - W ludzkiej historii zasada ta raz po raz paradoksalnie przyśpieszała i wzbogacała ewolucję nie tylko zaawansowanie fizyczne, ale również rozwój mentalny i moralny. Istnieje nawet stosowne ludzkie przysłowie: “Będzie dużo gorzej, zanim zrobi się lepiej”. - Czy jesteś pewny - zapytała Essence - że konflikt będzie miał szczęśliwe zakończenie? - Nie - przyznał Unifex. - Moja prolepsis - albo to, co mógłbym nazwać prolepsis - jest niedoskonała, podobnie jak niedoskonałe jest jeszcze moje odkupienie. Wiem, że konfrontacja zbliża się szybko, a nasze Ciało Nadzorcze musi się trzymać od niej z daleka, nie ostrzegać, nie udzielać pomocy żadnej ze stron. Możemy tylko działać koercją na Wszystko, modląc się o szczęśliwe rozwiązanie. - A jeśli nie nadejdzie? - zapytała Noetic Concordance. - Wtedy, jeśli łaskawie się zgodzicie, uciekniemy się do planu B. - Przywódca uśmiechnął się swym tajemniczym uśmiechem. Powiedzcie mi, jak się czujecie w swoich ciałach? - Dosyć wygodnie - odparł homologous Trend, nie próbując ukryć osłupienia. - To dobrze. Myślicie, że moglibyście je nosić do następnej sesji Konsylium, a na razie żyć spokojnie na Ziemi, tutaj, ze swoimi psimi towarzyszami? - Przez trzydzieści dwa dni? - wymamrotał przerażony Impulse. - Tyle na początek - powiedział Unifex. Noetic Concordance spuściła wzrok. Ze wszystkich Nadzorców tylko ona zaczęła podejrzewać, co zamierzał Unifex.

- Czy naprawdę wierzysz, że tylko psyche rezydująca w cielesnej osłonie może przywrócić atawistyczne modele behawioralne? - Tak. Zwierzątka też pomogą. - O czym wy mówicie? - zapytał Eupathic Impulse. - Wszystko w waszych ciałach działa - oznajmił Unifex do Concordance. - Jestem o wiele lepszym stwórcą niż Jack. Oczywiście do niczego was nie zmuszam i nie spodziewam się natychmiastowego sukcesu. Ale jeśli nie uważacie inkarnacji za całkowicie odrażającą, warto spróbować. Jak już powiedziałem, mogłoby to nam ułatwić pierwszy krok odwrotu, jeśli podczas Rebelii Metapsychicznej dojdzie do najgorszego. Zrozumienie pojawiało się również w migdałowych oczach Asymptotic Essence. Przytuliła mocniej szczeniaka. - Ale czy coś takiego jest możliwe? - Och, to byłoby tylko zwykłe tchnięcie duszy - zauważył beztrosko Unifex. - Trendowi i Concordance raz się już to udało, dawno temu, w Czasie Fa. - Tak - zgodzili się oboje. Ale wciąż emitowali wątpliwości i niedowierzanie. - Pójdę już - rzekł Unifex. - Muszę dopilnować pewnych rzeczy. Podniósł się z ławki. Caruso podbiegł mu do nogi i obaj zniknęli między drzewami. - Czy ktoś zechce mi powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi? - zapytał ostro Eupathic Impulse. Noetic Concordance wyjaśniła. Impulse gapił się na nią z otwartymi ustami, a jego skonsternowana mina tylko częściowo odbijała mentalny wir tak głęboki, że zakłócał nawet mentalne siatki w najbliższym otoczeniu. Ludzie nie wyczuwali drżenia eteru, ale nagle wszystkie psy na promenadzie zaczęły wyć, nawet zwierzątka czasowo przypisane czworgu Lylmikom. Concordance stłumiła nieharmonijne wibracje. Psy umilkły. Na bladym czole Impulse’a pojawiły się kropelki potu. - To niestosowne - wymamrotał. - Bardzo niestosowne! Tym razem Unifex się zagalopował. Z pewnością to widzicie, koledzy. Z pewnością... Asymptotic Essence uśmiechnęła się do niego zagadkowo. Pozostali Lylmicy przyglądali się porośniętej trawą ziemi. Po jakimś czasie homologous Trend spojrzał na Noetic Concordance. - Unifex powiedział, że w naszych ciałach wszystko działa. - Tak - odparła. Jej oszołamiające oczy błyszczały w hebanowej twarzy jak klejnoty. - Można mu wierzyć na słowo - ciągnął Trend - ponieważ nigdy nie podawał wyraźnie fałszywych danych. Z drugiej strony, dla pewności powinniśmy sprawdzić wszystko osobiście. - Zgadzam się - powiedziała Concordance. Oboje wstali, skinęli głowami kolegom i odeszli z psami. - To szaleństwo. - Głos Eupathic Impulse’a brzmiał jak ochrypły szept. Jego oddech stał się szybszy, a ludzkie serce w klatce piersiowej waliło w przyśpieszonym tempie. Asymptotic Essence postawiła szczeniaka na ziemi i bez słowa patrzyła na kolegę. Była naprawdę piękna - zgodnie z ograniczonymi ludzkimi kryteriami, oczywiście. Miała harmonijną linię policzków oraz wilgotne i miękkie usta. Jej piersi zaznaczały się pod suknią z niebieskiego jedwabiu, wyraźnie kontrastując ze szczupłą talią. Spódnica z rozcięciem kazała myśleć o cudownych ukrytych atrybutach, które Impulse przypominał sobie z pierwszego momentu, kiedy oglądali swe ciała, zanim Unifex dał im ubrania. - Szaleństwo - powtórzył, ale mniej pewnie. Jego ludzkie ciało, które już kiedyś wprawiło go w zakłopotanie, znów okazywało symptomy żądzy. - Tak to właśnie jest u ludzi - powiedziała Asymptotic Essence. Podciągnęła go na nogi i objęła. - Pośród istot ludzkich zauważyło się pewne wstępne manewry, które mogą się okazać przyjemne. Czy będziemy eksperymentować?

- Ja... Ja powinienem się poddać - powiedział słabo Impulse. Poddać się Przedkrytycznej Zasadzie Progresywnej. Pod groźbą protestu. Essence wybuchnęła śmiechem, przytulając się do niego i przyciągając jego twarz do swojej. - Niech będzie - powiedziała i pocałowała go, sondując językiem. Psy znów się rozszczekały. 12 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Zniszczenie kolejnego składnika Hydry nie przyniosło mi całkowitego wyzwolenia. Około południa w dniu po weselu w naszym apartamencie w hotelu “White Mountain” obudził mnie Marc, potrząsając mną bezlitośnie, i kazał mi się ubrać. Miałem kaca jak diabli, ale prędzej bym skonał, niż poprosił Marca o wyleczenie go, a on sam nie wyszedł z tą propozycją. Gdy wygramoliłem się do salonu w poszukiwaniu kofeiny i silniejszych środków przeciwbólowych, odkryłem, że mamy towarzystwo: przybyła policja w osobie Guy “Bum-Buma” Laroche’a, który w owym czasie był głównym Inspektorem Galaktycznego Magistratu w Concord. Oficjalne zajęcia nie pozwoliły mu przyjechać na ceremonię ślubną. Byłem zbyt spruty i miałem za dużo waty w głowie, żeby zastanawiać się, dlaczego jest tu teraz. Obaj siedzieli przy stole jedząc lunch; żaden z nich nie okazał najmniejszego współczucia biednemu cierpiącemu starcowi. Zabawne, ale spojrzenia, którymi mnie obrzucali, nie były ani protekcjonalne, ani litościwe. Właściwie z obu ich umysłów przeciekało zakłopotanie z odcieniem czegoś bardzo bliskiego przerażeniu. W swym nieszczęściu nie przejąłem się tym, ani nie zadałem sobie trudu, aby się odezwać. Kawa na bocznym stoliku była gorąca i mocna. Połknąłem litr czarnej, co ani trochę nie ukoiło walenia w głowie. Potem zamówiłem podwójną Krwawą Marię z dodatkowym sosem tabasco z baru hotelowego i usiadłem przy stole bardzo ostrożnie, żeby pulsująca czaszka przez przypadek nie rozstała się z pierwszym kręgiem szyjnym. Podczas gdy leczniczy napój wypalał sobie drogę do mojego żołądka, zobaczyłem Dowód A. Rozwalony dębowy stołek barowy. Oj! Natychmiastowe wspomnienie. - Tak - powiedział Marc ze złowieszczą powagą. - A Bum-Bum znalazł biały popiół w szczelinach podłogi hotelowego baru. Analiza potwierdza, że jest to osad z ludzkiego ciała, spalonego w temperaturze paru tysięcy stopni Celsjusza. - Ale jak tego dokonałeś, wujku Rogi? - zapytał miękko Laroche. Miał cywilne ubranie, a jego szczera, piękna w swej brzydocie buźka z uduchowionymi oczami sprawiała, że miało się ochotę zawierzyć mu życie. Był pierwszorzędnym przesłuchującym i postrachem łotrów wyższego stopnia operanctwa. - Załatwiłeś swoją ofiarę w raczej specyficzny sposób. W całym pomieszczeniu nie było śladów ognia, żadnych gazowych ani cząsteczkowych osadów na meblach. Tylko popioły i stołek barowy niemal przecięty na połowę. To znaczy, że musiałeś jakoś rozproszyć energię spalania i uboczne produkty chemiczne w siatkach pola siłowego. Nigdy nie podejrzewaliśmy cię o taką metakreatywną doskonałość. - Nic nie zrobiłem. - Z trudem rozerwałem bułkę i posmarowałem masłem. Było to jedyne jedzenie na stole, na które mogłem patrzeć bez odruchu wymiotnego. - Nie kłam - powiedział spokojnie Marc. - Wczoraj byłeś tak zadowolony z siebie i tak zalany szampanem, że paplałbyś o zabiciu Hydry wszystkim gościom weselnym, gdybym ci ponownie nie zainstalował blokady umysłowej. Powiedziałeś mnie, Jackowi i Dorothei, a oni przekazali to Paulowi, który z kolei poprosił Bum-Buma, żeby dowiedział się prawdy. A teraz powiedz, co się dokładnie stało.

- Dlaczego po prostu nie spożytkujesz swej nadzwyczajnej redakcji i nie wyciśniesz tego ze mnie? - jęknąłem. - Zrobiłbym to, gdybym mógł - zapewnił mnie Marc. - Ale masz jakąś nową barierę, której nie jestem w stanie spenetrować. Jesteś dziś workiem pełnym niespodzianek, wujku Rogi. No, no! Czyżby Hydra zrobiła szybki numer? A może był jakiś inny powód, dla którego Marc nagle nie mógł się wedrzeć do mojego umysłu? Ooo! Myślenie było zbyt bolesne. - A mnie pozwolisz zbadać swój umysł? - spytał Bum-Bum. W porę powstrzymałem się od roześmiania mu się w twarz. W moim stanie mogłoby to się okazać fatalne. Powiedziałem mu: - No to mnie aresztuj, tu gros connard, toi! Wtedy będziesz miał prawo grzebać mi w mózgu, jak długo będzie ci się podobało. Obaj tylko się na mnie gapili. - No właśnie. Tak myślałem! Nie masz powodu, z wyjątkiem mojego pijackiego bełkotu. Nie ma ciała, nie ma broni, nic. Bum-Bum zaprezentował mi jeden ze swoich oszołamiających, wyrozumiałych uśmiechów. Miał ogromne zęby, białe jak kostki cukru. Wujku Rogi, bądź rozsądny. Przyznałeś się już do zabójstwa Marcowi, Jackowi i Dorothei. - Wiecie, że wczoraj byłem pijany. Wyznanie jest bezużyteczne. Teraz, kiedy jestem trzeźwy, odwołuję. - Napiłem się jeszcze trochę Krwawej Marii. - Nie możesz też udowodnić, że to prochy Parnella Remillarda, prawda? - Tak - przyznał galaktyczny gliniarz. - A spalone krzesło c’est une situation bizarre d l’extreme, to przedziwna sytuacja, ale nie jest dowodem zabójstwa. - Westchnął ciężko, potem przeszył mnie swym mrocznym spojrzeniem. - Ale powiem ci, co wiemy na pewno. Jeden z dochodzących kelnerów hotelowych zgłosił się do pracy dziś rano, myśląc, że jest wczoraj. Zdaje się, że cierpi na całkowitą, dwudziestoczterogodzinną amnezję. Ktoś inny zastąpił go podczas przyjęcia weselnego. Oczywiście podszywający się mógł być tylko kolejnym zdeterminowanym reporterem z brukowca. Gdybyśmy jednak mieli pewność, że fałszywym kelnerem była Hydra i że ją zabiłeś - pomogłoby to Pierwszemu Magnatowi w kontynuacji śledztwa w sprawie Fury’ego. Dlaczego sądzisz, że Parni próbował cię zamordować? Zręcznie! Ale ja się nie nabrałem. Usta miałem zamknięte, podobnie jak osłonę mentalną. W trybie intymnym powiedziałem Bum-Bumowi: Fous-moi la paix flicaillon, odpieprz się ode mnie, nędzny gliniarczyku! Ale on się dalej przymilał. - Nie masz nic do stracenia, rozmawiając ze mną, Rogi. Lylmicy zapieczętowali akta Fury’ego, które teraz są dostępne tylko dla najwyższych władz Magistratu. Absolutnie nic ci się nie stanie, jeśli przyznasz się do zabicia Parnella Remillarda. Cholera, gdybyśmy mogli, dalibyśmy ci medal! Ale jeśli masz dowody na niedawne działania Hydry, musimy o nich wiedzieć. Potrząsając głową, wywarczałem kolejne zaprzeczenie i podniosłem się z krzesła, żeby dolać sobie kawy. Psychokineza Marca złapała mnie i rzuciła z powrotem na krzesło z siłą, od której zachwiał się stół, a w moich opuchniętych oczach wybuchły gwiazdy nieopisanego cierpienia. - Przestań się zachowywać jak stary dureń! Nikomu nie zależy na tym, by wsadzić cię do więzienia za morderstwo. Mów, do cholery! - Chcemy tylko potwierdzić, że osoba, którą spaliłeś, była składnikiem Hydry - powiedział Bum-Bum, a jego koercja była słodka jak syrop klonowy. Stara zabawa w dobrego i złego glinę. Będą się bawić, dopóki głowa nie pęknie mi jak skorupa orzecha. Och, co tam, do diabła... - Dobrze, dobrze! - krzyknąłem. - Zabiłem Parnella Remillarda. To była samoobrona. - Dobry chłopiec. - Laroche złożył usta w zachęcający uśmiech. - Powiedz nam więcej.

Z obawą spojrzałem na Marca, ale on wcale nie zamierzał przebić się przez moją osłonę i potwierdzić moich słów. - Kiedy Parni przyszedł za mną do baru, podjął drugą próbę wyłączenia mnie z obiegu na zawsze. Nie mam pojęcia dlaczego. Próbował już tydzień temu w Domku pod Białym Łosiem i omal mnie nie utopił. Marc był świadkiem, ale nie chciał mi uwierzyć. Potem Parni pokazał się w hotelu, ubrany w strój kelnera. Powiedziałem o tym Marcowi, ale on nadal nie chciał uwierzyć. - Marc zeskanował człowieka, którego podejrzewałeś - powiedział Bum-Bum. - Nie wykrył żadnej anormalnej sygnatury mentalnej. - Hydry są utalentowane. Szkoda, że nie widziałeś popisowego numeru z pstrągiem w wykonaniu Parniego. - Zamknąłem oczy i przeżuwałem pieczywo bardzo powoli, próbując nie jęczeć. Bolały mnie nawet zęby. Ależ to był kac. - Czy któryś z was ma aldetox, chłopcy? Marc poszedł do łazienki i zamówił środek z hotelowego sklepu, potem przycisnął minidozownik do mojej skroni z zupełnie zbędną siłą. Straszliwy ból głowy zaczął ustępować niemal natychmiastowo. - Dlaczego nie zaatakowałeś mentalnym laserem fałszywej ryby? - nalegał Bum-Bum. - Byłem zbyt oszołomiony, żeby włączyć mózg na bieg. Nie mogę zmontować lasera momentalnie. Na ogół nie potrafię tego zrobić wcale. Muszę być przerażony jak diabli. - I jesteś pewien, że... że istota, która zaatakowała cię w jeziorze, i mężczyzna, który groził ci w barze hotelowym, to ta sama osoba? Nie masz żadnych wątpliwości, że to był Parnell? - Znałem go, kiedy był dzieciakiem. To był Parni. Chciał, żebym go rozpoznał, podły łajdak. - Czy kiedykolwiek przedtem zabiłeś kogoś w ten sposób? - Nie. Ale prawie załatwiłem Vica Remillarda w noc Wielkiej Interwencji, kiedy próbował wysadzić w powietrze domek na Górze Waszyngtona z delegatami ostatniego Kongresu Metapsychicznego. Co gorsza, mój umysłowy laser pogrążył skurwysyna w śpiączce na dwadzieścia sześć lat. Laroche gapił się na mnie. - Ty to zrobiłeś? Wzruszyłem ramionami, powodując kolejną małą eksplozję bólu za oczami. Zastrzyk z aldetoxu rozgrywał dobrą walkę, ale kac nie padł jeszcze na deski. Bum-Bum kontynuował przesłuchanie jeszcze przez pół godziny, wgryzając się w szczegóły. Byłem szczery co do wszystkiego z wyjątkiem motywu, dla którego Hydra chciała mnie zabić. Potem Marc skontaktował się na odległość z Pierwszym Magnatem, który był w swoim domu w Concord, i przekazał mu nowiny. Zapytał również, czy Bum-Bum powinien mnie zawieźć na mechaniczne badanie umysłu. Na szczęście Paul stwierdził, że niczego się nie osiągnie poddając mnie działaniu maszyny z Cambridge. Cóż za niespodzianka. On uwierzył w moją historię. Paul powiedział, że przekaże swemu bratu Adrienowi wiadomość o śmierci jego marnotrawnego syna. Bum-Bum obiecał, że laboratorium sądowe prześle to, co zostało z próbki prochów, do Pierwszego Magnata, który z kolei będzie mógł to przekazać pogrążonym w żalu rodzicom. Sekretne dossier dotyczące Fury’ego i Hydry zostało uzupełnione przez Naczelnego Inspektora Guy Laroche’a i głosiło, że Parnell Remillard jest “prawdopodobnie zmarły”. To pozostawiało potwora Fury’ego z tylko jednym podwładnym - młodszą córką Paula, Madeleine. Siostrą Marca. Pod koniec lipca, tuż po miodowym miesiącu i krótko przed zaplanowaną podróżą na sesję Konsylium, Dorothée i Jack przybyli incognito do Hanoweru, w metakreatywnym przebraniu, i zamieszkali u mnie, nad księgarnią. Moja próba zademonstrowania mentalnego lasera zewnętrznej spirali całkowicie się nie powiodła, ale oni byli zafascynowani tą nieortodoksyjną techniką nasilania wirów energii i postanowili poeksperymentować z nią na sobie później.

Potem Dorothée z pomocą Jacka przejrzała mój umysł w poszukiwaniu mnemonicznych danych, które mogłyby się przydać przy projektowaniu programu metakoncertu na egzorcyzmowanie Denisa. Proces redaktywny był potworny, tak jak uprzedzili mnie młodzi. Po wszystkim leżałem w łóżku przez tydzień, bardziej lub mniej zamulony od szyi w górę, a oni opiekowali się mną jak dzieckiem. Marcel się do mnie nie zbliżał: moje chaotyczne mentalne wibracje musiały przekonać kota, że jestem Żywym Trupem. Kiedy wreszcie doszedłem trochę do siebie, nowożeńcy przygotowali się do opuszczenia Ziemi. Powiedzieli, że badanie mojego umysłu dostarczyło im cennych danych dotyczących mentalnej sygnatury Fury’ego. Będąc w mojej głowie Dorothée przeprowadziła ostrożne badanie mojej kreatywnej metazdolności i stwierdziła, że jest ona prawie “normalnie” słabowita. Jeśli posiadałem talent do umysłowego spalania, był tak głęboko utajony, że prawie ponadwymiarowy. Poinstruowali mnie, żebym się nie przemęczał przez następnych parę miesięcy aż do czasu, gdy receptory NMDA mojego pogwałconego banku pamięci wrócą do normy. Kazali mi całkowicie odstawić alkohol, bo procenty dokonałyby dalszych “zniszczeń” w maleńkich rannych komóreczkach mózgowych. Lekka postkoercyjna sugestia, zaszczepiona przez Ti-Jeana, miała mnie subtelnie skłaniać do zaniknięcia gęby w przypadku, gdybym miał ochotę powiedzieć coś nieostrożnego o nadchodzącym egzorcyzmie. Jack i Dorothée szczególnie podkreślali, żebym się nie wygadał przed Markiem. To przypomniało mi zadziwiającą rzecz, która zdarzyła się podczas przypiekania mnie przez Marca i Bum-Buma. Zapytałem Jacka, czy on albo Dorothée majstrowali przy mojej osłonie umysłowej, żeby Marc nie mógł mnie przebadać. Powiedzieli, że nie. - To dlaczego - dziwiłem się - nie mógł się włamać do mojej głowy? Robił to już kiedyś. Jack chwilę się zastanawiał. - Marc był ci bardzo bliski w swym wczesnym dzieciństwie, prawda, wujku Rogi? - Tak przypuszczam. Zawsze kręcił się w księgarni, kiedy był naprawdę malutki. Nie mówił wiele - od czasu do czasu wyskakiwał z zagwozdką, która mnie rozkładała. Nawet wtedy był dumny jak diabli, udawał, że wcale się nie przejmuje, kiedy Teresa nie ma dla niego czasu. On i Paul nigdy się specjalnie nie rozumieli, więc chyba wybrał mnie na zastępcę ojca. To było łatwe, bo ich dom rodzinny na South Street był bliziutko mojej księgami. - To może wyjaśniać, dlaczego Marc nie jest w stanie cię wysondować - powiedziała Dorothée. - Może mieć blokadę wynikającą z tego, że postrzega cię jako prawie ojca. Podobnie jak Denis. - Ale Marc grzebał mi w mózgu w przeszłości - powtórzyłem. - Zahamowanie może przychodzić i odchodzić, pod wpływem wielu czynników psychologicznych - tłumaczył Jack - takich jak ciągła integracja głębokiej podświadomości Marca z jego świadomym umysłem, obecny stan jego metapsychicznego kompleksu, a szczególnie jego zmieniająca się orientacja emocjonalna w stosunku do ciebie. - Orientacja emocjonalna? - To, co do ciebie czuje - powiedziała łagodnie Dorothée. - Intensywność i rodzaj uczuć człowieka w stosunku do autorytetu może się zmieniać i często się zmienia, gdy osoba ta staje się starsza. Marc może nie zdawać sobie świadomie sprawy z tego, że kocha cię bardziej teraz, jako dojrzały człowiek, niż wtedy, jako młodzieniec rozpraszany walką o opanowanie nadzwyczajnej mocy umysłu. Kiedy omal nie utonąłeś, jego utajone uczucie do ciebie mogło mu się w pełni objawić. - Och - rzekłem. Marc, książkowy przykład zimnej ryby, zdolny do miłości? Pas de danger, na pewno nie! - Czynniki emocjonalne jak ten skomplikują również próbę wyleczenia Denisa przez Dynastię podjął Jack. - Nie będzie łatwo wejść w głowę ojca. Dane, które zebraliśmy z twojego umysłu, dostarczyły nam przydatnych szczegółów dotyczących umysłowej konstrukcji Fury’ego - ale mamy nadzieję, że informacje te pomogą nam również zanalizować koercyjną relację rodzic/dziecko w świetle stosunków Denisa z Dynastią.

- Anne również o tym mówiła. - Zawahałem się, potem zapytałem: - Kiedy zamierzacie to zrobić? - Powinniśmy ukończyć projekt metakoncertu gdzieś we wrześniu odparł Jack. - Będziemy nad nim pracować w wolnych chwilach podczas sesji Konsylium. Do tej pory zdążę również dopracować większość projektu płyt mózgowych do nowych kasków cerebroenergetycznych. Kiedy wrócę na Ziemię i zbuduję kaski, przejdziemy do naprawdę ryzykownej części: ćwiczenia wzmocnionego metakoncertu z Dynastią. - Czy oni już wiedzą? - Poinformowaliśmy Pierwszego Magnata - powiedziała Dorothée. - On zaś przekaże wiadomości rodzeństwu. - Ze względów bezpieczeństwa powinniśmy ćwiczyć metakoncert co najmniej przez miesiąc rzekł Jack. - Żeby nikt nie zagroził operacji, będziemy się przygotowywać u mnie, na Kauai. Dynastia nie będzie miała kłopotów z przybyciem incognito. Poprosiłem papę, żeby to załatwił. - Czy... zrobicie to Denisowi na wyspie? - zapytałem. - Nie. Ostatnio prawie nie rusza się z domu, a nie możemy sobie pozwolić na obudzenie w nim podejrzeń przez naleganie, żeby przyjechał na Kauai. Diamencik i ja już znaleźliśmy idealne miejsce do przeprowadzenia terapii: farmę mojej siostry Marie pod Hanowerem. Dopuścimy Marie do tajemnicy, kiedy wszystko będzie gotowe. Możemy przewieźć tam sprzęt, nie zwracając niczyjej uwagi. - Farma Marie? - powtórzyłem bezbarwnie. - Ta, na której mieszkali kiedyś Denis i Lucille? - To miejsce jest doskonałe z jeszcze innego powodu - wyjaśnił Jack. - W tym roku Marie po raz pierwszy przyjmie wszystkich na reveillon, kolacji po pasterce. Przeprowadzimy procedurę koercyjno-redakcyjną wtedy, kiedy Denis - i jego alter ego Fury - nie będzie podejrzewać, że coś niezwykłego wisi w powietrzu. Zamierzali to zrobić w święta Bożego Narodzenia. 13 OKRĘG SEATTLE, ZIEMIA 27 WRZEŚNIA 2078 Rory Muldowney, Kierownik “irlandzkiej” planety etnicznej, Hibernii, kręcił się nerwowo na siedzeniu antycznego starego grata Alexa Maniona i snuł czarne, buntownicze myśli na temat Rebelii. Pozostali członkowie Rady Wykonawczej ruchu, niech ich Bóg pokarze, mocno uczepili się tego nowego, niepokojącego kursu. Teraz nie mieli już wyjścia - chyba że zdarzyłby się cud. Jego własny sprzeciw był tylko połowiczny, gdyż nie miał racjonalnych podstaw, a on doskonale o tym wiedział - podobnie jak znał przyczynę entuzjastycznego nastawienia pozostałych. Nie ośmielił się wyznać im, dlaczego naprawdę jest przeciwny wyborowi nowego przywódcy, którego sobie upatrzyli. Byli zdeterminowani i teraz miało się tylko okazać, czy kandydat zechce przyjąć propozycję. Rumiana twarz Muldowneya wykrzywiła się w gorzkim uśmieszku. A jeśli Marc się zgodzi, pomyślał, czyż nie oddałbym duszy, żeby zobaczyć minę Paula Remillarda - niechże go diabeł przypiecze, tego kutasa! - kiedy się dowie, co zrobił jego ukochany synalek. Jajko powiedziało: - Przewidywany czas przybycia do CEREM NAVCON pięć minut - i zaczęło schodzić z jonosfery. Była prawie pomoc. - Pokaż zbliżenie terenu fabryki CEREM - rozkazał Alexis Manion. - Opcja zbliżenia niedostępna - oznajmił pojazd. - Czy mam pokazać widok analogowy? - Dawaj. - Pasażerowie pochylili się, żeby przyjrzeć się mapie, która pojawiła się na ekranie jednostki nawigacyjnej. - Przykro mi, moi drodzy, ale nie uzyskamy prawdziwego obrazu włości

Marca stwierdził Alex. - Zdaje się, że bardzo wzmocnił zabezpieczenia od czasu, gdy byłem tu ostatni raz, parę lat temu. - Intrygujące - powiedział Hiroshi Kodama. Jego wzrok był niezogniskowany, ponieważ pracował na ultrazmysłach. - Mentalnym wzrokiem również nie można obejrzeć CEREM-u, chociaż okolica jest widoczna całkiem wyraźnie. Przypuszczam, że działa tu jakieś urządzenie, takie jak zakłócacz S-450. - Tu jest pies pogrzebany - zanucił miękko Alex. Zadał retoryczne pytanie: - Jak myślicie, co Marc tu ukrywa? - Coś cennego? - zasugerowała Kordelia Warshaw. - Coś nielegalnego - odparł Rory Muldowney, który w tych sprawach był ekspertem. Na ekranie pokazała się mapa parku przemysłowego rozciągającego się na co najmniej stu dwudziestu hektarach. Przebiegała tamtędy południowa odnoga rzeki Snoqualmie, w lesie rozproszono kilkanaście sporych budynków. - Czy to CEREM? - wykrzyknęła profesor Anna Gawrys. - To wszystko? Jest ogromny większy niż Instytut Studiów Pola Dynamicznego! Nie przypuszczałam, że Marc Remillard kieruje tak wielkim przedsięwzięciem. - A zapewne jest to jedna z gałęzi szeroko zakrojonego komercjalnego imperium Dynastii dodał Rory. Alex Manion potrząsnął głową. - Tak było tylko na początku. Marc uzyskał pomoc z rodzinnej korporacji w 2072 roku, gdy rozpoczynał budowę, ale od ponad pięciu lat jest niezależny od konglomeratu Remco. CEREM to prywatna własność Marca. Zakład daje niewielkie zyski z wytwarzania konwencjonalnych systemów mentalnych złącz - oraz prawie nieograniczone możliwości pracy nad mniej powszednimi projektami. - Założę się, że w tamtej rzeczce są ładne ryby - wykrzyknął Rory. - Tęczowe pstrągi - potwierdził Alex. - Marc wybrał na budowę CEREM-u właśnie to miejsce, żeby prosto z laboratorium wychodzić na ryby, kiedy będzie mu potrzebna przerwa. Rory prychnął ironicznie. Profesor Gawrys wydawała się oszołomiona widokiem wielkiej budowli na ekranie. - Nie miałam pojęcia, że komercjalna cerebroenergetyka jest taka... lukratywna. - Powiedz lepiej, że droga i tyle, Annuszko - poprawiła ją Patricia Castellane. - Byłoby świetnie, gdyby Marc Remillard oddał na usługi naszej Rebelii swoje nadzwyczajne zdolności i charyzmę ale jeszcze lepiej byłoby mieć jego śliczne kaski El 8 i komponenty do płyt mózgowych za darmo, gdyby okazało się, że bez walki nie uda nam się odłączyć od Imperium. - Masz rację, Pat - zgodził się z nią Hiroshi Kodama. - Projekt geofizycznej modyfikacji Satsumy już kosztował ponad czterysta pięćdziesiąt milionów dolarów, wydanych na zakup sprzętu w CEREM-ie, a wydaje mi się, że Okanagon wydał nawet więcej. - Do tej pory sześćset milionów - przyznała Castellane. I przewidzieliśmy już kolejne sto megadolców na następny rok podatkowy. Biedny budżet planety pęka w szwach. Dzięki Bogu nie ma tam nic tak spektakularnego jak kaledońska diatrema, ale skorupa jest na tyle niestabilna, że ciągle podskakujemy. Nie wiem, skąd mamy wziąć dodatkowy czas i pieniądze na przygotowywanie Rebelii. - Przynajmniej - rzekł Hiroshi - masz tylko trzęsienia ziemi. Nie musisz dodatkowo użerać się z gangsterami yakuza. - Pozyskaj swoich lokalnych zbirów dla naszej wielkiej sprawy! - zaproponował Rory Muldowney, puszczając oko do kolegi. Mogą się okazać bardzo pomocni w zdobyciu pewnych artykułów pierwszej potrzeby. Hiroshi przyjął sugestię chłodnym milczeniem. - Prawdziwie irlandzka propozycja - wycedziła Patricia. Twarz Rory’ego spurpurowiała z oburzenia.

- A cóż to miało znaczyć, pani Kierownik? - Poczytaj mi w myślach, panie Kierowniku. I przypomnij sobie swoją historię etniczną, a także pewnych wielkich dostawców zabawek do twojej piwnicy. - A dlaczegóż nie miałbym brać towaru skąd tylko mogę, jeśli na dłuższą metę pomaga to sprawie? Rebelia nie jest dla mięczaków! - Dzieci, dzieci - mitygowała Kordelia Warshaw. - Oszczędzajmy energię na przekonanie Marca Remillarda. - Musimy ustalić, kto będzie dziś naszym rzecznikiem - zmieniła temat profesor Gawrys. Pięć pozostałych umysłów natychmiast odpowiedziało: TY, Annuszko. - O, nie! - zaprotestowała. - Nie nadaję się do tego. Myślałam właśnie, jaka to szkoda, że Adrien odmówił nam towarzyszenia w tej misji. Byłby idealną osobą do rozmowy ze swoim bratankiem. Wciąż przypominam sobie jego wieszczy komentarz sprzed wielu lat na temat Marca i naszego ruchu Rebeliantów. - Nadajesz się znakomicie - przekonywał Hiroshi Kodama. To bardzo stosowne, że obecna przewodnicząca zaoferuje przywództwo wybranemu następcy. - A jeśli odmówi? Koercja to moja najsłabsza metazdolność. - W całej galaktyce nie ma głowy, która zdołałaby koercyjnie zmusić Marca do czegokolwiek stwierdził Alex. - Możemy tylko przedstawić mu racjonalne argumenty, wykazując, że przyłączenie się do nas leży w jego interesie. - Nie bój się, Annuszko - powiedział Rory Muldowney. - Jesteśmy zdecydowani pozyskać tego człowieka, a on z pewnością dojrzał już do zerwania. Po przeprawie z Dyrektoriatem Naukowym podczas ostatniej sesji Konsylium będzie mógł kontynuować badania tylko i wyłącznie dzięki poparciu bloku Rebeliantów. Szczęśliwym trafem wynik głosowania przeciwko moratorium okazał się dla niego korzystny, ale to się nie powtórzy, chyba że partia poda mu pomocną dłoń. Jedyna szansa Marca leży w zablokowaniu opozycji w komitecie, a my możemy mu dać głosy, które to zapewnią. Tylko mu to wyjaśnij. Zresztą Marc jest z urodzenia Rebeliantem. Należy do nas. Rory nie wypowiedział swej dodatkowej myśli: ale niejako przywódca. Jednak pani profesor nie wierzyła w powodzenie swojej misji. Przyparta do muru, zwróciła się do Alexisa Maniona: - Ale na pewno byłoby lepiej, gdybyś to ty złożył propozycję Marcowi. Znasz go od czasów szkolnych. - Nikt naprawdę nie zna Marca Remillarda - odparł lakonicznie Alex. Zapadła nieprzyjemna cisza, którą wreszcie przerwał Hiroshi Kodama: - Nawet jeśli tak jest, Alex, czy wydaje ci się, że zadawałby sobie trud spotkania się z nami, gdyby nie skłaniał się ku rebelianckim poglądom? - To mnie przerasta - przyznał Manion. - Byłem cholernie zaskoczony, gdy zgodził się wysłuchać naszej propozycji, w dodatku w CEREM-ie. Jajko schodziło po czystym nocnym niebie. Na mniejszej wysokości światła Seattle obramowywały każdą wyspę i linię wybrzeża Zatoki Puget, rozpościerając krótkie błyszczące macki na zachód Półwyspu Olimpijskiego i dłuższe świecące ramiona w doliny rzek w kierunku wschodniego przedgórza Gór Kaskadowych. - Muszę wam wyznać - rzekła profesor Gawrys cichym, lecz zdecydowanym głosem - że wciąż mam złe przeczucia co do tej misji. - Zgodziłaś się z resztą Rady Wykonawczej, że nasz ruch potrzebuje silniejszego przywódcy powiedziała ostro Kordelia. - I że Marc Remillard mógłby spełnić tę rolę. - Tak. To prawda. Niemniej jednak jestem zmuszona wyznać, co czuję w głębi serca. Człowiek, z którym się dziś spotkamy, może zmienić naszą rebeliancką sprawę - na lepsze lub na gorsze. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że sympatyzuje z naszą walką o wolność ludzi, której my poświęciliśmy życie. Jednakże gdy słuchałam jego błyskotliwej repliki podczas sesji Konsylium, skierowanej przeciwko próbie zahamowania jego badań, poczułam się głęboko poruszona. W

Konsylium wszystkie umysły powinny być przejrzyste i wolne od najmniejszych śladów podstępu czy obłudy. Ale my, ludzie, nie należąc do Wspólnoty, wciąż osłaniamy najgłębsze sekrety naszych serc przed sobą i obcymi magnatami... - Robimy to - rzekła Patricia Castellane - bo musimy. - Tak, ponieważ my, Rebelianci, mamy uzasadnione wątpliwości co do roli ludzkości w Imperium Galaktycznym - zgodziła się pani profesor. - Ale wydaje mi się, że mentalna rezerwa Marca Remillarda różni się od naszej w bardzo ważnym aspekcie. Obawiam się, że jego główną troską jest nie prawo ludzi do wolności mentalnej, lecz raczej obrona jego własnego, suwerennego ego. - Te dwie sprawy można pogodzić - powiedział łagodnie Alex. - Może - przyznała pani profesor. - Znasz Marca o wiele lepiej niż ja. Niemniej jednak wolałabym, żebyśmy tu nie przyjeżdżali. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Kordelia Warshaw przewróciła oczami z irytacji. - Pora jest doskonała, Annuszko. Ten człowiek jest potrzebny w naszym zespole od lat - a teraz wreszcie mamy sposobność zaoferować mu “coś za coś”, udaremniając każde przyszłe moratorium na prace nad kreatywną cerebroenergetyką. - Jeśli zaproponujemy Marcowi Remillardowi przywództwo powiedziała pani profesor obawiam się, że odrzucimy wszelką nadzieję na pokojowe rozwiązanie naszego rebelianckiego dylematu. - Tego nie możesz być pewna - zauważył Hiroshi. - Nie. To tylko przeczucie. Intuicja. - Większość z nas - rzuciła ze złością Patricia Castellane niebezpiecznie mrużąc swe stalowe oczy - uważa, że pokojowe wycofanie się ludzkości z Imperium nie jest możliwe w żadnych okolicznościach. Co zważywszy, Marc i jego zasoby są... - Uwaga! Uwaga! Z głośnika jednostki nawigacyjnej jajka popłynął szokująco gwałtowny głos. Na konsolecie zaczęła migać ikona ostrzegawcza. - Uwaga, pojazd UK LPZD 44926. Wkroczyliście na obszar powietrzny CEREM Limited, prywatnej korporacji, zarejestrowanej w Północnoamerykańskiej Intendenturze. Wasz pojazd został przełączony na tryb oczekiwania. Jeśli nie macie pozwolenia na lądowanie, musicie opuścić tę przestrzeń powietrzną w ciągu minuty. Jeśli macie pozwolenie, proszę wprowadzić odpowiedni kod. Antygrawitacyjne jajko całkowicie zatrzymało się w powietrzu, trzy kilometry nad terenem, którego nie można było zbadać ultrazmysłami. Alex Manion zaczął grzebać w wewnętrznej kieszeni marynarki. Na tę wielką okazję włożył najlepsze ubranie: szykowny ciemnozielony nebulinowy garnitur, koszulę z wysokim kołnierzykiem i buty ze srebrnymi kutymi sprzączkami. Niestety poczuł oznaki przeziębienia, gdy wylatywał z Annuszką i Kordelia z Uniwersytetu Cambridge do szetlandzkiego gwiezdnego portu Unst po pozostałych przywódców Rebelii, więc uzupełnił strój bardzo długim, pasiastym wełnianym szalikiem (w dodatku lekko przybrudzonym), który owinął sobie kilkakrotnie wokół szyi. - Co ja zrobiłem z tą plakietką, którą przysłał Marc? - wymamrotał. - Uwaga LPZD 44926! Jeżeli nie opuścicie obszaru powietrznego albo nie wprowadzicie kodu dostępu, wasz pojazd zostanie owinięty polem sigma i wzięty na hol przez ciągnik sił ochrony CEREM-u. Alex zezował na garść małych, przezroczystych, plastikowych kwadracików, które wyciągnął z kieszeni. - Cholera. Powinienem był wysłać ten artykuł do “Naturę” w zeszłym tygodniu.

- Uwaga, LPZD 44926! Ostrzegamy, że korporacja CEREM jest upoważniona przez Kontrolę Ruchu Powietrznego Obszaru 360 i Magistrat Strefy Gór Kaskadowych do rażenia intruzów śmiertelną mocą, gdy zaistnieje taka konieczność. Wprowadzić kod. Boże mój! - wykrzyknęła pani profesor. - Na rany Chrystusa, Alex! - powiedział Rory Mułdowney. Nakarm to pieprzone urządzenie! - Proszę bardzo. - Alex delikatnie wsunął jeden z kwadracików do otworu w konsoli nawigacyjnej i dotknął przycisku przekazu danych. - Nie ulega wątpliwości, że Marc zwinął dywan powitalny. Komputerowy głos spuścił z tonu. - Kod dostępu przyjęty. Wprowadzam opcję automatycznego lądowania w CEREM NAVCON. Proszę nie przejmować ręcznej kontroli nad pojazdem. Jajko ponownie zaczęło łagodnie schodzić. Gdy mijali osłabioną barierę pola siłowego, bezbarwny teren pod nimi nagle zmienił się w usianą światłami wąską dolinę. Sieć jezdnii ścieżek rozdzielała zatłoczone parkingi samochodowe, lądowiska dla rho-pojazdów i ponad dwadzieścia dużych budynków z oświetlonymi oknami. Po kilku minutach jajko zawisło nad tęczowym wejściem w ziemię przy jednym z mniejszych budynków na terenie przemysłowym. Większość budowli CEREM-u była pięknie wykonana z naturalnych materiałów, które harmonizowały z krajobrazem, ale ta była monolitycznym sześcianem o boku długości około trzydziestu metrów, pozbawionym okien i drzwi. Jajko zeszło do podziemnego doku i wszystkie jego systemy się wyłączyły. Drzwi na górze zamknęły się i rho-pojazd zaczął się przesuwać na transporterze w ciemnym tunelu. - Cały ten obszar emituje bardzo silne pole sigma - stwierdził Hiroshi. - Sześcienny budynek jest nowy - zauważył Alex. - Mój stary kumpel zdecydowanie coś knuje. - Przynajmniej nie musimy się martwić o bezpieczeństwo podczas spotkania z tym facetem powiedział Rory Muldowney. - Prywatne biura Marca w głównym bloku są w pełni odporne na penetrację ultrazmysłami dodał Alex. - Ale przypuszczam, że spotyka się z nami w tej zautomatyzowanej fortecy także z innego powodu. - O co może mu chodzić? - zapytała z niepokojem pani profesor. - Niedługo się dowiemy - powiedziała Patricia Castellane. Jesteśmy na miejscu. Pojazd zatrzymał się na parkingu, a jego właz się otworzył. Zostali przewiezieni do doku przylotów o wyłożonych boazerią ścianach i pokrytej dywanem podłodze. W mosiężnych donicach rosły ozdobne rośliny zielone, a w oświetlonych punktowo niszach znajdowały się szklane rzeźby Dale Chihuly i stare drewniane maski taneczne jakiegoś tubylczego plemienia z wybrzeża Pacyfiku. Stare, wysłużone jajko mitsubishi, z którym Alex nie chciał się rozstać, wyglądało żałośnie wśród luksusowych maszyn kierownictwa, zaparkowanych na stanowiskach po obu stronach. Dok był chyba opuszczony. Gdy wysiedli z rho-pojazdu, Annuszka Gawrys rozejrzała się wkoło z lekką obawą i powiedziała: - Wibracje eteryczne w tym budynku są bardzo szczególne. - Tylko nie zaczynaj znowu panikować - napomniała ją Kordelia. Była ubrana w kasztanowy kostiumik i wysokie, obcisłe buty, a na głowie miała szykowny biały beret. - Jestem bardzo stara - oznajmiła pani profesor - i dosłużyłam się prawa do panikowania w takiej sytuacji. - Ale potem z wymuszonym uśmiechem wzruszyła ramionami, wyjęła z torebki małe lusterko i poprawiła włosy. Anna Juriewna Gawrys-Sachwadze, najmłodsza córka pionierów metapsychiki, Tamary Sachwadze i Jurija Gawrysa, urodziła się w 1980 roku. Dzięki dwóm seriom zabiegów odmładzających wyglądała na osobę po czterdziestce, niemal rówieśnicę swych młodszych towarzyszy. Jej ostre rysy wydawały się łagodniejsze dzięki wspaniałym, brązowym włosom

spiętym na karku w modny kok. Ubrana była w klasyczny kostium Chanel, plisowaną granatową spódnicę i żakiet z białymi lamówkami. Delikatną szyję zdobił sznur lazurytów. Członkowie Rady mieszkający poza Ziemią ubrali się mniej elegancko. Patricia Castellane miała na sobie ciemne wąskie poncho i leggingsy z czarnego gniecionego weluru oraz szary kaszmirowy golf. Hiroshi Kodama i Rory Mułdowney, którzy tego ranka przybyli oddzielnymi statkami kosmicznymi ze swoich rodzimych planet, mieli zwykłe ciepłe garnitury i buty Romeo. - Marc nie jest wilkołakiem - powiedział Alex Manion do pani profesor. - Nie masz się czym martwić. Annuszka przełączyła się na deklamacyjną mowę umysłu: Wiem, że Remillard nie jest wilkołakiem. Jest o wiele gorszy: to czarująca zagadka, a ja przez długie lata doświadczeń nauczyłam się, że takie formy życia mogą być niebezpieczne! Alex powiedział: ta bajroniczna fasada jest w dużej mierze kompensacją. Niełatwo mu być gigantem, a jeszcze trudniej - członkiem rodziny, która zmuszała go do robienia wszystkiego na swój sposób od czasu, gdy był małym dzieckiem. - Ochon o - mruknął Rory z kpiarskim współczuciem. Biedaczysko! Przypuszczam, że to jego podły stary ojciec - niech go diabeł popieści! - uczynił go takim, jaki jest teraz. Alex spojrzał na Irlandczyka z politowaniem i powiedział: uczucia Marca wobec Paula są prawdopodobnie echem twoich własnych uczuć - i z podobnego powodu. Rory’ego na chwilę zamurowało, ale potem zmarszczył brwi i odezwał się na głos: - Wiecie, nigdy o tym tak nie myślałem. - Więc lepiej zacznij myśleć - zasugerowała Patricia Castellane. - Dla odmiany. - Proszę! - błagała Annuszka, zanim Rory wyrzucił z siebie wściekłą ripostę. - Nie możemy się kłócić. Nalegam, żebyśmy pokazali Marcowi Remillardowi jednomyślność. Jeśli ktoś nie może się dostosować, proszę go o wycofanie się z delegacji. Alexis Manion uśmiechnął się zimno do Kierownika Hibernii i powiedział: Możesz lecieć jajkiem do Seattle i zaczekać na nas w Jazz Alley, jeśli masz ochotę. - A, cholera - mruknął Rory Muldowney. - Dobrze wiecie, że jestem z wami. Pocałuję tego spailpin w tyłek, jeśli tego sobie życzycie. Hiroshi Kodama powiedział: miejmy nadzieję, że nie będzie to konieczne. Ale jeśli tak, powinniśmy to nakręcić na wideo dla potomności. Wszyscy pozostali, w tym Muldowney, wybuchnęli śmiechem. - Zastanawiam się, jak długo jeszcze Remillard zamierza nas tu trzymać - powiedziała Kordelia. Ponieważ tunel przenośnika się zamknął, wydawało się, że z podziemnej recepcji nie ma wyjścia, a nic nie wskazywało na to, żeby ich ktoś oczekiwał. - Alex, może byś krzyknął mentalnie i zawiadomił tych ludzi, że tu jesteśmy? Zaczekajcie! - odezwał się ktoś telepatycznie. - Już idę. Zanim którekolwiek z nich zdołało namierzyć głos, który z pewnością nie należał do Marca Remillarda, w odległej ścianie otworzyły się niemal niewidoczne drzwi i wyskoczyło z nich wytworne indywiduum dość nikłej postury, przejawiające nadmierną kreatywność i hiperkinezę. - Alex! - krzyknęło. - Boże, jak dawno cię nie widziałem, mon bonhomme! Jako młodzieniec Peter Paul Dalembert Jr był genialnym praktykiem, który zawsze znajdował sposoby na wprowadzanie w życie ekstrawaganckich planów wykombinowanych przez Marca, Alexa i swego czwartego kopniętego kumpla, Bum-Buma Laroche’a. W wieku dorosłym, bystry i niestrudzony jak zwykle, Peter został kierownikiem wykonawczym CEREM-u i prawą ręką Marca Remillarda. Alex powściągliwie powitał Dalemberta i przedstawił swych rebelianckich kolegów. - Oto profesor Anna Gawrys, dziekan Instytutu Studiów nad Polami Siłowymi Uniwersytetu Cambridge... Kordelia Warshaw, Partner Intendencki na Europę i Gościnny Wykładowca Ksenologii Kulturowej w Oksfordzie... Patricia Castellane, Planetarny Kierownik Okanagonu...

Hiroshi Kodama, Planetarny Kierownik Satsumy... Rory Muldowney, Planetarny Kierownik Hibernii. - Cudownie, że odwiedziliście nas w CEREM-ie - entuzjazmował się Dalembert. Pominął dyskretniejsze operanckie powitanie otwartą dłonią, mocno uścisnął ręce gości. Alex oberwał przyjacielsko w plecy. - Wybraliście doskonały moment na wizytę! Nowa cerebroenergetyczna instalacja przeszła fazę wstępną i Marc postanowił przesunąć test o parę dni, żebyście mogli go zobaczyć. Alex wyglądał na osłupiałego. - Ma już nowy, działający wzmacniacz mózgu? - Nie całkiem. Testujemy tylko kriogeniczne komponenty instalacji, które wciąż mają o wiele luźniejszą protokonfigurację, niż przewiduje ostateczny projekt zamówiony u Keoghów. - Peter Dalembert zrobił znaczącą pauzę. - Marc podkupił ich od Du Ponta. - Keoghów? - zdziwienie Alexa było szczere. - To musiało zrobić śliczną wyrwę w majątku spółki. Dalembert zaśmiał się. - Stać nas. Fakt, że Keoghowie osobiście zajęli się projektem instalacji, prawdopodobnie skrócił o połowę pierwszą fazę budowy. Oczywiście to ekscentrycy klasy kosmicznej, ale Marc sobie z nimi radzi... Tędy, proszę. Poprowadził ich przez drzwi do zamkniętej kapsuły transportowej. W niespełna trzydzieści sekund dotarli na miejsce, do oszklonej komory obserwacyjnej, z której widać było hangar pełen najprzeróżniejszego sprzętu. Doglądały go dziesiątki techników. W centrum wielkiego pomieszczenia znajdowała się jasno oświetlona, podniesiona platforma z ciężkim, matowoczarnym fragmentem aparatu, wokół którego krzątali się robotnicy w białych kombinezonach. - Proszę usiąść - ponaglił Dalembert gości. - Test zacznie się za parę minut. Marc skorelował go z waszym przybyciem. - Jakież to uprzejme ze strony tego drogiego człowieka - mruknął Rory Muldowney. Obok ich komory balkonowej, za przejrzystą ścianą zapewniającą doskonałą widoczność, mieściło się nowoczesne centrum dowodzenia. Wewnątrz było czterech mężczyzn i kobieta; wszyscy w słuchawkach, zaprzątnięci mówieniem do komputerów i studiowaniem sprzętu monitorującego. - Facet najbliżej nas to doktor Jeffrey Steinbrenner, nasz nowy szef od bioniki. Gdy Dalembert mówił te słowa, Steinbrenner podniósł wzrok i spojrzał na nich chłodno. Na jego kościstej sylwetce nie było ani grama zbędnego ciała. Poczuli, jak szybko, pogardliwie obejrzał ich ultrazmysłami, po czym wrócił do pracy. - Uroczo przyjazny typ faceta - ocenił Rory Muldowney. Dalembert szeroko się uśmiechnął. - I utalentowany! Obok Jeffa siedzą Jordan Kramer i Gerrit Van Wyk, byli koledzy profesor Gawrys. Wynalazcy mechanicznej sondy umysłowej. Byli również znanymi Rebeliantami, o czym Dalembert nie wspomniał. - Dobrze ich znam - powiedziała Annuszka - chociaż nie byli moimi akademickimi współpracownikami. Departament Psychofizyki nie jest częścią ISPD. Było dla mnie... sporym zaskoczeniem, kiedy Jordan i Geny porzucili Cambridge, żeby pracować w sektorze prywatnym. - Złożyliśmy im propozycję nie do odrzucenia - roześmiał się Peter Dalembert. Żaden z całkowicie zaabsorbowanych psychofizyków w centrum dowodzenia nie zaszczycił gości telepatycznym pozdrowieniem. Kramer był mężczyzną o miłej powierzchowności, miał grube rysy i piaskowe włosy. Van Wyk, przeskakujący od jednej grupy monitorów diagnostycznych do drugiej i mruczący coś do mikrofonu, przypominał zdenerwowaną żabę o płaskiej głowie. Goście słyszeli swoimi ultrazmysłami, co mówią ludzie w centrum dowodzenia, ale komentarze były tak przeładowane technicznym żargonem, że aż niezrozumiałe.

- Przypuszczam, że to cenni Keoghowie - powiedziała Patricia Castellane, wskazując na dwoje pozostałych pracowników. Mężczyzna i kobieta, oboje uderzająco do siebie podobni, przystojni i rudowłosi, wpatrywali się w ekrany kontrolne znajdujące się przed nimi. - Warto ich poznać - zachwycał się Dalembert. - Ale wzmocnijcie mentalne zasłony na maksa, jeśli wiecie, co dla was dobre... Ach! Wygląda na to, że jesteśmy gotowi do rozpoczęcia. Poniżej, na głównym poziomie, z bocznego korytarza wyłonił się wysoki, barczysty mężczyzna, i ruszył w stronę centralnej platformy, gdzie czekali technicy. Ubrany był od szyi do stóp w obcisły czarny kombinezon, naszpikowany monitorującymi obwodami i wyposażony w obrożę. Gdy wchodził na platformę, uniósł dłoń w rękawiczce w swobodnym geście powitania w stronę kabiny obserwacyjnej. Goście zobaczyli mentalnym wzrokiem twarz z wydatnymi kośćmi policzkowymi i garbatym nosem, okoloną kruczoczarnymi, kręconymi włosami. Szare oczy, wyraziste i błyszczące, były bardzo głęboko osadzone. Usta miał szerokie, uniesione w miłym uśmiechu. Marc Remillard powiedział: Cieszę się, że wszyscy przybyliście! Nawet w tych paru krótkich słowach jego mentalny głos wywarł nadzwyczajny efekt, rozsiewając ciepło, uprzejmość i przytłaczający, prawie niebiański autorytet. Rory Muldowney przyłapał się na zastanawianiu, jak mógł mierzyć tego człowieka tą samą miarką, co jego ojcalibertyna. Przecież on był wspaniały! Idealny kandydat na przywódcę Rebelii Metapsychicznej! Był... Gigantycznym Wielkim Mistrzem metakoercji. Annuszka Gawrys również zorientowała się, że próbuje oprzeć się magnetyzmowi Marca Remillarda. Weź sie w garść, staruszko! pomyślała. Pamiętaj, co się stało podczas ostatniej sesji Konsylium. Zamierzasz pozwolić temu czarodziejowi omamić się jeszcze raz? Cziestnoje słowo, ja jemu etowo nie spuszczu! Parę miesięcy wcześniej Marc Remillard formalnie zwrócił się do rządu galaktyki po raz pierwszy od swego skandalicznego wystąpienia w 2063 roku. Broniąc swoich praw do kontynuowania badań nad cerebroenergetyką, całkowicie zmesmeryzował ludzkich i obcych magnatów Konsylium. Obiektywnie podejrzewali, że porywają ich raczej sztuczki niezwykłego koercera niż logika jego argumentacji; ale nie mogli się powstrzymać od skłonienia się w jego stronę. Moratorium dotyczące badań nad metakreatywną cerebroenergetyką zostało odrzucone, a sprawa przekazana do Ludzkiego Dyrektoriatu Naukowego do dalszego przestudiowania. Marcowi pozwolono kontynuować pracę - przynajmniej do następnej sesji Konsylium. Przemówienie Marca było podstępne i tym bardziej skuteczne, że niespodziewane. W ciągu piętnastu lat od swej nominacji do Konsylium pracował w nim nie wadząc nikomu, z niemal całkowitą obojętnością, jak zwykły, wolny magnat. O jego najwyższych metafunkcjach wiedzieli wszyscy, ale on bardzo się starał z nimi nie afiszować. Po niepokojącym głosowaniu nad moratorium w kuluarach Konsylium słyszało się zarówno żarliwą aprobatę, jak i wyrazy przygnębiającego poczucia, że szacowne gremium padło ofiarą oszustwa. Ale Marc nie zdoła po raz drugi uciec się do koercyjnej sztuczki. Dyrektoriat ponownie spróbuje ukrócić jego żądania, chyba że Dyrektorzy Naukowi o rebelianckich skłonnościach zagłosują en bloc, żeby temu zapobiec. I najprawdopodobniej by im się udało... - Ta masa ciemnej cerametalowej maszynerii na centralnej platformie to prototyp naszego nowego wzmacniacza cerebroenergetycznego - powiedział Peter Dalembert. - Nazywamy go chwytakiem dwuszczękowym. Jest jeszcze duży, ale z czasem zmniejszymy go. Technicy pomogą Marcowi wejść do środka, a wtedy... Patricia Castellane przerwała, zdziwiona: - Ma zamiar eksperymentować na sobie? - Zawsze tak robi - odparł beznamiętnie Dalembert. - Każdy wyprodukowany przez CEREM sprzęt cerebroenergetyczny został przetestowany na naszym wspaniałym przywódcy. Marc mówi, że to pobudza inżynierów do zrobienia wszystkiego dobrze za pierwszym podejściem, a poza tym

jego nadzwyczajne zdolności gwarantują mu stopień bezpieczeństwa, jakiego nie miałby żaden inny człowiek. Ten szczególny test będzie obejmował wzmacnianie samoistnej wydajności cerebralnej. To tylko sprawdzenie mrożącej powłoki, która kryje całe ciało. - Całe ciało? - Rory Muldowney zmarszczył brwi ze zdumienia. - Nie rozumiem. To znaczy że ten nowy mózgowy wzmacniacz zawiera coś więcej niż sam kask cerebroenergetyczny? - Za pośrednictwem kasku można osiągnąć zaledwie trzystukrotne wzmocnienie - wyjaśnił Alex Manion. - W przypadku uzyskania znacznie większego wzmocnienia zwiększona kreatywność mózgu spali ciało operatora. To odmiana efektu rozbłysku, który omal nie zabił Dorothei Macdonald podczas wybuchu kaledońskiej diatremy. - I żeby zapobiec temu niepożądanemu efektowi - spytał Hiroshi Kodama - ciało jest zamrożone? - Niemal do zera bezwzględnego - rzekł radośnie Dalembert. Tymczasem Marc położył się na dolnej części fantastycznego chwytaka dwuszczękowego, a technicy mocowali łącza jego kombinezonu. Potem podwieszona górna część zamknęła się, pozostawiając na zewnątrz tylko gołą głowę Marca, złożoną na szerokim, przypominającym półkę występie. Aparat był wielkości samochodu. Niezliczone kable i liny powleczone błyszczącym metalem łączyły go z paroma innymi urządzeniami. - Teraz głowa - objaśniał Dalembert. - Na tym etapie budowy instalacja jest bardzo zmodyfikowanym kaskiem E18, z płytą mózgową w trybie kreatywnym. Tu znajduje się zwykła korona cierniowa, plus elektrody podłączane do móżdżka i pnia mózgowego, służące do połączenia mózgu z systemem kriogenicznym. Dodatkowe urządzenia podtrzymujące życie i skrzynka komunikacyjna audio-video utrzymują operatora przy życiu i umożliwiają mu kontakt z otoczeniem do czasu, gdy wielkie zimno odizoluje jego wstępnie energetyzowany mózg od reszty ciała. Ruchomy podnośnik umieścił masywny kask bezpośrednio nad głową Marca. Goście słyszeli mentalnie, jak wydawał on rozkaz, który został skomputeryzowany i wyświetlony czerwonymi literami nad kabiną obserwacyjną: NAŁOŻYĆ KASK. W centrum dowodzenia Jeffrey Steinbrenner szeptał coś do mikrofonu. Część głowowa zsunęła się w dół, na miejsce, dopasowując się do reszty aparatu i zamykając Marca Remillarda w ponad czterotonowej cerametalowej zbroi. WŁĄCZYĆ POMOCNICZE WZMACNIANIE CEREBROENERGETYCZNE. - Teraz małe wiązki fotonów korony cierniowej przewiercają jego czaszkę - powiedział Dalembert. - Elektrody będą się zagnieżdżać w jego mózgu i przygotowywać fazę włączenia wzmacniania cerebroenergetycznego. Jego własna autoredakcja klasy mistrzowskiej utrzyma parametry życiowe szarych komórek, gdy uderzy w nie dodatkowa cerebroenergia. WŁĄCZYĆ KRIONIKĘ. ROZPOCZĄĆ REPROGRAMOWANIE METABOLICZNE. - Kolejne igiełki w móżdżku i szpiku kostnym - kontynuował Dalembert. - Pompy w tętnicach szyjnej i udowej wyciągną krew i zastąpią ją płynem kriogenicznym. Płyn przepłukiwania skórnego wypełnia chwytak i kask. Marc utonąłby, gdyby przedtem nie przestał oddychać. Za minutę jego ciało zostanie zamrożone do minus dwustu sześćdziesięciu stopni Celsjusza. WŁĄCZYĆ PIERWSZĄ CEREBROENERGETYKĘ. ENERGETYZOWAĆ SIECOMEX DO POZIOMU TRZYSTA. - Halo! - powiedział zaskoczony Dalembert. - Tego nie było w planie testu. Porozumiał się na odległość ze Steinbrennerem. Zamknięty w centrum dowodzenia chudy dyrektor do spraw bioniki spojrzał na operatora cerebroenergetycznego i wzruszył ramionami. Potem Steinbrenner, Kramer i Van Wyk odeszli od swoich pulpitów i stanęli za Keoghami. Świecące ekrany przed parą naukowców rzucały niesamowite cienie na ich skupione twarze. Palce Dierdre Keogh tańczyły na staromodnej klawiaturze. Uśmiechała się. Jej brat Diarmid kontaktował

się z komputerem kontrolnym werbalnie za pośrednictwem mikrofonu, rozpoczynając analizę sytuacji całkowicie niezrozumiałą dla obserwatorów. - Co się dzieje? - zapytała zaniepokojona Annuszka Gawrys. Czekali - potem pełna zachwytu ulga wylała się z umysłu Petera Dalemberta. - Test zakończył się sukcesem! Nie spodziewaliśmy się, że Marc naprawdę będzie chciał dokonać wzmocnienia, ale jednak to zrobił. Urządzenia diagnostyczne wykazują trzystukrotne zwiększenie funkcji kreatywności. Jest to zwykła granica konfiguracji kasków E18. Teraz Marc zacznie wyłączanie i... ENERGETYZOWAĆ DO POZIOMU CZTERYSTA. Ludzie w centrum dowodzenia wymienili spojrzenia. Diarmid Keogh powiedział: - Operatorze, powtórz. MÓWIĘ ENERGETYZOWAĆ DO POZIOMU CZTERYSTA. JUŻ! - Ale czy to możliwe? - wyszeptała Kordelia Warshaw. Alex Manion miał ponurą minę. - Tak. Teoretycznie E18 ma niemal nieskończony potencjał. Górną granicę stanowi mózg operatora, nie sprzęt. ENERGETYZOWAĆ DO POZIOMU PIĘĆSET. - Nie jesteśmy na to gotowi - wymamrotał Dalembert. Zawołał w trybie deklamacyjnym: Zabraniam Diarmid zabraniam! NIE energetyzować! Diarmid Keogh rzucił mu sardoniczne spojrzenie znad swojej konsoli kontrolnej. Powiedział: Jego parametry życiowe są prawidłowe i on jest szefem i dostaje co chce i kiedy chce. AKTYWOWAĆ NA OBSZARZE PLATFORMY OSŁONĘ BEZPIECZEŃSTWA SIGMA SR-45. Technicy z głównego poziomu odsunęli się, po czym pojawiła się lustrzana półkula ośmiometrowej średnicy, zasłaniając platformę i stojące na niej urządzenia. ENERGETYZOWAĆ DO POZIOMU SZEŚĆSET. Z trudem łapiąc oddech, Dalembert wykrztusił: - O, Boże. Jeśli wystąpi rozbłysk, instalacja obróci się w proch. I Marc też. - Pochylił się i włączył mały monitor. Pojawił się obraz aparatu wewnątrz osłony. - Jezus Maryja Józefie Święty! - wysapał Rory Muldowney. Patrzcie na to. Monstrualny aparat, z przyczepionymi do niego licznymi pępowinami, lewitował powoli, niepodtrzymywany, nad platformą, przechylając się, dopóki kask zamykający energetyzowany mózg Marca Remillarda nie znalazł się w pozycji pionowej. - Robi to swoim umysłem - wyszeptała Kordelia. - Sigma wybrzusza się u góry - zauważyła Patricia Castellane. Na czole Petera Dalemberta pojawiły się kropelki potu. - To niemożliwe. Osłonięcie platformy polem sigma to najnowocześniejszy wynalazek. Nie dałoby się jej przebić baterią laserów X. - Spróbuj kreatywną energią umysłu giganta metapsychicznego - powiedział cicho Alex Manion. - Zwiększoną sześćsetkrotnie. Masywna cerebroenergetyczna instalacja wypłynęła przez przedziurawione pole siłowe, zawisła na wysokości balkonu, na którym znajdowała się komora obserwacyjna i centrum dowodzenia. Rebelianccy goście, nadzorcy CEREM-u i technicy patrzyli, porażeni, jak cerametalowy kask zalśnił, zabłysnął, po czym zamglił się. Dalekowidzeniem zobaczyli podobną do ducha uśmiechniętą twarz Marca Remillarda, nałożoną na jaśniejący mózg. Głos mentalny niósł się echem w czaszkach Alexa Maniona, Annuszki Gawrys, Kordelii Warshaw, Patricii Castellane, Hiroshi’ego Kodamy i Rory’ego Muldowneya. ODPOWIEDŹ NA PYTANIE KTÓRE ZAMIERZALIŚCIE ZADAĆ BRZMI TAK... ALE TYLKO JEŚLI CHCECIE TO ZROBIĆ NA MÓJ SPOSÓB. Chcemy. Wszyscy chcemy - zawołali chórem.

EXPLICITE*,[* Explicite (łac.) - rzecz sformułowana jasno, wyraźnie (przyp. red.).] zaśmiał się mózg. POROZMAWIAMY O TYM ZA CHWILĘ. 14 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Późne lato zwykle jest nie najlepszym okresem na handel starymi książkami fantasy. Dziełami, które sprzedaję, najlepiej się delektować w przytulnych pokojach, gdy zła pogoda i zbyt długie wieczory wywołują potrzebę eskapizmu i kontemplowania czegoś skandalicznego. Gdy jasne, słoneczne dni stają się coraz krótsze, większość ludzi woli wyjść na dwór, a nie kręcić się po pachnących stęchlizną starych księgarniach. I dobrze. Nie miałem nastroju do obsługiwania klientów. Zaprogramowałem wywieszkę na drzwi: POJECHAŁEM NA RYBY i zamknąłem antykwariat na cały sierpień 2078 roku, kiedy to mój mózg dochodził do siebie po bolesnych wykopkach Dorothée. Gdy nie byłem na rybach ani nie oglądałem ptaków, kręciłem się po księgarni, układając nowy katalog według wydawnictw i reorganizując magazyn. Na początku września wziąłem lekcję introligatorstwa u kobiety z Lyme Center. Wyposażony w dodatkową wiedzę zabrałem się do reperowania niektórych wyczytanych starych książek science fiction wydanych przez Fantasy Press i Shasta Publishers, i do oprawiania ich w marokin. Nakleiłem durofilmowe reprodukcje oryginalnych zakurzonych obwolut, zrobiłem wyklejki i włożyłem śliczniutkie atłasowe wstążki jako zakładki. Odnowione tomy były pretensjonalne, ale przyciągały wzrok, więc sprzedałem je za sporą sumę bogatemu właścicielowi przetwórni ryb z Władywostoku. Wypłacalność raduje. Otworzyłem sklep na czas, bo rozpoczął się jesienny semestr w Dartmouth College. Stali klienci wrócili, a ja próbowałem uporządkować swoje życie. Niestety kiedy październik zaczął owiewać New Hampshire chłodem, stwierdziłem, że pogrążam się w coraz większej depresji, cierpię na bezsenność i męczy mnie przeczucie wiszącej nade mną katastrofy, z którego nie jestem w stanie się otrząsnąć. Myślałem o Denisie. Myślałem o Furym. Denis po prostu nie mógł być potworem. Nie mógł nim być ten spokojny człowiek, którego znałem od jego najwcześniejszego dzieciństwa, ten kochający mąż i ojciec, który cierpliwie radził sobie ze swoją energiczną żoną Lucille i z błyskotliwym, oszołamiającym potomstwem, ten miłośnik orchidei i spokojnych przechadzek na wsi w Nowej Anglii. A przede wszystkim nie pasowało to do tego uczonego ze skłonnością do introspekcji, który często zaglądał do “The Eloquent Page” w przyjemne jesienne popołudnia po zakończeniu seminarium, i zabierał mnie na espresso i duńskie ciasto. On i ja siadaliśmy razem pod parasolem “Starbucks”, małej kawiarni w sąsiedztwie, dzieląc się ploteczkami z college’u. Denis uśmiechał się tolerancyjnie, gdy pozwalałem sobie na dowcipy risque na temat fizycznych atrybutów dobrze zbudowanych przechodzących młodych kobiet i udawałem, że rozumiem jego uczone rozważania dotyczące świeżo ukończonej książki pod tytułem “Ontologiczna Interpretacja Wspólnoty”. Fury jako alter ego Denisa? Pomysł był po prostu idiotyczny. Denis był zbyt miły, zbyt niewinny, zbyt szczery. To prawda, że jego cudowne moce umysłowe mnie przerażały - ale jeszcze bardziej przerażały mnie moce Paula, Marca i Jacka; a przecież wiedziałem, że żaden z nich nie może być potworem. Nie. Anne popełniła tragiczny błąd w osądzie - albo ona sama była Furym, jak podejrzewałem wcześniej, a zły bliźniak jej podstawowej osobowości ustawiał diaboliczną zasłonę dymną, żeby zmylić dobrego bliźniaka. Lub może osobowość Fury’ego ukryta w Anne zaplanowała coś jeszcze straszliwszego, co uniemożliwiła katastrofa statku kosmicznego?

Ułożyłem całkowicie nowy scenariusz: gdyby nie wypadek Anne na Okanagonie, byłaby ona jednym z członków Dynastii biorących udział w nadchodzącej metakoncertowej redakcji Denisa. Samą esencją metakoncertu było otwarcie, poddanie się, wzajemne zaufanie; ale jeżeli Anne była Furym, miałaby idealną sposobność zdradzenia tego zaufania. Wszyscy uczestnicy koncertu będą mieli kaski cerebroenergetyczne, które sprawiają, że mózg jest szczególnie narażony na inwazję podłego koercera. Może Anne zamierzała przejąć kontrolę i podziałać koercją na swoje rodzeństwo oraz Jacka, Dorothée i Denisa - żeby wszyscy stali się jej niewolnikami? Nowe Hydry! Ta świeża hipoteza zakładała, że istnieje rozdźwięk pomiędzy Furym a pierwszymi Hydrami. Parnell i Madeleine mogli nie przyjąć zbyt dobrze wiadomości, że dołączy do nich dziewięć mocniejszych umysłów. Mogli próbować zabić Anne/Fury’ego, żeby temu zapobiec. Mogli próbować zabić mnie, kiedy Anne przeżyła, aby powstrzymać mnie od dalszego mącenia. Albo po prostu dla cholernej przyjemności. Gówno. To wszystko było zbyt skomplikowane dla mojego skołowanego, starego umysłu. Fury mógł nie być też Anne. Potwór mógł być kimś, kogo żadne z nas by o to nie podejrzewało. Ale nie Denisem. Tego byłem pewien. Całkowicie pewien. Tak czy inaczej nie mogłem się otrząsnąć z depresji, wiedząc, co jeszcze mnie czeka. Ti-Jean i Dorothée sporo już zdziałali przy projekcie metakoncertu, który miał rozedrzeć umysł Denisa - niezależnie od tego, czy był on Furym, czy nie. Mentalne cierpienie, którego doznałem, gdy sondowała mnie Dorothée, było niczym w porównaniu z bólem, który miała zadać Dynastia mojemu ukochanemu przybranemu synowi... może na darmo, jeśli prawdziwy Fury pływał sobie, nieświadomy, w zbiorniku regeneracyjnym w Concord. Nie łudziłem się, że zdołam wyperswadować im tę straszliwą procedurę redaktywną, podważając teorię Anne i zastępując ją własnymi pomysłami. Jack i Dorothée przyjęli wnioski Anne. To wszystko było zbyt wiarygodne. Metapsychiczny egzorcyzm Denisa zostanie przeprowadzony zgodnie z planem. Co więcej, miałem w nim wziąć czynny udział. Jack zgodził się z przypuszczeniem Anne, że jestem jedynym człowiekiem, którego umysłu Denis nigdy nie będzie w stanie odczytać. Wyznaczyli mnie więc na Judasza - kozła ofiarnego, tego, który będzie musiał jakoś przyprowadzić Denisa na spotkanie z przeznaczeniem. Podczas działania metakoncertu miałem czekać, jak każdy zaniepokojony rodzic, przechadzając się po pokoju ciężko chorego dziecka, z Lucille i innymi niczego nie podejrzewającymi członkami rodziny Remillarów, którzy przybędą na bożonarodzeniowy reveillon, naszą tradycyjną frankoamerykańską kolację połączoną z wręczaniem prezentów. Weselcie się w Bogu, dobrzy ludzie. Niech nic was nie przeraża! Prezentem od nas dla Denisa będzie albo życie, albo śmierć. Do listopada moje ciągłe niepokoje (wzmagane jeszcze przez okres wymuszonej trzeźwości) uczyniły ze mnie taki psychiczny wrak, że nawet mój stary kumpel, wywrotowy pisarz fantasy, Kyle Macdonald, zaczął się zastanawiać, co się ze mną dzieje. Powiedziałem mu, że przyczyną moich zmartwień jest nieudany romans, chociaż żyłem w celibacie od prawie ośmiu miesięcy. - Chłopcze, trzeba ci rozrywki - stwierdził Kyłe. - Zobaczymy, co się da zrobić. W deszczowe czwartkowe popołudnie dwa dni później jego jajko wylądowało za moim domem, a on sam wkroczył do księgarni tylnymi drzwiami z szerokim, głupawym uśmiechem na twarzy. - Pakuj walizki i zostaw kotu żarcie i wodę na parę dni - zarządził. - Podczas weekendu w Armistice Day*[* Rocznica zawieszenia broni po I wojnie światowej (11 XI 1918 r.) (przyp. tłum.).] w Lyonie odbędzie się trzydniowe interdyscyplinarne sympozjum na temat niebezpieczeństwa, jakie stanowi Wspólnota. Jestem zmęczony samotnym zostawaniem w domu,

kiedy Jej Wysokość leci się uganiać za facetami, więc jadę do Francji z nią i Sally Lapidus... i z tobą! - Do Francji? Czekaj, czekaj, cholera jasna! Ale on nie zwracał uwagi na moje protesty i poszedł zgasić światła, zamknąć księgarnię i zaprogramować wywieszkę ZAMKNIĘTE. - Bierz swoje stare kości do galopu i nie każ Mashy czekać na zewnątrz w jajku, bo wkręci nasze jaja w wyżymaczkę. Wyciągnięcie ciebie na tę małą wycieczkę było również jej pomysłem. Jego żona, Mary MacGregor-Gawrys, była szanowanym metapsychologiem, wysoko postawioną Rebeliantką i ukochaną siostrzenicą Davy’ego MacGregora. Na każdym wywierała niezapomniane wrażenie. Ona i Kyle czasami żarli się jak diabli i przysięgali sobie, że rozejdą się w różne strony, ale ich nieposkromiony celtycki popęd seksualny niezmiennie sprawiał, że do siebie wracali. - Dlaczego przypuszczasz, że będę się dobrze bawił na spotkaniu rebelianckich jajogłowych? jęknąłem kłótliwie, próbując się oprzeć MacDonaldowi, który zaganiał mnie na górę, do mieszkania, a kot Marcel ciągnął się za nami, pomiaukując z niepokojem. Ten szkocki łajdak nie był tak wysoki jak ja, ale za to miał siłę stu demonów. - Sympozjum to tylko pretekst do wyrwania się z miasta, głupku! Kiedy dwie panienki będą prowadzić dyskusje panelowe i pleść duby smalone, ty i ja będziemy zwiedzać i pić, a potem chodzić na wieczorne przyjęcia. Zawsze są przyjęcia. - Ale to tak daleko... - Nie moim wyścigowym jajkiem. Parę godzin w powietrzu i dolecimy akurat na spóźnioną przekąskę. Spodobają ci się restauracje w Lyonie: “LaPyramide”! “Georges Blanc”! “PaulBocuse”! “LaMerę Guy”! Możemy łyknąć świetnego burgunda i zjeść prawdziwe coq au vin i zupę truflową i flaczki. A ja ureguluję cały twój rachunek. Otworzyłem drzwi mieszkania. - Flaczki? Quelle rzygowina! - Masz rację. Tylko żabojad mógłby to przetrawić. Więc jedz remoulade ze świńskich nóżek. Wepchnął mnie do łazienki i wyciągnął z szafy torbę na bagaż. - Będzie ci potrzebne przyzwoite ubranie. I trochę seksownej bielizny. Kochana mała Sally zerwała z tym gościem z ekonomii z Amos Tuck School, więc może ci się poszczęści. Sally Lapidus?... Widywałem ją w Instytucie Percepcji Metapsychicznej Catherine Remillard, pani psycholog klinicznej, która była jednym z pierwszych operanckich mentorów Dorothée. Sally nie miała tak oszołamiającej urody jak Masha - której zresztą dorównywało niewiele kobiet - ale była dobrze odmłodzoną brunetką o energicznym sposobie bycia, pięknych ciemnych oczach i doskonałych piersiach. Ja ze swej strony czułem się jak kupa psich rzygów, więc obawiałem się, że Kyle przejawiał zbyt duży optymizm co do moich szans u tej pani. Kiedy tak stałem przed otwartą szafą w sypialni, wciąż się wahając, Kyle położył mi rękę na ramieniu i powiedział cicho: - Chodź, stary. Co masz do stracenia? Nie miałem oporów przed darmową wycieczką. Ugotowałem Kyle’owi dość męskich kolacji, kiedy on i Masha byli pokłóceni, poza tym zarobił sporo szmalu na ostatniej satyrze pod tytułem “Zemsta słabo reagujących cząsteczek masowych”. - No dobrze, czemu nie? - uległem w końcu. Wszystko było lepsze niż kręcenie się po sklepie i patrzenie, jak kot drzemie na frontowym oknie, a z drzew na Main Street spadają ostatnie suche liście. Zebrałem rzeczy, przewiązałem paskiem piękną skórzaną wiatrówkę, którą dostałem od Denisa i Lucille na sto trzydzieste trzecie urodziny, i zszedłem za Kylem po schodach, na spowite mgłą tylne podwórze. Jego nowy rho-pojazd był jaskrawopomarańczowym lamborghini. Kiedy wsiedliśmy, Masha warknęła: - Nareszcie. Cholernie nie lubię na was czekać, popaprańcy.

Ale Sally Lapidus obdarzyła mnie słodkim powitalnym uśmiechem i zrobiła mi miejsce na tylnej ławeczce. Już zaczynałem się czuć lepiej. Ruszyliśmy, a trzy godziny później wylądowaliśmy w la douce France. Uciąłem sobie drzemkę, a potem Kyle i obie panie rozśmieszyli mnie trochę i przekazali mi najnowsze informacje ze światka Rebeliantów - w tym rozsadzającą umysł wiadomość, że Marc zamierza ogłosić podczas następnej Planetarnej sesji Konsylium, iż wstąpił do Partii Rebeliantów. Kiedy wprowadzaliśmy się do hotelu na Place Bellecour, spotkaliśmy grupę sześciu kolegów po fachu z Edynburga, dawnych znajomych Mashy, którzy nalegali, żebyśmy zjedli z nimi kolację w legendarnym “Bistrot de Lyon”. Sędziwa restauracja była zatłoczona i hałaśliwa, pełna szczęśliwych ludzi mówiących standardową angielszczyzną z silnym akcentem, a nawet prawdziwą francuszczyzną. Ostrygi, tatar wołowy i bouillon depoule aux ravioles były przepyszne (wziąłem repetę), a młode wino okazało się lekkie i terapeutyczne - takie właśnie, jakie lekarz zaleciłby rekonwalescentowi. Przykładnie jadłem i piłem, z lekkim zainteresowaniem słuchając fachowych rozmów rebelianckich teoretyków. Jeszcze jakiś rok temu w ogóle nie zwracałem uwagi na głębsze antywspólnotowe aspekty Rebelii. Ale teraz paru lojalnych wobec Imperium paryskich metapsychologów wywołało wrzawę w mediach: twierdzili oni, że wykryli początki czegoś, co nazywa się spontaniczną zrosłością czegoś w rodzaju pierwszego etapu Wspólnoty, który według przewidywań obcych naukowców miał nastąpić, gdy ludzka populacja w galaktyce osiągnie pewną liczbę krytyczną, powodując to, co fizycy nazywają zmianą fazy. Teoretycy Rebelii prychnęli na wielkie nowiny i natychmiast przystąpili do dowodzenia, że spontaniczna zrosłość nie istnieje... A nawet gdyby istniała, nie musiało to koniecznie oznaczać, że Ziemianie zsuwają się po równi pochyłej w stronę Wspólnoty. Denis (który wyczekiwał ludzkiego Zjednoczenia, jakby to miało być drugie przybycie Chrystusa) próbował wyjaśnić mi, że zrosłość to wyższa forma mentalnej harmonii, sprowadzona przez intensywną, interaktywną komunikację między wieloma umysłami. Porównywał to z ewolucją organizmów jednokomórkowych, przekształcających się w złożone, wielokomórkowe, i z ewolucją ludzkiego społeczeństwa z małych, opartych na rodzinie klanów w globalne lub nawet galaktyczne cywilizacje. Powiedział mi, że Pierre Teilhard de Chardin, kanonizowany francuski jezuicki paleontolog, przewidział możliwość tego typu globalnej świadomości już w roku 1930. Mentalny zrost, czymkolwiek by był, prawdopodobnie pasował do tego, co Denis nazywał teorią systemów. Kiedy próbował mi ją wyjaśnić, oczy wyszły mi na wierzch. Ani zrost, ani Wspólnota nie przemawiały do mnie na filozoficznym poziomie, mimo że Denis bardzo się starał je wyjaśnić. Szczerze mówiąc to mnie przerażało. Nie mogłem nie wątpić w zjawisko, które mogło zagrozić świętości moich własnych myśli... Cóż, dobrze. Może i moje myśli nie były aż tak święte. Ale były moje i nie miałem ochoty na dzielenie się nimi z kimkolwiek bądź, nawet w celu posunięcia naprzód ewolucji transcendentalnego Umysłu Ludzkości. Podejrzewałem również, że zrost był tylko powrotem do romantycznej starej idei doskonałości natury ludzkiej. Wiecie: jeśli wszyscy będziemy myśleć razem i wysilać się razem i razem osiągniemy prawdziwe mentalne braterstwo, to ludzki egoizm, sprzeczności i grzech pierworodny znikną, a pokój i miłość zapanują pod gwiazdami. Jasne. Może rasowe umysły Gi, Krondaku, Simbiari, Poltrojan i Lylmików ewoluowały w ten sposób. Ludzkość jednak bardzo się od nich różniła. Wciąż byliśmy etycznymi prymitywami, a mnóstwo ludzi takich jak ja uczepiło się indywidualności z cholerną żarliwością. Wydawało mi się, że nie jesteśmy gotowi do przystąpienia do Wspólnoty - a może i Wspólnota nie była gotowa na przyjęcie nas. Siedząc we francuskiej restauracji, słuchając, jak rebelianccy akademicy dochodzą w eleganckim żargonie do tych samych podstawowych wniosków, do których doszedł samodzielnie mój nieszkolony stary umysł, poczułem się usatysfakcjonowany. Ale załamałem się od nowa, ponieważ było jasne, że ci ludzie - i wielu innych, im podobnych - zamierzają zrobić coś więcej niż

tylko grzecznie debatować nad sprawą podczas sesji Konsylium. Zamierzali bić się o to, w co wierzyli. I wybrali Marca Remillarda na nowego przywódcę, co oznaczało, że niezależnie od tego, jak błyskotliwe są ich teorie, w kwestiach praktycznych są tylko dupkowatymi niewiniątkami. O drugiej w nocy wróciliśmy do hotelu. Ciemnowłosa Sally nie zaprosiła mnie do swojego pokoju. I dobrze. - Kawałek na zachód od miasta jest wioska - powiedział mi Kyle następnego dnia. Właśnie skończyliśmy męczącą eksplorację chłodnych, antycznych podziemnych tuneli w lyońskiej dzielnicy Croix-Rousse, więc byłem gotów na coś innego. - Nazywa się Saint Antoine-des-Vignes. Podobno to świetne miejsce na lunch, poza tym chciałbym obejrzeć niezwykłą wiejską oberżę, o której opowiadał mi Johnny Ludlum. Myślę, że wykorzystam to w nowej powieści. Byłem w nastroju, więc wyjechaliśmy z miasta w kierunku niewielkiego łańcucha gór. Tani samochód, który wynajął mój przyjaciel, nie miał satelitarnego wspomagania nawigacyjnego, więc szybko się zgubiliśmy. Zaczęło padać. Strzępy mgły udrapowały się na wzgórzach i zasłoniły drogowskazy, które zresztą i tak wprowadzały w błąd. Niemal przez przypadek wreszcie znaleźliśmy się w Saint Antoine, zwykłej pułapce na turystów, gdzie po sezonie zamykano większość butików i sklepów z bezsensownymi pamiątkami. Ale pubokawiarnia “Chez Lalage” była otwarta, a parking przed nią zatłoczony. Wewnątrz czekała nas cudowna niespodzianka, bo w menu znaleźliśmy, oprócz najzwyklejszych potraw, również plat du jour, zdolne zaspokoić najwybredniejszego smakosza, z winami do wyboru. Właściciel, przystojny młody człowiek o imieniu Louie, z dumą pochwalił się nam, że jego żona, szefowa kuchni, prowadziła czterogwiazdkową restaurację w Paryżu, zanim uległa jego wdziękom i zagrzebała się w le zadupie du Lyonnais. Kyle i ja zamówiliśmy fantastyczne danie dnia, gołąbki a la Aristide Briand - tłuste ptaszęta faszerowane wątróbką i truflami. Potem zjedliśmy sałatkę z langusty i zakończyliśmy maleńkim deserem: souffle o zapachu parfait d’amour. Rachunek był wręcz nieprzytomny - podobnie jak ja, bo przy jedzeniu opróżniliśmy parę butelek wspaniałego Leflaive Pucelles Puligny-Montrachet rocznik 75, a moja zdolność przyswajania alkoholu jeszcze nie wróciła do normy. Byłem gotów zwinąć się w kłębek i zasnąć po tym znakomitym lunchu, ale Kyle miał inny pomysł. Po poważnej rozmowie z Louie’em wywiózł nas z miasteczka i zjechał na krętą, leśną drogę, która prowadziła w zasnute chmurami góry. Kiedy byłem już przekonany, że znów się zgubiliśmy, zatrzymaliśmy się przed otwartą żelazną bramą. Na jednym ze skrzydeł widniał napis z polerowanego mosiądzu: L’AUBERGE DU PORTAIL - To tu - obwieścił Kyle i wjechał do środka. - Oberża pod Bramą. Wzdłuż żwirowego podjazdu rosły wysokie krzaki dzikich róż ze szkarłatnymi owocami, niemal bezlistne w tym przedzimowym okresie. Na jego końcu wyłaniały się z mgły trzy główne budynki z balkonami i mansardami, połączone zadaszonymi przejściami. Poniżej rozciągały się tarasy krajobrazowe, więc w jasny dzień goście z frontowych pokój ów gospody z pewnością mieli piękny widok na dolinę Rodanu. Wjechaliśmy na wybrukowany parking. Główne wejście do gospody stanowiły wysokie, dębowe drzwi, osłonięte przez porte cochere. Na podwórzu po prawej stronie znajdował się różany ogród, teraz zasnuty deszczem. Za nim, pośród sosen i bezlistnych morw, stał oryginalny domek z muru pruskiego z ciemnymi okiennicami. Mimo brzydkiej pogody przed budyneczkiem zatrzymała się grupa turystów, z czcią słuchając wywodów przewodniczki. - Tu są wrota czasu - powiedział Kyle. Złapał kamerę, wysiadł z samochodu i zaczął filmować. - Sprzęt znajduje się w piwnicy tego domku. Wynalazcą był gość o nazwisku Theophile Guderian. Mieszkał tu aż do śmierci w 2041 roku. Wdowa po nim, Angelique, zrobiła fortunę wysyłając bogatych szaleńców i miłośników przygód w epokę pliocenu, sześć milionów lat w przeszłości. Szkoda, że nie możemy wejść do domku, żeby obejrzeć maszynerię. Jest zamknięta dla wszystkich

oprócz prawdziwych Podróżujących w Czasie i obsługujących ją techników. Ale przynajmniej weźmiemy z biura trochę literatury. - Wrota czasu? - Stałem za nim w kałuży na bruku. Ze zdziwienia zapomniałem zamknąć usta. Czekaj! Chyba pamiętam, że słyszałem o tym miejscu wiele lat temu, ale potem całkowicie o nim zapomniałem. - “L’Auberge Du Portail” jest miejscem jedynej osobliwości czasowej w galaktyce. Gadżety Guderiana nie działałyby nigdzie indziej. Kyle nakręcił powolny, 360-stopniowy plan sceny, kończąc ujęcie zbliżeniem domku. - Władze Imperium próbują to utrzymać w tajemnicy, a każdemu, kto opublikuje coś w mediach, grozi surowa grzywna. Jeśli zdecyduję się opisać to miejsce w powieści fantasy, będę musiał zmienić lokalizację. Europejska Intendentura jest wściekła jak cholera, że nie udało jej się zamknąć oberży, ale prowadzone od lat próby okazują się bezskuteczne. Plioceńskie Wygnanie służy do przydatnego celu, mianowicie do pozbywania się malkontentów. Słyszałem, że sam Davy MacGregor dał Madame Guderian pozwolenie na prowadzenie interesu... Chodź, podepniemy się do wycieczki. Pośpieszyliśmy przez różany ogród i dołączyliśmy do grupy, która powoli okrążała domek. Byli w niej ludzie, Poltrojanie, a nawet para Simbiari. Zielone Lepkie Dziwaki zdawały się cieszyć deszczem. -...okres przed wielką erą lodowcową, kiedy to przodkowie ludzkości byli małymi dwunożnymi małpami, mającymi mniej niż metr wzrostu - mówiła ładna przewodniczka. - W owym czasie ta część Francji cieszyła się klimatem subtropikalnym. Jej otwarte trawiaste sawanny i lasy pełne były dzikich koni, antylop, słoni i wielu innych zwierząt. Pośród drapieżników wymienić można tygrysy szablastozębne... - A Tyranozaurus Rex? - przerwał jeden z ludzkich turystów. - Dinozaury wymarły na długo przed pliocenem - odpowiedziała cierpliwie przewodniczka. Ale były za to ogromne krokodyle, żyjące w ujściach atlantyckich rzek, a niektóre autorytety uważają, że płytkie partie mórz wciąż zamieszkiwane były przez plezjozaury. Gapiłem się bezwstydnie, gdy ona kontynuowała wykład na temat flory i fauny sprzed sześciu milionów lat, czyniąc z prehistorycznej Francji coś na kształt Rajskiego Ogrodu. Kyle szepnął mi, że klienci oberży płacą bardzo dużo za szybki kurs przeżycia w puszczy i wejście przez wrota czasu w stary wspaniały świat. Gdy tak ciągnęliśmy się w pewnej odległości za pozostałymi, powiedziałem Kyle’owi, że wygnanie plioceńskie musi być niebiańskie i że bardzo mnie kusi, żeby kupić bilet na wycieczkę. - Mnie też. - Wyszczerzył zęby jak wilk. - Jedyny kłopot w tym, że wrota czasu są jednostronne. To, co wraca przez osobliwość, ma sześć milionów lat. - Tabernouche! - jęknąłem. - Wiedziałem, że nie może być pięknie do końca. - I nikt naprawdę nie wie, co znajdują Podróżujący w Czasie, kiedy przybywają w przeszłość. Możliwe, że wszyscy żyją szczęśliwie jako szlachetni dzicy. Z drugiej strony nawet w Raju był wąż a wymień mi jeden ziemski raj, którego prędzej czy później nie zniszczyło ludzkie szaleństwo. Oczywiście miał rację. Zdaje się, że niesiemy ze sobą Władcę Much, gdziekolwiek byśmy się udawali. Westchnąłem w imieniu Raju Utraconego. Wycieczka rozproszyła się przed biurem oberży, małym budynkiem oddzielonym od samej gospody. My, zwykli turyści, nie mogliśmy się mieszać z płacącą klientelą, ale w biurze można było kupić trochę książeczek o tym miejscu oraz dostać obszerne formularze zgłoszenia dla Podróżujących w Czasie. Kupiłem jedną z książek i wziąłem formularz tak sobie, chociaż szybko odkryłem, że żadni metapsychiczni operanci nie mogą przechodzić przez wrota czasu - tylko “normalni”. W powrotnej drodze do Lyonu żartowaliśmy z Kyle’em o tym, jak świetnie mogliby się bawić dwaj przerośnięci nastolatkowie, czyli my, mieszkając w prymitywnym świecie bez żadnych zasad ani odpowiedzialności. W hotelu zaczepiliśmy się w barze, aż Masha i Sally wróciły z sympozjum, a potem wszyscy się przebraliśmy i poszliśmy na wino i kolację do “La Pyramide”. Kyle nawet nie mrugnął, gdy

zobaczył czterocyfrowy rachunek. Po kolacji w apartamencie jakichś niemieckich psychofizyków odbyło się hałaśliwe przyjęcie. Zalałem się sznapsami i stałem się sentymentalny, co spowodowało, że Sally Lapidus bardzo chłodno życzyła mi dobrej nocy, kiedy się do niej przystawiałem. Mój stary, depresyjny nastrój wrócił, żeby się zemścić. Nie przypominam sobie zbyt wiele z tego weekendu, oprócz tego, że przestał być zabawny. Dopiero prawie rok później, długo po klęsce, Kyle opowiedział mi, jak płakałem mu w rękaw po tym, jak odrzuciła mnie Sally, błagając, żeby zabrał mnie z powrotem do Madame Guderian i jej “Auberge du Portail”, żebym mógł odlecieć do Plioceńskiego Wygnania i zapomnieć o perfidnych kobietach, tajemniczych umysłowych potworach i Rebelii Metapsychicznej. 15 HANOWER, NEW HAMPSHIRE, ZIGMIA 24-25 GRUDNIA 2078 Lucille Cartier przejrzała się krytycznie w lustrze toaletki i za pomocą psychokinezy lekko podwinęła w górę końce swych ciemnobrązowych włosów. Nowe nitki srebra na skroniach zdecydowanie były odpowiednie dla matrony, mającej trzydzieści dziewięcioro praprawnuków. Cieszyła się jednak, że żadnego z nich - i żadnego z ich rodziców, chociaż wszystkich szczerze kochała - nie będzie w tym roku na reveillon. Na szczęście miało to być niewielkie spotkanie, w którym udział weźmie jedynie Dynastia i garstka dorosłych wnuków. Później, w same święta, odbędą się większe zgromadzenia. Ona i Denis złożą parę wizyt w Hanowerze, a potem pojadą do domu Adriena i Cheri na Loudon Hills, gdzie zjedzą świąteczną kolację. Szperając w szkatułce na klejnoty Lucille uznała, że naszyjnik z kaledońskich pereł wielkości wiśni, połączonych wąskimi złotymi łańcuszkami, będzie doskonale pasował do szykownej sukni z czarnej wełny. - Zapnę ci - zaproponował Denis, podchodząc do niej. - Dziękuję. - Odwróciła się ku jego uśmiechniętej twarzy, ich usta się dotknęły, a to wystarczyło do rozbudzenia w obu ciałach znanego słodkiego pożądania - po osiemdziesięciu trzech latach małżeństwa. - Tu es ravissante, ma biche, jesteś zachwycająca, moja sarenko - szepnął. - Comme toujours, jak zawsze. Tulili się przez chwilę, potem z ociąganiem odsunęli się od siebie. - Nadal pada śnieg? - spytała. Mógł to sprawdzić mentalnym wzrokiem, ale podszedł do okna sypialni i wyjrzał na zewnątrz. Zdobione lampy przed księgarnią były tylko niewyraźnymi bursztynowymi plamami. - I to gęsty. Jest prawdziwe, staromodne nowoangielskie Boże Narodzenie. - Jak to dobrze! - Włożyła perłowe kolczyki. - Pierwszy raz od bardzo dawna Paul spędzi z nami reveillon. I pozostałe dzieci też, z wyjątkiem biednej Anne... Anne wróci do nas za parę miesięcy w następne święta sama będzie odprawiać dla nas pasterkę nie chciałaby żebyś się o nią martwiła i psuła sobie zabawę. Oczywiście że nie. - Jest prawie wpół do dwunastej. Jeśli chcemy widzieć ołtarz, lepiej już chodźmy. Czy Rogi wpadnie? - Powiedział, że spotkamy się w kościele. Zeszli na dół. Wielki dom spowijała cisza, tylko stary zegar tykał we frontowym holu. W ciemnym salonie, na składanym stoliku przy oknie, stała miniaturowa, pamiątkowa choinka z lampkami i kolorowymi bombkami. W tym roku Lucille po raz pierwszy pożyczyła swą cenną kolekcję antycznych zabawek, by wnuczka mogła nimi udekorować choinkę na farmie.

- Dziwnie jest nie urządzać reveillon w naszym domu - powiedziała. - Ale nie mogłam odmówić Marie. Tak nalegała, była tak szczęśliwa, że farma wróciła znów do rodziny po latach dzierżawienia jej obcym. - Właściwie zmiana miejsca świętowania ma dużo sensu stwierdził Denis - zwłaszcza teraz, gdy rodzina tak bardzo się rozrosła. Wiem, że pozostali zawsze robili, co tylko mogli, aby pomóc, ale większość pracy i tak spoczywała na twoich barkach. Zeszłoroczne święta, to było coś: osiemdziesiąt dziewięć osób! - Zawsze się cieszyłam, że tylu ich przyjeżdża. Ale... Zaczynam sobie uświadamiać, że postępowałam niezmiernie egoistycznie nie pozwalając dzieciom, by to one pielęgnowały tradycję. Odmłodzenie sprawiło, że zapomniałam, czym jest starzenie się. Nawet widząc nasze dorosłe dzieci, wnuki i prawnuki nie mogę się powstrzymać od myślenia, że nadal muszę im matkować. Ale przecież wcale tak nie jest. Zaśmiał się cicho. - Dzięki Bogu. - Nie, to naprawdę nie jest zabawne. Starzy ludzie zawsze starali się pozostać przy władzy. Automatycznie zakładamy, że nasze większe doświadczenie równa się mądrości. A my, odmłodzeni starzy ludzie, myślimy, że zasłużyliśmy na to, by zawsze traktowano nas jak mądrzejszych od następnych pokoleń. Pamiętani swoje rozczarowanie, kiedy postanowiłeś przejść na emeryturę, chociaż członkowie zarządu błagali cię, byś nie rezygnował ze stanowiska dziekana Wydziału Metapsychologii. Ale to ty miałeś rację, a ja się myliłam. Nadszedł czas na przekazanie władzy młodszym kolegom. Denis raz jeszcze przytulił żonę. - Odmłodzenie jest źródłem problemów, podobnie jak geny nieśmiertelności naszej rodziny. Ale spodziewam się, że w końcu wszystko poukładamy. Naprawdę nie musisz się martwić o to, że Państwo Ludzkości stanie się pogrążoną w stagnacji gerontokracją, jak Dwadzieścia Jeden Światów Lylmików. Przywarła do niego, ciesząc się jego ciepłem. Jej wzrok spoczywał na małej choince. - Denis, nie chcę żyć wiecznie. To nienaturalne. To młodzi ludzie cieszą się nieśmiertelnością, a nie starzy. Ostatnio... Zdarzało mi się czuć tak śmiertelne zmęczenie - nie fizyczne, lecz emocjonalne. Kusi mnie, żeby rzucić wszystko i dać sobie spokój. - Wiem. Nagle zapytała: - Czy myślisz, że Rebelia doprowadzi do wojny? - Nie wiem, Luce. Modlę się, żeby do tego nie doszło. - Słyszałeś, że Catherine jest prawie gotowa do opowiedzenia się po stronie Rebeliantów? To mnie doprowadza do rozpaczy. Najpierw Adrien, potem Sewy, a teraz Cat. Denis westchnął. - Powiedziała mi o swojej decyzji jakiś miesiąc temu. Skłoniło ją do tego wstąpienie Marca. - Oburzające postępowanie Marca przestało mnie już szokować. Ale Cat zawsze była taka rozsądna! My... pokłóciłyśmy się, kiedy przekazała mi tę wiadomość, i powiedziałam parę rzeczy, których teraz żałuję. Jednak nie mogłam nic na to poradzić. Czy ona ma świadomość, że Rebelianci mówią poważnie o wystąpieniu z Imperium, nawet gdyby miało to oznaczać wojnę? Pamiętam wojny, tu, na Ziemi, przed Interwencją. Nie zniosłabym gdyby to się powtórzyło. Gdybyś tylko... przerwała. Jej myśli stały się nieprzejrzyste, ale on zdążył zauważyć główną ideę. - Myślisz, że mógłbym pomóc, gdybym zaczął bardziej się udzielać po stronie lojalnej ludzkości. Gdybym stał się publicznym orędownikiem Wspólnoty, jak Paul, Anne i Jack. - Pragniesz Wspólnoty - powiedziała miękko Lucille. - Wyjaśniłeś mi, że jest dobra i że nie zniszczy naszej indywidualności, chociaż rebelianccy metapsychologowie utrzymują, że zniszczy, a ja ci uwierzyłam. Jesteś największym autorytetem w dziedzinie nauk mentalnych, a twoja nowa książka z pewnością pomoże sprawie Wspólnoty. Ale gdybyś został Magnatem Konsylium, byłbyś

w stanie przyćmić wpływ ludzi takich, jak Anna Gawrys, Owen Blanchard i Hiroshi Kodama. A Marc... - On pchnie Rebelię na nowe tory - przyznał Denis ze ściągniętą twarzą. - Powołanie Marca na przywódcę albo jest najmądrzejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobili Rebelianci - albo najgłupszą. - Mógłbyś go osaczyć podczas debaty Konsylium. Wiesz, że byś potrafił! Wspólnota polega głównie na doskonaleniu altruizmu, a wszystko, co robi Marc, wynika z jego chęci zaspokojenia potrzeb własnego ego, oraz z nienawiści do Paula. - Luce, nigdy nie byłem wojownikiem... - Nie chodzi o walkę. Chodzi o moralną siłę. O kreatywność. Pamiętam, co zrobiłeś na Górze Waszyngtona. Byłam tam. Mógłbyś to powtórzyć. Potrząsnął głową. - Sytuacja jest całkiem inna. - Lylmicy wciąż cię nominują. Wiedzą, jak bardzo potrzebny jesteś w Konsylium. A Davy MacGregor nadal prosi, abyś przyjął stanowisko. Wiem, że zależy ci na prywatności, cheri, ale przecież nie jesteś tylko zwykłym obywatelem. Ja byłam egoistką, chcąc utrzymać władzę nad rodziną. Ale ty nie możesz zachować się egoistycznie, bo tu chodzi o wielkie rzeczy. Pocałował ją, żeby ją uciszyć: Droga Lucille. Bardzo dobrze mnie znasz. Ty i Davy nie jesteście jedynymi, którzy robią mi wymówki z powodu mojej największej słabości. Kto inny zrobił to bardzo dawno i miał rację i ty masz rację i postąpię tak jak trzeba. A teraz skończmy już z tym! Je te souhaite un joyeux Noel, życzę ci wesołych świąt. - To znaczy, że to zrobisz? - Tak. Jeśli Lylmicy poproszą mnie raz jeszcze. - Merci, merci man amour. - Jej oczy zalśniły łzami. - Mon amour seul et unique, moja jedyna miłości. Pomógł jej włożyć futro. Rybie skórki Ronkomi miały bogate odcienie ciemnej zieleni i uszyte były we wzór ości. Otuliła głowę szalem i włożyła rękawiczki, a Denis ubrał się w niebieski kaszmirowy płaszcz. Darował sobie kapelusz. Pójdą na pasterkę piechotą, kościół jest niedaleko, na Sanborn Road. Potem któreś z dzieci zawiezie ich na kolację. - Nie powiedziałam ci, że Marie prosiła nas, żebyśmy zostali na noc - przypomniała sobie Lucille. - Przygotowała dla nas starą sypialnię i wszystkie potrzebne rzeczy. Powiedziałam jej, że zostaniemy, jeśli będziesz miał ochotę. Możemy stamtąd iść prosto na pozostałe przyjęcia. - Może być zabawnie - powiedział Denis. - Znów spać na wsi, w małej, miłej zamieci, widzieć, jak śnieg zbiera się na stodole i płotach i nikt go nie usuwa. Tak. Zanocujmy. Cieszę się, że farma wróciła do rodziny. Było mi przykro, gdy musiałem ją wydzierżawić. Lucille spojrzała na niego. - Nic nie mówiłeś. Myślałam, że się cieszysz z przeprowadzki na South Street. - Nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo - wróciliśmy przecież do domu, w którym wychowaliśmy dzieci. Ale było mi przykro, że Paul nie zamieszkał w starym domu. - Mnie również - ale nie było wyjścia. Dobrze o tym wiesz. Nie pojmuję, jak istota ludzka może wykonywać pracę, którą wykonuje Paul. Nie można się spodziewać, że będzie miał czas na normalne życie rodzinne. Cieszmy się, że małżeństwa większości innych dzieci są udane. Wziął ją w ramiona. - Ale nie tak udane, jak nasze. Wyszeptała jego imię i jeszcze raz połączyli się w ekstazie. Ich grube zimowe ubrania jakby nie istniały: tak to już jest pomiędzy kochankami z dużym doświadczeniem, którzy są również mocnymi operantami. Bez fizycznego ruchu natychmiast osiągnęli szczytowanie, pozostali w sobie, potem rozdzielili się i powoli wyszli na dwór, zatrzymując się na chwilę na ganku, kiedy Denis zamykał frontowe drzwi starym, mosiężnym kluczem.

Śnieg padał obficie w bezwietrznym, dziwnie jasnym powietrzu. Nie było zbyt zimno. South Street i chodnik naprzeciwko ich domu lekko parowały pod działaniem topiących kratek. Inni piesi również zmierzali do kościoła. - Cóż za piękna noc - powiedziała Lucille. - Taka nieskalana i cicha. Denis mruknął na znak zgody. Wziął ją za rękę i ruszyli przed siebie. Uliczne dekoracje świąteczne nie były zbyt popularne w miasteczku uniwersyteckim, ale większość domów miała choinki we frontowych oknach, z wielokolorowymi lampkami, które mrugały przez gęstniejącą kurtynę bieli. Parking pod kościołem był pełen, samochody stały też po obu stronach Sanborn Road. Jajka ludzi spoza miasta zostały odesłane na duże lądowisko za boiskiem piłkarskim po drugiej stronie Lebanon Street. Kościół był imponującym, starym budynkiem ze związanych zaprawą murarską polnych kamieni i ciętego granitu, stanowił niemal parodię późnego angielskiego gotyku. Jego kanciasta wieża ostatnio została wyposażona w nowy, cichy dzwon, który wygrywał kolędę Henry Wadswortha Longfellowa. Denis i Lucille weszli do środka. Chór śpiewał przy akompaniamencie dzwonu. Lucille: Nie słyszałam tej kolędy od lat sentymentalne słowa tak ale może również dziwnie d propos naszych burzliwych czasów kiedy tworzył Longfellow? Denis: Środek XIX wieku przypuszczam że chodziło mu o wojnę pomiędzy Stanami plus ca change plus c’est la meme chose (im bardziej wszystko się zmienia, tym bardziej jest tym samym). Lucille: widzę Phila+Aurelie+Mauriego+Cecilię [tam] i Catherine [tam] i Cheri+Adriena+wujka Rogiego [tam] nie ma Paula nie ma Severina mam nadzieję że się nie spóźnią ale to bardzo w ich stylu - przyjść tuż po kazaniu jest raczej tłoczno chcesz usiąść z dziećmi? Możemy poprosić odźwiernego żeby nas wcisnął. Denis: Nie sądzę. Będziemy mieli mnóstwo czasu żeby być z nimi później. Bądźmy raz egoistyczni i usiądźmy w ostatnim rzędzie i śpiewajmy z kolędnikami i udawajmy że to nasza pierwsza wspólna pasterka. PHILIP REMILLARD: Właśnie weszli. MAURICE REMILLARD: Widziałem ale nie wiem czy nasze żony i inni już zauważyli dzięki Bogu że nie chcą pogadać umysłami przed rozpoczęciem mszy chyba bym tego nie zniósł Phil to potworne jak mogliśmy się zgodzić żeby przeprowadzić to w Boże Narodzenie? PHILIP: To doskonała okazja. Papa nie będzie niczego podejrzewał poza tym jesteśmy gotowi i bardziej nie będziemy. MAURICE: Gotowi! Tak przypuszczam... Ćwiczenie z tymi obrzydliwymi kaskami CE cholernie mnie rozstroiło. PHILIP: Cieszę się że nie tylko ja tak myślę ja nie byłem rozstrojony lecz przygnębiony. MAURICE: Rodzimy się z naszymi wyższymi mocami umysłowymi i ci z nas którzy są zdrowi w końcu się do nich przystosowują ale cerebroenergetyka całkowicie rujnuje tę adaptację nagle jedna lub więcej metazdolności wzmacnia się do stopnia niemal boskiego to CUDOWNE to STRASZNE to UZALEŻNIAJĄCE to sataniczna rozkosz nie chcesz wracać na niższy poziom funkcji mózgowych na którym byłeś przedtem. PHILIP: Ty też ty TEŻ to czułeś? MAURICE: Och tak. PHILIP: Merde... MAURICE: W rzeczy samej. PHILIP: Wiesz co musimy zrobić prawda? MAURICE: Musimy przekonać Konsylium żeby zakazało stosowania cerebroenergetyki. Egzotycy mieli rację co do niebezpieczeństw które są o wiele większe niż potencjalne korzyści. PHILIP: Byliśmy niesłychanie naiwni myśląc głównie o niebezpieczeństwie dla operatorów. Tak niewielu Magnatów Konsylium miało osobiste doświadczenie z cerebroenergetyką... Może

fakt że obcy do znudzenia powtarzają że CE może przeszkodzić Wspólnocie przesłonił nam jeszcze poważniejszy aspekt tej sprawy: nasz rasowy Umysł z wielkim trudem przystosował się do rosnącej obecności Homo superior w swym gronie - ale NIE MOŻE się przystosować do tego że część tego Umysłu będzie dążyła do stanu Homo summus. Nie jesteśmy aniołami Mamie. MAURICE: Nie jesteśmy nawet tak logicznymi istotami jak Krondaku! Cerebroenergetyką to szkodliwa pokusa niemal narkotyk nawet dla wysoce wyszkolonych Wielkich Mistrzów takich jak ty i ja. Z czasem zaczęlibyśmy tego potrzebować gdybyśmy się zmechanizowali tobyśmy popadli w całkowite uzależnienie. Ludzkość będzie musiała pójść inną drogą lepszą powolniejszą i bezpieczniejszą niż cerebroenergetyczne wzbogacenie techniki METAKONCERTU łączącej setki albo tysiące albo miliardy umysłów we współpracującą synergiczną strukturę gdzie każdy umysł daje swoje naturalne zasoby energii mentalnej większej całości tak powinno być tak musi być. PHILIP: Z czasem. Ale jeszcze nie teraz. Nie mamy wyboru musimy użyć cerebroenergetyki przeciwko Fury’emu. Jack i Dorothea mają rację co do jego ambicji chce być panem galaktyki i Bóg wie jakie krzywdy już wyrządził Imperium. Musimy go zaatakować całą redaktywnokoercyjną mocą jaką tylko możemy wykrzesać. MAURICE: Gdybyśmy tylko byli pewni że ta drastyczna procedura zadziała! PHILIP: Jack myśli że są duże szansę my możemy się tylko modlić żeby miał rację. MAURICE: Druga możliwość... Nie sądzę żebym mógł przez to przejść potwór nie potwór wiedząc że dobra podstawowa osobowość papy wciąż żyje patrzy na nas i ma nadzieję... PHILIP: Zrobimy wszystko co w naszej mocy żeby go uratować nie myśl o niczym innym. MAURICE: Jest problem z Sevvym. Nie został do końca rozwiązany podczas sesji ćwiczeń więc on może spanikować w ostatniej chwili egoistyczny tchórz. PHILIP: Nie może poradzić na to kim jest. Paul z nim porozmawia... MAURICE: Wiem dlaczego Sewy się waha. Boi się kasków CE za dobrze zna te przeklęte urządzenia pomagał Marcowi trochę przy intercerebralnym projekcie na początku myśli że potwór Fury może się do nas dostać przez płyty mózgowe w kaskach i ma rację. To możliwe. PHILIP: Nie musimy się już tym martwić. Paul powiedział mi rano że Dorothea znalazła sposób na czterokrotne zwiększenie czynnika zabezpieczenia przeciwko koercyjnej reakcji. Nie ma szansy żeby Fury zaszkodził metakoncertowi. MAURICE: Dobrze czyli zostaje tylko STRASZNA MOŻLIWOŚĆ że papa jednak nie jest Furym i że możemy go zabić albo zniszczyć jego umysł przez przypadek podczas procedury albo NAJSTRASZLIWSZA MOŻLIWOSĆ że papa JEST Furym i nie możemy usunąć tego co złe więc naszym pieprzonym obowiązkiem będzie go zabić... PHILIP: Fermę ca Maurie! Módl się o siłę! MAURICE: Myślisz że nie próbowałem? Phil jestem wypalony modlitwa nic już nie znaczy chcę żeby już było po wszystkim nie chcę już więcej o tym myśleć... [DENIS + LUCILLE: I góry w odpowiedzi Odbijają radość echem Gloria, gloria in excelsis Deo.] MAURICE: Et in terra pax ludzkiej rasie obiecano pax ale nigdy nie cieszymy się nim długo prawda Phil może ta Rebelia to wina Fury’ego ale sądzę że nie naprawdę nigdy nie potrzebowaliśmy diabła żeby obwiniać go o nasze ludzkie porażki my sami doskonale niszczymy świat sami. PHILIP: Remets-toi! Gardę ton calme ti-frere et ton esperance surtout. Weź się w garść. Uspokój się, braciszku, miej nadzieję. [LEKTOR: Proszę aby wszyscy wstali i powitali naszego brata Bartholomew Jacksona przyłączając się do chóru śpiewającego, ste Fideles”.] PHILIP+MAURlCE - Adeste, fideles, laeti, triumphantes...

Pojazd Pierwszego Magnata, saab bez oficjalnych oznaczeń, wypożyczony z bazy środków transportu dla personelu, pruł po gwiaździstym niebie wysoko nad burzowymi chmurami. Paul Remillard był ubrany w zwykłe, czarne spodnie i luźny biało-czerwony kardigan, którego mógłby mu pozazdrościć Święty Mikołaj. Wysłał swój mocny mentalny wzrok daleko przed jajko, odnajdując farmę pod Hanowerem. - Skończyli już jeść i przygotowują się do rozdania prezentów. Doskonale wyliczyliśmy czas. - Wszystko, co robisz, jest doskonałe - powiedział Severin Remillard bez cienia goryczy. - Co do mnie, jestem bardzo niedoskonały i pierwszy się do tego przyznaję. Miał siedemdziesiąt pięć lat, był starszy od Paula o jedenaście, ale rodzinny kompleks samoodmładzających genów zadziałał w Severinie wcześniej niż w jego bracie. Sewy był wysokim blondynem, wyglądał na mężczyznę trochę po trzydziestce, był bardziej umięśniony niż Paul, o mocnych rysach, które byłyby atrakcyjne, gdyby on sam nie był tak odpychający. Między jego oczami, teraz przekrwionymi ze zmęczenia, rysowała się głęboka zmarszczka, a zaciśnięte usta stanowiły cienką kreskę. Ubrany był w kurtkę puchową, niebieską kraciastą flanelową koszulę włożoną na brązową koszulkę polo, i grube spodnie z prążkowanej wełny, wciśnięte w wysokie buty Timberline. - Nie masz się czym martwić, Sewy - pocieszał go Paul. - Byłeś więcej niż dobry podczas treningów cerebroenergetycznych. Załamanie, którego doświadczasz, jest denerwujące, ale można je pokonać, jeśli tylko pozwolisz mi zrobić... - Nie - sprzeciwił się Severin. - Mówię ci po raz ostatni, że nie mogę uczestniczyć w metakoncercie. Próbowałem się wydostać psychicznie z tego głupiego negatywnego umysłowego dołu, w który wpadłem, ale nie udało się. Jestem do niczego. - Przestań gadać jak idiota. Wpuść mnie do swojego umysłu, a zastosuję pierwszą pomoc i wyrzucę wszelkie potworności, które cię gryzą. Potem, kiedy zajmiemy się już papą, Cat i ja przyzwoicie cię zredagujemy. - Nie chodzi o uspokojenie mnie, Paul. Nie jestem tylko przestraszony - jestem słabym ogniwem w strukturze, niebezpieczeństwem dla wszystkich pozostałych uczestników metakoncertu. Nie rozumiesz... Jeszcze w Concord, gdy Severin nagle spanikował, Pierwszy Magnat przymusił brata koercją, by poleciał do Hanoweru. Nie mógł zmusić Severina do uczestnictwa w leczeniu ojca. - Nie możesz nas zawieść w ostatniej chwili - zganił go. - Masz bardzo silną mistrzowską zdolność redaktywną, która jest istotnym składnikiem programu. - Nie potrzebujecie mnie - upierał się Severin. - Koncert i tak będzie bardziej koercyjny niż redaktywny, a przy użyciu kasków cerebroenergetycznych generuje gigawaty mocy. Mój Boże, na pełnych obrotach prawdopodobnie moglibyście zmusić całą cholerną ludność Hanoweru do odtańczenia gigi na śniegu w strojach Adama i Ewy, a i tak zostałoby wam dość mentalnej energii, żeby uleczyć papę. - Nie, jeśli jest suboperanckim gigantem redakcji. A Jack uważa, że prawie na pewno jest. PATRZ [obraz] jak twoja nieobecność spieprzy naszą próbę wcielenia drugiej osobowości musimy mieć twój wkład! - Przesuńcie operację na później i znajdźcie kogoś na moje miejsce. Luc i Ken Macdonald są godni zaufania i mocni w redakcji. Wytrenujcie ich i włączcie do koncertu. - Cholera, Sewy, jesteśmy gotowi teraz! - wybuchnął Pierwszy Magnat. Spędziliśmy cztery ciężkie tygodnie na doskonaleniu metakoncertu przeznaczonego dla nas ośmiorga. Tak trudno było wszystko załatwić, nie budząc niczyich podejrzeń, więc nie możemy teraz zaczynać od nowa tylko dlatego, że się boisz. Poza tym papa mógłby się dowiedzieć. Musimy działać. Ściągnięta twarz emerytowanego neurologa zaczęła świecić od tłustawego potu. Severin wyciągnął chusteczkę, otarł czoło, a potem zrzucił kurtkę i poruszał przełącznikami wentylatorów po swojej stronie kabiny.

- Próbowałem ci powiedzieć, że moje uczestnictwo w metakoncercie może być niemożliwe z powodów psychologicznych, ale nie brałeś moich sprzeciwów pod uwagę. Przekonałeś wszystkich, że po prostu boję się o własną skórę. Ale nie na tym polega kłopot. - Więc o co ci naprawdę chodzi? Severin spuścił głowę. - Jestem narażony na ataki Fury’ego w sposób, którego nigdy nie podejrzewałeś. Nigdy nikomu o tym nie mówiłem. Ach, cholera... Nawet teraz nie mogę tego wypowiedzieć na głos. Spójrz, [obraz] Wspomnienie sięgało ponad trzydziestu lat wstecz. W zacienionym pokoju Denis i jego siedmioro dorosłych dzieci i ich dzielnych małżonków oraz ociągający się wujek Rogi skupili się wokół łóżka, w którym leżała osoba w śpiączce. Pacjent był mocno zbudowanym, przystojnym mężczyzną o ciemnych, kręconych włosach. Był niesamowicie podobny do syna Paula, Marca. Ale nie był to Marc. Pierwszy Magnat był zaskoczony, gdy zrozumiał znaczenie wizji. - Victor? Myślisz, że druga osobowość papy to naprawdę jego zmarły brat Victor? To sprzeczne z naturą! Nie powiesz mi, że boisz się ducha. - Wiem... że mój strach wydaje ci się... irracjonalny. - Severin mówił powoli, dziwnie wysokim, napiętym tonem, jakby wyrywał każde słowo z jakiejś gęstej mentalnej plątaniny. - Ale nie znałeś Victora, wtedy gdy jeszcze miał pełną kontrolę nad swoimi zdolnościami. Ja... Znałem. I za każdym razem, gdy zbieraliśmy się na te doroczne wielkopiątkowe sesje modlitewne, byłem... przerażony do szpiku kości, bo... ten diabeł próbował nade mną zapanować, gdy byłem dzieckiem... i później. - Zapanować? - Paul był zdumiony. - Jak to? Severin mówił teraz łatwiej, zmuszając się do zrelacjonowania wszystkiego. Niewidzącymi oczami wpatrywał siew migające obrazy na ekranie nawigacyjnym. - Jedynym sposobem na przeżycie tych Wielkich Piątków było dla mnie zredagowanie się tak, abym niczego nie odczuwał, zniesienie wszelkich ludzkich emocji, obrócenie się w pieprzony kawałek drewna. Papa chyba nigdy się nie zorientował, w jakim byłem stanie, gdy łączyliśmy umysły w modlitwie - czy co on tam z nami robił. Przez te wszystkie lata, kiedy Victor żył w śpiączce, wracałem do domu z wielkopiątkowych sesji i rzygałem jak kot z wielkiej ulgi. Byłem bezpieczny na kolejny rok. Łajdakowi nie udało się do mnie dobrać. - Dobrać się - powtórzył Paul, przybity. - Próbował, widzisz. Kiedy byłem dzieckiem. - Jezu, Sewy. Powinieneś był nam powiedzieć. Mogliśmy ci pomóc... - Nie. To była moja bitwa i musiałem ją wygrać. Nie spodziewam się, żebyś zrozumiał, Paul. Byłeś najmłodszy z Dynastii, cudowne dziecko, ulubieniec wszystkich, jeszcze w macicy szkolony obcymi technikami perceptywnymi. Ale nasza trójka, która urodziła się przed Interwencją, musiała do wszystkiego dochodzić własnymi, mentalnymi siłami. Było ciężko. Phil i Maurie zawsze byli twardzi, ale ja byłem ich słabym, młodszym braciszkiem. Victor musiał o tym wiedzieć, bo nigdy nie nękał ich dwóch, tylko mnie. Och, był sprytny - wiedział, które guziki przyciskać, i nieraz omal nie poddałem się pokusie. Jego umysłowe numery były szybkie i krótkie, zdarzały się tylko podczas wielkich rodzinnych zgromadzeń, podczas świąt Wielkiej Nocy czy Bożego Narodzenia. Jednak zawsze udawało mi się go odeprzeć. Paul potrząsnął głową, ale nic nie powiedział. - Podczas Wielkiej Interwencji byłem z Philem, Maurie’em, papą i mamą. Miałem dziesięć lat. Wujek Rogi zaatakował Victora na górze i zmienił go w roślinę, cały świat został uratowany, a ja pomyślałem, że moja walka z demonem się skończyła. Kiedy papa zaczął te doroczne modlitwy, opanowała mnie obsesja, że Victor wyzdrowieje i znów zacznie mnie napastować. Potem, w 2040 roku, ciało Vica wreszcie umarło... Ale jego duch odrodził się jako Fury. W jakiś niecny, koercyjny sposób opanował mojego biednego nienarodzonego syna Quinta - wraz z Celinę, Gordo, Parnim i twoją Madeleine. Uczynił z nich Hydry. Zrobiłby Hydrę i ze mnie, gdybym nie opierał się ze

wszystkich sił. Wcześniej Vic był chyba zbyt mało obeznany ze złem, żeby zastawić na mnie odpowiednią pułapkę. Więc spróbował ponownie, kiedy byłem dorosły. - Sewy, chyba wiem, co... - Victor przyszedł do mnie jeszcze raz, jakieś pięć lat po śmierci. Jako Fury. Próbował skraść mi duszę. Walczyłem z nim po raz ostatni i zwyciężyłem. Jak Anne, powiedział do siebie Paul. Jak Dorothea. I ilu jeszcze innych? Severin zamknął swe nawiedzone oczy. Po policzkach płynęły mu łzy. - Victor wciąż żyje, Paul. W mózgu naszego biednego ojca. A ja nie mam odwagi znów stanąć z nim twarzą w twarz. Ta... ta ostatnia walka całkowicie mnie wyczerpała. Tym razem Victor by wygrał. Paul objął brata swą koercyjną siłą. - Posłuchaj mnie, Sewy. Nie jesteś jedynym, któremu się to zdarzyło. Fury kusił też Anne. I Dorotheę Macdonald. W obu przypadkach udawał kogo innego, żeby wzmocnić koercję. Potwór jest prawdziwy, ale nie jest Victorem. Nie ma czegoś takiego, jak nadprzyrodzony związek między żywymi i umarłymi. Victor odszedł i już nigdy ci nie zagrozi, ani cię nie skrzywdzi. Severin uśmiechnął się smutno. Pierwszy raz jego błądzące spojrzenie spotkało się ze spokojnym wzrokiem Paula. - Ale jeśli wierzę, że on żyje, nie ma znaczenia, czy moja wiara jest prawdziwa. Fury może mnie skrzywdzić - kimkolwiek by był - z powodu tego nieuleczonego mentalnego urazu z dzieciństwa. Nie mogę uczestniczyć w waszym metakoncercie. Podczas sesji treningowych próbowałem się zredagować, pokonać stare strachy... Ale nie mogłem. Nie jesteś w stanie mi udowodnić, że Fury nie jest Victorem. Nikt nie dowie się prawdy, dopóki metakoncert nie wejdzie w umysł papy i sami nie zobaczycie. Ale dla mnie będzie wtedy już za późno - i może dla was też, jeśli mój umysł się podda i wystawi metakoncert na atak potwora. - To nonsens! Mówiłem ci, że Dorothea wzmocniła projekt programu, żeby zapobiec każdemu kontrkoercyjnemu ruchowi ze strony Fury’ego... - Jeśli Fury jest Victorem, będę słabym ogniwem łańcucha. Załamię się i narażę nas wszystkich. Wiesz równie dobrze jak ja, że pewne aspekty metapsychologii wciąż są dla nas kompletną tajemnicą. Zapytaj tę hawajską kahunę, Malamę Johnson, o niespokojnych umarłych! Zapytaj o własną żonę, Teresę... Paul chwycił brata za ramiona. W jego głosie pobrzmiewał gniew. - Pozbieraj się, człowieku! Jesteś naukowcem i Magnatem Konsylium - nie jakimś przeklętym przesądnym wyspiarzem z Pacyfiku. Nie ma znaczenia, czy demon Fury jest duchem, czy aspektem skrzywionej osobowości. Jeśli żyje w umyśle Denisa, możemy go wcielić i uczynić nieszkodliwym za pomocą tego metakoncertu. Będziesz mógł żyć spokojnie, jeśli odmówisz ojcu pomocy, której potrzebuje? - Pomógłbym papie, gdybym mógł. - Głos Severina był bezbarwny z rozpaczy. Zdjął z ramion dłonie Paula. - Przepraszam. Bardzo przepraszam. Pierwszy Magnat wziął głęboki wdech, tłumiąc wybuch wściekłej frustracji. Severin, były chirurg mózgu, poprawnie określił własną niemożność. W swym obecnym, rozchwianym stanie nie mógł skutecznie uczestniczyć w metakoncercie. Żadna szybka i naciągana redakcja nie doprowadzi go do ładu. - Skontaktuję się z Jackiem - oznajmił Pierwszy Magnat. Powiem mu, że musimy odwołać akcję.

PAUL: Nigdy o czymś takim nie słyszałem. JACK: Robiono to już kiedyś, papo. Na planecie syberyjskiej, kiedy żona jednego z uczestników metakoncertu zmarła w przeddzień krytycznej operacji, i nie było kim zastąpić

pogrążonego w żalu męża. Był w takim stanie emocjonalnym, że nie mógł brać czynnego udziału w metakoncercie, więc poddano go głębokiej redakcji uspokajającej, która niemal całkowicie zablokowała jego wolę. Jego umysł pozostał świadomy i obserwował, ale nie potrafił nic zrobić samodzielnie. Włączyli go w koncert i wszystko się udało. PAUL: Mentalna niemowa w naszym cerebroenergetycznym metakoncercie? To właśnie proponujesz? JACK: Raczej nazwij to biernym umysłem, który jednak dopełni symetrii oryginalnej ósemkowej konfiguracji i pozwoli na uwolnienie zaprogramowanej energii. PAUL: I naprawdę myślisz, że to oszustwo się uda? JACK: Podczas jakuckiego metakoncertu prawie osiągnięto zaplanowany wynik - ku zdziwieniu wszystkich. Severin ma rację co do tego, że w naszym koncercie jest wielka nadwyżka koercyjna, sądzę też, że połączona redaktywna moc naszej siódemki powinna wystarczyć na scalenie obu osobowości dziadka. PAUL: A jeśli nie wystarczy? JACK: Potwór może na stałe opanować jego umysł i zmusić nas do dokonania eutanazji. Takie ryzyko zawsze istnieje. Ale przełożenie metakoncertu na później, by wytrenować innych uczestników, również byłoby ryzykowne. Denis mógłby się o tym dowiedzieć. PAUL: Severin zaproponował, żeby zastąpili go Luc i Ken. JACK: Nie jestem pewien, czyby się nadawali. Luc jako dziecko cierpiał na epilepsję i jego mózg może nie wytrzymać cerebroenergetycznego napięcia, a redaktywne zdolności Kena nie przekraczają najniższego poziomu mistrzowskiego. Nie... Jeśli teraz zrezygnujemy, musielibyśmy zaczekać, aż Anne wyzdrowieje i będzie mogła wziąć udział w metakoncercie. PAUL: Ale to może nastąpić dopiero parę miesięcy po tym, jak wyjdzie ze zbiornika. Poza tym trzeba by sprawdzić, czy ona sama nie jest Furym. JACK: Decyzja należy do ciebie, papo. I do wujka Sevvy’ego. PAUL: Po namyśle stwierdzam, że powinniśmy przeprowadzić koncert w takiej konfiguracji, jaką możemy w tej chwili utworzyć. Severin mówi, że dołączy do nas. JACK: Bardzo dobrze. Diamencik zredaguje stryjka Sevvy’ego tak, by się wyciszył. Niech tylko pierwszy wymknie się z reveillon i przyjdzie na dół. Czy zdoła utrzymać do tej pory mocną zasłonę mentalną? PAUL: Z tym nie będzie kłopotu. JACK: W takim razie to zrobimy. Proszę, powiadom w trybie intymnym pozostałych uczestników koncertu, kiedy będą mogli bezpiecznie opuścić reveillon. Miejsce operacji jest zabezpieczone mechanicznym zakłócaczem, dotychczas nikt nie zwrócił na nie uwagi. Upewnij się, że wujek Rogi dokładnie wie, kiedy sprowadzić Denisa na dół. Zaaranżowałem to tak, żeby Rogi był świadkiem procedury, ale lepiej mu tego wcześniej nie mówić. PAUL: Możesz na mnie liczyć. JACK: Diamencik i ja będziemy czekać. A bientót, Papa. (Do zobaczenia, tato). 16 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Moimi dwoma ulubieńcami w Dynastii Remillardów byli Severin, obrazoburca, który zaskarbił sobie moją miłość już wtedy, gdy był jeszcze nonkonformistycznym uczniakiem, i Adrien, którego poczucie humoru i zachowanie w odświeżający sposób kontrastowały z nieprzejednaną powagą Phila, Maurie’ego, Anne, Catherine i Paula. Adrien odziedziczył szczupłą budowę i rysy po swej matce, Lucille. Miał ciemne włosy i oczy, nosił krótko przystrzyżone wąsiki. W 2078 roku był Magnatem Konsylium i konsultantem metapsychologicznym w Międzypaństwowym Dyrektoriacie do spraw Sprawiedliwości. Był

również jednym z głównych strategów Partii Rebeliantów i próbował mnie wciągnąć w jej szeregi. W normalnych okolicznościach bardzo cieszyło mnie towarzystwo Adriena. Ale moje serce krwawiło, gdy wchodziłem do zatłoczonego przedsionka hanowerskiego kościoła katolickiego w wigilię Bożego Narodzenia. Natychmiast wpadłem na niego, jego żonę Cheri Losier-Drake, ich najmłodszego syna Cory’ego i ich synową, Norah Jacoby. Nie widziałem się z nimi od ślubu Jacka i Dorothée; powitali mnie ciepło, nalegając, bym siedział z nimi na mszy i potem pozwolił się odwieźć na farmę. Nie mogłem odmówić. Byłem zmuszony zachowywać się jak zadowolony stary wujek Rogi wobec Cheri i młodych, a jednocześnie, w telepatycznym trybie intymnym, słuchać technicznych wywodów Adriena na temat nadchodzącego egzorcyzmu. Moje złe samopoczucie potęgował jeszcze fakt, że musiałem złożyć spóźnione kondolencje z powodu śmierci Pamella. Cheri i Adrien nie wiedzieli, że to ja załatwiłem ich syna, który był składnikiem Hydry. Wzniosły rytuał uroczystej mszy nie pomógł mojej przerażonej duszy. Nie byłem w stanie się modlić. Udało mi się zaledwie ruszać ustami, jakbym śpiewał i wypowiadał stosowne kwestie. Gdy nadszedł czas komunii, poszedłem, powłócząc nogami, i przyjąłem chleb i wino jak automat. Adrien był tak zaprzątnięty swoimi myślami, że nie zauważył mojego złego nastroju, ale Denis go wykrył. Poczułem jego dobroczynną koercję gmerającą przy mojej osłonie mentalnej, z początku delikatnie, potem z rosnącą siłą, próbującą stwierdzić, co jest nie tak. Oczywiście mu sienie udało. Wracając na miejsce napotkałem jego zatroskany wzrok i pytanie w trybie intymnym, posłał mi również mentalny serdeczny uśmiech, więc musiałem go zapewnić, że nic mi nie jest. Nic wielkiego, synu, odpowiedziałem mu. Tylko lekki świąteczny smuteczek. Duża filiżanka cafebrulót (gorącej kawy) albo trochę ponczu z rumem, i poczuję się lepiej. Denis skinął głową. Minutę później on i Lucille wymienili wymowne spojrzenia, a ja wiedziałem, że uknują jakiś miły spisek, żeby poprawić mi humor. Nie pozwolą, żeby wujek Rogi psuł wszystkim zabawę podczas bożonarodzeniowej kolacji. Gdy msza się skończyła, na parkingu jajek powstał monumentalny korek. Wreszcie roboty nawigacyjne w pojazdach parafian, nie będąc w stanie bezpiecznie zareagować na sprzeczne komendy paruset pilotów, którzy koniecznie chcieli wejść do tego samego korytarza przelotowego, przełączyły systemy na awaryjne sterowanie i zmuszały jajka do startowania po kolei. W rezultacie dotarliśmy do domu Marie trochę później niż pozostali członkowie rodziny, którzy pojechali do kościoła samochodami naziemnymi. W padającym śniegu, otoczony sosnami i bezlistnymi wiązami, dom na farmie wyglądał jak piękna pocztówka. Dwa małe iglaki, posadzone po obu stronach frontowych drzwi, ozdobione były maleńkimi lampkami, a okna i sodowe lampy na podwórzu rzucały ciepły blask na biały kobierzec pokrywający trawnik i zamarznięte łąki. Adrien zaparkował jajko obok stodoły i ruszyliśmy do domu. Prószył na nas wesoły śnieżek. Marie i inni powitali nas w drzwiach, wołając “Joyeux Noel!”. Brakowało jeszcze tylko Paula i Severina, ale byli już tu pozostali członkowie Dynastii z małżonkami, przyszło również kilkoro dorosłych wnuków: najmłodsza córka Phila i Aurelie, Mariannę, z mężem Hansem Dorfrnannem; bliźniaki Cat, czyli Ron i Rene McAllister-Remillard; syn Maurice’a i Cecilii, Roland, z żoną Maio-Ling Wu, oraz syn Paula, Luc, ze swym mężem Kenem Macdonaldem. Jakiś czas trwało zwykłe radosne świąteczne zamieszanie, wszyscy wykrzykiwali pozdrowienia, ochali i achali na widok wielkiej choinki, ściskali Denisa i Lucille, i wymieniali komentarze na temat pogody. Dzięki niewątpliwemu potajemnemu wpływowi Denisa i Lucille rozmawiano również o mnie. Młodsze kobiety flirtowały ze mną i mówiły, jak dobrze wyglądam, a młodsi mężczyźni opowiadali mi najświeższe sprośne dowcipy. Potem jedno z wnucząt zapytało, co też może wstrzymywać Paula i Severina, ale Marie elegancko odwróciła uwagę gości, otwierając drzwi do jadalni z suto zaopatrzonym bufetem. Nie było widać żadnych frankoamerykańskich przysmaków helas! (niestety) - ale zmusiłem się do zapełnienia talerza kurzymi skrzydełkami, sosem z gorgonzoli, poltrojańskimi marynowanymi jajkami tariji, chińskim dim

sum, karbowanymi frytkami, sałatką z czerwonej fasoli i ciastem orzechowo-karmelkowym. Wziąłem tę małą kolację i spory kubek gorącego rumu z masłem i usiadłem na krześle na wpół schowanym za choinką. Ich próby rozweselenia mnie wywarły odwrotny skutek, chciałem, by wreszcie dali mi spokój. Kiedy pochłonąłem większość jedzenia, moja sonda mentalna radośnie skierowała się w stronę drzwi prowadzących do piwnicy, znajdujących się w dalekim końcu frontowego holu. Badaboum! Poczułem nieodparty przymus, ja przecież wcale nie chciałem zaglądać do piwnicy. O, nieba, nie! Była taka prozaiczna i nieciekawa. Zależało mi tylko na tym, by obejrzeć antyczne ozdoby choinkowe: zwierzątka, gnomy, magiczne grzyby, owoce i warzywa, które Lucille zbierała przez całe życie. Pamiętacie tę starą zabawę? Ten, kto pierwszy znajdzie ziarenko, dostanie laseczkę cukierków... Przedarłem się przez koercyjną zaporę i walnąłem z całej siły w prawdziwie przeciwpancerną barierę myślową. Cały obszar piwnicy był nieprzenikalny, osłonięty jakimś wymyślnym urządzeniem ochronnym. To tyle, jeśli chodzi o wcześniejsze zapoznanie się z operacją redaktywną! Wszystkiego dowiem się w tym momencie, co Denis. Usiadłem spokojnie, przyglądając się drzewku tak, jak powinienem. (Przymus był przygotowany tak doskonale, że musiał być dziełem Ti-Jeana). Wreszcie znalazłem ziarenko, ale zamiast wziąć sobie cukierkową nagrodę, wróciłem do jadalni po kolejny parujący kubek rumu. Paul i Severin dotarli na miejsce, gdy impreza trwała już od dobrej godziny. Przyszli obładowani prezentami. Otrzepywali się ze śniegu i składali najlepsze życzenia w szorstkim canuckois. Paul był wymuskany i jowialny jak zwykle, ale Severin wyraźnie znajdował się na skraju załamania, strzegł swego umysłu jak podwórzowy pies i śmiał się zbyt głośno ze starych powiedzonek Paula. Marie dopilnowała, żeby spóźnieni przybysze dostali coś do jedzenia i picia, po czym nadszedł czas wręczania prezentów. Nasza rodzina nigdy nie obdarowywała się wieloma prezentami, a Lucille od dawna nalegała, żeby podczas reveillon wymieniać tylko skromne upominki. Mogliśmy przejrzeć paczki mentalnym wzrokiem, ale zabroniono otwierania ich przed powrotem do domu, żeby gospodarze nie musieli potem sprzątać masy podartych opakowań. Co roku obdarowywano się książkami i płytami, ponieważ były w dobrym guście, a poza tym łatwo było je przynosić. Idealnymi prezentami były również maleńkie flakoniki perfum, buteleczki obcych alkoholi, obrączki przyjaźni Gi i inne bibeloty z odległych planet oraz (dla dorosłych lubiących zabawę) psychodeliczne afrodyzjaki. W tym roku dostałem mały srebrny długopis Bić do opisywania plakietek. Gdy chcę coś zapisać, nigdy nie mogę znaleźć pióra, więc każdy pisak zawsze mi się przyda. Podczas rozdawania prezentów, któremu towarzyszył śmiech zadowolenia i radosne pomruki (Luc i Ken wręczyli obrzydliwe antyczne krawaty Nicole Miller panom i równie paskudne stare apaszki Hermesa paniom), Marie przyniosła wielki srebrny puchar eggnog*[* Eggnog - napój zawierający jajka, mleko, gałkę muszkatołową i alkohol: whiskey, rum lub wino (przyp. tłum.).] i kryształowe pucharki, które podała Lucille, by poczęstowała wszystkich przy kominku. Paul dorzucił drewna, ktoś zgasił światło, tak że jedynymi źródłami światła były choinka i tańczące płomienie. Norah Jacoby wyciągnęła składany keyboard i cudownie zagrała “Cichą noc”. Niektórzy śpiewali, inni odsunęli się, by cichutko rozmawiać. Zauważyłem, że Severin się wymknął, i słowa kolędy zamarły mi w gardle. Po paru minutach Catherine łagodnie przeprosiła towarzystwo. Norah przełączyła keyboard na szpinet i zagrała “It Came Upon a Midnight Clear”. Paul był pogrążony w rozmowie z Denisem i Lucille. Omawiali charytatywny projekt przygotowywany przez Fundację Remillardów. Philip i Maurice odeszli razem, kłócąc się o jakąś zawiłą kwestię polityczną. Norah i inne wnuki

odśpiewali fortissimo “Zimową piosenkę” z Dartmouth. Potem Adrien opuścił towarzystwo pod pretekstem szukania koniaku. Paul powiedział, że też by się napił, więc poszedł za Adrienem. Norah zagrała “Cantique de Noel, a Denis i Lucille przyłączyli się do nas, gdy śpiewaliśmy starą francuską kolędę. Za oknem salonu padał gęsty, biały śnieg. Była prawie trzecia rano. Nagle Paul powiedział do mnie w trybie intymnym: Czas sprowadzić go na dół. Wstałem ze swego kącika, gdzie nikomu nie rzucałem się w oczy. - A teraz nadeszła specjalna część reveillon - ogłosiłem. - Denisie, twoje dzieci przygotowały niespodziankę. Zechcesz pójść ze mną? A reszta... Bądźcie łaskawi zaczekać tu z Marie, która za parę minut będzie wam miała coś do powiedzenia. Rozległy się radosne okrzyki. Lucille posłała mężowi promienne spojrzenie. Wziąłem swojego adoptowanego syna pod ramię i wyprowadziłem z salonu do holu. - Nie podglądaj mentalnym wzrokiem - ostrzegłem go żartobliwie. Podeszliśmy do drzwi prowadzących do piwnicy. Gdy je otworzyłem, mruknął ze zdziwienia. Pierzaste przestrzenie specjalnego pola sigma kryły schody poniżej pierwszego stopnia. Jeszcze raz poczułem, że próbuje wysondować mój umysł. Był zatroskany moim nerwowym zachowaniem. Próbowałem wyglądać na podekscytowanego i znalazłem pretekst do konspiracyjnego chichotu: - Te twoje zwariowane dzieci naprawdę wiedzą, jak dochować tajemnicy. Jesteś gotów zejść na dół? Denis się zaśmiał. - Dobrze. Obiecuję, że okażę zdziwienie. Wysunąłem się przed niego, położyłem rękę na poręczy, a drugą podałem Denisowi. - Allons! - zawołałem wesoło. Przeszliśmy przez nieprzenikalną barierę i poprowadziłem go w dół schodów. Piwnica pełna cieni, oświetlona była jedynie staromodną żarówką, zwisającą z belkowanego stropu. Ściany, z przybrudzonego, pobielonego kamienia, pochodziły z dawnych czasów, ale posadzkę pokryto nowoczesnym hipokaustycznym składnikiem, więc lekko sprężynowała pod stopami i wydzielała ciepło. Po lewej stronie wstawiono półki, domowy generator mocy, jednostkę recyklingu i najprzeróżniejsze rupiecie, które zwykle znajdują się w piwnicach. Po prawej stronie schodów znajdowała się komórka ze ścianami z nowej, niemalowanej płyty cząsteczkowej, z leciutko uchylonymi drzwiami. W środku było ciemno. - Czy to tu? - zapytał uprzejmie Denis. - Idź przodem - wskazałem. Uśmiechając się, Denis pchnął drzwi. I zamarł. Nastąpiła nagła eksplozja światła. Siedem sylwetek emitujących białoniebieskie promieniowanie stało bez ruchu w środku pustej komórki, w półkolu, przy wyściełanej, skórzanej kozetce, jakiej używają kliniczni metapsycholodzy. Postacie były ubrane w oślepiające srebrne Nomexy, a ich głowy kryły się pod srebrnawymi kaskami CE nieznanego, groteskowego kształtu. Zanim zdążyliśmy z Denisem wciągnąć powietrze lub wyartykułować myśl, jakby znikąd pojawił się ósmy, pozbawiony ciała kask CE w krwawoczerwonej aurze. Zawisł tuż przed Denisem, na poziomie jego oczu. To był Jack. Powiedział: Dziadku proszę połóż się na kozetce. Pozostali powtórzyli koercyjnie: Połóż się. Prosimy. Denis wyglądał tak, jakby walczył z jakimś niewidzialnym napastnikiem. Zachwiał się, potem wstrząsnęły nim konwulsje, jakby poraził go prąd. Przycisnął ręce do uszu, słyszałem, że krzyczy z całej siły płuc. Krew w żyłach mi zamarzła. Wszystkie instynkty kazały mi rzucić się na pomoc Denisowi, ale głos w moim umyśle powiedział ostro: Nie! Nie dotykaj go!

Denisa przeszył kolejny spazm, a potem jeszcze jeden. Upadł na kolana, próbował osłonić głowę ramionami. Przy każdym oddechu wydawał z siebie krzyki bólu, szorstkie i chrapliwe. Zesztywniałem z przerażenia. Nie spodziewałem się czegoś takiego. POŁÓŻ SIĘ NA KOZETCE. Tym razem mówił metakoncert. Osiem umysłów zlało się w jeden. Denis powiedział: Nie róbcie mi tego Dzieci nie. BĄDŹ POSŁUSZNY. Mój przybrany syn wyszeptał: - Nie. - I wstrząsnął nim kolejny wielki paroksyzm. Opadł na ciepły, miękki dywan, jęknął i zastygł. - Patrzcie, co zrobiliście! - krzyknąłem, gotując się z oburzenia. Chciałem podejść do Denisa, ale uderzyłem się o niewidzialną metakreatywną ścianę z siłą, która omal nie pozbawiła mnie przytomności. Kiedy się pozbierałem, zobaczyłem, że Denis leży na kozetce, z kończynami przymocowanymi paskami. Otaczało go sześć demonicznych, błyszczących postaci, a bezcielesny kask unosił się nad nimi jak płonący satelita. Siódma osoba szła w moim kierunku. Pod srebrnym kaskiem CE pobłyskiwała brylantami maska. Dorothée podawała mi coś swymi urękawiczonymi dłońmi. Był to kask modelu E18, znany mi z przygody na szkockiej planecie. Mentalny głos młodej kobiety powiedział: Wujku Rogi, potrzebny nam jesteś jako świadek. Włóż kask. Dzięki niemu będziesz mógł obserwować procedurę. Nie bój się. Kask wyposażony jest jedynie w ultrazmysłową płytę mózgową. Żadnego bezpośredniego połączenia z metakoncertem. Zanim zdążyłem zareagować, włożyła na mnie to cholerstwo i oślepłem. Poczułem przeszywający ból, gdy maleńkie fotonowe wiązki korony cierniowej przebiły skórę i wwiercały się w czaszkę. Elektrody wbiły się w mózg, ból ustąpił, a świat zniknął. Unosiłem się w fantastycznym królestwie, które wydało mi się dziwnie znajome, w ciszy niemal katedralnej, ale to miejsce wibrowało milionem ech. Moje ultrazmysły, wyostrzone cerebroenergetycznym wzmacniaczem, z początku oszołomione nowym bogactwem szczegółów, których nie byłem świadomy we wcześniejszym postrzeganiu, informowały mnie, że w przeszłości już dwukrotnie się tu znalazłem. Kiedy narodził się Fury. Kiedy narodził się Jack. Wokół mnie rozpościerała się ciemna nieskończoność, drżąca i bezkształtna, a jednocześnie posiadająca paradoksalną strukturę. Stałem się częścią wzorzystej, wielowarstwowej czarnej tkaniny, w której osadzone były ogromne, proteuszowe masy. Rosły, malały i znów rosły w niezmordowanych zrywach, oświetlone słabymi, pirotechnicznymi wybuchami zimnego, niebieskiego promieniowania z jakiegoś nieznanego źródła. Byłem świadomy zanikających otchłani pode mną i wypiętrzających się wzniesień powyżej. Pulsujące fale płynęły przeze mnie, wciągając mnie w chaos, a potem cofały się jak morska fala w czasie odpływu, pozostawiając po sobie nowe wzory we wszechobecnej tkaninie, cudownej, straszliwej i nieopisanej. Miejsce to było żywe od kreatywności. Znajdowałem się w eterze, domenie mentalnych siatek. Całkowicie zapomniałem, skąd się tu wziąłem, więc straciłem trochę czasu, gdy skupiałem się na bardziej namacalnych obecnych tu istotach. Nie udało mi się natychmiast zidentyfikować przekrzywionej, wydłużonej plamy jasności, która objawiała mi się w pewnej odległości, ale wiedziałem, że jest ważna. Gdy podszedłem bliżej do tej rzeczy (lub ona zbliżyła się do mnie), odkryłem, że to ciasna grupa żarzących się obiektów, przypominających maleńkie gwiazdy albo iskry. Jeden z nich poruszał się tylko w dwóch wymiarach, rysując w tę i z powrotem prostą białą linię. Pozostałych siedem wirowało w skomplikowanych wzorach orbitalnych wokół długiej osi, wyrysowanej przez

pierwszy, plącząc nici błękitu i szkarłatu w coś w rodzaju wrzeciona, pustej struktury, zwężającej się na obu końcach, wykonanej całkowicie z kolorowego światła. Gdy patrzyłem, oczarowany, wrzeciono rosło i stawało się bardziej skomplikowane. Była też muzyka; odbijająca się echem cisza niezauważalnie ustąpiła miejsca powolnej, narastającej melodii - nutom bardzo głębokim, niemal warczącym, pełnym intrygującego potencjału. Do pierwszej melodii dołączyła druga, tkając harmonijną wariację w odrobinę wyższej tonacji. Potem kolejno dochodziły inne głosy, aż usłyszałem osiem partii płynących wolno w dziwnej, kontrapunktowej pieśni. Wreszcie zorientowałem się, że był to metakoncert. Indywidualne umysły, kręcące się wokół wrzecionowatej struktury szybko stały się nierozróżnialne wśród gęstych, szybkich zwojów światła. Widziałem, jak górny koniec wrzeciona zaczyna lśnić intensywniej, a czerwone i niebieskie nici stapiają się w szczególny, płonący fiolet. Ucho mojego umysłu słyszało nowy chór niebiańskiej muzyki, wysokiej i przeszywającej, nakładającej się na niższe nuty fugi. Wrzeciono zmieniało położenie, przekrzywiało się, wirowało, szukało... Nagle zauważyłem inny świecący obiekt, poruszający się wśród siatek. Był podwójny, jak ciasno złączona podwójna gwiazda lub parzysta mgławica. Widać go było tylko przez ułamek sekundy, gdy przemieszczał się w oddali, zanim znów zniknął wśród mglistych mentalnych tapiserii. Metakoncert najwyraźniej szukał binarnego obiektu, bo wrzeciono skręciło z niesłychaną szybkością, zwracając się w kierunku swego łupu. Cienka, przypominająca laserową wiązka wystrzeliła z fioletowego końca i pomknęła w cienistą złożoność. Nastąpił jasny tęczowy rozbłysk. Pryzmatyczne, koncentryczne fale uderzeniowe eksplodowały na zewnątrz i rozpraszały się. Tkanina eteru migotała gwałtownie, gdy strzały gorących błyskawic ścigały się za gęstymi chmurami. Binarny obiekt był powoli przyciągany i można było go zobaczyć. Gdy został już całkowicie schwytany, wrzeciono stanęło, trzymając nad sobą niewyraźne bliźniacze światła, jedno bładozłote, drugie w żywym kolorze niebieskawozielonym. Jakaś aura spowijała obie części i tworzyła między nimi łącze; części orbitowały powoli wokół wspólnego środka ciężkości. Był to niewidoczny punkt, który został w jakiś sposób złapany przez krótką białą wiązkę wychodzącą z czubka metakoncertu. Schwytany binarny obiekt pulsował i wirował, tańcząc we własnym, nieregularnym rytmie. Jeniec wrzeciona był pasywny, czekał. Metakoncert przemówił. CZY WIESZ KIM JESTEM? Jesteś naszym potomstwem naszymi dziećmi które kochamy. KIM JESTEŚ? Przecież to wiesz. JESTEŚ DENISEM? Tak. JESTEŚ FURYM? Tak. Ach, Doux Jesus! Nareszcie! Moje oszołomienie znikło. Wreszcie uświadomiłem sobie, co się dzieje, i do oglądania czego mnie zmuszono. Pytania trwały, ale nie słyszałem już szczegółów telepatycznej rozmowy. Moje serce wybuchło jak przerwana tama, przytłaczając mnie prawdą, której tak długo starałem się zaprzeczyć. Denis był Furym. Fury był Denisem. Chciałem kląć i płakać, uciec z tego straszliwego miejsca, gdzie umarła moja nadzieja. Ale nie mogłem. Słyszałem, jak metakoncert wyciąga każdy prywatny szczegół cierpienia Denisa z

dziwnie łagodnej binarnej istoty. Coś mnie mocno trzymało i zmuszało, żebym był świadkiem, gdy uderzały we mnie szczegóły grzechów mego nieszczęsnego brata. Donny, mon frere, jak mogłeś to zrobić? Jak mogłeś zniszczyć Denisa i Victora, bezbronne dzieci, które pragnęły tylko twojej miłości? I ty, Denisie, mój najdroższy synu! Dlaczego twoje rozdwojenie było tak nieuchronne? Czy mówisz, że nie miałeś wyboru? A może to właśnie wybrałeś? WIESZ CO ZAMIERZAMY? Tak. Ale to wam się nie uda. Jesteśmy zbyt silni. JEST W TOBIE FATALNA DYCHOTOMIA. WIESZ O TYM. CZĘŚĆ CIEBIE KTÓRA JEST DENISEM OPŁAKUJE I POTĘPIA POSTĘPKI FURY’EGO. Koegzystujemy teraz podobnie jak koegzystowaliśmy od nieuchronnej bifurkacji. To, co zamierzacie, jest niewykonalne. NIEMNIEJ JEDNAK BĘDZIEMY PRÓBOWAĆ. DLA DOBRA CIEBIE SAMEGO I PRZYJAZNYCH CI UMYSŁÓW. Słuchajcie! Pozwólcie nam zaproponować alternatywę... TERAZ SPRÓBUJEMY DOKONAĆ INTEGRACJI. Nowe nici światła wytrysnęły ze świecącego fioletowego czubka wrzeciona. Były ich setki, ostrych jak brzytwa, tkających błyszczącą kulistą klatkę, która całkowicie zamknęła rozdwojony umysł. Pręty klatki zaczęły się zacieśniać. Przed moimi wzmocnionymi ultrazmysłami rozgrywała się straszliwa scena, docierały do mnie widoki i dźwięki, których nie potrafię nazwać. Nie były prawdziwe. Teraz zdaję sobie sprawę, że moje wspomnienie pobytu wśród mentalnych siatek składało się całkowicie z łańcucha symbolicznych obrazów, wytworów mojej własnej imaginacji, umysłowej próby przetłumaczenia niewypowiedzianego konfliktu na coś, co mógłbym zrozumieć. Walka między dwiema rozłączonymi osobowościami i metakoncertem zdawała się nie mieć końca, ale potem uświadomiłem sobie, że nie mogła trwać dłużej niż godzinę zwykłego czasu. Pieśń metakoncertu przeszła w monotonną ośmionutową melodię. Nie słyszałem już wcześniejszych wariacji i polifonii, które nadawały jej piękno. Podobnie jak zmniejszająca się klatka światła, stała się narzędziem tortur, uderzającym jak niezmordowany młot, coraz głośniej i głośniej. Zdawało mi się, że słyszę krzyk obu uwięzionych osobowości, z których każda walczyła o życie, każda cierpiała z niewyrażalnego bólu i przerażenia. Widziałem, jak bezlitosna klatka ściska binarną gwiazdę, zmuszając szaleńczo pulsujące komponenty do połączenia, integracji. Wstrząsająca pieśń metakoncertu osiągnęła ryczące crescendo... I dwie jednostki dubletu stopiły się. W nagłej, dźwięczącej ciszy gwiazda stała się gasnącym węgielkiem, potem znów wydęła się w kulę przepysznego szmaragdu. Klatka rozprysła się na kawałki, wypuszczając nową, zieloną gwiazdę w eter, nagle usiany niezliczonymi punkcikami migocącego światła. Mentalna integracja się dokonała. Ale która osobowość przeżyła? Wrzeciono metakoncertu przemówiło niepewnie: KIM JESTEŚ? JA/JA JESTEM JEDNOŚCIĄ. JESTEŚ DENISEM? JESTEŚ FURYM? JA/JA JESTEM SOBĄ. JAK SIĘ NAZYWASZ?

TO... SIĘ JESZCZE OKAŻE. Zielona gwiazda nagle się skurczyła, zmieniając się w iskrzącą chmurę rozedrganego pyłu. Z wrzeciona wystrzelił wielki rubinowy stożek, który zmiótł miriady tańczących punkcików. Na chwilę moje ultrazmysły przestały działać. Potem mentalne siatki stały się takie, jakimi były na początku, pełne niejasnej niestabilności. Ale jedynymi istotami w tej części eteru byliśmy wrzeciono i ja. Metakoncert powoli rozpuścił się w osiem iskierek, które ustawiły się w ciasną konstelację i tajemniczo zniknęły. Czekałem. Po jakimś czasie, niczego nie rozumiejąc, opuściłem to miejsce. Ktoś zdjął mi z głowy ciężki kask cerebroenergetyczny. Siedziałem na ciepłej podłodze piwnicy. Podniosłem wzrok i zobaczyłem siwobrodą twarz Paula, bladą i pozbawioną wyrazu, jakby była z kamienia. Czoło przecinała mu linia maleńkich ranek od elektrod; z jednej z nich płynęła cieniutka strużka krwi. Włosy miał wilgotne, przylepione do głowy, a kombinezon z nomexu był do połowy rozpięty, ukazując pod spodem zwykłe ubranie. Paul bez słowa pomógł mi wstać. Dorothée siedziała na skórzanej kozetce, obok kasku; twarz ukryła w dłoniach. Severin trzymał w ramionach swą siostrę Catherine. Cicho płakała. Adrien, Philip i Maurice, o twarzach poplamionych krwią, potem i łzami, pomagali sobie nawzajem rozebrać się ze srebrzystych kombinezonów. Nie zauważyłem Jacka. Później dowiedziałem się, że bezcielesny mózg dokonywał gwałtownego, intensywnego poszukiwania - najpierw w domu na farmie, potem w promieniu pięciu kilometrów od niego. Polowanie Jacka, podobnie jak inne, prowadzone następnie przez Dynastię, było bezowocne. Denis - albo to, co było jego zintegrowaną osobowością - zniknął. Usłyszałem kroki schodzące w dół po schodach do piwnicy i chwilę potem weszła Lucille. Nerwowo wciągała powietrze. Jej ciemne oczy rozglądały się po zaimprowizowanym laboratorium, zobaczyły dziwne kaski CE i ubrania ochronne. - Co robicie? - wykrzyknęła. - Po co ten sprzęt? Nikt nie odpowiedział. Odwróciła się, stając oko w oko ze mną. - Gdzie jest Denis? - spytała podniesionym głosem. Mogłem tylko nieprzytomnie potrząsnąć głową. - Co zrobiliście? - zapytała szeptem. - Co mu zrobiliście? Żadne z nas nie zdobyło się na odpowiedź. Za pomocą swej nadzwyczajnej kreatywności Jack wytworzył podobiznę ciała, zmarłego w łóżku na ogromny wylew krwi do mózgu i “znalezionego” przez pogrążoną w żalu rodzinę zbyt późno, w poranek Bożego Narodzenia. Nie udało się dokonać cudownej regeneracji szanowanego laureata Nagrody Nobla, Wielkiego Starca Metapsychologii. Severin podpisał świadectwo zgonu, inne formalności ułatwił Pierwszy Magnat. Po prostej mszy żałobnej rzekome prochy Denisa Remillarda zostały pochowane na starym cmentarzu w Berlinie w New Hampshire, gdzie spoczywali jego rodzice i ośmioro z dziewiątki jego rodzeństwa. Mszę żałobną odprawiono w kaplicy Rollinsa w Dartmouth. Z powodu gwiazdkowonoworocznych wakacji nie przybyło zbyt wiele osób, ale potem hołdy dla wielkiego człowieka napływały z każdego zakątka Imperium, a we wszystkich mediach galaktyki, zarówno ludzkich, jak i obcych, zamieszczono długie nekrologi. Fundacja Remillardów w imieniu Denisa ofiarowała imponujący dar college’owi Dartmouth, a nowy bank danych w Szkole Metapsychologii został nazwany na jego cześć. Jego ostatnia książka, “Ontologiczna Interpretacja Wspólnoty”, ukazała się pośmiertnie i okazała się bardzo silną bronią dla lojalnych wobec Imperium uczonych w ciągłych potyczkach z teoretykami Rebelii.

Dynastia nigdy nie dowiedziała się do końca, co przez trzy i pół roku swego istnienia robiła nowa istota, symbolizowana zieloną gwiazdą. Ja poznałem prawdę (którą wyjawię w swoim czasie) jesienią 2082 roku, na Górze Waszyngtona, gdzie mój przybrany syn wreszcie odnalazł spokój śmierci. Jego prawdziwe prochy pochowane są niedaleko szczytu góry, w miejscu znanym tylko mnie i Lucille. 17 SEKTOR 15: GWIAZDA 15-000-001 [TELONIS] PLANETA l [KONSYLIUM] ROK GALAKTYCZNY: LA-PRIME I-39I-230 [18 CZERWCA 20791 Po zakończeniu spotkania Jack Remillard postanowił zboczyć z drogi do swojego mieszkania i odwieźć Anne na Rive Gauche. - W twojej enklawie jest większy wybór ciętych kwiatów niż w Rialto - wytłumaczył jej, gdy wsiadali do świecącej, antygrawitacyjnej kapsuły w stacji metra obsługującego izby Dyrektoriatu. Chciałbym też kupić trochę prawdziwego szampana w tej małej winiarni po drugiej stronie placu, przy którym mieszkasz. Dziś jest specjalna okazja dla Diamencika i mnie. Nasza pierwsza rocznica ślubu. Zamyślone niebieskie oczy Anne rozbłysły, a ślad straconej urody wrócił na jej zabiedzone rysy. Była ubrana w krwawnikowo-czerwony garnitur i krewetkową bluzkę w serek z klerykalną koloratką. - Właśnie! Wybacz mi, mój drogi, ale całkowicie zapomniałam. Gratulacje - i proszę, przekaż moje błogosławieństwo Dorothei. Nie sądzę, żebym zdołała was skusić zaproszeniem na kolację jutro w “Closerie”? Po pobycie w zbiorniku regeneracyjnym jasne włosy jezuickiej kapłanki wciąż były nietwarzowo krótkie; poruszała się ostrożnie, ponieważ nowe nogi musiały znów zacząć wypełniać wszystkie funkcje; za to intelekt Anne Remillard działał bez zarzutu. Ostatnim punktem spotkania w Międzypaństwowym Dyrektoriacie na rzecz Wspólnoty, które właśnie opuścili, była rezygnacja Jacka ze stanowiska tymczasowego przewodniczącego. Jack bił brawo, gdy jego ciotka została jednomyślnie wybrana na to stanowisko. - Dziękuję za zaproszenie - powiedział - ale jutro wcześnie rano wracamy na Kaledonię. Diamencik ma sporo do nadrobienia w pracy, a ja chciałbym wykończyć nasz nowy dom przed zimą - teraz muszę zaprojektować krajobraz i zainstalować laboratorium. Jest również problem z Ianem Macdonaldem - muszę się tym zająć. Drzwi kapsuły rozsunęły się i oboje wysiedli do oszklonego, jasno oświetlonego tunelu. Krzykliwy, jaskrawo emaliowany znak oprawiony w kute żelazo identyfikował przystanek jako ENKLAWĘ RTVE GAUCHE. Podjechali na ruchomej rampie w miejsce, które mogło być śliczną uliczką w paryskim 5ime Arondissement. Anne szła powoli, a Jack, o wiele młodszy, ubrany w zwykłe spodnie i ręcznie robiony kaledoński sweter, delikatnie brał ją pod ramię gdy chodnik stawał się nierówny albo gdy krawężniki były zbyt wysokie. - Czy ojciec twojej żony nadal sprawia jej kłopoty swymi rebelianckimi poczynaniami? zapytała Anne. - Sytuacja jest dość skomplikowana. Może pamiętasz, że Ian jest Partnerem Intendenckim raczej słabo zaludnionego kontynentu. Jakieś trzy tygodnie temu specjalni agenci Biura Kierownika Kaledonii znaleźli dobrze ukrytą fabrykę do składania przemycanych kasków cerebroenergetycznych, daleko w górach, w pobliżu aerofarmy Iana. Metakreatywne płyty mózgowe do kasków zostały nabyte całkowicie otwarcie od CEREM-u pod pretekstem, że mają

zostać wykorzystane w jakimś autoerotycznym programie rekreacyjnym. Ale kaski znalezione podczas obławy policyjnej były bronią: mentalnymi laserami. Istnieje podejrzenie, że Ian mógł być zamieszany w budowę i zaopatrywanie fabryki. - Cholera - sapnęła Anne. - Zgadzam się z tobą. - Słyszałam o czarnym rynku kreatywnej cerebroenergetyki. Ale dlaczego twój teść miałby się mieszać w coś takiego? - Może dla pieniędzy, może z innych powodów. Jego farmie nie wiedzie się najlepiej. Szarpnął się za bardzo, podkupując paru sąsiadów, po czym zebrał niewielkie plony. - Jak solidne są dowody przeciwko niemu? - Nie bardzo. Kiedy agenci BKK i lokalni policjanci wpadli do fabryki kasków, sześciu operanckich techników, którzy ją prowadzili, popełniło samobójstwo przed przesłuchaniem. Cholernie zaszokowali naiwnych gliniarzy z Kallie. Wszyscy niedawno przyjechali z Ziemi, Okanagonu i Elysium, i nie byli notowanymi w policji. Do tej pory nie odkryto poważniejszych dowodów na związek Iana z tą sprawą: właściwie świadczy o nim tylko miejsce zdarzenia i to, że dwa razy widziano go rozmawiającego z człowiekiem, który chyba jest przywódcą operacji. Byli razem w pubie w Grampian, osadzie położonej najbliżej farmy Iana i fabryki, ale on utrzymuje, że po prostu przyjacielsko rozmawiał sobie z wyborcą. Planetarny Magistrat musi być bardzo ostrożny w śledztwie w sprawie Iana, ponieważ jest on Partnerem Intendenckim. Jak na razie nie znalazło się dość dowodów, żeby postawić go przed Sądem Kaledońskiego Zgromadzenia Intendentów. Diamencik bardzo się martwi, ale nie może potajemnie wysondować mózgu ojca z powodu bariery rodzic/dziecko. Zatem poprosiła mnie, żebym spróbował sam. Anne warknęła cicho: - Nie waż się go dotykać! - Sam do tego doszedłem - odparł ponuro. - Ale i tak będę musiał trochę poszperać. Wcale mnie to nie cieszy. Przez jakiś czas szli nic nie mówiąc. W wymyślnej replice lewego brzegu Sekwany zapadł “wieczór” i właśnie zapaliły się latarnie uliczne. Mieszkańcy Rive Gauche, razem ze sporą liczbą ludzkich, Gi i poltrojańskich turystów z innych enklaw tej wielkiej sztucznej planetoidy, przechadzali się pod kasztanowcami w słodko pachnącym wiosennym mroku. Sklepiki i butiki, otwarte do późna, co zdecydowanie było niegalijskie, wabiły przechodniów kuszącymi wystawami. Zapachy ciasta, parzącej się kawy i ostrych wędlin mieszały się z wonią obsypanych kwiatami krzewów i skrzynek w oknach. Restauracje zaczynały się wypełniać stałymi bywalcami, ludzkimi i egzotycznymi, odpoczywającymi po denerwującej sesji Konsylium. Wreszcie Anne przerwała milczenie. - Paul wspomniał, że tuż przed przybyciem na planetę Konsylium po raz trzeci przeprowadziłeś intensywny skaning Ziemi. - Tak, ale tym razem ustawiłem mój zmysł wyszukiwania na metapsychiczny znak połączonych osobowości i na indywidualną identyfikację aur. Robota zajęła mi trzy potworne tygodnie i nie znalazłem nic a nic. Bupkis\ Sweet ef ay! Jeśli istota Denis/Fury żyje, to jakoś opuściła Ziemię prawdopodobnie w ciągu paru godzin po próbie integracji. - Wciąż rozważasz hipotezę skoku międzywymiarowego? - Muszę. Denis w jakiś sposób zniknął, Anne. Paski na kozetce wciąż były zapięte, a on zniknął bez śladu. Nie zrobił się po prostu niewidzialny. Z łatwością bym to wykrył. Kiedy tylko metakoncert się rozłączył, przeszukałem dom na farmie i jego najbliższą okolicę, ale nie znalazłem żadnego śladu. Całkowite przeszukanie Ziemi mogłem przeprowadzić dopiero parę godzin później, bo mój mózg był zbyt wyczerpany, ale gdy już to zrobiłem, wynik był negatywny. Potem Magistrat sprawdził pasażerów statków kosmicznych i załogi, które opuściły Ziemię w tym czasie, co było bardzo żmudną pracą. Żaden z tych ludzi nie mógł być Denisem ani Furym. Zostały nam zatem

trzy możliwości: umarł i tajemniczo się unicestwił, żyje i wciąż jest na Ziemi, ale zmienił swą metapsychiczną tożsamość, albo uciekł z Ziemi jakimś nieznanym sposobem. Jeśli żyje, jego fizyczne zniknięcie z farmy wskazuje na teleportację - a jeśli udało mu się raz, prawdopodobnie będzie w stanie to powtórzyć. - Zatem jeśli Denis/Fury zdołał wykonać długodystansową metapsychiczną teleportację, może być gdziekolwiek w galaktyce. - Albo poza nią. Jeśli coś pomylił w manewrze pola ypsilon, mógł umrzeć w przestrzeni międzygwiezdnej, zostać uwięziony w szarej otchłani, albo nawet rozproszony na wieczność pośród sześciu zestawów siatek i dwudziestu jeden wymiarów. - O, Boże, tylko nie to - mruknęła kapłanka. - Psychofizycy nie zgadzają się nawet, że mentalna manipulacja polem ypsilon jest prawdziwym zjawiskiem. Podobno jakieś dziecko zrobiło to na Engongu w 2067 roku, na odległość niecałych dwóch kilometrów. Trudno jest sprawdzić teleportacyjny skok na przestrzeni niewiadomej liczby lat świetlnych. Wszystko wskazuje na to, że Denis umarł, gdy metakoncert uderzył go śmiercionośnym redaktywnym impulsem, a jego ciało zostało wchłonięte przez sześciowymiarowe siatki. - Co rano podczas mszy modlę się, żeby Denis rzeczywiście był bezpiecznie martwy. Ale sądzę, że ty, Dorothea, Lucille i Dynastia wiedzielibyście, gdyby metakoncert zgasił mentalność tego kalibru. - Albo wiedziałby wujek Rogi. Jego uparta wiara, że Denis wciąż żyje, naprawdę martwi Paula. Pozostali członkowie Dynastii i Diamencik właściwie uważają, że ma rację. - A jak ty sądzisz, Jack? - Jeśli istota przeżyła, nie wiemy, czy jest Denisem, czy Furym, czy kimś całkiem innym. Dopóki osobowość ta się nie ujawni - jeśli w ogóle - chyba powinniśmy pozostawić tę sprawę. Na razie zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Anne zaprowadziła go do kwiaciarni na Rue du Chat-qui-Peche (ulicę Kota-Wędkarza), gdzie pewien Gi, zakupiwszy bukiecik fiołków, delikatnie żuł kwiatki. Jack kupił wielki bukiet staromodnych róż Zephirine Drouhin, okrągłych jak bułeczki, w kolorze jasnych czereśni, i wydzielających silny zapach. Potem poszli do sklepu o nazwie La Grappe, gdzie Anne przejrzała szampany i poleciła mu Dom Perignon tete de cuvee. Zamówiła skrzynkę Haut Brion rocznik ’63, i poleciła dostarczyć ją do piwnicy jej mieszkania następnego dnia. Ze sobą wzięła jedną butelkę. Kiedy Jack skomentował zakup, powiedziała: - Zamierzam tu zostać przynajmniej do następnej sesji Konsylium. Mam dużo do nadrobienia po długiej nieobecności, a Dyrektoriatowi będzie potrzebny nowy projekt kampanii edukacyjnej na rzecz Wspólnoty pośród normalnych. - Obawiam się, że trochę zaniedbałem ten aspekt misji Dyrektoriatu podczas mojego już na szczęście zakończonego panowania powiedział Jack przepraszającym tonem. Wyszli z winiarni i na chwilę zatrzymali się w małej niszy, gdzie przepysznie kwitła ogromna wistaria, która niemal całkowicie obrosła platan. - Większość egzotycznych Dyrektorów była bardziej zainteresowana odparciem ataku Rebeliantów po tym, jak na Sorbonie wykryto początki spontanicznej zrosłości niż resztą planu. Anne wykrzywiła się z obrzydzeniem: - To była tylko burza w szklance wody! Ważniejszy jest rosnący strach nonoperanckiej populacji przed tym, co uważa ona za dehumanizujące aspekty Wspólnoty. - O tym właśnie w zawoalowany sposób mówił Marc, gdy po raz drugi zwrócił się do Komitetu Konsylium do Spraw Interpolitycznych? - Tak. Dał nam przydatną wskazówkę co do przyszłej strategii Rebeliantów. Mamy tendencję do zapominania, że normalnych ludzi jest piętnastokrotnie więcej niż operantów. Jeśli przywódcy Rebelii naprawdę zamierzają doprowadzić do tego, aby ludzkość odłączyła się od Imperium, będą

potrzebowali pełnego poparcia nonoperantów. Co oznacza, że i my musimy iść w tym kierunku, przekonać normalnych, że Wspólnoty nie ma się co bać... a Rebelii i owszem. Ruszyli pomału w stronę stacji metra. - Naprawdę zamierzasz oskarżyć Rebeliantów o zamiar użycia przemocy? - Anne nie była pewna, czy takie postępowanie jest słuszne. - Wykryta na Kaledonii fabryka przemycanych elementów cerebroenergetycznych martwi mnie bardziej niż chciałbym przyznać powiedział ponuro Jack. - Operanccy bonzowie ze światów rosyjskich i japońskich oraz z paru innych planet, na których istnieje zorganizowana przestępczość, wykorzystywali wzmacniacze umysłów w gwiezdnym piractwie i innych spektakularnych przestępstwach. Ale szkocka planeta w swojej kulturowej tradycji nie ma mafii, nie mieszkali tam też nigdy wielcy operanccy przestępcy. Diamencik obawia się, że mentalne lasery mogły być przeznaczone dla walczącej frakcji ruchu Rebeliantów. Jednak nie ma na to żadnego dowodu... na razie. - Ale myślisz, że między Rebeliantami a mafią jednak może istnieć jakaś współpraca? - Ian nie kryje swoich poglądów. Przedtem już słyszałem pogłoski o takich działaniach na Okanagonie, Satsumie i nawet w Starym Świecie. Jeśli to prawda, będzie ją bardzo trudno udowodnić. Obce rasy tak niewinnie postrzegają ruch Rebeliantów! I oczywiście kontrolują Magistrat Galaktyczny. Z tego co wiem, nie było żadnego śledztwa w sprawie broni, jaką dysponują Rebelianci. Lojalistyczni ludzie wahali się przed wywieraniem nacisku, ponieważ zwiększyłoby to rozdźwięk w naszym Państwie, a i tak już jest źle. Nie zapomniano jeszcze początkowych lat Panowania Simbiari, gdy zostało czasowo zawieszone prawo do wolności słowa i zgromadzeń. Ludzkość nie przystąpi do polowania na rebelianckie czarownice, dopóki dowody nie będą jednoznaczne. Anne przytaknęła. Doszli do wejścia na stację. - Obawiam się, że najpierw musi być gorzej, żeby potem mogło być lepiej - dokończył Jack. Anne uśmiechnęła się melancholijnie. - Wydaje mi się, że słyszałam to już kiedyś, nawet całkiem niedawno. - Ucałowała go lekko. Moje błogosławieństwo, Jack. Powiadom mnie, jeśli dowiesz się czegoś o Ianie. Pożegnał się i zszedł od metra. Anne przez chwilę patrzyła za nim, potem westchnęła. Jej wciąż dochodzące do siebie ciało bolało mimo ciągłej, lekkiej autoredakcji generowanej automatycznie przez jej umysł. Gdyby była na Ziemi, pewnie spodziewałaby się zmiany pogody; ale na Rive Gauche zaprogramowano deszcz dopiero na pojutrze. Ciekawe, powiedziała do siebie. Stłumiła ból, potem poszła zobaczyć co jest w menu “La Closerie des Lilas”. Stwierdziła, że nie ma dziś ochoty na samotną kolację w swym mieszkaniu. Dorothea Macdonald i David Somerled MacGregor wyszli z ostatniej Konferencji Kierowników oddzielnie, ale przypadkowo dotarli na Ponte di Rialto w tym samym momencie. Było naturalne, że zaprosiła go do swej gondoli. Vaporetto dowiozłoby ich do mieszkań nad Canale Grandę szybciej, ale oboje mieli ciężki dzień, więc z przyjemnością popłynęli w miłej ciszy wolniejszą łodzią, z nonoperanckim ludzkim gondolierem, który wiosłował jednym, drugim wiosłem. Symulowana noc była mglista i pachniała morzem. Latarnie i okna pałaców i innych monumentalnych budowli wzdłuż Canale Grandę rzucały światła i cienie na oba brzegi kanału. Baldachim ich gondoli był otwarty z trzech stron, więc już po krótkiej podróży złoty skafander Dorothei pokrył się mikroskopijnymi kropelkami wilgoci, a tweedowa marynarka Davy’ego pachniała wilgotnym runem owczym. Powściągliwy gondolier ubrany był w poncho środowiskowe i podśpiewywał fałszywie w rytm niesłyszalnej dla pasażerów muzyki pop, którą odtwarzał na swoim słuchowym implancie.

- Lubię takie noce - powiedziała Dorothea. - Mgła przypomina mi dzieciństwo w Edynburgu, gdzie haar nadchodziła znad morza, a dom wyglądał jak owinięty w puszystą wełnę. Jack i ja postanowiliśmy zamieszkać w Rialto, ponieważ całkowicie różni się od Kaledonii, Hawajów czy Nowego Hampshire w Ameryce. - Tak, jest tu pięknie - zgodził się Kierownik Ziemi. - Nie cukierkowo ani disneyowsko, jak w niektórych innych enklawach planety Konsylium. To dlatego podobało się tu mojej Maggie - i dlatego urządziłem tu mieszkanie dla nas, chociaż spędziła w nim tylko kilka krótkich godzin, zanim ją zabili. Uwielbiała prawdziwą Wenecję, wiesz, gdzie spędziliśmy miodowy miesiąc. Ale teraz nie mogę tam wracać. Stała się wodnym przedstawieniem dla wczasowiczów, cała wyfiokowana i sterylna. To miejsce nie ma serca, bo jest sztuczne, ale moim zdaniem więcej tu oryginalnej atmosfery weneckiej niż w pierwowzorze. Tu mogę wspominać Maggie i nasze wspólne szczęście, a gdy śpię, śnię o niej spokojnie, bez koszmarów i pragnienia zemsty, które zatruwają mi życie w Concord, pośród twoich wyniosłych szwagrów. Wzięła jego twardą, zimną rękę i uścisnęła. - Bardzo ci współczuję, Dave. I Jack też - uwierz mi, proszę. Objął ją mokrym ramieniem. - To nie Jack rani mi serce, lecz starsi Remillardowie. Ci, którzy strzegą tego sekretu od tylu lat, z milczącym przyzwoleniem cholernych Lylmików. - Ale Fury już nie żyje - powiedziała, chcąc sama w to uwierzyć. - Przy życiu została tylko Madeleine, ostatni składnik Hydry. A sama nie jest taka silna. Znajdziemy ją, postawimy przed obliczeni sprawiedliwości i wreszcie nastąpi koniec. - Oby tak się stało. - Davy MacGregor powoli potrząsnął głową, a wilgotne kropelki zalśniły w jego bokobrodach. - Zapewniam cię, że nigdy nie podejrzewałem, że to biedny Denis jest Furym. Ale to, co wszyscy zrobiliście, próbując wcielić potwora w sekrecie i tak małym metakoncercie, było bardzo ryzykowne, chociaż Pierwszy Magnat miał prawo do takiego działania. Mogliście wszyscy zginąć, a Fury mógł uciec. - Bardzo dobrze wiesz, że trzeba było to przeprowadzić w ten sposób. Sam Denis był człowiekiem bez skazy. Gdyby Magistrat aresztował go i próbował dokonać redakcji, wybuchłby publiczny skandal - i nie byłoby pewności, czy wielka grupa sądowych redaktorów mogłaby dokonać czegoś więcej niż nasz mały metakoncert. To straszna tragedia, że nie byliśmy w stanie wyciągnąć osobowości Fury’ego i uratować Denisa, ale dobrze się stało, że jego imię nie zostało splugawione... - Podobnie rzecz się ma z Pierwszym Magnatem i resztą klanu Remillardów - warknął Davy MacGregor. - Och, aye, wiem, dlaczego Lylmicy pozwolili, by wam to uszło na sucho. Tak czy inaczej, na samą myśl wszystko we mnie kipi. Reputacja wszechmogącej Dynastii musi być chroniona za wszelką cenę! A teraz na arenie publicznej tańczy nowy Remillard, pokazuje się i flirtuje z secesją. Co ty na to? - Nie wiem, co powiedzieć - przyznała. - Prawie nic nie wiem o Marcu Remillardzie jako o osobie. Pomógł w uratowaniu mi życia podczas wybuchu diatremy. Byłam zaszokowana ponad wszelką miarę, kiedy został rzecznikiem Rebeliantów. I myślę, że się go boję. - Sądzę, że słusznie. - Jack kocha Marca, ale wiem, że ma też co do niego głębokie obawy. Mówi, że jego brat poprowadzi ruch Rebeliantów w nowym kierunku i możliwe, że już za parę lat staniemy w obliczu nowego kryzysu. Davy chrząknął. - Może twój Jack nie jest takim niewinnym młodzikiem, na jakiego często wygląda! Pseudogłos, który zdawał się wydobywać spoza maski kanarkowych brylantów, pełen był humoru. - Taki błąd w ocenie mógłby popełnić tylko złośliwy staruch. Davy MacGregor zaśmiał się złośliwie.

Dziób gondoli przeciął zalegającą nisko nad wodą warstwę mgły i dotarł do oświetlonego latarniami pomostu. Tuż za nim wyrastała replika najwspanialszej fasady gotyckiej w całej Wenecji. - Ca’d’Oro - oznajmił gondolier znudzonym głosem. Dorothea podniosła się z siedzenia. - Mój przystanek. Dobranoc, Davy. - I tobie i twojemu Jackowi, droga lass (dziewczyno)... I dbaj o naszą małą szkocką planetę, kiedy wrócisz do domu, dobrze? Odpowiedziała szybko. - Mam taki zamiar. A ty zrób to samo dla biednej, starej Ziemi. Pośpieszyła maleńką, okoloną drzewami Calle delia Ca’d’Oro do wejścia do Palazzo Sagredo. Hol pałacu wyłożony był prostą boazerią i barwionym gipsem, miało polerowaną marmurową posadzkę. Jej, Jackowi i pozostałym lokatorom nie zależało na przepysznych ozdobach, złoconych stiukach i dekoracyjnych rzeźbieniach, które można było znaleźć w niektórych innych siedzibach Ponte di Rialto. - Buona sera, pani Kierownik - powitał Dorotheę portinaio, siedzący przy stole pośród palm w doniczkach. - Późno pani wraca. - Dobry wieczór, Paolo. Spotkanie Kierowników Planetarnych znacznie się przedłużyło. Cieszę się, że cię zastałam. Jutro wyjeżdżamy bardzo wcześnie, chciałam się pożegnać. - To była ogromna przyjemność, gościć państwa, pani Kierownik. Mam nadzieję, że wrócą państwo w przyszłym sezonie. - Och, tak. I na pewno zatrzymamy się tutaj. - Za pomocą psychokinezy usunęła wilgoć ze swego ubrania i butów. - Che bella nebbia! Chyba ostatnią noc w tym domu spędzimy przy kominku. Ale tym razem już na pewno otworzę szyber. - Otwarty ogień jest przyjemny - zgodził się portinaio. Widząc jej puste ręce, w których nie było nawet bochenka chleba czy składników do świeżej sałatki, rzeczy, o które nie było łatwo w centralnym składzie żywności planety, uśmiechnął się porozumiewawczo. - Nie chciałbym zepsuć niespodzianki, ale powinna pani wiedzieć, że Direttore Zan Degola, pani mąż, przed chwilą przybył z kwiatami i winem, żeby uczcić waszą pierwszą rocznicę ślubu. Oczy nad diamentową maską rozszerzyły się z przerażenia. - Och, cholera! Nie mogę uwierzyć, że wypadło mi to z głowy... - Piano, piano, proszę się nie martwić, że zapomniała pani o przyniesieniu specjalnej kolacji dla męża. Nigdy tego nie robiła. Jack pił, ale w domu rzadko jadł konwencjonalne jedzenie, a ona sama żywiła się zwykle płynną wysokokaloryczną zawiesiną. Jednak powinna była pamiętać o jakimś rocznicowym prezencie. Ależ z niej zwariowana, nieprzytomna pracoholiczka... Paolo rozpływał się w uśmiechach, wyciągając duży płaski karton spod biurka i podając go jej teatralnym gestem. - Chłopak z osterii właśnie przyniósł mi tę wielką kolację, więc nalegam, aby ją pani przyjęła z najlepszymi życzeniami. To tragedia dla młodych kochanków, nie zjeść przyzwoitego posiłku ostatniej nocy w enklawie. Restauracja przyśle mi następną za dwadzieścia minut. Proszę przekazać Direttore wyrazy szacunku. Drogi, stary Paolo. Podobnie jak większość nonoperanckiego personelu w Rialto myślał, że Jack - chociaż nieśmiało przyklejono mu weneckie przezwisko, porównujące go do ściętego świętego Jana Chrzciciela - jest normalnie zbudowaną istotą ludzką, i że pod jej własną diamentową maską kryje się doskonale normalna twarz. Nie było mowy, żeby odmówić jedzenia, więc gorąco podziękowała portierowi i nalegała, że kupi mu do kolacji wyśmienite wino. Potem pożegnała się z nim po raz ostatni i wsiadła do archaicznej, rozklekotanej windy, którą pojechała na najwyższe piętro palazzo. Jack otworzył jej drzwi. Zauważywszy, co przyniosła, zadał mentalne pytanie.

- Uczta na specjalną okazję - wyjaśniła ze wzruszeniem ramion. - Dzięki Paolo, z wyrazami szacunku dla Zana Degoli. Jack uśmiechnął się szeroko, gdy jego mentalny wzrok badał zawartość pudełka. - Właściwie czemu nie? Myślałem, że po prostu posiedzimy przy kominku i napijemy się szampana, ale tak będzie o wiele lepiej. - Wziął od niej jedzenie i ruszył do kuchni. - Przebierz się w coś wygodnego. Odłożę twoją butelkę papki z alg, nakryję do stołu i wyhoduję sobie przewód pokarmowy. Gdy wróciła, ubrana w białą jedwabną koszulę nocną i szlafroczek obszyty koronką, stół w prosto umeblowanym pokoju nakryty był adamaszkowym obrusem, a w świetle świec lśniła porcelana, kryształy i srebra. Pośrodku stały róże w rżniętym szklanym wazonie. Jack objął ją i delikatnie pocałował w usta. - Cudownie jest widzieć twoją twarz nie tylko w łóżku. Przypomnij mi, żebym zostawił Paolowi kolosalny napiwek. - Nie myśl, że wejdzie mi w nawyk łamanie ślubowania, Santo Giovanni Decollate. Ale muszę przyznać, że jedzenie pachnie cudownie. Odsunął jej krzesło i usiadła. Była przystawka z carpaccio - cieniutko pokrojonej surowej wołowiny skropionej oliwą i cytryną, pasztet z krewetek i tosty, makaron z grzybami i porcini (wieprzowiną), wątróbki drobiowe w kremowym sosie, oraz sałatka z radicchio (cykorii) i jadalnych nasion sosny amerykańskiej. Nalał szampana, odmówili modlitwę i jedli w ciszy, ciesząc się tą prostą ludzką czynnością, której doświadczali tak rzadko. - Kiedy byłam mała, nie jadłam mięsa ani owoców morza. Nabiła na widelec kawałek drobiowej wątróbki, za pomocą psychokinezy owinęła go spaghetti i zjadła. - Nie mogłam znieść myśli, że podtrzymuję własne życie dzięki śmierci innych czujących stworzeń, które dzielą Umysł Wszechświata. - Piękne credo. Dlaczego je porzuciłaś? - Byłam strasznie zarozumiała, taka pewna, że mój brat i dorośli, którzy nie akceptują wegetarianizmu, są niemoralni. Ale potem, kiedy dojrzałam, odkryłam, że w roślinach też rezyduje Umysł, podobnie jak w materii nieorganicznej. Dowiedziałam się, że ludzka rasa ewoluowała jako wszystkożerna, i że nasze ciała działają najskuteczniej, gdy odżywiają się zarówno mięsem, jak i roślinami więc jak śmiałam twierdzić, że jedzenie mięsa jest niemoralne, gdy było częścią ludzkiej natury? To, co wydawało mi się tak jasne, w rzeczywistości było mgliste i śliskie. W końcu musiałam się przed sobą przyznać, że moje idealistyczne zachowanie opierało się na przewrażliwieniu i empatycznej ułudzie, a nie na szczerym etycznym zobowiązaniu z mojej strony. Bardzo mnie to przygnębiło. Jack wypił łyk szampana, potem podniósł kieliszek do świecy, pokręcił nim, a wtedy bąbelki zatańczyły w ekscentrycznych spiralach i wirach. Przedsionek jej umysłu był otwarty, zapraszał do wejścia. - A teraz zaczynasz mieć wątpliwości co do czegoś zupełnie innego. Zastanawiasz się, czy twoja wiara we Wspólnotę również opiera się na ułudzie. Skubnęła sałatki. - Najgorsze jest to, że może nigdy nie wierzyłam w kosmiczną świadomość. Nie jestem tak obeznana z mistycyzmem jak ty, kochanie. Jestem Szkotką, a my stoimy twardo na ziemi. Podejmujemy trudną pracę, wykonujemy ją, w ten sposób przeżywamy, a magię zostawiamy innym. Uśmiechnął się. - Przecież niektórzy z was są również wizjonerami, a wśród twoich rodaków było wielu filozofów. - W takim razie to tylko moje wątpliwości. Przyznaję, że dbam o ludzką niezależność. Nie chcę, żebyśmy ją stracili - nawet gdyby chodziło o galaktyczny pokój i harmonię. Nie chcę, żeby

inne umysły zaglądały za moją maskę. Z tobą jest inaczej. Jesteś moim mężem. Ale nie mogłabym znieść dzielenia się jakąkolwiek częścią mojego wewnętrznego ja z dużą liczbą ludzi. - Nie wierzę, że Wspólnota polega na pasywnym obnażaniu się i wyjawianiu sekretów. Myślę, że musi być dynamiczna, w porządku wielkiego metakoncertu, jak napisał Denis w swej ostatniej książce. Zgodnie z jego teorią Wspólnota jest ogromną, toczącą się swobodnie konstrukcją ze wspólnym kierunkiem w spinających ją matrycowych siatkach [obraz], królestwem Kosmicznego Wszystkiego. W pewien tajemniczy sposób Wspólnota łączy Umysł utrzymując integralność partnerskich mentalności. Może nawet jej jedność odzwierciedla ideę Trójcy. “To wszystko może być jednym, jak Ty, Ojcze, we mnie i ja w Tobie; a oni mogą także być jednym w nas”. Jedność w Bogu to Duch Święty, trzecia jedyna Osoba. Kto może przewidzieć, co Wspólnota stworzy w naszym własnym rasowym Umyśle? - Och, Jack. - Odłożyła widelec i westchnęła z irytacją. - To wszystko jest bardzo piękne i głębokie, ale nie mówi mi, co Wspólnota zrobi ze mną. A poza tym Chrystus mówił o czymś zupełnie innym: wspólnocie religijnej wiary. - Tak? Z pewnością myśleli tak jego pierwsi zwolennicy, a idea ta była przydatna i wartościowa przez dwa tysiące lat. Lecz jeśli zważymy, że nasza wiara katolicka ewoluowała wraz z ludzką rasą, to może ten szczególny przekaz ma w naszym metapsychicznym wieku specjalne znaczenie. Może opisywać uniwersalną prawdę przyjmowaną przez umysły, które działają zgodnie z systemami religijnymi i etycznymi innymi niż chrześcijaństwo. Wydaje mi się, że zarówno Wspólnota w Chrystusie, jak i Wspólnota Imperium mogą zostać najlepiej zdefiniowane jako transcendentna miłość - a jeśli to prawda, to nie mamy czego się obawiać, jak cały czas mówią nam obce rasy. W prawdziwej miłości indywidualność nigdy nie jest skazana na rezygnację z siebie ani ograniczana. Zanika natomiast antagonizm. - Nie chcę kochać innych ludzi tak, jak kocham ciebie - powiedziała uparcie. - Ja też nie. Zdrowy rozsądek mówi nam, że są różne rodzaje miłości. Wspólnota Imperium Galaktycznego może być najwyższą formą przyjaźni. Wielkodusznością i jednomyślnością. Ogromnym zaufaniem. Obce rasy mają swoje wady i dziwactwa, ale żyją i pracują razem w duchu dobrej woli i wzajemnej pomocy. Z pewnością nie są bez grzechu - ale ich cywilizacje nie czynią zła. - Skoro jednak Wspólnota jest taka prosta - krzyknęła - to dlaczego ciągle jej nie rozumiemy i obawiamy się jej? - Bo z konieczności zostanie nam narzucona, jeśli chcemy pozostać w Imperium. Podobnie jak było z Wielką Interwencją, tylko w jeszcze większym stopniu... I Wspólnota nie jest prosta, nie prostsza niż dojrzałość, albo altruizm, albo zakochanie się. Gdyby była prosta, egzotycy mogliby nam ją wyjaśnić: A, B, C, a zdaje się, że nie potrafią tego zrobić. Będziemy musieli ją odkryć i zaakceptować sami. Spojrzała na niego z niepokojem. - Jak tego dokonamy? Kampanie edukacyjne na rzecz Wspólnoty chyba się nie sprawdzają może tylko wśród tych, których tak naprawdę nie trzeba przekonywać. - Sądzę - powiedział powoli Jack - że musi to być koncentracja uwagi. - I pokazał jej następny mentalny obraz. - Och, nie! - Odepchnęła krzesło w tył i skoczyła na równe nogi. - To... To przygnębiające. - Podobnie jak Ukrzyżowanie. Inne wielkie wydarzenie, na którym do tej pory koncentruje się uwaga świata. - Musi być inny sposób! - Ale wszystko zdaje się zmierzać w tym kierunku. Jeśli fabryka mentalnych laserów odkryta niedaleko farmy twojego ojca nie jest tylko odosobnionym przypadkiem podłości, jeśli Rebelianci zajmą mocniejszą pozycję, teraz, gdy mają skutecznego przywódcę, jeśli Fury nie umarł... - Nie!

Odepchnęła krzesło, odwróciła się ze łzami w oczach i stanęła przy otwartym oknie. Canale Grandę był całkowicie spowity mgłą. Poprzez wodę dobiegała słaba muzyka z jednej z kawiarenek Targu Rybnego. - Może się mylę. - Stanął za nią, wziął ją w ramiona i pocałował w szyję. Poczuła jego ciało przy sobie i przytuliła się, przyjmując pocieszenie i dając je, gdy on doznał erekcji. Jego palce dotknęły łez na jej policzkach. Powoli przesunął dłonie po jej twarzy, głaszcząc jej usta. Zadrżała, a on przygarnął ją mocno do siebie. - Czy chcesz się mylić, Jack? - W jej głosie pobrzmiewał strach. - Posłuchaj mnie, kochanie: jeśli obcy teoretycy z Dyrektoriatu na rzecz Wspólnoty nie popełnili błędu, to nasza rasa powinna się zrosnąć mniej lub bardziej spontanicznie, gdy liczba ludności osiągnie dziesięć miliardów. Proces zrostu zdaje się pociągać za sobą otwarcie nowej drogi międzyumysłowej komunikacji na poziomie podświadomości i wzmacnia zbiorową podświadomość. Wspólnota powinna w końcu nadejść spontanicznie - ale w przypadku ludzkości ewentualność ta mogłaby nastąpić po niemożliwym do przyjęcia długim okresie. - Podczas gdy... to drugie oznaczałoby ewolucyjny skok? - I nie po raz pierwszy w jej dziejach kataklizm wyrzuciłby ludzkość na drogę wiodącą ku wyższej formie organizacji społeczeństwa. Pomyśl o epoce lodowcowej, czarnej śmierci, drugiej wojnie światowej, wojnach toczonych na Ziemi Świętej: kolejne zamieszanie, kolejna trudna lekcja. - Mówimy o rodzajach miłości, Jack! - wykrzyknęła. - Jak to możliwe, żeby zrodziła je galaktyczna katastrofa? Jego uścisk osłabł. Poczuła, jak jego dłonie gładzą i pobudzają jej piersi, jakby muzyk grał na dwóch instrumentach, wydobywając pełne uczucia tryle i arpeggio. - W przeszłości zdarzyło się to wielokrotnie, choć w o wiele niniejszej skali. Pomyśl o swoim własnym świecie tuż po wybuchu diatremy, kiedy to ludzie na co dzień przejawiali niespodziewaną odwagę i współczucie. Jestem pewien, że to samo stało się w antycznych Pompejach. - Rozpalenie miłości... zakochanie się? - Tak sądzę. Wspólnota prawdopodobnie może się narodzić w jednej chwili, ale będzie musiała dojrzewać powoli. Gdy wykonany zostanie pierwszy wielki krok ku zaufaniu, Wspólnota będzie na miejscu, pocieszając, wzmacniając, zachęcając do porzucenia egoizmu, wywołując poczucie wewnętrznego pokoju, a będzie to dotyczyć szczególnie mózgów mocnych w kreatywności. Rozszerzy się i zakwitnie naturalnie, jak dojrzałość umysłu. Denis wierzył, że gdy już ją osiągniemy, nie będziemy mogli jej utracić. Obcy uczeni mówią, że miał rację. - Ludzie się odkochują. - Ale nigdy nie wracają do niedojrzałości, chyba że umysł jest chory. Wspólnota powinna być taka sama: nie beatyfikowany obraz, lecz niveau d’esprit wyższy, niż doświadcza większość z nas. Spojrzała na niego przez ramię, i wreszcie uśmiechnęła się przez łzy. - Mamy inne radości. Za które powinniśmy być należycie wdzięczni. Zatrzymała jego pieszczotliwe dłonie. Elektryczne ciepło wylało się z jej palców, wysyłając błyskawice do nerwów w jego ramionach, do kręgosłupa i mózgu, wzmacniając jego narastającą namiętność. Odwróciła się do niego z miękkim, gardłowym śmiechem. - Pociecha niesiona przez Wspólnotę jest jeszcze daleko, Zanie Degola, moja miłości. Dziś zadowolę się czymś pierwotnym. Wszedł w nią i połączyły się ciała, splotły się kończyny, twarze rozświetliły promieniujące korony nerwowe, które zespoliły ich mózgi. Umysły śpiewały razem w duecie mentalnego stosunku, bardziej ekstatycznego niż cielesny. Otworzył przed nią swe największe głębie. Ona nie zawahała się przed tym samym i w wyniku pulsującego spełnienia zobaczyli krótki rozbłysk tego, czego szukali. Kontemplowali, porażeni, nie wierząc, że może być to takie proste. Nie było jednak jasne, jak miało się to trwale wcielić w ich umysły.

Powiedział: - Chyba trzeba przeprowadzić więcej badań. - Och, dobrze - zgodziła się. W Enklawie Alpejskiej Marc Remillard wspiął się na posłanie w swym małym szałasie w kształcie litery A, rozebrał się, po czym ułożył puchową kołdrę i poduszki w wygodne gniazdko, które jego kreatywność natychmiast doprowadziła do idealnej temperatury. W szałasie było chłodno, tak jak lubił przed snem. Za oknem błyszczały odtworzone wzory gwiazd z ziemskiej półkuli pomocnej zimą: Orion, Wielki i Mały Pies, wspaniały pływ Drogi Mlecznej. A za poszarpanymi wschodnimi szczytami enklawy czaiła się konstelacja Hydry. Zasypiał, i nazwa gwiezdnego węża morskiego przywodziła mu na myśl tylko odległy układ gwiazd. Nigdy nie myślał o żywej Hydrze na jawie, nigdy też do jego głowy nie wkradały się myśli o Furym. Zapomniał o Parnellu, zapomniał o wyczynie wujka Rogiego. Rodzina nie podała mu szczegółów straszliwego epizodu poprzednich świąt Bożego Narodzenia, a on dowiadując się o śmierci Denisa poczuł szczery choć krótkotrwały żal. On i dziadek nigdy nie byli sobie specjalnie bliscy. Marc leżał, przypominając sobie wydarzenia dnia i uśmiechał się do gwiazd swoim krzywym uśmieszkiem. Sesja Konsylium była jego tryumfem. Jako nowy przywódca Rebeliantów dał partii świeży impet, a jednocześnie uspokoił obawy egzotyków co do ostatecznego celu. Jego własne badania cerebroenergetyczne były na razie bezpieczne. Sprzeciwy wyrażone przez egzotycznych i ludzkich oponentów (wśród tych ostatnich byli Philip i Maurice Remillardowie) były zbyt abstrakcyjne, by przeważyć w konfrontacji z udowodnioną użytecznością cerebroenergetyki - i głosami rebelianckich członków Dyrektoriatu Naukowego. Jego nowa, okrywająca całe ciało instalacja była wciąż sekretem, którego nie zamierzał ujawniać, dopóki nie będzie pewny, że obca opozycja zostanie zdławiona raz na zawsze. Po dyskusjach z Kordelią Warshaw, Adrienem Remillardem, Helayne Strangford i Annuszką Gawrys zadecydował, że w najbliższej przyszłości nie przeprowadzą bezpośredniego ataku na Wspólnotę. To może zaczekać, aż Alex Manion zakończy badania, a on zdetonuje swoją bombową informację podczas następnej sesji. Wytłumaczył również swoim przyjaciołom, że szybkość, z jaką ludzka technologia prześcignęła technikę Imperium, wyklucza możliwość wysłania ludzkości na kwarantannę. Na razie Partia Rebeliantów będzie przekonywała, że nie wolno alienować nonoperanckiej większości ludzkiej rasy przez “przedwczesne” narzucenie nowego porządku mentalnego. Lojalistyczni ludzie nie dali się nabrać na umiarkowany ton jego przemów w Konsylium, ale obcy chyba przełknęli je w całości. Lubili Marca. Jego swobodny, ale zdecydowany sposób bycia był mile widzianą odmianą po upartej nieugiętości Annuszki czy swarliwości Rory’ego Muldowneya i innych rebelianckich zapalczywców. Przed objęciem przez niego przywództwa narastające antyimperialne nastroje w Państwie Ludzkości napawały coraz większą obawą i niepokoiły Krondaku, Poltrojan, Gi i Simbiari. Niektórzy zaczęli otwarcie kwestionować przywódczą mądrość Lylmików, którzy nalegali na włączenie ludzkości do Imperium przed osiągnięciem przez nią socjopolitycznej dojrzałości. Jednakże teraz, kiedy Partia Rebeliantów ogłosiła swym nowym przywódcą Marca - niezwykle zimny umysł o gigantycznych metafunkcjach - nawet najbardziej konserwatywni egzotycy wyrazili ostrożną nadzieję, że niezgodę uda się rozwiązać kompromisowo. No to doznają szoku. Ale moment Wielkiego Rozwodu wciąż był trudny do określenia. Jeśli ludzkość ma pokonać przeważających ją liczebnie obcych, będzie musiała mieć do dyspozycji nie tylko skomplikowaną broń, lecz także dużą liczbę mocniejszych operanckich mózgów. Gigantycznych mózgów, jak Marca. Marc potrzebował Mentalnego Człowieka.

Marcu najdroższy. Odejdź. Wiesz, że wcale tak nie myślisz. Doskonale się spisałeś podczas pierwszego publicznego wystąpienia w roli rzecznika Rebelii. Nie sądzę, żebyś popełnił choć jedną omyłkę. Taki wysiłek musiał być trudny i stresujący nawet dla ciebie. Wiesz że tak było. To pozwól się pocieszyć, najdroższy. NIE! Nie... ach niech cię szlag niech cię szlag... Jesteś wspaniały. Wspaniałe męskie zwierzęce ciało kryjące znakomity mózg. Zasługujesz na cielesne pocieszenie. Dlaczego wciąż odpychasz ludzką naturę jak zboczeniec? Nawet twój brat, któremu zazdrościsz tak straszliwie, zna radość, uleczenie, ulgę, wzbogacenie kreatywności. PATRZ. Voila man angeje t’aimeje t’aime. Voila! Nie... tako tak. Pokazuję ci, jak doprowadzić do narodzin Mentalnego Człowieka. Ale On musi być poczęty zarówno z namiętności, jak i z mądrości. To konieczne. W przeciwnym wypadku będzie ułomny. Rozumiesz [obraz]? Nie... och proszę tak tak. Musisz dobrać sobie kobietę i dokonać zapłodnienia. Nie jakąkolwiek kobietę, lecz najlepszą. Muszą istnieć między wami więzy krwi, żeby zwiększyć homozygotę. Rozumiesz? [obraz] Tak. Oczarowałaś me serce siostro ma oblubienico oczarowałaś me serce jednym spojrzeniem twoich oczu... Jak piękne są twe piersi miód i mleko pod twoim językiem jakaż magia kryje się w twej miłości siostro ma oblubienico wchodzę do mego ogrodu siostro ma oblubienico zbieram mirrę mą z moim balsamem piję wino moje jaka jesteś piękna jaka piękna jaka piękna*[* Pieśń nad Pieśniami.]... ale gdzie ona jest gdzie ona jest gdzie...? Znajdziesz ją. W ciągu roku znajdziesz doskonałą małżonkę i pokochasz ją, i uczynisz ją współtwórczynią Drugiego Imperium. To musi się stać, jeśli twą wolą jest przetrwać, jeśli On ma przetrwać, jeśli ma przetrwać rasa Mentalnego Człowieka, która będzie zasłużenie panować nad gwiazdami. Rozumiem, siostro ma, oblubienico, tak... TERAZ ROZUMIEM. Zatem niech przepełnia cię ekstaza, drogi oblubieńcze. Rozpoznasz ją, gdy nadejdzie. Tak. Rozpoznam. 18 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-370-992 [RETLA] PLANETA 3 [HIBERNIA] 6 EANAIR [14 LUTEGO] 2080 - Tak, jestem całkowicie pewien, że chcemy jechać - powiedział Rosjanin. - Nie zabawimy długo na Hibemii, ale szkoda byłoby pod czas wizyty nie obejrzeć waszych prześlicznych krajobrazów. Kierownik Muldowney mówił, że ta część wybrzeża Loch Mor jest jednym z najbardziej przejmująco widowiskowych regionów planety. - Dobrze. - Jane Cloherty, przewodniczka VIP-ów i specjalistka od public relations Intendentury w Connemarze uśmiechnęła się znacząco, wyprowadzając dostojnych gości z holu portu gwiezdnego. Grawitacyjny mercedes z rządowej bazy pojazdów motorowych czekał pod kolumnadą, a jego karoseria migotała w deszczu. - Tylko że - ciągnęła Jane - mamy zimę, a po sezonie Boireann jest raczej opustoszałe. To nie jest najlepsza pora roku na jazdę samochodem wzdłuż morskiego wybrzeża. Wszystkie wakacyjne ośrodki są zamknięte, a miasteczek jest niewiele, w dodatku bardzo od siebie oddalonych. - Ależ my jesteśmy z Astrachania, moja droga obywatelko Cloherty - nalegała jedna z turystek z wymuszoną serdecznością. - Nastrojowy pejzaż przypomni nam nasz ojczysty świat. A jeśli nawet zdarzy się sztorm, to tylko przyda smaczku.

- Cóż, prognoza pogody przewiduje burzę, więc prawdopodobnie twoje życzenie się spełni rzekła Jane. - Czy jednak na pewno nie chcesz kierowcy, Intendencie Generalny? Mogę zaraz kogoś sprowadzić. - Dziękuję, ale nie. - Rosjanin włożył karakułową czapkę, otworzył drzwi po stronie pasażera i ostrożnie usiadł na przednim siedzeniu. Rusłan Wachawicz Terekiew, wysoki urzędnik z planety Astrachań, wydawał się trochę niezdrów. Jego ostre rysy były ściągnięte, skóra chorobliwie żółta, a półprzymknięte oczy podkrążone. Jane Cloherty uznała, że albo maskuje jakąś silną nagłą emocję, albo dręczy go ból, i poczuła ulgę, kiedy o wiele młodsza szefowa personelu Terekiewa, przystojna kobieta w cyrankowo-czarnym skórzanym żakiecie i leggingsach, oświadczyła, że poprowadzi sama. - Mam nadzieję, że będzie wam wygodnie w samochodzie, obywatelko Arsanowa - powiedziała Jane. - Włożyliśmy lodówkę z jedzeniem i napojami, w komputerze jest szeroki wybór muzyki i szczegółowy przewodnik po regionie. Drzwi zamykają się i otwierają na komendę głosową. - Dziękuję. - Uśmiech Ludmiły Arsanowej był trochę nieobecny. - Czy droga do Dumha Si jest dobra? Zarezerwowaliśmy na noc pokoje w gospodzie o nazwie Granuaile House, skąd odbierze nas jutro Kierownik Muldowney. - Jest miejscami wąska, ale dość przyzwoita. Nie ufałabym autopilotowi samochodu na bardziej krętych odcinkach, bo góry mogą zablokować sygnał NAVSAT. Zobaczycie zadziwiające klify i morskie formacje skalne tuż za Baile Ui Fhiachain, oraz stare sanktuarium, które możecie zwiedzić. Powinniście dojechać do Dumha Si sporo przed zmierzchem. Granuaile House to urocza gospoda z doskonałym jedzeniem. Nie zdziwiłabym się, gdybyście byli tam sami. - Znakomicie - ucieszyła się Ludmiła Arsanowa. - Intendent Generalny będzie miał ciszę i spokój. Potrzebuje odpoczynku po naszej wyczerpującej podróży statkiem kosmicznym o wysokim czynniku przemieszczenia. - Chciałabym również ostrzec was przed dzikimi zwierzętami Hibernii. Niektóre z nich, jak fiadheamhantai i griorria diocasach, podejdą do zaparkowanego samochodu; będą wyglądać na łagodne i miłe jak jelenie lub zające, poproszą o jedzenie. Ale chwytając podawane przysmaki odgryzą też palce. - Będziemy ostrożni - obiecała Ludmiła. Jane Cloherty otwartą dłonią pożegnała po operancku gości. - Proszę przekazać Taoiseachowi - to znaczy Kierownikowi Muldowneyowi - pozdrowienia i powiedzieć, że Connemara zawsze chętnie wypełnia polecenia BKH. Życzę miłej wycieczki. Ludmiła usiadła za kierownicą i zaprogramowała samochód, na wyjazd z Gaillimh (z niewiadomych powodów zwany przez miejscowych ludzi “Galway”) najkrótszą i najwygodniejszą drogą. Kiedy byli już dość daleko od lotniska i poza zasięgiem ultrazmysłów Jane Cloherty, Ludmiła zwróciła się po rosyjsku do siedzącego obok niej mężczyzny: - Jak się czujesz, mój drogi? - Zmęczony. Ale przynajmniej nie ma już dalszych oznak rozszczepienia. - Może byłoby mądrzej rozwiązać problem jeszcze w Tara Nua. - Nie. W mieście było zbyt wielu operanckich urzędników i innych metapsychicznych pracusiów. Ta okolica lepiej spętała moje wymagania - jest dzika i odizolowana, więc prawdopodobnie częściej zdarzają się tu wypadki. A morze będzie doskonałym miejscem na ciała. - Gdybyśmy tylko mieli pewność, że to pomoże! - Tak. Proszę, nie martw się, maleńka. Niedługo całkowicie wrócę do siebie. - Rusłan Terekiew oparł się wygodnie, ciężko westchnął i zamknął oczy. - Drzemka dobrze mi zrobi. Ze względów bezpieczeństwa powinniśmy odjechać przynajmniej czterysta kilometrów od tego miasta, zanim zaczniemy się rozglądać. Na wybrzeżu na zachód od rezerwatu morskich zwierząt znajduje się maleńka wioska rybacka An Leacht. Możemy tam rozpocząć polowanie. - Jak sobie życzysz. - Wywołała mapę na ekran i studiowała ją, podczas gdy samochód skręcił skrótem z szosy prowadzącej z Gaillimh w węższą drogę biegnącą wzdłuż wybrzeża wielkiego,

śródlądowego morza. Mapa Loch Mor była usiana niemożliwymi do wymówienia nazwami każdego stawu, fragmentu lądu, zatoki i wyspy; ale oprócz maleńkich domków Baile Ui Fhiachain, An Leacht i ich punktu docelowego, Dumha Si, poza okolicami miasta nie było chyba żadnych osad. To jednak idealnie odpowiadało ich celom. Potrzebny był im tylko wolno stojący domek na uboczu i młoda, silna miejscowa rodzina. Tętniąca siłą życiową. Przekazał jej złe nowiny podczas długiej podróży statkiem kosmicznym z Astrachania: Moja najdroższa maleńka ya/ja jestem bardzo zaniepokojony. Stało się coś poważnego i niespodziewanego. Zauważyłam twoje/twoje strapienie po codziennych hiperprzestrzennych skokach. Czy chcesz mi się zwierzyć? W ciągu ostatnich trzech tygodni ja/ja zauważyłem pewne niepokojące objawy. Nasiliły się podczas tej podróży może pogorszył je stres towarzyszący przejściu przez pole ypsilon. Bardzo się boję że połączenie/moich/moich rozbieżnych osobowości mogło nie być trwałe. !!!Czy jesteś pewien diagnozy? Nie. Niemniej jednak muszę podjąć środki ostrożności. Jeśli podstawowa osobowość jeszcze raz zapanuje nad tym ciałem dojdzie do katastrofy. Denis Remillard jest teraz... Ostatnim Wielkim Wrogiem. Z pewnością by nas zdradził! Rozważałem taką ewentualność. I zastanawiałem się nad środkiem zaradczym: uważam że świeży dopływ siły życiowej prawdopodobnie zatrzyma każdą tendencję rozszczepiania przynajmniej na jakiś czas. Tak! Jakież to logiczne i słuszne najdroższy musisz się NASYCIĆ tak jak ja to jest rozwiązanie to musi być rozwiązanie! To się jeszcze okaże. Tak czy inaczej jestem przekonany że spotkanie twarzą w twarz z Markiem i innymi Rebeliantami na Hibernii nie może dojść do skutku jeśli nie zdołam odnowić sił mojej scalonej osoby. Oprócz niebezpieczeństwa prawdziwego rozpadu istnieje również możliwość że mogę zostać rozpoznany. ?.. Kiedy ja się urodziłem Marc byt małym dzieckiem. Zobaczył mnie i przestraszył się. Później ja przemawiałem do niego w snach więc może się zorientować że mnie zna. Nawet gdybym ja/ja był całkowicie w formie bardzo ryzykowne byłoby osobiste obcowanie z tym cudownym człowiekiem. Na ogół jest ciekawy nowych partnerów w swej starannie zestrojonej grze ja/ja obawiam się że mógłby spróbować agresywnej sondy bez ostrzeżenia żeby upewnić się co do mojej/mojej wierności rebelianckiej sprawie. Zgadzam się że istnieje pewne ryzyko. Ale bardzo wątpię żeby Marc chciał zrazić do siebie bardzo ważnego Rusłana Terekiewa w tak bezsensowny sposób - zwłaszcza że Alan Sachadze Arkady Petrowicz O’Malley i inni rebelianccy szpiedzy których wysłał na Astrachań myślą że już poznali twoje/twoje zdanie. Intendent Generalny od lat jest szanowany w całym 14 Sektorze za żywiołowe oddanie sprawie Rebelii. Dlaczegóż Marc miałby wątpić teraz w lojalność Terekiewa? Marc mógłby wątpić bo jest jaki jest. Potrzebuje również twojej/twojej współpracy przy planie modyfikacji statku kosmicznego. Znam tego człowieka lepiej niż ty! Nigdy nie obraził żadnego z nas mentalną sondą. Twoje interakcje z Markiem odbywały się na całkiem innym poziomie podintelektualnym emocjonalnym uczuciowym. Jesteś odporna na podejrzenia dzięki twoim długotrwałym intymnym i hipnotycznym stosunkom z nim... Zbyt długotrwałym! Jestem zmęczona czekaniem. Musi mnie szybko zaakceptować a jeśli pojawi się sposobność podczas naszego pobytu na wyspie zamierzam ją wykorzystać...

MILCZ! Moje/moje potrzeby są ważniejsze niż twoje! Zakwestionujesz to? Nie. Nigdy. Zatem skup się na pomaganiu mnie/mnie żebym otrzymał konieczną siłę życiową! ja/ja NIE przystąpię do tej niebezpiecznej konfrontacji dopóki scalenie nie zostanie umocnione. Nie ma mowy żebyśmy szukali ofiary tu na statku kosmicznym. Ale z pewnością będzie mnóstwo okazji na Hibernii. Ty... Będziesz mil mi musiała pokazać jak się sycić. [!!!] Chętnie. Istnieją również czynniki taktyczne o których trzeba pamiętać aby zapobiec wykryciu ale na ogół są one nieskomplikowane. Wkrótce. To musi się stać niedługo. Rozumiesz? Tak najdroższy Fury. Wszystko rozumiem. Kolejny fałszywy alarm. - Job twoju mać! - zakrył oczy drżącą dłonią. - Przepraszam, Milu. Mój zmysł wyszukiwania jest całkowicie do niczego. - Już dobrze. Oddychaj głęboko. Skoncentruj kreatywność i autoredakcję. Pozwól, żebym na razie pomogła ci w polowaniu. Wróciła z pobocza na drogę. Na plaży było życie, ale nie ludzkie stado skrzydlatych egzotycznych futerkowców skuliło się wśród skał, czekając na ustanie wichury. Były powietrznymi drapieżnikami o wysokiej inteligencji, ważącymi około trzydziestu kilogramów, należącymi do dominującego gatunku hibernijskich zwierząt. Z pewnością za następne dwa czy trzy miliony orbit staną się istotami rozumnymi. Dziś jednak były bezużyteczne dla chorego człowieka czekającego w samochodzie. - Aura była taka intensywna, nawet mimo tłumiących ją otaczających skał - powiedział przygnębiony Rusłan. - Byłem pewien, że tym razem znaleźliśmy odpowiednie obiekty. - Jest jeszcze mnóstwo czasu - zapewniła go Ludmiła, uspokajając jednocześnie redakcją. Nie chciała dać mu poznać, jak bardzo się martwi. Gdyby i on zaczął rozpaczać, to przy kolejnym spadku poziomu koercyjności mógłby nie być zdolny do wykonania naturalnego wyssania. Wywołał już dwa fałszywe alarmy i zaczęła się zastanawiać, czy aby się poważnie nie przeliczyli, zakładając, że w tym odizolowanym zakątku irlandzkiej planety znajdą łatwy łup. Zdaje się, że imigranci budowali swe siedziby blisko siebie, prawdopodobnie z potrzeby społecznego wsparcia. Poza wioskami Rusłan i Ludmiła znajdowali tylko pozamykane letnie domy, a od czasu do czasu szopy na łodzie, przy lepszej pogodzie wykorzystywane przez rybaków, ale teraz, podczas pory sztormów, zupełnie opuszczone. Na lądzie, w poszarpanym paśmie zamglonych gór, rozciągały się gęsto zalesione naturalne tarasy, ale niżej, przy nadbrzeżnej drodze, roślinność była rzadsza, składała się głównie z egzotycznych płożących sukulentów i lasków iglastych z naturalizowanych ziemskich sosen, skarłowaciałych i powykrzywianych przez silne wiatry. Tam, gdzie poziome warstwy wapieni spotykały się ze słoną wodą, erozja żłobiła niezliczone miniaturowe dziurki, nadając okolicy wygląd szarego emmentalera. Odsłonięte fragmenty plaży pokryte były wodorostami, kolorowymi muszlami, wypełnionymi powietrzem szkieletami morskich teropterydów i innymi szczątkami naniesionymi przez rozbryzgujące się fale i wysokie pływy wywoływane przez trzy duże księżyce Hibernii. Samochód wyjechał z ostatniej wioski, An Leacht, godzinę temu, i od tej pory nie widzieli zamieszkałych domów. Na odcinku stu kilometrów minęli ciężarówkę i trzy prywatne samochody jadące w przeciwnym kierunku, ale uważali, że zaatakowanie pasażerów byłoby zbyt niebezpieczne. Należałoby zająć się pojazdem, podobnie jak ciałami, a tam, gdzie droga wiodła obok stromych klifów, stały mocne bariery chroniące przed upadkiem. Ponieważ on był w tak słabej kondycji, nie mieli pewności, czy sycenie zakończy się pomyślnie. Gdyby zaś nie zdołało przywrócić mu sił, nie daliby rady podnieść połączoną psychokinezą nawet niewielkiego

samochodu i wrzucić go daleko w morze; z kolei pozostawienie porzuconego pojazdu na poboczu byłoby zbyt ryzykowne. Okolicę z pewnością patrolowano, chociaż nie widzieli samochodów policyjnych. Przez jakiś czas jechali w napiętym milczeniu. W końcu powiedział: - Jeśli osobowość Denisa kiedykolwiek odzyska kontrolę nad tym ciałem, będziesz musiała zrobić, co w twojej mocy, żeby mnie zabić, Milu. Przeszył ją dreszcz przerażenia. - Nie! Nie mów tak! - Nie będzie innego wyjścia. Ostatni Wielki Wróg wyjawi naszą tożsamość Dynastii lub Magistratowi, nawet gdyby miało to oznaczać jego śmierć. Zabijając to ciało przynajmniej ocalisz własne życie. - Nigdy się do tego nie zmuszę. Nigdy! Zaśmiał się ironicznie. - Nie, chyba nie. Po tylu latach blokady usunięcie uwarunkowania może się okazać nieskuteczne. - Co takiego? - Moje małe biedactwo! Czy myślisz, że nie wiem, jak ty i inne składniki Hydry podniecaliście się pomysłem skończenia ze mną, kiedy byliście młodzi? Pozwalałem na wasze wybuchy gniewu przeciwko surowemu rodzicowi, choć pragnęliście mojej śmierci, co ujawniało się w waszych marzeniach o niezależności. - Byliśmy głupimi nastolatkami - szepnęła, otwierając szeroko oczy, żeby okazać szczerość i skruchę. - Dojrzewaliśmy powoli, a twoje naleganie, że dołączysz do stowarzyszenia inne umysły, obudziło w nas zazdrość i wściekłość. Nie rozumieliśmy... - Nieważne, ukochana. Wybaczyłem ci. - Jego uśmiech stał się chłodny i twardy. - Ale wasz dziecinny plan i tak nie mógłby zostać zrealizowany. Ponieważ urodziłyście się, by mi służyć, zamontowałem głęboko w waszej podświadomości mentalne zabezpieczenia. Potrzebujesz mnie tak, jak ja ciebie. - Wiem - powiedziała. - Wiem. Na statku kosmicznym, ujrzawszy oczywistą śmiertelność swego pana, Hydra wreszcie uświadomiła sobie z przerażającą jasnością, że jeśli Fury zostanie pozbawiony mocy lub umrze, ona będzie skończona. Była zaślepioną idiotką myśląc, że mogłaby w pojedynkę kontrolować nadzwyczajny umysł Marca i jednocześnie planować strategię nadchodzącej Rebelii. Inne części Hydry, które mogłyby jej pomóc, nie żyły. Sama nigdy nie będzie w stanie dowodzić w międzygwiezdnej wojnie i zapewnić zwycięstwa Drugiemu Imperium. Nawet Mentalny Człowiek nie poprawi jej sytuacji, bo szybko dojrzewający konflikt może nie czekać na Jego przybycie. Nie... Potrzebowała Fury’ego, który był od niej mocniejszy w każdej metafunkcji i nieskończenie bardziej doświadczony w czynieniu zła. Zaproponował jej drugie miejsce i chciała je przyjąć. Jeśli nie było już za późno. Gdy projekt Mentalnego Człowieka został wymyślony przez Fury’ego i pierwszy raz opisany składnikowi Hydry o imieniu Madeleine Remillard, pomyślała ona, że może to być doskonały sposób na zrzucenie jarzma zależności. Dlaczegóż to nie ona miałaby być panią Mentalnego Człowieka, dlaczegóż miałaby nie posiadać niezliczonych poddanych-gigantów? Wystarczyło tylko związać nowo narodzone umysły z nią, a nie z Markiem lub Furym! I tak by się stało - po tym, jak sam Marc zostałby niewolnikiem, zgodnie z dawno ułożonym planem. A Fury by nie żył. W czasach, gdy pozostałe trzy części Hydry jeszcze żyły, ośmielała się mieć nadzieję, że Fury’ego można jakoś wyeliminować, a ona wtedy przejmie jego władzę. Dopóki Fury pozostawał podporządkowaną osobowością, rezydującą w ciele Denisa Remillarda, musiał korzystać z pośrednictwa Hydry, żeby kontaktować się z fizycznym światem. Zabicie Denisa nie byłoby łatwe,

ale przez te wszystkie lata opracowała parę praktycznych planów działania, myśląc, że nadarzy się jakaś sposobność. Nawet po śmierci Quentina, Celine i Parnella, po rozpoczęciu nowej pracy na Astrachaniu, nie porzuciła marzenia o zostaniu panią. Potem jednak zdarzyło się coś strasznego. Nowo scalony umysł Fury’ego w swym kreatywnie odmienionym ciele bez uprzedzenia objawił jej się nagle na rosyjskiej planecie - podwójna osobowość wreszcie się połączyła i składnik Fury zapanował nad fizycznym ciałem, więc nie był już zależny od Hydry. Co bardziej nawet zadziwiające, Fury niewątpliwie wygenerował mentalnie pole ypsilon i teleportował się przez hiperprzestrzeń na odległość dwóch tysięcy dziewięćset dziesięciu lat świetlnych! Odrodzony Fury był silniejszy niż Marc Remillard, mocniejszy niż Bezcielesny Jack czy Diamentowa Maska - i z pewnością odporny na każde zagrożenie, jakie mogła dla niego stanowić ona. Z początku jej uczucia sprowadzały się do oszołomienia, obawy i wdzięczności, że nie przeszukał najgłębszych zakątków jej umysłu, gdzie czaiła się zdrada. Potem, gdy rezygnacja i akceptacja zastąpiły początkowe przerażenie, postanowiła robić wszystko, co nakazał odrodzony Fury. Opracowali nową strategię. Hydra była już na miejscu i miała dobrze ugruntowaną tożsamość szefowej personelu Intendenta Generalnego Astrachania. Jej poprzednik, politycznie zdyskredytowany, zginał w wypadku samochodowym, a ona, następczyni, była dla lokalnych urzędników ogromnym zaskoczeniem: urocza, bardzo atrakcyjna młoda kobieta o wysokim ilorazie metakoercyjnym, Ludmiła Pawłowna Arsanowa, niedawna imigrantka z Rostowa nad Donem w Starym Świecie. Ta zadziwiająca kobieta przeleciała przez kumoterskie biuro Intendenta Generalnego Rusłana Terekiewa jak trąba powietrzna, wzbudzając strach w sercach personelu, który ostał się po czystce. Pracowała też ku satysfakcji Kierownika Kseni Kurdiaszewej i członków astrachańskiego Zgromadzenia Intendenckiego, więc odstąpili od zamiaru oskarżenia Intendenta Generalnego Terekiewa o wielką niekompetencję. Według pogłosek to siła osobowości Arsanowej stopniowo zmuszała Rusłana do doskonalenia swego wizerunku. W ciągu zaledwie para miesięcy po objęciu przez nią stanowiska Intendent Generalny zmienił się z głupiego twardogłowego i, jak głosiły plotki, człowieka cieszącego się względami czeczeńskiej mafii, w przyzwoitego galaktycznego polityka. Rusłan Terekiew wydał wojnę zorganizowanej przestępczości i przełamał wpływy mafii. Teraz skupił się na sprawach handlowych. Wciąż był zdeklarowanym Rebeliantem, ale godnym szacunku. Na osłabiony ekonomicznie Astrachań zaczął napływać świeży kapitał inwestycyjny. Zapewne przyczynił się do tego fakt, że na planecie zadbano o przestrzeganie prawa, i wprowadzono znaczne ulgi podatkowe. Imigranci (ze Starego Świata oraz z planet rosyjskich Worynii, Jakucji i Połocka) zaczęli tu się osiedlać masowo, ponieważ nowym kolonistom zaoferowano darmowe siedziby na trzy orbity. Koronnym osiągnięciem Rusłana Odnowionego był fakt, że rozwalające się astrachańskie zakłady budowy statków kosmicznych w Nowonikołajewsku niespodziewanie wygrały przetarg na skonstruowanie pięćdziesięciu nowych transportowców kolonizacyjnych klasy Bering, przeznaczonych dla Bazy Czternastego Sektora na planecie Assawompsett. Terekiew załatwił to niemal od ręki, z dyskretną pomocą swej błyskotliwej szefowej personelu. Ten ostatni tryumf - wraz z paroma zręcznymi manewrami Kierownika Hibernii Rory’ego Muldowneya - umożliwił zorganizowanie spotkania przywódców Rebelii na irlandzkiej planecie. Wydawało się prawdopodobne, że wielki plan Fury’ego dotyczący ustanowienia Drugiego Imperium trafi na przychylny grunt, podobnie jak osobiste nadzieje i aspiracje Hydry. Jeśli tylko Fury będzie miał pełną kontrolę nad swymi zdolnościami.

Gdy samochód okrążał duży przylądek, Rusłan Terekiew usiłował wypatrzeć coś na morzu, wysilając dalekowidzenie, bo widoczność była coraz gorsza. - Widzę wyspę jakieś dwadzieścia pięć kilometrów od lądu. Jest tak jak pamiętam: przestrzeń powietrzna zabarykadowana blokadami pola rho, sam dom chroniony zwykłymi elektronicznymi alarmami i ekranami myślowymi o niskiej mocy. Nic, czego nie dostrzegłby nawet początkujący umysł operancki. Arsanowa się skrzywiła. - To dość lekkomyślne ze strony irlandzkiego Kierownika, jeśli jego sekretna kryjówka jest taka ważna. - Wcale nie. Wyrafinowany system bezpieczeństwa w zwykłym wiejskim domku byłby podejrzany. Żeby chronić skarb, Muldowney stosuje metody zarówno prymitywne, jak i najnowocześniejsze. Kryjówka z bronią jest umieszczona na głębokości tysiąca czterystu metrów, w skale pod wyspą. Jest również kreatywnie zamaskowana, tak że tylko najdokładniejsze badanie mentalnym wzrokiem, dokonane przez gigantyczny umysł, byłoby w stanie ją odkryć - i to tylko wtedy, gdyby umysł ten wiedział wcześniej, że tam jest. - A ty wiedziałeś. Rusłan Terekiew się zaśmiał. - Wciąż trudno uwierzyć, że ten człowiek mógł zgromadzić jakikolwiek znaczący arsenał powiedziała. - Hibernia nie jest specjalnie zamożna, nawet jeśli stanowi bastion przeciwników Wspólnoty. - Muldowney miał dwadzieścia lat na zebranie tej kolekcji broni - zauważył Terekiew. - Oraz interesujący materiał ludzki. Zjednywał sobie przyjaciół zarówno na wyżynach, jak i na nizinach, aby pomagali mu w realizacji planów. Stanowisko Kierownika Planetarnego, którego ludzie kochają i któremu ufają, to doskonała pozycja wyjściowa do wystąpienia przeciw strukturom Imperium. Kontroluje zarówno aparat importowo-eksportowy swego świata, jak i jego lokalny Magistrat, poza tym ma o wiele większą szansę na wykręcenie się z kolosalnego szwindlu niż zwykły Intendent Generalny. Zazdroszczę mu! Na Astrachaniu mamy o wiele bardziej chwiejną pozycję. - Jeśli to spotkanie się powiedzie - rozmyślała na głos Ludmiła będziemy musieli się zająć naszą przyczyniającą nam kłopotów Kierownik Ksenią Kudriaszewą. Wśród personelu BKA jest zbyt wielu lojalistów Imperium. Nie będziemy w stanie bezpiecznie wprowadzić planu modyfikacji statków kosmicznych, jeśli będziemy musieli ciągle pilnować Kseni Iwanownej i jej ciekawskiej bandy radosnych chłopców. Droga wciąż skręcała, prowadząc ich na długi półwysep. Wreszcie na horyzoncie zobaczyli poszarpaną sylwetkę prywatnej wyspy Rory’ego Muldowneya, czarną na tle ponurego nieba i przytłaczająco szarego morza. Z potrójnego szczytu na jej wschodnim krańcu wystrzelił jasny rozbłysk, sygnał świetlny. Wyspa nazywała się Inisfail, co zrozumieli jako “wyspa przeznaczenia”. - Niedługo znów zacznie padać - zauważyła Ludmiła. - Spójrz na ten szkwał zmierzający w naszą stronę... - Milu! - Rusłan był zdenerwowany. Ręce zaciskał na konsoli tak mocno, że aż mu zbielały kłykcie. - Myślę, że gdzieś w pobliżu są ludzie! Zwolnij. Przeskanuj okolicę! Jak daleko jesteśmy od Dumha Si? - Chuj jego znajet - syknęła, uderzając w klawisz hamulca. Skąd mam wiedzieć? - Jej własne serce waliło mocno, a pośpiesznie rozwinięta sonda niczego nie wykryła. Ekran nawigacyjny pokazał zatoczkę o stromych skalnych ścianach, leżącą jakieś osiem kilometrów przed nimi, po drugiej stronie nieregularnego półwyspu. Terekiew wpatrywał się w monitor. Jego brązowe oczy, zimne jak kamienie, na chwilę rozbłysły dziwnym, elektrycznym szafirem. - Tu są, w tej zatoczce! Trójka, słabi operanci! Są na plaży, robią coś, czego nie mogę określić. Nie mogłaby nam się przydarzyć lepsza okazja. Jedź! Jedź!

Rozpędziła mercedesa do stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę nie posługując się automatyką. Zignorowała alarm NIEBEZPIECZNE WARUNKI. Niebo nagle pociemniało, z północnego zachodu zbliżał się szkwał, więc reflektory samochodu zaświeciły jaśniej. Półwysep zwężał się coraz bardziej, aż w końcu jechali po skalnej ostrodze, z drogą wykutą na bardzo stromym zboczu. Niżej, na skałach, rozbijały się fale, wyrzucając spienioną wodę jakieś trzydzieści metrów w górę. Wyspa zniknęła za nadciągającą ścianą deszczu. Okrążyli kraniec półwyspu. - Jesteśmy prawie na miejscu - stwierdziła. - Ach, jibitskaja siła! Co teraz? Jednostka nawigacyjna na konsolecie zapiszczała, zagłuszając jej okrzyk zaskoczenia, i głośno ostrzegła: - Uwaga! Cruifall! Natychmiast zmniejszyć prędkość! W ciągu paru sekund przednia szyba samochodu pokryła się czerwoną, żelatynowatą substancją, która przerastała czyszczącą wydajność jonizatora. Ludmiła Arsanowa była całkowicie oślepiona. Zanim zdążyła skorzystać z mentalnego wzroku, samochód automatycznie zahamował i zatrzymał się na wąskiej odnodze drogi. Przez boczne okienka widzieli, że gwałtowny opad stał się lepki i karmazynowy, zasłaniając chodnik i części krajobrazu krzepnącym błotem. - Czyja to sobie tylko wyobrażam? - spytała. - To się chyba rusza. - Znów zaklęła po rosyjsku i nacisnęła przycisk PYTANIE. Co to jest Cruifall? Sztuczny głos wyjaśnił: - Cruifall to meteorologiczne zjawisko występujące jedynie w Loch Mor w Intendenturze Connemara planety Hibemia. W porze silnych wiatrów i zjawisk typu trąby wodnej przypominający robaka morski organizm planktonowy Xenohydrobdella praecipitans, po irlandzku zwany cruimh fearthain, długości od jednego do dwóch centymetrów, w kolorze krwawoczerwonym lub brązowym, wciągany jest w powietrze z powierzchni morza i opada z deszczem. Cruifall jest na ogół nieszkodliwy dla środowiska, chociaż może powodować czasowe utrudnienia dla marynarzy albo mieszkańców wybrzeża z powodu śliskości żelatynowatych organizmów lub ograniczenia widoczności, jakie powodują. Schnąc cruimh zmienia się w delikatny pył. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat cyklu życiowego cruimha proszę powiedzieć WIĘCEJ. Ludmiła Arsanowa milczała, sfrustrowana. Rusłan Terekiew patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem wstrzymując oddech z niecierpliwości. W końcu powiedział miękko: - Ludzie są pod nami, Milu. Tu. Niecałe dziesięć metrów dalej jest ścieżka prowadząca na plażę zatoczki. Komputer zawiadomił: - Pojazd jest wyposażony w wycieraczki przedniej szyby i spryskiwacz przeznaczony do spłukiwania Cruifall. Żeby je uruchomić, proszę powiedzieć START. - Idi k’jebanoj matieri! - krzyknęła Ludmiła. - Głupi komputer! Teraz to mówisz! Start! Mechaniczne wycieraczki wyskoczyły ze swych szczelin i ruszyły, pozostawiając na szybie dwa czyste półkola. Ludmiła bardzo wolno ruszyła i skręciła na zdradliwą kamienną rampę o kącie nachylenia dochodzącym do trzydziestu pięciu procent. Podskakując i ślizgając się wielki samochód spełznął w dół, na szarpane sztormem wybrzeże. Tu, we wgłębieniu poza linią fal, bezradnie trzepotał się dziwny morski potwór o wygiętej w łuk skorupie długości przynajmniej dwudziestu metrów i z dziesiątkami postrzępionych macek przypominających owłosione węże strażackie. Parę macek wciąż się ruszało. Dwaj mężczyźni i kobieta, ubrani w żółte kombinezony, nie zważając na Cruifall, laserowymi piłami Matsushita cięli ogromne stworzenie na kawałki. Obok stał otwarty pełzacz z napisem AN LEACHT NAWOZY ORGANICZNE LTD, gotów do załadowania. - Weź kamerę wideo - powiedziała cicho Ludmiła. - Otwórz okno. Rusłan psychokinetycznie podniósł instrument z tylnego siedzenia. Gdy zatrzymali się kilkanaście metrów od robotników, otworzył okno i zaczął filmować scenę, słabo widoczną przez

błotnisty opad. Jeden z Hibernian pomachał ręką. Po paru minutach podszedł do nich, podczas gdy jego towarzysze wciąż wrzucali łopatami kawałki zwierzęcia na antygrawitacyjny pojazd. - Cead mile failte! Turyści, tak? - Rusłan i Ludmiła kiwnęli głowami i uśmiechnęli się. Robotnik przekazał im przyjazne operanckie pozdrowienie zakrwawioną rękawicą. Był znacznie starszy niż pozostałych dwoje. - Szkoda, że musimy was witać na naszej kochanej planecie w burzy robaków, ale myślę, że Cruifall niedługo się skończy. - Nic nie szkodzi. Dla nas to bardzo ciekawe! - zagruchała Ludmiła. - Nad jakim stworzeniem pracujecie, obywatelu? - To ollpheistmhara, miejscowe morskie zwierzę. Można by przypuszczać, że to krzyżówka żółwia i kałamamicy. Paskudne wielkie łajdaki, zwłaszcza gdy człowiek natknie się na nie, płynąc małą łódką. To gatunki chronione w ich siedlisku dalej wzdłuż wybrzeża, ale tu można je zbierać, kiedy fala wyrzuci je na brzeg. Skąd jesteście? - Z rosyjskiego świata Astrachania - powiedział Rusłan. Możemy wysiąść z samochodu i przyjrzeć się z bliska zwierzęciu? Robotnik wzruszył ramionami. - Pobrudzicie sobie te ładne ubrania, ale proszę. Kiedy robalki wyschną, łatwo je wytrzepiecie. - Odwrócił się. - Muszę wracać do pracy. Nie zbliżajcie się do macek. Potwór jeszcze żyje. Wysiedli i ostrożnie zeszli po śliskich skałach. Deszcz ze swym karmazynowym ładunkiem rzeczywiście ustawał, ale wiatr wiał jeszcze silniej, przenosząc poziomo słoną pianę z rozbryzgujących się fal. Po paru sekundach ich ubrania były mokre. Jednak żadne z nich nie zwracało uwagi na niewygody. Ludmiła powiedziała w trybie intymnym: Najpierw musimy ich opanować koercyjnym metakoncertem i zmusić, żeby poszli pod skały, gdzie nie będą widoczni z drogi. Potem możemy zacząć się sycić. Na pewno dobrze się czujesz? Oczy Rusłana rozbłysły, ruszył bez wahania. Powiedział: Dobrze? Jestem rozradowany, Milu! Spójrz na nich! Jacy silni i w dodatku operanci! Zajadis! Cóż za szczęście! Podniósł w górę kamerę i teleparycznie zawołał do robotników: Proszę! Jedno zdjęcie waszej trójki przed potworem, bez narzędzi. Dobrodusznie uśmiechnięci mężczyźni i kobieta odłożyli lasery i objęli się ramionami. Fury i Hydra podeszli bliżej, połączywszy umysły. JESTEŚCIE NASI. Hibernianie zachwiali się, jakby poryw wiatru wytrącił ich z równowagi. Potem stanęli sparaliżowani, przyglądając się z niedowierzaniem zamorskim turystom. PÓJDZIECIE Z NAMI. Cała trójka poszła gęsiego za swymi nowymi panami do wąskiego, osłoniętego korytarza z pokruszonego wapienia, porośniętego przypominającymi winorośl sukulentami. Nie czuło się tu wiatru, choć słychać go było nad głową. Deszcz i Cruifall ustały. TY... I TY. SIEDŹCIE TU. Mężczyźni opadli na kamyki pośród muszli i nanosów. Ich twarze były nieruchome, ale oczy błyskały gniewem. Kobieta stała chwiejąc się, bezbronna. W oszołomieniu przesuwała wzrok z jednego drapieżcy na drugiego. Hydra zdarła jej nieprzemakalną czapkę z daszkiem, uwalniając kaskadę kasztanowych włosów. Kobieta nie miała więcej niż dwadzieścia lat, jej policzki były różowe, a usta pełne. Silne ręce rozszarpały troki ubrudzonego na czerwono kombinezonu i kobieta nieprzytomnie wyszła z niego. Pod kombinezonem nosiła czystą, białą, polipropylenową bieliznę. Miała kształtną figurę, a sutki jej pełnych piersi sterczały pod naciągniętym materiałem. Gdy Hydra chwyciła ją za ramiona, jej usta otworzyły się w bezgłośnym krzyku, który odbił się w umysłach pozostałych. Dwaj mężczyźni jęknęli, ale się nie ruszyli. Hydra powiedziała: to twój/twój posiłek [obraz]. Fury zdjął płaszcz i futrzaną czapkę. Jego oczy stały się błyszcząco niebieskie, gdy przyglądał się skamieniałej Hiberniance. W końcu sięgnął ręką i dotknął czubka jej głowy jednym palcem.

Nastąpił oślepiający rozbłysk. Zapach spalonych włosów wypełnił powietrze i ofiara osunęła się bezwładnie w ramiona Hydry. Głowa kobiety opadła w przód, na czubku widać było szczególny wzór przypominający wielopłatkowy kwiat, czakrę, wypaloną w skórze głowy. Bierz ją Fury chodź i bierz ją! Podszedł od tyłu. Chwycił kobietę i przycisnął do swego podnieconego ciała. Jego aura wystrzeliła w przód, oślepiająco szmaragdowa, zabarwiona lazurem, i pochłonęła ich oboje. Instynktownie przycisnął usta do znaku życia na czubku głowy ofiary, po raz pierwszy zatrzymując jej serce. Ty... musisz pokazać mi/mi jak to zrobić najdroższa Hydro. Już wiesz. Ale widzisz [obraz] siedem czakramów wzdłuż głowy i kręgosłupa? Pij z nich gdy będziesz ją brał. Tak. Tak widzę. Rozbłysła też własna aura Hydry, chciwa, złota, obramowana karminem. Hydra podniosła z ziemi starszego mężczyznę jakby był lalką, rozebrała go do naga i ze znawstwem złamała mu kark. Gdy jego głowa odskoczyła do przodu, objęła go, ukryła twarz w lokach na czubku i podpaliła go. Trzymając go za biodra przycisnęła jego miednicę do swojej, zmuszając do wejścia w siebie. Tak! Krzyknął jej umysł do Fury’ego. Tak! Ona i jej ofiara zniknęli w radosnym blasku nerwowym i syciła się, zaczynając od znaku najbardziej rozrzedzonej energii psychicznej i powoli zmierzając do koła podtrzymującego korzenia. W końcu ciało przemieniło się w zwęgloną ruinę, a ona była syta. Tylko jej usta wciąż lśniły w gęstniejącym zmroku. Fury skończył z kobietą, ale jego metapsychiczna korona wciąż połyskiwała głodem. Rozrzucił ramiona w geście carskiego rozkazu. Hydra przyniosła mu ostatnią ofiarę, rozebraną i gotową, i patrzyła na konsumpcję aż do momentu, gdy ostatni, czteropłatkowy kwiat czakramu u podstawy kręgosłupa młodego człowieka zgasł jak węgielek. Trzy ciała były spalone, dziwnie skulone, jak bokserzy z zaciśniętymi pięściami. Każde miało siedem piętn, delikatnych wzorów z białego popiołu, wzdłuż spalonego kręgosłupa i na bezwłosej czaszce. - Wreszcie czuję się scalony - powiedział cicho Fury, podnosząc głowę i uśmiechając się do Hydry. - Wszystkie metazdolności mają pełną moc. - Pokazał jej, a ona krzyknęła z przerażenia, a potem padła na kolana. - Rób ze mną co chcesz - wyszeptała. - Dziel ze mną cząstkę tej całości, moja najdroższa maleńka, i nigdy więcej nie ośmielaj się wątpić. - Delikatnie przyciągnął do siebie jej głowę i stopili sie w końcowej eksplozji energii życiowej. Burza minęła, a wiatr ucichł. Ubrali się i wrócili na plażę, gdzie przewalające się fale obmywały okaleczonego morskiego potwora. Ollpheist był martwy. Fury przez chwilę przyglądał się niezwykłemu stworzeniu, potem za pomocą swej odnowionej mocy psychokinetycznej umieścił jego skorupę w morzu. Po spaleniu ludzkich resztek na popiół i rozrzuceniu ich nad wodą Rusłan Terekiew ostrożnie ułożył jedną mackę-pazur z oddartym skrawkiem kombinezonu pośród skał nad linią przypływu, gdzie z pewnością zostanie znaleziona. Jego psychokineza przeniosła mercedesa z powrotem na autostradę i zatarła ślady na miejscu zbrodni. Odcięte części zwierzęcia, porzucone narzędzia i torby, oraz pojazd-pełzak pozostały na miejscu jako nieme świadectwo kolejnej tragedii na morzu. 12 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-370-992 [RETLA] PLANETA 3 [HIBERNIA] 7 EANEAIR [15 LUTEGO] 2080

Zaczęło się to wszystko bardzo dziwnie. Oczywiście Patricia Castellane od lat wiedziała o istnieniu sekretnego składu broni Rory’ego Muldowneya - podobnie jak on wiedział o tym, że jej ludzie, za cichym przyzwoleniem Japońców, produkują nielegalne cerebroenergetyczne kaski. Ale Rory i tak był wściekły, kiedy podczas oficjalnego przyjęcia na Okanagonie pod koniec 2078 roku smarkata asystentka Pat podeszła do niego, gnąc się jak wąż. - Potrzebuję twojej rady, Kierowniku - powiedziała Lynelle Rogers po chwili wstępnych pogaduszek. - Wyobraźmy sobie hipotetyczną sytuację. Przypuśćmy, że pewien wysoki planetarny urzędnik o skłonnościach rebelianckich zebrał dużą kolekcję broni, głównie wielkich miotaczy. Rory nie był jeszcze bardzo pijany, więc od razu się zorientował, czego dotyczą niejasne słowa Lynelle. Zdołał wydać z siebie lekki śmieszek, po czym zaczął się odsuwać. Chwyciła go za ramię. - Przypuśćmy - podjęła, ciągnąc go do cichszego kąta - że ten urzędnik trzymał nielegalny skarb w ukryciu, powiększając go rok w rok w nadziei, że pewnego dnia, gdy ludzkość będzie się domagać uwolnienia z Imperium Galaktycznego, okaże się on przydatny. Gapił się na kobietę, zbyt osłupiały, żeby zaprzeczyć. Zaszokowała go tak, że natychmiast wytrzeźwiał. Lynelle Rogers drążyła dalej. - Bez systemu dostawy - kontynuowała - bez okrętów wojennych, na których można byłoby zamontować broń, cudowny arsenał urzędnika jest właściwie bezużyteczny... chyba że ten człowiek w swoim zadufaniu myśli, że Rebelianci przeszmuglują ukradzione Krondaku działa fotonowe i bomby z antymaterii na planetę Konsylium i dla okupu będą oblegać newralgiczne centrum Imperium Galaktycznego. A Dhia na bhfeart! Czy ta głupia kobieta oszalała, że śmie mówić o takich rzeczach? (A pomysł okupu rzeczywiście szczególnie mu się podobał.) Lynelle ciągnęła: - Przypuśćmy, że pewna osoba zna sposób na zdobycie okrętów wojennych dla Rebelii. Co byś jej poradził: żeby porozmawiała z tym urzędnikiem planetarnym posiadającym broń, czy żeby raczej poszła ze swoją informacją prosto do Marca Remillarda? Rory, znacznie wyższy od Lynelle, przycisnął ją do ściany, i posłużył się zarówno koercją jak i najpodlejszym aspektem metazdolności redaktywnej, żeby ją zmusić do mówienia, a także sprawić jej ból. Skończ swoje pieprzone gierki do cholery i powiedz co wiesz. Lynelle Rogers nie przestała się uśmiechać. Otworzyła umysł i pokazała dokładnie, jak wyobraża sobie zdobycie okrętów. Odsunął się i zaśmiał się jej w twarz z pogardą. Z Astrachania? Rąbnięta dziwka! Przemysł lotniczy czwartej rosyjskiej kolonii, niegdyś doskonale prosperujący, teraz był na skraju ruiny. Kierowniczka lojalnej wobec Imperium Galaktycznego planety była nikomu niepotrzebną mistyczką, a jej Intendent Generalny, Rusłan Terekiew (chociaż wierny zwolennik Rebelii) był prostackim łajdakiem, utrzymującym się na stanowisku tylko dzięki przysługom, jakie wzajemnie wyświadczali sobie on i jego kumple. Na zdobycie kontraktu na transportowanie imigrantów do Czternastego Sektora Astrachań miał szansę nie większą, niż na Drugie Przybycie Jezusa Chrystusa! A nawet gdyby zdarzyło się niemożliwe, nie było sposobu, żeby Rebelia mogła sobie przywłaszczyć i uzbroić te okręty bez wiedzy lojalistów Imperium... - Zresztą, nieważne - rzekła Lynelle Rogers, jakby cała sprawa nagle przestała ją interesować. Tak czy inaczej, gdyby ktoś wysoko postawiony w astrachańskim rządzie kiedykolwiek skontaktował się z tobą w sprawie niezwykłej oferty handlowej, dopilnuj, żeby dowiedzieli się o tym Marc Remillard i inni przywódcy, i żeby potraktowali go poważnie. Bo inaczej pewien wysoki planetarny urzędnik może się zorientować, że strzeże stosu zakurzonego złomu jak jakiś niepotrzebny stary smok w irlandzkiej legendzie - a obcy wcisną ludzkiej rasie Wspólnotę w gardło.

Cholerna bezczelność! Grzecznie powiedział kobiecie, żeby poszła do diabła, a później napadł na Pat Castellane za zdradzenie jego wielkiego sekretu kopniętej podwładnej. Pat z oburzeniem zaprzeczyła, że zrobiła cokolwiek w tym rodzaju. Ale co innego mogłaby powiedzieć, żeby nie wyjść na idiotkę? Niecały tydzień później Lynelle Rogers zginęła w straszliwym wypadku w górach, a jej ciało rozbiło się na miazgę w lodowcowej rozpadlinie. W tym momencie Rory Muldowney zaczął więcej myśleć o dziwnej rozmowie, którą odbył z Rogers - i nabrał paru bardzo paskudnych podejrzeń co do Kierownik Patricii Castellane. Mijały miesiące. Na Astrachaniu zdarzyło się coś niesamowitego. Ten bufon, Intendent Generalny, przeszedł nagłą metamorfozę i z dnia na dzień stał się politycznym geniuszem. Co najdziwniejsze, Dyrektoriat Handlowy przyznał w końcu kontrakt na budowę statków rosyjskiej planecie, zupełnie jak przewidziała nieboszczka Rogers. Rory poczuł, jak włosy jeżą mu się na karku, gdy dotarły do niego te wiadomości. Ale to było nic w porównaniu z szokiem, którego doznał, gdy niedługo potem Rusłan Terekiew skontaktował się z nim przez komunikator podprzestrzenny, proponując, że złoży nieoficjalną wizytę na Hibernii. Rosjanin powiedział, że chce przedyskutować stworzenie astronautycznego konsorcjum pomiędzy ich dwoma światami. “Musimy również porozmawiać o innych sprawach, ważnych dla przyszłości Państwa Ludzkości” - dodał. Oczywiście pomysł konsorcjum był farsą. Gospodarka Hibernii opierała się głównie na rolnictwie i lekkim przemyśle, nie było tam wartego uwagi przemysłu astronautycznego. Ale Rory zgodził się na spotkanie i przekazał całą tę nieprawdopodobną historię przywódcy Partii Rebeliantów, tak, jak zalecała Lynelle Rogers. Co dziwne, Marc Remillard wcale się nie śmiał. W dniu konferencji Rory osobiście poleciał na ląd po dwoje Rosjan, którzy zatrzymali się w Granuaile House. Dzięki niebiosom, deszcz się skończył. Wstrętny cruimh wysechł przez noc i obrócił się w pył, czysty pomocny wiatr rozwiał go na cztery strony świata, a niebo nad Loch Mor było przejrzyste i błękitne. Goście czekali na niego w holu gospody, wyglądającym prawie jak salon. Astrachański Intendent Generalny był sztywny jak dębowa kłoda, nieuprzejmy, wprost złowrogi. Nad wystającym nosem jego oczy, okolone oszukańczymi zmarszczkami śmiechu, patrzyły przeszywająco, kryjąc wspaniałe metapsychiczne moce. Jego szerokie słowiańskie usta otwierały się nieznacznie, gdy mówił, a potem zamykały się jak szuflada. Szefowa personelu Intendenta Generalnego, Ludmiła Arsanowa, okazała się hebanowowłosą superbabką w eleganckim skórzanym ubraniu, podkreślającym śliczną figurę. Stała ze zmarszczonym czołem u boku szefa, emanując lodowatymi wibracjami nieugiętości. Jeśli ci dwoje są kochankami, jak spekulował wywiad Rebelii, Rory nie miał wątpliwości, które z nich prowadzi w słodkim tańcu comhriachtain! Wypowiedział tradycyjne gaelickie tysiąckrotne powitanie na Hibernii i wyraził nadzieję, że gościom udała się wczorajsza wycieczka. - Było to niezwykle interesujące doświadczenie. - Rusłan Terekiew uśmiechnął się prawie niezauważalnie. - Jednak muszę z przykrością pana powiadomić, że kolację przerwał nam oficer policji, który poinformował nas, że na wybrzeżu niedaleko na zachód stąd wydarzył się straszliwy wypadek. Troje miejscowych przeczesywaczy plaży zniknęło, prawdopodobnie za sprawą zwierzęcia morskiego, które ćwiartowali. Oficer uważał, że zwierzę zaatakowało ich i zaciągnęło do wody. Przesłuchał nas, ponieważ przejeżdżaliśmy niedaleko miejsca wypadku. Powiedzieliśmy mu, że nie mamy żadnych przydatnych informacji, ale nie wydawał się całkowicie zadowolony. - Intendent Generalny bardzo się niepokoi - oświadczyła surowo Ludmiła Arsanowa - o bezpieczeństwo naszego sekretnego spotkania, jeśli dalej będziemy przesłuchiwani przez władze. - Głupi gliniarze - mruknął Rory. - Zaraz to załatwimy.

Podszedł do komunikatora i pod czujnym okiem stojących nad nim Rosjan szybko porozmawiał ze Strażą w Gaillimh. Nie znaleziono żadnego śladu ofiar potwora morskiego (żarłoczne ollpheist rzadko zostawiały resztki), ale nawet gdyby odnaleziono ciała, goście nie będą musieli występować jako świadkowie. Oficer, który z nimi rozmawiał, był młody i nadgorliwy. Straż w żadnym wypadku nie chciałaby zakłócić wizyty dostojnych gości Kierownika Muldowneya. - Mam nadzieję, że to was zadowala - powiedział Rory. Ludmiła kiwnęła głową. - Musieliśmy mieć całkowitą pewność. Na Astrachaniu takie mieszanie się policji w sprawy wysoko postawionych osób byłoby niedopuszczalne. - Powinniśmy już lecieć na wyspę - oświadczył Rusłan Terekiew. - Proszę, ureguluj nasz rachunek. Zaczekamy w twoim pojeździe. - Podniósł swoją walizkę i bez słowa wyszedł ciężkim krokiem z gospody. Kobieta szła za nim krok w krok. Rory wzniósł oczy do nieba, z godnym podziwu opanowaniem wstrzymał wybuch gniewu i zapłacił swoją prywatną kartą kredytową. Podczas krótkiej podróży na Inisfail Ludmiła Arsanowa nie odezwała się słowem, a gdy Kierownik próbował zagaić rozmowę, Terekiew odpowiadał krótko i szybko. Nawet gdy z wapiennych skał wystartowały ogromne lazurowe teropterydy i poleciały w morze, kręcąc radosne, opętańcze korkociągi, jedyny komentarz astrachańskiego Intendenta Generalnego brzmiał: - Bardzo ładnie. Rory westchnął w duchu. Cóż, tych dwoje nie zostało zaproszonych ze względu na ich osobisty urok. Posadził jajko na lądowisku za swym wiejskim domem i poprowadził Rosjan żwirową ścieżką. - Pozostali już przybyli, z wyjątkiem Marca Remillarda i Alexisa Maniona, których spodziewamy się wkrótce. Zaprowadzę was do pokoi, żebyście mogli się odświeżyć. Zjemy lunch za jakąś godzinę, a potem moja córka Cyndia zabierze nas wszystkich na inspekcję Armlannu. Jest inżynierem i nadzoruje go. - Ten... Armlann to twój prywatny arsenał? - spytał Rusłan. Ten, którym proponujesz uzbroić statki? - To wkład Hibernii w Rebelię - poprawił Rory z grzeczną stanowczością. - Bardzo ważny strategiczny wkład w naszą sprawę. - Oczywiście - mruknął Intendent Generalny. - A my, Astrachańczycy, będziemy zaszczyceni, mogąc się przyczynić do ostatecznego obrócenia tej broni przeciwko obcym despotom. Naturalnie jeżeli przywódcy Rebelii przyjmą naszą propozycję. Tuszę, że oficerowie Floty również są obecni, jak prosiliśmy? Ich wiedza będzie potrzebna do oceny sytuacji. - Jest tu sam Owen Blanchard, wraz z dwiema innymi szychami Rebelii z Dwunastki: Dowódcą Operacji, Ragnarem Gathenem i jego zastępcą, Walterem Saastamoinenem. Będziecie również rozmawiać z Kordelią Warshaw, naszym czołowym doradcą strategicznym, profesor Anną Gawrys, Hiroshim Kodamą i Patricia Castellane - członkami Rady Wykonawczej zajmującymi się tym, co można nazwać sprawami wojskowymi. Ale oczywiście ostateczna decyzja co do waszego planu wojennego pozostaje w rękach samego Marca Remillarda. Rusłan Terekiew był zaskoczony: - To nie jest on związany wynikiem głosowania Rady? - Nie - wyjaśnił obojętnie Rory. - On jest generalissimusem. Tylko na tych zasadach zgodził się objąć przywództwo. Marc konsultuje się z resztą nas, ale ostateczne decyzje podejmuje sam. - Rozumiem. - Zresztą większość Rebeliantów nie chciałaby, żeby było inaczej - powiedział Rory Muldowney z iskierką ironii w oczach. - Ale kilku osobom wcale to się nie podoba. Odbierając swego starego przyjaciela Alexisa Maniona z portu gwiezdnego Loch Salainn Marc złożył zdawkowe przeprosiny i natychmiast wpakował go do wynajętego w Avis jajka.

- Przykro mi, że ściągnąłem cię z Ziemi tak nagle. Czy ekspresowa podróż była uciążliwa? Alex zrobił komiczny grymas. - Wiesz, jak nie cierpię lotów kosmicznych o wysokim czynniku przemieszczenia. Ale przeżyję. Marc grzecznie się zaśmiał. Nie liczyły się niczyje potrzeby poza jego własnymi. Jajko wzbiło się w stratosferę i wleciało do korytarza powietrznego prowadzącego do Connemary. - Nie zwoływałbym tak nagle spotkania Rady, gdyby sprawa nie była niezwykłej wagi. Jeśli to jakieś pocieszenie, to powiem ci, że musiałem tu przylecieć aż z planety Konsylium, i to najszybszym statkiem. Ugłaskiwałem krondackich bonzów z Międzypaństwowego Dyrektoriatu do Spraw Operanckich. Zażądali raportu o postępach w budowie instalacji cerebroenergetycznych na całe ciało. Poświęciłem trzy tygodnie wytężonej koercyjnej pracy, żeby zadowolić ich wszechstronnym pokazem instalacji. Alex był oszołomiony. - Zadowolić...! - Tak. Pewnie cię zainteresuje fakt, że 600-krotne wzmacniacze CE są teraz warunkowo zatwierdzone do użytku przy geofizycznej modyfikacji planet. Nie będzie już więcej blokujących manewrów ze strony Dyrektoriatu Naukowego, adwokatów Wspólnoty lub kogokolwiek innego z Konsylium, jeśli tylko w sprzęcie nie zostaną wykryte jakieś poważne wady... albo jeśli nie zostanie on użyty w “niewłaściwy” sposób. - To znaczy, dopóki nie pojawią się niewłaściwe okoliczności. No to gratuluję! - Dzięki. Właśnie dzisiejsze spotkanie pomoże określić tego rodzaju okoliczności. - Powinieneś powiedzieć mi coś więcej o tej dziwacznej entente cordiale pomiędzy Rosjanami a Rorym Muldowneyem - zauważył Alex. - O co im chodzi, do cholery? - Rebelia ma otrzymać ofertę zbyt dobrą, by można było ją odrzucić. Astrachańczycy proponują, że w tajemnicy zmodyfikują wszystkie budowane na ich planecie wielkie transportowce kolonizacyjne, skutecznie przerabiając je na zamaskowane rebelianckie okręty bojowe. Działa i inna broń będą pochodzić ze słynnej nielegalnej zbrojowni Kierownika Rory’ego Muldowneya. - Wspaniale! - Nie, to katastrofa. - Marc był całkowicie spokojny. - I może zagrozić przyszłości Rebelii, chyba że załatwi się to bardzo ostrożnie. - Nie rozumiem. Czyż broń Muldowneya jest niedobra? - Wręcz przeciwnie. To genialnie przerobiony legalny sprzęt. - Zatem o co chodzi? Z pewnością potrzebujemy okrętów wojennych, żeby rozpętać wojnę nawet jeśli ostatecznie sprowadzi się ona do hałaśliwego blefu, na co większość z nas ma nadzieję. Jak to powiedział Voltaire? Dieu est toujours pour les gros bataillons, Bóg zawsze wspiera wielkie bataliony! - Nie, jeśli posiadanie tych wielkich batalionów kusi zapalczywców z Partii Rebeliantów do przedwczesnej deklaracji niezależności od Imperium. Niektórzy z naszych bardziej impulsywnych konspiratorów - pośród nich irlandzki Kierownik - uważają, że możemy zmusić Imperium Galaktyczne do kapitulacji i zagwarantować ludzkości wolność, grożąc po prostu Imperium staromodną kosmiczną strzelaniną w stylu “Gwiezdnych Wojen”. Ale ta strategia nie może zadziałać. W Rebelii Metapsychicznej Bóg jest po stronie wielkich umysłów, a nie wielkich dział. - W zasadzie się z tobą zgadzam, ale... - Nie wyrażam tylko osobistej opinii, Alex. Kiedy przyjąłem przywództwo Rebeliantów, spędziłem z Kordelią Warshaw, Helayne Strangford i Alonzem Jarrowem pięć tygodni w Oksfordzie nad grami wojennymi i symulacjami. Przestudiowaliśmy dziesiątki różnych scenariuszy ofensywnych, od których do Sadu Ostatecznego był już tylko jeden krok, a szczególnie interesowaliśmy się bitwami z użyciem kombinacji laserów, bomb z antymaterii i cerebroenergetycznych kasków - miotaczy, uważanych przez niektórych z naszych rebelianckich współpracowników za ostateczną tajną broń. Wynik był zawsze taki sam: gdyby siły Rebelii

kiedykolwiek stanęły twarzą w twarz z psychokreatywnym metakoncertem, w którym brałyby udział wszystkie zrosłe umysły Imperium, ponieślibyśmy klęskę niezależnie od tego, ile dział fotonowych albo operatorów E18 znajdowałoby się na naszych okrętach. Wyższa moc umysłowa egzotyków wepchnęła nas siłą do Imperium. Tylko wyższa ludzka moc umysłu może zapewnić nam ucieczkę z Imperium bez ryzyka całkowitego zniszczenia cywilizacji galaktycznej. - Zakładam, że mówisz o swoim nowym 600-krotnym wzmacniaczu cerebroenergetycznym. Ale nawet jeśli użyjemy tych piekielnych urządzeń, czy mamy dość operatorów klasy mistrzowskiej, żeby doprowadzić do równowagi mocy? - Aby odnieść decydujące zwycięstwo, w metakoncercie Rebeliantów musiałoby uczestniczyć co najmniej dziewięć tysięcy metakreatywnych mistrzowskich operatorów wyposażonych w instalacje na całe ciało. - Nie mamy nawet połowy tej liczby wielkogłowych, a poza tym dysponujemy zaledwie garstką 600-krotnych wzmacniaczy. - Racja - zgodził się Marc. - Ale tuż przed opuszczeniem planety Konsylium przeprowadziłem z Helayne inną symulację. Możemy być pewni zwycięstwa, jeśli zbudujemy dość instalacji, aby wyposażyć wszystkich naszych wielkich mistrzów... i jeśli dodamy do naszej strony równania tylko setkę 600-krotnie wzmocnionych gigantów. - Jezu, Marc! Powiedz od razu, że już przegraliśmy. Wiesz, że jesteś jedynym gigantycznym umysłem Rebelii! - Na razie. Alex zadał telepatyczne pytanie bez słów. Skręcając, Marc omiótł spojrzeniem panoramę widoczną przez spolaryzowaną kopułę rhopojazdu. Lecieli nad wielką połacią szarozielonej wody okolonej przez zielonawe góry. Alex Manion czekał. Marc powiedział wreszcie: - Nasza Rebelia może się powieść tylko wtedy, jeśli będzie w niej uczestniczył Mentalny Człowiek. - Och, na miłość boską! - wybuchnął Alex. - Co to ma wspólnego z rzeczywistością? Nawet gdyby wprowadzenie w życie tego twojego zwariowanego planu było możliwe, realizacja zajęłaby dziesiątki lat. - Nie. Wyniki badań genetycznych były doskonałe, a Jeff Steinbrenner ustala już wstępne parametry testów na embrionach. W zakładzie CEREM-u w Seattle. Zbudowałem dla niego nowe laboratorium i dałem mu carte blanche plus nieograniczone fundusze na ten cel. Alex wytrzeszczył oczy na przyjaciela. Kompletnie go zamurowało. - Normalny ludzki mózg osiąga neurologiczną dojrzałość w wieku dziewięciu lat - wyjaśnił Marc. - Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Mentalny Człowiek mógłby dojrzeć o wiele szybciej. Musimy opóźniać przyjęcie Protokołu Wspólnoty Imperium, dopóki Mentalny Człowiek nie będzie gotowy do walki. - Wykorzystywanie dzieci jest niemoralne... - Żeby zagwarantować mentalną wolność ludzkiej rasy? Nie sądzę. Kadra Mentalnego Człowieka będzie szkolona od początku tak, by rozumiała swoje obowiązki i przeznaczenie. Dzisiejszym młodym operantom metapsychicznyrn podobne zasady wszczepiają rodzice i nauczyciele - często nawet przed urodzeniem. Czy to niemoralne? - Nie, ale... - Gdy Jack miał dziewięć lat, był już intelektualnie dojrzały. Podobnie jak ja. Niedojrzałe były tylko nasze emocje i ciała, a metazdolności musiały osiągnąć pełny potencjał. Dzięki naszemu specjalnemu systemowi treningowemu Mentalny Człowiek osiągnie pełnię zdolności już po pięciu latach. A może nawet wcześniej. - Ale to całkowicie odmieni te dzieci, a nikt ich nie będzie pytał o zgodę.

- Będziemy je nieustannie zmieniać na lepsze. Ich umysły będą się doskonalić. Gdyby była to kwestia wyboru, sądzę, że byłbyś zaskoczony liczbą rodziców, którzy opowiadaliby się za Mentalnym Dzieckiem w miejsce produktu genetycznej ruletki, nawet gdyby te dzieci nie miały brązowych oczu tatusia albo kształtu nosa mamusi. Ja z pewnością bym wolał takie dziecko. Naukowcy i etycy debatują nad eugeniką umysłu od ponad stu pięćdziesięciu lat, ale nikt nigdy nie miał odwagi przenieść jej z teorii w praktykę - prawdopodobnie dlatego, że dostępna obecnie technika nie gwarantuje wyników. - Cóż, jeden człowiek próbował... - umysł Alexa wyświetlił obraz. - Nie bądź durniem! - warknął Marc. - Hitler był szaleńcem, a niewytrenowanym operanckim naukowcem, mającym do dyspozycji najnowocześniejsze zasoby i wiedzę. Jego przyjaciel potrząsał głową. - Marc, nie wiem, co powiedzieć. Nie miałem pojęcia, że Mentalny Człowiek jest czymś więcej niż... twoją dziwną fantazją. - Bynajmniej nie dziwną. Istnieje już niezbędny sprzęt podtrzymujący życie. Shig Morita udoskonalił i uaktualnił technologię nie urodzonego potomstwa poczętego in vitro, stosowaną od ponad sześćdziesięciu lat. Nowa jest tylko nasza zdolność do preselekcji embrionów z gigantycznym potencjałem za pomocą ultrazmysłowego CE. Jeff Steinbrenner rozwinął podstawową technikę selekcji parę lat temu, gdy pracował w Instytucie Zapłodnień Pozaustrojowych w Chicago. Jego cel był wtedy bardzo prosty: zwiększyć liczbę operanckich nie urodzonych dzieci. Ale jego badania zostały uznane za zbyt kontrowersyjne przez krótkowzrocznych biurokratów, którzy obostrzyli Statuty Państwa Ludzkości dotyczące posiadania potomstwa. W CEREM-ie nie będzie żadnych takich ograniczeń. - Czy mógłbyś mi udostępnić szczegółowy opis całego projektu Mentalnego Człowieka? zapytał Alex bardzo cicho. Marc uśmiechnął się, wciąż wyglądając przez okno. - Jeszcze nie. Usuwamy parę błędów. - Nie wątpię! Przede wszystkim zakładam, że w tym bajkowym planie tylko jedna gameta daje gwarancję przenoszenia genów gigantycznych metazdolności: twoja własna. - Zgadza się. Badania mojego rodzinnego dziedzictwa wykazują, że istnieje ogromna szansa na wystąpienie nadrzędnych allelomorfów mentalnych, podobnie jak w kompleksie odmładzającym. Niestety są również allelomorfy niepożądane, ale powinniśmy je usunąć bez większych problemów. - Czy mogę zapytać, kto będzie dawczynią jajeczek dla tych Wunderkinder? - Dierdre Keogh, najbłyskotliwsza kobieta i Wielki Mistrz, pracująca w CEREM-ie. Z radością zgodziła się oddać jeden ze swych jajników do wykorzystania w projekcie. Każde z jej sześciorga naturalnych dzieci jest Wielkim Mistrzem - chociaż każde z nich ma inne spektrum operanckich metazdolności. Alex chrząknął sceptycznie. - Jej naturalne potomstwo jest również nietypowo homozygotyczne - błyskotliwe jak rodzice i może nawet trochę bardziej otwarte emocjonalnie. - Jeff myśli, że istnieje duże prawdopodobieństwo poczęcia przydatnej liczby operanckich gigantów z wykorzystaniem jajeczek Dierdre. Kształcenie płodów zacznie się w piątym miesiącu życia, podobnie jak w przypadku mojego brata Jacka. Był pierwszym Homosummus - pierwszym Mentalnym Człowiekiem. - Marc odwrócił się i spojrzał Alexowi w oczy. - Na szczęście dla naszej Rebelii mogę zagwarantować, że nowe pokolenie będzie miało inną orientację polityczną. - Święty Boże! Ty naprawdę mówisz o tym poważnie? Marc nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć na pytanie. - Nie jestem jeszcze gotów do poinformowania o rozpoczęciu projektu Mentalnego Człowieka innych członków Rady i z pewnością nie chcę, żeby dowiedzieli się o nim Astrachańczycy. Proszę więc, zachowaj naszą rozmowę dla siebie. Podczas tego spotkania poprzyj mnie, kiedy będę nalegał na wstrzymanie uzbrajania rosyjskich statków. Nie chcę, żeby te działa czy bomby zostały

zainstalowane, dopóki konfrontacja między naszymi siłami a Imperium nie stanie się kwestią najbliższej przyszłości, a my nie będziemy mieli innego wyboru. - Nie możesz powiedzieć Rosjanom, że rezygnujesz... - Z pewnością nie. W końcu będą nam potrzebne te statki, podobnie jak wszystkie jednostki Dwunastej Floty, którymi mogą dowodzić nasi rebelianccy oficerowie. Ale na razie, jeśli chodzi o plan astrachański, zgadzam się tylko na dyskretne modyfikacje. Nie możemy ryzykować, że przyłapią nas lojaliści Imperium, nie mówiąc o tym, że dosłownie siedzimy na bombie, mając po swej stronie zapalczywców typu Muldowneya... albo nawet samego Rusłana Terekiewa. Rebelia rozpocznie się na mój rozkaz. I nie będziemy blefować. Będziemy walczyć, żeby zwyciężyć. - Biedny, stary Rory - wycedził Alex. - Cała ta śliczna broń pójdzie w odstawkę, bo zastąpią ją gaworzące gigantyczne dzieciaki. Prawdziwe deus ex machina. - Muldowney to dobry człowiek - powiedział Marc. - Absolutnie lojalny wobec Rebelii. Szkoda, że tak trudno jest mu zaakceptować moje przywództwo. - Być może w swoim umyśle nie widzi różnicy między tobą i twoim ojcem. W tych okolicznościach jest to zrozumiałe zjawisko psychologiczne. Marc nie skomentował tej opinii. Każdy Magnat Konsylium wiedział, że żona hibernijskiego Kierownika, Laura Tremblay, popełniła samobójstwo dwadzieścia lat temu, gdy Paul Remillard powiedział jej, że ich romans się skończył. Mimo niewierności Laury Rory nigdy nie przestał jej kochać. Podobnie jak nie przestał nienawidzić Pierwszego Magnata Państwa Ludzkości. Marc podziwiał wielkiego Irlandczyka z obu tych powodów. - Przewidywany czas przybycia na Inisfail NAVCON pięć minut - oświadczyła radośnie nawigacyjna jednostka jajka. - Jeśli jesteście oczekiwani, proszę wprowadzić kod dostępu - i tysiąckrotnie witamy! Jeśli nie jesteście oczekiwani, z przykrością informuję, że nie wolno wam wylądować na wyspie. Proszę odlecieć, ponieważ dziś ta przestrzeń powietrzna jest chroniona prawdziwie okropnymi środkami bezpieczeństwa, a spotkanie z nimi nie będzie miłe! Alex się zaśmiał. To mi dodaje odwagi. Przynajmniej komputery kontroli lotów na tej planecie mają bardziej cywilizowane maniery niż ziemskie. Może to dobry omen dla nadchodzących zdarzeń. - Mam nadzieję, że lunch też będzie cywilizowany. - Marc wprowadził kod i jajko zaczęło obniżać lot. Pracowała nad zwalistym generatorem grawitacyjnym umieszczonym na wielkim ciągniku, kiedy zawołał ją w trybie intymnym: Siondaire, a inion o! Tak, Taoiseach. Jesteś gotowa na wycieczkę? Grupa prawie skończyła pogaduszki, chcę ją tu przyprowadzić za jakieś pół godziny. Jestem brudna, leżę pod Tadano T6. Nietrudno było się domyślić, że to cholerstwo się zepsuje i to tylko dlatego, że chcemy zrobić dobre wrażenie pokazując Armlann... Jak poszło? Nie tak, jak miałem nadzieję, Siondaire a leanbh. Ten przeklęty Marc Remillard zajrzał darowanemu koniowi w zęby i stwierdził, że ma nieświeży oddech! Och, Daidi. Bardzo mi przykro. Rada w większości opowiedziała się po stronie Marca i nie mogłem ich przekonać do czego innego. Przegłosowali mnie i zrobili ze mnie durnia. Cholera, może zresztą nim jestem, skoro myślę, że wiem wszystko o strategii gwiezdnych wojen. Niech nikt nie śmie tak o tobie myśleć!... Jakie zastrzeżenia wysuwali? Marc obawiał się, że Ed Chung, głównodowodzący Czternastej Floty na Assawompsett, odkryje broń schowaną na nowych statkach i z rykiem dobierze mu się do tyłka. Zatem zgodził się tylko na modyfikację konstrukcji statków i potajemne zainstalowanie sprzętu w systemach kontroli broni. Żadnego rzeczywistego podłączenia broni, dopiero w późniejszym, nieokreślonym

momencie gry - nieważne, że może być za późno, kiedy się do tego zabiorą! Rusłan Terekiew próbował zapewnić Marca, że broń można skutecznie zakamuflować, ale łajdak się nie ugiął. Oczywiście nie przyznał, że się boi, iż w momencie rozpoczęcia Rebelii Rosjanie mogą wyeliminować Owena Blancharda z Okanagonu i dowodzić okrętami samodzielnie, ale tak właśnie myśli. Hmm. Jak godny zaufania jest ten Rusłan Terekiew? Od jego wielkiej przemiany minęły niecałe dwa lata. Nie chcę tak od razu popierać Remillarda, Daidi, ale ten człowiek jako jedyny wykazuje ostrożność i zdrowy rozsądek. Może i tak. Ale plan modyfikacji statków kosmicznych wydawał się taki słuszny. Rebelia wreszcie miałaby własną flotę pancerników! Armlann jest gotowy, wolność ludzkości mamy w zasięgu ręki... Czekałeś dwadzieścia lat, Taoiseach Ruairi O Maoldhomhnaigh. Wytrzymasz jeszcze trochę. Tak. Chyba będę musiał. Bądź dumny, że zgromadziłeś prawdziwy arsenał. To więcej, niż zdziałali wszyscy inni rebelianccy przywódcy. Zresztą większość z nich to tylko pokątni spiskowcy, którzy nie robią nic poza wykłócaniem się o jakieś głupie wzmacniacze mózgowe. Cerebroenergetyka nie jest głupia, dziewczyno. Tyczy się to szczególnie dzieł Marca Remillarda. Nie mam zaufania do mentalnej broni. Ale jestem uprzedzona. I to dobrze jak cholera... Postaraj się, żebyśmy oboje mieli powody do dumy, kiedy sprowadzę ich na dół na wycieczkę, Siondaire. Niedługo przyjdziemy. Tak czy inaczej był już czas na przerwę. Cyndia Muldowney wysunęła się na platformie na rolkach spod wielkiej, odłączonej maszyny. Zebrawszy rozrzucone przyrządy i instrumenty diagnostyczne ułożyła je porządnie w torbie na narzędzia. Chwilę się gimnastykowała, by rozluźnić napięte mięśnie, a słodka herbata ze ściennego dozownika zaspokoiła jej pragnienie. Wzięła plastykową filiżankę, podeszła do barierki okrągłego metalowego balkonu i stanęła z pięścią opartą na biodrze, spoglądając w dół na monstrualny szyb, tonący w ciemnej głębi. Miał sto dwadzieścia metrów średnicy, okolony był szeregami wielkich jak stodoły wnęk. W każdej komorze cylindrycznego ula kryły się zwaliste, widmowe kształty. - Włączyć światła w magazynie - rozkazała. - Pokazać przedziały. Wnęki nagle rozświetliły się od środka, a białe plastykowe ścianki, chroniące przechowywany sprzęt, stały się przezroczyste. Skarby królestwa Cyndii Muldowney zostały wystawione jak towary w gwiazdkowych witrynach. Przecinaki księżyców. Orbitalne miotacze. Zapalacze komet. Zmodyfikowane przestrzenne wytapiarki. Setki rożnych typów broni aktynowej, X-lasery, rozbijacze cząsteczkowe i miotacze skręcające - narzędzia zniszczenia genialnie przerobione z nieszkodliwych maszyn przemysłowych lub astronautycznych. Sama nie dokonywała przeróbek. Inni oddani sprawie ludzie zmienili zwykłe maszyny w broń. Pracowali nad tym dwadzieścia lat w potajemnych warsztatach rozproszonych po całej rebelianckiej irlandzkiej planecie. A w późniejszych latach, gdy pozwoliła na to rozwijająca się gospodarka, Kierownik Rory Muldowney ugodził się z podziemnymi dostawcami, płacąc im za kradzież od Krondaku naprawdę kolosalnych wyrzutni i dwunastu cennych urządzeń wytwarzających antymaterię. Zostało to załatwione bez śladu, metodami, o których Cyndia wolała nie myśleć. Niewinnie wyglądające statki morskie przewoziły zmodyfikowane elementy z tajnych hibernijskich warsztatów do podwodnej jaskini na poszarpanym pomocnym brzegu Inisfail, gdzie

znajdował się ukryty dok. Dawniej, zanim rządy przejęła Cyndia, stary Tomas Daltun osobiście przyjmował każdą partię ładunku. Pracował głównie sam, tylko z pomocą najdoskonalszych robotów. Używał maszyn konserwacyjnych, które Rory Muldowney kupował od tyrańskiego Imperium Galaktycznego lub po prostu sobie przywłaszczał; staruszek utrzymywał magazyn cennego materiału w doskonałym stanie, umieszczając broń w coraz większej liczbie środowiskowo kontrolowanych wnęk, wykutych w litej skale pod Inisfail. Tomas Daltun już nie żył, niech mu ziemia lekką będzie. Doczekał jednak chwili, gdy dziewczynka, która strasznie mu dokuczała, ale i podziwiała go podczas swych letnich wizyt na wyspie, przejęła jego pracę. Teraz Cyndia Muldowney miała dwadzieścia cztery lata. Studia inżynieryjne ukończyła zaledwie dwa lata wcześniej, i wtedy też ojciec uczynił z niej strażniczkę Armlannu. Dopiła herbatę, wrzuciła kubek do aparatu recyklingu i wróciła do ciągnika Tadano T6. Podczas pracy ta wielka machina poruszała się na szynach w górę, w dół i wokoło, wyciągając przechowywaną broń z wnęk, albo wnosząc ją do nich. Jeśli będzie miała szczęście, skończy naprawę przed przybyciem ojca i pozostałych. Na pewno zaimponowałoby im, gdyby dźwigiem ciągnika wyjęła jeden z zapalaczy komet albo przecinaczy księżyców, po czym podniosła go na główny poziom pod balkonem, żeby pokazać go z bliska członkom Rady Rebelianckiej i Astrachańczykom. Tylko Patricia Castellane i Owen Blanchard odwiedzili to miejsce przedtem, w dodatku wiele lat temu, jeszcze za czasów Tomasa Daltuna, gdy zawartość arsenału była jeszcze bardzo skromna. Ale teraz nikt nie nazwie Armlannu skromnym. Nawet on. Cyndia Muldowney uśmiechnęła się, biorąc narzędzia potrzebne do zakończenia pracy. Położyła się na platformie na kółkach, włączyła lampy, włożyła gogle i za pomocą psychokinezy wsunęła się na plecach pod ciężką maszynę. Uderzyła ją dziwna myśl. Może sam najpotężniejszy gigant przygląda jej się teraz, w tej chwili, przeszywając wzrokiem solidną skałę i strzegące jej pola sigma. Jaki jest naprawdę, zastanawiała się. Jaki jest człowiek, który prowadzi Rebelię Metapsychiczną na swych własnych zasadach? Wydawało jej się, że przeraża i rozwściecza jej upartego ojca, zaskarbiając sobie jednak jego mimowolny szacunek. Marc Remillard był przystojny jak sam diabeł, uroczy, i chyba wcale się nie bał zamrozić swego ciała, ani wprowadzić błyskawic wzmocnienia do gigantycznego mózgu. Czy był w ogóle mężczyzną? Opowiadano o nim dziwne rzeczy. Ale właściwie, dlaczego ją to obchodzi? Zorientowała się, że gapi się tępo na częściowo rozłożone wnętrzności trzeciej jednostki mocy ciągnika. Serce waliło jej jak oszalałe, nie mogła złapać tchu z emocji oczekiwania. - Przestań o nim myśleć, Siondaire Ni Maoldhomhnaigh - rozkazała sobie ostro. - I wracaj do roboty! Przez cały długi lunch uwaga Marca była podzielona. Skupiał się głównie na skomplikowanej telepatycznej dyskusji dotyczącej przekonująco przedstawionej propozycji Rusłana Terekiewa, ale jedna mała cząstka jego umysłu obserwowała Ludmiłę Arsanową, która starannie, chociaż w sposób niewykrywalny sondowała wszystkich rebelianckich uczestników spotkania... z wyjątkiem jego samego. Jej inspekcja sięgała tylko na pośrednie poziomy myśli pozostałych ośmiorga członków Rady Wykonawczej, ale wystarczyło to do odsłonięcia ich procesów rozumowania oraz uprzedzeń. Uzyskała więc dość pełny profil psychologiczny każdej jednostki. Natomiast sonda Arsanowej zapuszczona w jego umysł była czymś zupełnie innym. Wstrzymała się aż do końca debaty i chwili, gdy - po wspaniałym posiłku złożonym z zupy wodorostowej, auszpiku z pająków morskich w majonezie, błękitnego pstrąga z grilla w sosie szpinakowym, chleba sodowego i ciasteczek agrestowych - pili kawę lub herbatę. Zaczęli wtedy rozmawiać na głos, wymieniali powierzchowne uwagi. Postanowienia co do statków kosmicznych już zapadły. Rozczarowanie Intendenta Generalnego Rusłana Terekiewa było namacalne. Tylko

nieznacznie ułagodził go jednomyślny wybór do Rady Wykonawczej Partii Rebelianckiej. Natomiast szefowa jego personelu wydawała się zajęta zupełnie czym innym. Najpierw Marc pomyślał, że ona po prostu go podrywa. Było to męczące zjawisko, które nasiliło się jeszcze bardziej, gdy zaczął się udzielać publicznie. Jako charyzmatyczny nowy przewodniczący Partii Rebelianckiej stał się doskonałym łupem dla operanckich czcicieli bohaterów obu płci. Większość których rozsądnie się wycofywała, gdy odrzucał ich podświadome zaloty. Ale Ludmiła Arsanowa chyba miała na myśli coś więcej niż tylko flirt. Jej redaktywny dotyk na jego nienaruszalnej zasłonie mentalnej był delikatniejszy niż muskanie skrzydełek motyla, ale jednocześnie naglący. Jej własna osłona mentalna zdawała się słabnąc miejscami, odsłaniała intrygujące błyski osobowości. Miał dziwne poczucie deja vu. Nigdy nie widział tej kobiety, a jednak ją znał: poznawał ją od nowa w denerwujących - nawet upokarzających - okolicznościach. Ale jak? I gdzie? Dotychczas była bierna. Oprócz paru żartobliwych uwag, gdy ich sobie przedstawiono, ani razu się do niego nie zwróciła ani nie spojrzała mu w oczy. Ale teraz jej mentalna bariera była jak doskonale naoliwiona brama ogrodu, gotowa do otwarcia się i powitania go, jeśli tylko choćby najlżej ją do tego zachęci. Coraz silniej naciskała, żeby wszedł. Chryste! Czy ta kobieta naprawdę mogła działać na niego koercją? Tak. Ale impuls nie miał źródła zewnętrznego. Przybywał z głębi jego własnej podświadomości... Siedząca po przeciwnej stronie stołu Ludmiła Arsanowa powoli uniosła swą piękną twarz i spojrzała prosto na niego. Oczywiście, że się znamy. Jesteśmy sobie przeznaczeni na całą wieczność... Marc nagle odsunął krzesło i wstał. - Rory, chcę ci podziękować za zorganizowanie spotkania. Dzięki tobie i twoim kontaktom z naszymi przyjaciółmi z Astrachania udało nam się wyjaśnić parę bardzo ważnych kwestii politycznych. Uczyniliśmy wielki krok w kierunku wprowadzenia w życie Rebelii Metapsychicznej. Nastąpił mentalny aplauz, parę osób zawołało: - Słusznie! Ma rację! Marc ciągnął: - Fakt, że możemy wykorzystać te statki, otwiera przed nami nowe możliwości strategiczne, których wcześniej nie mieliśmy. Broń zgromadzona przez ciebie na Hibemii z pewnością pozostanie ważną częścią tej strategii. Nie mam wątpliwości, że zarówno okręty wojenne jak i arsenał okażą się nieocenione, gdy zacznie się ostateczna walka o niezależność rasy ludzkiej. A teraz będę zaszczycony - podobnie jak wszyscy inni siedzący przy tym stole - jeśli zechcesz nas zaprowadzić do swego słynnego Armlannu. Umieramy z ciekawości. Rory zgodził się od razu, wstał i poprowadził gości. Marc trzymał się blisko niego, gdy schodzili na dół do ładnie urządzonej bawialni. Sekretne wejście do windy prowadzącej do arsenału pojawiło się po przechyleniu na bok stołu bilardowego, co było raczej śmieszne. Rory odzyskał chyba swój zwykły kąśliwy dobry humor. - Główne drzwi do Armlannu znajdują się w grocie na poziomie morza po drugiej stronie wyspy. Ale jest to wilgotne miejsce, a na dodatek śmierdzi padliną morskich zwierząt, które wpakowały się na urządzenia ochronne. Tu natomiast mam rodzinne wejście, którego używa moja córka, gdy przychodzi na herbatę do swojego staruszka. Zapraszam do windy. W dziewięć osób było dość ciasno. Ludmiła Arsanowa uśmiechnęła się do Marca i przeprosiła za nadepnięcie mu na nogę. - Nie ma za co - mruknął i trochę się odsunął, żeby uniknąć zbyt bliskiego kontaktu. Przy stole wyrzucił jaz umysłu z taką samą bezceremonialnością, jak inne niedoszłe kochanki, które nie zrozumiały odmowy. Ale ona się nie poddała, niech ją szlag. W jego umyśle pozostał tajemniczy,

wewnętrzny przymus, podsycany słowami zasłyszanymi - jakby już nie było lepszej okazji podczas ślubnej mszy Jacka i Diamencika: Oczarowałaś me serce, siostro ma, oblubienico, oczarowałaś me serce jednym spojrzeniem twych oczu*...[*Pieśń nad Pieśniami.] Drzwi windy się rozsunęły. Znaleźli się w pomieszczeniu przypominającym dok przyjęć w magazynie, raczej nieszczególnym, nie licząc faktu, że zakrzywione ściany i strop były delikatnie wykute w wapiennej warstwie mozaiki różu i szarości. Tu i ówdzie stały prostokątne pojemniki i plastykowe podesty, niektóre z nich otwierały się, odkrywając rzeczy tak zwyczajne jak rolki elektrycznego kabla, całkiem nowa turbina wentylacyjna, zbiorniki na wodę, czy opakowania środków do polerowania. Powietrze było suche i ciepłe. Ledwo słyszalny pomruk zdradzał działanie jakiejś maszyny. Z dala dobiegały nieregularne, dźwięczne tony, jakby ktoś uderzał w metal. - Moja córka tam pracuje - powiedział Rory, skręcając w boczny korytarz. - Jest jedyną strażniczką Armlannu. Profesor Anna Gawrys odezwała się tonem lekkiej wymówki: - Ale chyba ta biedna młoda kobieta nie spędza całego swego czasu pod ziemią? - Ależ skąd, Annuszko. - Ta uwaga rozweseliła Rory’ego. - Regularna konserwacja zajmuje tylko dziesięć tygodni rocznie, chociaż córka ma dodatkową pracę, gdy przybywa nowe wyposażenie i trzeba je obłożyć kulkami na mole. Poza tym, gdy potrzeba nowych wnęk magazynowych, Cyndia nadzoruję ich budowę. Resztę czasu spędza w Tara Nua, i w chwilach wolnych od przyjęć pomaga mi w Domu Kierownika. Dziewczyna twierdzi, że jej wybujałe życie towarzyskie jest zasłoną dymną, konieczną, żeby odsunąć podejrzenia, ale myślę, że trochę zbyt mocno się tłumaczy, a w gruncie rzeczy po prostu to lubi. - I dobrze - powiedziała Patricia Castellane. Weszli do ogromnego pomieszczenia. Podłogę stanowił okrągły podest z metalowej kratki, a pod ich stopami oświetlone poziomy Armlannu nikły w ciemnościach. - O, w mordę - wymamrotał Dowódca Floty Owen Blanchard. Rory uśmiechnął się szeroko. - Uznaję to za komplement. Hiroshi Kodama szacował ilość przechowywanej broni. - Każdy poziom zawiera dwadzieścia cztery wnęki, a poziomów jest... - Dziewięćdziesiąt dwa - rzekł Rory. - Nowsze i większe przedmioty są najbliżej góry. We wnękach na dnie znajduje się broń przenośna: miotacze Bosch 414 i tym podobne. - Może nie ma tu dość materiału do prowadzenia wojny - zauważyła sprawiedliwie Kordelia Warshaw - ale wystarczy go, żeby podbudować entuzjazm Rebelii. Ze zwalistego urządzenia stojącego jakiś tuzin metrów od nich wydobywały się rytmiczne dźwięki. Większość gości zignorowała to i podbiegła do barierek, żeby zajrzeć do straszliwego szybu. Marc, Rory i dwoje Astrachańczyków podeszli do ciągnika Tadano. - Siondaire! - krzyknął Kierownik Hibernii. - Przyszli goście. - Już wychodzę, Taoiseach - odezwał się przytłumiony głos. Niech tylko wbiję ten wygięty panel dostępu na miejsce. - Walenie powróciło. - Armlann zrobił na mnie ogromne wrażenie - powiedział Rusłan Terekiew. - Wydaje się prawie niemożliwe, że jego utrzymaniem zajmuje się tylko jedna młoda dama. - Moja córka nie jest zwykłą dziewczyną. Po ostatnich gwałtownych uderzeniach niewidoczna pani inżynier zawołała: - Już! Zrobione. Spod ciągnika wyłoniły się dwie stopy w ciężkich butach, a za nimi ukazała się reszta szczupłego ciała odzianego w przybrudzony niebieski kombinezon z kapturem. Twarz pani inżynier była umorusana smarem, a jej oczy kryły gogle. Obok niej, na ruchomej platformie, stała torba z narzędziami. Leżąc tak, kobieta uśmiechała się do gości.

- Pozwolicie, że przedstawię moją najmłodszą córkę, Cyndię Muldowney - powiedział Rory. Marc wyciągnął rękę, a ona chwyciła jąi zręcznie wstała. Była wysoka, ale czubek jej głowy sięgał mu zaledwie do ramienia. Stali bez ruchu, patrząc na siebie. Jedna z jej urękawiczonych dłoni wciąż spoczywała w uścisku ręki Marca. Drugą ściągnęła ubranie ochronne i kaptur. Kaskada kręconych, rudozłotych włosów. Blada, świetlista skóra pod brudem. Wysokie czoło i delikatnie rzeźbiony, wąski nos. Wyjątkowo duże oczy koloru Loch Mor latem, osadzone głęboko i okolone oszołamiającymi czarnymi rzęsami. Pełne usta, rozchylone, z początku niezdolne do wyrzeczenia ani jednego słowa. Albowiem w tym samym momencie jaskinię wypełnił wybuch oślepiającego, białego światła. Ludzie przy barierce podskoczyli z okrzykami zdziwienia. Ale niezamierzony rozbłysk metapsychicznej aury Marca rozpłynął się, pozostawiając tylko ślad w jego szeroko otwartych, zdumionych oczach. - Więc ty jesteś nim - szepnęła, szukając jego twarzy. - A ja wiem, kim ty jesteś - odparł Marc. - Od chwili, gdy cię ujrzałem. Oczarowałaś me serce siostro ma oblubienico oczarowałaś me serce jedynym spojrzeniem twych oczu... jak piękne są twe piersi miód i mleko pod twym językiem jaka magia leży w twej miłości... *[* Pieśń nad Pieśniami] Ignorując wszystkich Marc i Cyndia odeszli w stronę windy, trzymając się za ręce. Patrząc za nimi z oszołomieniem i niedowierzaniem, Rory wyszeptał: - Dobry Boże, nie! Twarz Rusłana Terekiewa była granitową maską. - A jednak tak. Kierowniku Muldowney, myślę, że będziesz musiał znaleźć nowego strażnika dla swego Armlannu. Gdy Fury i Hydra odlecieli z wyspy, próbował ukoić jej wściekły żal: Moje biedne maleństwo! Tak mi przykro tak bardzo przykro. To było kompletnie niespodziewane wydarzenie. Niepokój. Zostaw mnie. Chcę UMRZEĆ. Ja/ja cię pocieszę... proszę. Ahhhh - PRZESTAŃ nie chcę nie chcę TY... Spokój. Spokój. NIGDY dopóki nie zabiję ich obojga DO DIABŁA z nimi NIECH ICH PIEKŁO POCHŁONIE! W swoim czasie. Ale teraz nie możemy nic zrobić. To się nie odstanie. Wiem... Dla mnie to już koniec. Nonsens. Rozpacz. Może cię pocieszy moe/moje zapewnienie że na dłuższą metę ich wpływ na Mentalnego Człowieka i Drugie Imperium będzie taki sam. Plany trzeba będzie trochę zmienić [obraz] ale i tak wygramy. Zatryumfujemy a oni dwoje zostaną zniszczeni. Wciąż zamierzasz użyć moich jajeczek. Tak być musi. Nienawiść! Weź jej tej cholernej dziwki jej jej... NIE. Hydro najdroższa wiesz, że tak nie będzie dobrze. Związek Marc/Cyndia da potomstwo w pełni gigantyczne i operanckie dopiero w drugim pokoleniu. Musimy mieć Mentalnego Człowieka teraz i ty będziesz Nim rządzić tak TY kochanie, ja/ja pokażę ci jak zmienić płody w Hydry będą twoje podobnie jak Wasza piątka była moja/moja. Naprawdę? Naprawdę? Przysięgam na własne życie. Wierzysz mi/mi? Ja... Wierzę.

Ból z czasem minie. Nie pozwól, by odciągał cię od ostatecznego celu od naszego wspaniałego Drugiego Imperium. Chodź. Jeszcze raz znajdź pocieszenie we mnie/mnie. Ahh. Tak. Och Fury Ukochany Fury co ja bym bez ciebie/ciebie zrobiła? Przegrałabyś najdroższa Hydro. Wiem. Ślubuję że pójdę za tobą/tobą. Że będę posłuszna. Miej tylko dla mnie trochę cierpliwości abym sobie poradziła z tym straszliwym rozczarowaniem tą katastrofą tym horrorem nie rozumiem jak to się mogło stać jak on mógł to zrobić po całej mojej pracy po tych wszystkich koercyjnych snach JAK to się mogło stać? Jak Marc mógł się zakochać nie w tej siostrze? 20 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Przyleciałem na Hibernię na ślub wyczarterowanym statkiem kosmicznym z Lucille i Dynastią oraz bliskimi kolegami Marca z CEREM-u i jego przyjacielem Bum-Bumem Laroche’em, który ostatnio został Zastępcą Rzeczoznawcy Magistratu Galaktycznego i Magnatem Konsylium. Minęły niecałe cztery tygodnie od dnia, kiedy Marc poznał śliczną, młodą panią inżynier. Wszyscy wiedzieli, że przez ten cały czas byli nierozłączni, już zaślubieni duchem, choć jeszcze nie w oczach Kościoła katolickiego. W Starym Świecie nikt nie pomyślałby nic złego na temat przedwczesnego wspólnego zamieszkania, ale w sprawach seksu operancka społeczność irlandzkiej planety była bardziej konserwatywna, a ponadto wielu z nich wciąż przechowywało czarne wspomnienia o tym, jak ojciec Marca pozbawił honoru ich Kierownika. Oświadczenie, że Cyndia wychodzi za mąż, wywołało wiele telepatycznego biadolenia, a kardynał McGrath z Tara Nua, operancki duchowny o rebelianckich poglądach, który nie taił swej dezaprobaty dla narzeczonego, bardzo wyraźnie odmówił koncelebrowania mszy ślubnej z Anne Remillard z zakonu jezuitów. W końcu jednak, dzięki swojemu magnetyzmowi, Marc pozyskał nawet najbardziej zatwardziałych Hibernian. Będąc Irlandczykami i byłymi mistrzami sztuki koercyjnego przymilania się, w końcu zaakceptowali Marca jako wartościowego pretendenta do ręki ich ukochanej córki Kierownika - chociaż każdy głupi widział, jakim był on podłym płazem o miodopłynnych ustach. Z drugiej strony, jak sucho zauważył kardynał McGrath, gdzieś w drzewie genealogicznym tego człowieka musiała być uczciwa celtycka krew, bo nie byłby takim ekspertem w tępieniu nonsensu. Oczywiście żaden z uczestników ceremonii (szczególnie państwo młodzi) nie wiedział nic o straszliwej przeszkodzie dla zawarcia tego małżeństwa. Jeśli Rory Muldowney kiedykolwiek miał jakieś wątpliwości co do tego, kto jest ojcem Cyndii, dawno temu schował je w najgłębszych szufladkach swej podświadomości, a żadnemu z jego wyborców nawet przez myśl nie przeszło, by upokorzyć jego ukochaną córkę, wyciągając sprawę na światło dzienne, chociaż po kątach o tym szeptano. Antypatia Rory’ego wobec Marca nigdy całkowicie nie znikła; ale za zasługę należy mu policzyć, iż pobłogosławił parę z całego serca, gdy stało się jasne, że związek ten zapisany był w gwiazdach. Członkowie rodziny Remillardów (włączając mnie samego), znając anormalną osobowość Marca, mieli uzasadnione powody do obaw przed nadchodzącym ślubem. Ale z drugiej strony, kiedy usłyszałem tę nowinę, powaliło mnie ze szczęścia. Czy to naprawdę możliwe, że ten wspaniały, ale i przerażający człowiek, którego ze smutkiem uważałem za emocjonalnego kalekę, odkrył ludzką miłość? Nawet Jack był zdziwiony. Jedynym, który zdawał się nie być zaskoczonym wiadomością, był Paul. Zaplanowano małą, prywatną ceremonię w niewielkiej Kaplicy Najświętszej Panienki przy katedrze Świętego Patryka w stolicy Hibernii. W przeciwieństwie do małżeństwa Jacka i Dorothée ślub ten nie wywołał poruszenia w mediach. W 2080 roku Marc wciąż był w oczach normalnych ludzi osobą raczej tajemniczą. Znany był jedynie z osobistego wkładu w uratowanie Kaledonii;

jego praca nad cerebroenergetyką nie była zauważana przez szeroką publiczność. Objęcie przywództwa Partii Rebeliantów uczyniło go osobistością pośród Magnatów Konsylium, ale galaktyczną sławą stał się dopiero wtedy, gdy specjalnie rozpętał kontrowersje na temat Mentalnego Człowieka. Ślub odbył się wieczorem i mimo ograniczonej liczby uczestników był wspaniary: pan młody wystąpił w białym fraku, a panna młoda ubrana była w suknię z atłasu w kolorze głębokiej zieleni, ozdobioną przy dekolcie koronkowymi kwiatami i perłami. Cyndia nie miała welonu na swych przepysznych włosach, opadających do połowy pleców, lecz włożyła wianek z pachnących fiołków ze zwisającymi zielonymi wstążkami, który nadał jej archaiczny wygląd starożytnej irlandzkiej księżniczki. Para wymieniła tradycyjne obrączki Claddagh z wyrzeźbionymi splecionymi dłońmi trzymającymi ukoronowane serce. Nie było niestosownych wizualnych metakreatywnych manifestacji, gdy się pocałowali, by przypieczętować ślubowanie, ale w jakiś niesamowity sposób ich transcendentna miłość zdawała się gloryfikować sam eter przenikający kaplicę. Gdy państwo młodzi się objęli, płakałem, podobnie jak siedząca koło mnie Lucille. A gdy Marc i Cyndia odeszli od ołtarza, tryumfalnie się uśmiechając, nastąpiła eksplozja oklasków i wiwatów. Nie mogliśmy się powstrzymać. Radość państwa młodych udzieliła się nam wszystkim, oddalając wszelkie wątpliwości i obawy. Przez pierwsze miesiące małżeństwa Marc był zaślepiony przez fizyczną namiętność. Ponieważ tłumił i odrzucał tę część swojej natury przez całe dorosłe życie, późne odkrycie prawdziwej miłości i jej seksualnego spełnienia doprowadziło go do stanu gorączkowej nieracjonalności. Zamieszkali na Ziemi, w ładnym domu na Wyspie Orek, gdzie Marc spędzał prawie każdą chwilę z uwielbianą małżonką. Porzucił pracę w CEREM-ie i bez pozwolenia oddalił się z planety Konsylium - przegapiając przez to szokujący artykuł Alexa Maniona, dowodzący, że Wspólnota nie przystaje do teorii pola siatek mentalnych, który uraził Konsylium do żywego i w ostatniej chwili pozbawił Alexa Nagrody Nobla. Cyndia ze swej strony była tak głęboko zakochana w Marcu i tak oczarowana jego koercyjnym urokiem, że nigdy nie miała dość jego towarzystwa. Podobnie jak robią czasami metapsychiczni kochankowie (a nawet niektórzy nonoperanci), poświęcili się całkowicie sobie nawzajem, wykluczając wszystkich innych i lekceważąc przyziemne sprawy. Ponieważ sam kiedyś podróżowałem tą drogą, byłem w stanie przewidzieć, co będzie dalej. Wiosna przychodzi wcześnie na amerykańskie północno-zachodnie wybrzeże Pacyfiku. W marcu i kwietniu Marc i Cyndia robili sobie wycieczki w olimpijskich lasach tropikalnych, pływali kajakiem między wyspami archipelagu San Juan i żeglowali wielkim jachtem Marca, Nicholsonem, z serwomechanizmami i innymi bajerami, po roziskrzonych wodach Zatoki Puget. W maju, gdy sady we wschodniej części stanu Waszyngton były w pełnym rozkwicie, a pstrągi tęczowe podnosiły się w strumieniach i jeziorach, nauczył ją wędkowania na muchę. W czerwcu zwiedzili Irlandię, kraj przodków Cyndii, a potem przybyli do New Hampshire, gdzie przemierzali na rowerach malownicze ścieżki dzieciństwa Marca, pływali kanoe po rzece Connecticut i chodzili z plecakami po Górach Białych, paśmie Appalachów. I tam, pewnego pięknego dnia na szczycie Góry Waszyngtona, niedaleko miejsca Wielkiej Interwencji, Cyndia powiedziała Marcowi coś, co nieodwracalnie zmieniło ich związek. Przyszła do mojej księgarni w Hanowerze parę dni później. Powiedziała, że Marc wyjechał na spotkanie z kolegami z Wydziału Metapsychologii Dartmouth College, i spytała, czy moglibyśmy porozmawiać bez świadków. Byłem zaskoczony jak cholera, ponieważ wtedy prawie się nie znaliśmy, a pierwszy raz widzieliśmy się na ślubie na Hibernii; nie musiałem jednak czytać w dobrze osłoniętym umyśle Cyndii, żeby się zorientować, że coś ją bardzo trapiło.

Zamknąłem więc księgarnię, zaprogramowałem wywieszkę POSZEDŁEM NA RYBY i zaprowadziłem ją do pobliskiej kawiarni Starbucks. Zamówiłem dla nas zimne frapuccino i usiedliśmy razem przy jednym z ocienionych, bocznych stolików. - To Lucille zasugerowała, żebym z tobą porozmawiała - powiedziała, próbując napoju. - Mam problem. Z Markiem. - I wysłała cię do mnie? - Powiedziała, że znasz go lepiej niż ktokolwiek inny - nie licząc może Jacka. Cyndia Muldowney była ubrana zwyczajnie, w wypłowiałe dżinsy, białą koszulkę bez rękawów ze złotymi guzikami, czapeczkę baseballową Boston Red Sox i sandały na płaskim obcasie. Jej lśniące włosy były ściągnięte w długi koński ogon. Jej niezwykłe oczy o ciemnych rzęsach, które, jak mi powiedział Rory Muldowney, Irlandczycy opisują jako “narysowane ubrudzonym sadzą palcem”, miały morskozieloną głębię, skrywającą kamienną nieugiętość, której przedtem nie zauważyłem. Niedługo wszyscy mieliśmy odkryć, że kręgosłup pięknej hibemijskiej pani inżynier zrobiony jest z czystego cerametalu. - Pomogę ci, jak tylko będę mógł - powiedziałem szczerze. - Jestem w ciąży, wujku Rogi. Powiedziałam to Marcowi we środę, podczas wycieczki na Górę Waszyngtona. Nasz syn powinien się urodzić mniej więcej w trzecim tygodniu listopada. Otworzyłem usta, żeby jej pogratulować, ale ona zdecydowanie zmusiła mnie koercją do milczenia i ciągnęła tym swoim głosem ze ślicznym akcentem. - Kiedy przekazałam mu nowinę, Marc zareagował normalnie, radością. Ale w nocy, w tym starym zabawnym hotelu “Wbite Mountain”, nie przyszedł do łóżka. Siedział tylko przy otwartym oknie, gapiąc się w gwiazdy, myślami był miliony mil ode mnie. Pomyślałam, że może przekazuje komuś na odległość ważną wiadomość, więc czekałam. W końcu zasnęłam. Gdy się obudziłam, było po czwartej w nocy, a on wciąż siedział przy oknie. Powiedział, że myśli, i kazał mi spać. Błagałam, żeby mi powiedział, czy coś się stało. Widzisz, to był pierwszy raz... kiedy mnie nie pragnął. Tylko mnie pocałował i obiecał, że wszystko wyjaśni rano. Potem chyba mnie zredagował, bo zasnęłam. Ale zanim odpłynęłam w sen, poczułam jego dłoń na brzuchu. I wydawało mi się, że słyszę, jak jego umysł mówi: “Mentalny Człowiek”. - Uch-och - to był jedyny komentarz, na jaki mnie było stać. - Następnego dnia był bardzo zajęty. Powiedział, że wkrótce będziemy musieli wrócić do Seattle, ponieważ czeka tam na niego praca. Miał nadzieję, że zechcę mu przy niej pomóc, bo jest bardzo ważna i przyczyni się do sukcesu Rebelii. Dodał jeszcze, że przed powrotem do domu musi porozmawiać z jakimiś ludźmi z Dartmouth College. Jesteśmy tu, w Hanowerze, od trzech dni. Marc na ogół zostawia mnie samą i wychodzi konferować z umysłami Catherine Remillard i innych specjalistów z dziedziny metapsychologii rozwojowej. I nie współżyje ze mną. Jako że jestem pruderyjnym starym kozłem, poszukałem schronienia w filiżance kawy. - Ja... Rozumiem, że czasami mężowie reagują trochę dziwnie na pierwszą ciążę żony. Może się obawiać, że cię zrani... - Pierdu-pierdu - warknęła córka Hory’ego Muldowneya. A potem nagle wystrzeliła: - Rogi, kto to jest Mentalny Człowiek? - Mentalny Człowiek? - powtórzyłem głupio. - Lucille nie wiedziała. Porozmawiała na odległość z innymi członkami Dynastii, przebywającymi na Ziemi, w tym z Paulem, ale żaden z nich nigdy o tym nie słyszał. Ja jednak jestem przekonana, że to z powodu Mentalnego Człowieka - kimkolwiek lub czymkolwiek jest Marc tak się denerwuje. - Mentalny Człowiek to nie osoba, lecz projekt naukowy - odpowiedziałem jej. - A raczej zaledwie pomysł. Marc myśli o nim od lat, ale z tego co wiem, do tej pory jest w sferze planów. Znam bardzo niewiele szczegółów. Chodzi o to, że Marc chciałby znaleźć sposób na sztuczne płodzenie wielu wysoce operanckich istot ludzkich. Szczególnie zależy mu na stworzeniu większej liczby gigantów, takich jak on sam i Jack.

Cyndia zmarszczyła brwi. - Jak nieurodzone dzieci? Przez zapłodnienie in vitro! - Nie ma innego sposobu. - Ale przecież eugeniczne grzebanie w ludzkim mózgu jest niemożliwe. Wszyscy o tym wiedzą. Potrzeba tysięcy genów, wielu z nich pleotropicznych - czyli takich, które wpływają na więcej niż jedną cechę. - Powtarzam ci tylko, co powiedział mi Marc. Było to parę lat temu, kiedy nawet nie myślał o ożenku ani o posiadaniu naturalnego potomstwa. Pewnego wieczoru siedzieliśmy razem w Tawernie Petera Christiana, tu, w Hanowerze, obaj nieźle wstawieni, i opowiedziałem mu sprośny kawał. Jeden z tych, co się zaczynają: “Ile spermy trzeba, żeby...”. Kiedy już się uśmiał, zrobiłem spostrzeżenie na temat jego wspaniałych plemników, które się zmarnują. I wtedy powiedział mi, że pewnego dnia przyczynią się do stworzenia Mentalnego Człowieka. - Więc ten projekt to wciąż tylko teoria? - Oczywiście-zapewniłem ją. Ale wcale tak nie było, o czym wkrótce miała się dowiedzieć nie tylko Cyndia, ale i całe Imperium Galaktyczne. Na ogół nie próbuję przywoływać nikogo telepatycznie, ani z bliższej, ani z dalszej odległości. Nie jestem w tym dobry, zwłaszcza, gdy chodzi o rozmowę w trybie intymnym, a nie o deklamatorskie pozdrowienie, które może odczytać każdy umysł w okolicy. Tej nocy jednak postanowiłem się porządnie wysilić. Wiedziałem, że zamieszkali w sędziwej “Hanowerskiej Gospodzie” zaledwie dwie ulice na pomoc od mojej księgarni, więc około dziesiątej poszedłem Main Street, przeciąłem Wheelock i zacząłem powolutku przechadzać się ścieżkami uniwersyteckiego parku naprzeciwko hotelu, wyobrażając sobie, że z tak bliska na pewno mnie usłyszy. Przez ponad dwie godziny wałęsałem się pod zmutowanymi wiązami, oświetlonymi latarniami, wołając Marca w intymnym trybie i nie uzyskując odpowiedzi. W końcu, kiedy chciałem już dać sobie spokój i iść do domu, usłyszałem, jak mówi: Po jaką cholerę się tu skradasz wujku Rogi? Jesteś w hotelu? Oczywiście. Właśnie wróciłem z konferencji. Musimy pogadać. Wyjdź na dwór. To ważne. ... Zaczekaj pięć minut. Gdy zobaczyłem wysoką sylwetkę o dyskretnie przytłumionej aurze, wyłaniającą się z hotelu, wyszedłem na spotkanie. Była ciepła, czerwcowa noc, więc w parku mieliśmy spore towarzystwo. Odeszliśmy na trawnik, dość daleko od amatorów biegania i czulących się par, i usiedliśmy. Świerszcze cykały, a chmury ciem wirowały wokół roztaczających ciepłe światło kuł staromodnych latarni. Od czasu do czasu jedną z nich połykał pikujący kozodój. - Jak się czuje Cyndia? - zapytałem. - Jeśli naprawdę musisz wiedzieć, zastałem ją śpiącą, gdy wróciłem. Byłem już w połowie rozebrany, kiedy mnie zawołałeś. O co chodzi? Powiedziałem telepatycznie: O Mentalnego Człowieka. I o twoją żonę. Przez dłuższą chwilę Marc milczał. A potem stwierdził: Pytała cię o Niego. - Trafnie to ująłeś, mon fils. - Wczorajszej nocy w hotelu “White Mountain” wymknął ci się fragment myśli o Mentalnym Człowieku. Wie, że myślisz o tym projekcie, i podejrzewa, że to jest ta wielka sprawa, o której jej powiesz, kiedy wrócicie do Seattle. Bardzo cię kocha, ale przykro jej z powodu faktu, że twoja nagła fiksacja na punkcie Mentalnego Człowieka jest chyba dla ciebie ważniejsza niż twój własny syn - nie mówiąc o [obraz dyskretnie pozbawiony drastycznych fragmentów].

Marc głośno jęknął, a jego umysł powiedział: Merde! Nie chciałem być wobec niej nieczuły. Ja po prostu... nie pomyślałem. Oczywiście. Od wielu miesięcy w moim umyśle nie było miejsca na nic poza Cyndią. Potem powiedziała mi o dziecku i poczułem się tak, jakbym z wielkim łoskotem spadł z nieba prosto na ziemię, bo przypomniałem sobie wszystko, co odsunąłem na bok podczas miodowego miesiąca szczególnie Mentalnego Człowieka, najważniejszą rzecz w świecie. Och naprawdę? Nie... Nie próbuj mnie umysłowo opieprzać, wujku Rogi! Wielbię Cyndię. Nadrobię to nieumyślne zaniedbanie. Ale Mentalny Człowiek to moja praca, najważniejszy projekt, jaki kiedykolwiek wymyśliłem. W porównaniu z tym cerebroenergetyka to nic, moje życie osobiste to nic! Mentalny Człowiek uratuje ludzką rasę przed obcą dominacją. To mi mówiłeś, kiedy rozmawialiśmy pierwszy raz wiele lat temu. Ale nie powiedziałeś, jak ma się dokonać ten cud. Wyjawisz mi to teraz? Nie. Jeszcze nie. Projekt wciąż jest w fazie wstępnej badań. Jasne. Ale będziesz musiał powiedzieć Cyndii - albo zaryzykować, że ją stracisz. - Nie mów jak cholerny idiota! - zerwał się na równe nogi i stał nade mną w świetle gwiazd. Potem jego ciało jakby oklapło. Rzekł niemal formalnie: - Przepraszam, że to powiedziałem, wujku Rogi. Jestem pewien, że leży ci na sercu tylko moje dobro - moje i Cyndii. Dziękuję ci, że zwróciłeś mi uwagę na ten problem. Kiedy wrócimy do domu, naprawdę zamierzam z nią przedyskutować projekt Mentalnego Człowieka i przekonać ją o jego nadzwyczajnym znaczeniu. Mam nadzieję, że może nawet zechce dzielić ze mną pracę. Też wstałem i wziąłem Marca za rękę. - Zrób to. I zrób coś jeszcze: kiedy wrócisz do pokoju hotelowego, kochaj się z nią. - Ależ ona śpi - zaprotestował gigantyczny tuman. - Obudź ją i kochaj - nalegałem, z całą koercją, jaką mogłem wycisnąć z moich wiekowych neuronów. - Na miłość boską, zrób to! Potrząsnął głową ze zdziwieniem, powiedział dobranoc i odszedł. Widziałem się z Markiem i Cyndią trzy dni później, tuż przed ich wyjazdem z Hanoweru do Seattle. Ona promieniała, a on był troskliwy i czuły. Pomyślałem, że w ich sypialni znów wszystko dobrze się układa, i odetchnąłem z ulgą. Potem, gdy lato było w rozkwicie, a ja czułem się lepiej, urocza Sally Lapidus znów pojawiła się na scenie, skłonna dać mi jeszcze jedną szansę. Zapomniałem o Mentalnym Człowieku i seksualnym życiu innych ludzi, szczęśliwie oddając się własnemu. Marc dokonał wielkiego obwieszczenia 10 września 2080 roku; była to koronkowa robota public relations, która niewątpliwie miała na celu pozyskanie natychmiastowego poparcia zwykłych ludzi, a jednocześnie wymierzenie Imperium solidnego ciosu poniżej pasa. Po raz pierwszy otwarto część kompleksu CEREM-u dla ludzkich mediów - rzekomo z okazji “rozpoczęcia produkcji” nowych modeli wzmacniacza cerebroenergetycznego o 600-krotnej mocy, które były przeznaczone dla Służb Geofizycznych Okanagonu. Mentalny Człowiek został zdawkowo przedstawiony światu, gdy Marc poprowadził elitę reporterów do laboratorium, gdzie doktor Jeffrey Steinbrenner i jego współpracownicy dłubali przy bardzo zmodyfikowanym kasku E18. Do czego służy ten wymyślny kask? No, jak to, przecież naukowcy używają go w trybie ultrazmysłowym, żeby ocenić kompleks metapsychiczny ludzkich embrionów. [Sensacja! Kakofonia pytań! Porządek przywrócony niezauważalną koercją.] Dziennikarz z “The New York Times” zapytał, czy przy zastosowaniu cerebroenergetyki naprawdę możliwe jest ocenienie mocy umysłowych ludzkich płodów z jakąkolwiek dokładnością.

Jeffrey Steinbrenner odpowiedział, że tak, z pewnymi ograniczeniami. Doskonale wyszkolony operant może analizować za pomocą ultrazmysłów mikroskopijną aurę embrionu in vitro w siódmym tygodniu rozwoju. Przed tym terminem mózg nowej istoty znajduje się w stanie pełnej interakcji z mentalnymi siatkami. Wczesne eksperymentalne próby techniki ewaluacyjnej, przy użyciu poprzedniego modelu kasku CE, zostały przeprowadzone przez Steinbrennera, gdy jeszcze pracował w Instytucie Zapłodnień Pozaustrojowych - tak zwaną Fabryką Nie Urodzonych w Chicago. Poziom zbieżności pomiędzy wynikami jego ewaluacji embrionicznych aur i rezultatami przeprowadzanych po porodzie konwencjonalnych badań metapsychicznych dzieci, wciąż rośnie. Twierdził, że teraz dokładność wynosi dziewięćdziesiąt dwa procent. Z powodów politycznych, które Steinbrenner określił jako trudne do zrozumienia, jego badania w Instytucie Zapłodnień Pozaustrojowych nie zostały uznane za istotne. Przeniósł się do CEREM-u w 2078 roku, na stanowisko kierownika Departamentu Bioniki i z początku pracował nad projektem 600x CE. Jednak od zeszłego roku poświęca się wyłącznie badaniom embrionów. Nastąpiły techniczne pytania od “Science” i “Newsweeka”, na które doktor Steinbrenner odmówił odpowiedzi “w tym momencie”. Potem “PNN” chciał się dowiedzieć, dlaczego taka korporacja cerebroenergetyczna, jak CEREM, postanowiła rozpocząć tę szczególną linię badań. Na to pytanie odpowiedział Marc. Wyjaśnił, że metapsychiczna ocena embrionów jest tylko częścią o wiele szerszego projektu, z gruntu niekomercyjnego, który od dawna głęboko go osobiście interesuje. Ostatecznym celem tego projektu jest spłodzenie dużej liczby ludzkich dzieci o gigantycznych zdolnościach metapsychicznych. Projekt nazywa się Mentalny Człowiek. [Znów sensacja! Większa wrzawa, pytania. Porządek ponownie przywrócony koercją.] “Galaxy Today” zapytał, czyje komórki zostały wykorzystane do spłodzenia embrionów używanych w obecnych badaniach Mentalnego Człowieka. Marc odpowiedział, że sperma była jego, a jajeczka pochodziły od żeńskiej dawczyni o bardzo wysokim potencjale metapsychicznym, która woli pozostać anonimowa. “Star Network” spytał, co się dzieje z embrionami Mentalnego Człowieka po badaniu. Marc wyjaśnił, że zdolne do życia siedmiotygodniowe embriony używane w badaniach wstępnych, po zanalizowaniu kompleksu metapsychicznego są przechowywane w stanie zamrożenia. Reprezentanci mediów z pewnością rozumieją, że obecnie byłoby sprzeczne z Reprodukcyjnym Statutem Imperium, gdyby prywatna korporacja taka jak CEREM żywiła sztucznie ludzkie embriony do wyznaczonego przez prawo terminu ośmiu tygodni - a tym bardziej pozwoliła tym płodom dojrzeć. Marc miał nadzieję, że w końcu prawa się zmienią, a embriony Mentalnego Człowieka - czy to o gigantycznych metazdolnościach czy też “zaledwie” operanckie zostaną przeznaczone do adopcji przez wykwalifikowanych rodziców. “TerraNet” zapytała z niedowierzaniem, czy Marc chciał przez to powiedzieć, że każda rodzina mogłaby dostawać superembriony, a jeśli tak, to ile by kosztowały. Marc odrzekł, że stosowałyby się zwykłe kryteria adopcji i nie byłoby opłat. Wtedy korespondentka IBC dotknęła najbardziej kontrowersyjnego aspektu: Jaki osobisty interes ma Marc w tworzeniu Mentalnego Człowieka? Czyjego celem są czyste badania, altruizm czy może są inne przyczyny sponsorowania tak drogiego i niepewnego projektu? Powiedział, że do założenia laboratorium Mentalnego Człowieka skłoniły go dwa powody. Po pierwsze chciał dać każdej ludzkiej rodzinie możliwość wychowywania operanckiego dziecka (i każdej operanckiej rodzinie możliwość wychowywania dziecka o zdolnościach gigantycznych), poprzez implantację embrionu lub adopcję nie urodzonego dziecka. Drugim zaś celem było uzyskanie pewności, że Państwo Ludzkości nigdy nie zostanie wcielone siłą do Wspólnoty przez obce rasy Imperium Galaktycznego. Wierzył, że Wspólnota zniszczy indywidualność i podstawową ludzką naturę. Może, powiedział ze swym atrakcyjnym, krzywym uśmiechem, jego osobiste przekonanie nie jest słuszne, a Wspólnota jest dobra. Ale decyzja przyjęcia jej lub odrzucenia musi należeć do samej ludzkości. Jako przywódca Partii Rebelianckiej

przeciwstawia się opinii obcych, że niezjednoczona ludzkość stanowi niebezpieczeństwo dla Imperium i że przystąpienie ludzi do Wspólnoty nie może być przedmiotem pertraktacji. Giganci metapsychiczni poczęci w projekcie Mentalnego Człowieka dadzą pewność, że ludzkość nigdy nie zostanie wchłonięta w Galaktyczny Wszechumysł wbrew własnej woli. [Tumult.] Marc oznajmił, że odpowie na jeszcze jedno pytanie, a potem będzie musiał zakończyć wywiad i wycieczkę po CEREM-ie. “Operant Topics” zapytał, czy własne nie narodzone jeszcze dziecko Marca zostało przebadane techniką Mentalnego Człowieka. Marc odpowiedział, że nie. On i jego żona Cyndia powitają i będą kochać swego syna niezależnie od tego, jakie będą jego metapsychiczne zdolności, chociaż mają duże nadzieje na dziecko-giganta. Potem podziękował dziennikarzom za przybycie i obiecał informować ich na bieżąco o postępach prac. Po ujawnieniu planu Mentalnego Człowieka w ludzkich mediach wybuchła oczywiście burza kontrowersji, nasilając jeszcze rozłam ludzkości na frakcje pro - i antyimperialne. Zgodnie z przewidywaniami Marca mnóstwo ludzi odniosło się bardzo entuzjastycznie do perspektywy wychowywania Mentalnego Dziecka. Operanci niższego stopnia zasypywali CEREM prośbami o adopcję embrionów-gigantów, a nonoperanci wydawali się nawet bardziej chętni do powitania Mentalnych Dzieci w swoich rodzinach. (Normalni z reguły, przyznając to czy nie, mieli nadzieję i modlili się o potomstwo o wyższych mocach umysłowych, by mogło dołączyć do elity galaktycznej.) Uzyskanie operanckiego dziecka przez wszczepienie embrionu lub adopcję nie budziło zastrzeżeń, zwłaszcza w rodzinach kolonialnych, już przyzwyczajonych do wychowywania nie urodzonych. Reakcja w wyższych szeregach operantów była ostrożniejsza. Lojaliści Imperium szybko podważyli stwierdzenie Marca, że nowy “miot” dzieci o gigantycznych zdolnościach stworzy bastion przeciwko domniemanym zagrożeniom, które stworzy Wspólnota. Bardziej prawdopodobne jest, oświadczyli, że młodzi ludzie o gigantycznych umysłach uznaliby Wspólnotę nie tylko za nieszkodliwą, lecz wręcz za pożądaną. Sam Jack opowiedział się po tej stronie, lecz uważał, żeby nie dyskredytować wyrażonego przez starszego brata życzenia, aby operanckie embriony były dostępne na szeroką skalę. Paul z kolei podjął gwałtowną ofensywę. Podważył kompetencje Steinbrennera (którego przeszłość zawodowa na pewno nie była aż tak nieskazitelna), domagał się sprawdzenia techniki embrionalnej oceny Mentalnego Człowieka przez niezależnych uczonych (Marc odmówił współpracy), i nawet zasugerował, że Mentalny Człowiek może być tylko wymyślną mistyfikacją, mającą pozyskać wsparcie dla Partii Rebeliantów. Prywatnie Paul pozwolił sobie na złośliwą aluzję, że Marc, używając własnej spermy do spłodzenia Mentalnego Człowieka, podświadomie próbuje prześcignąć własnego ojca w grze prokreacyjnej. Do tej pory Pierwszy Magnat spłodził nie tylko sześcioro dzieci ze swą zmarłą żoną, Teresą Kendall, ale i trzydziestu ośmiu potomków z nieprawego łoża, których bez problemu uznał. Imperium Galaktyczne zareagowało na Mentalnego Człowieka długim, wymownym milczeniem. W końcu, po upływie niemal miesiąca od konferencji prasowej Marca, Davy MacGregor i inni Kierownicy Planetarni Państwa Ludzkości wystosowali wspólną odpowiedź, w której oświadczono, że sprawa Mentalnego Człowieka zostanie przedłożona do rozważenia Konsylium, podobnie jak się postępuje przy wszystkich kwestiach dużej wagi dla Imperium. W debacie będą uczestniczyć tylko ludzcy i egzotyczni magnaci. Decyzja Konsylium będzie ostateczna. Dopóki nie zostanie podjęta, CEREM i Marc Remillard nie mogą w żaden sposób propagować idei Mentalnego Człowieka, zabroniono im też explicate żywienia ludzkich embrionów powyżej siódmego tygodnia życia oraz powodowania, by rzeczone embriony były hodowane przez inne osoby, zarówno w drodze wszczepienia domacicznego, jak i in vitro.

Urzędnicy Galaktycznego Magistratu będą przeprowadzać okresowe inspekcje CEREM-u, aby się upewnić, że zakaz nie został złamany. Większość nonoperanckich istot ludzkich - i spora liczba operantów - dała na to dictum odpowiedź, której wszyscy się spodziewali. W skrócie brzmiała ona: Pieprzyć. I tak zaczął się ostatni akt Rebelii Metapsychicznej. Cyndia nikomu nie wyjawiła, co myśli o Mentalnym Człowieku, ale była głęboko zaniepokojona. Chociaż Marc zaprzeczył temu w rozmowie z mediami, w rzeczywistości namawiał ją do udzielenia Jeffowi Steinbrennerowi zgody na ocenę zdolności ich nienarodzonego dziecka środkami cerebroenergetyki przezowodniowej. Ale ona twardo odmówiła. Może nawet obawiała się, że Marc mógłby chcieć usunąć płód, gdyby brakowało mu gigantycznego potencjału. Marc przychylił się do życzenia żony. Zgodziła się natomiast, aby jej dziecko było edukowane in utero za pomocą eksperymentalnych metod percepcyjnych przeznaczonych dla Mentalnego Człowieka, ponieważ nowa technika uczenia była w dużym stopniu zmodyfikowaną i rozszerzoną wersją metod bardzo rozpowszechnionych pośród operanckich rodziców. Denis Hagen Muldowney Remillard (matka nalegała na niezwykłe drugie imię, ale odmówiła wyjaśnienia jego znaczenia) urodził się w terminie, 21 listopada 2080 roku; był zdrowym, dużym blondynkiem, ważącym trzy kilogramy, dziewięćset gramów. Z powodu niecierpiących zwłoki spraw Rebelii jego ojciec nie był obecny przy porodzie, chociaż zdążył wrócić do domu na czas chrztu, który odbył się w starym kościele św. Emanuela w miasteczku Eastsound na Wyspie Orek. Ojcem chrzestnym Hagena byłem ja, a matką starsza siostra Cyndii, Sara. Ponieważ aury dziecka nie przesłaniała już aura matki, chłopczyka poddano konwencjonalnym badaniom metazdolności. Okazało się. że jest potencjalnym wielkim mistrzem operanckim w ultrazmysłach, kreatywności i psychokinezłe. Badanie wykazało również, że dziecko jest potencjalnym gigantem w koercji i redakcji - ale metazdolności te były utajone i nieużywane. Zawsze istniała szansa, że proto-gigantyczne moce można rozbudzić później, więc Marc uczepił się tej nadziei, aby pocieszyć żonę i uśmierzyć swe własne gorzkie rozczarowanie. Mentalne braki Hagena i opozycja Imperium w stosunku do Mentalnego Człowieka nie były jedynymi problemami, z którymi w owym czasie musiał sobie radzić Marc. Podważenie zdolności zawodowych doktora Jeffreya Steinbrennera przez Paula okazało się całkowicie nieuzasadnione, a technika badań embrionalnych udoskonalona przez specjalistę od bioniki była wielkim sukcesem. Niestety nie można było powiedzieć tego samego o tysiącach embrionów powstałych z jajeczek Dierdre Keogh zapłodnionych spermą Marca. Po ponad rocznej pracy nad projektem Mentalnego Człowieka Steinbrenner i jego współpracownicy nie znaleźli ani jednego embrionu o gigantycznym potencjale. 21 OKRĘG SEATTLE, ZIEMIA 14 STYCZNIA 2001 Po wyczerpującym skoku teleportacyjnym z Astrachania Fury musiał porządnie wypocząć i dojść do siebie. Zatajając swoją tożsamość wprowadził się do luksusowego apartamentu w ,,Four Seasons” w centrum Seattle i zamówił krwisty stek, sałatkę cesarską, creme brulee i butelkę Stolicznej. Zjadł i wypił, a potem położył się i zapadł w sen bez snów. Obudził się następnego ranka ze zdecydowanie zbyt dużym apetytem na siłę witalną. Klnąc, zredagował się i zdołał stłumić naglącą potrzebę - ale poważnym kosztem energii życiowej. Później! Zaspokoi ten głód później. Łatwo będzie znaleźć odpowiedni łup w tym mieście: pijanego Inuka*[* Ludność eskimoska zamieszkująca Inuvik, osiedle w Kanadzie, w delcie rzeki Mackenzie, na północ od północnego Koła Podbiegunowego (przyp. tłum.).] na placu Pionierów albo nastolatka zbiegłego z domu na Pikę Place Market. Niestety przerwa między koniecznymi

posiłkami stawała się coraz krótsza. Była to spora niedogodność, ale Fury do tej pory nie miał możliwości się nią zająć, ponieważ zbyt wiele innych rzeczy wymagało w tym momencie jego osobistej uwagi. Kierowniczka Astrachania, Ksenia Kurdiaszewa, okazała się trudniejsza do zabicia niż przewidywał, a jej wrogość w stosunku do lokalnej frakcji Rebelii osiągnęła natężenie, które zaczynało stwarzać kłopoty. Budowa zmodyfikowanych statków szła dobrze, ale wybuchła panika, gdy zakłady bardzo ważnego podwykonawcy z Jakucji zostały zniszczone podczas awarii elektrowni. Francuski świat Blois w napadzie galijskiego uporu z początku odmówił pomocy, gdyż musiałby zmienić plany produkcji we własnych fabrykach. Fury był zmuszony osobiście podziałać koercją na sześciu członków Ministerstwa Handlu Blois, na zespół kierowniczy DassaultAerospatiale oraz na przywódców trzech związków zawodowych, żeby prace znów ruszyły. Oprócz tego martwiła go nadchodząca sesja Konsylium. Dziewięciu niezdecydowanych ludzkich magnatów mniej więcej dojrzało do przejścia na stronę Rebelii, a skłonienie ich do podjęcia ostatecznej decyzji wymagało od niego jak najdelikatniejszego rodzaju mentalnego ponaglania. Za bardzo się rozpraszam, pomyślał. Nie po raz pierwszy Fury przeklął fakt, że nie można zdalnie wywierać silnej koercji, ani czytać we wrogich umysłach. Problem rozszczepienia osobowości był tylko jednym ze zwiastunów nadchodzących trudności. Jego ultrazmysły nie były już takie, jakie być powinny, podobnie jak zdolność autoredaktywna. Międzywymiarowy skok na Ziemię poważnie nadszarpnie jego siły, ale jest konieczny, bo rodziły się kolejne przeszkody. Gdyby tylko mógł wsadzić Hydrę na statek kosmiczny lecący na Ziemię i pozwolić jej załatwić tę szczególną sprawę samodzielnie! (Była o wiele lepsza w działaniu koercją na podświadomość Marca). Ale wolał nie wykorzystywać Hydry w sytuacji, w której mogła mieć niekontrolowany dostęp do Cyndii Muldowney. Fury wykrył Marca i Cyndię w domu na Wyspie Orek i udał się tam bezcieleśnie, by ich szpiegować. Wujek Rogi przyjechał w odwiedziny, jadł śniadanie w ogromnej kuchni z Markiem, Cyndią i dzieckiem. Stary księgarz przywiózł małemu Hagenowi prezent ulepszoną wersję nosidełka, jakie wiele lat temu zbudował dla Bezcielesnego Jacka. Dziecko wesoło bawiło się urządzeniem, ssąc kciuk i poruszając psychokinezą płatki kukurydziane na kuchennym stole. Rozmowa pomiędzy trojgiem dorosłych była nieciekawa, więc Fury nie tracił czasu. Kontakt z Markiem nastąpi później, gdy ten zaśnie... Szybkie ultrazmysłowe spojrzenie wykazało, że tego sobotniego ranka w zakładzie Mentalnego Człowieka w CEREM-ie znajdowało się tylko kilku techników. Jak zwykle był pośród nich pracuś Jeffrey Steinbrenner. Znakomicie! Na przedgórzu Gór Kaskadowych padał śnieg, więc Fury poszedł do hotelu i zamówił ciepłe zimowe ubranie. Później, gdy leciał jajkiem na wschód, skontaktował się przez radio z dostawcą ekwipunku w North Bend i zarezerwował zamknięty pojazd śnieżny typu Arktyczny Kot. Gdy lądował, maszyna już czekała. W niecałe pół godziny dojechał brzegiem rzeki Snoqualmie do płotu CEREM-u. W okolicy nie było żadnych innych poszukiwaczy zimowych przygód. Ukrył Kota w krzakach wysokich himalajskich jeżyn i wyłączył silnik. Sprawdziwszy, czy małe urządzenie zamrażające jest bezpiecznie schowane w jednej z przepastnych kieszeni jego spodni, wysiadł. Wokół panowała cisza, słyszał tylko szum uderzającej o siebie kry na rzece i powolne tykanie stygnącego pojazdu śnieżnego. Było niemal bezwietrznie; białe płatki uderzały w lustrzaną powierzchnię ogromnej półkuli pola sigma tuż za płotem i zsuwały się w dół, tworząc puszysty, skośny wzgórek. Używając dalekowidzenia Fury przekonał się, że za polem siłowym nie było żadnych ludzkich strażników. Na płocie wisiała tablica ostrzegawcza: WSTĘP WZBRONIONY! CEREM LTD. OSOBOM NIEUPOWAŻNIONYM DO PRZEBYWANIA

NA TYM TERENIE GROZI ŚMIERĆ! Fury z pobłażliwym uśmiechem teleportował się za barierę. Zmaterializował się pośród rododendronów obok zakładu Mentalnego Człowieka. Odpoczywał parę minut, odzyskując siłę i sprawdzając instalację, aby zyskać pewność, że jego obecność nie została wykryta. Nie dzwoniły alarmy, nie czuł mentalnego dotyku, personel w żadnym z budynków nie okazywał zaskoczenia ani nie odrywał się od swoich zajęć. Na wyższych piętrach laboratorium Mentalnego Człowieka jedenaścioro biotechników zajmowało się zapładnianiem partii bezużytecznych jajeczek jednej z nowych dawczyń, wykonywali też różne techniczne prace konserwacyjne. Jeffrey Steinbrenner był sam w sali inkubatorów w piwnicy, przygotowując się do przeprowadzenia testów. Jeszcze raz umysł Fury’ego wygenerował pole ypsilon i potwór dokonał teleportacji. Ułamek sekundy później pojawił się w sali inkubatorów, poza zasięgiem wzroku Steinbrennera, i za pomocą kreatywności stał się niewidzialny. Była to pierwsza cielesna wizyta Fury’ego w zakładzie, chociaż od czasu do czasu, podczas wizyt na Starym Świecie zapuszczał się tu mentalnie, żeby obserwować postępy w pracach nad Mentalnym Człowiekiem. Ogromne pomieszczenie było oświetlone karmazynowym, przytłumionym światłem, a przez łagodne nuty kwintetu smyczkowego Mozarta przebijał dźwięk nagranego bicia ludzkiego serca. Trzy ściany sali były pokryte od podłogi do stropu stelażami, w których mieściły się jajowate kapsuły maciczne. Każda z nich była przezroczysta, wysokości około pięćdziesięciu centymetrów, i miała z przodu monitory informujące o funkcjach życiowych płodu. Urządzenia do podtrzymywania życia znajdowały się w ścianach za stelażami, podobnie jak system transportujący embriony w kapsułach do różnych części budynku, gdzie przeprowadzano badania i inne rutynowe czynności. Trupioblady naukowiec usadowił się na krześle operatora przed jednostką do prób metapsychicznych, stojącym w środku pomieszczenia. Aparat miał rozmiary małego biurka. Na górze znajdowało się oszklone pudełko, przypominające nieco samochodowy podgłówek, które zawierało pojedynczą kapsułę maciczną z maleńkim embrionem czekającym na analizę. Po lewej stronie krzesła stał moduł doprowadzający moc do urządzenia cerebroenergetycznego. Na podstawce z drugiej strony leżał gotowy do użytku kask El 8 ze specjalnie zmodyfikowaną ultrazmysłową płytą mózgową. Fury stanął za Steinbrennerem, który dyktował wstępne informacje do mikrofonu komputera i przesyłał dane z monitora wyświetlającego życiowe sygnały na kapsule. Potem lekarz odprężył się na chwilę, przyglądając się embrionowi swoim własnym słabym mentalnym wzrokiem. To samo robił Fury. Rozwijająca się istota ludzka miała jakieś dwa centymetry długości, pływała w przezroczystym, wypełnionym płynem worku owodniowym wielkości śliwki. Poskręcana pępowina łączyła embrion z o wiele większym, gąbczastym łożyskiem, gęsto oplecionym naczyniami krwionośnymi i osadzonym w kawałku protoplazmy z tyłu sztucznej macicy. Z wyjątkiem pigmentu ciemnych oczu, naczyń krwionośnych i szybko bijącego czerwonego serca, wyraźnie widocznego w klatce piersiowej wśród delikatnych żeber, dziecko wydawało się być zrobione z przejrzystego plastyku. Palce jego miniaturowych kończyn były już dobrze uformowane, widoczne też były męskie genitalia. Główka była nieproporcjonalnie duża, pochylona w przód, jakby w spokojnej medytacji, mózgowie wyglądało jak lśniący cień, z wyraźnie oddzielonym mózgiem. Twarz embriona, niewyraźna z wyjątkiem oczu, przypominała nieokreślonego Naczelnego, ale aura dziecka była już wyraźnie ludzka. Steinbrenner włożył ciężki kask CE i podłączył go. Nie dał po sobie poznać, że poczuł wiązki fotonowe, które wwiercały mu się w czaszkę, przygotowując miejsce na włożenie elektrod. Fury czekał. Wreszcie, kiedy naukowiec pochylił się i rozpoczął badanie embrionu, Fury wśliznął się przez łącze płyty mózgowej do niczego niepodejrzewającego umysłu Steinbrennera.

Kolory są przepiękne, Jeff. Prawie jak słoneczna korona. O wiele subtelniejsze niż dorosła aura. Tak... Proszę, zademonstruj, jak różnicowane są metazdolności. [obraz] Niełatwo je odseparować i policzyć, nawet za pomocą E18. Operator musi mieć... sporo doświadczenia, żeby używać tego sprzętu. Obecnie tylko ja potrafię przeprowadzać badania Mentalnego Człowieka, uzyskując przyzwoity stopień dokładności. Czy ten embrion ma gigantyczny potencjał? Poczekaj chwilę... Widziałeś tę fluktuację w natężeniu aury? Nie lubią, gdy ich dotykać umysłem. Przypuszczam, że jest to prosty tropizm, nie bardziej tajemniczy niż ucieczka robaka od igły. Ale jestem prawie pewny, że te dzieci mają już prymitywną świadomość i że operują na poziomie zarówno witalnym, jak i mentalnym. Fascynujące. Ale czy ten embrion jest gigantem? Nie. Najwyżej dwukrotny potencjał klasy mistrzowskiej. W koercji i redakcji. Pozostałe trzy zdolności są utajone, w stopniu wielkiego mistrza. Jaka szkoda. Mieliśmy nadzieję, że trzy nowe dawczynie jajeczek spowodują przełom, ale dotąd nie osiągnęliśmy więcej niż z jajeczkami Dierdre Keogh. Ani jednego embrionu giganta - nawet w stanie utajonym. A oczywiście musicie mieć gigantów... To jedyna racja bytu Mentalnego Człowieka. Rebelia nigdy nie będzie w stanie kontrolować politycznej indoktrynacji tysięcy nie urodzonych dzieci o potencjale wielkich mistrzów. Potrzebna nam setka gigantów, tak jak z początku zaplanował Marc. Niezbyt wygórowana liczba, jak na program perceptywny. Ale dotąd nie udało się spłodzić gigantów. Jestem przekonany, że potrzebne nam są tylko odpowiednie jajeczka. Wydaje się oczywiste, że poprzednia dawczyni miała komponent zmienności genotypowej, który zwalczył dominację gigantycznych cech obecnych w gametach Marca. Krótko mówiąc, nie wszystkie oocyty klasy wielkiego mistrza nie są wykształcone w równym stopniu, gdy w grę wchodzi sperma Marca! [złożony diagram], Dierdre Keogh, mimo wspaniałego dziedzictwa genetycznego, chyba nie nadawała się na matkę Mentalnego Człowieka. Więc teraz zwróciliście się do kobiet z udowodnionym potencjałem gigantycznym. Właśnie. Kandydatki mogą pochodzić jedynie z rodzin Remillardów i Macdonaldów. Idealną dawczynią byłaby Dorothea Macdonald, ale oczywiście o tym nie może być mowy. Jej dwie ciotki Macdonald są dobrymi Rebeliantkami i chętnie oddałyby po jajniku, ale obie są odmłodzone po menopauzie i ich jajeczka są wątpliwej jakości. Żadna z nich nie ma córek, co całkowicie wyeliminowało Macdonaldów. W linii Remillardów nie mamy problemu z przeżyciem gamety, dzięki tak zwanemu kompleksowi nieśmiertelności. Remillardowie nie tylko sami się odmładzają, ale chyba również wytwarzają żywotną plazmę nasienną przez okres o wiele dłuższy niż normalni mężczyźni. Jednakże właściwymi dawczyniami dla Mentalnego Człowieka są tylko kobiety silnie związane z Rebelią. W pierwszym pokoleniu Catherine odmówiła współpracy z powodów osobistych. W drugim pokoleniu wszystkie trzy córki Severina, o potencjale wielkomistrzowskim, dały próbki jajeczek. Te właśnie jajeczka obecnie przechodzą testy. Czy twoim zdaniem macie dużą szansę na sukces? Uważam, że tak. Zważywszy na dominujące dziedzictwo metapsychiczne Marca, powinniśmy być w stanie uzyskać sporą liczbę gigantów. Rosamund, córka Adriena, powiedziała, że również ofiaruje nam jajnik. Będziemy go trzymali w rezerwie. Szkoda, że nie udało się wam pozyskać siostry Marca, Marie, która byłaby doskonałą kandydatką. Ja/ja przypuszczam, że wiesz, iż jej matka, Teresa Kendall, też pochodziła z Remillardów w drugim pokoleniu, przez związek jej babki Elaine Donovan z bratem Rogiego. Wiedziałem o tym. I zwróciłem się do Marie, ponieważ Marc miał zbyt wiele skrupułów, by samemu to zrobić. Ale odmówiła. Ta kobieta nie jest aż tak lojalna wobec Imperium, a za to w

kwestiach dotyczących kazirodztwa przejawia wyjątkowy purytanizm. Niech ją szlag! Marie jest utajonym subgigantem zarówno w koercji, jak i w redakcji, oraz operanckim wielkim mistrzem w pozostałych zdolnościach. Skoro wiemy, że metapsychiczne zdolności Marca są dziedziczone jako dominujące, jest pewne, że moglibyśmy uzyskać dobre wyniki w przynajmniej dwóch metafunkcjach, gdybyśmy użyli jajeczek Marie. Dlaczego jesteś taki pewien, że gigantyczne mentalne cechy Marca są przenoszone na nadrzędnych allelomorfach? Jego syn Hagen jest utajonym gigantem w dwóch metafunkcjach, a Marc jest operantem w trzech. Biorąc pod uwagę heterozygotyczny związek z Cyndią, doszedłem do wniosku, że cechy metapsychiczne Marca muszą być przenoszone jako nadrzędne, z niekompletnym przeniesieniem czynnika operanctwa. Niekoniecznie. Nie rozważyłeś innej możliwości. Jakiej? Związek z Cyndią nie jest heterozygotyczny. Ona jest przyrodnią siostrą Marca. Jej prawdziwym ojcem jest Paul, nie Rory Muldowney. Jezu Chryste! Ale nikt nigdy... To prawda. I w tej sytuacji implikacje genetyczne są oczywiste. Cholera, tak! Rozumiem, co masz na myśli. Jeśli sperma Marca nie zawiera dominujących genów metapsychicznych, może to oznaczać katastrofę dla Mentalnego Człowieka! Tylko jego dzieci z Cyndią lub Marie byłyby prawdziwymi gigantami, a nawet wtedy ich operanctwo nie byłoby zagwarantowane. Daj spokój z Cyndią. Jest jeszcze jedna prawdziwa siostra, która może być matką Mentalnego Człowieka: Madeleine. Hydra? To śmieszne! Ucieka przed sprawiedliwością od dwudziestu sześciu lat. Nikt nie wie, co się z nią dzieje - a tym bardziej, czy współpracowałaby przy projekcie. Ja/ja wiem, gdzie ona jest. I będzie współpracować. Ty... ty mnie naprawdę namawiasz. Tak. To nie jest tylko sen na jawie. Z pewnością nie. Kim jesteś? Czego chcesz? Jesteś Madeleine? Czy to takie niewiarygodne? Mój Boże! Jajnik został już pobrany i zamrożony. Oocyty są w doskonałym stanie. Jezu! Tak! Oczywiście! A przy homozygocie... Marc nie może się dowiedzieć. Nigdy nie zaakceptuje Mentalnego Człowieka, który miałby być potomstwem Hydry. Musisz podłożyć nowy jajnik zamiast organu danego przez którąś z innych kobiet. ...Tak. Skoro nalegasz, mogę to zrobić. Ja/ja tego żądam. Żądam też, żeby embriony gigantów spłodzone z tych jajeczek były wychowywane, a niezamrożone. Niezależnie od tego, co zdecyduje Imperium Galaktyczne, Mentalny Człowiek musi żyć i rosnąć. Teraz! Ta decyzja należy do Marca, nie do mnie. Ja/ja się zajmę Markiem... Będziesz pamiętał sens tej rozmowy, ale nie będziesz wiedział, kto był twoim rozmówcą. Tak... tak. Jeffrey Steinbrenner wprowadził wyniki badań do komputera. Potem rozenergetyzował kask CE i zdjął go z głowy. Wreszcie usiadł wygodnie, czekając, aż jego umysł dojdzie do siebie. Bezwiednie przecierał antyseptycznym ręcznikiem cieniutką linię ranek po elektrodach na czole.

Szalony sen! Pamiętał każdy fragment. To był czysty obłęd. Pech. Podniósł mikrofon i nakazał przenośnikowi zabrać embrion z jednostki badań do zamrożenia. Potem wstał, przeciągnął się i podrapał w jądra. Koniec z pracą na dziś. Było jasne, że wreszcie dopadło go przepracowanie. Szedł w stronę drzwi sali inkubatorów, gdy zobaczył na podłodze małe naczynie, nierzucające się w oczy w czerwonym świetle. Klnąc pod nosem ze zdziwienia, zatrzymał się, żeby je podnieść. Na naklejce było napisane: UWAGA - MATERIAŁ BIOLOGICZNY W ZAWIESZENIU KRIOGENICZNYM ZAWARTOŚĆ: l LUDZKI JAJNIK DAWCA: ROSAMUND DRAKE REMILLARD - O, cholera! - powiedział doktor Jeffrey Steinbrenner. Pognał z wściekłością na górę, gotów wysondować mentalnie wszystkich techników na służbie. Szybko się dowie, który z nich ponosi winę za ten przejaw skandalicznej nieuwagi. A kiedy się dowie, ten idiota natychmiast pożegna się ze swoim stanowiskiem. Kiedy już się ściemniło, a cholerni pracownicy socjalni na pewno skończyli przeczesywać teren, bezdomny Dene*[* Dene - członek plemienia z grupy językowej Athabasków, zamieszkujących Alaskę i pómocno-zachodnią Kanadę (przyp. tłum.).] o nazwisku Sam Ontaratu wyszedł z ukrycia. Cały dzień czaił się w podziemiach Seattle, wilgotnym i cuchnącym labiryncie starych uliczek i rozpadających się dziewiętnastowiecznych budowli, które wciąż leżały pod powierzchnią nowoczesnego miasta. Teraz cieszył się, że wyszedł na zewnątrz, na świeże powietrze, chociaż padał deszcz i było zimno. Podziemie, w którym unosiły się szkodliwe opary i żyły szczury wielkości terierów, nie było miejscem, w którym członek plemienia Dene miałby zostawać dłużej, niż musiał. Niosąc swój worek, Sam wyszedł z opuszczonego budynku, który przez piwnicę łączył się z podziemnym światem, i wlókł się Yesler May, będącej kopią Skid Road z Ameryki Północnej. Wyciągnął wielki kawał plastykowego pneumatycznego opakowania ze śmietnika przed starym sklepem, przeszedł przez Pioneer Square, po czym skręcił w ciemną alejkę i ruszył w kierunku swojej ulubionej nocnej kryjówki, magazynu za sklepem z dywanami na First Avenue. Po żelaznej drabinie umocowanej na ścianie, wszedł do wysokiego, osłoniętego zakątka. Uśmiechnął się radośnie, gdy zobaczył, że miejsce jest suche i wolne. Wysiusiał się lejąc w dół, potem wyciągnął z worka śpiwór oraz zamkniętą litrową butelkę Potter’s Crown Canadian i kanapkę z mięsem, pozostałą z wczorajszego lunchu w Misji Ewangelickiej. Ułożył śpiwór na materacu z plastykowego opakowania, zdjął buty, wcisnął je do worka (który zastępował mu poduszkę), i przygotował się do snu. Był na dobrej drodze do pogrążenia się w pijackim zapomnieniu, gdy pokazał się jakiś dziwny gość i go zaczepił. - Wyjdź ze śpiwora i wstań - nakazał facet. Był po drugiej stronie, przy drabinie. Sam Ontaratu zaklął i powiedział mu, żeby odszedł, a wtedy gość uderzył go metakoercją. - Aj, stary. Co robisz? - jęknął Sam. - Wstawaj! Koercja się nasiliła, podciągając sflaczałe mięśnie Sama, który zorientował się, że musi posłuchać. Pomrukując, zdołał zakorkować płaską butelkę whisky i wsunąć ją za koszulę, po czym wygrzebał się z ciepłego gniazdka i stanął prosto, przytrzymując się ściany starego budynku.

Facet był ubrany w drogie ciuchy - przeciwdeszczową kurtkę, ciepłe spodnie i śniegowce czyli nie był ani gliniarzem, ani członkiem siejącego wśród bezdomnych grozę oddziału Departamentu Policji w Seattle. Ale Sam powinien był się tego od razu domyślić. Żaden z myszkujących nocą gliniarzy nie był metapsychikiem. Raz na jakiś czas kręcili się tu operanccy świętoszkowie, szukając duszyczek dla Jezusa. Ale ten gość nie pasował. Nie wyglądał na takiego, co czyni dobro. Co to, to nie. Przez alkoholowe oszołomienie Sama przedarł się alarmowy dzwonek. - Nie mam pieniędzy ani heroiny - jęknął. - Daj mi spokój, facet. Dziwny typek podszedł, trzymając ręce z dala od ciała, jak zapaśnik gotowy do uderzenia. Nie miał rękawiczek, a dłonie silnie mu drżały. - Na kolana - rozkazał chrapliwym głosem. O, nie! nic z tych rzeczy! Sam był Sahtu Dene, rdzennym mieszkańcem Ameryki, a Sahtu to znaczy człowiek. Żaden metapsychiczny zaklinacz węży do niczego go nie zmusi, a już zwłaszcza nie do tego! Koercja nagle zelżała. Facet tak dziwnie wyglądał. Jakby się zawahał, albo coś sobie przypomniał. Sam uciekł w bok, poza jego zasięg, i wyciągnął butelkę whisky. Kiedy dziwak niezdarnie się odwrócił, Sam rąbnął go butelką w twarz. Łajdak krzyknął, z nosa popłynęła mu krew. Potknął się o własną nogę i rymnął jak długi na ziemię. - Wypierdalaj stąd! - wrzasnął Sam, wywijając butelką. Obcy spojrzał na niego z przedziwnym wyrazem twarzy: nie był to ani gniew, ani ból, lecz strach i zaskoczenie. Jakby nawet nie wiedział, gdzie jest. Potem, jak zdmuchnięty płomień świecy, po prostu zniknął. - Chryste - szepnął przerażony Sam. Faceta nie było! Doczłapał do krawędzi dachu i spojrzał w dół, spodziewając się zobaczyć ciało. Ale nie zobaczył niczego. Po prostu niczego. Jego oczy omiotły mokry chodnik i rzędy pojemników na śmieci, połyskujących w deszczu. Po ulicy przemykały samochody. Sam Ontaratu zmrużył załzawione oczy i przyjrzał się butelce, którą wciąż trzymał. Była na niej krew. Została też mniej niż połowa zawartości. - Chryste - powiedział znów Sam, potrząsając głową. Potem wczołgał się z powrotem do śpiwora, skończył whisky i zasnął. Na wyspach San Juan u wybrzeża stanu Waszyngton padał lodowaty deszcz, szeleszcząc o zasłonięte okna małego salonu. Marc i Cyndia wyszli parę godzin temu, żeby zdążyć na przedstawienie “Walkirii” w operze. Thierry Lachine, kamerdyner, leżał w łóżku, chory na grypę. Niania, Mitsuko Hayakawa, pojechała odwiedzić swoją starą matkę w Twisp. Ale Rogi powiedział, że chętnie zostanie z dzieckiem. W kominku płonął miły ogień, a fotel był wygodny. Wyciągnął stary dobry komiks dreszczowiec Carla Hiaasena i wypił trochę Wild Turkey, po czym usadowił się wygodnie, by radować się spokojnym, zimowym wieczorem. Po chwili przysnął. Gdy się obudził, zobaczył, że ogień zgasł, na kominku pozostał tylko żar, a zegar właśnie wybił północ. Rogi wstał, ziewnął i poszedł do pokoju dziecinnego. Hagen spał spokojnie w kołysce z wiśniowego drewna. Był kochanym dzieckiem, nigdy nie marudził, a jego maleńki mózg wypełniały zwykłe operanckie dziecięce sny - proste zmysłowe percepcje i splecione pętle doświadczeń wynikające z kształcenia, nie osłonięte i niewinne. Rogi uśmiechnął się do dziecka, myśląc, jak bardzo różni się ono od przedwcześnie rozwiniętego, ostrożnego malutkiego Jacka... I różni się też od małego Denisa. Pamiętasz jak go pocieszałeś kiedy bał się zimnej wody którą polano mu głowę podczas chrztu? I jak się z tobą związał gdy jego matka poprosiła cię byś był jego nauczycielem?

Rogi uśmiechnął się, spoglądając w pusty eter pokoju dziecinnego. - Pamiętam, jakby to było wczoraj, mon fantóme! Zadziwiające, że Denis potrafił mentalnie wypowiadać prawdziwe słowa niemal od Pierwszego Dnia. Ten mój chrześniak nie jest aż tak utalentowany jak pozostali dwaj, ale będzie miał dobre życie. Pokładam w Bogu nadzieję, że masz rację Rogi. Ale obawiam się, że to dziecko może się znaleźć w wielkim niebezpieczeństwie. Ze strony własnego ojca. - Duchu, oszalałeś? Marc kocha Hagena! Nigdy by go nie skrzywdził. Mógłby - myśląc, że postępuje słusznie... Mogę cię tylko ostrzec przed tą możliwością. Nie ma nikogo innego, komu mógłbym to powiedzieć i kto by mi uwierzył nikogo, kto mógłby mi pomóc zażegnać niebezpieczeństwo grożące dziecku jego matce tobie całej galaktyce. To nie tylko Marc to JA odwróć się Rogi ODWRÓĆ SIĘ I SPÓJRZ NA MNIE! W panice Rogi posłuchał. Nie spodziewał się, że cokolwiek zobaczy. Istota lylmicka, którą nazywał Duchem Rodzinnym, podczas swych nieczęstych wizyt zawsze była niewidzialna. Ale tym razem przy ciemnym oknie pokoju dziecinnego stał człowiek. Był delikatnej budowy, miał jasne włosy, a jego młodą twarz plamiła krew wokół nosa i ust. - Nie - szepnął Rogi. - O, nie. To nie dzieje się naprawdę. Marc i ja jesteśmy najniebezpieczniejszymi ludźmi jacy się kiedykolwiek urodzili - niech nam Bóg pomoże! - ale jeśli nie on to ty będziesz musiał to zrobić nie mogę wyjaśnić nie mogę nawet zostać tu dłużej ROGI POMÓŻ MI! Pomóż Hagenowi i Cyndii i całej ludzkiej rasie i Imperium Galaktycznemu... - Denis? - wyszeptał Rogi. - Denis, monfils, czy to ty? Ale w pokoju dziecinnym nikogo już nie było, oprócz samego Rogiego i kwilącego dziecka. Marc. ...Co? Podobało ci się przedstawienie? Śpiew był znakomity, a nowa inscenizacja “cwałowania Walkirii”, dokonana przez Baldwina, jest fantastyczna. Ale w obecnej sytuacji akcja opery zbyt wiele mi przypomina, bym mógł przy niej odpocząć. Nie lubię dobrego króla, starego Wotana. Za dużo mówi i okropnie manipuluje ludźmi. [Śmiech]. Zapewne nie przepadasz też za Zygmuntem! Ale co tam opera! Mam dla ciebie dobre wiadomości. Steinbrenner niedługo dokona przełomu. !!!To cudownie!!! Najwyższy czas. Zaczynałem się zastanawiać, czy Mentalny Człowiek nie jest przypadkiem tylko moim złym pomysłem. Bardzo śmieszne. Uda nam się uzyskać dużą liczbę embrionów o gigantycznych metafunkcjach z jajeczek kuzynek? Tak, ale Mentalny Człowiek narodzi się dopiero w drugim pokoleniu. Nie rozumiem. Nie szkodzi. Będzie wystarczająco dużo gigantów z jajeczek nowych dawczyń. Musimy tylko dopilnować, żeby Imperium ich nie skonfiskowało. Mam przygotowany plan awaryjny na wypadek, gdyby decyzja Konsylium co do Mentalnego Człowieka okazała się negatywna. Przeniesiemy się na Okanagon - całkowicie. Trzeba również zmienić program wychowywania dzieci. Nie będziesz miał pięciu lat na czekanie, aż Mentalny Człowiek dojrzeje. Musi być gotowy w dwa lata. To niemożliwe! Wymyślili sposób na duże przyśpieszenie dojrzewania gigantycznych metazdolności dzieci. Nie wiem, jak to możliwe. Istnieją nieprzekraczalne granice nauczania dzieci. Konsultowałem się z autorytetami psychologii rozwojowej i powiedzieli... Zapomniałeś o naszym pierwotnym planie... opartym na pierwotnym Mentalnym Człowieku.

To była tylko fantazja. Poza tym Catherine pokazała mi, że genomy Jacka i mój znacznie się różnią. Mutacja... Mentalnego Człowieka można przymusić do szybkiego rozwoju, jak różę, którą zmusza się do kwitnienia w zimie. Trzeba tylko naśladować to, co stało się z Jackiem. Będzie trochę trudności, ale wystarczająca liczba jednostek przejdzie przez to pomyślnie. To... byłoby niewłaściwe. Tylko trochę wyprzedziłbyś ewolucję. [Daj Mentalnemu Człowiekowi to, co ty powinieneś był mieć!] Dzieci zrozumieją i podziękują ci. Miliony, wolne i tryumfujące, prowadzące ludzkość do Drugiego Imperium. Miliony... Twoje prawdziwe dzieci. Homo summus. Spłodzisz je po zwycięstwie Rebelii. To powinienem był być ja, nie on! Dlaczego to nie byłem ja? Mutacja Jacka jest ewolucyjnym ślepym zaułkiem. Ty jesteś potężnym prawdziwym ojcem Mentalnego Człowieka. Ale musisz mieć odwagę wypełnić swe przeznaczenie przekroczyć moralne bariery postawione przed biednym ograniczonym Homo sapiens. ... Jack przeżył okres przejściowy. Musiał być gigantem kreatywności już we wczesnym dzieciństwie, skoro dokonał reinkarnacji. Tak. Ale to by się nigdy nie stało bez tego najsilniejszego impulsu, jakim był strach przed śmiercią. Wciąż to pamiętam: strażacy przecinają pole sigma strzegące płonącego szpitalnego pokoju drzwi się otwierają dym płomienie rozbite okno śnieg para proch poczerniały powykręcany postapiany sprzęt NAGI DOROSŁY MĘŻCZYZNA PRZECHODZĄCY METAMORFOZĘ DO SWEGO PRAWDZIWEGO KSZTAŁTU TRANSFORMOWANY PRZEJACKFORMOWANY MÓZG zmieniający się znów w dziecko bezpieczne żywe tryumfujące... To się stanie raz jeszcze. Tak, jak o tym marzyłeś. Ale jak? Połączenie biotechnologii z cerebroenergetyką [obraz] widzisz rozumiesz? Sztuczna encefalizacja w adaptacji do technologii kapsuły regeneracyjnej wzmocnionej wyspecjalizowaną kreatywną CE warunki do nauki i indoktrynacji mogą iść w parze z Jackformowaniem masz już ludzi do pomocy zbuduj aparat Steinbrenner Keoghowie Morita Van Wyk Kramer UDA SIĘ. Tak... Boże to się uda Urodzi się Mentalny Człowiek cel ludzkiej ewolucji nasz zbawca! Który poprowadzi ludzkość do Drugiego Imperium wolnego od dominacji obcych. A ty będziesz nie tylko Jego ojcem ale i Jego Gwiazdą przewodnią. To marzenie. Tylko marzenie... Każdy ludzki tryumf tak się zaczyna. 22 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Opowiedziałem Ti-Jeanowi i Dorothée o widmie Denisa jakiś miesiąc później, kiedy zawitali do Hanoweru po sesji Konsylium. Dorothóe od razu na zapleczu księgarni lekko przeszukała mi umysł, z moją pełną zgodą, odkrywając wspomnienie tego przeżycia i analizując je z pomocą Jacka. Nie wyciągnęli decydujących wniosków: widziałem coś, co zarówno moje zwykłe zmysły, jak i ultrazmysły postrzegały jako prawdziwe. Mógł to być Denis albo ułuda, którą odziałem w jego metapsychiczną tożsamość. - Jak myślisz, co to było? - zapytałem Dorothée. - Sądzę, że go widziałeś - odrzekła, a jej pseudogłos był drewniany i beznamiętny. Miała na sobie błyszczącą diamentową maskę, ale reszta ubrania nie rzucała się w oczy - czarne wełniane spodnie i sweter z kapturem. Zdjęła kurtkę przeciwdeszczową.

Opadłem na stary skórzany fotel bujany, a ona usiadła obok mnie i wzięła mnie za rękę. Dokonała przeszukania umysłu tak zręcznie, że nie czułem bólu, ale jednak byłem wyżęty. Zwróciłem się do Ti-Jeana: - A ty? Przysiadł na krańcu mojego zniszczonego biurka. Kot Marcel spokojnie spał w koszyku, a marcowy wicher uderzał stulonymi pączkami klonu o małe okno biura. - Przypuszczałem prawie od początku, że zintegrowana istota, która uciekła nam w święta, ma zdolności teleportacyjne - powiedział Jack. - To może być jedno wytłumaczenie tego, co widziałeś. Albo mogła to być metakreatywna “przesyłka”, iluzoryczny obraz. Tak czy inaczej... sądzę, że był to Denis, który czasowo zyskał kontrolę nad swoim ciałem. - Co zatem zrobimy? - zapytałem ich z rosnącą niecierpliwością. - Nic nie możemy zrobić - rzekł Jack. - Musimy po prostu czekać na ponowne pojawienie się Denisa. Jeśli on żyje, istnieje możliwość, że połączenie dwóch części jego osobowości było tylko czasowe. Część, która jest Denisem, może być teraz podporządkowana, tak jak przedtem część Fury. Z czasem dobra osobowość może dać nam jakąś wskazówkę, jak zniszczyć osobowość złą. To wszystko, na co możemy mieć nadzieję. Wyrwałem się z troskliwego uścisku Dorothée i zwróciłem się błagalnie do Ti-Jeana: - Denis cierpiał! Teraz wie, że jest Furym. Błagał, żebym mu pomógł. Czy możecie przynajmniej przeprowadzić jeszcze jedno przeszukanie Ziemi? Jeszcze raz spróbować go namierzyć? Spojrzały na mnie jasnoniebieskie, nieludzkie oczy. - Wujku Rogi, to potrwa za długo, a ja mam inną pracę. O nadzwyczajnym znaczeniu. - Kontrola zniszczeń - stwierdziłem cynicznie. - Osaczanie Marca i Mentalnego Człowieka. Tylko o to się teraz troszczysz. Jack przyznał, że tak. - Wujku Rogi, Marc to hochsztapler - powiedziała Dorothée. Metapsychiczny kusiciel, wspaniały, silny i przemawiający do rozsądku! Wiesz, co pomyślałam, gdy zobaczyłam w Tri-D wywiad, w którym wziął obronę ludzkiej wolności na siebie, jakby nikt inny w całym Imperium Galaktycznym nie dawał za to złamanego grosza? Pomyślałam: wygląda tak, jak powinien wyglądać mój Anioł Stróż - spokojne, szare oczy, piękna, budząca zaufanie męska twarz. Czemu nie pozwolić mu, aby mnie oświecił, strzegł, rządził mną i prowadził? Czemuż nie pozwolić gigantycznemu umysłowi i tym szerokim ramionom rozprawić się z chaosem w Imperium? Rogi, ja nie zostałam zmuszona koercją przez Marca, on mnie oczarował... na chwilę. Dopóki nie przypomniałam sobie, kim jest i jakie prowadzi życie - życie, które nawet najbardziej pobłażliwa osoba nazwałaby skrajnie skupionym na sobie. Marc może być szczery, gdy mówi, że jest całkowicie oddany obronie suwerenności ludzkiej natury, ale... - Oczywiście, że w to wierzy! - krzyknąłem, pełen oburzenia. Przejrzał na wylot te bzdury o tajemniczej Wspólnocie, które zaślepiły Paula i pozostałych lojalistów - które zaślepiły was. Obcy nie chcą nas takimi, jacy jesteśmy. Chcą nas wepchnąć w swe nieludzkie ramki. Koniec z chaotycznym indywidualizmem, niekonwencjonalnym myśleniem i nonkonformistycznym zachowaniem! Tylko spokój i porządek dla wszystkich. Ułagodzeni pachołkowie! Lobotomia dokonana na całej rasie! My, Rebelianci, przejrzeliśmy tę krecią robotę dziesiątki lat temu. Musieliśmy tylko zaczekać, aż pojawi się prawdziwy przywódca, taki, który mógłby nas zawrócić z drogi do fałszywego raju obiecywanego przez Wielką Interwencję. Teraz go mamy! Może Marc to anioł ze straszliwym mieczem. Ale on nas nie wypędzi z pieprzonego Rajskiego Ogrodu, on nas z niego wyprowadzi - ponieważ tego właśnie chcemy. - Gdybyś tylko zrozumiał... - zaczął Jack. Ale przerwałem mu francuskim przekleństwem. Dorothée powiedziała: - Marc nie jest aniołem stróżem. Ani wojowniczym archaniołem Michałem. Jeśli już mamy go nazywać aniołem, to jest Abaddonem - Aniołem Piekieł.

- Boicie się go! - zarechotałem. - Oboje martwiejecie z przerażenia, że coraz więcej rozsądnie myślących metapsychików i zwykłych ludzi dołączy do Rebelii i zostawi was i innych ludzkich lojalistów na gałęzi, którą samą podcinacie! - To fakt. Bardzo boimy się Marca - przyznał Jack. - I myślę, że ty w głębi serca też. - Poklepał Marcela na pożegnanie i zszedł z biurka, wziął z wieszaka kurtkę i podał ją Dorothée. - To, co robi Marc, nie ma nic wspólnego z zobowiązaniem wobec ludzkiej wolności. Z zimną krwią skutecznie manipuluje opinią publiczną, ponieważ widzi w Imperium zagrożenie dla własnych ambicji. Twój anioł ze straszliwym mieczem przygotowuje wojnę. - Jeśli wybuchnie wojna - odparłem zawadiacko - wywoła ją Imperium, nie Marc. - Naprawdę w to wierzysz? - zapytała Dorothée z politowaniem. - Tak - oświadczyłem. - Podobnie jak miliardy innych ludzi, którzy chcą być wolni. Chcą sami decydować o swoim człowieczeństwie. Jeśli będziemy musieli, staniemy do walki o tę wolność. - Ale czy chcecie walczyć o Mentalnego Człowieka? - zapytał Jack, wkładając kurtkę. Gapiłem się na niego. - Pomyśl o tym - powiedział. - I jednocześnie zastanów się nad tym, co Denis - albo twoja podświadomość - mógł mieć na myśli, nazywając Marca jednym z najniebezpieczniejszych ludzi, jacy się kiedykolwiek urodzili. Potem Bezcielesny Jack i Diamentowa Maska wyszli frontowymi drzwiami księgarni w mrok równonocy. Siedziałem w fotelu na zapleczu, wiał wiatr, stary, szalowany budynek skrzypiał, a Marcel, kot rasy Main Coon, patrzył na mnie słodko swymi drapieżnymi oczami, dopóki nie nadszedł czas pójścia na kolację. Chociaż Konsylium niechętnie informuje szeroką publiczność o swojej pracy, w latach poprzedzających Rebelię nowiny o tajnych telepatycznych naradach na ogół przedostawały się na zewnątrz za pośrednictwem ludzkich magnatów - szczególnie członków Partii Rebelianckiej. Wielka debata nad Mentalnym Człowiekiem została przedłużona, gdyż nie udało się jej zakończyć podczas jednej sesji; ale po tym, jak Marc z wyrachowaniem rzucił rękawicę w twarz egzotyków, tylko najbardziej kopnięci optymiści mieli jeszcze nadzieję na ostateczne zatwierdzenie projektu. Nawet w szeregach Rebeliantów słychać było gderania i utyskiwania częściowo na to, że przywódca partii z rozmysłem włączył tę poboczną sprawę w debatę antywspólnotową, ale również dlatego, że jeśli Mentalny Człowiek naprawdę stanowi broń ofensywno-defensywną, to jakim prawem Marc ujawnił Jego istnienie przedwcześnie, narażając Go na ataki Imperium? Marc odmówił wyjaśnień. Paul Remillard i inni lojaliści Imperium, którzy wciąż stanowili większość pośród magnatów Państwa Ludzkości, byli przekonani, że należy przerwać prace nad projektem - albo przynajmniej zawiesić go do magicznego momentu, kiedy nasza rasa “się zrośnie”, a Wspólnota nastanie sama z siebie. Kierowani takimi pobudkami, rozpoczęli ostrą , propagandę na rzecz Wspólnoty, włączając w akcję nie tylko ludzkich filozofów, przywódców religijnych i psychologów, ale również poltrojańskich przyjaciół. Wszyscy Ziemianie kochali małych Purpurowych Ludzi. Ich dobra wola w stosunku do ludzi, ich ciepłe poczucie humoru i niezaprzeczalna indywidualność uczyniły z nich doskonałych oponentów Rebelii, której rzecznicy oskarżali wszystkie obce rasy o to, że zasklepili się w obcej mentalności przypominającej ul. Ale każdy, kto poznał Poltrojanina, czuł, że oskarżenia te są bezpodstawne. Ujmujące małe łyse istoty o rabinowych oczach były żywymi dowodami na to, że Wspólnota jest korzystna. Nie musieli nawet otwierać swych purpurowych ust; a gdy mówili, byli bardzo przekonujący. Jednymi z najbardziej elokwentnych poltrojańskich apologetów Wspólnoty było małżeństwo Fritiso-Prontinalin i Minatipa-Pinakrodin, starzy przyjaciele naszej rodziny, którzy niegdyś prowadzili gościnne wykłady w Dartmouth College. Fred i Minnie wrócili do Hanoweru w październiku 2081 roku i w obecności szerokiej publiczności poprowadzili bardzo udane

prowspólnotowe zebranie w Audytorium Seussa. Byli tak przekonywający, że nawet ja sam zacząłem się wahać - odrobinę. Od tej pory wielokrotnie zastanawiałem się, czy jednak nie mają racji, a teraz jestem ostatnim Rebeliantem. Mais cela n’a aucune importance. Ale to nie ma już żadnego znaczenia. Marc był zbyt przebiegły, żeby zmierzyć się z Poltrojanami, Teilhardianami, obrońcami kosmicznej świadomości, prowspólnotowymi akademikami albo lojalistycznymi magnatami Konsylium w bezpośredniej konfrontacji. (I oczywiście odmawiał zaangażowania się w publiczną debatę z Paulem, choć jego ojciec nieprzerwanie starał się go w nią wmanewrować.) Marc zostawił twardą walkę, z ciosami poniżej pasa, swym kolegom Rebeliantom - szczególnie Alexowi Manionowi i wspaniałej profesor Mashy MacGregor-Gawrys a sam był ponad to, zachowując iście anielski spokój. Dorothée poruszyła jakąś uniwersalną strunę, przypinając mu anielską etykietkę. Podchwycili ją inni lojaliści, i przeciwnicy Marca używali jej szeroko nawet przed początkiem prawdziwej wojny wypowiedzianej przez Rebelię. Ale w 2081 roku, gdy była jeszcze nadzieja na pokojowe wyjście ludzkości z Imperium, Marc bardzo uważał, by utrzymywać sympatyczny wizerunek swojej osoby. Podczas wywiadów w audycjach Tri-D: “Oto prasa”, “Kroniki” i “Nowiny” oraz w innych programach dyskusyjnych dawał bardzo mgliste odpowiedzi na pytania adwersarzy o Mentalnego Człowieka i przedstawiał projekt jako coś tak trywialnego, jak zapłodnienie in vitro czy system adopcji i wychowywania kolonialnych nie urodzonych dzieci. Mówiąc prosto, lecz z przywódczym ferworem, grał filozofującego naukowca, potwierdzał swą osobistą wiarę w ludzki indywidualizm, oraz obowiązek obrony mentalnej niezależności łudzi, którego się podjął, a jednocześnie uzasadniał konieczność istnienia Mentalnego Człowieka. Wspólnota, deklarował raz po raz Marc, nie może być ludziom narzucona. Sami chcemy decydować, czy ją przyjmiemy, czy odrzucimy. Ostro zaprzeczał również twierdzeniu egzotyków, że ludzie przeciwni Wspólnocie zagrażają samemu istnieniu pokojowego Imperium. Prawdziwą groźbą dla cywilizacji galaktycznej, utrzymywał, jest odmowa zawarcia kompromisu ze strony obcych ras. Jak powiedziała Dorothée, niemożliwe jest działanie koercją przez Tri-D. Mogę się tylko z nią zgodzić, że Marc zawdzięczał swój ogromny sukces odnoszony w tych audycjach swojej bardzo staromodnej charyzmie. Obywatele Państwa Ludzkości nie byli prostakami: w większości byli dobrze wykształceni, dobrze poinformowani i odporni na romantyczne banialuki, które niegdyś gnały ludzi na krucjaty do zniewolonej Jerozolimy, albo nawoływały do podbicia świata dla komunizmu. Ale Ziemia od wieków nie miała prawdziwego bohatera, i może tym należy tłumaczyć natychmiastowy awans Marca do królestwa supergwiazd. Był przystojny, błyskotliwy, bogaty, reprezentował polityczną potęgę - ale wydawało się również, że szczerze się troszczy o rzeczy, które miały ogromne znaczenie dla ludzkości. Odwoływał się do naszego odwiecznego strachu przed dominacją obcych, samonapędzającej się urazy za Interwencję i lata Panowania Nadzorców Simbiarii, do dychotomii operanci-normalni, a nawet do naszej prymitywnej wiary w nadrzędność ludzkiej rasy - a my połykaliśmy to wszystko, bo wydawał się dość silny, by walczyć o naszą sprawę. Nasi prawdziwi bohaterowie byli skromni i mało znani. Nic dziwnego, że nie docenialiśmy ich, dopóki nie umarli. Przez resztę roku 2081 i początek 2082, gdy trwały tajne dyskusje w Konsylium, a w mediach rozszalały się publiczne awantury i burze, Rory Muldowney i inni bojownicy Rebelii powiększali składy nielegalnej broni - zarówno konwencjonalnej, jak i cerebroenergetycznej. Tymczasem zakłady budowy statków kosmicznych na Astrachaniu wypuszczały jeden zmodyfikowany transporter kolonijny po drugim. Ale nowe statki nie zostały przeznaczone do natychmiastowego użytku. Przechowywano je w doku na rosyjskiej planecie, ponieważ Lylmiccy Nadzorcy czasowo zawiesili zakładanie nowych ludzkich kolonii aż do rozwiązania sprawy Wspólnoty.

W okresie od lutego 2081 do stycznia 2082 roku ze spermy Marca i jajeczek pochodzących jak wszyscy sądzili - od Rosamund Drake Remillard (niezamężnej astrofizyczki, która stroniła od osobistego zaangażowania w projekt Mentalnego Człowieka), doktor Jeffrey Steinbrenner i jego współpracownicy zapłodnili i przechowywali w stanie zamrożenia jakieś trzy tysiące ludzkich embrionów o gigantycznym potencjale metakreatywnym. Niestety dziewięćdziesiąt sześć procent embrionów wykazywało jedynie uśpione zdolności. 6 stycznia 2082 roku, po zamknięciu Plenarnej Sesji Konsylium i na jej wyraźny rozkaz, agenci Krondaku z Galaktycznego Magistratu oficjalnie zamknęli projekt Mentalnego Człowieka w CEREM-ie. Wszystkie zamrożone embriony zostały skonfiskowane i zabrane z zakładu. Nie ujawniono, co się z nimi stało potem. Rebeliancka ludzkość - i miliardy do tej pory niezrzeszonych normalnych i operantów żałowała Mentalnego Człowieka, który zmarł, zanim jeszcze miał szansę się urodzić. Marc we wzniosłym oświadczeniu nazwał wymuszone zakończenie projektu okrucieństwem ze strony obcych, którzy zazdroszczą ludziom ich potencjału i się go boją. Nie posunął się do przepowiadania straszliwych konsekwencji, ale ostrzegł, że “ludzka cierpliwość” wobec despotyzmu Imperium jest na wyczerpaniu. W rzeczywistości Marc przewidział decyzję Konsylium, a sto czternaście najcenniejszych embrionów, które okazały się gigantycznymi operantami kreatywnymi, nie było już w CEREM-ie, gdy przybyli Krondaku. Dzięki wcześniejszym ostrzeżeniom Bum-Buma Laroche’a Cyndia Muldowney potajemnie wyniosła je z zakładu dwa tygodnie wcześniej i umieściła w tajnym inkubatorze zbudowanym przez Shigeru Moritę pod domem na Wyspie Orek. Tam oddani rebelianccy biotechnicy, których Cyndia osobiście nadzorowała, opiekowali się dziećmi-gigantami przez następne siedem miesięcy. Zbiegiem okoliczności drugie naturalne dziecko Marca i Cyndii, dziewczynka nazwana Cloud Laura Muldowney Remillard, urodziło się 19 maja 2082 roku, dwa tygodnie przed tym, jak embriony Mentalnego Człowieka miały całkowicie dojrzeć i opuścić swe maciczne kapsuły. 23 OKRĘG SEATTLE, WYSPA OREK, ZIEMIA 23 MAJA 2062 Po nakarmieniu Cloud*,[* Cloud (ang.) - chmura (przyp. red.).] która miała już cztery dni, i włożeniu jej, sytej i śpiącej, do kołyski, Cyndia zażądała z sali inkubatorów raportu o stanie embrionów. Embrion 42, którego nieformalne imię brzmiało Conlan, znów rozrabiał. Ona i Saskia zdecydują, co z nim zrobić później, gdy przeprowadzą ostateczne testy. Cóż za nadpobudliwe maleństwo! Conlanowi tak naprawdę potrzebny był poród. Ale będzie musiał zostać w sztucznej macicy jeszcze dwa tygodnie, dopóki nie przyleci statek z Okanagonu, żeby zabrać jego i pozostałe dzieci do nowych rodzin i tajnej szkoły, gdzie zostaną wychowani na Mentalnych Ludzi... Cyndia wyszła na balkon sypialni. Zastała tam Marca, patrzącego na ocean w świetle księżyca. Noc była bardzo ciepła, miał więc na sobie tylko złote jedwabne spodenki; był tak wspaniały, że na jego widok serce skoczyło jej do gardła. Odwrócił głowę i uśmiechną} się do niej, a ona poczuła, że jej ciało, wracające do normy po porodzie, pała ogniem i skręca się z pożądania. Było za wcześnie, ale i tak go pragnęła. Kochała go nad życie; kochała i pragnęła. - Jak dzieci? - zapytał. Wiedziała, które dzieci ma na myśli. Nigdy nie przychodził popatrzeć na śpiącego Hagena, nigdy nie siedział przy niej, gdy karmiła Cloud. Ale to nie było ważne. - Dobrze, ardaingeal ionuin - powiedziała lekko. - Wszystkie. Właśnie sprawdziłam. - Chodź tu i popatrz - zaprosił ją. - Orki wpłynęły do kanału.

- Orki? - podeszła do niego i spojrzała na morze. - Możesz mi powiedzieć, które? Mój ultrawzrok ostatnio nie działa najlepiej. Przyjrzał się baraszkującym czarno-białym stworzeniom. - Widzę Tunji’ego, Brudnego McPaskudę, Airegina, Ecaroh, Armatę i Mahjong z młodym. - Może powinniśmy dać imię jej dziecku. Będzie to drugi chrzest w tym pomyślnym dniu! Wybierz. Zastanowił się chwilę. - Co powiesz o Nuage*,[* Nauge (ang.) - chmura (przyp. red.).] na cześć naszej córki? Jestem pewny, że młode jest samicą. - Doskonale. - Przygotowałem dla nas sangrię*.[* wino] - Podszedł do stołu, na którym stał dzbanek i dwie szklanki, i nalał im obojgu. - Usiądź, kochanie. To był dla ciebie ciężki dzień. Duży, podwójny szezlong był ustawiony tak, by leżących owiewała wieczorna bryza. Wziął ją za rękę i pomógł jej usiąść, po czym wyciągnął się obok. Poprawiła przezroczystą niebieską koszulę nocną i szlafrok, które nosiła, by ukryć zdeformowane ciało, które jeszcze nie wróciło do normy po porodzie. Wino było dobre, więc wypiła je szybko w nadziei, że złagodzi ból pożądania, trawiący jej brzuch. Potem odstawiła szklankę na bok i ułożyła się wygodnie, moszcząc głowę w załamaniu mocnego ramienia Marca. Jego skóra była sucha i chłodna, wydzielała delikatny zapach piżma. Musnęła ręką jego twarz i wyczuła znajome oznaki głębokiej troski. - Cieszę się, że nie odłożyliśmy chrztu Cloud do przyjazdu Jacka i Dorothei na Ziemię w przyszłym tygodniu - powiedział Marc. Thierry i Mitsuko są idealnymi rodzicami chrzestnymi. Zaśmiała się łagodnie. - I oczywiście nie ośmielilibyśmy się zaprosić przyszłych rodziców chrzestnych na wyspę. Ich gigantyczne ultrazmysły mogły wykryć inkubatory, które tu ukryliśmy. - To też - zgodził się. - Ale w obecnej sytuacji wolałem nie urządzać wielkiej uroczystości rodzinnej, takiej jak chrzciny Hagena. Teraz zaprząta mnie zbyt wiele ważnych spraw. Cyndia starała się nie okazać, że jest jej przykro. - Rzeczywiście, taka kameralna ceremonia - tylko rodzice chrzestni, dzieci, Siostra Virginia i my - też była przyjemna. - A teraz zostaliśmy sami. Towarzyszy nam tylko stado tańczących zabójczych orek. - Nie bądź takim pesymistą - zganiła go. - Wcale nie są zabójcze. - Jak chcesz. Ale i tak są łowcami. Pięknymi, inteligentnymi mięsożercami. - Mm. - Przesunęła dłonią po jego udzie. - Jak ty, ukochany. I ja. - Warknęła zabawnie, jak drapieżnik. Uśmiechnął się. Odrzucenie seksualnego zaproszenia było grzeczne, ale zdecydowane. Szybko zapanowała nad niezręcznością tej chwili. - Wiesz, nad czym się zastanawiałam? Czy ta wyspa nazywa się na cześć tych zwierząt, czy też zwierzęta otrzymały swoją nazwę na cześć wyspy? - Ani to, ani to. “Orca” to łacińska nazwa pewnego gatunku delfina, a wyspa została nazwana przez hiszpańskiego badacza Francisco Elizę na cześć wicekróla Meksyku - niejakiego Don Juana Vicente de Giiemes Pacheco y Padilla Orcasites y Aguayo, hrabiego de Revilla Gigedo. Wbrew sobie wybuchnęła śmiechem. - Wielkie nieba, co za nazwisko! Ale nie wierzę, że ta zbieżność jest przypadkowa. - Zbiegi okoliczności zdarzają się nieustannie. Współistność zdarzeń, która odsuwa przypadkowość w nieskończoność, jest immanentną właściwością życia. Cherie, nie możesz nigdy o tym zapominać. - Tak, masz rację. - Nagle otrzeźwiała. Ćmiący ból w dole brzucha na chwilę stał się tak ostry, że nie mogła złapać tchu. - Znowu brzuch? - Był szczerze zatroskany.

- Tylko trochę. Karmienie dziecka sprawia, że macica się kurczy. - Podobnie jak inne rzeczy. W ten sposób natura przywraca matki do zdrowia po urodzeniu dziecka. - Do diabła z naturą! Pozwól mi to załatwić. Przyciągnął ją do siebie, i swoimi cudownymi rękami głaskał jej obrzmiałe piersi. Zamknęła oczy i poddała się powolnym, kojącym, redaktywnym falom, które generował. W końcu wewnętrzne pieszczoty ukoiły posępny ból i zalały jej mózg endorfiną i serotoniną łagodniej niż mógłby to uczynić orgazm. Westchnęła. - Och, Marcas! Tak mi dobrze. I tak bardzo cię kocham. - Ja też cię kocham. Nie mogę znieść, że coś cię boli. - Pocałował ją w usta, a ona zadrżała od miękkiego szczytowania. - Już nie boli. Nie była to do końca prawda. Fizyczny ból minął, ale pozostało dokuczliwe rozczarowanie, chociaż próbowała sobie wmówić, że nie ma do tego powodu. Jeszcze raz Marc postanowił być nieobecny przy narodzinach dziecka, córki, na której tak jej zależało. Tym razem był po drugiej stronie Ameryki Północnej, w Concord, stolicy Państwa Ludzkości, uczestnicząc w czymś, co określił mianem ważnego spotkania Rebeliantów. Próbowała to tolerować. Na Hibernii akuszerki odbierały normalne porody, które zwykle odbywały się w domach. Młodych ojców, zbyt skorych do mdłości lub zbyt przerażonych, by asystować przy porodzie, najczęściej wyrzucano z pokoju i pozwalano im wrócić dopiero wtedy, gdy dziecko już się urodziło, było wymyte i oddane w ramiona promieniejącej matki. Hagen urodził się w domu, właśnie w ten sposób, jak planowała, i dało jej to wiele radości, chociaż Marc był wtedy na Okanagonie, spiskując z oficerami Dwunastej Floty na temat personelu nowych statków wojennych. Ale kiedy rodził się Hagen, pod domem nie było ukrytej sali inkubatorów. Cyndia nadzorowała pracę laboratorium chętnie, nawet gorliwie, bo wiedziała, jak ważne są operanckie płody dla sukcesu Rebelii. Ale gdy rosła w niej jej własna córeczka, zaczęła sobie wyobrażać, że Mentalne Dzieci wołają telepatycznie do nie narodzonej Cloud, zapraszając ją, aby się do nich przyłączyła w najprzeróżniejszych wymyślnych urządzeniach, w oświetlonych na karmazynowo, sztucznych macicach... Seafoid - to tylko jej irlandzka krew! A może głupi kaprys kobiet w ciąży, który rozsądna pani inżynier, taka jak ona, powinna po prostu zlekceważyć. Ale zamiast tego, kiedy tylko dopadały ją te obawy, przepraszała Saskie i resztę biotechników i uciekała z sali inkubatorów - a nawet z domu, i kryła się jak rozhisteryzowany tchórz przed irracjonalnym poczuciem grozy. Mo naire thu, Siondaire! - krzyczała na siebie. Wstydź się, Cyndio! Ale to nie pomagało. Jeszcze większy niepokój opanował ją, gdy pomyślała, że urodzi Cloud w tym samym domu, w którym ukryty jest Mentalny Człowiek. Kiedy więc nadszedł jej czas, zostawiła Hagena pod opieką Thierry’ego i Mitsuko i poleciała jajkiem do miasteczka Eastsound w pomocnej części wyspy. Tam zgłosiła się do małej kliniki. Poród był długi i bolesny, ale normalny. Wydała dziecko na świat naturalnie, podobnie jak Hagena, jedynie z pomocą akuszerki. Potem, ponieważ jej ultrazmysły były chwilowo osłabione z powodu stresu, skontaktowała się z mężem przez komunikator wizyjny; zastała go w mieszkaniu Severina Remillarda w Concord. Marc wydawał się zaskoczony, kiedy Sevvy i pozostali Rebelianci kazali mu jechać do domu, do żony i córeczki, ale natychmiast wrócił na Wyspę Orek, okazał odpowiednią do okoliczności troskliwość, i wręczył żonie wielki bukiet różowych róż oraz srebrną grzechotkę ze sklepu sieci Tiffany’ego. Kiedy Cyndia zapytała, czy ma przygotować niemowlę na metapsychiczne badanie mózgu, Marc obojętnie powiedział jej, że nie ma pośpiechu. Uświadomiła sobie wtedy, że musiał to zrobić wcześniej, jeszcze podczas ciąży, prawdopodobnie gdy głęboko spała.

Gdy Cloud została wreszcie poddana testom, okazało się, że ma metazdolności redaktywne i ultrazmysłowe na poziomie Wielkiego Mistrza i koercję na poziomie mistrzowskim. Pozostałe moce umysłowe były gigantyczne, ale głęboko utajone, podobnie jak u Hagena... - Ciężko dziś pracowałeś - powiedziała teraz Cyndia. - Trudno było nie zauważyć działania komunikatora podprzestrzennego. Komunikator ten był nieprzydatny do poufnych rozmów, ale służył do informowania znajdujących się daleko odbiorców o nadchodzących poufnych telepatycznych przekazach, gdy były niespodziewane. Nawet taki gigant w dziedzinie ultrazmysłów jak Marc miał trudności z przesyłaniem intymnego trybu rozmowy na odległości międzygwiezdne, kiedy osoba, do której się zwracał, nie “słuchała”. Marc poruszył się i obejmujące ją ramię opadło. - Obawiam się, że są złe wiadomości. - Co się stało, Marcas a mhuirnin? - Dwa tygodnie temu jedna z krondackich współpracownic Bum-Buma z biura Magistratu na planecie Konsylium napomknęła, że w wielkiej bazie Jedenastego Sektora na Molakarze zbiera się po cichu flota statków kosmicznych o wysokim czynniku przemieszczenia. Członkowie Rady Wykonawczej Rebelii i ja próbujemy się zorientować, o co chodzi. O tym mówiliśmy na spotkaniu w Concord i dlatego, odkąd jestem w domu, rozpalam eter do czerwoności. - Molakar? To w krondackim świecie Tau-Ceti. - Tak. Cyndia zesztywniała. - Ale dlaczego Krondaku mogliby zrobić coś takiego? - Jest mnóstwo powodów. Państwo Ludzkości nie zostało poinformowane o żadnym z nich, więc możemy tylko spekulować. Ale Krondaku, jeśli nie liczyć mglistych Lylmików, są najwspanialszą mentalną rasą w Imperium, a Molakar leży niecałe dwanaście lat świetlnych od Ziemi. Był punktem etapowym przed Wielką Interwencją. Otworzyła szeroko oczy. - Matko Boska. Nie sądzisz, że Imperium przygotowuje uderzenie na Ziemię, żeby nas uprzedzić i odciąć nas od kolonii? Wstał i podszedł do barierki; przez jakiś czas milczał, patrząc na srebrzący się ocean. Wielorybów nie było. - Cokolwiek się dzieje, następuje to bardzo powoli. Krondacka informatorka Bum-Buma nie widziała w tej mobilizacji nic złowieszczego. Dlatego zresztą paplała o tym z tak radosną niefrasobliwością. Tak czy inaczej Partia Rebelii nie ma wyboru - musi potraktować rozwój wydarzeń bardzo poważnie... Powiedziałem Rory’emu, żeby się przygotował do wysyłki broni na Astrachań. - Uzbroicie te kolonialne statki! Och, Marc, jeśli lojaliści się dowiedzą... - Istnieje ryzyko wykrycia, ale nikłe. Nowa Kierowniczka Astrachania tak się zajęła pracą nad tym, by przejście od starego reżymu do nowego było łagodne, że nie będzie miała na nic czasu. Rusłan Terekiew ma już trzy frachtowce en route na Hibernię, po broń, i twierdzi, że można załatwić sprawę tak, aby nie dowiedziało się o niej Imperium. Na szczęście statki kolonialne są w dokach. To ułatwi instalację broni i zminimalizuje ryzyko, że podżegacze będą wyszydzać sposób, w jaki Owen Blanchard dowodzi, zmuszając nas tym samym do przedwczesnego działania. Wrócił do krzesła i ukląkł przy nim, biorąc jej dłonie w swoje i kojąc jej niepokój lekkim mentalnym dotykiem. - Żeby nałożyć embargo na Państwo Ludzkości, trzeba więcej niż kilkuset krążowników Krondaku. Podejrzewam, że Imperium robi to samo co Rebelianci: przestawia niektóre figury szachowe na pozycje na wypadek gry. Nikt nie wypowie wojny jutro. Obce rasy będą się czuły zmuszone dać ludzkości uczciwe ostrzeżenie, zanim uciekną się do drastycznego rozwiązania. Sądzę, że mamy przynajmniej dwa lata swobody ruchu - może nawet trzy - zanim sytuacja stanie

się krytyczna. A tyle czasu powinno nam wystarczyć na przygotowanie Mentalnego Człowieka do walki. - Ale nauczenie i przygotowanie Mentalnych Dzieci wymaga przynajmniej pięciu lat... - Nastąpiła poważna zmiana w projekcie. Miałem ci o tym powiedzieć później, gdy płody będą gotowe do narodzin, ale może lepiej zrobię to teraz. Znaleźliśmy sposób na znaczne przyśpieszenie procesu dojrzewania metapsychicznych zdolności dzieci. Słuchała z pozornie obojętną miną i umysłem zabarykadowanym tak, aby nie okazać żadnych emocji, gdy szczegółowo wyjaśniał jej procedurę encefalizacji, przygotowaną przez Steinbrennera i jego współpracowników, mającą się zacząć w ciągu dwóch tygodni, gdy nie narodzeni giganci będą gotowi do wyjścia z inkubatorów. - Wyślemy dzieci na Okanagon, kiedy tylko ich stan się ustabilizuje - zakończył Marc. Zgodnie z naszymi początkowymi planami, szkolenie będzie przeprowadzone właśnie tam. Nie w rodzinach zastępczych, oczywiście, lecz w tajnym zakładzie, którego nikt nie zdoła zdobyć. Już się buduje, w dżungli nad rzeką Osoyoos. Wszystko załatwiają Pat Castellane i Jake Wasserman. Chciałbym, żebyś nadal nadzorowała prace nad Mentalnym Człowiekiem, tam, na Okanagonie. - Jeśli... chcesz. - Głos zdawał się należeć do innej osoby. Zgodziła się automatycznie, bez myślenia. Opiekować się nimi? Matkowanie płodom było dostatecznie trudne. Zdusiła wyrzuty sumienia dla dobra Rebelii, w którą tak żarliwie wierzyła. Ale to... - Ja będę miał mnóstwo zajęć - powiedział Marc. - Teraz, kiedy sytuacja się zaognia, pomyślałem, że powinniśmy przenieść produkcję CE z CEREM-u na Ziemi na Okanagon. To logiczny wybór. Okanagon jest najsilniejszym i najlepiej prosperującym ze światów kontrolowanych przez Rebelię. Jeśli wybuchnie wojna, będzie doskonałą kwaterą główną. Poza tym to piękna planeta. Spodoba ci się. Cyndia mogła tylko na niego patrzeć - na męża, którego kochała nad życie, ojca jej dzieci i Mentalnego Człowieka. Marc zauważył jej obawę. - Wiem, że procedura encefalizacji może ci się w pierwszej chwili wydawać drastyczna i niepokojąca - dodał łagodnie. - Ale dzieci nie będą odczuwały fizycznego bólu. Wszystko, co robimy, oszczędza im tego, co musiał znieść Jack, żeby dokonać własnej dezinkarnacji. Mentalny Człowiek nie będzie musiał marnować mentalnej energii na to, by po prostu przeżyć. Jego gigantyczne metazdolności dojrzeją o wiele szybciej niż zdolności Jacka. Steinbrenner uważa, że istnieje ogromna szansa na to, że moce umysłowe dzieci mogą być nawet silniejsze niż moce Jacka - szczególnie najważniejsza funkcja metakreatywna. - Która zostanie zwiększona przez CE... - Na Okanagonie zbudujemy specjalne modele 600x. Mentalny Człowiek wciąż będzie intelektualnym i emocjonalnym dzieckiem, gdy zakończy się okres szkolenia, ale odpowiednie wychowanie da nam pewność, że młode umysły w metakoncercie zareagują na dorosłe przywództwo. Dadzą nam surową energię mentalną, której potrzebujemy. - I jesteś pewien - szepnęła Cyndia - że ten przerobiony projekt zagwarantuje sukces Rebelii? - Jestem pewien. Niektórzy inni liderzy Rebelii nie są do końca przekonani, dlatego właśnie zarządziłem uzbrojenie statków kosmicznych, jak i przyśpieszenie budowy laserów mentalnych E18 oraz instalacji 600x na całe ciało. Ale Mentalny Człowiek sprawi, że nie będziemy musieli się uciekać do żadnych innych środków. Jeśli co najmniej sto dzieci zostanie poprowadzonych przeze mnie, Alexa, Owena Blancharda, Helayne Strangford i innych rebelianckich gigantów w metakoncercie, a wszyscy będziemy wyposażeni w instalacje 600x, odeprzemy każde zagrożenie ze strony Imperium - mentalne czy psychiczne. Symulacje komputerowe dowiodły tego ponad wszelką wątpliwość. Kiedy będziemy gotowi, zamierzam zademonstrować Imperium moc Mentalnego Człowieka. Obcy przychylą się do naszych żądań, kiedy zobaczą, że znaleźli się w beznadziejnej sytuacji. Ludzkość uzyska niezależność bez walki.

Cyndii udało się zachować spokój. - A kiedy to wszystko się skończy, Mentalne Dzieci będą mogły wykorzystać swą gigantyczną kreatywność do odzyskania ludzkiej postaci, prawda? Tak jak Jack. Marc uśmiechał się, ale nie do niej, lecz do swoich wizji. - Naturalnie, jeśli będą tego chciały. Ale mogą uznać, że nie jest to konieczne. Encefalizacja jest słuszna. Czuję to podświadomie od Bóg wie jak dawna, ale nie chciałem się do tego przyznać. Nigdy nie widziałaś mojego brata w stanie bezcielesnym. Nie jest potworny jest elegancki. Piękny! To nowy etap ewolucji, Homo summits. Jack ubiera się w sztuczne ciało, bo jest jedyny w swoim rodzaju i czuje naturalną niechęć do odróżniania się od pozostałych członków rasy. Ale Mentalny Człowiek może myśleć inaczej. Przecież będą ich miliony! Pedagogowie mówią, że nawet utajeni giganci z niemal całkowitą pewnością staliby się operantami, gdyby poddano ich encefalizacji - w odpowiednim czasie i przy intensywnym wychowaniu. - Nawet utajeni? - powtórzyła, zaskoczona. - Och, tak. - Wziął ja w ramiona. W jego szarych oczach, które wywarły magnetyczny wpływ na miliardy istot, gdzieś w głębi jaśniały iskierki światła, lśniące jak poranne gwiazdy. - Cudownie, prawda? Później przechadzała się pośród kapsuł macicznych w czerwonym półmroku podziemnej sali. Niemal dojrzałe Mentalne Płody były skulone w sztucznych łonach. Niektóre wyglądały na spokojne, parę zdawało się wodzić za nią otwartymi oczami, ale większość chyba spała. Dzieci były do siebie bardzo podobne w wielkości i wyglądzie, chociaż niektóre miały ciemne włosy, a inne jasne. Ich zgięte ciałka były pokryte vernix caseosa (mazią płodową), przypominającą wosk substancją wydzielaną przez płodowe gruczoły łojowe, aby chronić skórę przed skutkami długiego zanurzenia. W maleńkich czaszkach tkwiło mnóstwo elektrod, przypominających druciane włosy. Niektóre urządzenia były monitorami, inne przekazywały niekończące się strumienie edukacyjnych obrazów i metapsychicznych bodźców do gigantycznych, operanckich mózgów. Nie mogła przejrzeć ich myśli. Instynktownie nauczyły się osłaniać przed swymi opiekunami, i to dość wcześnie, podobnie jak pierwszy Mentalny Człowiek. Gdy telepatycznie pozdrowiła dzieci, które nie spały, odpowiedziały poważnie, ale obojętnie. Biedne maleństwa, pomyślała. Niczego nie podejrzewają! Od paru tygodni z rozmysłem łamała obowiązujący reżym, nieformalnie przygotowując je do “narodzin”, opisując niemogących się ich doczekać zastępczych rodziców, którzy pomogą im wypełnić wielkie przeznaczenie. Dzieci zareagowały na perspektywę niezależnego życia zupełnie zrozumiałym niepokojem. Żadne dziecko nie ma ochoty opuścić łona. Ale Cyndia dodawała im pewności, opowiadając o cudach oddychania powietrzem, wylegiwania się na słońcu, dotykania, wąchania, smakowania i słyszenia, kontaktów z innymi ludzkimi istotami, uczenia się miłości. W zewnętrznym świecie jest dobrze, mówiła Mentalnemu Człowiekowi. Nie bójcie się! Ale teraz plan się zmienił. Po chirurgicznej modyfikacji zostaną przeniesione do nowych, bardziej skomplikowanych zbiorników podtrzymujących życie. Mentalny Człowiek nie przeżyje dzieciństwa na usianej kwiatami planecie Okanagon, gdzie fruwają śpiewające ćmy, nie będzie miał kochających zastępczych rodziców. Tylko terapeutyczny kołowrót w sztucznym otoczeniu - dopóki młode gigantyczne umysły nie nauczą się, jak się uwolnić z kapsuł, dopóki się nie nauczą żyć na fotonach i molekułach wybieranych z atmosfery i środowiska. Dopóki nie nauczą się żyć tak, jak nauczył się Bezcielesny Jack. Jeśli się nauczą. Cyndia zadała sobie pytanie: Dobry Boże, co ja zrobię? Ale znała odpowiedź. Będzie doglądać rozwoju Mentalnego Człowieka. Podjęcie jakichkolwiek innych zadań może skazać ludzkość na izolację w więzieniu galaktycznym. Mentalny Człowiek jest zbawcą rasy - nieważne, czym jeszcze może się okazać.

A jeśli Marc ma rację i bezcielesne dzieci nie będą chciały przyjąć ludzkiej formy i swego ludzkiego dziedzictwa?... Czy ludzka rasa zostanie uwolniona od jednego despotyzmu tylko po to, by zagroził jej inny? Co się stanie z innymi dziećmi o utajonych wielkich metafunkcjach, jeśli zostanie udowodnione, że encefalizacja prowadzi do operanctwa? Główny technik na nocnym dyżurze, Saskia Apeldoorn, wyszła ze stacji monitorów. - Chcesz przeprowadzić pełną diagnostykę płodu 42? - Tak - powiedziała Cyndia. - Ale najpierw po prostu przyjrzyjmy się temu małemu łobuziakowi. Poszły razem wąskim przejściem oddzielającym rzędy macicznych kapsuł. Saskia Apeldoorn była prawie tak wysoka jak Cyndia, ubrana w biały kombinezon, z kruczoczarnymi włosami ściągniętymi w ciasny kok. Niepokój o pobudliwego Conlana przezierał przez jej profesjonalny spokój. Była Wielkim Mistrzem koercji, pochodziła z holenderskiej planety Bloemendaal, i należała do grona wyznaczonych rodziców zastępczych dla Mentalnego Człowieka. Przez miesiące rozwoju dzieci opiekowała się nimi z żarliwym oddaniem, bardzo przekraczającym zaangażowanie pozostałych techników. Rozpaczała, gdy cztery miesiące wcześniej, w niewyjaśniony sposób zmarło jedenaście płodów. Cyndia zastanawiała się, czy kobieta wie o nadchodzącej encefalizacji. - Tu jest nasz złośnik - powiedziała z dumą pani technik. Kłopotliwy płód był trochę większy niż pozostałe, a jego za długa pępowina oplatała mu nogi. Chciwie ssał lewy kciuk. Oczy miał szaroniebieskie, szeroko otwarte i wpatrzone w dwie dorosłe osoby. Kręcone włoski porastające całą głowę ukryły elektrody przyczepione do skóry. W bródce miał już maleńki dołeczek, zaczątek tak samo kokieteryjnego rowka, jaki wyróżniał jego ojca. Cyndia: Cześć, Conlan’ku, kochanie. Cześć Cyndia cześć Saskia [bezkształtna niecierpliwość] + [gniew]. Cyndia: Co cię dręczy? Wyłączyłyśmy Nauczyciela, możesz spać, bądź spokojny. Nie chcę spać nie chcę spokoju chcę Nagrody! Już! - Dostał już dziś podwójną rację glukozy do płynu owodniowego - poinformowała Saskia. Łapówkę za przymocowanie elektrody. Dajcie mi więcej Nagrody! Jego maleńki kciuk wyskoczył z ust, a rączki i nóżki zaczęły trzepotać. Gdy kobiety nie zareagowały, złapał pępowinę obiema dłońmi i mocno ją zacisnął, odcinając dopływ krwi do ciała. Monitor parametrów życiowych natychmiast zapiszczał na alarm. Dziecko puściło pępowinę i piszczenie ustało. Nagroda! - krzyknął Conlan. – Teraz teraz teraz! - Pełny wybuch wściekłości - zauważyła Cyndia z obawą. - Coś nowego. - Jeśli damy mu więcej cukru, tylko wzmocnimy jego złe zachowanie - stwierdziła Saskia. - To błędne koło. Ale jak się nauczył takiej sztuczki? Saskia wzruszyła ramionami. - Uruchamiamy redaktywne uspokojenie, młody człowieku! Będziesz spał, czy ci się to podoba, czy nie. Conlan patrzył na nie. Nie umiał płakać, ale wściekłość wylewała się z jego umysłu, sprawiając, że Cyndii zjeżyły się włoski na karku, a kurcząca się po porodzie macica zaczęła pulsować. Dziecko znów złapało pępowinę i ścisnęło. Alarm się włączył. Saskia pobiegła do sali komputerowej zaprogramować uspokajającą sesję sztucznej redakcji, ale Cyndia została w miejscu. Maleńkie ciałko zbladło, pozbawione krwi, a ostry dźwięk brzmiał bez przerwy. Jednak po chwili gniewne telepatyczne emanacje z mózgu Conlana znikły, nienormalnie silny uścisk rączek na pępowinie osłabł, dziecko pogrążyło się w nieświadomości. Alarm ustał. Monitor parametrów życiowych pokazał, jak działa kompensujące dotlenienie i przepływ uspokajającej redakcji.

Conan się rozluźnił. Jego powieki powoli się zamknęły. Kiedy Cyndia ostrożnie dotknęła koercją jego umysłu, stwierdziła, że mentalna bariera znajduje się twardo na miejscu. EEG wskazywało rytm snu. Na razie Conlan był spokojny. Musi być jakieś wyjście! - pomyślała. - Musi! Jeśli nie mogę pomóc tym biednym maleństwom, muszę przynajmniej znaleźć sposób na upewnienie się, że po sukcesie Rebelii nie powstanie ich więcej. Przez parę godzin, długo po tym, jak Cyndia i Marc zapadli w sen, przebrana Madeleine Remillard przechadzała się między rzędami Mentalnego Człowieka. Jej prawdziwe zadanie zostało wykonane wiele tygodni temu, gdy płody gigantów dokonały wielkiego wyboru, wybierając ją, tak jak ona i cztery zmarłe części Hydry wybrały kiedyś Fury’ego. Te, które ją odrzuciły, oczywiście zmarły. Ale pozostało ich wystarczająco dużo. Jesteście moimi dziećmi, powiedziała im. Nie jej! Nie jego! A sto troje Nowych odpowiedziało: Tak. Kochamy cię, Saskia. Zawsze będziecie robić, co każę. Tak. Z powodu Nagrody. To część programu wychowania. Jeśli będziecie grzeczni, będziecie dostawać Nagrodę codziennie, nawet po tym, jak was odmienia. Tak! Widzieliście, co się dzieje z dziećmi, które nie są grzeczne. Tak... Wkrótce będę musiała wyjechać. Przez jakiś czas będą się wami zajmować inni dorośli. Nie będą tak mili, jak ja. Ale będziecie ich na razie słuchać, boja tak każę. I z powodu Nagrody. Tak. Ale kiedy wrócę i powiem wam swoje nowe imię, będziecie słuchać mnie. TYLKO MNIE. Tak, Saskia. Madeleine Remillard się uśmiechnęła. Wybór, którego dokonały, był bezpiecznie ukryty w głębi ich podświadomości. Żaden rebeliancki wychowawca na Okanagonie, nieważne, jak zdolny, nigdy nie pozna tajemnicy nowej, stugłowej Hydry. Nikt nigdy nie będzie rozkazywał Nowym, tylko ona. Nawet nie Fury. Powiedziała: Jesteście grzeczni. Teraz możecie dalej spać. Wszędzie wokół niej zamykały się małe powieki. Monitory na kapsułach macicznych pokazywały spokojne fale płodowego snu. Przeszła między nimi, sprawdzając każde swymi ultrazmysłami, zatrzymała się wreszcie, by spojrzeć smutno na sztuczną macicę, w której znajdował się płód 42 o imieniu Conlan. Unosił się blady i bez ruchu w płynie owodniowym. Jego oczy były szeroko otwarte, wykresy parametrów życiowych płaskie, a monitor błyskał na czerwono. Nie było dźwięku alarmu. Wyłączyła go, żeby nie przeszkadzał pozostałym.

24 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-337-010 [GRIAN] PLANETA 4 [KALEDONIA] 3-4 AN OCHDMHIOS [12-22 LIPCA] 2082 Program się skończył. Holokamery zostały wyłączone, publiczność zakończyła grzeczne oklaski i zaczęła wychodzić, a uczestnicy debaty wstali od dwóch stołów na planie i zebrali się wokół prowadzącej dyskusję Kierownik Kaledonii, Dorothei Macdonald.

- Chciałabym podziękować wszystkim za udział w debacie powiedziała formalnie. - Zwłaszcza tobie, Pierwszy Magnacie. Wiem, że masz napięty harmonogram, a Kaledonia to maleńka planeta. - Cieszę się, że zdołałem przylecieć - odparł Paul Remillard. Hiroshi Kodama rzekł wystudiowanym, grzecznym tonem: - Nawet jeśli ty i inni lojaliści Imperium porządnie dostaliście w tyłek. Rusłan Terekiew, Masha MacGregor-Gawrys i Calum Sorley uśmiechnęli się szeroko. Twarz Davy’ego MacGregora była posępna. Poltrojanin, Fritiso-Prontinalin, wyglądał na zbolałego. Jack Remillard stał po stronie swego ojca. Odezwał się spokojnie: - Hiroshi, spróbuj zrozumieć, że ani my nie ponieśliśmy ostatecznej klęski, ani wy nie odnieśliście całkowitego zwycięstwa. - Biorąc pod uwagę głęboko zakorzenione sympatie rebelianckie tej planety - mruknął Poltrojanin - uważam, że nasza prezentacja pozycji prowspólnotowej spotkała się z raczej dobrym przyjęciem. Calum Sorley, kaledoński Intendent Generalny, spojrzał na niskiego egzotyka o purpurowej skórze. - Aweel, Freddie, publiczność nie wpadła na scenę i nie zlinczowała was wszystkich, bo na Kaledonii tak się nie robi - zwłaszcza kiedy nasza Kierownik wiernie popiera Imperium. Ale dowiecie się z “Wiadomości po jedenastej”, kiedy odpowiedzi naszych widzów zostaną zliczone, że my, Rebelianci roznieśliśmy lojalistów w drobny pył. Fritiso-Prontinalin rzucił pytające, pełne obaw spojrzenie na Dorotheę, a ona smutno pokiwała głową. Z przykrością powiedziała do Paula, Jacka i Davy’ego: - Dowiecie się również, że negatywna reakcja Kallie jest tylko próbką tego, jak wasze lojalistyczne, radosne przedstawienie będzie się sprawdzało w prowincjach. Lepiej przyzwyczajcie się do porażek! Linia działania strony Imperium może być właściwa na Ziemi i w światach kosmopolitycznych, ale nie na planetach etnicznych. - Jeszcze zobaczymy - zaperzył się Paul. Zuchwały kaledoński Intendent Generalny tylko się zaśmiał. Z kabiny kontrolnej wypadła pędem poruszona nonoperantka w kostiumiku z gniecionego lnu. - Oglądało nas ponad dziewięćdziesiąt procent ludności Kallie! - wydyszała. - To największa oglądalność, jaką kiedykolwiek mieliśmy - większa nawet niż po wybuchu diatremy. - Była to kierowniczka stacji, Aimili Semple, a jej zwykłe obowiązki sprowadzały się do organizowania dyskusyjnych spotkań gadających głów, prezentowania raportów w sprawie zbiorów pereł i wodorostów, oraz przeprowadzania wywiadów ze zdobywcami comiesięcznej nagrody “Najlepsza Mleczarnia”. Kobieta omal nie dostała ataku serca, gdy Biuro Kierownika Kaledonii poinformowało ją, że Pierwszy Magnat i siedmiu innych znanych operantów przybędzie na szkocką planetę, by przeprowadzić polityczną debatę w czasie największej oglądalności, a debata w dodatku zostanie nadana z jej małej stacji Tri-D, która dotychczas zajmowała się tylko drobnymi sprawami. - Może - zaproponowała nerwowo - zechcecie wszyscy wrócić do zielonego pokoju i czegoś się napić. Dyskusje wzmagają pragnienie. - Dziękuję, Aimili - powiedziała Dorothea. - Bardzo słuszna propozycja. - Szybką telepatyczną prośbą o cywilizowane zachowanie uciszyła pozostałych i wyprowadziła ich z planu. Kierowniczka wybrała raczej stonowany strój, odpowiedni do roli prowadzącej dyskusję: kombinezon z kołnierzykiem, ze stalowoszarej tkaniny przetykanej złotą nitką, udekorowany skrzącymi się czarnymi brylancikami. Pozostali, nawet egzotycy, ubrani byli w proste marynarki, koszule i swetry. Podano kawę, herbatę, lokalne białe wino i markową wodę mineralną oraz dużą paterę kruchych ciasteczek.

- Częstujcie się proszę. Zostawię was tu - powiedziała szefowa stacji - i dopilnuję paru kwestii postprodukcji. Jeszcze raz dziękuję, że zaszczyciliście naszą małą stację swoją obecnością. - Też muszę pędzić - oznajmił Calum Sorley. - Mamy późne głosowanie w Zgromadzeniu Intendenckim. Pozostali byli po jego wyjściu nieco sztywni, ale zachowywali pozory. Rusłan Terekiew skupił się na winie. Przewrócił oczami, obejrzawszy naklejkę, ale potem wcisnął kieliszki wszystkim oprócz Jacka i Dorothei (którzy woleli wodę), wzywając do toastu. - Za szybkie i zadowalające rozwiązanie tego, co nas różni! - Proszę, proszę - powiedział Paul Remillard, sardonicznie wbijając wzrok w Rosjanina. Podczas debaty w Tri-D Terekiew obsypywał lojalistów podobającymi się widowni sarkastycznymi uwagami, a jego głównym celem był Pierwszy Magnat. Paul wyszedł na napuszonego elitystę, gdy próbował atakować raczej prosto sformułowane oświadczenia Rosjanina, więc był wściekły sam na siebie, że pomylił się w osądzie. Co go napadło? Dlaczego nie przejrzał taktyki Terekiewa? Facet z pewnością nie jest aż tak dobry w koercji... Wszyscy sączyli napoje w milczeniu. Wreszcie odezwała się profesor Masha MacGregor-Gawrys: - Doszły do mnie plotki, że obcy Magnaci Konsylium zamierzająponownie wprowadzić przysięgę lojalności. - Uśmiechnęła się wyczekująco do Poltrojanina. - Słyszałeś coś o tym, Fred? Egzotyk wyglądał w swej sztruksowej marynarce koloru musztardy i w ciemnych spodniach jak uczniak o słodkiej twarzy. - Słyszałem plotkę, ale nie wiem, czy w nią wierzyć. Amalgamat Poltroi z pewnością głosowałby przeciw tak rygorystycznym środkom - chyba że nie byłoby alternatywy. - Zechcesz wyjaśnić więcej? - poprosił Hiroshi Kodama. Poltrojanin odpowiedział ostrożnie. - Nasza reakcja może zależeć od postawy przywódców Partii Rebelianckiej. Paul Remillard nie miał nastroju do uprawiania eleganckiej dyplomacji. Wypił wina i z rozmachem postawił kieliszek na stole. - Fred chce przez to powiedzieć, że jeśli Marc wykaże się właściwym zachowaniem, Poltroja będzie nadal popierać Państwo Ludzkości. A jeśli nie, będzie to nas cholernie dużo kosztowało. Hiroshi odwrócił się do Pierwszego Magnata. - A ty myślisz, że twój najstarszy syn powściągnie swój temperament? - Wręcz przeciwnie - odrzekł Paul bezbarwnym głosem. Uważam, że zrobi wszystko, żeby jeszcze zaognić sytuację. - Nie patrzył na uprzejmego Kierownika Sastumy, lecz na swego dręczyciela sprzed paru minut, Rusłana Terekiewa, który odpowiedział mu afektownym uśmiechem. - Od dłuższego czasu podejrzewam Marca o zachęcanie bojowych frakcji Partii Rebelianckiej do gromadzenia broni konwencjonalnej i cerebroenergetycznej. Kiedy to udowodnię - a udowodnię, nie bójcie się - osobiście stanę przed Konsylium i zażądam przywrócenia przysięgi lojalności. - Czy to rozsądne, papo? - zapytał Jack. - Nawet konieczne - odparł Paul. - W ten sposób pogrzebiesz całą nadzieję na kompromis ostrzegł Rusłan Terekiew. - Nie. Zmuszę do rozsądku wahających się ludzkich magnatów, którzy myślą, że mogą mieć wszystko naraz. Kiedy zobaczą, jak Marc i inni Rebelianci wylatują z Konsylium, wreszcie zorientują się, że Imperium śmiertelnie poważnie myśli o odizolowaniu ludzkości, jeśli ta nie wejdzie do Wspólnoty. Nasza rasa będzie musiała wybrać między członkostwem w galaktycznej konfederacji a powrotem do zacofanego systemu społecznego i ekonomicznego. - Nie zamkną nas na kwarantannie - oświadczyła hardo Masha. - Mamy o wiele większe osiągnięcia naukowe niż oni. - Nie wierz w to - powiedział Bezcielesny Jack.

Pozostali spojrzeli na młodego człowieka, tak skromnego, że prawie niewidocznego u boku wymyślnie ubranej żony. - Jack ma rację - przyznał Poltrojanin. - W przyszłości może się zdarzyć, że ludzka rasa prześcignie Imperium w... hm... potencjale wojennym. Ale ten czas jeszcze nie nadszedł. Obawiam się, że niektórzy Rebelianci pomylili cierpliwość ze słabością. - Nie wydaje mi się, by to było możliwe - łagodził Rusłan Terekiew. - A co do ludzkiego potencjału wojennego, Kierownik Jon Remillard może nie być najlepszym sędzią. - Wiem, że macie broń - powiedział cicho Paul do Rosjanina. Rusłan nalał sobie jeszcze trochę wina. - Udowodnij to. Miła twarz Freda skrzywiła się z głębokiej troski. - Och, proszę! Wy, Ziemianie, musicie uwierzyć, że Imperium troszczy się o waszą rasę i szanuje ją! Amalgamat Poltroi, jedyne państwo Imperium, które dzieli z ludźmi dziedzictwo agresji, rozumie wielkie ryzyko, jakie podjęli Lylmicy podczas Interwencji. Było ono jednak wykalkulowane i w pełni usprawiedliwione przez ogromny potencjał Ludzkiego Umysłu, a my wciąż mamy nadzieję i modlimy się, aby ten wasz potencjał przydał jeszcze piękna i prawdy wszechświatowi! Niemniej jednak Poltroja nie może czekać z założonymi rękami, gdy niedojrzała, niezrosła frakcja potajemnie przygotowuje zniszczenie Imperium Galaktycznego. Jeżeli okaże się to konieczne, to chociaż kochamy ludzkość, będziemy głosowali za odizolowaniem was na stałe. - Po prostu pozwólcie nam żyć tak, jak chcemy - powiedział Hiroshi Kodama cicho, lecz dobitnie. Fred ze smutkiem potrząsnął swą łysą, fioletową głową. - Nie chcecie zrozumieć. - Fred ma na myśli to - wyjaśnił Paul - że Imperium wie, iż po rozłamie ludzkość nie będzie się ograniczać do życia tylko na własnych planetach. Będziemy szukali kontaktów ze światami Imperium, może wtrącali się w życie tysięcy rozwijających się obcych ras, które Imperium kieruje w stronę operanctwa. A jeśli ktoś będzie chciał nam to utrudniać, nastąpi wojna. - Wojna wybuchnie - rzekł Hiroshi - jeśli Imperium spróbuje cofnąć Interwencję. Czy obcy to rozumieją? - Ufamy, że ludzie lojalni wobec Imperium nie dopuszczą do tak przykrego rozwoju sytuacji wykrzyknął Fred. - Udowodnię, że zbieracie broń - oświadczył Paul Rebeliantom, a jego umysł emanował lodowatym autorytetem. - Pokażę całemu Państwu Ludzkości, jak zamierzacie zniszczyć pokojową konfederację planet, które uratowały Ziemię przed jej własnym szaleństwem, i dały nam gwiazdy. Zobaczę, jak rebelianccy magnaci wylatują z Konsylium i jak zastępują ich lojaliści. Wierzcie mi. Zrobię wszystko, co będę musiał, żeby uratować Imperium. Rusłan Terekiew teatralnie westchnął. - Przyjaciele, na jeden wieczór wystarczy mi chyba gróźb. - Skierował się ku drzwiom, potem się odwrócił. Jego ciemne oczy mrugnęły do Paula. - Dopóki się znów nie spotkamy, Pierwszy Magnacie. Do odlotu statku, który miał zabrać Paula i Freda na planetę Konsylium, zostały jeszcze ponad trzy godziny. Dorothea zaproponowała, żeby pobici w debacie obrońcy Wspólnoty udali się na przechadzkę po nowej Esplanadzie Broomielaw, która została zbudowana obok zatoki Firth of Clyde po katastrofie wywołanej diatremą. Przez jakiś czas szli, niewiele mówiąc, odpoczywali po napięciu debaty. Zapadł przepiękny kaledoński wieczór, chłodny i jasny, a księżyc, Re Nuadh, prawie w pełni, malował ścieżkę roztopionego złota na szerokiej zatoce. Na wodzie roiło się od większych i mniejszych statków, których pokłady, maszty i nadbudowy zgodnie z obyczajem panującym na Kallie migały miriadami bursztynowych światełek, żeby było je lepiej widać, gdy opadnie nieunikniona mgła. Na

esplanadzie było dość tłoczno, obywatele wchodzili i wychodzili z hoteli i mieszkań otaczających zatokę. Ze szkockim taktem udawali, że nie widzą pani Kierownik i jej czterech dystyngowanych towarzyszy, przechadzających się szeroką, ładną drogą; ludzie skracali krok, by dostosować się do niskiego Poltrojanina. Na kamiennych cokołach, w otoczeniu wielobarwnych roślin i drewnianych ławeczek, stały ozdobne latarnie. U stóp stromego brzegu znajdowały się przystanie pełne zacumowanych małych jednostek, miejsca dla łodzi wycieczkowych i promów pasażerskich, oraz handlowe uliczki. Nad głowami spacerowiczów latały nocne gady, wydając z siebie melancholijne krzyki. Zostało jeszcze paru sprzedawców żywności, wolno prowadzili swe ruchome kioski z szerokimi dachami, zachwalali pizzę, cheeseburgery, wędzonki z Arbroath, szkockie jaja, kiełbaski, piwo i Pepsi Colę. - Kupmy tu coś do jedzenia, usiądźmy na ławce i popatrzmy na łodzie - zaproponowała Dorothea. - A może wolicie wstąpić do nowego małego pubu, o którym wciąż opowiadają urzędnicy Domu Kierownika? Podają tam lokalne grzyby, podobno bardzo smaczne. Davy MacGregor nadstawił uszu. - Nie chodzi ci chyba o “Couthy’Shroom”! Byłem tam wczoraj, od razu po przyjeździe. Polecili mi go ludzie z hotelu. Wspaniała malutka knajpka - i duży wybór szkockiej whisky. - Świetnie - zgodził się Paul. - Chociaż po dzisiejszym fiasku miałbym ochotę poczęstować niektóre osoby Amanita virosa. - Nie mamy na Kallie Niszczycielskiego Anioła*[* Chodzi o muchomora czerwonego (przyp. tłum.).] - roześmiała się Dorothea. - Tylko jego braciszka i szwagierkę - mruknął Jack. Davy i Paul też się zaśmiali, a potem trzeba było wyjaśnić dowcip zdziwionemu Poltrojaninowi, który jeszcze nie poznał nowych przezwisk Marca Remillarda. Pub zwany Couthy’Shroom stał na Strobcross Street tuż przy placu Domu Kierownika. Wyglądał tak, jakby został wyrwany z korzeniami z ulicy w Starej Szkocji, przeniesiony o pięćset trzydzieści trzy lata świetlne i posadzony naprzeciwko parku pełnego gigantycznych, wielokolorowych koleusów. Za nim w świetle księżyca połyskiwał sam Dom Kierownika, wąska biała budowla z ażurowymi przyporami, wznosząca się na trzysta pięter w górę. Weszli do pubu, przepojonego zapachem topionego masła i smacznych potraw. Każdy stolik miał pośrodku mały palnik, umieszczony w wypełnionym piaskiem pojemniku, oraz stożkowaty wyciąg z wbudowaną lampą. Wielu bywalców podsmażało w rondelkach smakołyki nad błyszczącymi sztucznymi węgielkami, albo zanurzało kawałki mięsa w bulgoczących garnkach z serową founde. - Zrób to sam, co? - zauważył Paul Remillard. - Zapowiada się niezła zabawa. - Zabawa - powiedział Davy MacGregor - to będzie, kiedy zobaczysz, jak ci rośnie kolacja. Właściciel, nonoperant o kwadratowych szczękach i piaskowych włosach, udawał, że nie poznaje sław, które przed chwilą oglądał w wielkim odbiorniku Tri-D wiszącym nad barem. - Stolik dla pięciu osób? - zapytał obojętnie. - Mam nadzieję, że nie będzie wam przeszkadzało, że stoi w ciemnym kącie. - Poprowadził ich w doskonałe miejsce, częściowo osłonięte przed wzrokiem ciekawskich klientów kratkowym parawanem. - Prosimy o wybór grzybów - złożył zamówienie Davy. - Wszystko, co dziś macie dobrego, szczególnie siarczaki, jeśli są. - Mrugnął do Poltrojanina Freda. - Będą ci smakowały. Są jak kapusta kiszona. Zamówili też napoje - wodę sodową dla Jacka i Dorothei, podwójne “Highland Park” dla Davy’ego i Paula, kubek creme de cacao dla Freda. Wokół palnika, osadzone w grubym drewnianym blacie stołu, znajdowały się płytkie ceramiczne talerze do uprawy. - Tu rosną grzyby - objaśniał Davy. - Dojrzewają w mgnieniu oka. Nigdy przedtem czegoś takiego nie widziałem. - Nie eksportujemy ich - dodała Dorothea - bo stanowią potencjalne zagrożenie dla środowiska. Ale są jednym z naszych najpopularniejszych lokalnych delikatesów, a ostatnio amatorzy grzybów

z innych światów przyjeżdżają tu na uczty grzybowe. Nasze ministerstwo podróży jest tym wprost uszczęśliwione. Właściciel wrócił z ogromną tacą. Zdjął drinki i bezceremonialnie stawiał na stole stosy talerzy, sztućców i serwetek, które goście rozdzielali między siebie. Dostali długie szpikulce do przypiekania, dwa małe rondelki, drewniane szpatułki, gamekfondue z pasterskiego sera, kamionkę pomarańczowego koledońskiego masła, pojemniczki z solą i pieprzem, ząbki czosnku, talerzyki z posiekaną szalotką, pietruszką i tymiankiem, oraz flaszeczkę soku cytrynowego. Była również wielka misa polanej sosem sałaty o tęczowych liściach, ponad metrowej długości bochen chleba o chrupiącej skórce i duża karafka wody. Główne danie znajdowało się w kilkunastu małych plastykowych buteleczkach z opisanymi ręcznie naklejkami. - Niech wam pójdzie na zdrowie - powiedział właściciel pubu i odszedł. W buteleczkach znajdowały się suche ciemne guzki, przypominające duże ziarnka maku. Davy zaczął sortować flakoniki i podawać je innym. - Siarczaki dla Freda, zielone morchellito, kłapouchy, ziemne ostrygi do smażenia, i... hm... piłeczki golfowe, mikroberety, yellabrelle i świniaczki, które podobno się przypieka, różowe rożki i pączkowce do maczania w fondue, oraz gwiazdy pop i domki do jedzenia na surowo, ze szczyptą soli! Doskonały wybór, a połowy w ogóle nie znam. Zaczynamy? - Wyhodowałem sobie żołądek, i nie mogę się doczekać - powiedział Jack, oblizując się. - Chwileczkę - powstrzymała ich Dorothea. - Chyba ja też zasłużyłam dziś na coś ekstra. Nie jadłam grzybów od jedenastego roku życia. - Zdjęła diamentową maskę z zaczepów osadzonych po bokach czaszki i schowała ją do torebki. Paul, Davy i Fred krzyknęli z przerażenia. - Ależ twoja twarz jest całkowicie zdrowa - szepnął Pierwszy Magnat. - Myślałem... - Tylko przy specjalnych okazjach wśród przyjaciół. - Uśmiechnęła się i wskazała na czekające buteleczki. - Co tam ja. Czas na grzyby! - Podniosła buteleczkę z napisem YELLABARELLA. Chociaż minęło wiele czasu, wiem, co robić. Wszystkie kaledońskie dzieci bawią się dziwnymi, szybko rosnącymi grzybami, a niektóre zabawy są odrobinkę makabryczne!... Każdy z pojemniczków zawiera makrospory innej odmiany, ze wskazaniem, jak je przyrządzić. Po prostu wysypcie parę spór na płytkę ceramiczną, polejcie wodą mineralną i patrzcie, jak rośnie kolacja. Zademonstrowała, jak należy postępować. W ciągu dwudziestu sekund mała płytka zapełniła się złotymi, żebrowanymi czapeczkami o sztywnych, wąskich nóżkach i nitkowatej grzybni. - Spalcie korzonki i wszystkie twarde części - instruowała dalej, sama to zrobiła i wrzuciła odpadki do ognia z koksu. Nadziała mięsiste czapeczki na szpikulec, posmarowała masłem czosnkowym i zaczęła przypiekać grzybki. Jack, Paul i Davy zabrali się do dzieła, lecz Poltrojanin, siedzący obok Dorothei, wstrzymał się. Nie przestawał się przyglądać niespodziewanie odsłoniętej twarzy kobiety. - To dlatego Lylmicy nazywają cię Illusio - powiedział cichym, zalęknionym głosem. – Kreacja jest niemal cielesna, a jednak gdy spojrzy się ultrawzrokiem... - Przerwał i przybrał kolor ciemnego głogu. Najpokorniej proszę o wybaczenie. Nie powinienem był o tym wspominać. Uśmiechając się dotknęła jego ramienia. - Drogi Fredzie, nie przejmuj się. Większość ludzi nie ma dostatecznej psychowrażliwości, by mnie przejrzeć - chociaż w zeszłym miesiącu przeżyłam trudną chwilę z grupą zrastających się operanckich dzieci szkolnych na naszym kontynencie Nessie. Wszystkie dzieciaki próbują zobaczyć, co kryje się za maską. - Zrastających się? - wykrzyknął Davy, omal nie upuszczając rondelka pełnego skwierczących ziemnych ostryg i szalotek. - Dziewczyno, żarty sobie stroisz? - Nie - powiedziała, zsuwając uduszone yellabrelle na talerz i przystępując do jedzenia. Davy ze zdziwieniem potrząsnął swą wielką głową. - Mieliśmy parę spontanicznych przypadków mentalnego zrostu na Ziemi, ale nawet mi się nie śniło, że coś takiego może się dziać gdzie indziej.

- Dzieje się tak we wszystkich koloniach - rzekł Paul. - Ale utrzymujemy to sub rosa, jak poradził nam Międzypaństwowy Dyrektoriat na rzecz Wspólnoty. - To logiczne, że operanckie dzieci jako pierwsze doświadczają zmiany fazy - wtrącił się Jack. W niektórych przypadkach jest to nawet nie tylko zrost, lecz i chwilowe epizody rzeczywistej Wspólnoty, połączenia z Umysłem Galaktyki. Nie ogłosiliśmy tego publicznie, żeby nie doszło do nieporozumień. Nie chcemy dopuścić do powtórzenia antyoperanckiej histerii, jak w przypadku dawnych Synów Ziemi. Zrosłe dzieci są na ogół nieświadome tego, co się dzieje. Odczuwają tylko głęboki spokój i ciepłą przyjaźń z innymi umysłami. Czasami występuje efekt nieświadomego metakoncertu i mimowolnego mentalnego skupienia. W ten sposób kaledońskie dzieci zajrzały przez iluzoryczne ciało Diamencika. Ich nauczyciele musieli zniszczyć to wspomnienie redakcją. - Wzmocniłam nieprzenikalność iluzji - powiedziała obojętnie Dorothea. - Od teraz każdy, kto będzie chciał się przez nią przedostać, zobaczy twarz, którą uzna za piękną. Małe, nie podejrzewające niczego zrosłe dzieci nie przeżyją już koszmaru. Ale moja prawdziwa twarz należy tylko do mnie. I do niego - wskazała męża. - Mój Boże - westchnął Davy. Radość rozlała się po ostrych rysach Kierownika Ziemi. Zrastające się dzieci! Może jednak mamy szansę wygrać z Markiem i jego Rebeliantami dzięki wielkiemu ochronnemu metakoncertowi zrosłych ludzkich umysłów. - Ale nie wiemy jeszcze, jak skupić taki nowy twór - powiedział Jack. - Byłby rozproszony, bo jego uczestnicy znajdowaliby się na oddalonych od siebie światach. Niektórzy egzotyczni uczeni, z którymi się konsultowałem, mówią, że Lylmicy wiedzą, jak to zrobić - ale Nadzorcy odmawiają przedyskutowania tej sprawy ze mną. - Drodzy przyjaciele - odezwał się poważnie Fred. - Nie róbcie sobie zbyt wielkich nadziei. Zrost Simbiari trwał parę galaktycznych tysiącleci, a Wspólnota wciąż jeszcze całkowicie ich nie objęła. Kto wie, ile czasu minie, zanim wszyscy ludzcy operand doświadczą zrostu? Na razie nie było raportów o dorosłych, którzy by tego doznali. - Dwoje chyba już go doświadczyło - powiedziała Dorothea. A Jack przytaknął. Pozostali siedzieli przez chwilę w milczeniu, wiedząc, że nie wolno im zadawać żadnych pytań. W końcu odezwał się Pierwszy Magnat. - Obecnie ludzka populacja już wynosi dziesięć miliardów sześć milionów. Przynajmniej teoretycznie osiągnęliśmy zrosła liczbę. Ale magiczna liczba dziesięciu miliardów jest tylko grubym przybliżeniem liczby myślących jednostek, które powinny zainicjować prawdziwą zmianę fazy. Jak powiedział Fred, proces zakorzenienia Wspólnoty w rasowym Umyśle może długo trwać. - Albo - dodał Poltrojanin tonem tłumionego podniecenia może nastąpić w jednej chwili - tak jak w przypadku naszego Poltrojańskiego Umysłu! Nasze legendy mówią, że jeden błyskotliwy osobnik pojął to w rozbłysku wewnętrznego wzroku. Nastąpiło wybuchowe połączenie, wspólny przepływ, momentalna jednomyślność. Nie trwało to długo, lecz położyło podwaliny pod prawdziwe Zjednoczenie, które nastąpiło jakieś dwa galaktyczne lata później. - Usiłowałem przeanalizować to zjawisko - powiedział Jack ale właściwie nie ma precedensów, nie licząc mistycznych doświadczeń. Diamencik i ja robimy wszystko, co tylko możemy, ale musimy być bardzo ostrożni. Czymkolwiek jest to, czego doświadczyliśmy we dwoje, mieliśmy do czynienia z czymś zupełnie nowym. Różni się od zrostu dzieci, ale jest również niekompletne i nietrwałe. Proszę, nie mówcie o tym nikomu. Davy i Paul mruknęli na znak zgody. Niziutki Fred wstał i wziął za ręce Dorotheę i Jacka. W jego rubinowych oczach pokazały się łzy, ale uważał, żeby nie przenieść swych emocji na żadnego z ludzi. - Modlę się, by Pierwsza Entelechia dała wam siłę, aby przetrwać. Oczywiście uszanuję waszą tajemnicę! Ale również dziękuję wam z głębi serca za podzielenie się ze mną iskierką nadziei. Ostatnimi laty... - jego głos załamał się, Fred potrząsnął głową i pochylił się nad miską siarczaków. - Wszyscy przeżyliśmy chwile rozpaczy - powiedziała Dorothea. - Rodzaj ludzki to zboczone towarzystwo.

- Gdyby tylko było więcej czasu - rozmarzył się Paul. Nadział wielką piłkę golfową na szpikulec i zaczął ją przypiekać jak korzeń prawoślazu lekarskiego. - Gdyby tylko Marc nie został przywódcą Rebelii! W partii muszą jeszcze być konserwatywni, rozsądni ludzie, którzy zrozumieliby niebezpieczeństwo nierozerwalnie związane z budowaniem broni. Ale oni by mnie nie wysłuchali, gdybym się do nich zwrócił. Ani Jacka, ani żadnego z innych propagatorów Wspólnoty. Ciemne oczy Davy’ego MacGregora, Kierownika Ziemi, nagle rozbłysły. - Zastanawiam się, czy nie posłuchaliby mnie. Pozostali zamarli ze zdziwienia. Fred powiedział żarliwie: - To się może udać! W przeciwieństwie do reszty nas, Davy nie jest uważany przez ogół za nieugiętego przeciwnika Rebeliantów. Nawet jego uczestnictwo w dzisiejszej dyskusji zaskoczyło wielu. - Losh, zrobiłem to tylko dla Szkocji - huknął Davy, patrząc w talerz. Wszyscy się zaśmiali. - Następna sesja Konsylium odbędzie się w lutym czasu ziemskiego - zwrócił się Paul do Davy’ego. - Do tego czasu musisz zebrać czołowych rebelianckich magnatów - i prawdopodobnie podjąć rozmowy również z tymi, którzy nie podjęli jeszcze ostatecznej decyzji. To cię odciągnie od obowiązków Kierownika... - Moja zastępczyni, Esi Damatura przejrzała egoistyczne banialuki Marca, więc mogę jej powierzyć wszystkie sprawy. Zrobię to, jeśli tylko nie napotkam przeszkód z twojej strony, Pierwszy Magnacie. - Spojrzenie Davy’ego przeniosło się na Bezcielesnego Jacka. - Albo innych członków twojej słynnej rodziny. - Do dzieła! - powiedział Paul z ciężką ironią. - Spraw swoimi miodopłynnymi, szkockimi ustami, żeby ci rebelianccy idioci wrócili do Imperium. Ale miej na uwadze, że jest jeden Remillard, którego nie mogę kontrolować, choć byłbym gotów oddać za to życie więc uważaj na siebie. Po kolacji Pierwszy Magnat i jego poltrojański przyjaciel postanowili iść piechotą do terminalu wahadłowców. Pożegnali się z Jackiem, Dorothea i Davym, który wracał do hotelu, i ruszyli Hellfire Lane, wąską i krętą drogą dla pieszych, po której obu stronach znajdowały się małe, ciemne teraz sklepy. - Mam nadzieję, że Davy MacGregor odniesie sukces w nowym przedsięwzięciu - zauważył Fred - chociaż może być już za późno. Gdyby tylko przyjął przywództwo Dyrektoriatu na rzecz Wspólnoty, gdy o to go prosiłeś cztery orbity temu! Nie chcę podważać znaczenia heroicznych wysiłków Anne Remillard jako szefowej tej grupy - ale może za bardzo zajmowała się dyskredytowaniem wrogów Wspólnoty, a nie ich pozyskiwaniem. - Cała moja siostra Annie - przyznał Pierwszy Magnat z ponurym śmieszkiem. - Zmiażdżyć wroga bez litości i do diabła z uspokajaczami... Davy powiedział mi parę miesięcy temu, że Kordelia Warshaw również namawiała go, by objął kierownictwo Dyrektoriatu Wspólnoty. Myślała, że ma rebelianckie inklinacje i że będzie robił krecią robotę. Oczywiście Davy ją odesłał. Nie jest Rebeliantem - tylko człowiekiem, który miał uczciwe wątpliwości co do potencjalnego wpływu Wspólnoty na Ludzki Umysł. Na szczęście pozbył się ich dość szybko, gdy Marc został głową Partii Rebeliantów. Mój najstarszy syn tak działa na ludzi: albo łapiesz haczyk, żyłkę i ciężarek, albo uznajesz, że on jest naprawdę zły. To właśnie miałem na myśli, mówiąc Davy’emu, żeby się pilnował. Rubinowe oczy spojrzały z niepokojem. - Ale chyba nie sądzisz, że Marc mógłby naprawdę zagrozić życiu Davy’ego? - Może przesadzam. Fizyczna napaść z pewnością wywołałaby kontratak. Prestiż Kierownika Ziemi jest zbyt duży, nawet wśród najbardziej fanatycznych zwolenników mojego syna. Bóg wie, że Davy jest popularniejszy niż ja! Fakt, że miał poważne wątpliwości co do Wspólnoty i je

rozwiązał, liczy mu się na plus. Mamy pewność, że ludzie przynajmniej go wysłuchają, gdy będzie przedstawiał sprawę Imperium. Ale nie sądzę, by mógł powstrzymać falę Rebelii, nie mówiąc już o nakłonieniu bojowej frakcji Rebeliantów do oddania nielegalnego uzbrojenia. Davy będzie miał również cholerne kłopoty z uzasadnieniem faktu, że Imperium zakończyło program Mentalnego Człowieka. Kiedy Magistrat Galaktyczny zamknął projekt, poruszyło to wielu poprzednio niezaangażowanych ludzi. Marc sprawił, że wy, egzotycy, wychodzicie na zazdrosnych ksenofobów, zdecydowanych utrzymać mentalne panowanie nad ludzkością. - Ależ to nie było naszym zamiarem - zaprotestował Fred. - Istnieją głębokie sprzeciwy natury etycznej co do idei Mentalnego Człowieka, które niewielu członków twojej rasy zdawało się rozważyć. - Powiedz to słabooperanckim rodzicom, którzy mieli nadzieję na zaadoptowanie dzieckagiganta! Dobrze, że nikt nie wie, gdzie Krondaku ukryli skonfiskowane embriony. Prawdopodobnie zostałyby natychmiast porwane i wszczepione zastępczym matkom. A w świetle zmienionej ustawy reprodukcyjnej Imperium nie miałoby wyboru musiałoby pozwolić dzieciom rosnąć. Przeklęty Marc! Jak to możliwe, że wymyślił taki szalony plan? Pierwszy Magnat szedł coraz szybciej i szybciej po ciemnej drodze, nie zważając na niskiego Poltrojanina, który bardzo się starał za nim nadążyć. W końcu Fred stanął, ciężko dysząc. - Przyjacielu, będziesz musiał iść beze mnie, albo pozwól mi odetchnąć. Paul przeprosił za swą bezmyślność i zaproponował, żeby chwilę odpoczęli. Zatrzymali się przy drzwiach sklepu z elektronicznymi dudami. - Nie ciągnie mnie z powrotem na planetę Konsylium - zwierzył się Fred, gdy już odzyskał oddech. - Dyrektoriat do Spraw Ludzkich będzie bardzo rozczarowany, gdy poinformuję, że nie udało nam się wywrzeć wrażenia na Kaledończykach. Pierwszy Magnat chrząknął. - To ja będę musiał zdecydować, czy zaproponować lylmickim nadzorcom strategię defensywną z użyciem broni. - Przysięga Miłości! - wykrzyknął Fred. - Z pewnością nie chcesz przez to powiedzieć, że samo Imperium powinno sięgnąć po broń? - Lojalistyczni ludzie może będą musieli. Jak inaczej mamy zabrać broń Rebeliantom, jeśli inicjatywa MacGregora się nie powiedzie? W ostateczności będziemy musieli zaprojektować kontratakujące metakoncerty. Najbardziej obawiam się kreatywnych kasków cerebroenergetycznych przerobionych na mentalne lasery. Masz pojęcie, co mogłoby zrobić paruset Wielkich Mistrzów w CE x600 powiedzmy Czternastej Flocie na Assawompsett? Nie mówiąc o obcych celach... - Gdybyśmy wiedzieli o nadchodzącym ataku, nieludzkie państwa mogłyby się połączyć w defensywnym metakoncercie. Najlogiczniej byłoby wybrać na obrońców Krondaku, najsilniejszych nieludzkich metakreatorów. Przy odpowiednio wczesnym ostrzeżeniu wielu z nich byłoby w stanie wznieść mentalną osłonę zdolną do odbicia każdej ziemskiej broni. Musisz jednak zrozumieć, że walka jest czymś zupełnie innym niż wykluczenie ludzkości z Imperium. Członkowie Wspólnoty nie mogą działać agresywnie! Nasza etyka zabrania umyślnego krzywdzenia innych myślących istot. To prawda, że zdarzają się czasami jednostki, szczególnie wśród Simbiari, które w napiętej emocjonalnie sytuacji chwilowo opanowuje atawistyczny instynkt antyspołeczny. Ale we wspólnotowym działaniu, takim jak metakoncert, nie jesteśmy w stanie podjąć ofensywy. - Rozbicie Rebeliantów byłoby więc zadaniem lojalistycznych ludzi. Zamierzam powiedzieć Lylmickim Nadzorcom, że trzeba od razu umieścić pewne środki obrony w krytycznych punktach. Nie możemy dłużej czekać. Przyznaję, że nie rozumiem, dlaczego Lylmicy nie uczynili nic więcej, żeby bronić Imperium. Muszą sobie zdawać sprawę z niebezpieczeństwa. Fred westchnął.

- Nawet nie warto pytać. Twoim zadaniem jest przekonanie Quincunxu do działania. - Wstał. Czuję się lepiej. Musimy już iść. Statek do portu kosmicznego Wester Killiecrankie odlatuje za niecałą godzinę. Ruszyli razem, wysoki, elegancki człowiek i fioletowoskóry egzotyk, zbyt zaprzątnięci swoimi sprawami, by dostrzec ultrawzrokiem osobę czekającą na nich w cieniu, parędziesiąt metrów dalej. Mężczyzna wyłonił się nagle. Pierwszy Magnat cicho krzyknął z zaskoczenia. - Terekiew! Co ty tu robisz? - Czekam na ciebie, synu - powiedział Fury. - Chodź do mnie. - Ty... nie jesteś Rusłanem Terekiewem. - Paul poczuł, jak jego siła woli odpływa pod działaniem gigantycznego przymusu. Musiał usłuchać, wyjść przed zaskoczonego Poltrojanina i zbliżyć się do czekającego koercera. - Kim jesteś? - Jestem tym, którego chcieliście zabić. Ty i inne dzieci, w świątecznym metakoncercie. Napastnik wyciągnął jedną rękę i dotknął czubka głowy Paula. Ciało Pierwszego Magnata zwinęło się w konwulsjach. Wydał z siebie nieartykułowany jęk. Nagle rozszedł się przyprawiający o mdłości zapach spalonych włosów i skóry. Wokół sylwetki Paula na moment zaświeciła ponuro lśniąca zielona korona, lecz znikła, gdy Fury wycofał rękę. Jeszcze nie czas się sycić. Mózg sparaliżowanego Pierwszego Magnata był oszołomiony, pozbawiony metapsychicznych mocy. Paul patrzył na falującą postać, która stała przed nim. Potężna, swojska powierzchowność Rusłana Terekiewa zanikała, odsłaniając Denisa Remillarda - wiecznie młodego blondyna delikatnej budowy. Ale to nie był Denis. Paul odzyskał głos. - Papa? To nie możesz być ty! Ty zmarłeś... Fury powiedział: - To ty musisz umrzeć, synu - powiedział Fury. - Nie mogę dopuścić, żebyś pokrzyżował mi plany - i plany moich stworzeń. Marc! - głos Paula był rozpaczliwym charkotem. - Stał się twoją nową Hydrą! - Niestety nie. Wciąż należy do samego siebie - na razie. Ale potrzebuję go, a on mnie. Jego Rebelia wybrukuje drogę do mojego własnego Drugiego Imperium. I do upadku tego, które teraz istnieje. Paul wił się, na próżno próbując odzyskać metazdolności, podziałać koercją na to coś, co było kiedyś jego ojcem, rozbić to psychokinezą albo kreatywnym ciosem, zniszczyć jego umysł straszliwym odwróceniem metafunkcji uzdrawiającej... - Nie możesz mnie skrzywdzić - oznajmił Fury. - Żadne operanckie dziecko nie może do niczego mentalnie przymusić rodzica. Powinieneś był to wiedzieć. Wy wszyscy, którzy braliście udział w świątecznym metakoncercie. Chcieliście mnie zniszczyć. A uczyniliście mnie całością. Teraz zginiesz. Fury chwycił syna za ramiona. Rozpoczęło się pierwsze drenowanie umysłu. Rozpaczliwy krzyk Paula rozdzwonił się w eterze. Potem Fury zawył. Głośno. Z ciemności za Pierwszym Magnatem wyskoczył niewielki kształt. Dłonie, maleńkie jak dłonie sześcioletniego ludzkiego dziecka, uzbrojone były w szpony, które kiedyś czyniły z poltrojańskiej rasy wspaniałych drapieżców w ich dawnym, pokrytym lodowcami świecie Elirionie. Gdy Fury uderzył, Fred przez chwilę stał jak skamieniały. Ale zaraz się otrząsnął i, wydając archaiczny okrzyk bojowy, on, Wspólnotowy Magnat Konsylium Fritiso-Prontinalin, wzór uprzejmości, rzucił się na Fury’ego i wbił mu szpony w twarz. Nie trafił w błyszczące oczy, ale wyżłobił okropne rany w czole i policzkach przeciwnika. Fury zwinął się z bólu. Zbyt pewien, że jest w stanie wykryć każdy mentalny atak, nie wziął pod uwagę możliwości fizycznej przemocy. Chwycił małego egzotyka za szyję i kula oślepiającego

szmaragdowego światła pochłonęła głowę Poltrojanina, a siła życiowa natychmiast z niego wypłynęła. Parujące ciało bez głowy leżało na brukowanym chodniku u stóp potwora. - Ty... Ty mały łajdaku... - Fury drżał, osłaniając rany rękami, rozdarty między koniecznością utrzymania mentalnej kontroli nad Paulem a nieodpartą potrzebą autoredakcji. Cofnął się o krok, niemal się przewracając, i ostro krzyknął, odzyskując równowagę. Stał przed sparaliżowanym ciałem Pierwszego Magnata; jego jarzące się niebieskie oczy były wytrzeszczone i nieprzytomne, usta otwarte z niezrozumiałego przerażenia. Denis powiedział: - Paul? Synu? Pierwszy Magnat nagle runął na ziemię. Miał tylko częściową świadomość tego, że klęczy nad nim ojciec, czuł, jak pędzi w stronę krańca jakiegoś wielkiego wewnętrznego urwiska. Ból był wszechogarniający. Paul nie był w stanie racjonalnie myśleć, mimo że w niewyjaśniony sposób został uwolniony z niepokonanej koercji Fury’ego. Wiedział, że za chwilę wypadnie przez krawędź w czarny chaos. Ale jeszcze nie teraz. - Papo - zmusił się do zapytania - czy tym razem to naprawdę ty? - Tak. O, Jezu, tak. - Łzy popłynęły po okaleczonej twarzy Denisa. - Ale on wróci. Zawsze wraca. Powiedz mi, jak położyć temu kres! Powiedz mi, na miłość boską! Ale Paul spadał, spadał. - Rogi - wyszeptał łamiącym się głosem. - Idź do Rogiego. Jego oczy się zamknęły, a oddech stał się chrapliwy i płytki. Rogi?... Fury chwiejnie wstał na nogi. Wielkim wysiłkiem woli skupił metazdolności. Rany na policzkach i czole znikły, podobnie jak plamy na ubraniu. Spojrzał na dwa ciała. Poltrojanin nie żył, ale musiał jeszcze wykończyć Paula. Ale czy zdoła to zrobić? Czy pozwoli mu na to Denis? W oddali rozległ się dźwięk syren. Paul wydał z siebie mentalny krzyk, gdy zaczęło się sycenie, więc Jack i jego żona musieli go usłyszeć. Policja i sanitariusze byli w drodze, może nawet sama para gigantów. Nie było czasu na eksperymenty. Gdyby osobowość Denisa wróciła i przejęła kontrolę, mogłaby pozwolić, by ciało zostało schwytane. Do tego nie wolno dopuścić. Fury wiedział, że jego przebranie za Terekiewa jest już bezwartościowe. Paul go rozpoznał. Ale umysł Pierwszego Magnata został poważnie uszkodzony przez niekompletny dren z czakramu. Leczenie może potrwać wiele miesięcy. Intendent Generalny Astrachania był bezpieczny - na jakiś czas. Fury pośpiesznie zmienił symetryczne, spopielałe piętno na głowie Paula w bardziej konwencjonalnie wyglądającą ranę. Jego słabnące moce umysłu zmazały wszelkie ślady własnej krwi i tkanek ze szponów zmarłego Poltrojanina i z miejsca napadu. Ultrawzrokiem znalazł wolną kabinę w toalecie dla mężczyzn w cichym kącie portu kosmicznego Wester Killiecrankie. Wykorzystując resztkę kreatywności teleportował się. Niezbędne sycenie i odzyskanie sił życiowych nastąpiło niedługo potem; starannie zajął się ciałem. Deszczowe chmury nadciągały bardzo szybko, co często się zdarzało o świcie na Kaledonii, a krótkotrwały czar ładnej pogody ustąpił deszczowi. Dom Kierownika spowijała mgła. Wyglądając z okna swego biura Dorothea nie widziała ziemi. Nietrudno było zgadnąć, że była jedyną osobą w New Glasgow, która nie spała, jedyną, która czuwała. Jedyną, która rozumiała straszliwe niebezpieczeństwo.

Och, Kallie! - pomyślała. A jeśli Imperium postanowi zamknąć ludzkość w rodzimym układzie słonecznym? A jeśli będziemy musieli cię opuścić na zawsze i osiedlić się na jakimś szaroburym nienaturalnym Marsie lub na paskudnym sztucznym satelicie Ziemi? Jak my to zniesiemy? Może było po części jej winą, że Rebelianci stali się tak silni na tej planecie i że jej własny ojciec nienawidził Imperium Galaktycznego i spiskował w celu zbudowania na Beinn Bhiorach potajemnej fabryki broni. Może nie powinna była ukrywać udziału Iana w tej przykrej sprawie. Może powinna była bardziej stanowczo odpierać jadowite ataki Caluma Sorleya na konfederację, jego demagogię w Zgromadzeniu Intendenckim. Może jej własny brak przekonania co do Wspólnoty sprawił, że pozwalała na zbyt wiele i pogrążała się w samozadowoleniu, a teraz w całym szkockim świecie zapanował zamęt. Zorganizowała wielką debatę - czy była to monstrualna taktyczna pomyłka, która raczej rozpaliła postawy przeciwne Wspólnocie niż oświeciła ludzi? Drogi mały Fred, ta miła, błyskotliwa dusza, zginął, aby bronić lojalistycznego punktu widzenia. Za parę godzin całe Imperium Galaktyczne dowie się, że prawdopodobnie odpowiadają za to kaledońscy Rebelianci... Usłyszała ciche pukanie do drzwi biura. Odwróciła się od okna, żeby powitać męża. Normalna istota ludzka byłaby wykończona po straszliwych wydarzeniach minionych ośmiu godzin, ale Bezcielesny Jack nie odczuwał zmęczenia. - Jak się czuje twój ojciec? - zapytała, gdy pocałował ją w czoło. - Lekarze uważają, że regeneracja jest niewskazana. Zwykła opieka szpitalna i redakcja obrażeń mózgu prawdopodobnie przywrócą mu zdolność normalnego mentalnego funkcjonowania - z czasem. - Dzięki Bogu. Czy będzie się leczył na Ziemi? - Poprowadziła Jacka do wygodnych foteli przy oknie i oboje usiedli. - Gdy lekarze zezwolą mu na podróż, sam zabiorę go do Concord Scurrą II. Chciałbym osobiście nadzorować jego redakcję. Niestety nie będzie to możliwe - ale Państwowy Szpital Badawczy jest gotów sprowadzić Jewgenija Sołowiewa i Jaanę Savisaar, najlepszych ludzkich lekarzy w galaktyce. Jeśli papa może zostać wyleczony, tych dwoje z pewnością tego dokona. - Jeśli? - Jej orzechowe oczy rozszerzyły się nad diamentową maską. - Papa nie został tylko uderzony w głowę przez jakiegoś łobuza sympatyzującego z Rebeliantami. Nastąpiło znaczne zniszczenie neuronów kory mózgowej. Potwierdził to skaning ENEA. Zwykle takie obrażenia powstają na skutek niekompetentnie przeprowadzonych sond koercyjno-redaktywnych. Ale zdarza się również, że powodują je operanccy zbrodniarze perwersyjnym użyciem funkcji redaktywnej, co prowadzi do spalenia mózgu ofiary. - Fury - powiedziała. - Obawiam się, że tak. Samotna Hydra nigdy nie byłaby w stanie pokonać operanta tak silnego jak Paul. Musiał to być Fury, jedyna osoba, która mogła bezkarnie zaatakować swego syna. - Przeszukałeś planetę? - Tak. Zajęło mi to tylko parę godzin, bo Kallie jest bardzo rzadko zaludniona. Davy MacGregor i ja zrobiliśmy to w metakoncercie. Nie wykryliśmy obecności Fury’ego, więc prawdopodobnie udało mu się uciec z tego świata. Ale tym razem mamy sporą szansę na namierzenie go. Tylko dwanaście statków kosmicznych wyleciało z Wester Killiecrankie między przypuszczalnym czasem ataku a czwartą rano, kiedy to potwierdzono neuronowe obrażenia Paula. Galaktyczny Magistrat na planecie Konsylium sprawdzi pasażerów tych statków, a potem zostaną poddani obserwacji. - To wymaga wiele pracy. Podniósł jedną rękę, by ją uciszyć. - Mam już trzech podejrzanych: Hiroshiego Kodamę, Mashę MacGregor-Gawrys i Rusłana Terekiewa. Wszyscy odlecieli z Kaledonii w krytycznym okresie. - Rozumiem, do czego zmierzasz! Wszyscy byli w zielonym pokoju po audycji i słyszeli, jak Paul powiedział, że zamierza przeforsować przysięgę lojalności. Wiemy już, że Fury musi mieć

jakiś interes we wspieraniu Rebelii. Pewnie desperacko pragnął powstrzymać Paula. Biedny Fred prawdopodobnie został zabity, żeby nie mógł nikogo obciążyć swoim zeznaniem. To ma sens, kochanie. Jack oparł się na fotelu i ze zmarszczonymi brwiami patrzył w sufit. - Sensu nie ma tylko to, że Paul przeżył. Dlaczego Fury nie skończył z nim? - Najlogiczniejszą odpowiedzią - powiedziała Dorothea - jest Denis. - Oczywiście! - Podskoczył z ekscytacji. - Powinienem był o tym pomyśleć. Stres towarzyszący spotkaniu musiał w jakiś sposób spowodować kolejne rozszczepienie osobowości Denis/Fury podobnie jak wtedy, gdy widział to Rogi. Dwie osobowości psychologicznie są w stanie wojny. Przeważnie kontrolę sprawuje Fury, ale Denis wyzwala się co jakiś czas, jeden Bóg wie dlaczego, i psuje mu zamiary. - Fury może być w krytycznym stanie, na granicy rozszczepienia, może więc popełni inne błędy. - Może. - Jack znów opadł na oparcie fotela. - Wciąż będzie nam cholernie trudno dorwać potwora bez osłony. Gdy tylko znajdzie się w niebezpiecznym towarzystwie, w pełni się zakamufluje. Ja nie wykryłem tożsamości Fury’ego podczas wczorajszej debaty, gdy nasi rebelianccy koledzy rozbijali nas w drobny mak. - Ja też nie - przyznała Dorothea. - Jeśli jeden z tych ludzi był Furym, nigdy bym tego nie odgadła... Jak Magistrat może mieć nadzieję, że go przyskrzyni prowadząc zwykłą obserwację? Żaden ludzki operant nie ma dostatecznej wiedzy praktycznej, by wykryć chwilowo zmiany osobowości Fury’ego, z wyjątkiem ciebie lub mnie, kochanie - a nas czekają inne zadania. - Prawdopodobnie będziemy musieli poprosić o pomoc krondackie zespoły w metakreatywnym przebraniu. W przypadku profesor Mashy nie przewiduję żadnych kłopotów, za to potwornie trudne będzie sprawdzenie wysokich urzędników planetarnych, Kodamy i Terekiewa... Fury pewnie zabił oryginalną osobę i przejął jej tożsamość. Każę ludzkim agentom sprawdzić dane wszystkich trojga podejrzanych i dowiedzieć się, czy w czasie, gdy zniknął Denis, nie nastąpiła żadna znacząca zmiana ich osobowości lub zachowania. - Musicie uważać, żeby Fury się nie zorientował - ostrzegła. Jeśli będzie podejrzewał, że go śledzimy, po prostu zmieni przebranie i będziemy musieli zacząć od zera. Jack westchnął. - Zajmę się tym. I wszystkim innym. - Moje kochane biedactwo. - Wstała z fotela i pomogła mu się podnieść. Mocno się do siebie przytulili. - Och, Diamenciku. Chciałbym, żebyś pojechała ze mną i żebyśmy razem pracowali. - Wiesz, że nie mogę. Moje miejsce jest tu, na Kallie. Nie zostawię planety Calumowi Sorleyowi i innym. Zdecydowałam się poprowadzić nową kampanię informacyjną na rzecz Wspólnoty. Musi być jakiś sposób na wykorzystanie tych zrastających się dzieci do zademonstrowania obywatelom, że Wspólnota przynosi korzyści, że rozszerza ludzki potencjał zamiast go ograniczać. - To interesujący pomysł. Przedstawię go Dyrektoriatowi, kiedy wrócę na planetę Konsylium. Odpoczywali w swoich ramionach. Deszcz cicho spływał po ścianie-oknie. Pocałował jej włosy. - Wiesz, w biurach na tym piętrze nikogo nie ma. - Niall Abercrombie nie przyjdzie przed siódmą trzydzieści, a reszta pojawi się o ósmej. - Jej pseudogłos był miękki, pobrzmiewała w nim zachęta. - W takim razie wydaje mi się, że musimy się czymś zająć, moja kochana DziewczynkoKierowniku. - Czymś pożytecznym - zgodziła się. - Czymś, czego moje biuro nigdy nie widziało. Zrobiła gest ręką i szarą mgłę za oknem zastąpił widok kolorowej, leśnej polany, oświetlonej łagodnymi promieniami słońca. Surowe meble biurowe, Wielka Pieczęć Kaledonii, urządzenia do

łączności i zbierania danych znikły. Stali razem w oszklonym pokoju małego wakacyjnego domku, który zbudowali na Beinn Bhiorach. Strop zrobiono z dębowych belek; ściany wyłożone były bursztynowym i purpurowym drewnem darag, obwieszone malowidłami, gobelinami i fantazyjnymi wyrobami z pereł, wykonanymi przez kaledońskich rzemieślników. Był tam ogromny kominek, nie używany latem, pełen kwiatów. Snopy światła przebijały się przez otwory w suficie i spływały na posadzkę pokrytą ręcznie tkanymi dywanami i stosami miękkich poduszek. Pod ścianami stały kamienne donice z żywymi roślinami z Hawajów. Uklękli naprzeciwko siebie w promieniach słońca i rozebrali się wzajemnie. On wciąż był ubrany w sportową marynarkę, bluzę i koszulę, który to strój specjaliści od public relations z BKK uznali za zbyt swobodny jak na wielką debatę w Tri-D. Ona miała na sobie dopasowany, wymyślnie uszyty kombinezon z ciemnego, przetykanego lśniącą nitką materiału, z czarnymi diamentami przy szyi i mankietach. Arabeski z maleńkich kamyczków wiły się wokół jej piersi, ud i po zewnętrznej stronie nóg. Całował ją w szyję i ramiona, zdejmując jej ubranie, jakby obierał jakiś egzotyczny, lśniący owoc. Miała na sobie diamentową maskę, a kiedy był już nagi, pieściła chłodnymi klejnotami jego ramiona, mięśnie, napięty brzuch, rozpalającą się płeć. Razem opadli na poduszki. Ale zanim się na niej położył, jej oczy przymrużyły się żartobliwie, a pseudogłos szepnął: - Wiesz, czego bym chciała? Uśmiechnął się do niej. - Czego? - Czegoś zupełnie innego. Zróbmy to tak, jak wyobrażają sobie prości ludzie: Bezcielesny Jack i jego dziwaczna żona, Diamentowa Maska. Pragnę... mózgu. Ryknął śmiechem. - Czemu nie? - Dezinkarnacja nastąpiła natychmiast, a mózg był genialnie upiększony. W tym dziwnym stosunku oboje osiągnęli radosne, oszołamiające szczytowanie; ona skupiła swą kreatywność bezpośrednio na jego układzie rąbkowym. Ekstatyczny mózg, wyrzucający oślepiające pryzmatyczne błyski, jakby był żywym klejnotem, oświetlał ją i sprawiał przyjemność całemu jej ciału, doprowadzając jaw końcu do niebiańskiej nieświadomości. Gdy się obudziła, oboje znów byli ubrani. Biuro wyglądało jak zwykle. Leżała na kozetce, a Jack stał, patrząc na deszcz. - O, rany - powiedziała, przeciągając się zmysłowo. - Tak jest o wiele lepiej. Odwrócił się z psotnym uśmiechem. - Nie chcę cię urazić, ale w najgorętszym momencie coś mnie całkowicie rozproszyło. - Och? - parsknęła z udaną złością. - Mogę zapytać, co takiego? Jego żartobliwy ton zanikł. Jack podszedł i usiadł na skraju kozetki. - Myślałem - rzekł - o Wielkim Karbunkule. Była zaszokowana. - O breloczku wujka Rogiego? Nie mów mi, że szalona miłość w końcu doprowadziła cię do obłędu. - Wcale nie. Ale mam wspaniały pomysł. 25 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-340-00! [NESPELEM] PLANETA 2 [OKANAGON] 2 MAZAMA [27 PAŹDZIERNIKA] 2082 Wstrząs tektoniczny pod oficjalną rezydencją Kierownika Okanagonu nie przyciągnął szczególnej uwagi sejsmologów. Jego źródło, uskok, leżało głęboko, ponad sto dziesięć kilometrów

pod powierzchnią stolicy, i było spokojne od ponad trzydziestu tysięcy orbit. To, że wstrząs nastąpił tej szczególnej nocy, podczas przyjęcia wydanego dla przywódców Rebelii, mogło być jedynie zbiegiem okoliczności. A może i nie. Trzęsienie ziemi nie było zbyt silne, doszło do natężenia VII w zmodyfikowanej skali Mercallego i 5,9 w skali Richtera. Średnia szczytowa prędkość fali wynosiła 1 1,2 centymetrów na sekundę. Dom Kierownika, Patricii Castellane, zaprojektowany tak, by wytrzymywać o wiele większe wstrząsy, zaledwie zachwiał się na swych kompensatorach drgań. Większość mebli była dobrze zabezpieczona. Draperie opadły, lichtarze zaszczekały, parę szklanych przedmiotów spadło na podłogę i się stłukło, a talerze z przekąskami zsunęły się do brzegów stołu i zatrzymały się na zdobionych barierkach. Patricia natychmiast przemówiła do gości w telepatycznym trybie deklamacyjnym, zapewniając ich, że wstrząs nie spowodował poważnych zniszczeń w Chelan. Goście z kolei pośpiesznie odpowiedzieli, że w wyniku trwającego chwilę trzęsienia nie doznali najmniejszych obrażeń ani niewygód. Rozlało się tylko parę drinków, parę talerzy spadło na podłogę. Nikt nie chciał wracać do domu. Wszyscy, nawet z innych światów, wiedzieli, że trzęsienia są na Okanagonie czymś normalnym. Po paru minutach przyjęcie znów się rozkręciło, jakby nic się nie stało. Coś jednak się zdarzyło. W rogu szerokiego tarasu przy sali bankietowej Rusłan Terekiew uśmiechnął się lekceważąco i otarł kroplę krwi z czoła. Trzęsienie ziemi złapało go nagle, gdy on i Ludmiła Arsanowa konferowali z trzema głównymi oficerami Dwunastej Floty. Rusłan upadł na obrośniętą winoroślą kamienną fasadę budynku i mocno uderzył się w głowę. Jego towarzysze przyglądali mu się z niepokojem. - Napewno wszystko w porządku, głowa? - zapytała Ludmiła. Czy wciąż jesteś sobą/sobą? Job twoju mać! Wiedziałam, że nie powinniśmy tu przyjeżdżać, ci krondaccy szperacze są tacy podejrzliwi... - Może powinien cię zbadać redaktor, Intendencie Generalny zasugerował Ragnar Gathen. Był szefem operacyjnym Floty, drugi stopniem po Owenie Blanchardzie. - Severin Remillard jest w środku... - Nie - powiedział pośpiesznie Rusłan. - Ja... doskonale się czuję... I jak mówiłem, zanim świat odwrócił się do góry nogami - trzej oficerowie zaśmiali się z grzeczności - możecie liczyć na naszą pełną współpracę, gdy podstawione załogi przybędą na Astrachań, żeby zająć się moją flotyllą pancerników. Broń jest...jest zainstalowana. Tak! Wszystko gotowe. Ó... oczywiście nie byliśmy w stanie przetestować broni w prawdziwych manewrach. - Mruknął jakieś słowo po rosyjsku i potrząsnął głową, jakby chciał coś z niej wyrzucić. Ludmiła Arsanowa patrzyła na niego zatroskana, ale nie odezwała się. - Możesz we wszystkim zdać się na nas, Intendencie Generalny - zapewnił Owen Blanchard. Mentalnie wskazał oficera, stojącego obok w milczeniu podczas szybkiej wymiany zdań między dwoma przełożonymi. - Zastępca szefa operacyjnego, Walter Saastamoinen, dopilnuje, żeby przygotowano statki do boju. - Czy... czy mogę wiedzieć, gdzie zamierzacie ukryć moje pancerniki? - zapytał Terekiew. - W słabo zamieszkanym regionie przestrzeni - odrzekł Saastamoinen. - Gdzieś gdzie zwiadowcy Imperium nie powinni ich wykryć. - Ale nie powiesz mi, gdzie. Zastępca szefa tylko się uśmiechnął. - Bardzo możliwe - Owen Blanchard kontynuował wypowiedź, którą mu przerwano - że te kolonizacyjne statki nie zostaną nigdy użyte w walce. W naszej obecnej strategii klasyfikujemy je jako wsparcie taktyczne, na wypadek, gdyby Trzynasta lub Czternasta Flota została uzbrojona

przez Imperium i zagroziła naszym działaniom w pobliżu Starego Świata. Do tej pory nic na to nie wskazuje. Ale obserwujemy Elysium i Assawompsett. - Rozumiem. - Rusłan Terekiew jeszcze raz dotknął chusteczką skaleczenia na czole. Jego autoredakcja prawie uleczyła niewielką rankę, ale był blady i roztargniony. - Zatem twoja Dwunasta Flota, wyposażona w broń cerebroenergetyczną i konwencjonalne lasery mentalne będzie podstawową linią ataku Rebelii? Owen Blanchard odpowiedział tonem pełnym szacunku. - Nie mogę o tym rozmawiać, Intendencie Generalny. Jeszcze nie teraz. Marc sam cię poinformuje, kiedy uzna, że nadszedł odpowiedni moment. Teraz musisz się tylko przygotować do potajemnego wyekspediowania statków z doków. - Tak, tak. - Terekiew był lekko poirytowany. - Tym już się zajęto. Ludmiła Arsanowa odezwała się szybko: - Kiedy pancerniki będą gotowe, rozbłysk, który wyda się promieniowaniem słonecznym, spowoduje krótkotrwałą awarię naszego astrachańskiego systemu monitorowania. W czasie, gdy reperowane będą skanery, statki kosmiczne bezpiecznie uciekną. Zaprogramowałam tak zwany rozbłysk w komputerach monitorowych. Mistyfikację możemy rozpocząć z naszego punktu dowodzenia w Niżnym Tagile, w pobliżu doków. - W takim razie wszystko ustalone - stwierdził Owen. - Walter i jego podstawione załogi powinni przybyć na Astrachań wciągu dwudziestu dni. Ludmiła uśmiechnęła się grzecznie do Waltera Saastamoinena. - Przykro mi, że nie będziemy mogli ci zbyt wiele pokazać na naszej ukochanej rosyjskiej planecie, Zastępco szefa. Ale ty i twój personel otrzymacie tak ciepłe przyjęcie, jakie tylko można zgotować w tych okolicznościach... A teraz panów przeproszę. Intendent Generalny musi chwilę odpocząć, żeby całkowicie dojść do siebie. Nastąpiły troskliwe uwagi i pożegnania, po czym Arsanowa wzięła Terekiewa pod ramię i wyprowadziła go z tarasu do ogrodów otaczających rezydencję Patricii Castellane, wyglądających jak prawdziwa dżungla. - Wydaje się, że ona wznosi osłonę również dla niego - zauważył Owen Blanchard, śledząc tę parę ultrazmysłami. - Staruszek musiał ucierpieć na upadku bardziej, niż dał po sobie poznać. - To dziwak - powiedział Ragnar Gathen. - Mam nadzieję, że możemy mu ufać. Arky O’Malley potwierdza, że statki w dokach zostały przebudowane i są gotowe, ale w tej całej astrachańskiej sprawie wciąż coś mi się nie podoba. - Podobnie jak Marcowi - dodał cicho głównodowodzący. Dlatego właśnie Terekiew nie dowie się, gdzie ukryjemy jego cenne pancerniki. Nie będzie tego wiedział, dopóki nie wygramy wojny. Powinieneś był się nasycić! Mówiłam ci, żebyś się nasycił przed przyjściem! Czuję się dobrze. Rana jest już prawie zredagowana. Sycenie nie jest na razie konieczne. Czasami... uniemożliwia mi poprawne rozumowanie. Nie wydajesz się sobą. Martwię się... Milcz! [Obawa]. Och, mój ukochany Fury, pozwól mi się stąd natychmiast zabrać. Pozwól pomóc ci się nasycić... Jeszcze nie. To prawda, że jestem odrobinę roztrzęsiony, ale nie wyjdę z tego przyjęcia, dopóki nie przedyskutuję pewnych spraw strategicznych z Markiem. Ci cholerni krondaccy obserwatorzy nie spuszczają mnie z oka na Astrachaniu, ale nie ośmielili się przylecieć za mną na planetę Castellane. A... Lepiej, żeby Marc nie spodziewał się spotkania ze mną. Będzie mniej skłonny do zapuszczania sondy. Boisz się, że może cię rozpoznać? Czy twoje metakreatywne przebranie zawodzi? Fury, bądź ze mną szczery! Wiesz, jak strasznie się o ciebie martwię. O twoją zespoloną osobowość. Jestem cały jak zawsze.

Skoro tak mówisz... Wróć do swoich tak bardzo ważnych spraw, moja najdroższa maleńka. Dopilnuj, żeby Nowa Hydra dobrze się rozwijała i rosła. Zadziałaj koercją na Strangford i jej grupę metakoncertową, niech zaprojektują odpowiednią konfigurację do 600-krotnie wzmocnionego zespołu Mentalnego Człowieka. Wiesz, że precyzyjnie wypełnię twoje instrukcje. [Wymówka] Czuję się o wiele lepiej. Czas, żebym porozmawiał z Markiem. I czas, żebyś zaczęła pracować nad Helayne Strangford i jej kolegami. Bardzo dobrze. Ale kiedy stąd wyjdziemy, pomogę ci się nasycić. Musisz się nasycić. Później. Później. Znów słychać było śpiew ognistych ciem, przerwany przez trzęsienie ziemi. Marc spacerował z Patricia Castellane po ogrodzie ścieżkami oświetlonymi kamiennymi latarniami i pokrytymi grubą warstwą spadłych, pachnących kwiatów. W górze muzyka owadzich śpiewaków narastała i słabła w przedziwnym unisono, gdy wydzwaniały czteronutową letnią melodię. Goście zaczęli się rozchodzić, Marc i Kierowniczka nie spotkali nikogo w ogrodzie. W budynku Shig Morita grał niedobitkom jazzową wersję fortepianową “Turn out the Stars” Billa Evansa. Melancholijny utwór stanowił kontrapunkt dla śpiewu ciem. - Sprzątaczki będą jutro miały sporo roboty. - Patricia kopnęła stos opadłych płatków srebrnym pantofelkiem. - Ale nasze pierwsze wielkie spotkanie przebiegło dobrze. Drzewa orchidei znów wypuszczą pączki, a w połowie miesiąca będą śliczne jak zawsze. - Jej długa, lśniąca suknia w kolorze pawich piór była ukośnie odcięta w stylu lat trzydziestych i ozdobiona paroma sznurami niebieskich pereł. Marc miał na sobie białą wieczorową marynarkę i czarny jedwabny golf, - Nigdy przedtem nie było poważnego trzęsienia ziemi w Chelan? - Nigdy. Ale kiedy byłam mała, mieszkaliśmy w Loup Loup niedaleko wybrzeża Methow. Przeżyliśmy trzęsienie o sile 7,5 w skali Richtera, które zrównało miasto z ziemią i posłało gigantyczne tsunami na zamieszkałe wyspy w pobliżu wybrzeża. Trzydzieści jeden osób padło ofiarą trzęsienia, a od gigantycznej fali zginęło prawie trzy tysiące. Oczywiście w tych czasach prognozy sejsmiczne nie były zbyt pewne, a władze jeszcze nie wprowadziły nakazu budowania domów odpornych na wstrząsy. - Dziwi mnie, że tak wielu ludzi chce mieszkać na tak niestabilnej planecie. Uśmiechnęła się do niego, a jej oczy koloru stali błysnęły w świetle latarni. - Oky to świetny świat, nawet jeśli czasem płata nam figle. Też tak będziesz myślał, kiedy się zadomowisz. Dowiedziałeś się, czy twojej rodzinie nic się nie stało podczas trzęsienia? - Rozmawiałem mentalnie z Cyndią. W laboratorium Mentalnego Człowieka jest wszystko w porządku. Nasz nowy dom też nie ucierpiał. Hagen i Cloud przespali wstrząs. To dobrze... O, cholera! Patrz, co się stało z moimi biednymi koi.*[*karpie] - Zatrzymali się przy pięknym stawie rybnym w pewnej odległości od rezydencji. Otoczony był kamiennym murkiem, ale parę wielkich złotych karpi zostało wyrzuconych z wody i leżało martwych na trawie. Kiedy Marc i pani Kierownik stali tam, kontemplując tę małą katastrofę, niskie, egzotyczne zwierzę, przypominające wydrę w zielonawej skorupie wypełzło z krzaków, chwyciło jedną śniętą rybę i uciekło. - Życie toczy się dalej - powiedział Marc. - Co to było? - Nazywamy je łuskowcoidami. Początkowe okazy były potomkami sprowadzonych tu ziemskich łuskowców. To nieszkodliwi padlinożercy. Prawie cała nasza lokalna fauna i flora nie jest niebezpieczna dla ludzi. To sama planeta wydaje się wroga. Dzięki Bogu nasze Oddziały Geofizyczne będą używać twoich nowych CE600x do modyfikacji płyt kontynentalnych. W okolicy przesmyku Peshastin istnieje niebezpieczeństwo prawdziwie silnych trzęsień i...

- Pat, bardzo mi przykro, ale w tym krytycznym okresie nie możemy przeznaczyć naszych zasobów cerebroenergetycznych na domowe sprawy. I tak mamy za mało czasu na wyszkolenie operatorów do ofensywnego metakoncertu. Natychmiast się opanowała. - Oczywiście. Jaka jestem głupia. Będziesz pracował nad tą sprawą osobiście? - Strangford, Jarrow, Walery Gawrys i pozostali, którzy dopiero przylecieli z Oksfordu, zajmą się praktycznym szkoleniem. Ja zaprojektuję koncerty z Jordym Kramerem i Gerrym Van Wykiem. W trudniejszych kwestiach na pewno będziemy potrzebowali również pomocy Alexa. Patricia Castellane roześmiała się, bo coś jej się przypomniało. - Twój kolega zakochał się w Helayne Strangford. Był to prawdziwy coup defoudre*[*Miłość od pierwszego wejrzenia]. Zauważyłeś, że wyszli razem? - Zauważyłem, i to mnie zaskoczyło. Alex nigdy nie miał zbyt dużo czasu na emocjonalne angażowanie się. - Podobnie jak ktoś inny, kogo dobrze znam. - Nagle Patricia odwróciła się i spojrzała na staw. Jego powierzchnię zaśmiecały płatki kwiatów. Od czasu do czasu przepływająca ryba chwytała jeden z nich i wciągała pod wodę. - Marc, nie będę cię zanudzać własnymi nie odwzajemnionymi tęsknotami. Ale jeśli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebował jako kogoś więcej niż wspólniczki w spisku... Jego dłoń na jej nagim ramieniu była zimna. - Od jakiegoś czasu wiem, co do mnie czujesz. Naprawdę mi przykro. Jesteś uroczą, silną kobietą i zasługujesz na kogoś bardziej digne d’amour (godnego miłości) niż ja. Jeśli będzie to dla ciebie jakimś pocieszeniem, to zacząłem myśleć o tobie jako o moim najwierniejszym sprzymierzeńcu w naszej Rebelii. Niektórzy od czasu do czasu się wahają, nie są pewni, czy mogą mi ufać. Ale nigdy ty, Pat. Oddałaś sprawie więcej niż siebie samą. Oddałaś cały swój świat. - Większość mieszkańców Oky to Rebelianci. Może wiąże się to z przywiązaniem do własnej planety. Nie wiem, czy wiesz, że Imperium zaproponowało w roku 2058, żebyśmy opuścili Okanagon, wtedy właśnie zostały potwierdzone poważne anomalie geofizyczne. Nasi ludzie wzniecili zamieszki na ulicach i krzyczeli: “Hell No, We Won’t Go!*”.[ * “Cholera, nie, nie odejdziemy!”- hasło z wojny wietnamskiej 1959-75 (przyp. tłum.).] Bardzo antyczne hasło! Więc Imperium wycofało się i pozwoliło nam tu zostać... a niecały miesiąc później miasto Tonasked zostało zrównane z ziemią przez trzęsienie i zginęło ponad szesnaście tysięcy osób. Ale wtedy po prostu otrzepaliśmy ręce i ciągnęliśmy to dalej. Odwróciła się, stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. - Pociągniemy też Rebelię. Bez względu na wszystko. I wygramy. Ruszyli w kierunku domu. Marc powiedział w trybie intymnym: Catherine Remillard i jej wspornik Quinn Fitzpatrick dali nam cenne rady co do nauczania Mentalnego Człowieka. W tej kwestii wyprzedzamy plan. A Jeff Steinbrenner i ekipa CE prawie skończyli model maleńkiego wzmacniacza 600x, którym podziałamy na młode mózgi... Ale... najpierw muszą wyjść z macicy, prawda? Wiele wskazuje na to, że niektóre z nich są już prawie gotowe do niezależnego życia. Keoghowie przechowują je w płynie z alfaalfa. Dzięki temu ich sztuczne środowisko staje się coraz bardziej niewygodne, i dzieci chcą się z niego wydostać. Pokazuje się im również film Tri-D o moim bracie Jacku, OM naturel, jako lepsze rozwiązanie. Z tego co wiem jest to jedyny film nagrany z życia Jacka, gdy występuje w stanie bezcielesnym. Został zrobiony bez jego wiedzy przez czarną skrzynkę kokpiru w wiertle głębinowym, którego używał podczas operacji związanej z kaledońską diatremą. Mentalny Człowiek uważa, że jest to bardzo inspirujące. Wciąż trudno mi uwierzyć, że te... te dzieci naprawdę mogą dać nam przewagę umysłową. Zaczekaj, aż obrócą Molakar w popiół. Jestem pewien, że to ci zaimponuje. Podobnie jak Imperium. Czy na tym właśnie będzie polegał nasz pokaz siły?

Marc ponuro skinął głową i powiedział: Rozpatrywałem możliwości, które nikomu nie grożą śmiercią, ale żadna z nich nie skupiłaby całej uwagi egzotyków. Mamy tylko jeden sposób, by dobitnie pokazać Imperium, jak niewzruszona jest nasza postawa - zanim zaangażujemy siew długi konflikt, w którym jednak moglibyśmy ponieść porażkę. Po pierwszym uderzeniu obcy będą wiedzieli, czego się spodziewać, więc mentalnie zabarykadują swoje światy przeciwko naszym atakom. Ich statki kosmiczne mogą się wyłonić z nadprzestrzeni w dowolnym miejscu, bez ostrzeżenia, i wydać nam walkę. Kto wie, do czego zdolni są Lylmicy... Chyba że nasze pierwsze uderzenie zmusi ich do kapitulacji. Powiedziała: Molakar ma populację prawie równą populacji Okanagonu. Dwa miliardy. W jego myślach wyczuła chłód. A Krondaku już zbierają statki kosmiczne, by odizolować Ziemię. Sam je widziałem, gdy w instalacji CE, w trybie ultrazmysłowym, wybrałem się na wycieczkę. Krondaku to płatni mordercy, wojownicy Imperium. To dobrze, że dla ludzkiej wolności poświęcony zostanie właśnie Molakar. Czy wiesz, kiedy to się stanie? - To zależy - powiedział Marc głośno - od Mentalnego Człowieka. Gdy zbliżali się do tarasu rezydencji, ktoś wyszedł im na spotkanie z cienia. Był to Rusłan Terekiew, Intendent Generalny Astrachania. - Dobry wieczór, Patricio i Marcu. To było niezapomniane przyjęcie! - Dziękuję. - Castellane skłoniła głowę. - Następnym razem postaram się o trochę mniej ekscytującą rozrywkę. - Czy nie miałaby pani nic przeciw temu, żebym porozmawiał z Markiem na osobności? Rosjanin podniósł ręce w nerwowym geście przeprosin. - Oczywiście, że nie. I tak muszę sprawdzić, co się dzieje w budynku - zgodziła się natychmiast Patricia. - Dziękuję wam obu za przybycie. - I z tymi słowy ich opuściła. Marc spojrzał na Rosjanina. Jego wyjątkowo gęsta zasłona umysłowa była nawet bardziej nieprzenikniona niż zwykle, ale fizycznie wydawał się bardzo poruszony. - O co chodzi? - Proszę cię. - Terekiew ujął go pod ramię i poprowadził z powrotem do ogrodu. - To bardzo ważne, żeby nam nie przeszkadzano, ani żeby nikt nie wyczuł nas ultrazmysłami. Chcesz, żebym wzniósł metakreatywną barierę myślową? Bardzo by mi to pomogło. Czy możemy usiąść w tej altanie? Jeszcze nie całkiem doszedłem do siebie po uderzeniu w głowę w czasie trzęsienia ziemi. Było tak niespodziewane, że nie zdążyłem zbudować mentalnej obrony. Przykro mi. Potrzebujesz redaktywnej pomocy? Nie, wszystko w porządku, tylko usiądź tu ze mną i posłuchaj. Mam dla ciebie bardzo ważną informację. Potworną informację... Twoje Mentalne Dzieci zostały skorumpowane i zamienione w Hydry. Zrobiła to twoja siostra Madeleine, ostatnia pierwotna Hydra, która przeżyła. - Niemożliwe! - Marc pobladł i zerwał się na równe nogi. Mówię prawdę, przysięgam na własną duszę! - Do cholery, Terekiew, w co ty pogrywasz? To nie gra. Musisz mi uwierzyć! Nowa stugłowa Hydra, którą stał się Mentalny Człowiek, pomoże ci wygrać Rebelię Metapsychiczną, ale potem ten wspólny umysł obróci się przeciwko tobie, a twoja siostra wykorzysta jego moc do stworzenia Drugiego Imperium. Będzie władczynią, dopóki nowa Hydra nie dojrzeje i nie postanowi jej zniszczyć. A potem on będzie rządził - i zmusi cię do stworzenia większej liczby takich samych umysłów. - Kłamiesz. - Marc zacisnął pięści. Jego masywna sylwetka rysowała się w mroku. - To jakiś zwariowany plan. Chcecie podkopać moje przywództwo w Rebelii... - Musisz mi uwierzyć - prosił Rusłan Terekiew. Powrócił do mowy mentalnej: Madeleine to kobieta znana jako Ludmiła Arsanowa, szefowa mojego personelu. Odkryłem prawdę o niej przypadkowo, gdy uprawialiśmy seks, a jej umysł otworzył się mimowolnie w

momencie szczytowania. Zanim stała się Ludmiłą, udawała pomocnicę Castellane, Lynelle Rogers. To ona spowodowała katastrofę statku kosmicznego, którym leciała Anne Remillard. Używała również tożsamości Saskii Apeldoorn, pracownicy technicznej zajmującej się Mentalnymi Płodami. Wtedy właśnie przekabaciła dzieci. Te, które odmówiły współpracy, zostały zabite. Czy jesteś w stanie udowodnić to nieprawdopodobne stwierdzenie? Terekiew zawahał się. - Nie jestem pewien. - Jeśli spróbujesz wysondować swoją siostrę, zabije się. Fury narzucił taki przymus wszystkim pierwotnym Hydrom, żeby zapobiec zdradzie. Może się natomiast udać koercyjno-redaktywna sonda umysłów Mentalnego Człowieka. Mógłby się ewentualnie pojawić pewien wspólny element, sygnatura mentalna Hydry, którą mają wszystkie składniki. To giganci - powiedział Marc. - Prawdopodobnie silniejsi nawet niż ja sam. Mają ogromną moc osłaniania się i łączą się spontanicznie w metakoncerty, żeby się wzajemnie wspierać. Wątpię, żebym mógł je zbadać bez uciekania się do cerebroenergetyki, a to stanowiłoby ryzyko. Ryzyko, którego według mnie nie wolno podejmować. Nie chcesz się dowiedzieć prawdy? Przecież wiesz, do czego zdolne są Hydry! Tak. Ale skąd ty to wiesz? Twoja wielka tajemnica rodzinna jest od lat powszechnie znana wśród aktywistów Partii Rebeliantów. Z pewnością jesteś tego świadomy. Gdyby to nie była tajemnica poliszynela, jak mógłbym zrozumieć ogromne znaczenie tego, co zobaczyłem w umyśle Arsanowej? Otworzyła się przede mną tylko na chwilę. I tak parę tygodni zajęło mi zrozumienie znaczenia tej rewelacji. Przybyłem do ciebie najszybciej, jak było to możliwe. Błagam cię, wysonduj Mentalne Dzieci! - Nie - powiedział Marc. - Mógłbym narazić na szwank ich delikatne umysły. Twój plan się nie uda. - Marc podszedł do Rosjanina i chwycił go za ramiona, posyłając mu swój słynny, krzywy uśmieszek. Sprawdzę Ludmiłę Arsanową. Zrobię to bardzo ostrożnie. Jeśli jest moją nieobliczalną siostrą Maddy, mogę mieć z niej pożytek. Co do ciebie... zmobilizował swoją koercję, by wystrzelić mentalną sondę. - Ty arogancki głupcze - wyszeptał Rusłan Terekiew. - Mogłem się domyślić, że nie warto z tobą rozmawiać. Na szczęście mam inną możliwość. Zniknął. W pierwszej chwili Marc, bardziej wściekły niż zaalarmowany, uznał, że zniknięcie rozmówcy było tylko metakreatywnym efektem. Minęło pięć minut, zanim przerwał bezowocne ultrazmysłowe przeszukiwanie ogrodów i rezydencji Kierownika Okanagonu. Kiedy było już za późno, uderzony nagłym poczuciem przerażenia wysłał szaleńcze telepatyczne ostrzeżenie Jeffowi Steinbrennerowi, pracującemu w tajnym laboratorium Mentalnego Człowieka. Ale w chwili, gdy przesyłał wiadomość, poczuł, że grunt Okanagonu drży pod jego stopami w sejsmicznym wstrząsie. Jęk planetarnej skorupy odbijał się echem w jego ultrazmysłach, przewalając się jak mentalny grzmot, niemal zagłuszając metakoncertowy krzyk zgonu Mentalnego Człowieka. Wtedy już wiedział, i pobiegł z rezydencji Kierownika do swego pojazdu. W tej samej chwili, przed przybyciem Marca, Cyndia Muldowney zeszła do laboratorium i była świadkiem katastrofy. Wszystkie dziecięce mózgi z wyjątkiem jednego unosiły się bez życia w przezroczystych kapsułach. Wyjątek, który miał na imię Trevor, osiągnął cel samodzielnego przeżycia mikrosekundę za późno. Dzięki psychokinezie zdołał wyskoczyć z więżącego go zbiornika, wyrwać wszystkie precepcyjno-monitorujące elektrody - oprócz jednej. Ale ten pojedynczy kabel wystarczył, by przenieść straszliwy ładunek elektryczny do jego delikatnej protoplazmy. Trevor, rozerwany na strzępy, padł na podłogę. Keoghowie nie zdołali go ożywić.

Cyndia szła między rzędami nieżywych płodów, osłonięta mentalną barykadą, a po jej policzkach płynęły łzy. Łzy ulgi. Te straszliwe, żałosne, bezcielesne dzieci zmarły. Była zbyt słaba, zbyt tchórzliwa, zbyt zakochana w ich ojcu, by je uwolnić. Jednakże jej marzenie się ziściło. Tajemniczo. Szczęśliwie. Koszmar się skończył. Wcale nie, przecież wiesz. Omal nie krzyknęła, gdy zza wysokiej półki wyszedł mężczyzna; krzyknęłaby telepatycznie, gdyby nie opanował jej swą koercją. Proszę! Nie przyszedłem tu, by cię krzywdzić. Poznajesz mnie? Jestem Denis, dziadek Marca. Rozmawiaj ze mną w trybie intymnym. Nie żyjesz... To było oszustwo. Żyję. To ja je zabiłem, Cyndio. Nie miałem wyboru. A Dhia dhilis! Mam halucynacje. Wcale nie. Jestem Denisem. Zapamiętaj tę metapsychiczną sekwencję identyfikacyjną [obraz], a kiedy będziesz mogła, zapytaj Catherine Remillard, do kogo należy. Potwierdzi, że naprawdę jestem jej ojcem. Ja... dobrze. Ale... Słuchaj uważnie, Cyndio. To bardzo ważne. Marc będzie próbował stworzyć nowe pokolenie Mentalnego Człowieka. Nie możesz do tego dopuścić. On nie ma pojęcia, jak ogromne zagrożenie stwarzają te umysły. Zagrożenie? O czym ty mówisz? Imperium... Nie tylko dla Imperium, ale dla każdego umysłu w galaktyce - obcego i ludzkiego. Cyndio, te zmarłe dzieci były Hydrami. Wiesz, co to znaczy? [obraz] Zapytaj któregokolwiek z członków Dynastii o straszliwy sekret rodzinny. Zapytaj Catherine, Adriena lub Severina. Wszyscy oni mieli dzieci, które były Hydrami - socjopatycznymi zabójcami, sycącymi się siłą życiową jak wampiry. To megalomani, których ambicją jest zniewolenie Galaktycznego Umysłu. Teraz jedyną żyjącą Hydrą pierwszego pokolenia jest Madeleine, siostra Marca. Jest najsilniejsza, to ona zamieniła dzieci Mentalnego Człowieka w sobie podobne potwory. Będzie tworzyć nowe Hydry, jeśli temu nie zapobiegniesz. Ja nigdy... to jest... Mathair De! Czy Marc wie? Próbowałem mu to dziś powiedzieć. Pomyślał, że kłamię, że próbuję zniszczyć Rebelię, oczerniając Mentalnego Człowieka. Jesteś teraz moją jedyną nadzieją, Cyndio. Nie wolno ci mówić Marcowi, że z tobą rozmawiałem, bo już nigdy nie będzie ci ufał. A on musi ci nadal ufać, żebyś mogła na zawsze położyć kres Mentalnemu Człowiekowi. Nie będzie to proste. Zneutralizować trzeba dwa źródła spermy i cztery źródła jajeczek. [obraz] Marc... Hagen... Marie... Madeleine... Cloud... Ja sama? Ależ to niemożliwe! Nie mogę być... O, słodki Jezu. Nie. Ni hea in aon chor! Przykro mi. Twoim prawdziwym ojcem jest Paul Remillard. Nie wierzę ci. Breagach thu! Kłamca! To wszystko kłamstwo! Cyndio, nie mam czasu na kłótnie. Mogę ci tylko powiedzieć, co trzeba zrobić. Skoro nalegasz, wiedz, że do stwierdzenia, kim naprawdę jest twój ojciec, wystarczy prosty test. Ale fakt, że zarówno Hagen jak i Cloud są utajonymi gigantami, potwierdza to, co mówię [diagram genetyczny]. Rozumiem... an Daidi bocht! Biedny Rory. Dwoje najodpowiedniejszych krytycznych rodziców Mentalnego Człowieka to Madeleine i sam Marc. Możesz sobie nie poradzić z Madeleine. Ja nie mogę zneutralizować jej sam, bo... inna zbrodnicza postać by do tego nie dopuściła. Obecnie Madeleine nazywa się Ludmiła Arsanowa. Jest szefową personelu w biurze astrachańskiego Intendenta Generalnego i przebywa tu, na Okanagonie. Może przybrać nową tożsamość w dowolnym momencie. W przeszłości była Saskią Apeldoom...

Dia linn! Głównym technikiem w naszej sali inkubatorów na Wyspie Orek? Dlatego właśnie mogła podporządkować sobie płody. Madeleine nie ma gigantycznych mocy, ale jest potwornie niebezpieczna. Największą nadzieję na skończenie z Mentalnym Człowiekiem pokładam w Marcu. DNA w jego spermie musi zostać zmodyfikowane. Trzeba zastosować albo silne promieniowanie, albo zniszczyć je za pomocą ultradźwięków. To drugie jest lepsze, bo z pewnością również go wysterylizuje, powodując tylko nieznaczne zniszczenia w nasieniowodach... Oszalałeś? Nie mogę skrzywdzić męża! Nie mogę! Ja sam nie mogę rozprawić się z Markiem. Jestem gigantem kreatywności, ale on również. Jego mentalne i fizyczne tarcze są prawie nieprzenikalne. W każdej bezpośredniej konfrontacji osiągniemy sytuację patową. Tylko jedna osoba może go dosięgnąć, gdy jego zasłony bezpieczeństwa są całkowicie opuszczone. Ty. Jego żona. Mo lean, is uafasach an sceal e... Nie mogę go skrzywdzić! W takim razie on pocznie więcej Mentalnych Dzieci. Madeleine uczyni z nich nowe pokolenie Hydry i znane ci potworności znów się zaczną. Miliony. Powiedział, że będą ich miliony... Cyndio, nie mogę tu dłużej zostać. Miliony. Ale ja nie mogę, Denisie! Nie mogę porozmawiać z nikim z Dynastii Rebeliantów. Z pewnością powiedzą Marcowi! Ach, faoi Dhia cad e a dheanfaimid! Cóż możemy zrobić? Mogę ci zasugerować jedną rzecz, która przekona cię, że mówię prawdę. Pojutrze - nie wcześniej - skontaktuj się z wujkiem Rogim przez komunikator podprzestrzenny. Tylko pamiętaj, że będziesz mówić na otwartej linii. Bądź ostrożna. Zapytaj go... czy ostatnio widział pewnego dziwacznego krewnego. Powiedz, że ty i ten krewny odbyliście niepokojącą rozmowę. Zapytaj Rogiego, czy temu krewnemu można ufać. Zrobisz to? Ale nie mogę... Pewnego dnia, gdy spotkasz się z Rogim osobiście, może będzie mógł wyjaśnić ci wszystko szczegółowo. Żegnaj, moja droga. Niech Bóg da ci siłę. - Denis? - szepnęła, patrząc w puste miejsce, gdzie stał. Potem w odległej części laboratorium usłyszała głos Marca, krzyczącego z żalu i wściekłości na widok martwych dzieci. Pobiegła go utulić. Kiedy był pewien, absolutnie pewien, że życie wygasło, opuścił to straszliwe miejsce i poleciał do nowego kompleksu CEREM-u. Jego osobista instalacja CE x 600 znajdowała się już w komorze obserwacyjnej, gotowa, w pełni reagująca na komendy i zaopatrzona w ultrazmysłową płytę mózgową, której używał do obserwacji wrogów Rebelii. W szatni ubrał się w ciśnieniowy kombinezon i wyszedł do obserwatorium. Czekała na niego. Stosunkowo niewielkie urządzenie cerebroenergetyczne na całe ciało miało dwieście trzydzieści centymetrów wysokości, a rozmiarem i kształtem przypominało nieco czarną trumnę. Ważyło trzy tony. Wszedł do dopasowanej do ciała metalowo-ceramicznej oprawy, która trzymała się mocno w osadzonej na czopach kołysce hydraulicznej windy. Jego głos, przetwarzany przez komputer instalacji CE, rozpoczął sekwencję: ZAMKNĄĆ OPRAWĘ. Podwójna pokrywa zamknęła się, uwięziwszy go w zbroi. NAŁOŻYĆ OPERATOROWI KASK. Podnośnik wyniósł matowy kask nad jego głowę i opuścił go, dopasowując go do oprawy na ciało. Mentalny wzrok Marca obserwował monitor komputera, podczas gdy czternaście wiązek fotonowych wwiercało mu się w czaszkę. Mózg był niewrażliwy na ból, ale skóra głowy i delikatne zewnętrzne błony mózgu nie, więc doświadczył szybkiego, oślepiającego bólu. Igłowe elektrody “korony cierniowej”, cieńsze niż włos, wbiły się w szare komórki, dosięgły pustych jam w środku i wypuściły synorganiczne wewnątrzjamkowe jednostki wzmacniające, natomiast elektrody połączone z systemami mrożenia i ciśnienia penetrowały jego móżdżek i pień mózgowy. ROZPOCZĄĆ REPROGRAMOWANIE METABOLICZNE.

Kriogeniczny płyn zaczął wypełniać oprawę. Marc skrzywił się, gdy jego tętnice szyjne i udowe zostały przebite i przygotowane do przetoczenia. WŁĄCZYĆ WSPOMAGANIE CE. Stał się jednością z maszyną. Ból ustąpił. Jego serce i płuca zwolniły, a potem się zatrzymały. Zamrażanie trwało tylko chwilę, wreszcie pozbył się ograniczającego ciała. WŁĄCZYĆ PODSTAWOWE CE. OTWORZYĆ KOPUŁĘ OBSERWATORIUM. URUCHOMIĆ WINDĘ. ZDJĄĆ OSŁONĘ SIGMA OB-3. Przed mentalnym wzrokiem Marca otworzył się świat. Gdy podnośnik hydrauliczny wyniósł jego zamknięte ciało wysoko w rozgwieżdżoną noc, wzmocnione ultrazmysły oglądały planetę Okanagon, jakby była ziarnkiem piasku powiększonym w nieskończoność pod mikroskopem elektronowym. Każdy z dwóch miliardów jej mieszkańców był widoczny jako maleńki, pulsujący punkcik światła. Przejrzał je, posortował, przestudiował sygnatury mentalne. Rusłana Terekiewa - mordercy - nigdzie nie było. Czyżby nie żył? Wydawało się niemożliwe, żeby tak szybko uciekł statkiem kosmicznym. Jego zmysł wyszukiwania zawirował wokół planety z prędkością światła. Znalazł dwa statki nadświetlne, chociaż napędzane polem rho, w drodze do strefy c, gdzie rozwiną pełną prędkość. Na żadnym z nich nie było mordercy Mentalnego Człowieka. Jeśli Terekiew uciekł statkiem kosmicznym, był już w kosmosie, a tam nawet sześćsetkrotne wzmocnienie nie mogło go wyszukać. Bardzo dobrze. Dostroił się do dziecięcego wspomnienia aury swojej przeklętej siostry Madeleine, która ponoć przekabaciła Mentalnego Człowieka i obróciła Go w swoją kreaturę... Skoro mózgi płodów zmarły, nigdy nie dowie się na pewno, chyba, że schwyta ją i wyciśnie z niej prawdę. Niech sobie potem umiera! Jest! Ruszył, używając trybu pozacielesnego przeniesienia, i dopadł ją. Nie do wiary! Była zaledwie dziewięć kilometrów od niego, wyjeżdżała z ekspresowej drogi 1-102 swym otwartym naziemnym mustangiem. Prowadząc powoli, ręcznie, skręciła w drogę prowadzącą bezpośrednio do CEREM-u. Miała czerwone, opuchnięte oczy i twarz poznaczoną śladami łez. Spokojnie trzymała kierownicę. Słyszał, jak mruczy. - Musi tu być musi tu być musi... Czy to możliwe, żeby jechała na spotkanie z nim? Nie nosiła przebrania, jej aura lśniła. Wszyscy w sali inkubatorów wiedzieli, dokąd pojechał, a ponieważ pole sigma obserwatorium było opuszczone, z łatwością mogła wyczuć, że jego instalacja CE jest aktywna. Nie był w stanie zmusić jej koercją do zdjęcia osłony ani redaktywnie spenetrować jej umysłu, bo wzmocnienie cerebroenergetyczne dotyczyło tylko jednej metazdolności naraz. Czy Madeleine spanikuje, jeśli się do niej odezwie? Postanowił zaryzykować. Teraz już przed nim nie ucieknie. Powiedział: Madeleine. Gwałtownie przyśpieszyła i samochód zboczył z drogi. Jednak zaraz opanowała pojazd. - Marc? - spytała drżącym szeptem, pełnym histerycznej nadziei. Tak. Zjedź na pobocze i zatrzymaj samochód. Zrobiła, co jej kazał, zatrzymała się pod wielkim drzewem o miedzianorudych liściach, które lśniło w jasnym świetle gwiazd jak cudowny klejnot. Wyłączyła silnik kabrioletu i światła zgasły. Z dżungli po obu stronach drogi dobiegały niezbyt harmonijne głosy egzotycznych zwierząt nocnych, a wśród poszycia lśniły purpurowe i zielone błędne ogniki. - Nie żyją - powiedziała Madeleine.- Wszystkie Mentalne Dzieci nie żyją. Słyszałam ich telepatyczny krzyk, gdy poraził je prądem. Nasze dzieci. Och, Marc. To Rusłan Terekiew? - Tak. Opuścił planetę. Jak uciekł? Dokąd się udał? Zaśmiała się miękko.

- Nie wiesz, prawda? Zastanawiam się, czy powinnam ci wszystko opowiedzieć? Czy będziesz moim sprzymierzeńcem, czy też katem? Jechałam do ciebie z propozycją. Ja... Nie mogę tego zrobić sama. Głos umysłu Marca był łagodny, niebiańsko silny, bez nutki osądu. Czy zmieniłaś Mentalnego Człowieka w potwora Hydrę, Maddy? Czy to dlatego Terekiew Go zabił? Skuliła się, kryjąc twarz w dłoniach, i zaczęła łkać. Dźwięk był szorstki i chrapliwy, jak wycie torturowanego zwierzęcia, ale w oczach zabrakło jej chyba łez. - Nasze dzieci... nasze biedne dzieci-giganty. Nie były potworami. Nigdy by nas nie skrzywdziły. Dzieliłyby z nami Drugie Imperium. Do jasnej cholery, co ty wygadujesz? Odsłoniła naznaczoną rozpaczą twarz, jej oczy rozbłysły. - Mentalny Człowiek był nasz! Twój i mój, Marc. Jajeczka nie pochodziły od naszej kuzynki Rosamund, były moje. Homozygotyczne zapłodnienie było jedynym sposobem na spłodzenie operanckiego Mentalnego Człowieka w pierwszym pokoleniu. Mówiłam ci to! W snach. Wiedziałeś. Zawsze wiedziałeś. ... W snach. To byłaś ty. Zatruwałaś mnie. A Jego skazałaś na śmierć! - Nie bądź głupcem! - krzyknęła. - Twoja podświadomość mnie zaakceptowała! Zgodziła się! Byłeś gotów. O, tak, byłeś gotów! Dopóki nie wtrąciła się ta suka. Skąd mogłam wiedzieć, że wzór będzie pasował również do niej? Cyndia! Paul i... Laura Tremblay. Och, dobry Boże. Madeleine zaśmiała się dziko. - Nie mów jak naiwny hipokryta. Wiesz, że w nas i naszych wszechmogących dzieciach jest Bóg. To już koniec. - Wcale nie. Po prostu zaczniemy od nowa. - Była teraz żarliwa, siedziała prosto i patrzyła w nocne niebo przez miedziane liście, jakby widziała twarz Marca pośród gwiazd. - Znajdziesz sposób na opóźnienie Rebelii do czasu, aż Mentalny Człowiek ponownie się narodzi. Marzenia się spełniają, Marc. W nas obojgu! Porozmawiajmy o tym. Czy mam podjechać? Czy spotkać się z tobą w CEREM-ie i opowiedzieć ci wszystko o Drugim Imperium? Eter zalała ogromna, pełna napięcia cisza. Madeleine czekała, nie ośmielając się oddychać. Przyjedź, powiedział. Otwierały się przed nią wszystkie bramy i drzwi. Z uśmiechem na twarzy weszła do komory obserwacyjnej, gdzie znalazła czarną cerametalową trumnę instalacji CE w mechanicznym uścisku podnośnika. Ultrazmysłowa płyta mózgowa leżała na podajniku modułu łącza metapsychicznego. - Marc? - spytała ostrożnie. Jestem w maszynie, odpowiedział. - Pozwolę ci zeskanować redaktywnie moje wspomnienia. Jeśli będziesz bardzo uważał, powinieneś obejść przymus samobójstwa, zainstalowany przez Fury’ego. Zobaczysz, że mówię prawdę. To nie jest konieczne. Wierzę ci. Tak czy inaczej w tej instalacji CE nie mam redaktywnej płyty mózgowej. Jestem teraz w trybie kreatywności. - Zatem opowiem ci... Nie. Nie chcę tego słyszeć. Mentalny laser, który zniszczył jej korę mózgową, działał z chirurgiczną precyzją. Nie uszkodził móżdżka ani pnia mózgowego. Potem Marc wyszedł z urządzenia CE i wezwał Dierdre i Diarmida Keoghów. Kazał im umieścić wegetujące ciało w pojemniku kriogenicznym. Później postanowi, co z nim zrobić.

26 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA 28 października poleciałem jajkiem z Hanoweru na Górę Waszyngtona na ostatnią wspinaczkę tego sezonu. Nagła potrzeba oderwania się od wszystkiego dopadła mnie poprzedniej nocy. Zadzwoniłem do górskiego klubu Appalachów w Pinkham Notch i dowiedziałem się z prognozy pogody, że jutro niebo nad pasmem Presidential Range będzie czyste, a temperatura powinna wynosić około siedmiu stopni Celsjusza. Późnym wieczorem spodziewano się opadów, ale i tak zapowiadał się doskonały dzień na jesienną przechadzkę. O wpół do ósmej wylądowałem na parkingu w bazie w Marshfield, po zachodniej stronie gór. Kolejka zębata, restauracja i sklep z upominkami zostaną otwarte dopiero w następnym sezonie. Był środek tygodnia. Większość ludzi, oczywiście poza mną, była w pracy, więc miałem to miejsce prawie wyłącznie dla siebie. Na parkingu stał tylko jeden samochód, ale nie widziałem żadnych jajek. Gdy wkładałem mały plecak i wyciągałem laskę z metalowym końcem, mój oddech zmienił się w parę. Żółte liście brzóz papierowych lśniły na tle jasnoniebieskiego nieba, a mentalnym wzrokiem spostrzegłem lekki, marznący szron na wyższych zboczach. Wyciągnąłem mapę i szybko na nią spojrzałem. Miałem zamiar wspiąć się na wierzchołek Góry Waszyngtona wąwozem Ammonoosuc, malowniczym, lecz stromym, prowadzącym na południe od torów kolejki zębatej, i wrócić szlakiem Jewell na pomoc od kolejki, prowadzącym do punktu wyjścia, czyli do bazy. Licząc przerwy na lunch i podziwianie widoków, zamierzałem pokonać około czternastu kilometrów w ciągu dziewięciu godzin, jeśli uda mi się iść szybko. Bardzo potrzebowałem rozrywki, nawet tak krótkiej, i wyczerpującego wysiłku fizycznego. Rebelia nie wydawała mi się już tak atrakcyjna, jak z początku. Wrzawa w mediach po zamordowaniu Freda i niemal śmiertelnym ataku na Pierwszego Magnata dokonanym przez, jak przypuszczano, rebelianckich ekstremistów, powoli cichła, ale wielu wpływowych operantów wciąż się gorączkowało. Chociaż Marc i inni przywódcy Rebelii wydali oświadczenia wyrażające żal z powodu tych zbrodni i potępiali każdego, kto mógł je popełnić, wizerunek partii wciąż był zbrukany. Leczenie Paula trwało dłużej niż się spodziewano. Wpływy Dynastii sprawiły, że Davy MacGregor - który teraz aktywnie działał na rzecz Wspólnoty, odwiedzając wszystkie planety Państwa Ludzkości i cholernie dobrze się przy tym spisując - miał zostać mianowany zastępcą Pierwszego Magnata podczas lutowej sesji Konsylium. Na tym stanowisku mógłby oczyścić ludzkie Dyrektoriaty z członków o rebelianckich skłonnościach, co z kolei zapewne doprowadziłoby do tego, że nasza partia straciłaby polityczne wpływy. W lokalnych zdradzieckich kręgach było więcej szeptania. Kyle Macdonald, moje źródło informacji o Rebelii, uważał, iż było więcej niż pewne, że egzotycy wymuszana ludzkich magnatach przywrócenie przysięgi lojalności, nawet jeśli nie zrobi tego sam Davy, a ci, którzy jej nie złożą, zostaną wykopani z Konsylium. Co gorsza, Kyle chyba wierzył, że wojna jest nieunikniona i może wybuchnąć nawet w ciągu roku. Masha nie mówiła mu nic o sprawach wewnętrznego kręgu Rebelii, ale Kyle nie był głupi, zbierał informacje i okruchy danych wywiadu, które mimowolnie wymykały się jego żonie, i łączył je w całość dzięki swojej pisarskiej wyobraźni. Łatanina, która z tego wynikła, porządnie go przeraziła. Ja też się przestraszyłem, kiedy Kyle wybełkotał wszystko parę dni wcześniej w tawernie “Sap Bucket”. Idąc po górach w rześki, jesienny poranek, mogłem na chwilę zapomnieć o swoich obawach. Przez jakieś dwa i pół kilometra szlak prowadził wzdłuż małej rzeki Ammonoosuc przez rzadkie, iglaste lasy. Potem przechodziło się mostkiem przez strumień i dochodziło do paru pięknych

wodospadów. Droga nad nimi stawała się coraz bardziej stroma, więc cieszyłem się, że mam długie nogi. Wspinałem się po stopniach utworzonych przez korzenie świerków. W pewnym momencie zboczyłem ze szlaku, żeby wyjść na skalny występ i delektować się pięknym widokiem głównego strumienia i jego prawie równoległych dopływów, płynących kamienistymi wąwozami aż do pienistego połączenia w poniższym parowie. Powietrze było pełne dobroczynnych jonów ujemnych, a zimowy strzyżyk śpiewał swą wyszukaną, długą pieśń. Czułem się o wiele lepiej. Cieszyłem się, że ciągle jeszcze żyję i mogę spędzić jakiś czas w tej okolicy. Wspinałem się coraz wyżej. W końcu wyszedłem z wąwozu na otwartą przestrzeń krummholz, gdzie świerki i jodły były skarłowaciałe i powykrzywiane od silnych wiatrów i surowej pogody. Szlak skręcił na południe, słońce świeciło mi w oczy, gdy wreszcie minąłem linię drzew i wszedłem na granicą wysokogórską. Wtedy opuściłem żółty szlak i poszukałem kopców orientacyjnych pośród wielkich skalnych rumowisk. Jakimś tajemniczym zrządzeniem natury linia drzew w Presidential Range znajduje się. na wysokości 1525 metrów, czyli w połowie wysokości występowania drzew w Górach Skalistych. Nasze góry są skrawkiem Labradoru, który ostał się w Nowej Anglii, i mają prawdziwie labradorską ekologię i pogodę. Wiedziałem. Cholernie dobrze mi to zrobiło. Gdy dotarłem do schroniska Klubu Górskiego Appalachów, obok dwóch małych Jezior Chmur, wiatr znacznie się wzmógł. Jest to dość duża budowla o kamiennych ścianach, w której może się przespać i najeść setka ludzi naraz. O tej porze roku było zamknięte na trzy spusty. Zatrzymałem się w barze “Kit Kat”, gdzie zjadłem i napiłem się kawy wzmocnionej brandy z mojej manierki zouirushi. Potem naciągnąłem na głowę kaptur izolującej kurtki, chroniąc się przed porywami wiatru. Pokazał się kruk, spojrzał na batonik i powiedział: “Dawaj”. Ale ja nie byłem w nastroju na obserwowanie - lub karmienie - ptaków, więc kazałem mu się odchrzanić. Odleciał daleko na wschód. Temperatura spadła niemal do zera. Maleńkie jeziorka były częściowo pokryte cienką skorupką lodu, a między skałami leżał szron, tam gdzie nie docierało słońce. Teraz też nie bardzo świeciło, co zauważyłem z dużym opóźnieniem. Niebo przybrało barwę mleka, a szczyt Góry Waszyngtona trochę się rozmył, chociaż szczyty na południu i niższe zbocza były jeszcze dobrze widoczne. Powiedziałem “merde” i zacząłem grzebać w plecaku w poszukiwaniu telefonu, zamierzając zadzwonić do Klubu Górskiego Appalachów w Pinkham Notch po uaktualnioną prognozę pogody. Jednak okazało się, że zapomniałem zabrać telefon, więc skląłem sam siebie. (Ale gdy teraz o tym myślę, wiem, że może wcale nie była to moja wina.) Próbowałem mentalnego krzyku, ale w pobliżu najwidoczniej nie było operantów - albo operantów tak wrażliwych, by mogli mnie usłyszeć. Chociaż luksusowa restauracja w domku na szczycie była zamknięta po sezonie, weekendowe jajka-autobusy woziły turystów na samą górę przez większość roku, chyba że prędkość wiatru przekraczała sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę lub chmury przesłaniały widok. Jednak skoro dziś była środa, mogłem tam zastać tylko personel, albo w ogóle nie było nikogo. Na szczęście instynkt samozachowawczy nie opuścił mnie do końca, więc postanowiłem darować sobie wspinaczkę na szczyt i tylko przejść do Jewell zachodnim szlakiem. Jeśli, jak podejrzewałem, brzydka pogoda pojawiła się wcześniej, wyżej będzie się psuła jeszcze szybciej. Pomyślałem, że jeżeli będę się trzymał niższego szlaku i będę wyciągał nogi, może uda mi się jej uniknąć. Istoty czytające te pamiętniki, będące doświadczonymi górołazami, zorientują się, że zachowałem się jak ostatni idiota. Powinienem był zawrócić do wąwozu Ammonoosuc. Ale co mogę wam powiedzieć na swoją obronę? Moim przeznaczeniem było iść dalej i tak właśnie postąpiłem. Zachodni szlak jest właściwie prosty i równy, nie wymaga szczególnej uwagi, więc gdy nim mozolnie szedłem, opanowały mnie wspomnienia wydarzeń, które odbyły się niedaleko stąd. Jedno

wspomnienie było słodko-gorzkie: moje pierwsze oszołomione spojrzenie na Elaine Donovan, gdy posłużyłem się wypożyczonymi ultrazmysłami małego Denisa. Natychmiast zakochałem się w Elaine, ugodzony coup de foudre. Później ona też mnie pokochała, ale w końcu niestety odstręczyła ją moja głupia duma. Były też inne wspomnienia: jak uciekłem z wagonika kolejki zębatej, gdzie Victor Remillard i wariat Kieran O’Connor trzymali mnie jako więźnia. Jak zabiłem anonimowego najemnika, żeby ukraść mu kombinezon środowiskowy i przeżyć w śniegu. Jak po raz ostatni spotkałem się z Victorem, który przygotowywał się do wysadzenia w powietrze domku na szczycie i wszystkich, którzy się tam znajdowali. Jak Duch Rodzinny uratował mi życie, trzymając rozbłysły Wielki Karbunkuł na tle burzowego nieba. I wreszcie, jak tysiące statków Imperium unosiły się nad Górą Waszyngtona, interweniując, aby uratować nas, Ziemian, przed nami samymi. Czyżby Interwencja była tylko daremnym wysiłkiem? Ostatnio ostrzegano nas, że ludzkość może zostać sprowadzona z powrotem, w niesławie, na rodzimą planetę, wygnana na zawsze z międzygwiezdnej konfederacji. A może Interwencja była czymś gorszym niż daremny wysiłek? Myślałem, że wierzę w Rebelię; ale czy naprawdę chciałem zapłacić cenę za secesję, którą Marc i jego kohorty byli chyba gotowi zaryzykować?... Moje rozmyślania nagle się urwały, bo pośliznąłem się i ciężko upadłem, dosłownie tłukąc mózgiem o ziemię. Byłem o rzut kamienia od linii kolejki zębatej. Skały wokół mnie były całkowicie pokryte grubym szronem, podobnie jak słabo wytyczone ścieżki. Lewe biodro i noga bolały mnie jak cholera i prawdopodobnie były paskudnie posiniaczone, ale chyba niczego sobie nie złamałem. Musiałem podeprzeć się laską, żeby się podnieść. Wiatr ustał i było bardzo zimno, widać było opalizującą obręcz wokół słońca, które stanowiło tylko płaski biały dysk. Mogłem patrzeć na nie bezkarnie. Surowy pejzaż poniżej był nadnaturalnie przejrzysty. W górze, w kierunku niewidocznego teraz szczytu, zalegała ława ciemnych chmur. Spływała w dół, prosto na mnie. - Merde et contremerde - jęknąłem. Nigdy przedtem nie widziałem takiego zjawiska, ale słyszałem o nim straszliwe historie, dawno temu, gdy pracowałem w hotelu “White Mountain”: była to słynna lodowata mgła z Góry Waszyngtona, która pochłaniała nieostrożnych turystów, kradła ciepło ich ciał i w końcu mroziła ich tak, że byli sztywniejsi niż mrożone dorsze. Postanowiłem bardzo dokładnie przemyśleć to, co muszę teraz zrobić. Do skrzyżowania ze szlakiem Jewell, który doprowadziłby mnie niżej, miałem kilometr. A w wyższych częściach Jewell było pokryte gołymi skalnymi płytami, niebezpiecznymi nawet dla osób zręcznych do których ja zdecydowanie nie należałem. Gdybym zawrócił do wąwozu Ammonoosuc, musiałbym iść dwa razy dalej, a i tak była ogromna szansa, że we mgle przegapię orientacyjny kopiec i się zgubię w labiryncie pobocznych ścieżek wokół Bigelow Lawn. Nie, była tylko jedna rozsądna - choć przerażająca - droga. Musiałem iść w górę, odcinkiem szlaku Gulfside, równoległym do torów kolejki. W tej ścieżce wyryto dość wygodne stopnie i prowadziła prosto na szczyt. Miała niecały kilometr i nie mogłem się na niej zgubić, bo pomylenie drogi było niemożliwe. Na górze znajdowało się schronisko, z telefonem. Stamtąd mógłbym zadzwonić po pomoc. Wspinałem się z trudem nad linię kolejki i ruszyłem przed siebie tak szybko, jak mogłem. Droga nie okazała się specjalnie stroma, ale kiedy pochłonęła mnie lodowata mgła, byłem oślepiony, zdany wyłącznie na niewydolne dalekowidzenie. Na dolnych częściach ciała zaczął mi się zbierać szron. Moja kurtka miała śliską zewnętrzną warstwę, która nie dopuszczała do zamrożenia, ale spodnie były uszyte ze staromodnej, szorstkiej wełny. Musiałem ciągle uderzać laską o skały, żeby nie dopuścić, aby pokryła się lodem i stała się bezużyteczna. Ściągnąłem troczki kaptura, zostawiając tylko wąski otwór do oddychania, i kierowałem się jedynie coraz słabszymi ultrazmysłami. Niektórzy operanci-szczęściarze potrafią w trudnych warunkach utrzymywać temperaturę ciała mocami umysłu, ale ja do nich nie należę. Czułem, jak wilgotne zimno przebija się przez buty i

skarpetki; stopy mi zamarzały. Nogi w zmrożonych spodniach i cienkich kalesonach słabły, zwłaszcza posiniaczona lewa. Przeszywały mnie niekontrolowane dreszcze. Jak daleko byłem od szczytu? Wydawało mi się, że utknę na zawsze we mgle, potykając się i ześlizgując z pokrytych lodem skał. Szedłem coraz wolniej. Niedługo popadnę w hipotermię. Jeśli zamarznę na śmierć, może postawią tablicę pamiątkową na moją cześć, podobnie jak zrobili biednej małej Lizzie Bourne, która zginęła gdzieś blisko w 1855 roku. A może nie... Na tej górze straciło życie ponad sto pięćdziesiąt osób, więcej niż na jakimkolwiek innym podejściu na szczyt w Północnej Ameryce, a większość z nich stanowili tacy cholerni głupcy jak ja, nieprzygotowani na nagłe zmiany pogody, które w ciągu godziny mogły zmienić radosny słoneczny dzień w piekło mrozu. Teraz wiatr znów się podnosił. Rozpraszał mgłę, ale i powodował coraz większe zimno. Nie czułem stóp, ręce też mi zmarzły. Przestałem drżeć, a siniaki od upadku już nie bolały. Właściwie zaczynałem się czuć całkiem dobrze. Przyszło mi do głowy, że byłoby mi nawet lepiej, gdybym się skulił na minutkę pod osłoną wielkiej skały i odpoczął. Pozwoliłem sobie opaść i zdjąłem kaptur, żeby widzieć. Nad przełęczą łączącą Górę Waszyngtona z Clay wiał silny wiatr, i zapadł gęsty zmrok. Pojawiły się pierwsze płatki śniegu. Po chwili spróbowałem wstać, ale moje zesztywniałe mięśnie odmawiały posłuszeństwa. Wiatr rozrzedził chmury i zobaczyłem rozbłysk Zbiornika Zatokowego, dostawcy wody dla parowych lokomotyw kolejki zębatej. Był zamarznięty jak polewa na weselnym torcie. Głośno jęknąłem. Zbiornik był dobre pół kilometra od schroniska. Nigdy nie uda mi się przejść reszty drogi. Eh bien, plus rien a dire (Trudno. Nic na to nie poradzę). Umierałem.. Z głębokich złogów zamarzającego mózgu wyciągnąłem Akt Skruchy: przepraszałem za to, że byłem użalającym się nad sobą pijakiem, za to, że próbowałem zamordować mojego brata bliźniaka, gdy skradł mi kobietę, którą kochałem, przepraszałem za to, że z rozmysłem zabiłem faceta na tej górze, zamiast po prostu go stłuc. Nie przepraszałem za wykonanie egzekucji na potworze Parnim ale to się nie liczyło, bo działałem w obronie własnej. Najbardziej przykro było mi dlatego, że byłem zbyt dumny, aby wybaczyć Elaine jej ucieczkę z Donem. Wszystkie inne grzechy... za nie również przepraszałem, chociaż nie pamiętałem, jakie były. To było sto trzydzieści siedem intensywnie przeżytych lat, ainsi soit-il, amen. Potem zobaczyłem światło. Za wodną wieżą znajdowała się mała szopa. Drzwi były otwarte, oświetlając stojącą w nich postać. Zaprosiła mnie, zawołała moje imię. Był to operant, oferujący mentalną pomoc. Kreatywna energia mnie rozgrzała, redakcja wypełniła mięśnie nową siłą. Nikt nie działał na mnie koercją, ale wstałem i zacząłem się ruszać. Psychokineza pomagała mi podnosić ołowiane stopy i stawiać je na ziemi. Szedłem po omacku, potykając się na ścieżkach, pełzałem na rękach i kolanach w górę pokrytego lodem wzniesienia prowadzącego do szopy. Śnieg kłuł igiełkami wrażliwe jeszcze części mojej twarzy. Ktoś przeciągnął mnie przez próg, zamknął drzwi, zaczął zdejmować moje zesztywniałe od lodu wierzchnie ubranie. Poczułem, że jest tam mały, atomowy piecyk Mr Heater, promieniujący błogosławionym ciepłem. Widziałem półki z narzędziami, warsztat, zwoje węża wiszące na ścianie, latarnię, w rogu jakiś fragment maszyny, która mogła być pompą wodną. Usiadłem na starej, plastykowej skrzynce. Poczułem jej szorstką powierzchnię pod boleśnie odmarzającymi palcami. Mój wybawiciel stał za mną. Przyciskał ręce do mojej lodowatej twarzy, leczył odmrożenia, przyśpieszał cyrkulację krzepnącej krwi, wlewał uzdrawiającą redakcję w mój umierający system nerwowy. Spazmy dreszczy ustały, poczułem ból w całym ciele, spowodowany bolesną fazą dochodzenia do siebie po przemrożeniu. Potem plastykowy kubek dotknął moich ust i między paroksyzmami histerycznego chichotu wypiłem trochę własnej kawy i koniaku. Ja omal nie zamarzłem na śmierć, a napój pozostał gorący w najnowocześniejszej próżniowej manierce z zouirushi, zapomnianej w plecaku.

Przykucnął przede mną, uśmiechając się, dotykając mnie tu i tam psychokinezą, żeby się upewnić, że odżyłem. Potem ubrał mnie w mój własny, ogrzany strój, i otulił mi ramiona kurtką. - Merci, Denisie, synu - powiedziałem. - De rien, One’ Rogi. Minęło trochę czasu, zanim mój mózg skończył się rozgrzewać. Potem zapytałem Denisa, co tu robi. - Czekam na ciebie - odparł. Wyciągnął sobie skrzynkę i usiadł. Straciłeś zbyt wiele czasu oglądając bliźniacze śluzy Ammonoosuc, ale nie mogłem cię zmusić koercją, żebyś ruszył. Gdybyś doszedł na szlak kolejki pół godziny wcześniej, nie trafiłbyś na lodową mgłę. - Czy to twój samochód stał na parkingu bazy? - Nie - powiedział Denis, osłaniając oczy. - Przybyłem w inny sposób. - Z Pinkham Notch? Czy z wąwozu Tuckerman? Gdzie się zatrzy... - Banalne pytanie. Wreszcie uświadomiłem sobie, z kim rozmawiam. Z czym rozmawiam. Całe moje ciało sflaczało ze strachu. Denis westchnął. - Rogi, weź się w garść. To ja. Nie bój się. Ale nie wiem, jak długo będę miał swoje ciało. Fury może w każdej chwili wrócić i przejąć kontrolę. Dlatego przyszedłem do ciebie. Rozpaczliwie potrzebuję twojej pomocy. Chociaż nie mogłem na ciebie podziałać koercją, udało mi się zaszczepić w twoim umyśle sugestię, że masz ochotę wybrać się w góry. A ponieważ rzeczywiście tak było, przyszedłeś. Musiałem się z tobą spotkać gdzieś, gdzie w pobliżu nie będzie innych ludzi. Nikogo, kogo mógłby wykorzystać Fury. Nie miałem pojęcia, o czym mówi. - Wiesz, że pomogę ci, jeśli tylko będę mógł. Co mam zrobić? - Po pierwsze chcę wpompować masę danych do twego mózgu tak szybko i skutecznie, jak to tylko możliwe. Będzie to historia Fury’ego i Hydry. Jednak musisz na chwilę opuścić zasłonę mentalną. Zesztywniałem. A jeśli osoba, z którą rozmawiałem, nie była Denisem? Podałbym mu moją nieśmiertelną, świeżo oczyszczoną z grzechów duszę na talerzu! Magnetyzujące niebieskie spojrzenie przykuwało mój wzrok. Może nie zostałem zmuszony koercją, ale z pewnością zaczarowała mnie jego przemożna osobowość. I śmiertelnie mnie przeraziła, podobnie jak wiele razy w minionych latach. - Rogi, chcę, żebyś znał prawdę o Furym i o mnie. Wtedy będzie ci o wiele łatwiej zrozumieć moją prośbę. Ale jeśli nie możesz się przede mną otworzyć, to trudno... Uratował mi życie przed Wielkim Białym Zimnem. I znałem go. Nie był Furym. Był dzieckiem, które przywiązało się do mnie w chwili swojego chrztu, dzieckiem w potrzebie, które obrało mnie na metapsychicznego nauczyciela i moralnego mentora, idealistą, który wezwał Interwencję. Był Denisem Rogatienem Remillardem, jedynym synem, jakiego miałem. Zacisnąłem powieki, powiedziałem “Zrób to!” i opuściłem zasłonę. Informacje znalazły się nagle w moich wspomnieniach, jakbym znał je od zawsze. Niektóre rzeczywiście znałem. Wielki Boże, tak. Patrzyłem na niego, nie mogąc wykrztusić ani słowa, zbyt załamany, by go żałować. Powiedział: - Postaw z powrotem osłonę. Niech będzie najmocniejsza jak się da. Wiesz, dlaczego. - Chcesz, żebym cię zabił - wyszeptałem. - Jesteś jedynym człowiekiem, który może to zrobić - powiedział łagodnie. - A to zrobić trzeba. Fizyczne ciało, które widzisz, musi umrzeć. Potwór utrzymuje dominację sycąc się siłą życiową, podobnie jak to robili Victor i Hydry. Czasami, kiedy Fury słabnie, mogę na krótki czas przejąć kontrolę. Fury o tym wie, bardzo się boi mnie i tego, co mógłbym zrobić. Kiedyś powiedział Hydrze, żeby go zabiła, jeśli się uwolnię i będę próbował pokrzyżować mu plany. Ale Madeleine nie mogła skrzywdzić swego pana - ani jego umysłu, ani jego ciała. Kiedy Fury stworzył Hydry, zainstalował trwałą blokadę, żeby nie dopuścić do tego, by się zwróciły przeciwko niemu.

- Musi być jakiś inny sposób! Mocniejszy redaktywny metakoncert mógłby wyleczyć rozszczepienie osobowości. - Wątpię, czyby się udało. Fury po prostu by się teleportował. Teleportowałby się z każdej pułapki, jaką dałoby się zastawić. W ten sposób dotarłem tu, na górę. Wczoraj byłem na Okanagonie, niszczyłem pierwsze pokolenie Mentalnego Człowieka. Zwróciłem się do Marca, powiedziałem mu, że dzieci zostały zamienione w Hydry. Nie posłuchał. - Sacre nom de Dieu - zakląłem. - Fury i ja jesteśmy do siebie przykuci, dopóki żyje to ciało powiedział. - Udało mi się naprawić trochę zła, które sprawił potwór, ale nie wszystko. Metapsychiczna Rebelia prawdopodobnie przerodzi się w wojnę. Mentalny Człowiek może zostać wskrzeszony, jeśli Fury wskaże Marcowi drogę. A jeśli potwór ma zacząć... sycić się regularnie, moja osobowość może zostać stłamszona na zawsze. Zamknięta, całkowicie bezbronna. Moją jedyną nadzieją jest zakończenie tego okropnego, podwójnego życia. A w tym tylko ty mi możesz pomóc, wujku Rogi. Wywołaj zewnętrzną spiralę metakreatywnej energii, którą uderzyłeś Hydrę Parnella. Zrób to teraz. Potrząsałem tylko głową z rozpaczy. - To... To się tak nie dzieje. Kiedy Parni do mnie przyszedł, byłem w stanie totalnej paniki. Nieprzytomny ze strachu. Myślałem, że zostanę zabity. - Spróbuj! - nakazał Denis. Podniósł mnie na nogi, a ja skuliłem się ze strachu przy ścianie pozbawionej okien szopy. Kurtka spadła mi z ramion. Na dworze zaczął wyć wiatr. Mentalne spojrzenie pokazało mi, że pada gęsty śnieg. Mój mózg zalała mentalna mowa giganta: Musisz spróbować, mon pere! (ojcze). Pozbierałem się. - Dobrze. Ty... ty lepiej stań tam. Denis objął mnie po raz ostatni, i omal się nie rozpłakałem. Wyszeptał: Bon courage (odwagi!), potem odsunął się i stanął spokojnie po przeciwnej stronie szopy, niecałe trzy metry ode mnie. Przeżegnał się i zamknął swe straszliwe oczy. Czekał. Rozkrzyżowałem ramiona i rozstawiłem nogi, przyjmując pozycję kanonu proporcji Leonarda da Vinci. Modląc się o siłę, powoli powołałem błyszczący węzeł energii życiowej. Czułem, jak rodzi się i rośnie gdzieś za moim sercem. Wprawiłem go w płaski, spiralny ruch, zmuszając, by przesunął się w dół przez śledzionę i splot słoneczny, do nadnerczy i grasicy. Metakreatywny blask się nasilił, wyszedł z mojego ciała i wypełnił szopę oślepiającym złotym światłem. Wciąż był o wiele mniejszy niż kula, którą obróciłem w popiół Parniego. Koncentrując się, sprawiłem, że węzeł energii zakrzywił przez czakram “koła podtrzymującego korzenia” w kości ogonowej. Przyśpieszył, znów ruszył w górę... Denis otworzył oczy i zachichotał. Zachwiałem się. Wirująca energia zwolniła, zatrzymując się w mojej głowie. Jej światłość się zmieniła, pogłębiła z koloru żółtego do bursztynowego. Do pomarańczowego. Wydawało mi się, że widzę Denisa przez ognistą mgłę. Nie Denisa. To był Fury. - Myślałeś, że pozwolę, abyś mnie zniszczył? - powiedział potwór. - Byś zniszczył swojego własnego syna? Jak mogłeś o tym pomyśleć? Śmierć dziecka powoduje ból, którego ojciec nie może znieść. Wszystkie moje własne ukochane dzieci już nie żyją. Gordon, Quentin, Celine, Paraell, Madeleine - nawet kochane Nowe. Wszystkie moje Hydry nie żyją. Ale nastąpi wielkie odrodzenie. Jak odrodził się Mentalny Człowiek, jak odrodziłem sie ja sam, tak odrodzą się moje dzieci. Wtedy nie rozumiałem o czym mówi, nie znałem prawdy o Mentalnym Człowieku. Fury zrobił krok w moim kierunku. Uśmiechał się wciąż i wyglądał dokładnie tak, jak Denis. Był Denisem.

- Ale dlaczego? - Zorientowałem się, że mówię to na głos. Skoro mamy wolny wybór, dlaczego do tego dopuściłeś? - Miłość zawiodła - powiedział Fury. Denis był niski, ale kreatura, która przede mną stała, wydała mi się nagle ogromna. Silne ramiona ścisnęły mój tors w niedźwiedzim uścisku, wyciskały ze mnie oddech i podnosiły mnie z ziemi. Wciąż pozostając w pozycji Leonarda, byłem sztywny jak dwie złożone prostopadle deski, jak krzyż świętego Andrzeja utworzony z człowieka. - Najwyższy czas, żebym się pozbył ciebie i twojej bezużytecznej miłości - powiedziało to coś. - Może nie jestem w stanie zmusić cię koercją lub zabić siłą umysłu, ale nic mnie nie powstrzyma przed wyrzuceniem cię przez te drzwi. Wiatr wieje z prędkością stu czterdziestu kilometrów na godzinę i jest minus dziesięć stopni. Umrzesz w ciągu kilku minut. Jego psychokineza otworzyła drzwi szopy. Niósł mnie w ich kierunku jak sklepowy manekin. Wirujący śnieg wypełnił wnętrze małej budowli, a wiatr wył jak tysiąc demonów. Za moimi oczami kula energii życiowej wciąż lekko płonęła. Miała kolor krzepnącej krwi. Potem, pozornie bez żadnego wysiłku woli, moje prawe ramię opadło. Dłoń sięgnęła do kieszeni spodni, poczuła metal, wyciągnęła trzy antyczne mosiężne klucze, które wciąż służyły do otwierania drzwi księgarni, mieszkania i garażu. Klucze wisiały na kółku, do którego przymocowany był breloczek, wyglądający jak kulka z czerwonego szkła zamknięta w srebrnej siatce. Znów stałem na nogach, Fury postawił mnie tuż przed otwartymi na oścież drzwiami i gapił się na przedmiot, który trzymałem. Czerwony breloczek go fascynował. - Czy naprawdę istnieje kres furii? - spytał. Wieki Karbunkuł rozbłysnął. Kropla energii we wzgórku mojego mózgu, która już prawie zniknęła, zajaśniała ponownie, przybierając kolor oślepiającego złota. Znów zaczęła się poruszać, ponaglana moją rozpaczą. Przeskakiwała do łokcia mojego lewego uniesionego ramienia, nurkowała do lewego kolana, potem do prawego. Wyrzuciłem w górę prawe ramię, trzymając z całej siły kółko od kluczy, i kazałem zewnętrznej spirali popędzić do prawego łokcia... Och, Denisie! Czy wciąż jesteś w nim, wciąż jesteś zdolny do miłości? Nie wiem. Usunąłem ze świadomości wszelkie uczucia, całe myślenie. Istniała tylko złota energia, miniaturowe słońce, rosnące, gdy podsycałem je własnym życiem i poszerzałem spiralę. Do szczytu mojej czaszki, do lewej ręki, lewej stopy, prawej stopy... Potwór pochylił głowę i skoczył. Uderzył mnie w mostek jak kula armatnia, wepchnął mnie w samo jądro burzy, ale w tej samej chwili świecąca kula sięgnęła mojej prawej ręki, wciąż trzymającej Karbunkuł. Ogłuszył mnie nagły grzmot, zwinąłem się od potężnego wyładowania nerwowego. Niesiony huraganem poleciałem w powietrze. Opadłem na skałę, lekko wyścieloną lodem i śniegiem, i leżałem oszołomiony. Po chwili otrząsnąłem się z zamroczenia. Z trudem zacząłem chwytać oddech. Szalone zimno przenikało przez moją wełnianą koszulę i spodnie, ślizgałem się, opadałem, wspinałem i szedłem po omacku z powrotem do szopy, udało mi się wpaść do środka i nogą zatrzasnąć drzwi. Wewnątrz nie było nikogo. Długi czas leżałem na betonowej podłodze, nieświadomy kałuży wody pod głową, a dzielny mały piecyk podnosił temperaturę otoczenia do poziomu, w jakim człowiek mógł przeżyć. Nieprzytomny usiadłem, w głowie mi waliło. Na jednej z plastykowych skrzynek była rozpostarta moja apaszka. Pośrodku zobaczyłem stosik suchej, szarobiałej sproszkowanej materii. Moje kółko na klucze leżało obok, czerwony brylantowy breloczek słabo odbijał światło lampy. Gapiłem się z otwartymi ustami, nie rozumiejąc, co się tu stało. - Denis?

Odpocznij chwilę. Potem zadzwoń z telefonu ściennego i sprowadź pomoc. Jeszcze jedno. Wielki Karbunkuł - zabierz go do Jacka, na Hawaje. Nagle zrobiło mi się ciepło, byłem suchy, a w ręku trzymałem manierkę z zaprawioną alkoholem kawą. Udało mi się podnieść ją do ust i pociągnąć kojący łyk. Jak się czujesz? - Ja... dobrze. Zatem koniec. Jesteśmy takimi szaleńcami, tak wszystko psujemy! Jak to możliwe, że nadal istniejemy na tym świecie? Może się dowiem. Adieu, mon pere bien-aime. (Żegnaj, ukochany ojcze). - Idź - szepnąłem. - Va done, mon enfant. Odejdź w pokoju, synu. Żegnaj. Gwałtowna zamieć uderzała śniegiem i wiatrem w szopę. Gdy zostałem sam, pozwoliłem płynąć łzom. 27 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-340-001 PLANETA 2 [OKANAGON] 4 MAZAMA [29 PAŹDZIERNIKA] 2082 Rano, gdy Marc poleciał do kompleksu CEREM-u, Cyndia odczekała jeszcze godzinę. Chciała być absolutnie pewna, że nie spojrzy za siebie i jej nie zobaczy. Potem poszła do jego domowego biura i włączyła komunikator podprzestrzenny. Na monitorze pojawiło się iskrzące galaktyczne logo, a komputerowy głos spytał: - Z którą planetą połączyć? - Z Ziemią - zażądała Cyndia. Zrobiła pierwszy krok. Ale nie był to krok nieodwołalny. - Proszę o numer, jeśli jest dostępny - odezwał się komputer. - Zero, zero, dwa, zero, plus, sześć, sygnał zero trzy, lokalny: sześć zero trzy sześć cztery trzy trzy sześć jeden sześć. - Zrealizowanie telefonicznego lokalnego połączenia z naziemnym systemem w regionie Ameryki Północnej sygnał-zero-trzy potrwa około siedmiu minut. Dziękujemy za korzystanie z komunikatorów podprzestrzennych GTE. - Na ekranie pojawiła się sielankowa scenka z Nowej Anglii, uzupełniona drugą sonatą fortepianową “Concord” Charlesa Ivesa. Nic złego się nie stanie - mówiła sobie Cyndia. Potwierdza tylko dane, do niczego się nie zobowiązuje. Czekając na codzienny cud, który pozwalał na natychmiastową łączność na odległość pięciuset czterdziestu lat świetlnych, uruchomiła wspomaganą komputerowo ścieżkę, której Marc używał do modyfikacji sprzętu cerebroenergetycznego, i zaczęła szkicować srebrnym pisakiem. Jej palce zdawały się żyć własnym życiem, pracując bez świadomej woli, a ona zastanawiała się, co zrobi, jeśli wujek Rogi potwierdzi, że naprawdę rozmawiała z umarłym. Powiedziała sobie, że to nie może być prawda. Osoba, nazywająca się Denisem, musiała być jakimś mocnym ludzkim operantem, lojalnym wobec Imperium. Najpierw zabiła Mentalnego Człowieka, a potem próbowała dotrzeć przez nią do Marca, opowiadając monstrualne kłamstwa. Straszny sekret rodziny Remillardów? Hydry? Metapsychiczne wampiry? To śmieszne. Ale w kręgach Rebeliantów od lat krążyły plotki. Jej ojciec je znał - ale nigdy nie wspominał o żadnych potworach-Hydrach. Mówił jej, że tajemniczym zabójcą żony Davy’ego MacGregora była istota zwana Fury, czyli, według przypuszczeń, rozdwojona osobowość jak w dawnych opowiadaniach o doktorze Jekyllu i panu Hyde. Miało chodzić o jednego ze starszych Remillardów, ale nawet maszyna z Cambridge nie mogła tego wykryć. Nieszczęsny gospodarz Fury’ego prawdopodobnie w ogóle nie wiedział o jego istnieniu. A dwoma najbardziej

prawdopodobnymi kandydatami do tej roli, przypomniała sobie, byli Pierwszy Magnat i jego syn Marc. Śmieszne. Czysta fantazja. Tak fantastyczne i nieprawdopodobne jak sam Mentalny Człowiek... Te biedne, bezcielesne dzieci unoszące się żałośnie w kapsułach macicznych, w algetycznym płynie. Algetycznym! Ach, obiecał, że mózgi nie poczują bólu, i nie poczuły. Nie podczas procedury encefalizacji. Krzywda przyszła później, gdy zachęcano dzieci do osiągnięcia w pełni niezależnego życia bez sztucznego wsparcia. Ten rzeźnik Jeff Steinbrenner nazwał to “konieczną niewygodą”. Marc nie owijał w bawełnę: niezwykła mentalna ekspansja w sposób nieunikniony zakłada mentalne cierpienie. Mylił się myśląc, że Mentalnemu Człowiekowi oszczędzone będzie trudne doświadczenie Jacka. Ból był nieuniknioną częścią procesu dojrzewania, koniecznym krokiem do wielkiego celu. A ja nie zrobiłam nic, żeby temu zapobiec! Bo on tak chciał... Srebrny pisak wciąż rysował skomplikowany projekt na komputerowej planszy CAD, doskonaląc pomysł. Mogła to schować w swym ciele i aktywować w odpowiednim momencie. Nie będzie wiedział, co się stało. Nie dowie się, co mu zrobiono, chyba że spróbuje stworzyć więcej embrionów z jajeczek Rosamund Remillard. Ale do tego nie dojdzie. Projekt to nie mechanizm. Mieć narzędzie, a wykonać nim pracę to zupełnie co innego. Nawet gdyby Rogi powiedział... Komunikator podprzestrzenny miękko zadzwonił. Na ekranie pojawiła się nowa ikona, a sztuczny głos powiedział jednocześnie: - Przykro nam, ale pod zamówionym numerem odpowiada automatyczna sekretarka. Chcesz się z nią połączyć? Westchnęła. - Tak, chyba tak. Pojawiła się ogorzała, dziwnie młoda twarz Rogiego. Potargane siwe loki opadały mu na czoło. W jego ciemnych oczach pobłyskiwało coś zagadkowego. Powiedział: - Tu księgarnia “The Eloquent Page”, mówi Roger Remillard, właściciel. Nie mogę teraz rozmawiać, ale jeśli chcesz, możesz zostawić wiadomość, a ja się w końcu z tobą skontaktuję. Przejrzyj opcje menu... Jeśli naprawdę musisz się ze mną porozumieć i jest to poważna sprawa, powiedz DALEJ. Ale niech cię Bóg ma w swojej opiece, jeśli przez ciebie stracę czas albo jeśli chcesz coś sprzedać. Bo jeśli tak, włączę sygnał nieuzasadnionego połączenia i przyładują ci grzywnę. Bez urazy! A bientót. Twarz została zastąpiona przez menu księgarni. Cyndia powiedziała: - Dalej. Po jakimś czasie na ekranie pojawiła się siwowłosa Polinezyjka o nieodgadnionej twarzy. - Rezydencja Johnsonów. - Nazywam się Cyndia Muldowney. Jestem żoną Marca Remillarda, dzwonię z planety Okanagon. Czy mogę mówić z wujkiem Rogim? Twarz kobiety rozjaśnił przyjacielski uśmiech. - Cyndia! Tak się cieszę, że cię widzę, że w końcu z tobą rozmawiam! Jestem Malama - stara przyjaciółka rodziny! Zaczekaj, sprowadzę Rogue’a. Chodzi po lanai. Zniknęła. Po chwili pokazał się sam księgarz, wyglądający zdecydowanie nie najlepiej. - Słucham, Cyndio? - Wujku Rogi, to bardzo ważne. Proszę, uważaj, co mówisz na otwartej linii. Jest raczej nieprawdopodobne, żeby ktoś podsłuchiwał, ale musimy założyć, że tak jest. Rozumiesz? Stary człowiek ścisnął nasadę nosa i na chwilę zamknął oczy. - Uhh. Mów. Zrobię, co będę mógł. Czy to ma coś wspólnego z polityką?

- Raczej nie. I proszę, nie grajmy w dwadzieścia pytań. To może być kwestia życia lub śmierci. Teraz słuchaj: dwa dni temu odwiedziła mnie niezwykła osoba. Ktoś, kogo nigdy nie spodziewałam się poznać. Pewien twój krewny. Myślałam, że nie żyje. Wiesz, o kim mówię? - Batege! - wykrzyknął Rogi. - Powiedział, że przyleciał prosto z Okanagonu, ale... - Stóp! Nie mów nic więcej. Ta osoba... Naturalnie myślałam, że ktoś się pod nią podszył. - Był tym, za kogo się podawał - stwierdził apatycznie Rogi. A teraz naprawdę nie żyje. Byłem przy nim, gdy umierał. Wczoraj. Usta starego człowieka ściągnęły się, spuścił wzrok. Przez chwilę Cyndia nie mogła wyrzec ani słowa. - Czyli to, co mi powiedział, było prawdą? Wyjawił mi parę nieprawdopodobnych rzeczy. Że wasza rodzina ma... szkielety w szafie*.[* Skeleton in the closet (ang.) mroczny sekret rodzinny (przyp. tłum.).] Głowa Rogiego podskoczyła. - Powiedział tak? To lepiej uwierz, że mówił prawdę. Na szczęście dla nas kości przestały klekotać. Szkielety też już wszystkie umarły. - Jesteś pewien? Wszystkie? Nawet siostra? - Tak mi powiedział ten krewny. Nie sądzę, żeby mnie okłamał. - Dzięki Bogu - wyszeptała. - W takim razie został naprawdę tylko Marc. - O co chodzi? - starszy człowiek się przestraszył. - Co jeszcze Den... ten krewny ci powiedział? O Marcu. Potrząsnęła głową. - Nie mogę ci teraz tego powtórzyć. Może później. Kiedy spotkamy się osobiście. - Cyndio, przylecę na Okanagon. Musimy o tym wszystkim pogadać. Masz prawo wiedzieć. Jest coś jeszcze, co do Marca i waszych dzieci... - Obawiałam się tego - powiedziała po prostu. - Przyleć, jeśli możesz. Do widzenia, wujku Rogi. Wyłączyła komunikator podprzestrzenny, zanim Rogi zdążył powiedzieć coś więcej, i przez parę minut siedziała, gapiąc się w pusty ekran. Potem odwróciła się do zwykłego telekomunikatora na biurku Marca i zadzwoniła do wielkiego naukowego domu dostawczego w Chelan, żeby złożyć długie zamówienie. Jeden element był nie do kupienia, trzeba było go sprowadzić z Ziemi. Poprosiła o przesyłkę ekspresową FedEx SpeedStar, ale w katalogu powiedzieli jej przepraszająco, że urządzenie trzeba zamówić u wytwórcy i jego sprowadzenie potrwa ponad osiem tygodni. - Czy nadal chcesz złożyć zamówienie, obywatelko? - Tak. Potem przez jakiś czas przyglądała się rysunkowi na komputerowej planszy, zapamiętując projekt, zanim go skasuje. W końcu wyszła z biura Marca i poszła do ogrodu, gdzie niania Mistuko z Cloud i Hagenem cieszyli się słońcem.

28 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA

Po rozmowie z Cyndią powlokłem się do kuchni, gdzie Malama gotowała spam w sosie ananasowym i strączki grochu z ryżem, prostą kolację dla nas dwojga. Słońce właśnie zaszło, a na niebie na horyzoncie Pacyfiku pełno było rozmazanych, cienkich szkarłatnych chmur. Kiedy potrawa była gotowa, Malama zsunęła ją na półmisek i postawiła na kuchennym stole, gdzie czekały już sałatka i poncz lilikoi. Kazała mi usiąść i ponagliła, żebym zabrał się do jedzenia. Nałożyłem sobie pełny talerz i zacząłem się opychać jak ktoś wygłodzony. Kahuna patrzyła z zadowoleniem, jak żarłocznie pochłaniam potrawę i biorę dokładkę. - Cieszę się, że wrócił ci apetyt. - Nie przeszkadza mi nawet, że karmisz mnie spamem - mruknąłem z pełnymi ustami. - Wiesz, że to tradycyjny hawajski przysmak. Czujesz się lepiej, mój drogi? Przyznałem, że jestem w lepszym stanie i podziękowałem jej, że pozbierała mi głowę redakcją. Dzień po śmierci Denisa mogłem go opłakiwać nie rozpadając się na kawałki, chociaż jeszcze do końca nie pogodziłem się z tym, co zrobiłem. Poleciałem na Kauai sterowanym automatycznie jajkiem natychmiast po tym, jak pogotowie Klubu Górskiego Appalachów uratowało mnie ze szczytu Góry Waszyngtona; zatrzymałem się w Hanowerze tylko po to, by dać Lucille prochy Denisa i poprosić, żeby przez jakiś czas zajęła się Marcelem. Powiedziała, że wyczuła chwilę śmierci męża. Philip, Maurice, Anne i wracający do zdrowia Paul, jedyni członkowie Dynastii, którzy w tym czasie byli na Ziemi, również mentalnie doświadczyli zgonu ojca. Teraz byli z Lucille, pocieszając ją i siebie nawzajem. Żadne z nich nie zapytało o szczegóły śmierci Denisa, a i ja nie chciałem im tego opowiadać. Wystarczyła im świadomość, że wreszcie osiągnął spokój. Postanowiłem powiedzieć tylko jednej osobie o końcu Denisa / Fury’ego na Górze Waszyngtona. Jack musiał znać prawdę. Albo większość prawdy. Po kolacji pożyczyłem stary samochód isuzu 4x4 Malamy i pojechałem do Lawai Kai, które znajdowało się tylko parę kilometrów dalej. Jack był tam od paru miesięcy. Według Malamy pracował nad jakimś ważnym projektem naukowym. Uprzedzony o moim przyjeździe, wyłączył mechaniczne zabezpieczenia swej posiadłości, więc podjechałem od tyłu domu na plantacji i zaparkowałem między palmami. Wyszedł mi na powitanie. Kiedy wygramoliłem się z samochodu, uściskaliśmy się bez słów. On również poczuł uwolnienie Denisa - chociaż, podobnie jak inni, nie miał pojęcia, gdzie ani jak zmarł jego dziadek. - Chodźmy na spacer na wybrzeże, tam wszystko mi opowiesz zaproponował. Poszliśmy wijącą się ścieżką wzdłuż lagun i w końcu dotarliśmy do malowniczej zatoczki, gdzie kiedyś stał dom królowej Emmy. Usiedliśmy obok siebie na piasku. Nie było księżyca, woda lekko falowała, a świecący nocą plankton obramowywał kraniec każdej fali lśniącą zieloną pianą. Powiedziałem mu prawie wszystko. Jakiś instynkt kazał mi pominąć tajemnicze uwagi Fury’ego o odrodzeniu Hydry w Mentalnym Człowieku. Kiedy skończyłem opowiadanie, Jack zapytał: - I Denis prosił, żebyś mi dał Wielki Karbunkuł? Wyciągnąłem kółko z kluczami z kieszeni spodni i podałem mu. W środku kulistego breloczka połyskiwała mikroskopijna karmazynowa iskierka. - Tak właśnie powiedział. Nie podał powodu. Jack odpiął metalową siateczkę, w której znajdował się czerwony klejnot, i oddał mi klucze. Przez dłuższą chwilę intensywnie przyglądał się breloczkowi, przypuszczam, że skanował go ultrawzrokiem. Sam od czasu do czasu tak na niego patrzyłem. Z pewnością było coś w środku niby nieskalanego diamentu, ale niech mnie diabli, jeśli kiedykolwiek się domyśle, co to takiego. - Co o nim wiesz? - spytał Jack po dłuższej chwili. - Ma coś wspólnego z Lylmikami. Wydaje mi się, że ich przywołuje, gdy potrzebuję pomocy. Możesz w to wierzyć lub nie. Mam to gdzieś.

- Wierzę. - Wstał i otrzepał dżinsy z piasku. - Zbadam to i oddam ci najszybciej jak będę mógł. Teraz sądzę, że powinniśmy wrócić do domu. Będę musiał zamówić podprzestrzenny telefon na planetę Konsylium i zawiadomić Davy’ego MacGregora, że ma się spodziewać łączności mentalnej. Musi się dowiedzieć o śmierci Fury’ego i Hydry. Nie martw się. Poproszę go o dochowanie tajemnicy. A dla reszty Imperium Fury był nie zidentyfikowaną osobą, która przyjmowała różne tożsamości. - Powiesz też Marcowi? - Nie - odparł Jack. - Polecę na Okanagon i porozmawiam z nim osobiście. Nie postanowiłem, czy wyjawić Marcowi, że Denis był Furym. Mogłoby mu to dać mocną broń propagandową przeciwko Dynastii. - Ja też nie puszczę pary z ust - powiedziałem. - I do diabła z lojalnością wobec Rebelii. Rodzina przede wszystkim. Im mniej osób będzie wiedziało o Denisie, tym lepiej. Powiedz tylko Marcowi, że Fury mnie napadł, więc spaliłem łajdaka. Wie, że mam moc, przecież rozwaliłem Parniego. Albo jeszcze lepiej, polecę z tobą i sam mu opowiem wiarygodną historyjkę. Zresztą mam inny powód, żeby się z tobą zabrać. Jest coś bardzo ważnego, co muszę powiedzieć Cyndii. Jack rozważył moją sugestię. - Będzie to maksymalny czynnik przemieszczenia, ale przypuszczam, że mógłbym cię wprawić w stan zapomnienia. Lekko się zaśmiałem. - Szczególnie teraz zapomnienie doskonale mi zrobi. Ruszajmy. Kosmopolityczne światy są mniej zorientowane na turystykę niż światy etniczne, i o wiele mniej malownicze. Większość z nich ma bardzo liczną, kipiącą energią ludność, która chyba za bardzo wzoruje się na Ziemi, modelując obcy pejzaż i ekologię w duże przybliżenie Home Sweet Home. Szczególnie w miastach gość prawdopodobnie odniesie wrażenie, że jest w miłym, starym Cleveland, Manchesterze, Osace lub Wołgogradzie, a nie na obcej planecie paręnaście lat świetlnych od Ziemi. Kiedy pierwszy raz odwiedziłem Okanagon wiele lat temu, byłem przyjemnie zaskoczony. Było tam wspaniale. Oprócz wielkiej równiny, gdzie znajdowała się gwiezdna baza Dwunastej Floty, większość ogromnego, równikowego kontynentu planety pokryta była pasmami imponujących, przysypanych śniegiem gór. Zamieszkane regiony ciągnęły się wzdłuż poszarpanego wybrzeża i w szerokich dolinach rzecznych, porośniętych gęstymi lasami, zielonych i pełnych kwiatów. Gleba była tu tak żyzna, że drewniane płoty kiełkowały, zupełnie jak w przysłowiu, błogosławiąc Okanagon nie kończącą się serią doskonałych żniw. Obfita roślinność również na ogół maskowała wielkie pęknięcia po trzęsieniach ziemi, z wyjątkiem wyższych partii gór, gdzie spokojne strumienie lawy, uskoki i urwiska zdradzały poważną aktywność sejsmiczną. Nie zauważyłbym szczególnego biegu rzek, które skręcały pod kątem prostym przy aktywniejszych liniach uskoku, gdyby Jack nie pokazał mi ich, gdy przelatywaliśmy nad nimi jego prywatnym statkiem kosmicznym XSS “Scurra II”. Ponieważ “Scurra” była malutka, a Jack był szczególnie uprzywilejowanym VIP-em, nie musieliśmy lądować w porcie kosmicznym, lecz polecieliśmy prosto do domu Marca i Cyndii, który znajdował się nad rzeką Osoyoos jakieś czterysta kilometrów od Chelan, stolicy planety. Przybyliśmy późnym popołudniem, tuż po deszczu, który odświeżył powietrze. Dom był dużą, nowoczesną budowlą z otwartymi werandami i rozległymi ogrodami. Potem dowiedziałem się, że kompleks CEREM leżał w odległości łatwej do pokonania samochodem, w pobliskich górach, a najważniejsze instalacje zostały ukryte w stabilnej skalnej formacji. Przylecieliśmy na napędzie pola rho. Żadne jawne środki bezpieczeństwa ani domowy NAVACON nie zaczepiły “Scurry”, gdy przelatywaliśmy nad posiadłością i lądowaliśmy na stanowisku obok kortu tenisowego. Powitanie nie mogło być bardziej konwencjonalne. Pracujący u

Marca od dawna nonoperancki gospodarz, Thierry Lachine, otworzył przed nami drzwi frontowe z serdecznym “Bonjour”. Jack i ja spotykaliśmy go wielokrotnie, odwiedzając dawny dom Marca na wyspach San Juan, więc gawędziliśmy sobie, idąc za nim chłodnymi korytarzami o podłogach wyłożonych płytkami w kolorze ochry i ścianach z ciemnozieloną boazerią, na których wisiały gdzieniegdzie abstrakcyjne malowidła. Surowość dekoracji ożywiały umieszczone tu i ówdzie ceramiczne donice, pełne roślin o zielonawo-miedzianych liściach. Ktoś, niewątpliwie mały Hagen, kopał w jednej z donic plastykową żółtą łopatką, która teraz leżała w stercie ziemi na wypolerowanej podłodze. Thierry zaśmiał się i zignorował bałagan. W końcu przyjdzie robot i wszystko posprząta, powiedział. - Podoba ci się na Okanagonie? - zapytałem go. - Tęsknię za nocnym życiem Seattle - przyznał. - Chelan nie jest rozrywkowym miastem i nikt tu nigdy nie słyszał o hokeju na lodzie. Ale nie mogę się za bardzo skarżyć. Potrójna pensja pomaga mi się z tym pogodzić. - Dokuczają wam trzęsienia ziemi? - spytał Jack. - Mamy od czasu do czasu tremblements de terre, naturalnie. A niektóre z nich są kolosalne. Ale dom jest stabilizowany nieinercyjnymi polami siłowymi, podobnie jak CEREM i ważne budynki rządowe, więc przypuszczam, że jesteśmy dość bezpieczni. Ja nie zwracam na nie uwagi... Tędy proszę. Madame jest w swojej pracowni. Wyszliśmy na zewnątrz, przez piękne patio ze wspaniałym widokiem na rzekę i mały budynek połączony z garażami zadaszonym przejściem. Spodziewałem się, że znajdziemy Cyndię majsterkującą w słynnej ogrodowej szopie, ale “pracownia Madame” okazała się doskonale wyposażonym warsztatem, z którego byłby dumny każdy nanoinżynier. Gdy weszliśmy do środka, miała wirtualne rękawice i kask, i grzebała w czymś mikroskopijnym za pomocą podłączonych manipulatorów. - Puk, puk, Cyndio! - powiedział wesoło Thierry. - Goście. Przepuścił nas. Cyndia powiedziała “Wykonać” do mikrofonu, zdjęła kask i rękawice i dosłownie rzuciła się w moje ramiona. - Tak się cieszę, że przyleciałeś! Tak bardzo, bardzo się cieszę. - Potem mnie ucałowała. Jej powitanie z Jackiem było bardziej powściągliwe, ale szczere. Nie zawiadomiliśmy Cyndii i Marca, że jesteśmy w drodze na Okanagon. Jack obawiał się, że jego brat mógłby próbować uniknąć spotkania, wylatując z tego świata. Gdy nasz statek kosmiczny wyszedł z hiperprzestrzeni w systemie słonecznym Nespelem, Jack próbował się skontaktować z Markiem ultramową, ale bez powodzenia. Udało mu się jednak połączyć z Cyndia. Powiedziała nam, że Marc pracuje w CEREM-ie (chronionym zwykłymi wielkimi polami sigma) i przekaże mu, że lecimy do ich domu. Była pewna, że z radością zobaczy nas obu. Pudło. - Przepraszam - wyznała, a jej śliczna twarz zarumieniła się ze wstydu. - Marc nie chce przyjść do domu i spotkać się z tobą. Powiedział, że przyjmie w CEREM-ie ciebie, Jack, jeśli czujesz, że musisz z nim porozmawiać. Jest... w złym nastroju od jakiegoś tygodnia. Mruknąłem coś uszczypliwego w canuckois, ale Jack nie przejął się niegościnnością brata. - W porządku. Pójdę do niego. Wiem, że Rogi bardzo chce porozmawiać z tobą na osobności. Wyraźnie jej ulżyło. - Czy wiesz, gdzie są zakłady CEREM-u? - Znajdę - oświadczył pewny siebie Bezcielesny Jack. I zostawił nas samych. Wyciągnąłem stołek i usiadłem. Cyndia przestała na mnie patrzeć, bawiła się wirtualną rękawicą. Cisza narastała. Wreszcie się odezwałem. - Co robisz? Wzdrygnęła się, jakbym wymierzył jej wstrząs elektryczny. - Nic! To znaczy... Nic takiego. Implant dźwiękowy. Żeby słuchać muzyki.

- Ja nie lubię tych wynalazków. Wolę staromodne słuchawki, albo doskonałą wieżę stereo o pełnej skali częstotliwości, salon, fałszywy ogień w kominku i szklaneczkę whiskey w dłoni. Tak jest bardziej po ludzku. Patrzyła na mnie w niemej rozpaczy, powoli potrząsając głową. Łzy zalewały jej piękne, ocienione rzęsami oczy. - Już po wszystkim - powiedziałem łagodnie. - Potwór Fury nie żyje, wraz z biedną duszą, w której tkwił. To samo spotkało jego dzieci - Hydry. Chcesz, żebym opowiedział ci całą historię tyle, ile sam wiem? - Tak, proszę. - Otworzyła szufladę w stole, wyciągnęła chusteczkę i otarła twarz. Mówiłem ponad godzinę. Przerwała tylko raz, przynosząc nam trochę wody z lodem z dozownika w ścianie. Kiedy doszedłem do ostatecznej konfrontacji z Furym na szczycie góry, wyjawiłem jej to, co zataiłem przed Jackiem. - Fury powiedział mi, że wszystkie Hydry nie żyją. Nie tylko pięć oryginalnych, ale i te, które określił jako Nowe. Wtedy nie zwróciłem na to uwagi, ale potem wyciągnąłem to z pamięci. Oraz to, co Fury powiedział dalej. Rzekł mianowicie: Będzie wielkie odrodzenie. Jak odrodził się Mentalny Człowiek, jak odrodziłem sie ja sam, tak odrodzą się moje własne dzieci. Nie wiem, o co mu chodziło. A ty, Cyndio? - Wiem. - Podniosła witrualny kask i obracała go w rękach, patrząc na niego niewiążącymi oczyma. - Marc nie oddał wszystkich embrionów Mentalnego Człowieka krondackim agentom Magistratu. Zatrzymał ponad sto takich, u których stwierdzono gigantyczne metazdolności. Sama je stamtąd wyniosłam, do tajnej sali inkubatorów, którą Shig Morita i Peter Dalembert zbudowali pod domem na Wyspie Orek. Pomagałam opiekować się tymi dziećmi, Rogi. Mentalny Człowiek stał się rzeczywistością. - Bon sang - mruknąłem. - Potem zabraliśmy dzieci z sobą na Okanagon i ukryliśmy je w nowym zakładzie CEREM-u. Marc zamierzał je wyposażyć w kaski x600 i wykorzystać do jakiejś decydującej demonstracji, jakiegoś ciosu, który przekonałby Imperium do zwrócenia ludziom wolności. Nie wiem dokładnie, co zamierzał. W związku z tym projektem ostatnio przybyła na Okanagon duża grupa rebelianckich specjalistów. Na potrzeby demonstracji opracowano nowy sprzęt i programy metakoncertów, Marc i ja byliśmy tym bardzo podekscytowani. Widzisz, mózgi dzieci rozwijały się o wiele szybciej, niż z początku przypuszczaliśmy. A potem... A potem... - Pojawił się Denis - podpowiedziałem. - Tak jakoś udało mu się przedrzeć przez zabezpieczenia CEREM-u, które są przecież iście kosmicznej klasy. Zabił wszystkie dzieci. Poraził je prądem. Byłam tam tuż po tym, rozmawiał ze mną, przyznał się. Powiedział, że dzieci były Hydrami, psychicznymi wampirami. Odmieniła je Hydra Madeleine, co było częścią jakiegoś szalonego planu stworzenia Drugiego Imperium i zdominowania ludzkości. Powiedziawszy mi to wszystko, Denis zniknął bez śladu. Z... z osobistych powodów nie powiadomiłam o tym Marca. - Denis potrafił się teleportować - wyjaśniłem. - Generował umysłowo pole ypsilon. Był niepotwierdzonym gigantycznym metapsychikiem, którego moce w końcu wyłoniły się z półuśpienia. Ale co miał na myśli mówiąc, że Hydra odrodziła się w Mentalnym Człowieku? Jeśli i Fury i Hydra nie żyją, wydaje się to niemożliwe. - Wiem tylko, że Marc zamierza odtworzyć projekt od początku. Lecz tym razem jego cel nie ma nic wspólnego z Rebelią. Na to już jest za późno. Ja... myślę, że Marc chce stworzyć Mentalnego Człowieka dla Jego własnego dobra, chociaż wie, że projekt jest zły zły zły niemoralny obsceniczny! Jej ostatnie słowa były niespodziewanym krzykiem rozpaczy, który uderzył mnie jak fizyczny cios. Podskoczyłem na nogi. Odwróciła się, płacząc z bezsilności, jej małe piąstki biły w warsztat, aż chwyciłem ją za ramiona, żeby nie zrobiła sobie krzywdy. Wiła się w moim uścisku, szalała z bólu, ale jej osłona mentalna kryła znaczenie tego, co powiedziała. Nie znałem strasznej prawdy o

Mentalnym Człowieku, dopóki dorośli Hagen i Cloud nie wyznali mi wszystkiego wiele lat później, na Hawajach. Większość Imperium Galaktycznego też nic nie wiedziała... Cyndia nagle się uspokoiła, jakby wcisnęła jakiś emocjonalny włącznik. Przestała łkać i wysunęła się z moich objęć. Staliśmy naprzeciwko siebie. - Już wszystko w porządku - rzekła. - Przepraszam, że straciłam panowanie nad sobą. - Cyndio, na miłość boską! Powiedz mi, co miał na myśli Denis! Potrząsnęła głową, wydmuchała nos i wytarła twarz chusteczkami. - Tylko ja mogę to załatwić. Nie powinno cię to martwić, Rogi. Muszę... Muszę cię prosić, abyś obiecał, że nikomu o tym nie powiesz. Szczególnie Jackowi. - Odebrało ci rozum? - wrzasnąłem. - Marc zamierza wskrzesić Mentalnego Człowieka, a Denis mówi, że dzieci będą Hydrami! Musimy powiedzieć Jackowi, Dorothée, Davy’emu MacGregorowi, Galaktycznemu Magistratowi i całemu cholernemu lylmickiemu Quincunxowi! Musimy ostrzec twojego ojca i Radę Rebelii, że Marc jest szaleńcem... - Posłuchaj mnie - poprosiła, wysilając całą swą koercję. - Źle zrozumiałeś Denisa, gdy mówił o Mentalnym Człowieku jako odrodzonej Hydrze. Wyrażał się metaforycznie, nie dosłownie. Mentalny Człowiek jest niebezpieczny sam w sobie. Nie będzie Hydrą. Doszłam do tego jakiś czas temu, gdy cierpiąc straszliwie zbadałam własną duszę. Są rzeczy dotyczące projektu Mentalnego Człowieka, o których ci nie mówiłam. I nie zamierzam ci o nich mówić! Uwierz mi tylko, kiedy obiecuję, że położę temu kres. Nie będzie więcej Mentalnych Dzieci. Poradzę sobie z tą sytuacją. Tylko ja mogę tego dokonać. - Cholernie jesteś pewna siebie, co? - warknąłem. - Tak cholernie pewna, że zdołasz skłonić Marca do zmiany zdania! Znam go o wiele dłużej niż ty, i myślę, że zrobi dokładnie to, co mu się będzie podobało. Chcesz wiedzieć, co jeszcze powiedział mi Denis? Powiedział, że on i Marc to dwaj najniebezpieczniejsi ludzie, jacy się kiedykolwiek urodzili! Ostrzegł mnie, że Marc może zrobić coś strasznego Hagenowi. Swemu własnemu synowi. Krew odpłynęła jej z twarzy. - Wiedziałam. - Co miał na myśli Denis? - zapytałem. - Nie mogę ci powiedzieć - Odwróciła się do mnie tyłem. Dopilnuję, żeby nic się nie stało Hagenowi i Cloud. I definitywnie położę kres projektowi Mentalnego Człowieka. Ale nie wolno ci się wtrącać, Rogi. Ani dać znać Jackowi i innym. Nie mogą powstrzymać Marca. Tylko ja mogę. - Jeśli się mylisz - powiedziałem ponuro - jeden Bóg wie, co może się stać. Odwróciła się z powrotem do mnie. Na jej mokrej od łez twarzy malował się upór. - Znam swojego męża. Rozumiem jego obsesję i wiem, jak wyjąć z niej zapalnik. Kocham Marca. Rogi, potrafię to zrobić. Musisz mi uwierzyć. Nie mogłem już tego znieść. Idąc w stronę drzwi powiedziałem: - Załatw to więc po swojemu i do diabła z tobą! Ja się stąd wynoszę. Zaczekam na Ti-Jeana przed domem. - Nic mu nie powiesz? - błagała. Machnąłem ręką. - Nie. Co mam mu powiedzieć. To wszystko nie ma żadnego sensu. Ale przysięgam na Boga, że jeśli Marc postanowił wskrzesić Mentalnego Człowieka, nigdy mu tego nie wyperswadujesz. - Perswazja - powiedziała Cyndia Muldowney - nie jest dokładnie tym, co miałam na myśli. Szedłem przez dom. tupiąc i sapiąc z wściekłości. Po drodze spotkałem nianię, Mitsuko Hayakawę, z dziećmi. Hagen skończył właśnie dwa lata; teraz bawił się małym samochodzikiem z dinozaurem od Steiffa w roli pasażera; małą Cloud, która miała niecałe sześć miesięcy, niosła niania. Zatrzymałem się na minutkę i próbowałem być towarzyski, ale otaczała mnie niewidoczna aura złych wibracji, więc biedne dzieci nie chciały mieć ze mną nic wspólnego. Miałem je zobaczyć dopiero bez mała trzydzieści lat później, kiedy wróciły przez wrota czasu z epoki pliocenu, wreszcie umykając przed przeznaczeniem, które zaplanował dla nich ojciec.

Jack przyjechał trzy godziny po tym, jak Thierry’emu zrobiło się mnie żal i dał mi coś do jedzenia. Ti-Jean był spokojny jak zwykle, ale powiedział, że spotkanie z Markiem poszło źle. Nie miałem serca, żeby wyciągać z niego szczegóły. Chociaż Jack nigdy mi tego nie powiedział, myślę, że Marc musiał mu powiedzieć prawdę o Mentalnym Człowieku - może próbował w ten sposób pozyskać jego aprobatę dla planu. Na pewno wiem tylko to, że od tego dnia bracia byli przeciwnikami, nie przyjaciółmi, a ich antagonizm dobiegł kresu dopiero podczas kulminacji Metapsychicznej Rebelii, która szybko się zbliżała. 29 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-340-001 PLANETA 7 [DIOBSUD] PLANETA 2 [OKANAGON] 16-17 SHUKSAN Dl GRUDNIA - I STYCZNIA] 2082-2083 Zbierając siły, drzemał w swojej kabinie PSS “Vulpecula”, gdy obudziła go silna koercja Owena Blancharda. Marc. Flota na pozycji orbitalnej. Dziękuję, Owen. Poinformuj, proszę, pozostałych operatorów i każ im iść do stanowisk CE, niech się ubiorą. Wyjdziesz na mostek, żeby zwrócić się do nich sam? Nie. To albo się uda, albo nie. Gadaniem nic się nie wskóra. Jakie są końcowe szacunki naszego czasu dostępu? 4-przerwa-0-2-l minut. Zgodnie z planem masz dokładnie dwie godziny do zaćmienia. Sztuczna planetoida na orbicie? Świeci jak Księżyc nad Miami i pruje pełną parą. Przy odpowiedniej koercji astronomowie na Okanagonie potraktują go jako broń antysatelitarną. Doskonale. Miejmy nadzieję, że nie będą musieli symulować chybienia celu. Idę do komory CE. Marc przerwał mentalny kontakt z Blanchardem, włożył obsadzony monitorami czarny kombinezon z obrożą, poszedł do osobistego przenośnika i nacisnął psychokinezą guzik S-BAY. Podczas szybkiej podróży z Okanagonu na odległość miliarda kilometrów, spał w kapitańskiej kabinie “Vulpeculi”, więc cały czas był sam. Gdy drzwi się rozsunęły, wyszedł do komory, w której kiedyś przewożono ładowniki. Teraz jednak cały przedział przeznaczono na wzmacniacze 600x CE, ich dodatkowe wyposażenie i ogromny generator mocy. Komora była świeżo wyłożona trudno topliwym cerametalem i chroniona w razie potrzeby polem sigma SR-80, którego nie przebiłaby nawet mała bomba termojądrowa. Gdyby cerebroenergetyczna próba się nie powiodła, a operatorzy zginęli, “Vulpecula” i jej załoga miały dużą szansę przeżycia. Na Marca czekało dziewięć osób, które tworzyły pierwszy zespół w psychokreatywnym metakoncercie: Alex Manion, Dierdre i Diarmid Keoghowie, Hiroshi Kodama, Patricia Castellane, Helayne Strangford oraz Adrien, Catherine i Severin Remillardowie. Marc nie tracił czasu na powitania, lecz od razu przekazał im telepatycznie obraz tego, co znajdowało się poza statkiem: Planeta Diobsud, największy gigant gazowy w układzie słonecznym Nespelemu, była siódma w kolejności od słońca (a Okanagon drugi) i nieco mniejsza niż Jowisz z układu Starego Świata. Mentalny obraz przekazywany przez Marca pokazywał oświetloną półkulę planety. Chmury były białe, bladożółte i czekoladowe, i przepływały spokojnie, w przeciwieństwie do wzburzonej atmosfery Jowisza; pierścienie planety były rzadkie i nie przyciągały wzroku. Jakby dla nadrobienia tych niedostatków estetycznych, Diosbud miał spory orszak satelitów. Pięć z nich, w tym Satelita XV, który teraz wyłaniał się niecałe trzysta tysięcy kilometrów od PSS “Vulpeculi” i

stu pięćdziesięciu pięciu innych statków Floty stanowiących armadę Rebelii, było względnie dużych - miały między dziewięcioma a jedenastoma tysiącami kilometrów średnicy czyli mniej więcej tyle, co Okanagon. Satelita XV, ironicznie nazwany przez samego Marca “Cible”*,[ * Cible (franc.) - cel, tarcza strzelnicza (przyp. red.).] został wybrany do tej próby z powodu swej prawie ziemskiej gęstości i sprzyjającej pozycji na orbicie. Była to pozbawiona rzeźby terenu kula koloru brzoskwiniowego, obecnie w połowie oświetlona, podobnie jak jej planeta, otoczona mglistą atmosferą, która kryła w większości zlodowaconą powierzchnię. Za jakieś dwie godziny masa Diobsudu zasłoni Cible przed oczami wszystkich w pobliżu Okanagonu. Zaćmienie będzie trwało trochę ponad cztery minuty i właśnie wtedy metakoncert wykona swoje zadanie. - Środki mistyfikacji gotowe - oznajmił Marc. - Jeśli wszystko pójdzie dobrze, będzie się wydawało, że sztuczna planetoida wykonana z nadmuchanego ronlaru uderzyła w Cible podczas jego zaćmienia przez Diobsud. Przynajmniej dwaj astronomowie na Okanagonie - nie muszę dodawać, że dobrzy Rebelianci! - prowadzą optyczne obserwacje planet i ich satelitów, pozornie badając perturbacje orbit. Krótki impuls przesłany do ich komputerów powinien przekonać ich, że było to przykre, lecz normalne zjawisko. Przerwał. - Czy są jakieś pytania? Cała dziewiątka w milczeniu patrzyła na niego. Potem Severin Remillard słabym gestem podniósł dłoń w czarnej rękawicy. - Jeśli ten wyczyn się uda, czy będziemy widzieli wybuch biednego, starego Cible? Końca świata nie ogląda się codziennie. - Mój ultrawzrok pozostanie w trybie peryferyjnym, niewzmocnionym - odparł chłodno Marc. Jeśli chcesz, anuluję symboliczną ikonografię metakoncertu w krytycznym momencie, żebyśmy wszyscy widzieli to, co dzieje się naprawdę. - Chybabym wolał - powiedział Severin. - Ale tylko raz, pamiętaj. Później, kiedy wszystko będzie na poważnie, zadowolę się miłymi, czystymi ikonami. - Po chwili dodał z rozmysłem: - To może trochę zmniejszyć poczucie winy. - Na miłość boską, Sewy! - wykrzyknął Adrien. Jego starszy brat tylko się uśmiechnął. Hiroshi Kodama rzekł: - Radzę, żebyśmy od teraz myśleli tylko o naszym celu: wolności ludzkiej rasy. Żadne osobiste złe przeczucia nie mogą nas odwieść z drogi, którą wszyscy zgodziliśmy się kroczyć. - Ładna mowa - skwitował Severin. - Możesz się wycofać z metakoncertu - powiedział Marc wystudiowanym, neutralnym tonem mentalnym. - Olivia Wiley jest gotowa do zastępstwa. - Nie. Tym razem podołam. A kiedy coś pójdzie nie tak, niech mnie Bóg ma w swojej opiece. Severin odwrócił się i podszedł do rzędu otwartych czarnych instalacji CE na całe ciało, ustawionych po drugiej stronie komory. - Ubierzmy się - rozkazał Marc. Najpierw pojawiły się dwie konstelacje. Większa była rojem tysiąca pięciuset pięćdziesięciu gwiazd, przeważnie zielonych, różniących się odcieniem i wielkością, delikatnie nucących miriady quasi-muzycznych nut. Mniejsze zgrupowanie tworzył krąg dziewięciu białych iskierek, które zachowywały wymowne milczenie. Jedna postać, otoczona niebieskim halo, unosiła się w środku kręgu. Cel wciąż był niewidoczny. Dopóki metakoncert nie został stworzony, Cible nie miał znaczenia. Zaczął dyrygent. Jego pieśń z początku była niemal niesłyszalnym basowym pomrukiem o nieregularnym rytmie. W miarę narastania głośności rosło lazurowe promieniowanie korony. Subtelne nitki złota, wyrastające w przód w dwóch wymiarach, łączyły pozostałych dziewięć umysłów skupiającego się zespołu w gwiezdne koło. Zaczęło ono się obracać i rozbrzmiała

rytmiczna trójdźwiękowa pieśń, prosty kanon tworzący dwustronnie skupiającą soczewkę, która, falując i płynąc, powoli przyjmowała koncentryczne wewnętrzne koła. Pieśń miała tempo andante, spokojne. Dopiero gdy się ustaliła, a soczewkowe obręcze stały się czyste i tęczowo jasne, rój pomocniczych mistrzowskich umysłów zaczął przyjmować własną strukturę i muzykę. Dyrygent cierpliwie kierował budową generatora, podobnie jak podczas żmudnych sesji treningowych na Okanagonie, które zajęły im poprzednich sześć tygodni. Ponad połowę członków tego energodajnego metakoncertu stanowili geofizycy o dużym doświadczeniu z E18. Musieli się tylko oswoić z nowym sprzętem na całe ciało. Dla tych Wielkich Mistrzów cerebroenergetyczny wzmacniacz 600x był tylko radosnym krokiem w przód, wyszukanym narzędziem umysłowym, uwalniającym ich od fizycznych ograniczeń, z którymi musieli borykać się wcześniej. Teraz mieli metaforyczny statek kosmiczny, podczas gdy przedtem byli ograniczeni do ziemskich mentalnych pojazdów, przywiązanych do solidnego gruntu. Ich pieśń była narastającym dźwiękiem rożków, ale wciąż brzmiała pianissimo. Szkielet mentalnych energii, który budowali wirtuozi, był topograficznie skomplikowany, sześciowymiarowy. Miał kolory kreatywności wysokiego stopnia: żywy szmaragd, akwamaryna i przezroczysty turmalinowy niebieski. Nowicjusze cerebroenergetyki zostali wcieleni przez Dyrygenta jako ostatni, zaprowadzeni na miejsce, uspokojeni, przyłączeni po kolei. Umysły te miały spełniać w metakoncercie bierną rolę, dostarczać energię witalną tkaninie wielkiej struktury i śpiewać głosem uzupełniającym i niewyraźnym, jak brzęczenie strun w huraganowym wietrze. Większość pomocniczych Wielkich Mistrzów stanowili kreatorzy, błyszczący zielenią ciemniejszą niż ich bardziej doświadczeni koledzy; ale były również węzły innych kolorów: redaktywny szkarłat, koercyjny szafir, ciepłe, słoneczne złoto psychokinezy, stabilny fiolet wielkomistrzowskich ultrazmysłowców. Cała konstelacja brzmiała harmonijnie, jak wielka orkiestra symfoniczna. Dyrygent doglądał dokończenia generatora, dokonując drobnych poprawek timbre’u i stroju. Potem wprowadził cel. Był to torus, jakby przezroczysty obwarzanek, obejmujący mnóstwo wirujących szaleńczo małych, dymnych kulek, a każda miała w sercu kropelkę nieprzejrzystego granatu. Ikona Cible była chaotyczna i trwała jednocześnie, symbolizowała stosunkowo małe, gęste metaliczne jądro księżyca, które miało przejść transformację, aby spowodować zniszczenie skamieniałej zewnętrznej powłoki. Diobsud zasłonił Cible i rozpoczął się czas dostępu. Dyrygent nakazał energiom generatora złączyć się, wzmocnić i wyłonić. Pieśń metakoncertu przerodziła się w chóralne uderzenie. Snop białego światła wystrzelił z większej struktury, przeszedł przez soczewkę i przebił torus wzdłuż jego poziomej osi. Podskakujące kuleczki natychmiast zamarły. Dyrygent zmodyfikował soczewkę, zwężając i nasilając wiązkę. Kuleczki po kolei przemieszczały się na bieguny penetracji, łącząc się i rozszerzając, by wypełnić przeciwległe sekcje, a ich lśniące serca łączyły się i jaśniały w statecznie nastającej harmonii. W końcu zamykający je torus rozproszył się i widać było bliźniacze czerwone rozbłyski, jak główki lśniących szpilek. Metakoncert śpiewał crescendo. Czerwone rozbłyski stopiły się w jeden. W centrum rozkwitł pulsujący pająk białego płomienia, po czym zgasł w hałaśliwej detonacji. Symboliczny obraz zniknął. Metakoncert wycofał się i zapadła cisza. To, co miało się stać potem, było poza jego kontrolą. Rozpoczął się rozpad księżycowego jądra. Marc pokazał swym kolegom prawdziwy Cible, pociemniałą kulę koloru lekko łososiowego, oświetloną światłem gwiazd. Pozornie nie zaszła tu żadna zmiana. Maleńki obiekt, sztuczna planetoida, leciał w jej kierunku po skośnej trajektorii uderzeniowej i zniknął bez śladu w atmosferze satelity. Cible znów wyłonił się z cienia Diobsudu w światło słoneczne.

Nagle zaczął się wydymać, jakby chwytał ostatni, bolesny oddech. Z jego biegunów wystrzeliła zorza. W stronę równika pomknęły fale uderzeniowe zjonizowanych gazów, żółte azotu, oraz bladoczerwone i stalowoniebieskie argonu, znaczone monstrualnymi wyładowaniami elektrostatycznymi. Fale zderzyły się, a wtedy wybuchły rozszerzające się pierścienie plazmy, nadając księżycowi wygląd miniaturowego Saturna. Gdy gazy ustąpiły, obserwatorzy zobaczyli, jak gruba pokrywa lodowa satelity gwałtownie pęka. Ogromne szczeliny widoczne były jednak tylko przez chwilę, bo zaraz wybuchła oślepiająca biała para, momentalnie tworząc nową atmosferę, która jednak natychmiast stała się cienka, gdyż dewastujące gorąco wydzielane przez zmodyfikowane jądro wypychało jaw próżnię. Teraz metakoncert widział pękającą litosferę, szczeliny szerokości setek kilometrów, pulsujące czerwienią i złotem na nocnej ćwiartce Cible, a także skomplikowane ruchy zderzających się fal sejsmicznych, od których skorupa falowała i lśniła. Błyszczące odłamki, odrzucone na zewnątrz jak iskry z ogniska, w rzeczywistości były ogromnymi kroplami rozpalonej do białości magmy. Niektóre miały wystarczający pęd, by osiągnąć prędkość orbitalną i przebić gazowy pierścień zniszczonego małego świata. Eksperyment się udał - stwierdził Marc. To był koniec. Umysłowy obraz Cible’a zniknął. Metakoncert się rozdzielił. Jego roztrzęsieni uczestnicy wyłonili się ze swych czarnych instalacji i zbierali w małych, milczących grupkach w komorach do przechowywania urządzeń cerebroenergetycznych, obserwując efekt własnymi ultrazmysłami. Sto pięćdziesiąt sześć statków kosmicznych rebelianckiej floty znajdowało się w dużej odległości, więc nic im się nie stało, ale i tak wzniesiono przeciwmeteorytowe ekrany drugiej klasy jako środek ostrożności. Cible nie rozpadł się całkowicie. Miał na to zbyt dużą masę. Jednakże większa część atmosfery zniknęła, podobnie jak niemal cała woda. Przez następnych pięć godzin, długo po tym, jak zmęczeni członkowie metakoncertu zapadli w ciężki sen podczas podróży powrotnej na Okanagon, ranny satelita wciąż się chłodził i uspokajał. Dymiące pręgi jak szeroko rozpostarte pajęczyny grubej tkanki zabliźniającej, stopniowo pokrywały uszkodzenia skorupy. W paru miejscach wybrzuszenia magmy rozlały się, tworząc morza, kamienne oceany, które z początku były gładkie, potem zaś pojawiało się na nich coraz więcej małych kraterów, w miarę jak szczątki spadały z powrotem na powierzchnię. Nowe wulkany miały pulsować konwulsyjnie przez wiele lat, wysyłając parasolowate chmury popiołu, które stopniowo grzebały powierzchnię księżyca pod pyłowym regolitem. Na Cible nigdy nie wykształciło się życie, ani przed katastrofą, ani później. Było to po prostu pozbawione znaczenia ciało niebieskie, którym interesowała się garstka miejscowych astronomów, a operatorzy sprzętu cerebroenergetycznego użyli go jako celu treningowego. Wysłała Thierry’ego, Mitsuko i dzieci na noc do hotelu w Chelan, a gdy Marc wrócił z Bazy Sektora, powitała go we frontowych drzwiach pustego domu, ubrana w koszulkę nocną i negliż z wiśniowego jedwabiu. - Udało się, Marcas? - zapytała, przyciągając jego głowę w dół, by lekko pocałować go w usta. Ale wyczytała już odpowiedź z tego krzywego uśmieszku i emanacji radosnego zmęczenia, która sączyła się spod jego niedbale założonej osłony. - Osiągnęliśmy cel. Siedmiuset nowym Wielkim Mistrzom udało się stworzyć zastępczą strukturę generatora kreatywności. Wytworzyli mniej energii, niż mógłby dać Mentalny Człowiek, ale łatanina się udała. Zdołamy przeprowadzić demonstrację, jeśli będzie to konieczne. A co potem, tego nie wie nikt. - Wysunął się z jej objęć. Jego płonące szare oczy były zapadnięte, miał gorączkowe rumieńce. Nie zadał sobie trudu, żeby spłukać płyn do przemywania skóry z instalacji cerebroenergetycznej. Kombinezon poplamiony był potem i żrącymi chemikaliami. - Weź gorącą kąpiel - zaproponowała. - Jesteś głodny? - Nie. Tylko umieram z pragnienia, jestem brudny i niesamowicie napalony.

Jej śmiech był lekki i nerwowy. - W sypialni czeka na nas trochę Veuve Clicquot. W Starym Świecie, na wyspach San Juan, jest już prawie północ Nocy Sylwestrowej. Pomyślałam, że możemy świętować z dwóch powodów jednocześnie. - Mm. Nowy Rok 2083. Całkowicie zapomniałem. - Jego myśli wciąż krążyły wokół metakoncertu, potrząsnął więc głową i pozwolił się poprowadzić do ich pokoi. Główny korytarz domu, z wysokim stropem i masywnymi donicami, był słabo oświetlony, cichy i pełen cieni. - Cieszę się, że jesteśmy dziś sami - powiedział. - Pomyślałam, że tak będzie lepiej... bo nie wiedziałam, czy eksperyment na Cible się uda. Otworzyła drzwi do sypialni. Imitowała ona naturalną grotę z trzema płytkimi tarasami, wyciętymi w lśniących kawałkach oliwinu z bogatymi żyłkami mlecznego kwarcu i złota. Na górze znajdowały się luksusowo urządzone garderoby i kabiny toaletowe. Rzeźbione szafki i półki z cennego drewna zawierały kosmetyki, perfumy, grube ręczniki na podgrzewających prętach, urządzenia do modelowania włosów, manicure, pedicure i masażu. Nowy moduł ArmaniVestiarista podawał bieliznę i codzienne ubranie. Czyścił również obuwie i odświeżał cięższe sztuki odzieży w komorze do prania na sucho. Na niższym poziomie znajdowała się wielka wanna z biczami wodnymi, o średnicy trzech metrów, wyrzeźbiona z jednego bloku jadeitu. Wodą napełniała ją parująca kaskada, która spadała w dół podświetlonymi ametystowymi rurami. Obok wanny znajdowały się egzotyczne rośliny i winorośle z opadającymi złotymi kwiatami, okalające otwartą niszę prysznicową z licznymi głowicami, w której można było wokalnie zaprogramować wydawanie szamponów, balsamów do ciała i kosmetyków do golenia. Na najniższym poziomie urządzono wielki basen, wokół którego rosły drzewa i krzewy ozdobne. Połowa jego trzydziestometrowej długości znajdowała się wewnątrz domu, reszta podzielona na część nad - i podwodną wysoką przegrodą z jednostronnie przepuszczającego materię szkła - rozciągała się do ogrodu. Marc podszedł do barku, zamówił litr soku pomarańczowego i wypił niemal jednym haustem. - No, trochę lepiej. Rozebrał się, wrzucił psychokinezą brudne ubrania do kosza na podłodze, wszedł pod prysznic i prawie zniknął w pianie myjących bąbelków. Po chwili, gdy był już czysty, zaproponował: - Wykąpiemy się razem? Ale ona potrząsnęła głową. - Posiedzę przy tobie, kiedy będziesz się moczył. - Przesunęła mosiężną ławkę z zieloną poduszeczką w pobliże wanny. Marc zniknął w parującej wodzie, po czym wynurzył się, włączył Jacuzzi, westchnął z zadowolenia, zamykając oczy, i odpoczywał. - Było bardzo ciężko? - zapytała. - To najtrudniejsza rzecz, jakiej kiedykolwiek próbowałem. Czuję się tak, jakby przebiegło po mnie stado byków - na zewnątrz i wewnątrz. Wstała, przyniosła z barku dużą szklankę parującego bursztynowego płynu i podała mu. - To wódka z bulionem i witaminami. Jeśli nie chcesz jeść, przynajmniej się napij. Wzruszył ramionami i zaczął sączyć alkoholowy rosół, pozwalając, aby wirująca woda i jego własna autoredakcja ukoiły napięcie nerwowe. Czekała w milczeniu, a on zdawał się drzemać. - Mogę zobaczyć, co się stało z księżycem? - spytała po jakimś czasie. - Jeśli chcesz. - Wysłał skondensowany opis wydarzenia do jej umysłu, nie zauważając krótkiego krzyku przerażenia. - Próba poszła dość dobrze, ale Alex mówi, że żadne dostrajanie i przerabianie tego programu nie spowoduje, by konfiguracja stała się skuteczniejsza niż dziś. Będę musiał sporządzić całkiem nowy projekt. - Wypływ energii wydawał mi się... dość niszczycielski.

- Gdyby brał w tym udział Mentalny Człowiek, mielibyśmy o wiele więcej możliwości elastycznego działania. Do takiej operacji potrzebowalibyśmy tylko pięciu statków kosmicznych zamiast stu pięćdziesięciu sześciu i moglibyśmy podzielić energie metakoncertu, a nawet, w razie konieczności, skupić je w różnych miejscach. Moglibyśmy rozbić Cible zużywając na to jedną dziesiątą czasu, którego potrzebowaliśmy dziś, neutralizując jego grawitację. A my musieliśmy grzebać w materialnym jądrze. Bez gigantycznych umysłów składających się na generator nie pozostaje nam nic innego, jak korzystać z dość prymitywnego trybu kreatywnej metamorfozy. Jednak nowy projekt pozwoli nam zwiększyć energię wyjściową o kolejne dwadzieścia lub trzydzieści procent, bo podłączymy jeszcze paręset operatorów CE x600, którzy na razie jeszcze się szkolą, plus dodatkową nadbudowę w postaci operatorów kasków El 8. Ale za ten zysk trzeba będzie zapłacić zmniejszoną mobilnością. - Nie rozumiem - przyznała się Cyndia. Westchnął, otworzył oczy i wyszedł z wanny. - Będziemy silniejsi, ale powolniejsi i bardziej niezdarni. Pokazał jej inny obraz, a potem zanurkował do dużego basenu. Pływając pod wodą, kontynuował telepatycznie: Z początku miałem nadzieję, że poprowadzimy decydujące, szybkie operacje, wyskakując i wskakując do nadprzestrzeni niezauważeni przez Imperium. Ale jeśli przygotowanie i praca koncertu będą trwały dłużej, trzeba będzie bardzo starannie wybierać strategiczne cele, a także podjąć kroki dla obrony naszej floty kosmicznej, niosących operatorów cerebroenergetycznych podczas akcji. W tym celu nakazałem, żeby astrachańskie statki wzięły pełne załogi i przygotowały się do nadprzestrzennego rendez-vous z Molakarem. - Z Molakarem? - przeraziła się. - Myślałam... - Kordelia i jej sztab analityków przeprowadzają nowy zestaw symulacji. Powinni być gotowi na czas przed sesją Konsylium, więc będziemy doskonale wiedzieli, jakie mamy możliwości. Ale najbardziej prawdopodobna jest demonstracja na Molakarze - wyjaśnił. - Imperium może skapitulować w obliczu waszego ultimatum. Podeszła do basenu z jego białym szlafrokiem frote. Wyszedł, jedną ręką wyciskając wodę z gęstych, kręconych włosów, i włożył szlafrok. - Wątpię, żeby obcy magnaci tym razem poddali się mojej koercyjnej mocy, kochanie. Pomyśleliby, że blefuję. Dla obcych jest to niepojęte - zwłaszcza dla przeklętych Lylmików! - żeby ludzki przywódca z gigantycznymi mocami umysłowymi próbował rozwiązać konflikt inaczej niż intelektualnie. Nigdy nie rozumieli ludzkiej natury. To, że tchórzliwie zgodziliśmy się na Panowania Simbiari, uśpiło czujność Imperium, które sądzi, że przyjmiemy i despotyzm, jeśli ceną będzie pokój w cywilizacji galaktycznej. Nie mogą uwierzyć, że moglibyśmy chcieć ryzykować jego utratę. Jedynym sposobem na przekonanie ich o błędności tego poglądu jest udowodnienie im, że naprawdę zamierzamy ich zniszczyć, jeżeli nie zwrócą nam wolności. - Molakar - szepnęła. - Ach, Marcas, Marcas! Cały czas miałeś taki zamiar. - To zawsze był najskuteczniejszy środek. - Ruszył po schodach do garderoby. - Możesz rozważyć inny - powiedziała bardzo miękko, podążając za nim. - Postaraj się porozmawiać z Davym MacGregorem, gdy podczas sesji Konsylium przyjmie stanowisko Pierwszego Magnata. Marc zmarszczył czoło. Wytarł do sucha włosy, potem na chwilę włożył głowę do układarki. - Co właściwie sugerujesz? - Davy nie jest tak nieprzejednany jak twój ojciec. Jego własne, długotrwałe wątpliwości co do Wspólnoty są wszystkim dobrze znane, a lata pracy na stanowisku Kierownika Planetarnego Ziemi nauczyły go tolerancji. Gdybyś zdołał go przekonać, jak zdeterminowana i uzbrojona stała się Rebelia - gdyby Davy uświadomił sobie, jak bliska wojny jest galaktyka - mógłby spróbować osiągnąć kompromis. Zwłaszcza, że nie ma już niebezpieczeństwa ze strony Fury’ego czy Hydry, którzy mogliby wciągnąć Rebelię w swoje własne sekretne plany i skompromitować ją. Obecna

kontrowersja jest czysto moralna: ludzka wolność a niezmienne stanowisko Imperium w kwestii Wspólnoty. Może uda się osiągnąć wzajemne ustępstwa! Paul nigdy by nawet o tym nie pomyślał. Davy może. - Wątpię. - Podszedł do Moduplexu i zamówił czarną, jedwabną piżamę. - Marcas a mhuirin, mój najukochańszy, jeśli jest jakakolwiek szansa na uniknięcie przemocy lub na ocalenie życia tych wszystkich Krondaku na Molakarze - musisz spróbować. - Decyzja należy do mnie - odparł lodowatym tonem. - Oczywiście. - Odwróciła się, oślepiona przez łzy. Chwycił ją za ramię. - Cyndio, to konieczne. Przykre, ale konieczne. Naprawdę mamy tylko jedną szansę na wyrwanie Imperium z jego obłudnego samozadowolenia, udowodnienie, że podchodzimy do sprawy ze śmiertelną powagą i zmuszenie go do spełnienia naszych żądań. Zniszczenie niezamieszkałego księżyca, takiego jak Cible, nie wywarłoby pożądanego wrażenia. Tylko bezsensownie odkrylibyśmy karty i stracilibyśmy przewagę psychologiczną. Byłoby inaczej, gdybyśmy potrafili mocą psychiczną zniszczyć jakieś słońce. Patrzyła na niego, znów opanowana. - Czy Mentalny Człowiek potrafiłby tego dokonać? - Może. Gdyby dzieci miały czas dojrzeć. Ale moim pierwszym kandydatem do demonstracji zawsze był Molakar. Świat ciemiężycieli. Baza wypadowa, z której Imperium może odizolować Ziemię. Wiesz, ile się tam teraz zebrało kosmicznych statków Krondaku? Potrząsnęła głową. - Prawie cztery tysiące. Sam je widziałem dzięki cerebroenergetycznemu wzmocnieniu mentalnego wzroku. I co dzień przylatuje więcej, z coraz odleglejszych sektorów galaktyki. To koncentracja pojazdów o wysokim czynniku przemieszczenia, jakiej nie widziano od czasów Wielkiej Interwencji sprzed siedemdziesięciu lat. - Dia linn! Czyli Imperium musi nas podejrzewać. - Byliby głupcami, gdyby nie podejrzewali. Ale dotąd nie uczynili nic, żeby nas powstrzymać. Przyznaję, że nie wiem, co o tym myśleć. - Porozmawiaj z Davym MacGregorem - błagała, chwytając jego dłonie. - Przynajmniej zapytaj go, czy spróbuje doprowadzić do kompromisu. Obiecaj mi choć tyle, mo mhuirnin dilis. Proszę! Mocne palce się zacisnęły, a potem puścił ja z lekkim westchnieniem. Szczególny, słodki uśmiech uniósł jeden kącik jego ust. - Chodźmy do łóżka. Bardziej niż czegokolwiek w świecie pragnę się z tobą kochać. - Zrobisz to! - krzyknęła radośnie i zarzuciła mu ramiona na szyję. - Dziękuję ci, Marcas, dziękuję. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Nigdy jej nie pytał, czy wie o ich pokrewieństwie. Najpierw, tuż po rozprawieniu się z Madeleine, obawiał się, że osobista blokada wywrze zły wpływ na ich stosunki małżeńskie; ale jego pożądanie pozostało tak silne, jak zawsze. Szybko przejrzał prace z dziedziny psychologii i antropologii, nie wierząc własnemu instynktowi, i odkrył, że tabu było wytworem społecznym, znacznie wzmocnionym przez wychowanie. Seks z Madeleine był odrażający i nie do pomyślenia, ponieważ naprawdę była jego siostrą. Cyndia - niezależnie od biologicznego dziedzictwa - po prostu nią nie była. Ich pierwsze cielesne połączenie w ziemski Nowy Rok 2083 było szaleńcze i przepojone pragnieniem. On się nie poddawał, nawet w szczytowym momencie, więc czekała. Urządzenie było schowane w jamie jej miednicy, nieszkodliwe, dopóki nie aktywuje jego wyszukanego mentalnego włącznika. Przeprowadziła liczne testy, ale nie była pewna, czy aparacik zadziała właściwie w szczytowym momencie. Pewne było tylko jedno: on nie poczułby bólu. Gdyby to zrobiła.

Gdyby nie miała innego wyboru. Leżeli nadzy, pijąc szampana i pozwalając ponownie narosnąć erotycznemu napięciu. Sypialnia była oświetlona świecami w lichtarzykach, otwarta na wonne powietrze z ogrodów. Pośród ozdobnych krzewów migotały i miękko śpiewały ćmy. Maleńkie wstrząsy sejsmiczne, takie, których mieszkańcy Okanagonu nawet nie zauważali, wprawiły w wibracje rzeźbę na patio. Teraz delikatnie podzwaniała. - Jest coś, o co muszę cię zapytać - szepnęła. - Chodzi o Mentalnego Człowieka. - Co takiego? - Zaskoczyło mnie, że nie rozpocząłeś projektu od nowa tuż po katastrofie. Zdziwili się też Jeff i Keoghowie, bo przecież mówiłeś, że masz taki zamiar. Oczywiście wprowadziłeś zmiany w metakoncercie, żeby działał z dorosłymi operatorami CE, ale jak sam powiedziałeś, nowa konfiguracja jest o wiele mniej skuteczna. Czy jednak postanowiłeś porzucić projekt Mentalnego Człowieka? Jego zasłona myślowa stała się mocniejsza. - Czas działa przeciwko nam. Ale jeśli Rebelia zostanie opóźniona, wyrośnie nowe pokolenie młodych gigantów, które nam pomoże. Jednakże pojawił się poważny dylemat moralny związany z ponownym rozpoczęciem projektu. Wciąż go nie rozwiązałem. - Dylemat... moralny? - Oślepił ją wybuch nadziei. Czy to możliwe, że naprawdę zastanowił się nad ohydną procedurą encefalizacji, która pozbawiała dzieci ciał? Czy wreszcie uświadomił sobie to, o czym ona wiedziała od tak dawna, że z gruntu złe są wszelkie próby przyśpieszenia ludzkiej ewolucji mentalnej i cielesnej, tworzenie Homo summus, gdy żyją jeszcze w pełni cielesny Homo sapiens i Homo superior! Czy to możliwe, że uda jej się go oszczędzić? Leżał na plecach, jedną rękę podłożywszy pod głowę, a drugą czule ją obejmując. Migocące światła świec tańczyły na jego szlachetnej twarzy. Był tak spokojny, taki mocny, tak bardzo piękny. Jej ulubione irlandzkie imię, które mu nadała, ardaingeal ionuin - “ukochany archanioł” było wyzwaniem dla straszliwego przezwiska, które przypięli mu lojaliści. - Opowiedz mi o tym, gra mo chroi - poprosiła. - Może będę mogła pomóc. - Po śmierci Mentalnego Człowieka odkryłem, że jajeczka wykorzystane do poczęcia dzieci nie były jajeczkami mojej kuzynki Rosamund, jak wszyscy myśleliśmy. Należały do Hydry Madeleine. Do mojej siostry. Cyndia milczała, pragnąc, by nadzieja nie umarła. Strzegła własnych, przerażonych myśli. - Maddy mi to wyznała - kontynuował Marc. - Przyznała się również, że zmieniła Mentalnego Człowieka w nową, stugłową Hydrę. - To... przygnębiające. Ale śmierć dzieci była cudownym wyzwoleniem dla nas wszystkich! - Tak by się mogło zdawać. - Jego głos był ponury. - Zabiłem Maddy. Zrobiłem to z premedytacją, bo tego wymagała sprawiedliwość. Wszystkie Hydry zostały skazane in absentia przez Pierwszego Magnata za ich wcześniejsze zbrodnie, więc nie miałem powodu przekazywać jej władzom. To nieodwracalnie oczerniłoby Mentalnego Człowieka w oczach opinii publicznej. - A tego nie mogłeś ryzykować - szepnęła Cyndia. - Zniszczyłem mózg Maddy, ale jej ciało wciąż znajduje się w zbiorniku kriogenicznym w CEREM-ie. Jeden jajnik jest nienaruszony. Ciało istnieje tylko na poziomie wegetatywnym, ale Jeff Steinbrenner jest pewien, że technologia zbiornika regeneracyjnego pozwoli na zreplikowanie plazmy rozrodczej, jeśli zastosujemy zewnętrzną redakcję, aby wzmocnić pozostałości sieci mózgowej i układu nerwowego. - Zatem twój wielki dylemat moralny sprowadza się do tego, czy użyć jajeczek własnej siostry, Hydry. Co do samego projektu nie masz wątpliwości. Nie słuchał jej. Wciąż tuląc ją do siebie, powiedział:

- Cyndio, gardzę Madeleine i potępiam ją. Mam nadzieję, że spłonie w piekle, kiedy wreszcie pozwolę jej umrzeć. Sama myśl, że ten potwór mógłby być matką Mentalnego Człowieka, nawet pośmiertnie... jest nie do zniesienia. - A jednak zachowałeś jej ciało. - W desperacji - przyznał. - Jest inny sposób na poczęcie Mentalnego Człowieka, ale bałem się ci o nim powiedzieć. Bałem się, że to może cię ode mnie odstręczyć. - Ach, m’aingeal. Mój biedny, biedny aniele! Czyli ty wiesz! Delikatnie się odsunęła, żeby spojrzeć mu w oczy, i rzekła zdecydowanie: - Ja też. Wiem, kim jest mój prawdziwy ojciec. - Cyndio... - głos mu się załamał, spuścił wzrok. - Mój ojciec nazywa się Rory Muldowney. To, co zaszło między Paulem Remillardem i moją matką, było jedynie biologicznym wypadkiem. To nie zmieni niczego między nami, kochanie - ani dla mnie, ani dla Boga w niebie, który widzi miłość, a nie techniki prokreacyjne. A jeśli chcesz, żebym była matką nierodzonego Mentalnego Człowieka, będę nią. Jego twarz rozświetliła się w poczuciu ogromnej ulgi, przytulił ją jeszcze mocniej. - Och, cherie, jak mogłem w ciebie wątpić? Wstrzymała oddech, nie mając jeszcze odwagi uwierzyć w swe wyzwolenie. Ale on powiedział: - Nasze mentalne potomstwo będzie miało uśpione moce, ale to można pokonać encefalizacją. Steinbrenner jest tego pewien, chociaż nawet wtedy nie każde z naszych dzieci musi być gigantem. Jednak genetycy zapewniają mnie, że w drugim pokoleniu nie będzie już z tym problemu. Wciąż była spokojna, chociaż prawda przeszyła jej serce, a nadzieja znikła. - Ty... Tobie chodzi o Hagena i Cloud. - Oczywiście. Ich potomstwo, poczęte in vitro, będzie operanckimi gigantami. Oczywiście... O to mu cały czas chodziło. Gdyby go odrzuciła, a on nie byłby w stanie się zmusić do zaakceptowania Madeleine jako matki, zawsze pozostawały ich własne, prawdziwe dzieci, które mogły zostać rodzicami Mentalnego Człowieka. Marc mówił dalej: - A potem, gdy Rebelię zwyciężymy i nic nie stanie na przeszkodzie tryumfowi Mentalnego Człowieka, Cloud i Hagen będą jeszcze dość młodzi, żeby osiągnąć własny pełny potencjał mentalny, tak jak mój brat. - Twój brat... - Próbowałem to Jackowi wyjaśnić. Myślałem, że dostrzeże piękno pomysłu, i jego słuszność. Ale on jest zaślepionym, egoistycznym głupcem, zamkniętym we własnej, ograniczonej wizji zjednoczonej ludzkości. Nie to co ty, najdroższa. Hagen i Cloud osiągną swój potencjał mentalny. On tak powiedział. Pocałował jej zamknięte oczy, potem usta. Poczuła jego podniecenie i wiedziała, że nadszedł czas. - Kochaj mnie - powiedziała, podejmując decyzję za siebie samą, za Mentalnego Mężczyznę i za Mentalną Kobietę. - Tak bardzo, bardzo cię kocham. - Psychokinezą zdmuchnęła świece w sypialni. Marc z czasem dojdzie do siebie. Jej miłość pomoże. Czuła, jak jej ciało lewituje z jego ciałem, unosi się i obraca w ciepłym powietrzu. Całował jej usta, szyję, piersi, i czyniłby tak dalej, gdyby go nie chwyciła i nie wprowadziła w siebie, osiągając pierwszy orgazm. Krzyczała, tuliła się do niego, pieściła go wewnętrznie, owijała go w energię witalną wypływającą z głębi ciała i duszy. Mogłaby rozpalić się jeszcze raz, ale skierowała energię, powiększoną miłością, do niego. Jeśli pójdzie tak, jak miała nadzieję, on może się nigdy nie dowiedzieć, że to się stało. Do czasu, gdy wojna zostanie wygrana (oczywiście on wygra!), ona znajdzie sposób na zniszczenie ciała Madeleine, na zaaranżowanie sterylizacji własnej i dzieci. Siostra Marca, Marie, również

podejmie odpowiednie kroki, gdy wyjaśni się jej, że to konieczne. Potem, nawet jeśli Marc odzyska płodność w laboratorium regeneracyjnym, koszmar Mentalnego Człowieka się skończy. Cały płonął, słyszała jego krzyk, gdy zmierzał nieuchronnie w kierunku kulminacji. Tak - tym razem poddali się temu oboje. Ich ciała stopiły się w pełni, radośnie, połączyły się na szczycie, zanurzyły w powodzi gwiezdnej bieli i błękitu. Chciała tego. W tym momencie nie była jednak w stanie powstrzymać się od wizualizacji urządzenia. On zobaczył je w miłosnym połączeniu i wiedział, do czego służy. Wiedział, co zrobiła. Z miłości do niego zabiła Jego. Nie czuł fizycznego bólu, tylko rozpacz duszy. Zwinął się w konwulsjach. Jego krzyk poszarpał ich związek, zamroził ciepłe, płynne światło w tnące serce ostrze czarnego lodu. CO TY ZROBIŁAŚ BOŻE CO TY ZROBIŁAŚ! Powiedziała: Kochałam cię. Zawsze. Zrobiłam to z miłości do ciebie i do ludzkości. Jego atak był odruchowy, niezamierzone uderzenie przeciwko obrażeniu postrzeganemu jako śmiertelne. Gigantyczne energie życiowe przepłynęły od korzenia do korony, zaślepiając ultrazmysły. Psychokineza zawiodła i spadł z powietrza jak meteoryt tonący w arktycznym morzu. Słysząc, jak ona powtarza po raz ostatni: Kocham cię. Potem zapadł się w otchłań. Obudził się o świcie. To nie był sen. Jej ciało leżało przy nim, zimne jak jego świadomość zdrady, nieruchome jak niedowierzanie, przepiękne, martwe. Jej długie włosy utworzyły doskonałą, jedwabistą, bladozłotą aureolę. Oczy koloru morza były na wpół otwarte, bez blasku pod ciemnymi rzęsami. Jej rozchylone miękkie usta uśmiechały się. Jak ona mogła? Co sobie myślała? Czy jej miłość była kłamstwem? Oczywiście, że nie. To dlaczego? Dlaczego? Ultrazmysłowym pogłębionym skanowaniem nie zauważył żadnego uszkodzenia genitaliów. Ale nie był lekarzem, a komórki są maleńkie i tajemnicze. Szczegółowa diagnoza tego, co zniszczył aparacik ultradźwiękowy, oraz leczenie będą musiały poczekać. Czy ja wyzdrowieję? Z pewnością. Czemu nie? Zapytaj ją! Dlaczego to zrobiła? Ona odeszła Boże odeszła JAK MOGŁA TO ZROBIĆ? Powiedziała, że dla mnie i dla ludzkości czy ona była szalona. Boże nie tak ja to sprawiłem cała miłość całe życie na nic ty suko ty najukochańsza ty to zrobiłaś dlaczego dlaczego dlaczego? Wciąż prawie nieprzytomny, naciągnął na nią białe jedwabne prześcieradło. Tak łatwo odeszła miłość życie pytanie DLACZEGO? Co ja zrobię? Nie może być śledztwa wypadek psychokreatywny wypadek ogromna miłość zbyt intensywna do zniesienia tragiczne skonsumowanie. Pat tego dopilnuje Pat zajmie się wszystkim. Od razu wyśle dzieci i dwójkę służących na Stary Świat. Za parę dni wszyscy magnaci Rebelii w tym on – wyrusza na planetę Konsylium. Jeśli podczas sesji wszystko pójdzie tak, jak się spodziewa, Okanagon stanie się centrum dowodzenia Rebelii. Nikt nie będzie miał czasu myśleć o niej. Nikt poza mną samym. Och Cyndio DLACZEGO?... Spojrzał na własne ciało. Pachniało jej perfumami, jej słodkim, seksualnym piżmem. Jej molekularne ślady na jego nagim ciele. DLACZEGO? Poczuł nieznane, bolesne kłucie w oczach, gdy wychodził z sypialni i ciężko szedł pod prysznic. Z zaskoczeniem stwierdził, że płacze i nie może przestać. Płacze nad samym sobą, zdradzonym i upokorzonym. Płacze nad Mentalnym Człowiekiem.

Nigdy nie zapłacze nad nią. Stał w oczyszczających strumieniach wody ponad godzinę, wciąż się namydlając. Zdjął ślubną obrączkę Claddagh, którą mu dała, spojrzał krótko na połączone ręce i serce w koronie, po czym wrzucił ją do kosza na śmieci. Ubrawszy się poleciał jajkiem do CEREM-u, gdzie zainstalował ultrazmysłową płytę mózgową w swym urządzeniu x600 CE i zamknął się w czarnej trumnie. Gdy jego bezużyteczne ciało odeszło, a mózg wypełnił się mocą, wysłał swój umysł w pozacielesną wyprawę do najdalszych granic wzmocnionych ultrazmysłów, w bezgwiezdną noc za Lokalną Grupą Galaktyk. Odpoczywał tam w pustce i ciszy. 30 SEKTOR 15: GWIAZDA 15-000-001 [TELONIS] PLANETA I [PLANETA KONSYLIUM] ROK GALAKTYCZNY: LA-PRIME I-392-658 [7 LUTEGO 2063] David Somerled MacGregor, nowo wybrany Pierwszy Magnat Państwa Ludzkości, był bardzo zaskoczony, gdy Marc Remillard podszedł do niego po pierwszym spotkaniu Konsylium i złożył propozycję kompromisu. Osaczywszy Szkota w cichym zakątku wielkiej Centralnej Promenady, Marc mówił szybko i nagląco. W tym samym czasie jego mózg specjalnie odsłonił przerażający obraz tego, jak daleko może posunąć się Rebelia, by wymusić secesję. - Wielki Boże, człowieku, nie ze mną powinieneś o tym dyskutować - zaprotestował Davy, którego twarz pobladła od szoku. - Powiedz to jutro podczas sesji albo zwróć się do Dyrektoriatu do spraw Ludzkich. - Jesteś Pierwszym Magnatem - perswadował Marc. - To w Państwie Ludzkości urząd najbliższy najwyższej władzy wykonawczej. Nawet zanim zostałeś wybrany, mianowałeś się pierwszym obrońcą Wspólnoty. Wypełniaj zatem swój obowiązek. Jeśli wierzysz w Imperium i masz nadzieję je uratować, to natychmiast przekaż moją propozycję kompromisu Lylmickim Nadzorcom. - Cholera, dlaczego nie pójdziesz do nich sam? - Mam już dość rozmów z obcymi. - Głos Marca był złowieszczo spokojny. - Nie będę już przemawiał w Konsylium i z pewnością osobiście nie zwrócę się do Nadzorców. Jedynym powodem, dla którego proszę cię, abyś jeszcze w ostatniej chwili próbował pośredniczyć, jest fakt, że muszę wypełnić obietnicę złożoną Cyndii. Gniew Davy’ego rozpłynął się w nagłej fali litości. - Przykro mi z powodu twojej straty - powiedział cicho. - Bardzo ci współczuję. Ale Marc tylko skinął głową, odrzucając telepatyczne słowa pociechy drugiego wdowca. - Powiedz Lylmikom, że nie będzie więcej rozmów - powtórzył. Potem odszedł w tłum Centralnej Promenady. Dave nigdy przedtem nie odwiedził enklawy Lylmików, ale Paul Remillard opowiadał mu o własnych doświadczeniach. Wychodząc ze stacji metra w Syrel, Pierwszy Magnat nie czuł się zbyt pewnie w zamglonym ogrodzie bladych, krystalicznych roślin. Miejsce to było zbyt wydumane, bezkrwiste i rozmyte. Stanowiło trafną metaforę samych Panów Galaktycznych, którzy wyznali Paulowi, że ich rasa wymiera i spodziewają się, iż ludzkość w końcu zastąpi ich w pełnieniu przewodniej roli w założonym przez nich Imperium. Wzdłuż ścieżki wybrukowanej różowym kwarcem, prowadzącej do budynku audiencyjnego, ciągnęły się rabaty przezroczystych, przypominających kwiaty form życia, wyglądających, jakby były wykonane z włókna szklanego, a nawet z matowych diamentów. Szklista powłoka na ziemi

skrzyła tęczowymi kroplami rosy. Delikatne, opalizujące drzewa poruszały się w łagodnym wietrzyku, a liście leciutko podzwaniały. Ale Davy MacGregor nie był w nastroju do cieszenia się tym martwym pięknem. Przypominając sobie doświadczenia Paula z enklawy, podszedł do ogromnej bryły złota bez żadnych drzwi czy okien, która była chyba domem Lylmików, i powiedział: - Jestem! Na gładkiej powierzchni w jakiś tajemniczy sposób pojawiły się dębowe drzwi z żelaznymi okuciami. Davy otworzył je, wszedł do środka - i zatrzymał się, osłupiały. Paul mówił, że w bryle można się spodziewać nieziemskiego wnętrza. Tymczasem on znalazł pokój dziwnie znajomy, wydający się wiernym odbiciem salonu z jego pokojów na Uniwersytecie Edynburskim, gdzie w dawnych, dobrych czasach był profesorem ksenopsychologii. Ściany wyłożone były ciemną boazerią, a całe pomieszczenie było lekko podniszczone; na kominku płonął niewielki ogień, przez okna widział noc i światła zamglonego miasta. W pokoju znajdowała się też sfatygowana skórzana sofa i dwa stare wyściełane ratyną fotele, wysłużony stolik do kawy, antyczny komputer na biurku z wgłębieniem na kolana, półki z książkami ciekłokrystalicznymi i tradycyjnymi - nawet ceramiczny stojak z dwoma starymi, czarnymi parasolami, a także cromach z tarniny i wygiętym widelcem do pieczenia. Na kanapie i jednym z foteli siedziało dwóch mężczyzn i dwie kobiety w strojach w stylu ziemskim sprzed sześćdziesięciu lat. Davy wiedział, kim są. Poznał ich na Balu Inauguracyjnym Państwa Ludzkości w 2052 roku, kiedy to jego rasa wreszcie otrzymała warunkowe członkostwo w Imperium Galaktycznym. Davy tańczył z osobą, która nosiła przebranie ślicznej, orientalnej kobiety. Ujął jej wyciągniętą dłoń, gdy Nadzorcy wstali, aby go powitać. - Bardzo mi miło cię widzieć po tych wszystkich latach, panno Asymptotic Essence. Posłuchałem twojej rady co do książek Teilharda de Chardin - ich lektura pomogła mi rozwiać wątpliwości co do Wspólnoty. - Skłonił głowę w kierunku pozostałych: afrykańskiej kobiety i dwóch mężczyzn, białego i amerykańskiego Indianina. Byli to Noetic Concordance, Euphatic Impulse i Homologous Trend. - Jak się miewacie? Przypuszczam, że wyciągnęliście tę nostalgiczną scenę z mojej pamięci, żebym czuł się swobodniej. Dziękuję wam. Od lat nie wspominałem uniwersyteckich czasów. Trend skinął głową. - Bardzo nas to cieszy. Proszę, usiądź, Davy. Dobrze, że do nas przyszedłeś. - Ale nie jesteście zaskoczeni - powiedział Szkot. - Oczywiście, że nie - odparła Asymptotic Essence. - Chociaż można byłoby pomyśleć, że przyjdziesz wcześniej - po śmierci Fury’ego i ostatniej Hydry. Davy rzucił im groźne spojrzenie. - Mieliście rację również co do tego. Cieszę się, że zabójców Margaret dosięgła sprawiedliwość. Nawet jeśli... - przerwał, potrząsając głową z niedowierzaniem. - Och, to już skończone i Bogu niech będą dzięki. - Napijesz się sherry? - Concordance nalała i podała mu mały kieliszek z wyszczerbionym brzegiem. Davy zawsze chciał zastąpić go kieliszkiem z kompletu, który należał do jego ojca, ale wciąż zapominał; a potem znalazł się w pełnej sporów Europejskiej Intendenturze i na zawsze opuścił uniwersytet. - W tych okolicznościach - powiedział Impulse - nie pogratulujemy ci wyboru na Pierwszego Magnata. Niemniej jednak jesteśmy przekonani, że będziesz szlachetnie wypełniał obowiązki urzędu w trudnych dniach, które nadejdą. - Zatem wiecie, że czekają nas ciężkie przejścia, prawda? - Davy wypił trochę wina i spojrzał srogo na czworo Lylmików. - Wiemy - przyznał Impulse. Jego umysł pokazał: [obraz sytuacji] + [analiza prawdopodobieństwa].

- Właśnie. Przypuszczam, że wiecie również o ultimatum, które postawił mi Marc Remillard po dzisiejszej inauguracyjnej sesji Konsylium. Nazwał je propozycją kompromisu. - Proszę, opowiedz nam to swoimi słowami - poprosił Trend. Davy odstawił sherry z ciężkim westchnieniem. - Wolałbym do tego szklaneczkę whisky, jeśli nie sprawi to zbytniego kłopotu. - Naturalnie - uśmiechnęła się Noetic Concordance. Karafka i kieliszki do kompletu zniknęły, za to zmaterializowała się kamionka Bowmore 25 oraz karafka wody i pięć szklanek. Afrykańska poetka nalała alkoholu wszystkim. Davy szybko wypił i poprosił o następną porcję, zanim streścił to, co powiedział mu Marc. - Potem pozwolił mi spojrzeć w ten swój straszliwy umysł tylko na nanosekundę, żebym się przekonał, że nie kłamie. I dowiedziałem się, że ten cholerny łobuz ma broń! Konwencjonalną i cerebroenergetyczną w metakoncercie. Ostrzegł mnie, że będzie walczyć, jeśli Imperium nie pozwoli przynajmniej rebelianckiej frakcji ludzkości żyć poza Wspólnotą. To jego ostateczna propozycja i powiedział, że nie będzie żadnej dalszej dyskusji. Właściwie poinformował mnie, że nie powie już ani słowa w Konsylium. - Czy dostrzegłeś szczegóły jego uzbrojenia? - zapytał Impulse. - Nie. Ale wierzę, że byłby w stanie dokonać monstrualnej zbrodni, chyba, że natychmiast podetniemy mu skrzydła. Albo zgodzimy się na jego propozycję. - Twoja analiza jest poprawna - rzekła Essence. - Co więc trzeba zrobić? Kapitulujemy czy podejmujemy jego wyzwanie? - Quincunx przyjmuje tę sprawę do rozpatrzenia - oznajmił Homologous Trend. Na jego miedzianej twarzy malowało się zakłopotanie. Davy obrzucił Nadzorców niedowierzającym spojrzeniem. Jego poprawnie wyartykułowana standardowa angielszczyzna zmieniła się w szorstki szkocki dialekt z toczonym “r”. - Co! Znaczy się, że pozwolicie Marcowi nasikać Imperium w twarz, a wy będziecie tu siedzieć i toczyć błogie, telepatyczne narady? - Nie - powiedział Eupathic Impulse. - Ale musisz zrozumieć, że istnieją zazębiające się proleptyczne węzły i należy je rozważyć... - Gówno! - huknął Davy. - Czy cholerne Imperium jest gotowe skapitulować po groźbach Marca czy nie? - Nie - zaprzeczył Homologous Trend. - Nie skapituluje. - To dajcie mi pozwolenie, żebym dopadł jego i innych rebelianckich magnatów tu, na planecie Konsylium - zażądał Davy. - Sprawię, że Magistrat wtrąci ich do więzienia i wyrzuci przeklęty klucz! - Nie jest to możliwe, chociaż nasza czwórka rekomendowała właśnie takie rozwiązanie wyjaśnił Trend. - Niestety nasz przywódca, Atoning Unifex sprzeciwił się, a my musimy się do tego zastosować. - Ściągnijcie tu swojego szefa - warknął Davy. - Już ja mu przetłumaczę! - Unifex jest na Ziemi - powiedziała Asymptotic Essence. Eupathic Impulse zazgrzytał swymi dużymi, białymi zębami; na jego twarzy malowała się wściekłość. - Robi zakupy. Oniemiały z oburzenia Davy gapił się na Czwórkę. Noetic Concordance powiedziała pośpiesznie: - Nie ma jednak sensu, byś się do niego zwracał. Zgodnie z Przedkryzysową Zasadą Progresywną, ustanowioną przez samego Unifexa, Marc Remillard ma być wolny, przynajmniej w najbliższej przyszłości. Davy poderwał się na nogi. - Ale dlaczego, na miłość boską? Nie rozumiecie, że ten łajdak nie będzie miał skrupułów przed zniszczeniem Imperium? Może zaatakować nawet samą planetę Konsylium.

- Wiemy - rzekła Noetic Concordance. Hebanowa twarz poetki zasnuła się melancholią. - Jednak prawdopodobnie tego nie zrobi, zważywszy odległość od jego bazy - dodała Asymptotic Essence. - Przynajmniej stwierdził ponuro Eupathic Impulse - nie na tak wczesnym etapie gry. - Czyli to jest gra. - Czarne oczy Davy’ego rozbłysły. - A przynajmniej wy, Lylmicy, podchodzicie do tego w ten sposób. Może było tak od samego początku - od Interwencji! - Nie - oburzyła się Noetic Concordance. - Kochamy was. Przez sześćdziesiąt tysięcy ziemskich orbit Imperium obserwowało i czekało, modląc się, aby wasza rasa dojrzała, zanim sama się zniszczy. Nawet teraz, gdy stoimy oko w oko z katastrofą, mamy nadzieję i ufamy, że Kosmiczny Wszechumysł planuje wielką zmianę fazy, powodującą zrost Umysłu Ludzkości przez ból, skoro odrzuciliście spokojniejszą ścieżkę do Wspólnoty. - Wasza populacja osiągnęła zrosła liczbę - powiedział Homologous Trend. - A pośród waszych operanckich dzieci zdarzyły się już pierwsze przypadki zrośnięcia. Dwoje szczęśliwych dorosłych ludzi również doświadczyło zaczątku Wspólnoty, więc od nich symetria mentalna mogłaby się rozprzestrzeniać wykładniczo - jeżeli uzyska to aprobatę ze strony życzliwych umysłów. - Albo zrost się cofnie, jeśli konflikty zaleją całe Imperium przestrzegła Asymptotic Essence. Nawet pozostałe cztery rasy mogą stwierdzić, że ich pozycja jest zagrożona. Unifex powiedział, że jego prolepsy nie dostrzegają denouement, rozwiązania tej sytuacji, lecz tylko informują, że zbliża się kryzys. - Wielki Boże! - krzyknął Davy. - Czy przestaniecie wreszcie kręcić i powiecie mi zrozumiałymi słowami, co powinienem zrobić? - Musisz sam zadecydować - oznajmił Eupathic Impulse. - Jesteś Pierwszym Magnatem Państwa Ludzkości. - Czy mam uzbroić ludzkich lojalistów do obrony Imperium? Paul rozważał tę ewentualność. - Co ty o tym sądzisz? - zapytała Concordance. Davy się skrzywił. - Instynkt podpowiada mi, żebym to zrobił - i właśnie dlatego nie mogę tak postąpić. Mój zmarły ojciec, Jamie MacGregor, stanął w obliczu takiego samego dylematu przed Interwencją, podczas Kongresu Metapsychicznego w Oslo w 2012 roku. Delegaci zastanawiali się, czy operanckie umysły mają prawo bronić swych krajów lub siebie samych przy użyciu mentalnej i fizycznej siły. Mój ojciec, Denis i wielu ich kolegów doszli do wniosku, że nie, i ślubowali przyjąć zasady przeciwne przemocy, głoszone przez świętego Urgyena Bhotię. Wierzyli, że nie może istnieć trwała mentalna harmonia, jeśli rasowy umysł wypełnia agresja. Ja też tak sądzę. Wierzyli również, że Interwencja nastąpiła właśnie po to, żeby uniknąć rozwiązania uciekającego się do przemocy. Nie rozumiem, jak operancka ludzkość może teraz odrzucać zasadę niestosowania przemocy. Niewątpliwie wiecie, że większość ludzkich magnatów Konsylium podziela moje przekonanie. - Wiemy - powiedzieli wszyscy czworo, uśmiechając się. - Podczas sesji Konsylium zawiadomię Galaktyczny Magistrat, że mogą się pojawić kłopoty ciągnął Davy. Odzyskał już swój zwykły spokój i władczy sposób bycia. - Agenci krondaccy zrobią, co tylko będzie w ich mocy, żeby utrzymać przywódców Rebelii pod tajnym nadzorem, ale znacie ograniczenia: zwaliste ciała Krondaku utrudniają im działanie, więc każdy Wielki Mistrz dalekowidzenia, który będzie podejrzewał ich obecność, może ich z łatwością wykryć. Obserwator Losa’emoo Dok zapewnił mnie, że żadne bomby ani inny militarny sprzęt nie został przeszmuglowany na planetę Konsylium. - To nas uspokaja - powiedziała Czwórka. - Zamierzałem wezwać jutro ludzkich magnatów do przysięgi lojalności i usunąć z Konsylium tych, którzy jej nie złożą. Mam to zrobić? - Tak - powiedziała Czwórka. - Czy mam pozwolić na debatę o tej sprawie?

- Nie. - Wiecie, jakie mogą być konsekwencje? - Tak. - Dobrze. - Davy przełknął resztę szkockiej i wstał. - Zatem już pójdę i powiem Marcowi, że jego propozycja kompromisu nie została przyjęta. Wyszedł, zamykając za sobą dębowe drzwi. Po chwili medytacji odezwała się Asymptotic Essence: - Zakupy. We Francji! Czasami ogarnia rozpacz, bo nie można zrozumieć Unifexa. - Dał do zrozumienia, że Jack i Illusio mogli zmienić linie prawdopodobieństwa - zauważył Trend. - Moglibyśmy sprawdzić te dwie istoty - zasugerował Eupathic Impulse. Ale poetka się nie zgodziła. - Szpiegowanie nie przyśpieszy bifurkacji. Prościej i lepiej będzie nadal ufać Unifexowi i Pierwszej Entelechii. - Zgadzam się - powiedział Homologous Trend. - Również się zgadzam - powiedziała Asymptotic Essence. - Och, do diabła - mruknął Eupathic Impulse. - To ja też. Chodźmy na spacer z psami. 31 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA Obowiązek składania przysięgi lojalności został zatwierdzony przez całe Konsylium. Wszystkie obce państwa jednomyślnie głosowały za, a Państwo Ludzkości podzieliło zgodnie z przynależnością partyjną; niektórzy wstrzymali się od głosu. Lylmicy nie zgłosili weta. Davy MacGregor natychmiast zażądał przysięgi w ultrazmysłowym metakoncercie i sześćdziesiąt osiem procent ludzkich magnatów zadeklarowało, że będzie wiernymi członkami Imperium i przystąpi (choć bez entuzjazmu) do Wspólnoty rasowego umysłu. Rebelianci stali w milczeniu, gdy wykluczano ich z Konsylium. Zaproszono ich do pozostania na planecie Konsylium jako konsultanci, ale odmówili. Marc poprowadził grupę stu dwudziestu ośmiu osób na Ludzki Terminal, gdzie wszyscy wsiedli na jeden statek kosmiczny, CSS “Tyndareus”, i odlecieli na Okanagon. Ponieważ nie wszyscy byli magnaci mogli znieść lot o wysokim czynniku przemieszczenia, pokonanie trzech tysięcy ośmiuset lat świetlnych miało zająć około czterech tygodni. Marc zawiadomił, że w tym okresie z wysokiego dowództwa Rebelii nie nadejdą żadne communiques. Był to czas zamieszania i konsternacji wśród ludzi. Chociaż media formalnie nie relacjonowały spraw Konsylium, nowiny regularnie przeciekały do całej galaktyki. My na Ziemi wiedzieliśmy o wykluczeniu Rebeliantów po dwóch dobach, a potem wielu spekulowało, co może stać się dalej. Właściwie nie stało się nic nadzwyczajnego. Przynajmniej na początku. Nowa Kierownik Planetarny Ziemi, Esi Damatura, desygnowana na to stanowisko z powodu swego spokoju i rozwagi, miała poparcie innych wysokich urzędników Państwa Ludzkości. Ziemski Magistrat nie zrobił nic, by ograniczyć osobistą wolność albo prawa wolności słowa i zgromadzenia, którymi cieszyli się lokalni Rebelianci. Drobniejsi wywrotowcy, jak Kyle Macdonald i ja, czekali z niecierpliwością na odpowiedź Marca i jego popleczników, spodziewając się oszołamiającej retoryki, takiej jak w sprawie Mentalnego Człowieka, a może jakiejś taniej próbki cerebroenergetycznego kopa, ostrzegającego Imperium, żeby nie zadzierało z Okanagonem albo innymi fortecami Rebelii. Tymczasem rozrywki dostarczali nam politycy z Concord. Na Zgromadzeniu Ziemskich Intendentów Rebelianci nazwali Davy’ego MacGregora i innych lojalistycznych magnatów zdrajcami ludzkiego dziedzictwa i tchórzliwymi pachołkami obcej tyranii. Umiarkowani Partnerzy Intendenccy wyrażali żal z powodu tego rozłamu wśród ludzi, trzymając się nadziei, że prowspólnotowi Magnaci wciąż przebywający na sesji Konsylium

mogliby rozbroić polityczną beczkę z prochem. Legislatorzy, którzy stali twardo w obozie Imperium (i stanowili niewielką mniejszość na Starym Świecie) przypominali szowinistycznym członkom, że nikt naprawdę nie wie, do jakiego typu akcji samoobronnej byłoby zdolne Imperium Galaktyczne. Z tego, co przypuszczała ludzkość, Lylmicy mogli postanowić zamknąć planety rebelianckich krzykaczy w jakiejś nowej formie bańki pola siłowego i kazać im na zawsze kisić się w swym nonkonformistycznym sosie. Ale Konsylium w żaden sposób nie dawało do zrozumienia, że Imperium może rozważać kwarantannę Ziemi - a tym bardziej całej ludzkiej rasy. Po jakichś trzech tygodniach media z braku świeżych wydarzeń wciąż wałkowały wykluczenie rebelianckich magnatów. Krążyły plotki, że Rebelianci mają broń i mogą zaatakować Imperium, ale większość zwykłych ludzi uważała to za niepojęte. Przez pięćdziesiąt lat żyliśmy w pokoju. Wojna - nawet wojna o niepodległość - była pojęciem, o którym rebelianccy ekstremiści szeptali przez dziesięciolecia; ale przeciętni obywatele z trudem mogli sobie wyobrazić międzygwiezdny konflikt. Były przecież tysiące światów Imperium rozproszonych na Drodze Mlecznej i tylko sto czterdzieści osiem planet skolonizowanych przez Ziemian. Nie istniał żaden wojskowoprzemysłowy kompleks, który mógłby zaopatrzyć którąkolwiek ze stron w sprzęt wojenny. Broń kosmiczna, pamiętana przez nas z dawnych czasów, to były zwykłe lasery do niszczenia satelitów, oraz rakiety uzbrojone w termojądrowe głowice bojowe, a z oboma tymi rodzajami broni pole siłowe sigma wynalezione przez Imperium radziło sobie bez trudu. Oportunistyczne stacje Tri-D odkurzyły i nadawały klasyczne filmy science-fiction ze staromodnymi bitwami Gwiezdnych Wojen, przerażając dzieci i naiwniaków, a rozsądnym dorosłym dając materiał do przemyśleń. Ale wszyscy wiedzieli, że wśród mgławic nie czai się żadne Imperium Zła podłych obcych, gotowych bronić swego podwórka z krwiożerczym animuszem. Pięć obcych ras, które posiadały międzygwiezdne środki transportu, nieodwołalnie zmuszono do pokoju i mentalnej przyjaźni, która mogła być problematyczna dla operanckich filozofów, ale z pewnością nie była koszmarem dla zwykłych ludzi. Niewielu z nas miało dość wyobraźni, by domyślać się, co mogą zrobić proste bomby z antymaterii z niezamieszkanym światem - nie mówiąc o urządzeniach x600 CE użytych w metakoncercie. W niewinności swej myśleliśmy, że Metapsychiczna Rebelia okaże się wojną światów, moralną walką wpływów i sankcjami ekonomicznymi. Zbyt długo już żyliśmy nie doznając prawdziwego zła, więc zapomnieliśmy, że przetrwało ono w ludzkich duszach. 19 marca 2083 roku, dziesięć dni po tym, jak CSS “Tyndareus” wylądował na Okanagonie, Marc zwołał konferencję mediów Planetarnej Sieci Informacyjnej. Każdy zamieszkały świat Imperium Galaktycznego oglądał na żywo ten podprzestrzenny pokaz, który rozpoczął się w Stacji Nadawczej Chelan, stolicy Okanagonu. Ja oglądałem go we własnym mieszkaniu nad księgarnią. Towarzyszyli mi Marcel, kot rasy Maine Coon, i Kyle MacDonald - którego żona, Masha, znajdowała się o lata świetlne od nas, wśród zdradzieckich Rebeliantów. Sadowiąc się przed Tri-D, Kyle i ja wprost kipieliśmy od wojowniczego entuzjazmu. Nie mieliśmy pojęcia, co się dalej stanie - z wyjątkiem tego, że miało to być związane z Rebelią i bardzo inspirujące. Postawiłem na stole talerz pokrojonych warzyw z sosem serowym z supermarketu, chrupki ziemniaczane i czekoladę z orzechami włoskimi. Nie przesadzaliśmy z Moosehead Premium Dry Ale, pełnym piwem z Kanady, żeby niczego nie stracić z tego historycznego wydarzenia. Przekaz Tri-D dotarł do New Hampshire o drugiej w nocy czasu lokalnego, a wstęp odczytany przez narratora oraz tytuł PREZENTACJA SPECJALNA był pierwszą niespodzianką. - A teraz, na żywo z planety Okanagon, program dotyczący spraw publicznych, w którym wystąpi profesor Anna Gawrys, wiceprzewodnicząca Partii Rebeliantów. Kyle i ja wymieniliśmy spojrzenia.

- Nie Marc? - powiedziałem. - Cholera, myślałem, że to miało być jego wielkie przedstawienie. Sprawa wyjaśniła się szybko. Zobaczyliśmy Annuszkę, która wyglądała bardzo poważnie w prostej czarnej sukience, ożywionej tylko jedwabną apaszką w kolorze kobaltowoniebieskim. Siedziała przy jednej z tych lekko przekrzywionych konsoli, których używają prezenterzy wiadomości, z monitorem i tablicą kontrolną umożliwiającą jej osobiste kierowanie sygnałem z zewnętrznych źródeł wideo. Byli przy niej kapitan Ragnar Gathen, w mundurze Dwunastej Floty, i krótkowłosa młoda kobieta w nebulinowym kostiumiku koloru bordo. - Pozdrawiam wszystkie istoty oglądające tę audycję i biorące w niej udział - powiedziała Annuszka. - Jestem Anna Gawrys, dawniej fizyk pola dynamicznego na Uniwersytecie w Cambridge w Brytanii. Po mojej prawej stronie stoi Ragnar Gathen, główny dowódca operacyjny Gwiezdnej Floty Dwunastego Sektora. Po lewej stronie stoi doktor Eva Smuts, Kierownik Obserwatorium Astrofizycznego Uniwersytetu Chelańskiego na Okanagonie. Zanim moi koledzy i ja zaczniemy, chciałabym przekazać zarejestrowaną uprzednio wiadomość od Przewodniczącego Partii Rebelianckiej, Marca Remillarda. Pani profesor wcisnęła guzik i pojawiły się głowa i ramiona Marca w holograficznym zbliżeniu. Jego szare oczy lśniły w oczodołach ciemnych jak studnie, a zwykły, anielski uśmiech tym razem znikł. Ubrany był w coś, co przypominało lekki skafander kosmiczny, czarny i obcisły, z przylegającą do szyi metalową obrożą i dwoma dziwnymi małymi przedmiotami, które mogły być elektrodami umieszczonymi we wgłębieniach po obu stronach jego szyi. Przemówił głosem cichym, lecz ostrym jak brzytwa. - Konsylium postanowiło wykluczyć ze swych szeregów mnie i pozostałych magnatów należących do Partii Rebelianckiej, ponieważ odmówiliśmy złożenia przysięgi lojalności wobec Imperium Galaktycznego. Odmówiliśmy podporządkowania naszych ludzkich umysłów mentalnemu poddaństwu zwanemu Wspólnotą, ponieważ jesteśmy przekonani, że czyn ten odarłby nas z podstawowej natury ludzkiej - indywidualizmu, naszej prawdziwej tożsamości, i odebrałby nam człowieczeństwo. Z całego serca wierzymy, że ludzka rasa zasługuje na ewolucję niezależną od obcych wpływów, nawet jeśli wpływy te noszą przebranie życzliwości. Od czasu Wielkiej Interwencji pięć obcych ras Imperium zmuszało ludzkość do przyjęcia dyktowanych przez nie norm społecznych, ekonomicznych, edukacyjnych, moralnych i mentalnych. Na początku był to jawny despotyzm, drakońskie Panowanie Simbiari, które stłumiło ludzki nacjonalizm, uciskało niektóre wyznania religijne i odbierało rodzicom prawo do decydowania o liczebności potomstwa i wychowywania własnych dzieci. Po przyjęciu Państwa Ludzkości do Imperium w 2054 roku tyrania była subtelniejsza, ale wciąż godziła głęboko w ludzkie dążenie do niezależności. Obce rasy na niezliczone sposoby starały się hamować ludzkie dokonania naukowe - szczególnie w naukach mentalnych. Ograniczyły również ludzką kolonizację i odmówiły zasobów Imperium planetom zmagającym się z przeciwnościami środowiskowymi i ekonomicznymi. Odmówiły założenia kolonii dla grup ludzi, którzy nie są w stanie dorównać standardom etnicznego dynamizmu albo równie arbitralnej skali potencjału metapsychicznego. Gdy starałem się znacznie zwiększyć liczbę operanckich umysłów w Państwie Ludzkości, Imperium poczuło się zagrożone. Moi współpracownicy i ja nie rozumieliśmy jeszcze wtedy w pełni, dlaczego obce rasy były tak zdeterminowane, by nie dopuścić do poczęcia Mentalnego Człowieka... ale teraz rozumiemy to aż nazbyt dobrze. Imperium nie chce pogodzić się z faktem, że ludzka rasa będzie ewoluować poza wąskimi granicami tego, co ono nazywa Wspólnotą. Obawiają się nas, więc konspirują, żeby nas ograniczyć. Partia Rebeliancka prosiła Imperium Galaktyczne, by pozwoliło ludzkości odejść. Wciąż i wciąż próbowaliśmy zapewnić obce rasy, że nie chcemy im zrobić krzywdy. Ale one nie przyjmowały tego do wiadomości. Niektórzy ludzcy magnaci Konsylium, lojalni wobec Imperium, nazwali naszą Rebelię niewdzięczną, niecywilizowaną, a nawet niemoralną. Pytamy tych ludzi,

naszych byłych kolegów, dlaczego Imperium nie chciało kompromisu. Dlaczego odmawia nawet rozważenia możliwości, że wolna ludzkość żyłaby w pokoju i harmonii ze zjednoczonymi obcymi. My, członkowie Partii Rebeliantów, wierzymy, że istoty ludzkie muszą być wolne. Jesteśmy przekonani, że mamy prawo do walki o tę wolność, nawet jeśli oznacza to przeciwstawienie się pacyfistycznej etyce, którą głosi Imperium. Aby zamanifestować nasze nieprzejednanie i odmowę kapitulacji przed despotyzmem i uciskiem, postanowiliśmy ogłosić naszą deklarację niepodległości w sposób zauważalny dla wszystkich. Ponieważ ja sam będę uczestniczył w demonstracji, przedstawi ją profesor Anna Gawrys. Dziękuję za uwagę. Spojrzałem głupio na Kyle’a, a on na mnie. - Zauważalny? - zaskrzeczał. - Czy Marc miał na sobie to, co myślę, że miał? - Bez dwóch zdań wygląda mi to na instalację cerebroenergetyczną pokrywającą całe ciało. Założę się, że huk metakoncertu będzie słychać w całej galaktyce. - Gdy to mówiłem, przepełniała mnie ponura ekscytacja. Na ekranie Tri-D widać było Annuszkę i Ragnara Gathena. Powiedziała do niego: - W ciągu ostatnich miesięcy uwagę Rady Rebelianckiej zwróciły alarmujące dane wywiadu. Opowiesz nam o nich, kapitanie Gathen? Norwesko-amerykański oficer mówił powoli, ze szczerym żalem. - Odkryliśmy, że duża liczba statków kosmicznych Krondaku ciężkich krążowników o wysokim czynniku przemieszczenia - zbiera się na planecie Molakar, głównej gwiezdnej bazie Jedenastego Sektora, bardzo blisko Ziemi. Annuszka nacisnęła klawisz i na ekranie pojawił się świat Krondaku. Ziemia widziana z przestrzeni wydaje się białoniebieskim marmurem, Molakar wyglądał jak marmur białobursztynowy. Potem miejsce planety zajął na ekranie podświetlony obraz samej ogromnej krondackiej gwiezdnej bazy: przytłaczające rzędy ciężkich czarnych statków na wściekle karmazynowym niebie, monstrualni mieszkańcy planety łażący na zręcznych mackach, zajęci swymi tajemniczymi (a może i złowieszczymi) sprawami. Głos Gathena rozbrzmiewał dalej. - Ze wszystkich sektorów galaktyki przyleciało na Molakar niemal sześć tysięcy krondackich statków. Stosowały osłony przeciwradarowe, nie powiadomiono publicznie o tej operacji. Rebelia wykryła ich obecność dzięki dalekosiężnej cerebroenergetyce. Piekielny widok krondackiego świata został zastąpiony zbliżeniem Annuszki, uprzejmej i poważnej. - W tym momencie rebeliancki statek, PSS “Vulpecula”, wyłania się z hiperprzestrzeni koło Molakaru. Nawiążę podprzestrzenny kontakt z kapitanem statku. Stuknęła w konsolę. Obraz Tri-D rozdzielił się na pół. Połowa, na której widać było Annuszkę, pozostała trójwymiarowa; druga była płaska, ukazywała Dowódcę Floty Owena Blancharda na mostku “Vulpeculi”. Przedstawił się i powiedział: - Nasz oficer komunikacyjny pozdrawia Gwiezdną Bazę Molakar i prosi o rozmowę z Zarządcą Bazy. Po chwili ohydna obca twarz, pokryta brodawkami, z kłami i licznymi gałkami ocznymi, pojawiła się na dużym ekranie na mostku “Vulpeculi”, a dudniący głos powiedział: - Portitor Zela’edoo Kark odpowiada na wezwanie Dowódcy Owenowi Blanchardowi. Czym mogę służyć? - Przedstawiam formalne pytanie w imieniu Partii Rebelianckiej Państwa Ludzkości - odparł Blanchard. - Proszę wytłumaczyć, dlaczego na Molakarze zebrała się duża liczba statków kosmicznych Krondaku. Portitor zamrugał paroma dodatkowymi oczami.

- Proszę zaczekać. - Minęło około dziesięciu sekund. Potem obcy oświadczył: - Z przykrością informuję, że informacja, o którą prosicie, jest poufna. Blanchard wydawał się zniecierpliwiony. Przypomniałem sobie, że on i Annuszka byli jednymi z pierwszych Rebeliantów, już wiele dekad temu, gdy było nie do pomyślenia, by operancki człowiek wypowiadał się publicznie przeciwko Imperium Galaktycznemu. Blanchard zadał ostatnie pytanie. - Czy krondacka flota planuje odcięcie i blokadę planety Ziemi? - O, cholera - szepnąłem. Kyle, wyglądający jak niedźwiedź grizzly ugodzony ciężkim młotem, nie powiedział ani słowa. Zela’edoo Kark powiedział: - Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Koniec połączenia. Twarz Krondaku zniknęła. - Rozpocząć demonstrację - rozkazał Owen Blanchard. Patrzyliśmy, jak Molakar umiera. Oczywiście niemożliwe było pokazanie działania metakoncertu. My, widzowie, nie widzieliśmy nawet stu pięćdziesięciu sześciu statków sił Rebelii, formujących się do ataku. Widzieliśmy to, co oficerowie na mostku “Vulpeculi”. Przez pięć dręczących minut nic się nie działo. Potem czerwonawo-brązowe chmury planety zapłonęły, poczynając od regionów polarnych. To, co zaczęło się jako rozproszone pulsacje czerwonego i zielonego światła, stopiło siew oślepiające fale zjonizowanego tlenu w wyższych warstwach planetarnej atmosfery, wyłaniające się w jakiejś tajemniczej grawomagnetycznej harmonii z drżącymi magmowymi pióropuszami strzelającymi ze skorupy. Cieńsza podoceaniczna litosfera pękła pierwsza. Lawa wybuchła z poziomu morza w setkach tysięcy rozgrzanych do białości fontann, zmieniła morza w parę, na powierzchnię wydobyły się tytaniczne bańki. Gorąco zapoczątkowało reakcje chemiczne w złożonych węglowodanach zmieszanych z wodą, tworząc piętrzące się chmury trującej pary, które zderzały się jak tornada z otaczającym je chłodniejszym powietrzem. Zabójcze gazy rozprzestrzeniły się nad lądem, pchane przez huragany. Karłowate formy życia, które Molakarczycy nazywali roślinami, spłonęły w szalejących burzach ogniowych. Trzęsienia ziemi chwiały kontynentami. Wtedy zginęła większość populacji Molakaru. A ponieważ gwiazda Tau-Ceti znajduje się niecałe dwanaście lat świetlnych od Ziemi, więc wielu szczególnie wrażliwych operantów na naszej planecie nie tylko widziało w kolorze zniszczenie świata Krondaku na swych domowych Tri-D, ale i czuła ultrazmysłami śmiertelny krzyk dwóch miliardów inteligentnych istot. Kyle i ja, niezbyt sprawni operand i niestali rewolucjoniści, czuliśmy tylko niewyraźny ból. Z powodu masywniejszego niklowo-żelaznego jądra Molakar był twardszym orzechem do zgryzienia niż Cible. Masy lądu nie zostały kompletnie poszatkowane ruchami sejsmicznymi, a atmosfera nie została całkowicie wciągnięta w przestrzeń. Żadne bomby lawy wulkanicznej nie pędziły po orbicie; były tylko rzeki i jeziora stopionego złota, lekko obramowane karminem, łączące wyschnięte morskie dno z płytami kontynentalnymi. Trwało to trzydzieści minut. Zawsze bałem się odrażających Krondaku, ale tej nocy płakałem po nich. Nie byli potworami, lecz osobami doznającymi takich samych emocji, jak istoty ludzkie; ich rasa jako pierwsza została wprowadzona przez Lylmików do Imperium Galaktycznego. Odznaczali się nieprzejednanym poczuciem sprawiedliwości, ale byli również zdolni do uprzejmości i współczucia. Łączyli się w pary na całe życie, uwielbiali swoje groteskowe potomstwo i opiekowali się starszymi członkami swej rasy. Tak czy inaczej, stwierdziłem, że to, co Marc zrobił Molakarowi, było uzasadnione. Prawdopodobnie... Apokalipsa ustąpiła banałowi. PSS “Vulpecula” i jej eskorta skoczyły w nadprzestrzeń, a na ekranie mojego Tri-D pokazało się studio na Okanagonie, gdzie kobieta astrofizyk, z twarzą

poszarzałą od szoku, podawała krótki techniczny opis tego, jak cerebroenergetyczny metakoncert wniknął w płaszcz Molakaru i co dokładnie stało się potem. Annuszka wygłosiła ostatnie oświadczenie w imieniu Rady Rebeliantów: - Nasze siły dokonały tej demonstracji z głębokim żalem. Teraz obowiązkiem Imperium Galaktycznego jest poprowadzenie spraw w taki sposób, by dalsze karne akcje z naszej strony okazały się niepotrzebne. Anulujcie Protokół Wspólnoty. Dajemy wam na odpowiedź pięćdziesiąt standardowych galaktycznych dni. Każdy atak na Okanagon lub Ziemię czy próba odizolowania tych planet polami sigma albo innymi środkami spowoduje naszą natychmiastową reakcję. Potem pani profesor i dwoje jej towarzyszy podnieśli się i stanęli ramię w ramię, jakby wzajemnie dawali sobie siłę. Kamery w studiu pokazały ich twarze. Anna Gawrys powiedziała: - Obywatele Państwa Ludzkości, Rebelia Metapsychiczna pokazała wam, jak walczyć o wolność. To, czy odniesiemy sukces, zależy od was. Obraz na ekranie Tri-D zniknął. Po chwili pokazało się logo stacji. Nie było komentarza, tylko uroczyste kadencje “Adagia” na smyczki Samuela Barbera, opłakujące śmierć świata. 32 SEKTOR 12: GWIAZDA 12-337-010 [GRIAN] PLANETA 4 [KALEDONIA] I AN CEITEAN [15 MAJA] 2053 Pierwszego letniego wieczora w północnym Beinn Bhiorach na Kaledonii spadła mglista mżawka, szeleszcząc delikatnymi młodymi listkami koleusów w ogrodzie i marszcząc spokojne wody Loch Tuath, nad którym stał ich domek. Ale kropelki w jakiś tajemniczy sposób parowały, nie mocząc ludzi. - Suchy deszcz - zauważyła, gdy wychodzili z domu. - Część naszego kaledońskiego folkloru. Nigdy przedtem go nie widziałeś, prawda, kochanie? - Nie widziałem - przyznał. - Chodźmy na farmę piechotą, zamiast jechać samochodem zaproponowała. - Bardzo bym chciała ostatni raz przed wyjazdem poczuć atmosferę tego kochanego, starego miejsca. - Wrócimy, kiedy wszystko się skończy - pocieszał ją. - Zrobimy sobie długie, porządne wakacje. - A potem pojedziemy na drugi urlop na Kauai - dodała. Naprawdę na to zasłużyliśmy. Ruszyli wąską, wydeptaną ścieżką, odrobinę tylko wilgotną. Miejscowe drzewa w parowie i na górskich stokach lśniły w miękkim półmroku. Gdy liście koleusów całkowicie urosną, będą rozmiaru chusteczek do nosa, a nawet większe. Teraz wyglądały jak pomarszczone, aksamitne kocie uszka, czereśniowo-różowe i zielonawo-żóhe, fioletowe jak pole rho oraz purpurowe. Ich spodnie strony, podnoszące się w lekkim wietrze wiejącym z wygasłego wulkanu Kuźnia, były srebrnawe. Minęli doki przy końcu jeziora i ruszyli drogą wzdłuż rzeki, przez pastwiska i pola. Ziemska trawa, wymieszana z żywo pomarańczowymi roślinami neninean, rosła bujnie na ogrodzonych pastwiskach, gdzie owce, rade bydło rasy West Highland i miniaturowe konie pożywiały się razem z młodymi. Długoogoniaste mezozoiczne gady przelatywały im nad głowami. Dzikie krzyki mieszały się z powitalnym beczeniem, muczeniem i rżeniem, które zwierzęta posyłały przechodzącej obok parze ludzi. Bezcielesny Jack i Diamentowa Maska szli ręka w rękę żwirową drogą do jej ukochanego domu dzieciństwa. On ubrany był w dżinsy, granatową koszulkę polo i brązową wiatrówkę. Ona miała na sobie lśniący kombinezon z kapturem, uszyty z lazurowego materiału przetykanego złotą nitką oraz pół-maskę ozdobioną niebieskimi brylantami. Po zakończeniu wizyty zamierzali udać się natychmiast na Ziemię.

Aerofarma wydawała się tej nocy opuszczona. Na lądowisku nie było żadnych jajek ani sterowców; nie widzieli też pracowników czy pojazdów lądowych w pobliżu fabryki przetwarzania aeroflory i przy innych budynkach. Nad rzeką stał młody dąb, który wykiełkował z żołędzia, znalezionego przez Dorotheę na kościelnym podwórzu w Edynburgu. Wypuścił już mocne gałęzie, przybrane monochromatyczną, obcą zielenią. Główny dom, ze staromodnym, dwuspadowym dachem, pomalowany na niebiesko z białym wzorkiem, stał na sztucznym wzgórzu nad innymi budynkami jak mały zamek na motte*.[* Motte (franc.) - wzgórza, na których stały zamki Normanów w Brytanii (przyp. tłum.).] Niektóre okna były już oświetlone. Tylko anteny satelitarne, antena NAVCON i działko przeciwko drobnym stworzeniom, umieszczone na dachu, kolidowały z archaicznym urokiem budowli. Dorothea zatrzymała się u stóp kamiennych schodów. - Naprawdę nie wiem, co mu powiedzieć, Jack. Nie mogłam odmówić, gdy poprosił, żebyśmy go odwiedzili, ale... To mój ojciec, ale on jest Rebeliantem. Po tym, co się stało, nie chcę, żeby zepsuł naszą ostatnią noc na Kallie. - Dowiedzmy się, czego chce - zaproponował Jack. - Jeśli zacznie się sprzeczka, możemy wyjść. Weszli przez skalne ogródki jaśniejące złotymi kępkami niewielkich kwiatków i wielobarwnymi azaliami. Na nieco wyższym poziomie “suchy deszcz” niestety odzyskał swoje zwykłe mokre właściwości. Jack wzniósł metakreatywny parasol, pod którym doszli na zamknięty ganek domu. Drzwi otworzyła im Janet Finlay, urodzona w Arizonie druga żona Iana Macdonalda. Odmówiła odmłodzenia, podobnie jak mąż, a jej niegdyś ostre rysy zmiękły, złagodzone pulchnością średniego wieku. Była ubrana w farmerską koszulę w kolorze szałwiowozielonym z perłowymi sprzączkami, czarną płócienną spódnicę oraz kowbojskie buty z kaledońskiej skóry teuthis. - Dobry wieczór, dzieci. - Uśmiechnęła się ciepło. Weszli do domu i wymienili krótkie uściski. - Zaszył się w swej jamie jak kojot, więc od razu tam idźcie. Potem, kiedy już pogadacie na osobności, wróćcie wszyscy do biblioteki na kawę. Zaczekam tu na was. - Dziękujemy. - Dorothea poprowadziła Jacka do biurowego skrzydła wielkiego domu. Gabinet, w którym Janet i przyrodnia siostra Dorothei, Ellen Gunn, doglądały działania aerofarmy, o tej porze był pusty: przy zawalonych rzeczami biurkach nikt nie siedział, ekrany komputerów były wygaszone, skomplikowane maszyny nie wydawały żadnych dźwięków, ale wciąż mrugały przy elektronicznym przeżuwaniu danych. Dorothea delikatnie zapukała do drzwi gabinetu ojca. - Aye, wejdźcie - powiedział cichy głos. Ian Macdonald powoli odwrócił się od okna, przy którym stał. Nawet w deszczowym mroku widok na pomoc był przewspaniały obejmował całą farmę i leżące poniżej jezioro Loch Tuath o stromych brzegach. Niewielki teleskop celestron wciąż nastawiony był na dolinę rzeki. Dorothea uświadomiła sobie, że jej nonoperancki ojciec prawdopodobnie patrzył na nią i Jacka od momentu, gdy wyszli z domku. - Witaj, tato - powiedziała, przerywając zadumę ojca. - Witajcie, Dorrie, Jacku - odparł. - Usiądziemy? Pokój nie miał nic z przytulności i staroświeckiego wdzięku gabinetów farmerskich. Przypominał mostek statku z wysokimi oknami z trzech stron. Po obu stronach drzwi wisiały dwie wielkie mapy projekcyjne Tri-D - jedna obszaru farmy, druga całego kontynentu Beinn Bhiorach, gdzie wybrano Iana Macdonalda na Partnera Intendenckiego. Środek pokoju zajmował wyściełany fotel bujany i masywne antyczne szkockie biurko, zawalone ciekłokrystalicznymi książkami i durofilmowymi wydrukami. Obok południowych okien, wychodzących na poszarpane pasmo górskie, znajdował się fotel do masażu shiatsu ze skóry koloru wina, dwa gięte fotele obite

wytartym, leśnozielonym pluszem, oraz stolik koktajlowy na piedestale wykuty w bryle malachitu i wypolerowany. Ian raczej niezdarnie wciągnął swe niespokojne ciało na kraniec fotela do masażu, a jego córka i zięć zajęli pozostałe dwa fotele. - Zostałem wydelegowany - powiedział bez wstępu - przez pewną grupę z Partii Rebeliantów, aby poufnie zapytać was, czy istnieje sposób na zapobieżenie tej wojnie. - Jakaś frakcja? - Dorothea uniosła brew. - Tylko sobie nie myślcie, że w naszej Rebelii nastąpił rozłam. - warknął Ian. - Nasza decyzja odejścia z Imperium pozostaje niewzruszona. Ale niektórzy członkowie Rady Rebelianckiej zastanawiają się, czy Marc nie... sformułował naszego ultimatum zbyt sztywno. Jeśli tak, mam wam nieformalnie powiedzieć, że wciąż jesteśmy otwarci na pertraktacje. Tak samo jak Imperium, nie chcemy wojny. - Mianowaliście mojego brata swoim przywódcą - powiedział Jack głosem bez wyrazu. Dlaczego nie zadacie tego pytania jemu? Ian nie odpowiedział bezpośrednio. - Będę z wami szczery. Rada Rebeliancka spodziewała się kapitulacji Imperium po demonstracji na Molakarze. Gdy narzucony przez nas termin pięćdziesięciu dni minął w zeszłym tygodniu bez odpowiedzi z waszej strony, zwołano konferencję bonzów Rebelii, aby przedyskutować nowe możliwości. Mnie tam nie było, rozumiecie. Jestem szaraczkiem w hierarchii Rebeliantów, zaledwie kimś, komu zdarzyło się mieć bardzo ważną córkę. Dlatego właśnie zostałem nieformalnie wydelegowany do rozmowy z wami. Patrzył na nią z nadzieją, ale orzechowe oczy nad maską z niebieskich brylantów były chłodne. Nie udowodniono, że to Ian sponsorował potajemną fabrykę laserowych kasków, ale Dorothea miała pewność, że ojciec był co najmniej wspólnikiem w tym przedsięwzięciu, a to ją bardzo głęboko oburzyło. - Przypuśćmy, że powiesz nam, jakie są nowe opcje Rebeliantów - odezwał się Jack. - Aye, cóż, większość magnatów - w tym Marc - jest przygotowana do przeprowadzenia kolejnej katastroficznej demonstracji, chyba, że natychmiast rozpoczną się poważne pertraktacje dotyczące przywrócenia ludziom niepodległości. - A mniejszość? - zapytała Dorothea. - Czy ma wyrzuty sumienia po zniszczeniu Molakaru? Ian przemówił ze szczerym żalem. - Nam, zwykłym ludziom, nawet się nie śniło, że Marc wymyśli coś tak straszliwego! Byliśmy równie przygnębieni, jak wy. Z drugiej strony, to prawda, że Krondaku przygotowywali się do blokady Ziemi albo do nałożenia embarga na nasze kolonie, więc dostali za swoje. Ale... Teraz nie ma już innego odpowiedniego celu, prawda? - Znów zdawał się błagać Jacka i Dorotheę. - To znaczy, nie ma żadnego obcego świata, który prosiłby się o rozwalenie. Są tylko niewinne planety i sama planeta Konsylium. Jeśli cerebroenergetyczny metakoncert Marca zniszczy którąś z nich, będzie to czysty terroryzm. - Tak - przyznała Kierowniczka Kaledonii. - Do tego właśnie sprowadziła się wasza Rebelia. - Co zrobicie, Dorrie? Czy nie można położyć temu kresu? Wiemy, że statki kosmiczne lojalistycznych ludzi Trzynastej i Czternastej Floty latają od jednego kolonialnego świata do drugiego, ale z pewnością nie są uzbrojone. Nasz wywiad sądzi, że statki przenoszą tylko cholerne wiadomości. Ale o czym? - Dobrze odgadliście, tato - odparła Dorothea. - Nie chcieliśmy korzystać z łączności podprzestrzennej albo ze zwykłej mentalnej mowy dalekiego zasięgu z powodu możliwości przechwycenia, więc nasze komunikaty są przesyłane statkami kurierskimi. Nie możemy ryzykować nieporozumienia. Oczy Iana rozświetliły się nadzieją. - Zatem macie jakiś plan, który nie przewiduje stosowania przemocy!

- To prawda - przyznał Jack - że lojalistyczni ludzie próbują znaleźć sposób na rozwiązanie tej sprawy. Ale nie możesz się spodziewać, że będziemy rozmawiać z tobą o strategii. Powiem ci tylko tyle: wszyscy ludzcy członkowie Konsylium, którzy pozostali wierni Imperium, wrócili na swoje planety. Ja jestem jedynym wyjątkiem. Nie zamierzamy pertraktować z wami, Rebeliantami i nie zamierzamy z wami walczyć. Zamierzamy natomiast zakończyć Rebelię środkami, które, jak mamy nadzieję, nie będą się uciekać do przemocy. Davy MacGregor wyśle wiadomość do Marca za pięć dni - ale nie ma powodu, dla którego miałbyś tego nie wiedzieć i nie przekazać mu, żeby się jej spodziewał. Odpowiedź będzie taka: Obce rasy zgodziły się, żeby obrona Imperium przed Metapsychiczną Rebelią była prowadzona jedynie przez lojalnych ludzkich magnatów. Strona, która wygra, narzuci swą wolę. Jeśli wy, Rebelianci, zwyciężycie, ludzkość zostanie odcięta od Imperium. Jeśli wygrają lojaliści, operanci sprzeciwiający się Wspólnocie zostaną odizolowani. Nieoperanccy Rebelianci będą podlegać bardziej drastycznemu ograniczeniu wolności osobistej niż podczas Panowania Simbiari. - Kim są magnaci kierujący obroną Imperium? - zapytał tępo Ian. Jack i Dorothea tylko patrzyli na niego bez słowa. Ian podniósł się z miejsca, a na jego twarzy malowały się sprzeczne emocje. - Wy dwoje, prawda? Jedyni lojalistyczni giganci! Staniecie do walki z Markiem. Ale jak? Macie własny cerebroenergetyczny metakoncert? Kierownik Kaledonii wstała, podeszła do Iana i wzięła go za rękę. - Odlatujemy z Kaledonii jutro rano. Wkrótce poznasz odpowiedzi na swoje pytania. Wszystkie. - Diamentowa maska rozpłynęła się, ukazując twarz w kształcie serca. Dorothea pocałowała ojca w szorstki policzek. - Żegnaj, tato. Kocham cię. Gdy nadejdzie czas, dokonaj wyboru, kierując się własnym rozumem i uczuciami. Nie pozwól Marcowi Remillardowi decydować za ciebie. Twarde klejnoty o ostrych krawędziach znów zasłoniły jej twarz. Ona i Jack wyszli z gabinetu. - Czekajcie! - zawołał Ian. - Jakiego wyboru mam dokonać? O co wam chodzi? Ale żadne z nich nie odpowiedziało. Pośpieszyli do frontowych drzwi, on za nimi, szybko przeprosili oszołomioną Janet i wyszli na deszcz. Ian Macdonald wpatrywał się tępo w zamknięte drzwi. - Do diabła ciężkiego, co się dzieje? - spytała przygnębiona Janet. - Prowadzą kontruderzenie. Przeciwko Rebelii. Dorrie i Jack. - Ogień piekielny i podwójne potępienie - mruknęła Janet. Z wahaniem dodała: - Czy nie nazwałbyś tego cenną informacją? To znaczy, czy nie powinniśmy powiadomić Caluma Sorleya? Żeby może nie dopuścił do startu tego maleńkiego statku Jacka? Jeśli są przywódcami... - Nie! - krzyknął Ian Macdonald. Obrócił się, chwycił żonę za ramiona i rozkazał: - Ani ty, ani ja nie powiemy o nich słowa! Rozumiesz mnie, kobieto? - Niech tak będzie - zgodziła się Janet. Zdjęła ze swoich ramion ręce męża, wyciągnęła chusteczkę i otarła łzy z jego twarzy, a potem zaprowadziła go do biblioteki, gdzie czekała mocna kawa i zakalcowate bułeczki z dżemem jeżynowym.

33 Z PAMIĘTNIKÓW ROGATIENA REMILLARDA

Jack i Dorothée wrócili na Ziemię. Pewnego pięknego dnia późnej wiosny przyszli do mojej księgarni i z podziękowaniami oddali Wielki Karbunkuł. Zapytałem ich, czy wiedzą, co zamierza uczynić Imperium, skoro termin ultimatum Marca minął przed tygodniem. - Spróbujemy go powstrzymać, wujku Rogi - powiedział Ti-Jean. Siedział po turecku na podłodze sklepu, głaszcząc starego Marcela. Tulipany i hiacynty kwitły wokół drzew na Main Street, a studenci przechadzali się ubrani do figury. Zwykli ludzie Starego Świata, operanci czy nie, przestali już myśleć o Molakarze. W końcu był on daleko, a jego mieszkańcy nie byli ludźmi. Dorothée ubrała się w za duży czerwony podkoszulek i białe szorty, które wyglądały wyjątkowo dziwnie w zestawieniu z diamentową maską. Powiedziała: - Wróciliśmy na Ziemię, żeby na krótko odwiedzić Hawaje i żeby zabrać Paula. Za jakąś godzinę odlecimy statkiem Jacka. - Dokąd tym razem? - zapytałem. - Davy MacGregor przekaże Marcowi odpowiedź Imperium na ultimatum Metapsychicznej Rebelii w poniedziałek, dwudziestego maja. Zawiadomi Radę Rebeliantów o naszym przybyciu w hiperprzestrzeń w pobliżu świata, na którym mają kwaterę główną, czyli Okanagonu, żeby mogli rozmieścić tam swą armadę. - Co zamierzacie? - Byłem przerażony. - Czy wydacie im kosmiczną bitwę? - Każdy operant będzie wiedział, co się dzieje - odpowiedziała. - Spróbujemy tak wszystko ułożyć, że zorientują się również nonoperanci. Ale ta konfrontacja nie będzie spektaklem transmitowanym w Tri-D, jak Molakar. Będziemy się bić o Ludzki Umysł, a walka będzie się bardzo różniła od tego, czego mógłbyś się spodziewać. - Albo Marc - dodał Ti-Jean. Ostatni raz podrapał miękkie uszka Marcela i wstał. - Nie możemy zostać dłużej, wujku Rogi. Dziękuję ci za wszystko, co zrobiłeś dla Diamencika i dla mnie. Nie rozstawaj się z Wielkim Karbunkułem. Zanim zorientowałem się, co się dzieje, zamknął mnie w uścisku. Potem Dorothée zdjęła diamentową maskę i ucałowała mnie na pożegnanie. Miała bardzo piękną twarz. Opis wydarzeń, który teraz nastąpi, pochodzi częściowo z moich własnych wspomnień, a częściowo z informacji, jakie potem otrzymałem. Długa podróż na sesję Konsylium i z powrotem poważnie odbiła się na zdrowiu Paula, który dochodził potem do siebie w starym domu Remillardów, jedną przecznicę za moją księgarnią, gdzie wciąż mieszkała Lucille. Jack i Dorothea znaleźli go na zalanym słońcem podwórzu, odpoczywającego na leżaku z ciekłokrystaliczną wersją “Wojny i pokoju”. Gdy wyrazili swoje zaskoczenie wyborem lektury, Paul tylko się zaśmiał. - Nie czytałem tej książki i zawsze tego żałowałem. Jestem w połowie i zamierzam skończyć podczas lotu na Okanagon. Jeśli starczy mi czasu, spróbuję też przeczytać “Raj utracony” Miltona. Słyszałem, że od tej lektury nie można się oderwać. - Zaczął się podnosić. - Będę gotów za momencik. Już się spakowałem. Jack powstrzymał go, kładąc mu rękę na ramieniu. - Zaczekaj chwilę, papo. Przykro mi, ale Diamencik musi przeprowadzić redaktywne skanowanie twoich zdolności. Żeby się upewnić. - Proszę - prychnął Paul z miną męczennika. Dorothea położyła obie dłonie na jego głowie. Napiął się, lekko krzyknął i bezwładnie opadł na leżak. - I jak? - zapytał Jack. - Jest przemęczony, ma bardzo niski poziom energii psychicznej. Ale układ nerwowy jest w pełni zregenerowany. Paul drgnął. Wróciła mu świadomość.

- I co? W porządku? Wszystkie układy działają i są gotowe do akcji? Dorothea skinęła głową. - Twoje siły witalne wciąż są nadwątlone, ale możesz brać udział w konfrontacji. - Dobrze. Wezmę rzeczy i już idę. - Wstał i ruszył w stronę domu. - Papo, nie musisz tego robić - zawołał za nim Jack. - Może nawet nie będziemy potrzebowali twojej pomocy w skupianiu na odległość. Paul spojrzał przez ramię. Jego twarz była poważna. - Ale jeśli tak, to będziecie tego bardzo potrzebowali. Może teraz nie jestem zbyt użyteczny, ale temu zadaniu potrafię sprostać. Zaczekajcie. - Wszedł do domu kuchennymi drzwiami. - Jack, nie próbuj go od tego odwodzić - powiedziała Dorothea. - On kocha Imperium całym sercem i duszą, więc ma prawo uczestniczyć w akcji. - Ale wydaje się taki zmęczony i chory, Diamenciku. Jego aura jest słabsza niż na planecie Konsylium. - Jest dość silny i chce to zrobić. Jack westchnął. - Tak. Masz rację. Otworzyły się tylne drzwi i wyszła z nich Lucille Carrier, aby ich przywitać. - Wszyscy gotowi - oznajmiła cicho. - Nie sądzę, żeby choć jedna lojalna dusza w Hanowerze nie przygotowywała się do dnia Świętego Kryspina. Tak to nazywają? - zdziwił się Jack. - Jakież to szekspirowskie! Zaraz, jak to szło? Synowi starzec pamięć tę przekaże, I dzień świętego Kryspina nie minie Od dzisiejszego dnia do końca świata By imię nasze z ust do ust nie brzmiało, Nas, małej ale szczęsnej garstki braci.*[ * William Shakespeare, “Henryk V”, akt IV, przekład Leona Ulricha (przyp. tłum.).] - Nie martwcie się nami, tu na Ziemi - powiedziała Lucille. - Skrupulatnie wypełnimy wasze instrukcje, nawet jeśli ich nie rozumiemy. - Pozostałe światy też są gotowe - poinformowała ją Dorothea. - Mają nadzieję i modlą się o zwycięstwo. Wszystko to jest modlitwą, w pewnym sensie. Lucille się uśmiechnęła. - Denis tak myślał, gdy byliśmy razem na szczycie góry tuż przed Interwencją. Chcę wierzyć, że i on będzie z nami w dniu Świętego Kryspina. Pożegnali się. Potem Lucille odeszła, nie uroniwszy łzy, a Paul wyłonił się z domu z małą torbą, gotowy do drogi. 27 maja 2083 roku czasu ziemskiego bardzo mały statek kosmiczny przebił się przez powierzchnie pola ypsilon do normalnej przestrzeni planety Okanagon, która wisiała w niebie jak lśniąca, zamglona lazurowa latarnia w odległości jakichś czterdziestu tysięcy kilometrów. Kolonialny świat miał tylko jeden maleńki naturalny księżyc, Chopakę, ale orbitowało wokół niego również ponad dwieście sztucznych satelitów w skrzącym się roju. Gdy statek dotarł na synchroniczną orbitę nad równikiem planety, wypuścił maleńki wahadłowiec, który odsuwał się, dopóki nie znalazł się pięćdziesiąt kilometrów bliżej planety. Paul zameldował mentalnie: Zająłem pozycję. Jack: Bardzo dobrze. Wystawiamy klejnot z Kauai. Luk “Scurry” otworzył się i wiązka holownicza wyrzuciła naprzód przezroczystą czerwoną kulę o średnicy nieco mniejszej niż metr. Chociaż obiekt nie miał widocznych urządzeń korekcji lotu, zajął i utrzymał pozycję dokładnie w połowie drogi między “Scurrą” a stateczkiem Paula. Dorothea: Klejnot wystawiony. Ekran komunikatora na mostku rozświetlił się planetarną Wielką Pieczęcią i migocącym napisem UWAGA. Dalej było: “XXS Scurra Dwa, tu MKL Okanagonu. Wasz statek i jego urządzenia pomocnicze zajmują przestrzeń należącą do Metapsychicznej Rebelii. Proszę natychmiast wyjawić swoje zamiary, bo inaczej podejmiemy działania bojowe.

Młoda kobieta w skafandrze wysadzanym diamentami siedziała na miejscu dowódcy przed konsolą nawigacyjną statku. Obok niej znajdował się piedestał, na którym stało kryształowe naczynie zawierające pozbawiony ciała mózg. Jej pseudogłos powiedział miękko: - Międzygwiezdna Kontrola Lotów Okanagonu, Scurra-Dwa prosi o połączenie z Markiem Remillardem, przywódcą Partii Rebelianckiej. - Scurra-Dwa, kto będzie rozmawiał z Przewodniczącym? - Jon Remillard z Międzypaństwowego Dyrektoriatu na rzecz Wspólnoty i Dorothea Macdonald, Kierownik Planetarny Kaledonii, wyznaczeni rzecznicy Państwa Ludzkości Imperium Galaktycznego. Przybyliśmy tu na ostateczną konfrontację. - Proszę zaczekać. - Ikona zniknęła. Po chwili ekran komunikatora pokazał Jackowi i Dorothei ich własny statek, stateczek Paula i lśniącą, krwawoczerwoną drobinę. - Nie filmują nas z lądu ani z bazy księżycowej na Chopace rzekł Jack. - Skanują od tyłu. Dotknął psychokinezą guzika aktywującego ich własny zewnętrzny system obserwacyjny i rozkazał: Obserwacja, tryb Tri-D, trzysta sześćdziesiąt stopni, analityczny grafik statku. Włączył się większy ekran nad konsolą, pokazując rój sześciuset siedemdziesięciu obrazów statków prawie całkiem okalających ich własny statek w odległości mniejszej niż sto kilometrów. Peryferyjne ekrany zaczęły szybką prezentację klasyfikacji i identyfikacji jednostek. Znajdowało się tam sto dziewięćdziesiąt jeden krążowników klasy Vulpecula, pięćdziesiąt ogromnych pancerników klasy Bering i czterysta dwadzieścia dziewięć różnych innych jednostek należących do Floty Dwunastego Sektora. Armada Rebeliantów wyłoniła się z nadprzestrzeni. Mimo złych przeczuć Alexa Maniona Marc wytężał się do granic wytrzymałości, żeby zrekonfigurować ofensywny metakoncert po demonstracji na Molakarze. Całkowicie zreorganizował wykonawczą strukturę skupiającą, zdołał również przerobić oryginalny, monolityczny generator na bardziej mobilny model trzyczęściowy. Wcielając trenowanych operatorów CE zwiększył liczbę operatorów x600 do tysiąca dziewięciuset i podzielił ich na dwie grupy, które mogły być szybko zmobilizowane. Trzecia grupa energetyzerów była powolniejsza, więc miała stanowić rezerwę na sytuacje krytyczne. Stanowiło ją pięć tysięcy stu dziesięciu operatorów wyposażonych w kaski E18 - czyli wszyscy Wielcy Mistrzowie z Partii Rebelianckiej, którym stan zdrowia pozwalał na uczestnictwo. Mniej niż połowa z nich była wykształcona w kreatywności, ale wszyscy posiadali tę metazdolność przynajmniej na poziomie klasy mistrzowskiej. Nowy projekt Marca ustawił ich umysły na pozycjach, gdzie mogłyby znacząco, choć tylko na krótko, zwiększyć wydajność kreatorów klasy Wielkich Mistrzów bez poważnego zakłócenia funkcjonowania metakoncertu jako całości. Oprócz mentalnej broni rebeliancka flota miała szeroki asortyment projektorów fotonowych. Dwanaście średnich krążowników niosło również po jednym zrobotyzowanym statku pomocniczym z bombą na antymaterię, które tajni wspólnicy Rory’ego Muldowneyaukradli wiele lat temu Krondackiej Grupie Modyfikacji Planetarnej. Na mostku swego statku flagowego Marc i członkowie nowego głównego zespołu skupienia oglądali efekt skanowania przestrzeni z nieskrywanym niedowierzaniem. Wszyscy byli ubrani w skafandry CE, gotowi do przejścia do komory, gdzie czekały instalacje x600. Marc zaśmiał się cynicznie, przyglądając się ekranowi. - To ma być odpowiedź Imperium na naszą demonstrację na Molakarze? Ten statek kosmiczny - zabawka mojego braciszka? - Śmieszne, prawda? - powiedział Owen Blanchard. - Nie wierzę! Wiecie, co oznacza scurra po łacinie? “błazen”! Wyjątkowo pasuje. - Może - odezwał się ostrożnie Jordan Kramer - Jack i Dorothea zostali jednak do nas wysłani dla podpisania kapitulacji?

- Oświadczenie Davy’ego MacGregora było całkiem jasne zaprzeczyła Kordelia Warshaw, potrząsając starannie uczesaną głową. - Tak zwani rzecznicy Imperium mają doprowadzić do konfrontacji. Jeśli wygramy, rebeliancka ludzkość może odejść z Imperium bez żadnych sankcji. Jeśli przegramy... - To jesteśmy rozpieprzeni na całego - stwierdził Hiroshi Kodama. - Może to jakaś taktyka dywersyjna? - zasugerował Pete Dalembert. - Kiedy my zwijamy się ze śmiechu nad “Scurra”, Lylmicy mogą się do nas podkradać w nadprzestrzeni. - To nie w ich stylu - rzekł krótko Marc. - Nie podoba mi się to - narzekała Helayne Strangford. - Marc, twojego brata nigdy nie można było zrozumieć, i nikt nie zna jego prawdziwego potencjału mentalnego. A ta jego żona jest równie dziwna i marnuje swe gigantyczne metazdolności na kierowanie tą zacofaną małą szkocką planetą. Kto wie, co mogli we dwójkę wysmażyć? Alex Manion i Owen Blanchard obserwowali statek Jacka na mniejszym ekranie. - “Scurra” wypuściła łódź ratunkową - oznajmił Alex. - I jest tam coś cholernie dziwnego, tuż pod nosem samego statku. - Czekaj - mruknął dowódca Floty. - Powiększę obraz ze skanera. - Nacisnął klawisz i na głównym ekranie pojawiło się zbliżenie szklistej czerwonej kuli. - Co to jest, do cholery? - zdziwiła się Patricia Castellane. Oczy Marca się zwęziły. - Jeśli się nie mylę, to bardzo powiększona wersja talizmanu mojego wujka Rogiego. Kiedy byłem mały, nazywałem go Wielkim Karbunkułem. - Co za broń! - wykrzyknął Diarmid Keogh, a jego niema siostra bliźniaczka Dierdre przekazała telepatycznie szyderczy tryl pogardy. Alex Manion się nie śmiał. - Ten, który Rogi podobno dostał od Lylmików, dawno temu? Przed Interwencją? - Tak - potwierdził Marc. - Bardzo tajemniczy przedmiot. Karbunkuł Rogiego był czerwonym diamentem wypolerowanym w sferyczny kształt. Rogi mówił mi, że parokrotnie uratował mu życie, wzywając na pomoc Lylmików. Uważał nawet, że miał coś wspólnego z samą Interwencją. Oczywiście mu nie uwierzyłem - i nie zadałem sobie trudu, by dokładnie zbadać obiekt. - Szkoda - rzekł Jeff Steinbrenner. - Mogłoby nam to pomóc. Marc odwrócił się do Owena. - Lepiej rozkaż, żeby jeden ze spalaczy komet namierzył to coś, tak na wszelki wypadek. - Doskonale. I nie żebym chciał cię popędzać, ale już czas, żebyś ty odpowiedział na pozdrowienie “Scurry”. Wszyscy chcielibyśmy się dowiedzieć, co będzie dalej. - Dowódca Floty wskazał swój fotel. - Proszę uprzejmie. Marc usiadł, a pozostali wycofali się z zasięgu skanera komunikatora. Dotknął guzika MW. - Marc Remillard do “Scurry-Dwa”. Na wielkim ekranie pojawił się obraz mózgu i jego małżonki w masce, a na mostku rozległy się dwa pseudogłosy. - Przybyliśmy na konfrontację. - Tylko wy dwoje? - zapytał Marc. - Jest tu też Paul, w statku pomocniczym. Ale tak naprawdę nie jesteśmy sami. Każdy ludzki umysł w galaktyce, który wierzy w pozbawioną przemocy i pokojową koegzystencję, łączy się z nami duchowo. Jest ich więcej, niż mógłbyś się spodziewać, Marc. Molakar zmusił wielu ludzi do zastanowienia się, czy naprawdę są po twojej stronie. - Szkoda, że ci duchowi sprzymierzeńcy są tak rozproszeni i tak odlegli. A może spodziewacie się posiłków? - Nikt poza naszą trójką nie będzie się z wami konfrontował fizycznie. Marc się zaśmiał.

- Tylko mentalnie? W jakimś wielkim metakoncercie, rozproszonym i nikłym jak promieniowanie tła kosmicznego? - Możemy cię zaskoczyć - powiedzieli Jack i Dorothea. - Zaczynamy? Łączność została zerwana. Marc obrócił się i wydał ostry rozkaz Owenowi Blanchardowi. - Wysadzić ten cholerny Karbunkuł! Natychmiast! Roztrzęsiony Owen przekazał rozkaz. Pierwszy zespół skupiający spojrzał z gwałtownym zafascynowaniem, gdy obraz Scurry i jego dziwnego satelity powrócił na duży ekran. Chwilę później złota wiązka skupionego światła wyprysnęła jakby znikąd, uderzając w czerwoną kulę. Nastąpił oślepiający rozbłysk. Ale gdy się rozmył, Karbunkuł wciąż wisiał na tle oświetlonego słońcem, biało-niebieskiego Okanagonu - chyba nienaruszony. - Ekranowany przeciw aktynizmowi*[* Aktynizm chemiczne działanie promieni świetlnych (przyp. red.).] - powiedział Dowódca Floty. - Spróbować laserami X? - Nie. - Marc był ponury. - Nieważne. Przystępujemy do koncertu. - Omiótł spojrzeniem przywódców Rebelii. - Nie wiem, co Jack i Diamentowa Maska chowają w rękawie. Ale cokolwiek to jest, nam nie dorówna. Chodźmy do komór i skończmy z tym jak najszybciej. Połączeni ścisłym metakoncertem mózg i kobieta odziana w diamenty wysłali mentalne wezwania na odległość. Było to wołanie podobne do tego, które wysłał Denis Remillard w noc Interwencji, zwracając się do istot ludzkich dobrej woli, aby się połączyły, nawet na krótko, w wielkiej koniunkcji umysłów kochających pokój. Najpierw odpowiedziały dzieci, łączące się i zrastające. Były ich już miliony, na każdej ludzkiej planecie kolonialnej, nawet na rebelianckim Okanagonie, srebrzysty chór niewinności, który delikatnie odbijał się echem wśród gwiazd. Potem dołączyli lojalni wobec Imperium dorośli operanci, a za nimi umysły normalne, lecz silne mocą miłości, zdolną do dokonywania przemian. Oczy mojego umysłu widziały, a uszy umysłu słyszały wszystko, chociaż ja sam się wstrzymałem od udziału. W Dniu Świętego Kryspina 2083 roku ostateczna konfrontacja dokonała się w chłodny, majowy wieczór, gdy szedłem wzdłuż rzeki Connecticut, pełen obaw i rozdarty między sprzecznymi nadziejami. Usiadłem na skale przy brzegu, ślepy na otoczenie, a mój mózg wyczuwał dramat rozgrywający się pięćset czterdzieści lat świetlnych od Ziemi. Desperacko pragnąłem, by ludzkość uwolniła się z Imperium, ale jednocześnie bałem się straszliwej taktyki Marca. Modliłem się z całej duszy, żeby nie było drugiego Molakaru. Jednak drugi Molakar nastąpił, a świadkiem tego stały się wszystkie istoty ludzkie w galaktyce. Jack i Dorothea zebrali początkowy rozproszony pływ zrosłości w Pieśń Wspólnoty. Lucille powiedziała mi potem, że operanccy dorośli doświadczyli przemiany jako momentalnego Zjednoczenia. Nonoperanci, niezdolni do pełnego połączenia z kosmiczną świadomością, poczuli się nagle uniesieni poczuciem cudu, radości i mentalnej przyjaźni. Metakoncert miłości przenikał mentalne siatki eteru jak mgła wisząca nad powierzchnią rzeki Connecticut tej spokojnej nocy w New Hampshire - rzadki, wciąż jeszcze niematerialny, narażony na rozerwanie przez najsłabszy poryw złośliwego wiatru. Sam z siebie ten prekursor Zjednoczonego Umysłu Ludzkości nie stanowił groźby dla Rebelii. Chociaż jego radosna pieśń poruszała serca i była nieopisanie piękna, wciąż odmawiałem przyłączenia się. Jack i Dorothée, sami mocniejsi wypełnieniem Wspólnoty, zbierali potop energii miłości i kierowali go w ogromny klejnot, który Jack zbudował w swym laboratorium na Kauai, czerwoną diamentową kulę z tajemniczym lylmickim urządzeniem w lekko lśniącym sercu. Paul Remillard współdziałał w transferze odległej energii, jego umysł był żywym przewodnikiem, który pomagał skoncentrować słabsze emanacje nonoperantów.

Pieśń się zmieniła. Marc, odziany w czarną zbroję CE, przerwawszy naglące zadanie budowy własnego metakoncertu, patrzył z niedowierzaniem, gdy jego peryferyjny ultrawzrok pokazał powoli rosnącą bańkę białego światła, która wyłoniła się z Karbunkułu, pochłonęła statek Jacka i rozszerzała się w kierunku jego własnej rebelianckiej floty. Nie miał pojęcia, co to było, i nie zamierzał się dowiadywać. Owen! Zaprzestać okrążania wycofać się na sto kilometrów wyższą orbitę JUŻ JUŻ JUŻ! Doskonale. Manewr wykonany. Patricia Castellane, Kierowniczka Okanagonu, przemówiła do Marca w trybie intymnym: Uderz ich bombami na antymaterię! Wszystkich! Marc: Jesteśmy zbyt blisko planety, nie możemy ryzykować. Patricia: Koncert nie jest zbudowany nawet w połowie. Wolisz, żeby flota skoczyła do nadprzestrzeni jak stado przerażonych królików? Zrób to! To mój świat! Marc: WYSTRZELIĆ WSZYSTKIE BOMBY Z ANTYMATERII NA SCURRĘ. Dwanaście zrobotyzowanych statków kosmicznych wyłoniło się spośród szeregów wycofującej się armady i ruszyło w kierunku lśniącej bańki, która rozszerzała się coraz szybciej. Gdy dosięgły powierzchni, nastąpił maleńki deszcz tęczowych iskier. Wydawało się, że statki zniknęły. Chwilę później, po drugiej stronie bańki, iskry znów zamigotały i ponownie pojawiły się statki z bombami, których trajektoria prowadziła na Okanagon. Marc wrzasnął: Owen! Przerwać akcję odwołać łodzie JUŻJUŻJUŻ! Po chwili pozbawiony emocji głos Owena Blancharda, Dowódcy Floty, odpowiedział: Łodzie są za tą wielką bańką energii, a nasze systemy naprowadzające nie mogąjej spenetrować. Ti-Jean i Dorothée dopilnowali, żeby każdy ludzki umysł zobaczył, co się stało. Z litości nie przekazali krzyku dwóch miliardów ludzi, którzy zginęli, gdy bomby antymaterii uderzyły w niestabilną skorupę Okanagonu i zmieniły niegdyś śliczną, przypominającą Ziemię planetę w pobojowisko. Umysł Jacka przemówił do brata w trybie intymnym: Niech Bóg zlituje się nad wami wszystkimi. Marc zadrwił: Może lepiej zacznij się modlić za siebie. W tym straszliwym momencie, gdy nie tylko rodzaj ludzki, ale i wszystkie obce rasy z przerażeniem obserwowały wydarzenia, samo Imperium się zachwiało. Jego ludy były chronione przed agresją tak długo, że zapomniały o tym, jaką rozkoszą jest zemsta. Miliardy niedoskonale zjednoczonych Simbiari doświadczyły rozpaczy i beznadziei widząc, że ich pierwsze najważniejsze Panowanie zawiodło. Załamali się Poltrojanie, mimo łączącej ich Wspólnoty. W odpowiedzi na groźby ludzkich Rebeliantów zaczęło wyłaniać się na powierzchnię rasowego Umysłu dawne, tak długo tłumione dziedzictwo przemocy. Gi kulili się w panice, a flegmatyczni Krondaku próbowali przezwyciężyć pokusę wycofania się w siebie. Lylmicy tylko patrzyli, chcąc się dowiedzieć, czy Marc Remillard i jego Rebelia przeważą w chwili śmierci Imperium Galaktycznego. Przetrwać - rozkazali Jack i Dorothea. Monstrualny rozżarzony węgielek, który był Okanagonem, lśnił karmazynowo i czarno we mgle orbitujących szczątków. Przetrwać. Ludzkie umysły nie związane z Rebelią, a nawet większość umysłów oddanych Rebeliantów, z początku oszołomione straszliwym widowiskiem, zaczęły podążać do sanktuarium metakoncertu miłości. Ja sam się wstrzymałem, ale rwący potok już odepchnął straszliwy miecz Anioła Piekieł i jego pozbawione skrupułów żądanie pełnej mentalnej autonomii. Gdy ludzkość dokonywała wyboru, Jack, Diamentowa Maska i Paul witali i wcielali nawróconych. Pieśń nasilała się, a wielka

bańka zrosłej energii mentalnej powiększała się coraz bardziej, aż wreszcie otoczyła się słoneczną koroną. Gdy osiągnęła średnicę trzystu tysięcy kilometrów, zatrzymała się, gotowa do działania. Marc ukończył metakoncert. Nakazał statkowi niosącemu drugi zespół skupienia - Adriena, Catherine i Severina Remillardów, Annuszkę Gawrys i jej brata Walerego, Mashę MacGregorGawrys, Rory’ego Muldowneya, Roberta Tremblaya i wysoce operanckie rodzeństwo Iana Macdonalda, Lachlana, Annie Laurie i Dianę - wykonać nadprzestrzenne przejście i spenetrowanie kuli energii otaczającej “Scurrę”. Gdy manewr się udał, raczej ku zaskoczeniu Marca, ten wytworzył tytaniczny wybuch kreatywny z krzyczącego generatora swego własnego metakoncertu, uderzając jednocześnie w wielki czerwony diament z zewnątrz i od wewnątrz lśniącej bańki. Wydarzyły się dwie rzeczy. My wszyscy, którzy to oglądaliśmy, widzieliśmy pierwsze wydarzenie. Drugie stało się szeroko znane dopiero cztery dni później. Ogromna kula zrosłej energii skurczyła się jak zapadająca się gwiazda. Widziałem kobietę ubraną w srebrny skafander inkrustowany klejnotami i nagi mózg zamknięty w świecącej plazmie. W eterze dwa głosy powiedziały: Przetrwać. Marc usłyszał w trybie intymnym głos Jacka: To koniec Starszy Bracie teraz ty też musisz się powiększyć czy ci się to podoba czy nie żegnaj kochany Marcu. [Zapach białej sosny gasnące światło klejnotów wybuch ciszy]. W miejscu, gdzie znajdowała się “Scurra”, rozbłysła miniaturowa nova. Fala uderzeniowa obróciła atakujący statek Rebeliantów z drugim zespołem skupienia w rozpaloną do białości parę. Statek pomocniczy z Paulem Remillardem wytrzymał tylko mikrosekundę dłużej, zanim sam zniknął. Później dowiedziałem się, że istnieje dziwne zjawisko chemiczne, które można zademonstrować na przykładzie przesyconego roztworu bezwodnego octanu sodowego, ochłodzonego poniżej normalnego punktu “zamarzania”, czyli temperatury mniej więcej pokojowej. Niech tylko jeden maleńki skrawek stałej substancji znajdzie się w ochłodzonym roztworze... i w ciągu paru chwil cała objętość płynu przechodzi szybką zmianę stanu skupienia, stając się stałą masą krystaliczną. To właśnie, jak mnie poinformowano, stało się z Umysłem Ludzkości, wciąż zaplątanym w swą siatkę metakoncertowej miłości, gdy zobaczył, jak lśniący pyłek, który był maleńkim statkiem kosmicznym o nazwie “Scurra”, blednie i odlatuje w słonecznym wietrze. Karbunkuł koncentrujący Umysł przetrwał, podobnie jak Pieśń, do której dołączyły teraz prawie wszystkie ludzkie umysły. Rozbrzmiewała z jednego końca galaktyki na drugi, gdyż wzmocnił ją grzmiący chór niezliczonych obcych głosów, śpiewających hymn Wspólnoty. Ludzcy uczestnicy poznali trzeci poziom świadomości tylko na chwilę, zanim niechętnie wrócili na niższe poziomy zrosłości lub prostej przyjaźni. Pieśń zeszła w diminuendo i umilkła. Wielki czerwony diament pozostał, nieruchomy, na miejscu. Konfrontacja się skończyła. Odzyskałem przytomność, siedząc na mojej skale nad rzeką. Nadeszła już noc, niebo było usiane skrzącymi się, tajemniczymi gwiazdami. Potężna fala rozbłysku uderzyła Marca i pozostałych dziewięciu członków jego zespołu skupienia w chwili zmiany fazy. Nie umarli, ale ich hipernergetyzowane mózgi doznały poważnych obrażeń, co spowodowało załamanie całego metakoncertu Rebeliantów. Umysły, które zawierały strukturę trzyczęściowego generatora, nie miały tyle szczęścia co umysły skupiające. Wszyscy operatorzy kasków E18 upiekli się żywcem w metakreatywnym rozbłysku, a wiele mniejszych statków, które ich przewoziły, zostało zniszczonych. Operatorzy, których ciała były zamrożone w instalacjach x600 CE w większości przeżyli; słabsze mentalności zredukowane zostały do poziomu

imbecyli, silniejsze doznały oparzeń mózgów podobnych do obrażeń pierwszego zespołu skupiającego. Dzięki cerametalowej ogniotrwałej wykładzinie w komorach CE większych statków rebelianckich, ich kadłuby nie popękały. Wystąpiły pewne wewnętrzne zniszczenia na statkach, ale w większości przypadków nie były na tyle duże, by uniemożliwić nadświetlną podróż. Marc wyłonił się ze swojej instalacji CE i obejrzał spaloną komorę oraz na wpół stopioną maszynerię pomocniczą. Przemówił mentalnym głosem do pozostałych dziewięciorga członków zespołu, a stwierdziwszy, że żyją i są w stanie zdjąć zbroje kierując mentalnie zrujnowanym komputerem, powlókł się do osobistego przenośnika. Doznał poważnych obrażeń, ale jego redakcja i gigantyczna kreatywność już rozpoczynały reperowanie mózgu. Drzwi przenośnika zasunęły się i Marc nacisnął drżącym palcem odpowiedni przycisk, żeby znaleźć się na mostku “Vulpeculi”. Oparł się o ścianę pojazdu, z jego mokrego kombinezonu kapał na podłogę płyn do przemywania skóry. Dopiero wtedy zorientował się, że nie jest sam. W rogu stała wysoka postać. Był to starszy człowiek w staromodnym stroju wieczorowym, ze starannie przystrzyżoną siwą brodą i patriarchalną aureolą srebrzystych włosów. Marc ostatni raz widział go, gdy miał trzynaście lat, na planecie Konsylium, podczas Inauguracyjnego Balu Państwa Ludzkości. Marc próbował się uśmiechnąć. - Witaj, Lylmiku. - Witaj, Abaddonie - odpowiedział obcy. Przenośnik trwał nieruchomo. Marc rzekł: - Walczyliśmy przeciwko imperium nieba. Zostaliśmy - temu nie zaprzeczę - pokonani w tym konflikcie. Ale wielkiemu zamiarowi nie brakło szlachetności. Coś dało im zwycięstwo; nam pozostaje chwała nieposkromionej śmiałości. I nawet jeśli me wojska padły pokonane, próba szlachetnego przedsięwzięcia wciąż jest trofeum. - Zapomniałem, kto to napisał - przyznał Lylmik. - Czy to Milton? - Giambattista Marino. Przybyłeś, by zabrać mnie do więzienia? - Nie - odparł Unifex. - Quincunx przegłosował zawieszenie wykonania wyroku. Twoja armada poleci na Ziemię. Tam ranni mogą zostać przewiezieni do szpitali. Po wyzdrowieniu większość z nich będzie miała sposobność dokonania powtórnego wyboru. - Większość? - Mam inne plany co do ciebie - i co do niektórych Rebeliantów klasy wielkomistrzowskiej z floty, którzy nie zostali zbyt poważnie ranni i którzy zechcą ci towarzyszyć. Zbierz ich stu na “Vulpeculi”, zanim wyruszycie do domu. - Co zamierzasz? - zapytał Marc tonem znużonej rezygnacji. Zrobić z nas jakiś przykład? - Au contraire, wręcz przeciwnie - powiedział Atoning Unifex. - Zamierzam puścić was wolno. W pewnym sensie. - Potem powiedział Marcowi, dlaczego musi on lecieć do Francji, i co znajdzie w magazynie niedaleko Lyonu. W dniach, które nastąpiły po dniu Świętego Kryspina, cały świat mówił o tym, co się wydarzyło na Okanagonie - nie tyle o zniszczeniu planety, ani o heroicznej śmierci Jacka, Dorothei i Paula - ale o promiennym, niezapomnianym błysku Wspólnoty, który w końcu miał przynieść spontaniczną metamorfozę ludzkiego rasowego Umysłu. Wciąż było sporo zatwardziałych Rebeliantów, którzy ślubowali, że nigdy się nie poddadzą, i wielu cholernych durniów, którzy utrzymywali, że wina za zniszczenie Okanagonu spada na Dorothée i Ti-Jeana. Ale większość ludzi wiedziała lepiej. Imperium kanonizowało Bezcielesnego Jacka i jego żonę, zwaną przez obcych Illusio Diamentowa Maska, zapewniając opłakujących, że wokół prochów tej pary narodzi się nowa gwiazda upamiętniająca wejście ludzkości w pełną kosmiczną świadomość. Ale to miało się stać w przyszłości.

Gdy rebeliancka flota zaczęła się zlatywać do ziemskich portów kosmicznych cztery dni po konfrontacji, członków załóg witano ze współczuciem. W całym zamieszaniu nikt zrazu nie zauważył, że stu jeden najgorszych zbrodniarzy - w tym sam Anioł Piekieł - uciekło. Po jedynym niezauważalnym postoju w Hanowerze w New Hampshire (którego świadkiem nie byłem) odlecieli małymi orbiterami do miasteczka Saint-Antoine-des-Vignes we Francji. Tam zaopatrzyli się w sprzęt do przeżycia, w tym broń, kupione przez Unifexa. Wioząc to wszystko w długiej karawanie pojazdów terenowych dotarli do “L’Auberge du Portail”, jedynego w swoim rodzaju miejsca, należącego do Madame Guderian, gdzie znajdowały się jednostronne wrota czasu do Wygnania Plioceńskiego odległego od naszych czasów o sześć milionów lat w przeszłość. Marc zabrał ze sobą dzieci, Hagena i Cloud. Do końca nie porzucił swego marzenia o Mentalnym Człowieku. Historia o przeniesieniu Abaddona w czasie, o jego przygodach w pliocenie i pokucie w Galaktyce Duat została opowiedziana w innych księgach. Moje własne wspomnienia tu się kończą... Chyba że nastąpi nowy początek. Mądrzy będą świecić Jak blask sklepienia, A ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, Jak gwiazdy przez wieki i na zawsze. Daniel 12,3 Epilog HANOWER, NEW HAMPSHIRE, ZIEMIA 31 GRUDNIA 2113 Starszy człowiek dłuższą chwilę patrzył na cytat z Biblii widniejący na monitorze transkrybera, zanim wcisnął guziki DRUKUJ i PLIK. - Eh bien, Duchu. Zrobione. Ledwo zdążyłem w terminie, który wyznaczyłeś, ale się starałem. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony. W nocy, gdzieś na zewnątrz domu Rogatiena Remillarda, wiatr skamlał wśród nocy jak wilk u drzwi, przesypywał zaspy głębokiego śniegu, pędził z pomocy lodowe gnomy. Nadchodziło Wielkie Białe Zimno. Rogi usłyszał, jak ktoś gwiżdże starą szkolną piosenkę. Wśród burzy dźwięki były ledwo słyszalne, a osoba gwiżdżąca niewidzialna, ale stary księgarz wiedział, z kim ma do czynienia. - Co mam zrobić z tym wszystkim? - Rogi wskazał na rosnący stos durofilmowych kartek wypluwanych przez drukarkę. - Przekazać mediom? Nie, powiedział Duch Rodzinny. Daj je mojej siostrze Marie. Będzie wiedziała, jak je właściwie opublikować. Upewnij się tylko, że nikt niczego nie wytnie ani nie zmieni. - D’accord. Czy... Teraz odejdziesz? Tak. Ale jeśli kiedykolwiek znajdziesz sie w śmiertelnym niebezpieczeństwie, twój Wielki Karbunkuł wezwie na pomoc moich kolegów. Jest ich czworo - przynajmniej na razie - i mają ludzkie ciała. - Batege! Cieleśni Lylmicy. Co dalej? Rozległ się widmowy chichot i Duch powiedział: Może coś ciekawego. Starszy człowiek się skrzywił. - Cholera, czy moje życie nie było dość ciekawe? Najbardziej ucieszyłoby mnie trochę spokoju. I nie chodzi mi o Wspólnotę! Może w przyszłych miesiącach uznasz jej zalety za bardziej pociągające. Porozmawiaj o tym z Malamą.

- Może - odparł zaczepnie Rogi. Wstał i z wahaniem wyciągnął rękę w puste powietrze. - Jeśli to ma być pożegnanie, to chcę powiedzieć, że nie żywię urazy. To była wspaniała historia. Czasami nawet nie wierzyłem, że jesteś prawdziwy, ale... Poczuł mocny uścisk, a potem coś owinęło go w niemal orgazmową falę fizycznej przyjemności, która skończyła się prawie w momencie, gdy się zaczęła. Adieu, man oncle. Priez pour moi. Żegnaj, wujku. Módl się za mnie. Rogi spuścił głowę i powiedział łamiącym się szeptem: - Jasne, Marc. Będę się modlił jak cholera. Potem zorientował się, że w pokoju nie ma już nikogo. Został sam z Marcelem, zwiniętym w koszyku obok biurka. Marcel patrzył na niego szarozielonymi oczami swego dzikiego przodka żbika. Rogi przez dłuższy czas stał bez ruchu. Wreszcie powiedział do zwierzęcia: - Pogódźmy się z tym, że to już koniec, stary futrzaku. Chodźmy do łóżka. Usłyszał pukanie do frontowych drzwi. Pomrukując pod nosem poszedł do salonu, a potem do małego wejścia. Otworzył zamek i drzwi. Stała tam w puchowej kurtce, jej jasne włosy lśniły topniejącymi płatkami śniegu, a srebrnoszare oczy się uśmiechały. Doleciał go delikatny zapach Bal d Versailles, gdy podniosła butelkę niedrogiego domowego szampana z czerwoną wstążką zawiązaną na szyjce. - Szczęśliwego Nowego Roku! Przepraszam za tanie bąbelki, ale tylko to zostało w supermarkecie. Rogi gapił się na nią oniemiały. Elaine Donovan pocałowała go w usta i mijając go weszła do salonu. - Nie stój tak, kochanie. Mamy do nadrobienia całe lata. Rogi zamknął drzwi i przystąpił do nadrabiania. KONIEC Magnificatu Trzeciego Tomu Trylogii o Imperium Galaktycznym I koniec i początek zawsze tam były, Przed początkiem i po końcu. A teraz wszystko jest zawsze. T.S. Eliot