Michaels Kasey - Misterna intryga (Misterna intryga 01)

Kasey Michaels Misterna intryga Anglia, XIX wiek On - Morgan Drummond, markiz Westham. Po pojedynku z przyjacielem zrywa z hulaszczym życiem. Zaszywa się w rodzinnym majątku i skazuje na samotność, żeby utemperować gwałtowne usposobienie. Gdy uznaje, że czas zrobił swoje, wyrusza do Londynu. Zamierza poszukać kandydatki na żonę, aby małżeństwem przypieczętować stabilizację. Ona – Emma Clifford, młoda piękność, znużona rolą opiekunki własnej rodziny: lekkomyślnego brata, nieporadnej matki i zwariowanej babki. Uważa, że jedynym wyjściem z tej niekomfortowej sytuacji jest znalezienie bogatego i utytułowanego kandydata na męża. Oboje – spotykają się w londyńskiej rezydencji markiza. Na widok Emmy Morgan nie potrafi opanować zdumienia. Skąd się wzięła w jego domu? Przecież nie zdążył nikogo zaprosić! Zaraz jednak zdumienie ustępuje miejsca zachwytowi. Młoda kobieta jest niezwykle piękna.

Raz, dwa, trzy, początek gry...

Gdy jechałem do Dijon, spotkałem męża, co miał siedem żon. Każda z żon wiozła siedem tobołków, a w każdym tobołku siedziało siedem koziołków i każdy koziołek miał własny tobołek. Ile tobołków, koziołków i żon przyjechało do Dijon? Anonim Dawno, dawno temu, za górami, za lasami... Hm... nie, bajkowy początek mógłby wydać się niektórym nazbyt niedorzeczny, może nawet zgoła śmieszny. Zacznijmy więc, jak nakazuje rozsądek, w miejscu, w którym nasza opowieść nabiera rumieńców i staje się frapująca. Wyobraźmy sobie Anglię w czasach regencji*, a były to czasy nader burzliwe i barwne, * Lata pomiędzy 1811, kiedy to król Jerzy III został uznany za szalonego i odsunięty od władzy, a 1820, gdy po jego śmierci na tronie zasiadł Jerzy IV. Okres przemian społecznych i kul-

naznaczone wojnami, niepokojami społecznymi oraz nadmiernym zbytkiem. Owe lata przeszły do historii nie tylko jako era cennych wynalazków, wielkiej literatury i szlachetnych uczynków, lecz także jako okres pogardy, bezdusznego okrucieństwa i bezprzykładnej niesprawiedliwości. Uleganie własnym słabostkom było wtedy w modzie, a wielu możnych ówczesnego świata uczyniło zeń jedyną rozrywkę. Kim byli ci, którym przypadło w udziale szczęśliwe i dostatnie życie, pełne rozrywek i szaleńczych wybryków? Nadeszła pora, byśmy poznali kilkoro z nich. Na początek przedstawmy Morgana Drummonda, markiza Westhama, dżentelmena, którego Bóg obdarował urodą, pokaźnym majątkiem oraz nieprzeciętnym intelektem. Dodajmy, że stwórca w swej niezmierzonej mądrości postanowił także obarczyć swe dziecię przekleństwem porywczego charakteru. To właśnie ów krewki temperament kazał naszemu bohaterowi stanąć przed pięcioma laty do pojedynku, który jego rywal niemal przypłacił życiem. Rzecz to haniebna i karygodna, powiecie nie bez racji. rurowych, zwany także okresem transformacji pomiędzy epoką georgiańską i wiktoriańską. Czasy rozpasania arystokracji oraz niepokojów związanych z częstymi zamieszkami, wojnami napoleońskimi oraz lękiem przed przeniesieniem na grunt rodzimy idei Wielkiej Rewolucji Francuskiej (przyp. tłum.).

Istotnie, Morgan szczerze żałował niechlubnego postępku. Co ja najlepszego wyprawiam? zapytał samego siebie, ubolewając nad własną lekkomyślnością. Owszem, znieważono jego ówczesną kochankę (jak też ona miała na imię?), ale czy to doprawdy wystarczający powód, by dobywać szpady? Czyżby całkiem odjęło mu rozum? Czy śmierć ojca, który padł ofiarą podobnej „honorowej" walki, niczego go nie nauczyła? Nikt nie pamiętał, o co poszło, a skoro tak, powód musiał być dość błahy, w każdym razie niewspółmierny do tragicznego finału. Rodzic osierocił go we wczesnym dzieciństwie. Pozostawił po sobie zrozpaczoną wdowę i syna w powijakach. Jego doczesne szczątki złożono w rodzinnym mauzoleum w Westham, a w świadomości przyjaciół i krewnych na zawsze pozostał „Szalonym Harrym". Młody markiz nie chciał powielać błędów protoplasty. Przeraził się nie na żarty, gdy oczyma wyobraźni ujrzał napis na swym nagrobku: „Tu spoczywa Morgan, szaleniec i hulaka - młokos, którego zgubiła nieposkromiona zapalczywość". Skruszony i do głębi wstrząśnięty, obiecał sobie poprawę. Poprzysiągłszy, że porzuci niefrasobliwy i birbancki żywot, uciekł z Londynu do rodzinnego majątku, by tam lizać rany i dokonać rachunku sumienia. Rychło jednak dopadła go nuda. Aby ją przezwyciężyć, z początku pił na

umór, potem, zamiast zaglądać do kieliszka, rozmyślał długo, aż rozbolała go głowa. Ostatecznie doszedł do wniosku, że nie jest w stanie zapanować nad gwałtownym usposobieniem. Przez pięć lat dobrowolnego odosobnienia za wszelką cenę próbował się zmienić. Nade wszystko zaś pragnął wyzbyć się wszelkich podobieństw do ojca. Niestety, metamorfoza nie do końca się powiodła. Mimo wysiłków nie przeobraził się raptem z szalonego w dobrodusznego młodzieńca. Nie zdołał zwalczyć wrodzonej arogancji, skłonności do sarkazmu oraz chorobliwej wręcz pogardy dla głupców. Na dodatek wciąż doskwierała mu bezczynność i wszechogarniająca monotonia. Ukończywszy zatem trzydziesty rok życia, znużony nijaką egzystencją odludka, uznał, że pora zakończyć banicję i powrócić na łono cywilizacji. Pewny siebie i ufny w potęgę własnego rozumu, gotów był nawet przetrwać mękę londyńskiego sezonu. Stwierdził bowiem, iż wypada mu się ustatkować i powołać na świat potomka. Nie mógł przecież dopuścić do wygaśnięcia rodu. Rozważał kwestię ożenku nad wyraz długo i dogłębnie. Na koniec orzekł z całą stanowczością, że jego przyszła małżonka powinna odznaczać się spokojnym i uległym charakterem (dla dobra ich nienarodzonych dzieci, naturalnie). Rzecz jasna musi to być panna z dobrego

domu, dziewczę rozumne (do pewnego stopnia) i słodkie niczym majowy poranek. Z taką oto wizją w głowie wyruszył na podbój stolicy. Kolejna intrygująca postać na naszej liście, panna Emma Clifford, podobnie jak lord Drum-mond, zmierza właśnie do Londynu. Droga, biedna Emma. Na całym globie próżno by szukać piękniejszego, a zarazem bardziej udręczonego od niej dziewczęcia. Dość powiedzieć, że jako najstarsze dziecko w rodzinie obarczono ją uciążliwą rolą strażniczki domowego ogniska. Rodzicielka Emmy jest wprawdzie urocza, lecz - ujmijmy rzecz delikatnie - szwankuje nieco na umyśle. Brat już we wczesnej młodości okazał się kompletnym nieporozumieniem. Wielce wybuchowa i porywcza babka żyje wyłącznie przeszłością nie zawsze godną wzmianki, za to obfitującą w nagłe zwroty akq'i. Nie trzeba dodawać, że cała familia cierpi na nieustanny brak środków do życia. Pannę Clifford trzyma przy zdrowych zmysłach jedynie nadzieja na korzystne zamążpójście. Świadoma swej niepośledniej urody, nasza bohaterka marzy o znalezieniu w stolicy zasobnego małżonka. Złowienie odpowiedniego kandydata byłoby wybawieniem dla rodziny i, co nie mniej istotne, końcem pasma jej osobistych utrapień. Bezpieczeństwo material-

ne jest nie do przecenienia. Zapewnia godziwy byt, a ponadto wydaje się remedium na wszelkie problemy doczesnego świata. Babka wciąż jej powtarza, że mariaż z bogaczem może być skutecznym, lecz nie najrozsądniejszym sposobem na zdobywanie pieniędzy. Po pierwsze, uciekanie się do takich metod jest niegodne, po drugie i najważniejsze, nie warto w zamian za majętność do końca życia cierpieć towarzystwa bekającego bufona, który jada na śniadanie kapustę. Pomimo przestróg seniorki rodu Emma jest zdecydowana zrealizować swój plan. W tym celu sprzedała brylanty matki, oddała w zastaw portrety przodków i zaoferowała usługi przedniego ogiera rozpłodowego w zamian za korzystanie z wysłużonego powozu i reprezentacyjnych, acz nie najmłodszych koni. Dzięki tym zabiegom Cliffordowie ruszyli w drogę do Londynu jeszcze przed rozpoczęciem sezonu. Wyjeżdżali z zamiarem pokazania się z jak najlepszej strony i utargowania korzystnej oferty małżeńskiej. Jak widać już na wstępie, pannie Emmie Clifford i Morganowi Drummondowi przyświeca ten sam cel, choć niewątpliwie kierują nimi zupełnie inne pobudki. Dla podupadłej finansowo rodziny przepustką na salony ma być sięgająca zamierzchłych czasów przyjaźń z lady Sally Jersey, która obiecała wprowa-

dzić ich do Almacka * i przedstawić śmietance towarzyskiej stolicy. Matka Emmy, Daphne Clifford (pod żadnym pozorem nie wolno nazywać jej wdową Clifford), jest tak podekscytowana wyprawą, że z trudem panuje nad rozbuchanymi emocjami. Choć jej uroda nieco przyblakła, nadal uchodzi za atrakcyjną kobietę w kwiecie wieku. Z biegiem lat tu i ówdzie przybyło jej zmarszczek, zbędnych kilogramów i... ani odrobiny rozumu. Nie zmądrzała nawet na jotę od chwili, gdy ćwierć wieku temu padła w ramiona przystojnego lekkoducha i utracjusza, Samuela Clifforda. Teraz z zapałem popiera zakusy córki. Jest święcie przekonana, że ze swą olśniewającą urodą jej latorośl bez trudu dokona podboju najlepszej partii sezonu. Co więcej, nie ma najmniejszych wątpliwości, że sama również nareszcie odnajdzie „Prawdziwą Miłość". Daphne często używa w myślach wielkich liter. Wydaje jej się, że nadaje to słowom większego znaczenia. Fanny Clifford przy każdej nadarzającej się sposobności wydrwiwa bezlitośnie mrzonki *Pełna nazwa: Almack's Assembly Rooms - miejski klub towarzyski dla przedstawicieli wyższych sfer z siedzibą w Londynie. Działał w latach 1765-1871. Jako jeden z pierwszych przyjmował także kobiety. Najpopularniejsze miejsce spotkań podczas londyńskiego sezonu (przyp. tłum.).

wdowy po swym jedynaku. Ich spełnienie uważa za równie mało prawdopodobne jak jej własna przeprowadzka do Bath. Synowa namawia ją do niej od dłuższego czasu, ale harda seniorka ani myśli, ,zostawić wszystkich w spokoju'' i zamieszkać z podstarzałą i nudną kuzynką Maude. Starsza pani Clifford jest odrobinę niepokorną duszą, choć „odrobina" to chyba nie najtrafniejsze określenie stopnia jej niezależności. Nadmienimy tylko, że w porównaniu ze standardami panującymi w czasach regencji, lata jej młodości przypadły na okres znacznie większej swobody obyczajowej. Z tej właśnie przyczyny Fanny zawsze mówi to, co myśli, i robi to, na co przyjdzie jej ochota. Jej zdaniem pełne afektacji, pruderyjne panienki, a także fajtłapowatych dżentelmenów powinno się trzymać pod kluczem, tak by ludzie z krwi i kości nie musieli oglądać ich mizdrzenia się i krygowania. Fanny jedzie do Londynu po przygodę; nie po to, by zdobyć obrączkę. O, co to, to nie! Miała już wątpliwą przyjemność bycia zamężną i zdecydowanie nie uśmiecha jej się życie w okowach. A nuż trafiłby jej się jakiś rozpustny stary satyr? W tajemnicy przed wnuczką snuje również własne, jakby to ujęła Daphne, „Wielkie Plany". Przede wszystkim pragnie się zabawić. Być może ostatni raz, nim dopadnie ją demencja i nie będzie w stanie rozpoznać okazji do podokazywania

nawet wtedy, gdy ta zaskoczy ją znienacka i kopnie w cztery litery. Ponadto umyśliła sobie namówić któregoś ze swych niegdysiejszych kochanków, aby zaoferował Emmie rękę wypłacalnego i, daj Boże, pociągającego wnuka. Jednego jest pewna: za żadne skarby świata nie pozwoli, by to słodkie dziewczątko poślubiło kogoś, kto choćby w najmniejszym stopniu przypomina jej nic niewartego wnuka. Clifford Clifford - tak, nie mylicie się, Daphne wykazała swego czasu aż tak wielki brak wyobraźni - lepiej znany jako Cliff, jest młodszy od siostry. Od osiągnięcia pełnoletniości dzielą go dwa lata, niemniej dorósł na tyle, na ile potrzeba, by umocnić się w przekonaniu, że ze swą nietuzinkową osobowością zrobi w stolicy furorę i oszołomi tamtejszą socjetę. To zaś w jego mniemaniu oznacza włóczenie się po zakazanych miejscach, zakłady na wyścigach, walki kogutów oraz wizyty w rozlicznych szulerniach. Słowem, jak każdy wiejski gamoń, młody Clifford wyobraża sobie, że bez wysiłku opróżni do cna niejedną kieszeń należącą do przedstawiciela stołecznej elity. Zwięźle rzecz ujmując, młodzieńcy pokroju Cliffa należą do wieloosobowego grona zakutych łbów, których Morgan Drummond chronicznie nie cierpi i których towarzystwo przysparza mu nie wysłowionej męki.

Do Londynu podąża również pewien podstarzały oszust i awanturnik o nazwisku Edgar Marmon. Prawdę mówiąc, pan Marmon dawno porzucił szachrajski proceder, choć w słusznym wieku siedemdziesięciu lat nadal lubi o sobie myśleć jak 0 artyście w złodziejskim fachu. Żyje i ma się dobrze dzięki własnemu sprytowi oraz bezbrzeżnej głupocie swych ofiar. Dokonał wielu wyłudzeń i dorobił się licznych wrogów, którzy, jak mniema, zestarzeli się na tyle, by już mu nie zagrażać. Edgar przybywa do stolicy z „Genialnym Pomysłem". Tak, znów mamy do czynienia z osobą, która lubi ubierać myśli w wielkie litery. Ów błyskotliwy plan zakłada, iż jego autor, wzbogaciwszy się po raz ostatni, osiądzie na stałe w Brighton lub innym dogodnym miejscu, w którym będzie rozkoszował się zasłużoną emeryturą i oddawał do woli polowaniom na ciepłe wdówki. Tymczasem nasz stary wyga podszywa się pod sir Edgara Marmingtona, dżentelmena i wynalazcę, człowieka, który uczciwie i ze szczerym przekonaniem odradza potencjalnym inwestorom wspomaganie realizacji swego najnowszego, a zarazem najambitniejszego przedsięwzięcia, a mianowicie... produkcji złota z ołowiu. Owo usilne zniechęcanie przynosi, rzecz jasna, pożądany skutek w postaci lawinowego napływu gotówki od zachłannych bogaczy, którym niestraszne ryzyko.

Pani Olive Norbert jest wprawdzie mieszkanką Londynu, lecz marzy o zmianie adresu. Rzeczona pięćdziesięciodwuletnia, emerytowana szwaczka weszła ostatnio w posiadanie sporej fortuny, a to za sprawą spadku odziedziczonego po ostatniej klientce, mocno postrzelonej leciwej damie, która pałała bezprzykładną miłością do wytwornych strojów i takąż samą nienawiścią do krewnych. Olive nie zamierza wychodzić za mąż, nawet gdyby ktoś przypadkiem poprosił ją o rękę. Pragnie jedynie spoglądać na miasto przez inne okno niż do tej pory. Ciasny pokoik nad sklepem, który najmuje od byłej chlebodawczyni, zwyczajnie jej zbrzydł. Być może dlatego, że znajdował się w mało eleganckiej dzielnicy nieopodal Mayfair. Krótko mówiąc, bogata od niedawna pani Norbert chce sprawić sobie wakacje i wmieszać się w kręgi londyńskiej śmietanki. Jest święcie przekonana, że czeka ją przednia zabawa i wiele niezapomnianych chwil. Ma podstawy, by tak sądzić. W końcu jest medium i potrafi przepowiadać przyszłość. Skąd inaczej wiedziałaby zawczasu, że pani Hartford padnie ofiarą tragicznego w skutkach upadku ze schodów i że zapisze jej w testamencie pięć tysięcy funtów? Jak by powiedziała Daphne, pani Norbert to „Osoba Zwiastująca Kłopoty".

Z kolei Peny Shepherd, hrabia Brentwood, co najmniej raz sprawił nielichy kłopot Morganowi Drummondowi. W czasach szkolnych, a także później podczas pobytu w Londynie hrabia i markiz Westham byli w najlepszej komitywie aż do chwili, gdy ten ostatni wyzwał hrabiego Shepher-da na nieszczęsny pojedynek, o którym wspominaliśmy wcześniej. Poszło o pewną urodziwą tancerkę z Covent Garden. Jakże jej było na imię? Pomimo owego przykrego zajścia Peny nadal darzy niedoszłego zabójcę szczerą sympatią. Nie ma w tym ani odrobiny przesady. Zwłaszcza że blizna na policzku okazała się prawdziwym darem od losu. Kobiety za nią przepadają, hrabia zaś przepada za kobietami. Pamiątka po szpadzie starego druha daje się we znaki jedynie kamerdynerowi lorda Shepherda. Biedak złorzeczy na nią przy okazji każdego golenia. Hrabia Brentwood chętnie odnowi przyjaźń z Morganem. Rad będzie pomóc byłemu kompanowi powrócić na łono londyńskiej soq'ety. Prawdę mówiąc, miasto bez Drummonda jest przeraźliwie bezbarwne. Brakuje mu ciętego języka West-hama i czasów, gdy wspólnie wyszydzali głupotę oraz przywary wyższych sfer. Sam markiz nie jest wprawdzie pozbawiony wad, lecz w jego towarzystwie z pewnością nie można narzekać na nudę. Zatem sprawa jest przesądzona. Perry odwiedzi dawnego przyjaciela, gdy tylko ten zje-

dzie do swej rezydencji przy Grosvenor Square w Mayfair, której stale dogląda służba. Pani Hazel Timon pełni zaszczytną funkcję gospodyni. Wkrótce jednak zamierza wyfrunąć z domostwa chlebodawcy i uwić własne gniazdko. Uskładała już na ten cel okrągłą sumkę, która spoczywa teraz bezpiecznie na dnie kufra z ubraniami. Pani Timon otacza matczyną opieką Claramae, młodą i ładną, lecz głupiutką służącą. Gdy w domu goszczą damy, młódka odgrywa między innymi rolę pokojówki. Poza tym każdą wolną chwilę spędza na flirtowaniu z niecnotą Rileyem. Wspomniany Riley bywa odźwiernym, lokajem, stajennym oraz woźnicą, słowem pełni różne funkcje w zależności od potrzeb i sytuacji. Jako nad wyraz uczynny młodzieniec, chętnie spieszy z pomocą. „Zawsze do usług" - mawia, równie chętnie wyciągając rękę po zapłatę. Na deser zostawiliśmy sobie wielce szacownego i nie mniej pomysłowego Aloysiusa Thorn-leya, który od lat służy w rodzinie Drummon-dów. Jest lojalny, dystyngowany i układny na tyle, na ile to możliwe. Ponadto wyróżnia się ambicją, pragmatyzmem oraz nietolerancją dla niegospodarności i marnotrawstwa. Jako majordomus zarządza służbą oraz całą posiadłością. Robił to z powodzeniem także przez pięć lat nieobecności chlebodawcy. Uznał

jednak, że administrowanie kilkorgiem podwładnych, którzy poza okazjonalnym czyszczeniem sreber, tudzież odkurzaniem pajęczyn, zajmują się wyłącznie zbijaniem bąków, jest stanowczo za mało satysfakcjonujące. Przez pierwsze dwa sezony, kiedy w marcu do miasta zaczynali napływać przybysze z głębi kraju, rezydencja przy Grosvenor Square świeciła pustkami. Potem nasz zaradny majordomus znalazł sposób na to, by zapewnić służbie godziwe zajęcie. Przez kolejne trzy lata z własnej inicjatywy podnajmował pokoje podróżnym przyjeżdżającym do Londynu na doroczne bale i uroczystości. Żywił bowiem głębokie przekonanie, że każdy dom powinien tętnić życiem, do tego zaś potrzebni są mieszkańcy. Jeśli można zbić przy tym nie byle jaki majątek, tym lepiej. A zatem, ile osób przyjechało do Dijon, a raczej, kim jest garstka ludzi, która spotka się niebawem w londyńskiej posiadłości Drummondów? Możemy bez trudu wyliczyć główne postaci naszej opowieści. Otóż będą to: nieco ekscentryczna rodzina, leciwy awanturnik na bakier z prawem, potencjalna zabójczyni, stary przyjaciel, grupka pełnych inwencji służących oraz spóźniony i przybywający bez uprzedzenia markiz Westham w swoim nowym, lepszym wcieleniu. Może jednak powinien był się zapowiedzieć?

Pod jednym dachem

Jeśli się da uczciwie, jeśli nie, jakkolwiek zbijajmy fortuny. Horacy Gdy markiz Westham zbliżał się do Londynu na grzebiecie ulubionego wierzchowca, ulice były niemal całkiem nieprzejezdne z powodu wzmożonego ruchu. Posuwali się bardzo powoli, a Sampson rzucał się i wierzgał na widok każdego mijanego pojazdu. Morgan robił, co mógł, by utrzymać ogiera w ryzach. Gdyby koń zerwał się do galopu, niechybnie doszłoby do katastrofy. Tak w każdym razie twierdził Wycliff, lokaj markiza, który jechał tuż za panem, zasłaniając go swoim cieniem jak ciemne chmury zasłaniają przed burzą błękit nieba. W istocie było pochmurno, lecz nawet gdyby świeciło słońce, służący postarałby się znaleźć w tym jakiś szkopuł. Jako chroniczny malkon-

tent miał wrodzony talent do narzekania i szukania dziury w całym. - O, i znowu się narowi, jaśnie panie! - wykrzyknął z przestrachem, zbliżając się do Sampso-na na wiekowym wałachu. Właśnie przetoczył się obok nich jakiś obładowany pustymi skrzyniami wóz. - Proszę go mocno trzymać! Bardzo mocno! Wychowany na wsi markiz, który bez kłopotu poradziłby sobie z sześcioma rozochoconymi ogierami, nawet gdyby musiał przeprowadzić je przez pastwisko pełne zalotnych klaczy, puścił tę uwagę mimo uszu. - Przypomnij mi z łaski swojej - rzekł, cedząc słowa - dlaczego właściwie przystałeś na tó, by mi towarzyszyć? - Jaśnie pan wyraził życzenie, by ruszyć konno przodem. Nie mogłem z czystym sumieniem pozostać w powozie. Nie darowałbym sobie, gdyby padł pan ofiarą rabunku. Na drodze łatwo spotkać złoczyńców. - W rzeczy samej. Zdradź mi, co zamierzasz uczynić, gdyby mnie napadnięto? Chcesz omdleć i paść przed zbójcami bez przytomności? - Morgan spojrzał z ukosa na lokaja. Biedaczysko wyróżniał się spośród tłumu dość haniebną posturą. Był wysoki, chudy jak tyczka, a w dodatku nie całkiem proporcjonalny. Łysa czaszka wyzierała spod kapelusza, który prawdopodobnie utrzymywał się na swoim miejscu wyłącznie

dzięki niewiarygodnie odstającym uszom. Wąskie usta w pociągłej, ziemistej twarzy sprawiały, że służący wyglądał na wiecznie niezadowolonego. - Zważywszy na twoje szczere i niespotykane oddanie mojej osobie, przypuszczam, że nie będziesz miał nic przeciw temu, bym rzucił cię na pożarcie pierwszym napotkanym opryszkom, nieprawdaż? Wycliff wybuchnął śmiechem, a właściwie nerwowym rechotem. Zareagował w ten sposób po części z powodu neurotycznej natury, głównie zaś dlatego, że należał do rzeszy nieszczęśników, którym pojęcie sarkazmu jest całkowicie obce. Tylko od czasu do czasu miewał przebłyski zrozumienia i chichotał we właściwych momentach. - Ależ przedni z jaśnie pana żartowniś. Zawsze to powtarzam. Cóż za dowcip! Genialne wręcz poczucie humoru, doprawdy. Jestem dumny z tego, że zechciał mnie pan u siebie zatrudnić. Praca dla pana to dla mnie zaszczyt i przyjemność. Prawdę mówiąc, wraz z początkiem służby u pana moje życie nabrało nowego sensu. - Coś podobnego. - Drummond uśmiechnął się krzywo. - Powinienem co dzień dziękować Bogu, że trafił mi się taki wspaniały sługa jak ty. - Pognał Sampsona do galopu i rzucił przez ramię: Postaraj się nie zostawać w tyle. - Tak jest, jaśnie panie. Naturalnie.

Markiz zatrudnił Wycliffa na próbę trzy miesiące temu. O dziwo, zrobił to z powodu, a nie pomimo jego wyjątkowo drażniącego sposobu bycia. Nie chodziło o niezbyt urodziwe oblicze nowego lokaja. Nie był aż tak bezduszny i płytki, by uprzedzać się do kogoś z powodu jego powierzchowności. Za to niestosowny chichot i wieczne czarnowidztwo sługi w najlepszym razie przyprawiały go o zgrzytanie zębów. Najbardziej zaś działała mu na nerwy przesadna służalczość, z którą ów się do niego odnosił. Po niejakim namyśle uznał, że jeśli w drodze do Londynu nie spierze nieznośnego sługi na kwaśne jabłko i nie zapakuje jego chudych goleni do jednego z kufrów, będzie to oznaczało, że zdołał uodpornić się na głupotę, a w związku z tym ścierpi ze spokojem każdą irytującą sytuację, z którą niewątpliwie przyjdzie mu się zmierzyć podczas pobytu w stolicy. Czeka go prawdziwa przeprawa. Już wkrótce rozniesie się wieść o jego powrocie i niestety zostanie obwołany najlepszą partią sezonu. Wiedział, że na grzbiecie gniadego ogiera prezentuje się znakomicie. Miał na sobie najlepszy strój jeździecki, wypolerowane na wysoki połysk wysokie buty oraz elegancki szary płaszcz, którego poły opadały zgrabnie wzdłuż boków konia. W specjalnie do tego celu przygotowanych kaburach w siodle spoczywały naładowane i go-

towe do wystrzału pistolety. Na wypadek gdyby zaatakowali ich zbóje, których tak obawiał się Wycliff, markiz zabrał zdobioną złotem laskę z wysuwanym sztyletem. Na palec włożył szmaragdowy sygnet należący niegdyś do ojca, a wokół szyi obwiązał wydziergany przez matkę wełniany szal. Rodzicielka wręczyła mu go przed wyjazdem ze stanowczym nakazem, by go nosił, jeśli nie chce się „zaziębić i umrzeć na suchoty". Wielka szkoda, że podupadły stan zdrowia nie pozwolił lady Westham na pobyt w Londynie. Znalazłaby tu wiele pokrewnych dusz. Morgan niewątpliwie mógł się poszczycić nietuzinkową urodą. Miał niesamowicie błękitne oczy, bujną czarną czuprynę, idealny nos, wyraziście zarysowaną szczękę i posągową posturę: szerokie barki, wąskie biodra i długie muskularne nogi. Nie trzeba dodawać, że był w pełni świadom swego uroku. Kobiety zawsze go uwielbiały. Niemal od kołyski potrafił zawrócić w głowie właściwie każdej. Tytuł przed nazwiskiem oraz pokaźny dochód dodatkowo podnosiły jego atrakcyjność w oczach dam. Przysparzały mu także popularności wśród mężczyzn. Dość powiedzieć, że podczas pierwszego i jedynego dotąd sezonu w stolicy cieszył się ogromnym i niesłabnącym wzięciem.

Znaleźli się nawet i tacy, którzy gratulowali mu zwycięstwa w niechlubnym pojedynku z hrabią Perrym Shepherdem. Bezmyślni głupcy i pochlebcy. Nie rozumieli, że przez własną pychę i lekkomyślność stracił jedynego prawdziwego przyjaciela. Nie miał ochoty odnawiać owych starych znajomości ani tym bardziej powielać własnych błędów. Postanowił unikać szulerni i gier hazardowych. Jeżeli już będzie grywał w karty, to wyłącznie o niskie stawki. Obiecał też sobie nie nadużywać alkoholu oraz stronić od innych grzesznych rozrywek. Zamiast tego będzie bywalcem balów, proszonych śniadań oraz wieczorków towarzyskich, a nawet - o zgrozo - zmusi się do tego, by przekroczyć próg Almacka. Krótko mówiąc, podda się serii niedorzecznych ceremoniałów, przez które musi przejść każdy kawaler szukający żony. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego plany to idealny przepis na nudę, ale o to mu przecież chodziło. Żadnych pokus, żadnej rywalizacji o względy ślicznotek z Covent Garden, żadnych wyzwań dla jego wybuchowego temperamentu może z wyjątkiem utyskiwań Wycliffa, który nieustannie załamywał ręce i biadolił nad tym, że chlebodawca samodzielnie się goli. Pewny siebie i pełen wiary w przyszłość

markiz Westham wjechał do spowitego mgłą Londynu. Mniej więcej w tym samym czasie Emma Clifford i jej matka stanęły w foyer rezydencji markiza przy Grosvenor Square. Tuż za nimi dreptała zapłakana Claramae, dla której zalewanie się łzami było czynnością równie naturalną jak oddychanie. - Dzień dobry paniom - powitał je Thornley. Jak przystało na szanującego się kamerdynera oczekiwał na nie w holu. Szczycił się tym, że zawsze zjawia się na czas tam, gdzie jest potrzebny. Niektórzy, włącznie ze służącymi, sądzili, że udaje mu się to wyłącznie dlatego, że jest jednym z trojaczków i wysługuje się braćmi. To by tłumaczyło, że zdarza mu się bywać w kilku miejscach jednocześnie lub robić kilka rzecży naraz. Wyprostował się jak struna i uniósłszy podbródek, omiótł taksującym spojrzeniem swoje lokatorki. Gwoli ścisłości lokatorki lorda Drum-monda, ale nie bądźmy drobiazgowi. Już w chwili, gdy poznał pannę Clifford, nabrał przekonania, że bez trudu złowi ona w miarę majętnego męża. Gdyby nie przeszkoda w postaci braku posagu, z pewnością owinęłaby sobie wokół małego palca najbardziej znamienitego kawalera. Jej olśniewająca uroda zapierała

30 dech w piersiach. Emma była drobna, poruszała się z wrodzonym wdziękiem, miała ciemne włosy i bystre, szare oczy. Ponadto, w przeciwieństwie do wielu ckliwych i mdłych dziewczą-tek w podobnym wieku, roztaczała wokół siebie aurę niezależności i nieposkromionej żywotności. Co najważniejsze, nieobce jej były poczucie humoru oraz sztuka konwersacji. Niewątpliwie miała także anielską cierpliwość. Bez niej osiwiałaby przedwcześnie z powodu osobliwej menażerii, która przyplątała się za nią do Londynu. Najstarsza pani Clifford - na szczęście chwilowo nieobecna - okazała się chodzącym nieszczęściem, które zawisło nad głowami mieszkańców rezydencji niczym nieuchronna plaga. Pozostawało jedynie kwestią czasu, kiedy niepoprawna staruszka spowoduje katastrofę. Thornley należał do osób z mocno rozwiniętym instynktem samozachowawczym, postanowił więc nie zwracać uwagi na to, co mówiła i wyczyniała Fanny. O pewnych rzeczach lepiej nie wiedzieć. Co do pana Clifforda, cóż, w ciągu zaledwie kilku sekund dla Aloysiusa stało się jasne, że młodzian jest kompletnie do niczego, a zatem nie warto poświęcać mu uwagi. Za to wdowa Clifford niewątpliwie roztaczała wokół sobie wiele niepokojącego uroku. Od razu wpadła mu w oko, tym bardziej że przepa-

dał za pulchnymi niewiastami, a Daphne idealnie pasowała do tego opisu. Miała dołeczki nie tylko w policzkach, lecz także w łokciach, kto wie, może nawet w kolanach... Tak czy owak, określiłby ją jako odrobinę przygasłą piękność. Była wprawdzie dość filigranowej postury, a jej rude niegdyś włosy tu i ówdzie przyprószyła siwizna, ale i tak bardzo mu się spodobała. Jaka szkoda, że nie może uderzyć do niej w konkury. Trzymał się z daleka od dam z wyższych sfer. Była to jedna z jego żelaznych zasad. Już dawno się z tym pogodził i bez żalu pozostał przy stanie kawalerskim. Nie zamierzał nawet snuć marzeń o tym, jak cudownie byłoby się ogrzać przy tak bajecznie puszystym ciele w mroźne zimowe wieczory. - Dzień dobry, Thornley - odezwała się Emma, ściągając rękawiczki. - Bardzo cię proszę, zechciej wyłączyć tę fontannę, która chlipie za moimi plecami. Zarządziłam jedynie mały spacer po skwerze, a można by pomyśleć, że kazałam jej obiec całe Hampstead Heath *. Mamo - dorzuciła, zwróciwszy głowę w stronę rodzicielki - pozwól, że Riley zabierze twoje rzeczy... Daphne, zajęta wpatrywaniem się w Thorn*Największy park w Londynie (powierzchnia: 320 hektarów) położony w jednym z najwyższych miejsc w mieście na obrzeżach London Clay (przyp. tłum.).

leya, uśmiechnęła się z rozmarzeniem, po czym pospiesznie zdjęła kapelusz. - Naturalnie, moja droga, właśnie zamierzałam mu je wręczyć... - Już się robi, panienko - rzekł tymczasem kamerdyner, a następnie rzucił Claramae przenikliwe spojrzenie, które natychmiast ją uciszyło. - Proszę jej wybaczyć. Biedaczka nie lubi mgły. Pewnego razu zgubiła się i nie mogła trafić do domu przez blisko dwie godziny, choć krążyła zaledwie kilka jardów od kuchennego wejścia. - Był lojalnym szefem, więc powstrzymał się od dodania, że jego roztrzepana podwładna traci orientację nawet w dobrze oświetlonej spiżarni. Wdowa Clifford oddała młodszemu służącemu okrycie i położyła mu na dłoni monetę. Potem zwróciła się szeptem do Aloysiusa: - Moja córka upiera się, że musimy codziennie zażywać świeżego powietrza, i to przez godzinę. Nawet jeśli to powietrze wygląda i pachnie jak dym. Jaki sens ma spacer, kiedy nie widzi się własnych butów? Moja Emma bywa czasem taka nierozsądna, doprawdy... - Cóż, nie mnie to oceniać, pani Clifford -skwitował uprzejmie kamerdyner, choć w duchu zżymał się na rozmówczynię. Nie powinna tak się z nim spoufalać. I bez tego jest nią skrycie oczarowany. Czy musi utrudniać mu życie zalotnymi uśmiechami?

- Doszły mnie słuchy, że z powodu aury odłożono na później bale, przyjęcia i inne spotkania towarzyskie. Gotów był uczynić i powiedzieć wszystko, byle tylko pozbyć się dam z holu i wyekspediować je na górę, gdzie czekał na nie podwieczorek. Jeśli riie zrobi tego odpowiednio prędko, jedzenie wystygnie, a jego umysłem zawładną nieprzystojne myśli. Thornley wielbił porządek i zarządzał posiadłością w taki sposób, by wszystko działało w niej jak w szwajcarskim zegarku. Codzienne wycieczki dam, które wychodziły punktualnie o trzeciej po południu, wybijały go z rytmu i zakłócały starannie opracowany harmonogram. Rzuciwszy ponaglające spojrzenie Rileyowi, podszedł do drzwi i uszczelnił je grubym dywanem, by ziąb i mgła nie przedostały się do środka. Mimo tych środków ostrożności pani Timon zdążyła nabawić się uciążliwego kaszlu i od wczoraj nie wstawała z łóżka. - Znajdzie się może coś gorącego do... - zaczęła Daphne. - Naturalnie, pani Clifford - wszedł jej w słowo. - Herbata i bułeczki czekają na panie w bawialni. Jest także konfitura z borówek. Pani ulubiona. Jeszcze nim skończył mówić, pojął swój błąd. Niepotrzebnie wspomniał o konfiturze. Zacho-

wał się jak zadurzony sztubak, który na siłę próbuje przypodobać się wybrance. Wdowa doceniła jego wysiłki. Bez namysłu ujęła go pod ramię, jakby byli mężem i żoną, a nie lokajem i dobrze urodzoną damą. Ktoś naiwniejszy na jego miejscu z pewnością zacząłby robić sobie nadzieje, ale Aloysius nie był naiwny. Znał swoje możliwości. - Rozpieszczasz nas, Thornley - zaszczebio-tała Daphne, trzepocząc rzęsami. - Założę się, że jesteśmy dla ciebie nie lada ciężarem. Nie znamy przecież miasta... - Ależ nic podobnego - zaprotestował z zapałem, przysłuchując się ukradkiem wymianie zdań między panną Clifford a Claramae. Emma wyciągnęła rękę i poklepała służącą po dłoni. - Nie będziemy więcej spacerować, dopóki pogoda się nie poprawi - powiedziała łagodnym tonem. - Obiecuję. Nie powinnam była nalegać na wyjście z domu, ale nie cierpię siedzieć zbyt długo w zamknięciu, nawet kiedy kwateruję w tak okazałej rezydencji. Naprawdę bardzo mi przykro, że się przestraszyłaś. Emma była zaiste wyjątkowa. Obcowanie z nią w jednym pomieszczeniu było miłe dla oka, ucha, a nawet dla umysłu, pod warunkiem, że nie odczuwało się lęku przed inteligentnymi niewiastami. Jednak mimo całej swej doskonałości Emma nie odziedziczyła po matce ponętnych

dołeczków. Thornley uznał to za wielkie niedopatrzenie ze strony stwórcy. - Już mi lepiej, panienko. - Młoda służąca dygnęła grzecznie, wciskając chusteczkę do kieszeni fartucha. - Tyle że... we mgle czyhają na ludzi rabusie i mordercy. Wszyscy wiedzą, jacy są niebezpieczni. - Być może, moja droga, ale zapewniam cię, że te rzezimieszki, jeżeli w ogóle tam były, widziały równie mało jak my. Przypuszczam, że do tej pory krążą po omacku po ulicach lub podrzynają sobie nawzajem gardła. - Skoro panienka tak mówi... Zabiorę płaszcz panienki. Trzeba go będzie porządnie wyczyścić. Emma oddała okrycie i ruszyła na górę za matką, która paplała jak najęta wprost do ucha kamerdynera. Będzie musiała jej wytłumaczyć, że Thornley, niewątpliwe dżentelmen w każdym calu, jest jednak służącym, a nie gospodarzem. Jej wysiłki zapewne pójdą na marne, uzmysłowiła sobie z westchnieniem. Daphne nigdy wcześniej nie próbowała tak jawnie kogoś kokietować. Nie robiła słodkich oczu, nie mizdrzyła się i nie chichotała. W domu zajmowała się niemal wyłącznie robótkami i z czułością wspominała zmarłego przed trzema laty męża. Innymi słowy, prowadziła się bez zarzutu i była wzorem wszelkich cnót.

W Londynie najwyraźniej coś ją opętało. Odkąd pięć dni temu ujrzała po raz pierwszy Thornleya, kompletnie zmąciło jej rozum. Uwierzyła, że znów ma dwadzieścia lat, i zaczęła zachowywać się jak panienka na wydaniu. Doprawdy żenujące. Co gorsza jej „droga" przyjaciółka ze stolicy, zamiast przywieść wdowę do rozsądku, dodatkowo podsycała jej zapał. Za coś takiego powinno się wtrącać do kryminału, uznała Emma. Panna Clifford miała pełną świadomość tego, że znajoma naśmiewa się z Daphne za jej plecami. Ponieważ jednak to właśnie ona załatwiła im karnety do Almacka, postanowiła chwilowo przymknąć oko na niewybredne poczucie humoru lady SallyJersey. Nie na długo, ma się rozumieć. Kiedy znajdzie odpowiedniego kandydata na męża, zerwie z tą okropną kobietą wszelkie kontakty, i to bez względu na sprzeciwy matki, która najwyraźniej uważa ją za wyrocznię. Weszła do pokoju w samą porę, by zapobiec katastrofie. Daphne prosiła właśnie Thornleya, żeby „był tak dobry i nalał im herbaty". Gdyby nie widok córki, który nieco ją zmitygował, niezawodnie zaproponowałaby mu wspólny posiłek. Kamerdyner spąsowiał po same uszy i wymówiwszy się niecierpiącymi zwłoki obowiązkami, oddalił się niemal pędem, unikając wzroku,młodszej damy.

- Opamiętaj się, mamo. Nie możesz tak postępować! - Jak postępować, kochanie? - zapytała z miną niewiniątka Daphne. - Nie pojmuję, co masz na myśli. - Pomocowała się chwilę z imbrykiem, po czym westchnęła i usiadła. - Jest stanowczo zbyt ciężki. To miejsce bardzo przypadło mi do gustu, przyznam jednak, że nie pochwalam przepychu, kiedy staje się niepraktyczny. Na cóż komu srebrny dzbanek, skoro nie sposób go unieść? Emma podstawiła filiżankę do dziobka, przechyliła czajniczek wraz z ruchomym stojakiem, na którym był umocowany. - Proszę. - Podała matce naczynie. - Na pewno jesteś zziębnięta. - Coś takiego! - wykrzyknęła Daphne, wpatrując się z niedowierzaniem w imbryk. - Czego to ludzie nie wymyślą! - Bóg raczy wiedzieć - odparła z udawaną powagą panna Clifford i zerknęła na babkę, która właśnie weszła do bawialni. Nie pociągnęła nosem, ponieważ była dobrze wychowana, poza tym wiedziała, że jeśli to zrobi, z miejsca zwietrzy kłopoty, a wolała jak najdłużej pozostać w błogiej nieświadomości. Co nie znaczy, że nie zauważyła chytrej miny staruszki. Życie z Fanny Clifford było niczym biwakowanie w środku nocy w ciemnym lesie.

Trzeba było stale pilnować, by ognisko nie zgasło i nie zleciały się wygłodniałe wilki. Nie można było sobie pozwolić na choćby odrobinę wytchnienia. - Już po drzemce, babciu? - zapytała uprzejmie, acz bez większego zainteresowania. Najstarsza pani Clifford nigdy nie zażywała drzemki, a jej wnuczka doskonale o tym wiedziała. Nie miała za to najmniejszej ochoty dowiedzieć się, ani gdzie babka się podziewała, ani tym bardziej co robiła przez minioną godzinę. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby poznać odpowiedzi na te pytania. Prawda mogła okazać się zbyt niewygodna. Lepiej było udawać, że daje się wiarę wymyślnym kłamstwom seniorki. Emmie dawno już skończyły się pomysły na to, jak tłumaczyć matce szalone wybryki teściowej. - I owszem, moja duszko - zełgała gładko Fanny. - Nie ma to jak sen na stare, zmurszałe kości. A wy, jak sądzę, znowu błąkałyście się we mgle? Daphne, do tej pory masz na nosie czarny pyłek. Wdowa podskoczyła i zakryła twarz serwetką. - Nic dziwnego, że tak dziwnie. na mnie spoglądał! Chyba zapadnę się pod ziemię! - Głupia gęś - mruknęła staruszka, mrugając porozumiewawczo do wnuczki. - Nie martw się, moja droga, nie jesteś brudna. Chciałam tylko sprawdzić, czy wciąż masz bzika na punkcie Thornleya.

Okazuje się, że tak. Nadal robisz z siebie pośmiewisko, to pewne jak amen w pacierzu. Mój syn darmozjad, Panie świeć nad jego duszą, jak nic przewraca się w grobie. Nie dziwota, w końcu chcesz zastąpić go służącym. Jedyna pociecha to, że twój kochaś służy u markiza i pełni obowiązki majordomusa. Mój Samuel zawsze miał słabość do tytułów. Dzięki temu nie poobija się za bardzo w trumnie. - Nie zabiegam o względy Thornleya - zaprotestowała Daphne, pospiesznie odwracając wzrok. Podziwiam tylko jego idealną postawę. Nosi się tak prosto... Sam okropnie się garbił. Emma wrzuciła do filiżanki dwie kostki cukru. - Babciu, nie zapominaj, że pod żadnym pozorem nie wolno nam wspominać o markizie, zwłaszcza w miejscach publicznych. Gdyby ktoś o niego pytał, trzeba mówić, że jest chwilowo nieobecny. W tej kwestii Thornley pozostał nieugięty. Biedaczysko musi być bez grosza przy duszy, skoro podnajmuje pokoje obcym ludziom. To jedyne wytłumaczenie, jakie przychodzi mi do głowy. Nawet kiedy odwiedziła nas lady Jersey, udzieliłyśmy jej wymijających odpowiedzi na temat gospodarza. Na szczęście jest tak zaabsorbowana sobą, że rzadko zwraca uwagę na to, co wokół niej się dzieje. Gdy zaczyna się rozwodzić nad tym, jaka jest wspaniała, zapomina o bożym świecie. Tak czy

40 inaczej, powinnyśmy mieć na względzie reputację Thornleya. - Też mi coś! Gdyby martwił się o reputację, zawczasu sprawdziłby dokładnie, kogo przyjmuje, zamiast pozwalać, żeby podejrzane indywidua pałętały się po domu. Panna Clifford odłożyła ostrożnie łyżeczkę. Próbowała zachować zimną krew. Mogła zignorować słowa babki lub zapytać wprost, co staruszka ma na myśli. Widać mgła zmąciła jej umysł, bo bez większego wahania wybrała tę drugą możliwość. - Coś ty znowu zmalowała, babciu? Odczekałaś, aż pani Norbert i sir Edgar wyjdą, żeby móc spokojnie splądrować ich pokoje? - Co ty pleciesz? - skarciła ją matka. - Babcia nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. To zwyczajna podłość. Damie nie przystoi czynić takich okropności. Prawda, mamo Clifford? Nie zakradłabyś się do cudzego lokum, żeby przeszukiwać szuflady i grzebać komuś w bieliźnie? - Ha! Obie macie nauczkę. Trzeba było nie zadawać pytań, na które boicie się usłyszeć odpowiedź. Babka zbyła Emmę machnięciem ręki, gdy ta podsunęła jej filiżankę z herbatą. Łudziła się, że gorący napar choć na moment zamknie staruszce usta. Zawiodła się. Fanny podniosła się z miejsca i podeszła do stolika. Uniósłszy karafkę z sherry, skrzywiła się, po czym napełniła szklaneczkę do połowy.

Gdy Daphne spojrzała na córkę, w jej szeroko otwartych oczach malowała się autentyczna zgroza. - Nie wierzę! To niemożliwe! Nic nie mów. Nie chcę wiedzieć. To jednak prawda? - Niestety tak- przyznała panna Clifford, robiąc sobie w duchu wyrzuty. Co ją podkusiło, żeby poruszać tak drażliwy temat w obecności matki. Mogła zaczekać, aż zostanie z seniorką sam na sam. - Co gorsza - dodała szeptem -obawiam się, że myszkowaniem zajmowała się wczoraj. Bóg jeden wie, co robiła dzisiaj. -Przyjrzała się podejrzliwie drobnej, lecz jak zwykle pełnej wigoru postaci, która przycupnęła z powrotem na kanapie. - Jaką psotę obmyśliłaś na dzisiejsze popołudnie? Zaczaiłaś się na nich, kiedy spali, i po kolei zaglądałaś im w zęby? - To idealne miejsce, żeby coś ukryć, jeśli chcesz wiedzieć. Doprawdy uważam, że powinnaś była dostać w dzieciństwie parę klapsów. Nie byłabyś teraz taka krnąbrna. Kto to słyszał, żeby tak dręczyć starą, schorowaną kobietę? Jeśli przestaniesz mnie nękać i zaczniesz sprawować się jak należy, zdradzę ci, że Pan Bóg dotkliwie pokarał mnie za wrodzoną dociekliwość. Czy ta wiedza poprawiła ci nastrój? - Innymi słowy twoje wścibstwo nie zostało

nagrodzone - podsumowała Emma. - Jeśli tak, to owszem, przyznam, że bardzo mnie to cieszy. - Dalibóg, nie myliłam się, gdy mówiłam, że trzeba cię było częściej karcić. Pozwól, że wyprowadzę cię z błędu. Otóż natknęłam się na mnóstwo nowych rzeczy, tyle że większość z nich jest wielce rozczarowująca. Możesz mi wierzyć, jestem srodze zawiedziona. Po długim i mozolnym przetrząsaniu szpargałów pani Norbert odkryłam, że ich właścicielka - Daphne, zamknij usta, jeśli nie chcesz, by wleciała w nie mucha - jest szwaczką. Panna Clifford spojrzała na babkę jak na osobę niespełna rozumu. - To już wiemy, babciu. Sama nam o tym powiedziała pierwszego dnia przy kolacji. Wyleciało ci z głowy? Wspomniała, że jest krawcową i że odziedziczyła niewielki spadek. Twierdziła, że nie zamierza pchać się na salony. Pragnie jedynie czuć się przez jakiś czas jak dama. Chce, by ją obsługiwano i podawano jej wykwintne posiłki. Nie widzę w tym niczego niestosownego. Tym bardziej że nie próbowała ukryć swej przeszłości. - To szwaczka, powiadam raz jeszcze! Dobrze wiesz, co to oznacza, drogie dziecko. Choć z jej pomarszczonym, jędzowatym obliczem nadaje się raczej do straszenia dziatek niż do kuszenia mężczyzn. Mogłaby co najwyżej sprzedawać się za marne grosze w jakiejś podejrzanej okolicy.

Daphne odstawiła z brzękiem filiżankę i zasłoniła Emmie uszy. - Mamo Clifford! Nie życzę sobie, abyś rozprawiała o takich bezeceństwach w obecności mojej niewinnej córki. Sama również nie mam ochoty słuchać twoich wywodów. Samuel uważał, że masz niewyparzony język. Emma odsunęła dłonie matki w chwili, gdy babka wytoczyła ciężką artylerię, by uderzyć w czuły punkt synowej. - Myślałby kto, żeś taka święta! W lot pojęłaś, o czym mówię, więc nie udawaj cnotliwej damulki, za jaką chciałabyś uchodzić. W końcu żyłaś u boku mego syna i znosiłaś jego ustawiczne wybryki. Godziłaś się na przelotne miłostki, kochanki, a raz - kiedy poszczęściło mu się w karty - nawet na stałą utrzymankę, którą zresztą później przegrał jak wszystko inne. - Jak możesz tak o nim mówić? Nigdy nie lubiłaś własnego syna! Co z ciebie za matka?! Jako że Emma wdała się częściowo w matkę, a częściowo w babkę, obserwując całą tę scenę, poczuła się na poły oburzona i na poły ubawiona. Pani Norbert wydała jej się nagle najbezpieczniejszym tematem do rozmowy. - Po czym wnosisz, babciu - zapytała po krótkim milczeniu - że nasza współlokatorka

istotnie jest szwaczką, a nie kobietą lekkich obyczajów? - Na przykład po jej przyborniku - odparła staruszka. - Same w nim igły, szpilki, naparstki, nożyczki i tym podobne. To oczywiste, że nie trzyma go wyłącznie na pokaz. Widać, że jest mocno wysłużony. Poza tym jej praktyczna i połatana bielizna, wypisz wymaluj taka, jaką noszą stare panny. Dam sobie palec odjąć, że nigdy nie oglądał jej żaden mężczyzna. - A więc jednak przeglądałaś jej rzeczy -stwierdziła ze zgorszeniem Daphne. - Nie tylko przeglądałam, lecz także dotykałam - odparła wyniośle Fanny, po czym wlała w siebie resztę trunku. Emma nie wytrzymała i zaczęła chichotać. - A miałam nadzieję, że to zwykła ulicznica albo jeszcze lepiej czyjaś utrzymanka - biadoliła Fanny. - Niestety, naprawdę jest krawcową nudną jak flaki z olejem. Za to sir Edgar... hm... to zupełnie inna para kaloszy. Ma w sobie coś wyjątkowo podejrzanego, co wymaga dalszego dochodzenia... Panna Clifford natychmiast spoważniała. - Nie będzie żadnego dochodzenia, babciu. Rozumiemy się? Stanowczo zabraniam ci się zbliżać do jego szuflad. - A kto powiada, że interesują mnie jego szuflady? To szczwany lis. Trzeba sięgnąć znacznie głębiej.

Warto wiedzieć, z kim się dzieli kwaterę, czyż nie? A może wolicie, żeby ktoś zamordował was w środku nocy we własnych łóżkach? Emma zerknęła na matkę, która zbladła jak płótno. - Nie obawiaj się, mamo. Babcia nie mówiła poważnie. - Owszem, mówiłam - oznajmiła Fanny , mrugając figlarnie do wnuczki. - I to śmiertelnie poważnie. Wyobraźcie sobie tylko, śpimy smacznie, aż tu nagle bach! Czyjaś ręka wysyła nas na wieczny odpoczynek, wbija nam nożyczki między żebra albo dusi nas poduszką. Potem leżymy martwe, a nasz bezwzględny oprawca przeszukuje nasze rzeczy. - Tylko spokojnie, mamo - rzekła pospiesznie panna Clifford, spostrzegłszy, że Daphne przyciska dłoń do obfitego biustu. - Babcia stroi sobie z nas żarty. Doprawdy, babciu, jesteś niepoprawna! - Szczycę się tym od lat. - Starsza pani rozciągnęła wargi w szerokim uśmiechu i dolała sobie sherry. - Szkoda tylko, że tak łatwo dajesz się nabierać, droga synowo. Ale nic to. Londyn jest pełen ludzi. Znajdę sobie inny obiekt drwin. - Upatrzyłaś sobie kogoś konkretnego? Zostały nam wprawdzie jeszcze jakieś fundusze,

ale nie mamy aż tyle, żeby wykupić cię z miejscowego aresztu. Co prawda pewnie i tak najpierw urządzilibyśmy głosowanie, czy istotnie chcemy cię stamtąd wyciągnąć. Radzę ci mieć to na uwadze, babciu, nim przyjdzie ci do głowy kolejna psota. Cliff jeszcze ci nie wybaczył, że zmusiłaś go, by całą drogę do Londynu odbył zamknięty wraz z nami w powozie. - Obie powinnyście mi za to podziękować. Dobrze wiecie, co by się stało, gdyby jechał obok woźnicy na koźle. Znalazłby sposób, by odebrać mu lejce, i leżelibyśmy teraz bez życia w jakimś przydrożnym rowie. - Bez życia, zamordowani, same okropień-stwa - poskarżyła się Daphne. - Nie masz dziś innych tematów do rozmowy, mamo Clifford? - Naturalnie, że mam, ale uwierz mi, synowo, nie chcesz, bym je poruszała. Wiem od Thornleya, że z powodu mgły znów odwołano wszystkie imprezy. Kolejny wieczór zmarnowany. Nudzę się jak mops, dlatego postanowiłam, że dla rozrywki razem przyprzemy do muru sir Edgara. Weźmiemy go na spytki. Dowiemy się, gdzie się urodził, kim był jego ojciec i po co mu, do diaska, w pokoju kilka ogromnych kufrów. Widziałam, jak je wnosili, a teraz ślad po nich zaginął. Musi trzymać je pod kluczem w garderobie i bez wątpienia ma ku temu jakiś makabryczny powód.

- To ciebie przydałoby się potrzymać pod kluczem, babciu - oznajmiła z przekonaniem Emma i potrząsnęła dzwonkiem, który leżał na tacy obok imbryka. Thornley pojawił się w progu natychmiast, jakby cały czas tkwił pod drzwiami, czekając na wezwanie. Zachodziła poważna obawa, że słyszał rozmowę dam. - Panno Clifford? Wzywała mnie pani? - Tak. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Zastanawiałam się, czy... Wiesz może, gdzie przebywa w tej chwili pan Clifford? Majordomus. natychmiast odwrócił wzrok i zapatrzył się w portret nad kominkiem. - Kiedy widziałem go po raz ostatni, udawał się na spoczynek. - Chcesz powiedzieć, że jeszcze nie wstał? Dochodzi piąta. O której mój brat wrócił rano do domu? - Trudno powiedzieć, panno Clifford. - Kamerdyner wciąż wpatrywał się w ścianę ponad jej głową. Emma podniosła się, by wyczytać coś z jego twarzy, lecz napotkała jedynie nieprzeniknione oblicze przykładnego majordomusa. - Cóż, skoro tak, zapytam Rileya. Jestem przekonana, że będzie coś wiedział, zwłaszcza że wyszli razem, prawda? - Odwróciła się i ruszyła do wyjścia.

- To nie będzie konieczne - oznajmił sztywno Thornley. - Istotnie, mój podwładny towarzyszył panu Cliffordowi. Udali się w charakterze widzów do miejsca, w którym odbywały się pewne... zawody sportowe. Wrócili około szóstej nad ranem. Riley dostał już reprymendę. - Zawody sportowe, powiadasz? - wtrąciła Fanny. - Co to było? Płatne bijatyki? Walki kogutów? A może chodziło raczej o dom uciech? Emma przyglądała się ze współczuciem kamerdynerowi. Jego uszy w okamgnieniu zrobiły się czerwone. Z reguły był wzorem opanowania i nie okazywał żadnych emocji, ale uszy zdradziłyby go wszędzie. - Aha! - Najstarsza z pań Clifford uniosła triumfalnie rękę. - Wiedziałam! I bardzo dobrze. Najwyższa pora, by mój wnuk poznał życie. Daphne, która z trudem zachowała przytomność, gdy teściowa podsunęła jej wizję okrutnego mordu, tym razem skapitulowała i odpłynęła w ciemność. Wprawdzie markiz Westham nie zemdlał, lecz i jego otaczały dantejskie ciemności. Ku swemu wielkiemu niezadowoleniu zmuszony był poruszać się po omacku, a to z powodu mroku oraz gęstej mgły, która znacznie spowalniała podróż.

Powinni byli dotrzeć do celu wiele godzin temu. Przy okazji ostatniego postoju przesiedli się do powozu. Morgan postanowił zlitować się nad Wycliffem i dać mu odrobinę wytchnienia. Sam również nie miał ochoty wystawiać członków na działanie przenikliwej wilgoci. Długie wojażowanie coraz bardziej dawało mu się we znaki, zwłaszcza od szóstej po południu, kiedy to minęła pora obiadu i zaczął odczuwać głód. - Dojedziemy chyba przed ósmą, jak sądzisz? - zwrócił się do markotnego i pobladłego lokaja, któremu wyraźnie nie służyło podróżowanie tyłem do kierunku jazdy. - W samą porę na kolację. - Yyy... szczerze mówiąc, jaśnie panie - wy-dukał niemal bez otwierania ust służący - nie mam teraz... najmniejszej ochoty na... jedzenie. - Doprawdy? Coś takiego. A ja wprost umieram z głodu. Z tego co pamiętam, pani Timon podaje wybornego kurczaka. Podczas naszego pobytu rządy w kuchni obejmie Gaston, ale trzeba powiedzieć, że gospodyni także radzi sobie nie najgorzej. Jej dania są całkiem niczego sobie, może z wyjątkiem węgorza. - Markiz Drummond przyjrzał się uważnie lokajowi i dodał nie bez satysfakcji: - Nie przepadam za węgorzem. - Ja... też nie... jaśnie panie.

50 Wycliff niemal zzieleniał. Morgan dręczył go z rozmysłem, lecz miał ku temu powody. Gdy jakiś czas temu zatrzymali się w gospodzie, lokaj zrobił z siebie kompletnego durnia. Spostrzegłszy kilku nieszkodliwe wyglądających wieśniaków, podniósł larum graniczące z histerią. Twierdził z uporem maniaka, że owi poczciwcy zamierzają zaczaić się na nich w lesie i poderżnąć im gardła. Markiz, zafascynowany tym przejawem bezprzykładnej tępoty, zapragnął wejrzeć na chwilę w czaszkę służącego, by sprawdzić, które trybiki jego mózgu nie zostały należycie nakręcone. Po namyśle doszedł do wniosku, że być może zamiast trybików napotkałby jedynie stęchłe powietrze. - Też nie lubisz węgorza? Znakomicie. Przynajmniej raz się w czymś zgadzamy. To szlachetna ryba, szkopuł w tym, że jeśli jest źle przyrządzona, smakuje jak guma. Pojmujesz, co mam na myśli? Może sobie pływać w znakomitym kremowym sosie z pietruszką, ale kiedy tylko włożysz kęs do ust, mięso przywiera ci do zębów niczym... W tym miejscu biedny Wycliff się poddał i poczęła nim wstrząsać fala torsji. Pan Bóg mnie skarał, pomyślał Morgan, patrząc z żalem na uwalane buty. Sam się o to prosiłem.

Cóż, pomyślał Edgar Marmon vel Marming-ton, oto nieoczekiwanie nadeszła dla mnie chwila próby. Zatrzymał się pod drzwiami gospody przy Bond Street i policzył do dziesięciu, by uspokoić nerwy. Od opuszczenia domu przy Grosvenor Square dokuczał mu uciążliwy skurcz żołądka. Niestety, starzał się. Wiedział, że jeśli będzie zwlekać zbyt długo, nigdy nie zdobędzie się na to, by wejść do środka. Ponieważ zwyczajnie nie stać go było na ucieczkę, a perspektywa uczciwej pracy przerażała go jeszcze bardziej niż czyn, którego zamierzał się za moment dopuścić, wziął się w garść i sięgnął dziarsko do klamki. Przestąpiwszy próg, rozejrzał się na wszystkie strony. Strzeżonego Pan Bóg strzeże. Lepiej zawczasu sprawdzić, czy nie ma tu kogoś, kto mógłby go zdemaskować, choć właściwie nie musiał się tego obawiać. Ze śnieżnobiałymi włosami i sumiastym wąsem wyglądał jak uosobienie prawości; ot, poczciwy starowina. Na jego korzyść przemawiała także laska, pamiątka po rzekomym postrzale, który jakoby dosięgnął go przed laty, gdy brał udział w walkach przeciwko Francuzom. Po prawdzie jego wojennym wyczynom daleko było do bohaterstwa, dość powiedzieć, że większość czasu spędził, chowając się, gdzie

popadło, ewentualnie odwiedzając nocą pole walki w poszukiwaniu łupów, które mógłby ukraść, a następnie spieniężyć. Aby zawsze kuleć na właściwą nogę - w takich razach łatwo przecież o pomyłkę - co dzień rano wkładał do lewego buta kilka kamyków. Na wszelki wypadek. Upatrzywszy sobie idealny stolik w zacienionym kącie izby, rozsiadł się wygodnie z plecami zwróconymi do ściany. Zamawiając butelkę wina i dwa kieliszki, poinformował głośno znudzonego właściciela, że niebawem dołączy do niego jego serdeczny przyjaciel, markiz Claypole. Naturalnie naprzód zadbał o to, by się na niego nie doczekać. Osobiście napisał do markiza list z wieścią o nagłej chorobie ojca, który „leży na łożu śmierci" i wzywa syna do domu. Dom ów zaś położony był trzydzieści mil od Leicester. Młodemu Claypole'owi pilno było odziedziczyć po rodzicu tytuł hrabiowski, sir Edgar nie zawiódł się więc w swych kalkulacjach. O świcie przekonał się na własne oczy, że ofiara jego intrygi wyruszyła w podróż na północ. Dla pewności przyglądał się z ukrycia znikającemu w oddali powozowi. Przed Claypole'em co najmniej dwa lub trzy dni jazdy w jedną, a potem w drugą stronę. Kto wie, jeśli mgła się utrzyma, może nawet potrwa to dłużej.

Do czasu kiedy wróci, nikt nie będzie pamiętał, że pan Marmon wymienił jego nazwisko. - Panie dzieju, gdzież on się podziewa? - powtórzył kilkanaście razy w ciągu następnej godziny. Spoglądał przy tym na zegarek i raz po raz zerkał z zatroskaniem w stronę drzwi albo teatralnie wzdychał. Wystarczy mu jeden łatwowierny gamoń. Dwóch czy trzech to stanowczo za dużo. Mogliby zacząć rozmawiać między sobą, wymieniać poglądy, a nawet wspólnymi siłami wykrzesać ze swych ptasich móżdżków odrobinę rozsądku, który przeważyłby nad bezgraniczną chciwością. Już miał zrezygnować i udać się do jakiegoś innego lokalu, w którym panowie z wyższych sfer mieszali się z plebsem, gdy wtem jego żałosne „panie dzieju" przykuło uwagę pewnego wykwintnie odzianego, a na dobitkę mocno podpitego jegomościa. - Mogę służyć panu pomocą? zapytał nieznajomy, po czym, nie czekając na zaproszenie, przysiadł się wraz z butelką do sir Edgara. -Zdaje się, że pan na kogoś czeka. Ja również, ale chyba ten niecnota Winfield nie wygrzebał się dotąd spod pierzyny. Nieco się wczoraj upoiliśmy, a wątroba u niego już nie ta co dawniej. - Wyciągnął rękę na powitanie. - Pozwoli pan, że się przedstawię. John Hatcher.

54 Marmon doskonałe wiedział, z kim ma do czynienia. Znał to nazwisko. Hatcherowie nie mogli się wprawdzie pochwalić tytułem, lecz byli nieprzyzwoicie bogaci, a ich genealogia sięgała czasów Wielkiego Pożaru *. Być może to nawet któryś z nich zaprószył ogień. W każdym razie, jeśli przodkowie Johna byli takimi idiotami jak on sam, wszystkiego można się było po nich spodziewać. - Ogromnie mi miło pana poznać, drogi panie - rzekł uprzejmie sir Edgar i pozwolił, by Hatcher zmiażdżył mu dłoń w niedźwiedzim uścisku. - Edgar Marmington. Zupełnie nie znam miasta. Jestem tu pierwszy raz. Markiz Claypole obiecał pokazać mi widoki, ale się nie pojawił. - Claypole, mówi pan? Mała strata. To okropny nudziarz. Zapewne zamiast zwiedzać ciekawe miejsca, urządziłby panu rundkę po kościołach. Obejdzie się pan bez niego. - Doprawdy? Szczerze mówiąc, nie jestem * The Great Fire of London - pożar, który 2 września 1666 roku zniszczył 2/3 powierzchni miasta. 2 powodu silnego wiatru i łatwopalnej konstrukcji budynków (drewno i słoma) ogień szybko rozprzestrzenił się na całe miasto. W sumie zostało zniszczonych 13 200 budowli. Zginęło zaledwie 6 osób. Żywioł zabił jednak większość londyńskich szczurów i położył kres trwającej od 1665 roku epidemii dżumy. Pożar miał wielki wpływ na ówczesne społeczeństwo angielskie, a także na sam Londyn (przyp. tłum.).

szczególnie rozrywkowy. Za bardzo pochłaniają mnie studia, niestety. Koresponduję z markizem od dawna. Wydawał się bardzo zainteresowany moimi podróżami do starożytnych krain, a nade wszystko pewnym manuskryptem, o którym mu niedawno opowiadałem- W tym miejscu sir Edgar zrobił przerwę i pozwolił sobie na dyskretny jęk zawodu. - A tak chciałem osobiście przekazać mu dobre nowiny! Widzi pan, jestem bardzo bliski dokonania kolejnego wiekopomnego odkrycia. Markiz Claypole od lat nad wyraz hojnie wspiera moje badania. Jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli, obaj zbijemy ogromny majątek. Potrzebuję jeszcze tylko kilku rzeczy, by powtórzyć eksperyment mnichów. Zdobyłem już zapiski alchemika, a markiz obiecał... ale, ale, gdzie moje maniery. Nie wypada mi pana zanudzać. Przypuszczam, że nie interesują pana wynalazki... - Raczej nie - zgodził się John, po czym wlał do gardła całą zawartość kieliszka. - Powiem więcej, szczycę się tym, że nigdy w życiu nie przeczytałem ani jednej książki. Ani jednej! Hm... mnisi i alchemik, mówi pan? Co to, u diabła, jest „alchemik"? Ha! Ryba połknęła haczyk. Sir Edgar pochylił się w stronę rozmówcy i zniżył głos do konspiracyjnego szeptu.

- A cóż to znowu za obrzydlistwa? - szepnęła donośnym dyszkantem Olive Norbert. W efekcie usłyszały ją prawdopodobnie przygłuche staruszki na drugim końcu miasta. - Wyglądają jakoś niewyraźnie - dodała podejrzliwie, grzebiąc widelcem w talerzu. - A jak mają wyglądać? - odparła Fanny, zerkając porozumiewawczo na wnuczkę. - W końcu są martwe. Trudno wymagać, by prezentowały się kwitnąco. To ślimaki, pani Norbert. Tyle że nieżywe i bez muszelek. Nie przekonałam pani? Zapewniam, że są jadalne. - Co to, to nie! - wykrzyknęła z odrazą szwaczka. - Ja tego świństwa jeść nie będę. Hej, ty tam! Skinęła na Rileya, który podawał tego dnia do stołu. - Zabierz to i przynieś mi pudding i jakieś mięso. Tylko żeby było krwiste. Słono wam płacę i mam jeść jakieś glisty? Niedo-czekanie! Dorzuć też trochę szynki. Migiem! Bo zaraz dam ci popalić! Pani Norbert była gościem. Nadto przy swojej tuszy bez trudu rozłożyłaby służącego na łopatki. Rad nierad, spełnił więc jej zachciankę, choć grubiaństwo krawcowej rozjuszyło go do białości. Sama jest jak pudding, pomyślał ze złością. Niska, gruba niczym pulpet i nieapetycz-na jak rozpuszczona galareta. I te jej złośliwe zielone oczka i rozczochrane kudły w kolorze żółtych pomyj. Tfu! Choćby nie wiem jak je

fryzowała i tak nie ukryje łysego placka na czubku głowy. Ma się za lepszą od niego? Ta poczwara bez obycia? - Uważaj, żebym nie przyniósł ci cykuty, głupia stara krowo - wymamrotał w drodze do drzwi. Emma usłyszała jego słowa i spuściła głowę, by ukryć uśmiech. Pani Norbert istotnie brakowało ogłady, czasem bywała wręcz odpychająca, niemniej w kwestii ślimaków niewątpliwie miała rację. Gdy trzeba zaciskać pasa, zazwyczaj oszczędza się właśnie na mięsie. W domu Clif-fordów często podawano z tego powodu jarskie posiłki. - Riley - zaczęła nieśmiało Daphne - czy... mógłbyś zabrać także i moje? Chyba wpadł mi w nie jakiś paproch... - Ech, do diaska - odezwała się Fanny. - Żadna z nas nie ma ochoty na mięczaki. Zdaje się, że nie jesteśmy dziś w nastroju, by raczyć podniebienia wykwintną francuską kuchnią. Znaj^ dzie się coś innego? - Zaraz sprawdzę, pani Clifford. - Służący zebrał talerze i ułożył je sobie z wprawą na ramieniu. Jestem pewien, że pani Timon coś wyczaruje. - Dobry wieczór. O, widzę, że zaczęliście beze mnie. Riley, ty nicponiu, jak to możliwe, że masz się o wiele lepiej niż ja? Powinienem

poczytać to za osobistą zniewagę. Dalibóg, nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Służący i reszta towarzystwa jak na komendę odwrócili głowy. Tymczasem panicz Clifford z niemałym trudem dowlókł się do jadalni. Poruszał się jak marynarz, który zszedłszy po długim rejsie na stały ląd, nie jest zdolny złapać gruntu pod nogami. Przesuwał się powoli, chwytając się poręczy krzeseł, aż w końcu usiadł obok siostry. - Nareszcie raczyłeś się pokazać, zakało - zwymyślała go babka. - Zgroza. Wstydziłbyś się wychodzić w takim stanie do ludzi. Prezencja Cliffa istotnie nie robiła dobrego wrażenia. Młodzian miał włosy w strąkach i przekrwione oczy. Zapomniał lub nie zdołał wciągnąć na grzbiet surduta, byle jak zawiązał fular i krzywo zapiął guziki kamizelki. Na widok opłakanej kondycji ukochanego syna Daphne westchnęła ze współczuciem i poderwawszy się z krzesła, zamoczyła serwetkę w wodzie z ikebany. - Proszę, skarbie, zimny okład dobrze ci zrobi. Na pewno dokucza ci okropny ból głowy. - Z tymi słowy podbiegła do syna i spróbowała przyłożyć mu kompres do czoła. Cliff obruszył się i strząsnął dłoń matki, jakby opędzał się od muchy. Potem wyrwał jej serwetkę i cisnął nią o podłogę.

- Dajże spokój, mamo, nie jestem dzieckiem! Wdowa Clifford nawykła do wykonywania poleceń osobników, którzy noszą spodnie, wycofała się pospiesznie i wróciła na miejsce z demonstracyjnie naburmuszoną miną. W czasach burzliwego małżeństwa opanowała sztukę dąsów do perfekcji. - Skoro, jak twierdzisz, nie jesteś dzieckiem - zauważyła cierpko Emma - proponuję, byś przestał zachowywać się jak dziecko. - Dziecko? - oburzył się Cliff. - Przypominam, że to ja jestem mężczyzną w tej rodzinie. A skoro już o tym mowa, nie rozumiem, dlaczego to nie ja siedzę u szczytu stołu? Co sir Marmington robi na moim miejscu? Sir Edgar spojrzał znad talerza na damy i uśmiechnął się. Był dotąd całkowicie pochłonięty konsumowaniem poczwórnej porcji mięczaków. Jako że od dłuższego czasu dokuczał mu silny głód, zatrzymał Rileya w drodze do kuchni i przywłaszczył sobie wzgardzone ślimaki współbiesiadniczek. - Państwo wybaczą - rzekł dwornie. - Jako dżentelmen uznałem, że nie przystoi przysłuchiwać się rodzinnej sprzeczce. Czyżby ominęło mnie coś ważnego? O, pan Clifford. Witam. Nie obrazi się pan chyba, jeśli udam, że nie zauważyłem, iż pan do nas dołączył? - Ha! - wykrzyknęła z aprobatą Fanny. – Do-

60 skonale wybrnął pan z sytuacji, sir Edgarze. Jeśli w dodatku powie pan, że nie spostrzegł niedorzecznego wybuchu Daphne, uznam pana za pokrewną duszę mego zmarłego męża, który byłby zdolny przeoczyć moją obecność nawet wtedy, gdybym stanęła przed nim z płonącymi włosami. Zwłaszcza gdyby sądził, że mogę go poprosić o pomoc. - To dla mnie zaszczyt zostać przyrównanym do pani ukochanego małżonka. To jest... przypuszczam, że powinno mi to schlebiać. Sir Edgar rozpromienił się, gdy Riley postawił przed nim półmisek wypełniony po brzegi pieczoną wołowiną. - Gdyby pan go znał, raczej nie uznałby pan tego za komplement - zripostowała starsza pani, mrugając do niego okiem. - Wnuk przypomina mi go tak samo jak niegdyś syn. Żaden z tych trzech wałkoniów nie dbał o nic ponad własną wygodę. Na szczęście mój szanowny mężulek prawie w ogóle nie zwracał na mnie uwagi, dzięki czemu mogłam do woli oddawać się rozmaitym rozrywkom. Ubolewam jedynie nad tym, że nasz jedynak poszedł w jego ślady, a przecież mógł wrodzić się we mnie... albo w któregoś z moich... - Mamo Clifford! - wykrzyknęła Daphne, spoglądając błagalnie na córkę. - Nie było pana na podwieczorku - interweniowała Emma.

- Spacerował pan w taką okropną pogodę? - zapytała o pierwsze, co przyszło jej do głowy. - Wyszedłem tylko na kilka godzin. Przy okazji spotkałem pewnego nad wyraz uroczego jegomościa. Nazywa się John Hatcher. Czy ktoś z państwa o nim słyszał? - Niestety nie - odpowiedziała Fanny. Żałowała, że zmieniono temat, bo nim to nastąpiło, doskonale się bawiła. - Obawiam się, że nie znamy nikogo takiego - dodała z żalem wdowa. Wciąż wpatrywała się w syna, zapewne poprawiając mu w myślach guziki. - Ja znam - oznajmiła pani Norbert z ustami pełnymi wołowiny. - Często podsyłał nam do szwalni swoje kochanice do sztafirowania. Ma słabość do czerwonej satyny ten cały Hatcher. Płacił zawsze na czas, nie powiem. Czasem to nawet dorzucił parę groszy napiwku. Prawdziwy burżuj. Thornley, który uznał, że ciągłe omijanie jadalni byłyby z jego strony tchórzostwem, usłyszał rewelacje Olive, po czym zdegustowany, wycofał się do kuchni. I pomyśleć, że włożyłem tyle wysiłku w dobranie odpowiedniego towarzystwa, utyskiwał w duchu. W przyszłym roku zażądam wyczerpujących referencji!

John Hatcher stał pośrodku ogromnej biblioteki, która znajdowała się w jego rezydencji, i przyglądał się imponującym zbiorom gromadzonym latami przez jego rodzinę. Zmarszczył brwi i podszedł do regału z tomami oprawionymi na zielono i na niebiesko. - Anderson? - Obejrzawszy się przez ramię, skinął na zarządcę. - Bądź tak dobry i znajdź mi tu jakąś książkę o alchemikach. Z pewnością coś o nich mamy. - O alchemikach, sir? Och, doskonale wiem, kim są, a raczej kim powinni być... przynajmniej z założenia. John sięgnął po karafkę z brandy i opadł na krzesło. - Z założenia, powiadasz? A co to niby znaczy? Powiedz coś więcej. - Hm, cóż... uczeni oraz znawcy materii sądzą powszechnie, iż alchemia-ta w najrzetelniejszym wydaniu ma się rozumieć - miała swoje początki w... - W tym miejscu Anderson urwał, by zmienić strategię. Coraz częściej utwierdzał się w przekonaniu, że jego życie stałoby się o wiele łatwiejsze, gdyby wystrzegał się nadmiernej elokwencji. -Innymi słowy - zaczął od nowa alchemicy to niesłychanie mądrzy ludzie, którzy rozpoczęli działalność dawno temu w bardzo dalekim kraju. - Mądrzy, mówisz? A skąd niby wiesz, że pozjadali wszystkie rozumy?

Anderson utrzymywał się na posadzie od piętnastu lat głównie dzięki temu, że nauczył się postępować tak, aby jego chlebodawca był zawsze zadowolony. - O ile mnie pamięć nie myli, sir... nosili szpiczaste kapelusze. - Ach, racja. Jakżeby inaczej? Założę się, że były w gwiazdki. A gdzie się owi alchemicy teraz podziewają? - Nie wydaje mi się, by zyskali ostatnio nowych zwolenników, a zatem możemy śmiało założyć, że wszyscy wymarli. Są jednak tacy, którzy twierdzą, że nim wyzionęli ducha, zdołali odkryć sposób na to, jak zamieniać metale nieszlachetne w złoto. - Aha! - wrzasnął Hatcher, wymachując pięścią. - Na pewno gdzieś to zapisali! Ty byś zapisał, jak to zrobiłeś, prawda? - Naturalnie, sir - odparł zaintrygowany Anderson. - Wszystko skrupulatnie bym zanotował. A skąd u pana zainteresowanie alchemią? - Nie twoja sprawa, trutniu - warknął John i wybiegł z pokoju. Po kolacji, jak to było wówczas w zwyczaju, panowie pozostali w jadalni, by napić się czegoś mocniejszego i wypalić cygaro, damy natomiast udały się z herbatą do bawialni. - Nasz pan Edgar to bez wątpienia podej-

rzany typek - stwierdziła Fanny, sącząc brandy. Nie był to trunek stworzony z myślą o delikatnych damskich podniebieniach, lecz starsza pani Clifford nie przejmowała się takimi drobiazgami. Emma skwitowała uwagę babki wymownym milczeniem, Daphne zaś udawała, że jest całkowicie pochłonięta robótką. - Tak pani sądzi? - zdziwiła się Olive. - Mnie wydaje się całkiem porządny. - Gdybym ceniła pani opinie, z pewnością by mnie to uspokoiło. Ten człowiek jest stanowczo zbyt przebiegły. - Mówisz tak - wtrąciła panna Clifford, nim zdała sobie sprawę, że otwiera usta - bo wolisz mieć do czynienia wyłącznie z głupcami. - Mylisz się, moja droga. Nie znoszę Cliffa, a przed nim nie znosiłam jego ojca i dziadka. Przyznasz, że większych półgłówków niż ci trzej próżno by szukać ze świecą. - Mój syn wcale nie jest głupi - zaoponowała Daphne, odkładając na bok haft. - Ostatni guwerner twierdził, że Cliff wykazuje dużą pomysłowość. - Pomysłowość? Dobre sobie. Właśnie w uznaniu jego inwencji wydalono go ze szkoły po tym, jak próbował obronić się przed myszą, rzucając w nią rozpaloną lampą. To cud, że odrosły mu brwi. - Może któraś ż pań życzy sobie jeszcze

herbaty? - zapytała Emma, unikając wzroku pani Norbert. - To był wypadek, mamo Clifford. Byłabym ci wdzięczna, gdybyś zechciała powstrzymać się od dalszych obelg pod adresem wnuka. Przynajmniej do końca dnia. Daphne rzuciła teściowej urażone spojrzenie i wróciła do robótki. Liczenie krzyżyków było zdecydowanie mniej stresujące niż wysłuchiwanie opowieści o niezbyt chwalebnych epizodach z życia jej młodszej latorośli. Olive wetknęła sobie do ust kolejne ciastko i powiedziała: - A wie pani, pani Clifford, jakby się tak zastanowić, to może i ma pani rację. Sir Edgar powiada, że nigdy przedtem nie był w Londynie, ale kiedy go poprosiłam, żeby przy okazji kupił mi trochę koronki w szwalni, w której kiedyś pracowałam, z miejsca się zgodził i nawet nie zapytał, gdzie to jest. Jak udało mu się tam trafić? Coś w tym musi być... - Może skorzystał z przewodnika lub mapy? Albo zapytał o drogę przechodnia? Panna Clifford modliła się, by babce nie przyszło do głowy dzielić się z panią Norbert tym, co odkryła podczas popołudniowej wizyty w pokojach sir Marmingtona. Fanny popukała się artretycznym palcem w brodę.

- Bardzo możliwe... tak... W dodatku nie miał okazji poznać markiza. Kiedy go o to zapytałam, powiedział, że, podobnie jak my, natrafił na anons w gazecie. - Uśmiechnęła się kwaśno do szwaczki. - A pani kto przeczytał owo ogłoszenie, droga pani Norbert? - Sama sobie przeczytałam - odcięła się Olive, unosząc wyzywająco potrójny podbródek. - Umiem składać literki. A ciebie, stara megiero, potrafiłabym bez trudu podrzucić pod sufit! - Miłe panie, proszę się uspokoić. - Panna Clifford poderwała się z krzesła i stanęła pomiędzy starszymi kobietami. - Nie wypada się sprzeczać. Zechce pani wybaczyć mojej babce, pani Norbert. Jest... eee... bardzo leciwa i trochę... - To wredna żmija, ot co! - podsumowała krawcowa i rozparłszy się w fotelu, złożyła ręce na piersiach. - Dobrze wiem, że mnie tu nie chcecie, pyszałkowate purchawki. Wydaje się wam, że jesteście ode mnie lepsze, ale mam to gdzieś. Dopóki mnie dobrze karmią, dopóty nie zamierzam się stąd ruszać. - Tak, tak, wszyscy wiemy, że objadanie się to pani jedyny... - zaczęła Fanny, lecz urwała pod wpływałem karcącego spojrzenia wnuczki. - Dobrze już, dobrze. Nic nie mówię. To wszystko przez tę piekielną mgłę. Spójrzcie tylko,

niedługo przedostanie się do domu przez szpary w oknach. Utknęłyśmy tu i wyznam, że mnie to męczy. Mam tyle planów, które chcę zrealizować! Na wieść o tym, że babka ma jakieś plany, Emma głośno westchnęła. To nie wróżyło niczego dobrego. - Istne utrapienie z tą mgłą - orzekł markiz Drummond, wyjrzawszy przez okno powozu. - Zdaje się, że dojeżdżamy. Wycliff, przestań wreszcie ściskać tę klamkę! Zachowujesz się tak, jakbyś się obawiał, że za chwilę wtargnie tu jakiś potwór i odgryzie ci głowę. Nie martw się, straciłem na to nadzieję dobrą godzinę temu. Oho, stajemy. Okrył się szczelnie płaszczem i szturchnął w bok służącego. - Zbieraj się, mazgaju, jesteśmy na miejscu. - Skąd ta pewność, jaśnie panie? Przecie nic nie widać. - Racja, ale ponieważ w środku wcale nie jest lepiej niż na zewnątrz, zamierzam zaryzykować i wyjść. - Co powiedziawszy, markiz otworzył drzwiczki i zeskoczył na ziemię. Poślizgnął się przy tym na mokrym bruku i mało brakowało, a runąłby jak długi. - Dotarliśmy do celu, jaśnie panie - poinformował z kozła woźnica.

Z drugiego powozu wysypała się pozostała służba. - Zajedziemy od drugiej strony do stajni, jaśnie panie, wyładujemy bagaż i oporządzimy konie. - Dziękuję, Briggs. Zadbajcie jak należy o Sampsona, a kiedy skończycie, idźcie do kuchni. Niech pani Timon porządnie was nakarmi. - Tak jest, jaśnie panie. Wycliffowi tak było spieszno poprowadzić markiza do wejścia, że po drodze bez mała stratował dwóch innych służących. - Tędy, jaśnie panie, proszę uważać na stopnie. Natychmiast zastukam kołatką. - Panuj nad sobą, mój drogi, bo ściągniesz na siebie nieszczęście. Nie jestem zniedołężniałym starcem, sam potrafię zapukać do drzwi. - Morgan podniósł dłoń i zamarł z pięścią w powietrzu. Dziwne. Pod moją nieobecność nie powinni wywieszać kołatki. - Święte słowa, jaśnie panie - przytaknął gorliwie lokaj. - To w złym guście. Gdy kota nie ma w domu, myszy harcu ją. Bałagan i niedbalstwo pierwszej wody. Z samego rana rozmówię się ze służbą. Przyda im się ostra reprymenda. - Tylko spróbuj otworzyć usta, Wycliff, a ja rozmówię się z tobą. I nie będzie to miła pogawędka.

Thornley to rodzinny skarb i żaden tyczkowaty chuderlak nie będzie prawił mu kazań. Zrozumiano? - Markiz Drummond zmroził lokaja wzrokiem, po czym zdecydowanym ruchem sięgnął do kołatki. - Ale... jaśnie panie... powinienem pana zapowiedzieć... Byłby to dla mnie wielki honor i ogromna... - Nie mam zwyczaju zapowiadać się we własnym domu - przerwał mu ostro markiz. Panował nad sobą resztkami sił. Zdaje się, że Wycliff doskonale wypełnił swoje zadanie. Okazał się żywym dowodem na to, że jego pan potrafi znieść o wiele więcej niż niegdyś. Po chwili markiz Drummond stanął twarzą w twarz z młodym lokajem o miłej powierzchowności. Służący miał na sobie perukę oraz liberię West-hamów. Gdyby nie ogryzał kurzego udka, niewątpliwie mógłby uchodzić za wzorowego odźwiernego. Morgan zmierzył go od stóp do głów, po czym wszedł do środka. - Podałbym ci cylinder i płaszcz, chłopcze, ale jestem do nich zbyt przywiązany. Nie chcę, żeby dostały się w twoje uwalane tłuszczem łapska. Z tego co widzę, jesteś tu nowy. Jak ci na imię? - Ri-Riley, sir - odparł lokaj, pospiesznie chowając udko za plecami. Wiedział, że ma do

70 czynienia z kimś ważnym i nad wyraz onieśmielającym. - Znajduje się pan w foyer. - W rzeczy samej. Wyjątkowa spostrzegawczość, daję słowo. Rozumiem jednak, że nie pozostanę tu zbyt długo. Zbudź z łaski swojej panią Timon i przekaż jej, że życzę sobie, by za pół godziny w bawialni podano posiłek. Nie musi niczego gotować. Wystarczą zimne przekąski i owoce. Aha i bochenek chleba z ziarnami. - Pan... życzy sobie... - Ależ cudo! Jakie wielkie... Czy aby nie zleci nam na głowy? Morgan zerknął zdumiony na Wycliff a, który wpatrywał się z otwartymi ustami w ogromny kandelabr sprowadzony pół wieku temu z Francji przez poprzedniego markiza. A ponoć miał za sobą długą praktykę w wielu wytwornych londyńskich rezydencjach. W każdym razie Wycliff zapewniał go o tym solennie przed przyjęciem na służbę. U szczytu schodów pojawił się Thornley. - Riley, chłopcze, zamknij drzwi i połóż pod próg chodnik. Tyle razy ci mówiłem, żeby nie wpuszczać mgły do środka. Czy muszę cię nieustannie pilnować? Nie dość mam kłopotu z młodym Cliffordem... Jaśnie pan... Odtąd majordomus nie mógł już szczycić się tym, że zawsze czuwa we właściwym miejscu o odpowiedniej porze.

Gdyby tak było, znajdowałby się w tej chwili w głębokiej głuszy na innym kontynencie, próbując ukryć się przed gniewem chlebodawcy. - Thornley! - zawołał z uśmiechem Drummond. -Jak się masz, drogi przyjacielu. Troszkę sobie pofolgowałeś i obniżyłeś wymagania, kiedy mnie nie było, co? - Popatrzył wymownie na Rileya, który wciąż nie miał pojęcia, co począć z nieszczęsnym kawałkiem kurczaka. - Jaśnie panie... - wyjąkał kamerdyner, niemal spadając ze stopnia. - Rad jestem... pana widzieć. - Ja ciebie też, staruszku. Wiem, wiem, jest późno. Chyba dziesiąta? Gdyby nie ta przeklęta pogoda, dotarlibyśmy do Londynu znacznie wcześniej. Sądząc po twojej minie, powinienem był uprzedzić cię o przybyciu. Uznałem jednak, że to dla ciebie bez znaczenia. Od lat tak sprawnie zarządzasz domem... Założę się, że jesteś przygotowany na każdą okoliczność, mam rację? Pokoje przewietrzone, łóżka posłane, prawda? Pozbywszy się udka, które spoczywało teraz bezpiecznie w szesnastowiecznej wazie obok kilku parasoli, Riley nareszcie zaczął zwracać uwagę na otoczenie. Powoli, z narastającym przerażeniem, pojmował, co się święci. Na koniec, gdy jego umysł ukończył proces prze-

twarzania szczątków informacji, młody służący najzwyczajniej w świecie wpadł w panikę. Wycliff zdążył zamknąć drzwi i odebrać rzeczy od markiza. Przerażony Riley pomyślał, że tym razem nie dostanie monety za swe usługi. Nawet nie przyszło mu do głowy, by wyciągnąć po nią rękę. Jutro zapewne nie będzie miał już dachu nad głową... Chyba że wtrącą go do aresztu. Spojrzał na przełożonego jak na ostatnią deskę ratunku. Thornley zaś wpatrywał się jak urzeczony w markiza. Ten z kolei podejrzewał, że coś jest nie w porządku. Zdecydowanie nie w porządku. - Thornley? Jestem naprawdę zmęczony. Chciałbym udać się na chwilę do swego pokoju. Prosiłem już tego tu młodziana, Rileya, tak? A więc prosiłem, by obudził panią Timon. Zjem coś w bawialni, jak tylko się odświeżę. Mam wrażenie, że przywlokłem ze sobą mnóstwo kurzu. Zechcesz zatem...? Markiz wyciągnął ramię i spróbował gestem zachęcić majordomusa, by zrobił mu przejście. Kamerdyner jakiś czas temu rozłożył ręce i chwyciwszy się z jednej strony ściany, a z drugiej poręczy, skutecznie zablokował schody. - Thornley? Zamierzam wejść na górę. Ruszysz się wreszcie?

Aloysius w popłochu rozejrzał się na prawo i lewo. - Proszę o wybaczenie, jaśnie panie - rzekł w końcu, usuwając się z drogi. Powinienem znowu zacząć uczęszczać do kościoła, pomyślał przestraszony, to kara boska za grzech zaniedbania i za nieprzystojne myśli o kolanach Daphne Clifford. - Rzecz w tym, że... nie widziałem pana tak dawno... Jaśnie pan stał się tak bardzo podobny do ojca, że... aż zamarłem z wrażenia. - Niech się wyda, co się tutaj dzieje - mruknął pod nosem Riley - a wszyscy pomrzemy z wrażenia. - Zapragnął zapaść się pod ziemię, tak by markiz nigdy więcej o nim nie usłyszał. Morgan minął majordomusa i ruszył na piętro. - Za pozwoleniem... - Thornley pospieszył za nim. - Gdybym mógł coś zasugerować... Może każę przygotować kąpiel i podać posiłek bezpośrednio do pokoju? Jaśnie pan odpocznie po trudach podróży... Markiz zawahał się, a potem zerknął na zamknięte drzwi bawialni. - Pewnie kazałeś pozakrywać sprzęty, by oszczędzić sobie częstego odkurzania? Nie przejmuj się. Nie mam ci tego za złe. Przeciwnie, jestem pełen zrozumienia. Nie chciałbym wprowadzać zamieszania i stawić na nogi całej służby. Zwłaszcza o tak nieprzyzwoitej porze. – Do-

tarłszy na górę, obejrzał się przez ramię i dodał: - Wystarczy mi trochę ciepłej wody, parę ręczników i coś do przekąszenia. Możesz dorzucić też jakąś butelczynę na rozgrzewkę. Jestem tak zmęczony, że jeszcze chwila i zasnę na stojąco. Nie sądzę, bym miał się podnieść przed południem. Nie zbudzą mnie nawet odgłosy krwawej jatki pod oknem. - Tak jest, jaśnie panie. Thornley niemal biegiem ruszył po panią Timon oraz pozostałych podwładnych. Do południa zostało bardzo niewiele czasu. O ile nie zdarzy się cud, to jutro niezawodnie dojdzie do krwawej jatki, o której raczył wspomnieć markiz. I to bynajmniej nie na zewnątrz, lecz w murach rodowej rezydencji Westhamów. Emma miała serdecznie dość przyglądania się przeżuwającej bez ustanku pani Norbert. Chcąc odpocząć od przykrego widoku, wymknęła się na korytarz pod pretekstem udania się do sypialni po szal. Nie wyręczyła się Claramae, bo nie chciała sprawiać jej kłopotu. Młoda służąca nie kwapiła się do spacerowania po domu późnym wieczorem. Obawiała się Rileya, który od pewnego czasu wykorzystywał każdą sposobność, by skraść jej całusa. Nie wiedzieć czemu biedaczka umyśliła sobie uczynić z panny Clifford powiernicę i odtąd

raczyła ją opowieściami o podstępnym lokaju i jego nieznośnym zwyczaju chowania się po kątach oraz napadania na nią zza węgła w najmniej spodziewanych momentach. - Klnę się na Boga, panienko, ten nicpoń nic tylko by mnie obłapiał. Jakby miał co najmniej dziesięć rąk. Wprawdzie Emma wyobrażała sobie mężczyznę swoich marzeń zupełnie inaczej niż Rileya, niemniej bywały chwile, gdy zazdrościła pokojówce. Przynajmniej poznała ona smak prawdziwych pocałunków. Uszedłszy zaledwie kilka jardów, usłyszała odgłos kroków. Z przeciwnej strony nadchodził Thornley. Rozglądał się przy tym na boki, jakby się obawiał, że ktoś go śledzi. Kiedy spojrzał ż nietęgą miną na drzwi bawialni, sprawiał wrażenie, jakby chciał zaryglować je na wieki. Zdesperowany majordomus istotnie był bliski tak drastycznego posunięcia. Szczerze mówiąc, miał nadzieję, że jego lokatorzy zostaną tam, gdzie ich ostatnio widział dopóty, dopóki nie wymyśli, co z nimi począć. Emma uśmiechnęła się na widok tacy pełnej frykasów, którą trzymał w rękach. - O, Thornley, jak to miło z twojej strony -powiedziała, gdy niemal się z nią zderzył. - To pewnie dla panów? Damy nie powinny jadać przed snem, by utrzymać linię, ale co mi tam.

Mogę? - Nie czekając na odpowiedź, sięgnęła po apetyczne, zielone jabłko. Aloysius obdarował ją nerwowym uśmiechem przestępcy przyłapanego na gorącym uczynku. Cóż, nie było innej rady, musiał posłużyć się wiarygodnym kłamstwem. - Naturalnie, panno Clifford, proszę się częstować. Właśnie niosłem to panu Cliffordowi. Ponoć jego żołądek uspokoił się już na tyle, by mógł pomyśleć o jedzeniu. Pozwoli pani, że się oddalę... Emma odsunęła się na bok, lecz nim to zrobiła, zręcznie zdjęła z tacy odkorkowaną butelkę wina. - Wątpię, by pan Clifford tego potrzebował. - Hm... Oczywiście, ma pani całkowitą słuszność. Co też ja sobie myślałem? Może lepsza byłaby lemoniada? Zaraz poślę po nią Claramae... - Ależ nie kłopocz się, Thornley. Sam idź po nią do kuchni, a ja zadbam o to, by posiłek trafił w ręce pana Clifforda. Mam z nim do pomówienia. Ktoś powinien zmyć mu głowę, póki jeszcze odczuwa skutki własnej głupoty. Przy okazji zabierz to. - Wskazała wzrokiem wino, które odstawiła przed chwilą na pobliski stolik. - Ale... doprawdy, panno Clifford... nie mogę na to pozwolić... To jest... chciałem powiedzieć...

Przechyliła głowę i przyjrzała mu się spod rzęs. - Tak, Thornley? Co chciałeś powiedzieć? Służący uśmiechnął się jeszcze bardziej nerwowo niż za pierwszym razem i skapitulował. Podziękowawszy rezolutnej lokatorce, zabrał butelkę, po czym wycofał się do pomieszczeń kuchennych. Nim dotarł do schodów dla służby, opróżnił ją duszkiem niemal do połowy. Morgan zerknął z utęsknieniem na łóżko. Wciąż jednak był bardziej głodny niż zmęczony, dlatego zadowolił się popijaniem wina i obserwowaniem uwijającego się Rileya. Rozparty wygodnie w fotelu, rozkoszował się błogą ciszą oraz „najwyborniejszym trunkiem ze zbiorów jaśnie pana", jak to ujął młody lokaj, gdy stawiał przed nim na stole kieliszek i dwie butelki. Dobrze znaleźć się znów w londyńskiej posiadłości, pomyślał markiz, zwłaszcza że polecił dziś Wycliff owi uporządkowanie garderoby i nareszcie mógł się nacieszyć upragnionym spokojem i niecierpliwie wyczekiwaną samotnością. - Gotowe, jaśnie panie - oznajmił miłośnik pieczonego drobiu, wstając od kominka, w którym rozpalał ogień. - Całą noc będzie panu cieplutko i przytulnie jak u Pana Boga za piecem - dodał z uśmiechem, po czym wyciągnął umorusaną dłoń.

Markiz uniósł brew i spiorunował go wzrokiem. - Nie znam się na chiromancji, Riley, ale jestem pewien, że jeśli udasz się na najbliższe targowisko, z pewnością znajdziesz Cygankę, która chętnie przepowie ci z ręki przyszłość. Niechybnie wywróży ci, że niebawem staniesz się bogatszy od Krezusa. Na twoim miejscu nie liczyłbym jednak na moją hojność. Służący schował obie dłonie za plecami i zrobił skruszoną minę. - Najmocniej przepraszam, jaśnie panie. To było... niechcący. Samo... tak jakoś wyszło. - Tak przypuszczałem, co więcej, jestem przekonany, że to się już nie powtórzy. W każdym razie nie zrobisz tego w mojej obecności ani tym bardziej nie obrazisz w ten sposób żadnego z moich gości, kiedy zacznę ich przyjmować. Naturalnie, jeśli wykażesz się nienaganną służbą oraz bezprzykładną uczynnością, możesz przyjmować dodatkowe wynagrodzenie, ale nie z własnej inicjatywy. Zrozumiano? - Tak jest, jaśnie panie. Jeszcze raz proszę o wybaczenie. - W porządku. Możesz odejść. Młodzian ukłonił się i zaszurawszy butami, ruszył w stronę garderoby, z której nie było wyjścia na korytarz. Na dobitkę krzątał się tam Wycliff. Mimo że Riley zasłużył na reprymendę,

Morgan nie miał serca wydać go na pastwę zrzędliwego lokaja. - Nie tędy, chłopcze - rzekł, wskazując gestem właściwą drogę. - Oczywiście, jaśnie panie, ależ ze mnie gapa. Dobranoc panu. - Dobranoc. Zamarudził chwilę przy klamce, otworzył drzwi, po czym, wyjrzawszy na zewnątrz, niemal natychmiast zatrzasnął je z powrotem. - Zapomniałeś czegoś? - spytał zaintrygowany Drummond. Rumiana, irlandzka cera lokaja raptem zbladła jak płótno. Jego poczynania również wydawały się cokolwiek dziwaczne. - Nnnie... jaśnie panie. To tylko pańska kolacja. Pójdę po nią. - Nie, poproś Thornleya, żeby do mnie wszedł. Chcę go jeszcze raz przeprosić za to, że przyjechałem bez zapowiedzi. Riley rzucił markizowi przerażone spojrzenie. Przez chwilę wydawało się Morganowi, że chłopak ma w oczach łzy. - Zresztą, nieważne. - Odstawił kieliszek i podszedł do służącego. - Nie sądziłem, że Thornley wzbudza w podwładnych trwogę. Sam to zrobię. Oczy lokaja niemal wyszły z orbit, kiedy przyglądał się, jak jego chlebodawca otwiera

80 drzwi i wychodzi na... pusty korytarz. Markiz rozejrzał się na prawo i lewo i spostrzegł, że ktoś zamyka drzwi do pokoju na drugim krańcu korytarza. - Czy Thornley postradał zmysły? Po co poszedł do moich dawnych pokojów? Nie korzystam z nich od dziecka. Zbyt wielkie łóżko jak na mój gust. - Nie wiem, jaśnie panie. - Riley wbił wzrok w czubki trzewików i nagle go olśniło. - Pan Thornley lubi tam czasem odpocząć - poinformował z szerokim uśmiechem. - Z sypialni nikt nie korzysta, a jemu często dokuczają plecy. Tak... miewa okropne bóle w krzyżu. Mówi, że ten materac działa na niego jak plaster miodu. - Chcesz powiedzieć, że poszedł spać? - Ależ nie, jaśnie panie - zaplątał się lokaj. -Nie to miałem na myśli... Przypuszczam, że chce zabrać stamtąd swoje rzeczy, nim jaśnie panie zacznie coś podejrzewać. Na pewno mu wstyd. Kto to słyszał, żeby spać w łóżku pana? Morgan zastanowił się nad tym, co usłyszał. - Przecież nawet bym się nie zorientował, gdybyś mi nie powiedział. Riley przewrócił oczami. - Jaśnie pan wie, jaki jest pan Thornley. Ma bzika na punkcie tego co właściwe, a co niewłaściwe.

- Właściwe - wymamrotał poirytowany markiz. - Nie sądzisz, że byłoby właściwe, gdybym dostał wreszcie kolację? A może uparliście się czekać, aż żołądek przylgnie mi do kręgosłupa? Idźże po tę tacę. - Natychmiast biegnę, jaśnie panie. Proszę wygodnie usiąść, dać odpocząć zmęczonym kościom, a ja zaraz będę z powrotem. Służący odczekał, aż markiz Drummond zniknie za drzwiami, po czym popędził ku schodom dla służby. Tam natknął się na Thornleya. Major-domus zmierzał w przeciwnym kierunku, dźwigając tacę pełną jadła, niemal identyczną z tą, którą niechybnie raczył się w sypialni Cliff Clifford. A zatem kryzys został chwilowo zażegnany. Zapewne nie na długo. - Możemy im powiedzieć - zaczął niepewnie Thornley - że mamy problem ze ściekami i że pozostanie w tym domu grozi śmiercią. Zebrali się nazajutrz we czwórkę za zamkniętymi drzwiami z dala od uszu służących, którzy przybyli wraz z markizem z Westham. To była długa, bezsenna i nad wyraz męcząca noc. - Wykluczone - sprzeciwiła się stanowczo pani Timon, wtykając koniuszek palca do ust. -Nie zgadzam się. Wyszłoby na to, że jestem złą gospodynią. - Mimo swego kunsztu kulinarne-

go Hazel wyglądała tak, jakby żyła wyłącznie o chlebie i wodzie. Była wysoka, chuda jak tyczka i miała krostowatą cerę. - Pani Timon -skarcił ją majordomus- znów obgryza pani paznokcie. - A ona znów pochlipuje - odcięła się, spoglądając na Claramae, która szlochała w fartuch przez cały wieczór. Riley objął dziewczynę ramieniem w geście pocieszenia. Nie omieszkał przy tym skorzystać z okazji, by zsunąć dłoń odrobinę niżej, niż wypadało. W nagrodę został spoliczkowany. - Dość tego! - interweniował Thornley. -Tym sposobem niczego nie wskóramy. Nie możemy się sprzeczać. Myślcie. Co robić? Co robić? - Chętnie przygotowałabym śniadanie - odrzekła Hazel - ale ten cały Gassie przejął władzę w mojej kuchni. - Gas-ton - poprawił odruchowo Thornley, wpatrując się w sporządzoną naprędce listę możliwości. Zaraza - skreślona jako nazbyt makabryczna. Zresztą skąd wziąć na zawołanie śmiercionośną epidemię? Poza tym nikt nie podjąłby się wystąpienia w roli trupa. Odra? Zbyt wiele zachodu z wysypką. Zresztą jaśnie pan, zdaje się, przebył ją w dzieciństwie, a zatem malowanie czerwonych krost na twarzy Claramae niewiele pomoże.

Markiz z pewnością nie przestraszy się i nie pogna z powrotem na wieś. Podłożenie ognia w kuchni? Nic z tego. Za coś takiego Hazel własnoręcznie obdarłaby go ze skóry. A gdyby sprawy wymknęły się spod kontroli, żywioł mógłby opanować pół Londynu. Znaleźli się w iście rozpaczliwym położeniu, ale ryzykowanie rozpętania kolejnego Wielkiego Pożaru wydawało się cokolwiek nie na miejscu. Co im zatem pozostało? Thornleyowi nie przychodziło do głowy nic rozsądnego. - A może... powiedzmy im prawdę? - odezwała się Claramae, po czym głośno wydmuchała nos. Zwróćmy pieniądze i grzecznie poprośmy, żeby zechcieli się wyprowadzić. Majordomusowi także przyszło to do głowy. To nie jest dobre rozwiązanie, stwierdził w duchu. Plan naiwnej i prostolinijnej pokojówki według wszelkiego prawdopodobieństwa okaże się chybiony. Musieliby być bardzo zdesperowani, by go zrealizować. Zapadła pełna napięcia cisza. Pani Timon rozmyślała o pudełku z pieniędzmi, które spoczywało na dnie kufra w jej pokoju. Jeszcze rok i będzie ją stać na wynajęcie domku nad morzem i opłacenie służącej. Nie będzie musiała dla nikogo gotować ani stawać przy piecu w upalne dni. Riley dumał nad tym, jak to się stało, że nie

udało mu się zaoszczędzić ani grosza. Wszystko, co zarobił, przepuszczał na hazard. Autorka ryzykownego pomysłu, Claramae, siedziała i nie myślała o niczym, nie miała bowiem takiego zwyczaju. - Zdaje się, że to jedyne rozsądne wyjście -orzekł wreszcie Thornley. - Dopiero teraz widzę, jak bardzo byliśmy nierozważni. Dochodzi siódma. Skoro nie wymyśliliśmy niczego lepszego, musimy powiedzieć prawdę. Chodźcie. - Podniósł się i podszedł do drzwi. - Panie Clifford i pozostali goście niedługo powinni wstać. Trzeba się z nimi rozmówić, zanim zaczną dzwonić po poranną czekoladę i postawią na nogi pozostałą służbę. - A... pieniądze? - zapytała, szurając kapciami, pani Timon. - Nie martwcie się, nie stracicie wynagrodzenia. Pomysł podnajmu wyszedł ode mnie, więc zadbam o wasze pensje. - Ale skąd weźmiemy pieniądze, żeby zwrócić je lokatorom? - zatroskał się Riley, pociągając za sobą chlipiącą Claramae. Usłyszawszy pukanie do drzwi, Emma postanowiła je zlekceważyć. Nie miała ochoty na czekoladę. Prawdę mówiąc, nie miała ochoty na nic, a już najmniej na wstawanie. W nocy prawie nie zmrużyła oka. Nękały ją złe przeczucia.

Była niemal pewna, że w domu dzieje się coś niedobrego. Z korytarza jednak dobiegały uciążliwe szepty i szmery, których na dalszą metę nie dało się ignorować. Odrzuciła więc pierzynę i przeszedłszy przez pokój, zaczęła nasłuchiwać. - Claramae, prosiłem, żebyś zapukała i weszła do środka. Mnie jako mężczyźnie nie wypada tego zrobić. Panna Clifford może być w negliżu. - Ale ja... ale ja nie chcę! - A co mi tam. Odsuńcie się wszyscy. Ja to zrobię. - Opanuj się, Riley. Nie pora na zbytki. - Skaranie boskie z wami. Przepuście mnie. Niewiele brakowało, by pani Timon rozkwasiła Emmie nos drzwiami. Na szczęście niedoszła ofiara zdążyła w porę uskoczyć. Tuż za Hazel ukazała się w progu roześmiana od ucha do ucha twarz Rileya. Młodzian zdążył zrobić zaledwie dwa kroki, nim męskie ramię chwyciło go za liberię i wyciągnęło z powrotem na zewnątrz. - Panno Clifford? - Tak? Stało się coś, pani Timon? - Hm... Owszem... Może podam panience peniuar? Emma zmarszczyła brwi, po czym włożyła okrycie. - Teraz lepiej? - zapytała, zawiązując pasek.

- Tak. Jeszcze... bambosze. Co tu się, do licha, wyprawia? - zadała sobie w duchu pytanie Emma, wsuwając stopy w kapcie. - Dziękuję. Teraz dobrze - oceniła gospodyni, po czym sięgnęła do klamki, by wpuścić do środka szczerzącego zęby Rileya, Thornleya, który z wysoko uniesioną brodą wyglądał, jakby kontemplował sufit, oraz Claramae, która dla odmiany spuściła głowę zapewne po to, by móc podziwiać podłogę. Panna Clifford usiadła na wyściełanym krześle i odrzuciwszy na plecy gruby warkocz, splotła dłonie na kolanach. A zatem nie myliła się. Coś było nie tak. Matka postanowiła zrobić z siebie kompletną idiotkę i zaczęła napastować Thornleya. Albo przyłapali babkę na myszkowaniu w szufladach sir Edgara. A może chodzi o Cliffa? Czyżby znów coś zmalował? Nie miała zwyczaju martwić się z byle powodu. Przy takiej rodzinie nie można sobie na to pozwolić. Gdyby łatwo ulegała nastrojom, w wieku dwudziestu dwóch lat prawdopodobnie byłaby już jedną nogą w grobie. Nie znaczy to jednak, że była osobą o łagodnym usposobieniu. Wręcz przeciwnie. Wprawdzie zazwyczaj starała się panować nad zapalczywą naturą, lecz kiedy ktoś wyprowadził ją z równowagi, wpadała w „Istną Furię", jakby to ujęła jej rodzicielka.

Teraz powoli wzbierała w niej złość. Przyrzekła sobie, że sprawcy całego zamieszania kimkolwiek był - nieźle się oberwie. Naturalnie żadne ze służących nie miało o tym pojęcia. Znali ją zaledwie od tygodnia, a i to wyłącznie od łagodniejszej strony. Nawet nie podejrzewali, co ich za moment czeka. Panna Clifford nie zamierzała okazać im zrozumienia ani tym bardziej współczucia. - Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć? - zapytała, spoglądając wyczekująco na Thornleya. Piętro niżej Morgan przewrócił się niespokojnie na posłaniu. Przebudził się, usłyszawszy, jak mu się zdawało, pełen złości, podniesiony damski głos. A może mu się tylko przyśniło? Nakrył głowę poduszką i obiecał sobie, że przy najbliżej okazji nakaże Thornleyowi kneblować wszystkie służące, tak by nie otwierały ust przed jedenastą. Chwilę później znowu smacznie spał. Gdy Riley pukał do drzwi sir Edgara, wciąż miał w uszach krzyki rozgniewanej panny Clifford. Na dźwięk przekręcania klucza w zamku wszedł do środka, by stwierdzić, że pan Marmin-gton jest ubrany i w pełni gotowy do rozpoczęcia kolejnego dnia. Jednak wyglądał dość dziwnie, stojąc na progu garderoby z rękoma

zakrytymi ręcznikiem. Jak człowiek, którego przyłapano na jakimś niecnym uczynku. - Czego chcesz? - Coś... dziwnie tu pachnie, nie sądzi pan? -Lokaj pociągnął nosem. - To... farba? - Nie twoja sprawa, chłopcze. Z czym przybywasz? - Hm... chodzi o pannę Clifford, sir. Prosi, by zszedł pan zaraz... to znaczy natychmiast... do bawialni. Starszy pan zajrzał dyskretnie pod ręcznik. Potrzebował co najmniej dziesięciu minut, by wyszorować dłonie. - Doprawdy? - Tak jest, proszę pana. Była bardzo stanowcza. Użyła słów „w tej chwili". - Wiesz, po co chce mnie widzieć? Riley potrząsnął energicznie głową. - Nie mam pojęcia, sir. Nigdy nic nie wiem. Każdy to panu powie. Panna Clifford życzy sobie rozmówić się ze wszystkimi. - Ze wszystkimi, powiadasz? - Odwróciwszy się do umywalki, sir Edgar odłożył klucz i sięgnął po mydło. - Cóż, przekaż pannie Emmie moje uszanowania i powiedz, że niebawem do nich dołączę. - Tak jest, sir. Dziękuję panu. Pragnę dodać, że obsługiwanie pana to dla mnie prawdziwa przyjemność.

- Nie wątpię - mruknął sir Edgar, wciąż zwrócony plecami do służącego. - Zgłoś się do mnie później po swoją zapłatę. Z korytarza dobiegły go odgłosy otwierania i zamykania drzwi. Wiedział, że musi się pospieszyć, jeśli nie chce, by ominęło go coś ważnego. Nie mógł do tego dopuścić. To by było bardzo nierozsądne. Rozsądek i rozwaga niejednokrotnie go uratowały. Tym razem jednak pośpiech okazał się złym doradcą. Zamiast włożyć klucz do garderoby z powrotem do kieszeni, zostawił go na toaletce. Emma stała z założonymi rękami, przysłuchując się przemowie Thornleya, który powtarzał pozostałym to, co niemal przed godziną jej oznajmił. Właśnie tyle, to jest ponad trzy kwadranse, zajęła Daphne „pobieżna" toaleta. Pani Norbert zaś oświadczyła, że nie zamierza spotkać się z resztą towarzystwa przed zjedzeniem śniadania składającego się z grubego plastra szynki, pół tuzina jaj na miękko oraz słodkiej bułeczki. - .. .dlatego, choć czynię to z wielką przykrością, muszę poprosić państwa o opuszczenie domu, i to już teraz, zanim zbudzi się mój chlebodawca. Morgan poderwał się gwałtownie i niemal

90 wypadł z łóżka. Skóra ścierpła mu na dźwięk tego, co przed chwilą usłyszał. Przeraźliwy wrzask, który nadal rozbrzmiewał mu w uszach, można było bez cienia przesady przyrównać do pisku zarzynanego prosięcia. Ba! Całego stada zarzynanych prosiąt. - Co, u diabła! Odrzuciwszy nakrycie, przemierzył pokój, lecz zaraz zawrócił i wszedł do garderoby po szlafrok. Z nadmiaru wrażeń zapomniał, że jest kompletnie nagi. Niewiele brakowało, a wyszedłby na korytarz jak go Bóg stworzył. - Znajdź mi zaraz jakieś ubranie. Potrząsnął lekko Wycliffem, na próżno próbując go zbudzić. Przy okazji stwierdził z niesmakiem, że służący sypia w fałdzistej koszuli, białej szlafmycy z pomponem oraz fioletowej satynowej masce zasłaniającej oczy. Truteń przewrócił się na drugi bok i zaczął w najlepsze chrapać. Markiz już miał przywołać go do porządku, gdy rozległ się kolejny krzyk. Nieco mniej mrożący krew w żyłach niż poprzedni, a jednak na tyle głośny, by dotrzeć do jego uszu z dość daleka. - Stwórca postanowił wystawić moje nerwy na próbę. Ot co - uznał, odnalazłszy na otomanie świeże odzienie. Widać lokaj przygotował je dla niego jeszcze wczoraj.

Wciągnął spodnie na gołe ciało, narzucił wyprasowaną koszulę i nie siląc się na zapinanie guzików, skierował się tam, skąd dobiegały hałasy, które zakłóciły mu spoczynek. Pod drzwiami bawialni natknął się na służbę przywiezioną z Westham. Cała piątka podsłuchiwała bezczelnie, zataczając się przy tym ze śmiechu. Przyłapani przez pana na gorącym uczynku, natychmiast spoważnieli i raptem przypomnieli sobie o rozlicznych obowiązkach. Morgan złapał jednego z nich za rękaw, gdy ten próbował ratować się ucieczką. - Co tu się wyczynia, Williamie? - Jakaś dama okropnie krzyczy, jaśnie panie. - Dama? - zdziwił się wielce markiz. - To nie któraś z pokojówek? - Nie przebywał w mieście wystarczająco długo, by obrazić jakąkolwiek damę. - Zaraz, zaraz. Skąd tu się wzięła dama? Jak dostała się do mojej rezydencji? - Nie mam pojęcia, jaśnie panie. Czy mogę odejść? Morgan puścił rękaw służącego i spojrzał na swoje bose stopy. Dama? Z wizytą o tak wczesnej porze? Skąd wiedziała, że zjechał do miasta? I dlaczego krzyczy? Zawrócił do sypialni z zamiarem uzupełnienia garderoby, lecz uszedłszy ledwie kilka kroków, stanął jak wryty. Z bawialni dobiegł wyraźny i stanowczy głos:

- Jeszcze jeden taki wybuch, mamo, i będę zmuszona cię wyprosić. Sama zajmę się markizem Westhamem. Mamo? A zatem w pokoju przebywają aż dwie damy. Czy on się przypadkiem nie przesłyszał? „Sama zajmę się markizem Westhamem?" Co to ma znaczyć? Wszelkie postanowienia o tym, by trzymać nerwy na wodzy i nie ulegać nastrojom, odeszły w zapomnienie. W oczach Morgana pojawiły się psotne ogniki, a na twarzy zagościł przekorny uśmieszek. Pragnie sobie ze mną poradzić? Proszę bardzo. Zawsze do usług... Zapiął koszulę, a przynajmniej większość guzików i zaczerpnąwszy głęboko tchu, otworzył raptownie drzwi. W jednej chwili zwróciło się ku niemu siedem par oczu. Markiz wpatrywał się w nich zaskoczony, choć nie należał do osób, które łatwo wprawić w zdumienie. Spodziewał się dwóch kobiet. To, co zobaczył, przerosło jego oczekiwania. Zapadło pełne konsternacji milczenie. Po jakimś czasie przerwała je leciwa niewiasta o drobnej posturze. - No i proszę, koniec z wszechogarniającą nudą! Nareszcie pojawił się między nami mężczyzna z krwi i kości. - Mamo Clifford! Morgan słyszał już gdzieś ten piskliwy skrzek.

Wydobywał się z gardła młodszej, pulchnej kobiety obleczonej od stóp do głów w obrzydliwy odcień zieleni. Histeryczka półleżała, półsiedziała na jednej z jego kanap, a młodzian, który wyglądał na jej potomka, wachlował ją gazetą. - To dla mnie honor, poznać jaśnie pana -odezwał się starszy mężczyzna odziany jak dżentelmen. Zbliżywszy się do Drummonda, wyciągnął dłoń w szarej rękawiczce. - Edgar Marmington, do usług. Niech mi będzie wolno zauważyć, że jest pan właścicielem imponującej rezydencji. Morgan uścisnął jego rękę, nie do końca świadom tego, co robi. W momencie gdy ujrzał dziewczynę stojącą przy kominku, zapomniał 0 pozostałych. Była zjawiskowa. - Z drogi - rzekł do starszego pana i postąpił kilka kroków naprzód. Czarnowłosa ślicznotka spojrzała na niego chłodno, by nie powiedzieć oskarżycielsko. Markiz nagle przypomniał sobie, że jest boso, 1 poczuł się nieswojo. Zaraz potem przywołał się do porządku: jest u siebie i że jeśli zechce, może paradować po domu bez ubrania. - Jaśnie panie. - Thornley raptem wyrósł jak spod ziemi. Markiz dotąd nie odnotował jego obecności. Gdy jego oczy spoczęły na młodej piękności, przestał się dalej rozglądać. - Mogę to wszystko wyjaśnić.

- Niech ci się tylko nie zdaje, że się stąd ruszymy! Niedoczekanie! Drummond próbował dojrzeć coś za plecami majordomusa, lecz ten skutecznie blokował sobą cały widok, przesuwając się to na lewo, to na prawo. - Radzę ci przestać. Dopiero usłyszawszy te złowróżbne słowa, usunął się z drogi i odsłonił przysadzistą postać kobiety w bliżej nieokreślonym wieku, której stwórca najwyraźniej poskąpił urody. Nacierała na markiza z impetem rozjuszonego byka. - Niech no pan posłucha, mój panie! - zaczęła, wymachując markizowi przed nosem grubym paluchem. - Zapłaciłam za kwaterę furę pieniędzy, i to z góry. Nie wyrzucicie mnie stąd, chyba że po moim trupie! Nie dam się nabić w butelkę. I nie dbam o to, co wygaduje to... złodziejskie nasienie! Morgan spojrzał na złodziejskie nasienie, to jest na Thornleya. - Nadal twierdzisz, że potrafisz wytłumaczyć to, czego właśnie byliśmy świadkami? - Owszem... Niestety, jaśnie panie. - Major-domus ukłonił się nisko i dodał: - Czy mógłbym zasugerować, abyśmy udali się do pańskich pokojów? Wyjaśnię panu całe zajście, a pan w tym czasie... przygotuje się do... śniadania.

- Chce, byś się porządnie ubrał, kochanień ki! - zawołała radośnie staruszka. - Jak dla mnie, możesz nie zawracać tym sobie głowy. Markiz skinął na lokaja i poleciwszy mu wyjść na korytarz, zwrócił się do pozostałych: - Państwo wybaczą. Wrócę, jak tylko dojdę do ładu z tym bałaganem. Tymczasem proszę się nie krępować i do woli zamawiać napoje. Obawiam się, że zaszło nieporozumienie. Nie pojmuję, jak to się stało, lecz jakimś sposobem trafili państwo pod niewłaściwy adres. - Gadanie! - zacietrzewiła się szpetna kobieta, która przed chwilą zakończyła tyradę. - A tak w ogóle, to przyjechaliśmy tu pierwsi! Na długo przed panem! Wycliff został bezceremonialnie wyciągnięty z łóżka i postawiony na nogi. Gdy oprzytomniał i zdjął z oczu satynową maskę, spojrzał ze zgrozą na chlebodawcę. - Jaśnie panie! Co widzę? Jaśnie pan próbował się ubrać? - Rozłożył ramiona i potrząsnął głową, jakby chciał powiedzieć: No proszę. Oto co się dzieje, kiedy nie ma mnie w pobliżu. - Mniejsza o to - odrzekł markiz i zdjął koszulę, urywając przy tym dwa guziki. - Każ przynieść wodę do mycia i podaj mi świeże ubranie. Jeśli za kwadrans nie będę ogolony i nienagannie odziany, dzisiejszą noc spędzisz

w rynsztoku, tak jak stoisz, w tej durnej szlafmycy. Gdy przerażony lokaj wybiegł z pokoju, przyszła kolej na majordomusa. - Co do ciebie, mój drogi... - Jaśnie panie, mam na to wszystko dobre wytłumaczenie. - Thornley złożył koszulę i zasłonił się nią niczym tarczą. - Otóż... Rzecz w tym... Chodzi o to, że... dom stał zupełnie pusty. Morgan cisnął spodnie w kąt pokoju i łypnął nieprzyjaźnie na Thornleya. Wyglądało to dość komicznie, jako że był golusieńki. - Za to teraz jest pełen obcych ludzi, ale zdaje się, że właśnie to chciałeś osiągnąć, czyż nie? Nie stój jak słup soli. Podaj mi wreszcie bieliznę. Straszne tu przeciągi. - Tak jest, jaśnie panie. Thornley za wszelką cenę starał się zachować spokój. Nie mógł dopuścić, by chlebodawca zorientował się, że jego nerwy są napięte jak postronki. Znał Drummondów od zamierzchłych czasów. Tylko głupiec okazywał w ich obecności słabość. Oznaczało to mniej więcej to samo, co dobrowolne wejście do jaskini lwa, wygłodniałego lwa. Wycliff pojawił się w drzwiach z miską ciepłej wody. Markiz umył zęby i opluskawszy twarz i szyję,

oddał się w ręce lokaja. Wkrótce jednak doszedł do wniosku, że rozsądniej będzie ogolić się samemu. Brzytwa w drżącej dłoni roztrzęsionego służącego mogła się okazać śmiercionośnym narzędziem. Gdy stanął przed lustrem, zauważył, że jego lewy policzek drga pod wpływem nerwowego tiku. Aby uciszyć gniew, nabrał powietrza w płuca, a potem powoli je wypuścił. - Słucham więc - zwrócił się do majordomusa. - Kontynuuj. Nie. Najlepiej zacznij od nowa. Od samego początku. Dom stał zupełnie pusty, tak? - Tak jest, jaśnie panie - odrzekł Aloysius, prostując plecy, choć już wcześniej był wyprostowany jak struna. - Jaśnie pan wdał się w ów niefortunny pojedynek z hrabią Brentwoodem i... - Miałeś spowiadać się z własnych grzechów, a nie wyliczać moje - przerwał mu bezceremonialnie Morgan, ocierając twarz ręcznikiem. Powoli odzyskiwał spokój. - Wedle życzenia, ale sam pan kazał zacząć od nowa. - Owszem, a teraz możesz śmiało przejść do bardziej istotnych wątków swej pasjonującej opowieści, jeśli łaska. - Naturalnie, sir. Po pańskim wyjeździe było jak zawsze. Przywykliśmy do tego, że przez kilka miesięcy w roku nikogo z nami nie ma.

Niemniej słowa, które usłyszeliśmy od pana przed wyjazdem, bardzo nas zaniepokoiły. Zaklinał się pan, że pańska noga, cytuję: „już nigdy nie postanie w tym siedlisku zła". Z czasem zrozumieliśmy, że nas pan opuścił i że zostaliśmy skazani na... wieczne nieróbstwo. - Sowicie opłacane nieróbstwo, czyż nie? -zirytował się Drummond, zapinając spodnie. Wycliff czekał już z nową koszulą i wyprasowaną kamizelką. - Jak najbardziej, jaśnie panie. Jesteśmy panu bardzo wdzięczni za tak hojne pensje. Rzecz w tym, że minęły dwa lata, a my wciąż zbijaliśmy bąki. Czuliśmy, że tak się nie godzi. Doglądaliśmy jedynie kilku leciwych koni i wymiataliśmy z kątów pajęczyny. Wtedy zaczęła mnie nękać obawa, że jaśnie pan naprawdę do nas nie powróci. Morgan uniósł głowę i pozwoliwszy, by Wycliff włożył mu fular, samodzielnie zawiązał go na szyi. - A jednak wróciłem. Świat jest pełen niespodzianek, nieprawdaż? - Szpilkę, jaśnie panie? - Lokaj podsunął mu pudełko z pokaźną kolekcją ozdób. - Nie, dziękuję. Pozwól, że udam się na bitwę bez upiększeń. Możesz odejść i na litość boską, spal tę idiotyczną szlafmycę! - Oczywiście, sir. - Wycliff ukłonił się i szurając

papuciami, podreptał w kąt pokoju. Przez kilka kolejnych minut dwoił się i troił, by wynaleźć sobie jakieś zajęcie i nie uronić ani słowa z wywodów majordomusa. Spojrzawszy po raz ostatni w lustro, Drummond poprawił niesforny lok, który z uporem opadał mu na czoło, po czym zadowolony, że wreszcie wygląda jak osobnik w pełni władz umysłowych, przeniósł wzrok na Thornleya. - Na czym to stanęliśmy? Ach, tak, na pustym domu. Moim pustym domu. - Był pusty przez calusieńkie dwa lata, aż w końcu pomyślałem sobie, czy to nie smutne? Czy to nie wielka strata? A przecież nasz pan nie znosi marnotrawstwa. Leżało mi także na sercu morale pozostałych służących, którzy mając tak niewiele do roboty, zaczęli wychodzić z wprawy. - Błagam, oszczędź mi tych egzaltowanych bzdur. Masz mnie za idiotę? Ta okropna baba wspominała coś o płaceniu, prawda? Zwyczajnie podnająłeś dom, ot co. Zamieniłeś moją rezydencję w hotel! Doprawdy dziwię się, że nie zawiesiłeś nad progiem szyldu. „Pensjonat pod Nieobecnym Markizem", przezabawne. Thornley, czyś ty doszczętnie zdumiał? - Wprowadziłem ścisłe zasady, jaśnie panie -bronił się rozpaczliwie służący. - Nie pozwalam podnajmującym przyjmować gości, z nielicz-

100 nymi tylko wyjątkami. Nie ma mowy o żadnych balach ani rautach. W zamian za przyzwoitą opłatę za pobyt wyraziłem jedynie zgodę na to, by od czasu do czasu, a i to bardzo dyskretnie, napomknęli w towarzystwie, że zatrzymali się przy Governor Square w charakterze gości markiza Westhama. Morgan bezwiednie dokonał w pamięci przeglądu twarzy lokatorów. Przypomniał sobie kobietę, która wyglądała i przemawiała jak praczka. Do dzisiejszego dnia szczycił się tym, że nie jest dumny ani próżny. Cóż, najwyraźniej był w wielkim błędzie. - Chcesz powiedzieć, że ci ludzie uchodzą za moich znajomych? - Nie wszyscy, sir. Tylko Cliffordowie i pan Marmington. Zresztą z powodu mgły przez kilka minionych dni nie wyściubiali nosa na zewnątrz, a wcześniej nie byli nigdzie zapraszani. Pani Norbert zaś zajmuje się głównie obżarstwem, tudzież wydawaniem poleceń służbie. - Rozumiem, że w związku z tym twoim zdaniem wszystko jest w jak najlepszym porządku? Głos markiza wprost ociekał sarkazmem. - Naturalnie zdajesz sobie sprawę z tego, że będę musiał cię zamordować, prawda? - Ale... sir, ręczę, że byliśmy nad wyraz dyskretni - zapewnił solennie Thornley. - Za pierwszym razem mieszkała u nas tylko pewna

urocza wdowa z trzema córkami. - Najmłodszą z nich zdybał kilka razy w ciemnym kącie z Rileyem i był zmuszony wprowadzić kilka nowych zasad, ale o tym nie uznał za stosowne wspomnieć. - I co? Wyszły dobrze za mąż? - Słucham? - Owe córki. Złowiły dobre partie? - Tak, jak najbardziej. - Czy to ja zadbałem o ich posag? Pytam wyłącznie z ciekawości. Aloysius spróbował się roześmiać, ale zabrzmiało to bardziej jak zduszona czkawka. - Ależ nic podobnego, sir. Zechce pan posłuchać o lokatorach z zeszłego sezonu? Morgan sięgnął po cygaro, a Wycliff natychmiast podbiegł do niego z zapaloną świecą. - Chyba nie mam innego wyjścia. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że spotkam któregoś z twoich starannie wyselekcjonowanych klientów. - W ubiegłym roku... mieliśmy istny najazd. Nie spodziewałem się, że... - Wykorzystywanie mojego domu i majątku to taki popłatny interes? Jak mniemam, nielicho się obłowiłeś. A może się mylę? Może nie wydawałeś na swych gości moich pieniędzy, co? Nie paliłeś im moich świec, nie karmiłeś ich moim groszkiem i Bóg jeden wie czym jeszcze?

Posiadłość ma pięć pięter i piętnaście sypialni. Pewno podnająłeś je wszystkie? Łącznie z moją? - Boże uchowaj, jaśnie panie. Nigdy nie udostępniłbym prywatnych pokojów swego pana! - Łaskawca - wymamrotał pod nosem markiz. - Dalibóg, wielka to dla mnie pociecha... - Potem zwyczajnie nie wytrzymał i wybuchnął: -Thornley! Jak śmiałeś wynająć mój dom?! Wycliff, trzymaj mnie, bo zaraz go ukatrupię! Gołymi rękami! Lokaj jak zwykle nie zorientował się, że chlebodawca nie mówi poważnie, i przypadł do niego w popłochu. - Może zaparzę ziółek, jaśnie panie? Od razu się pan uspokoi. - Precz, gamoniu! Ziółek! Też wymyślił! Majordomus najchętniej zapadłby się pod ziemię. Och, jakże chciałby mieć to wreszcie za sobą. Właściwie myślami był już przy pakowaniu walizek. Nie żywił wątpliwości, że znajdzie się na bruku jeszcze przed obiadem. - Jaśnie pan ma całkowitą słuszność - odezwał się zrezygnowany. - Wykazałem karygodny nadmiar ambicji. Właśnie z tego względu tym razem przyjąłem zaledwie kilku skrupulatnie dobranych lokatorów, choć przyznaję, pani Norbert okazała się pomyłką. - Jeśli masz na myśli tę starą sekutnicę, która próbowała na mnie napaść, to istotnie, powinni ją

ochrzcić „Pomyłka". Nareszcie w czymś się zgadzamy. - Drummond zerknął ponuro na kamerdynera i przypomniał sobie nagle o czarnowłosej ślicznotce. - Opowiedz mi o... reszcie towarzystwa. Thornley skinął ochoczo głową. - Jak już wspominałem, gościmy państwa Cliffordów, starszą i młodszą panią Clifford, jej syna, pana Cłifforda, oraz córkę, pannę Emmę Clifford. Emma. A zatem tak miała na imię właścicielka owej uroczej buzi oraz pary nie mniej urzekających oczu. - Kim są pozostali? - Sir Edgar Marmington i nieszczęsna pani Olive Norbert. Sir Edgar to nader spokojny jegomość. Trzyma się zazwyczaj na uboczu i nikomu nie wadzi. Co się tyczy pani Olive, cóż, to londyńska szwaczka, która niedawno weszła w posiadanie znacznych funduszy i zapragnęła zafundować sobie sezon w Mayfair. - Wspaniale! Każdy szanujący się obywatel powinien spędzić co najmniej jeden sezon w Mayfair. Aby udowodnić, że lata dobrowolnego wygnania nie poszły na marne, markiz podniósł głos zaledwie o pół oktawy. - Kompletnie odjęło ci rozum, mój drogi! To pewne jak amen w pacierzu! - Nie inaczej, jaśnie panie - przyznał Thorn-

ley. - Zbiorę resztę służby i zaczniemy pakować nasze rzeczy. Wiem, że mój postępek jest karygodny. Nie znajduję dla siebie żadnego usprawiedliwienia. Mogę jedynie szczerze i uniżenie prżeprosić i błagać pana o wybaczenie. - Tak, naturalnie... Morgan wciąż miał przed oczami idealne rysy, zdrowo zarumienione policzki i apetyczne usta panny Clifford - usta w kolorze dojrzałych wiśni i źrenice szare niczym wzburzone wody oceanu w grudniowy poranek... Chyba lekko się zagalopował z tymi wyszukanymi porównaniami rodem z tanich romansideł. Musi jak najszybciej się jej pozbyć. Zna ją zaledwie od godziny, a już zaczyna o niej myśleć, używając finezyjnych określeń. A przecież jest niewiele lepsza od zwykłego włamywacza, mimo że zapłaciła za to, by wpuszczono ją do środka. - O nie, mój drogi - oznajmił, powróciwszy do rzeczywistości. - Tak łatwo się nie wywiniesz. Sądziłeś, że ujdzie ci to na sucho? Majordomus wyprostował ramiona. - Czy mam wraz z podwładnymi stawić się na najbliższym posterunku? Obawiam się, że Claramae i pani Timon ciężko zniosą podróż do więzienia. Hazel cierpi na odciski, a znając Rileya, jest już pewnie w połowie drogi do siostry, która mieszka pod Wimbledonem. W tej

sytuacji pragnę zapewnić, że wezmę całą winę na siebie. Niechaj kara spadnie wyłącznie na moją głowę. - Skończ nareszcie te brednie, Thornley - skwitował markiz, mijając go w drodze do drzwi. - Nie jestem zionącym zemstą potworem. Nikt nie wyląduje w areszcie, nie licz jednak na moją łaskawość. Sankcje was nie ominą. Przez cały następny rok będziecie pracować za darmo. Nie dostaniecie ode mnie ani pensa. Zrozumiano? Świetnie, w takim razie załatwione. A teraz pierwsze zadanie dla ciebie i twoich wspólników. Macie natychmiast spakować tych ludzi i odesłać ich jak najdalej stąd. Udam się do bawialni i poinformuję ich osobiście, że nie są mile widziani w moim domu. - Nie wyprowadzimy się, niech pan na to nie liczy - oświadczyła wojowniczo Emma, gdy markiz wkroczył do pokoju. Całe szczęście, że zdążyła wypowiedzieć te słowa, zanim dobrze mu się przyjrzała. Już przedtem, nieogolony i niekompletnie odziany, wydał jej się onieśmielający. Teraz zaparło jej dech, jakby raptem z ogromnego salonu uleciało całe powietrze. -Nie może pan nas zmusić do opuszczenia domu - dodała znacznie mniej pewnym głosem, a potem dygnęła, poniewczasie przypomniawszy sobie o manierach.

- A gdzież to się wszyscy podziali? - zainteresował się Morgan, rozglądając się po pustym pokoju. Chyba nie występuje pani w roli ich orędowniczki? Przegnała pozostałych precz albo towarzystwo samo się rozpierzchło, pomyślał. Trudno powiedzieć. W każdym razie odnalazła pokwitowanie, które wystawił im Thornley, i poprawiwszy fryzurę oraz upewniwszy się, że wygląda olśniewająco, czuwała na posterunku, by mu zakomunikować, że ma prawo rezydować w jego posiadłości aż do przypadających w czerwcu urodzin monarchy. Nie ma co, ciekawie się zapowiada. Emma wzięła głęboki oddech i rozpoczęła zawczasu obmyśloną mowę. Kiedy ćwiczyła ów monolog w zaciszu sypialni, brzmiał o wiele składniej i dobitniej. - Nie myli się pan. Rozmawiam z panem w imieniu swojej rodziny, a także pani Norbert i pana Marmingtona. Negocjacje na niewiele się zdadzą. Jak już wspomniałam, zapłaciliśmy za pobyt w pańskim domu i nie zamierzamy się wyprowadzić. Markiz zbliżył się o kilka kroków i zerknął na nią z góry. Była najbardziej urodziwą, a zarazem najbardziej irytującą i przekorną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał. - Sądzi pani w swej naiwności, że te, w pani mniemaniu, rzeczowe argumenty przemówią mi do

rozsądku? Jeśli tak, to jest pani w wielkim błędzie. Zechce pani opuścić moje progi na własnych nogach czy może woli pani, bym przerzucił ją sobie przez ramię i wyniósł na ulicę? Emma cofnęła się nieznacznie i wyciągnęła ku niemu rękę z kwitem. Pewność siebie opuściła ją w chwili, gdy markiz spojrzał na nią z gniewnym błyskiem w oku. - Proszę, oto dowód na to, że uiściliśmy opłatę. Podobnie jak pani Norbert i sir Edgar. Wszystko jest tu wyszczególnione: kwatera, wyżywienie i usługi służby. Sam pan widzi, że mamy prawo tu przebywać. Drummond wyrwał jej z dłoni świstek papieru i podsunął go sobie pod nos. Natychmiast zauważył, że dokument jest opatrzony jego herbem. Thornley będzie miał się z pyszna, kiedy się z nim rozmówi. - Tyle zapłaciliście za cztery osoby? Wierzyć się nie chce. Za całosezonowy pobyt i za to, byście mogli chwalić się na salonach, że jadacie przy jednym stole z markizem Westhamem? To doprawdy śmiesznie, wręcz obraźliwie niska kwota. Nie przyszło to pani do głowy? Znajduje się pani w jednej z największych i najznakomitszych budowli w Londynie. Czy ma pani choćby znikome wyobrażenie o tym, ile kosztuje utrzymanie tej posiadłości? - Owszem, przyznaję, że cena wydała nam

się okazyjna - odrzekła Emma, chwyciwszy z powrotem kwitek. Obawiała się, że markiz gotów wrzucić go do kominka. Nie zdziwiłaby się, gdyby to zrobił. Bez wątpienia był najokropniejszym gburem, z jakim kiedykolwiek się spotkała. - To nie ma najmniejszego znaczenia - ciągnęła nieco śmielej. - Przecież to nie my ją ustalaliśmy. - Odwagi starczyło jej dopóty, dopóki nagle nie spostrzegła, jak postawny i przystojny jest jej adwersarz, a raczej jaki byłby przystojny i wspaniały, gdyby nie patrzył na nią wilkiem. - Zapłaciliśmy tyle, ile od nas zażądano. - I żadnemu z was nie przyszło do głowy, że coś jest nie w porządku? Ani pani babce, ani matce, ani bratu ta mizerna kwota nie wydała się podejrzana? Życie na prowincji kompletnie pozbawiło was zdrowego rozsądku? Niedorozwinięte dziecko zorientowałoby się, że to żałośnie niska należność. Emmę ogarnęła przemożna ochota wytargać go za uszy. - Nie ma potrzeby, by używał pan obraź-liwych słów. - Ma pani rację. Najmocniej przepraszam. Prawdę mówiąc, nie widzę najmniejszej potrzeby, by w ogóle z panią rozmawiać. Gdzie jest pan Clifford ? To z nim powinienem się rozmówić. - Cliff? Odesłałam go do jego pokoju.

- Pani go odesłała? Czy aby ja dobrze słyszałem? - Morgan rozciągnął usta w szerokim uśmiechu. Był autentycznie rozbawiony. - Jak pani powiedziała, że ma na imię? Cliff? Tak się nazywa? Cliff Clifford? Clifford Clifford? - Owszem. - Emma się zjeżyła. - Nazywamy go Cliff, bo tak ma na imię. - Żaden wyniosły arystokrata nie musiał przypominać jej o tym, jak idiotyczne imię wybrała dla brata ich matka. - A może według pana powinniśmy nazwać go inaczej? - James lub Henry byłoby nie od rzeczy - odparł, po czym machnął ręką. - Zresztą nieważne. Teraz wszystko jasne. Czemu tu się dziwić... Nie chciałbym się znaleźć w jego skórze. Zniewieś-ciała oferma, którą rozstawiają po kątach trzy kobiety. Prawie mi go żal... To jest, byłoby mi go żal, gdyby nie pomieszkiwał nieproszony pod moim dachem. Pochylił się i stanął niemal nos w nos z Emmą. Prawda, nie brak jej urody i animuszu, lecz to nie zmienia faktu, że w jego domu jest i pozostanie intruzem. Musiałby być niespełna rozumu, by pozwolić jej tu zostać choćby minutę dłużej. Nie miał najmniejszego zamiaru rozważać takiej możliwości. - Pozwoli pani, że będę szczery. Nie życzę sobie obecności ani pani brata, ani pozostałych „lokatorów" w moim domu. Mam do tego

110 prawo, ponieważ to mój dom i tak się składa, że państwa do niego nie zapraszałem! - Proszę, z łaski swojej, na mnie nie krzyczeć - odezwała się Emma na tyle spokojnie, na ile pozwalały jej rozbuchane emocje. Markiz rozeźlił ją do białości. Musiała zacisnąć dłonie w pięści, by go nie spoliczkować. - Wcale nie krzyczę! - wrzasnął Morgan, po czym dodał ściszonym głosem: - Jestem całkowicie opanowany. - Zechce pan się nieco odsunąć? Nie uda się panu mnie onieśmielić. Pańskie zachowanie urąga dobrym obyczajom i jest zwyczajnie nie-eleganckie. - Nieee... to już przechodzi wszelkie wyobrażenie. Koczuje pani w mojej rezydencji bez mojego przyzwolenia i ośmiela się zarzucać mi brak manier? Za chwilę pewnie się dowiem, że traktuję panią karygodnie i obraźliwie. Cóż za nieznośny, arogancki, zadufany w sobie... bufon! Wydaje mu się, że jest dowcipny? - Tak, to właśnie miałam na myśli. Wykazuje pan oburzający wręcz brak manier. Zapewne powinnam panu pogratulować. W końcu sam wpadł pan na to, że pańskie zachowanie jest wysoce niestosowne i uwłaczające. Ośmielę się także zauważyć, że nadal pan krzyczy, choć już nie tak głośno jak przedtem. Jeszcze raz proszę, żeby się pan ode mnie odsunął.

O dziwo, posłuchał i zrobił kilka kroków w tył. - Zadowolona? - Powiedzmy. Może nie będzie tak źle, jak sądziła, uznała Emma. Wystarczy, że zachowa spokój i będzie stanowcza. Miała po swojej stronie „Sprawiedliwość i Honor". Skrzywiła się z niesmakiem. Zaczynała myśleć jak matka. Morgan chętnie przyznałby jej medal za odwagę, lecz odwaga i uroda to nie wszystko. Już nie robiły na nim wrażenia, zwłaszcza że wprost kipiał ze złości. Co gorsza, targało nim coś więcej niż złość, coś, czego wolał nie definiować; Obecnie liczyło się tylko jedno: wziąć się w garść i odzyskać zimną krew. Skoro przetrzymał Wy-cliffa, przetrzyma i tę mikrą, szarooką wiedźmę. Miałby okazać słabość z powodu kobiety? Nie-doczekanie. Postąpił do przodu i znów się nad nią pochylił. - Wygląda mi pani na rozsądną osóbkę, panno Clifford. Nie rozumiem więc, jak to możliwe, że uparcie próbuje mnie pani przekonać, iż to ja nie mam racji. - Bo tak jest. To znaczy... formalnie może i ma pan rację, ale musi pan zrozumieć, że to nie my jesteśmy sprawcami całego zamieszania. W niczym nie zawiniliśmy. Zarówno my, jak i pan jesteśmy ofiarami niefortunnego niepo-

rozumienia. Poza tym nie mamy dokąd się udać, a pan jako dżentelmen, że wspaniałomyślnie użyję tego określenia, nie może z czystym sumieniem żądać, byśmy opuścili pański dom. Emma przysunęła się. Ich twarze znalazły się blisko siebie. Skoro udało jej się zmrozić wzrokiem rzeźnika, który nie chciał sprzedawać im mięsa na kredyt, tym bardziej uda jej się odeprzeć ataki tego... tego... markiza. Jest arystokratą, a ona? Kim jest przy nim? Nikim. Co ona sobie myśli? Czyżby odjęło jej rozum? - A jeśli ja nie mam sumienia, panno Clifford? - zapytał, wytrzymując jej spojrzenie, choć jakaś jego cząstka zapragnęła utonąć w głębi szarych oczu. Zmusiła się, by nadal się w niego wpatrywać. - Przypominam panu o pańskim tytule. Powinien pan dbać o reputację. Morgan pierwszy odwrócił wzrok. Do diaska, nie mógł sobie tego darować, lecz to on poniósł klęskę w tym pojedynku. - Niech pani nie będzie śmieszna. Mogę was stąd usunąć, i to bez ujmy na honorze: - Czyżby? Nie bardzo wiedział, jak tego dokonać. Niestety, miała rację. Jest dżentelmenem. Nie wypadało mu przecież chwycić jej wpół i wyrzucić na ulicę. Jakież to irytujące. - Mógłbym na przykład

wezwać straże i poprosić, żeby wydaliły was z posesji. - Proszę bardzo. Śmiało. Jeśli uważa pan to za stosowne i konieczne. Emma wiedziała, że dzięki temu zyska co najmniej pół godziny na przygotowanie kolejnych argumentów. Nie łudziła się jednak, że okażą się skuteczne i przyniosą pożądany skutek. Kiedy spoglądała w niesamowicie niebieskie oczy markiza, zrozumiała, że samą perswazją niczego nie wskóra. Jeśli będzie powtarzała w kółko to samo, jeszcze bardziej go rozzłości i niebawem wyląduje wraz z rodziną na bruku. Musi uciec się do nieczystych metod. Nie miała ochoty wytaczać ciężkiej artylerii, lecz nie pozostawił jej innego wyboru. - Zanim pan to uczyni, zechciałby pan pokierować mnie na Fleet Street? - odezwała się z miną niewiniątka. - Fleet Street? - zdziwił się. - Po cóż chce się pani tam udać? Nie ma tam niczego ciekawego. Same drukarnie i redakcje kilku gazet. - Jego błękitne źrenice zwęziły się niebezpiecznie. -Nie ośmieli się pani. - Owszem, ośmielę się. Przeszedłszy obok markiza, Emma usiadła na jednej z kanap i zajęła się pedantycznym układaniem spódnic. Ponieważ drżały jej dłonie, splot-

ła je pospiesznie na kolanach i posłała mu uroczy uśmiech. Posunięcia w stylu babki nie były jej specjalnością. Miała świadomość, że będą ją dręczyły wyrzuty sumienia. Postanowiła jednak uporać się z nimi później. - Pańska kolej. Czekam na odpowiedź. Markiz usiłował opanować gniew, by w porywie złości nie postąpić pochopnie. Wiele kosztowało go, by nie chwycić panny Clifford za szyję i jej nie udusić. - Nie zrobi pani tego. Matka i babka nie pozwolą pani na tak nierozważny krok. Zapewniam, że pani reputacja ucierpiałaby na tym znacznie bardziej niż moja. - Wątpię. Proszę sobie tylko wyobrazić, jak przedstawiono by tę historię. „Panna C. została siłą usunięta z domu markiza W. przy Grosvenor Square. Bez skrupułów i ceremonii pozbawiono ją dachu nad głową i wyrzucono wraz z rodziną na bruk. Nie oszczędzono nawet zniedołężniałej staruszki, a wszystko z powodu samowoli służby, która pod nieobecność właściciela bez jego wiedzy i zgody podnajmowała pokoje w rezydencji na czas londyńskiego sezonu. Tak w każdym razie utrzymuje sam zainteresowany. Być może jednak markiza dosięgły problemy finansowe. Nie byłby pierwszym arystokratą, który doprowadził samego siebie do ruiny". Tak mniej więcej brzmiałoby to sensacyjne doniesienie.

Smutna to opowieść, nie sądzę wszakże, by mogła przynieść mi ujmę. Zwłaszcza że nikt w stolicy nie ma pojęcia, kim jestem. Za to pana, markizie, znają wszyscy... Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. Trzeba przyznać, że metody babci, oprócz tego, że były skuteczne, dawały także sporo satysfakcji. Można było mówić i robić wszystko, na co miało się ochotę, nie zważając na konsekwencje. Doprawdy fascynujące. Emma napawała się poczuciem władzy. Ta podstępna żmija ma rację, doszedł do wniosku Morgan. Jeśli zgodnie z obietnicą spełni swoją groźbę, zostanie powszechnie uznany za głupca lub za bankruta albo, co gorsza, za jedno i drugie. Niech ją piekło pochłonie! - Nie możecie tu zostać - oznajmiał po raz kolejny, bo nowe argumenty nie przychodziły mu do głowy. Emma zyskała przewagę i postanowiła pójść za ciosem. Miała w zanadrzu jeszcze jedną kartę przetargową, prawdziwego asa w rękawie. - Wciąż pan to powtarza. Może zechce mi pan podpowiedzieć, dokąd mamy się udać, kiedy już załatwimy interesy przy Fleet Street. Zaraz, już wiem! Pójdziemy pod dom serdecznej przyjaciółki mamy i ubłagamy ją, by nas przygarnęła. Nieznośna dziewucha. Ma czelność się uśmie-

chać. Niebywałe! Nie cierpiał tych przebiegłych niewieścich półuśmieszków. Przypuszczał, że podobną minę przybiera kat na chwilę przed spuszczeniem gilotyny. - Ta serdeczna przyjaciółka... Ma jakieś imię? Nadeszła chwila prawdy, stwierdziła w duchu panna Clifford. Jeśli to nie zadziała, skończy jej się amunicja. - Sally - odrzekła. - Mama nazywa ją Sally. A niech to! Morgan niemal poczuł na karku ostrze gilotyny. - A jak nazywają ją ci, z którymi pozostaje w nieco mniej czułych stosunkach? - zapytał, choć znał odpowiedź. - Lady Sally Jersey. Gorzej już być nie może, uzmysłowił sobie i pokonany opadł na kanapę. - Dyskretna Sally - mruknął z niechęcią. -Mówią o niej Dyskretna Sally, bo ta upiorna baba nigdy nie zamyka ust. Pewnie paple nawet przez sen. - Ależ to bardzo zacna osoba-brnęła Emma, niemal pewna zwycięstwa. - Pytała o pana, kiedy złożyła nam wizytę. Obiecała także wprowadzić nas do Almacka. Zdaje się, że skoro mgła nareszcie opadła, dziś odbędzie się otwarcie sezonu. Może zechce pan nam towarzyszyć? Przypuszczam, że nie miał pan czasu zadbać o własny bilet. Zbyt krótko przebywa pan w

Londynie. Nasza wejściówka przewiduje męską eskortę, a mój brat od dawna zarzeka się, że z nami nie pójdzie. Tak polubił ten dom, że prawie się z niego nie rusza. Za to obie z mamą wprost nie możemy doczekać się wieczoru. Sprawiłam sobie nową suknię, pojmuje pan... -Urwała, uprzytomniwszy sobie odrobinę za późno, że władza to niebezpieczna rzecz. Uderza do głowy jak wino. Morgan prawie skapitulował. Był o włos od tego, by ulec i zaakceptować los gospodarza zabawiającego nieproszonych gości. Kiedy spostrzegł na twarzy Emmy wyraz niekłamanego triumfu, poderwał się na nogi. - Może sobie nawet jadać przy jednym stole z samym królem. Nie dbam o to! - Matka nie, ale tak się składa, że babcia... nie, nie ma sensu o tym wspominać... - Emma zrezygnowała ze wzmianki o niesamowitych przygodach Fanny, bo sama wierzyła w zaledwie połowę z nich. - Nie obchodzi mnie w najmniejszym stopniu, co się z wami stanie - oznajmił markiz, podszedłszy do drzwi. - Pani babka może jak dla mnie marnie sczeznąć, matka zrobić z siebie pośmiewisko, a brat skakać pod sufit z radości, że ominie go wątpliwa przyjemność oglądania od środka Almacka. Skoro nie macie ochoty opuścić dobrowolnie mojego domu, ja tym

bardziej nie mam ochoty pokazywać się z wami na salonach. Daję pani godzinę na spakowanie manatków, a jeśli nadal będzie pani obstawać przy swoim, poniesie pani konsekwencje. - Niby jakie?! - krzyknęła za nim Emma, wyprowadzona z równowagi. Dopiero teraz naprawdę ją rozsierdził. Jakim prawem obraża jej rodzinę? Podlec. Drummond nie zareagował z tej prostej przyczyny, że nie miał gotowej odpowiedzi na to pytanie. Jeszcze nie, ale z pewnością rychło coś wymyśli. Jak tylko znajdzie się w zaciszu własnej sypialni i wyładuje złość na pierwszym sprzęcie, który mu się nawinie. Otworzywszy drzwi do garderoby markiza, Fanny wciągnęła w nozdrza zapach świeżej bielizny. Niestety, nie znalazła w jego prywatnych pokojach niczego godnego uwagi. Przeszukała wszystkie szuflady, a nawet puzderko z gustowną biżuterią i... nic. Wprost uwielbiała myszkować w cudzych rzeczach. O dziwo, jak dotąd nie natknęła się na nic ciekawego w dobytku Olive, za to wizyta u sir Edgara Marmingtona okazała się nad wyraz obiecująca i dlatego jak najszybciej należało ją powtórzyć. Wystarczyło poczekać, aż pan Marmington uda się na spacer, by zaczerpnąć świeżego powietrza.

Sącząc wyborne wino, którym poczęstowała się w saloniku, starsza pani wróciła na krzesło z wysokim oparciem. Miała stąd doskonały widok na całe pomieszczenie. Ponieważ stopy zwisały jej nieco nad podłogą, podłożyła pod nie poduszkę z kanapy i umościwszy się wygodnie, zamarła z błogim uśmiechem na ustach. Przepadała za takimi pokojami jak ten. Przestronnymi i urządzonymi ze smakiem, z dużą ilością drewna oraz chińskimi tapetami. Przypomniała sobie, że sypialnia Beany'ego w jego posiadłości w Portland wyglądała bardzo podobnie. Wielka to szkoda, że żywił tak kuriozalne upodobania. Kazał jej wkładać swoje buty do konnej jazdy i wymachiwać batem. W końcu była zmuszona go rzucić, ale wkrótce znalazła pociechę w ramionach Johnniego. Z tego to dopiero był... - ...tylko nie zapomnij policzyć sreber przed wyjazdem pani Norbert! - Fanny usłyszała dobiegający z korytarza głos markiza, po czym go ujrzała, gdyż wszedł do bawialni. - Istny dom wariatów - wymamrotał pod nosem. - Tyle że okazalszy i lepiej umeblowany. - O, mówi pan sam do siebie. Mój Geoffrey też miał taki zwyczaj. Choć, kto wie, może mówił do mnie. Trudno orzec, bo przestałam go słuchać po pierwszych pięciu latach małżeństwa. Najlepiej nam było, kiedy każde chadzało włas-

120 nymi ścieżkami. Tak... Zechce pan spocząć nieco bliżej mnie? Morgan wpatrywał się w starszą panią Clifford jak urzeczony. - Boże drogi, oni są wszędzie - mruknął. - Niczym zaraza. - Nie stój, chłopcze - zniecierpliwiła się Fanny. - Podejdź i usiądź. Nie obawiaj się. Nie przyszłam tu po to, by cię uwieść. - Cóż za ulga, droga pani - odparł Morgan, z wolna opanowując rozdrażnienie. Zachowanie spokoju przychodziło mu z coraz większym trudem, lecz pięć lat praktyki zrobiło swoje. W każdym razie zyskał pewność, że w ciągu najbliższych pięciu minut nikogo nie zamorduje. Napełnił sobie kieliszek i przystawił krzesło. Przy okazji przyjrzał się uważnie staruszce. Była niska i chuda, lecz mimo sędziwego wieku wciąż miło było na nią popatrzeć. Swego czasu musiała być prawdziwą pięknością. Tak jak teraz jej wnuczka, która niewątpliwie odziedziczyła po niej drobną posturę. Choć jej uroda z oczywistych względów przygasła, nie przeszkadzało jej to robić do niego słodkich oczu i trzepotać rzęsami. - Domyślam się, że mam do czynienia z panią Clifford. - Upił połowę trunku i zapytał: - Jak się pani tu dostała? Niech zgadnę, Thornley zarządził bunt i postanowił przejąć rezydencję,

121 by wybawić z kłopotu swoich... lokatorów, mam rację? - Nic z tych rzeczy. Zdałam się na własną pomysłowość. Szłam za pańskim lokajem aż z kuchni, w odpowiednim momencie huknęłam go w głowę wazonem, a potem związałam i wyrzuciłam przez okno. - Znakomicie - skwitował i dokończył wino. Czyżby zaczynał się dobrze bawić? - Mam tylko nadzieję, że nie odbił się jak piłka i nie wpadł z powrotem. Fanny odchyliła głowę i roześmiała się jak młoda dziewczyna. - Zuch chłopak! Niełatwo wyprowadzić pana z równowagi, co? Szczerze mówiąc, trochę mnie to dziwi. W końcu jest pan synem Szalonego Harry'ego. Wypisz wymaluj jak ojciec. Nawet oczy macie identyczne. Kiedyś kolana się pode mną uginały, kiedy obrzucał mnie tym swoim spojrzeniem błękitnych oczu, a trzeba panu wiedzieć, że nie traciłam głowy dla byle kogo. Tak... poznałam Harry'ego bardzo dobrze. Zaintrygowała go, choć oczywiście za nic by się do tego nie przyznał. Nigdy o niej nie słyszał, ale wypowiadała się składnie i elokwentnie i była gustownie ubrana. - Często bywała pani w Londynie? - Owszem. Wieki temu. Pański papa był ode

mnie kilka lat młodszy, ale obracaliśmy się w tych samych kręgach. Pana nie było jeszcze wtedy na świecie ani nawet w planach, jak sądzę. Ech, to były czasy! Byliśmy piękni i młodzi i używaliśmy życia. Pruderia na pokaz nie była jeszcze wówczas w modzie. - Pochyliła się ku niemu i dodała konspiracyjnie: - Niech pan sobie wyobrazi, że raz jechałam z Johnniem Lade'em na koźle, ma się rozumieć, jeszcze zanim Letty go upolowała. Zapłaciliśmy po-cztylionowi za wypożyczenie powożu i fru! Popędziliśmy przed siebie. Ściągnęłam z głowy cylinder i rzuciłam go jakiemuś wieśniakowi, który stał przy drodze, gapiąc się na mnie jak ciele na malowane wrota. Rozpuściłam włosy i pozwoliłam, by fruwały na wietrze... Kiedyś były kruczoczarne i gęste... zakończyła melancholijnie. Markiz słyszał o sir Johnnie Ladzie i jego żonie. Oboje byli nieokrzesani i hałaśliwi, lecz akceptowani w towarzystwie. Przynajmniej do chwili, gdy ich wyczyny stały się zbyt nieprzyzwoite nawet jak na hulaszcze czasy schyłku ubiegłego stulecia. - To prawda, że kazał sobie spiłować dwa zęby, żeby gwizdać jak prawdziwy woźnica? - To był jedynie pretekst. Chodziło o uzyskanie zupełnie innej umiejętności... - Fanny wymownie zawiesiła głos i, o zgrozo, puściła

oko do markiza. Ten zaś, ku swemu przerażeniu, poczuł, że się rumieni. To ma być zniedołężniała i schorowana babka panny Clifford? - Ale mniejsza o to, chłopcze. Zdaje się, że postanowiłeś nas stąd odprawić, mam rację? - Nie inaczej. Thornley nadzoruje właśnie pakowanie waszego bagażu. Staruszka wyprostowała nogi i przyjrzała się z zadowoleniem swoim stopom obutym w niebieskie bambosze. Miała przy tym minę dziecka, któremu udał się jakiś psikus. - Obawiam się, że nigdzie się stąd nie ruszymy. Chce pan wiedzieć dlaczego? - Wiem, wiem. Dostaliście pokwitowanie, doniesiecie o moim skandalicznym zachowaniu do plotkarskich gazet, a na dokładkę pani synowa jest serdeczną przyjaciółką Sally Jersey. Już to gdzieś słyszałem. Mimo wszystko i tak wyjedziecie. Potrząsnęła smętnie głową, jakby chciała dać wyraz ubolewaniu nad jego bezbrzeżną głupotą. Wydawało się, że autentycznie zrobiło jej się go żal. - Celne argumenty, nie powiem. Zresztą, nie chwaląc się, sama podsunęłam je wnuczce. Założę się jednak, że jej natarcie zostało odparte, i biedaczka złożyła broń rażona pańską zawziętością. Tak czy owak, należą jej się słowa uznania za to, że próbowała. Teraz moja kolej,

więc szpada w dłoń i niech się pan gotuje do kolejnej potyczki, jaśnie panie. Uniósł brwi szczerze ubawiony. - Śmiało, może pani wytoczyć swoje działa, kiedy tylko będzie pani gotowa. - Już jestem gotowa, chłopcze. Zwarta i gotowa. Zapewne ma pan świadomość, że przybyliśmy do Londynu, by wydać Emmę za mąż. Zgodzi się pan, że to piękna dziewczyna, warta grzechu nawet ze swoim marnym posagiem. Jest przy tym krewka i pełna animuszu, jako że temperament na szczęście odziedziczyła po mnie. Nie musi się też wstydzić swojego nazwiska, wręcz przeciwnie. Cliffordowie to stary ród. Wywodzą się jeszcze z czasów sprzed inwazji *. Takimi korzeniami niewielu może się dziś pochwalić. Moja nierozgarnięta synowa i ja zgadzamy się przynajmniej w jednej kwestii. Przyrzek* The Norman Conquest - Inwazja Normanów na Anglię (1066 r.) pod wodzą Wilhelma Zdobywcy, zapoczątkowana zwycięstwem w bitwie pod Hastings. W jej wyniku Normanowie przejęli całkowitą kontrolę nad państwem. Wydarzenie to okazało się kluczowym momentem w historii Anglii oraz w dziejach jej narodu. Francuskojęzyczni cudzoziemcy (monarcha, arystokracja oraz kler) zastąpili rodzimą warstwę rządzącą. Dało to początek radykalnym zmianom w mentalności, kulturze oraz obyczajach Anglików. Procesowi poważnych przeobrażeń uległ także język angielski, który do dziś pozostaje pod dużym wpływem języka francuskiego. Podbój na długie lata stał się przyczynkiem wzajemnej niechęci Anglików i Francuzów (przyp. tłum.).

łyśmy sobie złowić jak najlepszą partię dla dobra naszej małej, choć skłamałabym, gdybym nie przyznała, że działamy również we własnym interesie. Tak się składa, że nasz budżet od dawna wymaga podreperowania. Znacznego podreperowania, rzekłabym... A pan, drogi markizie, nie szuka przypadkiem żony? Nadałby się pan w sam raz. Zdumiony Morgan wlepił wzrok w staruszkę i przyglądał jej się jak osobie niespełna rozumu. Raptem przestało mu być do śmiechu. Słabowita starsza pani? Dobre sobie. Była mniej więcej tak słabowita jak Aleksander Wielki w czasach wczesnej młodości. Jeśli istotnie niedomagała, to chyba wyłącznie na umyśle. - Cóż, nie musi pan odpowiadać od razu. To poważna decyzja, a nam się nigdzie nie spieszy. Do końca sezonu pozostało mnóstwo czasu, nieprawdaż? - W rzeczy samej. Proszę sobie tylko nie wyobrażać, że spędzą go państwo pod moim dachem. Uzmysłowił sobie z niejaką trwogą, że w jego głosie zaczyna pobrzmiewać desperacja. Fanny najzwyczajniej w świecie go zignorowała. Równie dobrze mógłby przemawiać do ściany. - Wygląda na to - ciągnęła jak gdyby nigdy nic - że Cliff znalazł się w stolicy wyłącznie po to, by pakować się w coraz to nowe kłopoty i co

dzień sprawdzać, jak wielkie rozmiary osiągnęła jego własna głupota. Sądzimy, że kilka dni temu podczas jednej z nocnych eskapad stał się wreszcie mężczyzną. Dobre i to, bo szczerze mówiąc, już myślałam, że nie ma dla niego nadziei. Rozumie pan... to jego upodobanie do koronek i czerwonych obcasów. Za moich czasów mężczyźni zadowalali się noszeniem atłasów... Drummond wzniósł oczy i zapatrzył się w sufit. Za chwilę się obudzi i wszystko będzie po staremu, powiedział sobie. To tylko sen, a raczej budzący grozę koszmar. - Co do pani Norbert - podjęła niestrudzenie wątek Fanny - cóż, nie ma sensu strzępić języka, ale tego zapewne już się pan domyślił. Wygląda mi pan na bystrego młodzieńca. Niemniej, dobrze by było, gdyby pan zanadto jej nie nękał, w każdym razie dopóki nie zalezie panu za skórę. Natomiast jestem więcej niż pewna, że sir Edgar coś knuje. Nie wiem jeszcze co, ale wkrótce się dowiem. Poza tym to leciwy i w zasadzie nieszkodliwy jegomość. W przeciwieństwie do mnie. - Mam rozumieć, że pani nie jest nieszkodliwa? - zapytał Morgan, z trudem powstrzymując uśmiech. - To prawdziwie szokująca wiadomość. Jestem wstrząśnięty. - Ha! Nie wytknął mi pan, że ja też jestem

stara jak świat. To miło z pańskiej strony. Ale do rzeczy. Otóż to ja zastawię sidła na mężulka dla Emmy. Chce pan wiedzieć, jak tego dokonam? - Wybaczy pani, ale ten temat zupełnie mnie nie interesuje - odparł markiz, podniósłszy się z miejsca. - Mają państwo niespełna godzinę na opuszczenie mojej rezydencji. - To mnóstwo czasu. Może zatem poświęcić mi pan jeszcze pięć minut. Tyle w zupełności wystarczy. Czy w głębokiej głuszy, w której spędził pan ostatnie pięć lat, obiło się panu o uszy nazwisko Harriette Wilson? Morgan słyszał o tej kobiecie. Mało kto o niej nie słyszał. Jedna z przyjaciółek matki doniosła jej w zeszłym roku, że owa sławetna kurtyzana grozi opublikowaniem pamiętników, które niechybnie zniszczą reputację wielu mężczyzn, a wśród nich być może zmarłego markiza Westhama. Rzecz jasna, sowita rekompensata finansowa wymazałaby z jej pamięci niektóre nazwiska. Markiza Drummond ze zgryzoty zaniemogła na całe dwa tygodnie, nim wreszcie udało mu się ją przekonać, że panna Wilson jak dotąd nie wysunęła wobec nich żadnych żądań. - Słucham, proszę, mówić dalej - zwrócił się do pani Clifford i podszedł do karafki, by napełnić sobie kieliszek.

- Rozczarowuje mnie pan. Naprawdę muszę tłumaczyć panu jak dziecku? Cóż, skoro pan nalega... Proszę sobie wyobrazić damę, która cieszy się znacznie lepszą opinią niż panna Wilson, mam tu na myśli siebie. Otóż owa dama wpadła niedawno na podobny pomysł i w dyskretny sposób dała do zrozumienia pewnym dżentelmenom, że zamierza wydać - anonimowo, ma się rozumieć wspomnienia z burzliwej młodości. W zamian za odstąpienie od tego zamiaru żąda jedynie, by zainteresowani przedstawili jej wnuczce swoich zacnych i zamożnych wnuków, siostrzeńców, bratanków i tym podobnych. - Toż to zwykły szantaż! - Zgoda, niezbyt uczciwy sposób, ale za to jaki skuteczny. Dodam, że listy krążą już po całym Mayfair. Przypuszczam, że w co najmniej tuzinie domostw zapadnie dziś przy śniadaniu złowroga cisza. Niebawem do pańskiego domu zbiegnie się tłum zalotników. - Nadal nie rozumiem, jaki to wszystko ma związek z moją osobą - oświadczył markiz, choć dobrze wiedział w czym rzecz. - Och, rozumie pan doskonale, ale pozwoli pan, że zapytam dla zachęty, czy miałby pan może ochotę dowiedzieć się, jak pański ojciec dorobił się przydomka Szalony Harry? Wygrała. Nie mógł dłużej udawać, że nie

129 pojmuje, o co jej chodzi. Potrafił rozpoznać groźbę. Gdyby chodziło wyłącznie o niego, nie przejąłby się całą sprawą i posłałby starszą panią do diabła. Musiał jednak mieć na względzie dobro matki. - Zostaniemy u pana do końca sezonu -oznajmiła Fanny po długim, pełnym napięcia milczeniu. - Cóż... chyba nie mam wyboru - zgodził się Morgan, czując, że pięć lat wysiłków poszło na marne. Bezsilna złość niemal odebrała mu mowę. Pani Clifford podniosła się z fotela i dolała oliwy do ognia. - Z pewnością nie będę musiała pana przekonywać, by wydał pan kilka przyjęć z myślą o naszej kochanej Emmie. A może nawet bal? Tak, bal byłby znacznie lepszym rozwiązaniem. - Szczerze wątpię - odparł lodowatym tonem. Odzyskał już nieco panowanie nad sobą. - Chyba pani rozumie, że niespecjalnie mam ochotę spełniać kolejne zachcianki? - Jestem przekonana, że znajdzie pan w sobie dość zapału, by spełnić jeszcze niejedną. Czy pańska matka - przezacna kobieta, ciekawa jestem, jak się miewa - wspominała panu o tym, jak pewnego razu Harry i ja wtargnęliśmy na koniach do pewnej sali balowej? Odbywał się tam bal kostiumowy dla niewielkiej grupy

130 starannie wyselekcjonowanych gości. Byłam wówczas przebrana za Eleonorę Akwitańską. Pamięta pan jej historię, prawda? To ta, która z obnażoną piersią wjechała na pole bitwy. Pewnie sądziła, że to podniesie morale wojska. Może zresztą i podniosło, tyle że niekoniecznie morale. W każdym razie twój ojciec i ja zsiedliśmy z... - Tak, może nawet bal - wszedł jej w słowo Morgan. Wiedział już, że jest na straconej pozycji. Bal będzie w sam raz - dodał. Musiał chronić matkę. Odgrzebywanie Har-ry'ego, a raczej wyciąganie na światło dzienne jego haniebnych wyskoków z pewnością nie podziała jak balsam na stare rany, które zadał ongiś żonie. - Skoro o tym mowa, w sali balowej przydałyby się różowe dekoracje i proszę pamiętać, że chcemy wyłącznie najlepszych muzyków. Spojrzał na nią ze zdumieniem, jakby nie dowierzał w to, co go spotkało. - Jest pani okrutna i zła, pani Clifford. - Nonsens. Poprosiłam jedynie o udzielenie nam schronienia. Nie poprosiłam, by zalecał się pan do Emmy, bo widzę, że nie pali się pan do tego pomysłu. Pan wybaczy, ale muszę powiadomić Thornleya, żeby zaprzestał pakowania walizek. Lunch podadzą za dwie godziny. Pani

Norbert staje się drażliwa, jeśli jej się regularnie nie karmi. - Nie ma mowy o żadnym lunchu. Nie jadłem jeszcze śniadania. - Ależ dostał pan już swoje śniadanie, jaśnie panie - odparła z uśmiechem. - Szkoda tylko, że tak trudno było je przełknąć, prawda? Aha, jeszcze jedno. Nasza rozmowa nie może wyjść poza ten pokój. Niech moi bliscy myślą, że starzy znajomi przychodzą do mnie ze zwykłą, kurtuazyjną wizytą. Panu naturalnie z przyjemnością objaśnię, o czym przypomniałam w listach dawnym wielbicielom, jeśli pan sobie życzy. - Dziękuję, nie skorzystam. Wystarczy, że uświadomiła mnie pani co do powodu ich rychłego pojawienia się w moim domu. Dość się już nasłuchałem. - Ech, ci młodzi. Tchórzem podszyci. Nie pojmuję, skąd u was ta bojaźliwość... A teraz, ponieważ jestem przekonana, że był pan niemiły dla mojej wnuczki, pójdzie pan ją przeprosić. Roześmiał się, jakby opowiedziała mu przedni dowcip. - Nigdy w życiu. - Odmawia pan? Hm... Mówiłam już, jak pewnej nocy drogi Harry i ja... Powstrzymał ją gestem i otworzył drzwi. Wy-

szedłszy na korytarz, odczekał, aż staruszka zniknie w swoim pokoju, po czym skierował się ponownie do bawialni. Gdyby miał choć odrobinę rozsądku, kazałby Wycliffowi zebrać ma-natki i zaszyłby się z powrotem na prowincji. Ale prędzej go piekło pochłonie, niż ucieknie z podwiniętym ogonem. Nie da im tej satysfakcji. Nie pozwoli sobą manipulować starej wariatce i reszcie piekielnej zgrai, którą Thornley ściągnął mu na głowę. Poza tym ktoś musi zapłacić za samowolę służby, pamiętniki przeklętej Fanny Clifford, tudzież jego zepsuty nastrój. Wiedział już nawet, komu przypadnie w udziale ta niewdzięczna rola. Oby tylko zwierzyna przebywała nadal tam, gdzie ją zostawił. Usłyszawszy pukanie, sir Edgar przekręcił klucz w zamku i wpuścił Fanny do środka. Drzwi pozostawił otwarte nie tylko dlatego, że tak nakazywała etykieta, lecz także ze względów bezpieczeństwa. W towarzystwie pani Clifford czuł się, delikatnie mówiąc, odrobinę nieswojo. Prawdopodobnie dlatego, że choć nie znał się na kobietach, rozpoznał w niej bratnią duszę. — Jeszcze się pan nie spakował? Bardzo słusznie, bo nie wyjeżdżamy. Chyba że naprawdę chce pan opuścić rezydencję Westhama.

Jeśli tak, to byłabym wdzięczna, gdyby zabrał pan ze sobą panią Norbert. - Nie wyjeżdżamy? Jak to? - Markiz poszedł po rozum do głowy - odparła i podszedłszy do łóżka, przysiadła na materacu. Po namyśle postanowił okazać łaskawość i zaniechać wyrzucenia nas na ulicę. Tak sobie myślałam, drogi sir Edgarze, jak to z panem jest... Wiem doskonale, po co moja rodzina i ja przyjechaliśmy do Londynu, powód, dla którego znalazła się tu pani Olive, również nie jest dla nikogo tajemnicą, ale przyznam, że pan zabił mi ćwieka. Nie potrafię dociec, co pan właściwie robi w stolicy. Czyżby zamierzał pan wedrzeć się na salony i bywać w towarzystwie? Pan Marmon zwilżył wargi, by zyskać chwilę do namysłu. Co za wścibskie babsko, pomyślał. Same z nią kłopoty. W dodatku ma subtelność młota kowalskiego. - Nie muszę się nigdzie wdzierać, droga pani. Być może nie aspiruję aż tak wysoko, jak to czyni pani rodzina, ale zapewniam, że mam tu wielu przyjaciół. - Doprawdy? - Wstała i zbliżyła się do stołu, na którym stały dzbanek z wodą oraz miednica. Jesteśmy mniej więcej w tym samym wieku. Może mamy wspólnych znajomych? Proszę z łaski swojej wymienić jakieś nazwiska.

- Nie widzę najmniejszego powodu, by... chwileczkę, co pani robi? Ujęła w dłoń ługowe mydło. - A więc to ten okropny zapach drażni mi nozdrza. Rozumiem, że Londyn to brudne miasto, ale żeby zaraz używać czegoś tak cuchnącego? Skąd ten pomysł? - Odwróciła się, by spojrzeć na sir Edgara, przy okazji zawadzając „niechcący" dłonią o dzbanek. - Niech pani uważa! I co pani narobiła? Proszę tylko spojrzeć na ten bałagan. - Sir Edgar chwycił ręcznik i padł na kolana, by wytrzeć zachlapaną podłogę. - Zechce pani zostawić mnie samego. - Naturalnie. Po co zaraz wszczynać raban? Przecież nic się nie stało. To tylko woda. Fanny sięgnęła ukradkiem do toaletki i zabrała leżący obok miski klucz. Wsunąwszy zdobycz do kieszeni, wyszła z pokoju, podśpiewując pod nosem. Emma wydmuchała nos w chusteczkę i wyjrzała przez okno. Na ulicy roiło się od ludzi. Dzieci spacerowały pod opieką piastunek, damy przechadzały się niespiesznie, aby nacieszyć płuca świeżym powietrzem, a mężczyźni wsiadali do bryczek, które rozjeżdżały się we wszystkich kierunkach. Słońce wyjrzało zza chmur po raz pierwszy od wielu dni. Miasto zaczynało budzić się do życia.

Jaka szkoda, że akurat teraz muszę wyjechać, pomyślała przygnębiona. To niesprawiedliwe. Tak długo i starannie przygotowywała ten wyjazd. Znalazła nawet ogłoszenie o pokojach do wynajęcia przy Mount Street, ale właśnie wtedy babcia podsunęła jej anons Thornleya. Gdyby tylko wiedziały, że umieścił go w gazecie służący! Cena była śmiesznie niska jak na rezydencję położoną w najbardziej ekskluzywnej części miasta. Napisały jednak pod wskazany adres i już niespełna tydzień później otrzymały odpowiedź opatrzoną pieczęcią markiza. Powinnam się była domyślić, że coś jest nie w porządku, wyrzucała sobie w duchu Emma, ocierając mokre od łez oczy. To wszystko moja wina. Chciałam zaoszczędzić i sprawić sobie nowe suknie. Gdzie się podziejemy? - rozmyślała. Wprawdzie postraszyła Morgana Drummonda lady Sally Jersey, ale to była jedynie czcza groźba. Nie mieli pieniędzy na kolejny najem, niemal wszystko, co zostało, wydała na stroje. Poza tym o tej porze roku nie znajdą żadnego stosownego adresu. A zatem koniec z marzeniami i nadziejami na lepszą przyszłość. Przyjdzie im jechać z powrotem do domu. - Arogancki paniczyk! Nienawidzę go! Nie--na-wi-dzę!

- Wnoszę, że obiektem pani niechęci nie jest rzeczywisty sprawca nieszczęścia, czyli nasz drogi Thornley, mam rację, panno Clifford? Jeśli nie mylę się w swoich domysłach, powinienem zacząć sypiać z pistoletem pod poduszką. Emma otworzyła szeroko oczy na dźwięk pełnego drwiny głosu markiza. - Zawsze pojawia się pan tam, gdzie pana nie chcą? - odezwała się, zwrócona do niego plecami. - Cóż, trudno mi będzie odeprzeć ten zarzut. Pozwolę sobie jedynie zauważyć, że gdyby nie przebywała pani w moim domu, nie musiałaby się pani obawiać, że będziemy się na siebie natykać. Czemuż to się pani nie pakuje? Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. - Potrzebowałam chwili, żeby się uspokoić i przemyśleć kilka spraw. Nie musi pan chodzić za mną krok w krok i spoglądać wymownie na zegarek. Może pan być spokojny, wyjedziemy punktualnie w wyznaczonym czasie. - Być może znajdzie się jakieś inne rozwiązanie. Morgan podszedł do kominka z założonymi z tyłu rękami. Był u siebie i czuł się panem sytuacji. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby tylko udało mu się zamknąć w odosobnieniu tę nieznośną staruszkę i trzymać ją pod kluczem aż do urodzin króla.

- Inne rozwiązanie? - zapytała, przechylając niepewnie głowę. - Jakie? - Niewykluczone, że zaproponuję komuś sekretny romans w zamian za wasz dalszy pobyt w rezydencji Westhamów. - Zerknął na nią spod zmarszczonych brwi. - Co pani na to? - Słucham? To znaczy... Ma pan mnie na myśli? Ha! Nareszcie, punkt dla niego. - Pochlebia pani sobie, panno Cliffrod. Chodziło mi o panią Norbert, rzecz jasna. Wyznam, że jestem niezmiernie oczarowany jej obfitymi wdziękami. Rzuciła mu nieprzyjazne spojrzenie. - Jeśli to miał być żart, to niech mi wolno będzie zauważyć, że rozbawił wyłącznie pana. Właśnie o to mu chodziło. Chciał odwrócić jej uwagę i dzięki temu uniknąć tłumaczenia się z tego, dlaczego nagle zmienił zdanie. Postanowił nie zasypiać gruszek w popiele i wykorzystać tymczasową przewagę. - A teraz do rzeczy - podjął. - Ponieważ wieść o waszej obecności przy Grosvenor Square trafiła już do publicznej wiadomości, a wytrucie was i zakopanie waszych ciał w piwnicy nie wchodzi w rachubę ze względów praktycznych, będziemy zmuszeni przez pewien czas zamieszkiwać pod jednym dachem.

Oczywiście na ściśle określonych warunkach. Większość domu, a w szczególności mój gabinet, pozostanie dla was niedostępna. Będziecie korzystali wyłącznie ze swoich pokojów, bawialni oraz jadalni. Jeśli będę chciał zrobić użytek z tej ostatniej, spożyjecie posiłek u siebie. O każdej porze dnia i nocy będziecie się zachowywać dyskretnie i roztropnie, a co najważniejsze, będziecie siedzieć cicho jak mysz pod miotłą. Rozumiemy się? Co on sobie wyobraża? - zirytowała się Emma. Ma nas za bandę dzikusów? Pewnie sądzi, że co wieczór sprowadzamy do domu trupę Cyganów, żeby zabawiała nas tańcem na stole. Miała ochotę spoliczkować markiza za obelgi, których im nie szczędził, a potem wymaszero-wać dumnie z pokoju. Nie cierpiała go z całej duszy, ale najwyraźniej podczas poprzedniej rozmowy powiedziała coś, co kazało mu rozważyć słuszność wcześniej decyzji. Tylko co? Zapewne przestraszył się Sally Jersey. Może jednak warto pielęgnować znajomość z największą plotkarką stolicy. Wygrała, a zatem powinna być wobec niego uprzejma. Zwycięzcy nie przystoi napawać się porażką przeciwnika. Wroga postawa może się obrócić przeciwko niej, uznała. - Coś jeszcze, jaśnie panie? - zapytała, zajmując miejsce na kanapie. Odniosła wrażenie, że

jeśli postoi choćby odrobinę dłużej, nogi odmówią jej posłuszeństwa. - Pyta pani, czy trzymam w zanadrzu coś, co mogłoby rozsierdzić panią jeszcze bardziej? Och, zapewniam, że jest tego całe mnóstwo. Markiz podszedł do stolika z zamiarem nalania sobie wina, lecz po zastanowieniu uznał, że to nie najlepszy pomysł. Dochodziło południe, a zdawało mu się, że pije od świtu. Zatrzymał się więc w pół kroku w dość dziwacznej pozie. Nagle przypomniał mu się wieczór, gdy po suto zakrapianej wieczerzy wraz z Perrym Shepherdem ćwiczyli przed lustrem figury podpatrzone u Beau Brummella *. Nadymali się niczym pawie i na przemian przybierali na twarz wyraz głębokiej melancholii i wyniosłości. Przednio się przy tym bawili. Ech, szczeniackie lata! Nie myślał o tych młodzieńczych wybrykach od pięciu lat. Dobrze było wrócić do Londynu. Lepsze to niż wysłuchiwanie smętnych opowieści o coraz to nowych dolegliwościach matki. ♦Prawdziwe nazwisko George Bryan Brummell (17781840) - arbiter elegancji z czasów angielskiej regencji, przyjaciel księcia regenta, późniejszego króla Jerzego IV. Za jego sprawą dokonał się przełom w modzie męskiej. Jako pierwszy zaczął nosić dopasowane i idealnie skrojone ubrania, ciemne surduty, spodnie do kostek oraz wymyślnie wiązane fulary. Brummellowi przypisuje się wprowadzenie garnituru z krawatem. Jego styl ubierania nazywano dandyz-mem (przyp. tłum.).

140 - Coś nie w porządku? - Nie w porządku? Ależ skądże. Próbowałem tylko zebrać myśli. Emma przygryzła wargę, lecz nie zdołała się powstrzymać. - Może poproszę panią Norbert o naparstek, żeby było w co je zebrać? - zaproponowała z przekąsem. Hm... chyba jednak coś mocniejszego dobrze mi zrobi, zdecydował Morgan. Napełnił kieliszek i usiadł. Nie zapytał panny Clifford, czy ma ochotę na lemoniadę lub jakiś inny mdławy napój. Swoją drogą, ciekawe, czy pani Timon trzyma w kuchni cykutę? Byłaby w sam raz dla tej bezczelnej pannicy. - Proponuję, byśmy zakończyli tę rozmowę, nim dojdzie do rękoczynów. To mój dom, panno Clifford. Jestem tu gospodarzem i mam prawo dyktować warunki. W oczach świata pani rodzina i pani będziecie uchodzić za moich gości. Jako że starsza pani Clifford i mój nieżyjący ojciec byli za młodu dobrymi znajomymi, pani babka zwróciła się do mnie z prośbą o wprowadzenie pani do towarzystwa. Taka jest wersja oficjalna. - Co ona panu naopowiadała? - Przykro mi, ale nie miałem jeszcze przyjemności z nią rozmawiać - skłamał gładko, patrząc jej prosto w oczy. - Proszę słuchać dalej i w przyszłości

trzymać się tej historii. Będąc człowiekiem z natury wielkodusznym i uczynnym, nie mogłem oprzeć się życzeniom uroczej staruszki; naturalnie o pani niesmacznych groźbach nie będziemy wspominać. Aby okazać mi swą wdzięczność, w towarzystwie będziecie wyrażać się o mnie w samych superlatywach. Właściwie... będziecie wychwalać mnie pod niebiosa. Wszyscy bez wyjątku. Prywatnie możecie biadolić na mnie do woli. Czy wyrażam się jasno? Skinęła głową, obiecując sobie w duchu, że przy najbliższej sposobności rozmówi się z babką. Była pewna, że markiz łże jak pies. Nie wierzyła, że zmienił zdanie wyłącznie z pobudek honorowych ani tym bardziej z powodu lady Jersey. To nie ona jest bohaterką, która uratowała bliskich od przedwczesnego powrotu do domu. To zasługa Fanny. Cóż za rozczarowanie. Z drugiej strony, nie powinna się skarżyć. W końcu zwycięstwo pozostaje zwycięstwem. - Panno Clifford? - Tak, jaśnie panie. Mamy wyśpiewywać peany na pańską cześć i polerować pańską reputację. W zamian za to wspaniałomyślnie pozwoli nam pan dalej u siebie mieszkać, a nawet używąć określonych części domu, z wyjątkiem momentów, w których będzie pan przyjmował przyjaciół, jeśli w ogóle jakichś pan ma.

Wtedy nie wolno nam wyściubiać nosa z własnych pokojów. A wszystko to dlatego, że nie znalazł pan sposobu, by się nas pozbyć. Nie mógł pan wyrazić się jaśniej. Jest pan z gruntu próżny i zadufany w sobie. Nie dba pan o to, że nie mielibyśmy dokąd pójść. Interesuje pana jedynie zachowanie pozorów oraz własne dobre samopoczucie. - Otóż to. Nie uroniła pani ani słowa. Powiem więcej, doskonale posumowała moją wypowiedź. Przemilczę tę uszczypliwość na temat liczby moich przyjaciół. Nie zniżę się również do tego, by pani wytknąć, że jest pani rozbisur-manioną niewdzięcznicą. - Przejrzał mnie pan na wylot, panie markizie. Może jeszcze uda mi się wywalczyć coś osobiście i dorzucić kolejne łupy do zwycięstwa babki, pomyślała Emma. Nie mieściło jej się w głowie, że Fanny mogła wstawić się za szwaczką. Za bardzo jej nie cierpiała. - Dość już o nas. Co z sir Edgarem i szacowną panią Norbert? Nalegam, by im również pozwolił pan pozostać w rezydencji. - Thornley zapewnia mnie, że nasza ulubienica nigdy nie oddala się od domu. - Owszem, można powiedzieć, że praktycznie nigdy nie oddala się od stołu. - Panna Clifford nie potrafiła zapałać sympatią do pani Norbert,

choć bardzo się starała. Według niej nowobogacka krawcowa miała w sobie coś niepokojąco... złowieszczego. - A pan Marmington? - Przyjmijmy, że jest dalekim krewnym pani matki. Wiem od mojego nieobliczalnego majordomusa, że to nieprawda i że przed przyjazdem do Londynu nie byliście sobie przedstawieni. Nie czuję się w obowiązku włączania pana Marmingtona w wydarzenia towarzyskie, ale gdyby ktoś natknął się na niego na korytarzu i chciał się dowiedzieć, z kim ma do czynienia, będziemy trzymać się wersji, że należy do waszej rodziny. Zgoda? - Nie mnie o tym decydować. Powinien pan zapytać sir Edgara. Możliwe, że będzie miał obiekcje, - Będzie miał jeszcze większe obiekcje, jeśli wyrzucę go na bruk. I tak obchodzę się z nim bardzo łaskawie, może mi pani wierzyć. Pozostaje jeszcze kwestia pani brata... - Cliffa? W jakim sensie? Zdaje się, że jeszcze go pan nie poznał. - Och, myli się pani. Poznałem wielu takich jak on. Nie wejdzie z nami na salony dopóty, dopóki nie wyzbędzie się swej młodzieńczej głupoty. Proszę trzymać go pod kluczem, najlepiej w kołysce, tam, gdzie jego miejsce. - Wyrósł z pieluch dawno temu. Ma dziewiętnaście lat.

- Dalibóg, wyjątkowo dojrzały wiek. Zakładam, że interesują go wyłącznie poważne rozrywki, na przykład szachy albo przytrzymywanie przędzy, gdy mamusia kręci kołowrotkiem. Pewnie nie przeszłoby mu nawet przez myśl, by skomplikować mi życie jakimś szczeniackim wygłupem. Wolałbym jednak nie czekać, aż zacznie ganiać po mieście, pijąc na umór, albo aż spierze go na kwaśne jabłko jeden z karcianych wierzycieli. - Rozumiem, że sam pan nie był lepszy i stąd te obawy - skwitowała Emma, choć w głębi duszy przyznała mu rację. Zdawała sobie sprawę z tego, że najbezpieczniej byłoby zamknąć Clif-forda w odosobnieniu i na wszelki wypadek przywiązać go do łóżka. - Proszę tylko, by trzymała go pani z dala ode mnie. - Morgan odstawił kieliszek na stół. - Co się zaś tyczy Almacka... Udam się tam wraz z paniami i przedstawię je kilku znaczącym osobom. W swej wspaniałomyślności poprowadzę panią nawet do pierwszego tańca. Dzięki temu zyska pani poważanie w oczach zebranych. - Uniósł dłoń, by powstrzymać Emmę, choć ta wcale nie zamierzała się odezwać. - Nie musi mi pani dziękować. Spełnię każdą pani zachciankę, proszę mi tylko obiecać, że jeszcze przed końcem tygodnia kompletnie straci pani głowę dla jakiegoś oficera, po czym ucieknie

z nim do Gretna Green *. To będzie wystarczająca podzięka za moje wysiłki. Niech go licho porwie! - zżymała się w duchu Emma. Skoro bezkarnie się z niej naigrywa, da mu nauczkę. Niepotrzebnie wcześniej się wahała. Będzie miał się z pyszna, kiedy wytknie mu nagłą i niewiarygodną zmianę stanowiska. - Czemu pan to robi? - zapytała, obrzucając go przenikliwym spojrzeniem. - Niespełna godzinę temu domagał się pan stanowczo, byśmy opuścili rezydencję. Jestem przekonana, że nie chodzi wyłącznie o pańskie dobre imię. Nie wierzę, że godzi się pan na to, byśmy panoszyli się w pańskim domu przez kolejne dwa miesiące tylko dlatego, że nie chce pan, by ludzie wzięli pana na języki. Moja babka także w to nie *Słynna wieś w południowej Szkocji, w której corocznie udziela się ponad 5000 ślubów. Cel podróży wielu par, które nie mogą liczyć na legalne zawarcie związku małżeńskiego w innym regionie Zjednoczonego Królestwa. Podróże do Szkocji w celach matrymonialnych rozpoczęły się w 1753 roku. W parlamencie angielskim uchwalono wówczas prawo, które osobom poniżej 21 roku życia zezwalało na zawarcie małżeństwa jedynie za zgodą rodziców. Ustawa nie dotyczyła terytorium Szkocji, na którym chłopcy mogli się żenić w wieku 14, a dziewczęta wychodzić za mąż w wieku 12 lat. Pozwolenie rodziców nie było konieczne. W 1929 roku wiek podniesiono do 16 lat, lecz zgoda nadal nie jest wymagana. W Anglii i Walii obecnie można wziąć ślub bez pisemnej akceptacji rodziców od 18 roku życia (przyp. tłum.).

uwierzy i ręczę, że będzie się domagała wyjaśnienia. - Zapewne wyda się to pani naganne, ale szczerze mówiąc, nie interesuje mnie, co pani o tym sądzi. Jeśli zaś chodzi o starszą panią Clifford, mogę panią uspokoić. Już z nią rozmawiałem. Przypuszczam, że od chwili, gdy każde z nas poszło w swoją stronę, zdążyła ogłosić wszem wobec, że pozwoliłem wam zostać. Emma rozparła się na kanapie, przygryzając wargę. Ech, ci mężczyźni! Jak łatwo nimi manipulować. Prawdopodobnie nawet się nie zorientował, że właśnie przyznał się do kłamstwa. - Zatem jednak rozmawiał pan z babką? - Przecież mówię, że tak. - Aha. Przed dwiema minutami mówił pan, że z nią nie rozmawiał. Morgan zbeształ się w myślach za gapiostwo. Nie sądził, że tak trudno mu się będzie skupić. Panna Clifford wyraźnie dekoncentrowała go swoją urodą. Zamiast uważać na to, co do niego mówi, podziwiał jej zgrabną szyję i niespotykanie długie rzęsy. - Zamieniliśmy jedynie kilka słów - próbował wybrnąć z twarzą. - Nie nazwałbym tego prawdziwą rozmową. - Nie wątpię. Nie można nazwać tego rozmową, bo to ona mówiła, a pan tylko słuchał, prawda? Emma skrzyżowała ręce na piersiach

i zajrzała mu prosto w oczy. W ten sposób dawała do zrozumienia, że nie pozwoli się tak łatwo oszukać ani tym bardziej zbyć. Zamierzała wyciągnąć z niego wszystko. - Co panu powiedziała? Markiz zapragnął poderwać się na nogi i czym prędzej wybiec z salonu. Okazało się, że Fanny nie jest jedyną budzącą respekt przedstawicielką rodu Cliffordów. - Tłumaczę pani przecież, że trwało to zaledwie minutę i... - Proszę być ze mną szczerym, panie markizie. Niech zgadnę, zastraszyła pana. Uraczyła pana nieobyczajną opowieścią o starych dziejach, a na koniec zagroziła spisaniem i ujawnieniem wspomnień. To ona wmówiła panu, że znała niegdyś pańskiego ojca. Emma wstała gwałtownie i przemierzyła pokój. Co za wstyd! Nie mieściło jej się w głowie, że babka wymogła na nim zgodę w tak niegodziwy sposób. - Perfidna intrygantka! Bardzo mi przykro, panie markizie. Proszę o wybaczenie w imieniu całej mojej rodziny. Wyjedziemy jeszcze dzisiaj. - Chwileczkę, panno Clifford. - Zatrzymał ją w połowie drogi do drzwi. - Proszę zaczekać. Wiedziała pani o planach babki? Odwróciła się, by na niego spojrzeć. - Natknęłam się na Rileya, kiedy wybierał się

w drogę, by rozesłać listy. W zamian za kilka pensów pozwolił mi je obejrzeć. Przeczytałam jeden i... - Rozumiem - powiedział, choć tak naprawdę niewiele z tego pojmował. - Potępia pani postępowanie babki, a jednocześnie się na nie godzi? - Oczywiście, że się nie godzę! - Zatem spaliła pani korespondencję? Po co w ogóle zaczęła o tym mówić? - Nie - przyznała w końcu. - Oddałam ją Rileyowi. - Dlatego, że jest tu pani po to, by znaleźć męża, czy tak? Nie przeszkadza pani, że babka gotowa jest posunąć się do szantażu, byle tylko złowić dla pani odpowiedniego kandydata na męża. To niezbyt szlachetnie z pani strony. Nie miała niczego sensownego na swoją obronę. - Nawet gdybym zniszczyła listy, babcia napisałaby nowe. Co najwyżej opóźniłabym nieuniknione. Zresztą, kto wie, czy nie wpadłoby jej do głowy coś gorszego. Mogłaby na przykład zapragnąć zwrócić się do owych nieszczęśników osobiście, i to w miejscu publicznym. - To dobra wymówka, ale jednak tylko wymówka, czyż nie? Spojrzała mu odważnie w oczy. - Mam blisko dwadzieścia jeden lat i posag,

który zmieściłby się w naparstku pani Norbert razem ze wszystkimi pańskimi myślami. Ojciec zostawił nas niemal bez grosza. Nie mam wyboru, muszę zadbać o rodzinę. Mimo to kiedy słyszę, że babka w nieuczciwy sposób wymogła to, co chciała, na kimś tak wpływowym jak pan... zwyczajnie bardzo mi za nią wstyd. - I słusznie - skwitował Morgan, choć tak naprawdę nie miał serca jej strofować. - Czy pani matka i brat wiedzą o haniebnych wyczynach seniorki? - Nie. Mama dostałaby ataku apopleksji, gdyby to do niej dotarło. A Cliff? Aż boję się pomyśleć, co mógłby zrobić z tak niebezpieczną wiedzą. Z pewnością nic dobrego. Jak już mówiłam, niezwłocznie wyjedziemy. Może pan być spokojny. Babka słowem nie wspomni nikomu 0 pańskim ojcu. - Nawet gdybym miała zakneblować ją na następne pół roku, dodała w duchu Emma, - Znakomicie - podsumował markiz. Pojawiła się szansa uwolnienia od Cliffordów 1 dwojga pozostałych nieproszonych gości. Wystarczyło wziąć cylinder i płaszcz i wyjść na kilka godzin. Po powrocie zastałby w domu ciszę i spokój. Jednak nie mógłby dłużej spoglądać w te śliczne szare oczy. - Pozwoli pan, że się pożegnam, markizie

150 Westham. - Panna Clifford dygnęła i ruszyła do wyjścia. - Teraz, kiedy oboje znamy prawdę - usłyszał nagle własny głos Morgan - i nie ma potrzeby, bym do czegokolwiek się zmuszał, mogę sobie pozwolić na szczerą wspaniałomyślność, czyż nie? Przyznam, że ten pomysł podoba mi się znacznie bardziej niż myśl o uleganiu niecnemu szantażowi przebiegłej staruszki, która, jeśli wierzyć jej słowom, wiodła znacznie barwniejszy żywot, niż jestem w stanie sobie wyobrazić. - Nie bardzo rozumiem. Chce pan... żebyśmy zostali? - Sam nie do końca to pojmuję, ale tak. Mam tylko jeden warunek - dodał pospiesznie, gdy wróciły mu resztki rozsądku. - Musi pani przekonać tę okropną szwaczkę, żeby jadała u siebie. - Gdyby mi się udało, babka nie posiadałaby się z radości. Chyba nie chce pan aż tak jej uszczęśliwić? Emma posłała Morganowi promienny uśmiech i wymknęła się niezwłocznie na korytarz. Wolała nie ryzykować, że zmieni zdanie. - Co teraz pan zrobi? - zapytał Riley, maszerując u boku Clifforda w kierunku Piccadilly. Panowie przedstawiali sobą nader przygnębiający widok.

Jeden przystojny i gustownie odziany, lecz ze skwaszonym obliczem, drugi w liberii ze śmieszną pudrowaną peruką wystającą z kieszeni. - Z pewnością nie wrócę do domu, jeśli o to ci idzie - odparł Cliff, kopiąc wściekle kamień, który wpadł mu pod nogi. - Ja też nie myślę o powrocie na Grosvenor Square. Pan Thornley miał taką minę, kiedy wychodziłem... - Szkoda, że nie widziałeś miny mojej siostry, ale i tak nikt nie przebije markiza. Gdy wpadł rano do bawialni, wyglądał tak, jakby chciał kogoś zamordować. - Święte słowa - zgodził się służący, wciskając dłonie do kieszeni. - Brr... nawet jeśli tam wrócę, zaraz każą mi się wynosić. - Thornley jest przynajmniej mężczyzną. Ciesz się, że nie dyryguje tobą zgraja kobiet. Cliff, zrób to, Cliff, nie rób tego albo tamtego... i tak w kółko. - Skaranie boskie z tymi babami - podchwycił ochoczo lokaj. - Nie dalej jak tydzień temu pani Timon wytargała mnie za uszy. I za co? Za to, że ukroiłem sobie plasterek szynki. Da pan wiarę? To diabły wcielone. Prawdziwe aniołki z piekła rodem. Jeśli pojadę teraz do siostry, przyjmie mnie pod swój dach i owszem, ale zaraz potem zacznie się dopytywać, co znów

zmalowałem, w jaką wplątałem się kabałę i tym podobne. One zawsze podejrzewają mężczyzn o najgorsze... Zupełnie nie pojmuję, skąd im się to bierze... - Wiesz, co powinniśmy zrobić? Znaleźć sposób na to, żeby się wzbogacić, a kiedy to już nastąpi nie będziemy musieli nikogo słuchać. Ani Thornleya, ani markiza, ani tym bardziej kobiet. Jesteśmy przecież w Londynie. Pieniądze pewnie leżą tu na ulicy, trzeba tylko dobrze się rozejrzeć. Uszli kilka kroków w ponurym milczeniu. - Widziałem raz wisielca - rzekł ni stąd, ni zowąd służący. - Ponoć był rozbójnikiem. Mógł żyć uczciwie i według zasad, ale wybrał drogę przestępstwa i skończył na stryczku. Stracili go na oczach gawiedzi i zostawili krukom i wronom na pożarcie. Mama zabrała mnie na rynek specjalnie po to, żeby mi go pokazać. Ku przestrodze. - Nie chodziło mi o to, byśmy zostali rzezimieszkami - odparł Cliff. - Na pewno znajdzie się coś, za co nie wieszają. - Znam jednego takiego, który mógłby nam poradzić - oznajmił po dłuższym namyśle Riley. Kołatka poszła w ruch równo o pierwszej po południu. Na swoje nieszczęście Morgan przebywał akurat w bawialni. Nim się obejrzał,

wymieniał z leciwym jegomościem nudne uwagi na temat rozrzutności monarchy, która niebawem doprowadzi imperium do bankructwa. Gdy dołączyła do nich Fanny, markiz niezwłocznie wymknął się na korytarz, aby w odosobnieniu do woli zachodzić w głowę nad tym, jakich to niecnych czynów dopuścił się za młodu lord Boswick, by teraz drżeć przed pogróżkami wiekowej matrony. Jako osiemdziesięcioletni starzec z kępkami włosów wyrastającymi z uszu i dwiema laskami, bez pomocy których nie był w stanie ujść dwóch kroków, nie prezentował się szczególnie imponująco. Intrygujące, pomyślał Morgan Drummond, zmierzając ku schodom. Niestety nie zdołał się skryć przed kolejnym znajomkiem pani Clifford. W rezultacie następne pół godziny spędził na niebywale zajmującej dyskusji o pogodzie. Przez cały ten czas nowo przybyły lubieżnie uśmiechał się do Fanny. Zgroza! Morgan nie wiedział, czy zakryć oczy i wybiec z wrzaskiem z salonu, czy raczej zostać na miejscu w charakterze przy-zwoitki. Koniec końców, postanowił salwować się ucieczką. Zdążył dotrzeć na półpiętro, gdy znów rozległo się pukanie do drzwi. Wychyliwszy się przez barierkę, ujrzał Thornleya, który odbierał cylinder i okrycie od zwierzchnika admiralicji.

- Co to? Czyżby zaczęli się zjeżdżać skruszeni pokutnicy? Markiz podskoczył, jakby go polano ukro-pem. Byłby niechybnie wypadł i runął głową w dół, gdyby w porę nie złapał się oburącz poręczy. - Chce mnie pani pozbawić życia? - Odwrócił się i spojrzał na Emmę. - Nieomal się pani udało. - Najmocniej przepraszam - odparła z niezmąconym spokojem, po czym stanąwszy u jego boku, wyjrzała na korytarz. - Bardzo dystyngowany jegomość. Kto to taki? Gdy usłyszała nazwisko dżentelmena, z którym rozmawiał majordomus, na jej policzki wystąpił ognisty rumieniec. - Ach, to ten. Powinien był przyjść z workiem złota i co najmniej trzema zasobnymi wnukami. - Czemu? Co takiego zrobił? Nie, wolę nie wiedzieć. Widzę, że jest pani ubrana do wyjścia. Mogę spytać, dokąd się pani wybiera? Zawiązała pod szyją wstążki kapelusza-budki. - Donikąd, panie markizie. Zapragnęłam zaczerpnąć świeżego powietrza. Zamierzam pospacerować po okolicy. Mama miała mi towarzyszyć, ale zaniemogła. Wciąż wypoczywa po pełnym wrażeń poranku. - Pojmuję. Zdzieranie gardła niewątpliwe bywa wyczerpujące, że nie wspomnę o tym, jaki to wysiłek dla płuc.

- Mama jest osobą z natury wrażliwą i delikatną. - Rzekłbym raczej, że biedaczka czuje się tłamszona przez córkę i teściową. - To ogromny dom. Byłoby lepiej dla wszystkich, gdyby nas pan ignorował. - Zerknęła jeszcze raz w stronę foyer. - Droga wolna. Pan wybaczy. - Proszę zaczekać. Pójdę z panią. - Nie trzeba. Idę tylko na najbliższy skwer. Nie potrzebuję eskorty. - Myślałem raczej o sobie, panno Clifford. Próbuję stąd się wyrwać i nie zawaham się użyć pani jako pretekstu. Chodźmy. Ujął ją za łokieć, ale strząsnęła jego dłoń i ruszyła pędem po schodach. Gdy dogonił ją na pierwszym piętrze, z parteru ponownie dobiegło łomotanie kołatki. Morgan spojrzał ku drzwiom i na moment zamarł. - Tylko nie on! Za mną! Prędko! Ponownie chwycił Emmę za ramię i pociągnął do niewielkiej niszy, której znaczną część zajmował posąg Wenus. Zatrzymał się plecami na kamiennym biuście popiersia, z trudem powstrzymując okrzyk bólu. Będzie leczył siniaki co najmniej tydzień. Emma straciła równowagę i wpadła na niego z impetem. Ależ ma solidny tors, pomyślała, gdy objął ją ramionami, a potem stanowczo nakazał jej milczenie. - Co się stało? Kto to jest?

- Król we własnej osobie! - odparł oszołomiony, i to bynajmniej nie obecnością monarchy we własnym domu. Do diaska, jak to możliwe, żeby jedna chuderlawa staruszka miała taką władzę nad najznamienitszą osobistością w kraju? Po tym co zobaczył, uznał, że Fanny należy się zdecydowanie więcej respektu. - Chyba nie powie mi pani, że jest jednym z... - Obawiam się, że jednak tak. Babka twierdzi, że poznali się dość dobrze. Poza tym widziałam jego nazwisko na jednym z listów. Do głowy by mi nie przyszło, że... To naprawdę Jego Królewska Mość? - Nie inaczej. Właśnie idzie w naszą stronę, -więc proszę być cicho. - A czemuż to? Nie rozumiem. Bardzo chciałabym go poznać. Od pół roku ćwiczę ukłony. - Za to ja nie chciałbym, by się zorientował, że znam powód jego wizyty w moim domu. Cii... słyszę go przy schodach. - Ale przecież... - Zamknij wreszcie buzię, kobieto! Emma spróbowała wyrwać się z jego uścisku. - Zamknij buzię?! Jest pan dokładnie taki, jak przypuszczałam! Ostatni gbur! Zamknij buzię! Właśnie, że nie zamknę, specjalnie wyjrzę na korytarz i zobaczę co... Co za rozpuszczona pannica! Zdesperowany Morgan zakrył jej usta dłonią.

- Mmm... mmraf... mmmmfff! - Cicho. - Nie wypuszczając z rąk Emmy, pociągnął ich oboje do przodu, ku krawędzi wnęki. Spojrzeli w lewo i ujrzeli nowego króla* odzianego w przedniej jakości strój, którego cena zapewne znacznie zubożyła skarb państwa. Monarcha tkwił na progu salonu, najwyraźniej zbierając się w sobie, by wejść do środka. - Mmm? - O nie, mowy nie ma - szepnął Morgan z policzkiem tuż przy uchu panny Clifford. - Jeszcze nie teraz. - Mmm! Na dole Thornley otworzył drzwi i zaanonsował gościa. Po chwili Jego Królewska Mość zniknął w środku razem ze swoim ogromnym brzuchem, który zwykł maskować przemyślnym gorsetem. Tymczasem Emma z całej siły nastąpiła markizowi na nogę. Nie odczuł tego zbyt boleśnie, ale zlitował się i odsłonił jej usta. - Puść mnie natychmiast, ty... ty... troglodyto! - wycedziła przez zęby. Sęk w tym, że Morgan wcale nie miał na to ♦Jerzy IV, wcześniejszy książę regent, koronowany po śmierci ojca w 1820 r. W historii zapisał się głównie dzięki rozrzutności oraz zamiłowaniu do drogich strojów. Był mężczyzną potężnej tuszy. Ze względu na to pod koniec życia, w 1824 roku, kazał sprawić sobie specjalny gorset, który maskował jego ogromny brzuch (przyp. tłum.).

ochoty. Przyjemnie było trzymać ją w objęciach. Tak ładnie pachniała i... Kusiło go, żeby... Na szczęście w porę wrócił mu rozum. - Oczywiście, jak pani sobie życzy, panno Clifford. - Odsunął się i skłonił przed nią głowę. Niewiele brakowało, prawda? Myślę, że możemy iść. - O nie, drogi panie. Ja pójdę, i owszem, ale panu radzę pozostać na miejscu. Jeśli zrobi pan choćby krok w moją stronę, zacznę krzyczeć „pali się", a wtedy będzie pan zmuszony przedstawić mnie Jego Królewskiej Mości. Morgan nie miał cienia wątpliwości, że Emma spełni swoją groźbę. Cóż było robić? - Pozostaje mi życzyć pani udanego spaceru - powiedział i ukłoniwszy się, odszedł kontemplować w spokoju minione pięć minut. W tym tak krótkim czasie wydarzyło się coś, co w szczególny sposób zmąciło jego spokój. Uzmysłowił sobie, że był niesłychanie bliski tego, by uciszyć śliczną Emmę pocałunkiem. Nie poprawiło mu to nastroju. - Florizel *! - wykrzyknęła Fanny. ♦Bohater Szekspirowskiej „Zimowej opowieści". Książę Czech, syn króla Polixenesa. Zakochuje się w Perdicie i chce ją poślubić. Ojciec sprzeciwia się temu małżeństwu, przekonany, że wybranka syna pochodzi z ludu i nie jest godna ręki następcy tronu. Mimo że rodzic grodzi mu wydziedziczeniem, Florizel pozostaje wierny ukochanej (przyp. tłum.).

Poderwała się z kanapy, na której spoczywała z dwoma dżentelmenami u boku, jednym z lewej, drugim z prawej strony. Trzeci zajmował miejsce na sofie naprzeciwko. Skłoniła się przed królewskim majestatem tak głęboko, że panowie musieli ująć ją za łokcie, by pomóc jej się wyprostować. - Wasza Królewska Mość, upłynęło tyle czasu, odkąd się ostatni raz widzieliśmy. Pozwolę sobie zauważyć, że najjaśniejszy pan wygląda imponująco. - Moja droga Fanny — rzekł monarcha i ucałował wnętrze jej dłoni. Stary dobry Florizel, pomyślała Fanny. Rzadko zadawał się z kobietami starszymi od siebie, a jeśli już zatrzymał na którejś wzrok, musiał nią być naprawdę zauroczony. - Ilu jeszcze? - zainteresował się, gdy zakończyli ceremonię oficjalnego powitania. Thornley wniósł tacę z napojami. Sprawiał wrażenie zupełnie nieporuszonego. Przypuszczał, że po wydarzeniach poranka nic nie zdoła wytrącić go z równowagi. - Ilu czego, najjaśniejszy panie? - spytała Fanny Clifford z miną niewiniątka, po czym usadowiła się obok króla. - Jak to czego? - Król mrugnął do niej porozumiewawczo. - Ilu niegrzecznych lordów znajdzie się w Londynie?

160 - Wasza Wysokość się do nich nie zalicza. - Ma się rozumieć. - Czy kiedykolwiek twierdziłam inaczej? - Ależ skąd, droga Fanny. Tym bardziej jestem ci wdzięczny za zaproszenie. Nie spodziewałem się, że będę miał okazję zobaczyć tych wszystkich nicponiów razem. Oczywiście żądam opowiedzenia szczegółów ich gałgań-stwa. Bez obaw, panowie, dopiero gdy sobie pójdziecie. Możecie oszczędzić nam okrzyków oburzenia. W niczym wam nie pomogą. Powinniście być z siebie dumni. Okazaliście się mężczyznami z krwi i kości. Tak, tak, Bos-wick, nawet ty, choć przyznam, że to przerasta moją wyobraźnię. Pozostali goście zaczęli rozglądać się dookoła i złorzeczyć niezrozumiałym szeptem. Fanny nie zdołała powstrzymać się od śmiechu. Drogi, kochany Florizel. Wiedziała, że jej nie zawiedzie. Zawsze mogła na niego liczyć. Dzięki niemu zyskała nieograniczoną władzę nad ofiarami swoich knowań. Będą musieli tańczyć tak, jak im zagra. W przeciwnym razie pobiegnie na skargę do króla. - Może herbaty, Wasza Wysokość? - zaproponowała radośnie. Admirał natychmiast poderwał się na nogi i podbiegł do imbryka, by napełnić filiżanki. Fanny rozparła się na poduszkach i poklepała

króla po pulchnym kolanie. Nawet nie przypuszczała, że powrót na salony sprawi jej taką uciechę. Otrząsnąwszy się z chwilowego przygnębienia, Daphne włożyła nową suknię i wyszła na korytarz. Przyczajona za ogromną donicą, czekała na Thornleya. - Pani Clifford? - odezwał się majordomus. Najchętniej czmychnąłby, gdzie pieprz rośnie, ale zbyt późno zauważył Daphne. - Mogę czymś pani służyć? Wdowa próbowała wymyślić coś na poczekaniu, ale przekraczało to jej możliwości. - Nie, nie, Thornley. Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie żywię do ciebie urazy za... sam wiesz... za to, co się stało. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Zresztą, jestem przekonana, że nie było w tym twojej winy. - Dziękuję. Bardzo pani uprzejma, ale obawiam się, że byłem sprawcą całego zamieszania. Pan markiz okazał się dla mnie wielce łaskawy, za co jestem mu dozgonnie wdzięczny. Wyznam, że pani wielkoduszność zdjęła mi z serca ogromny ciężar. Sprawiła pani, że moje niewybaczalne pogwałcenie zasad stało się nieco łatwiejsze do zniesienia. Szczerze mówiąc, Daphne wyłączyła się i zgubiła wątek, gdzieś w okolicach słowa „dozgon-

nie". Była zanadto zajęta zastanawianiem się nad tym, jakby to było, gdyby wolno jej było dotknąć szpakowatych włosów majordomusa. - Czy mogę w czymś pani pomóc? - powtórzył, gdy zorientował się, że zaniemówiła na dobre. O co mogłabym go poprosić? - zastanawiała się gorączkowo. O tomik poezji, który czytałby mi do ucha w zaciszu biblioteki? Och, to byłaby romantyczna scena! Jak w powieściach, które kolekcjonuje Fanny. - Pani Clifford... - spróbował ponownie Thornley, spostrzegłszy, że Daphne niespokojnie się rozgląda, jakby nagle zagubiła się w tłumie. Odczuwał wobec niej tak silny instynkt opiekuńczy, że z trudem powstrzymał się przed tym, by nie podejść bliżej i nie zrobić czegoś nierozsądnego. - Ach, nie, dziękuję. - Uśmiechnęła się nerwowo, a w jej policzkach ukazały się urocze dołeczki. Potem zmarszczyła brwi i skupiła wzrok na majordomusie. - Niestety, w niczym nie możesz mi pomóc, Thornley. Do zobaczenia wkrótce. Uniósłszy spódnice, obróciła się na pięcie i pobiegła w głąb korytarza. Thornley przechylił głowę w nadziei, że uda mu się zobaczyć kawałek obnażonej zgrabnej łydki.

Na twarzy sir Edgara malował się wyraz szczerej troski. Niepokój towarzyszył mu od chwili, gdy zorientował się, że zapodział gdzieś klucz do garderoby. Wszedł do gospody i zatrzymał się w przedsionku, by pozwolić oczom przywyknąć do panującego wewnątrz mroku. Poranne wydarzenia w rezydencji Westha-mów nieszczególnie go zmartwiły. Tego typu konflikty jakoś się rozwiązywały. Albo wszystko kończyło się dobrze, albo wręcz przeciwnie. Rezultat zależał wyłącznie od szczęśliwego lub nieszczęśliwego trafu, a z tym ostatnim pan Marmon vel Marmington od dawna był za pan brat. Właśnie z tej przyczyny uznał pomyślny przebieg wypadków za uśmiech losu i potraktował całą sprawę jako dobry omen na przyszłość. - Halo! Sir Edgarze! - wykrzyknął wniebogłosy John Hatcher. - Zapraszam tutaj! Pan Marmon pospiesznie przemierzył salę. Nie chciał, by ktokolwiek go zapamiętał, zwłaszcza z imienia. Hatcher raczył się właśnie trzecią butelką wina. Dwóch opróżnionych nie sprzątnięto jeszcze ze stołu. - Czytałem o tych pańskich alchemikach. Wszyscy wymarli, co do jednego, Niech skonam, jeśli to nie świadczy o ich głupocie. - Ależ, mój drogi panie - uśmiechnął się pobłażliwe sir Edgar - być może postanowili

jedynie zmienić otoczenie, pojmuje pan, przenieśli się w inny wymiar. John podumał chwilę i rzekł: - Hm... Chodzi panu o to, że na przykład zamienili się w krasnoludków i siedzą teraz gdzieś pod podłogą? Interesujące... Sir Edgar otworzył usta celem wyjaśnienia, lecz prędko się rozmyślił. Ignorancja innych sprzyjała jego zamiarom. Zamiast się odezwać, zamówił trunek i usiadł. - Ma pan to ze sobą? - zapytał po chwili Hatcher. Sir Edgar szybko rozejrzał się po sali. Przy narożnym stoliku po przeciwnej stronie siedział jakiś skromnie, lecz schludnie odziany jegomość, który bacznie im się przyglądał, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Zapewne drobny urzędniczyna. Nie warto się nim przejmować. Pan Marmington znał gryzipiórków jak własną kieszeń. Zazwyczaj byli to ludzie niezbyt lotni i pozbawieni wyobraźni, jako młodsi synowie swoich ojców nie mieli tytułu ani perspektyw na przyszłość. Nie groziło mu z ich strony żadne niebezpieczeństwo. Sięgnąwszy do kieszeni, wydobył z niej aksamitny purpurowy woreczek. - Jest w sakiewce - zwrócił się do Johna, który pożerał przedmiot wzrokiem. - Proszę mi to dać.

- Musi pan zrozumieć, drogi panie, że to wszystko co mam. Otrzymanie tak małej ilości zajęło mi całe lata. Nie jestem cudotwórcą. - Tak, tak, pamiętam. Żadnych cudów. Daj pan to wreszcie. Pan Marmington celowo odsunął dłoń. - Nikomu pan o tym nie mówił? - Skądże. Zresztą powinienem zapytać pana o to samo. Rozumiem, że sprawa pozostanie wyłącznie między nami? - Naturalnie, choć wyznam, że nie daje mi to spokoju. Dręczą mnie wyrzuty sumienia. Jego lordowska mość tak długo wspierał mnie finansowo... - Claypole? Czort z nim. Nie stawił się na spotkanie, jego strata. Nie zamierzam z tego powodu wylewać łez. Mam przy sobie weksel na tysiąc funtów. Chce pan go czy nie? - Tysiąc funtów wystarczy na początek. Potem przyjdą kolejne wydatki, ale jak sądzę, ma pan tego świadomość. Zresztą cel z pewnością wart jest dużych nakładów. Któż by nie chciał zamieniać metalu w złoto? Zbije pan na tym fortunę. Sir Edgar robił, co mógł, by sprawiać wrażenie nieporuszonego. W rzeczywistości był tak podekscytowany, że trudno mu było usiedzieć na miejscu. Miał ochotę 'rzucić się na rozmówcę, powalić go na ziemię, a potem przeszukać

mu kieszenie. Tysiąc funtów! Nie do wiary! Nie mogło być lepiej. Kiedy przejdzie na zasłużoną emeryturę, będzie zabezpieczony na długie lata. - Musi pan być pewny, że chce to zrobić. W przeciwnym razie nie ma sensu... Zniecierpliwiony John bez skutku próbował wyrwać mu sakiewkę. - Do pioruna i stu tysięcy diabłów! Pokaż mi to, człowieku, bo nie ręczę za siebie. Koszt nie gra roli! - Czy aby na pewno? Nie wezmę od pana pieniędzy, nim nie przedstawię dowodów potwierdzających moje słowa. - W porządku. Wygrał pan. Niech będzie dziesięć tysięcy. Od razu dam panu więcej. Dziesięć tysięcy funtów?! - uradował się pan Marmington. Tysiąc wydał mu się raptem mizerną kwotą. Natychmiast stanęła mu przed oczami wizja ogromnych, dwa, trzy razy większych sum. Jego plany nie były wystarczająco dalekosiężne. Czemu miałby się ograniczać do jednego inwestora, skoro świat jest pełen takich półgłówków jak Hatcher? Chyba po raz pierwszy w życiu los się do niego uśmiechnął. Pozwolił nareszcie wyrwać sobie z dłoni przynętę. Nie dlatego, że drogi John - niech go Bóg błogosławi - był ciemny jak tabaka w rogu. Nie miał powodu do obaw, jako że w sakiewce znajdowało się najprawdziwsze, szczere złoto.

Przedsięwzięcie wymagało pewnych inwestycji, bo jak wiadomo, nikt nie kupuje kota w worku. Hatcher wybałuszył oczy i rozdziawił usta w niemym zachwycie. - Ciężkie. Z czego je pan przerobił? Sir Edgar spojrzał mu prosto w oczy i odrzekł ze śmiertelną powagą: - Ze sprzączek od trzewików. Emma liczyła na to, że markiz do niej dołączy i nie zawiodła się. Kilka minut po odjeździe króla pojawił się w progu z cylindrem w dłoni 1 rozejrzał się, by odszukać ją wzrokiem. Nie sprawiał wrażenia szczególnie uszczęśliwionego, co wprawiło ją w znakomity nastrój. Pomachała do niego z ławki. - Czekałam na pana - powiedziała, gdy się przysiadł. - Wierzę, że w głębi duszy jest pan dżentelmenem, i przyszedł pan, by przeprosić za niestosowną napaść na moją osobę. - Droga panno Clifford, musiałbym doszczętnie stracić rozum, by z rozmysłem dokonać „napaści na pani osobę". Chciałem tylko, byśmy pozostali jakiś czas w ukryciu. Dodam, że miałem ku temu ważkie powody. Nie zamierzam przez resztę sezonu unikać Jego Królewskiej Mości, by zaoszczędzić nam obu zażenowania. - Proszę się nie tłumaczyć - rzekła wspaniałomyślnie. Uznała, że miał dość wrażeń jak na

jeden dzień i postanowiła darować mu winy. -Przyjmę pańskie przeprosiny i uznamy sprawę za niebyłą. Co pan na to? Morgan potrząsnął z niedowierzaniem głową. - Nie da się ukryć, że wy, Cliffordowie, jesteście pomyleni. - Rozumiem, że ma pan na myśli moją babkę. Wciąż trudno panu uwierzyć, że ci nieszczęśnicy przybiegli w podskokach na jej wezwanie. W dodatku, niech pan sobie wyobrazi, listy zostały rozesłane zaledwie wczoraj, a było ich co najmniej tuzin. Babce wiele można zarzucić, ale z pewnością nie to, że jest pomylona. Zmyślna? Przebiegła? Owszem, lecz nie szalona. Sądzę, że określenie „zmyślna" przypadłoby jej do gustu. O, proszę zobaczyć, nadjeżdża następny. Drummond przyjrzał się wysłużonemu powozowi. - Nie poznaję tych insygniów. Nie mam pojęcia, czyj to herb. - Choć za nic by się do tego nie przyznał, nieoczekiwany przebieg wydarzeń dnia zaczynał go fascynować. - Zamierzam odwieść ją od tego niedorzecznego pomysłu - oznajmiła Emma. - Myślę 0 nieszczęsnych pamiętnikach, których zresztą i tak pewnie by nie napisała. - Też mi się tak wydaje - odparł po części po to, żeby się z nią zgodzić, po części dlatego, by

wyzbyć się własnych obaw. W końcu to jego drzewo genealogiczne wydało niegdyś na świat owoc w postaci Szalonego Harry'ego. - Nie musi tego robić. Osiągnęła wyznaczony cel. Jak widać, groźba poskutkowała w stu procentach. Niech pani zbiera siły do ataku, panno Clifford. Lada chwila zamiast osiemdziesięcioletnich starców zaczną się tu pojawiać bardziej łakome kąski. Złożyła parasol i obrzuciła go chłodnym spojrzeniem. - Może pan drwić, ale doskonale pan wie, że kobieta, która szuka męża, musi zostać przedstawiona właściwym osobom z towarzystwa w odpowiedni sposób. - Dobre sobie. Pani babka uprawia zwykły szantaż. Według pani to ma być ten właściwy sposób poznawania odpowiednich ludzi? - Babka powiedziałaby, że niepotrzebnie dzieli pan włos na czworo. Aranżowanie małżeństw nie od dziś jest na porządku dziennym, a w tym przypadku nikt nikogo nie będzie zmuszał do ożenku. Chodzi jedynie o to, bym mogła spotkać godnych uwagi kawalerów. Wyznam, że nawet się na to cieszę... w pewnym sensie. - Ależ naturalnie. Cieszy się pani, bo jest to pani na rękę. To cecha typowa dla kobiet. Naginanie własnych przekonań i odczuć stosownie do sytuacji to wasza specjalność. Będzie pani

170 idealnie pasowała do tutejszej socjety. Ma pani wrażliwość nałogowego szulera. Na wzmiankę o hazardzie Emma przypomniała sobie o zmartwieniu, które od kilku godzin zaprzątało jej myśli: - Nie możemy nigdzie znaleźć Cliffa, a pieniądze mamy przepadły jak kamień w wodę. Pewno poszedł gdzieś topić żałość, a to oznacza, że nie dotarła do niego wieść o tym, że jednak nie wyjeżdżamy. Podpowie mi pan, gdzie go szukać, jeśli niebawem nie wróci? Wystarczyło, że Morgan raz spojrzał na chłopaka, a wiedział, iż będzie on sprawiał kłopoty. Mleko pod nosem i te idiotyczne czerwone obcasy! Jeśli zabrał ze sobą sakiewkę mamusi, to z pewnością niedługo stawi się z powrotem. - Nigdzie nie będzie go pani szukać, panno Clifford. Nie ma mowy - oznajmił, uzmysłowiwszy sobie, że nieświadomie przyjął rolę opiekuna wesołej gromadki. Właściwie odpowiedniejsze niż „opiekun" byłoby określenie „stróż", zwłaszcza w odniesieniu do pomylonej Fanny i durnego Cliffa. Może jednak nie jest za późno, by pozbawić Thornleya posady? Emma powstrzymała się od kąśliwej riposty i powiedziała: - Musimy go odnaleźć. To jeszcze dziecko, wpakuje się w kłopoty. Nie jestem pewna, czy Rileyowi można ufać.

- Rileyowi? - Morgan zmarszczył brwi. Imię brzmiało znajomo. - Ach, chodzi pani o mojego uczynnego lokaja. Już sobie przypomniałem. Cóż, skoro pani brat nie jest sam, nie powinno mu się przytrafić nic złego. - Może i nie powinno, ale to wcale nie znaczy, że się nie przytrafi. Kilka dni temu... Sądzimy... Podejrzewamy, że Riley zabrał Cliffa do... pewnego... hm... lokalu o dość wątpliwej reputacji. - Ma pani na myśli dom uciech? - Cóż, nie chciałam wypowiadać tych słów na głos, ale skoro uznał pan, że musi mnie wyręczyć... - Miała szczerą ochotę trzepnąć go parasolką po głowie. - Chodziło mi o to, że ktoś może wykorzystać jego naiwność. Cliff nie zaznał dotąd, jak pan to nazywa, „uciech" i jest całkowicie niewinny. - Już nie, jeśli pani przypuszczenia są słuszne - skwitował bez ogródek Morgan, uradowany, że udało mu się wprawić w zakłopotanie Emmę. - Proponuję, by zostawiła go pani samemu sobie. Prędzej czy później zjawi się w domu cały i zdrowy, za to z pustą sakiewką mamy, a jeśli nie, Riley z pewnością napisze do nas z aresztu, by poinformować, jakich dopuścili się razem występków. Emma była bliska łez. - Naprawdę sądzi pan, że...

- Ależ, panno Clifford, zapewniani, że każdy szanujący się młodzieniec ze wsi musi co najmniej raz trafić do miejskiej kozy. W przeciwnym razie jego edukacja pozostanie kom-promitująco niepełna. Radzę dać bratu szansę. Ma swój rozum. Odnajdzie drogę na łono rodziny. - Pan też trafił w swoim czasie do aresztu? Morganowi natychmiast stanęła przed oczami pewna zawstydzająca scena sprzed lat. On i Perry Shepherd byli już mocno podchmieleni, gdy nagle wpadł im do głowy szalony pomysł, który natychmiast wprowadzili w życie. Jakiś czas później stanęli pod domem burmistrza, podpierając trumnę z odzianym do pochówku słomianym trupem w środku. Pokładając się ze śmiechu, szykowali się właśnie do tego, by użyć kołatki, gdy raptem zaskoczył ich wartownik. Gdyby nie sowita łapówka, bez wątpienia trafiliby wtedy na posterunek. - Ja? Skądże znowu. - Nie miał ochoty dzielić się z Emmą niezbyt chwalebnym epizodem z czasów młodości. - Powtarzam tylko to, co wiem ze słyszenia i z relacji znajomych. Pozwoli pani, że wrócimy do tematu pani babki? - Nie mam niczego więcej do dodania. Dopuściła się niecnego szantażu, a ja przystałam na to z pełną świadomością, jako że jestem z gruntu zepsutą pannicą, która oszukuje swoje sumienie,

kiedy tak jej wygodnie. Wmówiłam sobie, że owe wspomnienia nigdy nie zostaną spisane ani tym bardziej wydane. Oto cała prawda, Zdaję sobie sprawę, że trudno panu będzie nas polubić, ale skoro obiecał pan gościć nas u siebie do końca sezonu, ja ze swojej strony przyrzekam, że nie sprawimy panu kłopotów. - Radzę nie składać obietnic, których nie może pani dotrzymać, panno Clifford. Znam was zaledwie od kilku godzin, a już sprawiliście mi mnóstwo kłopotów. Sama pani widzi, co tu się dzieje. Moją bawialnię okupuje zgraja tetryków. Zapewne płaszczą się właśnie przed pani babką i błagają o odpuszczenie starych win w zamian za podanie pani wnuka, siostrzeńca lub bratanka na srebrnej tacy. Z lukrowaną wisienką w zębach dla ozdoby. Naprawdę sądzi pani, że żaden z nich nie zorientował się, dokąd przyjechał? Nie są chyba aż tak sklerotyczni, by nie zdawać sobie sprawy z tego, gdzie się znajdują: w moim domu. W ich mniemaniu albo pozostaję całkowicie nieświadomy knowań starszej pani Clifford, albo, co gorsza, biorę udział w spisku. Tak czy owak, nie stawia mnie to w najlepszym świetle. Emma odwróciła wzrok. Prawdę mówiąc, nie przyszło jej do głowy, że intryga Fanny może przynieść ujmę markizowi.

- Bardzo mi przykro - rzekła szczerze. - Nie zdawałam sobie sprawy, że to może mieć dla pana tak przykre konsekwencje. - Jeszcze kilka minut temu ja również nie byłem tego świadom. Gdybym podczas rozmowy z pani babką wiedział to, co wiem teraz, nigdy bym jej nie uległ. 2 dwojga złego lepiej, by odgrzebano grzechy mojego ojca, niż splamiono na wieki imię Westhamów. - Splamiono na wieki? - oburzyła się. - Chyba odrobinę pan przesadza. Niech pan nie będzie melodramatyczny. W końcu chodzi tylko 0 dwunastu starców, właściwie jedenastu, jeśli nie liczyć króla. Jestem przekonana, że żaden z nich nie będzie biegał po Mayfair i rozpowiadał o swym nieszczęściu. Wyobrażam sobie, że to dla nich nazbyt drażliwa kwestia. Co za tym idzie, żaden nie będzie przeklinał pańskiego imienia. Wręcz przeciwnie. Prawdopodobnie wszyscy gremialnie uznają, że wbrew swojej woli stał się pan kolejną ofiarą bezwzględnej Fanny. I niewiele się w tym względzie pomylą, prawda? Dzięki jej przemyślnym manipulacjom w oczach świata będzie pan uchodził nie tylko za naszego gospodarza, lecz także za jednego z moich konkurentów - pierwszego i można powiedzieć dość skorego zalotnika. Zwłaszcza że to pan poprowadzi nas dzisiejszego wieczoru do Almacka.

Morgan poderwał się z ławki niczym rażony piorunem. - Wszystko w porządku, panie markizie? Okropnie pan zbladł. Dokąd pan idzie? Zdążył już odejść kilka kroków w stronę ulicy, ale w porę się opamiętał. Przypomniawszy sobie o manierach, zawrócił, by się pożegnać. - Pyta pani, dokąd idę? Sądziłem, że to oczywiste. Pędzę do domu, by własnoręcznie zamordować majordomusa. Sześciu. Siedmiu, jeśli policzyć Florizela, ale przecież drogi władca zjawił się tylko po to, by nastraszyć pozostałych. Całkiem udany dzień, podsumowała z zadowoleniem Fanny. Gdybyż tylko mogła wreszcie odpocząć, zamiast rozpamiętywać stare dzieje oraz szczegóły obfitującego we wrażenia poranka. Niestety, jej umysł nie chciał się wyłączyć i wciąż pracował na pełnych obrotach. Całe szczęście, że sumienie dawno temu zostawiła na południu Francji. Nie wróciło i od tamtego czasu była znacznie spokojniejsza. Usiadła na kanapie i oparła głowę o poduszki. Ach, te wspomnienia! Powiedzmy sobie otwarcie, Bosey Boswick był znacznie bardziej pociągający, kiedy jeszcze dysponował pełnym garniturem zębów. A Willie? Wygląda, jakby sądził, że nie spotka go już w życiu nic dobrego.

Jak to się stało, że jej dawni amanci tak bardzo się zestarzeli? Przecież ona wcale nie była stara. W każdym razie nie czuła się staro. W głębi duszy nadal była piękną młodą dziewczyną, zwariowaną i żądną przygód. Choć, trzeba przyznać, że lata, które upłynęły od śmierci Geof-freya, wlokły się niemiłosiernie. Czasem zdawało jej się, że chodzi po świecie co najmniej dwa stulecia. Po owdowieniu na dobre utknęła na wsi. Co gorsza, musiała nauczyć się odpowiedzialności, co było kompletnie sprzeczne z jej naturą. Zdołała jednak odchować i ożenić Samuela. Potem starała się wykarmić siebie i całą rodzinę z niewielkiego własnego dochodu, podczas gdy wyrodny synalek przepuszczał majątek w szulerniach. Spędziła niemal czterdzieści lat z dala od towarzystwa. Uwięziona na głębokiej prowincji z odwieczną nudą za jedyną przyjaciółkę. Naprawdę miała nadzieję, że Londyn w ogóle się przez ten czas nie zmieni? Że mężczyźni, z którymi niegdyś tańczyła, śmiała się i dokazywała, pozostaną wiecznie młodzi? Nie była przygotowana na widok postarzałych wersji dawnych urodziwych adoratorów. Freddie i Bosey prześcigali się w narzekaniach na stan podupadającego zdrowia. Bóle w stawach, artretyzm, podagra. Bóg jeden wie, co jeszcze. A Willie? Nie sądziła, że taki jurny kogut stanie się

kiedyś nadętym i pozbawionym poczucia humoru dowódcą admiralicji. Nawet z Dickiego Harpera, dla którego rozważała ongiś porzucenie męża i syna, zrobił się zrzędliwy stary piernik bez włosów, za to z brzuchem wielkości przerośniętej dyni. Śmiech ją ogarnął, gdy spojrzał na nią zza binokli i stwierdził, że czas nie obszedł się z nią zbyt łaskawie. Ha! Ciekawie, kiedy ostatnio przeglądał się w lustrze? Gdy ostatni z gości pokuśtykał wreszcie w swoją stronę, poczuła niewysłowioną ulgę. Ech, niezbadane są wyroki boskie. Jak jej doniósł Florizel, jeden z listów zamiast do pana Carstairsa trafił w ręce wdowy po nim. Właściwy adresat odszedł z tego świata w zeszłym tygodniu rażony atakiem apopleksji. Biedna małżonka z pewnością nieźle się zdziwi, gdy wśród not kondolencyjnych natknie się na opis niegdysiejszych grzeszków zmarłego. Pewnie będzie żałowała, że nie zdążyła sprawić mu cięgów. - Oho, babciu, widzę, że się uśmiechasz -zauważyła, Emma, gdy weszła do pokoju. - To nie wróży dobrze dla dżentelmenów, którzy cię odwiedzili, prawda? Fanny uśmiechnęła się od ucha do ucha i przywołała ją gestem. - Choć, dziecko, usiądź przy mnie. Mam dobre wieści.

- Niebawem przyjadą kolejni panowie? Oby tym razem okazali się nieco młodsi. Bardzo się przerazili twoimi groźbami? Staruszce w jednej chwili zrzedła mina. - Wiesz? Skąd? Listy! Czytałaś moje listy, pannico?! - Skądże, gdzież bym śmiała. Poprosiłam rano mamę, by powróżyła z fusów. To ona zobaczyła twoje nikczemne plany na dnie filiżanki. - Twoja mama nie zauważyłaby słonia, nawet gdyby wlazł jej do sypialni. Wiedziałam, że nie uda mi się zamydlić ci oczu bajeczką o tym, jak to moi dawni wielbiciele przez stary sentyment zgodzili się pomóc ci wejść na salony. - Kto wie, może by ci się udało, gdybyś spróbowała mnie przekonać. Masz zbyt duże problemy z ortografią, by pisać pamiętniki. - Rzeczywiście, ale dobra wnuczka nie wytyka babce takich słabostek. Zamierzasz donieść na mnie matce? Jeśli tak, uprzedź mnie zawczasu. Wolałabym nie być w pobliżu, gdy znów zacznie wrzeszczeć jak opętana. - O niczym się nie dowie, obiecuję. Zresztą, popieram twój zamysł. Nie podoba mi się tylko to, że groziłaś markizowi. Nie powinnaś tego robić, zwłaszcza że wcześniej sama prawie go przekonałam, by pozwolił nam zostać. Starsza pani Clifford przyjrzała się wnuczce z szerokim uśmiechem.

- Tak ci się zdaje? Co takiego mu powiedziałaś? - Wspomniałam mimochodem, że pójdziemy z naszą historią do gazet. Potem postraszyłam go lady Jersey. Już prawie miałam go na widelcu. - Prawie nie znaczy na pewno, drogie dziecko. To ja przyparłam delikwenta do muru i zmusiłam, żeby zmienił zdanie. Powiem ci w tajemnicy, że poszło mi z nim nadspodziewanie łatwo. Nie sądziłam, że weźmie ten stek bzdur za dobrą monetę. Naopowiadałam mu niestworzonych historii o sobie i jego ojcu. Ja niby wtargnęłam z obnażonym biustem na przyjęcie, udając Eleonorę Akwitańską? W dodatku w towarzystwie Szalonego Harry'ego? Owszem, lubiłam rozrywki, ale nie robiłam z siebie przedstawienia. - Czy to znaczy, że świętej pamięci markiz Westham nie popełnił niczego złego? - Szalony Harry? Cóż, za życia z pewnością nie był święty. Przeciwnie, wręcz lubował się w skandalach, a o jego wybuchowym temperamencie krążyły legendy. Dość powiedzieć, że skończył w pojedynku. Ponoć otrzymał strzał prosto w serce. Młody Drummond był wtedy ledwie oseskiem. Został chyba najmłodszym dziedzicem tytułu w historii. - Ach tak... - Emmie zrobiło się żal markiza.

180 Nie na tyle jednak, by spakować manatki i wyprowadzić się wraz z rodziną z jego posiadłości. Miała miękkie serce, ale nie była głupia. - Obiecałam, że nie piśniesz nikomu ani słowa o jego ojcu i że nie spiszesz tych nieszczęsnych pamiętników. Udało mi się go ułagodzić, ale wciąż piekli się na Thornleya. - Trudno mu się dziwić. Każdy byłby wściekły na jego miejscu. Zdaje się, że ucięłaś sobie z nim dłuższą pogawędkę. I co o nim sądzisz? Moim zdaniem to czarujący i dobrze sytuowany młody człowiek. Może odrobinę sztywny w obejściu, ale jestem przekonana, że da się go rozruszać. Sprawia wrażenie, jakby stale się mitygował, czego jego ojciec nawet nie próbował, możesz mi wierzyć. Tak czy inaczej, dostrzegam w tych jego bystrych błękitnych oczętach ogromny potencjał. Za to nie widzę ani śladu podłości, której Szalony Harry niestety miał w nad< miarze. Tak, mogłaś trafić o wiele gorzej, drogie dziecko. Emma poczuła, że się rumieni, i pospiesznie odwróciła głowę. - Co też ci przyszło na myśl, babciu? Nie biorę markiza pod uwagę. To arystokrata. Nie jestem dla niego dość dobra, a nawet gdybym była, nie cierpi nas jak morowej zarazy. Wszystkich razem i każdego z osobna. Dał mi to jasno do zrozumienia, i to kilkukrotnie.

Fanny wzruszyła ramionami. - Skoro tak twierdzisz... Nie chcesz Morgana Drummonda, trudno, będą inni. Załatwiłam ci spotkanie z trzema łakomymi kąskami jeszcze dzisiejszego wieczoru, a to dopiero początek. Jak tylko rozniesie się wieść, że zyskałaś opiekuna w osobie markiza, do tego domu zbiegnie się cała armia zalotników. - Markiz moim protektorem? Przecież to nonsens! - Doprawdy? Mieszkamy z nim pod jednym dachem, czyż nie? Wystarczy, że dasz innym do zrozumienia, że nie masz na niego chrapki, a kawalerowie z całej stolicy zbiegną się tu jak pszczoły do miodu. Będziesz mogła w nich przebierać niczym w ulęgałkach. Panna Clifford siedziała chwilę w milczeniu, jakby znaczenie słów babki nie do końca do niej dotarło. - Jak to? Stanę się atrakcyjniejszą partią, jeśli będę uchodzić za podopieczną markiza? Niby dlaczego? - Później, moja droga - zbyła ją staruszka, poderwawszy się na nogi. - Pomówimy o tym później. Zdaje się, że wrócił sir Edgar. Muszę się z nim rozmówić i zapewnić go, że jesteśmy tu bardzo mile widziani. Powinien przy najbliższej okazji podziękować naszemu gospodarzowi.

- Ale... - Nim Emma zdążyła powiedzieć coś więcej, Fanny wybiegła z pokoju, jakby ją ktoś gonił. - Nic z tego nie rozumiem, ale idę o zakład, że jego lordowska mość doskonale wie, o co chodzi, i bynajmniej nie jest tym uszczęśliwiony. Morgan siedział zasępiony w swoim gabinecie na parterze. Wciąż nie mógł się nadziwić temu, co mu się przydarzyło. Przebywał w Londynie zaledwie jeden dzień, a już miał w domu utrapienie ze zgrają, oględnie mówiąc, ekscentrycznych gości. Z drugiej strony, dzięki tym dziwakom nareszcie uwolnił się od nudy, która towarzyszyła mu przez ostatnie pięć lat. Tak, jego życie definitywnie nabrało nowych treści. Fanny Clifford była na swój sposób zabawna. Przypominała mu sędziwego, z lekka zbzikowa-nego chochlika. Kusiło go, by wypytać ją o Szalonego Harry'ego. Matka nigdy nie chciała rozmawiać z nim o ojcu, a przecież miał prawo dowiedzieć się o zmarłym rodzicu czegoś więcej ponad to, że był hulaką i pieniaczem. Daphne i Cliff nie wydali mu się szczególnie zajmujący, choć był przekonany, że przyjdzie mu wyciągać chłopaka za uszy z niejednego ambarasu. Panna Clifford z pewnością będzie mu za to bardzo wdzięczna. Gdyby chciał zyskać jej przychylność, powinien mieć to na względzie. Ale przecież wcale nie chce...

Przypomniał sobie chwile, które spędzili razem w ustronnym miejscu, gdy chowali się przed królem. Żałował, że uciszył ją wtedy dłonią, zamiast zamknąć jej usta pocałunkiem. Tak dobrze trzymało mu się ją w ramionach. Pasowała do niego jak ulał. Zasłużył na całusa, w końcu okazał ogromną wspaniałomyślność, nie wyrzucając ich wszystkich na bruk. Nie ma innej rady, będzie musiał się udać do Covent Garden, by tam znaleźć sposób na odpędzenie myśli, które chodzą mu po głowie, odkąd po raz pierwszy spojrzał na uroczą Emmę. Najpierw jednak czeka go ciężka przeprawa dziś wieczorem. Kolacja z wesołą gromadką -a zatem także z panią Norbert - potem zaś wyprawa do Almacka. Przed pięcioma laty odwiedził to miejsce tylko raz głównie dlatego, że nieszczególnie przypadło mu do gustu. Sale były przeludnione i duszne, napoje bez smaku, a towarzystwo okazało się zdecydowanie nudne. Chichoczące debiutantki i ciepłe wdówki miały szczególnie zgubny wpływ na stan jego nerwów. Czuł się jak zwierzyna wystawiona na sprzedaż, jakby w progu powieszono mu na szyi tabliczkę z wypisanym nazwiskiem, tytułem, oraz wysokością rocznego dochodu. To wówczas

Perry powiedział: „Morgan, daj mi pensa, a rozbiorę się pośrodku sali balowej. To z pewnością pomoże paniom się zdecydować". Co prawda, hrabia Shepherd nie dotrzymał obietnicy, ale obaj omijali znienawidzony klub z daleka. A teraz nie ma wyboru. Wraca tam, i to nie tylko dlatego, że padł ofiarą szantażu. Planował to jeszcze przed przyjazdem do stolicy. Pokazywanie się w podobnych miejscach jest bowiem konieczną torturą, jeśli chce się znaleźć żonę, a jemu potrzebna była kandydatka na matkę kolejnych pokoleń Drummondów. Jego wybranka będzie całkowitym przeciwieństwem panny Clifford. Przede wszystkim musi pochodzić z normalnej rodziny, a nie ze zbiorowiska idiotów i szantażystów. Jeśli nie wzbudzi w nim wielkiej namiętności, tym lepiej. Przynajmniej będzie miał gwarancję, że jego wybuchowy temperament pozostanie uśpiony. Przeniesie się z powrotem na wieś i będzie wiódł spokojny i beztroski żywot szczęśliwego małżonka... - Muszę się czegoś napić - wymamrotał pod nosem, po czym wstał i wyszedł na korytarz. W gabinecie trzymał tylko brandy, a ponieważ wcześniej pił wino, uznał, że lepiej będzie nie mieszać trunków. Po chwili usłyszał zduszony pisk, potem chichot, a na koniec odgłos dłoni uderzającej o policzek. Wkrótce jego oczom

ukazała się młoda pokojówka,, która biegła w jego stronę, raz po raz odwracając głowę za siebie. Jej pokaźnych rozmiarów piersi podskakiwały przy tym, jakby miały wypaść z gorsetu. Morgan wpatrywał się w nie jak urzeczony, nim się zorientował, że za moment zostanie staranowany. Chwyciwszy dziewczę za ramiona, spojrzał ponad jej głową na Rileya. Uśmiechnięty od ucha do ucha lokaj pojawił się właśnie w holu, zamknąwszy za sobą drzwi pomieszczenia, które prawdopodobnie służyło za przechowalnię sprzętów do porządkowania. - Ojejku... - jęknęła wystraszona służąca. Gdy chlebodawca ją puścił, dygnęła przed nim, a następnie jak na zawołanie uderzyła w płacz. - Zrobił ci krzywdę? - zapytał markiz, łypiąc podejrzliwe na sprawcę zamieszania. Przemknęło mu przez myśl, że być może nadarzy się okazja, by kogoś uderzyć. Doszedł do wniosku, że to bardzo miła perspektywa. Od samego rana miał ochotę sprać kogoś na kwaśne jabłko. - Nie, proszę jaśnie pana... On tylko... To znaczy my... - Mniejsza o to. Jak ci na imię? - Clara... Claramae, jaśnie panie - przedstawiła się i złożyła przed nim kolejny ukłon. A niech to, nie da się ukryć, że stwórca obda-

rował ją wyjątkowo hojnie. Być może nawet odrobinę przedobrzył, błogosławiąc jej tak obfitym biustem, pomyślał Morgan. - Zatem przystałaś na jego umizgi, czy tak? - Ale gdzieżby tam, jaśnie panie. Mama zawsze mi powtarzała, że przed ślubem się nie godzi. Jestem porządną dziewczyną, a ten bez-wstydnik napadł na mnie znienacka, żeby skraść mi całusa. Markiz pokiwał głową. - Rozumiem Możesz odejść. Hola, hola, nie ty, gagatku - dodał, spostrzegłszy, - że Riley próbuje umknąć. - Z tobą jeszcze nie skończyłem. - Czym mogę służyć, jaśnie panie? - Niech pomyślę, coś na pewno się znajdzie... Czy jesteś gotów ożenić się z tą dziewczyną? Młodzian zamrugał powiekami. - Ożenić się, jaśnie panie? - Tak, ożenić się z nią, zamiast ją bałamucić. Pojmujesz chyba różnicę? No więc? Służący zmarszczył czoło, jakby myślenie przychodziło mu z ogromnym wysiłkiem. Był na tyle rozgarnięty, by wiedzieć, że udawanie idioty to czasem jego największy atut. - No więc co, jaśnie panie? - Nieważne. Wiesz może, czy pan Clifford już wrócił?

Rileyowi wyraźnie ulżyło. Na to pytanie znał odpowiedź. - Cały i zdrów przebywa w domu od godziny, jaśnie panie. Niech mi wolno będzie wyrazić wdzięczność za pańską szczodrość i łaskę. Stokrotne dzięki w imieniu gości oraz służby. Obawialiśmy się, że wylądujemy w areszcie. - Aha. Zakładam, że zamierzasz odwdzięczyć mi się za ową, jak to ująłeś, szczodrość i łaskę? - Ma się rozumieć, jaśnie panie. - Lokaj wyprostował się jak struna. - Co tylko pan rozkaże! Służba dla jaśnie pana to dla mnie największa przyjemność. - Och, cudnie. Wprost wybornie - zadrwił Morgan. - Dzięki twym zapewnieniom będę od dziś sypiał znacznie spokojniej. Zyskałem wiernego niewolnika. Kto by pomyślał? A teraz powiem ci, mój zacny sługo, co dla mnie zrobisz. Słuchaj uważnie. Otóż od tej chwili nie odstąpisz panicza Clifforda na krok. Przyczepisz się do niego jak rzep do psiego ogona. Nie pozwolisz mu się wpakować w żadne kłopoty, choćbyś musiał go związać, gdy będzie próbował wejść do szulerni albo innego przybytku rozpusty, siedliska zła czy jak to tam nazywają. Rozumiemy się? - dodał, gdy na czole Rileya pojawił się mars. - Nie wolno nigdzie mu się bez ciebie ruszyć, a po każdej eskapadzie natychmiast przybiegniesz do mnie

i zdasz relację ze wszystkiego, co robiliście. Czy wyrażam się jasno? - Ależ, jaśnie panie, żąda pan, bym donosił na jednego z lokatorów. To nie uchodzi. Morgan westchnął i sięgnąwszy do sakiewki, podał mu dwie złote monety. - A teraz? - Sumienie mówi mi, że skoro pan prosi, znaczy trzeba, a skoro trzeba, to i uchodzi. - Załatwione. Aha, i jeszcze jedno, trzymaj łapska z dala od tej i każdej innej dziewczyny znajdującej się pod moim dachem, bo inaczej tak ci skórę wygarbuję, że cię rodzona siostra nie rozpozna. Służący zbladł jak płótno i ukłonił się przed chlebodawcą. - Tak jest, jaśnie panie - zgodził się skwapliwie i odszedł w pośpiechu, jakby ktoś przypalał mu podeszwy. Fanny bacznie obserwowała korytarz zza uchylonych drzwi pokoju. Sir Edgar pokonał lekko schody i przeszedł obok niej, nucąc pod nosem wesołą melodię. O dziwo, prawie w ogóle nie utykał. Cóż za miły widok oglądać kogoś tak zadowolonego z życia. Szkoda, że jego radość nie potrwa długo... Zaczekała, aż przekręci klucz w zamku, po czym podbiegła do niego truchcikiem i nim się obejrzał, wtargnęła za nim do środka.

- Witam ponownie - odezwała się z przebiegłym uśmiechem. Gdy otworzył usta, wyciągnęła dłoń i pomachała mu przed nosem kluczem do garderoby. - Nie zgubił pan czegoś przypadkiem? - Nie mogę ich nigdzie znaleźć! - lamentowała Daphne. - Tak, wiem, mamo, mówiłaś to już kilka razy. - Emma spojrzała na nią znad toaletki. -Byłoby nam znacznie łatwiej, gdybyś powiedziała, czego mianowicie nie możesz znaleźć. - Jak to czego? Karnetów do Almacka naturalnie - odparła wdowa i usiadłszy ciężko na łóżku, zaczęła się wachlować. - Nie martw się - uspokoiła ją córka. - Schowałam je do torebki. Widzisz? Nie ma się czym przejmować. Poza tym wglądasz dziś olśniewająco, choć uważam, że powinnaś zdjąć ten paskudny fioletowy turbanik. Nie pasuje do zielonej sukni. - Nie mam innego, a mama Clifford mówi, że jako wdowie nie wypada mi iść bez nakrycia głowy. - Bzdura. Claramae, pomóż nam się pozbyć tego ohydztwa. - Emma spojrzała na zegar. -Musimy się pospieszyć. Jego lordowska mość prosił, byśmy były gotowe przed dziewiątą. Podczas kolacji markiz mówił bardzo wiele,

190 głównie na temat wymagań i zakazów, które dla nich obmyślił, zapewne z powodu dokuczliwej nudy, bo cóż innego mogło go do tego skłonić? Mieli się do nich stosować ,,co do joty o każdej porze dnia i nocy". Sir Edgarowi oznajmił bez ogródek, że nie zamierza wprowadzać go na salony. Nakazał mu również usunąć się w cień, zwłaszcza gdy w rezydencji będą się odbywać proszone wieczorki towarzyskie. Panna Clifford spodziewała się, że starszy pan zaoponuje, ale sir Edgar przystał na wszystko bez słowa skargi. Prawdę mówiąc, od chwili gdy pojawił się w jadalni, sprawiał wrażenie wyraźnie przybitego czy raczej przytłoczonego jakimś zmartwieniem. Trudno orzec. Dość powiedzieć, że prawie w ogóle nie tknął jedzenia, a zazwyczaj nie narzekał na brak apetytu. Babka dla odmiany była wyjątkowo ożywiona. Trajkotała o tym i owym, a na koniec uraczyła ich opowieścią o lordzie Bos-wicku i opłakanym stanie jego wątroby. Kiedy po posiłku panie przeszły do bawialni, wciąż dopisywał jej znakomity nastrój, potem oznajmiła nagle, że zostanie w domu, ponieważ dopadła ją okropna migrena. Być może nabawiła się owej dolegliwości za sprawą Olive Norbert, która nie zabierała głosu, lecz mlaskała i przeżuwała w wyjątkowo hałaśliwy i odrażający sposób. Przemówiła dopiero wtedy, kiedy zyskała całkowitą pewność, że markiz nie może jej usłyszeć.

- Zabrania mi siadać z wami przy jednym stole - poskarżyła się ze złością. - Kim on niby jest, żeby mi rozkazywać? Może i nie mam tyle ogłady co inni, ale płacę i wymagam. W tym miejscu Emma przypomniała jej, że w ramach rekompensaty za jadanie w samotności markiz obiecał zwrócić jej pieniądze za wynajem. Nieco ją to uspokoiło, lecz po chwili wykrzyknęła z rozżaleniem: - Ale nie pozwala mi bywać na żadnych przyjęciach! - Następnie, ku zaskoczeniu pozostałych kobięt, zalała się łzami i wybiegła z pokoju. - Jak sądzisz, mamo, powinnam wstawić się za panią Norbert u markiza? Wydaje się niepocieszona tym, że wykluczył ją z oficjalnych zgromadzeń. - Rzeczywiście. Dziwne, prawda? Mówiła przecież, że nie zależy jej na bywaniu i obracaniu się w wyższych sferach. Może po prostu nie chciała się do tego przyznać. - Pomówię z markizem - postanowiła panna Clifford. - Zdumiewa mnie, że sir Edgar nie przeciwstawił się jego warunkom. Nie ma wprawdzie tytułu, ale jest dżentelmenem. Przyznam, że czasem wydaje mi się dziwny. Albo przesiaduje u siebie w pokoju, albo znika na całe dnie.

- Daj mu pokój, dziecko - wtrąciła Fanny, która od jakiegoś czasu polegiwała na kanapie z kompresem na głowie. - Żaden z niego dziwak. Przeciwnie, to bardzo porządny jegomość. Lubię go. Jutro wybieramy się razem na przejażdżkę. Może markiz zgodzi się pożyczyć nam swój powóz? Jak myślisz? - Szczerze wątpię, babciu - odparła Emma. Cliff poprosił przy kolacji o to samo i nie skończyło się to dla niego przyjemnie. - Jego wielkoduszność ma swoje granice. - Cóż, musimy zadowolić się naszym wysłużonym pojazdem. Zresztą prawdopodobnie bardziej się nada do tego, co zamierzam. Emma zmarszczyła brwi. - A co zamierzasz? Nie, czekaj. Najpierw się zastanowię, czy na pewno chcę wiedzieć. - Ja nie chcę! - oznajmiła Daphne, przyglądając się w lustrze fryzurze, nad którą pracowała Claramae. - Dziękuję, moja droga, doskonale się spisałaś, ale chętnie zapytałabym o zdanie Thornleya. Znajdę go i poproszę o męską opinię. - A ta znowu swoje - zaczęła sarkać starsza pani Clifford, gdy za synową zamknęły się drzwi. Tylko czekać, zbałamuci tego biedaka, i ani się obejrzymy, zaczną plątać nam się pod nogami małe lokajątka. Może to jej powinnam załatwić męża? Co ty na to? - zwróciła się do wnuczki.

- Nie obrazisz się, jeśli odstąpimy jej jednego z twoich amantów? Zarzuciwszy na ramiona wełniany szal, panna Clifford i przyjrzała się swemu odbiciu. Prezentowała się dobrze, ale w bieli nie było jej szczególnie do twarzy. Niestety debiutantkom nie wolno było nosić sukni w innych kolorach. - Pozostanie mi zatem tylko dziesięciu? - odezwała się, zerkając w stronę babki. - Króla nie liczę, bo, jak zakładam, pozostaje poza moim zasięgiem. Hm... myślę, że jakoś przeboleję stratę. - Zbyt wiele w tobie optymizmu, dziecko. Od razu widać, że krótko żyjesz na tym świecie. Willie nigdy się nie ożenił, więc nie będzie z niego pożytku, Dickie Harper ma wyłącznie córki, które obdarowały go wnuczkami. Z kolei Bosey i cała jego rodzina ponoć toną w długach. Florizel szepnął mi o tym w tajemnicy. - Przecież niedawno twierdziłaś, że nie będę mogła opędzić się od zalotników. Fanny poprawiła kompres. - Owszem, ale może upłynąć trochę czasu, nim się pojawią. Zważ, że niektórzy adresaci moich listów jeszcze nie przybiegli na wezwanie. Zresztą, mam jeszcze kilka innych asów w rękawie. Wnuczka podeszła do niej i zdjęła jej z czoła okład.

- Powinnam wiedzieć o nich więcej? - zapytała podejrzliwie. Staruszka wyrwała jej z ręki ściereczkę i położyła ją sobie z powrotem na głowie. - Nie, zdecydowanie nie powinnaś. A teraz zmykaj. - Markiz nie był zachwycony tym, co tu się dzisiaj działo - nie ustępowała Emma. - Z pewnością nie ucieszy się na wieść, że twój plan nie przyniósł spodziewanych rezultatów. Jeśli mam być szczera, mnie również to nie cieszy. Dlatego jestem bardzo ciekawa, czy spodobają nam się twoje najnowsze pomysły. Fanny nie uznała za stosowne odpowiedzieć. - Byłabym ci bardzo wdzięczna, babciu, gdybyś zechciała porzucić swoje zamiary, zarówno te nowe, jak i stare. Mogłabyś okazać trochę więcej wiary we mnie. Nie wydaje ci się, że mam wystarczająco wiele zalet, by zwrócić na siebie uwagę jakiegoś zacnego dżentelmena? Sama, bez twojej pomocy? - O wielka naiwności! - wykrzyknęła raptownie seniorka. - Otóż nie, dziecko, nie wydaje mi się, by twoje liczne zalety zdołały przyćmić brak posagu. Na to, czym dysponujesz, nie połaszczy się nawet młodszy syn bez tytułu. Choć, przyznaję, wyglądasz dziś olśniewająco. Zupełnie jak ja kiedyś. Z tą różnicą, że miałam ładniejsze oczy niż ty. Adoratorów zyskasz bez trudu,

ale samą urodą nie zaciągniesz żadnego z nich do ołtarza. Do tego potrzebne ci są albo wielkie pieniądze, których nie masz, albo moje zabiegi. Niestety, babka miała rację. Wielka miłość zdarza się tylko w romantycznych powieściach. W prawdziwym życiu małżeństwa zawiera się z rozsądku. - A te twoje asy w rękawie? Możesz mi powiedzieć, co chcesz dzięki nim osiągnąć? Obmyśliłaś sposób, by pozyskać dla mnie kolejnych kawalerów, a może chcesz mi załatwić posag? Mów zaraz jak na spowiedzi. Nigdzie się nie ruszę, dopóki wszystkiego się nie dowiem. Mama i markiz będą musieli udać się do Alma-cka beze mnie. Nie mam do ciebie za grosz zaufania. - To chyba najmądrzejsze, co kiedykolwiek od ciebie usłyszałam, moja droga - stwierdziła Fanny, siadając na kanapie. - Idź i o nic się nie martw. Wszystko pójdzie jak po maśle. Uśmiechaj się i rób słodkie oczy do markiza. Nie zaszkodzi, jeśli cały wieczór będzie pożerał cię wzrokiem. Tylko pamiętaj, kuś go w taki sposób, by inni zauważyli, że jest tobą oczarowany. - Co takiego?! Ależ, babciu, jak możesz? Jesteś doprawdy niepoprawna. Miałabym go z rozmysłem zwodzić? To okropne. Nie dość, że wpakowaliśmy mu się nieproszeni do domu?

Biedak. Naprawdę mu współczuję. W przeciwieństwie do ciebie mam resztki sumienia i czasem robię z nich użytek. Och, idę, ale ostrzegam cię, jeśli zrobisz coś okropnego, nigdy ci tego nie daruję. - A wydawało mi się, że to twoja matka dramatyzuje - skwitowała starsza pani. - Zmykaj. Nie pozwól mu na siebie czekać. To wielce niestosowne.

Wieczór w Almacku

A teraz zacni państwo do wypitki i tańca w rytm skocznego walca. Horacy Klub towarzyski Almack mieścił się w nieefektownym, całkowicie pozbawionym uroku budynku, który nie wyróżniał się niczym szczególnym. Banalnie urządzone wnętrza były zazwyczaj przegrzane, podstarzali muzycy czasy świetności mieli dawno za sobą - tak dawno, że prawdopodobnie nawet ich nie pamiętali - a mdławe napoje cieszyły się równie wielkim wzięciem jak panny bez posagu. Atmosferę postrzegano różnie w zależności od oczekiwań i potrzeb. Dla kobiet, zwykle pełnych nadziei matek i ich młodych córek, był to teren łowów; dla panów zaś, w większości majętnych kawalerów, obszar, po któ-

200 rym należało stąpać jak najostrożniej, by nie zostać złowionym i zakutym w małżeńskie okowy. Wiele dziewcząt, głównie tych, którym odmówiono wstępu, utyskiwało na nudę oraz średniowieczne zasady. Zdecydowana większość bywalczyń nie znajdowała jednak powodów do narzekań. Młodzi kawalerowie uczęszczali na cotygodniowe bale na wyraźne życzenie matek lub za mądrą radą ojców, która w większości przypadków brzmiała następująco: „Synu, jeżeli chcesz zapewnić sobie potomka, idź tam jak najprędzej i miej to szybko za sobą". Każdy, kto wstępował w progi Almacka, był w pełni świadom, że jest to jedyny w swoim rodzaju matrymonialny jarmark, na którym kojarzy się intratne dla obu stron małżeństwa. Patronki klubu oraz samozwańcze wyrocznie savoir-vivre'u puszyły się niczym pawie i demonstrowały swoje wpływy z subtelnością plemienia wygłodniałych kanibali. To one decydowały o tym, kto jest, a kto nie jest godzien obcowania z londyńską socjetą. Tylko od ich widzimisię zależało, czy i kiedy danej debiutantce wolno będzie zatańczyć. Daphne dowiedziała się tego wszystkiego od Morgana Drummonda, który w drodze do Almacka zabawiał ją rozmową. Potakiwała grzecznie

we właściwych, czasem także w niewłaściwych momentach, a na koniec zapytała: - Jak nisko, pana zdaniem, powinnyśmy kłaniać się patronkom? - Nie wypada im się kłaniać, mamo - rzekła z przekąsem Emma. - Trzeba przed nimi klękać i całować im pantofle. Była nadąsana, bo markizowi nawet nie drgnęła powieka, kiedy zobaczył ją wystrojoną na bal. Wiedziała, że wygląda korzystnie. Schodziła po schodach maleńkimi kroczkami po to, by mógł ją sobie dobrze obejrzeć. Na próżno. Wciąż nie potrafiła przeboleć, że nie usłyszała od niego ani słowa uznania. Prędzej by się udławił, niż powiedział jej komplement, uznała niezadowolona. - Mam padać na kolana przed Sally?! - oburzyła się wdowa Clifford. - Przecież chodziłyśmy razem do szkoły! Nie każe chyba starej przyjaciółce... Och! - Oparła się o zagłówek i wyjrzała przez okno. - Jak możesz żartować tak okrutnie z matki? - szepnęła z wyrzutem. - Wybacz, mamo. - Córka pogłaskała ją po pulchnym ramieniu. - Jestem odrobinę nie w humorze i chyba... chciałam się odegrać na niewłaściwej osobie. - Czyżbym to ja był właściwą osobą? - zapytał z kpiną Morgan. Emmę aż zaswędziała dłoń, tak bardzo miała

ochotę go uderzyć. Może wreszcie zniknąłby mu z twarzy ten wyniosły uśmieszek. - Mógłby pan przynajmniej udawać, że dostrzega w tej wyprawie coś chwalebnego. Przez pana czuję się jak odstręczająca, pozbawiona skrupułów oszustka. - Nonsens, panno Clifford - odparł, strzepując z rękawa nieistniejący pyłek. - Z pewnością nie wygląda pani odstręczające Rzekłbym nawet, że prezentuje się pani znośnie. Ma pani ze sobą torebkę, a nie sieć gotową do zarzucenia na pierwszego napotkanego młodzieńca, który nie będzie miał się na baczności. Miejsce, do którego zmierzamy, można by śmiało przyrównać do dżungli, lecz pani nie wybiera się tam uzbrojona w dzidę. Będzie pani polować uśmiechem, gracją oraz ciętym dowcipem. To doprawdy chwalebne. Znośnie?! „Prezentuje się pani znośnie"?! Jak on śmie? Emmę ogarnęła wściekłość. Miała na sobie jedną z najlepszych sukien. Postanowiła nie zniżać się do odpowiedzi na tę niezbyt subtelną zaczepkę i zmieniła temat rozmowy. Ciekawe, co będzie miał do powiedzenia o sobie, pomyślała. W jej głosie pojawiła się zjadliwa nuta, lecz nie była w stanie temu zaradzić. - A w jakim charakterze pan się tam wybiera, jeśli wolno spytać? Jako mężczyzna, który pragnie za wszelką cenę uniknąć małżeństwa,

czy może raczej jako majętny dziedzic, który szuka dorodnej klaczy? Najlepiej takiej z pokaźnym posagiem? I zdrowej ma się rozumieć, by mogła urodzić wielu synów. - Emmo, kochanie - wtrąciła nieśmiało Daphne, spoglądając to na córkę, to na Morgana Drummonda. - Nie wypada mówić takich rzeczy. - Nie wypada?! - wybuchnęła Emma. - Wolno mu atakować mnie i obrażać, a ja nie mam prawa odpłacić pięknym za nadobne? Nie pozwolę, by takie rzeczy uchodziły markizowi na sucho. - Te tłumaczenia zabrzmiały wyjątkowo dziecinnie, ale uprzytomniła to sobie poniewczasie. Kiedy powóz się zatrzymał, Morgan otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. - Radzę schować pazurki, panno Clifford. Jesteśmy na miejscu. - Znajdziemy się wśród wielu ważnych ludzi, prawda? Nie wolno nam zapomnieć, że mamy wychwalać pana pod niebiosa. Chyba postradałam rozum, godząc się na tę farsę. - Powiedziałbym, że panią opuścił, lecz wówczas przyznałbym się do błędu. Przecież przystałem na ten szalony plan. Ale skoro już znaleźliśmy się w samym środku tej niedorzecznej komedii, proponuję, by robiła pani dobrą minę do złej gry. Jeśli złowi pani męża w ciągu

204 miesiąca, będę wniebowzięty do tego stopnia, że sprawię pani prezent ślubny. Co pani powie na zastawę od Wedgwooda *? - Może pan iść do diabła razem ze swoją porcelaną - syknęła przez zęby Emma, wysiadając z powozu w asyście lokaja. Morgan uśmiechnął się pod nosem i podał rękę Daphne. Jego samopoczucie poprawiało się z minuty na minutę. Z każdym kolejnym gromem, który posyłały w jego kierunku śliczne oczy panny Clifford, czuł się lepiej. O niebo lepiej niż kilka godzin temu, kiedy zaszyty w swoich pokojach, ciskał ze złości, czym popadło. Im bardziej obraźliwe słowa spływały z jej ust, tym większe było jego ukontentowanie. Przypatrywanie się Emmie, gdy traciła nad sobą panowanie, dostarczało mu znakomitej rozrywki. - Niech pan się tak nie piekli, drogi sir Edgarze. W niczym to panu nie pomoże, wręcz odwrotnie, taka złość może okazać się zgubna dla pańskiej śledziony. W każdym razie tak słyszałam. Poza tym nieraz próbowano mi grozić albo mnie zastraszać. Bez skutku, jak się pan zapewne domyśla. Zatem zapytam jeszcze raz, dlaczego tylko pan miałby się wzbogacić na *Josiah Wedgwood i synowie - popularny brytyjski producent wyrobów ceramicznych. Firma istnieje od 1759 roku (przyp. tłum.).

swym genialnym pomyśle? Przecież oboje wiemy, że z nas dwojga to ja mogę się poszczycić tęgim umysłem. - Czyżby? - Pan Marmington poderwał się z krzesła i zaczął przemierzać nerwowo pokój. - Śmiem wątpić. - To jasne jak słońce na niebie. Wystarczyło mi jedno spojrzenie, by się domyślić, że coś pan knuje. Podejrzewałam, że chodzi o jakiś szemrany interes. Potem zabrałam panu klucz, zajrzałam też do pańskich szuflad. Po obejrzeniu ich zawartości bez trudu wydedukowałam, co pan zamierza. Pięć... - Kobiety! Nie cierpię tych piekielnic! Uprzykrzają człowiekowi życie na każdym kroku. Fanny uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Chce pani być moją wspólniczką? To chyba jakieś żarty! - Bynajmniej, sir Edgarze. Mówię śmiertelnie poważnie. Starszy pan przeszedł z jednego końca pomieszczenia w drugi, po czym zatrzymawszy się przed Fanny, uniósł wojowniczo palec. Otworzył nawet usta, żeby coś powiedzieć, ale rychło się rozmyślił. - Nie mogę w to uwierzyć - wymamrotał, opadając ciężko na krzesło. - Dlaczego coś takiego spotkało właśnie mnie? Nigdy się z tym nie pogodzę.

- I na cóż ta desperacja? Histeryzowanie jest wielce wyczerpujące dla ciała i umysłu. Propo- ' nuję panu uczciwą współpracę. Nie zamierzam się wtrącać ani przeszkadzać panu w osiągnięciu celu. Wprost przeciwnie, dostarczę panu nowych potencjalnych ofiar nieprzyzwoicie bogatych i bezdennie głupich. Nie jest pan w stanie sobie wyobrazić, jak wielu moich znajomych spełnia te kryteria. Znam ich na pęczki. Sir Edgar czuł się jak osoba, którą wciągnęła czarna otchłań rozpaczy. A jeszcze tak niedawno po rozmowie z Johnem Hatcherem uważał się za wybrańca fortuny. - Nie potrzebuję wspólników - rzekł po długim milczeniu. - Pracuję sam - podkreślił, choć wiedział, że niczego nie wskóra. Dalsze protesty nie miały najmniejszego sensu. Można powiedzieć, że Fanny Clifford okazała się w pewnym sensie jego bratnią duszą. Gdy sobie coś umyśliła, nie sposób było wybić jej to z głowy. - Ja również zazwyczaj działam w pojedynkę, i to z wielkim powodzeniem, przyzna pan. Jednak od przybytku głowa nie boli. Sukcesów nigdy dość. Dlatego dla pana postanowiłam zrobić wyjątek. Jak pan sądzi, ile uda nam się wyciągnąć od Hatchera i tych, których podam panu na srebrnej tacy?

- Hatchera? Skąd pani wie o... Zresztą, mniejsza o to. Pewnie sam o nim wspomniałem. Nic się przed panią nie ukryje, co? - Święta prawda. Możesz mi mówić po imieniu, Edgarze. Skoro mamy razem się parać przestępczym procederem, nie zaszkodzi odrobina spoufalenia. - Fanny podniosła się z kanapy i dolała sobie wina. - Jesteś pewien, że nie chcesz się napić? - Uniosła butelkę. - Jest tego sporo. Markiz ma nieźle zaopatrzoną piwniczkę. Same dobre roczniki. - Ile to lat, Westham? Będzie z pięć. Ponoć gnuśniałeś na wsi. Morgan otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale ponieważ nie przychodziło mu do głowy nic sensownego, zrezygnował. Niebawem miał tego pożałować. Sally Jersey nie zadawała pytań, a nawet jeśli jakieś zadała, sama sobie na nie odpowiadała. - Tak, pamięć mnie nie zawodzi. Minęło pięć lat. Zniknąłeś po tym nieszczęsnym pojedynku z hrabią Brentwoodem. Biedny Peny. On także nie bywa tu od bardzo dawna. Powinieneś temu zaradzić. Pamiętam, że byliście nierozłączni. To jest dopóty, dopóki nie zostawiłeś mu na twarzy pamiątki. Rzekłabym, że owa fantazyjna blizna przydaje mu sporo uroku. A gdzie ty chowasz ślady po walce?

208 Na szczęście nie miała gotowej odpowiedzi, w związku z czym na moment umilkła. Markiz postanowił skorzystać z okazji, która mogła się prędko nie powtórzyć. - Przyjechałem tu dziś po to, aby... - zaczął, lecz nie dane mu było dokończyć. - ...znaleźć sobie żonę - dopowiedziała lady Jersey, uśmiechając się z satysfakcją, która przyprawiła go o ból zębów. - Najwyższy czas, żebyś się ożenił. Twoja biedna matka pewnie męczy cię o to od wieków. I nie dziwota. Przypuszczam, że nie może się doczekać wnucząt. Jak większość kobiet z wyjątkiem mnie, naturalnie. Nie spieszno mi do tego, by zostać babką. Nie wyobrażam sobie siebie w tej roli. Co robiłabym z wnukami? Czemu milczysz? Nie masz nic do powiedzenia? Zdegustowany markiz pokręcił głową i rzekł z udawaną powagą: - Już pani skończyła? Nie chciałem przerywać. Za karę lady Jersey trąciła go w ramię złożonym wachlarzem. - Impertynent z ciebie, Westham. Dobrze wiesz, że ja nie kończę. Zawsze mam coś do dodania. Nie zdążyłam wypytać cię o Cliffor-dów. Przyprowadziłeś ich ze sobą, prawda? Naturalnie, że tak. Jakżeby inaczej. Przyjaźniłam się kiedyś z Daphne. W czasach, gdy obie

209 byłyśmy dziećmi. Choć przypuszczam, że jest ode mnie starsza. Tak, bezwzględnie musi być starsza. W każdym razie wygląda o wiele starzej ode mnie, czyż nie? Oczywiście, że tak. Morgan Drummond miał serdecznie dość tej zajmującej konwersacji. Rozbolała go od niej głowa. - Za pozwoleniem, lady Jersey - rozpoczął stanowczo - chciałbym prosić, by zechciała pani podejść do panny Clifford i poświęcić jej kilka chwil. Pani autorytet będzie dla niej nieocenioną pomocą. Potrzebne jej również pozwolenie na pierwszy taniec. Gdyby zatem była pani tak uprzejma... - Uprzejmość nie ma tu nic do rzeczy, Westham - odparła, gdy zaczęli przemierzać razem salę. Robię to, co do mnie należy, a nawet więcej, aby to wspaniałe miejsce nie zeszło na psy. Przyznam, że jest dość ładna. Z tobą w charakterze opiekuna bez trudu znajdzie męża już w pierwszym sezonie. Nie należysz do skąpców, zakładam więc, że zapewnisz jej więcej niż przyzwoity posag. Masz babo placek. Nie upłynęło nawet dziesięć minut, odkąd przestąpił próg tego przedsionka piekła, a już spełniły się jego najczarniejsze obawy. Na domiar złego kwestia wypłynęła w rozmowie z osobą, która słynęła z długiego języka.

210 Jeśli się wyprze i zaprzeczy, że jest opiekunem Emmy, jutro przed śniadaniem całe May-fair będzie huczało od plotek. Wieść o tym, że jego zainteresowanie panną wypływa z niskich pobudek, rozniesie się niczym zaraza. W rezultacie zostanie ogłoszony uwodzicielem niewinnych dziewczątek. Jeżeli powie, że wprawdzie podjął się roli protektora, lecz nie zamierza ufundować dziewczynie posagu, uznają go za pozbawionego serca dusigrosza. Może też wszystko potwierdzić i odgrywać dobrotliwego wujka, który postanowił bezinteresownie zaopiekować się ubogą znajomą. Tak czy owak, pozostanie na straconej pozycji i niczego nie zyska. - Panno Clifford! - przywitała się Sally, kiedy dotarli na miejsce. Emma dygnęła i obdarowała ją uprzejmym uśmiechem. - Cóż za prezencja, daję słowo! Wygląda pani uroczo. Daffy? - Moje uszanowanie, lady Jersey- odezwała się uroczyście Daphne, wykonując ukłon godny koronowanej głowy. Skończyło się na tym, że straciła równowagę i córka musiała ją podtrzymać, by zapobiec katastrofie. - To dla nas niebywały zaszczyt, że łaskawie zechciała pani... - Och, dajże pokój, Daffy! A gdzież to twoje nakrycie głowy? Nie jesteś już panienką na

211 wydaniu, chyba o tym wiesz? Naturalnie, że wiesz. Twoje czasy dawno minęły. To nie ciebie wydajemy dziś za mąż, głupia gąsko. Powinnaś włożyć turbanik albo przynajmniej przypiąć pióra, nie sądzisz? Spójrz tylko, ja sama noszę we włosach pióra, choć jestem od ciebie o wiele młodsza. Markizie, zdaje się, że chciał mnie pan o coś poprosić, prawda? - Owszem, lady Jersey. Miałem nadzieję, że pozwoli mi pani zatańczyć z panną Clifford. - Ależ oczywiście - zgodziła się wspaniałomyślnie Sally. - Następny będzie walc. Panno Clifford, zna pani kroki? A może ten cudowny taniec nie dotarł jeszcze w głąb kraju, podobnie jak moda? Na pierwszy rzut oka widać, że jesteście na bakier z najnowszymi fasonami. To znaczy pani sukni nie można niczego zarzucić, ale tak między nami garderoba pani mamy wymaga odrobiny uaktualnienia. Brak nakrycia głowy? W jej sytuacji? Horrendalne zaniedbanie. - Bardzo dziękuję za pozwolenie - interweniował Morgan, dostrzegłszy gniewny błysk w oczach Emmy. Sprawiała wrażenie, jakby zamierzała rzucić się lady Jersey do gardła. -Zatańczymy? zapytał, biorąc ją za rękę. - Tylko proszę przyprowadzić ją z powrotem! - zawołała za nimi Sally. - Będę czekać ze sznureczkiem dżentelmenów chętnych do zapisania się w jej karnecie. Taka już moja rola. Ale

na pewno o tym wiecie, prawda? Naturalnie, że tak. - Co za nieznośna, arogancka i podła kobieta - orzekła rozzłoszczona panna Clifford. - W dodatku całkowicie bezużyteczna, czyż nie? - dorzucił markiz. - Naturalnie, że tak. - Niech pan nie próbuje poprawiać mi nastroju - odparła Emma, stając naprzeciw niego na parkiecie. Walc pozwalał mężczyźnie objąć lekko partnerkę, choć dzieliła ich stosowna odległość. - Nie cierpię jej, odkąd po raz pierwszy otworzyła usta w mojej obecności. Jak śmie obrażać mamę? Zarzuca jej brak nakrycia głowy? Przyganiał kocioł garnkowi, a sam smoli. Zauważył pan u niej kapelusz? - Kapelusz? U lady Jersey? Naturalnie, że nie. Zmroziła go wzrokiem. - Znów próbuje pan być zabawny? W dodatku to ona jest o trzy lata starsza od mamy. Nie na odwrót! Och, już ja bym jej pokazała! Gdybym była mężczyzną... - Wyglądałbym teraz jak ostatni dureń, nie sądzi pani? Nie tańczyłem nigdy z mężczyzną. Z pewnością byłoby to niepowtarzalne doświadczenie, ale obawiam się, że wzbudziłoby niezdrową sensację. - Domyślam się, że nie ustanie pan w wysiłkach, aby wyprowadzić mnie z równowagi.

Nie bawią mnie pańskie żarty. Jest pan w błędzie, jeśli się panu wydaje, że w ten sposób odwodzi mnie pan od tego, co mam ochotę zrobić... - Aż boję się zapytać. Co ma pani ochotę zrobić? - To chyba oczywiste. Wprost nie mogę się powstrzymać przed tym, by wrócić na miejsce i dać tej flądrze do wiwatu. - Panno Clifford - zaczął tonem, którego używają rodzice, kiedy chcą przemówić do rozsądku upartemu dziecku - tańczy pani doskonale. Porusza się pani z wdziękiem, a co najważniejsze, daje się prowadzić. Ostrzegam jednak, jeśli nie przestanie pani się dąsać i spoglądać na mnie wilkiem, zostawię panią na środku sali i pozwolę, by spłonęła pani ze wstydu. Mogłaby pani chociaż udawać, że ten walc sprawia pani przyjemność. - Nie ośmieli pan się tego zrobić. Poza tym pan też nie jest szczególnie uszczęśliwiony. Oboje wiemy, że zaprosił mnie pan na parkiet tylko po to, by uwolnić się od tej jędzy. Proszę zatem nie udawać, że jest inaczej, i nie zmuszać mnie, bym udawała razem z panem. Nie widzę powodu... - Przypominam, że wlepia w nas oczy tłum wścibskich gapiów. - Mógłby pan z łaski swojej więcej mi nie

przerywać? Sally Jersey to nikczemna i fałszywa... Zaraz, co pan powiedział? - Ostrożnie, niech się pani nie potknie. Tak dobrze pani szło do tej pory. Proszę pamiętać 0 swojej i mojej reputacji. Pani niestosowne zachowanie może mi zaszkodzić. W końcu jestem pani opiekunem. Kapelusze i Sally Jersey natychmiast wyleciały Emmie z głowy. Przypomniała sobie słowa babki. - Moim opiekunem? Nigdy na to nie pozwolę. - - Obawiam się, że będzie pani musiała. Pani ulubienica właśnie rozgłasza to wszem wobec. - Ale... ja się nie zgadzam! - Mnie też to nie w smak, panno Clifford, ale skoro żadne z nas nie może nic poradzić, najrozsądniej będzie przejść nad tym do porządku dziennego. A teraz proszę skończyć z tą kwaśną miną. Słowne utarczki odwracały uwagę Emmy od tego, że markiz trzyma ją za rękę i obejmuje w talii. Dzięki nim nie myślała o tym, jak miło jest śmiać się razem z nim. Skłamała, gdy mówiła, że nie bawią jej jego żarty. Potrafił być dowcipny, zwłaszcza kiedy się postarał i rozluźnił na tyle, by pozwolić sobie na swobodny uśmiech. Szkopuł w tym, że ów uśmiech zbijał ją z pantałyku i pozbawiał pewności siebie.

Powinna się opamiętać. Osoba markiza stanowczo za bardzo ją pochłania... Nadal przebierała stopami, choć prawdę mówiąc, sama nie wiedziała, jak udaje jej się nad nimi zapanować. - Mam rozumieć, że od dziś będę uchodzić za pańską protegowaną? - Nie inaczej. Wyznam, że początkowo byłem tym przerażony, później jednak całkowicie zmieniłem nastawienie. Wystarczyło, że wyobraziłem sobie, jak to będzie, gdy oficjalnie znajdzie się pani pod moją osobistą kuratelą. Będzie pani musiała radzić się mnie w każdej kwestii i zabiegać o moją aprobatę. Pani wielbiciele będą zwracać się do mnie z prośbą o pozwolenie na to, by się do pani zalecać. Jeden z nich poprosi mnie nawet o pani rękę. Zawirowali ostatni raz, a potem muzyka umilkła. Mimo to Morgan nadal trzymał Emmę za rękę. Cieszyła się, że taniec wreszcie się zakończył, miała bowiem poważne obawy, że nogi wkrótce odmówią jej posłuszeństwa. - Będzie pan za mnie... odpowiedzialny? - Jak najbardziej i muszę przyznać, że wielce się na to cieszę. Powinna pani częściej zwracać się do mnie „jaśnie panie", to wyraz szacunku, sama pani rozumie. Tak, w rzeczy samej, w pani interesie jest być dla mnie miłą

216 i okazywać mi sympatię. I to nie tylko w miejscach publicznych. Pani przyszłe życie zależy ode mnie. Można powiedzieć, że mam je w garści. Uniósł dłoń, a potem z rozmysłem zacisnął ją w pięść. Wpatrywała się w nią jak urzeczona, a potem rzekła: - Kiedy wychodziliśmy z domu, nie widziałam nigdzie Thornleya. Zdążył pan go zamordować? Spojrzał na nią z ukosa zaskoczony nagłą zmianą tematu. - Nie miałem sposobności, niestety. Czemu pani pyta? - Idealnie się składa. Sama to zrobię zaraz po powrocie - odparła i wyswobodziwszy dłoń, wróciła na dawne miejsce i usiadła obok matki. - Zapomniała pani dygnąć - upomniał Morgan, skłaniając przed nią głowę. - Pozory, panno Clifford. Proszę pamiętać o zachowaniu pozorów i o mojej reputacji. Miała pani być dla mnie miła. - Powiedziawszy to, obrócił się na pięcie i odszedł. Był z siebie bardzo zadowolony. Już dawno nie dopisywało mu tak dobre samopoczucie. Owszem, poprawił sobie nastrój kosztem Emmy, ale czuł się w pełni usprawiedliwiony. Przyglądanie się rozzłoszczonej Emmie sprawiało mu niewysłowioną przyjemność.

217 Niebawem okazało się jednak, że nie może dłużej jej się przypatrywać, ponieważ obstąpił ją tłum wielbicieli. Co najmniej tuzin młodych głupców ustawił się w kolejce do tego, by wpisać swoje nazwisko w jej karnecie. Jeden z dżentelmenów, o zgrozo, trzymał ów karnecik nad głową, a kilku innych durniów podskakiwało, by mu go wyrwać. Żenujące. Morganowi w jednej chwili zrzedła mina. Nadmierne zainteresowanie panną Clifford było niewątpliwe zasługą knowań jej przebiegłej babki albo niezawodna jak zwykle Sally Jersey zdążyła rozpuścić plotkę o tym, że markiz Westham jako opiekun panny zobowiązał się do zapewnienia jej pokaźnego posagu. Istniało, także inne, proste wytłumaczenie. Zgromadzeni w Almacku mężczyźni z pewnością nie są ślepi i podobnie jak on zauważyli, że Emma Clifford jest jedną z najpiękniejszych i najbardziej fascynujących kobiet, jakie kiedykolwiek pojawiły się na londyńskich salonach. Dobry nastrój nagle go opuścił. - Wydaje się krzepki i czupurny, ale nie jestem pewien, czy jeden wystarczy - stwierdził Cliff, przyglądając się nowemu nabytkowi. Sam nie wiedział, jak do tego doszło. W jednej chwili zamartwiał się o swoją ponurą przyszłość, a za moment wracał do domu bez pieniędzy

218 matki, za to z wytrenowanym do walk kogutem, klatką i workiem karmy. Zakupił też nowiuteń^ kie ostrogi. Małe, ale za to ostre jak brzytwy. Gdy; je sprawdzał, zranił się w palec. Po kilku bezowocnych próbach Rileyowi udało się wreszcie spacyfikować rozszalałego ptaka. Zamknąwszy go w drewnianej klatce, zdjął rękawice i rzekł: - Powiadam jeszcze raz, Plociuch Ben twierdzi, że to jego najwaleczniejszy zawodnik. W ogóle by nam go nie sprzedał, gdyby nie jego pani. Zagroziła, że go porzuci, jeśli natychmiast nie zmieni profesji. Takie już są te baby. Niech pan go więcej nie wypuszcza, bo znów będzie ambaras. - Chciałem go tylko pogłaskać - odparł nieco zakłopotany Clifford, nie przestając ssać skaleczonego palca. - Dałem mu na imię Harry. - Słyszał kto, żeby śmiercionośnego koguta nazywać Harry? Już bardziej pasowałoby Zabójca, choć i to nie najlepszy pomysł. Chce go pan udomowić? Jak ma walczyć na zabój, kiedy będzie myślał, że jest rodzinną maskotką? Kurak Harry. Słowo daję, dzieciak z pana - dodał szczerze Riley. Prostodusznemu i niedoświadczonemu paniczowi nawet nie przemknęło przez myśl, że lokaj ma go za idiotę. Nie zauważył też, że Riley odnosi się do niego bez należytego szacunku.

219 W jego oczach młody służący był światowcem. Zwłaszcza od czasu, gdy poprowadził go ciemnymi zaułkami do rudery Plociucha Bena. Cliff sądził w swej naiwności, że przy tak obytym kompanie nielicho się wzbogaci, a zatem stanie się samodzielny i nie będzie musiał wykonywać poleceń zgrai kobiet, które myślą, że uwiązały go sobie na smyczy. Ha! Już on im pokaże! - W szopie Bena okropnie cuchnęło - zaczął z innej beczki. - Wyszedłem, nim zdążyłem policzyć klatki. Jak sądzisz, ile Plociuch ma ptaszków? Riley wyszczerzył zęby w zbereźnym uśmiechu. - Dopóki go nie poznałem, wydawało mi się, że prawdziwemu mężczyźnie wystarczy jeden solidny ptaszek. Nasz znajomy chwali się, że ma ich ponad dwadzieścia. Cliff zachichotał jak uczniak. Bawiły go rubaszne żarciki. Ponadto kilka dni, a właściwie nocy temu zajęła się nim Jąkała Betty. Trwało to wprawdzie pięć minut i kosztowało go całe kieszonkowe, ale dzięki temu przestał być chłopcem. Riley skinął w stronę karafki, a potem za przyzwoleniem młodzieńca nalał im obu wina. Bawił się doskonale. Bratał się z wielkim państwem, a zamiast taniego sikacza popijał przednie trunki z piwnicy chlebodawcy. To omen,

220 zapowiedź czegoś wielkiego, początku nowego, lepszego życia, uznał.Temu durnemu młokosowi nie przyszło do głowy, że gdy sezon się skończy, wróci na wieś, a on, Riley, zostanie w Londynie o wiele bogatszy, a w dodatku z rozkręconym kogucim interesem. - Dokładnie dwa tuziny, nie licząc naszego Harry'ego - sprecyzował, wznosząc kieliszek. -Zaczniemy z jednym kurakiem, a kiedy Plociuch Ben przekona się, jak dobrze nam idzie, odstąpi nam pozostałe ptaki. Będziemy oddawać mu połowę dochodów z walk, aż je spłacimy. Potem się usamodzielnimy i zbijemy majątek. Czeka nas świetlana przyszłość, drogi chłopcze - dodał, przechodząc na familiarne „ty". Clifford wstawił klatkę do garderoby i zamknął drzwi. - Pewien jesteś, że Claramae nas nie wyda? Codziennie sprząta pokoje. - Nie martw się, już ja się nią zajmę. Dziewczyna dosłownie je mi z ręki. Pierwsze zawody odbywają się jutro wieczorem w piwnicy pubu przy Threadneedle Street. - Uhm... A co właściwie mamy robić? - Słuchaj uważnie. Ty przyniesiesz koguta. Ja przyjdę osobno i zacznę się nim zachwycać. Powiem, że chcę na niego postawić, a ty się zgodzisz. Tylko pamiętaj, nie pozwól, by inni

przyjmowali zakłady, bo nic nie będziemy z tego mieli, a jeśli Harry polegnie, będą kłopoty. - Jak to polegnie? Przecież będzie miał ostrogi. Boże chroń nas przed idiotami, rzekł w duchu lokaj. - Tak, ale jego przeciwnik będzie miał własne. To krwawy sport, a nie przelewki. - Racja - stropił się Cliff. Żałował, że już za późno, by się wycofać. - A kiedy Harry wygra, co potem? - Wystawimy go do kolejnych walk, ma się rozumieć. I tym razem będą na niego stawiać także inni. Nasz kogucik znów będzie zwycięzcą, a my dwaj zaczniemy się bogacić. A kiedy przejmiemy pozostałe ptaki... - A gdzie... gdzie będziemy je trzymać? - Spokojna głowa. To ogromny dom. Jest tu mnóstwo pokoi, do których nikt nie zagląda. Emma potrzebowała odrobiny wytchnienia. Wymówiwszy się zmęczeniem, wymknęła się z sali i ukryła na balkonie. Miała serdecznie dość wymuszonych uśmiechów oraz rozmów o pogodzie i pląsów z mężczyznami, którzy niemal zadeptali jej stopy, jako że taniec i prowadzenie rozmowy w tym samym czasie przerastały ich możliwości. Zgodnie z oczekiwaniami ofiary szantażu babki przysłały młodszych krewnych, którzy

222 zawarli z nią znajomość. Było także bodaj siedmiu innych zainteresowanych dżentelmenów. Emma cieszyła się, sądząc naiwnie, że to jej własna zasługa, lecz owa radość nie trwała długo. Bardzo szybko okazało się, że wszyscy bez wyjątku panowie są łowcami posagów. Pomiędzy komplementami i zachwytami nad jej „nieskazitelną cerą", „cudownymi oczami" i „niebywałym wdziękiem" każdemu udało się przemycić kilka mało subtelnych pytań na temat jej posagu. Dlaczego nie połapała się w tym wcześniej? Skoro markiz przystał na to, by oficjalnie stać się jej opiekunem, siłą rzeczy musi także ufundować jej posag. I to nie byle jaki. Idzie przecież o jego reputację. To dlatego nie kryje-do niej niechęci. Zgadzając się gościć ją i jej rodzinę pod swym dachem, postawił samego siebie w trudnej sytuacji. Teraz na pewno tego żałuje. Jak bardzo jej nie cierpi, skoro postanowił słono zapłacić, żeby się od niej uwolnić? Miał ją za zwykłą oszustkę. - Jak mogło do tego dojść? - szepnęła i bezwiednie objęła się ramionami. - I co teraz począć? - Jeśli mógłbym coś doradzić - usłyszała za plecami męski głos - zaproponowałbym, żeby znalazła pani inną kryjówkę. Najlepiej w jakimś bardziej odosobnionym miejscu.

223 Spłoszona Emma odwróciła głowę. - Z kim mam przyjemność? Proszę się pokazać! - Jarrett Rolin, do usług - odparł elegancko odziany dżentelmen. - Miło mi panią poznać, panno Clifford - dodał, ukłoniwszy się z galanterią. - Zapewne zastanawia się pani, skąd znam pani nazwisko. To proste. Poprosiłem pierwszego napotkanego młodzieńca o wskazanie najpiękniejszej kobiety na balu. Nie zdziwi się pani, jeśli powiem, że z jego ust natychmiast spłynęło pani imię. Emma przyjrzała się uważnie nieznajomemu. Był dość przystojny, choć nieco starszy niż na pierwszy rzut oka. Wyglądał na około czterdziestu lat. Intensywnie zielone oczy zdawały się migotać w świetle księżyca. - Obawiam się, panie Rolin, że nie mogę skorzystać z pańskiej rady. Jeśli za chwilę nie wrócę na salę, moja mama gotowa podnieść larum i wszcząć poszukiwania, a to byłoby krępujące. Uśmiechnął się, ukazując dwa rzędy równych, białych zębów. - O tak, matki potrafią być krępujące. Wiem coś na ten temat. Moja, niech jej ziemia lekką będzie, nazwała mnie kiedyś „skarbem" w obecności trójki szkolnych przyjaciół, których przywiozłem do domu na wakacje - wyjawił. - Musiałem sprać ich na kwaśne jabłko, żeby wybić

im z głowy pomysł zwracania się do mnie per „skarbie" przy każdej sposobności. Zachichotała szczerze rozbawiona. - Moja mama wołała na mnie niegdyś „Emmie-dziecino", a babka, kiedy się złości, do tej pory wykrzykuje, że jestem „krnąbrną dziewuchą". Nawet te kochające rodziny czasem wystawiają naszą cierpliwość na ciężką próbę. - Podobnie jak wieczór w Almacku. A może źle zrozumiałem powód, dla którego poszukała pani odosobnienia na balkonie. Swoją drogą nie powinna pani tu przebywać, a ja nie powinienem z panią rozmawiać. Nie zostaliśmy sobie formalnie przedstawieni. - Istotnie - przyznała, uzmysłowiwszy sobie, że pan Rolin ma rację. - Proszę nie mieć mi za złe. Przywykłam do wiejskich potańcówek, na których wszyscy dobrze się znają. Rzadko bywam w takich miejscach jak to. Lady Jersey niechybnie zabrałaby mi bilet wstępu, gdyby nas w tej chwili przyłapała. Nie wiedzieć czemu zupełnie mnie to nie martwi. - Przypuszczam, że to dlatego, iż przewyższa pani większość zgromadzonych w środku dam intelektem i brzydzi się pani jawnym matrymonialnym targiem, który się tam odbywa. - Pańskie słowa bardzo mi schlebiają - powiedziała szczerze.

- Niestety, znalazłam się w stolicy i w Almacku z tego samego przyziemnego powodu. Chyba pana nie szokuje ani nie oburza, że panna na wydaniu przyjeżdża do Londynu w nadziei na znalezienie męża? - Cóż za pokrzepiająca otwartość. Wypada mi jednak panią ostrzec, że nie każdy ceni sobie taką szczerość. Pozwoli pani, że odprowadzę ją na salę, ale tylko pod warunkiem, że jutro o piątej wybierze się pani ze mną na przejażdżkę. Podała mu ramię. - Czy ktoś z pańskiej rodziny zna moją babkę, Fanny Clifford? - Nic mi o tym nie wiadomo. Rodzice od wielu lat nie żyją, nie mogę zatem ich zapytać. Czy to ważne? Odtrąci mnie pani, jeśli się okaże, że nasze rodziny nie miały przyjemności się poznać? - Wręcz przeciwnie, panie Rolin - odparła z uśmiechem Emma. - Pozwolę się panu odwiedzić. Wie pan, gdzie się zatrzymaliśmy? - Gapa ze mnie. Zapomniałem zapytać o najważniejsze. - Poprowadził ją wzdłuż rzędu krzeseł do miejsca, w którym siedziała Daphne. Wdowa Clifford rozglądała się na boki wyraźnie zaniepokojona przeciągającą się nieobecnością córki. - A więc, gdzie panią znajdę? - W rezydencji markiza Westhama przy Grosvenor Square. Na pewno pan o nim słyszał.

- Poznałem go osobiście. Zdaje się, że markiz właśnie ku nam zmierza. Obawiam się, że jego marsowa mina nie wróży niczego dobrego. Rolin puścił ramię Emmy i ukłonił się Morganowi Drummondowi. - Witaj, Westham. - Rolin - odezwał się szorstko Morgan. - Nie wiedziałem, że zostałeś przedstawiony mojej podopiecznej. Właśnie jej szukałem. Dziękuję, że zechciałeś sprowadzić pannę Clifford z powrotem na salę. - Zaniedbujesz swoje obowiązki. Nie trzeba było spuszczać jej z oka. Nie martw się, jak zwykle cię wyręczyłem i uczyniłem to z ogromną przyjemnością. Dużo czasu upłynęło od naszego ostatniego spotkania... - Jak dla mnie nie dość dużo. Wybacz, ale chciałbym zamienić słowo ze swoją protegowaną. Rolin skłonił głowę i powiedział: - Do zobaczenia jutro, panno Clifford. Będę z niecierpliwością liczył godziny do naszego spotkania. Tymczasem, Westham. Miło cię było spotkać, jak zawsze. - Z tymi słowy odwrócił się i zniknął w tłumie. Nie zniknęło jednak nieznośne napięcie, które towarzyszyło rozmowie mężczyzn. - Pozwoli pan, że się oddalę - zaczęła pospiesznie Emma, kiedy zorientowała się, że

Morgan zamierza otworzyć usta zapewne po to, by powiedzieć coś nieprzyjemnego. - Obiecałam ten taniec panu Levertonowi. Nie chcę, żeby na mnie czekał. A może ma pan coś także przeciwko niemu? Jego stryjeczny dziadek był ponoć oddanym przyjacielem babci. W odpowiedzi markiz uraczył ją szyderczym uśmiechem, który oszpecił jeszcze bardziej jego nachmurzone oblicze. - Wybornie. Kolejny nieszczęśnik zmuszony szantażem, by uderzyć w konkury. Nie przeszkadza to pani? - Ani trochę. Od przybytku głowa nie boli, zna pan to powiedzenie. - Postąpiła naprzód i pomachała do pulchnego, rudowłosego młodziana, który wypatrywał jej w tłumie. Ktoś powinien mu doradzić, że pora sprawić sobie binokle. - Tutaj, panie Leverton! - Porozmawiamy później - szepnął jej do ucha Drummond - i niech pani sobie wybije z głowy przejażdżkę z Rolinem. - Nie porozmawiamy i niczego nie będę wybijała sobie z głowy! - odparła hardo i pobiegła ratować Levertona. Biedak potknął się o donicę. Niewiele brakowało, a runąłby jak długi na podłogę. - Powiadam raz jeszcze, Fanny - rzekł z powagą sir Edgar, przyjmując od wspólniczki

szklaneczkę brandy - nie ma powodu, żebyś jechała ze mną na jutrzejsze spotkanie. - A ja ci powiadam, drogi przyjacielu, że musimy ustalić, którego z moich znajomków będzie nam najłatwiej upolować. Zastawiłeś sidła na Hatchera i chwała ci za to, ale nie możemy na nim poprzestać. Toż to czyste świętokradztwo. Po co ograniczać się do jednej ptaszyny, skoro pcha się nam w ręce całe stado durnych gołąbeczków? - Lepszy wróbel w garści niż kanarek na dachu, by pozostać przy ptasiej przenośni. Zachłanność nie popłaca - przekonywał, choć jeszcze niedawno sam myślał tak jak ona. - Poza tym, skoro ich tak dobrze znasz, po cóż ci moja opinia? - A kto twierdzi, że potrzebna mi twoja opinia? - Zdjęła kapcie i oparła stopy o otomanę. -Nie o to idzie. Rzecz w tym, że będą chcieli zobaczyć dowód, a nie sądzisz chyba, że uwierzą, jeśli im powiem, że to ja odkryłam formułę zamiany metalu w złoto. Ty byś mi uwierzył? Pan Marmington przyjrzał się uważnie niedbałej pozie Fanny i szklaneczce brandy, którą opierała o zapadnięty brzuch. - Raczej nie. - Właśnie. Wiedziałem, że przyjmiesz moje rzeczowe argumenty. Cieszę się, że się rozumiemy. A teraz pokaż mi je jeszcze raz - poleciła Fanny.

Edgar podał jej sakiewkę z miną cierpiętnika. - Widziałaś je już trzy razy, Fanny. Nie zmieniło się od wczoraj. - Hm... ciężkie... - mruknęła, obracając w dłoni grudkę złota. - Wygląda tak przekonująco, że nawet gdyby nie było prawdziwe i tak bym uwierzyła, że jest. Jest warte co najmniej pięćset funtów. Skąd wziąłeś tyle pieniędzy? - Powiedzmy, że przyjaźniłem się ongiś z kilkoma zamożnymi damami, które nie szczędziły mi cennych prezentów. Przetopiłem niektóre z nich. Ot i cała tajemnica. - A niech mnie, stary wygo! - Zachichotała skrzekliwe. - Będziemy się przednio bawić, zobaczysz, mój złociutki. - Dość się w życiu nabawiłem, droga Fanny. Teraz potrzebne mi są wyłącznie pieniądze. - Jak nam wszystkim, Edgarze, jak nam wszystkim. Wypijmy za powodzenie naszej misji. Peny Shepherd, hrabia Brentwood, nie mógł uwierzyć własnym oczom, gdy, przejeżdżając obok Almacka, wypatrzył wśród powozów pojazd z herbem Westhamów. Czyżby jego stary druh podpierał ściany w tej świątyni obłudy? Niewiarygodne, ale możliwe. Nie darowałby sobie, gdyby tego nie sprawdził. Nie bywał tu od lat, mimo to co roku przysyłano mu karnet wstępu. Wprawdzie nie miał go

230 przy sobie, niemniej był w stu procentach pewien, że nie zostanie odesłany z kwitkiem. W końcu jest jedną z najlepszych partii w mieście, czyż nie? Jego pojawienie się na sali wywołało zrozumiałe poruszenie wśród polujących na mężów córek i mam. Nie zważając na zamieszanie, Peny włożył do oka monokl i omiótł wzrokiem tłum gości. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda, orzekł w duchu. Coraz gorzej radził sobie z życiową monotonią. Nic go już nie cieszyło. Miał garstkę znajomych, ale żadnych prawdziwych przyjaciół. Odkąd Drummond zakopał się na wsi... Aha! Jest! Wypatrzył Morgana mniej więcej na środku parkietu. Westham nie podpierał ścian, lecz jeden z filarów, a jego oczy ciskały gromy na każdego, kto śmiał spojrzeć w jego stronę. Wyglądał jak chmura gradowa. Przemierzywszy dziarsko dzielącą ich pdleg-łość, hrabia skłonił się nisko przed markizem i rzekł: - Widzę, że podniosłeś swój słynny grymas do poziomu dzieła sztuki. Jest o wiele groźniejszy niż wtedy, gdy widziałem cię po raz ostatni. Mogę spytać, kto nadepnął ci dziś na odcisk, przyjacielu? Morgan Drummond nie zareagował od razu. Głównie dlatego, że od dawna ćwiczył się w nieokazywaniu gwałtownych emocji. Poza tym

panna Clifford tak mu się dała we znaki, że nic nie było w stanie wzburzyć go jeszcze bardziej. Zamiast się odezwać, przyjrzał się uważnie hrabiemu. Nie sądził, że się jeszcze kiedyś spotkają. A jednak. Shepherd nic się nie zmienił. Nadal miał na głowie burzę niesfornych blond włosów, te same roześmiane zielone oczy i mocno zarysowaną szczękę. Wciąż był wysoki i smukły. Policzek przecinała blizna długa na pięć cali. - I co dalej, Peny? Zagadnąłeś mnie, a teraz rzucisz mi w twarz rękawiczkę i wyzwiesz mnie na kolejny pojedynek? - Pojedynek?! - Uśmiechnął się lekko Brentwood. - Bracie, a po co? - Rozłożył ramiona. - Spójrz, nie jestem nawet odpowiednio ubrany, choć mój krawiec raczej by się z tym nie zgodził. - Paskudna blizna, Perry - rzekł Morgan. Sam również miał dwie, tyle że mniej widoczne. - Przeciwnie, staruszku. To nie blizna, to ozdoba. Powinieneś wiedzieć, że dzięki niej zyskałem na popularności. Damy ją uwielbiają, pojmujesz... Zresztą nie tylko damy. Sam uważam, że dzięki niej jestem uroczy. Żadna mi się nie oprze. Przestań się wreszcie boczyć - dodał, dotknąwszy ramienia Drummonda. - Nie przywitasz się jak należy ze starym druhem? - Przyznaję, brakowało mi twoich wygłupów. Niestety, nie da się odwrócić czasu. Prawda

jest taka, że omal się nie pozabijaliśmy - zauważył markiz. - Gruba przesada. Nawet gdybyśmy próbowali, żaden z nas nie byłby w stanie tego dokonać. Ale, ale, dawno chciałem zapytać cię o coś w związku z naszym ówczesnym zatargiem. Od lat nie daje mi to spokoju. - Chciałbyś wiedzieć, dlaczego wróciłem na wieś? To proste: nie czułem się godny przebywania wśród cywilizowanych ludzi. Nie z moim zapalczywym charakterem. Przez mój przeklęty temperament omal nie zginął człowiek, w dodatku mój najlepszy przyjaciel. Shepherd spoglądał ze zdumieniem na West-hama, a potem się roześmiał. Tak głośno, że zwróciło się ku nim kilka głów. - I to wszystko? Dlatego wyjechałeś? Zawsze mówiłem, że jesteś nieobliczalnym durniem. Do diaska, Morgan, obaj byliśmy tak pijani, że słanialiśmy się na nogach. Twój przeklęty temperament nie miał z tym nic wspólnego. Za dużo wypiliśmy i postąpiliśmy głupio i nieodpowiedzialnie. Obydwaj. Poza tym nie mogliśmy się pozabijać. Przypomnij sobie, ledwo trzymaliśmy się w pionie, a kiedy sekundanci omawiali warunki, my dwaj zwracaliśmy na trawę resztki kolacji. Aż dziw, że w tym stanie zdołaliśmy się nawzajem zranić. Dałbyś wreszcie pokój, stary ośle. Umartwiałeś się przez pięć lat. Nie masz

jeszcze dość? Bo jeśli tak, to może wróćmy do mojego pytania? Morgan poczuł niewyobrażalną ulgę. Odniósł wrażenie, że ktoś zdjął mu z barków ogromny ciężar. - Jesteś niespełna rozumu, Peny, to pewne jak amen w pacierzu. Powinieneś mnie nienawidzić. Machałem szpadą jak szalony. Niewiele brakowało, a wydłubałbym ci oko. - Nie pozostałem ci dłużny. Już zapomniałeś, jak próbowałeś przede mną uciekać? Na swoje nieszczęście odwróciłeś się do mnie plecami. Idę o zakład, że moje ostrze dosięgło cię w zadek. Całą podróż do Westham odbyłeś, leżąc na brzuchu, co? Przyznaj się. Morgan uśmiechnął się szeroko. - Do diabła, cały miesiąc musiałem kłaść sobie na krzesło poduszkę, nim usiadłem. Oficjalnie przyznaję się tylko do rany na ramieniu. Naturalnie nie wspominam, że zadałem ją sobie sam, kiedy niechcący nadziałem się na własną szpadę. Zgroza! - Nie inaczej. Niezły tworzyliśmy duet. Pewnie do tej pory nazywają nas parą nieokrzesanych pomyleńców. - I słusznie, bo nie grzeszyliśmy wówczas rozumem. Zdaje się, że omówiliśmy już wszystkie żenujące szczegóły. - Z wyjątkiem jednego.

- Jakiego? Czy to ma związek z pytaniem, które chciałeś mi zadać? - Owszem. Otóż w żaden sposób nie mogę sobie przypomnieć, jak miała na imię dziewczyna, o którą kruszyliśmy kopie. - Niech skonam! Ty też zapomniałeś? Parsknęli śmiechem, lecz rychło spoważnieli. - Pamiętam za to, czego dopuścił się Jarrett Rolin - ciągnął hrabia. - Był twoim sekundantem, a mimo to nie próbował nas odwieść od tego idiotycznego pomysłu. Wręcz przeciwnie, robił, co mógł, żeby jeszcze bardziej nas skłócić. Freddie zdradził mi później, że Rolin nie chciał dopuścić do rozmowy o załagodzeniu sporu. Ponoć cała sytuacja niepomiernie go ubawiła. Śmiał się z nas za naszymi plecami. Dasz wiarę? Gdyby któryś z nas zginął, uznałby to, jak sądzę, za powód do fetowania. Niestety dotarło to do mnie dopiero wtedy, gdy wytrzeźwiałem, a ty zdążyłeś wyjechać z Londynu. - Ze mną było podobnie. Nawet nie wiesz, jak żałuję, że poznaliśmy się na nim tak późno. I pomyśleć, że uważaliśmy tę dwulicową szuję za naszego mentora. Gdybym nie słuchał jego podszeptów, nie byłoby żadnego pojedynku, ale cóż, mogę winić tylko siebie i własną głupotę. - Nie oceniaj się zbyt surowo. Byliśmy młodzi i naiwni. Chcieliśmy wierzyć w jego sympatię i dobrą wolę. Najgorsze, że wciąż jest przyjmowany

na salonach i nadal stosuje wyrachowane gierki. Najwyraźniej uważa się za lepszego od innych. Chciałbym doczekać dnia, w którym ktoś zabawi się jego kosztem. - Kiedy go tu dziś spotkałem, dałem mu wyraźnie do zrozumienia, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. - Miejmy nadzieję, że to wystarczy. Raz udało mu się z nas zakpić, więc prawdopodobnie zmieni obiekt zainteresowania. Rozgryzłem go. Jest przystojny i potrafi czarować otoczenie niewymuszonym wdziękiem. W dodatku pochodzi z wpływowej rodziny. Jego główny problem to nuda. Nie znosi monotonii, dlatego nieustannie szuka nowych wrażeń. Domyślam się, że pociąga go zwłaszcza to, co nieosiągalne, ale kiedy już to dostanie, przestaje mu na tym zależeć. Tak było w naszym przypadku. Gdy znużyło go nasze towarzystwo, zwrócił nas przeciwko sobie i pozbył się kłopotu. Drummond zerknął na pannę Clifford. Jest piękna i od dziś uchodzi za jego podopieczną. Czyżby Rolin upatrzył ją na kolejną ofiarę? Bardzo prawdopodobne. Poprzysiągł sobie, że nie dopuści do tego, by Jarrett wyrządził jej krzywdę. Ujął Peny'ego za łokieć. - Znajdźmy jakieś ustronne miejsce i napijmy się wina. Co ty na to? Opowiesz mi, skąd się tutaj

236 wziąłeś. Przecież nie szukasz żony. Uwierzę we wszystko, ale nie w to. Znam twoje poglądy na temat małżeństwa. - Nie dam się usidlić. Przyszedłem, - żeby znaleźć ciebie. - Mnie? Jak to? Jestem w Londynie dopiero od wczoraj. Nie mogłeś wiedzieć... Że też od razu na to nie wpadłem! Sir Willard Humphrey, były zwierzchnik admiralicji. Jest twoim wujem, prawda? - Błyskotliwy, jak zwykle. Zgadza się. Wuja-szek wezwał mnie do siebie dziś po południu. Zaaferowany, uraczył mnie opowieścią o pewnej starej szantażystce, po czym kazał mi zalecać się do jej wnuczki. Wspomniał przy tym, że obie panie zatrzymały się w twojej rezydencji. Wyobrażasz sobie moje zdziwienie? Gdy się dowiedziałem, że wróciłeś do Londynu, pomyślałem, jechał sęk reputację wuja, muszę odnowić przyjaźń z moim starym druhem. - Cieszę się, że to zrobiłeś, Peny. Zatem wuj postanowił złożyć cię w ofierze, aby odkupić własne grzechy? Być może poczujesz się lepiej, jeśli powiem, że nie przyłożyłem ręki do spisku. Jestem całkowicie niewinny, by nie powiedzieć poszkodowany. Pamiętasz Thornleya? To jego sprawka. Jeśli zaginie w tajemniczych okolicznościach, możesz być pewien, że miałem w tym swój udział.

237 Hrabia Brentwood poklepał markiza po ramieniu i podał mu kieliszek. - Coś mi się zdaje, że to długa historia. Nie mogę się doczekać, by ją usłyszeć. Potem pokażesz mi Cliffordównę. Padnę jej do stóp i spełnię swoją powinność wobec rodziny. A tak między nami, co jest z nią nie tak? Ma za duże zęby? Zeza? A może jej cera nie jest wystarczająco nieskazitelna? Morgan wskazał głową w kierunku parkietu. - Widzisz tę czarnulę z perłami we włosach? Peny Shepherd włożył monokl i spojrzał na Emmę, która uśmiechała się w tańcu do rudowłosego partnera. - A niech mnie! Co za smakowity kąsek! Chwała ci, wuju Willardzie. Dla niej gotów jestem poświęcić umiłowaną wolność. Aby ratować krewnego, rzecz jasna. W takich razach nie wypada odmawiać wsparcia, czyż nie? Westham był niezmiernie rad z tego, że odzyskał przyjaciela, niemniej w tej chwili z chęcią przetrąciłby Perry'emu szczękę. Może przestałby się tak głupio szczerzyć. Późnym wieczorem Thornley wybrał się na codzienną inspekcję domu. Przemierzając niespiesznie korytarze, postanowił przenieść gości na trzecie i czwarte piętro. Chodziło przede wszystkim o to, by lokatorzy nie wadzili jego

238 chlebodawcy. Poza tym nie wypadało, by niezamężne kobiety zajmowały pokoje tuż obok sypialni gospodarza. Ponieważ Claramae nie spodobał się pomysł dzielenia pokoju z inną pokojówką, obiecał umieścić ją na dodatkowym posłaniu w garderobie, z której korzystały panna Clifford i jej matka. Po namyśle doszedł do wniosku, że starsza pani Clifford oraz sir Edgar ze względu na podeszły wiek powinni jednak zostać na starym miejscu. Częsta wspinaczka po schodach z pewnością przysporzyłaby im kłopotu. Ułożywszy w głowie plan na kolejny dzień, uznał, że może z czystym sumieniem udać się do kuchni i zaprosić panią Timon na szklaneczkę sherry. Hazel była w swoim żywiole mimo obecności Gastona w kuchni. Miała do dyspozycji większą niż zwykle liczbę służących, którymi mogła komenderować, a pracy było całe mnóstwo. Trzeba było planować jadłospisy, czyścić srebra i prać bieliznę, ale nareszcie nie musiała robić tego wszystkiego osobiście. To był długi i męczący dzień, na szczęście wszystko skończyło się pomyślnie i znów zapanował względny porządek. Spałby całkiem spokojnie, gdyby nie jeden drobny szczegół... - Riley? - zawołał, zauważywszy nieopodal powód swego utrapienia. - Dokąd to? Stój. Mam z tobą do pomówienia.

239 - Dobry wieczór, panie Thornley - odparł grzecznie młodzieniec. Majordomus zatrzymał się i zmarszczył nos. - Co to za obrzydliwa woń? Zalatuje od ciebie jak z kurnika. Lokaj spuścił głowę. Jego umysł pracował na zdwojonych obrotach, by wymyślić jakieś sensowne wytłumaczenie. - Właśnie szedłem się umyć - wybrnął w końcu. - Pomagałem Claramae skubać kurczaki na obiad. Stąd ten nieprzyjemny zapach. - Mrugnął porozumiewawczo. - Mam do niej słabość. Łże jak pies, pomyślał Aloysius. Claramae cały dzień zajmowała się porządkami oraz paniami Clifford. Ten gałgan oczywiście nie mógł o tym wiedzieć, jako że od rana uganiał się po mieście za paniczem Cliffordem. I jeszcze ma czelność uśmiechać się jak niewiniątko. - Doprawdy, nicponiu? Skubałeś kurczaki o północy? W dodatku odziany w liberię? Cóż, niełatwo nabrać pana Thornleya, stwierdził w duchu Riley, lecz postanowił robić dobrą minę do złej gry i brnąć w kłamstwo. - Tak, wiem, że to późna pora, ale ostatnio brakuje mi czasu. Pan markiz polecił mi stale pilnować młodego pana Clifforda. Miałem się go uczepić jak rzep psiego ogona i zrobiłem, jak mi kazano. Dlatego korzystam z każdej okazji, by przypodobać się Claramae.

240 - Przypominam, że od czasu powrotu markiza mamy dwa razy więcej służby. Nie brak rąk do pracy. Mógłbym cię z miejsca zwolnić i nikt nawet by nie zauważył twojej nieobecności. Zresztą mogłem to zrobić o wiele wcześniej i idę o zakład, że również nie dostrzegłbym różnicy. Nie przy twojej skłonności do próżniactwa. - Tak, panie Thornley. Dobrze o tym wiem -odparł pospiesznie Riley, choć miał ochotę powiesić majordomusa głową w dół nad legowiskiem żmij. - Jestem panu dozgonnie wdzięczny za to, że zechciał mnie pan zatrzymać. Co miesiąc posyłam wypłatę siostrze. Od tych pieniędzy zależy los jej maleństw. Żyją tylko dzięki panu i co dzień wychwalają pana pod niebiosa w swoich modlitwach. Och, gdyby pan to słyszał... - Z pewnością bym się nie wzruszył, zwłaszcza że to wyssane z palca brednie. Byłbym zobowiązany, gdybyś zechciał nie robić ze mnie durnia. A teraz zdradź mi z łaski swojej, dokąd wybrał się dziś pan Clifford. - Obyło się bez przygód i ekstrawagancji. Głównie dzięki temu, że nie odstępowałem go na krok i pilnowałem, by nie popełnił głupstwa. Zachowywaliśmy się bardzo przyzwoicie. Skończyło się na kilku butelkach w pubie Oxford Arms. Swoją drogą, wyjątkowo interesujące miejsce...

241 - Daruj sobie szczegóły. Czy pan markiz wyjaśnił ci, dlaczego masz mu składać sprawozdania z poczynań pana Clifforda? - Nie, tego mi nie wyjawił. Nakazał mi jedynie pilnować, by panicz nie wplątał się w żadną kabałę. I niech mi wolno będzie powiedzieć, że moim zdaniem nie mógł wybrać lepiej. - Och, naturalnie, mój drogi - zakpił Aloysius. - Szczególnie że nie raz udowadniałeś, że kłopoty to twoja specjalność. To jakby wilkowi kazać pilnować owcy. Było grubo po północy, gdy stłumiwszy ziewnięcie, panna Clifford spojrzała w karnecik. Jeszcze tylko dwa tańce i będzie mogła wrócić do domu, zdjąć pantofle i pozbyć się niewygodnego ubrania. Miała ochotę rzucić się na łóżko i nie wstawać co najmniej do piątku. - Z kim teraz zatańczysz? - spytała matka, spoglądając na nią z niekłamaną dumą. - Zrobiłaś dziś furorę, skarbie. Wiedziałam, że tak będzie, ale cieszę się, że mogłam zobaczyć to na własne oczy. - Dziękuję, mamo - odrzekła Emma, choć wiedziała, że zawdzięcza popularność zabiegom babki oraz plotkom o posagu, który rzekomo zobowiązał się ufundować dla niej markiz. Nie napawało jej to optymizmem. Zaczęła się poważnie zastanawiać nad tym, czy przyjazd do

242 stolicy miał jakikolwiek sens. Prawdę mówiąc, nie mogła sobie przypomnieć, czemu jej się wydawało, że korzystny mariaż rozwiąże wszystkie jej problemy i zapewni godziwy byt rodzinie. Natomiast dobrze zapamiętała słowa babki: „Nie zapominaj, że małżeństwo to dożywotnie kajdany". Po dzisiejszym wieczorze Emma doszła do wniosku, że jeśli wszyscy mężczyźni są tacy jak ci, których poznała w Almacku, to woli zostać starą panną i zwiędnąć w otoczeniu gromadki kotów. - Nie mam partnera do kolejnego tańca - powiedziała po chwili zadumy. - Sądziłam, że poprosi mnie pan Rolin, ale zdaje się, że już wyszedł. Daphne wydęła usta. - Co się stało? - zdziwiła się Emma. Matka bardzo rzadko wyrażała otwarcie dezaprobatę. - Nie lubisz go? - Nie w tym rzecz. Nie mnie o tym sądzić, ale... - Nie tobie? A komu? Przecież jesteś moją mamą. Kto jak nie ty powinien doradzać mi w takich sprawach? - Na przykład babka. Wiesz, co by o nim powiedziała? Skrzywiłaby się i rzekła: Bierz go sobie, jak chcesz, ale wiedz, że jest jedną nogą w grobie.

243 - Ależ, mamo, przecież wcale nie jest taki stary. - Pamiętam go z czasów swojego pierwszego sezonu. Nie pozwolę, żebyś wyszła za kogoś w wieku własnego ojca, Panie świeć nad jego duszą. Gdyby żył, on i pan Rolin byliby równo-latkami. - Nie ma powodu do obaw, mamo. Nie poprosił mnie o rękę, tylko o przejażdżkę. Mówisz zupełnie jak markiz. Nie pojmuję, dlaczego oboje tak się uwzięliście na pana Rolina. - Morgan Drummond też sądzi, że jest dla ciebie za stary? - Nie wiem, co sądzi, ale najwyraźniej za nim nie przepada. O wilku mowa. - Morgan zbliżał się do nich w towarzystwie przystojnego blondyna, na którego ustach błąkał się szelmowski uśmieszek. - Pewnie chce wracać do domu. Błagam cię, mamo, nie odmawiaj. Marzę o tym, by jak najszybciej opuścić to miejsce. - Nie podoba ci się tu? Tylko nie mów o tym Sally. Byłaby mocno zawiedziona. Powiedziała mi w zaufaniu, że frekwencja w Almacku z roku na rok spada, a ona tak uwielbia być patronką. - Lady Jersey uwielbia wyłącznie samą siebie. Emma wstała i dygnęła, lekko pochylając głowę. Gdy ją uniosła, zaniemówiła ze zdziwienia. Jak to możliwe? Markiz zmienił się nie do poznania w ciągu trzech kwadransów. Wyglądał

o wiele młodziej. Zachowywał się swobodnie, a błękitne oczy błyszczały. W dodatku się do niej uśmiechał... - Panie pozwolą - zaczął, skłoniwszy głowę - Peny Shepherd, hrabia Brentwood, mój serdeczny przyjaciel i nicpoń pierwszej wody. Peny, oto pani Daphne Clifford i jej córka, panna Emma Clifford. Peny z pewnością wyda jej się darem niebios, pomyślał z satysfakcją Morgan. Jakież będzie jej rozczarowanie, kiedy się dowie, że znalazł się tu za sprawą wuja. - Niezmiernie nam miło pana poznać. - Obie kobiety ukłoniły się hrabiemu. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Brentwood pochylił się nad dłonią Emmy. - Winien jestem Westhamowi dozgonną wdzięczność za to, że zechciał mnie pani przedstawić. Może damy po nim na imię naszemu drugiemu synowi? Co pani o tym sądzi? Jako że jestem dość próżny, pierworodnego nazwiemy oczywiście Peny. - Jestem przekonana, że pan markiz będzie uszczęśliwiony - odparła bez namysłu Emma, próbując uwolnić rękę. - Myśli pan, że zdążymy ze ślubem przed końcem tygodnia? Markiz bardzo na to nalega. Przypuszczam, że chętnie by się uwolnił od niechcianej podopiecznej. - Emmo! - wykrzyknęła wielce przerażona Daphne. - Jak możesz?

Brentwood odwrócił się do przyjaciela. - Niech skonam, Westham, czy zbyt długi pobyt na prowincji zmącił ci rozum? Sądziłem, że będziesz chciał zatrzymać tę uroczą młodą damę dla siebie. I co słyszę? Zamierzasz się pozbyć takiego skarbu? Cóż, skoro jesteś tępy, twoja strata. Z rozkoszą zdejmę ci kłopot z głowy. - Doprawdy? - Markiz nadal się uśmiechał. -Zanim dasz na zapowiedzi, radziłbym ci jednak opowiedzieć pannie Clifford o swoim drogim krewnym. Jestem pewien, że będzie zachwycona. - To był cios poniżej pasa. Nie wiedziałem, że jesteś zdolny do takiej perfidii. - Peny przeniósł wzrok na Emmę. - Kto wie, może ku uciesze starego przyjaciela zaskoczę samego siebie i naprawdę się pani oświadczę. - To czcze obietnice, panno Clifford. Niech pani nie daje im wiary. Jeszcze godzinę temu utrzymywał, że nigdy się nie ożeni - ostrzegł Morgan. - Zdrajca! Niestety mówi prawdę. Ale pewnie sama się pani domyśliła? - Podał jej ramię. -Sugeruję, żebyśmy darowali sobie taniec i udali się na balkon. Zaczerpniemy świeżego powietrza, a przy okazji poddamy szczegółowej analizie tego tu niepoprawnego Westhama. Co pani na to? - Naturalnie, z przyjemnością - odparła Em-

ma, spoglądając z wyrzutem na markiza. - Proszę mi opowiedzieć o swoim krewnym - dodała, gdy odeszli w stronę balkonu. - Pan markiz najwyraźniej nie może się doczekać, kiedy wyjawi mi pan jego nazwisko, mam jednak poważne obawy, że już je gdzieś słyszałam. W związku z tym proponuję, byśmy przerwali tę niedorzeczną farsę, nim pan markiz skręci się ze śmiechu. Nie chciałabym, aby mój szacowny opiekun zrobił z siebie pośmiewisko. Fanny i Edgar wychodzili chwiejnym krokiem z bawialni, gdy lokaj otworzył drzwi i w westybulu pojawili się markiz oraz panie Clifford. - Zmykajmy, nim nas zobaczą. - Starsza pani zamierzała mówić szeptem, lecz z powodu nadmiernego spożycia brandy jej słowa zabrzmiały niczym wystrzał z armaty. Pan Marmington się skrzywił, po czym, chwyciwszy towarzyszkę za ramię, pociągnął w stronę schodów. - Mamo Clifford! - zawołała donośnie za nimi Daphne. - Zaczekaj! - Coś się święci - skonstatowała po cichu jej teściowa. - Widziałeś? Nawet się nie zatrzymała, żeby zrobić słodkie oczy do Thornleya. - Och, jak to dobrze, że jeszcze nie śpisz! - wy-sapała wdowa, kiedy dołączyła do nich na półpiętrze. - Dobry wieczór, sir Edgarze.

- Dobry wieczór. - Skłonił głowę i natychmiast tego pożałował. Zaczynał czuć, że powoli traci kontrolę nad kończynami. - Panie pozwolą, że się pożegnam. - Chwycił oburącz za poręcz i zaczął się wspinać z mozołem na kolejne piętro. - Pędzi biedaka po gorzałce. - Fanny zachichotała i sama przytrzymała się balustrady. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz była nietrzeźwa. Dziwne, a zarazem piękne uczucie, stwierdziła w duchu. - Jak wam upłynął wieczór? Założę się, że Emma nie mogła się opędzić od zalotników. - Och, to było straszne, mamo Clifford. Wprost okropne! Moja niewdzięczna córka, a twoja wnuczka śmiertelnie obraziła markiza! Seniorka wychyliła się i spojrzała w stronę holu. - Hm... Na szczęście oboje uszli z życiem. Oho, spójrz. Wchodzą do gabinetu sami, bez przyzwoitki. O co poszło? Czyżby znowu zamierzał wyrzucić nas na ulicę? - Nie mam pojęcia, ale powiadam ci, że zanosi się na wielką burzę. W drodze powrotnej nie zamienili słowa. Za to ich oczy ciskały gromy. Dokąd idziesz, mamo Clifford? Nie zostawiaj mnie, musimy pomówić. - Nie wydaje mi się, żeby to był odpowiedni moment, droga synowo. Chyba że chcesz ćwi-

248 czyć sztukę konwersacji, kiedy będę trzymała głowę nad nocnikiem. - Z tymi słowy Fanny okręciła się na pięcie i niemal biegiem pokonała schody. - Napije się pani sherry? - zapytał Morgan, biorąc do ręki karafkę. - Nie, dziękuję. - Emma usiadła w jednym ze skórzanych foteli, które stały przy kominku, i zdjęła rękawiczki. Była tak zła, że panowała nad sobą z najwyższym trudem. - Dobrze, zatem porozmawiamy, że się tak wyrażę, na sucho. - Markiz uśmiechnął się, nie kryjąc zadowolenia. - Zrobił pan to umyślnie! Nie wytrzymała i podniosła głos. Nie mogła znieść widoku satysfakcji, który malował się na jego przystojnej twarzy. - Co mianowicie? Odkąd przyjechałem wczoraj do Londynu, jestem zajęty tak wieloma sprawami... - Doskonale pan wie, co mam na myśli. Przedstawił mnie pan hrabiemu, mimo że pojawił się w Almacku z rozkazu wuja. W dodatku hrabia Brentwood jest pańskim przyjacielem. Pewnie śmialiście się ze mnie do rozpuku. - Nie pozostała nam pani dłużna. - Ujął się za podbródek, próbując wyglądać poważniej i dostojniej. Czy był onieśmielający? Miał nadzieję,

249 że tak. W końcu nosił tytuł markiza. Tytuł, który na tej konkretnej młodej kobiecie nie robił najmniejszego wrażenia. - Była pani zabawna, nie przeczę, czuję się jednak w obowiązku panią ostrzec. Jeśli nie będzie pani bardziej uważać na to, co mówi, niebawem zacznie pani uchodzić za łatwą. - Nie obchodzi mnie to. Już teraz nie cieszę się dobrą opinią. Jedni uważają mnie za latorośl przebiegłej staruszki, która nie zawaha się przed szantażem, inni chcą się ze mną ożenić wyłącznie ze strachu lub dla posagu. - Typowo niewieście rozumowanie, pozwolę sobie zauważyć. Z tego co mi wiadomo przybyła pani do stolicy w pogoni za bogatym mężem. A. może się mylę? Mogłaby mnie pani oświecić, dlaczego kobiecie wolno polować na majętnego małżonka, natomiast mężczyźnie nie przystoi szukać majętnej żony? Czemu w przypadku mojej płci jest to godne potępienia? Doprawdy nie rozumiem. - Nie wiem... ale... tak już jest. - Cóż, brak pani argumentów. Dlaczego mnie to nie dziwi? Na pocieszenie powiem, że Peny nie był zniechęcony poczynaniami pani babki. Przeciwnie, uznał je za intrygujące. Powinna pani czuć się zaszczycona. Hrabia zazwyczaj postaje niewzruszony. Nie poświęca kobietom tyle uwagi ile poświęcił pani.

250 Wiedziała, że w tej słownej batalii zyskał nad nią niejaką przewagę. Postanowiła przejść do ataku. - Pan Shepherd powiedział mi o waszym pojedynku. To przez pana ma bliznę na policzku. Nic dziwnego, że poczucie winy kazało panu uciec na wieś. A może pięć lat odosobnienia to za mało? Walka na śmierć i życie po pijanemu? I śmie pan potępiać moją babkę? Niepoprawna staruszka pragnie się jedynie zabawić, a pan niemal pozbawił życia najlepszego przyjaciela. Morgan otworzył usta, by jej uzmysłowić, że Peny miał w owym nieszczęsnym zajściu taki sam udział jak on. Chciał nawet wspomnieć o własnych bliznach, uznał jednak, że niczego nie wskóra. Rzeczywiście uciekł na wieś, a zatem siłą rzeczy uchodził za tego, który zawinił bardziej. - Czy nie ma pan niczego na swoją obronę? - zapytała zadowolona. - To rozsądnie z pana strony, że nie próbuje pan się tłumaczyć. - Rozsądne? Niech pani nie będzie śmieszna, panno Clifford. Gdybym miał choć odrobinę rozsądku, nie pozwoliłbym pani i pani rodzinie pozostać pod swoim dachem. - Ale przecież... - Tak, wiem. Zapłaciliście. Miło było zobaczyć na jej policzkach rumieniec wstydu.

251 - Zadzwonimy po Thornleya? Jestem przekonany, że wszystko, za co wnieśliście opłatę, zmieści się na jednej tacy. Jesteście mi winni znacznie więcej. - To nie była aż tak mała suma. Podobna musi mi wystarczyć na utrzymanie domu przez cały rok. - Nie wątpię. To dlatego przyjechała pani do Londynu, by znaleźć bogatego męża. Zmęczyło panią liczenie każdego pensa. - Dość już dzisiaj powiedzieliśmy na ten temat. Nie mam ochoty wysłuchiwać dalszych oskarżeń o interesowność. Uważa mnie pan za zachłanną, trudno, pańska wola. - Emma podniosła się z fotela, a markiz, jak nakazywały dobre obyczaje, wstał razem z nią. - Wolałabym, jeśli łaska, przedyskutować kwestię posagu, który w swej niezmierzonej łaskawości obiecał pan dla mnie ufundować. Powiem bez ogródek, nie wezmę od pana złamanego funta. - Oczywiście, że pani nie weźmie. Pieniądze dostanie pani nieszczęsny małżonek. Wyznam, że poważnie zastanawiam się nad tym, czy nie podwoić kwoty. Biedak zasługuje na sowitą rekompensatę finansową. Będzie na panią skazany do końca życia. Posłała mu długie spojrzenie. Gdyby je zobaczył Cliff, schowałby się ze strachu pod stołem. - Może pan sobie mówić, co się panu żywnie

252 podoba. Ja w każdym razie nie zamierzam brać udziału w pańskich gierkach. Nie zgadzam się na żadne darowizny i powiem to wyraźnie wszystkim zainteresowanym. - Doprawdy? Jestem pod wrażeniem. Sądzi pani, że odtąd każdy, kto na panią spojrzy, zamiast pani będzie widział moje pieniądze? Zdumiewające. Nie po raz pierwszy miała ochotę spolicz-kować markiza, by zetrzeć mu z twarzy cyniczny uśmieszek. - Większość panów, z którymi miałam dziś wątpliwą przyjemność zawrzeć znajomość, specjalnie się z tym nie kryła. Zadawali mi mnóstwo „subtelnych" pytań, a wszystkie dotyczyły mojego opiekuna oraz rozmiarów jego hojności. Aż dziw, że nie kazali mi wymienić konkretnej kwoty. Mogliby ją sobie zanotować, a potem włożyć kartkę pod poduszkę i śnić o bogactwie. Morgan z trudem powstrzymał się od uśmiechu. - Zamiast się obrażać i dąsać, powinna pani przyjąć moją ofertę jak dar od losu. Gotów jestem zapłacić każdą kwotę, byle tylko się pani pozbyć. - Nie - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Na to nie przystanę. Markizowi przeszła ochota do drwin. - Niech pani będzie rozsądna. Jutro całe Mayfair będzie wiedziało o tym, że jest pani moją

253 podopieczną i że zamierzam panią wyposażyć. Sally Jersey zadbała o to osobiście. Chce pani zaprzeczać faktom? Narazi się pani na śmieszność. - Nie siebie, lecz pana. - Tak, do diaska. Oboje wyjdziemy na durniów. Proszę przez chwilę pomyśleć. Skoro mieszka pani pod moim dachem, siłą rzeczy muszę być pani opiekunem. Jeśli nie będziemy trzymali się tej wersji, zacznę uchodzić za niegodziwca, którym kierują niskie motywy. Będą gadać, że zwabiłem tu panie pod fałszywym pretekstem, a teraz nastaję na pani cnotę. - Ależ to niedorzeczne. Nikt tak nie pomyśli. - O młodzieńcza naiwności! A może powinienem to nazwać głupotą? Nie jestem aż tak okrutny. - Niech pan z łaski swojej nie traktuje mnie protekcjonalnie. Zrobił pan wystarczająco wiele, by mnie do siebie zniechęcić. - Nie lubi mnie pani? Nareszcie mamy ze sobą coś wspólnego. Ja również za panią nie przepadam. Nie bardziej niż za bólem w krzyżu. A wracając do tematu, nie będzie pani kwestionowała istnienia posagu. - Owszem, będę. Dzięki temu pozbędę się głupców podobnych do tych, z którymi miałam dziś do czynienia w Almacku. To był najgorszy wieczór w moim życiu i nie chcę, żeby się

kiedykolwiek powtórzył. Rozmawiali ze mną wyłącznie nieszczęśnicy nasłani przez babkę albo łowcy posagów, polujący na pańską fortunę. Jedynie pan Rolin potraktował mnie jak należy i docenił jako osobę. Morgan wzdrygnął się, usłyszawszy to nienawistne nazwisko. Tik w policzku podpowiadał mu, że jest bliski wybuchu. - Ponawiam prośbę, by nie zachęcała go pani do kontynuowania znajomości. Jako pani opiekun jutro z samego rana wyślę mu wiadomość, w której odwołam wasze spotkanie. Nie życzę sobie, żeby pani się z nim widywała. - Nie zgadzam się. Nie ma pan prawa się wtrącać w moje sprawy. Nie jestem pańską własnością. Proszę to sobie zapamiętać. Nie interesuje mnie, czego pan sobie życzy, a czego nie. I będę rozgłaszała wszem wobec, że nie jest pan moim opiekunem i nie będzie posagu. I będę jeździła na przejażdżki, z kim mi się spodoba! Powinna jeszcze tupnąć nogą, pomyślał Drummond. - Porozmawiam z pani matką - oznajmił stanowczo. - Albo lepiej z babką - dodał po namyśle. Może ona przemówi pani do rozsądku. Emma przypadła do drzwi i oparła się o nie plecami. - Nie zrobi pan tego - rzekła, blokując ramionami wyjście. - Będzie pan rozmawiał ze mną.

- Niestety nic z tego nie wynika. Równie dobrze mógłbym dyskutować ze ślepym o kolorach. Proszę zejść mi z drogi. Nie mogła wprost uwierzyć w to, co się działo. Była wściekła, a mimo nie potrafiła oderwać wzroku od twarzy markiza. Nie wiedzieć czemu zrobiło jej się raptem bardzo gorąco. Stał tak blisko! Zdecydowanie za blisko. Uzmysłowiła sobie, że jest bardzo późno, a ona przebywa z nim sam na sam. To całkiem do niej podobne. Najpierw robić, potem myśleć. To on zdenerwował ją do tego stopnia, że nie ostrzegł jej instynkt samozachowawczy. Od wyjazdu z Al-macka nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie wrócą do domu i porozmawiają bez świadków. Dlaczego matka na to pozwoliła? Pewnie uwierzyła, że markiz jest jej opiekunem, albo, co gorsza, domyśliła się czegoś, czego ona sama jeszcze nie podejrzewała. - Zaczną mówić, że chce mnie pan skompromitować? Nie wierzę... To... niedorzeczne. - Może i niedorzeczne, ale tak właśnie będzie. Tak zwane wyższe sfery uwielbiają skandale, zarówno prawdziwe, jak i zmyślone. Nie ma tu nikogo, kto mógłby skutecznie chronić pani reputację. Dwie zbzikowane kobiety i brat gołowąs nie wystarczą. Gdyby gościła was moja matka, to co innego, ale, niestety, jej tu nie ma. - Możemy rozgłosić, że jest zbyt chora, by

256 podróżować, i dlatego pan występuje w jej imieniu. - Owszem, możemy, ale tak czy owak w opinii ogółu pozostanę pani opiekunem. - Westchnął sfrustrowany. - To błędne koło. Do niczego w ten sposób nie dojdziemy. Proszę przedyskutować tę kwestię z babką. Ja nie powiem ani słowa więcej. - Przyjrzał się uważnie Emmie i zobaczył niewinną, a zarazem pełną animuszu dziewczynę. Nie chciał, by wpadła w szpony Rolina. Powtórzę tylko jedno. Nie spotka się pani z panem Rolinem. Nie pozwolę na to. - Nie pozwoli pan na to?! Nikt nie będzie mi rozkazywał. - Do diabła z tym wszystkim! - zirytował się Drummond. - Powinienem był to zrobić już dawno temu. - Mówiąc to, pokonał dzielący ich niewielki dystans zapewne po to, by wywrzeć na Emmie większe wrażenie i przekonać ją do swoich racji. Choć gdyby miał być całkiem szczery, przyznałby, że zwyczajnie pragnął wziąć Emmę w ramiona. Co też uczynił, po czym zamknął jej usta pocałunkiem. Naturalnie usiłował ją w ten sposób uciszyć. Nic więcej. Zaskoczona Emma otworzyła szeroko oczy. Ujrzała przymknięte powieki markiza i niesforny kosmyk włosów, który z uporem opadał mu na czoło. Wciągnęła w nozdrza męski zapach i za-

257 kosztowała smaku ust. Uświadomiła sobie mgliście, że jakimś cudem zdołał wsunąć nogę między jej uda. Dopiero teraz pojęła w pełni, co się święci, i zaczęła okładać go pięściami po plecach. Morgan tylko na to czekał. Zamiast ustąpić, uśmiechnął się i objął jeszcze ciaśniej. Dzięki temu przy każdym ruchu ocierała się o niego apetycznymi krągłościami. Nareszcie mógł się odegrać na Emmie. Miał prawo wziąć odwet za to, że go upokorzyła. Teraz jego kolej, by... by... Co? Co właściwie chciał osiągnąć? Znieważyć samego siebie? Zastanowi się nad tym później. Oderwał się od niej na chwilę, by zaczerpnąć tchu. Rozchyliła wargi zapewne po to, by powiedzieć coś w rodzaju: „Puść mnie natychmiast, ty łajdaku!". Natychmiast skorzystał z okazji i pogłębił pocałunek. Właśnie wtedy doznał olśnienia. Pojął, że do tej pory w swej bezbrzeżnej głupocie nie zdawał sobie sprawy z własnych uczuć. Prawda była taka, że polubił tę nieznośną, krnąbrną i upartą kobietę i zapragnął jej każdą cząstką swojego ciała. Raptem przeszła mu ochota do śmiechu. Wesołość zastąpiły zgoła inne uczucia, które miały niewiele wspólnego z chęcią wyładowana złości czy zemsty. Emma nadal się broniła. Nie długo jednak. Wkrótce przestała się opierać i objąwszy ramio-

nami Morgana, skoncentrowała się na tym, co robił, i na własnych odczuciach. Rozpływała się w jego objęciach, a kiedy objął dłonią jej pierś, nogi odmówiły jej posłuszeństwa i osunęła się na ziemię, pociągając go za sobą. Po chwili oboje klęczeli, gorączkowo oddając sobie nawzajem pieszczoty. W pewnym momencie Morgan przerwał pocałunek i wtulił twarz w szyję Emmy. - Doprowadza mnie pani do szaleństwa. - A ja pana nie znoszę. - Odchyliła głowę, by mógł swobodnie błądzić ustami po jej karku. - Wiem. Znów zawładnął jej wargami i objąwszy w pośpiechu w talii, ułożył Emmę na podłodze. Sprawy potoczyły się błyskawicznie. Opanowała ich nieokiełznana gorączka. Na szczęście w samą porę otrzeźwił ich dobiegający zza drzwi głos Thornleya, który podziałał jak kubeł zimnej wody. - O mój Boże - szepnęła Emma, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w Morgana. Dopiero teraz uświadomiła sobie, co robi, i do czego niechybnie by doszło, gdyby nie major-domus. Zechce pan przestać i pomoże mi się podnieść? Markiz był nie mniej zaskoczony i skonsternowany niż Emma. Oprzytomniał na tyle, by się zawstydzić i pożałować haniebnego zachowania.

Prawdziwy dżentelmen nie postępuje w ten sposób. Jak mógł zrobić coś takiego? Jeszcze chwila i... Czy całkiem postradał rozsądek? - Naturalnie, panno Clifford - powiedział, jak mu się zdawało, opanowanym głosem. Potem wziął ją za ręce i postawił na nogi. Emma zabrała się niezwłocznie do poprawiania wymiętej sukienki. Usiłował jej pomóc, starając się z mizernym skutkiem doprowadzić do ładu zrujnowaną fryzurę. - Jaśnie panie? - zawołał ponownie z holu Aloysius. - Ponoć życzył pan sobie, by przyniesiono napoje? - Nie... dziękuję... rozmyśliłem się. - Już po drugiej, jaśnie panie. Młoda dama z pewnością chciałaby udać się na spoczynek. Niech mi wolno będzie zauważyć, że dla pana to był również arcydługi i męczący dzień. Emma sięgnęła do klamki. Prawdopodobnie pragnęła jak najrychlej zapewnić troskliwego majordomusa, że jest cała i zdrowa. Morgan chwycił ją za ramię i przyłożył palec do ust. - Panna Clifford od ponad dwudziestu minut jest u siebie, Thomley. Musiałeś przeoczyć moment, w którym wychodziła. Lokaj nie odpowiadał tak długo, że jego chlebodawca poczuł się jak dwunastolatek przyłapany na paleniu cygar. - Naturalnie, jaśnie panie - rzekł w końcu

260 Aloysius. - Zapewne tak właśnie było. Rozumiem, co miał pan na myśli. - Rzeczywiście rozumie — oznajmił markiz, upewniwszy się, że służący „zszedł z posterunku". Możemy liczyć na jego dyskrecję. Oszczędzi pani zakłopotania i usunie się z drogi, by mogła pani niezauważona wrócić do swojego pokoju. - Czemu nie pozwolił mi pan otworzyć drzwi? Biedak sprawiał wrażenie szczerze zatroskanego. Morgan ujął ją za ramiona i odwrócił twarzą do lustra. - Chciała mu się pani pokazać w takim stanie? Emma przyjrzała się swemu odbiciu. Gdzie się podziała układna i stateczna młoda dama? Odniosła wrażenie, że spogląda na zupełnie obcą osobę. Włosy były w kompletnym nieładzie. Miała przekrzywiony dekolt, napuchnięte usta i otartą brodę, zapewne efekt bliskiego kontaktu z zarostem markiza. - Och, nie - szepnęła i spostrzegła w lustrze jego zadowolony uśmieszek. Niewiele myśląc, odwróciła się i wymierzyła markizowi siarczysty policzek. To nic, że zrobiła to dobre dziesięć minut za późno. Ważne, że dostał nauczkę, na którą zasłużył. Puścił ją i przyłożył sobie rękę do twarzy. - To kara za moje czy pani grzechy? Pocału-

261 nek to błahostka. Łatwo o nim zapomnieć, ale nie da się zlekceważyć ani puścić w niepamięć tego, czego niemal się dopuściliśmy. Naraziła pani na szwank swoją reputację. Zdaje pani sobie z tego sprawę? Myślę, że naszemu drugiemu synowi powinniśmy dać na imię Perry. Co pani na to? - Niech pan nie opowiada nonsensów. Nie ma potrzeby dramatyzować. Nikt nie wie, co tu się wydarzyło, i się nie dowie, chyba że od pana. Ja w każdym razie nie zamierzam o tym rozpowiadać. Markiz poczuł ogromną ulgę, ale i ukłucie bólu. Wiedział, że będą go dręczyć wyrzuty sumienia i że wkrótce pożałuje karygodnego zachowania. Niemniej teraz martwiło go coś innego. Czyżby to, co między nimi zaszło, nie zrobiło na Emmie żadnego wrażenia? Nie, to niemożliwe. Wykluczone. Choć niewątpliwie była niedoświadczona, reagowała na jego pieszczoty bardzo żywiołowo. A jednak... wiedział, że nie darzy go szczególną sympatią. Sama powiedziała, że go nie cierpi. Każda debiutantka oddałaby wszystko, by znaleźć się w jej położeniu. Przed chwilą ofiarował jej tytuł i niezmierzone bogactwo, a ona odrzuciła je bez mrugnięcia okiem. Najbardziej bolała go świadomość, że to jego odrzuciła. Czuł się wzgardzony i urażony, mimo że miał powo-

dy do zadowolenia. W końcu wymigał się od małżeństwa. Czemu więc był taki zawiedziony? - Pragnie pani, abyśmy wymazali nasze miłosne preludium z pamięci? Żebyśmy całkowicie o nim zapomnieli? - Tak! O to właśnie mi chodzi! - Znakomicie. Może pani zatem uznać sprawę za niebyłą. Ma pani moje słowo, to się już nie powtórzy, bo przecież się nie wydarzyło, prawda? Czy teraz jest pani usatysfakcjonowana? Nie odpowiedziała. Nie była w stanie wykrztusić słowa. Spojrzawszy na niego ostatni raz, zgarnęła spódnice i wybiegła z gabinetu. Na korytarzu natknęła się na Rileya, któremu nie schodził z twarzy pełen domysłów, szeroki uśmiech. Postanowiła, że jutro z samego rana spakuje się i wyjedzie. Jak najdalej od tego domu wariatów.

Szalenstwo w Mayfair

Dobrze jest czasem pozwolić umysłowi na odpoczynek. Horacy - Szczerze mówiąc, dziwię się, że pani opiekun zezwolił nam na przejażdżkę - rzekł Jarrett Rolin, zręcznie manewrując bryczką pomiędzy innymi pojazdami. Emma uśmiechnęła się i wróciła do podziwiania krajobrazu. Milczała głównie dlatego, że miała ochotę zgodzić się z kompanem i zapytać, z jakiego powodu markiz pała do niego tak wielką niechęcią. W pierwszym odruchu chciała uciec z Londynu i nigdy nie wracać, lecz Claramae doręczyła jej wraz z poranną czekoladą dość enigmatyczną, a zarazem pokrzepiającą wiadomość od markiza.

266

Panno Clifford, obawiam się, że na skutek mocnego uderzenia w głowę doznałem chwilowej utraty pamięci, i w żaden sposób nie mogę sobie przypomnieć, co zaszło wczoraj późnym wieczorem. Pokornie proszę, aby zechciała pani się ze mną spotkać. Być może przy odrobinie szczęścia zdołamy odtworzyć i uporządkować owe wydarzenia. Oczekuję pani o ósmej w swoim gabinecie. Uniżony sługa, Westham

Nie była do końca pewna, jak zinterpretować treść liściku. Dość powiedzieć, że po jego przeczytaniu poczuła się jednocześnie uradowana i zasmucona, jakkolwiek niedorzecznie to brzmi. Doszedłszy do wniosku, że panna nic nie powie, Jarrett postanowił przerwać milczenie. - Nie mogłem się doczekać ponownego spotkania z panią. Uwierzy pani, że liczyłem godziny do chwili, gdy będziemy mogli porozmawiać? - Doprawdy, panie Rolin, schlebia mi pan -odparła z ironią Emma. - A może uznał mnie pan za gwiazdę sezonu? Jeśli tak, rozczaruję pana. Nie zamierzam dostarczać rozrywki tutejszej socjecie. Uśmiechnęła się, by osłodzić przyganę, ale towarzystwo Rolina zaczynało jej ciążyć. Zdążyła się już domyślić, że ma do czynienia z człowiekiem, który z jednej strony mówi, co mu się

267 żywnie podoba, a z drugiej, starannie waży każdą wypowiedź. Jarrett odwrócił głowę ku Emmie i błysnął zębami w uśmiechu. Chciał coś powiedzieć, lecz zamiast tego zmełł w ustach przekleństwo, gdy jakiś młodzieniec przejechał pędem obok nich, próbując wyprzedzić inne powozy. - Stuknięty szczeniak! Jeśli zarysował mi koła, będę musiał wygarbować mu skórę. - Zrobiłby pan coś takiego? Emma przyglądała się z niedowierzaniem nieodpowiedzialnemu woźnicy, który z uporem maniaka poganiał konie batem. Smagane zwierzęta, znarowiły się i wjechały wraz z zaprzęgiem na trawnik. Właściciel zamiast starać się nad nimi zapanować, zeskoczył z kozła i salwował się ucieczką. - O mój Boże! Tam są ludzie! Ktoś może zostać stratowany. Niech pan coś zrobi! - Niestety, mam związane ręce. Nie mogę pani zostawić ani tym bardziej ruszyć w pościg. Naraziłbym panią na poważne niebezpieczeństwo. Gdyby podopiecznej markiza stała się krzywda, skróciłby mnie o głowę. Dodam, że to, czego jesteśmy świadkami, wcale nie należy do rzadkości. Nie brak głupców, którzy chwytają za lejce, zanim nauczą się nimi posługiwać. - Trzeba interweniować. Gnają coraz szybciej.

- Proszę się nie martwić, ktoś na pewno coś zrobi. Możemy spokojnie czekać i cieszyć oczy niepowszednim widokiem. Sądzi pani, że ten dureń rozbił sobie głowę? Wyznam, że lubię takie urozmaicenia. Pomijając kwestię rozlewu krwi, naturalnie. - Widzę, że doskonale pan się bawi, panie Rolin. Wybaczy pan, ale nie podzielam pańskiej wesołości. W głębi parku rozgrywały się dantejskie sceny. Niektórzy spacerowicze rozpierzchli się na wszystkie strony, inni wznosili okrzyki przerażenia. Wystraszone konie zaczęły rżeć i stawać dęba. Także Jarrett miał kłopot z utrzymaniem w ryzach swoich gniadoszy. Nie zamierzał nawet kiwnąć palcem, by zapobiec nieuchronnej katastrofie, a Emma nie potrafiła zmusić go do działania. Była całkowicie bezsilna. Ku swej ogromnej radości, niespodziewanie ujrzała markiza, który pojawił się raptem jak spod ziemi na grzbiecie przepięknego araba. Pochylony nisko w siodle, pędził w kierunku szalejącego samopas zaprzęgu. - A niech mnie, toż to Westham we własnej osobie - rzekł Rolin. - Zawsze twierdziłem, że jest żałośnie przewidywalny. - O Boże! - krzyknęła zatrwożona Emma, nie odrywając wzroku od pleców markiza. - Zamierza wskoczyć na któregoś z koni. Nie wolno mu! Skręci sobie kark!

Cholerny kabotyn, pomyślał Jarett, nie przepuści okazji, żeby się popisać. - Uznają go za bohatera - powiedział na głos. - Czyż to nie wspaniale? Proszę na to nie patrzeć, panno Clifford. Miała pani rację, istotnie, to może źle się skończyć. Odepchnęła go bez ceregieli, gdy spróbował zasłonić jej widok. - Nie, pomyliłam się! - krzyknęła podekscytowana. -Jednak nie będzie skakał/Pogania je w stronę jeziora. Znakomicie! Na pewno mu się uda. - Nie wątpię - odparł znużony Rolin i zawiązawszy lejce na drążku, rozparł się wygodniej na siedzeniu. Emma wpatrywała się jak urzeczona w markiza, który bez najmniejszego trudu zapędził wzburzone konie do wody. Kiedy upewnił się, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, zawrócił ogiera i ruszył w stronę ulicy. Zatrzymał się w połowie drogi, aby porozmawiać ze sprawcą całego zamieszania. Bezmyślny młodzian przemierzał chwiejnym krokiem trawnik, co chwila otrzepując spodnie. - Durne szkapy - wymamrotał, podnosząc wzrok na Morgana. - Potrzebują więcej bata, ot co. Jeśli coś im się stało, zapłaci mi pan za szkodę. Już ja się o to postaram. - Aha - zainteresował się nagle Rolin i nad-

270 stawił ucha. W końcu Westham słynie z krewkiego usposobienia. Będzie na co popatrzeć. -Coś mi się zdaje, panno Clifford, że nasz markiz przetrzepie młokosowi skórę. Dobrze by się stało, pomyślała, bo ten niewdzięcznik z pewnością zasłużył na baty. - Pańska godność? - odezwał się stanowczym, lecz spokojnym głosem Drummond. - Wicehrabia Felstead - odparł młodzian, pusząc się jak paw. - A ty, kim jesteś, dobry człowieku? - Ma pan rację, panie Rolin - zirytowała się Emma. - Młokosowi należą się cięgi. Morgan uśmiechnął się do wicehrabiego i odparł: - Najwyraźniej, dobry człowieku, masz dwie lewe ręce i nie grzeszysz rozumem. Jak widać, nie dbasz o dobro bliźnich. Powstrzymałem twoje konie, nim kogoś stratowały i same zrobiły sobie krzywdę. Dam ci teraz funta, którego przyjmiesz z wdzięcznością, i oddasz mi za niego cały zaprzęg. - Sięgnął do portfela i wyjął obiecaną kwotę. - Mowy nie ma! Nie słyszałeś, z kim rozmawiasz?! Jestem wicehrabia Felstead, nie masz prawa tak do mnie mówić. Żądam szacunku. Kim ty w ogóle jesteś? - Markiz Westham, do usług. - Nie dbam o to! - Felstead przedarł banknot i rzucił połówki na ziemię.

271 Morgan schylił się, by je podnieść. - Nie chcesz całego funta? W takim razie dostaniesz połowę. - Wetknąwszy wicehrabiemu część banknotu za połę kamizelki, zbliżył usta do jego ucha. Coś mu szepnął, a Felsteadowi oczy niemal wyszły z orbit. Wymamrotał drżącym głosem: - Pokornie dziękuję. Jestem panu ogromnie wdzięczny. Kiedy podjechał do nich lokaj w liberii West-hamów, markiz polecił mu wyprowadzić z wody zaprzęg. Potem pożegnał Felsteada i dosiadłszy araba, podążył w stronę jeziora. - To by było na tyle, panno Clifford - oznajmił Rolin, sięgając po lejce. -Jutro jego bohaterski czyn urośnie do rozmiarów legendy. Pojutrze będą chcieli wznieść Westhamowi pomnik, a najdalej za tydzień zapomną o nim i o tym, co tu się wydarzyło. Tak to już w Londynie bywa. Zadowolona z rozwoju sytuacji Fanny spojrzała na kompana. - Całkiem udane popołudnie, prawda, drogi Edgarze? - Nie jestem pewien - odparł, ale się szeroko uśmiechnął. Był bardzo rad z rezultatów wyprawy. Owszem, obydwaj panowie zainwestowali, lecz przyznam, że ich zachowanie mnie zdumiało i zgorszyło. Nie widziałem jeszcze

272 hrabiego, który zębami próbuje, czy bryła złota jest z prawdziwego kruszcu. - Mówiłam ci, że tak będzie. Pan Bóg poskąpił im rozumu. Najlepsze, że nie było mnie w pobliżu, gdy niechętnie zgodziłeś się przyjąć pieniądze. Kiedy zorientują się, w czym rzecz, wezmą mnie za jedną z twoich ofiar, naiwną staruszkę, która uwierzyła w uczucie przebiegłego oszusta. Nie musisz się obawiać. Nawet nie pisną o tym, że zostali wystrychnięci na dudka. Nikt nie lubi przyznawać się do własnej głupoty. - Zastanawiam się tylko, czy dobrze zrobiłaś, mówiąc im, że mamy romans. Naprawdę musiałaś cały czas trzymać mnie kurczowo za ramię? Bez urazy, ale co chwila przechodziły mnie od tego ciarki. - Możesz być spokojny. Nie zamierzam uganiać się za tobą po domu i namawiać cię na figle. Za bardzo obojgu strzyka nam w kościach. Ile uzbieraliśmy? - Nie wiem — skłamał gładko. — Jeszcze nie sprawdzałem. - Nie musiał sprawdzać. Inwestorzy sami podali mu kwoty. Sięgnąwszy do kieszeni, wyjął dwa zwitki banknotów. Jeden podał Fanny, drugi przeliczył sam. - Trzy tysiące funtów. A u ciebie? - Zaledwie połowa. - Odebrał pieniądze od Fanny, zmieszał obie kupki, po czym schował je pospiesznie za pazuchę. - Nie chciałem nacis-

273 kać. Mogliby nabrać podejrzeń, a tak, kiedy zaczną się domagać złota, będę już w połowie drogi do Paryża. Zawsze chciałem zobaczyć Paryż. - Tymczasem ja będę wylewała łzy i przeklinała imię kłamliwego kochasia. Cały Londyn dowie się, jak nikczemnie mnie wykorzystałeś. Mamiłeś słodkimi słówkami, zapewniałeś o dozgonnym uczuciu, a potem zbiegłeś wraz z moją biżuterią. Ech, ty stary łotrze! - Nie da się ukryć, nie jestem wzorem cnót - zgodził się Edgar, poklepując kieszeń wypchaną sześcioma tysiącami funtów. Dziękował Bogu, że wspólniczka uwierzyła mu na słowo i nie zechciała przeliczyć całości. Nie czuł się ani trochę winny. W końcu pomysł wyszedł od niego. Ilu jeszcze złowimy? - Dwóch, może trzech? Właściwie wystarczy nam jeden. Willie jest nieprzyzwoicie bogaty. Bogatszy od samego stwórcy, jak sądzę. - Willie? - Edgar niemal udławił się karmelkiem, którego właśnie ssał. - Masz na myśli sir Willarda Humphreya, byłego zwierzchnika admiralicji? To chyba nie jest dobry pomysł. - Czemu nie? Zważ, że wysokie stanowiska obejmują zazwyczaj kompletni idioci. Pokaż mi jednego, który wyróżniałby się choćby odrobiną rozumu. Ze świecą takiego nie znajdziesz. Willie nadaje się wprost idealnie. Sprawa była przesądzona. Fanny podjęła de-

cyzję. Uznała, że sir Willard zasługuje na nauczkę. Zrobił się taki stary i ponury. W dodatku, gdy odwiedził ją w rezydencji Westhama, miał czelność grozić jej sądem ostatecznym. Znalazł się świętoszek. Już zapomniał, jak ją kiedyś zbałamucił. I to gdzie? W ogrodach Carleton House! Zachciało mu się amorów pod gołym niebem. Zniszczył jej doszczętnie krynolinę. - Zgoda, ale będzie ostatni. Czwórka to ponoć szczęśliwa liczba. - A ja słyszałam, że piątka. Tak, piątka będzie zdecydowanie lepsza. Mam upatrzoną kolejną ofiarę. Wprawdzie nie wyciągniemy od niej tyle, ile wyłudziliśmy od innych, ale nie powinniśmy przepuścić żadnej okazji, zwłaszcza gdy sama pcha nam się w ręce. - Kto to taki? Jeśli zaraz powiesz, że umyśliłaś sobie oskubać króla, to ja umywam ręce. Nie mam zwyczaju pracować z chorymi na głowę. - Och, nie. Nie chodzi o Florizela. Myślałam raczej o kimś z naszego najbliższego otoczenia. -Włożyła rękawiczki, gdy powóz zatrzymał się przy Grosvenor Square. - Jeszcze się nie domyślasz? - zapytała, gdy wysiedli. - Mówię o Olive Norbert, rzecz jasna. Pan Marmington spojrzał ze zdumieniem i zarazem podziwem na Fanny. Bogata, nieszczególnie lotna szwaczka, która udaje damę. Że też sam na to nie wpadł!

- Jaką zarzucimy na nią przynętę? - To oczywiste. Będziesz ją adorował. Edgar potknął się i niemal runął jak długi na chodnik. - Olive Norbert? Mam się zalecać do tej szkarady? - Och, jestem pewna, że dasz radę. Wierzę w ciebie. - Fanny ujęła go pod ramię i pociągnęła w stronę domu. Morgan nie mógł znaleźć sobie miejsca we własnym domu. Czuł się tam niemal jak intruz. Na szczęście Fanny zniknęła na całe popołudnie, przedtem jednak dopadła go w bawialni i zaczęła nagabywać o wyznaczenie daty balu, który obiecał wyprawić dla Emmy. Nękała go dopóty, dopóki nie uległ i nie przystał na najbliższy piątek. Wycliff z kolei ubrdał sobie, że musi koniecznie wiedzieć „Co jaśnie pan zamierza włożyć wieczorem, by móc przygotować zawczasu ubranie". Kiedy wreszcie dostał to, czego chciał, odszedł nadąsany, bo chlebodawca nie poszedł za jego radą i zamiast zielonego, wybrał surdut w kolorze granatowym. Thornley deptał Morganowi po piętach, jakby pragnął osobiście dopilnować, by chlebodawca nie natknął się przypadkiem na któregoś z lokatorów. Dziwnym zbiegiem okoliczności wszędzie

tam, gdzie pojawiał się majordomus, po chwili zjawiała się Daphne. Koniec końców markiz nie wytrzymał i zamknął się w gabinecie. Pozostał tam do czasu, gdy panna Clifford opuściła dom w towarzystwie Rolina. Wtedy, niewiele myśląc, kazał osiodłać Sampsona i podążył ich śladem niczym nadopiekuńcza przyzwoitka. Najpierw ukrywał się przed służbą i resztą domowników, potem szpiegował Emmę, czając się za drzewami jak ostatni osioł. Wieczorem kazał sobie podać kolację do pokoju. Zjadł w samotności, bo gdyby zasiadł do wspólnego stołu, panna Clifford z pewnością wspomniałaby o jego wyczynach w parku. Wszyscy, może z wyjątkiem jej samej, od razu zorientowaliby się, że pojechał tam tylko po to, by ją śledzić. Jak mógł upaść tak nisko? Siedział teraz zasępiony i czekał na spotkanie z Emmą. Potem wszyscy wybierali się do miasta, by zażywać rozrywek. Nalewał sobie właśnie wina, gdy nagle rozległo się donośne pukanie. Podskoczył i rozchlapał trunek na obrus. - Proszę! - Zakrył plamę serwetą, po czym odwrócił się w stronę drzwi. - Dobry wieczór... Thornley? - Panna Clifford żałuje, lecz nie może przyjść. Zatrzymała ją pewna ważna sprawa. Zwykła wymówka, pomyślał Morgan, podnosząc do ust kieliszek.

- Co się stało tym razem? - Wolałbym o tym nie mówić. To delikatna kwestia. - Słyszałem, że areszt w Newgate przyjmuje więźniów o każdej porze. Chcesz się o tym przekonać na własnej skórze, Thornley? Lokaj wyprostował się jak struna. - Jaśnie pan wybaczy, ale to zwykły szantaż. - Ha! - Uśmiechnął się markiz. - W tym domu to żadna nowość. Radzę ci się przyzwyczaić. A teraz mów, co tu się wyprawia. Nie przywykłem, by wiedzieć, co się dzieje pod moim dachem, ale z pomocą lojalnego majordomusa z pewnością niebawem się z tym uporam. - Chodzi o pana Clifforda, jaśnie panie. Zniknął wraz z Rileyem, nie powiadomiwszy nikogo 0 swoich planach. - Och, doprawdy, jak on śmiał! Nie zostawił listu? Nie rozsypał za sobą okruszków, po których można by go znaleźć? Jestem zdumiony 1 oburzony. Świat schodzi na psy. To niedopuszczalne, by dziewiętnastoletni młodzieniec oderwał się od siostrzanej spódnicy. Sprowadź mi tu pannę Clifford, Thornley. Czekam dziesięć minut. Jeśli się nie stawi, sam jej poszukam. - Za pozwoleniem, jaśnie panie, czy aby jest pan pewien, że chce to zrobić? Szczerze odradzam. Naturalnie dla pańskiego dobra. Markiz zapatrzył się na dno kieliszka. Racja.

Wściekła, będzie stroić fochy, on zacznie krzyczeć, ona krzyknie jeszcze głośniej i skończy się na tym, że znów ją pocałuje. Niech to diabli! - Dobrze. Pół godziny. - Spojrzał groźnie na majordomusa i dodał: - Ani minuty dłużej! - Tak jest, jaśnie panie. Cliff i Riley maszerowali zabłoconymi ulicami od ponad półgodziny. - Nie mogę wyjść z podziwu. Jak zdołałeś przenieść Harry'ego do mojego nowego pokoju bez wiedzy Thornleya? - Mam na niego sposoby - wyjaśnił radośnie lokaj. - Zresztą owinąłem go sobie wokół małego palca. - Po kilku kieliszkach był w znakomitym nastroju. Czuł, że ma cały świat u stóp. - Wszyscy mnie tam poważają. Zwłaszcza pan markiz. Powierzył mi arcyważną misję. To najlepszy dowód na to, że mnie ceni. - A dlaczego jesteś mu tak drogi? - Mniejsza o to - zmitygował się służący. Lepiej, by panicz nie wiedział, że nowy przyjaciel na niego donosi. - Jesteśmy na miejscu. - To tutaj? - Cliff był, delikatnie mówiąc, rozczarowany. Ta obskurnie wyglądająca gospoda ma się stać miejscem narodzin jego przyszłej fortuny? - Jesteś pewien, że nie zaszła pomyłka? - Nie ma mowy o żadnej pomyłce. No, chodź

już. - Riley założył na głowę kaptur i wszedł z Harrym do sieni. Clifford ruszył za nimi, z trudem przeciskając się przez ciasny korytarz. Wejścia pilnował mężczyzna, który pewnie niegdyś uchodził za osiłka. - Wystawiacie go do walki czy chcecie sprzedać? - zapytał. - Interesuje nas wyłącznie wygrana - odparł lokaj. - Zapłać mu, Cliff. - Kiedy znaleźli się w środku, oddał klatkę Cliffordowi. - Ja zejdę pierwszy. Dołączysz do mnie za jakieś dwie minuty. Pamiętaj, że się nie znamy. - Ale ten jegomość... Widział, że jesteśmy razem. - Nie martw się. On nie schodzi do piwnicy. Niczego nie zapomniałeś? Kiedy pierwszy kogut pojawi się na wybiegu, podniesiesz Harry'ego, powiesz, że jest twój, i zapytasz, kto na niego postawi. Resztą zajmę się ja. Ty siedź cicho i staraj się wyglądać jak typowy wsiowy głupek. - A co z Harrym? Kiedy mogę go wypuścić z klatki? Siedzi w niej cały dzień. - O to właśnie chodzi. Będzie wściekły jak czort. Kiedy powiedzą, że wszystko gotowe do walki, postawisz klatkę na arenie i na sygnał sędziego otworzysz drzwiczki. Potem zmykaj stamtąd jak najprędzej i pozwól działać naszemu dzielnemu kurakowi.

280 Cliff pokiwał głową i spojrzał czule na koguta. - Przykro mi, Harry, ale muszę to zrobić. Kiedy wrócimy do domu, przyniosę ci z kuchni jakiś smakołyk, zgoda? Dobry kogucik. - Niedługo zaczniesz go całować albo wy-dziergasz mu ciepłe bambosze. - Nieprawda! - obruszył się młodzieniec, spoglądając z wyrzutem za służącym, który wkrótce zniknął na schodach. Cliff ppliczył do stu, po czym zszedł do piwnicy. - Thornley, czy mógłbyś posłać do bawialni jakieś napoje? - poprosiła Emma, schodząc na parter. Podenerwowany majordomus dreptał niespokojnie pod drzwiami markiza. Sprawiał wrażenie, jakby nie mógł się zdecydować, czy zapukać, czy uciec. Biedak żył w ogromnym napięciu, odkąd chlebodawca wrócił do domu. - Och, panna Clifford - rzekł z wyraźną ulgą. - Dwie minuty przed czasem. - Napoje? Dla pań? Naturalnie, już się robi. - Tak, dla pani Norbert i dla mamy. Postanowiłyśmy jednak nie wychodzić. Babka udała się na spoczynek. Spędziła całe popołudnie poza domem i jest wyczerpana. - A pani Clifford? To jest pani szanowna mama... Czy ma się dobrze? Nic jej nie dolega?

Claramae poinformowała mnie, że odwołały panie wieczorne wyjście. Miał nadzieję, że zabrzmiało to jak zwykłe pytanie, a nie przejaw szczerej troski. Prawdę mówiąc, miał ochotę odnaleźć Daphne i powiedzieć jej, że już nie będzie musiała się martwić, bo on, jej ukochany Aloysius, będzie przy niej i obroni ją przed całym złem podłego świata. Emma spostrzegła, że służący zaczerwienił się po sam czubek nosa. Tylko patrzeć, jak jej matka wywoła skandal sezonu, uciekając do Gretna Green z lokajem. Dlaczego zupełnie jej to nie przeszkadza? Pewnie dlatego, że kiedy Thornley jest w pobliżu, mama jest taka szczęśliwa. Oczywiście zmartwiła się na wieść o tym, że córka nie ma ochoty wracać na salony z powodu łowców posagu. To dlatego zdecydowały się zostać w domu. - Dziękuję za troskę, mama miewa się bardzo dobrze. Razem z panią Norbert wybierają kolor włóczki do nowego haftu. To jej ulubione zajęcie. - Znakomicie - rozpogodził się majordomus. - W takim razie zaraz podam napoje. - Położył rękę na klamce i zapukał do drzwi gabinetu. - Dziękuję, Thornley. Nie możemy pozwolić, by pan markiz czekał. Wkrótce rozległo się głośne „Proszę!" i Emma weszła do środka. Jedną rękę trzymała przy tym

282 w kieszeni, zaciskając palce wokół największej i najostrzejszej szpilki do kapelusza, jaką miała w swej kolekcji. - Dobry wieczór. Proszę mi wybaczyć spóźnienie. Zgubiłyśmy gdzieś Clifforda i mama bardzo się niepokoiła. Morgan spojrzał na Emmę ze swego miejsca przy kominku. Zanim zdecydował się, jak ją przyjąć, wypróbował co najmniej dziesięć niedbałych póz. Na koniec huknął się otwartą dłonią w czoło, wymyślając samemu sobie od skończonych idiotów. Jeszcze nigdy nie czuł się tak skrępowany. Nie był nawet pewien, dlaczego tak się czuje. Miał za to stuprocentową pewność, że wszystkiemu winna jest panna Clifford. - Czy zguba się odnalazła? Jeśli pani brat nie wróci domu, nie będę mógł zmrużyć oka w nocy. Przecież to jeszcze dziecko. Kto wie, co może go spotkać w wielkim mieście, tylko z Rileyem do obrony. Byłem niewiele starszy od niego, kiedy brałem udział w walkach w Hiszpanii, ale jak sądzę, nie było to aż tak niebezpieczne jak włóczenie się po gospodach. Emma usiadła w fotelu, który zajmowała wczoraj. - Może pan darować sobie dalsze złośliwości. Pojęłam, w czym rzecz. Udowodnił pan, że jesteśmy nierozsądne i nadopiekuńcze. Poza tym nie dba pan o to, co się stanie z Cliffem.

283 Mogliby go porwać i wyprawić na drugi koniec świata, a pana nic by to nie obeszło. Przeciwnie, pewnie skakałby pan z radości. - Z pewnością. Byłoby o jednego intruza mniej. Markiz przeszedł przez pokój i usiadł. Zrobił to głównie po to, by znaleźć się bliżej Emmy. - Zanim przejdziemy do omawiania innych spraw, chcę powiedzieć, że dziś w parku był pan wspaniały. Zachował się pan jak prawdziwy bohater. - Zrobiłem tylko to, co należało - odparł, próbując zachować obojętny wyraz twarzy. -Każdy by tak postąpił na moim miejscu. - Nie każdy. Tylko pan zareagował na to, co się działo. Wychwycił w jej głosie nutkę dezaprobaty, która bardzo mu się spodobała. - Niech zgadnę, ma pani na myśli Rolina? - Owszem. Zapewne niezmiernie to pana ucieszy, lecz cóż, nie pozostaje mi nic innego, niż wyznać, że pański znajomy nie przypadł mi do gustu. Morgan pozwolił sobie na nieznaczny uśmiech. Starał się nie okazywać emocji, ale w głębi duszy nie posiadał się z radości. - Ostrzegałem panią, żeby trzymała się pani od niego z daleka. - O nie, nie ostrzegł mnie pan przed nim, lecz zakazał mi się z nim spotykać. Nie zamierzam

284 tego robić, ale to moja decyzja. Zastanawiam się, co pan powiedział właścicielowi zaprzęgu. Trzeba przyznać, że dość nagle pogodził się z utratą koni i powozu. - Och, nic takiego. Zagroziłem tylko, że jeśli natychmiast mi ich nie odda, porachuję mu kości i przefasonuję buźkę tak, że go własna matka nie rozpozna. Widzi pani, panno Clifford, czasem więcej można zdziałać spokojną perswazją niż krzykiem. - Nie wątpię. - Poruszyła się i nagle przeszył ją okropny ból. Wrzasnęła jak opętana, po czym poderwała się gwałtownie na nogi. Morgan również wstał i spojrzał na nią przerażony. - Emmo, co się stało?! Chwilę zastygła w bezruchu, zaciskając usta, po czym sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła z uda przyczynę swych boleści. - O, już lepiej. - Lepiej? Co się... Co... to jest? - Zorientował się wreszcie, co trzymała w dłoni. - Nic mi nie jest. - Zaczerwieniła się i odwróciła wzrok. - Lekko się ukłułam. - Włożyła pani do kieszeni szpilkę i o niej zapomniała? Bardzo dobre wytłumaczenie, pomyślała i posłała mu promienny uśmiech. - Tak. Gapa ze mnie.

285 Usiadła z powrotem w fotelu i popatrzyła wyczekująco na markiza. - Napisał pan w liście, że powinniśmy uzgodnić, o czym rozmawialiśmy po powrocie z Al-macka. Nie odpowiedział. Wciąż tkwił w tym samym miejscu, wpatrując się w szpilkę, którą Emma odłożyła na stół. - Zabrała ją pani ze sobą, żeby się przede mną bronić, prawda? Obawiała się pani, że znów będę panią napastował... - Skądże - odparła stanowczo za szybko. Wlepił w nią zdumiony wzrok. - Pani mnie się boi. Robi pani dobrą minę do złej gry, wdaje się ze mną w słowne utarczki, a jednak zwyczajnie się mnie boi. - Obawiam się, że któreś z nas zrobi coś, czego oboje będziemy żałować - wyznała Emma, przyglądając się własnym dłoniom. Zauważyła, że zbielały jej knykcie. Markiz ciężko usiadł w fotelu. - Panno Clifford, pokornie proszę o wybaczenie. Przeprosiłbym panią choćby i tysiąc razy, gdybym sądził, że to pomoże. Uniosła z dumą głowę i posłała mu rozzłoszczone spojrzenie. Zupełnie sobie z nią nie radził. Nieustannie wyprowadzała go z równowagi albo zaskakiwała czymś nowym. Niczego nie mógł być przy niej pewien.

286 - Dobrze, że pan przeprasza, bo jest za co! Niewiele brakowało, by mnie pan... skompromitował! Zamierzał coś powiedzieć, ale uniosła rękę, nie dając mu dojść do słowa. - Zwyczajnie pan na mnie napadł, ale ja również zawiniłam i nic mnie nie usprawiedliwia. Nie kiwnęłam nawet palcem, by panu przeszkodzić. Nie zaczęłam krzyczeć i nie pobiegłam na skargę do rodziny. Nikomu nic nie powiedziałam, niczego nie zrobiłam... - zakończyła grobowym głosem, próbując powstrzymać łzy. - Jak to o mnie świadczy? - Nie zastanawiałem się nad tym - odparł szczerze. - Istotnie nie zniechęcała mnie pani... Rzekłbym nawet, że się pani spodobało... - Wielkie nieba! Widzę, że jest pan z siebie dumny! Oburzające! - Natychmiast odechciało jej się płakać. - Wykorzystał pan młodą, niedoświadczoną kobietę i ma pan czelność okazywać zadowolenie? Morgan stwierdził, że ta rozmowa podoba mu się coraz bardziej. Lubił przyglądać się pannie Clifford, gdy była wzburzona. Miała rozpalone policzki, jej oczy ciskały gromy, a pierś unosiła się i opadała o wiele gwałtowniej niż zwykle. Nie da się ukryć, jest niegodziwcem. - Ale... mam rację, prawda? Podobało się pani. - Spoliczkowałam pana - przypomniała z

287 godnością, w duchu przeklinając dzień, w którym poznała markiza. - Owszem, ale o ile dobrze pamiętam, trochę się pani spóźniła z wymierzeniem kary. Dopóki nie przeszkodził nam Thornley, sprawy toczyły się gładko w pożądanym kierunku... - Och! - Poderwała się z impetem. - Nienawidzę pana! Nie znoszę pańskiego widoku! wykrzyczała zapalczywie, a potem skrzywiła się zdegustowana własnymi słowami. Pomyślała, że zachowywała się jak bohaterka tanich romansideł. Markiz wstał razem z nią, ponieważ był dżentelmenem, choć prawdę mówiąc, w tej chwili raczej nie zasługiwał na to miano. Miał także inny powód. Chciał być gotów do działania na wypadek, gdyby próbowała wybiec z pokoju. Z rozmysłem przybrał urażoną minę i zapytał: - Czy to znaczy, że jednak się pani nie podobało? - Nie... to znaczy... Dżentelmen nie zadałby damie takiego pytania... Zaatakował mnie pan znienacka, zaskoczył i... nie byłam sobą... Zresztą, nieważne. Jestem okropna i zepsuta. - Wbiła wzrok w podłogę i usiadła. - Omówmy to, co zaszło, spokojnie - zaproponował, wracając na fotel. - Podejdźmy do kwestii racjonalnie. Byłem na panią zły, prawda?

288 Pani była wściekła na mnie, tak? No właśnie. Oto nasza odpowiedź. Oboje byliśmy ogromnie wzburzeni i wzięliśmy przypływ gniewu za coś zupełnie innego. Przypuszczam, że możemy uznać to za odosobniony przypadek, który z pewnością się nie powtórzy. Pod warunkiem, że nie będziemy wyprowadzali się nawzajem z równowagi. Zgodzi się pani ze mną? - Tak, to wina naszych wybuchowych temperamentów - potwierdziła ochoczo Emma, bo to wytłumaczenie nie stawiało jej w złym świetle. Przypisywało winę obojgu w równym stopniu. To zdecydowanie bardziej pocieszające wyjaśnienie niż to, że jestem...- Urwała i zażenowana odwróciła wzrok. - Łatwa? - podsunął nie bez satysfakcji Morgan. - Rozwiązła? Emma skinęła głową, patrząc uparcie w podłogę. Co ona tu jeszcze robi? Dlaczego wciąż go słucha i prowadzi tę niedorzeczną rozmowę? Czemu jeszcze nie uciekła? Lubi z nim przebywać! - olśniło ją nagle. To kompromitujące i naganne, a jednak prawdziwe. - Jest sposób, by się upewnić, czy zawiniły nasze charaktery - powiedział z miną niewiniątka Morgan. Nie planował tego, pomysł wpadł mu do głowy zupełnie niespodziewanie. Tak czy owak zamierzał nikczemnie wykorzystać sytuację.

289 Przyjrzała mu się uważnie i nie dostrzegła w jego przystojnej twarzy niczego podejrzanego. Wyglądał zupełnie tak samo jak wczorajszej nocy, kiedy prześladował ją w snach. Może nawet nieco... tak, bardziej niewinnie. - Chyba nie chce pan powiedzieć, że... powinniśmy... - Pocałować się? - wyręczył ją, po czym wstał i wziął ją za rękę. Niezbyt szybko pomógł Emmie się podnieść, aby jej nie spłoszyć, ale i nie za opieszale. Taka okazja mogła prędko się nie powtórzyć. - Tak, to właśnie miałam na myśli - rzekła powoli, spoglądając na ich złączone dłonie. Pasowały do siebie jak ulał. - A ja chciałem to zaproponować. Może pani się zastanowić, przemyśleć wszystkie za i przeciw. Moim zdaniem to doskonały pomysł. Jeden pocałunek, dzięki któremu zyskamy pewność. Wyznam, że jestem zdumiony i zasmucony swoim wczorajszym zachowaniem. To musiał być niefortunny splot okoliczności. Daliśmy upust wezbranym emocjom po długim i ciężkim dniu. Nic więcej. - Na szczęście minął kolejny dzień - przytaknęła ochoczo - a my oczyściliśmy atmosferę i wszystko sobie wyjaśniliśmy. Zatem owe okoliczności nie będą już stanowiły problemu. Tak, to bardzo rozsądne. - Zaczerpnęła głęboko

290 tchu. - Jestem skłonna spróbować, jeśli pan się zgadza. - Powiedziawszy to, przymknęła powieki i wydęła usta. Morgan uśmiechnął się szeroko jak dziecko, które znalazło pod choinką wymarzony prezent. Nie miał chwili do stracenia. Nachylił się i musnął przelotnie jej wargi. Tłumaczył sobie, że to całkiem niewinny pocałunek, ale na niewiele się to zdało. Pragnął Emmy jak żadnej innej kobiety, postanowił jednak nad sobą panować. - Już - odezwał się, przybierając pogodną minę. - Widzi pani? Zupełnie nic. Jesteśmy uleczeni. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - W rzeczy samej, bardzo mi ulżyło. Emma dygnęła i wrzuciwszy pogiętą szpilkę do kominka, wybiegła z pokoju. Nie odeszła daleko. Zatrzymała się na korytarzu i dotknęła palcami ust. Serce nadal waliło jej młotem, a on niczego nie poczuł? Marzyła o tym, by paść mu w ramiona i całować do końca świata, a on twierdzi, że pozostał niewzruszony? Zerknęła ukradkiem na służącego, który przechadzał się po foyer, ten zaś, jak przystało na szanującego się lokaja, utkwił wzrok we własnych butach. Niewiele myśląc, odwróciła się i weszła z powrotem do gabinetu. - Zupełnie nic, panie markizie? - zapytała oparta o zamknięte drzwi.

291 Morgan był zajęty nalewaniem whisky. Doszedł do wniosku, że nie pozostaje mu nic innego, niż upić się do nieprzytomności po raz pierwszy od bez mała pięciu lat. Odstawiwszy szklaneczkę, odwrócił się i zobaczył, że Emma idzie ku niemu zdecydowanym krokiem, jakby zamierzała zrobić coś niezwykłego. - A to? - zapytała. - To też nic? Nim pojął, co się święci, wspięła się na palce, ujęła jego twarz w dłonie i przycisnęła usta do jego warg. Był wstrząśnięty swoją gwałtowną reakcją. Pomyślał, że pewnie tak czuje się człowiek rażony piorunem. - Nie, dziecino. Przygarnął Emmę do piersi i pocałował tak, jak chciał to zrobić za pierwszym razem: głęboko i namiętnie. Westchnęła i pozwoliła mu na wszystko. Poddała się fali rozkosznych doznań i zaczęła odpowiadać z zapałem na jego pieszczoty. Oprzytomniała dopiero wtedy, gdy Morgan chwycił ją za pośladki. Odepchnęła go i cofnęła się o krok, próbując uspokoić urywany oddech. Uśmiechnął się i wyciągnął zachęcająco ramiona. Wyglądał czarująco, łajdak. - Zdaje się, że właśnie wykluczyliśmy okoliczności - powiedziała. - To nie one zawiniły - dodała, okręciła się na pięcie i uciekła. - Moje uszanowanie, pani Norbert - przywi-

292 tał się sir Edgar, siadając przy stole w jadalni. - Miałem nadzieję, że panią tu znajdę. - Mnie? - wymamrotała z ustami pełnymi wędzonego śledzia. Popiwszy go łyżką owsianki, spojrzała wyczekująco na rozmówcę. Nie przestawała przy tym przeżuwać z otwartą buzią. Ta kobieta to istna maszyna do pochłaniania jedzenia, pomyślał nie bez odrazy pan Mar-mington. Od przyjazdu na Grosvenor Square zrobiła się jeszcze bardziej pulchna niż przedtem. Niedługo nie zmieści się w drzwi. Jeszcze tydzień obżarstwa i suknia pęknie jej w szwach. Uśmiechnął się z wprawą zawodowego łgarza, choć wiele go to kosztowało. - Taki piękny dziś dzień. Pomyślałem, że miło będzie go spędzić z drogą panią Olive. Co pani powie na przejażdżkę po parku? - Przejażdżkę po parku? - powtórzyła, jakby nie do końca pojęła treść jego słów. - W rzeczy samej. Pani Clifford zgodziła się użyczyć mi powozu. - I chce pan zabrać mnie ze sobą? Rety! Nigdy nie jechałam prawdziwym powozem. - Znów zaczęła ruszać szczęką, przyglądając mu się z niejaką podejrzliwością. - Ale dlaczego akurat mnie? - Och, pani Norbert. To przecież oczywiste. Widuję panią codziennie i nie mogę oprzeć się

293 pani urokowi. Nie dziwi panią chyba, że taki jak ja mężczyzna z krwi i kości chciałby spędzić z panią trochę czasu na osobności? - A to ci dopiero! Ze mną? - Sprawiała wrażenie, jakby miała się roześmiać, lecz zamiast tego zarumieniła się jak pensjonarka. -Naprawdę? - upewniła się, nie mogąc wyjść ze zdumienia. - Jak najbardziej - odparł z kamienną twarzą. Szwaczka podniosła się tak gwałtownie, że przewróciła krzesło. - W takim razie ruszajmy. Jestem za stara, żeby zwlekać, mój słodziutki. Moglibyśmy pojechać do mojego dawnego sklepu? Weszłabym do środka uwieszona na pańskim ramieniu, wyglądając krucho i wiotko. - Co tylko sobie pani zażyczy - zgodził się Edgar, na próżno próbując ją sobie wyobrazić w roli kruchej i wiotkiej kobietki. Nim wyszli z pokoju, Olive chwyciła z patery bułeczkę z jagodami, po czym wepchnęła ją w całości do ust. - Nie mogłam uwierzyć, kiedy mi o tym powiedziałaś, mamo Clifford - oznajmiła Daphne, odchodząc od okna. - Widzę jednak, że to prawda. Właśnie odjechali. Sir Edgar istotnie się w niej zadurzył. Fanny miała do zrobienia coś bardzo pilnego

294 i chciała jak najszybciej się oddalić. Postanowiła udawać rozgoryczoną miłosnym zawodem. - Cóż, widocznie mu się spodobała, choć przyznam, że trudno mi się z tym pogodzić. Myślałam... Miałam nadzieję, że może... Zresztą, nieważne. Niestety synowa nie pojęła aluzji. - Emma znów wyszła na spacer. Nareszcie jesteśmy same i możemy uciąć sobie małą pogawędkę. Seniorka nie miała czasu ani ochoty na pogawędkę z synową. - Może zamiast rozmawiać ze mną, poszukaj Thornleya. Już dawno nie snułaś się za nim po korytarzu i nie męczyłaś biedaka ciągłym wzdychaniem. Pójdę do siebie. Muszę się na moment położyć. - Przecież dopiero co wstałaś. Jest zaledwie dziesiąta. - Skoro mówię, że muszę się położyć, to znaczy, iż jestem zmęczona. Nie myśl sobie, że sir Edgar coś dla mnie znaczy. - Uniosła dumnie głowę i ruszyła do wyjścia. - Nie mam zamiaru płakać po tym niewdzięczniku! - Zamknęła za sobą drzwi i przystanęła na chwilę na korytarzu. Czekała, aż wolno myśląca Daphne połapie się, w czym rzecz. - Och, więc o to chodzi - usłyszała w końcu

295 głos synowej. - Teraz rozumiem. Biedna mama Clifford. Cierpi z powodu nieodwzajemnionej miłości. Pewnie poszła się wypłakać. - Nareszcie - odetchnęła z ulgą Fanny. - Teraz przynajmniej nie przyjdzie jej do głowy, żeby mnie szukać. - Odwróciła się i podeszła do schodów. Tymczasem Daphne zajęła się robótką, rozmyślając przy tym o własnych kłopotach. Zastanawiała się, czy zdoła w siebie wmusić kolejną filiżankę herbaty. Potrzebowała pretekstu, by wezwać Thornleya. To okropne, ale nie mogła nic na to poradzić. Obserwowanie drogiego Aloysiusa sprawiało jej przyjemność, której nie potrafiła sobie odmówić. Anderson spojrzał w przekrwione oczy chlebodawcy i wręczył mu opatrzone pieczęcią pismo. - Doręczono je przez posłańca, mówisz? -zapytał ubrany do snu John Hatcher, poprawiając przekrzywioną szlafmycę. - Teraz? - Tak, sir. Przed chwilą. - Anderson miał nadzieję, że list i pieczęć wyglądają autentycznie. Sfabrykował je z najwyższą starannością. - To od pana... Zresztą, mniejsza o to, nie musisz wiedzieć. Niech no spojrzę... „Drogi panie Hatcher, piszę do pana z wielkimi oporami..." etc. etc. „...nowy eksperyment... zwieńczony suk-

296 cesem... wymagał dodatkowych uten... uten...", ki diabeł? Utensyliów, idioto, utensyliów! - podpowiedział mu w duchu Anderson i uznał, że trzeba było użyć słowa „narzędzia". - O, czekaj... już wiem. - John doczytał do końca, po czym podarł list na strzępy i wrzucił skrawki do filiżanki z niedopitą czekoladą. - Przynieś mi moje puzderko. - Naturalnie, sir. - Anderson wszedł do garderoby i zabrał z niej zamykaną na klucz skrzyneczkę. Proszę. Hatcher zdjął z szyi zawieszony na łańcuszku kluczyk i przekręcił go w zamku. Potem wyjął plik banknotów i odliczył pięć tysięcy funtów. - Posłaniec czeka na odpowiedź? - Tak, proszę pana. Za pozwoleniem, sir, sądzę, że mógłby mi pan wreszcie zaufać. Po tylu latach lojalnej służby... - Ale ta sprawa to akurat nie twój zakichany interes, chłopcze! Wydaje ci się, że nie mam własnego rozumu i nie wiem, co robię? Jeśli tak, to grubo się mylisz. Zapakuj je w coś i daj umyślnemu. Anderson wziął gotówkę, pożegnał się i wyszedł. Dziesięć minut później uśmiechał się do siebie, stojąc z sakwojażami na ulicy. Wyliczył, że musiałby harować kolejne dziesięć lat, aby uzbierać sumę, która wystarczyłaby na wyjazd

297 do Paryża. Uznał, że jedna dekada pracy dla tego gburowatego prostaka to i tak wiele. Za wiele. Skoro ten idiota bez zastanowienia oddaje pieniądze nieznajomemu staruszkowi, który baj-durzy coś o alchemikach, czemu nie miałby obdarować jego, swego wiernego - w każdym razie do tej pory - chłopca na posyłki? Fanny upewniła się, że jest sama, po czym otworzyła drzwi sypialni Edgara. Biedny kiep, nie wiedział, że wszystkie zamki można sforsować jednym kluczem. Odkryła to już pierwszego dnia, ale nie zamierzała z nikim się dzielić tą wiedzą. Kiedy wróci, powie mu, że przyszła powitać go karafką wina. Zasługiwał na nagrodę, choć po przejażdżce z tą okropną szwaczką jedna karafka czegoś mocniejszego mogła nie wystarczyć. Nie tracąc czasu, przeszukała starannie półki z ubraniami, szuflady, łóżko. W końcu znalazła to, czego szukała, za obrazem. Przeliczyła pospiesznie banknoty i zmarszczyła brwi. - Tak jak się spodziewałam. Cztery i pół tysiąca funtów w tajemniczy sposób zmieniło się w sześć tysięcy. Cóż, jesteśmy kwita, złociutki. Nie masz pojęcia, że John przysłał mi dziś rano dodatkowe dwa tysiące. Stanęła przed lustrem, poprawiła włosy i mrugnęła do swego uśmiechniętego odbicia.

- Ech, ci mężczyźni, kiedy są piękni i młodzi, przynajmniej jest z nich jakiś pożytek, gdy sie starzeją, są już tylko głupi. Odłożyła pieniądze na miejsce i weszła do garderoby. Rzuciwszy na podłogę poduszkę, założyła pożyczone od ogrodnika rękawice i przyklęknęła, by otworzyć dwa kufry. Z jednego z nich wyjęła puszkę z pozłotą oraz pędzel, z drugiego zaś trzy cegły. Ubiegłej nocy pomalowali i wysuszyli całe pudło fałszywych sztabek złota. Nucąc pod nosem, zabrała się do pracy. Daphne upuściła łyżeczkę, po czym spojrzała z uwielbieniem na Thornleya, który schylił się, by ją podnieść. - Taka ze mnie niezdara, wybacz. - Nic się nie stało, proszę pani - rzekł major-domus. Nosił w kieszeniach cały zapas czystych sztućców. Pani Clifford dość często miała z nimi kłopot. - Wypadki się zdarzają. Coś jeszcze? - Owszem. Jedna drobna rzecz... - Sięgnęła do koszyka i wyjęła z niego kilka starannie przedtem splątanych motków włóczki. Przygotowania do tej rozmowy zajęły jej ponad godzinę. Potrzebuję pomocy. Chodzi o mój haft. - Wyznam, że onegdaj pozwoliłem sobie na niego zerknąć, i uważam, że jest doskonały w każdym calu. To istne dzieło sztuki. Z pewnością niczego mu nie brakuje.

299 Te słowa zabrzmiały w jej uszach jak najsłodsza muzyka. - Och, dziękuję, Thornley. Jesteś bardzo miły... Ukłonił się szarmancko. - Powiedziałem tylko szczerą prawdę. Prawda była taka, że zakradł się wieczorem do pustej bawialni specjalnie po to, by choć przez chwilę potrzymać w dłoniach jej robótkę. Oczywiście nie zamierzał się do tego przyznać. - Chciałabym zacząć wyszywać nowym kolorem i nie mam kogo się poradzić. Mama Clifford i pani Norbert są nieobecne, a moja córka zupełnie się na tym nie wyznaje. Liczyłam na to... Urwała, by zatrzepotać rzęsami. Samuel, niech odpoczywa w pokoju, powiedział jej kiedyś, że ma piękne oczy. - Liczyłam na to, że może ty podpowiesz mi, jaką wybrać włóczkę. - Czy coś wpadło pani do oka? - zaniepokoił się Aloysius, któremu sztuka flirtowania była całkowicie obca. Zamrugała powiekami i pomyślała, że znów robi z siebie idiotkę. Potem nagle ją olśniło. Zrozumiała, że oto nadarzyła się doskonała okazja, aby zbliżyć się do obiektu swoich westchnień. - Och, zdaje się, że coś tam jest. O, tutaj. -Przyłożyła palec do powieki. - Widzisz, co to? Thornley spojrzał i nareszcie pojął, w czym

300 rzecz. Nagle przestał się przejmować konwenansami. Nie czas deliberować nad tym, co wypada, a czego nie wypada czynić służącemu. Spędził zbyt wiele nieprzespanych nocy na obmyślaniu sposobów, które pozwoliłyby mu się zbliżyć do najdroższej pani Clifford. Miałby nie skorzystać z być może jedynej szansy, a potem do końca życia zarzucać sobie tchórzostwo? Usiadłszy na kanapie, ujął Daphne za podbródek i obrócił ku sobie jej twarz. Potem zbliżył do niej własną, udając, że próbuje znaleźć owo „coś", które rzekomo wpadło jej do oka. Kiedy już je znalazł, delikatnie potarł jej powiekę serwetką. - Proszę zamrugać. To na pewno pomoże. -Odsunął się nieznacznie i splótł ręce na kolanach głównie po to, by nie zrobiły samowolnie czegoś niestosownego. Spełniła jego prośbę i się uśmiechnęła. - Rzeczywiście... zniknęło. Och, drogi Thomleyu, jesteś geniuszem. Nie wiem, jak ci dziękować. - Cieszę się, że mogłem być w czymś pomocny, pani Clifford. Zapiekły go uszy. W dodatku zaczęło w nich dzwonić, gdy spostrzegł, że w jej policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Przypomniał sobie, że choć nie urodził się dżentelmenem, jest człowiekiem honoru i kieruje się w życiu niezłomnymi zasadami. Wiedział, że powinien jak

301 najszybciej wyjść i wylać sobie na głowę kubeł zimnej wody. - Pójdę już... - usłyszał własny głos. Diabeł jednak nie spał i nadal wodził go na pokuszenie. Chyba że nadal życzy pani sobie, bym obejrzał włóczki... - O tak, jak najbardziej. - Wyciągnęła ręce z poplątanymi kłębkami. - Ależ bałagan. Jak ja to teraz rozplączę? - Proszę się nie martwić - powiedział, przykrywając jej dłonie swoimi. - Pomogę pani. Daphne popatrzyła mu w oczy. Aloysius odwzajemnił jej spojrzenie i raptem świat przestał istnieć. Byli tylko oni dwoje. Peny uniósł brew i spojrzał z namysłem na przyjaciela, który siedział naprzeciw niego przy stole. - Widywałem cię w lepszym stanie, stary druhu. Czy wpadłeś z wizytą, aby opowiedzieć mi coś intrygującego? Może nawet gorszącego? - Chciałbyś. Brentwood wytarł pospiesznie usta i zapomniał o posiłku. - A zatem zgadłem. Prędko, mów, nim skonam z ciekawości. - Daruj sobie tę błazenadę. Nie ma tu nikogo, przed kim musiałbyś udawać durnia. - Jak myślisz, dlaczego tak lubię uchodzić za

302 głupca? Głupcom o wiele łatwiej cieszyć się życiem. Nikt ich nie prosi o wyrażanie opinii w ważkich kwestiach. Mnie nie zagadują już nawet o pogodę... - Skończyłeś? - przerwał mu markiz, sięgnąwszy po bułeczkę z masłem. - Przyszedłem zadać ci pewne pytanie. - Pytanie? Zapewne zażądasz także odpowiedzi? Zanosi się na poważną rozmowę. Chodźmy zatem do bawialni. Wina? - zapytał hrabia, gdy znaleźli się w pokoju obok. - Czemu nie? Ostatnio poważnie rozważałem, czy nie popaść w nałóg. - W takim razie proszę, pij do dna. - Peny podał przyjacielowi kieliszek i usiadł. - Zanim cokolwiek powiesz, pozwól, że odgadnę, w czym rzecz. Jak wiesz, szczycę się nadzwyczajną, graniczącą z magią zdolnością dedukcji. Drummond zamoczył usta w trunku. - Znakomicie. Nie przeszkadzaj sobie, baw się moim kosztem do woli. - Tak właśnie zamierzałem zrobić. Cóż, nie da się ukryć, że znasz mnie jak zły szeląg. Hm... od czego by tu zacząć domysły... Aha! Wiem! Przyjrzymy się wnikliwie twoim gościom. Zdradź mi, zmieniłeś już nazwę rezydencji? Co powiesz na „Pod Skrzydłami Drummonda"? Moim zdaniem brzmi bardzo szykownie. Markiz łypnął groźnie na przyjaciela, lecz

303 zrobił to wyłącznie po to, by nie zawieść jego oczekiwań. Żarty Perry'ego znacznie poprawiły mu humor. - Mam nieodpartą ochotę wyładować złość, a twoja buźka wydaje się do tego idealnym celem. Radzę ci wziąć to pod rozwagę. - Dobrze. Niech ci będzie. Zrobię to szybko i bezboleśnie. Ty tylko przytakuj. Westham skinął głową. - Twój podły nastrój ma coś wspólnego z klientami przedsiębiorczego Thornleya, czyż nie? Morgan przytaknął. - Idę o zakład, że chodzi o najnowszą zmorę mojego wuja, to jest panią Fanny Clifford. - Poniekąd. - A propos wujaszka, jest mi niezmiernie wdzięczny za to, że zastosowałem się do jego poleceń i poznałem Cliffordównę. Gdy go ostatnio widziałem, nazwał mnie wałkoniem i idiotą zaledwie raz. - Zatem jest usatysfakcjonowany? - Jak najbardziej, i to właśnie mnie zastanawia. Najpierw nalegał, niemal zaklinał na wszystkie świętości, bym się za nią uganiał, a potem jak gdyby nigdy nic pozwolił mi się wycofać. Dziś rano przysłał w tej sprawie pismo. Innymi słowy, mogę się już do niej nie zalecać.

304 Czy wydarzyło się coś, o czym powinienem wiedzieć? - Zastanawiam się. Byłem zbyt zajęty własnymi sprawami, by śledzić to, co się dzieje w domu... Hrabia klasnął w ręce. - Nie, czekaj. Nic nie mów. Sam do tego dojdę. Lubię zostawiać sobie najlepsze na deser. Jak ci się zdaje, dlaczego wujowi już nie zależy na tym, bym starał się o pannę Clifford? - Nie mam pojęcia. To ty jesteś ponoć mistrzem dedukcji. Skoro tak, to dedukuj. - Nie omieszkam. - Brentwood wstał i napełnił im ponownie kieliszki. - Zatem po pierwsze, wujaszek Willard potrzebował na gwałt godnego kandydata do ręki wnuczki starej znajomej. Tylko w ten sposób mógł zamknąć jej usta i nie dopuścić do rozpowszechnienia niechlubnych epizodów ze swej przeszłości. Po drugie, już nie jestem mu do tego celu potrzebny. Po trzecie, nadal jest rozdrażniony. Zachowuje się, jakby permanentnie siedział na rozżarzonych węglach. Właściwie wydaje się bardziej podekscytowany niż zdenerwowany. Kiedy go o to zapytałem, bąknął coś tylko o jakiejś inwestycji, która rzekomo ma przynieść ogromne profity. Wtedy pojawił się jego bankier i zostałem grzecznie wyproszony. Wygląda na to, że wuj niebawem zostanie krezusem. Nie wydaje ci się to dziwne?

305 - Owszem, ale nie sądzę, by miało to jakikolwiek związek z Fanny Clifford. Wiesz, że ona nazywa go Williem? - Williem?! - Perry opadł na krzesło, wzdychając teatralnie. - Niesłychane! Sam nigdy bym się na to nie odważył. Poddałeś mi znakomity pomysł. Odwiedzę ją i poproszę, by opowiedziała mi o jego wstydliwych młodzieńczych wyskokach. To dopiero byłaby zabawa. - Ta kobieta jest bezwzględna. Mówiłem ci już w Almacku, że szantażuje co najmniej kilku delikwentów. Od tamtego czasu pojawili się dwaj kolejni nieszczęśnicy. Wchodzą wściekli i żądni krwi, a wychodzą pokonani z podwiniętymi ogonami. A wszystko to pod moim dachem. Zgroza! Nie mogę nikomu spojrzeć w oczy, gdy wychodzę na ulicę. - Ależ powinieneś się z nich śmiać, przyjacielu. - Dobre sobie. O niczym nie miałem pojęcia, a teraz, kiedy już wiem, oddałbym wiele, by nie wiedzieć, jeśli pojmujesz, o co mi idzie. Sam również padłem jej ofiarą. Płacę za grzechy ojca, dasz wiarę? Jego też znała. - Aha, i tu jest pies pogrzebany - Na ustach hrabiego pojawił się drwiący uśmieszek. - Pozwoliłeś na to i kropka. Mogłeś wyrzucić tę całą zgraję na bruk, kazać ich zamknąć w areszcie razem z tym gagatkiem Thornleyem, a jednak

tego nie zrobiłeś. Chcesz mi wmówić, że przystałeś na to wszystko ze względu na Szalonego Harry'ego? - Matka stoi nad grobem. Dość się wycierpiała przez ojca. Ujawnienie skandali z jego przeszłości mogłoby się okazać gwoździem do trumny. - Nie sądziłem, że jesteś tak oddanym synem. Gdybym nie poznał osobiście panny Clifford, może nawet uwierzyłbym w te rozczulające tłumaczenia. Ale panna nie dość, że jest urodziwa, to jeszcze rozumna i obdarzona poczuciem humoru. Przyznasz, że wśród debiutantek to rzadkość. Wprawdzie rodzina nie przemawia na jej korzyść, ale cóż, rodziny się nie wybiera. Każda ma jakieś wady. Nie pozwól, żeby taka błahostka stanęła wam na drodze. Jeśli zamierzałeś mi powiedzieć, że chcesz się zdeklarować, pierwszy pogratuluję ci wyboru. Moje najlepsze życzenia. I kondolencje, przyjacielu. - Musiałbym być niespełna rozumu, by oświadczyć się pannie Clifford - odparł Morgan, próbując uwierzyć w to, co mówi. — Niemniej... zaszły pewne... Pojawiły się pewne komplikacje... które być może mnie do tego zmuszą. - Komplikacje? Niby jakie? Zadurzyła się w kim innym? A może zwyczajnie cię nie cierpi? Nie, czekaj! Głupiec ze mnie. Nie o takich komplikacjach mowa, prawda? Mój Boże,

chłopie, coś ty zmalował? Mam nadzieję, że to coś, co sprawi, że poklepię cię po plecach i powiem, że jestem z ciebie naprawdę dumny. Dalej, opowiadaj. Tylko powoli i z detalami. - Idź do diabła, Peny! Jesteś beznadziejny. Tak długo pozujesz na durnia, że chyba sam uwierzyłeś, że nim jesteś. - W dodatku mnie obrażasz? Oj, bracie, ani słowa więcej. Wpadłeś po uszy. To musi być miłość. To był bez wątpienia najgorszy poranek w życiu sir Edgara. Wciąż huczało mu w głowie od skrzekliwych wrzasków Olive Norbert. Do tego stopnia, że zapomniał o kamyku w bucie i przestał kuleć. Już po godzinie zaczęła go nazywać najdroższym Edgarkiem! Nie zdziwiłby się, gdyby nazajutrz dała na zapowiedzi i kazała Thorn-leyowi wezwać pastora. Liczył na to, że wszystko pójdzie jak z płatka. Omami ją komplementami, a potem podsunie bajeczkę o sekrecie alchemików. Nie miał wątpliwości, że szwaczka połknie haczyk i da mu pieniądze, którymi podzieli się z Fanny. Jakże się mylił! Nie wziął pod uwagę, że pani Norbert nie jest damą i nie reaguje na pochlebstwa tak, jak damom przystało. Nie przewidział, do czego jest zdolna się posunąć. Przekonał się o tym w drodze powrotnej, gdy dosłownie przycisnęła

308 jego głowę do swego wybujałego biustu. Przez chwilę bał się, że się udusi, i w ten okropny sposób zakończy żywot. Na domiar złego nie dała wiary w jego opowieść o złocie. - A to dobre, Edgarku, jak pragnę zdrowia! -wykrzyknęła i rechocząc jak ropucha, omal nie złamała mu żebra „delikatnym" kuksańcem. -Myślałeś, że uwierzę w te farmazony? Jak to się mogło stać? - utyskiwał w duchu. Nabrał Johna Hatchera i wielu innych wielmoży, z byłym zwierzchnikiem admiralicji włącznie, a ta... ta okropna... baba nie dała się oszukać. A przed nią Fanny. To chyba jakieś fatum. Dopust boży z tymi kobietami. Miałby pozwolić, by wodziły go za nos? - Spójrz tylko - zaczął zdesperowany i wyjął z kieszeni przynętę. Szwaczka ujęła bryłkę w dłoń, obwąchała ją, a potem spróbowała ugryźć. - Prawdziwe! - stwierdziła, mrużąc świdrujące oczka. - Może jednak coś w tym jest, Edgarku. Opowiedz wszystko swojej Olive. Na szczęście tym razem wzięła jego słowa za dobrą monetę, a kiedy usłyszała o czterech kufrach złota w garderobie, z miejsce obiecała mu dwa tysiące funtów. Dała mu je od razu, jako że nosiła całą gotówkę przy sobie. Durna prostaczka, bała się, że okradnie ją służba.

309 Niestety zaraz po tym jak schował pieniądze do kieszeni, wrzuciła sobie próbkę złota w dekolt i kazała mu ją wyciągnąć... Tfu! Wszedł na piętro z zamiarem odnalezienia Fanny. Zamierzał podziękować jej za to, że zmieniła jego spokojny dotąd żywot w koszmar. Nim dotarł do jej pokoju, raptem zastąpiła mu drogę gospodyni. - Sir Edgarze! Proszę pozwolić! - Pani Timon? - rzekł zaskoczony i wszedł za nią do zaciemnionej wnęki. - Stało się coś? - Sprawdzałam pokoje - Ku jego zaniepokojeniu, dotknęła pęku kluczy, który zwisał na pasku u jej talii. - Ciągle muszę poprawiać coś po Claramae, skaranie boskie z tą dziewczyną. - Ach, tak... Nie rozumiem, co to ma wspólnego... Była pani u mnie? - Olśniło go nagle. -W garderobie? - Skądże. Nie wchodzę do miejsc, które goście zamykają na klucz. Nie jestem wścibska. - Do czego w takim razie pani zmierza? Jestem pewien, że przed wyjściem zamknąłem drzwi. - Mówię przecież, że musiałam się upewnić, czy Claramae sprzątnęła jak należy. Jest bardzo niedokładna. Ciągle zostawia w kątach kurz. Poza tym przyniosłam panu czystą bieliznę. Trzeba było włożyć ją do szafy. Dlatego sobie otworzyłam, sam pan rozumie.

- Naturalnie. - Poczuł skurcz żołądka. -Co właściwie chce mi pani powiedzieć? - Sądziłam, że to pan mi powie. - Co mianowicie? - Skąd się wzięły trzy ogromne sztabki złota na pańskim dywanie. - Widziała pani... złoto? - Na własne oczy! Leżało na samym wierzchu! Każdy mógł je zobaczyć. Nie trzeba było go tak zostawiać. Oj, nie trzeba. - Racja. Hm... To jest... To pewnie wina Fanny, uznał pan Marming-ton. Poszła do niego pomalować kolejne cegły i zostawiła je na podłodze, żeby wyschły. To jedyne wytłumaczenie. Co za dzień! Wydało się. Nakryła go prosta gospodyni! Doniesie na niego markizowi, a on każe go zaaresztować. Spędzi jesień życia na więziennym wikcie. - Wyglądało mi na prawdziwe - ciągnęła pani Timon. - Nie żebym się specjalnie przyglądała, co to, to nie. Powiedziałam sobie: Hazel, nie twoje złoto, nie tykaj. Ledwie zerknęłam i od razu zamknęłam drzwi. Uczciwa ze mnie kobieta, ale powinien pan bardziej uważać. Z tym nicponiem Rileyem nic nie wiadomo. Ode mnie nikt niczego się nie dowie, nie pisnę ani słówka, może pan być spokojny. Potrafię być dyskretna. - Nie wątpię - odparł pan Marmington, zastanawiając się, jaki będzie finał tej rozmowy.

Uśmiechnął się do niej, a ona do niego. - No więc? - powiedziała po nieskończenie długim milczeniu. - Skąd pan wziął to śliczne, błyszczące złoto? Chciałabym trochę dla siebie, rozumie pan. Nie proszę o żadne przysługi, co to, to nie. Zastanawiam się tylko, gdzie można je kupić. No i musiałam ostrzec pana przed Rileyem. Uznałam to za swoją powinność. Nie mogłabym spokojnie zasnąć, gdybym tego nie zrobiła. Edgar tak się odprężył, że omal nie upadł na podłogę. A jednak los się do niego uśmiechnął. - A zatem interesuje panią nabycie większej ilości złota? Kiwnęła głową. - Jaśnie pan zabronił nam przyjmować lokatorów, a za to, co zrobiliśmy, zabrał nam pensje. Do końca roku musimy pracować za darmo. Zebrałam trochę oszczędności. Miałam niedługo wyjechać nad morze i wynająć domek, ale teraz to niemożliwe. Ale złoto... na pewno mi się przyda... - Rozumiem, że odłożyła pani sporą sumę? Tak się składa, że chyba będę mógł pani pomóc. Sięgnął do kieszeni i wyjął woreczek z przynętą. Nie posiadał się z radości. Nareszcie dopisało mu szczęście. A najlepsze, że Fanny nigdy się nie dowie i nie będzie musiał dzielić się z nią zyskiem.

- Złota czy srebrna, jaśnie panie? - zapytał Wycliff, otworzywszy atłasowe puzderko z biżuterią. Markiz, zajęty oglądaniem swego odbicia w lustrze, zerknął przelotnie na brylantowe szpilki. - Niech będzie złota - rzekł, lecz dostrzegłszy grymas lokaja, natychmiast zmienił zdanie. - Albo nie, srebrna. - Yyy... ojej... - Co znowu? - zirytował się Morgan. Czekał go ciężki wieczór; najpierw teatr, potem bal u lady Oxford. Znów przyjdzie mu się przyglądać, jak tłum kawalerów emabluje Emmę. - Nic takiego, jaśnie panie - oznajmił urażonym tonem służący. - Chodzi o to... że specjalnie dałem panu tak niewielki wybór. To miał być mały sprawdzian. - Czego mianowicie? - Jest pan ubrany na czarno. - Owszem, zauważyłem. - Powinien był pan wybrać rubin, szafir albo szmaragd. W każdym razie kamień powinien być kolorowy. Ten strój aż prosi się o barwny akcent. Niech mi wolno będzie zauważyć, że bez mojego czujnego oka pokazałby się pan w towarzystwie niemodnie ubrany. Zgroza! Jednak jestem panu potrzebny. - Jednak? Wspominałem coś o tym, że zamierzam cię zwolnić?

- Nie inaczej, sir. Był pan łaskaw wyrazić pewne... niezadowolenie z mojej służby. - Coś podobnego. Kiedyż to? Lokaj wpiął markizowi w fular szpilkę ze szmaragdem. - Kiedy przegnał mnie pan z pokoju podczas porannej kąpieli. Chciałem pana umyć i... - Przecież pozwoliłem ci wyszorować mi plecy, czyż nie? - Tak, jaśnie panie, ale potem... - Potem zapomniałeś, że sam myję sobie pozostałe członki. W każdym razie te, które są zanurzone w wodzie. - Ale przecież... pragnąłem jedynie... Naprawdę musiał pan wycelować mi mydłem w plecy? zakończył niemal ze szlochem służący. Morgan uśmiechnął się półgębkiem. - Najmocniej przepraszam, mój drogi. - Klepnął go przyjacielsko po wątłym ramieniu. - Wybacz, że przysporzyłem ci zgryzoty. Aby ci udowodnić, jak bardzo mi przykro, dam ci wolne na resztę wieczoru. W ramach zadośćuczynienia. - Ależ, jaśnie panie, kto pana rozbierze pod moją nieobecność? - Nie przeciągaj struny, Wycliff. Korzystaj z mojej wspaniałomyślności, póki możesz. Znajdź jakiś lokal pełen podobnych tobie udręczonych lokajów. Opowiedz im, jak podle trak-

314 tuje cię chlebodawca. Jestem pewien, że poczujesz się lepiej, a co najważniejsze, ponarzekasz sobie i nie będziesz mnie zamęczał jękami. - Nie mam zwyczaju jęczeć, sir. - Masz, baw się dobrze. - Sięgnąwszy do sakiewki, rzucił służącemu monetę, której ten oczywiście nie złapał. - Oferma - mruknął pod nosem i wyszedł z pokoju. Na korytarzu natknął się na Cliffa. - Witam, panie Clifford - odezwał się, kiedy wymienili przymusowe ukłony. - Zgubił się pan? Zdaje się, że obecnie zajmuje pan pokój na górze? - Tak, zgadza się, panie markizie - odparł pośpiesznie młodzieniec, chowając dłonie za plecami. W jednej z nich trzymał niewielki woreczek. - To jest... szukałem... nie mogę nigdzie znaleźć książki, którą obecnie czytam. Pomyślałem, że może została w moim dawnym pokoju - zabrzmiało to, jakby pytał samego siebie, czy jego słowa mogą uchodzić za sensowne. - Pan czyta? Zdumiewające, doprawdy. A co, jeśli wolno spytać? - Yyy... no... coś Byrona. Jeśli dobrze pamiętam. Dureń, łże jak z nut, pomyślał Morgan. Postanowił jednak nie drążyć tematu. Nie miał na to ani czasu, ani ochoty. Pragnął jak najszybciej zobaczyć Emmę.

315 - Byron, powiada pan. Tak... słuszny wybór. Proszę czytać dalej. - Tak jest, panie markizie - zgodził się ochoczo Clifford i, okręciwszy się na pięcie, ruszył pędem po schodach. Tym razem chował ręce przed sobą. Markiz przyglądał mu się przez chwilę, po czym udał się do bawialni. Chciał tam dotrzeć przed panną Clifford. Gdy nalał sobie kieliszek wina i usiadł na kanapie, opierając stopę na krześle, zauważył, że coś tkwi w podeszwie jego buta. - Ziarno? Ki diabeł? Nagle usłyszał z holu głos Emmy i stracił zainteresowanie tym, co znalazł w trzewiku. Uradowany, poderwał się na nogi, choć w duchu wymyślał sobie od skończonych durniów. Kiedy jego uszu dobiegł także głos Jarretta Rolina, zmarszczył brwi i wybiegł na korytarz, jakby się paliło. Jarrett nie zdołał powstrzymać się od uśmiechu, gdy ujrzał minę Morgana. - Jak miło znów się znaleźć w twym pięknym domu, Westham. Thornley, poczciwina, pamięta dobre czasy, kiedy często bywałem tu gościem, i dlatego przystał na to, bym zapowiedział się sam. Nim zdążyłem to zrobić, pojawiła się ta oto zjawiskowa piękność i całkowicie oniemia-

316 łem. Wiem, nie zapraszała mnie pani, panno Clifford, ale tuszę, że zlituje się pani nad zdesperowanym wielbicielem? Majordomus, który zmierzał właśnie ku schodom, spojrzał na chlebodawcę i zmarszczył j brwi. Czyżby źle ocenił sytuację i popełnił j karygodny błąd? Pięć lat temu pan Rolin praktycznie mieszkał w rezydencji Westhamów. Chętnie zgodził się wpuścić go bez zapowiedzi, bo był zajęty pisaniem kolejnej strofy poematu wychwalającego urodę najdroższej Daphne. Najwyraźniej jednak postąpił wbrew życzeniom markiza. Doszedłszy do wniosku, że pora uciekać przed jego złowrogim spojrzeniem, oddalił się, aby szukać rymów do słowa dołeczki. Koteczki? Piosneczki? Kropeczki? Nie. Bez sensu... - Thomley! Lokaj zastygł w pół kroku, po czym zawrócił na dół. - Tak, jaśnie panie? - Pan Rolin właśnie wychodzi. - Morgan podszedł do panny Clifford i objął ją opiekuńczym gestem w talii. Jak ten drań na nią patrzy! Jak on śmie?! Był o krok od wybuchu, który, gdyby do niego doszło, niechybnie zmiótłby Jarretta z powierzchni ziemi. - Prawda, panie Rolin? wycedził przez zaciśnięte zęby. - Naturalnie. Jak sobie życzysz. Thomley,

317 możesz mnie odprowadzić do drzwi. Z jakiegoś powodu jestem tu dziś persona non grata. - Jaśnie panie? - majordomus zawahał się, zbyt zajęty rymami, by śledzić przebieg zdarzeń. - Racja - rzekł z wściekłością markiz. -Sam wyrzucę go na zbity pysk. - Panie Rolin - oprzytomniał Aloysius. -Zechce pan udać się ze mną? - Zagrodził drogę Jarrettowi, który postąpił w stronę markiza. -Bardzo pana proszę. Na ustach intruza pojawił się szyderczy uśmiech. - Widzę, że nic się nie zmieniłeś, Westham. Jesteś tym samym nieokrzesanym młokosem, co dawniej. Nie masz za grosz ogłady. Już zapomniałeś, jak uganiałeś się za mną, żebrząc o odrobinę uwagi? Emma obserwowała całą scenę z coraz większym zdumieniem i zaniepokojeniem. - Nie, panie markizie! - wykrzyknęła, chwyciwszy Morgana za ramię, gdy próbował ruszyć na Jarretta. - Nie warto. Nie pozwolę, byście wdali się w bójkę z mojego powodu. - Z pani powodu? - odezwał się wyraźnie zaintrygowany Rolin, po czym przyjrzał się uważnie Morganowi. - Istotnie, zdaje się, że ma pani rację. A to dobre. Wręcz wyborne. - Z tymi słowy ukłonił się i wyszedł z kpiącym uśmieszkiem na ustach.

- Chyba nie zamierzał pan naprawdę zrzucić go ze schodów? - zapytała wciąż oszołomiona panna Clifford. Drummond strącił jej dłoń z ramienia. - Nie dałbym mu tej satysfakcji. Wracam za pięć minut. Jeśli nie będzie pani gotowa do wyjścia, zostanie pani w domu. - Obrócił się na pięcie i odszedł w stronę gabinetu. Odtworzywszy w pamięci ostatnie słowa Roli-na, Emma doszła do wniosku, że musiało chodzić o dawne animozje między nim i markizem. Jej przyjazd do Londynu stał się jedynie przyczynkiem do odnowienia starego konfliktu. Morgan przemierzał nerwowo pokój, usiłując pohamować wzburzenie. Miał nowy powód, by martwić się o pannę Clifford, a to za sprawą zdania, które rzucił na odchodnym Rolin. Tymczasem Rolin stał na ulicy, a w jego podłym umyśle rodził się powoli plan zemsty. Och, jak bardzo pragnął zniszczyć Westhama i napawać się jego upadkiem! Dawny uczeń niczego się nie nauczył. Potrzebował kolejnej lekcji pokory. Dzięki pannie Clifford owa lekcja okaże się wyjątkowo bolesna. Wracając z wyprawy po paszteciki, bez których nie mogła się obyć, pani Norbert wypatrzyła przed domem Jaretta Rolina. Gdy pracowała w szwalni, miała zwyczaj siadywać przy

oknie i obserwować klientów. Zapamiętała go, bo gdy zdejmowała miarę z jego kochanek, znajdywała na ich ciele liczne siniaki. To nie był zacny człowiek, ale miał wypchany portfel. - Dzień dobry, panie Rolin. Miło mi pana spotkać. - Ukłoniła się i ruszyła do wejścia. - Nie musi pan pukać. Może pan wejść ze mną. Jarrett zmierzył ją od stóp do głów. Z pewnością nie znał tej szpetnej grubaski, niemniej od razu się zorientował, że to osoba pochodząca z gminu. - Pani tu mieszka? - zdziwił się. - Tak jest, sir. - Uśmiechnęła się szeroko. -Olive Norbert. Tak się nazywam. Jestem gościem pana markiza. To jak, wchodzi pan czy wychodzi? - Właśnie wychodziłem... - odparł, próbując zrozumieć to, co przed chwilą usłyszał i zobaczył. Przyszedłem z wizytą do panny Clifford. Urocza młoda kobieta, nie sądzi pani? - Młoda Cliffordówna? Ach, rozumiem. Czuje pan do niej miętę? - Tak, można to tak ująć. Niestety zdaje się, że pan markiz pragnie zatrzymać ją dla siebie. Właśnie brutalnie stłamsił moje zakusy. - Hę? - Nie pozwala nam się do siebie zbliżyć. Chce nas rozdzielić. To podły człek. - Kto? Markiz? Eee, nie jest taki zły. Pozwolił

320 mi nawet jadać znów przy stole w jadalni. Pewnie wyprosiła to u niego panna Clifford... Może i jest ździebko wyniosły, ale traktuje mnie dobrze. Jestem jego gościem. - Już pani o tym wspomniała. Nie interesowało go, kim jest ani jak to się stało, że zatrzymała się w rezydencji Westha-mów. Ważne, że będzie mógł ją wykorzystać do własnych celów. - Proszę mi zdradzić, wierzy pani w prawdziwą miłość? - Czy wierzę? Pewno, że tak! Ja i mój Edgarek niedługo się hajtniemy. To pewne jak amen w pacierzu. Tylko czekać, jak mi się oświadczy. To znaczy... pan Edgar Marmington. On też tu mieszka. - Moje gratulacje z okazji rychłego zamążpój-ścia, pani Norbert. W głowie Jarretta zrodził się pewien plan. - Szkoda, że ja i panna Clifford nigdy nie będziemy mogli się pobrać. Markiz zabronił mi tu przychodzić. Gdyby tak znalazła się jakaś życzliwa osoba, która pomogłaby mi się z nią spotkać... Tak chciałbym ujrzeć ją choć z daleka... Na widok sakiewki, która pojawiła się w jego dłoni, Olive natychmiast rozwiązał się język. - W piątek odbędzie się bal, wie pan, zejdzie się mnóstwo ludzi, jedna osoba mniej czy więcej nikomu nie zrobi różnicy. To samo powiedziała

321 mi panna Clifford, to znaczy, że ja też mogę przyjść, bo będzie taki tłum, że pan markiz mnie nie zauważy, a skoro nie zauważy mnie, to pana też nie. Zwłaszcza jeśli znajdzie się ktoś, kto otworzy panu właściwie drzwi, żeby mógł pan się wślizgnąć do środka. Pojmuje pan? - Zrobiłaby to pani dla mnie? - Jarrett uściskał jej pulchne dłonie, pozostawiając w nich sakiewkę. - Upadłem na duchu, a pani dała mi odrobinę nadziei. Mam tylko prośbę, niech pani o niczym nie wspomina drogiej pannie Clifford. Niech to dla niej będzie niespodzianka. Uciekniemy razem do Gretna Green. Och, jakież to romantyczne. Wiem nawet, którędy mógłbym wejść. W dniu balu zostawi mi pani otwarte drzwi? Błagam panią w imię prawdziwej miłości... - Że co? - zapytała, upychając sakiewkę w dekolcie. - A tak, miłości. Pewnie. - Powiadam ci, Cliff— tłumaczył cierpliwie Riley - musimy trzymać Harry'ego tutaj, razem z innymi. Cliff zamknął za sobą drzwi spiżarni przylegającej do sali balowej. Stały tam dwa tuziny przykrytych płótnem klatek z kogutami. - Harry jest z nich wszystkich najwaleczniej-szy. Należy mu się specjalne traktowanie i własna kwatera. Poza tym pan markiz wcale mnie nie przyłapał. O niczym nie wie.

- Nie możemy ryzykować. Szczęście przyda nam się później, prawda? - Chyba tak. Dobrze, przenieśmy go, skoro nalegasz. Jesteś pewien, że będzie bezpieczny? - Do przyszłego tygodnia nikt tu nie zajrzy. Do balu wszystko zostało przygotowane. Będziemy się martwić dopiero wtedy, gdy zaczną sprzątać po balu, i poszukamy dla nich innego miejsca. Idź jeszcze raz na górę i przynieś swojego pupila. Potem musimy się umyć, bo cuchnie od nas jak z kurnika. - Dobrze, Riley-odparł Clifford, zastanawiając się w duchu, czy warto było stać się niezależnym. Zbyt wiele z tym zachodu, uznał. Hrabia Brentwood włożył monokl i spojrzał z daleka na pannę Clifford i markiza, którzy przeciskali się ku niemu przez ciżbę. - Cóż za przyjemność widzieć was razem w samym środku tego okropnego wieczoru. Już chciałem zejść na dół i kupić kilka pomidorów, żeby było czym rzucać w tę pożal się Boże śpiewaczkę. Mam nadzieję, że nie ośmieli się zdzierać gardła po antrakcie. - Ależ, panie hrabio, moim zdaniem była bardzo dobra - zaprotestowała Emma. Perry Shepherd ucałował jej dłoń, po czym zniżył głos do szeptu. - Między nami mówiąc, ja też uważam, że

była wspaniała, ale sama pani rozumie, wszyscy wiedzą, że przychodzę do opery wyłącznie po to, żeby się pokazać, a nie z miłości do sztuki. Nie mogę pozwolić, by ktokolwiek się domyślił, że jej ostatnia aria doprowadziła mnie niemal do łez. - Znów robisz z siebie durnia, Perry? - wtrącił Morgan. - Przynajmniej otwarcie przyznaję się do tego, kim jestem, tudzież do swoich pragnień. -Brentwood mrugnął do panny Clifford, która nie miała pojęcia, o co mu chodzi. - O, nie wątpię - wycedził markiz, spoglądając krzywo na przyjaciela. Niech licho porwie tego błazna; że też musiał tu dzisiaj przyjść. Liczył na to, że uda mu się spędzić odrobinę czasu sam na sam z Emmą. - Jak się miewa wujaszek Willie? Zdaje się, że widziałem go w twojej loży. - To jego loża, mój drogi. Ja nie mam swojej. Tak jest o wiele praktyczniej. Dzięki temu za każdym razem mogę narzucać się innym znajomym. A skoro o tym mowa, nie będziecie chyba mieli nic przeciwko temu, bym dołączył do was w drugim akcie? Obawiam się, że wuj Willard zaczął chrapać, Nie mam ochoty wysłuchiwać tego do końca spektaklu. - Będzie nam bardzo miło - zgodziła się pospiesznie Emma.

324 Miniona godzina okazała się dla niej istną torturą. Markiz milczał, ale sprawiał wrażenie, jakby w każdej chwili mógł wybuchnąć. Clara-mae, towarzysząca im w charakterze przyzwoit-ki, siedziała z tyłu, na przemian pochlipując i pogryzając jabłko. - Tak się składa, Perry - rzekł nieznoszącym sprzeciwu tonem Morgan - że właśnie zamierzaliśmy pójść po rzeczy i wrócić do domu. Panna Clifford uskarża się na ból głowy, prawda? -zwrócił się do Emmy. Popatrzyła na niego szeroko otartymi oczami i zacisnęła wargi. W istocie nie miała śmiałości zaprzeczyć. - Możesz zatem korzystać z mojej loży do woli. A teraz pozwól, że się pożegnamy. Hrabia skłonił się z kpiącym uśmieszkiem. - Naturalnie. Bądź spokojny, prawie ci uwierzyłem, drogi przyjacielu. Panno Clifford, było mi bardzo miło. Niech pani będzie łaskawa dla markiza. Zdaje się, że biedak ogromnie cierpi. -Z tymi słowami odszedł, nim markiz zdążył otworzyć usta, by go przywołać do porządku. - Hm... Bardzo interesujące, ale nazbyt enigmatyczne - odezwała się Emma. - Miałam cokolwiek z tego zrozumieć czy wręcz przeciwnie? Wyznam, że nie pojmuję niczego z tego, co się dzisiaj wydarzyło. Właściwie nie musieliśmy przychodzić do teatru. I bez tego odnoszę

325 wrażenie, jakby wrzucono mnie w sam środek jakiejś zawiłej sztuki. Szkoda tylko, że nie dołączono programu. - Proszę mi wybaczyć, panno Clifford - odparł Morgan, gdy wracali do loży po pokojówkę. - Nie jestem dziś towarzysko usposobiony. - Tylko dziś? Rzekłabym raczej, że jak zwykle. Nie zauważyłam u pana żadnej zmiany w tym względzie. - Zdjęła z krzesła szal i okryła nim ramiona. - Claramae? - Taa, panenko? - odrzekła z jabłkiem w zębach służąca. - Zbieraj się, moja droga, wracamy do domu. Pan Marmington usiadł na kanapie obok Fanny i wręczył jej szklaneczkę porto. - Edgarze, czyż to nie wspaniałe? Pomyśl tylko, ty, ja i fura pieniążków. Dobrana z nas para, nie zaprzeczysz. - Nie zaprzeczę. Nawet potwierdzę, ale tylko pod warunkiem, że nie każesz mi się zbliżać do tej okropnej szwaczki. Sam nie wiem, dlaczego dałem ci się na to namówić. - Moje biedactwo. - Uśmiechnęła się i cmoknęła go głośno w policzek. Zrobiła to, bo wiedziała, że nie przepada za podobnymi gestami. - Powiem to jeszcze raz, wspólniku, dobraliśmy się jak w korcu maku. Stanowimy bardzo zgrany zespół.

- Zespół, który już niedługo znacznie się wzbogaci. Pozwolił jej złożyć głowę na swoim ramieniu. W końcu była kobietą. Wspaniałą kobietą. Można powiedzieć, jego bratnią duszą. - Taaak... Miałeś rację co do kufrów. Przywiązałam się do tych ślicznych, lśniących blaskiem złotych sztabek. I pomyśleć, że zrobiliśmy je sami. Przyznasz, że to wielce satysfakcjonujące. - O mój Boże! - Olive Norbert otworzyła usta, po czym zakryła je dłonią. Były pełne pieczeni, którą zwędziła przed chwilą z kuchni. I co ona teraz pocznie? Miała ochotę wbiec do bawialni i sprać tę suchotnicę Fanny na kwaśne jabłko. Uwiodła jej Edgarka! Jak śmiała ta nędzna wywłoka! Do niego nie miała żalu. Wiedziała, że w końcu i tak ją wybierze. Przynajmniej była zaokrąglona tam, gdzie trzeba. Nie to co ten pomarszczony chudzielec. Jeśli sam się nie zdecyduje i tak go zdobędzie, choćby miała pozbyć się rywalki. Najpierw jednak zajrzy do skrzyń. Wygląda na to, że coś przed nią zataił. Jeśli tak, nie puści mu tego płazem. Ze łzami w oczach i żalem w sercu wróciła do pomieszczeń dla służby. Bez trudu odnalazła w gablotce klucz z napisem „sypialnie", po czym zdyszana wbiegła na górę.

Emma oddała rękawiczki i okrycie Rileyowi, po czym ruszyła czym prędzej ku schodom. Pragnęła uwolnić się od towarzystwa markiza, nim przyjdzie mu do głowy zaproponować jej kolejne tête à tête w gabinecie. Być może niepotrzebnie się martwiła. Wyglądało na to, że zaniemówił na dobre. Przez cały wieczór udało mu się wypowiedzieć nie więcej niż dwa pełne zdania. Nie wspomniał słowem o ich poprzednich „pogawędkach" ani o tym, co zaszło między nim a Rolinem. Mimo że uparcie milczał, z całej jego istoty emanowało coś, co pchało ją ku niemu z siłą, której nie potrafiła okiełznać. Dlatego postanowiła uciec. Powinna była to zrobić, gdy ujrzała go po raz pierwszy albo kiedy spojrzał na nią przenikliwie tymi swoimi błękitnymi oczyma. Już wtedy serce zabiło jej żywiej. - Panno Clifford? Może ma pani ochotę na kieliszek sherry? Potrząsnęła głową. - Nie, dziękuję. Był pan dziś tak rozmowny, że chyba wyczerpaliśmy wszystkie tematy. - Riley, nie masz nic do roboty? - Tak, jaśnie panie. Już mnie nie ma. - Lokaj szybko odszedł w głąb korytarza. - Pani wybaczy, ale jestem zmuszony nalegać. Miała ochotę puścić się na górę biegiem, ale w porę się powstrzymała. Nie mogła pozwolić,

by pomyślał, że się go boi. Zresztą wcale się nie bała. Obawiała się raczej siebie i swoich uczuć. - Dobrze. - Odwróciła się i zeszła ze schodów. - Ale tylko pod warunkiem, że opowie mi pan o panu Rolinie. Wyczułam między wami, oględnie mówiąc, pewien chłód. Przy okazji wyjaśni mi pan też, dlaczego to moja wina. - Pani wina? - Potrząsnął głową i poprowadził ją do gabinetu. Może raczej powinien go nazywać miejscem schadzek? - Nie inaczej. - Usiadła w fotelu, który powoli zaczynała uważać za swój. -Jestem pewna, że dawniej podzieliły panów jakieś zatargi, ale przyzna pan, że gdybym nie pojawiła się w Londynie, pewnie nawet by pan o nim nie usłyszał. - Zapomina pani o Thornleyu - sprostował, podając jej sherry. - To on dał ogłoszenie. Jest co najmniej tak samo winny jak pani. - Na pana miejscu nie zrzucałabym winy na majordomusa. Jego przedsięwzięcia przynoszą rodzinie dochód. Znacznie prościej będzie obarczyć odpowiedzialnością mnie. - Och, proszę bardzo, może pani być nieznośna, jeśli sprawia to pani przyjemność. Morgan zajął miejsce naprzeciw Emmy i uśmiechnął się na widok jej rumieńców. Miała czelność udawać oburzoną. - Ja jestem nieznośna? Ja?! Dobre sobie. To

nie ja nastawałam w tym pokoju na pańską cnotę, lecz pan na moją. I to dwukrotnie. - Z pewnością nie dwukrotnie. Zrobiłem to tylko raz. Za drugim razem to pani napadła na mnie. Liczyłem. - Jest pan nieznośny! Zgodziłam się tu przyjść, żeby dowiedzieć się czegoś o panu Rolinie, a nie po to, by omawiać... inne... kwestie. Nie zachowuje się pan, jak przystało dżentelmenowi. - Istotnie, ostatnio nie czuję się dżentelmenem. Byłem nim do chwili, gdy obudziłem się we własnym łóżku i usłyszałem z góry przejmujący wrzask pani matki. Myślałem, że sufit spadnie mi na głowę. Odstawiła z brzękiem kieliszek. - O nie, panie markizie, nie będziemy znów o tym rozprawiać. - Zgoda, ja również nie mam na to ochoty. Chciała pani rożmawiać o Rolinie. - A pan by nie chciał na moim miejscu? Po tym, czego byłam świadkiem? Rozparł się wygodniej w fotelu. - Zdaje się, że młode damy nie powinny być tak bezpośrednie, panno Clifford. - Nie powinny też przesiadywać sam na sam z mężczyzną. Zwłaszcza z mężczyzną, który co najmniej raz próbował je... Zresztą, nieważne. Przejdźmy do pana Rolina.

330 - To nie jest zbyt miły człowiek - rzekł Morgan, zastanawiając się, od czego zacząć i czy powiedzieć całą prawdę. Stawiała go w niezbyt dobrym świetle. Ostatecznie uznał, że Emma zasługuje na to, żeby był z nią szczery. - Hrabia Brentwood i ja poznaliśmy go pięć lat temu podczas naszego pierwszego sezonu w Londynie. - Sama się tego domyśliłam. Rozumiem, że nie była to miła znajomość? - Powiedzmy, że koniec owej znajomości okazał się dość nieprzyjemny. Peny i ja byliśmy wtedy młodzi i na swoje nieszczęście bardzo naiwni. Jarrett był od nas starszy i obyty w towarzystwie. Imponował nam. Byliśmy dumni z tego, że ktoś tak popularny zechciał wziąć nas pod swoje skrzydła. Sądziliśmy, że zwyczajnie nas lubi. - Nie lubił? - Bawił się nami. Niestety są na tym świecie | ludzie, którzy udają przyjaźń wyłącznie po to, aby oddawać się podłym machinacjom, a potem przyglądać się z uciechą ich tragicznym skutkom. - Nie bardzo rozumiem... Twierdzi pan, że Rolin zaprzyjaźnił się z wami tylko po to, żeby was skłócić? Że sprawiło mu to perwersyjną przyjemność? - Jednak pani rozumie. Przez niego omal nie

331 zabiłem najlepszego przyjaciela. Co gorsza, ani ja, ani Peny nie zdawaliśmy sobie wówczas sprawy z tego, że to manipulacje Jarretta doprowadziły do pojedynku. Zrozumiałem to dopiero po kilku miesiącach refleksji, gdy lizałem rany na wsi. Brentwood twierdzi, że Rolin nadal zabawia się w ten sposób. - Z początku mi się spodobał. - Jak każdemu, ale pani poznała się na nim znacznie szybciej niż ja i Peny. Należy się pani za to pochwała. - Po co tu dzisiaj przyszedł? - Trudno orzec. Być może nigdy się tego nie dowiemy. W każdym razie jedno jest pewne: odszedł przekonany o tym, że jest pani dla mnie ważna. Właśnie dlatego chciałem z panią pomówić. Przemyślałem wszystko bardzo dokładnie i uznałem, że nie mogę pozwolić, by wychodziła pani na samotne spacery na skwer. Właściwie nigdzie nie powinna pani się ruszać beze mnie. - Sądzi pan, że... Rolin chce mnie skrzywdzić? - Nie, panno Clifford. Jarrett pragnie skrzywdzić mnie i wydaje mu się, że znalazł na to idealny sposób. Tym sposobem jest pani. Emma pochyliła głowę i wpatrzyła się w swoje dłonie. - Ma rację? To znaczy... czy to prawda? Istotnie jestem dla pana ważna?

332 - To bez znaczenia. Ważne, że on tak myśli. A skoro jest o tym przekonany, nie popuści. To nie w jego stylu. Uniosła głowę i posłała mu, jak jej się zdawało, beznamiętne spojrzenie. - W takim razie muszę opuścić Londyn. Nie pozostaje mi nic innego niż powrót do domu. Nie chcę być dla pana ciężarem. Uśmiechnął się. - Rzekłbym, że na to jest za późno. Aż tak bardzo nie znosi pani mojego towarzystwa? - Nie znoszę, kiedy próbuje pan być zabawny - powiedziała chłodno i wstała. - Pozwoli pan, że się pożegnam. Morgan poderwał się z fotela, choć tak naprawdę miał ochotę krzyknąć „Nie odchodź!". Nie wypadało jednak tego robić. Musiał znaleźć inny sposób, aby zatrzymać Emmę. Najlepiej powiedzieć coś, co wyprowadzi ją z równowagi. Byle tylko nie zorientowała się, że gotów jest paść przed nią na kolana i błagać, by nie wyjeżdżała. - Spieszno pani spakować walizki? Czyżby zapomniała pani o balu, który wydaję na pani cześć w piątek? Zaproszenia rozesłane, kwiaty i jedzenie zamówione, muzycy stroją instrumenty. Krótko mówiąc, poniosłem ogromne koszty. Jak zamierza mi je pani zrekompensować? - Niech pan nie będzie śmieszny! Może na razie nie potrafię zdobyć jej serca, ale

333 z pewnością wiem, jak rozpalić jej temperament, pomyślał Morgan. - Nie zamierza pani, bo brak pani na to środków. Zatem nie ma pani wyboru. Musi pani pozostać i trzymać się jak najbliżej mnie dopóty, dopóki nie zyskam pewności, że Rolin pani nie skrzywdzi. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Chyba... nie wyzwie go pan na pojedynek? - Szczycę się tym, że nigdy nie popełniam tego samego błędu dwa razy. Zresztą, pojedynki niczego nie rozwiązują nawet między wrogami. Znajdę inny sposób, by go unieszkodliwić. Albo i nie. - Albo i nie? - powtórzyła bezwiednie Emma i cofnęła się, jakby zamierzała przed nim uciec. Znów wpatrywał się w nią w ten charakterystyczny sposób. Natychmiast przypomniała sobie, jak trzymał ją w ramionach, i poczuła, że kolana się pod nią uginają. - Zrezygnuje ze swych podłych zapędów, kiedy się dowie, że zamierzam uczynić z pani swoją żonę. Nie ośmieli się podnieść na panią ręki. Nie jest głupi. Z pewnością nie chciałby zostać wykluczony z towarzystwa. - Nie ma... powodu do tak desperackich... posunięć. - Nie ma? - spytał Morgan, kładąc Emmie ręce na ramionach.

334 Zwilżyła wargi. - Nie ma? To znaczy... Morgan przez pięć długich lat próbował ujarzmić wybuchowy charakter. Przy okazji uśpił także większość emocji, które obudziły się na nowo dopiero teraz, kiedy pojawiła się ta irytująca dziewczyna i wywróciła jego świat do góry nogami. Wniosła weń radość, jakiej nigdy wcześniej nie zaznał. Nie mógł pozwolić jej odejść. - Znam co najmniej kilka powodów, dla których warto podjąć desperackie kroki, moja droga panno Clifford. Na przykład pani słodkie usteczka... - Schylił się i musnął ustami jej wargi. - Pani niesamowite szare oczy... - dodał, całując jej powieki. - Idealne uszka... prawe i lewe... Tak... i smukła szyja, że nie wspomnę o... intrygującym zagłębieniu między piersiami. Nim Emma pojęła, co się święci, znalazła się nagle na podłodze przy kominku. Jak mogła do tego dopuścić? Cóż, wszystko działo się tak szybko... Może nawet spróbowałaby zaprotestować, ale było za późno. Poza tym, kiedy Morgan był tak blisko, gdy czuła na sobie jego usta i dłonie, wcale nie miała ochoty sie bronić. Markiz pamiętał, że zwolnił na resztę wieczoru Wycliffa i choć wiedział, że nie godzi się postępować w ten sposób, nie potrafił powstrzymać fali uczuć, które w nim wezbrały. Nie zdobyłby się na to nawet w zamian za obietnicę

335 nieśmiertelności. Ważne było tylko tu i teraz. Liczyły się jedynie zapach i smak Emmy i ta niepohamowana gorączka, która ogarniała go zawsze, gdy dziewczyna była w pobliżu, kiedy na nią patrzył i jej dotykał. W pewnym momencie westchnęła i objęła go ramionami, a on odsunął od siebie ostatnie wątpliwości. Teraz był już pewien, że Emma pragnie go równie mocno jak on jej. Rozbierał się w takim pośpiechu, że rozdarł na szwie surdut, a potem o mało nie udusił się fularem. Chwilę później Emma leżała przed nim bez odzienia, skąpana w pomarańczowej poświacie z kominka. Nie mógł nacieszyć oczu jej widokiem. Pocałował ją głęboko i namiętnie, a potem przylgnął do niej, by jak najszybciej poczuć dotyk aksamitnej skóry. Przemknęło mu przez myśl, że za moment nie będzie odwrotu i że to ostatnia okazja, by ją spytać, czy chce, by przestał, ale bał się otworzyć usta z obawy, że Emma powie „tak". - Nie wiem... Nie wiem, co robić... - szepnęła bez tchu. - A przecież... powinnam chyba... coś robić... - Niczego nie musisz robić -. odparł, obsypując pocałunkami jej szyję. - Tylko pozwól mi się kochać - poprosił, całując piersi. Kiedy po jakimś czasie próbował unieść głowę, Emma nie pozwoliła mu na to. Chwyciła go za

włosy i przyciągnęła do siebie z powrotem. Może i nie wiedziała, co robić, ale szybko odkryła, co lubi. Co więcej, nie bała się o to poprosić. - Morgan... zaczekaj... - Przestraszyła się, gdy jego wargi zakończyły powolną wędrówkę po jej brzuchu i zatrzymały się między udami. - Wiem, kochanie, za wcześnie na to. - Uniósł się i ucałował kolejno jej uszy i włosy. - Nie martw się, mamy całą wieczność. Nie chcę cię skrzywdzić. - Och! Zamknij się i... rób swoje. Zabrzmialo to jak najsłodsza pieszczota. Od razu widać, że wrodziła się w babkę, pomyślał. Nie bała się. Pragnęła go tak bardzo, że zamiast lęku, przepełniało ją radosne oczekiwanie. Oddała mu się z ufnością i nie zawiodła się. Bolało, ale tylko trochę. Potem przeżyła najcudowniejsze chwile w całym dotychczasowym życiu. Następnego ranka Daphne czekała na córkę w bawialni, umilając sobie czas marzeniami o swym najdroższym Aloysiusie. Raptem usłyszała przeraźliwy wrzask i wypadła czym prędzej na korytarz. - Mamo Clifford! - krzyknęła, dostrzegłszy kątem oka Claramae i Rileya, którzy nadbiegli z przeciwnej strony. Fanny leżała głową w dół na środku schodów

z zadartymi spódnicami i odsłoniętym zadkiem odzianym w białe pantalony. - Wszyscy święci! - przeraził się lokaj i ruszył na pomoc staruszce. Młodsza pani Clifford znalazła się w ciągu kilku sekund przy teściowej i poprawiła jej suknię. Fanny usiadła z trudem na stopniu. - Bałam się, że się zabiłaś. - Tak ci spieszno wysłać mnie na tamten świat? Nie myśl, że się mnie pozbędziesz. Zamierzam straszyć cię zza światów. Ojojoj, wszystko mnie boli. Chyba połamałam sobie kości. Piekielne marmurowe schody. - Chwyciła synową za ramię. — Widziałaś go? - Kogo? Nikogo tu nie ma oprócz nas. Riley? Zauważyłeś kogoś jeszcze? - Właśnie, chłopcze? - Fanny złapała służącego za rękę i wspięła się po nim do pionu. - Nie, proszę pani. Proszę się na mnie oprzeć, odprowadzę panią do bawialni. Claramae, idź po pana Thornleya. - Och, nie róbcie zamieszania, nic mi nie jest -zapewniła Fanny, ale dała się posadzić na kanapie. Nawet pozwoliła się przykryć pledem. - Chciałabym się tylko dowiedzieć, kto mnie zepchnął. - Kto cię... zepchnął? - powtórzyła ze zdumieniem Daphne i opadła ciężko na krzesło. - Owszem. Przecież słyszysz, co mówię. Inaczej bym nie spadła, to chyba oczywiste.

338 Daphne zaczerpnęła głęboko tchu i poczuła nagle wyraźną woń alkoholu. - Mamo Clifford, znowu piłaś! - I co z tego? Mam mocniejszą głowę niż niejeden mężczyzna. Mówię ci, że zostałam brutalnie zepchnięta. Nie patrz na mnie jak na stetryczałą idiotkę, która nie wie, co się wokół niej dzieje. Umilkła, bo raptem uzmysłowiła sobie, że sprawcą jej upadku mógł być Edgar. Gdyby zakończyła żywot, zgarnąłby wszystkie pieniądze, które razem wyłudzili. A wydawał się taki przyjazny i miły... - Na pewno nic ci nie jest, mamo Clifford? Wyglądasz... jakoś... dziwnie. - Co? Nie. Wszystko w porządku. Gdzie sir Edgar? - Tu jestem, Fanny. Podniosła na niego wzrok. Stał tuż za nią przy kanapie, blady jak prześcieradło. Wyciągnął drżącą dłoń i uścisnął czule jej palce. - Proszę, powiedz, że nic ci się nie stało. Uśmiechnęła się. To nie Edgar. Znała się na mężczyznach, a ten stary dureń był autentycznie zmartwiony. Prawdopodobnie dlatego, że mogła uderzyć się w głowę i zacząć rozpowiadać o jego kufrach ze złotem. Tak czy inaczej sprawiał wrażenie zatroskanego. - Spadłam ze schodów, Edgarze.

339 - Wiem, moja droga. Odpoczywaj i nic się nie martw. Thornley posłał po doktora. - Tak, mamo Clifford. Możemy być spokojni. Aloysius wszystkim się zajmie. - Aloysius? Kim, do diaska, jest Aloysius? -Fanny zamknęła oczy. - Chyba jednak jestem lekko... skołowana. Niemal wszyscy domownicy zbiegli się do bawialni. Brakowało jedynie Emmy i Morgana, którzy, przemknąwszy chyłkiem przez korytarz, skorzystali ze schodów dla służby, by wrócić do swoich sypialni, przebrać się w nocne stroje i zejść z powrotem na parter (każde z osobna, ma się rozumieć). Nieobecna była także pani Norbert. Zamknięta w swoim pokoju, czekała cierpliwie, aż ktoś przyjdzie powiadomić ją o tym, że Fanny Clifford wyzionęła ducha. Olive nie chciała już Edgarka na męża, o nie. Okazał się łotrem i ostatnią szują. Oszukał ją i złamał jej niewinne, panieńskie serce. Pokazał jej ważącą zaledwie kilka gramów grudkę, podczas gdy w jego garderobie stały całe kufry wypchane po brzegi lśniącym kruszcem. Jakby tego było mało, na jego sekretarzyku leżała lista z nazwiskami. Odnalazła na niej siebie, a nawet panią Timon. Poza nimi dwiema rozpoznała jeszcze tylko pana Hatchera. Domyśliła się, że Edgar, niech go piekło

340 pochłonie, zamierzał użyć ich pieniędzy do alchemicznych eksperymentów, a potem zatrzymać całe złoto dla siebie i tej swojej przebrzydłej bałamutnicy. Och, jak wspaniałe było się na niej zemścić, popatrzeć, jak turla się ze schodów niczym bezwładna kukła. Sprawiedliwości stało się zadość. Teraz kolej na Edgarka. Zamierzała ukraść wszystkie jego skrzynie razem z zawartością. Wiedziała, że są ciężkie i sama nie da rady ich wynieść, dlatego postanowiła napisać do pana Hatchera. Oczywiście wolałaby nie dzielić się z nikim bogactwem, ale była pewna, że może mu zaufać. W końcu był elegantem i wielkim panem.

Na balu

Niechaj sztuka ma ni mniej, ni więcej niż pięć aktów. Horacy - Och, nie kryguj się, moja słodka. Chodź, zaprowadzę cię do miejsca, gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał. - Nie - odparła stanowczo Cłaramae. - Nie godzi się, Riley. Mama zawsze mi powtarzała „Nie oddawaj za darmo czegoś, za co należy ci się zapłata". - Zapłata? Chcesz pieniędzy, mój aniele? Dobrze, dostaniesz pieniądze. Zarobiłem ich ostatnio całe krocie. - Nie mówię o pieniądzach, Seanie Rileyu! -Pokojówka poprawiła gorset i wyszła z ciemnego kąta na korytarz. - Mówię o obrączce, którą powinieneś mi kupić. - Obrączkę? Ja? Przecie idzie mi dopiero

dwudziesty ósmy rok. Ledwie wyrosłem z pieluch. Chcesz zakuć w kajdany chłopca, aniele? Nie odpowiedziała. Wpatrywała się szeroko otwartymi oczami w markiza, który przyglądał się całej scenie z przeciwnej strony korytarza. - O... rety! - pisnęła i chwyciwszy spódnice, uciekła do kuchni. - Claramae! Do licha! - mruknął sam do siebie lokaj. - A już było tak blisko... - Nie wydaje mi się - rzucił beznamiętnie Morgan. - Jaśnie pan?! - Służący obrócił się na pięcie z przerażoną miną. Zbladł tak bardzo, że można mu było policzyć wszystkie piegi na nosie. - Mówiłem ci, żebyś trzymał się z daleka od pokojówek, prawda? - Tak jest, jaśnie panie, ale... Claramae... Nie mogę się powstrzymać... Ten jej cudowny biust... Sam pan rozumie. - Rozumiem aż za dobrze. - Drummond krzywo się uśmiechnął. - Uznajmy zatem, że zostałeś zbesztany i pouczony na temat stosownego zachowania wobec płci niewieściej. A teraz przejdźmy do innych kwestii. - Dziękuję, jaśnie panie. Stokrotnie dziękuję. Do innych kwestii? Ma pan na myśli pana Clifforda, sir? - W rzeczy samej. Najpierw jednak omówimy sprawę twojego portfela. Wspominałeś coś

o krociach, które ostatnio zarobiłeś. Zechcesz mi to wyjaśnić? Riley zasłonił usta i odkaszlnął, by nie zadławić się własnym językiem. - Ach, to... - Tak, to. Wiem od Thornleya, że przepuściłeś wszystkie oszczędności, a ja za karę wstrzymałem wam pensje, czyż nie? Służący wbił wzrok w podłogę. Nie znalazłszy w niej natchnienia, zadarł głowę i spojrzał w sufit. Na próżno. - A może pan Clifford płaci ci za to, byś mu towarzyszył? Bogu niech będą dzięki! Lokaj zwiesił głowę, udając skruchę. - Próbowałem go od tego odwieść, ale nie dał się przekonać. - Powinienem był się domyślić. Zbyt ochoczo przystałeś na moją prośbę. Zastanawia mnie tylko, skąd pan Clifford bierze na to fundusze. Z tego co mówisz, wydał mnóstwo na wasze wycieczki do muzeów oraz na liczne wizyty w bibliotekach. Ponoć nabył dużo książek, głównie kazań i modlitewników, o ile dobrze pamiętam? - Jakby to powiedzieć, jaśnie panie... z tymi książkami to było takie niewinne kłamstewko... W rzeczywistości paniczowi poszczęściło się owego wieczoru w grze w kości i... - Wystarczy, nie mam ochoty słuchać o wa-

346 szych wyczynach. Trzymaj się jak najbliżej młodego Cliffa i jak najdalej od Claramae? Zrozumiano? - Tak jest, sir. Co pan tylko rozkaże. Morgan popatrzył za odchodzącym Rileyem i westchnął. Świat stanął na głowie. Jak doszło do tego, że zaczął spiskować z lokajem? No tak. Zrobił to dla Emmy. Gdyby nie jego interwencja, zamartwiałaby się o nieodpowiedzialnego brata. Wyjął z kieszonki zegarek. Dochodziło wpół do dwunastej. Urażony do głębi Wycliff od tygodnia spał w pokoju na piętrze. Dzięki temu Morgan mógł zapraszać do sypialni Emmę. Przychodziła około północy, a o świcie wracała | do siebie. Wstydziłby się spojrzeć sobie w oczy, gdyby nie był tak szczęśliwy. Za dnia wychodzili czasem na jakieś przyjęcie, ale wieczorami pokazywali się rzadko. Woleli spędzać je w domu. W miejscach publicznych nie musiał się zanadto wysilać, by skutecznie odstręczać innych zalotników panny Clifford. Wystarczyły rzucane na prawo i lewo mordercze spojrzenia. Peny pewnie śmiał się z niego za plecami, ale Morgan niewiele sobie z tego robił. O dziwo, Fanny nie sprawiała wrażenia szczególnie zaniepokojonej, choć z pewnością zauważyła, że zaczął darzyć jej wnuczkę wyjątkowymi względami. Nic nie umknęło uwagi tej

347 wścibskiej kobiety. Z drugiej strony, mogła być nieco mniej spostrzegawcza z powodu nieszczęsnego upadku, po którym przez kilka dni nie opuszczała łóżka. Wciąż chodziła o lasce, ale powoli wracała do zdrowia. Większość czasu spędzała z sir Edgarem w swoim lub jego pokoju. Ci dwoje często okupowali także bawialnię. Sadowili się z winem na kanapie i mierzyli groźnym wzrokiem każdego, kto śmiał im przeszkodzić. Właśnie, bawialnią, przypomniał sobie nagle Morgan i zawrócił. Wybierał się tam po książkę, której fragment chciał koniecznie odczytać Emmie. Gdy otworzył drzwi, usłyszał skrzekliwy głos najstarszej pani Clifford. - Ha! Grzmotnij mnie w moje stare pogruchotane kości, jeśli nie wygrałam! Jesteś mi winny co najmniej milion, Edgarze. Dalej, rozdawaj. Uff, ale się rozochociłam! - Wiesz, moja droga, wolałem cię, kiedy niedomagałaś - odparł starszy pan, tasując karty. - Byłaś taka słaba i uległa... i ciągle wspierałaś się na moim ramieniu - Wtem zobaczył markiza, który przyglądał mu się z kwaśną miną. Sprawiał wrażenie, jakby znalazł w ulubionym surducie dziurę wygryzioną przez mole. - Życzy pan sobie czegoś? Owszem, życzę sobie odzyskać swój dom! - powiedział w duchu Drummond. Naturalnie nie miał śmiałości wyrazić tego życzenia na głos. Za bardzo bał się Fanny. Zauważył, że od

jakiegoś czasu mruga do niego porozumiewawczo przy każdej sposobności. Jakby doskonale wiedziała, co on i jej wnuczka robią codziennie po północy. Jeśli istotnie wszystkiego się domyśliła, była tym wyraźnie zachwycona. Nigdy jeszcze nie spotkał tak niesamowitej kobiety. - Przyszedłem po książkę - odpowiedział na pytanie pana Marmingtona i rozejrzał się dookoła. - Książkę? Nie sądziłam, że starcza ci czasu na czytanie, chłopcze - rzekła staruszka, puszczając do niego oko. Morgan skłonił się i czym prędzej wyszedł. Głównie po to, by ukryć zgorszenie, które niechybnie odmalowało się na jego twarzy. Pokój obok również okazał się zajęty. Tym razem przez młodszą panią Clifford i... Thornleya! Siedział obok Daphne, ściskał jej dłonie i całował w usta. Morgan wycofał się, nim został zauważony i potrząsnął głową. Niewiarygodne. Nic dziwnego, że nikt nie przejmuje się jego nocnymi schadzkami z Emmą. Pozostali są zbyt zajęci sobą. Emma wiedziała, że jest spóźniona. Celowo zamarudziła u siebie dłużej niż zwykle. Zamiast zejść o czasie do sypialni Morgana, przemierzała nerwowo pokój, odliczając biegnące minuty. Pragnęła jak najszybciej znaleźć się przy nim, a jednocześnie nie chciała, by uznał ją za całkowicie przewidywalną.

Upłynął tydzień. Owszem, Morgan wspominał o małżeństwie. Twierdził, że zamierza ogłosić ich zaręczyny na jutrzejszym balu, gdy wybije północ. Zdaje się, że uważał to za romantyczne. A jednak nie padło między nimi choćby jedno słowo o miłości. Spojrzawszy przelotnie w lustro, wyszła w końcu na korytarz. - Czemu tak późno? Gdzie byłaś tyle czasu? Nie zdążyła nawet zamknąć za sobą drzwi, a już zgłaszał pretensję. I dobrze. Miała ochotę się na niego zezłościć. Oparła się o ścianę, próbując nie zwracać uwagi na to, jak cudownie wyglądał w szlafroku i z potarganymi włosami. - Nie sądziłam, że muszę pojawiać się punktualnie co do minuty. Mogłam zasnąć albo w ogóle nie przyjść, prawda? Uniósł ręce w geście kapitulacji. - Oczywiście, idiota ze mnie. Przepraszam, cię, ale... chodzi o to, że... zdaje się, że mój dom zamienił się w dom... rozpusty! - Słucham? - zapytała lodowatym tonem. -A może się przesłyszałam, kiedy mówiłeś, że niebawem zamierzasz uczynić ze mnie swoją narzeczoną i że nie zrobiłeś tego do tej pory tylko dlatego, że uznano by to za niestosowne ze względu na pośpiech? Dziesięć dni zalotów to z pewnością za krótko dla londyńskiej socjety. - Źle mnie zrozumiałaś. - Wziął ją za rękę

350 i zaprowadził do łóżka. - Nie chodzi o nas. To prawda, że się pospieszyliśmy, ale podjęliśmy świadomą decyzję. Wiemy, czego chcemy. - Doprawdy? - Wstała i usiadła w fotelu stojącym przy kominku. - Czasem się zastanawiam, co my właściwie robimy. Zakradam się tu kuchennymi schodami jak złodziej lub niczym bohaterka tandetnego romansu. Emma miała rację. Morganowi też się to nie podobało, ale kierował się określonymi powodami. Zwlekał, bo chciał trzymać ją z dala od Rolina aż do oficjalnych zaręczyn. Tylko w ten sposób mógł być pewien, że będzie bezpieczna. Prosił, żeby do niego przychodziła, bo od czasu, gdy dotknął jej po raz pierwszy, nie mógł się bez niej obyć. Była mu potrzebna jak powietrze. Wiedział, że jest samolubnym draniem, i było mu wstyd, ale nie na tyle, aby spędzić choćby jedną noc bez Emmy... - Jutro wieczorem - oznajmił, siadając w fotelu - wszyscy się dowiedzą, że zostaniesz moją żoną. Napisałem już do matki, ponieważ nie chciałem, by usłyszała tę radosną nowinę od kogoś innego. W poniedziałek wyruszymy do Westham, aby dać na zapowiedzi. - Naprawdę? - Była pod wrażeniem, ale nie chciała dać tego po sobie poznać. - Wygląda na to, że o wszystko zadbałeś. - Mylisz się. - Uśmiechnął się. - Nie zdążyłem cię jeszcze dziś pocałować.

351 - Pewnie dlatego, że byłeś zbyt zajęty besztaniem mnie za to, iż miałam czelność kazać ci na siebie czekać. - Wiem, jestem okropny. Nie zasługuję nawet na to, by prosić cię o wybaczenie, ale... i tak o nie poproszę. Jestem dziś trochę nie w sosie, bo... - Twoja wspaniała rezydencja zamieniła się w dom uciech, tak, zdaje się, powiedziałeś? Skoro nie chodziło o nas, to co miałeś na myśli? - Od czego by tu zacząć? Po pierwsze, Riley. Nicpoń obłapia biedną Claramae na, każdym kroku. Po wtóre, twoja babka. Ciągle zamyka się z sir Edgarem i jakby tego było mało, mruga do mnie znacząco. Ona wie, że my... - Tak. Nie przeoczyłaby czegoś takiego -przyznała. Emma. - Poza tym dała mi dziś trochę pieniędzy i kazała kupić sobie nową bieliznę. Taką, która ucieszy męskie oko, jak się wyraziła. Morgan mimo woli się uśmiechnął. - Coś takiego! Cóż, możesz jej powiedzieć, że wolę cię bez bielizny. - Jesteś niemożliwy. - Nie przeczę. To jeszcze nie koniec mojej opowieści. Szukałem książki, którą zostawiłem w jednym z salonów. Najpierw natknąłem się na Claramae i Rileya, potem przeszkodziłem Fanny i Edgarowi, na koniec nakryłem twoją matkę z Thornleyem. Na szczęście mnie nie zauważyli. Byli tak zajęci sobą, że pewnie nie zorientowali-

352 by się, nawet gdybym wtargnął do pokoju, bijąc w bęben. Emma podeszła do łóżka i wślizgnęła się pod kołdrę. - Mama wie, że to niestosowne, ale jest taka szczęśliwa... Szczęśliwsza niż kiedykolwiek przy ojcu. Uważam, że to bardzo romantyczne. Morgan zdjął szlafrok i położył się obok niej. - To dlatego, moja słodka, że nie pomyślałaś o tym, o czym ja pomyślałem od razu, gdy zobaczyłem ich razem. - O czym mianowicie? - Wyobraziłem sobie Thornleya w roli mojego teścia. - Będzie cię nazywał synem, a ty jego papą Thomleyem - odrzekła ze śmiechem Emma. - Cieszę się, że cię to bawi. Niestety to nie wszystko. Pani Norbert unika ludzi od tygodnia. Wprawdzie nie tęsknię za jej obecnością przy stole, ale wydaje mi się to co najmniej dziwne. Zwłaszcza że jeszcze do niedawna zależało jej na tym, by uczestniczyć we wspólnych posiłkach. - Pewnie czuje się niezręcznie. Wie, że do nas nie pasuje, ale bardzo chce pójść jutro na bal. Rozmawiałyśmy o tym. Są jeszcze inne rewelacje? - Martwi mnie także pani Timon. Nie dość, że jest wesoła jak skowronek, to jeszcze nieustan-

353 nie pogwizduje. To do niej niepodobne. Znam ją od zawsze i nigdy nie widziałem jej w takim stanie ducha. - Rzeczywiście, to brzmi groźnie. - Zdjęła jego rękę ze swego ramienia i położyła ją sobie na piersi. Nawet tego nie zauważył, wciąż zajmowało go coś innego. - Morgan, opowiadaj dalej i miejmy to wreszcie za sobą! Wymieniłeś już wszystkich z wyjątkiem Cliffa. On też z pewnością robi coś, co ci się nie podoba. - Masz rację, lecz pamiętaj, że nie zamierzałem o tym wspominać. Sama zapytałaś. Otóż twój brat... cuchnie. Emma usiadła gwałtownie na posłaniu. - Jak śmiesz?! - zawołała oburzona. - Nie irytuj się. Nie chodzi o to, że się nie myje. Po prostu czasami zalatuje od niego... - Czym? - zapytała podenerwowana. - Hm... Bo ja wiem... Trudno powiedzieć. Jak z zagrody albo ze stajni... Czekaj, wiem! On... śmierdzi zupełnie tak samo jak Riley! Oparła się o poduszki. - Naturalnie zdajesz sobie sprawę z tego, że w tym, co mówisz, nie ma odrobiny sensu? Zsunął jej z ramienia koszulę. - Nie wydaje ci się czasem, że w tym domu dzieją się rzeczy, o których nic nie wiemy? - Owszem, ale nie jestem pewna, czy chcę o nich wiedzieć.

354 - Racja. Chodź, moja słodka, daj mi wreszcie buzi. Tak mnie zagadałaś, że całkiem o tym zapomniałem. - Ja zagadałam ciebie?! - Rzuciła w niego jaśkiem. Morgan odsłonił jej piersi. - O, zobacz, co znalazłem. Śliczności... Poczuła na policzkach rumieniec. - Złaź ze mnie, ty nieokrzesany bezecniku -powiedziała bez przekonania, gładząc jego tors. - Nie wiem, dlaczego się z tobą zadaję. Kochamy się od tygodnia, a nawet słowem nie wspomniałeś o miłości. Morgan wiedział, że tym razem Emma mówiła poważnie. - Naprawdę? - Naprawdę. - Odepchnęła go lekko. - Kochasz moje oczy, usta i... inne części ciała, ale czy kiedykolwiek powiedziałeś, że kochasz mnie? Nie, panie markizie, nigdy. - Nigdy? A przysiągłbym, że... - Morgan! Nie mówiłeś tego wcześniej i nie mówisz teraz. Zaczynam myśleć, że żenisz się ze mną tylko po to, by zrobić na złość Rolinowi. Nie jestem nawet przekonana, czy istotnie jest taki niebezpieczny, jak twierdzisz. - Gdyby tylko dostał cię w swoje ręce, skompromitowałby cię bez wahania. Wyłącznie po to, żeby mnie dokuczyć.

355 - Rozumiem. Dlatego postanowiłeś skompromitować mnie pierwszy. Chciałeś zrobić mu na złość? - Nie bądź niemądra. Wiesz, że to nieprawda. - Nawet jeśli teraz powiesz mi, że mnie kochasz, nie będę mogła ci uwierzyć. Och, po co ja to w ogóle mówiłam? Trzeba było pójść do babki. Wiedziałaby, co powinnam robić. - O, z pewnością. Ta kobieta to krynica mądrości. To dlatego się dzisiaj spóźniłaś, prawda? Zamierzałaś nie przyjść? - Istotnie, zastanawiałam się nad tym. - Ale jednak przyszłaś. - Nie bądź taki zadowolony i pewny swego. Pomyślałeś, jak to o mnie świadczy? Roześmiał się w głos. - Jesteś niesamowita. Naprawdę cię kocham. Do szaleństwa. Jeśli chcesz, możesz mi nie wierzyć. To nawet lepiej, bo będę musiał cię przekonać, że mówię prawdę. Uśmiechnęła się półgębkiem. Jak każda kobieta pragnęła usłyszeć słowa miłości z ust ukochanego. - Dobrze, panie markizie, proszę mnie przekonać. Nie trzeba go było dwa razy prosić. Zabrał się do rzeczy z wielkim zapałem, ale tym razem wcale się nie spieszył. A kiedy jego wargi dotarły między jej uda, pozwoliła mu na wszystko.

356 Potem tuliła go z całych sił, a on całował jej oczy, włosy i szyję, szepcząc bez ustanku: „Kocham cię, kocham... kocham...". Jeśli Emma żywiła jakieś wątpliwości, po tej nocy wszystkie odeszły w niepamięć. - Ja już powiedziałam, teraz twoja kolej - szepnęła Emma, gdy wraz z Morganem stanęła u stóp schodów, aby witać gości przybywających na bal. - Nieprawda - zaprotestował, ściskając jej odzianą w rękawiczkę dłoń. - Tylko odpowiedziałaś na moje słowa Zresztą nieważne, powiedz to jeszcze raz. - Kocham cię - wymruczała cicho, spostrzegłszy Thornleya, który wprowadził na salę gromadkę gości. - Zachowuj się. Widziałeś gdzieś babkę? Powinna być tu z mamą i Cliffem. - Jeśli mam być szczery, wcale za nią nie tęsknię. Z dwojga złego wolę twojego brata. Jest nieco bardziej przewidywalny. Za karę nadepnęła mu na nogę. - A, sir Willard - przywitał się Morgan. - Widzę, że przyprowadził pan ze sobą nieznośnego siostrzeńca. Przedstawiam panu pannę Clifford... - Niech się pani szybciej uwija - niecierpliwiła się Fanny. - Nadjeżdżają pierwsze powozy. - Nie mam wprawy - odparła urażona pani Timon, upinając jej na głowie purpurowy turban

357 z trzema pawimi piórami. - To nie należy do moich obowiązków. Jestem gospodynią, a nie pokojówką. Claramae powinna pani pomagać, ale jest zajęta na dole. Gotowe. - Odsunęła się, by ocenić efekty zabiegów. - Krzywo, ale tylko trochę. - Nie szkodzi. Sama jestem ostatnio nieco pokrzywiona. Nadal nie mogę uwierzyć, że spadłam ze schodów. Nigdy nie byłam niedorajdą. Niech to licho! Rozdarła mi się rękawiczka. Pani Timon, prędko, proszę mi znaleźć inną parę. Nic nie dzieje się bez przyczyny, a kłamstwo ma krótkie nogi. Hazel wierzyła w to przez całe życie, a teraz miała się o tym przekonać na własnej skórze. Wróciła z garderoby w samą porę, by zobaczyć zabrudzone ręce pani Clifford i usłyszeć jej narzekania. - Diabli nadali tę piekielną złotą farbę! Mówiłam Edgarowi, że... - Fanny wyczuła, że coś jest nie tak, i raptem umilkła. Odwróciła się i spojrzała na gospodynię, która wpatrywała się w nią kompletnie otumaniona. Na jej twarzy odmalowały się kolejno niedowierzanie, oburzenie i złość. - Stało się coś? - Zmarszczyła czoło staruszka. - Zaraz. - Olśniło ją nagle. - Chyba nie jest pani jednym z inwestorów? - To złodziej! - warknęła Hazel. - Żeby sczezł! Już ja mu pokażę! - Rzuciła na ziemię rękawiczki i wybiegła z pokoju.

358 Wstydziłbyś się, Edgarze, pomyślała Fanny. Tacy są mężczyźni. Oszukiwanie naiwnych niewiast to wasza ulubiona rozrywka. Na szczęście tym razem to nie ja padłam ofiarą. Moja sakiewka jest wypchana po brzegi i dobrze schowana. - Naprawdę mnie kochasz, Sean? - zapytała prosto z mostu Claramae, zaciągnąwszy Rileya do spiżarni. - Głęboko i szczerze? Lokaj otrząsnął się ze zdumienia i spojrzał w zachęcająco głęboki dekolt najlepszej sukienki Claramae. - Głęboko i szczerze, aniele - rzekł i odsunął się nieco, by nie ulec pokusie. - Pan Thornley czeka na mnie w sali balowej. Jutro - obiecał solennie. - Wtedy nie będzie tak dużo pracy. Wszyscy będą zmęczeni i rozleniwieni. Spotkamy się jutro. - Myślałam, że... - Torturujesz mnie od miesięcy i nagle musiałaś wybrać akurat dzisiejszy dzień? Wzruszyła ramionami, wprawiając w ruch obfity biust. - Pomyślałam, że wyglądam dziś wyjątkowo korzystnie - odparła, uśmiechając się zalotnie. - I wyglądasz. Bez dwóch zdań. - Wziął ją za ręce. - Nie teraz, pączuszku. Później. - Położył jej na dłoni tani kieszonkowy zegarek, swój najnowszy nabytek. - Pół godziny przed północą, zgoda?

359 Skinęła głową. - Wspaniale. W pokoju karcianym. Na Wszelki wypadek weź ze sobą tacę. - Ale... chcesz, żebyśmy to zrobili w pokoju karcianym? Ktoś może wejść i... - Nie martw się. Nie w pokoju. Tuż obok jest bardzo przytulny składzik na bieliznę. Zostaw tacę na którymś ze stołów, wejdź tam i grzecznie na mnie czekaj. Dobrze, mój ty pączusiu? Wycliff zamknął walizkę i usiadł na łóżku. Jest lokajem markiza, a każą mu spać w ciasnej klitce na poddaszu! Spotykają go w tym domu same zniewagi! Od dziś koniec z tym! Czara goryczy się przelała. Jego chlebodawca znów wybrał czerń zamiast błękitu. Tfu! Cóż za dyshonor. Po co się starać, skoro markiz nie słucha jego rad? W zamian za wierną służbę on, lojalny sługa, jest ledwie tolerowany, a przecież należy mu się szacunek. Postanowił pójść za radą brata i wyjechać w głąb kraju. Tam potrafią docenić oddanego służącego. Horatio wie, co mówi. Zatrudni się u jakiegoś nowobogackiego właściciela młyna, który będzie bezkrytycznie polegał na jego zdaniu. Potrzebował poważania i stabilizacji, nie tego co tutaj. Rezydencja Westhamów to istny dom wariatów! Leciwa niewiasta pije na umór i wyśpiewuje sprośne piosenki o każdej porze

360 dnia i nocy. Szwaczka bez ogłady jada przy pańskim stole i wchodzi na salę balową, udając wielką damę. W dodatku ten przebrzydły major-domus paraduje po korytarzach, jakby połknął kij. Wydaje mu się, że jest ważny, bo dotrzymuje towarzystwa pani Clifford. Dosyć. Więcej tego nie zniesie. Niech markiz Westham sam o siebie dba, bo on, Wycliff, wyprowadza się z rezydencji przy Grosvenor Square jeszcze tego wieczoru. Definitywnie i nieodwołalnie! Zanim ruszy w drogę, musi jeszcze tylko przygotować panu posłanie i szlafrok... Pani Timon podniosła się z klęczek, ściskając w dłoniach skrzynkę, która nie była zamykana na klucz. Puszka złotej farby, kilka ubrudzonych szmat i pędzli. Powinno wystarczyć. Nie posiadała się z radości. Niebawem udowodni światu, kim naprawdę jest sir Edgar. Dzięki niej ten oszust i złodziej skończy w kryminale. Zamknęła drzwi i wyszła na korytarz. - Pani Timon! - Tak, panie Thornley? - Spojrzała na majordomusa, usiłując schować ręce za plecami. Niepotrzebnie się trudziła. Thornley był tak zaaferowany, że niczego nie zauważył. - Nie mogę nigdzie znaleźć Claramae, a trzeba wnieść kolejne tace. Pomoże mi pani? - Naturalnie... Założę tylko czysty fartuch.

361 - Dziękuję - odparł zwięźle Aloysius i pobiegł z powrotem na salę balową. Jego najmilsza Daphne wyglądała dziś przeuroczo. Wyszedł ledwie na chwilę, a już tęsknił za jej widokiem. Hazel udała się pospiesznie do swojego pokoju, wsunęła dowody zbrodni pana Marming-tona pod łóżko, a następnie zeszła do kuchni po wałek do ciasta. Ukryła go pod fartuchem i tak uzbrojona, ruszyła na spotkanie ze swym największym wrogiem. Przy okazji zabrała przekąski dla gości. - Zlituj się, Morgan, chodzisz za mną jak cień - poskarżyła się Emma. - Co może mi się stać w takim tłumie? Przecież Rolina nie ma. - Tak, ale muszę być pewien, że jesteś bezpieczna. Niedługo ogłoszę nasze zaręczyny. Dopiero wtedy będę mógł spokojnie spuścić cię z oczu. - A do tego czasu wyschnę na wiór, tak? Ładny mi bal. Nie ma co. - Nie dąsaj się, skarbie. Nic na to nie poradzę. Po prostu się o ciebie boję. Przyniosę ci lemoniady. Dobrze? - Dobrze. Kiedy odszedł, Emma policzyła do dziesięciu, żeby się uspokoić. Potem postanowiła zrobić mu psikusa i schowała się w przeciwległym końcu sali.

Kochała Morgana ponad życie, ale czasami bywał nieznośny. Poza tym dochodziła jedenasta, a Cliff jeszcze się nie pojawił. Powinna go poszukać. Wybiła jedenasta. Olive przecisnęła się przez tłum, który nie wiedzieć czemu rozstępował się na jej widok, i podeszła do schodów. Uwijała się jak mrówka. Wcześniej zdążyła otworzyć drzwi panu Rolinowi, a teraz zmierzała na spotkanie z panem Hatcherem. - Dobry wieczór panu - przywitała się, poprawiając jaskrawoczerwoną suknię. Poszerzyła ją, ale gorset i tak okropnie ją cisnął. - Pani Norbert? - John przyjrzał jej się z ukosa i zmarszczył brwi. - Nadal sobie pani nie przypominam. Zresztą, nieważne. Wszystko gotowe? - Tak jak panu napisałam. - Wyciągnęła do ucałowania dłoń, lecz jej gość posłał jej beznamiętnie spojrzenie i ani drgnął. - Niech pan idzie za mną. - Miała pani zająć się transportem - odezwał się Hatcher, gdy ruszyli w górę schodami dla służby. Niestety, nie mogę ufać własnemu stangretowi. Nie po tym jak Anderson ulotnił się bez uprzedzenia ze srebrnym kałamarzem. Da pani wiarę? Ponoć pojechał odwiedzić chorą matkę. Nie wiedziałem, że w ogóle ma matkę. Niech nie liczy na to, że przyjmę go z powrotem. Nie daruję mu tego kałamarza. Tfu! Służba!

Zgraja nieudolnych darmozjadów, nic więcej! Funta kłaków niewarci wałkonie! - Niech pan się nie martwi, panie Hatcher -rzekła Olive, otwierając własnym kluczem pokój sir Edgara. - Wszystko zaplanowałam. Pójdzie jak po maśle. - Do garderoby dostała się z pomocą podkradzionego z kuchni klucza. - Betts, jedna taka, co to z nią kiedyś pracowałam, podesłała mi syna do pomocy. Tommy ma zaprząc konie i czekać na pana na tyłach domu z gotowym powozem sir Edgara. Rzecz jasna, nie był to powóz sir Edgara, lecz Cliffordów, ale tego Hatcher nie musiał wiedzieć. Najważniejsze, że chłopak Betts zawiezie go, gdzie trzeba, razem ze złotem i zamknie w stajni, którą opłaciła na dwa dni. Potem się zobaczy. Zadecyduje, kiedy będzie mogła się stąd wyrwać. Może pana Hatchera spotka jakiś drobny, lecz tragiczny w skutkach wypadek? - Proszę, jest nasze złoto - oznajmiła, wpuściwszy go do środka. - Cztery wielkie kufry. Ten oszust chciał je zatrzymać dla siebie i swojej starej kochanicy. John niemal ją stratował, tak spieszno mu było podnieść jedną z cegieł... to jest sztabek. - Ciężkie. Nie dam rady wynieść wszystkiego za jednym razem. - Nie szkodzi. Sama bym je wyniosła, ale tu mnie nie lubią. Pan jest gościem na balu, nikt

364 pana nie zatrzyma, nawet jeśli spróbuje pan wynieść jakiś mebel. Muszę wracać na salę. Mam jeszcze coś do zrobienia. Kiedy załatwię sprawę, spotkamy się, żeby podzielić łup. - Wstydź się, Brentwood! Znów podpierasz ściany, zamiast tańczyć. Nigdy się nie zmienisz? Peny Shepherd ukłonił się i ucałował powietrze tuż nad rękawiczką lady Jersey. - Zgadła pani. Jestem przewidywalny jak angielska pogoda. Może pani we mnie czytać jak w otwartej księdze. - Jesteś niepoprawny i jak zwykle uroczy. - A pani przerażająca, jak zawsze. Drżę na myśl o tym, że pewnego dnia wyczaruje pani spod spódnicy jakąś debiutantkę o niezdrowej cerze, i aby mnie pognębić, popchnie ją pani w moją stronę. Tym sposobem zginę jak bezbronna ofiara wygłodniałego wilka. Sally uderzyła go w ramię złożonym wachlarzem i odpłynęła na poszukiwania kolejnej ofiary. Wiedziała, że niczego nie wskóra. Hrabia nigdy nie ulegał jej perswazjom. Kilka minut później Peny wypatrzył w tłumie przyjaciela. - Zgubiłeś coś, Morgan? - zapytał, włożywszy do oka monokl. - A może raczej kogoś? -dodał, udając, że rozgląda się bacznie po zatłoczonej sali.

365 - Błagam cię, nie teraz. Nie mam nastroju do żartów. Widziałeś ją? - Ją? Hm... Jaką ją? Ach, ją! Owszem, jakiś czas temu, ale sprawiała wrażenie, jakby chciała, żeby jej nie widziano. Ciekaw jestem dlaczego... Markiz spojrzał na lemoniadę, którą wciąż trzymał w dłoni, po czym westchnął i wetknął szklankę w najbliższą donicę. - Pewnie dlatego, że od ponad tygodnia nie odstępuję jej na krok. Na nic jej nie pozwalam i... Zawiesił głos - Dlaczego postanowiła się zbuntować akurat dzisiaj? - Jeśli sądziłeś, że cokolwiek z tego zrozumiem, to muszę cię rozczarować - oznajmił Brentwood. - Chodzi o Rolina. Domyślił się, że jestem zakochany w Emmie. - A to ci dopiero rewelacja. Kret by to zauważył, nie wychylając łba z kopca. Zaraz! Chcesz powiedzieć, że pilnujesz jej z powodu Jarretta? Sądzisz, że mógłby... - Mam powody przypuszczać, że chce jej wyrządzić krzywdę. Porwać, zrujnować jej reputację albo coś równie okropnego. Próbował się do niej zalecać, ale przejrzała go na wylot i odesłała z kwitkiem. Chce ją ukarać, a przy okazji mnie dopiec. - Istotnie, to do niego podobne. Iście makiaweliczny plan. Dziś raczej nie musisz się obawiać, bo przecież go tutaj nie ma.

- Zakazałem Thornleyowi go wpuszczać. Jestem pewien, że kiedy Rolin dowie się o naszym rychłym ślubie, poszuka innej rozrywki. - Racja. Nie odważy się podnieść ręki na przyszłą markizę Westham. Skompromitowałby samego siebie, nie tylko ją. Nie może sobie pozwolić na wykluczenie z towarzystwa. Słyszałem, że oddaje się hazardowi i narobił mnóstwo długów. Pamiętasz, że zawsze to my... - Innym razem, Peny - przerwał rnu bezceremonialnie Morgan. - Wybacz, ale muszę ją odszukać przed północą. Ładnie bym wyglądał, ogłaszając zaręczyny bez narzeczonej u boku. - Kiedy już ją znajdziesz, zawieś jej na szyi dzwoneczek! - zawołał za nim hrabia. Ech, z Westhamem nie sposób się nudzić, orzekł z uśmiechem. Raptem spoważniał i postanowił się przejść, by sprawdzić, czy na bal przypadkiem nie przemknęli się nieproszeni goście. Hatcher zatrzymał się na półpiętrze, aby trochę odsapnąć. Postawił płócienny worek na ziemi i złapał się poręczy. Zrobiło mu się ciemno przed oczami. Nie był w stanie zliczyć, który to już raz schodzi obładowany do powozu. - Przepraszam - odezwał się za jego plecami Wycliff. - Zechce pan się przesunąć? Chciałbym przejść. - Wypełnił swą ostatnią powinność. Mógł teraz z czystym sumieniem opuścić ten dom wariatów. - Proszę pana? Dobrze się pan czuje?

John przyjrzał się chudzielcowi. Wyglądał bardzo układnie, lecz niezbyt inteligentnie. W dodatku nie wydawał się ani trochę zdziwiony jego widokiem. Zatem nie zamierzał wszczynać alarmu. Pani Norbert miała rację. Gość może wejść wszędzie i robić, co mu się żywnie podoba, pod warunkiem, że jest dobrze ubrany i miły. Potrafił być miły, kiedy chciał. - Wyglądasz mi na lokaja, zacny człowieku. Służysz u markiza? Wycliff wyprostował się jak struna. - Już nie, proszę pana. Właśnie odchodzę ze służby. Pan markiz mnie nie docenia. - Coś takiego! Cóż, to bardzo nieuprzejmie z jego strony, rzekłbym, że nawet podle. Wiesz ty co, mój drogi? Pomóż mi z tym workiem, a potem przenieś się do mnie. Zostaniesz moim asystentem. Już ja cię docenię jak należy. Co ty na to? Przy okazji, nazywam się John Hatcher. Aha, i dam ci dwa razy większą pensję niż markiz. Wycliffowi nawet nie przyszło do głowy zapytać o bagaż rozmówcy. Był zbyt zajęty rozważaniem jego propozycji. Prawdę mówiąc, jeszcze nie wyjechał, a już zaczynał żałować swej decyzji o opuszczeniu rezydencji przy Gros-venor Square. W końcu to taki dobry adres...

- Dwa razy większą, powiada pan? - upewnił się na wszelki wypadek. - Nie inaczej - odparł Hatcher, podając mu worek. - Chodźmy już. Trochę mi się spieszy. - Dziesięć do jednego na tego z wyskubanym ogonem! - wrzasnął sir Willard. - Od razu widać, że to zakapior. Clifford zamknął za sobą drzwi do pokoju karcianego i zdębiał. 2 głębi komnaty dobiegało gdakanie rozwścieczonych kogutów. Pośrodku znajdował się okrąg z ustawionych do góry nogami stolików, a wokół niego kłębiło się około trzydziestu mężczyzn. Był z nimi także Riley, który trzymał nad głową Harry'ego! Jak on śmiał tknąć jego ulubieńca?! - Cliff, dobrze, że jesteś. Pomóż mi przyjmować zakłady. - Co ty wyprawiasz? Jakim cudem...? - Cliff zajrzał do koła i zobaczył na podłodze mnóstwo piachu. - Cii! - Służący wcisnął mu do ręki plik banknotów. - Panowie wyglądali na okropnie znudzonych. Pomyślałem więc sobie, czemu nie zapewnić im godziwej rozrywki? - Człowieku, jeśli moja siostra albo markiz się o tym dowiedzą... - Czyżbyś zamierzał pobiec do nich na skargę?

Są tak zajęci sobą, że zapomnieli o bożym świecie. Skoro mowa o miłości... Mam coś ważnego do zrobienia. Przypilnuj przez jakiś czas interesu. O świcie będziemy bardzo bogaci. - Z tymi słowy lokaj podszedł do stojącej nieopodal Claramae. Odstawiwszy na bok tacę, którą trzymała w dłoniach, wziął ją za rękę i wyprowadził na korytarz. - Zaczynamy wreszcie, czy jak?! - krzyknął któryś z dżentelmenów. - Stawiam pięćdziesiąt funtów na to, że ten z brązowym ogonem ubije waszego championa. Mojego Harry'ego? - zatrwożył się Cliff. Nie ma mowy. Ale... zaraz, czy on się przypadkiem nie przesłyszał? Pięćdziesiąt funtów? Do tej pory zakłady nie wynosiły więcej niż dwa funty. - Billy, ty sknero! - zawołał ktoś inny. - Przebijam! Sto na brązowego. - Sto pięćdziesiąt na rudego! - Ja mówię pięćset na brązowego! Co wy na to? Przy tej sumie Clifford przestał się martwić o Harry'ego... Pani Timon wsunęła wałek do kieszeni fartucha i ruszyła zdecydowanym krokiem w stronę sir Edgara. Wypatrzyła go w tłumie, kiedy już zaczynała myśleć, że długie poszukiwania okażą się bezowocne. Nagle zastąpiła jej drogę młodsza pani Clifford.

- Hm... nie mogę się zdecydować... - powiedziała z ręką zawieszoną nad półmiskiem. - Krewetka czy ser? Oj, sama nie wiem... Prędzej, kobieto, pomyślała Hazel. Zauważyła kątem oka, że zwierzyna wymyka jej się z rąk. Miałaby zrezygnować z łowów po tak żmudnym pościgu? Za nic w świecie! - Proszę, może pani się namyślać do woli -rzekła, z radością oddając Daphne przekąski, które od początku tylko jej zawadzały. Potem okręciła się na pięcie i pobiegła w stronę wyjścia. - Ojej, ale... przecież nie wypada, żebym... - Daffy?! Co ty... co ty... wyprawiasz? - Lady Sally Jersey omal nie padła trupem, gdy zobaczyła przyjaciółkę z tacą w rękach. Zapadło pełne konsternacji milczenie. - Proszę nam wybaczyć, lady Jersey. - Thorn-ley pojawił się przy nich jak na zawołanie. Odstawiwszy przystawki na stół, ujął ukochaną pod łokieć i wyprowadził ją pospiesznie na taras. - Co to było, najdroższa? Zdusiła szloch. - To... nie moja wina... Och, przepraszam. Ojej, chyba się rozpłaczę. - Już dobrze, kochana, nic się nie stało. -Otarł jej łzy chusteczką. - Nikt cię nie widział.

- Tylko Sally i jej okropne przyjaciółki. - Pociągnęła nosem. - Och, Aloysius, już mi się nie podoba w Londynie! Nie chcę tu dłużej być. - W takim razie wyjedziemy i nigdy tu nie wrócimy, zgoda? - Uniósł jej brodę i cmoknął ją w czoło. - Jesteś dla mnie taki dobry... Uratowałeś mnie przed tymi harpiami. Słyszysz? Grają walca. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym zatańczyć walca... Thornley wiedział, że jego służba u markiza Westhama powoli dobiega końca. Będzie mu jej brakowało, ale są przecież w życiu ważniejsze sprawy niż praca. Ukłonił się nisko i rzekł: - Pani Clifford, będę najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, jeśli uczyni mi pani ten honor... - Tutaj? W ogrodzie? - Obawiam się, że tak. Wiesz, że nie możemy zatańczyć na sali. - Oczywiście, masz rację. Zgorszylibyśmy towarzystwo. — Dygnęła i dodała z szerokim uśmiechem: - Panie Thornley, to dla mnie zaszczyt. Kiedy zaczęli obracać się w takt muzyki, z nieba spadły pierwsze krople deszczu, ale Daphne i Aloysius w ogóle tego nie zauważyli. Fanny spojrzała przyjaźnie na starego znajomego. Archie był teraz hrabią. Urodził się jako młodszy syn i odziedziczył tytuł stosunkowo niedawno po śmierci ojca oraz bezdzietnego brata.

W pewnej chwili starsza pani zerknęła przez ramię rozmówcy na taras i ogród i zmarszczyła brwi. Jej synowa pląsała w najlepsze z majordomusem! Jakież to dziwne, niestosowne i... piękne! - Tak, Archie, pamiętam nasz lot balonem, ale okropnie zaschło mi w gardle. Bądź tak dobry i przynieś mi coś do picia. - Lemoniady? - odparł, mrużąc oczy. - Tylko jeśli chcesz, żebym wypróbowała na tobie swoją laskę. Wina, stary trutniu, mam ochotę na wino. Idź już. - Obróciła go i popchnęła lekko w stronę sali balowej. Poteni przemierzyła taras i zatrzymała się przy balustradzie. Wystawiła twarz na zewnątrz, by poczuć na niej delikatną mżawkę, i uśmiechnęła się uradowana widokiem Daphne i Thornleya. Jaka romantyczna z nich para... Gdyby sama odrzuciła niegdyś konwenanse i posłuchała głosu serca, też wyszłaby za służącego. A tak... Ech, zarówno Geoffrey, jak i Samuel byli do niczego. Żaden z nich nie sprawdził się jako mąż i głowa rodziny. Raptem usłyszała hałas i spojrzała w prawo. Jakiś powóz blokował wejście do stajni. Tuż za nim stał jeszcze jeden zaprzęg. Dziwne. Wychyliła się i właśnie wtedy poczuła, że ktoś próbuje zepchnąć ją z balkonu. - Ukradłaś mi Edgarka, ty wywłoko! I moje złoto!

Fanny nie zamierzała poddać się bez walki. Odepchnęła się z całych sił od barierki i sięgnąwszy po laskę, wymierzyła Olive potężny cios w głowę. Potem rozpętało się piekło. W składziku było zupełnie ciemno. Pachniało świeżym praniem i spalenizną. Claramae w ostatniej chwili się zawstydziła i próbowała się wycofać. W rezultacie wpadła na świeczkę i zapaliła jej się halka. Na szczęście obyło się bez pożaru, a sukienka leżała teraz na podłodze razem z liberią Rileya. - Och, Sean... - szepnęła pokojówka, gdy oderwał się od jej ust. Potem zsunęła koszulę i ku jego uciesze odsłoniła przed nim swoje bajeczne piersi. - Och, mój ty pączusiu... Sir Edgar chował się za krzakiem w ogrodzie. W końcu udało mu się uciec przed panią Timon i jej wałkiem, postanowił jednak przez jakiś czas nie ryzykować ponownego spotkania. Kiedy po kilku minutach podniósł się z klęczek i zerknął w stronę tarasu, najpierw stanął jak wryty, a potem puścił się biegiem na ratunek przyjaciółce. - Fanny! - Och, Aloysius, było cudownie. Daphne westchnęła, gdy Thornley schylił się,

by ucałować jej dłoń. Muzyka umilkła, ale w jej uszach wciąż rozbrzmiewały chóry anielskie. Przynajmniej dopóki nie usłyszała mrożących krew w żyłach krzyków z tarasu. - Co to? - zapytała zdziwiona. - Zdawało mi się, że to głos mamy Clifford. - To nie ona, to pani Norbert. Zostań tu i nie patrz w tamtą stronę. Chwyciła go za ramię, nim zaczął biec. - Ale co się stało? Nie widzę z tak daleka. - Porozmawiamy później. Muszę pędzić, zanim będzie za późno. Emma wmieszała się w tłum gości i po pewnym czasie uzmysłowiła sobie, że zbliża się chwila ogłoszenia zaręczyn, i nie wiedzieć czemu wpadła w popłoch. Ponieważ chciała zaprezentować się jak najlepiej, udała się do swojego pokoju, by napić się lemoniady i zapanować nad rozbuchanymi emocjami. Była taka wzruszona zaręczynami, że rozpłakała się ze szczęścia.Kiedy doszła do siebie, spojrzała na zegar i stwierdziła ze zgrozą, że zniknęła na niemal godzinę. Morgan będzie bardzo niezadowolony, jeśli natychmiast nie wróci na salę. Pospiesznie opuściła pokój i zbiegła na parter.

- Dobry wieczór, panno Clifford Odwróciła się i uświadomiła sobie z lękiem, że jest zupełnie sama. W pobliżu nie było nikogo ze służby. Mogła zacząć krzyczeć, ale pewnie i tak nikt by jej nie usłyszał. Zresztą, nie da Rolinowi tej satysfakcji. - O ile wiem, nie został pan zaproszony. - To nietakt ze strony Westhama, nie sądzi pani? - Raczej z pańskiej. Nie jest pan tu mile widziany, a jednak pan przyszedł. Dopilnuję, żeby ktoś odprowadził pana do wyjścia. - Nie ma potrzeby. Pani może mnie odprowadzić. Zwłaszcza że wychodzimy razem. Uniosła dumnie głowę. - Może pan sobie darować. Nie boję się pana. - Doprawdy? A powinna pani się bać, bo jestem wielkim łotrem. - Morgan! - zawołała Emma. Spróbowała dopaść schodów. Nie zdążyła. Rolin znalazł się przy niej w okamgnieniu. Zarzuciwszy jej na głowę coś czarnego, przewiesił ją sobie przez ramię niczym worek mąki i ruszył pędem do drzwi. Morgan zatrzymał się w pół kroku i zmarszczył brwi. Wydawało mu się, że słyszy z daleka wołanie Emmy. Niemożliwe, uznał. W tym hałasie nie dało się usłyszeć nawet własnych myśli. Zaczynam mieć omamy, doszedł do wniosku, jednak przecisnął się przez zgromadzony w sali balowej tłum w stronę korytarza.

Wtem tuż za jego plecami rozległ się przeraźliwy łomot, a zaraz po nim krzyki zatrwożonych dam. Odwrócił się i zobaczył coś niebywałego. Oniemieli goście rozstąpili się przed Olive i Fanny, które przetoczyły się po podłodze splątane w zapaśniczym uścisku. Markiz przyglądał im się, nie dowierzając własnym oczom. Tymczasem pani Norbert siadła okrakiem na pani Clifford i zamierzyła się, by ją spolicz-kować. Paskudna czerwona sukienka była w kilku miejscach porozrywana. Fanny dzielnie się broniła. Dźgnąwszy szwaczkę laską, skoczyła na nogi, a potem na plecy rywalki. , - Wyrazy uznania, przyjacielu - odezwał się Peny. - Jesteś przednim gospodarzem, daję słowo. Zawsze można u ciebie liczyć na nietuzinkowe rozrywki. Pięć funtów na babcię Clifford. Wchodzisz? - Zamknij się, błaźnie, i pomóż mi je rozdzielić. To niesłychane! - Skoro nalegasz... Przystąpili do dzieła, choć żadnemu z nich nie paliło się do tego, by obłapiać miejscami obnażone wdzięki rozjuszonych pań. Co ciekawe, gdy na skutek ich interwencji starcie dobiegło końca, dystyngowany tłum wyraził gwizdami niezadowolenie. - Panowie! Bójka! W dodatku między kobietami!

Stojący w kręgu w pokoju karcianym dżentelmeni jak jeden mąż odwrócili głowy w stronę drzwi, po czym puścili się biegiem do sali balowej. Porzucone koguty ruszyły za nimi. - Harry! Zatrzymaj się! Cliff stał oszołomiony wśród poprzewracanych stołów i pustych klatek, spoglądając na wysypaną piachem podłogę. Z każdej kieszeni wystawały mu banknoty. Bodaj pierwszy raz w życiu zdołał trafnie ocenić sytuację. Nie powinno go tu być, gdy ktoś znajdzie ten bałagan. Musi uciekać. Tak, tylko dokąd? Gdzie się schować? Hatcher podał pusty worek Wy cliff owi. Zgodnie z poleceniem lokaj za każdym razem czekał z boku, aż jego nowy chlebodawca wypakuje zawartość worka do skrzyń umieszczonych w powozie. - Jeszcze jedna wycieczka na górę i będzie po wszystkim - oznajmił John. - Piekielny deszcz. Pospieszmy się, nim całkiem przemokną mi buty. - Ostrzegam! - rzekł wściekle Rolin. - Jeżeli jeszcze raz mnie pani kopnie, postaram się, żeby straciła pani przytomność. Emma wciąż zwisała mu z ramienia, lecz nie zamierzała godzić się potulnie na takie trak-

378 towanie. Czyniła zatem co w jej mocy, by utrudnić porywaczowi marsz przez ogród. - Do diabła! - syknął nagle przez zaciśnięte zęby. - Do stu tysięcy diabłów! - Ktoś postawił powóz tuż za jego pojazdem, tym samym skutecznie uniemożliwiając mu wyjazd. Panna Cliffbrd zaczynała działać mu na nerwy. Okładała go pięściami, wrzeszcząc wniebogłosy: - Morgan! Morgan! - Cicho, bo nie ręczę za siebie! - warknął, obmyślając w duchu nowy plan. - Ktoś przyjmuje zakłady? - zapytał sir Willard, spojrzawszy na Fanny i panią Norbert. - Postawiłem dziesięć funtów na grubaskę. - Słyszałam to, Archie! - zawołała Fanny, oderwawszy zęby od ramienia Olive. Chwilę później wierzgała nogami w powietrzu, podniesiona przez Morgana. - Wiesz, jak cenię twoją przyjaźń, mój drogi - odezwał się Peny, kładąc stopę na brzuchu szwaczki - ale nie licz na to, że zrobię coś więcej. - Rozłożył ramiona i zwrócił się do zgromadzonej publiczności. - Panowie, przydałaby się pomoc. Nie każecie mi chyba podnosić jej w pojedynkę? - Ta flądra próbowała mnie zabić! - krzyknęła Fanny. - I to dwukrotnie! Markiz już miał ją zapytać, o czym właściwie

379 mówi, ale raptem z tyłu sali rozległy się kolejne piski dam. Podniósłszy głowę, spostrzegł, że wiele pań omdlewa i pada w ramiona stojących w pobliżu mężczyzn. Potem zobaczył... rudego koguta. Cliff miotał się, przysłuchując się przeraźliwym wrzaskom, dobiegającym z sali balowej. W każdej chwili ktoś mógł go tu nakryć. Wybiegł na korytarz i otworzył pierwsze napotkane drzwi... Byle tylko jak najszybciej się ukryć. Natychmiast rzuciły mu się w oczy dorodne piersi... Claramae krzyknęła i zgarnąwszy swoje rzeczy, wypadła ze składziku. - Riley? Lokaj zrobił krok w przód i runął jak długi na podłogę. Zapomniał, że spodnie zatrzymały mu się w okolicach kostek. - Czy ty właśnie... - Nie, do diaska! Przez ciebie nie zdążyłem! Niech cię licho, Cliff! W którą stronę pobiegła? - W stronę... A niech to! W stronę sali balowej! Riley zaklął nieobyczajnie, podciągnął spodnie i ruszył w pościg za swoim pączuszkiem. Clifford uzmysłowił sobie, że w tym zamieszaniu może ucierpieć Harry, i również wyszedł z ukrycia, by ratować pupila. W sali balowej zapanował kompletny chaos.

380 Kobiety histeryzowały, a mężczyźni uganiali się za stadem kogutów. Morgan rozejrzał się z nadzieją, że zobaczy Emmę. Na próżno. - Thornley! - zawołał, chwyciwszy lokaja za rękaw. - Widziałeś gdzieś pannę Clifford? - Nie, jaśnie panie. Byliśmy na tarasie i... Taras! Dlaczego wcześniej nie przyszło mu do głowy, żeby sprawdzić taras? Gdy zmierzał w stronę tarasu, nagle pojawiła się na wpół ubrana Claramae, a za nią Riley w niedopiętej liberii i z przekrzywioną peruką na głowie. Niespełnieni kochankowie przebiegli przez parkiet zagrzewani wiwatami rozentuzjazmowanej publiczności. Markiz tymczasem dopadł balustrady i spojrzał w głąb ogrodu. W pewnym momencie jego wzrok powędrował ku stajniom. Coś było nie w porządku. O tej porze nie powinno tam być żadnych powozów, a zobaczył aż dwa. Nie tracąc ani chwili, jednym susem pokonał schody i pognał przed siebie. - Rusz ten przeklęty powóz! - wrzasnął Rolin, próbując spiorunować wzrokiem Tommy'ego. Natychmiast! Żądam, żebyś... - Całuj mnie gdzieś! - odparł beznamiętnie chłopak. Widać wielkopański szyk nie robił na nim szczególnego wrażenia. - Co tu się dzieje, do pioruna?! Wara od moich koni! Rolin?

381 - Hatcher? - Kogo tam masz? Wygląda mi na kobietę przemokniętą do suchej nitki. Emma uniosła głowę i odepchnęła się rękami od pleców swego prześladowcy. Zajęty rozmową Jarrett stracił równowagę, dzięki czemu uwolniła się i stanęła na własnych nogach. Nim zdjęła z głowy worek, chwycił ją za nadgarstek, a potem objął mocno w talii. Wyrywała się z całej mocy, ale był zbyt silny. - Co ty najlepszego wyczyniasz, Rolin? - zapytał John, który w lot pojął, że panna najwyraźniej nie ma ochoty nigdzie jechać. Odstawiwszy worek (przyniósł go sam, jako że Wycliff udał się na poddasze po walizkę), przybrał wojowniczą pozę i zażądał stanowczo: - W tej chwili puść tę damę! - Z tymi słowy ruszył do ataku. Po drodze potknął się o swój bagaż i wylądował wprost na Jarretcie. Ten puścił Emmę i odepchnął od siebie jej dzielnego obrońcę. Mogła uciekać, ale gdy zobaczyła, że Rolin okłada pięściami starszego mężczyznę, postanowiła działać. Przecież nie powinna opuścić w potrzebie człowieka, który usiłował jej pomóc. Spróbowała podnieść jego worek, ale okazało się, że jest zbyt ciężki. Niewiele myśląc, sięgnęła więc do środka i wyjęła coś, co wyglądało na złotą cegłę. - Emma! Stojąc nad walczącymi mężczyznami, starała

się ich od siebie odróżnić. Nie było to łatwe, bo obaj byli skąpani w deszczu i uwalani błotem. - Tu jestem, Morgan! - krzyknęła, po czym wymierzyła cios Rolinowi. Niestety, nie trafiła i cegła spadła na głowę starszego pana, który padł bez przytomności twarzą w błoto. - Ojej, przepraszam. Tak mi przykro... - szepnęła z przejęciem Emma. Jarrett złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. - Wywieź nas stąd, a dostaniesz drugą! - powiedział, rzuciwszy Tommy'emu sakiewkę. - Się robi, sir! Morgan dopadł Rolina, gdy ten wpychał jego ukochaną do powozu. Nim zdążył cokolwiek zrobić, Jarrett uderzył go w kark tą samą cegłą, która powaliła wcześniej Hatchera. - Jazda! - zawołał, wskoczywszy na kozła. Tommy usłuchał i zwolnił hamulec. Podenerwowane konie z miejsca zerwały się do galopu, co okazało się zgubne dla wysłużonego powozu. Tylne koła oberwały się pod ciężarem czterech wypełnionych cegłami kufrów. Oderwał się także dyszel i zaprzęg, wraz z zaplątanym w lejce Rolinem, popędził w głąb ogrodu. Ten ostatni zatrzymał się wkrótce, uderzywszy tułowiem o pień drzewa. Hatcher w jednej chwili oprzytomniał. - Moje złoto! Moje złoto! - Otworzył gwałtownie

drzwiczki i stanął oko w oko z Emmą, która w międzyczasie uchyliła wieko jednej ze skrzyń i uzbroiła się w kolejne dwie cegły. - Oddawaj moje złoto! - Odsuń się natychmiast od niej, bo nie ręczę za siebie! - Markiz również podniósł się na nogi i stanął z drugiej strony powozu. John padł na kolana i podniósł połówki sztabki, która pękła, kiedy Rolin uderzył nią Westhama. - Co to jest?! Co się stało z moim złotem?! -wrzasnął, wpatrując się z niedowierzaniem w czerwony środek pomalowanej na złoto cegły. Peny nadbiegł wraz z resztą gości od strony domu i zajrzał do kufrów. - Hm... cegły zamienione w złoto - rzekł, wkładając do oka monokl. - Zawsze wiedziałem, że brak ci kilku klepek, John. Za to z tego, co tu widzę, będziesz mógł sobie wymurować złotą ścianę. Wszyscy będą ci jej zazdrościć. - Co tu się wyprawia? - zapytał stanowczo sir Willard. Siostrzeniec przepuścił go i wskazał mu otwarte skrzynie. - Do stu tysięcy fur beczek! Zostałem nabity w butelkę! - Cóż za szkoda, wuju. Gdyby było prawdziwe, odziedziczyłbym kiedyś spory majątek. - Zamilcz, próżniaku! - zdenerwował się starzec. - Tak cię wytargam za uszy, że rodzona

matka cię nie pozna. Tfu! Co za niefart... I bądź u mnie jutro przed śniadaniem. Mam dla ciebie pewne zadanie. - Sześć tysięcy funtów! - lamentował Hatcher. - Zapłaciłem sześć tysięcy funtów za cegły! Wycliff przysłuchiwał się temu z pewnej odległości z parasolem w jednym i walizką w drugim ręku. Po chwili namysłu zawrócił do pokoiku na poddasze, żeby się rozpakować. Markiz okrył przemoczoną Emmę surdutem i oddał ją w ręce przyjaciela. Potem podbiegł do miejsca, w którym leżał Rolin. - Podnoś się, łajdaku! - Chwycił go za ubranie i postawił na nogi. Z twarzy Jarretta obficie spływało błoto. Zapewne dlatego, kiedy się zamachnął, trafił w pustą przestrzeń, zamiast w szczękę Westhama. Morgan bez wahania uderzył go pięścią w nos i posłał z powrotem na ziemię. - Wstawaj, jeszcze z tobą nie skończyłem. - Morgan, nie! - zawołała Emma, chwytając ukochanego za ramię. - Nie rób tego! - Czego, najdroższa? - Nie wyzywaj go na pojedynek. To właśnie chciałeś zrobić, prawda? Przecież wiesz, że to niczego nie rozwiąże. Sam tak mówiłeś. - Pojedynek? Ależ skąd, moja słodka. Zamierzałem go tylko porządnie sprać. - Ach tak. - Pomysł najwyraźniej jej się spodobał.

- Zdaje się, że powinnam spróbować cię od tego odwieść, ale nie mam ochoty. - I tak by ci się nie udało. Rolin za to nie był zachwycony. Wycofał się na czworakach, wycierając rękawem rozkwaszony nos. Dopiero gdy oddalił się na bezpieczną odległość, wstał i zaczął uciekać. - Nie zatrzyma się dopóty, dopóki nie zedrze butów - skwitował Peny Shepherd. - Cóż za podły typ - zwrócił się głośno do tłumu. - Łotr, próbował porwać narzeczoną markiza. To skandal! Pochylił się do ucha przyjaciela i szepnął: - Zabierz swoją przyszłą żonę do środka. Jest cała mokra, jeszcze się przeziębi. Ja zajmę się gośćmi. Nie ma to jak bajeczka na dobranoc. Nic się nie martw, wcisnę im jakąś bujdę. - Rozumiem, że zrzucisz wszystko na Rolina? Bardzo słusznie. Sam bym tego lepiej nie wymyślił. A Hatcher? Co on tu właściwie robił? - To chyba oczywiste. Robił z siebie durnia, jak zwykle. Zresztą, czy to ważne? Idźcie już. Pożegnali się i odeszli, hrabia tymczasem ustawił się przed publicznością i powrócił do przerwanej przemowy. - Rolin postąpił jak ostatni szubrawiec, drodzy państwo! - Rolin? - zdziwił się sir Willard. - To on uciekał z podwiniętym ogonem? Ciekaw jestem, co takiego zmalował.

Dzięki ci Boże za takiego krewnego, pomyślał Peny. Wujaszek Willie miał niebywałe wyczucie chwili. Zawsze wiedział, kiedy zadać właściwe pytanie. - Pytasz, co zmalował, drogi wuju? Sądziłem, że sami państwo się domyślili. Jest sprawcą całego zamieszania, którego byliśmy dziś świadkami. Ponoć tonie w długach. Dlatego postanowił uprowadzić pannę Clifford, zniszczyć jej reputację, a potem zażądać od jej narzeczonego niebotycznego okupu. Rozległ się szmer dezaprobaty. - Mają państwo rację, perfidia tego niegodziwca przekracza wszelkie granice. Nastawał także na cnotę jednej z pokojówek markiza, dają państwo wiarę? Nie dość na tym! Aby odwrócić naszą uwagę i zyskać czas na realizację niecnych zamysłów, wpuścił do domu koguty i opłacił tę okropną kobietę w czerwieni. Kazał jej zaatakować starszą panią Clifford, ponieważ ta odkryła jego spisek. Powiadam państwu... - Tak, tak, drogi chłopcze - przerwała mu bez ceremonii lady Jersey. - Chodź ze mną. Opowiesz mi wszystko ze szczegółami, a ja dopilnuję, żeby wszyscy się o tym dowiedzieli. Rozumiesz? Naturalnie, że rozumiesz.

To już koniec naszej opowieści...

Przednio się bawiliście, miód i wino piliście, pora się żegnać. Horacy

Burzliwy wieczór w domu przy Grosvenor Square niebawem dobiegł końca. Wycliff wnosił swój bagaż po schodach, gdy nagle niemal stratował go sir Edgar. Miał na czole ogromnego guza, a w ręku walizkę. - Z drogi! Z drogi!-wrzeszczał wniebogłosy, biegnąc do wyjścia. Lokaj popatrzył za nim i doszedł do wniosku, że musi się położyć i zrobić sobie zimny okład na głowę. Najpierw powinien jednak przygotować kąpiel dla pana markiza. Po chwili z drugiej strony korytarza nadeszła pani Timon. Uśmiechała się w taki sposób, że przeszły mu po plecach ciarki. - Udany wieczór, nieprawdaż?

390 - Istotnie. - Zmarszczył brwi na widok wałka do ciasta, który tkwił pod jej pachą. - Choć trzeba powiedzieć, że w sali balowej było spore zamieszanie. - Tak? Nic mi o tym nie wiadomo... - Oddaliła się, przeliczając wyjęty z kieszeni plik banknotów. Dwadzieścia... sześćdziesiąt... sto! Ha! A dałam temu durniowi tylko osiemdziesiąt! Pani Norbert została odprowadzona do aresztu. Na wszelki wypadek skrępowano jej ręce i przydzielono eskortę aż dwóch rosłych służących. Fanny odpoczywała na kanapie okryta szalem synowej. Jej suknia była w opłakanym stanie, lecz turban, o dziwo, pozostał nietknięty brakowało mu jedynie piór. - Dlaczego ta okropna szwaczka chciała cię skrzywdzić? - zapytała Daphne, podając teściowej filiżankę herbaty. - Ubzdurała sobie, że stanęłam jej na drodze do prawdziwej miłości - odparła staruszka, popijając gorący napar. - Zawsze wzbudzałam zazdrość i siałam postrach wśród innych dam. Mogłam mieć każdego... Wystarczyło, że kiwnęłam palcem, a mężczyźni zlatywali się do mnie jak pszczoły do miodu. Długo by o tym opowiadać... - Och, nie, tylko nie to, mamo Clifford. Niczego mi nie opowiadaj. Dość mieliśmy wrażeń jak na jeden dzień.

- Wiesz co, złociutka, zgłodniałam z tego wszystkiego. Bądź tak dobra i zawołaj swego ukochanego Thornleya. Zapytamy go, czy zostało trochę tarty truskawkowej. Jest taka pyszna... - Jeszcze herbaty, panno Clifford? - odezwał się wyraźnie podenerwowany Aloysius. - Nie, dziękuję - odparła Emma, okrywając się szczelniej pledem. - Możesz odejść - zniecierpliwił się markiz. Chciał zostać wreszcie z narzeczoną sam na sam. - Tak jest, jaśnie panie - rzekł kamerdyner, nie ruszając się z miejsca. - Eee... jaśnie panie? Morgan zerknął na Emmę, która uśmiechnęła się i skinęła głową. - Słucham, Thornley. Chciałeś mnie o coś zapytać? - Claramae! Riley zbliżył się do pokoju pani Timon. Mógłby przysiąc, że słyszy stamtąd szlochanie swego pączuszka. Obszedł cały dom, by ją znaleźć. - Wejdź, nicponiu! - rozległ się nieznoszący sprzeciwu głos gospodyni. Gdy otworzył drzwi, najpierw rzucił mu się w oczy wstrętny kraciasty szlafrok, którym okryła się Claramae. Potem zobaczył uniesiony nad swoją głową wałek Hazel. - Ja i Claramae bierzemy ślub, pani Timon! -

zawołał pośpiesznie. - Choćby zaraz! Właśnie przyszedłem się oświadczyć. - Wiem, drogi chłopcze. Wycliff przygotował kąpiel i został odesłany na górę. Tym razem z ust kamerdynera nie padło nawet słowo sprzeciwu. Gdy Emma spojrzała z utęsknieniem na wannę, Morgan zaczął zdejmować z niej przemoczoną suknię. - Zdaje się, panno Clifford, że pani pokojówka jest w tej chwili bardzo zajęta. Mam tylko nadzieję, że znalazła sobie jakieś ubranie i nie paraduje po domu na wpół nago. Pozwoli pani zatem, że ją zastąpię. Może nawet do pani dołączę? - Nie jestem pewna, czy wypada, panie markizie. Wieczór się skończył, a pan nie ogłosił naszych zaręczyn. - Racja, ale nie ma się czym martwić. Peny i lady Jersey zrobili to za mnie. Jestem pewien, że zdążyli już wydać oficjalny komunikat. - Niemniej chciałabym usłyszeć, co zamierzałeś powiedzieć. - Potem, skarbie. Najpierw wejdziesz do gorącej wody. Nie chcę, żebyś się zaziębiła. Po kąpieli i upojnej godzinie w łóżku wyszli na balkon, by popatrzeć razem na wschód słońca. - Morgan? - powiedziała Emma z głową wspartą na jego ramieniu. - Twoja mowa. Objął ją ramieniem i rzekł uroczyście:

393 - Panie i panowie, drodzy przyjaciele, zaprosiłem was tu dzisiaj po to, by podzielić się z wami swoim wielkim szczęściem. Pragnę oznajmić, że panna Clifford uczyniła mi ogromny zaszczyt i zgodziła się mnie poślubić. Kocham ją z całej duszy i proszę o wasze błogosławieństwo oraz życzenia pomyślności na naszą wspólną przyszłość. - Zajrzał jej w oczy. - Jak ci się podobało, moja słodka? Czy było wystarczająco ckliwe? - Och tak. Było dokładnie tak jak trzeba. -Wspięła się na palce i pocałowała go czule w usta. Byli tak zajęci sobą, że żadne z nich nie zauważyło Cliffa, który ganiał po ogrodzie za swym ulubieńcem, wołając raz po raz: - Harry! Wracaj! Harry, nie gniewaj się... Zatem, co się przydarzyło garstce ludzi, która spotkała się w domu przy Grosvenor Square? Zaradna służba markiza rozpierzchła się po całym kraju. Thornley i jego nowo zaślubiona małżonka przenieśli się na wieś. Uszczęśliwiona pani Timon wynajęła domek nad morzem, zaś Riley i Claramae kupili niewielki sklepik przy Piccadilly. On urządzał w piwnicy walki kogutów, ona sprzedawała własnoręcznie wyrabiane świece. Cliffordowie również rozjechali się każde w swoją stronę. Daphne, jak już wspominaliśmy,

394 wróciła ze swym najdroższym Aloysiusen! do domu. Fanny uciekła z Archiem do Gretna Green i została hrabiną. Cliff zaciągnął się do wojska. Maszerował ze swym regimentem do Dover, przemycając w bagażu Harry'ego. Emma wraz z zakochanym po uszy i wciąż nieco oszołomionym mężem osiedlili się w Westham. Wybierali imię dla swego pierworodnego, żywiąc w duchu nadzieję, że londyński światek nie potrafi zliczyć do dziewięciu. Peny pozostał w stolicy i zajmował się głównie unikaniem wuja Willarda, który wzywał go do siebie kilka razy w tygodniu, by powierzyć mu kolejną „delikatną" misję. Olive Norbert uciekła w drodze do aresztu. Ostatni raz widziano ją w pogoni za pewnym staruszkiem pędzącym ulicami z walizką. Biegła za nim, wymachując pięścią i wykrzykując raz po raz: - Widzę cię, Edgarku! Nie myśl, że mi się wywiniesz! Wracaj tu i oddawaj mi moje pieniądze!