Intryga - Quick Amanda - PDF Free Download

Prolog Wątły płomyk świeczki niewiele mógł zdziałać w głębokich ciemnościach, w jakich tonęła opuszczona rezydencja. Matthiasowi Marshallowi, hrabiemu...

8 downloads 11 Views 2MB Size

Download PDF

Prolog

Wątły płomyk świeczki niewiele mógł zdziałać w głębokich ciemnościach, w jakich tonęła opuszczona rezydencja. Matthiasowi Marshallowi, hrabiemu Colchester, wydawało się, Ŝe dom wchłonął w siebie samą esencję nocy. Panowała w nim atmosfera grobowca, miejsca, w którym jedynie duchy miałyby ochotę zamieszkać. Poły długiego czarnego płaszcza Matthiasa furkotały wokół zachlapanych błotem wysokich butów, gdy męŜczyzna wspinał się po schodach. Uniósł wyŜej świeczkę, Ŝeby rozjaśnić sobie drogę. Kiedy parę minut temu zastukał do drzwi, nikt go nie powitał, dlatego sam wszedł do ponurego holu. Teraz juŜ nie miał najmniejszych wątpliwości, Ŝe nie spotka tu Ŝadnej słuŜby - pokojówki czy lokaja. Nawet koniem musiał się zająć sam, ze stajni bowiem nie wynurzył się stajenny. Na szczycie schodów zatrzymał się, by pochylić się nad poręczą i popatrzeć na nieprzeniknione ciemności, niczym ocean zalewające klatkę schodową i hol. Świeczka nie zdołała przeniknąć fal mroku, które to przybliŜały się, to oddalały. Matthias ruszył ponurym korytarzem, kierując się do pierwszej sypialni po lewej. Zatrzymał się przed nią i nacisnął starą klamkę. Drzwi skrzypnęły Ŝałośnie, kiedy je otwierał. Podniósł wyŜej świecę i rozejrzał się po pokoju.

AMANDA QUICK Bardziej przypominał mauzoleum niŜ sypialnię. Na środku stal staroŜytny kamienny sarkofag. Matthias zerknął na inskrypcje i rzeźby, które go pokrywały. Rzymski, pomyślał, dość pospolity. Podszedł bliŜej do trumny stojącej pod czarnym przezroczystym baldachimem. Pokrywę zdjęto. W blasku świecy zobaczył czarne aksamitne poduszki wyścielające wnętrze grobowca. Odstawił świecę na stół. Zdjął rękawice do jazdy konnej, rzucił je obok świecy, potem przysiadł na brzegu sarkofagu i ściągnął buty. Gdy juŜ był gotowy, otulił się płaszczem i ułoŜył na czarnych poduszkach w trumnie. Na dworze powoli zbliŜał się świt, lecz Matthias wiedział, Ŝe grube czarne kotary zasłaniające okna nie wpuszczą do środka promieni słońca, które rozproszyłyby mroki tego ciemnego pokoju. Komuś moŜe trudno by było zasnąć w tak grobowym otoczeniu, lecz Matthias wiedział, Ŝe jemu nie przysporzy to najmniejszych trudności. Przywykł do towarzystwa duchów. Nim jeszcze zamknął oczy, po raz kolejny zastanowił się, po co zawraca sobie głowę odpowiadaniem na wezwanie tajemniczej Imogeny Waterstone. Ale i tak znał odpowiedź. Dawno temu złoŜył przysięgę. Wiązało go dane słowo. Matthias zawsze dotrzymywał obietnic. Tylko w ten sposób mógł się upewnić, Ŝe sam nie stał się duchem.

Matthiasa bezlitośnie wyrwał ze snu przenikliwy kobiecy pisk. Rozpaczliwy krzyk został przerwany przez inny kobiecy głos; ten z kolei był surowy, wyrazisty. Przywodził na myśl twarde, zielone jabłka Zamarii. - Na miłosierdzie Pańskie, Bess, musisz się drzeć na widok byle pajęczyny? To mi wyjątkowo działa na nerwy. Miałam na dzisiejszy poranek zaplanowanych mnóstwo waŜnych rzeczy, a niczego nie zrobię, jeśli będziesz co krok wrzeszczeć. Matthias otworzył oczy, przeciągnął się i usiadł w trumnie. Zerknął na uchylone drzwi sypialni i w tej samej chwili zobaczył młodą pokojówkę osuwającą się na podłogę. Z korytarza wpadało słabe światło dzienne, po którym Matthias odgadł, Ŝe słońce wstało juŜ dość dawno. Przeczesał palcami włosy i potarł szorstki zarost. Nie dziwił się, Ŝe słuŜąca zemdlała na jego widok. - Bess? - usłyszał ten głos kojarzący mu się z kwaśnymi jabłkami z Zamarii, a potem lekkie kroki w korytarzu. - Bess, co z tobą znowu? Matthias oparł łokieć na krawędzi kamiennego grobowca i z ciekawością obserwował drugą postać, która zjawiła się w drzwiach. Kobieta w pierwszej chwili go nie zauwaŜyła i całą uwagę skupiła na nieprzytomnej pokojówce.

AMANDA QUICK

INTRYGA

Nie ulegało wątpliwości, Ŝe jest szlachetnie urodzona. Długi fartuch, zasłaniający praktyczną szarą sukienkę z krepy, nie zdołał ukryć prościutkich pleców ani łagodnie zaokrąglonej linii biustu. Wyprostowane ramiona świadczyły o wrodzonej godności, a takŜe o zdecydowanym charakterze, którym promieniowała niemal kaŜda cząstka jej ciała. Matthias z coraz większym zainteresowaniem przyglądał się damie pochylającej się nad pokojówką. Mierzył ją krytycznym wzrokiem, odnotowując poszczególne elementy jej sylwetki, tak jakby oceniał fragmenty jakiejś zamaryjskiej statuetki. Kobieta podjęła heroiczny wysiłek zmierzający do ukrycia pod praktycznym białym czepeczkiem masy jasnokasztanowych włosów. Lecz i tak części loczków udało się wyrwać z niewoli i teraz okalały jej twarz o delikatnych rysach. Choć kobieta pochylała się nad pokojówką, Matthias zauwaŜył wysoko osadzone kości policzkowe, długie rzęsy i wyrazisty, dumny nos. Silna, przykuwająca uwagę twarz, stwierdził w duchu. Stanowiła niejako esencję zdecydowanego charakteru, którym niewątpliwie była obdarzona jej właścicielka. Dama ta nie była juŜ dzieweczką, która dopiero co weszła w świat, ale z pewnością była młodsza od Matthiasa. Choć, cóŜ, trzeba przyznać, Ŝe niewiele osób osiągnęło aŜ tak antyczny wiek. Właściwie Matthias skończył trzydzieści cztery lata, ale czuł się, jakby miał ich na karku setki. Szacował, Ŝe owa Imogena moŜe dochodzić gdzieś do dwudziestej piątej wiosny. Patrzył, jak rzuca na dywan oprawiony w skórę notatnik i niecierpliwie klęka przy pokojówce. Na serdecznym palcu nie błysnęła obrączka. Choć Matthias sam nie wiedział dlaczego, ale ucieszyło go to. Podejrzewał, Ŝe istnieje ścisły związek między surowym głosem i władczym zachowaniem owej damy a jej staropanieństwem. Oczywiście, to tylko kwestia gustu. Większość towarzyszy Matthiasa wolała miód i czekoladę. On zaś zawsze w słodkościach lubił odrobinę kwaskowatego smaczku.

- Bess, dość juŜ tego dobrego. Natychmiast otwieraj oczy, słyszałaś? Imogena wyjęła flakonik z solami trzeźwiącymi i szybko machała nim przed nosem słuŜącej. - To doprawdy niedopuszczalne, Ŝebyś wrzeszczała i mdlała, ledwo otworzysz byle drzwi w tym domostwie. Ostrzegałam cię, Ŝe mój wuj był prawdziwym oryginałem i przy okazji sporządzania inwentarza jego kolekcji znalezisk grobowcowych nie raz natkniemy się na najdziwniejsze przedmioty. Bess jęknęła i przekręciła głowę. Nie otworzyła oczu. - Widziałam go, panienko. Przysięgam na grób mojej mateczki. - Co takiego widziałaś, Bess? - Ducha. A moŜe to był wampir. Sama nie wiem. - Bzdury - oświadczyła Imogena. - Co to był za wrzask? Omal mi bębenki od niego nie popękały! - zawołała jakaś kobieta ze schodów. - Stało się coś, Imogeno? - Bess zemdlała, ciociu Horacjo. Naprawdę, tego juŜ za wiele. - Bess? To do niej niepodobne. Kroki w korytarzu zapowiedziały rychłe zjawienie się kobiety, którą nazwano ciocią Horacją. - Bess to rozsądna dziewczyna. Nie mdleje z byle powodu. - Jeśli nie zemdlała, to mam tu przed sobą doskonałą imitację nagle osłabłej damy. Bess uchyliła powieki. - Och, panienko Imogeno, to było okropne. Ciało w tym kamiennym grobie... Ruszało się. - Nie opowiadaj bzdur, Bess. - Na własnem oczy widziała. Bess znowu jęknęła, uniosła głowę i zza sukni swej pani lękliwie zerknęła w mroki sypialni. Matthias skrzywił się, kiedy go zauwaŜyła, i znowu pisnęła przeraźliwie, po czym z gracją śniętej ryby opadła na podłogę. Do drzwi sypialni dotarła trzecia kobieta. Podobnie

8

9

AMANDA QUICK

INTRYGA

jak Imogena miała na sobie strój roboczy: prostą suknię, fartuch i czepek. Była cal, dwa cale niŜsza od towarzyszki, za to znacznie od niej szersza w talii i biodrach. Siwiejące włosy skrywał czepek. Przyjrzała się Bess przez binokle. - Wielkie nieba, cóŜ mogło ją tak wystraszyć? - Nie mam pojęcia. - Imogena znowu zaczęła machać buteleczką z solami. - Poniosła ją wyobraźnia. - Ostrzegałam cię, Ŝebyś nie uczyła jej czytać. - Wiem, ciociu, ale szkoda było, Ŝeby tak roztropna dziewczyna nie posiadła choć odrobiny wiedzy. - Jesteś dokładnie taka sama, jak twoi rodzice. Horacja pokręciła głową. - CóŜ, nie na wiele nam się ona zda, jeśli będzie wrzeszczała, ilekroć natknie się na coś niezwykłego. Choć rzeczywiście, kolekcja mojego brata kaŜdego doprowadziłaby do takiego stanu. - Bzdury. Przyznaję, Ŝe zbiory wujka Selwyna są odrobinę ponure, lecz na swój sposób fascynujące. - Ten dom to mauzoleum, i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę - odparła Horacja. - MoŜe lepiej poślijmy Bess na dół. Ten pokój to sypialnia Selwyna. Z pewnością to sarkofag tak ją przeraził. Nie pojmuję, jak mój brat mógł sypiać w tym rzymskim grobowcu. - Rzeczywiście dość oryginalne łoŜe. - Oryginalne? śaden normalny człowiek nie mógłby tu spać bez najgorszych majaków. - Horacja zerknęła do wnętrza ciemnego pokoju. Matthias uznał, Ŝe pora wstać z trumny. Wyskoczył z grobowca i rozsunął czarne kotary. Owinął się płaszczem, by zasłonić pomięte spodnie i koszulę, w których spędził noc. Z pełną rozbawienia rezygnacją obserwował, jak Horacja szeroko otwiera oczy z przeraŜenia. - Święty BoŜe, Bess miała rację. - Jej głos przeszedł w pisk. - Rzeczywiście, w grobowcu Selwyna coś jest! Cofnęła się chwiejnym krokiem. - Uciekaj, Imogeno, uciekaj. Imogena zerwała się na nogi. - No nie, ciociu, teraz ty? - Rozgniewana rzuciła się

do pokoju. Na widok Matthiasa stojącego przed sarkofagiem zdumiona rozchyliła usta. - Wielkie nieba. Rzeczywiście, ktoś tu jest - ToŜem panience mówiła - chrapliwie szepnęła Bess. Matthias spokojnie czekał, zastanawiając się, czy Imogena zacznie wrzeszczeć, czy teŜ osunie się na podłogę. Ona tymczasem ani nie krzyknęła, ani nie zemdlała, tylko przymruŜyła oczy, patrząc na niego z nie skrywaną dezaprobatą. - Kim pan jesteś i co tu robisz? Dlaczego próbujesz śmiertelnie wystraszyć mą ciotkę i pokojówkę? - Wampir - bełkotała Bess. - Słyszałam o nich, panienko. Wyssie z panienki całą krew. Uciekaj, panienko, uciekaj, póki pora. Ratuj się. - Nie ma Ŝadnych wampirów - oświadczyła Imogena, nawet nie odwracając się ku przeraŜonej słuŜce. - W takim razie duch. UciekajŜe, panienko, jeśli ci Ŝycie miłe. - Ona ma rację. - Horacja pociągnęła Imogenę za rękaw. - Musimy stąd uciekać. - Nie bądź niemądra. - Wyrwała się ciotce i zmierzyła wzrokiem Matthiasa, zadzierając przy tym swój wyjątkowo zgrabny nosek. - Więc, panie? Co masz pan na swoją obronę? Mów, albo wezwę stróŜów prawa, którzy zakują cię w kajdany. Matthias wolno ruszył w stronę kobiety, nie odrywając od niej wzroku. Nie cofnęła się ani o krok. Co więcej, podparła się pod boki i zaczęła niecierpliwie stukać pantofelkiem. Ogarnęło go niewytłumaczalne uczucie, Ŝe skądś zna tę twarz; przeszyło go nagle, uderzyło jak gromem. To niemoŜliwe. Kiedy jednak podszedł jeszcze bliŜej i zobaczył przejrzyste zielononiebieskie oczy Imogeny, o barwie morza otaczającego zagubioną wyspę królestwa Zamarii, olśniło go. Z jakichś niezrozumiałych przyczyn dziewczyna przywodziła mu na myśl zamaryjską boginię dnia. Owa mityczna postać dominowała

10

11

AMANDA QUICK w staroŜytnych wyznaniach Zamarii, występowała w jej sztuce. Stanowiła uosobienie ciepła, Ŝycia, prawdy, energii. Potęgą dorównywał jej jedynie Zamaris, władca ciemności. I tylko on potrafił ogarnąć jej niepowtarzalnego ducha. - Witam, pani - odezwał się Matthias, odganiając płoche myśli, które przebiegały mu przez głowę. - Nazywam się Colchester. - Colchester. - Horacja cofnęła się jeszcze o krok i natrafiła na ścianę. Spojrzała na jego włosy. Głośno przełknęła ślinę. - Bezwzględny Colchester? Matthias wiedział, Ŝe wpatruje się w biały kosmyk, rozcinający czerń jego włosów. Większość ludzi natychmiast go po nim rozpoznawała. Owo siwe pasmo juŜ od czterech pokoleń charakteryzowało męŜczyzn z jego rodu. - Jak juŜ powiedziałem, nazywam się Colchester, pani. Był wicehrabią Colchester, gdy zdobył przydomek „bezwzględny". Fakt, Ŝe oba rodowe tytuły przeszły na jedną osobę, Colchestera, ułatwiło Ŝycie plotkarzom z wyŜszych sfer, pomyślał z goryczą. Nie muszą jeszcze dorzucać przydomków. Horacja poruszyła ustami. - I cóŜ pan robi w Upper Stickleford, hrabio? - Znalazł się tu, gdyŜ po niego posłałam. - Imogena obdarzyła go promiennym, oślepiającym uśmiechem. Muszę przyznać, Ŝe był juŜ najwyŜszy czas, hrabio. Wiadomość wysłałam ponad miesiąc temu. Co pana zatrzymało? - Ojciec zmarł wiele miesięcy temu, lecz nie zdołałem wcześniej wrócić do Anglii. A gdy juŜ przybyłem, musiałem najpierw uporządkować kwestie związane z jego majątkiem. - Tak, oczywiście. - Imogena była wyraźnie zawstydzona. - Proszę mi wybaczyć, panie hrabio. I proszę równieŜ przyjąć wyrazy współczucia z powodu śmierci ojca. - Dziękuję - odparł Matthias - ale nie byliśmy sobie 12

INTRYGA szczególnie bliscy. Czy w kuchni znajdzie się coś do jedzenia? Jestem głodny jak wilk. Pierwsze, co rzuca się w oczy człowiekowi, który właśnie poznał hrabiego Colchestera, to siwe pasmo w kruczoczarnych włosach - uznała Imogena. Płonęło niczym srebro w niemodnie długiej czuprynie. Drugie, co rzucało się w oczy, to jego spojrzenie. Wzrok jeszcze bardziej niŜ kosmyk włosów przypominał sopel lodu. Czwarty hrabia Colchester to imponujący męŜczyzna, myślała, gestem ręki zapraszając, by spoczął na fotelu w bibliotece. Byłby wręcz idealny, gdyby nie te oczy. Świeciły w twardej, ascetycznej twarzy zimnym blaskiem, przywodzącym na myśl inteligentnego i niebezpiecznego ducha. Z wyjątkiem owych niesamowitych szarych oczu, Colchester wyglądał dokładnie tak, jak go sobie wyobraŜała. Jego błyskotliwe artykuły w „Przeglądzie Zamaryjskim" doskonale odzwierciedlały intelekt oraz charakter wykute przez lata niebezpiecznych podróŜy po nieznanych lądach. Człowiek, który potrafi spokojnie połoŜyć się i zasnąć w sarkofagu, musi mieć nerwy ze stali. Ą właśnie tego mi potrzeba, myślała porywczo Imogena. - Pozwoli pan, hrabio, Ŝe dokonam właściwej prezentacji siebie i mojej ciotki. Imogena wzięła czajniczek i zaczęła nalewać herbatę. Z trudem nad sobą panowała, tak była podniecona tym, Ŝe wreszcie udało jej się ściągnąć Colchestera. Najchętniej prosto z mostu wyrzuciłaby prawdę o swoim pochodzeniu, lecz ostroŜność wzięła górę. PrzecieŜ nie mogła do końca przewidzieć jego reakcji, a w tym momencie potrzebowała chętnego wspólnika. - Jak juŜ pan zapewne się domyślił, jestem Imogena Waterstone. A to pani Horacja Elibank, siostra mego zmarłego stryja. Niedawno owdowiała i w dobroci serca swego zgodziła się zostać moją towarzyszką. 13

AMANDA QUICK - Witam panią, pani Elibank. Skinął głową na znak zawarcia znajomości. - Wasza hrabiowska mość, cieszę się, Ŝe pana poznaję. Horacja sztywno przysiadła na brzegu fotela, posyłając bratanicy niespokojne, pełne dezaprobaty spojrzenie. Imogena zmarszczyła brwi. Skoro ciotka doszła do siebie po pierwszym szoku i zostali sobie z Colchesterem oficjalnie przedstawieni, nie ma powodu, by się tak niepokoiła. W końcu Colchester to hrabia. A co więcej, przynajmniej z punktu widzenia Imogeny, to Colchester z Zamarii; odkrywca owej zaginionej, staroŜytnej wyspy i królestwa; załoŜyciel Instytutu Zamaryjskiego oraz cenionego „Przeglądu Zamaryjskiego", a takŜe członek zarządu Towarzystwa Zamaryjskiego. Nawet ogromnie wymagająca Horacja nie powinna mieć mu niczego do zarzucenia. Imogena, oczywiście, cały swój wysiłek skupiała na tym, by się nie wpatrywać w hrabiego. Ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć, Ŝe naprawdę gości w bibliotece Colchestera z Zamarii; Ŝe on naprawdę tu siedzi i popija herbatę, jakby był zupełnie normalnym człowiekiem. I właściwie tylko to łączy go z przeciętnym szlachcicem, stwierdziła w duchu. Wysoki, szczupły, wspaniale zbudowany Colchester promieniował siłą i męskością. Lata niebezpiecznych podróŜy w poszukiwaniu Zamarii z pewnością ukształtowały jego ciało w ten oto zachwycający sposób, dumała dalej. Powtarzała sobie, Ŝe imponująca sylwetka hrabiego wcale nie jest taka znowu niepowszednia. W końcu widziała juŜ wielu dobrze umięśnionych męŜczyzn. Wszak mieszkała na wsi. Większość jej sąsiadów uprawiała ziemię, na której często sami pracowali. Wielu miało dzięki temu szerokie bary i krzepkie nogi. Poza tym nie moŜna powiedzieć, by brakowało jej doświadczeń, jeśli chodzi o rodzaj męski. Najpierw był Philippe D'Atrois, 14

INTRYGA jej nauczyciel tańca. Philippe gracją przypominał ptaka w locie. Potem trzeba wspomnieć o Alistairze Drake'u. Wspaniale zbudowany i przystojny Drakę nie musiał się uciekać do pomocy krawca, by podkreślić zgrabną figurę. A mimo to Colchester róŜnił się od tamtych męŜczyzn jak noc od dnia. Siła, jaką promieniował, nie miała Ŝadnego związku z gładkimi, muskularnymi ramionami i udami. Emanowała z samej głębi jego jestestwa, która musiała być zbudowana z hartowanej stali. Imogena niemal namacalnie czuła jego Ŝelazną siłę woli. Było teŜ w nim niezwykłe opanowanie, które bardziej pasowało do mroku niŜ światłości dnia. Bezruch drapieŜnika, szykującego się do skoku. Imogena próbowała sobie wyobrazić, jak wyglądał owego pamiętnego dnia, gdy wreszcie zgłębił tajniki labiryntu znajdującego się pod ruinami miasta Zamarii i odnalazł ukrytą bibliotekę. Sprzedałaby duszę, by móc mu towarzyszyć w tej przełomowej chwili. W tym samym momencie Colchester odwrócił się w jej stronę i posłał jej pytające, nieco rozbawione spojrzenie. Imogena miała wraŜenie, Ŝe czyta w jej myślach. Zalała ją gorąca fala zaŜenowania. FiliŜanka zagrzechotała na spodeczku. W ciemnej bibliotece panował przenikliwy chłód, lecz Colchester okazał się na tyle miły, by rozpalić ogień w kominku. Pomieszczenie, w którym tłoczno było od najróŜniejszych przedmiotów zabranych z grobowców, wkrótce się nagrzeje. Kiedy juŜ Bess przekonała się, Ŝe przybysz to nie duch ani wampir, na tyle wróciła do siebie, Ŝe mogła się udać do opustoszałej kuchni. Tam przygotowała herbatę i przekąskę na zimno. Prosty posiłek składał się jedynie z resztek zapiekanki z łososia, chlebowego placka z bakaliami i odrobiny szynki, lecz Colchestera to najwyraźniej satysfakcjonowało. Przynajmniej taką nadzieję Ŝywiła Imogena. Jedzenie nie pochodziło z domowej spiŜarni; tu półki były puste.

15

AMANDA QUICK Wczesnym rankiem zostało zapakowane do kosza i przywiezione, by panie miały się czym posilić przy spisywaniu i porządkowaniu kolekcji Selwyna Waterstone'a. Sądząc z tempa, w jakim Colchester pochłaniał dania, Imogena wątpiła, czy cokolwiek zostanie dla Horacji, Bess czy dla niej. - Oczywiście, jestem oczarowany, mogąc panią poznać osobiście - odezwał się Matthias. Imogena nagle zdała sobie sprawę, Ŝe jego głos wywiera na nią przedziwny wpływ. Brzmiała w nim jakaś mroczna, ukryta moc, której mogłaby ulec. Przywodziła na myśl tajemnicze morza i nieznane lądy. - Jeszcze herbaty? - spytała szybko. - Chętnie. Długie, smukłe palce musnęły jej dłoń, kiedy odbierał filiŜankę. W miejscu, w którym jej dotknął, Imogena poczuła coś dziwnego. Owo niesamowite doznanie rozeszło się na całą rękę, skóra nagle się rozgrzała, tak jakby dziewczyna siadła za blisko ognia. Szybko odstawiła czajnik, Ŝeby go nie upuścić. - Ogromnie mi przykro, Ŝe nikt pana nie powitał w nocy, hrabio - powiedziała. - Rozesłałam słuŜbę do domów na tych kilka dni, kiedy zamierzałyśmy z ciocią dokonać inwentaryzacji. - Zmarszczyła brwi, jakby nagle o czymś sobie przypomniała. - Ale jestem przekonana, Ŝe prosiłam pana o przybycie do Waterstone Cottage, nie Waterstone Manor. - Bez wątpienia - odparł cicho Matthias. - Lecz w pani liście w ogóle znajdowało się mnóstwo instrukcji. Jedna czy dwie mogły umknąć mej uwagi. Horacja posłała bratanicy gniewne spojrzenie. - W liście? Jakim znowu liście? Doprawdy, Imogeno, jesteś mi winna wyjaśnienie. - Wszystko ci wytłumaczę - zapewniła Imogena ciotkę. Zmierzyła wzrokiem Matthiasa. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe w jego oczach błyszczała chłodna kpina. Podziałało to na nią jak dźgnięcie ostrogą. - Panie hrabio,

INTRYGA nie mogę się dopatrzeć niczego zabawnego w treści mego listu. - A ja nie bytem szczególnie rozbawiony wczoraj wieczorem - stwierdził Matthias. - Pora zrobiła się późna. Padało. Koń był wyczerpany. Uznałem, Ŝe nie ma sensu marnować czasu na poszukiwanie jakiegoś małego dworku, skoro mam do dyspozycji całą rezydencję. - Rozumiem. - Imogena uśmiechnęła się do niego z wysiłkiem. - Muszę przyznać, Ŝe wydaje się pan wyjątkowo nieporuszony, jak na człowieka, który spędził noc w sarkofagu. Razem z ciocią nieraz zwracałyśmy uwagę, Ŝe wyobraŜenie stryja Selwyna o wygodnym łoŜu znacznie odbiega od gustów większości ludzi. - Sypiałem juŜ w gorszych miejscach. - Matthias dojadł resztkę szynki, po czym uwaŜnie, z wyrazem uznania, rozejrzał się po bibliotece. - Słyszałem opowieści o kolekcji Selwyna Waterstone'a. Rzeczywistość okazała się bardziej imponująca, niŜ sugerowały to plotki. Horacja zerknęła na niego znad binokli, na chwilę zapominając o głównym temacie rozmowy. - Przypuszczam, Ŝe wie pan o dziwacznej namiętności, jaką mój brat Ŝywił do sztuki sepulkralnej oraz staroŜytnych grobowców. Zniewalające spojrzenie Matthiasa na chwilę spoczęło na wieku egipskiej trumny z wizerunkiem mumii, stojącej w kącie. - Tak. - To wszystko naleŜy teraz do mnie - oznajmiła dumnie Imogena. - Stryj zostawił mi całą swoją kolekcję, razem z domem. Matthias przypatrzył się jej z namysłem. - Interesuje się pani sztuką sepulkralną? - Tylko jeśli ma ona jakiś związek z Zamarią - odparła. Stryj twierdził, Ŝe posiada liczne przedmioty pochodzące z Zamarii, i Ŝywię gorącą nadzieję, Ŝe tak rzeczywiście było. Choć długo potrwa, nim je odnajdę. Zatoczyła ręką luk, wskazując sterty przedmiotów

AMANDA QUICK i dziwacznych drobiazgów znalezionych w staroŜytnych grobowcach, które walały się po bibliotece. - Jak sam pan widzi, stryj nie miał zmysłu organizacyjnego. Nigdy mu się nie chciało sporządzić spisu wszystkich swoich zbiorów. Niewykluczone, Ŝe w tym domu kryją się niezliczone skarby, które czekają, by je odnaleźć. - Z pewnością wiele wysiłku będzie wymagało ich odszukanie - stwierdził Matthias. - Owszem. Jak juŜ wspomniałam, zamierzam zatrzymać wyłącznie te przedmioty, co do których nie będę miała wątpliwości, Ŝe pochodzą z Zamarii. Resztę zaoferuję innym kolekcjonerom, moŜe przekaŜę jakiemuś muzeum. - Aha. - Matthias dalej popijał herbatę i dokładniej rozejrzał się po bibliotece. Imogena poszła za jego wzrokiem. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe jej stryj posiadał dziwną słabość do wszystkiego, co wiązało się ze śmiercią. W pomieszczeniu leŜały beztrosko porozrzucane staroŜytne miecze i zbroje zabrane z rzymskich i etruskich grobowców. Na blatach stały posąŜki sfinksów, chimer, krokodyli - kopie statuetek z egipskich piramid. W szafkach spoczywały fragmenty ceramiki, przydymione butelki, odkryte w staroŜytnych budowlach grobowych, a ze ścian spoglądały ponure maski pośmiertne. Na półkach leŜały poupychane, zniszczone woluminy, traktujące o staroŜytnych obyczajach pogrzebowych oraz sztuce balsamowania zwłok. W głębi pokoju stało mnóstwo skrzyń. Imogena jeszcze ich nie otworzyła. Nie miała pojęcia, co mogą kryć. W pomieszczeniach na górze sytuacja wyglądała niewiele lepiej. Wszędzie zalegały zbiory, które nagromadził Selwyn Waterstone. Skończywszy ten krótki przegląd Matthias znowu popatrzył na Imogenę. - Oczywiście, sposób, w jaki pani rozporządzi zbiora18

INTRYGA mi Waterstone'a, to wyłącznie pani sprawa. Wróćmy do rzeczy. Zechciałaby mi pani powiedzieć, z jakiego powodu po mnie posłała? Z ust Horacji wyrwał się się stłumiony okrzyk. Z szelestem sukni odwróciła się do bratanicy. - Nie pojmuję, jak mogłaś to zrobić? Na Boga, czemuś mi o tym nie powiedziała? Imogena uśmiechnęła się, próbując ją rozbroić. - CóŜ, szczerze mówiąc, po pana hrabiego posłałam na długo przed twoim przybyciem do Upper Stickleford. Nie do końca byłam pewna, czy się zjawi, więc nie widziałam powodów, by o tym wspominać. - To istne szaleństwo - prychnęła Horacja. Najwyraźniej wracała do siebie po pierwszym szoku. - Zdajesz sobie sprawę, kto to jest, Imogeno? - Oczywiście, Ŝe wiem, kim jest. - W głosie Imogeny zabrzmiał naboŜny ton. - To Colchester z Zamarii. Matthias uniósł brwi, lecz ani słowem tego nie skomentował. - Jak sam pan powiedział, panie hrabio - ciągnęła Imogena - pora przejść do rzeczy. Jeśli się nie mylę, był pan bliskim przyjacielem stryja. - Doprawdy? - spytał Matthias. - To dla mnie prawdziwa nowina. Nie wiedziałem, Ŝe Selwyn miał przyjaciół. Imogenę ogarnął nagły niepokój. - AleŜ... dano mi do zrozumienia, Ŝe był pan mu winien dług wdzięczności. Stryj twierdził, Ŝe przysiągł pan, Ŝe mu się odpłaci, jeśli tylko będzie mógł. Matthias przez chwilę w milczeniu mierzył ją wzrokiem. - To prawda - rzekł. - Doskonale - zgodziła się juŜ uspokojona Imogena. Przez chwilę lękałam się, czy nie popełniłam jakiejś straszliwej pomyłki. - A czy często się to pani zdarza, panno Waterstone? - spytał łagodnie Matthias. - Prawie nigdy - zapewniła. - Musi pan wiedzieć, Ŝe 19

AMANDA QUICK moi rodzice ogromnie wierzyli w wiedzę. Niemal od kołyski oprócz wielu innych przedmiotów uczono mnie logiki i filozofii. Ojciec powiadał, Ŝe ten, kto jasno myśli, rzadko błądzi. - Święte słowa - mruknął Matthias. - Wracając do pani stryja, rzeczywiście uwaŜałem się za jego dłuŜnika. - A miało to jakiś związek z pewnym staroŜytnym tekstem, nieprawdaŜ? - Przed laty, w czasie którejś ze swych licznych podróŜy, pani stryj natknął się na ogromnie stary grecki zwój - wyjaśni! Matthias. - Znajdowały się w nim wzmianki o pewnym zaginionym królestwie na wyspie. Te wzmianki uzupełnione o informacje, które juŜ wcześniej zgromadziłem, pozwoliły mi ustalić połoŜenie Zamarii. - Dokładnie to samo powiedział mi stryj. - śałuję, Ŝe nie zdołałem mu się wywdzięczyć przed śmiercią. - Ma pan prawdziwe szczęście, hrabio. - Imogena uśmiechnęła się. - Okazuje się bowiem, Ŝe moŜe pan jednak spłacić swój dług wdzięczności. Matthias przyglądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Obawiam się, Ŝe nie do końca panią rozumiem, panno Waterstone. Wszak właśnie mi pani powiedziałaś, Ŝe stryj pani nie Ŝyje. - Owszem. Lecz oprócz kolekcji pamiątek sepulkralnych stryj zostawił mi znaczny majątek oraz zapewnienie, Ŝe jest mu pan winien dług. Na ułamek sekundy nad pokojem zawisła cisza. Horacja wpatrywała się w bratanicę, jakby ta postradała zmysły. Matthias przyglądał jej się chłodno. - Pani daruje? Imogena lekko odchrząknęła. - Stryj Selwyn mnie przekazał prawo odebrania pańskiego długu wdzięczności. Dość jasno to ujął w swej ostatniej woli. - CzyŜby? 20

INTRYGA Rzecz nie szła tak gładko, jak Imogena oczekiwała. Zebrała wszystkie siły. - Chcę wyegzekwować od pana tę obietnicę. - Ojej - szepnęła Horacja tonem, który wyraźnie mówił, Ŝe szykuje się na najgorsze. - A w jaki sposób zamierzasz, pani, odebrać ode mnie dług, który zaciągnąłem u pani stryja? - spytał w końcu Matthias. - CóŜ, jeśli chodzi o to, to nieco skomplikowana sprawa - odparła Imogena. - Nie wiedzieć czemu, wcale mnie to nie dziwi. Imogena udała, Ŝe nie słyszy tej zniechęcającej uwagi. - Czy zna pan moŜe barona Vannecka? Matthias się zawahał. W jego spojrzeniu mignęła chłodna pogarda. - To kolekcjoner wszystkiego, co zamaryjskie. - Był równieŜ męŜem mej serdecznej przyjaciółki, Lucy Haconby. - Baronowa Vanneck, zdaje się, zmarła jakiś czas temu? - Owszem, panie hrabio. A dokładniej przed trzema laty. Ja zaś jestem przekonana, Ŝe padła ofiarą morderstwa. - Morderstwa? Po raz pierwszy Matthias okazał cień zaskoczenia. - Och, Imogeno, chyba nie zamierzasz... - zaczęła z oburzeniem Horacja, po czym urwała i przymknęła oczy. - UwaŜam, Ŝe została zabita przez swojego męŜa, barona Vannecka - oświadczyła z mocą Imogena. - Ale nie mogę tego udowodnić. Z pańską zaś pomocą, hrabio, pragnę wymierzyć mu sprawiedliwość. Matthias nie odpowiedział. Nie odrywał wzroku od twarzy Imogeny. - AleŜ, hrabio, z pewnością odciągnie ją pan od tego szaleńczego zamysłu - wtrąciła się Horacja. Imogena spojrzała na ciotkę, gniewnie marszcząc brwi.

2.1

AMANDA QUICK - Lękam się dłuŜej czekać. Pisała do mnie znajoma, Ŝe Vanneck zamierza powtórnie się oŜenić. Wygląda na to, Ŝe boryka się z powaŜnymi kłopotami finansowymi. Matthias wzruszył ramionami. - To prawda. Parę miesięcy temu Vanneck musiał sprzedać swój duŜy dom w stolicy i przeprowadził się do mniejszego. Ale nadal udaje mu się zachowywać pozory bogactwa. - Przypuszczam, Ŝe, moŜe nawet w tej chwili, krąŜy po salonach i salach balowych Londynu w poszukiwaniu posaŜnej panny na wydaniu - rzekła Imogena. - A gdy dorwie się do jej majątku, ją teŜ moŜe zabić. - Doprawdy, Imogeno - słabo oponowała Horacja. Nie wolno ci czynić takich oskarŜeń. Nie masz najmniejszego dowodu. - Wiem, Ŝe Lucy bała się Vannecka - upierała się jej bratanica. - A takie wiem, Ŝe Vanneck wielokrotnie okrutnie się z nią obchodził. Kiedy odwiedziłam Lucy w Londynie tuŜ przed jej śmiercią, wyznała mi, Ŝe się lęka, czy mąŜ jej nie zabije. Ponoć był chorobliwie zazdrosny. Matthias odstawił filiŜankę, po czym oparłszy łokcie na kolanach i opuściwszy ręce, z chłodną ciekawością przyjrzał się Imogenie. - I w jakiŜ to sposób zamierzasz, pani, zrealizować swój plan? Horację zdjął strach. - Wielkie nieba, niechŜe pan jej nie zachęca, panie hrabio. - Przyznam, Ŝe zaciekawiło mnie to nieco - oświadczył sucho Matthias. - Chciałbym poznać bliŜsze szczegóły owego planu. - W takim razie wszystko stracone - mruknęła Horacja. - Imogena potrafi wciągać ludzi w swoje przedsięwzięcia. - Zapewniam panią, Ŝe mnie nie tak łatwo wciągnąć w cokolwiek, jeŜeli sam nie mam na to ochoty - uspokoił ją Matthias. 22

INTRYGA - Obyś pan później pamiętał o swoich deklaracjach -mruknęła Horacja. - Ciocia miewa czasem skłonności do nadmiernego niepokoju - odezwała się Imogena. - Proszę się nie lękać, całą rzecz starannie zaplanowałam. Wiem, co robię. Wracając do tematu, jak sam pan przed chwilą zauwaŜył, baron Vanneck to zapalony kolekcjoner wszystkiego, co związane z Zamarią. - No i? - Matthias uśmiechnął się bez cienia wesołości. - Vanneck moŜe się i mienić znawcą kultury zamaryjskiej, ale nie odróŜniłby prawdziwego zabytku od końskiego zadu. Nawet I. A. Stone moŜe się poszczycić większym darem postrzegania. Horacja gwałtownie odstawiła filiŜankę na spodeczek. Powiodła wzrokiem od Matthiasa do Imogeny, a potem od bratanicy do hrabiego. Imogena głęboko zaczerpnęła tchu i zapanowała nad gniewem. - O ile mi wiadomo, często na łamach „Przeglądu Zamaryjskiego" polemizował pan z poglądami pana I. A. Stone'a. Matthias okazał lekkie rozbawienie. - Śledziła pani nasze utarczki słowne? - O tak. Od wielu juŜ lat prenumeruję „Przegląd". A pańskie artykuły uwaŜam za wyjątkowo inspirujące. - Dziękuję. - Równocześnie jednak uwaŜam, Ŝe opinie I. A. Stones prowokują do głębszego zastanowienia - odparła z, jak ufała, uprzejmym, chłodnym uśmiechem. Horacja ostrzegawczo zmarszczyła brwi. - Imogeno, zdaje się, Ŝe coraz bardziej oddalamy się od właściwego tematu rozmowy. Co prawda, nie marzę szczególnie o powrocie do tamtej kwestii... - I. A. Stone nigdy nie był w Zamarli - odparł Matthias przez zaciśnięte zęby. Po raz pierwszy tego ranka w jego chłodnych oczach błysnął płomień prawdziwego zaangaŜowania. - Jego wiedza na ten temat pochodzi wyłącznie z lektur, tymczasem przywłaszcza sobie pra-

23

AMANDA QUICK wo do czynienia obserwacji i wyciągania wniosków na podstawie moich prac. - Jak równieŜ prac pana Rutledge'a - nie omieszkała dorzucić Imogena. śar zniknął z oczu Matthiasa równie szybko, jak się tam pojawił. - Rutledge zmarł cztery lata temu podczas wyprawy do Zamarii. Wszyscy o tym wiedzą. Jego pisma są w tym momencie zupełnie nieaktualne. I. A. Stone powinien zdawać sobie z tego sprawę i przestać się na nie powoływać. - Odniosłam wraŜenie, Ŝe artykuły I. A. Stone'a zostały dość dobrze przyjęte przez członków Towarzystwa Zamaryjskiego - nie ustępowała Imogena. - Przyznaję, Ŝe Stone posiadł dość płytką znajomość Zamarii - rzekł Matthias z pełną wyniosłości łaskawością. - Lecz jest to wiedza z rodzaju łych, które mają swe źródło w lekturze autorstwa lepiej poinformowanego znawcy. - Takiego jak pan, hrabio? - spytała uprzejmie Imogena. - Właśnie. Nie ulega wątpliwości, Ŝe ów Stone przeczytał dosłownie wszystko, co napisałem o Zamarii. A prócz tego ma dość tupetu i czelności, by nie zgadzać się ze mną w większości punktów. Horacja chrząknęła znacząco. - Hm, Imogeno? Jej bratanica zwalczyła pokusę przeciągania tej dyskusji. Ciocia ma rację. Są waŜniejsze sprawy. - Tak, cóŜ, wróćmy do Vannecka. Abstrahując od jego moŜliwości intelektualnych, musi pan przyznać, Ŝe słynie w towarzystwie jako namiętny kolekcjoner wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z Zamarią. Matthias miał taką minę, jakby wolał kontynuować oŜywioną dyskusję na temat braków I. A. Stone'a. Pozwolił jednak, by znowu wrócił temat Vannecka. - Najchętniej zagarnąłby wszystko, co pochodzi ze staroŜytnej Zamarii. 24

INTRYGA

Imogena uzbroiła się przed ostatecznym atakiem. - Powiem wprost, hrabio. Plotka głosi, Ŝe masz pan podobny charakter. Jedyna róŜnica między wami polega na rym, Ŝe pan jesteś niepodwaŜalnym autorytetem w kwestiach Zamarii. Nie wątpię, Ŝe kolekcjonujesz pan rzeczy z ogromnym smakiem. - Pod swój dach biorę wyłącznie najwspanialsze, najrzadsze i najbardziej interesujące przedmioty. - Matthias wpatrywał się w Imogenę bez zmruŜenia powiek. Innymi słowy: te, które własnoręcznie wydostałem na powierzchnię ziemi. I co z tego? Imogena ze zdumieniem poczuła na plecach lodowaty dreszcz. Rzadko się zdarzało, by coś zachwiało jej pewnością siebie, a jakaś nuta w głosie Matthiasa właśnie to sprawiła. Głęboko zaczerpnęła tchu. - Jak juŜ panu powiedziałam, brakuje mi dowodów, by oskarŜyć Vannecka o morderstwo. Zbyt wiele jednak zawdzięczam Lucy, by obojętnie patrzeć, jak jej morderca chodzi bezkarnie. Od trzech lat próbowałam wymyślić plan, dzięki któremu osiągnęłabym swój cel, ale dopiero ze śmiercią stryja Selwyna znalazłam sposób pomszczenia Lucy. - A cóŜ takiego właściwie zamierza pani uczynić Vanneckowi? - Znalazłam sposób, by skompromitować go w towarzystwie. Gdy przeprowadzę swój plan, Vanneck juŜ nigdy nie będzie mógł prześladować młodych niewinnych dziewcząt, takich jak Lucy. - Widzę, Ŝe podchodzisz pani do tej sprawy z ogromną powagą. - Owszem, panie. - Imogena podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - Ze śmiertelną powagą. Zastawię na Vannecka pułapkę, która doprowadzi go do ruiny finansowej oraz utraty pozycji towarzyskiej. - Aby schwytać ofiarę w pułapkę, potrzebna jest przynęta - zwrócił jej uwagę Matthias. - Zgadza się, hrabio. Zamierzam wykorzystać na przynętę wielką pieczęć królowej Zamarii.

25

AMANDA QUICK

INTBYGA

- Twierdzi pani, Ŝe jest w posiadaniu pieczęci królowej? - Matthias wpatrywał się w nią zdumiony. Imogena zmarszczyła brwi. - Oczywiście Ŝe nie. Kto jak kto, ale pan, hrabio, powinien wiedzieć, Ŝe pieczęci tej nie odnaleziono. Jednak Rutledge na krótko przed swym zniknięciem wysłał do wydawcy „Przeglądu Zamaryjskiego" wiadomość, Ŝe chyba jest na tropie pieczęci królowej. Pogłoski, jakoby zginął w podziemnym labiryncie w trakcie poszukiwań, przyczyniły się do powstania mitu o przekleństwie Rutledge’a. - Co jest wierutną bzdurą. - Matthias lekko wzruszy! ramionami. - To diabelne przekonanie o przekleństwie utrzymuje się wyłącznie dlatego, Ŝe ponoć pieczęć miałaby być ogromnej wartości. Przedmiotom zawsze towarzyszą legendy o wyjątkowej cenie. - Pan sam w swoich artykułach twierdzi, Ŝe pieczęć została wykonana z czystego złota i jest wysadzana drogocennymi kamieniami - przypomniała mu Imogena. Pisał pan, Ŝe widział pan jej opisy. Matthias zacisnął zęby. - Prawdziwa wartość pieczęci kryje się w tym, Ŝe została stworzona przez najwspanialszych rzemieślników zaginionej cywilizacji - oświadczył poirytowany. Jeśli rzeczywiście istnieje, to jest bezcenna nie ze względu na złoto oraz drogie kamienie, z jakich ją sporządzono, lecz ze względu na niezwykłe informacje, jakich moŜe nam udzielić o staroŜytnej Zamarii. Imogena się uśmiechnęła. - Rozumiem pańskie uczucia, hrabio. Nie dziwi mnie pańskie, czysto naukowe, spojrzenie na pieczęć. Zapewniam pana jednak, Ŝe człowieka pokroju Vannecka o wiele bardziej zainteresuje wartość materialna tego przedmiotu. Zwłaszcza w obecnej sytuacji, kiedy boryka się z trudnościami finansowymi. Matthias posłał jej chłodny, nieprzyjemny uśmiech. - Bez wątpienia ma pani słuszność. Jaki to ma związek z pani planami?

- Mój plan jest prosty. Udam się z ciocią Horacja do Londynu i postaram się wejść w kręgi, w których obraca się Vanneck. Dzięki stryjowi Selwynowi mam juŜ na to pieniądze. Dzięki cioci Horacji zaś posiądę równieŜ odpowiednie koneksje. Horacja niezręcznie poprawiła się na krześle. Zerknęła przepraszająco na Matthiasa. - Markiz de Blanchford jest moim dalekim kuzynem ze strony matki. Matthias ściągnął brwi. - Blanchford przebywa teraz za granicą, prawda? - Tak mi się wydaje - przyznała Horacja. - Większość czasu spędza poza krajem. Nie jest tajemnicą, Ŝe nie znosi naszych wyŜszych sfer. - I to nas łączy - stwierdził Colchester. Imogena puściła to mimo uszu. - Blanchford rzadko się pojawia na przyjęciach i balach. Ale nie widzę powodów, byśmy my z ciocią nie mogły tego uczynić. - Innymi słowy, zamierzasz pani wykorzystać znajomości ciotki, byle tylko przeprowadzić swój szaleńczy plan - podsumował Matthias. Horacja wzniosła oczy ku niebiosom. Jej bratanica zmierzyła rozmówcę lodowatym spojrzeniem. - To nie jest szaleńczy plan. Przeciwnie, bardzo mądry. Pracowałam nad nim od tygodni. Skoro juŜ znajdę się we właściwych kręgach, zacznę tu i ówdzie rzucać słówko na temat pieczęci królowej. Matthias tylko uniósł brwi. - A cóŜ to będzie za słówko? - Dam do zrozumienia, Ŝe przy okazji sporządzania inwentarza zbiorów stryja przypadkowo trafiłam na mapę ze wskazówkami, umoŜliwiającymi odnalezienie pieczęci. - Piekło i szatani - mruknął Matthias. - I zamierza pani przekonać Vannecka, Ŝe owa nie istniejąca mapa doprowadzi go do słynnego skarbu?

26

27

AMANDA QUICK - Ni mniej, ni więcej. - Nie wierzę własnym uszom. - Matthias wzrokiem szukał pomocy u Horacji. - Próbowałam pana ostrzec, hrabio - brzmiała jej odpowiedź. Imogena pochyliła się ku niemu, ciągnąc z oŜywieniem: - Wmówię Vanneckowi, Ŝe udostępnię owe wskazówki osobie, która wspomoŜe finansowo ekspedycję, mającą odnaleźć pieczęć. Matthias spojrzał na nią pytająco. - A co to da? - Pan jeszcze nie rozumie? Vanneck nie zdoła się oprzeć pokusie zdobycia pieczęci. Ale jako Ŝe znajduje się w opłakanej sytuacji, a na razie nie zdobył Ŝadnej dziedziczki, brak mu funduszy na samodzielne sfinansowanie wyprawy. Zachęcę go do stworzenia konsorcjum. Matthias w zadumie mierzył ją wzrokiem. - Pozwoli pani, Ŝe spróbuję odgadnąć pani cel. Rzuci pani Vanneckowi linę, dzięki której mógłby się wydostać z tarapatów, a przynajmniej on tak będzie uwaŜał, pod czas gdy tak naprawdę stanie się ona jego stryczkiem, czyŜ nie tak? - Wiedziałam, Ŝe pan zrozumie. - Imogena cieszyła się, Ŝe do hrabiego wreszcie dociera cały geniusz jej pomysłu. - Właśnie do tego zdąŜam. Przekonanie Vannecka, by stworzył konsorcjum, mające sfinansować ekspedycję, nie będzie wymagało szczególnego zachodu. - A gdy juŜ wyda pieniądze wspólników na statek, załogę oraz kosztowny sprzęt niezbędny przy takiej wyprawie, pani podaruje mu bezwartościową mapę. - Po czym Vanneck wyruszy w podróŜ, z góry skazaną na klęskę - zakończyła Imogena, nawet nie próbując ukrywać satysfakcji. - Vanneck nie znajdzie pieczęci królowej. Gdy skończą się pieniądze, ekspedycja się załamie. Członkowie konsorcjum będą wściekli. Zaczną krąŜyć pogłoski, Ŝe wszystko to zostało ukartowane, a Vanneck zamierzał oszukać niewinnych wspólników. 28

INTRYGA Vanneck nie odwaŜy się wrócić do Londynu. Wierzyciele jeszcze przez wiele lat będą go prześladowali. A gdyby kiedyś mimo wszystko wrócił, z pewnością nie odzyska swojej dawnej pozycji towarzyskiej. I nikłe będą jego szanse na poprawienie losu poprzez oŜenek z jakąś bogatą dziedziczką. Matthias wyglądał na rozbawionego. - Nie wiem, co odpowiedzieć, panno Waterstone. Brak mi słów. Imogena musiała przyznać, Ŝe wraŜenie, jakie wywarła na Colchesterze z Zamarii we własnej osobie, sprawiało jej pewną satysfakcję. - Sprytny plan, prawda? A nikt lepiej niŜ pan nie nadaje się do roli mego wspólnika, hrabio. Horacja próbowała przemówić do Matthiasa. - NiechŜe pan jej wytłumaczy, Ŝe to szaleństwo, do tego niebezpieczne i zuchwałe. Zerknął na nią, potem z powrotem utkwił chłodne spojrzenie w Imogenie. - Pani ciotka ma rację. Ten plan jest szaleńczy, niebezpieczny, zuchwały, a moŜe i jeszcze gorzej. - Bzdura - oburzyła się zdumiona Imogena. - Powiedzie się. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. - Wiem, Ŝe poŜałuję tego pytania, panno Waterstone, lecz nie potrafię się oprzeć ciekawości. Jaką rolę przyznała mi pani w tym wielkim planie? - Jeszcze pan nie odgadł, hrabio? Jest pan uznanym autorytetem w kwestiach Zamarii. Z wyjątkiem moŜe I. A. Stone'a nie masz chyba lepszego znawcy tematu. - Nie ma Ŝadnego chyba - poprawił ją Matthias z gniewem. - A z pewnością nie z wyjątkiem I. A. Stones, - Skoro się pan tak upiera - mruknęła Imogena. KaŜdy członek Towarzystwa Zamaryjskiego zdaje sobie sprawę z pańskich kwalifikacji. Matthias machnięciem ręki uporał się z tymi oczywistościami. - Więc?

29

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Sądziłam, Ŝe to narzuca się samo. Najprostszym i najskuteczniejszym sposobem przekonania Vannecka, Ŝe w moich rękach jest prawdziwa mapa do pieczęci królowej, będzie zasugerowanie, Ŝe pan równieŜ w to wierzy. W bibliotece na chwilę zapadło lodowate milczenie. - Piekło i szatani. - W głosie Matthiasa pojawiło się coś bliskiego trwogi. - Chce pani, Ŝebym wmówił Vanneckowi wraz z resztą towarzystwa, Ŝe wierzę, jakoby stryj zostawił pani mapę Zamarii, na której pokazano miejsce ukrycia pieczęci? - Tak, hrabio. - Imogena była zadowolona, Ŝe wreszcie do niego dotarły główne załoŜenia jej planu. - Pańskie zainteresowanie mapą doda całej historii niezbędnej wiarygodności. - A w jakiŜ to sposób mam wykazywać owo zainteresowanie? - To bardzo łatwa rola, hrabio. Będzie pan udawał, Ŝe mnie uwodzi. Matthi as nie odpowiedział. - Wielkie nieba - szepnęła Horacja. - Zdaje się, Ŝe robi mi się nieco słabo. Matthias przypatrywał się Imogenie nieodgadnionym wzrokiem. - Mam panią uwieść? - Oczywiście to będzie tylko gra - szybko zapewniła. - Cały wielki świat zauwaŜy, Ŝe pan się do mnie umizguje. Vanneck zaś znajdzie tylko jedno wytłumaczenie pańskiego zachowania. - Będzie sądził, Ŝe chodzi mi o pieczęć królowej dokończył za nią Matthias. - Właśnie. - JuŜ po nas - rzekła Horacja, po raz kolejny wzdychając boleśnie. Matthias leciutko stukał palcem o krawędź filiŜanki. - A czemuŜ to Vanneck albo inni mieliby uznać, Ŝe zamierzam panią tylko uwieść? Wszyscy wiedzą, Ŝe właśnie wróciłem do Anglii, by po śmierci ojca przyjąć na

siebie obowiązki głowy rodu. Będą się spodziewać, Ŝe poluję na Ŝonę, nie na kochankę. Imogena zakrztusiła się łykiem herbaty. - Proszę się nie niepokoić, hrabio. Nie musi się pan obawiać, Ŝe nie zdąŜy się pan obejrzeć, a juŜ się ze mną zaręczy. Nikt nie będzie od pana oczekiwał, Ŝe mi się pan oświadczy. Matthias przyjrzał jej się badawczo. - A co z pani reputacją? Imogena starannie odstawiła FiliŜankę na spodeczek. - Widzę, Ŝe nie wie pan, z kim ma do czynienia. Chyba nie powinno mnie to dziwić. W ciągu ostatnich kilku lat rzadko pan bywał w kraju. - W takim razie moŜe mi pani zdradzi coś o sobie? warknął Colchester. - Trzy lata temu przy okazji wizyty u mej przyjaciółki Lucy w Londynie zdobyłam przydomek nieskromnej Imogeny. - Zawahała się. - Moja reputacja nieodwołalnie legła w gruzach, Matthias ściągnął brwi, tak Ŝe stworzyły ciemną kreskę. Skierował wzrok na Horację. - To prawda, hrabio - potwierdziła ciotka. Matthias z powrotem popatrzył na Imogenę. - Kim był tamten męŜczyzna? - To baron Vanneck. - Niech to licho porwie - powiedział cicho Matthias. - Nic dziwnego, Ŝe chcesz się pani zemścić. Imogena wyprostowała ramiona. - Tamten incydent nie ma z tym nic wspólnego. Moja reputacja obchodzi mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. Chcę tylko pomścić śmierć Lucy. O tej sprawie po wiedziałam panu wyłącznie dlatego, byś zrozumiał, hrabio, dlaczego w wielkim świecie nie uwaŜa się mnie za potencjalną kandydatkę do małŜeństwa. Nikomu nie przejdzie przez myśl, Ŝe człowiek o pańskiej pozycji mógłby się do mnie zalecać dla czegoś innego niŜ przelotny romans lub moŜliwość zdobycia cennego skarbu.

30

31

AMANDA QUICK - Na przykład pieczęci królowej. - Matthias pokręci! głową. - Piekło i szatani. Imogena wstała Ŝwawo i posłała mu zachęcający uśmiech. - Rozumiem, Ŝe z grubsza pojął pan, na czym polega mój plan, hrabio. Dziś wieczorem przy kolacji moŜemy omówić szczegóły. Tymczasem jednak muszę wracać do spisywania zbiorów stryja. A skoro juŜ pan tu się znalazł i właściwie nie ma innego zajęcia, czy byłby pan tak łaskaw i zechciał nam pomóc?

Ledwo

Imogena opuściła bibliotekę, Horacja przysunęła się do Matthiasa. - Hrabio, musi pan coś zrobić. - CzyŜby? Z twarzy Horacji zniknął niepokój, za to pojawiła się na niej głęboka dezaprobata. - Panie, doskonale zdaję sobie sprawę, kim pan jesteś i co sobą przedstawiasz. Tak się składa, Ŝe dziesięć lat temu mieszkałam w Londynie. - Doprawdy? - Nie obracałam się w tych kręgach, co pan. Zresztą, niewiele godnych poszanowania osób moŜna było tam spotkać. NiewaŜne, grunt Ŝe wiem, dlaczego oraz w jaki sposób zdobył pan przydomek bezwzględnego Colchestera. Moja bratanica zna pana wyłącznie jako Colchestera z Zamarii. Podziwia pana od lat. Nie zna bliŜej innych pańskich uczynków. - Czemu w takim razie pani jej nie oświeci w tej materii, pani Elibank? - spytał bardzo spokojnie Matthias. Horacja szybko cofnęła się o krok, jakby się obawiała, Ŝe zaraz rzuci się na nią z obnaŜonym ostrzem. - To by nic nie dało. Uznałaby to za złośliwe plotki. Znam ją. ZałoŜyłaby, Ŝe niesłusznie pana oczerniono, podobnie jak ją. Niewątpliwie stałaby się natychmiast 33

AMANDA QUICK pańską najŜarliwszą zwolenniczką, najwytrwalszą rzeczniczką. - Naprawdę tak pani sądzisz? - Matthias z namysłem popatrzył na drzwi. - Tego nigdy nie miałem zbyt wiele. Horacja zmierzyła go lodowatym wzrokiem. - Wiele czego? - Raczej kogo. śarliwych zwolenników oraz wytrwałych rzeczników. - Chyba oboje zdajemy sobie sprawę, Ŝe nie stało się to bez powodu, hrabio - odparła ostro Horacja. - Jak pani sobie Ŝyczy. - Colchester, zdaję sobie sprawę, Ŝe próŜno by się odwoływać do pańskich ludzkich uczuć, ale jestem naprawdę zdesperowana. Moja bratanica uparła się przeprowadzić ten bezsensowny plan, W panu moja jedyna nadzieja. - A czego, u licha, pani ode mnie oczekujesz? - Matthias obejrzał się przez ramię, upewniając się, czy Imogena nie pojawiła się w drzwiach. - Proszę nie brać sobie tego do serca, lecz przyznam, Ŝe nigdy jeszcze nie spotkałem niewiasty takiej jak panna Waterstone. Po rozmowie z nią człowiek odnosi wraŜenie, jakby został zadeptany przez stado rozpędzonych rumaków. - Doskonale rozumiem, co pan ma na myśli, ale musi pan coś zrobić, jeśli nie chce pan, byśmy zostali wplątani w ów genialny plan zemsty, uknuty przez moją bratanicę. - Byśmy? - Matthias wziął z najbliŜszej półki oprawiony w skórę tom. - Zapewniam pana, hrabio, Imogena nie porzuci swego pomysłu, jeśli pan odmówi współpracy. Po prostu znajdzie kogoś innego, kto by pana zastąpił. - Mówiąc otwarcie: to nie moje zmartwienie. - Jak moŜesz pan tak twierdzić? - Horacja wyglądała na zdesperowaną. - Wszak złoŜyłeś pan przysięgę memu bratu. Przypomniał o niej w swej ostatniej woli. Ponoć zawsze pan dochowujesz obietnicy. Nawet pana najwię34

INTRYGA ksi wrogowie, a z tego, co wiem, jest ich wielu, tego nie podwaŜają. - To prawda, pani, zawsze dotrzymuję słowa. Lecz robię to na swój sposób. W kaŜdym razie dług miałem wobec Selwyna Waterstone'a, nie wobec jego bratanicy. - Hrabio, jeśli chce pan spłacić swój dług wobec mego ukochanego zmarłego brata, musi pan powstrzymać Imogenę przed tym krokiem ku przepaści. - Pani bratanica oczekuje ode mnie zgoła odmiennej pomocy, pani. Wygląda na to, Ŝe postanowiła wpaść w tę przepaść, a biorąc pod uwagę siłę jej charakteru nic, ani nikt, jej przed tym nie powstrzyma. - To prawda, jest zdumiewająco uparta - przyznała Horacja. - Napoleon i Wellington nikną w jej blasku. - Ruchem głowy wskazał półki pełne ksiąŜek. - Weźmy choćby moje obecne zajęcie. Właściwie nie wiem, jak to się stało, Ŝe pomagam pannie Waterstone w spisywaniu zbiorów jej stryja. - Takie rzeczy są u mojej bratanicy na porządku dziennym - oświadczyła z bólem Horacja. - Ma skłonności do przejmowania steru. - Rozumiem. - Matthias zerknął na wolumin, który trzymał w dłoni. Nosił on tytuł: Spis ddwnych oraz niespotykanych przedmiotów znalezionych w grobowcach, odkrytych na niektórych wyspach mórz południowych. - Zdaje się, Ŝe to z pani listy. - KsiąŜki o przedmiotach znalezionych w grobowcach, tak? - Horacja przeszła do stolika i ze zmarszczonymi brwiami przeglądała stronę otwartego katalogu. Zanurzyła pióro w kałamarzu i odnotowała ksiąŜkę. Doskonale, moŜe ją pan odłoŜyć do pozostałych. Matthias połoŜył tom na wierzchu rosnącej sterty ksiąŜek o podobnych tytułach. Automatycznie przeglądał woluminy, pochłonięty o wiele waŜniejszą kwestią, a mianowicie osobą Imogeny Waterstone. Uznał, Ŝe nim zadecyduje, jak postąpić, potrzebne mu będą dodatkowe informacje.

35

AMANDA QUICK - W jaki sposób Vanneck skompromitował pani bratanicę? Horacja zacisnęła wargi. - To ogromnie nieprzyjemna historia. - Jeśli mam podjąć jakiekolwiek kroki, muszę zapoznać się z faktami związanymi z tą sprawą. Horacja przyjrzała mu się z błyskiem nadziei w oku. - CóŜ, chyba lepiej, Ŝeby poznał pan szczegóły ode mnie niŜ od jakiegoś londyńskiego plotkarza. Zresztą, pan równieŜ nie moŜe się pochwalić nieskazitelną opinią, prawda, hrabio? Matthias popatrzył jej prosto w oczy. - Szczera prawda, pani Elibank. To jedno łączy mnie z pani bratanicą. Horacja z nagłym zainteresowaniem zaczęła oglądać jakąś staroŜytną etruską maskę pośmiertną. - No tak, cóŜ, trzy lata temu Lucy zaprosiła Imogenę, by ta odwiedziła ją w Londynie. Baronowa Vanneck była wówczas juŜ od roku męŜatką, lecz po raz pierwszy pofatygowała się, Ŝeby zaprosić do siebie przyjaciółkę. - Czy Imogena zamieszkała w domu barona Vannecka i jego małŜonki? - Nie. Lucy twierdziła, Ŝe nie moŜe jej zaprosić pod swój dach, pan baron bowiem nie Ŝyczył sobie gości w domu. Zaproponowała, by Imogena wynajęła na kilka tygodni jakiś niewielki domek. Sama wszystko zorganizowała. Matthias zmarszczył brwi. - Pani bratanica pojechała do Londynu zupełnie sama? - Tak. Ja nie mogłam jej towarzyszyć, poniewaŜ w owym czasie mąŜ mój był juŜ powaŜnie chory. Co wcale nie oznacza, Ŝe Imogena uwaŜała, by potrzebna jej była opiekunka. Ma wyjątkowo niezaleŜny charakter. - ZauwaŜyłem. - Winą obciąŜam całkowicie jej rodziców, niech odpoczywają w pokoju. - Horacja westchnęła. - Ogromnie ją kochali i chcieli dla niej jak najlepiej, lecz obawiam 36

INTRYGA się, Ŝe wychowali ją w wyjątkowo niekonwencjonalny sposób. - Mianowicie? - Kiedy Imogena przyszła na świat, mój brat, tak samo jak i jego Ŝona, byli juŜ w podeszłym wieku, tak Ŝe nawet porzucili juŜ nadzieję posiadania potomstwa. Narodzenie Imogeny graniczyło dla nich z cudem. - Więc Imogena nie ma rodzeństwa? - Nie. Jej ojciec, John, mój najstarszy brat, był filozofem, mającym wyjątkowo radykalne poglądy na temat wychowania młodzieŜy. Imogenę uznał za niepowtarzalną okazję wypróbowania swoich pomysłów. - A jej matka? Horacja się skrzywiła. - Alethea była wyjątkową kobietą. W młodości narobiła sporo zamieszania. Napisała mianowicie ksiąŜkę, w której podwaŜała wartość instytucji małŜeństwa dla kobiet. Mój brat zakochał się w niej, gdy tylko przeczytał owe dzieło. I natychmiast się pobrali. - Mimo poglądów owej damy na małŜeństwo? - Alethea zawsze twierdziła, Ŝe John to jedyny męŜczyzna na całym świecie, który nadawał się na jej męŜa. - Zawahała się. -I nie myliła się. Tak czy owak, Alethea teŜ miała zgoła dziwaczne poglądy na temat wychowania panien. Co więcej, napisała kolejną ksiąŜkę, w której je przedstawiała. Matthias okazał lekkie rozbawienie. - Innymi słowy, pani bratanica to skutek wprowadzania w Ŝycie radykalnych poglądów filozoficznych? - Obawiam się, Ŝe właśnie tak. - A co się stało z pańskim bratem oraz jego Ŝoną? - Kiedy Imogena skończyła osiemnaście lat, oboje zapadli na chorobę płuc. - Horacja pokręciła głową. Często ich ostrzegałam, Ŝe obyczaj palenia owego okropnego amerykańskiego tytoniu jest w najwyŜszej mierze niezdrowy. Na szczęście Imogena nie przejęła po nich tego nawyku. - Miała mi pani opowiedzieć, co się wydarzyło przed 37

AMANDA QVICK trzema laty, kiedy bratanica wybrała się do Londynu. Matthias umilkł, słysząc w korytarzu energiczne kroki. Imogena wsunęła głowę przez uchylone drzwi i pytająco spojrzała na Matthiasa i Horację. - Jak się posuwa inwentaryzacja? Matthias pokazał jej egzemplarz „Kwartalnego Przeglądu Zabytków", który właśnie nawinął mu się pod rękę. - Wydaje mi się, Ŝe całkiem zadowalająco, panno Waterstone. - Doskonale. - Imogena zerknęła na trzymaną w dłoni kartkę. -Jeśli uda nam się pracować w tempie, jakie tu sobie zaplanowałam, to do wtorku, kiedy to wracamy do Londynu, powinniśmy się uporać z porządkowaniem pierwszego piętra. A resztę skończymy na spokojnie z ciocią Horacją za parę tygodni. Pracujcie tak dalej. Pomachała im na poŜegnanie i zniknęła w holu. - CóŜ za wyjątkowa istota - rzeki Matthias odprowadzając ją wzrokiem. - Obawiam się, Ŝe nic nie zdoła jej zawrócić z raz obranego kierunku, hrabio - oświadczyła ponuro Horacja. OdłoŜył na stół „Kwartalny Przegląd Zabytków". - Opowiadała mi pani właśnie, w jaki sposób bratanica została przed trzema laty skompromitowana. - Och, gdybym tylko mogła towarzyszyć jej w czasie pobytu w Londynie. Imogena uwaŜa się za kobietę światową, lecz równie dobrze jak ja zdaje pan sobie sprawę, Ŝe po wychowaniu w Upper Stickleford zgoła nie była przygotowana na wejście w kręgi towarzyskie Londynu. Co więcej, oboje jej rodzice mieli w pogardzie wyŜsze sfery. Nauczyli ją mnóstwa niepotrzebnych rzeczy, takich jak łacina czy greka i logika, ale zaniedbali przy tym tak podstawowe sprawy, jak nauka poruszania się w wielkim świecie. - Jagnię rzucone na pastwę wilków - mruknął Matthias. - Lecz jagnię nie do końca bezbronne, podejrzewam. - Jej przyjaciółka, Lucy, z pewnością nie na wiele się 38

INTRYGA tu zdała - stwierdziła gorzko Horacja. - Nie ulega wątpliwości, Ŝe baronowa Vanneck jest po części odpowiedzialna za całą tę sprawę. Ale to była cała Lucy. Wiem, Ŝe Imogena uwaŜała ją za najlepszą przyjaciółkę, choć tak naprawdę Lucy nie obchodził nikt; była zajęta wyłącznie sobą. - Znała ją pani? - Poznałam ją kiedyś przy okazji odwiedzin u brata. Lucy była bardzo piękna, potrafiła teŜ oczarować. Lecz urodę i wdzięk wykorzystywała do manipulowania innymi. Złamała serca wielu młodzianom z Upper Stickleford. Moim zdaniem, zaprzyjaźniła się z Imogena wyłącznie dlatego, Ŝe w okolicy nie było innych młodych panien. A gdy się przeprowadziła do Londynu, nie raczyła nawet korespondować z moją bratanicą. Pierwszy raz odezwała się dopiero po roku. A potem, ni z tego, ni z owego, zaprosiła ją do Londynu. Początkowo wszystko układało się dobrze. Imogenę zaabsorbowało Towarzystwo Zamaryjskie. Pasjonowała się Zamarią od siedemnastego roku Ŝycia. Owego roku pan wraz z Rutledge'em wróciliście z pierwszej wyprawy. Imogena wstąpiła do Towarzystwa wkrótce po jego załoŜeniu, lecz przed przyjazdem do Londynu nie miała okazji poznać Ŝadnego z jego członków. - Z przykrością muszę stwierdzić, Ŝe Towarzystwo Zamaryjskie składa się w większości z amatorów i dyletantów. - Matthias zacisnął zęby. - Niestety, Zamaria stała się modna. - MoŜliwe. Ale po raz pierwszy Imogena miała kontakt z ludźmi o podobnych do niej zainteresowaniach. Była ogromnie podekscytowana. Musi pan pamiętać, Ŝe od śmierci rodziców została zupełnie sama. Lucy była jej jedyną przyjaciółką, a po tym, jak przeniosła się do Londynu i wyszła za Vannecka, Imogena czuła się ogromnie osamotniona. Obawiam się, Ŝe badania nad Zamarią stały się dla niej wszystkim. Spotkania z ludźmi o podobnej naturze przynosiły jej prawdziwą radość. 39

AMANDA QUICK

INTRYGA

- A kogo właściwie poznała? - spytał ostroŜnie Matthias. Fascynacja Zamarią sprawiła, Ŝe w szeregi Towarzystwa wstąpiło wielu znudzonych dandysów, zdeprawowanych hulaków i innych typów szukających podniety. - Lucy przedstawiła Imogenie miłego młodzieńca imieniem Alastair Drakę. - Horacja się zawahała. - To jedyny przyzwoity gest, na jaki kiedykolwiek Lucy zdobyła się względem Imogeny. Pan Drakę równie gorąco, jak Imogena pasjonował się staroŜytną Zamarią. - CzyŜby? - Z tego, co wiem, ta dwójka natychmiast przypadła sobie do gustu. Przyjaciele mówili mi nawet, Ŝe pan Drakę Ŝywił względem Imogeny powaŜniejsze uczucia. Przebąkiwało się o małŜeństwie. I wtedy doszło do katastrofy. Matthias przestał udawać, Ŝe zajmuje się porządkowaniem zbiorów. Oparł się o półkę i zaplótł ramiona. - Katastrofy w osobie barona Vannecka, jeśli dobrze zgaduję? W oczach Horacji, zasłoniętych szkłami binokli, pojawił się chłód. - Tak. Imogena nie miała pojęcia, jak naleŜy sobie radzić z twardym hulaką, dąŜącym do uwiedzenia. Nie miała nikogo, kto by jej poradził lub nią pokierował. Przerwała, z kieszeni fartucha wyciągnęła chusteczkę i otarła oczy. - Boli mnie samo mówienie o tym wydarzeniu. - Muszę nalegać, by pani dokończyła opowieści odparł twardo Matthias. - Nic nie postanowię, jeśli nie będę znał wszystkich okoliczności sprawy. Horacja zerknęła na niego niepewnie. Wreszcie z determinacją osoby, która podjęła ostateczną decyzję, schowała chusteczkę do kieszeni. - Jak pan sobie Ŝyczy. W końcu to Ŝadna tajemnica. Wszyscy w stolicy znają tę historię, a gdy Imogena ponownie się zjawi w Londynie, z pewnością plotki oŜyją.

CóŜ, sprawa sprowadza się do tego, Ŝe Imogenę odkryto w sypialni z Vanneckiem. Matthias sam nie wiedział dlaczego, ale poczuł się tak, jakby dostał cios w podbrzusze. Zaskoczyła go ta gwałtowna reakcja. Dopiero po chwili uświadomił sobie, Ŝe nie spodziewał się aŜ tak dramatycznego zakończenia opowieści. WyobraŜał sobie coś znacznie bardziej niewinnego. W końcu, niewiele trzeba, by zrujnować młodej damie reputację. Nieopatrzny pocałunek, samotna wyprawa do sklepu czy na przejaŜdŜkę bez pokojówki, zbyt wiele tańców z nieodpowiednim męŜczyzną; kaŜda z tych niewinnych omyłek moŜe kosztować pannę utratę opinii. W wielkim świecie najwaŜniejsze są pozory. Lecz zostać odkrytą w sypialni z męŜczyzną - jakimkolwiek męŜczyzną, a co dopiero typem pokroju Vannecka - stanowi więcej niŜ drobne uchybienie, pomyślał Matthias. Nieskromna Imogena zdecydowanie zasłuŜyła na to miano. Miała szczęście, Ŝe nie obarczono jej znacznie gorszym epitetem. - Czy to była sypialnia Vannecka? - zmusił się do zadania pytania. - Czy teŜ pani bratanica zaprosiła go do siebie? - Oczywiście Ŝe nie. - Horacja odwróciła wzrok. Choć moŜe by było i lepiej, gdyby doszło do tego w jakimś mniej publicznym miejscu. Niestety, Imogenę z Vanneckiem odnaleziono w sypialni na piętrze w czasie balu wydanego przez jaśnie państwa Sandownów w ich rezydencji. - Rozumiem. Matthias z trudem powstrzymywał gniew, który nagle go ogarnął. Co z nim, u licha? W końcu właściwie nie zna tej panny. - Widzę, Ŝe pani bratanica wyznaje zasadę, Ŝe jak tonąć, to w głębokiej wodzie, nieprawdaŜ? - To nie była jej wina - broniła jej ciotka ze wzruszającą lojalnością. - Vanneck zaciągnął ją do tej sypialni. - A kto ich tam znalazł? Horacja po raz kolejny westchnęła z bólem.

40

41

AMANDA QVICK

INTRYGA

- Pan Drakę, ten miły młodzian, który lada chwila miał się oświadczyć. Towarzyszył mu inny męŜczyzna. Oczywiście, po tej kompromitacji nie było juŜ mowy o małŜeństwie. Trudno winić pana Drake'a, Ŝe stracił serce do mej bratanicy. - Ale przynajmniej mógł nie rozpowiadać tego, co zobaczył. - Sądzę, Ŝe on milczał. Ale, jak wspomniałam, owego wieczoru towarzyszył mu inny męŜczyzna. Widocznie nie okazał się takim dŜentelmenem. Matthias głośno wypuścił powietrze. Nawet nie zdawał sobie sprawy, Ŝe wstrzymywał oddech. - Rozumiem, Ŝe owa kompromitacja, jak to pani ujęła, połoŜyła kres przyjaźni między panną Waterstone a baronową Vanneck? - Lucy odebrała sobie Ŝycie następnego dnia po tym, jak Imogenę odnaleziono z Vanneckiem. Zostawiła list, w którym pisała, Ŝe nie moŜe Ŝyć ze świadomością, Ŝe mąŜ zdradził ją z jej najlepszą przyjaciółką. Matthias trawił to przez moment. - Jak się zabita? - Połknęła znaczne ilości laudanum. - I nie ulegało wątpliwości, Ŝe to samobójstwo? - Dla nikogo, przynajmniej jeśli chodzi o tamte sfery. Jedynie Imogena twierdzi, Ŝe to Vanneck zabił Ŝonę. Obawiam się, Ŝe własne okropne doświadczenie uniemoŜliwia jej obiektywne spojrzenie na tę sprawę. Być moŜe uwaŜa się za częściowo odpowiedzialną. Lecz to, co się stało w tamtej sypialni, to wyłącznie wina Vannecka. W to nie wątpię. Matthias zerknął na otwarte drzwi biblioteki. - I oto teraz, trzy lata później, panna Waterstone wbiła sobie do głowy ten szaleńczy plan pomszczenia przyjaciółki. - Sądziłam, Ŝe dała sobie juŜ spokój - wyznała Horacja. - Tymczasem dzięki przynaleŜności do Towarzystwa Zamaryjskiego koresponduje z mnóstwem osób. Parę tygodni temu jedna z nich przekazała wiadomość, Ŝe

Vanneck poluje na posaŜną pannę. Mniej więcej w tym samym czasie zmarł mój brat, zostawiając Imogenie ten dom wraz ze zbiorami, a takŜe pańską... hmmm, obietnicą. Na Imogenę spłynęło nagłe olśnienie. - Nie nazwałbym tego moŜe w ten sposób. - Matthias odsunął się od półki. Cofnął się widząc stosunkowo świeŜy numer „Przeglądu Zamaryjskiego". Zobaczywszy datę, zmarszczył brwi, - Niech to diabli. - Coś się stało, hrabio? - Nie. - Wziął egzemplarz i przerzucił strony. - Tak się składa, Ŝe to numer, w którym ukazały się dwa artykuły interpretujące zamaryjskie inskrypcje. Jeden mego autorstwa, drugi autorstwa I. A. Stone'a. Ten typ mnie prześladuje. - Rozumiem. Horację pochłonęło oglądanie jakiejś urny. - Z nie wyjaśnionych powodów wydawcy poświęcają artykułowi Stone'a wiele uwagi, choć byle tępak by zobaczył, Ŝe jegomość wyciąga z gruntu fałszywe wnioski. Porozmawiam z nimi na ten temat. - Będzie pan rozmawiał z wydawcami, czy wolno im drukować artykuły I. A. Stone'a? - A dlaczego nie? W końcu to ja załoŜyłem to przeklęte pismo. Muszę dbać, by pojawiały się w nim wyłącznie artykuły prawdziwych znawców tematu. - Rozumiem, Ŝe wnioski, jakie wyciąga I. A. Stone, nie zgadzają się z pańskimi teoriami na temat owych inskrypcji? - zapytała sucho Horacja. - Owszem, nie zgadzają się. Jest to tym bardziej irytujące, Ŝe Stone jak zwykle opierał się na moich opublikowanych badaniach. Matthias zapanował nad gniewem. Zwykle prace innych znawców kultury zamaryjskiej traktował z całkowitą obojętnością oraz pogardą. Doskonale zdawał sobie sprawę, Ŝe od zniknięcia Rutledge'a nie ma sobie równego w tej materii. Nikt nie mógł podwaŜyć autorytetu Matthiasa, aŜ do chwili gdy osiemnaście miesięcy temu, ni z tego, ni z owego, na scenę wkroczył

42

43

AMANDA QUICK

INTRYGA

I. A. Stone, drukując swoje artykuły na łamach „Przeglądu". Ku narastającemu rozdraŜnieniu i niedowierzaniu Matthiasa, I. A. Stone okazał się pierwszym od lat człowiekiem, który wzbudził w nim tak silną reakcję. Sam tego nie pojmował. Nigdy nie widział Stone'a na oczy. Jak na razie, znal go wyłącznie z artykułów. Ale juŜ wkrótce, obiecał sobie w duchu, wytropię go i zamienię słówko z tym parweniuszem. - Panie hrabio? - odezwała się ostroŜnie Horacja. MoŜemy wrócić do naszego kłopotu? - Pani mi daruje. Ten Stone działa mi na nerwy. - ZauwaŜyłam. - W ciągu ostatnich kilku miesięcy, od kiedy wróciłem do Anglii, coraz częściej zwracano mi uwagę na jego bezczelne artykuły w „Przeglądzie". Ten człowiek wkracza na moje tereny. Co więcej, ilekroć polemizujemy ze sobą na lamach „Przeglądu", członkowie Towarzystwa Zamaryjskiego dzielą się na dwie frakcje. - Doskonale rozumiem pańskie odczucia, hrabio, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę pana nie kwestionowaną pozycję znawcy przedmiotu - odparła dyplomatycznie Horacja. - Nie kwestionowaną pozycję? I. A. Stone kwestionuje ją przy byle okazji. Ale to juŜ inna sprawa. W tym momencie rozmawiamy o pani bratanicy i jej szaleńczym planie. Horacja przyjrzała mu się badawczo. - Tak, rzeczywiście. - Zgaduję, Ŝe nie ma co liczyć na to, Ŝe wypadek sprzed trzech lat uniemoŜliwi jej ponowne pojawienie się w wielkim świecie? - Na pana miejscu, hrabio, nie liczyłabym na to, Ŝe Imogena nie otrzyma zaproszeń - poradziła Horacja. Obawiam się, Ŝe wielki świat uzna ją za ogromnie interesującą osobę. Moje związki z Blanchfordem, znaczny majątek odziedziczony po Selwynie oraz jej bajeczka o mapie, która pozwoli dotrzeć do mitycznego skarbu

Zamarii, wszystko to zapewni jej doskonałe przyjęcie w tamtych sferach. - Nie będzie się jej brało pod uwagę jako kandydatki do małŜeństwa, ale z całą pewnością będzie się cieszyć powodzeniem - dokończył cicho Matthias. - Lękam się, Ŝe trafił pan w samo sedno. - To się moŜe skończyć wyłącznie źle. - Tak, hrabio. W panu moja jedyna nadzieja. Jeśli nie znajdzie pan sposobu, by jakoś zawrócić Imogenę, z pewnością skieruje się wprost ku przepaści. - Horacja umilkła na chwilę, by tym większego znaczenia nabrały jej kolejne słowa. - Wydaje mi się, Ŝe jeśli chce pan naprawdę spłacić swój dług wdzięczności wobec mego brata, hrabio, musi pan ratować Imogenę. Właśnie tego Ŝyczyłby sobie Selwyn. Matthias uniósł brwi. - Widzę, Ŝe i pani umie trafiać w samo sedno, pani Elibank. - Jestem zdesperowana, hrabio. - Najwyraźniej tak, skoro dla własnych celów usiłuje pani wykorzystać obietnicę, jaką złoŜyłem pani bratu. Horacja głośno wciągnęła powietrze, ale nie ustąpiła. - Panie hrabio, błagam, by uchronił pan moją bratanicę przed tym szaleństwem. Matthias patrzył jej prosto w oczy. - Twierdzi pani, Ŝe zna moją reputację, pani Elibank. Jeśli tak, to powinna pani równieŜ wiedzieć, Ŝe szybciej niszczę ludzi, niźli im pomagam. - Doskonale zdaję sobie z tego sprawę. - RozłoŜyła dłonie. - Ale nie mam wyboru. Imogena mnie nie słucha. Pan zaś złoŜył przysięgę memu bratu. A wszyscy wiedzą, Ŝe bezwzględny Colchester zawsze dotrzymuje obietnic. Matthias odwrócił się bez słowa. Wyszedł z pokoju i ruszył w stronę schodów. Przeskakiwał po dwa stopnie. Na podeście zatrzymał się i nasłuchiwał. Głośny trzask, po którym nastąpiły liczne głuche odgłosy, powiedział mu, Ŝe osoba, której szuka, znajduje się we wschod-

44

45

AMANDA QUICK nim skrzydle. Długimi, zdecydowanymi krokami przemierzył korytarz. Imogena Waterstone dość juŜ narobiła zamieszania w moim Ŝyciu, uznał. Pora przejąć kontrolę nad własnym losem. Zawsze dotrzymywał słowa, ale, jak ostrzegł Horację, odbywało się to na jego warunkach. Głuche dudnienie doprowadziło go do otwartych drzwi sypialni po prawej stronie korytarza. Stanął w progu i obejrzał wnętrze. Pokój był ciemny i mroczny, urządzony w podobnie Ŝałobnym stylu jak reszta domu. W oknach wisiały cięŜkie czarne kotary, a choć zostały odsunięte, wpadające światło dzienne niewiele rozjaśniło nastrój pomieszczenia. Pościel na łóŜku była w ponurych kolorach, z sufitu spływały czarne i brązowe firany. Zdecydowanie najbardziej interesujący i radujący oko widok stanowiły mile zaokrąglone pośladki Imogeny. Matthias poczuł gwałtowne ukłucie w okolicach lędźwi. Ponętny tyłeczek Imogeny wyglądał wyjątkowo prowokacyjnie, a to za sprawą dość niewygodnej pozycji, jaką przyjęła. Pochylała się głęboko, usiłując wyciągnąć spod spowitego w czerń łoŜa duŜy okuty Ŝelazem kufer. Spódnica krepowej sukni uniosła się o kilka cali, odsłaniając zgrabne łydki obleczone w białe pończochy. Matthiasa nagle ogarnęła nieprzezwycięŜona chętka, by zgłębić tereny znajdujące się nad pończochami. PotęŜna fala poŜądania, jaka go zalała, całkowicie go zaskoczyła. Głęboko zaczerpnął tchu i zmusił się do skupienia uwagi na waŜniejszych zagadnieniach. - Panno Waterstone? - Co, u licha? - Zaskoczona Imogena gwałtownie się wyprostowała. Obróciła się z furkotem spódnic, zaczerwieniona po głębokim skłonie. Ręką zawadziła o małą obrzydliwą figurkę jakiejś bogini śmierci, która stała na pobliskim stoliku. Gliniane paskudztwo runęło na podłogę, rozbijając się na drobne kawałeczki. 46

INTRYGA - Ojej. - Ze zmarszczonymi brwiami patrzyła na potłuczoną statuetkę. - Proszę nie lać nad nią łez - poradził Matthias, rzuciwszy okiem na skorupy. - Nie pochodziła z Zamarii. - Naprawdę? - Imogena poprawiła czepek, który zsunął się jej na ucho. - Nie słyszałam pańskich kroków. NiemoŜliwe, Ŝebyście juŜ uporali się z biblioteką. - Nie, pani, dopiero co zaczęliśmy. Przyszedłem tu porozmawiać o czymś znacznie waŜniejszym. Rozjaśniła się. - O naszym planie zniszczenia Vannecka? - Pani planie, nie moim, panno Waterstone. Razem z panią Elibank dokładniej omówiliśmy tę kwestię i oboje doszliśmy do podobnego wniosku. Pani plan jest nierozwaŜny, pochopny i najprawdopodobniej bardzo niebezpieczny. Imogena nie odrywała od niego wzroku. Jej oczy pociemniały. - Nie zdoła mnie pan powstrzymać, hrabio. - Byłem niemal pewien, Ŝe pani tak powie. - Przypatrywał jej się przez chwilę. - A co pani zrobi, jeśli nie zgodzę się przyjąć roli, jaką mi pani wyznaczyła? Spojrzała na niego niepewnie. - Odmawia pan spełnienia obietnicy danej memu stryjowi? - Panno Waterstone, obietnica, jaką złoŜyłem Selwynowi, była dość ogólnikowa. Nie została ściśle określona, a jako Ŝe to ja ją złoŜyłem, równieŜ i ja ustalę warunki jej spełnienia. - Hmmm... - Podparła się pod boki i zaczęła tupać pantofelkiem. - Zamierza się pan wycofać z obietnicy, czyŜ nie tak? - Nie. Zawsze dotrzymuję słowa, panno Waterstone, i tym razem teŜ tak się stanie. - Matthias uświadomił sobie, Ŝe ogarnia go gniew. - Uznałem, Ŝe najlepszym sposobem wywdzięczenia się pani stryjowi, jest trzymanie pani z dala od niebezpiecznych intryg. - Ostrzegam, hrabio, moŜe mi pan odmówić pomocy, 47

AMANDA QUICK lecz nie zdoła mnie pan powstrzymać od przeprowadzenia planu. Przyznaję, pańska pomoc byłaby nieoceniona, lecz nie wątpię, Ŝe zdołam zwrócić na siebie uwagę Vannecka i bez pana. - CzyŜby? - Matthias postąpił krok naprzód. - A w jakiŜ to sposób zamierza to pani osiągnąć, panno Waterstone? Czy spotka się z nim pani w sypialni, jak przed trzema laty? Przyznaję, Ŝe taka propozycja z pewnością go zaciekawi. Imogena przez chwilę wyglądała jak ogłuszona. Potem w jej oczach zabłysła wściekłość. - Jak pan śmie? Matthiasa przeszył ból. Stłumił go, W tym wypadku cel uświęca środki, uspokajał sumienie. Zacisnął zęby. - Przepraszam, Ŝe przypomniałem o tamtym zdarzeniu, panno Waterstone. - I słusznie pan przeprasza. - Ale - ciągnął - uwaŜam, Ŝe nie moŜemy udawać, Ŝe nie wiemy, co się stało. Faktów nic nie zmieni. Skoro Vanneckowi udało się panią uwieść juŜ raz, z pewnością będzie tego próbował po raz kolejny. A jeśli nie zamierza pani wykorzystać swego ponętnego ciała, by wciągnąć go w swoje sieci... - Piekło i szatani. Vanneck wtedy wcale mnie nie uwiódł, tylko mnie skompromitował. A to ogromna róŜnica. - Doprawdy? - Jedno to rzeczywistość, drugie wyłącznie pozory. Imogena prychnęła pogardliwie. - Po człowieku o pańskiej inteligencji moŜna by się spodziewać, Ŝe potrafi odróŜnić te dwie rzeczy. Matthias nagle stracił panowanie nad sobą. - Świetnie, niech sobie pani dalej dzieli włos na czworo, jeśli taka pani wola. To niczego nie zmieni. Problem pozostaje ten sam. Niełatwo pani będzie poradzić sobie z człowiekiem pokroju Vannecka. - Zapewniam pana, Ŝe mogę i sobie z nim poradzę. 48

INTRYGA Tymczasem jednak zaczynam się zastanawiać, czy w jednym rzeczywiście nie ma pan racji, hrabio. MoŜe nie potrzebuję pańskich usług. Kiedy początkowo układałam plan, wydawało mi się, Ŝe będzie pan wyjątkowo przydatny, ale teraz zaczynam się obawiać, Ŝe będzie z pana więcej szkody niŜ korzyści. Z powodów, których sam Matthias nie rozumiał, pogardliwa odpowiedź Imogeny jeszcze bardziej rozpaliła ogień jego gniewu. - Tak pani twierdzisz? - Najwyraźniej okazuje się pan innym człowiekiem niŜ ten, za którego pana miałam. - Piekło i szatani. A za kogo mnie pani miała? - Zakładałam, jak się okazuje niesłusznie, Ŝe jesteś pan człowiekiem czynu, który nie lęka się niebezpieczeństw. Człowiekiem, który bez namysłu rusza tam, gdzie czeka nań przygoda. - A skąd pani nabrała takiego przekonania o mej osobie? - Z pańskich artykułów na temat staroŜytnej Zamarii. Z zapierających dech w piersiach relacji z pańskich podróŜy i poszukiwań wywnioskowałam, Ŝe naprawdę pan to wszystko przeŜył. - Uśmiechnęła się pogardliwie. MoŜe jednak się omyliłam. - Panno Waterstone, czyŜby sugerowała pani, jakobym opierał swe artykuły na doniesieniach z drugiej ręki, tak samo jak ten przeklęty I. A. Stone? - I. A. Stone otwarcie przyznaje się do źródeł swych informacji. Nie twierdzi, Ŝe na własne oczy widział to, o czym pisze. Pan zaś tak. Podaje się pan za człowieka czynu, tymczasem wygląda na to, Ŝe pan wcale nim nie jest. - Podaję się tylko za tego, kim jestem, ty diabelna, koszmarna... - Najwyraźniej zajmuje się pan pisaniem powieści, nie relacji, hrabio. I pomyśleć, Ŝe miałam pana za inteligentnego, mądrego dŜentelmena, nie lękającego się wyzwania. śyłam takŜe w równie błędnym przekonaniu, 49

AMANDA QUICK Ŝe jest pan człowiekiem, który honor ceni sobie wyŜej niŜ ludzkie języki. - CzyŜbyś podawała pani w wątpliwość mój honor jak i mą męskość? - A czyŜ nie mam po temu powodów? Wszak jesteś pan moim dłuŜnikiem, a mimo to najwyraźniej starasz się uchylić od spłaty swej wierzytelności. - Byłem dłuŜnikiem pani stryja, nie pani. - Wyjaśniłam juŜ panu, Ŝe odziedziczyłam pański dług - odparowała. Matthias posunął się o jeszcze jeden krok. - Panno Waterstone, wystawia pani moją cierpliwość na próbę. - JakŜebym śmiała - powiedziała z podejrzaną słodyczą. - Doszłam właśnie do wniosku, Ŝe zupełnie się pan nie nadaje na wspólnika w realizacji mego planu. Niniejszym zwalniam pana z pańskiego słowa. Proszę juŜ stąd iść. - I jeszcze czego. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Matthias w dwóch susach przemierzył dzielącą ich odległość i chwycił Imogenę za ramiona. Dotykanie jej okazało się błędem. W mgnieniu oka gniew przeszedł w poŜądanie. Przez chwilę Matthias nie mógł się ruszać. Czuł się, jakby jego wnętrzności ścisnęła czyjaś potęŜna pięść. Próbował oddychać, ale woń Imogeny wypełniła jego umysł, nie pozwalając sklecić rozsądnej myśli. Zajrzał w bezdenne głębiny jej niebieskozielonych oczu. Miał wraŜenie, Ŝe w nich tonie. Otworzył usta, by zakończyć kłótnię jakimś mocnym akcentem, lecz słowa zamarły mu w gardle. Wściekłość zniknęła z oczu Imogeny. Zastąpiła ją nagła troska. - Coś się stało, hrabio? - Tak. - Tylko tyle udało mu się wydusić przez zaciśnięte zęby. - Ale co? - W jej spojrzeniu pojawił się niepokój. Coś panu dolega? - Najprawdopodobniej. 50

INTRYGA - Wielkie nieba. Nie wiedziałam. To z pewnością tłumaczy pańskie dziwne zachowanie. - Z pewnością. - Zechciałby pan na chwilę połoŜyć się na łóŜku? - Nie sądzę, by to był najrozsądniejszy ruch w tym momencie. Była taka mięciutka. Przez rękawy prostej roboczej sukni czuł ciepło jej skóry. Uświadomił sobie, Ŝe marzy, by się przekonać, czy kochałaby się z równie beznamiętnym spokojem, z jakim się kłóci. Zmusił się, by cofnąć ręce z jej ramion. - Najlepiej, jeśli wrócimy do tej rozmowy przy innej okazji. - Nie ma mowy - odparła zdecydowanie. - Nie lubię odkładać niczego na później, hrabio. Matthias na parę sekund przymknął oczy, a gdy uniósł powieki, zobaczył, Ŝe Imogena przygląda mu się z zainteresowaniem. - Panno Waterstone - zaczął ponuro, z determinacją - próbuję wnieść tu odrobinę rozsądku. - PomoŜe mi pan, prawda? - Na jej twarzy zagościł uśmiech, - Pani daruje? - Zmienił pan zdanie, tak? Wygrało pańskie poczucie honoru. - Jej oczy lśniły. - Dziękuję, hrabio. Wiedziałam, Ŝe mi pan pomoŜe w realizacji mego planu. - Z zadowoleniem poklepała go po ramieniu. -I niechŜe się pan nie niepokoi tą drugą sprawą. - Jaką drugą sprawą? - Jak to jaką? Pańskim brakiem bezpośredniego kontaktu z przygodą oraz śmiałymi przedsięwzięciami. Rozumiem. Nie musi się pan wstydzić, Ŝe nie jest pan człowiekiem czynu. - Panno Waterstone... - W końcu nie kaŜdy musi być nieustraszony - ciągnęła bez zmruŜenia powiek. - Niech się pan nie lęka. Gdyby przez mój plan znalazł się pan w jakimś niebezpieczeństwie, ja się z tym uporam.

51

AMANDA QUICK - Na samą myśl, Ŝe przejmie pani odpowiedzialność w razie niebezpieczeństwa, przeszywa mnie chłód aŜ do szpiku kości. - Najwyraźniej cierpi pan na jakąś dolegliwość nerwową. Wspólnie jednak przezwycięŜymy wszelkie trudności. NiechŜe pan nie ulega wytworom pańskiej bujnej wyobraźni, hrabio. Rozumiem, Ŝe ogromnie się pan lęka tego, co pana czeka, lecz zapewniam, nie odstąpię pana na krok. - Obiecuje pani? - Był oszołomiony. - Będę pana bronić. - To mówiąc Imogena bez najmniejszego ostrzeŜenia otoczyła go ramionami, najwyraźniej zamierzając uścisnąć go, by dodać mu otuchy. Nadszarpnięte ryzy, w których Matthias usiłował utrzymać panowanie nad sobą, puściły. Nim Imogena zdąŜyła się odsunąć, mocno ją schwycił. - Panie hrabio? - Szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. - Jedyne, co w rym całym przedsięwzięciu budzi we mnie prawdziwy lęk, panno Waterstone - odezwał się chrapliwie - to pytanie, kto ochroni mnie przed panią. I nim zdołała odpowiedzieć, zmiaŜdŜył jej usta swoimi wargami.

Imogena znieruchomiała. Przez moment jej zmysły szalały, tworząc bezładną plątaninę. Zawsze szczyciła się siłą swych nerwów. Nigdy nie uciekała się do soli trzeźwiących, nigdy nie przytrafiło jej się omdlenie, zawroty głowy albo nagła słabość, tymczasem w tej chwili była jak ogłuszona. Dech uwiązł jej w gardle. Palce nagle zwilgotniały. Myśli, które zaledwie przed sekundą były jak najbardziej ułoŜone, teraz całkiem oszalały. Wszystko dokoła jakby nagle się poprzewracało. ZadrŜała, a w chwilę potem poczuła, jak zalewa ją rozkoszne, niemal gorączkowe ciepło. Gdyby nie była zupełnie pewna, Ŝe cieszy się doskonałym zdrowiem, pomyślałaby, Ŝe zachorowała. Matthias jęknął i pogłębił pocałunek, w miaŜdŜącym uścisku przyciągając ją do swego twardego, nieugiętego ciała. Imogena poczuła na wargach dotyk jego języka i ze zdumieniem zdała sobie sprawę, Ŝe męŜczyzna chce, by go wpuściła. Ogarnęła ją nagła ciekawość. OstroŜnie rozchyliła usta. Język Matthiasa wtargnął do środka. Wstrząśnięta tym dogłębnym pocałunkiem, Imogena poczuła, jak uginają się pod nią kolana. Świat wokół niej zawirował. Z całej siły uchwyciła się Matthiasa, lękając się, Ŝe upadnie, gdyby ją wypuścił. Lecz on bynajmniej nie zamierzał jej uwolnić, tylko 53

AMANDA QUICK jeszcze mocniej otoczył ją ramionami, przyciągając do siebie tak blisko, Ŝe poczuła niepokojącą wypukłość w jego obcisłych spodniach. Wiedziała, Ŝe męŜczyzna musi czuć na swym obszernym torsie jej piersi. Poprawiła się, odchylając nieco w tył. Stopa w wysokich butach wślizgnęła się między jej nogi. Imogena poczuła twarde mięśnie uda Matthiasa. Zalewały ją fale nowych doznań, szaleńczych, niepokojących uczuć, jakich nigdy dotąd nie przeŜyła. Nie moŜna powiedzieć, by zupełnie brakowało mi doświadczenia, przypominała sobie, rozpaczliwie próbując uchwycić się resztek zdrowego rozsądku. Nie dawało się jednak zaprzeczyć, Ŝe nawet wprawne pocałunki Philippe'a D'Artois czy skromne uściski Alastaira Drake'a nie doprowadzały jej zmysłów do stanu takiego wzburzenia. Namiętność. Wreszcie, po tylu latach, prawdziwa namiętność. Imogena z dreszczem podniecenia czuła, jak rodzi się w niej płomień. Z cichym okrzykiem rozkoszy, nieco stłumionym przez nacisk gorących ust Matthiasa, otoczyła ramionami szyję męŜczyzny. - Imogeno. - Matthias podniósł głowę. Surową twarz miał ściągniętą. Z szarych oczu zniknął chłód i dystans. Płonęły. Wyglądał, jakby wpatrywał się w szklaną kulę, szukając odpowiedzi na jakieś nieznane pytanie. - Co ja, u licha, wyprawiam? Powrót do rzeczywistości był niczym uderzenie obucha. Imogena patrzyła na Matthiasa, rozumiejąc, Ŝe Ŝałuje impulsu, który kazał mu wziąć ją w ramiona. Bezlitośnie zdławiła poczucie odrzucenia, które się w niej narodziło. Próbowała odzyskać panowanie nad sobą, a równocześnie rozpaczliwie szukała stosownych słów w tej wyjątkowo niestosownej sytuacji. - Niech się pan uspokoi, hrabio. - Z wysiłkiem poprawiła czepek. - To nie pańska wina. - Nie moja? - Nie, wcale - zapewniła bez tchu. - Tego rodzaju sytuacje zdarzają się, gdy w człowieku dochodzi do głosu 54

INTRYGA mroczna strona jego natury. Moi rodzice borykali się z tym samym problemem. KaŜda ich sprzeczka kończyła się w ten sposób. - Rozumiem. - Przed chwilą się kłóciliśmy i podejrzewam, Ŝe te gwałtowne uczucia sprawiły, iŜ na chwilę stracił pan panowanie nad sobą. - Wiedziałem, Ŝe mogę na panią liczyć, jeśli chodzi o znalezienie inteligentnego wytłumaczenia, panno Waterstone. - W oczach Matthiasa pojawił się błysk. Czy kiedykolwiek zabrakło pani słów? Poczuła narastającą w głębi duszy niepewność. Chyba z niej nie kpi? - Przypuszczam, Ŝe zdarzają się chwile, kiedy nawet najbardziej elokwentne osoby nie potrafią znaleźć właściwego słowa, hrabio. - A takŜe chwile, gdy tylko czyny wystarczają. - PotęŜną dłonią przytrzymał jej głowę od tyłu, w ten sposób ją unieruchamiając, potem wolno pochylił się nad nią i znowu pocałował. Tym razem pocałunek był zamierzony, wykalkulowany, druzgocący. Imogena zwiotczała w ramionach Matthiasa. Czepek zsunął się jej z głowy i upadł na podłogę z cichym plaśnięciem. Włosy się rozsypały; Matthias zanurzył w nich palce. Dziewczyna się zachwiała, a świat wokół niej się rozpłynął. Jedyną twardą, pewną podporą został Matthias. A zaiste, wielce był on twardy. Jego siła zapanowała nad nią i budziła w niej radość. Poczuła, jak ogarnia ją rozkoszny głód. Ponownie otoczyła ramionami szyję Matthiasa i przywarła do niego z całej siły. - Przynosisz niespodziankę za niespodzianką - szepnął Matthias nie odrywając warg od jej ust. - Zupełnie jak Zamaria. Zdumiały ją te słowa. Porównanie do Zamarii przerastało wszystko. Nikt jeszcze nie ofiarował jej równie wspaniałego komplementu. - Hrabio.

55

AMANDA QUICK

INTRYGA

Matthias posuwał ją krok po kroku do tyłu. Nagłe, bez ostrzeŜenia, oparła się o szafę. MęŜczyzna unieruchomił jej nadgarstki i przycisnął je do rzeźbionych mahoniowych drzwi ponad jej głową. Trzymając ją tak, uwolnił jej usta i serią pocałunków zaczął zasypywać szyję Imogeny. Równocześnie wsunął udo między jej nogi. Fałdy sukni otoczyły jego spodnie. - Wielkie nieba. - Głośno wciągnęła powietrze. Noga Matthiasa przesunęła się wyŜej między jej udami. - Nie mogę myśleć. - Ani ja. - Wypuścił jej nadgarstki. Silnymi, smukłymi dłońmi otoczył jej szyję, odchylając w tył głowę. Imogena namacała klamkę szafy, by się jej przytrzymać, lecz w tej samej chwili Matthias pociągnął ją w stronę łóŜka. Zapomniała wypuścić klamkę i drzwi szafy otwarły się z przenikliwym skrzypnięciem. DuŜy przedmiot, umieszczony na środkowej półce, zadrŜał i zaczął się zsuwać. Matthias oderwał usta od szyi Imogeny. - Co, u licha...? Dziewczyna z przeraŜeniem patrzyła, jak waza zsuwa się na sam brzeg półki i niebezpiecznie się przechyla. - Och, nie! Matthias poruszał się ze zdumiewającą szybkością i płynnością. Puścił Imogenę, minął ją i jednym ruchem złapał wazę. - Piekło i szatani. - Wpatrywał się w trzymany w rękach przedmiot. Imogena westchnęła z ulgą. - O mały włos, hrabio. Szybko się pan rusza. - Jeśli trzeba. - Uśmiechnął się lekko, oglądając naczynie. Imogena zauwaŜyła, Ŝe choć w jego oczach nadał płonie ogień, to nabrał on nieco innego charakteru. UwaŜniej przyjrzała się czarze. Była delikatnie rzeźbiona, z przezroczystego niebieskozielonego kamienia, typowego dla zamaryjskiego rzemiosła. Jeden ze znajomych z Towarzystwa w liście do Imogeny wspominał ostatnio,

Ŝe w świecie mody określa się ten odcień mianem zamaryjskiej zieleni. Smukłe litery, równie piękne jak samo naczynie, pokrywały całą jego powierzchnię. Imogena natychmiast rozpoznała ten język. - Zamaryjska. - Nie odrywała zdumionego wzroku od wazy. - Stryj wspominał, Ŝe zgromadził trochę zbiorów zamaryjskich, ale nie spodziewałam się, Ŝe ma coś równie pięknego. - Ta czasza zapewne pochodzi z jakiegoś zamaryjskiego grobowca. - Tak. - Pochyliła się, by obejrzeć ją z bliska. - Wspaniała rzecz, prawda? Niech pan spojrzy na słowa. Chyba to raczej język potoczny niŜ oficjalny. Dar płynący z serca, złoŜony w grobowcu ukochanej, jeśli się nie mylę. Matthias oderwał wzrok od naczynia i bacznie przyjrzał się Imogenie. - Potrafi pani odczytać tekst? - Tak, oczywiście. - Wyjęła mu z rąk zielonkawą czarę, wolno obracała ją w rękach, podziwiając wspaniałe wykonanie. - „Skoro Źamaris obejmie u kresu dnia Anizamarę, nasze dwie dusze złączą się na wieki". CzyŜ to nie wspaniały sposób wyraŜenia uczuć, hrabio? - Niech mnie kule biją. - Matthias przypatrywał jej się z napięciem i uwagą znacznie większą niŜ ta, z jaką obserwował naczynie. - Znam w Anglii tylko jedną osobę, z wyjątkiem mnie, która tak szybko i bezbłędnie mogłaby przetłumaczyć zdanie w potocznym zamaryjskim. Imogena poniewczasie uświadomiła sobie, co właśnie zrobiła. - Ojej. - Domyślam się, Ŝe przed chwilą miałem przyjemność całować I. A. Stone'a? - Panie hrabio, zapewniam, Ŝe nie chciałam pana oszukać. - Doprawdy? - No, moŜe odrobinkę. Zamierzałam wszystko wytłumaczyć.

56

57

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Później? - Tak. Później. We właściwej chwili. - Przywołała na twarz pojednawczy, jak ufała, uśmiech. - Od pańskiego przyjazdu pochłaniało nas tyle spraw, to to, to tamto, Ŝe po prostu nie nadarzyła się okazja. Matthias zignorował jej słowa. - Pierwsza litera jest w tym momencie oczywista. Wiadomo teŜ, skąd się wzięło nazwisko Stone, panno Waterstone - rzekł, kładąc nacisk na drugą część nazwiska. - Ale co się kryje pod drugą literą pseudonimu? - Augusta - wyznała Imogena z cichym westchnieniem. - Proszę, hrabio, niech pan spróbuje mnie zrozumieć. Utrzymywałam swoją toŜsamość w tajemnicy, bo wiedziałam, Ŝe wydawcy „Przeglądu" nigdy by nie opublikowali moich artykułów, gdyby zdawali sobie sprawę, Ŝe wyszły spod ręki kobiety. - Zaiste. - Zamierzałam wyznać panu prawdę, kiedy tylko zostaniemy sobie przedstawieni. Tymczasem pan od samego początku jasno dał do zrozumienia, Ŝe uwaŜa I. A. Stone'a za konkurenta. Nie chciałam, by to wpłynęło na pański stosunek do mnie oraz mego planu. - Konkurenta? - Matthias uniósł brwi. - Bzdura. Nie uwaŜam I. A. Stoneła za konkurenta. Słowo to zakłada równość pozycji, podczas gdy I. A. Stone to mierny pisarzyna, wyciągający bezsensowne wnioski z moich odkryć. Imogenę to uraziło. - Pozwoli pan, Ŝe mu przypomnę, Ŝe solidna, dogłębna interpretacja faktów jest równie waŜna, jak ogląda nie przedmiotu na własne oczy. - Nic nie moŜe zastąpić bezpośredniego kontaktu z przedmiotem czy kulturą. - Bzdury. Wielokrotnie zdarzało się panu wyciągać pochopne wnioski na temat kultury zamaryjskiej. Nie miały one pokrycia w faktach, które sam pan przytaczał. - Na przykład? Imogena uniosła głowę.

- Na przykład te całkowicie bezpodstawne twierdzenia, tyczące zamaryjskich obrzędów ślubnych, które był pan łaskaw zamieścić w swoim ostatnim artykule na łamach „Przeglądu". - Nigdy nie zamieszczam bezpodstawnych twierdzeń. Dochodzę do nich na podstawie logicznej interpretacji dokonanych przeze mnie znalezisk oraz badań. - CzyŜby? - Imogena popatrzyła na niego z wyzwaniem. - OtóŜ oświadczył pan, Ŝe panna młoda nie miała Ŝadnego wpływu na kształt kontraktu małŜeńskiego, podczas gdy nawet największy amator doskonale wie, Ŝe zamaryjska małŜonka cieszyła się mnóstwem przywilejów. Zamaryjka mogła nawet rozwiązać swe małŜeństwo, jeśli chciała. - Wyłącznie w ściśle określonych sytuacjach. Imogena uśmiechnęła się chłodno. - Mogła zaŜądać rozwiązania małŜeństwa, kiedy mąŜ okazał się okrutnikiem lub impotentem. A pod te dwie kategorie, hrabio, moŜna wiele podciągnąć. Co więcej, po ślubie zachowywała władzę nad swoim majątkiem i dochodami. Tak więc zamaryjskie prawo znacznie wyprzedzało nasz obecny kodeks prawny. - NiechŜe pani nie będzie tego taka pewna - odparował Matthias. - W kwestiach dotyczących małŜeństwa Zamaryjczycy nie róŜnili się aŜ tak bardzo od Anglików. MęŜczyzna był panem domu. Od Ŝony oczekiwało się, Ŝe będzie jego posłuszną, oddaną towarzyszką, doglądającą domu i troszczącą się o wygodę męŜa. MąŜ zaś w zamian brał na siebie obowiązek chronienia połowicy oraz dzieci. - No i proszę, kolejny przykład pochopnego wyciągania wniosków. Po dogłębnej analizie pańskich tekstów doszłam do wniosku, Ŝe zamaryjskie małŜeństwa opierały się na wzajemnym uczuciu i powaŜaniu. - Wyłącznie bujna wyobraźnia oraz kompletny brak znajomości tematu z pierwszej ręki mogły panią doprowadzić do tak bezsensownego twierdzenia. Zamaryjskie małŜeństwa opierały się na własności, pozycji społecz-

58

59

AMANDA QUICK

INTRYGA

nej oraz trosce o interesy, czyli dokładnie na tym samym, co większość angielskich związków. - To nieprawda - oburzyła się Imogena. - Wzajemne uczucie odgrywało w zamaryjskich małŜeństwach podstawową rolę. Co w takim razie powie pan o fragmentach poezji, które odnalazł pan w ruinach biblioteki zamaryjskiej? - Doskonale, niech będzie, kilku zamaryjskich poetów naskryboliło jakieś durne, romantyczne liryki. Matthias z rozdraŜnieniem przeczesał włosy palcami. To niczego nie dowodzi. W staroŜytnej Zamarii, podobnie jak we współczesnej Anglii, małŜeństwo stanowiło transakcję handlową. - Czyli twierdzi pan, hrabio, Ŝe Zamaryjczycy nie wierzyli w potęgę miłości? - „Miłość" to ładne słówko, którym się posługuję, mając na myśli Ŝądzę, którą, w co nie wątpię, Zamaryjczycy znali doskonale. W końcu to inteligentna rasa. - Miłość to nie to samo, co Ŝądza. - AleŜ to samo, panno Waterstone. - Matthias zacisnął zęby. - Zapewniam panią. Doszedłem do tego wniosku na podstawie własnych obserwacji oraz doświadczeń. Czyli dokładnie w ten sam sposób, w jaki wyciągam wszelkie wnioski. W przeciwieństwie do innych osób. Imogena uniosła się gniewem. - Nie moŜna powiedzieć, bym nie dysponowała Ŝadnymi obserwacjami ani doświadczeniami, hrabio, a doszłam do zgoła odmiennego wniosku. - Czy to znaczy, Ŝe prowadziła pani badania na temat Ŝądzy? - spytał posyłając jej zimny uśmiech. - Zechciałaby się pani podzielić bliŜszymi szczegółami owych badań, panno Waterstone? - Nie, nie zechciałabym. To zbyt osobiste kwestie. - Zaiste. CóŜ, w takim razie pozwoli pani, Ŝe się z nią podzielę swoimi obserwacjami oraz doświadczeniami dotyczącymi miłości i poŜądania. Jestem owocem związku, który zaczął się od płomiennej, ognistej namiętności.

Kiedy jednak Ŝądze ostygły, została tylko gorycz, gniew i Ŝal. Pełne zaskoczenia współczucie nieco uciszyło wzburzone fale gniewu Imogeny. W pierwszym odruchu chciała podejść do Matthiasa, ale się zawahała. - Proszę mi darować, hrabio, nie zdawałam sobie sprawy, Ŝe to aŜ tak osobiste doświadczenie. - Niestety, dla obu stron było juŜ wtedy za późno na odwrót. - Z głosu Matthiasa zniknął Ŝar. - Moja matka spodziewała się mnie. Jej rodzina zaŜądała ślubu. Rodzina ojca chciała posagu mej matki. Istny związek pobłogosławiony w piekle. Ojciec nigdy nie darował matce. Twierdził, Ŝe podstępem zaciągnęła go przed ołtarz. Ona zaś nigdy nie wybaczyła ojcu, Ŝe ją uwiódł, a potem zwrócił się przeciwko niej. - JakimŜ koszmarnym doświadczeniem musiało być dla pana dzieciństwo. W jego oczach pojawiło się zimne rozbawienie. - Przeciwnie, panno Waterstone, uwaŜam to doświadczenie za zbawienne. Wiele z niego skorzystałem. - Nie wątpię, Ŝe to była wyjątkowo okrutna lekcja. Imogena stłumiła ukłucie bólu. Wtem zaświtała jej pewna myśl. - Wspomniał pan, hrabio, Ŝe teraz, skoro przejął pan tytuł, oczekuje się od pana małŜeństwa. Zapewne będziesz pan szukał szczęścia w swoim związku. - To nie ulega wątpliwości - oświadczył ponuro Matthias. - Zamierzam zawrzeć związek oparty na czymś znacznie trwalszym niŜ bezsensowne zauroczenie i Ŝądza. - Tak, oczywiście - bąknęła Imogena. Matthias wyjął jej z rąk połyskliwą niebieskozieloną czarę i wpatrywał się w nią z natęŜeniem. - Szukam oblubienicy obdarzonej przede wszystkim zdrowym rozsądkiem, a nie takiej, która nawbijała sobie do głowy bezsensownych wyobraŜeń z poezji miłosnej. Inteligentnej kobiety, która kieruje się rozumem i posiada rozległą wiedzę. Takiej, której honor nie pozwoli na zakochanie się w kaŜdym ciemnookim poecie, jaki pojawi się na jej drodze.

60

61

AMANDA QUICK - Rozumiem. - A mimo to nadal nie pojmowała, jak mogła aŜ tak się omylić w ocenie tego człowieka. Colchestera z Zamarii wyobraŜała sobie zawsze jako uosobienie romantycznego bohatera. Tymczasem prawdziwy Colchester okazał się obrzydliwym konserwatystą. - Nie pojmuję, jak to się stało, hrabio, ale kiedy po pana posyłałam, byłam przekonana, Ŝe wiele nas łączy. - Doprawdy? - Tak. Teraz jednak juŜ widzę, Ŝe głęboko się myliłam. Trudno o dwa bardziej odmienne charaktery niŜ nasze, prawda, hrabio? W jego oczach błysnęła ciekawość. - MoŜe. Pod pewnymi względami. - Z tego, co widzę, to pod kaŜdym moŜliwym względem. - Posłała mu wymuszony uśmiech. - Niniejszym zwalniam pana z przyrzeczenia, hrabio. - Pani daruje? - Myliłam się, oczekując, Ŝe mogę liczyć na pana w realizacji mego planu. - Imogena przypatrywała się jego smukłym palcom, które delikatnie obejmowały zamaryjską wazę. - Udało się panu mnie przekonać, Ŝe nie nadaje się pan do takich przedsięwzięć oraz Ŝe nie mam prawa Ŝądać od pana tego rodzaju przysługi. - Wydawało mi się, Ŝe jasno dałem do zrozumienia, Ŝe nie pozbędzie się mnie pani tak łatwo, panno Waterstone. - Hrabio? - Pomogę pani w jej intrydze. MoŜe nie jestem tym, za kogo mnie pani miała, panno Waterstone, lecz ogarnęło mnie nagłe pragnienie udowodnienia pani, Ŝe jestem czymś więcej niŜ byle niedołęgą. - AleŜ, hrabio, nawet mi przez myśl nie przeszło, by imputować, jakobyś był pan byle... niedo... - zaczęła przeraŜona Imogena. Unosząc dłoń przerwał jej protesty. - Jasno się pani wyraziła. UwaŜa mnie pani za człowieka wątłego ducha, lękającego się byle czego. Nie 62

INTRYGA zaprzeczam, Ŝe w pani twierdzeniu moŜe kryć się odrobina słuszności, lecz pierwej mnie piekło pochłonie, niŜ pozwolę, byś określała mnie pani mianem skończonego tchórza. - Hrabio, za nic nie określiłabym pana mianem tchórza. Tendencja do słabości nerwów to nic takiego znowu wstydliwego. Zapewne stanowi cechę rodową, podobnie jak ten siwy kosmyk. To coś, na co nie masz pan wpływu, hrabio. - Za późno, panno Waterstone. Postanowiłem, Ŝe muszę dotrzymać przysięgi złoŜonej pani stryjowi. Tylko w ten sposób zachowam resztki godności. Szczerze mówiąc, byłam przeraŜona - zwierzała się dwa dni później Imogena Horacji, gdy zmierzały dyliŜansem do Londynu. PodróŜowały we dwie, Matthias bowiem wyruszył dzień wcześniej wraz z pisemnymi instrukcjami, których udzieliła mu Imogena. - Robi to tylko po to, by udowodnić, Ŝe nie brak mu odwagi. Lękam się, Ŝe uraziłam jego dumę. Nie miałam tego zamiaru, ale sama wiesz, jak to ze mną bywa, kiedy na czymś szczególnie mi zaleŜy. - Nie przejmowałabym się zbytnio dumą Colchestera - odparła kąśliwie Horacja. - Pyszałkowatości ma dość, wystarczy mu na całe Ŝycie. - śałuję, Ŝe nie mogę w to uwierzyć, jestem bowiem przekonana, Ŝe to człowiek o wyjątkowo delikatnych nerwach. - Delikatnych nerwach? Colchester? - Język mnie rozbolał od perswadowania mu, by dał sprawie pokój, a jak sama widzisz, nic nie wskórałam. - Najwyraźniej wygląda na to, Ŝe Colchester zamierza ci pomóc. Ciekawa jestem, o co moŜe mu chodzić. - JuŜ ci mówiłam. Chce dowieść, Ŝe jest człowiekiem czynu. A nawet ślepy by zauwaŜył, Ŝe nim nie jest. - Hmmmm... - Horacja poprawiła fałdy sukni podróŜnej i oparła się na poduszkach. Popatrzyła na bratanicę w zadumie. - Od początku mówiłam ci, Ŝe plan jest 63

AMANDA QUICK

INTRYGA

wyjątkowo niebezpieczny, poniewaŜ lękałam się reakcji Vannecka. Teraz jednak jestem przekonana, Ŝe zaangaŜowanie weń Colchestera dodatkowo pogorszyło sprawę. - On nie jest niebezpieczny. - Imogena zmarszczyła nos. - I prawdziwa szkoda. Mniej bym się niepokoiła. Tymczasem okazuje się, Ŝe oprócz dopracowywania szczegółów planu będę jeszcze miała na głowie pilnowanie Colchestera. Muszę go strzec, by w swoim zapale, próbując przekonać mnie o swej odwadze, nie wpakował się w jakieś tarapaty. Horacja spojrzała na nią spod oka. - Zamierzasz strzec Colchestera? - Przynajmniej tyle mogę zrobić w tej sytuacji. - Imogena ponuro wyglądała przez okno. - Zupełnie kogoś innego się spodziewałam, ciociu. - Ciągle to powtarzasz. Przyznaj uczciwie, Imogeno, swoje oczekiwania zbudowałaś na marzeniach, usnutych z ułudy i wyobraŜeń. - To nieprawda. Sąd o charakterze hrabiego wydałam na podstawie jego artykułów w „Przeglądzie Zamaryjskim". Co tylko dowodzi, Ŝe nie naleŜy zbytnio dawać wiary słowu pisanemu. Horacja zerknęła na bratanicę znad binokli. - Moja droga, nie masz pojęcia o Colchesterze. Próbowałam ci wytłumaczyć, Ŝe przed dziesięciu laty, gdy liczył sobie jakieś dwadzieścia wiosen, jego reputacja została ustalona raz na zawsze. Wiem, Ŝe mi nie uwierzysz, lecz prawda wygląda tak, Ŝe uwaŜano go za wyjątkowo niebezpiecznego i bezwzględnego. Imogena się skrzywiła. - Bzdury. KaŜdy, kto spędzi w jego towarzystwie choćby pięć minut, nie będzie miał cienia wątpliwości, Ŝe owa opinia pozostaje bez najmniejszego związku z jego prawdziwą naturą. Zapewne padł ofiarą złośliwych plotek, podobnie jak ja trzy lata temu. - Wygląda na to, Ŝe całkowicie cię o tym przekonał mruknęła Horacja. - Ciekawa jestem, w jakim celu.

- Zanosi się na to, Ŝe muszę się pogodzić z jego kompanią. - Imogena poddała się losowi. Niewątpliwie okaŜe się, Ŝe więcej będzie z niego kłopotu niŜ korzyści. - Nie dziwiłabym się, gdyby się okazało, Ŝe w tym momencie Colchester myśli dokładnie to samo, moja droga. Imogena nie odpowiedziała. Uwagę znów zwróciła na zmieniający się krajobraz za oknem dyliŜansu. W pamięci oŜyły fragmenty snu, z którego przebudziła się w środku nocy. JuŜ od kilku tygodni nękały ją podobne majaki, lecz wczorajszy był najwyraźniejszy, najgłębiej ją poruszył. Śniło jej się, Ŝe stoi w bibliotece w rezydencji stryja Selwyna. Wybiła północ. Blada poświata księŜyca zaglądała przez okna. Pokój i jego ponure wnętrze tonęło w mroku. Wolno się obróciła, rozglądając za męŜczyzną, który nie miała co do tego wątpliwości - gdzieś tutaj się krył. Nie widziała go. Nie mogła dostrzec chociaŜby jego cienia. Ale czuła jego obecność. Czekał, spowity w najgłębszy mrok. Coś albo ktoś poruszyło się w najciemniejszym kącie biblioteki. Z drŜeniem patrzyła, jak jakaś postać wynurza się z mroku i wolno zmierza w jej stronę. Twarz męŜczyzny tonęła w cieniu, ale gdy przechodził przez smugę księŜycowej poświaty, zauwaŜyła błysk srebra w jego włosach. Zamaris, władca nocy. PotęŜny, uwodzicielski. I bardzo niebezpieczny. ZbliŜył się z wyciągniętą ręką. Nie Zamaris, uświadomiła sobie. Colchester. NiemoŜliwe. Lecz z jakichś niepojętych przyczyn nie mogła oddzielić ich dwóch. Colchester i Zamaris zlali się w jedną osobę, ducha nocy. Spojrzała na rękę, którą wyciągał w jej stronę, i zobaczyła krew spływającą z długich, smukłych palców.

64

65

AMANDA QUICK

INTRYGA

Gorzko poŜałuję, Ŝe dałem się wciągnąć pannie Imogenie Waterstone, powtórzył sobie po raz nie wiadomo który, od chwili powrotu do Londynu Matthias. JuŜ teraz obróciła wniwecz jego zdolność koncentracji. OdłoŜył pióro i niewidzącym wzrokiem zapatrzył się w sporządzane właśnie notatki, które miały mu posłuŜyć jako podstawa do kolejnego artykułu do „Przeglądu". Do tej pory udało mu się zapełnić niecałe pół strony spekulacjami na temat zamaryjskich obrzędów. Bez przerwy rozpraszały go myśli o bliskim przyjeździe Imogeny do stolicy. Ona i Horacja miały dotrzeć tu dzisiaj. Niewątpliwie Imogena natychmiast przystąpi do wprowadzania w Ŝycie swego szaleńczego, bezsensownego planu. Potrzebowała tylko kilku zaproszeń na właściwe rauty i bale. A Horacja wyglądała na spokojną, Ŝe je otrzyma. Matthias wstał z krzesła i obszedł obszerne mahoniowe biurko. Zatrzymał się przed kominkiem, czując narastający, nękający go niepokój, który dawał mu się we znaki od przyjazdu do Londynu. Zachował się jak głupiec, dając się wciągnąć Imogenie w tę jej idiotyczną intrygę. Jedynym jasnym punktem, rozświetlającym ponure wizje Matthiasa, było przekonanie, Ŝe plan i tak się nie powiedzie. Niestety, nim do tego dojdzie, nim Imogena zgodzi się darować sobie swój wielki plan zemsty, zapewne czeka go wiele ogromnie męczących chwil, Z niechęcią pomyślał, Ŝe do niego właśnie będzie naleŜało wyciąganie dziewczyny z opałów, póki w końcu nie przyzna się do klęski. Uparła się wkroczyć na ścieŜkę wybrukowaną groźbą skandalu i niebezpieczeństwami. Matthias po raz kolejny rozwaŜył jej plan, usiłując zachować obiektywizm. Nie wierzył, by Vanneck zabił Ŝonę. Baron był chytrym, pozbawionym uczuć i zasad draniem, który cieszył się nieprzyjemną opinią w burdelach i domach gry, ale mimo to, zdaniem Matthiasa, morderstwo do niego nie pasowało. Uwiedzenie z premedytacją nie-

winnej, naiwnej panny takiej jak Imogena bardziej leŜałoby w jego stylu. Matthias poczuł, jak pięści same mu się zaciskają. Przymknął oczy, przypominając sobie reakcję Imogeny, kiedy wziął ją w ramiona. Zalała go fala rozkosznego Ŝaru, budząc ogień, który drzemał w jego lędźwiach od wyjazdu z Upper Stickleford. Matthias nie pamiętał, kiedy ostatni raz pocałunek kobiety wywarł na nim tak długotrwałe wraŜenie. Próbował stłumić pragnienie, które w nim zapłonęło. A gdy to mu się nie udało, wyobraził sobie Imogenę z Vanneckiem w sypialni nad salą balową Sandownów. Natychmiast poczuł w lędźwiach mróz. Matthias wiedział, na co się zanosi, i czuł niepokój, jakiego nie zaznał juŜ od bardzo dawna. Chciał Imogeny wyłącznie dla siebie. Wystarczyło, Ŝe pomyślał o dziewczynie w objęciu tego uwodziciela, Vannecka, a miał ochotę zabić. Głęboko wciągnął powietrze, zapatrzył się w ogień na kominku i wywołał duchy przeszłości. Czekały juŜ na niego, jak zawsze gotowe, wyciągając po niego ramiona, jakby chciały wciągnąć go w płomienie. I ileŜ ich, u licha, było. Miał dziesięć lat, kiedy jego ojciec, Thomas, po raz ostatni pędził przez dom niczym rozjuszony bawół, wrzeszcząc na Elizabeth, która jak zwykle tonęła we łzach. Matthias obserwował tę ostatnią walkę przez słupki balustrady. Świadomość niemoŜności zatrzymania tych przeraŜających słów ani zahamowania powodzi matczynych łez sprawiała, Ŝe trzęsły mu się ręce. Chciał uciec i gdzieś się schronić. Tymczasem jednak zmusił się, by patrzeć, jak ojciec, którego nigdy nie zadowoliło nic, co syn zrobił, walczył z matką, której Matthias nigdy nie zdołał pocieszyć. Wielokrotnie słyszał te same okropne oskarŜenia, którymi obrzucali się rodzice, ale wtedy po raz pierwszy w pełni je zrozumiał.

66

67

AMANDA QUICK Choć minęło tyle lat, te słowa ciągle Ŝyły w jego pamięci. - Złapałaś mnie, ty chytra, zimna suko! - wykrzykiwał Thomas Ŝonie prosto w twarz, stojąc w głównym holu. PosłuŜyłaś się swoim ciałem, by mnie uwieść, i z premedytacją zaszłaś w ciąŜę. - Zapewniałeś, Ŝe mnie kochasz! - odparowała Elizabeth. - Byłam niewinna, lecz ty bez cienia skrupułów zaciągnąłeś mnie do łóŜka. - Oszukałaś mnie. Twierdziłaś, Ŝe wiesz, jak się zabezpieczyć przed ciąŜą. Niech cię piekło pochłonie, nigdy nie zamierzałem się z tobą Ŝenić. To była tylko przelotna chuć. Do dziwki nie czułbym więcej. - Mówiłeś o miłości - zawodziła Elizabeth. - Phi. Mam juŜ dość tego pustego małŜeństwa. Chciałaś tytułu, no to go masz, ale, na Boga, Elizabeth, to wszystko, co ode mnie wyciągniesz. - Nie moŜesz mnie rzucić, Thomasie. - Nie mam prawnych podstaw, by się ciebie pozbyć. O rozwodzie nie moŜe być mowy. Ale nie dam się skazać na Ŝycie w nieszczęściu. Raduj się tytułem, który zdobyłaś, posługując się ciałem. Zachowasz ten dom, wyznaczę ci pensję, ale nigdy więcej nie przestąpię jego progu. Zamieszkam na stałe w Londynie. Jeśli będziesz miała do mnie jakąś naprawdę waŜną, nie cierpiącą zwłoki sprawę, zwróć się do moich prawników. - A co z Matthiasem? - spytała z bólem Elizabeth. -To twój syn i dziedzic. - To ty tak twierdzisz - bezlitośnie odparł Thomas. Wcale nie wiem, czy nie spałaś z połową członków mego klubu. - To twój syn, ty przeklęty łajdaku. W świetle prawa nie moŜesz temu zaprzeczyć. - I doskonale zdaję sobie z tego sprawę, pani. Lecz nadejdzie dzień, kiedy wreszcie się przekonam, na ile mnie oszukałaś. W wieku dwudziestu lat u kaŜdego męŜczyzny z mego rodu we włosach pojawia się siwy kosmyk. 68

INTRYGA - Tak teŜ się stanie z Matthiasem. Sam zobaczysz. A w oczekiwaniu na tę chwilę nie moŜesz go ignorować. - Wypełnię swoje obowiązki względem niego - zapewnił Thomas. - JuŜ dawno powinno się go było wysłać do szkól. Jeśli dalej będzie tkwił w domu, tak go zalejesz tymi swoimi przeklętymi łzami, tak go będziesz trzymać przy swojej spódnicy, Ŝe nigdy nie wyrośnie na prawdziwego męŜczyznę. - Nie moŜesz go wysłać. Tylko on mi pozostał. Nie dopuszczę do tego. - Nie masz wyboru, pani - uciął Thomas. - Wszystko juŜ ustaliłem. Guwerner został zwolniony. Przy odrobinie szczęścia Eton albo Oksford naprawi szkody, które próbowałaś uczynić. Szkoła nie okazała się taka straszna. Po dziesięciu latach próŜnych wysiłków zmierzających do przypodobania się ojcu Matthias nie ustał w swoich staraniach. Całkowicie pochłonęła go nauka. Thomas nie zwracał szczególnej uwagi na osiągnięcia syna. Lecz w tamtym okresie i tak przydarzyło się coś wyjątkowego. W przeciwieństwie do większości kolegów, Matthiasa naprawdę zafascynowało odczytywanie klasycznych tekstów stanowiących podstawę zdobywanej wiedzy. RównieŜ gdy dorósł, nie przestały go frapować, ciągnęły go z niewytłumaczalną siłą. Wyczuwał jakieś tajemnice ukryte w głębi jego duszy. Długie, melancholijne listy matki przynosiły kolejne wyrzekania na egoizm i bezwzględność ojca, opowieści o planowanych przyjęciach oraz jej chorobach. Matthias wzdrygał się na samą myśl o wyjazdach do domu w czasie przerwy semestralnej, lecz robił to, gdyŜ uwaŜał to za swój obowiązek. Minęło parę lat i poznał matkę na tyle, by uświadomić sobie, Ŝe między przyjęciami podnosiła się na duchu coraz większymi ilościami wina i laudanum. Listy od ojca przychodziły rzadko. Zwykle Thomas narzekał w nich na wysokie koszta nauki syna albo

69

AMANDA QUICK długo i z gniewem rozpisywał się na temat ciągłych awantur o pieniądze, jakie przez prawników urządza mu Ŝona. Kiedy Matthias miał czternaście lat, któregoś zimowego wieczoru Elizabeth utopiła się w stawie w ich majątku. SłuŜba powiedziała, Ŝe tego dnia przy kolacji pani hojnie raczyła się winem, a potem jeszcze wychyliła parę kieliszków koniaku. Następnie oświadczyła, Ŝe ma ochotę na spacer. Śmierć uznano za wypadek, ale Matthias czasem zastanawiał się, czy matka nie popełniła samobójstwa. Tak czy owak, po kres swoich dni będzie dźwigał cięŜar winy za to, Ŝe go tam nie było i jej nie ocalił. Matka by sobie tego Ŝyczyła, pomyślał, uśmiechając się krzywo. Ciągle jeszcze widział ojca, stojącego naprzeciwko niego nad grobem Elizabeth. Była to pamiętna chwila, i to z wielu powodów. Między innymi dlatego, Ŝe Matthias po raz pierwszy złoŜył sobie wtedy uroczystą obietnicę. Patrzył w twarz ojca i w duchu poprzysiągł, Ŝe juŜ nigdy więcej nie będzie się starał mu przypodobać. Gdzieś w głębi duszy pojawił się wtedy chłód. Nigdy juŜ nie zniknął. Thomas nie miał pojęcia o uczuciach syna. Zaraz po ceremonii wziął go na bok i radośnie obwieścił, Ŝe zamierza powtórnie się oŜenić. Ulga Thomasa, Ŝe wreszcie uwolnił się do Elizabeth, i nastrój radosnego wyczekiwania przed rychłym oŜenkiem ostro kontrastowały z otaczającym ich kolorem Ŝałoby. - Nazywa się Charlotta Poole, Matthiasie. Jest śliczna, czarująca i czysta. Prawdziwe uosobienie cnót kobiecych. Przyniesie mi szczęście, jakiego nigdy nie zaznałem. - To dla ciebie prawdziwa radość, ojcze. - Matthias wykręcił się na pięcie i odszedł od grobu matki. JuŜ wtedy wiedział, Ŝe jej duch będzie za nim kroczył. W rok po ślubie hrabiego z Charlotta chłopiec otrzymał list, w którym ojciec zawiadamiał go o przyjściu na świat córki, Patrycji. Matthias uwaŜnie przestudiował 70

INTRYGA radosne, pełne euforii słowa ojca, w których opisywał „głęboki, nieustający afekt", jakim obdarza niemowlę i jego matkę. Skończywszy lekturę, chłopak cisnął kartkę do paleniska. Kiedy wpatrywał się w płomienie pochłaniające list, wydawało mu się, Ŝe dostrzega w nich ducha matki. Okazało się, Ŝe to był dopiero pierwszy z wielu duchów. Siwy kosmyk pojawił się we włosach Matthiasa niemal z dnia na dzień. Thomas zaczął przysyłać coraz bardziej naglące listy, zapraszając, by syn odwiedził swą nową rodzinę. Matthias je ignorował. Do czasu ukończenia edukacji Matthias zgłębił tajniki greki, łaciny, gier hazardowych oraz wista. Regularnym podróŜom z przyjaciółmi do Londynu zawdzięczał bliską znajomość z większością domów gier oraz ze zbiorami British Museum. Właśnie w muzeum po raz pierwszy natknął się na wzmianki o zaginionym królestwie Zamarii. RównieŜ tam poznał George'a Rutledge'a, powszechnie cenionego wykładowcę i znawcę staroŜytności. Rutledge zaprosił Matthiasa do korzystania ze swojej prywatnej biblioteki. Imponujące zbiory zawierały kolejne dowody na istnienie zaginionej wyspy. Rutledge z podobnym jak Matthias zapałem myślał o moŜliwości odkrycia Zamarii. Jedyny problem stanowiło znalezienie funduszy na ekspedycję. Matthias uporał się z nim w wyjątkowy sposób, który oburzył cały wielki świat i wzbudził wściekłość jego ojca. Otworzył dom gry. Kolejne lata po odkryciu Zamarii przynosiły następne listy od hrabiego Colchester, który wielokrotnie zapraszał syna, by zechciał odwiedzić rodzinę w ich majątku na wsi. Matthias grzecznie odmawiał. Udało mu się uniknąć spotkania z macochą i przyrodnią siostrą. Parę miesięcy temu, kiedy wracał z Zamarii do Anglii, Thomas i Charlotta zginęli w wypadku. W kraju Matthias znalazł się kilka tygodni po pogrzebie. Bezpośred71

AMANDA QUICK nio po ceremonii Patrycja przeniosła się do wuja, krewnego matki. Po powrocie do Londynu Matthias dowiedział się, ze został hrabią, a takŜe wszedł w posiadanie kolejnych kilku duchów.

Jeśli sprawy wymkną się spod kontroli, wykorzystam swoją tajną broń, obiecywał sobie w duchu Matthias we wtorkowy wieczór, wchodząc do jasno oświetlonej sali balowej. Zawsze przecieŜ, jeśli Imogena wcieli swój pomysł w Ŝycie, moŜe zrujnować jej plany, jasno dając do zrozumienia Vanneckowi i całemu towarzystwu, Ŝe domniemana mapa stryja Selwyna to oszustwo. Niewątpliwie wiąŜe się to z ryzykiem. Nikt mu nie zagwarantuje, Ŝe ta taktyka okaŜe się skuteczna. W końcu ma do czynienia z I. A. Stone'em. Co prawda Imogena chciała utrzymać w tajemnicy swoją toŜsamość, lecz mogła dowolnie cytować opinie tego cenionego znawcy przedmiotu. Jeśli I A Stone, który posiadł liczne grono wielbicieli, szanujących jego poglądy, publicznie oświadczy, Ŝe uwaŜa mapę za prawdziwą, Vanneck moŜe, mimo ostrzeŜeń Matthiasa, dać się skusić. Zbyt wiele osób z wielkiego świata tylko czyhało na okazję, by wytknąć Matthiasowi błąd. KrąŜąc po obszernej sali udawał, Ŝe nie zauwaŜa nieufnych spojrzeń, zerknięć spod oka. Nie reagował na szeptane komentarze, które wywołało jego przybycie. Bezwzględny Colchester. Do tej pory towarzyszyła mu zła reputacja, jaką zdobył dziesięć lat temu. Zresztą, nigdy nawet nie starał się jej 73

AMANDA QUICK

INTRYGA

zmienić. Miał waŜniejsze sprawy na głowie. Zaginiona Zamaria pochłaniała wszystkie jego myśli i siły. A przynajmniej do chwili, dopóki Imogena Waterstone nie wciągnęła go w ten swój szaleńczy plan. Matthias, jeśli tylko mógł, starał się unikać wielkiego świata. Nie ukrywał pogardy dla frywolności i złośliwych plotek, które zdawały się stanowić jedyny cel Ŝycia tych ludzi. Dlatego teŜ towarzystwo uznawało go za wielce pociągającego. Chłodnym skinieniem głowy przywitał znajomego, po czym wziął z tacy kieliszek szampana. Oparł się o jedną z niewyobraŜalnie przeładowanych złoconych kolumn ozdabiających salę balową i wyciągnął z kieszeni zegarek. Dochodziła jedenasta. Za chwilę podnosimy kurtynę. W bardzo szczegółowej instrukcji, którą otrzymał z samego rana, Imogena opisała jego rolę podczas dzisiejszego przedstawienia. Co więcej, posunęła się nawet do tego, Ŝe dołączyła skrypt rozmowy, jaką mieli usłyszeć zgromadzeni na sali goście. Kazała mu się zachowywać, jakby spotkali się pierwszy raz w Ŝyciu. Przelotnie rzuciwszy okiem na bezsensowne zdania ich pierwszego dialogu, których miał się nauczyć na pamięć, Matthias wrzucił kartki do ognia. On nie był Edmundem Keanem, a sala balowa hrabiny Blunt to nie Ŝaden podrzędny teatr. A mimo to stawił się na scenie. I był podekscytowany, choć sam nie chciał się do tego przyznać. Intryga Imogeny była bezsensowna, idiotyczna, zgoła dziwaczna. Jeszcze gorzko poŜałuje, Ŝe zgodził się wziąć w niej udział, a jednak nie mógł zaprzeczyć, Ŝe czuje pewne podniecenie. Uświadomił sobie, Ŝe w ciągu tych kilku dni znajomości z panną Waterstone nieustannie odkrywa w sobie jakieś nieznane uczucia: od niedowierzania po niepokojąco silne pragnienie. A oprócz tego rozdraŜnienie, zdumienie, rozbawienie, jednym słowem o wiele więcej doznań niŜ te, z którymi musiał się borykać w ciągu

ostatnich dziesięciu lat Ta panna jest wyjątkowo niebezpieczna. - Witaj, Colchester, co za niespodzianka. Widocznie hrabina Blunt zaplanowała coś niezwykłego na dzisiejszy wieczór. Bo nie wyobraŜam sobie innego powodu, dla którego raczyłbyś przyjąć zaproszenie. Na dźwięk znajomego gardłowego głosu Matthias obejrzał się i zerknął na kobietę, która wyrosła u jego boku. Lekko skinął głową. - Selena. - Uniósł kieliszek w geście toastu. - Moje gratulacje. Jak zwykle zdumiewająco piękna. - Wielkie dzięki, hrabio. Staram się, jak mogę. - A w twoim przypadku, zawsze z powodzeniem. Nawet jeśli Selena, baronowa Lyndhurst, wyczuła kpinę w jego głosie, nie dała tego po sobie poznać. Posłała mu tylko lekki, chłodny uśmiech, z jakim przyjmuje się prawdy oczywiste. Rzeczywiście była zdumiewająco piękna. Wszyscy w stolicy to przyznawali. ZbliŜała się do trzydziestki. Cztery lata temu, po śmierci podstarzałego małŜonka, przeniosła się do stolicy. Nie wykazywała zainteresowania powtórnym wyjściem za mąŜ, choć jej nazwisko od czasu do czasu, zawsze bardzo dyskretnie, łączono z niektórymi panami z wielkiego świata. Piękna, interesująca, mądra, nie zamierzała rezygnować z wyjątkowej wolności, jaką mogła się cieszyć jako bogata wdowa. Selena naleŜała do Towarzystwa Zamaryjskiego, lecz, zdaniem Matthiasa, jej fascynacja staroŜytnością nie potrwa długo. Oczywiście, była na tyle inteligentna, by studiować ten temat, ale, podobnie jak u większości członków, bodźcem do wstąpienia do Towarzystwa stała się moda, nie zaś szczere zainteresowanie staroŜytną Zamaria. Kiedy Zamaria przestanie ją bawić, poszuka sobie innej rozrywki. Jasne złociste loki, błękitne oczy i silna tendencja do faworyzowania błękitu w strojach zyskały jej przydomek Anioła. Młodzi paniczykowie wypisywali ody do jej „niebiańskości" i „zwiewności". Starsi, bardziej ze-

74

75

AMANDA QUICK

INTRYGA

psuci, skupiali swe wysiłki na próbach zaciągnięcia jej do łoŜa. Z tego, co Matthias słyszał, kilku się to udało. Selena okazała się ogromnie wybredna w wyborze kochanków. Instynkt podpowiadał mu, Ŝe naleŜy do tego rodzaju kobiet, których wdzięki i uroda budzą namiętność w innych, ale które same nie ulegają porywom serca. Dziś jak zwykle była ubrana na niebiesko w obszytą złotym haftem suknię, śmiało odsłaniającą biały jak śnieg biust Delikatne nici połyskiwały w świetle kandelabrów. Złoto migotało teŜ i w jej włosach. Dłonie oblekały długie błękitne rękawiczki. Stopy ozdabiały niebieskie atłasowe pantofelki. Anioł jak z obrazka - pomyślał Matthias, zastanawiając się, gdzie się podziały jej skrzydła. Na moment przed oczami zamajaczyły mu ciemne włosy Imogeny i jej przejrzyste niebieskozielone oczy. U Imogeny Waterstone na próŜno by szukać zwiewności. Była Ŝywa, bystra, inteligentna. Zupełne przeciwieństwo tamtej. Namiętność, jaką by wzbudziła, z pewnością stanowiłaby coś bardzo rzeczywistego, a nie wykreowaną imitację uczuć. Niczym błyskawica przemknęło mu przez pamięć wspomnienie ich pocałunku. - No więc, Colchester, powiedz, co cię tu dziś sprowadziło. - Selena rozejrzała się po sali. - Czy to prawda, Ŝe postanowiłeś spełnić swe obowiązki, skoro juŜ przeszedł na ciebie tytuł? CzyŜbyś zjawił się w stolicy w poszukiwaniu Ŝony? - Tak głosi plotka? - W tym momencie ta właśnie teoria zyskała sobie najwięcej zwolenników - przyznała. - Powiedz, upatrzyłeś juŜ sobie jakąś młodą damę wśród tych panien? - A jeśli tak? Selena wybuchnęła śmiechem, który przypominał dźwięczenie kryształowych dzwonków. - Jeśli naprawdę szukasz pan odpowiedniej kandydatki na Ŝonę, mogę ci się okazać przydatna. - A w jakiŜ to sposób?

- Przedstawiając ci właściwe panny, to jasne. MoŜe obiło ci się o uszy, Ŝe dla zabawy stworzyłam mały salonik. Dwa razy w tygodniu spotykamy się u mnie, byzgłębiać tajniki staroŜytnej Zamarii. Zapraszam do sie bie wyłącznie młode damy z najlepszych rodzin. Po wiedz mi, jakie warunki powinna spełnić twoja wybranka: uroda, pochodzenie, wiek i posag, a ja juŜ wybiorę jedną czy dwie w sam raz na twój gust. Matthias uśmiechnął się bez rozbawienia. - Mówisz tak, jakbyś prowadziła licytacje u Tattersala, Seleno. - Wybór Ŝony niewiele się róŜni od wyboru szlachetnego rumaka, nie przyznasz, hrabio? - Nie mogę się wypowiadać na ten temat. - Matthias wziął od słuŜącego kieliszek szampana i podał hrabinie. - Nigdy przez to nie przeszedłem. Opowiedz mi o tym swoim zamaryjskim salonie, Seleno. To zupełnie nie w twoim stylu. CóŜ zabawnego moŜe być w podejmowaniu u siebie dwa razy w tygodniu grupki młodych panien? Oczy Seleny błysnęły nad brzegiem kieliszka. - A nie przyszło ci na myśl, Ŝe po prostu moŜe mnie bawić wprowadzanie innych w tajniki staroŜytnej Zamarii? - Nie - odparł wprost. - Podejrzewam raczej, Ŝe przekonałaś się, Ŝe naiwne panienki stanowią doskonałe źródło najświeŜszych plotek z najlepszych rodzin arystokracji. - Oczywiście, jestem zdruzgotana twoim niskim mniemaniem o mej osobie. - Nie bierz sobie tego do serca, Seleno. Mam niskie mniemanie o większości gierek naszego towarzystwa. - Kto jak kto, ale ty, Colchester, nie masz prawa tego krytykować. Zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę, Ŝe zaledwie kilka lat temu załoŜyłeś dom gry, by pozbawić szlachetnie urodzonych panów ich majątków. - Selena roześmiała się cicho. -I pomyśleć, Ŝe teraz ty oskarŜasz mnie o jakieś gierki. Pańska wizja rozrywek, hrabio, zapiera dech w piersiach.

76

77

AMANDA QUICK

INTRYGA

śaden męŜczyzna nie przegrał całego swego majątku przy stoliku w Straceńcu, pomyślał Matthias. JuŜ on tego dopilnował. Ale nie widział powodów, dla których musiałby to tłumaczyć Selenie. Zresztą i tak zapewne by mu nie uwierzyła. Zwłaszcza Ŝe w całym wielkim świecie nikt w to nie wierzył. Do tej pory uparcie krąŜyły plotki, jakoby w czasach, gdy był właścicielem Straceńca, pozbawił fortuny wielu arystokratów. Ostatnio szukam nieco innych rozrywek. - Matthias rozejrzał się po sali za Imogeną. Powinna juŜ się tu kręcić. - Szukasz kogoś? - spytała Selena. - Chyba powinnam cię ostrzec, Ŝe wśród gości zauwaŜyłam teŜ Teodozję Slott. Matthias stłumił jęk i odezwał się obojętnie: - Tak? - Kiedyś w końcu będziesz musiał mi opowiedzieć, co tak naprawdę się wydarzyło, Ŝe zastrzeliłeś jej kochanka w czasie owego spotkania o świcie. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - gładko wykręcił się Matthias. Dam Imogenie jeszcze kwadrans, postanowił, a jeśli do tej pory się nie zjawi, będzie musiała sobie radzić sama. Ledwo jednak o tym pomyślał, czym prędzej zmienił zdanie. Na samą myśl o Imogenie, która będzie sobie radzić sama, krew mu krzepła w Ŝyłach. Selena zerknęła na niego zaintrygowana. - Nadal nie chcesz mówić o tym pojedynku, choć minęło juŜ siedem lat? Co za rozczarowanie. ChociaŜ, z drugiej strony, nie jestem tym zbytnio zaskoczona. Słyniesz z tego, Ŝe rozmawiasz wyłącznie o staroŜytnej Zamarli. - Niewiele jest w towarzystwie tematów wartych dłuŜszej rozmowy. - Obawiam się, Ŝe jesteś odrobinę cyniczny, hrabio. Selena urwała, bo na drugim końcu sali zrobiło się zamieszanie. - No, no. Zdaje się, Ŝe nie jesteś jedyną interesującą osobą, jaka się tu dziś pojawiła.

Matthias poszedł za wzrokiem Seleny. Tak, przez salę przebiegł ten charakterystyczny szmer zaintrygowanych, niecierpliwych rozmów. OŜywienie gości przywodziło mu na myśl atmosferę przed łowami, kiedy lada chwila ma się spuścić ze smyczy psy gończe. W powietrzu wisiał zapach krwi. W fali rozmów, która niosła się po sali, powtarzało się jedno imię. Matthias usłyszał je, gdy fala dotarła i do jego miejsca. - Nieskromna Imogena. Córka Waterstone'a. Pamiętasz ją, moja droga? - Nie znam szczegółów. W końcu minęły trzy lata. Sprawę zatuszowano dzięki powiązaniom rodziny z markizem Blanchfordem. Zdaje się, Ŝe po śmierci stryja odziedziczyła niezły mająteczek. - Jej nazwisko w wyjątkowo niemiły sposób łączono z Vanneckiem. Nakryto ich razem w sypialni Sandownów, pamiętasz? Po tej historii Ŝona Vannecka popełniła samobójstwo. - Zaiste. A pannę nadal przyjmuje się w świecie? - Nieskromna Imogena jest ogromnie zabawna, moja droga. A jej ciotka jest krewną Blanchforda. Selena zatrzepotała niebiesko-złotym wachlarzem. - Nieskromna Imogena. Prawie zapomniałam o jej istnieniu. CóŜ, to z pewnością będzie wyjątkowo zabawne, hrabio. - Tak pani sądzisz? - O, tak. Trzy lata temu, kiedy narobiło się wokół niej tyle szumu, nie było cię w stolicy. Prawdziwy z niej oryginał. To i tak łagodnie powiedziane. Sawantka. - Uśmiechnęła się. - Tobie będzie odpowiadać, Colchester. Szaleje za wszystkim, co ma związek ze staroŜytną Zamarią. - Doprawdy? - Jeśli dobrze pamiętam, nie miała za grosz gustu ani wyczucia smaku. Ciekawa jestem, czy nauczyła się wreszcie tańczyć walca. Matthias zerknął na nią z ukosa. - Dobrze ją znałaś?

78

79

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Wszyscy ją znali po tej historii z Vanneckiem. O niczym innym się wtedy nie mówiło. Nie widzę jej z tego miejsca. Ty jesteś wyŜszy. Spójrz, czy jej nie dostrzeŜesz nad głowami gości? - Tak - odparł cicho Matthias. - Widzę ją wyraźnie. Z mieszanymi uczuciami: fascynacją i pełnym rozbawienia szacunkiem obserwował, jak Imogena idzie przez tłum. NiezaleŜnie od tego, czy planowała to wcześniej czy nie, zrobiła prawdziwe wejście. Miała na sobie opiętą na górze suknię w kolorze zieleni zamaryjskiej. Sam odcień nie zwracał aŜ tak uwagi, w końcu był w tym sezonie ogromnie modny. Tym jednak, co odróŜniało strój dziewczyny i kazało jeszcze raz na nią spojrzeć, był wzór delfinów i muszli, który otaczał głęboki dekolt, a potem pojawiał się na spódnicy. Matthias uśmiechnął się pod wąsem. Ten wzór niewątpliwie odwoływał się do ulubionego motywu sztuki zamaryjskiej, lecz delfiny i muszle na sukni balowej wyglądały dziwnie. Na głowie Imogena miała spory turban w tym samym kolorze co suknia; spod niego wymykały się niesforne loki. Nadawał się raczej dla matrony, a nie dla młodej kobiety. Na przodzie owego imponującego przykrycia głowy królowała złota spinka w kształcie delfina. Horacja, wspaniale się prezentująca w srebrzystej sukni z damasceńskiego jedwabiu, ani na krok nie odstępowała bratanicy. Parę binokli zastąpiła wytwornym lornionem. Matthias ukrył uśmiech, kiedy przyglądał się, jak Imogena sunie przez tłum. Nie dreptała drobnymi, leciutkimi kroczkami, jak to z upodobaniem czyniły. Poruszała się pewnie i energicznie. Przypatrując się jej, Matthias poczuł, Ŝe wszystkie jego zmysły się zaostrzyły. W nozdrza uderzył go zapach kwiatów, wpadający przez otwarte drzwi na taras. Świece w kryształowych świecznikach nagle zapłonęły nieco mocniej. Szmer rozmów stał się wyraźniejszy niŜ przed zaledwie chwilą. KaŜdy zaś męŜczyzna w tłumie nagle

wydał mu się drapieŜnikiem czyhającym na ofiarę. Matthias zdawał sobie sprawę, Ŝe to odczucie nie jest tylko wynikiem wybujałej wyobraźni. - Ciekawe, czy liczy na to, Ŝe znajdzie męŜa - zastanawiała się na głos Selena. - MoŜe ciotka jakoś jej wmówiła, Ŝe odziedziczony majątek skusi jakiegoś zdesperowanego szlachcica do oświadczyn. Czego, zresztą, nie da się wykluczyć. Matthias tak mocno zacisnął zęby, Ŝe omal głośno nimi nie zazgrzytał. Imogena musiała sobie zdawać sprawę, Ŝe skandal sprzed trzech lat zostanie wskrzeszony w ciągu zaledwie kilku minut. Odległe powiązania rodzinne Waterstone'ów z markizem Blanchfordem mogły załatwić jej powrót do wielkiego świata, lecz nic nie zdoła powstrzymać tych ludzi przed plotkami. Ich szepty musiały juŜ do niej dotrzeć, tak samo jak dotarły do niego. Spojrzał na nią uwaŜnie. Z tej odległości nie wyglądała na poruszoną oŜywionymi rozmowami, jakie się wokół niej toczyły, co tylko potwierdzało jego domysły, Ŝe mało co moŜe zbić Imogenę z tropu. Z coraz większym podziwem obserwował, jak obie z Horacją torują sobie drogę wśród gości. Doskonale wiedział, co to znaczy wkroczyć na salę i słyszeć nieprzyjemny epitet przy swoim nazwisku. Zniesienie tego wymaga nie lada odwagi. Jak, u licha, zdoła w takim razie wybić jej z głowy ten bezsensowny plan, skoro ta dziewczyna ma taki tupet? - zastanawiał się w duchu. - Colchester? Matthias otrząsnął się z zadumy i spojrzał na Selenę, która przypatrywała mu się z dziwnym wyrazem twarzy. - Przepraszam, nie dosłyszałem. Co mówiłaś? - Pytałam, czy nic cię nie boli. - Boli? AleŜ skąd. - Odstawił nie dopity kieliszek na pobliską tacę. - Zechcesz mi wybaczyć, lecz nagle ogarnęło mnie gorące pragnienie odkrycia, czy panna Waterstone szuka męŜa.

80

81

AMANDA QUICK Śliczne usteczka Seleny rozwarły się ze zdumienia. Matthias po raz pierwszy widział na jej twarzy takie zaskoczenie. Omal nie wybuchnął głośnym śmiechem. - Colchester, ty chyba kpisz! - Selena z niejakim trudem odzyskała panowanie nad sobą. - O co, u Boga, moŜe ci chodzić? Tylko nie mów, Ŝe bierzesz Imogenę Waterstone pod uwagę jako potencjalną kandydatkę na Ŝonę. Wielkie nieba, wszak dosłownie przed chwilą mówiłam ci, Ŝe krąŜą wyjątkowo nieprzyjemne pogłoski na jej temat. - Nie słucham pogłosek, Seleno. Zbyt wiele się ich nasłuchałem o sobie, by dawać im wiarę. - AleŜ, Colchester, na miłość boską, ją przecieŜ przyłapano sam na sam z Vanneckiem w sypialni. MęŜczyzna o twojej pozycji nie moŜe się oświadczyć nieskromnej Imogenie. Nie potrzebujesz jej majątku. Wszyscy wiedzą, Ŝe ostatnio stałeś się prawdziwym krezusem. - Wybacz mi, Seleno, ale muszę poszukać kogoś, kto by mnie jej przedstawił. Obrócił się na pięcie i skierował się do pierwszej, najbliŜszej grupki gości, tłoczących się w sali. A gdzie nie podszedł, skupiska nagle, niczym za dotknięciem czarodziejskiej róŜdŜki, rozstępowały się, robiąc mu miejsce. Matthias czuł na sobie zdumione spojrzenia ludzi, śledzące go, gdy zmierzał wprost do Imogeny i Horacji. Dotarł na sam brzeg rosnącego kółka, które otoczyło te dwie kobiety, w tym samym momencie co Fletcher, baron Vanneck. Vanneck z takim napięciem obserwował Imogenę, Ŝe nie zauwaŜył Matthiasa, póki omal nie nadepnął na jeden z wypolerowanych na błysk, wysokich butów hrabiego Colchester. - Przepraszam - mruknął, nie przestając szukać lepszego punktu obserwacyjnego. I w tej samej chwili rozpoznał Matthiasa. Zaskoczenie mignęło w jego zasłoniętych cięŜkimi powiekami oczach. - Colchester! - OstroŜna ciekawość zastąpiła zdumienie na jego twarzy. 82

INTRYGA

Słyszałem, Ŝe zjawiłeś się w stolicy. Co, u licha, cię tu sprowadza? Wydawało mi się, Ŝe nie znosisz tego rodzaju zbiegowisk? - Wszyscy się uparli, by mnie dziś pytać o to samo. Powoli zaczyna mnie to nudzić. Vanneck pokraśniał. Dotknięty, zacisnął i tak juŜ wąskie wargi. - Przepraszam. - Nie przejmuj się, Vanneck. Dziś wieczorem coś innego pochłania moją uwagę. - Tak? Matthias nie zwracał uwagi na narastającą podejrzliwość, jaka pojawiła się w oczach barona. Nigdy nie przepadał za tym jegomościem. Znali się przelotnie, Vanneck bowiem nie tylko naleŜał do Towarzystwa Zamaryjskiego, ale takŜe był członkiem tych samych klubów co Matthias. Matthias wiedział, Ŝe niegdyś baron cieszył się u części pań z towarzystwa opinią przystojnego męŜczyzny. Teraz jednak był juŜ dobrze po czterdziestce, a lata picia i rozpustnego trybu Ŝycia nie przeszły bez śladu. Przytył, a obwisłe policzki psuły linię niegdyś wyrazistej szczęki. Matthias przyglądał się, jak Imogena jest przedstawiana gospodyni, pulchnej, pogodnej Letycji, hrabinie Blunt. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe Letty i Horacja to dwie stare przyjaciółki. Obie rozprawiały z oŜywieniem. Letty nie ukrywała zadowolenia z zamieszania, jakie wywołało pojawienie się dwójki tak nieoczekiwanych gości. Jutro rano jej przyjęcie będzie na ustach wszystkich. Horacja doskonale wybrała pierwsze zaproszenie. - Imogena Waterstone - odezwał się Vanneck. - Nie było jej w stolicy od jakichś trzech lat. Przyjaźniła się z moją nieboszczką Ŝoną. Matthias łypnął na niego z ukosa. - Obiło mi się to o uszy. - Znasz ją? - spytał Vanneck unosząc brwi. 83

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Powiedzmy, Ŝe usłyszałem na jej temat dość, by chcieć zostać jej przedstawionym. - Zgoła nie pojmuję, dlaczego - mruknął Vanneck. To straszna dziwaczka. Matthiasowi na moment zamajaczyła przed oczami wizja tego rozpustnego łajdaka, zaciągającego Imogenę do sypialni, i z trudem się powstrzymał, by nie zdzielić go prosto w tę nalaną gębę. Odwrócił się i przedarł przed ostatni krąg gapiów. Imogena, która z uprzejmą miną przysłuchiwała się paplaninie Horacji i Letty, rozjaśniła się na jego widok. Matthias uśmiechnął się słabo. - Colchester. - Gospodyni przyjęcia rozpromieniła się, widząc hrabiego. Jego obecność stanowiła prawdziwe wydarzenie i Letty doskonale zdawała sobie sprawę, ile jest mu winna. Tym jednym ruchem umieścił ją wśród gospodyń, których zaproszenia chętnie się przyjmuje. - Witaj, Letty. - Matthias pochylił się nad jej pulchną dłonią w rękawiczce. - Winszuję ci wielce udanego przyjęcia. Mogę naduŜyć twej łaskawości i poprosić, byś przedstawiła mi swojego nowego gościa? Okrągłą twarz Letty rozjaśnił uśmiech szczęścia. - AleŜ oczywiście, hrabio. Pozwól, Ŝe ci przedstawię mą wieloletnią serdeczną przyjaciółkę, panią Horację Elibank, oraz jej bratanicę, Imogenę Waterstone. Drogie panie, oto hrabia Colchester. Matthias uśmiechnął się uspokajająco do Horacji, w której oczach błysnął niepokój, i pochylił się nad jej ręką. - To dla mnie prawdziwa przyjemność, pani Elibank. - Zatrzymał wzrok na powaŜnej twarzy Imogeny. - Panie hrabio. - Horącja odchrząknęła. - Zapewne zaciekawi pana wieść, Ŝe moja bratanica naleŜy do miłośniczek staroŜytnej Zamarii. - Doprawdy? - Matthias ujął obleczoną w rękawiczkę dłoń Imogeny. Przypomniał sobie instrukcje, jakie rano od niej otrzymał w liście. - Prawdziwy zbieg okoliczności, bo i ja ogromnie się interesuję Zamarią.

W oczach Imogeny pojawił się triumf i zadowolenie, gdy rozpoznała zdanie, które sama mu napisała. - CzyŜby był pan, hrabio, tym samym Colchesterem, który odkrył tę zaginioną wyspę i sprawił, Ŝe stała się modniejsza nawet od Egiptu? - Nie ulega wątpliwości, Ŝe jestem Colchesterem. Matthias uznał, Ŝe pora odejść od roli. - A co do Zamarii, to zapewniam panią, Ŝe stała się modna po prostu dlatego, Ŝe jest Zamarią. Imogena lekko przymruŜyła oczy, słysząc tę improwizację, lecz dalej uparcie trzymała się ustalonego przez siebie scenariusza. - Doprawdy, jestem ogromnie szczęśliwa, Ŝe pana poznałam, hrabio. Nie wątpię, Ŝe znajdziemy wiele tematów do konwersacji. - CzyŜ to nie wymarzony moment, by ją rozpocząć? Zechciałaby mnie pani zaszczycić tym tańcem? Zaskoczona przymknęła powieki. - Och, tak, oczywiście, hrabio. Skłoniwszy się Horacji, Matthias wysunął ramię, by wziąć Imogenę pod rękę. Nie zdołał jej jednak chwycić, gdyŜ dziewczyna juŜ ruszyła przez tłum. Udało mu się ją dogonić, gdy doszła do zatłoczonego parkietu, po którym wirowały tańczące pary. Obróciła się do niego twarzą, wsunęła w jego ramiona i natychmiast porwała do zamaszystego walca. - Zaczęło się. - W jej oczach lśniło podniecenie. - To była dla mnie prawdziwa ulga, kiedy zobaczyłam tu pana, hrabio. - Ja tylko postąpiłem zgodnie z pani wskazówkami. - Tak, wiem, lecz wyznam, Ŝe odrobinę się niepokoiłam, czy wątpliwości, jakie pan Ŝywił wobec mego planu, nie wzięły góry. - Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, Ŝe moŜe panią samą ogarnęły wątpliwości, Imogeno. - AleŜ skąd. - Szybko rozejrzała się po sali, po czym zaciągnęła go w spokojniejszy koniec parkietu. - Widział pan Vannecka?

84

85

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Jest tu. Być prowadzonym w tańcu przez partnerkę, to coś zupełnie nowego, uświadomił sobie Matthias. - Doskonale. - Imogena mocniej zacisnęła palce na dłoni Matthiasa. - W takim razie zauwaŜy pańskie nagłe zainteresowanie mą osobą? - Podobnie jak wszyscy obecni na tej sali. Niezwykle rzadko się mnie widuje na takich przyjęciach. - Tym lepiej. Właśnie w tej chwili ciocia Horacja opowiada hrabinie Blunt historię pieczęci królowej. Zapewni ją, Ŝe stryj Selwyn zostawił mi tę mapę. Wieść szybko się rozniesie. Przypuszczam, Ŝe Vanneck dowie się o tym jeszcze dzisiaj, najpóźniej jutro. - Z pewnością, zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę, w jakim tempie plotki krąŜą po towarzystwie - ponuro zgodził się Matthias. - A kiedy tylko się dowie, Ŝe w moich rękach leŜy klucz do pieczęci królowej, przypomni sobie, jak pan szukał pretekstu, by zostać mi przedstawionym. - Uśmiechnęła się z satysfakcją. -I natychmiast zacznie się głowić, z jakiego powodu zawracał pan sobie tym głowę. Po czym dojdzie do wniosku, Ŝe istnieje jedno wytłumaczenie dla tego, Ŝe tak szybko chciał mnie pan poznać. - Pieczęć królowej. - Właśnie. Matthias zmierzył ją nieodgadnionym spojrzeniem. - Proszę nie zapominać, Ŝe jest jeszcze inny powód, dla którego mógłbym chcieć zostać dziś pani przedstawiony. Zerknęła na niego pytająco. - Jaki, hrabio? - JuŜ mówiłem, w wielkim świecie uwaŜa się, Ŝe szukam Ŝony. - A, tak. Wspominał pan coś o tym. Ale nikt nie uzna, Ŝe to jest powód pańskiego zainteresowania mą osobą. - DlaczegóŜ by nie? Ściągnęła brwi. - NiechŜe pan nie będzie głupi, Colchester. Nikt nie

będzie od pana oczekiwał, Ŝe naprawdę widzi pan we mnie kandydatkę na Ŝonę. Proszę się tym nie niepokoić. Wszyscy pomyślą dokładnie to, co chcemy. śe chodzi panu o mapę. - Skoro pani tak twierdzisz. - Zdając sobie sprawę, Ŝe są obserwowani, Matthias uśmiechnął się do niej, ukrywając rozdraŜnienie, - Tuszę, Ŝe nie ma co liczyć na to, Ŝe się pani wycofasz ze swego pomysłu? - I słusznie, panie hrabio. Co więcej, jestem wielce kontenta z obecnego rozwoju wypadków. Proszę nie tracić ducha. Obiecuję, Ŝe nie zagrozi panu najmniejsze niebezpieczeństwo. - Skoro nie zdołam pani namówić do porzucenia jej planu, to czy w takim razie uda mi się moŜe panią przekonać, by pozwoliła mi prowadzić? - Pan daruje? - Wiem, Ŝe to odrobinę nudne oraz konwencjonalne, lecz nauczono mnie, Ŝe to męŜczyzna prowadzi przy walcu. - Och. - Imogena spłonęła krwistym rumieńcem. - Proszę mi darować, hrabio. Wyszłam nieco z wprawy. Trzy lata temu najęłam nauczyciela. Był Francuzem. Francuzi są ogromnie utalentowani w tej materii. - Tak teŜ słyszałem. - Kątem oka Matthias zauwaŜył Vannecka, który kręcił się w tłumie blisko tańczących. Obserwował Imogenę z niewątpliwym zainteresowaniem. - Philippe mawiał, Ŝe mam wrodzoną tendencję do prowadzenia w tańcu. - Philippe? - Phiippe D'Artois, Francuz, mój nauczyciel tańca wyjaśniła Imogena. - Aha, nauczyciel tańca. Imogena skromnie opuściła powieki. - Philippe twierdził, Ŝe to ogromnie ekscytujące do świadczenie, gdy dama prowadzi w tańcu. - Doprawdy? Dyskretnie chrząknęła. - Mówił, Ŝe od tego krew mu Ŝywiej tętni w Ŝyłach.

86

87

AMANDA QUICK Sam pan wie, Ŝe Francuzi mają skłonności do romantycznych porywów. - Zaiste. - Matthiasa nagle ogarnęło niepohamowane pragnienie, by dowiedzieć się czegoś więcej o Imogenie. Uznał, Ŝe musi znaleźć miejsce, gdzie będą mogli spokojnie porozmawiać. MoŜe w ogrodzie. - Bezwzględnym twardym ruchem zmusił ją do zatrzymania w pół kroku. - MoŜe chciałaby pani zaczerpnąć nieco świeŜego powietrza, panno Waterstone? - Dziękuję, lecz nie odczuwam potrzeby świeŜego powietrza. - Bzdury. - Zdecydowanym gestem ścisnął jej łokieć i zmusił, by wraz z nim ruszyła w stronę drzwi, prowadzących do ogrodu. - W sali jest prawdziwa duchota. - AleŜ, hrabio, mnie wcale nie jest gorąco. - Za to mnie jest. - Słucham? - Sądzę, Ŝe to skutek owego ekscytującego doświadczenia, jakim było prowadzenie przez panią walca. Sama mi pani powiedziała, Ŝe od tego szybciej krew krąŜy w Ŝyłach. - Aha. - Na jej twarzy zaświtało zrozumienie. - Tak, zaiste. Wreszcie rozumiem. ŚwieŜe powietrze, oto, czego panu w tej chwili najbardziej potrzeba, hrabio. Matthias przedzierał się przez tłum, ciągnąc za sobą Imogenę. Przed samymi drzwiami na taras musiał gwałtownie skręcić w lewo, by uniknąć spotkania ze wścibskimi gapiami. Właśnie owa niespodziewana zmiana kierunku stała się przyczyną całego nieszczęścia. Zaskoczona, nie przygotowana Imogena zderzyła się z lokajem, który niósł tacę z kieliszkami szampana. SłuŜący krzyknął przenikliwie. Taca wyślizgnęła mu się z rąk i upadła na podłogę. Kieliszki potłukły się i porozpryskiwały na kawałki. Szampan pochlapał suknie najbliŜej stojących pań. Jedną z nich, jak zauwaŜył Matthias, okazała się Teodozja Slott, która na jego widok szeroko otworzyła oczy 88

INTRYGA i ze zdumienia rozchyliła wargi. PrzyłoŜyła rękę do pełnych piersi. - Colchester. - Z jej ust dobyło się stłumione westchnienie, zbladła jak ściana, po czym wdzięcznie osunęła się na podłogę. - Piekło i szatani - jęknął Matthias. Zrobiło się zamieszanie. Panowie wyglądali na ogromnie poruszonych. Zmieszani wodzili wzrokiem od omdlałej Teodozji do Matthiasa. Liczne panie ruszyły jej z odsieczą. Sięgnęły po buteleczki z solami trzeźwiącymi, mierząc Matthiasa rozkosznie oburzonym wzrokiem. - Po namyśle jednak, panno Waterstone... - Matthias umilkł, widząc, Ŝe Imogena rzuciła się na kolana, by pomóc lokajowi zebrać odłamki szkła. Bez wysiłku podciągnął ją do pozycji stojącej. - UwaŜam, Ŝe juŜ najwyŜsza pora opuścić to przyjęcie. Zrobiło się ogromnie nudne. Poszukajmy pani ciotki i wezwijmy powóz. - AleŜ dopiero co przyjechałyśmy. - Imogena oglądała się przez ramię, podczas gdy Matthias odciągał ją jak najdalej od stłuczonych kieliszków i omdlałej niewiasty. - Kim była ta dziwna dama? Zdaje się, Ŝe zemdlała na pański widok, hrabio. - Moja nieszczęsna reputacja czasem wywiera taki wpływ na ludzi.

INTRYGA

Matthias wsunął głowę do powozu na ułamek sekundy przedtem, nim stangret zatrzasnął drzwiczki. Ponurym spojrzeniem przygwoździł Imogenę siedzącą w świetle latarni powozu. - Chcę z panią porozmawiać, panno Waterstone. Najwyraźniej dzisiejszej nocy nie będzie mi to dane. Gniewnie obejrzał się przez ramię na zatłoczone schody domostwa hrabiny Blunt, gdzie bezładnie kręcili się przybywający i odjeŜdŜający goście. - Przyjdę jutro o jedenastej. Proszę, byś raczyła być, pani, wtedy w domu. Imogena uniosła brwi, słysząc ten pewny siebie ton, ale powiedziała sobie, Ŝe musi okazać Colchesterowi wyrozumiałość. Ten wieczór wyraźnie go zmęczył, choć, jej zdaniem, wszystko poszło dość pomyślnie. - Będę oczekiwała pańskiej wizyty, hrabio. - Posłała mu zachęcający uśmiech, mając nadzieję, Ŝe w ten sposób nieco podniesie go na duchu, ale w odpowiedzi otrzymała tylko mroczne spojrzenie. Skłonił głowę w przelotnym, uprzejmym ukłonie. Światło latarni odbiło się w srebrzystym kosmyku włosów. - śyczę obu paniom dobrej nocy. - Cofnął się i odszedł. Stangret zamknął drzwiczki. Imogena patrzyła za Matthiasem, który zniknął w ciemnościach spowijających 90

ulicę. Potem zerknęła na drzwi miejskiej rezydencji Bluntów. Na schodach pojawił się Vanneck. Na moment spotkali się wzrokiem, powóz szarpnął i zniknęli sobie z oczu. Imogena tkwiła nieruchomo, oparta o miękkie poduszki. Po raz pierwszy od pogrzebu zobaczyła Vannecka. Trzy lata hulaszczego Ŝycia nie obeszły się z nim łagodnie. Jego twarz nabrała jeszcze bardziej podstępnego wyrazu. - Muszę przyznać, Ŝe tam, gdzie pojawi się Colchester, nie wolno narzekać na nudę. - Horacja przyjrzała się bratanicy przez lornion. - Zresztą to samo dotyczy i ciebie, moja droga. Podejrzewam, Ŝe czekają nas wielce oŜywione dni. - Nie wyglądała na zachwyconą tą perspektywą. Imogena oderwała myśli od Vannecka. - Co ta za kobieta zemdlała na widok Colchestera? - Wywiera szczególny wpływ na niektóre panie, prawda? Najpierw Bess, teraz Teodozja Slott. - Reakcję Bess moŜna zrozumieć, jeśli się weźmie pod uwagę towarzyszące temu okoliczności. Myślała, Ŝe to duch albo wampir. Jak jednak wytłumaczyć zachowanie owej Teodozji Slott? Jaką ona ma wymówkę? Horacja wyjrzała na zatłoczoną ulicę. - To stara historia i, podobnie jak z większością opowieści, które zasłyszałam na temat Colchestera, nie potrafię określić, ile z tego to prawda, a ile plotka. - Powiedz mi, co wiesz, ciociu. Horacja zerknęła na Imogenę. - Sądziłam, Ŝe nie chcesz słuchać plotek o jego hrabiowskiej mości. - Zaczynam się zastanawiać, czy zgromadzenie jak największej wiedzy na jego temat nie okazałoby się roztropnym ruchem. Trudno zareagować w odpowiedni sposób, jeśli się nie wie, o co chodzi. - Rozumiem. - Horacja usiadła wygodniej. Na jej twarzy zagościła zaduma. - Teodozja była nie kwestionowaną królową wśród debiutantek. Właśnie znalazła do91

AMANDA QUICK

INTRYGA

skonała partię w osobie pana Harolda Slotta. Jeśli dobrze się orientuję, jego rodzina zbiła majątek na statkach. Pamiętam teŜ, Ŝe pan Slott był wtedy w podeszłym wieku. - Dobrze, dobrze - ponagliła niecierpliwie Imogena. - Mów dalej. Co się wydarzyło? - Nic takiego znowu niezwykłego. Teodozja spełniła swój obowiązek względem męŜa, dała mu dziedzica, po czym natychmiast nawiązała bliŜszą więź z ogromnie przystojnym młodzieńcem, niejakim Jonatanem Exelby. - Mówisz, Ŝe Teodozja i Exelby mieli romans? - Tak. Exelby był stałym gościem największych domów gry. A jednego w szczególności. Powiadano, Ŝe Straceniec stanowił jego ulubione miejsce. W ogóle cieszył się popularnością wśród młodzieńców z wyŜszych sfer. Zresztą nadal się nią cieszy, skoro juŜ o tym mowa. Tak czy owak, któregoś wieczoru spotkał Colchestera i między tymi dwoma męŜczyznami wywiązała się gwałtowna kłótnia. Wyznaczono spotkanie o świcie. Imogenę ogarnęło przeraŜenie. - Colchester się pojedynkował? - Tak głosi plotka. - Horacja zbyła to pogardliwym machnięciem dłoni. - Oczywiście nikt nigdy tego nie potwierdzi. Pojedynki są zakazane. Zainteresowane strony rzadko rozprawiają na ten temat. - Ale mógł zginąć. - Wszystko wskazuje na to, Ŝe zginął Exelby. - Nie wierzę. - Dziewczynie nagle zaschło w ustach. Horacja wzruszyła ramionami. - Z tego, co wiem, od owego poranka nikt nigdy nie widział Exelby'ego na oczy. Po prostu zniknął. Zabity i pochowany w anonimowym grobie, jak głosi plotka. Nie miał rodziny, która wszczęłaby poszukiwania. - To chyba nie koniec opowieści. - I owszem. - Horacja podjęła wątek. - Teodozja twierdzi, Ŝe Colchester przebrał wszelką miarę i do krzywdy dodał obrazę, tego samego ranka zjawiając się w jej domu i Ŝądając od niej okazania mu względów.

- Co? - Ponoć oświadczył jej, Ŝe stanowiła powód kłótni, a jako Ŝe wygrał pojedynek, oczekuje, Ŝe Teodozja teraz przyjmie go do swego łoŜa. Twierdziła, Ŝe wyrzuciła go za drzwi. Imogenie na chwilę zbrakło słów. A gdy odzyskała mowę, wybuchnęła z oburzeniem: - To niesłychane! - Zapewniam cię, to była największa plotka tamtego sezonu. Doskonale ją pamiętam, bo odsunęła w cień okropną historię o upiornych bliźniętach z zamku Dunstoke, która przez dłuŜszy czas nie schodziła ludziom z ust. Imogena na chwilę zapomniała o Teodozji i Matthiasie. - Upiornych bliźniętach? - Rodzeństwie, które postanowiło spalić dom na północy. Wydarzyło się to na krótko przed rozpoczęciem sezonu towarzyskiego - wyjaśniła Horacja. - Wszystko wskazuje, Ŝe podstarzały małŜonek siostry spał wtedy w komnacie. Został z niego tylko popiół. Bliźnięta zaś ponoć zniknęły wraz z klejnotami starca. - Złapano ich? - Nie. Zniknęli razem z fortuną. Przez jakiś czas zastanawiano się, czy nie pojawią się w Londynie, próbując uwieść i zamordować kolejnego zamoŜnego starca, lecz ślad po nich zaginął. Pewnie uciekli na kontynent. Tak czy owak, jak juŜ wspomniałam, po tej historii z Colchesterem ludzie przestali rozprawiać o upiornych bliźniętach. Imogena uniosła brwi. - Colchester za nic nie dałby się wciągnąć w taką historię. - CóŜ, nigdy nie raczył potwierdzić albo zaprzeczyć, tak Ŝe plotka krąŜy po dziś dzień. Teodozja zaś nadal dzięki niej dostaje zaproszenia. Jak sama widzisz, robi, co w jej mocy, by historia nie straciła na dramatyzmie. - To nie ulega wątpliwości. Dzisiaj odstawiła dosko-

92

93

AMANDA QUICK

INTRYGA

nałe przedstawienie. Ale cała ta historia jest zupełnie nieprawdopodobna. Colchester za nic nie dałby się sprowokować do pojedynku, a co dopiero mówić o zabijaniu przeciwnika i późniejszej próbie uwiedzenia kochanki tego nieszczęśnika. - Nie znałaś wtedy Colchestera, moja droga. Horacja umilkła. - Zresztą, szczerze mówiąc, teraz teŜ go nie znasz najlepiej. - Wręcz przeciwnie. Powoli dochodzę do wniosku, Ŝe znam go lepiej niŜ ktokolwiek w stolicy. Horacja spojrzała na nią zdumiona. - A czemu tak sądzisz? - Wiele nas łączy - odparła Imogena. - I zapewniam cię, Ŝe zbytnio lęka się o swoją skórę, by dać się wciągnąć w głupią kłótnię o kobietę pokroju Teodozji Slott. Jego nerwy nie wytrzymałyby tak gwałtownego spotkania. Co więcej, ani przez moment nie potrafię sobie wyobrazić Colchestera uczęszczającego do domu gry. - Nie? - Oczywiście Ŝe nie - potwierdziła Imogena. - To człowiek o delikatnych zmysłach i wyrafinowanym guście. Tacy jak on po prostu nie szukają rozrywki w tych diabelskich przybytkach. - Moja droga, Colchester był właścicielem jednego z owych przybytków.

dwie Matthias się do nich zbliŜył. Łysa czaszka słuŜącego lśniła w świetle kinkietów. Popatrzył na pana ze swym niewzruszonym spokojem. - Ufam, Ŝe miał pan hrabia udany wieczór. - To był ogromnie interesujący wieczór- odparł Matthias zdejmując rękawiczki i rzucając je lokajowi. - Zaiste. Obawiam się, Ŝe stanie się on jeszcze bardziej interesujący, panie hrabio. Matthias zatrzymał się w pół kroku i obejrzał się przez ramię. Ufton słuŜył u niego od lat. - A cóŜ to, u licha, oznacza? - Ma jaśnie pan gościa. - O tej porze? Kto to moŜe być? Feliks? Plummer? - Pańska, hmm... siostra, hrabio. Wraz z towarzyszką. - Jeśli w ten sposób objawia się twoje poczucie humoru, Ufton, to niniejszym przyjmij do wiadomości, Ŝe się starzejesz. Ufton wyprostował się i przyjął postawę śmiertelnie uraŜonego człowieka. - Zapewniam, panie hrabio, Ŝe nie Ŝartuję. Zaiste, ja nigdy nie Ŝartuję. Sam pan o tym najlepiej wie. Nieraz słyszałem z ust waszej hrabiowskiej mości, Ŝem jest całkiem pozbawiony poczucia humoru. - Do licha, człowiecze, ja nie mam siostry... - Matthias przerwał w pół słowa. Popatrzył zdumiony ha Uftona. Piekło i szatani. Chyba nie masz na myśli mojej siostry przyrodniej? - Hrabianka Patrycja Marshall, panie. - W oczach Uftona błysnęło coś bliskiego współczuciu. - Wraz z towarzyszką, panną Grice. - Cicho otworzył przed Matthiasem drzwi biblioteki. Matthiasowi zrobiło się zimno, kiedy zajrzał do pomieszczenia, rozjaśnianego jedynie przez ogień płonący w kominku. Biblioteka stanowiła jego sanktuarium, kryjówkę, leŜe. Nikomu nie było wolno doń wchodzić bez jego osobistego zaproszenia. Wielu ten pokój pełen zamaryjskich elementów i egzotycznych kolorów wydawał się dziwaczny, niesamowi-

Następnym razem Imogena nie wymknie mi się tak łatwo, poprzysiągł sobie Matthias, wyskakując z powozu. Pewnym krokiem człowieka, który podjął ostateczną decyzję, wspiął się po stopniach swej miejskiej rezydencji. Jutro w czasie porannej wizyty zdobędzie odpowiedź na swoje pytania. W ten lub w inny sposób dowie się, co dokładnie wydarzyło się między Imogena a Vanneckiem trzy lata temu. W tym momencie skłaniał się raczej do przekonania, Ŝe wersja krąŜąca w towarzystwie niezbyt pokrywa się z prawdą. Zresztą, tak jak zwykle. Ufton z bezbłędnym wyczuciem otworzył drzwi, le94

95

AMANDA QUICK

INTRYGA

ty. Inni uwaŜali go za fascynujący, choć niektórzy przyznawali, Ŝe czują się w nim niezręcznie. Matthiasa nie obchodziły opinie gości. Biblioteka miała mu przywodzić na myśl staroŜytną Zamarię. Ilekroć do niej wchodził, wkraczał w inny świat, w którym otaczała go dawno miniona przeszłość, odcinając od teraźniejszości i przyszłości. Tu, wśród duchów staroŜytnych kultur, udawało mu się czasem zapominać o duchach z własnej przeszłości. Zdarzało się, Ŝe spędzał tu całe godziny, pochłonięty rozszyfrowywaniem tajemnic pozostawionych przez mieszkańców tajemniczej Zamarii. JuŜ wiele lat temu Matthias odkrył, Ŝe jeśli wystarczająco mocno skoncentruje się na zgłębianiu tajników staroŜytnej Zamarii, potrafi zapomnieć o niezrozumiałej potrzebie, która kryła się gdzieś pod lodem jego duszy. Pomieszczenie stanowiło wierną kopię jego największego odkrycia: wielkiej biblioteki, którą odnalazł w labiryncie pod ruinami zaginionego miasta. Pod sufitem udrapowano wspaniałe, bogato zdobione frędzlami tkaniny w kolorze zieleni zamaryjskiej i złota. Na podłodze leŜał podobny dywan. Ze ścian biblioteki wyrastały pieczołowicie rzeźbione, złocone kolumny, tworząc złudzenie staroŜytnej kolumnady. Półki pękały w szwach od niezliczonych tomów wszelkich kształtów i rozmiarów. Ich strony wypełniały greckie, łacińskie i inne, o wiele bardziej tajemnicze teksty. Na półkach leŜały zapisane gliniane tabliczki i dokumenty sporządzone na zwojach materiału przypominającego papirus, które, jak się okazało, lepiej niŜ on zniosły upływ czasu. Matthias przetransportował je z takim pietyzmem, jakby owe tabliczki i zwoje sporządzono z czystego złota i wysadzono bezcennymi kamieniami szlachetnymi. Zaiste, dla niego wartością przerastały one wszelkie błyszczące skarby, których tak gorąco poŜądał Rutledge. Freski z widokami ruin Zamarii ozdabiały przestrzeń

między kolumnami. W dwóch przeciwległych rogach biblioteki stały kamienne posągi Zamarisa i Anizamary. Meble ozdabiały motywy delfinów i muszli, tak wszechobecne w zamaryjskiej sztuce. Matthias wolno wszedł do pokoju oświetlonego przez płonący w kominku ogień. Na sofie w kształcie delfina, na wprost paleniska, tkwiły sztywno dwie kobiety: jedna młoda, druga w średnim wieku. Siedziały przytulone do siebie, wyraźnie onieśmielone tym otoczeniem. Obie miały na sobie zakurzone szaty podróŜne. Na ich twarzach gościło znuŜenie i niepokój. Drgnęły, kiedy Matthias wszedł do środka, jakby czas spędzony na oczekiwaniu rozstroił je nerwowo. Młodsza zwróciła ku gospodarzowi wystraszoną buzię. I oto Matthias spoglądał w srebrzystoszare oczy, lustrzane odbicie swoich własnych. Gdyby nie ta zrozpaczona mina, byłaby całkiem ładna - pomyślał obojętnie. Klasyczny nos i zgrabna bródka zapowiadały silny charakter, kryjący się pod niespokojną twarzą. Dziewczyna miała włosy nieco jaśniejsze niŜ on, ciemnokasztanowe - niewątpliwie odziedziczone po matce. Była smukła, obdarzona duŜym urokiem. Matthias z pewnym zdziwieniem popatrzył na podniszczoną burą suknię. Czyli to jest Patrycja, jego przyrodnia siostra, której nigdy nie widział i nigdy nie zamierzał oglądać. Drugie dziecko ojca, ukochana córeczka; upragniona, uwielbiana, chroniona i otoczona opieką; pociecha, która nie stała się narzędziem w walce o zmuszenie uwodziciela do ślubu. Czyli to jest córka kobiety, która wykazała się znacznie większą ostroŜnością i rozwagą niŜ moja matka, pomyślał Matthias. Córka wzoru wszelkich cnót. Zatrzymał się na środku biblioteki. - Dobry wieczór. Nazywam się Colchester. Pora jest dość późna. Mogę spytać, co panie tu sprowadza? Matthias mówił równym, spokojnym tonem. To stara sztuczka, której się nauczył, nim jeszcze ukończył dwa-

96

97

AMANDA QUICK

INTRYGA

dzieścia łat, i która z czasem weszła mu w krew. Ton ów skutecznie ukrywał wszelkie uczucia, wszelkie wątpliwości lub nadzieje. O nic nie prosił, niczego teŜ nie obiecywał. Patrycja była wyraźnie wstrząśnięta tym lodowatym przyjęciem. Wpatrywała się w niego tymi olbrzymimi, spłoszonymi oczami, jakby lada chwila miała wybuchnąć płaczem. To druga kobieta, ta, na której twarzy lata wyŜłobiły piętno goryczy i rezygnacji, zmusiła się do wstania i popatrzyła na niego zdecydowanie. - Panie hrabio, nazywam się Grice - oświadczyła. Towarzyszyłam pana siostrze w podróŜy do Londynu. Zapewniła mnie ona, Ŝe zwróci mi pan wszelkie koszta oraz zapłaci za moją słuŜbę w charakterze jej opiekunki, - CzyŜby? - Matthias podszedł do stolika z karafkami. Wyjął kryształowy korek i hojną ręką nalał sobie koniaku. - A czemuŜ to sama pani nie zapłaci? Moi prawnicy twierdzą, Ŝe zgodnie z wolą ojca otrzymuje znaczną pensję. - Nie mogę jej zapłacić, bo nie mam pieniędzy wyrzuciła z siebie Patrycja. - Ilekroć przychodzi moja kwartalna pensja, wuj wszystko zabiera i wydaje na psy gończe, konie i grę w karty. Musiałam zastawić naszyjnik matki, Ŝeby wykupić bilet na dyliŜans. Matthias znieruchomiał z kieliszkiem przy ustach. - Wuj? - Przypomniał sobie nazwisko, rzucone przez prawnika. Ktoś ze strony jej matki. - To znaczy Poole? - Tak. Zawiaduje moim dziedzictwem i okrada mnie. W ubiegłym roku mama z papą zabrali mnie do Londynu i wprowadzili w wielki świat. Mama obiecała, Ŝe w tym roku pojedziemy po raz drugi, ale wuj nie chce zapłacić za mój pobyt w Londynie. Wiem, Ŝe nie chce, bym wyszła za mąŜ i opuściła jego domostwo. Tak długo, jak będę musiała mieszkać pod jego dachem, będzie miał władzę nad moim majątkiem. Od śmierci rodziców byłam uwięziona w Devon.

- Uwięziona? To pachnie lekką przesadą - mruknął Matthias. - To prawda. - Patrycja wyciągnęła z sakiewki chusteczkę, po czym zaczęła lać łzy w skrawek płótna. - A gdy się skarŜę wujowi na jego traktowanie, tylko się śmieje. Powiada, Ŝe zasługuje na te pieniądze, poniewaŜ tylko on zgodził się przyjąć mnie pod swój dach po śmierci mamy i papy. Ciągle powtarza, Ŝe nie chcesz mieć ze mną do czynienia, hrabio. Wiem, Ŝe to prawda, ale teraz muszę zdać się na twoją łaskę. Widok jej łez wywołał w pamięci Matthiasa najgorsze wspomnienia. Nienawidził kobiecych łez. Nieodmiennie przypominały mu sytuacje, kiedy musiał się jakoś uporać z okresowymi wybuchami płaczu matki. Zawsze ogarniała go wtedy bezradność, Ŝe nie moŜe jej pomóc, a równocześnie wściekłość na ojca, który odszedł i zostawił go samego z tą całą sytuacją. - KaŜę prawnikowi zbadać dogłębniej kwestię twoich finansów. - Wychylił spory łyk koniaku i czekał, aŜ alkohol go rozgrzeje. - Coś się z pewnością wymyśli. - To nic nie da. Hrabio, błagam, nie odsyłaj mnie z powrotem do wuja. - Patrycja zacisnęła dłonie. - Nie masz pan pojęcia, co to znaczy Ŝyć tam. Nie mogę tam wrócić. Boję się, hrabio. - Czego, na miłosierdzie Pańskie? - Matthias zmruŜył oczy, gdy zamajaczyło mu niejasne podejrzenie. - Wuja? Patrycja szybko pokręciła głową. - Nie, hrabio. On prawie mnie nie zauwaŜa. Obchodzi go wyłącznie mój majątek. Ale dwa miesiące temu zamieszkał z nami mój kuzyn Nevil, którego wyrzucono z Oksfordu. - Spuściła wzrok na mocno zaciśnięte dłonie, spoczywające na kolanach. - On budzi we mnie prawdziwe przeraŜenie, hrabio. Nieustannie mnie obserwuje. - Obserwuje? O czym ty, u licha, opowiadasz? Panna Grice odchrząknęła i zmierzyła go twardym wzrokiem. - Sądzę, Ŝe moŜe pan dość łatwo się domyślić, hrabio. Wszak jesteś pan człowiekiem światowym. Proszę się

98

99

AMANDA QUICK

INTRYGA

zastanowić. Do siedziby pana Poole'a wprowadza się młodzieniec o wyjątkowo niechlubnej reputacji. Młoda dama przebywająca pod tym dachem nie czuje się dobrze strzeŜona przed jego niepoŜądanymi awansami. Jestem pewna, Ŝe nie muszę dalej mówić. Sama w młodości znalazłam się w podobnej sytuacji. To ogromnie trudne. - Rozumiem. - Matthias oparł się o czarną marmurową półkę nad kominkiem i próbował zebrać myśli. - Na pewno masz innych krewniaków, Patrycjo? Jeszcze kogoś ze strony matki? - Nikt inny mnie nie przyjmie, hrabio. - Coś się wymyśli. - Bębniąc palcami o chłodny marmur, spojrzał na pannę Grice, jakby szukał u niej natchnienia. - Hrabianka Patrycja mówiła mi, Ŝe jest pan jej bratem, hrabio - odezwała się kobieta, jakby to załatwiało sprawę. - Nie ulega wątpliwości, Ŝe znajdzie jej pan odpowiednie lokum. - Z powątpiewaniem rozejrzała się po bibliotece. Matthias czytał w jej myślach jak w ksiąŜce. Panna Grice nie była zupełnie przekonana, czy ten dom moŜna by określić mianem odpowiedniego miejsca. Patrycja nie zwracała uwagi na niezwykłość otoczenia. Wpatrywała się w Matthiasa z taką nadzieją, na jaką potrafi się zdobyć tylko ktoś bardzo młody i naiwny. - Błagam, hrabio. Zdałam się na pańską łaskę. NiechŜe mnie pan nie wyrzuca na bruk. Papa powiedział, Ŝe obiecał pan mi zapewnić dom, gdyby zaistniała taka konieczność. - Niech to licho porwie - oświadczył Matthias. Jakiś dŜentelmen do panienki, panno Waterstone. Imogena oderwała wzrok od czytanego właśnie „Przeglądu Zamaryjskiego". Pani Vine, gospodyni, a zarazem właścicielka mieszkania, tkwiła w progu salonu. Ów dŜentelmen, którego zapowiedziała, to na pewno Vanneck. Zgodnie z jej oczekiwaniami plotka szybko do

niego dotarła. Ale teraz, gdy ta chwila w końcu nadeszła, niespodzianie ogarnął ją strach. Nagle poŜałowała, Ŝe nie towarzyszy jej Matthias. Bzdura, natychmiast zmitygowała się w duchu. To jej plan. Ona wszystkim kieruje i na niej spoczywa odpowiedzialność za powodzenie całego przedsięwzięcia. Matthias ostrzegał ją, Ŝe nie naleŜy do ludzi czynu. Wolno odłoŜyła czasopismo. - Proszę go wprowadzić, pani Vine. A następnie powiadomić moją ciotkę, Ŝe mamy gościa. - Tak, pszę pani. Pani Vine była wysoką, ponurą kobietą w nieokreślonym wieku. Skinęła z miną cierpiętnicy, jakby wprowadzanie gości do bawialni stanowiło dla niej cięŜar nie do zniesienia. Imogena doszła do wniosku, Ŝe status pani Vine jako gospodyni i właścicielki gospody sprawia, Ŝe ma wypaczone pojęcie o właściwych stosunkach między wynajmującym lokum a jego gośćmi. W korytarzu rozległy się czyjeś kroki. Imogena zebrała wszystkie siły. Od tego pierwszego spotkania z Vanneckiem zaleŜy powodzenie jej planu. Musi mieć się na baczności. Po raz kolejny z Ŝalem pomyślała o Matthiasie. MoŜe i nie grzeszy szczególną odwagą, ale niewątpliwie jest wyjątkowo mądry. A takiego sprzymierzeńca najbardziej potrzeba w trudnych chwilach. Pani Vine po raz kolejny zjawiła się w drzwiach z jeszcze bardziej cierpiętniczą miną. - Pan Alastair Drakę do pani. - Alastair. - Imogena tak gwałtownie zerwała się na nogi, Ŝe przewróciła filiŜankę. Na szczęście filiŜanka okazała się pusta. Bezpiecznie wylądowała na dywanie. - Nie spodziewałam się ciebie - ciągnęła, schylając się po filiŜankę. - Siadaj, proszę. Szybko się wyprostowała, odstawiła filiŜankę na spodek i przywołała na twarz uśmiech, by powitać nim przystojnego męŜczyznę, stojącego w drzwiach. W pamięci oŜyły dawne, nostalgiczne wspomnienia. - Witaj, Imogeno. - Kształtne wargi Alastaira rozciąg-

100

101

AMANDA QUICK

INTRYGA

nęły się w leniwym uśmiechu. - Wiele czasu upłynęło od naszego ostatniego spotkania, prawda? - O tak. - Przyglądała mu się bacznie, szukając zmian, jakie zostawiły po sobie ostatnie trzy lata. Tymczasem Alastair wydawał jej się jeszcze przystojniejszy niŜ dawniej. ZbliŜa się juŜ do trzydziestki, uświadomiła sobie. Doświadczenie przydało jego twarzy wyrazu. Jasnokasztanowe włosy zostały ostrzyŜone krótko i ułoŜone wedle najświeŜszej mody. W błękitnych oczach nadal kryło się to przymilne spojrzenie ni to zagubionego chłopczyka, ni to światowca. Lucy kiedyś powiedziała mu, Ŝe to jego najbardziej czarująca cecha. Alastair wszedł do salonu. - Przepraszam, Ŝe cię zaskoczyłem. CzyŜbyś oczekiwała wizyty kogoś bardziej interesującego? Na przykład Colchestera? Słyszałem, Ŝe wczoraj na balu u Bluntów nie mógł się od ciebie oderwać. - Nie bądź niemądry. - Posłała mu beztroski, i jak ufała, przekonujący uśmiech. - Zaskoczył mnie twój widok, poniewaŜ gospodyni nie podała mi nazwiska gościa. Napijesz się herbaty? - Dziękuję. - Alastair przypatrywał jej się spod spuszczonych rzęs. - Doskonale rozumiem, Ŝe po niemiłych okolicznościach towarzyszących naszemu rozstaniu przed trzema laty nie masz powodu witać mnie dziś ze szczególną serdecznością. - Nonsens. Jestem uradowana, Ŝe znowu cię widzę. Otrząsnąwszy się z pierwszego szoku, Imogena z przyjemnością skonstatowała, Ŝe jej puls wrócił do normalnego rytmu. Lucy stwierdziła kiedyś, Ŝe Alastair przypomina kochanego starszego brata, o jakim marzy kaŜda kobieta. Imogena jednak nigdy nie widziała w nim brata. Trzy lata temu Lucy poznała go na jednym ze spotkań Towarzystwa Zamaryjskiego. Kiedy Imogena przybyła do stolicy, przyjaciółka przedstawiła ją Alastairowi. Wkrótce ta trójka stalą się nierozłączna.

Początkowo panie radowała obecność Alastaira przede wszystkim dlatego, Ŝe w ten sposób zyskały męŜczyznę, który towarzyszył im na przyjęciach. Vanneck rzadko kiedy raczył znaleźć czas, by eskortować Ŝonę z przyjaciółką na wieczorne zabawy. Wolał go spędzać w klubie albo z kochanką. Lucy wyznała Imogenie, Ŝe cieszy się, Ŝe jej mąŜ spotyka się z inną kobietą. Noce, które spędzał w jej sypialni, budziły w niej paniczny lęk. Kolejne wspomnienia wróciły wezbraną falą. Był taki moment, Ŝe Imogenie wydawało się nawet, Ŝe Alastair chyba się w niej zakochuje. Całował ją, jakby została utkana z najdelikatniejszego jedwabiu. Zaledwie kilka razy odwaŜył się na taką pieszczotę, najczęściej pod osłoną mroku w ogrodzie lub na cienistym tarasie w czasie jakiegoś wieczorku tanecznego lub balu. Imogenie te pocałunki dosyć się spodobały. Alastair nie dorównywał pod tym względem Philippe'owi D'Artois, jej nauczycielowi tańca, ale cóŜ, w końcu tamten był Francuzem. Zresztą, teraz to juŜ bez znaczenia. Słabe wspomnienie pocałunków tych dwóch męŜczyzn ostatecznie i trwale spłonęło kilka dni temu w ogniu namiętnej pieszczoty Matthiasa. Choć w tym momencie potrafiła wskrzesić jedynie resztki serdecznych uczuć, jakie niegdyś Ŝywiła do Alastaira, musiała obiektywnie przyznać, Ŝe prezentuje się doskonale. Surdut i spodnie miał wspaniale skrojone, fular ułoŜony zgodnie z najnowszą modą we wzór zwany „kaskadą". Niebieska kamizelka podkreślała błękit jego oczu. Alastair zawsze stanowił wzór dandysa. - Nie wierzyłem własnym uszom, kiedy się dowiedziałem, Ŝe ponownie zagościłaś w stolicy, Imogeno. - Wyjął jej z rąk filiŜankę i spodek. Spojrzenie, jakim ją zmierzył, wystarczało za słowa. To cudownie znów cię widzieć, moja droga. Na Boga, jakŜem tęsknił za tobą. - Doprawdy? - W pamięci Imogeny nagle oŜyło wspomnienie tamtej chwili, gdy Alastair zastał ją z Vanne-

102

103

AMANDA QUICK

INTRYGA

ckiem w sypialni. Znowu zobaczyła jego zdumioną, rozgniewaną twarz. Nawet nie dał jej się wytłumaczyć. Mnie zaś ogromnie brakuje Lucy. - O, tak, biedna Lucy. - Alastair pokręcił głową. - CóŜ za bolesna sprawa. Często wspominam cudowne chwile, jakie we trdjkę dzieliliśmy. - Znacząco zawiesił głos. Lecz muszę wyznać, Ŝe najmilsze wspomnienia dotyczą ciebie, Imogeno. - CzyŜby? - Zaczerpnęła tchu. - To dlaczego nigdy nie napisałeś? Szczerze mówiąc, liczyłam na jakieś wieści od ciebie po pogrzebie Lucy. Sądziłam, Ŝe moŜemy się nazwać przyjaciółmi. - Przyjaciółmi? - Jego głos nagle stwardniał. - Byliśmy czymś więcej niŜ przyjaciółmi. Pozwól, Ŝe będę z tobą zupełnie szczery, Imogeno. Po tamtym wydarzeniu bałem się otworzyć świeŜe rany. - Rany? Jakie znowu rany? - Byłem... zraniony. - Zacisnął usta. - Zdruzgotany, jeśli chcesz znać prawdę. Wiele, wiele czasu upłynęło, nim doszedłem do siebie po tym, jak zobaczyłem cię w ramionach Vannecka. - Nie byłam w jego ramionach - ucięła ostro - tylko... Och, zresztą niewaŜne. To juŜ przeszłość i najlepiej do niej nie wracać. Mogę spytać, czemu zawdzięczam twoją wizytę? - CzyŜ to nie oczywiste? - Alastair odstawił filiŜankę i podniósł się z miejsca. - Przyszedłem cię zobaczyć, poniewaŜ, skoro tylko dowiedziałem się, Ŝe przyjechałaś do stolicy, uświadomiłem sobie, Ŝe moje uczucie do ciebie nie wygasło. - Wziął ją za rękę i pociągnął do siebie. - Alastairze, proszę. - Imogena była tak wstrząśnięta tym oświadczeniem, Ŝe nie potrafiła wymyślić jakiegoś subtelnego sposobu wyrwania ręki. - Muszę ci coś wyznać. Coś, co nękało mnie przez te długie trzy lata. Chcę, byś wiedziała, Ŝe wybaczam ci to, co się stało owej okropnej nocy. - Wybaczasz mi? - Zmierzyła go wzrokiem. - CóŜ,

wielce to łaskawe z pańskiej strony, lecz zapewniam, Alastairze, Ŝe nie potrzebuję twego wybaczenia. - Nie musisz niczego tłumaczyć, najdroŜsza. To juŜ bez znaczenia. Wszyscy wiedzą, do czego jest zdolny Vanneck. Wykorzystał twą niewinność i naiwność. Ja teŜ byłem wtedy o wiele młodszy. Łatwiej ulegałem opiniom świata. - NiechŜe to cię dłuŜej nie nęka. - Imogena oparła dłonie na jego ramionach. - Doskonale rozumiem, Ŝe mogłeś pochopnie uznać, Ŝe jestem kochanką Vannecka. KaŜdy męŜczyzna w twojej sytuacji uwierzyłby w najgorsze. - Byłem tak wstrząśnięty, Ŝe sam nie wiedziałem, co się wokół mnie dzieje. A gdy odzyskałem panowanie nad sobą, było juŜ za późno. Lucy nie Ŝyła. Ty wyjechałaś. - Tak, tak, rozumiem. - Imogena delikatnie go odepchnęła. - Oboje jesteśmy dziś starsi i mądrzejsi, najmilsza. Para dojrzałych ludzi, która wie juŜ co nieco o Ŝyciu. Schylił się, próbując ją pocałować. Imogena umknęła jego wargom i tym razem odepchnęła go z całej siły. - Proszę, niechŜe mnie pan wypuści. - Wszak nie mogłaś zapomnieć, co nas połączyło? Tych czułych uścisków? Tych czarujących, rozkosznych pogawędek o zaginionej Zamarii. W twoich oczach pojawiał się taki blask, ilekroć mówiłaś o Zamarii, najdroŜsza. W progu nagle pojawił się rosły mroczny cień. - Nie przeszkadzam? - spytał Matthias tonem tak zimnym, Ŝe zdołałby ugasić nawet płomienie drugiego zamaryjskiego piekła. - Co, u licha? - Alastair wypuścił Imogenę i szybko się od niej odsunął. - Colchester. Imogena odwróciła się szybko, zarumieniona i zadyszana po tej małej szamotaninie. - Proszę, niech pan wejdzie - oznajmiła mocnym głosem. - Pan Drakę właśnie wychodził.

104

INTRYGA

Drakę tu robił? - spytał podejrzanie cicho Matthias, siadając na krześle, które dopiero co zwolnił Alastair. - To mój stary znajomy. - Imogena sięgnęła po czajnik. Z prawdziwą ulgą powitała odejście Alastaira, choć nie była do końca przekonana, czy zjawienie się Matthiasa to taka znowu wielka poprawa. Nie wyglądał na szczególnie zadowolonego. - Przyjaciel sprzed trzech lat - dodała. - Bliski przyjaciel. - Matthias spojrzał na nią z ukosa. - Mój i Lucy - zwróciła mu uwagę. - Zdaje się, Ŝe pani ciotka rzeczywiście coś o nim wspomniała. - Vanneckowi nigdy nie chciało się towarzyszyć Ŝonie w wyprawach do teatru, na przyjęcia czy wieczorki, a Lucy tak za nimi przepadała. - Raz ją zdobywszy, zapomniał o niej, czy tak? - Sądzę, Ŝe gdyby tylko mógł, zamknąłby ją w skarbcu wraz z całą swoją kolekcją. Lucy wstąpiła do Towarzystwa Zamaryjskiego, Ŝeby się mu przypodobać, tymczasem on wyśmiał jej zainteresowanie Zamarią. I tam właśnie poznała Alastaira. - Po czym, jeśli dobrze sobie przypominam słowa pani Elibank, przedstawiła go pani. - Tak. Jak juŜ wspomniałam, wszędzie chodziliśmy

we troje. Alastair był ogromnie rycerski. Z prawdziwą przyjemnością wszędzie nam towarzyszył. - Rozumiem. - Matthias wziął w swoje smukłe dłonie filiŜankę i spodeczek, po czym rozsiadł się wygodnie. Wyciągnął nogi i nieodgadnionym wzrokiem mierzył Imogenę. - Proszę, niech pani mówi dalej. Popatrzyła na niego, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. - Mówić dalej o czym? - Niech pani dokończy swą opowieść. - Nie ma tu nic ciekawego do opowiedzenia, hrabio. Wczoraj wieczorem Alastair dowiedział się, Ŝe przyjechałam do stolicy. ZłoŜył mi wizytę, by odnowić starą znajomość. To wszystko. - Imogeno, to prawda, Ŝe parę ostatnich lat spędziłem głównie w Zamarii, a gdy byłem w Londynie, za wszelką cenę starałem się unikać tak zwanych wyŜszych sfer. Matthias uśmiechnął się kpiąco. - Ale nie jestem skończonym głupcem. Przed chwilą, kiedy tu wszedłem, Drakę trzymał panią w ramionach. Dlatego teŜ inteligentnie wydedukowałem, Ŝe to jeszcze nie koniec pani opowieści. - I co z tego? JuŜ panu mówiłam, hrabio, Ŝe jesteśmy starymi przyjaciółmi. - Z tego, co mówiła pani ciotka, wiem, Ŝe ma pani wyjątkowo liberalne poglądy na stosunki między kobietami a męŜczyznami. Mimo wszystko to gorące powitanie posunęło się nieco za daleko, nawet jak na starych przyjaciół. Skoro stałem się mimowolnym świadkiem tej sceny, uwaŜam, Ŝe jest mi pani winna wyjaśnienie. - NiechŜe się pan tak nie niepokoi o moje związki z Alastairem - oburzyła się Imogena. - To nie ma najmniejszego wpływu na nasze plany. - Nie zgadzam się. Jeśli mam pani pomagać, muszę mieć pełną wiedzę o sytuacji. - Proszę się uspokoić, hrabio. Będę pana informować o wszystkim, co pan powinien wiedzieć.

106

107

Co

AMANDA QVICK

INTRYGA

- Najwyraźniej nie zdaje sobie pani sprawy, jak skomplikowane moŜe się okazać całe to przedsięwzięcie - odparł Matthias. - Co będzie, jeśli Drakę postanowi teŜ się zaangaŜować w tę sprawę? Wpatrywała się w niego zdumiona. - A czemuŜ miałby to robić? - MoŜe uznać, Ŝe on równieŜ chciałby zdobyć pieczęć królowej. Imogena prychnęła pogardliwie. - Mało prawdopodobne. Zapewniam pana, Ŝe zainteresowanie Alastaira Zamarią jest co najmniej powierzchowne. To dyletant, idący za modą, a nie człowiek spragniony wiedzy. Nawet nie kolekcjonuje dzieł sztuki. Pod tym względem Alastair z pewnością nie będzie stanowił przeszkody. - W takim razie moŜe dojdzie do wniosku, Ŝe po tym, jak trzy lata temu cieszył się bliską znajomością z panią, miło by było, ujmijmy to w ten sposób, odnowić ten związek - rzekł mruŜąc oczy. - Nie zamierzam do tego dopuścić - oświadczyła Imogena. - CzyŜby? - Co pan sugeruje, hrabio? - śe w takim razie powinna pani postarać się bardziej przekonująco odrzucać umizgi Alastaira, niŜ to pani czyniła zaledwie przed chwilą. - A czemuŜ to ta kwestia tak bardzo pana niepokoi? Zapewniam, to nie pańska sprawa. Sama sobie poradzę z Alastairem. Matthias zabębnił palcami po oparciu fotela. Wyglądał tak, jakby szukał innego podejścia do sprawy. - Pani, muszę nalegać na całkowitą szczerość między nami w kaŜdej kwestii związanej z tym pani przeklętym planem. - To nie jest przeklęty plan. To wielce roztropne przedsięwzięcie. - To istne szaleństwo, a jeśli mam w nim uczestniczyć, Ŝądam całkowitej szczerości. Jest mi to pani winna

w zamian za moją zgodę na udział w tej zabawie. Z tym pomysłem wiąŜe się ryzyko. PowaŜne ryzyko. Imogenę w końcu olśniło. CięŜko westchnęła i z powrotem opadła na miejsce w rogu kanapy. - Wreszcie dotarliśmy do sedna sprawy. Znowu pan zaczyna się nadmiernie niepokoić. - To nie ulega wątpliwości. - Bez urazy, hrabio, lecz to prawdziwa szkoda, Ŝe nie naleŜysz pan do ludzi, którzy lubią zmagania z przeciwnościami. - Pociesza mnie jedynie świadomość, Ŝe kaŜdy ma swe ułomności, ale i zalety. MoŜe kiedyś wreszcie okaŜę się przydatny. - Hmmm... - Obserwowała go spod przymkniętych powiek. Czasem nie potrafiła się oprzeć niemiłemu wraŜeniu, Ŝe jej osoba ogromnie bawi Matthiasa. Doskonale, skoro to ma uspokoić pańskie wzburzone nerwy, opowiem panu o moim związku z Alastairem Drakiem. - Wątpię, czy pani wyjaśnienie je ukoi, ale chyba lepiej będzie, jeśli go wysłucham. - Zwięźle rzecz ujmując, to Alastair był owym dŜentelmenem, który przed trzema laty zastał mnie i Vannecka sam na sam w sypialni. - Tego samego zdąŜyłem się juŜ dowiedzieć od pani ciotki. - W takim razie po co, u licha, zadaje mi pan te głupie pytania? - rozgniewała się Imogena. - Chciałem usłyszeć pani wersję wydarzeń. Imogena zmierzyła go wzrokiem. - Alastair zobaczył mnie w niezręcznej sytuacji i od razu załoŜył najgorsze. Ot, i cała historia. Matthias uwaŜnie oglądał filiŜankę, jakby stanowiła cenny zabytek sztuki zamaryjskiej. - NaleŜy wybaczyć męŜczyźnie niejaką podejrzliwość, kiedy zastaje dwoje ludzi w łóŜku. - U licha cięŜkiego, nie byłam z Vanneckiem w łóŜku! - wybuchnęła Imogena. - Byłam z nim w pokoju. A to zupełnie co innego.

108

109

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Doprawdy? - zdziwił się odrywając wzrok od filiŜanki. - Oczywiście Ŝe tak. Doszło do okropnego nieporozumienia. Tak przynajmniej mi się początkowo wydawało. - Imogena przygryzła wargę, kiedy wróciły kolejne wspomnienia. - Potem umarła Lucy. Mówiono o liście, który zostawiła. Ponoć odebrała sobie Ŝycie, poniewaŜ mąŜ zdradził ją z jej najlepszą przyjaciółką. Przez jakiś czas nie potrafiłam jasno myśleć. - To oczywiste. Imogena zerwała się z kanapy, załoŜyła ręce za plecy i zaczęła krąŜyć po bawialni. - Gdy juŜ wróciłam do siebie, przyszło mi na myśl, Ŝe moŜe Vanneck specjalnie mnie zaciągnął do tamtej sypialni, wiedząc, Ŝe zostaniemy przyłapani. - śeby po śmierci Lucy pogłoski o zdradzie i samobójstwie zatuszowały prawdę? To chyba nieco zbyt pochopne wnioski. - Musi pan przyznać, Ŝe jest w tym jakaś logika, Vanneck to bardzo sprytny człowiek. Nie chciał, by ktokolwiek podejrzewał, Ŝe Lucy została zamordowana. Chciał, by jej śmierć wyglądała na samobójstwo. A to oznacza, Ŝe musiał dostarczyć przekonującego powodu do samobójstwa. - Dlaczego poszłaś, pani, wtedy do tej sypialni? - Nie zamierzałam się z nim spotkać. Dostałam liścik, w którym gorąco mnie proszono, bym się tam zjawiła. - Kto wysłał ten list? - Lucy. A przynajmniej tak wtedy sądziłam. Teraz jestem przekonana, Ŝe to Vanneck napisał ten liścik i podpisał jej imieniem. Kiedy weszłam do sypialni, zastałam tam Vannecka. Był... - Urwała, zalewając się krwistym rumieńcem. - Był co? - Był częściowo rozebrany, skoro pan juŜ musisz wiedzieć. Zdjął koszulę i buty, a w chwili gdy się zjawiłam, właśnie ściągał spodnie.

Matthias bardzo starannie odstawił filiŜankę i spodeczek. - Aha. - Vanneck udawał, Ŝe jest tak samo zdumiony moim widokiem jak ja jego obecnością. Oczywiście, natychmiast się odwróciłam i chciałam wyjść. Ale w tej samej chwili na korytarzu pojawił się Alastair z przyjacielem. Mijając otwarte drzwi sypialni, zobaczyli w środku Vanecka i mnie. - Po czym natychmiast popędzili do swojego klubu, by powiadomić przyjaciół, Ŝe Vanneck panią uwiódł? spytał sucho Matthias. - Alastair niczego takiego nie uczynił. - W oczach Imogeny zapłonęło oburzenie. - Jest prawdziwym dŜentelmenem. Niestety, jego towarzysz nie okazał się równie dyskretny. Naturalnie Alastair robił co w jego mocy, by ocalić mą reputację. - Naturalnie. Imogena zerknęła na niego badawczo, nie wiedząc, jak zrozumieć ten komentarz. CzyŜby znowu się z niej naigrywał? Postanowiła to zignorować. - Lecz plotek juŜ nic nie mogło zahamować, zwłaszcza po śmierci Lucy - rzekła. - Proszę mi powiedzieć, Imogeno, czy wyjaśniła pani sytuację Drake'owi? Zatrzymała się przy oknie i wyjrzała na ulicę. - Alastair był wtedy ogromnie wzburzony. Wstrząsnęło nim to, co zobaczył. Zniknął, nim zdołałam mu wszystko wytłumaczyć. A potem nie było juŜ okazji. - Rozumiem. A więc Drakę nie wyzwał Vannecka na pojedynek? - Oczywiście, Ŝe nie - oświadczyła rumieniąc się. O pojedynku nie mogło być nawet mowy. Nigdy bym do czegoś takiego nie dopuściła, Matthias milczał. - A zresztą nic dobrego by z tego nie wynikło - podjęła cicho Imogena. - Stało się dokładnie tak, jak mówili moi rodzice: w wielkim świecie liczą się wyłącznie pozo-

110

111

AMANDA QUICK

INTRYGA

ry, nikogo nie obchodzi prawda. Właśnie dlatego Vanneckowi tak łatwo przyszło omamienie tych ludzi, gdy zamordował Lucy. Stworzył pozory samobójstwa, a oni mu uwierzyli. Matthias się zawahał. - MoŜe pora juŜ przejść do bardziej konkretnych tematów. - AleŜ jak najbardziej, panie hrabio. - Imogena, która na tę propozycję doznała prawdziwej ulgi, szybko odsunęła się od okna i Ŝwawym krokiem wróciła na kanapę. W drzwiach pojawiła się Horacja; zaskoczona spojrzała na Matthiasa. - A to co? Nie wiedziałam, Ŝe mamy gości. Doprawdy, muszę porozmawiać z gospodynią. Nie raczyła mnie powiadomić, Ŝe ktoś przyszedł. - Właśnie rozmawialiśmy z pani bratanicą o jej planach. - Wstał, by się przywitać. - Rozumiem. - Horacja weszła do środka i podała Matthiasowi dłoń do ucałowania. - Całe to przedsięwzięcie Imogeny budzi we mnie głęboki niepokój. - To dla mnie prawdziwa ulga dowiedzieć się, Ŝe nie jestem odosobniony w mych obawach. - Matthias zerknął przelotnie na Imogenę. - My, ludzie nie obdarzeni tak stalowymi nerwami jak panna Waterstone, musimy się trzymać razem. Imogena popatrzyła na tę dwójkę z wyrzutem. - Wszystko będzie dobrze. Panuję nad sytuacją oświadczyła. - Pozostaje mi tylko wierzyć, Ŝe to prawda. - Matthias z powrotem zajął miejsce. - Tak się jednak składa, Ŝe sam borykam się z pewnym problemem. - Co się stało? - Wczoraj wieczorem ni z tego, ni z owego pojawiła się u mnie moja siostra przyrodnia. Oznajmiła, Ŝe nie ma się gdzie podziać i musi zamieszkać ze mną. Imogena zamrugała powiekami. - Nie wiedziałam, Ŝe masz, hrabio, siostrę. Z oczu Matthiasa nie sposób było cokolwiek wyczytać.

- Po śmierci mojej matki ojciec powtórnie się oŜenił. Patrycja jest córką z jego drugiego małŜeństwa. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co z nią począć. Przyjechała z przyzwoitką, ale ta kobieta nie moŜe dłuŜej zostać. - Ile lat ma Patrycja? - spytała Imogena. - Dziewiętnaście. - W takim razie osiągnęła wiek, w którym się juŜ bywa - zauwaŜyła Horacja. - A jak niby mam ją wprowadzić w wielki świat? wyrzekał Matthias. - Wprowadzenie młodej damy wymaga sukien, odpowiednich zaproszeń, przyzwoitki i Bóg wie, czego jeszcze. - Proszę się uspokoić, hrabio - przerwała mu Imogena. - Ciocia Horacja jak nikt zna się na wielkim świecie. Oddamy Patrycję w jej ręce. Oczy Horacji rozszerzyły się za binoklami. Matthias powiódł wzrokiem od Imogeny do starszej damy, potem wrócił do dziewczyny. Nie ukrywał ulgi. - Nie śmiałbym nawet prosić. - Drobiazg. - Imogena zerknęła na Horację. - To jak, ciociu? Gotowa jesteś zaopiekować się tą młodą damą i wprowadzić ją w wielki świat? - To będzie dla mnie prawdziwa rozkosz - odparła serdecznie Horacja. - Niczego bardziej nie lubię, jak zamawiać niezliczone ilości wspaniałych sukien i posyłać rachunki komuś innemu.

112

Niewątpliwie dobrze mieć na podorędziu kobietę o przywódczych skłonnościach, myślał trzy dni później Matthias w drodze do klubu. W mgnieniu oka Imogena przejęła kontrolę nad naglącym problemem, jakim okazała się Patrycja. Przy odrobinie szczęścia uda mu się wydać siostrę za mąŜ jeszcze w tym sezonie i w ten sposób spełnić obietnicę daną ojcu. Obietnicę tę złoŜył właśnie w tym klubie, uświadomił sobie, dając kapelusz i rękawiczki leciwemu portierowi. Dwa lata temu Thomas dopadł go przy piciu kawy. 113

AMANDA QUICK

INTRYGA

MoŜe przeczuwał przedwczesną śmierć, pomyślał Matthias. - Chcę z tobą porozmawiać - oświadczył Thomas, siadając naprzeciwko syna. - Oczywiście, ojcze. - Matthias zawsze się pilnował, by w rozmowie z ojcem utrzymywać chłodny uprzejmy ton. - Czy coś się stało? - Niepokoję się o przyszłość. - A któŜ z nas jest wolny od tej troski? Ja osobiście wyznaję zasadę, Ŝe najlepiej o niej nie myśleć. - ZauwaŜyłem. Do licha, twoje nieodpowiedzialne zachowanie nie świadczy o tobie najlepiej. Od chwili ukończenia uniwersytetu wywołujesz skandal za skandalem. - Thomas połoŜył łokcie na oparciach i złączył palce, próbując zapanować nad gniewem. - Tak się jednak składa, Ŝe nie o tym chciałem dzisiaj z tobą porozmawiać. Pragnę zabezpieczyć los Patrycji, w razie gdyby coś przydarzyło się mnie i mojej Ŝonie. - Jeśli się nie mylę, zwykle tą kwestią zajmują się adwokaci. - JuŜ zatroszczyłem się o jej byt materialny. Zadbałem, by Patrycja otrzymała po mojej śmierci znaczy majątek. Lecz przede wszystkim chodzi nam, mnie i mej małŜonce, o jej szczęście. - A, tak. Szczęście. - Tej rzeczy tak łatwo nie da się zapewnić. - ZdąŜyłem to zauwaŜyć, ojcze. Thomas zacisnął wargi w prostą kreskę. - Gdyby coś się przytrafiło Charlotcie i mnie, ustalono, Ŝe Patrycja zamieszka u krewnych z rodziny Charlotty. - Więc? - Chcę, byś dał mi słowo, Ŝe zaopiekujesz się Patrycją, gdyby z jakichś powodów nie mogła mieszkać pod ich dachem - rzekł Thomas spoglądając synowi prosto w oczy. Matthias zamarł. - Czego ode mnie oczekujesz?

- Wywiązania się ze swych obowiązków. - Ojciec ze znuŜeniem przymknął powieki, potem otworzył oczy i przeszył Matthiasa wzrokiem. - Bóg mi świadkiem, wystarczająco długo lekcewaŜysz sobie swoje obowiązki jako mego dziedzica, lecz od tego jednego nie uciekniesz. Patrycja jest twoją siostrą. Gdyby coś mi się przydarzyło, masz się nią zaopiekować. Jasno się wyraziłem? Chcę, byś mi to przysiągł. - A na jakiej podstawie sądzisz, Ŝe nie złamię obietnicy? - Zniesławiłeś nasze nazwisko, zakładając ten przeklęty dom gry. Zamiast się oŜenić z odpowiednią panną i dać mi wnuka, na którego przejdzie kiedyś tytuł, ruszyłeś na poszukiwanie staroŜytnej Zamarii. Niektórzy podejrzewają, Ŝe na ciebie spada odpowiedzialność za śmierć Rutledge'a. Mówi się, Ŝe zabiłeś człowieka w pojedynku o męŜatkę. - Thomas połoŜył ręce na poręczach fotela i zacisnął dłonie w pięści. - Lecz wszyscy zgadzają się, Ŝe nigdy nie złamałeś danego słowa. Chcę, byś przysiągł, Ŝe zrobisz to, o co cię proszę. Matthias rozwaŜał to przez dłuŜszą chwilę. - Wiem, jakie to musiało być dla ciebie trudne, ojcze. Widocznie ogromnie kochasz Patrycję. - Ona i jej matka są światłem mego Ŝycia. - Ilekroć zaś spoglądasz na mnie, widzisz tylko ciemności, jakie na twoje Ŝycie ściągnęło małŜeństwo z mą matką - dokończył cicho Matthias. Thomas zesztywniał. Zatrzymał wzrok na siwym pasemku w kruczoczarnych włosach Matthiasa, lustrzanym odbiciu jego kosmyka. - Niebo mi świadkiem, Ŝe ilekroć patrzę na ciebie, widzę swego syna i dziedzica. Matthias uśmiechnął się bez cienia wesołości i rzekł:. - Musi to być dla ciebie wyjątkowo niemiłe, ojcze. - Nie zrobiłeś nic, by stało się miłe, niech cię licho porwie. - Gniew zniknął z głosu Thomasa, a jego miejsce zajęło znuŜenie. - Po tym wszystkim, do czego między nami doszło, pewnie teraz mi nie uwierzysz, ale Ŝałuję,

114

115

AMANDA QUICK

INTRYGA

Ŝe nie spędziliśmy razem więcej czasu, kiedy byłeś jeszcze chłopcem. MoŜe udałoby mi się wpoić ci silniejsze poczucie obowiązku. - Matthias nie odpowiadał. Ojciec wpatrywał się w niego z napięciem. - Czy mam twoje słowo, Ŝe zajmiesz się Patrycją, gdyby coś mi się stało? - Tak. - Matthias z powrotem wziął gazetę, którą wcześniej czytał. - To wszystko, co masz do powiedzenia? - spytał jego ojciec z ponurą miną. - Masz moje słowo, jeśli chodzi o Patrycję. - Matthias zerknął na niego znad gazety. - Czy chciałeś jeszcze czegoś, ojcze? - Nie. - Thomas wolno dźwignął się z fotela. - Nie. Niczego więcej. - Zawahał się. - To nieprawda. Jest jeszcze coś. - O co chodzi, ojcze? - Czy w ogóle zamierzasz się oŜenić? Czy teŜ zemścisz się na mnie, pozwalając, by na tobie wygasł nasz ród? - A czemuŜ miałbym szukać na tobie takiej zemsty? - Do licha cięŜkiego. Obaj wiemy, Ŝe winisz mnie za nieszczęście twej matki. Ale jesteś juŜ na tyle dorosły, by zdawać sobie sprawę, Ŝe na kaŜdą rzecz trzeba spojrzeć z dwóch stron. Gdybyś kiedykolwiek znalazł się na moim miejscu, zrozumiałbyś, czemu postąpiłem tak, a nie inaczej. - W takim razie muszę dopilnować, by za nic nie znaleźć się w takiej sytuacji jak ty, ojcze - odparł cicho Matthias. - Miłego dnia, ojcze. Thomas zawahał się, jakby chciał coś jeszcze dodać. A gdy zabrakło mu słów, odwrócił się i ruszył do wyjścia. Matthias odprowadzał go wzrokiem. Zaskoczyło go, Ŝe ojciec wygląda tak staro. Ni z tego, ni z owego wróciło pragnienie zyskania aprobaty ojca. - Ojcze? Thomas się obejrzał.

- O co chodzi? - Zamierzam spełnić swój obowiązek względem rodu - rzekł Matthias po chwili wahania. - Jeśli to będzie w mojej mocy, nie pozwolę, by nasz ród skończył się na mnie. Na twarzy Thomasa pojawiło się coś, co mogło świadczyć o uldze, nawet wdzięczności. - Dziękuję. śałuję, Ŝe... NiewaŜne. To juŜ bez znaczenia. - Czego Ŝałujesz, ojcze? - śe nie dałem ci pieniędzy, których potrzebowałeś na sfinansowanie pierwszej wyprawy do Zamarii. - Thomas umilkł. - Wiem, ile to przedsięwzięcie dla ciebie znaczyło.

116

Matthias wiedział, Ŝe owego dnia on i ojciec, najbardziej jak to było dla nich moŜliwe, zbliŜyli się do pojednania. Zatrzasnął drzwi tych wspomnień i skierował się do czytelni klubu. Skinieniem głowy powitał dwóch znajomych, wziął egzemplarz „The Timesa", po czym zapadł się w duŜym, miękkim fotelu przy kominku. Gazeta stanowiła zasłonę dymną. Nie zamierzał jej czytać. Chciał spokojnie wszystko sobie przemyśleć. W ciągu ostatnich kilku dni jego spokojne, uporządkowane Ŝycie legło w gruzach. Niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w litery i zastanawiał się nad opowieścią Imogeny, jak to została skompromitowana przez Vannecka. Zmusił się do odtworzenia przenikliwego, paskudnego uczucia, które przeszyło go na widok Imogeny w ramionach Drake'a. To nie zazdrość mnie wtedy ogarnęła, tłumaczył sobie, tylko zniecierpliwienie. Jeśli wziąć pod uwagę okoliczności, jego rozdraŜnienie było jak najbardziej uzasadnione. Imogena, Vanneck, Alastair Drakę. Tę trójkę coś łączyło, a związek ów nękał Matthiasa do Ŝywego. Od dawna juŜ nie doświadczał takiego niepokoju. 117

AMANDA QUICK

INTRYGA

Piekło i szatani, pomyślał. MoŜe rzeczywiście cierpię na niewytłumaczalną słabość nerwów. Zmusił się do wyobraŜenia sobie tamtej sceny: Imogena w sypialni z na wpół nagim Vanneckiem, wstrząśnięty Alastair Drakę. Przypomniał sobie, Ŝe Imogena została wychowana przez niezwykłych rodziców. Zgniótł kartkę, którą trzymał w ręku. - Colchester. Tak mi się wydawało, Ŝe parę minut temu widziałem, jak tu wchodzisz. Matthias wolno opuścił gazetę i spojrzał na młodzieńca o zaciśniętych wargach, który przed nim wyrósł. - Czy my się znamy? - Hugon Bagshaw. - W oczach chłopaka zapłonął niebezpieczny blask. - Syn Arthura Bagshawa. - Aha. A skoro najwyraźniej znasz juŜ moje nazwisko, to moŜe zakończmy juŜ tę rozmowę. Pragnąłbym przeczytać gazetę. - Matthias chciał z powrotem ukryć się za „The Timesem". - Gdybym wiedział, Ŝe jest pan członkiem tego klubu, za nic bym do niego nie wstąpił - oświadczył Hugon Bagshaw. - Zawsze moŜe pan zrezygnować z członkostwa. - Do licha cięŜkiego, hrabio. Czy wie pan, kim jestem? Matthias niechętnie złoŜył gazetę i popatrzył na zaczerwienioną z gniewu twarz. Hugon Bagshaw był powaŜnym młodzieńcem o topornych rysach i masywnej budowie ciała. Ufryzowane kasztanowe loki, oryginalnie zawiązany fular i obcisły surdut świadczyły, Ŝe nadąŜa za modą. Ale obrzydzenie, jakie malowało się w jego powaŜnych brązowych oczach, nie stanowiło pozy przyjmowanej przez wielu młodzieńców z wyŜszych sfer. Było jak najbardziej prawdziwe. - Zdaje się, Ŝe przedstawiłeś się jako Hugon Bagshaw - mruknął Matthias. - Syn Arthura Bagshawa. - JuŜ o tym wspominałeś. - Zabiłeś mego ojca, Colchester. Zabiłeś, choć nie przyłoŜyłeś lufy do jego głowy.

W sali zapadła głucha cisza. - Wydawało mi się, Ŝe twój ojciec sam był odpowiedzialny za swą śmierć. - Jak pan śmiesz! - Hugo zacisnął dłonie w pięści. Twarz wykrzywił grymas. - Zastrzelił się po tym, jak stracił cały majątek w tym przeklętym domu gry, który otworzył pan przed dziesięciu laty. - Jeśli dobrze pamiętam, niezupełnie tak to wyglądało., - Miałem wówczas zaledwie czternaście lat - powiedział młodzieniec, lekcewaŜąc słowa Matthiasa. Byłem za młody, by go pomścić. Lecz jeszcze nadejdzie dzień, gdy to uczynię, Colchester. Zapłacisz za to, coś uczynił mej rodzinie. - Chłopak obrócił się na pięcie i ruszył do drzwi. śaden z męŜczyzn siedzących w czytelni nie oderwał wzroku od swojej gazety, lecz Matthias doskonale wiedział, Ŝe słyszeli oskarŜenie Bagshawa. Wolno wciągnął powietrze. No i ma swój cichy kąt, gdzie moŜe sobie wszystko spokojnie przemyśleć. Zapatrzył się w ogień na kominku i zobaczył w nim ducha Arthura Bagshawa. - Młody Bagshaw dopiero co zjawił się w stolicy usłyszał za plecami leniwy głos Vannecka. - Jakiś daleki krewny umarł, zostawiając mu trochę grosza. Myślisz, Ŝe my za swoich młodzieńczych lat teŜ mieliśmy skłonności do takich porywów uczuć, Colchester? Czy teŜ to wpływ tych poetów młodego pokolenia budzi w nich te diabelnie melodramatyczne zapędy? - Osobiście nie przypominam sobie, Ŝebym był kiedyś taki młody. A te skrawki wspomnień, które przychodzą mi na myśl, nie są szczególnie budujące. - Mam podobny stosunek do swych wspomnień z młodości. - Vanneck obszedł fotel i stanął przed ogniem. - Słówko ostrzeŜenia, Colchester. Bagshaw naprawdę źle ci Ŝyczy i moŜe być niebezpieczny. Słyszałem, Ŝe bierze lekcje boksu u Shrimptona i ćwiczy oko u Mantona. Ponoć niezły z niego strzelec.

118

119

AMANDA QUICK - Umiejętności młodego Bagshawa niewiele mnie w tym momencie obchodzą. Mam waŜniejsze i pilniejsze sprawy na głowie. - Rozumiem. - Vanneck ostentacyjnie grzał ręce nad ogniem. - A czy te sprawy wiąŜą się z panną Waterstone oraz pewnym zamaryjskim dziełem sztuki? Matthias posłał Vanneckowi pytające spojrzenie. - Skąd ci to przyszło na myśl? W tym momencie nie szukam Ŝadnych skarbów. Mam inne plany. Obawiam się, Ŝe muszę jak najszybciej znaleźć sobie Ŝonę. - Doskonale mi wiadomo, Ŝe właśnie odziedziczyłeś tytuł, hrabio. Podobnie jak ja, musisz doglądać swoich spraw, niech to czart porwie. - Słyszałem, Ŝe i ty rozglądasz się za Ŝoną. Vanneck prychnął gniewnie. - Mojej pierwszej Ŝonie nie chciało się obdarować mnie dziedzicem. Obchodziły ją wyłącznie przyjęcia, bale i suknie. Tak między nami mówiąc, w łóŜku była zimna jak sopel lodu. Wyszła za mnie wyłącznie dla tytułu. A ja okazałem się na tyle głupi, by dać się złapać. - Zaskakujesz mnie, Vanneck. Nie pomyślałbym, Ŝe dasz się oczarować ładnej buźce. - Nie znałeś Lucy. - Vanneck umilkł na chwilę. -To była prawdziwa piękność. Ale bez grosza przy duszy. Nic nie zyskałem na tym interesie. Zmieniła moje Ŝycie w piekło. Wierz mi, drugi raz nie dam się nabrać. - Doprawdy? Vanneck łypnął na niego koso. - Rozmawialiśmy o tobie - przypomniał. - CzyŜby? - zdziwił się Matthias. - Nie przekonasz mnie, Ŝe powaŜnie myślisz o pannie Waterstone. - A czemuŜ to tak trudno ci w to uwierzyć? - Człowieku, za kogo ty mnie masz? - Vanneck popatrzył na niego znacząco. - Panna Waterstone skończyła dwadzieścia pięć lat. Dość długo sieje juŜ rutkę, nie 120

INTRYGA uwaŜasz? Trudno by ją określić mianem świeŜej panny młodej. - Wolę dojrzałe kobiety od dzierlatek. - Matthias przerzucił stronę w gazecie. - Ciekawiej się z nimi rozmawia. - Nawet jeśli wiek uznasz za jej przymiot, to krąŜą pogłoski, Ŝe brak jej innych cnót. Wiesz chyba, Ŝe nazywają ją nieskromną Imogeną. Matthias odłoŜył gazetę i popatrzył Vanneckowi prosto w oczy. - KaŜdy, kto w mej obecności wyraŜa się o niej w ten sposób, musi być gotów dokończyć tę rozmowę nad parą pistoletów. Vanneck skrzywił się lekko. - Słuchaj, Colchester, nie oczekujesz chyba, Ŝe uwierzę, iŜ naprawdę zamierzasz się oświadczyć Imogenie Waterstone. Jeśli się do niej umizgujesz, to musi się za tym kryć coś innego. A ja widzę tylko jedno wytłumaczenie. - MoŜesz sobie wierzyć, w co chcesz, Vanneck. - Matthias uśmiechnął się lekko, wstając z fotela. - Lecz radziłbym ci bardzo, ale to bardzo uwaŜać na słowa. Patrycja lękliwie rozglądała się po księgarni. - Naprawdę jesteś, pani, pewna, Ŝe mój brat nie rozgniewa się, jeśli coś kupię? - Zostaw to mnie - oświadczyła zdecydowanie Imogeną. - Poradzę z nim sobie, w razie gdyby miał jakieś obiekcje. Choć wątpię, by je miał. Jedna czy dwie ksiąŜki to nic w porównaniu z rachunkami za suknie, a i tych pewnie nawet nie poczuł. Patrycja pobladła. - Wiem, Ŝe pani ciotka za daleko się posunęła u krawcowej. Tyle sukien! I z jakich kosztownych tkanin! Mój brat będzie wściekły, jeśli się dowie, ile wydałyśmy. - Bzdury. Zresztą, jeśli będzie trzeba, to ja wszystko mu wytłumaczę. - Imogena posłała Patrycji zachęcający uśmiech. - A teraz idź trochę poszperać w ksiąŜ121

AMANDA QUICK

INTRYGA

kach. Chcę się dowiedzieć, czy ukazało się juŜ najnowsze dzieło Garrisona o staroŜytności. Mam nadzieję, Ŝe w tym czasie ciocia Horacja zdąŜy juŜ zakończyć pogawędkę z panią Horton. Będzie czekać na nas w powozie. Patrycja spojrzała na nią z powątpiewaniem, ale posłusznie ruszyła przejrzeć tytuły na najbliŜszej półce. Imogena podeszła do lady. Czekając, aŜ sprzedawca obsłuŜy inną klientkę, leniwie przeglądała tomy leŜące na pobliskim stole. A kiedy zadźwięczał dzwonek przy drzwiach, oznajmiający przybycie kolejnego klienta, automatycznie zerknęła przez ramię. Zastygła bez ruchu, zobaczywszy w progu Vannecka. Nie widziała go od balu u hrabiny Blunt. Jego zjawienie się w sklepie moŜe być kwestią przypadku, tłumaczyła sobie w. duchu. Choć nie da się wykluczyć, Ŝe wreszcie złapał przynętę. NajwyŜsza pora, pomyślała. - Panna Waterstone. - Vanneck powitał ją przymilnym uśmiechem i skierował się do kontuaru. - CóŜ za miła niespodzianka. IleŜ to się juŜ nie widzieliśmy? Trzy lata? - Tak, trzy lata. - Szuka pani jakiejś określonej ksiąŜki? - spytał uprzejmie Vanneck. Imogena przywołała na twarz anielski, jak sądziła, uśmiech. - Liczę, Ŝe znajdę jakąś pozycję na temat zamaryjskich zabytków. - Naturalnie. Nie dziwi mnie, Ŝe nadal się pani interesuje staroŜytną Zamarią. Jeśli dobrze pamiętam, kraj ten ogromnie panią pasjonował. - Vanneck od niechcenia oparł się o ladę i ze źle skrywanym wyczekiwaniem przyglądał dziewczynie. - KrąŜą pogłoski, Ŝe ostatnio weszła pani w posiadanie ogromnie interesującego dziedzictwa. - Miałam prawdziwe szczęście. Oprócz ładnego mająteczku, stryj zostawił mi wszystkie swoje zbiory. Natrafi łam wśród nich na wielce interesujące przedmioty.

Vanneck rozejrzał się po sklepie, po czym przysunął się bliŜej. - Z tego, co słyszałem, między innymi na pewną mapę, która ponoć wskazuje połoŜenie niezwykle cennego zabytku staroŜytnej Zamarii. - Wieści szybko się rozchodzą po mieście. - Musiała się zmusić, by stać w miejscu. Z trudem się powstrzymywała, Ŝeby nie odsunąć się od Vannecka. - Więc to prawda? - Vanneck bacznie się jej przyglądał. - Wierzy pani, Ŝe owa mapa moŜe panią doprowadzić do pieczęci królowej? Imogena lekko wzruszyła ramionami. - Bardzo moŜliwe, choć w tym momencie nie na wiele mi się ona zda. Brak mi funduszy na zorganizowanie ekspedycji, która zajęłaby się poszukiwaniami pieczęci. Choć Ŝywię nadzieję, Ŝe juŜ wkrótce moje problemy finansowe zostaną rozwiązane. - Ma pani na myśli Colchestera, prawda? - Pan hrabia był łaskaw okazać zainteresowanie. - Do czarta. Więc miałem rację. - Vanneck zacisnął ręce na kontuarze. - To dlatego tak wokół pani krąŜy. Całe miasto o tym mówi. Imogena spojrzała na niego z góry. - Doprawdy, panie? - Sądzi, Ŝe w ten sposób dorwie się do mapy. Colchester zrobiłby wszystko, byle zdobyć pieczęć królowej. - Nie ulega najmniejszej wątpliwości, Ŝe jego hrabiowska mość to wielki znawca i kolekcjoner sztuki zamaryjskiej. Vanneck przysunął się bliŜej i zniŜył głos. - Wiem, Ŝe po tamtym niefortunnym wydarzeniu sprzed trzech lat nie Ŝywisz pani względem mnie serdecznych uczuć. Ale zapewniam, ja w takim samym stopniu, co i pani stałem się ofiarą zbiegu okoliczności. - Zawsze chciałam pana o coś spytać w związku z tamtą sprawą, baronie. Co właściwie pan robił w tej sypialni?

122

123

AMANDA QUICK - Jeśli juŜ musisz pani wiedzieć, to czekałem na kogoś. Pewną czarującą wdówkę, której imienia ze zrozumiałych powodów nie podam. Z całą pewnością nie czekałem na panią. To była straszliwa pomyłka. - Pomyłka, która biedną Lucy kosztowała utratę Ŝycia. Vanneck wyglądał, jakby nie zrozumiał. - Lucy? - Pamięta pan Lucy, baronie? Była pańską Ŝoną. - NiechŜe pani nie Ŝartuje. - Vanneck strzepnął fałdy fularu. - Oczywiście, Ŝe ją pamiętam. Ale Lucy leŜy w grobie juŜ od jakichś trzech lat, a Ŝycie musi iść naprzód. - Zaiste. - Imogena mocno zacisnęła ręce na grzbiecie ksiąŜki, którą właśnie trzymała. Zmusiła się do zachowania spokoju. Nie wystawi na szwank swego przedsięwzięcia, pozwalając sobie na wybuch gniewu. - Przyjaźniła się pani z Lucy, panno Waterstone. Z pewnością nie uszło pani uwagi, Ŝe moja Ŝona często ulegała zmiennym nastrojom? Niewiele potrzebowała, by pogrąŜyć się w smutku. NiechŜe się pani nie obwinia za jej śmierć. Imogena głośno wciągnęła powietrze. Ciebie winię, pomyślała, nie siebie. Ale czy to prawda? Nagle uświadomiła sobie, Ŝe moŜe dąŜenie do ukarania Vannecka bierze się z jej poczucia winy za to, co się wydarzyło tamtej nocy? Przeszył ją dreszcz. - Nie ma sensu rozwodzić się nad przeszłością ciągnął z naciskiem Vanneck. - A poniewaŜ mnie ja ko męŜa Lucy i panią jako jej przyjaciółkę łączyła nie gdyś znajomość, czuję się w obowiązku udzielić pani rady. Imogena zesztywniała. - Udzielić mi rady? - Muszę panią przestrzec przed nawiązywaniem jakichkolwiek kontaktów z Colchesterem. 124

INTRYGA Więc jednak złapał przynętę. Posłała mu promienny uśmiech. - CóŜ, skoro ja naprawdę postanowiłam odnaleźć pieczęć królowej, panie baronie, Colchester pomoŜe mi sfinansować ekspedycję. - Wchodzenie w jakiekolwiek układy finansowe z hrabią Colchesterem przypomina wchodzenie w układy z samym diabłem. - Nonsens. Przesadza pan, baronie. - Mówię pani prawdę - wybuchnął Vanneck. - Nie bez powodu nazywa się go bezwzględnym Colchesterem. Jeśli zgodzi się sfinansować ekspedycję, to tylko dlatego, Ŝe potem będzie chciał zatrzymać pieczęć królowej. - Nie wątpię, Ŝe dojdziemy z hrabią do porozumienia. - Ba. Tak samo myślał biedaczysko Rutledge. Wszyscy wiemy, co się z nim stało. - Doprawdy? - Nie wrócił z Zamarii - odparł ostro Vanneck. - Są osoby, które sądzą, Ŝe Colchester doskonale wie, jaką śmiercią zginął Rutledge. - Te idiotyczne plotki są wyssane z palca. Hrabia Colchester to prawdziwy dŜentelmen. Nie ma absolutnie nic wspólnego ze śmiercią Rutledge'a. - DŜentelmen? Colchester? - Vanneck najpierw szeroko otworzył oczy, potem, nagle wszystko pojąwszy, zmruŜył je. - Wielkie nieba. Chyba nie dała sobie pani wmówić, Ŝe naprawdę obdarzył panią uczuciem? NiemoŜliwe, by była pani aŜ tak naiwna, panno Waterstone. Nie w tym wieku. Vanneck nie musiał robić aŜ tak zdumionej miny na samą myśl, Ŝe Matthias mógłby się we mnie zakochać, pomyślała Imogena. - Moja znajomość z hrabią Colchesterem to moja osobista sprawa. - Proszę mi wybaczyć, lecz zaniedbałbym swego obowiązku wobec starej przyjaciółki, gdybym pani nie

125

AMANDA QUICK

INTRYGA

ostrzegł, Ŝe Colchester moŜe próbować ją uwieść, byle tylko dorwać się do mapy. - Bzdury. Nie przyjmuję tego do wiadomości. Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. - Chyba nie sądzisz pani, Ŝe męŜczyzna o takiej pozycji jak Colchester oświadczyłby się kobiecie w pani wieku i do tego o tak... hmmm, niefortunnej reputacji? Imogena wzięła się pod boki i zaczęła tupać pantofelkiem. - Skoro juŜ rozmawiamy otwarcie, panie, małŜeństwo nie interesuje mnie aŜ tak bardzo, jak znalezienie kogoś, kto pomoŜe mi sfinansować wyprawę. W tym momencie nie widzę innego kandydata oprócz hrabiego Colchestera. To jedyny znany mi szlachetnie urodzony, o którym wiem, Ŝe stać go na sfinansowanie ekspedycji, i który wykazał zainteresowanie tą sprawą. - Istnieją inne sposoby zdobycia funduszy na wyprawę - szybko wtrącił Vanneck. - Sposoby, dodajmy, znacznie bezpieczniejsze niŜ wchodzenie w konszachty z bezwzględnym Colchesterem. Imogena zacisnęła wargi. - Tak pan sądzisz? Owszem, w pewnym momencie myślałam o załoŜeniu konsorcjum, lecz nie mam dość wiedzy ni znajomości, by odwaŜyć się na tak skomplikowane przedsięwzięcie. W oczach Vannecka zapłonęły błyski podniecenia. - ZałoŜenie konsorcjum stanowiłoby dla mnie dziecinną zabawkę, panno Waterstone. Posiadam rozległe doświadczenie w tej materii. - Doprawdy? Ogromnie interesujące. Wielkie nieba, czy będę musiała go prowadzić krok po kroku przez ten skomplikowany menuet? - zastanawiała się w duchu Imogena. Ostentacyjnie zerknęła na zegarek przyczepiony do jej pelisy. - Robi się późno - zauwaŜyła. - Daruje mi pan, baronie, lecz nieco się spieszę. Czeka na mnie moja ciotka. Vanneck zmarszczył brwi. - Tuszę, Ŝe uda mi się dziś jeszcze panią spotkać?

- MoŜliwe. Otrzymałyśmy sporo zaproszeń. Jeszcze , nie zdecydowałam, które przyjmiemy. - Imogena uśmiechnęła się lekko i odsunęła od lady. - Miłego dnia, baronie. - Do zobaczenia wieczorem. - Vanneck skłonił jej się szybko. Odwrócił się i krokiem człowieka, który podjął juŜ decyzję, ruszył do drzwi. - Panno Waterstone? - Obok Imogeny wyrosła Patrycja, ściskająca w obleczonej w rękawiczkę dłoni ksiąŜkę. - JuŜ wybrałam. - Doskonale, - Imogena patrzyła, jak drzwi się zamykają za Vanneckiem. Potem wyjrzała przez okno. - Zdaje się, Ŝe ciocia Horacja właśnie wsiada do powozu. Ruszajmy. Musimy cię odwieźć do domu, Ŝebyś się mogła rozpakować. Suknia, którą masz włoŜyć na dzisiejszy wieczór, zostanie dostarczona o piątej. A przedtem jeszcze czeka nas wiele zajęć. - Naprawdę sądzisz, pani, Ŝe suknia będzie gotowa jeszcze dziś? - spytała Patrycja. - Dałyśmy krawcowej tak mało czasu. Imogena uśmiechnęła się szeroko. - Ciocia Horacja obiecała madame Maud sute wynagrodzenie. Bądź spokojna, suknię przyniosą na czas. Patrycja nie wyglądała na uspokojoną. Co więcej, minę miała jeszcze bardziej nieszczęśliwą niŜ przedtem. - Jesteś, pani, pewna, Ŝe mój brat nie wpadnie we wściekłość, dowiedziawszy się, ile dziś wydałyśmy? - Zbytnio się niepokoisz o stosunek Colchestera do twoich wydatków. Czemu sądzisz, Ŝe miałby wpaść we wściekłość? - Bo mnie nienawidzi - wyszeptała dziewczyna. Imogena wpatrywała się w nią zdumiona. - NiemoŜliwe. - To prawda, panno Waterstone. śywi do mnie pogardę, bo jestem córką drugiej Ŝony jego ojca. - AleŜ skąd! - Mama wyjaśniła mi to wszystko, gdy dowiedziałam się, Ŝe mam starszego brata. Ostrzegła, Ŝebym nigdy

126

127

AMANDA QUICK

INTRYGA

niczego od Colchestera nie oczekiwała. Powiedziała, Ŝe jest on ogromnie niebezpiecznym człowiekiem, pozbawionym wraŜliwości uczuć. - Nonsens. Na miłosierdzie pańskie, Patrycjo, to przecieŜ stek bzdur. - Mówiła, Ŝe jako zaledwie dwudziestoczteroletni męŜczyzna zdobył przydomek bezwzględnego. - Zapewniam cię, Ŝe Colchester to ofiara złośliwych plotek. Patrycja mięła w rękach chusteczkę. - Dwa lata temu tatuś powiedział, Ŝe gdyby kiedykolwiek coś się przytrafiło jemu i mamie, a nie czułabym się szczęśliwa w domu wuja, muszę zwrócić się do hrabiego Colchestera. Ponoć dał mu słowo, Ŝe się mną zajmie. - I się zajmie. - Papa twierdził, Ŝe jedyne dobre, co moŜna o Matthiasie powiedzieć, to to, Ŝe zawsze dotrzymuje obietnic. - Szczera prawda. - Ale ja wiem, Ŝe on nie chce, bym u niego mieszkała, panno Waterstone. Będzie szukał wymówki, Ŝeby się mnie pozbyć. A gdy otrzyma rachunki za moje suknie, moŜe uznać, Ŝe zbyt wiele go kosztuję. I co ja wtedy ze sobą pocznę? Nie wrócę do wuja. Z pewnością skończę jako guwernantka albo gorzej. MoŜe będę musiała pójść na ulicę. - Nie wydaje mi się, Ŝeby miało dojść aŜ to tego. - Och, panno Waterstone, tak bardzo tęsknię za mamą i papą. Imogenę ogarnęło współczucie dla biednej dziewczyny. Była w tym samym wieku, kiedy straciła oboje ukochanych rodziców. AŜ nazbyt dobrze pamiętała samotność i poczucie straty. Jedynie Lucy stanowiła źródło jakiejś pociechy. Horacja nie mogła jej odwiedzać, gdyŜ zatrzymywała ją w Yorkshire postępująca choroba męŜa. Stryja Selwyna zaś za bardzo pochłaniała sztuka sepulkralna. Tak, pomyślała Imogena. Doskonale wiem, co czuje Patrycja.

Nie zwaŜając na pełen oburzenia wzrok sprzedawców, otoczyła ramieniem dziewczynę i mocno, serdecznie ją uścisnęła. - Od tej pory wszystko się zmieni, Patrycjo. JuŜ nie będziesz sama.

128

INTRYGA

Poruszenie

w holu przyciągnęło Matthiasa do drzwi biblioteki. Stanął tam i oszołomiony przyglądał się niestrudzonym wędrowniczkom, które właśnie wróciły z szaleńczej wyprawy po sklepach Pall Mail i Oxford Street. Z powozu właśnie wyjmowano pudełka i pakunki wszelkich rozmiarów i kształtów. Ufton usunął się na bok, ze stoickim spokojem na niewzruszonym obliczu obserwując, jak Imogena przejmuje dowodzenie. Stała na schodach wejściowych i wyjątkowo pogodnie się prezentowała w spacerowej sukni w kolorze zamaryjskiej zieleni oraz ogromnym czepku ozdobionym muszlami. Suchym, pewnym głosem oficera wydawała stangretom polecenia. Horacja krąŜyła od powozu do domu, sprawdzając paczki wnoszone do środka. Patrycja trzymała się na uboczu, na jej twarzy jak zwykle malował się niepokój. Co chwila zerkała lękliwie w kierunku Matthiasa. Siostra mieszkała pod jego dachem zaledwie kilka dni, a juŜ zaczęła mu działać na nerwy jej trwoŜliwość i skłonność do płakania przy byle okazji. Przywodziła mu na myśl spłoszonego zająca. - Tak, tak, wnieście wszystko do środka. - Imogena wskazała kierunek parasolką z rączką w kształcie delfi130

na. - Następnie zabierzcie te pakunki na górę do sypialni hrabianki Patrycji. Moja ciotka i ja będziemy ci towarzyszyć i dopilnujemy słuŜby przy rozpakowywaniu rzeczy. Nikt lepiej niŜ ciocia nie zna się na tych sprawach. Wie, czego wymagają poszczególne tkaniny. - Zerknęła na Horację. - Zajmiesz się tym, prawda, ciociu? Chciałabym zamienić słówko z hrabią Colchesterem. - AleŜ oczywiście. - Horacja uśmiechnęła się z satysfakcją. - Musimy teŜ przygotować ubranie na dzisiejsze, pierwsze wieczorne wyjście Patrycji. - Skinęła głową do dziewczyny. - Chodź, moja droga. Przed nami jeszcze mnóstwo pracy. - Ruszyła w stronę schodów. Patrycja jeszcze raz lękliwie zerknęła na brata, po czym równieŜ czmychnęła na górę. Imogena ze zdecydowaną miną zwróciła się do Colchestera. - Mogę zamienić z panem słowo na osobności, hrabio? Mam do pana pewną sprawę. - Jestem do pani usług, panno Waterstone. - Matthias uprzejmie zrobił jej przejście. - Jak zawsze. - Dziękuję panu. - Imogena rozwiązała wstąŜki ogromnego czepka i ruszyła za gospodarzem do biblioteki. Nie zajmę panu wiele czasu. Chodzi tylko o wyjaśnienie pewnego małego nieporozumienia. - Następnego? - Tym razem akurat chodzi o pańską siostrę... - Urwała gwałtownie, z pełnym zachwytu zdumieniem wciągając powietrze. Oczarowana rozglądała się o pomieszczeniu. - Wielkie nieba. To zdumiewające. Matthias patrzył, jak dziewczyna zatrzymuje się w pół kroku tuŜ za progiem biblioteki. Uświadomił sobie, Ŝe czeka na jej reakcję. W końcu miał do czynienia z samym I. A. Stone'em, jedyną osobą w Anglii, która mogła w pełni docenić to, co stworzył w tym pokoju. Jej nie skrywany zachwyt sprawił mu głęboką satysfakcję. - Podoba się pani? - spytał z udaną nonszalancją, podczas gdy Ufton bezszelestnie zamknął za nimi drzwi. - To doprawdy cudowne wnętrze - szepnęła Imogena. 131

AMANDA QUICK

INTRYGA

Odchyliła głowę, by móc dokładniej się przyjrzeć zielono-złotym draperiom. - Wyjątkowo. - Wolno krąŜyła po bibliotece, od czasu do czasu przystając, by uwaŜniej przyjrzeć się jakiemuś egzotycznemu widokowi na fresku czy wazom, stojącym na rzeźbionych postumentach. - Uchwycił pan kwintesencję Zamarii. To niewiarygodne, lecz jej duch oŜywa i unosi się w tym pokoju. - Zatrzymała się przed duŜym posągiem Anizamary, bogini dnia. - Niezrównane. - Przywiozłem tę statuę z ostatniej podróŜy. Odkryłem ją, wraz z posągiem Zamarisa, w grobie jakiegoś księcia. - To niewiarygodne, hrabio. - Dłonią w rękawiczce pieszczotliwie wodziła po dwóch rzeźbionych delfinach, zwieńczających sofę. - Po prostu niewiarygodne. Gorąco panu zazdroszczę. - Nie posunąłbym się do twierdzenia, Ŝe udało mi się tu stworzyć wierną replikę zamaryjskiej biblioteki. Matthias próbował zachować pozory skromności, lecz niełatwo mu to przychodziło. Oparł się o biurko, skrzyŜował nogi i zaplótł ręce na piersi. - Przyznam jednak, Ŝe jestem kontent z tego, jak to pomieszczenie wygląda. - Niesamowite - mruczała Imogena. - Wprost wierzyć się nie chce. Nagle przed oczami Matthiasa zamajaczyła wizja nagiej Imogeny leŜącej na tej oto sofie. Wizja była przeraŜająco ostra. Widział ciemne włosy dziewczyny, spływające kaskadami na ramiona, delikatnie rzeźbione kształty skąpane w blasku ognia płonącego w kominku, wdzięcznie uniesione kolano. Jego ciało nagłe przeszyło poŜądanie tak silne, Ŝe niemal bolesne. - Ma pan prawdziwe szczęście, Ŝe mógł odtworzyć w swoim domu to cudowne otoczenie, hrabio. - Pochyliła się, by przeczytać tekst na glinianej tabliczce. - Fragment wiersza. To prawdziwa rzadkość. - Znalazłem ją w grobie. Większość zamaryjskich glinianych tabliczek, które ostatnio krąŜą po Londynie, to dość nudne zwyczajne rachunki, dowody zawarcia

transakcji. Rutledge wysłał ich do Anglii cale setki. Pomyślał, Ŝe zrobi na tym niezły majątek. I tak teŜ się stało. - Skoro o rachunkach mowa. Mam do pana pytanie. Imogena spojrzała na niego przenikliwie. - Niech mi pan powie, hrabio, czy otworzył pan Straceńca, by w ten sposób zdobyć fundusze na wyprawę do Zamarii? Uniósł brwi. - Szczerze mówiąc, tak. Skinęła głową, nie kryjąc satysfakcji. - Tak teŜ przypuszczałam. CóŜ, to wszystko tłumaczy. - Poprosiłem ojca o pieniądze - odezwał się z namysłem Matthias. Wtedy po raz pierwszy i ostatni w swoim dorosłym Ŝyciu zwrócił się do ojca z taką prośbą. Odmówił, więc otworzyłem ten przybytek. - To oczywiste. Skądś musiał pan zdobyć pieniądze. Zamaria była zbyt waŜna. - Tak. - A jeśli chodzi o panią Slott... - zaczęła Imogena musnąwszy lekko wazę. Matthias się skrzywił. - Przyłapałem jej kochanka, Jonatana Exelby'ego na oszukiwaniu przy grze w Straceńcu. Kazałem mu się wynieść. Był oburzony. Twierdził, Ŝe go obraziłem, co niewątpliwie było prawdą. Wyzwał mnie na pojedynek, ale wytrzeźwiawszy, jeszcze raz to sobie przemyślał. Uznał, Ŝe zamiast się ze mną zmierzyć, woli szukać szczęścia w Ameryce. Nigdy więcej nie pojawił się w Londynie, a na wołowej skórze by nie spisał pogłosek, jakie krąŜyły na temat jego śmierci. Imogena posłała mu czarujący uśmiech. - Czyli słusznie mi się wydawało, Ŝe kryło się za tym coś więcej. CóŜ, wracając do rzeczy, chciałabym z panem, hrabio, porozmawiać na temat pana siostry. - To znaczy? - Z jakichś niepojętych przyczyn czuje się nieproszonym gościem w pańskim domu. Co więcej, nieustannie Ŝyje w prawdziwym strachu.

132

133

AMANDA QUICK

INTRYGA

- NiechŜe pani nie Ŝartuje. Czego miałaby się lękać? - MoŜe słabe nerwy są dziedziczne w pańskiej rodzinie, hrabio. Często się zdarza, Ŝe w jakimś rodzie z pokolenia na pokolenie są przekazywane pewne predyspozycje, tak samo jak rysy twarzy, kształt brody, nosa albo... zerknęła na siwe pasmo w jego włosach - inne charakterystyczne znamiona. - Słabe nerwy? - Matthias uznał, Ŝe dość juŜ ma wysłuchiwania teorii Imogeny na temat jego charakteru. - Skąd, u licha, to idiotyczne przypuszczenie? - Nie ulega wątpliwości, Ŝe hrabianka Patrycja odziedziczyła pańską skłonność do czarnowidztwa i bezpodstawnych obaw. - Myślę, Ŝe wyczerpaliśmy juŜ temat mej siostry oznajmił chłodno. - Proszę się zająć wyłącznie wprowadzeniem jej do towarzystwa. Imogena zignorowawszy jego słowa załoŜyła ręce na plecy i zaczęła krąŜyć po zielono-złotym dywanie. - UwaŜam, Ŝe powinien pan zdobyć się na większy wysiłek i postarać się, by poczuła się tu jak w domu. Biedulka czuje się tu, jak przygarnięta z łaski. Tak jakby nie miała prawa oczekiwać od pana pomocy i opieki. Nagły gniew zapłonął w sercu Matthiasa i nim męŜczyzna zdąŜył się obejrzeć, ogarnął go całego, niszcząc resztki opanowania. Colchester wyprostował się i odsunął od biurka. - Nie Ŝyczę sobie słuchać pani rad w tej materii. Jego ton zrobił na Imogenie pewne wraŜenie. Zatrzymała się i obejrzała na Matthiasa. - AleŜ, hrabio, najwyraźniej pan nie zdaje sobie sprawy, jak delikatną naturę ma pańska siostra. Po prostu próbuję panu uświadomić, Ŝe Patrycja, podobnie jak pan, jest obdarzona wyjątkowo wraŜliwymi nerwami i Ŝe wymaga... - Guzik mnie obchodzą jej nerwy - wysyczał Colchester przez zaciśnięte zęby. - Spełniłem swój obowiązek

względem mej przyrodniej siostry. Dałem jej dach nad głową. Z tego, co zaledwie parę minut temu oglądałem w holu, wynika, Ŝe wkrótce teŜ będę płacił olbrzymie rachunki. Gotów jestem zapewnić jej znaczny posag, kiedy będzie wychodzić za mąŜ. Nie moŜe pani ode mnie oczekiwać niczego więcej. - Drogi hrabio, mówi pan wyłącznie o swoich finansowych zobowiązaniach. Nie wątpię, Ŝe odgrywają one znaczną rolę, lecz nawet w połowie nie są tak waŜne jak dobroć i braterskie uczucie. A właśnie tego w tej chwili najbardziej potrzebuje pańska siostra. - W takim razie nie powinna była przychodzić do mnie z prośbą o łaskę. - Wszak musisz pan czuć wobec niej choć odrobinę serdeczności. - Po raz pierwszy zobaczyłem ją na oczy parę dni temu. Nawet jej nie znam. - CóŜ, ona za to wie o panu aŜ nazbyt wiele i zdaje się, Ŝe to, czego się dowiedziała, nie ma Ŝadnego związku z prawdą. - Imogena prychnęła pogardliwie. - Wierzy mianowicie, Ŝe słusznie nazywają pana bezwzględnym Colchesterem. Dasz pan wiarę? Tylko od pana zaleŜy, czy zechcesz naprostować to fałszywe mniemanie. Matthias musiał coś zrobić. Zmusił się, by wolnym, spokojnym krokiem podejść do okna. Tam zatrzymał się i niewidzącym spojrzeniem wpatrywał się w ogród. - A skąd, u licha, taka pewność, Ŝe to fałszywe mniemanie? - NiechŜe pan nie będzie śmieszny, hrabio. Jest pan Colchesterem z Zamarii. - Zatoczyła ręką łuk, wskazując skarby nagromadzone w bibliotece. - KaŜdy człowiek obdarzony tak wyrafinowanym smakiem, takim zamiłowaniem do dziejów staroŜytnej Zamarii, ukochaniem jej cudów... CóŜ, niemoŜliwe by taki człowiek nie miał w sobie cieplejszych uczuć i delikatnych zmysłów. Gwałtownie obrócił się twarzą do niej. - Ostrzegam panią uczciwie. Nie znasz mnie, pani,

134

135

AMANDA QUICK

INTRYGA

tak dobrze, jak ci się wydaje. A brak wiedzy często okazuje się ogromnie niebezpieczny. Imogena nie wyglądała na rozczarowaną jego słowami, raczej zaskoczoną. Potem jej oczy złagodniały. - Widzę, Ŝe to dla pana bolesny temat, hrabio. - Nie tyle bolesny, co nudny. - Jak pan sobie Ŝyczy - dała za wygraną, uśmiechając się kąśliwie. - Lecz zaklinam, zechciej pan pamiętać, Ŝe pańska siostra czuje się głęboko nieszczęśliwa. Z naszej dzisiejszej rozmowy wywnioskowałam, Ŝe jest całkiem samotna. Tylko do pana mogła się zwrócić. Chciałabym, Ŝeby pan zapamiętał dwie rzeczy, hrabio. - Czuję, Ŝe nie uda mi się zakończyć tej diabelnej rozmowy, póki szczegółowo nie wyłoŜy mi pani owych dwóch rzeczy. Proszę mówić. - Po pierwsze, chciałabym panu zwrócić uwagę, Ŝe niezaleŜnie od tego, co się stało w pańskim Ŝyciu, Patrycja nie jest temu winna. Ani pan. Po drugie, niech pan pamięta, Ŝe tak jak pan jest dla niej jedynym bliskim krewnym, tak i ona dla pana stanowi całą rodzinę. Musicie się trzymać razem. - Piekło i szatani. Kto pani opowiedział dzieje mojej rodziny? - Nie znam dokładnie tej historii - odparła Imogena. - Ale z dzisiejszej rozmowy z Patrycją wywnioskowałam, Ŝe po śmierci pana matki między panem a ojcem po wstała głęboka przepaść. - Nie myli się pani, Impgeno. Wcale nie zna pani tej historii. I proponowałbym, Ŝeby się pani nie mieszała do nie swoich spraw. Dotrzymałem obietnicy złoŜonej ojcu, i na tym koniec. - Wie pan, hrabio, to dla was obojga prawdziwe szczęście, Ŝe siebie macie - odezwała się cicho Imogena. - Po śmierci rodziców duszę bym diabłu oddała, byle mieć siostrę lub brata. - Imogeno... Odwróciła się i ruszyła do drzwi, ale zatrzymała się jeszcze na chwilę z ręką na klamce.

- Omal nie zapomniałam. Miałam panu powiedzieć jeszcze o jednym. Matthias przyglądał jej się z ponurą miną, nie mogąc oderwać od niej oczu. - Błagam, niechŜe pani nie trzyma mnie dłuŜej w niepewności, panno Waterstone. - Natknęłam się dziś w księgarni na Vannecka. Z całą odpowiedzialnością mogę panu donieść, Ŝe złapał przynętę. Co więcej, właśnie się zastanawia, jak by tu stworzyć konsorcjum. Mój plan się urzeczywistnia. - Wyszła, a Ufton zamknął za nią drzwi. Matthias zacisnął oczy i jęknął. Jego delikatne nerwy z pewnością nie wyjdą bez uszczerbku z tej awantury. Będzie się uwaŜał za prawdziwego szczęśliwca, jeśli przed zakończeniem całej sprawy nie znajdzie się w domu dla obłąkanych. Matthias podszedł do balustrady i popatrzył z góry na zatłoczoną salę balową. Dochodziła północ, przyjęcie było w pełnym rozkwicie. Świece w kryształowych Ŝyrandolach rzucały blask na wystrojonych gości. Skrzywił się z lekkim niesmakiem. Nie nadawał się do wielkiego świata. Tylko chwili potrzebował, by wypatrzeć wśród tańczących Imogenę. Oczy same ku niej wędrowały, jakby była jedyną kobietą na sali. Przez chwilę rozkoszował się jej widokiem. Fałdy zielonej jedwabnej spódnicy wirowały wokół jej kostek. Pantofelki i rękawiczki miała dokładnie w tym samym odcieniu zieleni. Kasztanowe loczki wymykały się spod wysokiego eleganckiego turbana. Stanowiłaby prawdziwą rozkosz dla oczu, pomyślał Matthias, gdyby nie to, Ŝe znajduje się w ramionach Alastaira Drake'a. Jedyne, co pocieszało hrabiego, to fakt, Ŝe Drake'owi z wyraźnym trudem przychodziło utrzymanie równowagi. Nawet z tej odległości Matthias widział, Ŝe to Imogena narzuca krok w tym tańcu. Uśmiechnął się przelotnie. Nastrój mu się poprawił.

136

137

AMANDA QUICK

INTRYGA

Zmusił się do odwrócenia uwagi od Imogeny i rozejrzał za siostrą. śe zdumieniem skonstatował, Ŝe Patrycję otoczyło liczne grono wielbicieli. Dziewczyna była zarumieniona, oŜywiona. Biało-róŜowa suknia idealnie nadawała się dla dobrze wychowanej, eleganckiej panny na wydaniu. Horacja stalą w pobliŜu, trzymając straŜ nad podopieczną, uśmiechając się z miną dumnej kwoki prezentującej swe jedyne kurczę. Gawędziła z Seleną, baronową Lyndhurst, która jak zwykle wystąpiła w błękitach. CóŜ, w ten sposób uporaliśmy się z jednym problemem, pomyślał Matthias. Dzięki Imogenie i Horacji jego siostra odniosła sukces. Przy odrobinie szczęścia w czerwcu moŜe będzie spisywać intercyzę przyrodniej siostry. Owo zadowolenie ulotniło się w jednej chwili, Matthias zauwaŜy! bowiem, Ŝe do Patrycji przedziera się Hugon Bagshaw. Zacisnął rękę na poręczy. Koniecznie musi ostrzec siostrę, Ŝe zaloty Bagshawa nie są mile widziane. Znowu zerknął na Imogenę, która właśnie skończyła tańczyć walca z Alastairem. Nawet z tej odległości widział, Ŝe rozprawia o czymś z ogromnym oŜywieniem, zapewne o staroŜytnej Zamarii. Wymachiwała wachlarzem dla podkreślenia swej opinii. Tak ją pochłonęła rozmowa, Ŝe nie zauwaŜyła lokaja z tacą pełną kieliszków. Niestety, Prake równieŜ za późno się zorientował i nie zdąŜył zapobiec nieszczęściu. Matthias skrzywił się, kiedy Imogena szerokim machnięciem wachlarza strąciła z tacy liczne kieliszki. Potem przechylił się przez barierkę, by dokładniej przyjrzeć się zamieszaniu, jakie zapanowało na sali. Pechowi goście, którzy znajdowali się najbliŜej miejsca wypadku, szybko odskoczyli na bok. SłuŜący popatrzył na Imogenę z wyrzutem, po czym klęknął i zaczął zbierać odłamki szkła. Zawstydzona, przepraszająca Imogena przykucnęła, by mu pomóc, na

co z kolei nie zgodził się Drakę i gwałtownym ruchem odciągnął ją z miejsca wypadku. Wszystko to wydarzyło się w ułamku sekundy. Matthias uśmiechnął się do siebie, odwrócił się i ruszył w stronę schodów. Minęło parę minut, nim udało mu się odnaleźć Imogenę, która stała teraz z Patrycją, Horacją i Seleną. Ledwo się tam zbliŜył, młodzieńcy, zebrani wokół pań, szybko się odsunęli robiąc mu przejście. Kątem oka dostrzegł teŜ Hugona, który trzymał się z boku i mierzył go wzrokiem. Imogena pierwsza dostrzegła hrabiego. - A, tu pan jest, hrabio. Czekałyśmy na pana. Patrycja zrobiła prawdziwą furorę. Razem z ciocią Horacją ledwo dałyśmy radę odganiać wielbicieli, którzy lgnęli do niej jak muchy do miodu. Młodzieńcy zaśmiali się niezręcznie, zerkając niespokojnie na Matthiasa. - Doprawdy. - Zatrzymał wzrok na Patrycji i ta uśmiechnęła się do niego lękliwie, jakby oczekiwała wyroku. Imogena lekko kopnęła Matthiasa w kostkę. Zerknął na nią i po jej minie domyślił się, Ŝe powinien coś jeszcze dorzucić. - Doskonale rozumiem, dlaczego panna Waterstone i jej ciotka aŜ tak musiały cię bronić. Winszuję, Patrycjo. Twoja uroda lśni dzisiaj niczym najszlachetniejszy brylant Zaskoczona Patrycja zamrugała powiekami. Pokraśniała, w jej oczach błysnęła ulga. Natychmiast nabrała pewności siebie. - Dziękuję, bracie. Selena roześmiała się. - Wieść niesie, Ŝe twoja urocza siostra ma juŜ zarezerwowane wszystkie tańce, Colchester. - Doskonale. - Matthias spojrzał na Imogenę. - CóŜ, w takim razie sprawa załatwiona. Czy mogę panią poprosić do tańca, panno Waterstone?

138

139

AMANDA QUICK - Oczywiście, hrabio. Z prawdziwą rozkoszą. - Imogena wykręciła się na pięcie i pierwsza ruszyła na parkiet. Matthias westchnął i schwyciwszy ją za łokieć, zmusił do zatrzymania. Obejrzała się zaskoczona. - Czy cos się stało, hrabio? Rozmyślił się pan? - AleŜ skąd. Pomyślałem sobie tylko, Ŝe miło by było na przykład iść do tańca pod rękę, a nie sunąć za panią, jakby musiała mnie pani wlec na smyczy. - Och, przepraszam, hrabio. Oczywiście, nie musimy się tak spieszyć. Nie chciałam pana popędzać. Czasami zapominam, Ŝe nie przepadasz pan za zbytnim wysiłkiem fizycznym. - Wdzięcznym za pani wyrozumiałość. - Matthias mocno ujął ją pod ramię i poprowadził do tańczących, po czym wziął ją w ramiona. - Wspaniale się dziś pani prezentuje. - Cieszę się dobrym zdrowiem, hrabio. Od zawsze. - Ogromnie miło mi to słyszeć. - Matthiasowi z niejakim trudem udało się przejąć prowadzenie w tańcu. Było to prawdziwe osiągnięcie. - Lecz mówiąc to, miałem raczej na myśli pani wygląd niŜ zdrowie. Ta suknia wyjątkowo pięknie na pani wygląda. Imogena zerknęła na siebie, jakby nawet nie pamiętała, co włoŜyła. - Prawda, Ŝe jest śliczna? Madame Maud ją uszyła. Horacja mówiła, Ŝe to wyjątkowo zdolna krawcowa. Podniosła wzrok. - Sądzę, Ŝe miło będzie panu usłyszeć, Ŝe zdaniem cioci Horacji pańska siostra została doskonale przyjęta. Ciocia nie wątpi, Ŝe jutro posypie się grad zaproszeń. - Mam wobec pani i jej ciotki ogromny dług wdzięczności za opiekę nad Patrycją i wprowadzenie jej do towarzystwa. - AleŜ drobiazg, hrabio. Ciocia Horacja wspomniała, Ŝe baronowa Lyndhurst zaprosiła pana siostrę na swoje jutrzejsze spotkanie miłośniczek Zamarii. Prawdziwy 140

INTRYGA sukces. Pańska siostra pozna tam wiele panien w swoim wieku. - Choć wątpię, by zbyt wiele dowiedziała się tam o staroŜytnej Zamarii - stwierdził sucho Matthias. - Ów salon Seleny to wyłącznie zabawa. - Rozumiem. - Imogena ściągnęła brwi, całą uwagę i wysiłek skupiając na poprowadzeniu Matthiasa w innym kierunku. - CóŜ, przynajmniej jej to nie zaszkodzi, hrabio - zauwaŜyła zadyszanym z wysiłku głosem. - MoŜe i nie. - Matthias zerknął ponad jej ramieniem i zauwaŜył, Ŝe Hugon prowadzi Patrycję do tańca. - Za to umizgi Bagshawa mogą się dla niej źle skończyć. Jutro muszę z nią o tym porozmawiać. Zdumiona Imogena szeroko otworzyła oczy. - A cóŜ takiego złego moŜe być w panu Bagshaw? Wydal mi się godnym poszanowania młodzieńcem. - Podejrzewam, Ŝe jego zainteresowanie Patrycją bierze się przede wszystkim z chęci zemszczenia się na mnie, a nie z czystego podziwu dla jej urody. - Jak to, hrabio? - To długa historia. - Matthias obrócił ją w tańcu i szerokim, zamaszystym ruchem poprowadził ich w stronę wyjścia na taras. - Dość powiedzieć, Ŝe młody Bagshaw mnie obciąŜa winą za to, Ŝe jego ojciec pewnego dnia postanowił sobie strzelić w łeb w gabinecie. - Pan chyba Ŝartuje. Jak to się stało? - Arthur Bagshaw stracił większość majątku na nieudanej inwestycji w statki. Tego wieczoru, kiedy się o tym dowiedział, zjawił się w Straceńcu. Był pijany w sztok i pogrąŜony w melancholii. Przypuszczam, Ŝe w głębi duszy liczył na to, Ŝe przy karcianym stoliku odrobi straty. Zabroniłem mu grać. - Postąpiłeś bardzo szlachetnie, hrabio. Kogo jak kogo, ale Bagshawa z pewnością nie było wtedy stać na zaprzepaszczenie resztek majątku. - Nie wiem, na ile szlachetne było moje postępowanie - odparł sucho Matthias. - Pokłóciliśmy się z Bag141

AMANDA QUICK

INTRYGA

shawem. Potem wrócił do siebie i wyciągnął pistolet. I tak zakończyła się cała historia. - Dobry BoŜe - szepnęła Imogena. - Biedny Hugon. Matthias zatrzymał ją w pół kroku. - Hugon wini mnie za to, co się stało. UwaŜa, Ŝe ojciec stracił majątek grając w Straceńca - W takim razie muszę z nim natychmiast porozmawiać, hrabio. - Innym razem. - AleŜ, hrabio, to naprawdę zbyt... - Powiedziałem, Ŝe zajmę się tym w swoim czasie. A w tym momencie chcę porozmawiać z tobą, pani. - Oczywiście, hrabio. - Imogena rozłoŜyła wachlarz i zaczęła nim gwałtownie machać. - Ciepło tu, prawda? - UwaŜajŜe z tą bronią. - Matthias wyciągnął ją na taras. - Dopiero co byłem świadkiem jej niszczycielskiej mocy. - Co? - Zaskoczona zerknęła na wachlarz, wreszcie zrozumiała. - Czyli widział pan mój nieszczęśliwy wypadek sprzed kilku minut. To nie była moja wina. Lokaj stanął tuŜ za mną. Nie widzieliśmy się, a gdy wreszcie się zauwaŜyliśmy, było juŜ za późno. To się zdarza. Dlatego nazywamy to zdarzeniami. - Zaiste. - Matthias spojrzał na barwne lampiony, które ozdabiały taras, a następnie sprowadził Imogenę po schodach i zawiódł w ciemny ogród pełen krzewów: - No więc, hrabio? O czym chciał pan porozmawiać? - spytała, gdy zatrzymali się za jednym z wysokich Ŝywopłotów. Matthias zawahał się, bacznie nasłuchując, czy na pewno znaleźli się sami w tym zakątku rozległych ogrodów. - Właśnie wróciłem z klubu. Miałaś, pani, rację z Vanneckiem. Rzeczywiście złapał przynętę. KrąŜą pogłoski, Ŝe jest tworzone konsorcjum, które ma sfinansować wyprawę po pieczęć królowej.

- AleŜ to doskonałe wieści, hrabio. Skąd ten niepokój? - To mi się wcale nie podoba. Vanneck nie wspomniał przy mnie o tym ani słowem. Skąd ta tajemnica? - CóŜ, to całkiem zrozumiałe. Właśnie tego się naleŜało spodziewać. Trudno oczekiwać, by Vanneck sobie Ŝyczył, Ŝeby trąbiono o tym w całym Londynie. - Dowiedziałem się o jego planach tylko dlatego, Ŝe próbował w to wciągnąć jednego z moich przyjaciół, a ten ostrzegł mnie, co się święci. Podejrzewam, Ŝe Vanneck specjalnie trzyma to przede mną w tajemnicy. - Uspokój się, hrabio. - Imogena złoŜonym wachlarzem poklepała hrabiego po ramieniu, najwyraźniej zamierzając go w ten sposób podnieść na duchu oraz uciszyć jego wzburzone nerwy. - Panuję nad sytuacją. - Ciągle to powtarzasz, pani. - Bo to prawda. Mój plan rozwija się dokładnie tak, jak sobie to wymyśliłam. W jej oczach błyszczała duma. Matthias w blasku księŜyca obserwował twarz Imogeny i poczuł nagłe pragnienie. - Imogeno, czy kiedyś wreszcie uda mi się uświadomić pani, w jak niebezpieczne wdałaś się przedsięwzięcie? Czy uda mi się namówić cię, byś się z niego wycofała? - Przykro mi, hrabio - odparła spokojnie. - Wiem, jak fatwo ulegasz nerwom, lecz sprawy poszły juŜ za daleko. Przez wzgląd na pamięć Lucy nie mogę zrezygnować z wymierzenia sprawiedliwości. - Lucy bardzo wiele dla ciebie znaczyła, prawda? - Była moją najlepszą przyjaciółką - odpowiedziała po prostu. - Co więcej, po śmierci mych rodziców stała się równieŜ jedyną przyjaciółką. - A co z Alastairem Drakiem? - Zmusił się, by o to spytać. Zamrugała oczami. - Nie rozumiem?

142

143

AMANDA QUICK - On teŜ był twoim przyjacielem - przypomniał ujmując jej twarz w dłonie. - Czy zdarza ci się, Ŝe o nim marzysz? śe zastanawiasz sie, jakby się potoczyły wasze losy, gdyby nie zobaczył cię wtedy w sypialni z Vanneckiem? Zesztywniała. - Nie. Nigdy. - Na pewno? - Wszelkie uczucia, jakie mogłam Ŝywić względem Alastaira, umarły owego wieczoru, kiedy odwrócił się ode mnie ze wzgardą na widok tego, co mu się wydawało zgorszeniem. - Zwęziła oczy w szparki. - Nawet nie dał mi szansy, by mu wszystko wyjaśnić. Nigdy, za nic nie zdołałabym obdarzyć afektem kogoś, kto ma we mnie tak małą wiarę. Matthias odchylił głowę Imogeny, by zajrzeć w jej oczy; odbijał się w nich księŜyc. - Jak sądzisz, czy kiedykolwiek zdołałabyś wzbudzić w sobie afekt do mnie? Zdumiona rozchyliła usta. - Matthiasie? O czym ty mówisz? - Przede wszystkim to mówię za duŜo. UwaŜam, Ŝe dość juŜ było rozmowy. - Pochylił się nad nią, zamykając jej usta pocałunkiem. Pragnienie, które się w nim kotłowało, teraz wybuchnęło z całą mocą. Jej usta miały egzotyczny słodki smak, taki sam, jak musiały mieć niegdyś gorące źródła Zamarii. Matthias przyciągnął ją do siebie, miaŜdŜąc w uścisku, aŜ do bólu pragnąc poczuć dotknięcie jej krągłych, mocnych ud. Z ust Imogeny wyrwał się stłumiony krzyk. - Matthiasie! Przez moment bał się, Ŝe go odepchnie. Ścisnął go straszliwy lęk, zapanowało nad nim wszechwładne pragnienie, które narodziło się w najmroczniejszych, najzimniejszych zakamarkach jego duszy. - Wydawało mu się, Ŝe w tej jednej wstrząsającej chwili jego los zawisł na włosku. 144

INTRYGA I wtedy Imogena zaplotła mu ręce na szyi. Poczuł niewypowiedzianą ulgę. Odsunął się odrobinę, by zajrzeć dziewczynie w oczy, i w tej chwili przeszył go znajomy dreszcz. Dokładnie to samo uczucie ogarnęło go, kiedy odkrył wielkie kolumny znaczące wejście do ruin staroŜytnej Zamarii. - Imogeno? Odpowiedziała uśmiechem pełnym Ŝaru i kobiecych obietnic. Musnął ustami jej wargi. ZadrŜała i odpowiedziała z takim zapałem, Ŝe przez chwilę bał się, Ŝe zabraknie mu tchu. Dźwięki muzyki i śmiechy dobiegające z sali balowej nagle się rozmyły. Matthias całą uwagę skupił wyłącznie na Imogenie. Nie przerywając pocałunku, zdjął rękawiczki, i opuścił je na ziemię. Potem dotknął jej ramion i wolno rozchylił delikatny materiał, który je osłaniał. Przeszył ją dreszcz, gdy skąpy, ściskający talię stanik zsunął się, uwalniając pełne, jędrne piersi. - Matthiasie? - Jesteś piękna - szepnął. - Przywodzisz mi na myśl fresk Anizamary wymalowany na ścianach biblioteki zamaryskiej. Pełna Ŝycia i ciepła. Zaśmiała się, chowając twarz na jego ramieniu. - Nie uwierzysz, hrabio, ale ostatnio nękają mnie przedziwne sny. Ty przybierasz w nich postać Zamarisa, albo on przyjmuje twoją postać, sama juŜ nie wiem. - Wygląda na to, Ŝe nawet w snach wykazujemy tę samą pasję do Zamarii. - Ujął ją w talii i oderwał od ziemi, tak by jej piersi znalazły się na wysokości jego ust. Chwycił między wargi nabrzmiałą brodawkę i zaczął delikatnie ssać. - Matthiasie. - Zacisnęła palce na jego ramionach, przywierając do niego jak do zbawcy. - Co ty wyprawiasz? - Jej głos przeszedł w krzyk, gdy czubkiem języka zaczął wodzić wokół brodawki, a potem leciutko ją ugryzł. - To przecieŜ... Wszak to z całą pewnością... - Umilkła bez tchu.

145

AMANDA QUICK

INTRYGA

Wypuścił jeden dojrzały owoc, po czym skupił uwagę na drugiej piersi. Imogena wbiła mu palce w ramię. Jęk, który się wyrwał z jej ust, podniecił go tak, jak jeszcze nigdy nic. Dziewczyna zaczęła zasypywać jego włosy pocałunkami. Matthias rozejrzał się i zauwaŜył kamienną ławkę. Zaniósł tam Imogenę i usiadł, nawet na chwilę nie wypuszczając jej z ramion. Suknia z szelestem zaplątała się wokół jego nóg. Podciągnął haftowany rąbek spódnicy, odsłaniając uda kochanki. - Co czynisz, hrabio? - domagała się wyjaśnień Imogena, kiedy wsunął rękę między jej ciepłe uda. - Czy to jakaś dziwaczna, zamaryjska forma miłości? - Co? - Jej zapach uderzył mu do głowy; prawie nie słyszał jej słów. - W jednym ze swoich artykułów w „Przeglądzie Zamaryjskim" odwoływałeś się do zwoju, na który natrafiłeś, a w którym opisano pewne miłosne obyczaje zamaryjskich małŜonków. - MoŜemy podyskutować na ten temat później, najmilsza? - Wodził ustami po jej szyi. - Tak, oczywiście. - Imogena wtuliła twarz w surdut i mocno przytrzymała się jego wyłogów. -Tyle, Ŝe to takie dziwne uczucie. - Przeciwnie. - Kąsał płatek jej ucha. - To niesamowite uczucie. - Często Ŝałowałam, Ŝe nie podajesz bliŜszych szczegółów swych odkryć na temat małŜeńskich obyczajów Zamaryjczyków. Wielokrotnie studiowałam artykuł, który na ten temat napisałeś, lecz zawsze zastanawiało mnie, co miałeś na myśli, sugerując, Ŝe Zamaryjczycy byli dość nieokiełznani. - Pocałuj mnie, Imogeno. - A, tak, oczywiście. - Uniosła głowę i rozchyliła usta. Po raz kolejny zmiaŜdŜył je w pocałunku, równocześnie natrafiając dłonią na rozpalone, wilgotne ciało między jej udami. Imogena pisnęła zdumiona; Matthias pochłonął ten

jej krzyk. Niezręcznie próbowała zacisnąć uda, tymczasem zdziałała tylko tyle, Ŝe uwięziła między nimi rękę Matthiasa. Zagłębił się ostroŜnie, a ona, porwana nagłą falą tętniącego podniecenia, rozluźniła uścisk. Zanurzył palec w miękkie ciało. - Tak tam ciepło i przytulnie. ZadrŜała w jego ramionach. Delikatne mięśnie lekko zacisnęły się wokół jego palca. Matthias bał się, Ŝe lada chwila straci resztki panowania nad sobą. - Matthiasie, to takie… takie... - Głośno wciągnęła powietrze, cała się pręŜąc. Odrzuciła głowę. Turban zsunął jej się z włosów i spadł na ziemię. Matthias raz za razem zanurzał palec w zaciskającym się wokół niego, miękkim niczym wyprawiona skóra korytarzu. Równocześnie kciukiem pieścił drobny ukryty klejnocik w ciele Imogeny. Dziewczyna wypręŜyła się ze stłumionym krzykiem, a potem bezwładnie opadła w jego ramiona. Tulił ją mocno, rozkoszując się jej reakcją. Niewiele brakowało, by sam szczytował, ale jakoś udało mu się nad sobą zapanować. Później - obiecał sobie w duchu, z całej siły ją obejmując. Później przyjdzie moja pora. Teraz zaś liczyło się tylko to, Ŝe Imogena znalazła zaspokojenie w jego ramionach. Po chwili przestała drŜeć, ale nadal mocno ściskała wyłogi jego surduta; Matthias wiedział, Ŝe delikatny materiał będzie całkiem pomięty. Na wpół świadomie zarejestrował, Ŝe jego fular dziwnym trafem się rozwiązał. Włosy Imogeny zaś spłynęły jej na ramiona. Matthias nagle zdał sobie sprawę, Ŝe choć jego ciało płonie od nie zaspokojonego pragnienia, to czuje się młody i wolny; czegoś takiego nie doznał od lat. Imogena wolno podniosła głowę i wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnęła się znad barku, w który się wtuliła. - To było najbardziej zdumiewające przeŜycie, jakie go w Ŝyciu.... Przerwały jej głosy. Do ich zakątka zbliŜał się męŜczy-

146

147

AMANDA QUICK

INTRYGA

zna z kobietą. Świadomość stanu, w jakim się znajdują, uderzyła Matthiasa z silą lodowatego deszczu. Tamci byli zaledwie kilka stóp od nich. Dzielił ich tylko wysoki Ŝywopłot. - Piekło i szatani - szepnął. Wstał z Imogeną w ramionach i szybko postawił ją na ziemi. Nie musiał jej ostrzegać. Widział, Ŝe dosłyszała tamte głosy. Bezskutecznie próbowała podciągnąć stanik. Głosy coraz bardziej się zbliŜały. Cichy śmiech kobiety. Wymruczana odpowiedź męŜczyzny. Matthias juŜ się schylał po rękawiczki, kiedy zauwaŜył, Ŝe Imogena nie radzi sobie z ubraniem. - Poczekaj, zaraz ci pomogę. Udało mu się zasłonić ramiona dziewczyny delikatną tkaniną. Piersi zniknęły pod stanikiem. Ale i tak nic nie mógł poradzić na jej rozpuszczone włosy ani turban leŜący na ziemi. Imogena nadal wyglądała jak kobieta, która dopiero co zatonęła w namiętnym uścisku. - Chodź. - Wziął ją za rękę, za wszelką cenę starając się usunąć ze sceny, nim tamta para wynurzy się zza Ŝywopłotu. Imogena potknęła się, zaciskając palce na jego dłoni. - Colchester - odezwała się Selena, która w tej samej chwili wyszła prosto na nich. - I panna Waterstone. Co wy tutaj robicie...? Ojej. - Jej usta wykrzywił leniwy, znaczący uśmieszek. - Zresztą, juŜ niewaŜne. Sama widzę, co robicie. - Imogeno. - Zszokowany Alastair nie odrywał wzroku od Imogeny. Matthias stanął przed nią, na próŜno usiłując ją zasłonić, choć wiedział, Ŝe na nic się to juŜ zda. Widział, jak Alastair wpatruje się w elegancki pantofelek i turban, leŜący na ziemi tuŜ obok jego rękawiczek. Selena popatrzyła na rozwiązany fular Matthiasa i zaśmiała się z rozbawieniem. - No, no, no. Zdaje się, panie Drakę, Ŝe przerwaliśmy ogromnie interesującą, naukową dysputę o staroŜytnej Zamarii.

Alastair mocno zacisnął wargi. - Na to wygląda. - Owszem, przerwaliście coś ogromnie interesującego - odezwał się Matthias. - Lecz bynajmniej nie była to naukowa dysputa. Panna Waterstone właśnie zgodziła się zostać moją Ŝoną. Wy jako pierwsi moŜecie nam powinszować.

148

INTRYGA

Stała w bibliotece stryja pełnej sepulkralnych zbiorów. Tym razem czuła lodowaty powiew wiatru. ZauwaŜyła otwarte okno, przez które wpadało nocne powietrze. W mroku dostrzegła kamienny grobowiec. Wiedziała, Ŝe z całą pewnością nie było go tu przedtem. Pokrywę zdjęto. W środku coś się kryło. Coś groźnego. Ruszyła w stronę sarkofagu, ale znieruchomiała. Przeszył ją dreszcz. Wiedziała, Ŝe on znowu tu jest. Obejrzała się wolno i zobaczyła Matthiasa-Zamarisa. Siwy kosmyk włosów lśnił w poświacie księŜyca. Twarz o surowych rysach tonęła w mroku. Wyciągnął smukłą dłoń. Na palcach połyskiwała mu krew. - Kłamstwa - szepnął kusicielsko, zmysłowo. - Nie wierz w nie. Chodź do mnie. To prawdziwa katastrofa. - Imogena odsunęła wspomnienie ostatniego, niepokojącego snu i z trudem skoncentrowała się na obecnym kryzysie. - Wszystko zrujnował. Cały mój plan obrócił się wniwecz. - Uspokój się, moja droga. - Zajęta robótką Horacja zerknęła na bratanicę znad binokli. - Jestem pewna, Ŝe hrabia Colchester wie, co robi. - Bzdury. - Imogena wyrzuciła ramiona w geście rozpaczy i dalej krąŜyła po buduarze. - To istna katastrofa, 150

nie rozumiesz? Od dzisiaj kaŜdy w towarzystwie uwaŜa, Ŝe zaręczyłam się z hrabią Colchesterem. - Bo się zaręczyłaś, kochanie. Wczorajsze oświadczenie hrabiego nie pozostawia co do tego cienia wątpliwości. Imogena machnęła ręką, przypadkowo strącając słoiczek z pachnącymi zasuszonymi kwiatami i ziołami. Potoczył się po dywanie i wylądował pod biurkiem. Suche liście i płatki rozsypały się na podłogę. Imogena zatrzymała się na moment i patrzyła na stertkę wyblakłych róŜ i listków laurowych, - Jak mógł mi to zrobić? - zwróciła się z pretensją do całego świata. Horacja zamyśliła się na chwilę. - Najwyraźniej uznał, Ŝe nie ma wyboru. Znalazłaś się w wyjątkowo kompromitującej sytuacji. O wiele gorszej niŜ ostatnim razem, teraz bowiem jej świadkiem, oprócz tego miłego pana Drake'a, stała się baronowa Lyndhurst. Selena po prostu uwielbia tego rodzaju plotki. Nie było co liczyć, Ŝe sprawę uda się jakoś zatuszować. - Chyba nie. - Imogena skrzywiła się. Była prawie pewna, Ŝe udałoby się namówić Alastaira, Ŝeby trzymał język za zębami. W końcu to stary znajomy, a w pewnym momencie nawet i więcej niŜ przyjaciel: Lecz nie miała podstaw wierzyć, Ŝe baronowa zachowa dyskrecję. - Hrabia Colchester wybrał jedyne wyjście, na jakie w takiej sytuacji zdecydowałby się prawdziwy dŜentelmen. - Horacja ściągnęła brwi. - Choć muszę przyznać, Ŝe jestem tym mocno zaskoczona. Nie cieszy się reputacją człowieka zdolnego to szlachetnych uczynków. - I tu się mylisz, ciociu. Właśnie po człowieku takim jak hrabia Colchester naleŜy się spodziewać, Ŝe zrobi wszystko, by ocalić mą reputację. Obawiam się jednak, Ŝe nie zastanowił się nad konsekwencjami swego impulsywnego kroku. - Imogena znowu zaczęła przemierzać pokój tam i z powrotem. - Jesteś dla niego ogromnie surowa, kochanie - po-

AMANDA QUICK

INTRYGA

wiedziała Horacja, nie odrywając wzroku od haftu. - Dla hrabiego Colchestera ta sytuacja jest zapewne równie trudna, jak dla ciebie. - AleŜ to moje plany legły w gruzach! Jeśli zerwę zaręczyny, nie mam co się nawet pokazywać w towarzystwie. Odpowiedzialność za zerwane narzeczeństwo ponosi zawsze kobieta. - Wiem, kochanie. - Więc gdybym to zrobiła, sama wydałabym na siebie wyrok. Nie dostałabym ani jednego zaproszenia. - Tak, kochanie. - W takim razie jakim cudem schwytam Vannecka w pułapkę? - Nie mam pojęcia, moja droga. - No właśnie. To ja znalazłam się w pułapce. Imogena otwartą dłonią uderzyła w blat biurka, aŜ kałamarz się zatrząsł. - MoŜna by pomyśleć, Ŝe hrabia zrobił to specjalnie. Horacja znieruchomiała z igłą w powietrzu. - Specjalnie? - Doskonale wiesz, Ŝe od samego początku sprzeciwiał się memu pomysłowi. - CóŜ, na początku przyznał, Ŝe całe to przedsięwzięcie budzi w nim najwyŜszy niepokój - potwierdziła Horacja. - Zgadza się. - Imogena zmarszczyła brwi. - MoŜe napięcie towarzyszące tej sprawie tak nadweręŜało jego nerwy, Ŝe postanowił połoŜyć jej kres w ten oto podstępny sposób. - IleŜ razy mam ci powtarzać, Imogeno, Ŝe hrabia Colchester nie naleŜy do męŜczyzn o słabych nerwach? - A ileŜ razy ja mam ci powtarzać, Ŝe ma wyjątkowo wraŜliwe zmysły? Tacy ludzie bardzo często cierpią na słabe nerwy. - Imogena zmruŜyła oczy. Nabierała coraz większych podejrzeń. - Wczoraj wieczorem, jeszcze przed katastrofą, powiedział mi, Ŝe Vanneck usiłuje w tajemnicy stworzyć konsorcjum. Czyli wszystko ukła-

dało się zgodnie z planem. Widziałam, Ŝe ta wiadomość wyraźnie nim wstrząsnęła. Widocznie nie doceniłam, jak bardzo. - Zaiste. - I dlatego spanikował. - Spanikował? Colchester? - MoŜe był tak przeraŜony, Ŝe postanowił uciec się do drastycznych środków, byle mi uniemoŜliwić dalszą realizację planu. Horacja rozwaŜyła to dokładnie. - Zaiste, zaręczyny znacznie komplikują twoje plany. - Zupełnie je zdruzgotały. - Imogena rozzłościła się. Wszystko opierało się na tym, by Vanneck uwaŜał, Ŝe konkuruje z Colchesterem. - Wiem. - Chciałam, by sądził, Ŝe jestem gotowa wejść w spółkę z kaŜdym, kto zgodziłby się sfinansować wyprawę do Zamarii. Chodziło o to, by wierzył, Ŝe uda mu się mnie przekonać, Ŝebym to z nim zawarła umowę. - Imogena machnęła ręką, zaledwie o kilka cali omijając wazon z kwiatami. -Tymczasem pewnie zrezygnuje z tworzenia konsorcjum. - Racja. W takiej sytuacji Vanneck oczywiście załoŜy, Ŝe nie ma najmniejszych szans na zdobycie mapy. Colchester zgrabnie go wyeliminował, prawda? śadna dama nie będzie wchodziła w interesy z jakimś męŜczyzną, gdy jest zaręczona z innym. To wykluczone. - Waśnie. - Imogena zatrzymała się przy biurku i zaczęła bębnić palcami po wypolerowanym blacie. - To wykluczone. Narzeczona musi być lojalna wobec przyszłego małŜonka, który od chwili ślubu będzie dysponował jej majątkiem. Hrabia Colchester doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Dlatego właśnie podejrzewam, Ŝe stąd się wzięła ta desperacka próba. Obawiam się, Ŝe doskonale to wykalkulował. Skutecznie uniemoŜliwił mi realizację planu. Horacja zerknęła na bratanicę znad binokli. - Mówisz o tym tak, jakby to była wyłącznie wina

152

153

AMANDA QUICK

INTRYGA

Colchestera. Nikczemny spisek, mający na celu zdruzgotanie twoich planów. - Właśnie o to go podejrzewam. - A mogę spytać, jakim cudem udało mu się skompromitować cię bez twego udziału? Czy siłą zaciągnął cię w odludną część parku i narzucał ci się? Imogena spłonęła krwawym rumieńcem. - Właściwie nie. Wspomnienie pieszczot Matthiasa nie dało jej zasnąć przez większą część nocy. Emocje, jakich doznała w jego ramionach, głęboko ją poruszyły i oszołomiły. Mieszanka podniecenia oraz niezwykłych przeŜyć okazała się za silna nawet jak na jej mocne nerwy. Godzinami wpatrywała się w sufit, zastanawiając się, jaki wpływ wywierają te przedziwne odczucia na Matthiasa, Jej zdaniem, nie przeŜywał niczego szczególnie nadzwyczajnego. Kiedy zjawili się baronowa Lyndhurst z Alastairem, wcale nie wyglądał na człowieka, który stracił nad sobą władzę. Dziewczyna stłumiła ciche westchnienie. Obawiała się, Ŝe emocje, jakich wczorajszego wieczoru doznawał Matthias - jeśli w ogóle coś czuł - nie wstrząsnęły nim tak głęboko jak nią. Sen, który przyśnił jej się tuŜ przed wschodem słońca, bynajmniej nie wpłynął na uspokojenie jej wzburzonych nerwów. Lecz wschód słońca przyniósł jej teŜ jasność myślenia i pełną świadomość tego, co właśnie utraciła, a delikatnie rzucone przez Horację oskarŜenie o współudział dodatkowo pogorszyło sprawę. No i dobrze, z ochotą odwzajemniłam pocałunek Matthiasa, pomyślała Imogena. Ale rzecz by się na tym skończyła, gdyby on nie chwycił się jakichś zamaryjskich sztuczek miłosnych, by mnie uwieść. - Więc, kochanie? - nie ustępowała Horacja. Imogena odchrząknęła i wyprostowała ramiona. - Mówiłam ci, poszliśmy do ogrodu porozmawiać o tym, jak posuwają się moje plany. Tam znaleźli nas baronowa Lyndhurst i Alastair.

- Sam fakt, Ŝe znaleźli was w ogrodzie, nie wymagałby natychmiastowego ogłoszenia zaręczyn. Nie u panny w twoim wieku, kochanie. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Imogena gwałtownie zastanawiała się, jak by tu zmienić temat. Nie chciała bliŜej wnikać w szczegóły wczorajszych wydarzeń. Obawiam się, Ŝe baronowa Lyndhurst i Alastair od razu wyobrazili sobie najgorsze. - Plotka, która rozniosła się po sali balowej, głosiła, Ŝe byłaś całkiem rozebrana - odparła Horacja z rzadką u niej ostrością. - Słyszałam, Ŝe włosy miałaś rozpuszczone, suknię pomiętą, a jeden z twoich pantofli leŜał na ziemi. Stanik sukni wyglądał, jakby był nie dopięty. Wedle ich relacji, rękawiczki Colchestera i twój turban równieŜ leŜały na trawie. Imogena była przeraŜona. - Słyszałaś te wszystkie obrzydliwe szczegóły? - I jeszcze więcej. - Horacja westchnęła. - Znowu nazywają cię nieskromną Imogeną, moja droga. Twoja opinia ległaby w gruzach, gdyby Colchester nie machnął czarodziejską róŜdŜką i nie oświadczył tamtej dwójce, Ŝe jesteście zaręczeni. Imogena opadła na krzesło przy biurku i ukryła twarz w dłoniach. Próbowała zebrać myśli, zmusić się do klarownego i logicznego myślenia. Ale zamiast mózgu miała galaretę. - Niech to diabli wezmą - mruknęła. - I co ja mam teraz począć? - Doprawdy, postaraj się panować nad językiem, kiedy jesteśmy w towarzystwie - zwróciła jej uwagę Horacja. - Wiem, Ŝe przejęłaś po matce obyczaj przeklinania, lecz pozwól, Ŝe ci przypomnę, iŜ uchodziła za wielce niekonwencjonalną damę. Imogena zerknęła na ciotkę. - Przepraszam, ciociu. Ale to były jedyne właściwe słowa, jakie w tym momencie pchały mi się na usta. - Bzdury. Prawdziwa dama zawsze znajdzie odpowiednie słowa na kaŜdą okazję.

154

155

AMANDA QUICK

INTRYGA

Krótkie stukanie do drzwi uniemoŜliwiło Imogenie znalezienie stosownej repliki. Pani Vine uchyliła drzwi buduaru. Jej nalaną twarz jak zwykle przecinały ponure zmarszczki. - Wiadomość dla panienki, panno Waterstone. Wyciągnęła zniszczoną dłoń, w której trzymała kartkę. - Jakisik chłopak przyniósł ją przed chwilą do kuchni. Imogena szybko opuściła ręce i połoŜyła je na biurku. - Proszę mi ją dać, pani Vine. Gospodyni cięŜkim krokiem przemierzyła pokój i połoŜyła list na biurku, po czym odwróciła się i ruszyła do drzwi. - Niech pani zaczeka, pani Vine. - Imogena rozwinęła kartkę. - MoŜe prześlę przez panią odpowiedź. - Jak sobie panienka Ŝyczy. - Zrezygnowana pani Vine stanęła w drzwiach. Imogena zerknęła na krótki liścik.

towarzyszyć w przejaŜdŜce po parku. Popołudnie mam juŜ zajęte. Twoja I. A. Waterstone P.S. W przeciwieństwie do osób, które cierpią na słabe nerwy, ja nie mogę narzekać, by niefortunny bieg wypadków zdołał zburzyć mój spokój.

Hrabio, otrzymałam Twój list. śałuję, lecz nie będę mogła Ci dziś

Imogena starannie złoŜyła i zapieczętowała list, po czym dała go gospodyni. - Proszę dopilnować, by został natychmiast doręczony. - Dobrze. - Pani Vine wzięła kartkę, kręcąc głową. Ciągle te listy. Przynosić i odnosić, przynosić i odnosić. Przypomina mi się jedna damulka, którejm wynajmowała mieszkanie parę lat temu. Taka jedna. Mieszkała tu kilka miesięcy. Ta para wiecznie wysyłała sobie listy. Oczywiście, o ile nie tarzała się w łóŜku. Imogena na chwilę zapomniała o swoich problemach. - Mieszkała tu kiedyś czyjaś metresa, pani Vine? - Czarująca ślicznotka. No, ale to Francuzka, rozumie pani. Wzięła sobie kogoś na boku. TeŜ z jaśniepaństwa. - Pani Vine westchnęła. - Jedno trza jej przyznać: gust miała dobry. Ale pierwsza kochanka, ta, która płaciła za mieszkanie, znalazła tę parę w łóŜku. Szlag jej omal nie trafił. Wyciągnęła pistolet z sakiewki i postrzeliła ją w ramię. Prześcieradła były do wyrzucenia. Anim się obejrzała, a ta druga kochanka... - Chwileczkę, pani Vine. - Imogena bacznie się przyglądała gospodyni. - Powiada pani, Ŝe owa osoba z towarzystwa, która płaciła za mieszkanie swojej utrzymanki, to była kobieta? - A jakŜe. Lady Petry. Zawsze płaciła na czas, o tak. - I co się dalej stało? - spytała zafascynowana Imogena. - CóŜ, rana okazała się niegroźna, zaraz Ŝem ją opatrzyła, a potem wszystkie trzy zaczęły płakać, przepraszać się i tak dalej. I anim się obejrzała, jak kazały sobie

156

157

Droga Imogeno, przyjadą dziś o piątej po południu, by zabrać Cię na przejaŜdŜkę po parku. Niecierpliwie wyglądam naszego spotkania. Niechaj ostatnie wydarzenia nie burzą Twojego spokoju. Znajdziemy jakiś sposób rozwiązania sytuacji Twój Colchester Tego juŜ było za wiele. - Burzyć mój spokój? - warknęła Imogena. - Mój? To nie ja mam słabe nerwy. Horacja spojrzała na nią pytająco. - Słucham? - Nic, ciociu. - Imogena zmięła kartkę. - Tak, pani Vine, z całą pewnością zechcę przesłać odpowiedź. Rozzłoszczona wyciągnęła kartkę z szuflady, zanurzyła pióro w kałamarzu i skreśliła kilka linijek.

AMANDA QUICK

INTRYGA

przynieść do bawialni herbaty. Kiedym wróciła z kuchni, cała rzecz się rozwiązała. - Rozwiązała? - powtórzyła Horacja. - Okazało się, Ŝe Lady Petry i lady Arion, ta, która była w łóŜku z utrzymanką lady Petry, od lat się w sobie kochały, choć nic o tym nie wiedziały. - Wielkie nieba - wydusiła Horacja. - Lady Petry i lady Arion? - KaŜda się bała przyznać przed druga - wyjaśniła pani Vine. - Dały Francuzeczce ładną sumkę na poŜegnanie i odesłały. A jej to całkiem wystarczyło. Otworzyła własną pracownię krawiecką. Madame Maud, tak się nazwała. Wyjątkowo zdolna krawcowa.

szykował notatki do wykładu, który miał wygłosić dla członków Towarzystwa Zamaryjskiego. Słyszał, jak Ufton otwiera frontowe drzwi i wita jego siostrę. W chwilę potem kamerdyner zastukał do drzwi biblioteki. Matthias odłoŜył pióro. - Wejdź. Ufton otworzył drzwi. Do biblioteki wpadła Patrycja, odziana w jedną ze swych nowych sukien wizytowych. Wyglądała na głęboko poruszoną. - Matthiasie, muszę z tobą pomówić. - Czy to pilne? Właśnie wychodzę, jestem umówiony. Wybieram się na przejaŜdŜkę po parku z panną Waterstone. - Właśnie o niej chcę porozmawiać - oświadczyła Patrycja ze zdumiewającą pewnością siebie. Matthias oparł się wygodniej i bacznie przyjrzał siostrze. - Zapewne masz jakieś pytania w związku z mymi zaręczynami. - MoŜna by to tak określić. - Patrycja zdjęła czepeczek i mocno ścisnęła go w obu dłoniach. - Właśnie wracam od baronowej Lyndhurst. Była tak łaskawa i zaprosiła mnie do siebie na dzisiejsze popołudnie. - Wiem. Ufam, Ŝe mile spędziłaś czas. - Wspaniale. Baronowa prowadzi salon otwarty. Osoby, które tam przyjmuje, zajmują się studiami nad Zamarią. To doprawdy ogromnie interesujące. Zaproszono mnie, bym wstąpiła do ich grona. - Doprawdy. - Ale nie o tym chciałam z tobą rozmawiać. - Patrycja głęboko zaczerpnęła tchu, najwyraźniej zbierając siły przed tym, co ją czeka. - Muszę ci powiedzieć, bracie, Ŝe usłyszałam dziś wyjątkowo niepokojące wieści na temat panny Waterstone. Matthias znieruchomiał. - Słucham? - Przykro mi, Ŝe muszę ci to mówić, ale panna Water-

Następny liścik od Colchestera przyszedł po godzinie. Kiedy pani Vine przyniosła go do pokoju, Imogena przyjrzała mu się podejrzliwie. Coś jej mówiło, Ŝe wolałaby go nie czytać. Wolno rozłoŜyła sztywną kartkę. Droga Imogeno, radzę Ci odwołać popołudniowe zajęcia, o których wspomniałaś w swoim liście. Jeśli Cię nie zastanę o piątej, uznam, Ŝe spotkało Cię jakieś straszne nieszczęście. My, ludzie przeklęci słabymi nerwami oraz wrodzonym pesymizmem, zawsze spodziewamy się najgorszego. Zaiste, me zaznam spokoju, póki Cię nie odnajdę i nie upewnią się, Ŝe nic Ci nie zagraŜa. Wierz mi znajdę Cię, nawet gdybym musiał przetrząsnąć cały Londyn. Twój Colchester Horacja spojrzała na bratanicę z oczekiwaniem. - Od hrabiego? - Tak. - Imogena zmięła kartkę. - Kto by pomyślał, Ŝe człowiek cierpiący na słabe nerwy tak doskonale potrafi grozić? Patrycja wróciła z pierwszej serii wizyt towarzyskich o wpół do piątej. Matthias siedział w bibliotece. Waśnie 158

159

AMANDA QUICK

INTRYGA

stone stanowiła główny temat rozmów w salonie. Uznałam, Ŝe powinieneś o tym wiedzieć. - Główny temat rozmów. - Matthias zacisnął ręce na rzeźbionych oparciach fotela. - Chcesz przez to powiedzieć, Ŝe słuchałaś plotek na temat mojej narzeczonej? Patrycja pobladła, słysząc ten lodowaty ton. - Sądziłam, Ŝe powinieneś wiedzieć, Ŝe wszyscy o niej rozprawiają. A z ich słów wynika, Ŝe panna Waterstone ma za sobą niezbyt chlubną przeszłość. Zapewne nie uwierzysz, ale nazywają ją wręcz nieskromną Imogeną. - Nikt nie określa jej tym mianem w mojej obecności. - Matthiasie, wszyscy twierdzą, Ŝe czułeś się zobowiązany do ogłoszenia zaręczyn z panną Waterstone, poniewaŜ ci się oddała. - To, co się wydarzyło ubiegłej nocy między panną Waterstone a mną, to wyłącznie nasza sprawa - odparł podejrzanie cicho hrabia. - Nie pojmuję. - Patrycja nie ukrywała zdumienia. Sądziłam, Ŝe będziesz równie wstrząśnięty jak ja, skoro się dowiesz, Ŝe panna Waterstone nie cieszy się dobrą sławą. - Ja tymczasem uwaŜam, Ŝe jej cnoty nie splamił Ŝaden nieszlachetny postępek, a kaŜdy, kto twierdzi inaczej, będzie miał ze mną do czynienia. Czy jasno się wyraziłem? Patrycja niezręcznie cofnęła się o krok, ale nie spuściła wzroku. - Doskonale, musisz robić to, co uwaŜasz za stosowne. - Właśnie. - Matthias wstał z fotela i obszedł biurko. - Jeśli chcesz być zaręczony z kobietą o wątpliwej reputacji, to bądź, twoja sprawa - oświadczyła Patrycja, dumnie unosząc głowę. - Nie moŜesz jednak wymagać ode mnie, bym dalej pokazywała się z panną Waterstone i jej ciotką. Muszę dbać o swoją opinię. W oczach Matthias błysnął gniew. - Póki przebywasz pod moim dachem, będziesz okazywać szacunek pannie Waterstone i jej ciotce. - AleŜ, Matthiasie...

- A właśnie, skoro juŜ rozmawiamy na temat odpowiednich znajomości, chcę ci powiedzieć, Ŝe nie Ŝyczę sobie, byś się przyjaźniła z Hugonem Bagshawem. Nie zachęcaj go do bliŜszej znajomości. Patrycja spojrzała na niego zaskoczona. - Panu Bagshawowi nie moŜna niczego zarzucić. To prawdziwy dŜentelmen bez skazy. - Hugon Bagshaw mnie nienawidzi. MoŜe się posunąć do tego, by uczynić z ciebie narzędzie zemsty za coś, co, jego zdaniem, uczyniłem wiele lat temu. Trzymaj się od niego z daleka, Patrycjo. - Ale... Matthias juŜ stał przy drzwiach. - Musisz mi darować. Jestem umówiony.

160

161

Imogena gotowała się ze złości. Kiedy jechali razem powozem, zionęła gniewem; Matthias uśmiechał się ponuro pod wąsem, powoŜąc parą zgrabnych, ładnie dobranych siwków. Przejechali między kamiennymi słupkami oznaczającymi wejście do parku. Na ścieŜkach roiło się juŜ od szykownych powozów. Piąta godzina to najlepsza pora, by widzieć i być widzianym. Choć Matthias nie przepadał za wielkim światem, dobrze znał jego obyczaje. Zdawał sobie sprawę - nawet jeśli Imogena tego nie rozumiała - Ŝe to ogromnie waŜne, by pojawili się tu dzisiaj po południu. Całe towarzystwo będzie się za nimi rozglądać. - Mam nadzieję, Ŝe doskonale wiesz, jak pokrzyŜowałeś moje plany przez swój lękliwy charakter - oświadczyła gniewnie Imogena. - Proszę o wybaczenie wszelkich niewygód, jakie przyniosły ci nasze zaręczyny. Posłała mu ogniste spojrzenie. - Doprawdy, hrabio? Ciekawe. Przyszło mi na myśl, Ŝe wczorajsza katastrofa mogła zostać przez ciebie przygotowana, i to z premedytacją. Oburzająca próba zdławienia mych planów w zarodku. - Co kaŜe ci tak sądzić? - Matthias prawie niedostrze-

AMANDA QUICK

INTRYGA

galnym skinieniem głowy powitał znajomych w przejeŜdŜającym powozie. - To bardzo proste. Doszłam do tego wniosku, kiedy sobie uświadomiłam, Ŝe wypróbowałeś na mej osobie jakieś tajemne zamaryjskie sztuczki miłosne. Matthias omal nie wypuścił cugli. - Co ty, u czarta, wygadujesz? - Nie próbuj mnie nabierać, hrabio. To nic nie da. Imogena mocno zacisnęła na wachlarzu obleczone w rękawiczki dłonie. Patrzyła wprost przed siebie. - Nie jestem głupia. Doskonale zdaję sobie sprawę, Ŝe wykorzystałeś jakieś tajemnicze sposoby, by doprowadzić mnie do całkowitej utraty zmysłów. - Rozumiem. I sądzisz, Ŝe poznałem owe... hmmm... ezgotyczne sztuczki w czasie studiów nad staroŜytną Zamarłą? - A jakŜe inaczej? Z całą pewnością nie były to normalne pieszczoty. To natychmiast dostrzegłam. W Matthiasie zrodziła się ciekawość. - Doprawdy? Skąd ta pewność? - Nie jestem całkiem niedoświadczona, hrabio oświadczyła Imogena łypiąc na niego z urazą. - Doprawdy. - Całowano mnie nie raz i wiem, Ŝe twoje pocałunki nie są normalne. - A dokładniej czym się róŜnią od owych, których zakosztowałaś? - Doskonale wiesz, czym. - Ton Imogeny przywodził na myśl sopel lodu. - Spowodowały, Ŝe kolana się pode mną uginały, tak Ŝe z trudem się trzymałam na nogach. A do tego puls mi tętnił w zgoła nienaturalny sposób. Co więcej, jestem przekonana, Ŝe na chwilę dostałam gorączki. - Gorączki? - Matthias z rozmarzeniem wspomniał chwilę, kiedy Imogena zadrŜała w jego ramionach. - Było mi o wiele za ciepło. - Surowo ściągnęła brwi. - Lecz najgorsze w tym wszystkim jest to, Ŝe twoje pocałunki całkowicie zniszczyły moją umiejętność lo-

gicznego myślenia. W jednej chwili mogę myśleć logicznie, układać plany schwytania w pułapkę Vannecka, a tymczasem za moment w głowie mam zupełną pustkę. Matthias wpatrywał się w końskie łby. - Powiadasz, Ŝe nigdy przedtem nie doświadczyłaś nic podobnego, kiedy całowali cię inni? - Nawet w części. - Ilu męŜczyzn cię całowało, Imogeno? - To osobiste pytanie, hrabio. Nie zamierzam na nie odpowiadać. Dama nie dyskutuje na takie tematy. - Wybacz mi. Szanuję twoją dyskrecję i zasadę nierozpowiadania, z kim się całowałaś, lecz jeśli Alastair Drakę stanowi twoje jedyne źródło porównania, to muszę ci powiedzieć... - Pan Drakę nie stanowi mojego jedynego źródła porównania. - Imogena gwałtownie obróciła się do Matthiasa. - Skoro cię to tak frapuje, to całował mnie jeszcze inny męŜczyzna. - Doprawdy? - I do tego Francuz - dodała triumfalnie. - Rozumiem. - Powszechnie wiadomo, Ŝe Francuzi są wyrafinowanymi kochankami. - A jak poznałaś owego Francuza? - Jeśli juŜ musisz wiedzieć, to był mój nauczyciel tańca, Phihppe D'Artois. - Ach tak, nauczyciel tańca. To nieco zmienia sytuację. Chyba jednak będę musiał przyznać, Ŝe dysponujesz materiałem porównawczym. - To nie ulega wątpliwości - odparowała Imogena. I doskonale zdaję sobie sprawę, Ŝe gwałtowne emocje, jakich doświadczyłam wczorajszej nocy, to nie skutek zwyczajnych pieszczot. Przyznaj się, hrabio. Wykorzystałeś magiczne sztuczki Zamaryjczyków, by wprowadzić zamęt w moich myślach. - Imogeno... - Przerwał mu trzask. Matthias zerknął na wachlarz Imogeny. Zobaczył, Ŝe

162

163

AMANDA QUICK

INTRYGA

tak mocno go ściskała, Ŝe nieopatrznie złamała delikatne listewki. - Właśnie zamierzałem powiedzieć, Ŝe istnieje inne wyjaśnienie silnych uczuć, których, jak powiedziałaś, doświadczałaś ubiegłej nocy. - Bzdury. A jakie inne moŜe być wyjaśnienie? - MoŜliwe, Ŝe zareagowałaś w ten, a nie inny sposób, bo masz do mnie, jak to się określa w towarzystwie, słabość - podsunął łagodnie. - Innymi słowy, narodziło się między nami coś bliskiego namiętności. - Gadanie. - Ni z tego, ni z owego całą jej uwagę pochłonął mijający ich powóz. - Jak moŜe powstać taka... taka namiętność bez miłości? - Nie spodziewałem się po tobie takiej naiwności, Imogeno. Na ścieŜce zastukały podkowy. Pojawił się Vanneck w faetonie. Kątem oka Matthias zauwaŜył, Ŝe Imogena przywołuje na twarz wymuszony uśmiech. - Dzień dobry państwu - powitał ich ponuro Vanneck. - Ściągnął cugle harcującemu ogierowi. Koń stulił uszy, poczuwszy ostre szarpnięcie, kaleczące mu pysk. - Rozumiem, Ŝe naleŜy składać wam gratulacje. - I owszem - odparł Matthias. - Dziękuję, baronie - bąknęła Imogena. - Zaczęła stukać złamanym wachlarzem o kolano. Vanneck posłał im wątły uśmiech. Wodził wzrokiem od Matthiasa do Imogeny. W jego spojrzeniu kryła się jakaś chytra czujność. Przywodził Matthiasowi na myśl łasicę. - KrąŜy wieść, Ŝe twoja przyszła oblubienica wnosi ci w darze wielce interesujący posag, Colchester - rzekł Vanneck. - Panna Waterstone nie potrzebuje posagu, by wzbudzić zainteresowanie. Sama jest wystarczająco frapująca. - W to nie wątpię. Do zobaczenia później, hrabio. Vanneck skłonił im się krótko i ruszył dalej w drogę.

- Niech to licho porwie - szepnęła Imogena. - Byłam tak blisko. Szedł prosto w moją pułapkę. Wystarczyło tylko ją zatrzasnąć. Matthias skrzywił się. - Daj temu pokój, Imogeno. Sprawa jest skończona. - Niekoniecznie - wycedziła z namysłem. Matthias z nagłym niepokojem obserwował błysk pojawiający się w jej oczach. - Imogeno... - Właśnie mi coś przyszło do głowy, hrabio. MoŜe jednak uda nam się uratować nasz pierwotny plan. - To niemoŜliwe. PrzecieŜ teraz, kiedy jesteś ze mną zaręczona, nie wolno ci wchodzić z Vanneckiem w Ŝadne spółki. O tym nie moŜe być mowy. - To prawda, Ŝe zrujnowałeś mój pierwotny plan. - Przykro mi, Imogeno, lecz uwaŜam, Ŝe bardzo dobrze się złoŜyło. - Nie wszystko jeszcze stracone - ciągnęła, jakby go nie słyszała. - Właśnie wpadł mi do głowy kolejny pomysł. - Piekło i szatani. - To prawda, Ŝe ja juŜ nie mogę wejść w spółkę z Vanneckiem, lecz ty, jako mój narzeczony, moŜesz to jak najbardziej zrobić. - O czym ty, u licha, mówisz? - To całkiem proste, hrabio. - Posłała mu promienny uśmiech. - Powiesz, Vanneckowi, Ŝe nie chcesz ryzykować znacznej części majątku, finansując mą ekspedycję. Zgodzisz się jednakŜe dopuścić go do spółki. Pod warunkiem, Ŝe wyłoŜy stosowną sumę na potwierdzenie swego udziału w przedsięwzięciu. - Dobry BoŜe. - Matthiasa ogarnął lęk pomieszany z podziwem. - Nie rozumiesz? Skutek będzie taki sam. Vanneck nadal będzie musiał stworzyć konsorcjum, by zdobyć odpowiednią sumę. I tak samo będzie zrujnowany, kiedy wyprawa zakończy się fiaskiem.

164

165

AMANDA QUICK Hrabia popatrzył na nią z pełnym rozbawienia zdumieniem. - Czy ty kiedykolwiek się poddajesz, Imogeno? - Nigdy, hrabio. Rodzice nauczyli mnie walczyć aŜ do zwycięstwa.

Powiem prosto z mostu. - Światło odbijało się gniewnie w szkłach okularów Horacji, kiedy patrzyła na Matthiasa siedzącego za biurkiem. - Przybyłam tu, by dowiedzieć się, w jaką właściwie intrygę wciągnął pan moją bratanicę. Matthias złączył czubki palców i posłał kobiecie pytający uśmiech, udając zdziwienie. - Intrygę? - A jak inaczej nazwałby pan to ogłoszenie zaręczyn? - Sądziłem, Ŝe będzie pani kontenta. Zaręczyny połoŜą kres niebezpiecznemu planowi Imogeny. CzyŜ nie tego pani sobie Ŝyczyłaś? - Niech pan nie będzie tego taki pewny - odparła Horacja. - Doskonale pan wie, hrabio, Ŝe ona juŜ wymyśla kolejny sposób doprowadzenia Vannecka do ruiny. - Tak, lecz jej ostatni pomysł wymaga czegoś więcej niŜ mojej pomocy. Wymaga mej ścisłej współpracy w owej wyprawie po nic. A ja nie zamierzam jej zapewnić. Horacja zmarszczyła brwi. - Co pan masz na myśli, hrabio? - Nie wciągnę Vannecka w oszukaną spółkę. Zresztą wątpię, czy by wziął coś takiego pod uwagę, nawet gdybym mu zaoferował współpracę. Nawet dla pieczęci królowej. Jesteśmy, z Vanneckiem wrogami, nie sprzy167

AMANDA QUICK

INTRYGA

mierzeńcami. Niech się pani uspokoi. Wszystko będzie dobrze. - Niech mi pan nie mówi, Ŝe mam się uspokoić. Imogena wiecznie powtarza mi to samo. Matthias wzruszył ramionami. - Całą sprawę moŜna juŜ uznać za zakończoną, pani. - Zakończoną? Na miłość boską, wszak oficjalnie ogłosiłeś zaręczyny, hrabio. Wiesz, co to znaczy. W jakiej to sytuacji stawia Imogenę? - W sytuacji narzeczonej. Patrzyła na niego z rosnącym gniewem. - Przestań się ze mnie naigrawać, hrabio. Mówimy o młodej kobiecie, której reputacja i tak juŜ jest nadweręŜona. Jak sądzisz, hrabio, co się z nią stanie, kiedy zerwiesz zaręczyny? - Coś mi mówi, Ŝe Imogena całkiem nieźle by zniosła zerwanie tych zaręczyn. Jej nigdy nie brak nowych pomysłów, prawda? Tak się jednak składa, Ŝe bynajmniej nie zamierzam ich zrywać, Ani nie zamierzam jej na to pozwolić. Horacja na przemian otwierała i zamykała usta. Potem zacisnęła je w prostą linię. - CzyŜbyś sugerował, hrabio, Ŝe twoje intencje są... są... - Uczciwe? - Więc? - nie ustępowała. - Są uczciwe? - Nie musisz mieć, pani, takiej zdumionej miny. Odpowiedź brzmi: tak. - Matthias przelotnie zerknął na zamaryjski zwój, który studiował przed kilkoma minutami, kiedy to lokaj wprowadził Horację. Potem spojrzał na kobietę. - Tak, są one jak najbardziej uczciwe. - Zamierzasz oŜenić się z moją bratanicą? - Dlaczego to cię tak dziwi, pani? - Hrabio, mimo twej niechlubnej przeszłości i jeszcze gorszej reputacji, jesteś potomkiem Colchesterów. Wszyscy wiedzą, Ŝe posiadasz znaczny majątek i nieskazitelne pochodzenie. Skoro rozmawiamy otwarcie, mo-

Ŝemy sobie powiedzieć, Ŝe szukając Ŝony, moŜesz mierzyć znacznie wyŜej zarówno jeśli chodzi o pochodzenie, jak i posag. - Zapewniłaś mnie, pani, Ŝe przez ciebie moja narzeczona jest spokrewniona z markizem Blanchfordem. - Nie bądźŜe śmieszny, hrabio - skarciła go Horacja. - Owo pokrewieństwo jest bardzo odległe, i ty doskonale o tym wiesz. Imogena nawet nie ma co liczyć choćby na grosz z jego majątku. Co więcej, za sprawą swych ekscentrycznych rodziców nie posiadła towarzyskich umiejętności, jakich wymaga się od hrabiny. A juŜ na domiar wszystkiego została skompromitowana najpierw przez Vannecka, potem przez ciebie. Jak moŜesz się spodziewać, Ŝe uwierzę w powagę twoich zamiarów? - Sądzę, Ŝe doskonale się nadaje na moją Ŝonę. Moim zdaniem, jedynym problemem będzie przekonanie jej o tym. Horacja wpatrywała się w niego, nie ukrywając zdumienia. - Nie rozumiem cię, hrabio. - W takim razie musisz mi zaufać, pani. Daję ci uroczyste słowo, Ŝe zamierzam się oŜenić z Imogena. Nasze zaręczyny nie są fragmentem intrygi. Przynajmniej z mojej strony. - Czy to kolejna z twoich słynnych obietnic, hrabio? spytała nieufnie Horacja. -Taka, co to ich zawsze dotrzymujesz? - Tak. Jedna z nich. Matthias Ŝywił co do tego niezachwianą pewność.

168

169

Odczekał, aŜ drzwi zamkną się za Horacja, i dopiero wtedy wstał od biurka. Starannie zrolował zwój i odłoŜył go na bok. Potem obszedł biurko i skierował się w stronę małego inkrustowanego stolika, na którym stała karafka z koniakiem. Nalał sobie hojnie trunku i podniósł kieliszek w geście toastu, skłoniwszy się posągowi Zamarisa. - To wcale nie będzie łatwe, wiesz? W tym momencie

AMANDA QUICK

INTRYGA

ona bynajmniej nie zamierza za mnie wyjść. Lecz mam nad nią jedną niewątpliwą przewagę. Jestem prawie całkowicie pozbawiony skrupułów, które mogłyby mnie powstrzymać, podobnie jak i rycerskości wobec dam. Spytaj, kogo chcesz, kaŜdy ci to potwierdzi. Zamaris spoglądał na niego z wysokości z całkowitym zrozumieniem, które zdolny jest ofiarować drugiemu męŜczyźnie jedynie ten, kto sam Ŝyje w mroku, otoczony przez duchy. Matthias podszedł do kominka. Sam nie wiedział, kiedy zrodziła się w jego głowie myśl o poślubieniu Imogeny. Jedno tylko nie ulegało wątpliwości: poŜądał jej z taką namiętnością, Ŝe uczucie to równowaŜyła jedynie miłość do staroŜytnej Zamarii. Imogena to jego Anizamara, władczyni światła, Ŝycia, ciepła. Tylko ona potrafi trzymać na uwięzi nękające go duchy.

Matthias nie znosił tego rodzaju wystąpień, tym bardziej Ŝe od czasu, gdy Zamaria stała się modna, widownia, która się zbierała na jego wykładach, w druzgocącej większości składała się ze znienawidzonych przezeń nieuków, amatorów i dyletantów. Doskonale zdawał sobie sprawę, Ŝe w najlepszym układzie zainteresowanie większości jego słuchaczy jest co najmniej powierzchowne. Ale dzisiaj na sali znajdował się godny jego rywal i Matthias niecierpliwie oczekiwał riposty. Zerknął na Imogenę, gdy ucichły oklaski. Jaśniała na swoim krześle niczym promienna, pełna Ŝycia latarnia w pomieszczeniu pełnym mdłych, ledwo Ŝarzących się świeczek. Matthiasa przeszyło poŜądanie silne niczym błyskawica. Zdobędzie ją. Będzie naleŜała tylko do niego. Wystarczy tylko, by ostroŜnie rozegrał tę partię. Jest tak niewinna i naiwna, Ŝe nie zdoła mu się wymknąć, tak samo jak Anizamara nie miała szans uciec przed Zamarisem. Głęboko zaczerpnął tchu. Oparł ręce na bokach mównicy. W tym walcu to on będzie prowadził. Szczęście - jeśli los zapisał mu je w tym Ŝyciu - od tego zaleŜy. Imogena miała na sobie jedną ze swych licznych sukni w kolorze zamaryjskiej zieleni, do tego zieloną pelisę ozdobioną motywami delfinów i muszli. Bujne włosy ukryła pod imponującym zielonym czepkiem. Matthias przez chwilę napawał się podziwem, jaki płonął w jej duŜych inteligentnych oczach. Inteligentna, a przy tym taka niewinna. Przypomniał sobie zdumiewające oskarŜenia, jakimi zasypała go w czasie wczorajszej przejaŜdŜki. Nie chcąc nawet przed sobą się przyznać, Ŝe ilekroć się całowali, rodziła się między nimi namiętność, wolała sobie wmówić, Ŝe wykorzystał jakieś sekretne zamaryjskie sztuczki miłosne. W końcu oklaski ucichły. Imogena lekko pochyliła się, zacisnęła dłonie na kolanach i przypatrywała się z napięciem Matthiasowi, który szykował się do odpowiedzi na pytania słuchaczy. Przez moment zamaja-

Tak oto moje badania wykazują, Ŝe choć z całą pewnością grecka oraz rzymska kultura wywarły pewien wpływ na obyczaje i zachowanie staroŜytnych Zamaryjczyków, gros literatury, a takŜe architektura owej wyspy są całkowicie niepowtarzalne. Matthias z ulgą odsunął notatki. Zacisnął dłonie na blacie mównicy, po czym rozejrzał się po licznej widowni, która się tu zgromadziła, by go wysłuchać. - Na tym kończy się mój wykład o zaginionej Zamarii. - Zmusił się, by dodać uprzejmie: - Z przyjemnością odpowiem na państwa pytania. Uprzejme oklaski zabrzmiały w wypełnionej sali. Nikt, z wyjątkiem siedzącej w pierwszym rzędzie Imogeny, nie bił brawa z prawdziwym zapałem. Matthiasa to wcale nie zaskoczyło. Nie zjawił się tu, by zabawiać gości. ZaleŜało mu wyłącznie na zrobieniu wraŜenia na jedynej osobie w tej sali, która potrafiła docenić jego odkrycia oraz wnioski. Chodziło o I. A. Stone'a. Entuzjastyczne oklaski Imogeny sprawiły mu prawdziwą satysfakcję. 170

171

AMANDA QUICK

INTRYGA

czyła mu przed oczami bardzo plastyczna wizja Im-geny spoglądającej na niego z równym skupieniem z otchłani zamaryjskiej sofy w kształcie delfina, która stała w jego bibliotece, i ogarnęła go głęboka wdzięczność dla organizatorów za masywną drewnianą mównicę, zasłaniającą przed publicznością niŜsze partie jego ciała. Krępy, nalany męŜczyzna z głębi sali zerwał się na nogi i głośno odkaszlnął. - Hrabio Colchester, mam pytanie. Matthias stłumił głośny jęk. - Tak? - W swoim wystąpieniu ani słowem nie wspomniał pan o istnieniu chińskich wpływów na obyczaje i kulturę staroŜytnej Zamarii. Matthias zobaczył, Ŝe Imogena wznosi oczy ku niebu. Doskonale rozumiał jej uczucia. Nic nie działało mu na nerwy bardziej niŜ głupie pytania. - A to dlatego, Ŝe nie znaleźliśmy takich śladów odparł spokojnie. - Czy jednak nie przyzna pan, hrabio, Ŝe istnieje uderzające podobieństwo między pismem zamaryjskim a chińskim? - Między tymi dwoma pismami nie ma cienia podobieństwa. Pytający wymamrotał coś pod nosem i usiadł. Wstał następny męŜczyzna. Popatrzył koso na Matthiasa. - Hrabio Colchester, z przykrością muszę skonstatować, Ŝe nie ustosunkował się pan do tezy wysuniętejprzez Watleya, Ŝe Zamaria stanowiła staroŜytną kolonię brytyjską. Matthias usiłował zachować cierpliwość. Nie przyszło mu to łatwo. - Szanowny panie, teorię, jakoby Zamaria była staroŜytną kolonią brytyjską, muszę uznać za mylną, bezpodstawną i równie pozbawioną sensu, jak pomysł, by Egipt takŜe stanowił staroŜytną kolonię tejŜe nacji. śaden

szanujący się znawca przedmiotu nie przywiązuje do tych fantazji Ŝadnej wagi. Imogena zerwała się z miejsca. Łokciem zawadziła o sporych rozmiarów torebkę sąsiadki, tak Ŝe sakiewka pofrunęła w górę. Matthias z ciekawością obserwował krótkie zamieszanie, jakie na skutek tego powstało w pierwszym rzędzie. - Ojej - westchnęła Imogena. Schyliła się po sakiewkę. - Proszę o wybaczenie. - Nic się nie stało - zapewniła dama. - Nic się nie stało. Imogena wyprostowała się i popatrzyła na Matthiasa. W jej oczach błyszczała determinacja. - Hrabio Colchester, chciałabym pana o coś spytać. - Proszę uprzejmie, panno Waterstone. - Matthias pochylił się w jej stronę i uśmiechnął z oczekiwaniem. CzegóŜ to chciałaby się pani dowiedzieć? - W swojej ksiąŜce na temat kultury i obyczajów staroŜytnej Zamarii umieścił pan liczne szkice, skopiowane przez pana ze ścian zamaryjskiej biblioteki. - To prawda. - Jeden z 1ych szkiców bez wątpienia przedstawia obrządek zaślubin. Oglądamy na nim parę młodych, którzy otrzymują tabliczki, najprawdopodobniej z fragmentami poezji. Czy zgodziłby się pan, Ŝe scena ta pozwala nam się domyślać, Ŝe zamaryjskie małŜeństwa opierały się na równości płci oraz Ŝe pomiędzy małŜonkami istniała głęboka duchowa łączność? - Nie, panno Waterstone, nie wyciągnąłbym takich wniosków - odparł Matthias. - Malowidło, o którym pani mówisz, to metaforyczne przedstawienie zamaryjskiej bogini mądrości ofiarowującej Zamaryjczykom dar pisma. - Czy jest pan zupełnie pewny, Ŝe to nie był obrządek zaślubin? Wydaje mi się, Ŝe tekst na tabliczce, trzymanej przez kobietę, stanowi swego rodzaju przysięgę małŜeńską. - Tak się składa, panno Waterstone, Ŝe szczęśliwym

172

173

AMANDA QUICK

INTRYGA

zdarzeniem losu natrafiłem na zwój zawierający wskazówki dla zamaryjskich małŜonków. Po sali przebiegł szmer ciekawości. W oczach Imogeny błysnęło podniecenie. - I cóŜ znajdowało się w owym zwoju, hrabio? Matthias uśmiechnął się do niej. - Jak wspomniałem, głównie wskazówki dla małŜonków. A towarzyszyły im bardzo szczegółowe rysunki. - Wskazówki? - zdziwiła się marszcząc brwi. - Masz pan na myśli wskazówki dotyczące praw i obowiązków męŜa i Ŝony? - Nie do końca - stwierdził Matthias. - W tekście znajdują się wskazówki oraz praktyczne rady dotyczące ogromnie delikatnej kwestii poŜycia małŜeńskiego. Intymnego poŜycia, jeśli rozumie pani, co mam na myśli. Przez salę przebiegły cmoknięcia, chichoty, tłumione parsknięcia śmiechu. Starsze panie z niesmakiem ściągnęły brwi. Młodsze z prawdziwą ciekawością zaczęły przysłuchiwać się dyskusji. Imogena wzięła się pod boki i zaczęła stukać delikatnym skórzanym pantofelkiem. Lodowatym wzrokiem zmierzyła słuchaczy, a potem Matthiasa. - Nie, hrabio, nie rozumiem. Czy moŜe pan uściślić, jakie znajdowały się tam wskazówki i rady? - W zwoju owym polecano małŜeństwom określone metody, dzięki którym tak męŜowie, jak i Ŝony znajdowali szczęście i zadowolenie w łoŜnicy. I to wszystko, co zamierzam powiedzieć na ten temat, panno Waterstone. Część osób ze zgorszeniem wciągnęła powietrze. Cmokania i chichoty w głębi sali przybrały na sile. Imogena zmarszczyła się i wyglądała, jakby zamierzała zadać kolejne pytanie. Matthias postanowił czym prędzej temu zapobiec. Wyciągnął zegarek z kieszonki kamizelki i ze zdziwieniem spojrzał na godzinę. - Och, widzę, Ŝe nasz czas juŜ dobiegł końca.

Dziękuję państwu za uwagę. - Zebrał notatki i zszedł z mównicy. Imogena czekała na niego przy ostatnim stopniu. - Prawdziwie porywający wykład, hrabio. - Dziękuję. Miło mi, Ŝe ci się spodobał. - O, tak, ogromnie. A juŜ szczególnie przemówiły do mnie twoje spostrzeŜenia na temat malowideł z biblioteki zamaryjskiej. Och, jak bardzo chciałabym móc być przy tym, jak je odkrywałeś. - Z przyjemnością bym wysłuchał twojego zdania odparł szczerze. - Wracając do tego zwoju ze wskazówkami dla małŜonków, o którym wspomniałeś. Bardzo chętnie bym go obejrzała, jeśli to moŜliwe. - Do tej pory nie udostępniałem go Ŝadnym badaczom. - Przez chwilę udawał, Ŝe się zastanawia. - Lecz dla ciebie moŜe zrobię wyjątek. Imogena cala się rozpromieniła. - Naprawdę, Matthiasie? To byłoby cudowne! Kiedy mogę go zobaczyć? - Dam ci znać, kiedy to będzie moŜliwe. - Mam nadzieję, Ŝe nie będziesz zbytnio z tym zwlekać - powiedziała przygaszona. Nie mogę się doczekać, kiedy się z nim zapoznam. - Czarujący pomysł. - Słucham? - Nic takiego. - Matthias uśmiechnął się. - Tymczasem jednak moŜe zaciekawi cię spacer po Muzeum Zamaryjskim. - Ogromnie by mnie zaciekawiło, lecz muzeum zostało niedawno zamknięte dla publiczności. - A to dlatego, Ŝe władze Towarzystwa Zamaryjskiego zamierzają przenieść zbiory do większej sali. W tym momencie muzeum przypomina raczej magazyn. Ale mam do niego klucz. Z przyjemnością posłuŜę ci za przewodnika. Imogena po raz kolejny się rozpromieniła. - Nie mogę się doczekać.

174

175

AMANDA QUICK

INTRYGA

Hrabia rozejrzał się po szybko pustoszejącym pomieszczeniu. Została juŜ tylko garstka słuchaczy, a i oni wkrótce sobie pójdą. Wyjął klucz z kieszeni. - To czemu nie pójdziemy od razu? - Zawahał się. Oczywiście, jeśli masz wolną chwilkę. - O, tak, mam całe mnóstwo wolnego czasu. - Wejście do muzeum znajduje się tuŜ za rogiem. Matthias ruchem głowy wskazał kierunek. - Za klatką schodową. - JakieŜ to podniecające. Imogena tak energicznie ruszyła w stronę wejścia do muzeum, Ŝe spódnica zafalowała wokół jej kostek. Matthiasowi w ostatniej chwili udało się chwycić ją za łokieć, nim zniknęła za załomem ściany. - Obawiam się, Ŝe musisz na mnie poczekać, moja droga. To ja mam klucz. - Mam nadzieję, Ŝe nie będziesz się zbytnio ociągał. - Nie, ale nie zamierzam teŜ pędzić galopem. Westchnęła. - Ciągle zapominam, Ŝe nie przepadasz za uprawianiem sportów. - Staram się to nadrabiać w innych dziedzinach. Matthias poprowadził ich do klatki schodowej, potem zniknęli pod szerokimi schodami, wiodącymi na górne piętra Instytutu Zamaryjskiego. Kiedy znaleźli się przy wejściu do muzeum, zatrzymał Imogenę i włoŜył klucz do zamka. Potem otworzył drzwi, cofając się o krok. Obserwował wyrazistą twarz Imogeny, wpatrującej się w mroczne pomieszczenie. Nie rozczarował się. Jej oczy płonęły; rozchyliła usta jak w oczekiwaniu na pocałunek kochanka. Tylko ona potrafi zareagować w ten sposób na pomieszczenie pełne zakurzonych dzieł sztuki i duchów cywilizacji sprzed wielu wieków. - CóŜ za cuda. - Weszła do środka i wodziła wzrokiem po przedmiotach tonących w mroku. - Sam przywiozłeś większość tych rzeczy?

- Nie. Przyznam, Ŝe zatrzymałem to, co przywiozłem z Zamarii. Wszystkie te eksponaty znajdują się teraz w mojej bibliotece. Zapalił kinkiet. - To, co tu widzisz, to przedmioty, które Rutledge wybrał i przywiózł z naszej pierwszej wyprawy do Zamarii. Jak widzisz, przedkładał gabaryty nad subtelność. Imogena ściągnęła zasłonę z trzymetrowego posągu Zamarisa i zamrugała, kiedy znalazła się oko w oko z nadnaturalnej wielkości genitaliami boga. - Rozumiem, co masz na myśli. - Szybko odwróciła wzrok. - Ojej, wygląda na to, Ŝe ramię zostało odłamane i z powrotem umocowane. - Niestety, większość znalezisk Rutledge'a została uszkodzona na skutek nieumiejętnego wydobywania. Brakowało mu podstawowej wiedzy. - Matthias pogładził chropowatą krawędź pękniętej kolumny. - A takŜe odrobiny zainteresowania dla subtelnych szczegółów tego, co odkrywamy. Szukał wyłącznie skarbów albo tego, co jego zdaniem uda się sprzedać kolekcjonerom. - Biedny Rutledge. - Imogena obeszła wazę, która sięgała prawie do czubka jej głowy. - Taki tragiczny koniec. I taki tajemniczy, - Chyba nie powiesz mi, Ŝe wierzysz w te bzdury o przekleństwie Rutledge'a. - Oczywiście Ŝe nie. Lecz nie da się ukryć, Ŝe Rutledge nie przeŜył ostatniej wyprawy do Zamarii. Matthias oparł dłoń na kolumnie. - W jego śmierci nie kryje się nic tajemniczego, Imogeno. Beztrosko sobie poczynał w czasie odkopywania labiryntu. Skręcił sobie kark, spadając z kamiennych schodów, których najwyraźniej nie zauwaŜył w ciemnościach. To ja znalazłem jego ciało. - To musiało być dla ciebie straszne przeŜycie - rzekła przyglądając mu się uwaŜnie. Matthiasa przeszył lodowaty dreszcz. Czuł bez cienia wątpliwości, Ŝe Imogena domyśla się, Ŝe to nie wszystko. - Owszem.

176

177

AMANDA QUICK Zobaczył w oczach Imogeny błysk współczucia i cicho westchnął z ulgą, kiedy podeszła do duŜego sarkofagu. - Czy te zbiory zostały właściwe opisane? - spytała, studiując napisy na pokrywie grobowca. - Nie, tylko ja dysponuję odpowiednią wiedzą i umiejętnościami, by się tym zająć, lecz brak mi na to czasu. I ochoty, dodał w duchu. Wszystko w tej sali łączyło się z Rutledge'em. Imogena wyprostowała się i popatrzyła na Matthiasa z nagłym błyskiem w oku. - Ja mogłabym to zrobić. - Skatalogować te zbiory? - Zawahał się. -Tak, mogłabyś. Ciekawe by było zapoznać się z opinią I. A. Stone'a na ich temat. - Sądzisz, Ŝe zarząd Towarzystwa pozwoliłby mi zbadać i spisać przedmioty znajdujące się w tej sali? - Ja mam decydujący głos w zarządzie. Reszta zrobi, co im kaŜę. Ale to równałoby się odkryciu prawdziwej toŜsamości I. A. Stone'a. RozwaŜała to przez chwilę, po czym rzekła: - MoŜe nadeszła juŜ pora, by to uczynić. - Ale po chwili westchnęła. - Najpierw jednak muszę się uporać z waŜniejszymi sprawami. Przyjechałam do Londynu, by zemścić się na Vannecku. Muszę zakończyć tę sprawę. Zastanowiłeś się nad moim pomysłem wciągnięcia go do spółki, Matthiasie? - Nie. - Nie mam czasu do stracenia, hrabio. - Przykucnęła, by dokładniej się przyjrzeć duŜej glinianej masce, która leŜała oparta o grobowiec. - Chcę jak najszybciej wprowadzić w Ŝycie mój nowy plan. Zanim ludzie się zorientują, Ŝe nasze zaręczyny to jedna wielka blaga. Matthias przysunął się bliŜej i zapatrzył na czubek zielonego czepka, który miał tuŜ przed nosem. - Imogeno, nie przyszło ci na myśl, Ŝe nasze zaręczyny nie muszą być blagą? - Słucham? - Zdumiona zerwała się na nogi. 178

INTRYGA Matthias szybko się cofnął i w ostatniej chwili uniknął zderzenia z jej nakryciem głowy. Imogena zachwiała się i wyciągnęła rękę, zamierzając przytrzymać się krawędzi sarkofagu. Niestety zamiast płyty złapała się wazy; eksponat zaczął się kołysać. - O, nie -jęknęła Imogena. Matthias chwycił czaszę, nim runęła na podłogę, i starannie ją postawił na miejsce. Potem odwrócił się do Imogeny. Wpatrywała się w niego oszołomiona. - Chyba źle cię usłyszałam, hrabio - odezwała się słabo. - Moim zdaniem, stanowimy idealną parę. Wyciągnął ku niej ręce i wziął ją w objęcia. Przytrzymała się klap jego surduta. - Matthiasie, co ty wyczyniasz? Nie padło między nami ani jedno słowo o miłości. - To, co nas łączy, jest silniejsze i znacznie bardziej trwale niŜ wszystkie te metafizyczne bzdury. - Rozwiązał wstąŜki jej czepeczka i zrzucił go jej z głowy. Imogena nie odrywała wzroku od jego twarzy. W jej oczach malowało się takie napięcie, Ŝe Matthias bał się, Ŝe lada chwila coś w nim pęknie. Nękało go straszliwe przeczucie, Ŝe stoi na krawędzi jednego z pięciu kręgów zamaryjskiego piekła. - A co... co nas łączy? - spytała dziewczyna. - Namiętność i Zamaria. - Pochylił się i pocałował ją z Ŝarem i namiętnością, które narastały w nim od kilku dni. Z ust Imogeny wyrwał się stłumiony krzyk. Objęła go w pasie. Przywarła do niego i rozchyliła wargi pod jego pocałunkiem. Czuł, Ŝe rodzi się w niej ta sama burza zmysłów, której grzmot dudnił teraz w jego Ŝyłach. Dał się porwać tej nawałnicy. Imogena obejmowała go coraz mocniej. Jej delikatne uda wtuliły się w jego twarde lędźwie. A gdy Matthias przerwał gorączkowy pocałunek, by zająć się sekretnym pachnącym zagłębieniem u nasady jej szyi, przeszył ją dreszcz. - Matthiasie, nie mam pojęcia, co ty ze mną wypra179

AMANDA QUICK

INTRYGA

wiasz - odezwała się bez tchu. - Daję słowo, to coś zdumiewającego. Nagła myśl ostudziła rozpłomienionego Matthiasa, jakby oblał go lodowaty deszcz z burzowej chmury. Oderwał usta od jedwabistej skóry Imogeny. - Nie. Nie wezmę cię w ten sposób. - Co się stało? O co ci chodzi? Chwycił jej twarz w dłonie i zmusił, by spojrzała mu prosto w oczy. - Kiedy juŜ będzie po wszystkim, nie zniosę, byś mnie oskarŜała, Ŝe uciekłem się do jakichś podejrzanych zamaryjskich sztuczek miłosnych, by cię uwieść. - AleŜ, Matthiasie... - Pragnę ciebie bardziej niŜ czegokolwiek od dnia, gdym wyruszył na poszukiwanie Zamarii. Lecz nie posuniemy się ani o krok dalej, dopóki nie będziesz mnie darzyć podobną namiętnością. - Och, Matthiasie. Czujesz do mnie to samo co do Zamarii? - Tak. Znieruchomiała w jego ramionach. Spuściła powieki, długie rzęsy rzucały cień na policzki. Przez jedną straszliwą chwilę Matthiasowi wydawało się, Ŝe ją utracił. Wtedy zrozumiał, jaki to krąg zamaryjskiego piekła rozwarł się pod jego nogami. To był trzeci krąg, w którym człowiek zostawał skazany na tysiąc łat Ŝycia w samotności, a za całe towarzystwo musiały mu wystarczać zjawy. Imogena podniosła wzrok, spoglądając mu prosto w oczy. Uśmiechnęła się z drŜeniem. - Postąpiłam wielce nieuczciwie, oskarŜając cię, Ŝe wykorzystałeś tajemną zamaryjską sztukę miłosną, by mnie uwieść. Przepraszam, Byłam zła, bo ogłaszając nasze zaręczyny, zrujnowałeś moje plany. - Wiem. - Szczerze mówiąc, tylko siebie mogę winić za to, co się wydarzyło wtedy w ogrodzie. - Zawahała się. Chciałam, byś mnie pieścił, i chcę tego równieŜ teraz.

Matthias uświadomił sobie, Ŝe znowu moŜe oddychać. - Jesteś pewna? Stanęła na palcach i zaplotła ramiona wokół jego szyi. - Nigdy w Ŝyciu nie byłam niczego taka pewna jak tego. - Imogeno. - Mocno zacisnął wokół niej ramiona. Opuścił głowę chcąc ją pocałować, ale ona zatrzymała go, kładąc mu na ustach palec. - Pozwól, hrabio, Ŝe do końca wyjaśnię tę kwestię. - Wyjaśnisz? - Uzgodniliśmy, Ŝe dopełnimy tej pieszczoty przy pełnym współudziale obu stron. - Tak. - Czy uciszyłam twoje obawy, Ŝe po wszystkim oskarŜę cię, Ŝe to wyłącznie twoja wina? - Całkowicie. - Zaczął skubać wargami czubek jak palca. Jej oczy pojaśniały. - W takim razie nie widzę przeciwwskazań, byś nauczył mnie kilku zamaryjskich sekretów uprawiania miłości. Zgodzisz się? Poczuł ogromną ulgę i radość. - Najmniejszych przeciwwskazań. - Przytrzymał jej rękę, nim zdąŜyła ją cofnąć, i pocałował wnętrze dłoni. Imogena z westchnieniem przytuliła się do niego. Zaplotła palce wokół jego dłoni. Matthias błądził teraz wargami po jej wraŜliwym nadgarstku i z prawdziwą rozkoszą poczuł dreszcze poŜądania, które ją przeszyły. Stanęła na palcach i namiętnie, z zapałem odwzajemniła pocałunek. Matthias zakrywał pocałunkami jej policzek, potem ucho. Zanurzyła palce w jego włosach. ZadrŜał. - Nie będziemy się spieszyć - obiecał. - Skoro tego sobie Ŝyczysz. - Rozwiązała mu fular. - Będziemy rozkoszować się kaŜdą chwilą. Będziemy sycić się do dna kaŜdym doznaniem, nim przejdziemy do następnego.

180

181

AMANDA QUICK

INTRYGA

- To zabrzmiało jak werset któregoś z tych ostatnio modnych poetów, hrabio. - Wsunęła rękę pod zapięcie jego koszuli. - A moŜe to fragment poezji zamaryjskiej? - Zapamiętasz te chwile po kres swoich dni, juŜ ja się o to postaram - poprzysiągł z powagą. - Wątpię, bym kiedykolwiek zdołała wymazać je z pamięci. - Imogena niecierpliwie szarpnęła jego koszulę. Trzask rozdzieranego delikatnego materiału rozniósł się w zakurzonej sali niczym huk wystrzału. - Ojej. Matthias uśmiechnął się z twarzą ukrytą w jej włosach. - Zdaje się, Ŝe podarłam ci koszulę, hrabio. Najmocniej przepraszam. Nagle poczuł się lekki jak piórko. - NiechŜe się pani nie obawia. Mam ich cale mnóstwo. - To prawdziwe szczęście. Matthias znowu uniósł ku sobie jej twarz i zapatrzył się w miękkie, pełne wargi. W tej samej chwili porzucił wszelkie plany kochania się z nią spokojnie, bez pośpiechu. Ogarnęła go gorączka. Płonął, a sądząc z rozdarcia na koszuli - Imogena teŜ. Porwał dziewczynę w ramiona i przeniósł wśród ponurych pamiątek po staroŜytnej Zamarii na ławkę ustawioną pod ścianą. Z pokrowców osłaniających miękkie poduszki wzbił się kurz. Matthias skrzywił się, ale Imogena zdawała się nie zwracać na to uwagi. Popatrzyła na niego rozpromienionym wzrokiem. Prawdziwe to szczęście znaleźć kochankę dzielącą z wybrankiem upodobania intelektualne, pomyślał. Najprawdopodobniej wybrał sobie jedyną mieszkankę Anglii, która nie poskarŜy się, Ŝe została uwiedziona w mrocznej, zakurzonej sali muzealnej. Pocałował ją w czubek nosa i wyprostował się, Ŝeby się pozbyć fularu. Cisnął go na sarkofag, potem jednym ruchem zrzucił surdut, kamizelkę, rozdartą koszulę. Uśmiechnął się przelotnie na widok pęknięcia na kosztownej tkaninie.

Gdy juŜ uwolnił się z ubrania, spojrzał na Imogenę; wpatrywała się w niego z napięciem. Na jej twarzy dostrzegł takie pragnienie, Ŝe aŜ mu zaparło dech w piersi. W kąciku rozchylonych ust dziewczyny pokazał się czubek róŜowego języka. - Jesteś bardzo piękny, hrabio - szepnęła cicho, bez tchu. - Zaiste, nigdy... nigdy jeszcze nie oglądałam czegoś równie wspaniałego. Matthias roześmiał się. - Ty jesteś jedynym prawdziwie pięknym stworzeniem w tym pomieszczeniu. - Zanurzył się w morze zielonych muślinowych spódnic. W głowie mu się kręciło, gdy schronił się w ich fałdach. - Matthiasie. - Imogena z całej siły chwyciła go za nagie ramiona. Przytulił ją i całował, póki nie zadrŜała, a jej głowa nie opadła na jego ramię. Wtedy niechętnie uwolnił jej usta i wodził wargami po cudownej linii szyi Imogeny. Kręciła się pod nim, napręŜając się, aŜ poczuł piersi napierające na jego tors. Kiedy jego pocałunki dotarły do ozdobnego dekoltu sukni, sięgnął do zapięcia na plecach. Stanik zsunął się, odsłaniając cienką haleczkę, tak delikatną, Ŝe prześwitywały przez nią dwie róŜowe brodawki. Matthias poczuł, jak całe jego ciało się napina. Przesunął się w dół i całował piersi, aŜ zwilgotniał materiał, który je zasłaniał. Imogena krzyknęła i szaleńczo, z zapamiętaniem obsypywała pocałunkami jego ramię. Matthias schwycił spódnice i rąbek halki, podciągnął je do góry, odsłaniając trójkącik kręconych włosków, strzegących tajemnic jej ciała. Ze stłumionym jękiem schylił się i pocałował wnętrze jednego z jedwabistych ud. Nagle poczuł zapach słońca nad rozgrzanym zamaryjskim morzem i ta woń uderzyła mu do głowy. Z niemal naboŜną czcią otoczył ręką jej srom, chwytając całe ciepło. Imogena cicho zachłysnęła się powietrzem. Krew za-

182

183

AMANDA QUICK

INTRYGA

dudniła mu w skroniach. Poczuł na dłoni struŜkę wilgoci i pomyślał, Ŝe jeszcze nic w Ŝyciu tak bardzo go nie podnieciło. - To po prostu niewyobraŜalne. - Imogena wbiła mu paznokcie w ramię. Przeszywał ją skurcz za skurczem. Drogi hrabio, nic mnie nie obchodzi, czy wykorzystasz wszystkie tajniki zamaryjskiej sztuki miłosnej, jakie zdołałeś odkryć. Dziś po południu wszystkie je zgłębię. - Niestety, nie mam dość cierpliwości, by zaprezentować ci cały wachlarz moŜliwości. - Matthias zmagał się ze spodniami, próbując się z nich uwolnić. - Ale obiecuję ci, Ŝe w swoim czasie spróbujemy kaŜdego z osobna. Otocz mnie nogami, najmilsza. - Nogami? - Chcę znaleźć się w tobie. - Uniósł jedno obleczone w pończochy kolano i opasał sobie nim biodra. - Oszaleję, jeśli będę musiał czekać jeszcze choć chwilę. Imogena posłusznie oplotła go nogami. - Matthiasie, to jest bardzo dziwne uczucie. Czy nauczyłeś się tej pozycji z owego zamaryjskiego zwoju, o którym wspominałeś? Gładził ją delikatnie. - Pewne rzeczy są powszechne. Poczuł, jak dziewczyna odpręŜa się i otwiera, by go przyjąć. Rękę miał wilgotną od płynu, który zebrał w przytulnych wrotach. Wykorzystał go, by nawilŜyć delikatny klejnot drŜący tuŜ nad wejściem. Imogena głośno jęknęła. - Wielkie nieba, nie wiem... nie mogę... - Przełknęła ślinę, nie kończąc tego, co próbowała powiedzieć. Matthias uniósł głowę, spoglądając na jej nieprzytomną z rozkoszy twarz. - Popatrz na mnie, Imogeno. Otwórz oczy i popatrz na mnie. Zatrzepotała rzęsami, w końcu uniosła powieki. Uśmiechnęła się do niego leniwie, a uśmiech ten krył w sobie więcej tajemnic niŜ wszystkie ruiny zaginionego królestwa Zamarii.

Matthias poddał się potęŜnemu pragnieniu, które go spalało. OstroŜnie rozchyliwszy jej wargi, wsunął się w nią i wolno wszedł w gorący, wąski korytarz. Imogena znieruchomiała. - MoŜe źle zrozumiałeś wskazówki, hrabio. MoŜe nie prawidłowo je przetłumaczyłeś. Resztkami sił próbował zachować zdrowy rozsądek i panowanie nad sobą. - O czym ty mówisz? - Ta zamaryjska metoda uprawiania miłości najwyraźniej nie została obliczona na męŜczyznę o twoich rozmiarach, Matthiasie. Musimy spróbować jakiejś innej. - Jesteś dziewicą - szepnął. - A jaki, u licha, to ma związek z twoim błędnym przekładem zamaryjskich wskazówek dotyczących tej metody? - śaden - przyznał. - Nie mówię, Ŝebyśmy przestali. Po prostu wolałabym spróbować czegoś innego. - Zanim pójdziemy dalej, musimy opanować tę właśnie technikę. - Musnął ustami jej wargi. - Pamiętasz, jak się czułaś tamtego wieczoru w ogrodzie? Spojrzała na niego z niepokojem. - Tak. Ale to jest coś zupełnie innego. - Poczekaj, a sama się przekonasz. - Wolniutko wysuwał się z jej cudownie wąskiego wnętrza. Przypominało to nieopisaną, rozkoszną torturę. - Weź głęboki wdech. ięgnął w dół i zaczął pieścić jej twardy, nabrzmiały klejnocik. W nagrodę poczuł leciutki dreszcz, jaki przeszył dziewczynę. Imogena głośno się zachłysnęła. A potem zaczęła się odpręŜać. Z jednej strony była równie napięta, jak przed chwilą, ale równocześnie część napręŜonych mięśni się rozluźniła. Matthias wolno, ostroŜnie znowu się w nią zanurzył. Westchnęła i wbiła mu paznokcie w plecy. Troszeczkę się wysunął i całował jej zasłonięte koszulką brodawki.

184

185

AMANDA QUICK - Lepiej? - szepnął. - Tak. Tak. Chyba... chyba ten sposób zdaje egzamin. Czy dobrze to robię? - Doskonale. - Matthias zacisnął zęby i walczył o zachowanie władzy nad sobą, gdy z powrotem wolno zanurzał się w jej ciepło. - Wprost idealnie. - Matthiasie. Niespodziewanie zadrŜała pod nim i cała się wypręŜyła. Matthias zaś doświadczył czegoś niezwykłego. Oto Ŝył i cały tonął w promieniach słońca. W tej chwili Ŝaden duch nie mógł go dosięgnąć.

Następnego wieczoru Matthias zjawił się w teatrze tuŜ przed ostatnim aktem Otella. Imogena, siedząca z Horacją i nastroszoną Patrycją, karcąco zmarszczyła brwi, gdy wkroczył do pluszowej loŜy. Widzieli się po raz pierwszy od tamtego popołudnia, kiedy kochali się w Instytucie Zamaryjskim. - Hrabio, prawie przestałyśmy juŜ na ciebie liczyć szepnęła, gdy ujął ją za rękę. - Straciłeś większość przedstawienia. Matthias lekko wygiął wargi. W jego szarych oczach widziała przebłyski wspomnień wczorajszych pieszczot. - Mam nadzieję, Ŝe nigdy nie przestaniesz na mnie liczyć, moja droga. - Ucałował jej obleczoną w rękawiczkę dłoń, po czym zwrócił się z powitaniem do Horacji i Patrycji. - Dobry wieczór, moje panie. Obie wyglądacie dziś prześlicznie. Horacja lekko skłoniła głowę. - Witam, hrabio. Patrycja posłała mu pełne urazy spojrzenie. - Mówiłeś, Ŝe się tu z nami spotkasz, Matthiasie. - Wszak się zjawiłem. - Sztuka dobiega juŜ końca - zauwaŜyła jego siostra rozkładając wachlarz. - JuŜ dawno odkryłem, Ŝe teatru najlepiej kosztować w małych dawkach. - Matthias zajął miejsce obok Imo187

AMANDA QUICK

INTRYGA

geny. - Patrycjo, bądź tak dobra i nie próbuj zaćmić biednego Keana. Nie masz najmniejszych szans. Nawet pijany w sztok gra lepiej od ciebie. Dziewczyna skrzywiła się i odwróciła z gniewnym prychnięciem. Ponurym wzrokiem wodziła po wspaniale odzianych, błyszczących od biŜuterii widzach w pozostałych loŜach. Imogena stłumiła westchnienie. Zdawała sobie sprawę, Ŝe to ona stanowi powód owej wrogości między przyrodnim rodzeństwem. W ciągu ostatnich kilku dni przyjaźń Imogeny z Patrycją gwałtownie ostygła. Tego zaś wieczoru Patrycja nawet nie ukrywała, Ŝe najchętniej nie siedziałaby z Imogeną i Horacją w jednej loŜy. Imogena nie wiedziała, co wywołało taką zmianę w zachowaniu Patrycji, ale bardzo ją to niepokoiło. Zamierzała przy najbliŜszej okazji przedyskutować tę sprawę z Matthiasem. Tymczasem jednak musiała się zająć inną, znacznie waŜniejszą kwestią. Zrodziło się w niej podejrzenie, Ŝe Matthias specjalnie jej unika. I domyślała się, z jakiego powodu. Pochyliła się do narzeczonego i zaczęła mocno się wachlować, by postronnym obserwatorom wydawało się, iŜ wiodą konwencjonalną pogawędkę. Liczyła na to, Ŝe szmer rozplotkowanej widowni z lóŜ i okrzyki gawiedzi z dołu skutecznie zagłuszą ich rozmowę, tak Ŝe nikt ich nie podsłucha. - Hrabio, jestem uszczęśliwiona, Ŝe łaskawie raczyłeś się w końcu pojawić. Pora juŜ była najwyŜsza. - Ja teŜ się za tobą stęskniłem - mruknął Matthias. Wydaje mi się, Ŝe upłynęły wieki od chwili, kiedy tak cudownie podniosłaś mnie na duchu. - Matthiasie, na miłość boską, ciszej. - Imogena spłonęła krwistym rumieńcem i pospiesznie rozejrzała się, by sprawdzić, czy nikt nie usłyszał. - Nie o tym zamierzałam z tobą rozmawiać, i ty doskonale o tym wiesz. - Jestem zdruzgotany. -Jego oczy błyszczały. Złapał ją za rękę i ucałował czubki palców. - Zapewniam cię, Ŝe

nasza schadzka wśród pamiątek ze staroŜytnej Zamarii przez cały czas Ŝyła w mej pamięci. Tak wczoraj wieczorem, jak i przez cały dzisiejszy dzień. Zaiste, od tamtej czarownej chwili niezdolny jestem do jakiejkolwiek rozsądnej myśli. Zmierzyła go wzrokiem. - Co z tobą, u licha, hrabio? - Natchnęłaś mnie, moja luba. Zastanawiam się nad porzuceniem nudnych studiów nad staroŜytnością i zajęciem się poezją. Jak sądzisz, czy będzie mi do twarzy w artystycznie rozwianej fryzurze? Imogena spojrzała na niego, przymruŜywszy oczy. - Próbujesz wykręcić się od właściwej rozmowy, tak? - Jakiej właściwej rozmowy? - O moim nowym planie schwytania Vannecka w pułapkę - syknęła zza wachlarza. - Wolałbym uznać tę kwestię za zamkniętą. - Owszem, doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale ja nie zamierzam zrezygnować z mego planu tylko dlatego, Ŝe się zaręczyliśmy. Matthias uniósł brwi. - A więc masz nasze narzeczeństwo za nic? Jestem zdruzgotany. Imogenę zalała kolejna fala gorąca. Ze zdwojoną siłą zaczęła się chłodzić wachlarzem. - Doskonale wiesz, Ŝe nie to miałam na myśli. - UwaŜaj z tym wachlarzem. Robisz przeciąg. My, romantyczni poeci, jesteśmy nadzwyczaj podatni na przeziębienia. Udała, Ŝe nie słyszy. - Matthiasie, mówię zupełnie powaŜnie. Chcę, byś dał mi słowo, Ŝe pomoŜesz mi w zemście na Vannecku. - To nieodpowiednia pora, by na ten temat dyskutować. - Ale... - Szmer rozmów zagłuszyły odgłosy jakiegoś zamieszania. Imogena urwała i zerknęła na widownię. -Co to? Coś się stało? - MoŜe Kean wypił dziś tyle kufli, Ŝe nie moŜe wejść

188

189

AMANDA QUICK

INTRYGA

na scenę - podsunęła Horacja i zaintrygowana wychyliła się z łoŜy, przysuwając do oczu lornetkę. Tymczasem to Patrycja zlokalizowała źródło owej fali oŜywionych, podekscytowanych rozmów widzów. - To pani Slott. Zdaje się, Ŝe zemdlała. Horacja skierowała wzrok na znajdującą się na wprost nich loŜę Teodozji Slottt. - Owszem. Wygląda na to, Ŝe Teodozja leŜy omdlała na krześle. Hrabina Carlsback podsuwa jej pod nos sole trzeźwiące. Imogena opuściła wachlarz, by przyjrzeć się osobom krzątającym się w loŜy Teodozji. - Co jest z tą kobietą? Patrycja popatrzyła oskarŜycielsko na brata. - Baronowa Lyndhurst powiada, Ŝe pani Slott często słabnie na sam widok Matthiasa. Ponoć kiedyś spotkało ją coś strasznego i do tej pory nie otrząsnęła się z szoku. - Piekło i szatani - jęknął bezsilnie Matthias. - Co za stek bzdur! - skarciła ją Imogena, ściągając brwi. Uświadomiła sobie, Ŝe widzowie z lóŜ kierują spojrzenia w ich kierunku. Domysły i plotki krąŜyły z ust do ust. Z trzaskiem zamknęła wachlarz. Postanowiwszy jasno dać wszystkim do zrozumienia, Ŝe Matthias nie będzie samotnie stawiać czoła pomówieniom, zerwała się na nogi i schwyciwszy za poręcz swe kruche krzesełko, zaczęła je przysuwać do krzesła narzeczonego. Hrabia zerknął w jej stronę, domyślił się, co Imogena zamierza uczynić, i - niestety za późno - chciał jej ruszyć z pomocą. - Imogeno, pozwól, Ŝe ja się tym zajmę. - Nie ma potrzeby. - Zacisnęła zęby i mocniej szarpnęła za oparcie. - Zdaje się, Ŝe noga uwięzła, ale sama sobie poradzę, hrabio. - Imogeno, poczekaj... Krzesło okazało się cięŜsze, niŜ wskazywał na to jego delikatny wygląd. Zirytowana Imogena pociągnęła z całej siły. Smukła drewniana nóŜka nagle trzasnęła i pęk-

ła. Fotelik przewrócił się na czerwony dywan. Imogena zachwiała się i poleciała do przodu. Wylądowała na kolanach Matthiasa. Bez trudu ją schwycił i uśmiechnął się, gdy kurczowo się go trzymała, próbując odzyskać równowagę. Ozdobiony motywem delfinów wytworny jedwabny turban zsunął się jej z głowy, przetoczył się przez poręcz i wylądował na dole wśród uboŜszej widowni. PotęŜny okrzyk wyrwał się z ust niesfornych młodzieńców, którzy stamtąd oglądali sztukę. - Mam go! - To moje! Jazem go pierwszy złapał. - Patrzajcie, złowiłem delfina. - Oddawaj! Jazem go pierwszy złapał, to i mój ci on jest! Horacja zerknęła w dół. - Co ja widzę, chyba szamocą się o twój turban, Imogeno. Przez teatr przebiegł gremialny wybuch śmiechu. Patrycja wyglądała, jakby lada chwila miała się rozpłakać. - Co za upokorzenie. Co za straszne upokorzenie. Dlaczego ziemia się pode mną nie rozstąpi? JakŜe ja jutro stawię czoło moim przyjaciółkom z salonu baronowej Lyndhurst? - Nie wątpię, Ŝe jakoś to przeŜyjesz - stwierdził bezdusznie Matthias. - Wstał, przytrzymując narzeczoną. - Bardzo was wszystkich przepraszam - bąknęła Imogena, poprawiając spódnicę. - Nie chciałam zrobić z siebie takiego widowiska. - AleŜ nie musisz przepraszać. - Matthias uśmiechnął się szeroko. - Zapewniam cię, od lat nie spędziłem równie interesującego wieczoru w teatrze. A jako Ŝe to, co się dzieje na scenie, z pewnością nie dorówna temu, co tu się wydarzyło, proponuję, byśmy juŜ wyszli.

190

191

Kilka minut potem Imogena z Patrycją stały w zatłoczonym foyer teatru. Matthias udał się na poszukiwanie

AMANDA QUICK

INTRYGA

stangreta, który wraz z innymi woźnicami czekał w długiej kolejce powozów, aŜ jego państwo wyjdą z teatru. Horacja odwróciła się, zajęta pogawędką z jakąś starą znajomą. Imogena zerknęła na milczącą nadętą Patrycję i postanowiła skorzystać z okazji. Przysunęła się do dziewczyny. - Czy coś się stało, Patrycjo? Doprawdy, szczerze Ŝałuję tego niefortunnego wypadku sprzed kilku minut. Muszę jednak zwrócić uwagę, Ŝe i wcześniej wyglądałaś na rozgniewaną na mnie. Patrycja poczerwieniała jak burak. Unikała wzroku Imogeny. - Nie mam pojęcia, o co moŜe ci chodzić. - Bzdura. Początkowo wydawało mi się, Ŝe przypadłyśmy sobie do gustu. Wyglądałaś na zadowoloną z naszej wspólnej wyprawy po sklepach. Wyraźnie uradował cię teŜ twój sukces towarzyski. Lecz przez ostatnie kilka dni zachowujesz się wobec mnie, jakbyś sobie nie Ŝyczyła naszej znajomości. Patrycja odsunęła się nieco i wpatrzyła się w drzwi foyer. - Zgoła nie pojmuję, co, pani, masz na myśli. - Och, a więc znowu jestem dla ciebie panią, tak? Imogena połoŜyła ręce na biodrach i zaczęła tupać pantofelkiem. - Wydawało mi się, Ŝe ustaliłyśmy, Ŝe będziesz się do mnie zwracać po imieniu. - Musisz tak stukać tym butem? - syknęła Patrycja przez zaciśnięte zęby. - Słucham? - Wszyscy się na ciebie gapią. - Bzdury. - Imogena rozejrzała się. - Nikt na mnie nie patrzy. - I jak mają się nie gapić? - wybuchnęła Patrycja. Zachowujesz się jak rozhukana prowincjuszka. tylko spójrz na tę niegodną damy postawę. To prawdziwy wstyd stać przy tobie, kiedy tak podpierasz się pod boki niczym chłopka, a do tego tupiesz nogą. Brak ci niezbędnych u damy wdzięku i ogłady.

- Och. - Imogena pokraśniała i szybko opuściła ręce. - Przepraszam. Parę lat temu brałam lekcje tańca, lecz poza tym nigdy nie chciało mi się marnować czasu na zgłębianie tajników zachowania godnego damy. - To nie ulega wątpliwości - oświadczyła lodowato Patrycja. - Moi rodzice uznawali to za sprawy małej wagi. Imogena wzruszyła ramionami. - A mówiąc juŜ zupełnie szczerze, zawsze miałam mnóstwo innych, znacznie bardziej interesujących rzeczy wartych poznania. - Najwyraźniej. - Patrycja gwałtownie obróciła się, stając twarzą w twarz z Imogena. W jej oczach błyszczały łzy gniewu i upokorzenia. - Daję słowo, nie pojmuję, co mój brat w tobie widzi. Nie rozumiem, jakim cudem w ogóle ci się oświadczył. Zapewne wiesz, Ŝe nazywają cię nieskromną Imogena? - Owszem. I mogę ci wyjaśnić, skąd się wziął ten niemiły przydomek. - Nie musisz mi niczego wyjaśniać. Poznałam juŜ wszystkie ohydne fakty z twojej przeszłości. Imogena przyjrzała się jej bacznie. - Doprawdy? - Zastano cię w sypialni z baronem Vanneckiem. - Kto ci o tym powiedział? - Przyjaciółka. - Patrycja przygryzła wargę. - Osoba, którą poznałam u baronowej Lyndhurst Zresztą, wszyscy tam o tobie rozprawiali. Twierdzą, Ŝe Matthias musiał się z tobą zaręczyć, bo mu się oddałaś. - Hmmm.... - Powiadają, Ŝe zrobiłaś to samo, co ta jego okropna matka przed wielu laty zrobiła z moim biednym papą. Wciągnęłaś go w pułapkę. - O czym ty, u licha, opowiadasz? Patrycja zatrzepotała rzęsami i cofnęła się o krok. Uświadomiła sobie, Ŝe chyba posunęła się za daleko. - Z pewnością doskonale wiesz, o czym. Jest tajemnicą poliszynela, Ŝe mój ojciec musiał się oŜenić z matką

192

193

AMANDA QUICK

INTRYGA

Matthiasa, kiedy ta z premedytacją sprowokowała go do tego, by ją uwiódł. Imogena zmarszczyła brwi. - I uwaŜasz, Ŝe Matthias został wciągnięty w podobną sieć? - Nie widzę innego powodu, dla którego właśnie ciebie miałby wybrać na Ŝonę i przyszłą hrabinę - szepnęła Patrycja. - Wszyscy u baronowej Lyndhurst mówią, Ŝe Matthias mógłby się oŜenić z niemal kaŜdą panną, która pojawiła się w stolicy. Mógł wybrać kogoś z nieskazitelną reputacją. Kogoś, do kogo nie przylgnęło miano nieskromnej Imogeny. Wielkie nieba, cóŜ za upokorzenie. - Właśnie widzę, Ŝe bardzo trudno ci się z tym pogodzić - oświadczyła sucho Imogena. Drzwi teatru się otworzyły i do ciepłego foyer wszedł Matthias. ZauwaŜył narzeczoną, więc ruszył w jej kierunku. Na twarzy Patrycji zagościł nagły niepokój. Zerknęła z obawą na Imogenę. Matthias ze ściągniętymi brwiami popatrzył na siostrę. - Źle się czujesz, Patrycjo? Wyglądasz bardzo nieswojo. - Nic mi nie jest - bąknęła. - Tylko proszę, chciałabym jak najszybciej znaleźć się w domu. Imogena uśmiechnęła się mile. - Obawiam się, Ŝe hrabianką Patrycją mocno wstrząsnęły wydarzenia dzisiejszego wieczoru, hrabio. Cierpina wątłe nerwy, do których to skłonność jest dziedziczna w twej rodzinie. Ledwo panie wróciły do domu, Imogena wkroczyła do buduaru. Cisnęła na krzesło elegancką pelerynę, ściągnęła długie rękawiczki z delikatnej skórki i zrzuciła buty. Potem opadła na kanapę i popatrzyła na ciotkę spod groźnie zmarszczonych brwi. - Powiedz mi wszystko, co wiesz o małŜeństwie rodziców Matthiasa, ciociu. Nie potrafię się uporać z problemem, jeśli nie znam faktów.

- Niewiele tu jest do powiedzenia. - Horacja z karafki na stoliku nalała sobie odrobinę sherry. - To bardzo stare plotki. Sprzed jakichś trzydziestu pięciu lat, jeśli dokładniej policzyć. Byłam wówczas jeszcze młoda. - Znałaś matkę Colchestera? - Owszem, znałam Elizabeth Dabney, lecz nie obracałyśmy się w tych samych kręgach. - Horacja siadła przy ogniu i wychyliła łyk sherry. - Jeśli chcesz znać prawdę, to Elizabeth uwaŜano za dość swobodną pannę. Uchodziło jej płazem, bo była piękna, czarująca, jej ojciec zaś posiadał olbrzymi majątek i wielkie wpływy. Rodzice rozpuszczali ją juŜ w kołysce. Dostała wszystko, czego tylko jej się zachciało. - I w pewnym momencie uznała, Ŝe chce ojca Matthiasa? - Tak powiadano. - Horacja uśmiechnęła się kąśliwie. - Lecz, jak zawsze powtarzam, do tej gry potrzeba dwojga partnerów. On nazywał się Thomas i w owym czasie był wicehrabią. Nie miał tytułu, Ŝył bowiem jeszcze jego ojciec. A rozpuszczony był tak samo jak Elizabeth. Dodaj do tego zarozumialstwo i ogromną urodę. Bił na głowę innych rozpustników. Z pewnością nawet nie przypuszczał, Ŝe będzie musiał zapłacić za igraszki z Elizabeth. Wątpię, by w całym swoim młodzieńczym Ŝyciu Thomas musiał za cokolwiek zapłacić. Imogena ściągnęła brwi. - I tu się rodzi ciekawe pytanie. Dlaczego w takim razie musiał zapłacić? Thomas miał odziedziczyć tytuł i majątek. Wszak mógłby się wykręcić z małŜeństwa z Elizabeth, gdyby budziło w nim ono taką niechęć. - Tytułowi nie towarzyszył majątek. Stary hrabia stał na skraju bankructwa. - Horacja w zadumie wpatrywała się w ogień. - Oczywiście wówczas nikt nawet się tego nie domyślał. Z tego, co wiem, stary hrabia był zachwycony, gdy jego syna zastano in flagranti z Elizabeth. Wręcz rozpaczliwie potrzebował jej majątku, by

194

195

AMANDA QUICK

INTRYGA

napełnić rodowe kuferki. Dabney zaś gorąco pragnął arystokratycznego tytułu dla swej jedynaczki. Właściwie, jeśli spojrzeć z boku, ten alians opłacał się kaŜdej ze stron. - Z wyjątkiem młodego Thomasa? - Tak, ale nie odwaŜył się sprzeciwić ojcu, bojąc się, by ten go całkiem nie wydziedziczył. OŜenił się z Elizabeth. Ale, jak zapewne się domyślasz, ten związek nie naleŜał do udanych. Choć, z drugiej strony, ileŜ takich znajdziesz? - Moi rodzice byli szczęśliwi - odparta cicho Imogena. - To prawda. Obawiam się, Ŝe warunki, w jakich dorastałaś, ogromnie wypaczyły twoje spojrzenie na rzeczywistość. No, niewaŜne. W kaŜdym razie po przyjściu na świat Matthiasa w tamtym związku nie pojawiło się więcej dzieci. Thomas i Elizabeth właściwie Ŝyli osobno. Przez wiele lat Thomas utrzymywał rozliczne metresy w Londynie, Elizabeth zaś zadowalała się wydawaniem hucznych przyjęć w ich wiejskiej rezydencji w Colchester. Tego roku, kiedy Elizabeth zmarła, Thomas zakochał się w młodej wdówce, niejakiej Charlotcie Poole. OŜenił się z nią wkrótce po śmierci Ŝony. Imogena połoŜyła rękę na oparciu kanapy i zapatrzyła się w ogień. - Tak oto na świat przyszła Patrycja. - Zgadza się. - Patrycja powiedziała mi dziś, jakoby wszyscy twierdzili, Ŝe Matthiasa spotkał ten sam los, co jego ojca odezwała się cicho Imogena. Horacja zerknęła na bratanicę. - Patrycja to jeszcze młode dziewczę, które nie zna świata. - Ja zaś jestem dojrzałą kobietą, która doskonałe wie, do czego zmierza. - To znaczy? Imogena popatrzyła ciotce w oczy. - To znaczy, Ŝe nie mogę dopuścić, by Matthias się ze mną oŜenił, jeśli naprawdę mnie nie kocha. Nie zniosla-

bym świadomości, Ŝe zmusiłam go do powtórzenia błędu ojca. W oczach Horacji błysnęło pełne smutku zrozumienie. - Od jak dawna kochasz się w Colchesterze, moja droga? Imogena uśmiechnęła się boleśnie. - Podejrzewam, Ŝe od chwili, gdy przeczytałam jego pierwszy artykuł w „Przeglądzie Zamaryjskim". - JakŜe to wszystko się poplątało. - Tak. - Imogena głęboko zaczerpnęła tchu. - A skoro to ja zaplątałam ten węzeł gordyjski, to mnie przyjdzie go rozsupłać.

196

Dwa dni później Imogena stała nie zauwaŜona za duŜą donicą z rozłoŜystą paprocią w sali balowej hrabiostwa Wellstead, obserwując, jak Patrycja wymyka się z pomieszczenia. Zmarszczyła brwi, Ŝałując, Ŝe nie ma tu Matthiasa, który by sobie poradził z tym kłopotem. Niestety, po raz kolejny udało mu się wykręcić od obecności na balu. Jego niechęć do zabaw stawała się coraz większym problemem, poniewaŜ Patrycja nie lubiła wyznaczonych jej przyzwoitek. Niechętnie godziła się, by na róŜne spotkania czy bale towarzyszyły jej Imogena i Horacja, ale Matthias nie pozostawił jej wyboru. Ledwo jednak pojawiały się na sali, czym prędzej oddalała się, jak tylko mogła, od swoich opiekunek. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe wstydzi się narzeczonej brata, i część tego niechętnego stosunku spływała równieŜ na Horację. Imogena westchnęła, patrząc, jak dziewczyna wychodzi z sali. Nie pozostaje jej nic innego, musi za nią podąŜyć. Odstawiła szklankę z lemoniadą, którą dopiero co wzięła z tacy. Nie ma powodów do większych obaw, uspokajała się w duchu. Choć oczywiście dla młodej niewinnej dziewczyny samotny spacer po rozległych ogrodach Well197

AMANDA QUICK

INTRYGA

steaddw moŜe się skończyć powaŜnymi kłopotami. Kilka par juŜ zniknęło w tych cienistych zakątkach ogrodu, pełnych wysokich Ŝywopłotów i odosobnionych alejek. Imogena ruszyła do drzwi, za którymi zniknęła siostra Matthiasa. Oczywiście, całkiem moŜliwe, Ŝe Patrycja po prostu chciała odpocząć od tłumu i zaczerpnąć świeŜego powietrza po duchocie panującej w sali. Lecz Imogenie ogromnie podejrzane wydały się ukradkowe spojrzenia dziewczyny, sposób, w jaki oglądała się przez ramię. Tak jakby się upewniała, czy ktoś jej nie śledzi. Z pewnością nie podziękuje narzeczonej brata, Ŝe się przy niej zjawi. Niestety, poczucie obowiązku nie pozwalało Imogenie zignorować tej sytuacji. Rezydencje arystokracji to niebezpieczne miejsce dla młodych dziewcząt, które wymknęły się z tłumu. Przekonała się o tym na własnej skórze przed trzema laty. Wyszła z sali i znalazła się w wąskim korytarzu dla słuŜby. Był pusty, stal tam jedynie wózek z zakąskami. Minęła wózek, poszła dalej, skręcając w najbliŜszy korytarz, na którego końcu zobaczyła zniszczone kręte schodki wiodące w górę. Rozejrzała się, by sprawdzić, czy nie ma innego wyjścia. Uświadomiła sobie, Ŝe Patrycja najwyraźniej poszła na górę. Ogarnął ją prawdziwy niepokój. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe dziewczyna wiedziała, dokąd idzie. Gdyby szukała tylko ochłody, natychmiast by się cofnęła, widząc, Ŝe to przejście dla słuŜby. Owo zniknięcie nosiło wszelkie znamiona schadzki. Imogena uniosła spódnicę i szybko wspięła się na górę. W delikatnych balowych pantofelkach bezszelestnie poruszała się po drewnianych stopniach. Kinkiet rzucał dość światła, by dostrzegła drzwi na szczycie schodów. Otworzyła je ostroŜnie i zerknęła do środka. Nie zobaczyła nic, tylko gęste cienie, nieco jaśniejsze tam, gdzie przez rząd wysokich okien wpadała poświata księŜyca. Weszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Po chwili oczy

przyzwyczaiły się do mroku i wtedy dostrzegła błysk złoconych ram wiszących na ścianach. Całego mnóstwa. Czyli znalazła się w obwieszonej obrazami galerii ciągnącej się przez cały duŜy budynek. Rozglądała się, próbując przeniknąć mrok i wypatrzeć gdzieś Patrycję. Słysząc w głębi galerii jakiś odgłos gwałtownie się odwróciła. Zdołała dostrzec tylko cień jasnej sukni znikającej w jakimś pomieszczeniu. - Patrycjo? To ty? Szybko ruszyła w tamtą stronę. I natychmiast nadepnęła na wygiętą w kształcie lwiej łapy nóŜkę krzesła, którego nie dostrzegła w ciemnościach. - Niech to diabli wezmą. - Skrzywiła się i schyliła, by rozmasować bolący palec. Z mroku wynurzył się męŜczyzna. - Panna Waterstone? - Kim, u licha...? - Zaskoczona Imogena błyskawicznie się cofnęła, bacznie się przypatrując postaci, która się do niej zbliŜała. Rozpoznała go, kiedy przechodził obok okna i padła na niego poświata księŜyca. - Baron Vanneck. - Przepraszam za tę melodramatyczną scenerię. Zatrzymał się i patrzył na nią. Imogenę przeszły ciarki od jego wzroku. - Musiałem jednak porozmawiać z panią na osobności. Diabelnie się namęczyłem, organizując to spotkanie. - Gdzie hrabianka Patrycja? - Właśnie wraca na salę w towarzystwie pewnej powszechnie szanowanej damy. Zapewniam, Ŝe nic jej nie grozi. Nie wystawiłem na szwank jej reputacji. - W takim razie nie jestem tu juŜ potrzebna. - Imogena chwyciła spódnice i chciała wyminąć Vannecka. - Chwileczkę. - Chwycił ją za ramię, zmuszając, by się zatrzymała. - Wiele wysiłku kosztowało mnie zorganizowanie tego spotkania i zamierzam odbyć tę rozmowę. - Proszę mnie puścić.

198

199

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Nie puszczę, póki mnie, pani, nie wysłuchasz. Umilkł. - Musisz mnie wysłuchać, przez wzgląd na pamięć Lucy. - Przez wzgląd na pamięć Lucy? - Imogena znieruchomiała. - A jakiŜ to ma związek z biedną Lucy? - Przyjaźniłyście się. - I co z tego? - U licha cięŜkiego, panno Waterstone, niechŜe mnie pani posłucha. Lucy Ŝyczyłaby sobie, bym pani bronił. Nigdy nie wiedziałaś, jak się bronić przed światem. - Nie potrzebuję pańskiej opieki, baronie. Vanneck mocniej zacisnął rękę na jej ramieniu. - Chyba zdajesz sobie, pani, sprawę, Ŝe Colchester z zimną krwią cię skompromitował, byście musieli ogłosić zaręczyny. - Nic takiego nie zrobił. - Chodzi mu o pieczęć królowej. Dałaś mu mapę? - Nie, nie dałam. - Tak teŜ przypuszczałem - oświadczył Vanneck z ponurą satysfakcją. - Gdyby ją dostał, zerwałby zaręczyny. Czy ty, pani, nie zdajesz sobie sprawy, do czego on zmierza? Rzuci cię, ledwo się dorwie do mapy. - I tu się pan ogromnie myli, baronie - oświadczyła uśmiechając się zimno. Na twarzy Vannecka zapłonął gniew i desperacja. Palcami ranił skórę Imogeny. - Muszę zdobyć tę przeklętą pieczęć, panno Waterstone. Rutledge pisał, Ŝe jest warta majątek. Wręcz bezcenna. - Boli mnie ramię. Nie zwracał na nią uwagi. - Przed kilkoma dniami zacząłem tworzyć konsorcjum, które sfinansowałoby ekspedycję do Zamarii. Niestety, potencjalni chętni stracili zainteresowanie, dowiedziawszy się o pani zaręczynach z Colchesterem. Tym jednym ruchem drań zrujnował moje plany. Coś w jego głosie sprawiło, Ŝe Imogenę przeszył dreszcz.

- Doprawdy, nie mogę tu dalej stać i z panem rozmawiać, baronie. Muszę wracać na salę. - Zerwij zaręczyny - nalegał Vanneck. - Zerwij je czym prędzej. To jedyne wyjście. Jeśli pozbędziesz się Colchestera, ja stworzę konsorcjum. Zostaniemy wspólnikami. A gdy znajdziemy pieczęć królowej, będziemy bogaci. Właśnie do czegoś takiego dąŜyła, ale w tej samej chwili dostrzegła w oczach barona jakiś niezdrowy, szaleńczy błysk i nagle ogarnął ją strach. - Muszę iść - powiedziała szybko. - MoŜe podyskutujemy o tym przy innej okazji. PrzecieŜ moŜe pan, baronie, wejść w spółkę z moim narzeczonym. - Z Colchesterem? Poniewczasie zdała sobie sprawę, Ŝe to był zły ruch. - MoŜe...- zaczęła. - To wykluczone - warknął. - Colchester nigdy by się na coś takiego nie zgodził. Wszyscy wiedzą, Ŝe zamordował Rutledge'a. Pewnie ja bym podobnie skończył, gdybym zawiązał z nim spółkę. Musi pani zerwać zaręczyny i nie dawać mu mapy. To jedyne wyjście. Gniew wziął górę nad ostroŜnością. Imogena wyprostowała się i zmierzyła Vannecka wzrokiem. - Zrobię to, co ja zechcę, baronie. A teraz proszę mnie łaskawie puścić. - Nie pozwolę, by babskie zachcianki uniemoŜliwiły mi zdobycie pieczęci królowej. Jeśli ty nie zerwiesz zaręczyn, to ja zrobię to za ciebie. Tak jakby coś w nim pękło. Imogena uświadomiła sobie, Ŝe grozi jej prawdziwe niebezpieczeństwo, i rozpaczliwie próbowała się wyrwać. Na próŜno. Vanneck jeszcze mocniej zacisnął rękę na jej ramieniu i pchnął ją na sofę, która stała w pobliŜu. Rzucił się na dziewczynę z takim impetem, Ŝe zabrakło jej tchu. Nie mogła uwierzyć, Ŝe to się dzieje naprawdę. Przeszył ją paniczny lęk. Wbiła paznokcie w napastnika. - Bodaj cię, ty dziewko. - Szarpał jej spódnice. -

200

201

AMANDA QUICK

INTRYGA

Kiedy z tobą skończę, będziesz błagała, bym sfinansował twoją wyprawę. - To tak traktowałeś Lucy? - pytała, nie przestając z nim walczyć. - Zgwałciłeś ją, zanim dałeś jej laudanum? - Lucy? Czyś ty oszalała? Nie dałem jej Ŝadnego laudanum. - W mroku oczy Vannecka przypominały kamienie. - Sama je wypiła. Durna baba, wiecznie wyrzekała na nerwy. - Nie musisz mnie okłamywać. Wszystko wydedukowałam. Wiem, Ŝe tak to zaaranŜowałeś, by zastano mnie z tobą w dwuznacznej sytuacji i by ludzie wierzyli, Ŝe Lucy popełniła samobójstwo, gdyŜ czuła się oszukana. Wiem, Ŝe ją zabiłeś. Wiem o wszystkim. - Nie masz pojęcia o niczym. - Vanneck dźwignął się na łokciach. - Co ty sobie wyobraŜasz? OskarŜasz mnie o morderstwo? - Owszem. - Zwariowałaś. Ja nie zabiłem Lucy. - Vanneck przymruŜył oczy. - Choć Bóg jeden wie, ile razy miałem na to ochotę. MoŜliwe, Ŝe kiedyś nawet bym to i zrobił. Tak się jednak składa, Ŝe nie zginęła z mojej ręki. - Nie wierzę ci. - Guzik mnie obchodzi, czy mi wierzysz, czy nie. Chcę od ciebie wyłącznie tej mapy. I zdobędę ją, choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię w tym Ŝyciu. Imogena uświadomiła sobie, Ŝe zŜera go wściekłość i desperacja. Chce nade mną zapanować, gwałcąc mnie. Zdławiła krzyk, kiedy poczuła na udzie lepką rękę męŜczyzny. Zakrył jej usta wilgotną dłonią. W Imogenie narastało przeraŜenie. Zerknęła na ścianę nad głową i dostrzegła błysk złoconej ramy. Podczas gdy Vanneck zmagał się ze spódnicami, próbując je zadrzeć i odsłonić uda Imogeny, ta wyciągnęła rękę. Udało jej się złapać ramę od obrazu. Przez krótką przeraŜającą chwilę bała się, Ŝe nie

zerwie obrazu ze ściany. Szarpała go, podczas gdy Vanneck podciągał jej suknię. Obraz zerwał się z haków. Był taki cięŜki, Ŝe Imogena nie mogła zapanować nad siłą jego uderzenia. Próbowała go skierować na Vannecka. Wylądował na głowie i ramionach napastnika z taką siłą, Ŝe i ona ją odczuła. Vanneck otrząsnął się, jęknął, a potem opadł na Imogenę. Pchnęła ogłuszonego barona, starając się zrzucić go na podłogę. Nim jednak zdołała się wyzwolić spod bezwładnego, przygniatającego ją ciała, czyjeś ręce schwyciły Vannecka. - Łajdak. W mroku niczym postać anioła zemsty wyrosła sylwetka Matthiasa. Zwlókł barona z sofy i upuścił na podłogę. Vanneck rozciągnął się jak nieŜywy. Po chwili uchylił powieki i nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w Matthiasa. - Colchester? Chryste, co ty tu robisz? Matthias ściągnął rękawiczkę i upuścił ją Vanneckowi na pierś. - Moi wysłannicy zjawią się jutro u wyznaczonych przez ciebie sekundantów. Jestem przekonany, Ŝe uda im się ustalić spotkanie na pojutrze. - Sekundanci? Sekundanci. - Vanneck próbował oprzeć się na łokciu. Potrząsnął głową, jakby chciał rozjaśnić sobie umysł. - Chyba nie mówisz powaŜnie. Matthias podniósł Imogenę z sofy i mocno do siebie przytulił. - Zapewniam cię, nigdy nie mówiłem powaŜniej. Odwrócił się i ruszył do wyjścia. - AleŜ ty przecieŜ w ogóle nie zamierzałeś się z nią Ŝenić! - Rozpaczliwe wołanie Vannecka niosło się po pustej galerii. - Wszyscy wiedzą, Ŝe te zaręczyny to tylko gra. Chodzi ci wyłącznie o mapę. Niech cię licho, Colchester, ta dziewczyna nie jest warta, by się o nią pojedynkować. Chodzi o interes. Matthias nie odpowiedział. Imogena zajrzała mu

202

203

AMANDA QUICK w oczy, kiedy niósł ją po mrocznej galerii. Przeszył ją dreszcz, który nie miał Ŝadnego związku z szamotaniną sprzed chwili. W tym samym momencie bowiem rozpoznała mroczną, tajemniczą postać ze swoich snów. Znajdowała się w ramionach Zamarisa, władcy ciemności.

Imogena nie mogła powstrzymać drŜenia. Tuliła się do Matthiasa, szukając u niego siły i ciepła, a on niósł ją po krętych schodach i korytarzu. Twarz schowała na jego ramieniu, z całej zaciskała powieki, na próŜno usiłując powstrzymać łzy. Kiedy Matthias szybkim krokiem przemierzał salę, wokół nich rozbrzmiewały głosy, niektóre pełne nie udawanej troski, inne znudzonej ciekawości. - Co to, hrabio? Coś się stało pannie Waterstone? spytał jakiś męŜczyzna. - Źle się poczuła - odparł spokojnie Matthias. – Nerwy nie wytrzymały nadmiaru przeŜyć. Sam wiesz, podniecenie towarzyszące narzeczeństwu. Tamten zachichotał. - Oczywiście. A ty pewnie wymyślisz jakiś sposób ukojenia jej nerwów. Imogena chciała głośno zaprotestować, Ŝe nerwy ma jak ze stali i nie zdołałoby jej wytrącić z równowagi coś tak błahego jak narzeczeństwo, lecz nie odwaŜyła się podnieść głowy z ramienia Matthiasa. Rozmówca zobaczyłby wtedy jej łzy. - Przywołać medyka, panie hrabio? - spytał lokaj. - Nie. Odwiozę pannę Waterstone do domu. Potrzebuje tylko spokoju. - Sprowadzę powóz waszej hrabiowskiej mości. 205

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Dziękuję. Imogena poczuła na skórze chłodny podmuch świeŜego powietrza. Wreszcie znaleźli się na dworze. Jeszcze chwila, a będzie bezpieczna w zaciszu powozu Matthiasa. O bruk zastukały podkowy i obręcze kół. Słychać było odgłos otwierania drzwiczek powozu. Matthias wsiadł do środka, ani na chwilę nie wypuszczając narzeczonej z ramion. Usiadł na wyściełanym siedzeniu, dalej ją do siebie tuląc. - Uspokój się. - Obejmował ją mocno, kiedy powóz ruszył w mrok. - JuŜ wszystko dobrze, moja droga. JuŜ po wszystkim. Nic ci nie grozi. - Ale nie tobie. - Nie musiała się juŜ kryć przed wścibskimi spojrzeniami, więc wyrwała się Matthiasowi. Chwyciła go za barki i próbowała nim potrząsnąć. - Coś ty, na Boga, zrobił? Matthias się nie poruszył. Nawet nie drgnął, kiedy dziewczyna mięła delikatną tkaninę jego czarnej peleryny. Przypatrywał się Imogenie nieodgadnionym wzrokiem. - Właśnie miałem cię o to samo spytać. Puściła to mimo uszu, całą uwagę skupiając na bardziej palących problemach. - Wyzwałeś Vannecka na pojedynek. Wielkie nieba, Matthiasie, jak mogłeś coś takiego uczynić? - Biorąc pod uwagę okoliczności, tylko w ten sposób mogłem zareagować. - AleŜ nic mi się nie stało. Hrabia ujął ją pod brodę. - Lecz za to mogę dziękować tylko Bogu i odwadze, która cię nie opuściła aŜ do ostatniej chwili. Doprawdy, nieustannie mnie zdumiewasz, moja droga. Wydaje mi się, Ŝe byłaś bliska zabicia Vannecka tą ramą. - W takim razie nie miałeś najmniejszego powodu, by go wyzwać - upierała się. Matthias czubkiem kciuka pogładził kąciki jej ust. Jego oczy lśniły w mroku.

- To, Ŝe udało ci się ocalić własną skórę, nie oznacza, Ŝe wolno mi puścić całą rzecz Vanneckowi płazem. Zaiste, nie mam innego wyjścia. - To nieprawda. - W oczach Imogeny znowu błysnęły łzy. - On nie jest tego wart, hrabio. Nie dopuszczę, byś ryzykował Ŝycie w pojedynku. Zabraniam ci zmierzyć się z Vanneckiem. Matthias leciutko podniósł jej brodę i z dziwnym rozbawieniem przypatrywał się dziewczynie. - Wielkie nieba, więc te łzy to z obawy o mnie. - A z jakiego innego powodu miałabym płakać? spytała rozzłoszczona. - Byłoby całkiem zrozumiałe, gdybyś płakała po wydarzeniach dzisiejszego wieczoru. Nawet dama o tak silnych nerwach jak twoje miałaby wszelkie powody, by ulec... - Bzdury. O wiele bardziej martwię się o to, co moŜe ci się przytrafić przez to idiotyczne wyzwanie. - Wyciągnęła ręce i uwięziła między nimi twarz hrabiego. - Matthiasie, nie wolno ci tego zrobić, słyszysz? Nie dopuszczę do tego. Objął palcami jej nadgarstek i ścisnął go lekko. - Nie martw się, Imogeno. Wszystko będzie dobrze. - MoŜesz zginąć. Uśmiechnął się wątle. - Widzę, Ŝe sama ta myśl budzi w tobie smutek. - Do licha cięŜkiego, Matthiasie, na samą myśl o tym odchodzę od zmysłów. - Dlaczego? Strach i zdenerwowanie wzięły nad nią górę. - Bo cię kocham. W powozie nagle zapadła głucha cisza. Oboje znieruchomieli, jakby ktoś rzucił na nich czar. Imogena jak przez watę słyszała dalekie odgłosy, turkot kół na bruku i stukanie końskich kopyt. Od czasu do czasu migały w mroku światła innych powozów. Poza tymi czterema ściankami świat Ŝył, poruszał się. Lecz w środku trwał bezruch.

206

207

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Kochasz mnie? - spytał prawie niedosłyszalnie Matthias. - Tak. - W takim razie jeszcze jutro wyjdź za mnie za mąŜ. Załatwię dla nas zgodę. Imogena rozchyliła usta ze zdumienia. - Jak moŜesz mówić o małŜeństwie, skoro twoje Ŝycie wisi na włosku? - Jakoś, widać, mogę - stwierdził, z powrotem ją obejmując. - W rym momencie to jedyna rzecz, o której warto rozmawiać. - AleŜ, Matthiasie... - Obiecaj, Ŝe za mnie wyjdziesz, nim pójdę na spotkanie z przeznaczeniem. - Wargami musnął jej wilgotne oczy, potem lekko pocałował potargane włosy. - O to jedno cię proszę, najmilsza, - Dam ci, co zechcesz, jeśli wycofasz się z pojedynku. - Tego nie mogę uczynić, Imogeno. Mogę cię tylko zapewnić, Ŝe zamierzam przeŜyć, a potem przyłączyć się do ciebie, byśmy wspólnie spoŜyli śniadanie. Imogena dosłyszała nieugiętą nutę w jego głosie i wiedziała, Ŝe nie ma sensu dalej się spierać. Piąstkami uderzała w jego bary. - Matthiasie, błagam cię... - Wyjdź za mnie. Jutro. Ustąpiła, wyczerpana tą bezsilną złością. Wtuliła twarz w jego pelerynę, ukrywając kolejną falę łez. - Jeśli naprawdę tego pragniesz. - Tylko tego pragnę. Jedynie o to cię proszę. W tej chwili nie potrafiłaby niczego mu odmówić. - Doskonale. - Jej słowa tonęły w fałdach peleryny. Jutro wyjdę za ciebie za mąŜ. - Nie musisz tego mówić takim tonem, jakby cię jutro wysyłano na galery. - Och, Matthiasie. - Wiem. - Pogładził jej rozpuszczone włosy. - Rozumiem. W powozie znowu zapadła cisza. Imogena dała sobie

tylko chwilę, by nurzać się w rozpaczy. Dziwnie ukojona dotykiem silnych dłoni Matthiasa, gładzących ją po głowie, szybko nad sobą zapanowała i zwróciła myśli ku bardziej konstruktywnym zadaniom. Musi wymyślić jakiś sposób, by nie dopuścić do pojedynku. Nim jednak zdołała wpaść na jakiś wystarczająco błyskotliwy, by okazał się skuteczny, pomysł, przypomniała sobie o innej, bardziej naglącej sprawie. - Wielkie nieba, omal nie zapomniałam. - Wyprostowała się tak szybko, Ŝe uderzyła Matthiasa głową w brodę. - Au! Vanneck rzeczywiście nie miał Ŝadnych szans, prawda? - Matthias skrzywił się i rozmasował szczękę. Gdybyś nie zdzieliła go tą ramą, z pewnością wymyśliłabyś jakiś inny sposób wyrwania się z jego szponów. - Och, strasznie cię przepraszam. Nie chciałam cię uderzyć. - Wiem. - W mroku błysnęły jego zęby, gdy uśmiechnął się z rozbawieniem. - A więc, o czym to sobie tak nagle przypomniałaś? - O Patrycji. Gdzie ona jest? - Jest cała i zdrowa pod opieką Horacji. Widziałem je obie na moment przed tym, jak ruszyłem na górę, Ŝeby cię znaleźć. Wyślę po nie powóz, gdy juŜ bezpiecznie odstawię cię na miejsce. - Twoja siostra jest z moją ciotką? - Tak. Imogena nagle coś sobie uświadomiła. - Właśnie, skąd wiedziałeś, Ŝeby mnie szukać w galerii z obrazami? - Patrycja mówiła, Ŝe zauwaŜyła, jak idziesz na górę oglądać obrazy. - Rozumiem - szepnęła Imogena. Przetrawiała to, podczas gdy powóz toczył się po ulicach. Niczego nie zyska, zwierzając się narzeczonemu ze swoich podejrzeń. Dość miał w tej chwili własnych zmartwień. Świadomość, Ŝe jego siostra najprawdopodobniej uczestniczyła w spisku Vannecka, tylko dodatkowo obciąŜyłaby jego i tak wystarczająco napięte nerwy.

208

209

AMANDA QUICK

INTRYGA

Imogena wtuliła się w Matthiasa i wyglądała przez okno. W głowie znowu miała mętlik. Postanowiła podjąć kolejną próbę namówienia Matthiasa, by wycofał się z pojedynku. - Hrabio, obiecaj mi, Ŝe jeszcze raz rozwaŜysz ten pochopny pomysł spotkania z baronem Vanneckiem. Rozumiem, Ŝe niektórzy dŜentelmeni uwaŜają pojedynek za jedyny sposób rozwiązywania kwestii honorowych, lecz, moim zdaniem, to skrajna głupota. A ty niewątpliwie głupcem nie jesteś. ToteŜ... - Starczy, Imogeno - odparł bardzo spokojnie. Sprawa jest zamknięta. Co więcej, nie wolno ci z nikim rozmawiać na ten temat, rozumiesz? - Ale... - To męska sprawa. Zainteresowani dŜentelmeni są zobowiązani do utrzymania całej rzeczy w tajemnicy. Nie dostarczysz chyba wielkiemu światu poŜywki do płotek. Imogena była wstrząśnięta. - Nawet by mi na myśl nie przyszło, by plotkować o takiej... bezsensownej, bzdurnej, nonsensownej, typowo męskiej zabawie. - Doskonale. - Zacisnął palce na jej potarganych włosach. - Wiedziałem, Ŝe mogę liczyć, iŜ będziesz trzymała buzię na kłódkę, najmilsza. Imogeno, musisz tak krąŜyć jak zwierz w klatce? Horacja nalała herbaty do filiŜanek. - Daję słowo, kręci mi się od tego w głowie. - A co mi pozostało? - Imogena zatrzymała się przy oknie buduaru i chmurnie spoglądała na maleńki ogródek, tonący w strugach deszczu. - Czuję się, jakbym była paczką fajerwerków, które lada chwila zostaną wystrzelone nad ogrodami Vauxhall. Okropne uczucie. - Nerwy, moja droga. Podejrzewam, Ŝe pierwszy w twoim Ŝyciu przypadek wzburzenia nerwów. - Gadasz, ciociu. Doskonałe wiesz, Ŝe nie mam skłonności do słabych nerwów.

- Nigdy dotąd nie stanęłaś twarzą w twarz z perspektywą zamąŜpójścia. - Horacja cmoknęła niekontenta. - Nie pojmuję, dlaczego hrabia upiera się, by rzecz owa stała się w takim pośpiechu, ale sądzę, Ŝe ze względu na zaistniałą sytuację uwaŜa to za najlepsze rozwiązanie. - Jaką sytuację? - wydusiła z trudem Imogena. Przez moment obawiała się, Ŝe Horacja dowiedziała się o pojedynku. - Co masz na myśli? - Nie czuj się uraŜona, moja droga, lecz w takiej sytuacji zwykle nie wydaje się hucznych weselisk. Zresztą jego hrabiowska mość i tak nie przepada za tego rodzaju uroczystościami. Imogena nieco się uspokoiła. - Owszem, nie przepada. Dalej wpatrywała się w ogród. Wystarczyła jedna noc, a cały świat nagle poszarzał. Nad ranem na ulice opadła gęsta mgła. Imogena spała jak zając pod miedzą, a z krótkiej drzemki wyrwał ją jeden z tych niepokojących snów, które od jakiegoś czasu ją prześladowały. Tym razem próbowała ocalić Matthiasa przed jakimś niewidzialnym niebezpieczeństwem, lecz nie zdąŜyła. Znalazła go w kamiennym grobowcu. Wszędzie widziała krew. Spoglądając na deszczowy krajobraz, czuła narastającą panikę. Miała niecały dzień na powstrzymanie tego szaleństwa. - Imogeno? - Słucham? - Obejrzała się przez ramię. - Mówiłaś coś? - Pytałam, czy kazałaś pokojówce zająć się pakowaniem rzeczy. - Chyba jej coś powiedziałam. Tak, jestem tego pewna. - Zmarszczyła brwi. - Choć, szczerze mówiąc, myślałam o czymś innym. A teraz, gdy juŜ o tym wspomniałaś, to właściwie nie jestem taka przekonana, czy jej zapowiedziałam, Ŝe dziś wieczorem przenoszę się do miejskiej rezydencji hrabiego Colchestera.

210

211

AMANDA QUICK

INTRYGA

Horacja uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco i wstała. - Siedź tu i pij swoją herbatkę, kochanie, a ja pójdę na górę i dam instrukcje pokojówce. - Dziękuję. - Imogena podeszła do małego stolika, na którym czekała herbata. Wzięła filiŜankę i wypiła duŜy wzmacniający łyk. Drzwi zamknęły się za Horacją. Została sama. W cichym pokoju słychać było jedynie tykanie szafkowego zegara, które wydawało jej się głośniejsze niŜ zwykle. Kiedy juŜ nie mogła dłuŜej go wytrzymać, znowu zaczęła krąŜyć po buduarze. Zdarzało się, Ŝe niekiedy docierały do niej jakieś plotki o pojedynkach. Nie zwracała na nie szczególnej uwagi, jako Ŝe w Ŝaden sposób jej nie dotyczyły. Jeśli dobrze pamiętała, oprócz dwóch zainteresowanych, w całą sprawę były jeszcze zamieszane inne osoby. Z jedynej relacji, jaką słyszała, dowiedziała się, Ŝe w pojedynku uczestniczą jeszcze sekundanci obu dŜentelmenów, czasem równieŜ i lekarz. Ale przecieŜ nie tylko oni, pomyślała. Jeszcze stangreci. I stajenny, albo i kilkoro słuŜby. DŜentelmen z wyŜszych sfer rzadko porusza się samotnie. Zawsze towarzyszy mu słuŜący, chłopcy stajenni i jeden czy dwóch serdecznych przyjaciół. Pani Vine zastukała do drzwi i wsunęła głowę. - Jakaś pani chce z panienką rozmawiać, panno Waterstone. Imogena odwróciła się tak szybko, Ŝe herbata rozlała się na spodeczek. - Kto to? - Powiada, Ŝe nazywa się hrabianka Patrycja Marshall. Imogena tak mocno odstawiła herbatę, Ŝe aŜ filiŜanka zabrzęczała. - Proszę ją czym prędzej wprowadzić, pani Vine. - Tak, panienko. - Gospodyni cięŜko westchnęła i zniknęła za drzwiami.

Po chwili zjawiła się Patrycja. Zatrzymała się w progu. W niczym nie przypominała Ŝywej, pogodnej młodej panny, jaką była jeszcze wieczorem. Twarz miała ściągniętą, napiętą. W szarych oczach malował się niepokój. Z wyraźnym trudem powstrzymywała łzy. - Muszę z tobą porozmawiać - szepnęła, kiedy pani Vine zamknęła drzwi buduaru. - Usiądź - odezwała się ostro Imogena. Obeszła biurko i siadła w fotelu. PołoŜyła ręce na błyszczącym mahoniowym blacie, bacznie przypatrując się Patrycji. - Co chciałaś mi powiedzieć? - Przy śniadaniu Matthias oświadczył, Ŝe jeszcze dziś się pobierzecie. - Doprawdy? - Tak. Jutro rano zaś będzie ryzykował swe Ŝycie w pojedynku. - Z ust Patrycji wyrwał się szloch. Z sakiewki wyciągnęła chusteczkę. - To nie tak miało być. Imogena przyglądała jej się zdumiona. - Skąd się dowiedziałaś o pojedynku? - Właśnie wracam od baronowej Lyndhurst - Patrycja wydmuchała nos. - Powiedziała mi, Ŝe w mieście o niczym innym się nie mówi. Proszę, proszę, jak wspaniałe dŜentelmeni potrafią dochowywać tajemnic, pomyślała Imogena. Najwyraźniej ktoś wszystko wychlapał. MoŜe któryś z sekundantów, którzy mieli uzgodnić szczegóły porannego spotkania. - I mają czelność wyrzekać, Ŝe to kobiety uwielbiają plotki - mruknęła pod nosem Imogena. Patrycja spojrzała na nią pytająco. - Słucham? - Nic takiego. Patrycjo, skoro w pełni zdajesz sobie sprawę, w jakiej fatalnej sytuacji się znaleźliśmy, moŜe okaŜesz się tak łaskawa i poinformujesz mnie, co, u diaska, robiłaś wczoraj wieczorem? Patrycja skrzywiła się z niesmakiem. Potem dotknięta i rozzłoszczona wygięła kąciki ust.

212

213

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Ja tylko próbowałam wyrwać mego brata z twoich szponów. Tymczasem wszystko wyszło zupełnie inaczej. - Aha. - Imogena przymknęła oczy i z powrotem opadła na fotel. - Zastanawiałam się, czy nie to właśnie przyświecało twym zamiarom. Teraz wszystko zaczyna się powoli układać w całość. - Baronowa Lyndhurst powiedziała, Ŝe jeśli mój brat zastanie cię z niedwuznacznej sytuacji z innym, będzie miał podstawy do zerwania zaręczyn. Twierdziła, Ŝe bez trudu to zaaranŜuje. - Zaiste. Czyli to był pomysł baronowej? Patrycja wydmuchała nos, potem z gniewem popatrzyła Imogenie prosto w oczy. - Zrobiłam dokładnie to, co mi kazano. Wiedziałam, Ŝe wyjdziesz za mną z sali balowej i podąŜysz na górę. Zawsze starasz się odgrywać wobec mnie rolę przyzwoitki, choć masz tyle pojęcia o właściwym zachowaniu, co... co pchła. - Pchła? - Zaprowadziłam cię do galerii, potem wraz z baronową Lyndhurst wróciłam na salę balową. Kiedy zjawił się Matthias, pytając o ciebie, powiedziałam, Ŝe podziwiasz obrazy. Ruszył na górę. Baronowa twierdziła, Ŝe wszystko rozwija się zgodnie z planem. - Patrycja podniosła głos. - Tymczasem Matthias nie zerwał zaręczyn, tak jak zapowiadała. - GdzieŜ ty masz rozum? - Imogena zerwała się i plasnęła otwartą dłonią w biurko. - Zdajesz sobie sprawę, co narobiłaś? - AleŜ ja tylko próbowałam go uratować. - Kolejny potok łez popłynął z oczu Patrycji. - Nie chciałam, by cierpiał tak samo jak papa. Nie chciałam, by zrujnował sobie Ŝycie. - Mam nadzieję, Ŝe teraz z prawdziwą satysfakcją spoglądasz na szkody, jakie własnymi rękami wyrządziłaś. - Imogena obeszła biurko. - Wygląda na to, Ŝe znaczna część winy spada na twoją lubą przyjaciółkę, baronową Lyndhurst.

- Ona tylko chciała mi pomóc. - Bzdury. Coś mi mówi, Ŝe baronowa nie naleŜy do osób, które wyłaŜą ze skóry, by pomóc komukolwiek z wyjątkiem siebie samej. Ona coś knuje. - To nieprawda. Okazywała mi wyłącznie dobroć. UwaŜam ją za prawdziwą przyjaciółkę. - Bez wątpienia okazała się wyjątkowo oryginalną przyjaciółką. - Imogena rozwaŜała ten nowy stan rzeczy. - Ciekawe, na czym tak bardzo jej zaleŜy. MoŜe i ona chce zdobyć pieczęć? - Nie rozumiem ani słowa z tego twojego mamrotania. - Patrycja nastroszyła się. - Wiesz, Ŝe musisz coś z tą sprawą zrobić. Co będzie, jeśli Matthias zginie w pojedynku z baronem Vanneckiem? - Uspokój się, Patrycjo. Coś wymyślę. Patrycja wahała się przez chwilę. - Mogłabyś zerwać zaręczyny z moim bratem. Zdaję sobie sprawę, Ŝe ludzie by gadali, ale wątpię, czy to mogłoby dodatkowo zaszkodzić reputacji osoby, którą i tak wszyscy znają jako nieskromną Imogenę. - MoŜliwe, Ŝe masz rację, lecz zapewniam cię: zerwanie zaręczyn z twoim bratem bynajmniej nie powstrzyma go przed pojedynkiem z Vanneckiem. - A czemuŜ to miałby się pojedynkować o kobietę, która odmówiła mu ręki? - Widzę, Ŝe w ogóle nie znasz swego brata. Wierz mi, nic nie powstrzyma go od spotkania z Vanneckiem. Uznaje to za kwestię honoru. A honor nie pozwoli mu wycofać się z pojedynku. Zresztą i tak juŜ dałam mu słowo, Ŝe dziś za niego wyjdę. Tylko o to mnie prosił. Nie mogłam mu odmówić. - Baronowa Lyndhurst mówi, Ŝe zrobiłabyś wszystko, byle zdobyć tytuł hrabiny - wyrzuciła z siebie Patrycja. Imogena spiorunowała ją wzrokiem. - Następnym razem, kiedy ogarnie cię pokusa cytowania opinii owej damy, przypomnij sobie, Ŝe to ona wpakowała nas w tę kabałę.

214

215

AMANDA QUICK

INTRYGA

Patrycja patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Na chwilę odebrało jej mowę. W końcu z jej ust wyrwał się szloch. - Nie, to nieprawda. Nawet przez myśl jej nie przeszło, Ŝe to moŜe się tak skończyć. Ona tylko chciała mi pomóc. - Szkoda mi czasu, by dalej się o to sprzeczać. Baronowa Lyndhurst musi poczekać. W tym momencie mam waŜniejsze sprawy na głowie. - Imogena podeszła do drzwi, otworzyła je i zawołała: - Pani Vine? Niech pani tu przyjdzie czym prędzej! Patrycja wpatrywała się w nią oszołomiona. - Do czego ty zmierzasz? - Nie zawracaj sobie tym głowy - warknęła rozłoszczona i rozczarowana Imogena. - Dość juŜ narobiłaś kłopotów. Lepiej wracaj do domu i postaraj się trzymać z dala od kłopotów, póki nie uporamy się z tą sprawą. - Co chcesz zrobić? - Idź juŜ, Patrycjo. Mam jeszcze wiele do zrobienia przed dzisiejszym ślubem. - Jeśli Matthias zginie jutro rano, zostaniesz wyjątkowo zamoŜną wdową - powiedziała Patrycja zalewając się łzami. - To nieuczciwe. Imogena z furkotem spódnic obróciła się do dziewczyny i podeszła do niej gwałtownie. Złapała ją za ramiona i szarpnęła, zmuszając do wstania. - Więc tylko o to ci chodzi? Lękasz się o swego brata wyłącznie z obawy, Ŝe jeśli jutro zginie, to ja odziedziczę jego fortunę, a ty zostaniesz bez grosza? Patrycja wyglądała na zdumioną. Szeroko otworzyła oczy. - Nie, wcale nie o to mi chodziło. Nie chcę, by coś mu się przytrafiło, bo tylko on mi został na całym świecie. Boję się, Ŝe zginie w pojedynku. - Doprawdy? - Imogena wzrokiem badała jej twarz. - Czy naprawdę się o niego boisz? - Jeśli pytasz, czy kocham go tak jak siostra miłuje brata, to przyznam szczerze, Ŝe nie. - Patrycja miętosiła

chusteczkę. Z goryczą wygięła usta. - Jak mam kochać Matthiasa, skoro wiem, Ŝe ilekroć na mnie patrzy, widzi swą nieszczęśliwą przeszłość? - Jestem pewna, Ŝe to nieprawda, Patrycjo. MoŜe i tego dnia, gdy zjawiłaś się na jego progu, był zaskoczony, ale teraz... - Sama wiesz, Ŝe przyjął mnie pod swój dach wyłącznie dlatego, Ŝe chciał dotrzymać słowa danego papie. Jak mam Ŝywić względem niego głębokie uczucia, skoro on tylko chce jak najszybciej wydać mnie za mąŜ? - Nie zmusi cię do małŜeństwa. - Tatko zawsze powtarzał, Ŝe jeśli Ŝycie stanie się nie do wytrzymania, Matthias się mną zajmie. Ale kiedy zginie w pojedynku, będę musiała wrócić do wuja. A tam... tam będzie ten okropny kuzyn. Będzie próbował mnie dotykać i, och BoŜe, wolę nie myśleć, co się wtedy stanie. - Hmmm. - Imogena automatycznie poklepała Patrycję po ramieniu, stukając pantofelkiem w dywan. Patrycja otarła łzy. - I cóŜ my teraz zrobimy? - Ty nie zrobisz nic. Ja się tym zajmę. Miłego dnia, Patrycjo. - Imogena delikatnie pchnęła ją do drzwi. Patrycja przytknęła chusteczkę do oczu i jak otępiała wyszła z pokoju. Mimo kłopotów, jakich przysporzyła siostra Matthiasa, Imogenie nagle zrobiło się jej Ŝal. - Patrycjo? - Tak? - Zatrzymała się, zerkając przez ramię. Wyglądała okropnie. - Gdy juŜ uporamy się z tą całą sprawą, odbędziemy długą zasadniczą rozmowę. Tymczasem jednak uwaŜaj, by nerwy nie wpędziły cię w jakąś chorobę. I bez niej dość mam problemów. Na horyzoncie pojawiła się pani Vine. Wytarła ręce w fartuch i niechętnie poprowadziła Patrycję korytarzem do wyjścia. Następnie z niezadowoleniem wróciła do Imogeny. - Panienka mnie wzywała? - Tak, pani Vine. Chcę, by wysiała pani wiadomość

216

217

AMANDA QUICK

INTRYGA

do najbliŜszej stajni. Proszę powiadomić właściciela, Ŝe pragnę zakupić ubranie dla stajennego. I niech to będą rzeczy, które by pasowały na osobę moich gabarytów. Gospodyni gapiła się na Imogenę, jakby ta postradała zmysły. - Chce panienka kupić ubranie dla chłopaka stajennego? Ale przecieŜ my nie mamy stajni. A tym bardziej stajennych! Imogena posłała jej chłodny uśmiech. - Wybieram się na bal maskowy, pani Vine. Pomyślałam, Ŝe zabawnie byłoby się przebrać za stajennego. - CóŜ, i tak nie pobije panienka pewnego dŜentelmena, któremum parę lat wstecz wynajmowała mieszkanie. - W głosie pani Vine zabrzmiała filozoficzna nuta. Wysyłał mnie, Ŝebym mu przynosiła damskie łaszki. Cały strój, nawet pantofelki, czepek i perukę. Wszystko, co nosiłaby prawdziwa dama. W Imogenie ta opowieść wzbudziła przelotne zaciekawienie. - Wynajmowała pani pokoje dŜentelmenowi, który chodził na bale przebrany za damę? - O, nie, on wcale nie chodził na bale. Przebierał się w te fatałaszki wieczorami, kiedy podejmował swoich przyjaciół. Powiadał, Ŝe czuje się w nich wygodniej. A juŜ najbardziej przepadał za piórami i wytwornymi pończoszkami. Ci jego przyjaciele teŜ przychodzili w sukniach i szykownych kapeluszach. Ho, ho, aleŜ się bawili. Ale ów dŜentelmen zawsze płacił czynsz o czasie. - O tak. - Imogena dumała nad tym przez chwilę. Swój do swego. - I ja tak zawsze powiadam. Póki dostaję czynsz na czas, wszystko mi jedno, jak się kto ubiera. - Z tymi słowy pani Vine skierowała się do kuchni.

- Tak, Ufton? Co się stało? - To ja - odparła cicho Imogena. - Nie Ufton. Matthias odłoŜył pióro. Podniósł wzrok i zobaczył Imogenę, opierającą się o drzwi, zaciskającą dłonie na gałce. Miała na sobie perkalowy peniuar i miękkie kapcie. Włosy ukryła pod białym czepeczkiem. W takim stroju powinna leŜeć w łóŜku. Oczekiwanie, które narastało w nim przez cały dzień, teraz zapłonęło niczym ogień. Jego Ŝona. Jego Anizamara. Właściwie juŜ od kilku godzin była jego panią, ale dopiero teraz po raz pierwszy od skromnej uroczystości znaleźli się sam na sam. Kiedy męŜczyzna musi się szykować do ślubu i do pojedynku, a wszystko to w ciągu tych samych dwudziestu czterech godzin, okazuje się, Ŝe ogromnie brak mu czasu. Matthias uśmiechnął się do Ŝony. - Wracaj na górę, Imogeno. JuŜ kończę. Niedługo do ciebie przyjdę. Nie zwróciła uwagi na jego słowa. - Co robisz? - Muszę załatwić kilka drobiazgów. Imogena podeszła do biurka i zerknęła na stertę papierów, która leŜała przed Matthiasem. - A cóŜ to za drobiazgi? - Zwykłe sprawy. Napisałem wskazówki dla zarządców moich majątków. Kilka zdań w pamiętniku. Uporządkowałem testament. Nic szczególnie znaczącego. - Testament? - W oczach Imogeny znowu błysnęło przeraŜenie. Mocno zacisnęła palce na peniuarze. Wielkie nieba, Matthiasie, chyba się nie spodziewasz, Ŝe... Ŝe... - Nie. Spodziewam się wyłącznie, Ŝe wrócę do domu, nim ty jeszcze wstaniesz z łóŜka. Twoja troska jest wzruszająca, najmilsza, lecz całkowicie nieuzasadniona. - Wcale nie nieuzasadniona. Matthiasie, sam wielokrotnie mi powtarzałeś, Ŝe nie masz skłonności do ryzykownych przedsięwzięć ani przygód. Jesteś człowiekiem

Matthias usłyszał, jak drzwi do biblioteki uchylają się cichutko. Podpisał ostatni z dokumentów, które wcześniej kazał przygotować prawnikowi, i połoŜył go na stercie innych papierów, zajmujących środek biurka. 218

219

AMANDA QUICK

INTRYGA

o delikatnych zmysłach. Doskonale zdajesz sobie sprawę, Ŝe twoje nerwy nie naleŜą do najmocniejszych. Uśmiechnął się szeroko. Był w wyjątkowo dobrym nastroju. - Jeśli to cię moŜe pocieszyć, wieść niesie, Ŝe Vanneck posiada o wiele słabsze nerwy niŜ ja. - A cóŜ to ma znaczyć? - śe istnieje ogromne prawdopodobieństwo, iŜ w ogóle nie stawi się o wyznaczonej porze. To tchórz, Imogeno. - Ale nie moŜesz liczyć na jego tchórzostwo. - Myślę jednak, Ŝe tak. - Matthias zawiesił głos. Moja reputacja miewa swoje dobre strony. - Lecz, Matthiasie, jeśli on wie, Ŝe twój przydomek bezwzględnego Colchestera opiera się na plotkach i niesłusznych podejrzeniach? A jeśli wie, Ŝe nie jesteś człowiekiem, za jakiego cię mają w towarzystwie? - Wtedy będę musiał zaufać swym słabym nerwom i liczyć, Ŝe okaŜą się na tyle silne, by mnie nie zawieść w potrzebie. - Do licha, hrabio, to wcale nie jest zabawne. Wstał i obszedł szerokie biurko. - Masz całkowitą słuszność. To nasza noc poślubna. Nie powinniśmy do tego podchodzić bez pewnej dozy powagi i namaszczenia. - Matthiasie... - Dość tego, hrabino. - Wziął ją w ramiona. - Koniec rozmów o pojedynkach. Mamy znacznie waŜniejsze kwestie do omówienia. - A co moŜe być waŜniejszego? - spytała gniewnie. - CóŜ, zdaje się, Ŝe chciałbym ponownie usłyszeć, Ŝe mnie kochasz. Szerzej otworzyła oczy. - Wiesz, Ŝe tak. - Naprawdę? - Niósł ją w stronę zamkniętych drzwi. - Oczywiście, Ŝe cię kocham. Na miłość boską, inaczej za nic bym się nie zgodziła za ciebie wyjść. Uśmiechnął się lekko.

- Byłabyś tak miła i otworzyła drzwi? - Co? No dobrze, niech ci będzie. - Schyliła się i nacisnęła klamkę. - Ale, Matthiasie, musimy porozmawiać. Mam ci mnóstwo do powiedzenia. - W to nie wątpię. Ale znacznie bardziej chciałbym tego wysłuchać w łóŜku. Przeniósł ją przez próg i dalej, na górę, po szerokich schodach. A kiedy tak szedł po wysłanych dywanem stopniach, ani na chwilę nie opuszczało go poczucie winy. Doskonale zdawał sobie sprawę, Ŝe wykorzystał wzburzenie Imogeny, by wciągnąć ją w ten związek. Panicznie bała się, Ŝe jutro rano grozi mu śmierć. Wczoraj w nocy była wstrząśnięta po ataku Vannecka. Sama nie wiedziała, co czuje. Zgodziłaby się na wszystko, o co prosił. Bo go kochała. Bezwzględnie wykorzystał sytuację. Od tej pory Imogena naleŜała do niego. Ale on zdawał sobie sprawę, Ŝe gdy załatwi sprawę Vannecka i Ŝycie powróci do normy, do normy powrócą teŜ i uczucia Imogeny. Bał się, Ŝe wtedy dziewczyna nie podziękuje mu, Ŝe wciągnął ją w małŜeństwo. Pamiętał, co sam jej powiedział tamtego wieczoru w muzeum. Namiętność i Zamaria. To wystarczy, poprzysiągł sobie w duchu. Musi.

220

INTRYGA

Matthias hamował się, póki sama do niego nie przywarta, błagając, Ŝądając, by dopełnił obietnic, składanych przez jego dłonie i usta, którymi wodził po jej ciele. LeŜał teraz wtulony w jej rozkosznie zaokrąglone nogi i całował wnętrze drŜących ud Imogeny. Uderzali mu do głowy ta intensywna woń, dowód jej poŜądania Na palcach czuł gorąco jej rozpalonego, wilgotnego sromu. Nawet gdyby o świcie doszło do nieszczęścia, to Imogena i tak zapamięta tę noc po kres swoich dni. - Matthiasie. Nie... Tak. Wielkie nieba, nie powinieneś... nie wolno ci. To z pewnością kolejna z tych zamaryjskieh sztuczek miłosnych. Nie wytrzymam tego. Jej szeptane bez tchu słowa i ciche westchnienia składały się na najbardziej zmysłową pieśń, jaką Matthias w Ŝyciu słyszał. Nie mógł się jej dość nasłuchać Nie przestając całować Imogeny, przesunął wargi ku mięsistym płatkom, strzegącym tajemnic jej ciała. Roz chylił jej delikatnie i pochylił głowę, chwytając ustami mały, nabrzmiały pączek. - Dobry BoŜe, Matthiasie. - Imogena zanurzyła dłonie w jego włosach, zacisnęła palce i cała się wypręŜyła. Proszę. Proszę. Tak. - Przeszył ją dreszcz. Głośno krzyknęła. Matthias słyszał dudnienie krwi w skroniach. Pod

niósł głowę, by obserwować twarz Ŝony, szczytującej w jego ramionach. Rano wszystko pójdzie dobrze, poprzysiągł sobie w duchu, kładąc się na niej. Musi wrócić do Imogeny. Wszystko poza nią przestało się liczyć, nawet skarby staroŜytnej Zamarii. Tak się pod nim wierciła, Ŝe musiał przytrzymać jej uda ręką, na której jeszcze błyszczały krople jej soków. A gdy juŜ leŜała spokojnie, delikatnie wsunął się między napięte mięśnie, strzegące gorącego wejścia do jej ciała. W tej samej chwili zniknęły resztki jego panowania nad sobą. - Powtórz mi jeszcze raz, Ŝe mnie kochasz - szepnął chrapliwie, zanurzając się w nią. - Kocham cię. Kocham cię. - Przywarła do niego w mroku. Zatonąwszy w jej zmysłowym cieple, Matthias poczuł falę radości, jakby w słoneczny dzień płynął w morzu. Jeszcze głębiej zanurzył się w czekające nań ciało Imogeny. Poczuł delikatne skurcze pochwy, świadectwo przeŜytej przed chwilą rozkoszy. A kiedy w końcu przewaliły się przez niego potęŜne fale własnej rozkoszy, balansujące na cienkiej linie między bólem a euforią, leŜał bez tchu, spocony, zmęczony, zaspokojony. I czuł, Ŝe Ŝyje. Po raz kolejny udało mu się umknąć wyciągającym się poń mrocznym szponom duchów z przeszłości. Matthias odczekał, aŜ Imogena zapadnie w głęboki, cięŜki sen, i dopiero wtedy wysunął się z ciepłego łoŜa. Pod okna podchodziły juŜ pierwsze ledwo widoczne promienie mglistego świtu. W takiej niesamowitej poświacie Matthias przyglądał się sylwetce skulonej pod kołdrą Ŝony. Włosy miała rozsypane na poduszce. W którymś momencie, sami juŜ nie pamiętali kiedy, jej czepek zsunął się na podłogę. Długie ciemne rzęsy rzucały cień na wyraźne kości policzkowe. 223

222

AMANDA QUICK

INTRYGA

Po raz kolejny z ogromną silą uderzyła go świadomość owego cudu, jakim stalą się dlań Imogena. PrzecieŜ nie moŜna wykluczyć, Ŝe w tym momencie nosi juŜ w sobie jego dziecko. I znowu zalała go następna fala uczuć. Tym razem było to pragnienie opiekowania się nią. Stał tak przez jakiś czas, wpatrując się w Ŝonę, doglądając tego niedawno roznieconego ognia, jaki wzbudziły w nim wspomnienia ubiegłej nocy i myśli o przyszłości. Uświadomił sobie, Ŝe od kiedy poznał Imogenę, coraz częściej koncentrował się na jutrze, nie przeszłości. Matthias niechętnie odwrócił się od łóŜka i przeszedł do gotowalni. Uśmiechnął się pod wąsem na wspomnienie niezliczonych kłótni, zaklęć i gróźb, które musiał znieść tej nocy. Niewątpliwie miło mu było przekonać się, Ŝe Imogena nie chce, by nadstawiał karku, choć przecieŜ w ten sposób wymierzyłby sprawiedliwość, której od tak dawna pragnęła. Kusiło go, by ją zapewnić, Ŝe jego nerwy doskonale zniosą rozprawę z Vanneckiem, ale udało mu się zapanować nad tą chętką. Po pierwsze, dlatego Ŝe Imogena i tak by mu nie uwierzyła. Miała go za człowieka o wraŜliwych nerwach. Po co rozwiewać jej złudzenia? Największy niepokój jednak budziła w nim świadomość, Ŝe w końcu nadejdzie dzień prawdy i Imogena przekona się, Ŝe mąŜ całkowicie sobie zasłuŜył na miano bezwzględnego Colchestera. I właśnie owego dnia Matthias lękał się najbardziej, o wiele bardziej niŜ dzisiejszego pojedynku. W gotowalni zapalił świecę i sięgnął po spodnie. Postanowił nie budzić słuŜącego. W końcu na tego rodzaju spotkania nie trzeba mieć idealnie zawiązanego fulara czy najlepszej koszuli. Szybko, sprawnie się ubrał, potem wciągnął bury. Wziął lichtarz i wyszedł z gotowalni. Z ulgą stwierdził, Ŝe Imogena dalej śpi w ich obszernym łoŜu. Naciągnęła kołdrę na głowę, ale i tak widział pod kapą zarys jej sylwetki.

Zamierzał wrócić tu, nim jeszcze Imogena się obudzi. W domu panowała cisza, przywodząca na myśl zamaryjski grobowiec. Matthias zszedł na dół. Stukanie kopyt i kół na ulicy świadczyło o tym, Ŝe stangret wykonał polecenie, jakie otrzymał od pana ubiegłego wieczoru. Matthias odstawił lichtarz na stolik w holu. Z małego pomieszczenia pod schodami wyjął płaszcz i przewiesiwszy go przez ramię, otworzył drzwi. Ulicę spowijała gęsta mgła. Matthias dostrzegł niewyraźny zarys powozu, czekającego przed domem. Konie bardziej przypominały widma niŜ Ŝywe stworzenia. Jeśli szybko nie przetrze się choć trochę, on i Vanneck będą mieli powaŜne kłopoty z trafieniem do siebie z odległości dwudziestu kroków. Oczywiście, przy załoŜeniu Ŝe Vanneck stawi się na miejscu, co było bardzo mało prawdopodobne. Matthias musiał przyznać, Ŝe nieco go zaskoczyło, kiedy nie otrzymał od sekundantów Vannecka wiadomości o rezygnacji z pojedynku. Wszyscy znajomi zgodnie twierdzili, Ŝe Vanneck prędzej opuści Londyn, niŜ rankiem stawi czoło hrabiemu. Baron nie słynął z odwagi. Tymczasem zaś - ani słowa. Schodząc do powozu, Matthias zerknął na stangreta. - Do farmy Cabota, Shorbolt. - Tak jest, panie hrabio. - Shorbolt, który dla ochrony przed zimnem owinął się szczelnie peleryną i nasunął kapelusz na czoło, dał znak młodemu stajennemu, przytrzymującemu konie. - Puść je, mały. Panu hrabiemu się spieszy. - Tak jest. - Chłopiec, którego twarz niknęła pod grubym szalikiem i duŜą czapką, puścił cugle i wdrapał się na miejsce obok woźnicy. Matthias wskoczył do powozu i usiadł wygodnie. Shorbolt popędził konie i tak ruszyli w gęstą mgłę. Na londyńskich ulicach właściwie nigdy nie panuje spokój, nawet o świcie. Matthias mijał liczne eleganckie ekwipaŜe odwoŜące pijanych szlachciców z przybytków nierządu albo domów gry. Pojawiły się teŜ juŜ i pierwsze

224

225

AMANDA QUICK

INTRYGA

furmanki, zdąŜające na targ. Robotnicy oczyszczający doły kloaczne zmierzali z ostatnim transportem za miasto. Za wypełnionymi po brzegi wozami ciągnęła się smuga smrodu nieczystości. W końcu wreszcie zostawili za sobą ruchliwe ulice i wyjechali na obrzeŜa miasta, gdzie domy ustąpiły miejsca tonącym we mgle polom i łąkom. Farma Cabota leŜała tuŜ za miastem i dzięki temu korzystnemu połoŜeniu to właśnie ją juŜ od lat dŜentelmeni wybierali na miejsce porannych spotkań. Kiedy Shorbolt zatrzymał konie na brzegu łąki, Matthias wyjrzał przez okno. Wszędzie unosiła się mgła, w jej oparach bezlistne drzewa przypominały szkielety duchów. Na drugim brzegu łąki majaczył niewyraźny zarys kariolki zaprzęŜonej w dwa siwki. Czyli jednak Vanneck stawił się na spotkanie. Gdzieś w głębi Matthias poczuł narastający chłód i oczekiwanie. Stajenny niezręcznie zlazł z siedzenia, Ŝeby zająć się końmi. Coś wylądowało na ziemi z głuchym łomotem. - EjŜe, hola, uwaŜaj trochi, łazęgo - mamrotał Shorbolt. - Zrzuciłeś mi skrzynkę prosto w błoto. - Przepraszam - bąknął cichutko chłopak. - Nie musisz się tak trząść - ciągnął Shorbolt mrukliwie, ale serdecznie. - To nie tobie dziś grozi kulka. - Tak, pszę pana, wiem - odparł stłumionym głosem dzieciak. - JuŜ pan hrabia sobie poradzi. Nie bojaj się, Ŝe będziesz musiał sobie zarutko szukać innego miejsca. No, a tera podnieś skrzynkę i mocno przytrzymaj konie, jak na porządnego stajennego przystało. Biedulki, nie lubią ci one strzelania. - Wcale im się nie dziwię - mruknął stajenny. Matthias nie zwracał uwagi na wymianę słów między Shorboltem a chłopcem. Otworzył drzwiczki i wysiadł z powozu. Z kariolki nikt się nie wynurzył. Buda była podniesiona dla ochrony przez zimnem, tak Ŝe Matthias nie widział twarzy siedzącego w dwukółce męŜczyzny.

Nigdzie teŜ nie zauwaŜył sekundantów Vannecka. Konie stały, leniwie Ŝując trawę, tak jakby czekały tu juŜ od jakiegoś czasu. Matthias właśnie sięgał po zegarek, kiedy usłyszał stukot końskich podków. Podniósłszy wzrok, zobaczył, jak z mgły wynurza się powóz. Woźnica zatrzymał konie niedaleko stanowiska Matthiasa. Ze środka wynurzyła się znajoma postać i zeskoczyła na trawę. - Colchester. - Błysnęły w uśmiechu zęby, kiedy Fairfax, wysoki, szczupły, ubrany wedle najświeŜszej mody szlachcic, ruszył w stronę przyjaciela. - Widzę, Ŝe stawiłeś się nieco przed czasem, druhu. Pewnie ci się spieszy, Ŝeby czym prędzej wrócić do Ŝoneczki, hę? - Ogromnie mi się spieszy. - Matthias zerknął na pięknie rzeźbioną skrzynkę, którą Fairfax trzymał w rękach. - Mam nadzieję, Ŝe dopilnowałeś, by proch był suchy? - Nie musisz się obawiać. Doskonale zatroszczyłem się o twoje pistolety. - Fairfax skinął głową, wskazując powóz. - Na wszelki wypadek wzięliśmy teŜ z Jeremym lekarza. - A gdzie jest Jeremy? - Tutaj - odezwał się Jeremy Garfield, niski męŜczyzna o wesołych oczach i blond włosach, który dostojnie wynurzał się z powozu. - Witaj, Colchester. Mam nadzieję, Ŝe szybko się uporasz z tą sprawą i zdąŜę jeszcze wrócić do łóŜka. Całą noc nie spałem. Dlaczego ludzie tak się upierają, Ŝeby pojedynkować się o świcie? Okropna pora na takie przedsięwzięcia. - Bo i samo przedsięwzięcie okropne - odparł lekko Fairfax. - CóŜ, tyle dobrze, Ŝe mgła się trochę podniosła i Colchester będzie mógł dobrze wycelować w Vannecka. Oczywiście, jeśli baron w ogóle się pojawi, w co szczerze wątpię. Matthias ruchem głowy wskazał kariolkę na końcu łąki. - Wygląda na to, Ŝe Vanneck jeszcze goręcej niŜ ja pragnie się uporać z tą całą sprawą.

226

227

AMANDA QUICK

INTRYGA

Jeremy prychnął na widok dwukółki. - Czyli jednak się objawił. Dziwne. A gdzie się podziali jego sekundanci? Fairfax przyglądał się powozowi Vannecka. - Dość jasno dawali mi do zrozumienia, Ŝe Vanneck prędzej ucieknie z Londynu, niŜ stawi ci czoło, Colchester Matthias ruszył w stronę kariolki. - Sprawdźmy, co go zatrzymało. - Najpewniej strach. - Jeremy dreptał, próbując dotrzymać przyjacielowi kroku. - Wszyscy wiedzą, Ŝe Vanneckowi brak odwagi. To skończony tchórz. Pewnie przez całą noc szukał wsparcia w butelce. Matthias nie odpowiedział. Mijając swój powóz, z roztargnieniem zerknął na stajennego. Chłopak przyglądał mu się bacznie spod nasuniętej na czoło zniszczonej czapki. Szalik nadal dokładnie osłaniał twarz przed chłodem poranka. Hrabiego nagle ogarnęła podejrzliwość. Przeszył go chłód, który nie miał Ŝadnego związku z mgłą. Ściągnął brwi, próbując sobie przypomnieć tego chłopaka. I wtedy uświadomił sobie, Ŝe z całą pewnością nie widział go w swoich stajniach. A jednak było w nim coś niepokojąco znajomego. Chyba ta postawa, sposób, w jaki się nosi. - Moim zdaniem to bardzo dziwne - stwierdził Fairfax. Matthias na moment oderwał się od nękającej go zagadki młodego stajennego. Zerknął na przyjaciela. - Co jest dziwne? - To wszystko. - Fairfax rozejrzał się. - Wczoraj wieczorem widzieliśmy się z sekundantami Vannecka. Obaj zgodnie stwierdzili, Ŝe jeśli Vanneck nie opuści stolicy, obaj stawią się tu, by sprawdzić pistolety. Matthias usłyszał za sobą ciche, niepewne kroki. Obejrzał się przez ramię i zobaczył, Ŝe stajenny zostawił konie i ruszył za nimi, wyraźnie zamierzając iść wraz z nimi do kariolki Vannecka.

- Hola, a ty dokąd, mały? - ryknął Shorbolt. - JuŜ mi tu wracać! To nie twoja sprawa! Chłopak zatrzymał się i niepewnie zerknął na stangreta. Matthias coraz wyraźniej czuł, Ŝe skądś zna tego dzieciaka. ZauwaŜył proste, zgrabne plecy, których nie zdołała ukryć nawet zniszczona kurtka. Przez chwilę próbował nie dopuścić do siebie tego, co mówiły mu oczy. A potem niedowierzanie zmieniło się w furię. - Piekło i szatani - szepnął. Zaniepokojony Fairfax obrócił się do przyjaciela. - Coś nie w porządku, Colchester? Matthias głęboko zaczerpnął tchu. - Nie. Wszystko dobrze. - Posłał Imogenie mordercze spojrzenie, Ŝeby zauwaŜyła rozsadzającą go wściekłość. Szeroko otworzyła oczy, kiedy dotarło do niej, Ŝe mąŜ ją rozpoznał. - Idź z Jeremym pogadać z Vanneckiem - zwrócił się Matthias cicho do Fairfaxa. - Sprawdźcie, co go tam tak trzyma. Ja muszę zamienić słówko ze stajennym. - Zaraz wrócimy - obiecał Fairfax. - Chodź, Jeremy. Sprawdzimy, czy Vannecka całkiem juŜ opuściła odwaga. Matthias odczekał, aŜ tamci dwaj oddalą się na tyle, by nie słyszeć, co ma do powiedzenia. Potem odwrócił się, aŜ zafurkotało, i zobaczył tuŜ za sobą Imogenę. Wolno, spokojnie ruszył w jej stronę, cały czas powtarzając sobie, Ŝe nie moŜe dopuścić, by Vanneck i tamci dwaj domyślili się, kto kryje się pod przebraniem stajennego. Wściekłość, która w nim płonęła, nie brała się tylko z faktu, Ŝe oto Imogena po raz kolejny wystawiła na szwank swą reputację. Matthias zdawał sobie sprawę, Ŝe jego gniew bierze się z narastającego poczucia desperacji i obawy. Kiedy Imogena zobaczy, jak jego kula przeszywa Vannecka, pozbędzie się wszelkich złudzeń na jego temat. Całe jej przekonanie o jego delikatnych zmysłach pryśnie raz na zawsze. Kiedy Matthias był tuŜ-tuŜ, Imogena cofnęła się o krok. Potem zapanowała nad sobą i uniosła głowę.

228

229

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Matthiasie, proszę. Musiałam tu z tobą przyjechać. - Co ty, u licha cięŜkiego, sobie wyobraŜasz? - Miał ochotę nią potrząsnąć. - Czyś ty oszalała? Zdajesz sobie sprawę, jak ucierpiałaby twoja reputacja, gdyby ta twoja maskarada wyszła na jaw? - Nigdy szczególnie nie przejmowałam się swoją reputacją, hrabio. - Za to ja tak. - To był jedyny logiczny argument, na jaki potrafił się w tej chwili zdobyć. - Zostałaś hrabiną Colchester i od tej pory masz zachowywać się jak na hrabinę przystało. Wracaj do powozu. - AleŜ, Matthiasie... - Powiedziałem: wsiadaj do powozu. I masz się z niego nie ruszać, słyszałaś? Potem jeszcze porozmawiamy. Imogena się wyprostowała. Matthias aŜ nadto dobrze zdąŜył juŜ poznać ten charakterystyczny ruch Ŝony. - Nie dopuszczę, by doszło do tego idiotycznego pojedynku. - A w jakiŜ to sposób zamierzasz to osiągnąć? Zmierzyła go lodowatym wzrokiem. - Przekonam Vannecka, by mnie przeprosił. Jeśli to zrobi, będziesz musiał odwołać pojedynek. Dogłębnie przestudiowałem zasady kodeksu honorowego i doskonale wiem, Ŝe przeprosiny załatwiają sprawę. - śadne przeprosiny Vannecka nic tu nie pomogą. Nie puszczę mu płazem tego, co chciał ci zrobić - oświadczył bardzo cicho i spokojnie Matthias. - śadne. - Zrozum, Matthiasie... - Wracaj do powozu. - Nie mogę do tego dopuścić. - Nie powstrzymasz mnie. - Colchester! - krzyknął Fairfax z drugiego końca łąki. - Chodź tu, musisz to sam zobaczyć. Matthias niecierpliwie zerknął w tamtą stronę. - O co znowu chodzi, na miłosierdzie Pańskie? - Mamy problem! - zawołał Jeremy. - Wszystko się pokomplikowało. - Niech to biesi. - Matthias jeszcze raz spojrzał na

Imogenę. - Czekaj na mnie w powozie. - Ruszył do przyjaciół, nawet się nie obejrzawszy by sprawdzić, czy Ŝona spełniła polecenie. Siwki zaprzęŜone do kariolki dalej spokojnie skubały trawę, nie zwracając uwagi na męŜczyzn. Matthias zauwaŜył, Ŝe wałachy są przywiązane do złamanego konara. Na twarzy Jeremy'ego gościł niepokój. Nawet Fairfax miał wyjątkowo powaŜną minę. - Gdzie jest Vanneck? - spytał Matthias, zbliŜywszy się do dwukółki. Jeremy odchrząknął. - W środku. - I co, u licha, tam robi? Pisze testament? - Niezupełnie - odparł Fairfax. Matthias zajrzał pod budę i zobaczył na siedzeniu skuloną postać. Vanneck leŜał zwrócony do nich twarzą. Otwarte szkliste oczy patrzyły w przestrzeń, niczego nie widząc. Miał na sobie płaszcz, który juŜ nie musiał chronić go przed chłodem. Przód koszuli brudziła czerwona plama krwi. - CóŜ, pozostaje mieć nadzieję - odezwał się Matthias - Ŝe zdąŜył sporządzić ostatnią wolę.

230

231

Ale kto mógł go zabić? - dopytywała się Imogena, ledwo powóz Colchestera wyruszył w drogę powrotną do Londynu. Zawsze szczyciła się swoimi mocnymi nerwami, lecz tym razem musiała przyznać, Ŝe szaleńczy bieg wypadków oraz rozliczne uczucia, jakie nią miotały przez ostatnich kilka godzin, nieco nią wstrząsnęły. - A skąd, u licha, mam wiedzieć? - Matthias siedział w kącie powozu i z ponurą miną przyglądał się małŜonce. - Wziąwszy pod uwagę jego nieprzyjemny charakter, podejrzewam, Ŝe liczba kandydatów jest nieograniczona. Gdybym tylko wiedział, kto to mógł być, wysłałbym mu bukiet z podziękowaniami. - To musiał być ktoś, kto wiedział o pojedynku. Zabójca zadał sobie trud odstawienia kariolki Vannecka aŜ na farmę Cabota, tak byś to właśnie ty odnalazł ciało.

AMANDA QUICK

INTRYGA

- To zacieśnia nam listę kandydatów do połowy osób z towarzystwa, tyle bowiem zapewne wiedziało o pojedynku. - Ale dlaczego ktoś miałby odstawiać ciało Vannecka na miejsce waszego niedoszłego pojedynku? Matthias wzruszył ramionami. - Fairfax chyba wysunął najlepszą hipotezę. Podejrzewa mianowicie, Ŝe wkrótce po tym, jak Vanneck zjawił się na farmie Cabota, zaatakował go rozbójnik. Jeremy teŜ się z tym zgadza. To równie przekonujące wyjaśnienie, jak kaŜde inne. - Rozbójnik. MoŜe to i jest jakieś wytłumaczenie. - Bardzo przekonujące wytłumaczenie. Imogena rozwaŜała to przez chwilę. - Wszystko to wydaje mi się bardzo dziwne - powiedziała. - Owszem. Prawie tak samo dziwne, jak przekonanie się, Ŝe świeŜo poślubiona małŜonka ma słabość do przebierania się za chłopca stajennego. Mrugnęła zaskoczona. - Doprawdy, Matthiasie, w porównaniu z zabójstwem Vannecka to zupełny drobiazg. - Nie dla mnie. - Zgoła nie pojmuję, jak moŜesz robić tyle zamieszania wokół tak trywialnej sprawy, skoro przed chwilą stanąłeś twarzą w twarz z czymś tak powaŜnym i wstrząsającym jak zabójstwo. - Zdumiałabyś się, gdybyś się dowiedziała, jak wielką wagę przykładam do róŜnych trywialnych spraw. - W jedwabistym głosie Matthiasa brzmiała groźba. - Mam do tego prawdziwy talent. - Zdaję sobie sprawę, Ŝe wiele dziś rano przeszedłeś, męŜu - rzekła, ogarnięta nagłym współczuciem. Zresztą oboje przeszliśmy. Muszę przyznać, Ŝe nawet ja czuję się nieco wzburzona. To całkowicie zrozumiałe, Ŝe ciebie, osobę o znacznie wraŜliwszych nerwach, zatroskały wydarzenia dzisiejszego poranka. JednakŜe...

- Zatroskały? - Matthias zacisnął obleczoną w rękawiczkę dłoń gestem ogromnie przypominającym ruch kociej łapy, przygniatającej mysz. - To słowo bynajmniej nie oddaje moich uczuć, droga małŜonko. A gdybyś przypadkiem nie zauwaŜyła, spieszę donieść, Ŝe gotuję się z wściekłości. Imogena zatrzepotała rzęsami. - Gotujesz się? - Zdaje się, Ŝe nawet sobie nie uświadamiasz, jakich szkód mogłaś narobić. Na szczęście tylko mój stangret wie, Ŝe nie jesteś zwykłym chłopcem stajennym, i jeśli chce utrzymać posadę, będzie trzymał buzię na kłódkę. Ale największe szczęście miałaś, Ŝe Fairfax i Jeremy Garfield byli tak wstrząśnięci widokiem zastrzelonego Vannecka, Ŝe nie zwrócili uwagi na dziwacznego chłopca stajennego. - Matthiasie, zaklinam... - Nie wspominając o tym, Ŝe cudownym zrządzeniem losu Vanneck juŜ nie Ŝył, a na scenę nie wkroczyli jego sekundanci. Wolę nie myśleć, jakie plotki by zaczęły krąŜyć po mieście, gdyby cię zauwaŜyli. - Czyli to w tym leŜy problem - domyśliła się Imogena, nagle olśniona. Matthias łypnął na nią ponuro. - Więc uwaŜasz za coś zupełnie naturalnego tę gotowość do wystawiania na szwank swej reputacji? Imogena odwróciła się od niego i wyjrzała przez okno. Bezskutecznie próbowała stłumić ból, jaki te słowa wywołały. - Matthiasie, Ŝeniąc się ze mną, doskonale zdawałeś sobie sprawę, Ŝe nic mnie nie obchodzi opinia towarzystwa ani pozycja społeczna. Co więcej, wydawało mi się, Ŝe i ty sobie z tego wszystkiego kpisz. - Do licha, Imogeno, tym razem posunęłaś się za daleko. Dotknięta i rozgniewana obróciła się, patrząc mu prosto w oczy. - Skoro aŜ tak ci zaleŜało na Ŝonie, która spełniałaby

232

233

AMANDA QUICK

INTRYG A

wszystkie warunki idealnej Ŝony hrabiego, nie trzeba było poślubiać nieskromnej Imogeny. - Do licha cięŜkiego, kobieto. Jedyną Ŝoną, której pragnę, jesteś ty. - Matthias poruszał się tak szybko, Ŝe Imogena zorientowała się, do czego zmierza, dopiero gdy otoczył palcami jej nadgarstki. Poderwał ją z siedzenia i przyciągnął do siebie. - Matthiasie! Otoczył ją ramionami, niczym metalową obręczą. - To, co zrobiłaś dziś rano, przeraziło mnie znacznie bardziej niŜ perspektywa pojedynku z Vanneckiem. Rozumiesz? - Odnoszę wraŜenie, Ŝe obawiasz się wyłącznie o to, co powiedzą ludzie. - Czy to naprawdę takie dziwne, Ŝe człowiek nie chce, by jego Ŝona uczestniczyła w pojedynku? - Wiedziałam. - Imogena poczuła wzbierające pod powiekami łzy. - Powinieneś był się oŜenić z bardziej odpowiednią damą. Nie ma juŜ dla nas ucieczki, hrabio, i to wszystko twoja wina. Próbowałam cię ostrzec. - Jakiej ucieczki? - Och, przestań mi wpadać w słowo. Dość juŜ mam tych twoich nauk moralnych. - Grzebała po kieszeniach spodni, na próŜno próbując znaleźć chusteczkę do nosa. - Do końca Ŝycia jesteś skazany na Ŝonę, która przyniesie ci tylko wstyd i upokorzenie. Wyciągnął biały wyprasowany skrawek płótna i rzucił jej na kolana. - To nie wstydu ani upokorzeń się boję. - Owszem, właśnie tego. Sam się przed chwilą przyznałeś. Mówiłeś, Ŝe łączy nas namiętność i Zamaria, okazuje się jednak, Ŝe to nie wystarcza. - Imogena wydmuchała nos w jego chustkę. - To o wiele za mało. - Imogeno, ty nic nie rozumiesz. - Doskonale zdaję sobie sprawę, Ŝe nie jestem tu bez winy. Powinnam zdobyć się na odwagę, posłuchać głosu rozsądku i ci odmówić. Lecz pozwoliłam, by przemówiło serce, a teraz muszę za to płacić.

Wzrok Matthiasa stwardniał. - Więc Ŝałujesz naszego małŜeństwa? - Jak juŜ powiedziałam, hrabio, nie ma dla nas ucieczki. Przepadliśmy, tak jak staroŜytna Zamaria. - Dość. - Matthias chwycił ją za ramiona. Kłamałem, mówiąc, Ŝe lękałem się o twoją reputację. Spojrzała nań czujnie. - Co masz na myśli? Tak mocno zacisnął szczęki, Ŝe wyglądały jak wykute z kamienia. - Posłuchaj, Imogeno, uwaŜnie, bo wytłumaczę to tylko raz, i nigdy więcej. Po tym, co Vanneck ci zrobił, musiałem go wyzwać, nie miałem innego wyjścia. Ale szczerze mówiąc, liczyłem, Ŝe tchórzostwo weźmie górę i baron nie stawi się dziś rano. Byłem przekonany, Ŝe wrócę z wieścią, Ŝe pojedynek w ogóle się nie odbył. - Rozumiem. - Wydawało mi się, Ŝe to bardzo sprytne posunięcie, skoro juŜ musisz wiedzieć. Zakładałem, Ŝe gdy Vanneck nie stawi się na pojedynek, będzie musiał opuścić stolicę. Nikt z towarzystwa nie podałby mu ręki, właśnie tak, jak tego chciałaś. I tak oto cała rzecz zostałaby załatwiona, bez wystawiania cię na niebezpieczeństwo. - Wielkie nieba - odparła Imogena, zdjęta trwogą. To był zaiste ogromnie sprytny plan, Matthiasie. - Kiedy jednak ujrzałem kariolkę Vannecka, sądziłem, Ŝe wszystkie moje plany legły w gruzach. Wiedziałem, Ŝe będę musiał się pojedynkować. I wtedy zauwaŜyłem ciebie w przebraniu chłopca stajennego. Stanąłem w obliczu śmierci i olbrzymiego skandalu i, cóŜ, chyba miałaś rację. Okazało się, Ŝe to zbyt wiele jak na moje delikatne nerwy. Straciłem panowanie nad sobą. - Śmierć i skandal. - Natychmiast złagodniała. Och, Matthiasie, doskonale cię rozumiem. Powinnam była pamiętać, ile miałeś na głowie. - Udało jej się przywołać na twarz wątły uśmiech. - Wyznam, Ŝe i ja przez ostatnie kilka dni Ŝyłam w stanie lekkiego niepokoju. Matthias musnął jej policzek.

234

235

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Jeśli Vanneck zabił Lucy, to została juŜ pomszczona. Osiągnęłaś swój cel, Imogeno. - Chyba tak. Ale nadal wydawało to się jej dziwne, właściwie do niej nie docierało. Od tak dawna Ŝyła pragnieniem pomszczenia Lucy, Ŝe teraz trudno jej było uwierzyć, Ŝe sprawiedliwości w końcu stało się zadość, a jej narzędziem okazał się jakiś rozbójnik. - Choć i tak nigdy nie było moim zamiarem, byś ryzykował Ŝycie, pomagając mi wymierzyć Vanneckowi sprawiedliwość - dodała. - Wiem. - Matthias otoczył ją ramieniem i przyciągnął do siebie. - Chciałam cię bronić - wyjaśniła Imogena. - Nic mi nie grozi, moja droga. - Ale niewiele brakowało, hrabio. - Nie tak znowu bardzo. - Owszem, niewiele brakowało - upierała się. - Z tego, co widzieliśmy, wynika, Ŝe Vanneck jednak zamierzał stawić się na pojedynek. W końcu jego kariolka stała na farmie Cabota. Widocznie chciał cię... - Ciii... - Matthias musnął ustami jej wargi. - Nigdy się nie dowiemy, co chciał zrobić, zresztą i tak to juŜ bez znaczenia. JuŜ po wszystkim. Sprawa jest zamknięta. Imogena miała ochotę z tym dyskutować, ale w tej samej chwili powóz zatrzymał się przed domem. - Jesteśmy na miejscu. - Przy odrobinie szczęścia okaŜe się, Ŝe wszyscy jeszcze śpią, i uda nam się cicho przemknąć do łóŜka powiedział Matthias. - Nie wiem, jak tobie, ale mnie z pewnością przydałaby się drzemka dla wzmocnienia nadwątlonych nerwów. - MoŜe filiŜanka herbaty pomoŜe ci się uspokoić. Imogena wyjrzała przez okno powozu i zobaczyła otwierające się drzwi wejściowe; pojawił się u nich Ufton. Och - westchnęła. Ufton nie był sam. Za jego plecami tłoczyli się dwaj lokaje, kucharz, gospodyni i pokojówka. Na ich twa-

rzach gościł niepokój i obawa. Z lękiem oczekiwali chwili, gdy otworzą się drzwiczki powozu. - Piekło i szatani - warknął Matthias, gdy jeden z lokai zbiegł po schodach, by otworzyć drzwiczki. - Wszyscy, co do jednego, powstawali. Wśród słuŜących pojawiła się Patrycja. Imogena dostrzegła pełne niepokoju wyczekiwanie, z jakim dziewczyna wpatruje się w powóz. - Wygląda na to, Ŝe twoja siostra ogromnie się o ciebie niepokoiła - odezwała się z satysfakcją Imogena. Wiedziałam, Ŝe tak będzie. - Pewnie znacznie bardziej niepokoiła się o swoją kwartalną pensję i dach nad głową. A najbardziej bała się, czy nie będzie musiała z powrotem przenieść się do wuja, gdyby się okazało, Ŝe Vanneck mnie jednak załatwił. Imogena spojrzała na niego z wyrzutem. - No nie, Matthiasie, nie wolno ci tak mówić. Jesteś jej bratem i to naturalne, Ŝe się niepokoiła. Matthias odwrócił się i posłał jej szydercze spojrzenie, po czym wysiadł z powozu. - Matthiasie! - Patrycja zbiegła ze schodów. - Nic ci się nie stało? - Oczywiście, Ŝe nic. A czy wyglądam na człowieka, któremu coś dolega? - Właściwie nie. - Patrycja zatrzymała się z wahaniem. Wodziła wzrokiem od Matthiasa do Imogeny, która nadal siedziała w powozie. Przygryzła wargę i zwróciła się do brata: - Słyszałam... słyszałam niepokojące pogłoski. Ogromnie się o ciebie martwiłam. - Doprawdy? - spytał uprzejmie Matthias. Patrycja zrobiła taką minę, jakby lada chwila miała wybuchnąć płaczem. Imogena posłała jej zza okna powozu pełen otuchy uśmiech. - Jestem przekonana, Ŝe gdyby znalazła się tu moja ciotka, powiedziałaby, Ŝe w tej sytuacji i nie byłoby rzeczą niewłaściwą uściskać brata, Patrycjo. Ten objaw

236

237

AMANDA QUICK siostrzanej czułości nie sprawi mu chyba przykrości, nawet mimo obecności słuŜby. Prawda, Matthiasie? - Co ty, u licha, wygadujesz? Hmmm... - Matthias urwał gwałtownie, gdy Patrycja objęła go i szybko uścisnęła. - Ogromnie się cieszę, Ŝe nie dałeś się zabić, bracie mówiła tuląc się do jego surduta. Puściła go, nim zdąŜył wymyślić jakąś odpowiedź. ZaŜenowana, mrugała powiekami. Matthias zaś wyglądał na zupełnie wytrąconego z równowagi. Szybko jednak nad sobą zapanował i odzyskał zimną krew. Zmierzył wzrokiem zebranych. - Nie macie aby nic do roboty? - Oczywiście, Ŝe mamy, panie hrabio - wymamrotał Ufton. - Najpierw jednak pozwoli pan hrabia, Ŝe w imieniu całej słuŜby powiem, iŜ wszystkich nas ogromnie raduje pański widok i to, Ŝe wrócił pan w tak... hmm... - Doskonałym zdrowiu? - dokończył zań sucho Matthias. - Dziękuję. Co prawda nie pojmuję, po co to całe zamieszanie. W końcu chyba wolno mi wziąć mą małŜonkę na poranną przejaŜdŜkę i nie wiem, czemu to wzbudziło takie obawy mojej wiernej słuŜby. Ufton odchrząknął. - Tak, panie hrabio. Nie wiedzieliśmy, Ŝe hrabina Colchester panu towarzyszyła. - Oczywiście, Ŝe mu towarzyszyłam, Ufton - odezwała się Imogena, podczas gdy Matthias stawiał ją na ziemi. – Prawdziwy ze mnie ranny ptaszek. Ufton i reszta słuŜby zdumieni wpatrywali się w swoją nową panią w dziwacznym przebraniu chłopca stajennego. Imogena uśmiechnęła się promiennie do zebranych na schodach ludzi. - Daję słowo, te poranne przejaŜdŜki i świeŜe powie trze ogromnie zaostrzają apetyt. Czy śniadanie juŜ gotowe?

KrąŜą dziś po mieście zabawne plotki, Colchester. Alastair Drakę wdzięcznie osunął się na fotel naprzeciwko Matthiasa. Właściwie naleŜało się spodziewać, Ŝe to Drakę przyniesie najświeŜsze plotki, pomyślał Matthias. Alastair naleŜał do Towarzystwa Zamaryjskiego, ale do niedawna Matthias nie zawracał nim sobie głowy, uwaŜając go po prostu za jednego z wielu dyletantów, którzy wykazują zainteresowanie staroŜytną Zamarią wyłącznie dlatego, Ŝe tak nakazuje moda. Jednak po odkryciu związku, jaki kiedyś łączył go z Imogeną, Matthias zmienił swój stosunek do Drake'a z całkowitej obojętności na głęboką niechęć. Choć właściwie niewiele to zmieniało. Matthias Ŝywił głęboką niechęć i pogardę do tych wszystkich, których bawią okrutne i bezwzględne zasady, jakimi kieruje się wielki świat. - Rzadko słucham plotek. - Matthias nie oderwał wzroku od gazety. - UwaŜam je za niestosowne oraz nudne. Jak na londyńskie obyczaje pora była wczesna, dochodziła jedenasta. W klubie panował spokój. Dopóki nie zjawił się Alastair, jedynymi odgłosami na sali było stukanie łyŜeczek i FiliŜanek; słuŜba podawała kawę i herbatę owym nielicznym oryginałom, którzy zerwali 239

AMANDA QUICK

INTRYGA

się o tak młodej godzinie. Większość członków klubu jeszcze nie wróciła do siebie po nocy łajdaczenia się, gry w karty i picia aŜ po świt Próbowali przespać ból głowy. Inni otwierali oczy i jak przez mgłę przypominali sobie, jakiŜ to majątek przegrali w karty. - Właściwie krąŜą po Londynie dwie plotki - ciągnął Alastair. - Pierwsza to taka, Ŝe wczoraj, na mocy specjalnej licencji poślubiłeś pannę Waterstone. - To nie plotka. - Matthias na chwilę oderwał wzrok od „Morning Post". - Zawiadomienie o tym znajdziesz w tej oto gazecie. - Rozumiem. - Ze spojrzenia Alastaira niczego nie dawało się wyczytać. - Moje powinszowania. - Dziękuję. - Matthias z powrotem zajął się lekturą. - Druga plotka jest niemal tak samo zdumiewająca, jak ta pierwsza. Matthias nie pytał, co to za wiadomość. Wiedział, Ŝe Alastair nie oprze się pokusie i sam mu powie. - KrąŜą wieści, Ŝe Vanneck miał dziś o świcie spotkanie z pewnym dŜentelmenem - odezwał się Alastair. - Doprawdy? - Matthias przewrócił stronę gazety. Pozostawało mu się modlić, by nie powiązano z tą całą sprawą Imogeny. - Podobno Vanneck stawił się na miejscu. - Zdumiewające. - Być moŜe, lecz co jeszcze bardziej zdumiewające, to fakt, Ŝe pojedynek odbył się, zanim pojawili się sekundanci. Bardzo to niezwykłe. - Alastair zawiesił głos. - Wygląda na to, Ŝe Vanneck nie przeŜył tego spotkania. Niech to wszyscy diabli, pomyślał Matthias. Więc plotki idą w tym kierunku. Tyle dobrze, Ŝe nikt nie wspomniał o obecności Imogeny. - I to się zdarza w czasie pojedynków. - Tak, to prawda. Zwłaszcza kiedy nie ma świadków, którzy by dopilnowali, by rzecz odbyła się zgodnie z kodeksem honorowym. Ponoć biedaczysko został zastrzelony, nim jeszcze zdąŜył wysiąść z kariolki. Wygląda na

to, Ŝe jego przeciwnik wolał nie pozostawić przypadkowi wyniku tego spotkania. Matthias prawie z ulgą przyjął te narzucające się wnioski. Tak się niepokoił, by nie ucierpiała opinia Imogeny, Ŝe prawie zapomniał o własnej reputacji. Czyli wielki świat uznał, Ŝe oto powrócił bezwzględny Colchester. Plotka, jakoby z zimną krwią zastrzelił Vannecka, wystarczy na kilka dni łowcom skandali, ale potem przycichnie. Nie będzie faktów, które by ją potwierdziły, a nikt aŜ tak znowu bardzo nie przejmie się śmiercią Vannecka, by opowieści długo krąŜyły po mieście. Skończy się tak samo, jak inne historie o bezwzględnym Colchesterze. Matthias nie raz juŜ to przeŜył. PrzeŜyje i dziś. NajwaŜniejsze, Ŝe Imogena nie będzie musiała znowu słuchać złośliwych plotek na swój temat Teraz on jest jej męŜem. Ma prawo i obowiązek jej strzec. Alastair odczekał chwilę, czyhając na jakieś słówko, Ŝer dla jego spekulacji. W końcu westchnął i wstał. - Widzę, Ŝe nie obchodzą cię moje doniesienia, Colchester, więc pozostawię cię lekturze porannej gazety. Bądź tak łaskaw i przekaŜ nowej hrabinie Colchester moje wyrazy szacunku. Matthias nie zamierzał ani słowem wspominać Imogenie o Drake'u. Nadal nie do końca był pewien jej uczuć do Alastaira. Co prawda nie dostrzegał u niej Ŝadnych serdeczniej szych uczuć wobec dawnego wielbiciela, lecz wolał dmuchać na zimne. Matthias nie złoŜył gazety, póki Alastair nie wyszedł z sali. Gdy wyczuł, Ŝe wreszcie znowu jest sam, rzucił „Morning Post" na stolik przy fotelu. Oparł łokcie na poręczach, złączył palce i zapatrzył się na tańczący w kominku ogień. Imogena zapewniła go o swojej miłości, lecz Matthias zdawał sobie sprawę, Ŝe nie powinien zbytnio polegać na tych deklaracjach. W końcu właściwie podstępem wciągnął ją w małŜeństwo, wykorzystując obawę dziewczyny o jego Ŝycie. Od zbyt dawna chodził po

240

241

AMANDA QUICK

INTRYGA

ziemi. Doskonale wiedział, Ŝe gwałtowne emocje popychają ludzi do składania szaleńczych, niepotrzebnych obietnic. Jeśli - a moŜe raczej powinien powiedzieć „kiedy" - Imogena odkryje prawdę o nim, moŜe go znienawidzić. Zapatrzył się w płomienie i dostrzegł uśmiechających się do niego starych znajomych, zjawy. One wiedziały, jak cenne jest dla niego to dopiero co odnalezione szczęście, jak łatwo moŜe się rozsypać. A gdy runie, kiedy znowu będzie musiał wrócić w mroki poprzedniego Ŝycia, będą tam juŜ na niego czekać. Zacisnął rękę na oparciu fotela. Wszak pozostaje nam namiętność, powiedział w duchu. No i Zamaria. MoŜe te dwie rzeczy wystarczą. A moŜe nie. Ciągle jeszcze wpatrywał się w ogień, kiedy jakiś czas potem Fairfax wypatrzył go z końca sali. - Colchester. Tak przypuszczałem, Ŝe cię tu zastanę. Zawsze pogodną minę Fairfaxa mąciła troska. Podszedł do kominka i stanął przed ogniem. - Co to? Stało się coś? - Nie - odparł Matthias. - Czemu pytasz? - Siedziałeś z dziwnym wyrazem twarzy, to wszystko. - Fairfax ogrzewał ręce nad ogniem. - NiewaŜne. Przyszedłem, by ci powiedzieć, Ŝe po mieście krąŜą plotki o śmierci Vannecka. - Daruj sobie. JuŜ je słyszałem. Szybko ucichną. Fairfax odkaszlnął. - MoŜe i tak. W normalnej sytuacji. - A czym ta sytuacja róŜni się od innych? - Nową hrabiną Colchester - odparł z naciskiem Fairfax. Schylił się i zniŜył głos, choć w pobliŜu nikogo nie było. - Nie zamierzam ci udzielać rad w osobistych kwestiach, ale czy zastanowiłeś się, jak twoja Ŝona zareaguje na tę opowieść? Bardzo spóźnione światełko zabłysło w umyśle Matthiasa. Ostrzegł Imogenę, by nie przyznawała się nikomu, Ŝe słyszała cokolwiek o pojedynku, a juŜ na pewno, Ŝe towarzyszyła męŜowi na farmę Cabota. Zapomniał

jednak ją poinstruować, jak ma zareagować, gdyby ktoś przy niej rozprawiał o tej sprawie. Problem z Imogeną leŜał w tym, Ŝe trzeba było bardzo dokładnie udzielać jej wskazówek. Dziwnym trafem ona zawsze potrafiła wymyślić coś nieoczekiwanego. Matthias zacisnął ręce na poręczach fotela i szybko wstał. - Wybaczysz, Fairfax, ale muszę wracać do domu. Chcę zamienić dwa słowa z Ŝoną. - Obawiam się, Ŝe juŜ nieco za późno na małŜeńską pogawędkę przy śniadaniu. - O czym ty mówisz? Fairfax posłał mu rozbawiony, ale i współczujący uśmiech. - Przed przyjazdem do klubu zajrzałem do ciebie. Twój kamerdyner, Ufton, wspomniał coś, Ŝe hrabina Colchester właśnie wybrała się do sklepów. - Wielki BoŜe. - Uświadomiwszy sobie, jak straszliwe konsekwencje to moŜe za sobą pociągnąć, Matthias na chwilę znieruchomiał. - Pozostaje nam liczyć na to, Ŝe plotka jeszcze nie dotarła do pań z towarzystwa. - Fairfax wyciągnął zegarek i spojrzał na godzinę. - W tej chwili będą właśnie wyjeŜdŜać na Oxford Street i Pall Mail. - Nie dotarła do pań? Czyś ty zmysły postradał? Matthias ruszył do drzwi. - Plotki dotarły do nich wraz z poranną filiŜanką czekolady.

242

243

Tak się niepokoiłam, kiedy się przekonałam, Ŝe Matthias wyszedł z domu, gdy wszyscy jeszcze spali - wyznała Patrycja, podąŜając u boku Imogeny. - Byłam pewna, Ŝe zginie. Och, załoŜę się, Ŝe jeszcze przez kilka tygodni będzie mi się to śniło po nocach. - Bzdury. Cała sprawa jest juŜ zakończona, a im mniej się o niej będzie mówić, tym lepiej. - Wydarzenia poranka stworzyły między mną a szwagierką nową, jeszcze kruchą, więź, uświadomiła sobie Imogena. Nic w tym dziwnego. I siostrze, i Ŝonie hrabia Colchester był bar-

AMANDA QUICK

INTRYGA

dzo bliski. - Pamiętaj, co mówił Matthias. Mamy się zachowywać, jakby nie wydarzyło się nic szczególnego. - Rozumiem. Nadal jednak nie pojmuję, jak to się stało, Ŝe byłaś z nim, kiedy stamtąd wrócił? I dlaczego, u Boga, przebrałaś się za chłopca stajennego? - Pojechałam tam, by się upewnić, Ŝe nie dojdzie do pojedynku, to jasne - wyjaśniła Imogena. - Nie mogłam dopuścić, by ryzykował dla mnie Ŝycie. - A co takiego zamierzałaś uczynić, by ich powstrzymać? - Przyszykowałam wiele planów - zapewniła szwagierkę Imogena. - Ale, jak się okazało, Ŝadnego z nich nie musiałam wprowadzać w Ŝycie. - Tylko dlatego, Ŝe Vannecka zastrzelił jakiś rozbójnik czy włóczęga. - Patrycję przeszył dreszcz. - JakieŜ to dziwne. - Bardzo dziwne. Ale ja z całą pewnością nie będę go opłakiwać. - Imogeno? - Słucham. - Dziękuję - szepnęła Patrycja. Na Oxford Street panował duŜy ruch. Dochodziło południe, najlepsza pora na wymagające skupienia zajęcie, jakim jest robienie zakupów. Elegancko odziane damy krąŜyły od sklepu do sklepu, oglądając na witrynach najświeŜsze nowinki. Za nimi podąŜały słuŜące i lokaje, uginając się pod cięŜarem pakunków i paczuszek. - Hrabina Colchester. - Starsza kobieta w kosztownej sukni i modnym czepku posłała Imogenie chłodny uśmiech. W jej okrągłych oczach płonęła ciekawość. Winszuję tak wspaniałego związku. Czytałam notatkę w dzisiejszej gazecie. - Dziękuję, baronowo - odparła Imogena, nie zatrzymując się przy niej. - Słyszałam teŜ o wyjątkowo przykrym wypadku, który spotkał naszego wspólnego znajomego - dodała szybko baronowa Benson. - Dziś rano znaleziono barona

Vannecka. Zginął od kuli. Z tego, co wiem, rzecz wydarzyła się wczesnym rankiem. Słyszała pani coś o tym, hrabino? - Przykro mi. Nic mi o tym nie wiadomo. śałuję, lecz nie mam czasu na pogawędki. Musi mi pani darować, baronowo. - Imogena delikatnie pchnęła Patrycję w stronę najbliŜszego sklepu. - Jestem umówiona z... hmm... - zerknęła na drewnianą tabliczkę nad witryną z madame Maud. Doskonała krawcowa, jak pani zapewne wie. CóŜ, tuszę, Ŝe spotkamy się dziś wieczorem. - Oczywiście. - Baronowa Benson zmruŜyła oczy. Pani i hrabia Colchester będziecie dziś atrakcją największych przyjęć w mieście. MoŜe wtedy uda nam się porozmawiać. - MoŜe. - Imogena wciągnęła szwagierkę do pracowni krawieckiej. Z ulgą stwierdziła, Ŝe w sklepie nie ma Ŝadnych klientek. - Nie jesteśmy umówione z madame Maud - szepnęła Patrycja. - Wiem o tym. - Imogena zerknęła przez okno. - Nie chciałam się wdawać w dłuŜsze pogawędki z baronową Benson. To nałogowa plotkara. Właśnie takich Matthias najbardziej się obawia. - Tak, wiem - odparła przyciszonym głosem Patrycja. - Baronowa Lyndhurst wspominała mi o niej. Imogeno, gdzie się podziała właścicielka pracowni? Tu nikogo nie ma. - Madame Maud na pewno jest w przymierzalni z klientką. - Imogena odetchnęła z ulgą widząc, jak baronowa Benson znika w tłumie. - Dobrze. Poszła sobie. MoŜemy iść do rękawicznika. Ruszajmy. Przed powrotem do domu chciałabym jeszcze zajrzeć do księgarni. W tej samej chwili z drugiego pomieszczenia dobiegł wysoki, przenikliwy kobiecy glos. - Teodozjo, nie mów mi, Ŝe Colchester z zimną krwią zastrzelił Vannecka. Nigdy w to nie uwierzę. - Nie bez powodu nazywają go bezwzględnym Col-

244

245

AMANDA QUICK

INTRYGA

chesterem, Emilio - odparła Teodozja z ponurą satysfakcją. - Jeśli chodzi o mnie, to aŜ nadto dobrze wiem, Ŝe jest zdolny zabić człowieka. Baron Vanneck to tylko jeden z wielu. Nie zapominaj o moim biednym Jonatanie. No i musiałaś słyszeć pogłoski o tajemniczej śmierci Rutledge'a. - CóŜ... Tak, oczywiście Ŝe słyszałam. Przekleństwo Rutledge'a i tak dalej. Ale, Teo, Jonatan Exelby zginął wiele lat temu. A Rutledge umarł w dalekiej Zamarii. Sprawa z Vanneckiem zaś wydarzyła się nie dalej jak dziś, na obrzeŜach miasta. - Nikt lepiej niŜ ja nie zna prawdziwej natury Colchestera, a mogę cię zapewnić, Ŝe... Au! UwaŜajŜe z tymi szpilkami, Maud. Ukłułaś mnie. - Przepraszam panią - wybełkotała krawcowa. - Colchester to ponoć zawołany strzelec - zauwaŜyła Emilia. - Po co miałby zabijać Vannecka przed pojedynkiem? Nie lepiej poczekać i zastrzelić go w obecności świadków? - Kto wie? MoŜe pokłócili się, zanim przyjechali sekundanci? - wysunęła przypuszczenie Teodozja. Jedno nie ulega wątpliwości. Colchester nigdy nie poniesie zasłuŜonej kary za swe postępki. Jest zbyt podstępny i sprytny. - A poza tym jest hrabią - dodała trzeźwo Emilia. A skoro juŜ mowa o podstępności, ciekawe, co takiego knuje i do czego zmierza ta jego gra z nieskromną Imogeną. Zaręczyny miały jeszcze jakiś sens. Wszak powszechnie wiadomo, Ŝe Colchester nie cofnie się przed niczym, byle tylko zdobyć jakieś cenne zamaryjskie dzieło sztuki. No, ale Ŝeby aŜ się Ŝenić? - MałŜeństwo nie musi trwać wiecznie - przepowiedziała ponuro Teodozja. - W końcu to nic trudnego: zabić Ŝonę. Tego juŜ było za wiele. Krew zawrzała w Imogenie. - Jak one śmią wyraŜać się o nim w ten sposób? Patrycja z niepokojem zerknęła na zasłonę, oddzielającą przymierzalnię od sklepu.

- MoŜe lepiej będzie, jeśli wyjdziemy. - Nie wyjdziemy, póki nie zamienię paru słów z Teodozją Slott. - Imogena obeszła kontuar i wkroczyła do przymierzalni. Patrycja pospieszyła za nią. - Imogeno, poczekaj. Nie wiem, czy mój brat pochwalałby takie zachowanie. Wszak ostrzegał nas, byśmy z nikim o tym nie rozmawiały. - One posunęły się za daleko. - Imogena złapała grubą zasłonę i szarpnęła ją, odsłaniając przymierzalnię. Powitały ją trzy stłumione okrzyki zdumienia. Teodozja stała przed lustrem. Jej przyjaciółka, Emilia, siedziała w fotelu, przyglądając się przymiarce najnowszej sukni balowej Teodozji. Madame Maud z ogromnie wzburzonym wyrazem twarzy klęczała na podłodze i poprawiała długość spódnicy. - Chwileczkę, proszę pani, s'il vous plait - odezwała się krawcowa, nie wypuszczając z ust szpilek. - Nie ma pośpiechu. - Imogena spojrzała w lustro, gdzie napotkała zdumiony wzrok Teodozji. - Chciałam tylko poprawić panią Slott. Pani Slott rozpuszcza nieprawdziwe informacje. - Panno Waterstone. - Teodozja otworzyła usta, potem zacisnęła je pogardliwie. - Chciałam powiedzieć, hrabino Colchester. Nie słyszałam, jak pani weszła. - To nie ulega wątpliwości - odparła ostro Imogena. - Za bardzo była pani pochłonięta rozgłaszaniem plotek i pomówień na temat mego męŜa. Patrycja skubnęła rękaw Imogeny. - Chyba powinnyśmy stąd wyjść. Imogena nie zwróciła na nią uwagi. Spojrzała na towarzyszkę Teodozji. - Witam, pani Hartwell. - Witam, panno... eee... hrabino Colchester. - Emilia uśmiechnęła się słabo. - Winszuję pani małŜeństwa. - Dziękuję. - Imogena znowu przyszpiliła wzrokiem Teodozję. - Wracając do oszczerstw dotyczących Colchestera...

246

247

AMANDA QUICK

INTRYGA

- To nie są oszczerstwa. - Teodozja otrząsnęła się juŜ z szoku. Dumnie uniosła głowę. - Niczego co prawda nie moŜna udowodnić, lecz kaŜdy, kto zna Colchestera, wie, Ŝe to całkiem prawdopodobne, Ŝe hrabia zastrzelił biednego Vannecka, nie dając mu szansy zmierzenia się z nim w uczciwym pojedynku. - To stek bzdur, pani Slott - odparła Imogena. - Tak się składa, Ŝe przy całej tej sprawie byli obecni świadkowie, którzy, w razie gdyby zaszła taka konieczność, chętnie potwierdzą niewinność mego męŜa. Emilia głośno się zachłysnęła. Uniosła rękę do gardła. - Nie wiedziałam, Ŝe byli jacyś świadkowie. - Imogeno, błagam cię, musimy juŜ iść. - W głosie Patrycji brzmiał coraz większy niepokój. - Wiesz przecieŜ, Ŝe jesteśmy umówione. - Chwileczkę, Patrycjo. - Imogena dalej mierzyła wzrokiem Teodozję. - Nie zajdzie potrzeba, by ktokolwiek musiał potwierdzać niewinność hrabiego Colchestera, sam bowiem pomysł, Ŝe mógłby być winny, jest całkowicie wyssany z palca. - NiechŜe pani nie będzie tego taka pewna, hrabino - odparowała Teodozj a. - Powszechnie wiadomo, Ŝe pani mąŜ cieszy się reputacją wyjątkowo niebezpiecznego człowieka. Emilia była przeraŜona. - Teodozjo, zaklinam cię, o czym ty opowiadasz? Hrabia Colchester będzie wściekły, jeśli się dowie, Ŝe oskarŜasz go o morderstwo. Licz się ze słowami. - Właśnie, pani Slott - wtrąciła spokojnie Imogena. - Radziłabym pani ogromnie uwaŜać na to, co pani mówi. Teodozja zatrzepotała rzęsami. Miejsce szlachetnego oburzenia zajęła lekka niepewność. Niespokojnie zerknęła na przyjaciółkę. - Ja nikogo nie oskarŜam. Ja tylko komentuję oczywiste fakty. - Doprawdy? - Imogena podparła się pod boki i zaczęła stukać pantofelkiem. - Jakoś nie widzę tu niczego

oczywistego, z wyjątkiem faktu, Ŝe pani miała równie wiele powodów, co kaŜdy inny, by zastrzelić barona Vannecka. A właściwie, więcej niŜ kaŜdy inny. - Co? - Oburzona, wstrząśnięta Teodozja rozdziawiła usta. - Pani raczy Ŝartować? Emilia z przeraŜeniem wpatrywała się w Imogenę. Krawcowa znieruchomiała z ustami pełnymi szpilek. - Imogeno - mitygowała rozpaczliwie Patrycja. - Proszę cię. Musimy juŜ iść. Ale nim ktokolwiek zdąŜył się poruszyć, z progu sklepu odezwał się znajomy głos. - Proszę, niechŜe pani mówi dalej, hrabino Colchester- zachęciła spokojnie Selena, wsuwając się do przymierzalni. - Nie mogę się doczekać, by się dowiedzieć, czemuŜ to Teodozja zabiła Vannecka przed pojedynkiem. - Baronowo Lyndhurst. - Krawcowa zaczynała na serio się niepokoić. - Jeszcze chwileczkę. Wszystkie kobiety popatrzyły na Selenę. - Ja nikogo nie zabiłam - jęczała Teodozja. Imogena ściągnęła brwi. - Nie powiedziałam, Ŝe pani Slott zabiła Vannecka, a tylko zwróciłam uwagę, Ŝe miała dokładnie tyle samo powodów, co kaŜdy inny, by to uczynić. Dlatego teŜ powinna bardzo uwaŜać, kiedy zaczyna miotać oskarŜenia. - Wcale nie twierdziłam, Ŝe hrabia Colchester zastrzelił Vannecka! - protestowała Teodozja. - Mówiłam jedynie, Ŝe mógł to zrobić. To wszystko. Selena uśmiechnęła się lekko do Imogeny. - A czemuŜ to Teodozja miałaby zastrzelić Vanneeka przed pojedynkiem? - śeby wszyscy uznali, Ŝe to hrabia Colchester zabił go z zimną krwią - wyjaśniła spokojnie Imogena. Teodozja mełła ustami w bezsilnej furii. - Ale dlaczego miałabym coś takiego robić? Imogena zacisnęła usta, rozwaŜając to pytanie. - Mogłaby pani liczyć na to, Ŝe plotki, jakie po tym

248

249

AMANDA QUICK

INTRYGA

zaczną krąŜyć po mieście, zmuszą mojego męŜa do opuszczenia stolicy. - Co, pani, masz na myśli? - spytała Teoeozja. - Wszak to dla pani dość niezręczna sytuacja, kiedy hrabia Colchester kręci się po okolicy. W końcu, ilekroć hrabia pojawia się w towarzystwie, istnieje niebezpieczeństwo, Ŝe prawda wyjdzie na jaw. Selena uniosła brwi. - A cóŜ to za prawda, Imogeno? - To przecieŜ oczywiste: Ŝe pani Slott od lat Ŝyje w kłamstwie. Nikt nie stoczył o nią pojedynku. Jej przyjaciel, pan Exelby, po tym jak został złapany na oszukiwaniu przy grze w Straceńcu, opuścił stolicę, szukając szczęścia w Ameryce. A jeśli chodzi o te bzdury, jakoby hrabia Colchester próbował zająć miejsce Exelby'ego w pani łoŜu, to zwyczajnie wyssała je sobie pani z palca. Teodozja spojrzała na nią z nienawiścią. - Jak pani śmie zarzucać mi, Ŝe okłamywałam przyjaciół? - Jedyną osobą, która mogłaby chcieć otworzyć pozostałym oczy, pozostaje hrabia Colchester ciągnęła Imogena. - Nie mogłaś, pani, ryzykować, Ŝe to uczyni, prawda? - Do czego pani zmierza? - Dopóki nie obracał się w towarzystwie, nie musiała się pani obawiać, Ŝe te kłamstwa wyjdą na jaw. Ale ostatnio hrabia Colchester ponownie wkroczył w wielki świat. Proszę tylko pomyśleć, jak wyglądałaby pani pozycja w towarzystwie, gdyby zaczął opowiadać, jak naprawdę wygląda tajemnica zniknięcia Exelby'ego. Wyszłaby pani na idiotkę. - To oburzające! - huknęła Teodozja. - Nie będę tego dłuŜej znosić! - A ja nie będę dłuŜej znosić pani durnych oskarŜeń dotyczących mego męŜa - odparła zimno Imogena. Jeśli jeszcze raz najdzie panią pokusa sugerowania, jakoby to on zabił Vannecka, proszę się dobrze zastano-

wić, czy przypadkiem nagle się nie okaŜe, Ŝe to pani jest wmieszana w całą tę sprawę. - Nie zrobisz mi tego, hrabino - syknęła Teodozja. Imogena zmierzyła ją pogardliwym wzrokiem, po czym odezwała się do oniemiałej Patrycji: - Chodźmy. Musimy jeszcze wstąpić do rękawicznika, a potem chcę teŜ zajrzeć do księgarni. Wykręciła się na pięcie. I wpadła prosto na Matthiasa, który stał w wejściu do przymierzami. - Och. Potknęła się i przez chwilę widziała tylko zieloną słomkę. Uświadomiła sobie, Ŝe to po prostu jej zielony kapelusik zsunął się pod wpływem zderzenia i wpadł jej na oczy. Chwyciła rondo i próbowała poprawić nakrycie głowy. Matthias uśmiechnął się lekko i wyciągnął rękę do kapelusza. - Pozwól, Ŝe ja się tym zajmę. - Wielkie nieba, Matthiasie. - Imogena pospiesznie wiązała wstąŜki budki. - Nie zauwaŜyłam cię. Co, u Boga, robisz w pracowni madame Maud? Matthias z błyskiem w oku oglądał cztery znieruchomiałe kobiety, tkwiące niczym Ŝywy obraz. - MoŜe zrodziło się we mnie zainteresowanie modą? Selena przypatrywała się scenie z nie ukrywanym rozbawieniem. Emilia niespokojnie wodziła wzrokiem, jakby szukała, gdzie by tu uciec. Z gardła Teodozji dobył się niesamowity, zduszony jęk, po czym kobieta bezwładnie osunęła się na podłogę. - Hmm... - Imogena przyjrzała się nieprzytomnej pani Slott. - Wydaje mi się, Ŝe tym razem to omdlenie nie jest udawane. Chyba powinna pani wyciągnąć swoją buteleczkę z solami trzeźwiącymi, pani Hartwell.

250

251

Wysoki zegar tykał donośnie w kącie biblioteki. Kiedy Matthias siadał za obszernym biurkiem, słyszał właściwie tylko ten odgłos, wyjątkowo głośno rozlegający się w cichym pokoju. Popatrzył na siedzące naprzeciwko

AMANDA QUICK

INTRYGA

Ŝonę i siostrę, zastanawiając się, od czego zacząć kazanie. Uznał, Ŝe Patrycja nie będzie stanowić Ŝadnego problemu. JuŜ teraz przyglądała mu się z wylęknioną miną, wyraźnie obawiając się wyników tej pogawędki. Matthias podejrzewał, Ŝe siostra przede wszystkim boi się, Ŝe zostanie wyrzucona na bruk, poniewaŜ nie posłuchała jego zakazu, by z nikim nie rozmawiać na temat pojedynku. Gorzej sprawy się miały z Imogeną. Siedziała z niezadowoloną miną, która nie wróŜyła nic dobrego. Jeśli nawet odczuwała jakiś niepokój, to i tak przewaŜała uraza. Matthias połoŜył ręce na biurku. Spojrzał na Imogenę. - Zdaje się, Ŝe niezbyt jasno się wyraziłem dziś rano - zaczął. - Wyraziłeś się zupełnie jasno - wyniośle zapewniła go Imogena. - Powiedziałeś, Ŝe mam z nikim nie poruszać tematu okoliczności śmierci Vannecka. - W takim razie czy mogę wiedzieć, czemu złamałaś mój zakaz? Patrycja aŜ się skuliła, słysząc ten ton. Matthias nie zwrócił na nią uwagi. - Nie złamałam twego zakazu, męŜu - oświadczyła Imogena mierząc go lodowatym wzrokiem. - Więc moŜe byłabyś tak łaskawa i wyjaśniła mi, o czym, u licha, rozprawiałaś w tej przeklętej przebieralni u krawcowej? Patrycja miętosiła w rękach chusteczkę. - Nie moja wina, Ŝe wpadłam na Teodozję Slott, która rozsiewała plotki i pomówienia - powiedziała nastraszona Imogena. - Ja tylko połoŜyłam im kres, zwracając jej uwagę, Ŝe oprócz ciebie, męŜu, wiele innych osób moŜna by uznać za winnych tragicznego końca Vannecka. - Do licha cięŜkiego, byłaś o krok od oskarŜenia jej o zabicie barona! - Tego bym nie powiedziała - odparła ostroŜnie Imogena.

- A ja tak. - CóŜ, nawet gdyby ktoś próbował w ten sposób interpretować moje słowa, to i tak sobie na to zasłuŜyła odparowała gniewnie. - Ciocia Horacja mówiła, Ŝe Teodozja Slott od lat rozsiewa najgorsze plotki na twój temat. A dzisiaj u madame Maud omal nie oskarŜyła cię o zabicie Vannecka. CzyŜ nie tak, Patrycjo? Dziewczyna drgnęła, słysząc swoje imię. Ku pewnemu zaskoczeniu Matthiasa zdobyła się na odpowiedź. - Tak - potwierdziła cichutko. - To prawda. - No i? Sam widzisz. - Imogena triumfalnie spojrzała na męŜa. - Gdyby nie moja interwencja, dziś wieczorem całe miasto by o tym mówiło. - Całe miasto i tak nie mówi o niczym innym. Droga Ŝono, moŜliwe Ŝe jesteś prawdziwym geniuszem w odczytywaniu pism staroŜytnej Zamarii, ale jeśli chodzi o znajomość wyŜszych sfer, jesteś naiwna niczym noworodek. Imogena na chwilę zapomniała o Vannecku i Teodozji Slott. - Prawdziwym geniuszem? Matthias oparł dłonie na biurku i podniósł się z fotela. Niełatwo przychodziło mu karcenie Ŝony za to, Ŝe wystąpiła w jego obronie, ale musiał się na to zdobyć. - Do licha, Imogeno, mówiłem ci, byś nie zwracała uwagi na Ŝadne plotki dotyczące śmierci Vannecka. - Nie mogłam zignorować oskarŜeń Teodozji Slott. Nie chciałam, by posunęła się jeszcze dalej. - Nikogo, ze mną na czele, nie obchodzą wymysły Teodozji Slott - syknął Matthias przez zaciśnięte zęby. Czy ty naprawdę nie rozumiesz? O wiele bardziej niepokoi mnie twoja reputacja. - JuŜ ci mówiłam, Ŝe guzik mnie obchodzi moja reputacja. - Za to mnie, owszem. Ile razy mam ci przypominać, Ŝe jesteś moją Ŝoną? I oczekuję, Ŝe będziesz postępować, jak na hrabinę przystało.

252

253

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Tylko o tym potrafisz myśleć? Jak winna się zachowywać nowa hrabina Colchester? - Piekło i szatani, Ŝono, nie dopuszczę, by w jakikolwiek sposób łączono cię ze śmiercią Vannecka. - A ja nie dopuszczę, by ciebie z nią łączono. - Jedynym sposobem uporania się z nieuchronnymi plotkami jest ignorowanie ich - stwierdził Matthias. Wierz mi, jestem specjalistą w tej materii. - Nie zgadzam się z tobą. Moim zdaniem, ogień winno wypalać się ogniem. - Lecz z tym ogniem będziemy walczyć w sposób, który ja ustaję - oświadczył Matthias. - Za jakiś czas plotki ustaną. Zawsze tak jest. Od tej pory zaś będziesz dokładnie słuchała moich instrukcji. Poza tymi ścianami nie wolno ci wypowiedzieć ani jednego słowa na temat Vannecka czy jego śmierci. Czy jasno się wyraziłem, hrabino? Patrycja zerwała się na nogi. - Przestań na nią krzyczeć, Matthiasie! Spojrzał zdumiony na siostrę. Imogena teŜ. Na twarzy Patrycji malowała się determinacja. Dziewczyna były bliska łez. Mocno zaciskała dłonie. - UwaŜam, Ŝe postępujesz wielce niesprawiedliwie, przemawiając do niej w ten sposób. PrzecieŜ ona tylko próbowała cię bronić przed oszczerstwami tej pani Slott - Nie mieszaj się w nie swoje sprawy, Patrycjo - uciął Matthias. - Siadaj. - Patrycjo, jak to milo z twej strony. - Imogena poderwała się z miejsca i zarzuciła dziewczynie ręce na szyję. - Nikt jeszcze mnie tak gorąco nie bronił. Jak mam ci dziękować, Ŝe stanęłaś w mojej obronie? Patrycja wyglądała na zmieszaną. Niepewnie poklepywała bratową po plecach. - To nic takiego, Imogeno. Musiałam przemówić. Mój brat potraktował cię wyjątkowo paskudnie. - Piekło i szatani. - Matthias bezradnie opadł na fotel. Imogena wypuściła Patrycję z objęć i sięgnęła po chusteczkę.

- Darujcie. - Otarła oczy. - To zbyt wiele przeŜyć jak na jeden dzień. - Podbiegła do drzwi, otworzyła je, po czym zniknęła w holu. Matthias bębnił palcami w stół i patrzył na zamykające się za nią drzwi. - Trzeba przyznać, Ŝe umie kończyć rozmowę, która jej nie odpowiada. - Naprawdę, nie powinieneś był tak surowo jej karcić - bąknęła Patrycja. - Ona tylko próbowała cię bronić. Matthias przyjrzał się siostrze ciekawie. - A od kiedy to naleŜysz do gorących orędowniczek Imogeny? Wydawało mi się, Ŝe jej nie lubisz. - Zmieniłam zdanie na jej temat - odparła sztywno Patrycja. - Aha. W takim razie wygląda na to, Ŝe obojgu nam będzie przyświecał jeden cel. Patrycja zerknęła na niego nieufnie. - Mianowicie? - Oboje musimy zdobyć się na nie lada wysiłek i próbować trzymać ją z dala od kłopotów. - Obawiam się, Ŝe to nie będzie łatwe - powiedziała Patrycja z namysłem. - Tam, gdzie chodzi o Imogenę, nic nie jest łatwe.

254

INTRYGA

Tego wieczoru, mniej więcej w połowie balu u Reedmore'a, Imogena doszła do wniosku, Ŝe z całą pewnością z Patrycją coś nie jest w porządku. Alastair uśmiechał się promiennie do Imogeny i porzucił wszelką nadzieję, Ŝe uda mu się ją prowadzić w wirującym kręgu tancerzy. - Domyślam się, Ŝe w prezencie ślubnym dałaś Colchesterowi mapę prowadzącą do pieczęci królowej. Powiedz, czy okazał naleŜytą wdzięczność? - Szczerze mówiąc, to nie rozmawialiśmy na temat mapy. - Imogena posłała partnerowi roztargniony uśmiech i zerknęła na bok, by upewnić się, z kim tym razem tańczy Patrycja. Hugon Bagshaw. Znowu. Przygryzła wargę. JuŜ drugi raz dzisiejszego wieczoru Hugon poprosił Patrycję do tańca. Matthias nie będzie zadowolony. Dźwięki walca płynęły z balkonu nad salą balową, gdzie muzycy zmagali się z gorącem płynącym od setek zapalonych świec w Ŝyrandolach i podobnej liczby gości. Na sali panował straszliwy tłok - dobitny wyraz uznania, jaki wyŜsze sfery mogą okazać gospodarzowi przyjęcia. Imogena wiedziała, Ŝe, zdaniem Horacji, Patrycja zrobiła furorę w towarzystwie. Tego wieczoru Horacja zwie-

rzyła się bratanicy, jak ogromnie się cieszy, Ŝe pogłoski dotyczące hrabiego Colchestera nie zaszkodziły jego siostrze. Najnowsze plotki o pojedynku i szybkim ślubie sprawiły, Ŝe panie noszące nazwisko Colchester budziły ciekawość nawet u najbardziej wybrednych członków wielkiego świata. - Imogeno? - W głosie Alastaira zabrzmiało zniecierpliwienie. - Przepraszam? - Zmusiła się do uśmiechu. Taniec z Alastairem nieco ją nudził, ale przynajmniej nie musiała się z nim zmagać, w przeciwieństwie do walca z Matthiasem, po którym zawsze schodziła z parkietu nieco zadyszana. Imogena przyjęła zaproszenie Alastaira z tego samego powodu, co i inne zaproszenia do tańca pozostałych panów: w ten bowiem sposób najlepiej mogła mieć oko na poczynania Patrycji. Ciotka wspomniała jej o swoich obawach, Ŝe kilku znanych hulaków i utracjuszy będzie próbowało zaciągnąć Patrycję do ogrodu. Imogena nie rozmawiała o tym z Horacją ani z Matthiasem, lecz od czasu pojedynku coraz bardziej martwiła się o bratową. Patrycja stała się przygnębiona, a to budziło w Imogenie coraz większą troskę. Zdawała sobie sprawę, Ŝe Colchesterowie mają skłonność do widzenia wszystkiego w ciemnych barwach, lecz zachowanie Patrycji wydawało jej się w najwyŜszej mierze niepokojące. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy nie powinna się podzielić swoimi obawami z męŜem. Powstrzymywała ją jednak świadomość, Ŝe Matthias ogromnie nie lubi rozmów o tej rodzinnej skłonności do depresji i słabych nerwów. Alastair musiał wyczuć, Ŝe Imogena znowu myślami błądzi gdzie indziej. W jego oczach błysnęło rozdraŜnienie. Szybko jednak nad nim zapanował i uśmiechnął się, udając rozbawienie. - Dziwię się, Ŝe hrabia Colchester jeszcze nie zaczął organizować ekspedycji po pieczęć królowej.

256

257

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Przypuszczam, Ŝe wkrótce zajmiemy się tą sprawą odparła beztrosko Imogena. - Próbowała wypatrzeć Patrycję z Hugonem, lecz para zniknęła w tłumie innych tancerzy. - Niech to licho porwie. - Poprowadziła Alastaira na środek sali. Jej partner gniewnie zacisnął wargi. - Co mówiłaś? - Jesteś ode mnie wyŜszy, Alastairze. Widzisz gdzieś moŜe siostrę Colchestera? Alastair pobieŜnie rozejrzał się po sali. - Nie. - CóŜ, pozostaje mi Ŝywić nadzieję, Ŝe młody Bagshaw ma dość zdrowego rozsądku, by nie zawlec jej do ogrodu. - Zatrzymała się w pół kroku i wspięła na palce, szukając wzrokiem Patrycji. - Aha, tam są. Musisz mi darować, Alastairze. - Bodaj to szlag - mruknął, wściekły, Ŝe został porzucony na środku sali. - To prawda, Ŝe nie masz zielonego pojęcia, jak naleŜy się zachowywać w towarzystwie. Lucy miała rację: zupełnie się nie nadajesz do wyŜszych sfer, hrabino Colchester. Wzmianka o Lucy podziałała na Imogenę jak ściągnięcie cugli. Obróciła się na pięcie i spojrzała na Drake'a. - Co mówiłeś? - Nic. - Wściekłość, która przez chwilę lśniła w jego oczach, szybko zniknęła. Popatrzył niespokojnie po sali, wyraźnie zaŜenowany swym wybuchem. - Biegnij juŜ do swoich obowiązków przyzwoitki. - Co powiedziałeś o Lucy? - Imogena zachwiała się, kiedy wpadła na nią inna para, która nie zdołała zmienić kierunku tańca. Łypnęła na nich groźnie. - Ja tu próbuję rozmawiać. - Owszem, zauwaŜyliśmy, hrabino - oświadczył kąśliwie męŜczyzna. - MoŜe łatwiej byłoby pani prowadzić tę konwersację w jakimś innym miejscu. Kobieta posłała Imogenie złośliwy uśmiech. Imogena spłonęła rumieńcem.

- Tak, oczywiście. - Odwróciła się do Alastaira, lecz ten juŜ zniknął w tłumie. - Piekło i szatani. A ten gdzie się podział? Silne, smukłe palce otoczyły jej nadgarstek. - Matthias. - Uśmiechnęła się z ulgą, kiedy wziął ją w ramiona. - Co ty tu robisz? Sądziłam, Ŝe chcesz cały wieczór spędzić w klubie. - Zachciało mi się zatańczyć z Ŝoną. - Matthias rozglądał się nad jej głową, obserwując salę. - Co przed chwilą stało się między tobą a Alastairem Drakę? - Słucham? Och, nic takiego. Powiedział coś o Lucy. Chciałam, Ŝeby powtórzył, ale on zniknął, gdy odwróciłam się do tamtej pary, która na nas wpadła. - Rozumiem. - Podejrzewam, Ŝe zezłościł się na mnie, bo zostawiłam go na środku sali - wyznała Imogena. - To łatwo mi zrozumieć - przyznał Matthias. - Ale ciekawi mnie, dlaczego go zostawiłaś. Próbował prowadzić? - Nie, nie o to mi chodziło. Chciałam znaleźć Patrycję. Zniknęła mi z oczu. - Posila się w towarzystwie Hugona. Widziałem ich przed chwilą przy bufecie. - Och. - Imogena uwaŜnie mu się przyjrzała. - Zgaduję, Ŝe nie jesteś tym uszczęśliwiony. - Nie, nie jestem. - Wiem, Ŝe jesteś przekonany, Ŝe pan Bagshaw szuka sposobu zemszczenia się na tobie, ale błagam, nie rób dziś sceny. Patrycja by tego nie zniosła. Zdaje się, Ŝe zaczyna obdarzać Hugona afektem. - W takim razie muszę czym prędzej przystąpić do ataku. - Spokojnie, Matthiasie, nie podejmuj pochopnych działań. Uniósł brwi. - Więc co mi radzisz? - Sądzę, Ŝe powinieneś porozmawiać z panem Bagshawem na osobności.

258

259

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Doskonały pomysł. Wezmę go na stronę i kaŜę trzymać się z dala od Patrycji. - Nie o taką rozmowę mi chodziło. Na miłość boską, Matthiasie, taki rozkaz niczego nie da. - MoŜe i masz rację. - Matthias zastanowił się uwaŜniej. - Rzeczywiście, wydaje mi się, Ŝe okazuje Patrycji coraz większe względy. - NajwaŜniejsze, by nie zranić tym wszystkim Patrycji. Moim zdaniem, powinieneś wyznać panu Bagshawowi prawdę o okolicznościach śmierci jego ojca. - Wątpię, by prawda go cokolwiek obchodziła. Od dziecka wmawiano mu same kłamstwa. - UwaŜam, Ŝe powinieneś go zmusić, by stanął oko w oko z prawdą, Matthiasie. Kiedyś wreszcie musi to zrobić, inaczej całe Ŝycie będzie karmił w duszy nienawiść, która poŜre jego duszę. Matthias mocniej otoczył ją ramieniem. Oczy mu pociemniały. - Dlaczego sądzisz, Ŝe mogę zmusić młodego Bagshawa, by zaakceptował prawdę o swoim ojcu? - Bo sam przeŜyłeś to samo w stosunku do swego ojca - odparła łagodnie Imogena. - Kto jak kto, ale ty z pewnością rozumiesz, co się dzieje w duszy tego chłopaka. Wiesz, co to znaczy zostać odrzuconym przez ojca. - Ale Hugona ojciec wcale nie odrzucił. Popełnił samobójstwo, bo doprowadził rodzinę do ruiny. - Podejrzewam, Ŝe Hugon mógł właśnie w ten sposób odebrać jego samobójstwo. Odrzucenie moŜe przybrać róŜne formy, męŜu. Ty i Hugon w bardzo młodym wieku zostaliście sami i sami musieliście sobie radzić z konsekwencjami czynów swoich ojców. Matthias nie odpowiedział. Imogena zajrzała mu w oczy. - Ty znalazłeś wyzwolenie w poszukiwaniach staroŜytnej Zamarii. Obawiam się, Ŝe Hugon nie będzie miał tyle szczęścia. Musisz nim pokierować, Matthiasie. - Mam ciekawsze zajęcia niŜ próby wlania młodemu Bagshawowi nieco oleju do głowy.

Imogena dostrzegła Patrycję i Hugona, stojących na uboczu. Zobaczyła nieśmiały, powaŜny wyraz twarzy Patrycji, a potem zauwaŜyła, jak Hugon zerka w ich kierunku. Nie ulegało wątpliwości, na kogo jest skierowane pełne nienawiści spojrzenie młodzieńca. - Nie, Matthiasie - odparła cicho. - Moim zdaniem, nie masz ciekawszych zajęć.

260

261

Matthias stał z załoŜonymi rękami w progu jednej z sal Straceńca i przyglądał się, jak Hugon rzuca kośćmi. Ktoś krzyknął chrapliwie, ogłaszając zwycięstwo. Hugon zacisnął ręce. twarz wykrzywiał mu grymas wściekłości i rozpaczy. Przegrywał. Pora była późna i w przybytku gry tłoczyli się młodzi szlachcice, dandysi i starzy hulacy. Nad stolikami unosiła się gorąca atmosfera rozpalonych głów i niezdrowego podniecenia. Pachniało potem, piwem i pachnidłami. Niewiele się zmieniło od czasów, kiedy prowadziłem ten dom gry, pomyślał Matthias. Zresztą, moŜe wszystkie domy gry są takie same. - Dobry wieczór, Matthiasie. Przyszedłeś pograć, czy tylko odwiedzić duchy z przeszłości? Matthias spojrzał na niskiego, pulchnego męŜczyznę, który stanął u jego boku. - Witaj, Feliksie. Powinieneś być dziś w dobrym nastroju. Niezły ruch. - To prawda. - Feliks zacisnął rękę na bogato rzeźbionej gałce laski. Uśmiechnął się pogodnie, w jego policzkach pojawiły się dołki, a w kącikach sprytnych oczu dobroduszne kurze łapki. - Przewiduję, Ŝe dzisiejsza noc przyniesie mi ładny zysk. Dziesięć lat temu Matthias zatrudnił Feliksa Glastona, by kierował Straceńcem. Feliks posiadał wyjątkowy talent do liczb. A takŜe umiejętność gromadzenia informacji. Połączenie tych cech sprawiło, Ŝe stał się dla Matthiasa nieocenionym druhem. Wspólnie stworzyli jeden z najlepiej prosperujących i najbardziej uczęszczanych przybytków gry w Londynie.

AMANDA QUICK

INTRYGA

Sukcesowi tego przedsięwzięcia zawdzięczali ładny majątek. Kiedy Matthias zgromadził sumę, jakiej potrzebował do sfinansowania pierwszej ekspedycji poszukiwawczej, sprzeda! Feliksowi Straceńca. Od tej pory Glaston prosperował jako właściciel domu gry i Ŝył teraz zamoŜnie. Między obu męŜczyznami, choć dzieliła ich pozycja społeczna i pochodzenie, nawiązała się przyjaźń, która przetrwała próbę czasu. Więź ta po dziś dzień szokowała panów z wyŜszych sfer. DŜentelmen moŜe przegrać majątek w domu gry, ale za nic by się nie spoufalił z jego właścicielem. Ktoś znowu triumfalnie zawołał przy stoliku, przy którym grat Hugon. Twarz chłopaka jeszcze bardziej zesztywniała. - Zanosi się na to, Ŝe o świcie młody Bagshaw będzie zupełnie spłukany - zauwaŜył Feliks. - Wkroczysz do akcji? - spytał Matthias. - Naturalnie. - Feliks parsknął śmiechem. - Nadal prowadzę twoją roztropną politykę niedopuszczania, by klient stracił przy moim stoliku cały majątek czy wszystkie pieniądze. To przysłuŜyło się firmie. - Czy młody Bagshaw zawsze tak gra bez opamiętania? - Nie. Szczerze mówiąc, z tego, co wiem, to w ogóle rzadko grywa. A jeśli juŜ, to nie w tym domu. Wiesz, Ŝe nadal wini Straceńca za śmierć ojca. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Tak, oczywiście, któŜ mógłby wiedzieć lepiej niŜ ty? - mruknął Feliks. - Zdaje się, Ŝe masz za sobą intensywny tydzień, Colchester. A przy okazji, winszuję małŜeństwa. - Dziękuję. - I przeŜycia kolejnego pojedynku. Matthias uśmiechnął się ponuro. - Ten nie był szczególnie trudny. - Jeśli się nie mylę, Vanneck nawet nie wystrzelił

kuli. Ponoć nie Ŝył juŜ, kiedy zjawiłeś się na farmie Cabota. - Twoje informacje są jak zwykle zdumiewająco dokładne, Feliksie. - Wystarczająco duŜo za nie płacę. - Feliks pogardliwie machnął pulchną dłonią, lśniącą od pierścieni. Przyznam jednak, Ŝe to nieco dziwne. - Co? - śe Vanneck stawił się na miejscu. Wedle moich źródeł, dzień wcześniej, ni z tego, ni z owego, po południu zwolnił całą słuŜbę. Wyglądało na to, Ŝe planował dłuŜszy wyjazd do Francji. - Ciekawe. - Zgaduję, Ŝe odpowiedzialność za zejście Vannecka z tego łez padołu ponosi jakiś włóczęga albo rozbójnik? - Nie jestem tego taki znowu pewien. Feliks zerknął na niego zaintrygowany. - Skąd twoje wątpliwości? - Bo kiedy znaleźliśmy go w kariolce, miał na palcach sygnety. - Zastanawiające. - Bardzo. Feliks zmarszczył brwi, widząc, Ŝe Hugon bierze do ręki kubek z kośćmi. - Wygląda na to, Ŝe muszę się zająć młodym Bagshawem. Chyba ma za słabe nerwy do tego rodzaju gry. Ciekawe, dlaczego tak uparcie dziś gra. - Zdaje się, Ŝe dziś wypada rocznica śmierci jego ojca. - A, rzeczywiście. To by wszystko tłumaczyło. Matthias obserwował, jak Hugon z nerwowym pośpiechem rzuca kości. W uszach rozbrzmiewał mu szept Imogeny. „Ty znalazłeś wyzwolenie w poszukiwaniach staroŜytnej Zamarii. Obawiam się, Ŝe Hugon nie będzie miał tyle szczęścia". Przypomniał sobie wzrok Patrycji, jakim wpatrywała się w Hugona, kiedy widział ich razem w bufecie. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe darzyła chłopaka prawdziwym afektem.

262

263

AMANDA QUICK

INTRYGA

Tak czy inaczej, musi załatwić sprawę Hugona. Matthias podjął decyzję. - Pozwolisz, Ŝe ja dziś zajmę się młodym Bagshawem, Feliksie. Feliks wzruszył ramionami. - Jak sobie Ŝyczysz. Matthias przedarł się przez tłum graczy i podszedł do stolika, przy którym stał Hugon, szykując się do kolejnego rzutu. - Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym z tobą za mienić słówko, Bagshaw - odezwał się cicho. Hugon zesztywniał. - Colchester. Czego, u licha, chcesz? Matthias spojrzał w zionące nienawiścią oczy młodzieńca i dostrzegł w nich kolejnego prześladującego go ducha. Ta zjawa w niczym nie przypominała duchów, które zwykle widział w płomieniach ognia. Tego od czasu do czasu widywał, kiedy przy goleniu spoglądał w lusterko. - Powiedziano mi, Ŝe nas dwóch coś łączy - rzekł. - Zostaw mnie w spokoju, Colchester. Nie mam ci nic do powiedzenia. - Hugon odwrócił się do stolika. Potem zawahał się, usta wygiął mu kpiący uśmieszek. - No, chyba Ŝe zjawiłeś się tu, by wyzwać mnie na pojedynek. Z tego, co wiem, swe poranne spotkania rozwiązujesz w wyjątkowo niezwykły sposób. Nad stołem nagle zapadła cisza. Gracze płonącym wzrokiem obserwowali Matthiasa i Hugona. - Pójdziesz ze mną - odezwał się cicho Matthias. Albo powiem ci to, co mam do powiedzenia, tutaj, przy tych wszystkich ludziach. - ZałoŜę się, Ŝe będzie to dotyczyć twojej siostry. Młodzieniec uśmiechnął się pogardliwie. - No, no, no. Zastanawiałem się, kiedy wreszcie zauwaŜysz, Ŝe staliśmy się bliskimi przyjaciółmi. - Chodzi mi o twego ojca. - Mego ojca? - Hugon wypuścił kubek. Kości potoczyły się po zielonym suknie. - O czym ty, u licha, mówisz?

Matthias wykorzystał zaskoczenie chłopaka, by chwycić go za łokieć i wyprowadzić z gorącego, zadymionego pomieszczenia na chłodną ulicę, gdzie pod rozgwieŜdŜonym niebem czekał na nich wynajęty powóz. Matthias wyzwie biednego Hugona na pojedynek zawodziła Patrycja, kiedy powóz Colchestera przedzierał się przez zapchane ulice. - Jak mógł coś takiego zrobić? To przecieŜ krzycząca niesprawiedliwość. Hugon nie ma najmniejszych szans. Mój brat go zabije. - Bzdury - ucięła zdecydowanie Horacja. - Jestem pewna, Ŝe Matthias nie ma zamiaru nikogo zabijać, a juŜ na pewno nie młodego pana Bagshawa. - Święte słowa, ciociu. - Imogena wyprostowała się na siedzeniu. - Patrycjo, posłuchaj mnie. Wielokrotnie juŜ ci powtarzałam, Ŝe Matthias nie wyzwie pana Bagshawa na pojedynek. On chce z nim tylko porozmawiać. - A raczej mu zagrozić. - W oczach Patrycji błysnęły łzy. - Zabroni Hugonowi tańczyć ze mną i w ogóle się do mnie odzywać. - Nie, nie sądzę. - Skąd wiesz, co on chce zrobić? Nie lubi Hugona. Ostrzegał mnie, bym trzymała się od niego z daleka. - Przyjaźń, jaka się zrodziła między tobą a panem Bagshawem, niepokoi Matthiasa, poniewaŜ nie wie, jakimi motywami kieruje się pan Bagshaw - tłumaczyła Horacja. - I, pozwolę sobie dodać, ma powody do obaw. Twój brat słusznie czyni, nie dowierzając temu młodzieńcowi. - Hugon naprawdę darzy mnie afektem - oznajmiła Patrycja. - Tylko to nim kieruje. A poza tym to bardzo odpowiedni konkurent. Matthias nie ma prawa się sprzeciwiać naszej znajomości. Imogena wzniosła oczy ku niebu. - JuŜ ci tłumaczyłam, Ŝe Hugon wini twojego brata za nieszczęście, które wiele lat temu przydarzyło się jego ojcu. Matthias chce spróbować powiedzieć mu prawdę o śmierci Arthura Bagshawa.

264

265

AMANDA QUICK

INTRYGA

- A jeśli Hugon mu nie uwierzy? - szepnęła Patrycja. - Pokłócą się. Znasz męŜczyzn: zaraz któryś wyzwie drugiego i dojdzie do pojedynku. - Nie będzie Ŝadnego pojedynku - oświadczyła Imogena. - JuŜ ja do tego nie dopuszczę. Patrycja puściła mimo uszu tę deklarację. - CiąŜy na nim przekleństwo. - Przekleństwo? - Horacja zmarszczyła brwi. - O czym ty, u licha, opowiadasz? - Przekleństwo Rutledge'a - odparła Patrycja. - Czytałyśmy o nim u baronowej Lyndhurst. - Przekleństwo Rutledge'a to wierutna bzdura stwierdziła zdecydowanie Imogena. - Nie mamy tu do czynienia z Ŝadną klątwą. Patrycja spojrzała na bratową. - Obawiam się, Ŝe jesteś w błędzie, Imogeno. W migotliwym blasku lampy wiszącej przy powozie Matthias obserwował rozgniewaną, nieufną twarz Hugona. Zastanawiał się, od czego zacząć tę rozmowę, którą w głębi ducha uwaŜał za całkowicie bezsensowną. - JuŜ wiele lat temu przekonałem się, Ŝe często o wiele łatwiej jest winić kogoś za niesprawiedliwość niŜ przyjąć prawdę o danej sprawie - odezwał się. Hugon jeszcze mocniej zacisnął wargi. - Jeśli zamierzasz mi, hrabio, powiedzieć, Ŝe nie masz nic wspólnego ze śmiercią mego ojca, to moŜesz sobie darować. Nie uwierzę ani jednemu twemu słowu. - Skoro jednak juŜ i tak jesteśmy razem, mogę przynajmniej mówić. Oto fakty dotyczące śmierci twego ojca. Zrobisz sobie z nimi, co zechcesz. Twój ojciec nie stracił majątku na grze w karty. Stracił je, poniewaŜ włoŜył je w nieudane przedsięwzięcie finansowe. Był jednym z wielu, którzy na tym przegrali. - To kłamstwo. Matka wyznała mi całą prawdę. W noc swej śmierci ojciec grał w Straceńcu. Pokłóciliście się. Nawet nie próbuj, hrabio, zaprzeczać. - Ja nie zaprzeczam.

- Właśnie po tej grze ojciec wrócił do domu i wpakował sobie kulę w łeb. Matthias spojrzał na chłopaka. - Tamtej nocy twój ojciec pił na umór. Przysiadł się do stolika, przy którym grało wielu innych dŜentelmenów. Chciał się przyłączyć do gry. Powiedziałem mu, Ŝeby opuścił mój lokal, bo wiedziałem, Ŝe jest tak spity, Ŝe nie mógłby nawet utrzymać w ręku tych przeklętych kart. - To nieprawda. - To prawda. Wiedziałem równieŜ, Ŝe właśnie tego dnia dowiedział się o powaŜnych kłopotach finansowych. Tak więc był nie tylko pijany, ale i zdesperowany. UwaŜałem, Ŝe w takim stanie nie powinien w ogóle grać. - Wykorzystałeś jego stan - odparował z furią Hugon. - Sam to powiedział innym. - Kiedy kazałem twemu ojcu opuścić klub, był na mnie wściekły, bo zamierzał odzyskać majątek przy stoliku. Gdybym jednak pozwolił mu grać, to moŜesz być pewny, Ŝe straciłby jeszcze więcej niŜ na tamtym przedsięwzięciu. - Nie wierzę ci, hrabio. - Wiem. - Matthias wzruszył ramionami. - Mówiłem mojej Ŝonie, Ŝe nie przyjmiesz mojej wersji wydarzeń. Ona jednak nalegała, Ŝebym spróbował ci wyjaśnić, co się naprawdę stało. - Dlaczego? - Lęka się, Ŝe Patrycja będzie cierpiała, gdybyś próbował ją wykorzystać jako narzędzie w zemście za śmierć swego ojca. Hugon zacisnął palce na lasce. Niewidzącym wzrokiem wyglądał przez okno. - Nie zamierzam zranić hrabianki Patrycji. - Oczywiście, bardzo miło mi to słyszeć. - Matthias gimnastykował sobie palce. - Jeśliby bowiem cokolwiek złego przytrafiło się mej siostrze, musiałbym podjąć stosowne kroki. Jestem za nią odpowiedzialny.

266

267

AMANDA QUICK

INTRYGA

Hugon szybko odwrócił głowę i spojrzał Matthiasowi w oczy. - Czy ostrzegasz mnie, hrabio, bym trzymał się z daleka od hrabianki Patrycji? - Nie. Przyznam, Ŝe właśnie to zamierzałem uczynić, ale hrabina Colchester mi to odradziła. Ostrzegam cię jednak, byś, jeśli planujesz zemścić się na mnie za śmierć twego ojca, nie wykorzystywał do tego mojej siostry. Jeśli uwaŜasz mnie za winnego śmierci twego ojca, zaatakuj mnie wprost. Stań ze mną twarzą w twarz, jak na męŜczyznę przystało. Nie chowaj się za damską spódnicą. Hugon poczerwieniał. - Nie kryję się za spódnicą hrabianki Patrycji. Matthias uśmiechnął się przelotnie. - W takim razie nie mamy juŜ o czym rozmawiać. PrzekaŜę Ŝonie, Ŝe odbyliśmy tę miłą pogawędkę, i moŜe da mi chwilę spokoju. - Nie próbuj mi wmawiać, Ŝe zrobiłeś to tylko po to, by przypodobać się Ŝonie, Colchester. To zupełnie nie w twoim stylu. - A cóŜ ty moŜesz o mnie wiedzieć? - spytał cicho Matthias. - Wiem to, co powiedziała mi matka po śmierci ojca. Słyszałem pogłoski dotyczące twego udziału w śmierci Rutledge'a. Wiem, Ŝe jesteś uwaŜany za dzikiego i nieokiełznanego. Znam historię zabicia pewnego męŜczyzny nazwiskiem Exelby. Niektórzy twierdzą, Ŝe dzisiaj rano z zimną krwią zastrzeliłeś Vannecka. O tak, wiem o tobie bardzo duŜo, hrabio. - Podobnie jak moja Ŝona - odparł w zadumie Matthias. - Słyszała dokładnie te same plotki co i ty. A mimo to wyszła za mnie za mąŜ. Jak sądzisz, co nią kierowało? Hugon wyglądał na zaskoczonego. - A skąd mogę wiedzieć? - Odchrząknął. - Hrabina Colchester jest uwaŜana na wyjątkowo niezwykłą damę. - To nie ulega wątpliwości. Jest jedna na tysiąc. I są-

dzę, Ŝe jej decyzji o poślubieniu mnie nie moŜna zrzucić na karb złego smaku. - Matthias otrząsnął się z zadumy. - Powiedziała mi, Ŝe nas dwóch coś łączy. - A co takiego mogłoby nas łączyć? - rzucił pogardliwie Hugon. - Ojcowie, którzy woleli uniknąć wzięcia odpowiedzialności za swoich synów. Hugon wpatrywał się w niego przez chwilę. - To oburzające! - wybuchnął. - Najbardziej oburzająca potwarz, jaką kiedykolwiek słyszałem! - Godzinę temu sam powiedziałem Ŝonie, Ŝe to bzdura. Teraz jednak, wnikliwiej rzecz rozwaŜywszy, dochodzę do wniosku, Ŝe to bardzo celne spostrzeŜenie. - Jakie znowu? - Czy nie przyszło ci na myśl, Bagshaw, Ŝe tak twój ojciec, jak i mój, zostawili swoim synom do sprzątnięcia bałagan, z którym nie potrafili się uporać? - Mój ojciec nie narobił Ŝadnego bałaganu - Ŝarliwie bronił ojca. - To ty go zrujnowałeś w swoim domu gry. - Miałem rację, mówiąc Imogenie, Ŝe to strata czasu. - Matthias wyjrzał przez okno i rozpoznał okolicę. Wynajęty woźnica dokładnie posłuchał wskazówek. - Owszem - odparł gniewnie Hugon. Matthias zastukał w dach powozu, dając stangretowi znak, by się zatrzymał. - Myślę, Ŝe juŜ wysiądę i zrobię sobie spacer. Przyda mi się trochę świeŜego powietrza. Zaskoczony Hugon wyjrzał przez okno. - To przecieŜ nie twoja ulica. - Wiem o tym. Powóz zahamował. Matthias otworzył drzwiczki i wysiadł. Potem jeszcze raz się obejrzał. - Pamiętaj, co ci powiedziałem, Bagshaw - zwrócił się do młodzieńca. - Zemścij się na mnie, jeśli uwaŜasz to za konieczne. Lecz nie czyń z mojej siostry tarczy. Nie jesteś swoim ojcem. Coś mi mówi, Ŝe jesteś ulepiony z twardszej gliny niŜ on. Potrafisz zachować się jak męŜczyzna i sam stawić czoło swoim problemom.

268

269

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Niech cię piekło pochłonie, Colchester - szepnął Hugon. - Zacznij moŜe od rozmowy ze starym prawnikiem twego ojca. On ci powie, co naprawdę stało się z majątkiem rodziny. - Matthias chciał zatrzasnąć drzwiczki. - Colchester, poczekaj. - O co chodzi? - Zapomniałeś mnie ostrzec, bym nie waŜył się odwiedzać twojej siostry. - Naprawdę? - Więc? - spytał Hugon unosząc brwi. - Więc co? Mam dziś jeszcze wiele spraw do załatwienia, Bagshaw. Daruj, ale muszę juŜ iść. - CzyŜbyś mówił mi, Ŝe będę mile widziany pod twym dachem? Matthias uśmiechnął się lekko. - Jeśli chcesz się przekonać, to po prostu przyjdź i złóŜ mi wizytę. - Trzasnął drzwiczkami i ruszył w drogę, nawet się nie oglądając. Znajdował się w cichej, porządnej dzielnicy miasta. Między dwoma rzędami skromnych kamienic rozciągał się długi, wąski pas drzew. W części domów panował juŜ mrok, ale w większości okien nadal płonęły świece. Plotkarze nie mylili się przynajmniej w jednej kwestii, przyznał w duchu Matthias. Fortuna Vannecka wyraźnie zeszczuplała. Jeszcze kilka miesięcy temu baron mieszkał w znacznie większym domu i w o wiele bogatszej dzielnicy. Na pomysł złoŜenia nocnej wizyty w domu Vannecka wpadł po południu, kiedy to po raz kolejny analizował wydarzenia poranka. Ani słowem nie wspomniał Imogenie o swoich planach, gdyŜ podejrzewał, Ŝe uparłaby się, by mu towarzyszyć. Zatrzymał się i przyjrzał dwóm rzędom bliźniaczych kamienic. Dom Vannecka spowijał mrok. Matthias długo, długo stał na ulicy, rozwaŜając róŜne moŜliwości, jakie przychodziły mu na myśl. W końcu ruszył dalej i za rogiem znalazł cienistą alejkę,

która powinna doprowadzić go na tyły kamienicy Vannecka. KsięŜyc świecił na tyle jasno, Ŝe Matthias znalazł drogę do furtki, prowadzącej do małego ogródka. Zawiasy zaskrzypiały w ciemnościach. Najciszej, jak mógł, zamknął furtkę i skierował się do drzwi kuchennych. Na szczęście doskonale widział w mroku; umiejętność ta juŜ wielokrotnie w Ŝyciu mu się przydała. Z zaskoczeniem stwierdził, Ŝe drzwi kuchenne są otwarte. Widocznie zwolniona słuŜba zapomniała porządnie je zaryglować przed odejściem. Matthias wszedł do kuchni i odczekał chwilę, aŜ wzrok przyzwyczai się do jeszcze gęstszego mroku. Następnie z kieszeni płaszcza wyciągnął świeczkę, w którą wcześniej się zaopatrzył. Zapalił ją. Osłaniając dłonią wątły płomyk, ruszył długim korytarzem, dzielącym parter domu na dwie części. Sam właściwie nie wiedział, czego szuka, lecz zamierzał rozpocząć poszukiwania od gabinetu Vannecka. To miejsce samo się narzucało. Znalazł go po lewej stronie korytarza. W gabinecie panował bałagan. Na biurku leŜały sterty papierzysk. Matthias zerknął na kałamarz i zauwaŜył, Ŝe jest otwarty. Obok leŜało pióro. Wyglądało to tak, jakby Vanneckowi przerwano w połowie pisania listu czy jakiejś notki. Matthias odstawił świecę i wziął leŜącą na wierzchu kartkę. Zawahał się, zobaczywszy na niej liczne ciemne plamki. Przysunął ją bliŜej do światła. To nie kleksy. Oczywiście, mogły to być zaschnięte krople rozlanej herbaty albo czerwonego wina, lecz Matthias podejrzewał, Ŝe to coś zupełnie innego. Był niemal zupełnie pewien, Ŝe to zaschnięta krew. Spojrzawszy w dół, zauwaŜył tuŜ przy swojej nodze o wiele większą, o wiele groźniej wyglądającą plamę. Kiedy się schylił, by baczniej się jej przyjrzeć, przeszył go nagły, lodowaty dreszcz. Nie potrzebował prawie niesłyszalnego skrzypnięcia buta na dywanie, by wyczuć, Ŝe nie jest w pokoju sam.

270

271

AMANDA QUICK Rzucił się w bok. W tej samej chwili, właściwie znikąd, runęło coś bardzo duŜego i cięŜkiego. DuŜy świecznik z trzaskiem rozbił się o krawędź biurka. Matthias obrócił się, wyprostował i zobaczył przed sobą napastnika, składającego się do kolejnego ciosu lichtarzem.

Matthias o cale uniknął kolejnego uderzenia. Nie dał przeciwnikowi czasu na trzecią próbę. Ruchem, którego nauczył się ze staroŜytnego traktatu o zamaryjskich sztukach walki, uskoczył w bok i nim napastnik zdąŜył zmienić kierunek ataku, wyrzucił w powietrze nogę, kopiąc go. Ogłuszony męŜczyzna runął na biurko. Atrament, papiery, kałamarz, wszystko roztrysnęło się na boki. Napastnik stęknął i dźwignął się z biurka. Był zamaskowany: figurę zasłaniał płaszcz, twarz zakrywał gruby, wełniany szalik, a włosy mocno naciągnięta czapka. Jakiś szelest w korytarzu odwrócił uwagę Matthiasa w chwili, gdy juŜ miał się rzucić na biurko. W domu nie było nikogo, tylko on i dwóch przeciwników. Twarz drugiej osoby osłaniał duŜy kaptur i szalik. Matthias patrzył, jak tamten wyciąga rękę. Płomień świecy zatańczył na lufie niewielkiego pistoletu tonącego w potęŜnej rękawicy. Matthias złapał lichtarz, którym omal mu nie rozłupano głowy, i cisnął go w stronę tajemniczej postaci w drzwiach. Pistolet wystrzelił w chwili, gdy cięŜki świecznik uderzył drugiego napastnika w pierś. Matthias usłyszał trzask kuli przeszywającej dębową boazerię za jego plecami. Wiedział, Ŝe ma teraz chwilę spokoju, trochę 273

AMANDA QUICK

INTRYGA

potrwa, nim tamten zdąŜy naładować tę jednostrzałową pukawkę. Przeskoczył nad biurkiem i wylądował na pierwszym napastniku, który właśnie próbował dźwignąć się na nogi. Obaj runęli na dywan. Wpadli na krzesło, z powrotem przetoczyli się do biurka. Matthias uniknął ciosu pięścią i zamachnął się, chcąc ogłuszyć przeciwnika. W ostatniej chwili wyczuł, Ŝe zbliŜa się wspólnik tamtego. Po raz kolejny uciekł się do jednej z zamaryjskich technik, które trenował od lat. Rzucił się w bok i zerwał na nogi. Poczuł przenikliwy, zimny ból w ramieniu. Nie zwracając nań uwagi, szybko, bezwzględnie kopnął pierwszego napastnika, który właśnie dźwigał się z podłogi. MęŜczyzna znowu osunął się na biurko. Matthias szykował się do kolejnego ataku, lecz ku jego zaskoczeniu obaj napastnicy odwrócili się i wybiegli z gabinetu. Echo ich kroków na kamiennej posadzce niosło się po korytarzu, kiedy pędzili do kuchennego wyjścia. NapręŜony, gotów do odparcia następnych ciosów, Matthias przez chwilę był zdezorientowany tą niespodziewaną ucieczką. Wypadł z gabinetu na korytarz, choć i tak wiedział, Ŝe juŜ za późno. Usłyszał huk zatrzaskiwanych drzwi kuchennych. - Piekło i szatani. -Wyciągnął rękę i oparł się o ścianę, głęboko wciągając powietrze. W głowie dziwnie mu się kręciło. Matthias zmarszczył brwi. Co się ze mną dzieje, u licha? - zastanawiał się. Walka trwała zaledwie kilka minut, a był przecieŜ w świetnej formie. Uświadomił sobie, Ŝe ból w ramieniu nie przypomina juŜ sopla lodu. Teraz ramię płonęło mu jak licho. Zerknął na nie i zobaczył rozdarty rękaw. W nikłym blasku świeczki, która nadal płonęła w gabinecie, zauwaŜył, jak krew plami drogą tkaninę koszuli. Jak się okazuje, przeciwnicy byli dobrze uzbrojeni. Jeden miał pistolet. Drugi wyciągnął nóŜ. Matthias nie wiedział, czego szukali w mieszkaniu Vanne-

ckaf ale najwyraźniej stanowiło to dla nich rzecz ogromnej wagi. Ciekaw był, czy to znaleźli. Zdarł z szyi fular, szybko obwiązał nim krwawiące ramię, potem wrócił do gabinetu Vannecka i starannie go przeszukał. Zmusił się do myślenia w sposób, jaki sobie wypracował, kiedy przeszukiwał mroczne ruiny staroŜytnej Zamarli.

274

Godzinę później Matthias spoczywał w zaciszu swej biblioteki na sofie w kształcie delfina i nasłuchiwał, jak Imogena pędzi na dół po schodach. Uśmiechnął się szeroko, mimo bólu, jaki odczuwał, kiedy Ufton zszywał mu rany na ramieniu. - Ranny? - Ostry głos Imogeny przenikał drzwi biblioteki. Matthias wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, Ŝe słyszą go nawet przechodnie na ulicy. - Co to, do licha cięŜkiego, znaczy: ranny? Gdzie on jest? Jak powaŜna jest rana? Czy Ufton posłał juŜ po lekarza? - Padające jedno za drugim pytanie akcentował stukot jej pantofli, gdy zbiegała po schodach. - Ufton się nim zajął? Ufton? Ufton? Na miłość boską, przecieŜ to tylko lokaj, nie lekarz. - Pani hrabina się niepokoi - zauwaŜył Ufton, starannie owijając białym płótnem ranę. - Na to wygląda. - Matthias przymknął oczy i połoŜył głowę na oparciu. Uśmiechnął się pod wąsem. - Dziwne uczucie, mieć w domu Ŝonę. - Bez urazy, panie hrabio, lecz hrabina nieco się róŜni od większości małŜonek. - Tak, chyba tak - przyznał Matthias. Z zadowoleniem słuchał, jak Imogena dalej wydaje rozkazy i Ŝąda ściślejszych informacji. - Dopilnuj, Ŝeby natychmiast posłano łoŜe - zwróciła się do kogoś. - Tak, Charles, tak, do ciebie mówię. Przygotuj jakieś nosze, Ŝebyśmy wnieśli pana hrabiego na górę. 275

AMANDA QUICK

INTRYGA

Matthias poruszył się i niechętnie otworzył oczy. - Chyba któryś z nas musi ją zatrzymać, nim zrobi z domu szpital. Ufton pobladł. - Zaklinam, hrabio, proszę na mnie nie patrzeć, kiedy pan sugeruje, Ŝe ktoś powinien cofnąć panią hrabinę z toru, który juŜ sobie obrała. - Nigdy nie przypuszczałem, Ŝe brak ci odwagi i hartu ducha, Ufton. - Bo teŜ nigdym jeszcze nie miał do czynienia z damą o tak wyjątkowym temperamencie, jak nasza pani hrabina. - W takim razie jest nas dwóch. Tymczasem z holu dobiegł przenikliwy, pełen przeraŜenia głos Imogeny. - To na posadzce to krew, prawda? Krew mojego męŜa. Mocny BoŜe. Przynieście bandaŜe. Wodę. I igłę z nicią. Pospieszcie się, na miłość boską. - Odwagi, Ufton. - Matthias zerknął na drzwi. - Zaraz tu będzie. Ufton westchnął i dalej opatrywał ranę. Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do biblioteki wpadła Imogena w białym koronkowym czepku i niedbale zarzuconym na ramiona perkalowym peniuarze. Jej szeroko otwarte, przeraŜone oczy natychmiast zatrzymały się na sofie. Matthias starał się przybrać bohaterski, a zarazem dramatyczny wyraz twarzy. - Matthiasie, co, u Boga, się stało? - Podbiegła do sofy. Zatrzymała wzrok na białym bandaŜu wokół ramienia, potem spojrzała na podartą, zakrwawioną koszulę ciśniętą na tacę. Matthias poprzysiągłby, Ŝe zbladła. - JuŜ wszystko dobrze, Imogeno - odezwał się. - Uspokój się, moja droga. - Dobry BoŜe, to wszystko przeze mnie. Za nic nie powinnam się była zgodzić, byś pojechał tym wynajętym powozem. Ulice są teraz takie niebezpieczne. Dlaczego nie wróciłeś z nami do domu? Co teŜ mi wpadło do

głowy, kiedy ci radziłam, Ŝebyś porozmawiał z panem Bagshawem? Matthias uniósł otwartą dłoń. - Nie wiń się za to, moja droga. Jak widzisz, nie stoję jeszcze u wrót śmierci. Ufton ma pewne doświadczenie w tych sprawach. Wierz mi, zna się na tym o wiele lepiej niŜ przeciętny londyński eskulap. Imogena łypnęła podejrzliwie na słuŜącego. - Jakie mianowicie doświadczenie? Ufton spojrzał na czubek swego ostrego nosa. - Towarzyszyłem panu hrabiemu w wyprawach, kiedy poszukiwał zaginionej Zamarii. Wypadki oraz wszelkiego rodzaju nieszczęścia były tam na porządku dziennym. Nabrałem znacznej wprawy w opatrywaniu ran, nastawianiu złamanych kości i kurowaniu najróŜniejszych dolegliwości, które przytrafiają się na statku czy w trakcie wykopalisk. - Och. - Imogena przez chwilę wyglądała na zakłopotaną. Następnie skinęła głową, nieco uspokojona. - CóŜ, skoro jesteście tacy przekonani, Ŝe wiecie, co robicie, Ufton, to chyba moŜna na was polegać. - Tak, moŜna - zapewnił ją Matthias. - Ufton ma prawdziwy talent w rękach. W czasie naszych podróŜy nauczył się rozlicznych interesujących technik i sposobów leczenia. - CóŜ to za techniki i sposoby? - dociekała Imogena. Ufton odkaszlnął. - Na przykład, przed zaszyciem polałem ranę pana hrabiego koniakiem. Wielu marynarzy i Ŝołnierzy twierdzi, Ŝe silne trunki odstraszają zakaŜenie. - Doprawdy wielce interesujące. - Imogena prychnęła z wyŜszością. - Zdaje się, Ŝe wleliście teŜ nieco koniaku do gardła pana hrabiego. Czy to równieŜ element kuracji? - Absolutnie niezbędny - mruknął Matthias. . Ufton chrząknął delikatnie. - Opaliłem teŜ igłę w ogniu, zanim przystąpiłem do zszywania rany. To sposób powszechnie stosowany na wschodzie.

276

277

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Słyszałam o tym. - Imogena przykucnęła, oglądając biały opatrunek na ramieniu Matthiasa. - Wygląda na to, Ŝe krwawienie ustało. - Rozcięcie nie było zbyt głębokie - odparł Ufton. Jego glos nieco złagodniał, choć nadal był szorstki. - Za dzień, dwa jego hrabiowska mość powinien juŜ całkiem wrócić do siebie. - To cudowna wiadomość. Kamień spadł mi z serca. - Imogena zerwała się na nogi i uścisnęła Uftona. - JakŜe ci się odwdzięczę za uratowanie mojemu męŜowi Ŝycia? Ufton znieruchomiał. Na jego twarzy zagościło prawdziwe przeraŜenie. - Hm, pani hrabino. Daruje pani hrabina, ale to nadzwyczaj... nadzwyczaj niestosowne. - Urwał i błagalnie popatrzył na Matthiasa, szukając u niego ratunku. - Chyba najlepiej będzie, jeśli go wypuścisz, Imogeno. - Matthias z trudem powstrzymywał uśmiech. Ufton nie przywykł do takiego sposobu okazywania wdzięczności. Ja zawsze nagradzałem go pieniędzmi. Sądzę, Ŝe ta forma bardziej mu odpowiada. - O, tak. Oczywiście. - Imogena wypuściła Uftona i szybko się odsunęła. - Bardzo cię przepraszam, Uftonie. Nie chciałam stawiać cię w krępującej sytuacji. - Uśmiechnęła się doń promiennie. - Chcę jednak, byś wiedział, Ŝe jestem twoją dozgonną dłuŜniczką za to, Ŝe uratowałeś pana hrabiego. Jeśli tylko czegoś sobie Ŝyczysz, powiedz, nie wahaj się. Ufton dziwnie poczerwieniał i głośno przełknął ślinę. - Dziękuję, pani hrabino, ale zapewniam panią, Ŝe od tak dawna juŜ słuŜę u pana hrabiego, Ŝe ta propozycja jest zgoła niepotrzebna. Gdybym to ja znalazł się w takiej sytuacji, pan hrabia zrobiłby dla mnie to samo, jak to juŜ zresztą raz czy dwa razy się zdarzyło. Imogena nie ukrywała zaskoczenia i ciekawości. - Zaszył ci ranę? - To było kilka lat temu. Nieszczęśliwy wypadek w grobowcu. - Ufton pospiesznie wycofywał się z biblioteki. - No cóŜ, pora, Ŝebym juŜ poszedł. Jestem pewien,

Ŝe państwo mają sobie wiele do powiedzenia. - Z tymi słowy odwrócił się i uciekł. Imogena odczekała, aŜ drzwi się za nim zamkną, po czym opadła na sofę obok Matthiasa. - Powiedz mi, co naprawdę się stało. Napadli cię rabusie? - Sądzę, Ŝe rabusie to nieodpowiednie słowo w tej sytuacji. Zdjęta nagłym przeraŜeniem Imogena szeroko otworzyła oczy. - Nie mówisz chyba, Ŝe młody panicz Bagshaw stracił nad sobą panowanie i cię zaatakował? - Nie. - Dzięki Bogu. Przez chwilę lękałam się, czy twoje słowa nie nazbyt go wzburzyły. - Na ile zdąŜyłem się przekonać, Bagshaw to dość opanowany młodzian. Choć z przykrością muszę stwierdzić, Ŝe nie chciał słuchać tego, co miałem mu do powiedzenia. - Jaka szkoda. - Imogena westchnęła. - Tak bardzo liczyłam, Ŝe jednak zrozumie... CóŜ, trudno. To juŜ inna sprawa. Opowiedz mi dokładnie, co się wydarzyło, Matthiasie. - To długa historia. - Próbował się wygodniej usadowić, ale skrzywił się, kiedy rana dała o sobie znać. W oczach Imogeny odmalowało się współczucie. - Bardzo boli? - Chyba przydałaby mi się kolejna porcja koniaku. Rozumiesz, na moje nerwy. Byłabyś tak dobra i podała mi kieliszek? - Tak, oczywiście. Imogena zerwała się z sofy i pospieszyła do stolika z trunkami. Tak energicznie złapała karafkę, Ŝe zgrabny kryształowy korek wyskoczył z szyjki i potoczył się na dywan. Nawet nie zwróciła na to uwagi, zajęta nalewaniem hojną ręką nie jednej, lecz dwóch porcji. Wróciła do sofy, podała jeden kieliszek Matthiasowi i usiadła przy męŜu.

278

279

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Daję słowo, ta cała sprawa nawet mnie odrobinę wytrąciła z równowagi. - Wypiła spory łyk koniaku i natychmiast się zakrztusiła. - Spokojnie, spokojnie, moja droga. - Matthias delikatnie klepał ją po plecach. - Trunek uspokoi twoje wzburzone nerwy. Groźnie łypnęła na niego znad kieliszka. - Moje nerwy wcale nie są wzburzone. Mam wyjątkowo silne nerwy. Wielokrotnie juŜ ci to powtarzałam. - CóŜ, w takim razie moŜe ukoi moje. - Wychylił kolejny łyk na wzmocnienie. - Od czego zacząć? A, tak. Jak juŜ ci wspomniałem, odbyłem miłą pogawędkę z Bagshawem. Gdy juŜ skończyliśmy rozmowę, wysiadłem z powozu i, ku swemu zaskoczeniu, przekonałem się, Ŝe znalazłem się przed samym mieszkaniem Vannecka. A właściwie byłym mieszkaniem, tak chyba naleŜałoby się wyrazić. - Tak zupełnie przez przypadek znalazłeś się w tamtych stronach? CóŜ za przedziwny zbieg okoliczności. - ToteŜ i ja byłem ogromnie tym zdziwiony. W kaŜdym razie pomyślałem sobie, Ŝe skoro juŜ tu się znalazłem, rozejrzę się po jego gabinecie. Imogena omal nie wypuściła kieliszka. - śe co? - Doprawdy, nie masz powodów tak na mnie krzyczeć, moja droga. Chyba zdajesz sobie sprawę, w jakim stanie wzburzenia znajdują się moje wątłe nerwy. - Nie chciałam podnosić głosu. Po prostu byłam zaskoczona. Matthiasie, chyba nie powinieneś tak siedzieć. Z pewnością kręci ci się od tego w głowie, moŜesz nawet zemdleć. MoŜe byś połoŜył mi głowę na kolanach? - Doskonały pomysł. Imogena objęła go i ułoŜyła sobie na kolanach jego głowę. - Proszę. Od razu lepiej. - Nieskończenie lepiej. - Matthias przymknął oczy i rozkoszował się miękkim dotykiem krągłych ud, na których spoczywała jego głowa. OstroŜnie wdychał jej

zapach. Jego ciało natychmiast się napręŜyło. - I gdzie to ja byłem? - W gabinecie Vannecka. - Imogena zmarszczyła brwi. - Po co, u licha, tam poszedłeś? - Po prostu chciałem się rozejrzeć. Szczerze mówiąc, nieco mnie niepokoiły okoliczności jego śmierci. Wiesz, jaki jestem nerwowy. Imogena delikatnie gładziła go po głowie. - Zamiast podejmować jakieś nieprzemyślane kroki, powinieneś był się podzielić ze mną swymi obawami. - Nie wiedziałem, Ŝe muszę się czegoś obawiać. I właśnie dlatego, jak juŜ wspominałem, udałem się do gabinetu Vannecka. - Znalazłeś tam coś podejrzanego? - Ślady krwi. Imogena znieruchomiała z ręką na jego czole. - Ślady krwi? Jesteś pewny? - Całkowicie. Dość niedawno w gabinecie Vannecka polała się krew, i to w znacznych ilościach. Widziałem duŜą plamę na dywanie. Nikt nie raczył jej zmyć, co świadczy o tym, Ŝe rzecz wydarzyła się na krótko przed śmiercią barona. - Matthias zawiesił głos. - I zapewne juŜ po tym, jak zwolnił słuŜbę. - Zwolnił słuŜbę? Kiedy? - Z tego co wiem, wczoraj po południu. - AleŜ, Matthiasie, to znaczy, Ŝe bez cienia wątpliwości zamierzał uciec z miasta, by uniknąć pojedynku z tobą. - Tak. Wracając jednak do gabinetu. Na jednej z kartek leŜących na biurku równieŜ zostały krople krwi. Tak się składa, Ŝe na kartce widniała data. Wygląda na to, Ŝe Vanneck właśnie zaczął pisać list, kiedy mu przerwano. - Jaka to była data? - Wczorajsza, na dzień przed pojedynkiem. - Zdumiewające. - Imogena siedziała bez ruchu, wpatrując się w ogień. - Sądzisz, Ŝe wczorajszej nocy, przed waszym spotkaniem na farmie Cabota, Vanneck został zastrzelony we własnym gabinecie?

280

281

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Śmiem twierdzić, Ŝe istnieje duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe tak się stało. - Matthias poszedł za wzrokiem Imogeny. Przez moment zastanawiał się, czy w płomieniach pojawi się duch barona, ale szybko uznał, Ŝe nie. Ta zjawa z pewnością nie będzie go prześladować. - To by oznaczało, Ŝe Vannecka nie zabił Ŝaden rozbójnik ani włóczykij. MoŜe włamywacz? - PrzecieŜ zwyczajny rabuś czy złodziejaszek nie zawracałby sobie głowy zaciąganiem go na miejsce pojedynku - odparł Matthias. - Nawet by nie wiedział, Ŝe Vanneck ma się ze mną rano zmierzyć. - Szczera prawda. - Imogena intensywnie myślała. -To by oznaczało, Ŝe... - No właśnie. - Matthias przekręcił głowę na jej kolanach, Ucząc, Ŝe w ten sposób z powrotem skieruje uwagę Ŝony na swoje czoło, wymagające gładzenia. - Sądzę, Ŝe spokojnie moŜemy przyjąć, Ŝe Vannecka zabił ktoś, kto znał go na tyle dobrze, by wiedzieć o pojedynku. Morderca chciał zapewne zrzucić winę na mnie i dlatego zawiózł ciało barona na farmę Cabota. Imogena postukała palcem w chore ramię Matthiasa. - Ale to oznacza, Ŝe mordercy naleŜy szukać w kręgu znajomych Vannecka. - Moim zdaniem są w to zaangaŜowane dwie osoby rzekł Matthias po chwili wahania. - Dwie? Skąd wiesz? - Bo kiedy dziś udałem się do mieszkania Vannecka, przeszkodziłem dwóm osobom, które właśnie je przeszukiwały. Byli pierwsi i nie wyglądali na zachwyconych moim wkroczeniem na scenę. - Czyli tak właśnie zostałeś ranny? - spytała Imogena zaciskając palce na jego ranie. - Jeden z nich zaatakował cię noŜem? Matthias głośno wciągnął powietrze. - Miło mi, Ŝe tak się o mnie troszczysz, najmilsza, ale to moje chore ramię. - O BoŜe. - Natychmiast cofnęła rękę. W oczach miała

przeraŜenie. - Zapomniałam. Za bardzo mnie pochłonęła twoja opowieść. - Rozumiem. Wzburzenie nerwów często objawia się właśnie w taki sposób. - Moim nerwom nic nie dolega. No, opowiadaj dalej. - Dość powiedzieć, Ŝe doszło do wielce nieeleganckiej szarpaniny, w czasie której jeden z napastników posłuŜył się noŜem. śadnego z nich teraz bym nie rozpoznał, bo obaj byli owinięci w płaszcze, a twarze zasłonili szalikami. Z przykrością muszę stwierdzić, Ŝe obaj zbiegli. - Matthiasie, mogłeś zginąć. - Ale nie zginąłem. Zresztą, to była ta nieciekawa część opowieści. Ciekawsza zaczyna się teraz i ma bezpośredni związek z rym, co znalazłem, gdy moi mili towarzysze zostawili mnie samego, zginąwszy w mrokach nocy. Nie potrzebuję koniaku, by wytrzymać ból, pomyślał Matthias. Potrzebuję go, by nabrać sił i zaryzykować rzut kośćmi, od którego zaleŜy cała moja przyszłość. Wiedział, Ŝe jest skończonym głupcem. Zachowywał się jak bezrozumna ćma, pchająca się w ogień. - Po tym, jak cię zranili, mimo wszystko zostałeś w domu i dalej przeszukiwałeś gabinet? Matthiasie, jak mogłeś zrobić coś tak bezsensownego? Trzeba było natychmiast wracać do domu. Przeszukiwanie gabinetu nie było głupotą, pomyślał. Prawdziwa głupota zaczyna się w tym oto momencie. - Zostałem tam zaledwie kilka minut - uspokoił Ŝonę. - Właśnie tyle czasu zajęło mi odnalezienie pamiętnika. Imogena ściągnęła brwi. - Jakiego pamiętnika? - Tego, który leŜy na stoliku obok ciebie. Zerknęła na cienki oprawiony w skórę notatnik. - To Vannecka? - Nie. NaleŜał do twojej przyjaciółki, Lucy. - Lucy? - Zaskoczona Imogena uwaŜnie przyglądała się dziennikowi. - Nie rozumiem.

282

283

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Vanneck trzymał go w biurku, w sprytnie zamontowanej skrytce. - Ale po co miałby go ukrywać? - Nie mam pojęcia. - Matthias popatrzył na nią z namysłem. - Choć przyznam, Ŝe przyszło mi na myśl, Ŝe ci ludzie, których zaskoczyłem w mieszkaniu barona, właśnie tego mogli szukać. - Dlaczego? - Na to pytanie nie poznamy odpowiedzi, dopóki któreś z nas nie przeczyta, co w nim jest napisane. Matthias zacisnął zęby. - A poniewaŜ Lucy była twoją przyjaciółką, proponuję, by tobie przypadł ten zaszczyt. Imogena się zawahała. - Sądzisz, Ŝe wolno nam czytać jej pamiętnik? - Ona juŜ nie Ŝyje, Imogeno. To w Ŝaden sposób jej nie skrzywdzi. - CóŜ... - Oboje zdobyliśmy sławę, zgłębiając pisma, które zostawili za sobą ludzie dawno juŜ nie Ŝyjący i spoczywający w grobach - przekonywał Ŝonę Matthias. - Mówisz o pismach zostawionych przez staroŜytnych Zamaryjczyków. Lucy nie pochodziła z Zamarii. - A cóŜ to za róŜnica? Nieboszczyk to nieboszczyk. Nie ma znaczenia, od jak dawna zalicza się do tej grupy. - Choć ich duchy potrafią prześladować cale Ŝycie, pomyślał. Imogena wyciągnęła rękę i dotknęła notesu. - Mam wraŜenie, jakbyśmy naruszali prywatność Lucy, zaglądając do tego pamiętnika. - To prawda, z całą pewnością naruszymy jej prywatność. Ale chcę się dowiedzieć, dlaczego Vanneck uwaŜał ten dziennik za aŜ tak waŜny, Ŝe go ukrył, i dlaczego dwoje ludzi nocą przeszukiwało dom, by go odnaleźć. - Matthiasie, przecieŜ... - Imogeno, postawię sprawę jasno. Jeśli ty nie zechcesz przeczytać pamiętnika swej przyjaciółki, ja to zrobię. Imogena nie zdąŜyła odpowiedzieć, bo drzwi bibliote-

ki ponownie się otworzyły. Matthias obejrzał się i zobaczył w progu Patrycję. Wpatrywała się w niego wstrząśnięta. A potem z jej ust wyrwał się krzyk. Matthias podejrzewał, Ŝe ten przenikliwy pisk, od którego przechodziły ciarki, słychać nawet na strychu. Skrzywił się i zasłonił rękami uszy. - JuŜ dobrze, Patrycjo - uciszyła ją sucho Imogena. Matthias szybko wróci do zdrowia. - To klątwa. - Patrycja uniosła rękę do szyi. - Polała się krew. Dokładnie tak, jak mówiła przepowiednia. Odwróciła się i wybiegła z biblioteki. Przez otwarte drzwi Matthias patrzył, jak mknie na górę, jakby goniły ją wszystkie demony staroŜytnej Zamarii. - Coś mi się wydaje, Ŝe moja siostra powinna spróbować szczęścia na scenie - mruknął. - O czym, u licha, ona gadała? Co to za bzdury o jakiejś klątwie? - Wspomniała juŜ o niej dziś wieczorem. - Imogena próbowała to sobie odtworzyć. - Wygląda na to, Ŝe razem z innymi młodymi pannami, zbierającymi się w salonie baronowej Lyndhurst, czytały o przekleństwie Rutledge'a. - Piekło i szatani. Sądziłem, Ŝe Selena ma więcej oleju w głowie. - Wątpię, by sama baronowa w to wierzyła - stwierdziła Imogena. - Jestem przekonana, Ŝe ją to bawi. Ale młode panienki w wieku Patrycji i o delikatnych nerwach czasem za bardzo biorą sobie do serca takie rzeczy. - Te diabelne delikatne nerwy. - Matthias westchnął. - Zawsze przyczyniają tylu problemów nam, biedakom, którzy zostaliśmy nimi pokarani.

284

285

Matthias dawno juŜ zasnął, ale Imogena leŜała z otwartymi oczami. Wierciła się niespokojnie, szukając wygodniejszej pozycji w obszernym łoŜu. Minuty wlokły się niczym godziny. Srebrzysta struga księŜycowej poświaty, która wpadała przez okno, wolno posuwała się po dywanie.

AMANDA QUICK

INTRYGA

Choć Imogena czuła przy sobie ciepłe ciało Matthiasa, nękało ją poczucie ogromnego osamotnienia, kiedy rozwaŜała, czy czytać dziennik Lucy. Z jakiegoś powodu, głębszego niŜ obawa przed naruszeniem prywatności przyjaciółki, nie chciała zaglądać do tego notesu. Równocześnie jednak zdawała sobie sprawę, Ŝe nie zaśnie, dopóki nie zajrzy do środka. Jeśli ona nie przeczyta pamiętnika, zrobi to Matthias. Nie ma sensu próbować uciekać przed nieuniknionym. Wyśliznęła się z ciepłego łóŜka. Narzuciła na siebie peniuar, włoŜyła kapcie i spojrzała na męŜa. LeŜał na brzuchu, z twarzą zwróconą do poduszki. Na tle białej pościeli jego nagie ramiona wydawały się jeszcze silniejsze i bardziej imponujące. W poświacie księŜyca lśnił srebrzysty kosmyk w czarnych włosach. Imogenie przemknęło przez myśl, Ŝe jest w Matthiasie coś, co sprawia, Ŝe noc do niego pasuje. Przeszył ją dreszcz. Przypomniała sobie mroczną postać ze swoich snów, ni to Matthiasa, ni Zamarisa. MęŜczyzny uwięzionego w mroku. Szybko odwróciła się od łóŜka i poszła do swojej sypialni, zamykając za sobą drzwi łączące oba pokoje. Dziennik Lucy leŜał na stoliku przy oknie. Imogena wzięła go do ręki i dłuŜszą chwilę się wahała. Trzymając tę cienką ksiąŜeczkę, czuła narastający opór przed otworzeniem jej. Tak jakby próbowała ją zatrzymać czyjaś niewidzialna dłoń. Rozzłoszczona na siebie, Ŝe daje się mamić jakimś ponurym przeczuciom, usiadła w fotelu i zapaliła lampę. Matthias odczekał, aŜ drzwi między sypialniami cicho się zamkną. Dopiero wtedy przekręcił się na plecy, podłoŜył pod głowę zdrowe ramię i zapatrzył się w cienie na suficie. Wiedział, Ŝe Ŝona poszła do swojej sypialni, Ŝeby przeczytać pamiętnik Lucy. Jeśli zawierał jakieś tajemnice, to Imogena wkrótce je pozna. Z tego, co opowiadała mu Horacja, domyślał się, Ŝe

Lucy nie była taką znowu idealną przyjaciółką. Z całą pewnością za serdecznością baronowej Vanneck, okazywaną Imogenie, kryły się mniej szlachetne pobudki. Powtarzał sobie, Ŝe najgorsze, co jego Ŝonę moŜe spotkać, to konieczność stanięcia twarzą w twarz z jakąś nieprzyjemną prawdą na temat przyjaciółki. Równocześnie jednak zdawał sobie sprawę, Ŝe sam siebie próbuje omamić. Poznanie prawdy o Lucy wcale nie jest najgorszą rzeczą, jaka moŜe wyniknąć z lektury tego pamiętnika. Najgorsze bowiem było to, Ŝe Imogena dowie się prawdy o nim. Matthias długo się wahał, w końcu nie mógł juŜ wytrzymać. Straszliwa cisza, jaka panowała za drzwiami, doprowadzała go do szaleństwa. Odrzucił kołdrę i wyskoczył z łóŜka. Nagle poczuł, Ŝe musi czym prędzej ruszyć do działania. JakimŜ głupcem był do tej pory. Ale moŜe jeszcze zdąŜy się uratować. Znalazł czarny szlafrok, chwilę szarpał się, próbując wsunąć w rękaw chore ramię, wreszcie dał spokój. Zarzucił szlafrok jak pelerynę i ruszył do drzwi między pokojami. Zatrzymał się przed nimi, głęboko zaczerpnął tchu i nacisnął klamkę. Na widok Imogeny siedzącej w fotelu przy oknie natychmiast poŜałował swego kroku. Pamiętnik Lucy leŜał otwarty, grzbietem do góry, na jej kolanach. Matthias nie potrzebował wyjaśnień, wiedział juŜ, Ŝe jego podejrzenia na temat zawartości tego przeklętego dziennika okazały się słuszne. Stał, ściskając klamkę, jak przez mgłę czując, Ŝe oto nadszedł czas sądu. - Imogeno? Obejrzała się w jego stronę. Po policzkach toczyły jej się łzy. - Co się stało? - szepnął. - Lucy miała romans. - Głos jej się załamał. Z ust wyrwał jej się szloch. - Właściwie to nic dziwnego, jeśli się weźmie pod uwagę jej nieszczęśliwe małŜeństwo.

286

287

AMANDĄ QUICK

INTRYGA

I nie winię jej, Ŝe szukała szczęścia gdzie indziej. Naprawdę, nie winię jej. Ale, och, Matthiasie, dlaczego mnie wykorzystała? UwaŜałam ją. za przyjaciółkę. Poczuł, jak w środku wszystko mu się ściska. Wiedział, Ŝe to będzie coś takiego. - Lucy cię wykorzystała? - To dlatego zaprosiła mnie do siebie trzy lata temu. - Imogena ocierała Izy chusteczką. - Okazało się, Ŝe to był jedyny powód, dla którego chciała, bym ją odwiedziła. Liczyła, Ŝe w ten sposób Vanneck nie dowie się o jej romansie. Bała się, Ŝe w przeciwnym razie ograniczyłby jej wydatki A moŜe nawet wysłał na wieś. I tak był juŜ na nią wściekły, Ŝe nie dała mu dziedzica. Matthias wolno zbliŜał się do Imogeny. - Rozumiem. - Lucy pisze, Ŝe nie mogła znieść samego dotyku Vannecka. Wyszła za niego wyłącznie dla tytułu i pieniędzy. - Imogena pokręciła głową, jakby nie do końca dotarło do niej to, czego się dowiedziała. - Pisze o tym całkiem otwarcie. Matthias zatrzymał się przed Ŝoną. Milczał. - Sądziła, Ŝe jeśli przyjadę do Londynu i wszędzie jej będę towarzyszyć, Vanneck uzna, Ŝe to do mnie umizguje się jej kochanek. Matthias ułoŜył w myślach wszystkie elementy tej układanki. - Alastair Drakę. - Co? - Imogena zerknęła na niego z ukosa, równocześnie wydmuchując nos. - A, tak. Oczywiście Ŝe Alastair. Był jej kochankiem. Najwyraźniej gorąco go kochała. Pisze, Ŝe zamierza z nim uciec, ale na razie chce przynajmniej jak najczęściej przebywać w jego towarzystwie. - A dzięki tobie mogła do woli pojawiać się w towarzystwie Alastaira, nie budząc przy tym podejrzeń męŜa. - Tak. - Imogena palcem otarła łzy. - Alastair uczestniczył w tym spisku i udawał, Ŝe to ja wzbudziłam w nim afekt. Vanneck i cała resztą, w tym takŜe i ja, mu uwie-

rzyłi. Nie ulega wątpliwości, Ŝe odegrał... bardzo przekonujące przedstawienie. Przez jakiś czas nawet myślałam... CóŜ, teraz to juŜ i tak bez znaczenia. - Przykro mi, Ŝe właśnie w ten sposób musiałaś poznać prawdę. - Nie wiń się, Matthiasie. Skąd miałeś wiedzieć, co znajdę w pamiętniku Lucy. - Posłała mu slaby, smutny uśmiech. - Niestety, muszę przyznać, Ŝe się nie myliłeś. Wygląda na to, Ŝe w pewnych kwestiach jestem naprawdę naiwna. I łatwo mnie omamić. - Imogeno.... - Ciągle jeszcze nie mieści mi się to w głowie. Tyle czasu spędzić w towarzystwie Alastaira i nie wyczuć, Ŝe kocha się w Lucy. Nawet mi przez myśl nie przeszło, Ŝe mnie wykorzystuje, by móc się z nią spotykać nie tylko potajemnie, ale i publicznie. Nic dziwnego, Ŝe ilekroć wychodziliśmy gdzieś we troje, Lucy była w takim doskonałym nastroju. - Tak mi przykro - szepnął Matthias. Nic innego nie przychodziło mu do głowy. Wyciągnął rękę i delikatnie przyciągnął Ŝonę. - Matthiasie, jak mogłam być taka głupia? - PołoŜyła mu głowę na piersi. - Wypisywała o mnie takie okropne rzeczy. Wyśmiewała się. Czuję się, jakbym wcale jej nie znała. Matthias nie znajdował słów, którymi mógłby pocieszyć Imogenę albo samego siebie. Mocno ją przytulił i zapatrzył się w mrok. Przez chwilę zastanawiał się, czy rzeczywiście nie ma słabych nerwów. Choć z drugiej strony, moŜe ten lód, który ścisnął mu serce, ta straszliwa bezradność to cena, jaką trzeba zapłacić za zdeptanie delikatnego kwiatu czyjejś niewinności.

288

INTRYGA

Dwa dni później Imogena z filiŜanką herbaty w ręku krąŜyła po małej bawialni Horacji. - Ciągle jeszcze nie potrafię uwierzyć, Ŝe tak głęboko się myliłam. - Wiem, Ŝe nie chcesz źle myśleć o Lucy. - Siedząca na kanapie Horacja z niepokojem i smutkiem przyglądała się bratanicy. - Miałaś ją za przyjaciółkę, a w twojej naturze leŜy bezgraniczna lojalność wobec tych, których kochasz. - Ona była moją przyjaciółką. Nie wymyśliłam sobie tego. - Imogena zatrzymała się przy oknie i wyjrzała na ulicę. - Okazywała mi serdeczność, kiedy mieszkałyśmy w Upper Stickleford. - To ty byłaś dla niej dobra. Nieustannie ją do siebie zapraszałaś, wielokrotnie u ciebie nocowała. - Dawała mi swoje suknie. - Kiedy juŜ wyszły z mody - mruknęła Horacja. - W Upper Stickleford nikt nie przywiązywał wagi do mody. - Lucy owszem. Imogena puściła to mimo uszu. - Po śmierci rodziców często zaglądała do mnie na herbatkę. - Odwiedzała cię, Ŝeby nie skonać z nudów. Nie lubiła Ŝycia na wsi. 290

- Rozmawiałyśmy o staroŜytnej Zamarii. - Ty rozmawiałaś - bezlitośnie naprostowała Horacja. - Obawiam się, Ŝe Lucy tylko udawała zainteresowanie staroŜytnością. Imogena tak gwałtownie odwróciła się od okna, Ŝe filiŜanka zakołysała się na spodeczku. - Dlaczego tak mówisz? Horacja głęboko westchnęła. - Przyznaję, Ŝe nie najlepiej znałam twoją przyjaciółkę, Lucy, lecz po tym, co o niej słyszałam, podejrzewam, Ŝe nie naleŜała do osób o szczególnie miłym charakterze. - Płotki - nie ustępowała Imogena. - Nic, tylko plotki. - Przykro mi, kochanie, lecz wszystko wskazuje na to, Ŝe Lucy była samolubną, upartą, lekkomyślną dziewczyną o nierównym, niespokojnym temperamencie. - Rozpaczliwie chciała się wyrwać z domu wuja. George Haconby to wyjątkowo nieprzyjemny jegomość. Moi rodzice nigdy go nie lubili. - Wiem - przyznała Horacja. Imogena przypomniała sobie wzrok Lucy, kiedy ta po raz pierwszy zjawiła się u niej, prosząc o nocleg. - Haconby budził w niej przeraŜenie, zwłaszcza kiedy za duŜo wypił. Nie zliczę, ile razy wolała przenocować u mnie niŜ zostać z nim sama w domu. - A ty ją przyjmowałaś. - Horacja lekko wzruszyła ramionami. - Imogeno, bynajmniej nie zamierzam się z tobą spierać w tej sprawie. Lucy nie Ŝyje. Grzebanie w przeszłości niczego nie zmieni. - Chyba masz rację. Horacja z głęboką dezaprobatą przyglądała się bratanicy. - Powiadasz, Ŝe o związku Lucy z panem Alastairem Drakiem dowiedziałaś się z pamiętnika Lucy? - Tak. Wiem, Ŝe nie powinnam była go czytać, ale mój mąŜ uwaŜał, Ŝe dowiemy się z niego, z jakiego powodu zabito Vannecka. Przebrnęłam juŜ przez dwie trzecie, ale nadal nie natknęłam się na nic, co by tłumaczyło jego śmierć. 291

AMANDA QUICK

INTRYGA

Horacja się skrzywiła. - Myślałam, Ŝe Vannecka zastrzelił jakiś włóczęga. - Nie jesteśmy o tym do końca przekonani. W kaŜdym razie Matthias zagroził, Ŝe jeśli ja nie przeczytam pamiętnika, on to zrobi. Uznałam, Ŝe jestem to winna przyjaciółce i powinnam ustrzec jej osobiste notatki przed wzrokiem obcego. - Słusznie. A mogę wiedzieć, w jaki sposób pamiętnik wpadł w ręce hrabiego? Imogena odkaszlnęła. - CóŜ, hm... Znalazł go, kiedy udał się do domu barona Vannecka. - A co on takiego robił w domu Vannecka? - Miał pewne wątpliwości co do okoliczności jego śmierci - wyjaśniła Imogena. Szybko myślała, co by tu jeszcze powiedzieć. - Sądził, Ŝe moŜe dowie się czegoś od słuŜących. - Rozumiem. Imogenie nie podobał się sceptyczny ton ciotki. - To całkowicie naturalne - dodała pospiesznie. - W końcu plotkarze obwiniają mojego męŜa za śmierć Vannecka. Choć szczerze mówiąc, Ŝałuję, Ŝe nie powiedział mi o swoich zamiarach. - Zapewniam cię, Ŝe hrabia znalazł się w dość niezręcznej sytuacji. Ale to dla niego Ŝadna nowość. Imogena zmierzyła ciotkę wzrokiem. - Chciał oczyścić swe imię i połoŜyć kres plotkom. - Obawiam się, Ŝe to niewykonalne zadanie, i podejrzewam, Ŝe hrabia doskonale zdaje sobie z tego sprawę - oświadczyła chłodno Horacja. - Ludzie zawsze uwielbiali plotkować o bezwzględnym Colchesterze. Taki drobiazg jak prawda dla nich zgoła się nie liczy. - Nie nazywaj go bezwzględnym. - Upraszam o przebaczenie. - W głosie Horacji bynajmniej nie brzmiała prośba, raczej lodowata furia. Zmieszana Imogena zmarszczyła czoło. - Ciociu Horacjo? Co się stało? - Nic wielkiego, moja droga - zapewniła czym prę-

dzej Horacja. - Wróćmy do poprzedniej kwestii. Powiadasz, Ŝe twój mąŜ znalazł dziennik Lucy i dał ci go do przeczytania? - Tak. Zamierzam skończyć go dziś wieczorem. Choć wątpię, bym znalazła tam coś nowego. Biedna Lucy, najwyraźniej oszalała na punkcie Alastaira. Planowała, Ŝe z nim ucieknie. Marzyła, Ŝe udadzą się do Włoch, gdzie oboje będą mogli oddawać się tylko miłości. - Rozumiem więc, Ŝe we Włoszech Lucy zamierzała Ŝyć na podobnej stopie, co w Londynie? - Wspomina w pamiętniku, Ŝe Alastair ma dość znaczne dochody. - Doprawdy. - Ale nie chciał z nią wyjeŜdŜać do Włoch. - Imogena przypomniała sobie ton narastającego niepokoju, który pojawiał się w notatkach. - Była zagubiona. Ona naprawdę bardzo, bardzo go kochała. - CzyŜby? - Pisała, Ŝe Vanneck często wpadał w szał, bo próbowała mu odmawiać, ilekroć dopominał się o swe męŜowskie przywileje. Wielokrotnie zmuszał ją do współŜycia. - Imogena się wzdrygnęła. - I tu doskonale rozumiem Lucy. W pewnym momencie nawet poczyniła pewne kroki, by pozbyć się dziecka Vannecka, którego nie chciała wydać na świat. Wspomina coś w dzienniku, Ŝe odwiedziła kobietę na Bird Lane, która zajmuje się tego rodzaju usługami. - Aha. - Przypuszczam, Ŝe Vanneck albo dowiedział się o tym, albo odkrył jej plan ucieczki. - I wpadł w taką wściekłość, Ŝe ją zabił? - Tak. - W ten sposób sprawę dawałoby się ładnie zamknąć, wmawiała sobie Imogena. Ilekroć jednak to sobie powtarzała, przypominało jej się, jak gwałtownie Vanneck wypierał się związku ze śmiercią Ŝony. - CóŜ, jeśli zabił Lucy, to zapłacił za swój postępek. - Tak, ale kto jego zabił? - cicho spytała Imogena. - Tego zapewne nigdy się nie dowiemy.

292

293

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Chyba masz rację. Imogena zapatrzyła się na rząd kamienic po drugiej stronie ulicy. - Coś jeszcze cię nęka, kochanie? - spytała ją ciotka. - Od dwóch dni zastanawiam się nad wyjaśnieniem zachowania Lucy - odezwała się z namysłem Imogena. - A co to za wyjaśnienie? - Nie wiem, czy Lucy nie była chora. - Chora? - MoŜe to był rodzaj szaleństwa. - Imogena odwróciła się od okna i spojrzała na ciotkę. Nabierała coraz większej pewności. - To by wiele tłumaczyło. Jej lekkomyślność. Desperację. Zmienne nastroje. - Och, Imogeno, doprawdy nie wydaje mi się... - To nie jest pozbawione sensu, ciociu. Podejrzewam, Ŝe wiele wycierpiała u wuja, więcej, niŜ się przyznawała. MoŜe to wpłynęło na jej umysł. Nie ulega wątpliwości, Ŝe ten stan z czasem się pogłębiał. Nic dziwnego, Ŝe po opuszczeniu Upper Stickleford wydawała się taka odmieniona. - Nie wiem, czy znowu aŜ tak bardzo odmieniona zaoponowała Horacja. Imogena zignorowała tę uwagę. Z coraz większym przekonaniem skłaniała się do tej najnowszej teorii. - Teraz juŜ rozumiem, skąd zrodził się ten pomysł, by posłuŜyć się mną do ukrycia romansu z Alastalrem. Nie widzisz, ciociu? Kiedy przyjechałam do niej do Londynu, Lucy nad sobą nie panowała. Nie miała nad sobą władzy. Horacja długo przyglądała się bratanicy. - MoŜliwe, Ŝe masz rację, moja droga. - To jedyne rozsądne wytłumaczenie - oświadczyła Imogena. - Lucy nigdy nie naleŜała do ludzi o szczególnie silnych charakterach. Okrutne traktowanie najpierw ze strony wuja, potem męŜa niewątpliwie przyczyniło się do jej niepokoju i zagubienia, co w końcu doprowadziło ją do śmierci. Nie potrzebowała do tego laudanum. Tak. Choroba umysłowa wszystko tłumaczy.

Imogenę ogarnął spokój. Nie omyliła się w ocenie przyjaciółki. Lucy była chora i bardzo, bardzo nieszczęśliwa. To jej chory umysł podyktował te okrutne słowa, jakimi opisywała w pamiętniku Imogenę.

294

Po rozmowie z ciotką Imogena ze znacznie lŜejszym sercem wysiadła z powozu i szła po schodach miejskiej rezydencji Colchestera. Nic nie zwróci jej Lucy, lecz ciepłe wspomnienie ich przyjaźni znów zagościło w jej sercu. Biedna Lucy. Jak wiele musiała wycierpieć. Otworzyły się drzwi wejściowe. W progu pojawił się Ufton. - Witam panią hrabinę. - Dziękuję, Ufton. - Imogena uśmiechnęła się do słuŜącego, rozwiązując wstąŜki czepeczka. - Czy hrabia jest w bibliotece? - Nie, pani hrabino. Pan hrabia wyszedł. Imogenę ogarnął niepokój. - Wyszedł? Gdzie? - Nie mówił, pani hrabino. - Ale co z jego raną? Powinien był zostać w domu i odpoczywać. Ufton zamknął za nią drzwi. - Jego hrabiowska mość nie słucha rad w takich sprawach, hrabino. - Porozmawiam z nim o tym, kiedy wróci. - Oczywiście, pani hrabino. - Ufton się zawahał. - Czy dziś po południu będzie pani potrzebować powozu? Imogena zatrzymała się w pół kroku i obejrzała na lokaja. - Nie, nie zamierzam juŜ dziś wychodzić. Czemu pytasz? Ufton skłonił głowę. - Chciałem się upewnić, czy pani hrabina nie będzie potrzebować koni. Hrabianka Patrycja wspominała, Ŝe chce odwiedzić baronową Lyndhurst. Pomyślałem, Ŝe w takim razie potrzebne dziś będą dwa powozy.

295

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Nie, nie będą. - Imogena uśmiechnęła się i pobiegła na górę. Na piętrze ruszyła wyłoŜonym dywanem korytarzem do swojej sypialni. Postanowiła, Ŝe jeszcze dziś dokończy lekturę dziennika Lucy. Teraz, kiedy juŜ wyjaśniła kwestię choroby przyjaciółki, będzie mogła czytać go spokojniej, bardziej obiektywnie. Przedtem, kiedy wydawało jej się, Ŝe Lucy tylko udawała przyjaźń, sprawiało jej to nieznośny ból, który uniemoŜliwiał klarowne myślenie. Otworzyła drzwi sypialni i wpadła do pokoju. Rzuciła czepek na łóŜko, potem znieruchomiała zdumiona. Nie była sama. Przy oknie stała Patrycja z pamiętnikiem Lucy w ręku. Wpatrywała się w bratową szeroko otwartymi oczami. - Patrycjo? - Imogena zbliŜyła się do niej o krok. - Co ty tutaj robisz? Dlaczego wzięłaś ten pamiętnik? To moja własność. - Imogeno, proszę, wybacz mi. Wiem, Ŝe pewnie uwaŜasz mnie za niewdzięcznicę, ale błagam, zrozum mnie. Nie miałam innego wyjścia. - O czym ty opowiadasz? - O przekleństwie Rutledge'a. - Nie wracaj do tych bzdur. - Czy ty tego nie widzisz? To właśnie z tego powodu Matthias omal nie zginął tamtej nocy. Tylko ja mogę połoŜyć temu kres, inaczej ktoś moŜe umrzeć. - Nonsens. - To prawda, Imogeno. Co prawda obiecałyśmy, Ŝe nie będziemy o tym z nikim rozmawiać, ale tak strasznie się niepokoję. DłuŜej juŜ tego nie zniosę. Wszystko dzieje się dokładnie tak, jak to opisano na tabliczce. - Jakiej znowu tabliczce? - rozzłościła się Imogena. - Baronowa Lyndhurst ma kilka zamaryjskich tabliczek glinianych. Na jednej z nich jest napisane przekleństwo. - NiemoŜliwe. Uspokój się, Patrycjo. - Imogena ruszyła w jej stronę, ale zatrzymała się, tknięta jakąś my-

ślą. - A co przekleństwo Rutledge'a ma do pamiętnika mej przyjaciółki? - Słyszałam, jak rozmawialiście o tym z Matthiasem. Wiem, Ŝe wziął go z domu Vannecka tej nocy, kiedy został ranny. Właśnie dlatego omal nie umarł. - A jak sądzisz, co się tam wydarzyło? - spytała ostroŜnie Imogena. - Nie rozumiesz? Vanneck padł ofiarą przekleństwa Rutledge'a. Pamiętnik jest z nim związany. Matthias zabrał go z domu barona i omal nie zginął, poniewaŜ pamiętnik teŜ został przeklęty. Wszystko, co naleŜy do Rutledge'a, ściąga na innych zgubę. - Och, na miłość boską, Patrycjo... - Nie dopuszczę, Ŝeby przekleństwo się rozszerzało. Ktoś musi powstrzymać tę falę. Baronowa Lyndhurst zgłębiła zamaryjskie klątwy. Będzie wiedziała, jak odczynić zły urok. - Bzdury. - Imogena podeszła do łóŜka i sięgnęła po czepek. - Dość juŜ się nasłuchałam o przekleństwie Rutledge'a. Czas połoŜyć kres tym bezsensownym plotkom. Patrycja niespokojnie obserwowała, jak Imogena zawiązuje pod brodą wstąŜki czepka. - Co zamierzasz? - spytała bratową. - CzyŜ to nie oczywiste? - Imogena uśmiechnęła się do niej z otuchą. - Pozwolisz, Ŝe udam się dziś z tobą do baronowej Lyndhurst. Chcę na własne oczy zobaczyć klątwę wypisaną na owej glinianej tabliczce.

296

297

Matthias zjawił się w domu wkrótce po tym, jak panie wyjechały powozem. Szukał ucieczki od mrocznych myśli najpierw w klubie, potem na aukcji u Tattersalla. Ale nawet widok wspaniałych rumaków, paradujących przed oczami rozpalonych kupców, nie podniósł go na duchu. Z rozczarowaniem, ale i wyraźną ulgą przyjął wieść, Ŝe Ŝony nie ma w domu. Gorąco pragnął wziąć ją w ramiona, choć równocześnie bał się spojrzeć jej prosto

AMANDA QUICK

INTRYGA

w oczy. Znacznie bardziej lękał się jutrzenki prawdy niŜ mroków nocy. W końcu z duchami nauczył się obcować. Przeszedł do biblioteki, rozdraŜniony kłębiącą się w nim mieszanką uczuć. Przyszło mu na myśl, Ŝe od dnia, kiedy poznał Imogenę, doświadczał zdumiewająco wielu najróŜniejszych uczuć. Rozwiązał fular, odrzucił go na bok i usiadł przy biurku. Otworzywszy grubą grecką księgę, w której znajdowały się wzmianki o tajemniczej wyspie, próbował znaleźć zapomnienie w pracy. Był przekonany, Ŝe owa wyspa to właśnie staroŜytna Zamaria. Jeśli się okaŜe, Ŝe ma rację, potwierdzą się jego domysły na temat wymiany handlowej między staroŜytnymi Grekami i Zamaryjczykami. Greckie słowa, które czytał z równą łatwością jak angielskie, skakały mu przed oczami. W pewnym momencie musiał wrócić do początku tekstu i przeczytać go po raz drugi, potem trzeci. Był rozproszony, niespokojny, nie mógł się skupić na czytanym fragmencie.

To na nic. Ilekroć spojrzał na kartkę, zamiast liter widział ogromne wylęknione oczy Imogeny, kiedy opowiadała, co znalazła w pamiętniku. Miał wraŜenie, Ŝe czuje wilgoć jej łez. Ostatnie dwie noce spędził prawie bezsennie. Nękało go przeczucie coraz bliŜszej godziny sądu. Sądu, który sam na siebie ściągnął. Dlaczego zmusił Imogenę do przeczytania dziennika? Raz po raz zadawał sobie to diabelne pytanie. I nie potrafił na nie odpowiedzieć. Matthias zamknął księgę i rozmasował sobie kark. Ogarnęło go znuŜenie. Kiedy badał tajniki staroŜytnej Zamarii, potrafił myśleć logicznie i rozsądnie. Tymczasem teraz nie rozumiał własnego zachowania. Co się ze mną dzieje, u licha?

Stukanie do drzwi biblioteki wyrwało go z tych ponurych rozwaŜań. - Wejść. W progu zjawił się Ufton. - Pani Elibank do pana hrabiego. - Horacja? Ciekawe, czego chce. Wprowadź ją, Ufton. Horacja wpadła do biblioteki. Widać było, Ŝe z trudem hamuje złość. Nigdy jeszcze Matthias nie widział jej w takim stanie. Szczerze mówiąc, budziła lęk. Wstał wolno, z pewnym niepokojem. - Hrabio. - Dzień dobry pani. -Przyglądał się, jak kobieta siada po drugiej stronie biurka. - Czy Ufton powiedział ci, pani, Ŝe Imogeny nie ma w domu? - Przyszłam do ciebie, hrabio. - Aha. Coś się stało? - Przejdę do rzeczy, hrabio - odparła chłodno Horacja. - Dlaczego dałeś Imogenie pamiętnik Lucy? - Słucham? - Słyszałeś, co powiedziałam. Znalazłeś pamiętnik Lucy, tak? - Tak. - A potem dałeś go Imogenie. Zapewne domyślałeś się, Ŝe ta lektura nie przyniesie jej ulgi, co więcej najprawdopodobniej sprawi jej ból. Dlaczego go jej dałeś? Tylko dzięki wieloletniemu treningowi i przyzwyczajeniu Matthiasowi udało się zachować nieodgadniony wyraz twarzy. Zachowując pozorny spokój, rozparł się w fotelu. - Lucy była przyjaciółką mojej Ŝony. Wydawało się całkiem naturalne, Ŝe to ona powinna go przeczytać. - Bzdury. Dałeś dziennik Imogenie, bo chciałeś rozwiać jej złudzenia co do Lucy. Nawet nie próbuj zaprzeczać. Matthias milczał. - Tak jak przypuszczałam. - Horacja pochyliła się w jego stronę i zmierzyła go lodowatym wzrokiem. - Co

298

299

Ponoć mieszkańcy tej odległej wyspy posiadają głęboką znajomość matematyki Potrafią obliczać wysokość budowli i gór. Przepowiadają przypływy i odpływy morza.

AMANDA QUICK

INTRYGA

chciałeś zyskać druzgocąc jej wyobraŜenia o Lucy? JakieŜ to okrutne dąŜenie tobą kierowało? - Jako jedna z pierwszych poinformowałaś mnie, pani, Ŝe Lucy nie była szlachetną, uczciwą przyjaciółką, za jaką miała ją Imogena. Po powrocie do stolicy dyskretnie popytałem to tu, to tam. Wszyscy potwierdzali twoją opinię na temat charakteru tej kobiety. - I co z tego? - Zawszeć to roztropniej stanąć twarzą w twarz z prawdą, nie sądzisz, pani? - spytał bawiąc się piórem. Wcześniej czy później i tak trzeba będzie to zrobić. - Lucy była jedyną przyjaciółką, jaką moja bratanica miała po śmierci rodziców. Gdyby nie Lucy, byłaby w Upper Stickleford sama jak palec. Ma prawo do złudzeń. - Lucy i ten przeklęty Alastair Drakę posłuŜyli się Imogeną do ukrywania swego romansu. I to nazywasz, pani, przyjaźnią? - Nie, nie nazywam. - Horacja zmruŜyła oczy. - Ale co zyskałeś, hrabio, zmuszając Imogenę do poznania prawdy? Co to teraz da? - Istnieją wątpliwości co do okoliczności śmierci Vannecka, które trzeba rozwiać. - Matthias skupił uwagę na końcu pióra. - Sądziłem, Ŝe moŜe pamiętnik Lucy pomoŜe nam przynajmniej w części je rozwiązać. - Mogłeś go przeczytać w samotności, hrabio. Nie musiałeś o nim wspominać mojej bratanicy, a juŜ z całą pewnością nie musiałeś przymuszać jej do lektury. Matthiasa przeszył nagły ból, moŜe niepokój, moŜe wściekłość. - Nie przymuszałem jej do czytania tego diabelnego pamiętnika! - Dla mnie to pachnie przymusem. Imogena opowiadała, jak zagroziłeś, Ŝe sam go przeczytasz, jeśli ona tego nie zrobi. Chciała bronić prywatności Lucy. - Do licha, pani, zrobiłem to, co uwaŜałem za najlepsze. Moja Ŝona musiała poznać prawdę o Lucy.

- TeŜ mi. Tu nie chodzi o prawdę. Z zimną krwią postanowiłeś odrzeć ją ze złudzeń, pozbawić nawet dobrych wspomnień o jedynej przyjaciółce. Pozwól, hrabio, Ŝe ci coś powiem: zasłuŜyłeś na miano bezwzględnego Colchestera. Postąpiłeś okrutnie, bez litości. Ciekawa byłam, kiedy w końcu wyjdzie na jaw twa prawdziwa natura. Niestety, teraz juŜ jest za późno, by ocalić mą bratanicę przed tym związkiem, który z pewnością zakończy się klęską. Rozległ się trzask. Zaskoczony Matthias spojrzał na dwie połówki pióra, które znalazły się w jego dłoniach. Starannie odłoŜył je na biurko. - Oczywiście, masz, pani, prawo do swoich opinii. - Pozostaje się tylko zastanawiać, co tobą kierowało, hrabio. - Horacja wstała z miejsca i zmierzyła Matthiasa lodowatym wzrokiem. Zagrała w niej bardzo stara i bardzo błękitna krew płynąca w jej Ŝyłach. Ten, kto by teraz spojrzał na Horację, nie zdziwiłby się, Ŝe jest spokrewniona z markizem. Matthias równieŜ się podniósł. Patrzył kobiecie prosto w oczy. - Kierowało mną jedynie pragnienie wydobycia na jaw prawdy. - Nie wierzę ani jednemu twemu słowu, hrabio. Do licha, byłam przekonana, Ŝe naprawdę darzysz moją bratanicę uczuciem. Jak mogłeś jej to zrobić? Matthias zacisnął dłoń w pięść, obrócił się gwałtownie i uderzył drugą ręką w ścianę. - Czy nie przyszło ci, pani, na myśl, Ŝe moŜe znuŜyło mnie okłamywanie własnej Ŝony? Zapadło krótkie, cięŜkie milczenie. - Co, u Boga, masz na myśli? - spytała cicho Horacja. Matthias zmusił się do zapanowania nad sobą. Głęboko zaczerpnął tchu i schronił się za tarczą chłodu. - Nic takiego. To bez znaczenia. śyczę miłego dnia, pani Elibank. Ufton odprowadzi panią do drzwi. Horacja wpatrywała się w niego przez chwilę, potem bez słowa odwróciła się i wyszła.

300

301

AMANDA QUICK

INTRYGA

Matthias nie poruszył się, dopóki nie zniknęła za drzwiami. Dopiero wtedy podszedł do okna i długo wpatrywał się w ogród. Wreszcie znalazł odpowiedź na pytanie, które sobie stawiał od dwóch dni. Teraz juŜ dokładnie wiedział, dlaczego dał Imogenie ten pamiętnik. Zdarł jej z oczu zasłony nie dlatego, Ŝe chciał ją zmusić do przyjęcia prawdy o Lucy. Zrobił to, poniewaŜ pragnął, by przyjęła prawdę o nim. To, co przed chwilą w przypływie wściekłości wyrzucił z siebie do Horacji, było aŜ nadto prawdziwe. Nie mógł juŜ dłuŜej okłamywać Imogeny. Musiał wiedzieć, czy mogłaby nadal go kochać, gdyby poznała jego prawdziwą naturę. Musiał wiedzieć, czy pokochałaby bezwzględnego Colchestera. Imogena była zbyt inteligentna, by nie zdać sobie sprawy, Ŝe zmuszając ją do przeczytania pamiętnika Lucy, sam się przed nią obnaŜył. W końcu była I. A. Stone'em.

jako Anioł, traciła wiele ze swej słodyczy i łagodności. Intensywnie niebieskie oczy przywodziły Imogenie na myśl nie niebiosa, ale lśniące szafiry. Zebrane w salonie panny najwyraźniej były oczarowane swą modną gospodynią. Gawędziły, chichotały i z oŜywieniem plotkowały czekając, aŜ Selena da znak do rozpoczęcia popołudniowych zajęć. Królowała nad salonem niczym prawdziwa władczyni. Wszędzie znajdowały się rekwizyty, mające świadczyć o głębokich filozoficznych zainteresowaniach ich właścicielki. Na stoliku leŜały imponujące tomy oprawione w skórę. Obok, na półkach, rozstawiono drewniane szkatułki z glinianymi skorupami oraz jakieś staroŜytne szklane buteleczki. Na drugim stoliku leŜał jakiś przedmiot owinięty w czarny aksamit. Wszędzie w salonie moŜna było się natknąć na rozrzucone w artystycznym nieładzie zamaryjskie pamiątki, zdaniem Imogeny nie przedstawiające szczególnej wartości. Przy oknie stała dość mierna kopia posągu Anizamary. Patrycja przysunęła się do Imogeny i zniŜyła głos. - Baronowa Lyndhurst trzyma tabliczkę z przekleństwem w tym aksamitnym pokrowcu. Powiada, Ŝe to najcenniejszy przedmiot w jej kolekcji. - Aha. - Imogena przyjęła od słuŜącej filiŜankę z herbatą, nie odrywając wzroku od zawiniętej w aksamit tabliczki. Selena lekko klasnęła w dłonie i wśród dziewcząt zapadło pełne szacunku milczenie. Uśmiechnęła się chłodno do Imogeny. - Hrabino Colchester, cóŜ za miła niespodzianka. To dla mnie prawdziwy zaszczyt, Ŝe zechciałaś, pani, dziś do nas dołączyć. Mogę spytać, co cię sprowadza na nasze małe spotkanko? - Zwykła ciekawość - odparła Imogena. - Hrabianka Patrycja opowiadała mi, z jaką przyjemnością uczęszcza na spotkania tego zamaryjskiego salonu. - CóŜ, gdzieŜ nam tam do odkryć oraz pism pani wykształconego małŜonka - ciągnęła Selena. - Co więcej,

Imogena przyglądała się członkiniom salonu zamaryjskiego, które otoczyły kręgiem elegancką gospodynię. Pierwsze, co jej się rzuciło w oczy, to fakt, Ŝe z wyjątkiem niej i Seleny, grupka składała się wyłącznie z bardzo młodych dziewcząt. Imogena mogłaby się załoŜyć, Ŝe Ŝadna z tych barwnie odzianych panien nie liczy sobie więcej niŜ dziewiętnaście lat, a wiele dopiero co weszło w wielki świat. Ubrana w niebieską suknię, obszytą błękitnymi róŜami, gospodyni uśmiechała się łaskawie do gości, podczas gdy słuŜąca podawała herbatę. Imogena uświadomiła sobie, Ŝe do tej pory zwykle widywała Selenę tylko z daleka albo wieczorem, na oświetlonych blaskiem świec salach balowych. Powszechnie wiadomo, Ŝe płomień świecy jest dla kobiet znacznie Ŝyczliwszy niŜ blask słońca, a mimo to Imogenę uderzyło, jak bezlitośnie światło dzienne obeszło się z urodą Seleny. W świetle słońca ta dama, znana 302

303

AMANDA QUICK

INTRYGA

wydawało mi się, Ŝe hrabia twierdził, jakoby tylko dyletanci i modnisie zaglądali do salonów takich jak mój. - Nie zabawię tu długo. - Imogena odstawiła filiŜankę. - Hrabianka Patrycja wspominała, Ŝe zgłębiacie tajemnicę klątwy Rutledge'a. - To prawda. - Selena zerknęła na Patrycję. W jej błękitnych oczach błysnęło coś bliskiego gniewowi, ale prawie natychmiast zniknęło, kryjąc się za maską chłodnego uroku. - Choć miało to pozostać tajemnicą. Patrycja znieruchomiała na krześle i spojrzała niespokojnie na Imogenę. Ta zmarszczyła brwi. - Proszę nie winić Patrycji. Ja sama, zupełnie przypadkowo, dziś na to wpadłam. Jak pani wiadomo, baronowo, interesuję się nieco Zamarią. - Masz, pani, na myśli pieczęć królowej oraz mapę, którą zapisał pani w testamencie stryj. - Selena nawet nie próbowała ukryć kpiącego uśmieszku. - Owszem. Teraz jednak, kiedy poślubiłam Colchestera z Zamarli, moje zainteresowania sięgają znacznie dalej. Chciałabym obejrzeć tabliczkę, na której zostało spisane owo tak zwane przekleństwo Rutledge'a. Rozumiem, Ŝe znajduje się ona w tym aksamitnym pokrowcu. W salonie zapadła krótka cisza. Eleganckie panny, zgłębiające tajniki staroŜytnej Zamarii, wymieniły niespokojne spojrzenia. Najwyraźniej nie przywykły, by ktoś odwaŜył się stawić czoło gospodyni. Selena zawahała się, potem lekko wzruszyła ramionami. - Skoro juŜ tu, pani, jesteś, moŜesz ją sobie obejrzeć. Ale muszę cię ostrzec, Ŝe klątwa jest napisana po zamaryjsku. W całej Anglii jest tylko garstka ludzi potrafiących odczytać ten język. - Wiem o tym. - Imogena wstała z miejsca; nim ktokolwiek zdąŜył zareagować, dwoma długimi krokami przemierzyła pokój i znalazła się przy stoliku Seleny. W salonie rozległy się stłumione, pełne zdumienia szepty, kiedy wzięła do ręki aksamitny pokrowiec z tabliczką.

Selena przymruŜyła oczy, patrząc, jak Imogena wyjmuje glinianą tabliczkę. - Widzę, Ŝe nie mylą się ci, którzy opowiadają o pani dość oryginalnych manierach. Imogena nie zwracała na nią uwagi. Przyglądała się cięŜkiej tabliczce. - Zdumiewające. To naprawdę pochodzi z Zamarii. - A czego się, pani, spodziewałaś? - warknęła Selena. - Sądziłam, Ŝe będę miała do czynienia z falsyfikatem. Tymczasem jednak nie ulega wątpliwości, Ŝe to oryginalna zamaryjska tabliczka. - Dziękuję za ekspertyzę - oświadczyła zimno Sełena. - A teraz, skoro juŜ, pani, się napatrzyłaś... - Nie napatrzyłam się. - Imogena podniosła wzrok znad tabliczki. - Niewątpliwie rzecz pochodzi z Zamarii. Nic dziwnego. Jeśli się nie mylę, posiadanie czegoś takiego jest w modzie. Lecz tekst bynajmniej nie jest przekleństwem. - Co, pani, mówisz? - Obawiam się, Ŝe wprowadzono panią w błąd, baronowo. Selena spłonęła krwistym rumieńcem. - Skąd moŜesz wiedzieć, pani, co tam jest napisane? - Umiem czytać zamaryjskie teksty, tak w języku oficjalnym, jak i potocznym. - Imogena uśmiechnęła się chłodno. - Ta sprawa moŜe byłaby i zabawna, gdyby nie to, Ŝe niektórzy aŜ nadto przejęli się ową niby klątwą. - Zabawna? - Selena gotowała się z oburzenia. - Co, pani, sugerujesz? - Napis na tabliczce to nic innego jak rachunek oznajmiła Imogena. - A dokładniej potwierdzenie wymiany dwóch miar pszenicy za jednego wołu. - To kłamstwo! - Selena zerwała się, podnosząc głos. - Co ty moŜesz wiedzieć, pani, o języku zamaryjskim? W drzwiach zrobiło się małe zamieszanie. Wszyscy odwrócili się i zobaczyli tam Matthiasa. Uśmiechał się z pozorną beztroską.

304

305

AMANDA QUICK - Moja Ŝona równie dobrze jak ja zna pismo zamaryjskie i potrafi czytać w tym języku - odezwał się cicho. Imogena tak gwałtownie się odwróciła, Ŝe jej wisząca na jedwabnej wstąŜce sakiewka zafurkotała i zawadziła o filiŜankę z herbatą; filiŜanka spadla na dywan. Młode panny siedzące w pobliŜu rozpryskującej się herbaty zerwały się z okrzykami przeraŜenia. - Hrabio. - Imogena uśmiechnęła się do męŜa. - Nie zauwaŜyłam cię wcześniej. A moŜe zechciałbyś się wy powiedzieć na temat tej bzdurnej tabliczki? Matthias nisko skłonił głowę w geście rozbawienia i niewątpliwego szacunku. - Twój przekład jest bezbłędny. Ta tabliczka to staroŜytny zamaryjski dokument handlowy. Krótko mówiąc, rachunek.

Matthias wskoczył do powozu i zajął miejsce naprzeciwko Imogeny i Patrycji. Kiedy konie ruszyły, z namysłem popatrzył na drzwi kamienicy, którą zajmowała baronowa Lyndhurst. Uświadomił sobie, Ŝe dziś po raz pierwszy przekroczył próg tego domu i obejrzał wnętrze rezydencji Seleny - Anioła. Miał wraŜenie, Ŝe właśnie wyrwał Imogenę i Patrycję z pajęczej sieci. - CóŜ za niespodzianka, hrabio - odezwała się pogodnie Imogena. - Czemu nas szukałeś? Coś się stało? - Nie. - Matthias oparł się wygodniej i spojrzał na Ŝonę. Zmusił się, by bacznie jej się przypatrzeć. Szukał oznak smutku, złości albo niechęci. Niczego takiego nie zobaczył. Ku jego zaskoczeniu, Imogena najwyraźniej odzyskała typowy dla niej pogodny nastrój. Jakimś cudownym zrządzeniem losu ból, który od dwóch dni gościł w jej oczach, zniknął. Widocznie otrząsnęła się z ciosu, jaki on własnymi rękami jej wymierzył. Matthias nie do końca wiedział, co o tym myśleć. Patrycja zerknęła na bratową, potem na brata. W jej oczach błyszczało zaskoczenie, ale i nadzieja. - Czy ten napis na glinianej tabliczce to naprawdę zwykły rachunek? Imogena poklepała ją po dłoni obleczonej w rękawiczkę. 307

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Naprawdę. Większość zamaryjskich glinianych tabliczek, którymi tak chętnie ozdabia się gabinety czy biblioteki, to staroŜytne dowody zawarcia transakcji czy innych równie przyziemnych materii. - Popatrzyła na Matthiasa. - CzyŜ nie tak, hrabio? - Tak. - Matthias spojrzał na siostrę. - Zapewniam cię, Ŝe moja Ŝona doskonale potrafi czytać zamaryjskie inskrypcje. Zresztą nawet z daleka sam widziałem na tabliczce symbol pszenicy i wołu. Z całą pewnością nie znajdowało się na niej Ŝadne przekleństwo. - Nic nie rozumiem - szepnęła Patrycja. - Ostatnio wydarzyło się tyle okropnych rzeczy. Pojedynek. Śmierć barona Vannecka. A potem dwa dni później omal i ty nie zginąłeś. Byłam pewna, Ŝe baronowa Lyndhurst ma rację twierdząc, Ŝe znowu dała o sobie znać klątwa Rutledge'a. - Przekleństwo Rutledge'a to bzdura - oświadczył zdecydowanie Matthias. - Wymyśliła je sobie garstka niedouczonych dyletantów z Towarzystwa Zamaryjskie-go wkrótce po tym, jak Rutledge zginął w labiryncie. Pozostaje tylko liczyć, Ŝe wielkiemu światu w końcu znudzi się staroŜytna Zamaria i z powrotem zaciekawi go Egipt. - Nikłe prawdopodobieństwo. - Imogena prychnęła. - Jak staroŜytny Egipt moŜe w ogóle konkurować z Zamaria? Zresztą o Egipcie wiemy juŜ wszystko, czego się moŜna było dowiedzieć. Matthias na chwilę zapomniał o przekleństwie Rutledge’a. - Nie byłbym taki pewny. Jeśli komuś uda się wreszcie odcyfrować hieroglify na tym czarnym bazalcie, znanym jako kamień Rosetty, na pewno odŜyłaby moda na staroŜytny Egipt. Imogena zmarszczyła nos. - Ja zawsze będę wolała cuda Zamarii. - Bo ty zawsze dochowujesz wierności temu, co ukochasz - powiedział cicho Matthias. Patrycja spuściła wzrok.

- Baronowa Lyndhurst twierdziła, Ŝe umie tłumaczyć zamaryjskie teksty. Mówiła, Ŝe wie, co jest napisane na tabliczce. Dlaczego miałaby kłamać? - Baronowa lubi sobie stroić Ŝarty. - Matthias nawet nie próbował ukryć pogardy. - Dlatego teŜ obu wam radzę trzymać się od niej z daleka. Patrycja się wzdrygnęła. - Nie zamierzam więcej uczęszczać na te jej spotkania. - Patrycjo, chcę cię o coś spytać. Czy to był twój pomysł, by zabrać dziś do baronowej pamiętnik Lucy? spytała Imogena. - O co chodzi z tym pamiętnikiem? - wtrącił się Matthias; nagle zrobiło mu się zimno. Patrycja zesztywniała, słysząc ostry ton brata. - Bardzo cię przepraszam. Działałam w dobrej wierze. Matthias juŜ otwierał usta, by ponownie zaŜądać wyjaśnienia, lecz Imogena uciszyła go szybkim, prawie niezauwaŜalnym ruchem głowy. Niechętnie ustąpił. Przyszło mu na myśl, Ŝe juŜ nie raz okazało się, Ŝe Ŝona znacznie lepiej potrafi sobie radzić z Patrycją niŜ on. Imogena uśmiechnęła się do bratowej. - Nie mam do ciebie Ŝalu. Nic się nie stało. Po prostu ciekawa byłam, czy wspomniałaś o tym pamiętniku, kiedy znalazł się w... hm... moim posiadaniu. Matthias uniósł brwi, słysząc to taktowne omówienie tego, co ktoś bardziej bezpośredni nazwałby kradzieŜą. - O, nie - zapewniła ją Patrycja. - Nikomu o tym nie mówiłam. - I nikt nie sugerował, byś przyniosła go dziś do baronowej Lyndhurst? - dociekała Imogena przypatrując się jej bacznie. Patrycja zdecydowanie potrząsnęła głową. - Oczywiście Ŝe nie. Skąd miałby ktoś wiedzieć, Ŝe Matthias zabrał go z domu barona Vannecka? - No właśnie - odparła lekkim tonem Imogena. - KtóŜ mógłby o tym wiedzieć z wyjątkiem nas trojga?

308

309

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Doszłam do wniosku, Ŝe muszę zanieść pamiętnik do baronowej, po tym jak dziś dostałam wiadomość od jednej z mych przyjaciółek z salonu zamaryjskiego przyznała wyraźnie juŜ odpręŜona Patrycja. Tego juŜ było dla Matthiasa za wiele. Nim Imogena zdąŜyła go powstrzymać, napadł na siostrę. - Ktoś ci przesłał wiadomość o dzienniku? Kto to był? Patrycja szeroko otworzyła oczy. - Nie jestem pewna. List, który dostałam dziś rano, nie był podpisany. Lecz widniała na nim sekretna pieczęć, której uŜywamy, ilekroć chcemy się ze sobą skontaktować. - Sekretna pieczęć? - Matthias się skrzywił. - Co za bzdury. Czemu, u licha, nie pokazałaś mi tego diabelnego listu? Kiedy przyszedł? Poznałaś charakter pisma? Patrycja skuliła się w rogu siedzenia. Patrzyła błagalnie na bratową. Imogena zmierzyła męŜa lodowatym wzrokiem. - Bądź łaskaw się nie odzywać, hrabio. Tylko wszystko komplikujesz. - Niech to piekło pochłonie. - Matthias najchętniej potrząsnąłby Patrycją, by wydusić z niej odpowiedź. A jako Ŝe najwyraźniej nie dane mu było tego zrobić i jego cierpliwość juŜ się wyczerpywała, zaatakował Ŝonę. - Posłuchaj mnie uwaŜnie, moja droga. Zamierzam odkryć, co tu się dzieje. - Wiem o tym i wiem, Ŝe odkryjesz prawdę - odparła sucho Imogena. - Ale znacznie szybciej dotrzemy do sedna sprawy, jeśli pozwolisz, bym spokojnie, w rozsądny sposób porozmawiała z twoją siostrą. Matthias bębnił palcami w okno powozu. Jego Ŝona miała rację i on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. - Doskonale. W takim razie pytaj dalej. Imogena ponownie spojrzała na bratową. - Nie zwracaj na niego uwagi. MęŜczyźni mają skłonności do wybuchów zniecierpliwienia. Napomknęłaś coś o liście. Czy wspominano w nim o dzienniku?

- Nie, oczywiście Ŝe nie. - Patrycja nie ukrywała wzburzenia. - Skąd ktoś miałby o tym wiedzieć? - No właśnie, skąd - wtrącił sucho Matthias. - MoŜe rozrzuciłaś w salonie baronowej kilka liścików? Oczywiście, starannie zapieczętowanych waszym sekretnym znakiem. W oczach dziewczyny błysnęły łzy. - JuŜ ci mówiłam, Ŝe nikomu nie wspomniałam o tym ani słowem. Imogena posłała męŜowi kolejne mordercze spojrzenie. - Drogi hrabio, jeśli posiadasz choć połowę rozsądku, za który zawsze cię ceniłam, to przestaniesz w końcu przerywać. Matthias zacisnął zęby, ale zmilczał. - MoŜe byś opowiedziała nam o tym liście, który do stałaś - poprosiła Imogena, uśmiechając się zachęcająco do szwagierki. Patrycja czujnie przyglądała się Matthiasowi, obawiając się, Ŝe zaraz znowu rzuci się na nią, Ŝeby wyciągnąć z niej informacje. A gdy milczał, zwróciła wzrok na bratową. - W liście ostrzegano, Ŝe wszystkie musimy mieć się na baczności przed przekleństwem Rutledge'a, zwłaszcza gdyby prześladowało ono kogoś z rodziny członkiń naszego salonu zamaryjskiego. Natychmiast zdałam sobie sprawę, Ŝe Matthias był ostatnią ofiarą klątwy. - Naturalnie. To się rozumiało samo przez się - przyznała Imogena. Matthias łypnął na nią koso, ale udało mu się zachować milczenie. - Czy w liście było jeszcze coś napisane? - szybko spytała Imogena. - Tylko to, Ŝe kaŜdemu, kto jest w posiadaniu jakiegokolwiek przedmiotu naleŜącego niegdyś do Vannecka, grozi straszliwe niebezpieczeństwo. Patrycja się zawahała. - Klątwa przenosi się na wszystko, co baron posiadał.

310

311

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Grubymi nićmi szyte - oświadczył gniewnie Matthias. - Piekło i szatani, ktoś wie o dzienniku. Imogena posłała mu kolejne ostrzegawcze spojrzenie, po czym wróciła do delikatnego przesłuchiwania Patrycji. - A ty zdawałaś sobie sprawę, Ŝe jeden z przedmiotów naleŜących niegdyś do Vannecka znajduje się pod naszym dachem, prawda Patrycjo? Właśnie ten dziennik. - Tak. - Patrycja była zagubiona. - Wiedziałam, Ŝe ani ty, ani Matthias nie uwierzycie mi, gdybym próbowała wam powiedzieć o klątwie. Oboje ją lekcewaŜyliście. Musiałam coś zrobić. Matthias omal nie zginął. Kto wie, na kogo następnego spadłaby klątwa? Pomyślałam, Ŝe baronowa Lyndhurst moŜe wiedzieć, co zrobić z tym pamiętnikiem, zwłaszcza Ŝe wie wszystko o staroŜytnej Zamarii i wierzy w przekleństwo Rutledge'a. - Do licha - mruknął Matthias. - Selena nie zna się na niczym z wyjątkiem mody. Imogena nie odwracała uwagi od Patrycji. - Rozumiem, Ŝe uwaŜałaś za swój obowiązek przedsięwzięcie jakichś kroków, ale twój brat ma rację. Przekleństwo Rutledge'a to wymysł. Obawiam się, Ŝe baronowa Lyndhurst w dość nieprzyjemny sposób zabawia się kosztem ciebie i innych dziewcząt. Patrycja westchnęła. - Ale, Imogeno, ja niczego nie rozumiem. Skoro nie ma przekleństwa, to czym wyjaśnić te dziwne wypadki, które ostatnio się wydarzyły? - Zbieg okoliczności - odparła natychmiast Imogena. - To nieustannie się przytrafia. Niech licho porwie zbieg okoliczności - warczał dwadzieścia minut później Matthias, wchodząc za Ŝoną do biblioteki. -W tej całej historii kryje się znacznie więcej niŜ zwykły zbieg okoliczności, i ty doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. - Tak, Matthiasie, lecz nie widzę powodów, by niepokoić Patrycję. - Zerknęła na zamknięte drzwi biblioteki, zdejmując czepek i rękawiczki. - I tak wystarczająco się

boi. A jeśli jeszcze wziąć pod uwagę waszą rodzinną skłonność do przesady i widzenia wszystkiego w czarnych barwach, uwaŜam, Ŝe nie moŜemy dodatkowo jej straszyć. - Mam niejasne wraŜenie, Ŝe w tej sprawie istnieją całkiem mocne podstawy do widzenia wszystkiego w czarnych barwach. - Matthias zamaszyście usiadł w fotelu za biurkiem i z ponurą miną obserwował, jak Ŝona krąŜy po bibliotece. - O co tu w ogóle chodzi? - Sama nie wiem. Choć nie ulega wątpliwości, Ŝe komuś ogromnie zaleŜy na dzienniku Lucy. Matthias przymruŜył oczy, próbując znaleźć jakiś związek pomiędzy pozornie nie mającymi ze sobą nic wspólnego ludźmi oraz wydarzeniami. - Selena? - Z pewnością trzeba by ją wziąć pod uwagę. - Imogena najwyraźniej bez trudu zrozumiała ten nagły przeskok. - W końcu to ona udawała, Ŝe przetłumaczyła tabliczkę z przekleństwem Rutledge'a. - A po co by jej był ten diabelny pamiętnik? - Nie mam pojęcia. Jeśli się nie mylę, Lucy i Selena bardzo słabo się znały. Lucy nigdy o niej nie wspomniała, najwyŜej przelotnie. - Właśnie. Imogena bacznie przyjrzała się męŜowi. - Widzisz coś, co umknęło mej uwagi? - spytała. - Pamiętasz ów pamiętny wieczór i nasze pieszczoty w pewnym ogrodzie? - Oczywiście, Ŝe pamiętam - przyznała oblewając się czarującym rumieńcem. - Właśnie z powodu owych pieszczot nalegałeś na szybkie zaręczyny. - Nie nalegałem na szybkie zaręczyny wyłącznie z powodu tych pieszczot, choć, zaiste, były czarujące. Imogena na chwilę przerwała spacer po pokoju. - Nalegałeś, bo przyłapali nas Selena i Drakę. - Właśnie. Co prawda niewiele z tego wynika, ale to bardzo interesujący szczegół, wart zwrócenia nań uwagi. - AleŜ to był zwykły zbieg okoliczności, Ŝe owego

312

313

AMANDA QUICK

INTRYGA

wieczoru spacerowali po ogrodzie i zobaczyli nas w tak... tak... - Imogena odchrząknęła. - W tak kompromitującej sytuacji. - Jak juŜ ci wspominałem, nie zamierzam wierzyć w jakikolwiek zbieg okoliczności w tej całej sprawie. - Doskonale, więc zacznijmy od ustalenia pewnych faktów. - Imogena załoŜyła ręce za plecy i podjęła spacer po bibliotece. - Ktoś wie, Ŝe zabrałeś z domu Vannecka pamiętnik. Owa tajemnicza osoba usiłowała sprowokować Patrycję do przyniesienia go dziś na spotkanie do Seleny. Osobą tą mogła być Selena, choć nie mamy powodów przypuszczać, by ten pamiętnik jakoś szczególnie ją interesował albo by w ogóle wiedziała, Ŝe znalazł się w naszych rękach. - Być moŜe za tym listem kryje się inna osoba uczęszczająca na spotkania Seleny. Imogena pokręciła głową. - Nie sądzę. Widziałeś je, Matthiasie. Wszystko to panienki w wieku Patrycji. Większość dopiero weszła w świat. Trzy lata temu byty jeszcze dziećmi, nie obracały się w towarzystwie. śadna z nich nie mogła znać Lucy. - MoŜe ktoś z rodziny owych panienek? - Niewykluczone. - Imogena ściągnęła brwi. - Choć mało prawdopodobne. Wracamy do punktu wyjścia. Skąd którakolwiek miałaby wiedzieć, Ŝe zabrałeś dziennik z gabinetu Vannecka? - Zapominasz, Ŝe owego wieczoru w mieszkaniu Vannecka oprócz mnie były teŜ dwie inne osoby zwrócił jej uwagę Matthias. - Nie widziałem ich twarzy, bo bardzo się postarali, by przypadkiem nikt ich nie rozpoznał. Ale oni musieli mnie rozpoznać. - Wielkie nieba. Masz rację. - MoŜe załoŜyli, Ŝe szukam pamiętnika tylko dlatego, Ŝe i oni go szukali - ciągnął Matthias. - Dla nich miał on ogromne znaczenie, więc szybko uznali, Ŝe ja teŜ wiem, co takiego waŜnego w nim napisano. - PrzecieŜ ty nawet się nie domyślałeś, co się w nim kryje.

- Nie wszedłem do Vannecka, by szukać jakiejś określonej rzeczy, lecz ta dwójka nie musiała o tym wiedzieć. Wziąłem ten diabelny pamiętnik wyłącznie dlatego, Ŝe Vanneck tak starannie go ukrył. - Matthias się zawahał. - I dlatego Ŝe zauwaŜyłem, Ŝe naleŜał do twojej przyjaciółki, Lucy. - Dziwne, z jaką łatwością odnajdujesz to, co ukryte - dumała na głos Imogena. - KaŜdy ma jakieś uzdolnienia. Ta umiejętność ogromnie mi się przydała w Zamarii. Matthias zastanawiał się ponuro, czy Ŝona wyczuła jego uniki i półprawdy. Nie wziął pamiętnika tylko dlatego, Ŝe był ukryty, ani nie dlatego, Ŝe naleŜał do Lucy. Zabrał go, poniewaŜ wiedział, Ŝe od tego pamiętnika jakoś zaleŜy jego los. Lecz Imogena najwyraźniej całą uwagę skupiała na znalezieniu logicznego wytłumaczenia faktów, a nie na podejrzanej kwestii, dlaczego mąŜ wybrał taki, a nie inny los. - Dwaj napastnicy, którzy się na ciebie rzucili, mogli potem wrócić do domu Vannecka i ponownie go przeszukać - podsunęła. - A kiedy nie znaleźli dziennika, doszli do wniosku, Ŝe ty go znalazłeś i zabrałeś. - Albo po prostu schowali się w pobliŜu i widzieli, jak wychodzę z pamiętnikiem w ręku. Noc była na tyle jasna, Ŝe zdołaliby go zauwaŜyć. - Sama nie wiem, Matthiasie. Te rozwaŜania nigdzie nas nie doprowadzą, póki nie znajdziemy czegoś naprawdę waŜnego w pamiętniku Lucy. Ale co to moŜe być? Tylko Vannecka mógł obchodzić romans Lucy z Alastairem. PrzecieŜ nikogo innego by to nie wzruszało. Zwłaszcza dziś. W końcu minęły juŜ trzy lata. Matthias zebrał wszystkie siły, by zadać Imogenie pytanie, które - wiedział o tym - kiedyś musiało wreszcie paść. - Skończyłaś juŜ lekturę pamiętnika? - Prawie. - Wyjrzała przez okno i zapatrzyła się na ogród. - Dość wolno mi to idzie. Czytanie zapisków Lucy okazało się nieco bolesne.

314

315

AMANDA QUICK

INTRYGA

Matthias wziął do ręki noŜyk do ostrzenia piór i zaczął się nim bawić. - Imogeno, pewnie mi nie uwierzysz, ale Ŝałuję, Ŝe cię zmusiłem do przeczytania tego diabelnego dziennika. - Bzdury. - Uśmiechnęła się do niego uspokajająco. Zrobiłeś to, co uwaŜałeś za najlepsze, i miałeś rację. Musimy się dowiedzieć, co tak waŜnego znajduje się w tym pamiętniku, Ŝe komuś aŜ tak bardzo zaleŜy na jego zdobyciu. Rzucił noŜyk na biurko. - Zdumiewająca z ciebie kobieta, wiesz o tym? Po prostu niesamowita. Dobry BoŜe, czy nie potrafisz stanąć twarzą w twarz z prawdą? LeŜy przed tobą, a ty nic. W końcu jesteś I. A. Stone'em. Zatrzymała się na środku pokoju i wpatrywała się w niego zdumiona, z rozchylonymi ustami. - Co się stało? Co cię tak rozzłościło? - Do licha cięŜkiego, jak moŜesz być tak diabelnie inteligentna, a z drugiej strony tak niewiarygodnie naiwna? Posłała mu nieodgadniony uśmiech. - A nie przyszło ci na myśl, Ŝe nie jestem aŜ tak naiwna, jak ci się wydaje, Matthiasie? Po prostu spoglądam na prawdę z nieco innego punktu widzenia niŜ ty. - W tej konkretnej sprawie moŜe być tylko jedna prawda. - Nie zgadzam się, hrabio. Przypomnij sobie tylko, jak często na łamach „Przeglądu Zamaryjskiego" kłóciliśmy się w kwestiach dotyczących historii Zamarii. Oboje dokładnie tak samo tłumaczyliśmy określony tekst, lecz nadawaliśmy mu zgoła inne znaczenie. Dwa spojrzenia na tę samą prawdę. - Czy ty niczego nie rozumiesz? - syknął przez zaciśnięte zęby. - To nie ma Ŝadnego związku ze staroŜytną Zamarią. Kiedy rozmawiamy o prawdzie, jedno musi być między nami jasne. - Co takiego mianowicie?

Matthias nie pojmował, jak moŜe być tak okrutny. W tej chwili masz przestać, nakazywał sobie w duchu. Będziesz skończonym głupcem, jeśli powiesz jeszcze choć jedno słowo. Najwyraźniej jakimś cudem sprawa z pamiętnikiem uszła mu płazem. Powinien błogosławić za to swe szczęśliwe gwiazdy i przestać własnoręcznie kopać sobie grób. Imogena wmówiła sobie, Ŝe dał jej do przeczytania dziennik Lucy, poniewaŜ nie pozostawało mu nic innego. Gdyby miał choć odrobinę oleju w głowie, nie rozwiewałby jej złudzeń. To idiotyczne: stawiać wszystko na jedną kartę, i to w tak bezsensowny sposób. Ale nie potrafił się powstrzymać. Wskoczył do ciemnej otchłani, którą sam sobie wykopał. - PrzecieŜ musisz zdawać sobie sprawę, Ŝe domyślałem się, Ŝe po lekturze pamiętnika poznasz prawdziwą naturę Lucy. - Nabrałeś uprzedzeń do Lucy na podstawie jakichś starych plotek. Przypuszczałeś, Ŝe przeczytawszy jej notatki, ja zrobię to samo. - To nie były tylko przypuszczenia. Zabolało cię, to co tam znalazłaś. Do licha cięŜkiego, widziałem twoje łzy, Imogeno. Przechyliła głowę na bok i w zadumie przyglądała się męŜowi. - Dziś po raz pierwszy równieŜ i ciocia Horacja przyznała, Ŝe dostrzegała dziwne zachowanie Lucy. - Dziwne zachowanie? - Matthias zaśmiał się chrapliwie, choć w jego śmiechu nie było wesołości. - To bardzo łagodne określenie. Ta dziewczyna była zupełnie pozbawioną serca egoistką. - Była głęboko zagubiona. Przyjaźniłam się z nią przez wiele lat, jeszcze przed jej wyjazdem do Londynu. Nie przeczę, Ŝe po wyjeździe z Upper Stickleford zaszły w niej pewne zmiany. - Zmiany? - Przyznam, Ŝe się o nią niepokoiłam, zwłaszcza kiedy

316

317

AMANDA QUICK

INTRYGA

przestała pisać, lecz przypisywałam to wpływowi małŜeństwa. Coś w jej głosie zwróciło uwagę Matthiasa. - Zmieniłaś zdanie? Nie uwaŜasz juŜ, Ŝe Vanneck jest winny nieszczęściu Lucy? - Niewątpliwie znaczna część winy spada na Vannecka - zapewniła go Imogena - ale teraz dochodzę do wniosku, Ŝe Lucy borykała się równieŜ z innymi problemami. - O czym ty, u licha, mówisz? - Zastanawiałam się nad tym, co przeczytałam w dzienniku Lucy. I jak juŜ wspominałam cioci Horacji, doszłam do wniosku, Ŝe Lucy była chora. Matthiasa ogarnęło zdumienie. - Chora? - Wydaje mi się, Ŝe stanu jej ducha nie moŜna uznać na normalny. Zawsze miała ogromnie nierówny charakter. Czasem cierpiała na napady melancholii. Lecz po ślubie z Vanneckiem jej nastroje stały się jeszcze bardziej zmienne. W tym, co pisze w pamiętniku, wyczuwa się narastające podniecenie. No i nie ulega wątpliwości, Ŝe miała obsesję na punkcie Alastaira Drake'a. Matthias wpatrywał się w Ŝonę, nie ukrywając niedowierzania. - Pozwól, Ŝe się upewnię, czy dobrze cię zrozumiałem. Doszłaś do wniosku, Ŝe Lucy cierpiała na chorobę umysłową? - MoŜe nie była to dolegliwość tego rodzaju, na które cierpią ci biedacy, którzy kończą w Bedlam. Nie miała przywidzeń, nie słyszała głosów. Jej zapiski są całkiem klarowne. Co więcej, w czasie mojego pobytu w Londynie zawsze zachowywała się zupełnie normalnie. Teraz jednak widzę, Ŝe coś jej musiało dolegać. Ta nieokiełznana namiętność, jaką Ŝywiła do Drake'a nie wydaje się... - Imogena zawahała się, szukając właściwego słowa. - Zdrowa. - Zdradzała męŜa. MoŜe to ją niepokoiło. W końcu nie dała jeszcze Vanneckowi dziedzica. Byłby wściekły, gdy-

by się dowiedział o jej romansie. Dobre Ŝony z wyŜszych sfer najpierw ofiarowują małŜonkom dziedzica, a dopiero potem zaczynają romansować. - Nie, w tym jest coś więcej niŜ lęk, Ŝe Vanneck mógłby odkryć jej romans. PoŜądała Alastaira Drake'a z taką siłą, Ŝe to nie wydaje się normalne. Była wściekła, Ŝe nie chce z nią uciec. Matthias wstał z fotela. - Jeśli choć przez chwilę będę musiał dalej słuchać tej gadaniny, to sam oszaleję. Imogeno, dziś odwiedziła mnie twoja ciotka. - Odwiedziła cię ciocia Horacja? - Imogena spojrzała na męŜa zaskoczona. - Dziwne. PrzecieŜ byłam u niej rano. Nie wspominała, Ŝe się do ciebie wybiera. - Nie wątpię, Ŝe to twoja wizyta sprowokowała ją do rozmowy ze mną. - Matthiasa bolała szczęka, tak mocno napręŜał wszystkie mięśnie. - W trakcie waszego spotkania uświadomiła sobie, w przeciwieństwie do ciebie, do czego zmierzałem, dając ci do przeczytania pamiętnik Lucy. - Nie rozumiem. - To nie ulega wątpliwości. - Matthias rozprostował palce i połoŜył dłonie na biurku. Pochylił się lekko ku Ŝonie i spojrzał w jej czyste oczy. - Zmusiłem cię do przeczytania pamiętnika Lucy, gdyŜ chciałem, byś dostrzegła prawdziwe oblicze twej tak zwanej przyjaciółki, Lucy. Chciałem cię zmusić, byś zobaczyła, kim naprawdę była. Co więcej, niech mi to Bóg wybaczy, wręcz zaszantaŜowałem cię, Ŝebyś przeczytała ten diabelny dziennik, chociaŜ wiedziałem, jak bardzo zaboli cię odkrycie prawdy. Postąpiłem okrutnie, bezwzględnie. Imogena wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. - Nie wierzę w ani jedno twe słowo. - Do licha, to prawda! - wybuchnął Matthias. - Spójrz na mnie, Imogeno. Zobacz prawdę. Chyba zdajesz sobie sprawę, Ŝe dając ci dziennik Lucy, udowodniłem ci, jak bezwzględny potrafię być.

318

319

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Matthiasie... - Tego dnia, kiedy się poznaliśmy, powiedziałaś, Ŝe miałaś mnie za kogoś innego. Nie myliłaś się. - Matthias nie odrywał od niej wzroku. - Nawet nie wiesz, jak bliska byłaś wtedy prawdy. W bibliotece zapadło głuche milczenie. Pokój nagle zaroił się od duchów. Otoczyły Matthiasa, naśmiewając się z niego swoimi bezgłośnymi chichotami, spoglądając na niego pustymi oczodołami. Ich bezdźwięczny śmiech rozsadzał mu głowę. Po co obdzierać ją ze złudzeń? Tak świetnie spełniały swoją rolę. Nie zawahałeś się ani na chwilę, kiedyś ogrzewał swą zlodowaciałą duszę ogniem jej cudownej namiętności. Rozkoszowałeś się swoim fałszywym obrazem, który widziałeś w jej oczach. Nie mogłeś na tym poprzestać? A teraz wszystko zrujnowałeś. Matthias nie potrzebował starych zjaw z mrocznej przeszłości, Ŝeby zdawać sobie sprawę, jakim jest głupcem. Ale nie mógł się juŜ cofnąć. Rano powiedział Horacji prawdę. Nie potrafi dalej Ŝyć w kłamstwie. Nie potrafi okłamywać Imogeny. - Co chcesz mi dać do zrozumienia, hrabio? - spytała ostroŜnie. - Nie udawaj tępej. Nie bez powodów nazywają mnie bezwzględnym Colchesterem. ZasłuŜyłem sobie na to miano, Imogeno. Nie jestem dobrym, szlachetnym, wzniosłym człowiekiem, za jakiego mnie masz. Nie posiadam słabych nerwów ani wyrafinowanych zmysłów. Udowodniłem ci to, kiedy cię zmusiłem do przeczytania pamiętnika Lucy. Dobry, czuły małŜonek nie przymusiłby Ŝony do poznania prawdy o kobiecie, którą niegdyś nazywała przyjaciółką. Imogena wpatrywała się w niego. Miał wraŜenie, Ŝe to trwa całą wieczność. Jej oczy przepalały go na wylot. Matthias zbierał siły, szykując się do wiecznej nocy, która za chwilę miała go pochłonąć. I wtedy Imogena się uśmiechnęła. Był to uśmiech samej Anizamary, pełen ciepła i słońca.

- Wydaje mi się, Ŝe za bardzo to wszystko wziąłeś sobie do serca, hrabio - oznajmiła. - CóŜ, pewnie czegoś takiego naleŜy się spodziewać po człowieku o tak wraŜliwym charakterze. - Za bardzo sobie wziąłem do serca? - Matthias okrąŜył biurko i chwycił ją za ramiona. - Co z tobą? Jakie mam ci dać lustro, byś w końcu zobaczyła mnie takim, jakim naprawdę jestem? Wyciągnęła rękę i drŜącymi palcami musnęła go po policzku. - JuŜ ci tłumaczyłam, Ŝe czasami widujemy prawdę w innym świetle. - A jaką prawdę widzisz, gdy na mnie spoglądasz? spytał zaciskając ręce na jej ramionach. - Widzę wiele prawd. A najwaŜniejsza z nich to ta, Ŝe pod wieloma względami jesteśmy do siebie ogromnie podobni. - Na miłość boską, róŜnimy się pod wszystkimi względami. GdzieŜ nam do bratnich dusz! - Jeśli dobrze pamiętam, powiedziałeś kiedyś, Ŝe łączy nas namiętność i Zamaria. Ogarnęła go desperacja i nadzieja; zawładnęły nim niczym ogień, którego nic nie zdoła powstrzymać. - Owszem, łączą nas te dwie rzeczy, lecz to nie wystarcza, byśmy się stali pokrewnymi duszami. Nigdy nie będziemy tacy sami. - I tu się mylisz, hrabio. - W oczach Imogeny pojawił się blask, i Matthias go nie potrafił zinterpretować. Jesteś człowiekiem, który szczyci się tym, Ŝe potrafi logicznie myśleć, dlatego teŜ rozwaŜmy tę rzecz z logicznego punktu widzenia. Najpierw zajmijmy się namiętnością. To się chyba rozumie samo przez się, prawda? Nigdy nie czułam do Ŝadnego męŜczyzny tego, co czuję do ciebie. - Nigdy się nie pokładałaś z innym. Skąd moŜesz wiedzieć, co byś czuła, będąc z innym? Słowa z trudem przechodziły mu przez gardło. Wizja Ŝony w ramionach innego męŜczyzny, teraz, gdy juŜ mu

320

321

AMANDA QUICK

INTRYGA

się oddała, była zbyt bolesna, by w ogóle mógł do siebie taką myśl dopuścić. - Ciiii, hrabio. - Imogena uciszyła go, kładąc mu palec na ustach. - Nie muszę sprawdzać tego z innym męŜczyzną, by wiedzieć, Ŝe to, co przeŜywamy, jest wyjątkowe. Dość juŜ jednak o tym. Przejdźmy do kwestii naszego wspólnego zainteresowania staroŜytną Zamarią. - Sądzisz, Ŝe przez wspólne zainteresowania staroŜytną Zamarią jesteśmy połączeni jakąś potęŜną, ponadzmysłową więzią. Droga Ŝono, za duŜo się naczytałaś Coleridge'a i Shelleya. Co najmniej stu członków Towarzystwa Zamaryjskiego dzieli nasze zainteresowania. Zapewniam cię, Ŝe z Ŝadnym z nich nie czuję się związany jakąś ponadzmysłową więzią. W ogóle Ŝadną więzią. Guzik mnie obchodzi, czy któregokolwiek z nich w ogóle jeszcze zobaczę na oczy. - Matthiasie, czy ty nie rozumiesz? Nasze dusze łączy w ponadzmysłowy związek nie samo zgłębianie staroŜytnej Zamarii, lecz fakt, Ŝe oboje zgłębiamy jej tajniki z dokładnie tego samego powodu. - A jakiŜ to powód? Imogena wspięła się na palce i musnęła wargami usta męŜa. - A jakiŜby inny niŜ ucieczka przed samotnością? Matthiasowi na chwilę odebrało mowę. Prawda, która kryła się w tej prostej odpowiedzi, poraziła go jak gromem, oślepiła niczym promienie świtu nad zaginioną wyspą Zamarii. Wszystko nagle zalała poświata tak jasna, tak przejrzysta, Ŝe aŜ nienaturalna. Poszukiwania miały słuŜyć trzymaniu na uwięzi duchów przeszłości. Nie przyszło mu na myśl, Ŝe Imogena teŜ mogła się zmagać z własnymi szarymi zjawami. - Nie rozumiesz? - ciągnęła cicho. - Odkrywanie tajemnic staroŜytnej Zamarii wypełniało puste miejsca w naszym Ŝyciu. Wnosiło w nie namiętność, cel, dąŜenie. Co byśmy poczęli bez zaginionej Zamarii? - Imogeno... - Głośno przełknął ślinę. - Wiem, co znaczy dla ciebie Zamarią, to samo bo-

wiem znaczy dla mnie. Co więcej, mam wobec ciebie dług, którego nigdy nie zdołam spłacić, poniewaŜ ty zrobiłeś to, czego ja zrobić nie mogłam. Odkryłeś tę zaginioną wyspę. Twoje poszukiwania i artykuły otworzyły drzwi, których ja nie mogłam otworzyć. Nie masz pojęcia, ile dla mnie znaczyły twoje odkrycia. Przyniosły wielką tajemnicę aŜ do Upper Stickleford. Rozkwitałam, szukając rozwiązania tajemnic Zamarii. Matthias w końcu odzyska! głos. - To nie wystarczy. - Powiedziałeś, Ŝe to wystarczy, hrabio. Twierdziłeś, Ŝe to lepsza podstawa do zawarcia małŜeństwa niŜ ta, jaką ma większość par. - Miałem na myśli, Ŝe to nie wystarczy, by wyjaśnić, dlaczego z takim uporem przypisujesz mi szlachetność, której jako Ŝywo nie posiadam. PrzecieŜ nie wyszłaś za mnie dlatego, Ŝe odkryłem staroŜytną Zamarię. Co by było, gdyby z drugiej ekspedycji wrócił Rutledge, nie ja? Co by było, gdyby to on otworzył ci drzwi? Wyszłabyś za niego? Skrzywiła się. - Nie, oczywiście Ŝe nie. JuŜ ci mówiłam, dlaczego za ciebie wyszłam, Matthiasie. Kocham cię. - Powiedziałaś tak, bo bałaś się, Ŝe zginę w pojedynku. Byłaś wtedy roztrzęsiona. Wzburzona. PrzeraŜona. - Bzdura. - I, niech się niebiosa nade mną ulitują, wykorzystałem stan twego wzburzenia, by wciągnąć cię w to małŜeństwo. - Jak śmiesz, hrabio? Niczego takiego nie zrobiłeś. Zgadzając się wyjść za ciebie, byłam w pełni władz umysłowych. IleŜ razy mam ci tłumaczyć, Ŝe mam nerwy jak ze stali. Mną nie tak łatwo wstrząsnąć. Prawda zaś wygląda tak, Ŝe i wtedy cię kochałam, i kocham cię teraz. - Ale, Imogeno... PrzymruŜyła oczy. - Jesteś najbardziej upartym człowiekiem, jakiego znam. Nie chce mi się wierzyć, Ŝe oto stoimy tu i kłócimy

322

323

AMANDA QUICK się o to, jakimi uczuciami cię darzę. MoŜna by pomyśleć, Ŝe sprzeczamy się o jakąś niezrozumiałą wzmiankę w zamaryjskim zwoju. - To, Ŝe mnie kochasz, wydaje mi się o wiele bardziej niezrozumiałe niŜ największe zagadki staroŜytnej Zama-rii - wyznał Matthias, w oszołomieniu wpatrując się w Ŝonę. - Niektóre prawdy trzeba po prostu przyjąć, bo nie podlegają dyskusji, hrabio. Miłość to właśnie jedna z nich. Dałam ci swoją miłość. Przyjmiesz ją czy odrzucisz? Matthias zajrzał w jej przejrzyste zielone oczy i nie dostrzegł w nich Ŝadnych duchów. - MoŜe i jestem uparty, ale nie głupi. Przyjmuję twój dar. I Bóg mi świadkiem, Ŝe jest cenniejszy niŜ wszystko, co zdołałem odnaleźć w bibliotece zaginionej Zamarii. Przysięgam ci, Ŝe będę go szanować i strzec. Posłała mu uśmiech, który skrywał wszystkie tajemnice jego przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. - Nie ofiarowałabym ci miłości, gdybym nie była pewna, Ŝe naleŜycie się nią zajmiesz. Nie marnował więcej czasu na skazane na niepowodzenie próby odgadnięcia tajników jej kobiecego uśmiechu. Wziął ją w ramiona i zmiaŜdŜył usta pocałunkiem.

Imogena usłyszała chrapliwy, nieartykułowany jęk i zrozumiała, Ŝe wyrwał się on z samej głębi duszy Matthiasa. MąŜ porwał ją w ramiona i przeniósł na sofę w kształcie delfina. Spotkali się wzrokiem, kiedy kładł ją na jedwabnych poduszkach. Imogena dostrzegła w jego oczach znajomy błysk poŜądania, tym razem zmieszany z pragnieniem tak wielkim, Ŝe trudnym do zniesienia. Ogarnęło ją zdumienie, ale i ciekawość. - Matthiasie? Do czego ty zmierzasz? PrzecieŜ nie masz zamiaru... kochać się tu ze mną? I to teraz? - Często przesiadywałem w fotelu za biurkiem, zastanawiając się, jak byś wyglądała nago na tej sofie. Był to rodzaj masochistycznej tortury. - Dobry BoŜe. - Czekałem na okazję, by odtworzyć to marzenie w Ŝyciu. - Matthias ułoŜył się przy Imogenie na poduszkach i wyciągnął ku niej ramiona. - Sądzę, Ŝe dziś właśnie nadeszła ta chwila. - AleŜ jest środek dnia, a my jesteśmy w bibliotece. Matthias leciutko kąsał płatek jej ucha, równocześnie rozpinając jej suknię. - StaroŜytni Zamaryjczycy bardzo często kochali się za dnia. 325

AMANDA QUICK - Naprawdę? - Z całą pewnością. - Zsunął stanik jej sukni. - Wiem o tym z najlepszych źródeł. - To znaczy od siebie. Jesteś najlepszym znawcą kultury staroŜytnej Zamarii. - Z prawdziwą rozkoszą słucham tego zapewnienia z pańskich ust, I. A. Stonie. - Pochylił się, by wziąć do ust jej nabrzmiałą brodawkę. Imogena poczuła rozkoszne oczekiwanie. - Miłość po południu. JakieŜ to niezwykłe. A ty pisałeś, Ŝe Zamaryjczycy byli wyjątkowo nieokiełznani. - Z bratał lepszego słowa. - Podciągnął spódnice. W duszy Imogeny zrodziły się przedziwne, cudowne doznania. Było jej lekko, chciało jej się śmiać. Ofiarowała Matthiasowi miłość, a on przysiągł, Ŝe będzie się o nią troszczyć. Słowu Colchestera moŜna zaufać. A oprócz tego, obiecała sobie w duchu, Colchester to człowiek, którego moŜna nauczyć miłości. A to zaleŜało tylko od niej. W tej samej chwili Matthias wsunął silne, smukłe dłonie między jej uda, w rozgrzane, wilgotne miejsce, i Imogena na jakiś czas przestała myśleć o czymkolwiek. Z radosnym oddaniem rozkoszowała się tą niezwykłą zamaryjską sztuką kochania. Matthias pieścił ją, póki nie zabrakło jej tchu. Póki nie zadrŜała w jego ramionach. Zmagała się z jego spodniami, aŜ wreszcie uwolniła twardy członek. Matthias wepchnął go jej w rękę i zadrŜał z rozkoszy, gdy zaczęła go pieścić. - Kocham cię - szepnęła. - O BoŜe, Imogeno. - Przetoczył się na nią. Wsunął w nią członek z takim impetem, Ŝe zapadła się w poduszki, a potem przywarła do męŜa, rozkoszując się jego siłą i cięŜarem. Wbiła mu paznokcie w plecy. A gdy szczytował w głębinach jej ciała, Imogena usłyszała, jak szepcze jej imię. Na razie tyle wystarczy.

326

INTRYGA Pamiętnik Lucy urywał się niemal w pól słowa. Czytając ostatnie zapiski przyjaciółki, Imogena nie potrafiła zapanować nad złymi przeczuciami. Moj drogi czarujący Alastair to najprzystojniejszy z męŜczyzn, lecz posiada pewną słabość, tak typową dla jego pici Za duŜo mówi w łóŜku, a mówi wyłącznie o sobie. Na pewno sądzi Ŝe wczoraj wieczorem nie zwróciłam uwagi na to drobne przejęzyczenie. MoŜe nawet wyobraŜa sobie, Ŝe nie zrozumiałam, co moŜe oznaczać to, co mu się wymknęło, kiedy ogarnęło go rozleniwienie, typowe dla męŜczyzn, gdy juŜ zaspokoją swą Ŝądzę. MoŜe nawet wmówił sobie, Ŝe nie powiedział tego na glos. Ale ja nie jestem głupia. Usłyszałam i zrozumiałam. Alastair to moja prawdziwa miłość i zmuszę go, by przyjął wreszcie i pogodził się z tym, Ŝe jesteśmy dla siebie przeznaczeni. Uciekniemy do Włoch, gdzie będziemy Ŝyć bez trosk, radośnie, tak jak powinni Ŝyć kochankowie, których przeznaczeniem jest być razem. Jestem taka podniecona, Ŝe ledwo oddycham. Ręce mi drŜą, kiedy piszę te słowa. StróŜ prawa z Bow Street, wynajęty przeze mnie do sprawdzenia tego drobiazgu, który się wymknął Aktstairowi, wrócił z północy kraju. W najśmielszych snach nie przypuszczałam, Ŝe jego informacje okaŜą się aŜ tak uŜyteczne. Mój niegrzeczny Alastair wcale nie jest tym, za kogo się podaje. Jestem pewna, Ŝe zrobi wszystko, byle świat sie o tym nie dowiedział Wszystko. Kiedy podam mu cenę swego milczenia, niewątpliwie się na nią zgodzi. Początkowo moŜe się złościć, lecz gdy juŜ będziemy bezpieczni we Włoszech, w końcu pojmie, Ŝe los nas sobie przeznaczył, byśmy Ŝyli razem. Po jakimś czasie wybaczy mi to, co muszę zrobić. To dla jego własnego dobra. Odkładając pamiętnik, Imogena poczuła na plecach lodowaty dreszcz. Długo siedziała bez ruchu, niewidzącym spojrzeniem wyglądając przez okno sypialni. To nie ulega wątpliwości, pomyślała. U kresu swego Ŝycia Lucy coraz głębiej pogrąŜała się we własnym dzi327

AMANDA QUICK

INTRYGA

wacznym świecie. Rzeczywistość i marzenia tak się w nim stopiły, Ŝe sama juŜ nie potrafiła odróŜnić, gdzie zaczyna się jedno, a kończy drugie. Obsesyjne uczucie do Alastaira Drake'a odebrało jej rozum i umiejętność logicznego myślenia. MoŜe Lucy nie była szalona w normalnym tego słowa znaczeniu, ale z pewnością nie była teŜ zupełnie normalna. Imogena wstała z fotela. Wsunęła dziennik Lucy pod pachę i wolno zeszła na dół, by porozmawiać z męŜem. Siedział dokładnie w tym samym miejscu, gdzie go zostawiła przed dwiema godzinami: przy biurku, pochłonięty lekturą jakiegoś greckiego tekstu. Kiedy weszła, podniósł wzrok znad zwoju. - Imogeno. - Zaczął się uśmiechać, ale w tej samej chwili dostrzegł pamiętnik. Wszelkie uczucia zniknęły z szarych oczu. Wolno wstał z fotela. - Skończyłaś. - Tak. - No i? - Obserwował ją, jak podchodzi do biurka i staje naprzeciwko niego. - Wart był bólu, jaki ci sprawił, kochanie? Imogena uśmiechnęła się smutno. - Przypuszczam, Ŝe bardziej to bolało ciebie niŜ mnie, Matthiasie. - Nie sądzę. Lucy była twoją przyjaciółką, nie moją. - Tak, ale to ty się zadręczałeś, Ŝe kazałeś mi go przeczytać. Ostrza poczucia winy są wyjątkowo kłujące, prawda, męŜu? Matthias uniósł brwi. - Przyznam, Ŝe dopiero niedawno poznałem ich smak. I nie mogę powiedzieć, by mi szczególnie odpowiadały. Zlituj się, Ŝono. MoŜe zasłuŜyłem na męki, lecz błagam, połóŜ im kres tak szybko jak to moŜliwe. Odkryłaś coś znaczącego, czy wszystko na nic? - Wydaje mi się, Ŝe wiem, dlaczego komuś tak bardzo zaleŜy na tym dzienniku. I chyba wiem teŜ, kto to moŜe być. Lucy odkryła jakąś tajemnicę dotyczącą Alastaira Drake'a.

- Drake'a? - Matthias uniósł brwi. - Co to za tajemnica? - Tego nie wiem. Nie napisała tego w pamiętniku. Ale musiało to być coś bardzo waŜnego, bo najęła stróŜa prawa, by to sprawdził. - Doprawdy, ogromnie interesujące - powiedział cicho Matthias. - Ostatnie zapiski dotyczą raportu tego człowieka. Nie wiem, co jej powiedział, lecz to musiało potwierdzić jej domysły. Zamierzała wykorzystać te informacje, by zaszantaŜować Drake'a, Ŝeby uciekł z nią do Włoch. - Biedna, ślepa dziewczyna. - Matthias pokręcił głową. - KaŜdy, kto choć trochę zna Drake'a, wie, Ŝe on nie potrafi Ŝyć poza Londynem. To jedyne miejsce, w którym rozkwita. Za nic nie zgodziłby się dobrowolnie go opuścić. Imogena z całej siły zacisnęła palce na pamiętniku. - Wątpię, by Lucy zdawała sobie z tego sprawę. Ja na pewno nie miałam o tym pojęcia. Matthias wzruszył ramionami i nic nie odpowiedział. Imogena posłała mu mordercze spojrzenie. - Jeśli usłyszę choć jedno słowo na temat mojej domniemanej naiwności, męŜu, stracę cierpliwość. - GdzieŜ bym śmiał cokolwiek powiedzieć. - Bardzo to roztropnie z twej strony, hrabio. - Imogena odkaszlnęła. - Tak czy owak, jak juŜ ci mówiłam, pod koniec Ŝycia Lucy nie była juŜ sobą. - Tu moŜesz mieć rację. śadna rozsądna kobieta nie uknułaby tak bezsensownego planu. Nie napisała, co to moŜe być za tajemnica? - Nie. - Imogena poczerwieniała, przypomniawszy sobie stosowny fragment pamiętnika. - Tylko tyle, Ŝe to było coś, co Drake'owi wymknęło się w czasie jednego z owych dziwnych momentów całkowitego wyczerpania, które po wszystkim ogarnia przedstawicieli płci męskiej. - Jak to po wszystkim? Ach, rozumiem. Wystarczyło,

328

329

AMANDA QUICK

INTRYGA

Ŝe Drakę ściągnął portki, a natychmiast tracił rozum i zapominał trzymać język za zębami, tak? - To dość bezpośredni sposób wyraŜenia tego, co miałam na myśli. - Lecz musisz przyznać, Ŝe dobrze to obrazujący. - CóŜ, pewnie tak. - Imogena zaczęła stukać pantoflem w podłogę. - Zdajesz sobie sprawę, jakie w takiej sytuacji narzucają się wnioski? W oczach Matthiasa mignął zimny, przenikliwy błysk zrozumienia. - Oczywiście. Twoja przyjaciółka mogła paść ofiarą morderstwa. Lecz zabójcą mógł być nie tyle Vanneck, co Alastair Drakę. - Zgadza się. - Imogena wolno opadła na fotel. Zapatrzyła się na pamiętnik, który połoŜyła na kolanach. Drakę mógł uznać, Ŝe musi zabić Lucy, Ŝeby nie wyjawiła jego tajemnicy. CóŜ za zdumiewający obrót sprawy. Przez trzy lata Ŝyłam w przekonaniu, Ŝe to Vanneck zabił Ŝonę. Ogromnie trudno wyobrazić sobie Drake'a w roli mordercy. - Mnie to nie przychodzi ze szczególnym trudem mruknął Matthias. - Ale najbardziej mnie interesuje ta przeklęta tajemnica. Ciekaw jestem, czy udałoby się znaleźć tego człowieka, którego przed trzema laty najęła Lucy. Chętnie bym z nim porozmawiał. Imogena podniosła na niego wzrok. - To doskonały pomysł, Matthiasie. - Natychmiast wyślę wiadomość na Bow Street. Matthias usiadł i wziął do ręki pióro. - Tymczasem zaś chyba złoŜę wizytę komuś, kto moŜe coś wiedzieć o tej sprawie. - PrzecieŜ nie pójdziesz do Drake'a? Mamy jeszcze za mało informacji. - Nie, nie do Drake'a. Do skarbnicy wiedzy o staroŜytnej Zamarii, anielskiej Seleny. - Zamierzasz porozmawiać z baronową Lyndhurst? Imogena zmarszczyła czoło. - Po co? - Nie mam cienia wątpliwości, Ŝe jest jakoś wplątana

w tę całą sprawę. - Matthias skończył pisanie krótkiego liściku i odłoŜył pióro. - Sądzę, Ŝe to ona próbowała zdobyć pamiętnik. - Całkiem niewykluczone, hrabio. MoŜe wie o czymś, o czym my nie wiemy. - Imogena zerwała się z miejsca. - Idę z tobą. - Nie, nigdzie nie idziesz. - Matthias popatrzył na nią twardo. - Poczekasz tu, aŜ wrócę. - Nie puszczę cię samego na poszukiwanie wiadomości, Matthiasie. Przypomnij sobie, w jakie tarapaty wpakowałeś się, kiedy beze mnie przeszukiwałeś dom Vannecka. Mogłeś wtedy zginąć. - Doprawdy wątpię, by Selena próbowała mnie zabić w swoim własnym salonie - odparł rozbawiony Matthias. - To baronowa, nie jakiś włóczęga czy rabuś. Kobiety takie jak ona w zdobywaniu swoich celów posługują się inną bronią: wdziękiem. - Hmmm. Bez urazy, hrabio, lecz nie jestem pewna, czy moŜemy do końca polegać na twoim doświadczeniu w tych kwestiach. Moja matka powiedziała mi kiedyś, Ŝe męŜczyźni często nie doceniają kobiet. - Zawsze bardzo uwaŜam, by nie zlekcewaŜyć twoich atutów, hrabino. Imogena zmarszczyła nos. - CóŜ, w takim razie... Skoro tak się upierasz, Ŝe nic ci nie grozi, nie widzę powodów, dla których nie miałabym ci towarzyszyć w wyprawie do baronowej Lyndhurst Matthias znieruchomiał w połowie pieczętowania listu. - Widzę, Ŝe będę musiał bardziej uwaŜać na to, co mówię. - Nie obwiniaj się, męŜu. - W zadumie zerknęła na zamaryjską sofę. - W końcu dopiero co wstaliśmy z małŜeńskiego łoŜa. MoŜe nie do końca otrząsnąłeś się z tego rozleniwienia, które ogarnia rodzaj męski po miłosnych karesach. Matthias błysnął zębami w krzywym uśmieszku. - Owszem, masz bardzo zły wpływ na moje słabe

330

331

AMANDA QUICK

INTRYGA

nerwy. Doskonale, moŜesz towarzyszyć mi w wyprawie do Seleny, lecz pozwolisz, bym to ja kierował rozmową. Jasno się wyraziłem? Imogena posłała mu najbardziej czarujący ze swych uśmiechów. - AleŜ oczywiście, męŜu. JakŜe bym śmiała próbować przejmować inicjatywę, skoro ty najwyraźniej doskonale panujesz nad sytuacją. Na twarzy Matthiasa pojawiło się lekkie powątpiewanie. - Zaiste.

- Nie, mnie nie powiedziała ani słówka. - Kobieta wzruszyła tłustymi ramionami. - Niech to piekło pochłonie - mruknął Matthias. Coś w tonie gospodyni zwróciło uwagę Imogeny. Przypomniała sobie opowieści pani Vine na temat swoich poprzednich lokatorów i ich obyczajów. - Czy baronowa Lyndhurst pamiętała, by przed wyjazdem zapłacić słuŜbie naleŜne im sumy? - Nie, nie pamiętała. - W oczach gospodyni pojawiło się oburzenie. - Typowe dla takich paniuś. SłuŜ takiej wiernie przez trzy lata, a ta sobie wyjedzie, nie zapłaciwszy nam ani grosza. Imogena zerknęła z ukosa na Matthiasa. - Mój małŜonek z przyjemnością wyrówna rachunki pani baronowej wobec was i reszty słuŜby, jeśli dacie nam jakieś wskazówki, gdzie mogła się udać pani baronowa. - Imogeno, co ty, u licha, wyprawiasz? - oburzył się Matthias. - Ani słowem... - Cicho. - Imogena popatrzyła na kobietę. - To jak? Zawarłyśmy umowę? W oczach gospodyni pojawił się błysk nadziei. - Pewnie jej brat będzie wiedział, gdzie pojechała. - Jej brat? - Imogena spojrzała na kobietę zdumiona. - Nie wiedziałam, Ŝe baronowa Lyndhurst ma brata. - Bo trzymali to w tajemnicy - odparła gospodyni. Dowiedziałam się o tym przypadkowo tuŜ po tym, jak zaczęłam pracować u pani baronowej. Nikt nie zwraca uwagi na słuŜbę. Zachowują się, jakby nas nie było. Ale my mamy oczy i uszy, takie same jak jaśnie państwo. Podsłuchałam ich rozmowę któregoś dnia, kiedy brat przyszedł ją odwiedzić. - A jak się nazywa ten brat baronowej Lyndhurst? spytał cicho Matthias. Gospodyni zrobiła chytrą minę. - Z przyjemnością powiem panu hrabiemu, kiedy zapłaci pan mnie i reszcie słuŜby. - Szkoda czasu - stwierdził Matthias. - Myślę, Ŝe

Niecałe pół godziny później niezadowolona gospodyni otworzyła im drzwi miejskiej rezydencji Seleny. Zmierzyła wzrokiem Imogenę i Matthiasa. - Czego państwo sobie Ŝyczą? - Proszę powiedzieć baronowej Lyndhurst, Ŝe hrabiostwo Colchester pragną się z nią zobaczyć w sprawie nie cierpiącej zwłoki - oznajmił zimno Matthias. - Baronowej Lyndhurst nie ma w domu - burknęła gospodyni - i nie wiem, kiedy wróci. Imogena uświadomiła sobie, Ŝe dochodzi piąta. - Czy udała się na przejaŜdŜkę po parku? Gospodyni zaśmiała się chrapliwie. - Nie, chyba Ŝe ostatnio nastała moda, Ŝeby na przejaŜdŜkę do parku zabierać wszystkie kufry. - Mówicie, Ŝe baronowa Lyndhurst spakowała się i opuściła stolicę? - upewnił się Matthias. - Ni mniej, ni więcej. - Ale przecieŜ widzieliśmy się z nią zaledwie kilka godzin temu - powiedziała zaskoczona Imogena. - Dziś przed południem spotykały się u niej miłośniczki Zamarii. - Ledwo państwo wyszli, wygoniła wszystkie te panienki - wyjaśniła gospodyni. - I kazała słuŜbie zarutko spakować jej rzeczy. Nigdym jeszcze czegoś takiego u niej nie widziała. - Czy pani baronowa mówiła, gdzie się wybiera? spytał Matthias. 332

333

AMANDA QUICK

INTRYGA

chyba i tak się domyślam. Widzę tu tylko jedną kandydaturę. Imogena doznała olśnienia. - Alastair Drakę? Gospodyni zrzedła mina. - Cali jaśnie państwo. Wydaje to majątek na ubrania i konie, ale kutwi i liczy kaŜdy grosz, kiedy trza zapłacić człowiekowi za wierną słuŜbę. - Daj jej pieniądze za ostatni kwartał, hrabio - poinstruowała Imogena. - A czemuŜ to? - zdziwił się Matthias mierząc Ŝonę wzrokiem. - Hrabio, nie pora się upierać. Zapłać jej. Matthias westchnął zrezygnowany. - Niech ci będzie. A jako Ŝe właśnie zgodziłem się zapłacić wam za wiadomość, którą i bez tego posiadam - zwrócił się do gospodyni - moŜe byście tak ją potwierdzili? Na twarzy kobiety zagościła ulga. - Rzeczywiście, pan Alastair Drakę jest bratem pani baronowej. Nie pojmuję, czemu robili z tego taką tajemnicę. CóŜ to w końcu za róŜnica? - Doskonałe pytanie - mruknęła Imogena.

- To akurat łatwo będzie sprawdzić. Przejadę obok jego domu. Zdaje się, Ŝe mieszka przy Hollowell Street. - Jakim cudem ty to wszystko wiesz, Matthiasie? - Wkrótce po przybyciu do Londynu dopilnowałem, Ŝeby dowiedzieć się wszystkiego o Drake'u - oświadczył ponuro. Imogenę nagle to zafrapowało. - A dlaczego tak się nim interesowałeś? - Dość będzie powiedzieć, Ŝe kiedy przyszedłem złoŜyć ci wizytę i zobaczyłem cię w ramionach Drake'a, jego osoba wzbudziła moją ciekawość. Imogena przyjrzała mu się z zaskoczeniem. - Nie mów, Ŝe byłeś zazdrosny o Alastaira Drake'a, Matthiasie. - SkądŜe. - Utkwił wzrok w końskich łbach. Zazdrość to bezsensowne, świadczące o niedojrzałości uczucie, które przystoi tylko ckliwym poetom i niedorostkom. - Oczywiście, hrabio. - Z całą pewnością był zazdrosny, stwierdziła w duchu. Uśmiechnęła się ustępliwie. Co zamierzasz zrobić, jeśli Drakę równieŜ zniknął? - Przedsięwziąć środki ostroŜności. - Matthias zmruŜył oczy. - Ta cała sprawa coraz mniej mi się podoba, Imogeno. - Mnie równieŜ. Parę minut później Matthias zatrzymał powóz pod numerem 12 przy Hollowell Street. Nikt nie odpowiedział na stukanie kołatki do drzwi Alastaira Drake'a. Zerknąwszy przez nie za odsłonięte okna pod numerem 12, Imogena i Matthias zobaczyli tylko bałagan. Najwyraźniej Alastair Drakę pakował się w ogromnym pośpiechu.

Jak na razie, zbieramy więcej pytań niŜ odpowiedzi - zauwaŜyła Imogena, gdy mąŜ pomagał jej wsiąść do faetonu. - Więc Drakę i Selena są rodzeństwem. Ciekawe, czy właśnie tę tajemnicę odkryła Lucy. - Mogła się dowiedzieć o ich pokrewieństwie - powiedział Matthias, biorąc cugle. - Ale to nie wydaje mi się wystarczającym powodem, by kogoś szantaŜować, a juŜ na pewno nie jest to powodem, by kogoś zabić. - Chyba Ŝe Drakę i Selena ukrywali łączące ich pokrewieństwo, Ŝeby nie wyszedł na jaw inny, jeszcze bardziej niebezpieczny sekret. - Imogena przytrzymała szerokie, ozdobione muszelkami rondo kapelusza, kiedy konie poderwały się do biegu. - Ciekawe, czy Drakę równieŜ opuścił dziś stolicę. 334

Oboje zniknęli. Niewiarygodne - mówiła jakiś czas potem Imogena, wchodząc do biblioteki. Matthias szedł za nią. - Ale dlaczego? Co ich aŜ tak wystraszyło, Ŝe postanowili uciec z miasta? - Fakt, Ŝe mamy pamiętnik Lucy i nie chcemy, by 335

AMANDA QUICK

INTRYGA

dostał się w ręce Seleny - odparł Matthias. Niecierpliwie rozwiązał fular. - Po tamtej scenie w jej salonie dziś rano Selena niewątpliwie uznała, Ŝe albo juŜ poznaliśmy tajemnicę, którą odkryła Lucy, albo wkrótce ją poznamy. - Musiała ostrzec brata. - Imogena zmarszczyła czoło w zadumie. - Po czym oboje spanikowali i uciekli z miasta? - MoŜliwe. Spojrzała na męŜa, zaniepokojona jego mrocznym tonem. - Jak to: moŜliwe? Matthias podszedł do okna. Końce jego śnieŜnobiałego fulara spływały na koszulę. - Wszystko wskazuje na to, Ŝe Drakę zabił Lucy, poniewaŜ poznała jego sekret. Z tego samego powodu mógł zabić teŜ i Vannecka. - AleŜ Vanneck odziedziczył pamiętnik Lucy trzy lata temu. - przypomniała Imogena. - Dlaczego mieliby aŜ tyle czekać, by go zabić? Matthias zacisnął pięść na parapecie. - Kto wie, kiedy właściwie Vanneck znalazł pamiętnik, albo kiedy do niego zajrzał? - Parę miesięcy temu sprzedał duŜą rezydencję i kupił mniejszą, skromniejszą kamienicę - zwróciła mu uwagę Imogena. - MoŜliwe, Ŝe pamiętnik znalazł się, kiedy słuŜba pakowała rzeczy przed przeprowadzką. - Całkiem prawdopodobne. Ale jest jeszcze coś. Lucy nie wyjawiła w pamiętniku tej mrocznej tajemnicy. Dała jedynie do zrozumienia, Ŝe ją odkryła, i stwierdziła, Ŝe wykorzysta ją, by zaszantaŜować Drake'a. Ale samego sekretu nie była uprzejma zdradzić. - Zgadza się. - Imogena załoŜyła ręce na plecy i zaczęła krąŜyć po bibliotece. - Ale fakt, Ŝe Vanneck ukrył pamiętnik w gabinecie, świadczy o tym, Ŝe zdawał sobie sprawę ze znaczenia tych notatek. - Selenie i Drake'owi musi się jednak wydawać, Ŝe

Lucy napisała w pamiętniku, co odkryła. To znaczy, Ŝe go nie przeczytali? - Doskonałe spostrzeŜenie - szepnęła Imogena. - A jeśli Vanneck trafił na pamiętnik całkiem niedawno, tak jak sugerujesz? A jeśli odkrył, Ŝe Selena i Alastair mają coś do ukrycia, lecz nie wiedział, co? - Vanneck mógł równie dobrze blefować. MoŜe dał Drake'owi do zrozumienia, Ŝe zna sekret, który odkryła Lucy, i próbował go szantaŜować, dokładnie tak samo, jak to zrobiła Lucy. A Drakę zabił go podobnie, jak to zrobił z Lucy. - Tak. Genialny wywód. Wszystko się idealnie zamyka, hrabio. - Dziękuję. Takie słowa w ustach I. A. Stone'a to prawdziwa pochwała. - Matthias odwrócił się od okna i ruszył do biurka. - Jedno nie ulega wątpliwości: ten pamiętnik jest niebezpieczny. A dopóki się nie dowiemy, z jakiego powodu, dopilnuję, byście ty i Patrycja cały czas znajdowały się pod opieką. Imogena była zdumiona. - Chyba nie uwaŜasz, Ŝe mnie albo twojej siostrze coś grozi? Selena i Alastair wyjechali z Londynu. - Przynajmniej takie chcieli zrobić wraŜenie. Nie będę ryzykował. Przerwało mu stukanie do drzwi. - Co się stało, Ufton? - Niejaki pan Bagshaw do pana, hrabio - oświadczył spokojnie lokaj, stając w progu. - Bagshaw? - Matthias uniósł brwi. - Ten młodzieniec ma fatalne wyczucie czasu. Powiedz mu, Ŝe mnie nie ma. Zza pleców Uftona wyłonił się Hugon. Był wystrojony, w ręku ściskał bukiecik kwiatów. Zmierzył Matthiasa wściekłym spojrzeniem. - Wiedziałem, Ŝe chcesz mnie omamić hrabio, kiedy mówiłeś, Ŝe mogę złoŜyć wizytę twej siostrze. Dlaczego nie miałeś dość przyzwoitości, by postawić sprawę jasno? Po co raczyłeś mnie tymi bzdurami, Ŝe mnie i ciebie coś łączy?

336

337

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Witam, panie Bagshaw. - Imogena uśmiechnęła się serdecznie i wyciągnęła ręce na powitanie, idąc do niego przez pokój. - Proszę wejść. Ogromnie się cieszymy, Ŝe pan do nas zajrzał. Prawda, hrabio? - W tej chwili mam na głowie inne sprawy - oznajmił chłodno Matthias. - A moŜe juŜ zapomniałaś o naszych drobnych kłopotach? - Oczywiście Ŝe nie - zapewniła go. - Ale uwaŜam, Ŝe powinniśmy jak najserdeczniej przyjąć pana Bagshawa. - Innym razem - warknął Matthias. - Ha! - Hugon gniewnie ściągnął brwi. - Wcale tak nie uwaŜasz, hrabio. Po prostu próbujesz się mnie pozbyć. - Hugon! - Ze szczytu schodów rozległ się uradowany glos Patrycji. - Chciałam powiedzieć, pan Bagshaw. Co pan tu robi? Przyszedł pan z wizytą? - Tak, przyszedłem - odparł Hugon dobitnie. - Lecz wygląda na to, Ŝe nie jestem tu mile widziany. - To nieprawda - ucięła ostro Imogena. - Ufton, proszę, zejdź panu Bagshawowi z drogi, Ŝeby mógł wejść do środka. - Jak pani hrabina sobie Ŝyczy. Zerknąwszy na Matthiasa, Ufton usunął się z progu. - Och, Hugonie! - zawołała Patrycja, sfruwając ze schodów. - Oczywiście, Ŝe jesteś mile widziany. Imogena uśmiechnęła się do lokaja. - Przynieś do biblioteki tacę z herbatą, dobrze? - Tak, pani hrabino. - Ufton sztywno skłonił głowę i zaczął się wycofywać. - Nie trzeba. - Hugon wyprostował się dumnie. Wygląda na to, Ŝe długo tu nie zagoszczę. - Wręcz przeciwnie. - Imogena posłała męŜowi mordercze spojrzenie. - PrzecieŜ powiedziałam, Ŝe jesteś pan bardzo mile widziany. Proszę usiąść. - Zaostrzyła ton. - Natychmiast. Hugon wyglądał na zaskoczonego. Zamrugał oczami i ostroŜnie wsunął się do biblioteki. Matthias pogodził się z losem. Usiadł za biurkiem i z namysłem wodził wzrokiem po zebranych.

- AleŜ oczywiście, Bagshaw, siadaj, proszę. Tak się składa, Ŝe potrzebuję twojej pomocy. - Pomocy? - Hugon przyjrzał mu się czujnie. - O co ci chodzi, Colchester? Matthias uśmiechnął się ponuro. - W tym momencie Patrycji bardziej potrzebny będzie obrońca niŜ wielbiciel. Mówiono mi, Ŝe z całkiem dobrymi efektami ćwiczyłeś strzelanie u Mantona, a takŜe, Ŝe zatrudniłeś pana Shrimptona, by nauczył cię co lepszych ciosów. Hugon poczerwieniał jak burak. - I co z tego? - Zdaję sobie sprawę, Ŝe zamierzałeś wykorzystać te umiejętności przeciwko mnie, lecz chciałbym ci zaproponować coś bardziej konkretnego. Co byś na to powiedział, Bagshaw? Chciałbyś wystąpić w roli męŜnego rycerza, broniącego mojej siostry? - O czym ty mówisz? - spytała Patrycja. - Do czego, u licha, zmierzasz? - dopytywała się Imogena. - To całkiem proste - wyjaśnił Matthias. - Ani ty, ani Patrycja nie będziecie opuszczać domu, jeśli nie będę was eskortował ja albo Bagshaw. W ostateczności moŜe nas zastąpić Ufton, ale on ma wiele innych obowiązków. Wolałbym, by go od nich nie odciągano. Hugon wpatrywał się w Matthiasa, najwyraźniej nie rozumiejąc, skąd ten nagły obrót rzeczy. - Powiadasz, Colchester, Ŝe damom mieszkającym pod tym dachem grozi niebezpieczeństwo? - Tak - potwierdził Matthias. - Właśnie to mówię. Nie wiem jeszcze, jak bardzo powaŜne. Zamierzam się o tym przekonać w jak najkrótszym czasie. Tymczasem zaś chciałbym móc liczyć na pomoc człowieka, któremu mogę zaufać. A więc, panie? Hugon zerknął na Patrycję; ta spłonęła rumieńcem. Wyprostował ramiona, dumnie uniósł głowę. - To będzie dla mnie prawdziwy honor, móc bronić hrabianki Patrycji.

338

339

AMANDA QUICK

Patrycja zapatrzyła się w niego z uwielbieniem. - Och, Hugonie. JakieŜ to bohaterskie i szlachetne z twej strony. Młodzieniec poczerwieniał. Wtem przypomniał sobie o bukiecie. Wyciągnął go w jej stronę. - To dla ciebie. - Dziękuję. - Patrycja z uśmiechem podeszła i wyjęła mu z ręki kwiaty. Imogena przysunęła się do biurka i uśmiechnęła do Matthiasa z aprobatą. - Dobrze się spisałeś, męŜu - mruknęła kącikiem ust. - Dzięki tobie dwoje młodych ludzi jest bardzo szczęśliwych. - Dziękuję, moja droga, lecz pozwól, Ŝe cię zapewnię, Ŝe to drobiazg dla człowieka o tak delikatnych zmysłach i głębokich uczuciach jak moje.

Stała w czarnej bibliotece stryja Selwyna. W hebanowych lichtarzach dopalały się świece. Nad jej głową wisiały czarne draperie. Ze ścian spoglądały na nią pośmiertne maski. Znała juŜ to otoczenie, wywoływało w niej lodowaty dreszcz, lecz rym razem coś się tu zmieniło. Obejrzała się, rozglądając za Matthiasem, który zwykle krył się w cieniu. I wtedy dostrzegła, Ŝe w pokoju nie stoi juŜ jeden sarkofag, a dwa. Obie bogato rzeźbione pokrywy zdjęto. Znieruchomiała z przeraŜenia, gdy w grobowcach usiadły dwa szkielety. Selena i Alastair, Zaśmiali się bezgłośnie. W ich oczach malowało się okrucieństwo i kpina. Palcem wskazywali sylwetkę męŜczyzny w pelerynie, leŜącego na dywanie. Pełna najgorszych przeczuć Imogena podeszła do niego, lękając się tego, co zobaczy. MęŜczyzna leŜał z twarzą zwróconą do podłogi, lecz dostrzegła srebrzysty kosmyk wśród czarnych włosów. - To od początku do końca twoja wina - oświadczył Alastair, wstając z kamiennej trumny. - Gdyby nie ty, nigdy nie zostałby wciągnięty w tę zabawną gierkę. - Wyłącznie twoja wina - zawtórowała mu Selena. Wyszła z grobowca i stanęła na dywanie. Imogena ocknęła się gwałtownie. Urywki tego koszmaru tkwiły jej w pamięci. Skórę miała lepką od potu, 341

AMANDA QUICK

INTRYGA

oczy mokre od łez. Głęboko oddychała, próbując stłumić uczucie paniki, jakie ją ogarnęło. Silne nerwy, upominała się w duchu. Wszak miała nerwy jak ze stali. Przez chwilę leŜała nieruchomo w mroku. Coś tu nie pasowało. Coś tu strasznie nie pasowało. I wtedy uświadomiła sobie, Ŝe jest sama. Nie czuła znajomego, dodającego otuchy ciepła silnego ciała Matthiasa ani cięŜaru jego muskularnego ramienia na swoich piersiach. Serce ścisnął jej strach. - Matthiasie. - Tu jestem, Imogeno. Bardziej poczuła, niŜ usłyszała jego kroki. Szybko usiadła na łóŜku, podciągając kołdrę pod szyję. Sylwetka Matthiasa malowała się na tle okna. Szedł do niej w ciemnościach, twarz tonęła w cieniu. W słabej poświacie księŜyca lśnił kosmyk siwych włosów. Wyglądało to dokładnie jak w jej śnie. - Tak bardzo Ŝałuję - szepnęła. Zacisnęła oczy, próbując powstrzymać łzy i wymazać spod powiek resztki snu. - To wszystko moja wina. Nigdy nie powinnam cię była do tego wciągać. - Co za bzdury znowu opowiadasz? - Matthias usiadł na łóŜku i wziął ją w ramiona. - Uspokój się, moja droga. Nic ci nie jest? - Miałam sen. Koszmar. - Oparła mu głowę na ramieniu. Na policzku czuła znajome drapanie surowego jedwabiu, z którego był uszyty czarny szlafrok męŜa. - Był podobny do wcześniejszych, tyle Ŝe rym razem pojawili się w nim Selena i Alastair. - W tej sytuacji wcale mnie to nie dziwi. - Matthias gładził ją po głowie. - Mnie samego nękało kilka nieprzyjemnych przywidzeń z tą parą w roli głównej. Jedyna róŜnica to ta, Ŝe mnie one prześladowały, gdy leŜałem bezsennie w łóŜku. Ale te sny się skończą, kiedy tylko znajdę Drake'a i jego siostrę. - Matthiasie, nie chciałam cię wystawić na niebezpieczeństwo. Nie powinnam była cię prosić o pomoc. Nie miałam prawa...

- Ciiiii... - Pochylił się nad nią i pocałunkiem zmusił do milczenia. Imogena zadrŜała i przywarła do niego. Matthias oderwał wargi od jej ust i lekko się uśmiechnął. - A teraz coś ci powiem, Imogeno. Coś bardzo waŜnego, więc słuchaj mnie bacznie. - Ujął jej twarz w dłonie. - Nie zdołałabyś mnie trzymać od tego z daleka. - Nie rozumiem. Gdybym nie zmusiła cię do wywiązania się z obietnicy, którą kiedyś złoŜyłeś stryjowi Selwynowi, nie doszłoby do tego wszystkiego. Byłbyś bezpieczny. - Od chwili kiedy cię poznałem, nic by mnie nie powstrzymało przed wkroczeniem w twoje Ŝycie, rozumiesz? - Ale, Matthiasie... - Zupełnie nic. - Ale gdybym nie wezwała cię do Upper Stickleford... - I tak bym cię znalazł. JuŜ wcześniej sobie postanowiłem, Ŝe odnajdę tego I. A. Stone'a. Nie zajęłoby mi to zbyt wiele czasu. No i sama widzisz: w końcu wszystko i tak ułoŜyłoby się tak samo. - Och, Matthiasie, jesteś taki dobry, ale... - Nie - przerwał jej ostro. - Nie jestem dobry. Ale pragnę cię bardziej niŜ czegokolwiek w całym moim Ŝyciu. Znowu przycisnął usta do warg Ŝony, tłumiąc jej protesty potęŜną siłą głodu swoich zmysłów. Imogena przez chwilę próbowała się wyrwać, potem z cichym westchnieniem poddała się luksusowi uległości. Czasem to bardzo przyjemnie pozwolić mu przejąć ster, pomyślała. Choć, z drugiej strony, bywały chwile, gdy nie pozostawiał jej wyboru. Wyglądało na to, Ŝe ma wrodzoną skłonność do przejmowania prowadzenia, i to w wielu dziedzinach, nie tylko w walcu. A jako Ŝe ona miała skłonności do tego samego, spokojnie moŜna stwierdzić, Ŝe nie będą się ze sobą nudzić. Kiedy Matthias podniósł głowę, w jego oczach malowało się zdecydowanie.

342

343

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Nigdy więcej nie będziesz mówiła o Ŝalu czy winie, zrozumiałaś? Ja niczego nie Ŝałuję i nie dopuszczę, byś ty teŜ miała kiedykolwiek czegoś Ŝałować. Imogena zadrŜała i mocniej się w niego wtuliła. Otoczył ją płaszczem swej siły i ciepła. - Myślisz, Ŝe uda ci się znaleźć tego człowieka z Bow Street, którego najęła Lucy? - spytała po jakimś czasie. - Liczę, Ŝe jutro się czegoś dowiem, ale postanowiłem nie ograniczać się do tego jednego kierunku. Rozmowa z tym człowiekiem z pewnością mnóstwo by dała, ale istnieją inne sposoby zdobywania informacji. Rano wykorzystam jeden z nich. - Co zamierzasz zrobić? - ZłoŜyć wizytę Feliksowi Glastonowi. - Twojemu byłem wspólnikowi? - Tak. Wieści przepływają przez Straceńca niczym Styks przez Hades, Feliks zaś to dobry rybak. MoŜliwe Ŝe wyłowi coś ciekawego w swej sieci. Imogena podniosła głowę. - Nie mogę się doczekać, kiedy poznam pana Glastona. To z pewnością ogromnie interesujący człowiek. - Chcesz poznać Feliksa? - Matthias nie ukrywał zdumienia. - Wykluczone. Twoja ciotka by mnie zabiła, gdybym ci go przedstawił. I nikt by jej nie potępił. - Moja ciotka nie ma tu nic do powiedzenia. - Imogeno, bądź rozsądna. Feliks prowadzi dom gry. Dama nie składa towarzyskich wizyt ludziom, którzy kierują takimi instytucjami jak Straceniec, - W swoim czasie i ty prowadziłeś dom gry. - To było wiele lat temu i zapewniam cię, Ŝe w owych czasach mnie teŜ nie mogłabyś złoŜyć wizyty. - Usta wygięły mu się w uśmiechu. - A przynajmniej nie ryzykując przy tym nieodwołalnej utraty reputacji. - Sądzisz, Ŝe to by mnie powstrzymało? Matthias jęknął. - Na ile cię znam, to nie. Ale nie w tym rzecz. Po prostu nie uchodzi damie przekraczać progu domu człowieka, który kieruje przybytkiem gry.

- Bzdury. Od kiedyŜ to stałeś się takim stróŜem moralności i dobrych manier, hrabio? - Imogeno... - Bezwzględny Colchester i nieskromna Imogena mają pewne zobowiązania wobec wielkiego świata. Mam nadzieję, Ŝe teraz, gdy stałeś się męŜem, nie zmienisz się w nadętego, okropnego świętoszka, Matthiasie. To by było straszliwe rozczarowanie. - Tak uwaŜasz? - Doskonale wiesz, Ŝe nic mnie nie obchodzi, co sobie o mnie pomyśli wielki świat. Zresztą dlaczego by miało mnie to obchodzić, skoro oni zawsze byli o mnie tak niskiego mniemania? W ciemnościach zabrzmiał śmiech Matthiasa. - Po raz kolejny rozbroiłaś mój zdrowy rozsądek siłą swej niezachwianej logiki, Ŝono. Więc świetnie, jutro rano zabiorę cię na spotkanie z Feliksem. Coś mi mówi, Ŝe wy dwoje doskonale się dogadacie.

344

Matthiasa setnie ubawiła zdumiona mina kamerdynera Feliksa. Biedaczysko wielokrotnie głośno przełknął ślinę, nim zdołał powtórzyć nazwisko gości. - Hrabia i hrabina Colchester, tak pan powiedział, tak? - spytał kładąc nacisk na słowie „hrabina". - Słyszałeś mnie, Dodge - odparł sucho Matthias. - Hrabina Colchester - bardzo ostroŜnie powtórzył Dodge. - Jest pan hrabia całkowicie pewien? - Dodge, czyŜbyś sugerował, Ŝe nie znam toŜsamości własnej Ŝony? - Nie, oczywiście Ŝe nie, panie hrabio - wyjąkał Dodge. Imogena uśmiechnęła się do niego promiennie. - Błagam o wybaczenie. - Dodge nie mógł oderwać wzroku od Imogeny. - JuŜ idę jaśnie państwa zapowiedzieć. Proszę mi darować. Nie przestając się kłaniać Imogenie oraz Matthiasowi, Dodge wycofał się do holu, odwrócił, po czym zatrzasnął im drzwi przed nosem.

345

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Lokaj pana Glastona sprawia wraŜenie nieco wytrąconego z równowagi - zauwaŜyła Imogena. - Wielokrotnie wprowadzał mnie przez próg tego domu - odparł Matthias - ale, zapewniam cię, nigdy jeszcze nie otwiera! drzwi hrabinie. Imogena zapatrzyła się na zamknięte drzwi. - Nie wiem, czy zauwaŜyłeś, Ŝe właściwie to i teraz ich nie otworzył. A przynajmniej nie na długo. - Był wzburzony. Z pewnością zaraz zauwaŜy, Ŝe zostawił nas na schodach, i wróci by naprawić błąd. W tej samej chwili Dodge ponownie otworzył drzwi na ościeŜ. Twarz miał zlaną potem. - Upraszam o wybaczenie. Ogromnie jaśnie państwa przepraszam. Wypadek. Przeciąg zatrzasnął. NiechŜe państwo raczą wejść do środka. Pan Glaston juŜ czeka. - Dziękuję, Dodge. - Matthias wziął Ŝonę pod rękę i razem ruszyli przez olbrzymi hol do biblioteki Feliksa. - Tędy, pani hrabino. - Dodge stanął w drzwiach biblioteki, rozjaśnionej przez blask ognia płonącego w kominku. Głośno odchrząknął. - Hrabia i... hrabina Colchester do pana. - Colchester. - Opierając się na lasce, Feliks podniósł się zza biurka. - Co za niespodzianka. - UwaŜnie przyjrzał się Imogenie. - Dodge powiada, Ŝe towarzyszy ci twoja młoda małŜonka. - Pozwól, Ŝe przedstawię ci moją Ŝonę. - Wypowiadając te proste słowa, Matthias poczuł prawdziwą satysfakcję. - Imogeno, to mój stary przyjaciel, Feliks Glaston. - Ogromnie się cieszę, Ŝe mogłam pana poznać, panie Glaston. - Imogena wyciągnęła dłoń, jakby właśnie została przedstawiona co najmniej markizowi. - Mój mąŜ mnóstwo mi o panu opowiadał. - Aha. - W oczach Feliksa błysnęło zaskoczenie. Przez chwilę wyglądał, jakby nie wiedział, co właściwie ma zrobić z ręką Imogeny. W końcu szybko ją ujął i z miną wytrawnego dworaka pochylił się nad dłonią w rękawiczce. - To dla mnie prawdziwy honor. Proszę, siadajcie.

Matthias usadowił Imogenę w fotelu przy kominku, potem usiadł naprzeciwko niej. Patrzył, jak Feliks krzywi się, wolno opadając na swój fotel przy biurku. ZauwaŜył, Ŝe przyjaciel z całej siły zaciska na lasce Ŝylaste ręce. - Noga daje ci się we znaki? - zapytał cicho. - To przez tę pogodę. - Feliks cięŜko westchnął, odkładając laskę i opierając ją o poręcz fotela. - Sądzę, Ŝe spokojnie mogę zapowiedzieć deszcz na parę najbliŜszych godzin. - Moja ciotka ma doskonałe lekarstwo na reumatyzm i inne bóle kończyn - odezwała się Imogena tonem towarzyskiej konwersacji. - Poproszę ją o recepturę dla pana. Feliks mrugnął zaskoczony. - To bardzo łaskawe z pani strony, hrabino. - AleŜ to drobiazg. - Uśmiechnęła się. - To specjalna receptura cioci Horacji. Sama ją opracowała. - Bardzo to łaskawe - powtórzył Feliks. Wyglądał na równie oszołomionego, jak jego sługa przed kilku minutami. Matthias uznał, Ŝe pora zapanować nad sytuacją. Jeśli szybko nie wkroczy do akcji, jego stary druh zmieni się w ględzącego kretyna. - Przyszliśmy do ciebie w dość waŜnej sprawie - ode zwał się. Feliks oderwał wzrok od Imogeny. - WaŜnej? Jak waŜnej? - To kwestia Ŝycia lub śmierci - oznajmiła Imogena. Matthias się skrzywił. - Moja Ŝona ujęła to nieco zbyt dramatycznie, lecz zapewniam cię, sprawa jest powaŜna. Mam do ciebie pytanie, Feliksie. Jego stary druh rozłoŜył dłonie. - Pytaj, przyjacielu. Z przyjemnością odpowiem, jeśli tylko będę znał odpowiedź. - Co wiesz o Alastairze Drakełu? - Drake'u? - Feliks zamyślił się głęboko. - Pojawił się

346

347

AMANDA QUICK w mieście chyba jakieś trzy lata temu. Od czasu do czasu grywa w karty w Straceńcu. Choć, skoro juŜ przy tym jesteśmy, ostatnio rzadko tu się pokazuje. A czemu pytasz? - Czy wiedział pan, Ŝe Drakę jest bratem baronowej Lyndhurst? - spytała Imogena. Feliks uniósł brwi. - Nie. A czy to waŜne? - Chcemy się dowiedzieć, dlaczego ta dwójka utrzymywała swoje pokrewieństwo w tajemnicy - powiedział Matthias. - A na początek chciałbym się dowiedzieć, gdzie mieszkali, nim pojawili się w Londynie. Imogena pochyliła się w stronę Feliksa. - Czy znał pan moŜe barona Lyndhursta, panie Glaston? Feliks wymienił spojrzenia z Matthiasem. - Nie wydaje mi się, bym go znał. - A ty? - spytała Imogena, patrząc na męŜa. - Nie - odparł z namysłem Matthias. - Nigdy go nie spotkałem. - Bardzo dziwne. Wydawać by się mogło, Ŝe wy dwaj znacie większość dŜentelmenów mieszkających w Londynie. Ponoć wcześniej czy później kaŜdy z nich przekroczy próg Straceńca. - Imogena zawiesiła głos. - Jak panowie sądzicie, czy w ogóle istniał jakiś baron Lyndhurst? W kącikach oczu Feliksa pojawiły się zmarszczki. - Doskonałe pytanie. - Owszem - przyznał Matthias. - Sam powinienem był na to wpaść. - Zaiste. - Feliks połączył czubki palców. - OŜeniłeś się z bardzo bystrą damą, Colchester. Winszuję. Z prawdziwą przyjemnością widzę, Ŝe znalazłeś kogoś, kto czasem ci zada bobu. - Z całą pewnością nie będę się nudził - mruknął Matthias. - Mnie i Matthiasa mnóstwo łączy - oświadczyła Imogena uśmiechając się do męŜa. - To widzę. - Feliks wygodniej usadowił się w czelu348

INTRYGA ściach swego fotela. - No cóŜ, znalezienie odpowiedzi na twoje pytania nie powinno nastręczyć trudności. Natychmiast zajmę się tą sprawą. W oczach Imogeny zapłonęły wdzięczność i podniecę nie. - To byłoby wspaniale, panie Glaston. JakŜe zdołamy się panu odwdzięczyć? Feliks przyjrzał jej się uwaŜnie. - Zostając na filiŜankę herbaty, pani hrabino. Nigdy jeszcze nie piłem herbaty z hrabiną. - Jestem przekonana, Ŝe herbatka z hrabiną nie okaŜe się nawet w połowie tak interesująca, jak herbatka z właścicielem domu gry - odparła Imogena. - Szczerze mówiąc, kiedy mąŜ powiedział, Ŝe złoŜymy panu wizytę, spodziewałam się, wręcz na to liczyłam, Ŝe odwiedzimy pana w samym Straceńcu. Nigdy jeszcze nie oglądałam domu gry. Feliks wpatrywał się w nią zdumiony. Potem spojrzał na Matthiasa. Ten wzruszył ramionami. Feliks z powrotem skupił uwagę na Imogenie. - MoŜe innym razem, pani hrabino - zaczął gładko. - To byłoby cudownie. Czy jutro by panu odpowiadało? - spytała rozpromieniona. - Wybij to sobie z głowy - oświadczył ponuro Matthias. Imogena uśmiechnęła się do Feliksa. - NiechŜe pan nie zwraca na niego uwagi, panie Glaston. Mój mąŜ, niestety, ma skłonności do ulegania niepotrzebnym obawom. WraŜliwe nerwy, sam pan rozumie. Feliks posłał jej swój najbardziej anielski uśmiech. - Podejrzewam, Ŝe wywrze pani na jego nerwy zbawienny wpływ, hrabino. Kiedy Imogena z Matthiasem wrócili do domu, czekała juŜ na nich wiadomość z Bow Street. Ufton przekazał tę informację, wprowadzając ich do holu. 349

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Człowiek, którego pan szukał, hrabio, zginął jakieś trzy lata temu. Został zastrzelony przez rabusia, którego usiłował zaaresztować. Matthias zerknął na Ŝonę. - A raczej przez Alastaira Drake'a. Imogenę przeszył lodowaty dreszcz. - Tak, po śmierci Lucy ten męŜczyzna był jedyną osobą, znającą tajemnicę. Drakę musiał się go pozbyć. Siedzieli w przytulnej bawialni Horacji. Gospodyni z uśmiechem zerknęła na Patrycję i Hugona, trzymających się z boku, pochłoniętych grą w karły przy małym stoliku. - Przyznam, Ŝe ładna z nich para - zwróciła się przyciszonym głosem do Imogeny. - Choć nie pojmuję, jak to się stało, Ŝe hrabia pozwolił panu Bagshawowi ubiegać się o względy Patrycji. Wszyscy w towarzystwie byli przekonani, Ŝe lada chwila Hugon będzie się z nim strzelał. - To tylko świadczy o tym, jak mylnie wszyscy w towarzystwie ocenili sytuację - odparła Imogena. Hugon z ogromną powagą traktował swoje nowe obowiązki. Przez ostatnie kilka dni nie odstępował na krok Patrycji, gdy wychodziła z domu, a jeśli Matthias nie mógł towarzyszyć Ŝonie, eskortował teŜ i Imogenę. Cierpliwie znosił niezliczone godziny kręcenia się po sklepach, popołudniowe przejaŜdŜki po parku i wlokące się w nieskończoność przyjęcia w dusznych salach balowych. Patrycja wyznała Imogenie, Ŝe jej rycerski obrońca zaczął nawet nosić przy sobie niewielki pistolet. - Na wszelki wypadek - wyjaśniła. Imogenie zrobiło się dziwnie na tę wiadomość, lecz uznała, Ŝe Hugon wykazał sporo rozsądku, dodatkowo zadbawszy o bezpieczeństwo. Zastanawiała się, czy Matthias teŜ nosi przy sobie broń. Powinnam być podniecona tą sytuacją, dumała Imogena, tymczasem takie Ŝycie bardzo szybko ją znu-

dziło, a poza tym nadzwyczaj ograniczało. Patrycja była uszczęśliwiona, bo dzięki temu nie rozstawała się z Hugonem, lecz Imogena zaczynała się dławić, nie wytrzymywała ograniczeń narzuconych przez męŜa. Nigdy jeszcze nie musiała uzaleŜniać swych planów od uprzejmości męŜczyzny. I zgoła nie odpowiadała jej ta sytuacja. Niestety, wbrew obietnicom Feliksa, zdobycie informacji o Alastairze Drake'u i Selenie okazało się znacznie trudniejsze, niŜ przypuszczali. Odnosiło się wraŜenie, jakby ta para trzy lata temu po prostu wyrosła spod ziemi i pojawiła się w Londynie. Mieli dość pieniędzy, by otoczyć się aurą bogactwa i na tyle dobre maniery, by zapewnić sobie powodzenie w salonach wielkiego świata. Nikt nie pytał ich o przeszłość. Minęły cztery dni, a Imogena i Matthias nadał nie dowiedzieli się niczego nowego na temat tej dwójki. Po mieście zaczynały krąŜyć plotki i Feliks Glaston przysyłał list za listem, podając najświeŜsze informacje. Niestety, Ŝadnej z nich nie udało się potwierdzić. Napięcie panujące w rezydencji Colchestera stawało się nie do zniesienia. Matthias chodził rozdraŜniony i niespokojny. Chował się w bibliotece i warczał na słuŜbę. Nocą godzinami tkwił w oknie sypialni, wpatrzony w mrok. Jedynie chwile bezpośrednio po tym, jak kochał się z Imogena, zdawały się przynosić mu odrobinę spokoju. Lecz i one trwały krótko. Imogena tymczasem bała się zasnąć. Coraz częściej nękały ją sny, w których pojawiała się krew i sarkofagi. Co najmniej dwa, trzy razy budziła się w nocy przeraŜona, roztrzęsiona i uspokajała się dopiero w ramionach Matthiasa. Cała ta sprawa mogła człowieka wyprowadzić z równowagi, nawet osobę o stalowych nerwach. Tego ranka przy śniadaniu Matthias oznajmił, Ŝe wybiera się do Straceńca, by porozmawiać z Feliksem. Kiedy Imogena wspomniała, Ŝe chętnie by mu towarzy-

350

351

AMANDA QUICK

INTRYGA

szyła, kategorycznie odmówił, nie zgadzając się nawet wziąć tej propozycji pod uwagę. Uwięzione w domu Imogena i Patrycja natychmiast zaczęły snuć plany, jak by się z niego wyrwać choć na kilka godzin. Imogena zaproponowała, by się wybrały do muzeum w Instytucie Zamaryjskim. Marzyła, by znaleźć zapomnienie w podziwianiu sztuki staroŜytnej Zamarii. Patrycja wyrzekała, Ŝe zaśnie z nudów, jeśli kaŜe jej się spędzić całe popołudnie wśród zakurzonych reliktów Zamarii. Po oŜywionej dyskusji, w której kaŜda przedstawiała kolejne propozycje, obie przystały na złoŜenie wizyty Horacji. Patrycja wysłała wiadomość do Hugona, powiadamiając go, Ŝe będą potrzebować jego eskorty. Karnie stawił się o wyznaczonej porze i zawiózł je do miejskiej rezydencji Horacji. - Co zrobicie, jeśli hrabiemu nie uda się natrafić na ślady baronowej Lyndhurst i pana Drake'a? - spytała Horacja z niepokojem. - To nie moŜe tak dłuŜej trwać - odparła Imogena. Ja z całą pewnością nie zniosę tego ciągłego więzienia. - Więzienia? - Horacja uniosła brwi nad binoklami. Chyba troszeczkę przesadziłaś, moja droga, nie uwaŜasz? - Wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby Matthias przyznał mnie i Patrycji taką samą swobodę poruszania się, jak sobie - narzekała Imogena. - Tak, niestety, nie jest. - No cóŜ, jestem pewna, Ŝe juŜ wkrótce to się skończy. - Oby. W ciągu ostatnich czterech dni Matthias juŜ dwa razy obiecał, Ŝe pójdzie ze mną do muzeum zamaryjskiego, i dwukrotnie nie dotrzymał obietnicy, poniewaŜ dostał pilną wiadomość od swego przyjaciela, pana Glastona. To ogromnie denerwujące. Horacja zawahała się i zniŜyła głos. - A gdyby odłoŜyć na bok obecne zmartwienia, to czy jesteś szczęśliwa w tym małŜeństwie, kochanie? - Słucham? - Imogena oderwała myśli od Matthiasa. - Co za dziwaczne pytanie. Dlaczego pytasz?

- Jesteś niezwykłą kobietą, Imogeno. Colchestera zaś trudno nazwać typowym hrabią. Niepokoję się nieco i sądzę, Ŝe mam po temu powody. - Jestem bardzo zadowolona ze swego małŜeństwa. Jedyną naszą troską jest znalezienie Alastaira i Seleny. Póki tego nie zrobimy, nikt w naszym domu nie zaśnie spokojnie. - Owszem, trudno Ŝyć ze świadomością, Ŝe w pobliŜu moŜe się czaić morderca. - Kiedyś wynajmowałam mieszkanie mordercy oświadczyła spokojnie pani Vine, pojawiając się w progu z tacą, na której niosła zastawę do herbaty. - Wynajęłam mu ten dom jakieś pięć, sześć lat temu. DŜentelmen jak się patrzy. A w porównaniu z innymi lokatorami, istny anioł. Wszyscy wpatrywali się w panią Vine. Pierwsza odzyskała mowę Imogena. - Wynajmowała pani mieszkanie mordercy, pani Vine? - A jakŜe. Oczywiście, na początku o niczym Ŝem nie wiedziała. - Postawiła tacę na stole i zaczęła rozkładać filiŜanki. - Zawsze płacił czynsz na czas, o tak. Bardzo Ŝałowałam, kiedym go straciła. - W jaki sposób pani odkryła, Ŝe jest mordercą? spytał oszołomiony Hugon. - Przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności - wyznała pani Vine ze szczerym westchnieniem Ŝalu. - Miałam tego wieczoru wychodne i poszłam odwiedzić siostrę. Ale zamiast zostać u niej do rana, jak to miałam w zwyczaju, postanowiłam wrócić wcześniej. No i w korytarzu natknęłam się na pana Leversedge'a. Całkiem niespodziewanie, o tak. Dopiero co wrócił do domu. Parę minut przede mną. Wlókł ciało do piwnicy. - Wielki BoŜe - wydusiła wstrząśnięta Horacja. - Zabijał ludzi w piwnicy? - Oddawał się temu procederowi, kiedym odwiedzała siostrę. Wlókł ciała do piwnicy, tam zgrabnie je rąbał, co by dały się załadować do skrzyni. Potem wywoził skrzynie poza miasto i tam je wyrzucał.

352

353

AMANDA QUICK

INTRYGA

- O BoŜe. - Patrycja zasłoniła usta dłonią. Oczy rozszerzyły się jej ze zgrozy. - I co pani zrobiła, zobaczywszy go w korytarzu z ofiarą, pani Vine? - A cóŜem miała zrobić, skoro widziałam trupa? Pani Vine smutno pokręciła głową. - Nie mogłam nie zwrócić uwagi, choć to był najlepszy lokator, jakiegom w Ŝyciu miała. Musiałam popędzić na dwór i zawołać straŜ. Nigdy nie zapomnę ostatnich słów pana Leversedge'a. - A cóŜ takiego powiedział? - spytała Imogena. - Powiedział: „Niech się pani nie martwi tymi plamami w korytarzu, pani Vine. Zaraz je wytrę". O tak, bardzo schludny był ci z niego dŜentelmen. Następnego ranka Matthias stał z Imogeną na środku sali muzeum zamaryjskiego i spoglądał na sterty zakurzonych eksponatów. W pełnym satysfakcji uśmiechu Imogeny kryła się teŜ spora dawka radosnego triumfu. Matthias wiedział, skąd to się bierze, i Ŝona wygrała poranną utarczkę słowną przy śniadaniu. Sprzeciwiał się marnowaniu poranka w muzeum, ale nie mógł wymyślić pretekstu, by tego uniknąć. Feliks nie przysłał Ŝadnej wieści o najnowszych plotkach. Co więcej, choć Imogena ogromnie lubiła Hugona i Patrycję, nie zniosłaby kolejnego dnia chodzenia z nimi po sklepach. W końcu Matthias musiał się poddać. Przemknęło mu przy tej okazji przez myśl, Ŝe chyba nigdy nie zdoła odmówić Imogenie czegoś, co ona wcześniej sobie wbiła do głowy. - Zaczniemy od tamtej części sali, Matthiasie. - Imogena zawiązywała w talii troczki białego fartucha. - Będziesz notował, czy ja mam to robić? - Ja będę pisał, ty zaś oglądaj eksponaty - odparł, zdejmując płaszcz. - Nie chce mi się brudzić rąk. Zresztą i tak jestem przekonany, Ŝe wśród tych rupieci, które przysłał Rutledge, nie znajdziesz niczego szczególnie wartościowego. - AleŜ, Matthiasie, tego nie moŜemy stwierdzić, dopó-

ki dokładnie się wszystkiego nie obejrzy i nie opisze. Przedarła się przez pokruszone rzeźby i kamienne grobowce, kierując się do drewnianych skrzyń, stojących pod ścianą. - Kto wie? MoŜe w jednej z tych skrzyń znajdziemy pieczęć królowej? - Guzik prawda - warknął cicho Matthias. Odwiesił płaszcz na haku. Coś cicho zadźwięczało, kiedy kieszeń musnęła ścianę. - Co to było? - spytała Imogena. - Noszę pistolet w kieszeni płaszcza - wyjaśnił Matthias, podwijając rękawy białej koszuli. - Więc i ty zacząłeś nosić broń? - Sądzę, Ŝe w obecnej sytuacji to dość rozsądne zabezpieczenie. - Matthiasie, chyba nie wierzysz, Ŝe Alastair wróci do Londynu? Na pewno razem z Seleną będą się od nas trzymać z daleka. ZałoŜę się, Ŝe uciekli z kraju. - Nie wiem, co zrobią, i ty teŜ nie wiesz. - Matthias spojrzał jej prosto w oczy. - Wygląda na to, Ŝe juŜ trzykrotnie zabili człowieka. Nikt nam nie zagwarantuje, Ŝe nie będą próbowali zabić i nas. - Ale po co mieliby nas zabijać? - Jeśli zginiemy, nikt nie będzie łączyć ich osób ze śmiercią barona Vannecka, jego Ŝony, a juŜ na pewno nie stróŜa prawa. Spokojnie będą mogli wrócić do stolicy i Ŝyć jak poprzednio. A juŜ wcześniej ci mówiłem, Ŝe Drakę i jego siostra przepadają za wielkim światem. Nie zrezygnują bez walki ze stylu Ŝycia, do którego przywykli. - No, ale przecieŜ po zabiciu nas nie będą mogli po prostu z powrotem wskoczyć na stare miejsca w towarzystwie. Co prawda nikt im nie będzie mógł niczego udowodnić, lecz będą krąŜyły plotki. - PrzeŜyją odrobinę posądzeń o morderstwo. - Matthias uśmiechnął się lekko i przysiadł na brzegu otwartego sarkofagu. - Ja przeŜyłem. - Racja. - Imogena zerwała kwadratową płachtę ze

354

355

AMANDA QUICK

INTRYGA

sterty glinianych tabliczek. Odrzuciła ją na bok i wzięła pierwszą tabliczkę z brzegu. - Muszę ci jednak powiedzieć, Ŝe dłuŜej juŜ nie wytrzymam tych ciągłych ograniczeń. Patrycji to najwyraźniej nie przeszkadza, lecz mnie wkrótce doprowadzi do szpitala dla obłąkanych. Matthias nie ukrywał rozbawienia. - MoŜe cię zainteresuje uwaga, Ŝe owe ograniczenia, na które tak się uskarŜasz, to zwykłe środki bezpieczeństwa, przyjmowane bez szemrania przez większość dam w stolicy. - CóŜ, ja z całą pewnością dłuŜej nie będę się na nie godzić. - Imogena schyliła się, Ŝeby uwaŜniej przyjrzeć się jakiejś tabliczce. - Matthiasie, juŜ od jakiegoś czasu chcę cię o coś spytać. - Pytaj, pani. Jestem dziś do twoich usług - rzekł przyglądając się ponętnym pośladkom Ŝony. Zastanawiał się, jak by zareagowała, gdyby, korzystając z tej zachęcającej pozycji, podniósł jej spódnice. Zawsze mógłby jej wmówić, Ŝe to kolejna, zamaryjska pozycja miłosna. - Czy wiesz, co naprawdę przydarzyło się Rutledge'owi? Pytanie spadło nań jak grom z jasnego nieba. Potrzebował chwili, by się otrząsnąć z szoku. Głęboko zaczerpnął tchu. - Tak. - Tak teŜ przypuszczałam. - Imogena wyprostowała się i zaczęła starannie, z ogromną precyzją, układać gliniane tabliczki. - Więc, hrabio? Powiesz mi, jak to było? Matthias niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w notes, którzy przyniósł, by w nim zapisywać spostrzeŜenia Imogeny. - Rutledge próbował mnie zabić. I wtedy właśnie zginął. - Dobry BoŜe. - Imogena tak gwałtownie się odwróciła, Ŝe łokciem zawadziła o tabliczki. Szybko przytrzyma-

la chwiejący się stosik. Nie odrywała wzroku od twarzy męŜa. - Nie Ŝartujesz, prawda? - Nie w tej sprawie. Badaliśmy jeden z korytarzy labiryntu. Ja szedłem pierwszy. Rutledge zawsze twierdził, Ŝe w tym jestem znacznie lepszy od niego.

356

Matthias niespodziewanie natknął się na wiodące w dół kamienne schody. Jeszcze przed chwilę szedł wąskim korytarzem, chrzęszcząc butami po gruzie, gdy wtem stanął nad krawędzią ciągnących się w nieskończoność stopni, wykutych w kamieniu. - Co się stało? - rozległ się za jego plecami chrapliwy, zdyszany głos Rutledge'a. - Kolejne schody. - Matthias wyŜej uniósł lampę, a mimo to nie mógł przeniknąć mroków otchłani ani zobaczyć, gdzie się kończą schody. Tak jakby wiodły do samego piekła. - Wygląda to podejrzanie. Musimy mieć sznury, Ŝeby się spuścić w dół. - Idź - rozkazał Rutledge. - Niepotrzebne nam sznury. - To niebezpieczne. Nawet nie widzę dna. Dopiero syk gwałtownie wciąganego powietrza zaniepokoił Matthiasa. Obejrzał się, Ŝeby sprawdzić, co się stało. Rutledge pędził na niego z uniesioną łopatą, gotowy do ciosu. - Rutledge, nie. - Powiedziałem: nie potrzebujemy Ŝadnych przeklętych lin. - Twarz Rutledge'a wykrzywiał grymas wściekłości. Zamachnął się łopatą. Matthias uchylił się, lecz w wąskim przejściu niewielkie miał pole manewru. Łopata trafiła w ramię, nie w głowę. Uderzenie ogłuszyło go, zachwiał się, cofnął o krok. Przez chwilę kołysał się nad krawędzią wieczności. Potem wypuścił lampę, odzyskał równowagę i rzucił się na człowieka, który kiedyś był jego najbliŜszym przyjacielem. - Konaj! Niech cię piekło pochłonie! - wrzeszczał 357

AMANDA QUICK

INTRYGA

Rutledge. - Nie jesteś mi juŜ potrzebny. Spełniłeś swe zadanie. - Znowu uniósł łopatę. Matthias chwycił drewniany trzonek. Wyrwał ją z rąk Rutledge'a. - Musisz zginąć. - Zaślepiony furią Rutledge rzucił się na Colchestera. Matthias rozpłaszczył się na kamiennej ścianie. Przeciwnik próbował go schwycić, ale mu się nie udało. Siłą rozpędu wylądował nad krawędzią schodów Przez ułamek sekundy tkwił tam, na próŜno szukając czegoś, czego mógłby się przytrzymać. Matthias ruszył do niego, chcąc go złapać i wciągnąć do korytarza. Ale było juŜ za późno. Rutledge przechylił się w tył i wpadł w czarną otchłań na dnie kamiennych stopni. Jego wrzask długo jeszcze odbijał się echem wśród ścian korytarza. Dlaczego chciał cię zabić? - spytała cicho Imogena, wyrywając Matthiasa ze wspomnień. Przyjrzał się wykrzywionej glinianej masce opartej o sarkofag. - Bardzo dziwnie się zachowywał od chwili, gdy dwa dni wcześniej dokonałem dość cennego odkrycia. - Biblioteki? - Nie. Chodziło o coś innego. Teraz to bez znaczenia. Wcześniej zawarliśmy umowę. Wszystkie pojedyncze dzieła sztuki miały naleŜeć do tego, kto je znalazł. Lecz Rutledge miał obsesję na punkcie jednego przedmiotu, który znalazłem. Był gotów zabić, byle go zdobyć. - Podniósł wzrok i spojrzał Imogenie w oczy. Ja tymczasem bym mu to dał, gdyby zwyczajnie mnie poprosił. Imogena oparła dłonie na biodrach i zaczęła tupać stopą odzianą w wysokie trzewiki. - Myślisz, Ŝe Rutledge postradał zmysły, tak samo jak biedna Lucy? - Nie - odparł spokojnie Matthias. - Sądzę, Ŝe od samego początku z zimną krwią mnie wykorzystywał.

O wiele wcześniej, niŜ ja zdałem sobie z tego sprawę, domyślił się, Ŝe znalazłem wskazówki, które pomogą nam trafić na ślad Zamarii. Zaprzyjaźnił się ze mną. Dał mi dostęp do biblioteki. Towarzyszył w wyprawie. A kiedy juŜ nie byłem mu potrzebny, próbował mnie zabić. - Ale był twoim przyjacielem. - Teraz staranniej dobieram przyjaciół. - Matthias skrzywił się na wspomnienie własnej naiwności. - Do tego byłem na tyle głupi, Ŝe czułem się prawdziwie zaszczycony, Ŝe Rutledge ma we mnie taką wiarę. Z jakichś niepojętych dla mnie powodów pragnąłem jego aprobaty. W oczach Imogeny błysnęło pełne czułości zrozumienie. - MoŜe dawał ci to, czego twój ojciec... - Przerwał jej przeraźliwy skrzyp odsuwanego kamienia. Obejrzała się gwałtownie, rozglądając się po graciarni. - Co to było, u licha? Matthias odłoŜył notes i wolno się podniósł. - Zdaje się, Ŝe mamy towarzystwo. Z czeluści na wpół odsłoniętego sarkofagu stojącego po przeciwnej stronie sali wynurzył się Alastair Drakę. - Zawsze się zastanawiałem, co naprawdę stało się Rutledge'owi. - Drakę. - Matthias patrzył, jak Alastair wstaje z grobowca. - Więc zepchnąłeś go ze schodów, Colchester, co? Bardzo sprytne. - Alastair posłał mu ten sam czarujący uśmiech, który zjednał mu tylu przyjaciół w najlepszych salonach arystokracji, i wymierzył w Matthiasa z małego pistoletu. - Prawdziwa szkoda, Ŝe nie będziesz mógł juŜ opowiedzieć tej historii. - Alastairze. - Imogena wpatrywała się w niego z otwartymi ze zdumienia ustami. - Co ty tu robisz? - Wydawało mi się, Ŝe to oczywiste. - I słusznie. - Matthias z Ŝalem spojrzał na swój płaszcz, wiszący daleko poza zasięgiem ręki. W duchu

358

359

AMANDA QUICK wymyślał sobie od najgorszych za zostawienie pistoletu w kieszeni. - A gdzieŜ twoja czarująca siostra? - Tutaj, Colchester. - Selena wdzięcznie wysunęła się zza płócien, zasłaniających liczne posągi. W obleczonej w rękawiczkę dłoni ściskała zgrabny pistolecik. - Czekaliśmy, aŜ wy dwoje się do nas przyłączycie. Od kilku dni obserwowaliśmy wasz dom, wiedząc, Ŝe wcześniej czy później okazja sama wpadnie nam w ręce. Alastair uśmiechnął się do Imogeny. - Jestem pewien, Ŝe miło ci będzie słyszeć, Ŝe ty i twój mąŜ w ogromnie modny sposób zakończycie swe studia nad staroŜytną Zamarią. Staniecie się mianowicie ostatnimi ofiarami przekleństwa Rutledge'a.

Imogena poczuła w piersi dławiący ból. Uświadomiła sobie, Ŝe wstrzymuje oddech. Niespokojnie zerknęła na męŜa. Nadał opierał się o brzeg sarkofagu, jakby nie wydarzyło się nic szczególnego. Jego twarz była zimna, nieodgadniona. Oto męŜczyzna, który zdobył sobie miano bezwzględnego Colchestera, pomyślała. Teraz juŜ rozumiem, skąd się ono wzięło. W tym momencie w ogóle nie pojmowała, jak kiedykolwiek mogła podejrzewać Matthiasa o słabe nerwy. Przez moment spotkali się wzrokiem. Ciarki ją przeszły, gdy zobaczyła determinację, która błysnęła w jego stalowych oczach. Wiedziała, Ŝe jeśli istnieje jakieś wyjście z tych tarapatów, on postara się je wykorzystać. Oto prawdziwy Colchester z Zamarii. Imogena poczuła przypływ swoistej satysfakcji. Zawsze wiedziała, Ŝe Matthias to człowiek czynu. Znowu zaczęła oddychać. Byli towarzyszami, wspólnikami, druhami. Musi być gotowa do odegrania kaŜdej roli, jaką wyznaczy jej w tej sztuce. - Wygląda na to, Ŝe nie ma co liczyć, Ŝe szanowni państwo wyniosą się z Anglii - oświadczyła, modląc się, by w jej głosie brzmiało tylko obrzydzenie. - I porzucimy wszystko, na co tak cięŜko pracowaliśmy? - Na twarzy Seleny zagościł słaby uśmiech. - Nie bądź skończoną kretynką. Zbyt wiele nas kosztowało 361

AMANDA QUICK

INTRYGA

zdobycie obecnej pozycji towarzyskiej. Ani ja, ani mój brat nie zamierzamy jej utracić tylko dlatego, Ŝe tak nam rozkaŜe jakaś niedowarzona sawantka, taka jak ty, hrabino Colchester. - Przeniosła wzrok na Matthiasa. - Albo twój dość niebezpieczny małŜonek. Imogena z powagą skinęła głową, jakby słowa Seleny ją olśniły. - Rozumiem. Mój mąŜ coś takiego sugerował, ale powiedziałam mu, Ŝe nie jesteście tacy głupi, Ŝeby po tym wszystkim, co się wydarzyło, wrócić do stolicy. - Najwyraźniej przeceniłaś ich inteligencję, moja droga - stwierdził cicho Matthias. W oczach Alastaira błysnął gniew. MęŜczyzna szybkim, gwałtownym ruchem zdradzającym wzburzenie podniósł pistolet. - Milcz, ty zarozumiały, wścibski łajdaku. Jeszcze chwila, a ty i twoja droga małŜonka zajmiecie jedną z tych wielce przydatnych zamaryjskich trumien. Sądzę, Ŝe przy odrobinie wysiłku uda nam się oboje was wcisnąć do wspólnego grobowca. Romantyczne, nieprawdaŜ? - Więc taki jest wasz plan? - Usta Matthiasa wykrzywiły się w kpiącym uśmieszku. - Zamierzacie upchnąć nas do jednego z tych sarkofagów? - Poklepał krawędź grobowca, o który się opierał. Widząc ten ruch, Alastair ściągnął brwi. Uspokoił się, kiedy Matthias ponownie znieruchomiał. - Zobaczysz, Ŝe nasz plan się powiedzie. - Jesteś większym głupcem, niŜ przypuszczałem, Drakę. Wyobraź sobie, Ŝe mam w Londynie jednego czy dwóch przyjaciół. Bardzo szybko się domyśla, co się stało, i będą wiedzieli, kto jest za to odpowiedzialny. - Nie licz na to. - Alastair zmruŜył oczy. - Jeśli nawet ktoś, powiedzmy twój wierny druh Feliks Glaston, odgadnie, co się stało, niczego nie zdoła udowodnić. Nawet nie znajdzie waszych ciał. - Jak to? Alastair się uśmiechnął.

- Dziś w nocy trumna w waszymi ciałami znajdzie się w wozie wywoŜącym nieczystości. Pojedziecie na wycieczkę na wieś w miłym towarzystwie zawartości dołów kloacznych. Nająłem paru rosłych drabów, którzy juŜ tym się zajmą. Oni nie naleŜą do osób zadających pytania. A juŜ z całą pewnością nie uniosą pokrywy zapieczętowanej trumny, by zajrzeć, co tam moŜe być w środku. - Oboje znikniecie w dole na farmie jakiegoś chłopa - oświadczyła Selena. - Prościutkie. Czyściutkie. - To wcale nie będzie takie prościutkie - wtrąciła Imogena. - Za dwie godziny wróci po nas stangret. A gdy nas nie zastanie, kaŜe przeszukać cały budynek Instytutu Zamaryjskiego. - JuŜ wysłano do waszego domu wiadomość, Ŝe dziś po południu nie będziecie potrzebowali powozu. - W oczach Alastaira płonęło gorączkowe podniecenie. Pański lokaj, hrabio, został powiadomiony, Ŝe pogoda jest tak piękna, Ŝe postanowiliście wrócić pieszo. Matthias zerknął na niego z ciekawością. - A na jakiej podstawie sądzicie, Ŝe ktoś wam uwierzy? - Dziś po południu Instytut Zamaryjski opuszczą dwie osoby - rzekła Selena uśmiechając się triumfalnie. - MęŜczyzna będzie miał na sobie twój czarny płaszcz, kapelusz i buty, hrabio. Kobieta będzie odziana w suknię hrabiny Colchester w jej ulubionym odcieniu zamaryjskiej zieleni oraz ten wyjątkowo niemodny kapelusz. Imogena uniosła brwi. - Zamierzacie stąd wyjść w naszych strojach? - I rozpłynąć się w londyńskim tłumie, zniknąwszy w nim bez śladu. - Selena lekko machnęła wolną ręką. Kolejne ofiary przekleństwa Rutledge'a. - Będą krąŜyć plotki - upierała się Imogena. - Mój mąŜ ma rację. Jego przyjaciele zaczną stawiać pytania. - Pytania, na które nigdy nie uzyskają odpowiedzi zapewniła ją Selena. - Przez jakiś czas w towarzystwie będą krąŜyły najróŜniejsze domysły i plotki, potem uci-

362

363

AMANDA QUICK

INTRYGA

chną. Po kilku miesiącach ponownie zjawimy się z Alastairem w mieście i powrócimy do dawnego Ŝycia. Nikt nie będzie nas łączył z waszym zniknięciem. - Ani ze śmiercią baronowej Vanneck? Matthias zrobił ruch, jakby chciał się przeciągnąć. Czubkiem buta musnął glinianą maskę opartą o ścianę sarkofagu. Alastair obserwował go bacznie. Zatrzymał wzrok na bucie Matthiasa. Potem się odpręŜył. - Więc wpadliście na to? Bardzo inteligentnie. - Po lekturze pamiętnika Lucy to nie było takie znowu trudne - stwierdziła Imogena. - Zabiłeś ją, poniewaŜ próbowała szantaŜem zmusić cię, byście razem uciekli do Włoch. - Lucy przestała być zabawna. - Alastair skrzywił się. - Próbowałem zakończyć romans w zwykły sposób, lecz ona nie dawała mi spokoju. Wbiła sobie do głowy, Ŝe uciekniemy do Włoch, choć nie pojmuję, jakim cudem sobie wyobraziła, Ŝe ja zamierzam jej tam towarzyszyć. - Lucy nie dawała Alastairowi spokoju. - Selena zacisnęła dłoń na rękojeści pistoletu. - A potem próbowała go szantaŜować. Musieliśmy coś z tym zrobić. - Na szczęście, nie wpadła na to, Ŝe jesteśmy z Selena rodzeństwem, ale i tak udało jej się dowiedzieć o czymś, co się wydarzyło na północy. - Alastair wzruszył ramionami. - Zbyt wiele. - Nie pozostawało nam nic innego, jak się jej pozbyć - wyjaśniła Selena. - Podobnie jak tamtego człowieka z Bow Street, którego najęła. Imogena zerknęła na Alastaira. - Rozumiem, Ŝe to ty byłeś owym rabusiem, który zabił tamtego biedaka? - Przyznam, Ŝe wspaniale się prezentowałem w pelerynie, uzbrojony w dwa pistolety - wycedził Alastair. Lecz z Lucy sprawa wyglądała powaŜniej. Trzeba było starannie zaaranŜować jej zejście z tego łez padołu, tak by nikt nie połączył z tym mnie albo Seleny. MoŜecie być pewni, Ŝe bardzo dokładnie rozpisaliśmy tę scenę.

- Obsadzając mnie w roli głównej - dokończyła z goryczą Imogena. - Czyli wszystko odbyło się dokładnie tak, jak przypuszczaliśmy, moja droga - powiedział Matthias, krzyŜując ramiona na piersi. - Tak to ułoŜyli, Ŝeby plotkarze za tak zwane samobójstwo Lucy obwiniali ciebie i Vannecka. - Jeśli to cię pocieszy, Vanneck był równie bezwolnym narzędziem w naszych rękach, co i ty, hrabino oświadczyła Selena. - Udał się do tej sypialni przekonany, Ŝe spotka tam swoją kochankę. - Którą, tak się przypadkowo złoŜyło, byłaś ty? spytała Imogena. - Owszem. - Selena znowu się uśmiechnęła. - Na szczęście, Lucy nie zorientowała się, Ŝe łączy mnie z Alastairem pokrewieństwo ani Ŝe miałam jakiś udział w tym, co się wydarzyło na północy. Nie ulega wątpliwości, Ŝe nie wspomniała o mnie w pamiętniku, bo kiedy Vanneck znalazł go przed kilku miesiącami, próbował szantaŜować tylko Alastaira. Imogenie wydawało się, Ŝe w tonie Seleny zabrzmiała ledwo słyszalna nutka pytania, tak jakby oczekiwała potwierdzenia. To znaczy, Ŝe Selena nie do końca jest pewna, czy Lucy nie wspomniała o niej w pamiętniku, uświadomiła sobie Imogena. Kątem oka zerknęła na Matthiasa. Leciutko, prawie niedostrzegalnie pokręcił głową. Nie chciał, by potwierdzać przypuszczenia Seleny. Imogena nagle pojęła, o co mu chodzi: w ostateczności zamierzał wykorzystać pamiętnik w przetargu o ich Ŝycie. - Tego wieczoru, kiedy natknęliście się na siebie z Vanneckiem w sypialni - podjęła Selena - Alastair postarał się, by przypadkowo przechodzić obok wraz z towarzyszem. Mój brat, o czym powszechnie wiadomo i co jest całkowicie zrozumiałe, był wstrząśnięty i przeraŜony zastawszy cię w tak kompromitującej sytuacji. Imogena odwróciła się, stając twarzą w twarz z Alastairem.

364

365

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Po czym ty i twój przyjaciel natychmiast puściliście w obieg plotkę, jakoby Vanneck uwiódł najlepszą przyjaciółkę Ŝony. Następnie podstępem namówiłeś Lucy, by wypiła zabójczą dawkę laudanum. - To nie było takie znowu trudne - zapewnił ją Alastair. - Powiedziałem Lucy, Ŝe to nowy środek na nerwy. A jako Ŝe w tamtym okresie stała się ogromnie nerwowa i pobudliwa, wypiła go bez wahania. - A wszyscy nazwali to samobójstwem - szepnęła Imogena. - Winszuję. - Alastair skłonił się jej kpiąco. - W końcu wszystko ułoŜyłaś w całość. - Para przeklętych kuglarzy - powiedział cicho Matthias. - Tak się składa, Ŝe to prawda. - Selena roześmiała się. - Jak na to wpadłeś? Graliśmy z Alastairem w wędrownej trupie na północy. Ale trzy lata temu postanowiliśmy sami napisać sztukę i odegrać ją w Londynie. I muszę przyznać, Ŝe daliśmy wspaniałe przedstawienie. Matthias oparł się o sarkofag. Ta kolejna zmiana pozycji wywołała u Alastaira natychmiastową reakcję zesztywniał. Matthias patrzył na niego z politowaniem. - A kiedy planowaliście kolejną sztukę, znowu w głównych rolach obsadziliście Imogenę i Vanneeka? Poszerzyliście teŜ obsadę o mnie. Miałem dokonać wyroku na Vannecku. - Tak właśnie ta scena została rozpisana - przyznała Selena. - Lecz Vanneck nie odegrał naleŜycie swej roli. - Gdyby któreś z was miało dość rozumu, by wcześniej to skonsultować ze mną, dowiedzielibyście się, Ŝe Vanneck nie naleŜy do ludzi, którzy stawiają się na pojedynek- oświadczył Matthias. W błękitnych oczach Seleny mignęła furia. - Wiedziałam, Ŝe to mięczak, ale nie zdawałam sobie sprawy, Ŝe aŜ taki z niego tchórz. A gdy się o tym przekonałam, było juŜ za późno. Owego wieczoru przed pojedynkiem udałam się do niego w roli zrozpaczonej, tonącej we łzach byłej kochanki.

- Chciałaś się upewnić, Ŝe wszystko idzie zgodnie z planem - powiedział Matthias. - WyobraŜam sobie twą boleść, skoro się przekonałaś, Ŝe Vanneck wolał uciec z Londynu niŜ stawić mi czoło. - To było gorsze, niŜ przypuszczasz - odparowała Selena. - Kiedy się zjawiłam, właśnie zasiadł do pisania listu do Imogeny. Dowiedział się, Ŝe winiła go za śmierć jego Ŝony. Chciał jej napisać, Ŝe podejrzewa Alastaira o zabicie Lucy. Sądził, Ŝe w ten sposób uda mu się namówić Imogenę, by cię powstrzymała przed pojedynkiem, Colchester. Do tej pory zimno mi się robi na myśl, co by się stało, gdybym się wtedy u niego nie zjawiła. - To ty go zastrzeliłaś, prawda? - spytał spokojnie Matthias. - W jego gabinecie. - Nie miałam wyboru. Chciał się schronić na wsi. Imogena nie posiadała się z oburzenia. - A gdy juŜ zabiłaś Vannecka, wezwałaś Alastaira i we dwójkę zaciągnęliście ciało do kariolki, po czym zostawiliście martwego Vannecka na miejscu pojedynku, licząc na to, Ŝe wszyscy uznają, Ŝe to mój mąŜ zabił go z zimną krwią. Alastair wzruszył ramionami. - A w ostateczności, Ŝe Vanneck zginął z ręki jakiegoś włóczęgi. Właściwie nie miało to szczególnego znaczenia. Grunt, Ŝe nie Ŝył. Matthias znowu się poruszył. But ponownie zahaczył o glinianą maskę. Tym razem Alastair nawet nie zwrócił na to uwagi. Imogena uświadomiła sobie, Ŝe w ciągu ostatnich kilku minut mąŜ nieustannie wykonuje jakieś drobne niepotrzebne ruchy. To wiercenie się nie pasowało do jego opanowania. Przez moment spotkali się wzrokiem. Imogena bez trudu zobaczyła w oczach Matthiasa ostrzeŜenie. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe planuje jakiś desperacki krok. I po owym, trwającym zaledwie ułamek sekundy, milczącym porozumieniu, Imogenę nagle olśniło, skąd bierze się to kręcenie się Matthiasa. Po prostu starał się

366

367

AMANDA QUICK

INTRYGA

w ten sposób uśpić czujność Alastaira i Seleny, by przywykli do ciągłych, lekkich ruchów z jego strony. - Jedno tylko nie daje mi spokoju - odezwała się z namysłem Imogena. - Dlaczego tak długo zwlekaliście z zabiciem Vannecka? W końcu Lucy zamordowaliście przed trzema laty. Oczy Seleny pociemniały. - Łajdak znalazł pamiętnik dopiero niedawno. Nikt nawet nie wiedział o jego istnieniu, póki słuŜąca nie znalazła go między rzeczami Lucy. Vanneck przeczytał go dopiero po przeprowadzce do nowego domu. - Przez trzy lata Selena i ja Ŝyliśmy w przekonaniu, Ŝe nic nam juŜ nie grozi. - Alastair się skrzywił. - I oto parę miesięcy temu zjawił się u mnie Vanneck i oświadczył, Ŝe znalazł pamiętnik Lucy i wie, co takiego odkryła. Obiecał, Ŝe jeśli będę mu regularnie płacił, zachowa milczenie. Musiałem na to przystać, póki razem z Seleną nie znajdziemy jakiegoś sposobu, by się go pozbyć. Selena uśmiechnęła się do Imogeny. - I w tej właśnie chwili, jak na zawołanie, zjawiłaś się w Londynie z tą twoją bajką o mapie i staroŜytnym, zamaryjskim dziele sztuki. Co więcej, Colchester jadł ci z ręki. Alastair zerknął na Matthiasa. - Muszę przyznać, Ŝe byliśmy z Seleną zaskoczeni, przekonawszy się, Ŝe na powaŜnie zainteresowałeś się panną Waterstone i jej mapą. A gdy juŜ posunąłeś się nawet do uwiedzenia jej i ogłoszenia zaręczyn, wiedzieliśmy, Ŝe uwaŜasz tę historyjkę za prawdziwą. Inaczej nie dawało się wyjaśnić tego bezsensownego mariaŜu. - Doprawdy? - spytał miękko Matthias. Selena puściła to mimo uszu. - A poniewaŜ nie ulegało wątpliwości, Ŝe na powaŜnie zabrałeś się do zdobycia nieskromnej Imogeny wraz z jej mapą, bardzo szybko dostrzegliśmy moŜliwość wykorzystania rywalizacji między tobą a Vanneckiem do zaaranŜowania zgonu barona. - Pozostawała jeszcze kwestia dziennika - przypo-

mniał Matthias. - Musieliście się go pozbyć. Przeszukaliście dom Vannecka, próbując znaleźć pamiętnik. Alastair zmarszczył brwi. - I natknęliśmy się na ciebie. Skąd właściwie o nim wiedziałeś? - Właśnie - wtrąciła się Imogena. - Doskonałe pytanie. - Cofnęła się o krok, tak by znaleźć się obok stosiku glinianych tabliczek, który tak starannie przed kilkunastoma minutami ułoŜyła. - I kto jeszcze o nim wie? dorzuciła. - Ba. Kiedy juŜ się z wami uporamy, znajdziemy jakiś sposób, by się o tym przekonać. - MoŜe - rzekł Matthias. - Chyba bez trudu uda mi się przekonać twoją pogrąŜoną w Ŝałobie siostrę, by się pozbyła tego nieszczęsnego przedmiotu, na którym spoczywa klątwa - mruknęła Selena. Matthias uśmiechnął się lekko. - Na twoim miejscu zbytnio bym na to nie liczył. Zadbałem, by w razie gdyby coś się przytrafiło mnie lub mojej Ŝonie, pamiętnik znalazł się we właściwych rękach. - Nie wierzę ci - wybuchnęła Selena. Matthias uniósł brwi, ale nic nie powiedział. Alastair zmarszczył czoło. - Seleno? - Blefuje, Alastairze. Nie zwracaj na niego uwagi. Zdobędziemy pamiętnik. - A moŜe ciekawi was, w jaki sposób dowiedzieliśmy się o istnieniu pamiętnika? - odezwała się zimno Imogena. - To wcale nie było dzieło przypadku. Alastair i Selena obejrzeli się na nią zaskoczeni. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe tego nie wzięli pod uwagę. - Co ty, u licha, wygadujesz? - spytał Alastair. Selena zmierzyła ją wzrokiem. - Pewnie Vanneck ci o nim powiedział. - Właśnie Ŝe nie - odparła Imogena. - Nie Vanneck. - No to kto? - ryknął Alastair.

368

369

AMANDA QUICK

INTRYGA

Selena zerknęła na niego karcąco. - Uspokój się, Alastairze. - Niech to licho, Seleno, czy ty nie rozumiesz? Ktoś jeszcze wie o pamiętniku! - Nie. Ona kłamie. Przez moment uwagę Seleny i Alastaira pochłonęła ta niespodziewana przeszkoda, jaka przed nimi wyrosła. Matthias właśnie tę chwilę wybrał, by ponownie się poruszyć. Tym razem jednak w jego ruchach nie było nic przypadkowego ani niespokojnego. Schylił się po cięŜką, glinianą maskę, opartą o brzeg sarkofagu, po czym zamachnął się i celnie rzucił nią w Alastaira. - Co ty...? - Selena zareagowała jako pierwsza; obróciła się gwałtownie i wymierzyła z broni do Matthiasą. Nie. Alastairze! UwaŜaj! Ten próbował się uchylić, lecz zrobił to za wolno. Z jego gardła wyrwał się nieartykułowany krzyk. Osłonił się ramieniem, co tylko częściowo złagodziło siłę uderzenia cięŜkiej maski. Trafiła w Alastaira z takim impetem, Ŝe cofnął się i zachwiał, wypuszczając z ręki pistolet. Matthias rzucił się w jego kierunku. - Ty łajdaku! - Piękną twarz Seleny wykrzywiała wściekłość. Baronowa nacisnęła na spust Imogena machnęła ręką, zrzucając gliniane tabliczki. Potoczyły się do Seleny. Wystraszona cofnęła palec. - Ty niezręczne krówsko! - Selena odwróciła się gwałtownie. - To wszystko przez ciebie. Imogena rzuciła się do ucieczki. Kolanem zawadziła o krawędź sarkofagu. Potknęła się i upadła. W tej samej chwili Selena pociągnęła za spust. Imogena poczuła na ramieniu jakieś chłodne muśnięcie i zwaliła się do kamiennego grobowca. Słyszała odgłosy gwałtownej szamotaniny. Z ust Seleny wyrwał się krzyk niepohamowanej furii. Imogena usiadła. Nie wiedzieć czemu, nie mogła ruszać ręką. Oparła się na prawym ramieniu i wydźwignęła z sarkofagu.

Z przeraŜeniem zobaczyła, Ŝe Alastair i Matthias krąŜą wokół siebie. Światło odbijało się w ostrzu noŜa, który Alastair ściskał w ręku. Selena przykucnęła, próbując złapać pistolet, który przed chwilą upuścił jej brat. - Tym razem cię zabiję, Colchester - warknął Alastair. Zaatakował noŜem. Matthias błyskawicznym, dziwacznym ruchem wyrzucił przed siebie nogę, trafiając Alastaira w udo. Ten zawył z bólu i upadł na podłogę. Imogena zobaczyła, Ŝe Selena juŜ sięga po pistolet. - O, nie, ani mi się waŜ! - Wydźwignęła się z sarkofagu i rzuciła na Selenę, lądując na niej z głuchym łoskotem. Obie wpadły na ogromny posąg Zamarisa z takim impetem, Ŝe cięŜka statua zadrŜała w posadach. Byle jak przyłatane ramię boga pękło z głośnym hukiem i zaczęło się zsuwać w dół. - Imogeno, cofnij się! - ostrzegł Matthias. Jego Ŝona z furkotem spódnic przetoczyła się na bok. W chwilę później potęŜne ramię Zamarisa runęło na podłogę. Selena nie zdąŜyła uciec na czas. Kamień trafił ją w barki, przygwaŜdŜając do ziemi. Krzyknęła, po czym znieruchomiała. Imogena wolno usiadła. W głowie dziwnie jej szumiało, bolało ją ramię. Pomyślała, Ŝe pewnie się zadrapała, wpadając do sarkofagu. Nad salą muzealną zawisła cisza. Imogena rozejrzała się i zobaczyła, jak mąŜ prostuje się nad nieruchomym Alastairem. - Matthiasie. - Z trudem próbowała się dźwignąć z podłogi. - Nic ci nie jest? - Nic. A ty jak się czujesz? - Całkiem... - Imogena głośno wciągnęła powietrze, gdy przeszył ją nagły ból - ...dobrze. - Moja droga, nigdy nie przestaniesz mnie zdumiewać. - Matthias ruszył w jej stronę. Zatrzymał wzrok na Selenie. - Nie Ŝyje? - Chyba Ŝyje. - Imogena zerknęła na Selenę. - Straciła przytomność, to wszystko. A jak z Alastairem?

370

371

INTRYGA

AMANDA QUICK

Wynurzywszy się z ciemności, Imogena stwierdziła, Ŝe jest w ramionach męŜa. Słyszała, jak udziela instrukcji dwóm pracownikom Instytutu. Obiło jej się o uszy coś o przyzywaniu straŜy i oddaniu dwójki ludzi w rękę stróŜów prawa.

Świat ponownie zawirował, kiedy Matthias wnosił ją do doroŜki. Ukryła twarz na barku męŜa i zacisnęła zęby. Mocniej otoczył ją ramieniem. Ból sprawiał, Ŝe wydawało jej się, Ŝe minęły wieki, nim powóz w końcu się zatrzymał. Matthias wniósł ją po stopniach do domu. Otworzyły się drzwi. Z salonu dobiegały czyjeś poniesione głosy. Trafiliśmy w sam środek jakiejś potęŜnej awantury, pomyślała Imogena. - Ręce precz od niej! - warczał Hugon. - Albo rozwalę ci łeb! - To moja siostrzenica! - ryknął drugi męŜczyzna. Zrobię z nią, co zechcę. - Patrycja nigdzie z tobą nie pojedzie - odgraŜał się Hugon. - Odsuń się. Będę jej bronił do ostatniej kropli krwi. - Ufton! - huknął Matthias. - Gdzie, u Boga, się podziewasz? - Tu jestem, panie hrabio - odezwał się Ufton. Przepraszam, panie hrabio. Nie słyszałem, Ŝe pan przyszedł. Mamy tu drobny problem. - To moŜe poczekać. Imogena jest ranna. Imogena uchyliła powieki i zobaczyła Uftona, z troską oglądającego jej ramię. - Witaj, Ufton. - Ją samą zaskoczyło, jak słabo brzmi jej głos. - Natychmiast trzeba ją przenieść do biblioteki oświadczył Ufton. Z salonu znowu dobiegły podniesione głosy. - To pewnie ten okropny wuj Patrycji, pan Poole szepnęła Imogena. - Zjawił się tu, tak, Ufton? - Powiada, Ŝe zabierze panienkę Patrycję z powrotem do Devon - wyjaśnił Ufton, otwierając drzwi biblioteki. - A pan Bagshaw się temu sprzeciwia. Imogena się uśmiechnęła. - Poczciwy Hugon. W tej samej chwili w salonie ktoś głośno krzyknął. Przez otwarte drzwi wypadł wysoki, chudy jego-

372

373

- To samo. Wygląda na to, Ŝe oboje przeŜyją i staną przed sądem, by odpowiedzieć za swoje czyny. Matthias zmarszczył brwi. - Na pewno nic ci nie jest, Imogeno? - Nie, zupełnie nic. - Z prawdziwym trudem, ale w końcu jakoś się podniosła. Musiała się przytrzymać kamiennej nogi Zamarisa, Ŝeby nie upaść. - IleŜ razy mam ci powtarzać, Ŝe mam nerwy jak ze stali? - Zazdroszczę ci tych Ŝelaznych nerwów, hrabino. Matthias uśmiechnął się boleśnie. - Przyznam, Ŝe ja czuję się głęboko wstrząśnięty. Imogena głośno przełknęła ślinę. - Nie licz, Ŝe w to uwierzę. Okropnie mnie omamiłeś w kwestii twych słabych nerwów, hrabio. - Wręcz przeciwnie. Świadomość, Ŝe mogłaś zginąć, tak mną wstrząsnęła, Ŝe co najmniej przez dwa tygodnie będę wracał do siebie. Oczy Matthiasa nagle pociemniały. - Imogeno, twoje ramię. - Uspokój się, hrabio. Po prostu się zadrapałam, kiedy wpadałam do sarkofagu. - Guzik prawda. - Matthias dopadł jej w dwóch susach. Jego oczy przypominały dwa kręgi lodu. - Selena cię postrzeliła. Imogena zerknęła na bolące ramię i zobaczyła na nim krew. - Wielkie nieba. Rzeczywiście. I wtedy zaczął się prawdziwy ból. Rozdzierający, przenikliwy ból, od którego świat zawirował. Po raz pierwszy w Ŝyciu Imogena zemdlała. Matthias schwycił ją w ostatniej chwili, nim osunęła się na podłogę.

:

AMANDA QUICK

INTRYGA

mość o przetłuszczonych włosach i runął jak długi na podłogę. Przez moment ogłuszony leŜał na marmurowej posadzce. Potem potrząsnął wąską głową i łypnął koso na Matthiasa. Mignęły Ŝółte zęby. MęŜczyzna przywodził Imogenie na myśl szczura. - Kogo ja widzę, to chyba Colchester. - MęŜczyzna usiadł, masując szczękę. - Jestem Poole, wuj Patrycji. Przyjechałem zabrać tę pannicę, hrabio. Ten młody drań w salonie twierdzi, Ŝe Patrycja moŜe tu zostać. Hugon stanął w progu, zza jego ramienia niespokojnie wyglądała Patrycja. - To prawda. - Hugon mierzył przeciwnika wzrokiem i masował obolałe kostki palców. Potem spojrzał Matthiasowi w oczy. - Dałeś Patrycji słowo, Ŝe nie odeślesz jej z powrotem do tej gnidy, prawda, Colchester? - Owszem, dałem. - Nie wypuszczając Imogeny z ramion, Matthias ruszył do biblioteki. - Pozbądź się go, Bagshaw. - Z rozkoszą. Imogena jak przez mgłę zobaczyła, jak Hugon podnosi Poole'a za kołnierz. - Nie dotykaj mnie! - Poole skulił się i czmychnął w stronę wyjścia. Hugon ruszył za nim. Patrycja zerknęła, jak ukochany zatrzaskuje drzwi za nieproszonym gościem, i podbiegła do Matthiasa. - Co się stało Imogenie? - Postrzeliła ją baronowa Lyndhurst. - OstroŜnie złoŜył Ŝonę na sofie w kształcie delfina. - Dobry BoŜe - szepnęła Patrycja. - Czy ona to... Czy nic jej nie będzie? - Nic - odparł Matthias. To jedno słowo miało w sobie cięŜar przysięgi przypieczętowanej własną krwią. Imogena oparła się o poręcz sofy i posłała im uspokajający, jak ufała, uśmiech. - Nic mi nie będzie. Nie musicie mieć takich wystraszonych min.

- Sprawdźmy, co my tu mamy. - Uftonowi z niejakim trudem udało się odsunąć Matthiasa, Ŝeby móc obejrzeć ranę. - No i? - spytała Imogena. Świat przestał się kręcić. Z minuty na minutę czuję się coraz lepiej - uznała. Ufton z zadowoleniem skinął głową. - Tylko powierzchowne draśnięcie, pani hrabino. Wyzdrowieje pani w mgnieniu oka. - Sięgnął po karafkę z koniakiem. - Zechciałaby pani wychylić solidny łyk? Imogena przymknęła oczy. - Doskonała myśl, Ufton. Dala sobie wlać do gardła sporą porcję mocnego koniaku. Trunek palił ją w przełyku i Ŝołądku, ale roznosił teŜ przyjemne ciepło po całym ciele. Przełknąwszy wszystko, zatrzepotała rzęsami i posłała męŜowi czarujący uśmiech. Nie odpowiedział tym samym. A choć to się wydawało niemoŜliwe, minę miał jeszcze bardziej ponurą niŜ przedtem. - Przytrzyma ją pan, panie hrabio? - spytał cicho Ufton. Matthias przysiadł na poręczy sofy i otoczywszy Ŝonę ramionami, zdecydowanie, choć łagodnie przyciągnął ją do swojej nogi. - Wybacz mi, Imogeno - powiedział. - Co mam ci wybaczyć? - spytała zaskoczona. - Nie zrobiłeś zupełnie nic, czym mogłabym się poczuć dotknięta, hrabio. Co więcej, wykazałeś się dziś bezprzykładnym męstwem. To było ogromnie podniecające. Zawsze wiedziałam, Ŝe w głębi serca, jesteś, męŜu, człowiekiem czynu. Ufton polał ranę koniakiem. Imogena pisnęła i po raz drugi w Ŝyciu zemdlała.

374

INTRYGA

Trzy dni później Imogena spoczywała na zamaryjskiej sofie i gawędziła z Horacja, kiedy do biblioteki lekkim krokiem wbiegła Patrycja. - Jak się czujesz, Imogeno? - spytała, zdejmując kapelusik. - Doskonale, dziękuję - odparła jej bratowa. - Ramię co prawda trochę mnie pobolewa, ale dzięki Uftonowi i jego kuracji koniakiem wszystko ładnie się goi. - Nie przypominaj mi tego. - Patrycja skrzywiła się, rzucając na pobliski stolik ozdobiony kwiatami kapelusz. - Daję słowo, nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy Matthiasa, kiedy cię przytrzymywał, Ŝeby Ufton mógł polać ranę koniakiem. Imogena się rozpromieniła. - A co to był za wyraz twarzy, moŜesz powiedzieć? - Miał taką minę, jakby chciał kogoś zabić. - Patrycja usiadła i sięgnęła po czajniczek. - Wtedy zrozumiałam, w jaki sposób zdobył miano bezwzględnego Colchestera. - Przypuszczam, Ŝe się o mnie niepokoił - powiedziała Imogena. - Miała nadzieję, Ŝe Patrycja opisze wyraz twarzy Matthiasa jako pełen męki i rozpaczy; wiedział, jak straszliwy ból będzie musiała znieść jego Ŝona. Ale morderczy teŜ wystarczy, podnosiła się na duchu. To sugerowało prawdziwą głębię uczuć. 376

Horacja zerknęła na zarumienioną, promieniejącą Patrycję. - Widzę, Ŝe jesteś dziś we wspaniałym nastroju. Udała się przejaŜdŜka? - O tak. - Dziewczyna jeszcze bardziej pokraśniała. Bardzo. Hugon to prawdziwy mistrz w powoŜeniu. Znajdowaliśmy się w centrum uwagi. A skoro o nim mowa, przesyła ci pozdrowienia, Imogeno, i Ŝałuje, Ŝe nie spotkacie się dziś wieczorem na balu u Sheltonów. Imogena zmarszczyła nos. - Matthias zabronił mi się ruszać z domu przez najbliŜsze dwa tygodnie. Nie chce ustąpić ani o cal Na razie nie udało mi się go przekonać, by zmienił zdanie. - Mówił, Ŝe okropnie go wtedy wystraszyłaś. - Patrycja skończyła nalewać sobie herbaty i odstawiła czajniczek. - Powiada, Ŝe miną jeszcze tygodnie, nim jego delikatnie nerwy wrócą do siebie po tym wstrząsie. - Hmmm. - Imogena sączyła herbatę. - Ostatnio zauwaŜyłam, Ŝe mój mąŜ gardłuje o tych swoich wraŜliwych nerwach i delikatnych zmysłach, wyłącznie kiedy chce w ten sposób coś uzyskać. Poza tym zupełnie o nich nie pamięta. Patrycja parsknęła śmiechem. - Chyba masz rację. Prawdziwa szkoda, Ŝe nie pojawisz się w tym tygodniu na Ŝadnym balu ani przyjęciu. Ty i mój brat stanowicie główny temat wszystkich rozmów. Dziś w parku mnie i Hugona nieustannie ktoś zatrzymywał. Wszyscy chcieli poznać szczegóły owych strasznych wydarzeń w muzeum zamaryjskim. Horacja roześmiała się ubawiona. - Podejrzewam, Ŝe to właśnie główny powód, dla którego hrabia się upiera, by Imogena przez najbliŜsze dwa tygodnie nie przyjmowała Ŝadnych zaproszeń. - Święte słowa, pani - odezwał się Matthias, stając w progu biblioteki. - Mam ciekawsze zajęcia niŜ prowadzenie pogawędek o wydarzeniach, które tak rozstroiły moje nerwy. - A, jesteś, mój drogi. - Imogena posłała mu uśmiech. 377

AMANDA QUICK

INTRYGA

- Czekałyśmy na ciebie. Czy twój przyjaciel, Feliks, miał informacje, których szukałeś? - Tak. - Matthias wszedł do środka i pochylił się, szybko, zaborczo całując ją w usta. - Jakie informacje? - dopytywała się Patrycja. Imogena zerknęła w jej kierunku. - To chyba oczywiste, o tym, co wydarzyło się na północy. Pewnie wiesz, Ŝe Drakę i jego siostra nie chcą się do niczego przyznać. Słusznie odgadli, Ŝe Lucy nie napisała, co to za mroczną tajemnicę odkryła. - Lecz dzięki faktom, które wraz z Imogeną i przy pomocy Feliksa odkryliśmy, w końcu udało mi się wszystko ułoŜyć w jedną całość. - Matthias usiadł przy Ŝonie i spojrzał na Horację. - Z pewnością cię to zainteresuje, pani. - A czemuŜ to? - spytała Horacja. - Pamiętacie mroczną historię sławetnych upiornych bliźniąt z zamku Dunstoke? - Oczywiście. - Horacja otworzyła oczy ze zdumienia. - Nie twierdzisz chyba, Ŝe pan Drakę i baronowa Lyndhurst to ta straszna parka? - Właśnie to twierdzę. Patrycja ściągnęła brwi, nic nie rozumiejąc. - Ale oni nie są bliźniętami. - Nie wszystkie bliźnięta wyglądają identycznie zwróciła jej uwagę Imogena, sięgając po czajnik i nalewając Matthiasowi herbaty. - Właśnie. - Colchester zmarszczył brwi. - Daj, ja to zrobię. Nie nadweręŜaj się. - Wyjął Ŝonie z rąk czajnik. - Dokładnie tak jak głosiła plotka, Selena i Drakę uciekli z ognia, który pochłonął starego hrabiego Dunstoke’a. Co więcej, zbiegli z wszystkimi klejnotami i kosztownościami hrabiego. Przez ostatnie trzy lata Ŝyli z procentów, jakie im przynosiły. Imogena w myślach uzupełniała brakujące elementy układanki. - Przybrali nowe nazwiska i przenieśli się do Londynu. Mieli dość pieniędzy, by mamić bogactwem, i wystar-

czający talent aktorski, by odegrać wybrane role. Nikomu nawet przez myśl nie przeszło podwaŜanie ich toŜsamości. Matthias zgodził się z nią; nalał sobie herbaty, z powrotem usiadł na sofie i opowiadał dalej: - Kiedy jednak dotarli do Londynu, dowiedzieli się, Ŝe wszyscy w wielkim świecie mówią wyłącznie o upiornych bliźniętach. Nieznajome rodzeństwo pojawiające się w stolicy wzbudziłoby podejrzenia. Tak więc na wszelki wypadek postanowili trzymać w tajemnicy swoje pokrewieństwo. - A potem, gdy plotki przycichły, dalej musieli zachowywać sekret - mruknęła Horacja. - Trudno ni z tego, ni z owego oświadczać, Ŝe jest się rodzeństwem, skoro przez wiele miesięcy wmawiało się wszystkim co innego. - Waśnie - rzekł Matthias. - Ale wtedy Drakę zaczął romansować z Lucy. W pewnym momencie wymknęło mu się coś, co wzbudziło w niej podejrzenia. Zapewne wspomniał coś o wędrownej trupie czy swoich talentach aktorskich. Nie wiemy, co to było, dość, Ŝe sprowokowało Lucy do wynajęcia człowieka, który z kolei odkrył coś interesującego. Imogena spowaŜniała. - Trzy lata później baron Vanneck znalazł pamiętnik Ŝony. Nie dowiedział się, co to za tajemnica, lecz domyślał się, Ŝe jakaś z pewnością istnieje. To mu wystarczyło. Potrzebował pieniędzy, więc postanowił spróbować szantaŜować Alastaira. - Wmówił Drake'owi, Ŝe wie, co odkryła Lucy, i w ten oto sposób sam podpisał na siebie wyrok śmierci dokończył Matthias. - Dla Drake'a i jego siostry liczyło się wyłącznie obracanie się w wyŜszych sferach. Byli gotowi zabić, byle tylko utrzymać pozycję, jaką sobie stworzyli. Patrycja się wzdrygnęła. - Sądzisz, Ŝe zawisną na szubienicy? - Bardziej prawdopodobne, Ŝe zostaną wysłani do Australii - stwierdzi! Matthias. - Tam zwykle kończą im

378

379

AMANPA QUICK

INTRYGA

podobni, od czasów kiedy statki przestały przewozić skazańców do Ameryki. Imogena się skrzywiła. - Coś mi mówi, Ŝe Selena i Alastair będą się tam czuli jak ryby w wodzie.

Dzień dobry, moja droga - odezwał się Matthias. W ułamku sekundy fragmenty snu się rozproszyły. Imogena otworzyła oczy i zobaczyła w nogach łóŜka Matthiasa. Pod pachą trzymał małą, pięknie rzeźbioną szkatułkę, w ręku miał ostatni numer „Przeglądu Zamaryjskiego". - Przepraszam, Ŝe cię obudziłem - powiedział - ale sądziłem, Ŝe będziesz chciała wiedzieć, Ŝe właśnie przyszedł najnowszy numer „Przeglądu". Nigdy nie zgadniesz, co ten nieznośny arogant i zarozumialec, I. A. Stone waŜył się tym razem napisać. Imogena ziewnęła i podparła się na poduszkach. Podejrzliwie przyglądała sie męŜowi. Wyglądał całkiem prawdziwie. Miał na sobie koszulę i spodnie. Promienie słońca lśniły w srebrzystym kosmyku włosów. Szare oczy przywodziły na myśl pierwsze chwile brzasku.

Nagle zdała sobie sprawę, Ŝe przez okno wlewu nic mnóstwo światła. - Wielkie nieba, która to godzina? - Dochodzi dziesiąta. - Matthias wyglądał na rozbawionego. - To niemoŜliwe. Nigdy nie śpię tak długo. - Zerknęła na zegar na komódce i stwierdziła, Ŝe jest za pięć dziesiąta. - To twoja wina. To ty nie pozwoliłeś mi zasnąć nie wiadomo do której. Uśmiechnął się diabolicznie. - Ochota, z jaką nalegałaś, byśmy wypróbowali co najmniej połowę pozycji z tego zamaryjśkiego zwoju ze wskazówkami dla małŜonków, roznieciła we mnie prawdziwy ogień, najmilsza. Imogena spłonęła rumieńcem na wspomnienie namiętnej nocy. - Nie połowę. Zaledwie Kilka, które wydawały się szczególnie interesujące. - I jeśli dobrze sobie przypominam, we wszystkich kobieta znajdowała się na górze. - Matthias uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Lecz nie musisz się troskać, moja droga. Wiesz, jak Ŝywo zaczyna we mnie tętnić krew, kiedy przejmujesz inicjatywę- - Obszedł łóŜko i podał jej egzemplarz „Przeglądu Zamaryjśkiego". - Obudziłeś mnie, Ŝeby mi pokazać mój własny artykuł? - spytała; była coraz bardziej zainteresowana. Otworzyła gazetę. - No cóŜ, właściwie to nie. Nie dlatego cię obudziłem. - Och, spójrz, Matthiasie, wydawcy umieścili mój artykuł przed twoim. - Owszem, zauwaŜyłem. Ale wracając do tego, dlaczego cię obudziłem, Imogeno... - Po raz pierwszy się zdarzyło, by mój artykuł znalazł się przed twoim - mówiła z coraz większym zapałem. MoŜe wreszcie zrozumieli, Ŝe moje wnioski oraz spostrzeŜenia są równie wywaŜone i interesujące, jak twoje, drogi hrabio. - Zamienię z nimi na ten temat dwa słówka. Chyba

380

381

Tym razem stała w czarnej sypialni. Skądś wiedziała, Ŝe dochodzi północ. Okna były otwarte. Powiew chłodnego powietrza zakołysał płomieniami świec. Nigdzie nie widziała Matthiasa. Rozglądała się powoli, wołając go. Nie odpowiadał. Nagle ogarnęła ją panika. Musi znaleźć męŜa. Wypadła z sypialni i pędziła po mrocznym domu stryja Selwyna. Była przeraŜono zrozpaczona. Jeśli go nie znajdzie, oboje na wieki zginą w tym koszmarnym mauzoleum... Przeszukała kaŜdy ciemny kąt rezydencji. Została juŜ tylko biblioteka. Spojrzała na zamknięte drzwi, bojąc się je otworzyć. Jeśli Matthiasa tam nie ma, to nigdy go nie odnajdzie. Na zawsze juŜ będą skazani na samotność. Wolno wyciągnęła rękę, by nacisnąć klamkę...

AMANDA QUICK

INTRYGA

zapomnieli, Ŝe to ja załoŜyłem to przeklęte czasopismo. Matthias przysiadł na krawędzi łóŜka. - Lecz przede wszystkim chciałbym ci coś dać, moja droga. - Chwileczkę, męŜu. Chciałabym sprawdzić, czy są jakieś listy w odpowiedzi na mój ostatni artykuł o związkach Zamarisa i Anizamary w zamaryjskiej mitologii. - Mam coś dla ciebie, Imogeno. - Aha. Jest list od tego bęcwała Bledlowa. Wiedziałam, Ŝe będzie próbował podwaŜyć moje argumenty. Imogena umilkła. - Co powiedziałeś? Uśmiechnął się lekko. - Mam dla ciebie prezent - Jak to miło. - Wyczuła, Ŝe chce jej powiedzieć coś bardzo waŜnego. - Masz go w tej szkatułce? - Tak - WłoŜył jej w ręce drewniane puzderko. Wolno otworzyła wieczko i zajrzała do środka. Tam, na czarnym aksamicie, spoczywał dziwny przedmiot, mniej więcej wielkości jej dłoni. Był ze złota, jedną stronę w całości pokrywały zamaryjskie hieroglify. Po drugiej stronie jarzyły się drogocenne kamienie i wyjątkowej urody kryształy. Lśniły tak oślepiającym blaskiem, Ŝe Imogenie nie chciało się wierzyć, Ŝe to nie falsyfikaty. - Pieczęć królowej - szepnęła bez tchu. - Patrzysz na dzieło sztuki, dla którego Rutledge chciał mnie zabić. Zajrzała mu w oczy. - Więc cały czas ją miałeś? Trzymałeś ją w ukryciu i pozwalałeś, by obrastała legendą? Lekko wzruszył ramionami. - Tak. Przywodziła mi na myśl ducha. - Dlaczego mi ją dajesz? - Bo wyzwoliłaś mnie od duchów - rzeki, muskając palcem jej policzek - Jesteś moją Anizamarą. - Och, Matthiasie, tak bardzo cię kocham. - Beztrosko rzuciła na łóŜko bezcenny klejnot i pochyliła się do męŜa. - Miło mi to słyszeć. - W ostatniej chwili udało mu się

chwycić pieczęć, nim zsunęła się z łóŜka na podłogę. Bardzo ostroŜnie połoŜył ją na szafce nocnej. - Bo ja teŜ cię kocham. Będę cię kochał po kres moich dni i jeszcze dłuŜej. - Czy to obietnica, hrabio? - Tak. NajwaŜniejsza, jaką kiedykolwiek złoŜyłem. Imogena zaplotła mu ręce na szyi, po czym z pełnym radości zapamiętaniem pociągnęła go na siebie. Wszak jest rzeczą powszechnie wiadomą, Ŝe bezwzględny Colchester zawsze dotrzymuje słowa.