Milos Jesensky Robert Lesniakiewicz - Tajemnica ksiezycowej jaskini

 MILOŠ JESENSKÝ ROBERT K. LEŚNIAKIEWICZ, 

TAJEMNICA KSIĘŻYCOWEJ JASKINI

 Krásno nad Kysucou – Jordanów 2004 

2

SPIS TREŚCI: WSTĘP ROZDZIAŁ 1 – Zapiski kapitana Horáka Relacja Jacquesa Bergiera – Niezwykłe opowiadanie powstańczego kapitana – Dr Horák odnajduje dziwną jaskinię – Kronika niezwykłych wydarzeń dzień po dniu – Ślady Atlantydy na Słowacji? ROZDZIAŁ 2 – Poszukiwania Księżycowej Jaskini Kopalnia rud miedzi sprzed 12.000 lat? – Dramatis personae z dziennika kapitana – Pierwsze poszukiwania i... pierwsze wątpliwości – Niedokładne dane geograficzne – Jaskinia znaleziona i ponownie zgubiona. ROZDZIAŁ 3 – Zagadka szklistych tuneli Zaznajamiamy się z prof. dr Janem Pająkiem – Niezwykła historia z dzieciństwa Wincentego – Dobrze strzeżona góralska tajemnica: tunele pod Babią Górą? – Dalsze uwagi i spostrzeżenia. ROZDZIAŁ 4 – Poszukiwacze skarbów kontra hiszpańska Securitate Egzotyczna legenda albo prawda – Na scenę wstępuje Sebastian Berzeviczy – Świadectwo pastora Bucholtza – Kogo poszukiwała hiszpańska Securitate? ROZDIAŁ 5 – Spór o tożsamość dr Horáka Jak to się wszystko zaczęło: poszukiwacze przygód, badacze i urzędnicy ministerialni – You are wanted Captain Horak! – Poszukiwania w terenie – Informacja Eduarda Piovarčego – Księżycowa Jaskinia jako element gry wywiadów? ROZDZIAŁ 6 – Nowe horyzonty poszukiwań Nota spaelologica – Więcej pytań niż odpowiedzi – Ponownie Tatry Bielskie? – Z dziennika badań Waltera Pavliša i Ivo Hlásenský’ego – List od Piotra Parahuza – Gmeranie w powstańczej historii: fałszywe bliźniaki i tajne hitlerowskie badania – Dr Horák istniał naprawdę! ROZDZIAŁ 7 – Od hitlerowskich uczonych do agentów NKWD Na początek mała zachęta: dziwna fotografia Roberta – Bronie odwetowe pod Diablakiem – Wigilia na Luboniu – Co ukrywał wrak czołgu? – Rozmowa ze świadkiem tamtych dni – Poglądy Macieja Kuczyńskiego i dwie relacje o podziemnych przestrzeniach. ROZDZIAŁ 8 – Tajemnica Orawskich Beskidów

3 Dziwne zjawiska nad Magurą i tajemnicze światła na stokach – Bezdenna jama, zaginieni ludzie, grzmoty bez burzy po raz drugi – Przybysze z nocnego nieba – O meteorycie przekutym na motyki i lemiesze – Temat powraca: Dziwne odkrycie na Czerwonych Wierchach. ROZDZIAŁ 9 - Ogień z obłoków i pozaziemski obiekt pod Tatrami Od Nieznanych Obiektów Orbitalnych do dziwnych bolidów – Archiwum X w polskim stylu: Wojsko poszukuje meteorytu – Trzęsienia ziemi i kamienie lecące z nieba – Podziemne sygnały spod Argentyny – Ufokatastrofa na Słowacji? ROZDZIAŁ 10 – W przepaściach Czasu Zagubione pokolenia: Mit to czy prawda? – Zestawiamy przegląd niepożądanych artefaktów – Poważne problemy z datowaniem – Domniemania, krytyki i komentarze – Ludzkie ślady w trzeciorzędowym wapieniu. ROZDZIAŁ 11 – Lux ex Oriente... Petroglify na Uralu: Wzory chemiczne z epoki kamiennej? – Spotkanie z dr Awińskim – Zagadka karelskiej kamiennej księgi – O dowcipnym podróżniku i tajemnych znakach na Syberii – Najnowsze odkrycie baszkirskich uczonych: Lotnicza mapa z Mezozoiku? ROZDZIAŁ 12 – Wizyta w Dolinie Umarłych Jakuckie drogi śmierci, albo legendy o krainie zagłady – Świadkowie spustoszenia: tubylcy, przyjezdni i czerwonoarmiści – Atomowe bunkry na Syberii? – Zagadkowe eksplozje i słupy ognia za Uralem – Nuklearne poligony czy prehistoryczny system globalnej obrony?

 WSTĘP Lewoczskie Wierchy, Słowacja Dzień dzisiejszy Chłopiec po raz ostatni rzucił okiem na porośnięty tarninami stok kąpiący się w świetle letniego poranka, a potem wstąpił w ciemny przestwór otworu jaskini ukrytej za skalnymi bałwanami, pod wysokimi reglowymi świerkami. Światła tutaj było mało i nie mógł sobie wyrobić jasnego zdania o tym, co go otaczało. W jego wyobraźni jaskinie składały się z podziemnych sal i korytarzy pełnych dziwów, marmurowych grzybów przyklejonych do ścian, z oponą kropli podziemnego deszczu, stalaktytów, stalagmitów i stalagnatów utworzonych przez miliony lat pracy wody oraz innych cudów podziemnego świata.

4 Tymczasem tutaj, wbrew jego wyobrażeniom była ciemna gładka komora zwężająca się w korytarz. Wziął głęboki oddech i zanurzył się w ciemność i ciszę. Pod tenisówkami zatrzeszczały mu resztki spalonego drewna i konarów z dawnego ogniska, a nieco dalej z gliniastego spągu sterczało coś obłego i gładkiego jak piłka. Przemógł strach i znów westchnął, aż jaskinia odpowiedziała mu pogłosami i złowrogim echem gubiącym się gdzieś w jej czeluściach. Nie była to jednak rzecz, której bał się najbardziej – ludzka czaszka jakiegoś bezimiennego żołnierza Wehrmachtu, co poznał po charakterystycznym kształcie hełmu, a którego ciało zapewne zamieniło się w proch po upływie dziesiątek lat. Chłopiec słyszał jedynie ciszę i odniósł wrażenie, że ta cisza jest niewypowiedziana groźbą pod jego adresem. Mimo gęstej ciemności miał wrażenie, jakby ze ścian wychodziły cienie dawno poległych żołnierzy i wyciągają ku niemu swe kościotrupie ręce. Hełm wypadł mu z ręki i z grzechotem potoczył się po spągu jaskini, a chłopiec w porywie paniki nawet nie próbował go podnieść, tylko odwrócił się i pognał ku otworowi jaskini. W którym tańczyły drobiny kurzu w promieniach słońca. Kiedy wydobył się na zewnątrz po kępkach traw i ostrych zębach skalnych otaczających wejście, usłyszał wołanie swego brata, który tymczasem rył saperką w niewielkim wykopie. Kiedy podszedł bliżej ku wykopowi, w jaskrawym świetle lipcowego słońca ta rzecz nie była już taka straszna, jakby była tam – w mrokach jaskini, ukrytej pod skałami i korzeniami świerków – rozcięta część ludzkiej czaszki, kilka kości, resztki butów, a wśród resztek wojskowej czapki znajdowała się zardzewiała odznaka powstańczej armii. - Mamy problem – powiedział starszy z chłopców wkładając zardzewiały kawałek metalu do kieszeni spodni, w które wytarł potem zabrudzone gliną ręce. – Tutaj – machnął szeroko prawą ręką w kierunku wykopu, gdzie stał jego brat – mogły się znajdować jakieś granaty czy inne materiały wybuchowe. Trzeba będzie kogoś zawołać... W kilka godzin później, na stok wspiął się wóz patrolu rozminowania jednostki saperskiej, a na stoku porytym niewielkimi wykopami chodzili mężczyźni poubierani w ciężkie kombinezony przeciwwybuchowe z detektorami min w dłoniach. Kiedy skończyli swoją pracę i uznali miejsce za bezpieczne, ich dowódca, który tymczasem obejrzał sobie wejście do nieznanej jaskini, długo rozmawiał ze swym przełożonym przez polową radiostację. W krótkim czasie pojawiły się zielone łady-nivy żandarmerii wojskowej, której żołnierze zamknęli wstęp na ten teren wszelkim osobom postronnym – włącznie z mieszkańcami okolicznych wsi, strażnikami ochrony przyrody, robotnikami leśnymi i leśnikami. A było się czemu dziwić, bo na stoku powstało małe miasteczko namiotowe zakryte od góry sieciami maskującymi, anteny satelitarne, silne reflektory, sprzęt monitorujący, polowe generatory energii elektrycznej, itd. itp. Na godzinę przed zachodem słońca zdumieni mieszkańcy okolicznych wsi, przerażeni i zaciekawieni przejazdami kawalkad oliwkowo zielonych wojskowych ciężarówek, mieli jeszcze jedno ciekawe widowisko. Jakby z wnętrza krwawo zachodzącego słońca wynurzył się wojskowy helikopter, przeleciał nisko nad dachami i przepadł za górą. Nikt z nich nie znajdował się tak blisko, by widzieć, gdzie maszyna ta wylądowała. Nie widzieli też, jak z helikoptera wysiadł mężczyzna w cywilnym ubraniu, któremu towarzyszyli ludzie odziani w ochronne kombinezony przeciwchemiczne i maski przeciwgazowe, z rozmaitymi przyrządami u boku. - Pozwolę sobie zameldować panu – powiedział energicznie do cywila mężczyzna w mundurze z dystynkcjami podpułkownika – że ją znaleźliśmy. Znaleźliśmy Księżycową Jaskinię! Tak to mogłoby wyglądać, jak w kiepskim filmie w rodzaju „Z Archiwum X” czy czymś takim produkcie made in Hollywood. Pokazujemy Czytelnikowi nade wszystko

5 chronologiczny przebieg badań i poszukiwań tego artefaktu, który swe pochodzenie być może datuje z czasów istnienia Atlantydy, czy nawet Atlantyki. Historia poszukiwań Księżycowej Jaskini przypomina meandry Dymitriady czy historii życia i dokonań takich postaci, jak: Kopernika, Retyka, Deviusa, Kelleya, Sędziwoja, dr Faustusa i innych znanych postaci polskiej i europejskiej historii, których cechuje ta „nieuchwytność” tak normalna dla czasów polskiego i europejskiego Renesansu. Wielu ludzi jej szukało, wielu zrezygnowało, ale zajmująca tajemnica niepokoi i wciąż ludzie poddają się jej złowrogiemu urokowi. A stawką jest nie tylko odkrycie niesamowitego artefaktu, ale być może nowych technologii czy nowych wiadomości o historii naszej planety! W naszych poszukiwaniach pomagali nam specjaliści, uczeni, dziennikarze, ufolodzy, historycy i tacy sami badacze-outsajderzy jak my. Nie sposób jest ich wszystkich wymienić z nazwiska, więc niech chociaż podziękujemy im wszystkim tu i teraz korzystając z tej okazji, jaką jest wydanie tej książki. Oczywiście szczególne podziękowania kierujemy do Wydawcy edycji czeskiej – pana Pavla Mészárosa z AOS Publishing oraz pana Petera Listkiewicza z australijskiego wydawnictwa Za Próg, Wydawcy edycji polskiej, dzięki któremu ta nasza – druga już wspólna praca, stanowiąca wkład do wspólnego europejskiego dziedzictwa kulturowego – ujrzała światło dzienne. Stanowi ona kontynuację tematyki podjętej w naszych wcześniejszych pracach: „Bohové atomových válek” (Ústi nad Labem 1998) dr Jesenský’ego i mojego „Projektu Tatry” (Kraków 2002). A teraz oddajemy głos faktom...

 ROZDZIAŁ 1 – Zapiski kapitana Horáka Relacja Jacquesa Bergiera – Niezwykłe opowiadanie powstańczego kapitana – Dr Horák odnajduje dziwną jaskinię – Kronika niezwykłych wydarzeń dzień po dniu – Ślady Atlantydy na Słowacji? Niniejszym chcieliśmy przedstawić Czytelnikowi stan naszej wiedzy na temat jednej z najciekawszych zagadek naszej planety i historii cywilizacji na niej egzystujących. Jedną z nich jest Studnia o Ścianach z Metalu, odkryta przez słowackiego bojownika w czasie Słowackiego Narodowego Powstania pod koniec 1944 roku. Poza tym przedstawiamy wnioski, które nasuwają się po lekturze tego materiału. Przedstawiamy Czytelnikowi chronologicznie materiały, które sami opracowaliśmy oraz, które otrzymaliśmy od naszych przyjaciół ze Słowacji, Polski, Republiki Czeskiej i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a za które bardzo im dziękujemy. A oto pierwszy z nich – artykuł Miloša Jesenský’ego zamieszczonego w „Wizjach Peryferyjnych” nr 2,1996. Słowacy i Czesi nazywają ją POLMESIAČNA JASKYNA, albo po prostu jak w tytule - MESIAČNA JASKYNA - co po polsku znaczy tyle, co Półksiężycowa lub Księżycowa Jaskinia. W literaturze światowej pisze się najczęściej o niej - Jaskinia o Metalowych Ścianach, bądź po prostu - Studnia, co jest o tyle nieprecyzyjne, że chodzi tu raczej o szyb, strome wyrobisko, a nie formację naturalną, jaką jest jaskinia czy grota jako taka. Według wszystkich badaczy i entuzjastów hipotez o istnieniu zamierzchłych cywilizacji czy Cywilizacji Pozaziemskich - Księżycowa Jaskinia stanowi ślad i dowód na to, że jakieś

6 20.000 lat temu na terenach dzisiejszej Europy Środkowej istniała cywilizacja Ery Hyboryjskiej, tak dokładnie i plastycznie opisanej przez Roberta E. Howarda, albo też nastąpiło lądowanie przedstawicieli Innej Cywilizacji - ziemskiej (np. Szamballi, Agarty, podziemnej K'n-yan lub z legendarnej wyspy Atlantydy) bądź pozaziemskiej. W Polsce temat związany z owymi osobliwościami jako, że na całym świecie podobnych szybów istnieje wiele, jest raczej nieznany. Zainteresowanych odsyłamy do „Księgi tajemnic 2" Thomasa de Jeana, wydanej w Łodzi, w 1992 r., gdzie tekst o Księżycowej Jaskini znajduje się na stronach 79-88. Kompetentni tatrzańscy przewodnicy oraz wielu łowców osobliwości, traktują Księżycową Jaskinię jedynie jako legendę bez pokrycia w faktach. Rzecz w tym, że do chwili obecnej nikomu nie udało się odszukać miejsca, o którym w swoim dzienniku pisze Antonin T. Horák, a jest to jedyne źródło z opisem Księżycowej Jaskini. W latach 1992-95 sprawą tą zajął się słowacki badacz, lekarz i ufolog dr Miloš Jesenský, który udostępnił nam wyniki swoich poszukiwań i tak oto mamy okazję zaprezentować rezultaty jego pracy. Swego czasu Ronald D. Calais oznajmił światu o odkryciu w końcu lat 60. w kamieniołomach Mc Dermott (Ohio, USA), na głębokości około 15 metrów prehistorycznego szybu o okrągłym przekroju. Nikt nie zwrócił na niego wcześniej uwagi, a robotnicy pracujący w kamieniołomach zasypali go odpadkami produkcyjnymi, drobnymi kamieniami i żwirem. Wydarzenia, o których piszę dalej, zostały przedstawione w pamiętniku, przez dziś już nieżyjącego kpt. dr Antonina T. Horáka, skąd cały tekst przytoczono niemal dosłownie w biuletynie National Speological Society – „NSS News” nr 3,1965, skąd został przedrukowany w pracy Jacquesa Bergiera i grupy INFO, „Le livre de l'inexplicable", Paryż, 1972. Autor pamiętnika - były oficer powstańczej armii sformowanej w czasie Słowackiego Narodowego Powstania, a potem językoznawca - próbuje w nim zachęcić speleologów, by znaleźli to, co Jacques Bergier nazwał „najdziwniejszą zagadką naszej planety" - stary szyb prehistorycznej kopalni, który odkrył w jednej z jaskiń na Słowacji. A oto, jak opisał to wszystko w dzienniku Antonin T. Horak, autor relacji, która spowodowała całe zamieszanie wokół Księżycowej Jaskini. (Bergier, J. Et al.: Le livre de l´inexplicable, Albin Michel, Paris 1972, čes. ed. Ivo Železný, Praha 1995, s. 38 – 49. Wytłuszczoną kursywą zaznaczono te partie tekstu, które zostały opuszczone w przekładzie francuskim.) 23 października 1944r. Wczoraj wczesnym rankiem zostaliśmy znalezieni przez Slavka i ukryci w tej jaskini. Dzisiaj o zmroku, powrócił do nas ze swoją córką Hanką i przyniósł jedzenie i lekarstwa. Od piątku niczego nie mieliśmy w listach, a przedtem, w czasie ostatnich dwóch potyczek jedliśmy tylko kukurydziany chleb, a i tego było mało. W sobotę po południu, resztki naszego batalionu (184 żołnierzy i oficerów, z których ¼ była ranna, a 16 ludzi było przenoszonych na noszach), kuśtykały po śniegu na północnym stoku. Moja kompania była w ariergardzie. W niedzielę o świcie zaatakowano nas z odległości 300 metrów, dwa 70-milimetrowe działa. Trzymaliśmy się przez 12 godzin, potem odparliśmy atak, ale lewe skrzydło nie wytrzymało, co kosztowało nas kilka ran. W czasie potyczki z nieprzyjacielem odniosłem rany bagnetem i kulą w lewą dłoń, a na dodatek zostałem jeszcze raniony w głowę, co wydarzyło się w następnym starciu. Z braku hełmu oberwałem solidnie po głowie - stąd dokuczliwa rana. Odzyskałem przytomność, kiedy ktoś wyciągnął mnie z okopu. Był to wysoki chłop. Nacierał mi ręce i głowę śniegiem i uśmiechał się. Potem ten dobry Samarytanin zabrał się za Jurka. Zdjął mu spodnie, wyciągnął odłamek z nogi i położył na śniegu. Martinowi zręcznie przewiązał głęboką ranę na brzuchu. Kiedy zrobił prowizoryczne nosze, przedstawił się nam

7 jako pasterz (właściwie był bacą) Slavek, do którego należały okalające nas pastwiska. Do naszego schronienia dostaliśmy się przy jego pomocy po 4 godzinach. (Slavek) odwalił kilka głazów i pokazał wąski otwór - wejście do przestrzennej jaskini. Położył Martina do kąta a potem go przeżegnał, przeżegnał także i nas i jaskinię, a potem z ukłonami żegnał się także przed tylną ścianą, gdzie widać było wejście do jej dalszej części. Kiedy odchodził od nas, powtórzył ten sam rytuał i prosił mnie, bym nie szedł dalej w głąb jaskini. Poszedłem za nim kawałek mówiąc, że nazbieram czegoś do zjedzenia. Powiedział mi, że był w tej jaskini wraz z ojcem i dziadkiem, że jest to rozległy labirynt pełen przepaści, który nigdy nie mieli ochoty badać czy zwiedzać, że są tam trujące gazy i w ogóle „tam straszy". Powróciłem do jaskini około północy całkowicie wyczerpany. Ból głowy uśmierzałem śniegiem. Martin był nieprzytomny, a Jurek miał gorączkę. Zjedliśmy skromną wieczerzę. Obłożyłem Martina nagrzanymi kamieniami, a Jurek objął pierwszą wartę. To była paskudna noc. Martin wrócił do przytomności, podałem mu trzy aspiryny i nieco wody ze śliwowicą, dokładnie z dziesięcioma kroplami. Głodny Jurek kręcił się koło dwóch niemieckich hełmów, gdzie gotowała się woda ze śniegu, do której dodałem po dziesięć kropli śliwowicy. Być może z powodu śnieżnej powodzi i zagrożenia lawinowego, a także licznych nieprzyjacielskich narciarskich patroli, które pałętały się w okolicy Slavek nie przyjdzie do nas wcześniej, niż za kilka dni. Z dwoma chorymi na karku nie mogłem się nawet pokusić o zapolowanie na jakiegoś zwierza, nie mówiąc już o tym, że mógłbym zagubić się w nieznanym terenie. Mamy wszak jaskinie, do której, jak mówił Slavek może być jeszcze inne wejście i nie wykluczone, że nawet zimuje tu jakieś zwierzę. Rozważałem na głos takie możliwości, a Jurek żuł jodłową korę i prosił mnie, bym jednak poszedł w głąb jaskini na polowanie. Przyrzekł mi, że nikomu o tym nie powie. Nie czułem głodu, ale interesowało mnie, co mogło przestraszyć tak pewnego siebie Slavka, że aż wzywał Boga. Zabrałem ze sobą broń i pochodnię. Po półtorej godzinie idąc dość wygodnym i bezpiecznym korytarzem, dostałem się do długiego jakby przedsionka zakończonego niewielkim otworem. Wlazłem do tego otworu i stłukłem sobie kolano. Było tam coś podobnego do wielkiego czarnego silosu wpuszczonego w białe podłoże, coś jakby czarna lawa w otulinie soli czy lodu. Wytrąciło mnie to z równowagi i poczułem jakiś dziwny strach, bo zdałem sobie sprawę, że to, na co patrzę jest dziełem ludzkich rąk... Szyb był zakrzywiony, jakby odcisnął się w nim walec o promieniu 25 metrów. W miejscu, gdzie walec stykał się ze ścianą wytworzyły się białe stalaktyty i stalagmity. Ściana była niebiesko-czarna, z materiału, który stanowił połączenie stali, szkła czy porcelany i kauczuku. Spróbowałem tej substancji nożem - nawet nie zarysowałem jej. Pomyślałem, że jestem w dzikiej krainie, gdzie nie było nic, co wytworzyłaby cywilizacja i znajduje się w niej artefakt wysoki jak wieża, niczym baszta zamku wpuszczona w ziemię i pokryta naciekami...- mróz po kościach przeszedł mnie od tego wszystkiego. W ścianie znajdowała się wąska i długa szczelina, na dole szeroka na jakieś 20-25 cm u samej góry ledwie 2-5 cm przez którą z biedą byłby w stanie przecisnąć się człowiek. Wnętrze jej jest zupełnie czarne i pokryte ostrymi szczerbami, wielkimi jak pięść. Dno szczeliny ma kształt płytkiego koryta w ŻÓŁTYM PIASKOWCU i jest nachylone pod kątem około 60°. Usunąłem tam zapaloną pochodnię, zasyczała jak węgle wrzucone do wody i zgasła. Chciałem zbadać rzecz na miejscu i stwierdziłem, że mogę przecisnąć się przez szczelinę. Najpierw przepchnąłem tam głowę i prawą rękę. Ręka ze świeczką (którą miąłem) też przeszła, ale musiałem działać szybko, bo było mało stearyny. Chwilowo dałem więc za wygraną - na razie, bo zagadka bardzo mnie zafascynowała. Zdecydowałem, że jeszcze tu wrócę.

8 Do naszej jaskini powróciłem około czwartej po południu. Jurek umył Martina i położył go między ciepłe kamienie. Dałem mu trzy aspiryny i ciepłej wody ze śliwowicą. Wyjaśniłem Jurkowi, że do polowania będzie mi potrzebny powróz, tyczka i pochodnia. Na szczęście przyszli Slavkowie z zapasami. Potem poszedłem z nimi, by nazbierać sucharów na pochodnie. Półmartwy ze zmęczenia powróciłem do jaskini około drugiej nad ranem - ale wreszcie się najedliśmy, Jurek aż za bardzo - więc jako drugi objąłem wartę. 24 października 1944r. Noc przebiegła spokojnie. Martin wypił ziołowy wywar z miodem przeciw gorączce. Mam nadzieje, że się z tego wygrzebie. Jurek nie ma już tak opuchłych pleców, ale moja głowa jeszcze nie jest w porządku. Pociąłem nasze pasy i rzemienie dzięki czemu zdobyłem jakieś 8 metrów mocnej liny. O godzinie 10 byłem znów przy ścianie, gdzie przeciągnąłem pręt z uwiązaną linką, po której przelazłem na drugą stronę szczeliny ciemnego szybu. Tym razem miałem karbidówkę, którą przerzuciłem tam najpierw. Nie widziałem niczego, ale słyszałem coś, jakby dźwięk przepływającej wody. Bałem się, że za szczeliną jest przepaść i że wpadnę tam głową w dół. Nie było w szczelinie żadnych luźnych kamieni, więc odłamałem kilka stalagmitów i rzuciłem je w ciemność. Słyszałem jak turlały się po spągu i zatrzymywały z trzaskiem, co upewniło mnie w tym, że jest tam jakieś dno. Potem rzuciłem zapalone łuczywo i wreszcie podążyłem za nim. Wyleciałem ze szczeliny po drugiej stronie, poturlałem się i zatrzymałem na ścianie, która była tak samo gładka, jak ta od strony jaskini. Lampa jeszcze się koło mnie paliła i słyszałem jakieś dziwne dźwięki. Kiedy zapaliłem pochodnie zauważyłem, że znajduje się w szybie o zakrzywionych czarnych ścianach, które tworzyły niemal pionowy komin o przekroju sierpowatym. Nie jestem w stanie opisać tej ciemności ani zwielokrotnionego odgłosu mojego oddechu czy każdego ruchu. Dno szybu było wyłożone (a może wykute) solidnym wapieniem. Wszystkie światło, którym dysponowałem, nie było w stanie dokładnie oświetlić stropu, gdzie ściany się kończyły lub stykały. Pozioma odległość pomiędzy ścianami szybu wynosiła około 8 m, a pomiędzy „szpicami" sierpa aż 25 m. Do dalszych badań potrzebowałem więcej pochodni i dłuższych tyk, które jednak by się nie zmieściły w wejściowej szczelinie. Wracałem umorusany ale pełen nadziei, że uda mi się do końca zbadać tą niezwykłą strukturę, która była chyba jedyna na świecie. Tym razem udało mi się sforsować szczelinę bez problemów. Wylazłem z szybu, zapaliłem i poszedłem z powrotem do mych towarzyszy niedoli. W drodze powrotnej chciałem złapać jakiegoś nietoperza, ale nadaremnie. Jurek gotował ziemniaki i wybaczył mi niepowodzenie w polowaniu, potem namaścił moje rany na plecach i pozszywał koszulę. Martin zjadł kawałek chleba i popił wywarem z ziół doprawionym miodem. Po 18. wybrałem się po zapas drewna na ognisko i pochodnie i powróciłem około 22. Jurek pilnował cały czas jaskini. 25 października 1944r. Noc upłynęła spokojnie. Martin ma się nieźle. Jestem zadowolony także z tego, że rany Jurka już się goją i chciałby pójść ze mną. Lepiej byłoby jednak, aby nie wiedział nic o tajemnicy jaskini... Tak jak poprzednio wślizgnąłem się w szczelinę uprzednio zdjąwszy ubranie, ale tym razem nogami do przodu. Mimo tego, że przywiązałem pochodnie do dwóch tyczek, nie byłem w stanie ujrzeć stropu szybu. Strzeliłem dwukrotnie wzdłuż ściany do góry. Zahuczało jak uderzenie pioruna, a właściwie przypominało to huk przejeżdżającego ekspresu i to wszystko. Wystrzeliłem więc jeszcze raz w każdą ścianę po jednej kuli. Z miejsc trafień

9 wyskoczyły niebiesko-zielone iskry na wysokości około 15 metrów nade mną, a łomot był taki, że musiałem zatkać uszy... Kiedy uderzyłem w ścianę dziobem czekana, to wywołałem kolejne fale dudnienia. Następnie sondowałem zalegający na dnie szybu regolit, a potem zacząłem kopać w rogach „półksiężyca” tam, gdzie skała wapienna była najsłabsza. W prawym rogu był suchy ił, w lewym rogu pod półmetrową warstwą iłu znalazłem kości jakiegoś wielkiego zwierzęcia. Kiedy kopałem dalej, to po przekopaniu 150 cm natrafiłem na tylnej ścianie na gładkie żłobkowanie, jakby poziome sfalowania, które wydawały się być cieplejsze od reszty skały, a zbadałem te rysy jeszcze płatkami uszu i wiem, że się nie mylę. Pod warstwą iłu dno było zupełnie twarde. Kiedy dopaliły mi się pochodnie, poczułem na sobie zimny pot. Opuściłem półksiężycowy szyb, ubrałem się i poszedłem na miejsce, gdzie znajdowały się nietoperze. Upolowałem ich siedem. Jurek zrobił potem z nich potrawkę z chleba, ziół i tych nietoperzy. Slavek i Olga, jego druga córka, przyszli wraz ze zmrokiem i przynieśli słomę, siano, owcze skóry i lecznicze zioła: tarninę, rozchodnik i ziarna kosaćca, które są doskonałą namiastką kawy. Tymczasem ja poszukałem sosnowych pochodni i dwóch długich tyczek i wróciłem z powrotem około północy. Martinowi podałem wodę i pozostałe aspiryny. Jurek znów strzegł nas przez całą noc. 26 października 1944r. Noc przeszła spokojnie. Wróciłem do szybu by kontynuować badania. I znów, mimo użycia przeze mnie najdłuższej tyczki i pochodni nie udało mi się oświetlić stropu. Strzeliłem nad oświetloną część – kule wydobyły ze ściany wielkie niebiesko-zielone iskry i dudnienie, ale nie odłupał się ani okruszek dziwnej wykładziny ściany. Jednakże pociski zrobiły w ścianie rysy na pół palca długie, z których wydobywał się ostry zapach. Ponownie zacząłem kopać w lewym rogu i stwierdziłem, że okładzina metalowa ciągnie się w głąb, czego nie było w prawym rogu. Wydobyłem się z szybu i obejrzałem sobie zewnętrzną ścianę i jej otoczenie. W stalaktycie było kilka cętek podobnych do szkła. Kiedy je skrobałem, to otrzymałem bardzo drobny proszek, którego nie można było zebrać bez kleju. Postanowiłem otrzymać klej z pazurków nietoperzy. Chciałem zdobyć chociażby niewielką próbkę tego materiału, z którego były wykonane nad wyraz gładkie ściany półksiężycowego szybu. Mimo tego, że strzelałem zawsze w to samo miejsce, gdzie odbijały się kolejne kule, to w efekcie nie uzyskałem niczego, poza ostrym zapachem i wibrującym dźwiękiem rykoszetujących pocisków. W drodze powrotnej złapałem kilka nietoperzy i znowu mieliśmy je w „potrawce”... Powiedziałem Jurkowi, żeby odciął im nóżki. Wieczorem – jak zwykle – przyszedł Slavek z córką i przynieśli ze sobą ćwiartkę jelenia, pół kilo soli i torebkę karbidu. Jurek ponownie przez całą noc trzymał wartę. 27 października 1944r. Martin umarł we śnie. Jurek, który zna jego rodzinę – wziął na siebie przekazanie [jej] jego dobytku – portfela z 643 koronami, zegarka z grawerką i aktu zgonu, który mu wystawiłem. Teraz możemy już odejść i dołączyć do naszego batalionu, który znajdował się na wschód od Koszyc. Jurek może przejść o kuli jakieś 10 km dziennie, ale musimy poruszać się ostrożnie. Jutro ruszamy. O 10. byłem w jaskini i poszukiwałem możliwości dostania się do niej od tyłu bądź z góry. Na lód i trujące gazy nie natknąłem się w niej, i chyba ich tam nie było, mimo zapewnień Slavka. Potem wlazłem do szybu, dalej kopałem i myślałem nad tym problemem.

10 Powróciłem do groty około 16. Nakazałem Jurkowi zapakować nasze rzeczy, wyczyścic broń, przygotować jedzenie na 7 dni i zwrócić Slavkowi wszystko, co nam pożyczył. Przyszedł on z obiema córkami, jak tylko dowiedział się, że Martin zmarł. Przenieśliśmy go do okopu i tam pochowaliśmy zawiniętego w koce. Slavek miał na wiosnę ustawić tam porządny krzyż, na co dałem mu 150 koron. Slavek donosił mi o ruchach nieprzyjaciela w kierunku wschodnim, jak mógł najlepiej. Jurek i ja wróciliśmy do jaskini około północy, a on znów wziął obie warty, bowiem może się wyspać jutro w dzień. 28 października 1944r. Spokojna noc i tym razem dobre śniadanie. Wyryłem swe imię i nazwisko, itd. na pasku, a wszystko to wpakowałem w złotą kopertę mojego zegarka, które to rzeczy włożyłem do butelki, którą zatkałem mieszaniną gliny i węgla drzewnego. Ten dowód mojej bytności włożyłem do „szybu księżycowego” na resztki spalonych pochodni. Wygląda na to, że pozostanie tam na długo, aż do czasu, kiedy nacieki wapienne przykryją całkowicie wejście do szybu. Slavek nie ma syna, któremu mógłby przekazać tajemnicę szybu, jego córki jej nie znają, a zazwyczaj wydawały się [za mąż] w innych wsiach. Jeżeli nie wrócę do tej jaskini, to za kilka dziesięcioleci zniknie ona z ludzkiej pamięci. Siedziałem przy ogniu i zastanawiałem się, czemu miała służyć ta struktura ze ścianami grubymi na dwa metry i tak dziwnym kształtem, ale nic nie wymyśliłem. Jak głęboko była wbita w skałę? Czy jest tam coś innego oprócz tego szybu? Czy był to wytwór ludzkich rąk? Ile jest prawdy w legendach Platona o dawno znikłych cywilizacjach dysponujących magiczną techniką, jakiej sobie nawet nie możemy wyobrazić?... Jestem człowiekiem ostrożnym w osądach, z wykształceniem uniwersyteckim, ale muszę dopuścić myśli, że tam pomiędzy tymi wysokimi, idealnie pochylonymi, wręcz z matematyczną dokładnością zakrzywionymi ścianami, czarnymi i gładkimi jak atłas, odczułem tchnienie jakiejś nieznanej potęgi. Teraz zrozumiałem dokładnie zachowanie się Slavka i jego przodków, którzy swymi praktycznymi i prostymi rozumami widzieli w tym jakieś czary... Slavek ukrywał fakt istnienia Księżycowej Jaskini z obawy przed najazdem hord turystów i wszystkim, co taki najazd niesie. Czyżby przerażała go komercjalizacja jego prostego życia na łonie przyrody? Kiedy znowu tutaj powrócę, będzie to z ekipą związanych przysięgą milczenia ekspertów: geologów, metalurgów, speleologów, i nawet jeżeli obiekt ten ma znaczenie dla rozwoju nauki i naszej cywilizacji, to trzeba będzie uszanować poglądy Slavka. W drodze powrotnej zamaskowałem otwory wiodące do jaskini. Być może ma ona jakieś wejścia, których Slavek nie zna, a przez które może wejść tam jakiś poszukiwacz „skarbów” czy speleolog. Wróciłem o 3. po południu. Około 5. przyszli Slavkowie przynosząc kilka jajek na twardo. Jurek poprosił Slavka o rozmowę w cztery oczy. Potem i tak Hanka powiedziała o co chodzi, a mianowicie o to, że chce go pojąć za męża. Śmiała się i płakała, Jurek dał jej swoje zdjęcie i złoty zegarek, który mu jego ojciec przywiózł z Ameryki; Jurek jest zamożnym stolarzem w Bratysławie. Jestem zaproszony na wesele i mam nadzieję, że tam dojadę. Aby przekonać ich, że myślę o tym poważnie, dałem Hance list do mojego przyjaciela jubilera i powiedziałem jej, żeby dał jej druzę czeskich granatów jako prezent ślubny. Slavek przyniósł ich rodzinną Biblię, a ja w niej dokonałem odpowiednie zapisy. Żegnając się po słowacku uścisnęliśmy sobie mocno ręce, zabraliśmy broń i nasze rzeczy i poszliśmy. Kiedy weszliśmy do lasu, obejrzeliśmy się i ujrzeliśmy Slavka maskującego wejście do jaskini. Jego córki zamazywały nasze ślady. Śnieg skrzył się w jasnym świetle wschodzącego Księżyca.

11 30 października 1944r. Poruszaliśmy się powoli, bo było ciemno na letnich ścieżkach. Przez kilka dni obozowaliśmy w lasach sosnowych i słuchaliśmy huku dział. Widzieliśmy grupę powstańców, którzy walczyli ze strzelcami górskimi i niebieskimi policjantami faszystowskimi. Faszyści się wycofali, a my dołączyliśmy do powstańców i byliśmy ich gośćmi przez cały dzień. Była to mieszana grupa z Hechaluts-u, ŻOB i DROR-u z województwa rzeszowskiego w sąsiedniej Polsce, którzy pomagali naszym powstańcom i nie mogli powrócić – ze względu na głębokie śniegi – do swego obszaru operacyjnego pomiędzy Krakowem a Przemyślem. Ich lekarzem była Rachela W. – wdowa po zamordowanym żydowskim lekarzu. Opowiedziała nam o walkach grupy Jesia [Jasia] Frymana Bandy z hitlerowcami i dwukrotnie nakarmiła nas ciepłą strawą. Kiedy ci żydowscy bojownicy udali się na północ, to my musieliśmy pójść na południe w kierunku Koszyc, gdzie doszliśmy na szósty dzień. W Koszycach otrzymaliśmy rozkaz udania się do naszego oddziału, który czekał na ofensywę Armii Czerwonej, by do niej dołączyć do końca wojny. W ostatnich dniach II Wojny Światowej jadąc do Czech odwiedziłem to miejsce ponownie. Slavkowie mieszkali tymczasowo w Ždiarze. Odwiedziłem grób Martina i poszedłem obejrzeć wejście do jaskini. Zęby zwierzęcia, które tam znalazłem, oddałem konserwatorowi w wydziale muzeum paleontologicznego w Użgorodzie [Ukraina]. Konserwator określił je jako zęby dorosłego niedźwiedzia jaskiniowego (Ursus spealeus). I znów wynikły z tego pytania: wejście jest bardzo ciasne – jak ten niedźwiedź się tam dostał? Wszak blok wapienia i stalaktyty były nienaruszone i nic nie wskazywało na to, by cokolwiek je uszkodziło. Widocznie miś spadł do szybu wtedy, kiedy miał on jeszcze połączenie z powierzchnią?... W korespondencji omawiającej plany wydania tego dziennika, dr George W. Moore skłaniał się ku teorii, że „księżycowy szyb” mógł powstać wskutek rozpuszczenia warstwy wapieni leżących pomiędzy równoległymi warstwami rogowca. Jestem sceptycznie nastawiony do tego, bowiem cała wewnętrzna powierzchnia „księżycowego szybu” ma charakter homogeniczny, jednorodny. Hipoteza ta niczego nie wyjaśnia dziwnego, równoległego żłobkowania na powierzchni ściany w lewym rogu. Przy ostatnich odwiedzinach tamtego terenu zbadałem całe zbocze góry nad jaskinią i nie znalazłem żadnego otworu, który mógłby być połączony z „półksiężycowym szybem”. Jednak w tak młodych górach, jakimi są Tatry, mogło je zatarasować jakieś obsunięcie skały, co tam się często zdarza.

 ROZDZIAŁ 2 – Poszukiwania Księżycowej Jaskini Kopalnia rud miedzi sprzed 12.000 lat? – Dramatis personae z dziennika kapitana – Pierwsze poszukiwania i... pierwsze wątpliwości – Niedokładne dane geograficzne – Jaskinia znaleziona i ponownie zgubiona. W poprzednim rozdziale przeczytaliście informację kpt. dr Antonina Horaka, w której zakończeniu możemy przeczytać hipotezę o tym, ze Księżycowa Jaskinia jest artefaktem pozostałym po cywilizacji, którą opisał Platon w swych dialogach „Timajos” i „Krytias”.

12 Osobiście jesteśmy przekonani, że jest to pozostałość po dawnej cywilizacji – nazwijmy ją cywilizacją Atlantydzką – i jest to najprawdopodobniej pozostałość po dawnej kopalni rud miedzi, która powstała w czasach, kiedy na naszym kontynencie polowali na mamuty nasi przodkowie odziani w zwierzęce skóry z siekierami krzemiennymi w dłoniach. Zaczniemy od lokalizacji. Jaskinia ta znajduje się najprawdopodobniej na słowackopolskim pograniczu w okolicy ograniczonej drogami Stara Lubovnia – Plavec, linia kolejowa Plavec – Muszyna, droga Muszyna – Żegiestów – Piwniczna po stronie polskiej, i wreszcie droga Piwniczna – Stara Lubovnia. Amerykanie lokalizują wylot tej jaskini i półksiężycowego szybu w okolicach miejscowości Sulín. W Średniowieczu i później – aż do końca XVIII wieku – na północy Słowacji wydobywano rudy żelaza, antymonu, arsenu i srebra oraz miedzi – co przekazują nam kroniki miejskie i parafialne oraz spiski poszukiwaczy skarbów z Bractwa Siedmiu Gwiazd i innych organizacji oraz poszukiwaczy indywidualnych. Były to najczęściej ubogie złoża gniazdowe, rzadziej żyłowe, z biegiem czasu doszczętnie wyeksploatowane. Pozostały po nich jedynie dziury w ziemi i nazwy terenowe: Koperszady, Koprowa Dolina, Szpiglasowa Przełęcz, Miedziane Ławki, itp. – szczególnie widoczne to było w niemieckojęzycznym nazewnictwie obowiązującym za czasów c-k Monarchii Austro-węgierskiej. Zakładam zatem, że półksiężycowy szyb został wykuty w wapiennej skale w miejscu, gdzie znajdowało się gniazdo rudy miedzi, której resztki dr Antonin Horak wziął za okładzinę z nieznanego metalu. Przejrzałem spis minerałów, które mogłyby grać rolę tego nieznanego metalu i wyszło na to, że pasuje do tego opisu kilka rud miedzi, których właściwości podaję poniżej: Właściwości niektórych rud miedzi. Nazwa minerału Miedź rodzima

Wzór chemiczny Cu

Tetraedryt Stannin

Cu12Sb4S13 Cu2FeSnS

Kowelin

CuS

Bournonit Libethenit Agardyd

PbCuSbS3 Cu2(OH)PO4 (REE,CaH)Cu6[(OH)6(AsO4) · 3H2O

Barwa Czerwona, pokrywa warstwy pasywacyjnej – czarna. Stalowoszara Szara, krystaliczna Niebieskoczarna Szaro-czarna Zielono-czarna Zielono-czarna lub niebieskoszara

REE – to radioaktywne pierwiastki ziem rzadkich (od angielskich słów Rare Earth Elements – uran, tor, rad, polon, cer, itd.). Miedź i jej związki mają to do siebie, że barwią płomień palnika bunsenowskiego na piękny kolor zielony. Tym można wytłumaczyć zielononiebieskie iskry krzesane ze ścian uderzeniami pocisków z broni kpt. Horaka. Obecnością związków miedzi można wytłumaczyć także ostry zapach pyłu, który wybijały one ze ścian szybu. Związki miedzi, a zwłaszcza siarczki i siarczany łatwo reagują z wodą wydzielając trujący siarkowodór – H2S czy tlenki siarki – SOx, co tłumaczy to, co Slavek mówił o

13 trujących gazach w głębi jaskini!!! Poza tym mają one charakterystyczny, ostry i nieprzyjemny zapach, który jest ich cechą rozpoznawczą. Kryształy związków miedzi są ciężkie i nie dają się łatwo odłupać od podłoża. Także trudno jest je zarysować nożem, są bowiem twarde, ale kruche. Obecność związków miedzi w półksiężycowym szybie tłumaczy wszystkie zaobserwowane przez dr Horáka zjawiska. Wyglądałoby zatem na to, że półksiężycowy szyb był śladem jakichś robót górniczych prowadzonych w czasie zamieszkiwania tych terenów przez niedźwiedzie jaskiniowe – Ursus spealeus, które wyginęły na terenach Europy po ostatnim glacjale, czyli 10-12 tys. lat temu. W tym samym czasie uległa katastrofie platońska Atlantyda... Istnieje możliwość podana przez dr Moore’a, która sugeruje, że Księżycowy Szyb jest tworem naturalnym, powstałym wskutek wypłukania wapienia spomiędzy dwóch warstw rogowca. Rogowiec jest to organiczna lub chemiczna uwodniona krzemionka – SiO2 · nH2O, która odkłada się w cienkich warstwach w skałach osadowych (np. w piaskowcach) lub konkrecjach (np. w skałach węglanowych – wapieniach). Jego pokłady są jedwabiście gładkie o tłustym połysku i twardości 6,0o w skali Mochsa, o barwie szarej lub brunatnej, postaci skrytokrystalicznej lub bezpostaciowej. Rogowcami są kamienie półszlachetne: agaty, chalcedony, jaspisy, onyksy, chryzoprazy, karneole, opale i spinele. Należy tu nadmienić, że onyksy są właśnie koloru czarnego lub czarno-niebieskiego. Jednakże rodzi się jedna, zasadnicza obiekcja: dr Horák był przecież geologiem i rozpoznanie krzemionki i jej odmian nie powinny mu sprawić żadnej trudności, dlatego też to „wyjaśnienie” niczego nowego do sprawy nie wnosi, a wręcz odwrotnie. (Por. „Encyklópedie Zeme”, Bratislava 1986; Fuller S. - „Skały i minerały”, Warszawa 1996; Hofmann H. – „Minerały”, Warszawa 2001; Medenbach O., SussieckFornfeld C. – „Minerały”, Warszawa 1996; Bauer J. – „Skały i minerały”, Warszawa 1997; „Minerały i kamienie szlachetne”, Warszawa 1996; „Atlas mineralogii”, Warszawa 2000.) Miejmy nadzieję, że uda nam się go wreszcie odnaleźć. Byłby to kolejny dowód na istnienie zamierzchłej, wysoko rozwiniętej cywilizacji atlantydzkiej, która znikła w niewyjaśnionych okolicznościach 120 wieków temu... Kiedy poszliśmy tropem tajemniczego dziennika kpt. Horaka, w którym opisywał on swe przygody w tajemniczej jaskini, mieliśmy nadzieję, że uda nam się dowiedzieć czegoś więcej na temat ludzi, którzy byli z tą historią związani. Z czasem okazało się, że nie jest to takie łatwe, jakby mogło się wydawać, niemniej po bliższym przyjrzeniu się całej historii i sprawdzeniu szeregu danych związanych z bohaterami przedstawionych w dzienniku wydarzeń, nasuwają się pewne wnioski. Zacznijmy więc od zrekapitulowania naszej wiedzy o tych osobach, względnie grupach osób, będących dramatis personae: * Batalion: Do 20 października 1944r. brał udział w dwóch bitwach, podczas których wpadł w ręce wroga cały oddział intendentury. Nieprzyjaciel zniszczył cały system aprowizacyjny i żołnierze nie mieli nic do jedzenia, poza chlebem kukurydzianym, którego było zresztą bardzo mało. Stan żołnierzy i oficerów w dniu 21 października 1944 r wynosił 184 ludzi, z czego 25% było rannych a 16 na noszach. Wynika z tego, że pododdział ten miał jedynie ⅓ swego pierwotnego stanu, czyli ok. 200 żołnierzy. 21 października resztki batalionu cofały się po północnym stoku gór, prawdopodobnie w kierunku wschodnim. O świcie 22 października zostali oni zaatakowani przez jednostkę Wehrmachtu i ostrzelani dwoma działami 70 mm z odległości około 300 metrów. Bitwa trwała około 12 godzin. Od 23 października batalion cofał się w kierunku Koszyc a około 27 października 1944r. został dyslokowany na wschód od Koszyc, gdzie czekał na przyjście Armii Czerwonej, aby się z nią połączyć. * Kompania: (należała do wyżej wymienionego batalionu). Jej dowódcą był około 20 października kpt. dr Antonin T. Horák a jej szeregowymi żołnierzami szeregowcy Jurek i

14 Martin (ten ostatni zmarł 27 października 1944r.). W czasie wycofywania się batalionu w dniach 20-22 października 1944r., kompania ta była w ariergardzie i przez 12 godzin osłaniała odwrót sił głównych. Potem kpt. Horak zarządził oderwanie się od nieprzyjaciela. Przy wycofywaniu się dwa granaty wpadły w lewy okop i zranionych zostało dwóch żołnierzy. Dowódca kompanii, który tam się udał, został zaatakowany przez nieprzyjaciela i otrzymał kilka ran od bagnetu, postrzał w lewą dłoń oraz cios w głowę, po którym stracił przytomność. Wszyscy ranni zostali na polu bitwy a reszta kompanii zdołała się wycofać. Tamtejszy gospodarz ukrył ich przed Niemcami. * Kpt. dr Antonin T. Horák: (dowódca kompanii). Miał akademickie wykształcenie. W boju przeciwko Wehrmachtowi 22 października 1944r. został zraniony w lewą rękę i w głowę. Został nieprzytomny na polu walki. Przez kilka dni ukrywał go miejscowy gospodarz. Dołączył do kompanii około 5 listopada 1944r. w okolicach Koszyc. * Martin: (żołnierz kompanii), został zraniony w brzuch podczas starcia z Wehrmachtem 22 października 1944r. Rana była bardzo głęboka. Został na polu walki i ukrywał się razem z kpt. dr Horákiem. W nocy 26/27 października 1944r zmarł. Pochowano go w okopie, w którym został zraniony. Całą sprawą w nadziei, że uda mi się jeżeli nie rozwiązać do końca, to przynajmniej zbliżyć do ostatecznego rozstrzygnięcia zagadki szybu. Z czasem okazało się, że nie jest to takie łatwe, jakby mogło się wydawać, niemniej po bliższym przyjrzeniu się całej historii i sprawdzeniu szeregu danych związanych z bohaterami przedstawionych w dzienniku wydarzeń, nasuwają się pewne wnioski. Na wiosnę 1945r. na jego mogile gospodarz postawił krzyż. Akt jego zgonu wystawił kpt. dr Antonin T. Horák. Jurek: (żołnierz kompanii), mieszkał w Bratysławie i z zawodu był cieślą. W październiku 1944r. był albo kawalerem albo rozwiedziony. Jego ojciec był przed wojną w USA. Znał Martina i jego rodzinę. W bitwie z Wehrmachtem był zraniony odłamkiem granatu w udo. Został na polu walki i ukrywał się potem z dr Horákiem, z którym 5 listopada dołączył do kompanii w okolicy Koszyc. Po wojnie ożenił się z Hanką, córką bacy Slavka. * Miejsce bitwy i odniesienia ran: stoki Tatr, północne zbocze z okopami. W jednym z nich pochowano Martina, a na jego grobie miał stanąć krzyż. Okoliczne pastwiska należały do Slavka. * Slavek: baca, właściciel kilku pastwisk, gospodarz. Należy do starych osadników w tych stronach jako, że tam mieszkał jego ojciec i dziad. Miał dwie córki - Hankę i Olgę. * Hanka: w październiku 1944 r. była na wydaniu. Po wojnie najprawdopodobniej wyszła za szeregowego Jurka, cieślę z Bratysławy. Kpt. Horak dal jej list do znajomego jubilera, by przekazał jej w prezencie ślubnym druzę czeskich granatów. * Położenie Księżycowej Jaskini (wg danych z 1944 r.): nie zarośnięty, stromy stok (groziły lawiny). Droga z pola bitwy do jaskini zajęła Slavkowi i jednemu lekko rannemu mężczyźnie niosącym dwóch ciężej ranionych ludzi, aż 4 godziny. Na trasie pomiędzy polem bitwy a jaskinią była kosodrzewina. * Opis jaskini: Wąskie przejście wiodło do przestrzennej sali. Dalej było wąskie przejście do labiryntu pełnego przepaści i źródeł wydzielających trujące gazy(SO 2, SO, H2S, CH4, CO, CO2,???), ale w jaskini były nietoperze. Świadczyło by to, że w jaskini nie mogło być trujących gazów typu CO czy CH4, bowiem nietoperze nie mogłyby żyć w zatrutej atmosferze. Jako pierwsi Księżycową Jaskinią zainteresowali się znani w Czechach „łowcy tajemnic", inż. Ivan Mackerle i Michał Brumlik, którzy dokonali swojej pierwszej wyprawy na Słowację w dniach 7-11 października 1982 roku. Celem ekspedycji było zweryfikowanie niektórych podstawowych danych, takich jak: 1. Wyznaczenie na mapie lokalizacji Księżycowej Jaskini według informacji zawartych w pracy Jacquesa Bergiera; 2. Odszukanie osób, które znają miejsce wejścia do Księżycowej Jaskini, tj. kpt. dr A. T.

15 Horáka, Jurka, Slavka, jego córki oraz ich krewnych; 3. Sprawdzenie i porównanie z zapiskami kpt. Horáka opisów walk jednostek powstańczych SNP z wojskami Wehrmachtu i podległymi ks. Tiso; 4. Odnalezienie punktów orientacyjnych wymienionych w dzienniku kpt. Horáka, które mogłyby pomóc w zlokalizowaniu Księżycowej Jaskini. („Zpráva o pátraní po tajemné šachté ve tvaru pulměsíce dle údaju z knihy Jacqua Bergiera „Le livre de l´inexplicable”, AIM, Cesta z 7.10 – 11.10 1982”, (maszynopis), Praga 17.10.1982, ss.1-9) Ekspedycja ta przyniosła konkretne rezultaty - odcinek, na którym miała by leżeć Księżycowa Jaskinia, miał znajdować się na Levoczskich wzgórzach, które od roku 1952 są poligonem wojskowym. Wejść tam można jedynie za okazaniem specjalnej przepustki. Uściślono także jej położenie geograficzne: 49o02' N - 020°07' E z dokładnością do 10', co odpowiada koordynatom: 49°12' N - 020°17' E, następna lokalizacja wskazuje na miejsce położone na Levoćskich Vrhach, na pozycji 49°12' N - 020°44' E.) Co do lokalizacji na terenie Levoćskich Vrchov, to Jaskinia powinna się znajdować na południe od wsi Jakubany, pomiędzy górami Kečera i Magurič. Dochodzenie przeprowadzone we wsiach: Jakubany, Kolačkov, Šambron i Bajerovce przyniosło kolejny fakt. Otóż w czasie II Wojny Światowej w tych miejscowościach nie mieszkał żaden gospodarz, który miałby tylko dwie córki o takich imionach. W październiku 1944 r. nie było tu żadnych walk, a także nie przechodziły tu powstańcze wojska w sile batalionu czy choćby kompanii. W ogóle nie było tam żadnych grup partyzanckich. Pewien emerytowany pułkownik powiedział badaczom, że nic mu nie wiadomo o jakimkolwiek partyzanckim oddziale, który 22 października 1944 r. toczył boje z Wehrmachtem na wschód od Levoczy. Była to najkrytyczniejsza faza SNP, kiedy to siły powstańcze spychano w kierunku Wysokich Tatr, gdzie przechodziły one z regularnego na partyzancki sposób walki. Jest to raczej mało prawdopodobne, by ktoś kierował się na wschód, lecz takiej możliwości nie można całkowicie wykluczyć. Mogła to być na przykład grupa żołnierzy, którzy postanowili przebić się do swoich domów. W tym celu wyłonili spomiędzy siebie dowódcę i dlatego ich marsz był zorganizowany na wojskowa modłę. Podczas dochodzenia wypytywano ludzi o słowo „Yzdar" (wymawiając z angielska słowo to brzmi „Jzdjer” lub „Jzdjar”), co miało oznaczać nazwę miejscowości, w której baca Slavek miał przebywać tymczasowo po wojnie. W dwóch niezależnych od siebie przypadkach padła nazwa miejscowości Ždiar, gdzie, rzeczywiście byli bacowie, a nazwisko Slavek mogło tam występować. Niestety, w Ždiarze nawet najstarsi mieszkańcy twierdzili, że żaden baca Slavek ani żadne walki pomiędzy słowackimi patriotami a Wehrmachtem nie miały miejsca ani w październiku, ani innych miesiącach 1944r. ... Druga ekspedycja inż. Mackerlego i Brumlika odbyła się w dniach 12-21 lipca 1984r i jej celem było zidentyfikowanie miejsca potyczki kpt. Horáka z Niemcami, zbadanie narodowości i tożsamości osób występujących w tym wydarzeniu oraz odszukanie ich krewnych. (Zob. „Zpráva o pátraní po Měsíční šachtě dle údaju amerického speleologického časopisu NSS News č.3 3/1965, Aim, Cesta z 12. – 21.7. 1984”, Praga 1984, ss.1-6) Z dziennika kpt. Horáka wynika, że rodzina Slavka należała do starych osadników, autochtonów. Slavek twierdził, że zwiedzał jaskinie ze swym ojcem i dziadkiem, przeto wysoce prawdopodobne jest, że jego córki także tam się urodziły. Z Hanką chciał się żenić w 1944 roku partyzant Jurek, a więc mogła mieć wtedy 15-20 lat, co by oznaczało, że urodziła się pomiędzy 1916 a 1929 rokiem. Gdyby Olga była młodsza, to miałaby wtedy poniżej 8 lat, a co za tym idzie, nie mogłaby pójść z ojcem w góry. Poszukiwano więc wszystkich dziewcząt o imieniu Hanka (Hana lub po polsku Hanna, Anna) i Oľga (Olga), urodzonych pomiędzy rokiem 1916 a 1936. Imię Hanka czyli Hana jest imieniem czeskim i jako takim

16 nieczęsto używanym na Słowacji, ale podobnie jak w Polsce - o Annie mówi się tu właśnie Hanna. W wykazach metrykalnych z okresu od l stycznia 1923 do 31 grudnia 1949 znajdują się tylko dwie Olgi i kilka Anien, przy czym ŻADNEJ Oldze NIE odpowiadała Anna O TYM SAMYM NAZWISKU, i żadna z nich nie miała ojca o nazwisku Slavek, albo Slav (Slavomir). Co więcej - imię Hana nie występuje tam w ogóle. Zapisy metrykalne z okresu od l stycznia 1907 do 31 grudnia 1922 także nie rejestrują imion Olga i Hana - są jedynie trzy Anny, ale ŻADNA z nich nie miała ojca Slava... Powyższe ustalenia nie mogą jednak stanowić ostatecznego argumentu jako, że wszystkie wymienione osoby mogły używać swych drugich imion, jak to jest praktykowane np. na Małopolsce, bądź pseudonimów np. w przypadku bacy Slavka - wszak trwała wojna. Tak zatem imię czy nazwisko Slavek mogło być partyzanckim pseudonimem i człowiek ten naprawdę mógł nazywać się zupełnie inaczej i nie być tym, za kogo się podawał. Mógł on być jakimś pracownikiem jakiegoś alianckiego wywiadu, stąd tajemnica otaczająca jego osobę. Podobnie negatywne rezultaty przyniosło poszukiwanie na terenie Liptowskiej Osady i Liptowskiej Niżnej - w latach 1916-1929 żadnemu mężczyźnie o nazwisku Slav lub podobnym, nie urodziły się córki Olga i Hana. Były pułkownik z 6. Taktycznej Grupy „Zobor", która operowała na terenach, gdzie znajdował się pododdział kpt. Horáka, stwierdził, że nic mu nie wiadomo o istnieniu oficera o tym nazwisku i dodał jeszcze kilka informacji: 1. ŻADEN batalion czy inny pododdział nie cofał się w kierunku Koszyc. Wszystkie jednostki ciągnęły w kierunku Tatr, gdzie były one rozformowywane. Żołnierze do nich należący albo wracali do domów, albo walczyli dalej w grupach partyzanckich - także w Polsce, aż do roku 1945; 2. Aż do dnia 28 października 1944 r. na tym obszarze nie było śniegu.!!! Dopiero 28 października zaczął padać deszcz ze śniegiem. Wiele śniegu spadło dopiero po 3 listopada 1944 r. Analiza ta nie przyniosła zatem żadnych konkretnych wniosków. Nie udało się zidentyfikować ani jednej osoby, która znała położenie Księżycowej Jaskini: • kpt. Horáka nie znali ani miejscowi mieszkańcy, ani żołnierze powstańczej armii; • baca SIavek z dwoma córkami Olgą i Hanką nigdy nie mieszkał w północnej części Levoczskich Vrhov, tak samo jak w miejscowości Ždiar (Yzdar). Na obszarze Levoczskich Vrchov samo nazwisko Slavek nie występuje. Nie udało się także potwierdzić informacji zawartych w dzienniku kpt. Horáka: • 22 października 1944r. na tym obszarze nie doszło do żadnej potyczki; • ani mieszkańcy, ani leśnicy nic nie wiedzieli o mogile powstańca w tej okolicy; • na obszarze Levoczskich Vrchov nie występują sosny i kosówka; • nie ma informacji o opadach śniegu w końcu października 1944r. (ibidem, s.9) Dalsze dochodzenie przyniosło jeszcze jeden rezultat - otóż podane przez „NSS News" koordynaty miejsca, gdzie miałaby znajdować się Księżycowa Jaskinia zostały wyssane z palca przez redaktora naczelnego „NSS News" dr G. Moore'a, który podał je wedle skróconej wersji dziennika dr Horáka i niezbyt dokładnej mapy Czechosłowacji. Wersję tę podał Thomas de Jean w „Księdze tajemnic 2". Założono bowiem a priori, że Księżycowa Jaskinia jest położona na północnym stoku Niskich Tatr, co odpowiadało twierdzeniu dr Horáka, że jaskinia znajduje się po północnej stronie Tatr, że pod koniec wojny baca Slavek mieszkał tymczasowo w Żdiarze, o walkach z Niemcami, o występowaniu kosówki, itd. itp. Wytypowanie miejsca blisko Liptovskiej Osady, pomiędzy L'ubochňou a Parnicou (Thomas de Jean podaje nazwy miejscowości jako „Plavince" i „Lubocna") jak już nam wiadomo nie wypaliło. Nie pasowało do faktów. Jedno, co udało się udowodnić ze stuprocentową pewnością, to że wszystkie daty umiejscawiające w czasie te wydarzenia są FAŁSZYWE. I tak np. silny opad śniegu miał

17 miejsce 3 listopada 1944 roku, a 22 października śniegu jeszcze nie było - co stoi w jawnej sprzeczności z tym, co pisze dr Horák. Wypływa z tego wniosek, który zda się potwierdzać dość oczywisty fakt, że dr Horák spisywał swój pamiętnik NIE NA MIEJSCU wydarzeń, ale ZNACZNIE PÓŹNIEJ! - a mianowicie w 1965 roku, kiedy już niezbyt dokładnie pamiętał wydarzenia... Bitwa z hitlerowcami miała miejsce nie 22 października, ale właśnie 3 listopada 1944 r. Dlatego nie można posiłkować się zapiskami dr Horáka przy ustalaniu wydarzeń historycznych... (AIM, korespondencja prywatna z 19. 2. 1991) Dalszą przesłanką pomagającą przy lokalizacji Księżycowej Jaskini, byłoby występowanie skał wapiennych na Słowacji. Opisywane podziemne przestrzenie miały bowiem znajdować się w skałach wapiennych. W tym celu należało by nanieść na mapę podstawowe punkty odniesienia oraz obszary skał wapiennych. Musiałyby one być na tyle dokładne, by można było zlokalizować na niej w sumie niewielkie gniazdo wapieni w otaczającej je innej skale (w przypadku Księżycowej Jaskini, w piaskowcu), a takie struktury istnieją w północnej Słowacji. To Tatry Bielskie... Interesujące jest także wyjaśnienie podane przez geologa z Ústredneho Geologickieho Ustavu w Pradze Czeskiej, który uważa za prawdę to, co napisał dr Horák, a co dotyczy jaskini i jego dokonań, choć to obraz na wskroś subiektywny. Dziwne wydaje się na przykład, że w dzienniku nie wspomina on słowem o wielkościach, które charakteryzują podziemny świat jaskiń. Dowodziło by to, że kpt. Horáka interesowały nie tyle szczegóły penetrowanych okolic, ile wyłącznie jego własne zainteresowania i spostrzeżenia. Innymi słowy, bardziej polegał na własnych odczuciach aniżeli na w miarę obiektywnym podaniu dokładnych okoliczności, jakie towarzyszyły kreślonym wydarzeniom sprzed wielu lat. Potwierdza to tym samym, że dziennik został napisany nieco później, jako „wspominki z lepszych czasów..." Na przykład, opisowy zwrot: in the Tatra Mountains może (ale wcale nie musi) oznaczać Tatr jako takich, ale inne pasmo górskie, położone w ich pobliżu. Kolejna informacja: at Zdar wskazuje, że może chodzić tu o miasteczko Ždiar na obszarze Tatr Bielskich. (Zob. „Zpráva o jednání ...”, AIM, Ústřední ústav geologický, Praha 7. 10. 1988, s.2) Dalsze poszukiwania przyniosły nieco więcej informacji na temat tożsamości kpt. dr Antonina T. Horàka. Według aktualnie uzyskanych informacji chodzi o oficera w randze kapitana, który został prawdopodobnie zrzucony na terytorium Słowacji, w składzie brygady powietrznodesantowej złożonej z Czechów i Słowaków w ZSRR, a którzy walczyli uprzednio w brytyjskim RAF. Po wojnie opuścił on Czechosłowację i przeniósł się do USA, gdzie od roku 1965 mieszkał w Pueblo (Kolorado). Był doktorem lingwistyki i właścicielem restauracji. Jego żona miała na imię Anna. Zmarł w czerwcu 1976 roku. Nie natrafiono na żaden ślad jego krewnych czy znajomych w Czechosłowacji. W redakcji czasopisma wydawanego przez U.S.S. Geological Survey tego autora już nie pamiętali, redaktor dr G. Moore odpisał inż. Mackerlemu, że informacje o szerokości i długości geograficznej Księżycowej Jaskini sam sobie wymyślił patrząc na mapę Czechosłowacji i nie muszą one być konkretne. (List George’a W. Moora do inż. Mackerlego z dnia 27.03.1983) Jak doszedł do nazw „Plavnica" i „Lubocna" tego już nie wiedział, a w oryginalnym tekście dr Horáka nic o nich nie ma. Jest dość prawdopodobnym, że dr Horák wspominał o nich przy spotkaniu z dr Moore'em, ale nie wiadomo w jakim kontekście. Pierwsza wyprawa, która miała miejsce w dniach 7-11 października 1982 r. kierowała się podanymi koordynatami długości i szerokości geograficznej. Badacze wyszli także z założenia, że idzie o błąd w druku: Lubocna = Lubovňa, itd. bo w miejscu z podanymi współrzędnymi leżą dwie miejscowości - Stara Lubovňa i Plavnica. Ekspedycja wytyczyła sobie takie cele: 1. Odnaleźć miejsce potyczek według wskazówek dziennika; 2. Określić losy i uzyskać bliższe informacje o pododdziale dr Horáka. Wiadomo, że miał on

18 184 żołnierzy, maszerowali w kierunku Koszyc, co było samo w sobie nietypowe, a to dlatego, że zdecydowana większość powstańców SNP kierowała się ku Bańskiej Bystrzycy, albo rozformowano ich oddziały, a oni sami udawali się do domów; 3. Uzyskać bliższe dane o kpt. dr Horáku, datę i miejsce jego urodzenia, co pozwoliłoby na odtworzenie jego życiorysu i szlaku bojowego; 4. Znaleźć bliższe informacje na temat Jurka, który wie, gdzie jest jaskinia, ale nie zna jej sekretu. Ożenił się z córką Slavka i potem był cieślą w Bratysławie; 5. Odnaleźć bacę Slavka w Ždiarze. Skoro śnieg spadł po l listopada 1944 roku to wiadomo, że daty bitew były wymyślone. Dr Horák prawdopodobnie w ogóle NIE PISAŁ ŻADNEGO DZIENNIKA a swe wspomnienia spisał w formie pamiętnika, aby były dla wydawcy atrakcyjniejsze! Dokładnych dat nie pamiętał, więc je po prostu wymyślił. To, że był głęboki śnieg, tego nie mógł zapomnieć, tego nie wymyślił - tak więc rzecz się miała w listopadzie, kiedy Słowackie Narodowe Powstanie już się skończyło, powstańcza armia została rozformowana - mogło więc chodzić JEDYNIE o grupę powstańców powracających do domów, bez żadnej wojskowej organizacji... Jednostki wojskowej - owego batalionu - nie udało się zidentyfikować ani poprzez archiwa Muzeum SNP w Bańskiej Bystrzycy, w Matici Slovenskiej w Martinie, Oddeleni Vojenskych Dejin Slovenska w Bratysławie, ani wywiadom z żołnierzami i oficerami Słowackiej Armii. Co się tyczy Ždiarów, to oprócz wioski u podnóża Tatr Bielskich istnieją jeszcze: Ždiar przy Liptovskiej Tepličke, Ždiary w okolicy Rožnavy, Ždiar przy Nižnom Slavkove i Ždiar przy Svidniku. Co się zaś tyczy nazwy „Lubocna", to postawiono hipotezę, że mogłaby to być L'ubochňa i Parnica (zamiast Plavnica), gdzie jest w pobliżu także Ždiar - być może chodzi o błąd drukarski przy pisaniu słowackich nazw ale możliwości zweryfikowania tej hipotezy są praktycznie zerowe. Trochę szkoda, że cała ta historia jakby utkwiła w martwym punkcie i w obecnej chwili istnieje nikłe prawdopodobieństwo jej ostatecznego rozwikłania. Miejmy nadzieje, że dr Miloš Jesenský nie podda się tak łatwo i jeszcze o niej kiedyś usłyszymy, choć plątanina nazw i lokalizacji znacznie gmatwa całą sprawę, która w 99,999999% zda się być jedynie paleokontaktowym hoax'em - głupim żartem zrobionym w celu... No właśnie - czy tylko dla sławy i pieniędzy? To akurat nie wydaje się takie pewne. Trudno uwierzyć, że dr Horak dla paru dolarów i kilku dni chwały puścił w druk taką piramidalną bzdurę... - tego nie robią ludzie, którzy przeszli przez piekło wojny i powstania. To nie pasuje do tego typu ludzi. Wydaje mi się, że najbardziej prawdopodobną lokalizacją jest ta z Tatr Bielskich, co pokazuję na mapce II. W punkcie oznaczonym cyfrą „9" znajduje się przecięcie współrzędnych geograficznych - 49°12' N - 020°17' E, czyli na stokach Stežky, która należy już do granitowego masywu Tatr Wysokich, i o jaskiniach w tym terenie trudno mówić. Jeżeli przesuniemy spojrzenie nieco dalej na północ, to na PÓŁNOCNYM stoku Tatr Bielskich znajdziemy Babią Dolinę, gdzie w miejscu o współrzędnych 49°15' N - 020°17' E mogłaby znajdować się poszukiwana jaskinia... Oczywiście to tylko domysł, ale spełnione są nieomal wszystkie warunki lokalizacji podane przez dr Horáka. Szkoda jedynie, że i tam - jak w przypadku Levoczskich Vrchov znajduje się wojskowy poligon, a nad resztą Tatr Bielskich zasłonę tajemnicy rozsnuwa TANAP. Dziwnym faktem jest, że przez Tatry Bielskie przebiegają TYLKO TRZY szlaki turystyczne: niebiesko-zielony szlak nr 2911/5810 po południowej stronie Tatr Bielskich, żółty nr 8862 do Bielańskiej Jaskini oraz zielony nr 5811 do Magury i Rigelskiego Potoku. Od 1995r. udostępniono jeszcze tzw. „naukową ścieżkę" z Rigelskiego Potoku na szeroką Przełęcz do szlaku 2911/5810... Komu zależy na tym, by po Tatrach Bielskich nie włóczyli się turyści? TANAP-owi? Być może tak, bo rąbie się tam drzewa i wywozi tysiące metrów sześciennych

19 drewna rocznie, a ścisły rezerwat przyrody, który tam się znajduje jest nim jedynie z nazwy. („Tygodnik Podhalański" nr.49,50,51/1995) Wokół Tatr Bielskich istnieje kilkanaście domów wczasowych praskich - teraz bratysławskich – VIP-ów, które przed 1990 r. były chronione przez elitarne jednostki MSW. Czy tylko tego chronili świetnie wyszkoleni komandosi Št. B.? A może czegoś więcej, na przykład Księżycowej Jaskini? Pozostaje mieć nadzieję, że Jaskinia nie została „wygrabiona" a i jej tajemnice przewiezione do piwnic Łubianki czy Chodynki, gdzie zazwyczaj trafiały tajemnice pochodzące z krajów Układu Warszawskiego, że wspomnę tylko nasz - polski incydent gdyński z roku 1959, kiedy to znalezionego na gdyńskiej plaży humanoida, przewieziono ciupasem do ZSRR... (Podobno jednak to EBE jest w Polsce, dobrze ukryta w kostnicy szpitala uniwersyteckiego w Gdyni - sic!). Tak mogło być i w przypadku Księżycowej Jaskini, V-7, hitlerowskiej bomby A i wielu, wielu innych tajemnic. Nie sądzę, by tajemnica Księżycowej Jaskini wyszła na jaw w tym millennium - po prostu dlatego, że zajmują się tym tacy outsiderzy jak dr Jesenský czy ja... Jak długo będzie istniała zmowa milczenia w której obok decydentów ma swój udział także kwiat naszej nauki, tak długo ta i inne zagadki pozostaną Wielkimi Niewiadomymi. Jest w tej całej historii i pewien akcent polski. W zapiskach dr Horáka jest coś niepokojąco znajomego, rzekłbym - swojskiego, coś - co już gdzieś kiedyś czytaliśmy. I rzeczywiście - przypomnieliśmy sobie materiał o istnieniu tzw. „szklistych tuneli" w słowackim stoku Babiej Góry. Historie te są do siebie tak podobne, że nie może być mowy o przypadkowej koincydencji... Wydaje mi się, że konwergencja tych dwóch Legend jest niezupełnie przypadkowa - i jest w tym coś więcej, niż tylko ślepy traf. Czyżby tajemniczy informator dr Jana Pająka opowiedział mu swoją wersję Legendy o Księżycowej Jaskini, nieznacznie ją tylko modyfikując i dostosowując do realiów beskidzkich? Wydaje się, że tak właśnie było, ale bynajmniej nie chodziło tu o stoki Babiej Góry a o zbocza Babiej Doliny w Tatrach Bielskich!... (Jesenský, M.: Tajemnica Księżycowej Jaskini, „Wizje Peryferyjne”, nr 2/1996, s. 22-29)

 ROZDZIAŁ 3 – Zagadka szklistych tuneli Zaznajamiamy się z prof. dr Janem Pająkiem – Niezwykła historia z dzieciństwa Wincentego – Dobrze strzeżona góralska tajemnica: Tunele pod Babią Górą? – Dalsze uwagi i spostrzeżenia. W poprzednim rozdziale wyraziliśmy atrakcyjną hipotezę, że Księżycowa Jaskinia i system szklistych tuneli pod Babią Górą, o których pisze polski uczony prof. dr inż. Jan Pająk, są dwoma aspektami TEGO SAMEGO problemu. Zgodnie z zasadą audiatur altra pars przekazujemy na początek obszerne fragmenty relacji prof. Pająka (Leśniakiewicz, R.: „Księżycowa Jaskinia – zagadki ciąg dalszy”, „Wizje peryferyjne”, nr 3/1996, ss. 24-28): Byłem właśnie w klasie maturalnej liceum, kiedy usłyszałem pierwszą opowieść o szklistych tunelach, wyglądających jakby wytopiła je w skale jakaś ogromna maszyna. Osoba, która mi o nich opowiedziała - nazwijmy ją Wincenty - znana mi była z innych niezwykłych opowieści jakie kolidowały drastycznie z moim „naukowym światopoglądem". Gdy słuchałem tej kolejnej opowieści, nie przykładałem do niej szczególnej wagi i traktowałem jako

20 rozrywkę. Z czasem zapomniałem niektóre szczegóły - przykładowo nie jestem już pewien, czy tunel zaczynał się na Babiej czy na Baraniej Górze, do jakich miejsc prowadził, jak był oznakowany, jak się go otwierało, itd. itp. Stąd też przytaczam wersję w formie luźnej opowieści, jaką obecnie ja pamiętam. Jak to zwykle bywało z zimami lat 60., tego wieczora elektrownia znowu wyłączyła prąd. Siedzieliśmy więc przy buzującym piecyku wsłuchując się w trzask płomieni... Wincenty po pewnym czasie zaczął: Kiedy byłem w twoim wieku, pewnego wieczoru mój ojciec zapowiedział, że następnego ranka wyruszymy w daleką drogę. Nazajutrz rano zdziwiło mnie to, że zamiast zwykłych przygotowań do jarmarku ojciec zapakował tylko naftową latarnię, zapałki oraz zapas jedzenia. Moja ciekawość jeszcze wzrosła, kiedy wyruszyliśmy w drogę piechotą, zamiast — jak zwykle - furmanką... Kiedy wyszliśmy poza granicę naszej wioski, ojciec przewodzący w milczeniu przywołał mnie do siebie. — Wicek - powiedział - nadszedł czas, byś poznał sekret naszych przodków. Sekret ten przekazujemy z ojca na syna od drzewniech czasów. Trzymamy go w rodzinie na czarną godzinę. Oprócz mnie wie o tym kilku członków rodzin rozrzuconych, po innych wioskach. Sekret ten, to ukryte przejście podziemne. Bacz teraz na drogę, bo pokażę ci ją tylko raz. Musisz więc ją dobrze zapamiętać. Dalszą drogę odbywaliśmy w milczeniu. Podeszliśmy do podnóża Babiej Góry od strony czeskiej (Autorowi chodziło chyba o stronę słowacką, bo ani Babia ani Barania Góra nie ma stoków po czeskiej stronie granicy. Obie te góry leżą nieco dalej na wschód od granicy [etnicznej i administracyjnej] słowacko-czeskiej. – przyp. RKL) - ojciec znowu się zatrzymał i pokazał mi skałkę na wysokości około 1/3 tej góry. — Wicek - powiedział - zważ na tę skałkę, bo zasłania ona wejście do podziemia. Gdy wspięliśmy się do skałki, zdziwiło mnie, że żadnego przejścia nie było widać. Mój ojciec zaparł się plecami przy narożniku i zaczął pchać. Stałem zaskoczony, bo z bliska skałka wyglądała na zbyt dużą, by jeden człowiek mógł ją popchnąć. - Psia... - ojciec zaklął - długo nie otwierana, musiała się zastać, nie gap się! - pomóż mi pchać. ! Przyskoczyłem i popchnąłem - skałka drgnęła i po początkowym oporze posunęła się zadziwiająco lekko. Odsłoniło się wejście dostatecznie duże, by przejechać przez nie wozem. Ojciec zapalił latarnię naftową, poczym popchnął skałę na poprzednie miejsce. Zatrzasnęła ona całkowicie otwór wejściowy. Następnie ruszył tunelem, jaki zaczynał się od tej skałki i prowadził dość stromo w dół. Zatkało mnie z wrażenia, bowiem czegoś takiego jeszcze w życiu nie widziałem. Tunel był ogromny i zmieściłby się w nim nie tylko wóz ale cały pociąg. Przebiegał prosto jak strzała. Jego przekrój był kolisty, ale nieco spłaszczony od góry. Powierzchnia była lekko pofalowana, jakby pokarbowana ostrzem ogromnego wiertła. Ściany miał lśniące, jakby wylane szkłem. Chociaż raptownie schodził w dół, był zadziwiająco suchy, ani śladu wody spływającej po spągu i ścianach. Zauważyłem też, że nasze buty stąpające po szklistej podłodze nie wydawały żadnego dźwięku, jakiego można by się spodziewać po skale, odgłos kroków był przytłumiony, jakby spąg tunelu wyłożono jakimś tworzywem. Po dosyć długim marszu tunel wpadł do ogromnej komory w kształcie beczki stojącej nieco skośnie. Ściany tej komory były szkliste, jak ściany tunelu, którym przyszliśmy, ale nie były one jednak karbowane, za to spąg i ściany były uformowane w jakiś dziwny spiralny wzór, wyglądający jak zastygły wir. W komorze tej zbiegały się wyloty kilku tuneli. Niektóre z nich miały przekrój okrągły, niektóre trójkątny. Ojciec położył latarnię na ziemi i przysiadł na chwilę, by odpocząć, ja zaś zacząłem rozglądać się po pieczarze. Pod ścianami, z dala od wylotów tuneli podłoga była zaścielona jakimiś przedmiotami, skrzyniami, beczkami oraz najróżnorodniejszą bronią. Widziałem części zbroi rycerskich, maczugi, miecze, szable, a

21 także starodawną broń palną. Moja uwagę zwróciła niezwykłej roboty piękna strzelba z bogato inkrustowaną lufą o białej kolbie. Wziąłem tą strzelbę, by ją oglądnąć, ale ojciec krzyknął na mnie „nie rusz! - nie mamy oliwy by ją znów nasmarować!" — Możemy przecież zabrać ją ze sobą - odpowiedziałem. — Nie - powiedział ojciec - to wszystko ma tu czekać na wypadek ciężkich czasów. Przysiadłem więc przy ojcu. Wtedy zaczął on wyjaśniać: — Tunele, które tu widzisz, prowadzą do każdego kraju i każdego kontynentu. Możesz więc zajść nimi, gdzie tylko zechcesz, oczywiście jeżeli tylko wiesz, jak się w nich obracać. Ten tunel z lewej strony wiedzie do Niemiec, potem do Anglii, dalej zaś do Ameryki, gdzie łączy się z tunelem z prawej strony. Z kolei tunel z prawej strony wiedzie do Rosji, potem do Kaukazu i Chin, dalej do Japonii i w końcu do Ameryki. Do Ameryki możesz dojść także pozostałymi tunelami wiodącymi pod biegunami Ziemi. Każdy z tych tuneli posiada co jakiś czas komorę rozgałęźną podobną do tej, w której teraz jesteśmy, gdzie łączy się z innymi tunelami idącymi w innych kierunkach. W tym labiryncie łatwo się jest zgubić. Dlatego też nasi przodkowie używali drogowskazów, jakie informowały, który kanał wybrać - chodź, pokażę ci jak te drogowskazy wyglądają. Podeszliśmy do jednego z tuneli i wtedy zauważyłem przy jego wylocie kilkadziesiąt niezdarnych rysunków nagryzmolonych czarną farbą czy zaschniętą krwią. Ojciec wskazał mi rysunek po rysunku, objaśniając jego znaczenie. Jeden z nich oznaczał Wawel w Krakowie [!]. Kiedy tak objaśniał mi znaki, niespodziewanie dał się słyszeć odgłos dudnienia, syku i metalicznego pisku - przypominało to przejeżdżający pociąg parowy, kiedy zmienia szyny na zwrotnicach lub hamuje. Ojciec zamilkł i powiedział: — Resztę objaśnię ci w drodze powrotnej, teraz musimy szybko wracać. Zaczęliśmy się szybko wspinać szybem wejściowym, ścigani coraz głośniejszym dudnieniem i metalicznym piskiem. Ojciec wyraźnie się niepokoił i często oglądał za siebie. Gdy dopadliśmy skały przy wejściu, syk i pisk były tak głośne, jakby pociąg hamował tuż za naszymi plecami. Po wyjściu na zewnątrz i zatrzaśnięciu skały, ojciec padł na ziemię zdyszany. Po dość długim odpoczynku zaczai wyjaśniać: — Tunele, jakie widziałeś, nie były wykonane przez ludzi, a przez wszechmocne stwory, które mieszkają w podziemiach. Stwory te używają tuneli do poruszania się w podziemiach od jednej strony świata w drugą. Używają one w tym celu ognistych maszyn latających. Gdyby maszyna taka na nas najechała, to zostalibyśmy niechybnie upieczeni od jej gorąca. Na szczęście głos w tunelu niesie daleko, jest więc czas, by zejść jej z drogi, kiedy się ją usłyszy. Poza tym stwory te mieszkają w innych częściach świata i w te strony przylatują bardzo rzadko. Nasi przodkowie wykorzystywali te tunele do ukrywania się przed najeźdźcami oraz szybkiego przemarszu w inne strony. W drodze powrotnej ojciec wyjaśnił mi znaczenie pozostałych znaków. Przykazał też, bym we właściwym czasie przekazał tę wiedzę komuś innemu, by nie uległa zapomnieniu. (Pająk J., Pańszczyk K. – „Tunele NOL spod Babiej Góry”, Nowy Targ – Kota Samarahan 1998 [skrypt].) Na tym kończy się relacja człowieka imieniem Wincenty - informatora prof. dr Jana Pająka, który z kolei przytoczył te historie na dowód istnienia magnokraftów (magnolotów) latających maszyn z wyglądu podobnych do Nieznanych Obiektów Latających czyli UFO - i de facto, prawdopodobnie mających identyczny napęd... Także osobną sprawą jest pochodzenie tego tunelu - prawdopodobnie pozostałość po istotach zamieszkujących wnętrze naszej planety po czymś w rodzaju Agarty czy Shangri-la... Pisali o tym słynni ezoterycy i egzoterycy: M. Bławatska i Ferdynand Antoni Ossendowski, Brinsley le Poer-Trench i Mircea Eliade, Aleksander Grobicki i...

22 Umberto Eco! (Zob. także Ossendowski A. F. – „Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów”, Poznań 1930; Grobicki Al. – „Nie tylko Trójkąt Bermudzki, Gdańsk 1980; Krzyściak J. – „Däniken, Kosmici i Atlantydzi”, Katowice 1997; Maclellean A. – „Zaginiony świat Agharti”, Warszawa 1996; Maclellan A. – „Tajemnica Pustej Ziemi”, Warszawa 2000; Zajdler L. – „Atlantyda”, Warszawa 1980.) Ale o tym później, teraz zajmijmy się wspólnymi punktami obu legendarnych osobliwości Księżycowej Jaskini i szklistego tunelu. Punkty te zostały już wyróżnione w tekście doniesienia prof. Pająka, ale przypomnę je raz jeszcze:  Lokalizacja obu jaskiń (bowiem omawiany tunel będę w dalszym ciągu nazywał „jaskinią") stanowi sekret trzymany w rodzinach od wielu (co najmniej kilku) pokoleń.  Sekret ten jest przekazywany z ojca na syna, Slavek nie miał syna, więc najprawdopodobniej nie przekazał sekretu, lub przekazał go któremuś z potomków w rodzinie swych braci czy sióstr...  Sekretem miałoby być ukryte podziemie, czy przejście podziemne leżące na terenach należących do jednej rodziny i to dość zamożnej - jak wynika to z relacji.  Opis jaskini: ogromne rozmiary, lekko pofałdowane ściany i spągi, gładkie ściany wyłożone jakimś niezwykłym tworzywem (w relacji prof. Pająka) czy metalem, w relacji brak wody spływającej po ścianach mimo, że mówi się o stalaktytach i stalagmitach, ale znajdują się one poza (!) właściwą jaskinią. Jej kształt jest bardzo nietypowy - pochylonej beczki czy pochylonego szybu o półksiężycowym kształcie. Trójkątny kształt korytarzy także upodabnia do siebie obie Legendy.  Zjawiska występujące w jaskiniach. Chodzi o zjawiska akustyczne, których źródłem jest działalność ludzka albo Obcych Istot. W obu przypadkach sprowadza się ona do dudnienia i metalicznego syku, bądź pisku.  Obydwie jaskinie znajdują się na Słowacji. — Oczywiście, w obu relacjach występują pewne różnice, ale wniosek jest ten sam:  Obydwie jaskinie zostały zbudowane przez nieznanych konstruktorów, których utożsamia się z dawnymi cywilizacjami „platońskimi" lub pozaziemskimi... Gdzie znajduje się wejście do szklistego tunelu? Relacja Wincentego mówi o słowackiej stronie Babiej Góry. Barania Góra raczej nie wchodzi w rachubę, a to dlatego, że przez jej południowe zbocza nie przebiegała granica państwowa, która przebiega właśnie przez Babią Górę! W świetle relacji Wincentego - wejście znajduje się na ⅔ wysokości względnej góry, tj. około 1.200 m n.p.m., w dolinie Potoku Bystra. Problem w tym, że poza szczytem Diablaka, który stanowi skalistą „wyspę" w otaczającym go terenie, na południowych stokach Babiej Góry nie ma żadnych skałek! To pewnik, a zarazem pierwsza obiekcja. Obiekcja druga dotyczy sprzeczności w relacji Wincentego - skoro oznakowania korytarzy malowano lichą farbą lub krwią, to jakim cudem przetrwały one straszliwy (podobno) żar przelatujących przez korytarze i komory podziemnych statków latających.? Jak to gorąco zniosły z kolei drewniane czy płócienne przedmioty codziennego użytku jakie tam zgromadzono? Przecież powinny one ulec zniszczeniu już przy pierwszym przelocie „podziemnego" NOL-a - prawda? Czyli, że żar wydzielany przez te pojazdy nie był aż tak straszny, jak to opowiadał Wincenty.? A może chodziło o promieniowanie jonizujące? Poparzenia promieniste dają podobny obraz, jak konwencjonalne poparzenia termiczne, więc może Wincentemu o to chodziło? Ciekawe, bo dr Horak też wysunął przypuszczenie, że Księżycowa Jaskinia stanowi wyrobisko po wydobyciu rud uranowych... - jak sugeruje to Thomas de Jean.

23 Podejrzewamy zatem, że w wypadku tunelu chodzi de facto o Księżycową Jaskinię, a Wincenty twierdząc, że wylot korytarza znajduje się w Babiej Górze, po prostu wpuścił prof. Pająka w ślepą uliczkę... Dlaczego zresztą miałby mu mówić prawdę? Skoro istnienie korytarza jest taką tajemnicą, to dlaczego akurat tylko wobec prof. Pająka miała by zostać złamana zmowa milczenia? Przecież informacje o jaskiniach były trzymane w sekrecie i złamanie sekretu byłoby równoznaczne ze złamaniem prawa omerty! Z tego prostego względu relacja Wincentego i potem prof. Pająka w tym względzie jest niewiarygodna! I znowu nasuwa się przypuszczenie, że chodzi tu o Babią Dolinę w Tatrach Bielskich... Trudno bowiem przypuścić, żeby istniały dwie różne formacje o tak niezwykłych właściwościach. Nasuwa się w związku z tym jeszcze jedno spostrzeżenie - Wincenty mówi o członkach rodzin znających tajemnicę mieszkańców innych wiosek. Otóż wiele rodzin ma krewnych na Słowacji i vice-versa, zatem tak w Polsce jak i na Słowacji Legenda powinna być znana wielu ludziom. Prof. Pająk nie pisze, gdzie spotykał się z Wincentym, ale założę się, że miało to miejsce albo w Zakopanem, albo w ogóle na Podhalu, a nie w Zawoi czy na polskiej bądź słowackiej Orawie... Wygląda więc na to, że Wincenty i dr Horak zetknęli się z tą samą tajemnicą!

 ROZDZIAŁ 4 – Poszukiwacze skarbów kontra hiszpańska Securitate Egzotyczna legenda albo prawda – Na scenę wstępuje Sebastian Berzeviczy – Świadectwo pastora Bucholtza – Kogo poszukiwała hiszpańska Securitate? Pomysł połączenia obydwu tych Legend przyszedł nam do głowy, kiedy w połowie lat 90. ub. wieku zbieraliśmy materiały do naszej pierwszej wspólnej książki o kosmicznych technologiach hitlerowskich Niemiec. Już wtedy nasunęła się nam jeszcze jedna hipoteza na temat tego, że Księżycowa Jaskinia mogłaby znajdować się w Pieninach, gdzie miejscowa tradycja spaja w jedno legendy o skarbach Inków z osobą szlachcica, obieżyświata i awanturnika Sebastiana Berzeviczy’ego. Kiedyśmy dokładnie analizowaliśmy tą historię, to stwierdziliśmy, że w naszej książce powinno znaleźć się miejsce dla tego kondotiera, jego niezwykłych przygód w Nowym Świecie, egzotycznej i wielkiej miłości, zdradzie i śmierci, królewskich wysłannikach oraz – rzecz jasna – ogromnych skarbach ukrytych w jaskiniach. (Jesenský, M.: „Posledný Inkov odkaz I. – III.”, „Slovenské národné noviny”, vol. 12 (16), nr 12 (5.6.2001), s.9, nr 13 (19.6.2001), s.9, nr 14 (3.7.2001), s.9, Leśniakiewicz, R.: „Księżycowa jaskinia na Spiszu?”, „Świat UFO”, vol. 22, nr 1(67)(2002), ss. 89-99). W roku 1946, w zamku Dunajec w Niedzicy, stojącym nad polsko-słowacką rzeką graniczną Dunajec, pojawił się niejaki Andrzej Benesz z testamentem, który jego ojciec otrzymał z krakowskiego kościoła pod wezwaniem Św. Krzyża. Dokument ten był spisany pod koniec XVIII wieku na zamku Dunajec przez samego Sebastiana Berzeviczy’ego i wysłannicy, którzy przybyli na zamek aż z ... Peru! Benesz w towarzystwie miejscowego sołtysa, komendanta posterunku Milicji Obywatelskiej i oficera Wojsk Ochrony Pogranicza odwalił ostatni stopień schodów wiodących do zamku i tam znalazł metalową rurkę zawierającą dokument w postaci indiańskiego kipu (quipu). Składało się ono z trzech sznurów zapętlonych w mnogie węzły i zakończonych nietypowo blaszkami z łacińskimi napisami: „Titicaca”, „Vigo” i „Dunajec”... Indiańskie kipu miało być wskazówką do lokalizacji

24 ogromnego indiańskiego skarbu, którego dziedzicem miał być wnuk Berzeviczy’ego – Antonio Berzeviczy vel Benesz alias Condorcanqui vulgo Tupac Amaru III. I jak na razie, to nie ma eksperta, który rozwiązałby tą zagadkę szlachcica, który władał niedzickim zamkiem przez tyle lat... Sebastian gnany chęcią zdobycia sławy i fortuny oraz przygód dostał się na dwóch hiszpańskiego króla, skąd wysłano go do Peru, gdzie służył wiernie hiszpańskiej koronie. Tam ożenił się z indiańską księżniczką, w której żyłach płynęła królewska krew Inków. Z tego małżeństwa urodziła się ich córka Umina, która wydała się za ostatniego pretendenta do tronu Inków – Jose Gabriela czyli Gabriela Condorcanqui vel Tupaca Amaru II, który w latach 1779-81 przewodził powstaniu przeciwko Hiszpanom. Po okrutnym zdławieniu rebelii i zamordowaniu przez nich Tupaca Amaru II, Sebastianowi udało się uciec z Uminą i Antoniem do Starego Świata, ale mściwa ręka hiszpańskiej korony dosięgła uciekinierów w Wenecji. Ponowna ucieczka do Dunajca także nie była oderwaniem się od prześladowców – Uminę zamordowano w zamku, gdzie ponoć jej duch straszy do dziś dnia... Berzeviczy pojął, ze jego wnuk nie jest tu bezpieczny i w tajemnicy wysłał go do morawskiego Krumlowa, gdzie przygotował mu fałszywą tożsamość w rodzinie Beneszów. Antonio – teraz już Antonin Benesz – przyjął nazwisko swych przybranych rodziców. Rodzina Beneszów się spolonizowała dzięki małżeństwom i pędziła biedne życie po północnej stronie Karpat. (Zob.: Rowiński, A.: „Pod klątwą kapłanów”, Warszawa, 2000; Leśniakiewicz W. – „Skarb Inków – Szukajcie, ale czy znajdziecie?” w „Odkrywca” nr 6/2002 ) I tutaj się zaczyna nasze poszukiwanie odpowiedzi. Kto jak kto, ale Berzeviczy głupi nie był. Sebastian Berzeviczy, jeżeli miałby gdzieś ukrywać swe skarby, to tylko i wyłącznie w górach – a dokładniej w jaskiniach! Zamek Niedzicki czy Tropsztynski mógłby być spenetrowany przez „hiszpańskie KGB” stosunkowo łatwo, – czego zresztą dowiodło morderstwo Uminy. Ale szukać skarbów w jaskiniach Pienin czy Tatr – o! to już zupełnie inna para kaloszy. Wtedy te góry były jeszcze stosunkowo mało znane i były penetrowane tylko przez górali i poszukiwaczy skarbów zrzeszonych w Bractwie św. Wawrzyńca zwanego także Bractwem Siedmiu Gwiazd, którego centrale znajdowały się na ziemiach polskich w dwóch miastach: Krakowie – na Małym Rynku i Wrocławiu – na Rynku Solnym. Było to ponadnarodowe bractwo składające się z alchemików, obieżyświatów, obiboków, exżołnierzy, mieszczan i szlachetnie urodzonych – słowem ludzi wszystkich stanów i narodowości – w tym i Hiszpanów... – pozostających na usługach Inkwizycji i królewskich tajnych służb... Kto wie, czy rzeczone Bractwo nie jest odpowiedzialne za tajemniczą śmierć jednego z najdziwniejszych ludzi XIX wieku mieszkających w Polsce – Niemca po ojcu i Polaku po matce, poczytnym pisarzu, lekarzu, obieżyświacie i awanturniku – dr Teodorze Teudolcie Tripplinie. Jeżeli istnieje reinkarnacja, to jego kolejnym wcieleniem był inny niespokojny duch polskiej literatury – tym razem już XX wiecznej – Antoni Ferdynand Ossendowski... Obydwaj mieli do czynienia ze skarbami, obydwaj zginęli w niewyjaśnionych do dziś dnia okolicznościach i obydwaj byli niezwykle popularni w kraju. Dr Tripplin udał się do Italii, potem do Hiszpanii, a po powrocie do kraju od razu udał się na Zamek Dunajec, zwiedza Spisz. I jest wścibski, nawet bardzo wścibski... Pan Rowiński dziwi się, że w całej dostępnej twórczości dr Tripplina nie ma ani słowa o Inkach – i nie będzie! Tripplin dopiero poszukiwał faktów i dokumentów i jeżeli mam rację, to został on z a m o r d o w a n y w 1881 roku przez kogoś, komu bardzo zależało na tym, by nie ujrzały one światła dziennego! Dokumenty i notatki dr Tripplina zostały zniszczone, lub ukryte tak, by ich nikt szybko nie znalazł... Nie ma tutaj miejsce na klątwę Inków, a na zwykłą sprawę kryminalną, w której ciekawość świata i chęć docieczenia prawdy historycznej splotły się z żądzą zysku i zemsty. Zainteresowanych odsyłam do książek wrocławskiego historyka dr Jacka Kolbuszewskiego – „Skarby Króla

25 Gregoriusa”, „Bractwo Siedmiu Gwiazd”, „Dziwne podróże – dziwni podróżnicy” i innych. Bractwo Siedmiu Gwiazd było idealną - mówiąc fachowo - przykrywką dla działalności hiszpańskiego wywiadu politycznego, co umożliwiło eliminację Uminy. Niedzicka kryjówka przestała być bezpieczna i należało ukryć Antonia Benesza alias Berzeviczy alias Condorcanqui alias Tupaca Amaru III w inny sposób – poprzez adopcję i rozmycie tropu. Współczujemy jedynie historykom bez krzty wyobraźni, którzy domagali się dokumentów i relacji świadków... Jeżeli Berzeviczy liczył na coś, to właśnie na taki rodzaj głupoty, który nakazuje formalizm w poszukiwaniach celu – celem w tym przypadku był Antonio. Służby specjalne kierują się w działaniu specyficzną logiką operacyjną, która bazuje na informacjach i przewidywaniu. Jej przeciwieństwem jest formalne i sztywne podejście do problemu – Hiszpanie popełnili ten błąd i Antonio przeżył... (Zob.: Kolbuszewski J. – „Dziwne podróże, dziwni podróżnicy”, Katowice 1972) Skarbu też nie odnaleziono, ale podejrzewam, że Umina miała jedynie ułamek procenta tego, co udało się Inkom wywieźć z Eldorado!... Jeżeli skarb istniał i znajdował się w Niedzicy na Zamku Dunajec, to mógł zostać wyekspediowany na miejsce zdeponowania w trzy lokalizacje: • Zamek Tropsztyn nad Jeziorem Czchowskim i dalej do Gdańska, skąd wyekspediowano je do Kanady czy na Islandię lub gdziekolwiek; • Księżycowa Jaskinia w Levočskich Vrhach lub Spišskiej Magurze, albo... • ... Tatry Bielskie ewentualnie Tatry Wysokie. W pierwszym przypadku, skarby popłynęły Bóg jeden raczy wiedzieć, dokąd... – mogły się znaleźć na Islandii, w północnej Kanadzie, jak i na dnie Atlantyku. Mogą też znajdować się pod Zamkiem Tropsztyn, ale to jest akurat najmniej pewne. W drugim przypadku – najbardziej prawdopodobnym – Sebastian Berzeviczy i jego Indianie ukryli skarb w jakiejś nieznanej nam jaskini – być może właśnie w Księżycowej Jaskini, za czym przemawiają fakty opisane przez pastora Buchholtza Starszego. Trzecia możliwość jest mniej prawdopodobna, bowiem Sebastian Berzeviczy wiedział o tym, że Tatry Bielskie, Wysokie, Niskie i Zachodnie są przedmiotem szczególnej eksploracji ze strony Bractwa Siedmiu Gwiazd i kamuflujących się pod tym szyldem agentów „hiszpańskiej Securitate”, którzy tylko czekali na to, by ktoś schował jakieś kosztowności w Tatrach! Tymczasem, jak wynika z zapisków pastora Buchholtza, Pieniny były już wyeksploatowane i wyeksplorowane – wszak pisze on o starych sztolniach po kopalniach miedzi!... A zatem mało kto już zapuściłby się w te rejony w poszukiwaniu czegokolwiek. Jednak w swym artykule Wiktoria Leśniakiewicz twierdzi, że tego magicznego skarbu Inków już de facto nie ma... Został on w całości zużyty na powstania Wiosny Ludów w Polsce i na Węgrzech, a poza tym Berzeviczy musiał zapewnić potomkowi władcy Inków jakieś godziwe bytowanie – nieprawdaż? A zatem nie ma co go szukać i została po nim tylko piękna legenda aż pięciu narodów. W przeciwieństwie do Księżycowej Jaskini, której istnienie jest realnym faktem... (Leśniakiewicz W. – „Skarb Inków...”, ibidem) I to jest pierwsza przesłanka mówiąca za tym, by Księżycowej Jaskini czy Tunelu o Szklistych Ścianach szukać na terenie Pienin lub Lewoczskich Wierchów, ale jest i druga – otóż na terenie tych ostatnich znajdują się dwie miejscowości o dziwne znajomych (z raportu dr Horáka) nazwach: Plavnica alias Plavnice i Stara L’ubovňa alias Lubocna... Wprawdzie nie ma tam żadnej wioski o nazwie Ždiar alias Yzdar, (NB, po polskiej stronie istnieje góra o nazwie Żdziar, która znajduje się około 1 km na południe od Muszyny), ale może tu chodzić o... polski Żegiestów?! Czego jak czego, ale t a k i e j możliwości n i k t nie brał pod uwagę! Nazwa Yzdar występuje w angielskim tekście raportu dr Horáka, a to, że chodzi o słowacki Ždiar, było sugestią Czechów i Słowaków, którzy badali tą sprawę. Nazwa Żegiestów została zniekształcona, bowiem Anglosasi mają tendencję do zniekształcania i skracania nazw i nazwisk słowiańskich – są one dla nich – delikatnie

26 mówiąc – nieprzyswajalne... Chciałbym zobaczyć rodowitego Amerykanina, któremu kazano by wymówić poprawnie nazwę Żegiestów! – już słyszę te syczenia i charkoty, ten „Zheghiestoff”... Opowiadanie dr Horáka było trzykrotnie tłumaczone za słowackiego na czeski, potem na angielski, a potem znowu na czeski i finalnie na polski... – starczy? Takie wielokrotne przekłady, to mina poślizgowa, na której położył się niejeden tekst! W Żegiestowie czy okolicy zapewne mieszkał niejeden Słowak z córkami Anką i Olgą. Mógł on nosić nazwisko Slavek lub spolonizowane Sławek, względnie mógł nosić imię Slavomir czy polskie Sławomir. To pogranicze, gdzie obie kultury przenikały się wzajemnie, podobnie jak grunty – przecież jeszcze dzisiaj Polacy mają swe grunty na terenie Słowacji i vice-versa. NB, jak już tu powiedziano, Slavek wcale nie musiał być stałym mieszkańcem Żdiaru czy Ždiaru, a przebywać tam w czasie wojny czy SNP tymczasowo z córkami. Dlatego też nie można umiejscowić ich w tym rejonie. To tłumaczy, dlaczego na ślad Slavka, Hanki i Olgi nie wpadli poszukiwacze Księżycowej Jaskini. Pisząc swą książkę na temat szklistego tunelu w Babiej Górze, prof. Jan Pająk cytuje relację osobnika o imieniu Wincenty, który pochodził z jednej z podbabiogórskich wiosek. Najprawdopodobniej z Lipnicy Wielkiej, Lipnicy Małej czy Zubrzycy , albo Sidziny (w której uporczywie krążą legendy o tajemniczych tunelach w stokach gór, z których jedne prowadzą podobno aż do Ameryki, a na pewno do Oravskej Polhory...), bowiem leżą na południowych stokach Babiej Góry i przy granicy ze Słowacją, ergo tam, gdzie można było najłatwiej i najszybciej dotrzeć do wylotu tego szklistego korytarza. Trochę mnie to dziwi, że Wincenty zdradził sekret tego tunelu – bowiem tego rodzaju sekrety w góralskich rodzinach – a jeszcze jak chodzi o skarby czy chociażby tzw. spiski – są trzymane w największej tajemnicy i obowiązuje tutaj zmowa milczenia. Zachodzi pytanie: dlaczego Wincenty złamał to prawo omerty? Odpowiedź jest jedna – mógł to zrobić, ponieważ wylot Tunelu o Szklistych Ścianach został zawalony w połowie lat 40. przez Rosjan. Jak do tego doszło? Otóż pisząc książkę o broni V-7 w czasie zbierania materiałów, zwróciliśmy uwagę na to, że w latach 1945-46 w rejonie Babiej Góry przebywali radzieccy żołnierze podający się za artylerzystów dokonujących pomiarów meteorologicznych. Czy to nie jest dziwne: artylerzyści i meteorolodzy robiący pomiary na Babiej Górze! Przecież to bzdura! Nie było ich dużo – 1 pluton, – czyli 30 – 40 żołnierzy. Po zakończeniu „pomiarów” zeszli z gór przy okazji paląc schronisko na południowej stronie kopuły szczytowej Diablaka i wynieśli się do swoich. Teraz rozumiemy, czego oni tam szukali i jakie to „pomiary” robili. Szukali Tunelu o Szklistych Ścianach tylko po to, by go zawalić i tym samym uniemożliwić ucieczkę z sowieckiej strefy okupacyjnej hitlerowskim zbrodniarzom i wszystkim tym, którzy mieli powody, by uciec z tego „raju dla ludu pracującego miast i wsi” do Ameryki czy gdziekolwiek indziej – a jak już nadmieniłem powyżej, NKWD i SMIERSZ dokładnie wiedziało o istnieniu tej i innych tajemnic od swych kolegów z Gestapo i SD, którzy z kolei mogli wydobyć je torturami z jakiegoś Polaka czy Słowaka, który miał pecha wpaść w ich łapy. Po wojnie tutejsi górale znaleźli zawał w miejscu wylotu Tunelu o Szklistych Ścianach i uznali, że można o tym powiedzieć komuś z zewnątrz. Tak treść Legendy dotarła do prof. Pająka... Resztę znamy. Podobnie rzecz się mogła mieć z Księżycową Jaskinią, która znajduje się gdzieś w słowackiej części Pienin. Tam z kolei mogli dotrzeć do niej Niemcy lub Rosjanie i znaleźć skarb Berzeviczych... W takim przypadku klątwa inkaskich kapłanów mogła spaść na nazistów lub/i stalinistów, z jednakowym skutkiem. Oba państwa totalitarne znikły z powierzchni Ziemi... Pozostało nam tylko wierzyć w to, że te skarby gdzieś jednak się znajdują w łonie Tatr, Beskidów czy Pienin i czekają na swego odkrywcę, który je weźmie i przeznaczy na odrestaurowanie Imperium Inków w Ameryce Łacińskiej...

27

 ROZDIAŁ 5 – Spór o tożsamość dr Horáka Jak to się wszystko zaczęło: poszukiwacze przygód, badacze i urzędnicy ministerialni – You are wanted Captain Horak! – Poszukiwania w terenie – Informacja Eduarda Piovarčego – Księżycowa Jaskinia jako element gry wywiadów? W listopadowym i grudniowym numerze czeskiego czasopisma „Fantasticka Fakta” w roku 1998, opublikowaliśmy dwa obszerne materiały na temat Księżycowej Jaskini, jako przykładu niepokojącej zagadki na jaki może się natknąć detektyw prehistorii badający tereny Słowacji. (Zob.: Jesenský, M. – Leśniakiewicz, R.: „Tajemství Měsíční jeskyně”, „Fantastická fakta”, nr 11 (1998), ss. 2 – 5, Leśniakiewicz, R.: „Měsíční jeskyně. Další díl záhady”, „Fantastická fakta”, nr 12(1998), ss.14-16) Po upływie ponad czterech lat od opublikowania tych artykułów, problematyka wzbogaciła się o cały szereg informacji uzyskanych dzięki pracy takich poszukiwaczy, jak m.in. Eduarda Piovarčego z lat 1985-93. (Piovarči, E.: „Správa o pátraní po osobách z príbehu Dr. Horáka publikovaného v Americkom speleologickom spravodaji NSS News č.3/1965 z 19.5. 1986”, Slovenská speleologická spoločnosť, Oblastná skupina nr 16, Terchová, Varín) Za pierwszych poszukiwaczy Księżycowej Jaskini uważa się dwóch Czechów: inż. I. Mackerlego i M. Brumlika, którzy przedsięwzięli swoją wyprawę na Słowację w dniach 7-11 października 1982 roku, przy czym pozostaje niezbitym faktem to, że informacji o Księżycowej Jaskini i jej samej poszukiwał już w 1981 roku, z polecenia Ministerstwa Kultury geolog i speleolog dr Stanislav Pavlarčik. (Pavlarčík, S.: „Legenda alebo skutočnosť?”, „Ľubovnianske noviny”, vol. 6, nr 49-50 (11.12.1980), s.2) Jeżeli idzie o Słowację, to pierwszym, który informował się u E. Piovarčego był już niestety nieżyjący speleolog i publicysta, pracownik naukowy Muzeum Słowackiego Krasu w Liptowskim Mikulaszu – doc. dr Pavol Mittner, który zapoznał się z artykułem dr Antonina Horáka już w roku 1976, dzięki uprzejmości S. Pavlarčika. Nie jest zatem wykluczone, że poszukiwania zaczęły się już w 1976 roku i prowadzone były przez słowackich grotołazów, o czym nikt niczego nie publikował. W sześć lat później, dr Pavlarčik otrzymał list od Amerykanina Franka Brownleya skierowany do Czechosłowackiego Ministerstwa Kultury, co stało się początkiem poszukiwań prowadzonych w ramach programu zwanego „Ewidencja i dokumentacja zjawisk krasowych i pseudakrasowych na terenie Pienin, Lubowiańskiej Wierchowiny, Lewoczskich i Czerchowskich Wierchów”, zaczętego 3 stycznia 1982 roku. Czynności te realizowano przy pomocy Powiatową Grupą Speleologiczną w Spiskiej Białej. Raport z tego programu, z roku 1982, zawiera mnóstwo danych interesujących z geologicznego punktu widzenia, nie znalazła żadnych materialnych śladów Księżycowej Jaskini, ale nawet nie mogła potwierdzić danych podanych przez kpt. dr Horáka, dotyczących jego bojowego epizodu. Na apel dr Pavlarčika zamieszczonym w miejscowych gazetach nie odpowiedział nikt, nikt nie pamiętał bitwy stoczonej przez jego oddział w podanym przezeń miejscu i czasie. Czy jest czymś normalnym taki zanik pamięci u uczestników Słowackiego Narodowego Powstania oraz także cywilów? Sam dr Pavlarčik w naszej korespondencji zrobił słuszną uwagę, że skoro uczestnicy milczą,

28 zaczynają się tworzyć legendy. Wnioski z jego raportu są nie tylko sceptyczne, ale dodaje on do tego sprawę sobowtóra A. T. Horáka z Mniszka nad Popradem. Ten powstańczy kapitan też walczył na terenie Lubowiańskiej Wierchowiny, zaś dr Pavlarčikowi udało się ustalić jego prawdziwą tożsamość. Wedle informacji mieszkańców tej wsi, ten powstańczy kapitan Antonin Horák naprawdę nazywał się Ernest Hönig, który w tej wsi był właścicielem tartaku. Na początku wojny z przyczyn rasowych (był Żydem) zmienił nazwisko. Po wejściu wojsk niemieckich, ukrywał się w lesie nad wsią Medzibrod (część Mniszka nad Popradem), gdzie miał przygotowaną podziemną kryjówkę, z której prowadził swoją przedsiębiorczą i partyzancką działalność, która się niezbyt podobała tamtejszym mieszkańcom. Przypomnimy jeszcze garść faktów o efektach dalszych poszukiwań. Nie tylko dr Pavlarčik po przestudiowaniu wielu dzieł historycznych o SNP i działaniach bojowych, ani także inni badacze nie natknęli choćby na wzmiankę o tym, że 20-23 października 1944 roku oddziale, który wycofywałby się w rejon Koszyc i nie znaleźliśmy ani jednego śladu kpt. dr Horáka – a poszukiwania prowadziliśmy we wszystkich archiwach byłej Czechosłowacji i literaturze na temat SNP. Już sama tożsamość dr Horáka jest wielką niewiadomą i wielką zagadką. Inż. Mackerle, a także i inni badacze zagadnienia, mieli o nim tylko tyle informacji, ile wynikało z artykułu w „NSS News”. Dr Horák, jak sam twierdzi, był rzeczywiście lingwistą i jak sam pisze – miał wykształcenie uniwersyteckie. Poszukiwanie po listach absolwentów uniwersytetów i innych szkół wyższych nie dało żadnego rezultatu i inż. Mackerle musiał przyznać, że A. Horák nie tylko nie uzyskał doktoratu, ale nawet nie studiował ani jednego semestru na żadnym filozoficznym czy przyrodoznawczym fakultecie w Republice Czechosłowackiej w latach 1920-1944. Już tutaj przejawia się jego osobowość jako niewiarygodna. Inż. Mackerle prowadząc korespondencyjne poszukiwania w USA doszedł to tego, że Tony Horák zmarł w 1976 roku, i siłą rzeczy, już niczego od niego nie dowiemy... Dowiedział się on także, że Tony Horák miał restaurację w miejscowości Pueblo, w stanie Kolorado. Postanowił zatem poszukać jego małżonki i potomków, ale znów mu się nie udało. Co się jemu nie udało, powiodło się jego następcom. Walter Pavliš i mgr Ivo Hlásenský – speleolodzy z Pragi, którzy tą sprawą zajmują się już od roku 1994 – zrobili coś w husarskim stylu. Po prostu pojechali do USA i znaleźli potomków A. T. Horáka, co stało się przełomem w sprawie, uzyskali jego akt zgonu i inne informacje o jego pochodzeniu. Oczywiście je utajnili, ale w Internecie można się doczytać na ich stronie http://www.natur.cuni.cz/~karhu/jeskyne.htm - że nawet poszukiwania w jego rodzinnych stronach nie zakończyło się powodzeniem, bowiem po jego przodkach i nim samym we wskazanej miejscowości nie ma ani śladu... Nawet na cmentarzu nie było żadnego nagrobka z tym nazwiskiem!... Pierwsze poszukiwania w terenie prowadzone były w oparciu o dane geograficzne i koordynaty podane w artykule zamieszczonym w czasopiśmie „NSS News”z roku 1965: 49o12’N - 020o17’E. S. Pavlarčik i I. Mackerle wkrótce odkryli, że te dane nie pochodzą od Horáka, ale redaktora naczelnego dr George’a W. Moore’a, który je wydedukował na podstawie podanych przez Horáka charakterystycznych punktów terenowych. Z informacji Pavlarčika wynika, że w okolicach szczytu Siminy (1.289 m n.p.m.) nie potwierdził się fakt sąsiadowania warstw wapiennych z piaskowcami z Paleogenu (65-23 mln lat temu). Swe badania dokonywał on na terenie wskazanym przez podane przez „NSS News” współrzędne geograficzne, za zezwoleniem dowództwa JW 1603 w Popradzie. Tak to dokładnie brzmi w jego sprawozdaniu. Tak się złożyło, że współrzędne geograficzne wyssane z palca przez naczelnego „NSS News” wypadały na terenie wojskowym tej właśnie JW 1603! Dlatego też uważaliśmy przez dłuższy czas, że być może był to fragment jakiejś gry wywiadowczej – ba! – cała legenda o Księżycowa Jaskinia mogła być taką крышей czyli dachem albo przykrywką dla jakichś działań służb wywiadowczych obu Supermocarstw. Kiedy się zorientowaliśmy, że współrzędne te są diabła warte, zaczęliśmy poszukiwania wedle innych wskazówek podanych

29 przez dr Horáka w jego dzienniku, a tymi były wzmianki i Zdiarze, Plawnicy i Lubocni, a także wzmianki na końcu jego opowiadania, gdzie odwiedził po raz drugi strome stoki Tatr, na których szukał jakichś znaków na powierzchni skały, jam i połączeń jaskiniowych z KJ. Tutaj właśnie po raz pierwszy i ostatni sytuuje KJ na stromych stokach Tatr, ale czy można brać poważnie jego informacje za wskazówki konkretnych punktów zaczepienia? Nie ma innych, a i nam nic innego nie pozostawało. Poszukiwania I. Mackerlego po metrykalnych rejestrach w Zdiarze i zwrócenie szczególnej uwagi na osoby występujące w tekście relacji: Jurek, Slávek, Hanka, Oľga, grób szer. Martina. Kiedy nie znaleziono żadnego śladu po nich na obszarze Ždiaru w Tatrach Bielskich, zaczęliśmy ponownie myśleć o Niskich Tatrach, w których także miały miejsce bojowe operacje SNP na terenie Słowacji. W tej fazie poszukiwań, do E. Piovarčego dołączyła Powiatowa Grupa Speleologiczna z Terhovej, która zorganizowała terenową akcję w dniu 19 maja 1986 roku w Liptowskiej Tepliczce, nieopodal schroniska Ždiar, na wschodnim stoku Niskich Tatr. Nasze poszukiwania bacy Slávka i jego dwóch córek było bezowocne także po stronie Niskich Tatr przy Hronie – w okolicach wsi Pohorelá. Przejrzeliśmy geologiczną mapę i mapy roślinności tej części Niskich Tatr, wedle których da się znaleźć bezpośredni styk sosnowego lasu z kosówką, a także wyrębów. Szukaliśmy głównie w obszarach skał wapiennych – bezskutecznie. Żadnego śladu. Także historycznie nic nie wskazywało na to, że miała tu miejsce opisana w dzienniku sytuacja – nie było tu walk ustępujących wojsk powstańczych z Niemcami. Na tych terenach operował oddział partyzancki „Janošík”. Uporczywe walki z hitlerowcami trwały 20-21 października 1944 roku na południowej stronie Niskich Tatr, na obszarze Červenej Skaly i Telgártu. Po 26 października SNP wygasło i żołnierze przeszli na partyzancki sposób walki. Problem jeszcze był w tym, że w 1944 roku pierwszy śnieg spadł dopiero 3 listopada! I. Mackerle zatem zakłada, że dziennik dr Horáka był nieautentyczny, a został napisany w 1965 roku, dokładnie przed opublikowaniem artykułu w „NSS News”, kiedy autor zapomniał już część dat i danych. To właśnie dlatego nie można było uchwycić dokładnej daty bitwy oddziału autora z Niemcami. Pozostały zatem tylko takie fakty, jak: brnących w głębokim śniegu 184 mężczyzn z oddziału, z czego ⅓ rannych, 16 na noszach, którzy zostali w nocy na z soboty niedzielę ostrzelani z dwóch niemieckich dział 70 mm, położonych na bliskim głównym grzbiecie górskim, oddalonym o jakieś 300 metrów. Mieliśmy zatem taki pogląd, że nie szło o Niskie Tatry, ale o Tatry Bielskie. Być może śnieg tam spadł nieco wcześniej. Jednakże żadnej takiej bojowej sytuacji na terenie Tatr Bielskich nie odnotowano. Walki miały miejsce tylko w Lendaku, gdzie oddział partyzancki BiełowaKowalienki stoczył ciężki bój z faszystami, w dniu 27 października 1944 roku. Oddział ten w sile kompanii (około 100 żołnierzy) walczył tam tylko jeden dzień, jego ocalała część potem przeszła na polską stronę i dołączyła do sił Armii Czerwonej. W pierwszym raporcie I. Mackerlego z dni 7-11 października 1982 roku, znaleźliśmy zajmujące wspomnienia płk Tomáša Zamiški, który twierdził, że na temat oddziału, który około 22 października 1944 roku wycofywał się w kierunku wschodnim przez Pogórze Lewoczskie, nic mu nie wiadomo. Był to najgorszy okres SNP, wszystkie siły powstańcze kierowały się do Niskich Tatr i przechodziły do partyzantki. Jest czymś nieprawdopodobnym, by ktoś szedł w kierunku przeciwnym – tj. na wschód, ale nie da się tego wykluczyć, bowiem mogła to być grupa ludzi z wschodniej Słowacji, która wracała do domu w sposób wojskowy, a jej przywódcą mógł być jakiś oficer. A zatem istniała dalej jakaś alternatywa... W drugiej połowie lat 90. ubiegłego stulecia, do poszukiwań KJ włączyła się na krótki okres czasu grupa mieszkańców Żyliny, której przewodził inż. Gustav Skřivánek, a który w roku 1997 opublikował kilka artykułów o swoich poszukiwaniach w Mniszku nad Popradem i Starej Lubowni. Godnym uwagi jest to, że także i on słyszał o tym, iż: Ów powstańczy kapitan wcale się nie nazywał Anton Horák, ale Honig (Hönig) albo Horning (Hörning), i był właścicielem wielkich piwnic na wino, i że byli tam tacy bojownicy, którzy w nocy byli

30 partyzantami, zaś w dzień współpracowali z Niemcami. Osobiście jednak sądzę – pisze inż. Skřivánek – że takie informacje są celowo rozsiewane po to, by ludzie stracili ochotę na poszukiwania Księżycowej Jaskini. Ten zagadkowy sobowtór kpt. Horáka jest takim Czarnym Piotrusiem w naszej grze z zagadką Księżycowej Jaskini. Nikt tej karty nie trzyma długo w rękach. Mogłaby ona odrzeć całą sprawę z jej romantyki... – a może to strach przed MOSSAD-em? Tak czy owak, musimy zaakceptować tą zagadkową osobę, która złowieszczo wychynęła z szaroczarnych czasów wojennej, powstańczej przeszłości wsi Mniszek nad Popradem, jak widmo... tylko że tego niemieckiego Żyda Höniga nie można nie akceptować. Ludzie w Mniszku nad Popradem jeszcze go dobrze pamiętają do dziś dnia. (Skřivánek, G.: „Mesačná šachta”, „UFO magazín”, nr 9 (1997), s.21, zob. także nr 8(1997), s.21 i 31) Zaś jego pseudonim „Kapitan Horák” dokładnie pokrywa się z nazwiskiem autora artykułu w „NSS News” o Księżycowej Jaskini. Inż. Skřivánek szukał w Kieżmarku, Starej Lubowni i też w Mniszku nad Popradem jednego z rannych żołnierzy, który według jego słów miał tam mieszkać, a którego Horák wspomina jako Jurka. W krótkiej informacji można przeczytać, że grupa poszukiwawcza spotkała się w Kieżmarku spotkała się z człowiekiem, który rozmawiał z Jurkiem i przyrzekł mu, że na drugi dzień zaprowadzi go do Księżycowej Jaskini. Na drugi dzień człowiek ten wszystko odwołał i nie chciał nawet na ten temat rozmawiać. (Skřivánek, G.: „Mesačná šachta”, UFO magazín, nr 8 (1997), s.21) Przypomina to opowiadanie S. Pavlarčika o tym, jak to pewnego razu w restauracji w Mniszku nad Popradem zetknął z pewną osobą, która obiecała mu pokazać listy, jakie do niej przysyłał Ernest Hönig alias Anton Horák z Palestyny. Zagadkowy rozmówca na drugi dzień wszystko odwołał i nie pojawił się na umówione spotkanie... Takie wydarzenia są naprawdę godne uwagi i zagadkowe. Wygląda na to, że w czasie wojny rozegrała się tutaj niejedna tragedia z udziałem Höniga-Horáka i ludzie wolą o tym nie mówić ludziom, którzy poszukują śladów horakowej tożsamości. Wynikałoby z tego, że ów Hönig-Horák ma pokręconą powstańczą przeszłość, która jeszcze do dnia dzisiejszego jest żywa w pamięci mieszkańców Mniszka nad Popradem i okolicznych miejscowości... NB, należy wspomnieć także i o tym, że inż. Skřivánek w Kieżmarku dowiedział się, że Księżycowa Jaskinia była poszukiwana przez licznych poszukiwaczy, wśród których byli także i Amerykanie... Wydaje się, że zagadka podwójnej tożsamości Höniga-Horáka jest jednak do rozwiązania, bowiem mógł on być „wtyką”, „kretem” Gestapo do ruchu oporu – co było proste dla Niemców, bowiem jako wpływowy Żyd mógł być łatwo przez nich pozyskany pod groźbą eksterminacji - i wykonywał on de facto nie tyle rozkazy płynące z dowództwa SNP, a z Berlina – takie rzeczy zdarzały się wszędzie na obszarze okupowanej przez hitlerowców Europy, bo Żydzi – o czym się teraz w ogóle nie mówi – także współpracowali z nazistowskimi okupantami przeciwko ludności krajów, w których mieszkali, a po wejściu wojsk radzieckich współpracowali z drugim okupantem. Po wojnie uciekł więc na Zachód i jako Żyd wyjechał potem do Izraela. Bał się, że Słowacy wydadzą go, jako współpracownika władz niemieckich, więc usiłował – jak widać z powodzeniem – ich zastraszyć. Dlatego istnieje możliwość, że w całą sprawę zamieszany jest m.in. izraelski wywiad wojskowy – osławiony MOSSAD – który po ujawnieniu jego przeszłości dał mu propozycję nie do odrzucenia... Stąd właśnie wzięli się rzekomi Amerykanie na Słowacji, ale o tym w dalszej części raportu. Katalizatorem dalszej działalności badawczej był odzew na wyniki badań zamieszczonych na internetowej stronie praskiego speleologa mgr Waltera Pavliša. W Pradze doszło do roboczego spotkania Piovarčego i Pavlarčika, na którym wymienili swe wyniki. W czasie konfrontacji swoich archiwów i dokładnych map wytypowanych rejonów umiejscowili oni kilka wysokogórskich stanowisk artyleryjskich i skojarzyli je z sztucznie wytworzonymi kawernami – miniaturowymi jaskiniami – które – jak się dowiedział dr Pavlarčik – były

31 obsadzone przez niemieckie załogi od września 1944 do stycznia 1945 roku. Szło tutaj o dwie takie lokalizacje na głównym grzbiecie Tatr Bielskich. Odkrycie to automatycznie wniosło do debaty następne pytanie, czy oddziałek Horáka nie został w czasie przechodzenia głównego grzbietu ostrzelany właśnie z tych stanowisk przez działa... W tym kontekście, raz jeszcze rozpatrując tekst Horáka, dr Piovarči natknął się na ważki, ale zaniedbywany fakt. Istnieje wiele wersji czeskich i słowackich przekładów artykułu Horáka, ale wszystkie są niedokładne. Dzięki temu właśnie, wszyscy zasugerowaliśmy się tą 12-godzinną walką w czasie wycofywania się oddziału. Tak zatem nie powinien on brzmieć: Utrzymując nasze pozycje przez 12 godzin, postanowiłem zarządzić odwrót z potyczki. Chodziło o to, że oddział utrzymywał się przez 12 godzin na pozycji, a potem doszło do potyczki, w wyniku której Horák zarządził odwrót. Nie było trwającej pół doby regularnej bitwy! Najprawdopodobniej jednostka Horáka została zaatakowana w czasie forsowania grani Tatr Bielskich przez półbaterię dział 70 mm, strzelającą z odległości 300 metrów. Być może chcieli wydostać się z niemieckiego okrążenia w kierunku wschodnim na Koszyce i w tym celu musieli sforsować grań Tatr Bielskich, bowiem dolinne szlaki komunikacyjne były w tym czasie już obsadzone przez Niemców... Pavlišov tym samym doprowadził do czwartych poszukiwań Księżycowej Jaskini na terenie powiatu Stara Lubownia, z którego wynikami zapoznał społeczeństwo w dniu 30 czerwca 1999 roku, w programie TV pt. „Klekánice” wyemitowanym przez kanał czeskiej telewizji ČT-1. Grupa poszukiwawcza pracowała w rejonie Osieho Vrhu – 859 m n.p.m. w okolicach Małego Lipnika. Jaskinia, w której pracowali nie miała takiej budowy i charakteru, jak opisana w dzienniku Horáka. Nie znaleziono tam ani wyrytych na ścianie liter A. H. – inicjałów autora relacji o Księżycowej Jaskini, ani sześciu rys symbolizujących sześć przeżytych tam dni, nie mówiąc już o dacie... Budowa geologiczna jaskini także nie pasuje do opisu budowy geologicznej Księżycowej Jaskini. Jedyną godną uwagi była wzmianka o tym, że grupa Pavliša kontaktowała się z potomkami A. T. Horáka tu na Słowacji czy w Czechach, bowiem poznał on go osobiście i przekonał, co do tego, że jego opowiadanie należy wziąć całkowicie poważnie. Czy przypadek Księżycowej Jaskini jest tylko fragmentem gry wywiadów i kontrwywiadów, w której użyto relacji już zmarłego A. T. Horáka? Tej możliwości nie da się całkiem wyłączyć. (Zob.: www.quest.cz/moonshaft) Walter Pavliš wskazuje na to, że Horák opublikował artykuł o Księżycowej Jaskini tylko w wyspecjalizowanym magazynie naukowym na dowód tego, że jego źródło jest poważne i cały przebieg wydarzeń ma realny podkład faktograficzny. Dla tego badacza było godnym uwagi także odkrycie, że Jacques Bergier miał zgodę autora na cytowanie jego artykułu, a zatem istnieje tu możliwość, że Bergier miał bliskie kontakty z autorem. Szkoda, że Bergier zmarł w 1978 roku, co przekreśliło wszelkie możliwości weryfikacji tych informacji. Wbrew temu, że całość zapisków horakowych brzmi niezbyt wiarygodnie, to niektóre miejsca w jego opowiadaniu wzbudzają mnóstwo pytań i wątpliwości. Czy jest zatem możliwe, że baca Slávek przyprowadzał do żołnierzy w jaskini w tak złożonej wojennej sytuacji swe jedyne córki? – wydaje się, że pomysł wystawiać dwie młode dziewczyny na takie ryzyko nie był zbyt rozumnym. Przecież – jak pisze sam Horák – trzymali przez całą noc wartę i nie chcieli wyściubiać nosa z jaskini, by nie natknąć się na nieprzyjacielskie patrole na nartach. Horák twierdzi, że z Jurkiem dostali się do Koszyc w ciągu 6 dni. Z obszaru Niskich Tatr odległość ta wynosi około 90 km w linii powietrznej, co oznacza, że trzeba było przejść po górzystym terenie, najeżonym nieprzyjacielskimi patrolami i czatami jakieś 110-120 km. Czy mogli oni pokonać tą odległość w zimie, po śniegu, tylko w nocy i w ciągu 6 dób? Nieco bliżej Koszyc jest obszar Starej Lubowni. W linii powietrznej do Koszyc jest stamtąd 80 km. Te uwagi nie są znów tak podejrzliwe, ale budzą wątpliwości. Plany Horáka zakładały przebycie 10 km dziennie, a zatem Księżycowej Jaskini od Koszyc

32 oddzielał dystans około 60 km w linii powietrznej. Tej odległości odpowiada w przybliżeniu centrum Levočských Vrhov. Wygląda to tak, jakby celowo Horák umieścił miejsce swoich przygód w pobliżu przecięcia się współrzędnych geograficznych, które wziął z sufitu (lub szkolnego atlasu) naczelny „NSS News”, a potem do dziennika napisał o stromych stokach Tatr i bacy ze Ždiaru. Następnym spornym punktem są sosnowe pochodnie, którymi Horàk oświetlał sobie jaskinię w czasie jej eksploracji. Używał także górniczej karbidówki. Ciekawe jest to, jaką techniką je wykonał? A przecież użył dużo tych pochodni. Sam sosnowy konar nie będzie się palić, a jeżeli nawet, to tylko przez chwilę. Każdy, kto spędza wolny czas na łonie natury wie, jak przygotować sobie pochodnię z tego, co się ma pod ręką. Do rozszczepionego na krzyż sosnowego polana wkłada się suche żywiczne gałązki i żywicę, a tej ostatniej trzeba dużo, by pochodnia mogła się palić 15-20 minut. Samo sporządzenie pochodni zabiera mnóstwo czasu, a najwięcej zbieranie żywicy. Horák nie opisuje, jak je przygotowywał, są one u niego taką oczywistością, jak dla nas elektryczna lampka. Wedle tego, co baca przyniósł do jaskini rannym żołnierzom w czasie swych sześciu wizyt, byłoby wykluczone, by kpt. Horák mógł zrobić pochodnie z materiału, ropy, itd. – bowiem każdy kęs materiału był w czasie tej srogiej zimy i w zimnej jaskini potrzebny do opatulenia się weń. Użycie wielu pochodni, jak to opisuje autor, wydaje się po prostu niemożliwe, a to ze względu na brak materiału do ich sporządzenia, a także ze względu na trudną sytuację, w której trzej rani powstańcy się znaleźli. Wyrób pochodni wymaga czasu, materiału i dwóch zdrowych rąk. Kpt. Horák był ranny w lewą rękę bagnetem i pociskiem, co zakłada znaczne ograniczenie swobody działania. No chyba że znalazł potrzebne materiały w jaskini, ale o tym nie wspomina ani słowa, bo do głowy mu nie przyszło, że ktoś będzie robił z tego problem po latach?... Tak więc jest to zadziwiające, że ranny Horák był w stanie dokonać tak dokładnej penetracji jaskini, nieznanych mu korytarzy i podziemnych sztolni oraz sal całkowicie sam. Coś takiego wskazuje na to, że poza odwagą człowiek ten miał również wyrobiony zmysł orientacji w podziemiach i potrafił się w nich poruszać, a opis tego, jak pokonywał poszczególne partie jaskini wskazuje na doświadczonego speleologa, bowiem jest realistyczny i przekonujący. Tak to mogło się naprawdę rozegrać. Sytuacja była taka jaka była i w zasadzie wszystko było możliwe... Ciekawym jest to, że Jurek nie dziwił się, gdzie Horák znika na całe długie godziny i to bez opowiadania się, dokąd idzie. Troska o dwóch rannych żołnierzy powinna nakazać mu jako dowódcy, oficerowi i najbardziej sprawnemu z całej trójki pozostać przy nich przez większość czasu. Już samo znoszenie drewna na opał musiało zabierać wiele czasu i sił, i to nie tylko na pochodnie, ale także do opalania niegościnnych i zimnych pomieszczeń jaskiniowych. Jest jednak pewne wyjaśnienie tego problemu, o czym w dalszej części tego raportu. Dziwnie też wygląda taki fakt, że powstańczy żołnierze gotowali strawę w poniemieckich hełmach. To tak, jakby mieli pić wodę z buta poległego nieprzyjaciela. Gdyby słowaccy żołnierze nie mieli swoich hełmów, co jest dosyć dziwne w opisanej sytuacji bojowej, to przecież żołnierze posiadali jeszcze menażki i manierki. Jak więc się stało, że gotowali wodę w niemieckich hełmach, bo zdarli je z zabitych Niemców, czy pogubili w czasie ataku na niemieckie okopy? Bo to jest dziwne, najpierw Horák opisuje, że dostali się w ogień krzyżowy dwóch dział 70-mm, a potem pisze o ataku na niemiecką piechotę – przy czym dostał on kolbą po głowie, a potem odniósł rany bagnetem i kulą karabinową w lewą rękę. Tak zatem cała ta akcja wygląda dość nieprawdopodobnie. Wedle wojennej logiki i taktyki bojowej, piechota siedzi w okopach póki bije własna artyleria po to, by nie oberwać odłamkami własnych granatów, a podrywa się do ataku po przygotowaniu artyleryjskim. Powróćmy jeszcze do hipotezy, że Księżycowa Jaskinia jest elementem gry wywiadów. Oczywiście jest to możliwe, bowiem Czechosłowacją interesowały się wywiady Zachodu w czasie Zimnej Wojny. Nie zapominajmy, że na terenie tego państwa znajdowały

33 się ośrodki szkoleniowe terrorystów z krajów arabskich, które były prowadzone przez specjalistów z radzieckiego KGB i czechosłowackiej Št.B. (czechosłowacki odpowiednik radzieckiego KGB, polskiej SB czy węgierskiej AVH, wschodnioniemieckiej STASI, rumuńskiej SECURITATE oraz bułgarskiej Drżavnej Sigurnosti) Tatry Bielskie były poligonem wojskowym dla wysokogórskiej piechoty i komandosów z wojsk powietrznodesantowych. W Liptowskim Mikulaszu stacjonowały wojska Północnej Grupy Wojsk Radzieckich w CSRS – były to wojska rakietowe, a kto wie, czy nie kosmiczne. Prawdopodobnie była tam składowana także operacyjna broń rakietowo-jądrowa, o czym – podobnie jak w przypadku Polski – nie wiedziały nawet najwyższe władze partyjne i państwowe CSRS! (Por. Leśniakiewicz R. – „Raport: Ufologia i ekologia – Polskie doświadczenia” – referat na II Międzynarodową Konferencję Ufologiczną, Budapeszt, 13.II.2000 r. – vide http://ufo.internauci.pl.) Tereny te były rozpracowane przez CIA – co było o tyle łatwe, że są to tereny wybitnie turystyczne. Wzmianki o działalności Ernesta Höniga vel kpt. Antona Horáka pozwalają przypuszczać, że terenem tym i Księżycową Jaskinią interesował się także izraelski MOSSAD. W związku z tym, na pewno teren ten był zabezpieczony przez kontrwywiady radzieckiego KGB i GRU oraz dodatkowo przez kontrwywiad Št. B. i w strefie nadgranicznej dodatkowo przez służby operacyjne OOŠH (czechosłowacki odpowiednik naszego WOP-u). Każda z tych organizacji prowadziła własną Sprawę Obiektową na zabezpieczanym terenie, których nici wiodły do Pragi i Moskwy. Dlatego uważamy, że na temat Księżycowej Jaskini najwięcej dowiedzielibyśmy się nie tyle w archiwach wojskowych i kontrwywiadowczych Bratysławy i Pragi, ale Moskwy – na Łubiance - KGB i Chodynce – GRU, skąd jakaś część na pewno przeniknęła na Zachód – do Langley, Londynu i... Beer Shevy. Nie zapominajmy, że trwała Zimna Wojna i każdy punkt przewagi nad przeciwnikiem był na wagę złota lub uranu... – a tego spodziewano się znaleźć w Księżycowej Jaskini. Tego, albo technologii rodem z platońskiego Imperium Atlantydy!

 ROZDZIAŁ 6 – Nowe horyzonty poszukiwań Nota spaelologica – Więcej pytań niż odpowiedzi – Ponownie Tatry Bielskie? – Z dziennika badań Waltera Pavliša i Ivo Hlásenský’ego – List od Piotra Parahuza – Gmeranie w powstańczej historii: fałszywe bliźniaki i tajne hitlerowskie badania – Dr Horák istniał naprawdę! Horakowe alibi – łapanie zwierząt i nietoperzy – było niezbyt przekonującą wymówką do wielogodzinnego i potajemnego zwiedzania jaskini. Może nam się wywracać żołądek na sama myśl o jedzeniu pieczonych nietoperzy, ale w takim położeniu da się zjeść wszystko, w tym skórzane buty i dżdżownice... Jednakże ranni żołnierze już na drugi dzień – po doniesieniu im prowiantu przez Slavka – w tak ciężkiej sytuacji nie byli. Nie musieli więc sobie dogadzać pieczonymi nietoperzami. Poza tym trudno jest przypuścić, że Horák utrzymał to wszystko w tajemnicy i nie powiedział o tym towarzyszom niedoli i walki. Utrzymywać to w tajemnicy w takiej stresującej sytuacji było nieprawdopodobne. Przecież wtedy w największej cenie były środki do przeżycia, a nie największe nawet tajemnice głębin zagadkowej jaskini – nieprawdaż? Czy strzały oddane w jaskini do niebiesko-czarnej ściany

34 nie zdziwiły Jurka? Skoro ich nie usłyszał, to oznaczałoby, że jaskinia jest albo głęboka, albo rozległa. Mapka Księżycowej Jaskini opublikowana w książkach i czasopismach świadczy o tym, że składa się ona z ogromnych sal i korytarzy o wysokości 6-10 m. Szerokość chodnika przed tajemniczym szybem sięga 20 m, przy czym jego wysokość wynosi 7 m, podobnie jak jego długość. Jeżeli Horák mówił prawdę, to oznaczałoby, że mamy do czynienia z całym systemem jaskiniowym na danym terenie. Największe jaskinie mają to do siebie, że oddychają. Spodnimi otworami wciągają chłodne powietrze, które ogrzewa się przechodząc przez system sal i korytarzy, a następnie wylatuje ono górnymi otworami. Tak właśnie jest w tzw. jaskiniach aktywnych i dzięki temu rzadko jest w nich lód przez cały rok. Inaczej rzecz się ma z jaskiniami pasywnymi, w których lód zalega pod zastoiskami mroźnego powietrza przez całe lata. Jaskinie pasywne zazwyczaj mają formę studni z jednym otworem, zaś aktywne mają kilka otworów o dużej deterioracji. Gdyby jaskinia była tak rozległa, że Jurek nie usłyszałby strzałów oddanych w jej odległych partiach, byłoby oczywiste, że przy jej otworze – jak to wynika z opisu – można byłoby odczuwać przenikliwy, intensywny przeciąg, który albo wciągałby powietrze do lub wyrzucał powietrze z masywu górskiego. Nie ma ani słowa o tym zjawisku w zapiskach autora. Gdyby obozowali oni przy dolnym otworze jaskini, to dym z ogniska pochłaniałaby jaskinia. Gdyby zaś przy górnym, to odczuwaliby oni ciepły przewiew, który wyrzucałby dym z jaskini na zewnątrz i powstańcy mogliby w ten sposób zdradzić Niemcom swą obecność. Z opisu wynika, że jaskinia znajdowała się w wysokich partiach gór, z czego logicznie wynika, że musiało w niej występować w zimie ciepłe powietrze. Jest interesującym, że zapiski o tym nie wzmiankują. Zwiększona wilgotność występująca przy wypływie powietrza z jaskini, dawała się by im we znaki w chłodne dni. Z opisu potyczki oddziału wynika jasno, że jaskinia jest położona na dużej wysokości nad poziomem morza. Nad pasmem regla – tj. 1.200-1.500 m n.p.m. – o czym świadczy także występowanie kosodrzewiny (Pinus montana), który jest w dzienniku wspomniany. Potem jednak znajdujemy w jego zapiskach dalszą niezgodność. Wysokogórskie i górskie jaskinie odznaczają się wielką ilością odgałęzień, nierównościami, przewężeniami i przepaściami. Autor pisząc o swej półtoragodzinnej wędrówce po Księżycowej Jaskini ani razu nie wspomina o tego rodzaju przeszkodach, a jedynie o wąskiej szczelinie przed wejściem do zagadkowego półksiężycowego szybu. To jest wielka niekonsekwencja, od której nie ma odwołania. Meandrujące jaskinie s niewielką deterioracją znajdują się pod górami o wysokościach do 900 m n.p.m. – jak np. Demianowskie Jaskinie, tylko bardzo rzadko takie poziomo rozciągnięte jaskinie znajdują się na większych wysokościach – przykładem jest Jaskinia Martwych Nietoperzy pod Ďumbierom w Niskich Tatrach. Ale i w tym przypadku znajdują się tam równe, horyzontalnie położone korytarze i sale, przedzielane przepaścistymi kominami, syfonami i korytarzami, które tworzą niesamowity, krasowy labirynt. To jego 90 minut drogi może wskazywać na to, że jaskinia ta miała rozległość co najmniej pół kilometra, a zatem tak rozległy system jaskiniowy n i e m ó g ł długo ukrywać się przed dociekliwością speleologów!... Jak się lepiej przyjrzymy sytuacji, czy tak nie odkryty jeszcze rozległy jaskiniowy system mógłby znajdować się na obszarze Tatr Bielskich, Lewoczskich Wierchów czy gdzieś na północ od Starej Lubowni, albo na pn. - wsch. od Żdiaru, to dojdziemy do wniosku, nie. Nie, a dlatego, że nie ma tam żadnych wapieni w okolicach Lewoczskich Wierchów. Jedyne grube warstwy wapieni znajdują się tylko w Tatrach Bielskich, zaś małą wysepkę wapieni znajdziemy na zachód od Starej Lubowni, zaś już całkiem malutkie wysepki wapieni znajdują się w paśmie przygranicznym, nieco na północ od niej. Wysepka wapieni na zachód od Starej Lubowni – według geologów E. Mazúra i J. Jakàla – jest słabo rozwiniętym typem krasu i kombinowanych złomiskowo-warstwowych struktur. (Mazur, E. – Jakál, J.: „Typologické členenie krasových oblastí na Slovensku”, „Slovenský kras”, vol. 7 (1967), s.5) Wysepki wapieni na pn. - wsch. od Starej Lubowni są, według tych autorów, przynależne do słabo

35 rozwiniętej krasowej struktury. Innymi słowy mówiąc – jaskiń tam nie może być... Chyba, że Księżycowa Jaskinia jest w całości tworem sztucznym, który po tysiącach lat upodobnił się do jaskini. Do tej myśli jeszcze wrócimy w dalszej części raportu. Ta sytuacja dokładnie i jednoznacznie ogranicza pole poszukiwań Księżycowej Jaskini. Tak zatem pozostała jedynie niewielka wyspa wapieni przy Starej Lubowni i grubsza płaszczowina wapienna w Tatrach Bielskich. Tatry Bielskie (Belianske Tatry) należą do najrozleglejszych krasowych terenów o powierzchni 25 km2. Zbudowane są one z dolomitów i wapieni triasowych i kredowych różnych typów, należące do płaszczowiny kriżniańskiej. Jest tutaj rozwinięty wysokogórski kras w wapieniach murańskich Havrania – 2.154 m n.p.m. i Predných Jatkách ze skarpami i krasowymi jamami. Wygląda na to – a wskazują na to zapiski Horáka – że jego oddział został ostrzelany ze stanowisk artyleryjskich spod Hlúpeho vrhu (Szalonego Wierchu) – 2.061 m n.p.m. (Znalezione zostały resztki tych stanowisk artyleryjskich - zob. Pavlarčík, S.: „Kaverny vysokohorského palebného postavenia pod Hlúpym vrchom v Belianskych Tatrách”, „Spravodaj Slovenskej speleologickej spoločnosti”, vol. 27, nr 2(1996), ss.14-15) Najważniejszym dla nas jest fakt, że w stokach Bujaczego Wierchu – 1.947 m n.p.m. znajduje się na wysokości 1.390 m najdłuższa jaskinia w tym wysokogórskim krasie – długa na 300 metrów Alabastrowa Jaskinia, która jest resztką jakiegoś większego systemu jaskiniowego. Ta okoliczność pozwala sądzić, że na znacznych wysokościach – 1.200-1.400 m – mogły kiedyś istnieć duże poziome systemy jaskiniowe. Nieopodal od Alabastrowej znajduje się na wysokości 1.440 m druga jaskinia Ľadovy sklep (pivnica) długa na 50 m, a w stoku Murania – 1.890 m, na wysokości 1.559 m Muránska Jaskinia długa na 60 metrów. Na Szalonym Wierchu znajduje się najwyżej położona – na wysokości 1.996 m, przelotowa Kamzičá jaskyňa o głębokości 13 m. Poza tym znana jest tam głęboka na ponad 200 m Tristárska jaskyňa (priepast’) w masywie Hawrania i dostępna dla zwiedzających ja turystów, długa na 1.752 m Belianska jaskyňa. Ostatnio odkryto wiele nowych jaskiń i studni w Nowym Wierchu – 1.999 m n.p.m., i gdyby horakowski dziennik był prawdziwy, to rzeczywiście jego jaskinia mogłaby się znajdować gdzieś... na bardzo stromych stokach Tatr. Ukazuje to dalsza partia jego dziennika: Prawdopodobnie dzięki wielkiej ilości świeżego śniegu, grożące lawiny i nieprzyjacielskie patrole na nartach, Slavek nie dostanie się do nas w ciągu kilku dni... Lawiny na pewno nie mogły grozić na zalesionych i obłych stokach Lewoczskich Wierchów, z ich najwyższym szczytem Ihla – 1.281 m n.p.m., czy w L’ubochnianskej vrchovine z najwyższym szczytem Kraczonik – 974 m już po polskiej stronie granicy, czy na obszarze Spiskiej Magury – leżącej vis-à-vis Tatr Bielskich – z najwyżej położonym szczytem Priehrštie – 1.209 m czy Veterným vrhom – 1.112 m, co jest dowodem na to, że jednak autor lokalizuje Księżycową Jaskinię na większych wysokościach. Dowodzi tego również fakt istnienia bacy Slavka z Żdiaru, ale jednocześnie przeczą temu nazwy miejscowości Plavnica i Lubocnia. Czy jest to możliwe, że zostały one także wymyślone przez naczelnego „NSS News”? na to wyglądałoby, bowiem znajdują się one nie w treści dziennika Horáka, ale w dodatku napisanym przez dr Moore’a. Wedle poglądów dr Pavlarčika, lokalizowanie Księżycowej Jaskini w Tatrach Bielskich jest bez sensu i historycznie nieudokumentowane i nie udowodnione. Zakłada on, że w tatrach Bielskich może się jeszcze znajdą nowe jaskinie, co jest możliwe na tym ostatnim niezbadanym krasowym terenie Słowacji, ale nie będą te odkrycia miały niczego wspólnego z relacją Horáka. Będzie tam szło o przepaściste systemy jaskiniowe, które mogą być połączone poziomymi korytarzami, w których człowiek bez technicznego zabezpieczenia nie ma co liczyć na 90-minutowe spacerki... Możemy też kontynuować rozważania na temat wątpliwości, co do tego, czy Slavek i jego przodkowie zbadali jaskinię do tego poziomu, jak to uczynił Horák. Ludzie z tego okresu

36 nie mieli ani odwagi ani czasu na drobiazgową penetrację jaskiń, zwiedzanie niebezpiecznego świata podziemi, z czego nie mieli żadnego pożytku, w których – według ich legend i podań – miały mieszkać potwory i smoki demony z piekła rodem i trujące gazy... Gdyby Slavek wiedział o Księżycowej Jaskini, to przekazałby swą wiedzę potomnym, a nie wziął tajemnicę do grobu. Horák zaś liczył na to, że Slavek nie ma syna, a córki wydadzą się w okolicznych wioskach. Potomkowie Slavka dzisiaj by dobrze wiedzieli, co zrobić z tą tajemnicą i jak ją wykorzystać. Uważamy jednak, że ten wniosek jest zbyt pośpieszny, jako że ludzie gór penetrowali wszelkie jaskinie w Tatrach i okolicznych pasmach górskich w poszukiwaniu skarbów i kruszców oraz szlachetnych i półszlachetnych gem. Wszak istniała cała gałąź literatury opisująca podziemne światy Tatr, Karkonoszy, Beskidów i nawet Gór Świętokrzyskich – tzw. „spiski” – z których można się było dowiedzieć, gdzie znajdują się skarby czy kruszce i jak je można odkopać czy wydobyć... Potomkowie Slavka na pewno nie ogłosiliby, że znają lokalizację Księżycowej Jaskini, to nie ten gatunek ludzi, którzy dla sensacji straciliby schronienie chociażby na wypadek wojny... To nie ta mentalność. Jest prawdopodobne, że Horák nie życzył sobie, by jaskinia ta została odkryta bez niego. Dowodzą tego zagadkowe słowa z jego dziennika: Ten dowód położyłem potem do >>szybu w kształcie półksiężyca<< na popiół z pochodni. Być może zostaną one tam długo, aż do czasu, kiedy ta zagadkowa struktura zniknie całkowicie za zasłoną stalaktytów i stalagmitów. Slavek nie ma syna, któremu by powierzył tajemnicę jaskini, jego córki jej nie poznają, a przecież i tak pójdą za mąż do innych wsi. A zatem jak nie wrócę zbadać tej jaskini, za parę dziesięcioleci już jej nikt nie zobaczy. Hmmm... – jest w tych słowach coś nielogicznego, przecież córki były w Księżycowej Jaskini, więc musiały zapamiętać drogę do niej! I przekazać wiedzę swym dzieciom, albo mógł to zrobić Slavek, który przecież też mógł przekazać rodzinny sekret nie synowi, bo go nie miał, ale wnukom, których mieć mógł... No, chyba, że znów obu córkom urodziły się tylko córki?... Autor jakby wiedział, że do tego zagadkowego szybu już nie wróci. Ale jak to mógł w t e d y wiedzieć? Wszak był on kapitanem i miał swe bojowe zasługi, co mogło mu robić nadzieje na to, że po wojnie mógł się jeszcze przydać republice, w której mógłby zostać i przydać się do czegoś światu nauki odkrywając dlań ten zagadkowy artefakt. Ale z punktu widzenia odkrywcy to nie ma logiki, bo każdy odkrywca zrobiłby wszystko, by powrócić do swego odkrycia. Ale na odwrót, gdyby kpt. Horák był kolaborantem hitlerowców czy tisowców, to mógłby rozważać możliwości swego powrotu na Słowację tak sceptycznie. Nawet jeżeli swe zapiski napisał czy odtworzył w roku 1965, to jest to dziwne, że nie ufał w to, iż do jaskini wrócą jego potomkowie. Załóżmy, że Horák ma rację i taki artefakt w słowackich górach rzeczywiście istnieje. W takim przypadku znalezienie Księżycowej Jaskini według jego danych jest po prostu niemożliwe. Czego zatem należy szukać? Przede wszystkim należy szukać informacji o tożsamości i przeszłości Horáka, bo jest to jedyna realna postać z całego wydarzenia. Jest to jedyna sensowna rzecz, która może wieść do konkretnego punktu. I można powiedzieć, że to się udało. Każdy badacz wykonał kawał dobrej roboty. Jak dotąd nie znaleziono nawet śladu po powstańczym kapitanie Horáku w archiwach wojskowych na całym terytorium Czechosłowacji, podobnie rzecz się ma z bacą Slavkiem i jego dwoma córkami, Jurkiem i Martinem. Walter Pavliš jest najbliżej rozwiązania zagadki, bowiem wpadł na ślad potomków Horáka i dostał od nich sporo ciekawych informacji. I dalsze jeszcze może zyskać od nich, które to informacje mógł im ojciec zostawić w spadku. Wróćmy jeszcze do zagadkowego sobowtóra kpt. Horáka – Ernesta Höniga – obywatela słowackiego, pochodzenia żydowskiego, który już na początku wojny zmienił swe

37 nazwisko z powodów rasowych. W Mniszku nad Popradem miał on swój tartak, zaś na krótko po wejściu wojsk niemieckich ukrywał się w lesie nad Medzibrodem, gdzie miał doskonale zamaskowaną kryjówkę, skąd kierował swoją działalnością przemysłową i „partyzancką”. Te akcje nie były jednak tożsame z celami i zamiarami Ruchu Oporu, bo t e n Horák robił to, co mu się podobało. W nocy był partyzantem w górach, zaś w dzień gestapowskim konfidentem. Należał do tego gatunku partyzantów, którzy okradali i zabijali każdego, kto im wszedł w drogę. Jak widać, jest to postać wyjątkowo ciemna, i dość dokładnie przecząca stereotypowi biednego, prześladowanego Żyda, a raczej odpowiadająca wizerunkowi pospolitego bandyty! Nie wiadomo, jakie jeszcze grzechy miał on na sumieniu. Poza tym wszystkim, miał on w Mniszku nad Popradem nieślubne dziecko. Właśnie ten fakt jest dla wątpiących dowodem na jego egzystencję. Ukrywał się on do wejścia wojsk radzieckich, czyli do końca stycznia 1945 roku, przed którymi uciekł do Palestyny. Musiał mieć sporo na sumieniu, że bał się zostać na Słowacji, zaś jego „partyzancka” sława mogła mu przynieść wiele kłopotów... W Palestynie skończyła się jego ucieczka. Horák z Palestyny przysyłał do Mniszka nad Popradem listy, do kobiety, z którą miał dziecko. Z ostatniego takiego listu wynikało, że A. T. Horák został zabity przez arabskiego jeńca w obozie jenieckim, w którym był on strażnikiem. Tutaj się oficjalnie kończy jego droga... – ale nie jest to takie oczywiste. Istnieją pikantne opowieści na jego temat, ale wykroczyły poza ramę relacji Pavlarčika, a które mamy z rozmów z nim. W tym czasie, w którym jego relacja powstawała, nie można było odnotować w niej takich detali. W tej chwili uznajemy za pożyteczne poświęcić nieco miejsca badaniom już tutaj wymienionych Waltera Pavliša i Ivo Hlásenskégo, a to dlatego, że ich dokonania otacza mgła tajemnicy i od czasu do czasu do publicznej wiadomości dochodzą jakieś strzępy informacji o nich, chociaż w przypadku Księżycowej Jaskini nie jest ich znów tak mało. Na pierwszą informację o Księżycowej Jaskini napotkali w listopadzie 1994 roku, kiedy wyczytali o niej w czasopiśmie „Speleo”. Następne informacje pochodzą ze strony internetowej Waltera Pavliša – http://quest.cz/moonshaft: Jesień 1994 roku. • Zapoznajemy się z artykułem dr Horaka zamieszczonym w czasopiśmie „Speleo”; • 25 listopada – poszukujemy nazwiska autora w rejestrach Fakultetu Lingwistyki Uniwersytetu Karola w Pradze – bez rezultatów. • Następny tydzień – próby uzyskania oryginalnego tekstu z „NSS News”, który był skrótowo przełożony na czeski. Okazało się, że tekst w „Speleo” był jakimś tam samizdatem i dalsze poszukiwania nie przyniosły żadnego rezultatu. Odwiedziny w kartotece Związku Bojowników SNP nie przynosi żadnej nowej informacji poza tym, że był jakiś górnik Antonin Horák z Ostrawy, który nie miał nic wspólnego z odkrywcą Księżycowej Jaskini. Także kartoteka dziennika „Narodna obroda” i poszukiwania w Muzeum Wojskowym nie przyniosły żadnego rezultatu. • Następny tydzień – uzyskanie kopii angielskiego tekstu w „NSS News” w kancelarii Czeskiego Towarzystwa Speleologicznego. Odkrywamy kilka faktów, które zostały wykreślone z czeskiej edycji. Zima 1994/95 •

Wizyta na Słowacji, lustracja terenowa, przegląd dokumentów.

38 Wiosna 1995 • Uzyskujemy dostęp do możliwości geofizycznych poszukiwań, dokładnych map lotniczych i satelitarnych terenu oraz dostęp do danych geologicznych interesującego nas terenu. • Kontakt z inż. Ivenem Mackerlem i przegląd jego archiwum. Lato 1995 • Kolejny wyjazd na Słowację – poszukiwania w jaskiniach w wyselekcjonowanych miejscach. Znaleziono 8 nowych jaskiń i jedną rozpadlinę. Odwiedziny w muzeach, przegląd dokumentów, itp. Jesień 1995 • Poszukiwania w archiwach. • Studiowanie źródeł na temat ruchu oporu w Czechosłowacji i w Polsce. • Konsultacja z psychologiem w celu ustalenia profilu psychicznego autora pamiętnika i ustalenia stopnia jego prawdomówności. • Onomastyczne badanie nazw na Słowacji pod kątem zgodności z zapiskami dr Horaka. • Poszukiwania w Muzeum Wojskowym, Uniwersytecie Karola i MSW – bez rezultatów. Zima 1995/96 • Poszukiwania w Archiwum Wojskowym – znaleziono Antonina Horaka, ale chodziło tylko o imieninnika. • Wizyta w ambasadzie USA. • Uzyskanie dokładnych map geologicznych interesujących lokalizacji na Słowacji. Wiosna 1996 •

Poszukiwania w Internecie.

Lato 1996 • Poszukiwania w Internecie. • Wyjazd na Słowację i przeszukanie wytypowanych terenów, rozmowy z muzealnikami. Jesień 1996 • Kontakt z bliskim krewnym dr Horaka w USA. Pojawiają się nowe wątki z życia powstańczego kapitana. • Poszukiwania w MSW i Archiwum Miejskim w prawdopodobnym miejscu zamieszkania dr Horaka przed II Wojną Światową.

39 Wiosna 1997 • Znalezienie aktu zgonu dr Horaka. Uzyskaliśmy wreszcie podstawowe dane dotyczące daty narodzin i śmierci, dane personalne jego rodziców i małżonki. • Dalsze poszukiwania w Archiwum MSW i archiwum pocztowym. Lato 1997 • Telefoniczny kontakt z krewnymi dr Horaka w USA, dalsze informacje o jego życiu i działalności. • Wyjazd na Słowację, poszukiwania w znanych miejscach, odkrycie nowego chodnika w znanej pieczarze. Lato 1998 •

Wizja lokalna w wybranej lokalizacji. Bez powodzenia.

Wiosna i lato 1999 • Kontakt z informatorem, który w roku 1971 rozmawiał o Księżycowej Jaskini w Kolorado. Potwierdzono autentyczność dzienników, których część opublikowano w „NSS News”, a których fragmenty dotyczą tajemniczego szybu o metalowych ścianach na Słowacji. Kwiecień 2000 • Uzyskanie dalszych dokumentów dr Horaka – papiery handlowe i listy prywatne bez żadnej wzmianki o Księżycowej Jaskini. Ostatnie wiadomości na tej stronie są datowane na 18 kwietnia 2000 roku, co wcale nas nie zdziwiło czy zmartwiło – tkwiliśmy już w wirze wydarzeń, które nabierały tempa. Kiedyśmy sumowali w domu wyniki naszych dochodzeń, dotarł do nas 11 października 2002 roku e-mail od pana Piotra Parachuza z Kanady, w którym donosił on o tamtejszych, tj. amerykańskich badaczach sprawy Księżycowej Jaskini. Przytaczamy go z pewnymi skrótami, nieistotnymi dla jego treści: Szanowny Panie Robercie! Tu kłania się Piotr Parachuz z Kanady. [...] Właśnie przeczytałem w ramach strony www CBUFOiZA artykuły na temat Księżycowej Jaskini. Ta historia jest wręcz identyczna do tej, którą słyszałem w tutejszym radio w grudniu 2001 roku, czym byłem bardzo zainteresowany [...]. Audycja ta, z dnia 29 grudnia 2001 roku, była wywiadem z Tedem Phillipsem, który jest amerykańskim badaczem fizycznych pozostałości po UFO. W roku 1970, gdzieś w USA zetknął się z 72-letnim c z e s k i m geologiem, który w 1944 roku był w wojsku i opisał historię niemal identyczną do Antonina Horaka, a przekazaną przez dr Milosza Jesenskiego. Niestety, Phillips nie podaje ani nazwisk ani miejsc, bo jak mówił później, musiał działać w tajemnicy ze względu na działania wywiadu rządu wielkiego państwa, którego nazwy nie podał, ale prawdopodobnie Rosji, idące w tym samym kierunku od 1981 roku.

40 Phillips powiedział, że był w kwietniu 2001 roku na wycieczce w Europie Środkowej i po 3 miesiącach poszukiwań z n a l a z ł wejście do tej jaskini. Nie powiedział, gdzie ona dokładnie jest, ale pokazał zdjęcia prawdopodobnie z Tatr Bielskich, poniżej granicy regla. W korytarzu jaskini znalazł także wyskrobane inicjały trzech wojskowych z 1944 roku. Po wejściu do jaskini Phillips szedł wzdłuż korytarza przez prawie 200 metrów, gdzie skała była zawalona. Mówił on, że korytarz widać dalej, ale skały są niepewne i mogły się zawalić, więc nie szedł dalej. Miał on tam przyjechać później, w 2002 roku, już z odpowiednim sprzętem i próbować przejść. Wejście do jaskini znajduje się około 750 m poniżej wierzchołka góry, i około 100 m od miejsca, gdzie w 1944 roku rozbił się radziecki samolot. W tym miejscu znajduje się pomnik po tym wypadku, który spowodowany został z dziwnych powodów – wysiadła cała pokładowa instalacja elektryczna i elektroniczna. Ted Phillips mówi, że ma mapę zrobioną przez tego czeskiego geologa. Kiedy poszedł on po powierzchni ziemi wzdłuż korytarzy, to dotarł w okolicę, gdzie według mapy miało być wejście do tego półksiężycowego obiektu – tzn. był nad nim – dotarł on na dziwny magnetycznie obszar o rozmiarach niedużego pokoju. Wewnątrz tego rejonu instrumenty zachowywały się nienormalnie. Mierni siły pola elektromagnetycznego skakał co dwie sekundy w górę, zaś kompas także pulsował z częstotliwością 0,5 Hz. Pozdrawiam! Piotr Parachuz List ten był swego rodzaju przełomem i od tego czasu sprawy poszły z rozmachem. I znowu przydały się nam informacje zgromadzone w czasie naszych poszukiwań hitlerowskich tajnych broni masowej zagłady na terenie zapadłych kątów dawnej Generalnej Guberni w latach 1943-44. Dzisiaj są to tereny obejmujące część powiatu suskiego i nowotarskiego, a najwybitniejszym punktem tego obszaru jest Babia Góra - Królowa Beskidów - górująca nad okolicą na 1.725 m n.p.m. Jest to ziemia niezwykła! Przedmurze Orawy z północy, a od południa wrota do Małopolski. Krzyżują się tu drogi wiodące na Śląsk, Słowację i Węgry, a także ku Krakowowi i Przemyślowi via Nowy Sącz. Ziemia ta jest owiana legendami o smokach, zbójnickich talarach, skarbach nieprzebranych zgromadzonych przez diabłów w dziurach w Diablaku, i tymi nowszej daty - o tunelu Agartyjczyków w Babiej Górze, hitlerowskich eksperymentach na Krowiarkach, tajemniczych bunkrach Grzechyni oraz sowieckich poszukiwaniach rud uranowych w Osielcu i Żarnówce. Oczarowanie Hitlera okultyzmem i wiedzą tajemną na pewno nie pchnęło go do drążenia skał i budowania podziemnych schronów w Karkonoszach, Górach Sowich, i m.in. także w Beskidach. (Zob. Ribadeau-Dumas F. – „Tajemne zapiski magów Hitlera”, Warszawa 1992; Jesenský M., Leśniakiewicz R. – „WUNDERLAND: Pozaziemskie technologie Trzeciej Rzeszy”, Ústi nad Labem 1998, Warszawa 2001.) Tajemnica broni V-7, której poświęciliśmy naszą książkę, a także prac nad hitlerowską bombą A, H czy D ma swój ciąg dalszy w kompleksie zasypanych po II Wojnie Światowej bunkrów, wybudowanych przez Niemców, Włochów, Ukraińców i Polaków - z tym, że wszyscy poza Niemcami byli zmuszeni do pracy przez hitlerowców - w Grzechyni, w latach 1943-45 - do wkroczenia wojsk radzieckich. Niewielu już żyje świadków tego, co Niemcy robili w Grzechyni, Osielcu, Żarnówce i na przełęczy Krowiarki. Przeprowadzone przez nas wywiady z żołnierzem Armii Krajowej i mieszkańcem Jordanowa - Tadeuszem Łukawskim, który w latach wojny został wysłany do prac w kompleksie Der Riese w rejonie Oberwiesegiesdorf (dziś Głuszyca Górna) i mieszkańcem Suchej Beskidzkiej Józefem Mędralą wskazują na to, że te dwie budowy - ta z

41 Gór Sowich i ta z Grzechyni mają ze sobą kilka punktów wspólnych. Podobieństwa te, to m.in.: 1. Obydwie budowy realizowano w trudnych warunkach terenowych - w górach. 2. Obydwie budowy realizowano siłami więźniów obozów koncentracyjnych i jeńców wojennych. 3. Przy budowie zatrudniono inżynierów niemieckich i włoskich. 4. Strażnikami byli żołnierze z formacji SS, zaś w późniejszym czasie żołnierze Wehrmachtu. 5. Obydwie budowy umieszczono w miejscach, które nie leżały na kierunkach natarcia wojsk polskich i radzieckich. 6. Obydwie budowy znajdowały się w pobliżu szlaków ważnych komunikacyjnych. 7. Obydwie budowy znajdowały się w bliskości centrów naukowo-badawczych (Wrocław, Praga Czeska, Kraków). 8. W pobliżu znajdowały się złoża rud uranu, lub takowych poszukiwano! O ile sprawa kompleksu Der Riese jest jasna, o tyle sprawa bunkrów w Grzechyni wymaga zbadania. Tadeusz Łukawski twierdził, że w czasie wojny hitlerowcy prowadzili intensywne poszukiwania rud molibdenu i manganu - oba te pierwiastki wykorzystuje się w celu nadania stali sprężystości, odporności na korozję i twardości... Józef Mędrala zaś twierdził, że uranu w Żarnówce poszukiwano dopiero w latach powojennych i zaprzestano w latach 60. Prowadzili je Polacy. Ślady po urządzeniach wiertniczych znajdują się w okolicy przełęczy Przysłop. Być może jest w tym coś [prawdy, bowiem struktury geologiczne tej części Beskidów są podobne do struktur z czeskiego Jáchymova w Górach Kruszcowych, gdzie faktycznie znajdują się pokłady uraninitu. Poza tym twierdził on, że grzechyńskie bunkry miały zbyt małą kubaturę, by umieścić w nich jakiekolwiek fabryki i służyły tylko i wyłącznie celom obronnym. Ale czego miały bronić? Chyba nie nędznej, gruntowej drogi z Makowa Podhalańskiego do Stryszawy i Suchej Beskidzkiej?... Najbardziej logicznym wydaje się być tłumaczenie, że bunkry te miały za zadanie bronić w przyszłości dostępu do jakiegoś kompleksu badawczego - kto wie, czy nie nad bombą A czy rakietowymi dyskoplanami V-7 Haunebu - Vril w masywie Pasma Jałowieckiego. Podobieństwo pomiędzy warunkami geograficznymi Gór Sowich a Pasma Jałowieckiego jest uderzające: nie są one wysokie (Jałowiec mierzy 1.110 m n.p.m. zaś Wielka Sowa 1.015 m n.p.m.), położone są w okolicy niedużych osad. I rzecz ciekawa - Grzechynia znajdowała się w pobliżu geometrycznego centrum terytoriów III Rzeszy, co oznacza, że przy ówczesnym zasięgu ciężkiego lotnictwa bombowego była ona właściwie nie do zbombardowania przez flotylle alianckich bombowców! Miejsce idealne. Głębokie zaplecze, spokój, cisza, cudowne krajobrazy, pełne słońca góry, bogate lasy i czysta woda strumieni... Sielanka, jak w Śpiącej Piękności - jak nazywano Peenemünde, zanim powstał tam HRVA generała Waltera Dornbergera i SSSturmbahnführera prof. dr Wernehra von Brauna. I to właśnie w tej sielance miała być wykuta niemiecka broń A, a może nawet i H?... - chociaż równie dobrze byłaby to bomba N, którą można by wyprodukować z tego, co posiadali hitlerowcy, albo inne bronie z „krainy snów” ówczesnych Nibelungów. Nawiasem mówiąc, to wiele rzeczy wskazuje na to, że osławiony V-7 nie był pojazdem atmosferycznym czy kosmicznym, ale miał poruszać się przede wszystkim w... czasie – o czym jest mowa w następnych tomach z serii "WUNDERLAND..." (Leśniakiewicz R. – „WUNDERLAND 2 – Hitlerowskie rakiety Stalina”, Jordanów 2001 (skrypt); Leśniakiewicz R. – „WUNDERLAND 3 – Mały Apokryf”, Jordanów 2004 (skrypt).) W czasie II Wojny Światowej, Niemcy prowadzili w rejonie Babiej Góry intensywne poszukiwania prowadzone m.in. przez żołnierzy Grenzschutzu i Gebirgsjägerregimentu oraz uczonych, którzy na Krowiarkach prowadzili eksperymenty z protoplastą superdziała V-3 -

42 znanego pod kryptonimami: Hochdrückpumpe, Schnelle Elise czy Tausendfüßler - o kalibrze jedynie 5” czyli 127 mm. Próby z takim superdziałem przeprowadzano także symultanicznie na wyspie Wolin. Udało się to ustalić przy pomocy chor. rez. SG Jerzego Archackiego z Zakopanego, który o tych testach słyszał jeszcze w latach 60. służąc w Strażnicy WOP w Lipnicy Wielkiej, a także ratowników TOPR i GOPR z Zakopanego i Nowego Targu. Niby niewiele, ale działo to miało zasięg praktyczny 50 - 55 km, a Hitler zamierzał z niego ostrzelać Londyn z francuskiej miejscowości Epperleques nad Kanałem La Manche. Bazą dla tych doświadczeń była wieś Grzechynia, w której Niemcy zbudowali kilka bunkrów niewiadomego przeznaczenia w latach 1942-43. NB, podobne poszukiwania Niemcy przeprowadzili - co wiemy od naszych węgierskich kolegów też w kompleksie jaskiń Domica-Baradla w Krasie Słowackim Aggteleki Nemzeti Park na pograniczu słowacko-węgierskim! Szukali tam wejść do mitycznej Agharty. Czy znaleźli – nie wiemy. Wiadomo natomiast, że tuż po wojnie zostało zajęte schronisko na południowym stoku Diablaka przez kilkunastu żołnierzy radzieckich, którzy podawali się za artylerzystów i twierdzili, że dokonują na Babiej... obserwacji pogody! Dziwne - nieprawdaż? Po pewnym czasie zeszli w dolinę, uprzednio spaliwszy schronisko, i pojechali do Związku Radzieckiego w 1947 roku. Co oni tam n a p r a w d ę robili, tego nikt nie wie... Informacje o niemieckich i sowieckich poczynaniach mam z pierwszej ręki - od żyjących jeszcze świadków mieszkających w Lipnicy Wielkiej i Zubrzycy Górnej, którzy pamiętają te strzelania w latach 1942-43 i poszukiwania po górach - niby partyzantów polskich i słowackich, a tak naprawdę, to nie wiadomo czego... - oraz od żołnierzy z komórek wywiadu Armii Krajowej z Zakopanego. Do tego dołożyć można opowiadania ludzi z Jordanowa, Makowa Podhalańskiego i Grzechyni, którzy pamiętają jeszcze prace w Grzechyni. Niewielu wie, że Niemcy w 1942 roku prowadzili intensywne poszukiwania rud uranu, toru, manganu, tytanu i molibdenu w okolicach Jordanowa, Osielca, Bystrej Podhalańskiej, Sidziny, Żarnówki i Zawoi. Jak widać legendy (czy tylko legendy?) są jak powiązane liny – jedna wynika z drugiej. Tym niemniej w stadium, w którym znajdowało się nasze dochodzenie mogliśmy już powiedzieć coś na pewno. Na początku roku 2003 udało się nam nawiązać kontakt z Tedem Phillipsem, który przysłał nam kopie dokumentów potwierdzających realność istnienia dr Antonina – nie Antona – Horáka. Był on nie Słowakiem, ale Czechem. Z kopii jego CV, który musiał napisać do władz Francji prosząc o azyl wynika, co następuje:

 Urodził się w dniu 7 lipca 1897 roku w Hermannsstadt (Transsylwania, Austro-Węgry); rodzice: Karel Horák i Maria zd. Kocher;  W latach 1903-07 uczył się w szkole podstawowej w Pradze-Karlinie, (Czechy);  W latach 1907-15 uczył się w szkole średniej w Pradze-Karlinie oraz spędzał wakacje i uczył się języków w Paryżu i Londynie;  W roku 1915 zdał egzamin maturalny;  W latach 1915-18 pełnił służbę wojskową w c.k. Armii, w 1916 roku przeszedł do rezerwy w stopniu nadporucznika;  W latach 1918-19 służy jako npor. CS Armii, stacjonuje na Słowacji i bierze udział w walkach z bolszewickimi wojskami węgierskimi Beli Kuna;  W latach 1919-21 studiuje w Akademii Górniczej w Bańskiej Szczawnicy.  W dniu 11 października 1921 roku nadano mu tytuł inżyniera górnictwa przez AG w Bańskiej Szczawnicy;  W latach 1921-25 pracuje jako inżynier w kopalni soli w Visaknie (Transsylwania);

43  W 1925 roku wyjeżdża na 6-miesięczny pobyt w USA, gdzie zwiedza tameczne kopalnie;  W latach 1925-26 odbywa studia podyplomowe w Szkole Specjalnej Geofizyki Uniwersytetu Praskiego  W latach 1926-30 pracuje jako p.o. dyrektora kopalni w Pribramie (Czechy);  W latach 1930-31 wyjeżdża do USA, Argentyny, Kanady i Meksyku, gdzie zwiedza tamtejsze kopalnie;  W latach 1932-33 pracuje jako dyrektor ds. technicznych w kopalni soli w Visakna;  W latach 1935-39 pracuje jako dyrektor kopalni w Bańskiej Bystrzycy;  W latach 1939-41 aresztowany przez Niemców zesłany do KL Theimwald, skąd uciekł w dniu 22 lipca 1941 roku;  W latach 1941-43 ukrywa się na Słowacji;  W latach 1943-44 [bierze udział w Ruchu Oporu i] SNP na terenie Rusi Podkarpackiej;  Od lutego 1945 roku zostaje dyrektorem kopalni w Visakna, [pod okupacją radziecką];  Pod koniec maja 1945 wraca do Pragi;  Pod koniec 1945 roku obejmuje urząd doradcy ds. górnictwa w rządzie Czechosłowacji;  W grudniu 1946 roku obejmuje Sektor Specjalny ds. Jáhymova w Ministerstwie Górnictwa Czechosłowacji;  7 marca 1948 roku zwolniony z pracy;  W czerwcu 1948 roku ucieka do Francji. Z powyższego CV wynikałoby, że była to ucieczka przed radzieckimi komunistami, którzy sięgnęli po władzę w Czechosłowacji po zamordowaniu prezydenta J. Masaryka. Z tego CV wynika także i to, że komunistyczne władze CSSR miały powód, by znikła pamięć o tym człowieku, który uciekł na zachód ze wszystkimi atomowymi tajemnicami czeskich i słowackich oraz węgierskich i polskich kopalni rud uranowych. Jak wiadomo, po 16 lipca 1945 roku, uran i jego rudy stały się surowcem strategicznym przede wszystkim do budowy bomb atomowych. Władze radzieckie rozpoczęły rabunkową eksploatację rud uranowotorowych w swej strefie okupacyjnej Europy już to dlatego, by mieć własny zapas tego surowca, już to po to, by nie posiadały go kraje, które zostały podporządkowane Kremlowi wskutek układów z Teheranu, Jałty i Poczdamu. To dokładnie tłumaczy woal tajemnicy wokół tej postaci także i aktywność zachodnich wywiadów i wschodnich kontrwywiadów wokół sprawy Księżycowej Jaskini. Rzeczywiście – i jedni i drudzy sądzili, że mają do czynienia z jakimś nie odkrytym jeszcze złożem rud uranowo-torowych, które mogłoby dać kilkaset ton tego cennego surowca. Stąd właśnie sprawa „drugiego Horáka”, która stała się doskonałą legendą maskującą prawdziwego dr Horáka – odkrywcy Księżycowej Jaskini – z którego z biegiem lat zastąpiono pospolitym bandytą korzystającym z wojennego bezprawia, by się wzbogacić. Kto wie, czy dr Horák nie pracował potem dla CIA i dlatego też został wyklęty przez komunistyczne władze? Ta hipoteza jest również do przyjęcia, gdyż znał on wiele tajemnic związanych z górnictwem na terenie trzech krajów: Czech, Słowacji i Węgier, a dodatkowo zapewne także Rumunii i Polski... W tym kontekście można zrozumieć, dlaczego Bergier w 1963 roku utajnił niezmiernie ważne fakty z dziennika dr Horaka – a mianowicie jego kontakty z żydowskimi organizacjami ruchu oporu w Polsce i w Czechach. Organizacja taka, jak ŻOB (Żydowska Organizacja Bojowa) i Dror działały w Polsce (a konkretnie na terenie Generalnego Gubernatorstwa) po upadku Powstania Warszawskiego, tzn. od X.1944 roku, natomiast młodzieżówka Hechaluts działała na terenie Protektoratu

44 Czech i Moraw. (Dokładne informacje na ten temat Czytelnik znajdzie na stronach internetowych Instytutu Simona Wiesenthala w Wiedniu [strona: Simon Wiesenthal Center Multimedia Center Online – 08623 – YMBOHEMIA_JW.htm] i Instytutu im. Adama Mickiewicza w Warszawie [strona: www.iam.pl].) Także nasze rozmowy ze świadkami tamtych dni – red. Andrzejem Zalewskim z EURO-EKO-RADIO PR-1 w Warszawie i Józefem Durkiem z Jordanowa, potwierdziły częściowo fakt operowania żydowskich oddziałów partyzanckich na terenie Polski południowej. Celowo pominął te informacje, bowiem zdawał sobie sprawę z tego, co się może stać, kiedy na tym artefakcie położą łapy komuniści z CSRS i co za tym idzie ich „wielcy czerwoni bracia” z ZSRR! To oczywiste, że nie chciał dawać komunistom dodatkowego atutu do ręki, który mógłby zostać wykorzystany przeciwko wolnemu światu. Było krótko po Kryzysie Kubańskim (X.1962 roku) i komunizm był groźny. Bardzo groźny. Zimna Wojna dopiero się rozkręcała i podsycany nią wyścig technologiczny nabierał tempa. Z dalszych materiałów uzyskanych od Teda Phillipsa wynikało, że Księżycowa Jaskinia znajduje się na obszarze ograniczonym miejscowościami Stara Lubownia i Plaveč na południu po północnej stronie granicy oraz Muszyną, Żegiestowem i Piwniczną na północy – po polskiej stronie. I wszystko się zgadza: budowa geologiczna tego rejonu potwierdza spostrzeżenia z dziennika dr Horáka – w dwóch miejscach na trzeciorzędowych utworach osadowych fliszu karpackiego znajdują się dwie „czapki” skał wapiennych z Jury i Kredy – jedna na zachodzie tego obszaru, druga niemal w jego centrum. To właśnie tam powinna się znajdować Księżycowa Jaskinia! Ciekawą rzeczą jest także i to, że po polskiej stronie granicy znajduje się góra zwana Pustą – 1.050 m n.p.m. – wznosząca się pomiędzy Muszyna a Krynicą. Także więc czy w niej i okolicznych górach znajdują się podziemne przestrzenie, o których wiedzieli mieszkańcy tych terenów, skoro ją tak nazwali? Jaskinie takie się tam rzeczywiście znajdują!

 ROZDZIAŁ 7 – Od hitlerowskich uczonych do agentów NKWD Na początek mała zachęta: dziwna fotografia Roberta – Bronie odwetowe pod Diablakiem – Wigilia na Luboniu – Co ukrywał wrak czołgu? – Rozmowa ze świadkiem tamtych dni – Poglądy Macieja Kuczyńskiego i dwie relacje o podziemnych przestrzeniach. Już kiedy pracowaliśmy nad tą książką, bardzo długa kwietniowo-majowa majówka, wypoczyn czy też laba pozwoliła Robertowi na ruszenie się z domu tu i tam i rozejrzenie się po okolicy. Niestety to, co zobaczył w lasach Jordanowszczyzny nie napawało go optymizmem, a wręcz odwrotnie. Masowy wyrąb drzew przez złodziei drewna, rozjeżdżone traktorami leśne dukty w miejscach, gdzie powinny być Rezerwaty Przyrody ożywionej i nieożywionej... Smutkiem napawał fakt, że w miejscu katastrofy samolotu AN-24 PLL LOT z rejsu LO-165, który w dniu 2 kwietnia 1969 roku rozbił się doszczętnie pod szczytem Policy, nie ma żadnej tablicy czy bodaj zwykłego krzyża, który to wydarzenie upamiętniałby. A przecież to była pierwsza wielka katastrofa w historii polskiego lotnictwa cywilnego! To przecież jest historia i to taka przez duże „H” - nie mówiąc już o tym, że należałoby jakoś uczcić pamięć o tych 53 ofiarach tej katastrofy, w tym prof. dr Zenona Klemensiewicza, od nazwiska którego nosi nazwę tamtejszy Rezerwat Lasu Górnoreglowego.

45 I tutaj pierwsza rzecz ciekawa: w dniu 1 maja 2002 roku, wybrał się on wraz z dziećmi na szczyt Policy (1.369 m n.p.m.), by odwiedzić to miejsce. Pogoda była wspaniała - świeciło jasne słońce, niebo było bezchmurne, ale wiało silnie od południa - wiatr halny, który początkowo był zimny, a potem - kiedy wymiótł już zimne warstwy powietrza znad Nowego Targu i okolic, stał się bardzo ciepły... Od południa można było podziwiać zębatą piłę ośnieżonych szczytów Tatr od Rohaczy na zachodzie po Spiską Magurę na wschodzie. Od północy rozciągał się rozległy widok na Małopolskę i część Górnego Śląska. Na ostatnim podejściu pod szczyt Policy Robert pstryknął zdjęcie dzieciakom. Ku jego zdumieniu, na pozytywie zobaczył on sylwetkę czegoś, czego na pewno nie zauważył w czasie fotografowania. Ten obiekt, który uchwycił jego canon nie jest na pewno ani samolotem, ani balonem czy helikopterem. Kierunek wskazuje na to, że wisiał on nad głównym szczytem Babiej Góry - Diablakiem, a zatem tam, gdzie wedle tutejszych ludowych bajęd i legend znajdować się ma system tuneli wiodący do Agharty... Ale i nie tylko, bowiem rozmawiając z mieszkańcami Bystrej Podhalańskiej i Sidziny dowiedział się o tym, że cały ten teren jest podziurawiony tunelami wiodącymi na słowacką stronę, a niektóre z nich były wyrąbywane jeszcze w XIV i XV wieku przez gwarków z wielickich i bocheńskich kopalni soli! W lasach znajdowały się tajemnicze kamienie przypominające elementy, z których budowano piramidy, o rozmiarach 2 x 2 x 2 m! Co z nich budowano, czy do czego służyły – teraz nie wie nikt. Tak czy owak, te legendy są wciąż żywe i krążą po podbabiogórskich wioskach... 3 maja 2002 roku przysłał do mnie e-mail znany warszawski nestor polskiej ufologii pan Kazimierz Bzowski - były plutonowy-podchorąży Armii Krajowej walczący w Powstaniu Warszawskim, który już po wojnie otarł się o wiele tajemnic hitlerowskich tajnych broni V - a który to w swym liście opisuje on następujące wydarzenia: [...] Ostatnio pisał Pan o Luboniu Wielkim. Tak się składa, że znam go nawet jeszcze z czasów, gdy nie było na nim schroniska. Spędzałem jako dziecko 9 razy wakacje w RabceGrzebieniówce, blisko miejsca, gdzie schodzą się szosy ze Skomielnej Białej do Rabki i Limanowej - w latach 1931-39... pamiętam przedwojenną mapę turystyczną, która w RabceZdroju była wystawiona na dużej ulicznej planszy. Tam na zboczu góry Szczebel było zaznaczone wejście do groty. Takie samo było na starych mapach wojskowych c.k. AustroWęgier. Nie jest ono nigdzie zaznaczone na polskich powojennych mapach, nawet wojskowych, bo w grudniu 1944 roku wejście to zostało wysadzone w powietrze przez oddział partyzancki AK. Mówiono później, że „oddział wyszedł tunelem z okrążenia”. Jeszcze przed wojną wieść głosiła, że ten tunel wiódł od wejścia na Szczeblu do Mszany Dolnej. Byłem w lipcu 1963 roku na przełęczy pod Szczeblem. Szukałem tam tego wysadzonego przejścia, ale wszystko było zarośnięte lasem, później w 1972 roku byłem już ostatni raz na Luboniu. Sądząc po opisach „Tunelu do Mszany Dolnej” jest wysoce prawdopodobne, że jest to taki sam tunel, jak pod Babią Górą, o jakich pisał prof. dr Jan Pająk. Warto by poszukać zatem na starych mapach tego wejścia. [...] W swym następnym elektronicznym liście z 4 maja, pan Bzowski uzupełnia tą informację następująco: Pamiętam jeszcze z dwóch ostatnich przedwojennych lat, jak chodziłem wówczas kilka razy na Luboń, rozmowy turystów o tym tunelu na Szczeblu. W roku 1939 miałem 14 lat i nie odważyłem się na samotną wycieczkę tam. Po wojnie, w latach 1962 i 1963, również w trakcie kilku wypraw na Luboń i to w towarzystwie górali z Rabki, do których należała część lasów na Luboniu, słyszałem od nich, że jakoby „oddział >>Węglarza<< uciekł z obławy w grudniu 1944 roku jakimś tunelem w szczeblu”. Wniosek stąd taki, że bynajmniej nie chodzi tu o jaskinię w Szczeblu, a o coś zupełnie innego. I jeszcze jedna zagadka tych gór.

46 Czy obiło się Panu o uszy cokolwiek na temat niemieckiego czołgu, który zimą 1945 roku uciekał z terenu zajętego przez Rosjan grzbietem Lubonia od zachodu - tj. od strony Jordanowa, i wpakował się w lasach w takie miejsce, że ani zawrócić, ani dalej jechać, i tam na zawsze został? 20 września 1972 roku, wybrałem się wraz ze Stanisławem Łopatą z Rabki na zbocze Lubonia do jego własnego lasu, by tam zbierać rydze, których ponoć rosło tam dużo. W lesie spadła na nas taka mgła, że nie było widać końca wyciągniętej własnej ręki. Krążyliśmy na oślep i na przełaj przez lasy i wleźliśmy na zardzewiałe szczątki jakiegoś pancernego pojazdu. Ze względu na mgłę, żółtą i gęstą jak grochówka, nie mogliśmy nawet określić miejsca, gdzie to było, ani nawet co to było, ale wyglądało to, jak rozerwane wewnętrzną eksplozją. W końcu trafiliśmy na koryto jakiegoś potoku i zeszliśmy w kierunku południowym idąc jego biegiem. Z tego wszystkiego wynikałoby, że ów czołg leży gdzieś na zachodnim stoku Lubonia Wielkiego (1.022 m), poniżej jego grzbietu łączącego go z Luboniem Małym (869 m), nieopodal przysiółka Krzysie (Surówka - 860 m). W kilka dni potem nadszedł kolejny list elektroniczny od pana Bzowskiego, w którym opisał on inne wydarzenie ze swej bujnej młodości, a związane z Luboniem: Po Powstaniu Warszawskim nie poszedłem do niewoli. Po wielu perypetiach już w 6 dni po wyjściu z Warszawy, 6-go października byłem w Krakowie. Tam nawiązałem kontakt z tamtejszym AK. Kiedyś w rozmowie powiedziałem, że znam teren okolic Lubonia i Gorców. Parę dni przed wigilią 1944 r. zaproponowano mi bym pojechał tam i poszedł jako łącznik do oddziału Węglarza. Ustaliliśmy termin na noc z 24 na 25 grudnia, gdy u Niemców jest obniżona czujność. To nie był „rozkaz’ bo nie podlegałem im, lecz „propozycja” Miałem dostarczyć kopertę owiniętą na rosyjskim granacie zaczepnym i przylepioną przylepcem lekarskim a w razie czego zdetonować granat. Całość umieszczono w „czerstwym” bochenku razowego „kartkowego” chleba, sprytnie spreparowanym z granatem w środku. Jaki Niemiec połaszczyłby się na tak nędzny chleb, w razie jakiejś kontroli w pociągu? Pojechałem pociągiem osobowym do Chabówki, stamtąd pieszo do skrzyżowania szosy biegnącej ze Skomielnej ku Rabce. Około trzysta metrów od tego skrzyżowania, idąc w kierunku Skomielnej jest po prawej stronie pensjonat „Gozdawa”. Był mi znany jeszcze z przed wojny, gdyż jego właścicielki pp.Janicka i Wiśniewska znały moją rodzinę. Te panie były kompletnie zaskoczone gdy zjawiłem się u nich w samą wigilię... z „hasłem”. Dostałem tam biały płaszcz maskujący z kapturem i narty, zielonkawe z białym podłużnym pasem, typowe dla niemieckich strzelców alpejskich, także szkic na kawałku papieru jak iść, z zaznaczeniem orientacyjnych punktów widocznych w nocy, szczególnie przy pełni księżyca. Wyszedłem około godziny 18-tej. Szedłem wpierw prosto w górę otwartym terenem, później skręciłem w prawo. Przeciąłem potok i szedłem dalej terenem mieszanym , dużo lasu i trochę polan zasypanych śniegiem. Z dołu, od Rabki dochodziły dalekie śpiewy „Stille Nacht...” (niemiecka kolęda). Szedłem już ponad półtorej godziny i z gęstszego lasu moja droga wychodziła na dość rozległą polanę bardzo jasno oświetloną światłem księżyca. Długo stałem w gęstwinie na skraju lasu obserwując teren i nasłuchując. Nic, kompletna cisza i ani znaku jakiegoś życia. Gdy mała chmurka zasłoniła księżyc wyjechałem na tą płaszczyznę. Kilka minut słyszałem tylko słaby „suw” własnych nart po śniegu. Księżyc wyszedł z za chmurki i prawie natychmiast jakby ktoś rozdarł grube płótno... terkot, typowy dla niemieckiego MG . Echo poszło po lesie a ja zaryłem nosem w śnieg przed sobą rozrzucając nogi z nartami na boki na kształt szeroko rozwartej litery „V”. Znów dłuższe oczekiwanie, aż kolejna chmura zakryje księżyc. Teraz podkurczając prawą nogę z nartą płasko po śniegu i nadrzucając lewą – przesuwałem się w lewo w bok po śniegu by znaleźć się bliżej ściany tego lasu, z którego dopiero co wyjechałem.

47 Księżyc znów wyszedł z za chmury.... długa przerwa w bezruchu....Księżyc schował się ponownie za chmurkę. Teraz ściągnąłem obie nogi ku sobie i zerwawszy się szusem rzuciłem się w dół. W prawo, w stronę ściany lasu... Gwałtowny terkot z tyłu za mną i widziałem pęk świetlnych zielonych pocisków, który przemknął w lewo ode mnie, nad tym miejscem, gdzie poprzednio upadłem, ale ja już wpadłem w osłonę drzew. Odsunąwszy się na kilkadziesiąt metrów znów obserwowałem polanę. Niestety nie mając lornetki nie mogłem dostrzec gdzie te SS-syny siedzą. Nie było rady. Wiedziałem już, że nie dotrę do celu. Dalsza droga byłaby samobójstwem. Wyszedłem na skraj lasu gdy gęsta chmura zakryła księżyc i gdy zrobiło się ciemnawo. Przygiąłem rozwarte końce zawleczki granatu, wyrwałem ją i z całej siły, jak najdalej rzuciłem granat w stronę Niemców. Potężne echo wybuchu przeleciało po górach.... 26-go grudnia pod wieczór byłem z powrotem w Krakowie. Tam dowiedziałem się, że moja droga była niepotrzebna.... Oddziału już od kilku dni nie było ani w pobliżu Lubonia ani Szczebla. Wiedziano tylko tyle, że... - nie wiadomo gdzie się podział. Swoją drogą, to była najdziwniejsza Wigilia w moim życiu.... Osobiście nie spotkaliśmy się ani z jedną, ani z drugą historią, ani z trzecią też - co rzecz jasna nie dowodzi, że czegoś takiego nie miało miejsca. W przewodnikach po Beskidach Władysława Krygowskiego i najnowszym Pascala nie ma ani słowa na temat „Tunelu w Szczeblu”, a pisze się jedynie o Jaskini Zimna Dziura w stoku tej góry. Wypytywałem także moich bliskich o historię z czołgiem, ale nikt nie pamiętał, by coś takiego się zdarzyło w zimie (styczniu lub lutym) 1945 roku. Historia ta jest o tyle dziwna, że gdyby to byli hitlerowcy, to dlaczego uciekali czołgiem, mogli przecież lasami, chyłkiem i boczkiem obchodzić posterunki radzieckie i polskie, kierując się na zachód czy południowy zachód, a nie na wschód!... Może jakieś niedobitki Niemców porwały lub zdobyły radziecki czołg i próbowały uciec w las, ale dlaczego akurat na Luboń, który jest najwyższym szczytem w okolicy??? Wprawdzie Kazimierz Bzowski sugerował mi, że skoro na Luboń Wielki można było wyjechać Junakiem, to i czołgiem też by się dało... Ba! - hitlerowcy wyjechali swymi beemkami na Elbrus, ale co innego stukilowy motocykl, a co innego wielotonowy czołg... Na Luboń Wielki można wyjechać terenowym samochodem od strony Rabki-Zarytego oraz od strony Skomielnej Białej też, bo są tam drogi dowozu prowiantów oraz obsługi schroniska i przekaźników TV, ale znów - lekki samochód terenowy z potężnym silnikiem, to nie 25-30tonowy czołg. A jeżeli nawet jakiś Niemiec zdecydował się wyjechać na tą górę od zachodu, to daleko nie dojechał - nawet, gdyby jechał dzisiejszym niebieskim szlakiem z Jordanowa, bo wzrastająca szybko stromizna stoków Lubonia Małego szybko zatrzymałaby go w Lesie Czerniawa lub rolach Skomielnej Białej. Ewentualnie mógłby wpaść w którąś z odnóg Potoku Jama czy Lubońskiego Potoku i tam definitywnie się zagrzebać w rozmiękłym gruncie. W takim przypadku zgodziłbym się z panem Bzowskim, ale tylko w takim. Nawet nowoczesne czołgi nie byłyby w stanie sforsować takiej stromizny, a trzeba wiedzieć Czytelnikowi, że stoki gór Beskidu Wyspowego są n a j b a r d z i e j s t r o m y m i stokami w całych Beskidach! - poza oczywiście, północnymi zerwami Babiej Góry. No, ewentualnie można przyjąć, że w tym szaleństwie jednak była metoda, i ci uciekinierzy wcale nie byli tacy głupi, na jakich wyglądali. Pojechali oni czołgiem na stoki Lubonia, bo być może właśnie stamtąd mógł ich podjąć hitlerowski latający talerz dyskoplan V-7 Vril ... Być może byli to jacyś nazistowscy VIP-owie, którzy zaskoczeni przez Rosjan nie chcieli wpaść w ich ręce. Co mieli do ukrycia? Być może właśnie dokumenty i inne artefakty związane z tajemniczymi instalacjami broni „V” na Krowiarkach i Grzechyni. A że nikt ich nie widział? No bo i nie było komu - Polacy mieszkający w okolicy kryli się przed Niemcami i Rosjanami, więc nikt nie miał ochoty na wyjście na dwór, bo nikt nie ryzykowałby życia niepotrzebnie...

48 Jest jeszcze jedna możliwość, a mianowicie taka, że hitlerowcy chcieli wyrwać się z okrążenia - bo Rosjanie szli od strony Rabki-Zdroju z jednej strony i od strony Łętowni z drugiej strony, tzn. od południowego-wschodu i od wschodu. W rejonie dzisiejszego jordanowskiego Osiedla Wrzosy na Flakówce doszło do ostrej wymiany ognia z Niemcami, którzy przeprowadzali działania opóźniające ów pochód radzieckich wojsk. Być może właśnie wtedy doszło do tego samotnego rajdu czołgu, który zakończył się na stoku Lubonia Wielkiego. Ciekawy jestem, co takiego przewoził ten czołg? Może dokumentację Wehrmachtu albo Gestapo? A może coś związanego z badaniami nad bronią „V” przeprowadzanymi w okolicach Grzechyni koło Makowa Podhalańskiego? Tak też być mogło i tego nie da się wykluczyć. Zagadkę tą przekazałem red. Bogusławowi Wołoszańskiemu i jego „Klubowi sensacji XX wieku”. W każdym razie ta historia jest w dalszym ciągu niewyjaśniona. Po czołgu nie zostało zapewne nic, bo jeżeli został rozerwany eksplozją, to okoliczni chłopi zapewne zabrali go na jakieś złomowisko i skończył w martenie, w końcu to kilkadziesiąt ton niezłego żelaza... Na Luboniach znajduje się jeszcze jedno miejsce tajemniczej katastrofy z lat 60. ubiegłego wieku, kiedy to rozbił się tam w gęstej mgle czechosłowacki helikopter Mi-2 z dwoma Czechami na pokładzie. Katastrofa ta nie została do końca wyjaśniona... NB, przy szczycie Lubonia też znajduje się mała jaskinia, do której można dotrzeć tzw. Percią Borkowskiego - szlak nr 7 (żółte znaki) w przewodniku Pascala lub droga nr 26 u Krygowskiego, a znajdująca się na pozycji: 49o38’59”N - 019o59’50”E. A tak à propos jaskiń, to postanowiłem zbadać tę sprawę tunelu w Szczeblu czy Strzeblu (977 m) - jak brzmi druga wersja nazwy tej góry. W jej stoku na pozycji 49 o41’44”N - 020o00’30”E znajduje się jaskinia Zimna Dziura (Zimna Grota), której łączna długość korytarzy wynosi 25 m. Nazwa jej bierze się stąd, że nawet w lecie panuje tu niska temperatura i istnieje jedyny w Beskidach lodowiec jaskiniowy. Dowodzi to zatem jednego, że z Zimnej Dziury (470 m) nie ma żadnego sekretnego przejścia czy ukrytego korytarza - w innym przypadku lód zostałby szybko roztopiony przez cyrkulujące tam powietrze. Dotrzeć do niej można drogami nr 1 i 2 opisanymi w powołanym tutaj przewodniku Pascala, lub drogi nr 33 i 34 u Krygowskiego. Jaskinia ta była zbadana w dniu 25 maja 1835 roku przez Ludwika Zejsznera. I na pewno była umieszczona na wszystkich mapach turystycznych i wojskowych masywu Szczebla, co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Używano wtedy nazwy Strzebel nawet na mapach c.k. armii. Ale... W Beskidach uporczywie krążą legendy o tajemnych podziemnych tunelach i przejściach wyrytych już to przez górników z Wieliczki, już to przez poszukiwaczy skarbów z Bractwa św. Wawrzyńca zwanego także Bractwem Siedmiu Gwiazd, a wszystko w celu znalezienia złota, srebra, kamieni szlachetnych i innych, mniej cennych kruszców. Same wychodnie piaskowcowe sprawiają niesamowite wrażenie i wcale się nie dziwię, że ludzie patrząc na fantastyczne czasem kształty skalnych bałwanów zaczęli wymyślać różne legendy - bo to, czego nie widziało oko, dopowiadała wyobraźnia... Wprawdzie pod tym względem Beskidom daleko jest do Karkonoszy, ale działa tu dokładnie ten sam mechanizm: zmęczenie wejściem czy zejściem po stromym i trudnym stoku, (a Szczebel jest jedną z najbardziej stromych gór w Beskidach w ogóle!), rozigrana wyobraźnia, podniecenie przygodą, specyficzne warunki świetlne... To wystarczy, by człowiek zaczął widzieć coś niezwykłego w każdej kupie kamieni. Z drugiej strony, te kupy kamieni wcale nie muszą być dziełem przypadku i istnieje możliwość, że w tych górach znajdują się jaskinie, tunele, korytarze i przejścia podziemne, o których nie wie nawet miejscowa ludność, a jeżeli nawet, to nie kwapi się do dzielenia się tą wiedzą z ceprami, bo i z jakiej racji... A zatem opowiadanie pana Bzowskiego m o ż e być prawdziwe, chociaż po części. Skąd miałyby się wziąć te tunele? Nie wierzę za bardzo w relacje powołane przez prof. Pająka, jakoby mieli je zrobić Kosmici czy inne „wszechmocne

49 stwory” z głębin naszej planety. Osobiście najbardziej trafia do mnie hipoteza o istniejącej przed nami jakiejś Supercywilizacji sprzed 20.000 lat, której budowle - a raczej to, co z nich pozostało po Wielkim Konflikcie Bogów-Astronautów - mamy jeszcze przed oczami, ale traktujemy je jak coś normalnego, bo patrzymy na nie od urodzenia... I dlatego tak trudno jest to nam przyjąć do wiadomości! Tunelu wprawdzie nie znalazłem, ale pewności do końca nie mam, czy nie ma go w innym miejscu... To tylko cząstka tego, co czeka nas w Beskidach i innych miejscach naszego kraju. Bieda w tym, że zachłysnęliśmy się światem i nie dostrzegamy tego, co mamy za progiem. A największe tajemnice zazwyczaj znajdują się na wyciągnięcie ręki... Robertowi udało się znaleźć w Jordanowie człowieka, który pamięta tamte czasy, to 90-letni sierżant Armii Krajowej Józef Durek, który w latach 1942-45 walczył w szeregach oddziału dowodzonego przez kpt. „Lamparta” na terenie Beskidów i Gorców. W dniu 5 czerwca 2002 roku przeprowadził z nim wywiad na temat tego, co się działo na Jordanowszczyźnie w ostatnie dni wojny i tuż po wkroczeniu wojsk sowieckich. Wywiad ten jest o tyle ciekawy, że rzuca pewne światło na wydarzenia w okolicach Jordanowa w ostatnie dni panowania III Rzeszy na tych terenach: Pytanie: Czy wie Pan coś na temat tego tajemniczego tunelu z opowiadania pana Bzowskiego? Odpowiedź: Nie, nic nie wiem. Przeczytałem to, ale nic na ten temat nie mogę Panu powiedzieć. Nie znam tej sprawy, kompletnie nie znam... Nic mi na ten temat nie wiadomo. P.: A wie Pan coś na temat tego czołgu czy czołgów? O.: Też nic. Ja pełniłem w obozie (bazie partyzantów oddziału „Lamparta”) funkcję szefa naszej 10. kompanii. Brałem udział w wyprawach na Słowację, Biała, Frydman, walka o Ochotnicę, większa potyczka w Rdzawce, gdzie Janik był ciężko ranny. No i moja praca jako szefa kompanii na miejscu, służba wartownicza, itd., no i ćwiczenia z młodzieżą, która pierwszy raz się zetknęła z bronią. To było w listopadzie, jak się znalazłem na tym terenie. Odnowiło mi się serduszko, ostry gościec stawowy i to był koniec mojej wojaczki. Musiałem się wycofać z tamtego terenu. Potem była demobilizacja pułku, a wciąż wzrastała groźba ze strony partyzantki radzieckiej z oddziału Zołotara. P.: Co to byli za ludzie, ci Rosjanie? O.: Najpierw to był Alosza Petrow, który prowadził tą grupę, a potem, we wrześniu został zrzucony Zołotar. Zołotar to był członek NKWD, który pracował na terenach polskich, jak Sowieci szli, on działał przy likwidacji Akowców, z 27. Dywizji AK na Wołyniu i tu został zrzucony w tym samym celu. W pierwszych dniach, tośmy razem współpracowali - wspólne wypady na wroga i walki o Ochotnicę. Ale w miarę posuwania się Armii Czerwonej ta współpraca nabierała innych kolorów. Nasz dowódca „Borowy” zabronił im dokonywania rabunków na naszej ludności polskiej, miejscowej, i nasze dowództwo się zobowiązało dostarczyć im żywność. I wiele razy ją otrzymali. Raz dostali aż 5 sztuk bydła z zajętego przez nich magazynu żywności. Ale to było wszystko niewystarczające. Zresztą potem, w trakcie pewnej akcji w Mszanie Dolnej, został przez sowiecką grupę zaatakowany sam „Borowy” z grupą swoją, ranny... Stąd taka to robota była. [...] P.: Chciałbym wiedzieć, czy w czasie wojny i krótko po niej Rosjanie czegoś tutaj poszukiwali, w latach 1945-1947? O.: Nie, nasze UB na terenie tutejszym poszukiwało dowódcy 3. PSP „Harnasi”. I wszędzie ich szukali. P.: Czy Rosjanie po wojnie poszukiwali niemieckich specjalistów zajmujących się tajnymi broniami? O.: Nie, nie. P.: Pytam dlatego, że w czasie wojny były prowadzone przez Niemców badania nad tajnymi broniami - np. strzelano z Krowiarek w Tatry z dział V-3, zaś w Grzechyni

50 zbudowano pasmo bunkrów, które nie wiadomo, czego miały bronić... O.: Oczywiście, że takie próby były! A u nas za stacją kolejową w Jordanowie, tam, gdzie dzisiaj znajdują się Krakowskie Zakłady „Armatury” były przygotowania do produkcji broni atomowej... I ta wiadomość została opublikowana w RWE i tą droga to do nas doszło. I tam jeszcze powiedziano, kto z naszych ludzi z Jordanowa tam pracuje, żeby się ich wystrzegać. To RWE dała taką wiadomość. P.: Kiedy to było? O.: To było w latach 50. na pewno lub w 60. P.: Tam były jakieś magazyny wojskowe? Przynajmniej tak mówili mi rodzice, no i sam to pamiętam, jeszcze jak byłem mały. O.: Tam była właśnie produkcja części do broni atomowej, gdzie dziś są „Armatury”. Oni to potem zlikwidowali, bo jak Pan rozumie, kiedy taka wiadomość się rozeszła, to trzeba było ten zakład gdzieś przenieść. P.: I to było dla Rosjan? O.: A tylko! Na pewno! My nie mieliśmy broni atomowej. [...] P.: Jak długo tutaj działali Rosjanie z NKWD? O.: Rosjanie bywali tutaj w 1945 roku, ale w 1946 już nie. P.: Czy ci z NKWD nie węszyli za rudami uranu w latach 1945-46? O.: Nie, czegoś takiego tutaj nie było na Jordanowszczyźnie. Chociaż nie, zaraz, zaraz - jak uczyłem w Osielcu w latach 1947-48, to dowiedziałem się, że w jednym z domów na Kamieńcu pomiędzy Bystrą a Osielcem, NKWD założyło kocioł. Poszukiwali jakiegoś VIP-a z podziemia, a konkretnie z Rządu Emigracyjnego w Londynie. Nikogo nie złapali, ale NKWD wymordowało żywy inwentarz tym ludziom i ich samych ciężko poturbowało... Do dziś dnia nie wiadomo, na kogo czekała sowiecka bezpieka na Kamieńcu... Tyle Józef Durek. Jak widać, Beskidy kryją niejedną tajemnicę z naszej historii najnowszej. Kim był tajemniczy „gość z Londynu”? Co składowano w okolicach jordanowskiej stacji kolejowej? Na te pytania nie odpowie nam już nikt, no chyba, że znajdziemy jakieś ślady w archiwach byłego UB, MON i MSWiA. A teraz będzie z innej beczki, ale też na temat podziemnych pustek pod Beskidami. W maju 2003 roku, po serii publikacji słynnego polskiego podróżnika i literata Macieja Kuczyńskiego, zamieszczonych na łamach tygodnika „Gwiazdy mówią”, na temat planetarnych podziemi w Afganistanie i innych krajach Azji, zwróciłem się do niego z prośbą o skomentowanie informacji na temat Księżycowej Jaskini i innych tego rodzaju formacji w rodzaju Tunelu o Szklistych Ścianach opisanego przez prof. dr Jana Pająka. A oto, co mi odpowiedział w swym e-mailu z dnia 25 maja 2003 roku: Panie Robercie! [...] Pyta Pan, co o tym (Księżycowej Jaskini) sądzę. Poruszył Pan wiele aspektów, od Shambali do UFO, itp. ja chciałbym się odnieść tylko do tego, co napisał rzekomo naoczny świadek o słowackiej Jaskini Księżycowej. Sam byłem w setkach jaskiń wapiennych i piaskowcowych na kilku kontynentach, a zaczynałem odkrywając jaskinie tatrzańskie. Także liczne słowackie (mam własne odkrycia w Belanskej Jaskyni), również napisałem setki opisów jaskiń w książkach, dla prasy, w różnych raportach i sprawozdaniach oraz pracach naukowych. Z tego punktu widzenia w opisie Jaskini Księżycowej nie widzę ani jednego elementu, szczegółu czy tropu, który by wskazywał, że autor był w czymkolwiek innym, niż w naturalnej słowackiej jaskini, wydrążonej w wapieniu w toku normalnego, dobrze już zbadanego procesu krasowego. Dotyczy to nie tylko kształtu korytarzy, szczelin, studni, kominów podziemnych, ale także i form naciekowych z kalcytu czyli krystalicznego węglanu wapnia, zabarwianego w jaskiniach przez tlenki różnych metali i minerały. Jest tam miejsce i

51 dla śnieżno białej lub kremowej „porcelany”, którą nożem trudno zarysować i dla czarnego (tlenki manganu), elastycznego „kauczuku” (plastyczna postać węglanu wapnia zwana mlekiem wapiennym). „Baszta zamku pokryta naciekami”, to oczywisty, typowy potężny stalagmit. „Ściany szczeliny pokryte szczerbami” to pospolity obraz chemicznego rozpuszczania skały wapiennej przez wodę nasyconą CO2. „Koryto w żółtym piaskowcu” jest suchym łożyskiem jaskiniowego potoku z typowym osadem glinki jaskiniowej, która pozostaje po chemicznym rozpadzie wapienia. „Dno wyłożone wapieniem” – to już niemal „manipulacja” autora opisu. Istotnie, korytarze jaskiniowe są wyłożone wapieniem, ale przez przyrodę! Cały opis, to typowe wrażenia człowieka, nieco przestraszonego, który pierwszy raz znalazł się w jaskini. Przy tym, wszystko wydaje się mu większe i rozleglejsze, niż jest naprawdę, chociaż wiele korytarzy, także w słowackich jaskiniach, ma rozmiary tuneli metra i sale, jak katedry, a ich labirynty rozwinięte na wielu poziomach, połączonych studniami, ciągną się po kilkanaście i kilkadziesiąt km. Moim zdaniem opisana jaskinia istnieje naprawdę, ale jest całkowicie naturalnym tworem przyrody. Co do jej długości, autor opisu chyba przesadził: półtorej godziny pochodu w głąb góry i powrót po zgaśnięciu pochodni i świeczki, to nieprawdopodobne! Cała reszta, o udziale inteligentnych istot w formowaniu jaskini jest do tej historii ewidentnie dodana, tylko na tej podstawie, że młodemu partyzantowi coś wydało się niezwykłe. To naprawdę za mało, by wysuwać tak daleko idące hipotezy. Druga historia opisana przez dr Pająka, to już czysta fantazja, czy bajka. Chociaż nikt jej nie widział, bo świadectwo nieokreślonej osoby nie jest żadnym dowodem, buduje się na tym całe koncepcje podziemnych tuneli o światowym zasięgu, chociaż to przeczy geologicznej logice. Po pierwsze – takie tunele byłyby nieustannie zawalane i przerywane przez ruchy tektoniczne, czy zamykane ciśnieniem górotworu. Musiałyby też pokonywać ruchome miejsca styku dryfujących plyt kontynentalnych! Po drugie – byłyby zalane wodą! – dlatego np. w każdej kopalni wciąż pracują stacje pomp. No i wreszcie trudno wytłumaczyć, dlaczego 20 tys. lat temu, gdy Ziemia była niezwykle rzadko zaludniona, ktoś potężny, dysponujący „kosmiczną” technologią miałby sobie zadawać trud budowy tuneli pod oceanami, zamiast przepływać je czy przelatywać górą? Ale to prowadzi nas do zupełnie innych rozważań. Generalnie, choć wszelkie hipotezy przyjmuję za prawdopodobne, dopóki sam ich nie sprawdzę, sądzę, w przypadku jaskiń, że istnieją tylko małe szyby i tunele oraz studnie wykute przez ludzi. Wszelkie rozległe labirynty na świecie (oprócz kopalni) są naturalne. To, co mogłem, tzn. co było zlokalizowane przez autorów (np. Daenikena – jaskinie południowoamerykańskie), sam zwiedziłem i zawsze stwierdzałem, że autor nie miał pojęcia o czym pisze. Zawsze okazywało się, że chodzi o twory naturalne, a ich bogactwo form może istotnie zmylić laika. Maciej Kuczyński No cóż – to człowiek, przed którym chylimy głowy, bo o wielu rzeczach my czytaliśmy czy słyszeliśmy, a on tam był. Zresztą nie zostaje się członkiem The Explorers Club w Nowym Jorku za masło i na piękne oczy. Krytyka Dänikena jest tu jak najbardziej na miejscu, bo sami się z nim nie zawsze zgadzamy. Teoria o wizytach Przybyszów z Kosmosu ma swe poważne ułomności i o wiele bardziej adekwatna jest hipoteza o zamierzchłych Supercywilizacjach, która tłumaczy zdecydowana większość zaobserwowanych anomalii. I jeszcze jeden głos w dyskusji – tym razem z Podkarpacia: Także w maju 2003 roku, koordynator Podkarpackiego Oddziału CBUFOiZA pan Arkadiusz Miazga przesłał nam dwie ciekawe relacje na temat dziwnych konstrukcji

52 podziemnych, o których krążą legendy na terenie województwa podkarpackiego, a oto i one: Relacja dotycząca rzekomych podziemnych tuneli znajdujących się na Podkarpaciu we wsi Pstrągowa, opowiedziana przez Kazimierza Skworzca w dniu 3 marca 2003 roku w Będzienicy Poniższe opowiadanie słyszał Pan Kazimierz jako jeszcze mały chłopiec, od swojego dziadka. Mogło to być w latach 40-stych. Do odkrycia dziwnych tuneli miało dojść kilka lat przed wybuchem pierwszej wojny światowej w 1914 roku, we wsi Pstrągowa. Tamtejsi ludzie kopali studnię na wodę, Pan Kazimierz powiedział że na około siedem betonów, czyli wynika że było to jakieś 5-6 metrów pod ziemią. Studnia była wykopana woda, pomału napełniała się, gdy po kilku dniach okazało się że woda znikła a studnia była pusta, co bardzo zdziwiło mieszkańców. Postanowili oni sprawdzić co mogło być powodem, zniknięcia wody. Według Kazimierza Skworzca, podobno rozkopali oni i powiększyli studnię by następnie spuścić się na sznurach, w dół studni. Okazało się że na dnie jest szczelina, przez którą najwyraźniej ucieka woda. Ciekawość ludzi okazała się silniejsza i postanowiono pogłębić otwór aby zobaczyć co jest pod dnem studni. Dwie osoby, które odważyły się zejść najniżej z lampami, powiedzieli że przebiega w tym miejscu jakiś tunel, który miał kształt półokrągły. Jego wielkość też musiała być znaczna ponieważ Pan Kazimierz powiedział że mógł tam bez problemu jechać wóz zaprzęgnięty w konie. Ponoć nie był to tylko jeden tunel, ponieważ nieco dalej znajdowało się kilka innych. Niestety więcej Pan Kazimierz nic nie pamięta, oprócz tego opowiadania, które słyszał w dzieciństwie od swego dziadka. Nie wiadomo co się stało z studnią ? Najprawdopodobniej została ona zasypana. Słyszeliśmy że w Pstrągowej do dzisiaj istnieją miejsca w ziemi, które charakteryzują się duża głębokością. Niektórzy wrzucali przez niewielkie szczeliny kamienie nasłuchując po jakim czasie on spadnie. Niestety nie wiadomo gdzie tego typu szczeliny się znajdują, ponieważ nikt tego nie wie lecz jedynie słyszał. Być może w powyższym przypadku chodzi o słynne „szkliste tunele”? Śpiący rycerze pod Podkarpaciem. Na terenie Podkarpacia istnieje jeszcze jedna przesłanka, która może wskazywać na istnienie podziemnych tuneli. Jest nią legenda o śpiących rycerzach. Fragmenty tej legendy pochodzą z książki „Ziemia Gorlicka na tle legend” Anna i Tadeusz Pabisowie, 2000 r. „O tym że we wnętrzu Salomonowej góry w Bieczu spoczywa śpiące wojsko wiedziano w Bieczu i okolicach od tak dawna jak daleko sięga legenda. Otóż pod byłym zamkiem królowej Świętej Jadwigi są uśpieni, zakuci od stóp do głów z zbroje rycerze. Według legendy są to młodzi, przystojni, nie starzejący się, ani nie umierający mężczyźni. Od wschodniej strony, obok drogi przelotowej z Gorlic do Biecza, u podnóża góry Zamkowej są drzwi żelazne prowadzące do piwnic, a w zamierzchłych czasach wejście to prowadziło w głąb tej góry i dalej tunelem aż pod miasto Biecz. Raz pewien śmiałek poszedł z łuczywem w głąb podziemi, gdzie zauważył olbrzymia komnatę, a w niej śpiące wojsko. Ów śmiałek pomimo swej odwagi stanął jak wryty. Strach go obleciał i zaczął uciekać. Niechcąco potrącił wystający kamień, który narobił wiele hałasu. Wtenczas jeden z czuwających rycerzy zapytał: - Bracie czy już czas? - Nie, nie czas jeszcze spijcie nadal spokojnie – mówił strwożony śmiałek.

53 W późniejszych latach to wejście zamurowano w obawie zasypywania się tunelu. Ale u szczytu wzniesienia była dziura głęboka i gdy w Bieczu groźna zaraza szalała, zmarłych wrzucano w tę czeluść a potem otwór zagracono i zasypano ziemią.” To są wszystkie informacje dotyczące tej ciekawej legendy. Arkadiusz Miazga CBUFOiZA-Podkarpacie

 ROZDZIAŁ 8 – Tajemnica Orawskich Beskidów Dziwne zjawiska nad Magurą i tajemnicze światła na stokach – Bezdenna jama, zaginieni ludzie, grzmoty bez burzy po raz drugi – Przybysze z nocnego nieba – O meteorycie przekutym na motyki i lemiesze – Temat powraca: Dziwne odkrycie na Czerwonych Wierchach. Ta historia ma pewne odniesienia do sprawy Księżycowej Jaskini. Autor tej relacji Augustín Víťaz opisał historię, która koresponduje zarówno z relacją dr Pająka o Tunelu w Babiej Górze, a także z relacją dr Horáka. Historia ta jest tak niezwykła, że nie można jej ominąć pisząc o tajemnicach słowackich gór... A oto ten zajmujący materiał. (Víťaz, A.: „Magurská záhada”, „UFO magazín”, vol. 12, nr 2 (2003), ss.13-15). Także i na Słowacji są wciąż miejsca, na które ludzkie nogi wkraczają bardzo rzadko. Jednym z takich obszarów jest pasmo górskie Orawskich Beskidów na granicy słowackopolskiej. Nawet dzisiaj północna część jest zasiedlona niezmiernie rzadko, a w gęstych lasach panuje cisza i spokój. I to właśnie tutaj, przed niemal przed 200 laty rozegrały się dziwne wydarzenia opisane poniżej. W XIX wieku obszar Orawskich Beskidów był zapomnianą przez Boga krainą, w której diabeł właśnie powiedział „dobranoc”. Na stokach gór i w dolinach przysiadły małe wioski i osiedla ludzkie. W jednej – dzisiaj już całkiem zapomnianej osadzie – w czasie pewnej jesieni zaobserwowano całą serię niecodziennych zjawisk, o których wieści rozpowszechniały się tylko ustnie i nikt ich nie spisywał, a i tak zachowały się do dziś dnia... Jeżeli idzie o mnie, to słyszałem o nich jeszcze w połowie lat 60. XX wieku, od małżeństwa, których przodkowie mieszkali w okolicy szczytu Magura – 1.018 m n.p.m. (Góra ta znajduje się pomiędzy przysiółkami Pientakova Ral’a a Vyšný Koniec – na 49o31’N - 019o22’56”E.) Dzisiaj jest bardzo trudno stanowić o wiarygodności tego opowiadania, bowiem szczegóły pochodzą już nie z drugiej i trzeciej, ale z dziesiątej ręki... Opowiadali oni jednak to, co usłyszeli od swoich rodziców, a ci od swoich, itd. Po tylu latach od tych wydarzeń, jest niezmiernie trudno oddzielić realne jądro od legend, które z biegiem czasu go omotały. Dlatego też należy podejść do tych opowiadań z dozą rezerwy, a także porównanie ich z legendami z różnych krańców świata pozwoli na stwierdzenie, że nie są to jedynie opowieści wyssane z palca prostych wieśniaków. Trudno jest określić datę początku serii zagadkowych wydarzeń i właściwie nie jest to możliwe. Na podstawie tego opowiadania można skalkulować tylko to, że rozegrały się owe wypadki na jesieni, najprawdopodobniej jeszcze przed rewolucyjnym rokiem 1848. Jako

54 najbardziej prawdopodobnym jawi się rok 1813, ale nie jest to ani pewnym, ani możliwym do udowodnienia. Wszystko się zaczęło w pewne jesienne późne popołudnie. Pogoda była paskudna – szaruga trwała od kilku dni, tak że wszystko było przemoczone, zaś niebo miało kolor ołowiu. Krótko po zachodzie Słońca, mieszkańcy osady stwierdzili dziwny niepokój zwierząt gospodarskich. Prosięta niespokojnie tłukły się w chlewikach, krowy nerwowo muczały, psy wciąż warczały i chodziły po podwórkach ze zjeżoną na karku sierścią. Ludzie nie przypisywali temu żadnego znaczenia do czasu, kiedy zachowanie się zwierząt nie związało z tym, co się stało w nocy. Krótko po zapadnięciu zmroku przestało mżyć, wiatr ustał, i w wiosce nastała dosłownie grobowa cisza. Wieśniacy słyszeli huczenie wezbranych potoków górskich, których nigdy wcześniej nie dało się usłyszeć. Głosy niosły się daleko, zaś każdy krok grzmiał jak tupot słonia. Na szczytach drzew pojawiły się maleńkie iskry i wszystko wskazywało na to, że zbiera się na silną burzę. Nagle wśród nocnej ciszy zaczęła trząść się ziemia. Nie wiadomo dokładnie, kiedy to było, ale można wywnioskować, że gdzieś pomiędzy północą a świtaniem. Silne wstrząsy i towarzyszące im podziemne huki i łomoty porządnie wystraszyły wieśniaków. Przerażeni ludzie wybiegli z domów. W pewnym momencie ci, którzy służyli w c.k. armii sądzili, że to kanonada artyleryjska. Trzęsienie ziemi po pewnym czasie ustało, ale huk wciąż było słychać. Tych odgłosów już nie mieli do czego przyrównać, bowiem nigdy nie spotkali się z czymś podobnym. Wedle podanego przez nich opisu, można to było porównać do ciągłego grzmotu lub odgłosu wydawanego przez hutniczy wielki piec. Kiedy wieśniacy stwierdzili, ze nikt do nich nie strzela i ich dobytek jest cały, to trochę się uspokoili. Po chwili zlokalizowali kierunek, z którego te dziwne hałasy napływały – spoza przeciwnej strony Magury – z NE stoku, a że była ćma choć w pysk daj, to poza czekaniem nie mogli zrobić niczego. Zgromadzili się tedy przed domami i czekali, co będzie dalej. Silny huk się skończył tak nagle, jak się zaczął. Z relacji można wywnioskować, że nie trwało to dłużej, niż kilkadziesiąt sekund. Po chwili ciszy ludzie uznali nocny spektakl za skończony, ale gdzie tam. Kiedy wrócili do swych domostw usłyszeli nagle silny, wysoki pisk, który przenikał ich aż do kości. Dobiegał on ze wszystkich kierunków i nie pomogło zatykanie uszu – słychać go było cały czas. Tym razem jednak dźwiękowi towarzyszyło światło. Z drugiej strony Magury leciały w kierunku zachmurzonego nieba jaskrawe błyski światła. Mogły to być zwyczajne błyskawice, ale wedle ustnej relacji, światła wylatywały z wnętrza góry w niebo, a nie na odwrót! Poza tym, poza niesamowitym piskiem, nie można słyszeć było niczego innego – nawet grzmotów. To widowisko „światło i dźwięk” nie trwało długo – tylko kilka-kilkanaście sekund. Mieszkańcy wioski długo potem czekali, czy będzie tego jakiś dalszy ciąg, ale wokół panowała tylko cisza nocna przerywana głosami zwierząt i ptaków z okolicznych gęstych lasów. Legenda twierdzi, że silny huk i światła obudziły także mieszkańców osad i wsi po drugiej stronie Magury. Pisk było ponoć słychać nawet w Oravskiej Polhore (około 7 km w linii prostej od Magury), ale nie ma na to żadnego potwierdzenia. Na drugi dzień, grupa mężczyzn ze wsi wybrała się na rekonesans na przeciwny stok Magury, gdzie widziano światła i skąd dopływały tajemnicze hałasy. Przez cały dzień przeszukiwali gęste lasy i nie znaleźli niczego. Nigdzie nie było nawet śladu po tym, co wyrabiało się na tamtym terenie minionej nocy. Po zajściu Słońca, wieśniacy ze strachem czekali na powrót zagadkowych zjawisk. Wystawili warty i posterunki obserwacyjne, które miały na oku szczyt Magury przez całą noc. Ale tym razem nie pojawiły się żadne światła i dźwięki.

55 Tak upłynęły trzy tygodnie, po których z tego samego miejsca ozwało się krótkie, ale silne dudnienie. Niektórzy porównali to do rżenia ogromnego konia. Wieczorem sąsiedzi stwierdzili zniknięcie pary staruszków mieszkających na skraju wsi przy ścianie lasu. W domu niczego nie ubyło, nie stwierdzono żadnych śladów walki czy przemocy. W piecu były jeszcze gorące popioły, co znaczyło, że staruszkowie musieli wyjść z chaty po południu. Drugiego dnia stwierdzono zniknięcie kilku gospodarskich zwierząt. Okazało się, że znikło bez śladu kilka kur, krowa, koza a wreszcie także jeden pies. Nie znaleziono żadnego śladu wskazującego na to, co się z nimi stało. W ciągu kilku następnych dni znikło kilka innych zwierząt. Czwartego dnia od opisanych wydarzeń, jeden z wiejskich pasterzy szukał na stoku Magury zabłąkanej owcy. Niezbyt daleko w lesie natknął się na „bezdenną” dziurę w ziemi. Była ona idealnie okrągła i wydobywał się z niej straszliwy smród. Pasterz zauważył, że gałęzie iglastych drzew nad dziurą były bezlistne i pokręcone. Ponieważ wiedział o wydarzeniach sprzed czterech dni, zaalarmował chłopów z osady. Ci od razu połączyli dziwną dziurę z widowiskiem światło-dźwięku, które ich tak wystraszyły w ostatnich dniach. I znów posłyszeli dziwny grzmot, który jakby wydobywał się z głębin Ziemi. Brzmiał on tak, jakby z wielkiej odległości. Nie było wątpliwości, że tam na dole coś się porusza. Z ustnego podania można wywnioskować, że dziura była wybita pionowo w stoku góry. Ze wszystkiego najbardziej przypominała studnię – jej wewnętrzne ściany były idealnie gładkie. Jej średnica wynosiła jakieś 50-60 cm. Przestraszeni, ale zdeterminowani chłopi spuścili do tej studni kamień uwiązany na linie, by zmierzyć jej głębokość. Po rozwinięciu całej liny kamień nie sięgnął dna. Przeliczając głębokość na dzisiejsze miary, lina była długa na 25-30 m! Żaden mężczyzna nie odważył się spuścić do tej dziury i stwierdzić, co się w niej kryje. Odrzucał ich ohydny zapach wydostający się ze studni i stłumione pomruki wydobywające się spod ziemi. Ograniczyli się tylko do rozejrzenia wokół, czy nie znajdą śladów zwierzęcia, które w dziurze mogłoby mieć swój barłóg. Znaleźli oni jedynie kawałek płótna i krowi róg. Płótno wbrew wilgotnej pogodzie było suche i widać było, że dostało się tam zupełnie niedawno. Pochodziło ono z jakiejś koszuli. Krowi róg też leżał w lesie krótko, zaś odcięty był on czysto od głowy krowiej kilka dni temu. Z tymi skromnymi wynikami poszukiwań wieśniacy wrócili do osady. To, co zobaczyli, nie potrafili wyjaśnić w żaden sposób. O dziurze w lesie nikt przedtem nie słyszał, chociaż niektóre rodziny mieszkały pod Magurą od wielu pokoleń. Ziemia zatrzęsła się jeszcze tego samego wieczoru. Tym razem było to przed północą. Wstrząsy trwały tylko kilka sekund (według Legendy trwało to tyle czasu, ile zajmuje policzenie do dziesięciu, a zatem 8-12 sekund), co jednak wystarczyło, by ludzie wybiegli na zewnątrz chat. Dzięki temu zauważyli, że ponownie po drugiej stronie Magury płonie silne światło, którego łuna rozświetliła nocne niebo. Ponownie usłyszeli oni silny huk, podobny do tego, który wystraszył ich kilka tygodni wcześniej. Huk stopniowo przeszedł w wysoki pisk i naraz się urwał. W tym samym momencie znikła i łuna... W kilka dni później, kilku najodważniejszych chłopów udało się na to miejsce, z którego dochodziło światło i dźwięk. Zauważyli oni, że doszło tam do osunięcia się ziemi. Było tam kilka wywróconych drzew, samo zbocze się trochę zmieniło, zagadkowa dziura znikła. Po prostu znikła. Nie pozostało po niej żadnego śladu!... I tutaj wydarzenie, albo Legenda, którą przed 40 z okładem laty opowiedziała mi para wieśniaków, się skończyło. Według nich, już potem nic się dalej nie działo. Ani żadnych świateł, ani nietypowych dźwięków nie zaobserwowano. Nie odnaleźli się zaginieni ludzie i zwierzęta. I nikt nie wie, co się naprawdę z nimi stało... Ze względu na długi okres czasu nie można określić, czy opisane powyżej wydarzenia

56 rozegrały się naprawdę, czy tylko w głowach i wyobraźni prostych wieśniaków. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że idzie jedynie o niezwykłą legendę, która podawana z ust do ust, z ojca na syna, została zniekształcona do cytowanej powyżej postaci. Studiując literaturę można jednak natknąć się na podobne informacje z różnych stron świata, o wielce podobnych wydarzeniach. Wydaje się nam, że istnieje pewne wytłumaczenie dziwnych zjawisk, które zaobserwowano w okolicach Magury. Jednym z elementów rozwiązania tej zagadki jest pogoda i związane z nią przemieszczania się mas skał, ziemi i wody – czyli osuwiska. Jeżeli idzie o Beskidy, to zjawisko osuwisk jest tam znane i nikogo nie dziwi, szczególnie w czasie wilgotnych miesięcy letnich i szarugi jesiennej. Nawet w okolicach Jordanowa mamy takie miejsce, w którym zjawisko to występuje nader często. Pisze na ten temat mgr Stanisław Bednarz w swym artykule pt. „Osuwiska okolic Jordanowa” w „Echu Jordanowa” nr VVI/2000, którego obszerne fragmenty pozwolimy sobie zacytować: ...W rejonie Jordanowa obszarem o wybitnie rozwiniętych osuwiskach jest masyw góry Przykrzec (741 m n.p.m.). wynika to ze specyficznej budowy geologicznej tego wzgórza. Gruboławicowe piaskowce budujące partie szczytowe podścielone są pakietem nawodnionych łupków ilastych. Stopniowe wymywanie podścielających utworów ilastych powoduje naruszenie stateczności partii szczytowych zbudowanych z piaskowca. Objawia się to licznymi i nagłymi osuwiskami. Procesy te wybitnie uaktywniły się w czasie deszczowych lat. Dokładne badania, które prowadziłem w latach 1982-85 stwierdziły występowanie 15 osuwisk. [...] Całe szczęście, że stoki Przykrzca są niezabudowane i nie występuje stąd zagrożenie dla obiektów. [...] Największe osuwisko nr 1 obejmuje północne stoki bocznej odnogi Przykrzca – tzw. Grapy (700 m n.p.m.) - obejmuje powierzchnię ok. 30 ha. Obecnie jest nieczynne. Powstało około 5.000 lat temu w atlantyckiej fazie Holocenu, gdy klimat był wybitnie wilgotny. Jest to jedno z największych osuwisk w Karpatach. (Nawiasem mówiąc jest ono, obok Kamieniołomu Osieleckiego, doskonale widocznym obiektem na zdjęciach satelitarnych wykonanych z Landsata –1.) [...] Innym osuwiskiem jest formacja nr 11 na południowym stoku Przykrzca i pochodzi z czasów współczesnych. Powstało podczas wybitnie deszczowego lata 1848 roku. Fakt ten pamięta wielu mieszkańców Jordanowa, gdyż towarzyszył temu huk przesuwających się mas skalnych, słyszalny nawet w centrum Jordanowa. [...] Osuwisko to jest znane większości geologów w kraju, gdyż jego zdjęcie z 1948 roku znajduje się w czołowym podręczniku uniwersyteckiej geologii pt. „Geologia dynamiczna” prof. Mariana Książkiewicza. Ślad widoczny w postaci niezarośniętej blizny w stoku góry był widoczny do połowy lat 70. Osobiście pamiętamy powstanie mniejszego osuwiska na Przykrzcu pewnego deszczowego lata w połowie lat 60. XX wieku. W nocy obudził nas donośny łoskot i odczuliśmy wstrząs podziemny. Rankiem ujrzeliśmy szerokie pęknięcie w południowowschodnim stoku tej góry. Teraz – w 2003 roku blizna ta jest już niewidoczna i zakrywa ją gęsty las świerkowy, ale wtedy kilkudziesięciometrowej wysokości urwisko budziło grozę, a potem stanowiło ono cel wycieczek ludzi miejscowych i letników... A zatem można spokojnie założyć, że osuwisko na stoku Magury powstało wskutek wstrząsów podziemnych i uruchomienia przez nie przesyconych wodą tysięcy ton ziemi i skał, które spłynęły w dół tworząc potężną lawinę, która niszczyła wszystko, co stanęło jej na drodze. To jest pierwszy aspekt tej sprawy. Znacznie trudniej będzie wytłumaczyć dziwne światła i hałasy, które obserwowano na tym terenie, jednakże i na to jest pewne rozwiązanie. Jakkolwiek nie zabrzmi to idiotycznie, istnieje możliwość, że wieśniacy ci zachowali pamięć o spadnięciu na Ziemię dwóch żelaznych meteorytów: Meteorytu Lenarto (1813) - ML i Meteorytu (Oravska) Magura (1830-1840) - MOM – w nawiasach podaję lata ich odkrycia, bowiem wszystko

57 wskazuje na to, że spadły one znacznie wcześniej. (Wszystkie dane ze stron internetowych: www.meteorite.fr oraz www.meteorites.ru.) Jak twierdzą słowaccy i węgierscy astronomowie i meteorytolodzy, (w tym czasie Słowacja wchodziła w skład c.k. Monarchii AustroWęgierskiej, stąd fragmenty obu meteorytów znalazły się zrazu w jednym z muzeów w Budapeszcie), spadek tych dwóch meteorytów otacza gęsta mgła tajemnicy. Jak dotąd, nikt nie ustalił, kiedy właściwie one spadły na Ziemię, być może gdzieś na przełomie XVIII i XIX wieku. ML o typie klasyfikacyjnym IIIA-Om, spadł w okolicy wsi Lenartovo k./Bardejowa, na przybliżonej pozycji 49oN - 021oE – jak podają astronomowie, 2 km na południe od granicy z Polską – czyli dokładniej na 49o18’33”N - 021o01’19”E, gdzie znajduje się centrum Lenartova. Po drugiej stronie granicy znajduje się polska wieś Dubne. MOM o typie klasyfikacyjnym IA-Og, spadł na przybliżonej pozycji 49o20’N - 019o29’E – czyli w odległości ok. 4,5 km na zachód od miejscowości Tvrdošín i 2 km na NW-W od wsi Zemanska Dedina, również w niewielkiej odległości od granic Polski – około 10-12 km w linii powietrznej. Główna masa tego meteorytu spoczywa w okolicach byłej wsi Slanica, czyli tam, gdzie dzisiaj szumią wody Jeziora Orawskiego – jak pisze słowacki astronom dr Vladimír Porubčan na stronie internetowej Maticy Slovenskej. Jest jeszcze trzeci tajemniczy obiekt latający, który spadł w samo południe dnia 6 sierpnia 1662 roku, na szczytową kopułę Sławskowskiego Szczytu – dzisiaj mierzącego 2.452 m n.p.m. – w słowackich Tatrach Wysokich na 49o09’54”N – 020o11’18”E, roznosząc je na bałwany skalne, które w dniu dzisiejszym tworzą rozległe gołoborze na jego stokach. Tak wydarzenie to opisał dr Jacek Kolbuszewski w swej książce „Skarby króla Gregoriusa” (Katowice 1972): ... Dzień 6 sierpnia 1662 roku na długo pozostał w pamięci mieszkańców północnej części Słowacji. Tego bowiem dnia ziemia nagle zadrżała – a trzęsienie było tak silne, że nie tylko zarysowały się ściany domów w Lewoczy, Kieżmarku i Spiskiej Nowej Wsi, a nawet pozapadały się niektóre (zasobne w szlachetne trunki!) piwnice. Ci zaś, których oczy w momencie trzęsienia były zwrócone w stronę Tatr, mogli na własne oczy ujrzeć, jak wali się w gruzy cały wierzchołek Sławskowskiego Szczytu, jak skalna lawina miażdży lasy, jak nad górami tworzy się wielka, czarna chmura. Obdarzeni zaś największą spostrzegawczością widzieli sprawcę całego incydentu – ogromnego smoka lecącego wysoko nad Tatrami. Wydarzenie to upamiętnił Gaszpar Hain, kronikarz miasta Lewoczy, człowiek opanowany i rozsądny, imponujacy dociekliwością umysłu. On to bowiem ustalił bezbłędnie, że smok wybrał sobie za leże tzw. Hochwald – czyli okolice dzisiejszej wsi Štrba. Tam jednakże – niestety – po owym smoku nie ma już dziś żadnych śladów... (Zob.: Kolbuszewski J. – „Skarby króla Gregoriusa”, Katowice 1972; Antologia „Bolid Syberyjski”, Jordanów 2002 [skrypt]; Leśniakiewicz R. – „Projekt Tatry”, Kraków 2002) Wcześniej Slavkowski Szczyt musiał mierzyć co najmniej 200 m więcej, i był równy lub nawet wyższy od Gerlacha, który mierzy 2.655 m n.p.m.! Jeszcze w XVII wieku tak uważano... Dzisiaj można to skalne rumowisko zobaczyć idąc na ten szczyt szlakiem turystycznym drogą nr 2906 (niebieskie znaki), ze Starego Smokowca. Wstrząs po impakcie był tak silny, że w pobliskich miejscowościach zarysowały się ściany domów i pozapadały piwnice. A zatem musiało tam być już koło 4o,0 - 4o,5 MSK. Jeżeli wierzyć przekazom piśmiennym z tych czasów, to odłamek tego ciała kosmicznego zrykoszetował i spadł gdzieś w okolicach wsi Hochwald – dzisiejszej miejscowości Štrba, znajdującej się pomiędzy Popradem a Liptovským Mikulašem. (Opis tego wydarzenia sporządzono w językach węgierskim i niemieckim. W czasie II Wojny Światowej, kronika ta została wywieziona do Pragi i tam przepadła bez wieści, dr Miloš Jesenský poszukiwał jej w latach 90. ub. wieku, i stąd wiemy, że do dziś dnia zachowała się jedynie jej kopia.) Proponujemy dlań nazwę Meteorytu Wysokie Tatry - MVT. Jesteśmy przekonani, że MVT był meteorytem (o ile był

58 nim w ogóle – sic!) kamiennym, w przeciwnym wypadku jego metalowe szczątki zostałyby szybko znalezione i odpowiednio wykorzystane... Istnieje wyjaśnienie alternatywne, co do pochodzenia tego ciała kosmicznego – otóż był to sztuczny obiekt kosmiczny, który pozostał na orbicie od czasów atomowych wojen bogów-astronautów i spadł z orbity na Tatry owego fatalnego dnia 6 sierpnia 1662 a. D.! Orawska Magura znajduje się w odległości około 15 km w linii powietrznej na południe-południowy wschód od góry Magury w Orawskich Beskidach. Mniej więcej w tym samym kierunku znajduje się Lenartovo – z tym, że odległość jest już znacznie większa i w linii prostej wynosi około 100 km w linii prostej. Być może ludzie widzieli najpierw spadek MOM, a po kilku tygodniach ML? Impakt tych meteorytów spowodował wstrząsy ziemi, może po prostu zbiegły się wydarzenia – impakty meteorytów i lokalne trzęsienia ziemi. Wszak ten obszar Karpat jest obszarem pensejsmicznym i od czasu do czasu ziemi drży tutaj także... Ostatnio w 1995 roku, kiedy to ziemia zatrzęsła się w pasie od Czarnego Dunajca do Bukowiny Tatrzańskiej i Jurgowa. Były to wstrząsy niewielkie – wszystkiego ≤ 3oMSK, ale to wystarczyło, by spowodować niepokój u ludzi i zwierząt. Szczególnie te ostatnie zachowywały się niespokojnie jeszcze przed wstrząsami: psy szczekały i wyły, krowy ryczały, konie rżały i kopały, itd. itp. („Trzęsienie ziemi na Podhalu” w „Tygodnik Podhalański” nr 44/1995; „Ziemia zatrzęsła się w Czarnym Dunajcu” w „Nasze Strony” nr 44/1995; Leśniakiewicz R. – „Koniec świata na Podhalu?” w „TP” nr 45/1995) A zatem tym można wyjaśnić ich niezwykłe zachowanie. Tak samo odgłosy pisku czy też świstu – mógł to być meteoryt elektrofoniczny, tj. taki, który lecąc przez atmosferę wytwarza fale elektromagnetyczne oddziałujące na ludzki ośrodek słuchu w mózgu. Efekty takie obserwowano niejednokrotnie, więc takie wyjaśnienie też wiele tłumaczy. A kiedy to było? Mogło to być nawet kilka wieków temu. Legendy podawane z ust do ust, z ojca na syna są niezwykle żywotne, a i z drugiej strony czas w takich małych, izolowanych od świata społecznościach płynie zupełnie innym, naturalnym rytmem przemian Przyrody, zatem Legenda ta może sobie liczyć 200, 300, a może nawet 500 i więcej lat!... Wygląda zatem na to, że mamy do czynienia z dalekim echem dwóch (a może i więcej) spadków meteorytów na słowacko-polskie pogranicze w dalekiej przeszłości. Skąd ta pewność, że może tutaj chodzić o meteoryty? Proszę porównać opis tego, co się działo w okolicach Magury, z opisami podanymi przez świadków spadku Meteorytu Tunguskiego – a raczej bardziej adekwatnie - Tunguskiego Ciała Kosmicznego. Są one bardzo podobne, a zatem mogło to być zjawisko w rodzaju spadku TCK, z tym, że w o wiele mniejszej skali! Różnica polega na tym, że po TCK nie znaleziono żadnych śladów, natomiast po ML i MOM tak. Można je podziwiać w muzeach. W Muzeum Kraju Wschodniosłowackiego w Koszycach oglądałem kilkukilogramowe żelazne odłamy obu tych meteorytów. W orawskich muzeach regionalnych możemy podziwiać narzędzia rolnicze zrobione z żelaza meteorytowego, pochodzącego z MOM... (Zob. Żbik M. – „Tajemnice kamieni z nieba”, Warszawa 1987; Brzostkiewicz St. R. – „Komety - ciała tajemnice”, Warszawa 1985; Pilski A. S. – „Nieziemskie skarby”, Warszawa 1999; Yeomans D. – „Komety”, Warszawa 1999) A tymczasem nam te wszystkie dziwne wydarzenia – opisane przez A. Vit’azia kojarzą się jeszcze w inny sposób i w innym temacie, a mianowicie – zachodzi pytanie, czy mogą one mieć jakiś związek z Tunelem o Szklistych Ścianach w Babiej Górze prof. dr inż. Jana Pająka i Księżycową Jaskinią dr Antonina Horáka? Nie wydaje się tak na pierwszy rzut oka, ale... Legendy o tajemniczych jaskiniach są powszechne na całym świecie. To, co uważamy za formacje naturalne przed kilkudziesięcioma wiekami mogło być dziełem człowieka. Kiedyś zwiedzaliśmy ruiny kompleksu Głównej Kwatery Hitlera Wolfsschanze w Gierłoży k./Kętrzyna i zwróciliśmy tam uwagę na tworzące się tam wapienne stalaktyty i

59 stalagmity – czasami zabarwione związkami żelaza na całą gamę barw – od żółci do ciemnego brązu. To samo znajdowaliśmy w bunkrach umocnień Wału Pomorskiego, Międzyrzeckiego RU czy podziemnych kryptach Gór Sowich... Od powstania tych umocnień i ich zrujnowania minęło zaledwie 58 lat, a już pojawiły się tam typowe zjawiska krasowe! Podejrzewamy, że za sto lat pojawi się tam regularna szata naciekowa. A co będzie za lat tysiąc? A 10.000? Podziemne sztolnie i szyby zamienią się w urocze, pełne stalaktytów stalagmitów, stalagnatów, pereł jaskiniowych, mleka wapiennego, makaronów, itp. zjawisk krasowych, i tylko pewne szczegóły będą sugerowały, że nie są one naturalnego pochodzenia... Dlatego uważamy, że część jaskiń – nawet tych w Tatrach, Pieninach, Beskidach, Sudetach czy Górach Świętokrzyskich, a nawet w okolicach Trójmiasta – może być pochodzenia sztucznego. Inną poszlaką jest fakt eksploatacji bogactw naturalnych w naszych górach. Wertując pracę pt. „Tatrzański Park Narodowy” (Kraków-Zakopane 1985) zespołu uczonych z kilku polskich uczelni, stwierdziliśmy, że polskie Tatry są niezwykle ubogie w minerały. Podobnie rzecz się ma ze słowacką ich częścią. Dlaczego? Przecież właśnie w górach znajdowano żyły rud rozmaitych metali, czy je same w postaci rodzimej: złoto, srebro, miedź, antymon, żelazo, arsen i inne. A tutaj nędzne resztki, nie zasługujące nawet na „uczciwą” rabunkową eksploatację. Dziwne to jest – nieprawdaż? A może pokłady te zostały już kiedyś wyeksploatowane, a nam pozostały tylko nędzne resztki i jaskinie, które kiedyś były szybami i sztolniami, a teraz pozarastały szatą naciekową, wyżłobiła je woda i przemieszczenia tektoniczne. Metalowe i drewniane konstrukcje wspierające rozpadły się i skorodowały z biegiem stuleci i dzisiaj jeno pozostało nam podziwiać pozostałości po wspaniałych konstrukcjach podziemnych kopalni i zakładów przetwórczych, które za czasów Imperium Atlantydy pracowały całą parą... A przecież resztki urządzeń mogły pozostać w postaci wrostków w buły kalcytowe, alabastrowe czy aragonitowe. Trzeba byłoby ich poszukać na najniższych piętrach osadów spągowych jaskiń, tam, gdzie kalcyt szybko zapływał pozostawione na dnie jaskiń przedmioty. Kto wie, czy któregoś pięknego dnia nie odnajdziemy zatopionego w stale wapiennej artefaktu w rodzaju, ot chociażby „kalkulatora astronomicznego z Rodos” czy „świecy samochodowej” z geoidy z Coso? Uważamy, że takie poszukiwania powinno się wreszcie zacząć. Oczywiście nie liczę na znalezienie całych artefaktów, czy chociażby ich szczątków, ale ich śladów w postaci osadów z tlenków nietypowych metali: np. manganu, niklu, chromu, niobu, tantalu germanu czy REE towarzyszących tlenkom żelaza... Coś takiego byłoby bardzo poważną poszlaką, że mamy do czynienia z chemicznym śladem artefaktów w jakiejś jaskini, która kiedyś – przed 120 wiekami - mogła być podziemną fabryką, kopalnią czy nawet... schronem przeciwatomowym! Domieszki REE mogłyby być wskazówką, co do zaawansowania technicznego tej cywilizacji, albo mogłyby wskazać na przyczynę jej upadku: wojna atomowa, katastrofa ekologiczna, itp. Nie zapominajmy, że jedną z przyczyn upadku Imperium Atlantów były złe czary Czarnych Magów – jak podają to m.in. Mór (Maurycy) Jókai (1848-1904) czy W. Montyhert w swych powieściach (M. Jókai – „Atlantyda”, Warszawa 1986, F. Montyhert – „Atlantyda i Agharta”, Warszawa 1985) pisanych pod wpływem literatury atlantologicznej i ezoterycznej na przełomie XIX i XX wieku. (NB, co do tego ostatniego autora, to podejrzewamy, że był to pseudonim, pod którym mógł ukrywać się albo Antoni Ferdynand Ossendowski [1878-1945] lub Kamil Giżycki [1893-1968], którzy byli na Syberii w tym samym czasie i w tym samym czasie zetknęli się z legendą Agharty. Mógłby to być także inny znany powieściopisarz, np. Alfred Szklarski (1912-1992), ale jest to raczej wątpliwe, chociaż nie niemożliwe...) A zatem, jaka tam czarna magia!? Nie było żadnej czarnej magii – było tylko gwałtowne wyzwolenie się jakiejś energii, która wyrwała się magom (czytaj: uczonym) spod kontroli z wiadomym efektem – Czarnobyl razy tysiąc. Albo milion...

60 Nie udowodniono nigdy, że takie podziemne konstrukcje kiedykolwiek istniały, ale z drugiej strony nikt ich nigdy nie szukał. Bo nie ma kogoś, kto by w nie uwierzył, poza garstką outsiderów. Cytowany już tutaj Maciej Kuczyński twierdzi, że był w wielu jaskiniach całego świata i nie znalazł żadnych śladów po Obcych Cywilizacjach czy naszych poprzednikach. Oczywiście – wszelkie ślady rozpadły się w proch i pył, obróciły w rdzę, tlenki, wodorotlenki, siarczki, siarczany, siarczyny, halogenki, itd., i cudem byłoby znalezienie jakiegoś metalowego artefaktu! Nie zapominajmy, że w grę wchodzą dziesiątki, a być może i setki t y s i ę c y lat! Może nawet miliony! Patrząc na eksponaty muzealne rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, że liczą sobie one dziesiątki i setki, a rzadko tysiące lat. Widząc je zdajemy sobie sprawę z przepaści czasu, z jakich one pochodzą... Pozostały do naszej współczesności tylko te, które stworzono z najtrwalszego materiału: kamienia czy wypalanej gliny – inne przetrwały cudem w sprzyjających warunkach, zakonserwowane w: glinie, ziemi, torfie, soli czy ropie naftowej, asfalcie albo wosku ziemnym. Pozostałe rozpadły się na pył lub skorodowały. Tak było z wszelkimi artefaktami ukrytymi w łonie Ziemi. Dlatego Maciej Kuczyński ma rację twierdząc, że tam niczego nie było, bo nie miało prawa być!... Ale, ale - jest jeszcze jedna rzecz: Maciej Kuczyński twierdzi, że Tatry zostały całkowicie zbadane pod względem speleologicznym, i że nic nowego tam się nie znajdzie. Mylił się. W „Tygodniku Podhalańskim” nr 36/2003 z dnia 4 września 2003 roku, na s. 19 stoi jak byk: „WIELKIE ODKRYCIE W CZERWONYCH WIERCHACH! – Sala Fakro większa, niż krakowska bazylika Mariacka”. Autorem tego reportażu jest Wojciech W. Wiśniewski. I dalej: Jaskinia Mała w Mułowej – największe jaskiniowe odkrycie, jakiego dokonano w Polsce od ponad 15 lat – odsłania kolejne tajemnice. W ubiegłym roku, w niewielkiej znanej od dawna kilkumetrowej jaskini położonej w masywie Ciemniaka, odkryto wielkie przedłużenie i największą w naszym kraju komorę jaskiniową, nazwana później Salą Fakro. Wiadomość o tym niezwykłym odkryciu obiegła całą Polskę. [...] W sierpniu, w czasie niedawno zakończonego obozu, grotołazi z Sądeckiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego PTTK, kierowani przez Annę Antkiewicz, dokonali w Jaskini Małej kolejnych sensacyjnych odkryć. Pogłębili ją do 400 metrów i odkryli drugą pod względem głębokości studnię jaskiniową w Polsce. [..] Sala Fakro jest gigantyczną komorą jaskiniową, której strop znajduje się na wysokości 90 m nad dnem sali, zaś jej długość wynosi 85 m, a szerokość 40 m. Zmieściłaby się tam cała krakowska bazylika Mariacka z obydwoma wieżami!!! W czasie dalszych akcji dokonaliśmy w Małej kolejnego imponującego odkrycia. Wyeksplorowaliśmy ciąg korytarzy i studni o łącznej długości ok. 800-850 m – tak, jakby całą nową jaskinię. Osiągnięta głębokość dała Jaskini Małej już 5. pozycję na liście najgłębszych jaskiń w Polsce. Wyeksplorowano w niej 1,5 km korytarzy i studni, co lokuje ją na 14 pozycji pod względem długości w Polsce. W nowych partiach jest wielka, pionowa studnia głębokości 130 m – druga pod względem głębokości w Polsce... – pisze on. A zatem – jak widać – Tatry pokazały nam jeszcze jedną niespodziankę! Tatry mają niejedną rzecz do odkrycia, bo ich podziemny świat stanowi terra nondum cognita – ziemię niezupełnie znaną. W 1998 roku odkryto Salę Wesołej Warszawki w Jaskini Wielkiej Śnieżnej w masywie Czerwonych Wierchów. Sama jaskinia jest znana od 1959 roku. Skalny gmach Czerwonych Wierchów jest podziurawiony jaskiniami i niejedno odkrycie tam na nas czeka! Czerwone Wierchy w ogóle są tajemniczym masywem i dzieją się na nich dziwne rzeczy, które opisano w „Projekcie Tatry”. Góry są puste w środku! – do takiego wniosku doszedł Marcin Gala autor artykułu pt. „Góry od środka” w „Wiedzy i Życiu” nr 4/2004. Nie odkrył Ameryki. Na ten temat pisali

61 tacy uczeni, jak m.in. Werner Bauer zwany Agricolą czy Anastasius Kircher i ich kontynuatorzy. Współcześni uczeni ze zdumieniem „odkrywają” to, co było już wiadome 300 i więcej lat temu... To jest dowód na to, że nie znamy dogłębnie gór, na które codziennie patrzymy – mało tego – nie znamy gór – które ponoć zostały dokładnie przebadanie przez uczonych i speleologów! Czy tak będzie w przypadku Księżycowej Jaskini??? Ale wróćmy ad rem. Tajemnicza studnia i powstałe po niej osuwisko mogła być zatem jaskinią pochodzenia tektonicznego, a nie krasowego – bowiem masywy Beskidów składają się w głównej mierze z twardych piaskowców, i tylko trzęsienia ziemi są w stanie naruszyć ich ciągłość tak, by powstały w nich większe próżnie skalne. Nie można wykluczyć, że była to też jakaś sztolnia czy szyb – z opowieści wynika, że był to raczej szyb, który mógł biec do położonych poziomo chodników w y k u t y c h w masywie Magury. Być może zamieszkiwały tam jakieś zwierzęta, stąd wydobywający się stamtąd smród ich odchodów czy może padliny?... – jak sugeruje to Maciej Kuczyński. Poza tym Beskidy zbudowane są z piaskowców trzeciorzędowych (magurskich, godulskich i istebniańskich) o różnych barwach i twardości, których ławice mają nawet 1.600-2.000 m grubości, ale leżą one na utworach węglanowych (margle, kreda, łupki margliste, zlepieńce) i powulkanicznych (cieszynity) pochodzących z Kredy, a zatem pod twardą piaskowcową „czapą” mogą znajdować się ogromne jaskinie i próżnie skalne... Podobna sytuacja panuje na Czerwonych Wierchach, gdzie twarde „czapki” skał krystalicznych leżą na pokładach węglanowych, a pod nimi znajdują się jaskinie z ogromnymi salami – vide wspomniana już tutaj Sala Fakro w Jaskini Małej... Mogą się tam znajdować całe podziemne światy, o których nie mamy nawet pojęcia! Wprawdzie w piaskowcach tych znajdują się jaskinie, ale powstały one wskutek ruchów tektonicznych (jaskinie rozpadlinowe). Dlatego też Tunel o Szklistych Ścianach prof. Pająka mógł faktycznie powstać w piaskowcach babiogórskich i wieść aż do hipotetycznego krasowego systemu jaskiń znajdującego się pod jej szczytem. Jak już powiedziano we wcześniejszych publikacjach, legendy o podziemnym świecie Beskidów krążą uporczywie i są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Uważamy, że w nich jest także jakaś część prawdy i po prostu ludzie penetrujący góry napotykali na ślady dawnej eksploatacji złóż mineralnych, które uważali za przejawy aktywności złych mocy – co wychodzi za każdym razem chociażby przy lekturze tzw. „spisków” – tych najpierwszych przewodników po Tatrach i innych górach naszego kraju i krajów ościennych... (Wojterski T. – „Babia Góra”, Warszawa 1983; Krygowski Wł. – „Beskidy – Przewodnik”, Warszawa 1974, t. 1; Matuszczyk A. – „Beskid Wyspowy – Przewodnik”, Pruszków 2001; Niedźwiedź A., Figiel St. – „Beskidy”, Bielsko-Biała 1998, t. 1; Nowicki W. – „Beskid Sądecki”, Bielsko-Biała 2001, Krzywda P. – „Grupa Babiej Góry”, Warszawa 2001)

 ROZDZIAŁ 9 - Ogień z obłoków i pozaziemski obiekt pod Tatrami Od Nieznanych Obiektów Orbitalnych do dziwnych bolidów – Archiwum X w polskim stylu: Wojsko poszukuje meteorytu – Trzęsienia ziemi i kamienie lecące z nieba – Podziemne sygnały spod Argentyny – Ufokatastrofa na Słowacji?

62 A teraz chcielibyśmy podzielić się z Czytelnikami innym dziwnym wydarzeniem, które wprawdzie nie ma zbyt dużo wspólnego z głównym tematem tej pracy, ale rzuca pewne światło na problem istnienia Księżycowej Jaskini i całych podziemnych światów. Pisaliśmy już o dziwnych zjawiskach, które miały miejsce w okolicach Krakowa, (Leśniakiewicz, R.: „Nieznane obiekty orbitalne” w „Nieznany Świat”, nr 3(99) (1999), ss.4244, Leśniakiewicz, R.: „Projekt Tatry”, Kraków 2002, ss.192 – 196), a mającymi związek z fenomenem nazwanym Meteorytem Jerzmanowice. Nazwa pochodzi od wsi Jerzmanowice, leżącej w odległości 19 km na północny-zachód od rogatek Krakowa, przy trasie nr 94 (E-40), na 15 km przed Olkuszem. Ponieważ wydarzenie to wpisuje się w zakres zainteresowań Centrum Badań UFO i Zjawisk Anomalnych w Krakowie jako Bliskie Spotkanie Drugiego Rodzaju, nadano tej sprawie sygnaturę CE2 Jerzmanowice 19930114-A i cały czas zbieramy materiały w nadziei, że kiedyś się ta tajemnica wyjaśni... A teraz przypomnimy pokrótce przebieg wydarzeń: Wieczorem, dnia 14 stycznia 1993 roku, około godziny 19:00, w Jerzmanowicach coś straszliwie błysnęło, rozległ się porażający zmysły huk, który był słyszalny w promieniu co najmniej 30 km. W samej wsi przestały działać telewizory, telefony, radia i inne urządzenia elektryczne, co najmniej w promieniu 1.000 m od epicentrum eksplozji. W sieci energetyczne zabrakło prądu. Nikt nie potrafił znaleźć przyczyny tego zjawiska. W chwile po eksplozji ludzie poczuli wstrętny zapach, jakby „Azotoxu” czy innego ostrego środka owadobójczego. Przez cały następny tydzień ludzie czuli się albo nadmiernie pobudzeni, albo na odwrót – apatyczni i senni. Podobnie zwierzęta domowe. A potem zaczęły się rodzić... trojaczki – jak podały w swych gazetowych stories Anna Szulc („Gazeta Krakowska” z 1 października 1994 roku) i Izabela Pieczara („Gazeta Krakowska” z 28/29 stycznia 1995 roku)... Epicentrum eksplozji znajdowało się na szczycie wzniesienia zwanego Babią Górą, położonego na 50o12’25”N i 019o45’30”E. Wybuch musiał być bardzo silny i jego energia rozniosła na drobne, kilkucentymetrowej średnicy fragmenty wierzchołek wapiennego ostańca zwanego także Skałką 502, zaś rozlot tych odłamków ułożył się w elipsie o rozmiarach 200 x 700 m, z SE na NW. Obliczono na jego podstawie, że taki efekt niszczący wywołałoby zdetonowanie na szczycie Babiej Góry ładunku 80-100 kg 2,4,6-trójnitrotoluenu – TNT czyli po prostu trotylu. Błysk eksplozji widziano ponoć nawet w Zawoi – miejscowości odległej o około 70 km od punktu zerowego tajemniczej eksplozji. Trudno w to uwierzyć, bowiem Zawoję zbudowano w dość głębokiej dolinie pomiędzy Pasmem Babiogórskim a Pasmem Jałowickim Beskidów, więc trudno przypuszczać, że widziano ten błysk we wsi – prędzej ze schronisk na Markowych Szczawinach i Hali Krupowej – skąd rozpościera się wspaniały widok aż do Gór Świętokrzyskich na północy. A teraz najciekawsze. Dnia 15 stycznia 1993 roku, o godzinie 7:00, Babia Góra i pobliska Sikorka zostały otoczone kordonem Żandarmerii Wojskowej, która nie dopuszczała na teren eksplozji nikogo miejscowego. Zupełnie, jak w kiczowatym serialu made in Hollywood. Po jakimś czasie na miejsce ściągnęli inni żołnierze z Wojsk Chemicznych z Krakowa, którzy – według opowiadań świadków – coś zbierali, coś badali przy pomocy wykrywaczy metalu i liczników G-M. Prace te trwały na Babiej Górze i Sikorce. Po tygodniu, czy nawet dwóch, wojskowi opuścili teren twierdząc, że niczego nie znaleźli i wpuścili na to miejsce astronomów i meteorytologów z Uniwersytetu Jagiellońskiego i innych uczelni krajowych i zagranicznych. Ci także niczego nie znaleźli. Nie pomogły wielkie sumy oferowane przez kolekcjonerów tym, którzy znaleźliby jakiś odłamek meteorytu – nie znaleziono niczego, poza drobnymi, wapiennymi kamykami, w które eksplozja obróciła wierzchołek wapiennego ostańca Babiej Góry... Pojawiają się pierwsze analizy zjawiska opracowane przez naukowców: dr Jana Mietelskiego w „Wiedzy i Życiu” nr 5,1993; Janusza Płeszki i Tomasza Ściężora w

63 „Postępach astronomii” nr 4,1994 i „Uranii” nr 6,1993 oraz Krzysztofa Włodarczyka tamże i w „Młodym Techniku” nr 5,1993. No i zaczęły się schody... Okazuje się bowiem, że nie wiadomo tak oczywistej rzeczy jaką jest kierunek, z którego ten dziwny gość z Wszechświata przyleciał do Jerzmanowic! Istnieją cztery wersje przylotu Jerzmanowickiego Dziwa tak, jak widzieli to mieszkańcy: Rudnika, Jerzmanowic, Przegini, Krakowa, Szklar, Sąspowa, Zabieżowa, Brzezinki, Psar, Siedlca, Żbika, Miękini, Pisar, Łaz, Balic, Skawiny i Zawoi! – miejscowości położonych w odległości 0,5 do 70 km od epicentrum. Świadkowie widzieli przelot ognistej kuli zostawiającej ślad jakby smugi kondensacyjnej. Kula miała barwę od złociście-czerwonej do pomarańczowej. Ów BOL wyrżnął w skałę Babiej Góry i rozniósł jej górną część w bardzo silnym, biało-niebieskim błysku światła, dzięki czemu oszacowano energię tej eksplozji – wynosiła ona 100 MJ. I tutaj druga zagadka – wybuch o tej mocy powinien dać lokalne trzęsienie ziemi. Stacja sejsmiczna Instytutu Geofizyki PAN w Ojcowie, odległa o 3 km od punktu zerowego, rejestruje w godzinach 18h58m54s pierwszy wstrząs, zaś o 19h00m17s drugi wstrząs sejsmiczny dobiegający z kierunku Jerzmanowic, przy czym ich charakterystyka wskazuje na to, że w Babią Górę trafiły... dwa pioruny! Prawdą jest, że tego dnia i o tej godzinie ponad tym terenem przemieszczał się zimny front atmosferyczny, któremu towarzyszyły chmury burzowe, z których strzelały wyładowania. W porządku – w takim razie gdzie jest wstrząs od eksplozji Jerzmanowickiego Dziwa??? Trzecia tajemnica – po eksplozji, która rozniosła wierzchołek wapiennego ostańca Babiej Góry – nie znaleziono na odłamkach działania wysokiej temperatury. A powinny one tam być, chociażby dlatego, że biało-niebieski błysk eksplozji wskazuje na działanie temperatur rzędu ≥100.000 K. A to jest – proszę ja kogo – temperatura syntezy termojądrowej... Znaleziono „znaki piorunowe” na Babiej Górze, ale znowu: gdzie się podział meteoryt, który musiał trafić w Babią Górę, bo w innym przypadku powstałby zapewne astroblem czyli krater poimpaktowy w wypadku uderzenia w rolę. Czwarta tajemnica: co spowodowało awarię sieci elektrycznej i wszystkich odbiorników do niej przyłączonych? Znaleziono wprawdzie wytłumaczenie – był to meteoryt elektrofoniczny. I tutaj słowo wyjaśnienia. Są to takie meteoryty, które lecąc przez atmosferę produkują różne efekty audiowizualne, dzięki temu, ze ich przelot wytwarza chłodną plazmę – wysoko zjonizowany gaz, który z kolei jest źródłem fal elektromagnetycznych powodujących efekt PM – pulsu magnetycznego i różnych odgłosów słyszalnych (a właściwie odbieranych jako efekty akustyczne) nie przez uszy, ale przez mózg człowieka. Poniższe zestawienie wskazuje na punkty zbieżne upadku meteorytów elektrofonicznych z spadkiem Jerzmanowickiego Dziwa: Data 1706.12.01. 1898.VIII. 1913.01.23. 1928.VI. 1929.03.01. 1937.08.10. 1944.V. 1950.10.04.

Miejscowość Tobolsk (RUS) Finlandia Ochotnica Grn. (PL) Laredo (USA) Chmielowka (RUS) Omsk (RUS) Aszchabad (TUR) Missouri (USA)

1978.04.07. 1982 1993.01.14.

Sydney (AUS) Isikule (RUS) Jerzmanowice (PL)

Efekty audialne i wizualne Przelot kuli ognistej (BOL) i odgłos zgrzytu. Przelot BOL i odgłos darcia papieru. Przelot BOL i odgłos grzmotu. Przelot BOL i odgłos jęku. Błysk światła i szelest zakończony grzmotem. Błysk światła i silny szum. Przelot BOL i wycie w coraz wyższej tonacji. Przelot BOL, gwizdy i jęki – słyszane tylko przez dzieci! Przelot BOL, gwizdy i trzaski. Przelot BOL, dźwięk dartego płótna. Przelot BOL, huk i gwizd.

64 1999.12.09. 2001.06.30.

Nowa Zelandia Skomielna Biała (PL)

Przelot BOL, gwizd zakończony hukiem. Silny gwizd i huk.

Prof. L. P. Drawert obliczył, że do 1950 roku na Ziemię spadło 267 meteorytów elektrofonicznych. Jerzmanowickie Dziwo też wpisuje się w ten schemat. Przyjęto zatem, że najpierw spadł meteoryt, który zgasł tuż nad powierzchnią Ziemi, a zaraz potem uderzyły tam dwa pioruny, które wykorzystały kanał zjonizowanego powietrza, a które spowodowały wybuch – a właściwie elektrowybuch zgromadzonej w szczelinach wapiennej skały wody z opadu deszczu. I to właśnie „wyjaśnili” uczeni... Co do Meteorytu Skomielna Biała, to mógł to być kawał kosmicznego lodu, który spadł na Ziemię w lesie otaczającym Luboń Wielki od strony wsi Skomielna Biała i tam stopniał, zaś świst był po prostu odgłosem rozdzieranego przezeń powietrza, jednak nie jesteśmy tego pewni do końca. Czymże jednak mógł być Meteoryt Jerzmanowice? Wypełnia on dokładnie definicję Nieznanego Obiektu Latającego – UFO. Do dziś dnia n i e w i e m y dokładnie, co to właściwie było. Dokładnie tak, jak w przypadku Meteorytu Tunguskiego wpadamy w pułapkę terminologii. To coś uległo w czasie wybuchu całkowitej dezintegracji i to w czasie wybuchu powietrznego, bo w przypadku wybuchu naziemnego ziemia zatrzęsłaby się i to zostałoby natychmiast odnotowane w Ojcowie. Ale mogło być i tak, czego nikt nie wziął pod uwagę, że pierwszy wstrząs – ten o godzinie 18:58.54 – był wstrząsem wywołanym eksplozją Jerzmanowickiego Dziwa, zaś drugi – o godzinie 19:00.17 był jego „echem sejsmicznym” odbitym od czegoś, co znajdowało się pod epicentrum eksplozji... Być może tym czymś jest jakaś duża i pusta przestrzeń, znajdująca się pod Ojcowskim Parkiem Narodowym, jakaś pieczara czy jaskinia... Kolejna rzecz – to coś, co tam eksplodowało, m u s i a ł o być sztucznego pochodzenia, bowiem na miejscu impaktu nie znaleziono typowej materii meteorytowej, a zamiast niej znaleziono... aluminiowe kuleczki wyraźnie sztucznego pochodzenia, co wykazały badania przy użyciu mikroskopów skaningowych i elektronowych, dzięki którym uzyskano widmo EDS badanych próbek. Widma SEM-EDS wykazały dużą ilość glinu – Al, i nieco mniej żelaza – Fe w dwóch próbkach, przy całkowitej nieobecności innych pierwiastków, zaś w innej próbce znajduje się: krzem – Si, glin – Al, wapń – Ca, potas – K i wyższa, niż w dwóch pozostałych zawartość żelaza. Uczeni uznali trzecią próbkę za typowo ziemską, ze względu na zanieczyszczenia potasem, wapniem i krzemem, natomiast pozostałe dwie jako typowo pozaziemskie - być może pochodzące z meteorytu. Autorzy twierdzą, że być może i na pewno był on odłamkiem asteroidy 6344 P-L z grupy Apollo, która „zgubiła się” przed kilku laty. Z obliczeń astronomów wynika, że asteroida 6344 P-L w dniach 14 i 30 stycznia 1993 roku niemal otarła się o ziemską atmosferę! Jeżeli tak, to skład Jerzmanowickiego Dziwa był nadzwyczaj ciekawy: niemal chemicznie czyste aluminium z domieszką żelaza! Przecież to pasuje do sztucznego satelity Ziemi, a nie do meteorytu!... A może było tak, że asteroida 6344 P-L wrzuciła w atmosferę ziemską jakiegoś sztucznego satelitę, który spadł akurat pod Jerzmanowicami? NB, coś podobnego mogło wydarzyć się 15 kwietnia 1995 roku w okolicach Węgorzewa, gdzie spadł jakiś Nieznany Obiekt Latający, który został zabrany potem przez chłopców z GROM-u i kilku smutnych panów z Warszawy w nieznanym kierunku – o czym pisał swego czasu Bronisław Rzepecki na łamach „Czasu UFO”. To mógł być tajny, wojskowy, sztuczny satelita Ziemi. A jeszcze wcześniej, bo 21 stycznia 1959 roku jakiś radziecki lub amerykański SSZ wpadł do basenu portowego nr IV w Gdyni, stąd poszedł hyr o katastrofie UFO na Wybrzeżu?... A wydarzenia, które rozegrały się pod koniec lat 40. w okolicach Ustki? – a które opisałem w „Nieznanym Świecie” w 2002 roku. Kto powiedział, że rozbił się tam latający spodek? Może już wtedy nad polskie Wybrzeże nadleciał radziecki aparat kosmiczny,

65 który potem ewakuowano do bazy wojsk radzieckich w Bornem-Sulinowie, a następnie do ZSRR... We wszystkich przypadkach zadziałało wojsko, które wywoziło artefakty w nieznanym kierunku – podejrzewam, że do Moskwy, a po 1989 roku – do Waszyngtonu... Tam też mogły pojechać zebrane szczątki satelity, który spadł na Jerzmanowice. Jest jeszcze druga strona tego medalu, o której pisałem do kwartalnika Polskiego Towarzystwa Meteorytowego „Meteoryt”. Pozwolę sobie przytoczyć lwią część tego artykułu, bo też stanowi pewne wyjaśnienie tego przypadku: [...]Aktualnie za bardzo nawet nie wiadomo, co to naprawdę było? Meteoryt? – w takim razie czemu nie ma jego szczątków? – wojsko je wyzbierało, ale po co? Uderzenia pioruna? – wątpliwe, by akurat dwa pioruny uderzyły w to samo miejsce w krótkim odstępie czasu i wywołały taki efekt. Elektryczność spływa po powierzchni skały do ziemi, a nie od razu wnika w skałę i powoduje odparowanie wody, czy nawet jej dysocjację na wodór i tlen, co mogło spowodować wybuch wskutek wytworzenia się mieszaniny piorunującej. I wreszcie katastrofa samolotu-szpiega, wybuch bomby, pocisku rakietowego czy artyleryjskiego – to jest najbardziej wiarygodne tłumaczenie i uzasadnia przebywanie tam ŻW i specjalistów wojskowych, którzy z wiadomych względów pozbierali szczątki tego „czegoś”, by nie wpadły w czyjeś niepowołane ręce. Jest jednak jeszcze jedna ewentualność, o której zaczyna się dopiero mówić na świecie, a ma ona związek z toczącą się wojną z terroryzmem. Chodzi konkretnie o zamach na indonezyjskiej wyspie Bali, do którego przyznała się oficjalnie na swych stronach internetowych, organizacja al-Quaeda. Rzecz jednak nie w tym, jak ten zamach zorganizowano, ale przy pomocy czego. Oficjalnie mówi się o kilkuset kilogramach 2,4,6trinitrotoluenu – czyli trotylu (TNT), które zdetonowano w okolicach lokali rozrywkowych z wiadomym efektem: kilkuset zabitych i rannych, ogromne straty materialne, panika i szok. Ale czy to był trotyl? Specjaliści policyjni i wojskowi mają coraz więcej wątpliwości, bowiem taka ilość TNT jakiej należałoby użyć do osiągnięcia takiego efektu niszczącego musiałaby zostać przewieziona ciężarówką – tymczasem żyjący świadkowie zgodnym chórem twierdzą, że nie widziano tam żadnej lory. Cóż zatem pozostaje? Na początku lat 90. XX wieku, polskie służby specjalne zostały postawione w stan alarmu przez informacje napływające z WNP, a mówiące o tym, że z magazynów uzbrojenia byłej Armii Radzieckiej znikło w niewyjaśnionych okolicznościach i bez śladu około 100 miniaturowych ładunków jądrowych o niewielkiej mocy. Głowice te miały formę walizki (stąd nazwa – „bomby walizkowe”) o przybliżonych wymiarach 75 x 60 x 30 cm, masie 30 – 50 kg, wykonanej z aluminium. Moc ich wahała się w granicach 0,0001 – 1 kt TNT, czyli od 100 kg do 1.000 ton trotylu. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że po eksplozji takiego ładunku praktycznie nie ma żadnego radioaktywnego fall-out’u, zaś pozostałości emitują promieniowania β i γ w ilościach leżących w granicach błędu pomiarowego i dzięki temu niemal niewykrywalnego dla normalnie używanych radiometrów, natomiast promieniowanie α szybko zanika – zresztą nie jest ono tak groźne, bo zatrzymuje je nawet kartka papieru. Czynnikiem roboczym w tych bombach jest niewielka ilość plutonu-239 stabilizowanego plutonem-240 zanurzonego w reflektorze i zarazem źródle neutronów – znanego pod mianem „czerwonej rtęci” – RM-20/20. Nie jest to rtęć, ale sześcio- lub siedmiotlenek dwurtęciowodwuantymonowy – Hg2Sb2O6 lub Hg2Sb2O7. Całość wielkości piłki do tenisa ziemnego. Czerwona barwa tego silnie radioaktywnego związku chemicznego, (bowiem do jego wytworzenia stosuje się radioizotopy rtęci lub antymonu), jest jego znakiem rozpoznawczym. Nie wiem, czy jest on możliwy, ale pamiętam, jak we wczesnych latach 90. wszystkie służby operacyjne, operacyjno-kontrolerskie i liniowe Straży Granicznej oraz Urzędy Celne we wszystkich przejściach granicznych w Polsce były uwrażliwiane na możliwy przemyt tego związku i innych składników mogących posłużyć do zbudowania bomby jądrowej czy termojądrowej, z krajów WNP do Unii Europejskiej i dalej do Libii, Iranu, Iraku, ChRL,

66 Korei Płn., na Kubę czy do innych krajów o niestabilnych czy wrogich systemach politycznych, jak np. Jugosławii. Także WSI i UOP (teraz ABW) prowadziły niezależne postępowania w tej sprawie. NB, w trakcie tych działań wyszło na jaw, że radzieccy/rosyjscy atomiści spotykali się z Jugosłowainami od Milošewicia i emisariuszami Saddama m.in. w Polsce, Słowacji i innych krajach Europy Środkowej. I to dlatego właśnie do Kosowa pojechali w pierwszym rzucie saperzy i specjaliści o broni masowego rażenia. Spodziewano się bowiem, że część ze skradzionych Rosjanom „mateczek” znajdzie się w arsenałach kosowskich Albańczyków i Serbów... Jak się to ma do sprawy Meteorytu Jerzmanowickiego? Ano tak, że na dobrą sprawę nikt spadku tego meteorytu nie widział, wszyscy świadkowie widzieli najpierw błysk, potem słyszeli straszliwy huk, od którego poleciały szyby i popękały bębenki w uszach, jednocześnie w promieniu kilometra od punktu zero przepaliły się wszystkie urządzenia elektryczne, bez względu na to, czy były one włączone do sieci, czy nie. Wybuch rozrzucił szczątki wierzchołka Babiej Skały na odległość 200 – 700 m wokół – większe kamienie podziurawiły dachy i rozwaliły mniej odporne przybudówki. [..] Jak widać, efekty wybuchu jerzmanowickiego przypominają dość dokładnie miokroeksplozję jądrową. Jest efekt pulsu magnetycznego (MPE), który niszczy wszelkie obwody elektryczne, jest dziwny, duszący zapach jakiejś substancji drażniącej drogi oddechowe po wybuchu, poczucie osłabienia czy pobudzenia czynności nerwowych, które ustąpiły po tygodniu. No i brak błysku neutronowego i radioaktywnego fall-out’u, a zamiast niego znalezione mikrocząstki aluminium w glebie koło Babiej Skały... Czy jest to jakieś wyjaśnienie? Patrząc na całą sprawę z punkty widzenia oficera rezerwy b. WOP i emerytowanego funkcjonariusza SG myślę, że tak. Uważam, że jest to problem nie dla meteorytologów i astronomów, ale dla fizyków jądrowych i odpowiednich służb wywiadowczych i antyterrorystycznych Polski i NATO. Przebieg wydarzeń sugeruje, że był to po prostu wypadek – jedna z ukradzionych „mateczek” przestała być stabilna i zaczęła promieniować, grożąc wybuchem. Złodzieje porzucili ją w pierwszej lepszej miejscowości, która im się nawinęła – pech chciał, że były to Jerzmanowice - i uciekli. Kim byli ci złodzieje? – możemy tylko przypuszczać. Może byli to walczący o wolność Czeczeńcy od gen. Dżochara Dudajewa, albo terroryści od Usamy ben-Ladena i jego al-Quaedy, czy po prostu rosyjscy mafiosi-przemytnicy – teraz możemy tylko zgadywać. Szkoda byłaby, gdyby powyższe przypuszczenie okazało się być prawdą, bo zamiast kosmicznej tajemnicy mielibyśmy do czynienia jedynie z walką o władzę i dominację z jednej strony albo ciemne interesy rosyjskiej mafii w Polsce z drugiej. W żadnym przypadku nie jest to dobre... Trochę szkoda – nieprawdaż? Jest to jednak tylko przypuszczenie, zaś prawda – jak zawsze – spoczywa zamknięta w pancernych safesach MON i MSWiA. A może jednak była to tylko UFO-katastrofa? Wszak obsługa lotniska Kraków-Balice widziała przelot w kierunku Jerzmanowic jakiegoś świetlistego obiektu o godzinie 18:45, a zatem ok. 5 minut przed impaktem. Ów BOL unosił się pod podstawą chmur, czyli na wysokości 1.400 m n.p.m. Może to rzeczywiście było klasyczne UFO, które uległo katastrofie 19 km dalej? Mogła to być także pozostałość po atomowych wojnach bogów, która kręciła się wokół Ziemi przez 12.000 lat i teraz spadła wreszcie strącona z orbity przez przechodzący blisko asteroid 6344 P-L. A dlaczegóżby nie? Skoro taki obiekt, jak odkryty w ubiegłym roku quasi-asteroid J002E3, który jest najprawdopodobniej niczym innym, jak III stopniem rakiety Saturn V statku Apollo-12, który to stopień jest teraz sztuczną planetoidą i obiega Ziemię po skomplikowanej orbicie od 33 lat, utrzymał się tak długo, to dlaczego nie mogą utrzymać się pozostałości po atomowych wojnach bogów-astronautów??? Gdyby na Babiej Górze stała np. stacja radiolokacyjna, to zostałaby ona nie tyle zniszczona, ale totalnie oślepiona przez

67 wybuch takiego pocisku! No i wreszcie na ostatek: to mógł być meteoryt z następujących rojów: Rój δ-Kancerydy Komaberenicydy α-Lynxidy

Data aktywności 13-21.I. 12.XI-23.I. styczeń

Maksimum aktywności 16.I. 14.I. 17.I.

RA (h,m,s,) 8 24 00 11 39 59 8 40 00

DEC (o) +20 +25 +43

Tylko, że wszystko wskazuje na to, iż n i e m ó g ł to być żaden „normalny” meteoryt!... Byliśmy tam w dniu 11 kwietnia 1999 roku. Rozmawialiśmy ze świadkami, które to rozmowy niewiele wniosły nowego do tego, co wiedzieliśmy już wcześniej. Dobrą stroną tej wycieczki było to, że na podstawie zebranych przez nas materiałów, TVN zrobiła dwuodcinkowy program z cyklu „Nie do wiary” poświęcony temu incydentowi. A oto, co udało się nam jeszcze dodać do kolekcji faktów związanych z tym wydarzeniem:  Na krótko przed eksplozją na Babiej Górze przeleciał nad nią jakiś samolot odrzutowy na niewielkiej wysokości, poniżej 50 m;  Tuż po eksplozji świadkowie poczuli silny zapach palonego kamienia czy silnego środka owadobójczego. Ten smród trwał 24 godziny, potem zelżał;  Bezpośrednio po eksplozji ludzie i zwierzęta gospodarskie poczuli się źle. Wszystkie negatywne objawy ustąpiły mniej więcej po tygodniu;  Na ceglanych ścianach domów pojawiły się plamy powstałe wskutek wypaleń cegły przez wysoką temperaturę – co najmniej 1.000 K, co zmusiło gospodarzy do ponownego otynkowania ścian zwróconych ku epicentrum wybuchu. Cegły były wypalone grupami po 2-3, co sprawiało wrażenie, jakby budynki były łaciate;  W czasie II Wojny Światowej przez Jerzmanowice przebiegała linia obrony wojsk niemieckich. Na Babiej Górze znajdowało się stanowisko ogniowe dużego działa, które strzelało w kierunku Krzeszowic. Być może w babiej Górze zachował się jego park amunicyjny, którego nie zlokalizowali i unieszkodliwili radzieccy saperzy...  U podnóża Babiej Góry znaleziono podkowiasty odrost jasnozielonej trawy – dokładnie taki sam, jaki Bronisław Rzepecki i Marian Książek znaleźli na miejscu słynnego CE2 w Olsztynie k/Częstochowy, w listopadzie 1997 roku. Spenetrowaliśmy okoliczne skałki, ale zielona podkowa znajdowała się tylko pod Babią Górą! Sprawa jest nadal otwarta. W tej chwili, stan naszej wiedzy na ten temat pozwala na trzymanie się hipotezy militarnej – tzn. że 10 lat temu spadł tam albo radziecki, amerykański, europejski czy chiński militarny SSZ, który został następnie zabrany przez wojsko i odtransportowany - gdzie trzeba, albo relikt atomowych wojen bogów-astronautów sprzed 12.000 lat, z którym to reliktem postąpiono jak wyżej. Ewentualnie mógł to być jakiś „kosmiczny złom”: nieczynny już, nieaktywny SSZ, booster rakiety w rodzaju obiektu oznaczonego jako J002E3, czy coś w tym rodzaju. Mógł to być wreszcie jakiś ekstra-tajny pocisk lub głowica bojowa testowana bądź zgubiona przez nasze wojsko i cichcem stamtąd wywieziona do składowiska w Krakowie lub do laboratorium tamże. I taka – jak nam się wydaje – jest prawda o Meteorycie Jerzmanowice. (Leśniakiewicz R. – „Jerzmanowice 1993: ostaniec w ogniu i pytania bez odpowiedzi” w „Nieznany Świat” nr 10/2003; Leśniakiewicz R. – „Jurajskie Bliskie Spotkania z UFO” w „Nieznany Świat” nr 10/1998; Leśniakiewicz R. – „Nieznane obiekty orbitalne” w „Nieznany Świat” nr 3/1999; widowisko telewizyjne pt. „Incydent Jerzmanowicki” z cyklu „Nie do wiary”, TVN, 1998 cz. 1 i 2.)

68 Sądziliśmy, że już nie wyjaśnimy tej zagadkowej sprawy, kiedy w dniu 14 kwietnia 2003 roku, wpadł Robertowi w ręce kwietniowy numer „Wiedzy i Życia”, w którym znalazł krótką notatkę napisaną przez kogoś podpisującego się, jako MM, a zatytułowaną „Humanitarne bomby”. W notatce tej MM opisuje działanie bomb grafitowych, których użyto w trakcie działań w Kosowie i Jugosławii, a także tzw. bomb E: Drugą „humanitarną” bronią jest tzw. bomba E, urządzenie emitujące krótkotrwały impuls elektryczny o ogromnej mocy. Powoduje on całkowite zniszczenie wszelkich systemów elektronicznych. Najnowsza bomba E zamienia w mikrofale energię wybuchu dwóch kilogramów trotylu, spalając całą elektronikę w promieniu kilometra. W tym kontekście naraz zrozumiałe stają się wszelkie dziwne i tajemnicze okoliczności tego wydarzenia: spalona elektronika, obecność wojska i żandarmerii oraz knebel nałożony na media – po prostu jakiś samolot zgubił bombę E – prototypową o z ładunkiem materiału wybuchowego masie 80-100 kg TNT, który eksplodując zniszczył urządzenia elektryczne i elektroniczne w promieniu 1 km od epicentrum – Babiej Góry w Jerzmanowicach. Nie zapominajmy, że był wtedy rok 1993 i od tego czasu technika wojskowa poszła znacznie do przodu! Co to oznacza? Oznacza to, że nasze wojsko miało taką broń już w roku 1993, a zatem na 6 lat przed wstąpieniem w struktury NATO. Możliwość taką zasugerowali polscy specjaliści z „Raportu” już w 1999 roku... No cóż, trochę szkoda, że znalazło się takie wyjaśnienie, a zatem nie Kosmici, nie tajemnicze meteoryty spoza naszego świata, ale zwyczajna NLW – Non Lethal Weapon – broń, która nie zabija, która wymknęła się wojsku spod kontroli. Co to wszystko ma do sprawy Księżycowej Jaskini i innych podziemnych światów? Otóż ma – bo wydaje mi się, że owo dziwne wydarzenie odsłoniło zupełnie nowy widok na Jurę Krakowsko-Wieluńską. Zauważ Czytelniku, że rejestraty sejsmiczne z Ojcowa odnotowały d w a wstrząsy podziemne, podczas kiedy wszyscy świadkowie mówią o j e d n y m impakcie. Otóż wydawało się to nie do pogodzenia, na szczęście zarysowała się pewna możliwość rozwiązania tej rozbieżności w faktach – i w s z y s c y mają rację! Dlaczego? – ano dlatego, że świadkowie widzieli jedną eksplozję na Skałce 502, natomiast uczeni zarejestrowali przy pomocy sejsmografów tą że eksplozję o godzinie 18:58.54, a w parę chwil później – o godzinie 19:00.17 sejsmografy zarejestrowały falę uderzeniową eksplozji, która p o w r ó c i ł a odbita od jakiegoś obiektu znajdującego się p o d Jerzmanowicami! Interwał czasowy pomiędzy tymi dwoma wstrząsami wynosi 83 sekundy, tzn. to nieznane coś musiało znajdować się na głębokości 41,5 sekundy biegu fal sejsmicznych od epicentrum. Fale sejsmiczne rozchodzą się z prędkościami od 3,3 do 4,5 km/s, a zatem można łatwo wyliczyć, że domniemany obiekt, od którego odbiły się fale sejsmiczne jerzmanowickiej eksplozji znajduje się na głębokości 136,95 – 186,75 km pod powierzchnią gruntu... Z teorii wynika, że jest to o wiele więcej, niż wynosi grubość płyty litosferycznej – przeciętnie 100 km na obszarze kontynentalnym, a zatem za zjawisko to mogło być odpowiedzialne coś innego, albo mamy do czynienia ze zjawiskiem, którego natury jeszcze nie znamy. Uczeni brytyjscy podejrzewali już w latach 60. XX wieku, że pod ziemią, w astenosferze znajdować się mogą jakieś puste przestrzenie wypełnione nie lawą, ale gazami pod ciśnieniem. Hipoteza ta została przedstawiona w opowiadaniu Arthura C. Clarke’a pt. „Ognie do wewnątrz” (W wydaniu polskim zamieszczone w almanachu s-f „Kroki w nieznane”, t.5, Warszawa 1974), w którym autor zakłada nawet istnienie tam rozumnej Cywilizacji Naukowo-Technicznej! Brzmi to fantastycznie? – a co my właściwie wiemy o wnętrzu naszej planety??? Osobiście sądzę, że sprawa z eksplozją jerzmanowicką ma się jeszcze inaczej, i że ta hipotetyczna jaskinia leży na głębokości do 10 km pod powierzchnią

69 ziemi. Być może da się do niej dojść z terenu Jury – tutaj speleologia nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Być może jest to jakiś twór powulkaniczny – nie zapominajmy bowiem o tym, że 200-220 MA temu był to teren silnego wulkanizmu, po którym pozostały skały wylewne w południowych partiach Jury Krakowsko-Wieluńskiej, a na miejscu dzisiejszych Krzeszowic znajdowała się kaldera wulkaniczna o średnicy 25 km! W sierpniowym numerze brytyjskiego czasopisma „UFO Magazine” z roku 2003 znajduje się interesująca notatka, którą przytaczam w całości: DZIWNE RADIOSYGNAŁY SPOD ZIEMI WYCHWYCONE W ARGENTYNIE Dwóch naukowców pracujących dla Fundacion Instituto Biof’sico – FICI w Argentynie, oświadczyło, że wykryli oni nienaturalne poziomy radioaktywności, mikrofale, poziomy elektryczności i wibracje pochodzące z wnętrza Ziemi. Omar Hesse i Jorge Millstein prowadzili pomiary w górach w okolicach Cachi w Argentynie, w czerwcu bieżącego roku. Doszli oni do wniosku, że sygnały te – bo uznali je za sygnały – nie są naturalnego pochodzenia, a raczej pochodzą od jakiejś maszynerii pracującej bardzo głęboko pod ziemią. - Wibracje i drgania jasno wskazują na to, że wiele kilometrów pod powierzchnią gruntu są wytwarzane fale elektryczne, co oznacza istnienie tam źródła prądu elektrycznego – a to oznacza tam pracę jakichś maszyn – twierdzi Hesse. Teren ten nie został wybrany przypadkowo, ot tak sobie. Wybór ten został oparty na podstawie czterech filmów nakręconych tam przez miejscowego górala Antonio Zuletę w 2002 roku. Wszystkie ukazują dziwne, szybko poruszające się światła, które wydają się wpadać w grunt w tym samym miejscu, w ten sam punkt. - Musimy powrócić w to miejsce ze sprzętem o większej czułości i precyzji – powiedział Millstein. – Jest to jedno z najbardziej gorących miejsc na planecie pod względem aktywności Pozaziemian. To jest pas gór rozciągający się od La Poma do Cayafate. Dwaj badacze wierzą, że te sygnały nie są z tego świata. - Dla nas taka możliwość, że Obce statki penetrują Ziemię nie jest niczym nowym, tu w Andach. Zostało to pokazane na wielu naskalnych rysunkach i płaskorzeźbach. A u nas? W naszych stronach jeszcze nikt nie robił podobnych pomiarów, a przecież takie badania mogłyby przynieść ciekawe rezultaty w polskich i słowackich Tatrach, jak to miało miejsce w przypadku znalezienia zagadkowego obiektu w rejonie wsi Vikartovce, gdzie powódź spowodowana przez wylanie małej rzeczki spowodowała powstanie trzymetrowej głębokości wądołu, na dnie którego leżał zagadkowy obiekt, który wymykał się jakiejkolwiek klasyfikacji rzeczy stworzonych przez siły Natury. Wioska Vikartovce w Niskich Tatrach mająca 1.600 dusz leży na przecięciu się współrzędnych geograficznych: 48056’N – 020010’E, w uroczej dolince z widokiem na masyw Král’ovej hole i Kozí chrbát, który od północy przesłania widok na Wysokie Tatry. Znalezisko to znajduje się w odległości 2 km na zachód, w kierunku na źródła Hornádu. Odkryli to pracownicy budujący sztuczny obiekt hydrotechniczny, kiedy to w najgłębszym jego miejscu znaleziono wystający ze skalnej ściany regularny elipsoidalny przedmiot. Jego wierzchnia warstwa wyraźnie odcinała się od otaczającej go skały. Także jego gęstość i spoistość była dokładnie różna od warstw skalnych, w których leżał. Przypominał on wyglądem jakiś pancerz poddany działaniu wysokiej temperatury. Po odkrywcach pojawiła się ekipa poszukiwawcza z Koszyc, wyposażona w łopaty, koparkę, mini-lab i licznik G-M pod kierownictwem dr Martina Schustera. Pobrali oni próbki z pancerza obiektu, jego wnętrza oraz dookolnej skały. Przy pomocy koparki odkopali część obiektu, ale zaprzestali, ze względu na groźbę osunięcia się tysięcy ton ziemi i skał. Pod

70 obiekt też nie udało się im dostać, a to ze względu na rwący strumień. Niewiele więcej dokazała bratysławska grupa dr L’udomíra Valenčíka, która wprawdzie dokopała się do spodniej części obiektu, ale spowodowało to osunięcie się zbocza: - Zagadka na miejscu swego występowania jest jeszcze bardziej tajemnicza – twierdzi dr Valenčík – złożone uwarstwienie, ślady działania wysokich temperatur, anomalie geofizyczne. Udało się nam częściowo odkopać główny obiekt. Jego rozmiary są imponujące. Nam się udało zbadać przeszło 10-metrowy, wielowarstwowy twór przypominający tarczę olbrzyma Cyklopa. - Na miejscu mogliśmy stwierdzić – twierdzi dr Schuster – że woda wymyła erozyjny wąwóz głęboki na 0,5-3 m, szeroki na 3-5 m, przy czym na dnie znajduje się ów dziwny obiekt, mocno uwięźnięty w piaskowcowym podłożu. Woda najprawdopodobniej zniszczyła końcową część tego dziwnego ciała tak, że przy końcu znaleźliśmy tylko żelaziste minerały, być może naturalnego pochodzenia, i także wyglądały, jak bardzo stara żelazna konstrukcja. Obiekt ten był kiedyś pusty w środku, bowiem wypełniała go ziemia dokładnie taka sama, jak dookolny grunt. „Pancerz” obiektu miał grubość 2 cm, ze strony zewnętrznej był idealnie gładki, czarny, z widocznymi śladami uwarstwienia. Miejscami widoczne są otwory, które przypominają małe kratery wulkaniczne, spowodowane wpływem wysokiej temperatury z zewnątrz. Ze spodniej strony „pancerz” był perforowany i silnie zrośnięty ze skałą macierzystą. Zmierzona część – 2,6 m pod powierzchnią – była szeroka na 3 m, a wysoka na 1 m. (Zob. M. Schuster – „Zahádný objekt v zemi pod Tatrami” w „Fantastická Fakta” nr 9/2000, s. 10) Analizy chemiczne materiału z wnętrza obiektu wykazały stosunkowo duże stężenia soli metali ciężkich w porównaniu do próbek z dookolnego gruntu i skał. Dotyczy to zwłaszcza zawartości takich pierwiastków, jak: żelaza - Fe, manganu - Mn, ołowiu - Pb, kobaltu - Co, niklu - Ni, chromu - Cr i tytanu - Ti. Ilość odkrytego pierwiastka zawiera się w granicach 1-5%. Interesującym jest fakt, że w przypadku Vikartowskiego Znaleziska istnieje korelacja pozytywna pomiędzy nim, a obecnością radioaktywnych minerałów. Odtajnione niedawno materiały wskazują na to, że prowadzono geologiczne badania okolic Koziego chrbata, a które doprowadziły do odkrycia w odległości kilkuset metrów od znaleziska dość bogatych pokładów rud ołowiu i uranu z okresu permskiego (czyli 220-270 mln lat temu ), które były nietypowo związane z pokładami węgla. I tu rzecz ciekawa, bowiem licznik G-M koszyckiej wyprawy nie wykazywał żadnych śladów podwyższonej radioaktywności... - W żadnym wypadku nasze analizy nie mówią o obecności uranu – twierdzi dr Schuster. – Znaleziono tutaj 40 innych pierwiastków – których zawartość w próbkach wynosiła 0,001% - ale uranu nie było nigdzie. I to w miejscu, gdzie zamierzano go eksploatować! Nie zapominajmy, że jest to kraina, gdzie diabeł powiedział dobranoc, koty po stołach chodzą, psy szczekają, a krowy mgła dusi... Czym jest ten obiekt – i dwa inne jemu towarzyszące, czym jest niebieska „skórka od chleba” i czym są białe kulki znalezione w pobliżu tego artefaktu – jak dotąd nie wiadomo, nie wspomniawszy już zagadkowej podobnej do plasteliny, ciemnozielonej substancji – czyżby zasuszone Małe Zielone Ludziki??? Jeżeli była to osłona termiczna, to obiekt, który ona chroniła znajduje się poniżej – w piaskowcowej skale i jest zalany wodami podskórnymi. A może meteoryt? Może jęzor lawy tworzący intruzję w postaci dajki czy sillu? Ale czym wytłumaczyć powstanie pustki skalnej? Może jest to ogromna geoda? – ale w takim razie dlaczego nie ma w niej wykształconych kryształów kwarcu? Kosmiczny artefakt? Nie zapominajmy także, iż to właśnie w tym rejonie znajduje się pierwsza lokalizacja Księżycowej Jaskini. Wydaje się jednak, że na rozwiązanie tej zagadki przyjdzie nam długo poczekać...

71

 ROZDZIAŁ 10 – W przepaściach Czasu Zagubione pokolenia: Mit to czy prawda? – Zestawiamy przegląd niepożądanych artefaktów – Poważne problemy z datowaniem – Domniemania, krytyki i komentarze – Ludzkie ślady w trzeciorzędowym wapieniu. Jak dotąd nie udało się nam dotrzeć do Księżycowej Jaskini, ale jak uważamy, jest to tylko kwestia czasu. Jeżeli ta jaskinia – i wszelkie inne tajemnicze obiekty i miejsca tu wymienione – istnieją realnie, to wcześniej czy później będzie można do nich dotrzeć. Czym jest Księżycowa Jaskinia? Najprawdopodobniej jest to pozostałość, po platońskiej cywilizacji, która tutaj była przed nami. I nie koniecznie tylko po niej, bo takich cywilizacji mogło być daleko więcej. Teoria o wielości poprzednich cywilizacji ma swe uzasadnienie w tym, że znajdowane są tajemnicze artefakty i inne ślady pochodzące z zamierzchłej przeszłości, w której – o ile wierzyć badaniom uczonych – o gatunku Homo sapiens sapiens jeszcze nie mogło być mowy! Mogła to być hipotetyczna cywilizacja Dinozauroidów sprzed 65 MA. Może to być cywilizacja – a właściwie Supercywilizacja Interterran, czyli Ludzi I Generacji, sprzed – bagatela – 2 GA (Giga Annos – miliardów lat), która skrywa się przed nami w innym wymiarze Rzeczywistości lub pod powierzchnią naszej planety – w obszarze tzw. „nieciągłości Mohorovičića”. (Nieciągłość Mohorovičića albo Powierzchnia Moho - to granica pomiędzy skorupą ziemską a warstwą perydotytową (powierzchnią płaszcza Ziemi), która sięga 5-10 km pod dnem oceanicznym, 30 km pod kontynentami i do 80 km pod niedawno wypiętrzonymi górami. Grubość warstwy perodytowej wynosi przeciętnie 50-80 km. Charakteryzuje się ona diametralnie różnym, odmiennym normalnego przebiegiem fal sejsmicznych.) Jeden z amerykańskich pisarzy Robin Cook w swej bestsellerowej powieści pt. „Uprowadzenie” (wyd. polskie - Warszawa, 2002) postuluje jej istnienie. I ma na to ciekawe argumenty, a mianowicie – niejasności i luki w historii rozwoju życia na Ziemi. Żeby to zrozumieć, należy cofnąć się ab ovo, do początków prekambryjskiego Archaiku – jakieś 2,7 GA temu. Wtedy to w oceanach Ziemi zaczynają się kształtować pierwociny życia – najprymitywniejsze jednokomórkowce, które rozwijają się do najprymitywniejszych organizmów morskich w Proterozoiku. Trwa to aż 2,1 GA. Dokładnie 2.100.000.000 lat – niewiarygodna przepaść czasu! Co działo się w tym czasie? Mogło wydarzyć się wszystko – łącznie z powstaniem cywilizacji Interterran. Nie zapominajmy, że nasze cywilizacje są pokłosiem procesu ewolucyjnego, który zaczął się tylko 600 MA temu, w czasie tzw. kambryjskiej eksplozji życia. Tamten cykl życia mógł zostać zmieciony przez bliską eksplozję Supernovej, która wybuchła w odległości np. 30 lat świetlnych od Ziemi. Po potężnej nawale promienistej na Ziemi pozostały jeno bakterie i Interterranie skryci pod 1520 kilometrową warstwą ziemi i skał, gdzie mordercze promieniowanie już ich nie mogło dosięgnąć... Potem ewolucja wystartowała po raz drugi i to my – Ludzie II Generacji jesteśmy jej płodem. Tyle Robin Cook. Podobne zresztą, poglądy zawarł Lennart Lidfors w swej powieści „Gwiezdne przesłania” (wyd. polskie – Warszawa 2000), którą polskiemu Czytelnikowi serdecznie polecamy, a w której opisuje on cywilizacje Atlantydy i starszej od niej Atlantyki... (Dr Lennart Lidfors jest naukowcem pracującym w sztokholmskim

72 instytucie badawczym Svenska Atom. Z wykształcenia jest elektronikiem, ma także doktorat z psychologii. Obecnie pracuje nad kryształami i przetwarzaniem energii. Jest autorem wielu rozpraw naukowych. [Wg Kamili Knochenhauer]) - z tym, że u L. Linforsa horyzont czasowy zamyka się w kilkudziesięciu tysiącach lat. Coś takiego również opisuje James Redfield w swej trylogii na temat Shambhalli. (James Redfield – „Niebiańskie proroctwo” [wyd. polskie Warszawa 1994], „Dziesiąte wtajemniczenie” [Warszawa 1998] i „Tajemnica Shambhalli” [Poznań 2001]) Oczywiście ktoś powie, że to jest czysta science-fiction nie mająca nic wspólnego z rzeczywistością. Hmmm... – ale w takim razie jak wyjaśni obecność takich dziwnych artefaktów, jak np. ślady bosych i obutych ludzkich stóp znalezione w warstwach skalnych pochodzących z Kambru (600-490 MA temu) czy Syluru (430-400 MA temu)? Jakoś tego nikt nie potrafił wyjaśnić, więc konstruowano karkołomne hipotezy, które wprowadzały dodatkowy zamęt. Albo taka sprawa istnienia tajemniczej istoty zwanej Chirotherium (Hiroterium) czyli zwierzę (???) z rękami. Istota ta zostawiła swe ślady w warstwach Triasu (czyli 220-180 MA temu) i do dziś dnia nie znaleziono a n i j e d n e j kosteczki tego... czegoś, a może nawet kogoś? Sprawę doskonale wyjaśnia obecność na Ziemi Ludzi I Generacji. Przedstawiona poniżej tabela uprzytamnia nam, że wiedza archeologiczna ma to i owo do życzenia i jak dotąd, nie odpowiedziała na cały szereg zasadniczych pytań: Wiek w MA

Miejsce i rok znalezienia artefaktu

0,2-0,4

Lawn Ridge (IL, USA) 1870

0,5 1 2 3,6-3,8 5 9 10 23 30 33-55 38-55 40-45 50? 50-55?

Opis artefaktu

Metalowa „moneta”, kamienne „rury” i ceramika. Należy dodać, że warstwy, w których znaleziono te artefakty liczą sobie od 50.000 aż do 410 MA. Dolina Jordanu (IL), 1989 Deska drewniana o wymiarach 25 x 12 cm. Korfu (GR), ? Skamieniałe odciski butów. Nampa (IA, USA) 1889 Gliniana figurka przedstawiająca człowieka. Laetola (EAK) 1978 Skamieniałe ślady ludzkich stóp. St. Andreas, (CA, USA), Kamienne moździerze i tłuczki. 1891 Mt. Table (CA, USA) Kamienny tłuczek. 1869 Baccinello (I), 1958 Szkielety małp człekokształtnych – ok. 30. 26 kopalni w Kalifornii Kamienne moździerze i tłuczki oraz inne (USA) 1891 nieokreślone artefakty. Kalifornia (USA) 1952 Fragmenty żelaznego łańcucha tkwiące w skale – artefakt zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Kalifornia (USA), 1851 Gwóźdź w bryle kwarcu złotonośnego. Mt. Table (CA, USA), Groty włóczni, dzbanki z uchwytami, kamienne 1853-58, 1877 moździerze, szczątki ludzkie, paciorki, kamienne siekiery. Laon (F), 1862 Kredowa kula o średnicy 6 cm i masie 310 g, znaleziona w pokładzie lignitu. Aix-en-Provence (F), Monety, trzonki młotków i fragmenty narzędzi z 1786-88 drewna oraz płyta do obróbki kamienia. Relacja pojawiła się w 1820 roku. Filadelfia (PE, USA), Marmurowy blok z wyrytymi na nim literami. 1830

73 55

Vöcklabruck (A), 1885

55 65 111 150 248 250 260-320 286 286 312

360 360 387 509-590 600 2.000

2.800

„Sześcian Gurtla” o rozmiarach 6,6 x 6,6 x 4,5 cm – artefakt zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Martin (SK) 1920 Skamieniałe odciski ludzkich stóp w wapieniu. Saint-Jean de Livet (F), Metaliczne wielościenne rury znalezione w 1968 kredowych pokładach kredy. Glen Rose (TX, USA) 14 odcisków ludzkich stóp o długości 29,5 cm w 1969 skałach wapiennych obok 134 śladów dinozaurów. Turkmenistan, 1983 Ślady stóp podobne do ludzkich w skale. Newada (USA) 1922 Ślady odcisków podeszwy – artefakt znikł w niewyjaśnionych okolicznościach. Kentucky, Pensylwania, Skamieniałe ślady ludzkich stóp o rozmiarach 25 x Missouri (USA), 1938 15 cm. Morrisonville, (IL, USA), Łańcuszek z 8-karatowego złota o długości 25 cm – 1891 artefakt zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Macoupin (IL, USA), Ludzkie kości znalezione w pokładzie węgla 1862 kamiennego – zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Heavener (OK, USA), 6 betonowych bloków w ścianie węglowej. 1928 Wilburton (OK, USA) Metalowy kubek znaleziony w bryle węgla 1948 kamiennego. Artefakt zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Ponadto inna relacja mówi o bryle srebra w kształcie beczki ze śladami klepek. Rutherford (GB), 1844 Złota nić w bryle kwarcytu. Lehigh (IO, USA) 1897 Kamień pokryty płaskorzeźbami o wymiarach: 60 x 30 x 10 cm. Kingoodie (GB), 1844 Gwóźdź o długości 2,5 cm. Antelope Spring (UT, Odcisk buta o rozmiarach 25 x 8 cm. USA), 1968 Dorchester (MA, USA) Metalowy wazonik o wymiarach 11 x 16,5 x 5 cm i 1852 grubości ścian 5 mm, wykonany z aliażu cynku i srebra – dzisiaj zwany konglomeratem Roxbury. Góry Sowie (PL) 1944-45 System korytarzy, sztolni i szybów wykutych w skałach. To na ich bazie hitlerowcy wybudowali niektóre obiekty systemu podziemnych hal kompleksu „Der Riese”. Ottosdal, (ZA), ? Kilkaset metalowych kul o dużej twardości w pokładach pyrofilitu.

(Opracowano na podstawie: Michael Cremo – „Zakazana archeologia”, Warszawa 2000) Zaciekawiające w tym zestawieniu jest to, że wiele z tych artefaktów zaginęło w niewyjaśnionych do dziś dnia okolicznościach. Komu zależy na tym, by one znikały? Na pewno niektórym kościołom i systemom religijnym oraz co bardziej ortodoksyjnym uczonym, których sama myśl o istnieniu wielowymiarowych światów, Trójkąta Bermudzkiego, Nessie i UFO przyprawia o zawał serca... Ale czy tylko? Być może Ludziom I Generacji zależy na tym, by pozostać w cieniu i

74 prawda o Ich istnieniu nie przedostała się do opinii publicznej? Zatem kto wie, czy pojazdy UFO nie są de facto czasolotami, którymi Interterranie nie podróżują w czasoprzestrzeni tak, jak my w trójwymiarowej przestrzeni naszego continuum? Jeżeli tak jest, to Ludzie I Generacji mogli opanować porządny fragment Galaktyki! Nie zapominajmy o tym, że jak ktoś potrafi podróżować z wymiarze czasu, to przestrzeń dla niego już nie stanowi przeszkody... – i mówiąc obrazowo, może podróżować z jednego krańca Wszechświata na drugi w T = 0 lub T » 0, co praktycznie na jedno wychodzi! Stąd te wszystkie anomalie, które wyszczególniono w tabelce. Tak zatem to Czas jest kluczem do rozwiązania zagadek związanych z zaobserwowanymi zjawiskami anomalnymi. Uważamy, że obraz byłby niepełny, gdybyśmy naświetlili go tylko z jednej strony – ze strony entuzjastów Nieznanego oraz badaczy UFO i innych zjawisk anomalnych na naszej planecie, ale i nawet poza nią. Dlatego też, 13 lipca 2003 roku rozpuściliśmy wici i zasięgnęliśmy opinii wszystkich naszych Przyjaciół i Kolegów związanych z CBUFOiZA, co sądzą oni o powyższym materiale. Prosiliśmy szczególnie o wypowiedzi krytyczne, bowiem są one wskazówkami – i to cennymi – do przyszłych posunięć w naszej dalszej działalności badawczej. Odpowiedzi na nasz apel zamieszczamy poniżej zgodnie z kolejnością napływania do naszej skrzynki pocztowej. Sprawa stała się od razu ciekawa, bo niemal natychmiast odezwał się krakowski radiesteta – pan mgr Tomasz Stefan Gregorczyk, który przesłał nam następującą opowieść na temat tajemniczych dziur w Pieninach i Beskidach. A oto jego relacja: Wydrukowałem ten ostatni tekst - nie powiem, poruszacie sporo tematów... Ale po kolei. W 1963 r. w lipcu byłem jako harcerz na obozie harcerskim w Niedzicy (miałem 13 lat). Doskonale pamiętam i szkolenie (zdobywanie odznaki - mam brązową MOSO - w strażnicy w Kacwinie, a potem "szybki powrót przed burzą do obozu (ok. 1,5 godziny na piechotę) i to, co potem się zdarzyło (przeszedłem wtedy chyba pierwsze "wzięcie") - a pioruny waliły, że hej, ale nie było zbyt wielkiego deszczu. Pod koniec obozu zorganizowano nam nocny marsz z Niedzicy-wsi pod Zamek. Wszystkich uprzedzano, aby ok. 200-300 metrów przed zamkiem (trasa prowadziła trawersem zbocza górującego nad drogą Niedzica-Czorsztyn od strony przeciwnej do rzeczki Niedziczanka) - uważać na bardzo głęboką dziurę w ziemi zabezpieczoną tylko drewnianym kozłem. Nocny marsz polegał na zaliczaniu kolejnych "sprawdzianów" w rodzaju przyszywanie guzika, rąbanie drew, wykonywanie opatrunku itp. "typowo harcerskie" sprawności. W sumie było ich siedem, a rozmieszczono je właśnie na w/w trawersie, prowadzącym wówczas głównie lasem; od czasu do czasu były polanki, ale w okolicy "dziury" kierowano nas w dół w stronę zamku, gdzie był punkt końcowy i pomiar czasu. Opowiedziałem to Izie i w tą niedzielę wybraliśmy się do Niedzicy i Kacwina. Hm, teren z "tamtą" dziurą (lojalnie przyznaję się, że nie byłem nad nią, ale mówiono, że nie była to studnia i nie było wody na jej dnie) jest obecnie za ogrodzeniem (to już 40 lat minęło, powstała zapora, znikła "tamta droga") i na pewno zasypana, albo zabetonowana. Namiary niewiele dały. Potem pojechaliśmy do Kacwina. Strażnica jeszcze istnieje (choć już w stanie zniszczenia), kościół zbudowany w 1400 r. przez rodzinę Berzeviczych (wypisz wymaluj taki, jak w Rabcicach na południe od Babiej Góry) nowo otynkowany... hm, tak jak w tym w Rabcicach namierzaliśmy zejście do podziemi za ołtarzem. Potem, na trasie w kierunku Frankowej Góry (przez nią przechodzi granica) namierzyliśmy podziemny tunel szerokości ok. 11 kroków (nieco ponad 10 m). Gdzieś w stoku Frankowej Góry zasypane (lub w inny sposób odizolowane) wejście do tunelu. Ale ten tunel to nie magistrala, to jakaś boczna odnoga. Zdjęcia pokazały sporo różowej, a w kościele w Kacwinie białej energii. Tomasz St. Gregorczyk Kraków, dn. 21 lipca 2003 roku.

75 Wielka to szkoda, że pan Tomasz Gregorczyk nie zainteresował się bliżej tą tajemniczą dziurą w Pieninach... Być może było to wejście do jakiegoś systemu jaskiń, który rozciąga się pod Pieninami. Następnym był list od naszego Teoretyka Numer Jeden Polskiej Ufologii – mgr Krzysztofa Piechoty z Warszawy, który ma nieco inny pogląd na całą tą sprawę: Niezbyt to wdzięczne zajęcie - próba oceny czegoś, z czym samemu nie miało się do czynienia, a w przeciwieństwie do Macieja Kuczyńskiego moja znajomość jaskiń jest nikła, choć uroki kilku z nich podziałały na mnie z bliska... Jedno też wiem na pewno, a mianowicie, że trzeba mieć nie lada wyobraźnię, by z rzeczy małej uczynić wielką - to ekskurs w stronę teorii prof. Jana Pająka o szklistych ścianach niektórych tuneli powstałych rzekomo po...przelotach UFO przez wnętrza górotworów Rzecz w tym, że naturę tego akurat fenomenu znam jak mało kto i dlatego podobna ocena na temat wpływu UFO na otoczenie nigdy nie przyszła by mi do głowy! Jedno wszakże mogę powiedzieć na pewno -jestem pełen uznania i podziwu dla Autora za wskazanie, iż możliwe jest zbudowanie latającego obiektu o napędzie magnetycznym czyli tzw. magnokraftu. To wydaje się możliwe lecz obiekt o takim źródle napędu będzie miał niewiele wspólnego z...UFO, bowiem te ostatnie nie są tworami sztucznymi, zbudowanymi na wzór ziemskich pojazdów. Piszę zaś o tym w tym miejscu gwoli odnotowania, że co jak co ale UFO jako z natury krótkotrwałe i osobliwe zjawisko przyrody, na pewno mię ma nic wspólnego z powstaniem Księżycowej Jaskini ani z innym podobnymi tworami, procesami górotwórczymi. Wracając zaś do oceny poszukiwań Księżycowej Jaskini, można powiedzieć tak - pogoń za tą efemerydą z samego założenia wydaje się być jałowa, bowiem trudno liczyć na sukces tam, gdzie jedną tezę usiłuje się podbudowywać kolejnymi hipotezami! Jednym słowem, mamy tutaj do czynienia z konglomeratem hipotez i nic ponadto! Brak jakichkolwiek uchwytnych śladów, kolejne wątki nagle się pojawiają i niemal natychmiast zanikają i dotyczy to także artefaktów po poprzednich cywilizacjach, które to przedmioty rzekomo zaginęły choć w rzeczywistości nigdy nie istniały! Zostały zmyślone! Czy podobnie jest z Księżycową Jaskinią? Wiele dziwnych jaskiń istnieje na świecie i pewne ich fragmenty mogą wskazywać, że wykonano je w sposób sztuczny, z wykorzystaniem wyrafinowanej techniki. Jednak w przypadku jaskiń jest podobnie jak z wieloma innymi artefaktami ruchomymi - do rzeczywistej cechy dodaje się oto przymiotnik sugerujący ich powstanie w sposób sztuczny; jeśli przykładowo pewien fragment artefaktu, w tym wypadku odcinek ściany jaskini jest wyjątkowo gładki - wystarczy wówczas użyć określenia wieloznacznego, np. przymiotnika -„szkliste", by nadać mu pozory tworu sztucznego, wykonanego w wysokiej temperaturze, z kolei enigmatyczne określenie „koryto w żółtawym piaskowcu" nadaje pozór regularnego tworu o płaskich i równych ścianach; czasami jeden wyraz wywołuje lawinę skojarzeń, które z kolei kojarzy się z innymi artefaktami przypisywanymi działalności istot rozumnych, a ich wyliczanie stwarza złudne wrażenie obfitości i dziwności, które odnosi się do zaginionych cywilizacji. Podobnie wszak uczyniono z zagadką fenomenu UFO, do którego w dobie wokółziemskich lotów statków powietrznych przylgnęła nazwa UFO, którą to nazwą nieodmiennie i niesłusznie określa się rzekome pojazdy obcych cywilizacji z kosmosu, które jakoby zawitały na Ziemię. Otóż wydaje się, że w przypadku Księżycowej Jaskini problem został zanadto wyolbrzymiony -przypisano jej zakres danych, które autorom dyktowała wyobraźnia a nie doświadczenie czyli eksploracja podziemnych tworów natury. Z drugiej jednak strony - naturalne jaskinie wszak istnieją, a ponieważ człowiek jeszcze nie wymyślił niczego czego wcześniej nie stworzyła by przyroda, na wczesnym etapie swego rozwoju kulturalnego zaczął on także drążyć skały - nie tylko groty z łączącymi je korytarzami ale wręcz ogromne podziemne budowle i całe miasta! Działo się to w czasach, kiedy nikomu jeszcze do głowy nie przychodziło, że kamień można ciąć i modelować w sposób wymyślny, umożliwiający wznoszenie budowli...wolnostojących czyli nadających się do zamieszkania domów! Nie była to jednak technika wyrafinowana, z

76 wykorzystywaniem lasera czy papier uściernego, gdyż nie było takiej potrzeby! W zdecydowanej też większości wykorzystywano twory naturalne, nierzadko sprawiające wrażenie jakby pochodziły nie z tego świata! Są bowiem na świecie jaskinie tak niezwykle, że dech zapiera, gdzie przeciętny śmiertelnik nigdy nie dotrze, gdyż wymaga to niełatwej umiejętności nurkowania z aparatem tlenowym bądź pokonywania tak długich - wąskich i krętych przesmyków podwodnych, że jest to przedsięwzięcie jedynie dla śmiałków o wyjątkowo zdrowych płucach. Niejednej z takich jaskiń można by nadać miano.. .Księżycowej! Czy jednak takowe jaskinie istnieją w polskich górach, w Beskidach czy Sudetach? Być może. Wszak na tym świecie nic nie jest niemożliwe... Z dostępnych mi informacji wynika, że licząc w skali geologicznej jeszcze nie tak dawno, po ustąpieniu wód potopu, z czym związany był upadek jakiejś cywilizacji zwanej Atlantydą, która zerwała wszystkie owoce z „drzewa wiedzy" - znaczne odłamy ludzkiej populacji zamieszkiwały właśnie labirynty jaskiń i grot, które nierzadko łączyły podziemne korytarze. Być może ten fakt łącznie ze wspomnieniami o świetlanej przeszłości zdecydował, że nie tylko w starożytności ale także dziś wspomina się o podziemnych miastach i całych królestwach, z których wiele mogło zasługiwać na miano legendarnej Agharty. Niewykluczone, że współczesne hipotezy i teorie nawiązują właśnie do tych niezbyt odległych w czasie ale z uwagi na cenzurę niezwykle mglistych informacji. Rzecz jedynie w tym, by te i podobne próby dotarcia do prawdy historycznej nie przeradzały się w wydumane teorie bez żadnego pokrycia w faktach. W świetle przytoczonych w opracowaniu informacji z pewnością niezwykle trudno będzie uzasadnić istnienie ze wszech miar egzotycznej Księżycowej Jaskini, której poszukuje się na terenie stosunkowo dobrze znanym. Spójrzmy jednak na to z drugiej strony - wszak początki Polski były równie legendarne a jednak coraz więcej odkryć archeologicznych potwierdza fakt, że początki zaistniały, były faktem! Wprawdzie nie oznacza to, że Polska istniała zanim powstała, ale nie w tym rzecz. Ważne jest, by nigdy nie ustawać w poszukiwaniach! Krzysztof Piechota Warszawa, dn. 23 lipca 2003 roku. Tyle nasz Numer Jeden. Następnym był list od już tutaj wspomnianego pana Olafa Snappana z Zabrza, który jest autorem ogromnej monografii pt. „Zwierciadło wiadomości” poświęconej także historii Ludzkości. Brzmi on następująco: [...] pisze Pan o artefaktach sprzed milionów lat i o domniemanych Interterranach. Otóż chciałbym powiedzieć, że trzeba być bardzo ostrożnym w datowaniach znalezisk sprzed globalnego kataklizmu, Potopu, Atomowej Wojny Bogów... – tj. mających ponad 12-13 tys. lat. Dlaczego? Otóż wszystkie te wyliczenia zupełnie nie biorą pod uwagę eksplozji atomowych, czy nawet zalania danego terenu wodą. Dlatego też rzeczą szokujacą dla uczonego czy akademika może być to, że kości niektórych amerykańskich zauropodów datowane na 70-80 MA może być nieprawdą! [...] A zatem jeśli 12-13 tys. lat temu doszło do konfliktu z użyciem broni atomowej, a zaraz potem do geologicznej katastrofy, to te wszystkie metody datowania w oparciu o radionuklidy są funta kłaków niewarte! Podam przykład: szczątki zauropodów mogą tedy mieć nie 80 MA, a jedynie tylko 22-28 tys. lat! Pisze o tym szczegółowo Hans Zillmer w „Pomyłce Darwina” i „Pomyłkach Ziemi”. Jeśli zaakceptujemy naszą teorię atomowej prehistorii, to np.: - skamieniałe odciski butów na Korfu mają nie 1 MA, ale np. 15 tys. lat; - gliniana figurka z Nampa ma nie 2 MA, ale np. 20 tys. lat; - kamienny tłuczek z Mt. Table ma nie 9 MA, ale 20-25 tys lat; - kredowa kula z Laon ma nie 40 MA, a np. 30-37 tys. lat; - skamieniałe odciski stóp na kamieniu w Martinie mogą mieć 13 tys. lat;

77 -

gwóźdź z Kingoodie ma nie 387 MA, a tylko nieco ponad 40 tys. lat; metalowy wazonik z Dorchester nie ma na pewno 600 MA, a może około 1 MA – 30 tys. lat; - system korytarzy w Górach Sowich nie może pochodzić z czasów przedludzkich i mieć 400 tys. lat!!! Te wszystkie daty podaję w oparciu o wyliczenie, że np. potop czy atomowe wojny zmieniły zawartość wielu pierwiastków w przyrodzie i nie można datować bardzo wielu znalezisk starymi metodami. Oczywiście mogła istnieć jakaś Pierwsza Generacja, lecz prawdopodobnie było to kilka milionów lat temu, gdyż ewolucyjne datowanie Kambru i Prekambru (szkoła Charlesa Lyella z 1833 roku) jest już nieaktualne (przynajmniej dla nas!). Z drugiej strony nie można powiedzieć, ile lat ma Ziemia – być może czas Ziemi, to wąż pożerający swój własny ogon... Osobiście skłaniam się ku trzeźwej tezie pana Krzysztofa Piechoty, choć wydaje mi się, że jednak niektóre UFO są tworami sztucznymi. [...] Zabrze, dn. 2003-09-29 Jedna z najciekawszych zagadek prehistorii znajduje się na terenie północnej Słowacji. Już w roku 1967 pisał o niej Nestor czechosłowackiej literatury SF – dr Ludvík Souček – napisał o dziwnych śladach stóp znalezionych nieopodal wsi Konské w powiecie Martin, a do tej problematyki wraca w swej książce pt. „Tušenie súvislostí” słowami: Wgłębienia w wapiennych głazach mają dokładny kształt i dokładnie odpowiadają odciskom ludzkich stóp, co widać szczególnie dobrze na trzech najlepiej zachowanych odciskach stóp, pozostałe są już podniszczone przez erozję. Stopy te odpowiadają kształtem i rozmiarami stopy człowieka Homo sapiens sapiens, a zatem nie Neandertalczyka, co więcej są to odciski stóp człowieka, który często chodził boso, na co wskazują ślady palców stóp. Prascy i bratysławscy antropologowie stwierdzili, po przebadaniu śladów w 1960 roku, że odciski te są autentyczne i zarazem człowiek, którego nogi odcisnęły się w skale nie mógł wtedy chodzić po świecie 100.000 czy chociażby 50.000 lat temu. Badanie skały dało szokujący rezultat, bowiem na podstawie skamieniałości przewodnich oszacowano czas powstania tych wapieni – powstały one w starszym Trzeciorzędzie – jakieś 50 MA temu! W tym czasie o spacerach Homo sapiens po Ziemi nie można nawet mówić! Tyle dr Souček. (Souček, L.: „Tušenie súvislosti”, Bratysława 1984, ss. 36-37) Wieś ta zaczęła nas interesować po tym, jak wpadł nam w ręce artykuł inż. Ivana Milana pt. „Użyźnione stopy”, w którym ukazał on smutne losy tych odcisków stóp w wapieniach. Dla miejscowych chłopów z Konskich odciski te były traktowane jako tabu i nikt ich nie ruszał. Mówiło się o nich jako o odciskach stóp Janosika. No, ale w latach 80. zmieniła się struktura rolnictwa – z małych poletek, na duże plantacje intensywnej uprawy różnych roślin przemysłowych. Głazy ze śladami zostały zepchnięte buldożerami 200 m niżej i obrócone ku ziemi. Ślady zakonserwowała doskonale podmokła gleba. Napisaliśmy do inż. Milana i w miesiąc później otrzymaliśmy odpowiedź z Zarządu Parku Krajobrazu Chronionego Wielka Fatra, gdzie pracował. W jego liście z dnia 25 kwietnia 1989 roku czytamy, co następuje: O śladach tych wyczytałem w książce dr Součka i dziwię się temu, ze nie słyszałem o nich wcześniej. Byłem zadowolony, że coś takiego istnieje i to całkiem niedaleko ode mnie. Miałem szczęście je widzieć, napisać o nich artykuł i coś dla ich sprawy zrobić. To, co tam zobaczyłem, mnie nieco przeraziło. Próbowałem obrócić jeden z tych głazów, ale bez pomocy i narzędzi mi się to nie udało. Nawet nie wiedziałem tego, czy akurat na tym kamieniu są

78 jakieś odciski stóp. Tak zatem zostawiłem je i mam nadzieję, że kiedyś uda się zbadać je dogłębnie. 15 maja 1989 roku wraz z inż. Milanem wyjechaliśmy do Konskiego. Inkryminowane głazy znajdują się w odległości 700 m od wsi, w gęstwinie krzaków. Na podstawie opowieści najstarszych mieszkańców wsi wytypowaliśmy największy głaz o obwodzie 4 m. Niestety, nie ustaliliśmy niczego, bowiem ślady były wtłoczone w glebę. Nie udało się nam także przebadać niezbadanego po dziś dzień systemu jaskiń w masywie pobliskiego szczytu Kopa – 1.187 m n.p.m. (masyw Kopy jest doskonale widoczny z drogi nr 70 w okolicach Kral’ovan). Pozostałe głazy znajdowały się kilkaset metrów dalej i niżej, a dostęp do nich był znacznie utrudniony. 3 czerwca 1989 roku napisaliśmy list do inż. Milana, w którym nakreśliliśmy cząstkowe zadania badawcze tego problemu: 1. Przegląd głazowiska; 2. Zebrać wszelkie informacje od najstarszych mieszkańców wsi na temat tych śladów; 3. Jeżeli się da, wejść do systemu jaskiń Kopy i rozejrzeć się za dalszymi śladami tego rodzaju. (Jesenský, M.: „Rok archeologickej utópie”, „Archeoastronautický sborník. Ročenka Československé archeoastronautické asociace za rok 1990”, Centrum Čs.AAA, Praga 1990, ss. 140-150) Słowa wprowadzono w czyn i przy użyciu ciężkiego sprzętu głazy zostały obrócone. Niestety, na ani jednym z nich śladów nie znaleziono. Tym niemniej jeden z mieszkańców wskazał mu inny głaz. Inż. Milan pisze o tym tak: Poszliśmy tam i my. I rzeczywiście, w wapieniach odciśnięte były trzy stopy. Przed trzema laty jacyś pracownicy z Brana zrobili z nich trzy gipsowe odlewy. Jednakże... wcale mnie to nie uspokoiło. Nie chce mi się wierzyć, że są to akurat te, o których wspominał dr Souček. On pisał o odciskach „dorosłych” i „dziecięcych”, zaś tutaj widziałem tylko „dziecięce” i takie mniej wyraźne. Tak zatem wciąż wierzę w to, że te odciski stóp, o których pisał dr Souček jeszcze czekają na swego odkrywcę. O jaskini w Kopie nie mam żadnych informacji i nie znam kogokolwiek, kto wiedziałby, gdzie ta jaskinia się znajduje. My jednak byliśmy przeświadczenie nie tylko o istnieniu tych śladów, ale także o istnieniu jaskini w Kopie. No i wybraliśmy się na szlak, wbrew paskudnej i niesprzyjającej wędrówkom pogodzie. Lało non-stop przez dwa dni, ale potem wyszło słońce, tym niemniej cały czas było mokro. W pierwszy dzień znaleźliśmy skałę, o której pisał inż. Milan. Wgłębienia były niezbyt wyraźne, już nadżarte przez erozję. Na drugi dzień przeszukaliśmy całą miejscowość. To było coś okropnego, brodziliśmy w mokrej, wysokiej do pasa trawie i w nieustającym deszczu. Przedzieraliśmy się przez chaszcze z notatnikiem w zębach. W ciągu dnia spenetrowaliśmy 196 m². Wynik był negatywny. Wieczorem drugiego dnia przyszli do naszego obozu trzej młodzi ludzie i rozmawialiśmy z nimi o śladach. Dowiedzieliśmy się, że te trzy odciski to były właśnie te, którymi badacze się zajmowali. Powróciliśmy do obozu i oczyściliśmy te ślady. Udało się nam zobaczyć ślady pięty i odciski palców. Poza tym udało się nam znaleźć cztery ślady: trzy „dziecięce” i jeden „dorosły”. W lewo od śladu nr 4 znajdował się szereg wgłębień – niewyraźnych śladów stóp – długość kroku człowieka, który je pozostawił wynosiła 65 cm. a zatem „spis inwentarza” wyglądał następująco: Ślad nr 1 – długość 21 cm, zawiera on ciekawy odcisk palca, który tworzy z pozostałymi palcami kąt rozwarty. Jednakże wygląda na to, że jest to po prostu ubytek

79 wapienia. Stopa jest mała, jakby dziecinna. Ma ona 5 palców, ale jej rozmiary są zwiększone poprzez działanie erozji. Nie jest odciśnięta pięta, ale dobrze widać zachowane odciski palców. Ślad nr 2 – długość 27 cm, jest dłuższa i można powiedzieć o stopie „dorosłego”. Stopa jest dobrze odciśnięta, dobrze widocznych jest wszystkich pięć palców. Ślad nr 3 – długość 22 cm, dobrze widocznych 5 palców, „dziecinna”. Ślad nr 4 – długość 23 cm, dobrze widoczny jeden palec, pozostałe są niewyraźne. Ślady te są nadżarte erozją, ślad jest przecięty trzema szczelinami, które położone są równolegle do kierunku marszu. Wszystkie ślady znajdują się na głazie o wymiarach 220 x 230 x 140 cm, znajduje się tam także wycięcie o rozmiarach 60 x 60 cm zrobione sztucznie. Na sąsiednim głazie znajduje się coś, jakby odcisk ręki jakiegoś hominida. Wszystko to potwierdzało, że ślady te są tylko jednym, małym ogniwkiem w całym łańcuchu tajemniczych śladów z odległej przeszłości. W nasze ręce wpadła praca dr A. Amannijazowa – dyrektora Geologicznego Instytutu Akademii Nauk Turkmeńskiej SRR z roku 1986. Trzecia ekspedycja, którą poprowadził, odkryła w Chodżapil-Acie ślady dinozaurów i pomiędzy nimi zachowane ślady ludzkie... W swej pracy (Amannijazov, K.: „Sliedy słonov svjatogo diedie”, „Wokrug swieta”, nr 10/1986) pisze on tak: W pewnej chwili moją uwagę zwróciły dziwne depresje na płycie skalnej, trochę na bok od łańcucha śladów dinozaurów, biegnące równolegle do nich. Kiedy do nich się zbliżyłem i dobrze się im przyjrzałem stało się jasne, że nie są to ślady dinozaurów. A zatem czyje? Jeden z najwyraźniejszych śladów przypominał... Spojrzałem po moich milczących współpracownikach i zrozumiałem, że wszyscy myślimy o tym samym. Skamieniały ślad był podobny do odcisku ludzkiej stopy – nie, istoty podobnej do człowieka. - Długość 26 cm – zmierzył i oznajmił Witalij Iwanowicz. - Czyli rozmiar 43 – dopowiedział Oleg – czyli niezbyt wysoki. - Nie zapomnij ich sfotografować – pohamowałem go – jeszcze nie czas na wnioski. Oczywiście o naszych odkryciach powiadomiliśmy samego Ericha von Dänikena, którego adres uzyskaliśmy nie bez trudności (był rok 1989), i informacja o tym została wysłana do centrali Ancient Astronaut Society w szwajcarskim Feldbrunnen w dniu 12 grudnia 1989 roku i od razu została wzbogacona o następne szczegóły. Tymczasem nowa wyprawa została zorganizowana przy pomocy koszyckiego klubu 451 F i odbyła się w dniach 20-21 października 1989 roku. Problem zaatakowano od razu z dwóch stron: pierwsza grupa ruszyła na głazy w Konskich, zaś druga poszła na poszukiwanie jaskini na Kopie.

80 Efekty były ciekawe – zreferował je nam szef klubu dr Martin Schuster, który przekazał nam zebrany materiał z rozmów ze starymi ludźmi tam zamieszkałymi, którzy opowiadali mu o odciskach stóp, rąk a nawet całego ciała, które znajdowały się na kamieniach zalegających na tym terenie. Ci, którzy badali wyżej położone lasy mówili o kolejnych głazach, ale nie znaleźli żadnych odcisków, a to ze względu na to, że przykryte one były spadłymi liśćmi. Pobrano próbki gleby i skał, które zamierzano dokładniej zbadać i datować. Niestety nie znaleziono wejścia do jaskinnego systemu Kopy. Postanowiono zatem w dalszym ciągu prowadzić wielotorowe poszukiwania wszelkich możliwych informacji na temat odcisków już to w bibliotekach i archiwach, już to w terenie. Tak samo zdecydowano w sprawie systemu jaskinnego Kopy. Badania próbek skał dały dziwne rezultaty. Skała okazała się być stosunkowo „młoda” i miała wedle oceny ekspertów od 1,8 MA do... 5.000-10.000 lat! Zbadano dwie próbki – jedną z głazu, a drugą z odcisku stopy z trzema szczelinami. W wynikach ekspertyzy napisano: Badana próbka pochodzi z Ery Mezozoicznej, czyli z okresu od 230-65 MA. Jest to mezozoiczny wapień, w tym przypadku dolomit, który ma identyczny skład chemiczny. Badany ułamek jest zwietrzały i porowaty, liczy sobie 1,8 MA, chociaż najbardziej prawdopodobny jest tutaj wiek 5-10 tys. lat. Chodzi tutaj o formę wapienia, który powstał wskutek działania wody nasyconej CaO i MgO, w czasie przechodzenia przez mezozoiczne wapienie i jej wypłynięciem na powierzchnię Ziemi. Jest to jakaś abrakadabra, i trudno uwierzyć w to orzeczenie. Dlatego trzeba będzie powtórzyć datowanie tego wapienia, bowiem uzyskane dane stoją w ostrej sprzeczności z faktami: Dr Souček twierdzi, że te formacje skalne – jak twierdzą geolodzy – pochodzą z wczesnego Trzeciorzędu i muszą sobie liczyć miliony, a nie tysiące lat. Jak wiadomo, pagórkowatą i górzystą powierzchnię tego masywu o powierzchni 234 ha i wysokości 437-864 m n.p.m. tworzą trzeciorzędowe piaskowce, łupki ilaste i skały mezozoiczne. Tamtejszy (zachodni) stok jest utworzony z mezozoicznych wapieni, co stoi w przykrej sprzeczności z cytowanym powyżej szacunkiem ekspertów. Poza informacją dr Součka zamieszczonej w jego książce, udało się nam znaleźć tylko jedną informację o znalezisku w Konskich, co miało miejsce na początku 1990 roku. W czasopiśmie „Slovensky kras” ukazał się artykuł inż. Barta pt. „Dziesięć lat badań speleologicznych Instytutu Archeologii SAV w Nitrze”, gdzie przy dacie 1961 roku była zamieszczona uwaga o „wapiennej płycie z ludzką stopą”. Autor artykułu w roku 1961 pojawił się w Konskim, gdzie jakiś mieszkaniec pokazał mu wapienną płytę z odciskiem ogromnej ludzkiej stopy. Niestety, w rozmowie z dr Schusterem inż. Bart stwierdził, że był to jedynie artefakt, który wytworzyła erozja powierzchniowa. Poza tym zanegował stanowisko mieszkańców Konskich twierdząc, że nigdy tam nie było i nie ma żadnych odcisków ludzkich stóp w skałach. Wychodził on bowiem z założenia, ze ludzkie ślady w skale istnieć nie mogą – a przecież wiemy, że wciąż są znajdywane mnogie znaleziska, które nijak nie pasują do oficjalnej wiedzy o naszej prehistorii i spędzają sen z powiek wszystkim geologom, paleontologom i antropologom... Od całych dziesięcioleci! Oczywiście niczego nie wiedział o głazowisku, nic nie widział o znaleziska archeologicznych w okolicy i oczywiście o jaskiniowym systemie Kopy. Na zakończenie dodał, że IA SAV w Nitrze nie zamierza się tą sprawą zajmować i podejmować jakiekolwiek poszukiwania na tym terenie. Potem ostrzegł nas, byśmy sami tam niczego nie robili i jak najszybciej o całej sprawie zapomnieli...

81 Żadna z instytucji, do której się zwróciliśmy, nie była zainteresowana ta sprawą i od niej się dystansowała. Tym niemniej, bez względu na to, czy dostaniemy od nich przysłowiowy nihil obstat czy nie, badania tej okolicy będą prowadzone. Mamy do tego takie nastawienie, jak E. i C. Ullmanowie, którzy w swej książce „Mysteries of the Ancients” napisali tak: Czy tego chcemy czy nie, musimy poruszyć niektóre święte krowy archeologów, antropologów i historyków. Wiemy, że będziemy krytykowani i prześladowani. Ale badając prawdę musimy niektóre święte krowy złożyć w ofierze...

 ROZDZIAŁ 11 – Lux ex Oriente... Petroglify na Uralu: Wzory chemiczne z epoki kamiennej? – Spotkanie z dr Awińskim – Zagadka karelskiej kamiennej księgi – O dowcipnym podróżniku i tajemnych znakach na Syberii – Najnowsze odkrycie baszkirskich uczonych: Lotnicza mapa z Mezozoiku? Giennadij Czernienko jest jednym z rosyjskich autorów i zarazem poszukiwaczy odpowiedzi na pytania o zamierzchłe cywilizacje. Opracowano ten tekst na podstawie artykułu „Уралские »писаницы« - отголоски визитов пришелцев?” zamieszczonego w „Kалейдоскоп НЛO” nr 1-2[166],2001. Oto jeden z problemów, na który zwrócił on uwagę Czytelnika: Na Uralu, na brzegach rzek Tagiłu, Nejwy, Reża i Jurjuzanii (zob. mapka) można ujrzeć pisanicy - rysunki, które namalowano na kamieniach ochrą, która zmieszano - jak się przypuszcza - z krwią. Ich kolory wahają się pomiędzy jaskrawą czerwienią, czerwonym fioletem i brązem. Grubość linii jest zawarta pomiędzy 10 a 20 milimetrami. Rysunki te - jak oceniają specjaliści - wykonano około 4-5 tys. lat temu. Pewni uczeni przyjęli te rysunki za jakąś nieznaną formę pisma, inni - za tajemne znaki. Tak czy inaczej, wzbudziły one zainteresowanie. O istnieniu na Uralu naskalnych inskrypcji było wiadomo już dawno, car Piotr I jeszcze w 1699 roku rozkazał swemu urzędnikowi - Jakowi Łosiewowi udać się do tego kraju, znaleźć górę z tymi rysunkami i skopiować je: słowo w słowo - bez żadnych różnic i zmian - absolutnie dokładnie. Już w naszych czasach zostały one opisane i sklasyfikowane w dwutomowej pracy archeologa W. I. Czerniecowa pt. „Naskalne rysunki na Uralu”. Archeolodzy doszli do wniosku, że rysunki przestawiają myśliwskie zaklęcia i tajemne znaki szamanów, czarowników, itp. I prawda, na jednym z rysunków widzimy człowieka stojącego obok swego rodzaju klatki z dzikim zwierzęciem wewnątrz. Sceny myśliwskie pokazane są i na wielu innych rysunkach, ale nie na wszystkich. Wiele figurek ludzkich pokazano samotnie, nie związanych z niczym. Na pytanie, co te rysunki wyobrażają, archeolodzy nie dają jasnej odpowiedzi. Geolog i mineralog, dr Władimir Iwanowicz Tjurin-Awińskij z Samary, jest całkowicie przekonanym, że nasza planeta w przeszłości była odwiedzana przez przedstawicieli pozaziemskich cywilizacji. Jego zdaniem, te dziwne uralskie rysunki naskalne są niczym innym, jak... wyobrażeniami wzorów chemicznych!!! Każdy uczeń ze

82 szkoły średniej zna ten graficzny sposób ukazywania wzorów chemicznych, tzw. „wzorów strukturalnych”, używanych głównie w chemii organicznej. Wzory te składają się głównie z rozgałęzionych łańcuchów i wielokątów - co widać na rysunku. I w rzeczy samej - takie zygzakowate linie z odrostkami znajdują się na rysunkach naskalnych na brzegach rzek Nejwa i Tagił. Cóż to takiego? - rybackie sieci? Jednakże archeolodzy nie zgadzają się z tym poglądem: Nie ma żadnych dowodów na istnienie związku pomiędzy tymi figurami a rybołówstwem - pisze Czerniecow - tym bardziej, że ani razu nie natrafiono na wyobrażenia ryb na tych rysunkach. Natomiast dziwnie rysunki te przypominają wzory strukturalne wszystkim dobrze znanego polietylenu! A oto jeszcze jedna figura spośród rysunków naskalnych znalezionych na Borodinskich Skałach, na rzece Reż. Rysunek przypomina plaster pszczelego miodu. Rzeczywiście - pszczoły konstruują swe plastry z sześciokątnych komórek, a tutaj one są wyciągnięte w pionie. Tylko dlaczego dawni ludzie nie narysowali przy nich ani jednej pszczoły???... Archeolodzy nie potrafią objaśnić sensu tego rysunku. Natomiast dr TjurinAwińskij ujrzał w rysunkach wzór strukturalny... grafitu! Na koniec jeszcze jeden rysunek naskalny w kształcie koła z „wypustkami” czy „odroślami”, który przypomina dość dokładnie... wzór strukturalny antybiotyku Gramicidin S! Człowiek z epoki kamiennej nie mógł znać symboli współczesnej chemii organicznej to pewne. Pisze dr Tjurin-Awińskij: ...człowiek pierwotny nie miał takiej potrzeby, by je znać. Wszystkie naskalne rysunki na Uralu kojarzą się ze współczesną chemiczna symboliką: pomiędzy tymi „pisanicami” można znaleźć fragmenty łańcuchów węglowodorowych i wyciągnięte sześciokąty kręgów benzenowych. Uczony wykreował śmiałą hipotezę, że te chemiczne wzory mogły być kiedyś przekazane ludziom pierwotnym przez Przybyszów z Kosmosu, którzy onegdaj odwiedzili Ziemię. Pisze on: Jeżeli skojarzenie „kamiennych wzorów” ze współczesnymi formułami chemicznymi okaże się faktem, to czy nie należałoby uznać te „pisanice” za część naukowego bagażu, który jakimś sposobem stał się przedmiotem kultu dawnych mieszkańców Ziemi? Dr W. I. Tjurin-Awińskij pokazał kopie naskalnych rysunków fizykom i chemikom, i wielu z nich zgodziło się z tym, że są one nader podobne do wzorów chemicznych! Jeżeli to, o czym pisali Giennadij Czernienko i dr Władimir I. Tjurin-Awińskij jest prawdą, a w co nie wątpię, to może oznaczać, że albo mamy do czynienia z artefaktami Paleokontaktu, który miał miejsce jakieś 5 - 7 tysięcy lat temu, albo - co jest najbardziej prawdopodobne - mamy do czynienia z artefaktami po potężnej Supercywilizacji NaukowoTechnicznej, która istniała do roku 10.000 p.n.e. i z nieznanych powodów zanikła. Nie widzę bowiem sensu w tym, by Obcy mieli przekazywać ludziom wiedzę, której ci ostatni nie rozumieli i zrozumieć nie byli w stanie, natomiast widzę sens w przekazywaniu i kultywowaniu pamięci i wiedzy o istnieniu wielkiej cywilizacji - np. cywilizacji Atlantydy, Lanki czy Mu - która znikła czy też została zniszczona w globalnym konflikcie wewnątrzczy może nawet między-cywilizacyjnym! Na terenie Rosji znajduje się wiele rysunków naskalnych - np. w sajańskim kanionie Jenisieju, w którym naukowcy znaleźli dziwne rysunki „ludzi-grzybów”, którzy w dziwny sposób oddziałują na zwierzęta i mają doprawdy „nieziemski” wygląd. (Zob. Znicz-Sawicki L. – „Goście z Kosmosu? - Paleoastronautyka” t. 1, Gdańsk 1980, ss.261-264.) Czy są oni Kosmitami? Być może, ale czy nie byłoby prościej założyć, że to byli po prostu ludzie ubrani w dziwne kombinezony i wyposażeni w dziwną dla ich rysowników aparaturę?... i tutaj

83 jeszcze jedno dziwne skojarzenie - na Uralu i w Sajanach znajdują się złoża rud uranowotorowych. Dziwne rysunki statków kosmicznych i niezwykłych „istot” znajdują się także w Kotlinie Fergańskiej (dziś Uzbekistan). Czyż jest przypadkiem, że w okolicy znajdują się złoża rud uranu? Na skojarzenie pojawiania się Obcych z okolicami pokładów rud uranowotorowych wpadł jeszcze w latach 1944-46 słynny radziecki pisarz-fantasta, geolog i paleontolog, prof. dr Iwan A. Jefriemow, czemu dał wyraz w książce „Gwiezdne okręty” i zbiorze opowiadań „Biały Róg”. Mieliśmy okazję spotkać autora niezwykłej hipotezy o uralskich pisanicach we wrześniu 1996 roku w czasie II Międzynarodowej Konferencji Ufologicznej w Debreczynie, gdzie wymieniliśmy poglądy m.in. o ekologicznym aspekcie ufologii. Wracając do odkryć na Uralu, to sądzimy, że podobne odkrycia powinny znaleźć się także i w naszych krajach, a zwłaszcza tam, gdzie znajdują się pokłady rud uranowych i torowych: w Sudetach i Górach Świętokrzyskich. Miejmy nadzieję, że w tym kontekście niektóre ze znaków tajemnych znanych choćby z tatrzańskich i pienińskich „spisków” znajdą swe nowe, jakże zaskakujące wyjaśnienie! Jeżeli ktoś zapragnie ich poszukać, to polecam mu czy jej przeczytanie książek dr Jacka Kolbuszewskiego z Wrocławia, który poświęcił im kilka prac. A teraz kolejny kwiatuszek z ogródka niezwykłych odkryć: Wiosną 1960 roku, pracownik jednego z karelskich kołchozów odkrył na gładkich przybrzeżnych kamieniach Jeziora Onega, zagadkowe rysunki. Zainteresowany swym znaleziskiem, w najbliższy wolny od pracy dzień udał się na wycieczkę wokół jeziora. Okazało się, że takich rysunków znajduje się tam ogromna ilość. Dziwna „galeria rysunków” ciągnie się na 20 km! Szczególnie dużo rysunków znajduje się na dwóch wybiegających w wody jeziora przylądkach: Biesow Nos i Pieri Nos. O odkryciu tym mówi artykuł Jurija Ljubimowa, który ukazał się na łamach tygodnika „Калейдоскоп НЛО” nr 24 (291)/2003 z dnia 6 czerwca 2003 roku. Po pewnym czasie nad brzegi Onegi przybyła ekspedycja archeologiczna. Rychło okazało się, że rysunki naskalne (petroglify) takie, jak na brzegach tego jeziora, znajdują się także na brzegach i niektórych wyspach Morza Białego. (!!!) Z biegiem czasu, archeolodzy odkrywali coraz to nowe rysunki. Aktualnie na brzegach Onegi odkryto ponad 1.000 zagadkowych malunków, a na wybrzeżach Morza Białego – ponad 2.000! Archeolodzy nazwali je stronicami kamiennej księgi albo galerią dzieł sztuki. I w samej rzeczy, kamienne obrazy dawnych mistrzów przedstawiają nam nie tylko życie, ale i myśli tych dawno żyjących ludzi z epoki Mezolitu (czyli okres obejmujący 8,0 - 4,8 tys. lat p.n.e.) Wydaje się czasem, że w tych rysunkach znajdują się jakieś zaszyfrowane przekazy, jednakże jeszcze nie jesteśmy w stanie ich odczytać, z powodu nieznajomości kodu, czy klucza szyfru... Uczeni uważają, że petroglify Karelii okazują się być złożonymi symbolami, które zawierają wyobrażenia i wiedzę dawnych Karelczyków o otaczającym ich świecie. Z tego wszystkiego wynika, że dawni artyści tworzyli swe obrazy na powierzchni głazów uderzając w nie kawałkami kwarcu. Uzyskiwano niezbyt głębokie linie – około 2 mm. Razem ze scenami myśliwskimi i połowów ryb odnotowano tamże i dziwne epizody: jakieś stworzenia z grubsza tylko przypominające ludzi, trzymające w rękach jakieś rytualne przybory, których przeznaczenie jest dla uczonych zupełnie niezrozumiałe. Rysunki figurek ludzkich i zwierzęcych są małe – ich długość wynosi 5 cm, chociaż zdarzają się i ogromne – do 4 m wysokości! Najciekawszym jest jednak to, że figurki te widać najlepiej, kiedy oświetlają je ukośne promienie wschodzącego lub zachodzącego Słońca! Szczególnie widać w takie momenty zagadkowe rzeźby i znaki lunarne oraz solarne. Zwierzęta morskie i leśne, ptaki wodne, ludzie, łodzie, łuk, strzały, harpuny – to wszystko dawni artyści zaczęli utrwalać w kamieniu około 6.000 lat temu. Jednakowoż praca w tej „karelskiej galerii sztuki” szła już od bardzo dawna, co najmniej od kilkudziesięciu

84 stuleci. Archeolodzy - którzy prowadzą tam wykopaliska - twierdzą, iż petroglify pojawiły się tam wraz z pierwszymi śladami osadnictwa. Być może, rysunki te były robione początkowo w miejscach kultu. Nieprzypadkowo znajdują się one w ustronnych miejscach wybrzeża. Znajdują się tak blisko wody, że wydaje się, iż istoty na nich przedstawione właśnie wyszły z głębin lub w nie się zapuszczają. Niektóre obrazy są ukryte pod wodą. Jak się podejdzie do kamieni z największą liczbą petroglifów i popatrzeć na strony, to staje się jasne – są one punktami styku trzech światów: powietrznego, ziemnego i podwodnego. To właśnie w tych miejscach szczególnie odczuwa się wielkość wiedzy, czuje się konieczność obcowania z siłami wyższymi i mitycznymi postaciami niewidzialnego świata. Człowiek, który znajdzie się tutaj, odczuwa pobudzenie sił witalnych i mentalnych. Archeolodzy ustalili, że dawne świątynie znajdowały się tutaj na długo przed pojawieniem się petroglifów! Radiesteci przy pomocy swych przyrządów ustalili, że na tym terenie znajdują się silnie promieniujące strefy energetyczne – stąd pobudzenie sił witalnych u ludzi – które wpływają dodatnio na ludzkie organizmy. Być może dlatego dawni Karelczycy, którzy nie oddalili się zbytnio od Przyrody i wyczuwali energetyczne rytmy Ziemi, właśnie te miejsca wybierali na swe świątynie. Z początku na kamieniach pojawiały się niedołężne rysunki wykonane węglem drzewnym czy krwią, ale pierwsza ulewa zmywała je. Dlatego więc artyści zaczęli rzeźbić je w kamieniach, by pozostały w nich na wieki. Ukazane na stronicach „kamiennej księgi” zwierzęta, ludzie i zagadkowe, fantastyczne stworzenia stały się nieśmiertelnymi i oglądały je następne pokolenia, aż do dziś dnia. To tutaj z wiosna zaczynały się obrzędy kultu płodności, rytuały łowieckie, inicjacje, składanie ofiar duchom Przodków... Może być, że zagadkowe istoty przedstawione na kamieniach, tylko z grubsza przypominające ludzi – stanowią li tylko wymysł fantazji dawnych Karelczyków? Nie można wykluczyć, że przed nami znajdują się realne przedstawienia wydarzeń z odległych tysiącleci. Kogo one przedstawiają? Jak dotąd, to na to pytanie nikt nie był w stanie odpowiedzieć do dziś dnia... Uczeni przyznają, że sens karelskich petroglifów do dziś dnia pozostaje dla nich zagadką. Niestety, współczesny człowiek nie może spojrzeć na te rysunki oczami swych dawnych przodków. Dlatego właśnie streszczenie treści tej „kamiennej księgi” pozostaje dla nas niedostępnym. 1 sierpnia 2003 roku, skontaktował się ze mną w tej sprawie rosyjski tłumacz, dziennikarz i literat pan Wadim Konstantynowicz Ilin z Sankt Petersburga, który zwrócił mi uwagę na to, że w świetle posiadanych przezeń materiałów sprawa karelskich petroglifów była badana przez uczonych rosyjskich już w pierwszej połowie XIX wieku! – i przesłał mi emailem kopię artykułu Władimira Lewina pt. „Рисунки эпохи каменного века на скалах Карелии”, który w Polsce ukazał się na łamach czasopisma „Dookoła świata” nr 29/1975, ss. 5-6 pod polskim tytułem „Pracownie świadomości”. W artykule W. Lewina pisze się, że sprawą petroglifów zajęto się już w roku 1848, kiedy to konserwator Muzeum Mineralogii K. Grewingk został wysłany przez Akademię Nauk i Towarzystwo Ekonomiczne z Sankt Petersburga do Archangielskiej i Ołonieckiej Guberni w celu zbadania stanu ludności w tych regionach Imperium Carów. I oto w jednej z wsi nad Onegą usłyszał on historię o „diabelskich znakach” na przylądku Biesow Nos. Udał się tam i zobaczył właśnie karelskie petroglify, o których następnie wygłosił prelekcję w Sankt Petersburgu. Niemalże w tym samym czasie na skałę na Biesow Nosie natknął się nauczyciel gimnazjalny P. Szwed, który opisał swe spostrzeżenia. Następne odkrycie miało miejsce już po przewrocie listopadowym, w 1925 roku. Studentowi geografii z Sankt Petersburga – Aleksandrowi Liniejewowi – pokazano we wsi Wygostron na brzegu Morza Białego ogromną skałę pokrytą petroglifami. To właśnie Liniewskij jako pierwszy bada te rysunki – zarówno znad Morza Białego, jak i znad Onegi. W ciągu 10 lat przerysowuje i porównuje ze sobą petroglify. Benedyktyńska to praca!

85 Według uczonego radzieckiego – akademika A. P. Okładnikowa – rysunki te powstały w czasie zmiany gospodarowania z myśliwsko-zbierackiej na rolno-hodowlaną. Tymczasem Liniewskij wysunął hipotezę, że mają charakter sakralno-magiczny. Inny uczony – W. I. Rawdonikas – sądzi, że petroglify te oddają nie tylko rzeczywistość z epoki kamiennej, ale także odtwarzają one nierzeczywisty, fantastyczny świat baśni i legend ludu, który je stworzył. Dało to pole do szerokich spekulacji na temat treści poszczególnych „stronic” tej „kamiennej kroniki”. Myśl rzuconą przez Rawdonikasa rozszerzył inny badacz K. D. Lauszkin, który podniósł ją do rangi naukowej hipotezy. Twierdzi on przy tym, że mamy do czynienia z gigantyczną świątynią Boga-Słońca, gdzie kopułą jest samo niebo, ołtarzem - horyzont, a Słońce – żywym bogiem... Petroglify odkryto także na wyspach Szojrukszin i Erpin Pudas na Onedze oraz w okolicach miejscowości Załawruga i Nowaja Załawruga na wyspie Bolszoj Malinin na Morzu Białym. Odkryto ogółem 1.176 nowych petroglifów, czyli dwukrotnie więcej, niż na Onedze. Wśród nich było aż 428 rysunków łodzi. Według badacza petroglifów karelskich A. D. Stolara – petroglify te okazują się być nie tylko „kroniką” czy „encyklopedią” dawnego życia, ale nade wszystko swoistą „pracownią świadomości”, w której przez tysiąclecia gromadziły się i uświadamiane były wartości duchowe człowieczeństwa. To było napisane w latach 70. XX wieku. A co możemy powiedzieć teraz, na początku XXI wieku? Osobiście jesteśmy przekonani o tym, że karelska „kamienna kronika” przedstawiała obraz tego, z czym zetknęli się ocaleni z upadku ludzie z poprzedniej cywilizacji, która zakończyła się wraz z zalaniem Atlantydy wodami Potopu Generalnego – czy jak kto woli - gigantycznego tsunami. Dla nas jest to kolejne ogniwo w długim łańcuchu dowodów na to, że nie jesteśmy tutaj pierwsi... No bo spójrzmy na kilka ogniwek, które znaleziono tylko na terytorium Federacji Rosyjskiej: kamienna „mapa bogów” z Ufy, „uralskie pisanice” dr W. I. Tjurina-Awińskiego, rysunki naskalne z sajańskiego kanionu Jenisieju przedstawiające „ludzi-grzybów”, rysunki naskalne z Jakucji... – a teraz „kamienna księga” z Karelii. I wszystkie one datowane są na 10-6 tys. lat p.n.e. Czy to jest tylko przypadek? Nie, takich przypadków nie ma i być n i e może! 14 kwietnia 1828 roku, wyruszyliśmy z Irkucka w dalszą drogę w kierunku północnowschodnim, a na początku czerwca, po przebyciu tysiąca wiorst dojechaliśmy do Beredińskiej stanicy. Mój przyjaciel, doktor filozofii Szuperman, wyborny przyrodoznawca, ale kiepski jeździec, był zupełnie wyczerpany i nie mógł kontynuować podróży. Nie można było wyobrazić sobie niczego zabawniejszego, niż szacowny przedstawiciel przyrodniczych nauk jadącego wygiętym w łuk na wychudzonym koniu i obwieszonego ze wszystkich stron strzelbami, pistoletami, barometrami, skórkami węży, termometrami, ogonami bobrów, ptakami i zwierzętami wypchanymi słomą, a szczególnie jednego jastrzębia nieznanego gatunku, którego z braku miejsca na piersi i plecach – posadził na swym kapeluszu. Słowa te pochodzą z noweli zapomnianego już polskiego pisarza, podróżnika i orientalisty Jana Józefa (Osipa) Sękowskiego (1800-1858), napisanej po rosyjsku i opublikowanej w roku 1833 w Sankt Petersburgu pod tytułem „Podróż uczona na Wyspę Niedźwiedzia”. Podaje on w niej informacje o tajemniczej jaskini u ujścia Leny, która była celem ich podróży uczonej: Doktor wspominał mi, że u ujścia Leny znajduje się pewna jaskinia – którą m.in. starali się opisać wedle relacji rosyjskich polarnych myśliwych Pallas i Gmelin, którzy bardzo żałowali, ze nie udało się im jej obejrzeć na własne oczy. Nasi rybacy nazywają ją „Писанная Комнатa”, którą to nazwę Pallas używa w formie „Pisannaja Komnat’” (Pallas Reise zv.II, s. 108), a którą to nazwę Reiggnes przełożył na niemiecki jako „geschreibene Zimmer”(Reiggnes Reise, s. 218), zaś Gmelin zorganizował specjalną ekspedycję, która by tą jaskinię odkryła i zbadała. O tym, że ona istnieje, wiedziano już w Średniowieczu. Arabscy

86 geografowie, którzy się o niej dowiedzieli od charaskich kupców, nazwali ją Gar-el-Kitabe, co znaczy Jaskinia Liter, zaś wyspę, na której się ona znajduje – Abd-el-Gar – czyli Kraina Jaskiń. („Origines Russes, extraits de divers manuscrits, orientaux, pai hammer”, s.56. – „Memoire populorum”, s.317). Chińska geografia powszechna cytowana za uczonym Klaprothem mówi o niej tak oto: Niedaleko ujścia rzeki Li-no znajduje się na wysokiej górze jaskinia z napisami w nieznanym języku, którą znaleziono w czasach cesarza Jao. Uczony Min-Tsi twierdzi, że nie można ich odczytać bez pomocy trawy, która rośnie na grobie Konfucjusza. (Klaproth – „Abhandlungen uber die Sprache und schrift der Uiguren”, s.72. zob. także „Opisanije Džungariji i Mongoliji o. Iakinta”; Senkovskij O. - „Vědecká výprava na Medvědí ostrov”, wydanie czeskie w.: „Magický krystal”, Praga 1982, s.104, wyd. polskie pt. „Podróż uczona na Wyspę Niedźwiedzią” w antologii „Polska nowela fantastyczna”, Warszawa 1985, t. 4.) Także Piano Carpini – XIV-wieczny podróżnik po Syberii, wspomina o dziwnej i ciekawej jaskini leżącej na ostatnim miejscu na północy – dosłownie: in ultimo septentrioni, jako o miejscu występowania napisów w języku, w jakim mówiło się w Raju. Sękowski wizjonersko przypuszcza, że chodzi tutaj o informacje o Potopie i zaginione kultury, co spowodował impakt komety! Czyni to w formie humorystyczno - satyrycznej, ale myśl jest zdrowa. W swym nowatorstwie wyprzedził on atlantologów i uczonych pokroju Waltera i Luisa Alvarezów, którzy w zderzeniach Ziemi z drobnymi (oczywiście w skali kosmicznej!) ciałami niebieskimi upatrują przyczyn Wielkich Wymierań, ale także motoru ewolucji! Rodzi się uzasadnione pytanie: skąd Sękowski wytrzasnął pomysł na swe opowiadanie i hieroglify egipskie na niegościnnych brzegach mórz rosyjskiej Dalekiej Północy? Odpowiedź na to teraz jest już prosta. Podróżując po Rosji mógł zobaczyć pokryte zagadkowymi petroglifami skały nad brzegami Morza Białego, która potem zamieniają się w Писанную Комнатъ w delcie Leny, na Wyspie Niedźwiedziej... Przynajmniej ta zagadka znalazła swe rozwiązanie! Jaka szkoda, że jest on pisarzem zupełnie u nas zapomnianym... A zatem mamy do czynienia z kolejnym tropem wiodącym ku zaginionym kontynentom i cywilizacjom zagubionym w otchłaniach czasu... I to bynajmniej nie ostatnim! To odkrycie baszkirskich naukowców stanowi przykry zgrzyt i stoi w sprzeczności z tradycyjnymi poglądami na temat ludzkiej historii. Jest to stara płyta kamienna, licząca sobie co najmniej 120 milionów lat z reliefową mapą Uralu. Dokładniejsze dane o tym odkryciu przyniosło internetowe wydanie dziennika „Prawda”. My zapoznamy się z nim dzięki artykułowi odredakcyjnemu słowackiego kwartalnika „UFO Magazín” nr 2,2002. Wydaje się to być niemożliwym. Uczeni z Baszkirskiego Uniwersytetu Państwowego uzyskali bezpośredni dowód na istnienie pradawnej, wysoko rozwiniętej cywilizacji przedludzkiej. Chodzi tutaj o wielką płytę kamienną znalezioną w 1999 roku. Na niej jest wyryta mapa tego obszaru przy użyciu nieznanej technologii. Jest to mapa plastyczna, bardzo podobna do dzisiejszych map wojskowych. Widoczne są na niej długi na 12.000 km system kanałów, przegrody i olbrzymie tamy. Niedaleko kanałów są oznaczone jakieś obiekty w kształcie diamentów (piramid???), których przeznaczenie jest dzisiaj nieznane. Mapa zawiera też kilka tekstowych i cyfrowych napisów. Uczeni najpierw założyli, że chodzi tutaj o pismo staro-chińskie, okazało się jednak, że napisy te są w jakimś hieroglificzno-sylabicznym języku nieznanego pochodzenia. Jak dotąd, nikt nie potrafi go przeczytać. Im bardziej się w to wgłębiam, tym bardziej okazuje się, że nic nie wiem – przyznaje prof. dr Aleksander Chuwyrow z BUP, mając na myśli to sensacyjne odkrycie. Już w 1995 roku, wraz z chińskim studentką Huanem Hun opublikował on hipotezę o migracji starożytnych Chińczyków na obszary Syberii i Uralu. W czasie swej ekspedycji do Baszkirii znaleźli oni kilka kamiennych napisów w języku staro-chińskim, co potwierdziło ich hipotezę

87 o migracji. W większości napisy zawierały informacje na temat spraw handlowych, weselach i pogrzebach. W czasie swych poszukiwań dr Chuwyrow i Hun natknęli się w archiwum gubernatora miasta Ufa na dokument z XVIII wieku. Napisano w nim o 200 niezwykłych kamiennych płytach, które znajdowały się w okolicach wsi Czandar w Nurimańskiej Obłasti. Założyli więc, że płyty te mają związek z migracją starożytnych Chińczyków. Kopiąc się w archiwaliach, znaleźli oni dalsze dokumenty, z których wynikało, że na przełomie XVII i XVIII wieku ekspedycja rosyjskich uczonych znalazła 200 białych, kamiennych płyt z nieznanymi rysunkami i znakami. Na początku XX wieku na temat tych płyt mówił także archeolog A. Schmidt. Prof. Chuwyrow i jego student wkrótce zaczęli poszukiwać tajemniczych kamiennych tablic. W roku 1998 wezwali na pomoc grupę studentów. Wypożyczyli nawet helikopter i latali nad miejscami, gdzie te płyty miały się znajdować. Niestety, niczego nie znaleźli. Prof. Chuwyrow zaczął już myśleć nad tym, że opowiadania o kamiennych tablicach są jedynie piękną legendą... Jednakże wszystko zmienił przypadek. W czasie jednej z wizyt we wsi Czandar, dr Chuwyrow spotkał się z byłym przewodniczącym tamtejszego kołchozu Władimirem Krajnowem. Zapytał go, czy jest tym uczonym, który szuka kamiennych tablic. Odpowiedział, że tak. Mam na moim podwórku jedną taką kamienną tablicę – wyjaśnił Krajnow. To było 21 lipca 1999 roku. Dr Chuwyrow pojechał z Krajnowem do jego domu i rzeczywiście – pod werandą leżała kamienna płyta z jakimiś petroglifami i rysunkami. Była taka ciężka, że nie można jej było wyciągnąć wspólnymi siłami. W takim razie profesor udał się do Ufy po pomoc. Po tygodniu w Czandarze rozpoczęły się prace. Po wydobyciu płyty z ziemi, badacze zmierzyli ją dokładnie – miała 148 cm wysokości, 106 cm szerokości i 16 cm grubości. Jej masa wynosiła około 1 tony. Wyciągnięto ją z jamy przy pomocy drewnianych wałków. Dr Chuwyrow nazwał znalezisko Kamień Daszki o od imienia Darii – jego nowo narodzonej wnuczki. Przewieziono go z Czandaru na BUP, gdzie dokładnie go zbadano. Kiedy oczyszczono płytę z gliny i ziemi, uczeni nie uwierzyli własnym oczom. Już na pierwszy rzut oka stało się jasne, że to nie jest zwyczajny kamień – powiedział prof. Chuwyrow. To była normalna mapa, ale nie zwyczajna, lecz trójwymiarowa! Jak dowiedzieliśmy się, jaki obszar ona przedstawia? – wyjaśnia profesor – W pierwszym rzędzie nie sądziliśmy, że jest ona taka stara. Na szczęście relief skorupy ziemskiej na obszarze Baszkirii niewiele się zmienił w ciągu kilkuset milionów lat, i tak mogliśmy zidentyfikować Ufską Równinę, która stała się bazą do naszych pomiarów. Wykonaliśmy jej geologiczny profil i znaleźliśmy jej ślady tam, gdzie się zaczyna prastara mapa. Przemieszczenia punktów terenowych ma swe uzasadnienie z ruchu płyt tektonicznych, który to ruch w tym przypadku następuje ze wschodu na zachód. Grupa rosyjskich i chińskich ekspertów od kartografii, fizyki, matematyki, geologii, chemii i języka staro-chińskiego następnie orzekła, że kamienna tablica zawiera mapę obszaru Uralu z rzekami: Biełaja, Ufimka i Sutołka. Uczeni zbadali także geologiczną strukturę Kamienia Daszki. Składa się on z trzech warstw. Podstawą jest twardy dolomit. Drugą warstwę stanowi rodzaj mineralnego szkliwa, którego wyrób stanowi zagadkę do dnia dzisiejszego. To właśnie w nim jest wyryta mapa. Przykrywa ją trzecia, 2-milimetrowa warstwa ochronna z wapiennej porcelany. Należy tutaj powiedzieć, że relief nie był wykonany jakimkolwiek ręcznym narzędziem przez pradawnego kamieniarza – twierdzi prof. Chuwyrow. To jest całkowicie niemożliwe. Z największą pewnością mogę stwierdzić, że kamień był obrobiony mechanicznie. Badanie rentgenowskie tablicy wykazało, że została ona wykonana sztucznie przy pomocy bardzo precyzyjnych narzędzi.

88 Początkowo uczeni zakładali, że tablica ta jest dziełem starożytnych Chińczyków, a to dlatego, że znajdowały się tam wertykalne napisy ideogramowe. Jak wiadomo, taki sposób zapisywania pojawił się w Chinach już przed III wiekiem p.n.e. By sprawdzić tą hipotezę, prof. Chuwyrow odwiedził Bibliotekę Cesarską w Chinach. Dostał zezwolenie na 40minutowy pobyt w archiwum i tam przekartkował kilka prastarych manuskryptów, ale żaden z nich nie zawierał czegokolwiek podobnego do napisów na Kamieniu Daszki. Po konsultacji z kolegami z Uniwersytetu Huan definitywnie odrzucono hipotezę o staro-chińskim pochodzeniu tego artefaktu. Ponadto uczeni dowiedli, że porcelanę, którą pokryto Kamień Daszki, nigdy nie produkowano w Państwie Środka. Próby rozszyfrowania napisów doprowadziły jedynie do tego, że stwierdzono, iż mieli oni do czynienia z pismem hieroglificzno – sylabicznym. Dr Chuwyrow twierdzi jednak, ze udało mu się odczytać jeden z nich – chodzi o szerokość geograficzną, na której dzisiaj znajduje się miasto Ufa. Im dłużej uczeni badali tablicę, tym więcej zagadek się pojawiało. Na mapie widać ogromny system irygacyjny. Obok rzek znajdują się tam dwa sztuczne systemy z kanałami szerokimi na 500 m i 12 sztucznych jezior, każde o rozmiarach 300 - 500 m szerokości, 10 km długości i głębokości do 3.000 m! na wytworzenie ich należało przemieścić – bagatela! – 1.000 mld m3 ziemi! W porównaniu z tymi budowlami, Kanał Wołga – Don wygląda jak nędzny rowek w ziemi... Według prof. Chuwyrowa współczesna Ludzkość jest w stanie jedynie wykonać niewielki ułamek tego, czego potrafiła dokonać tamta cywilizacja. Z mapy tej wynika np., że rzeka Biełaja płynęła początkowo w sztucznym korycie! Bardzo ciekawym było określenie wieku tego artefaktu. Najpierw uczeni wykonali badanie przy użyciu pomiaru ilości radioaktywnego węgla 14C, a potem zastosowano badanie wszystkich warstw tablicy przy użyciu tzw. „zegara uranowego”, bazującego na rozpadzie atomów 233,235,238U. Wyniki były tak różne, że nie można było wyliczyć wieku tablicy. Dokładne badanie ujawniły na jej powierzchni dwie muszelki. Jedna z nich liczyła sobie 500 MA (Środkowy Kambr), druga 120 MA (granica pomiędzy Dolną a Górną Kredą). Ten wiek tablicy został przyjęty przez badaczy jako wersja robocza. Mapę wyprodukowano prawdopodobnie wtedy, kiedy Północny Biegun Magnetyczny znajdował się na Ziemi Franciszka Józefa (taka konfiguracja PBM miała miejsce w Trzeciorzędzie czyli 65 – 1 MA temu) – twierdzi prof. Chuwyrow. Nasza mapa wymyka się tradycyjnemu rozumieniu ludzkiej historii. Początkowo sądziliśmy, że ma ona 3.000 lat. Tak sądziliśmy do czasu, kiedy odkryliśmy dwie muszle, które wstawiono tak, by oznaczały one na mapie rzeczywiste obiekty. Nikt nie może zaręczyć za to, że te muszle w chwili wytwarzania mapy były jeszcze żywe lub świeże. Twórca mapy mógł użyć do niej już istniejące skamieliny. Najciekawszym jest jednak cel powstania tej mapy. Przebadano ja w Centrum Kartografii Historycznej w stanie Wisconsin (USA). Uczeni amerykańscy byli zaszokowani. Według ich poglądów, taka trójwymiarowa mapa mogła służyć tylko i wyłącznie w jednym celu – do nawigacji. Mogła być wytworzona tylko dzięki danym uzyskanym z lotu ptaka – z powietrza! NB, Amerykanie właśnie pracują nad wykonaniem takiej trójwymiarowej mapy całego świata, co będzie trwało do roku 2010. Problem leży w tym, że przy opracowywaniu takiej mapy należy przetworzyć ogromne ilości informacji. Spróbujcie zmapować chociażby te góry – mówi prof. Chuwyrow - będziecie musieli do tego używać superkomputery i zdjęcia wykonane z wahadłowca. A zatem kto wykonał ta prastarą mapę? Prof. Chuwyrow odpowiada: Nie chcę mówić o UFO czy o Kosmitach. Tego nieznanego autora mapy nazwę krótko – Twórca. Wygląda na to, że ten, kto wytworzył tą mapę używał środków transportu powietrznego. Na tablicy nie widać żadnej drogi, chociaż należy wziąć pod uwagę drogi wodne. Jest możliwe także i to, że na danym terenie on nie mieszkał, ale przygotowywał ją do zasiedlenia przy pomocy systemu irygacyjnego.

89 Dalsze badania mapy przyniosły ostatnimi czasy nowe odkrycia i śmiałe hipotezy. Uczeni są teraz całkowicie pewnymi, że tablica ta jest fragmentem ogromnej mapy plastycznej całej Ziemi. Wedle niektórych teorii, miałoby istnieć aż 348 takich tablic, i znajdują się one całkiem blisko miejsca pierwszego znaleziska. W okolicy wsi Czandar uczeni przebadali 400 próbek gleby i doszli do wniosku, że cała mapa znajdowała się gdzieś w okolicy Sokolskiego Wierchu. Podczas Epoki Lodowej pod wpływem działania lodowca rozpadła się na kawałki. Gdyby udało się je wszystkie znaleźć, to jej rozmiary wynosiłyby 340 x 340 m. Prof. Chuwyrow na podstawie materiałów archiwalnych ustalił prawdopodobne miejsca występowania dalszych czterech kamiennych płyt. Jedna z nich miałaby znajdować się pod jednym z domów we wsi Czandar, druga pod magazynem kupca Chasanowa, trzecia pod wiejską łaźnią (banią), zaś ostatnia pod filarem wiaduktu miejscowej wąskotorówki. Baszkirscy uczeni powiadomili centra naukowe całego świata o tym odkryciu, ale nikt się tym nie zainteresował (jak zwykle). Poza jednym przypadkiem – a mianowicie, kiedy badania szły pełną parą, na stole prof. Chuwyrowa pojawił się mały kamień – chalcedon. Był na nim podobny relief, jak na kamiennej tablicy. Najwidoczniej ktoś widział ten relief i chciał go skopiować, ale kto i po co???

 ROZDZIAŁ 12 – Wizyta w Dolinie Umarłych Jakuckie drogi śmierci, albo legendy o krainie zagłady – Świadkowie spustoszenia: tubylcy, przyjezdni i czerwonoarmiści – Atomowe bunkry na Syberii? – Zagadkowe eksplozje i słupy ognia za Uralem – Nuklearne poligony czy prehistoryczny system globalnej obrony? Na północnym – zachodzie Jakucji, w rejonie górnego biegu rzeki Wiluj, znajduje się trudno dostępna kraina ze śladami jakichś straszliwych kataklizmów: szerokie wywały starych lasów, a także rozrzucone wokoło kamienne odłamy, ciągnące się setkami kilometrów. W tej krainie, głęboko pod ziemią, znajdują się niepojęte metalowe obiekty. Ich obecność manifestuje się na powierzchni jedynie poprzez plamy dziwnie rosnącej roślinności, a owe plamy przedstawiają sobą ogromne niebezpieczeństwo dla ludzi. Dawna nazwa tej krainy brzmiało Ełjuju Czierkiecziech, co oznacza po jakucku, tyle, co Dolina Śmierci... Niektóre zagadkowe obiekty w tej krainie znajdują się także na powierzchni. Niektóre z nich – niewielka, spłaszczona i metalowa półkula, w której znajdują się niewielkie metalowe pomieszczenia, a w których nawet w najtęższe mrozy jest ciepło... Dawniej, kilku myśliwych odpoczywało w tych pomieszczeniach, ale szybko zapadali na dziwne i ciężkie choroby. Jeśli spędzili tam kilka nocy pod rząd, to wkrótce umierali. Starszyzna wioskowa zabraniała ludziom tam chodzić i zapomniano o tym miejscu. Drugi zagadkowy obiekt został odkryty przez pewnego geologa w 1936 roku, i wygląda on jak wychodząca z ziemi metalowa półsfera z bardzo gładkimi ścianami. Kolor metalu – czerwonawy, zaś grubość ściany dochodzi do 2 cm. Półkula ta jest nieco pochylona i można pod nią wjechać na reniferze. (Uwarow, W.: Dziwne konstrukcje na Syberii, Nieznany Świat, nr 8 (92)/1998, ss.3637 i 42) O podobnym odkryciu oznajmia nam już w XIX wieku, badacz Wiktor R. K. Maak w swym doniesieniu, które brzmi tak:

90 W Suntarze opowiedzieli mi, że w górnym biegu Wiluja znajduje się rzeczka nazwana Angyj Temierit’ – co oznacza tyle, co „Wielki Kocioł Utonął”. Niedaleko od jej brzegu w lesie znajduje się wkopany w ziemię ogromny kocioł miedziany, z ziemi wychodzi tylko jego brzeg, tak, że jego średnica jest nieznana, choć gadają, że rosną w nim całe drzewa. Ten fakt odnotował także inny badacz dawnych kultur Jakucji – N. D. Archipow: Pośrodku basenu dorzecza rzeki Wiluj przekazuje się podanie o znajdujących się w górnym biegu tej rzeki wielkich ilościach ogromnych brązowych kotłów – „ołgujew”. Podanie to zasługuje na uwagę, a to ze względu na to, ze wiele tamtejszych rzeczek nosi w swych nazwach jakucki rdzeń „ołgujdach” – „kotłowy”. A dalej już najbardziej niewiarygodne – stary koczownik opowiedział mi o jakiejś „metalowej norze” – w której leżą „szczupli, ogromni, jednoocy ludzie w żelaznych ubiorach.” A teraz już bliżej naszych czasów, to pewien miejscowy przewodnik tez wspominał, że niedaleko miejsca pożaru znajdowała się „żelazna nora” z „żelaznymi ludźmi”. Kiedy sprawa ta stała się głośna, pojawiły się nowe świadectwa i nowi świadkowie. Pewien myśliwy odkrył pod lodem czerwonawą, metaliczną powierzchnię, która należała do głęboko wbitej w zamrożoną ziemię ogromnej kopuły. Dwóch ludzi wracało do bazy po ugaszeniu wielkiego leśnego pożaru, kiedy odkryli pod spalonymi drzewkami ogromną kopułę, o średnicy 5 – 6 metrów! Miejscowe legendy mówią, że te niepojęte instalacje i budowle pojawiły się „bardzo dawno”. Wielkie, okrągłe „żelazne domy” stoją wsparte potężnymi wspornikami. Nie mają one okien ani drzwi, jedynie na wierzchołku kopuły znajduje się „szeroki właz”. Są tam także i inne obiekty – gromadnie ustawione metalowe „daszki-półkule” i wystająca z ziemi „ogromna, trójkątna, metalowa ostroga”, à la piramida. A zatem te opisy trudno nazwać zmyśleniami, bowiem żyją naoczni świadkowie, którzy na własne oczy widzieli opisane tutaj obiekty. W latach 60. XX wieku, pewien myśliwy udał się do zakazanej strefy i widział on w tajdze na wpół rozwalony stożek, z boku, którego wyzierał osobliwy, trójkątny obiekt o długości około 3 m. Niedawno temu, jakucka gazeta „Edier SAAS” opublikowała list mieszkańca Dalekiego Wschodu – Michaiła Korieckiego, który przebywał wraz ze swym ojcem w tym rejonie w latach: 1933, 1939 i 1949 – który pisze o tym tak: Co się zaś tyczy tajemniczych obiektów, to jest ich tam wiele, w ciągu trzech sezonów widziałem tam siedem takich „kotłów”. Wszystkie one są zupełną zagadką: po pierwsze – ich rozmiary wynoszące od 6 do 10 m średnicy; po drugie – zrobiono je z jakiegoś niepojętego metalu, którego nie bierze nawet żadne nasze narzędzie tnące, w tym piła diamentowa(!!!). Roślinność dookoła za to jest niesamowicie bujna – trawa rośnie powyżej wzrostu człowieka! W jednym z „kotłów” spędziliśmy noc w sześcioro. Nie spodziewaliśmy się niczego złego, ale... – jednemu z nas w ciągu miesiąca wypadły wszystkie włosy, a mnie na głowie pokazały się trzy wrzody, które mam do dziś dnia. Poza tym znalazłem jeszcze połowę idealnej kuli, koloru czarnego o średnicy około 6 cm. Była ona gładka, dosłownie śliska, jak wypolerowana idealnym narzędziem. Ten dziwny „kamyczek” ciął szkło, jak diament. W latach 50. na tą dziwną krainę zwrócili swą uwagę wojskowi i przeprowadzili tam badania, których rezultaty zaszokowały specjalistów. Okazało się, że wojskowi wysadzili w powietrze jakieś urządzenie, przy czym moc wybuchu była 2 – 3 tysięcy razy wyższa, niż zakładały to ich obliczenia! Zaniepokojeni tym wojskowi zamknęli teren, na którym występowały te obiekty, i przez kilka lat badali je. Co zatem można powiedzieć i jak zanalizować przytoczoną tutaj informację? Jak widać, mamy tutaj rzadką mieszankę dawnych legend i podań tutejszej ludności (są to świadectwa z ubiegłych stuleci aż do lat 50. XX wieku), i współczesnych danych o byłym poligonie atomowym. Wyjaśnić tą sytuację może tylko nowa, dobrze wyekwipowana i

91 kierowana ekspedycja. Rysunki tych nadzwyczajnych obiektów wykonał artysta-malarz Jurij Michaiłowskij na podstawie relacji naocznych świadków. (Psałomszczikow W. - „Tajemnicze półkule w Jakucji” w „НЛО” nr 32 (145)/2000) Te trzy wyróżnione słowa w artykule dr Psałomszczikowa wyjaśniają wszystko. Zamiast zagadki opuszczonego miasta Obcej Cywilizacji Naukowo-Technicznej mamy opuszczony poligon jądrowy – jakiś obiekt nazwany Moskwa-100, 200 czy może 900?... Szkoda tylko, że zarabiają na tym pseudo-ufolodzy, chociaż nie – pod jednym względem Walerij Uwarow nie rozminął się z prawdą. Rzeczywiście, nad poligonami broni masowego rażenia pojawiają się Obcy, co dawno udowodnili badacze miary prof. Jacquesa Vallée, dr Kiyoshiego Amamiyi i innych, którzy zajmują się zagadnieniem pod tytułem „UFO a wojsko”. Spójrzmy na to jednak z tej drugiej strony. Załóżmy, że Walerij Uwarow i reszta jego stronników mówią prawdę, i że w syberyjskiej tajdze, gdzieś w górnym biegu Wiluju znajdują się te zagadkowe obiekty, a atomowy poligon Armii Radzieckiej pojawił się dopiero w latach 50. Oznaczałoby to, że na obszarze Wyżyny Środkowo – Syberyjskiej, pomiędzy 1000 a 1100E oraz 640 a 680N znajduje się obszar występowania artefaktów Obcej Cywilizacji Naukowo-Technicznej, albo – jak zakładamy to – pozostałości Super-cywilizacji Atlantydzkiej sprzed co najmniej 12.000 lat. W to wszystko wpisuje się także fenomen Meteorytu Tunguskiego i także... tatrzańska Księżycowa Jaskinia i Tunel w Babiej Górze! Oczywiście są i ortodoksyjne wyjaśnienia, a mianowicie – w tym rejonie znajdowała się tajna baza w której pracowano nad broniami masowego rażenia w czasach ZSRR. Inna wersja głosi, że znajdowało się tam zrzutowisko wypalonych stopni rakiet nośnych wystrzeliwanych z kosmodromu w Pliesiecku. Niestety – jak dotąd żadna z tych wersji nie znalazła potwierdzenia. A to jeszcze nie wszystko, bowiem wciąż z terenu byłego ZSRR wciąż napływają do nas informacje o tajemniczych zdarzeniach, miejscach i artefaktach, które pozwalają domniemywać, że nie jesteśmy tutaj pierwsi, i że nasza cywilizacja jest tylko którąś tam z rzędu. Terytorium to, to jedna terra nondum cognita i o niejednym przyjdzie nam jeszcze usłyszeć, przeczytać i zobaczyć... (Zob. także: Nienacki Zb. – „Pan Samochodzik i człowiek z UFO”, wyd. III, Olsztyn 1991, Leśniakiewicz R. - „Walerego Uwarowa fantazje syberyjskie”, „Czas UFO” nr 2/1998) Jak widzimy z powyższego, gdybanie tutaj nic nie pomoże – trzeba zorganizować ekspedycję w tajgę i zbadać rzecz in situ, albo – co będzie tańsze i bardziej efektywne, boż z góry lepiej widać – przejrzeć dokładnie zdjęcia satelitarne tego terenu zrobione przez amerykańskie Landsaty i francuskie Spoty. A zatem – najpierw poszukiwania prowadzone przez Internet, a potem – w tajgę! Być może istnieje wspólny mianownik pomiędzy El Dorado a wilujską Doliną Śmierci – obie powstały w toku działalności Super-cywilizacji Atlantydzkiej. Podobnie jak Księżycowa Jaskinia... Niniejszym zapraszamy do współpracy wszystkich internautów – zamiast analizować szumy radiowego bełkotu Kosmosu i wspierać bezsensowny program SETI – niech zajmą się analizą zdjęć satelitarnych Ziemi w poszukiwaniu realnych śladów działania Obcego Rozumu, czy Tych, Którzy Byli Przed Nami, co ma więcej sensu, niż analizowanie białego szumu Kosmosu, bowiem pewnym jest to, że Oni posługują się czymś lepszym od radia i mamy szanse znaleźć sygnały cywilizacji prymitywniejszej od nas, albo stojącej mniej więcej na tym samym poziomie. Natomiast poszukiwania takich „dolin śmierci” może doprowadzić do nieoczekiwanych odkryć, które pchną do przodu wiedze o naszej planecie, naszej cywilizacji i nade wszystko o naszej historii bytowania gatunku Homo sapiens sapiens na tej planecie. Zresztą daleko sięgać, znamy w naszych krajach kilka miejsc, w których dzieją się dziwne rzeczy i które zakasałyby te wszystkie okrzyczane na Zachodzie osobliwości, o których piszą niektórzy autorzy z Anglii, Francji, Hiszpanii czy USA. Trzeba tylko chcieć

92 wyjść z ramek schematów i wbijanej nam do głów ortodoksyjnej wersji historii człowieka, zdeterminowanej religiami, ideologią i polityką. Ale to już temat na inną balladę... KONEC - KONIEC Krásno nad Kysucou – Jordanów, - dnia 26 kwietnia 2004 roku



93

94