Moon Elizabeth - Cykl Esmay Suiza 03 - Zmiana dowodztwa

Elizabeth Moon
Zmiana Dowództwa
(Change Of Command)
Tłumaczenie: Marek Pawelec
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Castle Rock
Wiadomość dnia: „W dniu dzisiejszym Mówca Rady Ministrów i Wielkiej Rady Familii
Regnant został zamordowany w trakcie przejazdu z portu promowego do Pałacu. Jego bliski
przyjaciel i doradca prawny, Kevil Mahoney, został ciężko ranny i przebywa na leczeniu
w bezpiecznej placówce medycznej. Zginęło również trzech pracowników ochrony. Najmłodsza
córka Mówcy Thornbuckle’a, podróżująca osobnym pojazdem, nie została ranna, jednak
przebywa teraz pod ochroną...”.
Pawilon medyczny Breitis
Kevil, świadom niepokojących snów, próbował przebić się do świadomości. Czuł się
zesztywniały, jakby zbyt długo leżał w jednej pozycji, i miał wrażenie, że gdzieś w oddali kogoś
coś naprawdę mocno boli. Przed oczami przesuwały mu się czerwone i różowe spirale.
Zamrugał, ale efektem było tylko pojawienie się dodatkowych zielonych smug. Wydawało mu
się, że coś usłyszał, ale – tak samo jak kształty przed oczami – dźwięki były rozmyte
i niewyraźne.
Zdwoił wysiłki i w końcu udało mu się wyodrębnić głos mówiący jakimś tajemnym, nie
znanym mu językiem. Co to jest sub-coś czegoś-tam-innego? Co to jest linia teta? Jego otępiały
umysł próbował podsunąć mu obraz ustawionych w rzędy liter.
– ...potrzebować pełnego odmłodzenia, jeśli przeżyje dostatecznie długo... – dotarło do niego
nagle z pełną ostrością.
Ogarnął go lodowaty chłód, a potem ogień. Nie miał pojęcia, czy była to reakcja na coś, co
z nim zrobiono, czy ciało zareagowało na usłyszane słowa. Otworzył oczy i zobaczył rozmyte
plamy. Próbował otworzyć usta, ale uświadomił sobie, że już są otwarte i tkwi w nich jakieś
urządzenie.
– Leż nieruchomo – powiedział ktoś. – Zamknij oczy.
Nie był w nastroju do podporządkowywania się poleceniom. Zaczął się dławić rzeczą
tkwiącą w jego ustach, i wtedy ktoś ją wyciągnął.
– Co się stało? – zaskrzeczał głosem, którego sam nie rozpoznawał, choć czuł go boleśnie
w gardle.
I wtedy, dokładnie w chwili, gdy pytał, wróciła pamięć. Choć niewidoczni ludzie zawahali
się, już wiedział, co się stało.
On i Bunny w samochodzie naziemnym. Twarz Bunny’ego, przez tyle miesięcy napięta
i pobrużdżona, w końcu spokojna. Rozmawiali o trwających dalej problemach z fabrykami
farmaceutycznymi Morellinów na Patchcock, o rosnących cenach środków do odmładzania
i politycznych implikacjach...
A potem błysk jakiejś broni i twarz Bunny’ego niknąca w masie czerwieni, szarości i różu...
Musiał zginąć. Nikt by tego nie przeżył. A on, Kevil Mahoney, żyje – przynajmniej na razie
– ponieważ głowa jego przyjaciela przyjęła główne uderzenie.
Bogobojna Milicja Nowego Teksasu poprzysięgła im zemstę. Jak widać, to nie była tylko
pusta groźba.
Musi wiedzieć, co się stało. Kto tym wszystkim kierował?
Co robiła Flota? Ale poczuł ogarniającą go zimną mgłę i osunął się w mrok, niepewny, czy
to śmierć, czy skutek działania leku.
* * *
Hobart Conselline nie chciał, by przepełniające go emocje odbiły się na jego twarzy lub
w zachowaniu. Bijąca z postawy jego sekretarza ostrożna powaga dowodziła, że to mu się udało.
To dobrze.
– Milordzie, to zostało potwierdzone przez trzy niezależne agencje – powiedział sekretarz.
– To okropne! – Hobart potrząsnął głową. – Przypuszczam, że to ci terroryści w odwecie za
egzekucje...
– Takie są w tej chwili spekulacje, milordzie.
– Ile osób zginęło bądź jest rannych?
– Zginął lord Thornbuckle i trzech pracowników ochrony. Ser Mahoney ocalał, ale jest
w stanie krytycznym; prawdopodobnie nie przeżyje.
– Co za okropna, niesamowicie okropna sytuacja. – Hobart znów potrząsnął głową.
Z pewnością dla niektórych okropna. Krewni i przyjaciele Bunny’ego Thornbuckle’a bez
wątpienia nie mogą otrząsnąć się z szoku. Podobnie będzie zachowywać się Rada, jeśli ktoś nie
przejmie nad nią kontroli i nie poprowadzi jej tak, jak należało już od kilku lat. Gdyby Kevil
Mahoney nie był ranny, mogliby zwrócić się do niego, ale bez Bunny’ego i Kevila Familie będą
zachowywać się jak spanikowane owce, beczące bezradnie na otaczające je wilki. Doskonale
wiedział, że teraz powinien przejąć władzę dalekowzroczny, silny i decyzyjny przywódca.
– Wyślij Mirandzie nasze kondolencje – nakazał sekretarzowi. – Poinformuj sekretarkę mojej
żony, że z pewnością małżonka będzie chciała zadzwonić do Mirandy. – Biedna, piękna
i inteligentna Miranda, tak nieszczęśliwie wybierająca mężczyzn i dzieci...
I biedna Brun. Podobnie jak wszystkim, którzy spotkali to dziecko, bardzo podobała mu się
jej ekscentryczna uroda. Potrzebowała dobrego męża, aby się ustatkować, ale Bunny upierał się,
żeby pozwalać jej na swobodę, z katastrofalnym zresztą skutkiem. Kolejny przykład godnego
pożałowania braku stanowczości Bunny’ego. Nic takiego nie przytrafiło się córkom Consellinów
i nigdy sienie wydarzy. Starsze dzieci Bunny’ego okazały się wystarczająco udane, choć młody
Buttons nie był drugim Bunnym.
Miał sztywność ojca i nic z jego błyskotliwości. Tym lepiej; ostatnia rzecz, jakiej potrzebują
Consellinowie, to kolejny Bunny Thornbuckle zasiadający w tym samym Fotelu.
– Ma pan wiadomości od kilku Familii – odezwał się sekretarz.
– To oczywiste – odpowiedział Hobart. Ci, z którymi rozmawiał, przygotowując się do
tegorocznego zebrania Wielkiej Rady, będą chcieli poznać jego aktualne plany. Na krótką chwilę
wizja tych planów oślepiła go. Bez Bunny’ego i Kevila Mahoney’a – przy zdezorganizowanych
i zszokowanych zwolennikach Bunny’ego – człowiek wiedzący czego chce i działający szybko
i zdecydowanie może bardzo daleko zajść.
Zerknął na dostarczone wiadomości. Tak, jak się spodziewał: szok, troska, strach, szok...
Z każdą mijającą chwilą był coraz bardziej pewny, że to właśnie on, nikt inny, będzie musiał
poradzić sobie z tym kryzysem. Jakie to szczęście, że nie opuścił Castle Rock wraz z innymi.
– Przygotuj listę wszystkich zasiadających w Fotelach, którzy wciąż są obecni na planecie –
rozkazał. Sekretarz kiwnął głową. – I rozmowę konferencyjną dla klanu Consellinów.
– Sir, mam gotową listę; trzymam aktualne dane na temat wszystkich zasiadających
w Radzie...
– Doskonale. – Podczas gdy sekretarz przygotowywał skomplikowane połączenie ansibla ze
zwykłym systemem komunikacyjnym do rozmowy konferencyjnej, przejrzał uważnie listę. Zdał
sobie sprawę, że nigdy nie będzie miał większej szansy.
Klan Barraclough, do którego zaliczały się pomniejsze klany Aranlake i Padualenare, nie
zebrał się, by wesprzeć Bunny’ego po jego powrocie. Aranlake’owie, z wyjątkiem lady Cecelii
de Marktos, forsowali na stanowisko Głowy Familii swojego kandydata, Huberta Roscoe
Millandera, i gdy przegrali, wrócili obrażeni do domów. Padualenaresowie faworyzowali brata
Bunny’ego, Harlisa, który popierał ich roszczenia wobec Aranlake’ów i ambicje kolonialne.
W ten sposób na planecie pozostało tylko kilku Barracloughów, tych najbliższych Bunny’emu,
którzy doznali najsilniejszego wstrząsu na wieść o jego śmierci.
Hobart rozejrzał się po pokoju, zastanawiając się, czy jego rodzina byłaby załamana, gdyby
to jego zamordowano. Delphine na pewno; płakałaby i płakała tak długo, aż jej śliczna twarz
zapuchłaby i przybrała brzydki kolor. Dziewczynki też by płakały, ale był pewien, że tylko przez
chwilę. Potem poszukałyby innego patrona, innego źródła łask i luksusów. Kobiety są zmienne,
jeśli ich się dobrze nie wytresuje, tak jak on wyszkolił Delphine. Jednak chłopcy – ich dobrze
wychował – prawdopodobnie już planowaliby, jak go pomścić i zdobyć więcej władzy.
Ale on nie zostanie zamordowany. Będzie ostrożniejszy niż Bunny, będzie staranniej
wypatrywał ukrytych zagrożeń. Będzie mniej... nie, nie mniej odważny, ale mniej lekkomyślny.
Brun bez wątpienia właśnie po ojcu odziedziczyła lekkomyślność, a nie po rozważnej Mirandzie.
W miarę jak przebiegał wzrokiem listę, jego podniecenie rosło. Gdyby to on miał
zamordować Bunny’ego – a taka myśl nie raz przeszła mu przez głowę w ciągu roku, kiedy
zdawało się, że nic nie usunie tego głupca z zajmowanego przez niego stanowiska – nie mógłby
wybrać lepszego czasu. Co najważniejsze, nie miał z tym zupełnie nic wspólnego, a mimo to los
w końcu stanął po jego stronie. Dowiódł, że potrafi osiągnąć sukces wbrew największym
przeciwnościom losu, a teraz opatrzność – jak kobieta – wybrała go dzięki jego energii, uporowi
i woli zwycięstwa.
Zamknął oczy, pozwalając sobie na luksus wyobrażania sobie chwili, gdy zostanie
zatwierdzony jako Mówca, kiedy twarze dotąd ignorujące go lub odwracające się od niego
zwrócą się ku niemu – będą musiały się zwrócić – i w końcu będzie mógł się wykazać swoimi
prawdziwymi umiejętnościami. Uczynię Familie wielkimi i wszyscy będą wiedzieli, kto ocalił je
przed upadkiem, pomyślał.
OSK Gryfalcon
– Nie wiedziałem, że potrącą to z mojej pensji – powiedział chorąży Barin Serrano. Jego głos
był niemal piskliwy, ale nic na to nie mógł poradzić. Przepadł cały jego żołd... Nie ma niczego na
kostce kredytowej, a on już zamówił tradycyjne prezenty zaręczynowe i ślubne.
No cóż, a kto twoim zdaniem miał za to zapłacić? Ci ludzie zużyli już cały fundusz awaryjny
sektora oraz większość rezerwy rekreacyjnej. I nawet nie obciążono cię za wszystkich, tylko za
tych, za których jesteś w stanie zapłacić ze swojej pensji.
– Dziesięć utrzymanek... – wymamrotał Barin. To pochłonie cały jego żołd również po
promocji. Pewnie powinien się cieszyć, że przepisy Floty zabraniają oficjalnego zadłużenia. –
A przecież nawet nie jestem żonaty. Jak oni mogli mi to zrobić?
– Niech pan na to spojrzy w ten sposób, sir: przynajmniej nie wpakuje się pan w kłopoty.
– No... niezupełnie. Zdążyłem już wysłać zaproszenia na ślub.
– No cóż, sir...
– Uwaga, cała załoga... Uwaga, cała załoga... – Nastąpiła przerwa, w trakcie której Barin
próbował wymyślić, jak wygrzebać się z finansowego dołka, a potem rozległ się głos kapitana: –
Moim smutnym obowiązkiem jest poinformować was, że Mówca Rady Ministrów został
zamordowany. Proszę pozostać w gotowości...
Barin spojrzał na bosmana, a ten odpowiedział mu tym samym. Mówca zamordowany?
Gdzie? Jak?
I co się stanie z Brun i tymi wszystkimi kobietami?
OSK Shrike
– Porucznik Suiza, dostaliśmy priorytetową wiadomość. Kodowanie kobalt.
– Hmmm... – Myśli Esmay Suizy, jak to zdarzało się jej coraz częściej, pomknęły ku
Barinowi. – Dobrze, proszę utrzymać połączenie z ansiblem, a ja pójdę po kapitana. – Ostatnia
priorytetowa wiadomość kazała im zwolnić ze służby starszych podoficerów po procedurze
odmłodzenia, ale nie mieli takich na pokładzie. Może ta będzie bardziej praktyczna. Tak
naprawdę chciałaby otrzymać wiadomości od Barina, najlepiej o życzliwej reakcji jego rodziny.
Przebywanie na dwóch różnych statkach bardzo utrudniało komunikację; miała nadzieję, że będą
mogli spotkać się chociaż na kilka dni. Kapitan Solis wiedział, że należy jej się urlop, i obiecał,
że będzie mogła wziąć przepustkę.
Kapitan Solis, zawsze niezbyt rozmowny o tak wczesnej porze, po odczytaniu przekazanej
do jego konsoli wiadomości zrobił się jeszcze bardziej milczący.
– Sir?
Spojrzał jej w oczy. – Lord Thornbuckle nie żyje. Zamordowany. Prawdopodobnie... – Jego
wzrok padł na deszyfrator. – Prawdopodobnie przez Milicję Nowego Teksasu w odwecie za
rozprawienie się z ich Rangersami. – Przerwał, a Esmay starała się nie zadać pytania, które samo
się narzucało, lecz kapitan i tak na nie odpowiedział. – Poruczniku, może pani się spodziewać
odwołania wszystkich urlopów. Przykro mi. Są sprawy pilniejsze od ślubu.
– Ale nie zaszkodzi wypełnić formularze – stwierdziła odruchowo Esmay. Solis rzucił jej
przeciągłe spojrzenie, po czym kiwnął głową.
– Dobry pomysł. Wtedy będziecie mieli szansę... Ale na razie chcę dostać ocenę sytuacji.
Proszę się za nią zabrać, a ja ogłoszę to załodze.
Altiplano
Wiadomość: „Generał Casimir Suiza ogłosił dzisiaj, że Oblubienica Ziemi Suiza zamierza
poślubić cudzoziemca, Barina Serrano, tak samo jak ona oficera Zawodowej Służby Kosmicznej.
Spodziewany jest opór wobec tego małżeństwa ze strony Gildii Ziemiańskiej; padły już pytania
o sukcesję, jako że Oblubienica Suiza wciąż przebywa poza planetą i służy w Zawodowej Służbie
Kosmicznej. Z innych wiadomości: na Castle Rock zginął w zamachu Mówca Rady
Ministrów...”.
Agencja Informacyjna Republiki Guernesi
Wiadomość: „...bardziej znacząca jest groźba wznowienia aktów przemocy ze strony
odłamów Milicji Nowego Teksasu, które nie zostały zniszczone przez Familie Regnant podczas
ekstrawaganckiej próby ratowania córki Mówcy. W parlamencie padły pytania o zaangażowanie
się w te działania pracowników wywiadu Guernesi i o to, czy tego rodzaju współpraca
z Familiami Regnant nie zaszkodziła interesom Guernesi...”.
Notatka do Przewodniczącego Benignity:
„Cokolwiek Familie Regnant miały nadzieję zyskać atakiem na Teksańską Milicję i udaną
akcją odzyskania córki Mówcy, przekonają się, że rozgrzebały gniazdo szerszeni. Choć pomysł
wykorzystania tej sytuacji jest kuszący, obawiam się, że wszelkie kontakty z Milicją zagroziłyby
naszej długotrwałej polityce i mogłyby doprowadzić do alienacji Ojca Świętego.
Nasze raporty wywiadowcze wskazują jednak na trwałe i powiększające się rozdźwięki
między elementami rządzącymi, które można by wykorzystać bez wiązania nas z Nowym
Teksasem. Projekt Taniec dostarczył jak dotąd najcelniejszych ocen zachowań głównych klanów
Familii. Jeśli chodzi o Projekt Emeryt, ostatnie dane wskazują, że u około 15-23 procent korpusu
starszych podoficerów ZSK w ciągu najbliższych 180 dni pojawią się pierwsze poważne objawy,
a ich maksymalne nasilenie wystąpi za około 250 do 300 dni. Trochę zdumiewa fakt, że Familie
nie wstrzymały produkcji i dystrybucji medykamentów...”.
Notatka do admirała Floty:
„Na żądanie Rady Ministrów i Wielkiej Rady wszystkie jednostki nie postawione w stan
alarmu zachowają minutę ciszy o godzinie 12:00 w dniu pogrzebu lorda Thornbuckle’a. Nie
należy przeprowadzać żadnych dodatkowych ceremonii, a w szczególności oddawać salw
honorowych.”
* * *
– Minuta ciszy dla uczczenia Mówcy Wielkiej Rady.
Cisza przeciągała się. Esmay miała wrażenie, że trwa dłużej niż minutę, i zastanawiała się,
jak Brun to znosi. Nie miała jeszcze czasu dojść do siebie po uwolnieniu, a już straciła ojca.
Dziewczyna zaczęła mamrotać modlitwy, o których nie myślała już od wielu lat.
Notatka do szefa personelu od szefa służb medycznych:
„Należy pilnie skierować na badania medyczne wszystkich podoficerów, którzy w ciągu
ostatnich dziesięciu lat przeszli zabieg odmładzania. Żadnych wyjątków. W razie konieczności
należy kierować się kolejnością odmładzania.”
* * *
Admirał Vida Serrano, bezpiecznie piastująca stanowisko dowódcy Sektora Siedem,
przeczytała notatkę w milczeniu, świadoma napięcia mięśni ramion starszego bosmana Valdosa.
Osobiście, z zachowaniem najściślejszej tajemnicy, przekazała wyżej niepokoje Barina i kapitana
Escovara odnośnie do stanu umysłu starszych podoficerów. Obserwowała przebieg śledztwa, ale
umykały jej szczegóły. Neurobiologia procesu odmładzania nie była jej specjalnością.
Potrzebowała raportów, ale jak dotąd – pomimo coraz bardziej stanowczych listów do Kwatery
Głównej – niczego takiego nie przygotowano.
Jak może więc uspokoić Valdosa i innych podkomendnych bez potrzebnych jej informacji?
– Sprowadź mi szefów personelu i medycznego – rozkazała. – Mamy tu sytuację, której nie
rozumiem, i chcę być pewna, że potraktują ją zarówno dyskretnie, jak i uczciwie.
– Sir. Jeśli admirał pozwoli...
– Mów.
– Czy to prawda, że chcą wyrzucić starszych podoficerów i że szukają wymówki, żeby nie
przeprowadzać już żadnych odmłodzeń?
Właśnie takich opinii się obawiała.
– Moim zdaniem, bosmanie – ale jest to tylko moja opinia, choć dysponuję pewnymi
informacjami – może to być związane z problemami zdrowotnymi, które powstały w wyniku
użycia partii wadliwych leków do odmładzania.
– Problemami...
– Tak. Nie zamierzam podawać żadnych nazwisk, ponieważ nie znam wszystkich faktów.
Nie jestem oficerem medycznym. Wiem, że śledztwo w innej sprawie ujawniło źródło
zanieczyszczonych środków do odmładzania, i istnieje obawa, że mogły one trafić do naszego
łańcucha zaopatrzeniowego. Tymczasem u kilku starszych podoficerów pojawiły się objawy
zaburzeń neurologicznych, choć wszyscy oni byli na różnych stanowiskach, rozrzuceni po
różnych wydziałach.
– Czy... mogli nam dać złe leki po to, żeby później odmówić przeprowadzenia dalszych
odmłodzeń?
– Świadomie? – Kiwnął głową. – Absolutnie nie. Podejrzewałabym raczej zwykłą pomyłkę,
a jeśli nie, to działanie przeciwnika chcącego pozbawić nas najcenniejszych starszych
podoficerów.
– Mam nadzieję, że ma pani rację, sir. – Bosman wyszedł, potrząsając głową.
Ona też miała nadzieję... że jej uwierzył. Jeśli starsi podoficerowie zaczną się martwić, czy
Flota celowo dała im wadliwe leki, gęsta tkanina społeczności Floty może rozpruć się z zabójczą
prędkością.
* * *
Notatka wewnętrzna, MorCon Pharmaceuticals:
„Pomimo wysiłków naszego działu reklamy, mających na celu przywrócenie zaufania do
naszych produktów, nasz udział w obrotach rynku wciąż jest znacznie ograniczony
w porównaniu z 68 procentami sprzed skandalu w Patchcock. Nasza konkurencja w pełni
wykorzystała rewelacje na temat złej jakości naszych produktów; wydział prawny donosi, że
liczba pozwów wciąż rośnie. Wpłynęło to znacząco na nasze zyski, które wcześniej stanowiły do
20 procent całkowitych dochodów klanu Conselline. Działania pozapolityczne, mające na celu
poprawę naszej pozycji, okazały się nieskuteczne; potrzeba nam uwolnienia od ograniczających
nas przepisów prawa, abyśmy mogli szczerze i uczciwie uporać się z konsekwencjami cudzych
błędów. Uważamy, że teraz najważniejszym zadaniem jest odzyskanie naszej pozycji na rynku.
Lady Venezia Morrelline wciąż się temu sprzeciwia i nie jesteśmy w stanie jej przekonać, że nie
możemy odpowiadać za akcje sabotażowe obcego agenta...”
Więzienie wojskowe Zawodowej Służby Kosmicznej, Wyspy Czubate, Copper
Mountain
W zimny, wietrzny jesienny dzień pensjonariusze wojskowego więzienia na Wyspach
Czubatych zostali ustawieni w szeregach, by zza barier ze stali i pól siłowych mogli obserwować
kolejną ceremonię przejęcia dowództwa. Przed nimi, na niewielkim zamkniętym placu
apelowym, stali w szeregu prawie wszyscy strażnicy, nieprzyjemnie świadomi wbitych w ich
plecy spojrzeń więźniów. Nie miała znaczenia oddzielająca ich bariera siłowa; nic nie chroniło
ich przed nienawiścią.
Iosep Tolin z ulgą przekazywał dowództwo Pilar Bacarion. Ani chwili nie cieszył się swoim
pobytem tutaj i chętnie zgodził się na wcześniejszą emeryturę, byle się od tego uwolnić. Za to
teraz najchętniej oddzieliłby się całym Wielkim Oceanem, a później jeszcze przestrzenią
międzygwiezdną, od kobiety, która była blisko admirała Lepescu.
Komandor Pilar Bacarion natomiast czuła prawie fizyczną przyjemność na widok napięcia na
twarzy Tolina. Nie tylko jej nie lubił, ale bał się jej. Powinien. Wszyscy powinni i będą się bać,
już niedługo. Uśmiechnęła się do Tolina, dając mu znać, że zauważyła jego strach, że dostrzegła
błysk potu na jego czole, nawet w tym zimnie. Potem uwolniła go od swego spojrzenia i zwróciła
je na podwładnych.
Nie zadrżeli. Nie sądziła, że to zrobią. Ich spojrzenia były twarde. Była pierwszą kobietą na
stanowisku kierownika tego więzienia i ich spojrzenia świadczyły, że chcą wiedzieć, czy jest
wystarczająco nieugięta. Czy poradzi sobie z pracą. Inni – których tożsamość już znała – nie
wątpili w jej twardość. Wszyscy byli świadomi, że jej mentorem był Lepescu i że popierała jego
plany. W swoim worku zawsze miała starannie schowane odcięte przez nią osobiście uszy; kiedy
przechowywanie tych dowodów jej statusu stało się niebezpieczne, pocięła je na wąskie paski
i dobrze poukrywała.
Brała udział w najstarszych ze wszystkich łowach – zabijała. Po łowach na Sirialis udało jej
się odlecieć, aby przejąć dowodzenie nad statkiem, zanim polowanie zakończyło się śmiercią
Lepescu, a Heris Serrano znów znalazła się w łaskach dowództwa Floty. Ale nikt o tym nie
wiedział. Wszyscy byli martwi, a więźniowie, na których polowała, nigdy nie widzieli jej twarzy.
Miała dużo szczęścia, a jej umiejęt...