Moon Elizabeth - Cykl Esmay Suiza 04 - Przeciw wszystkim

ELIZABETH
MOON
PRZECIW WSZYSTKIM
Tytuł oryginału: AGAINST THE ODDS
Wszystkie postacie występujące w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób prawdziwych,
żyjących lub nie, jest całkowicie przypadkowe.
Ilustracja na okładce: Marcin Nowakowski
Wydanie I
Wydawca: ISA Sp. z o.o.
Tłumaczenie: Marek Pawelec
Korekta: Sylwia Sandowska-Dobija
ISBN: 3-7418-082-X
Dedykacja
Dla Kathleen i Davida
Non omnis moriar
Podziękowania
Jak zwykle muszę podziękować za pomoc wielu ludziom. Część z nich woli, aby ich
nazwisk nie wymieniać. Wiecie, o kogo chodzi, i wiecie, że was doceniam. Davidowi
Watsonowi i Kathleen Jones dziękuję za godziny burzy mózgów i zbiór przydatnych źródeł,
ale przede wszystkim za tak mocne pragnienie poznania tej historii, że przywrócili mi
umiejętność opowiedzenia jej. Grupie szermierczej (Allen, Andrew, Beth, Connor, Sean,
Susan, Tony, Brian itd.) dziękuję za różne porady, między innymi z zakresu kontroli
uszkodzeń na lotniskowcach i charakterystyki grubych lin pod naprężeniem, oraz za wieczór
komentarzy edytorskich, a przede wszystkim za to, że pozwolili mi rozładować napięcie przez
dźganie ich mieczem. Clivowi Smithowi i Christine Joannidi dziękuję za wiedzę z zakresu
fizyki i historię angielsko-greckiej rodziny handlarzy oraz najlepszy w całym centralnym
Teksasie pudding Yorkshire. Tym, którzy zaglądają na moją stronę na SFFnet, jestem
wdzięczna za pomysły i wsparcie (w tym przypadku szczególnie Cecylii, Howardowi, Julii,
Rachel, Tomowi i Susan). Carrie Richerson dziękuję za umiejętność wyszukiwania zbyt
ckliwych fragmentów opisów, mojemu mężowi Richardowi - za najgorszy kalambur w
książce, naszemu synowi Michaelowi - za cierpliwość do matki pisarki, Michaelowi
Fosselowi, doktorowi nauk medycznych - za inspirujące dyskusje o odmładzaniu, a Rutcie
Duhon za cotygodniowe dawki normalności, nawet w czasie dzikich napadów pisania.
Wszystkie pomyłki i błędy są moje, a nie ich.
Notka dla czytelników
Czytelnicy znający Zmianę Dowództwa zauważą, że ostatnia część tamtej książki
pokrywa się czasowo z pierwszą częścią tej. Pierwszy rozdział zaczyna się po wybuchu
buntu, a przed drugim morderstwem.
Nowym czytelnikom zaś może się przydać wprowadzenie.
Familie Regnant to polityczny sojusz wielkich rodzin; aktualnie zajmują one setki
układów gwiezdnych. Przed stuleciami ich rodzinne milicje połączyły się, tworząc Zawodową
Służbę Kosmiczną, która miała pilnować kosmicznych szlaków i bronić Familii przed
atakami z zewnątrz.
W poprzedniej książce, Zmiana Dowództwa, długotrwałe tarcia i niepokoje w ZSK
doprowadziły do wybuchu buntu w części Floty.
Buntownicy zaatakowali planetę szkoleniową Floty, Copper Mountain, i uwolnili część
skazańców ze ściśle pilnowanego więzienia na samotnej wyspie, a resztę zmasakrowali.
Zamierzali również przejąć placówkę badawcząpracuj ącą nad nowym uzbrojeniem, ale
lojaliści zdołali temu zapobiec, przynajmniej chwilowo. Niestety, buntownikom udało się
zniszczyć ich transportery i lojaliści zostali uwięzieni na wyspie.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Copper Mountain, Placówka Badawcza Uzbrojenia Floty
Nagi szczyt Drugiego Czubka smagał zimny wiatr. Chorąży Margiu Pardalt czuła, jak
łzawią jej od tego oczy. Był już jasny dzień i wiatr dawno przegnał smród płonących
samolotów. Gdzie są buntownicy? Na pewno wylądują tu, by zdobyć broń, która właśnie tutaj
powstawała. Czy wiadomość, którą próbowała wysłać przy użyciu antycznej techniki, do
kogoś dotarła, czy też buntownikom uda się zrealizować cały plan? I kiedy przylecą... aby ją
zabić?
- To głupie - odezwał się profesor Gustaw Aidersson. W żółtej skórzanej kurtce założonej
na Osobisty Kombinezon Ochronny i dziwacznej zielonej czapce na głowie wyglądał bardziej
jak włóczęga niż genialny naukowiec. - Kiedy byłem dzieckiem, wyobrażałem sobie, że
jestem rozbitkiem na wyspie i muszę jakoś dotrzeć do domu. Miałem tysiące pomysłów,
każdy bardziej szalony od poprzedniego. Zbudowanie łodzi z ogrodowej huśtawki babki,
samolotu z kolektora słonecznego czy komunikatora z miksera, kłębka sznurka, dwóch
filiżanek i szydełka.
Margiu zastanawiała się, czy powinna coś powiedzieć. Nie czuła już uszu z zimna.
- No i proszę, oto tkwimy teraz na tej pięknej wyspie. Powinienem zorganizować jakiś
sprzęt do zejścia po urwisku i zbudować łódź żaglową. Wie pani, zbudowałem kiedyś
żaglówkę, ale z drewna z tartaku. I nawet żeglowałem na niej i nie zatonęła. Oczywiście nie
pomieściłaby nas wszystkich.
- Sir, czy nie sądzi pan, że powinniśmy wrócić do środka? - spytała Margiu.
- Chyba tak. - Ale nie ruszył się. - Tylko że na tej cholernej wyspie nie ma z czego zrobić
łodzi czy samolotu. - Rzucił spojrzenie na poczerniałe plamy w miejscach, gdzie stały ich
transportery, a potem spojrzał na Margiu i kąciki jego ust wykrzywiły się w szelmowskim
uśmiechu. - Kiedy źli chłopcy dysponują jedynym środkiem transportu, można zrobić tylko
jedno.
- Sir?
- Skłonić ich, żeby go nam oddali - odpowiedział i ruszył do środka budynku tak szybko,
że Margiu została w tyle. Dogoniła go dopiero przy drzwiach.
- Skłonić?
- To szalony pomysł, ale, na Boga, jeśli się uda, będzie świetna zabawa - powiedział. -
Rozejrzał się po pokoju pełnym naukowców i wojskowych. - Słuchajcie, mam pomysł!
- Ty zawsze masz jakieś pomysły, Gussie - odpowiedział jeden z uczonych. Margiu wciąż
nie potrafiła zapamiętać ich nazwisk. Wszyscy wyglądali na zmęczonych i rozdrażnionych. -
Pewnie chcesz, żebyśmy zrobili samolot ze sprężyn do materaców czy czegoś podobnego.
- Nie. Myślałem o tym, ale mamy za mało materaców. Chcę, żeby buntownicy oddali
nam prom.
- Co?!
Profesor zaczął im entuzjastycznie wyjaśniać swój plan. Wszyscy pozostali siedzieli i
patrzyli na niego tępo.
Pierwszy zareagował major Garson.
- Tak, jedyny sposób, aby zdobyć środek transportu, to skłonić ich, żeby nam go oddali.
Ale nie będzie to łatwe. Mają na górze znacznie więcej wojska niż my. Zresztą mogą nas
spalić zamontowaną na promie bronią.
- A więc musimy ich przekonać, że nie jesteśmy aż tak niebezpieczni - stwierdził
profesor. Ściągnął czapkę i wcisnął ją do kieszeni. Jego rzadka siwa grzywka pozlepiała się w
tłuste pasma.
- No właśnie, czy oni wiedzą, ilu nas tu przyleciało? - zapytała Margiu. - Nie wiedzą, czy
transportery były pełne, prawda? Vinet nie zdążył im wysłać żadnej wiadomości.
- Racja. I poza strzelaniną wczoraj w nocy przeważnie byliśmy ukryci. Ale byliby głupi,
gdyby przylecieli tu bez zachowania środków ostrożności - rzekł major Garson. - Nigdy nie
należy liczyć na głupotę przeciwnika.
- Przypuśćmy - kontynuował profesor - że używając radia Margiu, wyślemy im niby
przypadkowe informacje. Spróbujemy się z nimi skontaktować, udając buntowników
walczących z naukowcami...
- Nie, czekaj! - przerwał mu chudy człowieczek z gęstymi czarnymi włosami. Margiu
przypomniała sobie, że ma na imię Ty. - Słuchajcie, oni wiedzą, że to lojaliści mają radio.
Moglibyśmy wysłać transmisję z błaganiem o pomoc, mając nadzieję, że dotrze na kontynent.
A potem przerwać. I jakąś godzinę później znowu wysłać wiadomość, udając buntowników, a
potem...
- Skąd buntownicy mieliby wiedzieć, jak używać tego sprzętu? - zapytał Garson. - Ludzie
szkoleni we Flocie nie znają takiego sprzętu, chyba że zetknęli się z nim gdzie indziej, tak jak
chorąży Pardalt. Zresztą te urządzenia są zbyt delikatne, by nie zostały zniszczone w
strzelaninie.
- Moglibyśmy powiedzieć przez radio, że jesteśmy lojalistami - zaproponowała Margiu.
Pozostali spojrzeli na nią ze zdziwieniem. - I prosimy o pomoc z kontynentu, tak jak on
zasugerował - wskazała na Ty. - Ale pomoc oczywiście nie nadchodzi. Jesteśmy coraz
bardziej zdesperowani... Mówimy o wyłapywaniu nas przez buntowników, o ludziach
zabitych w eksplozjach samolotów, a' potem o braku jedzenia. Buntownicy mają wszystkie
zapasy...
- Tak! To dobry pomysł - pochwalił ją profesor. - I przenosimy nadajnik z miejsca na
miejsce, więc jeśli będą śledzić sygnał, dojdą do wniosku, że próbujemy pozostać w ukryciu,
a potem zabierzemy go pod ziemię.
- Będziemy musieli udawać wroga - rzekł major. - Wystarczy do tego drużyna. Mamy
miejscowe mundury... Mamy lokalne komunikatory... tylko ludzie muszą się odpowiednio
zachowywać.
- No dobrze, ale co zrobimy, jeśli zdobędziemy prom? Zawsze mogą nas zestrzelić,
zanim dokądkolwiek dolecimy.
- Nie tak łatwo, jeśli przylecą na dół promem szturmowym, sir - powiedział jeden z
neurowspomaganych marines. - Są opancerzone i bardzo łatwe do manewrowania.
- I tu pojawia się pytanie: kto będzie go pilotował?
- Ja mam licencję na promy - odezwał się jeden z pilotów. - Ken nie, ale Bernie też może.
- Jeśli ma pan kwalifikacje do pilotowania promów szturmowych, co pan robi za sterami
wodnopłatów?
- Flota ma znacznie więcej pilotów promów niż wodnopłatów. - Pilot rozłożył ręce. -
Tylko kilku z nas grzebie się w staromodnym sprzęcie.
- Bob, a co z Zedem?
- Na promie szturmowym? Żaden problem, Gussie. Zmieści się i będziemy mogli go
użyć. Jak już mówiłem, mógłby ukryć nawet wyspę, a co dopiero prom.
Profesor zerknął na Garsona.
- W takim razie, majorze, proszę nas podzielić na lojalistów i buntowników, dać mi trzech
ludzi z przeszkoleniem technicznym... i przygotować nam scenariusz gry.
- Będziemy musieli coś zrobić z tymi ciałami - zauważył Garson, wskazując na leżące w
kącie trupy.
* * *
Margiu nigdy wcześniej nie miała do czynienia z naukowcami, dlatego na podstawie
przygodowych kostek wyobrażała sobie, że są to ludzie obdarzeni ogromną inteligencją,
którzy z wielką starannością zajmują się jakimiś tajemniczymi zagadnieniami. Do tego
powinni być samotni, żeby nic ich nie rozpraszało, poważni, trzeźwi i roztargnieni.
A tymczasem oni zachowywali się jak przedszkolaki, tracili cenny czas na odgrywanie
jakiejś niezrozumiałej gry, śpiewanie piosenek, opowiadanie kalamburów i rzucanie obelg, co
kilka chwil przerywane wybuchami śmiechu.
- No dobrze, więc pozwolimy im sprowadzić na dół statek i zabierzemy się stąd?
- Będziemy mieli na pokładzie Zeda. Nie zobaczą nas.
- Zobaczą w miejscu, gdzie byliśmy, przesuwającą się dziurę - powiedział Swearingen. -
W atmosferze znacznie trudniej jest cokolwiek ukryć.
- Nie z Zedem - odpowiedział Helmut. - Rozwiązaliśmy już ten problem. Rzecz w tym,
że wszystko, czego im potrzeba, to tylko trafić w linię na przedłużeniu naszego kursu, a
ponieważ my będziemy musieli lecieć w stronę kontynentu...
- Czemu? - zapytał profesor. Znalazł szafkę ze słodyczami i właśnie wgryzał się w
czekoladę. - Możemy lecieć zygzakami. - Ale nie w nieskończoność. Gdzieś będziemy
musieli wylądować.
- Może tak, a może nie. Przypuśćmy, że pomyślą, iż nastąpił wybuch czy coś takiego.
Moglibyśmy wyrzucić z tyłu fajerwerki...
- Och, daj spokój, Gussie! Fałszywy wybuch w celu ukrycia trasy ucieczki pojazdu to
najstarsza w dziejach sztuczka. - Swearingen wyglądał na zdegustowanego.
- Ale to działa - stwierdził profesor. - Musimy tylko odwrócić ich uwagę na tak długo, by
zmienić kurs. Dwa punkty - miejsce startu i miejsce wybuchu - tworzą prostą. Jeśli nie będzie
nas na przedłużeniu tej linii, nie będą mieli pojęcia, gdzie jesteśmy.
- To śmieszne! To pomysł prosto z filmów. Muszę się zgodzić z Helmutem...
- Jest jakiś powód, dla którego pisze się powieści właśnie w ten sposób - odpowiedział
profesor.
- Tak, pisze się je dla głupich ludzi lub ignorantów, żeby trzymać ich z dala od naszej
pracy. Czy możesz podać choć jeden przykład z życia - nie z twojej pseudohistorii - że ktoś
spowodował fałszywą eksplozję i uciekł pojazdem, o którym przeciwnik myślał, że został
zniszczony?
Profesor zamrugał gwałtownie kilka razy.
- W historii wojskowości jest mnóstwo podstępów...
- Nie chodzi o podstęp, Gussie, ale o ten wiekowy pomysł z udawanym wybuchem
silnika statku czy czegokolwiek innego.
- Kiedy komandor Heris Serrano była jeszcze porucznikiem - odezwała się znienacka
Margiu - wysłała platformę z uzbrojeniem w zasięg obrony przeciwnika, a jej wybuch na tak
długo oślepił czujniki, że umożliwił przelot jej statku. A Brun Thornbuckle w czasie trwania
akcji ratunkowej wysłała prom jako fałszywy cel, a sama wylądowała na stacji orbitalnej.
- Widzicie? - powiedział profesor. - Wiekowy pomysł wciąż działa. - Zadziała jeszcze
lepiej, jeśli będą zajęci zastanawianiem się nad czymś innym - powiedziała Margiu.
- Nad czym? - zapytał ktoś.
- To może być cokolwiek, ponieważ macie rację, że jeśli zobaczą, jak prom startuje, a
potem znika, a następnie coś wybucha, będą bardzo podejrzliwi.
- Czyli nie możemy zniknąć wcześniej niż tuż przed wybuchem. - Mamy Zeda, ale
sterowanie nie jest aż tak precyzyjne. Jeszcze nie.
Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Potem odezwał się jeden z pilotów. - Słuchajcie, prom
będzie miał działający komunikator, prawda? Ci faceci będą chcieli mieć kontakt z załogą
promu.
- No tak...
- A więc będziemy kontynuować nasze przedstawienie na promie. Powiedzmy... że
będziemy rozmawiać o zdobytej broni, że próbujemy zobaczyć, jak ona działa.
- Nie uwierzą, że ich ludzie zrobiliby coś tak głupiego.
- Naprawdę?
- Ale... - Wszyscy odwrócili się w stronę Margiu. Czuła, jak w jej umyśle pomysły
szumią jak pęcherzyki w gotującej się wodzie. - Przypuśćmy, że buntownicy... to znaczy ci
nasi... powiedzą, że uwięzili też naukowców... przesłuchiwali ich... i dowiedzieli się, że jedno
z urządzeń służy do ukrywania statków. I chcą je wypróbować, żeby przekonać się, czy
naprawdę działa.
- To wyjaśniłoby nasze zniknięcie. Bardzo dobrze, Margiu!
- Uważam, że wciąż będą podejrzliwi. - Profesor westchnął i potarł łysinę. - Ale pewnie
masz rację. A więc nasi „buntownicy" przesłuchują naukowców... - Podniósł głos do falsetu. -
Proszę, nie bijcie mnie Powiem wam wszystko...
- Dobry Boże, Gussie, a cóż to za archaiczny akcent?
- Nie wiem, słyszałem to na jakiejś taśmie lata temu. Nie przerywaj mi. A więc
naukowcy zachowują się jak przerażone ofiary; może będzie to słychać przez komunikator. I
włączą Zeda, który zadziała...
- Wciąż jest to przezroczyste jak szkło - zauważył Bob.
- Więc je zarysujemy. TAK! - Profesor podskoczył i zatańczył w koło. - Tak, tak, tak!
Genialne. Trzeszczenie jak na starych nagraniach, w antycznym radiu... przerwy...
- Co? Do diabła, Gussie, to poważna...
- Ja mówię poważnie. Po prostu chwilowo oszołomił mnie mój własny geniusz. I twój
oraz Margiu. - Uspokoił się, wziął głęboki oddech i zaczął im wyjaśniać. - Zrobimy tak:
normalny start, groźby buntowników, przerażenie naukowców. I wtedy, kiedy włącząmy
włączymy - Zeda, on nie będzie działał w ciągły sposób. Jakby... jakby przerywał. Usłyszą
kłótnię... kolejne groźby... żałosne prośby, przekleństwa pod adresem jakiegoś durnia, który...
no nie wiem, kopnął kabel zasilający czy coś takiego. Prom jest, potem znika, potem znowu
jest... ale ciągle na tym samym kursie. Wreszcie w tle ktoś krzyczy: „Ostrożnie, uważaj, nie
przeładuj go, nie został zaprojektowany do..." i wtedy następuje wybuch i zmiana kursu.
Tym razem cisza trwała długo; wszyscy przetrawiali to, co powiedział profesor. Ten
przetarł chustką twarz i głowę, po czym wcisnął wilgotną chustkę do kieszeni.
- To wyjaśniałoby wszystko - odezwał się w końcu Swearingen. - Dałoby im więcej do
myślenia, stwarzałoby więcej komplikacji.
- Będą też mieli więcej informacji - zauważył Bob. - Ale wszystkie są fałszywe. To może
się udać.
- A więc potrzeba nam teraz czegoś, co zrobi duże bum, tak żeby wyglądało to na
skanerach na orbicie jak wybuch promu... i żebyśmy mogli odlecieć wystarczająco daleko,
żeby eksplozja nie zrobiła nam krzywdy.
- Tak, potrzebujemy czegoś takiego.
Grupa rozdzieliła się na niniejsze grupki. Margiu, przyzwyczajona do bezpośrednich
rozkazów i jasnych instrukcji, czuła się porzucona, idąc za profesorem jednym korytarzem za
drugim. Czy idą zająć się pracą? I co pomyśli sobie major Garson, widząc ją, jak kręci się
bezczynnie i przygląda komuś, kto nie bardzo orientuje się w tym, co robi.
Ale wkrótce przekonała się, że się myli. Po szybkim obejściu naziemnych pomieszczeń
kompleksu profesor odnalazł majora Garsona i zaczęli uzgadniać, gdzie co należy umieścić.
Jak się okazało, Garson zdążył już przydzielić żołnierzom role; neurowspomagani marines
mieli być buntownikami.
- Jeśli dowiedzą się, że NEMowie są buntownikami - wyjaśnił - uwierzą, że lojaliści mają
poważne problemy. Ponadto trudno zauważyć rysy twarzy, gdy mają na sobie kombinezony z
maskami.
Margiu spojrzała na siedzących w pomieszczeniu marines; połowa z nich przyczepiała do
kombinezonów dziwne plakietki. Jeden z nich uśmiechnął się do niej.
- Buntownicy to starzy kumple Lepescu - wyjaśnił. - Odcinają swoim ofiarom uszy.
Więc... pomyśleliśmy, że użyjemy plakietek w kształcie uszu jako znaku rozpoznawczego. -
Wsunął z powrotem do kieszeni tubkę kleju.
- Proszę ze mną, chorąży - powiedział profesor i Margiu poszła za nim, oglądając się raz
po raz na marines. Miała nadzieję, że oni w rzeczywistości jednak są lojalistami.
Dwanaście godzin później cała sytuacja zdawała się jeszcze bardziej nierealna. Co jakiś
czas Margiu wraz z profesorem spotykała się z Garsonem i żołnierzami i przebiegali szybko z
jednego budynku do drugiego; zgodnie z planem Garsona byli lojalistami uciekającymi przed
„buntownikami", którzy strzelali do nich - zdaniem Margiu zbyt blisko - i rozbijali wszystkie
okna na wysokości ziemi. Głęboko w podziemiach, za zamkniętymi drzwiami, naukowcy i
pozostali żołnierze ustawiali skrzynki, cylindry, kable i różne inne rzeczy wyglądające jak
wyjęte ze śmietnika.
W drodze przez teren warsztatów profesor zatrzymał się i pokręcił głową nad plandekami
użytymi do osłonięcia ładunków.
- Szkoda, że zniszczyli te wodnopłaty - powiedział. - Można by z tego zrobić wspaniałe
żagle, a z kadłubów samolotów moglibyśmy zrobić statek.
- Nie, nie moglibyśmy - powiedział z naciskiem Swearingen. - Już widzę, Gussie, jak
podnosimy żagle na czymś zmontowanym do kupy za pomocą kleju i włosów z twojej brody,
która zresztą nie jest nawet wystarczająco długa, by upieść z niej liny.
- Liny... - powtórzył profesor z mętniejącymi oczami, a to, jak już Margiu wiedziała,
oznaczało, że mężczyzna namyśla się. - Żeby to zadziałało, będziemy potrzebowali naprawdę
dobrego kabla.
- W transporterach były liny - powiedział jeden z pilotów. - Ale teraz...
- Części zapasowe - zauważył inny. - Musieli tu gdzieś trzymać części zapasowe. -
Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym właśnie byli, ale zobaczył tylko zupełnie nagie
ściany.
- Do czego ma być ta lina, Gussie? - zapytał jeden z naukowców.
- Do holowania materiału wybuchowego - wyjaśnił profesor. - Nie możemy go po prostu
wyrzucić... bo eksplodowałby tuż poniżej naszej ostatniej pozycji. Musimy go holować...
- Z tyłu, za promem szturmowym - dokończył pierwszy z pilotów. - Zaczynam żałować,
że mam uprawnienia do prowadzenia promu.
- To się da zrobić - stwierdził drugi. - Kiedyś Ćwiczyłem zrzucanie sprzętu za pomocą
liny statycznej. Czujesz lekkie szarpnięcie... i już jest po wszystkim
- Dobrze, ty możesz wtedy sterować - rzekł pierwszy pilot.
- Martwi mnie - odezwał się kolejny z naukowców - analiza spektralna wybuchu. Jeśli
mają tam kogoś dobrego, a musimy założyć, że tak jest, będą spodziewać się w wyniku
eksplozji fragmentów promu. Zaproponowaliście, żebyśmy użyli części testowanej tutaj
broni, i z pewnością da nam to dostatecznie duże bum, ale nie uzyskamy charakterystycznej
dla promu sygnatury. Kiedy zdadzą sobie z tego sprawę, będą wiedzieli, że wciąż tu jesteśmy.
- Co byłoby do tego potrzebne? - zapytał Garson. - Nie możemy po prostu wyrzucić tratw
ratunkowych czy czegoś takiego?
- Nie, chodzi o sam wybuch. Mogą się spodziewać różnic, bo wiedzą, że na promie jest
jakiś nowy sprzęt, ale w przypadku eksplozji samego promu byłaby znacząca sygnatura
chemiczna. Na przykład uzbrojenie promu powinno eksplodować razem z nim.
- Czemu więc po prostu nie dodamy do ciągniętego ładunku platform z uzbrojeniem? -
zapytała Margiu. Wszyscy znieruchomieli i popatrzyli na nią.
- Oczywiście! - Jak zwykle pierwszy zareagował profesor. - Czy nie mówiłem, że
rudowłose są naturalnymi geniuszami? - rzekł rozpromieniony.
- Ale wtedy zostaniemy bez br...