Oko Kanaloa Szyfr wtajemniczenia Sir B Angel

Sir B. Angel

OKO KANALOA

SZYFR WTAJEMNICZENIA

Redakcja: Beata Prokopczyk Korekta: Beata Gorgoń-Borek Okładka: Paulina Radomska-Skierkowska Skład: Novae Res © Sir B. Angel i Novae Res s.c., 2014 Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res. Wydanie pierwsze ISBN 978-83-7722-777-0 NOVAE RES – WYDAWNICTWO INNOWACYJNE al. Zwycięstwa 96/98, 81-451 Gdynia tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl. Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | Legimi.com

Prolog Forester było mieściną tak małą i zapomnianą przez świat, że nie pojawiało się nawet na większości map, a po wpisaniu jego nazwy w wyszukiwarkę nie dostawało się żadnych wyników. Młode pokolenia, oburzone stanem rzeczy, za wszelką cenę chciały się wyrwać z tego miejsca. Jednak w mniemaniu państwa Vespiano był to raj na ziemi i najidealniejsze miejsce w całej Ameryce. Małżeństwo nie interesowało się zbytnio tym, co się dzieje na świecie. Ich życie zamykało się w trzech najbliższych hektarach ziemi, a całą miłość skupiali na swoim synku. Chuderlawy dziesięciolatek zwykle przesiadywał w domu, czytając książki, które regularnie dostawał od wujka. Chris uwielbiał opowieści fantastyczne, pełne smoków i walecznych, szlachetnych bohaterów. Kiedy nie czytał, zamykał oczy i marzył, że także walczy ze złem. Ojciec intuicyjnie rozpoznawał, kiedy chłopiec ma takie myśli, i dawał małemu pstryczka w ucho, by wrócił na ziemię. Tak było i tym razem. – Podobno smakuje równie dobrze, jak wygląda. Przynajmniej tak mówili w cukierni. – Uśmiechnął się miło do malca wpatrzonego w tort. Chłopiec odwzajemnił uśmiech, patrząc na dwie palące się świeczki. Pierwsza w kształcie cyfry trzy, a druga imitująca czwórkę. – A mamie to mówiłeś, że sam upieczesz jej tort na urodziny – przypomniał, pokazując rządek swoich krzywych ząbków. – I taka jest oficjalna wersja – przytaknął ojciec. Przeczuwał, jak ta rozmowa się skończy. Chris, mimo młodego wieku, był bardzo inteligentny i rozumiał wiele kwestii, których nie pojmowali nawet niektórzy dorośli. Zawdzięczał to godzinom spędzonym nad lekturami i bystrości młodego umysłu. Chłopiec spojrzał na mężczyznę w jednoznaczny sposób. – No dobra, co chcesz za utrzymanie tego w tajemnicy? – Zabierz mnie do biblioteki w Sandusky. – Dlaczego raz nie mógłbyś chcieć tego, co wszystkie dzieci? Kolejnej gry, lepszego komputera, rękawicy do baseballu... – zaczął wymieniać kolejne prezenty. – Mama zawsze powtarza, że nie powinienem żyć jak inni, bo to moje życie. Zresztą sami decydujemy o wszystkim, prawda? – odpowiedział w okamgnieniu chłopiec. Ojciec uznał, że dalsza dyskusja nie ma sensu. – Prawda. Chodź, mama czeka. Pociągnął syna za rączkę i razem wnieśli tort do salonu, w którym czekała Melody wraz ze wszystkimi przyjaciółmi. W całym domu rozbrzmiał śpiew gości, solenizantka pokroiła tort, a potem goście zaczęli rozmawiać w małych grupkach.

Wśród dorosłych Chris czuł się nieswojo, miał wrażenie, że nikt nie zwraca na niego uwagi, mimo że był jedną z nielicznych osób w towarzystwie, z którą można było prowadzić dyskusję na poziomie. Nie rozmyślając zbyt długo nad sytuacją, chwycił książkę, którą dostał tego dnia, i poinformował ojca, że jest zmęczony, więc pójdzie do siebie, chwilę poczyta i jak tylko poczuje znużenie, położy się spać. W drodze do swojego królestwa oglądał okładkę. W pokoju zaczął czytać. Sądził, że będzie to kolejna baśń z serii o potworach, wampirach i wielkich bohaterach, jednak już po kilku stronach lektury doszedł do wniosku, że to nic niewarte romansidło, bez żadnego przesłania i głębszego sensu. Zdegustowany cisnął książkę na biurko, a sam wskoczył na łóżko. Muzyka z salonu nawet nie docierała do uszu Chrisa, ponieważ jego pokój znajdował się w drugiej części domu. Wokół było tak cicho, że bez problemu usłyszał zgrzyt dochodzący ze strychu. Zerwał się na równe nogi. Nareszcie miał możliwość wykazania się odwagą. Jako mężczyzna czuł się w obowiązku bronić swojego domu. Podbiegł do schodów, jednak po drodze przypomniał sobie słowa rodziców, by nigdy sam nie wchodził na strych, bo coś może mu się stać. Mały usłyszał kolejny trzask z góry, zadrżał i cofnął się o krok. Przełknął gorzko ślinę i otworzył drzwiczki. Strych przywitał go ciemnością. Światło księżyca sączyło się przez malutkie okienko w dachu i oświetlało jedynie zarysy przedmiotów znajdujących się w lamusie. Chłopiec nerwowo zaczął dotykać ściany w poszukiwaniu włącznika światła. Kiedy żarówka oświetliła pomieszczenie, wydało się ono mniej straszne. W rogu stała wielka szafa, obok niej dwa zakryte folią fotele, stara lampa, kilka zrolowanych dywanów rzuconych jeden przy drugim, a wokół było pełno klamotów. Chłopiec rozejrzał się uważnie. Nagle znów usłyszał szelest, tym razem dochodzący z szafy. Serce waliło mu jak młotem, lecz odważnie parł do przodu. Odetchnął kilka razy i otworzył szafę. Istota, która była wewnątrz, najwyraźniej to zauważyła i zaczęła się poruszać między starymi ubraniami. Chłopiec odskoczył, wciąż wpatrzony i ciekawy odkrycia. Kiedy z ubrań wynurzyła się mała kocia główka, Chris odetchnął z ulgą. – A więc to ty narobiłeś tyle hałasu – powiedział w kierunku rudego znaleziska. Chciał wziąć zwierzaka na ręce, lecz ten umknął przed jego opiekuńczym objęciem i prysnął przez otwarte okienko w dachu. Chris westchnął i spojrzał na szafę. Dostrzegł, że na jednej z wyższych półek stoją książki, których okładek nie kojarzył. Jako młody poszukiwacz, któremu akurat zaproponowano tego wieczoru romans ze stuletnimi wampirami zamiast prawdziwej przygody, nie mógł sobie pozwolić na przegapienie takiej okazji. Z trudem przesunął pod szafę zniszczony, zakurzony fotel, wszedł na jego oparcie i w ten sposób dotarł do właściwej półki. Stało tam kilka masywnych encyklopedii. Zły na cały świat, uderzył w jedną z nich pięścią, a ta odsunęła się do tyłu.

Chłopiec zaczął przesuwać w ten sposób wszystkie księgi, aż trafił w tom na literę P, który nie chciał się ruszyć. Uradowany swoim odkryciem, szybko go wyciągnął, a za nim odnalazł starą, odrapaną i szarą od kurzu książkę. Przetarł ją rączką. Cała brązowa, miękka niczym skóra, z licznymi wgłębieniami i metalowymi brzegami, przykuła uwagę chłopca, który bez zastanowienia ściągnął ją i usiadł na drugim fotelu, stojącym obok lampy. Przejechał dłonią po okładce, na której zobaczył dziwny znak. Wyglądało to trochę jak okręgi zaczepione na pajęczynie albo tarcza strzelnicza z gwiazdką w środku. Chris pomyślał o łucznikach i nastawiony na akcję zaczął czytać.

Rozdział 1 Naiwne wierzenia w spełnienie marzenia

Dawno, dawno temu istniała pewna kraina, w której ludzie rozumieli się bez słów, panował spokój i nikt nie łamał prawa. Dlatego też nikt nie ronił łez, nikt nikogo nie krzywdził, każdy żył tak, jak zawsze chciał żyć, a marzenia się spełniały... Dobra, a teraz dość bajek, wróćmy do rzeczywistości. Miami nie było rajem na ziemi ani oazą spokoju i praworządności. Zabójcy biegali po ulicach, konkurując z ekshibicjonistami o zainteresowanie przechodniów. Ale dlaczego ja mam się tym przejmować? Czy to ma jakikolwiek związek z moim życiem? Chciałabym mieć problemy tylko z obnażającymi się przede mną facetami. Mawiają, że każde ważniejsze wydarzenie jest poprzedzone znakiem, który dostrzegamy dopiero po fakcie. Ja nie dostrzegłam żadnego, choć za chwilę moje życie miało się całkowicie zmienić. W najśmielszych snach nie przypuszczałam, że wszystko może odwrócić się do góry nogami z powodu kilku kresek, których nawet nie czułam. Tak się jednak stało. Wszystko się zmieniło, choć nikt nie pytał, czy jestem gotowa na zmiany. – Pani Carter. Niezmiernie nam miło, że pani do nas dołączyła – warknęła na mnie chuda jak szczypior profesorka. Tak, spóźniłam się, ale to nie powód, żeby karać mnie swoimi śmierdzącymi naftaliną ubraniami, które prawie ocierały się o moją delikatną skórę. Jeśli dostałabym wysypki, ona by mi za to zapłaciła. – Nie wspomnę nawet, że to już trzecie spóźnienie na moje zajęcia w tym tygodniu – dodała, a każde słowo wypływające z pełnych pogardy (i resztek szpinaku) ust zdawało się sprawiać jej przyjemność. Wredna ropucha. Parszywa kanalia. – Jeśli tak dalej pójdzie, poproszę dziekana, aby usunął panią z redakcji gazety studenckiej. Nie ma pani czasu, aby chodzić na moje zajęcia, więc i na gazetę go pani zapewne nie znajdzie. Pomarszczona żmija. Stare próchno. Wapno luzem. Miałam jej dość! Nawet nie pamiętam, kiedy to się zaczęło... A może i pamiętam. To była końcówka października. Swojego chłopaka poznałam już pierwszego dnia zajęć. Luke pochodził z Włoch i był chyba najlepszą partią pod słońcem. Razem wpadliśmy na pomysł redagowania gazety studenckiej, w której wkrótce zajęliśmy się kącikiem aktualności. Od początku wiedziałam, że Meg, córka opiekunki naszej gazetki, też ma Luke’a na oku, ale on wybrał mnie. Wiązałam z nim wielkie nadzieje, byłam zakochana. To pierwszy facet z klasą, który zwrócił na mnie uwagę. Zawsze byłam dość nieśmiała. W wieku dwudziestu jeden lat nie mogłam się pochwalić ani wzrostem, ani kobiecymi krągłościami. W kinie bez problemu sprzedawano mi bilet ulgowy. Przy cycatej, wyrośniętej Meg wyglądałam dość

biednie, więc jak się można domyślić, wybór Luke’a bardzo ją wkurzył. Ruda uruchomiła swoje wpływy i odtąd pani McKenzie nastawiała wszystkich wykładowców przeciwko mnie. Studia inżynierskie stały się katorgą, zwłaszcza że na pierwszym roku mnie olśniło i odkryłam powołanie dziennikarskie. Bajka się skończyła, kiedy zaprosiłam Luke’a do domu. Miał poznać moją mamę i poznał ją aż za dobrze. Tydzień później wyznał, że wolałby się spotykać z nią, a nie ze mną. To był koniec. Przez tydzień nie potrafiłam się odezwać do własnej matki. Rozumiem, że urodziła mnie dość młodo i teraz wyglądała bardziej na starszą siostrę niż na matkę – zawsze olśniewająca, ze stylowo upiętymi do góry kasztanowymi włosami, zwykle w zwiewnych sukienkach. Kochałam ją ponad życie, ale to niesprawiedliwe, że odbijała mi wszystkich chłopaków! Po Luke’u zrozumiałam, że nie mogę liczyć na miłość i po prostu powinnam o tym zapomnieć, dopóki nie wyprowadzę się do innego stanu. Rozważałam też wstąpienie do zakonu i zostanie starą panną z gromadką tłustych kotów. Po tym incydencie jedynym osobnikiem płci męskiej, któremu ufałam, był Preston, mój przyjaciel. Uważałam go za wyjątek w szowinistycznej, męskiej części społeczeństwa. Może dlatego, że był gejem. I uwielbiałam go za to, że nie oglądał się za moją matką. Facetom nie warto ufać. Chociaż może ja nie jestem najlepszym przykładem, bo ufam niewielu ludziom. Poza matką i Prestonem w gronie osób, którym ufałam, była jeszcze tylko Cassie. W trójkę – z nią i Prestonem – tworzyliśmy zgrany zespół i nikogo więcej nie było nam potrzeba. Od czasu kiedy pogoniłam ostatniego chłopaka, minął miesiąc. Jak co dzień rano szłam w kierunku sali wykładowej. Po drodze dopadł mnie Preston. Chłopak był wysoki, lecz niezbyt umięśniony. Jego mysi kolor włosów pasował do równie monotonnego koloru oczu, które nie były ani szare, ani brązowe, tylko takie nijakie jak cały mój kochany okularnik. Zwykle chodził w granatowym, wytartym podkoszulku i w dżinsach, które jak mawiała Cassie, opinały się seksownie na jego tyłku. Przywitaliśmy się krótko, po czym Preston rozgadał się na temat jakiejś nudnej gry. Przed wejściem do budynku, na murku, dostrzegłam dziewczynę z długimi blond dredami. Przy głowie trzymała je błękitno-zielona szeroka opaska. Wokół czuć było aurę uwielbienia dla właścicielki dredów. Nie było chłopaka, który nie spojrzałby w duże zielone oczy dziewczyny czy też – jak większość – w równie duży i wyeksponowany biust. Dostrzegłszy nas, Cassie uniosła w górę kąciki swoich pełnych ust i z gracją zeskoczyła z murka. Podchodząc, zarzucała biodrami i rytmicznie stukała obcasami, co przyciągało wzrok wszystkich zebranych wokół ludzi. Przytuliłyśmy się, cmokając w powietrze przy swoich policzkach, po czym blondynka przywitała się w ten sam sposób z Prestonem. Chwilę porozmawialiśmy i rozeszliśmy się do

swoich sal. Czasem żałowałam, że Cassie jest o dwa lata starsza i nie mamy razem zajęć. Może wtedy te godziny mijałyby mi szybciej. Z Prestonem chodziłam tylko na algebrę, hiszpański i czasem nasze grupy były łączone na zajęciach sportowych. Poza nim i Cassie nie miałam zbyt wielu znajomych wśród studentów. Zwykle mi to nie przeszkadzało, ale ćwiczenia w samotności dłużyły się w nieskończoność. Zwłaszcza kiedy pani McKenzie zaczynała swoje dramatyczne historyjki o tym, jak pies sąsiadów pogryzł jej ozdobne żabki z oczka wodnego. Dzień był nudny jak zwykle, a że kończyliśmy zajęcia o tej samej porze, postanowiliśmy wyjść na kręgle. Na miejscu okazało się, że w codzienną monotonię wdarł się element nowości. Od dłuższego czasu czułam się tak, jakby moje życie było jedną z tych łzawych historyjek, w których główna bohaterka zostaje olana przez chłopaka, po czym jej świat się załamuje i wkracza do niego monotonia, jednak nagle przerywa ją niespodziewana wiadomość. Dziwne. Czy to się przypadkiem nie odbijało w relacjach rzeczywistych? – Doszedł do mojej grupy taki jeden nowy – rzucił Preston, śledząc wzrokiem ruch puszczonej przez siebie kuli. – Cholera, znowu pudło. – Spochmurniał, gdy zobaczył na monitorze, że niebieski punkt minął wszystkie kręgle. Westchnął ciężko i przymknął oczy. – Co to za jeden? – ciągnęła temat Cassie, popijając swoją colę. – Dziwak. Do nikogo się nie odzywa. Wpadł, wypadł, koniec. – Wzruszył ramionami. Cassie w tym czasie radośnie podeszła i jednym uderzeniem zbiła wszystkie kręgle, a tym samym wygrała kolejną rundę. – Jak wygląda? – Nie poddawała się, zbierając informacje o swoim przyszłym adoratorze. Lubiła ich kolekcjonować, dopisywać do listy, choć nigdy się do tego nie przyznawała. Jednym słowem, mogła sprawić, że każdy tracił dla niej głowę. – Nic specjalnego, chłopak jak każdy. – Nie podoba ci się? – zdziwiła się. Lubiła z nim obgadywać różnych chłopaków, widząc, jak bardzo go to peszy. Niektóre zachowania Cassandry należały do wybitnie wrednych, zwłaszcza jeśli chodziło o chłopaków. Nawet z nieśmiałego Prestona czasem się nabijała, choć jako nasz przyjaciel miał sporą taryfę ulgową. – Wolę blond. – Uśmiechnął się niemrawo. Widać było, że niekoniecznie chce kontynuować rozmowę o tym nowym. Doszli do porozumienia, wymieniając jedynie spojrzenia. Czasem nie potrzebowaliśmy słów. To była jedność dusz w trzech ciałach. Wiedzieliśmy o tym, odkąd się spotkaliśmy. Na początku byłyśmy we dwie, ale z czasem dołączył do nas Preston. Bardzo szybko przygarnęłyśmy go do naszej paczki po

tym, jak przyznał się do swojej orientacji. Zapewniłyśmy mu swobodę wypowiedzi i myśli, podczas gdy inni go wyśmiewali. Cassie czuła się bardzo odpowiedzialna za opiekę nad nim, bo to jej pierwszej powiedział prawdę. Wybrali się wtedy nad jezioro. Można by pomyśleć, że to randka, ale prawda wyszła na jaw i nikt nie miał więcej złudzeń. Po kręglach wróciłam do domu i włączyłam komputer. Nareszcie mogłam się zająć tym, co uwielbiałam robić każdego wieczoru. Przy sprawnym komputerze, podkręconym przez przyjaciela znającego się na informatyce, logowanie się na czat trwało około dziesięciu sekund, a po tym czasie serce zaczynało przyspieszać podczas przeglądania listy aktywnych użytkowników. Spokój przychodził, dopiero kiedy widziałam na ekranie jeden napis „Azrael jest dostępny”. Uśmiech sam wkradał się na usta, zwłaszcza gdy na pasku zadań wyskakiwała informacja „Azrael zaprasza do rozmowy”. Nawet krótka wymiana zdań z nim zapewniała mi uśmiech na cały dzień. Azrael jest ode mnie starszy o trzy lata. Nigdy mu tego nie wyznałam, ale po miesiącu codziennych rozmów bezgranicznie się w nim zadurzyłam. Nawet nie wiedzieliśmy, jak dokładnie wygląda to drugie ani jak się naprawdę nazywa, ale nie przeszkadzało nam to w prowadzeniu emocjonujących rozmów na różne tematy. Ustaliliśmy już na początku, że nie ma sensu przedstawiać się imionami, bo mogą się one źle kojarzyć. Nie wiedzieliśmy o sobie prawie nic, a mimo to czułam, że on jest moim ideałem. W kolejnych dniach odliczałam tylko godziny do wejścia na czat, by móc z nim choćby przez chwilę pogadać. Do czasu. Pewnego dnia, kiedy przechadzałam się korytarzem z przyjaciółmi, zatrzymał nas tłum ludzi, którzy zastawili całe przejście. – O co tu chodzi? – Cassie zaczepiła jednego ze swoich adoratorów. – Biją się – wytłumaczył podekscytowany. Jeszcze chwila, a ślinka zaczęłaby mu cieknąć po brodzie. Żałosne. Takie zbiorowiska przypominały starożytne walki gladiatorów, a to poniżej godności. O ile bijący się mieli jakieś powody do walki, dla obserwatorów było to po prostu widowisko. Pomimo moich delikatnych protestów Cassie złapała mnie i Prestona za ręce, po czym weszła w głąb tłumu. Ją ciekawiły takie akcje i już kilka sekund później zaczęła wszystko komentować. Znowu wielbiciel siłowni kogoś zleje. Od nadmiaru mięśni zaczynało mu ubywać szarych komórek, co sprawiało, że był najlepszą partią jedynie dla pustych laleczek. Aż dziw, że można takiego spotkać na uczelni. Bitwa jeszcze się nie zaczęła, ale mięśniak szturchał już zaczepnie jakiegoś chłopaka, którego nie kojarzyłam. Nieznajomy był prawie tak wysoki jak on, na oko miał metr osiemdziesiąt. Na podłodze za nim dostrzegłam jednego z kujonów, kolegę Prestona. W tym momencie zrozumiałam, o co chodzi. Bill znowu wyżywał się na słabszych, a nieznajomy stanął w ich obronie. Biedny, za chwilę miał się

przekonać, że tutaj nie obowiązują zasady dobrego wychowania i nikt nie miesza się w sprawy, które go nie dotyczą. Byłam pewna, że zaraz oberwie. – Fajny ten chłopak. Kto to? – Zaintrygowana Cassie wskazała na nieznajomego. – To ten nowy, o którym wam mówiłem – bąknął Preston. – I ty nazwałeś go przeciętnym?! Wygląda świetnie! Widziałam, jak Cassie z pasją analizuje każdy najmniejszy element jego ciała. Chłopak miał oliwkową cerę, był wysoki, dobrze zbudowany, ale nie napakowany, ubrany raczej przeciętnie – czarna koszulka z jakimś ciemnym wzorem, postrzępiona, jakby sam odciął jej rękawy; do tego ciemne spodnie, a na lewej ręce opaska uciskowa w kolorze wzorów na koszulce, typowa dla sportowców. Z jego twarzy nie można było odczytać żadnych emocji. Nie był ani wystraszony, ani zbyt pewny siebie. Nie jęczał, nie wyśmiewał się też z kupy mięśni, która coraz bardziej nastawiała się na walkę. Stał jak marmurowy posąg. – Preston... – Cassie przyciągnęła chłopaka bliżej siebie. – Jak on się nazywa? – zapytała z desperacją w głosie, jakby od odpowiedzi zależało jej życie. – Nie mam pojęcia, mówiłem wam, że z nikim nie rozmawia. – Wzruszył bezradnie ramionami. Przyjaciółka spiorunowała go wzrokiem i wszyscy zaczęliśmy obserwować rozwój sytuacji. – Mamusia nie nauczyła, żeby nie wtykać nochala w nie swoje sprawy? – mruknął swoim basowym głosem miejscowy tyran. – A ciebie nie nauczyła, że nie bije się słabszych? Mierz się z równymi sobie – odpowiedział kpiąco nowy. Zrobił krok do przodu. Teraz nie był już obojętny, tylko całkowicie pewny siebie, jakby nie brał w ogóle pod uwagę, że zaraz oberwie. A że oberwie, było tak pewne jak to, że jutro znowu zaświeci słońce. Rywal zamilkł, zapewne zszokowany tym, że chłopak odważył się odpowiedzieć. – Nie licz, że przyznanie się do bycia słabszym uratuje cię przed łomotem – przerwał ciszę, wymyślając nareszcie jakąś odzywkę, która w jego mniemaniu była sensowna. – Nie udawaj głupszego, niż naprawdę jesteś. Zwykle nie biję się z osobami o ilorazie inteligencji poniżej czterdziestu, ale ty sam się o to prosisz – odpowiedział nowy, który ku zaskoczeniu obecnych miał ostrzejszy język, niż mogłoby się wydawać. Wszyscy wiedzieli, co się za chwilę wydarzy. Dłoń mięśniaka zacisnęła się w pięść i poszybowała prosto w stronę twarzy nowego. Obserwatorzy zamarli, widząc, jak chłopak robi unik przed ciosem, łapie Billa za rękę i szybko wykręca ją do tyłu. W mgnieniu oka postrach uczelni był unieruchomiony. Próbował się wyrywać, ale każdy ruch wywoływał u niego coraz bardziej cierpiętniczy grymas

bólu. – Oddaj mu to, co zabrałeś, i przeproś – rozkazał nowy i pociągnął mięśniaka pod nogi kujona podnoszącego się właśnie z ziemi. Po raz pierwszy ktoś stanął w obronie gnębionej części społeczeństwa i wyszedł z tego zwycięsko. – Prze... przepraszam – wyjąkał Bill, oddając poszkodowanemu jego pieniądze. – A teraz się wynoś! – Chłopak zwolnił ręce mięśniaka z uścisku. Bill czekał na to jak na sygnał i wykorzystał okazję, że nowy jest odwrócony do niego tyłem. Chwycił stojący w gablocie kij baseballowy i zamachnął się na chłopaka. Można było się domyślić, że mięśniak nie będzie grał uczciwie. Z tłumu słychać było jęki przerażenia, w tym jeden z ust mojej przyjaciółki, która aż chwyciła się za serce. To otrzeźwiło nowego. Obrócił się i złapał dłonią kij, jednocześnie drugą ręką uderzając w łokieć Billa. Tym sprawnym ruchem wytrącił mu z rąk przedmiot. Obrócił pałkę w rękach i uderzył wielkoluda w tył łydki, tuż przy zgięciu kolana. Facet wylądował przed nim na klęczkach. – Nieee! – pisnął cienkim głosikiem, zakrywając się rękami, co wzbudziło śmiech wszystkich gapiów i aplauz dla nowego. Nieznajomy nawet się nie uśmiechnął. Pomógł wstać kujonowi i ruszył w tłum, który klaszcząc, rozstąpił się przed nim. – Hej! Jak się nazywasz? – zawołała za nim Cassie i przybrała swoją najdostojniejszą pozę – wysunęła stopę odrobinę do przodu, położyła dłoń na biodrze i wypięła biust, uśmiechając się przy tym zalotnie. Nowy spojrzał na nią krótko. Dojrzałam wtedy jego czarne jak węgiel oczy i chłodne spojrzenie. Wydawało się, że jest ponad tym wszystkim, jakby uważał, że nikt z obecnych nie jest godny jego spojrzenia czy odpowiedzi. Zmierzwił ręką włosy i odszedł bez słowa. Po sile, z jaką Cass uścisnęła moją dłoń, wyczułam, jak bardzo ją to zdenerwowało. Wkrótce po odejściu nowego ludzie zaczęli się rozchodzić. – Blake. On jest wspaniały. Ten chłopak ma na imię Blake – podpowiedziała nam przechodząca obok dziewczyna. Wymawiając jego imię, wzdychała z zauroczeniem w głosie. Wystarczyła jedna taka akcja i już nowy miał tu swoje fanki. W życiu w dziwny sposób wszystko potrafi się zmienić w ciągu kilku sekund. Tyle właśnie trwało zrobienie uniku przed ciosem i wykorzystanie efektu zaskoczenia na swoją korzyść. Po niedługim czasie wieść o czynie nowego rozniosła się po całym kampusie. Kiedy chłopak przechodził, wszyscy się za nim oglądali. Każdy chciał go poznać, każda grupa chciała mieć go w swoim składzie, że już o dziewczynach piszczących na jego widok nie wspomnę. Nie przeszkadzałoby mi to specjalnie, gdyby nie moje dziennikarskie zapędy. Jakiś tydzień po całym zajściu pani McKenzie wezwała mnie do siebie.

Kobieta, w bluzce o wszystkich barwach wymiocin i kolczykach własnej roboty, starała się mnie pokrzepić, unosząc swoje zmarszczki mimiczne ku górze. Zapytała, czy chciałabym wrócić do redagowania aktualności, co było oczywiście moim marzeniem. Wyrzucili mnie z tej posady, kiedy po rozstaniu z Lukiem pisałam tylko w sarkastyczny sposób, w każdy artykuł wtrącając wredne aluzje do niego. Starałam się robić to bardzo subtelnie, ale i tak szybko wszyscy się połapali. W dodatku mój były zaczął spotykać się z córką pani McKenzie, która mnie nienawidziła, i tym sposobem wylądowałam w dziale problemów z regulaminem. Wszystko, co mogłam zrobić, to podać odpowiedni paragraf tłumaczący problemy studentów piszących do gazetki. Innymi słowy, zostałam zepchnięta na stanowisko, którego nikt nie chciał objąć. Propozycja pani McKenzie była pierwszym promykiem nadziei od bardzo dawna. Byłam szczęśliwa, dopóki się nie dowiedziałam, jaki będzie pierwszy temat. Artykuł miał być o nowym okolicznym gwiazdorze – Blake’u Huncie. Po chwili do sali wpadła Meg i przypomniała, że jeśli w artykule nie będzie wystarczająco dużo konkretów, wrócę do działu problemów z regulaminem. Mogłam się domyślić, że za wszystkim stoi następczyni ropuszego rodu. Najpierw odbiła mi chłopaka, a teraz chciała wykorzystać mnie do zdobycia kolejnego. Tym razem jednak to ja zamierzałam wykorzystać jej popęd seksualny do swoich celów. Mogłam napisać o Blake’u i odzyskać posadę. Moje postanowienie było tak silne, że opowiadałam o nim wszystkim spotkanym znajomym, a nawet Azraelowi w sieci. Wszyscy sądziliśmy, że to będzie banalnie proste i szybko odzyskam swoją pozycję, jednak już następnego dnia zaczęłam tracić całą wiarę w siebie. Dogoniłam Blake’a, kiedy wychodził z zajęć. Obserwowałam go przez chwilę, zanim podeszłam. – Blake, masz wolną chwilę? – wypaliłam w końcu. Raz kozie śmierć. Albo się uda, albo nie. Nie odwrócił się ani nie zatrzymał. – Od wieków milczenie oznacza zgodę – starałam się jakoś go zachęcić do odezwania się choćby słowem. – Odpowiesz mi na kilka pytań? – Dasz mi spokój, jeśli odpowiem? – Wreszcie zaszczycił mnie przelotnym spojrzeniem. Zmierzył mnie wzrokiem, potem spojrzał na notes i długopis. – Owszem. Tylko kilka pytań – zapewniłam, uśmiechając się przyjaźnie. – Słucham – bąknął, wciąż idąc przed siebie. Rozmowa z jego plecami trochę mnie denerwowała, ale miałam świadomość, że praca wywiadowcy do najprzyjemniejszych nie należy. – Skąd się tu wziąłeś w połowie semestru? – zadałam pierwsze z wcześniej ułożonych pytań. Podstawą do artykułu o Blake’u było to, co się działo, zanim trafił na nasz

wydział. Przeprowadził się? Zmienił uczelnię? Jeśli tak, to dlaczego? Westchnął beznamiętnie. – Jeśli wierzyć w chrześcijańską wersję, to stworzył mnie Bóg – odpowiedział. Kąciki ust wygięły mu się minimalnie do góry. Był zadowolony ze swojego poczucia humoru. Zmierzwił dłonią swoje ciemne włosy, zasłaniając tym samym twarz. Nie chciał okazywać żadnych emocji. Gdy opuścił rękę, już się nie uśmiechał. – Chodziło mi o to, jak trafiłeś na naszą uczelnię – poprawiłam się. – Prosto, w lewo, prosto, w prawo, znowu prosto i jestem na miejscu – nie przestawał zgrywać głupka. Moja cierpliwość wisiała na włosku i nie byłam do końca pewna, jak długo uda mi się zachować pozorny spokój. Wyszliśmy już poza kampus i znaleźliśmy się na wąskim chodniku odgradzającym ludzi od pędzących po asfalcie pojazdów. Chłopak cały czas utrzymywał szybkie tempo. – Gdzie się wcześniej uczyłeś? Przeprowadziłeś się skądś? – Mieszkam tu od dawna – odpowiedział po chwili zamyślenia. Zasępił się i przerzucając plecak na lewe ramię, stworzył jeszcze większą barierę między nami. – Przeniosłeś się z innej uczelni? Dlaczego tak w środku semestru? Coś się wydarzyło? Zatrzymał się wreszcie i odwrócił w moją stronę, wystawiając otwartą dłoń przed mój nos. – Stop! Jakkolwiek ci na imię, to nie twoja sprawa. – Otóż po części moja. Piszę artykuł. – Chwyciłam go delikatnie za palec, odsuwając całą dłoń ze swojego pola widzenia. Miał szorstką skórę, cieplejszą od mojej, o co nie było trudno, bo z powodu mojego niskiego ciśnienia zawsze szybko marzły mi dłonie. Z bliska dostrzegłam bliznę ciągnącą się od kciuka do środka dłoni. Od razu o nią zapytałam. – Daj mi spokój. – Odwrócił się i jeszcze szybszym krokiem ruszył przed siebie. Nie mogłam tego tak zostawić. Jeśli już się odezwał, to trzeba było korzystać. – Poczekaj, Blake! Odpowiedz chociaż na jedno pytanie – poprosiłam. Chciałam napisać o nim cokolwiek i mieć pierwszy artykuł z głowy. Mogłam zmyślić część informacji, ale musiałam mieć podstawy, których w tej chwili potrzebowałam bardziej niż powietrza. Nie odpowiedział. Z każdym krokiem przyspieszał, a ja w końcu musiałam odpuścić. Nie było sensu go gonić. Postanowiłam czekać, aż będzie miał lepszy humor. Liczyłam na to, że wtedy zgodzi się porozmawiać. Zaczepiłam go kolejnego dnia – na próżno. Następny dzień również nie

przyniósł żadnych informacji. Kiedy po tygodniu zrozumiałam, że nie ma co liczyć na poprawę humoru Blake’a, byłam wściekła na wszystko i wszystkich. Siedzieliśmy w trójkę w podrzędnej restauracji. Za oknem ludzie latali tam i z powrotem jak oszołomione muchy, a wewnątrz było gwarno od rozmów. Niebo po raz pierwszy od dawna pokryło się chmurami, mimo to było bardzo ciepło i duszno. W powietrzu czuć było odór potu i przypalonej cebuli z kuchni. Powoli sączyłam napój przez słomkę, skupiając się bardziej na obgryzaniu cienkiego plastiku niż na piciu. – Jest niemożliwy – warknęłam. – Jest seksowny – mruknęła Cassie. – Jest na językach od tygodnia, to zaczyna się robić nudne – jęknął zirytowany naszym zachowaniem Preston. – Pres, przyznaj, że on jest pociągający. – Cassie uśmiechnęła się do niego, pokazując zadziornie zarys górnej szczęki. – Mówiłem już, że nie jest w moim typie. – Nie pojmuję, w jaki sposób zawsze odkrywa, że go śledzę. Jestem nie do zauważenia, zawsze trzymam się z dala. To niemożliwe, żeby mnie widział. Świnia jedna! Nie wiem, jak on to robi! – wyrzucałam swoje frustracje. – Na pewno nie świnia. Świnki to bardzo wrażliwe, delikatne stworzonka – wtrącił Preston. Spiorunowałam go wzrokiem. – Jak zdobyć informacje o nim? – zaczęłam się głośno zastanawiać. Istotnie, ten temat nie schodził mi z ust i wszyscy poza Cass mieli go już dość, ale nie potrafiłam odpuścić. – Może warto skorzystać z technologii? – zasugerował Preston. – Chyba każdy ma w tych czasach konto w jakimś portalu typu MySpace, Facebook, Twitter. Założę się, że Blake Hunt nie odbiega od normy. To taki sam dziwak jak ja. Nie rozumiem waszego nadmiernego zainteresowania nim. – Czasem wymyślisz coś dobrego. – W zamyśleniu machnęłam słomką w jego stronę, ochlapując różowawą cieczą stary stolik. – Takie zamknięte w sobie aspołeczne typy często piszą jakieś blogi albo coś w tym stylu i wyrzucają z siebie wszystkie emocje. Wystarczy tylko po nazwisku znaleźć nick, a potem adres w sieci i po sprawie. – W mojej głowie już zrodził się wspaniały plan, który chciałam jak najszybciej wprowadzić w życie. – Jest tylko jeden mały problem – ty się kompletnie na tym nie znasz. Na szczęście mamy Prestona – stwierdziła Cassie. Uwielbiałam, jak na swój cudowny sposób mieszała mnie z błotem, wytykając każdą najmniejszą lukę w pozornie genialnych planach. Obie spojrzałyśmy na niego prosząco. Cass użyła swojego niezawodnego sposobu – zrobiła maślane oczka. Było widać, że ten pomysł mu się nie podoba, ale

pod presją dokonuje się różnych wyborów. Czasem przy podejmowaniu pozornie błahej decyzji można cierpieć katusze, jeżeli człowiek wie, że odmawiając, narazi się na gniew przyjaciół. – Nie dzisiaj. Wpadają koledzy i będziemy grać całą noc w Magiczny Miecz – jęknął, licząc na litość. Złożył błagalnie ręce, jakbyśmy chciały go zabić albo – co gorsza – zepsuć mu ukochany komputer, jeśli odmówi. Nic dziwnego, że nosił okulary, skoro pół życia spędzał przed monitorem. Ja używałam sprzętu tylko po to, żeby pogadać z Azraelem. Pamiętam, jak pierwszy raz się zgadaliśmy. To był ten sam dzień, w którym zerwałam z Lukiem. Wróciłam do domu wściekła, wytknęłam matce, że rujnuje mi życie, a potem siadłam przed komputerem, szukając jakiejś głupiej gierki na rozładowanie emocji. Zupełnie przypadkiem wyskoczyła mi na główną stronę wielka czerwona reklama portalu randkowego. W pierwszej chwili bez wahania ją zamknęłam, ale już kilka sekund później zaczęłam poważnie rozważać zarejestrowanie się w jakimś portalu tego typu. W końcu, strzelając do kurczaków z karabinu maszynowego, od którego zaczęło mi huczeć w głowie, doszłam do wniosku, że nic nie stoi na przeszkodzie, by z kimś pogadać bez zobowiązań. Tak dotarłam do czata. Azrael odezwał się do mnie jako jeden z pierwszych. Od słowa do słowa zaczęliśmy się do siebie zbliżać. Rozumiał sytuację, pocieszył mnie i bawił swoim humorem. Wkrótce nie mogłam sobie wyobrazić dnia bez rozmów z nim. Uzależniłam się. Odpuściłyśmy Prestonowi, dokończyliśmy koktajle i każde poszło w swoją stronę. Po szarych ulicach szarzy ludzie snuli się jak cienie. Gdziekolwiek spojrzeć, każdy albo czymś dogłębnie zajęty, albo smutny. Idąc przed siebie, nie dostrzegłam ani jednej uśmiechniętej twarzy. Nawet dzieci, zwykle pogodne, szły przy swoich rodzicach z niemrawymi minami. Miałam szczerą nadzieję, że to swąd spalin w powietrzu sprawiał, że ten dzień był tak przygnębiający. Sądziłam, że nic nie może się już wydarzyć, ale właśnie wtedy zauważyłam kogoś w czarnej skórzanej kurtce, na której punkcie byłam przeczulona. Należała do mojego obiektu zainteresowania, jaśnie pana Blake’a „jestem ponad wszystkimi” Hunta. Przyspieszyłam kroku, a kiedy chłopak skręcił w jakąś ciemną, wąską uliczkę, zaczęłam biec. Przemieszczając się na drugą stronę ulicy, prawie wpadłam pod samochód, ale byłam zbyt przejęta śledzeniem Blake’a, by zwrócić na to uwagę. Mina mi zrzedła, kiedy stanęłam przed zupełnie pustym zaułkiem, który kończył się ceglaną ścianą, odgradzającą część mieszkalną od ulicy. Odrobinę zdyszana, odetchnęłam głębiej, ściągając brwi i otwierając szerzej oczy. Byłam pewna, że widziałam, jak wredne dupsko Hunta tu skręcało, ale on rozpłynął się w powietrzu. To było niemożliwe. A jednak! Stałam chwilę jak skamieniała, nie mogąc uwierzyć w to, że go zgubiłam.

– Czego tu szukasz? – zaskoczył mnie swym aksamitnym głosem, w którym można było wyczuć nutę zdenerwowania. Dziwne. Ja byłam bardzo zadowolona z tego niespodziewanego spotkania. Powoli odwróciłam się w jego stronę. – Pytanie za pytanie? – zaproponowałam. – Masz jakieś pasje? Zasępił się i przez chwilę milczał. W końcu rozwarł odrobinę usta, jakby chciał odpowiedzieć, ale się powstrzymał i pokręcił głową. – Idź stąd. Chwycił mnie za rękaw i lekko szarpnął, sądząc, że jestem jakąś porcelanową laleczką i się wystraszę. Tym razem trafił mu się godny przeciwnik. Może Blake był silniejszy, ale tu nie chodziło o tężyznę fizyczną, tylko o wysunięcie odpowiednich argumentów. – Niby dlaczego? Czy ta uliczka jest twoją własnością? – Podparłam się pod boki i ani myślałam ustąpić. Blake odsunął się krok do tyłu. Zapewne nie spodziewał się riposty od tak niepozornej osoby jak ja. Nie trzeba mu się dziwić. Jestem niską, raczej szczupłą brunetką, zwykle nieporadną i bojącą się spojrzeń prosto w oczy. Nie można jednak dać się zwieść pozorom. Kiedy wyznaczę sobie jasny cel, nic nie może mi przeszkodzić. Przestaję wtedy być nieśmiała i zmieniam się w osobę nadzwyczaj pewną siebie, zwłaszcza jeśli ktoś mnie denerwuje i utrudnia mi zadanie. – Tak, jest. Won! Ani drgnęłam. Na usta wypłynął mi bardzo fałszywy uśmiech. – To pokaż akt własności. Znowu na chwilę zamilkł. Chyba próbował wymyślić jakąś trafną ripostę. Widać walka słowna nie szła mu już tak dobrze jak udział w bijatykach. Walczyć można nauczyć każdego głupiego, ale do dyskusji potrzeba inteligencji, z którą u Hunta nie było najlepiej. – Nie będę się z tobą kłócił, nie mam nastroju. Idź stąd, jeśli nie chcesz zginąć. – W końcu uraczył mnie pogardliwym spojrzeniem. Z niedowierzaniem uniosłam brwi ku górze. – Grozisz mi? – Nie, cholera, uprzedzam! Spadaj! – Zaczął nerwowo wymachiwać rękami. Tym razem to ja zrobiłam krok do tyłu. Znowu chwycił mnie za rękaw i pociągnął w stronę ulicy. Jak w ogóle śmiał się tak zachowywać? Nie miał prawa mnie wyrzucać z publicznego miejsca, jakim była owa uliczka. To własność państwa, a ja jestem jego częścią i mogłam stać tam do usranej śmierci! – Zostaw mnie! Co ty sobie wyobrażasz? – Wyrwałam się i zbulwersowana zaczęłam na niego krzyczeć. Nie od dzisiaj wiadomo, że najlepszą obroną jest atak. – Jesteś złym człowiekiem! – Skąd taka opinia, pani specjalistko od osobowości? Masz rację, jestem

złym facetem. Jak położysz się spać obok mnie, możesz się obudzić bez kołdry. – Puścił do mnie oczko. Przez chwilę nie wiedziałam, jak zareagować, ale otrząsnęłam się i znowu zaczęłam obrzucać go oskarżeniami. Nic sobie z nich nie robił. – Eee... szkoda mojego czasu. – Machnął na mnie ręką i sam ruszył w stronę głównej ulicy. – Chwila! Jeszcze nie skończyłam! – Ruszyłam pewnym krokiem za nim. – Ale ja skończyłem – powiedział, zanim dokończyłam formułować wypowiedź. Miałam zamiar prześladować go, dopóki nie odpowie na wszystkie pytania, ale dziwnym trafem znowu rozpłynął się w tłumie, kiedy tylko wyszliśmy na ulicę. Zatrzymałam się, po raz kolejny rozważając wszystkie możliwości. „Jakim cudem znowu mi zwiał?! On jest ninja czy co? To już zaczyna się robić denerwujące!” – pomyślałam. Obejrzałam się za siebie, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie pojawił się w tej samej uliczce, z której chciał mnie przegonić. Kiedy światło w jednym z mieszkań zgasło, w zaułku zrobiło się strasznie ponuro. Ciarki przeszły mi po plecach i ruszyłam z niewesołą miną prosto do domu. Teraz przynajmniej wyglądałam tak samo jak wszyscy inni bezbarwni ludzie, śpieszący się, by zaznać życia przed śmiercią. Wszyscy gonią za przyszłością, zapominając, że żyjemy w teraźniejszości.

Rozdział 2 Olej projekty, wstąp do sekty!

Wśród ludzi, którzy mnie denerwują, Blake Hunt z każdą chwilą zajmował coraz wyższe miejsce na liście. Kolejne dni nie przynosiły żadnych nowych informacji. Ten człowiek rozpływał się w powietrzu, ilekroć próbowałam go śledzić. Rozumiem, że mógł sobie tego nie życzyć, ale przecież gdyby od razu odpowiedział mi na kilka prostych pytań, nie doszłoby do takiej sytuacji. Oboje moglibyśmy mieć to dawno z głowy, gdyby nie jego ośli upór. Ze wszystkiego robił tajemnicę i myślał, że to czyni go fajnym. To pewnie wina krążącego wśród społeczeństwa przesądu, jakoby tajemniczy faceci bardziej pociągali dziewczyny. Mnie to wcale nie kręciło i założę się, że każdy dziennikarz by się ze mną zgodził! Wiedziałam, że Blake sobie ze mną pogrywa i robi mi na złość. Czasem (nie wiem jakim cudem, bo zawsze dobrze się maskowałam) podczas moich misji odkrywał, że za nim podążam. Znikał wtedy, jednak zanim to zrobił, odwracał się do mnie na sekundę z wrednym uśmiechem. Jakby miał wbudowany jakiś GPS, który mnie namierzał! Nie miałam innego wyjścia, musiałam złożyć broń. Kiedy się wie, że walka jest bezcelowa, jedynym wyjściem jest kapitulacja. Pewnego piątkowego popołudnia, tuż po zakończeniu ostatniej lekcji, wreszcie zebrałam się w sobie i ruszyłam niechętnie do gabinetu pani McKenzie. Już samo wejście było odrażające. Zielonkawy odcień farby, którą malowano sale na uczelni, od zawsze przyprawiał mnie o mdłości, jednak było to niczym w porównaniu z gabinetem dwieście dziewięć. Jego drzwi były odrapane, jakby przerażeni studenci próbowali paznokciami stworzyć sobie drogę ucieczki. Na domiar złego każdy taki ślad był skrupulatnie zasłaniany wycinanymi z papieru kwiatkami, które wyglądały tak, jakby zostały zrobione przez naćpane przedszkolaki. Z odrazą zapukałam w drewno, które zdawało się krzyczeć do mnie: „Uciekaj!”. Ignorowałam to, czekając na odpowiedź. Odetchnęłam głęboko i weszłam, kiedy tylko ropucha się odezwała. – O, Sheyla! Jak tam artykuł? – zapytała entuzjastycznie, gdy mnie zobaczyła. Obie zdawałyśmy sobie sprawę z tego, jak wiele jadu jest między nami oraz że każdy taki uśmiech kipi sztucznością. – Ja właśnie w tej sprawie. Chciałabym zmienić temat. – Wykluczone – odpowiedziała, wciąż się uśmiechając. Zapewne spodziewała się mojej wizyty. Spijała słodycz zwycięstwa. Zajadła żmija. Wredna modliszka. – Z całym szacunkiem dla pani wyborów, ale sądzę, że artykuł o jakimś

Blake’u Huncie nie jest tak ważny jak na przykład o ochronie środowiska czy chociażby o ostatnich wyborach... – starałam się jak najlepiej uzasadnić swoją prośbę. Przygotowałam sobie na tę okazję wiele tematów zastępczych, które były o wiele ciekawsze i ważniejsze od życia tego pyszałka. Zresztą, moim skromnym zdaniem, wszystko było lepsze niż pisanie o tym zapatrzonym w siebie, zniewieściałym obleśniaku. – Panno Carter, z całym szacunkiem, sądzę, że niewiele ma tu pani do powiedzenia. To ja narzucam tematy – przerwała mi, nim zdążyłam dobrze się rozkręcić. Całe moje przygotowania do tej rozmowy poszły na marne. Stałam chwilę, tępo wpatrując się w jej podłe oblicze. Nie miałam wyjścia, złożyłam rezygnację. Ciężko było mi to powiedzieć, słowa nie chciały przejść przez gardło. Wiedziałam, że praktyka pomogłaby mi szkolić warsztat pisarski, a informacja o redagowaniu gazetki wyglądałaby dobrze w CV, jednak w zaistniałej sytuacji nie miałam innego wyjścia. Zapanowała cisza. Patrzyłyśmy na siebie nienawistnie, czekając na dalszy rozwój sytuacji. Żadna z nas nie chciała przemówić pierwsza. W końcu jednak na ustach pani profesor znów zagościł uśmiech. – Spodziewałam się, że tak będzie – przyznała. To był cios poniżej pasa i nie potrafiłam dłużej pozostać spokojna. – Przepraszam bardzo, ale to jest niemożliwe! On jest... dziwny! I ma psychopatyczne zapędy! Jeśli miałabym napisać o nim artykuł, zatytułowałabym go Za kilka lat w wariatkowie. Ten chłopak nie potrafi pracować w grupie, jest aspołeczny, nic go nie obchodzi i żadne słowa do niego nie docierają! To cholerny egoista! Jeśli przez niego mam stracić swoją szansę, to przynajmniej wiem, że nie ma w tym ani grama mojej winy! – wykrzyczałam jej prosto w twarz i wyszłam, trzaskając drzwiami. W pierwszej chwili trochę liczyłam na to, że moje słowa jakoś ją poruszą i zmieni decyzję, ale już sekundę później wiedziałam, że to niemożliwe. Ropucha mnie nie znosiła i moja porażka była jej na rękę. Warknęłam do siebie, stojąc z zaciśniętymi pięściami przed jej gabinetem. Coraz bardziej rozżalona, jęknęłam błagalnie i uderzyłam lekko głową o ścianę. Wiedziałam, że to mi nie pomoże, ale aż chciałam głośno wyzwać się od idiotek. Znieruchomiałam na minutę, jedynie w myślach narzekając na stan rzeczy. Dopiero po dłuższej chwili odkleiłam głowę od okropnej zgniłozielonej ściany, odetchnęłam głęboko i ruszyłam w kierunku wyjścia. Po drodze minęłam tego świra, co mnie jakoś nie zaskoczyło. Opierał się nogą o szafkę przy szatni i patrzył na mnie spode łba. Widział, że i ja się nienawistnie na niego patrzę. Na jego wrednej mordzie pojawił się parszywy uśmiech, z którego kipiało satysfakcją. W tym momencie Hunt trafił na sam szczyt listy osób, które mogą być pewne, że

będę je prześladować po śmierci. Kiedy oficjalne wypowiedzenie miałam już za sobą, musiałam jeszcze tylko skontaktować się z przyjaciółmi. Wiedziałam, że w tej tragicznej dla mnie chwili dodadzą mi otuchy. Zawsze tak było. Kiedy dzwoniłam do drzwi państwa Mastenów, już w duchu czułam, jak Preston mnie przytula. Zwykle chodziłam z takimi sprawami do Cass, ale dopóki jej fascynacja obłąkanym nie minie, nie chciałam poruszać przy niej żadnego tematu, który się z nim wiązał, bo czułam, że wynikłaby z tego kłótnia. Drzwi otworzyła mi matka Prestona. Na mój widok uśmiechnęła się przyjaźnie i zaprosiła do środka. Między rodzicami naszej trójki zawsze były jakieś dziwne układy. Moja matka nienawidziła matki Cass za to, że odbiła jej kiedyś chłopaka. Matka Cass nie znosiła ojca Prestona, którego kiedyś publicznie wyzwała od grubasów bez pomysłu na życie. Od tego momentu Mastenowie żywili urazę do rodziny Garnetów, z kolei moją matkę uwielbiali za jej niechęć do matki Cassie. Jak na złość, my byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Pani Masten od razu zaprosiła mnie do holu i zaproponowała herbatę. Grzecznie odmówiłam i zapytałam, czy mogę iść do Prestona. Odpowiedziała, że sprawdzi, czy nie jest zajęty, i mnie zawoła. Przytaknęłam i usiadłam na starym, pachnącym goździkami fotelu. Wiązało się z nim zabawne wydarzenie. Kilka lat temu, kiedy jeszcze byliśmy w szkole, Preston chciał nam zaimponować i pod nieobecność rodziców zorganizował imprezę. Pół miasta się o tym dowiedziało, a i my nie pogardziłyśmy taką okazją. Po zakończeniu zabawy dom był wywrócony do góry nogami. Jako jedyne postanowiłyśmy zostać i pomóc gospodarzowi wszystko posprzątać. W trakcie pracy Preston (wtedy jeszcze uważany przez wszystkich za hetero) wylądował na tym fotelu z Cassie na kolanach. Ona tamtego wieczoru upatrzyła sobie właśnie jego, uznała go za swoją zdobycz i dążyła do celu, nie napotykając po drodze zbyt wielu przeszkód. Kiedy prawie się pocałowali, Preston tak się przestraszył, że strącił stojący na stoliku obok flakon z olejkami zapachowymi jego matki. Część wylała się na Cassie, a reszta na fotel. Dopiero później zrozumiałyśmy, dlaczego tak się zachowywał. Patrząc na ten szaro-kremowy fotel, miałam to przed oczami. Rozejrzałam się wokół. Odkąd pamiętałam, nigdy nic się tam nie zmieniało. Jak zwykle ciężkie zasłony z nadrukowanym lasem deszczowym zasłaniały okna, na ścianie wisiał wielki portret rodzinny, a w znajdującym się pod nim kominku nie było ani jednego węgielka, jakby nigdy tam nie palono. – Preston jest u siebie – usłyszałam z góry i ruszyłam w stronę schodów. Weszłam powoli do pokoju przy akompaniamencie skrzypiącej posadzki, która uginała się pod moim ciężarem. Zawsze sądziłam, że pokój Prestona będzie przypominał w jakimś stopniu domek dla lalek, a on, po tym jak już się ujawnił,

zacznie chodzić w koszulach w kwiaty i w apaszkach. Moje myślenie okazało się jednak bardzo stereotypowe i nijak się miało do rzeczywistości. Pokój mojego przyjaciela był pomalowany na granatowo, a przy zasłoniętych żaluzjach wydawało się, że ściany mają prawie czarny kolor. Całości dopełniał niebieski halogen powieszony nad biurkiem, który sprawiał, że sufit wyglądał jak niebo. Na ścianach nie zabrakło również różnych map nieba i plakatów kapel hardrockowych. – Cześć! – Preston obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni na krześle. Kątem oka dostrzegłam, że jak zwykle gra w jakieś swoje gry RPG, których ja nie rozumiem. Gry to strata czasu i bezsensowne użytkowanie komputera – przecież zamiast grać, mogłabym porozmawiać z Azraelem! Byłam ciekawa, jak mnie pocieszy, kiedy mu powiem, co się stało. On mnie zawsze zaskakiwał. Chociażby pierwsza rozmowa. Było grubo po północy, a jego powitanie brzmiało: „Kto normalny o tej porze wchodzi na czat?”. Już na samym początku mnie rozbawił. Gdyby nie to, że potrzebowałam czyjegoś ciepłego ramienia do przytulenia się, od razu pobiegłabym do domu. – Hej – odpowiedziałam ze smutkiem. – Wywalili mnie z kółka dziennikarskiego. Właściwie to sama odeszłam, bo McKenzie nie chciała mi zmienić tematu. – Oj, to niedobrze. – Wstał z krzesła, robiąc smutną minę. – Ale przynajmniej zachowałaś honor i sama odeszłaś. No i nareszcie będziesz mieć z głowy Blake’a. – Nie bardzo wychodziło mu pocieszanie. W tej kwestii nie różnił się od innych chłopaków. – Wolałabym zachować posadę. Jak na życzenie Preston usiadł na łóżku i wyciągnął ręce w moim kierunku. Zaraz znalazłam się obok i wtuliłam głowę w jego ramię. Dobrze było czasem mieć chłopaka za przyjaciela. Żadna przyjaciółka nie jest w stanie przytulić tak, jak robi to przyjaciel. Jak cały jego dom Preston także pachniał goździkami. Przytulił policzek do mojego czoła i delikatnie głaskał mnie po plecach. – To jeszcze nie koniec świata, dasz radę bez tego – stwierdził. Powtarzał kilkakrotnie to zdanie, za każdym razem formułując je odrobinę odmiennie. Miało to wyglądać jak wiele argumentów przemawiających za tym, że będzie dobrze. Po kilku minutach wyłączyłam się i już nie słuchałam. Zamknęłam oczy i czerpałam radość z bliskości Prestona. Wiedziałam, że go kocham tak, jak on kocha mnie – miłością czysto platoniczną, przyjacielską. Lubiliśmy być blisko siebie, bez jakichkolwiek podtekstów. Nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic. Czasem zdarzało się nawet, że ja i Cassie przebierałyśmy się przy nim – jako że nasze ciała go nie interesowały, nikogo to nie raziło. – She, nie żeby mi to przeszkadzało, ale jestem w trakcie nabijania skilli i... – wypalił w końcu. Szybko się znudził i chciał wrócić do swoich gier. – Już nie przeszkadzam. – Uśmiechnęłam się ze zrozumieniem.

– Nie przeszkadzasz, naprawdę. Możesz zostać, jak długo chcesz. Ja tylko na chwileczkę... – Wystrzelił do komputera, kliknął kilka razy w jakiegoś ludzika łażącego bez celu po ekranie i wrócił na łóżko. – Przepraszam, wparowałam tu bez uprzedzenia. – Od tego ma się przyjaciół – odpowiedział w mgnieniu oka. Miał rację, jednak powinnam uszanować jego zajęcia. Jeśli miał w planie granie w swoje głupie gierki, to powinien grać. – Jesteś kochany. – Pocałowałam go w policzek i wstałam. – Pójdę już. Wpadłam tu od razu po zajęciach, matka wkrótce zacznie się o mnie martwić – wytłumaczyłam, łapiąc za klamkę. – Jeśli chcesz, możemy się jeszcze później umówić w trójkę i o tym pogadać – zaproponował. Zmarszczyłam nos i pokręciłam przecząco głową. – Cassie za bardzo go lubi, nie chcę z nią o tym gadać. – Ach, nareszcie zakończy się temat Blake’a Hunta! Alleluja! – Ucieszył się i klasnął w dłonie, siadając na fotelu. Zrobił pełny obrót i spojrzał na mnie wyczekująco, a uśmiech nie znikał z jego ust. W tej kwestii nie potrafiłam go zrozumieć. Blake był idiotą, ale trzeba mu przyznać, miał jakiś tam swój urok. Z wyglądu też nie był najbrzydszy. Te jego ciemne, denerwujące oczy były strasznie tajemnicze. Mógłby skryć w nich cały świat i nikt by tego nie zauważył. Miał chyba do perfekcji opanowane ukrywanie emocji. Nie odkrywał się z niczym, wiecznie był obojętny na otaczający go świat. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Jednym słowem – przystojny świr. Mnie świry nie kręcą, ale Prestonowi taki chłopak powinien się spodobać. Czasem zastanawiałyśmy się z Cassie, jaki nasz przyjaciel ma właściwie gust. Ilekroć go o to pytałyśmy, odpowiadał tak chaotycznie, że dalej nic nie było wiadomo. – Widzimy się jutro wieczorem. – Pomachałam mu na pożegnanie i czym prędzej zbiegłam na dół. W domu matka przyjmowała kolejnego klienta, który jak zwykle ją podrywał. Domowe biuro to nie był najlepszy pomysł, ale tylko to zapewniało nam dużo czasu dla siebie. Od powrotu przez cały czas odświeżałam stronę czata, czekając na Azraela. Nie mogłam uwierzyć, że nie pojawił się do północy. Przez kolejną godzinę odświeżałam beznamiętnie stronę co minuta. Na nic. To był chyba pierwszy dzień, w którym się nie pojawił. Tym bardziej wzrosła moja ciekawość. Co mogło go zatrzymać? Może nie miał jak skorzystać z internetu? Może coś niespodziewanego się wydarzyło? Myślałam o tym przez całą noc. Rano byłam przez to niewyspana, ale nic nie mogłam poradzić. Zresztą na zajęciach też cały czas myślałam tylko o jednym. Nie mogłam uwierzyć, że się nie pojawił. Nie zostawił nawet krótkiej wiadomości. Zwykle, jeśli nie mógł rozmawiać, wysyłał mi e-mail, a teraz? Nic. To

był kolejny dzień, kiedy chodziłam z głową w chmurach, a wszystko, co wpadało jednym uchem, wypadało drugim. Pełna bezproduktywność. Czas najwyższy się przyznać, że byłam zafascynowana Azraelem. Nie mogłam przestać o nim rozmyślać. Wielokrotnie wyobrażałam sobie, jak może wyglądać – młody Apollo, bożek miłości, przystojny, inteligentny, dobrze wychowany. Wieczorem, jak co tydzień, jedliśmy kolację w trójkę w restauracji „9 Muz”. Znów nie mogłam się skupić na tym, o czym rozmawialiśmy. Moi przyjaciele mówili chyba coś o wspólnym wyjeździe na ferie zimowe. Przytakiwałam na każdy rzucony pomysł, a oni szybko się zorientowali, że coś zajmuje moje myśli. Na szczęście Cassie rzuciła zbawienne „Co się stało?” i mogłam się wygadać. Po zakończonym posiłku, na pół godziny przed zamknięciem restauracji, standardowo każde z nas poszło w swoją stronę. Jakże wielkie było moje zaskoczenie, kiedy przechodząc obok tamtej ślepej uliczki, w której udało mi się złapać Blake’a, zobaczyłam, że on tam znowu jest! Tym razem jednak nie sam. Był z nim jeszcze jeden chłopak. Blake trzymał go za gardło, przyciśniętego do muru. Przeraziłam się i zatkałam usta ręką, by przypadkiem nie odezwać się w najmniej odpowiednim momencie. Chłopak był o głowę niższy od Blake’a. Wyglądał tak niewinnie i przyjaźnie. W życiu bym nie pomyślała, że ktokolwiek mógłby chcieć go bić w ciemnym zaułku. Jednakże biorąc pod uwagę fakt, że dręczycielem był Hunt, wszystko stawało się możliwe. – Gadaj! – Silniejszy potrząsnął chłopcem, zderzając jego wątłe ciało z murem. Chłopiec jęknął, starając się wyszarpnąć ze stalowego uścisku Hunta. Pomyślałam, że jeśli Blake go udusi, jak Boga kocham, zgłoszę się na policję jako świadek morderstwa. – Nie ma takiej siły... – wychrypiał chłopak, ale nie mógł kontynuować, bo Blake mocniej go ścisnął. – Zabiję cię! Wiesz, że ze mną nie ma żartów. Słyszałeś, jakie plotki o mnie krążą? – zapytał, zbliżając twarz do chłopca. Chciał go pewnie tym sposobem przerazić. No tak, tej mordy można się wystraszyć. – Zgadnij, co? Wszystkie te plotki są prawdziwe – dodał po chwili i znowu potrząsnął chłopakiem. – Gadaj, dopóki jestem miły! – Nowy ład zapanuje na świecie, gdy tylko Czarny Księżyc na niebie zajaśnieje. – Chłopiec uśmiechnął się smutno. – Cóż, sam tego chciałeś, zdrajco! – powiedział Blake i zaciągnął do tyłu zaciśniętą pięść, jakby szykował się do zadania ostatecznego ciosu. Nie mogłam się temu dłużej przyglądać. Wparowałam tam, nie zważając, czy i mnie za to zrobi krzywdę. Sumienie nie dałoby mi spokoju, gdybym pozwoliła Huntowi zabić kogoś tak niewinnego i prawego jak ten chłopiec. Nie

znałam go, ale wydawało mi się, że jest dobrym człowiekiem. Uznałam, że nie zasługuje na śmierć z ręki psychopaty. – Nie rób tego! – wydarłam się, machając rękami, co zwróciło przy okazji uwagę przechodniów. Obaj panowie spojrzeli w moją stronę. – Co? – Blake był wyraźnie zdziwiony moim pojawieniem się. – Frajer! – Chłopiec zaśmiał się złowrogo. Nie wiem nawet kiedy, wyrwał się z uścisku i wybiegł, popychając mnie przy tym. Cóż za brak szacunku i wdzięczności! Uratowałam go, a on mnie popchnął. Aż zdarłam sobie skórę na łokciu. – Kurwa! – warknął Blake. Zacisnął pięści i ruszył w moją stronę. – Żyjesz? – Stanął nade mną i przypatrywał się, jak ocieram o siebie ręce. – Tak, potłukłam się tylko. – Wystawiłam dłoń, licząc, że pomoże mi się podnieść. – Szkoda! – warknął przez zaciśnięte szczęki. – Głupia dziewucha! – dodał na odchodne. Nie pomógł mi się podnieść. Sama szybko wstałam i ruszyłam za nim bez słowa. Nie zauważył mnie, bo zaczął rozmawiać na ulicy z jakąś dziewczyną. Pierwsze, co mi się rzuciło w oczy, to jej ubiór. Lekki kremowy płaszczyk błyszczał nowością i przyciągał uwagę. Cała postać dziewczyny była jak wyjęta z magazynu o modzie. Ruda wyglądała jak hrabina, a jej zielone oczy przypominały szafiry. Wąskie, jasne usta, makijaż w odcieniach szarości, jedwabne ubranie – tak właśnie wyobrażałam sobie zawsze osoby z wyższych sfer. Oboje byli na tyle pochłonięci rozmową, że nie zauważali, iż ludzie się na nich gapią. Moja dzielnica nie słynęła z bogaczy, każda taka postać zwracała na siebie uwagę. Korzystając z okazji, zbliżyłam się dostatecznie blisko, by słyszeć słowa Hunta i tej rudej. – ...zresztą to był tylko pionek, nic nie zmieni – stwierdziła dziewczyna. Starała się uspokoić Blake’a, który wciąż zaciskał gniewnie pięści. – W Vis Maior się wściekną. – Najlepszych wieści nie przyniesiemy, ale nic nie mogliśmy zrobić. – Mogliśmy. Przynieść im na talerzu głowę zdrajcy! – Blake, przemoc nigdy nie jest rozwiązaniem – westchnęła, kładąc rękę na jego ramieniu. Miała rację, a to, co on chciał zrobić, było szczytem głupoty. Za zabicie człowieka trafiłby do więzienia. Powinien chyba samodzielnie zgłosić się na leczenie albo poszukać jakiegoś kursu panowania nad gniewem. To furiat! – Chyba że pytanie to: „Co nie jest nigdy rozwiązaniem?”, siostrzyczko. – Po jego głosie poznałam, że jest tak samo dumny ze swojego poczucia humoru jak podczas rozmowy ze mną.

– Złapiemy go innym razem. Muszę już znikać, widzimy się jutro w siedzibie. Stawimy im czoła razem. – Dziewczyna przytuliła go do siebie. Skręcili w kolejną ciemną uliczkę. Pobiegłam za nimi. Kiedy wyjrzałam zza ściany, dziewczyna zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu, tak jak Blake robił to wielokrotnie. Skłonna byłam uwierzyć, że to naprawdę rodzina. Chłopak spuścił głowę i włożył ręce do kieszeni, jakby na coś czekał. – Zobaczę cię dużo wcześniej, siostrzyczko – westchnął do samego siebie i splunął obok kosza na śmieci. Ruszył w kierunku ściany, na której widniało kolorowe graffiti. Znowu ciężko westchnął, pogłaskał ścianę i... wszedł w nią?! Nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam. Natychmiast ruszyłam pędem w tamtym kierunku. Dotknęłam ostrożnie ściany, spodziewając się, że zobaczę jakieś urządzenie do teleportacji do innego wymiaru albo maszynę zakrzywiającą czasoprzestrzeń. Coś w tym stylu. Kiedy jednak dotknęłam ręką zimnego kamienia, nie przeniosłam się nigdzie. Wciąż stałam w tym samym miejscu. Z powodu szoku zaczęło mi się wydawać, że to tylko przywidzenie. Przetarłam oczy i raz jeszcze dotknęłam ściany. Przejechałam po niej ręką, szukając zapadni, ale to też nic nie dało. Nie mogłam zrozumieć, co się dzieje. Usiadłam na brudnym kartonie, który, niestety, kilka sekund później się zapadł, a zderzenie z ziemią otrzeźwiło mój umysł. Podniosłam się i pokiwałam głową z niedowierzaniem, otrzepując tył spodni. – Jaja sobie robi. To musi być iluzja. Albo powinnam iść do psychiatry – mruknęłam do siebie, wychodząc z uliczki. Obejrzałam się raz jeszcze, aby się upewnić. Nic tam nie było. Mimo wszystko poczułam, że tym razem wiem, o co chodzi. Zawróciłam. Po drodze dotknęłam brzegu mijanego kosza na śmieci i wciąż prąc do muru, zaczęłam skupiać myśli na jego drugiej stronie, na przejściu. Zawsze tak jest na filmach. Osoby niewtajemniczone po prostu zapominają o potędze umysłu. Pomyślałam, że jeśli to czary, to dzięki skupieniu myśli osiągnę pożądany efekt. Z takim nastawieniem ruszyłam śladem chłopaka. W końcu od muru dzielił mnie tylko krok. Zrobiłam go bardzo odważnie, bez najmniejszego zastanowienia nad skutkami i... tak się odbiłam, że poczułam, jak nos wbija mi się w głąb twarzy. Załkałam, przykładając dłoń do obolałego miejsca. Całe szczęście, że mi nos nie odpadł, ale nie zmieniało to faktu, że bolał jak cholera. – Za dużo bajek – stwierdziłam rozżalona. Na szczęście niczego nie złamałam ani nie polała się krew. Nie wiem, co mi do łba strzeliło. Przez chwilę wydawało mi się, że to jakaś cholerna powieść fantasy, a nie prawdziwe życie. Tak, tak, z pewnością to wszystko mi się przywidziało. Złudzenie optyczne. Cholerny Hunt! Wróciłam do domu, po drodze klęłam na swoją głupotę. Na szczęście tym razem Azrael się odezwał. Kiedy tylko włączyłam komputer, czekała na mnie

wiadomość z wytłumaczeniem i przeprosinami. Okazało się, że miał dużo pracy. Był tak kochany, że specjalnie dla mnie rzucił wszystko, bylebym tylko się o niego nie martwiła. Na chwilę odciągnęło to moje myśli od zdarzeń minionego dnia, ale przeglądając z nudów resztę poczty, wśród reklam znalazłam kolejną informację o zmianach na Twitterze. Przypomniało mi to o rozmowie na temat domniemanych kont Blake’a Hunta w różnych portalach społecznościowych. Uznałam, że przecież nie zaszkodzi sprawdzić. Wpisałam jego dane w okienko wyszukiwarki na pierwszej lepszej stronie. Niestety, nie uzyskałam żadnych wyników. Spróbowałam na innych stronach, również nic. Kolejny brak wyników wyszukiwania trochę mnie podłamał. Zadzwoniłam do Prestona. On znał się na tym lepiej. Zaproponował, żebym przyszła, bo to nie jest rozmowa na telefon. Przy okazji usłyszałam, że Cassie jest u niego. Kiedy dotarłam na miejsce, oboje śmiali się w najlepsze. Popijali colę i rzucali w siebie papierowymi samolotami. Mieliśmy czasem takie chwile, że bawiliśmy się jak dzieciaki. Preston siedział na fotelu przed komputerem, a Cass rozłożyła się wygodnie na jego łóżku. – Cześć wszystkim! Preston, pomóż! – bez zbędnych wstępów przeszłam do sedna sprawy. – Już się za to bierzemy. – Zakręcił się na krześle, po czym kiwnął na nas ręką i zaczął stukać w klawiaturę z zawrotną prędkością. Przysiadłyśmy się obie i oczekiwałyśmy na cud. – Pokaż, co potrafisz – pokrzepiała go Cassie. – Ja nie mogłam nigdzie go znaleźć – dodałam zniecierpliwiona. Czułam, że nam się nie uda. Mimo że nie bardzo znałam się na komputerach, to rozumiałam ich podstawowe funkcje i wiedziałam, jak działają wyszukiwarki. Skoro nawet za pomocą Google nie można było odnaleźć jego danych, to zwątpiłam, by były one dostępne w jakimkolwiek serwisie. Preston głowił się nad tym dobre piętnaście minut. – Ta myszka chodzi jak pijak po denaturacie – mruczał pod nosem, szukając jakiegokolwiek usprawiedliwienia. Z każdą chwilą coraz więcej rzeczy go denerwowało. Tak działały na niego porażki, obarczał winą wszystkich poza sobą. Podobnie zresztą jak większość ludzi. – Może używa jakiegoś pseudonimu? Przecież niemożliwe, żeby nie istniał w sieci! – Cassie nie mogła się nadziwić temu, że nasze poszukiwania nie przynoszą żadnych wyników. – Może, ale bez znajomości pseudonimu, niczego nie zrobimy – stwierdził zrezygnowany Preston. W tym samym momencie poczułam, jak nad moją głową zapala się wyimaginowana żarówka. Wpadł mi do głowy genialny pomysł, kiedy

przypomniałam sobie usłyszaną rozmowę. To był, oczywiście, zbieg okoliczności. Tak, właśnie! Nie podsłuchiwałam, tylko byłam w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze i zupełnie przypadkiem usłyszałam, o czym mówią. Nic tam, że chwilę wcześniej powstrzymałam Hunta przed zabiciem człowieka. – Wpisz „vis maior” – poprosiłam. Takiej właśnie nazwy użyła jego siostra. Nie zdziwiłam się, kiedy spojrzenia obojga przyjaciół zwróciły się w moją stronę. Mieli prawo nie rozumieć. – Po prostu wpisz! – poleciłam, łapiąc za klawiaturę. Sama wklepałam litery. Jakże byłam szczęśliwa, gdy zobaczyłam wyniki wyszukiwania! Było wśród nich kilka kancelarii prawniczych, parę portali sądowniczych i oczywiście cudowna Wikipedia. Dowiedzieliśmy się z niej znaczenia łacińskiego wyrażenia „vis maior” – «siła wyższa». Niewiele nam to mówiło, ale się nie poddawaliśmy. Mając trop, zaczęliśmy węszyć jak psy myśliwskie. W końcu znaleźliśmy to, czego szukaliśmy. Strona nie pasowała tematycznie do pozostałych. Byliśmy prawie pewni, że znajdziemy tam odpowiedzi na wszystkie pytania. Kiedy jednak witryna się załadowała, myślałam, że mnie krew zaleje. Nasza praca poszła na marne, bo na stronie nie było nic poza czarnym tłem. – No to kaplica – westchnęła Cassie. – Nie, nie, nie! To jeszcze nie koniec. – Preston zaskoczył nas nagłym przypływem entuzjazmu. – Już nie pierwszy raz spotykam się z zaszyfrowaną stroną. Może pozornie wygląda to jak czarna strona, ale można sprawdzić, czy to nie jest przypadkiem zaszyfrowana wiadomość – zaczął nam tłumaczyć, wciąż stukając w klawiaturę jak obłąkany. – Najpierw sprawdzimy kod źródłowy... ale nic tam nie znajdziemy. No dobra, to robimy zrzut ekranu, wrzucamy go do programu graficznego, zwiększamy nasycenie kolorów i robimy negatyw – dyktował nam jak przepis na szarlotkę. – Voilà! Gotowe. Wiedziałem, że coś jest na rzeczy! – Ucieszył się, kiedy ekran z czarnego zrobił się biały, a na środku pojawiły się jasnoszare kropki. – Teraz wystarczy to powiększyć i mamy odszyfrowane informacje. – Jesteś genialny! – Przytuliłam go i pocałowałam w policzek, w czasie kiedy Cass schyliła się nad biurkiem i spojrzała na tekst. – Vis Maior. Miami, Southwest, Szósta Ulica, numer pięćdziesiąt trzy. Dwudziesty trzeci listopada, godzina dwudziesta pierwsza. Chyba jakieś spotkanie sekty albo coś – stwierdziła, odczytując treść na głos. – Wiedziałem, że Blake to jakiś typ spod ciemnej gwiazdy, lepiej się z nim nie zadawać – dodał Preston. – A więc to jest tajemnica Blake’a Hunta – rzuciłam w zamyśleniu. – Świr. Można się było domyślić, że coś knuje. A wy się nim tak fascynowałyście. – Preston wydawał się szczęśliwy z takiego obrotu sprawy. Uśmiechnął się i dumnie wypiął pierś.

– Ja się nim nie fascynowałam! – od razu poprawiłam. To nie była fascynacja, tylko czysto zawodowe zainteresowanie. W końcu musiałam napisać o nim artykuł. Na szczęście to była przeszłość i mogłam się cieszyć spokojem. Blake Hunt już nigdy nie zajdzie mi za skórę swoimi irytującymi zagrywkami. Stał się dla mnie powietrzem. – Mmm... zły chłopiec – mruknęła Cass, obracając w dłoniach złote pióro Parkera. – Mam słabość do drani. Zwłaszcza tych zabójczo przystojnych. – Uśmiechnęła się i przewróciła na brzuch. Obserwowałam, jak na twarzy Prestona pojawiają się konsternacja i szok. Otworzył szerzej oczy i ściągnął brwi. Jeszcze chwila i rozwarłby usta ze zdziwienia. – Cass, chyba zwariowałaś – uprzedziłam jego słowa. Co prawda, byłam przyzwyczajona do jej szalonych pomysłów, ale bez przesady. Pchać się w sidła sekty? Ona chyba sama nie wiedziała, o czym mówi. A może wiedziała? Nie ma co ukrywać, mnie także ciekawiło owo spotkanie. Chciałam się dowiedzieć więcej o tym, co planują ci ludzie i jaką zakazaną religię wyznaje nasz niedoszły kolega. To nie było zaciekawienie nim, raczej troska o własne bezpieczeństwo. Pomyślałam, że może praktykują tam voodoo i kiedyś Blake zechce wypróbować tę technikę na którymś z moich przyjaciół albo na mnie. W końcu nie bardzo się lubiliśmy i mógłby chcieć zrobić mi na złość. Zresztą... przecież jeślibym tam poszła, nie musiałabym przysięgać wierności ich religii, uczestniczyć w czarnych mszach, wywoływaniu duchów czy czymkolwiek, co by robili. Ukryłabym się i tylko bym obserwowała. Tym sposobem przekonałam samą siebie, że to ja powinnam tam pójść. Moi przyjaciele właściwie nawet nie powinni wiedzieć o tym spotkaniu. To była moja działka, mój projekt i mój artykuł. – Po... potwierdzam! – dołączył do mnie Preston. – Nie moja wina, że Blake mi się podoba. Jest taki tajemniczy i... Ciekawe, czy ma dziewczynę... – zaczęła się zastanawiać Cassie, leżąca na łóżku. Wymachiwała radośnie nogami i podpierała głowę rękami. Wiadomo było, że o nim rozmyśla. Już czuła na skórze jego pocałunki i było jej z tym dobrze. Mnie na samą myśl o tym robiło się niedobrze. Nie rozumiałam jej zauroczenia, ale Cass zawsze była strasznie kochliwa. Równie szybko te pseudozakochania jej przechodziły. Pomyślałam, że wystarczy, jeśli przestaniemy rozmawiać o Blake’u, po prostu zakończymy ten temat. Wystarczy nie wspominać więcej o psychopatach. Aż do dwudziestego trzeciego listopada. Zdecydowałam, że pójdę na to spotkanie i wszystkiego się dowiem. Jak postanowiłam, tak też zrobiłam. Dwudziestego trzeciego listopada o wyznaczonej godzinie ruszyłam w kierunku białego budynku. Dzień wcześniej również byłam w tym miejscu. Wybrałam się na zwiad, by później wiedzieć, gdzie

dokładnie mam iść. Minęłam szereg parkingów i stanęłam na zakręcie. Do wejścia prowadziły dwie brązowe bramy, oddalone od siebie o kilka metrów. Między nimi, za ogrodzeniem, rosły dwie palmy – drzewa typowe dla Miami. Drzwi miały kolor jasnego drewna i były otoczone po bokach metalową ramą. Nad nimi zaś ciągnęła się stalowa siatka. Nie zdziwiłabym się, gdyby była pod napięciem. Przed wejściem stało wielu ludzi. Między nimi odznaczali się ochroniarze pilnujący wejścia. Narzuciłam kaptur na głowę, podeszłam jakby nigdy nic i wcisnęłam się w kolejkę. Kiedy byłam już przy bramie, masywny czarny mężczyzna z kolczykiem w brwi chwycił mnie mocno za rękę. Zauważyłam, że postępował tak z każdym, więc nie protestowałam. Kiedy jednak złapał mnie również za drugą rękę, zaczęłam się bać. Wyglądał, jakby czegoś szukał. Nie znalazł, więc mnie puścił. – Nowa? – Tak – potwierdziłam, lekko przerażona. – Drugie wejście. – Wskazał ręką na sąsiednią bramę, przy której także zebrało się wielu ludzi. Zauważyłam, że średnia wieku była o wiele niższa niż przy tym wejściu. Ludzie wchodzili tam również znacznie wolniej. Mimo to nie śmiałam protestować. Bez słowa ruszyłam do sąsiedniego rzędu i cierpliwie czekałam na swoją kolej. Kiedy dostrzegłam siostrę Blake’a idącą dumnie przez tłum, odwróciłam głowę. Nawet nie zatrzymała się przy strażniku. Uniosła tylko rękę w górę i pokazała mu nadgarstek. Niedługo po niej pojawił się też Blake. Ten z kolei pokazał strażnikowi jedynie środkowy palec i wrednie się uśmiechnął. Czułam, że wszyscy go tu znają i nie muszą sprawdzać, czy jest jednym z nich. Mężczyzna wystawiony na pokusę przywalenia mu zacisnął pięść, ale ten stojący po drugiej stronie bramy powstrzymał go. Szkoda. Dobrze, że mnie nie zauważyli, a ja, widząc ich, upewniłam się przynajmniej, że jestem we właściwym miejscu. W końcu dotarłam na początek kolejki i stanęłam na wprost kobiety znacznie wyższej ode mnie. Na całej długości włosów miała cienkie warkoczyki, a do tego bardzo ciemny makijaż. W blasku latarni świeciły jej okrągłe kolczyki. Z ciemnoczerwonych szerokich ust powoli, po cichu wydobywały się słowa, skierowane do każdej wchodzącej osoby. Tym razem tylko ja mogłam je usłyszeć. – Wchodzisz na własną odpowiedzialność. Przyjmujesz wszystkie nasze zasady, które poznałaś na spotkaniu. Wiesz, co robisz. Jesteś w pełni świadoma – rzuciła. Delikatnie dotknęła mojej lewej ręki. Przesunęła opuszkami palców od paliczków przez wnętrze dłoni po nadgarstek. – Tak czy nie? – Dopiero teraz na mnie spojrzała. – Tak – potwierdziłam, patrząc jej prosto w oczy. – Później nie będzie odwrotu – dodała. Na chwilę zapadło milczenie, a każda sekunda zdawała się ciągnąć

w nieskończoność. Przełknęłam ślinę. Może niepotrzebnie się w to pchałam, ale w tamtym momencie nie mogłam się już wycofać. Miałam tylko nadzieję, że mnie nie zabiją. – Wiem – powiedziałam najpewniej, jak potrafiłam. Kobieta znowu spojrzała na moją rękę. Złapała ją od wewnętrznej strony, tak że nadgarstek miała tuż przed sobą. Wyciągnęła z kieszeni czarny flamaster i zaczęła mi mazać po ręce. Najpierw cztery okręgi zawierające się w sobie. – Koła oznaczają bezwarunkową miłość. W potrzebie oddasz życie za bractwo – powiedziała, gdy kończyła kreślić najmniejsze kółko. Następnie zaczęła kreślić linie przecinające wszystkie okręgi poza najmniejszym. Doliczyłam się ośmiu kresek zmierzających do środka okręgów. – Proste linie oznaczają boską moc. Bractwo da ci siłę, o jakiej nie śniłaś – kontynuowała. Jej rysunek wciąż nie był zakończony. Po liniach przyszła kolej na środek najmniejszego okręgu. Dziewczyna narysowała w nim siedmioramienną gwiazdę z kolejnym pustym kołem w środku. W kole pojawił się jeszcze jeden okrąg, a w jego środku kolejne koło, tym razem zapełnione, rozmiarem zbliżone do kropki. – Gwiazda przypominać ci będzie o pochodzeniu. Gdziekolwiek będziesz, cokolwiek się stanie. Od teraz jesteś jedną z nas, jesteśmy twoją rodziną. Dum spiro, spero [1] – zakończyła z miłym uśmiechem. Tym razem spojrzała na mnie inaczej. Nie jak na jedną z tysiąca osób, którą spotkała na ulicy. W jej spojrzeniu widać było zaufanie, rodzinną miłość i spokój. W tym momencie przestałam się obawiać. Może właśnie w ten sposób sekta znajdowała swoich wyznawców? Jest przecież wielu samotnych ludzi, którzy potrzebują zrozumienia i kogoś, kto chociażby spojrzy na nich w taki sposób, w jaki spojrzała na mnie ta obca kobieta. Po części zaczynałam rozumieć, dlaczego Blake do nich przystąpił. To odludek taki jak oni wszyscy. Stworzyli sobie rodzinę odludków i było im razem dobrze. Chyba nie byli groźni. Ze spokojem weszłam do środka. Nie wiało tam grozą, jak się spodziewałam. Na ścianach nie było żadnych uciętych koźlich łbów. Pełne ludzi pomieszczenie przypominało wyglądem salę wykładową. Światła były przygaszone, a kotary w oknach zasunięte. Jedynie lampy zawieszone pod sufitem dawały światło. Usiadłam w ostatnim rzędzie. Rozejrzałam się ostrożnie. Rodzeństwo Huntów siedziało z przodu i zaciekle o czymś dyskutowało. Kiedy przestali, na środek wyszedł mężczyzna w średnim wieku. Tak jak przypuszczałam, to był ich guru. – Witam wszystkich! Już trochę mnie znacie, więc nie będę się przedstawiał. Nasza odezwa spotkała się z dużym zainteresowaniem. Na spotkaniu informacyjnym odpadły jednostki strachliwe, mimo to przyszło was tu dzisiaj więcej, niż się spodziewałem. Chciałbym powitać wszystkich nowych członków

bractwa. Od teraz waszą maksymą niech się stanie: dum spiro, spero. Witamy w rodzinie! Czy ktoś ma jakieś pytania? – Mężczyzna zrobił krótką pauzę, składając ręce jak do modlitwy. Chłopak siedzący jakieś pięć miejsc od Blake’a wstał. Guru skinął na niego z przyzwoleniem. – Kiedy będzie można skopać jakieś tyłki? – zapytał z werwą chłopak. Połowa osób zgromadzonych w sali przyjęła to pytanie ze śmiechem, jednak ich przywódca pozostawał niewzruszony. – Młody człowieku, Vis Maior nie jest od kopania tyłków. My bronimy ładu, pilnujemy porządku świata. Nie możemy sobie pozwolić na agresję, ona nigdy nie przynosi spokoju, o jaki walczymy. Tu nie chodzi o skopanie tyłków, tylko o utrzymanie sekretów w tajemnicy. Gdyby ludzie dowiedzieli się o naszej pracy, świat nigdy nie byłby już taki, jaki jest – odpowiedział. – À propos tego, jaki jest świat... Claude uciekł – odezwał się Blake bez pozwolenia. Wydawało mi się, że panują tu takie same zasady jak w szkole, ale widocznie on nie potrafił się dostosować do żadnej grupy. Wolał łamać zasady, niż ich przestrzegać. – Już miałem go w garści, ale przeszkodziła mi pewna upierdliwa zołza. Wykorzystał moment i zwiał, ciesząc ryja – wytłumaczył. Miałam szczerą nadzieję, że nie mówił o incydencie w tamtej uliczce, kiedy to powstrzymałam go przed zabójstwem. Musiałabym jeszcze bardziej go znienawidzić, gdyby mnie nazwał upierdliwą zołzą. – Zołza? Ktoś z Neftydy? – zapytał guru. – A skąd! Dziewczyna z mojej uczelni. Zakochała się we mnie czy coś. Co chwila o coś wypytuje, bo niby artykuł pisze. Wścibskie babsko, takie chciałyby wszystko o człowieku wiedzieć. Tak na marginesie, dzięki, że mnie tam wysłaliście. Jest jeszcze bardziej do dupy niż poprzednio – stwierdził. No i kolejny minus poleciał w stronę pana o głupim wyrazie twarzy. Mówił o mnie! Wcale się w nim nie zakochałam, do jasnej anielki! Ten artykuł to nie był mój wymysł! Mnie on wcale nie obchodził! Mój Azrael był sto razy lepszy od Hunta! – Blake, musisz się uczyć. – Po co? Umiem już wszystko, co będzie mi w życiu potrzebne. Tracę tam tylko czas. Rzygać mi się chce, jak patrzę na durne problemy tych idiotów. Robią dramat ze wszystkiego. Nawet złamany paznokieć jest dla nich tragedią. Ci ludzie nie wiedzą, co to problemy, w dodatku nie szanują innych – odpowiedział. – Blake, bez dyskusji, jeśli wciąż myślisz o przejęciu dowództwa w bractwie, musisz mieć odpowiednie wykształcenie. Zostało ci jeszcze tylko kilka lat, nie zepsuj tego – wtrąciła się jego siostra.

– Dziękuję, Virginio. – Guru kiwnął głową w jej stronę. – A teraz przejdźmy do konkretów. Jak wiadomo, Neftyda szykuje się do ataku. Wciąż nie wiemy, co planują, ale musimy być gotowi w każdej chwili. Dlatego właśnie poszerzamy szeregi o nowych członków. Teraz proszę panią Fargent o przedstawienie sprawozdania ze zwiadu – zakończył, po czym usiadł w pierwszym rzędzie. Jego miejsce zajęła tęga kobieta w sukience kolorowej od zdobiących ją kwiatów. Wyciągnęła plik kartek i zaczęła mówić o aktywności czegoś. Podawała strasznie dużo liczb, statystyk, procentów. Niby słuchałam jej z uwagą, ale było zupełnie jak na lekcji. Słyszałam, co do mnie mówi, choć nie pozostawiało to we mnie żadnego śladu. Klapka w mózgu mi się zamknęła i informacje nie były przyjmowane. Z tej nudnej rozprawy wychwyciłam tylko jedno zdanie, które mnie strasznie rozbawiło: „Na razie stwory pozostają na swoich terytoriach”. To przezabawne, kiedy tak poważna osoba mówi o jakichś stworach. Od razu mi się skojarzyły jakieś bestie, smoki i inne bajkowe postaci. Chciałam się zaśmiać, ale nie wypadało. Co ciekawe, Blake też się nie zaśmiał, choć po jego ignoranckiej postawie można się było przecież tego spodziewać. Wręcz przeciwnie – siedział skupiony i patrzył cały czas na tę kobietę. Po tej nieciekawej przemowie wystąpił jeszcze jeden facet, po czym poprosił o pozostanie tylko nowych członków, którym miał jeszcze coś do powiedzenia. Część oficjalna się zakończyła i zobaczyłam, że Hunt wstaje. Wystrzeliłam więc czym prędzej z miejsca i wybiegłam na zewnątrz, zanim zdążył mnie zauważyć. Odetchnęłam, idąc w stronę domu. To było pouczające doświadczenie. Tego dnia stałam się bogatsza o wiedzę na temat ludzi. Najwidoczniej nawet starzy lubią sobie pofantazjować i pobawić się w walkę ze złem. Długo jeszcze śmiałam się z kobiety nadającej o tajemniczych stworach. Dowiedziałam się też, że nie każda sekta musi być groźna i że namalowanie kilku wzorków mazakiem może zapewnić uznanie dużej grupy ludzi, którzy potrafią stworzyć sobie drugą rodzinę. Moja rodzina przywitała mnie, kiedy tylko przekroczyłam próg domu. Najukochańsza rodzicielka zasypała mnie pytaniami i wyłożyła mi wszystkie zasady, którym podlegałam, odkąd potrafiłam się poruszać i mówić. „Tak, mamo, wiem, że jest już po dwudziestej drugiej, a ja byłam poza domem. Tak, mamo, wiem, że nie odbierałam telefonów, ale akurat nie miałam jak. Tak, mamo, to się nigdy więcej nie powtórzy. Tak, mamo, żałuję swojego niecnego postępku, który mógłby być uznany za zamach na twoje zszarpane nerwy i spokój ducha. Mamo, przecież wiesz, że cię kocham. Jestem zmęczona, nie mam siły teraz ci wszystkiego tłumaczyć. Dobranoc” – mówiłam w myślach. Po prostu przytakiwałam kiwnięciem głowy na każdy zarzut. Na koniec życzyłam jej miłych snów i udałam się wreszcie do swojego pokoju. Od razu sprawdziłam pocztę. Azrael wysłał mi wiadomość z zapytaniem, jak było na tajnej

misji, o której wcześniej mu mówiłam. Odpowiedziałam tylko, że nic ciekawego się nie wydarzyło, więc urwałam się wcześniej. O Blake’u wolałam mu nie wspominać. Właściwie nigdy nie rozmawiałam z Azraelem na temat chłopaków. Jedyny mężczyzna, o jakim wiedział, to Preston. Nigdy nie pisałam mu, kto mi się podoba, a kto nie. Moi chłopacy i jego dziewczyny to były jedyne tematy, których nigdy nie poruszaliśmy. Wolałam się łudzić, że nikogo nie ma.

Rozdział 3 Przed mamą się nie ukryjesz, prędzej tatuaż z ręki zmyjesz

Obudziłam się jak na mnie bardzo wcześnie. Miałam jeszcze sporo czasu dla siebie przed wyjściem na uczelnię. Miałam naprawdę głupi sen. Śniło mi się, że poszłam na to spotkanie i widziałam tam Blake’a i jego siostrę. Co jednak najdziwniejsze, poczułam, że pasuję do tych wszystkich osób, że i mnie przyda się ktoś, kto zrozumie moje zachowania i otoczy mnie opieką, jednocześnie przestrzegając zasad dotyczących wolnej woli. Kochałam matkę, ale ona trzymała mnie odciętą od świata, jak w klatce. Ludzie ze snu byli inni. Wstałam z tą myślą i przypomniałam sobie, że we śnie miałam znak na ręce. Odruchowo wyciągnęłam przed nos lewy nadgarstek. Jakże wielkie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam ten sam wzorek! Podniosłam się do pozycji siedzącej i nagle uśmiech zniknął z mojej twarzy. Wpatrywałam się w kręgi. Nie byłam pewna, co to znaczy, ale najwidoczniej to, co miałam za sen, chyba nie do końca nim było. To się wydarzyło naprawdę! Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki. Włożyłam rękę pod strumień ciepłej wody. Potarłam tusz palcami, ale był na to odporny. Wyciągnęłam dłoń spod kranu i chwyciłam za mydło. Natarłam nim czarny wzór, ale nawet nie zbladł. Moją jedyną nadzieją była gąbka. Zaczęłam trzeć skórę. Nadgarstek zaczynał czerwienieć i boleć, a wzór nie zmienił barwy nawet o odcień. Byłam pewna, że kobieta malowała go zwykłym flamastrem, ale okazał się on trwalszy od niejednego markera. Uznałam, że to może być henna, więc po około dwóch tygodniach zejdzie sama. Robiłam sobie takim sposobem kiedyś tatuaż podczas wakacji. Uznałam, że nie ma się czym przejmować, i zaczęłam poranną toaletę. Przy śniadaniu, z racji tego, że czasu było dużo, złapałam za książkę i zagłębiłam się w lekturze. Nie zauważyłam nawet, kiedy do kuchni wkroczyła matka. Krzątała się chwilę w ciszy, aż w końcu pisnęła. Oderwana od lektury podskoczyłam na krześle. – Co się stało? – Na twojej ręce! Pająk! Zrzuć go! – krzyczała jak obdzierana ze skóry. Najpierw sama pisnęłam, a potem przewróciłam oczami i odetchnęłam ze spokojem. Oczywiście, żadnego pająka nie było, a mama po prostu zauważyła mój tatuaż. Ups! No i tutaj zaczęły się schody. Z pewnością nie spodobałaby jej się prawda o ubiegłej nocy. Trzeba było jak najszybciej wymyślić wiarygodną historyjkę. – Już, już! Już go nie ma. – Udawałam, że strzepuję coś z ręki, i szybko schowałam ją za plecy.

– Pokaż, ugryzł cię? Boże, jaki on był wielki i czarny! – Nie przestawała się interesować. Ona już tak miała, była strasznie dociekliwa. Mam tę cechę charakteru po niej. – Nie, nic mi nie zdążył zrobić – próbowałam się wykpić. Złapałam książkę drugą ręką i ruszyłam jak najdalej od matki. Zmyśliłam, że muszę się jeszcze spakować, ale ona nie odpuszczała. – Pokaż, może trzeba cię zabrać do lekarza. – Praktycznie zmusiła mnie do wystawienia ręki, ciągnąc za nią. Kiedy zobaczyła znak, otworzyła szerzej oczy. – Co to jest? – To... no właśnie... dobre pytanie... – stwierdziłam tak cicho, że nie powinna tego usłyszeć, a tym bardziej zrozumieć. Wymyślanie wymówek na szybko nie bardzo mi wychodziło, a musiałam się pospieszyć. – Bo Cass wymyśliła... – Dobry Boże, ta dziewczyna nie powinna myśleć! To przynosi same szkody – westchnęła do nieba, przerywając moją wypowiedź. – No i właśnie wymyśliła, że powinniśmy sobie zrobić tatuaże na znak przyjaźni – zełgałam. To był mistrzowski wykręt. Wiedziałam, że wkopuję przyjaciółkę, ale pomyślałam, że matka i tak jej nie znosi, więc bez problemu uwierzy w tę historię. – A ty się na to zgodziłaś? Bez żadnej konsultacji ze mną? Sheyla, nie poznaję cię! To jest ingerencja w twoje ciało! Jeśli zaproponuje ci, żebyś sobie zrobiła kolczyk w języku, to też tak szybko się zgodzisz? Przecież wiesz, że nie lubię takich udziwnień! Powinnaś mnie chociaż o tym poinformować! Czy matka nie ma już nic do powiedzenia?! – Zaczęła się litania. – Mamo, to tylko tatuaż z henny, za dwa tygodnie nie będzie po nim śladu. To był błąd, iskra zapalna dla mechanizmu zwanego „Słowo «tylko» oznacza, że moje dziecko nie liczy się ze zdaniem matki”. – Tylko? – Zmarszczyła brwi, robiąc dramatyczną pauzę. Położyła ręce na biodrach i zaczęła tupać gniewnie nogą. – Więc TYLKO przez dwa tygodnie nie wyjdziesz na żadną imprezę. – Tylko? Chyba aż! – krzyknęłam oburzona. – Tak samo jak AŻ tatuaż! Może ciebie to nie obchodzi, ale ja już swoje przeżyłam i więcej wiem o życiu. Nie powinnaś podejmować takich decyzji beze mnie. – Mamo, przecież ja już mam dwadzieścia lat... – Tak, zaraz powiesz, że jesteś dorosła i chcesz się wyprowadzić! – zaczęła histeryzować. Hipotetycznie tatuaże nie mają nic wspólnego z oddaniem matki do domu starców, ale właśnie na tym rozmowa się zakończyła. Na zajęciach nie mogłam się skupić. Od wejścia odliczałam tylko kolejne minuty do zakończenia drugiego wykładu, bo wtedy Cassie zaczynała zajęcia.

Jak zwykle spotkaliśmy się w trójkę przed wejściem. Na niebie świeciło piękne słońce, więc od razu ruszyliśmy w stronę stolików ustawionych na zielonym terenie kampusu. Moi przyjaciele nie wiedzieli, że poszłam na spotkanie, więc nie spodziewali się żadnych ekscytujących wiadomości. Cass rozpoczęła rozmowę od opowieści o zepsutym budziku, przez który prawie się spóźniła, ale ja nie mogłam dłużej czekać. – Pamiętacie tę stronę z danymi sekty, do której należy Hunt? – zagadnęłam. – Tak. I co w związku z tym? – jako pierwszy odezwał się Preston. Był właśnie w trakcie przeglądania zawartości swojego plecaka. Cassie z kolei pożerała śniadanie, którego nie zdążyła zjeść w domu jak normalny człowiek. – Byłam na tym spotkaniu – poinformowałam. Cassie wypluła wszystko, co miała w ustach, prosto na plecak Prestona. – Dziękuję, naprawdę... to było bardzo miłe, Cass – stwierdził z przekąsem i dodał coś jeszcze, mrucząc pod nosem. Zdawał się niewzruszony moją nowiną. – Pieprzysz! – Cassie nareszcie była w stanie ubrać myśli w słowa. Oparła ręce daleko na stoliku, pochylając się w moją stronę. – Nie, naprawdę tam byłam, ale nic ciekawego się nie wydarzyło. Poza tym, że zrobili mi tatuaż. – Na pośladku? – Preston zareagował na to śmiechem. – Pokaż! – Podekscytowana Cassie prawie podskakiwała w miejscu. – Na ręce. – Wyciągnęłam dłoń przed siebie i pokazałam im znak. Preston jedynie przelotem na niego spojrzał, za to Cassie musiała dotknąć każdej kreski, potrzeć, trzy razy wszystko sprawdzić, jakby nie mogła uwierzyć w to, co widzi. – Jesteś żałosna, She. Ciesz się, że żyjesz – stwierdził Preston. – Ja skądś znam ten wzór. – Cass pogrążyła się w zamyśleniu, analizując każdą linię. – Tylko nie mam pojęcia skąd. Prawie zapomnieliśmy, że to tylko krótka przerwa, więc zaraz trzeba było uciekać na zajęcia. Preston odszedł bez słowa. Chyba się obraził, bo mieliśmy w zwyczaju chodzić razem na algebrę, jako że były to jedne z niewielu naszych wspólnych zajęć, a teraz pognał do sali sam. – Później się nad tym zastanowimy – westchnęłam, zabierając dłoń. Trochę mnie zasmuciło zachowanie Prestona. Nie miałam w zwyczaju pozostawiać spraw niezałatwionych, więc od razu po wejściu przysiadłam się do niego. – Preston, musimy pogadać – zagadnęłam. Niestety, z moimi słowami zgrało się wejście profesora i szuranie krzeseł najpewniej zakłóciło mój głos. – Mam nadzieję, że się nie obraziłeś tylko dlatego, że tam poszłam –

wróciłam do tematu, po tym jak profesor podyktował zadanie i dał nam czas na zastanowienie. – Nie obraziłem się – bąknął od niechcenia i wlepił nos w kartkę. Oboje doskonale wiedzieliśmy, że nie ma pojęcia, jak je rozwiązać, ale szedł w zaparte, że to zrobi. Coś pisał, coś zaznaczał, a chwilę później wszystko skreślał. – Nie chodzi o obrażanie się. To była głupota, nie powinnaś tam iść, zwłaszcza sama. Mogłaś nam chociaż powiedzieć. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. – Tym razem to on poruszył temat. Długo z tym czekał, ale wiedziałam, że on też chce porozmawiać. – A po co miałam mówić? Żeby i was narażać? Co byś zrobił? – Obroniłbym cię – stwierdził, prawie wyrywając się z ławki. – Kurczę, czasem zachowujesz się, jakbyś cierpiał na nadmiar testosteronu – mruknęłam do siebie, ale chyba usłyszał, bo skulił się w ławce i wrócił do zadania. Chciałam jeszcze coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedziałam, jak to przekazać. Preston to miły chłopak. Wiedziałam, że chce mi pomagać w każdej sytuacji, jak przyjaciel przyjacielowi, ale z racji swojej orientacji narażałby się tylko na łomot. Czasem o tym zapominał, a ja nie chciałam, żeby ktoś go bił z mojego powodu. Następne zajęcia również mieliśmy razem. Przez przerwę ochłonął i na zajęciach sportowych zachowywał się już normalnie. Szkoda tylko, że normalnie oznaczało u niego potykanie się o piłkę i nietrafianie do kosza. Wszyscy o tym wiedzieli, a biedak zawsze był przez to wybierany jako ostatni. Radował się jedynie, kiedy trener pozwalał mu siedzieć na ławce rezerwowych i liczyć punkty. Pasowała mu też rola sędziego, chociaż wtedy miał do końca dnia przerąbane u przegranej drużyny. Ja nie grałam najlepiej, ale nie byłam też totalną łamagą. Zdarzały mi się lepsze i gorsze dni. Zaliczałam się raczej do przeciętnych. Pasowało mi, że w ogóle ktoś mnie wybiera, a potem zbyt wiele nie wymaga. Tak było zwłaszcza podczas zajęć łączonych, kiedy graliśmy z chłopakami. Wtedy miałam okazję wspierać przyjaciela i podziwiać popisy Hunta. Mieliśmy krótką rozgrzewkę, a potem zaczęła się gra. Preston tym razem został zmuszony do wejścia na boisko, w dodatku do mojej drużyny. Cała grupa podzieliła się na cztery zespoły. Grałam w dość dobrym składzie, a jedynym niepasującym ogniwem był Preston. Drużyna, w której był Hunt, miała chwilę odpoczynku, w czasie kiedy my rozgrywaliśmy pierwszy mecz. Chłopak usiadł na parapecie przy oknie i wyglądał na zewnątrz. Obserwowałam go, dopóki nie rozbrzmiał gwizdek trenera. Potem skupiłam się na grze. Mniej więcej po drugim trafieniu do kosza przez naszą drużynę Hunt zaczął mi się przyglądać. Nie wiedziałam, o co chodzi, ale próbowałam nie zwracać na to uwagi. W efekcie moich starań (a może bardziej starań dwóch koszykarek z mojej drużyny?) wygraliśmy pierwszą rozgrywkę. Przegrana drużyna zeszła z boiska,

a ich miejsce zajęła grupa, w której był Blake i jego odstraszający wyraz twarzy. Kapitanowie ustawili się do wybicia piłki, rozległ się gwizdek i zaczęliśmy grać. W poprzedniej rozgrywce udało mi się zdobyć punkty, a w tej – ledwo dostałam piłkę, ktoś mi ją wybijał. W pewnym momencie jednak znalazłam się pod samym koszem. Zauważył to chłopak z mojej drużyny i rzucił piłkę wprost do mnie. Złapałam ją i rzuciłam w górę. Nagle znikąd wyrósł przede mną Hunt i wybił piłkę prosto w moją głowę. Zachwiałam się, zakrywając ręką nos. Usłyszałam gwizdek i czyjeś kroki. – Carter, jesteś cała? – zapytał troskliwie trener. Zamrugałam szybko kilka razy i otworzyłam oczy. Preston asekurował mnie, żebym się nie wywaliła. – Tak, jestem. Możemy grać dalej. – Na pewno wszystko okej? – Przyjaciel przez chwilę stał przy mnie, obawiając się o mój stan. Zapewniłam, że wszystko w porządku, i gra została wznowiona. Nie dłużej jak pięć minut później Blake znowu zrobił zamach na moją głowę. Kiedy dziewczyna z mojej drużyny rzucała, ten tak wybił jej piłkę, że trafiła prosto we mnie. Tym razem uderzył z taką siłą, że zostałam powalona na ziemię. Szybko się podniosłam i próbowałam dojść do siebie. Trener znowu stanął nade mną i zapytał, czy żyję, ale mnie bardziej zainteresowało to, co działo się obok. Preston nie wytrzymał i rzucił się do Blake’a. – Masz jakiś problem? Jeśli masz coś do She, to masz coś do mnie. Załatwmy to sami, a ją zostaw w spokoju – rzucił groźnie. Preston w niczym nie przypominał zniewieściałego geja. Potrafił zażarcie walczyć o swoje racje i nie bał się konfrontacji. – Coś cię, chłoptasiu, boli? Spadaj. – Blake machnął na niego ręką. – Nie ma tak dobrze, nie zaczepiaj jej! – Preston chwycił go za ramię, nie dał mu odejść. Blake westchnął i trącił jego rękę. – Nic jej nie zrobiłem, sama wlazła pod piłkę. Nie moja wina, że mała nie potrafi grać – wytłumaczył, rozkładając ręce na boki. Według niego to było w porządku. Nawet nie przeprosił, ale w sumie po prostaku tego nie oczekiwałam. – Słuchaj, ty... – Podniosłam się dość szybko z ziemi i zakręciło mi się w głowie. Zrobiłam dwa koślawe kroki, ale w końcu wylądowałam przed nim. – Nie wiem, co cię ugryzło, ale nie można tak po prostu bić ludzi. – Nawet cię nie dotknąłem. Piłka nie fauluje. – Zakręcił piłkę na palcu. – Trenerze, proponuję, by panna Carter zrobiła sobie przerwę, a my powinniśmy wrócić do gry – zgłosił, wskazując na mnie. – Tak. Preston, odprowadź ją do pielęgniarki, a wy wybierzcie sobie dwie osoby, które ich zastąpią. – Wskazał na resztę mojej drużyny.

– Dobrze – potwierdził mój przyjaciel, łapiąc mnie pod rękę. Wyrwałam się. Hunt zadarł z niewłaściwą osobą! – Nie! – zaprotestowałam. – Mogę grać, pielęgniarka mi niepotrzebna. – Jesteś pewna? – Nie wiedzieć czemu, nawet trenera dziwiła moja decyzja. Kiwnęłam twierdząco głową. Gra została wznowiona, a ja skupiłam się na niej bardziej niż kiedykolwiek. Szukałam okazji do przechwycenia piłki i w końcu ją znalazłam. Znowu byłam pod koszem i dziwnym trafem po raz kolejny zmaterializował się przede mną Blake. Mimo wszystko przymierzyłam się do rzutu. – Chyba żartujesz. Jeszcze ci mało? – zapytał, patrząc na mnie z politowaniem. – Nie wiem, o czym mówisz. – Olewając jego groźby, rzuciłam piłkę. Niestety, przechwycił ją przed samym koszem i pobiegł w przeciwną stronę. Podczas całego meczu ciągle był obok, kiedy piłka leciała w moją stronę, i zawsze ją wybijał, nim zdążyłam choćby musnąć ją palcami. Szczerze mnie to irytowało, ale na boisku nie mogłam nic zrobić. Próbowałam mu nawet podstawić nogę, żeby się wywalił, ale umiejętnie ją przeskoczył i nie zwrócił na mnie uwagi. Po zajęciach szybko się przebrałam i czekałam, aż Blake wyjdzie z męskiej szatni. Trwało to w nieskończoność. Pomyślałam, że musiałam przegapić jego wyjście albo zwiał, zanim się przebrałam. Już miałam odchodzić, kiedy drzwi szatni się uchyliły i wyszedł jego irytująca wysokość. Spojrzał na mnie przelotem i odszedł bez słowa. Ruszyłam za nim. – Hunt, musimy pogadać! – zaczepiłam go. – Nie mam ochoty – rzucił od niechcenia i ruszył prawie biegiem do wyjścia. Dorwałam go przy bramie. Chwyciłam brzeg jego skórzanej kurtki. – Przestań się zachowywać, jakbyś był ponad wszystkimi, mam dość takich typów! – powiedziałam podenerwowana. Nareszcie się zatrzymał i obrócił w moją stronę. Jego spojrzenie było pełne odrazy. Nie przypominam sobie, bym wyglądała aż tak źle. Mogłam się nie podobać chłopakom, ale żaden jeszcze na mój widok nie wymiotował, a Blake wyglądał tak, jakby właśnie to chciał zrobić. – A ja mam dość zołz wpychających nosy w nie swoje sprawy. Wiem, że mnie śledziłaś i byłaś na spotkaniu. Idiotko, wpakowałaś się w coś, o czym nie masz pojęcia! – Nie śledziłam cię. A tak przy okazji, nie jestem w tobie zakochana, a tym bardziej nie jestem upierdliwą zołzą! – Jesteś najbardziej ciekawską, upierdliwą, głupią zołzą, jaką spotkałem – rzucił i obrócił się w swoją stronę. – Ty chamie! Jak śmiesz mnie oceniać?! Nawet mnie nie znasz! – Uderzyłam go w bark.

Znowu się obrócił i zaszczycił mnie spojrzeniem. – Schowaj pazurki, dziecinko. Oceniam po tym, co widzę. Idź lepiej do swojego geja obrońcy. Tylko z nim raczej tu nie wracaj. Nie chcę, żeby mnie dotykał. Jeszcze się zakocha, jak ty – powiedział, otrzepując rękaw. – Jesteś żałosny. Naprawdę myślisz, że cały świat cię kocha? – Nie cały świat, ale ty z pewnością. – Na ułamek sekundy się obrócił, by sprawdzić, czy jeszcze za nim idę. – Dla twojej wiadomości, jestem zakochana w kimś innym – poinformowałam. Nie chciałam, żeby dupek się łudził, że mogłabym w ogóle żywić do niego jakieś pozytywne uczucie. – W swoim homoseksualnym obrońcy? – zaśmiał się. – Nie twoja sprawa w kim! – Miałam nieziemską ochotę się na niego rzucić. Zaciskałam pięści, powstrzymując się. – Zresztą... – chciałam kontynuować, ale przerwało mi pojawienie się tej samej rudej dziewczyny, z którą jakiś czas temu rozmawiał w uliczce. Siostra Hunta podeszła do nas swoim dostojnym krokiem. Stukot jej obcasów przypominał muzykę. Dziewczyna po raz kolejny wyglądała olśniewająco. Płomienne włosy zalśniły swoją czerwienią, odbijając promienie słońca. – Blake... – Kiwnęła na niego głową. Bez słowa ruszył w jej kierunku. – Mamy problem – stwierdził, stając przed nią. Posłała mu pytające spojrzenie, a on w odpowiedzi wskazał na mnie kiwnięciem głowy. Jego siostra dalej nie rozumiała, ja zresztą też. Co z tego, że poszłam na to ich głupie spotkanie? – Zobacz sama. – Ruszył z powrotem w moim kierunku, a dziewczyna podążyła za nim. Pociągnął mnie za rękę. – Aua! Puść mnie! – warknęłam. Ścisnął moje biedne palce i wykręcił rękę. Jak się spodziewałam, chciał pokazać siostrze tatuaż. – Bractwo zrzesza teraz wielu nowych członków. – Ruda wzruszyła ramionami. Ona także nie widziała problemu. Hunt z kolei przebierał nogami, jakby miał wrodzoną nerwicę natręctw albo co najmniej ADHD. Ciężko było zrozumieć, dlaczego tak go to denerwowało. Czyżbym złamała jakieś jego święte przykazania? Osobom, których nie lubił, nie wolno było przychodzić na spotkania? No dobra, naciągnęłam kilka osób i kłamałam, że chcę do nich dołączyć, ale z czego tu robić problem? – Nic nie wiesz. Ona nie była na pierwszym spotkaniu, o niczym nie wie. Czułem, że dalej będzie za mną łazić, więc pilnowałem rekrutów, sam stałem na bramce przed wejściem. Na spotkaniu jej nie było. Nie wiem, jakim cudem trafiła

do naszej siedziby i wmieszała się w tłum – wytłumaczył. Dziewczyna przyłożyła rękę do ust. – Ona nic nie wie – dodał Blake, akcentując dokładnie każde słowo. – Jest źle, och, jest tragicznie! Jak to się stało? Kto ją przepuścił? Myślałam, że to sprawdzają. Pewnie nie było już na to czasu. – Sama sobie odpowiadała na pytania. – Myślisz, że można to jakoś odkręcić? – Nie mówmy o tym przy niej. – Spojrzał na mnie z pogardą i objął siostrę ramieniem, kierując się z nią do białej limuzyny. – Chwileczkę! Mam prawo wiedzieć – postawiłam się. – Masz prawo milczeć, wiesz już za dużo! – huknął na mnie. Jego głos sam w sobie brzmiał jak groźba, niezależnie od tego, co mówił. Trzeba przyznać, że potrafił zapaść w pamięć na długo. Co tak ważnego działo się podczas owego spotkania, na którym nie byłam? Czy coś mi groziło z racji wtargnięcia do ich kręgu bez przygotowania? Wiedziałam tylko, że istota problemu leży w znaku. Może to jakiś magiczny symbol? Może ściągnie na mnie nieszczęścia albo jakieś choroby? Zaczęłam obawiać się najgorszego. Próbując jakkolwiek uspokoić nerwy, namówiłam przyjaciół na kręgle. Toczenie kuli to dość męcząca rozrywka, a jak wiadomo, zmęczenie fizyczne pozwala choć na chwilę zapomnieć o problemach ducha. Okazja nasunęła się sama – trzeba było jakoś oficjalnie podziękować Prestonowi za wstawienie się za mną. W trójkę zawsze bawiliśmy się świetnie, tym razem też. Pomysł był wyborny i naprawdę nie myślałabym ani chwili o tatuażu, gdyby nie Preston, który nie wytrzymał i po trzeciej turze o nim wspomniał. Od dłuższego czasu przyglądał się mojej ręce. – Bolało? – zapytał, nie mogąc pohamować ciekawości. – Co? – Nie zrozumiałam na początku. Wyskoczył z tym tematem nagle, kiedy rozważaliśmy wspólny wyjazd w góry podczas ferii zimowych. Tym razem byłam bardziej skupiona i zapamiętałam więcej szczegółów. Ustaliliśmy, że wybierzemy się w trójkę na tydzień do miejscowości, w której wujek Cassie ma ośrodek turystyczny. – To, co masz na ręce. Kiedy ci to robili, bolało? – zapytał bardziej szczegółowo. Był w tym dość nieśmiały, jakby nie chciał mnie urazić. – Nie. To było jak pisanie długopisem po ręce. Aż dziwne, że jest taki wytrzymały. – Jeszcze raz potarłam dłonią o wzór. – Próbowałaś go zmyć? – zasugerowała Cassie. – Próbowałam, bez skutku. Nie wiem, jak można się go pozbyć. – W ostateczności utniemy ci rękę – stwierdziła, wstając. – Pora skopać wam tyłki, kochani. – Uśmiechnęła się zadziornie, łapiąc swoją ulubioną różową kulę, w którą włożyła trzy palce, po czym podeszła do odpowiedniego toru. Puściła kulę

w ruch i patrzyła na nią, zagryzając karminowoczerwone wargi. Już chwilę później świętowała zwycięstwo. Podeszło do niej dwóch chłopaków, zapewne zauroczonych jej gracją i stylem. Cassie zajęła się swoimi fanami, więc ja przez chwilę byłam zdana tylko na towarzystwo Prestona. – Dziękuję. Miło było widzieć, jak walczysz dla mnie niczym lew. Mimo że jeśli chodzi o znaki zodiaku, to ja jestem Lwem, a ty Panną. – Nie ma za co. – Schylił głowę i udawał bardzo przejętego składaniem origami z naszego rachunku. Kochany, nieśmiały Preston. Ludzie zwykle mają problemy ze słuchaniem krytyki, tymczasem on nie potrafił przyjmować słów pochwały. – Jesteś naprawdę słodki. – Uśmiechnęłam się. – Wcale nie. – Jak można się było spodziewać, od razu odsunął się od stolika i chciał uciekać. Nachyliłam się tak, by odległość między nami się nie zmniejszyła. – Mój drogi, za komplementy się dziękuje, nie trzeba im zaprzeczać. – Hmm... dziękuję. – Zasępił się i pod pretekstem jakiejś ważnej sprawy uciekł do Cassie. Ja za to przypomniałam sobie o szlabanie i zaczęłam się czym prędzej zbierać. Akurat była moja kolej, więc złapałam kulę i puściłam ją niezdarnie. Wypadła z toru i minęła wszystkie kręgle. Podeszłam do przyjaciół z niemrawym uśmiechem. – Ja już właściwie przegrałam, więc będę się zbierać do domu. Matka świruje przez to. – Wskazałam na tatuaż. – I chyba powinnam już dawno siedzieć pod kluczem. – Ze starymi nie wygrasz – stwierdził jeden z nowo poznanych. – Cassandro, może dasz się zaprosić na drinka? – wypalił z grubej rury. – Nie wygram. Bawcie się dobrze. Pa! – Uścisnęłam przyjaciół. Prestonowi wspomniałam jeszcze, by dbał o Cassie, a nowym, których pewnie już nigdy więcej nie zobaczę, pomachałam na pożegnanie, po czym wyszłam. Zaczęłam w myślach układać wymówki. Cichutko odsunęłam skrzypiącą bramkę i ostrożnie stawiając każdy krok, dotarłam do ganku. Wycelowałam kluczem w zamek i prawie podskoczyłam, kiedy usłyszałam skrzyp naszej starej huśtawki stojącej na ganku. Złapałam się za serce. Wiedziałam, że teraz będę miała całkowicie przerąbane – matka musiała być wściekła, skoro aż wyszła przed dom. Otworzyłam szerzej oczy, kiedy zauważyłam, że osoba siedząca na huśtawce to nie moja matka, tylko ten pyszałek Hunt. Nie miałam pojęcia, skąd wiedział, gdzie mieszkam, jak się tu dostał i jak długo tu był. Żarówka zawieszona nad wejściem rzucała żółtawe światło na sylwetkę Hunta. Po raz kolejny nie potrafiłam odczytać ani jednej emocji z jego twarzy. Stąpał w moim kierunku z rękami w kieszeniach.

– Musimy pogadać – odezwał się pierwszy. Na chwilę zaniemówiłam, nie potrafiłam skupić myśli. Zjawia się nagle nieproszony i chce rozmawiać? W nocy? O takiej porze nie przychodzi się do obcych ludzi i nie przesiaduje na ich ganku. No tak, po raz kolejny prawie się złapałam w sidła pozorów, próbując oceniać Hunta jak normalnego człowieka. Przecież to cham i prostak, który nie przestrzega żadnych zasad moralnych. – Nie mam ochoty – zbyłam go tak samo jak on wcześniej mnie. W duszy odrobinę mi ulżyło, że mogłam się na nim choć trochę odegrać. Wreszcie trafiłam w dziurkę i przekręciłam klucz. – Carter, nie denerwuj mnie – westchnął, spoglądając na mnie z niesmakiem. – Hunt, idź do domu. Dobranoc. – Tak jak on mnie starałam się nawet nie uraczyć go spojrzeniem. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi, nim zdążył się znowu odezwać. Nie chciałam go słuchać, ale uśmiechnęłam się do siebie i spojrzałam przez judasza. Chłopak przez chwilę stał pod drzwiami i czekał na mnie. Sądził, że jest tak boski, że każda chciałaby do niego wyjść. Był pewnie przyzwyczajony do wydawania innym rozkazów. Każdy spełniał jego zachcianki, więc Hunt zaczął myśleć, że ludziom sprawia to przyjemność. Taki zakochany w sobie typ myśli, że każdy go kocha i z przyjemnością będzie mu służył. Niestety, rozczarowałam go tym razem. Z jednej strony byłam szczęśliwa z takiego zakończenia wieczoru, a z drugiej zostałam złamana nagłym przypływem poczucia winy. Matka siedziała w fotelu i z książką w rękach czekała na mój powrót. Gdy usłyszała skrzypienie posadzki, podniosła wzrok i zdjęła okulary. – Co masz na swoje usprawiedliwienie? – rzuciła oschłym tonem. – Mogłabym powiedzieć, że w nasz budynek uderzył meteor i zarządzili ewakuację, a ja zgłosiłam się jako wolontariuszka, ale pewnie w to nie uwierzysz – starałam się wykręcić tanim żarcikiem. Kąciki jej ust uniosły się odrobinę ku górze. – Sheyla, gdzie byliście? Bo byłaś z przyjaciółmi, prawda? – Tym razem odłożyła książkę i zaczęła mnie przenikać swoim matczynym spojrzeniem. – Nie, z bandą napalonych Arabów – bąknęłam ironicznie. – Poszliśmy na kręgle, to była propozycja nie do odrzucenia. – A cóż to za okazja? – dopytywała, nie dowierzając mojej wersji wydarzeń. – Preston obronił mnie przed pewnym irytującym kolesiem, który się na mnie uwziął. Tamten zaczął uderzać we mnie piłką, a Preston się za mną wstawił, mimo że ten drugi był silniejszy. Przecież musiałam mu podziękować, prawda? – starałam się przemówić do jej sumienia. – No dobrze, tym razem ci odpuszczę, ale żadnych numerów. Jutro wracasz prosto do domu, nawet jeśli wybuchnie bomba atomowa – zastrzegła. Na szczęście mama była tak uległa jak ja i kochała mnie równie mocno.

Byłam jej mniejszą, brzydszą kopią, ale charaktery miałyśmy identyczne. Tak jak ona nie potrafiła być długo zła na mnie, tak ja nie potrafiłam się gniewać na nią. Nieoficjalnie była moją trzecią przyjaciółką. Nie potrzebowałam nikogo więcej. Gdyby naprawdę wybuchła bomba i tylko nasza czwórka by przeżyła, moje życie nie straciłoby na blasku. Wręcz przeciwnie – gdybym wiedziała, że na świecie nie ma już ludzi pokroju Hunta, czułabym się nawet lepiej niż teraz. W wyśmienitym humorze ruszyłam do siebie. Wzięłam prysznic i po raz kolejny próbowałam zmyć znak z ręki. I tym razem nie przyniosło to efektów. Nie do końca wysuszona, weszłam do swojego pokoju. Kiedy zobaczyłam znowu Hunta, wpadłam w konsternację i cofnęłam się o dwa kroki. Mrugnęłam kilka razy. Jeszcze przez dobre dwadzieścia sekund próbowałam sobie wmówić, że to tylko sen, wyjątkowo głupi i cholernie realistyczny sen, oraz że nie jestem w samych majtkach i cieniutkiej, prześwitującej koszulce, która służy mi za piżamę, kiedy nikt nie widzi. To musiał być sen, przecież matka na pewno nie wpuściłaby go o tej porze do domu. Wytężając wzrok, spojrzałam w kierunku Hunta. Naprawdę tam był. Na usta cisnęło mi się pytanie, jak się dostał do środka, ale powstrzymałam się przed jego zadaniem. Czekałam w milczeniu, aż nieproszony gość sam się zorientuje, że powinien choć słowem się wytłumaczyć. Nie bardzo się z tym spieszył. – Co tu robisz? – zapytałam rzeczowo, próbując przybrać obojętny ton, co prawdę mówiąc, mi się nie udało. – Mówiłem, że musimy pogadać. Przyjęli cię. – Według niego to wystarczyło jako pretekst do najścia kogoś w jego prywatnym pokoju i nadużywania gościnności. – Do sekty? – Nie, do Hogwartu – mruknął ironicznie swoim pełnym pogardy głosem. Usiadł na krześle stojącym obok regału z książkami i lustrował mnie z kpiącym uśmieszkiem na ustach. Gdy to robił, stawał się cholernie irytujący. Tak irytujący, że miałam ochotę udusić go gołymi rękami. Ten jednak niewiele sobie robił z moich groźnych min i z satysfakcją godną najgorszego zarozumialca i zboczeńca nie powiedział NIC, obłapiając swoim zboczonym wzrokiem moją niewinność. Zachowywał się tak, jakby znał całe pomieszczenie od dawna i był tu stałym gościem, praktycznie lokatorem. Byłam na skraju załamania nerwowego. – Wyjdź! – warknęłam, wskazując drzwi. To było ponad moje siły. Włamał się do mojego pokoju, narzucał swoją wolę i jeszcze śmiał mnie denerwować swoim sarkazmem. Miałam go po dziurki w nosie. – Musimy pogadać – natrętnie powtórzył swoje, tym razem dobitniej, po czym zrobił pauzę, aby coś przemyśleć. Chociaż to dziwnie brzmi, jak się połączy takiego Hunta z myśleniem. – Ubierz się, a nie paradujesz w... tym. – Zmierzył mnie od stóp do głów i z niesmakiem uniósł ku górze jedną brew.

– Nie rozkazuj mi, jesteś w moim pokoju. Nie sądzisz, że powinieneś przynajmniej powiedzieć, jak tu wlazłeś? Moja matka cię raczej nie wpuściła. – Skrzyżowałam ręce na piersiach i postawiłam jasno sprawę. Uznałam, że jeśli ma tu zostać, to ja będę zadawać pytania i dyktować warunki. – Dziecino, pomyśl przez chwilę. Skoro twoja matka mnie nie wpuściła, a pod twoim oknem rośnie drzewo, to jak mogłem wejść? Nie mogłam wytrzymać tego, że każda jego wypowiedź ociekała ironią. Naprawdę wydawało mu się, że jest ponad wszystkimi. Jego charakter był nie do zniesienia. Zaczynałam się dziwić, że jeszcze nie wywalili go z tej całej sekty. – Psychopata! – rzuciłam oskarżycielsko w jego kierunku. Każdy normalny człowiek byłby zniesmaczony albo chociaż oburzony, ale Hunt odebrał to jako komplement, na który odpowiedział dumnym uśmiechem. – Mów, o czym miałeś mówić. Ja – w przeciwieństwie do niektórych – nie unikam ludzi, którzy chcą ze mną rozmawiać. – Kiwnęłam głową w jego kierunku. – Mimo moich protestów zostałaś przyjęta do bractwa Vis Maior. Jako że nie byłaś na spotkaniu informacyjnym i nie wiesz, w co się wpakowałaś, wysłali mnie w roli informatora – nagle przybrał bardzo oficjalny ton. To było naprawdę dziwne i ani trochę nie pasowało do mojego rozmówcy. – W środku nocy? – Tym razem to ja spojrzałam na niego jak na idiotę. – Czepiasz się szczegółów. – Machnął ręką od niechcenia. Westchnęłam głośno i kazałam mu chwilę poczekać. Poszłam do łazienki po szlafrok, którym się szczelnie owinęłam. Pomyślałam, że skoro dla Hunta to takie ważne, posłucham, co ma do powiedzenia, i może przy okazji dowiem się, jak usunąć z ręki tatuaż. – No więc... Vis Maior jest... – starał się mówić, ale śmiech mu to utrudniał. Im bardziej jemu poprawiał się humor, tym bardziej ja byłam wściekła. – To tajne stowarzyszenie, którego częścią teraz jesteś, czy ci się to podoba czy nie, baranku. – Znowu wybuchnął śmiechem. Zapewne to mój puchaty szlafrok z kapturem zakończonym uszami tak go rozbawił. Miałam to w głębokim poważaniu. Lubiłam ten szlafrok! Był mięciutki i ciepły! – Wal się. – Uśmiechnęłam się sztucznie, próbując zachować spokój. Usiadłam na brzegu łóżka i oparłam się lekko o poduszkę. Wpatrywałam się w jego ciemne oczy, które przy mizernym oświetleniu przypominały dwa węgielki. Czy naprawdę uważał, że jestem upierdliwa i wredna? Całe to zamieszanie było spowodowane tylko jednym artykułem. – Vis Maior to tajna organizacja, rozumiesz? – nareszcie przemówił, przerywając ciszę. – To znaczy, że tego, o czym ci teraz mówię, nie możesz zdradzić nikomu. Ani matce, ani swojemu obrońcy. Nikomu! – podkreślił. Potwierdziłam przyjęcie tego do wiadomości, a on wrócił do swojego

nowego tonu, tego oficjalnego. Wydawało mi się, że szybko potrafię rozgryźć każdego człowieka, ale Hunta nie dało się zrozumieć. Siedział głęboko skryty w swojej skorupie, zwykle mówił krótkimi, pojedynczymi zdaniami. Zawsze tylko tyle, ile konieczne, nigdy więcej. Tej nocy po raz pierwszy słyszałam jego dłuższą wypowiedź. – Nasze bractwo to jedna wielka rodzina. Poza nią każdy ma też własne życie, dom, bliskich. Miłość rodzinna to nasz klucz do sukcesu. Wiemy, że możemy na sobie polegać w każdej sytuacji. Nasz założyciel Rupert N.J. Farley był istnym człowiekiem renesansu. – Tu na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Można było wyczuć, że jest tym facetem zafascynowany i z pewnością wie o nim wszystko, nawet jakiego koloru były jego kubek do kawy albo koszula nocna. – Zajmował się fizyką, chemią, astronomią, mechaniką, dosłownie wszystkim po trochu. Na początku obserwował świat, potem na podstawie wysnutych wniosków zaczął budować własne teorie. Przez dwa lata pracował w NASA, ale zrezygnował, bo mimo że miał tam szanse rozwoju, to brakowało mu przyjaznej atmosfery. Miał dość wyścigu szczurów. Dobijał wtedy czterdziestki i zaczął marzyć o własnym instytucie. Na krótką chwilę skupił się na matematyce i zgłębił zasady działania gier liczbowych. Mówię ci, to był geniusz. W tym czasie siostra Farleya wyszła za mąż za jego przyjaciela – doktora Amosa Eastwella – a na weselu upojeni panowie zaczęli snuć wspólną wizję bractwa, którego teraz jesteśmy członkami. Już rok później Farley zbił fortunę na grach liczbowych i wraz z Eastwellem postanowili spełnić swoje marzenia. Zebrali grupę najwybitniejszych uczonych i zajęli się badaniem najodleglejszych zakątków wszechświata. Przy okazji Farley majsterkował dla rozluźnienia i tworzył różne maszyny ułatwiające pracę. Podczas obserwacji gwiazd w pobliżu Plutona coś blisko Ziemi zasłoniło im widoczność. To był dziwny obiekt, który szybko zniknął. Wnikliwe badania przyczyniły się do powstania hipotezy, iż był to Czarny Księżyc. – Słucham? – przerwałam mu na chwilę. Nie bardzo skupiałam się na jego słowach, dopóki były one zrozumiałe, ale Czarny Księżyc wzbudził we mnie nieopisany niepokój. Spojrzałam na tatuaż. W środku wzoru była gwiazda, która mogła oznaczać niebo. A czym był czarny punkt w niej? W tamtej chwili wydawało mi się, że to właśnie Czarny Księżyc. Czerń od razu skojarzyła mi się z szatanem i wpadłam w popłoch. – Czy znak na mojej ręce to ten księżyc? – Nie, masz na ręce Oko Kanaloa, wszyscy je mamy, ale o tym za chwilę. Czarny Księżyc to według podań tajemniczy drugi satelita Ziemi, niewidoczny dla nas, bo nie odbija żadnego światła. Podobno odległość naszej planety od niego jest trzy razy większa niż od znanego nam Księżyca. Lilith, bo taka jest jego druga nazwa, uznawano za sferę ciemności, gdzie odbywają karę potępione dusze i demony. Właśnie to odkrycie poróżniło Farleya i Eastwella. Pierwszy z nich chciał wrócić do obserwacji nieba, drugiego interesowały tylko sprawy demonów

i ich sił. Sądził, że wydobyte z więzienia odwdzięczą się i dzięki temu bractwo będzie mogło zapanować nad światem. Kiedy na chrzcinach własnego syna odurzony alkoholem Eastwell opowiedział o tym Farleyowi, ten, zszokowany zachowaniem szwagra, zaczął niszczyć wszelkie informacje o Czarnym Księżycu. Nastąpił rozpad. Ogarnięty żądzą władzy Eastwell stworzył własne bractwo (Neftydę), które stało się antagonistą Vis Maior. Od tamtej pory naszym zadaniem jest obrona świata przed postępkami potomków Eastwella. Od tego spięcia minęły ponad dziewięćdziesiąt cztery lata. Przez ten czas na światło dzienne wyszło wiele nowych informacji. Członkowie obu bractw, rozrzuceni po całym świecie, niekiedy dokonywali nowych odkryć. Czy słyszałaś kiedykolwiek o elfach, wampirach, skrzatach, gnomach i tego typu istotach? – przerwał na chwilę. Zapadła cisza, bo uznałam to za pytanie retoryczne. – Słyszałam – odparłam. – A widziałaś kiedyś któreś z nich? – No jasne! To stały element filmów i książek fantastycznych. – Dobrze. – Uśmiechnął się sam do siebie. – To znaczy, że nasza praca nie idzie na marne. Teraz powiem coś, co wyda ci się głupotą. Te wszystkie stworzenia żyją naprawdę. Zaśmiałam się tak głośno, że matka z dołu zapytała, jaką komedię znowu oglądam, i upomniała mnie, że powinnam już spać. Chłopak przyłożył palec do ust i mrugnął porozumiewawczo powiekami. – Wiesz co, miło się słucha twoich bajeczek, ale powinnam już iść spać. Dzięki, że zapewniłeś mi rozrywkę. Dobranoc! – Wsunęłam się głębiej pod kołdrę, nadal się uśmiechając. – Nie wierzysz mi... Trudno. Jesteś jedną z nas, spotkanie za trzy dni, tam gdzie wcześniej. Sama się przekonasz, że nie kłamię. – Wzruszył ramionami i podszedł do okna. – Nie mam zamiaru przychodzić, to była jednorazowa wizyta. – Skrzyżowałam ręce i czekałam spokojnie, aż wyjdzie. Chciałam jak najszybciej zamknąć za nim okno. Hunt zapewne sądził, że jego oschłość rozbudzi moją ciekawość, a nutka niedosytu sprawi, że już chwilę po jego wyjściu wyjrzę przez okno i zawołam za nim, by wrócił. Ale nie ze mną te numery! – Jesteś jedną z nas – powtórzył. – Jeśli nie przyjdziesz, poniesiesz przykre konsekwencje. Sama się o to prosiłaś – zakończył, wskakując na parapet. Nim zdążyłam zareagować, był już na dole. Nie schodził po drzewie, tak jak się tego spodziewałam, tylko od razu zeskoczył na ziemię. Przestraszyłam się, że spadł i pod moim oknem leży jego ciało, jednak kiedy spojrzałam w dół, już go nie było. Zamknęłam okno i siadłam do komputera. Zastanawiało mnie, co takiego mogą mi zrobić, jeśli się nie pojawię. Przecież

nawet nie wiedzieli, kim jestem, niczego nie podpisywałam. Wydawało mi się, że Hunt tylko mnie straszył, dlatego próbowałam sprawdzić to, o czym mówił. Zajrzałam na tę samą stronę, na której była zaszyfrowana informacja o ostatnim spotkaniu. Tym razem również zastałam jednobarwną plamę. Bordową dla odmiany. Starałam się robić wszystko tak jak Preston, ale nie miałam wprawy, przez co zajęło mi to o wiele więcej czasu, a efekt był niezbyt zadowalający. Z drobnego, rozmazanego tekstu niewiele można było odczytać, ale data raczej się pokrywała. Wciąż zaniepokojona położyłam się do łóżka. Kiedy tylko moja głowa dotknęła poduszki, znowu się podniosłam i wróciłam do komputera. Bezpośrednio po jego uruchomieniu podłączyłam się do sieci. Niespodziewanie pojawił się również Azrael. Wypytywał, dlaczego go unikam od kilku dni, a ja zaczęłam się usprawiedliwiać trudną sytuacją na studiach. Chyba po raz pierwszy ukrywałam przed nim cokolwiek. Czułam, że nie mogę mu wyznać całej prawdy, bo uzna mnie za wariatkę i w dodatku obrazi się jak Preston. Z tą jednak różnicą, że z obrażonym Prestonem mogłabym się spotkać, a gdyby Azrael mnie zablokował, to byłby koniec. Nie chciałam go stracić, naprawdę go polubiłam. W czasie rozmowy z nim jednocześnie szukałam informacji o Czarnym Księżycu. Kierowała mną czysta ciekawość, chciałam dowieść, że Blake zmyślał na poczekaniu, żeby mnie przestraszyć. O tym, że muszę odrzucić moje hipotezy, przekonałam się już po zajrzeniu na pierwszą stronę, jaką znalazłam. Czarny Księżyc istniał, choć nikt go dotąd nie znalazł. Natrafiłam na wiele artykułów na ten temat, a kilka informacji powtarzało się w nich wszystkich – kwestia demonów i niewidoczności z Ziemi oraz nazwy „Czarny Księżyc”, „Neftyda”, „Lilith”. Spojrzałam raz jeszcze na tatuaż. Hunt mówił, że ten znak nazywa się Oko Kanaloa, ale nie wytłumaczył w końcu, co to jest. Korzystając z wyszukiwarki, odnalazłam informacje o tym symbolu. Dowiedziałam się, że pochodzi on z Hawajów i oznacza środek wszechświata w nas. Ma zapewniać szczęście, harmonię i stabilizację. Wciąż nie rozumiałam, o co w tym wszystkim chodzi, ale ponieważ Azrael powiedział, że idzie spać, i pożegnał się ze mną, ja również nagle poczułam się senna. Dni mijały, a ja zadawałam sobie ciągle jedno pytanie: „Co oni mogą mi zrobić, jeśli się nie pojawię na spotkaniu?”. Wyryło się ono tak głęboko w mojej podświadomości, że kiedy nadszedł ów dzień, od rana nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Tak się akurat złożyło, że mieliśmy się w trójkę spotkać u Cassie. Od dłuższego czasu planowaliśmy wieczór filmowy, ale przypomniało mi się o tym dopiero podczas rozmowy, którą prowadziliśmy dzień wcześniej. Preston o tym wspomniał, sugerując, abyśmy wreszcie zdecydowały się na tytuły filmów. Z burzy mózgów wynikło niewiele, bo do każdego z proponowanych filmów któreś z nas miało jakieś zastrzeżenia.

Na seans przybyłam sporo przed czasem, a i na Prestona nie trzeba było zbyt długo czekać. Jedynie właścicielka mieszkania guzdrała się ze wszystkim, jakby nas nie znała. Zwykle większość ludzi się spóźnia, ale w przypadku moim i Prestona można było mieć pewność, że zawsze będziemy przed czasem. Cassie latała po domu w samej bieliźnie, twierdząc, że zdąży na ustaloną godzinę, a nam kazała wygodnie sobie siedzieć i zaczekać. Wepchnęłam ją do pokoju, gdzie miała się ubrać, a my w tym czasie zrobiliśmy wszystko za nią. Jej mieszkanie znałam tak dobrze jak własne. Właściwie można było powiedzieć, że każde z nas miało trzy domy. Zanim Cassie wyszła, Preston zdążył wybrać film, a ja przygotowałam popcorn. Wróciłam do salonu z ciepłą miską. Moi przyjaciele siedzieli już przed wielką plazmą. Usiadłam obok nich i na krótką chwilę zapomniałam o wszystkich problemach. – Z karmelem? – zaniepokoiła się blondynka. – A jakżeby inaczej! – Pierwszy raz od tygodnia uśmiechnęłam się tak szczerze. Błogi stan relaksu ogarnął moją duszę i w pełni odprężona, mogłam się cieszyć wieczorem z przyjaciółmi. Co chwila któreś z nas wtrącało jakąś uwagę, Preston cytował teksty bohaterów, a Cassie ekscytowała się, zdradzając, co zdarzy się za chwilę, mimo że wszyscy znaliśmy film na pamięć. Lekki niepokój poczułam ponownie niecałe dziesięć minut przed dwudziestą. Na tę godzinę zaplanowane było spotkanie bractwa. Przypomniały mi się słowa Hunta i zaczęłam się obawiać gniewu członków sekty. Znając Blake’a, byłby zdolny donieść o mojej nieobecności i wyjawić im wszystko, co o mnie wiedział, łącznie z adresem domowym.

Rozdział 4 Nie liczą się intencje, musisz ponieść konsekwencje

Każda sekunda zbliżająca mnie do wyznaczonej godziny zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Niecierpliwie spoglądałam na zegarek, który stał na szafce przy sofie. Jednocześnie starałam się wyglądać normalnie, śmiać z żartów i wtrącać w dyskusję, byle tylko przyjaciele nie zauważyli, jak bardzo jestem zaniepokojona. Jeśli Hunt chciał zagrać symfonię na moich nerwach, to mu się udało. Byłam wyczulona na najmniejszy hałas, każdy powiew wiatru przyprawiał mnie o dreszcze, a rozgrywające się na ekranie sceny batalistyczne pogarszały tylko sprawę. Byłam ździebko roztrzęsiona. No dobra, może ździebko bardziej niż ździebko. W końcu nadeszła oczekiwana godzina, a ja przymrużyłam oczy, jakbym oczekiwała ciosu w tył głowy. Trwałam tak przez chwilę, aż siedząca obok Cassie szturchnęła mnie w ramię. – Przecież to nawet nie było straszne – skomentowała, wskazując ręką na ekran. Cass i Preston patrzyli na mnie zdziwieni. Wyprostowałam się i rozejrzałam wokół. Pomyślałam, że Hunt chciał mnie tylko nastraszyć i tak naprawdę nic się nie stanie. Odetchnęłam z ulgą. – Miałam wrażenie, że sufit zaraz mi spadnie na głowę – zmyśliłam. Przyjaciółka objęła mnie ramieniem i przytuliła. – Też tak czasami mam, ale nie martw się, to solidny dom – uspokoiła mnie. Wypowiedziała to w najgorszym z możliwych momentów, bo dosłownie kilka sekund później coś zgrzytnęło i zderzyło się z ziemią. Wszyscy troje podskoczyliśmy, po czym jednocześnie obróciliśmy się do tyłu, lokalizując źródło dźwięku. – To Charles – wyjaśniła Cassie i wszyscy się roześmialiśmy, wracając na swoje miejsca. Dziewczyna zawołała kota, besztając go za to, że zrzucił z szafki wazę. Puchaty szaroniebieski pers szybko przemieścił się na moje kolana. Nie żeby mnie jakoś specjalnie lubił, on po prostu nie znosił Prestona, zresztą z wzajemnością. Jak zauważyłam, mężczyźni zwykle wolą psy od kotów i te inteligentne zwierzaki chyba to wyczuwają. To dość dziwne, biorąc pod uwagę, że panowie przypominają charakterami koty – większość z nich chodzi własnymi ścieżkami, alienuje się, nie zdradza z uczuciami, a żeby zasłużyć na ich zaufanie, trzeba się starać latami. Dzięki tej zabawnej sytuacji przestałam myśleć o spotkaniu i znowu mogłam się w pełni rozluźnić. Usiadłam wygodnie i głaskałam kota leżącego na moich kolanach. Sierściuch mruczał jak nakręcony. Jedynym powodem, dla którego

znosił nasze towarzystwo i nie uciekł od razu, było właśnie głaskanie. Charles uwielbiał być rozpieszczany i drapany po całej długości grzbietu. Kiedy już zapomniałam o jakichkolwiek obawach, nie zwracałam uwagi na to, że bardzo swędzi mnie ręka. Zapatrzona w ekran, nie zauważyłam, że drapię się po tatuażu. Nie zdziwił mnie nawet sam fakt swędzenia, bo przyzwyczaiłam się, że moja alergia na sierść odzywała się czasami przy Charlesie. Dopiero po tym, jak zapytałam Cassie, kiedy jej kot był ostatnio myty, i usłyszałam w odpowiedzi, że dzień wcześniej, poczułam się oszołomiona. Spojrzałam na rękę i o mało nie dostałam zawału. Pod znakiem wydrapany był napis z miejscem spotkania i dopiskiem „Czekamy!”. Zalała mnie nagła fala gorąca i poczułam, że osuwam się po kanapie. – She, coś się stało? – Cassie od razu zauważyła tę gwałtowną zmianę. – Muszę... muszę... do łazienki muszę – zmyśliłam i wyleciałam jak z procy, zasłaniając nadgarstek drugą dłonią. Wpadłam do łazienki i spojrzałam z przerażeniem na swoje odbicie. Byłam biała jak ściana. Pomyślałam, że to ze strachu. Nie wiedziałam, co robić. Takiego sygnału nie byłam w stanie zignorować. Gorąco uderzało mi do głowy i bałam się kolejnych konsekwencji. Przepłukałam twarz wodą i trzymając się za brzuch, wyszłam do przyjaciół. – Źle się czuję, chyba popcorn mi zaszkodził. Wracam do domu. – Poczekaj, odprowadzimy cię, nie możesz sama iść w takim stanie. – Cassie gotowa była łapać bluzę i iść ze mną. – Nie ma takiej potrzeby, mama zaraz po mnie podjedzie, już dałam jej znać. Nie przeszkadzajcie sobie. – Nie zastanawiałam się, jak niedorzeczne są moje słowa, bo jedyne, co się wtedy liczyło, to jak najszybciej uciec i pozbyć się palącego tatuażu. Na szczęście przyjaciele nie zastanawiali się długo nad moją wymówką. Szybko się pożegnaliśmy, oni życzyli mi powrotu do zdrowia, a ja im dobrej nocy. Wybiegłam na ulicę i popędziłam pod wydrapany na ręce adres. Nieważne były konsekwencje, mogłam skłamać, że... stałam w korku albo coś równie głupiego. W tej chwili byłam w stanie zrobić wszystko, byle pozbyć się bólu. Tym razem przed wejściem nikogo nie zastałam. Bramy, przy których wcześniej stali strażnicy, były teraz uchylone. Wpadłam do środka jak burza, od wejścia przepraszając za spóźnienie, ale wyglądało na to, że nikt nie zauważył nawet mojej nieobecności. Wszyscy skupiali się na mężczyźnie stojącym przy mównicy. Dopiero kiedy wpadłam, wydzierając się jak obdzierany ze skóry prosiak, zwróciłam na siebie uwagę. – Hmm, chyba pomyliłam sale. – Odwróciłam się na pięcie i chciałam jak najszybciej zniknąć. – Panno Carter! – zatrzymał mnie głos roznoszący się z głośników po całej sali. – To nie jest pomyłka, proszę bliżej.

Cały tłum zwrócił teraz na mnie uwagę. Szłam jak na skazanie. Chciałam usiąść sobie z tyłu, ale facet kazał mi podchodzić bliżej i bliżej, aż znalazłam się przy samej mównicy. Spojrzałam na niego bezradnie, czekając na kolejne rozkazy. Obawiałam się najgorszego i, niestety, właśnie to się stało – facet zaprosił mnie obok siebie. Rozejrzałam się po sali i natrafiłam na wzrok Hunta. Bez słów mówił: „Ostrzegałem!”. Chyba właśnie owo wystąpienie na mównicy miało być moją karą. Jedyny plus zaistniałej sytuacji to fakt, że przestała mnie swędzieć ręka, a napis zniknął. – Jako nowy członek może opowie nam pani o sobie? Z pewnością ze względu na młody umysł ma pani jakieś pomysły, sugestie albo aspiracje związane z naszą działalnością. – Mimo że facet z ciemnym wąsem i przystrzyżoną bródką na pierwszy rzut oka wyglądał bardzo przyjaźnie, w tym momencie miałam ochotę go znienawidzić. Tego było za wiele, zwłaszcza że nie jestem charyzmatyczną mówczynią, tylko skromną dziennikarską duszą. Na dodatek nie miałam zielonego pojęcia o działalności bractwa, nie wspominając już o pomysłach. – No więc... hmm... nazywam się Sheyla Carter i... uważam, że to... cudowne bractwo nie potrzebuje zbyt wielu zmian, bo... samo w sobie jest już wspaniałe – zaczęłam pleść, co mi ślina na język przyniosła. Czułam, jak puls mi przyspiesza, a ręce zaczynają się pocić. – Bzdura! – rzucił Hunt. Wstał zirytowany i ruszył w naszym kierunku. Stanął przy brodatym i szturchnął go zaczepnie w ramię. – Farley, ona nie ma o niczym pojęcia. Usuńcie jej znak i niech stąd spada. Wlazła na spotkanie za mną, mówiłem wam o niej. To była jedna wielka pomyłka. Po raz pierwszy miałam ochotę uśmiechnąć się przez Hunta, który dla odmiany stanął w mojej obronie, zamiast znowu na mnie naskakiwać. – Blake, przysięgała nam wierność, włączyliśmy ją do rodziny. – Farley odpowiedział bardzo spokojnie, uśmiechając się do niego. Zaczął nadawać o miłości braterskiej w całym zgrupowaniu, o tym, jacy wzajemnie wszyscy są dla siebie ważni, i inne tego typu pierdoły. Blake w tym czasie stanął bliżej i zaczął mi szeptać na ucho, co mam powiedzieć. Zdziwiłam się i na początku chciałam na niego naskoczyć, że jest idiotą, ale wytłumaczył mi, że to jedyny sposób, aby mnie wypuścili. Wciągnęłam głęboko powietrze i aby dodać sobie odwagi, zacisnęłam silniej pięści. – Ale ja go kocham! Nie tak jak siostra brata, tylko jak kobieta mężczyznę. Taka miłość to kazirodztwo, więc nie mogę dłużej należeć do bractwa – powtórzyłam na głos jego słowa, choć jeszcze kilka sekund wcześniej wydawały mi się one niedorzeczne. To było wielkie kłamstwo, ale ponieważ chciałam się uwolnić, byłam zdolna nawet do tego. Oczy wszystkich zebranych znowu skierowane były na mnie.

Chłopak szturchnął mnie lekko w bok. – Za co? Powiedz jeszcze, za co mnie kochasz – szepnął. – Blake jest... – zaczęłam, ale szybko się zacięłam. To była dopiero kara – wymienić jakiekolwiek jego pozytywne cechy. Krzywiłam się, spoglądając na jego wredną mordę wyszczerzoną w uśmiechu. Starałam się wymyślić jakiś banał, ale nawet określenie „miły i zabawny” do niego nie pasowało. – Ma w sobie coś... jest... nie potrafię tego określić, ale bardzo mi się to podoba. – Miałam wielką ochotę uderzyć się czymś twardym w głowę. Już dawno nie gadałam takich głupot. Rozumiem, gdybym była pijana, ale mówiłam to na trzeźwo. Chyba zgłupiałam do reszty, skoro dałam się wplątać w takie bagno. – Sheylo Carter, naprawdę kochasz Blake’a? – zapytał brodaty. – Tak – potwierdziłam obłudnie. Miałam bardzo poważną minę, aż sama się zdziwiłam, że jestem tak dobrym kłamcą. Zwykle kiedy próbowałam coś ukryć czy też nagiąć prawdę, zaczynałam się śmiać i bardzo łatwo można było mnie zdemaskować. Blake zaczął się śmiać pod nosem, a brodaty uśmiechnął się jeszcze szerzej i klasnął w dłonie. – Świetnie! Miłość to podstawa naszego istnienia, a my, jako rodzina w duchowym tego słowa znaczeniu, nie jesteśmy ze sobą genetycznie związani. Twoja miłość nie jest kazirodcza i nie musisz się jej obawiać. Wręcz przeciwnie – jako bractwo ułatwimy ci życie. Blake’owi przyda się dziewczyna. Może jeśli się w tobie zakocha, będzie spokojniejszy – stwierdził ich przywódca. Krew się we mnie zagotowała. Po coraz głośniejszym śmiechu Hunta domyśliłam się, że to była tylko jego gierka. Wiedział, że taka zagrywka mi nie pomoże, tylko mnie pogrąży. Bawił się mną, a ja, głupia, uwierzyłam, że ten jeden raz stanął po mojej stronie. – Ale... – jęknęłam z żalem. – Pozwól mi skończyć, Sheylo. Jako że wspieramy każdy przejaw miłości, a Blake ma już doświadczenie, będziecie razem chodzić na akcje. Nauczysz się rzemiosła od niego – dodał z jeszcze szerszym uśmiechem. – Co?! – Huntowi nagle zrzedła mina. – Nie chcę jej! Farley, wiesz, że działam sam! – Wiem. Ale jesteśmy rodziną i powinniśmy działać razem. To dodatkowy plus przydzielenia ci pomocy. – Mężczyzna zdawał się być ubawiony całą sytuacją. Cieszył się bardziej niż Hunt chwilę wcześniej. – Nie potrzebuję pomocy, a tym bardziej swatania – dodał Hunt, po czym zszedł z mównicy i skierował się do wyjścia, jednak został zatrzymany przez dwa razy większego od siebie strażnika. Hunt chciał się z nim bić. Szarpanina jednak do niczego nie prowadziła. Napakowany facet pokonywał go jedną ręką. – Puść go, niech idzie – powiedział Farley.

Strażnik ustąpił z drogi, a Hunt jeszcze raz go popchnął, po czym wyszedł z sali, trzaskając drzwiami. – Wiecie, jaki on jest, jeszcze zniszczyłby nasz nowy żyrandol – stwierdził żartobliwie Farley po jego wyjściu. – Czy ja też mogę? – Wskazałam na drzwi, licząc na to, że ten miły pan pozwoli mi wyjść. – Nie, zostań. Powinnaś dowiedzieć się więcej o wspólnocie, której częścią się stałaś. A tym zajściem się nie przejmuj. Wiem, że to Blake cię do tego namówił. – Pogłaskał mnie po ramieniu i wskazał miejsce, na którym wcześniej siedział Hunt. Spuściłam głowę i usiadłam. Spojrzałam na dziewczynę siedzącą obok i rozpoznałam w niej siostrę Hunta. Ona również spojrzała na mnie chłodnym wzrokiem, po czym na ułamek sekundy się uśmiechnęła i wyciągnęła rękę w moim kierunku. – Virginia Reed, miło mi. Blake to mój brat. Zaczęłam łączyć fakty, jednak coś nie pasowało – ona i Blake mieli inne nazwiska. Byłam odrobinę skołowana. – Brat w sensie, że oboje należycie do bractwa? Od teraz jesteśmy chyba siostrami – starałam się znaleźć szybko jakieś racjonalne wytłumaczenie. – Nie, to mój rodzony brat. A ty nigdy nie będziesz moją siostrą. Wybacz, ale nie uznaję więzi narzucanych przez Vis Maior – wytłumaczyła szorstkim tonem, który nie pasował do jej słowiczego głosiku. Zaczęłam dostrzegać podobieństwo między nimi – oboje mnie nie znosili, a ja nie wiedziałam dlaczego. Tak jak chcieli, zostałam do końca i słuchałam, jak mówią o ważnych dla nich sprawach. Kiedy zaczęli rozprawiać na temat elfów i skrzatów spiskujących z Neftydą, zachciało mi się śmiać, jednak widząc, z jakim przejęciem o tym konwersują, zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno to są bajki. Dziwnym trafem poczułam atmosferę spotkania. Kiedy członkowie bractwa pogasili światła i wyświetlali zdjęcia różnych ludzi, którzy podobno są szpiegami w ich kręgach, wczułam się w rolę tropiciela. Chciałam jakoś pomóc, ale co ja mogłabym zrobić? Byłam tylko kolejnym, szarym, nic nierozumiejącym człowiekiem. Myślałam o tym przez cały weekend, jednak kiedy w poniedziałek wyszłam na zajęcia, praktycznie już o tym zapomniałam. Jak zwykle dołączył do mnie Preston i w drodze opowiadał mi o swoich grach. Cassie czekała na nas na murku, łapiąc ostatnie ciepłe promienie słońca przebijające się niemrawo przez chmury. Dzień był nadzwyczaj nudny, aż do przerwy śniadaniowej. Preston przysiadł się do swoich znajomych kujonów, a Cass jak zwykle znikła. Jako wegetarianka nie znosiła jedzenia ze stołówki i jadała tylko w domu. Zostałam więc sama. Danie główne nie pachniało zbyt dobrze, więc poprosiłam o możliwie najmniejszą porcję,

a do tego wzięłam kawałek szarlotki, która jako jedyna wychodziła kucharkom należycie. Usiadłam przy wolnym stoliku i zajęłam się jedzeniem, nie myśląc o niczym konkretnym. Nie nacieszyłam się długo spokojem, bo pewien irytujący chłopak pomyślał, że stęskniłam się za nim przez dwa wolne dni. Blake. Już na sam dźwięk jego imienia robiło mi się niedobrze. Zmierzwił ręką włosy i uśmiechnął się na swój wybitnie irytujący sposób. Nikt inny nie potrafił mnie tak zdenerwować bez użycia słów jak on. Mój osobisty demon. Tak, każdy ma swojego dręczyciela, moim był Hunt. Z chęcią zamieniłabym go na jakiegoś potwora z szafy albo spod łóżka, niestety, w życiu tak już bywa, że nie zawsze można mieć to, czego się chce. Wpadłam we wściekłość, jak tylko przyszedł i bezwstydnie przysiadł się obok. Zacisnęłam zęby i jadłam dalej, ale cham wyciągnął łapsko w kierunku mojego talerzyka, na którym czekał na mnie deser. Uderzyłam go w rękę, nawet nie spoglądając w tamtą stronę. – No co? – udawał zdziwionego. Nie ma drugiej tak bezczelnej osoby na świecie, słowo daję. – Odbzykaj się od mojej szarlotki! To! – warknęłam, przesuwając talerzyk jak najdalej od niego. Niewzruszony, przesiadł się na drugą stronę i dalej grzebał palcem w cieście. – Jest sprawa – stwierdził, oblizując paluch. Obleśne. Nie rozumiałam, dlaczego ludzie się nim zachwycali, naprawdę nie było się czym podniecać. Jakby się tak bliżej przyjrzeć, to on nawet nie był przystojny. Ba, on nawet nie był miły! Zapatrzony w siebie dupek i tyle. – Jako że rozpiera cię miłość do mnie, będę musiał przecierpieć. Jeśli już mamy koegzystować, to musisz poznać kilka zasad – ciągnął, nie patrząc nawet, czy go słucham. Nie słuchałam. Nie chciałam go słuchać, ale słyszałam. – Nie kocham cię – poprawiłam go, starając się nie denerwować. Ha! Misja niemożliwa! Przy nim nie dało się nie denerwować. – Tak, tak, jasne. – Machnął ręką, nie zważając na moje słowa. – No więc zasada numer jeden: słuchaj swojego mistrza. – Spojrzał na mnie z wyższością. – Zasada numer... pół: nie nazywaj się mistrzem, jeśli nie zostałeś uznany za mistrza – ripostowałam. Nie miałam siły się z nim kłócić, to była po prostu wymiana zdań. On siedział ucieszony i opierał głowę na łokciach, a ja starałam się nie angażować emocjonalnie w rozmowę. – Zasada numer ćwierć: nie mów nic, dopóki mistrz nie udzieli ci głosu, uczennico. Zaczęliśmy się przedrzeźniać. Mimo że temat był dość poważny, bo dotyczył dalszej współpracy, muszę przyznać, że rozmowa przebiegała raczej na luzie. Ośmieliłabym się nawet stwierdzić, że przedrzeźnianie się zaczynało mnie bawić.

– Zasada numer jedna dziesiąta: nie twórz zasad, jeśli nie jesteś jeszcze oficjalnie mistrzem – odgryzłam się. Na chwilę podniosłam wzrok, by Hunt mógł zobaczyć moją zwycięską minę. Odpuścił. Odpuścił? No jasne, że odpuścił, w końcu zdał sobie sprawę z mojej wyższości umysłowej. – Tak naprawdę to nie będę cię szkolił. Nie pozwoliliby mi z racji twojego zakochania. – Jak debil przyczepił się do jednego i natrętnie powtarzał swoje. – Nereida będzie twoim mistrzem. Masz szczęście – ona jest najlepsza, mnie też szkoliła. – Powtarzam to po raz ostatni: nie jestem w tobie zakochana. – Mniejsza z tym. – On chyba nie miał w zwyczaju przywiązywać wagi do tego, co mówią inni. Nie potrafił zrozumieć, że rozmowa powinna polegać na wymianie zdań, a nie na jego monologu. – Gdzie twój obrońca i ślicznotka? – Preston siedzi z kolegami. – Wskazałam na właściwy stolik. – A jeśli chodzi ci o Cassie, ona nie jada w stołówce. Brak tu dań wegetariańskich – odpowiedziałam spokojnie. Starałam się otworzyć na dialog. Skoro już zaczął zadawać pytania, to przynajmniej oznaczało, że chce usłyszeć odpowiedź, a to lepsze niż słuchanie w kółko jego irytującego głosu. – Nie przepadam za wegetarianami. Wyjadają żarcie mojemu żarciu – stwierdził, robiąc zniesmaczoną minę. Lubił wybrzydzać, szukać dziury w całym – takie hobby. – Czy ty zawsze taki jesteś? – zbulwersowałam się. Odłożyłam widelec i spojrzałam na niego z wyrzutem. – Jaki? – Taki... wybredny. Wyniosły – starałam się znaleźć właściwe określenie. – Wiecznie o krok przed innymi. – Nie, nie, nie. Nigdy nie jestem o krok przed innymi. – Pokręcił przecząco głową. – Pozycja o krok przed innymi jest w sam raz, żeby ktoś cię kopnął w dupę. Nie bardzo wiedziałam, jak na to odpowiedzieć. Chłopak wpadł w pewnego rodzaju filozoficzną zadumę i rozmyślał zapewne o tym, jak genialne było jego stwierdzenie. Powinien takie perełki zapisywać, a potem wydać w formie książki. Złote myśli zarozumialca Hunta – to mógłby być bestseller. – Czy ty w ogóle masz jakichś przyjaciół? – starałam się jakoś podtrzymać rozmowę. Zirytowałam się, ale jednocześnie zrobiło mi się żal tego nadętego dupka, kiedy uświadomiłam sobie, jak samotny musiał być. Samotność to straszna sprawa. Potrafi normalnego człowieka zamienić w takie właśnie coś jak Hunt. – No jasne! – żachnął się. – Całe pięć sezonów. Zastanawiam się nad kupnem kolejnych – w odpowiedzi dowalił swoim pozornie śmiesznym żarcikiem, a ja uderzyłam otwartą ręką w czoło i oparłam głowę na łokciu. Miałam dość Hunta. Ta cała postawa typu „jestem boski” do mnie nie przemawiała.

– Szykuj się na trening – szepnął mi do ucha. Tym razem to ja się zamyśliłam i nawet nie zauważyłam, że zbliżył się na tak niewielką odległość. Przeszedł mnie dreszcz, kiedy poczułam jego oddech na skórze. Wzdrygnęłam się, a Hunt odszedł. Nie chciałam więcej myśleć o tym, jak moje ciało reagowało na jego gesty.

Rozdział 5 Na podróże różne są sposoby, wszystko zależy od osoby

Od ponad miesiąca jedyną porą, na którą codziennie czekałam z niecierpliwością, był wieczór. Ale nie dlatego, że nareszcie robiło się spokojnie, a za oknami przestawały wyć alarmy kradzionych samochodów. Nie było to także spowodowane zakończeniem wszystkich domowych czynności i nadejściem pory należytego odpoczynku. Uwielbiałam wieczory tylko i wyłącznie dlatego, że właśnie wtedy Azrael pojawiał się na czacie. Czasami czekałam na tę chwilę godzinami, nie mogąc oderwać wzroku od ekranu. W tym czasie wyłączałam się z życia, przestawałam istnieć. Matka coraz częściej zaczynała mi wypominać, że jestem uzależniona od komputera. Za każdym razem powtarzała przy tym o artykułach, które czytała, i powoływała się na statystyki wyssane z palca. Ja wcale nie byłam uzależniona. No dobra, może trochę byłam, ale nie od komputera. Dla mnie narkotykiem były rozmowy z Azraelem, bez nich naprawdę zaczynałam się czuć jak narkoman na głodzie. Wszystko, co mieliśmy, to wirtualne konwersacje owiane tajemnicą. Nigdy niczego nie ustalaliśmy, nie umawialiśmy się na konkretne godziny, pozostawaliśmy dla siebie w pełni anonimowi, a jednak każdego dnia byłam pewna, że wpadniemy na siebie, niby przypadkiem. Niekiedy zdarzało nam się przegadać całą noc, a innym razem Azrael tylko przelotem pytał, czy jestem zajęta. Zawsze odpowiadałam, że ma szczęście, bo akurat skończyłam... (tu wymieniałam zmyśloną na poczekaniu czynność). Głupio mi się było przyznać, że marnowałam tyle czasu, żeby zobaczyć na ekranie chociażby jedno krótkie słowo od niego. Zgodnie z naszym niepisanym prawem to Azrael zawsze rozpoczynał rozmowę. Tego wieczoru również oczekiwałam na wiadomość. Szukałam sobie zajęcia, zagryzając brzoskwiniowe żelki. Zaczęłam segregować zdjęcia z ostatniej imprezy. Było to zajęcie dość żmudne i denerwujące, ale nie chciałam, by kompromitujące materiały wyciekły poza mój pokój. I stało się! Kiedy przesuwałam kolejną miniaturkę zdjęcia na ikonę kosza, na samym środku ekranu wyskoczył szary komunikat „Azrael zaprasza do rozmowy”. Tak się ucieszyłam, że aż mi zdjęcie upadło i wskoczyło w aplikację komunikatora, który z obrzydzenia zaczął wymiotować błędami, zalewając cały ekran. Zaczęliśmy rozmawiać. Nie wiem nawet, kiedy rozmowa zeszła na temat horrorów i od słowa do słowa zaczęłam się zwierzać Azraelowi, że ostatnio po obejrzeniu tego typu filmu siedziałam na łóżku w ciemności i nie mogłam zasnąć. W odpowiedzi usłyszałam, że gdyby był obok, toby mi pomógł. Tym sposobem zaczęliśmy dość ciekawy wątek „Co by było, gdyby...”. Wcześniej nam się nie zdarzało, byśmy sobie opisywali, jak mogłoby wyglądać nasze spotkanie, a tym

razem właśnie na to się zanosiło. Na moich policzkach pojawiły się rumieńce, kiedy wyobraziłam sobie, że Azrael mógłby być obok. Zapytałam, jak chciałby mi pomóc, a on odpisał, że położyłby się przy mnie, przytulił, głaskałby po włosach i czekał, aż zasnę. Kiedy to przeczytałam, wybuchłam nieopanowanym, histerycznym śmiechem. Byłam tak podekscytowana, że przestałam nad sobą panować. Próbowałam się uspokoić i siliłam się na odpowiedź. Zapytałam, co by zrobił, gdybym jednak nie zasnęła. Tym razem jego odpowiedź zabrzmiała mi w głowie, jak czuły szept: „Pocałunkiem zamknąłbym ci oczka i otuliłbym Twoje ciało kołderką”. Po chwili zapytał jeszcze, czy dalej bym się upierała, że nie zasnę. Znowu zaczęłam rechotać jak obłąkana. Na twarzy nadal miałam wypieki. Tym razem opanowałam się szybciej, bo pierwszy szok już minął. W odpowiedzi chciałam zapytać, czy jeślibym się upierała, nadal byłoby tak miło, ale nie zdążyłam wpisać nawet początku wymyślonej frazy, ponieważ za swoimi plecami usłyszałam: – Wyślij mu wirtualnego kopa w pedofilski tyłek. – Boże! – pisnęłam, podskakując na krześle. Złapałam się za serce. Chciałam się wydrzeć, ale w ciągu milisekundy przeanalizowałam sytuację i się powstrzymałam. Jeśli w pokoju był złodziej albo zabójca, to mógłby mnie pozbawić życia, gdybym zaczęła krzyczeć. W pierwszej chwili nie zastanawiałam się nawet nad tonem usłyszanego głosu. Dopiero kiedy gwałtownie się odwróciłam, zorientowałam się, że znam włamywacza. – Już mi tak nie pochlebiaj. Wystarczy, jak będziesz mówić do mnie: mistrzu – dodał swoim irytującym głosem. – Hunt! Co ty tu robisz, do cholery?! – warknęłam półszeptem. Oczekując na odpowiedź szanownego pana Hunta, spojrzałam na bok, dokładniej na drzwi. Miałam wrażenie, że zaraz wpadnie moja matka, zobaczy, co się dzieje, wytarga chłopaka za uszy i wyrzuci go przez okno, za co akurat byłabym jej wdzięczna. Tyle że jej kolejnym krokiem byłoby pewnie wysłanie mnie w diabły lub do ginekologa na serię dokładnych badań. Potem pewnie jeszcze w razie czego postawiłaby nas na ślubnym kobiercu, gdyby jednak lekarze się mylili. A ten baran stał przede mną z nienagannym uśmiechem na mordzie. Tak nienagannym, że aż mnie mdliło. On nie miał zielonego pojęcia, jakie piekło zgotuje mnie i sobie. Opierał zawszone łapsko na oparciu mojego krzesła. Miał na sobie taką samą koszulkę jak zawsze – czarną, z obciętymi rękawami, tylko wzór trochę inny niż ostatnio. Miałam wrażenie, że zdobył cały kontener odzieży wyrzuconej przez jakąś firmę, a później sam sobie te koszulki przerabiał. Przeniosłam wzrok wyżej i spojrzałam mu w oczy. Lśniły, odbijając światło monitora, zaś jego włosy w ciemności przybrały kruczoczarną barwę. Jak na mój gust, za bardzo się do mnie zbliżał.

– Jak to co? – Zdawał się oburzony moim zdziwieniem. Dla niego była to najwidoczniej jakaś oczywista kwestia, o której ja nie miałam pojęcia. Czyżbym pominęła jakiś ważny element całej układanki? Hmm, pomyślmy... Siedziałam sobie w pokoju, Hunt wpadł bez pytania, czytał moją PRYWATNĄ rozmowę... Nie, nie wydaje mi się, bym coś przegapiła. Chyba tylko to, że powinnam go udusić albo wyrzucić przez okno. Cholera jasna! A gdybym była naga?! – Trening? – dodał z ironią. – Teraz? – Nie, w przyszłym roku. Doprowadzał mnie do szału, ale ponieważ już się oswoiłam z myślą, że przynależę do sekty, byłam gotowa na wszystko. Szybko pożegnałam się z Azraelem i wyłączyłam komputer. Miałam na sobie luźny T-shirt i dresowe rybaczki, więc nie musiałam się nawet do tego całego treningu przebierać. Nie wiedziałam, co Hunt ma zamiar ze mną robić. Omiotłam pokój wzrokiem, szukając wolnej przestrzeni. Stanęłam na środku. – Zaczynamy? – zapytałam, czekając na jakąś reakcję z jego strony. Zdziwiłam się, że wciąż siedzi na moim krześle i stuka palcami w oparcie. Nie zdjął nawet butów. – Zaczynamy? Wygodna jesteś. Prywatne lekcje byś chciała? Pff! – Więc co? – Ubieraj się, zajęcia są w grupach. Westchnęłam, włożyłam bluzę i zarzuciłam na głowę kaptur. Hunt przesunął się nieznacznie w stronę okna i spojrzał na mnie jak zwykle z dozą obrzydzenia. – Dasz radę wyjść sama czy potrzymać cię za rękę, zakochana złośnico? – Wskazał na parapet. Ja tego typa naprawdę nie potrafiłam zrozumieć. – Nie nazywaj mnie zakochaną złośnicą, ty podła... kreaturo! – oburzyłam się. – Bo co... – Podszedł odrobinę w moją stronę. – Zakochana złośnico? Igrał sobie ze mną, chciał na każdym kroku robić mi na złość. Miałam już dość tolerowania jego chamskich odzywek. – Bo jajco, podła kreaturo! – warknęłam. Chłopak wskoczył na parapet i jeszcze raz na mnie spojrzał. – Wolę drzwi – powiedziałam. Wzruszył ramionami i zeskoczył, a ja po cichu zeszłam na ganek, jak normalny człowiek, a nie małpa. Bałam się tylko, że po drodze wpadnę na matkę, ale udało się tego uniknąć. Hunt czekał na mnie pod bramą. Ruszyliśmy w tylko jemu znanym kierunku. – O ile mi wiadomo, nie ty będziesz mnie uczył – zagadnęłam.

Przytaknął niewyraźnie. – W takim razie po co idziesz ze mną? Chyba nie chcesz dołączyć do początkujących? – Nie, ale chętnie się z ciebie pośmieję, zakochana złośnico – zaśmiał się i poczochrał mnie po głowie. Odtrąciłam go szybko i wysyczałam: – Podła kreatura. – Zakochana złośnica – powiedział na przekór. Wiedział, jak bardzo mnie to denerwuje. – Podła kreatura! – powtórzyłam dobitniej. – Zakochana złośnica! – Podła kreatura! – Wiem, że mnie kochasz – tym razem zmienił śpiewkę na odrobinę inną. – Taa... – No widzisz, sama potwierdzasz. – Uśmiechnął się wesoło. W ogóle był jakiś nadzwyczaj zadowolony, nie wiem z czego. – Nie wydaje mi się – rzuciłam oschle, krzyżując ręce. – „Taa” bliżej do „tak” niż do „nie” – stwierdził ubawiony sytuacją. – Kocham cię równie mocno jak ty mnie – odparowałam. Było to zgodne z prawdą, bo on również mnie nie znosił. Chociaż... ja chyba jednak bardziej go nienawidziłam. – Nawet tak nie żartuj. Szalejesz za mną, a ja musiałbym się chyba napić oleju silnikowego, żeby się w tobie zakochać – rzucił i więcej się nie odzywał. Cały czas szedł o krok przede mną, nie sprawdzając nawet, czy jeszcze za nim idę. W końcu dotarliśmy pod wielką halę sportową. Jedyne, co mnie zdziwiło, to przewiązane taśmą drzwi i wielki napis „Remont”. Wolałam nie pytać. Pewnie członkowie ich sekty zakradali się tam na ćwiczenia. Nie było trudno się domyślić, że Hunt przejdzie pod żółto--czarną taśmą i otworzy drzwi. Mimo że z zewnątrz budynek wyglądał na opuszczony, w środku tętnił życiem. Było gwarno i panowała tam taka atmosfera jak w szkolnej szatni przed WF-em. Co chwila ktoś nas witał, kilku chłopaków bez koszulek przebiegło nam przed nosem, okładając się zwiniętymi ręcznikami. Szliśmy cały czas prosto, potem kilkoma krętymi korytarzami, posuwając się coraz bardziej w głąb budynku. Hunt niezmiennie szedł metr przede mną i nie przyznawał się do tego, że mnie zna. W końcu zatrzymał się przed wielką korkową tablicą, na której było pełno najróżniejszych informacji, planów i rozkładów. Kartki były rozłożone według schematu: zawsze błękitna obok żółtej, a pod nimi pomarańczowa i szara. – A ty w której jesteś grupie? – zagadnęłam z ciekawości. W odpowiedzi zaniósł się gromkim śmiechem, który przypominał pisk hamującego samochodu.

– Dziecinko, nie ma aż tak zaawansowanej grupy. Wyższy stopień wtajemniczenia. Jestem lepszy niż osoby, które tu uczą. – Wypiął pierś do przodu i nadął się jak ryba fugu. Byłam w stanie zrozumieć, że ten baran mógł się w pewnym sensie czuć ważniejszy, bo dłużej w tym siedział, wiedział więcej niż ja i niby miał seksowny tyłek, a do tego powalające spojrzenie, któremu rzekomo nie da się oprzeć. Rozumiałam, że naruszyłam ich regulamin, wpadając na spotkanie bez przeszkolenia, ale czy jego towarzystwo nie było zbyt wielką karą? – Więc czego szukasz? – zapytałam w chwili, gdy akurat odnalazł poszukiwaną informację i puknął kilka razy palcami w wybraną błękitną kartkę. – Dobrze pamiętałem, że Nereida rozpoczyna teraz zajęcia. Wciąż w tej samej dziurze, a przecież zasługuje na coś lepszego – stwierdził i skinął na mnie głową. Ruszyliśmy z powrotem w stronę wyjścia. W drodze Hunt natknął się na jakiegoś znajomego, który go uścisnął i przybił z nim piątkę. – Cześć, stary! Kopę lat! – odezwał się nieznajomy. O bogowie! Ależ wyglądał ten jego kolega! Istny młody Apollo – wysoki, wysportowany, bez koszulki (od razu pokochałam szkolenia!), z wyrzeźbioną klatą. Lekko przyciemniona skóra, nie taka po solarium, tylko prawdziwa opalenizna, aż czuć było od niego zapach słonecznego dnia na dzikiej plaży. Przeniosłam wzrok odrobinę wyżej. Kwadratowa szczęka nadawała mu bardzo męski wygląd... I jeszcze ten delikatny zarost... Rozmarzyłam się. Miał intensywnie niebieskie tęczówki, obwiedzione ciemniejszą linią, która wyglądała tak, jakby była domalowana eyelinerem w samym środku oka. Usta wąskie, jakby stworzone do całowania, dolna warga odrobinę większa od górnej. Nosek idealny, ani ziemniak, ani groszek, prosty i pasujący do twarzy. To wszystko otoczone lekko pofalowaną czupryną o orzechowym odcieniu. Na dodatek miał na policzku słodki pieprzyk. Za jeden uśmiech tego chłopaka mogłabym zabić, już nie wspominając o sytuacji, w której by się do mnie odezwał – chyba zakochałabym się od pierwszego wejrzenia. – Cóż za niespodziewane spotkanie, Christian. – Blake wcisnął łapy do kieszeni. Wieśniak, ale po raz pierwszy chciałam mu podziękować, bo dzięki jego irytującej mordzie dowiedziałam się, jak ma na imię mój ideał mężczyzny. Dałabym wszystko, żeby był w mojej grupie, choć z takimi mięśniami bliżej mu do instruktora niż do amatora. On mógłby mnie uczyć czegokolwiek, nawet zasad obdzierania kotów ze skóry albo owijania chomików taśmą klejącą. Boże! On miał na imię Christian! Jakież to piękne imię, takie majestatyczne, godne osobistości, kogoś na poziomie. Christian, Christian... Brzmi jak ballada, takie romantyczne, delikatne, idealnie do niego pasuje. Nie to, co taki Blake. Imię Blake kojarzy mi się najwyżej z osłem w podartej koszuli. W ogóle jest takie prostackie i ohydne. Nie to co Christian... Ach! Jak ballada.

– Odwiedzasz stare śmieci? – zapytało bożyszcze. – Można tak powiedzieć. Charytatywnie oprowadzam rekrutów. – Wskazał głową na mnie. Dzięki ci, Hunt, dostajesz wielkiego plusa, pomyślałam. To było bardzo, bardzo, bardzo dobre posunięcie z jego strony. Chyba jedyne słuszne dotychczas. Szkoda tylko, że obślizgły, obojętny ton jego głosu zepsuł całe wrażenie i bożyszcze nawet na mnie nie spojrzało. No cóż, z doświadczenia wiedziałam, że ludzie tak piękni jak Christian nie rozmawiają z osobami mniej pięknymi, takimi jak ja, jednak nie miałam zamiaru odpuścić. Kto nie gra, ten nie wygrywa, a ta gra była warta świeczki. – Cześć, jestem Sheyla! – zaświergotałam, uśmiechając się od ucha do ucha. Serce podeszło mi do gardła i zaczęłam nerwowo przestępować z nogi na nogę. – Christian. – Przystojniak roku wyciągnął rękę w moim kierunku. Ach, jak ballada, zwłaszcza w jego ustach! W pierwszej chwili nie wiedziałam, co robić – dalej cieszyć się jak debil czy zachować powagę. A może lepiej byłoby zemdleć? Udzielając mi pomocy metodą usta-usta, Christian wykazałby się swoją szlachetnością. Chociaż nie, nie chciałabym tak wspominać pierwszego pocałunku, mimo że z pewnością byłoby przyjemnie. Mój rycerz... Podobno każdy facet ma coś z rycerza, choć najczęściej, jak na przykład w przypadku Hunta, jest to zakuty łeb. A Christian? Ach! Uratowałby mnie pocałunkiem, a potem odjechalibyśmy na jego białym rumaku w stronę zachodzącego słońca. Tymczasem milczałam jak niedorozwój. Przygryzłam wargę i przełknęłam ślinę. Czułam, że powinnam coś powiedzieć, ale strasznie nie chciałam palnąć jakiejś głupoty. Próbowałam jednocześnie rozważyć wszystkie możliwości po dziesięć razy i błyskawicznie wymyślić ripostę, co tak się ze sobą gryzło, że w głowie miałam pustkę. – Bardzo mi miło – odpowiedziałam w końcu. Nic mądrego nie przyszło mi do głowy, ale mówi się trudno. – Może połażę trochę z wami? Mam właśnie pół godziny przerwy – zaoferował znienacka Christian. Miałam wrażenie, że unoszę się do samego nieba na śnieżnobiałej chmurce. – O tak... – szepnęłam. – Nie trzeba, pogadamy później – odpowiedział równo ze mną Hunt, tyle że głośniej. W jednej chwili stracił wszystkie plusy, jakie w myślach mu przyznałam, za to w nagrodę liczba jego minusów powiększyła się o jakiś miliard. Christian zachichotał słodko. O rety, jaki on miał inteligentny śmiech! Szkoda, że przez tego niedomytego wieśniaka mój anioł odszedł. Odprowadziłam go wzrokiem.

Ciekawe, ile bym dostała za morderstwo z premedytacją. Hunt tak bardzo się o to prosił... Oczywiście, nie rozumiał, jak pięknym uczuciem może być miłość. Z pewnością nigdy jej nie przeżył. Miał serce z kamienia i odgradzał się od ludzi wysokim murem. Byłam pewna, że na starość zostanie zgryźliwym tetrykiem, którego boli cudze szczęście. Jeżeli kiedykolwiek znalazłby sobie żonę, to już zaczynałam jej współczuć. Ciekawiła mnie jego przeszłość emocjonalna, ale nie było nawet sensu pytać, bo i tak nie uzyskałabym odpowiedzi. Powiedziałby tylko z ironią coś, co według niego było zabawne, i na tym rozmowa by się zakończyła. Może w dzieciństwie wypadł rodzicom z wózka i odrobinę za mocno uderzył się w głowę, przez co zablokowały mu się jakieś klapki w mózgu? – Podoba ci się? – rzucił przebrzydły małpiszon, unosząc zawadiacko brew, kiedy mój ideał zniknął za drzwiami. Gdy usłyszałam to pytanie, automatycznie jeszcze bardziej się zarumieniłam. – A nawet jeśli tak, to co? – odpowiedziałam pytaniem. Nie rzucił żadnej kąśliwej uwagi, co mnie bardzo zaskoczyło, ale mimo to byłam gotowa na niespodziewany atak z jego strony. Idąc za nim, opracowałam sobie w głowie wszystkie możliwe odpowiedzi. Nie wyglądał, jakby chciał ciągnąć temat. Wolałam nie zagłębiać się w jego prymitywny móżdżek. Taka wyprawa mogłaby zostawić na mojej psychice bolesne ślady na całe życie. Zapadła głucha cisza. Szliśmy kolejnymi korytarzami, tym razem obok siebie, a ja zerkałam na Hunta ukradkiem, by sprawdzić, czy przypadkiem czegoś nie mówi. Kiedy weszliśmy na piętro, nagle wszyscy ludzie gdzieś się rozpłynęli, a cisza zaczęła być odrobinę krępująca. Czułabym się lepiej, gdyby oprócz stukania o posadzkę było słychać jeszcze jakikolwiek dźwięk. Chociażby jakieś radio. W odpowiedzi na moje błagania usłyszeliśmy nagle dźwięk syren wyjących chyba na jakichś ultradźwiękach, które może nie były strasznie głośne, ale skutecznie ogłuszały. Zapiszczałam i zatkałam sobie uszy, jednak mimo to dźwięk wciąż wdzierał się do mojego mózgu, robiąc przy tym bajzel jak kapela rockowa w hotelu. Hunt szybko się obrócił, złapał mnie mocno za nadgarstek i zaczął biec. – Co się stało? – zapytałam, biegnąc za nim ile sił w nogach. – Atakują nas. – Kto?! – krzyknęłam już na dobre przerażona. – Neftyda – odparł z odrazą. Pięknie! Wpakowałam się w sam środek wojny gangów! Jakby tego było mało, przed nami wyrosło trzech drabów (każdy ze dwa metry wysokości), tak napakowanych, jakby od małego byli karmieni sterydami. W myślach zaczęłam zmawiać ostatnią modlitwę. Hunt wolał w tym czasie odstawiać jakieś cyrkowe sztuczki i łapać się za nogi podczas biegania. W końcu puścił moją rękę i wyciągnął sztylet z buta. Zamarłam i się zatrzymałam. Chłopak, wciąż biegnąc w ich stronę, rzucił ostrzem prosto w gardło środkowego napastnika.

Nim tamten upadł, Hunt dobiegł do niego i wyciągnął swoją własność. Dwaj pozostali byli oszołomieni jego poczynaniami, a ten wykorzystał element zaskoczenia i kopnięciem powalił jednego z nich. To wszystko działo się w ułamkach sekund, jednak ostatni z napastników zdołał się na czas przygotować do odparcia ataku. Miał dwa noże, przy których sztylecik Hunta wyglądał jak zabawka. Bałam się, że wyciągnie jeszcze pistolet i nas pozabija. Piszczałam w myślach, zatykając sobie usta, ilekroć słyszałam brzęk stali. Na dodatek wstał ten koleś, którego Blake wcześniej kopnął, i rzucił się na niego. W normalnych okolicznościach, gdyby go zabili, jeszcze bym im podziękowała, ale tu chodziło również o moje życie, które było dla mnie bezcenne! Hunt cudem powalił nożownika i zaczął walczyć z drugim kolesiem. Ledwo udało mu się go pokonać, znów był atakowany przez nożownika. Jego ostrza były większe, on był większy, wszystko miał większe, a Blake wyglądał przy nim jak Yoda z Gwiezdnych wojen. Nawet jego ciuchy były w podobnym stanie. W końcu stało się najgorsze – Blake potknął się o rękę trupa i upadł na podłogę. Nożownik zadał mu cios w udo. Serce podskoczyło mi do gardła, nie mogłam oddychać. Chciałam pomóc Huntowi, ale nie wiedziałam jak. Miałam ochotę zemdleć jak bohaterka kiczowatej argentyńskiej telenoweli. Zadany cios był jednak na tyle płytki, że Blake podniósł się szybko i zdenerwowany zniszczonymi spodniami w ramach zemsty wytrącił nożownikowi jedno ostrze i szybko wbił mu je prosto w serce. – Rusz się! Rusz się! Dopiero za drugim razem usłyszałam, że Hunt do mnie mówi. Wciąż nie potrafiłam opanować paraliżującego strachu. Na szczęście chłopak szybko sobie uświadomił, co się ze mną dzieje, i podbiegł, by mi pomóc. – Rusz się, bo cię zostawię! – zagroził, szarpiąc mnie za rękę. Bezwładne ciało, chroniąc się przed upadkiem, zwolniło blokadę i bez słowa ruszyłam za Huntem. Na parterze zamieszanie było dużo większe. Na każdym kroku ktoś się z kimś bił. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, moje przerażenie sięgnęło zenitu. Do budynku zbliżały się tłumy ludzi, którzy nie wyglądali na przyjaciół. – Za dużo. – Blake pokręcił głową i zawrócił. – Zwariowałeś?! Uciekajmy! W środku jest rzeźnia! – przypomniałam, wyrywając się. – Zamknij się! – warknął na mnie tak specyficznym tonem, że złagodniałam i stałam się potulna jak baranek. Bez słowa biegłam za nim. Wokół nas rozciągało się pole walki. Blake też bez skrupułów zabijał ludzi stojących nam na drodze. W końcu pchnął drzwi, na których wisiała tabliczka oznaczająca wejście do męskiej toalety. Wolałam nie pytać.

– To ja poczekam – stwierdziłam, chcąc dać mu czas na załatwienie swoich spraw na osobności. Swoją drogą niezłą sobie wybrał porę. A niech go! Przewrócił oczami i pociągnął mnie za rękę do środka. Czułam się trochę głupio, żeby nie powiedzieć jak idiotka. Zapaszek w pomieszczeniu też do najprzyjemniejszych nie należał. Hunt, wciąż ściskając mój nadgarstek, podszedł do umywalki. Przycisnął mi rękę do kranu, po czym ją puścił i schylił się, a ja rozmasowałam w tym czasie obolałe mięśnie. Pogrzebał trochę przy rurach, wynurzył się i znowu przytknął moją rękę do kranu. Natręt! Kopnął w miejsce, przy którym przed chwilą grzebał, a mnie oślepiło jasne światło. – Nic nie widzę – jęknęłam, przecierając oczy. – Nie zamknęłaś oczu? Z tobą jak z dzieckiem, wszystko ci trzeba tłumaczyć – westchnął poirytowany. Kiedy wreszcie odzyskałam wzrok, spojrzałam na Blake’a groźnie. Może nawet zrobiłoby to na nim wrażenie, gdyby nie stał odwrócony tyłem. Co najdziwniejsze, świeciło słońce, a na skórze czułam przeszywający wiatr. O ile pamiętam, jeszcze przed chwilą byliśmy w budynku, a za oknami panowała noc. – Słońce? – Brawo, Einsteinie! To jest słońce – przytaknął. Zaczęłam rozglądać się wokół, ale łazienka zniknęła. Nie, nie zemdlałam, nic z tych rzeczy, trzymałam się niesłychanie dobrze, tylko nie pojmowałam, jak opuściłam tamten budynek w mgnieniu oka. Stałam na wzgórzu porośniętym soczyście zieloną trawą. Spojrzałam za siebie i otworzyłam szerzej oczy, które zdawały się zawodzić w tak młodym wieku. – Kurde, naćpałam się. Widzę wieżę Eiffla. – Wyciągnęłam przed siebie palec i wskazałam na wprost. – Nie naćpałaś się, jesteś w Paryżu. Wiem, że to dla ciebie szok, później ci to wytłumaczę. – Podenerwowany Hunt znowu przy czymś grzebał. Tym razem była to stara, opuszczona, zapewne zabytkowa studnia. – Nalegam, abyś jednak wytłumaczył mi już teraz. – Stanęłam przy nim i skrzyżowałam ręce. – Teraz wracam, jest kilka głów do ścięcia – odpowiedział krótko, uśmiechając się pod nosem. – Nie ma mowy! – krzyknęłam i kucnęłam, łapiąc go za ramię, w które się wtuliłam jak w poduszkę. Czułam, że na jego wrednej mordce pojawił się uśmiech. – Boisz się o mnie? – zapytał, pękając z dumy. Palant! – Boję się o siebie! Nie możesz mnie tu zostawić! Jak wrócę, jeśli zginiesz? Nie mam nawet paszportu, a nie umiem się teleportować jak jakiś cholerny Houdini! – Czyli nie boisz się o mnie?

Na chwilę zapanowała cisza. Ja patrzyłam na niego, on na mnie i tak patrzyliśmy na siebie bez sensu. – Więc idę – powiedział w końcu. Chwyciłam go mocniej. – Nie idź! Uśmiech wrócił mu na twarz. – Cała się trzęsiesz, zakochana złośnico – stwierdził. – Mów, co chcesz, ale nie zostawiaj mnie tu samej. – Starałam się być tak milutka i potulna jak nigdy w życiu. Nie chodziło o niego, ja po prostu byłam przerażona tym, co wcześniej zobaczyłam, i wykończyłabym się nerwowo, gdybym została sama w Paryżu. Oczywiście o wiele bardziej wolałabym być obok seksownego kolegi Hunta, ale zasadniczo nie miałam wyboru. Wolałam już tego skończonego dupka niż samotność. Wyciągnął rękę z uścisku i pogłaskał mnie po plecach. Na całe szczęście okazało się, że ma w sobie odrobinę człowieczeństwa, i uległ moim prośbom. – Skoro już mnie tak kochasz, to zostanę. – Dobra, jeśli to jest cena, to uznajmy, że dzisiaj cię kocham. – Kiedy poszedł na ustępstwo, nie miałam zamiaru kaprysić. Wolałam go nie denerwować, mimo że to znaczyło wyrzeczenie się honoru. I tak nic by mi po nim nie zostało w samotności, zwłaszcza jeśli Huntowi coś by się stało i utknęłabym na obcym kontynencie. – Ale zimno... – jęknęłam, gdy poczułam na plecach przeszywający podmuch wiatru. – Chodź, znam tu miłą kawiarenkę, w której mają jedyne w swoim rodzaju bagietki – stwierdził, klepiąc mnie po plecach. Uśmiech nie schodził mu z ust. – Bagietki? – Kto nie próbował paryskich bagietek, ten nie może powiedzieć, że był w Paryżu – rzekł dumnie, jakby śpiewał hymn narodowy. Przyłożył nawet dłoń do serca. Rozglądałam się wokół, ściskając jego rękę. Nie mogłam uwierzyć, że nagle znalazłam się w Europie. To było dla mnie niepojęte. Szłam za nim krok w krok, bojąc się, że mi ucieknie, jak tylko go puszczę. Chociażby po to, żeby zrobić mi na złość. Byłam przerażona. Potrzebowałam bliskości kogokolwiek, kto potrafiłby mi wytłumaczyć, co się stało przed chwilą. Kiedy słońce wyszło zza delikatnych białych chmurek, stanęliśmy przed zielonym drewnianym płotem, który odgradzał chodnik od terenu restauracji. Stoliki ustawione były pod zwisającymi z żywopłotu pędami róż, które wiły się po drewnianych belkach tworzących daszek. Wejście dla odmiany uformowane było z metalowych prętów wyginających się w łuk. Między krzakami przekwitłych kwiatów odznaczała się ciemnozielona tabliczka ze złotym napisem Goût de la

France. Weszliśmy do środka. Ciemnozielone zasłony przewiązane były złotymi wstążkami, a obicia krzeseł miały ten sam zielony odcień. Stoliki swoim wyglądem zapraszały, by choć na chwilę przy nich usiąść. Blake kazał mi wybrać jeden z nich i w odpowiedzi na moje przerażone spojrzenie, zapewnił, że nie ucieknie. Zdana na jego łaskę wykonałam polecenie bez marudzenia. Najprzyjemniejszy wydał mi się stolik przy oknie. Chciałam przyglądać się krajobrazom, jak najdłużej mogłam. Wciąż w oddali widziałam wieżę Eiffla. Czekając na powrót Hunta, zdążyłam ochłonąć i dojść do siebie. Podszedł z tacą w rękach. Przyniósł dwie porcelanowe filiżanki i talerzyk z pieczywem posmarowanym masłem. Dopiero kiedy postawił całość na stoliku, zauważyłam, że jest tam również słoiczek z czymś granatowym w środku i nóż. Najpierw Hunt wytłumaczył mi, że bagietki najlepiej smakują z dżemem jagodowym, a potem zabraliśmy się do konsumpcji. – Więc... jak właściwie się tu znaleźliśmy? – odważyłam się wreszcie zapytać, kiedy skończyliśmy jeść. – Wszystko zaczęło się od niejakiego Cornelia Closa, który posiadał zdolność teleportacji. Zanim się ujawnił, zajęli się nim naukowcy z Vis Maior. Do tego czasu teleportacja opisywana była tylko i wyłącznie jako dziedzina science fiction, okultyzmu i paranauki. Wszystko zmieniło się po badaniach przeprowadzonych przez naukowców z Vis Maior. Najpierw dwóm niezależnym zespołom udało się przeprowadzić teleportację stanów kwantowych fotonów. W dwa tysiące czwartym roku do magazynu „Nature” wyciekła informacja, że pracującym niezależnie naukowcom z USA i Austrii udało się teleportować pierwsze atomy. Stąd zaś już tylko krok do teleportacji większych obiektów. W końcu okazało się, że istnieją tunele czasoprzestrzenne. Wszystkie są zamknięte w różnych obiektach. Zawsze jest to część na stałe przytwierdzona do ziemi, taka jak rura kanalizacyjna czy studnia, których tym razem użyliśmy. Tylko my przejęliśmy tę technologię i oznaczyliśmy wszystkie teleportery. Jeśli odkryje się znak i dotykając go, wypowie się nasze hasło, można przenieść się do wybranego obiektu, który również jest teleporterem – wyjaśnił. W duszy się cieszyłam, bo nareszcie rozmawialiśmy jak normalni ludzie, i choć wiedziałam, że to nie potrwa długo, starałam się korzystać. – Ile jest takich teleporterów na Ziemi? – Hmm... setki? Tysiące? Miliony? Tak, miliony. – Sam sobie odpowiedział. – Więc dlaczego właśnie Paryż? – Miałem ochotę na bagietkę. – Uśmiechnął się. Nie wiem, czy to miejsce tak na niego działało czy zabicie kilku osób, ale stał się nagle inną osobą. Był spokojny i miły. W pewnej chwili zaczął nawet przypominać normalnego człowieka.

– Jak to właściwie działa? Kiedy będziemy mogli wrócić? – Pytania kłębiące się w mojej głowie powoli wydostawały się na zewnątrz, a mnie to nawet nie przeszkadzało. – O ich działaniu opowiem ci innym razem, a powrotem już się zająłem. Kiedy sytuacja się uspokoi, jeden z łączników powiadomi nas o tym – powiedział, przechylił filiżankę i wypił resztkę herbaty z mlekiem. – Tylko bez spoufalania się – dodał od niechcenia. Na krótko zapadła cisza, ale ja wciąż miałam wiele pytań. – Nie mogę w to uwierzyć. Dlaczego nagle nas zaatakowali? Dlaczego? Ci faceci mieli noże, chcieli cię zabić. Bałam się, że któryś z nich zaraz wyciągnie jakiś karabin maszynowy i nas powybija. – Wraz ze słowami uchodziły ze mnie emocje i w końcu odzyskałam pełne panowanie nad sobą. – Nie, to by się na pewno nie zdarzyło. Zarówno Vis Maior, jak i Neftyda nie uznają broni palnej. Proch, siarka i inne tego typu substancje zakłócają działanie naszych teleporterów. Wszyscy byśmy na tym tracili, więc nikt nawet nie myśli o broni. Zresztą co to za rozrywka zastrzelić kogoś? Osoba, do której strzelasz, nie ma szans. To tak, jakby zabrać dziecku lizaka. My mamy swój honor. Mimo wzajemnej wrogości dbamy o czystość pojedynków. – Dla ciebie zabijanie to rozrywka? – przeraziłam się. – Nie patrz na mnie jak na psychopatę, Sheyla. Być może wkrótce sama będziesz musiała kogoś zabić. Jak już do tego dojdzie, wrócimy do tematu. – Nie zamierzam nikogo zabijać! Brzydzę się krwi. – Pokręciłam przecząco głową. Nie widziałam siebie w roli mordercy. Nie mogłabym spać po nocach. Czułabym się brudna, taka jak on... Fuj! Taka jak on! Czy może być coś gorszego? – Żebyś widziała swoją minę, jak powaliłem tych trzech. – Roześmiał się. W tej chwili wydało mi się to nawet zabawne. – Pierwszy raz widziałam, jak ktoś umiera, a w dodatku wylądowałam z zabójcą w Paryżu. – Znowu spojrzałam w okno. – Pięknie tu, a jacy piękni ludzie! – Obejrzałam się za olśniewającym blondynem, który przeszedł przez ulicę. Miał na sobie polo z krótkim rękawem i szalik w paski. Wyglądał śmiesznie i wykwintnie zarazem. – Tak, Paryż ma swój urok – potwierdził mój towarzysz. Znowu na chwilę zapanowała cisza. Blake skinął na kogoś głową, a ja odwróciłam się, by zobaczyć na kogo. Uśmiechnęłam się do siebie. Tą osobą okazał się urokliwy blondyn, na którego zwróciłam uwagę. Podszedł do naszego stolika i ukłonił się nisko. – Jestem Rafael. Monsieur. – Skinął głową w stronę Blake’a. – Mademoiselle. – Wyciągnął rękę w moim kierunku. Myślałam, że chce uścisnąć mi dłoń, ale on, jak na gentlemana przystało, złożył delikatny pocałunek na mojej skórze, patrząc mi jednocześnie głęboko

w oczy. Miał piękne błękitne źrenice, które pasowały do blond włosów. Ze swoją jasną, nieskazitelną, porcelanową karnacją wyglądał jak aniołek. Usta też miał ładne. Były gładkie niczym płatki róży. Osłaniały jego śnieżnobiałe zęby. – Nazywam się Sheyla, a to jest Blake. – Wskazałam na mojego towarzysza, nie odrywając wzroku od przybysza. Uśmiechnął się czarująco i przysiadł obok. Na miejscu Blake’a zmieniłabym orientację – w jego otoczeniu było zbyt wielu przystojniaków! Najpierw Christian, teraz łącznik, a nie minęła nawet godzina! – Niezmiernie mi miło, bella. Spojrzałam przelotem na Blake’a, chcąc sprawdzić, jak zareaguje na takie słowa. Siedział na swoim miejscu, spoglądając na nas kątem oka swoim ironicznym wzrokiem. Miałam wrażenie, że usiłuje się nie śmiać, tak jakby prawienie mi komplementów było czymś niedorzecznym. Może on miał jakiś spaczony gust, ale widać byli jeszcze tacy, którzy dostrzegali moją urodę. – Jak w domu? – zapytał w końcu. Rafael wciąż trzymał w dłoniach moje palce i głaskał je, patrząc mi w oczy, a ja wpatrywałam się w niego z uśmiechem. Bez słów mówiliśmy sobie wzrokiem same miłe rzeczy. – Możecie już wracać, ale polecam przedtem zwiedzić miasto zakochanych. Mademoiselle zajęta? – zapytał, wciąż patrząc tylko na mnie. – Nie – odpowiedziałam rozmarzona. Tak romantycznych i czarujących mężczyzn nie spotyka się na co dzień. W dodatku to Francuz, a oni bywają bardzo namiętni. Przesunął opuszkami palców wzdłuż całej długości mojej ręki i dotarł do szyi. Podążając linią przy uchu, dotarł aż do policzka i dotknął mojego podbródka. Przesunęłam się odrobinę w jego stronę. Jeśli chciał mnie pocałować, to miał na to wyraźne pozwolenie. Zwariowałam? O tak! Chciałam zwariować na parę minut w ramionach Francuza, o którym nie wiedziałam nic, znałam tylko jego imię. On również się zbliżył, patrząc mi w oczy. O szalona! Zdurniałam! Świst ostrza wyrwał mnie z rozmarzenia, a blondyn upadł na moje kolana. Blake wstał i wyciągnął z jego gardła nóż. – Idziemy – rzucił i podszedł do mnie, zanim zdążyłam się odezwać choćby słowem. – Ty zawszony, zasrany, cholerny, zafajdany, obleśny...! – zaczęłam wrzeszczeć, ale zatkał mi usta ręką i wyprowadził mnie z lokalu. Dopiero kiedy byliśmy z dala od ludzi i wchodziliśmy na polanę koło studni, odzyskałam wolność. – Teraz sobie krzycz. – Ty wariacie! Ty świnio! Morderco! Psychopato! Jak mogłeś?! Dlaczego to zrobiłeś?! – Zaczęłam okładać go pięściami, ale odpychał mnie z uśmiechem, jakby

to była niewinna zabawa. Żałowałam, że nie noszę przy sobie jakiejś podręcznej maczugi albo czegoś w tym stylu. Przydałoby się mieć w torebce coś takiego, ale przecież nie codziennie zdarza się wycieczka do Europy w towarzystwie obłąkanego zabójcy, którego wcześniej miało się za nieszkodliwego debila. Chyba pomyliłam się w osądzie Blake’a. – Mogłabyś choć na chwilę przestać gadać i dla odmiany posłuchać, co mówię? – poprosił, wciąż śmiejąc się pod nosem. – Cholera! Czego mam słuchać?! Majaczenia psychopatycznego zabójcy, który nienawidzi wszystkich facetów przystojniejszych od niego?! Jesteś cholernym furiatem, który nie znosi sprzeciwu! Mało tego, nie znosisz ludzi o odmiennych poglądach! Jesteś... Jesteś... jesteś cholernym idiotą! – Byłam wściekła. Gorzej niż wściekła. Warczałam jak stary traktor. Jak on śmiał zabić Rafaela? Za co? Dlaczego? Aż tak bardzo mnie nienawidził, że zabijał wszystkich, którzy mogli mieć o mnie inne zdanie? Cholera, dobrze, że nie zabił Prestona! Za to zakopałabym go żywcem. Może właśnie do tego dążył? Mówił, że zrozumiem, dopiero gdy kogoś zabiję. Może właśnie Blake’a powinnam zabić? O tak, to by było coś! Cholera! A tak przy okazji: pójdę do piekła za to przeklinanie. I to też wina Hunta. Oczywiście, że jego! Bo przecież nie moja. – Wypraszam sobie, on nie był przystojniejszy ode mnie. A ty, zamiast mnie obrażać, powinnaś mi dziękować. – Dziękować?! Niby za co?! – Uratowałem ci życie. – Słucham?! – wydarłam się tak, że chyba było mnie słychać po drugiej stronie globu. – Oni tak zabijają. – Jacy oni? Jak zabijają? – Nie rozumiałam ani słowa z jego paplaniny. – Mówiłem już, że istnieją na świecie takie istoty jak elfy. – Elfy? – Właściwie to elfowie. Nazwy są do siebie bardzo podobne, ale opisują dwie odmienne rasy. Elfy to małe cholery, coś jak leśne duszki, np. Dzwoneczek z Piotrusia Pana, natomiast elfowie wyglądem i rozmiarem przypominają ludzi. Miałaś zaszczyt poznać jednego z nich. Mówiłaś, że dla mnie zabijanie to zabawa, ale to elfowie najlepiej się bawią w ten sposób. Z ust sączy im się trucizna. Potrafią rzucać uroki samym spojrzeniem, uwodzić i jednym pocałunkiem zabić. Ba, żeby tylko zabić! Śmierć to najlepsze, co może spotkać więźnia elfów. Oni porywają dusze i biorą je na służbę do swojego królestwa, które znajduje się w samym środku Trójkąta Bermudzkiego – wytłumaczył. – Taa... jasne! A w tej bajce były też latające krowy? – zapytałam. W odpowiedzi westchnął beznamiętnie. – Sheyla, byłaś w naszym ośrodku, słuchałaś wykładu, przeżyłaś atak,

teleportowałaś się do Paryża... i dalej mi nie wierzysz? – Kopnął wieko studni i odkrył taki sam znak, jaki oboje mieliśmy wytatuowany na ręce. Nie odpowiedziałam. Bez słowa dotknęłam ręką studni i zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam, byliśmy w jednej z uliczek Miami, niedaleko mojego domu. O dziwo, znów była noc. – Czy ja proszę o wiele? Zaufaj mi czasem, jeśli mamy współpracować – dodał. – Ciężko zaufać komuś takiemu jak ty. – Czyli mi nie ufasz? – zapytał. Odpowiedź oczywiście była twierdząca. Nie musiałam nic mówić. Milczeliśmy przez chwilę, patrząc na siebie, ja przepraszającym wzrokiem, Hunt – wściekłym. – To miłe. Bardzo miłe – warknął i ruszył przed siebie. – Mógłbyś mnie odprowadzić do domu? – poprosiłam, ruszając za nim. – Boję się sama wracać. Prychnął kpiąco i odszedł w przeciwnym kierunku. – Do zobaczenia jutro rano. Możesz to potraktować jako groźbę – rzucił na odchodne i pomachał na pożegnanie, nawet nie odwracając się w moją stronę. Obraził się, to pewne. Czego się spodziewał? Nie rzucałam słów na wiatr, nie mówiłam, że ufam, jeśli tak nie było. On pewnie nawet nie potrafił zdefiniować, czym jest zaufanie. Często zdarzało się, że ludzie obdarzali mnie zaufaniem i oczekiwali tego samego w zamian, ale to nie moja wina, że od zawsze byłam osobą, która prawie z każdym potrafiła się porozumieć. Wzbudzałam zaufanie, ale nie był to kontrakt wiązany. Nie, nie miałam zamiaru ufać Huntowi. Powiedziałabym więcej: to ja powinnam się obrazić i to właśnie miałam zamiar zrobić. A następnego dnia z samego rana miałam zamiar spać! I pozamykać wszystkie okna. Nie mogłam pozwolić, żeby mnie nachodził bez pytania, ignorant jeden!

Rozdział 6 Przyjaciół masz na zawsze, z nimi życie jest ciekawsze Następnego dnia zerwałam się z łóżka bardzo wcześnie. Jeszcze raz sprawdziłam, czy wszystkie drzwi i okna są pozamykane. Poczułam na nogach podmuch listopadowego powietrza, kiedy domykałam okno w kuchni. Zmarznięta, wróciłam do łóżka i wpatrując się w okno, czekałam na przybycie natręta. Wymyśliłam, że gdy się pojawi i będzie chciał wejść, udam, że śpię. Może nawet na chwilę się obudzę i sprzedam mu uśmiech numer sześćdziesiąt trzy: „Ja jestem w środku, a ty marzniesz”. Już po pięciu minutach czekanie zaczęło mnie męczyć. Nie chciałam zasypiać, bo postawiłam sobie za cel, że zobaczę jego zawiedzioną minę, kiedy nie będzie mógł wejść. Czekałam. Czekałam. I szczerze miałam dość tego czekania! Hunt nie pojawił się przez ponad godzinę. Odkryłam kolejną jego cechę – cham był niesłowny! Na domiar złego straciłam bezcenną godzinę snu. W drodze na zajęcia, jak co dzień, Preston uraczył mnie opowieścią o demonach, które pokonał w grze, a ja standardowo udawałam, że mnie to interesuje. Właściwie tym razem naprawdę mnie to interesowało. Wszystko było lepsze od rozmyślania na temat Hunta i wydarzeń minionej nocy. Na spotkaniu Cassie była czymś niezdrowo podniecona. Od razu się tym zainteresowałam, przeskakując z tematu na temat. Oczekiwałam sensacji na miarę odziedziczenia nowego mieszkania, a ona po prostu cieszyła się, że rodzice wyjeżdżają na trzy dni, i już zaczynała planować imprezy. Od biedy nawet taki temat był dobry, a ja, jak na wzorową przyjaciółkę przystało, doradzałam Cassie w każdej kwestii. To był pierwszy dzień od bardzo dawna, kiedy przegadaliśmy w trójkę każdą przerwę. Podczas obiadu dalej rozprawialiśmy o liście gości. Widzieć Cass w stołówce – bezcenne. Co cztery zdania rozglądała się wokół, z niesmakiem patrząc na ludzi przeżuwających obiad. Mniej więcej co pięć takich spojrzeń komentowała czyjeś zęby albo sposób poruszania żuchwą. Ja również zaliczyłam niezłą rozgrzewkę, co chwila kręcąc głową we wszystkie strony. Mnie jednak obchodziła tylko jedna osoba. Od rana czekałam, aż się pojawi, ale się nie doczekałam. Hunt zwiał – nie było go na wykładach. Zdziwiłam się jeszcze bardziej, gdy nagle przyszedł na stołówkę i usiadł obok kilku chłopaków, z którymi przybił piątkę. To byli chyba jacyś sportowcy lub wyznawcy czerni albo jedno i drugie. Wyrośnięci, wysportowani i wszyscy w ciemnych ciuchach. Hunt wyróżniał się spośród nich swoją spraną, wyblakłą koszulką. Cassie wciąż dopisywała coś na swojej prowizorycznej liście. Raz wpisywała, raz wykreślała, po czym znowu wpisywała. Biedna, przeżywała

katusze, próbując ułożyć wszystko tak, aby jej odpowiadało, ale za każdym razem ktoś do kogoś nie pasował i układanie listy zaczynało się od początku. Kostka Rubika to przy tym banał. Jednak taka lista staje się banałem przy osobie Hunta. Tego typa nie da się rozpracować, nie ma na niego żadnego dobrego sposobu ani taktyki. Kątem oka obserwowałam jego zachowanie. Zastanawiałam się, jak zareaguje na zaproszenie. Oczywiście Cassie wpisała go na listę jako pierwszego i w nawiasie przy jego nazwisku wstawiła trzy wykrzykniki. Byłam prawie pewna, że Hunt odmówi. Ewentualnie zapyta, kto będzie, i uda, że jest zainteresowany, a kiedy Cassie już się ucieszy, on brutalnie odmówi, żeby ją zdenerwować. O tak, on uwielbiał denerwować ludzi. Gdyby istniały zajęcia z grania innym na nerwach, byłby prymusem. Chłopak właśnie wstawał. Jeśli dałabym mu uciec, pewnie już bym go nie zobaczyła tego dnia. Przeprosiłam na moment przyjaciół i ruszyłam w stronę Hunta w chwili, gdy żegnał się z kolegami. To cud, że w ogóle jakichś miał. Może nawet byli to dobrzy znajomi, bo wskazali na mnie, mówiąc coś do niego. Był odwrócony tyłem, ale głowę bym dała, że się cicho zaśmiał. Poprawił plecak na ramieniu i ruszył do wyjścia, nawet się nie oglądając. Przyspieszyłam kroku. Dopadłam go przy drzwiach i klepnęłam w ramię. – Później! – rzucił, nie pytając nawet, o co mi chodzi. – Będziesz w ogóle na zajęciach? – Taa... – bąknął pod nosem i wyszedł. Na szczęście tym razem dotrzymał słowa i pojawił się na ćwiczeniach. Nic mi z tego jednak nie przyszło, bo zarówno w czasie zajęć, jak i po ich zakończeniu usłyszałam to samo: „Później!”. Latałam za nim ze trzy przerwy i byłam już porządnie zdenerwowana. Kiedy po raz kolejny rzucił swoim „Później!”, wybuchłam: – Kiedy w końcu będzie to „później”? – Szarpnęłam go za rękę, kiedy wychodził z głównego budynku. Zobaczyłam, że jego równie zadufana w sobie siostra zbliża się w naszym kierunku. – Słonko, „później” to takie uprzejme „odwal się i przestań męczyć”. – Uśmiechnął się na swój wredny sposób i wyszarpnął rękę. Powiedziałam mu na odchodne, że zachowuje się jak pięcioletni bachor, ale wzruszył na to ramionami i odjechał z siostrą jej białą limuzyną. Na tym zakończyła się moja mała fascynacja Huntem. W jednej chwili przestało mnie interesować, co i z kim robi. Po zajęciach wróciłam do domu i próbowałam zmyć tatuaż. Tarłam go z całych sił, ręka zaczynała mnie piec, ale znak nie znikał. Byłam wściekła na wszystko i wszystkich. Oberwało się przez to Cassie, która zadzwoniła, by zapytać, kogo wolę zobaczyć na imprezie. Nawrzeszczałam na nią bez powodu. Miałam to sobie potem za złe, ale było już za

późno. Stwierdziłam, że tylko rozmowa z Azraelem może mnie pocieszyć. Czym prędzej weszłam na czat, licząc na to, że on tam będzie. Przypomniawszy sobie o ostatnim upomnieniu, przy okazji sprawdziłam stronę Vis Maior i poznanym sposobem odszyfrowałam wiadomość. Dobrze, że to zrobiłam, bo jeszcze kilka godzin i pod tatuażem znów widniałoby ponaglenie. Ubrałam się czym prędzej i poszłam do siedziby bractwa. Na początku zajęłam miejsce z tyłu, ale kiedy pojawił się Hunt, przesiadłam się bliżej, do rzędu za nim. Zauważył to i zmienił miejsce na jedno z tylnych. Nie dawałam za wygraną. Znowu przysiadłam się obok niego. Spojrzał na mnie groźnie i zacisnął usta w cienką linię. Odwrócił wzrok, udając, że przygląda się tablicy korkowej. – Mógłbyś łaskawie powiedzieć, dlaczego się obraziłeś? – odezwałam się pierwsza. – Ja się obraziłem? Tylko ci się wydaje. – Wzruszył ramionami. Myślał, że jestem na tyle głupia, że uwierzę. – Mam pytanie. Skąd wiedziałeś, wtedy w restauracji, że Rafael jest elfem? Przecież nic nie powiedział ani nie wyglądał jak elf – zmieniłam temat. Właściwie nie obchodziło mnie, czy jest obrażony, chciałam tylko zaspokoić swoją ciekawość. Po powrocie wiele razy się nad tym zastanawiałam. Analizowałam to, jak wyglądał Rafael. Nie był zielony, nie miał szpiczastych uszu, nic w jego wyglądzie czy zachowaniu nie wskazywało na odmienność. – Po co mam ci mówić, skoro i tak mi nie ufasz? – A ty dalej o tym samym? Jeszcze się gniewasz? – westchnęłam. Hunt przesadzał. Wymagał ode mnie ślepej wiary w każde swoje słowo, mimo że traktował mnie jak idiotkę. – Nie, wcale się nie gniewam, że osoba, z którą muszę się użerać, mi nie ufa. Nie, wcale się nie gniewam. – Spojrzał na mnie przelotnie i szybko odwrócił głowę. Dosłownie jak pięciolatek, który nie dostał wymarzonej zabawki. Tyle że jemu nie wypadało rzucić się na podłogę i ryczeć, uderzając pięściami o posadzkę. – Sam doprowadziłeś do takiej sytuacji, więc się odwal. Nie ufam ci, bo na zaufanie trzeba sobie zasłużyć. Przestań stroić fochy – ucięłam. – Powiedz lepiej, jak się rozpoznaje elfów. Chłopak zasępił się i osunął niżej na siedzeniu. Oparł nogi na oparciu krzesła, które stało przed nim, i wpatrywał się w swoje buty – czarne znoszone trampki. Były pokryte kleksami z zaschniętego błota i jakimiś wzorami, podobnymi do tych, które miał na koszulce. Sala powoli wypełniła się ludźmi i wkrótce na mównicę wyszedł ten sam mężczyzna, który przemawiał poprzednim razem. Przywitał wszystkich i zaczął mówić o ostatniej napaści Neftydy. – To proste – odezwał się w końcu Hunt. Wyduszenie tego jednego

krótkiego zdania kosztowało go tyle wysiłku, że musiał odpocząć i po raz kolejny zapadła cisza. Wciąż patrzył tylko na swoje buty. – Każdy elf nosi na szyi liść klonu wystrugany z drewna. Zawsze zawieszony na brązowym rzemyku – dodał. Przerwa między pierwszym zdaniem a wyjaśnieniem była tak długa, że zdążyłam już zapomnieć, o co pytałam. – I tyle? – zdziwiłam się. W książkach elfowie zawsze różnili się od ludzi wyglądem. Byli niezwykle piękni (choć to by akurat pasowało), zieloni i mieli szpiczaste uszy. To był nieodzowny element większości opisów. – Tyle. Nasze rasy są do siebie tak podobne, że nie da się dostrzec żadnej innej różnicy gołym okiem. Oczywiście, jeśli chcesz bawić się w rozgryzanie osobowości, to dowiesz się, że elfowie uwielbiają przyrodę i kolor zielony. Jeśli taki Rafael byłby szczery, może wyznałby ci, że mieszka w lesie, a mieszkanie wynajęte w mieście utrzymuje tylko dla pozorów. Gdyby i to ci nie wystarczyło, mogłabyś go zranić. Nie zobaczyłabyś krwi. Elfowie są jak rośliny, nie krwawią, tylko z czasem zaczynają wydzielać żywicę, która zasklepia rany – wytłumaczył. – Mówiłeś, że elfowie są wredni i bawią się ludźmi. Dlaczego mimo to Rafael był naszym łącznikiem? – Współpracujemy. Czasami. Nasze bractwo jest uznawane przez wszystkie rasy, z czego tylko ludzie nie wiedzą o jego istnieniu. – Hunt splótł ręce na brzuchu i przeniósł wzrok z butów na mówcę. – Więc zabiłeś naszego współpracownika. Pięknie! – podsumowałam. Zaczynałam się obawiać o własne życie. Pomyślałam, że mnie może spotkać taki sam los, jeśli zacznę zawadzać Huntowi. Biorąc pod uwagę fakt, że przeszkadzało mu wszystko, co żyje, miałam prawo się bać. – Nie zabiłem go, tylko zneutralizowałem, bo zagrażał twojemu życiu, a ty jesteś moim bliższym współpracownikiem niż on. Zresztą nie lubię elfów. Rozcięcie gardła ich nie zabija, ale w miejscach publicznych muszą udawać, że coś im się stało, żeby nikt nie spostrzegł, że są inni. Poudawał trochę, wyciszył puls, przyjechała karetka i zamknęli go w kostnicy. Stamtąd spokojnie uciekł, zabijając pewnie kogoś po drodze, żeby nikt nie zauważył braku ciała. Postąpiłem słusznie, tak można robić. To zgodne z regulaminem – stwierdził tak spokojnie, jakby mówił o tym, że kupił chleb, bo zabrakło świeżych bułek. – Nie wymądrzaj się tak, czytałam regulamin z osiem razy – rzuciłam. Denerwowało mnie to, że nie okazywał zaangażowania emocjonalnego. Zachowywał się tak, jakby był obok wszystkiego, co się działo. Zdawało się, że mówi o filmie, który oglądał, a nie o własnym życiu. – Doprawdy? Ja czytałem tylko raz i od razu zrozumiałem – odgryzł się. Tego też w nim nie lubiłam. Zawsze ponad wszystkimi, zawsze wszechwiedzący. Nosił głowę tak wysoko, że w końcu ktoś mógł mu ją uciąć. Posłał mi pełne nienawiści spojrzenie i odwrócił głowę w stronę mównicy.

– Zagrażał mojemu życiu uwodzeniem. Z tego, co mówiłeś wcześniej, wynika, że rzucił na mnie urok. Dlaczego nie powiedziałeś mi tego już w restauracji? – wróciłam do tematu po upływie kilkunastu minut. – Nic na ciebie nie rzucił, nie musiał. Powiedziałbym ci wcześniej, ale wyglądałaś tak śmiesznie. – Zakrył usta dłonią, by nie wybuchnąć śmiechem. Próbując opanować rozbawienie, zaczął rozglądać się po całej sali. To było bardzo zabawne. Rzeczywiście, boki zrywać. Aż miałam ochotę ziewnąć na potwierdzenie. – A co w tym śmiesznego? – Tak się do niego kleiłaś, jakbyś w życiu nie miała chłopaka i jakbyś uważała, że wszelkie zainteresowanie ze strony mojej płci od razu należy uznawać za przejaw miłości. W sumie nic dziwnego, że się we mnie zakochałaś. Ale uwierz mi, słonko, ja się z tobą zadaję tylko z przymusu. – Wciąż był ubawiony. Jeszcze nigdy nie miałam tak wielkiej ochoty mu przywalić. Ten typ wyzwalał we mnie dzikie instynkty. Brzydzę się zabijaniem, ale jego... Och, taka pokusa! – Dla twojej wiadomości, mam chłopaka – odparłam. Z Azraelem byliśmy prawie parą. Tylko jeszcze nigdy się nie spotkaliśmy. Mówił za to, że chciałby być z taką dziewczyną jak ja. Doceniał mój charakter, a to było dla mnie najważniejsze. Oczywiście, Hunt zareagował na tę informację śmiechem. Tym razem nie mógł się powstrzymać. – Chyba takiego dmuchanego. – Nie uwierzył. Zaczęłam mu opowiadać o Azraelu, tylko nie wspomniałam o tym, że poznaliśmy się przez internet i nigdy się nie spotkaliśmy. O tym, że nie znam jego imienia, też nie powiedziałam. Uznałam to za nieistotny szczegół. Czego bym nie powiedziała, Hunt i tak reagował na to śmiechem i nie mógł uwierzyć, że udało mi się kogoś znaleźć. To, że odstraszał ludzi, nie oznaczało, że wszyscy tak mają. Mnie ludzie lubili, tylko z nim nie mogłam się dogadać. W końcu uświadomiłam sobie, że i tak go nie przekonam, więc zakończyłam temat i zaczęłam słuchać wykładu. Z tego, co zrozumiałam, ci z Neftydy napadli na nas, bo dowiedzieli się, że bractwo szkoli nową kadrę, co nie było im na rękę. Liczyli, że nowicjusze się przestraszą i większość z nich się wycofa. Co najsmutniejsze, mieli rację. Większość nowych członków chciała odejść. Jednak odejść nie można (o czym przekonałam się na własnym przykładzie). Nie każdy jednak musi się szkolić – wiele osób zostaje powiernikami bractwa. Polega to na tym, że w razie potrzeby udziela się schronienia, ułatwia się kontakt, transport, wszystko, co można, ale jednocześnie nie uczestniczy się osobiście w żadnych akcjach. Za zgodą rady bractwa takim osobom usuwa się tatuaż, ale znak po nim i tak zostaje. Nie jest widoczny dla ludzkiego oka, ale można go dostrzec pod światłem ultrafioletowym. Jeśli się wie, gdzie szukać.

Po opuszczeniu budynku w dalszym ciągu rozmyślałam o życiu. Zadziwiło mnie to, że zaczęłam się uosabiać z bractwem. Z każdym dniem to było bardziej moje bractwo, a nie pełna szaleńców, satanistyczna sekta Hunta. Poza nim należało tam wielu miłych ludzi. Kiedy wychodziłam, wiele osób się ze mną żegnało, mimo że nie znaliśmy się osobiście. To było bardzo miłe. Nie zamierzałam jednak mówić nikomu o tej organizacji. Nie chciałam mieszać w to osób trzecich. Niestety, los lubił się bawić moim życiem i już następnego dnia niewyobrażalne stało się realnym. – Poszłam za tobą, ale w środku się zgubiłam – powiedziała Cassie. Otworzyłam usta ze zdziwienia. Staliśmy w trójkę przed salą. Preston nie wiedział, o co chodzi, a Cassie była ucieszona jak nigdy. – I zobacz, teraz też mam taki znak jak ty. – Podstawiła mi pod nos swój nadgarstek. Miała na nim namalowane czarnym tuszem Oko Kanaloa. W pierwszej chwili zaczęłam się modlić, aby to był sen. Niestety, nawet szczypanie nie przyniosło efektu. – Cassie, coś ty zrobiła?! – jęknęłam. Ciężko było wyobrazić sobie kochaną, roztrzepaną Cass w starciu z typami spod ciemnej gwiazdy. Zamarłam. Ocknęłam się dopiero na zajęciach. Zaczęłam się zastanawiać, jakim cudem Cassie weszła do środka. Przecież w bramach zamontowane były czujniki, które wykrywały ludzi bez znaku, a dzięki temu szybko ich wydalano. W dodatku przy bramie nie stał nikt, kto mógłby jej taki znak namalować. Wiedziałam, że nie wpadła na to sama i nie namalowała go własnoręcznie. Umówiłam się z nią na spotkanie po południu. Domyśliła się, że właśnie o znak mi chodzi, i opowiedziała mi całą historię. Kiedy skończyła, byłam w szoku. Okazało się, że jej rodzice należą do Vis Maior. Mało tego, wchodzą w skład zarządu. Cassie, jako ich córka, miała znak od małego, ale został zatuszowany. Rodzice chcieli jej powiedzieć prawdę, kiedy skończy dwadzieścia trzy lata, bo właśnie wtedy zostałaby uznana przez bractwo za dorosłą. Na wypadek gdyby Cassie chciała dołączyć do Vis Maior, rodzice zapisali ją na szkolenie, kiedy była mała. Cassie nazywała to kursem tańca. Tymczasem okazała się mistrzynią swojego poziomu wiekowego. Nie potrzebowała widocznego znaku, żeby wejść. Podobno jej rodzice bardzo się nią chwalili i już przy wejściu Cass natknęła się na kolejnych wielbicieli, którzy prawili jej przeróżne komplementy i dodawali, że to, co mówili o niej rodzice, było prawdą. W takiej sytuacji Farley, główny dowódca bractwa, zaprosił ją na spotkanie. Mężczyzna uznał, że Cass znalazła jakieś zapiski rodziców i domyśliła się wszystkiego. To oczywiście było bzdurą, jednak moja przyjaciółka sprytnie wykorzystała sytuację. Dowiedziała się przy okazji, że jej rodzice wyjechali na misję, a nie na wakacje. Farley, również zachwycony Cassie,

opowiedział jej o działalności rodziców. Znalazłam się w dość niekomfortowej sytuacji. Mimo że Cassie była krócej w Vis Maior, wiedziała więcej ode mnie i miała za sobą szkolenie. – Tak się cieszę, że jesteśmy w Vis Maior razem. Farley mówił, że nie mogłabym ci zaproponować, byś do nas dołączyła. Za dwa tygodnie byłabym tam sama, gdyby rodzice powiedzieli mi o wszystkim po urodzinach. – Przytuliła mnie mocno. Najgorsze było to, że ona cieszyła się z tej sytuacji. Była wniebowzięta, że należymy do tajnego stowarzyszenia. Na domiar złego Hunt nas podsłuchiwał i podszedł w dogodnym dla siebie momencie. Poklepał nas obie po plecach. – Skoro panna Garnet zna już historię swojego rodu, z pewnością bardzo chętnie zaopiekuje się swoją koleżanką, prawda? – Uśmiechnął się wesoło do mojej przyjaciółki. – Jasne, będziemy partnerkami. She, czy to nie jest piękne? – Prawie skakała z radości. Huntowi wystarczyło już pierwsze słowo. To oznaczało, że miał mnie z głowy. – Tylko ostrzegam, że ta łamaga do niczego się nie nadaje. Słyszałem o twoich sukcesach na szkoleniu, przy niej się zmarnujesz. – Zlustrował najpierw jej buty, a potem czubek głowy. – Skoro muszę mieć partnera, to... może ty byś chciała? Razem bylibyśmy najlepsi. – Kuszące, ale z She ze wszystkim damy sobie radę. My będziemy najlepsze. – Wypięła dumnie pierś do przodu. Wierzyła we mnie, a to dodawało mi sił. Uśmiechnęłam się nawet i pokiwałam twierdząco głową, na co Hunt się roześmiał, po czym odszedł, życząc nam powodzenia. – Będziemy najlepsze? Chyba ty! Byłaś najlepsza na roku, a ja nawet nie wiem, na czym polega to całe szkolenie. Zresztą nie nadaję się do tego. Boję się własnego cienia, nie potrafię radzić sobie z codziennością, a co dopiero z walką – powiedziałam, kiedy Hunt odszedł. – A od czego masz mnie? Wszystkiego cię nauczę. Zobaczysz, będziemy najlepsze. – Wiesz, że niezbyt pojętna ze mnie uczennica... To może długo potrwać, a nie chcę ci zawadzać. O ile przeszkadzanie Huntowi mogłoby mnie bawić, o tyle tobie wolałabym pomóc. – Razem będziemy wykonywać misje. Dum spiro, spero, siostro. – Masz rację, jak zwykle. – Przyjaciółki na zawsze – stwierdziła i przybiła ze mną piątkę. Było mi dobrze ze świadomością, że moja przyjaciółka stanie za mną murem i gotowa jest męczyć się z osobą taką jak ja, wciąż twierdząc, że będziemy najlepsze. Przyjaciel to osoba, która nawet w najgorszej sytuacji powie, że

wszystko jest możliwe. Wiedziałam, że dopóki będziemy trzymać się razem, będzie dobrze. Aż cieplej się robiło na sercu. Przyjaciele byli moimi największymi skarbami. Prawdziwy problem pojawił się, dopiero kiedy przyszedł Preston. Zauważył, że coś jest nie tak, że mamy przed nim tajemnice. Było mi go żal, ale nie mogłam go w to mieszać, Cass jednak była innego zdania. Sądziła, że powinien wiedzieć. Kilka dni później nie wytrzymała i podczas kolejnego seansu filmowego opowiedziała mu o wszystkim. Był zszokowany. Rozumiałam go, bo ja się czułam tak samo, kiedy się dowiedziałam. Przyłożył rękę do swojego czoła, a potem do czoła Cassie. – A byłem prawie pewny, że któreś z nas ma gorączkę. She, czy to jakiś żart? To nie jest śmieszne! – stwierdził, patrząc dla odmiany na mnie. Zawsze tak było. Jeśli potrzebował potwierdzenia, zwracał się do mnie, bo ja nie potrafiłam kłamać. Gdy próbowałam coś zataić, wybuchałam śmiechem. – A czy ktoś się śmieje? – odpowiedziała za mnie Cassie. – To prawda, należymy do bractwa – potwierdziłam. Preston uderzył rękami w kolana i wstał z sofy. – W takim razie ja też się zapiszę. – Nie! – odpowiedziałyśmy jednocześnie. – Nie możesz. To nie jest zabawa. Kto wstąpi do brac-twa, już nie może go opuścić. To może być niebezpieczne. Misje, ataki... Po co ci to? – próbowałam go przekonać. – A gdzie się podziało „przyjaciele na zawsze”? Wszystko robimy razem. Jeśli wy w tym jesteście, ja też będę – upierał się. Cassie nie wytrzymała i również wstała. – Nie! – warknęła. – Sheyla już się w to wplątała, tobie nie pozwolę. – Dlaczego? – Bo nie! – Cass, czymś cię zdenerwowałem, że nagle się ode mnie odwracasz? – zapytał spokojnie. Położył jej rękę na ramieniu. – Przestań, powiedziałam już. Nie, i koniec. Chyba powinieneś już wracać do domu – ukróciła, wskazując drzwi. – Sheyla? – Spojrzał w moim kierunku. W jego spojrzeniu widać było, że szuka poparcia, którego nie mogłam mu udzielić. – Rozumiem! – warknął i wyszedł. Trzasnął drzwiami tak mocno, że obie zadrżałyśmy. Spojrzałam na Cass z żalem. – Co? Miałam mu pozwolić? – Wściekła Cassie nie wyglądała już tak słodko jak zwykle. – Mówiłam, żeby go w ogóle nie wtajemniczać – odpowiedziałam ze spokojem i również ruszyłam do wyjścia.

– She, nie zostawiaj mnie samej. – Ruszyła za mną. Stanęłam przed wyborem, a okropnie nie lubiłam wybierać. Po jednej stronie stał Preston i jego urażona duma, a po drugiej Cassie, która po raz kolejny zrobiła coś, nie myśląc o konsekwencjach. – Dobranoc, Cassie – pożegnałam się, stając w progu. Prawie płakała, ale wiedziałam, że da sobie radę. Gorzej z Prestonem. Nie odszedł jeszcze daleko, a już zaczął kopać w mijane drzewo. Wyżywał się na nim przez dłuższą chwilę. Podbiegłam i przytuliłam się do jego pleców. – Dlaczego? Powiedz mi dlaczego. Co ja jej zrobiłem, że nagle się ode mnie odgradza? – Wciąż nie mógł zrozumieć. Według mnie mówienie mu o organizacji było głupotą, ale Cass nie chciała, by myślał, że coś przed nim ukrywamy. Była szczera do bólu. Szkoda tylko, że nie umiała przewidywać skutków swoich działań. W dobrej wierze zraniła uczucia Prestona, który był przecież bardzo wrażliwy, zwłaszcza jeśli chodziło o naszą przyjaźń. – Nikt się nie odgradza, Cassie po prostu się o ciebie boi. Zależy jej na tobie i na naszej przyjaźni, dlatego nie chciała nic ukrywać. Widzisz, ja wpakowałam się w to przez przypadek. Ona i jej rodzina byli związani w Vis Maior od dawna. Podejrzewam, że Cassie wie coś, o czym my nie wiemy i pewnie się nie dowiemy, i jeśli mówi, że to nie jest dla ciebie dobre, to nie powinieneś nalegać. Znasz Cass, z nią nie wygrasz – starałam się go uspokoić. Tyle dobrego, że przestał maltretować drzewo i ruszył przed siebie. – A kto będzie was bronił? – Damy sobie radę. – Zaśmiałam się cicho. Ze swoją posturą i stylem życia Preston nie był typem obrońcy. Typem dobrego kumpla – tak, jak najbardziej, ale nie obrońcy. – Kocham ją. Dlaczego ona mi to robi? – Uwierz mi, ja żałuję, że się w to wpakowałam. Nie chcemy, żebyś ty też się rozczarował i wstępował do bractwa tylko po to, żeby być razem z nami. Zresztą wszyscy tam działają w parach. My już się dobrałyśmy, a niewiele osób jest wolnych. Pomyśl sobie, że miałbyś współpracować z dupkiem pokroju Hunta. Na pewno nie byłbyś zadowolony. – Przytaczałam różne argumenty na potwierdzenie swoich racji. – Zresztą ty już masz swój fantastyczny świat. A co z kolegami, z którymi grasz w swoje gry? Nie miałbyś dla nich czasu. Zawsze mówiłeś, że narzekają, gdy poświęcasz nam za dużo uwagi. Co by powiedzieli, gdybyś co chwila znikał na jakieś głupie spotkania i treningi? Zamilkł. Wcisnął ręce do kieszeni i zaczął kopać kamyk. Potrzebował chwili, aby przemyśleć sytuację. Należało mu się to. Ja oswajałam się z myślą o przynależności do bractwa (i w ogóle z faktem istnienia takiej wspólnoty) ponad tydzień. Preston i tak szybko sobie to poukładał i podczas dalszej rozmowy był już

spokojniejszy. – Ale będziecie mi o wszystkim mówić? – Oczywiście! Gdybyśmy miały jakiś problem, będziesz pierwszą osobą, do której przyjdziemy. Jeśli chcesz, będziemy ci zdawać relację z każdego spotkania, ale uwierz mi, że to nudy. – Machnęłam ręką od niechcenia. – Chcę wiedzieć. – Zostaniesz naszym doradcą, a ponieważ nie należysz do bractwa, będziesz potrafił obiektywnie spojrzeć na każdy problem – wymyśliłam. Widocznie spodobał mu się ten pomysł, bo na jego ustach pojawił się nieśmiały uśmiech. – Doradcą, mówisz? – Pewnie! Nasza przyjaźń umocni się przez to jeszcze bardziej. Czasem będziemy musieli uciekać w nocy z domów, żeby się spotkać. Jeśli będziemy się nad czymś zastanawiać, to razem z tobą. Będziemy razem planować i działać, tyle że ty pozostaniesz anonimowy. – Może być. Właściwie zawsze wolałem trzymać się w cieniu i pracować w tajemnicy – zgodził się. Oswoił się z sytuacją, nim stanęliśmy na skrzyżowaniu i musieliśmy się rozstać. – Przyjaciele na zawsze? – Wyciągnęłam rękę w jego kierunku. Uderzył w nią delikatnie swoją dłonią i przytulił mnie lekko. – Przyjaciele na zawsze. Czułam się lżejsza o jeden problem. Chciałam, aby Cassie również poczuła się lepiej. Wygrzebałam z kieszeni telefon i napisałam do niej. W domu zastałam kochaną rodzicielkę, która przypomniała mi o karze za tatuaż. Nie robiła problemów z wizyt u Prestona. Tylko Cassie jej nie pasowała. Dowiedziałam się, że nie słucham słów swojej biednej, schorowanej matki, a tak ogólnie to jestem wyrodną córką i powinnam iść do kościoła i się wyspowiadać. Obiecałam, że zrobię to w najbliższą niedzielę. Żeby nie mieć sobie nic do zarzucenia, nawet spełniłam obietnicę. To pomogło mi uporządkować myśli. W szaleństwie, które mnie otaczało, potrzebowałam odrobiny normalności i wyciszenia. Wracając z kościoła, pomogłam nieść torby naszej sąsiadce, pani Haggins. To miła staruszka. Gdy byłam dzieckiem, co sobota zapraszała mnie na lody. Kiedy jej mąż umarł, załamała się. Została sama, ale jakoś sobie radziła. Niosąc torby pani Haggins, wysłuchałam fascynującej opowieści o jej nowej protezie biodra. Wieczorem dostałam nagrodę za ten akt dobroczynny. Kiedy czekałam na Azraela, odezwał się do mnie ktoś nowy. Znałam wszystkich albo przynajmniej zdecydowaną większość użytkowników, którzy zagadywali do obcych w tym miejscu. Osoba, która do mnie napisała, miała nieznany mi nick – przystojny_i_uroczy. Zaskoczyła mnie wiadomość od kogoś

poza Azraelem, ale uznałam to za ciekawą odmianę. Zaczęliśmy rozmawiać. Krótkie przywitanie. Chłopak miał na imię James. Stwierdziłam, że to dość popularne imię i nic mi ono nie mówi. On w odpowiedzi rzucił, że moje imię z kolei jest dość rzadkie i mógłby mieć problemy z jego zapisaniem. Potem zaczęliśmy rozmawiać o naszych zainteresowaniach. Ja opowiedziałam szeroko o wszystkim, napisałam niemalże wypracowanie na ten temat, a on odpisał tylko, że lubi być sam i nie lubi dźwięku przychodzącej wiadomości. Zdziwiło mnie to, bo przecież właśnie rozmawialiśmy i z własnej woli narażał się na ten dźwięk. Odpisałam, że ja z kolei uwielbiam słyszeć, jak dociera do mnie wiadomość, bo wiem, że wtedy ktoś o mnie myśli. Zapytał, czy ja w tej chwili o nim myślę. Zgodnie z prawdą odpisałam, że tak, a on poprosił, żebym przestała, bo ma przeze mnie czkawkę i nie może spać. Przez ton swoich wypowiedzi James zaczynał mi się kojarzyć ze znaną mi osobą. W końcu temat zszedł na nasz wygląd. Uśmiechnęłam się do monitora, pytając mojego rozmówcę o jego nick. Przystojny i uroczy? Czyżby? Zapytałam o wygląd, a on odpisał, że odpowie mi, jeśli ja opiszę siebie pierwsza. Zaśmiałam się cicho, opisałam krótko swój wygląd i dodałam na koniec, że niektórzy uważają mnie za seksowną. Chciałam pokazać się w jak najlepszym świetle i trochę minęłam się z prawdą. Raz Cassie mi powiedziała, że wyglądam niesamowicie seksownie w jednej z jej sukienek, ale nie wyszłam tak ubrana poza jej pokój. Byłam ciekawa opisu rozmówcy, a w odpowiedzi otrzymałam tylko krótkie: „Ha, ha, ha! Uwierz mi, nie jesteś seksowna”. Zdziwiłam się i lekko się przestraszyłam, że ktoś robi sobie ze mnie żarty. Zapytałam, skąd to wie, a on napisał, żebym się odwróciła. Zrobiłam to z przerażeniem i zobaczyłam na łóżku uśmiechniętego od ucha do ucha Hunta z telefonem w ręce. Odpisywał mi, siedząc w moim pokoju! Zastanawiałam się, jak długo tam był. – Seksowna! – Wybuchnął śmiechem, tarzając się po mojej czystej pościeli w swoich śmierdzących łachach. Jego rechot niemal zagłuszał radio. – Dość tego! Kategorycznie zabraniam ci wpadać do mojego pokoju bez uprzedzenia, ty podła kreaturo! – Wstałam z krzesła i zacisnęłam pięści do białości. Gotowa byłam mu przywalić, gdyby mi odpyskował. Nie obchodziło mnie, że jest ode mnie o głowę wyższy i z pewnością dziesięć razy silniejszy. – Kotku... – Nie mów do mnie „kotku”! Chyba że ty będziesz myszą. Chociaż z twoim charakterem bliżej ci do szczura. – Pogroziłam mu palcem. Miał jakiś dziwny wyraz twarzy. Wyglądał, jakby... myślał. – Posłuchaj... – Nie! To ty mnie posłuchaj! – brutalnie przerwałam mu w pół słowa. – Wpadasz tu i nie informujesz nawet o swojej obecności. Kpisz sobie ze mnie. Obrażasz mnie. Panoszysz się, jakbyś był u siebie. Jest już po północy. Czy ty nie

masz domu? Zasępił się i wstał z łóżka. Podszedł do okna, wciąż milcząc. Nie miałam zamiaru mu odpuścić. Podbiegłam i złapałam go za rękę. Szarpnęłam, żeby go obrócić. – Odpowiedz! – Nie moja wina, że jesteś nieuważna i nie wiesz, co dzieje się za twoimi plecami. A moim domem jest cały świat. Mam dom wszędzie tam, gdzie jestem. To droga, którą idę. Miejsce, w którym zostanę. Do jutra! Możesz to potraktować jako groźbę. – Wyszarpnął rękę. Byłam trochę zdziwiona jego reakcją, ale jak to mówią, najlepszą obroną jest atak. Wolał naskoczyć na mnie, niż przyznać się do swojego chamstwa. – Nie zwalaj wszystkiego na mnie! – Bądź gotowa – szepnął ze spokojem, mimo że jeszcze przed chwilą był wściekły. Wyszedł tą samą drogą, którą przyszedł. Przez to wszystko zapomniał mi powiedzieć, na co właściwie mam być gotowa. Niestety, nie mogłam nic poradzić na to, że ten chłopak działał na mnie jak płachta na byka.

Rozdział 7 Gdy do obaw masz podstawę, szykuj się na wyprawę

Długo myślałam nad jego słowami. Zastanawiało mnie, w jaki sposób miałabym się przygotować. Siedziałam na zajęciach i wodziłam palcem po znaku, który miałam na nadgarstku. Te kilka linii wywróciło do góry nogami cały mój świat. Właściwie na zajęciach byłam nieobecna. Potwierdziłam swoją obecność, dopiero kiedy ktoś mnie szturchnął. Udawałam, że robię notatki, a w każdym zeszycie kreśliłam tylko Oko Kanaloa. Przypatrywałam mu się i analizowałam każdą kreskę. Zastanawiałam się, dlaczego z kartki da się ten znak usunąć, a z mojej ręki nie. Przecież nie był wykonany żadnym specjalistycznym narzędziem, tylko zwykłym markerem. Jednak musiało być w nim coś magicznego, a to by potwierdzało tezę, że magia istnieje. Przez głowę przelatywały mi tysiące myśli. Blake, hala treningowa, atak, teleportacja, Rafael, Paryż... Czy ktoś, kto przeżył tyle w ciągu tak krótkiego czasu, jest w stanie myśleć o całkach? Nie wydaje mi się. W dodatku Blake’a nie było. Godzinę wcześniej odbywały się zajęcia, na które chodziliśmy razem, ale on się nie pojawił. Na przerwie zwykle siedział w swoim kącie i z niesmakiem patrzył na przechodzących ludzi, ale tym razem go nie było. Upadłam już tak nisko, że zapytałam o niego chłopaków, którzy uważali się za jego kolegów. Na nic się to zdało. Nikt nic nie wiedział. Nikt nic nie widział. Jakby Hunt rozpłynął się w powietrzu. Siedziałam spokojnie, bazgrząc w zeszycie. Myślałam o wszystkim poza przykładami, które mieliśmy do rozwiązania. Nagle zaczęło mi piszczeć w uszach. Tak nieznośnie, że ledwo zdołałam wysiedzieć w miejscu. To był taki sam rodzaj pisku, jaki słyszałam w hali sportowej. Zacisnęłam ręce na brzegu ławki i skrzywiłam się. Potrząsnęłam głową kilkakrotnie i na szczęście mi przeszło. Przez chwilę zastanawiałam się, co to mogło być. Odruchowo spojrzałam na rękę, żeby sprawdzić, czy w okolicy nadgarstka nie pojawiła się jakaś informacja, ale nic tam nie było. Wróciłam do bazgrania po kartce, ale po kilku minutach znów usłyszałam pisk. W dodatku tatuaż zaczął mnie swędzieć i palić, poczułam też, że trzęsie mi się grunt pod nogami. Rozejrzałam się po sali, ale wyglądało na to, że tylko ja odczuwam te anomalie. Poderwałam się z krzesła jak oparzona, jęcząc, że muszę do pielęgniarki, bo mnie boli głowa. Niestety, wykładowcy nigdy za mną nie przepadali, więc zamiast u pielęgniarki wylądowałam pod tablicą. Pisk znowu ustąpił, ale czułam, że jeszcze wróci. Schowałam ręce za plecami i drapałam nadgarstek. Telefon, który miałam w kieszeni, zaczął wibrować. Dyskretnie odczytałam wiadomość od Cassie, która prosiła, żebym jak najszybciej urwała się

z zajęć. W tym czasie dostałam do rozwiązania jakieś zadanie, które uznałam za bezsensowne. Wypowiedziałam też kilka soczystych uwag o tym, że program nauczania jest głupi. Wiedziałam, że to zdenerwuje matematyka, który w następstwie wyrzuci mnie z zajęć. Nie obchodziło mnie w tym momencie, jakie będą konsekwencje. Wiedziałam tylko, że muszę się wydostać z sali, bo coś się szykuje. Wylądowałam za drzwiami dopiero po skomentowaniu złych nawyków żywieniowych profesora. Cassie już na mnie czekała. Na jej twarzy malował się niepokój. Pierwsza zapytałam o piski, chociaż czułam, że i ona chciała o to zapytać. – Nie mam pojęcia, co to było, ale skoro obie to słyszałyśmy, to musi być związane z Vis Maior – stwierdziła. – Hunt na pewno wie. Ale nigdzie go nie ma – dodałam. Wróciła do mnie cała złość spowodowana jego nieobecnością. W dodatku okazało się, że Cass też czuje swędzenie w okolicach tatuażu. – Zmywajmy się stąd! Chyba nie mam już po co tu wracać. Zrobiłam pośmiewisko z Bentleya. Uwali mnie za to. – Nie ma dowodów. Tak naprawdę to Bentleyowi tylko się wydawało, że byłaś na jego zajęciach. Ciebie w ogóle dzisiaj nie było. Wmówisz mu to. – Cassie uśmiechnęła się pokrzepiająco, chwyciła mnie za rękę i razem wybiegłyśmy z budynku. To, co zobaczyłyśmy na zewnątrz, przypominało marnej jakości film gangsterski. Przed wyjściem była zaparkowana limuzyna, a stojąca przed nią rudowłosa piękność, w białej garsonce, z przyciemnianymi okularami na nosie i w gustownym kapeluszu, kiwnęła na nas głową. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i uchyliła drzwi. Z gracją wsunęła nogę do środka, po czym cała zniknęła, ale drzwi pozostały otwarte. Spojrzałam na Cass, a ona na mnie. Nie wiedziałyśmy, jak zareagować, ale Virginia również była w bractwie i bardzo prawdopodobne, że przybyła z informacjami. Nie mogłyśmy zrezygnować z takiej szansy na zaspokojenie ciekawości. Ogarnął mnie dziwny niepokój, którego nie potrafiłam opisać ani do niczego porównać. Dziwne! Statystyczna kobieta snułaby w takiej chwili setki domysłów o tym, co mogło się wydarzyć. A ja? Ja miałam w głowie totalną pustkę i byłam gotowa zrobić wiele, żeby tę pustkę czymś zapełnić. Wydawało mi się, że nieważne, jak irracjonalne rzeczy powie siostra Hunta, ja i tak jej uwierzę, byle tylko mieć jakieś wytłumaczenie i nie czuć tego dziwnego skurczu w żołądku. Spojrzałyśmy na siebie z Cassie i bez słów ustaliłyśmy, że wsiadamy do tego samochodu. Zrobiłybyśmy to, gdyby nie dwie dziewczyny wychodzące z budynku uczelni, które wraz z dziekanem wpadły prosto na nas. Tatuś i dwie córeczki. Jedna chodziła ze mną na zajęcia i na pewno opowiedziała swojemu ojcu o tym, jak

potraktowałam Bentleya, a dziekan teraz zapytał, czy to prawda. Gdyby nie zależało mi na edukacji, olałabym ten fakt i odjechałabym jak najszybciej, ale wiedziałam, że bez wykształcenia nie można dostać pracy nawet jako sprzątaczka na dworcu, więc zasadniczo musiałam coś szybko wymyślić. Problem w tym, że myślenie w stresujących sytuacjach mi nie wychodziło! A najbardziej denerwujący był fakt, że to wszystko wina Hunta! Tak, mimo że nie było go na miejscu, to wszystko jego robota. Gdyby nie jego szpetny ryjek, Meg by się w nim nie zakochała, McKenzie nie kazałaby mi pisać o nim artykułu, a ja nie musiałabym iść na spotkanie żadnej sekty! Jak zwykle to ja byłam ofiarą. To wszystko było ukartowane od samego początku. On specjalnie przeniósł się właśnie na mój spokojny wydział, żeby zrobić mi na złość! – Ma pani coś na swoje usprawiedliwienie? – burknął dziekan. Potarł swoją łysiejącą głowę i spojrzał na stojące po obu jego stronach dziewczyny. Ich wymiary można by określić jako... Nie chcę używać nietolerancyjnych słów ani urazić tych pań, ale Rubens na ich widok mógłby dostać orgazmu. W dodatku te o numer za małe sukienki... – Rano nie zjadłam śniadania i zaczęło mi burczeć w brzuchu, gdy zobaczyłam kanapkę w ręce profesora Bentleya, a poza tym... – Przepraszam, panie dziekanie, czy moglibyśmy wyjaśnić tę sprawę w innym terminie? Spieszymy się. Jesteśmy właśnie w... delegacji. Każdy z kierunków miał kogoś wyznaczyć i... – Kochana Cass zaczęła improwizować, ale, niestety, chyba się zacięła i nie wiedziała, jak rozwinąć wątek. W tym czasie z wozu wyłoniła się Virginia. Białe pantofelki stuknęły o nierówny chodnik. Kiedy zdejmowała okulary, na jej różanych ustach pojawił się promienny uśmiech. Nie umknęło to uwadze dziekana, który spojrzał na nią tak, jak patrzył każdy mężczyzna niezależnie od wieku – jak na boginię. – Panna Reed – wyszeptał cicho i zrobił trzy malutkie kroczki w jej stronę. Virginia również zbliżyła się do niego. Była pewna siebie, przebojowa, niesamowicie kobieca i zimna. – Dziekanie Fellter, miło pana widzieć. – Uścisnęła mu dłoń, przytrzymując ją na wcześniejszej wysokości, kiedy chciał grzecznie ucałować rączkę damy. – Panno Reed, co panią sprowadza w skromne progi mojej uczelni? Czyżby czegoś pani potrzebowała? W czym mogę pomóc? – Nic wielkiego. Organizuję bankiet w swojej posiadłości i przy okazji chciałam zachęcić sponsorów do złożenia datków na rozbudowę kampusu. To miejsce jest takie... – westchnęła, z podziwem rozglądając się na boki – ...klimatyczne. Uwielbiam stare budynki. W celu pozyskania funduszy przydałyby mi się jakieś dwie reprezentatywne studentki, które opowiedziałyby o nauce na tej uczelni. – Byłoby nam niezmiernie miło. – Dziekan zaczął dyszeć z podniecenia. –

Moje... moje... studentki. – Wypchnął do przodu obie córeczki. – One znają to miejsce jak własną kieszeń. Są... są najlepsze. Prymuski – zasugerował. Obie jego „piękności” wdzięczyły się, jak potrafiły najlepiej, byle tylko zadowolić Virginię. – Wolę tamte dwie. – Ruda wskazała na nas. Dziekan nie miał zamiaru nalegać, chociaż nie podobała mu się ta decyzja. Odprawił córeczki, warcząc im coś do uszu, i ustalił szczegóły z naszą wybawicielką. W końcu wsiadłyśmy we trzy do limuzyny i drzwi się za nami zamknęły. Dostałyśmy przy okazji zwolnienie ze wszystkich zajęć i zapewnienie, że wystarczy jeden telefon i będziemy do dyspozycji panny Reed o każdej porze. Ku mojemu zdziwieniu w limuzynie nie byłyśmy same. Przy oknie z przyciemnianą szybą, na wygodnym, miękkim, skórzanym siedzeniu w kolorze cappuccino siedział Hunt. Obgryzał swój obleśny pazur, gapiąc się tępo w okno. Przy swojej siostrze wyglądał jak uliczny żebrak. Niedobrze mi się robiło już na sam jego widok. Na szczęście Cassie wsiadła pierwsza i zajęła miejsce naprzeciw niego. Ja usiadłam obok niej, a Virginia rozsiadła się po królewsku na drugim końcu siedzenia. Kiwnęła palcem i limuzyna ruszyła. – Gdzie nas wieziecie? – odważyłam się zapytać po kilku minutach niezręcznej ciszy, która powróciła zaraz po mojej odezwie. Jedynie ruda spojrzała na mnie przelotem. – Do LaBelle – odpowiedziała krótko. Nie byłam jakimś znowu mistrzem geografii, więc nie miałam pojęcia, gdzie jest ta miejscowość. Nie byłam też jasnowidzem, więc nie domyślałam się, po co nas tam wiozą. Jakoś nikt nie spieszył się z wytłumaczeniem. – Ile będziemy tam jechać? – zapytałam znowu. Tym razem Cassie odpowiedziała: – Jakieś trzy godziny, zależy od sytuacji na drogach. – Trzy? To już nie lepiej się teleportować? – Spojrzałam z wyrzutem na Hunta, który nie zaszczycił mnie nawet swoim pogardliwym spojrzeniem, okazując mi w ten sposób jeszcze dobitniej obojętność. – Virg, LaBelle to tajna baza. Coś się wydarzyło? – Cass przesiadła się szybko obok rudej i położyła jej dłoń na ramieniu. – Najgorsze, co mogło się wydarzyć. Nastąpił rozłam w Vis Maior. Mieliśmy szpiega w swoich szeregach, który, niestety, skutecznie przekonał kilku naszych do przejścia na stronę wroga. W centrali urządzili pogrom, uratowało się niewiele osób. Najgorsze, że przejęli aparaturę. Teraz nawet teleportacje mają pod kontrolą, każdy nasz krok jest rejestrowany – wyznała ruda. – Innymi słowy, jesteśmy w dupie. Staliśmy nad przepaścią, a teraz zrobiliśmy krok naprzód – wtrącił Hunt. – Tłumacząc to naszej nowicjuszce: mamy

przerąbane. – Spojrzał na mnie. – Każda teleportacja pozostawia po sobie ślad w rejestrach, dlatego nie możemy się teleportować do kryjówek. W ten sposób tylko zdradzilibyśmy jeszcze więcej naszych tajemnic. Wybacz, księżniczko, ale będziesz musiała się przemęczyć w tej luksusowej limuzynie. – LaBelle to i tak tylko chwilowe rozwiązanie. Większość musi się dostać do Arkaim. Sprawa jest poważna, trzeba się skonsultować ze wszystkimi. Neftyda staje się coraz groźniejsza. – Siostra Hunta z przerażeniem w głosie mówiła o swoich obawach. Nie chciałam wyjść na idiotkę, ale musiałam zapytać, czym jest to Arkaim, bo inaczej zżarłaby mnie ciekawość. Z wielką łaską wytłumaczyli mi, że to jedno z ich magicznych miejsc. A gdzie? Oczywiście za dobrze by było, gdybyśmy mieli takie magiczne miejsca u nas. Legendy głoszą, że Arkaim jest na skraju znanej nam rzeczywistości, a przekroczenie murów twierdzy może prowadzić do przeniesienia w inne miejsce. To całe Arkaim wybudowali na Uralu! W Rosji! I nikogo nie obchodziło, że to drugi koniec świata. Mało tego, miasto zostało wybudowane na planie swastyki, co mnie przeraziło. Podobno działy się tam dziwne rzeczy, jakieś nieziemskie siły opanowały tamte okolice, przez co ludzie zaczęli się bać i nawet unikali podróży w tamte strony. Pytanie tylko, kto normalny podróżuje przez Ural. Nim dotarliśmy na miejsce, rodzeństwo opowiedziało nam całą historię tej bazy. Kryjówką okazało się stare kasyno na obrzeżach jednego z obskurnych miasteczek, których w okolicy było wiele. Wysłuchaliśmy tam kolejnej nudnej prelekcji, z której prawie nic nie zrozumiałam. Usłyszeliśmy, że mamy się mieć na baczności, bo ataki mogą nastąpić w każdej chwili, po czym odprawiono nas w podróż powrotną, a w tym czasie starsi mieli się dalej naradzać. Zauważyłam, że Hunt z siostrą bardzo się angażują w sprawy tego bractwa. Nawet ja zaczęłam pojmować, jak ważnymi sprawami zajmują się ci ludzie. Chyba dopiero kiedy siedziałam tam w kryzysowej sytuacji, pojęłam, co jest istotą działania Vis Maior. Poczułam, że jestem z nimi sercem. Od tego momentu to było również moje bractwo.

Rozdział 8 Trzeba dużo kombinować, żeby swoje wywojować

Pod wieczór byliśmy z powrotem w Miami. Przez całą drogę powrotną leżałam przytulona do Cassie. Obie byłyśmy zmęczone i załamane sytuacją, w jakiej się znalazłyśmy. Nie pocieszały nas już nawet wzajemne zapewnienia, że będziemy się wspierały. Sytuacja nie była zbyt dobra, a wizja niespodziewanych ataków wcale mi się nie podobała. Cassie, zamiast iść do siebie i odpocząć, wolała jeszcze trochę ze mną posiedzieć. Zaczęłyśmy się zastanawiać, jak możemy pomóc bractwu w tej ciężkiej chwili. Rozmawiałyśmy sobie od serca, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Nie zastanawiając się, kto to, krzyknęłam, że jest otwarte. Usłyszałyśmy, jak drzwi się uchylają, a po chwili w moim pokoju pojawił się Preston. Westchnął smętnie. – Wiedziałem, że znajdę was tu razem – stwierdził, podchodząc bliżej. – Skąd te niewesołe miny? – Był atak. Wszystko... wszystko się posypało. Teraz wszyscy, którzy się liczą w bractwie, wybierają się do Arkaim na naradę. To najtajniejsza baza, znajduje się w górach Ural. Niewiele osób jest w stanie się tam dostać. To straszne... mieliśmy między sobą wrogów. Wyobrażasz to sobie? We własnych szeregach – wytłumaczyłam. Irytacja była nieodzownym elementem mojej wypowiedzi. Wciąż nie mogłam zrozumieć, skąd we mnie takie zaangażowanie. – Mieliśmy! – warknęła Cass. – Nas to bezpośrednio nie dotyczyło, ale Crump był najlepszym przyjacielem moich rodziców! Od ponad roku przyłaził do nas na obiadki, był milutki, grzeczniutki... Wilk w owczej skórze! Jeśli moi rodzice byliby w centrali... – Głos jej się załamał. Przerwała na chwilę. Preston usiadł obok i mocno ją przytulił. – Nie myśl o tym. Nie było ich tam – powiedział do niej czule. Był taki... słodki! Strasznie słodki! Mimo swojej orientacji potrafił się zachować jak prawdziwy mężczyzna. Czasem miałam wręcz wrażenie, że był bardziej męski niż niejeden hetero. Na chwilę zrobiło się bardzo przyjemnie. Cass przyciągnęła także mnie i przez moment się do siebie przytulaliśmy. W końcu Preston przesunął rękę i Cass wylądowała z głową na jego kolanach. Niestety, piękne chwile nie mogą trwać wiecznie. Z mojego domu robiło się miejsce spotkań. Mam tu na myśli, oczywiście, pojawienie się pewnego ignoranta, którego bliskość wzmagała moje zdenerwowanie. Hunt oczywiście nawet nie zapukał. Wszedł jak do siebie, popychając drzwi nogą. Łapska trzymał w kieszeniach, które prawie się odpruwały – gentleman, nie ma co... – Cholerny świat! – warknął pod nosem.

– A może byś tak powiedział „dzień dobry” albo coś w tym stylu? – rzuciłam od niechcenia. – Potrzebne nam informacje i wpływy. A gdzie jest to wszystko? W Arkaim! Oczywiście nikt mnie tam nie zabierze, bo jestem za młody. Teleportować się też nie mogę... – tu zrobił krótką pauzę. – Cass, jesteśmy najlepsi z naszego pokolenia. Nie sądzisz, że powinniśmy być obecni na naradach? – kontynuował, zwracając się już konkretnie do mojej przyjaciółki. Właściwie to było nawet do przewidzenia, że wpadnie i narzuci własny temat, ale mógłby chociaż dać nam skończyć rozmowę, a dopiero potem się wcinać. – Sądzę, ale co z tego? – Cassie wzruszyła bezradnie ramionami. – Zamierzam tam polecieć. Nie wiem jeszcze czym. Najlepiej czymś małym. – Małym? – zdziwił się Preston. – Ja, jakbym się wybierał w samobójczą podróż, wolałbym coś dużego – F-szesnaście albo miga. Coś dużego i szybkiego, najlepiej z silnikiem czterosuwowym. Powinien rozwijać zawrotne prędkości, żeby ludzie nawet nie zauważyli, że coś nad nimi przeleciało – zaczął się niezdrowo ekscytować. Hunt spojrzał na niego z niesmakiem. – Ja nie muszę sobie rekompensować braków w spodniach. – Pokiwał głową. Cass się zaśmiała. Ja byłam śmiertelnie poważna. Rynsztokowy humor Blake’a nigdy mnie nie bawił. – Bardzo śmieszne – bąknął biedny Pres. – Lepiej wróćmy do tematu. Mały czy duży, nie masz żadnego samolotu, którym mógłbyś popędzić na pewną śmierć – zwrócił mu uwagę. Słusznie zresztą. Skierowaliśmy spojrzenia na Hunta i czekaliśmy na ripostę. – To nie pęd zabija, tylko jego gwałtowna utrata. – Preston, przecież twój wujek pracuje na prywatnym lotnisku pod miastem. Ma dostęp do samolotów. Mówiłeś nawet, że mógłbyś kiedyś załatwić nam przelot, gdybyśmy chcieli – wtrąciła się Cassie. – No... nie sądziłem, że kiedykolwiek powiem to do geja, ale... dobrze, że z nami jesteś. – Hunt, nie czekając na odpowiedź Prestona, poklepał go po ramieniu. – I co z tego, że mój wujek tam pracuje? Na pewno nie da nam samolotu. Z tym przelotem mówiłem o nas, a nie o grupie samotnych orłów, próbujących się wybić na tle swojej sekty. – Wystarczy, że wiesz, gdzie są klucze, i że możesz tam wejść. Pamiętam, jak przez tydzień biegałeś z kartą magnetyczną na szyi i chwaliłeś się, że masz dostęp do samolotów – powiedziała Cassie. Wiedziałam, że ona szybko poprze wariacki pomysł Hunta. Miałam tylko cichą nadzieję, że nie da się namówić na wspólną wyprawę. – Chyba nie chcesz... – W oczach Prestona malowało się przerażenie.

– Daj tylko kartę i powiedz, gdzie znajdziemy klucze. – Wyciągnęła do niego otwartą dłoń. Tego się najbardziej obawiałam – powiedziała „znajdziemy”, czyli jednak miała zamiar towarzyszyć Huntowi. – Nie ma mowy! – Preston podniósł się z siedzenia. Odetchnęłam z ulgą, na szczęście Preston jeszcze nie stracił rozumu. – Lecę z wami – dodał po chwili. A jednak się myliłam, jemu też słońce przygrzało! Zaczęli się szybko zbierać i wychodzić. Tego było już za wiele! – Czy was wszystkich prąd popieścił i zwoje wam się w mózgach zagotowały?! Zanim wyjdziecie, niech mi ktoś wyjaśni kilka kwestii. Macie zamiar lecieć jakąś ukradzioną kupą złomu na drugi koniec świata? – zapytałam. Kiwnęli zgodnie głowami. – Dobra, to teraz pytanie za sto punktów. Samolot osiąga prędkość dziewięciuset kilometrów na godzinę w ciągu pierwszych pięciu minut lotu. Na jego pokładzie znajdują się trzej szaleńcy. Kto będzie pilotem? – zapytałam najbardziej ironicznie, jak tylko potrafiłam. Ta kwestia chyba im umknęła. – Będziemy improwizować. Wrzucimy ogłoszenie na Job.com, może się ktoś znajdzie. – Hunt nie widział problemu. – Cass, Pres... – Spojrzałam na swoich przyjaciół. – Chcecie lecieć z tym oszołomem? – starałam się upewnić. Znowu kiwnęli twierdząco głowami. To nie miało sensu, ale Cassie jest blondynką, jej jeszcze można było to wybaczyć. To oczywiste, że takie rzeczy musiały jej przychodzić do głowy, gadanie głupot leży w naturze pięknych. Ale Preston? Zawsze mi się wydawało, że on ma w głowie mózg, a nie drożdżówkę. – No dobra, przekonaliście mnie, jadę z wami. Przynajmniej jedna osoba w tym towarzystwie musi myśleć logicznie – westchnęłam. I tym sposobem wpakowałam się w kolejne szambo. Poszliśmy do Prestona. Wpadł do domu tylko na chwilę, po kartę. Gdy wyszedł... stanęliśmy we czwórkę, patrząc tępo na ulicę. Nie wzięliśmy pod uwagę jeszcze jednej ważnej kwestii – lotnisko było za miastem, a my w samym jego środku. Bez samochodu. Zapadła taka cisza, że było słychać przelatującą muchę. – No to... yyy... łapiemy stopa? – Preston obracał kartę w ręce. – Przydałby się samochód. Gdzie Virg? – zasugerowała Cassie. O tak, limuzyna by się przydała! – W drodze do Arkaim – bąknął Hunt. – Och! Jej pozwolili jechać. Cóż za ból! – syknęłam. Nie mogłam sobie odmówić tej przyjemności i dogryzłam pyszałkowi. Nadarzyła się ku temu idealna okazja.

– Nie lubisz mnie, prawda? – Spojrzał na mnie z żądzą mordu w oczach. – Nie. – Uśmiechnęłam się wrednie. Dobrze było powiedzieć to głośno. – Strasznie mi z tego powodu... wszystko jedno – powiedział z udawanym przejęciem, położył ręce na sercu i przybrał dramatyczną pozę, po czym prychnął od niechcenia. – Zostaje tylko ukraść jakąś brykę – zażartował Preston, aby rozluźnić atmosferę. Zaśmiała się cała nasza trójka. Hunt milczał, a to nie wróżyło najlepiej. – To nie jest taki zły pomysł – stwierdził. Spojrzeliśmy na niego jak na wariata (czyli standardowo). „Ja się powieszę! Co za baran! Kraść samochód? Chociaż w sumie... mamy zamiar ukraść samolot, a z samochodem powinno być łatwiej. Ale mimo to! Kradzież?” – pomyślałam. – Wiem, gdzie matka trzyma kluczyki – wypaliłam. O rety, ale ze mnie głupia owca! Nie wiem, co mnie napadło. Ale jak się powiedziało „a”, to trzeba powiedzieć „b” i działać. Niestety, nikt z moich towarzyszy nie uznał, że to głupi pomysł, więc musiałam zakraść się do swojego domu i (o zgrozo!) okraść własną matkę. Postanowiłam jednak myśleć pozytywnie. To nie kradzież, tylko wypożyczenie. W końcu chciałam go oddać, zanim mama się zorientuje. Przynajmniej miałam nadzieję, że tak będzie. Po cichutku wyjechałam z garażu i zabrałam pasażerów. Hunt na początku chciał zająć miejsce za kierownicą, ale po kilku kopach i zadrapaniach na ręce w końcu musiał ulec. W tym czasie Cassie zajęła miejsce z przodu i ku mojej uciesze chłopcy wylądowali obok siebie z tyłu. Hunt miał tak cierpiętniczą minę, że aż mi go było żal. Na mojej twarzy mimo woli pojawił się uśmiech. Od początku podróży Hunt czepiał się moich umiejętności i wypominał mi, że złamałam kilka przepisów. Przypomniałam mu, że on również nie słynie z przestrzegania regulaminu, i się zamknął. Jeden do zera dla mnie. Wszystko szło według planu. Dotarliśmy pod samo lotnisko, zaparkowałam między drzewami, żeby nikt nie zauważył samochodu, i przeszliśmy przez dziurę w płocie niezdarnie zasłoniętą kawałkiem blachy. Udało nam się nawet ominąć ochroniarzy krążących wokół wejścia. W półmroku dotarliśmy do właściwego pomieszczenia, gdzie znajdowała się szafka ze wszystkimi kluczami. Preston wstukał odpowiedni kod i zaczął grzebać między przeróżnymi kluczami. Niestety, kiedyś musiały się zacząć problemy. – Nie ma – rzucił cicho, grzebiąc jeszcze dla pewności. – Co znaczy „nie ma”? – zirytowała się Cass. – To samo, co „jest”, tylko na odwrót – bąknął Hunt. Zaczął rozglądać się po pomieszczeniu. – Musi tu być! – jęknęłam. – Nie po to kradłam samochód...

– She, to nie moja wina. Zawsze był tutaj. – Preston wskazał pustą przestrzeń pod numerem czternastym. – Nie ma go. – Może być tutaj – przerwał mu Hunt i wskazał na szafkę zamkniętą na klucz. Cass podeszła szybko i szarpnęła, ale zamek nie drgnął. – Jeśli jest w środku, to mamy problem – stwierdziła odkrywczo. Hunt położył jej dłoń na ramieniu i przesunął się przed nią. – Skarbie, jeszcze sobie połamiesz paznokcie. Zostaw takie zajęcia mężczyznom. Złapał stojące w rogu śmigło, włożył je w szczelinę przy zamku i pociągnął w swoją stronę. Rozległ się trzask i szafka stała przed nami otworem. Jej zawartość do złudzenia przypominała tę po drugiej stronie. Tym razem numer czternasty również był obsadzony. Chłopak chwycił klucz i obrócił się w naszą stronę. – Prowadź do maszyny! – Uśmiechnął się złośliwie do Prestona. Koniecznie musiał pokazać, że przewyższa go pod każdym względem. Już nawet nie o to chodziło, on... popisywał się przed Cassie! Preston nie miał szans. Poprowadził nas do boksów, w których stały samoloty. Wskazał właściwy. Staliśmy chwilę, zastanawiając się, kto powinien usiąść za sterami, kiedy w końcu Hunt wyrwał się pierwszy, co właściwie było do przewidzenia. Cassie położyła mu rękę na ramieniu, tak jak on zrobił to przedtem. – Masz licencję? – Jasne. W końcu weszliśmy do środka. Ręce już zaczęły mi się trząść, choć Hunt nawet nie odpalił jeszcze silników. Miałam nadzieję, że nikt tego nie zauważy, ale były to tylko złudne nadzieje. – Może potrzymać cię za rękę? – zaśmiał się główny sprawca przyszłej tragedii lotniczej. Nawet jego spojrzenie wyrażało kpinę. Nie mogłam nic poradzić na to, że bałam się latać. Zwłaszcza z nim za sterami. – Na pewno masz licencję? – zapytał ponownie Preston. – Nie, ale czy to może być trudne? – Hunt zaczął coś mamrotać pod nosem i naciskać po kolei wszystkie przyciski. A było ich tam całkiem sporo. – Cassandro Garnet, mianuję cię drugim pilotem. Pomożesz mi tym wystartować – stwierdził, wskazując jej kolejny rząd świecących punktów, które miała wciskać. – Dosyć tego! – Preston w końcu nie wytrzymał. Podszedł do nich i zaczął wyłączać wszystkie świecące guziki. – Nie masz pojęcia, co robić! Jeśli chcesz się zabić, proszę bardzo, ale nie pozwolę ci zabić Cassie i Sheyli. Idę po wujka. Wyszedł, a my przez małe okienka przyglądaliśmy się, jak zmierza z powrotem do wnętrza centrali. – Dałbym sobie radę – bąknął Hunt. – Jasne!

– Wątpisz, zakochana złośnico? – Posłał mi swoje przeszywające, perfidne spojrzenie. – Jak cię kopnę... – warknęłam groźnie. – To co? – To... cię kopnę. Czekanie strasznie się dłużyło. Jak to jest, że czas leci bardzo szybko, gdy człowiek jest zajęty, a zwalnia, kiedy chciałoby się, żeby jednak przyspieszył? To jedna z zagadek życia, której nigdy nie rozwiążę. Gapiłam się w okno, kiedy Hunt zagadywał moją Cassie. Ona z kolei próbowała wciągnąć mnie w rozmowę, ale byłam zbyt zajęta upewnianiem się, czy nikt nas nie zauważył. Spoglądałam nerwowo na zegarek. W końcu Preston wrócił do boksu, a za nim wszedł zaspany mężczyzna. Podrapał się po swoim zaroście i zmierzwił włosy opadające mu na oczy. Na oko facet miał niewiele ponad trzydziestkę. Obserwowałam dokładnie każdy jego ruch. Kiwał się na boki, kiedy szedł. Wyglądało to dość zabawnie w połączeniu z miną ważniaka. No i ciemne okulary na nosie, mimo że był środek nocy. – A więc chcecie zobaczyć Rosję nocą? – Wszedł do kabiny, rozkładając ręce nad panelem przycisków. – Przyznać się, kto przegrał zakład i o co. Od razu uprzedzam, że połowa wygranej należy do mnie. – Uśmiechnął się miło i machnął ręką na Hunta, żeby ten zmywał się z jego miejsca. Chłopak niechętnie ustąpił. Wujek Prestona usiadł na swoim miejscu, założył na głowę wielkie słuchawki z mikrofonem i raz jeszcze wyeksponował swoje pełne uzębienie. – No to w drogę! Możecie nie zapinać pasów, pewnie i tak zestrzelą nas na granicy. – Zaśmiał się głośno. Uruchomił silnik samolotu i ruszyliśmy w drogę. Świetny facet. Siostrzeniec zbudził go w środku nocy, prosząc o transport na drugi koniec świata, a ten zgodził się z uśmiechem na twarzy. Chciałabym mieć takiego wujka! Ledwo ruszyliśmy, a Cassie już przysnęła. Preston przytulił ją do siebie tak, że głową oparła się o jego ramię. Sam wkrótce też przysnął. Hunt siedział w kącie i medytował nad czymś, wpatrzony ślepo w jeden punkt. Ja w końcu też przysnęłam. Kiedy się obudziłam, byliśmy na miejscu. Gdy wyszłam na zewnątrz, Preston ustalał z wujkiem ramy czasowe naszego pobytu, a Hunt podejrzanie się uśmiechał do Cassie, która... O cholera! Ona z nim jawnie flirtowała! Przyglądałam się temu chwilę, po czym przerwałam ten obleśny romansik. – A więc to jest ta tajna kryjówka? Chyba nawet za bardzo tajna, bo jej nie widzę – mruknęłam, przeciągając się. – Ogarnij się! Oczywiście, że to nie kryjówka, nie wlecielibyśmy tam samolotem, bo wszyscy by się zorientowali. Arkaim jest za tamtym wzgórzem. –

Hunt wskazał na północ. Właściwie to był kierunek północno--wschodni, sądząc po położeniu słońca i mchu na drzewie. (Swoją drogą, zbyt wielu drzew to tam nie było. Same skały. Brawo dla pilota za perfekcyjne lądowanie przy urwisku! Już widzę, jak by to wyglądało w wykonaniu Hunta). Staliśmy na szerokiej płycie skalnej, a wokół nas rozciągały się góry. – Tam? – Mina mi zrzedła, kiedy uświadomiłam sobie, że... – To daleko – jęknęłam głośno. – Trzy godziny drogi. Musicie iść sami, bo mnie i wujka nie wpuszczą. Jakieś ograniczenia, bariery czy cholera wie co – bąknął Preston, wyraźnie niezadowolony z takiego obrotu sprawy. Zaczęłam im tłumaczyć, że wędrówka to głupota, ale Hunt machnął na mnie ręką i powiedział, że się nie znam. A przynajmniej taki wniosek wyciągnęłam z jego rozbudowanej, poetyckiej wypowiedzi, w której porównał mnie do beczącej kozy. Nie uderzyłam go, choć miałam na to wielką ochotę, ale postanowiłam, że zrobię to następnym razem. Bez świadków, których tam było zbyt wielu. Zamiast tego w końcu przytaknęłam. Podsumowując, wybrałam się na wyprawę z obłąkanym bucem, który myślał, że każdy go kocha, i z moją (właściwie to najlepszą, żeby nie powiedzieć jedyną) przyjaciółką, która istotnie podkochiwała się we wcześniej wspomnianym. Ich dwoje i ja, Bogu ducha winna białogłowa, nad którą już za życia powinna zabłysnąć aureola, bo za cierpliwość, jaką miałam do obłąkanych, i za to, że jeszcze żadnego z nich nie zabiłam (czytaj: Hunta), należało mi się miano świętej. W głowie zrodziło mi się jedno pytanie: „Po jaką cholerę ja się tam pcham?”.

Rozdział 9 Wola walki nie wystarczy, kiedy każdy na ciebie warczy Trzy godziny marszu. Wydaje się, że to niewiele, ale jak się do tego doda góry i brak ścieżki, robi się nagle pięć godzin, a człowiek odczuwa kompletny brak sił po pierwszych dwóch. Huntowi i Cassie było łatwiej, mieli te swoje sztuczki Jedi, dzięki którym skakali po skałach jak kozice. A ja? Ja nie przeszłam nawet wstępnego szkolenia, a wysłałam się (sama siebie wysłałam, ja to jednak jestem głupią owcą) na obóz przetrwania. Mądre to nie było. Cóż, to nawet nie było głupie. To było gorzej niż głupie! Po prostu w moim stylu! Nazywam się Sheyla Carter, pakowanie się w kłopoty to moja specjalność. Sytuacje beznadziejne przyciągam jak magnes. Cierpisz na nudę? Trzymaj się mnie, zapomnisz o znaczeniu tego słowa. Najbardziej wkurzało mnie to, że w przeciwieństwie do mnie Cassie i Hunt nie byli zmęczeni. Wyglądali tak rześko, że aż im zazdrościłam. Nie powiedziałam im oczywiście, że nie daję rady. Ciągnęłam się za nimi jak ogon, ale za punkt honoru postawiłam sobie nieokazywanie słabości przy tym pyszałku. Już widziałam jego roześmiany pysk, opowiadający znowu jakąś anegdotkę o kozach, które nie potrafią pokonać małej górki. Już lepiej, żeby dalej sobie ćwierkali między sobą. Gołąbeczki cholerne. Cassie spoglądała na mnie kątem oka, sprawdzając, czy jeszcze się nie zgubiłam. Kiedy zobaczyłam ruiny, trochę się zmartwiłam. Wydawało mi się, że już pokonaliśmy tę górę, o której była mowa, ale najwyraźniej mój zmysł orientacji zawiódł. Albo zabłądziliśmy. Z dwojga złego już nawet nie wiedziałam, co wolę. – Zanim wejdziemy do środka, chcę, żebyś zobaczyła to. – Hunt zwrócił się do mojej przyjaciółki i pociągnął ją w kierunku kilku spiral ułożonych z kamieni. Podekscytowana Cassie spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. – Co to? – zapytała, patrząc znów tylko na niego. – Święte miejsce Vis Maior. Zgodnie z wierzeniami należy wejść tu boso albo najlepiej nago, stanąć w samym środku i wypowiedzieć życzenie. W ten sposób zapewni się jego spełnienie – wytłumaczył, ściągając buty. Cassie zrobiła to samo. Doszłam do nich i usiadłam na jednym z kamieni, próbując odzyskać regularny oddech. Cassie spojrzała na mnie. – A trzeba wypowiadać życzenie na głos? – Mawiają, że życzenie wypowiedziane na głos traci moc, ale jeśli zdradzisz je tylko mnie, bardzo cichutko, też powinno zadziałać. – Posłał jej swój czarujący uśmiech. Znaczy, jemu się wydawało, że czarujący, bo ja osobiście nic w nim nie widziałam. – Blake... – Szturchnęła go, zalotnie unosząc kąciki ust ku górze. Jak zwykle

pełna wdzięku. Wcale nie było po niej widać, że przeszła tyle kilometrów po górach. – Czego sobie życzysz, Cassie? – Wciągnął ją do samego środka i łapiąc za biodra, zmusił do spojrzenia sobie w oczy. Blondynka przymknęła powieki. – Już. Hunt przyciągnął ją jeszcze bliżej i pocałował. Chyba odrobinę poluzowała mi się szczęka, bo czułam, jak zderza się z podłożem. Hunt całował Cassie! Nie mogłam uwierzyć własnym oczom! – Spełniłem twoje życzenie? – zapytał uradowany, odklejając się od niej. To było ohydne. – Chyba w pierwszej kolejności zająłeś się spełnianiem swojego – odpowiedziała mu równie ucieszona. – Może po części. – Ten kradnący przyjaciółki karakan znowu się do niej przyssał. Chwila... To od tej pory moją Cassie można było uznać za dziewczynę Blake’a? Jego dziewczynę?! Taką, z którą chodzi się za rękę i wymienia śliną? Wpatrywałam się w Cassie. Wydawała mi się taka niedostępna. Mój kochany dredzik, moja platynka o niebieskich oczach i zgrabnej sylwetce. Dziewczyna, która była w typie każdego faceta. Każdego, ale nie Blake’a. Już prędzej ja bym do niego pasowała. No ale tylko z wyglądu, bo ja na niego w ogóle nie leciałam. Chodzi po prostu o to, że do Blake’a pasują dziewczyny, które są brunetkami, więc podałam siebie jako przykład, bo w końcu jestem brunetką i nikt temu nie zaprzeczy. Żeby nie było, że podobał mi się ten prostak! – Właściwie to był numer dwa na mojej liście życzeń – mruknęła między pocałunkami. Nie miałam ochoty patrzeć, jak oni... Oni razem... Oni razem są. To znaczy wcale mnie nie obchodziło, co robią, bo Blake mi się w ogóle nie podobał. Pusty palant z cudnymi ciemnymi oczami... Co to ja chciałam...? On mi się nie podobał! Nigdy mi się nie podobał! Nigdy! Musiałabym mieć nierówno pod sufitem, żeby podobał mi się taki... taki... głupol! – To ja już pójdę – rzuciłam cicho i wstałam, ruszając przed siebie. Nie wiedziałam, gdzie idę, ale było mi to w tej chwili obojętne. Cassie szybko mnie dogoniła i przytuliła. – Niesamowite, prawda? Wszystko się tak pięknie układa – powiedziała z entuzjazmem. Bąknęłam coś niemrawo w odpowiedzi. – Hej, She, chyba się nie gniewasz za to, co się przed chwilą stało, co? – Gniewać się? – prychnęłam. – Niby za co? Cass, ty jak coś walniesz, to... kaplica. Oczywiście, że się nie gniewam. Hunt jest po prostu... wiesz, jak on mnie

wkurza. – Przecież wiesz, że ciebie kocham bardziej. – Przytuliła mnie mocno i cmoknęła w policzek. Zdecydowanie za bardzo cieszyła się z nowego adoratora. Wcale mnie nie obchodziło, że ten człapie za nami. Chciałam mu szybko dopiec, z tym że żaden inteligent-ny tekst nie przychodził mi do głowy. Zresztą po co miałabym się głośno wypowiadać o tym, o czym wszyscy wiedzieli. Nigdy za Huntem nie przepadałam i to się raczej nie zmieniło. Po prostu musiałam go tolerować jako nowego chłopaka przyjaciółki, chociaż liczyłam, że on jej się szybko znudzi. Nie, nie miałam zamiaru wdawać się w dyskusję. Byłam ponad tym. Rozmowa, która do niczego nie prowadzi, powinna być jak najszybciej zakończona. Tylko głupiec by ją ciągnął. Pyszałek szybko nas wyprzedził i poszedł przodem. Cass cały czas mnie obejmowała i uśmiechała się pod nosem, poruszając tematy, które guzik mnie obchodziły. Pochłonięta rozmyślaniem o beznadziejności sytuacji właściwie zapomniałam o zmęczeniu. Pokonaliśmy kolejne wzgórze i naszym oczom ukazały się mury tworzące okrąg wokół czegoś na kształt miasta. Nareszcie byliśmy na miejscu. W powietrzu czuć było wilgoć i jakiś dziwny, elektryczny posmak. Przełknęłam ślinę, przyglądając się kolejnym mijanym kolumnom. Hunt szedł pierwszy, za nim ja, a zaraz obok Cassie. Stanęliśmy przed wielkimi, masywnymi drzwiami. Na dole były porośnięte mchem, jakby od lat nikt ich nie otwierał. Hunt nie zwracał na to uwagi. Chwycił za kołatkę, wyprężając wszystkie mięśnie. Coś zaskrzypiało, pisnęło i z jękiem mordowanej świni drzwi drgnęły. Rozsunięcie ich wymagało wielkiego wysiłku, co było widać po twarzy Hunta. Udało mu się jednak otworzyć je na tyle, że mogliśmy po kolei przejść. Znaleźliśmy się w wąskiej uliczce. Szliśmy nią do kolejnego przejścia, które udało się otworzyć znacznie szybciej. Wystarczyło pchnąć drzwi, żeby dostać się do okrągłego holu, przez który sporadycznie ktoś przechodził. Nie zwracaliśmy na siebie większej uwagi. Doszliśmy do losowo wybranych drzwi i przeszliśmy przez nie. Wnętrze przypominało kawiarnię w piwnicznym stylu. Chłód bił od ścian wyłożonych grubymi cegłami, ale czerwone lampiony i kadzidła wprawiały w przyjemnie odprężający stan. Przy stolikach siedzieli przeróżni ludzie, rozmawiający na wiele tematów. Mieszały się tu języki, rasy, wiek, płcie, religie – istna wieża Babel. Przyglądałam się wszystkim z ciekawością. W pewnym momencie moje serce zabiło szybciej, a w płucach zabrakło mi tlenu, bo zobaczyłam Christiana. Nie mogłam uwierzyć, że kiedykolwiek dojdzie jeszcze do naszego spotkania. Aż musiałam uszczypnąć się w łokieć, żeby uwierzyć. Christian. Mój najcudowniejszy na świecie Christian. Siedział na jednym z wiklinowych foteli, a jego gładką skórę oświetlało miękkie światło lampionu zawieszonego przy ścianie. Rozmawiał z Virginią i trzema osobami, których nie

znałam – z ciemnooką szatynką w czerwonej sukience, z blondynem i ciemnym blondynem (obaj byli w takich samych koszulkach polo, różniących się jedynie kolorem). Pierwsza zauważyła nas ruda. Wstała zaniepokojona i zaczęła tuptać w naszym kierunku. Objęła Blake’a, jakby się nie widzieli od wieków. – Co tu robicie? – zapytała, gdy już się od niego oderwała. – Nie powinno was tu być. To niebezpieczne. Jak się tu dostaliście? – Virg, uspokój się, musiałem przylecieć. Bagaż – kiwnął głową w moją stronę – to cena transportu. Z Cassie jesteśmy najlepsi. Sama przyznaj, powinni nas tu zaprosić. Też chcemy wiedzieć, co się dzieje. – Powiem ci, co się dzieje, jeśli obiecasz, że potem natychmiast wrócisz do domu. – Mów – powiedział bez zastanowienia. – Zbierają oddziały z całego świata. Po kolei wpisujemy się na listy, potem podzielą nas na grupy i sformują oficjalne oddziały. Zaczyna się wojna, Blake. To nie przelewki, wracaj do domu – wytłumaczyła. – Patrzcie, patrzcie... Blake Hunt zaszczycił nas swoją obecnością! Stary, myślałem, że cię nie będzie. Siema! – Jeden z blondynów zerwał się z siedzenia i podszedł do Hunta. Ten odburknął, że nie mógłby przegapić takiej okazji, po czym zaczęli się witać. Zaraz za nim wystrzelił drugi. Niemal skakali sobie po plecach. – A nas chyba sobie jeszcze nie przedstawiono. – Drugi zwrócił się po chwili do Cassie i do mnie, lustrując z zadowoleniem nasze sylwetki. Zauważywszy to, Blake przyciągnął moją przyjaciółkę do siebie. – To jest Cassie Garnet. Z tych Garnetów. Będzie nas wspierała – zabrał głos za nią. – Miło mi, jestem Jack. – Chłopak z jaśniejszymi włosami i w ciemniejszej koszulce pocałował ją w rękę. – A to Lee. Będzie próbował cię podrywać, ale on tak postępuje ze wszystkimi – zaśmiał się, przedstawiając kolegę. – Koleżanka jest ze mną, więc Lee... – Hunt posłał mu wymowne spojrzenie. Wszyscy się zaśmialiśmy. – Jack. – Chłopak w granatowej koszulce tym razem dotknął wargami mojej skóry. Popatrzył mi przy tym głęboko w oczy. Może nie był tak czarujący jak Christian, ale naprawdę podobali mi się faceci, którzy należeli do bractwa. Gdyby wykreślić jednostki pokroju Hunta, całość tworzyliby sami gentlemani, a takich było, niestety, coraz mniej. Mało który chłopak w dzisiejszych czasach przepuszcza dziewczynę w drzwiach, odsuwa jej krzesło czy całuje w dłoń na powitanie. Takie gesty współczesnym wydają się bezwartościowe, ale dla kobiet znaczą wiele. Tym

bardziej że podobne zachowania nie są już tak powszechne jak kiedyś. Drugi również spojrzał mi w oczy, ale nie przepychał się przez wszystkich i jedynie ukłonił się w moją stronę. Podeszliśmy do stolika. Cassie zaczęła rozmawiać z Virginią o zaistniałej sytuacji, a w międzyczasie przedstawiła nam się również szatynka – Bianca. Mój cudny Christian, którego imię brzmi jak ballada, przedstawił się Cassie, a do mnie mruknął swoim seksownym głosem, że mogę go nie pamiętać, ale swego czasu już się spotkaliśmy. Och, doskonale to pamiętałam! Każdą sekundę. Jednak to fakt, że kiedy ktoś taki jak on się uśmiechnie, każdy ma prawo stracić głowę. Uwielbiałam te jego seksowne białe zęby. Tak, seksowne! Tylko on miał seksowne uzębienie. Korzystając z tego, że blondyni wciąż nie wracali na swoje miejsca, usiadłam przy najwspanialszym mężczyźnie na sali. Blondyn w błękitnej koszulce przyniósł dwa dodatkowe krzesła i wszyscy usiedliśmy przy jednym stoliku. Ci z grupy, którzy byli tu przed nami, przekazali nam niezbędne informacje. Nie wyglądało to najlepiej. Nikt tak naprawdę nie wiedział, co się dzieje i z czym konkretnie mamy walczyć. Było tylko wiadomo, że Neftyda szykuje coś wielkiego i trzeba im przeszkodzić. Inaczej będzie masakra. Pytanie tylko, jak przerwać coś, o czym nie ma się pojęcia. Podobno elfowie wiedzieli coś więcej, ale nie mieli zamiaru współpracować, jeśli Vis Maior nie pójdzie im na rękę w kwestiach fabryk. Elfom przeszkadzały spaliny i radioaktywne odpady. Bractwo musiałoby ograniczyć ich wydzielanie do absolutnego minimum w zamian za informacje, które nie były pewne. Postulat słuszny, ale to by oznaczało walkę z największymi korporacjami na całym świecie. Nie mieliśmy na to czasu ani siły. Niestety, elfowie pozostawali nieugięci. To był największy problem, dlatego członkowie Vis Maior z góry szykowali się na walkę. W jednym miejscu zebrali wszystkich, którzy ukończyli dwadzieścia trzy lata, i po kolei testowali wytrzymałość każdego, po czym przydzielali do odpowiedniej grupy. Podobno w każdej miały być osoby o różnym poziomie zaawansowania. W ten sposób grupy byłyby na podobnym poziomie i nie powstałyby między nimi zbyt duże różnice. Poza tym miała zostać utworzona jednostka specjalna – najlepsi z najlepszych. Oni mieli próbować odkryć tajemnicę wroga, byśmy mogli go powstrzymać. Potem oni stanęliby w pierwszej linii ataku i zajęliby się dowodzeniem. Nawet jeśli trafiłyby tam osoby młode, to starsi stopniem z innych oddziałów by im podlegali. Słuchałam rozmów tylko jednym uchem. Bardziej skupiałam się na mężczyźnie, który siedział obok. Podniecałam się, ilekroć zabierał głos. Kiedy się uśmiechał, w jego oczach błyszczało odbijające się światło. Wyglądał tak seksownie! Bardzo starałam się patrzeć na niego jedynie ukradkiem, ale i tak miałam wrażenie, że wszyscy to widzą. Dłonie mi się pociły i zrobiły się lodowate.

Zawsze, kiedy się stresuję, marzną mi ręce. – Chodźcie, pora to załatwić. Zaraz będzie nasza kolej. – Christian w końcu podniósł się z miejsca i wskazał drzwi na końcu sali. Wszyscy podążyli za nim. Nic dziwnego – przecież to urodzony przywódca. Zresztą kto by nie chciał za nim pójść. Nawet ja popędziłam jak na skrzydłach na jakieś głupkowate testy. Padłabym przy pierwszym – byłam mięczakiem i nic nie potrafiłam. Mogłam się tylko ośmieszyć. Miałam nadzieję, że Christian nie będzie tego widział. Jeśli jeszcze kiedyś byśmy się spotkali... Uznałam, że nie będzie kolejnego spotkania, bo on trafi do tego specjalnego oddziału. W końcu był najlepszy. Stałam przed nim. Na początek kolejki wepchnął się oczywiście Hunt. Przed nim stała Virginia, a za nim Cassie, którą wciąż obejmował. Już właściwie nie brzydziły mnie ich czułości. Interesował mnie tylko cud stojący za mną. Nie bardzo wiedziałam, o co mogłabym go zagadnąć, dlatego kiedy po chwili milczenia jakiś rozgniewany facet tak się rozpędził, wychodząc, że aż mnie popchnął, byłam mu szalenie wdzięczna. Poleciałabym na twarz, ale Christian mnie ocalił. Wylądowałam w ramionach mojego bohatera, spojrzałam mu nieśmiało w oczy i podziękowałam najsłodszym głosikiem, jaki mogłam z siebie wydobyć. Odpowiedział uśmiechem. Zaczęliśmy przemiłą pogawędkę o tym, co robił w centrum szkoleniowym podczas naszej pierwszej wizyty. Opowiadał mi o walce, a ja jemu o Paryżu i o tym, że łącznik chciał mnie zabić, ale mu się nie dałam. Kątem oka zerkałam do przodu, żeby sprawdzić, czy Hunt aby na pewno nie podsłuchuje. Bałam się, że mógłby zacząć się wtrącać do rozmowy i wytykać mi nieścisłości, a nie chciałam wyjść na idiotkę. Nie przed Christianem. Niestety, brutalnie przerwano nam rozmowę. Ochroniarz wpuszczający kolejnych interesantów zatrzymał Hunta, a ten oczywiście zaczął się z nim sprzeczać. – Pan nie ma ukończonych dwudziestu trzech lat – zarzucił mu ochroniarz. – Pewnie, że mam. – Hunt wzruszył ramionami, udając pewnego siebie. Musiał wypaść wiarygodnie, żeby przejść. Ja powiedziałam sobie w duszy, że zaraz przepuszczę Christiana. Mogłam udawać, że muszę do toalety albo coś w tym stylu. W każdym razie planowałam się zmyć, zanim nadejdzie moja kolej. Potem stanęłabym na końcu i poczekałabym, aż wszyscy wejdą. Ochroniarz by mnie zatrzymał, a ja przyznałabym mu rację i zaczekałabym na resztę przy wyjściu. Widziałam, że ludzie wychodzą tymi samymi drzwiami, więc mogłabym udawać, że poszło mi szybciej. Na temat wyników wypowiedziałabym się ostatnia i zmyśliłabym jakąś nazwę oddziału, do którego niby się dostałam. Tak, to był genialny plan! – Nie masz, chłopcze. – Mam, przepuść mnie! – spierał się Hunt.

– Poproszę o dowód tożsamości. – Tęgi ochroniarz wyciągnął przed siebie otwartą dłoń. Hunt nie miał szans. Objął silniej Cassie. – Chodź, Garnet, nie chcą nas tu – warknął, zawracając. – Chwila, Garnet? Z tych Garnetów? – zaczął dopytywać ochroniarz, zatrzymując parę. Cass odwróciła się ze swoim zalotnym uśmiechem. – Tak. – Pani może zostać – przywołał ją z powrotem do siebie. – Jedynie z moimi przyjaciółmi – postawiła warunek, przyciągając do siebie Hunta i mnie. Na początku facet nie reagował, ale kiedy skrzyżowała swoje smukłe ręce na piersiach i spojrzała na niego z wyższością, zaczął się łamać. Z Garnetami się nie dyskutuje, zawsze musi być tak, jak oni sobie tego życzą. – Panienko, to nie jest zależne ode mnie. Muszę skonsultować się z przełożonymi, a nie mogę opuścić swojego stanowiska – wypalił w końcu. Niewiarygodne, ile można osiągnąć dzięki odpowiedniemu nazwisku. Wszędzie są układy, wszędzie rządzą znajomości. Nawet w tajnych bractwach. Jeśli masz wysoko postawionych rodziców, wszyscy, którzy są pionkami, będą ci się kłaniać. Jeśli jednak jesteś tylko kolejnym pionkiem, jak ja czy Hunt, każdy stanie przeciw tobie. To niesprawiedliwe, ale tak właśnie jest. Niestety. – Z przełożonymi? Sami do nich pójdziemy – zaproponował Hunt. – Udajcie się do holu i idźcie korytarzem w lewo, a potem przejdźcie przez trzecie drzwi po prawej stronie. Panno Garnet, zapraszam. Ochroniarz uchylił drzwi, a my w tym czasie ruszyliśmy do wyjścia. Na twarzy Hunta pojawił się uśmiech. Udało mu się osiągnąć to, czego chciał. Wystarczyło tylko przekonać jeszcze kilka osób, ale mając Cassie po swojej stronie, byliśmy górą. Przeszliśmy w ciszy przez gwarne pomieszczenie i dotarliśmy do korytarza. Hunt na chwilę zwolnił i złapał mnie za nadgarstek, spoglądając przelotnie w moim kierunku. – Słuchaj, jeśli chcesz zrezygnować, to teraz jest najlepszy moment. Oboje wiemy, że się do tego nie nadajesz i nawet nie chcesz tu być. Zrobiłaś swoje, za co ci dziękuję, ale teraz nie ma sensu, żebyś narażała swoje życie. Jeśli rzeczywiście zacznie się wojna, będziesz tylko utrudniać zadania innym. Nie gwarantuję, że będziesz w tej samej grupie co Cassie, a ja prędzej bym cię zabił, niż pozwolił na rozpraszanie kogokolwiek. Nieznajomi nie będą się przejmować twoim losem. Do samolotu nie jest daleko, powinnaś tam dotrzeć przed zachodem słońca. Pozostałym powiem, że wezwali cię do centrali w naszym mieście. Cassie wytłumaczę sytuację. Ona na pewno by nie chciała, żebyś się narażała.

Zatkało mnie. Widocznie nie tylko ja myślałam o tym, jak się zmyć. Normalnie przyjęłabym taką propozycję i rzuciłabym się do ucieczki. Wszyscy byliby szczęśliwi, a ja nie musiałabym przechodzić nawet badań. Kto wie, co oni tam robili. Pewnie to nic przyjemnego – igły i dużo krwi. Nigdy tego nie lubiłam, zdarzało mi się zemdleć podczas pobierania krwi w gabinecie pielęgniarki. Jednak... zawładnęła mną jakaś wewnętrzna głupota. Nie po to przeleciałam pół świata, żeby w połowie drogi się wycofać i wrócić do domu z niczym. Przecież mogłam się wszystkiego nauczyć. Przynajmniej sprawdziłabym na tych testach, czy miałam predyspozycje, a Cassie pomogłaby mi z resztą. – Nie, chcę spróbować – odpowiedziałam. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale ugryzł się w język. Wiedział, że nic nie wskóra. Był uparty, ale ja również nie należałam do najbardziej uległych. Dalszą drogę do drzwi pokonaliśmy w milczeniu. Hunt pociągnął za klamkę i weszliśmy. A właściwie to... wyszliśmy. Znaleźliśmy się na zewnątrz. W pierwszej chwili pomyślałam, że pomyliliśmy drzwi, ale sześciu facetów palących papierosy szybko rzuciło się w naszą stronę i nim Hunt zdążył zwiać, wzięli nas za fraki i zaczęli gdzieś ciągnąć. Blake próbował im wytłumaczyć, z jaką sprawą przyszliśmy, ale zdawało się, że oni to doskonale wiedzieli. Nie mieli zamiaru nas wysłuchać. – Namierzyliśmy wasz samolot. – Jeden z nich w końcu przerwał monolog chłopaka. – Lądowanie w tej strefie jest niedozwolone. Złamanie przepisów grozi śmiercią. Upiekło wam się tylko ze względu na młody wiek i przynależność do bractwa. Jeśli chcecie uniknąć konsekwencji, musicie odlecieć w ciągu godziny. – Nie ma na to szans. W tak krótkim czasie nawet tam nie dotrzemy – rzucił Hunt. – Będziecie tam za pół godziny. Radzę nie próbować wracać, będziecie pod stałą obserwacją. Hunt prychnął, jednak mina mu zrzedła, kiedy po wyjściu za kolejny zakręt zobaczyliśmy przed sobą dwa duże quady. Kiedy strażnicy wyciągnęli kajdanki, ja się spokojnie poddałam, za to mój towarzysz próbował się wyszarpnąć. Rzuciło się na niego pięciu facetów, nie miał szans. Zrobiło mi się go żal, gdy zobaczyłam jego przepełnioną bezsilnością, zrozpaczoną minę. Nieczęsto zdarzało się, że musiał ulec i przyznać się do słabości. To było coś, z czym nie miał szans. Zresztą walka nie miała sensu, chciał wspierać swoich braci, a nie walczyć z nimi. Ci faceci skuli nas kajdankami i przymocowali do pojazdów. Dwaj strażnicy pojechali z nami do miejsca, w którym znajdował się samolot. Preston zobaczył nas z daleka i wybiegł wyraźnie zmartwiony. – Gdzie Cassie? – zapytał na wstępie. – Zaciągnęła się. Nas nie chcieli, bo jesteśmy za młodzi – odpowiedziałam. Hunt był bardzo milczący. Obraził się na cały świat, wszystkich wokół uznał

za winnych swojego niepowodzenia. Wszyscy byli winni, tylko nie on sam. Zawsze najłatwiej dostrzegać cudze błędy. Gorzej z tymi swoimi. Gdyby tak się nie pchał i poczekał spokojnie w kolejce za wszystkimi, może z rozpędu by go wpuścili. Ale nie, on musiał oczywiście błyszczeć i lecieć na sam początek. Spotkało go to, na co sobie zasłużył. Mnie z kolei ogarnął błogi spokój. Moja przyjaciółka została sama wśród wytrawnych wojowników i szykowała się razem z nimi na wojnę, a ja... byłam spokojna. To niepojęte. – Sama? Zaciągnęła się sama? She, jak mogłaś puścić ją samą?! – wściekł się. – Zamknij się, nie mieliśmy nic do gadania – warknął Hunt w chwili, gdy strażnik go rozkuwał. Strażnicy przypilnowali, żebyśmy wsiedli do samolotu. Wujek Prestona nie odezwał się ani słowem, za to zwykle cichy Preston wpadł w szał i mielił ozorem w nieskończoność. Chciał wyjaśnień, ale właściwie nawet nie dał mi dojść do słowa, ciągle powtarzając, jaka to jestem nieodpowiedzialna. W końcu zapadła cisza, którą przerwał pilot. Wytłumaczył nam, że takie działania nie mogły mieć innych efektów i zamiast się złościć, powinniśmy być szczęśliwi, że tylko na tym się skończyło. Hunt milczał, Preston był obrażony na cały świat, a ja... byłam spokojna. W dalszym ciągu zachowywałam spokój. Byłam na tyle opanowana, że pod koniec lotu zdołałam nawet wytłumaczyć Prestonowi, że nie mieliśmy wpływu na to, co się działo, a Cass została z siostrą Blake’a i ich znajomymi, więc nie jest sama. To go nie uspokoiło. Nie spodziewał się, że nasza słodka Cass będzie chciała z własnej woli uczestniczyć w wojnie. Nie spodziewaliśmy się, że tak się zaangażujemy. Ja sama tego nie przewidziałam. Nie sądziłam, że mogę tak szybko przywiązać się do grupy nieznajomych ludzi i wspierać ich w dążeniu do celu. To było dla mnie coś nowego. Coś, co zmieniło moje podejście do życia. Okazało się, że nie tylko najbliżsi, ale także inni ludzie coś dla mnie znaczą. Dotąd sądziłam, że każdy jest egoistą, ale patrząc chociażby na ludzi, którzy lecieli ze mną, zmieniłam zdanie. Preston oddałby duszę za Cassie, jego wujek narażał się dla nas, Hunt całym sercem chciał walczyć dla dobra świata, a ja akceptowałam każdy głupi pomysł. Choć tak naprawdę działanie bractwa już nie wydawało mi się głupie, bo wiedziałam, jaki jest cel. Zaczynałam powoli rozumieć, że dotychczas tak naprawdę nie żyłam, bo nie dążyłam do niczego w życiu. Owszem, było mi wygodnie snuć się z dnia na dzień bez większych oczekiwań, ale żyć zaczęłam dopiero, kiedy na mojej ręce pojawiło się Oko Kanaloa, w które namiętnie się wpatrywałam.

Rozdział 10 Gdy zakocha się dziewczyna, świat kolorowy być zaczyna

Wróciliśmy do Miami w godzinach popołudniowych. Byłam padnięta, więc od razu poszłam do domu, powiedziałam mamie, że spędziłam czas u Cassie, i zamknęłam się w pokoju, gdzie padłam na łóżko i przespałam kilka godzin. Obudził mnie dopiero dźwięk telefonu. Miałam osiem nowych wiadomości i cztery nieodebrane połączenia. Wszystkie od Cassie. Kiedy zerknęłam na zegarek, oślepiły mnie świecące na czerwono cyfry. Od zawsze wolałam zegarki elektroniczne. W nocy nie trzeba było się zastanawiać, w jakim kierunku są zwrócone wskazówki, wystarczyło spojrzeć. Poza tym tykanie doprowadzało mnie do szału, kiedy próbowałam zasnąć. Było pięć po północy. Osowiała, podniosłam głowę, ziewnęłam i przetarłam oczy. Na wpół śpiąca, dałam się oślepić wyświetlaczowi i po kolei odczytywałam wiadomości. Cass pytała, gdzie jesteśmy, potem domyśliła się, że coś się stało i nie udało nam się przejść. Później napisała, że zrobi aferę, potem, że ona w takim razie też wraca, potem, że jednak zostaje, a w najnowszej wiadomości poinformowała, że została przydzielona do grupy z Biancą i Christianem. Odpisałam jej, tłumacząc swoje milczenie nagłą potrzebą snu, niezależną ode mnie. Rozbudziłam się i (uzależnienie!) włączyłam komputer. Chciałam tylko sprawdzić pocztę. Byłam zaskoczona, bo czekały na mnie dwie nowe wiadomości od Azraela. W pierwszej zapytał, dlaczego drugi dzień z rzędu jestem niedostępna. Obawiał się, że coś mi się stało. Kochany! Za to druga wiadomość wbiła mnie w podłoże – zaproponował, żebyśmy się spotkali za dwa dni! Ślina niemal ciekła mi z otwartych ust, ale nie potrafiłam przestać się dziwić. Odpisałam od razu. Potwierdziłam przybycie i wytłumaczyłam, że nie odpisywałam, bo musiałam nieoczekiwanie wyjechać. Rozbudziłam się i pół nocy czekałam na odpowiedź. Zasnęłam z głową na klawiaturze. Pamiętam tylko, że przed snem zastanawiałam się, w co się ubrać. To zawsze jest największy dylemat. Nie wiedziałam, czy powinnam wyglądać seksownie, czy lepiej skromnie. A może nie powinnam się w ogóle stroić? Gdybym przyszła ubrana na sportowo, mógłby pomyśleć, że nie traktuję go poważnie. Z drugiej strony, jeśli za bardzo bym się wystroiła, mógłby pomyśleć, że jestem zdesperowana. I co tu zrobić? Myśl sobie, kobieto, co się facetowi w głowie roi! Wstałam tuż po usłyszeniu budzika. Przetarłam oczy i zaczęłam się szykować. W swej niezmiernej dobroci matula dopiero podczas śniadania opierdzieliła mnie za to, że zabrałam samochód. Właściwie jej nie słuchałam. Myślami byłam już w swoim prywatnym niebie. Wyobrażałam sobie Azraela

i nasze spotkanie. Ta myśl trzymała mnie przy życiu przez cały dzień. Dziwnie było go zacząć bez Cass u boku. W dodatku Preston był dalej obrażony. Kiedy rano powiedziałam mu „cześć”, nie odpowiedział ani słowem. Poszłam na zajęcia, niespecjalnie się tym przejmując. Uznałam, że mu przejdzie, zawsze przechodziło. Preston nie potrafił się gniewać na ludzi. Na wykładzie w rogu sali zobaczyłam Hunta. Siedział, opierając nogi na krześle, które stało przed nim. Wpatrywał się w jeden punkt i coś przeżuwał. Zawróciłam i podeszłam do niego. Wyglądało na to, że nie zauważył mojej obecności, więc usiadłam obok. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, czy powinnam się do niego odezwać. Właściwie nie obchodził mnie jako człowiek, ale byłam ciekawa, czy wie coś więcej na temat Cassie. – Więc... – nie bardzo wiedziałam, jak rozpoczyna się rozmowy z szaleńcami. Próbowałam odpowiednio dobrać słowa i zadać pytanie. Po raz pierwszy chciałam z nim współpracować, wyciągnąć od niego potrzebne informacje. – Cassie przyjęli i pewnie przez jakiś czas jej nie będzie. Nie wiesz może jak długo? – zapytałam delikatnie. Długo milczał i wpatrywał się w bazgroły wydrapane na oparciu. – Dzień, może dwa. Przetestują ich, wtajemniczą, zbiorą namiary, powiedzą im, że mają być w gotowości, i tyle. Jeszcze się nie zaczęło. Na razie się szykują – wytłumaczył. Przyłożył dłoń do twarzy i zaczął obgryzać paznokcie. – I moja w tym głowa, żeby do wojny nie doszło – dodał po chwili zadumy. – Jasne. Wielki Blake Hunt sam pokona całą Neftydę. – Tu chodzi o spryt i zwinność. Nie sam, ale w trójkę damy radę. – W trójkę? Ja się na to nie piszę! – Odruchowo się odsunęłam. – Nie żartuj. Ciebie w życiu bym nie wziął. Czekam na Virg i Cassie. Po ich powrocie Virg załatwi transport i lecimy. – Gdzie chcesz znowu lecieć? – zapytałam. Bardziej z ciekawości niż z chęci czerpania wiedzy. Nie obchodziło mnie, w co ten dureń się pakował, ale jeśli miał zamiar pakować się w to z moją przyjaciółką, wypadało zapytać chociaż o miejsce. – Do elfów. Trzeba odwiedzić ich bazę. Darbea to sprytna elfka, ale już ja znajdę na nią sposób. – Kiedy to mówił, na jego twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech, więc uznałam, że Hunt w myślach już widzi swoje zwycięstwo. Ja nie byłam tego taka pewna. Po wizycie we Francji pamiętałam o elfiej przebiegłości. Z tego, co mówił wcześniej, elfowie zabijają dla zabawy, są zdradliwi i najlepiej trzymać się od nich z daleka, jak już zdążyłam się przekonać. Dzięki Bogu! I dzięki Huntowi. Nie sądziłam, że chciałyby powiedzieć cokolwiek. Gdyby było inaczej, ktoś z Vis Maior już dawno by się z nimi skontaktował. – A gdzie jest siedziba elfów? I jak masz zamiar się tam dostać? Znowu ukradniesz samolot? Po ostatnim wyskoku wujek Prestona już nam nie pomoże – uprzedziłam.

Był bardzo pewny siebie. Jak zwykle zresztą. – Virg będzie, ona to załatwi. To już nie twoja sprawa, zajmij się lepiej notowaniem. – Wskazał na tablicę. No tak, wykład już się rozpoczął. Kątem oka widziałam, że Hunt tylko siedzi i gapi się w sufit, ale sama starałam się wynieść z zajęć jakąś użyteczną wiedzę. Po powrocie do domu przestałam rozmyślać o elfach. Wszystko przestało mieć znaczenie, ponieważ zbliżała się pora spotkania z Azraelem. Następnego dnia od rana byłam niezdrowo podekscytowana. Stroiłam się przez kilka godzin, a moje podniecenie wzrastało z każdą mijającą minutą. W końcu zdecydowałam się na czarną sukienkę z odkrytymi ramionami, która podkreślała sylwetkę. Kiedy spojrzałam w lustro, uśmiechnęłam się do siebie. Zwykle staram się zachować zasadę złotego środka, nie mam narcystycznych zapędów ani myśli samobójczych, jednak w chwilach takich jak ta aż chciało się zagwizdać i krzyknąć: „Kochana, jesteś boska!”. Gdy nagle zaskrzypiało okno, omal nie dostałam zawału. Wiedziałam, kogo się spodziewać, ale i tak byłam zaskoczona. Hunt wdrapał się do środka, stanął na podłodze i dopiero wtedy na mnie spojrzał. Wyglądał na zdziwionego. Mrugnął trzy razy, a na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech. Podobałam mu się! Byłam tego pewna, tak jak tego, że rano wschodzi słońce! Żeby nie było, wcale mnie to nie cieszyło. Wisiało mi i dyndało, czy podobam się takiemu wieśniakowi jak on. Po prostu uznałam, że jeśli podobam się jemu, to Azraelowi też się spodobam, a to już powód do radości. – Sheyla... – zaczął, lekko zdumiony, przyglądając mi się uważnie. Czułam, że lada moment nastąpi przełom w naszej relacji i po raz pierwszy powie mi komplement. Zdawałam sobie sprawę, że w jego przypadku to było niemal niemożliwe, jednak spojrzenie, którym mnie obrzucił, mówiło samo za siebie. Wiedziałam, że Hunt nie może oderwać ode mnie wzroku. – No co? – zaświergotałam i zamrugałam oczami. Nauczyłam się tego od Cassie. Wystarczyło jeszcze zakręcić loka, przygryźć wargę i każdy facet był twój. – Wypchałaś sobie cycki? Wyglądają na większe – rzucił bez namysłu. – Hunt! – Automatycznie zakryłam się rękami i podbiegłam do krzesła, żeby zgarnąć bluzę. Zakryłam się nią. – Niczego sobie nie wypchałam. Poza tym kto ci pozwolił patrzeć na moje cycki? – Jestem mężczyzną, to naturalny odruch. – Wzruszył ramionami i podszedł bliżej. Złapał mnie za ręce i rozsunął je na bok, odsuwając brzegi bluzy. Zaczął na mnie patrzeć tym swoim przeszywającym wzrokiem. – Dupy nie urywa, ale jest nieźle – skomentował, kiwając głową. Odsunęłam się i skrzyżowałam ręce na piersiach. – Nie prosiłam o opinię – bąknęłam. – Moją opinię dostajesz w prezencie. Radzę się przebrać, bo będzie ci

niewygodnie. – Wyciągnął rękę w moim kierunku. Zrobiłam zdziwioną minę i zażądałam wyjaśnień. Chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę okna. – Musisz ze mną iść, grozi ci wielkie niebezpieczeństwo. – Jakie niebezpieczeństwo? Dlaczego? – Bo cię zabiję, jeśli nie pójdziesz. Wyrwałam dłoń z jego uścisku i stanęłam z powrotem koło lustra. Obok siebie miałam drzwi, za którymi czaiła się moja matka, więc czułam się jakkolwiek bezpieczna. Jeśli siedząc w jednym pokoju ze świrem, można w ogóle mówić o bezpieczeństwie. – Nigdzie się z tobą nie wybieram, idę na randkę. – Uniosłam dumnie głowę. Zareagował na to śmiechem. – Nie żartuj, Sheyla. Oboje wiemy, że nie masz żadnej randki. No już, zbieraj się i spadamy. Im szybciej wyruszymy, tym szybciej będziemy mieć to z głowy. Nie każ mi prosić, bo tego nie zrobię. Jeśli zależy ci na losie bractwa, w tym twoich przyjaciół, to mi pomożesz. – Przecież nie chciałeś mnie nigdzie ze sobą zabierać. – Uwierz, że jeśli mógłbym zwrócić się do kogoś innego, zrobiłbym to. – To wyznanie było już tak bliskie prośby, że serce mi zmiękło. – Virg i Cass nie wrócą jeszcze przez jakieś dwa dni. Nie mam tyle czasu. – Nie odwołam randki tylko dlatego, że nagle zachciało ci się zbawiać świat. Musisz poczekać. Pomogę ci jutro – powiedziałam miło. Wysiliłam się na przyjazny uśmiech. – She, nie ma czasu. Jutro może być już za późno. Czy ty nie rozumiesz powagi sytuacji? – zaczął warczeć pod nosem, krążąc po pokoju, aż w końcu usiadł na łóżku. Podejrzanie ciągnęło go do tego miejsca, ilekroć się pojawiał. – Musimy jak najszybciej zdobyć informacje od elfów. Neftyda nie może nas uprzedzić. Każda sekunda jest cenna. Zamiast się sprzeczać, powinniśmy już dawno siedzieć w samochodzie. Zaparkowałem niedaleko. Zbieraj się już, bo się dorobię mandatu za nieprzepisowe parkowanie kradzionego samochodu, a tego byśmy nie chcieli. – Powiedziałam już, że idę na randkę – upierałam się przy swoim. Westchnął ciężko. Widać było, że nie przychodzi mu to łatwo, ale w końcu uległ. Przegrał z moim uporem i okazał się słabszy. Ha! Wygrałam! – No dobra, idź na tę randkę. Tylko się streszczaj, czas to najcenniejsze, co mamy – stwierdził, wstając. Podszedł do okna i jeszcze raz na mnie spojrzał. – A kto właściwie jest tym wybrańcem? – zapytał na odchodne. Milczałam. Jakoś głupio było powiedzieć, że to Azrael, a przecież nadal nie znałam jego prawdziwego imienia. – Nie znasz. – Wzruszyłam ramionami. Miałam jednak wrażenie, że wyczuł moje wahanie. I oczywiście miałam

rację. Zrobił krok do tyłu i ruszył w moim kierunku, bacznie mi się przyglądając. – Coś ukrywasz – stwierdził pewnie. – Powiedz, nie będę się śmiał – dodał po chwili. Zaczął łypać na mnie swoimi czarnymi ślepiami. – To ktoś z naszego kierunku? – zapytał. Zmrużył oczy i pokręcił przecząco głową. – To ktoś spoza naszego terenu, więc pewnie go nie kojarzę. Jak poznałaś kogoś innego? – zastanawiał się. Zadawał pytania i sam sobie odpowiadał. – Internet! Cud techniki! – Uśmiechnął się i spojrzał na mnie. Klasnął w dłonie. – Aha, to jest to! – Wymierzył we mnie palcem. – Nieprawda! – zaprzeczyłam, krzyżując ręce na piersiach. – Najszczersza prawda. Zrobiłaś krok w tył, zaprzeczając, a to wybitna oznaka tego, że kłamiesz. Spojrzałaś też na podłogę, więc trochę się wstydzisz tego, że umawiasz się z kochasiem z netu. – Wcale się nie wstydzę! – Jesteś zaniepokojona. To pierwsze spotkanie, prawda? Jeszcze nawet go nie widziałaś – stwierdził pewnie. Jakby wiedział! – Dobra, masz rację, to facet poznany przez internet i to nasze pierwsze spotkanie. – Nie wiem, co mi odbiło, ale się przyznałam. Niestety, Hunt nie był typem człowieka, z którym można pogadać o takich rzeczach. Mimo zapewnień zaczął się śmiać. Zrobiłam oburzoną minę i zaczęłam powarkiwać. Nie reagował. – Spotykasz się z jakimś pedofilem z sieci i idziesz sama? W takiej sukience? Może jeszcze umówiliście się w lesie pod miastem? Nie wiedziałem, że jesteś aż tak zdesperowana. – Nie jestem zdesperowana. Po prostu już od dawna dobrze nam się rozmawia, więc postanowiliśmy się spotkać. A sukienka nie jest dla niego, tylko dla mnie. Każda kobieta lubi czasem poprawić sobie humor ładną rzeczą. – Spójrz na siebie. Gładzisz dłonie. To znak, że sama nie wierzysz w swoje słowa. Ale masz rację, tłumacz się. No dalej! – mruknął. – Tylko winny się tłumaczy. – Spadaj! I tak tego nie zrozumiesz. Idź już – zaczęłam go ponaglać. Niemal wypchnęłam go przez okno. – Zadzwonię do ciebie po powrocie do domu. Wciąż rechotał pod nosem, ale przynajmniej się go pozbyłam. Znów zaczęłam myśleć o Azraelu. Przypomniało mi się, jak zaproponował spotkanie. Nie pytał, czy chcę ani czy mam czas, po prostu napisał, gdzie i o jakiej porze się zobaczymy. Typowe zachowanie samca alfa. Wiedział, że mam silny charakter, więc musiał pokazać, że on ma silniejszy, bo tylko jedna osoba w związku może nosić spodnie. Starałam się uspokoić, odkąd dotarłam na miejsce. „Opanuj się, kobieto!” – powtarzałam w myślach. „Opanuj się! Wdech i wydech. Wdech i wydech”.

Po upływie sześciu minut i dwunastu sekund (nie żebym z nerwów liczyła!) doczekałam się swojej chwili prawdy. Podszedł od tyłu i z zaskoczenia dotknął wargami mojego policzka. Przywitał się krótko. Dopiero wtedy odważyłam się odwrócić. Serce mi na chwilę stanęło w czasie tych kilku sekund, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Miał takie cudowne oczy! Głębsze niż ocean! Prześliczne, niebieskie, magiczne tęczówki i szeroko rozwarte źrenice. Usta wąskie, małe, przecudne, wygięte w przesłodki uśmiech. Krótko ścięte, kruczoczarne włosy, opadające na czoło. Lekko posklejane, jak po żelu, ale wątpię, by go używał, bo były zbyt puszyste. Wyglądał, jakby przebiegł dzielący nas dystans i odrobinę się zmęczył. Jego sylwetka była w zasadzie idealna – atletyczna, smukła i bardzo zgrabna, a do tego szeroki tors, szczupłe biodra, zgrabne ręce i nogi. Miał na sobie czarną koszulę, z rękawami podwiniętymi do połowy przedramienia. Innymi słowy, był taki, jak go sobie zawsze wyobrażałam. Bliższy bogom był tylko Christian. Trochę go kochałam. Błąd, trochę kochałam go już dawno. Odkąd spojrzałam mu w oczy, byłam po prostu zakochana. W pełni, bezapelacyjnie, odrobinę obsesyjnie. I – co najgorsze – było mi z tym dobrze. Miłość uskrzydla, daje nadzieję i radość ze spraw tak błahych, że dawniej nawet by się ich nie dostrzegło. – Azrael... – Trevor – przedstawił się. – A ty jesteś pewnie Nieokrzesana. Przez chwilę zapomniałam języka w gębie. – Cześć. Jestem Sheyla. Miło cię wreszcie poznać – przełamałam się w końcu. Cały czas wydawało mi się, że za bardzo suszę zęby. Właściwie już na wstępie zaczynała mnie boleć szczęka, a kąciki ust miałam chyba przy samych uszach. – Gdzie się wybieramy? Co będziemy robić? – zapytałam szybko. – Hm, powiedz mamie, że wrócisz do domu cała i zdrowa. Nie zadawaj zbyt wielu pytań, bo zepsujesz niespodziankę – ukrócił. – Chociaż... może i powinnaś wiedzieć, gdzie idziemy – dodał po chwili. – Albo nie. Zobaczysz, jak będziemy na miejscu – zakończył z serdecznym uśmiechem. Złapał mnie za rękę i poprowadził przed siebie. Poczarował trochę, ale nie powiedział jednoznacznie, czego mam się spodziewać. Przeszliśmy cztery uliczki dalej i okazało się, że postanowił mnie zabrać do herbaciarni. Miły lokal, w którym wreszcie mogliśmy spokojnie porozmawiać i się do siebie zbliżyć. Co najważniejsze, nie było tam krzeseł, tylko szerokie sofy, na których najpierw usiedliśmy naprzeciw siebie, by potem stopniowo się przysuwać. Przynajmniej taki był mój zamysł. Usiedliśmy, zamówiliśmy coś dziwnego do picia, rozmawialiśmy, ale przysuwanie się nam nie szło. Paraliżował mnie strach, nie chciałam być zbyt nachalna. W końcu Azrael zaskoczył mnie po raz kolejny i jakby czytał w moich

myślach, poprosił, żebym się przysunęła. Zrobiło się przyjemniej. Siedzieliśmy bardzo blisko siebie, a jego ręka, wsparta o oparcie, prawie dotykała mojego ramienia. Zauważyłam, że zaczął mówić coraz ciszej. Zwróciłam mu uwagę, że prawie szepcze. – Czy szept nie jest piękniejszy? – odpowiedział błyskawicznie, uśmiechając się czarująco. Przyznałam mu rację. Biło od niego taką męską pewnością siebie, taką... pociągającą, zmysłową. Nie pyszałkowatą, narcystyczną, jak od Blake’a. – Uhm... – wymamrotałam i podrapałam się po głowie. Trevor uśmiechnął się i dotknął swoimi cudnymi wargami szklanki, która po chwili wydawała mi się równie cudowna. – Tak, ale jeśli będziesz mówił jeszcze ciszej, to za chwilę zacznę uchem dotykać twoich ust – wydusiłam z siebie po chwili. Wydało mi się to zabawne. Już setną sekundy później znowu zaczęło mnie zatykać. – Za chwilę? Po co czekać? – zapytał, przesuwając się odrobinę, żeby zetknąć usta z moim uchem. – Teraz lepiej? – wyszeptał. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Zaśmiałam się w odpowiedzi, licząc, że tego nie zauważył. Chciałam coś odpowiedzieć, ale głos uwiązł mi w gardle, kiedy jego wargi musnęły płatek mojego ucha. Obróciłam twarz i odrobinę się odsunęłam. Wyglądałam pewnie jak spłoszona kura. – Tre... Trevor, co robisz? – wyjąkałam, nie wiedząc, jak powinnam zareagować. Podniecenie odbierało mi zdolność racjonalnej oceny sytuacji. Bliskość mnie ogłupiała. Ostatni raz tak mocno waliło mi serce, kiedy się zakochałam po raz pierwszy. – Działam, bo ty, skarbie, nie spieszysz się, żeby mi powiedzieć coś miłego – stwierdził oburzonym tonem, jakby owo pytanie go obraziło. – Przecież przed chwilą powiedziałam, że cię podziwiam, za to, że się zdecydowałeś... Nie dał mi dokończyć. Przez całą rozmowę prawiłam mu wiele komplementów i chwaliłam każde osiągnięcie. – Nie o to mi chodziło. Chciałem usłyszeć, że podoba ci się nasze spotkanie i chcesz zacieśnić relację. – Znów pokazał swój cudny uśmiech. – Oczywiście, że mi się podoba i chcę. Od dawna wiesz, że bardzo cię lubię. – Chodź tu. – Kiwnął palcem i przyciągnął mój podbródek, przysuwając się. Przez pierwszą sekundę trwałam w bezruchu, a potem przesunęłam ręce na jego kark. Jedną ręką się podpierał, a drugą głaskał mnie po szyi. Rozłożył dłoń pod linią szczęki, masując delikatnie to strasznie czułe miejsce tuż za uchem. Było nam tak przyjemnie, że nie myśleliśmy o tym, by przestać. Ja na pewno nie odważyłabym się odsunąć pierwsza. Coraz delikatniej muskał moje usta, aż w końcu przytulił nos do policzka i przesunął dłonią niżej, starając się wyczuć,

kiedy moje oszalałe serduszko zwolni i zacznie bić w naturalnym tempie. Chociaż może po prostu chciał mnie pomacać po cycku. Uśmiechnął się do siebie. Byłam pewna, że dobrze całuje, ale nie sądziłam, że aż tak mnie rozstroi psychicznie i fizycznie. Przez odruchy mojego głupiego ciała wyszły na jaw wszystkie myśli i uczucia. Westchnęłam smutno i uderzyłam czołem o ramię Trevora, czując, że on zaraz zacznie się ze mnie śmiać. Objął mnie i przyciągnął tak, by swobodnie się opierać, jednocześnie mieć mnie najbliżej, jak się da. – Muszę ci coś wyznać – powiedział. Odsunęłam się trochę i spojrzałam mu głęboko w oczy, czekając na właściwe, przepełnione miłością słowa. – Ta herbata jest ohydna! – Zrobił skwaszoną minę, a ja wybuchłam gromkim śmiechem. – Moja jest dobra. – To się zamieńmy. – Chwycił mój kubek i zaczęliśmy się siłować. Śmialiśmy się i całowaliśmy przez cały czas. Wyglądało na to, że od samego początku nasze feromony działały na siebie tak mocno, że nie mieliśmy nic do gadania. Z naturą się nie wygra. Jasne, zwalmy wszystko na feromony! W końcu to nierozważne postępowanie musiało być czymś spowodowane. Całować się z chłopakiem, którego zna się osobiście góra od dwóch godzin, to nonsens! Ale jakże przyjemny! Kiedy odprowadzał mnie do domu, wciąż jeszcze cieszyłam się jak debil. Trzymaliśmy się za ręce i zawzięcie konwersowaliśmy na bzdurne tematy, które w chwili spotkania wydawały się najważniejsze na świecie. W końcu stanęliśmy pod drzwiami i choć żadne z nas tego nie chciało, należało się w końcu pożegnać. – Dziękuję ci. Bardzo miło spędziłam z tobą czas – odważyłam się powiedzieć, chociaż z trudem przeszło mi to przez gardło. Najchętniej zaciągnęłabym go po cichu do pokoju i wykorzystała seksualnie, ale stwierdziłam, że mógłby to źle zrozumieć i posądzić mnie o puszczanie się na pierwszej randce. – Dobranoc, droga Sheylo – odpowiedział, wciąż patrząc mi głęboko w oczy. Tak słodko się uśmiechał, że wcale nie spieszyłam się z naciśnięciem klamki i wchodzeniem. Staliśmy i patrzyliśmy na siebie. – Dobranoc, drogi Trevorze – powtórzyłam za nim. – Słodkich snów. Uśmiechnął się i rozbujał nasze splecione dłonie. – Całus na pożegnanie? – zapytał. O rany, był przesłodki! Wspominałam już o tym? Nie odpowiedziałam, tylko się przysunęłam i delikatnie musnęłam jego wargi, po czym on jeszcze raz mnie przytulił i odszedł w stronę bramy. Odprowadziłam go wzrokiem, opierając się o drzwi. Westchnęłam rozmarzona i jeszcze przez chwilę patrzyłam, jak się oddala.

Chwilę później usłyszałam głos, który wyrwał mnie z rozmarzenia: – Żałosne. – Co? – zapytałam samą siebie, rozglądając się na boki. Mogłam się domyślić, że Hunt nie poczeka na telefon, tylko będzie próbował narzucić mi swoją wolę. Pyszałek siedział na drzewie, tuż przy oknie, i wyczekiwał mojego powrotu. Zaczął zeskakiwać po gałęziach jak jakiś małpiszon. Po chwili znalazł się obok mnie. – Żałosne – powtórzył. – Już dawno nie widziałem takiego szczeniackiego zachowania. Twój chłoptaś nie wiedział nawet, jak się zachować przy dziewczynie. Ledwo powstrzymałem się od śmiechu. Porażka na całej linii. To ci się podobało? – A co cię to obchodzi? Powiedz lepiej, co tu robisz – przybrałam najobojętniejszy z obojętnych tonów, jaki miałam w swoim repertuarze. – Nie zmieniaj tematu. Twój kochaś jest żałosny, sama na pewno też to zauważyłaś. Przyznaj. Chcę to usłyszeć z twoich ust. – Śmiał się sam do siebie. – Sam jesteś żałosny! Powinieneś się uczyć od niego zachowania przy kobietach. To gentleman, słodki, uroczy i... świetnie całuje! – Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie. – Od niego miałbym się uczyć? Jeśli bardzo chcesz, mogę przyznać ci rację, ale wtedy oboje będziemy w błędzie. Nie mam czasu na kłótnie, musimy się zbierać. – Teraz ty zmieniasz temat! Jest ci głupio, bo myślałeś, że Trevor nie istnieje, a tymczasem sam widziałeś, jak się całowaliśmy – oburzyłam się. Nie zamierzałam tak łatwo odpuścić. – Nie jest mi głupio – zaprzeczył. – Jesteś zazdrosny. – O tego całusa? Jeśli to nazywasz pocałunkiem, to jeszcze nigdy nikt cię naprawdę nie pocałował – stwierdził, unosząc wysoko głowę. Nawet w sytuacji, kiedy bezsprzecznie miałam rację, upierał się przy swoim. – A co ty wiesz?! – wydarłam się w końcu, bo nie wytrzymałam. – Pewnie nawet nie potrafisz tak... – Chcesz się przekonać, jak całuje prawdziwy mężczyzna? – Zrobił krok w moim kierunku, praktycznie przyciskając mnie tym samym do drzwi. Oparł rękę obok mojej głowy i z nienawiścią spojrzał mi w oczy. Przełknęłam ślinę. Nie odważyłam się odpowiedzieć. Na szczęście matka usłyszała, jak jego łapa uderza o drzwi, i otworzyła, sądząc, że ktoś puka. Hunt się odsunął, ja się spłoszyłam, a matka zapewne sobie pomyślała, że przeszkodziła nam w czymś ważnym. – Och, nie wiedziałam, że jesteście zajęci! Sheyla, długo masz zamiar trzymać kolegę przy drzwiach? – Uśmiechnęła się do mojego dręczyciela.

Spojrzałam na nią jak na UFO. Szczęka chyba wypadła mi z zawiasów. Liczyłam bardziej na tekst w stylu: „Wynoś się z mojej posesji, ty niewyżyty, wsiowy dupku. Pewnie próbowałeś zgwałcić mi córkę przy moich prywatnych drzwiach!”. Widać nawet na matce nie mogłam już polegać. – Dobry wieczór, nazywam się Trevor. – Ukłonił się nisko, a mnie ździebko zatkało. Nawet bardziej niż ździebko. – Bardzo bym się cieszył, gdybym mógł odwiedzić państwa w domu, jednak przyszedłem z inną propozycją i liczę na pani łaskawość. Wiem, że Sheyla dopiero wróciła, ale chciałbym ją jeszcze zaprosić na koncert. Obiecuję pilnować jej przez cały czas i odwieźć zaraz po zakończeniu. Liczyłem, że pani się zgodzi mimo późnej pory. She mówiła, że pani może mieć obiekcje, ale wygląda pani na tak wspaniałomyślną osobę, że trudno mi uwierzyć w jej słowa – wypalił Hunt. Ktoś mógłby mnie uszczypnąć, albo lepiej kopnąć w tyłek, bo nie mogłam uwierzyć, że to się działo naprawdę. Hunt się wyprostował i mówił tak grzecznie, że gdybym go nie znała, wzięłabym go za kulturalnego człowieka. W dodatku podawał się za mojego ukochanego Trevora, co było grzechem. Ktoś tak ordynarny jak Hunt nie miał prawa nawet udawać słodkiego Trevora! To obraza! – Rzeczywiście, jest już trochę późno, ale widzę, że Sheyla czuje się w twoim towarzystwie bardzo dobrze, a ty wyglądasz mi na porządnego chłopca, więc zgoda. Miłej zabawy! – Uśmiechnęła się w odpowiedzi, a ja wytrzeszczyłam oczy do granic możliwości. W dodatku pałający do mnie nienawiścią Hunt objął mnie ramieniem i spojrzał na mnie... (nie, to musiał być sen!) z uśmiechem! Czyżbym się naćpała pocałunkami Trevora i przez to miała zwidy? Tak, to musiały być halucynacje. – Widzisz, kotku, nie było tak źle – mruknął, wciąż uśmiechnięty, i zaczął dotykać opuszkami palców mojego ramienia. Miałam wielką ochotę bardzo mocno mu przywalić. Och, co za brednie! Azrael nie mówił do mnie „kotku”! Nigdy! Wolał nazywać mnie swoim skarbem, a nie jakimś drugorzędnym, zapchlonym kłębkiem kłaków! Skarbem, ty parszywcu! Skarbem! – Bawcie się dobrze. Jutro mi wszystko opowiesz. – Mama uśmiechnęła się i z radości aż zmrużyła oczy, po czym zniknęła za drzwiami. – No to leć się przebrać w coś wygodniejszego i spadamy. – Hunt od razu wrócił do swojej naturalnej postawy. Łapy wpakowane w kieszenie, odsunięty na bezpieczną odległość, żeby móc obserwować każdy mój gest. – Hunt, co ty sobie wyobrażasz?! Wpadasz, robisz, co chcesz, decydujesz o wszystkim bez pytania i nie uprzedzasz mnie o swoich planach. Jak tak dalej będzie... – Przyzwyczaiłam się, że przy nim wszystkie frustracje trzeba wyrzucać z siebie. Na poprawę zachowania raczej nie było co liczyć, ale może chociaż udałoby się dotrzeć do resztek świadomości w jego pustej mózgownicy

i następnym razem zachowałby się minimalnie lepiej. W przypadku opornych ludzi najlepszym rozwiązaniem jest stosowanie zasady małych kroczków. Nie da się ich zmienić ot tak, ale powolutku, powolutku (wolniej niż krzyżówka żółwia i sójki wybiera się za morze) można się doczekać drobnych zmian. – To co? – Kiwnął na mnie głową i spojrzał mi głęboko w oczy. – To tak dalej nie będzie – bąknęłam. Złapałam za klamkę i pobiegłam do siebie. Wciągnęłam na tyłek jeansy, włożyłam trampki i zeszłam na dół. Hunt wciąż stał w tym samym miejscu. Wskazał głową bramę i ruszył przed siebie. Nie miałam innego wyjścia, jak zatkać otwór gębowy i pójść za nim.

Rozdział 11 Tam, gdzie ludzie nie bywają, elfowie tajemnice skrywają

To całe bractwo zaczynało mnie już powoli denerwować. Ciągle ktoś próbował mi pokazać, jaka jestem słaba i jak bardzo się nie nadaję na członka Vis Maior. Może i się nie nadawałam, ale to nie znaczyło, że ktoś mógł mi to wypominać! Właśnie dlatego zamierzałam pokazać, że się nadaję i mogę zrobić wszystko, łącznie z ocaleniem całego bractwa. Ulicę dalej stał zaparkowany mercedes siostry Hunta. Trochę mnie to zdziwiło, bo wydawało mi się, że Virginia jest w Arkaim. Kiedy zapytałam o to Hunta, odpowiedział tylko, że skoro ma już taką wprawę w kradzieży aut, to postanowił to wykorzystać. Chyba dla czystości własnego sumienia wolałam o nic więcej nie pytać. Podła kreatura już i tak za bardzo mnie zdemoralizowała – okłamywałam własną matkę i wymykałam się na całą noc. Gdyby biedna mamusia wiedziała, co wyprawia jej ukochana córeczka, wstawiłaby mi kraty w oknach, czujniki ruchu w drzwiach, a mnie samą, tak na wszelki wypadek, przykułaby kajdankami do grzejnika. Mimo przeczucia, że nie powinnam, w drodze znowu zabrałam głos: – To gdzie my się właściwie wybieramy? – Trójkąt Bermudzki, główna siedziba elfów – odpowiedział krótko Hunt. – Jak chcesz dotrzeć do Trójkąta Bermudzkiego? Nie bez powodu nie latają tamtędy żadne samoloty. – Nie polecimy tam samolotem – uciął. Widać nie miał ochoty w tym momencie rozmawiać, ale... mnie guzik obchodziły jego humory i zachcianki. – Samochodem też tam nie dojedziemy. – Teleportujemy się – rzucił, skupiając się cały czas na drodze. Za kierownicą wyglądał jeszcze poważniej niż zwykle. Jechał na krótkich światłach, średnio z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Modliłam się w duchu, żebym tylko wyszła z tej podróży w jednym kawałku. Ciężko by się spało z tyłkiem w pięćdziesięciu częściach. – Myślałam, że teleportacje są zabronione, bo wszystkie zostawiają ślady w rejestrze – podjęłam temat jakąś godzinę później, kiedy oczy mi się już same zamykały. Nocnym markiem to ja nie byłam. Zwykle chodziłam spać przed północą, chyba że miałam coś do zrobienia albo gadałam z Azraelem. – Są zabronione, ale my oszukamy system. Jedziemy do sąsiedniego stanu, żeby nikt nie wiedział, że jesteśmy z Miami. Stamtąd teleportujemy się do Australii, a dopiero z Australii wyruszymy na Trójkąt Bermudzki. – Jaki to ma sens? I tak będą wiedzieli, gdzie nas szukać. – Nie rozumiałam

jego zawiłego toku myślenia, co było oczywiste. Niby jak niższa forma życia, jaką jestem, miałaby zrozumieć myśli geniusza, za jakiego uważał się Hunt? O tak, gdy chce mi się spać, potrafię się zdobyć na skrajny sarkazm. – W tym sęk, że nie będą wiedzieli. Słyszałaś kiedyś o Ayers Rocks? O Uluru? – zasypał mnie pytaniami, na które odpowiedziałam tylko wymownym milczeniem, więc zmuszony był mnie wtajemniczyć. – To miejsce uznawane za święte przez Aborygenów. Turystom nie wolno wchodzić na teren tego monolitu. Krążą pogłoski, że w walentynki któregoś tam roku na górę weszła grupa z żeńskiej szkoły, a kilka dziewczyn z opiekunką postanowiło przyjrzeć się bliżej Wiszącej Skale. Nie wracały, więc reszta zaczęła ich szukać. Zniknęły, rozpłynęły się w powietrzu. Potem odnalazła się jedna z nich i niczego nie pamiętała. – A co z resztą? – Oficjalnie zaginęły i nigdy się nie odnalazły, a nieoficjalnie teleportowały się w miejsca, w jakich zawsze chciały żyć, i nawet nie myślały o tym, żeby wrócić. – A więc odnalazły teleporter. Dalej jednak nie rozumiem, jak to możliwe, że nikt nie będzie wiedział o naszej teleportacji – wróciłam do tematu głównego. – Wtedy po raz pierwszy odkryto, że istnieją takie miejsca na ziemi jak strefy ciszy, z których brak jakichkolwiek odczytów. W Orlando zauważą, że ktoś się gdzieś teleportował, ale nie będą wiedzieli gdzie. Potem możemy lecieć w każde miejsce i nikt tego nie odkryje. – Był dumny z własnej pomysłowości i wyższości nad wszystkimi osobami odpowiedzialnymi za prowadzenie rejestrów. – A powrót? Będą wiedzieli, skąd wracamy. – Na Trójkącie Bermudzkim panują inne zasady. Zobaczysz, jak będziemy na miejscu. Tymczasem możesz się zdrzemnąć. Widzę, że nie najlepiej się trzymasz. Tak cię ten kochaś wymęczył? – Zaśmiał się cicho pod nosem. Tym razem jednak jego wypowiedź nie ociekała ironią. Była utrzymana raczej w żartobliwym tonie, który – o dziwo – mnie nie uraził. Czasem zaczynałam wręcz myśleć, że mogłabym polubić Hunta, gdyby nie jego irytujący sposób mówienia, ton, zachowanie, styl, brak manier i wychowania, chamskie odzywki i spojrzenie. Tfu! Mogłabym go polubić?! Chyba bardzo zmęczona już byłam. – On mógłby mnie męczyć nawet przez całą noc – mruknęłam, zamykając oczy i wtulając się w zagłówek. – Ja cię pomęczę przez całą noc. – Nie patrzyłam na niego, ale wiedziałam, że znowu się uśmiechnął. Zaczynał to robić coraz częściej, co mnie niepokoiło. – Tobie nie pozwalam. – Wystawiłam czubek języka, licząc, że akurat na mnie spojrzy. Nie chciało mi się nawet sprawdzać, czy widział. Zaśmiał się cicho. – A ja tobie pozwalam. Jeśli chcesz, możesz mnie męczyć. To wyznanie sprawiło, że aż podniosłam głowę i spojrzałam na niego

badawczo. – O, doprawdy? Spojrzał w moją stronę, zapominając, że prowadzi samochód z zawrotną prędkością. Patrzył mi prosto w oczy ze swoim cwaniackim uśmieszkiem na ustach. Światła mijanych latarni tylko na chwilkę padały na jego ciemną czuprynę. – W łóżku możesz mnie męczyć o każdej porze dnia i nocy. Możesz wziąć nawet koleżanki do pomocy. – Cmoknął w moim kierunku i wrócił do prowadzenia pojazdu. Przyjęłam to śmiechem, po czym on powiedział, że życzy mi dobrej nocy, a ja jeszcze kilka razy zapytałam, czy aby na pewno jemu się nie chce spać. Obawiałam się, że zaśnie za kierownicą i ja już się przez to nie obudzę. Oparłam głowę o pas bezpieczeństwa i poszłam spać. Pamiętam jak przez mgłę, że w pewnym momencie Hunt mówił mi, że już wysiadamy, ale ja nie chciałam wstać, więc pozwolił mi pospać jeszcze chwilę. Kiedy się obudziłam, stał oparty o samochód. Wysiadłam, a on zamknął drzwi i ruszył przed siebie bez słowa. Teleportowaliśmy się w jakiejś śmierdzącej moczem uliczce i zaczęło świecić słońce. Byłam mu trochę wdzięczna, że nie zamordował mnie, kiedy spałam, ale nie miałam zamiaru mu o tym mówić. Staliśmy między skałami, a potem już standardowo kopnął w kamień i przenieśliśmy się w inne miejsce. Wciąż jeszcze nie pojmowałam zasad działania teleportera. Dotykaliśmy znaku, Hunt coś tam kręcił, kopał i bum! Już nas nie było. W końcu dotarliśmy w sam środek Trójkąta Bermudzkiego – miejsca omijanego przez dziewięćdziesiąt dziewięć i dziewięć dziesiątych procent ludzkości. Tę jedną dziesiątą pozostawiłam na wariatów pokroju Hunta i skazane na pobyt z nimi, Bogu ducha winne biedactwa, takie jak ja. Słońce zaczynało właśnie wschodzić. Staliśmy przy wielkiej skale, która stykała się z przepiękną plażą, otoczoną soczyście zielonym, gęstym buszem. Wschód wyglądał cudownie. Aż zapierało dech w piersiach. Jako wzorowa romantyczka zaczęłam robić maślane oczy i wyobrażać sobie Bóg wie co, bełkocząc o pięknie natury. Hunt spojrzał na mnie z irytacją i litując się nade mną, tylko westchnął. Usiadł na piasku i czekał, aż obudzę się z amoku. Ja w tym czasie przycisnęłam łapki do serduszka i zalewałam ciszę swoimi ochami i achami, wpatrzona w niebo, którego barwa przechodziła właśnie z błękitnej w brzoskwiniową. Każda kobieta by przystanęła, żeby to zobaczyć. Nawet kiedy ucieka się przed bykiem, warto się na chwilę zatrzymać, żeby obejrzeć taki wschód słońca. Dopiero w tym rozmarzeniu zaczęłam się zastanawiać nad jedną rzeczą. – Wciąż nie wiem, po co mnie ze sobą zabrałeś. Przecież zawsze twierdziłeś, że działasz sam, a ja ci tylko zawadzam. – Zwykle tak – uśmiechnął się zaczepnie – ale tym razem potrzebuję kogoś

do pomocy i odwrócenia uwagi. – Odwrócenia uwagi? Chyba nie masz na myśli zrobienia ze mnie przynęty, co? – Starałam się przyjąć to z uśmiechem podobnym do tego, który gościł na jego ryjku. – Właśnie to mam na myśli. Zaśmiałam się, licząc, że utwierdzi mnie w przekonaniu, że to żart, ale spojrzał tylko wymownie i nagle spoważniał. No to się doigrałam. Po co w ogóle pytałam – nie wiem! Widocznie musiałam się przekonać, że jeśli wybiorę się gdziekolwiek z Huntem i nie poinformuję o tym nikogo (w końcu matka wiedziała tylko o wyjściu z Trevorem), to zachowam się tak, jakbym z własnej woli skoczyła pod nadjeżdżający pociąg. I chociaż widziałam jego światła, słyszałam, jak trąbi, i wiedziałam, że się zbliża, to i tak wlazłam na tory. Miałam to, czego chciałam. Trzeba było stawić temu czoła. „Nie! Stop! Jestem za młoda, żeby umierać!” – pomyślałam. – To... pa – rzuciłam i zawróciłam biegiem w stronę tego kamienia, przy którym się teleportowaliśmy. Nie wiedziałam jak, ale miałam zamiar wrócić do domu i tym samym uniemożliwić Huntowi sprzedanie mnie bandzie Murzynów w zamian za informacje, którędy dojść do elfów. – I tak sama nie wrócisz. Nie potrafisz! – Śmiał się pod nosem, idąc za mną spokojnym krokiem, w czasie kiedy ja biegłam, omal już nie stykając się ze śmiercią. Dotarłam do kamienia i zaczęłam przy nim grzebać. Próbowałam go głaskać, klepać, kopać, drapać – na próżno. Tymczasem Hunt usiadł sobie trzy metry dalej i obserwował moje poczynania. Niestety, musiałam się w końcu poddać. Padłam na kolana przed kamieniem i przyłożyłam do niego czoło. Jęknęłam z żalu. Życie jest niesprawiedliwe. – Co takiego kryje się pod słowem „przynęta”? – zapytałam. – Nie będę odprawiać żadnych tańców godowych i nie pozwolę, żeby banda niewyżytych elfów przywiązała mnie do pala i złożyła w ofierze swoim bogom. – To nic strasznego. Nie mogę ci powiedzieć konkretnie, bo się nie uda, ale nie martw się, nic ci się nie stanie. Nie musisz tańczyć toples i nikt cię nie będzie wiązać. – Podniósł się z kamienia i stanął nade mną, wyciągając dłoń w moim kierunku. Był zbyt pomocny, za miły, za grzeczny... czułam, że coś knuje! – Chyba że chcesz, żeby cię związać toples. Ale to po powrocie. – Znowu się uśmiechał! Nie, to nie było normalne! – Hunt... – Tak, wiem... Hunt, ugryź się w język i przestań gadać takie głupoty. – Pokiwał sobie palcem przed nosem. – Przepraszam, po prostu od dawna tkwiłem w martwym punkcie, a teraz nareszcie zaczynam zbliżać się do celu. Nie

zrozumiesz, ale cieszy mnie to, a jak się cieszę, czasami się zapominam. Może to zabrzmi jak głupi żart, ale mimo wszystkich twoich wad i całkowitego braku zalet da się ciebie polubić. Nie wiem, należysz do osób, nad którymi lubię się czasem pastwić i z których uwielbiam żartować. Śmiesznie reagujesz na sugestie – wyznał z tym samym uśmiechem, a ja znowu nie wiedziałam, jak mam się w takiej sytuacji zachować. Hunt zawsze robił mi na złość! – Pastwić? Nade mną? Masz szczęście, że potrafię się mścić. Inaczej bym się zmartwiła. – O, jaka groźna... Chodźmy już, zakochana złośnico. – Poklepał mnie po plecach. – Przestań tak do mnie mówić. Nie jestem zakochaną złośnicą. – Wedle życzenia, mściwa bestio – przytaknął, śmiejąc się jeszcze bardziej. – Podła kreatura. – Skrzyżowałam ręce na piersiach. Z takim się nie wygra. Weszliśmy w głąb dżungli, przeciskając się pomiędzy bujną roślinnością, w której mogły się czaić krwiożercze kleszcze i inne tropikalne dziwactwa żądne mojej krwi. Mam bardzo smaczną, BRh dodatnie, ulubiona grupa wszystkich komarów na moim osiedlu. Z daleka wyczuwają moją obecność i zlatują się stadami, żeby się schlać. I to są pasożyty miastowe, które mają pełno żarcia dookoła. A co dopiero takie potwory z dżungli? Kto wie, ile czasu były na głodzie. Pewnie tylko czekały w ukryciu, aż będę przechodzić. Hunt się pewnie nawet nie musiał obawiać, bo jego krew była tak samo gorzka jak on cały. Martwiłam się o swoją skórę, kiedy łaziliśmy bez celu pomiędzy krzakami. Zaczynało mnie to powoli męczyć i nudzić. – Czy ty w ogóle wiesz, gdzie idziesz? – Oczywiście – uciął krótko. – Znam najkrótszą drogę. – Najdłuższe podróże zaczynają się zwykle od słów „znam najkrótszą drogę”. Może wypadałoby się zapoznać z mapą albo chociaż przed wyjazdem zapytać kogoś o drogę – zasugerowałam delikatnie. – Nie będę nikogo pytał. – Spochmurniał. – Sam trafię. – Mężczyźni... dlaczego zawsze wszystko musicie robić sami? Boicie się zapytać o drogę, jakby czyjaś pomoc oznaczała śmierć – zbulwersowałam się. – Sami potrafimy wszędzie trafić, mamy zmysł przestrzenny. Wystarczy raz spojrzeć na mapę. U was za to zdolności kartograficzne kuleją. Z mapą czy bez niej – i tak zawsze się gubicie. Zresztą o czym my mówimy? Kobieta nawet we własnej torebce nie potrafi nic odnaleźć – odgryzł się, serwując mi garść stereotypów. – Guzik prawda! Ja się odnajduję wszędzie. Nawet jeśli nie znam dobrze miejsca, w którym jestem. Z mapy też potrafię czytać. Za to wystarczy, że obok przejdzie długonoga blondyna z dużymi cyckami, i mężczyzna już się gubi. – Nie miałam zamiaru pozostać mu dłużna. – Nawet jak się zgubi, to zaraz się odnajdzie, bo orientuje się, w jakim

kierunku zmierza i w jakim zmierzać powinien. Nawet po pijaku potrafi wskazać północ. A kobieta? Zawsze będzie mieć z tym problemy, bo w głowie jej tylko zakupy, ciuchy, nowe buty i torebki. Po co wam one właściwie? Widziałaś kiedykolwiek mężczyznę z torebką pod pachą? Nie, nam to nie jest potrzebne. Wystarczą kieszenie w spodniach. – Taa, facet nosi w spodniach wszystko, co mu potrzebne. – Trafna uwaga. – Uśmiechnął się wesoło. Zbyt wesoło. Musiałam wrócić do ataku. – Czepiasz się kobiet, a to mężczyznom w głowie tylko samochody i alkohol. – I seks. Zresztą dobre piwo nie jest złe. – Wzruszył ramionami. – Taa, żeby się bawić, musicie się najpierw upić. – A wam do seksu potrzebna jest gra wstępna – prychnął. Czułam, że ta dyskusja donikąd nie prowadzi. – Daleko jeszcze? – zmieniłam temat. – Nie mam już siły. Usiadłam na opuszczonej nisko gałęzi drzewa. Hunt zaczął mi się przyglądać i podchodzić ostrożnie, jakby szykował się do ataku. Kiedy wyciągnął z buta sztylet, zaczęłam się niepokoić. No dobra, nie ma co ukrywać, prawie sikałam w majtki, że zaraz złoży ze mnie ofiarę elfom. To jego przeszywające spojrzenie mnie przerażało, był jak dziki zwierz, który poczuł zapach pożywienia. Cholera, Hunt naprawdę szedł w moim kierunku z nożem! Każdy na moim miejscu zwiałby gdzie pieprz rośnie. Nic więc dziwnego, że przewidział mój ruch i chwycił mnie mocno za nadgarstek. – Nie ruszaj się teraz – rzucił, nawet na mnie nie patrząc. Pogładził chropowatą gałąź, zamachnął się i wbił ostrze w korę, po czym wyjął sztylet i odskoczył, ciągnąc mnie za sobą. Nim minęły dwie sekundy, usłyszeliśmy przeraźliwy pisk i coś zaczęło szeleścić między liśćmi. Szast-prast i stanął przed nami jakiś człowiek. Miał bardzo jasną karnację, jego skóra przybrała niemal zielony odcień. Jednak najbardziej przeraziły mnie jego krwistoczerwone oczy. Pałał żądzą mordu. Nietrudno się było domyślić, że to jeden z elfów. Dotąd jedyny przedstawiciel tego gatunku, jakiego poznałam, to nasz paryski wysłannik Rafael, a on był bardzo przyjazny i przystojny. Ten elf, który stał przed nami w dżungli, nijak nie przypominał uroczego Francuza. W posklejanych żywicą włosach miał pełno liści, mchu i kory. W swoim brązowym płaszczu wyglądał jak część lasu. Hunt pociągnął mnie za swoje plecy i wyciągnął przed siebie sztylet, którym pogroził stworzeniu. – Prowadź nas do królowej! – zażądał. Elf dyszał niespokojnie. Albo zastanawiał się, czy atakowanie dwojga uzbrojonych przybyszów ma sens, albo czekał na posiłki. Wpatrywał się w ostrze, jakby chciał je przejąć siłą podświadomości. Hunt powtórzył żądanie, ale wciąż nie

było żadnej reakcji. – Prowadź do królowej albo twoje drzewo na tym ucierpi. Jestem z Vis Maior i doskonale wiem, jak cię uszkodzić. – Nie próbuj mi grozić, marna ludzka istoto. Królowa nie przyjmuje nieproszonych gości. Mam dla was lepsze miejsce: na stosie! – warknął. W końcu usłyszałam jego głos. Był równie przerażający, jak jego spojrzenie. Ogłuszał i wgryzał się w najgłębsze części mózgu. – Nie tobie o tym decydować, strażniku. W imię porozumienia między naszymi gatunkami prowadź do królowej! – Hunt zachował zimną krew i nie dał się zastraszyć. Elf przez chwilę milczał, a kolor jego oczu zaczął się zmieniać, najpierw przeszedł w pomarańcz, potem w bursztyn i w końcu w karmelowy brąz. – Według przymierza ludzie nie mają prawa zapuszczać się w te okolice. – To sprawa wyższej wagi. Neftyda zaatakowała, potrzebna jest jak najszybsza konsultacja z królową Darbeą. – Blake udawał, że jest oficjalnym wysłannikiem. – Elfowie nie mieszają się w ludzkie spory, wracajcie do siebie – uciął strażnik. – Nalegam – Hunt zaczął warczeć, ale szybko się opanował – abyś jednak zaprowadził nas do królowej. Ona zadecyduje, czy zechce z nami rozmawiać. Nie przychodzimy z pustymi rękami. Mam coś, co powinno jej się spodobać. Strażnik zastanawiał się nad tym w milczeniu prawie przez minutę, po czym przytaknął i kazał iść za sobą. Dotarliśmy nad brzeg rwącej rzeki. Elf wyciągnął zza pazuchy kij i zaczął wystukiwać o kamień jakąś melodię. Była tak chwytliwa, że zaczęłam przytupywać w jej takt. Przyglądałam się krajobrazom, które rozciągały się przed nami – środek dziczy, bezchmurne niebo i pełna kamieni rzeka z wodą o rdzawej barwie. Od razu pomyślałam, że nie da się przeprawić w tym miejscu, a sądząc po prędkości prądu rzeki, na całej długości było podobnie. To zatem swoista fosa odgradzająca królestwo elfów. Hunt lekkim szturchańcem wyrwał mnie z zamyślenia. Wskazał na wodę. Kiedy na nią spojrzałam, właśnie powoli zaczynały się z niej wyłaniać drewniane belki wsparte na kamieniach. Przed nami budował się most. Chyba aż lekko otworzyłam usta ze zdziwienia. Chociaż już oswoiłam się z istnieniem istot pokroju elfów, wciąż zdarzało mi się nie dowierzać w zjawiska nadprzyrodzone. Człowiek żyje swoim prostym życiem i takie obrazy ogląda tylko w telewizji albo czyta o nich w książkach, a ja widziałam to teraz na własne oczy. Takie doświadczenia wpływają na psychikę. Czułam, że jeśli wyjdę z tego w jednym kawałku, w przyszłości wydam majątek na psychoanalityka. – Poczekajcie tutaj. Jeśli królowa wyrazi zgodę, gwardia przybędzie, by was

eskortować – poinformował strażnik, po czym przeszedł przez most, który jeszcze ociekał wodą i wydawał się śliski jak brzuch ryby. – Mogłabym prosić o jakieś krótkie streszczenie akcji? – poprosiłam, kiedy zostaliśmy sami. – Po to właśnie byłaś mi potrzebna. Nie da się odnaleźć drzew strażników, może na nie wpaść tylko osoba nieświadoma. Dlatego nie mogłem ci zdradzić, co masz zrobić. Wiedziałem, że siądziesz na gałęzi właściwego drzewa. To był twój naturalny odruch. Przy innych drzewach nie czułaś się bezpiecznie, prawda? Kolejna kwestia: strażnik zareagował na cios w drzewo, bo to elf. Każdy elf ma na tej wyspie swoje drzewo, którego ścięcie oznacza zabicie elfa. Nie trzeba jednak ścinać całego drzewa, tak jak nie trzeba ucinać człowiekowi wszystkich członków po kolei. Wystarczy wiedzieć, gdzie wcelować, żeby trafić w serce. On wiedział, że ja wiem, dlatego uległ. Kolejna kwestia: jesteśmy przy rzece krwi. Chyba nie muszę tłumaczyć, skąd się wzięła nazwa. Teraz zaprowadzą nas do królowej. Trzymaj się blisko mnie i najlepiej nic nie mów, elfowie są przebiegli i mogą wykorzystać każde słowo przeciw tobie – poinstruował. – Blake, to jest niebezpieczne. – Życie to ryzyko – odciął się. – Możesz tu poczekać. – Idę – westchnęłam. Cholera! A przecież miałam na myśli: „Spierdzielaj, wariacie! Nie wejdę w sam środek kryjówki elfów!”.

Rozdział 12 Mało jeszcze wiesz o świecie, magii zaraz dotkniecie

Staliśmy tam jeszcze przez kilka minut, aż przez most przeszedł oddział sześciu elfów. Stanęli wokół nas. Hunt złapał mnie za rękę i przeszliśmy nareszcie na drugą stronę wyspy. Za drzewami zobaczyliśmy zasłonę z lian obrośniętych gęsto wielkimi liśćmi. Kiedy ją minęliśmy, znaleźliśmy się na obszernej polanie, na której jak w transie tańczyli elfowie. Wyglądało to, jakby kołysali się na wietrze w takt niesłyszalnej melodii. Wokół pełno było porośniętych mchem łóż. Nad każdym z nich znajdował się baldachim z liści bananowca. Niektóre łoża były zajęte przez te piękne istoty. Elfowie wylegiwali się zwykle w trójkę, z czego jeden, najbardziej przypominający człowieka, leżał na plecach, a dwóch innych nachylało się nad nim. Od razu pomyślałam, że w środku jest porwany człowiek. Ścisnęłam mocniej dłoń Blake’a, a ten, jakby czytał mi w myślach, przysunął się bliżej i szepnął, żebym nie patrzyła elfom w oczy. Otaczająca nas straż się rozproszyła, a z drugiego końca polany wskazał na nas inny elf. Ten jednak już na pierwszy rzut oka wyglądał bardziej dostojnie. Miał długie blond włosy, falujące na wietrze, a ubrany był w strój z jasnego jedwabnego batiku, pokrytego zielonymi wzorami. Domyśliliśmy się, że mamy do niego podejść. Na początku chcieliśmy przejść bokiem, obok łóżek, ale już przy pierwszym z nich chichoczący elfowie zaczęli nas do siebie ciągnąć. Jeden dotknął delikatnie mojej dłoni i przez przypadek spojrzałam mu w oczy. Wyglądały jak prywatny wyświetlacz filmów. W oczach tego elfa zobaczyłam scenę, w której osoba leżąca przy nim siedziała przy stole, śmiejąc się w gronie towarzyszy. Hunt szybko mnie odciągnął i przez ułamek sekundy spojrzałam na tego nieszczęśnika z filmu. Leżał jak zahipnotyzowany, a z jego nadgarstka spływała krew. Po chwili wylądowaliśmy między tańczącymi. – Mówiłem, że masz nie patrzeć im w oczy! Chcesz, żeby wyssały twoją duszę i wszystkie wspomnienia?! – zagrzmiał. Przelękłam się, przeprosiłam i od tej pory starałam się skupiać na swoich stopach. Udało nam się przejść, chociaż elfowie próbowali nakłonić nas do wspólnego tańca. Uśmiechali się, głaskali po rękach, niektórzy nawet chwytali nas za biodra, próbując je rozkołysać. – Witamy naszych gości! – Elf czekający po drugiej stronie przywitał nas z otwartymi ramionami. Jego delikatny głos i przyjazny ton sprawiły, że nie potrafiłam się powstrzymać przed spojrzeniem na niego. Miał prawie przezroczystą skórę. Nie byłam też do końca pewna, jakiej jest płci. Stworzenie chciało przytulić Hunta na

powitanie, na co ten się zgodził, ale kiedy elf przysunął do niego usta, chłopak zdecydowanym ruchem odsunął się na długość ramienia. – Nie ze mną te numery. Prowadź do królowej! – rzucił ostro. Elf ukłonił się z gracją i płynnymi ruchami zaczął przemieszczać się w stronę zasłony z liści. Przeszliśmy czymś na kształt korytarza utworzonego początkowo z małych drzewek, a w dalszej części z krzewów róż i dotarliśmy nad jezioro, w którym była krystalicznie czysta woda. Na samym jego środku stał tron, a na nim siedziała piękna królowa. Miała długie, białe, kręcone włosy, z których wyrastały pędy bluszczu. Okrywała ją biała, prawie przezroczysta suknia, przez którą widać było jej okazałe, jędrne piersi. Na szczęście miała na sobie majtki, bo w przeciwnym razie poczułabym się bardzo niezręcznie. Przeszło mi przez myśl, że Hunt jest gejem, bo nawet nie spojrzał na jej krągłości, a kurza stopa, było na co patrzeć! Ja z kolei gapiłam się chyba zbyt nachalnie, bo po chwili królowa spojrzała na mnie z uśmiechem, przez co oblałam się rumieńcem. – Królowo Darbeo! – Hunt uklęknął na jedno kolano. Zrobiłam to samo. – Przybywamy z ramienia Vis Maior, aby przedyskutować... – Blake Lucious Hunt... – przerwała mu swoim melodyjnym, monotonnym głosem. – Czy ty, chłopcze, próbujesz mnie okłamać już w pierwszym zdaniu? Nie jesteście tu z ramienia Vis Maior. Grasz z nimi, ale działasz samodzielnie. Wiem, czego chcesz. Wiem, czego potrzebujesz. Podejdź bliżej – poleciła. Wstał i posłusznie stanął przy niej. Ja wolałam się nie ruszać, skoro o mnie nie wspomniała. Zupełnie jakby czytała w moich myślach, skinęła dłonią, bym także się zbliżyła. Zdawało się, że dopiero kiedy stałam metr od niej, zauważyła moją obecność. – Obróć się kilka razy, moja droga – zwróciła się w moją stronę. Wykonałam polecenie. – Wystarczy. – Zatrzymała mnie i zwróciła się z powrotem do Hunta. – Chłopcze, sądzisz, że to dostateczna zapłata za takie informacje? – Jest młoda i zdrowa. Myślę, że to odpowiednia cena za jedną wiadomość – próbował się targować. Chyba powoli zaczynałam rozumieć – on chciał mnie przehandlować za informacje! Wiedziałam, że tak to się skończy! Czułam, że był za dobry dla mnie ostatnio! Jednak trzeba było słuchać własnej, kulawej intuicji. Mądra owca po szkodzie... – Nie nadaje się na dwór, jest za gruba. Spójrz na moje służki, ona zaburzyłaby naturalną harmonię. – Wskazała otaczające ją elfki, które wyglądały jak modelki. Same wieszaki. Kompleksy na punkcie wagi to dla mnie abstrakcja, ale w tym momencie ze swoimi sześćdziesięcioma kilogramami poczułam się jak

trzydrzwiowa szafa. – No i za brzydka... Ale spróbować zawsze warto – mruknął z niezadowoleniem. – Zamorduję cię za to, Hunt! – warknęłam. – Nie zamordujesz – zapewniła królowa. – Ale podejdź bliżej, powiem ci, co cię czeka w przyszłości. – Wyciągnęła ochoczo dłoń w moją stronę. Spojrzałam w jej intensywnie zielone oczy i niemal automatycznie wyciągnęłam rękę. Hunt trącił ją tak mocno, że aż było słychać głośne plaśnięcie. – Obejdzie się – stwierdził chłodno. – Spadaj! Zawsze chciałam iść do wróżki, a teraz chce mi powróżyć prawdziwa królowa elfów. Ona mnie chyba nie wkręci, nie? – Popchnęłam go, stając przy tronie. Szarpnął mnie jeszcze mocniej. – Za to przepowie ci śmierć. Elfie wróżby zawsze się spełniają, a przynoszą tylko szkody. Mówiłem ci, że masz siedzieć cicho! – warknął. – Królowo, wiesz, w jakiej sprawie przybywamy, więc nie będę niczego tłumaczył. Podaj cenę i zdradź nam wszystko, co wiesz o Świetle Czarnego Księżyca. Królowa zaśmiała się złowieszczo. – Nie macie nic, co mogłoby mnie zainteresować. Nawet wasze dwa marne żywota są dla mnie bezwartościowe. Tylu zbłąkanych wędrowców się tu zapuszcza, że mamy pod dostatkiem ludzkich dusz. Chociaż twoja – zbliżyła się do Blake’a – jest dość kusząca. Zabiłeś wielu naszych, a i Rafaela porządnie nastraszyłeś. Nożem w gardło? Może nas to nie zabija, ale jest dość bolesne. – To było w obronie własnej. – Wyciągnął ręce przed siebie, pokazując, że jest czysty i postąpił zgodnie z prawem. – W obronie tej dziewczyny. – Królowa spojrzała na mnie. – Może jednak skusisz się na wróżbę, moja droga? – Nie, dziękuję, królowo – odmówiłam grzecznie. – Jesteś piękną i z pewnością inteligentną kobietą. Masz wszystko, czego zapragniesz, a my? Jesteśmy tylko marnymi ludźmi. – Stwierdziłam, że skoro handel nie zadziałał, to może trzeba ją wziąć na litość, trochę jej posłodzić, podlizać się. – Nie możemy się z tobą równać, dlatego pokornie prosimy o pomoc i litość nad naszymi nic nieznaczącymi żywotami. – Uklękłam. Hunt także się zniżył, szturchając mnie przy tym. – Och, co to? – zapytał, udając zdziwienie. Zaskoczona obróciłam głowę w jego stronę. Wskazywał na posadzkę, na której leżała talia kart. Wyglądało, jakby wypadła z mojej kieszeni. – To nie moje. – Odsunęłam się odruchowo. Hunt podniósł całe opakowanie, otworzył je i zaczął oglądać zawartość. – Talia całkiem nowych kart, idealnych do gry. Dawno nie grałem w pokera.

– Poker... Dopiero teraz spojrzałam na królową. Wyginała się na tronie, jakby targały nią spazmy rozkoszy. Mruczała przy tym i zamykała oczy, odchylając głowę do tyłu. – Wiesz, Darbeo, właśnie wpadł mi do głowy pewien pomysł. Skoro te karty nie należą do nikogo i pojawiły się tu właśnie teraz, to może przeznaczenie chce, abyśmy zagrali. Co ty na to? Zagrajmy. Stawką będą informacje o światełku albo dusza dziewczyny na wieczną służbę – zaproponował. – Hunt! – pisnęłam przerażona, że za chwilę skończę jako cholerna pokojówka u krwiożerczego elfa! – Nie przeznaczenie, tylko ty, młodzieńcze. Zagramy, ale nie o służbę dziewczyny, tylko o wasze życie – poprawiła, wyciągając swoją smukłą dłoń w jego stronę. – Wysoka stawka, ale kto nie gra, ten nie wygrywa. Zgoda. – Również wyciągnął dłoń i prawie uścisnął palce Darbei. – W co gramy? – Ty nie grasz, w twoich żyłach czuć smykałkę do oszustwa. Wychowałeś się, kantując wszystkich wokół. O wasze życie zagra dziewczyna. – Znowu spojrzała na mnie swoim przeszywającym wzrokiem. Hunt cofnął szybko rękę, więc do zawarcia umowy nie doszło. Całe szczęście, bo już myślałam, że przesadna pewność siebie całkiem wyżarła mu mózg. – Szkoda, że taka okazja do gry nie zostanie wykorzystana. Słyszałem, że jesteś niezła w te klocki, ale może to nieprawda, skoro obawiasz się rozgrywki ze mną. Żegnaj, królowo! – Ukłonił się i chwytając mnie za ramię, ruszył do wyjścia. – Nareszcie koniec, już myślałam, że... – odetchnęłam. – Cicho. To jeszcze nie koniec – wyszeptał. – Elfowie najbardziej na świecie kochają hazard. Zaraz nas zawróci i powie, że jednak zmieniła zdanie, a wtedy ją ogram. To moje karty, są znaczone. – Blake, nie chowaj kart – usłyszeliśmy głos królowej. – Mówiłem. – Uśmiechnął się pod nosem. – Więc jednak zagrasz ze mną? – Zagram z nią albo moja straż rozszarpie was, nim zdążycie dobiec do końca polany – odpowiedziała, rozsiadając się wygodnie. Dwadzieścia sekund milczenia zdawało się ciągnąć w nieskończoność. Hunt walczył na spojrzenia z Darbeą, a ja próbowałam samą siebie przekonać, że wszystko jest możliwe i nawet osoba niemająca szczęścia do gier karcianych może wygrać z hazardzistą. Jeślibym nie spróbowała, to i tak byśmy zginęli. – Chyba nie ma innego wyjścia. W co chcesz grać, królowo? – Ruszyłam w jej kierunku. Hunt szybko mnie dogonił, pociągnął za rękę i obrócił w swoją stronę. – Czy ty w ogóle umiesz grać w pokera?

– Nie do końca, ale jeśli nie spróbuję, nie będziemy mieć żadnych szans. – Posłuchaj. Wszystko zależy od układu kart. Najlepiej, żebyś miała pokera, ale czasem wystarczy zwykły strit albo kareta. Dobieraj do koloru albo do figury, zależnie od układu kart. Zrozumiałaś, co do ciebie mówię? – Hmm... wiesz, tak jakoś... nie bardzo – przyznałam, bo nie miałam zielonego pojęcia, co przed chwilą do mnie powiedział. – Rany boskie! Ciągle zapominam, że ty jesteś kobietą, a ja mówię do ciebie jak do normalnego człowieka – załamał się. – Dam sobie radę. Zaufaj mi. – No to już jestem trupem – westchnął bezradnie i opadł na krzesło utworzone z roślin. Królowa powoli uniosła dłonie do góry, a z posadzki wyrosły pnącza roślin pokrywające się kremowymi kwiatami i ciemnozielonymi liśćmi. Między nimi a tronem wytrysnął strumień, który sługi królowej zakryły drewnianym blatem. Wkrótce woda zamarzła i z lodu utworzył się stół, a kwieciste pnącza imitowały taboret. – Wystarczy, że uzbierasz pokera trefl, a dostaniecie wszystko, czego chcecie. Za zwykłą wygraną zdradzę wam tylko część informacji. – Oszustwo! – Hunt zerwał się z siedzenia. – Wiesz, jakie są szanse na taki układ?! – Sam wyciągnąłeś karty. Chyba nie sądziłeś, że będę wam ułatwiać. – Królowa spiorunowała go spojrzeniem. – W takim razie nasze życie dostaniesz tylko za pokera kier – postawił się. – Nie próbuj wydawać poleceń królowej! – ryknęła. – Zagramy w uproszczonego pokera, tylko my dwie. Zakład jest już obstawiony, w puli są informacje i wasze życie. Dokładać więcej nie będziemy. W elfim pokerze trefl ma dodatkową wartość. Każdy układ w tym kolorze jest podwajany, więc nawet kareta trefl ma zwykle większą wartość niż poker w innym kolorze. Wiesz, jakie układy są możliwe? – zwróciła się spokojnie do mnie. Przytaknęłam kiwnięciem głowy. Moja matka kiedyś urządzała partyjki pokera z koleżankami. Czasem siadałam przy niej i obserwowałam, jak popijają brandy i śmieją się z facetów. Wtedy jeszcze była z moim ojcem i mogła sobie pozwolić na pracę dorywczą, przez co wieczory i weekendy miała wolne. Kiedy jego zabrakło, sama musiała zacząć nas utrzymywać. Skończyły się wieczorki towarzyskie, a zamiast tego rozpoczęło się przynoszenie pracy do domu. Obok nas pojawił się elf, który wziął talię do rąk i zaczął tasować karty. Zaraz za nim podszedł Hunt, jednak królowa fuknęła na niego, że ma się nie zbliżać. W drodze powrotnej rzucił wiązanką przekleństw, która ani trochę nie podniosła mnie na duchu. Karty upadły na stół. Dotknęłam swoich i westchnęłam. Przyszło mi grać

w karty o duszę. Zawsze wiedziałam, że życie to gra, ale dotąd nie brałam tego powiedzenia tak dosłownie. Zapadła cisza przerywana tylko szmerem przekładanych kart. Krupier podał nam po dwie karty, po czym wyłożył na stół pięć kolejnych, wierzchem do blatu. Kiedy spojrzałam na kartoniki, które trzymałam w rękach, po plecach przeszedł mi nieprzyjemny dreszcz. Wiedziałam, że nie mam szans na pokera trefl, nie miałam ani jednej karty w tym kolorze – piątka kier i as karo. Postanowiłam więc zebrać jakiekolwiek karty, byle jak najwyższe. Miałam możliwość wymienienia kart, ale nie skorzystałam. As dawał mi odrobinę nadziei. Pierwsza z kart na stole została odkryta. Był to walet kier. Jak na nieszczęście. Przełknęłam ślinę. Krupier spojrzał na swoją królową, potem na mnie. Później ja spojrzałam na królową, jednak po jej minie nie mogłam się niczego domyślić. Druga karta została odkryta. Dziesiątka. Również kier! Przełknęłam gorzko ślinę. Bałam się, że królowa ma jeszcze dwie karty w tym kolorze, skompletuje pokera i nas wymorduje. – Mogę mieć prośbę? – wtrącił się Hunt. – Należy chyba spełnić ostatnie życzenie skazańca, prawda? Niech ktoś mi zagra Highway to hell na pogrzebie. Chcę przebyć drogę do nowego domu w akompaniamencie muzyki. – Ty nie wierzysz w piekło i do niego nie pójdziesz. Stanie się z tobą coś znacznie gorszego, twoja dusza zostanie pochłonięta przeze mnie, takiego kąska nie oddam nikomu innemu. Ludzka dusza zjedzona przez elfa trafia w nicość, cierpi inaczej niż w piekle, gorzej. – Podniosłaś mnie na duchu, królowo. Doprawdy. Nie myślałaś, żeby dorabiać sobie jako psycholog? Mogłabyś wyleczyć wielu samobójców – mruknął ironicznie. Mnie skręciło w żołądku, a Darbea zaśmiała się melodyjnie. – Jesteś uroczy, Blake – stwierdziła. Była tak zrelaksowana, że każdy jej gest przyprawiał mnie o dreszcze. W rękach miałam asa, ale bałam się, że skoro królowa jest tak wesoła i spokojna, to musi być pewna wygranej, zresztą karty jej sprzyjały. Krupier znów spojrzał na nią, a potem na mnie i odwrócił trzecią kartę. Piątka trefl. Odrobinę mi ulżyło. Dosłownie na chwilę, bo czwartą kartą okazał się as kier. Na dwie sekundy mnie zamroczyło. Na stole była już dziesiątka, walet i as potrzebny królowej do wygranej. Chwila dzieliła ją od zwycięstwa, a mnie od zamienienia się w przekąskę. Miałam nadzieję, że dopadnie mnie jakiś przystojny elf. I że pożre mnie w całości, bo nie chciałam tego czuć. Chociaż, jakby się nad tym zastanowić, to im chyba właśnie o to chodziło, żeby ofiara krojona na kawałki cierpiała, przeczuwając zbliżającą się śmierć, której nie można powstrzymać. Nim zdążyłam opanować panikę, na stół padła ostatnia karta. – Sprawdzam. – Królowa wysunęła do przodu smukłe palce, pod którymi trzymała dwie karty.

Przycisnęłam swoje dłonie do serca. – Oszukujesz! Twoi elfowie tak rozdali karty, żebym nie miała szans na wygraną! – Wpadłam w panikę. Byłam przerażona. Skoczyła mi adrenalina i przez to nie mogłam usiedzieć na tyłku. Podniosłam się i uderzyłam pięściami w lodowy stolik. – Wszystko ukartowałaś, ty... ty... lisico! – Tak, na inteligentne teksty w moim wykonaniu nie ma co liczyć. – Subtelna jak kwas siarkowy... – westchnął Blake. – Nie oszukuję, pokaż karty. To już koniec rozgrywki. Przekonajmy się, czy wasze rodziny jeszcze was zobaczą. – Królowa pozostawała niewzruszona. Jej straże zmusiły mnie do ponownego zajęcia swojego miejsca. – Raz kozie śmierć! – Cisnęłam swoją kupkę na stół. Karty przejechały kawałek, odwrócone wierzchem do lodu. Wolałam nie patrzeć, ale nie mogłam oderwać wzroku od dłoni królowej. Najpierw odwróciła swoje karty. Nogi się pode mną ugięły. Dama kier. Zakręciło mi się w głowie. Jeśli kolejną kartą byłby król, musiałabym pożegnać się z życiem. Widziałam, jak na jej ustach pojawia się uśmiech. Jeszcze nigdy serce nie waliło mi tak mocno. Poczułam, że zalewa mnie zimny pot. I wtedy królowa odwróciła ostatnią kartę. Błyszczały na niej serca. „Ale to nie król! Ósemka. Dobry Boże, ósemka! Jestem uratowana! Jestem w niebie! Przeżyję! Nie zabije mnie!” – pomyślałam. – Kolor. Co ty na to, moja droga? – Spojrzała na mnie, pewna zwycięstwa. Sięgnęłam po swoje karty. – Co ja na to? Co ja na to? Ful, miłościwie panująca! Wygrałam! – Cisnęłam karty na stolik i uniosłam zaciśnięte pięści w geście zwycięstwa. Ostatni na stole pojawił się as pik. Wcześniej znalazły się tam as kier i piątka trefl. Wystarczyło więc dorzucić mojego asa i piątkę. Mój układ był mocniejszy od koloru, więc wygrałam. – Niesłychane – zdziwiła się. – Znajcie więc moją łaskę, nie wrócicie z pustymi rękami – zapewniła. Hunt podszedł bliżej. – Słuchajcie mnie uważnie. Czarny Księżyc, Lilith – to jedno z najbardziej złowróżbnych ciał niebieskich, jakie zna świat. Demon Zła, jego mocy nie może posiąść nieodpowiednia osoba, bo to zagrażałoby nie tylko ziemskim stworzeniom, ale wszystkim gatunkom zamieszkującym naszą Galaktykę. Neftyda pragnie tej władzy. Dzięki brudnym interesom odkryli, że tylko za pomocą Blasku Lilith można się dostać na to ciało niebieskie. Światło Czarnego Księżyca to potężna substancja, nieporównywalna z ziemskimi roztworami magicznymi. Siła pochodząca z wyższego wymiaru, pozwalająca na więcej, niż wasze ułomne móżdżki mogą sobie wyobrazić. Jest tylko jeden sposób, aby dostać się do Czarnego Księżyca: istota ziemska musi wchłonąć Światło Lilith. Was interesuje,

skąd je wziąć. Jest ku temu sposobność raz na sto lat. Najbliższa pełnia Lilith nastąpi dokładnie jedenastego lutego nadchodzącego roku. Będzie widoczna w Wenecji. Właśnie tam trzeba ustawić teleskop o dużej mocy, który skupi światło na tyle, by wytworzyła się stała wiązka. Należy nią ogrzać wodę, która po skropleniu będzie wystarczająco wartościowym roztworem Światła Czarnego Księżyca, by nadać moc jednej osobie. Młody Eastwell ma zamiar przyjąć całą moc. Wtedy rozgromienie Vis Maior będzie tylko formalnością – wyjawiła. Hunt miał rację, przepowiednie elfów nie są zbyt przyjemne. – Dziękujemy. Za informacje i gościnę. – Hunt ukłonił się nisko. – Cała przyjemność po mojej stronie. Sheylo, rewanż cię nie ominie. Gdy tylko nadarzy się okazja. – Spojrzała na mnie srogo. – A teraz znikajcie z mojego terytorium, zanim się rozmyślę. Przytaknęliśmy i z uśmiechem na ustach ruszyliśmy ku wyjściu. Do samej rzeki szliśmy pod eskortą strażników. Gdy pojawił się przed nami most, puścili nas wolno. Ruszyliśmy w stronę plaży, dumni z siebie i bogatsi o ważne informacje. – Dobrze poszło. Może masz jeszcze jakieś inne ukryte zdolności? – Hunt spojrzał na mnie z dumą, jakby w mojej wygranej był choć cień jego zasługi. – Musisz ze mną polecieć do Wenecji, ktoś taki może się jeszcze przydać. – Dlaczego tak się cieszysz? O mało nie zginęliśmy. – Wiedziałem, że wygrasz. – Skąd? – Szczęście początkującego. – I musiałeś to powiedzieć, prawda? Nie mogłeś znieść tego, że mogłabym chociaż trochę być z siebie dumna – bąknęłam. – Mam jeszcze jedno pytanie. Dlatego Darbea powiedziała, że nie wierzysz w piekło? – Bo nie wierzę. – W niebo pewnie też nie wierzysz w takim razie. – Chciałam się upewnić, czy jest ateistą. To by wyjaśniało jego niektóre zachowania, brak skrupułów i wyrzutów sumienia. – Wierzę w ludzi – odparł. Zapadła cisza, przerywana tylko odgłosami łamiących się pod nogami gałązek. – Można się zmęczyć. Naprawdę chcieli nas zabić. Blake, daleko jeszcze? – zagadnęłam. – Bełkoczesz jak zepsute radio. Blake, to niebezpieczne. Blake, daleko jeszcze? Blake, a to jest takie... Blake, tamto jest inne... Blake, banda elfów chce nas zabić – ironizował, imitując mój głos. – I co, że chcieli nas zabić? Nie pierwszy i nie ostatni raz. Powiem ci jedno, marudo. – Spojrzał w moją stronę i otworzył szerzej oczy. – Przyspiesz! Zaczęłam znowu biec, a raczej skakać pomiędzy wystającymi korzeniami,

które wszystko nam utrudniały. Obróciłam głowę, żeby zobaczyć, co tak wystraszyło Hunta. Ścigała nas banda elfów. „Chwila. Ściga nas banda elfów? Matko, ściga nas banda elfów! Znowu! Ale za co? Ja pierdziu... Już po mnie! Ale nie mam zamiaru poddać się bez walki! Będę gryźć, kopać, pluć i wymachiwać rękami, a paznokcie mam idealne do drapania. Hunt w tym czasie powali kilku i może przeżyję. Znaczy przeżyjemy. Jest mi potrzebny do uruchomienia teleportera” – pomyślałam. Skręciłam w lewo, o mało nie uderzając w drzewo. Biegli za mną coraz szybciej, sapiąc przy tym wściekle. Nie mogli się pewnie doczekać, kiedy powieszą mnie na suchej gałęzi. Tej, którą Hunt odrąbał od drzewa strażnika, to pewne. Skręciłam jeszcze raz, przyspieszyłam znacząco i ostatecznie podjęłam decyzję o wejściu w zielone krzaki, pełne krwiożerczych kleszczy i innych tropikalnych dziwactw. Zboczyłam więc z trasy i wlazłam pomiędzy gęste krzaczory. Chyba ich zgubiłam, dzięki Bogu! Zatrzymałam się i pochyliłam lekko, opierając ręce o kolana. Pomyślałam, że Hunta chyba też przy okazji zgubiłam, kiedy nagle coś dotknęło mojego ramienia. Wytrzeszczyłam oczy, wstrzymałam oddech i wyprostowałam się. Jak umierać, to z godnością! Naprężyłam się jak struna i odwróciłam się w gotowości do ataku. – Nie dam ci się! Na szczęście to był tylko (lub aż) Hunt. – Sheyla, zamknij się, bo ich zwabisz! – Złapał moje przerażone łapki, które chciały go podrapać, i spojrzał na mnie z miną pod tytułem „Tym chciałaś pokonać bandę żądnych krwi elfów?”. – Dla...? Dlacze... czego? Gonią... nas... gonią? Przecież... – dyszałam, próbując sformułować zdanie. – Może zapomnieliśmy czegoś i chcą oddać? – Uśmiechnął się kpiąco. Spojrzałam na niego wymownie. – Albo... zauważyli, że pożyczyłem ich rzutki. Straż ich nie pilnowała, a pomyśl, jak się przydadzą. Jedno takie cudeńko powali słonia – wytłumaczył, niezdrowo się ekscytując. Kolejny argument za tym, żeby nie zbliżać się do Hunta. Złodziej! Rozumiem, okradać ludzi... Ale ukraść coś elfom, które mogą nas pozabijać! Na to mógł wpaść tylko on! – H...! – zaczęłam, ale zatkał mi usta i pociągnął mnie na ziemię. Prawie mnie przygniótł, że o wykrzywionej kostce nie wspomnę. Jęknęłabym, ale coś zaczęło się poruszać bardzo blisko nas. Elfowie byli o krok. Starałam się nawet nie oddychać, ale przecież to byli cholerni elfowie! Na pewno mieli wyczulone zmysły! Właśnie dlatego nas znaleźli, nawet w tak genialnej kryjówce pod drzewem. Hunt westchnął do nieba. Bez słowa się poddaliśmy. Co mogliśmy innego

zrobić? Oni mieli przewagę liczebną i byli uzbrojeni po zęby. Same zęby mieli już groźne. Zaprowadzili nas z powrotem w pobliże mostu. Królowa wyszła nam na powitanie. Właściwie nie wiem, jak to określić. Podpłynęła? Sunęła po wodzie, jakby nic nie ważyła. Jej mina nie wróżyła nic dobrego. – Okraść elfa to ostatnie, co człowiek może zrobić w swoim marnym życiu! – wysyczała i kiwnęła na straże, które pociągnęły nas w bliżej nieokreślonym kierunku. Mieliśmy związane i wygięte do tyłu ręce, dodatkowo i mnie, i Hunta wlokło po dwóch osiłków, szarpali nas przy tym za ramiona, szturchali i popychali. Warknęłam, że to wszystko wina Hunta, ten się wydarł, że gdybym tyle nie marudziła, już by nas tu nie było, i w końcu tak się pożarliśmy, że strażnicy musieli nas rozdzielać. Zatrzymaliśmy się nad klifem. Było tam pełno zeschłych, powykręcanych, starych drzew. Przywiązali nas do jednego z nich, po przeciwnych jego stronach, żebyśmy się wzajemnie nie zagryźli. Dwa sznury na wysokości klatki piersiowej i jeden powyżej kolan. – Blake, to było bardzo niegrzeczne. Ugościłam was po królewsku, zabawiałam rozmową i grą, dałam wam to, czego chcieliście, choć nie zasługiwaliście na ten dar. A ty mnie okradłeś! – powiedziała Darbea. Cała grupa zebrała się po przeciwnej stronie i czekała na wyjaśnienia Hunta. Choć mogłam zdać się tylko na słuch, wiedziałam, że cwaniacko się uśmiecha. – Pokusa... zawsze jest silniejsza. Królowa nie wytrzymała. Warknęła coś niezrozumiałego, pewnie w ich języku, i odwróciła się na pięcie. Zrobiła jeden krok i zatrzymała się na chwilę. Spojrzała na mnie, a potem na Hunta. – Ty nie zapytałeś z wiadomych względów. Nie o Światło ci chodzi – powiedziała w kierunku bruneta. – Ale ty, moja droga, powinnaś była zapytać. Nie interesuje cię, do czego Neftyda potrzebuje Światła Czarnego Księżyca? Zaczęłam intensywnie o tym myśleć. – Żeby... pokonać Vis Maior i zawładnąć światem. Chcą przejść na ciemną stronę mocy, a tylko Światło im to umożliwi – przypomniałam jej wcześniejszą wypowiedź. Zaśmiała się pod nosem i odeszła, a za nią podążyła cała gromada. – Księga Śmierci. To jej pragną – rzuciła na odchodne. Został jeden elf, który zaczął łamać gałęzie pobliskiego drzewa i rzucać je pod nasze nogi. A więc czekała nas śmierć na stosie. Nie chciałam umierać! Byłam za młoda, zresztą to nie moja wina, że jak rozdawali mózgi, to ja stałam w kolejce po miłość. W ostatniej chwili wycofałam się przecież i poleciałam po mózg, ale tak się złożyło, że już zabrakło, a i na miłość było za późno. Nie da się kierować sercem i rozumem, to się zawsze ze sobą gryzło. Trzeba wybrać jedno albo drugie.

W przeciwnym razie zostanie się z niczym... czekając na spalenie żywcem. Jak w cholernym średniowieczu! Hunt zaczął się szarpać, przez co liny, którymi byliśmy związani, coraz mocniej mnie uwierały. – Zginiemy przez twoje kleptomańskie zapędy! – warknęłam. – Przestań się szarpać! To boli! – Slucha dziewoi – wybełkotał chrapliwym głosem elf. Ten był jeszcze inny. Masywny, z czarną, tłustą grzywką emo na czole. Chyba jej zadaniem było zakrywanie licznych pryszczy. Ciekawe. Nie sądziłam, że elfowie cierpią na przypadłości podobne do naszych. – Stos... jakie to typowe – stwierdził. Co za wygórowane wymagania! Stos to mało? Może wolałby, żeby obdzierali go ze skóry? W końcu wielmożny Blake Hunt był zbyt dumny, aby zginąć w płomieniach! Debil! Doprawdy, jeśli miałabym wybierać, z kim chcę umrzeć, byłby ostatni na mojej liście. Tuż za pająkami i robakami. Problem tylko w tym, że nikt mnie nie pytał o zdanie. Nikt nawet nie zapytał, czy miałam z tym coś wspólnego. Odpowiedzialność zbiorowa – znowu czułam się jak w podstawówce. – Dlaczego królowa nie została, żeby popatrzeć, jak zamieniamy się w kiełbaski na rożnie? – zapytałam. Kierowałam to pytanie do elfa, ale Hunt się wtrącił. – Nie przystoi. Królowa nigdy nie kala oczu widokiem śmierci. Wystarczy jej świadomość, że właśnie umieramy. – Czyli... umrzemy? – zaczęłam szlochać. – Hunt, to by znaczyło, że jesteś ostatnią osobą, z którą mogę pogadać przed śmiercią. – Gadaj, co chcesz. Może potem nie starczy ci siły na krzyk – zaśmiał się. Był w pełni wyluzowany. Cholerny optymista! – Nienawidzę cię. – Też cię kocham. Sama myśl o tym, że właśnie się szczerzył, doprowadzała mnie do szału. Już nawet nie wiedziałam, co martwi mnie bardziej – pewność, że umrę, czy to, że umrę obok niego. Chrustu było już pod dostatkiem. Elf zgarnął z ziemi dwa kamienie, które potarł o siebie, rozniecając tym samym ogień. Pierwsze gałązki zaczęły skwierczeć. – Pracy mojej koniec. Zrobiona ona. Dobranoc. – Elf się ukłonił i odszedł, a ja zaczynałam coraz bardziej panikować. – Hunt! Hunt! Zrób cohohoś! – łkałam. Sznur znowu mnie boleśnie ocierał, co znaczyło, że Hunt się szarpie. – Zamknij się, nie pomagasz! Przy elfach zachowywał pozorny spokój, żeby przypadkiem w ostatnich

chwilach życia nie stracić fasonu, ale kiedy zostaliśmy sami, pokazał swoje prawdziwe oblicze. Nic nam to nie dawało, ogień rozprzestrzeniał się coraz szybciej. Do niego doszedł chyba wyżej, bo liny ugniatały mnie mocniej. Miałam wrażenie, że za chwilę połamią mi kości. – A co mam zrobić, żeby pomóc? – Wciągnij brzuch i się nie odzywaj. Bez słowa wykonałam jego polecenie, przyglądając się tylko płomieniom, które podążały w moim kierunku. – Kiedy nas wiązali, starałem się wciągnąć jak najwięcej powietrza i naprężyć mięśnie, przez co teraz mam trochę luzu. Jeśli uda mi się wyplątać z górnych lin, przetnę dolną i będziemy wolni. Słyszałam szarpaninę i jego stęknięcia. W końcu ogień dotknął moich butów. – Blake! – wydarłam się tak głośno, że było mnie chyba słuchać na drugim końcu wyspy. – Już – powiedział i górne liny się osunęły. Zaczęłam się z nimi szarpać. W panice to nie było proste. W dodatku nogi wciąż miałam unieruchomione. Na but spadł mi kawał palącego się drewna. Zaczęłam piszczeć, żeby Hunt ciął szybciej sznur, ale w odpowiedzi usłyszałam, że nie ma na to czasu i że sama mam się wyplątać. Nie mogłam, bo moje nogi unieruchomiła kolejna przeszkoda. Powiedziałam mu o tym. Słyszałam, jak się wyplątuje i podbiega do mnie. Moje buty płonęły, spodnie również zaczynały się zajmować. Panika sięgnęła zenitu. Szarpałam się, ale nie mogłam wyciągnąć nogi. – Kurwa! – przeklął, gdy zobaczył, w jakiej jestem sytuacji. Kopnął w drewno, które mnie przywaliło. Syknął. – Zrób coś, ja tu zginę! – płakałam. Szarpałam się ostatkiem sił. Wszystko mnie bolało, stopy mnie piekły, ogień sięgał coraz wyżej, niemalże do moich kolan. Hunt wyciągnął z kieszeni nożyk i zaczął ciąć sznur. Piszczałam coraz głośniej, but mi się niemal przepalił. Sznur był przecięty zaledwie w połowie. Hunt warknął i szarpnął go z całej siły, dzięki czemu pękł. Chłopak chwycił mnie w pasie i pociągnął w swoją stronę, aż spadł mi but. Hunt zrobił to z taką siłą, że upadliśmy na ziemię. Moje spodnie wciąż się paliły. – Zgaś to! Zgaś to! – ryczałam, tarzając się po ziemi. Przez kilka sekund próbował coś wymyślić. – Ściągaj! Szybko! – Szarpnął mnie do góry i pociągnął w dół za szlufki, prawie ściągając mi majtki. Znowu padłam na ziemię i zdarłam spodnie. Odrzuciłam je i położyłam się twarzą do gleby, próbując opanować emocje. Nogi mi się nie spaliły chyba tylko dlatego, że kiedy biegłam, nieźle się spociłam i teraz w dalszym ciągu byłam mokra.

Hunt usiadł obok i pogłaskał mnie po głowie. Byłam jak tykająca bomba. Tak cholernie się bałam, że zginę! Nerwowo się podniosłam i wtuliłam w niego. Objął mnie delikatnie i głaskał po głowie. Umarłabym tam, gdyby nie on. Uratował mnie. Chociaż z drugiej strony, gdyby nie on, nie potrzebowałabym ratunku. Jak by nie było, teraz najbardziej potrzebowałam wtulić się w czyjekolwiek ramiona, by dojść powoli do siebie. Siedzieliśmy tak przez chwilę. – Wszystko w porządku? – zapytał, kiedy podniosłam głowę. Odetchnęłam głęboko i otrząsnęłam się. Emocje powoli opadały, zastępował je gniew. – Poza zadrapaniami, siniakami, piekącymi stopami, obolałym tyłkiem, zgubionym butem i spalonymi spodniami? Tak, w porządku, możesz mnie wykorzystywać jako przynętę, kiedy chcesz – warknęłam ironicznie, odsuwając się od niego. – Wiedziałem, że ta rola ci się spodoba. – Uśmiechnął się szeroko. – Już się nie gniewaj. Daj buzi. Złożył usta do pocałunku. Odepchnęłam jego twarz. Zawsze mnie zastanawiało, co chce przekazać tym swoim zarozumiałym spojrzeniem. – Jedna szpetna buzia ci wystarczy. Spadajmy stąd! – Podniosłam się i spojrzałam na ocean. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nie mam spodni. Stałam na klifie w koszulce, która po maksymalnym obciągnięciu zasłaniała jedynie majtki, i to z trudem. W dodatku miałam tylko jeden nadpalony but. Już nawet nie wspomnę, że byłam cała umorusana, upaćkana błotem z lasu i miałam we włosach liście. Kleszcze pewnie też. Zastanawiało mnie teraz tylko jedno – jak ja się w takim stanie pokażę w domu. W drodze powrotnej prawie w ogóle nie rozmawialiśmy. Kiedy przebijaliśmy się przez chaszcze, zapytał, czy jestem w stanie iść. Odpowiedziałam twierdząco, chociaż wyglądał, jakby chciał mnie ponieść. Troszczył się albo poczuwał się do odpowiedzialności za mój stan. Nie wiem, ale to jego wina i może powinnam przyjąć propozycję, która nawet nie padła. Przy kamieniu zapytał, czy na pewno wszystko w porządku. Chwilę później byliśmy znowu w zapyziałej uliczce w Orlando. – Zawieź mnie do siebie – poleciłam. Hunt odpalił samochód i ruszył. – Słucham? – zapytał po chwili. – Nie mogę się tak pokazać w domu. Zabierz mnie do siebie. Wezmę prysznic i postaram się doprowadzić do porządku. Dasz mi jakieś stare ubrania, a w domu powiem, że... to markowe stroje zespołu, na którego koncercie byliśmy. Jaki to mógłby być zespół? Dotknęłam ręką czoła. Westchnęłam, próbując sobie to wszystko poukładać w głowie.

– Hmm, Phoenix. Grają dobrą muzykę. Jeśli miałbym zabrać dziewczynę na koncert, to właśnie na ich. – Nieważne, może być. I tak będę mieć przerąbane do końca życia. – She, spokojnie. – Uśmiechnął się pokrzepiająco, kładąc dłoń na moim kolanie. Na nagim kolanie, podkreślam. Przesunął rękę o kilka milimetrów w górę. Do czego to już doszło? On mnie obmacywał! I to perfidnie! A przecież miał dziewczynę, a ja miałam chłopaka. Mojego najcudniejszego na świecie Trevora. Gdyby był z nami, przywaliłby Huntowi w ten jego opanowany, uśmiechnięty ryjek. – Kiedy tu jechaliśmy, poszłaś spać, pamiętasz? Cassie wtedy do ciebie dzwoniła. Już wróciła. Martwiła się o ciebie. Dowiedziała się, że wyszłaś z kochasiem, ale nie wiedziała, że potem byłaś ze mną. Zabiorę cię do niej, tam się umyjesz, a ona pożyczy ci jakieś ubrania. Przytaknęłam, odsunęłam kolana w drugą stronę i przycisnęłam ręce do brzucha, obciągając po raz kolejny koszulkę. Hunt włączył radio, zaczęliśmy gadać na jakieś bzdurne tematy i w porze obiadowej byliśmy już pod drzwiami państwa Garnetów. Cassie wybiegła niemal równo z naszym przybyciem, jakby tylko na to czekała. Kiedy wyszłam z samochodu, zatrzymała się i spojrzała na mnie z politowaniem. Musiałam wyglądać naprawdę żałośnie. Przytuliła mnie, pogłaskała i zaciągnęła do domu, zanim sąsiedzi zrobili sobie widowisko z mojego gołego tyłka. Hunt wszedł za nami. Chciał ją pocałować, ale była zbyt przejęta moim stanem. Niemal weszła ze mną do wanny, żeby pomóc mi się umyć. Ostatkiem sił zdołałam jej to wyperswadować. Zamknęłam drzwi i zanurzyłam się w wodzie. Rany zaczęły piec, ale poczułam wewnętrzny spokój. Po otarciu się o śmierć nie ma nic piękniejszego niż długa kąpiel w wannie. Było mi bardzo przyjemnie, dopóki nie wyszłam. Cassie i Hunt leżeli na łóżku i wymieniali się śliną. Fuj! Kiedy stanęłam w drzwiach, Cassie szybko odepchnęła swojego... ekhm... lubego. Zaczęła się krzątać po pokoju i szukać mi ubrań. Plotła przy tym trzy po trzy. Coś o markach, coś o metkach, coś o firmach, czyli problem egzystencjalny każdej kobiety – w co się (w tym przypadku – koleżankę) ubrać. Hunt siedział zawiedziony. Zrobiło mi się go żal. Jego dziewczyna bardziej kochała mnie niż jego, co właściwie było najlepszym dowodem na to, że jej mózg jeszcze nie skapitulował. Jakoś niezręcznie się zrobiło, więc czym prędzej się ulotniłam i zostawiłam ich samych. Wróciłam do domu, wcisnęłam matce kit o koncercie i poszłam spać. Potrzebowałam odpoczynku. Dużo odpoczynku.

Rozdział 13 Więcej ci nie uwierzę, prawdę powiedz szczerze

Dni mijały jeden za drugim. Narażanie się i kontakty z chamami pokroju Hunta stały się dla mnie rutyną, która w pewnym stopniu mnie męczyła, ale jednak bez tego poczułam się dziwnie. Nie widziałam Hunta przez kilka dni i jakby zaczęło mi czegoś brakować. To tak jak z paleniem papierosów. Najpierw jesteś zafascynowany nowym doświadczeniem, potem staje się ono rutyną i musisz zapalić. W końcu zaczynają cię męczyć koszty uzależnienia, wściekasz się i próbujesz rzucić palenie. Odstawiasz papierosy na kilka dni i czujesz właśnie taki rodzaj pustki, jaki wspomnianego dnia ogarnął mnie. Niby wszystko było okej, ale coś wewnątrz wzniecało pragnienie, którego nie da się ukoić inaczej niż poprzez czynnik uzależniający. Palacz w takiej chwili sięga po papierosa, a ja... nie zrobiłam nic. Zachowywałam się jak masochistka i z uporem maniaka powstrzymywałam się przed znalezieniem Blake’a. Do Bożego Narodzenia został tydzień, Hunt przestał się pokazywać na zajęciach, a im dłużej zastanawiałam się nad tym, gdzie przepadł, tym bardziej brakowało mi jego obecności. Niby moje życie było wspaniałe, bo miałam przy sobie Prestona i Cassie, a w wolnych chwilach umawiałam się na kolejne spotkania z Trevorem, ale brakowało mi tej nutki adrenaliny. Po ostatnich szaleństwach zostało mi tylko kilka siniaków i oparzeń. Próbowałam żyć jak przedtem, ale tak się nie dało. Kiedy już człowiek raz poczuje takie emocje, adrenalinę, bardzo szybko się od tego uzależnia. Chciałam być blisko Blake’a, ale nie dlatego, że brakowało mi jego towarzystwa. Brakowało mi tego, co niosło ze sobą jego towarzystwo. Czas płynął leniwie. Wigilię spędziłam w domu, a resztę świąt z Cass i Prestonem, ale żadne z nich nie potrafiło przytulić właśnie tak, jak chciałam być przytulona. Tylko facet, który coś czuje do kobiety, przytula w ten dziwnie inny sposób. Brakowało mi doświadczenia w tych sprawach, bo może ze dwóch chłopaków tak mnie obejmowało, ale w podświadomości miałam zakodowane, by łaknąć uścisku męskich ramion. Głównie dlatego tak nie mogłam się doczekać końca świąt. Dwa dni po nich miałam się spotkać z Trevorem. Byłam nim zauroczona i nie mogłam się doczekać następnego pocałunku. Tfu! Następnego spotkania. No dobra, pocałunku też. Jestem wytrwała i cierpliwa, dlatego doczekałam się upragnionej wizyty Azraela, którego imię brzmiało mi w uszach. Trevor. Może nie jest tak piękne jak Christian, może nie brzmi jak ballada, ale za to jego właściciel zdobył moje serce, a nie tylko zainteresowanie. Spójrzmy prawdzie w oczy, playboye pokroju Christiana może są cholernie seksowni i na ich widok miękną kolana, ale taka

fascynacja zwykle na tym się kończy, tymczasem równie wspaniali mogą być faceci uznawani za przeciętnych. Ale co ja mogłam o tym wiedzieć? Trevor nie był przeciętny. Jego czarna czupryna idealnie współgrała z ostrymi rysami, a diabliki w oczach dodawały mu niezwykłego uroku. Niczego mu nie brakowało, a na dodatek charakterem i inteligencją rzucał na kolana przystojniaków pokroju Christiana. Och! No dobra, koniec tego obrzydzania sobie innych, bo przy moim słodkim Trevorze powinnam była myśleć tylko o nim. Wybraliśmy się na badmintona. To była świetna okazja, żeby trochę się poruszać, pogadać, a jednocześnie cieszyć się nawzajem swoją obecnością. Co prawda, dzieliła nas siatka, ale w przerwach siadaliśmy obok siebie, on obejmował mnie ramieniem i przytulał. Czuł, jak szybko bije moje serce, i zwracał mi na to uwagę. Po nim nie było ani trochę widać zmęczenia. Musiał dużo trenować, żeby wyrobić sobie taką kondycję. Rozmyślałam o nim tak intensywnie, że chwilami przestawałam zwracać uwagę na to, co do mnie mówił. Chyba przypadkiem wyszłam na głupka kilka razy, ale nie przejęłam się tym. W jego ramionach czułam się tak dobrze, tak przyjemnie, że nie stresowała mnie żadna żenująca sytuacja, na przykład spadający but, który poszybował na drugi koniec sali, kiedy próbowałam zrobić zamach. Przyjęliśmy to ze śmiechem, a po godzinie, kiedy już trzeba było mnie zeskrobywać z boiska, wybraliśmy się na kolację do restauracji. Trevor pojawił się w moim życiu niespodziewanie i od razu zaczęliśmy nadawać na tych samych falach. Dawno z nikim nie czułam się tak swobodnie jak w jego towarzystwie. Muszę przyznać, że nawet przy Prestonie czasem odczuwałam presję i jakiś niewielki stres związany z obcowaniem z płcią męską. Przy Trevorze czułam się tak, jakbyśmy się znali od zawsze. Widok restauracji na dachu centrum sportowego mnie powalił. Balkon był ozdobiony roślinami pnącymi się po barierkach i drewnianych altanach. Wszystko rozświetlone światełkami imitującymi świeczki. Przez szczeliny między roślinami przedzierało się granatowe niebo, na którym migotały miliony gwiazd. Uśmiechnięta kelnerka zaprowadziła nas do zamówionego stolika, na którym czekały dwa talerze i tyle samo kieliszków proszących o nalanie do nich wina. Pomiędzy nami oczywiście nie zabrakło świeczki i stroika z kwiatów przypominających te, które wiły się wokół barierek. W takim widoku można się zakochać, zwłaszcza jeśli do kompletu dostaje się świetnego faceta, który zabawia cię przez cały wieczór, a na koniec odwozi i jeszcze zaprasza na herbatę do siebie. Gdybym tylko nie była taka wycieńczona, na pewno bym się zgodziła. Musiałam jednak odmówić, bo oczy same mi się zamykały. Odwiózł mnie pod dom i pożegnał słodkim pocałunkiem. Właściwie dopiero kiedy wzięłam prysznic i położyłam się do łóżka, zaczęłam analizować całe spotkanie. Najbardziej zaciekawiły mnie jego końcówka i to zaproszenie. Zdałam sobie sprawę, że słodki Trevor zaprosił mnie do siebie... na noc. Byłam

zszokowana, że tak szybko to zaproponował, a z drugiej strony pochlebiało mi to, że się mną interesuje. W dodatku nie nalegał, więc daleko mu do desperata i mógł pozwolić sobie na oczekiwanie. Sama świadomość, że mogło do czegoś dojść, sprawiła, że zaczęłam o tym myśleć. Mój umysł wypełniały grzeszne wyobrażenia na temat Trevora, przez co w kolejnych dniach nie skupiałam się specjalnie na otoczeniu. Nawet kiedy siedziałam z przyjaciółmi. Wyjątkowo powinnam wrócić na ziemię, bo pojawił się Blake. Dawno go nie widziałam, a przecież zdążyłam się już stęsknić. – Kogo moje oczy widzą? Ty – tutaj? Myślałam, że nie ma cię w mieście. Ostatnio tak cicho się zrobiło – powiedziałam, jak tylko pojawił się w drzwiach mieszkania państwa Garnetów. – Raz byłem, raz mnie nie było. Miałem kilka spraw do załatwienia. – Z jego ust zawsze płynęły same konkrety, ale tym razem pobił samego siebie. – Tęskniłaś? – Nawet nie wiesz jak bardzo. Bez ciebie każda minuta ciągnęła się przez jakieś... sześćdziesiąt sekund – rzuciłam od niechcenia, kiedy przytulał i całował moją przyjaciółkę. Aż biedna Cassie zauważyła, że jestem zła, i szybko odsunęła się od swojego chłopaka. Bardzo dobrze. Mogłaby okazywać mu czułość jedynie na osobności. Nie wypadało tak przy ludziach. Nie wypadało w ogóle, ale skoro już musieli... – Ja też się stęskniłem. Wprost nie mogłem się doczekać chwili, kiedy opowiem ci, jaką furorę zrobiłaś wśród elfów swoimi krzykami. Na wyspie staniesz się chyba sławna. Takiego darcia się nie słyszeli już dawno. Jednak nic nie dorówna piskliwej furiatce – zaśmiał się. Nikt do niego nie dołączył. Może Cassie przez chwilę chciała, ale zdążyła zauważyć, jak moje pięści się zaciskają, a zęby zaczynają zgrzytać. To był koniec. Nie wytrzymywałam. Chciałam dać się ponieść i wpaść w pierwotny, zwierzęcy szał! Czara prawie się przelała! Chciałam pozwolić działać prawom natury i go zabić! – Jak mnie nazwałeś, ty zafajdana, zapluta fujaro? – wycedziłam powoli. – Piskliwą furiatką – powtórzył z jeszcze szerszym uśmiechem. – Małą, słodką, piskliwą furiatką. Tu już wpadłam w osłupienie. Małą? Dobra, zgadzam się, wzrostem nie grzeszę. Piskliwą? Nawet jeśli wydzierałam się jak obdzierana ze skóry, to, na litość boską, miałam do tego prawo! Byłam związana na stosie, a pod moimi nogami buchał ogień. Każdy normalny człowiek zachowałby się tak jak ja. Nie jestem furiatką. To raczej Hunt jest odmieńcem i durnym ryzykantem. On jeszcze nie widział prawdziwej furii! Tylko to „słodka” wybiło mnie z rytmu. – She, aż się zaczerwieniłaś. – Cassie dopiero po chwili wybuchła śmiechem. To nie był jednak szyderczy śmiech. Przypominał raczej matczyny, pełen radości i miłości śmiech, charakterystyczny dla rodziców obserwujących potykającą się

podczas zabawy pociechę. Właściwie nie powinno mnie to dziwić, w końcu Cass była dla mnie jak rodzina. – Moja mała, słodka Sheyla. – Wskoczyła do mnie na fotel, mocno mnie przytuliła i dała mi całusa w policzek. – Jestem bardzo spokojna! – burknęłam gniewnie. Uniosłam brodę wysoko i przybrałam bardzo oficjalny ton. – Pan Hunt nie powinien robić sobie nadziei, że wzbudza we mnie jakiekolwiek emocje, nawet te najgorsze. Jego żarty są poniżej mojej godności. – On tutaj jest. – Pomachał do mnie, jakbym go nie zauważyła. – I ma zamiar zaprosić was wszystkich na wycieczkę do Europy. – Nie-do-cze-ka-nie – mruknęłam niechętnie, dzieląc wyraz na sylaby. Niestety, okrzyk radości, który wyrwał się Cassie, całkowicie mnie zagłuszył. – Tak! Do Europy! Do Francji! Tam jest tak romantycznie! Do Rosji! Kiedy byłam w Arkaim, poznałam tylko niewielki fragment tego gigantycznego kraju. Jeszcze do Hiszpanii! Zawsze chciałam zobaczyć ten kraj. I do... – Polecimy do Włoch. Do Wenecji. Karnawał wenecki na pewno ci się spodoba, Cassie. – Uśmiechnął się do niej, ale ja już wiedziałam, co on knuje. Podniosłam się gwałtownie z siedzenia i zaczęłam iść wprost na niego, zmuszając go do cofnięcia się o kilka kroków. Pomachałam mu palcem przed nosem. – Po moim trupie! – W ostateczności. – Uśmiechnął się złośliwie. – O nie, mój drogi! Na to ci nie pozwolę. Już o mało nie zginęłam przez ciebie, nie zgadzam się na to, żebyś wciągał moich przyjaciół w swoje ciemne sprawki! – Zginęłaś? She, co masz na myśli? – dopiero teraz do rozmowy włączył się Preston, który do tej pory siedział w kącie i jedynie się nam przyglądał. – Nie każę ci lecieć z nami, ale nie decyduj za przyjaciół. Może Cassie chciałaby pobawić się w księżniczkę, założyć piękną suknię, wybrać się na bal... – O tak! Zawsze marzyłam, by wziąć udział w takim balu. Może nie do końca bym tam pasowała, ale chciałabym to przeżyć. – Cassie rozczuliła się, opowiadając o swoich marzeniach. To prawda. Może z zewnątrz wydawała się jedynie piękną, twardą, nowoczesną dziewczyną, z dredami na głowie i skórzanymi bransoletkami na nadgarstkach, ale w głębi duszy to była śliczna, delikatna blondyneczka, która wyglądałaby pięknie, gdyby wystąpiła w błękitnej sukni oraz lśniącym diademie i rozpuściła swoje długie włosy ułożone w loki. Królewna – oto kim Cassie była od zawsze. Z czasem po prostu dostosowała się do swojego królestwa. W Miami nie było miejsca na bale, konwenanse czy przesadną dbałość o związek. Kiedy facet chciał zdobyć kobietę, zachowywał się jak dupek i to wystarczyło. W naszym

społeczeństwie utarł się stereotyp słodkich, zimnych drani, którzy przesadnie okazują, jak bardzo im nie zależy, a dziewczyny wręcz same pchają się w ich łapska i błagają, żeby je wykorzystać. Tymczasem dziewczynom pokroju Cassie to nie wystarczało. O jej względy trzeba było zawalczyć. Nawet Hunt musiał trochę nad nią popracować, a i teraz było widać, że moja cudowna przyjaciółka go regularnie temperuje. Odkąd się spotykali, zrobił się milszy i bardziej ułożony niż przedtem, choć do gentlemana jeszcze sporo mu brakowało. – Widzisz, Sheylo? Wszystko pięknie się ułożyło. Ty nie chcesz i nie lecisz, a Cassie chce i leci ze mną. We dwoje będziemy się świetnie bawić – podsumował krótko, zajmując moje miejsce obok blondynki. Rozsiadł się wygodnie, chwycił ją w pasie i przyciągnął do siebie, a dziewczyna odpowiedziała mu wesołym uśmiechem. – We dwoje? A kto powiedział, że we dwoje? To mnie nie uwzględniacie w swoich planach? A myślałem, że wszystko będziemy robić razem – zarzucił im oburzony Preston. – Na Boga, chociaż ty nie zaczynaj! – westchnęłam. – On próbuje nas wciągnąć w swoje chore próby zawładnięcia światem. Chce walczyć z Neftydą. Sam. Nie zdziwiłabym się, gdyby nas wykorzystał jako przynętę. To nie byłby pierwszy raz. Preston się wycofał i zamilkł. Na chwilę zapadła cisza, którą przerwała Cassie: – Wspomniałaś coś o zagrożeniu życia. Nie przypominam sobie takiej sytuacji. Podczas ataku na treningu Blake wyprowadził cię w bezpieczne miejsce, a i w Arkaim dotrzymał ci towarzystwa. Co miałaś na myśli, mówiąc o zagrożeniu? – Po co w ogóle zaczynać temat? Dziewucha nie docenia tego, co się dla niej robi, ale nie mam o to żalu. Wróćmy lepiej do rozmowy o naszym wyjeździe. – Hunt próbował odejść od tematu wyprawy do elfów. – Cassie, nigdy nie pytałaś, co się stało tego dnia, kiedy wpadłam do twojego domu bez spodni i jednego buta. Czyżby twój chłopak cię nie wtajemniczył? – zaczęłam delikatnie, żeby zorientować się, ile Blake jej powiedział. Nie rozmawialiśmy na ten temat, odkąd wróciliśmy. – Blake powiedział, że zabrał cię do lasu na przeszkolenie, ale nie dałaś rady, a spodnie i but straciłaś w starciu z dzikim zwierzęciem – wytłumaczyła spokojnie. – Podłe kłamstwa! – Aż zmarszczyłam czoło, kiedy usłyszałam te brednie. Łgarz nie powiedział jej, co się zdarzyło naprawdę, choć mogłam się spodziewać, że tak będzie. – Zabrał mnie na Trójkąt Bermudzki, na spotkanie z elfami, którym chciał mnie oddać w zamian za informacje. Wykorzystał mnie jako przynętę, chciał mnie sprzedać, a kiedy cudem uratowałam nasze tyłki, okazało się, że jest kleptomanem, przez co o mało nie zginęliśmy oboje na stosie. Dowiedział się wtedy, że Neftyda poluje na Światło Czarnego Księżyca, które będzie można

zdobyć w Wenecji w lutym, bo ustawienie Księżyca będzie odpowiednie czy coś w tym stylu. Daję głowę, że narazi nasze życie, żeby zdobyć to, czego chce. On się z nikim nie liczy. Cassie spochmurniała, Preston tylko na chwilę zamarł, a potem na jego ustach zagościł uśmiech. Pojawił się w chwili, kiedy Cassie wymierzyła Huntowi siarczysty policzek i odsunęła się od niego. – Zawiodłam się na tobie! Wykorzystałeś moją przyjaciółkę, moją Sheylę! Moją najdroższą Sheylę! Chciałeś oddać ją elfom?! – wydarła się na niego. Broniła mnie jak lwica. Właśnie to było w niej wspaniałe. Była kobieca, a jednocześnie taka silna. – Przecież bym jej nie oddał, to była tylko taka zabawa. Igrałem sobie z nimi. – Uśmiechnął się kpiąco i wzruszył ramionami. – Darbea czytała ci w myślach, nie kłam! – przypomniałam. – Darbea odczytywała to, o czym chciałem, żeby wiedziała. Wystarczyło włożyć do głowy odpowiednie myśli, żeby brzmieć przekonująco. Głupiutka Sheyla... Jesteś w bractwie, jesteś jedną z nas. Nieważne, jak bardzo bym cię nie lubił, moim obowiązkiem jest dbać o twoje bezpieczeństwo. Bractwo jest jak rodzina – wyjaśnił. – Tak, jasne. W Arkaim mówiłeś, że jak zacznę ci zawadzać, to mnie zabijesz. – Nie pozwolę na narażanie mojej przyjaciółki! W dodatku mnie okłamałeś! – wtrąciła się Cassie. – Nie kłamałem. Zabrałem ją do lasu, przeszła pewnego rodzaju przeszkolenie, a spodnie straciła przez dzikie zwierzęta. Elfów ludźmi przecież nie nazwę. – Wzruszył ramionami, jakby jego zachowanie było w porządku. – Mogliście zginąć! – Zwycięstwa niczego nie uczą. Dopiero porażki uświadamiają braki – odpowiedział spokojnie. Nigdy się nie unosił. Nawet gdy był zdenerwowany, potrafił zachować panowanie nad sobą. – Szczerze mówiąc, myślałem, że biedactwo się załamie albo złapie porządną traumę po takim przeżyciu, ale trzyma się całkiem nieźle. – Wskazał na mnie paluchem, rozbawiony faktem, że nie zamknęli mnie jeszcze w pokoju bez klamek. – Nie wierzyłeś we mnie, co? – Spojrzałam na niego z pogardą. – Nie – odpowiedział, wciąż się uśmiechając. – Nienawidzę, kiedy ludzie we mnie nie wierzą – warknęłam pod nosem i skrzyżowałam ręce na piersiach. – Dlaczego? Ja to bardzo lubię. Mogę im wtedy udowodnić, że gówno o mnie wiedzą. Dodatkowa motywacja do działania zawsze jest pomocna. – Jesteś niemożliwy – westchnęła zdenerwowana Cass. – Niemożliwie seksowny. Wiem – powiedział i złożył usta w słodkiego

całusa, którego następnie posłał w jej kierunku. – Wkurzasz mnie. Już nie wiem, czy bardziej chcę cię kopnąć w tyłek czy się do ciebie przytulić. – Uśmiech wrócił na jej twarz. Obróciła się na pięcie i podeszła, żeby mnie objąć. Pogłaskała mnie po głowie i wtuliła się w sweter, który dostałam od niej w zeszłym roku na Gwiazdkę. Wkrótce wszyscy się uspokoiliśmy i zaczęliśmy rozmawiać o sylwestrze. Ostatecznie koniec roku zbliżał się wielkimi krokami, a my jak zwykle nie wiedzieliśmy, co ze sobą zrobić. Dopiero dwa dni później ustaliliśmy, że wybierzemy się do jednego z adoratorów Cassie. Standardowo zapowiedziała się sama, a na imprezę i tak poszliśmy wszyscy. Hunt chciał iść z nami, ale zważywszy na to, że szliśmy do chłopaka, który podkochiwał się w Cass, nie wypadało jej przyjść z kimś innym. Pominięcie go jedynie dodało smaku nadchodzącej imprezie. Wpadliśmy na nią już ździebko oprocentowani, a od wejścia musieliśmy z każdym gościem przywitać się stuknięciem kieliszka. Wybicie północy pamiętam jak przez mgłę, ale za to wiem, że koło czwartej nad ranem wylądowałam z Prestonem pod stołem, gdzie naszło nas na filozoficzne rozmowy o sensie istnienia. Sprzeczaliśmy się o to, czy Słońce krąży wokół Ziemi czy na odwrót. W pewnym momencie doszliśmy nawet do wniosku, że to Księżyc jest nieruchomy, a my kręcimy się wokół niego. Chyba za dużo się nasłuchałam o Neftydzie i jej zamiłowaniu do Czarnego Księżyca. Dyskusja na ten temat zajęła nam sporo czasu, ale wywnioskowaliśmy, że skoro ten Czarny Księżyc jest tak ważny, to musi stanowić centrum wszechświata i to my się wokół niego kręcimy... – Bo gdyby było inaczej, to demony, które są tam zamknięte, dostałyby zawrotów głowy. My mamy po jednej głowie, a one mogą mieć po pięć, więc szybciej im się zakręci – dodałam. Jakby logicznie o tym pomyśleć, to my jesteśmy przyzwyczajeni do obrotów Ziemi, ale takie demony, które mają po błędniku w każdej głowie... Na przykład taki demon o wyglądzie trzygłowego smoka, któremu na miejscu każdej obciętej głowy wyrastają trzy nowe, musi mieć trudno w życiu! Jeden błędnik potrafi oszaleć na karuzeli, a co dopiero sto błędników albo więcej! – Kocham Cassie – wypalił Preston. Zaledwie na kilka sekund zapadła cisza, bo potem zajęłam się rozmyślaniem o tak ważnych kwestiach jak smoki. Swoją drogą, ciekawe, czy one istnieją naprawdę. Skoro elfowie istnieją, to może smoki również? Nie zdążyłam się tego dowiedzieć, ale ciekawa jestem, które bajki to tylko zmyślone historie, a które mają jakiś związek z rzeczywistością. Może nie ma ludzi? Może wszyscy jesteśmy jakimiś genetycznymi krzyżówkami? Może ludzie powstali z połączenia... – Kocham Cassie, słyszysz?

Preston nie dawał za wygraną, więc musiałam klepnąć go kilka razy na oślep i uciszyć, zanim zrujnowałby doszczętnie mój genialny tok myślenia. – Cii, cii... ja też ją kocham. I ona nas kocha. Wszyscy się kochamy. Jesteśmy w końcu przyjaciółmi – uspokoiłam go, bo łapał chyba jakąś dziwną fazę. Preston gwałtownie się podniósł, huknął głową w stół i położył się z powrotem w tym samym miejscu. Drugą próbę wykonał wolniej, trzymając się dłonią za czoło. Nachylił się nade mną i spojrzał mi w oczy. Ja byłam nawalona, on też powinien, ale w tym momencie wyglądał na trzeźwego. – Nie kocham jej jak przyjaciel, kocham ją tak, jak facet kocha kobietę – wytłumaczył. Nic z tego nie rozumiałam, i to nie przez ilość procentów we krwi. – Zdaje się, że ktoś tu już chce spać. – Poklepałam go porozumiewawczo po ramieniu. – Mówię poważnie. Kocham Cassie, chcę ją całować i przytulać. Chcę z nią być – zapierał się, choć to przecież było niedorzeczne. – Pres, za dużo wypiłeś, bredzisz. Nie chcesz Cassie, wolisz chłopców – przypomniałam, jakby dyskusja z pijanym miała jakikolwiek sens. – Nie wypiłem za dużo, nie bredzę i wolę kobiety. Przepraszam, że mówię o tym dopiero teraz, ale... kocham Cassie, odkąd ją zobaczyłem. Zawsze była taka piękna i mądra. Zawsze była... poza moim zasięgiem. – Zamilkł na chwilę, czekając na jakąś reakcję z mojej strony, ale słowa uwięzły mi w gardle. – Kiedy udało mi się znaleźć koło niej na jednej z imprez, byłem w siódmym niebie. Nie wierzyłem, że siedzi obok mnie. Odezwała się pierwsza i godzinę później siedziała mi na kolanach. Byłem w siódmym niebie. Niestety, nieśmiałość wygrała. Kiedy Cassie się zbliżyła, byłem przerażony i niechcący trąciłem flakon stojący obok, na stoliku. Olejek zapachowy wylał się na jej sukienkę i na moje spodnie. Spanikowałem i uciekłem. Nie wierzyłem, że jeszcze się do mnie odezwie, ale kilka dni później rozmawiała ze mną, jakby nic się nie stało. Dała się zaprosić nad jezioro, a tam... powiedziała, że chciałaby mieć przyjaciela homoseksualistę, po czym zapytała, czy aby przypadkiem nie jestem gejem. Moją nieśmiałość i ucieczkę tamtego wieczoru wytłumaczyła sobie jako brak pociągu do kobiet. – Ostro – rzuciłam na wydechu. Nie do końca mogłam uwierzyć w jego słowa, ale z czasem wszystko nabierało sensu. Już niejedna sytuacja wskazywała na to, że Preston kocha Cassie, tylko za każdym razem brakowało zdecydowanego ruchu z jego strony, który przesądziłby o losie ich, a właściwie naszej relacji. – Co miałem zrobić? Cały czas myślałem o tym, że wyjdę na frajera, który się wystraszył, i ona najprawdopodobniej już nigdy się do mnie nie odezwie. Druga opcja była dużo bardziej kusząca. Mogłem być przyjacielem Cassie, a jak już by mnie poznała i polubiła, wyznałbym jej prawdę i związał się z nią. Tylko że potem wszystko się skomplikowało. Zaczęłyście się czuć przy mnie swobodnie, ja też

czułem się jak w rodzinie. To była zbyt wielka pokusa. Obudziłem się za późno, kiedy mogłyście się obie śmiertelnie obrazić za to, że tak was okłamałem. Teraz jest mi już wszystko jedno. Nie mogę znieść tego, że ona jest z innym facetem. Nienawidzę Hunta! – warknął, zaciskając pięści. – Popieram. – Uniosłam rękę od niechcenia. – No i pozostaje jeszcze fakt, że zaczęłyście się przy mnie przebierać, ganiałyście przed moim nosem w samych majtkach i... – Na jego ustach pojawił się uśmiech. A ja się wściekłam. Zaczęłam okładać go pięściami. – Ty małpo parchata! Podglądałeś nas! Widziałeś mnie nago! Precz mi z oczu, zboczeńcu! Ty... ty... facecie! – Lałam go, aż biedny uciekł spod stołu. Zanim to zrobił, starał się coś tłumaczyć, ale go nie słuchałam. Bardziej skupiałam się na uderzaniu, co nie zawsze mi wychodziło. Czasem trafiałam w podłogę albo w nogę od stołu, a wtedy klęłam na Prestona jeszcze bardziej. Biłabym go dalej, gdybym była w stanie się podnieść albo gdybym chociaż się wysiliła i wyszła spod stołu. Warknęłam jeszcze kilka razy po zniknięciu okularnika i rzuciłam butem, kiedy chciał wrócić. Chyba przez przypadek trafiłam kogoś innego w ramię. Ten uznał to za zaproszenie i zajął miejsce obok mnie. Desperacko chciał mnie poznać. Niespecjalny był, dlatego jedynie przytakiwałam, a potem udałam, że zasypiam. Spławiłam go, jednak chwilę później naprawdę zasnęłam i nie myślałam już o niczym. Kiedy się przebudziłam, wróciła mi pamięć, ale uznałam, że to były alkoholowe brednie, i po wyjściu spod stołu zaczęłam szukać przyjaciół. Cassie spała słodko pomiędzy dwoma chłopakami, jednak nawet przez sen potrafiła odepchnąć łapy, które aż ciągnęło do macania. Prestona za to szukałam bardzo długo. Przez chwilę pomyślałam, że nas zostawił, ale to było do niego niepodobne. Zawsze chodziliśmy na imprezy i wracaliśmy z nich razem. – O, jesteś! – odetchnęłam z ulgą, wchodząc na balkon. Było chłodno, a on siedział okryty jedynie cienką bluzą. – Taa... – bąknął w odpowiedzi. – Wiesz, miałam bardzo dziwny sen. Śniło mi się, że zakochałeś się w Cassie. W naszej Cassie, łapiesz? – zapytałam z kpiną, przytulając się do niego. Milczał. Odsunęłam się odrobinę, żeby na niego spojrzeć – miał grobową minę. Niemal pomyślałam, że może... – Nie, Preston... chyba nie chcesz mi powiedzieć, że to prawda? Spojrzał na mnie i przełknął ślinę. Wszystko było jasne. Usiadłam prosto i patrzyłam tępo przed siebie. Potrzebowałam chwili, żeby sobie to wszystko poukładać. – Ale... – Przepraszam. Nie chciałem, żeby tak wyszło. – Jego głos jeszcze nigdy nie

był tak bardzo przepełniony żalem. – Ale ty wiesz. Ty jedna wiesz najlepiej, że nie miałbym u niej szans. Potraktowałaby mnie jak każdego innego. Nic bym dla niej nie znaczył. – A przez udawanie geja coś zyskałeś? – zapytałam, nie mogąc do końca uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Wyglądał jak zbity pies, który nie ma pojęcia, co złego zrobił. Jak bardzo bym się nie starała, nie potrafiłam być na niego zła. – Oczywiście, że zyskałem. Nie widzisz tego? Cassie mi ufa, mam ją blisko siebie, dotąd mogłem jej doradzać i pilnować, żeby inni faceci trzymali się od niej z daleka. Zbliżałem się do niej bardzo powoli, żeby jej nie przestraszyć. Już były chwile, kiedy mało brakowało do pocałunku. Gdybyśmy dali się ponieść szaleństwu, mógłbym jej powiedzieć, że to dzięki niej zrozumiałem, że jednak pociągają mnie kobiety. Gdyby miała mi to za złe, ostatecznie skłamałbym, że podobają mi się i mężczyźni, i kobiety. To był plan idealny! Jestem pewien, że wszystko by się udało, gdybym miał więcej czasu. Gdyby nie wkroczył Hunt. – Och, nie zwalaj teraz całej winy na niego! Preston, co ty sobie myślałeś? – Że przyjaźń to najlepszy początek miłości. Nie oglądasz komedii romantycznych? W niejednym scenariuszu znajdziesz takie rozwiązanie. Zakochany nagina prawdę, żeby się zbliżyć do kobiety, zakochują się w sobie i są razem. – Uśmiechnął się słodko. Zawsze był beznadziejnym romantykiem, ale nie sądziłam, że do tego stopnia. – To nie było naginanie prawdy, tylko perfidne kłamstwo. – Kłamstwo z miłości. To chyba można uznać za okoliczność łagodzącą, prawda? – Spojrzał na mnie w swój wyjątkowy sposób. Zerknął spod byka, unosząc kąciki ust lekko ku górze. Od dawna czułam, że on jest hetero. Nigdy nie patrzył z zainteresowaniem na facetów, zdarzało mu się oglądać za kobietami. Próbował to ukrywać, a kiedy go przyłapywałyśmy, chwalił garderobę albo sposób uczesania tych kobiet. Wydawało mi się to podejrzane, bo spoglądał raczej na tyłki, a nie na głowę, ale byłam przekonana o jego prawdomówności i nigdy nie przyszło mi do głowy, że on tak perfidnie nas oszukuje. – Powód najmniej się teraz liczy. Powiedz lepiej, co chcesz z tym zrobić. – Potrzebuję twojej pomocy. Musisz namówić Cassie do zerwania z Huntem, a później pomóc mi ją przekonać do mojej osoby. Znacie się dłużej, ciebie posłucha. – Spojrzał na mnie błagalnie. Złożył ręce jak do modlitwy i niemal klęknął. – Nie mogę tak po prostu kazać jej zerwać z Huntem. Z tego, co widzę, on się jej podoba. Zawsze myślałam, że Cassie ma lepszy gust. Wiesz, że bardzo by mi pasowało, gdybyście byli parą. Nie musiałabym się martwić o to, że moja przyjaciółka zadaje się z jakimiś durniami. Hunta by się odstawiło, a zamiast niego

do naszej grupy mógłby dołączyć Trevor. Moglibyśmy chodzić na podwójne randki i w ogóle. Wiesz, to by było świetne rozwiązanie, ale nie możemy zmuszać do niczego Cassie – wytłumaczyłam. – A kto mówi o zmuszaniu? Chcę tylko, żebyś z nią o tym porozmawiała. Mogłabyś przedstawić Hunta w złym świetle i może sama by się do niego zraziła. – Phi, zawsze to robię. Nie lubiłam Hunta! To wrzód na zdrowym organizmie narodu, a w dodatku wdzięczyło się do niego siedemdziesiąt procent populacji płci żeńskiej. Było mi wstyd za mój gatunek i dziewczęta, które oceniały potencjalnych partnerów głównie pod względem ładnych oczu i seksownego tyłka. Jednakże nie miałam zamiaru ingerować w sprawy związane z tym osobnikiem. To wybór Cassie. I tylko jej. – Myślisz, że mam jakiekolwiek szanse? – Większe niż on. Tylko musisz się odważyć i wyznać jej prawdę – zasugerowałam. – Nie mogę tego zrobić, She. To by było zbyt gwałtowne i Cassie zachowałaby się tak jak ty wczoraj. – Myślisz, że waliłaby pięściami w stół i rzucała butami w obcych chłopaków? W takim razie możesz jej spokojnie powiedzieć – zaśmiałam się. – Wiesz, o co mi chodzi. – Zachowywał powagę. Spuścił głowę i wpatrywał się w swoje buty. – Spróbujemy. – Poklepałam go po ramieniu. – W ostateczności możemy ją przykuć do kaloryfera i zagrozić, że dopóki się w tobie nie zakocha, nie dostanie kolacji – zaproponowałam z entuzjazmem, wymachując palcem wskazującym. Mając przed sobą załamanego chłopaka, w którym tlą się resztki nadziei na spełnioną miłość, zdałam sobie sprawę, że czasem patrzymy przed siebie i nie dostrzegamy prawdy, dopóki ktoś nam tego nie uświadomi. Okazało się, że przyjaciel, którego uznawałam za homoseksualistę, jest zakochany na zabój w swojej przyjaciółce. Takie zdarzenia potrafią wywrócić światopogląd do góry nogami. Nie wszystko było takie, na jakie wyglądało. Może nawet Hunt nie był naprawdę taki, na jakiego wyglądał? Może rzeczywiście walczył w słusznej sprawie i przydałaby mu się pomoc? A czy ja byłam tym, na kogo wyglądałam? Czy powinnam pomóc Prestonowi? A jeśli powinnam mu pomóc, to dlaczego miałabym nie pomóc Blake’owi? Nie należy oceniać ludzi po pozorach. Jeśli Cassie chciała jechać do Włoch z Blakiem, to powinniśmy pojechać tam wszyscy. Po powrocie do domu wzięłam do ręki telefon i wybrałam odpowiedni numer. Zapewniłam Hunta, że w Wenecji nie będzie sam.

Rozdział 14 Kochaj mnie, kochanie moje, a ja w tarczę się uzbroję

Mieliśmy lecieć do Wenecji w drugim tygodniu lutego. Cały styczeń spędziłam w sali treningowej, próbując przyswoić chociaż najprostsze metody obrony i ataku. Cassie bardzo często chodziła tam ze mną. Czasem nawet zastępowała nauczycieli i sama tarzała się ze mną po materacach. Z nią było mi jakoś łatwiej. Wiedziałam, że mnie nie skrzywdzi. Pokazywała mi różne sztuczki, efektowne ciosy i kopnięcia. Wszystko układało się po naszej myśli. Udało nam się załatwić nawet samolot. Ze względu na Prestona nie mogliśmy się teleportować. Bilety mieliśmy kupione, w bractwie zrobiło się w miarę spokojnie. Po ataku wzmocniono ochronę, przygotowano jednostki bojowe, ale brakowało iskry zapalnej. My wiedzieliśmy, że to cisza przed burzą. Neftyda szykowała się do zdobycia Światła Czarnego Księżyca, a dowództwo Vis Maior nie wiedziało nawet, kiedy i gdzie miało to nastąpić. Mogliśmy pójść do nich, opowiedzieć o wszystkim, co wiemy, ale Hunt uparł się, że sobie poradzimy. Wjechali mu na ambicję, a ciemnooki należał do ludzi, którzy honor stawiają na pierwszym miejscu. Pewnie intensywnie planował całe przedsięwzięcie. Właściwie nie widziałam go przez dobrych kilka tygodni. W dodatku wyjechaliśmy w góry, tak jak to wcześniej planowaliśmy. W trójkę szusowaliśmy po stokach. Mnie całkowicie pochłaniało rozmyślanie o Trevorze, a w międzyczasie zastanawialiśmy się z Prestonem, jak przekazać Cassie prawdę o jego uczuciu. W końcu dał się namówić na szczere wyznanie. Usiedliśmy wszyscy przy kominku w pensjonacie. Popijaliśmy gorącą czekoladę i powoli kierowaliśmy rozmowę na konkretny temat. Opróżnialiśmy po drugim kubku, kiedy nareszcie Cassie chyba załapała, o co nam chodzi. – Ostatnio jesteś jakiś dziwny – rzuciła do Prestona. – Właśnie – przytaknęłam, unosząc kubek do góry, jakbym chciała wznieść toast. Preston, jakby tylko na to czekał, przysunął się do Cassie i złapał ją za dłonie. Delikatnie je pocierał. – Coś się zmieniło. Nabrałem pewności, że... – Ostatnio mnie denerwujesz. Zachowujesz się nienaturalnie, jakbyś nie był sobą. Nie rozumiem, co tu się dzieje. – Cassie wyglądała na podenerwowaną. Wydaje mi się, że przeczuwała, co się święci. – Zaraz zrozumiesz – bąknęłam pod nosem. – Cassie... – Preston próbował to z siebie wydusić, ale ona wcale mu nie ułatwiała.

Wyrwała dłonie i podniosła się z kanapy. Spoglądała nerwowo raz na mnie, raz na niego. Niemal było słychać, jak biła się z myślami. – Widzę po was, że coś ukrywacie, ale ja wiem. Ja też to widzę. I nie dopuszczę do tego – powiedziała, zaciskając pięść. – Ostatnio źle się między nami dzieje. Odkąd do naszej trójki dołączyli Trevor i Blake, wyczuwam między nami zazdrość. Tak nie powinno być. Musicie wiedzieć, że jesteście dla mnie o wiele ważniejsi – zapewniła, kładąc dłoń na sercu. Cały czas obserwowała nasze reakcje. – Cassie, tak się cieszę, że to nie ja musiałem o tym mówić. – Preston odetchnął z ulgą i podniósł się, żeby ją przytulić. Ta jednak odsunęła jego ręce i oddaliła się o metr. – Zwierzaliście się sobie, pomijając mnie? – zapytała z niedowierzaniem. Ściągnęła brwi, jakby była głęboko zszokowana, że do tego doszło. Trudno się jednak dziwić Prestonowi, że wolał powiedzieć najpierw mnie. Wyznawanie miłości, która wiąże się z oszustwem, to skomplikowana sprawa. Przytaknęliśmy, spuszczając wzrok. – Przez głupią zazdrość nasza przyjaźń mogła się rozpaść. – W każdym jej słowie wyczuwało się gorycz. – Musicie wiedzieć, że jesteście dla mnie najważniejsi. Preston, nie możesz się tak zachowywać. Nie możecie mieć z She przede mną tajemnic, to niesprawiedliwe. Już i tak mamy dla siebie coraz mniej czasu. – To nie przeze mnie mamy mniej czasu – oburzył się. – To Sheyla wplątała nas w sprawy tego głupiego bractwa i teraz ciągle latacie do jego siedziby. – Wskazał na mnie. Czułam dwa wbijające się we mnie spojrzenia, ale tylko jedno z nich było oskarżycielskie. – Nie zrobiłam tego specjalnie. – Wyciągnęłam dłonie przed siebie w geście obronnym. Spuściłam wzrok na telefon, którym do tego czasu się bawiłam. Trevor nie dawał mi o sobie zapomnieć. Regularnie do siebie pisaliśmy. – Nie dość, że bractwo, to jeszcze facet. A ty się rzucasz do mnie. – Preston odpychał od siebie wszelkie oskarżenia, zrzucając jednocześnie winę na mnie. – To prawda, Trevor nam cię zabiera, She – przytaknęła Cassie. – Jego w to nie mieszajcie. – Kiedy on doprowadza do rozpadu naszej przyjaźni. Sama przyznaj, że spędzamy ze sobą mniej czasu niż kiedyś. Ten chłopak ma na ciebie zły wpływ. – Cassie szybko podłapała temat i można by pomyśleć, że myślała o tym już dawno. – A Blake to może święty i nie odciąga cię od nas? – postawiłam na atak. – Skoro czepiasz się Trevora, to może pogadajmy o tobie i panu wszechwiedzącym? Cassie zamilkła na chwilę, co wykorzystał Preston. – Dokładnie. Myślę, że powinnaś zerwać z Blakiem. – Położył jej dłoń na ramieniu. – Zwłaszcza że jest ktoś, kto kocha cię bardziej, a nie zepsuje naszej

przyjaźni. Ktoś, kto szaleje z zazdrości, gdy tylko widzi cię z Huntem. Dziewczyna zerknęła na mnie, szukając potwierdzenia jego słów. Pokiwałam twierdząco, pewna, że Preston się nareszcie przełamie. – To nie tak. Chciałam tylko coś sprawdzić. Nie zależy mi na nim. Kocham tylko was. No i iskra zapalna poszła. – Cassie! Ja też cię kocham! – Preston nie wytrzymał. Niemal ze łzami w oczach rzucił się na blondynkę i zaczął ją tulić. Cassie wydawała się zaskoczona. – Jasne, super. Wiem. – Odsunęła go lekko. – Dlatego myślę, że powinniśmy zawrzeć pakt, że żadne z nas z nikim nie będzie. Inni tylko zagrażają naszej przyjaźni. Zresztą... Czy kogoś więcej nam potrzeba? – Tak, Trevora! – wtrąciłam. – Cassie, muszę ci to w końcu powiedzieć. Kocham cię. – Preston, nie zważając na nic, zmienił temat. – Naprawdę cię kocham. W ostatnich latach myślałem tylko o tobie. Skłamałem, bo chciałem być bliżej ciebie. Chciałem, żebyś najpierw mnie polubiła, a potem pokochała – gadał jak nakręcony, nie dając Cassie ani chwili na odpowiedź. – Tak się cieszę, że i ty mnie pokochałaś jak przyjaciela. Od tego już tylko mały krok do prawdziwej miłości. Sama twierdzisz, że nikt inny nie powinien dołączać do naszej paczki. Nie ma dla mnie nic wspanialszego. Zawsze uważałem cię za ideał kobiety. Zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia, kiedy przeszłaś przede mną, potruchtałaś w kierunku She, objęłaś ją, a potem odwróciłaś się na sekundę i puściłaś do mnie oczko. Już wtedy byłem tylko twój, ale się bałem. Bałem się, że nie dasz mi szansy. Bałem się, że nie zoba... Cassie w końcu zatkała mu usta, żeby zagadnąć o kwestię, która ją zainteresowała: – Czy ty próbujesz powiedzieć, że nie jesteś gejem? – zapytała zszokowana. – No... tak – zmieszał się przez chwilę i nie był pewny odpowiedzi, ale szybko się pozbierał i znowu zaczął nadawać: – Udawałem, bo powiedziałaś, że chciałabyś mieć przyjaciela geja, a ja chciałem dać ci wszystko, czego pragniesz. Dałbym ci gwiazdkę z nieba, gdybym mógł. Jesteś najpiękniejszą, najwspanialszą, najcudowniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek dane mi było zobaczyć. Gdyby uroda była grzechem, smażyłabyś się w piekle. Wyciągnął do niej ręce i próbował chwycić jej dłonie. Starał się ją pocałować, a kiedy się odsunęła, łaknął chociaż obcałować jej palce. Gdyby i na to się nie zgodziła, pewnie by klęknął i zaczął całować jej stopy, ale Cassie była w tak głębokim szoku, że nie zauważyła, jak dotyka ustami skóry jej dłoni. – Okłamałeś mnie. – Dobre dwie minuty milczała, ale gdy już się odezwała, jej głos był zrównoważony i spokojny. – Preston, jesteś moim przyjacielem

i kocham cię jak przyjaciela. To była najgłupsza z możliwych zagrywek. Nigdy nie słyszałeś, że jak facet trafi do szufladki z napisem „Przyjaciel”, to już nigdy się z niej nie wydostanie? – Patrzyła na niego jak kat na skazańca. Preston kulił się przy niej, a ona stała wyprostowana, z ustami ściągniętymi w cienką linię. – Ale przecież... – Cassie, nie mów tak – wtrąciłam się, a po chwili Preston się rozryczał. – Jeśli tak stawiacie sprawę, nie zerwę z Blakiem. Przez jakiś czas wolałabym, żebyśmy ograniczyli spotkania w trójkę. She – tu zwróciła się już tylko do mnie – my oczywiście nie przerwiemy treningów. Będziemy się spotykać jak zwykle. Po prostu bez Prestona. Nie chcę mieć z nim na razie nic wspólnego. Potrzebuję czasu, muszę przemyśleć sprawę – postanowiła. Jej głos był jak piła mechaniczna, którą wycinała serce klęczącego przy niej chłopaka. Zdawało się, że jej to wcale nie rusza. – She, chodźmy do mojego pokoju. Chcę z tobą porozmawiać. – Odsunęła się od załamanego Prestona i podeszła do mnie. Pokręciłam przecząco głową. – Przepraszam, ale chyba Preston potrzebuje mnie teraz bardziej – odpowiedziałam z żalem. W Cassie zawrzało. – Moje uczucia zawsze są na drugim miejscu! – krzyknęła i wybiegła. Mogłabym przysiąc, że się rozpłakała, choć nie miałam na to żadnych dowodów. Przez chwilę nawet chciałam za nią pójść, ale pomyślałam, że to pewnie tylko chwilowa histeria, podczas gdy Preston przeżywał pierwszy tak poważny zawód miłosny. Jakby tego było mało, Cassie całkowicie się od niego odcięła, niszcząc naszą przyjaźń. Liczyłam, że to tylko groźby rzucone w gniewie, których później nie dotrzyma, ale Cass słynęła z dotrzymywania obietnic, niezależnie od tego, w jakim stanie emocjonalnym je składała. – Och, Sheyla... moje życie właśnie się skończyło. – Preston przytulił się mocno, jak tylko nachyliłam się nad jego ciałem. Jęczał trochę, ale nie uronił ani jednej łzy. Wciąż trudno mi było uwierzyć, że jest hetero. Faceci nie potrafią tak otwarcie okazywać uczuć. Jakoś nie potrafiłam sobie wyobrazić Trevora płaczącego mi w rękaw. Jednak Preston... on tak długo udawał kogoś, kim nie był, że nauczył się otwierać przed ludźmi. Byłam pewna, że jego kobieta będzie zadowolona. Ciężko teraz znaleźć szczerego, otwartego, romantycznego faceta, który potrafi oszukać dla kobiety cały świat. To właśnie zrobił Preston – oszukał cały świat, byle tylko sprawić Cassie przyjemność, byle dać jej przyjaciela, którego chciała mieć. – Nie mów tak. Pamiętasz naszą starą rymowankę? – Próbowałam mu poprawić humor w sprawdzony sposób.

Kiedyś, gdy wszyscy mieliśmy doła po przegranych zawodach osiedlowych w kosza, usiedliśmy pod murkiem i wyliśmy do księżyca, narzekając na wszystko wokół. Cassie zaczęła rymować, a potem my dołączyliśmy do niej, tworząc rymowankę, która od tego czasu skutecznie poprawiała nam humor, gdy tylko któreś miało gorszy dzień. – Gdy ci smutno, idź do szpitala. Tam smutniejszych cała sala. Módl się, by nie spotkać trupa, bo poczujesz, jak mu śmierdzi... – Stopa – dokończył. Uśmiech przemknął przez jego twarz. Milczeliśmy. Mogłam kontynuować, ale to on musiał włączyć się do śpiewu. On potrzebował czegoś na poprawę humoru, nie ja. – A z tej stopy cieknie ropa. Jeśli poczułeś smród niemiły, szybko wiej, bo zombi tu były. Gdy cię gonić będą szuje, nie oglądaj się, bo wyciągną... – Ręce.... i zatopią cię w udręce. – Uśmiechnęłam się do niego serdecznie, a on odpowiedział tym samym. – Lecz nie obawiaj się, przyjacielu. Nasz numer zawsze miej w portfelu. Zadzwoń do Cassie, Sheyli lub Prestona, bo to najlepsza jest ochrona. Choćby czarownica szatana czciła, pokonamy wszystkich, w przyjaźni nasza siła – dokończyliśmy już wspólnie, po czym spletliśmy się w uścisku. Oczywiście, nie mogło też zabraknąć normalnego pocieszania i powtarzania po tysiąc razy, że będzie dobrze, ale przynajmniej miałam ułatwiony start. Pół wieczoru siedziałam z nim, a potem poszłam do Cassie. Już spała, kiedy weszłam do pokoju. Wymknęłam się po cichu i poszłam do siebie. Cieszyłam się w duchu, że mogłam się położyć do ciepłego łóżeczka, wyjąć telefon i pisać wiadomości do rana. Nie wyspałam się, ale za to miałam w skrzynce ze sto wiadomości od Trevora, które później czytałam po dziesięć razy w ciągu dnia. Dobrze, że do końca wyjazdu został nam tylko jeden dzień, bo nie mogłam już znieść oglądania przez dłuższy czas smutnej miny Prestona i fochów obrażonej Cassie. Jakby tego było mało, próbowali wciągnąć w to wszystko mnie. Wyjechaliśmy wypocząć, a wróciliśmy wykończeni psychicznie. Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek poczuję się dobrze, gdy zamknę drzwi od swojego pokoju i wyłączę telefon. Do kolejnego wyjazdu zostało nam prawie trzy tygodnie. W tym czasie musiałam polepszyć sytuację i jakoś załagodzić ten spór. Bilet dla Prestona był już kupiony. Virginia załatwiła nam miejsca w pierwszej klasie. Nie chcieliśmy z tego rezygnować. W pierwszych dniach po powrocie miałam serdecznie dość tej dwójki, więc z Cassie spotykałam się tylko na treningach, a z Prestonem na zajęciach. Resztę czasu poświęciłam samodoskonaleniu i... Trevorowi. Spotykaliśmy się średnio co cztery dni i zawsze było uroczo. Nie mówiłam nic o wyjeździe. Tak było łatwiej. Postanowiłam, że przed wylotem powiem mu po prostu, że będę bardzo zajęta.

Czas mijał. Został mi tydzień na pogodzenie zwaśnionych przyjaciół. Ciocia Sheyla, zwana gołębiem pokoju, oczywiście ze wszystkim sobie poradziła i przy odprawie paszportowej rozmawialiśmy w piątkę już całkiem normalnie. Nie obyło się bez kąśliwych uwag Hunta o mnie i moim przyjacielu, ale zdążyłam już do tego przywyknąć. Gorzej z Prestonem. Odkąd wyznał, co czuje, dużo dokładniej dostrzegałam każdy przejaw jego zazdrości. Zwłaszcza że Cassie siedziała obok Hunta. W czasie lotu prawie wszyscy poszli spać. Ja nie mogłam zasnąć. Podróż wydawała się ciągnąć w nieskończoność, zwłaszcza że nie miałam się do kogo odezwać. Kiedy wychodziłam do ubikacji, Hunt odprowadził mnie wzrokiem, więc i on nie spał. Przez chwilę miałam ochotę się do niego odezwać z braku lepszego rozmówcy, ale się powstrzymałam. Wpatrywałam się w niebo. Z lotniska musieliśmy się dostać do centrum Wenecji. Na początku padł pomysł, żeby wynająć busa, ale Virginia tylko prychnęła kpiąco i pstryknęła palcami na taksówkę. Wzięliśmy dwie, a potem przenieśliśmy się na gondole, którymi przepłynęliśmy przez całe miasto, docierając prawie pod samą bazylikę Świętego Marka. Po drodze podziwialiśmy wąskie kanały, zieloną wodę i staraliśmy się poczuć unikatową atmosferę tego miejsca. Z podmokłych budynków wydobywała się melodia, którą podłapał gondolier i zaczął śpiewać. Mężczyzna z drugiej gondoli w tym czasie opowiadał nam po angielsku o mieście. Jego zabawny włoski akcent sprawiał, że nasz język wydawał się bardzo gładki i brzmiał niesamowicie seksownie. Aż żal było wysiadać, jednak pokój w hotelu „Concordia” już na nas czekał. Zatrzymaliśmy się w iście królewskim apartamencie. Byliśmy naprzeciw głównego placu i mieliśmy ponad dwadzieścia cztery godziny, żeby wymyślić, w jaki sposób powstrzymamy Neftydę. Poszłabym o zakład, że Hunt już coś kombinował, jednak w tamtej chwili najważniejszy był odpoczynek. Przysnęłam w fotelu. Kiedy się obudziłam, reszta jeszcze spała. Cassie leżała na środku wielkiego łoża, a po obu jej stronach Preston i Blake. Virginia zamknęła się w swoim pokoju, więc nawet do niej nie zaglądałam. Podeszłam do okna i zerknęłam na plac. Pod wieczór robił się niezwykle barwny. Pełno tam było ludzi w kolorowych maskach i strojach rodem ze średniowiecza. Na ulicach panował przepych, uwagę zwracały bogate zdobienia, tęcza barw i próby wyróżnienia się. Karnawał wenecki to jedyne w swoim rodzaju wydarzenie, porównywalne ogromem jedynie do karnawału w Rio de Janeiro. Z zafascynowaniem obserwowałam paradę masek odbywającą się w całym mieście. Pomiędzy ludźmi przedzierały się dwie postacie przebrane za dinozaury. Zachęcały, by ludzie robili sobie z nimi zdjęcia, jeśli tylko zauważyły jakichś turystów, a dodatkowo czasem

zamierały bez ruchu lub wykonywały różne dziwne gesty, które najprawdopodobniej były częścią jakiegoś pokazu. Nagle w drugiej części placu Świętego Marka rozległ się dźwięk skrzypiec. Kilka taktów później dołączyły inne instrumenty i cały plac zalały dźwięki tanga. Przy orkiestrze zrobiło się wolne miejsce, w które wkroczyły dwie tańczące pary. Kobiety były ubrane w czerwone sukienki, rozcięte na boku do samego uda. Miały ciemne włosy, w które każda z nich wpięła sobie różę. Mężczyźni mieli na sobie czarne garnitury i kapelusze, które partnerki zabierały im podczas tańca i na chwilę zakładały sobie. Pod koniec panowie zręcznie zwinęli po róży z pobliskich stolików i tańczyli, trzymając łodygi w ustach. – Ale tu pięknie. – Za moimi plecami pojawiła się Cassie. Przeciągnęła się i poczochrała po włosach, po czym przytuliła się mocno do moich pleców. Położyła mi głowę na ramieniu i dała całusa w policzek. Przytaknęłam jej i wskazałam na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą tancerze tańczyli tango. Cassie uwielbiała ten taniec. Gdyby tylko chciała i znalazła odpowiedniego partnera, mogłaby wyjść na środek i zatańczyć lepiej od tych tancerzy. Właściwie nie było dziedziny, w której Cassie nie byłaby perfekcyjna. Wszystko, za co się zabrała, robiła najlepiej, jak to możliwe. Czasem jej perfekcyjność mnie dobijała. Mnie często zdarzały się błędy, pomyłki i głupie sytuacje, z których ona mogła się tylko śmiać w duchu, w czasie kiedy z poważną miną mnie pocieszała. Teraz też tak było. Zdawałyśmy sobie sprawę, że już wkrótce zacznie się sporo dziać, a od nas zależy, czy całemu bractwu się powiedzie. Bez słów mówiła, że jest przy mnie. To jednak nie wystarczyło, aby moje obawy zniknęły. Chyba było po mnie widać, że zaczynam się bać. O nie! Wcale się nie bałam, w duszy czułam wolę walki! Miałam tylko odrobinę strachliwe ciałko, które zaczynało drżeć na samą myśl o tym, co nas czekało. Cassie westchnęła i odsunęła się, a po chwili wyszła do innego pokoju. Siedziałam na parapecie i patrzyłam na ludzi przed bazyliką Świętego Marka. Bezchmurne niebo delikatnie oświetlał księżyc w kształcie sierpa, wspierany rojem gwiazd. One świeciły na górze, a dziesiątki lampionów na dole. Po placu przechadzał się też połykacz ognia, który co rusz wyrzucał płomienie w powietrze, by za chwilę zdławić je w swoich ustach. No dobra, bałam się, ale w takiej sytuacji każdy by się bał. Moje rozmyślania przerwało wejście Hunta. Stanął w drzwiach z łapami wciśniętymi w kieszenie. Zaraz za nim weszła Cass i oparła się o jego ramię. Dała mu całusa w policzek, patrząc mi prosto w oczy. Stali tak chwilę, po czym Cassie wróciła do środka, a Hunt podszedł do parapetu, na którym siedziałam. Oparł się o niego łokciami. – Możesz nie iść, jeśli nie chcesz. Damy sobie radę – rzucił od niechcenia. – Nie wyjechałam z kraju, żeby jutro siedzieć w hotelu – odpowiedziałam równie obojętnym tonem, na co zareagował bezradnym westchnięciem.

– Idź do holu i poczekaj tam na mnie – polecił i wyszedł. Przeszłam przez pusty pokój i nie mówiąc nic nikomu (choć powinnam to zrobić, bo Hunt mógł mnie zamordować w ciemnym kanale, byle bym tylko nie przeszkadzała), poszłam w wyznaczone miejsce. Usiadłam na kanapie. Chwilę później Hunt stanął nade mną i ruchem głowy wskazał drzwi. Nie czekając na moją reakcję, ruszył do nich pierwszy. Dogoniłam go i starałam się dotrzymać mu kroku, kiedy błądził między wąskimi, krętymi uliczkami. Zaczęłam się zastanawiać, czy on właściwie wie, gdzie mnie prowadzi. Zapytałam, dopiero kiedy znaleźliśmy się w tak ciemnym zaułku, że pewnie nawet za dnia ludzie tam nie zaglądali. Wokół panowała ciemność, co wcale nie dodawało odwagi osobie, która w Wenecji była pierwszy raz w życiu. Już miałam się odezwać, ale zobaczyłam, jak Hunt dotyka palcem warg na znak, że mam być cicho. Znowu robiłam z siebie głupią owcę, bo szłam za nim, właściwie nie wiedząc gdzie. W ciemności zaskrzypiały jakieś drzwi, za którymi Hunt zniknął. Chcąc nie chcąc, musiałam iść za nim. Guzik widziałam, ale nos podpowiadał mi, że jesteśmy w jakimś pomieszczeniu śmierdzącym stęchlizną, w dodatku z dziurami w dachu. Czuć było wilgoć, przynajmniej na początku. Potem przeszliśmy przez kolejne drzwi i... całkowita zmiana wystroju. Hunt zapalił światło, które rozjaśniło sterylne pomieszczenie. Miałam wrażenie, że jestem w szpitalnej poczekalni. Chłopak otworzył jedną z szafek wiszących na ścianie i ze sterty kluczy wygrzebał jeden, który niczym się nie wyróżniał. Otworzył nim kolejne drzwi. Jak można się było spodziewać, weszliśmy do pomieszczenia o całkowicie innym wystroju. Skojarzyło mi się to z laboratorium alchemika. W wielkiej sali, oświetlanej jarzeniówkami, stało mnóstwo półek, jedna obok drugiej, a na każdej z nich – różnej wielkości słoje z dziwnymi, kolorowymi prochami. Wszystko poustawiane było w alejki, ponazywane kolejnymi literami alfabetu. Po prawej stronie zobaczyłam następne drzwi. Te były jednak częścią drewnianej budki o powierzchni kilku metrów kwadratowych. Jakiś składzik albo coś w tym stylu. – Szukasz czegoś konkretnego? – zapytałam, rozglądając się po pomieszczeniu. – Skoro już jesteśmy w Wenecji, to żal byłoby nie skorzystać z zielnika bractwa. We wszystkich słoikach są najróżniejsze sproszkowane zioła. Czytaj etykiety i poszukaj czegoś na odwagę, przyda ci się – polecił. Sam przeglądał zawartość niektórych słoików. Kilka otworzył i powąchał, ale większość odkładał, marszcząc przy tym nos. – Zioła na odwagę? Tak to się teraz nazywa? Rób, co chcesz, ale ja się w narkotyki bawić nie będę. To nielegalne. – Po pierwsze, to nie są narkotyki, a po drugie, nawet jeśliby były, to zakazy są głupie. Skok z dziesiątego piętra jest niebezpieczniejszy, a nie zakazuje się

budowy dziesiątych pięter. Zakazy w sprawie narkotyków to największa głupota rządów. Jakby nie wiedzieli, że zakazany owoc kusi bardziej – odpowiedział bez grama emocji w głosie. Wkrótce przestałam zwracać na niego uwagę i skupiłam się na etykietach. Specyfiki były naprawdę przeróżne. Wzięłam pierwszy z brzegu słój. Większą czcionką nadrukowane było Artemisia absinthium, a pod spodem cały opis: „Używany w kadzidłach wspomagających wróżenie i jasnowidzenie. Rzucany w Samhain na żarzące się węgle ku ochronie przed włóczącymi się duchami. Używany w rytuałach inicjacji i w testach na odwagę i wytrzymałość. Ma powinowactwo ze światem zmarłych, podawany umierającym, umożliwia im odejście i odnalezienie spokoju. Znosi trujące działanie szczwołu plamistego (cykuty) oraz muchomora czerwonego”. Nie uśmiechało mi się tyle czytać i nie znaleźć nic przydatnego, więc przy dziesiątej nazwie po prostu przelatywałam wzrokiem po opisie, szukając słowa „odwaga”. Zgarnęłam Eugenia caryophyllata i Panax ginseng, a przy okazji Stanax benzoin na spotęgowanie efektu. Nie wiedziałam, ile mogę zabrać, ale już czułam się lepiej psychicznie. Wyszłam z rzędu szafek i czekałam na Hunta. – Blake, długo jeszcze? – rzuciłam cicho. Byliśmy tam chyba nie do końca legalnie, więc powinniśmy się jak najszybciej ulotnić. Nie odpowiedział, ale w końcu wyszedł z butelką w ręku. To wyglądało jak woda, wódka albo spirytus. Przezroczysty płyn w szklanej butelce z jasną etykietą z odręcznym napisem, w odróżnieniu od pozostałych. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Teraz chciał się upić? To jest ten jego sposób na odwagę? A już myślałam, że te proszki naprawdę mi pomogą! Wskazał głową drewniane drzwi. Nie chciałam się na niego wydzierać. Przynajmniej nie od razu. Czasem w swoim radykalnym postępowaniu miewał przebłyski inteligencji. Kiedy weszliśmy do sauny (tak, to zdecydowanie była sauna), Hunt kazał mi ściągnąć kurtkę i wsypać po garści piasku z każdego słoika do dużej metalowej miski. Nie pytał nawet, co wybrałam. Trochę mnie to zdziwiło. Wytłumaczył mi też, jak to wszystko działa. Zalewa się zioła spirytusem, włącza ogrzewanie (ha! wiedziałam, że to sauna!) i wdycha opary. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że Hunt nagle skierował się do wyjścia. Kazałam mu zostać, ponieważ obawiałam się, że może mnie zagazować albo coś... nie ufałam mu! Ani trochę! Na szczęście nie robił problemów. Podwinął rękawy koszulki i usiadł na ławce. Ja zajęłam miejsce na jej drugim końcu. Chwilę milczeliśmy, aż zrobiło się dość niezręcznie (czyli jakieś dwadzieścia sekund później) i zaczęłam kłapać paszczą. – Możesz mi wreszcie powiedzieć, jak działają teleportery? Obiecałeś, że to zrobisz, a teraz właściwie można by wykorzystać czas – zagadnęłam.

Ciekawiło mnie to od dawna, a dokładniej od chwili, kiedy wbrew własnej woli stałam się przynętą dla elfów. Hunt był mi winien odpowiedź. – To proste. Odnajdujesz znak na teleporterze, przykładasz do niego nadgarstek z Okiem Kanaloa, pocierasz mocno, wypowiadasz nasze motto, a potem dajesz kopa na rozpęd i jedziesz. To sztuczna inteligencja. Potrafi odczytać, gdzie chcesz się znaleźć, i odstawia cię tam. Wystarczy pomyśleć o jakimś miejscu. – Czyli trzeba je znać, tak? Ten docelowy teleporter? – dopytywałam, próbując wyobrazić sobie ogrom możliwości, jakie dawały teleportery na całym świecie. Mogłabym zwiedzić wiele krajów praktycznie za darmo i dodatkowo bez marnowania czasu na przejazdy. Jeden z niewielu plusów przynależności do bractwa. – Nie trzeba. Jeśli je znasz, dokładniej trafisz, ale wystarczy, że pomyślisz o jakimś miejscu, chociażby patrząc na zdjęcie z gazety, i przeniesiesz się do najbliższego teleportera. Szczerze polecam Statuę Wolności. Najbliższy teleporter jest w jej środku. Po przeniesieniu się tam lądujesz w starym przewodzie wentylacyjnym, z którego nie da się wyjść. Coś dla wielbicieli mocnych wrażeń. Zwłaszcza jeśli trafi się zimą na fazę grzewczą. To była ostatnia podróż wielu naszych braci. – Uśmiechnął się lekko pod koniec wypowiedzi. Wyluzował się i oparł o ścianę, zginając nogę w kolanie, żeby położyć bucior na ławce. Przez chwilę mi się przyglądał, po czym stwierdził, że nadawałabym się na taką wyprawę. Najpierw się zaśmiałam, potem ze dwadzieścia razy powiedziałam „nie”, za każdym razem zmieniając barwę głosu, a na koniec zapadła cisza. Znowu ja musiałam ją przerwać, bo jemu jakoś nie przeszkadzała: – Ja miałam szukać ziół dodających odwagi, bo tego mi brakuje. Zastanawia mnie, czego ty szukałeś. Na pewno nie czegoś na odwagę, bo tej masz wystarczająco, zresztą nie byłoby sensu szukać tego samego. Na problemy z charakterem też raczej nie, bo za bardzo lubisz siebie. Na... poprawę warunków fizycznych? Wątpię. Jeśli to nie jest sekret, może powiesz, co dosypałeś od siebie? – Niczego nie dosypywałem. Szukałem specyfiku na prawdomówność. Gdyby udało się coś takiego podać gospodarzowi na przyjęciu, można by bez problemu wyciągnąć od niego informacje o Świetle Czarnego Księżyca – odpowiedział. Nawet szybko poszło. Sądziłam, że będzie stawiał większy opór, przynajmniej na początku. To byłoby bardzo w jego stylu. – Jakiemu gospodarzowi? Na przyjęciu? – Wytłumaczę ci to, jak wrócimy – uciął. Powoli robiło się coraz cieplej. Na czole mojego kompana pojawiły się krople potu. Jego kruczoczarne włosy zaczynały lśnić i przyklejać mu się do czoła. Spoglądał na miskę, a ja zapatrzyłam się w jego oczy. Wcześniej tego nie

dostrzegałam, ale jego tęczówki były prawie tak czarne jak źrenice, co tworzyło dość niesamowity widok. Miał bardzo głębokie spojrzenie, na które nie chciałam natrafić, więc kiedy zerknął w moją stronę, szybko odwróciłam wzrok. Zaśmiał się. – Co cię tak rozbawiło? – Lubię patrzeć na ciebie, kiedy nieudolnie próbujesz zamaskować fakt, że przed sekundą tak intensywnie się we mnie wpatrywałaś – powiedział i skierował to swoje przeszywające spojrzenie wprost na mnie. – Gorąco – dodał, łapiąc za brzegi koszulki, którą po chwili z siebie zrzucił. Dobrze, że istotnie było parno, bo jeszcze bym pomyślała, że to na jego widok robiło mi się cieplej. Chociaż i tak wydaje mi się, że za bardzo spodobał mi się fakt przebywania w małym pomieszczeniu z Huntem pozbawionym koszulki. Był dziwnie radosny. Jakby obcowanie ze mną przestało mu przeszkadzać. – Długo musimy to wdychać? – Zależy od ziół. – Wzruszył ramionami i złapał jeden ze słoików. Spojrzał na etykietę i poderwał się z miejsca. – Clove?! – wykrzyknął jedną z nazw. – Kobieto, coś ty przyniosła?! I jeszcze Ginseng... niee... Wysłać po coś babę! Wszystko spieprzy! – warknął, ciskając słoikiem w kąt. Na szczęście nie pękł. – Miało być na odwagę, to jest na odwagę. Nie rozumiem, o co ci chodzi – starałam się bronić. Westchnął kilkakrotnie, kręcąc głową, i przysiadł się bliżej. – Na odwagę? Od kilku minut wdychamy afrodyzjak i środek na zwiększenie popędu płciowego. Zdradzisz, co jest w trzecim? Ecstasy? – Uśmiechnął się, zaciskając dłoń w pięść, jakby chciał mnie zaraz zamordować. – Stanax benzoin, na spotęgowanie efektu – przyznałam się, bo nie było sensu tego ukrywać. – Pięknie, po prostu pięknie... – To nie moja wina! Mogłeś sam wybrać odpowiednie słoiki! – Mogłem. I zrobiłbym to, gdybym wiedział, że dojdzie do takiej sytuacji! – wydzierał się na mnie i w dodatku nie przestawał patrzeć mi prosto w oczy. Robiłam się mała, coraz mniejsza, i coraz bardziej potrzebowałam się skryć w czyichś silnych ramionach. Zapytałam, o jakiej sytuacji myśli. – Takiej... w której zacznę cię pragnąć. – Teraz nie patrzył na mnie z gniewem. Serce waliło mi jak oszalałe, a on zbliżał się coraz bardziej. – Wiem, że powinienem stąd jak najszybciej wyjść, dopóki twoja mieszanka dopiero zaczyna na nas oddziaływać, ale... – uciął w połowie zdania. Był tak blisko, że czułam na policzku jego oddech. Nie tylko on się zbliżał, ja także zmierzałam w jego stronę. W końcu przestał wpatrywać się w moje usta i poraził mnie kolejnym głębokim spojrzeniem, kontynuując:

– ...ale wcale nie chcę wychodzić. Zwłaszcza że na ciebie też to działa i wystarczy ci odwagi na... Ocknęłam się w ostatniej chwili i odsunęłam twarz. Nie trafił, cofnął się i spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Teraz ja się odezwałam: – Nie to jest najgorsze. Wiesz co? – zapytałam, mając jeszcze przymknięte oczy. Otworzyłam je na chwilę i spojrzałam w jego stronę. Tylko się we mnie wpatrywał ze swoim czarującym uśmiechem, więc po krótkiej przerwie dodałam: – To, że ja naprawdę cię nie lubię, ale... w tej chwili nie ma to najmniejszego znaczenia. Jeszcze raz się nade mną nachylił, ale tym razem nie protestowałam. Chwycił delikatnie moją dolną wargę w usta i zaczął ją ssać. Pozwoliłam sobie na jeden krótki pocałunek, po czym szybko odepchnęłam Hunta, co wcale nie było dla mnie tak proste, jak by się mogło wydawać. Jejku, ależ miał zwinne usta! – Ja... w ogóle nie wiem... Co ty sobie wyobrażasz?! Tak po prostu zaczynasz mnie całować, jakbyśmy co najmniej... – zaczęłam, przerywając ciszę. Nie bardzo potrafiłam jednak wyjaśnić, o co chodzi. – Jakbyśmy co najmniej... co? – ciągnął. – Byli pod wpływem? Byli szaleni? Młodzi? Nierozważni? Spontaniczni? Coś ci się nie podobało? Nie protestowałaś. – Zmienił wyraz twarzy na chłodny, pozbawiony emocji. W pełni mnie to rozproszyło i nie wiedziałam nawet, co chciałam mu zarzucić. – Co najmniej. A przecież... – Przecież... co? Przecież jesteśmy wolnymi ludźmi i możemy całować się, z kim chcemy. – My nie jesteśmy wolni. Ty masz Cassie, a ja Trevora. Zresztą... nawet jeśli... Ja nie całuję się ze wszystkimi wolnymi ludźmi, tylko z tymi, do których coś czuję – starałam się cokolwiek wytłumaczyć, tak by zrozumiał. – Do mnie zawsze się coś czuje. – Tak, na przykład wstręt i obrzydzenie. Oj, wiesz, o co mi chodzi! – poddałam się. – Wiem. – Znowu się przybliżył. – Wiem też, że coś czujesz – dodał z tym swoim perfidnym uśmieszkiem, kipiącym pewnością siebie. Zaczęłam się odsuwać. – Spokojnie, nie skrzywdzę cię, kochanie. Ja też czuję – wyszeptał tuż przy moim uchu. No i odleciałam. Opary zrobiły swoje i rzuciłam się na Hunta. Jak obrzydliwie by to nie wyglądało, dotknęłam ustami jego gorących, wilgotnych warg. Jak dziwnie by to nie brzmiało, sprawiło mi to ogromną przyjemność. Blake chwycił mnie za biodra i wciągnął sobie na kolana. Przesunął dłonie pod moją

bluzkę, którą wkrótce ze mnie ściągnął. Nie opierałam się. Zaczęłam muskać, pieścić językiem i kąsać jego szyję, w czasie kiedy on prawie pozbawił mnie stanika. Zsunęłam się odrobinę, co chwilowo powstrzymało go przed rozbieraniem mnie. Z pleców przesunął ręce na moje pośladki. Początkowo na spodnie, potem pod nie. Miał takie szorstkie i zarazem delikatne palce. Przyprawiał mnie o mdłości z podniecenia. Skrajny przypadek, ale... to wszystko dzieło ziół. Ziół! Oprzytomniałam. Wstałam z jego kolan i rzuciłam się do drzwi. Dotknęłam klamki, ale oczywiście on musiał się odezwać: – A ty gdzie? Wracaj tu, ale już! – polecił. A ja co? Głupia owca, wróciłam. Jego głos brzmiał bardziej przekonująco niż podszepty rozsądku przebijającego się przez zaćpaną jaźń. Prawie skoczyłam mu w ramiona i znowu zaczęliśmy się całować. Nie lubię go, ale muszę przyznać, że całuje bardzo dobrze. Wpiliśmy się w siebie jak wygłodniałe zwierzęta, przepychając się językami z ust do ust. Przesunęłam dłońmi po jego seksownym nagim torsie. Cholernie mnie pociągał, taki wyrzeźbiony, twardy, gładki, jak ze zdjęcia z magazynu. Spojrzałam Huntowi głęboko w oczy i na chwilę zetknęliśmy się czołami. Uśmiechnął się, rozkładając dłonie na moich plecach. Przyciągnął mnie bliżej, wtulając swoje wargi w moje. Na chwilę stał się delikatniejszy, muskał moją skórę. I znowu musiałam oprzytomnieć. Udało mi się to dosłownie na ułamek sekundy, więc chwyciłam bluzkę i szybko zwiałam, zanim zdążyłam się znowu zaciągnąć oparami. Jasna cholera! Co się właściwie wydarzyło?! Osunęłam się po drewnianej ściance i uderzyłam otwartą dłonią w czoło. Powinnam czuć się co najmniej głupio i zastanawiać, co zrobić w takiej sytuacji, ale właściwie mnie to nie obchodziło. Co ma być, to będzie. To pewnie też był efekt mieszanki. Hunt wyszedł zaraz za mną. Przeciągnął się i ziewnął. – Nie było tak źle – stwierdził, idąc w stronę wyjścia. Nie do końca wiedziałam, co ma na myśli. Nie było źle? Naćpaliśmy się i zaczęliśmy się całować, że już o macaniu nie wspomnę. Wisiało mi to w tamtej chwili, ale wiedziałam, że gdy opary stracą moc, to pewnie ta noc będzie mi się odbijać czkawką. – Mam nadzieję, że Cassie założyła swoją seksowną koszulkę nocną, chętnie ją dzisiaj z niej zdejmę. Przed akcją powinna być rozochocona – zaświergotał ucieszony, a we mnie wzbudził się niewyobrażalny gniew. Wstałam z ziemi i niemal pobiegłam w jego kierunku, żeby wyrwać mu butelkę i roztrzaskać na głowie. – Słucham?! – wydarłam się. Jak śmiał mówić coś takiego przy mnie? Dobra, hipotetycznie byli parą, ale dopiero co się całowaliśmy (o czym wolałabym jednak zapomnieć), a on chwilę

później chciał przelecieć moją przyjaciółkę? Obrócił się w moją stronę tak niespodziewanie, że nie zdążyłam wyhamować i prawie na niego wpadłam. Spojrzał na mnie z góry, unosząc wysoko głowę. Miał śmiertelnie poważną minę, ale szybko zamienił ją na cwaniacki półuśmiech. – Jesteś zazdrosna – stwierdził pewnie. To była najgłupsza rzecz, jaką w życiu usłyszałam z jego ust, a wiele bzdur już gadał. – Nie jestem zazdrosna! Niby o co? Nie mam najmniejszych powodów do zazdrości. Musiałabym cię chociaż lubić, a dobrze wiesz, że do tego mi daleko. – Wiesz, że tylko winny się tłumaczy? To dowodzi, że mam rację. – Uśmiechnął się zadziornie i ruszył do przodu. Przemknęliśmy przez pierwsze drzwi. Zacisnęłam pięści i starałam się warczeć na tyle cicho, żeby móc jednocześnie mówić. – A co robi niewinny? Słucha zarzutów i nie reaguje? Rzeczywiście, piękny dowód! Chodzi o to, że Cass jest moją przyjaciółką i czuję się w obowiązku pilnować, żeby nie wpuszczała do łóżka ćpunów. Zaśmiał się. Kiedy wyszliśmy na ulicę, odwrócił się znowu w moją stronę. – Myślę, że niejednego ćpuna już miała w łóżku. Dostał w mordę za to zdanie. Wymierzyłam mu siarczysty policzek i wyzwałam od chamów. Rozległ się głośny plask, który huczał mi w głowie. Hunt dotknął dłonią miejsca, gdzie go uderzyłam, a ja odeszłam, nim zdążył powiedzieć coś jeszcze. Od dawna wiedziałam, że to szumowina, ale obrażając moją przyjaciółkę, posunął się za daleko. Nawet jak na niego. – Gówno wiesz o Cassie! – krzyknęłam, nie panując nad sobą. Nie odpowiedział. Zrobił za to krok w moim kierunku, wsunął mi rękę we włosy i pociągnął za nie lekko, odchylając moją głowę ździebko do tyłu. Wpił się namiętnie w moje usta. Nutka brutalności zaczęła mnie podniecać, więc szybko go odepchnęłam. Uderzyłam kilka razy pięściami w jego seksowny tors, wyzwałam, a potem czym prędzej odeszłam. Pędziłam wąskimi ulicami, starając się utrzymać taką prędkość, żeby obawy nie zdążyły zrodzić się w mózgu. Nie do końca mi się to udawało. Przez głowę przebiegały mi przeróżne myśli. Przerażało mnie, że zdecydowana większość była o Huncie i wywoływała we mnie pozytywne emocje, a nie obrzydzenie. Myślałam o jego ustach, o jego oczach, dłoniach... o nim całym. W końcu się zmęczyłam i zwolniłam. Nie wiedziałam do końca, gdzie idę. Byłam wściekła. Wzbierał we mnie coraz większy gniew, a ponieważ zioła spotęgowały moją odwagę, chciałam działać. Ten drań w jednej chwili mnie całował, by zaraz mówić o bzykaniu mojej przyjaciółki, po czym znowu mnie całował. Miałam wielką ochotę powiedzieć o wszystkim Cass. Pokazać jej, w kim się zakochała. Jakiego kretyna obdarzyła uczuciem. Wiedziałam jednak, że przez to znikłaby szansa na powodzenie akcji. Światło Czarnego Księżyca było cenne.

Bardzo cenne. Z tego, co słyszałam, nawet bardziej niż bardzo. Hunt to moja osobista tragedia, która nie powinna mieć wpływu na działania całej organizacji. Dotarłam do portu. Wkroczyłam na skrzypiącą kładkę, która prowadziła do zacumowanych jachtów. Niestety, właśnie wtedy usłyszałam, że ktoś za mną biegnie. Starałam się znowu przyspieszyć, ale w ułamku sekundy ta osoba już dyszała mi tuż za plecami. Osobnik chwycił mnie za rękę i brutalnie obrócił w swoją stronę. Starałam się wyszarpnąć, ale zrobiłam to tak niefortunnie, że zderzyłam się plecami z burtą łodzi. – O co ci znowu chodzi, She? Zachowujesz się jak dziecko. Naprawdę nigdy nie zrozumiem bab! – Całujesz mnie, a potem chcesz dymać moją przyjaciółkę. To według ciebie normalne? – wyrzuciłam z siebie. Blake spojrzał mi głęboko w oczy. – Jednak jesteś zazdrosna. – Nie, nie je...! Nie zdążyłam dokończyć, bo uciszył mnie jednym ze znanych, sprawdzonych sposobów. Kiedy udało mi się oderwać od jego cudownych ust, wymierzyłam mu kolejny policzek. Tym razem zostawiłam na jego twarzy palący ślad. – Jeszcze raz mnie uderzysz... – warknął, wystawiając mi przed nos swój wskazujący paluch. – Jeszcze raz mnie pocałujesz! – krzyknęłam w odpowiedzi. – Chodź. – Złapał mnie za rękę i wszedł na jacht, o który przed sekundą się opierałam. Nie rozumiejąc, o co chodzi, szłam za nim w ciszy. To cacko na pewno nie należało do Hunta. Przeszliśmy na kadłub, gdzie pod ławeczką Blake znalazł klucz. Jakby wiedział, że właśnie tam będzie. Bez słowa przeszedł przez wąski korytarz i otworzył kabinę. Zszedł po pięciu schodkach w dół, a ja za nim. Nie wiem, kurde, po co, ale lazłam tam, szukając guza. Znaleźliśmy się w luksusowym wnętrzu, które w całości wykonane było z drewna i skóry. Za ciemnym okrągłym stolikiem rozciągała się wielka kanapa. Hunt czekał odwrócony tyłem, opierając ręce na blacie. Stałam jak kołek i patrzyłam na jego szerokie barki. W końcu odwrócił głowę i kazał mi podejść. Wykonałam posłusznie polecenie. Patrzył na mnie przez chwilę. Chwycił mnie za szlufki od spodni i posadził na stoliku moje zaskoczone dupsko. Wcisnął się w przestrzeń między moimi kolanami i ściągnął koszulkę, ukazując swój seksowny tors, ozdobiony kilkoma bliznami. Jedna rysowała się pod prawą piersią, druga kawałek dalej, przy ramieniu, a trzecią miał po drugiej stronie, tuż przy spodniach, spod których wystawał kawałek białego materiału. Nieśmiało

zbliżyłam palce do największej blizny. Byłam tak zszokowana, że nawet nie zastanawiałam się nad tym, co się dzieje wokół mnie. – Proszę, nie broń się przede mną. Nie mam zamiaru cię krzywdzić – powiedział. Chyba po raz pierwszy w życiu słyszałam, jak miękki i ciepły potrafi być jego głos. Wypowiedział te słowa tak czule, że przyzwyczajona do jego sarkastycznego warczenia wpadłam w jeszcze większe osłupienie i – paradoksalnie – złagodniałam. Jego ręce nagle znalazły się na moich biodrach, wsunął je pod cienki materiał. Opuszki zaczęły się przemieszczać coraz wyżej, a mnie zaszumiało w głowie. Czułam, że gwałtownie skacze mi ciśnienie, a moje serce zaczyna bić szybciej. Blake przysunął bliżej twarz i po raz kolejny tego wieczoru przywarł wargami do mojej skóry. Tym razem dotykał obojczyka, a chwilę później szyi. Wysunął rękę spod bluzki i odgarnął mi włosy do tyłu. Jego wargi przyssały się za lewym uchem. Czułam, jak krew pulsuje we wszystkich najdrobniejszych żyłkach w moim ciele. Nagle dopadło mnie palące pragnienie. Zagryzłam wargi, poczułam chęć spróbowania ciała chłopaka doprowadzającego mnie do tak skrajnego stanu. To uczucie rozchodziło się po całym gardle, utrudniając przepływ powietrza i skręcając wszystko w żołądku. Mój oddech zaczynał przypominać dyszenie. Hunt dotknął dłonią mojego stanika. Przeszedł mnie dreszcz. – Blake, nie możemy. Oderwał się od wykonywanej czynności i spojrzał na mnie swoimi czarnymi oczami, które aż lśniły z podniecenia. Miał rozszerzone źrenice, jakby był naćpany. Domyśliłam się, że wyglądam w tej chwili bardzo podobnie, tyle że ja dodatkowo dyszałam i miałam serce jak maratończyk. – Nie możemy – potwierdził, wracając do przerwanej czynności. Chyba najbardziej kręciło go właśnie to, że robimy coś zakazanego. Najgorsze, że i mnie to podniecało. Znowu zanurzył ręce pod moją bluzkę i zaczął unosić ją do góry. Rzucił ją na bok i akurat kiedy chciałam się odezwać, zaczął mnie znowu namiętnie, łapczywie całować, ściskając dłońmi moje pośladki. Przesunął ręce do góry i wsunął mi palce we włosy. Masował opuszkami moją potylicę, delikatnie ciągnąc za włosy. Kilkanaście sekund później leżałam na stoliku, a on schylał się nade mną i wciąż mnie całował. Kiedy zobaczył, jak bardzo jestem już rozpalona, odsunął się na chwilę, by zdjąć spodnie. Uniosłam się i przylgnęłam do jego ramion, zasłaniając mu wszystko od klatki piersiowej w dół. Zaczęłam kąsać jego ciało, pozostawiając ciepłe, wilgotne ślady na skórze. Chłopak odrzucił swoje spodnie, pchnął mnie z dozą brutalności i zabrał się za ściąganie moich. Nie zajęło mu to

wiele czasu, a kiedy byłam już w samej bieliźnie, pociągnął mnie za pośladki w swoją stronę. Przylgnęłam do niego całym ciałem i skradłam kilka pocałunków. Chwycił mnie za biodra i przeniósł kawałek dalej. Wylądowałam znowu pod nim, na wielkiej, twardej, brązowej kanapie. Już nic nie było w stanie nas powstrzymać. Dłonie Blake’a wędrowały coraz wyżej po wewnętrznej stronie moich ud. Kiedy jego palce dojechały do końca drogi, z moich ust wydobył się cichy jęk. Jakby rozumiał mnie bez słów, zajął moje usta pocałunkami, a po chwili wrócił do kontynuowania wykonywanej dłońmi czynności. Gładził koronki majtek, pod które wsadził w końcu dwa palce. Nie zacisnęłam ud, więc na jego ustach pojawił się uśmiech. Nie wyciągając dłoni, przesunął się obok mnie i obsypał mnie pocałunkami. Dotykałam zachłannie jego ciała, przyciągałam go do siebie, aż jego palce trafiły w odpowiednie miejsce i zagłębiły się we mnie. Zacisnęłam powieki i na kilka sekund zapomniałam, jak się oddycha. Chłopak uśmiechnął się dumnie i wyciągnął dłoń, przesuwając wilgotnymi palcami od biodra w górę. Zatrzymał się na linii stanika. Nie wiem już, czy było to spowodowane podnieceniem czy samym faktem, że to on mnie dotyka, ale fala gorąca uderzyła mi do głowy. Blake zaczął milimetr po milimetrze wsuwać dłoń pod materiał. Przesunął ją na moje plecy i odpiął stanik. Przeczuwałam, że to się tak skończy. Przeczuwałam, ale to wcale a wcale, do cholery, nie oznacza, że byłam na to przygotowana! Blake stykał się ze mną ciałem, całował, dotykał, wsuwał palce tam, gdzie nie powinien, a co najgorsze, ja nawet przez chwilę nie pomyślałam o tym, żeby go powstrzymać. Chciałam mu się poddać i czerpać maksimum przyjemności z każdego jego gestu. Sięgnął do spodni, które leżały tuż obok, i z kieszeni wyciągnął mały pakunek. Założył na siebie zawartość, niemalże zerwał ze mnie ostatnie skrawki materiału i rozsunął uda, wciskając się w powstałą przestrzeń. Kiedy wszedł do końca, zatrzymał się na chwilę i spojrzał mi głęboko w oczy. Najwidoczniej spodobało mu się to, co zobaczył, bo na jego ustach znów zagościł uśmiech. Schylił się i wsunął język między moje spragnione wargi. Mruknęłam, czując rozkoszny ucisk między udami. W końcu zaczął się poruszać. Na początku powoli, z każdą chwilą coraz głębiej i intensywniej. Do moich pojękiwań dołączyły jego chrapliwe mruknięcia. Blake Hunt, zwykle niewzruszony, teraz nie był w stanie ukryć, że myśli tylko o mnie. Przez tę krótką chwilę pragnęłam być całym jego światem i widzieć w jego czarnych rozszerzonych źrenicach swoje odbicie. Dyszałam z podniecenia, wbijając mu paznokcie w barki. Zaczęło mi wirować w głowie, wyginałam się i prężyłam. W końcu odleciałam, czując między nogami pulsowanie, które odcięło mnie od całego świata. Nie wiem, ile się jeszcze we mnie poruszał, ale w końcu

i on stęknął, opadając obok. Położył się na boku i przytulił do mnie całym ciałem. Pocałował mnie w czoło. Przytuliłam się do jego rozgrzanej skóry i zamknęłam oczy. Czułam się taka... lekka, beztroska, spełniona. Byłam bezpieczna w jego silnych, męskich ramionach i aby to poczuć, warto było na chwilę zapomnieć o czymś zwanym logicznym myśleniem. Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Niestety, wszystko, co piękne, kończy się za szybko. Pogłaskał mnie jeszcze raz po plecach i uniósł głowę. – Musimy wracać, bo zaczną nas szukać – powiedział trzeźwo. Podniósł się i zaczął zbierać ubrania. Przyglądałam mu się, dopóki nie wciągnął na swój seksowny tyłek bokserek. – Jeśli chodzi o Cassandrę... przepraszam. Nie to miałem na myśli. Krążą o niej różne plotki, a biorąc pod uwagę jej wygląd, można uznać ją za łatwą – wrócił do tematu, kiedy opuściliśmy luksusowy jacht. – Nie jest łatwa. Dla twojej wiadomości, ona ma swój honor, nie puszcza się na prawo i lewo. Dokładnie selekcjonuje swoich partnerów. Nigdy nie przespałaby się z kimś, kogo nie kocha. Jeszcze nikomu nie dała się dotknąć, a miała kilka tuzinów chłopaków. I drugie tyle na kiwnięcie palcem. Mimo że okazji ma masę, wciąż jest dziewicą. – Zaczęłam bronić koleżanki, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że powinnam ugryźć się w język. – Zamorduję cię, jeśli Cassie się dowie, że ci o tym powiedziałam. – Nie, w takiej sytuacji ona zabiłaby ciebie, ale nie martw się, nie powiem, że wiem. Ostatnie, co mam w planach, to krzywdzić ją i do czegokolwiek zmuszać. – Uspokoił mnie trochę. – A więc jednak masz to w planach – warknęłam, jednocześnie się uśmiechając. Wciąż byłam zła, ale już nie tak jak przed chwilą. Odpowiedział uśmiechem, poczochrał mi włosy i pokręcił przecząco głową. Przyciągnął mnie ręką i cmoknął w usta. – Ona jest dla mnie jak rodzina. Niech to wszystko zostanie tylko między nami, proszę. – Nasza słodka tajemnica – przytaknął, patrząc mi głęboko w oczy. Jego źrenice lśniły. Nie wiem, czy od ziół, czy z radości, czy ze spełnienia. W każdym razie efekt był powalający. – To, co powiedziałem, było niemądre. Wybacz, trochę się zdenerwowałem, bo Cassie mnie... nie kocha mnie, nie czuje do mnie nic głębszego, widzę to. Jesteśmy razem tylko dlatego, że odstraszam od niej natrętów. To mnie drażni, ale masz rację, nie powinienem tak mówić. Rozumiem też twoje zachowanie. Pomyślałbym podobnie, gdyby chodziło o moją siostrę. Tylko ja, zamiast uciekać, rozkwasiłbym ryj osobie, która odważyłaby się obrazić Virg – stwierdził, po czym się roześmiał. – Wiesz, w całym bractwie wiedzą, że żaden chłopak nie ma prawa tknąć mojej siostry bez pozwolenia. Wielu się o nią stara, ale

żaden dotąd nie przeszedł moich kwalifikacji – wytłumaczył. Niespodziewanie okazało się, że jednak w pokręcony sposób coś nas łączy – silna więź z rodziną. – Twoich kwalifikacji? Mają cię prosić o jej rękę? Bawisz się w ojca? – Nasi rodzice nie żyją, więc zastępujemy ich sobie, dbamy o siebie. – Przepraszam, nie wiedziałam. Przykro mi. – I znowu chciałam ugryźć się w język. – Niepotrzebnie. Przecież to nie twoja wina. – Nikt nie jest winny – wyrwało mi się. Nie wiem, skąd przyszło mi to do głowy. – Winna jest jedna osoba – Eastwell – warknął z pogardą. – Neftyda? – Miałem sześć lat, siedziałem z ojcem w pokoju, robiliśmy samoloty z papieru i puszczaliśmy je po całym domu. Virginia była u koleżanki – zawahał się. – Nie chcę o tym mówić. – Nalegać nie mogę, ale nie ukrywam, że chciałabym wiedzieć. – Moja odwaga na sto procent była spowodowana tymi oparami. Wcześniej nie zdarzyło się, żebym w ten sposób naciskała na Hunta. W każdych innych okolicznościach, owszem, ale nie wtedy, gdy chodziło o jego wspomnienia. – Nie ma czego ukrywać. – Wzruszył ramionami. – Moja matka stanęła w drzwiach i przyglądała nam się z uśmiechem. Nie doceniałem jej pięknego uśmiechu. Zawsze, kiedy coś mnie bolało, wystarczyło, że się uśmiechnęła, i ból przechodził. To była bardzo radosna kobieta. – Zamilkł na chwilę. – Tego dnia uśmiechnęła się po raz ostatni. Nawet nie pisnęła, kiedy Eastwell wbił jej nóż w plecy. Osunęła się po drzwiach. Ojciec się na niego rzucił. Wygrałby w uczciwej walce, ale zza Eastwella wyłoniło się jeszcze czterech facetów. Zabili rodziców na moich oczach. Nie przejmowali się nawet tym, że ich widzę i będę mógł potem opisać zabójców. – A co na to policja? Ktoś przecież musiał zareagować. – Zabrali ciała. Kto by uwierzył sześciolatkowi, który twierdzi, że jacyś faceci w ciągu kilku minut zabili jego rodziców i nie zostawili nawet najmniejszego śladu? Dla świata rodzice po prostu nas zostawili. Nie mieliśmy pojęcia, że stali na czele bractwa i mieli przez to wielu wrogów, z kolei bractwo nie wiedziało, że my istniejemy. Rodzice chcieli nas chronić. Odkryłem to dużo później. Ale wiesz, co było najgorsze? Nie stary Eastwell, tylko jego syn. Eastwell zabrał ze sobą dziecko, chłopaka niewiele starszego ode mnie. O ile w starym zabijanie wzbudzało jakieś emocje i myślę, że sumienie gryzło go za każdym razem, gdy kogoś zabił, o tyle dzieciak przyglądał się wszystkiemu z pasją. Zło w ciele dziecka. To się wyczuwa. Nigdy nie zapomnę jego spojrzenia. Chłopak spojrzał na mnie z taką... jakąś... wyższością. Jego spojrzenie zdawało się mówić:

„Mój ojciec zabił twojego, jestem z niego dumny”. – To okropne... – Nie do końca. To był motor napędowy mojego rozwoju. Virginia, jako słodka dziewczynka, znalazła szybko rodzinę zastępczą, a ja trafiłem do sierocińca, z którego uciekłem. Niecałe dwa lata później trafiłem do bractwa. Szkoliłem się tylko po to, żeby dorwać tego dzieciaka. Zabić jego i jego ojca. A później dowiedziałem się, że mój wróg jest także wrogiem bractwa. To jednoczy mnie z Vis Maior. Kiedyś go dopadnę. – Rządza mordu. A już myślałam, że masz jakieś wyższe uczucia... – westchnęłam beznamiętnie. – To bardzo wysokie uczucie. Chcę, żeby Eastwellowie zdechli. Odebrali moim rodzicom życie, więc odpłacę im pięknym za nadobne. – Oko za oko? Kodeks Hammurabiego przestał obowiązywać wieki temu. Wybaczenie. Bóg każe wybaczać. – Wzniosłam ręce do nieba w patetycznym geście. Starałam się odejść jak najdalej od tematu zabijania kogokolwiek. – Oni napawali się śmiercią moich rodziców. Nie zrozumiesz tego, ale mam powody, by zrobić to, co zamierzam. Jedyne, co mam, to nazwisko po rodzicach i całe życie, żeby świat o nim usłyszał – powiedział bardzo poważnym tonem, zapatrzony w pustą przestrzeń. – Rozumiem – przytaknęłam. Gdyby ktoś zabił moją mamcię, zginąłby marnie, a ja przecież uważałam się za pacyfistkę, która nawet pająka bierze na miotłę i wynosi na podwórko. – Gówno rozumiesz! Nie masz pojęcia, jak to jest widzieć śmierć własnych rodziców! – zaczął się wydzierać. – Nie masz pojęcia, jaki to widok, kiedy matka pada na ziemię, a ojciec rzuca się do walki, po czym napastnicy wbijają w niego trzy noże, a ty nie możesz nic zrobić. Stoisz tępo i się przypatrujesz, aż jego wzrok spoczywa na tobie. Ojciec patrzy ci w oczy i oboje wiecie, że za chwilę umrze. To spojrzenie dotąd śni mi się po nocach! Nigdy tego nie przeżyłaś, więc nie pierdol, że rozumiesz! Zacisnął pięści do białości. – Nie tylko ty miałeś trudno w życiu. Mój ojciec katował matkę. Myślisz, że przyjemnie się na to patrzyło?! Chwilę milczał, po czym przytulił mnie, pocałował w czoło i przeprosił. Zanim dotarliśmy z powrotem do hotelu, nie byłam już ani trochę zła. Miałam wrażenie, że zioła nie tylko dodały nam odwagi, ale też otworzyły nas wzajemnie na siebie. Zamknięty w sobie Hunt zaczął mi się zwierzać z dość osobistych kwestii, jak rodzinne tragedie i plany na przyszłość. Przerażające było to, że raczej nie kłamał i naprawdę zamierzał kogoś zabić. Kogoś, kto miał się pojawić w Wenecji. Nie wiedział tylko kogo. W ciągu dwunastu lat ludzie się zmieniają. Widział chłopca z ojcem, teraz miał zobaczyć chłopaka w naszym

wieku, raczej bez ojca. Hunt dowiedział się, że stary Eastwell niewiele już robi, bo interes przejął jego syn. Ten Eastwell, o którego mu właśnie chodziło. Jedyny syn. Wyznał, że chce go zabić na oczach ojca, żeby ten wiedział, jaki to ból, kiedy traci się najbliższą rodzinę. Hunt pocieszyłby go jednak stwierdzeniem, że wkrótce dołączy do syna. Miał zamiar zabić też żonę Eastwella, ale los go ubiegł i biedaczka zeszła z tego świata kilka miesięcy wcześniej. Byłam pod wrażeniem, że Hunt zdobył tyle informacji, ale i tak przede wszystkim odczuwałam przerażenie. Determinacja Blake’a sprawiała, że był w stanie zabić każdego, kto mu przeszkodzi.

Rozdział 15 Przyszła pora, maskę włóż, pod sukienką ukryj nóż Po powrocie do hotelu kusiło mnie, żeby powiedzieć o wszystkim Cassie albo chociaż Prestonowi. Czułam w gardle palącą potrzebę zwierzenia się. Cassie nie mogłam powiedzieć, a wygadać się Prestonowi to jak wykrzyczeć wszystko przez okno – wszyscy by wiedzieli. Wieczór nie należał do najłatwiejszych. Zaczęłam pisać wiadomości do Trevora, ale nie odpowiadał. Męczyły mnie wyrzuty sumienia. Położyłam się na łóżku i próbowałam zasnąć, ale sen nie przychodził. Rano obsługa hotelowa przywiozła nam do pokoju śniadanie. Virginia obudziła się pierwsza i wybrała z menu wszystko, co było dostępne w porze śniadaniowej. Kiedy reszta powoli się budziła i ubierała, ona siedziała grzecznie przy stoliku i unosząc mały palec do góry, popijała herbatę z porcelanowej filiżanki. Zadowoliła się rogalikiem i pomarańczą, zostawiając nam syto zastawiony stół, z którego każdy brał, co chciał. Z Cassie i Prestonem usiedliśmy spokojnie i każde z nas zapełniło talerz, za to Hunt miotał się po pomieszczeniu, ubierał się i jednocześnie podjadał, łapskami zgarniając to, co było na stole. Od przebudzenia chodził podenerwowany. Planował całą akcję, w głowie rysowały mu się szczegóły. Dopiero po śniadaniu zdecydował się przekazać nam swoją wiedzę. – Musimy załatwić sobie stroje. Światło Czarnego Księżyca będzie można zebrać jedynie przez teleskop, a taki widziałem w posiadłości barona Ettore Nanniego. Już wczoraj się tam kręciłem. Dowiedziałem się, że dzisiaj organizuje bal maskowy. Jeśli dostaniemy się do środka i włamiemy do ogrodu, mamy szansę. Członkowie Neftydy tam będą. – To nie problem – powiedziała Virginia. – Stroje zamówimy u Fabiana Potenza. Często sprowadzaliśmy jego kreacje. Chętnie odwiedzę osobę, która ubiera mnie od młodzieńczych lat. Cassie pójdzie ze mną. Wymiary Blake’a znam. – Dziewczyna przez chwilę mi się przyglądała. – Sheyli na oko też coś dobierzemy. Potrzebuję jedynie wymiarów waszego znajomego. – Kiwnęła głową w kierunku Prestona. Preston wstał. – Mogę iść z wami. I tak nie mam nic ciekawszego do roboty. Hunt szybko zniszczył jego marzenia o pobycie w przebieralni z dwoma dziewczynami. Nim Pres zdążył pójść po buty, Hunt pokręcił przecząco głową. – Po co ty tam? Nie potrzebujesz stroju, bo zostajesz w hotelu. Nie jesteś członkiem bractwa. Poza tym potrzebna nam osoba, która będzie obserwowała główny plac i uprzedzi nas, jeśli ktoś podejrzany zacznie się dobijać. Musimy mieć gdzie wrócić po udanej akcji.

Preston się zagotował, ale nie odpowiedział ani słowem. Odłożyłam kanapkę i podeszłam go przytulić. – Nie martw się, zostanę z tobą. – Nie zostaniesz. Idziemy zdobyć zaproszenia. Nie wiem jak, ale musimy się dostać do barona i namówić go, żeby wpisał nas na listę gości. Jeśli ktoś ma jakieś pomysły, niech przemówi teraz albo... – ...zamilknie na wieki – dokończyłam udawanym podniosłym tonem. – Nie, zgłoszenia przyjmuję do czternastej, bo o tej porze baron będzie jadł obiad w restauracji „Trattoria Alla Scala”. Dla autora najlepszego pomysłu przewidziana jest nagroda. Dziękuję. – Ukłonił się lekko, po czym zniknął za drzwiami pokoju. Po posiłku wszyscy zaczęli się zbierać do drogi. Przy drzwiach Virginia po raz pierwszy sama mnie zagadnęła. Zaczęła wypytywać, jaka kreacja by mnie interesowała. Zadawała bardzo rozbudowane pytania, podsuwając mi setki możliwości. Wypytywała o kolory, falbany, kroje, koronki, jedwabie, atłasy, podszewki, zaszewki, wkładki, składki i cholera wie, co jeszcze. Nie znałam się na tym. Odpowiadałam na tyle nieskładnie, że w końcu machnęła ręką i stwierdziła, że sama coś wybierze. Włożyłam wygodne adidasy i wyszłam jako ostatnia, a na odchodne spojrzałam na smutną minę Prestona, który musiał zostać w pokoju hotelowym. Na dole czekał na mnie Hunt. Opierał się nogą o kremową kolumnę. Przed oczami miałam ślad, jaki zostanie po odciśnięciu jego podeszwy na jasnej farbie. Nie jego kolumna, więc nie dbał o to. Na początku złapał mnie za rękę, a później przeciskał się przez tłum na uliczkach sam, a ja tylko pilnowałam jego pleców. Miałam wrażenie, że trasę wybiera na oślep, ale w końcu znaleźliśmy się pod restauracją. Balkon na pierwszym piętrze zapełniony był gośćmi. Obawiałam się, że nie dotrzemy do odpowiedniego stolika. Stanęliśmy z boku, przy schodach. Hunt szukał wzrokiem barona. Kiedy w końcu go odnalazł, polecił, żebym spojrzała na trzeci stolik. Dostrzegłam przy nim siwego, chudego mężczyznę, który był bledszy od śmierci. Miał na sobie grafitowy garnitur, a na głowie kapelusz. To nakrycie głowy nadawało mu mafijny wygląd. Wyglądał jak szef wszystkich szefów. Nie mogłam się opędzić od myśli o Ojcu chrzestnym. Nie bez powodu włoska mafia jest najsłynniejsza. Dałabym sobie rękę uciąć, że facet był zamieszany w ciemne interesy. Rozmawiał z kobietą odwróconą do nas tyłem. Uśmiechnął się i pogładził dłonią po siwym wąsie. – Już wymyśliłeś, jak się do niego dostaniemy? – zagadnęłam, przerywając naładowaną emocjami ciszę. Jestem kobietą – kiedy się denerwuję, muszę gadać. – Jeszcze nie. Może wymienię cię na zaproszenia. Zależy, jak dobry gust ma

ten gość – powiedział. Otworzyłam usta, po czym szturchnęłam Hunta w bok. W ramach rewanżu poczochrał mnie po włosach, za co z kolei oberwałby po łbie, gdyby nie chwycił w locie mojej dłoni. Złapał mnie za nadgarstek i pociągnął w swoją stronę. Wylądowałam na nim. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował krótko. – Nie martw się, jeśli miałabyś być czyjąś niewolnicą, to tylko moją. Nie chciałam się do tego przed sobą przyznać, ale przeszedł mnie dreszczyk podniecenia, kiedy słuchałam jego szeptu. Być jego osobistą niewolnicą... „O matko, Sheyla, opanuj się!” – krzyknęłam w myślach. – Chciałbyś – bąknęłam pod nosem i odsunęłam się. To, co wydarzyło się poprzedniej nocy, powinno jak najszybciej pójść w zapomnienie. On był z Cassie, ja z Trevorem. Nie było mowy o wymianie partnerów w żadnym wypadku. Byliśmy naćpani, to się nie liczyło. – Nie ma na co czekać. Teraz albo nigdy. W ostateczności mogę udawać niewolnicę. Może znajdzie się książę na białym rumaku, który mnie uratuje. Ewentualnie, żeby było współcześnie, białego rumaka można by zamienić na biały kabriolet. O tak, to by było coś! – Prędzej na białą łódź podwodną. Jesteśmy w mieście kanałów, nie zapominaj o tym. – Podszedł i poklepał mnie po plecach, śmiejąc się głośno z własnego żartu. Gdy tylko przekroczyliśmy próg restauracji, kelner zapytał, czy przygotować dla nas stolik. Grzecznie podziękowałam. Hunt nie zwracał na mnie uwagi. Poprosił o miejsce na balkonie. Kiedy kelner poinformował, że nie ma już miejsc, Hunt po cichu kazał mu się walić. Chwycił mnie mocno za rękę i poprowadził po schodach na piętro. Tam od razu podeszliśmy do barona. – Będę mówił prosto z mostu, chcemy uczestniczyć w organizowanym dziś przez pana balu – wypalił Hunt. Baron nawet nie podniósł głowy znad talerza. – Przepraszam, że panu przerywamy, ale... – tym razem ja zaczęłam. – Entrecôte ai ferri. Entrecôte... [2] litości – przerwał. Miał spokojny, melancholijny głos, jakby słuchał pięknej opery i nie interesował się niczym poza nią. Tymczasem jadł mięso przyozdobione kawałkiem cytryny i jakąś sałatą. Smakiem pewnie nie przebijało to starej podeszwy, ale dziadek dzielnie wcinał, jakby to były delicje. Próbowałam na szybko wymyślić jakiś dobry powód. Ostatecznie trzeba było improwizować i – o dziwo – to ja wzięłam sprawy w swoje ręce. – Pan wybaczy, że przerywamy posiłek, ale zgubiliśmy nasze zaproszenia na dzisiejszy bal, a bardzo nam zależy na tym, by w nim uczestniczyć. Chwilę myślał, głośno bucząc pod nosem. – Kim jesteście? – zapytał.

Tu nieoczekiwanie objawiła się moja zdolność do zmyślania. Nie sądziłam, że plan sam powstanie w mojej głowie. – Nasza matka jest pana dobrą znajomą. Na pewno wspominała o swoich dzieciach. Matula nie mogła przyjechać, ale nas wysłała. Powiedziała: „Jedźcie, zobaczycie piękną Wenecję. Jedźcie, baron się wami zaopiekuje”. Matula tak pana lubi. Szkoda, że zaniemogła – kłamałam jak z nut. Aż Hunt spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Postawiłam wszystko na jedną kartę. Opłaciło się, bo baron uśmiechnął się przyjaźnie. – Hrabina Tatai? Moja droga Camilla. Jak się czuje? Wciąż ma te nieznośne problemy z nogą? – podłapał. – Ostatnio jest trochę lepiej, ale ból wciąż jej doskwiera. Biedaczka. Bardzo chciała przyjechać z nami – dodał od siebie Hunt. – Wy musicie być tymi dwoma smykami, o których tyle opowiadała. Maria i Paolo? Niesamowite. Mógłbym przysiąc, że matka opisywała cię inaczej, moja droga Mario. Nie wyglądasz na pulchnego rudzielca. – Wyglądało na to, że nie uwierzył w naszą wersję. Poczułam, że oblewa mnie zimny pot. Od mojej reakcji zależało wszystko. Hunt mnie na szczęście wyręczył. – Nasza Maria ostatnio dużo ćwiczyła, a farbowanie włosów jest teraz takie modne, że musiała spróbować. Ja osobiście twierdzę, że naturalny kolor do niej pasował, ale baron sam wie, że kobietom nigdy się nie dogodzi – zażartował, przysunął sobie krzesło i usiadł obok barona. Pyszałek lubił się spoufalać z osobistościami. – To prawda. Moja żona na bal zamówiła sobie cztery kreacje. Twierdzi, że nie mogła się zdecydować, więc wystąpi w nich wszystkich. Cztery kreacje! Niesamowite. – Baron wkręcił się w zmyśloną historię, głaszcząc się znowu po wąsie. – Przyjechaliśmy tylko na dwa dni, a Maria zabrała dziesięć różnych strojów. Kobiety... stworzone, by rujnować mężczyzn. Byłoby jej bardzo przykro, gdyby nie mogła założyć wieczorowej kreacji. – Blake szybko wrócił do tematu. – Bez obaw, moje dzieci. Będziecie wpisani na listę gości. Wujek Ettore wszystkim się zajmie. Mario, musisz poznać mojego syna. Od razu zaznaczę, że to najlepsza partia w całej Wenecji, jeśli nie w całych Włoszech. – Dziękujemy. Jeszcze tylko jedna drobna sprawa. Maria zabrała ze sobą dwie przyjaciółki. Kobiety nie potrafią się obejść bez plotek, a na telefon wydałyby majątek. Baron mnie na pewno rozumie. Łatwiej było zabrać wszystkie trzy, niż je rozdzielać. – Zabierzcie ze sobą, kogo chcecie, drogie dzieci. Zaraz poślę taksówkę wodną po towarzyszki Marii. Zapraszam was wszystkich do siebie. Czujcie się moimi gośćmi. – Rozłożył ręce w zapraszającym geście.

– Etty... – Dopiero teraz odezwała się kobieta siedząca przy stoliku razem z nami. Posłała mężczyźnie tak wymowne spojrzenie, że tylko głupiec by nie zrozumiał, o co jej chodzi. Byli w trakcie romantycznego obiadu, a on zapraszał jakichś obcych gówniarzy. – Prosiłem. Przy ludziach: baron Nanni – powiedział dyskretnie do kobiety. – Nie będziemy robić kłopotów. Byle tylko nasze nazwiska były na liście. Zjawimy się wieczorem. – Tak, to wyborny pomysł. Wynajmę wam taksówkę wodną, jedźcie się przygotować – zaproponował, kiwając na kelnera. – Chcemy jeszcze pozwiedzać. Poradzimy sobie. Do zobaczenia wieczorem, baronie Nanni. Zwialiśmy gdzie pieprz rośnie, zanim na dobre wplątaliśmy się w odgrywanie fikcyjnych ról. Kiedy tylko odeszliśmy dwie uliczki dalej, zaczęliśmy się śmiać zupełnie bez powodu. Musieliśmy w ten sposób rozładować napięcie, które się nagromadziło. Nie mogłam uwierzyć, że się nam udało! Z tego szczęścia aż się zgubiliśmy. Po godzinie krążenia między uliczkami Hunt sam przyznał, że nie wie, gdzie dalej iść. Na domiar złego wleźliśmy w taką dziurę, że nawet nie było kogo zapytać o drogę. Kilka razy weszliśmy w ślepą uliczkę, kilka razy zawracaliśmy. Opadałam już z sił. Usiadłam pod murkiem i wybłagałam u Hunta odpoczynek. Głupie uliczki! W tym momencie nie wiedziałam, dlaczego to miasto tak mi się kiedyś podobało. Najbardziej parszywe z parszywych! Nigdy więcej nie chciałam się tam znaleźć! W akcie desperacji wpadliśmy wspólnie na pomysł, żeby zadzwonić do Prestona. Mógłby zejść do recepcji, poprosić o mapę i pomóc nam znaleźć właściwą drogę. Wyciągnęłam z nadzieją telefon i olałam wszelkie opłaty. Chciałam już być w pokoju, wejść pod prysznic, a później położyć się spać. Niestety, moje marzenia prysły jak bańka mydlana, bo Preston nie odbierał. Nie wiem, może się obraził. Sama też nie tryskałabym entuzjazmem, gdyby tak mnie potraktowano, ale – na litość boską – przecież nie ja byłam winna! Trochę się użalałam nad swoim losem i pomyślałam, że czeka mnie śmierć głodowa w śmierdzącej kanałem uliczce, w dodatku w marnym towarzystwie. Za każdym razem, kiedy próbowałam się dodzwonić, słyszałam, że linia jest zajęta. Już pomyślałam, że to jakiś błąd i nie nawiążę połączenia, ale po kilkunastu minutach prób, kiedy mój telefon był już na skraju wyczerpania (podobnie jak jego właścicielka), usłyszałam głos Prestona. Żywego, prawdziwego Prestona! W pierwszej chwili myślałam, że to złudzenie. A skoro tak, to mogłam sobie poużywać. – Z kim ty tyle czasu rozmawiałeś, do jasnej cholery?! To my tu błądzimy, a ty sobie pogaduchy urządzasz?! – wydarłam się tak, że telefon prawie mi wypadł

z ręki. – She, She, spokojnie. Cassie się zgubiła i pomagałem jej trafić do hotelu – wytłumaczył, próbując mnie udobruchać. – Cassie też się zgubiła? – Też? – odpowiedział pytaniem. – No bo... właściwie to ździebko zabłądziliśmy i nie do końca wiemy, gdzie jesteśmy – przyznałam się. Patrzyłam na swoje buty, zagryzając wargi. – Dobra, podaj mi jakiś charakterystyczny szczegół. Cokolwiek. Nazwę baru, sklepu, ulicy, cokolwiek. Postaram się zorientować, gdzie jesteście. – Tu jest napisane Casa Carlo Goldoni. To chyba jakiś lokal, ale jest zamknięty. Nikogo tutaj nie ma. Poszukaj na mapie, może znajdziesz. Oddzwoń do mnie, jak będziesz miał trop, bo mi zaraz padnie bateria. Już dotykałam palcem czerwonej słuchawki, ale mnie zatrzymał: – Zaczekaj! Po co komu mapa? Wiem, gdzie jesteście – powiedział. Wytrzeszczyłam oczy, choć nie mógł tego zobaczyć. – Pierdolisz... – Nie – zaśmiał się miło. – Wiesz, że sporo gram. Uwielbiam Assasin Creeda, a tam jest świetna grafika. Akcja rozgrywa się w Wenecji. Przeszedłem tę grę tyle razy, że znam na pamięć całe miasto. – O rety! Dzięki ci za lata spędzone przed komputerem! Ratuj! Gdzie mamy iść? – Podniosłam się szybko z ziemi i otrzepałam tyłek. Hunt również wstał. – Odwróć się plecami do tej tabliczki i idź cały czas prosto. Wbrew pozorom jesteś bardzo blisko. Miniesz hotel i teatr, przejdziesz przez mostek i potem dalej prosto. Do oporu. Potem w prawo, a po chwili w lewo. Będziesz przy placu Świętego Marka. Dalej już sobie poradzisz. Hunta możesz po drodze zgubić, nikt nie będzie tęsknił. Do zobaczenia w pokoju! – Dzięki wielkie! – rzuciłam i rozłączyłam się. Nabrałam nowej energii, a jednocześnie nie mogłam uwierzyć, że zabłądziliśmy, chociaż wystarczyło iść cały czas prosto. Rzeczywiście, wskazówki Prestona okazały się właściwe. Kiedy zobaczyliśmy bazylikę, odetchnęliśmy z ulgą. Przeszliśmy przez plac i dotarliśmy do hotelu. W windzie uśmiechaliśmy się błogo. Ja uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, gdy zobaczyłam suknię, którą zorganizowała mi Virginia. Cassie biegała w swojej po całym pokoju i wszystkim się pokazywała. Hunt spojrzał na nią z zachwytem. – Mmm... Cassie, wyglądasz przepięknie – pochwalił. Istotnie, tak wyglądała. Jak zwykle zresztą. Suknia była stworzona dla niej. Krwistoczerwony lśniący materiał przykrywała czarna koronka. Gorset był bardzo obcisły, a dół rozkloszowany. Maska z czerwonych piór była uzupełnieniem stroju.

Gdybym kiedykolwiek wyobrażała sobie Cassie jako księżniczkę, tak by właśnie wyglądała. Nie do końca grzecznie, raczej kusząco i seksownie. Namawiała mnie do przymierzenia mojej sukienki. Nie paliłam się do tego. Obiecałam, że założę ją przed balem, a potem sprytnie zmieniłam temat i opowiedziałam o spotkaniu z baronem. Hunt chwilami włączał się do opowieści, ale kiedy dostrzegł mój entuzjazm, pozwolił, bym opowiedziała ze szczegółami, jak udało nam się dostać na listę gości, i poinformowała, że teraz nawet Preston może z nami iść. Cassie była równie mocno podekscytowana, Preston pogratulował mi pomysłowości, a Virginia uśmiechnęła się delikatnie. Potem zaczęliśmy gdybać nad tym, jak dostać się do właściwego miejsca. W końcu doszliśmy do wniosku, że ktoś musi się tam wybrać wcześniej i zbadać teren. Wiadomo, że jedynymi odpowiednimi do tego osobami byli Maria i Paolo, bo mogli wejść tam bez podejrzeń, a baron sam pokazałby im wszystko. Niestety, pewna jednostka – ekhm – wybitna uznała, że to strata czasu. Hunt wolał sam się tam włamać i myszkować po cichu. Liczył na to, że przypadkiem wpadnie na Eastwella. Nie powiedział tego wprost, ale ja wiedziałam, że o to mu chodzi. Pragnął tego bardziej niż zwycięstwa. Egoistycznie wykorzystywał nawet swoje ukochane bractwo do własnych celów. Co najgorsze, był tak cholernie przekonujący w tym, co mówił, że wszyscy mu przyklasnęli. Każdy miewa przebłyski geniuszu, ale Hunt podkreślał je w niewiarygodny sposób, tworząc przez to błędny obraz siebie jako osoby inteligentnej. Naprawdę ludzie tak go postrzegali – jako człowieka, który sprawi, że bezpłodni mężczyźni będą mogli zapobiegać niżowi demograficznemu. Tymczasem on w wielu kwestiach sam potrzebował zmiany. Nie da się jednak zaprzeczyć, że potrafił wzbudzać w ludziach emocje. Nas też zagrzał do walki, po czym perfidnie wyszedł, nie informując nikogo, gdzie idzie i kiedy wróci. Mogliśmy się jedynie domyślać. Do wieczora zostało jeszcze sporo czasu i tym razem naprawdę postawiliśmy na zwiedzanie. Virginia poleciała znowu do swojego projektanta mody, chciała zabrać ze sobą Cassie, ale ta wolała połazić ze mną i Prestonem. W trójkę poszliśmy na włoską pizzę, a w międzyczasie podziwialiśmy zabytki, o których Preston nam opowiadał. Byłam pod wrażeniem, kiedy usłyszałam, jakie informacje wyniósł z gry. Gdyby wszystkie gry były takie, chyba nawet sama zaczęłabym grać. Wędrówka była dość męcząca, więc przed wieczorem wróciliśmy do hotelu wycieńczeni. Hunt nie tryskał radością, gdy zobaczył nas w takim stanie. Rzucił kilka kąśliwych uwag i kazał nam się wyspać, informując, że obudzi nas na tyle wcześnie, żebyśmy zdążyli się przygotować. Nie wspominał tylko, jak będzie wyglądała ta pobudka. Świnia, brutalnie pozrzucał nas z łóżek. Prestona dodatkowo polał wodą, na co ten zareagował wiązanką przekleństw.

Rozdział 16 Nie w styczniu, nie w grudniu, ale w lutym po południu

Stałam przed lustrem w swojej czarnej sukni. Wielkie czarne pióra zakrywały mi tyłek, sunęły wzdłuż ud i zakręcały do tyłu przed kolanami, dotykając podłogi. Zaczynały się pod grubym czarnym pasem, który przylegał do gładkiego materiału znajdującego się nad nim. Ten wił się przez lewe ramię i tam kończył czymś na kształt rękawka z trzech czarnych piór. Na pasie można było dostrzec srebrne wykończenia i rządek cekinów. Całość tworzyła niezwykle zwiewną i miękką suknię. Musiałam długo wpatrywać się w lustro, żeby uwierzyć, że ta dama po drugiej stronie to ja. Wyglądałam zupełnie inaczej niż zwykle. Miałam spięte włosy, czarną kolię przylegającą do szyi i zawiązaną z tyłu czarno-srebrną maskę na oczy, która z lewej strony ozdobiona była czarnym motylkiem. Jego skrzydła rozrastały się w kolejne dwa czarne pióra sterczące do góry. Gdyby matka mnie tak zobaczyła, pewnie by mnie nie rozpoznała. Wyglądałam pięknie – nikt nie musiał mi tego mówić. Po minach Prestona i Blake’a widziałam, że obaj powstrzymują się przed powiedzeniem mi jakiegoś komplementu. Ten pierwszy zdobył się jedynie na ciche „wow!”, a drugi przez chwilę się we mnie wpatrywał, ale gdy zdał sobie z tego sprawę, odwrócił głowę speszony. Uśmiechnęłam się do siebie. Niestety, radość nie mogła trwać długo. – Ale masz burdel na głowie – zaśmiał się Hunt. Zacisnęłam pięści i starałam się nie warczeć za głośno. – Wolę mieć burdel na głowie niż w głowie – odpowiedziałam równie wrednie. Cassie zaraz podleciała i zaczęła mnie oglądać z każdej strony, nie powstrzymując się od komentarzy. Zachwycała się tym, jak dobrze mi tę sukienkę dobrały. Mnie też się podobała. Gdy mocniej zadarłam nogę, widoczne były zdobienia pończoch. Wydało mi się to bardzo seksowne. – Dosyć gadania, pora działać! Maski na twarze i w drogę! – przerwał Hunt. On również wyglądał inaczej niż zwykle. Miał na sobie czarne spodnie, białą koszulę i czarną kamizelkę. Czarne oczy i pół czoła przysłaniała mu czarno-kremowa maska. Po raz pierwszy musiałam przyznać, że wyglądał bardzo przystojnie. Nie powiedziałam tego głośno, ale kiedy zobaczyłam nas obok siebie w szybie wystawy, pomyślałam, że wyglądamy razem wspaniale. Nie da się ukryć, że Hunt był na swój sposób seksowny, ale mnie nie kręcił. Do pięt nie dorastał Trevorowi czy Christianowi. Zbliżaliśmy się do posiadłości barona Nanniego. Hunt nareszcie opowiedział, co robił przez pół dnia. Udało mu się zakraść do posiadłości, ale, niestety, okazało się, że teleskop stoi w oddzielonej płotem części ogrodu. Żeby się

tam dostać, trzeba mieć albo helikopter, albo klucz. Jakimś cudem dowiedział się też, że ów klucz trzyma baron. Ma go zawsze w kieszeni wraz z innymi najważniejszymi kluczami. Zadaniem numer jeden było więc zlokalizowanie barona i wyciągnięcie od niego klucza. Syn hrabiny Tatai podjął się tego wyzwania. Zapewnił, że nie sprawi mu to problemu. My miałyśmy w tym czasie rozglądać się wśród gości i szukać osób zachowujących się podejrzanie, które mogłyby należeć do Neftydy. Preston za to czatował przy drzwiach i pilnował motorówki, którą ukradliśmy. Musieliśmy mieć zapewniony szybki transport, gdy już zdobędziemy to, po co tam poszliśmy. Najpierw jednak trzeba było dostać się do teleskopu. Podejrzewaliśmy, że członkowie Neftydy mogą tam być przed nami. Jeśli bylibyśmy pierwsi, mieliśmy się zaczaić i nie dopuścić do ściągnięcia Światła, jeśli jednak by nam się to nie udało, należało je sprytnie wykraść. Naszym celem było zniszczenie tej substancji. Nikt z nas nie wiedział jednak, jak tego dokonać, więc ustaliliśmy, że ją wykradniemy i zawieziemy do Arkaim. Wtedy okrzyknęliby nas bohaterami i Hunt miałby w połowie to, czego chciał – jego nazwisko stałoby się sławne. Gdyby po drodze udało mu się zabić Eastwella, byłby wniebowzięty. Na początku wszystko szło zgodnie z planem. Skradziona motorówka stała przycumowana do brzegu, my pod fałszywymi nazwiskami byliśmy na liście gości, baron oprowadził nas po sali i zapoznał pobieżnie z gośćmi, Hunt delikatnie poruszył temat astronomii i wciągnął barona w rozmowę o teleskopie. Niestety, baronowi w głowie kłębiły się myśli o czymś innym. Chwycił mnie delikatnie za łokieć i nie zwracał uwagi na nikogo innego. Zaprowadził mnie do loży w rogu, gdzie przedstawił mi swojego syna. Na pierwszy rzut oka był to wielbiciel jamajskich rytmów – dredy, czarna bródka i nieobecne spojrzenie. Na kilometr było czuć od niego maryśkę. Wyglądał na śmiertelnie znudzonego. Prawie leżał na siedzeniu. Bawił się w rozgniatanie ciastek nad rzuconym obok kapeluszem. Frak zupełnie do niego nie pasował. – Mario, to jest mój syn Luis. Luisie, poznaj Marię. To córka hrabiny Tatai – przedstawił nas sobie oficjalnie. – Miło mi. – Wyciągnęłam rękę w jego kierunku. Spojrzał na mnie od niechcenia, ale nie odwzajemnił nawet uśmiechu. Ojciec rzucił do niego groźnie, żeby nie zapominał o dobrych manierach. Chłopak westchnął i leniwie się podniósł. Ukłonił się i za namową ojca obiecał, że dotrzyma mi towarzystwa przez całą stypę. Atmosfera podniosłych maskowych bali nie odpowiadała ani jemu, ani mnie. Za dużo powagi, za dużo udawania. Drętwo było. On siedział i się nie odzywał, a ja szukałam wzrokiem Hunta i dziewczyn. – Długo tu jesteś? – zagadnął w końcu. – Nie. Przyjechałam wczoraj z bratem. Pamiętasz Paola? – Starałam się uważnie dobierać słowa.

– Aha. Czasem mruczał coś pod nosem, ale nie był zbyt rozmowny. Nie obchodziło mnie to. Namierzyłam barona, ale Hunta nie było w pobliżu. Zaczęłam nerwowo kręcić się na siedzeniu. Nie było czasu do stracenia. Im szybciej moglibyśmy się dostać do ogrodu, tym lepiej byłoby dla nas wszystkich. Bardzo możliwe, że w budynku było wiele osób, które znały prawdziwe dzieci hrabiny, i w każdej chwili mogliśmy zostać zdemaskowani. Kiedy tak się wierciłam, zauważyłam, że Luis natrętnie wpatruje się w mój dekolt. Niespecjalnie to ukrywał. Miał przy tym złośliwy wyraz twarzy. Przeszło mi przez myśl, że ciężko udawać kogoś, o kim się wie tak niewiele. On mógł wiedzieć o Marii więcej niż ja. – Możesz przestać? Proszę. Zacisnęłam dłoń w pięść i w myślach mówiłam sobie, że nie zrobię niczego głupiego. Miałam ochotę go walnąć, ale to zwróciłoby uwagę innych ludzi i mogłoby mi zaszkodzić. Opanowałam się. – Aha. Pomyślałam, że jest na ostrym haju i pewnie nawet nie rozumie, co się do niego mówi. Na szczęście przestał się na mnie gapić. O wiele ciekawszym zajęciem było dla niego zgarnianie ze stołu kolejnych ciastek i rozgniatanie ich nad kapeluszem. Matko... jak dziecko. Wykorzystałam jego nieuwagę i się wymknęłam. Przyglądałam się wnętrzu ozdobionemu licznymi rzeźbami, freskami i dodatkowymi płótnami w złoto--brunatnym kolorze. Masywne żyrandole zapewniały klimatyczne oświetlenie, a przez wielkie okiennice przedzierała się ciemność nocy. Przemykając się przez salę, zauważyłam, że Hunt nareszcie odnalazł barona i dzielnie go zagaduje. W przeciwnym rogu sali dostrzegłam Virginię. Trzymała w dłoni rozłożony wachlarz, którym co jakiś czas machała. Przypominała sokoła patrolującego pole w poszukiwaniu myszy. Z kolei Cassie w swej czerwonej masce wirowała po całym parkiecie. Moja przyjaciółka była w siódmym niebie, kiedy co chwila ktoś inny prosił ją do tańca. Nie miała wytchnienia. Dopiero kiedy podeszłam do Virginii, Cassie mnie zauważyła, przeprosiła obecnego tancerza i dołączyła do nas. – Dziewczyny, szkoda, że takich balów nie organizuje się u nas! Mogłabym tak co drugi dzień! Wiecie, że tańczyłam przed chwilą z księciem? – Pomachała nieśmiało mężczyźnie, którego przed momentem opuściła. – Gratulacje. Partia idealna dla ciebie. Łap się, masz jeszcze szansę, żeby zostać księżniczką. – Szturchnęłam ją w bok. – Nie chcę. Moje serce należy do kogoś innego. – Uśmiechnęła się przyjaźnie. – O wilku mowa, Blake idzie – przerwała nam ruda piękność w zielonej

sukni, która wypatrywała tylko swojego brata. Po jego nerwowym kroku i wściekłym spojrzeniu nie można było się spodziewać dobrych wieści. Przywitał nas serdecznym pozdrowieniem na literę K, po którym poinformował, że mu się nie udało. Baron kategorycznie odmówił przekazania kluczy komukolwiek. Powiedział, że teleskop możemy obejrzeć w jego obecności następnego dnia. Nie przekonało go nawet kłamstwo, że jedynie tego wieczoru można obserwować wyjątkowy układ gwiazd. Są osoby, które mówią „nie” i jest to ich ostateczna odpowiedź. Po jej usłyszeniu można wysunąć setki argumentów przemawiających za zmianą decyzji, ale nawet najlepsze nic nie zdziałają. – A nie da się jakoś wyłamać zamka? Nie wiem, potraktować go spinką do włosów albo... nie wiem... można go jakoś rozwalić? – zasugerowałam. Chyba jako jedyna miałam w sobie wolę walki. To brzmiało abstrakcyjnie, bo byłam najbardziej strachliwa z nas wszystkich. Może działały na mnie jeszcze opary, których się nawdychałam poprzedniej nocy. Hunt spojrzał na mnie z politowaniem. – Słonko, to nie jest tak jak w filmach, że MacGyver poślini monetę, przyłoży dwa przewody i rozwali tym drzwi. W Wenecji roi się od złodziei, a taki teleskop to spory wydatek. Sprzęt jest ogrodzony płotem pod napięciem. Jeśli sforsowanie go byłoby takie proste, to baron już dawno musiałby kupić sobie nowy teleskop. – Czyli zamierzasz się poddać? Po to tu lecieliśmy? Po to prawie spaliliśmy się na stosie na drugim końcu świata? – Gdybym miał te elfie rzutki, wyciągnąłbym barona na stronę i po sprawie. Teraz też mógłbym go ogłuszyć, ale gdyby zniknął na długo, ludzie by zauważyli. Jestem pewien, że wokół nas kręci się pełno członków Neftydy. Jeśli poszłoby ich tam zbyt wielu, nie mielibyśmy szans. – A niech cię, Hunt! – Zacisnęłam dłonie i już chciałam wymierzyć mu policzek na otrzeźwienie, gdy usłyszałam za sobą głos barona: – Mario! Dlaczego opuściłaś Luisa? Czy nie zachowywał się odpowiednio? Na Boga, trzeba mu zmienić towarzystwo! Zapewniam cię, moja droga, że to dobry chłopak. Daj mu tylko czas. Wyjdźcie do ogrodu różanego, porozmawiajcie. Mogę cię prosić, byś dała mu jeszcze jedną szansę? Rzuciłam dziewczynom pytające spojrzenie. Milczały, więc przystałam na propozycję barona. Łudziłam się, że może mi się uda. Jeszcze przy nich zagadnęłam go o teleskop, dając im jasno do zrozumienia, żeby jeszcze nie wracali do hotelu. Jak zwykle wszystko w rękach biednej Sheyli, której potem i tak nikt nie doceni. Kiedy wspomniałam, że chciałbym pooglądać gwiazdy, baron wyglądał, jakby się zdenerwował. Zacisnął zęby i starając się mówić uprzejmie,

odpowiedział, że w ogrodzie różanym będę mieć na nie dobry widok. Pchnął mnie w stronę Luisa i odszedł do gości. Chłopak wziął mnie pod rękę i pociągnął w stronę wyjścia. – Stary powiedział, że mam cię zabrać do ogrodu różanego. Chcesz iść? – Tu i tak nie mam nic lepszego do roboty – westchnęłam smętnie. Po wyjściu przywitał nas chłodny podmuch wiatru wiejącego od morza. Przycisnęłam ręce do ciała. Marzyłam, by znaleźć się koło Trevora i wtulić się w jego ciepłe ramiona. Westchnęłam głośno i rozejrzałam się wokół. Nawet zimą ogród wyglądał pięknie. Mimo pory roku były w nim kwitnące krzewy, których gałązki wiły się przy ścieżkach ułożonych z białych kamyczków. W butach na obcasach ciężko mi się po nich chodziło. Czym prędzej poszliśmy więc do szklarni. Tam było trochę cieplej. Usiedliśmy na ławce i rozmawialiśmy przez chwilę. Zapytałam standardowo o zainteresowania, potem o muzykę i nawiązała się całkiem przyjemna rozmowa. Poruszaliśmy uniwersalne tematy, jak to zwykle na początku znajomości. Chyba nawet zaczęliśmy się do siebie uśmiechać, a kiedy przeszedł mnie dreszcz, Luis ściągnął frak i zarzucił go na moje ramiona. Podziękowałam mu i urwał nam się temat. Znowu wylądowaliśmy w trójkącie z niezręczną ciszą. – To... co tu naprawdę robisz? – zapytał. – Przyjechałam zwiedzić Wenecję, a przy okazji zobaczyć karnawał wenecki. Zawsze mi się podobała cała ta idea. – Nie o to mi chodzi. Po co jesteś tutaj? Wiem, że nie jesteś Marią. Zatkało mnie. Przez chwilę zapomniałam, jak się oddycha. – Kiedyś byliśmy parą. Wciąż utrzymujemy kontakt. Maria wyjechała do Anglii, do szkoły z internatem. Zresztą źle ją udajesz. Ona nienawidzi Paola z wzajemnością, choć to nieważne. Nalegam, byś powiedziała mi, co tu robisz. Jeśli chcecie nas okraść... – Nie. Przysięgam, nie – przerwałam mu. – Więc co tu robisz z tym chłopakiem i dwiema dziewczynami? – N... nie mogę ci powiedzieć. Przepraszam. – Schyliłam głowę i posmutniałam. Chwycił mnie za podbródek i spojrzał na mnie z poważną miną. – Dobrze ci z oczu patrzy, więc dam ci jeszcze jedną szansę, zanim zawiadomię policję. Czego tu szukacie? – Trudno to wyjaśnić. Powiedzmy, że... jest taka grupa ludzi, których musimy powstrzymać. Oni są gdzieś tu wśród gości i będą próbowali się dostać do waszego teleskopu – zaczęłam. – Chcą ukraść teleskop? Jest tak zabezpieczony, że odłączenie najdrobniejszego elementu uruchomi alarm. – Nie chcą go ukraść, tylko wykorzystać. Powiedzmy, że szukają informacji

zapisanej w gwiazdach. Potrzebują tego teleskopu, bo właśnie z Wenecji będzie widać odpowiednie gwiazdy. My im musimy przeszkodzić, bo inaczej świat czeka zagłada – powiedziałam z pełną powagą. Starałam się za bardzo go nie wtajemniczać, a jednocześnie w miarę jak najdokładniej wytłumaczyć mu, o co chodzi. – Wow, zdradź mi nazwisko swojego dilera! Też chcę dostać taki towar – zaśmiał się. – Proszę, jeśli mógłbyś w jakiś sposób wyciągnąć od ojca klucz do drzwi, za którymi znajduje się teleskop... Jest nas tylko czworo, a ich może być nawet setka. Potrzebujemy wsparcia. – Postawiłam wszystko na jedną kartę. I tak mieliśmy już przesrane. – Spoko, wiem, gdzie trzyma zapasowy klucz. Nagle ogarnęła mnie taka euforia, że rzuciłam mu się w ramiona i zaczęłam obcałowywać jego policzek, powtarzając ze sto razy „dziękuję”. Odsunął mnie, bo uznał to za zbytnie spoufalanie się. Wróciliśmy do środka. On zniknął za drzwiami, a ja odnalazłam swoich i opowiedziałam im o wszystkim. Po cichu wyszli. Luis pojawił się chwilę później. Pomachał mi złotym kluczem przed nosem. Uśmiechnęłam się i ochoczo wyciągnęłam dłoń. Pokręcił głową. – Idę z wami – oznajmił. Jęknęłam cicho i spojrzałam na niego błagalnie. – Nie możesz. To zbyt niebezpieczne. Oni są uzbrojeni. Proszę, zaufaj mi – starałam się jakoś do niego dotrzeć. Nie spodobało mu się to. Patrzył na mnie groźnie i kręcił głową. W końcu westchnął ciężko: – Nie wejdę do środka, ale będę was obserwować. Jeśli coś wyniesiecie albo zniszczycie, gorzko tego pożałujecie. – Mogę ci nawet podać swój numer konta. Albo numer konta Virginii, tej rudej. Ona pokryje wszelkie straty. Przysięgam, że nie mamy złych zamiarów – zapewniłam, kładąc dłoń na sercu. Uległ i dał mi klucz, a ja szybko wybiegłam. Pozostała trójka czekała na mnie pod drzwiami. Hunt niemal od razu wyrwał mi klucz z ręki i pobiegł w znanym tylko jemu kierunku. Goniłyśmy za nim, ale kobietom w sukniach i butach na obcasach nie szło to tak łatwo. W drodze ściągnęłyśmy obuwie i zaczęłyśmy biec po trawie boso. Stopy mi zamarzały, ale adrenalina rozgrzewała na tyle, że nie zwracałam uwagi na takie drobnostki. Najważniejsze, że się udało. Mogliśmy dostać się do teleskopu i zastawić pułapkę. Wystarczyłoby go nieznacznie zepsuć. Virginia na pewno by go potem odkupiła, a świat byłby bezpieczny przez najbliższe stulecie. Hunt stał przy bramce, gdy go dogoniłyśmy. Przyłożył palec do ust

i delikatnie nacisnął na klamkę. Drzwi otworzyły się bezszelestnie. Kiedy weszliśmy, od teleskopu odgradzał nas tylko wysoki żywopłot. Przemknęliśmy koło niego. Hunt szedł pierwszy. Nagle gwałtownie się zatrzymał na skraju i cofnął nas. Machnął ręką, żebyśmy podeszły bliżej. – Spóźniliśmy się! – szepnął z niespotykanym u niego niepokojem. – I co teraz? – rzuciłam bez namysłu. – Nic. Czekamy, aż zrobią swoje, a potem atakujemy. Trzeba to będzie rozwalić. Jak tylko uzyskają substancję, wpadamy tam. Jest czterech facetów i Eastwell. Virg, ilu weźmiesz na siebie? – Dwóch. Więcej nie dam rady. – Cassie? – Jeszcze nie walczyłam z nikim naprawdę. Z jednym sobie na pewno poradzę – odpowiedziała niepewnie. – She? Nawet nie ma o co pytać. – Machnął na mnie ręką. – Siedź tu i nie wychodź. Moje ego zostało nieprzyjemnie szturchnięte. Przez cały styczeń ćwiczyłam i teraz miałam siedzieć w ukryciu, kiedy inni będą się bić? Pasowało mi to! Stwierdziłam, że jeśli Cass będzie miała kłopoty, wyjdę z ukrycia i jej pomogę. – Ja wezmę jednego strażnika i Eastwella. Cassie, ty weźmiesz tego po prawej, bliżej teleskopu. Virg, dla ciebie zostają ci po lewej – zarządził ciemnooki. – Jeśli którakolwiek z was będzie miała w zasięgu rąk Światło, rzucajcie, depczcie, kopcie. Rozwalmy to w drobny mak. Chociaż... gdyby udało się je wynieść, wiecie, ile mogłoby nam to dać, prawda? – Priorytet to zniszczyć, a nie ukraść, kleptomanie – rzuciłam kąśliwie w jego kierunku. Po ustaleniu planu każde z nas ostrożnie spoglądało, żeby rozeznać się w sytuacji. Teleskop stał na wybrukowanym kwadracie. Był wmurowany w ziemię. Przy lunecie miał zamontowaną probówkę z wodą, której wylot zakrywała stalowa blaszka ustawiona pod kątem. Opadała w dół i zaginała się, była zakończona lejkiem zatopionym w pustej probówce. Obok stał uchwyt z kilkoma próbówkami. Jedne miały w sobie wodę, inne były puste. Przed całym sprzętem stała postać we fraku. Ciemnowłosy mężczyzna. Miał maskę na twarzy, z tyłu jego głowy widać było zaciśniętą gumkę. Po obu jego stronach stało po dwóch strażników w czarnych pelerynach. Na plecach mieli namalowane identyczne symbole. Wszystkie przedstawiały dwa przecinające się półksiężyce. Jeden półksiężyc był przybywający (obrazował fazę od nowiu do pełni), a drugi – ubywający (odzwierciedlał fazę od pełni do nowiu). Półksiężyce były ze sobą skrzyżowane, a powstały w ten sposób znak, przypominający swoisty rodzaj krzyża, ludzie traktują jako symbol zablokowania przepływu energii kosmicznej, martwy punkt, w którym nie koncentrują się siły życia, lecz siły śmierci. Czytałam o tym. Przed

wyjazdem przekopałam internet w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek. Pięciu obserwowanych przez nas mężczyzn odprawiało jakieś dziwne modły, których nie rozumiałam. Nie wiedziałam nawet do końca, w jakim są języku. Mężczyźni byli tak skupieni, że nie zwrócili uwagi na odgłos naszych kroków. Owszem, staraliśmy się stąpać bezgłośnie, ale nie zawsze to wychodziło. Dobrze, że nasze suknie nie szeleściły, bo mielibyśmy spory problem. Czekaliśmy, aż coś się wydarzy, coś zaiskrzy, zbiorą się nad nami chmury albo chociaż wyjdzie księżyc. Nic takiego nie nastąpiło, nawet kiedy Hunt powiedział, że właśnie się zaczęło. Chciałam zobaczyć, co się dzieje. Jedno przez drugie spoglądaliśmy z ciekawością. Eastwell stał wpatrzony w teleskop, a strażnicy w niego. Nawet nie zerwał się większy wiatr. Zero efektów specjalnych. Nic się nie działo. Oni dalej odprawiali modły, a my siedzieliśmy za krzakami. – Kitujesz, nic się nie zaczęło – zarzuciłam, odwracając się do reszty. Hunt podszedł, złapał mnie mocno za ramię i obrócił. – Patrz na probówkę. Woda się podgrzewa. Jeśli się przeleje do drugiej probówki, to będziemy mieli prze-srane. – To na co jeszcze czekamy? Rozbijmy ją już teraz – zasugerowała mądrze Cass. – Jeszcze nie. – Ty cholerny egoisto, chcesz ją ukraść! – zarzuciłam mu. Podparłam się pod boki i czekałam, aż zaprzeczy. – Nie zdajesz sobie sprawy, jaka to siła. Nie zaprzeczył i zbił tym samym mój argument. Zrobił to złośliwie. Pewnie zaczęlibyśmy się kłócić, gdyby nie to, że ziemia się zatrzęsła. Ogrodowe latarnie pogasły jedna za drugą. Modły zrobiły się jeszcze głośniejsze, a zza żywopłotu słychać było śmiech Eastwella. – Teraz albo nigdy! – rzucił Hunt, wyjmując z buta sztylet. Virginia i Cassie zrobiły to samo. Ja też miałam jeden za podwiązką, ale przecież umówiliśmy się, że zostanę w ukryciu, więc nawet go nie wyciągałam. Kiedy oni wylecieli z bojowym okrzykiem, ja stanęłam na skraju żywopłotu i tylko się przyglądałam. Żaden tam ze mnie wojownik. Tyłek mi się trząsł od samego patrzenia. Nie wyobrażałam sobie walki z takimi dryblasami. Moja słodka Cassie pobiegła na jednego i odepchnęła go za teleskop. Facet upadł, ale szybko się podniósł i zaczęli walczyć. W tym samym czasie po drugiej stronie Virginia sprytnie biła się z dwoma naraz. Hunt za to wepchnął jednego osiłka na płot pod napięciem i sztyletem przebił jego dłoń, wbijając ją w drewnianą belkę, do której przymocowane były kraty. W mgnieniu oka Blake znalazł się przy Eastwellu. Dopiero teraz na twarzy tego drugiego zobaczyłam czarną maskę z długim nosem. Uśmiechnął się

przebiegle. – Hunt. Spodziewałem się ciebie tutaj. Co tam u rodziców? – Zapytaj swojej matki – odgryzł się. – Jesteś równie bezbronny jak przy naszym ostatnim spotkaniu. Wiem, że starasz się mnie dopaść. Wreszcie udało ci się mnie spotkać i nic nie będziesz mógł zrobić. To boli, prawda? Wyrazy szczerego współczucia. – Gnij w piekle, Eastwell! – warknął Hunt i rzucił się na przeciwnika. Miałam przed sobą przepiękny obrazek. Dwie piękności bijące się z dwa razy większymi od siebie facetami i dwaj odwieczni wrogowie, którzy chcieli się pozabijać, nie po to, żeby zdobyć Światło Czarnego Księżyca, ale ot tak, dla zasady. Hunta jeszcze byłam w stanie zrozumieć, ale Eastwella nie. Przyglądał się, jak jego ojciec zabija rodziców dzieciakowi w jego wieku, i jeszcze go za to nienawidził? Czułam, że to nie jest jeszcze cała historia. Znałam tylko jedną wersję wydarzeń, a w takich chwilach potrzeba więcej. Hunt pchnął Eastwella na żywopłot, a chwilę później role się odwróciły. Ciężko mi było uwierzyć, że w dwudziestym pierwszym wieku oni wciąż wolą bić się gołymi rękami, zamiast użyć broni. Znaczy... chwała Bogu, że nie używali broni! Po prostu z logicznego punktu widzenia, tak by było szybciej. Woda w probówce zaczynała bulgotać i skraplać się na blaszce, po której spływała do drugiej probówki. Tam jednak przybierała ciemną barwę. Zaczekałam do chwili, kiedy probówka zapełniła się w trzech czwartych wysokości. Korzystając z zamieszania, podbiegłam do teleskopu i wyrwałam ją z zaczepu. Chwilę później wszyscy zamarli, słysząc trzask rozbijanego szkła. Zwrócili oczy na mnie, a potem spojrzeli pod moje nogi, gdzie leżały odłamki. Rozbiłam zarówno podłączone probówki, jak i te zapasowe. – Udało ci się! – krzyknęła Cassie. Sekundę później przywaliła z pięści strażnikowi, który zatoczył się i upadł. – W nogi! – krzyknęła tym razem Virginia. Nim strażnicy zdążyli się podnieść, pobiegłam ku bramie. Jedynie Hunt dalej walczył. Siostra krzyczała, żeby sobie odpuścił, ale ten uparciuch zawsze musiał robić na przekór. W końcu dziewczyna podbiegła, wpadła między walczących, podcięła Eastwella i zmusiła Hunta do odwrotu. – Jeszcze się z tobą policzę – zagroził na odchodne, po czym w końcu rzuciliśmy się do ucieczki. Przebiegliśmy przez salę pełną gości, powodując wielkie poruszenie. Nie przejmowaliśmy się tym. Biegnąc po schodach wejściowych, już czuliśmy smak wygranej. Preston zobaczył nas z daleka i odpalił motorówkę. Wystarczyło tylko wskoczyć i zniknąć. To jednak byłoby za proste. Hunt dałby radę, ale pięciu napastników biegło szybciej niż trzy drobne kobiety. Cassie była z nas najszybsza, ja też do najwolniejszych nie należałam, bo często musiałam gonić autobus, jednak

przyzwyczajona do wygód Virginia zostawała wyraźnie w tyle. Blake to zauważył i zdał sobie sprawę, że nim będziemy w łodzi, oni dopadną przynajmniej jego siostrę, a Eastwell z rozkoszą ją zabije. Musiał szybko podjąć decyzję – uratować swoje życie albo jej. Dokonanie wyboru zajęło mu nie więcej niż setną sekundy. Zawrócił. Kazał nam uciekać, a sam rzucił się na najszybszego strażnika. Virginia nie mogła zostawić brata, więc również się zatrzymała i czekała na atak. Cassie wciąż biegła pierwsza, ale zwolniła do tego stopnia, że się ze sobą zrównałyśmy. – Zwariowałaś, spadamy! – upomniałam ją i pociągnęłam za rękę. Preston w tym czasie zaskoczył nas wszystkich. Wyszedł z motorówki z karabinem maszynowym. – Tknijcie ich, a wystrzelam wszystkich jak kaczki. Jestem trzykrotnym wicemistrzem w Counter Strike’a. Radzę ze mną nie zadzierać. – Stanął w lekkim rozkroku i posłał wszystkim groźne spojrzenie. Strażnicy się zatrzymali. Nie spodziewali się takiego obrotu spraw. W końcu zgodnie z zasadami broń palna nie była dozwolona. Na szczęście Preston nie należał do bractwa. Mógł korzystać z dobrodziejstw techniki ile dusza zapragnie. Hunt zaśmiał się perliście, poklepał strażnika po policzku i powoli wycofał się w naszą stronę. Ja z Cassie wsiadłyśmy już na pokład. Virginia dołączyła do nas minutę później, a Hunt nie mógł się powstrzymać od zagrania im na nosach. – Dobrze jest mieć przy sobie zwykłego człowieka. Tacy są nieobliczalni, bo nie muszą przestrzegać naszych zasad. My musimy dotrzymywać warunków paktu, nie możemy używać broni. On nie jest naznaczony i może robić, co chce. Wolna wola! Błogosławieństwo boskie. Żegnaj, Eastwell! – Ukłonił się grzecznie i wskoczył na pokład. – Jeszcze się spotkamy! – odgrażał się tamten. – Och, z pewnością! Tymczasem śnij o mnie. – Ułożył usta w słodkiego całusa, cmoknął w opuszki palców i pomachał swoim wrogom. Preston ostrożnie wszedł za nami, wciąż mierząc do strażników. Virginia szybko połapała się w obsłudze i odpaliła motorówkę. Kilkanaście sekund później zniknęliśmy za zakrętem i popruliśmy przez kanał wprost do bezpiecznej przystani. Zwyciężyliśmy! – Preston, skąd miałeś broń? – zapytała zaskoczona Cassie. – Gdy was nie było, przeszukałem motorówkę. Należała chyba do jakiegoś gangstera, bo w schowku znalazłem jeszcze cztery takie karabiny. Nienaładowane. Nie wiedziałem, jak włożyć magazynek, ale tamci chyba się nie połapali – zaśmiał się. Wszyscy do niego dołączyliśmy. Atmosfera się rozluźniła, a my wkrótce przestąpiliśmy próg hotelu. Byliśmy w pełni bezpieczni, ale nie do końca usatysfakcjonowani, bo nie przejęliśmy substancji – przynajmniej tak myśleli

pozostali, dopóki nie zapytałam, co by zrobili, gdybyśmy jednak mieli Światło Czarnego Księżyca. Zaskoczyłam ich tym pytaniem. Wszyscy odwrócili się w moją stronę, a ja wyciągnęłam zza pasa czarną probówkę i pomachałam nią wesoło. – Masz ją! – wykrzyknęła Cassie. – Ale... jak? – Hunt nie mógł uwierzyć w to, co widzi. – Wy się biliście, a ja walczyłam głową. Skorzystałam z waszej nieuwagi i zabrałam probówkę. Korek był obok, więc ukrycie jej przyszło mi bez trudu. Musiałam tylko oszukać tamtych. Chwyciłam garstkę ziemi i rozsypałam ją przy nogach. Potem wystarczyło rozbić pozostałe probówki. Wszyscy byliście tak zszokowani, że nie zastanawialiście się nad szczegółami. – Sheyla, jesteś bohaterką! – Cassie rzuciła się, żeby mnie objąć. – Uważaj! Daj mi to! – Hunta bardziej interesowała moja ręka. Virginia ruszyła jednocześnie z nim i w efekcie w trójkę wytrącili mi szkło z ręki. Probówka rozbiła się na podłodze. – Coś ty narobiła?! – Hunt wrzasnął na siostrę. – Chciałam... to ty ją rozbiłeś! – odpowiedziała gniewnie. – Gdybyście zostawili ją w spokoju, fiolka byłaby cała! – wtrąciła się Cassie. Cała trójka zaczęła się sprzeczać, przemieszczając się po pokoju. – No i w pizdu! I cały misterny plan też w pizdu. Po Świetle Czarnego Księżyca. – Preston pokiwał głową i odszedł, żeby wyplątać Cassie z walki rodzeństwa, które niemal skakało sobie do gardeł. – Cholera, a tak się starałam – mruknęłam do siebie. Schyliłam się, żeby pozbierać odłamki szkła. W końcu ja, Cassie i Virg byłyśmy bez butów. Brakowało tylko, żeby którejś wbiło się to w nogę. – Cholera! – zaklęłam cicho, kiedy rozcięłam sobie palec. Szkło było drobne i ostre. Wpakowałam palec do ust i w ciszy skończyłam sprzątać. To niesprawiedliwe. Byłam bohaterką! Dzięki mnie o mało nie zdobyliśmy sławy. Kiedy wojna domowa w końcu ustała, Virginia zaproponowała, żebyśmy spędzili resztę nocy na zabawie, którą organizował jej projektant mody. Większością głosów zdecydowaliśmy, że idziemy. Potrzebowaliśmy tylko innych strojów, dla niepoznaki. Zrzuciliśmy więc maski i ubraliśmy się dla odmiany normalnie. Zabawa się udała. Było więcej młodych ludzi niż na balu, szampan lał się strumieniami, a muzyka nadawała się do tańca. Takiego normalnego, a nie do dworskich walców czy co tam Cassie tańczyła z tymi amantami. W pewnej chwili nawet Hunt poprosił mnie do tańca. Ocieraliśmy się o siebie, a kiedy muzyka na moment przycichła, byłam w stanie usłyszeć, jak mówi: – Dobrze się spisałaś. Tego mi było trzeba. Cassie zawsze mnie doceniała, ale ja łaknęłam pochwał

od osób, które mnie nie kochały. Nie chciałam, by przyjaciele mnie chwalili. Oni czuli, że wypada powiedzieć, że dobrze się spisałam. Kiedy jednak takie słowa wypłynęły z ust Hunta, który za mną nie przepadał, miały większą siłę. Bawiliśmy się do rana. Trochę mi doskwierał ból palca, ale nie narzekałam. Nawet nie wspominałam, że rozcięłam go sobie o szkło. To nieważne. Liczył się nasz pierwszy wspólny sukces. Uratowaliśmy świat!

Epilog

Mały Chris usłyszał dźwięk zamykanych drzwi. W mgnieniu oka przypomniał sobie zakazy rodziców. Zerwał się z miejsca odrobinkę przestraszony. Skoczył na fotel i wsunął książkę za encyklopedie. Cichutko podszedł do schodów. Wychylił głowę, żeby się upewnić, czy nie ma nikogo w pobliżu, i zszedł szybciutko na dół. Kiedy przemykał przez korytarze, natknął się na jednego z gości. Nie do końca kojarzył jego twarz, więc to musiał być jakiś nowy znajomy albo klient. Charles i Melody często zapraszali do siebie ludzi, którzy choćby przejazdem postanowili zrobić zakupy w ich sklepie. Stan nieznajomego wskazywał na spożycie alkoholu. Chłopiec minął go i z ulgą otworzył drzwi do swojego pokoju. Łóżko wciąż było niepościelone, kołdra spadała na podłogę, a na biurku paliła się lampka. Malec spojrzał na półkę z książkami, które do tego czasu uzbierał. Pomyślał o prośbie, którą skierował do ojca. Chciał jechać do biblioteki po kolejną opowieść. Niedawno słyszał o ciekawej książce fantastycznej, ale teraz kompletnie nie pamiętał ani wątku głównego, ani tytułu. Za bardzo przejął się opowieścią, którą zaczął czytać. Nim doszedł do łóżka, na chwilę zawrócił w stronę drzwi. Pomyślał, że mógłby zabrać książkę do swojego pokoju i dokończyć w łóżku. Nie był tylko pewien, czy uda mu się zakraść, bo za drzwiami rozległy się odgłosy obcasów obijających się o posadzkę i drzwi uderzających o framugi. Goście zaczynali się zbierać do wyjścia. Rodzice pewnie będą się krzątać po całym domu i sprzątać. To dawało zbyt duże prawdopodobieństwo, że wpadliby na niego, a przecież powinien już spać. Jak bardzo chciałby jeszcze poczytać! Był podekscytowany historią dwóch bractw. Miał tyle podejrzeń, pomysłów na dalszy ciąg opowieści. Desperacko pragnął przekonać się, czy jego domysły są słuszne. Zastanawiał się, co będzie dalej, skoro oba bractwa straciły Światło Czarnego Księżyca. Był bardzo spostrzegawczy. To, co dla większości dzieci w jego wieku byłoby wielkim zaskoczeniem, on najprawdopodobniej skwitowałby radosnym okrzykiem: „Wiedziałem!”. Chłopiec przywiązywał się do książek i nie potrafił o nich zapomnieć, dopóki nie doczytał do końca. Nie mógł jednak sobie na to pozwolić. Gdyby rodzice się dowiedzieli, miałby kłopoty. Ale ta książka... tak bardzo go przyciągała! Był zafascynowany królową elfów. Ciągle miał w głowie jej ostatnie słowa. Nic nie wiedział o owym przedmiocie, a chciał się dowiedzieć, przez co jeszcze bardziej ciągnęło go do kolejnych rozdziałów. Pokusa była zbyt wielka. Wstał z łóżka i ruszył w kierunku drzwi. Równocześnie z nim z drugiej strony za klamkę pociągnęła jego matka. Malec wystraszył się nie na żarty.

– Słonko, nie śpisz? – zagadnęła zaskoczona Melody. – Ja... – Mały zawiesił głos, nie wiedząc, co powiedzieć. Wlepił te swoje wielkie, słodkie oczęta w matkę i liczył, że szybko wpadnie mu do głowy dobra odpowiedź. – Idziesz do toalety? Poczekam, a potem utulę cię do snu – zaproponowała. Chłopiec ucieszył się, że matka sama wymyśliła mu wymówkę. Uciekł przed jej uściskiem. – Mamooo, jestem już duży! – zaprotestował. Nie potrzebował mamusi, która tuliłaby go do snu jak jakieś małe dziecko. On miał przecież już dziesięć lat! Przemknął koło rodzicielki, która odprowadziła go wzrokiem do łazienki. Zamknął się w niej na chwilę, zrobił kilka kółek po małym pomieszczeniu, spuścił wodę i wrócił do swojego pokoju. Matka usiadła przy jego łóżku, pogłaskała go po włosach i nucąc znaną tylko im melodię, poczekała, aż syn odpłynie do krainy snów. Nie wiedziała, że on również pragnął już zasnąć i jak najszybciej obudzić się kolejnego dnia. Chciał zregenerować siły, by rano znów przechytrzyć rodziców.

[1] Dum... (łac.) – Dopóki oddycham, nie tracę nadziei [2] Entrecôte... (wł.) – Grillowany stek z polędwicy. Stek z polędwicy...