Rachael Herron - 2.Serce nie sluga

Herron Rachael Serce nie sługa

W dzień Lucy Harrison sprzedaje książki, a w nocy jest ochotniczką w straży pożarnej w miasteczku Cypress Hollow. Podoba jej się takie życie – jest pełne, uporządkowane i przewidywalne. Wszystko się zmienia, kiedy do miasteczka wraca podejrzany typ – były policjant Owen Bancroft. Lucy nigdy nie znała strachu, nie wahała się ani sekundy, kiedy trzeba było przyjść innym z pomocą, ale gdy ma zaryzykować własnym sercem, jest absolutnie przerażona. W małym miasteczku, takim jak Cypress Hollow, wszyscy wiedzą o sobie wszystko i nie ma się gdzie ukryć przed oczami ciekawskich. Los rzuca Lucy i Owena w wir odkrywania zapomnianych dzieł Elizy Carpenteri, legendy Cypress Hollow. Teraz Owen, który próbuje odzyskać twarz jako cywil bez policyjnej blachy, będzie musiał się nauczyć, jak żyć inaczej... a Lucy będzie musiała odpowiedzieć sobie na pytanie, jaką część siebie samej jest w stanie postawić w hazardowej grze o miłość.

Rozdział I Jeżeli robiąc na drutach, czujesz radość, oczka i ściegi będą tańczyć. Jeżeli wzrok wbijasz w podłogę, wymkną się spod kontroli przy pierwszej sposobności. E.C. W półmroku baru Lucy ledwie widziała robioną na drutach skarpetkę, ale nie miało to żadnego znaczenia. To dyżurne barowe skarpetki i wszystko jedno, czy robi się je w ciemności, czy przy świetle. - Takie wieczory jak dziś są najfajniejsze - powiedziała. - Nic się nie dzieje. Jakby całe miasteczko wymarło - odparła Molly ze stołka. Lucy westchnęła zadowolona i sięgnęła po łyk tego, co zamawiała zawsze: manhattana z dwiema wisienkami. Bez lodu. - Wiem. Wieczór jak każdy inny. Dla mnie doskonały. Huk uderzenia, który wdarł się do baru, ogłuszył obecnych. Słychać było dźwięk rozdzieranych blach i pękającego na tysiące kawałków szkła. Przez otwarte drzwi wpadł do środka kołpak. Uderzył o podłogę, toczył

się chwilę, coraz wolniej i wolniej, aż wreszcie z metalicznym odgłosem upadł płasko u stóp Lucy. Kobieta otworzyła usta, ale z jej gardła nie wydobył się żaden dźwięk; spojrzała w bok i natknęła się na szeroko otwarte oczy Molly. Jonas, brat Lucy, rzucił ścierkę na kontuar i sięgnął po telefon. Razem z innymi gośćmi Lucy wybiegła na ulicę. Małe, niebieskie kompaktowe auto tkwiło owinięte wokół słupa jak zrobione z folii aluminiowej, biały samochód natomiast stał odwrócony maską do hydrantu pożarowego. Próbował się z niego wydostać starszy, brzuchaty mężczyzna. - Nie widziałem jej - mówił przez wybite okno od strony kierowcy. Daję słowo, że jej nie widziałem... Z czoła ciekła mu krew. Niebieskie auto syczało i pluło, silnik najwyraźniej protestował przeciwko takiemu traktowaniu. Między przednimi kołami niepokojąco furkotał ogień. Jakiś mężczyzna w czarnej, skórzanej kurtce ciągnął za klamkę przy drzwiczkach, próbując otworzyć je siłą. Siedząca w środku kobieta walczyła z zapiętym pasem. Krzyknęła i wyjrzała przez okno. Oczy miała szeroko otwarte, usta wykrzywione bólem. Lucy poczuła skurcz w żołądku, jak przy chorobie morskiej, kiedy rozpoznała najpierw samochód, a później właścicielkę. - To Abigail. O Boże, to Abigail MacArthur! Musimy ją stamtąd wyciągnąć. - Zajrzała do środka przez tylne okno, szukając dziecięcego fotelika. - Masz tu Lizzie? Abigail pokręciła głową. - Jest w domu - odparła. - Z Cade'em. - Usłyszała niepokojący dźwięk, który wydobywał się z silnika samochodu, i wstrzymała oddech. Wyciągnijcie mnie stąd. Proszę.

Lucy spojrzała na wałczącego z klamką mężczyznę w skórzanej kurtce. - Ona jest w ciąży. - Odwróciła się i spojrzała przez ramię na brzuchatego mężczyznę. - To pan był tym kierowcą? Dlaczego... - Przechodziłem tędy i zobaczyłem, jak tamten zajeżdża jej drogę. Facet w kurtce zaparł się i z całej siły próbował otworzyć drzwiczki, ale blachy były powyginane zbyt mocno. Przewody elektryczne na słupie wisiały tuż nad jego głową, trzeszcząc niebezpiecznie. Jonas, który właśnie wybiegł z baru, napierał na gromadzących się ludzi i odpychał ich na chodnik. - Cofnijcie się! Cofnijcie się wszyscy. Lucy! Odejdź od tego samochodu! Tłuścioch, który spowodował wypadek, krzyknął coś o swoim ubezpieczeniu. - Straż pożarna już jedzie! - zawołała matka Lucy. - Nie ma czasu - powiedział do Lucy mężczyzna w skórzanej kurtce. Za chwilę będę potrzebował pomocy. Proszę się stąd nie ruszać. Lucy poczuła, że nie ma czym oddychać. Płomień pod zgniecioną maską rósł z każdą chwilą. Mężczyzna uderzył łokciem w szybę tylnych drzwiczek od strony pasażera, która jakimś cudem ocalała. Wsadził rękę do środka i walczył z klamką, dopóki ta nie puściła. - Nie ruszajcie jej! - krzyknął ktoś z tłumu. - Ona jest ranna! Mężczyzna nachylił się, sięgnął do wnętrza auta, ale się wycofał. - Sam nie dam rady - powiedział zduszonym głosem, trzymając dłoń na biodrze w dziwaczny sposób.

Pobladł, sprawiał wrażenie wytrąconego z równowagi. Jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Lucy i dziewczyna poczuła, że mocniej zabiło jej serce. - Trzeba się jakoś dostać do środka. Może pani uda się odchylić oparcie. Ja się tam nie zmieszczę. Lucy wzięła głęboki oddech, jak podczas ćwiczeń. Bywała już przy pożarach samochodów, ale nigdy tak blisko. I nigdy nie było w środku kierowcy. - Nie wybuchnie, prawda? - spytała drżącym głosem. Musieli się pośpieszyć. - Nie wybuchnie. Widziałem sporo płonących aut. Uda się. Ruszyła naprzód. We wnętrzu było gorąco i głośno. Lucy nachyliła się nad tylną kanapą i przesunęła dłonią wzdłuż przednich drzwi. Czuła, że pod podłogą buzuje ogień. A jeżeli tu utknie i spłonie na śmierć, razem z Abigaił? Czy to stanie się szybko? Czy będzie bolało? - Uchwyt jest z boku fotela - powiedział za jej plecami mężczyzna. Wyczuj go ręką i pociągnij. - Nie mogę znaleźć! - wrzasnęła. - Proszę, proszę, proszę - powiedziała Abigail dziwnie śpiewnym głosem. - Trzymaj się, Abigail. Już cię mamy - powiedziała Lucy. - Dasz radę. - Usłyszała gdzieś za swoim ramieniem. Jest. Pod ręką wyczuła gorący plastik. Pociągnęła i fotel pasażera odjechał do tyłu. Lucy wydostała się na zewnątrz, z dala od gorąca, z dala od zakrwawionych ust Abigail i jej przerażonych oczu. - Dobrze. Teraz ciągniemy razem - powiedział mężczyzna. - Ona może mieć złamany kręgosłup, kretyni! - wrzasnął ktoś z tyłu.

- Wiem, co robię - usłyszała tuż przy uchu. Lucy zawahała się tylko przez ułamek sekundy, bo poczuła w sercu nagły lęk. Przemieszczanie Abigail było niezgodne ze wszystkim, czego ją uczono. Nie mieli kołnierza usztywniającego. Nie mieli sztywnych noszy. Ale wtedy coś głośno wystrzeliło pod samochodem i auto zrobiło się nagle bardziej gorące. Najostrożniej jak potrafili, wyciągali teraz ranną nad oparciem fotela, pamiętając o jej ciąży. Młodszy brat Lucy, Silas, podtrzymywał Abigail pod nogi. Kiedy ułożyli ją w bezpiecznym miejscu, na chodniku przed barem, ogień rozszalał się na dobre. Czerwonożółte języki polizały maskę, a po chwili ogarnęły całe auto, które wybuchło kulą ognia. Fala gorąca sprawiła, że tłum się odsunął; niektórzy wrócili do lokalu i przyglądali się przez szyby. Lucy usłyszała syreny. Błyskające światło odbijało się w barowych oknach, zanim jeszcze wóz miejscowych strażaków wyjechał zza rogu. Jakiś pijaczek, który przed chwilą wyzywał ratujących od kretynów, teraz bełkotał: - Uratowali ją. Spaliłaby się, biedaczka... Abigail płakała, nie mogąc się opanować. Lucy poczuła, że i w jej piersi wzbiera płacz, ale postanowiła się nie rozklejać. Molly już nie zaciskała palców na ramieniu Lucy, trzymała ją po prostu za rękę. - Uratowałaś ją. Ty ją uratowałaś... Lucy mogła tylko patrzeć, więc przyglądała się, jak strażacy układają ranną w stabilnej pozycji. Silas ramionami unieruchamiał jej głowę, trzymając dłoń na czole, żeby Abigail jej nie podnosiła i nie rozglądała się dokoła. Mężczyzna w skórzanej kurtce przesuwał dłońmi po

ciele, jak gdyby w poszukiwaniu miejsca krwawienia. Boże, to nie może być on... To na pewno nie on. Wszystko powróciło. Owen Bancroft. Mężczyzna, którego miała już nigdy nie zobaczyć. Diabli nadali. Skąd się tu wziął? Lucy spojrzała wzdłuż ulicy; jej wzrok przyciągnął jak magnes ten cholerny, niebieski mustang zaparkowany przed sklepem z przyborami malarskimi. Wciąż ma ten samochód. Nawet jej to nie zdziwiło. Ratownicy medyczni właśnie ładowali Abigail do karetki. Kapitan Jake Keller i inni strażacy z zastępu miejscowej ochotniczej straży pożarnej dogaszali płonący samochód. Na ulicy zrobiło się ciemno, bo z powodu słupa odłączyli prąd. Świecił wyłącznie księżyc, mrok rozświetlały lampki na hełmach strażaków. Słonawy zapach Pacyfiku mieszał się z metalicznym smrodem spalonego auta. Lucy nie mogła oderwać oczu od Owena. Stał obok Silasa, ramię przy ramieniu, obaj odwróceni tyłem do tłumu. Patrzyli, jak karetka na sygnale przedziera się przez Oak Street w kierunku szpitala. Mężczyźni odwrócili się jak na komendę. Silas coś powiedział, a Owen wykonał potakujący gest głową. Miał rozdartą kurtkę i smugę sadzy na policzku. Utykał. Lucy próbowała oddychać, ignorując jednocześnie walące serce, i przyglądała się Owenowi. Chciała uspokoić przyśpieszony oddech, próbowała dojrzeć, ale przed oczami tańczyły jej tylko ciemne plamki. Jeżeli to w ogóle możliwe, Owen wyglądał nawet lepiej niż w liceum, siedemnaście lat temu. Lucy zapragnęła nagle, żeby jego granatowe oczy spojrzały w jej oczy, ale nie wiedziała, czy będzie w stanie wytrzymać jego wzrok. Silas odszedł, a mężczyzna pozostał na ulicy sam.

Właśnie ocalił komuś życie. I wciąż wyglądał doskonale. Niech to szlag trafi. I wtedy Molly wciągnęła Lucy do baru, a ona straciła z oczu tego, którego od tylu lat nie mogła zapomnieć. Jonas oświetlił wnętrze świecami, a Lucy spojrzała przez półmrok na swoją robótkę. Dłonie jej się trzęsły, zbyt mocno, żeby nabrać choć oczko, ale wcale jej to nie powstrzymało. Po wezwaniu do pożaru taka reakcja była normalna - drżenie, odczuwalna słabość, jakby całe ciało przeżywało wewnętrzne trzęsienie ziemi. Spóźniony szok był najgorszym efektem ubocznym pracy w ochotniczej straży pożarnej. - Słuchajcie! - powiedział Jonas, trzaskając głośno słuchawką. Kapitan Keller mówi, że Abigail nic nie będzie i że dziecko jest bezpieczne. Kolejka dla wszystkich! - Jesteś pewna, że ten facet to twój brat-skąpiradło? - zapytała Molly. Lucy walczyła z kolejną falą mdłości. - Chyba zaraz się porzygam. Na szczęście Abigail nic nie będzie. Owen Bancroft wrócił. - Nie za dużo wypiłaś? - Nie widziałeś, co się stało przed chwilą? - Lucy rozejrzała się po barze. Ludzie, jeden przez drugiego, opowiadali własne wersje historii. Rodziła się legenda. Matka Lucy trzymała dla nich miejsce przy stoliku. Zamachała drutami. Ojciec unosił zaciśniętą pięść i coś wrzeszczał, ale jego głos utonął w pohukiwaniu Silasa. Jonas był już za barem, gdzie poruszał się, jakby grał w przyśpieszonym filmie. - Widziałam - powiedziała Molly. - Nic ci nie jest?

- Mało brakowało, a ona by nie żyła. Wystarczyłoby dziesięć sekund, a spłonęłaby żywcem. Jej całe ciało. A dziecko... Cade z małą Lizzie w domu... On by nie potrafił... Molly pokręciła głową. - Byłaś niesamowita. Nigdy nie widziałam cię przy pracy. Owszem, widuję, jak na dyżurze odbierasz wezwanie na pagera i lecisz, ale teraz... I ten ratownik medyczny, który kazał Abigail poruszać palcami u stóp, a ona to zrobiła. Wszystko będzie dobrze. Musisz tak cały czas? I ten wysoki strażak, ten piekielnie przystojny. - Molly poprawiła usta szminką, przeglądając się w szerokim metalowym świeczniku. Lucy przykryła usta dłonią. Tutaj nie zwymiotuje. Na pewno nie w barze brata. Ześliznęła się ze stołka i popędziła wzdłuż stołu bilardowego w kierunku toalet. Zamknęła za sobą drzwi i uklękła. Ledwie zdążyła. Kilka minut później ochlapywała już twarz zimną wodą. Była blada, właściwie trupioblada, a na policzkach miała różowe plamki. Oczy wyglądały na zbyt wielkie. Cholera. Nie. To nie była rutyna. Przy większości płonących aut w środku nie było ludzi. Kiedy cztery dni w miesiącu nosiła przy sobie pager, wzywano ją przede wszystkim do starszych osób mających trudności z oddychaniem albo do ofiar upadków. Zdarzały się nagłe wezwania do udzielenia pierwszej pomocy, po których następowały zgony staruszków, ale nie było to dla nikogo zaskoczeniem. Zazwyczaj nie musiała wyciągać ciężarnych przyjaciółek ze szponów śmierci. A on jej nie rozpoznał. Oczywiście, że nie. Wyglądała w końcu jak upiór. Zresztą właściwie dlaczego Owen Bancroft miałby o niej pamiętać? Wyjechał z miasta tuż po maturze. Oczywiście, że ją pocałował. Tego pocałunku nie zapomni nigdy, chociaż go żałowała... Nie, niepodobna, żeby on ją kojarzył po tych wszystkich latach. Zapewne, jak większość ludzi, miał w miarę interesujące życie.

Lucy zrobiła minę do swojego odbicia w lustrze i wróciła do głównej sali. Kiedy przechodziła obok robiącej na drutach matki, poczuła, że ta ją przytrzymuje. - Skarbie, czy znasz kogoś, kto ma czterdziesty piąty numer buta? Lucy opadła szczęka. - O co ci chodzi, mamo? Toots Harrison skinęła głową. Migające w powietrzu druty odbijały refleksy płomyków świec. - Mam w sklepie z odzieżą z darów kowbojskie buty. Są cudowne, purpurowoczerwono-zielone, ale nie mogę znaleźć nikogo, na kogo by pasowały. Na wszystkich są za duże. - Widziałaś, co się tu stało? Z Abigail? Toots zamknęła oczy i uszczęśliwiona skinęła głową. - Dobrze, że wydostaliście ją na czas. Tak się zastanawiam, czy ona ma duże stopy... Sądzisz, że ma? Lucy westchnęła. - Nie wiem, mamo. Zapytam ją, kiedy ją zobaczę, dobrze? - Dobrze, kochanie. Lucy wróciła do Molly i wdrapała się na stołek przy barze. Jonas podał siostrze ostatni kieliszek z tacy darmowych drinków i pochylił się w jej kierunku. - Przeżyjesz, mała? Skinęła głową.

- Nie nazywaj mnie tak. - Jej głos drżał jeszcze, ale Jonas nie zwracał na nią uwagi. Włączono prąd i nagle zrobiło się jasno. Grająca szafa zaskoczyła z rykiem w połowie piosenki „I Will Survive". Przerażona Lucy aż pisnęła. Silas przecisnął się w jej kierunku. Jednocześnie uniósł w górę kieliszek i brwi. - Już dostałeś darmowego - powiedział Jonas. - Za następny musisz zapłacić. Silas odpędził brata wolną dłonią, ale obaj wykrzywili twarze w uśmiechach. Lucy popatrzyła na nich z przyjemnością. Zawsze byli ze sobą związani, podczas gdy ona miała wrażenie, że coś ją omija. Spojrzała w pusty kieliszek. Na dziś wystarczy. Jonas zwrócił się do siostry. - Ten facet, który ci pomagał - powiedział. - To Owen Bancroft, prawda? Był w mojej klasie, więc jest od ciebie o rok starszy, lak? Pamiętasz go? - Może... - Lucy wzruszyła ramionami. - Było z niego niezłe ziółko... - Boże! Mówisz, jakbyś miał ze sto lat. A skoro już mowa o ziółkach... Czy to nie ciebie złapano z zielem w kieszeni na lekcji wychowania technicznego u pana Dwighta? - Tak, ale to Owen ledwie zdał maturę. No i jeszcze ten jego ojciec. Narkotyki i aresztowania. Aż w końcu zmarł w więzieniu. Lucy spuściła wzrok i ponownie wbiła oczy w polerowany bar. - Tylko dlatego, że jego ojcu nie wyszło w życiu, twierdzisz, że facetowi nie można ufać? Czuła, że Jonas się gapi, ale nie podniosła wzroku. - Widzę, że pamiętasz go całkiem dobrze.

- Ty tak na poważnie? Przecież mi o nim mówiłaś. Tak czy nie? O tym, tam, z liceum? O tym twoim niegrzecznym chłopcu? - rzuciła Molly, dźgając Lucy łokciem pod żebro. - Słuchajcie, muszę już lecieć. - Lucy wstała i sięgnęła po torbę z robótką. Bezceremonialnie wcisnęła do środka skarpetkę, wiedząc, że gubi oczka i będzie tego żałować. Molly uniosła brwi, ale również wstała. - Idę z tobą. Rano mam dyżur, a nie znoszę, jak mnie budzi telefon. Lucy pocałowała w policzek zapatrzonego w grającą szafę Silasa; zdziwił się, ale jak zwykle nic nie powiedział. Później weszła za bar i dała buziaka Jonasowi. Zobaczyła, jak twarz brata rozciąga się w uśmiechu. Zarechotał i strzelił w jej kierunku szmatką, którą wycierał bar. - Boże, Luce! Pomachała jeszcze ojcu, choć był odwrócony plecami i oglądał mecz. Matka siedziała przy innych zajętych robótkami kobietach. Błyskały druty, migały gadające głowy. Wszystkie mówiły o tym, co się stało. Lucy i jej posłała pocałunek. Matka wstała, chwyciła go w powietrzu, udała, że wkłada do kieszeni, a później zrewanżowała się tym samym. Na miejscu wypadku policjanci spisywali raport. Holownicza półciężarówka popiskiwała na wstecznym, cofając się powoli w kierunku samochodu Abigail. - Jak oni to stąd wywiozą? - Lucy wskazała na pogniecione auto. - Taką mają robotę. - A gdyby Abi wciąż była w środku? Gdyby...? - Wtedy prawdopodobnie nie byłoby holowania - odparła Molly. Słuchaj, wszystko jest w porządku. Pomyśl

tylko. To było niesamowite! Podniecające! Czy nie narzekałaś przed godziną, że jest tu zbyt spokojnie? A później zabrałaś się do pracy, choć wcale nie byłaś na dyżurze. I podobało ci się, prawda? Lucy milczała. Wilgotne, oceaniczne powietrze wionęło chłodem. Gdzieś w oddali fale obijały się o brzeg w rytmie, który znała równie dobrze jak rytm własnego serca. Owinęła się szczelnie chustą, aż po nos. - Więc Owen to ten facet z liceum... - zaczęła Molly. - Mówiłaś, że mieszka w San Francisco? Lucy pokręciła głową. Nie chciała o tym rozmawiać. Molly jednak trudno było zbić z pantałyku. - Podkochiwałaś się w nim, chociaż miał nie najlepszą reputację. I to był twój jedyny chłopak. Wtedy Lucy nie miała jakoś wrażenia, że to tylko zauroczenie. To było coś więcej. Dzieciaki! Są takie głupie... - Tak. Zupełnie inaczej niż u ciebie. Ty ich zmieniałaś jak rękawiczki. Molly roześmiała się głośno. - Lubię wyzwania. - On nie miał pojęcia, że w ogóle istnieję. - To nieprawda - odparła Molly. - Mówiłaś, że cię pocałował. I że zobaczyłaś gwiazdy. - To nie takie proste. Od kiedy to lubisz świrów? Molly wzruszyła ramionami. - Czasami są po prostu bardziej interesujący. Mają większe potrzeby, ale i dużo dają. Choć prawda, przy mnie długo nie zagrzewają miejsca. Szły kilka minut w milczeniu. Molly objęła przyjaciółkę ramieniem. - Niektóre wezwania i telefony są trudniejsze niż inne. A kiedy chodzi o kogoś, kogo znasz, zawsze bywa gorzej.

- Dzwonili do ciebie znajomi? - zdziwiła się Lucy. Nigdy wcześniej o tym nie słyszała. - Bałaś się? Twarz Molly złagodniała. - Jeszcze jak. - Dziewczyna pracowała w telefonie ratunkowym jako tłumaczka z chińskiego na angielski. Odbierała rozmowy z całego kraju. Rozpoznałam głos mojej ciotki, zanim jeszcze się przedstawiła. Wuj już nie oddychał, a ja nie mogłam nawet powiedzieć, kim jestem, nie mogłam ciotce powiedzieć, kto jej pomaga... Tylko pośredniczyłam między dyspozytorem a nią. - Przeżył? Przyjaciółka pokręciła głową i spojrzała w kierunku wydm. - Bardzo mi przykro. Molly otrząsnęła się jak pies po deszczu. - Wiesz, teraz już podchodzę do tego trochę inaczej. Tłumaczę, nie przerywając mieszania fasoli w garnku. Wiesz, jak to jest. Doszły do starego, wiktoriańskiego domu Molly. - Co słychać na rynku nieruchomości? - zapytała Lucy, żeby zmienić temat. Nie powinna go w ogóle podejmować. - Przyjdzie taki dzień, że nie będę musiała pracować na dwa etaty. Przez miesiąc w ogóle nic się nie ruszyło, ale Cypress Hollow to nadmorski kurort. Dlatego się tutaj przeprowadziłam. Zobaczysz, będzie coraz lepiej. - Skoro tak mówisz... Ale tak czy owak przeprowadziłaś się tu również po to, żeby zamieszkać w rodzinnym mieście Elizy Carpenter. Nie oszukasz mnie. - To samo serce amatorskiego dziewiarstwa, nic więc dziwnego, że mnie przyciągnęło. A teraz idź do domu. Widzę, że nie jesteś w nastroju, ale i tak jesteś kochana. - Przyjaciółka objęła Lucy ciasno ramionami. Jest

dobrze, słoneczko. Świetnie się dzisiaj spisałaś. Tak czy nie? Lucy skinęła głową i oddała uścisk. Stojąc przed furtką, patrzyła, jak Molly biegnie po schodach na ganek i napiera ramieniem na olbrzymie frontowe drzwi. Poszła dalej. Odwróciła głowę, spojrzała w dół zbocza na światło księżyca odbijające się od oceanu i poczuła zapach dymu we włosach. Znów ogarnęła ją rosnąca fala lęku, grożąca mdłościami. Do domu. Chciała już tam być, na swojej kanapie, zacisnąć palce na bambusowych drutach, poczuć w dłoniach wełnę z merynosa, ciężar książki na kolanach. Bezpieczna, owinięta swetrem babci Ruby. W jedynym dobrym miejscu na świecie.

Rozdział 2 Niekiedy czujesz potrzebę wzięcia w dłonie swoich ulubionych drewnianych drutów, tych zużytych i pogiętych. One, tak jak ulubione buty, nie pasują do nikogo innego. Wyłącznie do ciebie. E.C. Następnego dnia rano, po drodze do księgarni, którą miała zaraz otworzyć, Lucy przechodziła obok baru Jona-sa. Słup wciąż trwał nachylony pod dziwacznym kątem. Szkło po wypadku już zebrały miejskie służby, ale odpryski wciąż pobłyskiwały w odpływie kanału burzowego. O mały włos, a Abigail straciłaby życie. Lucy niemal widziała tę śmierć. Przez sekundę, tam gdzie poprzedniego wieczoru ranna leżała na chodniku, kolana odmówiły jej posłuszeństwa. Nagle zaczęła iść jak pijana. Spojrzała w dół, żeby uspokoić nogi, i tuż obok pudełka zapałek, które ktoś rzucił na chodnik, dostrzegła plamę. Krew Abigail. Lucy pociemniało przed oczami. Wciągnęła powietrze przez usta i oparła się dłonią o ścianę baru. Wszystko jest dobrze. Jest naprawdę dobrze. Piękny poranek, skłaniający do cieszenia się życiem. Jeśli jeszcze da radę opanować

to drżenie w żołądku, jeżeli nie zemdleje tu i teraz, będzie piękniejszy. Przestań, napomniała się w duchu. Takie zachowanie nie przystoi członkini prestiżowej ochotniczej straży pożarnej w Cypress Hollow. Przecież wiesz, jak to jest. Dajesz sobie radę z krwią. Potrafisz opatrzyć ranę i ucisnąć tętnicę, zatrzymując krwotok, i przytrzymać rannych w pędzącej karetce, nawet jeśli rzucają się i wrzeszczą pod niebiosa. Kapitan Keller zawsze powtarza, że jest pod wrażeniem tego, jak Lucy skromna i cicha właścicielka księgarni - zachowuje się pod presją. Więc o co w tym wszystkim, do diabła, chodzi? Bar brata był zamknięty na cztery spusty. Jonas zapewne niebawem nadejdzie, bo nawet w Cypress Hollow niektórzy piją od rana. Kupił ten lokal i ciężko pracował, żeby norę pełną starych ludzi i nieustającego papierosowego smrodu zamienić w przyjazne, czyste miejsce spotkań. W barze Rite Spot spotykali się i pijący, i abstynenci, żeby pograć w gry towarzyskie, w rzutki, bilard, celebrować wesela i smucić się na stypach. W piątkowe wieczory Jonas zatrudniał muzyków, a w niedzielne poranki otwierał wcześniej, żeby członkinie klubu książki mogły się spotkać przy kawie i pączkach. Grupa miłośniczek robótek, pod przewodnictwem matki Lucy, spotykała się w barze w czwartkowe poranki, i nawet jeśli któraś z pań dolewała likieru do kawy, nikt nie miał pretensji. Na razie jednak lokal był zamknięty i nikomu nie przeszkadzała oparta o o framugę frontowych drzwi Lucy, udająca, że ogląda afisz z muzykami zaangażowanymi na ten miesiąc. Litery skakały jej przed oczami, pod zamkniętymi powiekami przesuwały się obrazy z poprzedniego wieczoru: otwarte usta Abigail, jej zakrwawiona

twarz, dłonie Owena próbujące na siłę otworzyć pogięte drzwiczki, płomienie pod silnikiem. Wszystko jest dobrze. Lucy poczuła na ramionach i nogach gęsią skórkę, Spojrzała na plamę na chodniku i serce znów zaczęło walić jak szalone, ale wmawiała sobie, że wszystko jest dobrze. Okryła się szczelniej żółtym swetrem, zrobionym przez babcię na drutach całe lata temu, i ruszyła do pracy. Przeszła obok jadłodajni Tillie, od lat ulubionej w miasteczku. W głównej sali, przy stolikach odgrodzonych przepierzeniami, siedziało już mnóstwo gości; gdy zajrzała do środka przez mozaikowe okna, zobaczyła w bocznej salce wszystkich farmerów. Zbierali się tutaj po skończonych porannych robotach w obejściu, więc wyglądało to tak, jak gdyby się nigdy stąd nie ruszali. W swoich kowbojskich kapeluszach i nigdy niezdejmo-wanych, wytartych dżinsach plotkowali o przechodzących ulicą dziewczynach i cenach siana, a Lucy próbowała nie zastanawiać się nad tym, dlaczego w bocznej salce z roku na rok ubywa rezydentów. Udało jej się nie popatrzeć na budynek kina w stylu art deco, z czerwono-żółtym szyldem z okrągłych liter, dominującym nad ulicą. Zabite deskami okna budynku sprawiały, że Lucy krajało się serce. Nie mogła zresztą znieść widoku i innych pozamykanych na cztery spusty sklepów, które nie przeżyły ostatnich kryzysów finansowych. Księgarnia pod nazwą „Wieża Książek" znajdowała się po drugiej stronie ulicy. Lucy otworzyła frontowe drzwi największym spośród pęku kluczy i zapaliła górne światło. Budynek z przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku był początkowo małym gotyckim kościółkiem. Dawniej w największym witrażowym oknie widniała

postać Jezusa, ale babcia Ruby, nowa właścicielka zdesakralizowanego obiektu, kazała zdemontować witraż i wstawić inny, ze skrzyżowanym z mieczem piórem nad stosem kolorowych książek. Zostawiła jednak kilka oryginalnych kościelnych ławek, a na nich miękkie poduszki. W bocznych nawach w miejsce hymnałów zamontowano drewniane półki na książki, ale w powietrzu wciąż pachniało Duchem Świętym i kadzidłem. Lucy weszła głębiej w chłodne wnętrze, zapalając jedną po drugiej stojące na podłodze lampy, włączając trzy grzejniki i próbując zapomnieć o przechylonym słupie i odłamkach szkła. Owen Bancroft powrócił. Teraz najważniejsze było przygotowanie kawy. Właśnie z niej, nie licząc książek, Lucy była znana najbardziej - z mocnego i ciemnego, ale nigdy nie gorzkiego naparu. Zamawiała specjalną mieszankę ziaren z palarni po drugiej stronie miasteczka. Drogie, ale było warto. Odliczyła piętnaście dolarów z wczorajszego dość chudego obrotu, ciesząc się znanym szeptem banknotów i pobrzękiwaniem monet. Ustawiła kasę na kontuarze i zamiotła podłogę. Błogosławiona normalność. Błogosławiony spokój. Pukanie w szybę frontowych drzwi poderwało ją na równe nogi. Już? Nie ma jeszcze dziewiątej. Ale Elbert Romo wyglądał tak, jak gdyby nie mógł dłużej czekać. Nacisnął na klamkę i zastukał ponownie. - Już idę! - Lucy otworzyła szeroko drzwi i wpuściła gościa. - No, Elbert. Jesteś dzisiaj wcześnie. - Nie mogłem zasnąć. Siedzę u Tillie od szóstej rano. Wiesz, że ja... - Tak, nie znosisz tamtej łazienki.

- Nie sprzątają jej dokładnie. Nie tak, żeby pachniała czystością. Nie tak jak twoja... Już przechodził obok; jego głos słabł z każdą chwilą. Wpadł do łazienki, a Lucy nie usłyszała, żeby przekręcał za sobą klucz. Bo właściwie po co? Elbert był jedynym klientem, który traktował jej księgarnię jak własny dom. Był u siebie, toteż się nie zamykał. Lucy włączyła stereo. Dzisiaj dzień chopinowski. Jak większość sobót. Mężczyzna wyszedł kilka chwil później, promiennie uśmiechnięty, wciskając koszulę za pasek. - Teraz lepiej. Mówię ci, wypiłem dzisiaj morze kawy - oznajmił. I poszedł nalać sobie jeszcze filiżankę z pierwszego tego dnia, świeżo zaparzonego dzbanka. Osiemdziesięcioczteroletni Elbert nie był młodzieniaszkiem, ale wciąż zachował i słuch, i wszystkie zęby. Kojarzył się Lucy z katalogiem rolniczym, kolorowym, radosnym i prostym. Wzrok, o czym z radością mówił wszystkim, którzy chcieli słuchać, miał doskonały, wyostrzający się na widok każdej przechodzącej chodnikiem ładnej dziewczyny. Był słodki. Czasami, nie zdając sobie z tego sprawy, podśpiewywał coś pod nosem, przynosił Lucy małe prezenty - a to bukiecik kwiatów, które zerwał przy czyimś ogrodzeniu po drodze do miasta, a to pudełko połamanych maślanych ciasteczek, żeby postawiła je na ladzie obok kawy. Lucy przekręciła tabliczkę na drzwiach, aby klienci wiedzieli, że jest otwarte, i wytoczyła na chodnik wystawkę pocztówek. Trzeba się przyjrzeć niebu. Jeśli zacznie padać, da radę wciągnąć ją z powrotem do środka, ale pudła z tanią książką dzisiaj nie wystawi. Co z tego, że wszystko jest za pół ceny, lepiej nie ryzykować.

Zza rogu wyłoniły się Greta Doss i Mildred Elkins i z uśmiechem ruszyły w jej stronę. Mildred wywijała w powietrzu białą papierową torbą. Lucy aż westchnęła. Nie pozwalała sobie na kupowanie pączków, ale jeżeli ktoś chciał jej sprawić radość, dlaczego miałaby nie pozwolić mu na miły gest? Mildred wiedziała, że szczególną słabość właścicielki księgarni stanowiły pączki z ciągnącym się słodkim nadzieniem. Cukiernia „Szczęśliwy Pączek" nadziewała swoje wyroby kremem migdałowym i rodzynkami, a takie właśnie Lucy lubiła najbardziej. Na tyle, na ile stać było osiemdziesięciolatkę, Mildred w podskokach podbiegła truchtem i rzuciła w kierunku Lucy papierową torbę. - Widzisz? Darowane, podobnie jak kradzione, nie tuczy! Mildred, jak zawsze, była bardzo z siebie zadowolona, kiedy mogła opowiedzieć ograny dowcip. Lucy zaśmiała się głośno, też jak zwykle. Niewielka cena za ulubione pączki z migdałowym nadzieniem. - Zapraszam, moje panie. Elbert już jest. Greta i Mildred jęknęły. Za plecami trochę się z Elberta wyśmiewały, nazywając go „Elbert, O Nie", a prosto w oczy urządzały sobie przekomarzanki, że mężczyzna wszystkie posiłki jada u Tillie. Elbert, najstarszy kawaler w mieście, i te dwie kobiety spędzali ze sobą wystarczająco dużo czasu w „Wieży Książek", by można było nazwać ich przyjaciółmi, choć żadne z nich nie przyznałoby się do tego otwarcie. Kiedy Lucy wpuściła Mildred i Gretę do środka, Elbert wstał. Zawsze wstawał, kiedy wchodziła lub wychodziła któraś z pań albo kiedy siadały lub wstawały od stolika, przy którym czytały książki. Zawsze w takim wypadku

jego kolana wydawały niepokojące odgłosy i trzaski. Lucy mówiła mu, żeby tego nie robił, ale odpowiedź była niezmienna: „To tak, jakbym nie oddychał, moja droga". Mildred wyjęła zza czajniczków w szafce duży talerz. Rozdarła papierową torbę i wyłożyła nań błyszczące od glazury pączki. W drugiej torbie były cztery staromodnie wyglądające czekoladowe gniazdka. Greta sięgnęła po kubki, z których zawsze piły, ściągnęła je z haczyków i napełniła kawą, dodając do kubka Mildred śmietanki. Sama pijała czarną. Obie panie podeszły do stołu i usiadły, posapując z zadowolenia. Greta, młodsza z nich dwóch, przez wiele lat była nauczycielką. Nigdy nie wyszła za mąż. Opiekowała się matką aż do jej śmierci, co nastąpiło trzydzieści lat temu. Mniej więcej w tym samym czasie umarł również mąż Mildred, po ciężkim wylewie, a kiedy okazało się, że źle inwestował, kobieta musiała sprzedać dom i spłacić długi. Wprowadziła się wtedy do Grety i od tego czasu były nierozłączne. Bardziej milcząca Greta kojarzyła się Lucy od zawsze z powieścią z czasów edwardiańskich, oprawną w skórę, pisaną drobnym drukiem. Wprawdzie cienkie, delikatne strony były trudne do odwracania, lecz kolorowe inicjały na początku rozdziałów okazywały się tego warte... Mildred była jak dziecięca książka do kolorowania, barwna i głośna. Nigdy nie nosiła kolorów innych niż jaskrawe i powiadała, że nosząc różową bluzkę, nie może urazić czerwieni. Wkładała więc czerwone spodnie do purpurowych swetrów, szyję owijała pomarańczową apaszką, a na to wszystko zarzucała zieloną marynarkę. Całość wieńczył niebieski kapelusik. - Lucy! - zawołała teraz zniecierpliwiona.

No tak, kiedy akurat chciałam wyciągnąć nowe kolorowe magazyny, pomyślała Lucy. No cóż, będą musiały poczekać. Nie śmiałaby obrazić starszych pań ignorowaniem ich próśb. - Co cię gnębi, Mildred? - zapytała. - Byłaś tu wczoraj wieczorem? Palce kobiety wygładzały robótkę na kolanach. Robiła coś z podwójnej nitki. Może lepiej udać idiotkę? Lucy nie była pewna. - Czy to noro*? Co robisz? - Czy to wygląda na noro? Nie jesteś głupia, moje dziecko. To jamieson. Rękaw. I nie próbuj udawać, że nie wiesz, o co chodzi. Czy byłaś w barze. Widziałaś ten wypadek? Naprawdę utknęłaś w tym samochodzie? I czy Abigail rzeczywiście straciła trzy palce u ręki i jeden u nogi? - Boże! - Lucy nie mogła złapać oddechu. - Skądże! Kto ci naopowiadał takich bzdur? - Tak mówili w wiadomościach. - Nie wierzę. Mildred wzruszyła ramionami. - No dobrze. Usłyszałyśmy to od Phyllis Gili. Ona tam wczoraj była. - Przecież ona jest na wpół ślepa - powiedziała Lucy. - I pewnie wypiła o jednego za dużo. Bo nic podobnego się nie zdarzyło. Wypadek samochodowy. Abigail utknęła w środku auta. Ale zanim spłonęło, udało się ją wydostać. Mildred i Greta wyglądały na rozczarowane. Lucy potrząsnęła głową. - Co, uważacie, że to nie dość ekscytujące? To, co się stało? * Noro, jamieson - rodzaje melanżowej włóczki (przyp. red.).

- No cóż, ty przynajmniej tam byłaś - powiedziała Mildred. Najbardziej zaawansowana technologicznie osiemdziesięciolatka w mieście wyjęła z kieszeni iPhone'a i zaczęła wstukiwać w niego jakieś notatki. - A jakie obrażenia? Może będę o tym rozmawiać na moim podcaście i potrzebne mi są szczegóły. A syn Ireny Bancroft też tam był? Podobno wrócił z miasta? - Nigdy nie lubiłem jej męża... Tego Hugh Bancrofta - dorzucił Elbert. - No tak. Nikt specjalnie nie płakał po jego śmierci - skomentowała Mildred. Gretę aż zatkało. - Nie wolno tak mówić. Mildred stuknęła jeszcze parę razy energicznie w wyświetlacz telefonu komórkowego i podniosła wzrok. - Ja mogę. Co było, to nie jest, ale dobrze, że umarł. Elbert skinął głową. - To jego syn jest w mieście... Wiecie, co mówią o jabłkach i jabłoniach. - On był chyba policjantem, nieprawdaż? - wtrąciła się Greta. - W San Francisco. A Phyllis chyba mówiła, że pomagał wyciągać Abigail z samochodu. Mildred uniosła brwi. Wpatrywała się w ekran komórki. - Uważasz, że to, iż był policjantem w wielkim, skorumpowanym mieście, dodaje mu wiarygodności? - Postukała dwa razy w jakiś guzik i podniosła wzrok na Lucy. - No tak. To powiedz mi, co Owen tak naprawdę robił tam wczoraj? Lucy sięgnęła po długopis, ale ten wyśliznął się jej z palców i upadł z hałasem na łupkową podłogę. - Mildred, mam strasznie dużo roboty. Wy sobie pogadajcie tu we trójkę, a później zadzwonimy do szpitala. Co wy na to?

Popchnęła wózek na kółkach, pełen kolorowych magazynów, i ruszyła w kierunku półek z periodykami. To nie najlepsza pora na rozmowy o Owenie. Przyklękła na podłodze i sięgnęła po kilka egzemplarzy pisma poświęconego robótkom ręcznym, które ześlizgnęły się w głąb regału. Wyciągnęła je i przyjrzała się przez chwilę swojej księgarni. Z niższego niż zwykle punktu widzenia wszystko wyglądało inaczej. Poczuła zadowolenie, ale dopiero po chwili dotarło do niej dlaczego. Kiedy jako mała dziewczynka zaczęła tu przychodzić i pomagać babci, była zapewne właśnie takiego wzrostu i patrzyła na wszystko z poziomu, na którym znajdowały się teraz jej oczy. Oba skrzydła drzwi frontowych wydawały się większe niż w rzeczywistości, a stosy książek wyglądały na wyższe, bardziej imponujące i ekscytujące. I właśnie dlatego zakochała się w tym miejscu. Spędzała z babcią tyle czasu, zwinięta w kłębek w kącie księgarni, czytająca albo zapisująca pomysły na opowiadania na kawałkach papieru, że praca tutaj po liceum okazała się czymś zupełnie naturalnym. To właśnie Lucy wymyśliła, by oprócz starych książek w części antykwarycznej wystawiać książki nowe. Zamówiła system mikrofiszek z firmy Ingram i otworzyła rachunek u Bakera i Taylora. Ruby pozwalała wnuczce na podejmowanie decyzji, a ona ostrożnie zamawiała jakiś bestseller i podekscytowana obserwowała, jak klient za niego płaci i zabiera z księgarni. Zamawiała więc jeszcze kilka innych, aż zorientowała się, czego oczekują ludzie. „Wieża Książek" prowadziła głównie działalność antykwaryczną, ale jej właścicielka była dumna z tego, że jest

w stanie ściągnąć niemal wszystko dla każdego. Mimo że sprzedaż internetowa uderzyła mocno w rynek księgarski, Lucy od początku dostrzegła jej możliwości. Teraz można było załatwić nawet książki, których nakład był już wyczerpany, oczywiście za odpowiednią cenę. Nie było w zasadzie takich, których nie można byłoby wyśledzić i zamówić dla klientów. Lucy sięgnęła po ostatni z kolorowych magazynów. Spojrzała ponad blatem stołu. Trójka starszych państwa wciąż bawiła się świetnie. Elbert próbował opowiadać wpatrującej się w jakiś punkt nad jego ramieniem Grecie o łowieniu ryb na muchę. Lucy nie ruszała się z podłogi. Spomiędzy chmur właśnie przebijało słońce, a ona siedziała w miejscu, dokąd sięgały jego promienie. Zupełnie jak wygrzewający się kot. Babcia, jeżeliby tu była, zapewne podeszłaby i zrobiła to samo, bo zawsze było jej zimno w nogi. Lucy uwielbiała przyglądać się, jak Ruby podąża śladem słońca, wpadającego kolorowymi plamami do wnętrza przez witrażowe okna. Nie drgnęła nawet wtedy, gdy zaskrzypiały drzwi i ktoś wszedł do środka. Na wpół ukryta za drugim regałem z kolorową prasą, patrzyła, kto to jest. Przez chwilę znów poczuła się, jakby miała sześć lat. I wtedy zobaczyła Owena Bancrofta z pudłem pod pachą i poczuła się, jakby miała szesnaście. Cholera! Te gęste, kasztanowe włosy, wyglądające tak, jak gdyby zaledwie przeczesał je palcami po wstaniu z łóżka i więcej nie dotykał... Mężczyźni w czasopismach zapewne płacili dużo pieniędzy, żeby mieć takie fryzury. Wczoraj nie zauważyłam, jakie ma szerokie ramiona, pomyślała Lucy. Czy w liceum też był taki barczysty?

Wciąż lekko utykał, jak wczorajszego wieczoru. Ruchy miał płynne, ale kuśtykanie było widoczne. Więc jednak sobie tego nie wyobraziła. A jego oczy... Skierował wzrok na skuloną w narożniku Lucy, a jego granatowe spojrzenie wdarło się w nią jak laser.

Rozdział 3 Kiedy zaczynasz nową robótkę, uszanuj fakt, że może w efekcie wyjść zupełnie inaczej, niż zamierzałaś. To, co robisz na drutach, może być ładniejsze, dłuższe, krótsze lub po prostu dziwaczne. A na pewno okaże się lepsze. E.C. Wnętrze księgarni pachniało książkami, papierem i jeszcze czymś słodkim. Owen obrzucił je wzrokiem, starając się nie wypuścić spod pachy ciężkiego pudła i jednocześnie utrzymać równowagę. Wcale mu nie pomagało, że troje siedzących przy stole pośrodku pomieszczenia ludzi odwróciło się i zagapiło na niego, kiedy otworzył drzwi. Wzrok gapiów napotykał jednak na każdym kroku w całym mieście i podejrzewał, że sytuacja nieprędko się uspokoi. Długo już tutaj nie mieszkał, a kiedy był jeszcze obywatelem Cypress Hollow, miasto mu nie ufało. Od chwili, gdy wszedł do środka, wiedział, że ktoś się kryje w kącie. Nie jesteś już policjantem, napomniał się w duchu, próbując otrząsnąć się z zawodowego nawyku. Sądząc z rozmiarów - kobieta. Skulona na podłodze. Uzbrojona? Jego dłoń bezwiednie przesunęła się ku kaburze.

Cholera. Przecież nie jest na służbie. I już nigdy nie będzie. A niech to! Wspomnienie wciąż bolało, jak uderzenie w splot słoneczny. Musi sobie wmówić, że dziewczyna wpatrująca się w niego spoza kolorowych magazynów nie jest wrogiem. Ze nie trzeba się martwić. Chyba tylko o to, jak się czuje to biedactwo. Może wymaga szczególnej troski, a ta trójka przy stole ma się nią opiekować? Przyjrzał się uważniej i zrewidował swoją opinię. I nagle ją rozpoznał. To ta sama kobieta, która poprzedniego wieczoru pomagała mu opuścić oparcie siedzenia, zanim wszystko się spaliło. No, no, było na co popatrzeć. Ciemne, spadające na ramiona włosy, ciemnobrązowe, nieco zdziwione oczy. Wieczorem zauważył tylko tyle, że jest niewysoka i na tyle szczupła, że może się wcisnąć do wnętrza auta. On akurat nie mógł. Dziwne, że nie zauważył takiej urody. Nawet w tym pokręconym przebraniu - w postrzępionym, żółtym swetrze naciągniętym na ubranie robocze, w purpuro-wo-niebieskich sportowych butach - robiła wrażenie. Powinien ją zapytać o wczoraj, dowiedzieć się, jak się czuje ta z samochodu. Ale siedzący przy drewnianym stole starszy pan odsunął krzesło, podszedł do Owena rozkołysanym krokiem i stanął z nim twarzą w twarz. - Jestem Elbert Romo. A ty jesteś synem Ireny, prawda? - Owen Bancroft. Owszem. Muszę odłożyć gdzieś to pudło, pomyślał. Bolało go biodro i strzykało mu w kolanie. - Dwa lata grałeś tu w piłkę.

Owen zmarszczył brwi. Szerokie bary, nawet w liceum, nie oznaczają wcale wybitnego sportowca. Elbert znów się odezwał. - Pamiętam. Słyszałem, że więcej czasu spędzałeś za drzewem na papierosie niż na boisku. - Muszę odłożyć gdzieś to pudło. Na ladę? - Podejdź no tu i poznaj nasze panie. Mildred, Greta, to Owen Bancroft. Syn Ireny. Kobieta imieniem Greta posłała przybyłemu półuśmiech, a później spojrzała w kubek z kawą, jak gdyby chciała coś odczytać z fusów. Ta, którą Elbert nazwał Mildred, wstała. Podeszła i wyjęła spod pachy Owena pudło, lekko, jakby wypełniały je serwetki, i położyła na stole. Później uścisnęła jego dłoń tak mocno, że niemal stracił równowagę. Musiał się oprzeć o blat stołu. - Przykro mi z powodu twojej matki. Jak ona się czuje? Łubudu. Pytanie padło jak grom z jasnego nieba. Matka była w złej kondycji, ale takie zainteresowanie? I niepokój na twarzy zupełnie obcej osoby... - W porządku. - Jest w Willow Rock, prawda? Mildred okazała się typem kobiety, która wie wszystko, co się dzieje w mieście. Nigdy nie lubił takich bab, a teraz przypomniał sobie dlaczego. - Tak - skinął głową. - To dobry dom opieki. Czasami śpiewamy tam kolędy w Boże Narodzenie. Jedziemy w parę kobiet z kościoła. Uśmiechnął się niepewnie. - To miłe. Mildred pomachała rękami. - Cóż, chociaż tak możemy pomóc. Twoja matka, Eliza Carpenter i ja kiedyś razem robiłyśmy na drutach. To

znaczy wtedy, kiedy twoja mama nie miała jeszcze tych swoich nastrojów, ale to było dawno temu. Nie martw się, dobrze się nią tam zajmują. Co cię tu sprowadza? Coś możemy dla ciebie zrobić? Dobrze, to zapewne właścicielka. Owen wskazał palcem na pudło. - Książki. Chyba. Kupujecie je? Znów potrząsnęła dłońmi. - Do tego potrzeba nam Lucy. Mildred wskazała na kobietę w żółtym swetrze, która już nie kucała pod regałem. Właśnie wstała i wycofywała się rakiem z zasięgu wzroku całej czwórki. Podążała w kierunku drzwi na zaplecze, ciągnąc za sobą stolik na kółkach pełen kolorowych magazynów. - Lucy! Chodź tu! Przywitaj się z Owenem Bancrof-tem! W tej samej chwili w pomieszczeniu na tyłach rozległ się odgłos upadku. Owen spojrzał na troje starszych ludzi przy stoliku. Żadne z nich nie potrafiłoby poruszać się tak szybko jak on. Nawet kulejący. Znalazł właścicielkę leżącą na podłodze. Wyglądało na to, że się pośliznęła, a upadając, zrzuciła na siebie stos kolorowych pism. Patrzyła z podłogi szeroko otwartymi oczami. - Nic pani nie jest? Za plecami Owena pojawiła się Mildred. - Co się stało? - Pośliznęła się - odparł. - Niech pani się nie rusza - zwrócił się do kobiety. - Nic mi nie jest. - Skrzywiła się. - Tylko zrobiło mi się trochę słabo. Już na stojąco otrzepywała ubranie robocze i patrzyła na Owena, jakby na coś czekała.

- Na pewno? - Na sto procent - odparła. - Mogę w czymś panu pomóc? Owen odchrząknął. - No tak. Książki. Mam trochę książek na sprzedaż. Lucy w milczeniu skinęła głową. Wrócili z powrotem do księgarni, a on wskazał palcem na pudło. - To chyba jakieś starocie. - Ocenię to sama. Co tu jest, na pudle? Całe jest w... - ...kociej sierści. Przepraszam - powiedział Owen. - Próbowałem ją zmieść, ale wygląda na to, że się wczepiła w tekturę. W magazynie, gdzie trzymają rzeczy mojej matki, śpią koty. Lucy uniosła brwi. - Wygląda to jak sfilcowany dywan. - Z tego, co wiem, nie sikają na te pudła. - Dzięki Bogu. - Mam jeszcze dwa w samochodzie. Też takie zakud-lone. Ledwie na niego patrzyła. Owinęła się szczelniej swetrem. A on zauważył dziury na szwach w rękawach. - W takim razie proszę je przynieść - powiedziała. Kiedy Owen targał trzecie pudło, dziewczyna opierała się łokciami o blat, śmiejąc się z czegoś, co brzmiało jak głupi dowcip o dwóch orzeszkach ziemnych w barze. Opowiadał go starszy mężczyzna. Elbert. Śmiała się fantastycznie. Kiedy jednak Owen oparł się o kontuar i też się uśmiechnął, spoważniała i przesunęła się ku ostatniemu kartonowi po lewej. - Przepraszam, nie sądziłam, że... Przerwał jej w pół zdania. - Jak się czuje ta kobieta z wypadku? - Abigail?

-Tak. Twarz Lucy złagodniała. - Dzwoniłam do szpitala dzisiaj rano, zaraz jak się obudziłam. Ma kilka stłuczonych żeber, tu i ówdzie porozcinaną skórę, ale czuje się dobrze. I dziecku też nic nie grozi. - Odwaliła pani kawał dobrej roboty. Spuściła wzrok na pudło, a później znów podniosła oczy. -Tak. - I działała pani instynktownie. Pomocnik idealny. Nie mogła pani wyjść w lepszym momencie z tego baru. Pomogła pani uratować jej życie. Owen uśmiechnął się, mając nadzieję na rewanż. Brązowe oczy wydawały mu się znajome, ale tu nie chodziło o wczorajszy wieczór. Owen ją znał, niemal potrafił wskazać palcem skąd. Boże, czy on z nią kiedyś chodził? Nie mógł sobie przypomnieć dziewczyny o imieniu Lucy, ale w którymś kościele dzwoniło. Nie pamiętał tylko w którym. A ona, zdziwiona, nie przestawała się na niego gapić z przechyloną na bok głową. - Co takiego? - zapytał. Aż podskoczyła. - Przepraszam. Nic. W porządku, w takim razie zerknijmy do pudeł. Przejrzałam je tylko pobieżnie, ale wygląda, że są pełne starych romansideł. Zobaczmy, co jest tutaj. - Pochyliła się, włosy opadły jej na czoło. Pachniała słodko. W jej zapachu była nuta kadzidła ze starego, przerobionego na księgarnię kościoła pomieszana z czymś jeszcze. Spojrzała ponownie. Te usta... Cholera, jak dawno tak łatwo dawał się czymś rozproszyć? Owen zmusił się do słuchania.

- Przykro mi. - Uniosła w górę podarty egzemplarz Barbary Cartland. Nie kupuję starych romansów. Już i tak mam ich za dużo. - Ale, ale! Nie kupuje pani książek? Czy to nie antykwariat? Ze starymi, używanymi książkami. - Te są zbyt stare. I zbyt intensywnie używane. Proszę tylko spojrzeć. Kartki wypadają. Nawet ja mam pewne zasady. - Co w takim razie mam z nimi zrobić? Oddać do biblioteki? Prychnęła. - Niech pan się nie gniewa, ale żadna biblioteka tego nie weźmie. - W takim razie do pojemnika na śmieci? Ma pani taki na zapleczu? Jeżeli mógłbym go pożyczyć, przyniosę resztę tego bałaganu po mamie i wrzucę wszystko do środka. Skończę z tym raz na zawsze. Po prostu nie wiem... - urwał w pół zdania. Ta Lucy wcale nie musi wiedzieć, przez co on przechodzi, przebierając te wszystkie rzeczy, które Irena oddała na przechowanie. Uniósł pudło, pierwsze z trzech, które przyniósł. - Tak czy inaczej - dziękuję. - Niech pan zaczeka - powiedziała Lucy. Głos miała łagodniejszy. -Tak? - W porządku, wezmę. Ale mogę panu dać... Pięć dolarów za pudło? Odwrócił się i trzasnął pudłem o blat z większą siłą, niż zamierzał. - W porządku. Niech będzie. Lucy odwróciła się do kasy, a Owen wziął głęboki oddech. To przecież tylko książki, do diabła. - Na długo przyjechałeś, Owen? - zawołała Mildred od stolika. Wścibska baba.

Odwrócił się jednak i posłał jej coś, co mogło uchodzić za uśmiech, ale z premedytacją nie odpowiedział na pytanie. - Zatrzymałem się w motelu Starlite przy ulicy Południowej. Mildred westchnęła z przejęciem i przycisnęła upierścienioną dłoń do sporego biustu. - Znam faceta, który złapał coś w tym zawszonym motelu. Coś, o czym nie wypada mówić w porządnym towarzystwie. Może byś coś wynajął? Coś ładnego? - Długo tu nie zabawię. Szuflada kasy zamknęła się z hukiem, aż zadzwoniło. Mildred uśmiechnęła się, pokazując wszystkie zęby. - A jednak powinieneś wynająć coś lepszego, jak tu już jesteś. Dobrze, że plebania jest zajęta, co Lucy? Bo musiałabyś mu ją pokazać, prawda? Gdzieś zza pleców Owen usłyszał zbyt głośno wypowiadane słowa. - Piętnaście dolarów! Proszę bardzo! Dziękuję, że pan wpadł, zapraszamy ponownie. Przesunęła banknoty po kontuarze w jego stronę, zamiast podać do ręki. - A co jest w plebanii? Mildred już wstawała i szła w kierunku Owena. Była niepokonana jak żywioł. - To ten budynek z tyłu, za małym cmentarzykiem. Lucy go wynajmuje. Jest w pełni umeblowany, ale teraz mieszka w nim lokatorka, prawda? Owenowi od głosu Mildred otwierał się w kieszeni scyzoryk. Tak jakby ta baba się nad nim pastwiła, chcąc powiedzieć, że Owen nie zasługuje, żeby zatrzymać się w jakimś przyzwoitym mieszkaniu. Tak to rozumiał. Zawsze umiał rozpoznać ten ton. Lucy podniosła oczy

na belkowany strop, jak gdyby spodziewała się znaleźć tam odpowiedź. - No... Ta dziewczyna wyprowadziła się w zeszłym tygodniu powiedziała w końcu. W oczach Mildred można było wyczytać niepokój. - No tak. To by znaczyło, że... - Więc mieszkanie jest do wzięcia? - zapytał. - Zazwyczaj nie wynajmuję go dorosłym... - odparła. Trudno mu było nadążyć. - Przepraszam, nie bardzo rozumiem. Mam trzydzieści pięć lat, ale... - Wynajmuję je dziewczynom z tutejszego liceum. Często się zmieniają, ale są bardzo sympatyczne. Jeszcze nigdy... - Przechyliła głowę na bok i przyjrzała się baczniej. - Pan jest policjantem, tak? Skąd ona to wie? - Emerytowanym. - Chyba nie z powodu wieku? - Z powodów zdrowotnych. Zaraz padnie pytanie, czy kogoś kiedyś zastrzelił. Nie znosił tego. Jak diabli. - Aha. - Znów mu się przyjrzała. I nie zadała pytania. Wtedy, ni stąd, ni zowąd, sobie przypomniał. - Ty się nazywałaś Lucy Harrison! - Jak to: nazywałaś? - Twarz dziewczyny rozjaśniła się w uśmiechu. Wciąż się tak nazywam. - No cóż, kobiety zmieniają nazwiska. - Moje uporczywie pozostaje niezmienne. - Moje też - powiedział Owen. - Dawałaś mi korepetycje. - Z matematyki nie byłeś orłem. - Rzeczywiście.

Jej policzki poróżowiały, a Owen musiał zacisnąć palce na krawędzi drewnianego blatu. Przemożna chęć sięgnięcia ręką ku miękkiej skórze jej twarzy była niepojęta. Ale gdyby to zrobił, na pewno by ją wystraszył. Zastanawiał się, czy ona pamięta tamten jeden, jedyny pocałunek. Pewnie nie. Kto by pamiętał jakiegoś głupka, który zmyka z podwiniętym ogonem i nie wraca? Pewnie tamtej nocy też nie pamiętała. Zupełnie odwrotnie niż on. Tak, wreszcie przypomniał sobie Lucy Harrison. Gdzieś odchrząknął Elbert Romo. - To właściwie mały domek. Jest tam więcej miejsca, niż potrzeba komuś takiemu jak ty. Owen skinął, siłą woli odrywając wzrok od ust Lucy. - Dla mnie bomba. Odezwała się milcząca dotąd Greta. - Znam bardzo przyjemny rodzinny hotelik, który prowadzi moja przyjaciółka. I potrzebny jej mężczyzna w domu, najlepiej złota rączka. Na pewno dostałbyś jakiś rabat. Lucy ma rację, jej domek lepiej nadaje się dla młodszych. Mildred przerwała jej gwałtownie. - Lucy nie wynajmie go Owenowi. I nie mówmy już o tym. Owen uniósł ramiona. - Cóż, zważywszy, że jeszcze go nie widziałem... Może powinienem jednak rzucić okiem. - Wykluczone - odpadła Mildred, przysuwając z hałasem krzesło do stołu. - Ona nie szuka takiego lokatora. Glos Mildred brzęczał gdzieś za jego uchem jak uporczywy owad, ale Owen nie odrywał oczu od Lucy. Boże, jakaż to śliczna dziewczyna! Czy w liceum była równie

piękna? Może jej nie zauważał, bo nie była wysoka, i taka pozostała, ale do diabła, te idealne zaokrąglenia doskonale rekompensują brak wzrostu. Dlaczego pocałował ją wtedy tylko ten jeden raz? Wycofał się i wcisnął ręce w kieszenie. Mildred ma rację. Nie potrzeba mu było teraz nic ładnego. Owen nie chciał żadnych komplikacji. Chciał tylko spokoju, jakiegoś pokoiku, w którym wymyśli kolejny ruch. Motel Starlite jest równie dobry jak każde inne miejsce: wystarczająco blisko matki i wystarczająco spokojny. Jeśli nie liczyć kobiety w recepcji, która skrzekliwym, fałszywym głosem wyśpiewywała arie. - Możesz przyjść, obejrzeć ten dom - powiedziała Lucy, nie patrząc mu w oczy. - W piątek, po zamknięciu księgarni?

Rozdział 4 Współczujemy tym, które nie robią na drutach, prawda? Bo co mają począć, kiedy dopadają je nerwy? Kiedy nie wiedzą, gdzie spojrzeć? Czymże jest robienie na drutach, jeśli nie nerwowym, choć ukierunkowanym, przebieraniem palcami? E.C. Lucy przekręciła wiszącą na sznurku tabliczkę, zamykając księgarnię dla klientów. Przecznicę dalej zobaczyła Owena. Szedł piechotą. Jest punktualny. Co ona właściwie robi? Dlaczego w ogóle zastanawia się, czy mu wynająć domek? Zdał maturę rok wcześniej i zniknął, nawet się nie pożegnawszy, a ona, sama już w klasie maturalnej (nie wspominając o dwóch pierwszych latach studiów), próbowała się wyzwolić spod jego wpływu. Próbowała zapomnieć o pocałunku, który zmienił ją całkowicie. A teraz Owen wrócił, jeszcze przystojniejszy. Czy to sprawiedliwe? Przytrzymała mu drzwi. Dzisiaj miał oczy jeszcze bardziej niebieskie niż zwykle. Pamiętała je w kolorze niemal granatu, ale nie

pamiętała głębi odcienia - koloru wody daleko za falami. Nikt inny nie miał podobnych. A te rzęsy! Ona codziennie musiała nakładać tusz, żeby w ogóle było je widać. Owen wykrzywił usta. - O co chodzi? - zapytała. - Gapisz się. - Przepraszam. - Boże, to zakłopotanie! Musi wziąć się w garść. Jestem po prostu zmęczona. Byłam tylko... Hm... - Obiecała sobie, że będzie się zachowywać jak profesjonalistka. To przecież biznes. Dlaczego się uparła, żeby mu pokazać pomieszczenia parafii? Skinął głową i wszedł do księgarni, lekko utykając. Lucy odwróciła się i poszła przodem, z pełną świadomością tego, że jej fryzura pod koniec dnia przypomina ptasie gniazdo. - Tędy. - Poprowadziła go przez środek antykwariatu i skręciła w lewo, w boczne drzwi prowadzące z nawy na zewnątrz. Owen zatrzymał się i podniósł oczy na wysokie, belkowane sklepienie. - To nie wygląda na księgarnię. Bardziej na... Sam nie wiem. - Oparł dłoń na nadprożu. - Chyba pamiętam, że przychodziłem tu jako dziecko. Wiele się nie zmieniło, prawda? Lucy się uśmiechnęła. - Zostało tak, jak urządziła to babcia Ruby. Bardzo lubiła swój antykwariat o tej porze dnia, kiedy zachodziło słońce, a pomarańczowożółte światło wpadało grubymi promieniami do nawy przez szczytowe okna. Było w tym jakieś uduchowienie, jak we własnej katedrze zbudowanej na cześć książek. Mówienie o tym teraz byłoby jednak przesadą.

- Mury kościelne sprawiają, że wnętrze wciąż przypomina świątynię. Lucy szeroko otworzyła oczy. Odchrząknęła i wyprowadziła go na zewnątrz. - Tędy, przez ogród. - Za nimi zatrzasnęły się ciężkie drzwi. - Zawsze będę musiał wchodzić przez księgarnię? Powinna była wprowadzić go przez furtkę. Coś wyraźnie przeszkadzało jej myśleć. - Oczywiście, że nie. Przepraszam. Widzisz, tu jest ścieżka. - Śliczne róże - powiedział z nutą autentycznego podziwu. - Płacę jakiemuś dzieciakowi parę dolarów, żeby je przycinał, podlewał i wyrywał chwasty. Nie mam ręki do roślin. - Moja mama uwielbia róże. Lucy nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc pośpiesznie ruszyła ścieżką ku frontowym drzwiom maleńkiego domku. - Proszę. Tak to wygląda. - Przekręciła klucz w zamku i popchnęła skrzydło. Cholera, po południu powinna była tu wywietrzyć. Wciąż czuć było zapach paczuli, zapewne ulubiony ostatniej lokatorki. - Kuchnia - pokazała. - Kuchenka gazowa. Zmywarka i suszarka tutaj. - Świetnie. - Kuchnia jest maleńka - powiedziała. Dlaczego wciąż ma wrażenie, że ze wszystkiego musi się tłumaczyć? - Zbudowano ten dom jako mieszkanie dla proboszcza, ale plebania to trochę za duże słowo na domek z jedną sypialnią. Nie ma tu biblioteki, gabinetu ani pomieszczeń dla służby. Tylko wytarty dywan i mnóstwo małych lichtarzyków.

Zaświeciła światło w holu i poprowadziła Owena do drzwi na samym końcu. - Tu mamy salonik z zachowanymi oryginalnymi meblami. Niebieskiego fotela nie polecam. Jest tam sprężyna, która nie daje się opanować, a nie miałam czasu jej naprawić. Ale kanapa jest całkiem wygodna. Skinął głową. Lucy nie wiedziała, o czym on myśli, więc robiła się coraz bardziej nerwowa i gadatliwa. - Na początku był to kościół episkopalny, a ten dom zbudowano na przełomie wieków. Kościół zboczył ze ścieżki duchowej w latach dwudziestych, a pastor wykupił budynki i skierował samą świątynię na tory fundamentalizmu. W latach sześćdziesiątych tego samego starego pastora przyłapano na gromadzeniu broni w oczekiwaniu na apokalipsę. Stracił niemal wszystkich wiernych, pozostało mu troje. Kiedy zmarł, wdowa sprzedała wszystko mojej babci i przeprowadziła się na Florydę, do wnuków. Babcia Ruby była tu bardzo szczęśliwa. Dożyła tutaj końca swoich dni. - Jak to się stało, że prowadzisz antykwariat? Lucy odwróciła się do niego plecami, otwierając kolejne małe drzwi. - Tu jest składzik na różne rzeczy, tuż obok bojlera. Kiedy babcia zmarła, zostawiła mi wszystko. To ja byłam dziewczynką od książek. Moi bracia dużo czytali, ale antykwariatu nie chcieli. - A ty go zawsze pragnęłaś? Chciałaś pójść w jej ślady? - W głosie Owena pobrzmiewało zainteresowanie. Lucy nie pamiętała, kto ostatnimi czasy był tego ciekawy. Skinęła głową. - Zawsze byłam największą pożeraczką książek w rodzinie. Za młodu chciałam pisać, ale gdy zdałam sobie sprawę, że pisarze nie zarabiają wiele, postanowiłam

sprzedawać książki. I od zawsze robiłam na drutach. To moje główne zajęcia. Dla kogoś takiego jak ty pewnie jestem nudną prowincjuszką... Lucy poczuła, że czerwieni się z zakłopotania. On jednak się uśmiechnął. Zmarszczki, których nie pamiętała, pojawiły się w kącikach oczu. - Jednak tutaj chyba nigdy nie mieszkałaś? - Nie, to za mały dom. I za dużo w nim wspomnień. Nie potrafiłabym się pozbyć ani jednej rzeczy, która została pod tym dachem. Nie chcę niczego zmieniać, zostawiam wszystko tak, jak było za czasów babci. Kilka lat temu, dzięki dochodom z antykwariatu i wynajmu, kupiłam sobie mały domek w mieście. Tak jest lepiej. Boże, ależ te półki są zakurzone! No tak, za oknem jest cmentarz. Powinnam ci o tym powiedzieć wcześniej. Ale od wielu lat nikogo na nim nie chowano. Lucy otrzepała dłonie i zamknęła drzwi do schowka. Owen skinął głową. Dotknął podstawy stojącego na niskim stoliku srebrnego kandelabru. - Podobają mi się sufity. - Podniósł wzrok na odkryte drewniane belki. Lucy poczuła w żołądku trzepot motylich skrzydeł. - Tak - powiedziała. - Ja też je lubię. Najbardziej ze wszystkiego. Komórka Lucy zaczęła głośno wygrywać w którejś kieszeni / Shot the Sheriff. Wyłączyła ją najszybciej, jak mogła, ale straty nie dało się już odrobić. - Ładne - powiedział Owen. - To mój brat Jonas. Zaprogramował mi telefon. Obiecała sobie solennie, że przy najbliższej okazji zabije braciszka. - Nie lubi chłopaków w niebieskich mundurach?

- Chyba po prostu lubi Boba Marleya. Sypialnia jest z tyłu. To było największe pomieszczenie w małym domku. Otwarta przestrzeń, olbrzymie małżeńskie łoże w rogu, w drugim spore biurko. Na wprost półki na książki stała zielona kanapa, a obok okna wygodny, odchylany fotel po babci. - Widzisz? Duża szafa. Mnóstwo półek na twoje rzeczy. Dziewczyna pozwoliła tu zamontować kablówkę i Internet. Jeśli masz telewizor, mógłbyś go od razu podłączyć. Komórka zagrała ponownie. Owen zmarszczył brwi. - Może powinnaś odebrać? Lucy rzuciła okiem na wyświetlacz. - Jonas zwykle do mnie nie dzwoni i nigdy dwa razy z rzędu. To może być ważne. Przepraszam. - Owen skinął głową, a Lucy otworzyła klapkę telefonu. - Halo? Mężczyzna wyjrzał przez okno na stary cmentarzyk. - Słyszałem właśnie jakieś plotki, że chcesz wynająć dom Owenowi Bancroftowi? - Jonas nawet się nie przywitał. Wzięła głęboki oddech. - Mogę zobaczyć, czy to się da przytrzymać dla ciebie, ale to może potrwać. - Cholender, Lucy, wiesz, że nikomu z tej rodziny nie można ufać. Ja się tylko o ciebie martwię. Stary Bill powiedział mi, że ojciec Owena trzy razy siedział za kratkami za napaść z bronią w ręku. Lucy zmarszczyła brwi. - To chyba nie powinno cię obchodzić. - Rzucając z ukosa spojrzenie na Owena, który próbował otworzyć okno, dodała pośpiesznie: - W ten sposób nie zamawia się książek.

- My się tylko niepokoimy. Jest pewnie z milion ludzi lepszych od niego. Dlaczego nie mogłabyś po prostu... - Szlag by to trafił! - Owen odskoczył od okna, trzymając się za rękę. Lucy zerwała się na równe nogi. - Jonas, muszę już kończyć. - Co się dzieje? Co on robi? Czy jesteś bezpieczna? Mam przyjechać? - Ani mi się waż! Przeciął sobie dłoń zadrą na zamku okiennym, bo nie mogę się doprosić, żebyście ty albo Silas się tym zajęli. - Lucy wyłączyła się bez pożegnania. - Owen, przepraszam. Pokaż tę rękę. - Powinnaś wezwać kogoś, żeby to naprawił. To prawdziwa pułapka. Podszedł do niej, przyglądając się kapiącym z przedramienia kroplom. Lucy czuła się fatalnie, a jednocześnie, sięgając ku jego ręce, uprzytomniła sobie, jak przyjemnie może pachnieć mężczyzna. Nie, nie wodą kolońską. Owen nie był typem faceta, który się skrapia perfumami. To był czysty zapach mydła, żadnego tam kwiatowego. Po prostu mydła. Skuteczny. I coś jeszcze, coś głębszego. Bardziej interesującego. Lucy zdała sobie sprawę, że głęboko wciąga powietrze. Zbyt głęboko. On zaraz to zauważy. Owen spojrzał. A ona zapomniała, że trzeba oddychać. Naprawdę ma zadziwiające oczy: błękitne, przechodzące w granat, z pasemkami złota. Chciała się zmusić, żeby nie patrzeć na jego usta, ale się nie udało. Zwilżyła językiem własne, czym przyciągnęła jego wzrok. Wtedy przypomniała sobie o czymś ważnym. Owen krwawił. Tego tylko brakowało, żeby ją zaskarżył. Czy mógłby? Czy takie rzeczy pokrywa ubezpieczenie?

Cholerna rana. Lucy zmusiła się do skupienia. Nie była głęboka, nie trzeba szwów, ale trzeba ją opatrzyć. - Poczekaj tutaj - powiedziała. - Zaraz coś przyniosę. Nie ruszaj się. I nie gniewaj. - Wypadła pędem z pokoju, zostawiając Owena, zagapionego na własną dłoń. Pobiegła do księgarni. Otworzyła drzwi do łazienki, później szafkę, sięgnęła po tubkę z tribiotikiem i pudełko z opatrunkami. Znalazła czystą gazę i pędem ruszyła przez ogród. Miła, spokojna dziewczyna, jakaś na przykład uczennica, na pewno byłaby lepsza. Niedługo przecież zaczyna się wiosenny semestr. Z dziewczyną byłoby łatwiej. Nie wiedziała, dlaczego zdecydowała się pokazać Owenowi domek. Wydawało jej się po prostu, że powinna wziąć jego stronę przed tymi wszystkimi ludźmi, krzyczącymi chórem o tym, czego nie wolno mu robić. Pomodliła się w duchu, aby nie okazał się pieniaczem. Kiedy weszła do sypialni, przykładał sobie właśnie chusteczkę higieniczną z pudełka przy łóżku, próbując zatamować krew. - Pozwól, że ja się tym zajmę. Przynajmniej tyle mogę zrobić. Głupie zepsute okno. Przysiadła na skraju łóżka. Mokrą gazą otarła krew, która strużką polała się po jego ręce. - Przynajmniej wiem, jak to opatrzyć. Ale mogę cię zabrać do szpitala. Oczywiście, zapłacę za leczenie. - Próbowała nie myśleć o zamęcie, jaki wywoła ta propozycja na jej skromnym koncie bankowym. Owen wciąż nic nie mówił. Siedział zbyt cicho. Czy jest na nią wściekły? Nie, jeśliby tak było, poczułaby lęk. A nie bała się nic a nic. Owszem, była zdenerwowana, ale nie nachodziły jej tak dobrze znane fale.

Wycisnęła na palec maść z antybiotykiem. - Umyłam ręce. A więc są czyste. Hm... Powinieneś wiedzieć... - Nie, tak nigdy nie postępowałaby w karetce. Boże, ależ kapitan Keller teraz by się uśmiał! Dlaczego jest taka niezgrabna? - Teraz posmaruję twoją rękę maścią. To znaczy: ranę. Cholera. Chyba nie będzie bolało. Kątem oka zerknęła na jego twarz; musi przecież wiedzieć, czy uciekać, czy nie. Czy to jest półuśmiech? Czy naprawdę drżą mu kąciki ust? Lucy opuściła wzrok na jego dłoń. - No tak. Proszę. Nie było chyba najgorzej, prawda? - Sprawdziła, czy maść pokrywa całą ranę, a potem odwróciła jego dłoń, żeby sprawdzić inne ewentualne obrażenia. Powiodła palcami po skórze. Dłoń miał olbrzymią. Silną. Ciepłą. Tak męską, że aż zapierało dech. i wciąż krwawiącą. - W porządku. Dobrze - odchrząknęła. Poszukała plastra. - No nie! Spojrzała na Owena, a później znów do pudełka. Na pewno ma gdzieś normalny plaster. Szperała między zwitkami bandaża. To naprawdę kłopotliwe. Przecież, na Boga, jest prawie wykwalifikowaną pielęgniarką! - Hm - powiedziała. - Możesz wybierać. Mamy tu tęczę, dinozaury albo kowbojów. Niestety, wygląda na to, że są tylko te dziecięce plasterki. Są też takie z sushi, ale te chowam na specjalne okazje. Owen zaczął się śmiać. Był to głęboki, toczący się jak burza przez dolinę śmiech, który wydobywał się z wnętrza jego piersi. - Kowboje. Oczywiście, że ten z kowbojami.

Takiej reakcji Lucy się nie spodziewała. Śmiał się nawet wtedy, gdy ona zaklejała mu rękę. To przynajmniej lepsze niż pokrzykiwanie albo straszenie sądem. Choć, prawdę mówiąc, mógł ją pozwać w każdej chwili. - Nie gniewaj się, ale trzeba będzie przykleić jeszcze jeden powiedziała Lucy, walcząc z kolejnym plastrem. Naprawdę były do niczego. Nie chciały się przyklejać i rwały się w rękach. Nie nadawały do niczego, nie licząc utulania dziecięcego płaczu. - Już. To chyba wystarczy. Lucy wstała i przyjrzała się swojemu dziełu. Bok dłoni pokrywali mali, cwałujący na koniach kowboje w wielkich kapeluszach. Owen wyciągnął ją przed siebie i zadowolony pokiwał głową. Lucy nie mogła się powstrzymać. - Dlaczego się na mnie nie wściekasz? - zapytała. - Przeciąłem sobie dłoń o klamkę w oknie. Przecież mnie nie ugryzłaś. - Pewnie, że nie! - powiedziała i oblała się rumieńcem. Zajęła się starannym zbieraniem pozostałości plastra, papierków i opakowań. Były wszędzie. Owen już wstał, ale Lucy nie patrzyła na niego. - A więc proponuję jeszcze kilka miejsc, jeżeli chcesz je obejrzeć. Koleżanka ma dom, który chyba stoi pusty, jeszcze inna ten mały motel przy Pine Street. No i jest ten hotelik, o którym mówiła Greta. - Ale dlaczego? - zapytał. Uśmiech znikł mu z twarzy jak starty gąbką. - Bo zraniłem się w rękę? To dla ciebie zbyt duża odpowiedzialność? Sposób, w jaki wypowiedział ostatnie słowo, coś zmienił. Sprawił, że jeszcze zanim Owen odszedł, Lucy

już zaczęła za nim tęsknić. Chodziło o coś więcej niż o przecięcie dłoni zepsutą klamką. - Nie. Przypuszczałam tylko... - Bywało znacznie gorzej. - Zmarszczył brwi. Lucy próbowała przejąć kontrolę. - Jak sądzisz, długo tu pobędziesz? - Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że nie zostanę na zawsze. Kręciła nakrętką od tubki z maścią w tę i z powrotem. - Zastanawiam się, co robić. W końcu niedaleko stąd jest moja mama. W Willow Rock. - Dlaczego? - Ma alzheimera. Już nie dawała rady. - Siedząc na łóżku, Owen przesunął palcami po plastrze. - Jeszcze nie wiem, co z tym zrobię. Zanim wyjechałem z San Francisco, sprzedałem większość rzeczy, pozostały resztki. Chciałbym wynająć ten twój domek na czas, kiedy będę się zastanawiał, co dalej. To świetne miejsce, niedaleko mamy i umeblowane. Nie chcę, żebyś podejmowała decyzję od razu. Może dasz mi znać, jak się zastanowisz? Pewnie będziesz chciała mój numer telefonu. Proszę. - Wyjął z kieszeni złożoną kartkę papieru i podał ją Lucy. Kartka była wciąż ciepła, ogrzana od jego skóry. - To referencje. Od policjantów, sierżantów i poruczników, z którymi kiedyś pracowałem. Wszyscy piszą, że jestem wspaniały. Jeżeli chcesz usłyszeć całą historię, na dole jest numer centrali komendy policji. Może nie wszyscy mnie lubią, ale na pewno uczciwie powiedzą, co myślą. Na kartce masz też moje dane kredytowe. Możesz zadzwonić do banku, żeby je potwierdzić. - Palisz? - Zależy, co masz na myśli. Co palę? Czy on mówi poważnie? - Papierosy?

Półuśmiech Owena sprawił, że ujrzała go nagle na korytarzu w szkole, z ramieniem opasującym kolejną blondynkę i szelmowskim błyskiem w oku. - Nic nie palę. No tak. - A czy... Nie wiem za bardzo, jak o to zapytać. - Po prostu zapytaj. - Głos miał nieco chropawy. Zdecydowanie zbyt interesujący, stwierdziła Lucy. - Nosisz broń? - Naprawdę chcesz wiedzieć? - No pewnie! - W takim razie owszem, noszę broń. Czy to jakiś problem? Lucy zastanowiła się przez chwilę. Owen nie przestawał się jej przyglądać, podczas gdy ona próbowała siłą woli uspokoić drżenie rąk. Żałowała, że nie ma przy sobie robótki, że nie może poczuć włóczki przesuwającej się między koniuszkami palców, ale torba pozostała w księgarni. - Broń działa mi na nerwy. Mówiłeś, że jesteś na emeryturze? To byli gliniarze są uzbrojeni? - To tak jak z prawem jazdy. Chociaż już nie jestem policjantem... zamilkł. Po chwili podjął wątek. - Po tylu latach to po prostu przyzwyczajenie. Bez broni czuję się nieubrany. I nagle, ot tak, Lucy wyobraziła go sobie na golasa. Obraz przemknął jej przed oczami. Zamiast błękitnej koszuli zobaczyła jego nagą, umięśnioną pierś. Żadnych ubrań, żadnych spodni, żadnej broni. Jak długo to trwało?, przeraziła się. Oczywiście za długo. Boże! Może jednak nie zauważył, że na chwilę odpłynęła?

- Broń mnie przeraża - powiedziała. - Ale to chyba dobrze, że jesteś uzbrojony. - Powinnaś od czasu do czasu wybrać się na strzelnicę. - Ja? Na pewno nie. - Zabiorę cię. - To nie moja bajka. Większego tchórza nie spotkasz. Każdy ci to powie. - Boże, robi z siebie głupią kurę domową. - Nie wyglądasz na tchórza. Lucy gwałtownie pokręciła głową. - Boję się szczurów. Mam lęk wysokości. Naprawdę potworny. Nawet na drabinę nie wejdę. Pioruny i błyskawice. Tego też nie lubię. - Po co ona mu to mówi? - Tchórze nie wyciągają ciężarnych kobiet z grożących eksplozją aut. Lucy wstrzymała oddech. - To co innego. Wstał. Na twarzy miał lekki grymas. Bezwiednie położył dłoń na biodrze. - Bardzo cię boli? - spytała. Owen zmarszczył brwi. - Nie zawsze. - Mogę spytać, kto cię tak załatwił? - Spytać możesz. - Z tonu głosu poznała, że nie uzyska odpowiedzi. - No cóż... - zająknęła się. - Chyba powinnam już iść. Spojrzała na zegarek. Było później, niż sądziła. - Jakaś randka? - Nie. To znaczy... - W porządku - powiedział. - Daj mi znać, jaką podjęłaś decyzję. Numer komórki znajdziesz na samym dole kartki z referencjami.

Odprowadziła go ciemnym korytarzem do frontowych drzwi. Podziękował i ruszył ścieżką w kierunku ulicy, na której zaparkowany był jego mustang. Lucy przystanęła na prowadzących do domu schodach. Słuchała. Popatrzyła na niewielkie, białe nagrobki, otoczone przerośniętymi różami, niemal niewidoczne w gęstniejącym półmroku. Nie słyszała innego odgłosu poza biciem własnego serca. Trudno jej było powstrzymać uśmiech. Owen Bancroft wrócił. A niech to!

Rozdział 5 Kiedy robótka wyciska ci łzy z oczu, przynajmniej masz w ręce coś, czym możesz je otrzeć. E.C. Owen nie mógł patrzeć na napis widniejący na fasadzie budynku, w którym umieszczono jego matkę. „Willow Rock. Dom opieki dla ludzi starszych". To nie żaden Dom, tylko wielkie „D" na początku wyrazu. Tylko tyle. Jego matka zawsze martwiła się starością. „Kiedy będę stara, oddasz mnie do domu starców. Nikt się mną tam nie będzie zajmował. Umrę tam w samotności". A on dokładnie tak postąpił. Ziścił się największy koszmar jego matki. Ale tylko tak mógł postąpić, nie było innej drogi. Owen nie mógł się z tym pogodzić, i za każdym razem, kiedy o tym myślał, czuł się fatalnie. Umieścił ją tutaj niedługo przed strzelaniną. Gdy dochodził do siebie, wpatrując się w sufit nad szpitalnym łóżkiem w San Francisco, matka tkwiła w oddalonym o trzysta kilometrów domu opieki. Pierwsze, co zrobił, kiedy lekarz pozwolił mu na prowadzenie samochodu, to ruszył do Cypress Hollow. Trzygodzinna wyprawa rozpaliła mu bólem

biodro i kolano, jak gdyby ktoś wylał kwas prosto na jego kości. Tamtego dnia matka nie zorientowała się, kto do niej przyjechał. Ani następnego, ani dzień później. Wtedy musiał wracać na północ, więc ją zostawił u obcych, ale przekonał się, że jest w dobrych rękach. Tym razem posiedzi tu trochę dłużej, choć ona zapewne i tak tego nie zauważy. Powinien już wysiąść z samochodu. Bębniąc palcami po kierownicy, pokręcił gałką radia, szukając jakiejś piosenki, jakiejkolwiek, której mógłby się przez chwilę uczepić. Było mu wszystko jedno, co to będzie. Jakiś utwór pop z lat osiemdziesiątych, jakiś grunge z końca wieku. Jedna piosenka. Czy na tym zadupiu nie nadają niczego oprócz reklam? Z przekleństwem na ustach Owen wyłączył radio i wyrwał kluczyki ze stacyjki. Mógłby jeszcze raz umyć przednią szybę... Nie. Już czas. Codziennie wykręcał takie numery. Szlag by to trafił. Powinien wreszcie dorosnąć. Ręce go świerzbiły, żeby sięgnąć do stacyjki, włączyć silnik, zawrócić do „Wieży Książek" i porozmawiać z Lucy Harrison. Nigdy by nie przypuszczał, że jej widok wzbudzi w nim uczucia godne głupiego osiemnasto-latka. A tak właśnie było. Czuł się jak tamten chłopak, tamtej strasznej nocy, uciekający z domu, wymykający się chyłkiem, biegnący byle dalej od tego miasta, skręcający mustangiem na autostradę z mocnym postanowieniem, że już nigdy nie wróci do Cypress Hollow. Żałował tylko, że już nigdy nie zobaczy Lucy Harrison. Teraz odezwał się ten sam tępy ból, o którym już niemal zdążył zapomnieć. Szlag by to.

Wysiadł z samochodu i zamknął go, chociaż tutaj ludzie zostawiali kluczyki w stacyjce, na wypadek gdyby sąsiad chciał pożyczyć auto. Jednak nawyki z wielkiego miasta były silniejsze. Dziś dyżur pani Verny. I dobrze. Przynajmniej będą ciasteczka Oreo. - Owen! Całe lata cię nie widziałam! Kobieta wyskoczyła zza swojego biureczka, żeby go uściskać. Pachniała czekoladą i plastikowymi sztućcami. - Wpadałem tu nieraz, ale nigdy nie mogłem na ciebie trafić. - Janie mówiła, że jesteś w mieście. Tak się cieszę. Na długo przyjechałeś tym razem? - Właśnie wynająłem mieszkanie. Jakiś czas zostanę, aż nie wymyślę, co ze sobą zrobić. Pani Verna złożyła ręce na obfitym łonie. - O jejku! To świetna nowina. Musimy to uczcić! Idź teraz do mamy, a ja zakręcę się za jakimiś ciasteczkami i mlekiem. - To najlepsze miejsce na świecie - powiedział Owen i pocałował ją w policzek. Nie chciał, Bóg mu świadkiem, ale zawsze kończyło się tym samym. Dom opieki w Willow Rock był niewielki, raptem ośmioro stałych rezydentów. Teraz większość z nich znajdowała się w pokoju telewizyjnym. Owen zastanawiał się, co robiono ze starszymi ludźmi w epoce przed telewizją, żeby siedzieli cicho. On na pewno nie chciałby spędzić ostatnich lat na oglądaniu jakiegoś głupawego serialu, ale tak chyba wszystkim było łatwiej. Jego matka też nie lubiła telewizji, ale nie dlatego była najtrudniejszą pacjentką. Tak czy inaczej, zawsze by nią była i zbierałaby skargi od pielęgniarek. Irena Bancroft nigdy nie miała łatwego charakteru. Nawet kiedy Owen był młodszy, jeszcze chodził do szkoły.

Słynęła z odganiania dzieciaków od swoich ukochanych różanych krzewów. Większość czasu spędzała w ogrodzie, ale nie była dzięki temu łagodniejsza, jak inne panie w mieście zajmujące się grządkami. Ogród nastrajał ją wrogo do świata. Jeszcze bardziej wrogo nastrajały ją tylko zima i deszcz. Podczas chłodnych miesięcy stawała się maszyną do sprzątania domu, a kilkunastoletniemu Owenowi trudno było wtedy wytrzymać z nią pod jednym dachem. Musiał pamiętać, aby nie brudzić zabłoconymi butami dywanu i nie rozrzucać brudnych ciuchów po podłodze. Widywał już matkę w gorszym stanie. Jak choćby wtedy, gdy się tu wprowadziła, ale po dwukrotnym wznieceniu przypadkowego pożaru w domu nie było innego wyjścia. Żeby zapłacić za jej pobyt, Owen musiał uzyskać pełnomocnictwo notarialne i sprzedać dom, co ostatecznie złamało matce serce. Teraz jednak jest tutaj, u niej. Może spróbować jakoś naprawić sytuację. Matka stała przy oknie i wpatrywała się w zasłony, odwrócona do niego plecami. Sprawiała wrażenie kruchej, choć wciąż trzymała się prosto. Trudno było powiedzieć, co się działo w jej umyśle. - Mamo, to ja. - Aż podskoczyła, kiedy włączył lampę, ale się nie odwróciła. - Jak się czujesz, mamo? Machnęła w jego kierunku ręką, poirytowana, jak gdyby przerwał jej coś ważnego. Jak wtedy, gdy przeszkadzał przy pracach w ogrodzie. Widział taki gest zbyt wiele razy, żeby się nim przejąć. - Mamo, jeżeli chcesz wyglądać przez okno, chyba powinnaś je odsłonić? Na dworze jest ciemno, ale założę się, że widoki są bardziej interesujące niż ten brązowy materiał. - Owen sięgnął ręką i pociągnął. Twarz matki rozjaśniło światło reflektorów na tylach budynku i przez sekundę wyglądała jak wtedy, kiedy

wciąż znała się na zegarku i pamiętała, jak Owen ma na imię. Po chwili jednak zapadła się w siebie. Zrobiła krok w lewo, byle dalej od światła. - Miałam taki piękny widok na ogród... A teraz widzę naprawdę. Jest kompletnie zaniedbany. Na sztywnych nogach, z wysoko podniesioną głową podeszła do łóżka. Usiadła. - Dom. - Jadłaś już? - zapytał. Kolację podawano wcześnie, niekiedy o wpół do piątej albo o piątej. To chyba jednak miało sens, bo dzięki temu personel mógł położyć podopiecznych do łóżek o rozsądnej godzinie. - Czekam na autobus. Do domu. To słowo w jej ustach zawsze go bolało, ale nic nie mógł poradzić. Zazwyczaj symulował głuchotę. Raz na jakiś czas udawało mu się zwrócić jej uwagę na coś innego. Dłonie matki poruszały się na kolanach, w górę i w dół. Nie potrafiły się uspokoić. Po jej policzku spłynęła jedna łza. Matka poruszyła ustami, jakby chciała coś powiedzieć. To było najtrudniejsze do zniesienia. Owen próbował jakoś przerwać tę dręczącą ciszę. Włączył mały telewizor; w normalnych warunkach nigdy by nie oglądali programów. Przerzucał kanały, aż znalazł coś, co zwróciło uwagę matki. Dziennikarz mówił o remontach domów. - Chcesz to obejrzeć, mamo? Obejrzymy razem? Po dwóch lub trzech minutach znów opadły jej ramiona. Spojrzała w kierunku okien. - Coś dobrego się dzisiaj wydarzyło, mamo? Coś pamiętasz?

Cisza. - Poznałem dzisiaj taką dziewczynę, Lucy. Zna panie, które robią na drutach. A one znają ciebie. Lucy na pewno też robi na drutach. Całe miasto opanowała ta mania, prawda? To chyba nie tylko przelotna moda, co? Irena nawet nie mrugnęła. - Ty kiedyś też robiłaś na drutach, pamiętasz? Przypominasz sobie tę panią, która cię odwiedzała? Jak ona się nazywała? Siadywała w ogrodzie i dziergała godzinami. Kiedyś, jak byłem mały, przyniosła mi książkę. Książkę o magicznych drutach, które robiły... Tak, pamiętam, zamieniały swetry w złoto, a później znowu w coś... Mamo, pamiętasz ją? Eliza jakaś tam? Żadnej reakcji. Matka odkaszlnęła. - Wszystko w porządku? - Tutaj przeważnie nie za bardzo, prawda? - Co takiego? Odwróciła się i spojrzała mu w twarz. Oczy koloru wyblakłego błękitu po raz pierwszy popatrzyły jasno. - Jak zostałeś ranny? Wróciła. Jego matka była z nim tu i teraz. Pani Verna mówiła mu, że to się czasem zdarza. Bywają chwile, kiedy wie dokładnie, kim jest. I że jest chora. - Postrzelono mnie, mamo. W biodro. I w nogę. Wspomnienie sprawiło, że poczuł piekący ból. - Lepiej byłoby, gdybyś został księgowym. Owen roześmiał się z niemal bolesnym ukłuciem radości. To była jego matka, nie jakaś stara kobieta, martwiąca się o ogród, którego już nie miała, i o dom, który straciła. Była tu i poddawała go ostrej krytyce. Poczuł się tak, jakby wrócił do domu. - Kto strzelał?

Matka powoli traciła orientację. Owen nie był pewien, czy wciąż panuje nad rozmową, ale bardzo nie chciał zerwać kontaktu. Zanim odpowiedział, odczekał chwilę. - Były gliniarz, który zszedł na złą drogę. Matka milczała. - Był kiedyś moim kumplem, naprawdę dobrym. Kiedy to się stało, dowiedziałem się, w co się wplątał. Irena nie spuszczała z niego oczu. Czy wciąż go słucha? Jeżeli tak, to zapewne go osądza, ale to przecież nic nowego ani dziwnego. Nie przerywaj. Niech będzie obecna. - Był na prochach. Kiedy usłyszał, że jesteśmy w jego domu, żeby go zgarnąć, dostał szału. Owen przerwał. Niezależnie od tego, na ile przytomna była matka, nie mógł jej opowiedzieć całej historii. Sam nie potrafił o tym rozsądnie myśleć. Nie teraz, kiedy tak bardzo go to dotykało. - On zmarł - powiedział Owen. - A ja dostałem postrzał. - Zabiłeś go? - Głos matki zadrżał. Naprawdę śledziła rozmowę. Boże, gdyby nie ta makabra, Owen gotów był sięgnąć po szampana. - Nie wiem, mamo. Mnóstwo ludzi strzelało. - Może to ty. Owen poczuł się tak, jakby znów dostał kulę. Tym razem wyżej. Prosto w pierś. - Może... - zawiesił głos. - Mamo, ja się już dobrze czuję. Nie rozmawiajmy o tym. Opowiedz mi o czymś innym. Dobrze sypiasz? Spojrzała na niego niewidzącym wzrokiem i pociągnęła za rękaw różowego szlafroka, który nosiła przez większość czasu. Był wytarty na łokciach, z rąbka zwisały nitki.

- Czemu nie włożysz tego drugiego, który ci przywiozłem? Tego nowego? Jest cieplejszy. - Oddałam go. Owen poczuł, że wzbiera w nim gniew. Wziął głęboki oddech. - Komu? - Nie wiem. - To wspaniale, mamo. To rzeczywiście ma sens. - Zostanę tu do śmierci? Cholera. Owen spuścił wzrok i popatrzył na swoje tenisówki. Bose stopy matki dotykały terakotowej podłogi. - Może przynajmniej włożysz kapcie? - Czy mój dom wciąż stoi, Owenie? A jak moje róże? Przez chwilę głos matki brzmiał jak kiedyś. Mocno i zdecydowanie. Jej oczy znów go przeszywały, patrzyły wprost w jego duszę. - Dom wciąż stoi, mamo. - To nie było kłamstwo. Budynek istniał. Ale jak wyglądały róże? Tego Owen nie wiedział. Ulżyło jej, to było widać. Przestała kręcić palcami, złożyła dłonie na kolanach. Prawie się uśmiechnęła. Później spojrzała ostro. Nie miał czasu, by ukryć poczucie winy. - A co tam... - Znów wyjrzała przez okno. Jej wzrok był teraz martwy. - Gliniarze. I mszyce. Czas wytoczyć cięższe działa. - Zastanawiałem się, czyby nie posadzić pnącej róży Moondance. Chyba ją zasadzę w bardzo suchej ziemi. Nie chcę jej specjalnie nawadniać ani przycinać. Myślisz, że mi się uda? Matka zmarszczyła brwi i popatrzyła Owenowi prosto w oczy. - To śmieszne. Ona uschnie. Tak nie można.

Siedziała wyprostowana na krawędzi łóżka, bose stopy trzymała razem, szczupłe dłonie poruszały się na kolanach. Opowiadała mu o różach urywanymi zdaniami, słowa nie zawsze pasowały do siebie, ale to, co mówiła, było jasne. Owen siedział w fotelu przy łóżku i pozwalał jej mówić tak długo, jak zechce.

Rozdział 6 Raz na jakiś czas dziergaj po ciemku. Albo lepiej przy świeczce. Kiedy powrócisz do robótki za dnia, okaże się bardziej interesująca. E.C. - Już drugi raz w tym tygodniu jesteśmy w barze - powiedziała Lucy. Czy to znaczy, że mamy jakiś problem? Molly pokręciła głową. - To tylko oznacza, że w tym mieście kawiarnia powinna być otwarta dłużej niż do szóstej. Dzięki Bogu, że twój brat ma tu ekspres do kawy! Jonas stał za barem i majstrował coś przy kasie, a Silas siedział przy stoliku tuż obok, czytając książkę ze smokiem na okładce. Czerwony daszek czapki z nausznikami, którą zawsze nosił, był ściągnięty nisko na czoło. Poza tym, z wyjątkiem dwóch chłopaków wyglądających na studentów, lekko podpitych i grających w bilard, oraz tulącej się do siebie pary, na którą Lucy nie bardzo miała ochotę patrzeć, bar był niemal pusty. Chłodna wiosenna noc i lekki deszczyk sprawiły, że tego wieczoru większość ludzi w miasteczku została w domu. Fakt, że tych dwoje nie może oderwać

od siebie rąk, oznacza, że też chyba powinni tak zrobić, pomyślała kwaśno. Podniosła filiżankę do ust i upiła łyk latte. - Szkoda, że nie jest bezkofeinowa. Całą noc nie zasnę. - Pomachała w powietrzu swoją barową skarpetką. - Z drugiej strony dzięki bezsenności może wreszcie kiedyś to skończę. I mam przy sobie pager straży pożarnej, bo Nadine zachorowała na grypę, więc jestem na dyżurze i w każdej chwili mogą mnie wezwać. Chyba jednak dobrze, że to zwykła kawa. - Naprawdę tylko to nie daje ci spać? Molly znała ją aż za dobrze. Lucy udała, że nie słyszy pytania. - On lekko utyka. Zauważyłaś? - W odblasku pożaru? Nie. Ale jakież to romantyczne! - odparła Molly. Jonas oparł się łokciami o bar i pochylił w ich kierunku. - Utykanie naprawdę może być romantyczne? Molly westchnęła. - To przecież jasne. To słabość, a każda słabość u silnego mężczyzny jest atrakcyjna. - Chcesz powiedzieć, że chciałabyś pozbawić mężczyznę przynależnych mu cech, traktować go jak dziecko i się nim opiekować? - Znów się naoglądałeś Oprah, tak? - odpaliła. - Nie. Słyszałem, jak kiedyś to samo powiedziała Aggie - odparł. Zanim jeszcze zwróciła mi konsolę do gier. Aggie zostawiła Jonasa w środku nocy dwa lata wcześniej i uciekła z dostawcą piwa. Lucy wydawało się, że brata nieco to załamało. - Nie pasowaliście do siebie. Wszyscy to wiedzą. Lepiej, że jesteście osobno - powiedziała, pociągając kolejny łyk kawy. Molly ześliznęła się z barowego stołka. - Zobaczę, co wybrać z grającej szafy.

Kiedy Molly przechodziła przez bar, Jonas odezwał się ponownie. - No tak. Pogadajmy o Owenie Bancrofcie. Kiedy się do ciebie wprowadza. - Jestem zakochana. To poważne i szybko się rozwija - odparła Lucy. Pokręciła głową. - Nie wprowadza się do mnie, kretynie, tylko na plebanię. A poza tym jeszcze nie podjęłam decyzji. Minęły dwa dni, a ja do niego nie dzwoniłam. On do mnie też nie. Pewnie coś sobie znalazł. - Nie możesz go przyjąć pod swój dach. Skąd wiesz, że od czasów liceum nie zmienił się w seryjnego mordercę? - To ty byłeś z nim w klasie. Miał już wtedy mordercze skłonności? - Mówię poważnie, Lucy. Naprawdę mnie to martwi. Jonas odchylił się, założył ramiona na piersi i spojrzał na siostrę tak, jak gdyby chciał powiedzieć, że nie żartuje. Całe życie na nią tak patrzył. - To były gliniarz. Pokazał mi referencje. - Dzwoniłaś do tych ludzi? - No, jeszcze nie. Ale Mildred Elkins mówi, że przyjechał do domu, żeby być bliżej matki, która jest w jakimś zakładzie opiekuńczym. A on to potwierdził. To dość smutna historia, prawdę mówiąc. Jonas z niedowierzaniem uniósł brwi. - Lucy, w szkole to był bandzior. I nie chodziło o wagary ani o trawkę. Jego kumple nosili broń, kradli samochody. Zresztą to ty mu dawałaś korepetycje. Powinnaś pamiętać to lepiej niż ja. Lucy próbowała udać zaskoczoną. - Naprawdę? Ach tak, teraz sobie przypominam...

Jonas zrobił minę i Lucy wiedziała już, że bratu wróciła pamięć. Opadły ją wątpliwości. - Przecież ty się w nim bujałaś... - Nieprawda. - Coś jeszcze było. Jakaś impreza, tak? - Strzelił w ramię Lucy ścierką do polerowania baru. - Tak, teraz już wszystko pamiętam. - To nie fair! Tego mi nie rób! - Wtedy upiłaś się po raz pierwszy w życiu. Tata był na ciebie wściekły. Owen cię wtedy odwiózł. To właśnie tamtego wieczoru zrobili ci zdjęcie, jak rzygasz, a później umieścili w szkolnym albumie. Lucy cmoknęła i pokręciła głową. Nie będzie o tym teraz rozmawiać. - Nie. W żadnym kościele nie dzwoni. Jonas się zaśmiał. - Za to dymi ci z uszu i z nosa. - No dobra, niech ci będzie. Boże, to zdjęcie było okropne. Tak, to on. Nie mów Owenowi o tamtej fotografii, kiedy go zobaczysz, dobra? Liczę, że ma luki w pamięci. -Silas! Silas podniósł na rodzeństwo oczy znad książki. Wzrok miał nieprzytomny. - Pamiętasz Owena? - zapytał Jonas. - Tego, w którym Lucy kochała się w liceum? To dlatego teraz chce go przyjąć na kwaterę. Silas zmarszczył brwi. - On nie wie, o czym mówi - zaśmiała się Lucy. - Jezu, Silas. Chociaż raz mnie posłuchaj. Chłopak skinął głową i wrócił do czytania. Molly wróciła już na miejsce i usadowiła się na stołku. - Przenosimy się w przeszłość, moi kochani. Dire Straits. Posłuchajcie, jak to leciało.

Jonas pokręcił głową. - Nie masz za grosz gustu muzycznego. - To przecież twoja szafa. Jeden z młodzieńców przy stole bilardowym powiedział coś na temat matki tego drugiego. Bila głośno uderzyła o podłogę. - Hej, wy tam! - wrzasnął Jonas. - Bile tylko na stole! Lucy wsypała do kawy kolejną porcję słodzika, chociaż wcale nie musiała. Zrobiłaby wszystko, żeby zmienić temat, zanim Jonas powróci do rozmowy o Owenie. - A jak tam Barry? Twoje pogotowie seksualne? - zagadnęła przyjaciółkę. Jonas prychnął i oparł się o swój stołek, nie spuszczając z nich wzroku. Molly sięgnęła po drewniane mieszadełko do kawy, leżące na spodeczku Lucy, połamała je w kawałki, a następnie ułożyła drzazgi przy swojej filiżance. - Mówiłam ci chyba, żebyś go tak nie nazywała. Poza tym pogotowie seksualne nie zostaje na noc, a on czasami zostawał. -No i? - Nie dzwoniłam do niego. Powiedział mi, że muszę ograniczyć kalorie, a ja - że musi ograniczyć wizyty. Jonas wywrócił oczami i odszedł parę kroków w kierunku tablicy do rzutek. - Przecież nie jesteś gruba. Molly była nieco okrąglutka, to prawda, ale wyglądała z tym przepięknie. Proporcjonalnie zbudowana, z wcięciem w talii, biodrami i piersiami na miejscu. Miała figurę, za którą można było umrzeć - tak zawsze myślała Lucy - ale nie chciała o tym słuchać. Zawsze kojarzyła się Lucy z powieścią dla nastolatek, całą różową i pełną chichotów, w której

mnóstwo było ukrytej głębi, niezauważanej i niedocenianej przez nikogo. Gęste, proste, czarne włosy opadały kurtyną na jej ramiona i plecy, a ich właścicielka zawsze wyglądała tak, jak gdyby właśnie wyszła od fryzjera. Miała idealną cerę w odcieniu kości słoniowej i lekko zaróżowione policzki. U nikogo innego Lucy nie widziała tak długich rzęs. Wizerunku dopełniały delikatne, przepiękne piegi i idealny, maleńki odstęp między przednimi zębami. Lucy poklepała przyjaciółkę po dłoni. - Wiesz, że nie miał racji, prawda? Czy twoje kształty kiedykolwiek zniechęciły mężczyznę? Molly się uśmiechnęła. - Wierz mi, że wiem. Nie ma racji. A co do tego drugiego... Nie, moje kształty raczej ich prowokują do działania. - To prawda. Opowiadałaś mi o Larrym... - O Barrym. To dopiero był palant. Ale o nim już sza, teraz mam zupełnie inną rzecz. To Theo z punktu naprawy telewizorów. - Od kiedy? Rzecz? Molly z uśmiechem wzruszyła ramionami. - Bo to nic ważnego. Wspaniale, jeśli akurat się nie kłócimy. Mówię ci, ciasteczko. Nie jak ten patentowany dupek Barry. - A może lubisz się kłócić ze złymi chłopcami? - powiedziała Lucy. Bardziej niż związki z nimi? Molly nie zaprzeczyła. - Czy jest coś lepszego niż seks na przeprosiny? To jak wyzwanie dla umysłu. Dla mózgu lepsze niż krzyżówki. - Jeżeli tak myślisz, to cieszę się, że poznałaś Theo, i przykro mi z powodu Barry'ego - stwierdziła Lucy. - Chcesz, żebym mu podrzuciła na ganek płonące psie gówno? Molly zaświeciły się oczy.

- Zrobiłabyś to? Oto cała Molly. Dopuszczała taką możliwość. Lucy pokręciła głową. - Nie, na pewno nie - powiedziała. - Nie mam ochoty ani dotykać, ani podpalać tego świństwa. Nie wiem, czy to nie podpada pod jakiś paragraf. Ale kiedy go zobaczę w sklepie, dźgnę go łokciem. Cholera. Molly wyglądała na rozczarowaną. - Już takie rzeczy robiłam. To chyba nie przestępstwo. Ale w porządku. Dźgnij go. O, Jonas sobie poszedł, więc wracamy do ciebie. Owen Bancroft? Naprawdę chcesz mu wynająć ten domek? Niesamowity gość. Tamtego wieczoru, kiedy wyciągał Abigail z samochodu... -Jeśli ktoś lubi lekko zmęczony wyraz twarzy policjanta, który oberwał od życia... - Lucy wzruszyła ramionami. - A kto nie lubi? Mówię ci, kobieto. Idź w to jak w dym. - Nie. Chyba nie. - Zbyt szybko zaprzeczyła Lucy, próbując wymyślić naprędce jakiś powód. - No, wiesz. Nie jest w moim typie. - A jaką jest książką? - Molly znała przyjaciółkę na wylot. Lucy namyślała się chwilę. - Chyba powieścią szpiegowską. W miękkich okładkach. Pełną napięcia. Broń, fałszywe paszporty i przemyt. - No to super - stwierdziła Molly. - Nie potrafisz kłamać, dziewczyno. - Czasami bywasz nieznośna. Molly uniosła palec. - Jedną sekundę. Rozejrzała się, czy Jonas wciąż sprząta stoliki, a później szybko potruchtała na drugą stronę kontuaru. Wlała sobie do kawy trochę baileysa i lekko uniosła butelkę.

- Nie, dziękuję. Przecież mam dyżur. - Lucy pomachała wyjętym z kieszeni pagerem. - No tak - powiedziała Molly z zadowoloną miną, kiedy znów usiadła obok. - A teraz mów prawdę. Jaką jest książką? - Wichrowe wzgórza - westchnęła Lucy. Molly roześmiała się tak serdecznie, że omal nie spadła ze stołka. - To wcale nie jest śmieszne. - Boże jedyny! - Molly próbowała złapać powietrze. - Właśnie, że jest. Heathcliff. Dla twojej... Dla twojej Cathy... Lucy czekała. - Skończyłaś? Molly nie mogła opanować chichotu. - Chyba tak. Nie gniewaj się. Kiedy pomyślę o tobie na wrzosowiskach... - Otarła oczy serwetką. - Przestań! Mówię poważnie. - To dlatego nie chciałaś jej ze mną czytać w zeszłym roku w klubie książki? Bo była za... Hm... - Molly wciąż dławiła się śmiechem ...trudna? Lucy okręciła się na stołku, ciągnąc za sobą włóczkę. - Uspokój się! To naprawdę nie jest śmieszne. Wiem, że to głupie, ale nie było mi wtedy łatwo. - To było w szkole średniej. Ja kończyłam ją w Nowym Jorku, a nie tutaj, na dzikim Zachodnim Wybrzeżu, ale wszystkim nam było trudno. Ona nawet nie ma pojęcia, jak trudno! Lucy spojrzała na swoją robótkę, jakby szukała odpowiedzi. - Dawałam mu korepetycje z matmy. Byłam molem książkowym, tą bystrą dziewczyną. I przyszedł taki wieczór. .. Myślałam, że on zobaczył mnie wtedy naprawdę, że w końcu zrozumiał, kim jestem. Właśnie on.

Jedno słowo, jedno oczko. Będą ciaśniejsze niż reszta. Molly położyła głowę na ramieniu przyjaciółki. - Nie gniewaj się. Nie mówisz o nim, a ja po prostu staram się domyślić, co działo się wtedy w głowie mojej najlepszej przyjaciółki. Przebaczysz mi te wygłupy? Lucy poddała się z jękiem. - Opowiem ci tę historię na skróty. To było na balu maturalnym jego rocznika. Ja byłam rok niżej. Miałam fajnego chłopaka, Tima Snopesa. Grał w piłkę w szkolnej drużynie i zawsze biegał w przeciwną stronę. W piątkowe wieczory trzymaliśmy się za ręce i całowaliśmy, ale on akurat zachorował, miał coś z gardłem i nie mógł mnie zabrać na tę imprezę. Owena zawsze otaczały ze dwadzieścia dwie dziewczyny, z którymi nieustannie się całował. Molly prychnęła. - Już ci wierzę. - Mogę ci je wymienić na palcach. Alfabetycznie albo chronologicznie. Okrągłym ruchem dłoni nakazała kontynuację. Lucy upewniła się, że Jonas stoi przy tablicy do rzutek. Nie chciała, żeby jej starszy brat słuchał opowieści o jej miłosnym życiu. Silas za jej plecami wciąż tkwił z nosem w książce. Nic by nie słyszał, nawet gdyby siedział bliżej. - Przez pół roku dawałam mu korepetycje. Byłam w nim straszliwie, potwornie, chorobliwie zakochana. A on nawet nie zapamiętał, jak się nazywam. Spotykaliśmy się w czwartkowe wieczory w bibliotece publicznej; zakładałam się przy tym sama ze sobą, czy tym razem nauczył się, jak mam na imię. Laura, Lisa, Luann... Raz na jakiś czas udawało mu się powiedzieć do mnie Lucy. Wmawiałam sobie, że się ze mną droczy, ale wcale nie byłam pewna. Z matmy mu nie szło, ale nie dlatego,

że nie był dość bystry. Coś się działo u niego w domu. Przychodził z podkrążonymi oczami, a w szkole mówiło się o wrzaskach, które słychać z ich okien, że ojciec bije matkę, a i Owen nierzadko miał sińce. Twierdził, że po upadkach na motocyklu. - Można zemdleć - powiedziała Molly. - Wiem. Pamiętasz Matta Dillona w Outsiderach? Owen był taki sam: twardy, smagły, przerażający i smutny. Co to był za facet! Siedziałam przy nim i rozmawialiśmy o liczbach. Nigdy nie popatrzył mi w oczy. - I poszłaś na tę imprezę... - Molly skierowała rozmowę na właściwe tory. - Już do tego zmierzam. Spróbowałam ponczu. Mój pierwszy w życiu alkohol. Sama się prosiłam, żeby odegrać rolę w tej kretyńskiej komedii. Wiem. Pierwsza naiwna. Włożyłam sukienkę w kolorze fuksji, z wielkimi, bufiastymi rękawami, i tiulowy spodzik... To było straszne. Przedtem całymi tygodniami barwiłam buty na ten sam kolor, a później nie mogłam zmyć tego różu z paznokci u stóp. Moja mama do dzisiaj trzyma w szafie tę kreację, nie mam pojęcia dlaczego. I, oczywiście, za dużo wypiłam. Zobaczyłam go w rogu sali, czekając w kolejce do łazienki, a kiedy wyszłam, zobaczyłam, jak idzie do jakiejś bocznej sypialni. Poszłam za nim pijana w dym i jak tylko otworzyłam drzwi... Molly przerwała niemal tryumfalnie. - I tak jak w tej komedii Johna Hughesa: ukradł ci majtki, a później przypiął pinezkami na szkolnej tablicy. Lucy jęknęła. - Szkoda, że tak nie było. Owen czekał w ciemności na jakąś dziewczynę. Nie wiem nawet, na którą, ale pewnie pomyślał wtedy, że to ona. Więc kiedy weszłam, sama nie wiedząc po co, on nagle wyciągnął ręce i... I te dłonie były

wszędzie. Zdziwiłam się, ale poszłam na to. - Lucy wpatrywała się w rzędy kolorowych butelek na półkach za barem. Zamknęła za sobą drzwi i odgłosy przyjęcia, które ryczały w tle jak pociąg nieznanej linii, zamilkły nagle. Słyszała tylko jego oddech. Bardzo blisko, tuż przed sobą. - Przyszłaś - powiedział. I nawet jeśli gdzieś w zakątkach umysłu Lucy domyśliła się, bo nie była tak całkiem pijana, że nie ją ma na myśli, irracjonalnie łudziła się, że widział jej sylwetkę na tle framugi, że teraz mówi tylko do niej. Skinęła głową, chociaż w słabym świetle nie mógł tego zauważyć. Dłonie Owena prześliznęły się wokół jej pasa. Przyciągnął ją mocno. Lucy poczuła, że traci oddech, jak gdyby spadała z olbrzymiej wysokości; nie potrafiła złapać tchu. I tę dziwną lekkość. Owen szedł prosto do celu. Jego usta przesunęły się tuż pod linią jej szczęki, a dłoń powędrowała jednocześnie w kierunku jej piersi. Chwilę później jego usta zapanowały nad jej ustami. I zatrzymał się czas. Lucy przysięgłaby, że się zatrzymał. Dla Owena również. Pocałunek się przeciągał. Oddechy stały się urywane, wargi dotykały warg, tańczyły jedne przy drugich, rozdzielały się i wracały. Lucy nie mogła znieść myśli, że choćby przez sekundę jej usta będą daleko. Zauważyła, że jego dłoń jest jakby mniej natrętna, bo oboje skupili się na tym jedynym pocałunku - doskonałym, niepowtarzalnym. Wszystko zależało od tamtej chwili. Oddychać przy jego ustach, czuć, jak ciężko dyszy tuż obok - Lucy to wystarczyło. Dłonie dotykały twarzy, odsuwali się od siebie i przyglądali się sobie w półmroku, zadziwieni, i powracali do tego, co było pocałunkiem ostatecznym. Takim, na który Lucy czekała całe życie.

- Lucy... - szepnął i urwał. - Ja nigdy... Znał jej imię. Znał ją. - Co? - zapytała bez tchu. I wtedy zapaliło się górne światło. Whitney Court, ubrana w bladoróżową sukienkę bez pleców, z mnóstwem tiulu, wbiegła tanecznym krokiem do pokoju z aparatem fotograficznym, który rozbłysnął fleszem. - Uśmiech, moi drodzy! Właśnie teraz tworzy się historia! Lucy patrzyła na twarz Owena, która z zupełnie bezbronnej zmieniła się nagle w zamkniętą i wściekłą. Wystarczyło pół sekundy. Było to tak przerażające, jak przyglądanie się burzy z piorunami przesuwającej się nad powierzchnią oceanu. Whitney wciąż trzaskała migawką, flesz błyskał, aż Lucy rozbolała od tego głowa. Nie potrafiła się uśmiechać. Chyba nie powinna. Za Whitney do pokoju weszło więcej osób. Śmiali się. Każdy trzymał w dłoni czerwony, plastikowy kubek pełen toksycznego ponczu. - O co ci, kurwa, chodzi, Whitney? - rzucił Owen. - Słyszeliśmy, że jesteś tu z szóstkową uczennicą, i zapragnęliśmy udokumentować ten fakt dla potomności - ćwierkała Whitney. - Nie przejmuj się, mój drogi, to tylko dla zabawy. Oczy Owena napotkały przez chwilę spojrzenie Lucy, przez jedną, pełną poczucia klęski sekundę, i w tym samym momencie dziewczyna zyskała pewność, że on czuje to samo co ona, że jego serce bije tak samo mocno jak jej serce, że jest napędzane tą samą pasją. Nie tylko pożądaniem wznieconym przez młodość i hormony, ale przez coś innego. Lucy zakryła dłonią usta i wybiegła z pokoju.

- Whitney, z ciebie jest prawdziwa suka - powiedział Owen. Wyszedł za Lucy na salę, w której odbywało się przyjęcie. Whitney deptała mu po piętach. I właśnie tam, w samym środku imprezy, w pomieszczeniu między gośćmi, którym nie dane było zobaczyć jej upokorzenia, może nie tańczącymi, lecz próbującymi kołysać się w takt muzyki - właśnie tam Lucy zwymiotowała, ochlapując Randalla Lawsona zielonym ponczem i żółcią. Rozległy się chichoty, później śmiech i pijackie ryki. W poniedziałek rano to wydarzenie okaże się legendą, a zanim Lucy dojdzie do klasy maturalnej, zostanie wyryte w kamieniu. Dziewczynie kręciło się w głowie. Nie mogła utrzymać powiek, szła, czując pod sobą drżące kolana. Potykając się, dotarła do ganku przed domem z jedyną myślą - by dotrzeć jak najszybciej do sypialni. - To była najważniejsza fotografia w albumie, zatytułowana „Chwile, o których chcielibyśmy zapomnieć". Dostarczyła ją, oczywiście, Whitney. Ja w mojej tiulowej sukience w kolorze fuksji, rzygająca na maturzystów, wokół przyglądający się młodsi licealiści. Ja, której pozostał cały rok do skończenia szkoły. Wciąż nie mogę uwierzyć, że ktoś puścił to do druku... Molly zatrzymała dłoń z kubkiem w połowie drogi do ust. - A co z Owenem? Odprowadził cię do domu? No i? - No tak. Odprowadził. Wsadził mnie na przednie siedzenie swojego niebieskiego mustanga. I przez całą drogę trzymał mnie za rękę. Siedziałam tam, modląc się o odwagę, by powiedzieć mu, że go kocham, że jest dla mnie wszystkim, i zamartwiając się, że może spróbuje mnie pocałować, a ja przed chwilą zwymiotowałam. Więc

kiedy podjechał pod mój dom, wbiegłam do środka i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Następnego dnia on wyjechał z miasta i zasadniczo już nie wrócił. Nie zadzwonił, nie zostawił listu... - To podłe. Lucy upiła łyk latte i wzruszyła ramionami. - Wtedy też tak myślałam, ale prawdę mówiąc, byliśmy jeszcze dziećmi. Tak czy nie? Rozumiesz teraz, dlaczego byłam... - ...zakochana w nim do szaleństwa? Oczywiście. Teraz tylko kłopoty, koleżanki. I... - Molly odchyliła się w bok i popatrzyła przed siebie ponad lewym ramieniem Lucy. - Co takiego? - zapytała Lucy. - Może będziesz chciała... Lucy, odwracając się, wiedziała już, kto wchodzi. Gdy Owen usiadł trzy stołki dalej, drzwi do baru wciąż kołysały się na zawiasach. Nachylił się do przodu, jedną rękę położył na ladzie, drugą trzymał w kieszeni czarnej, skórzanej kurtki, która wyglądała na równie znoszoną, co jego dżinsy. Serce Lucy stukało jak kości, które Jonas niósł w ich kierunku w dwóch kubkach. Postawił je z hałasem na kontuarze przed Lucy i Molly. - Zagramy? Molly pokręciła głową. - Zawsze przegrywam. O ironio, bo kiedy próbuję w samotności, idzie mi całkiem dobrze. - Nie - odparła Lucy. - Za dużo emocji. Czekała, aż Jonas obsłuży Owena. Zamiast tego jej brat wziął się za mycie kieliszków. Owen wyjął rękę z kieszeni. Teraz już obiema opierał się o blat. Odchrząknął.

- Jonas... - zaczęła Lucy. Zachowuje się zupełnie nie jak jej brat! -Tak? - Można jedno piwo? - Owen odezwał się uprzejmie, choć stanowczo. Jonas wydął usta i skinął głową, nie patrząc. Nalał szklankę beczkowego piwa i przesunął ją po barze w kierunku gościa, przyjmując pieniądze bez podnoszenia wzroku. - Dziękuję. Jonas tylko uniósł w odpowiedzi podbródek i wrócił tam, gdzie stał przed chwilą. Przed Lucy i Molly. - O co ci chodzi? - syknęła Lucy, mając nadzieję, że muzyka z grającej szafy zagłuszy jej słowa. - O nic. - Wzruszył ramionami. Lucy czuła, że tętnica szyjna pulsuje tak mocno, jakby chciała pęknąć. Odwróciła się do Owena. - Cześć - rzuciła od niechcenia. - Cześć. Siedzący dwa stołki dalej mężczyzna uśmiechnął się, ale widać było, że zachowuje się z rezerwą. Lucy nawet go za to nie winiła. Jonas celowo był nieuprzejmy, a ją to krępowało. Bardzo chciała poprosić Owena, żeby się przesiadł do nich, ale jakoś nie potrafiła zmusić strun głosowych do pracy. Otworzyła i zamknęła usta. Druty w jej rękach zaczęły poruszać się szybciej. - Chodź do nas - powiedziała Molly. Lucy uśmiechnęła się szeroko. Jonas mruknął coś niechętnie pod nosem i wyszedł do pomieszczenia na zapleczu, gdzie zaczął głośno przestawiać kegi z piwem, robiąc przy tym mnóstwo hałasu.

- Jestem Molly - powiedziała, włączając na pełny regulator swój olśniewający uśmiech. - A ten tam to Silas. Silas tylko uniósł oczy znad książki, skinął głową i powrócił do lektury. Lucy stwierdziła, że jej głos znów działa. - Nie gniewaj się na moich braci - zaczęła. - Jeden z nich jest towarzysko beznadziejny, a ten drugi... No cóż, ten drugi również. Molly uśmiechnęła się do Owena. - Silas nie zauważyłby nawet, gdyby tuż obok wybuchła bomba. - Zauważyłby, jeśli wybuch zmusiłby go do przejścia do innego stolika - zgodziła się Lucy. Zaczęła nowy rządek, przerzuciła włóczkę i zauważyła, że Owen przygląda się jej dłoniom. Nagle stała się świadoma własnych palców, świadoma jak nigdy wcześniej. - Słyszałam, że jesteś miejscową czarną owcą, która powróciła na rodzinne pastwisko. - Molly uniosła brew z szelmowskim uśmiechem. Wzrok Owena spoczął na chwilę na Lucy, ale później przyjaciółki zobaczyły skinienie głową. - Tak. Przysłowiowy syn marnotrawny. To nieprawda, pomyślała Lucy, ale zwrócenie Molly uwagi tylko by wszystko popsuło. Owen nie był ani czarną owcą. ani synem marnotrawnym. Był po prostu kimś, kto wrócił do domu. Zanim jednak zdołała cokolwiek powiedzieć, drzwi baru otworzyły się z hukiem i weszła Whitney Court z olbrzymią tacą pełną ciasteczek. - Dzieńdoberek, kochaniutkie! - Głos przybyłej był jak śpiew skowronka. - Lekko przesadziłam, rozbudowując dział kruchych ciasteczek z orzechami i tuż przed

zamknięciem pomyślałam sobie, że może jednak chcielibyście spróbować moich wypieków. Silas uniósł głowę znad książki tak szybko, że Lucy przez chwilę pomyślała, iż brat skręci sobie szyję. - Ciasteczka? - zapytał Owen. Molly uśmiechnęła się szeroko, Jonas wychylił głowę zza drzwi. A dwaj podpici studenci, którzy właśnie siłowali się na rękę, założywszy się, kto pierwszy będzie rozbijał bile, oderwali się od siebie i potykając, pośpiesznie ruszyli w kierunku Whitney. Słynna ciastkarnia Whitney znajdowała się tuż obok księgarni, więc Lucy była przyzwyczajona do ludzi wchodzących do księgarni z mufinką w jednej ręce, a czekoladowym eklerem w drugiej, i przeglądających książki lepkimi palcami. I choć przed sklepem ustawiła niewielki kosz na śmieci, żeby mieli gdzie wrzucać papierki po ciastkach, bez przerwy znajdowała słodkie okruszki w dziale biograficznym, a puste tekturowe kubki do kawy na półkach z romansami. Studenci klasnęli w dłonie, pchając się łokciami jeden przez drugiego i sięgając po ciasteczka. WTidać było, że nie są całkiem trzeźwi, i Lucy w ich towarzystwie nie czuła się komfortowo, ale Whitney wyglądała na całkiem zrelaksowaną. Zawsze była swobodna w towarzystwie mężczyzn, co Lucy doprowadzało do szaleństwa. - No już dobrze, chłopcy. Wystarczy dla wszystkich. - Whitney miała cudowny śmiech, miękki i jedwabisty. Była ubrana w różową sukienkę z kloszowaną spódnicą, spiętą czerwonym pasem. Szeroka, czerwona bandanka, utrzymująca w ryzach jej długie, kasztanowe włosy, współgrała kolorystycznie z paskiem, podobnie jak czerwone buciki na niewysokim obcasie. Wyglądała bardzo seksownie i apetycznie, i jak zwykle Lucy poczuła

mieszaninę podziwu i zazdrości, uczuć, których nigdy szczególnie nie lubiła. Whitney podeszła do stolika Silasa. - Spróbujesz? Skinął głową. Odpięte skrzydełka przy czapce poruszyły się w górę i w dół tuż przy uszach. - Kochany, musisz wypowiedzieć magiczne słowo. Lucy niemal poczuła, że serce staje jej w piersi, i wstrzymała oddech. Nie chodziło o to, że Silas ma wadę wymowy ani że się jąka. On po prostu nie lubił rozmawiać. A już na pewno nie wtedy, gdy ktoś próbował go zmusić. To znaczy: ktoś inny niż Whitney, która właśnie odsuwała pełen ciasteczek talerz spod wyciągniętej ręki jej brata. - A cóż to może być za maleńkie, niewinne słówecz-ko, mój ty przystojny brutalu? Lucy podniosła wzrok na Jonasa w geście prośby o pomoc, ale zobaczyła wyłącznie rozbawienie. Zdrajca. Silas zmarszczył brwi. Na jego czole ukazała się głęboka bruzda. - Proszę - wymruczał w końcu. - No właśnie. Nie było wcale tak trudno, prawda? Za to możesz sobie wziąć dwa ciasteczka, mój ty pączuszku słodziutki. - Whitney uśmiechnęła się, spojrzała tryumfalnie. - Aha! Nasza ekipa też już tu jest. Pięknie! W takim razie po jednym na głowę! Ruszyła. Spod rąbka spódnicy ukazały się kształtne nogi w pełnej krasie. Whitney zbliżyła talerz do Lucy. Nie patrzyła jednak, zbyt zajęta gapieniem się na Owena. Trzymała talerz z ciasteczkami niebezpiecznie blisko nosa dziewczyny.

- Ach, widzę, że w każdej plotce jest ziarno prawdy... Owen odchylił się, oparł łokcie o blat i przechylił głowę. Lucy nie potrafiła odczytać wyrazu jego oczu. - Zależy od tego, o czym się plotkuje. - Że Owen Bancroft powrócił do miasta i zostanie na dłużej. - Wygląda mi to na mocno niesprawdzoną wiadomość. - W takim razie jesteś tylko przejazdem? - Nie mam zamiaru zapuszczać tu korzeni. - Potrzymasz? - zapytała zdawkowo Whitney i podała Lucy talerz. Lucy spojrzała na Molly, a ta wzniosła oczy ku niebu. Okręciwszy się na stołku barowym, Lucy postawiła ciasteczka na kontuarze tuż za sobą. Jonas porwał trzy, a dwa zawinął w serwetkę, zanim siostra zdążyła na niego warknąć. Whitney stanęła tuż przed Owenem w wyzywającej pozie i oparła ręce na biodrach. - Pamiętasz mnie? Na pewno mnie pamiętasz. Nie mogłeś zapomnieć. Owen zacisnął usta; jego wargi rysowały się teraz cienką linią. Założył ramiona na piersi. - Chyba nie. Lucy poczuła ulgę. Najwidoczniej nie pamięta tamtego przyjęcia, jeżeli nie pamięta samej Whitney. Może nawet nie pamięta tamtej nocy. Nawet tamtego pocałunku. - Ty łotrze! Wiem, że pamiętasz. - Uderzyła żartobliwie otwartą dłonią w kolano. - No co ty, nie pamiętasz domku na drzewie? Owen uśmiechnął się szeroko. - Tylko się z tobą droczę. Oczywiście, że cię pamiętam, Whitney. Nic się nie zmieniłaś.

- O! - Wydała z siebie krótkie, urocze piśnięcie, godne Kopciuszka, którego książę właśnie klepnął w tyłek. - Ależ z ciebie ziółko. Przez chwilę ci uwierzyłam! Nieładnie. Nie powinnam cię była częstować ciasteczkiem. Rewelacja, że znowu jesteś. Musimy się kiedyś spotkać. Może wszyscy gdzieś pójdziemy? Na kolację? - Spojrzała na Lucy i Molly. - Fajnie by było, no nie? Nie czekając na odpowiedź, znów odwróciła się do Owena. - A teraz opowiadaj, co robiłeś od chwili, kiedy się widzieliśmy ostatni raz. Mam mnóstwo czasu. Lucy okręciła się na stołku. Wystarczało jej słuchanie, nie musi tego oglądać. Historia zatoczyła koło, ale czy przy okazji muszą zostać wywleczone stare licealne dzieje? To niesprawiedliwe. - Idę do łazienki - powiedziała do Molly, która właśnie wystukiwała esemesa na klawiaturze komórki. - Co? - Przyjaciółka z uśmiechem uniosła głowę. - Dobrze. - Umawiasz się na randkę? Wzrok Molly był pełen poczucia winy. - No nie - powiedziała Lucy. - Żartowałam. - Nie gniewaj się. Dostałam esemesa od Theo. Zaraz tu będzie. - Molly spojrzała na zegarek. - Za jakieś... Lucy podniosła dłoń. - Dobra. Wystarczy. Nie chcę wiedzieć. Za chwilę wracam. W łazience odczekała chwilę, żeby dojść do siebie. To nic, że Owen jest w barze z Whitney. Wszyscy są teraz dorośli. Lucy doskonale już znała instrukcję obsługi Whitney; musiały się spotykać w stowarzyszeniu handlu i usług, razem przewodniczyły dorocznemu komitetowi do spraw oświetlenia miasta podczas Bożego Narodzenia.

Lucy, będąc odpowiedzialną obywatelką, musiała się nauczyć reagować na przesłodzony uśmiech koleżanki, która odegrała główną rolę w jej upokorzeniu tamtej pamiętnej nocy. Bo to wcale nie umniejszało faktu, że tej samej nocy pocałował ją Owen Bancroft. Pochyliła się w kierunku lustra. Te same brązowe oczy z jaśniejszymi punkcikami w obrębie tęczówki. To śmieszne, ale kiedy ją całował, widziała własne oczy. Wtedy gdy wziął ją za rękę i zdecydowanie przeprowadził przez granicę między światem dziewcząt a kobiet. Tamtym jedynym pocałunkiem. Więcej nie było trzeba. Może była naiwna, ale podczas gdy jej przyjaciółki zajmowały się uprawianiem seksu na tylnych siedzeniach samochodów, Lucy wystarczała świadomość, że ma to, o czym one nie mają pojęcia. Pojedynczy, doskonały pocałunek. A teraz, siedemnaście lat później, patrząc w te same brązowe oczy, które nie zmieniły się ani o jotę, zastanawiała się nad tym samym, co przez te wszystkie lata: ile innych dziewczyn czuło się podobnie jak ona, kiedy całował je Owen Bancroft? Czy pannicami, które później latami tęskniły do idealnego pocałunku, było usiane kalifornijskie wybrzeże? Z drugiej strony, być może zapełniały je dziewczyny, które zrobiły to, czego Lucy nie potrafiła. Powiedziały sobie po prostu, że to zwykły, najzwyczajniejszy pocałunek, że nie ma się czym ekscytować. A ona wtedy za bardzo się przejęła, podobnie zresztą jak teraz, próbując rozgryźć tę zagadkę. Boże, ależ to żałosne. Otworzyła drzwi. W niewielkim korytarzyku zobaczyła opartego plecami o ścianę Owena. Czyżby na nią czekał? - Co tu robisz? - Lucy nie spodobał się ton własnego głosu.

- Zastanawiam się, czy w końcu podjęłaś decyzję. Wynajmiesz mi ten dom? Tembr jego głosu, jak basowy, przetaczający się grzmot odległej burzy, poruszał coś w jej wnętrzu. Pamiętała ten głos z czasów, kiedy pracowali wspólnie nad zadaniami z matematyki. W ogóle nie dorosła. - Dlaczego tak się uparłeś na tę plebanię? Sprawdzałeś inne miejsca? Lucy czuła się jak zapędzona do narożnika i spróbowała ocenić, czy da radę się obok niego prześliznąć, czy uda jej się przepchnąć obok Owena w wąskim korytarzu. I czy przechodząc obok niego, będzie musiała go dotknąć, i co on wtedy jej zrobi... Nie, lepiej zostanie tu, gdzie stoi. - Nic mi się nie spodobało tak jak twój dom. Zadzwoniłaś już do osób, które wystawiły mi referencje? Nie zadzwoniła. Kilka razy nawet próbowała, ale myśl o pytaniu obcych ludzi o Owena Bancrofta i słuchaniu, jak o nim mówią, wprawiała ją w zdenerwowanie, więc za każdym razem odkładała słuchawkę i wracała do romansu, który akurat czytała. Lepiej zatracić się w książce. Zawsze lepiej dać się pochłonąć wymyślonym problemom. Lucy wzięła głęboki oddech i przecisnęła się obok Owena. Już była wolna, ale on w ostatniej chwili wyciągnął rękę i dotknął jej nadgarstka. Przeskoczył między nimi prąd - błękitna iskra, która z trzaskiem przemknęła po skórze. Zabolało. Lucy aż podskoczyła. Owen pośpiesznie wycofał dłoń. - Przepraszam - powiedział. - Nieważne. Mnie się zawsze czepiają ładunki elektryczne. Za bardzo szuram nogami - wyjaśniła. - Powinnaś wiedzieć, że wciąż jestem zainteresowany. Przez jedną, niekończącą się sekundę Lucy zastanawiała się, czy ta uwaga aby na pewno dotyczy wynajęcia jej domku.

Rozdział 7 Już bardzo dawno temu człowiek nauczył się, że jeżeli będzie pocierał dwa patyki, w końcu rozbłyśnie płomyk. Trochę dłużej potrwało, zanim zdał sobie sprawę, że jeżeli do patyków przyczepi sznurek, będzie mógł stworzyć znacznie więcej. E.C. - Daj mi znać. - Owen spojrzał z ukosa. - Dobrze? Masz mój numer telefonu? Lucy przytaknęła. - Tak, mam. Z płonącymi policzkami poszła w kierunku baru, a on został w korytarzyku. Molly śmiała się właśnie z jakiejś opowieści Whitney. To ci dopiero przyjaciółki! Studenci pożarli już wszystkie ciastka i byli teraz (o ile to możliwe) jeszcze bardziej pijani. Jonas chciał chyba zaproponować im kawę, ale ich bardziej interesowało układanie podstawek do piwa wzdłuż brzegu bilardowego stołu. Lucy usiadła i sięgnęła po robótkę. Prawdę mówiąc, bar był zbyt mroczny, by próbować ściągacza, którego zwykle używała do robienia skarpet, ale doszła

do miejsca, gdzie trzeba było zawrócić i zacząć od początku. Nie będzie przecież tak po prostu tkwić tutaj bez dziergania. Tak, zrobi coś prostego, jakiś długi, mało skomplikowany, bezużyteczny rękaw, a później to roz-pruje i naprawi. Molly pochyliła się i szturchnęła ją w ramię. - Whitney opowiadała mi właśnie okropnie śmieszną historię o swojej pracownicy Thomasinie, samochodzie firmowym i weneckim gondolierze. Powinnaś to usłyszeć. Obie kobiety rozchichotały się na dobre, więc i Lucy spróbowała się uśmiechnąć. - Brzmi nieźle. - Naprawdę! Powinnaś widzieć twarz Thomasiny, kiedy przyłapałam ją i Paola na tylnym siedzeniu suva. Pracuje u mnie od dziesięciu lat, a nagle zaczyna udawać, że nie zna angielskiego. Lucy wydała z siebie odgłos, który teoretycznie miał przypominać śmiech. Po chwili jednak, kiedy Molly i Whitney znowu zaczęły rozmawiać, westchnęła ciężko. Nie chodziło nawet o to, że nie znosi Whitney Court. Któż mógłby jej nie lubić? Liceum skończyły już dawno, pamiętne zdjęcie było już poza nimi. Whitney nie tylko wyrosła na niezwykle piękną kobietę, ale i na bardzo skuteczną kobietę interesów, szanowaną w Cypress Hollow. Jej cukiernia dostarczała wypieki do wielu miejsc w miasteczku. Była efektywna i szybka jak dynamo. Radosna. Pozytywnie nastawiona do świata. Wpływowa. Miała pracownicę, na Boga. Podczas gdy Lucy do dziś sama wypełniała formularze podatkowe... I zawsze miała ochotę uciekać przed Whitney gdzie pieprz rośnie. Lekko utykając, Owen wrócił z łazienki. Wcisnął się w swoją skórzaną kurtkę.

- Idę coś zjeść, ale gdzie indziej. Dobranoc wszystkim. Whitney lekko zeskoczyła ze swojego stołka barowego. - Czy to nie ty i Lucy wyciągnęliście kilka dni temu Abigail MacArthur z wraku samochodu? A może to też tylko plotka? - Żadna plotka - wtrąciła się Molly. - Zachowali się jak para bohaterów. Wszystko widziałam na własne oczy. - No proszę - powiedziała Whitney. - To chyba zasługuje na fanfary? Głos miała słodki. Leciutki. Zbyt słodki. - W porządku, Whitney - powiedziała Lucy. - Nie, powinniśmy to rozgłosić. Twojej księgarni przyda się reklama! - Nie trzeba. - Zadzwonię jutro do redakcji gazety. Trzeba się do tego wziąć jak należy. Tytuł wielkimi literami na pierwszej stronie i artykuł o bohaterach z małego miasteczka. Chłopak powraca po latach i w końcu robi coś dobrego wspólnie ze skromniutką właścicielką księgarni, której nigdy nie spotyka nic ciekawego, a nagle znajduje się w samym centrum wydarzeń. Ja przygotuję desery na przyjęcie. No tak. O to chodziło. Na twarzy Owena, który walczył z zamkiem przy kurtce, pojawił się rumieniec. - Dobranoc - powiedział i skinął głową. - Poczekaj - rzuciła Lucy. „Chłopak powraca i robi coś dobrego". Wzięła głęboki oddech. - Możesz się wprowadzać. Jonas wychylił głowę zza drzwi i popatrzył na siostrę z niechęcią. - Dobrze - skwitował Owen. Wcisnął ręce w kieszenie i spojrzał na Lucy, ale z jego twarzy niczego nie można było wyczytać. Oczy jednak

patrzyły tak samo jak kiedyś w liceum. To samo uważne, silne spojrzenie. - Możemy pójść razem, dam ci klucz. Możesz już dzisiaj. Za plecami usłyszała głos Jonasa. Był jak ostrzeżenie. - Lucy... - Zgoda - powiedział Owen. I wtedy się uśmiechnął. Serce Luc3r wykonało salto, a pracowicie nabierane oczka zsunęły się z drutów. Krótki spacer przebiegał w milczeniu. Szum fal oceanu bijących gdzieś za domami przy głównej ulicy zagłuszał odgłos kroków. Kiedy znaleźli się przed furtką otwierającą się na ścieżkę obok bocznej ściany księgarni, Lucy nacisnęła na klamkę. - Popatrz. Jeśli poruszysz parę razy tą zasuwką, to się nie zatnie. Nie udało mi się jej naprawić. - Mogę się tym zająć, jeżeli chcesz - odpowiedział. - W niewielkich naprawach jestem całkiem dobry. Skinęła głową. - Byłoby miło. Dziękuję. Odliczę ci od ceny wynajmu. Poprowadziła go wzdłuż starego cmentarza, a później po schodkach na ganek. Otworzyła drzwi i wprowadziła Owena do salonu. - Naprawdę jestem ci wdzięczny - powiedział. - To idealne miejsce. Chciałbym się zdeklarować, jak długo zostanę, ale... Lucy pokręciła głową. - Nic nie szkodzi. Poszła do kuchni po wzór umowy najmu i w milczeniu wypełniła formularz. Dała Owenowi klucz, pokazała, gdzie jest skrzynka z bezpiecznikami i jak się włącza płomyczek pilota w piecyku gazowym. Przystanęła w przedpokoju i uniosła dłonie.

- To wszystko. Zostawiam cię. W szafie są świeże prześcieradła. Wystarczy pościelić łóżko i można mieszkać. - Wychodzę z tobą - odparł. - Pojadę do motelu po rzeczy. Bez żalu zostawię tamten przybytek... - Ruszył i od razu potknął się o stary, wytarty próg. - Ostrożnie! - Lucy wyciągnęła rękę i złapała go za przedramię. Było ciepłe, a węźlaste mięśnie pod skórą twarde jak liny. Przysięgłaby, że znów między nimi przeskoczyła iskra, wyładowanie elektryczne, które przeniknęło ją całą. Tak samo szybko, jak go dotknęła, odsunęła dłoń. Czy on też to poczuł? Boże, ależ on jest seksowny. Ta czarna, skórzana kurtka i znoszone dżinsy... Jak ucieleśnienie łobuza. Serce Lucy zabiło mocniej, tak mocno, że aż zadrżały jej kolana. Nie. Taki sposób myślenia wpędzi ją w kłopoty, a tych nie potrzebuje. - Dziękuję - powiedział. Uniosła lekko głowę w geście zrozumienia i ruszyła w kierunku schodów. Owen za nią, trzymając się poręczy. - Schody są najtrudniejsze. Jeżeli jest ich więcej niż trzy, jestem przegrany. W jego głosie nie było zaproszenia do użalania się, więc Lucy się powstrzymała. - W takim razie dobrze, że są tylko trzy. Zeskoczyła na pierwszy schodek i zapatrzyła się na cmentarz. - Kogo tu pochowano? W chłodnym powietrzu głos Owena płynął nad nagrobkami pełgającymi odbitym księżycowym światłem. - Prawdę mówiąc, niewielu. Kilka grobów rodziny Snodgrassów... Czasami przynoszą kwiaty. Pierwszy proboszcz protestancki i jego rodzina. Pierwsza dwójka

dzieci proboszcza, którego stąd wywalono. Urodziły się przedwcześnie. Kilkoro ludzi znikąd. Chyba miejscowym zrobiło się ich żal, jeżeli dobrze zgaduję. Na nagrobkach nie ma nazwisk, tylko imiona i daty śmierci. Ostatni pogrzeb odbyt się sześćdziesiąt lat temu. - Spojrzała. - Mówię to, na wypadek gdybyś się martwił. Śpią już bardzo długo. - Mam dość kłopotów z żywymi - odparł Owen. - Umarli mnie nie martwią. Myślę, że czułbym się tutaj... - W dobrym towarzystwie? Skinął głową. - To jedno z moich ulubionych miejsc w dzieciństwie. Tam dalej, stąd go nie widać, pod wielkim dębem jest grób jakiegoś dziecka. - Lucy dźgnęła palcem ciemność. - Latem ta marmurowa płyta była najchłodniejszym miejscem, a ja mogłam się na niej zwinąć jak kot. Rodzice nigdy nie mogli mnie znaleźć, kiedy chowałam się po tamtej stronie cmentarza, ale babcia Ruby zawsze wiedziała, gdzie jestem. I nigdy nie wydała mojej kryjówki. Jeśli bywałam potrzebna, wystarczyło, że wyszła przed dom i gwizdnęła. Lucy wsadziła dwa palce do ust. Noc rozdarł przeciągły, wysoki dźwięk. - Nigdy się tego nie mogłem nauczyć - powiedział Owen z podziwem. Lucy wzruszyła ramionami. - To łatwe. Kolejny stopień. Jeszcze tylko jeden i Owen będzie musiał iść. - Ile miałaś lat, kiedy ostatni raz się tu ukryłaś? - To było zeszłego lata. Zamknęłam wcześniej księgarnię, kiedy temperatura przekroczyła trzydzieści pięć stopni. Wewnątrz nie ma klimatyzacji. Cholera, nic się tu

nie zmienia, odkąd wyjechałeś! W mieście wciąż nikt nie ma klimatyzacji, nie licząc delikatesów braci Williams. Tak blisko oceanu nigdy nie była potrzebna. A ja nie znoszę upałów. A więc: zamknęłam i przyszłam tu z książką i robótką. I zasnęłam na tej płycie. Obudziłam się, dopiero gdy zrobiło się ciemno, z wykrzywioną szyją. Ale było tak chłodno i powietrze było takie słodkie... - ściszyła głos. - Pewnie uważasz mnie za kretynkę. - Pamiętaj, że ja też stąd pochodzę. - Pamiętam - powiedziała. Spojrzała w ziemię, a później znów na Owena. I wtedy znów to poczuła. Tę falę energii, która ruszyła od podbicia jej stóp, przez niebieskozielone buty, aż po czubek głowy. Boże, ma taką ochotę go pocałować. Przecież to nic takiego, prawda? Zaledwie cmoknięcie w policzek. Trzeba być dzielną. Tyle że chyba nie w jego towarzystwie... Przeskoczyła ostatni schodek i znalazła się tuż obok niego na ganku. Przycisnęła lekko usta do ust Owena. - Dziękuję. Rozdziawił buzię w niemym zdumieniu. To miał być lekki pocałunek. Taki dla zabawy. Taki żart. Owen okazał się szybszy. Zamiast odejść, jak przewidywała, pochwycił ją w ramiona. Silne jak imadło ręce otoczyły jej plecy. - Taki miałaś plan? - zapytał Owen. Jego wargi były zaledwie o centymetr od jej ust. Lucy nie mogła złapać tchu. - Nie - udało się jej wykrztusić. Nie wypuścił jej. Przeciwnie, przyciągnął silniej. - I co niby miało się stać? - Nie miałam... Nie miałam prawdziwego planu.

W kącikach oczu Owena pojawiły się zmarszczki. Kiedy pochylił się, żeby ją pocałować, Lucy poczuła uśmiech na jego twarzy. Przez chwilę była świadoma tego, że oto całuje się z Owenem Bancroftem po raz drugi w życiu. Ten pierwszy raz nie poszedł zbyt dobrze, zważywszy na to, co się stało później. Teraz jednak opuściło Lucy racjonalne myślenie i pocałunek trwał i trwał. Jego język ocierał się o jej język. Dłonie Lucy sięgnęły ku jego koszuli i zacisnęły się na niej mocno pod skórzaną kurtką. Musiała jakoś utrzymać równowagę, bo za chwilę kolana odmówią jej posłuszeństwa. - Lucy... - wyszeptał tuż przy jej ustach. Brzmienie własnego imienia kazało się jej nagle wyprostować. Co ona wyprawia? Sama zaczęła. Odsunęła się i spojrzała Owenowi w oczy. Były zamglone tak, jak zamglone bywa powietrze nad oceanem w dzień burzy. Pocałowała go zaraz po tym; jak podpisali umowę najmu. Czy to było profesjonalne zachowanie? - Przepraszam - powiedziała, oddychając ciężko. Odepchnęła się od jego piersi, wyrwała mu z ramion. I natychmiast się potknęła. - Uważaj! - Owen wyciągnął rękę, ale Lucy chwyciła za poręcz. - Wszystko dobrze. Przepraszam. Na chwilę przestałam myśleć. Nie gniewaj się. To było głupie. Boże, nawet te słowa są głupie! Musi się stąd wyrwać. Lucy znów czuła się jak licealistka, która nie ma o niczym pojęcia, a wszyscy się z niej naśmiewają, że buja się w Owenie, jakby nic innego nie istniało na świecie. - Poczekaj chwilę. Lucy. Pozwól, że...

W połowie zdania Lucy usłyszała wysoki dźwięk pagera i poczuła wibracje maleńkiego urządzenia tuż przy pasku. Błogosławiony hałas! Wzywają ją strażacy. I dzięki Bogu. Zanim Owen skończył zdanie, ona już była na ścieżce i wybiegała przez bramkę. Nie spojrzała za siebie ani razu, więc nie miała pojęcia, czy on ogląda tę rejteradę.

Rozdział 8 Wierzę w dobroć wszystkich miłośników robótek na świecie. Widziałam na to wiele dowodów, nawet w małych społecznościach - w działalności charytatywnej czy przyjaznym nastawieniu do obcych. Ale choć dziewiarki zazwyczaj nie kłamią, nie u fajcie im, kiedy przesadzają z opisem długości gotowego swetra. E.C. Lucy czuła się najlepiej w swojej „Wieży Książek" po obiedzie, zanim jeszcze dzieciaki wyszły ze szkoły. To była jej ulubiona pora dnia. Kiedy nie miała klientów, wyciągała nogi i opierała stopy na wózku do rozwożenia książek, czytając rozłożoną na kontuarze powieść. Owijała się ciasno żółtym swetrem babci Ruby, chyba że na dworze było bardzo gorąco. Robiła na drutach, pogryzała jabłko, znów robiła na drutach, przewracała strony. Jaka to była książka, nigdy nie miało znaczenia. Na ladzie trzymała ich zawsze sześć lub siedem; miejsca, w których skończyła czytać, znaczyły małe, żółte karteczki. Jeśli trafiał się klient zainteresowany aktualną lekturą właścicielki, z radością sprzedawała mu czytany egzemplarz. Wkrótce i tak go zamówi, to wtedy skończy.

Dzisiaj miała jednak problemy ze skupieniem się na treści romansu historycznego. Owen znajdował się zaledwie o drzwi. Mieszkał na plebanii już od dwóch dni, a ona nie widziała go ani razu. Nie dzwonił z żadnymi pytaniami, nie zatrzymał się po kolorowy magazyn. Nawet do niej nie machał, przechodząc obok okna. Chyba z powodu tego ataku? Rzuciła się na Owena bez jakiejkolwiek zachęty z jego strony, a później odwróciła się i uciekła bez słowa wyjaśnienia. Pewnie teraz uważa ją za wariatkę. Boże, ten pager to najlepsza rzecz, jaka ją spotkała w życiu! Tylko skąd Owen miał wiedzieć, co to było? Nic dziwnego, że uważał, iż Lucy wyrwała się z wariatkowa. Wezwanie nie było ani do pożaru, ani do ratowania życia. Potrzebowano kogoś w centrali. Wóz wysłano akurat do doliny, gdzie ktoś miał problemy z oddychaniem, a gdy tak się działo, wzywano dwoje ochotników na wypadek nagłego kryzysu. Lucy wbiegła do budynku straży z dzikim wzrokiem, dysząc ciężko, wciąż zaszokowana własnym zachowaniem. Próbowała nie dać po sobie niczego poznać, więc skuliła się w jednym z wygodnych foteli. Wzięła się za skarpetkę z taką pasją, aż dowódca wozu bojowego Milton James zapytał ją, czy z jej drutów się nie dymi. A teraz, kilka dni później, wciąż ani śladu Owena. Lucy westchnęła ciężko i wepchnęła książkę pod ladę. Może coś napisze, przeleje na papier kilka pomysłów, tak jak kiedyś w swoim starym pamiętniku. W tym, którego nie widziała już od dawna. Brakowało jej prowadzenia pióra po kartce. Zastanowiła się, kiedy właściwie zrezygnowała z przyzwyczajenia, żeby zapisywać wszystkie zdarzenia.

Jakoś się to rozmyło... I to wtedy, gdy ma ochotę napisać coś o Owenie. Czy to pomoże? Być może, zamiast po romans, powinna sięgnąć po kryminał. Po coś, co ją bardziej wciągnie, co zmusi jej umysł do pracy i pozwoli nie myśleć o lokatorze. Wczoraj widziała go, jak przechodził obok księgarni ścieżką w kierunku plebanii, ale sprawiał wrażenie, jakby się dokądś śpieszył. Utykał nieznacznie, oczy miał wbite w ziemię. Nie spojrzał na nią ani razu. No cóż, zasłużyła sobie. Zadrżała na wspomnienie dotyku jego ust na swoich wargach. Delikatny, lekki, wieczorny zarost, którego się nie spodziewała... Smak, który chciałaby poczuć ponownie. I znowu. Przypomniała sobie i pocałunek, i to, jak ją obejmował, i przez chwilę chciała wybiec z księgarni, by spróbować jeszcze raz. Wystarczyło jednak, by myśl błysnęła w jej głowie, a Lucy już wiedziała, czym jest. Głupotą. Szaleństwem. Irracjonalnym zachowaniem. Raz już wyjechał, więc i teraz wyjedzie. Wyjeżdżali stąd wszyscy. Owinęła się ciaśniej swetrem babci Ruby i pod lewym kciukiem poczuła delikatne naprężenie i pęknięcie. Znów urwał się kawałek włóczki, znów wytarło się jakieś miejsce. Lucy nie znała nikogo, kto by oprócz niej nosił taki powydzierany sweter. Westchnęła i rozciągając pod światło lewy przód, oceniła szkody. Nie wyglądało to dobrze. Wszystko, co się nadawało, zostało już zacerowane, a w niektórych miejscach straszyła dziura na dziurze. Babcia Ruby zrobiła ten sweter na krótko przed maturą Lucy, kiedy wróciła do domu na przerwę świąteczną. W zamkniętej księgarni, w ciepły, otulający

jedwabiście wieczór babcia zszywała włóczką ostatnie części. - Gotowe. - Przymierzyła sweter. Żółty kolor pasował do jej miękkich, siwych loków i różowych policzków. - Chodźmy na spacer i uczcijmy zarówno ten ładny wzór Elizy, jak i moje zręczne palce, co? Poszły później nad ocean, jak często chodziły o zmierzchu. Spacer byt fantastyczny, aż do ostatniej chwili, kiedy przystanęły na brzegu, patrząc na ostatnie promienie zachodzącego słońca. Lucy usłyszała, że z ust babci wydobywa się dziwny odgłos. Skóra Ruby była popielata, kobieta miała zamknięte oczy. Ściskała dłonią swoje lewe ramię. Kołysała się jeszcze przez chwilę, a później upadła na kolana, prosto na mokry piasek. - Babciu! - Pomóż mi - szepnęła Ruby. - Pomóż. To były jej ostatnie słowa. Lucy pobiegła plażą tak szybko, jak potrafiła, po pomoc. Jej stopy grzęzły w piasku, zasysającym obcasy bucików jak w koszmarze. Ochotnicza straż pożarna udzieliła babci pierwszej pomocy. Lucy patrzyła bezradnie. Po jej policzkach ciekły łzy. Kilka godzin później Ruby zmarła w szpitalu. Jej wnuczka przyglądała się stosikowi ubrań w małej izbie przyjęć. Żółta wełna swetra wciąż była jasna szczęśliwą jasnością. Wśród chłodnych ścian szpitala Lucy otuliła tym swetrem ramiona. Na podłogę spadły ziarna piasku. To będzie sweter, który będzie wkładała w księgarni. Już zawsze. Wspomnienie przerwał gwałtownie dzwonek do drzwi frontowych. No tak, koniec przerwy. Lucy podniosła wzrok i aż jęknęła w duchu.

- No cześć! - Whitney Court pomachała do niej gestem królowej balu. Jej idealne, kasztanowe włosy układały się w błyszczące fale, jasnozielone oczy błyszczały. Miała na sobie śliczną, niebieską, rozkloszowaną sukienkę vintage. Wystarczyło jedno spojrzenie, by Lucy poczuła na skórze i włosach dodatkową warstwę kurzu. Whitney postawiła na ladzie talerz apetycznie polukrowanych ciasteczek. - Znów upiekłam za dużo i dzisiaj ich na pewno nie sprzedam. Pomyślałam sobie, że twoi klienci docenią dodatek słodkości do książek! - Dzięki, Whitney - powiedziała Lucy, wzdychając ciężko. Czasami miała wrażenie, że Whitney Court umieszczono na ziemi wyłącznie po to, żeby inne kobiety odczuwały wyrzuty sumienia. Nawet jeśli Lucy spędziłaby dwie godziny przed lustrem, nie uzyskałaby takiego efektu idealnie falujących włosów, tak przepięknie umalowanych oczu, słodkich i zamglonych jednocześnie. Lucy miała szczęście, jeżeli od czasu do czasu udało jej się podkreślić kreską powieki i nie dźgnąć przy tym w oko. Dodatkowy problem, pomijając samą Whitney i jej nienaganną prezencję, stanowiło grzecznościowe zjedzenie ciasteczka. Albo dwóch. Albo wszystkich. Dzieła rąk Whitney były najlepsze w mieście, lepsze po prostu nie istniały. Była geniuszem cukiernictwa, szlag by ją trafił! - I co nowego w świecie książek? - Whitney pochyliła się nad ladą, a jej idealnie wymanikiurowane dłonie oparły się o stos romansów czekających na rozłożenie na półkach. Czy dłonie cukiernika nie powinny być poparzone i posiniaczone? - Niewiele - powiedziała Lucy, rozglądając się za jakimś zajęciem. No właśnie. Te pudła, które kupiła od Owena. Jeszcze ich nie przejrzała. Może to właśnie

chwila, w której powinna pokazać Whitney, jak bardzo jest zajęta? Może ona zrozumie i sobie pójdzie? Przeniosła na ladę karton stojący na szczycie sterty. - Nie masz za dużego ruchu, co? O! To pudło wygląda jak pokryte... Co na nim jest? Na samym wierzchu? - Kocia sierść. Wbita w tekturę. Whitney zmarszczyła nos. - Obrzydliwe. Właściciel powinien to oczyścić, zanim przyniósł. Wygląda, jakby w środku pozostała druga połowa kota. Lucy podniosła wzrok na idealną w każdym calu Whitney. - Cóż... W takim razie nie patrz. To nudne. A tymczasem... Czy mogę ci w czymś pomóc? - Rozdarła sfilcowane kocie futro i zajrzała do środka. Whitney przeszła parę kroków z oczami wlepionymi w witrażowe okno. - No tak. Nic się nie dzieje? Lucy zignorowała tę uwagę i wyjęła górną warstwę starych romansideł. Przyglądała się jednemu po drugim tak intensywnie, jak gdyby były najbardziej interesującymi książkami, jakie widziała w życiu. Każdy jej takie przynosił, myśląc, że będzie miała z nich jakiś pożytek, podczas gdy dział z romansami pękał już w szwach. Nikt nie chciał czytać harleąuinów z lat siedemdziesiątych. Teraz pojawiło się mnóstwo nowych historii miłosnych, w których mężczyzna nie tylko rozrywał na głównej bohaterce bluzkę... Whitney nie ustawała w wysiłkach. - Więc widzę, że ci dobrze idzie, tak? Mój Boże, cukiernia też świetnie prosperuje... W ciągu dwóch lat prawie podwoiłam obroty. Coś słyszałam w wiadomościach, że ludzie podobno oszczędzają, ale nikt jakoś nie

odmawia sobie ani słodkości, ani książek. A to nasze nisze, prawda? Może nikt nie jeździ na zagraniczne wakacje, ale kobiety wciąż kupują szminki w drogeriach, eklery u mnie, a u ciebie książki z drugiej ręki. - Jej śmiech był czystą harmonią. Słychać w nim było nutę przyjacielskiej konspiracji. - Jedziemy na oklep na grzbiecie tej recesji. I to prosto do banku, prawda, Luce? Luce. Nikt jej tak nie nazywał, nie licząc braci i Molly. Może i Whitney dobrze się powodziło, ale Lucy ledwo wiązała koniec z końcem. I nie miała najmniejszej ochoty słuchać o tym, jak rewelacyjnie powodzi się koleżance ze szkoły i jakie to ona ma fantastyczne życie. Drugim najtrudniejszym doświadczeniem, po śmierci babci trzynaście lat temu, była próba uratowania księgarni. Nikt w rodzinie nie wiedział, jak blisko krawędzi znalazła się firma Lucy. Ona sama nikomu o tym nie mówiła, bo nie chciała martwić bliskich, kiedy jednak przejęła księgarnię i po raz pierwszy przejrzała księgi rachunkowe, była przerażona. Wierzyciele deptali Ruby po piętach od lat, a babcia utrzymywała się na powierzchni wyłącznie dzięki temu, że dobrze rozgrywała karty. Nawet teraz Lucy nie czuła, że zarabia wystarczająco, żeby mieć komfort w pracy i w życiu. A już na pewno nie podwoiła obrotów jak ta szczęściara Whitney. Zgrzytając zębami i modląc się w duchu, żeby gość jak najszybciej powiedział to, co ma do powiedzenia, Lucy skończyła opróżnianie pudła. Kolejne harleąuiny. W zasadzie nic niewarte. Piętnaście dolarów wyrzucone w błoto, w zakupione trzy pudła, na które nie było jej stać. Zmusiła się do uśmiechu i podniosła z lady kolejny karton. Ten też przejrzy książka po książce. Znów pożółkłe romanse, okładki zniszczone, wytarte i pogięte. Świetnie. Prosto na makulaturę.

- Z czymś przyszłaś, Whitney? - Spróbowała zagaić od niechcenia. Uprzejmie. Prosto z mostu. Twarz Whitney rozjaśnił uśmiech prosto z okładki magazynu dla pań. Czy to aby nie sztuczne rzęsy? Kto dzisiaj jeszcze takie nosi? Miejscowa bizneswoman kojarzyła się Lucy z książką z opisem ćwiczeń, w której można znaleźć tyle samo radosnych zachęt, co poklepywania po plecach, całość zaś składa się z trudnych do przestrzegania reguł. - Wiesz, byłam wczoraj na bieżni... Chodzę tam na godzinę każdego wieczoru. Lucy lekko skinęła głową, mając nadzieję, że gest wyglądał na zachętę do zwierzeń. - I rozmyślałam nad tym przyjęciem, które powinniśmy wydać. Lucy westchnęła ciężko. Dotarła do warstwy starych kolorowych magazynów. Na eBayu nie dostanie za nie więcej niż dolara czy dwa, ale później chętnie przejrzy zdjęcia. - Ty i Owen jesteście bohaterami - mówiła dalej Whitney. - Trzeba was uczcić. Jak już mówiłam, chcę to zorganizować. Cukiernia Whitney urządzi wam fiestę. Nie przestając wyciągać książek z pudła, Lucy zmarszczyła brwi. Kilka w twardych okładkach, ale nic specjalnego, wszystko sprzed roku 1980. Z każdego tytułu miała na półkach przynajmniej po trzy egzemplarze. - Ja się na to nie piszę. To mnie krępuje. I wcale tego nie chcę. Jeżeli musisz już coś zrobić, to urządź przyjęcie dla Abigail, nie dla nas. Dzwoniłam do szpitala i okazało się, że już ją wypisano, ale Cade mówi, że nie chce żadnych gości, dopóki nie zejdą obrzęki. Whitney lekko klasnęła w dłonie. - A może to ożenimy? Wieczór dla uczczenia Abigail, na którym będziesz mogła sprzedawać książki

o robótkach, a ja upiekę ciastka w kształcie drutów, włóczki i swetrów? I może wynajmiemy jeszcze jakiś zespół? Tak czy inaczej, chciałam z tobą porozmawiać. Twoja księgarnia i moja cukiernia idealnie nadają się do współpracy, nie uważasz? To mógłby być początek czegoś dobrego, czegoś na stałe. Mogłybyśmy wydawać przyjęcie raz w miesiącu. A zaczęłybyśmy od tego na cześć Abigail i pary miejscowych bohaterów... Molly, bardziej przedsiębiorcza od przyjaciółki, zawsze powtarzała, że trzeba rozruszać to miasto. Zorganizować wieczory czytania książek, dyskusji na mądre tematy lub wieczorki literackie. Lucy przypuszczała, że Molly bardzo by się spodobał pomysł współpracy z Whitney. Pomysły jednak trzeba było przekuć w czyn, a to wymagało pracy i podejmowania ryzyka. A Lucy zawsze wolała chodzić po bezpiecznej stronie ulicy. Jak na razie sprzedawanie książek i proponowanie klientom kawy w zupełności jej wystarczało. Ryzyko z poczuciem bezpieczeństwa nie miało szans. - No wiesz... Nie chciałabym robić pieniędzy na tragedii Abigail. Whitney przyłożyła dłoń do serca. - Oczywiście, że nie! Nie to miałam na myśli! Czy rzeczywiście tak było? Sam pomysł nie wyglądał najgorzej, ale Lucy nie chciała pracować z Whitney. I kropka. Wyciągnęła kolejną książkę w twardych okładkach. A niech to. Twarz Lucy rozjaśnił uśmiech. Miała przed sobą stare wydanie książki Barbary Walker o wzorach dziewiarskich, wciąż popularnej i wciąż drukowanej. Ale ten egzemplarz był bardzo wczesny, naprawdę bardzo. Lucy otworzyła książkę na stronie redakcyjnej. - No proszę.

Whitney popatrzyła z zainteresowaniem. - Coś dobrego? - Pierwsze wydanie. - Lucy nie mogła powstrzymać radości. Czy matka Owena robiła na drutach? Musiała. To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. - Dużo jest warta? No tak, to dla Whitney najważniejsze. Lucy przytaknęła. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. - Coś tam jest warta. Ale przede wszystkim jest niesamowita. - Naprawdę? Lucy wydała okrzyk radości. Wyciągnęła kolejną warstwę książek w miękkich okładkach, tym razem kryminałów, i odłożyła ją na bok. No już, może znajdzie wczesną Meg Swanson? Albo Elisabeth Zimmerman? A może pierwsze wydanie Robótek na drutach bez łez? To chyba zbyt wielkie oczekiwania, ale Lucy nie mogła się pozbyć uczucia podobnego do tego, które miewała w chwilach, gdy brała się za zdrapkę. Najpierw poczuła palcami. Kolejna książka w twardych okładkach, tym razem obszerna i ciężka. To niemożliwe. To nie może być... Lucy zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i otworzyła powieki. To było właśnie to. Jedwabny szlak. W idealnym stanie, chociaż w przypadku tej pozycji Elizy Carpenter nie miało to znaczenia. Lucy trafiła na prawdziwe złote runo. Spojrzała na stronę redakcyjną. Kolejne pierwsze wydanie. I dedykacja. Napisana czystym, jasnym charakterem pisma Elizy Carpenter. Te charakterystyczne pętelki przy „1"! Widniały na całej stronie. Atrament jeszcze nie wyblakł.

Po plecach Lucy przebiegł dreszcz. Było to znalezisko na skalę epoki. Powiodła palcami po okładce. W tej książce był wzór nazwany „Latarnia Morska w Cypress Hollow". Wśród dziewiarek panowała powszechna zgoda, że jest on jednym z najpiękniejszych wzorów na świecie - z delikatnej wełny, z mocno uwydatnionymi warkoczami, sugerującymi silny promień światła przesuwający się po grzbietach fal. Naśladował dawne latarnie, rysujące łuk po morzu, zanim wprowadzono światło stroboskopowe, a obiekt w Cypress Hollow zamkmęto ze względu na zmurszałe schody. W rzeczywistości Lucy widziała zaledwie jeden sweter zrobiony na bazie tego wzoru, ponieważ książkę wydano w niewielu egzemplarzach, a nakład został wyczerpany bardzo szybko Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić osiągniętej na aukcji sumy. - Wyglądasz, jakbyś oberwała w głowę - powiedziała Whitney. Lucy podniosła egzemplarz. -Najlepszy. Absolutnie najlepszy. - Dużo wart? Lucy z nabożeństwem odłożyła książkę na ladę. - Ten tak. Ale ja go nie sprzedam. Takiej książki nie wypuszcza się z rąk. Tylko popatrz. - Otworzyła na wzorze latarni. - Któż by nie chciał zrobić takiego swetra? Między brwiami Whitney pojawiła się maleńka zmarszczka. - Chyba rzeczywiście jest ładny. Jeśli oczywiście chcesz mieć sweter, który wygląda, jakby potrzebował poduszek na ramionach. - Taki był wtedy styl. To niesamowite i zadziwiające Tego wzoru nigdy nawet nie widziałam na oczy. Nie mogę się doczekać, kiedy zacznę czytać tę książkę, nie mówiąc juz o tym, kiedy zabiorę się za druty.

- To nie ma na to czarnego rynku? Nikt nie robi kserokopii? -Nie! Lucy przeraziło to przypuszczenie, ale sprawiło, że zaczęła się zastanawiać. No cóż, tak się dzieje, lecz niejako z tyłu sklepu. I nie jest w porządku. Żadna z prawdziwych miłośniczek robótek nie skopiowałaby niczego z tej książki nielegalnie. A pierwsza, która zobaczyłaby gotowy sweter, chciałaby poznać jego historię. Dowiedzieć się, skąd pomysł, i zobaczyć książkę. Sprawa rozniosłaby się bardzo szybko. Takie kłamstwo ma krótkie nogi. - Co jeszcze jest w tym pudle? Lucy wzruszyła ramionami. Już nic jej nie obchodziło. - No, kończ ten remanent. A jeżeli jest jeszcze jeden egzemplarz? Rzeczywiście, co jeśli znajdzie kolejny? Gdyby ten cud się wydarzył, Lucy padłaby na miejscu i umarła ze szczęścia. Najpierw, oczywiście, dzwoniąc do wszystkich znanych sobie miłośniczek drutów i zwołując natychmiastową aukcję. W pudle nie było jednak więcej książek, tylko jakiś pakunek z papierami, przewiązany kawałkiem szarej włóczki. Strony pokrywały drobniutkie, pisane odręcznie litery. Lucy zmrużyła oczy. Wyjęła pierwszą kartkę. Wzór jakiegoś swetra. - Wiesz, co to za znaczki? - Whitney pochyliła głowę. Lucy przytaknęła. Oczywiście, że wie, co oznaczają. - Naprawdę? Czy to jakiś kod? Lucy zaśmiała się głośno. - Kod mojego ludu. - Co takiego? - To rozpisany wzór swetra. Rozumiem ten kod doskonale. Poczekaj chwilę. - Lucy przyjrzała się

uważniej. Doszła do dołu strony i odwróciła kartkę. - Dziwne. Daję słowo, że nie widziałam nigdy tego wzoru, ale coś mi on przypomina. I tu brakuje jakiejś części. Po drugiej stronie kartki pusto. Musi być jeszcze jedna, bo brak jakichkolwiek wskazówek na temat rękawów. Wyciągnęła kolejną kruchą stroniczkę. - Pasują do siebie? - Nie, to tylko połowa. - Czego? Lucy ponownie spojrzała na kartki. Zakręciło ją w nosie od kurzu. - Wygląda to na sweter. Dziwne... Sposób, w jaki rozpisano oczka, jest mi dobrze znany. Przysięgłabym, że znam autora... - Jesteś w stanie to powiedzieć tak od razu? - To jest jak podpis. Niektórzy mają bardzo charakterystyczny styl. Założyłabym się, że to Eliza Carpenter. - Kto to jest Eliza? Lucy popatrzyła na Whitney nierozumiejącym wzrokiem. No tak, bywają jeszcze ludzie na świecie, którzy nie wiedzą, że Elizę trzeba czcić jako współczesną patronkę i świętą robótek. Całkiem o tym zapomniała. Postukała palcem w egzemplarz Jedwabnego szlaku i odwróciła książkę, żeby pokazać koleżance maleńkie zdjęcie starszej kobiety z długim, srebrnym warkoczem. - Oto cioteczna babka Cade'a MacArthura. Spiritus movens renesansu dziergania w Ameryce. To ona wyciągnęła tę sztukę z półmroku. Nie rozumiem, jak można tu mieszkać i nic o niej nie wiedzieć? - Wygląda znajomo. Czy to nie ona zaczęła tę całą historię o tym, że robienie na drutach jest jak współczesna joga?

- To tylko odprysk. Druty istniały przed nią i będą trwać po niej. W latach pięćdziesiątych Eliza na własny koszt publikowała wzory swetrów i uczyła ich samodzielnego projektowania. Stosowała przy tym niekonwencjonalne pomysły. Zmieniła postrzeganie dziewiarstwa ze skomplikowanego na łatwe. Zresztą dziane ciuchy stały się łatwo dostępne i można je było bez wstydu nosić. A pisała w sposób absolutnie wyjątkowy. I była stąd. Znasz sklep dziewiarski Abigail? To był kiedyś dom Elizy. Jesteśmy z niej tutaj bardziej dumni niż w innych regionach, gdzie kobiety też robią na drutach. Ona była nasza. Lucy usłyszała we własnym głosie pasję, którą próbowała lekko stonować. Mówiła w końcu do osoby, która nie miała nic wspólnego z robótkami. - Znałaś ją? - zapytała Whitney. Wobec takiej rozmówczyni Lucy czuła się dziwnie. Nie zdarzało im się raczej rozmawiać w ten sposób. - Trochę chyba tak. Moja babcia i Eliza były koleżankami od drutów. Pani Carpenter przeniosła się na wschód jakieś dziesięć, może piętnaście lat wstecz, do San Diego, gdzie zmarła wcale nie tak dawno temu. Kiedy jednak tutaj mieszkała - ja byłam wtedy nastolatką - babcia zamykała księgarnię i zabierała dzieciaki na długie popołudnia na ranczo Elizy. Mama, babcia i gospodyni siedziały w salonie, rozmawiały i zajmowały się robótkami, a chłopcy szaleli na dworze. Ja chciałam pobyć sama, więc częściej czytałam książki na strychu w stodole, niż siedziałam z paniami. Lucy nieśpiesznie odwracała strony. Patrzyła na uśmiechniętą twarz Joshuy, męża Elizy, wspartego o balustradę przed domem, w którym mieszkają teraz Cade i Abigail. Na głowie mężczyzna miał grubą czapkę z wełny z Aranów. Wełna była tak mięsista, jak gdyby ktoś zrobił

czapkę z surowego runa, ledwie uprzędzionego. Lucy dotknęła kartki. Kiedy była dzieckiem, to Eliza wykazywała zainteresowanie rozwijaniem jej talentu. Oczywiście, matka i babcia nauczyły Lucy dziergania, ale to Eliza stawała za jej plecami i ustawiała ramiona tak, aby motek wełny lądował w lewej ręce. „Tak jak ja, wtedy nie będziesz machać rękami jak kura skrzydłami. Widzisz, tak jest przyjemniej, prawda? I możesz jednocześnie czytać". Kiedyś sprezentowała Lucy oprawny w skórę, przywieziony z Włoch pamiętnik. - W nim możesz zapisywać swoje marzenia. Zauważyłam, że piszesz. Nie ustawaj, a będziesz miała jak na dłoni całe swoje życie. Jeśli niczego nie spiszesz, to będzie tak, jakby się nigdy nie wydarzyło. Znienacka Lucy poczuła pod powiekami gorące łzy. Gdzie się podział jej stary pamiętnik? Gdzieś w domu, na strychu? Znajdzie go. Zrobi to w imię pamięci o Elizie. Słowa i robótki uwielbiała nade wszystko. I tak pozostało. Whitney wskazała palcem na stos luźnych kartek. - Więc to jest okej? Lucy otrząsnęła się ze wspomnień i powróciła do rzeczywistości. - Tak. Mówię ci, dziewczyno, że tak. - Raz jeszcze spojrzała na obie kartki. Zaczęło do niej wreszcie docierać, co się wydarzyło. To było więcej niż dobre. To była rewelacja. Usiadła na wysokim stołku za ladą. Jeżeli to rzeczywiście jest dzieło Elizy... Wyciągnęła jeszcze kilka kartek. Zawierały kolejne wzory spisywane na takim samym papierze delikatnym charakterem pisma. Przeglądała strony. Tu musi być co najmniej dwadzieścia, może trzydzieści, różnych wzorów. I strony, które wyglądają jak wpisy

do pamiętnika lub listy. A żadna z nich na pierwszy rzut oka nie wygląda na coś, co Eliza publikowała, chociaż w stylu są podobne. Lucy nie rozpoznawała niczego, a znała wzory Elizy Carpenter niemal na pamięć. U drzwi zabrzęczał dzwoneczek i do księgarni weszły Mildred Elkins i Greta Doss. - Czegoś rano zapomniałyście, dziewczyny? - zawołała Lucy. Mildred zamachała rękami nad głową. - Mojej parasolki! Mojej purpurowej parasolki! - A pada? - Lucy nie zauważyła, czy niebo było zaciągnięte chmurami, czy czyste. - Nie! Ale kiedyś może! A ja tę parasolkę uwielbiam. Masz ją? O, dobry wieczór, Whitney. Jak się masz? Zanim Whitney zdążyła otworzyć usta, Mildred powiedziała: - Greto, poszukaj pod stołem, a ja sprawdzę w łazience. Greta, jak zwykle cicha i zgodna, skinęła głową. Zadowolona Mildred wyłoniła się z łazienki. - Mam. Dzięki Bogu. A co wy tu obie robicie? Lucy poczuła przebłysk geniuszu. - Rozpoznałabyś odręczne pismo Elizy Carpenter, prawda? Greta uśmiechnęła się do Mildred. Kobiety wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. - To jedna z osób, które najbardziej lubimy - powiedziała Greta cichym głosem. Mildred, postukując parasolką o podłogę, mówiła z emfazą. - Tak, rzeczywiście. Co my tu mamy? Odsuń się, młoda damo. Odepchnęła Whitney, która niepomiernie zdziwiona odstąpiła na kilka kroków.

Mildred wyjęła z rąk Lucy luźne kartki. Spojrzała na pierwszą stronę i się roześmiała. - Popatrz, Greto. To Eliza. - Uniosła papier w górę, skierowała w stronę Whitney, a później do Lucy. - To jest Eliza. - Jesteś pewna? - Lucy próbowała ukryć ekscytację, ale było to zadanie niemal niemożliwe. - Na dwieście procent. Mam w domu listy od niej, możemy porównać, ale serce mi podpowiada, że to Eliza. - Mildred przeglądała kartki i podawała je Grecie. Pokręciła głową. - Ale tych nigdy nie widziałam. Lucy klasnęła w dłonie i zeskoczyła ze stołka. - Wiedziałam, wiedziałam! To absolutnie niesamowite! Whitney zaśmiała się głośno. Lucy spłonęła rumieńcem. - Oczywiście nie tak ekscytujące jak twoje życie. Obeszła ladę i stanęła obok Mildred, zaglądając staruszce przez ramię. - Niewiarygodne - wyszeptała Greta. - Popatrzcie tylko - powiedziała Lucy. - Jeszcze Jedwabny szlak. Starsze panie otworzyły usta ze zdziwienia. - Skąd ty to wszystko masz? - zapytała Mildred. Diabli nadali. Lucy przemyślała problem w dwie sekundy. Nie mogła zatrzymać tych pudeł, to było nieetyczne, bo przecież nie przejrzała całości, zanim kupiła. A teraz wszyscy, na całym świecie, będą chcieli się do nich dobrać. Wybuchnie istna nawałnica. Przyjadą miłośniczki robótek z całego świata, będą chciały analizować zapiski Elizy, badać je, czerpać z ich treści, a później je zabrać. Nie, ona nie nadaje się na strażniczkę.

Nikt nie pozwoliłby trzymać ich Lucy u siebie. Ona sama też nie powinna się tego podejmować. Przełknęła ślinę, czując głębokie rozczarowanie. Pięknie było być właścicielką tych notatek, choćby przez chwilę. - Kupiłam je od Owena Bancrofta. To pudła z magazynu, w którym trzyma rzeczy swojej matki. - Ale z ciebie szczęściara! - Mildred huknęła parasolką o podłogę. - To niewiarygodne. Jest tego więcej? Ogłupiała Lucy wzruszyła ramionami. Cóż, jeżeli Irena miała więcej skarbów po Elizie, poupychanych gdzieś po kątach... Mildred dźgnęła ją palcem w ramię. - Zapytaj go - syknęła. - Zapytaj go, jak tylko nadarzy się okazja. A później wsadź to do sejfu bankowego i trzymaj, aż nie postanowisz co dalej. Wyjęła iPhone'a ze swojej włóczkowej torby. - Muszę to puścić na Twittera. Whitney wygładziła niewidoczną fałdę na sukience. - Mówicie, że te luźne kartki papieru to wzory swetrów? Lucy skinęła głową. - Więc jeśli nie zostały opublikowane, czy nie powinny powrócić do spadkobierców? - kontynuowała słodziutkim głosem. - Mówiłaś, że ona jest stąd? Mildred spojrzała na Lucy zdziwiona. - Nic nie mów Cade'owi - syknęła. - Możemy je ukryć. Lucy opadła na stojące przy stole krzesło. Będzie musiała powiedzieć i Cade'owi, i Abigail. I to szybko. Oczywiście, że powie. Ale chciała jeszcze trochę pobyć z kartkami. Potrzymać je. Poczytać. Poudawać, że są jej.

I choć słowa dławiły ją w gardle, w końcu je wypowiedziała. - Whitney ma rację. Porozmawiamy z Owenem. Trzeba mu powiedzieć. Opędzając się rękami, Whitney przefrunęła w kierunku frontowych drzwi. - Robię, co mogę, żeby pomóc. Teraz muszę wracać do sklepu. Thomasina na pewno ma dużo pracy, a kolejka jest na kilometr. Proszę, moje drogie panie, poczęstujcie się ciasteczkami. Lucy, niedługo powrócimy do plano wania naszego przyjęcia. Połączymy siły, prawda? Razem możemy wziąć Cypress Hollow szturmem! Dzień z piekła rodem, pomyślała Lucy, ale skinęła głową. A później pochyliła głowę nad kartkami, pozwalając, by cichy głos Elizy nucił jej do ucha.

Rozdział 9 Druty matki są szczególnie mocne. E.C. W Willow Rock matka Owena płakała. - Tak jest od jakichś czternastu godzin - szepnęła pani Verna. - Nic nie działa. - Co ją tak poruszyło? - Tego nie wie nikt. Niczego nie chce, nawet nie jest wściekła. Po prostu płacze. To było straszne. Owen spojrzał na skurczoną ze starości matkę, skuloną na wąskim łóżku, wtuloną w poduszkę. Nie łkała, nie wzdychała. Płakała cicho, drżąc na całym ciele. Usiadł przy niej. Wydawało się, że go nie zauważa. - Mamo. To ja. Nic. Znów płacz. Jakoś tam, gdzieś tam to prawdopodobnie jego wina. Wziął głęboki oddech. Jest teraz przy niej. I to jest najważniejsze. Przez sekundę Owen pozwolił sobie na niebezpieczne fantazje - że przy nim stoi kobieta, która również

kocha jego matkę. Że pochyla się ku niemu, żeby coś powiedzieć, coś zrobić, złagodzić ból dręczący Irenę, pocieszyć właściwie i po kobiecemu. A co jeśli kobieta z przelotnego marzenia w samym środku dnia wyglądałaby jak Lucy? No cóż, tak daleko fantazja Owena nie sięgała. Marzenia się nie spełniają; to Owen wiedział na pewno. A zwłaszcza jego marzenia. I musi trzymać się jak najdalej od Lucy Harrison. To też czuł i wiedział na pewno. Bancroftowie nie zasługiwali na wiele w tym mieście. Nie wolno mu było o tym zapominać. Musi się stąd jak najszybciej wynieść. I zrobi to, kiedy tylko się okaże, że jego matka czuje się lepiej. Wziął głęboki oddech i otrząsnął się z myśli, które wiodły go na manowce. - Mamo. Co się dzieje? Mogę coś zrobić? - Może się pani czegoś napije, pani Bancroft? Ten płacz całkiem panią odwodni. - Pani Verna trzymała w rękach coś, co wyglądało na kubek z dzióbkiem dla dorosłych. Owen nie mógł patrzeć na ten wynalazek, choć podejrzewał, że jest niezbędny. Matka tylko wtuliła się głębiej w poduszkę. Płacz nie ustawał. - Naprawdę? Od tylu godzin? - Owen spojrzał na panią Vernę. - Me usnęła nawet na chwilę. Ja sama nie zmrużyłam oka. Bardzo się o nią martwię. - Czy dzisiejsza data coś oznacza? - Skarbie, ona nie wie, jaki dzisiaj dzień. W ogóle nie ma pojęcia o czasie. Prawda. Głupie pytanie. - Mogę ją wyprowadzić na dwór? - Mógłby pan. Ale...

- Może bym ją wziął na przejażdżkę? Moglibyśmy pójść się czegoś napić. - Owen wskazał gestem, że używa cudzysłowu. Matka chyba go usłyszała, bo płacz ustał nieco. - Według mnie nie jest w nastroju do ruszania się gdziekolwiek powiedziała pani Verna. - Ale może ją pan spytać. - Mamo, czy chcesz się wybrać na przejażdżkę? Irena odwróciła głowę na poduszce i skinęła. Pani Verna pomogła mu przebrać matkę z koszuli nocnej i szlafroka w dżinsy i bluzę. Bluza była dokładnie w stylu, którego chora nienawidziłaby, gdyby była młodsza, ale przez te wszystkie lata matka gruntownie się zmieniła. Zamiast wyszydzać ubrania pokryte aplikacjami, ciągnęła do wyszywanek na materiałach, nieustannie wodziła palcami po naszytych na bluzie kształtach zwierząt, przemawiając do nich, jak gdyby były prawdziwe. Tę dzisiejszą, z wyszytymi delfinami skaczącymi nad błyszczącym księżycem, Owen kupił jej na Florydzie. Matka siedziała teraz na miejscu pasażera i wodziła palcem po delfiniej głowie. W ciągu swojej kariery w policji przewoził wielu więźniów. Niektórzy bywali gadatliwi, niektórzy zacinali się w milczeniu. Ale nawet pijacy nie byli tacy jak ona. Owen zwątpił, czy postępuje rozsądnie. Nie zabierał matki z Willow Rock od czasu, kiedy poprzedniego roku zgubiła się w centrum handlowym w Boże Narodzenie. To była jego wina. Posłał ją do damskiej toalety, podczas gdy sam, najszybciej jak mógł, skorzystał z męskiej. Ale kiedy poprosił jakąś kobietę, żeby weszła do środka i rozejrzała się za jego matką, okazało się, że Irena znikła. Po półgodzinie szukania, po postawieniu na nogi wszystkich ochroniarzy, znaleziono

ją pod kołdrą w łóżku w sklepie meblowym. Ukryła się tam i zjadała z plastikowego pudełka posypane cukrem pudrem pączki. Ale teraz, choć łkanie nawracało, ciało drżało lekko od płaczu, a po policzkach matki toczyły się łzy, Irena zdawała się odprężona. Wyglądała przez okno, jak gdyby jazda sprawiała jej przyjemność. Bawiła się klamką u drzwi. - Mamo, jeśli zechcesz mi powiedzieć, co się stało, po prostu powiedz. Spojrzała mokrymi oczami, niewidzącym wzrokiem i odwróciła się z powrotem do okna. Nieważne, że ktoś go zobaczy, prowadzącego płaczącą matkę do baru o drugiej w poniedziałkowe popołudnie? Boże, a jeżeli bar będzie nieczynny? To całkiem możliwe. Co wtedy? Nie chodziło o to, że jego matka za młodu lubiła wypić. To była raczej domena ojca. Każdego wieczoru w Willow Rock mieszkańcy domu opieki dostawali drinka - gazowaną wodę z odrobiną grenadyny. Owen podejrzewał, że po to, by uspokoić tych, którzy pamiętali o tym zwyczaju. Niekiedy pani Verna ozdabiała drinka Ireny małą parasolką, co sprawiało chorej radość i pomagało ułożyć ją do snu. Sprytne. Sprytniejsze niż jego pomysł, by wyciągnąć zapłakaną matkę na świat. Jeszcze ludzie pomyślą, że ją bije. Najlepiej zrobić to szybko. Owen zaparkował. Miejsca było mnóstwo, bo normalni ludzie nie chodzą na drinka o drugiej po południu. Tylko obiboki i synowie obłąkanych matek. Jeśliby się nad tym głębiej zastanowić, obie grupy miały ze sobą wiele wspólnego. Owen nabrał ochoty na zimne piwo.

Wysiadł i obszedł samochód, otwierając drzwiczki od strony pasażera. - Jesteśmy, mamo. Otrzyj twarz. Przecież nie chcesz, żeby ludzie oglądali cię w takim stanie, prawda? - powiedział i natychmiast poczuł zawstydzenie. Ona ma alzheimera. Nikogo nie powinno obchodzić, że płacze. Płacze, bo ma na to ochotę. Wyprostował się, pomógł matce wysiąść. To jest jego matka. I nic go nie obchodzi, że ktoś się gapi. A jednak bardzo chciał, żeby przestała płakać. Irena spojrzała na syna ze zmarszczonym czołem, zdziwiona. Łzy wciąż płynęły. - Idziemy na drinka. Masz ochotę na drinka, mamo? Skinęła głową. - Masz. Trzymaj tę chusteczkę, dobrze? - Owen podał jej biały płatek od pani Verny. Może gdyby dał jej go wcześniej, otarłaby twarz. Możesz wytrzeć oczy, zanim wejdziemy? Dotknęła twarzy chusteczką. Łzy nie przestały cieknąć, ale przynajmniej nie kapały z podbródka. Na niebieskiej bluzie widać było mokre plamy. Wyglądało to tak, jakby delfiny przeskakiwały prawdziwe fale. - Chodźmy, mamo. To tutaj. Szybko do baru, zanim ktoś zacznie podejrzewać go o znęcanie się nad staruszką! Do wnętrza, na wypolerowany bar i ciemną, drewnianą podłogę wpadało przez wysokie okna popołudniowe światło. Spore pomieszczenie ziało pustką. Nie widać było nawet brata Lucy. Co za ulga! Owen poprowadził zapłakaną matkę wprost do stolika pod ścianą. Irena, nie przestając ściskać w dłoni chusteczki, przykładała ją raz po raz do podbródka. Niesamowite,

ale miała nadzwyczaj spokojną twarz, bez jakichkolwiek emocji. To było do niej zupełnie niepodobne. Zazwyczaj dawało się zauważyć irytację, a niekiedy, gdy słuchała opowieści syna o domu i różach, wyglądała na szczęśliwą. Teraz jednak mokra twarz matki nie przypominała niczego, co Owen widział kiedykolwiek przedtem. Za barem pojawił się pogwizdujący Jonas. Zatrzymał się, pochylił. Zobaczył parę przy stoliku i wydął usta. - Nie słyszałem, żeby ktoś wchodził - powiedział chłodno. Owen wziął głęboki oddech. Może powinni pójść do Tillie albo do lodziarni, ale tam było tylu ludzi i hałas... Matka byłaby zdezorientowana. Jeśli musi grać w tę grę z Jonasem, to trudno. - Przyszliśmy tu tylko na drinka. - W porządku - odpadł Jonas, unikając wzroku Owena. - Co mam podać? - Dla mnie piwo. Cokolwiek z beczki. A dla mamy... Chyba chciałaby Virgin Old Fashioned. Jonas wyglądał na zdziwionego. Irena patrzyła przez niego, jakby był niewidzialny. Po jej policzkach toczyły się łzy. - Da się zrobić? - Owen próbował to powiedzieć nonszalanckim tonem, próbując nie okazywać desperacji. Przewiesił ramię przez oparcie krzesła i przekrzywił głowę. - Wszystko w porządku? - Staramy się. Dzięki Bogu za piwo! Kilka minut później Jonas przyniósł drinka. - Pani Virgin Old Fashioned - powiedział. A potem cicho i szybko, wprost do ucha Owena: - To mrożona kawa bezkofeinowa z odrobiną cukru i wisienką.

Owen za wszelką cenę nie chciał się zdradzić z wdzięcznością. - Dobrze. Dziękuję. Jonas uniósł głowę. - Wszyscy mamy klucze do pomieszczeń plebanii. Wiesz, czasem tam wpadamy. Żeby sprawdzić. Nawet często wpadamy. Bez zapowiedzi. Musiał to powiedzieć. Owen miał świadomość, że to obowiązek starszego brata. Gdyby on miał taką siostrę jak Lucy, również starałby się ją chronić. - Nie jestem tym punkiem, którym byłem w liceum. Jonas zmierzył go wzrokiem, jak gdyby próbował sprawdzić to na własne oczy. - Mów sobie, co chcesz. Jesteś facetem, który mieszka w mieszkaniu wynajmowanym od mojej siostry, a ja ci nie ufam. I w każdej chwili mogę cię wywalić. Owen poczuł ucisk w żołądku, ten sam, który czuł zawsze przed rozpoczęciem pościgu za przestępcą albo gdy sprawca próbował się wyrwać z jego uścisku. Siłą woli uspokoił oddech, pozostał na miejscu, unieruchomil ręce. - O co ci chodzi? Wszystkich najemców tak traktujesz? - Tylko mężczyzn. Jonas odwrócił wzrok, a Owen zrozumiał, że nie chodzi tu o mężczyzn w ogóle, lecz o niego. Zastanowił się, czy ich ojcowie się znali. Boże, chroń. Hugh Bancroft nie zostawił Owenowi w spadku niczego, z czego jego syn mógłby być dumny. A na pokutę za nie swoje grzechy nie wystarczyłoby mu czasu do końca życia. - W porządku. Dałem twojej siostrze listę referencji. Mogę ci dać taką samą. - Przepływające przez gardło słowa paliły jak ciekły azot. Jonas powoli pokręcił głową. - Tym razem ci uwierzę. Ale wyjątkowo.

Irena skończyła swojego drinka i beknęła głośno. Jej ramiona wciąż drżały od płaczu. - A poważnie... - zaczął Jonas. - Wszystko z nią w porządku? Mam po kogoś zadzwonić? - Mógłbyś powtórzyć tego drinka? Może tylko trochę bardziej rozwodnionego? Boję się, że wypłacze z siebie wszystko. - Tak, oczywiście. Dzięki. Owen poczuł ulgę, że tym razem obyło się bez kłótni z Jonasem. Nie dałby się, oczywiście, sprowokować, na pewno nie w obecności matki, ale poczuł ulgę. Uchyliły się drzwi i do baru weszła kobieta w średnim wieku, ubrana w purpurowy sweter z wzorkiem w płatki śniegu. Owen miał wrażenie, że wniosła do środka hałas i światło. Czy ma przy butach dzwoneczki? Irena zauważyła ją również. Jej twarz, tak spokojna i nieporuszona, nagle się rozjaśniła. Kobieta pomachała w kierunku Jonasa. - Musisz mi pomóc! Opona w samochodzie zaraz sflaczeje. Wygląda dziwnie. Dotknęłam jej i jest wyraźnie inna niż pozostałe. Czuję, że ta opona nie jest pewna, czy chce być oponą. - Mamo, nie teraz. Proszę! - Stoję na zewnątrz. Nie zajmie ci to więcej niż minutę. Mrucząc coś pod nosem, Jonas niechętnie wyszedł za matką na ulicę. Irena straciła zainteresowanie światem. Jej twarz była mokra. Bardzo. Kilka minut później Jonas powrócił i podał Irenie drugiego drinka. - Muszę wyjść. Przepraszam. Wiesz, matki. - Uśmiechnął się półgębkiem do Ireny, a Owen zobaczył w jego twarzy oczy Lucy.

- Opony w porządku? - W jak najlepszym. Czasami nachodzą ją dziwne pomysły... Matka Jonasa weszła do baru akurat na czas, by usłyszeć ostatnie słowa. - Nie bądź głupi. Chyba mój syn może czasem o mnie zadbać. Chodzi przecież o bezpieczeństwo, prawda? Jonas przewrócił oczami, ale odwrócił się do matki. - Sprawdziłem, jesteś bezpieczna. Już ci lepiej? - Znacznie! Dziękuję ci, mój drogi chłopcze! - Kobieta wspięła się na palce i objęła syna za szyję. Pocałowała go dwa razy w policzek. - Tylko popatrz! - powiedziała przez cały bar w kierunku Ireny. - Ale z niego przystojniak, prawda? Tak, Bart i ja spłodziliśmy kilkoro ślicznych dzieci. Jak to miło, że znowu jesteś wśród żywych, Ireno. To twój syn? Też przystojny. - Mamo... - powiedział Jonas. Oczy Ireny patrzyły przez łzy. Matka Jonasa, podzwaniając, przeszła przez bar. - Owen Bancroft. - Toots Harrison, bardzo mi miło. - Uścisnęła dłoń Owena, a następnie wyciągnęła rękę do Ireny. - Ona chyba nie... - zaczął. Jego matka złożyła jednak mokrą chusteczkę, ułożyła ją starannie na stole i uścisnęła dłoń Toots. - No, no. - Bardzo mi miło - powiedziała Toots. - Skarbie, co się dzieje? Długo cię nie widziałam. Wyglądasz na zasmuconą. Toots nie wypuszczała dłoni Ireny, a ona nie próbowała jej zabrać. Przez jedną krótką chwilę ciszy Owen i Jonas przyglądali się swoim matkom, które patrzyły na siebie. Łzy nie przestały płynąć, ale twarz Ireny złagodniała.

- Nie wiemy, co się dzieje - powiedział Owen. - Pielęgniarka twierdzi, że płacze tak bez ustanku od kilku godzin. - Cóż... - odparła Toots. - Będziemy musiały sobie jakoś z tym poradzić, prawda, Ireno? Płacz jest dobry dla duszy, ale kiedyś musi ustąpić. - Delikatnie zabrała dłoń z uścisku chorej i podała jej chusteczkę. - Przytrzymaj ją przez chwilę, skarbie. Zaraz wracam. Coś wymyślimy. Owen był zbyt zdziwiony, by zareagować. - Mamo...? - zaczął zdumiony Jonas. - Mamo, chyba nie masz zamiaru... - Tylko troszkę, Jonas. Nikomu to nie będzie przeszkadzało. Wypadła za drzwi. - Zaraz wracam! Jonas jęknął. - Ona postradała zmysły. - Moja też. Owen upił łyk piwa. Dzięki Bogu, nie było rozwodnione jak drink jego matki. Drzwi otworzyły się ponownie i rozległy się dzwoneczki. Toots wróciła z czerwonym pudełkiem. - Przesuń się trochę, skarbie - powiedziała do Ireny, a ta ku zdziwieniu Owena rzeczywiście się przesunęła. Toots usiadła obok. Wyciągnęła z pudełka różne przedmioty: buteleczkę z alkoholem, watę i długie, cienkie igły. igły? - Co się tu dzieje? - zapytał Owen. - Mamo, nie możesz przecież robić tego każdemu. - Czego? - Owen aż podniósł rękę. Toots odwróciła się do niego z uśmiechem. - To tylko akupunktura. Twoja matka zaraz poczuje się lepiej. - Akupunktura? - Owen niemalże wykrzyknął.

- Mamo, tu nie ma odpowiednich warunków. Nie w moim barze. Odbiorą mi licencję! - Cicho. Nikt nic nie zobaczy. Zamknijcie się, chłopcyIrena nachyliła się, żeby lepiej widzieć. Łzy spływały po policzkach i kapały prosto na blat. - Widzicie? - powiedziała Toots. - Ją to interesuje. Wie, że to jest dobre. Chcesz spróbować, skarbie? Wytrzemy ci buzię. Nie chciałabym, abyś zamoczyła moją skrzyneczkę. Delikatnie otarła policzki i brodę Ireny. Owen wydął usta i wypuścił powietrze. Jak to się skończy? - Wiesz, co robisz? - Oczywiście - przytaknęła Toots. - To jedna z wielu rzeczy, do których jestem przygotowana. Zdjęła papierowe opakowanie z igieł. Przynajmniej wyglądają na sterylne. Niewielka pociecha. - Mamo, nie masz jeszcze uprawnień. Miałaś raptem ze cztery zajęcia. - Uprawnienia są dobre na trawę. Nie potrzebuję, żeby rząd amerykański wydawał mi pozwolenie na to, co robię. I ty też, chłopcze. - Co takiego? - zdziwił się Owen. To samo mówili mu tuż przed aresztowaniem wszyscy wymachujący bronią lewacy albo szaleńcy. Toots trzymała palec tuż przed własnym nosem. - Cicho. Nie przeszkadzać. Ireno, weź głęboki oddech. Oddech przez łzy. - Posłuchaj. To nie będzie ani trochę bolało, a poczujesz się lepiej, tak? Owen wiedział, że powinien interweniować, ale czuł się tak, jak gdyby zmroziło go zaklęcie czarownicy. Nic

nie mógł zrobić - ani się ruszyć, ani przerwać przedstawienia. Toots uniosła igłę wysoko, a później szybko wetknęła ją w sam czubek głowy Ireny i postukała w nią palcem. - Oszalałaś? W głowę? - Spokój. Nie strasz mi pacjentki. - Toots powiedziała to tak zdecydowanie, że Owen zamilkł. - Jeszcze dwie. Jedna tutaj. - Przemyła miejsce watką zamoczoną w alkoholu. Igła znalazła się między kciukiem a palcem wskazującym prawej dłoni. - Druga tutaj. - Kolejna igła, a właściwie ledwie jej zakończenie, zatonęła w drugiej dłoni Ireny. - Połóż ręce na udach, skarbie. I oprzyj się wygodnie. Zamknij oczy. Uspokój oddech. - Mamo? Czy to bolało? Owen nie liczył na odpowiedź, ale matka przecząco pokręciła głową. Oczy wciąż miała zamknięte. - Czy mogę się temu przyjrzeć? - zapytał, a Toots podała mu igłę. Nie wyglądała zwyczajnie; była tak cienka, że niemal niewidoczna. Grubości zaledwie włosa, poruszała się i wyginała przy najlżejszym dotknięciu. - Możesz wkłuć taką we mnie? Jonas uniósł brwi. - Jesteś pewien? - Tak. Wbij mi igłę. Chcę sprawdzić, czy boli. - Tylko jedną? - Toots najwyraźniej była rozczarowana. - Jedną. - W takim razie mam dla niej tylko jedno miejsce. Przetarła umoczoną w alkoholu watką czoło Owena, pośrodku, jakiś centymetr powyżej linii brwi, przytrzymała ją i delikatnie postukała. Ściągnęła papierowe opakowanie i cieniutki drucik zaczął się kiwać tuż nad jego oczami.

Nie bolało. Poczuł coś w rodzaju przepływającego prądu. Miał wrażenie, że został do czegoś podłączony. Nie było źle, miał tylko ochotę się podrapać. - Śmiesznie wyglądasz - roześmiał się Jonas. - Bądź cicho, bo będziesz następny - fuknęła Toots. Zwróciła się do Owena: - A teraz posiedź tu przy swojej matce przez kilka minut. Jak wrócę, wyjmę igły. Odpręż się. - Mogę popijać piwo? - Oczywiście. Jeśli uważasz, że to pomoże... Toots i Jonas wycofali się za bar. Owen słyszał, jak Jonas ściszonym głosem robi matce wymówki, ale sądząc z chichotu, nie brała ich zbyt poważnie. Owen spojrzał na swoją matkę. Policzki wciąż miała mokre, ale oczy zamknięte. Gdy tak opierała się plecami i głową o skórzane oparcie fotela, wyglądała na zadowoloną. Zamknął oczy. W głowie szumiało mu piwo, mimo że nie wypił nawet połowy. Nigdy tak na niego nie działało. To nie z powodu tej igły. Na pewno nie. Nie. Odpoczywał, ciesząc się spokojnym oddechem matki. Mniej pociągania nosem, a więcej tlenu. Wydawało mu się, że Toots powróciła po dziesięciu minutach, ale kiedy spojrzał na zegarek, stwierdził ze zdziwieniem, że minęło ponad dwadzieścia. - Już czas! Jak tam, skarbie? - zapytała matka Jonasa, bezceremonialnie wyciągając trzy igły z głowy i dłoni Ireny. Igłę Owena usunęła również. Tylko delikatne ciągnięcie, żadnego bólu. - Dziwnie się czułem. - I dziwnie wyglądałeś - skomentował Jonas.

- Chciałabym zobaczyć róże pani Ruby - powiedziała matka. Cała trójka w milczeniu wpatrywała się w Irenę. Już nie płakała. Łzy obeschły. Na policzkach widać było jeszcze ślady strużek, a czubek brody lśnił wilgocią, ale nie płakała. Wytrzymała wzrok syna i przez chwilę naprawdę wyglądała jak dawniej. Tylko tego brakuje, żebym teraz się rozpłakał!, pomyślał Owen. Jedna beksa w rodzinie wystarczy. - W porządku, mamo. Możemy tam pojechać i je obejrzeć. Spojrzał w górę, na Toots, która wyglądała na całkowicie usatysfakcjonowaną. Stała obok stołu w tym swoim purpurowym swetrze; dzwoneczki pobrzmiewały za każdym razem, kiedy się poruszała. Owen zastanowił się przelotnie, czy również Lucy podobają się ubrania z dzwoneczkami. - Jak ci się to udało? - Dobre pytanie. - Przechyliła głowę na bok, jak gdyby go oceniała. To ty mieszkasz na plebanii u Lucy. - Tak, proszę pani. - Podoba ci się tam? -Tak. - Widujesz się z nią często? - Nie, proszę pani. Jesteśmy oboje dość zajęci. - Jonas mówił, że kiedy tu mieszkałeś, jeździłeś na motocyklu. - Rzeczywiście tak było. -1 że były z tobą same kłopoty. I że byłeś albo kryminalistą, albo policjantem, nie pamiętam. A może jednym i drugim? Owen milczał. - I wciąż? - zapytała.

Zdezorientowany pokręcił głową. - Co: wciąż? - Jeździsz na motocyklu. - Nie. Już od dawna nie. - Szkoda, bo poprosiłabym cię, żebyś mnie kiedyś przewiózł. Zawsze chciałam poczuć to drżenie między nogami, ale mam zbyt konserwatywne dzieciaki. Owen parsknął śmiechem. Irena, ze wzrokiem wbitym w stół, uśmiechnęła się również. - Spuszczaj pierwsze oczko z każdego rządka - powiedziała. - Mamo. Chodźmy. Toots jednak wyglądała na zadowoloną z tego dziwacznego stwierdzenia. - Masz absolutną rację, moja droga. Kiedy się nauczysz robić na drutach, pamiętasz to przez całe życie, prawda? Wcisnęła się na siedzisko tuż przy Irenie i wyjęła z torebki zupełnie inne przedmioty. Druty i robótkę. Zaczęła robić coś jasnopomarańczowego. - Chyba wypijemy jeszcze jedną kolejkę - powiedział Owen.

Rozdział 10 Wełna jest magiczna. Nawet mokra utrzymuje ciepło. E.C. Lucy westchnęła ciężko i puściła się biegiem ścieżką między księgarnią a plebanią. Ta krótka odległość wystarczyła jednak, żeby przemokła do suchej nitki. Odgłosy burzy dudniły jej w piersi. Wiosenny sztorm nadszedł szybko, przygnane z zachodu czarne chmury z furią pędziły w głąb lądu. Dzięki Bogu ma sweter babci Ruby, który zawsze nosiła w księgarni. Resztą jej ciała wstrząsały dreszcze, ale przynajmniej góra była ciepła. Skuliła się pod niewielkim daszkiem i zastukała. Bez odpowiedzi. O, Boże, znów te nerwy! Wizja kolejnego spotkania z Owenem przyprawiała ją o kołatanie serca. Strachajło. Zastukała ponownie. I znów nic. A światła zapalone i samochód na ulicy. Lucy sięgnęła do klamki. Drzwi stanęły otworem. Walczyła ze sobą, podczas gdy deszczówka omywała jej włosy i spływała po plecach.

Walka została przegrana. Może Owen jest w środku ranny albo chory? Nigdy nic nie wiadomo. Może powinna to sprawdzić? Drzwi zaskrzypiały jak zwykle. Znajomy dźwięk, który zawsze mówił Ruby, że wnuczka przychodzi do niej w odwiedziny po szkole albo wieczorem, na noc. Owen nie dawał znaku życia. - Owen? Jesteś tam? - Lucy miała nadzieję, że go nie przestraszy. Ciekawe, czy wciąż nosi broń? Boże, jak tu ładnie pachnie. Czosnkiem i mięsem. Owen gotował. Kiedy weszła do kuchni, stał odwrócony tyłem. - Owen? Nie otwierałeś drzwi. Nie odwracał się. - Cześć. - Serce Lucy biło tak szybko, że w uszach słyszała szum krwi. Próbowała nie podnosić głosu. - Co gotujesz? Zaczął kołysać biodrami. Czy on przygotowuje właśnie to, co tak pachnie? Pochylony nad zlewem obierał ziemniaki. W uszach miał białe druciki i poruszał się do muzyki, której ona nie słyszała. Podśpiewywał coś bezgłośnie. Biodra rozkołysały mu się na dobre, na jedną stronę lepiej niż na drugą, ale tak czy inaczej szło mu całkiem dobrze. Czy to naprawdę układ z Gorączki sobotniej nocy? Owen na sekundę odłożył obieraczkę i uniósł prawą dłoń, żeby ozdobić niesłyszalną frazę muzyczną. Przesunął stopy w prawo, a później przeskoczył w lewo. Wyglądał dokładnie tak jak Lucy, kiedy urządzała sobie prywatne przyjęcia taneczne. Podejrzewając, że wyglądała przy tym bardzo głupio, nie chciała, żeby ktokolwiek ją podglądał. Owen jednak był całkowicie rozluźniony.

Nie miał pojęcia, że ktoś go obserwuje. Jeden ruch twista, ugięte kolana, ruch miednicy i nagle do uszu Lucy dobiegło kilka wyśpiewanych falsetem słów: „O, o, o! Tańcz, tańcz, tańcz!". Taniec popchnął go w jej kierunku, więc Lucy spróbowała zejść z linii jego wzroku, ale było za późno. Jego oczy natknęły się na jej spojrzenie, a z ust wydobyło się kolejne „o, o, o!". Zamarł w miejscu i odebrało mu głos. Pomachał do Lucy obieraczką i wyjął z uszu słuchawki iPoda. Podrzucił głową w bardzo męski sposób. - Co jest? - zapytał głębokim głosem. Lucy uśmiechnęła się i uniosła dłoń w geście powitania. - Jak długo tu stoisz? - Wystarczająco - zachichotała. - No tak. - Owen był zdegustowany. - To Marvin Gaye. Co ty tu robisz? - Powrócił do obierania ziemniaków. - Przepraszam za zaskoczenie. Na dworze leje. Nie słyszałeś pukania do drzwi. Spojrzał na nią przez ramię i uniósł brew. - Wiesz, że właśnie złamałaś prawo? Musisz mnie uprzedzać dwadzieścia cztery godziny przed wejściem do wynajmowanego przeze mnie lokalu. Lucy zrobiła krok w tył, a uśmiech zamarł jej na ustach. Skuliła ramiona. - Przepraszam. Przepraszam. Nie sądziłam, że kiedykolwiek. .. Odwróciła się, żeby zwiać. Szlag by to trafił. On ma rację. Ale z niej idiotka! Powinna była pomyśleć, zanim wlazła mu na głowę. - Nic się nie stało. Zatrzymała się na progu kuchni, tam, gdzie linoleum stykało się z wybrzuszoną w kilku miejscach, starą

wykładziną dywanową. Nie miała czasu zlecić naprawy. Rany, on się jeszcze potknie i uszkodzi sobie drugie biodro! - A co się w ogóle dzieje? - odezwał się, nie przerywając obierania ziemniaków. - Przyszłam o czymś porozmawiać - odezwała się załamującym się głosem. - Te pudła, które mi sprzedałeś... - Jesteś głodna? Przez chwilę zastanawiała się, czy się nie przesłyszała. - Co mówiłeś? - Stek z czosnkiem i cebulą. I tłuczone ziemniaki z czosnkiem. Dużo czosnku. - Spojrzał na nią od zlewu. - Chcesz trochę? Uniosła dłoń. - Nie, nie. Dziękuję. - Nie o to pytałem. Pytałem, czy jesteś głodna. Zatrzymała się w pół gestu. - Naprawdę? - Mam tego mnóstwo. Ucieszyłbym się, gdybyś została. Lucy słyszała to w jego głosie. Naprawdę by się ucieszył. Byłby szczerze zadowolony z jej obecności przy stole. Ona zresztą również. - Mogłabyś posiekać trochę czosnku? Chciałbym też zrobić chleb. Lucy skinęła głową i sięgnęła po nóż. Nie tak sobie wyobrażała ten wieczór. Ale postanowiła dać mu szansę. Ależ Owen rozszalał się z tą kolacją. Ciekawe, czy często urządza sobie takie wieczory, bo może to tylko raz na ruski rok. Ciekawe, czy często tak tańczy? Lucy znienacka poczuła przypływ odwagi i znajomy dreszcz, podobny do tamtego na ganku, kiedy go

pocałowała. Wskazała palcem na wyjście z głośnika nad kuchennym stołem. - Można tu włączyć twojego iPoda? Odwrócił głowę, wyraźnie zdziwiony. - Chcesz posłuchać? - Owszem. Wyglądało na to, że się dobrze bawisz. Owen wytarł ręce w papierowy ręcznik i zrobił, o co prosiła. Kuchnię wypełniły dźwięki z Gorączki sobotniej nocy. Odwrócił się i kilkoma krokami pokonał odległość do zlewu, żeby skończyć płukanie ziemniaków. Otrząsnęła się. Owen przecież nie będzie z nią siedział przy stole nad książką do matematyki i prosił ją o ponowne rozwiązanie równania. Lata temu patrzył na nią, jak liczy, i chciał „zrozumieć, co jest najważniejsze" w równaniu, albo pożyczał ołówek i zapominał go oddać. Nie minie go następnego dnia w holu szkoły, nie będzie przy nim kolejnej dziewczyny... Nie będzie tak, że on jej nie będzie zauważał. Dzisiejszego wieczoru już pewnie nie zatańczy, ale to nic. Lucy wystarczała rozbrzmiewająca w kuchni muzyka. Ze mogła patrzeć na jego szerokie ramiona, jak odkręcał kran. Skończył właśnie obierać i siekać czosnek i poprosił ją o utłuczenie ziemniaków. Sam coś czarował nad stekiem. Podał jej piwo, a ona wzięła łyk prosto z butelki. Jak on. Owen postawił na stole ciężkie talerze i włączył światła na zewnątrz. Patrzyli przez szklane drzwi na deszcz, który strumieniami zalewał ogród. Kiedy jednak Lucy sięgnęła do talerza po pierwszy kęs mięsa, deszcz zelżał. Znienacka przestało padać, a nagła cisza wywołała skrępowanie. Lucy przeżuwała, świadoma każdego wykonywanego ruchu.

- No tak. Te pudła - powiedziała po chwili. Owen uniósł do ust widelec, a później odchylił na krześle. Wyglądał na zadowolonego z siebie, w kąciku jego ust błąkał się uśmieszek. - Wielkie pudła pełne makulatury. - Tak. A jednak nie. Są pełne skarbów. Uniósł brew. - Dla miłośniczek robótek - uściśliła. - To tam była włóczka? Sądziłem, że tylko papier. Lucy widelcem usypała na talerzu górkę z ziemniaków. - Było tam kilka naprawdę cennych książek... - To szczęściara z ciebie. Wygląda na to, że miałem pecha, a ty zyskałaś. Gwałtownie podniosła głowę znad talerza. - Chodzi o coś znacznie więcej. W jednym z pudeł były papiery. Nieodkryte wzory bardzo sławnej projektantki swetrów. - To projektantki swetrów bywają sławne? - Jest kilka legendarnych nazwisk. Elisabeth Zimmerman, Barbara Walker i Eliza Carpenter. To dokumenty i zapiski Elizy. Guru dziewiarstwa. Lucy przesunęła się na skraj krzesła i pociągnęła za obrębek starego swetra, który mieszkał z nią w księgarni. Musiała objaśnić Owenowi znalezisko w pudłach. - Widzisz? To był sweter mojej babci. Zrobiła go na podstawie wzoru Elizy. W kartonie znalazłam jego połowę wzoru, główną część, ale brak tam opisu rękawów. Muszę wiedzieć, czy istnieją. Wyglądał na rozbawionego. - No przecież, że istnieją. Dziurawe, widzę na własne oczy. - Nie. Chodzi o wzór na kartkach w pudle.

Jak to wyjaśnić komuś, kto nie ma pojęcia o robieniu na drutach? Lucy nie wiedziała, jak przedstawić wagę znaleziska. - A nie da się tego powoli rozpruć? I zorientować się, jak to wygląda od tyłu? - Inżynieria odwrotna. Dobry jesteś. - Lucy była pod wrażeniem. - Ale to nawet w połowie nie tak ciekawe, jak odnalezienie wymyślonego przez Elizę oryginału. Owen przesunął się na krześle. Widać było, że odciąża bolące biodro. Lucy nagle uświadomiła sobie, jak mała jest stara kuchnia jej babci. - Zrobisz na tym kasę? - Nie! Nie mogę zatrzymać tych papierów. Muszę ci je oddać. - A jeżeli ich nie zechcę? Lucy zastanowiła się przez chwilę. - Cóż, wtedy chyba oddam je Cade'owi i Abigail MacArthurom, bo to dokumenty niepublikowane i w zależności od brzmienia przepisów prawa, które nie do końca rozumiem, powinny wrócić do spadkobierców. Znienacka nachylił się i powiedział jej prosto do ucha: - A jeśli nikomu o tym nie powiemy? Lucy poczuła ciepły oddech na policzku. Skupiła się na opartym o stół umięśnionym męskim przedramieniu i dłoniach. Zamarła. Wystarczy odwrócić głowę w lewo, a jej usta otrą się o jego. Nie, drugi raz tego nie zrobi. Odchyliła się w prawo, sięgnęła po sól, chociaż jej stek byt wystarczająco słony. - Kot został wyjęty z worka. Niektóre panie już wiedzą, a Mildred nawet ogłosiła to na Twitterze, więc wie o tym również cała blogosfera. Na sto procent.

Owen swobodnie odchylił się do tyłu. Czy on ma w ogóle świadomość tego, co z nią robi? - To co teraz? - Czy jest więcej... Więcej tych pudeł? Owen wzruszył ramionami. - Magazyn jest zapakowany po sufit. - A kto upychał tam te rzeczy? - Ja. Strasznie się wtedy śpieszyłem. Kiedy się wyprowadzaliśmy, wszystko już było w pudłach. Ja je tylko wrzucałem do środka. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy tych zapisków jest więcej. - Spojrzał badawczo. - Pomożesz sprawdzić? Serce Lucy zabiło mocniej. - Dobrze. Uśmiechnął się tym swoim przewrotnym uśmieszkiem, a Lucy po raz kolejny zobaczyła przed sobą nastolatka, swą beznadziejną miłość sprzed lat. - Wpadnij zatem, kiedy będziesz miała czas. Przejrzymy wszystko. Widok nie jest przyjemny, muszę cię ostrzec. Posłuchaj, ta dziewczyna... Jak ona się czuje? - Abigail? Wszystko z nią dobrze. - Lucy uśmiechnęła się i złożyła papierową serwetkę. - Naprawdę. Cieszę się, że byliśmy na miejscu. Skinął głową. - Zrobiłaś wszystko, jak należy. Nie zachowałaś się jak większość ludzi. Lucy nie miała ochoty mówić mu, że nie jest jak większość, że ma szkolenie z pierwszej pomocy, jest członkiem ochotniczej straży pożarnej, wie, jak rozwijać strażacki wąż, jak szukać i ratować ludzi. I że nie jest przyzwyczajona do ratowania ciężarnych przyjaciółek z płonących samochodów, które za chwilę mają się zmienić w kulę ognia.

- Brakuje ci tego? Że byłeś bohaterem? Owen pokręcił głową i zmarszczył brwi. - To nie tak. Człowiek nigdy nie czuje się jak bohater. I nie chodzi o wypinanie piersi do orderów albo paradowanie w pochodzie. Jest się po prostu facetem, do którego ludzie dzwonią, jeśli chcą, żeby coś we właściwym miejscu i czasie było normalne i zwyczajne. - A jednak... - Lucy pochyliła się i oparła podbródek na dłoni. - Masz jakiś pomysł, co robić, żeby twoje życie nie stało się całkiem nudne? Owen się nachmurzył, a Lucy pożałowała swego pytania, zanim jeszcze wybrzmiało. - Miałam na myśli, że to nie to samo, co wzięcie wolnego i rozmyślanie, co dalej. Sam to powiedziałeś... - Może podejmę się jakiejś roboty jako złota rączka. Wiesz, tu i ówdzie coś naprawię albo przybiję. - Wyciągnął przed siebie ramiona i poruszał palcami. - Mam talent w rękach. - Tak? - powiedziała uprzejmie. Czy oficer policji może tak po prostu zmienić się w złotą rączkę? Zamienić broń na młotek? W oczach Owena nie było iskry, miał znużony głos. - Mój brat Silas działa podobnie - podjęła. - Przebudowuje domy. Maluje i zakłada instalacje elektryczne. Zajmuje się hydrauliką. Pomaganie siostrze idzie mu jednak dość opornie. Zostawia u mnie to, co mu niepotrzebne. To fajne mieć taki talent. - Jeżeli chcesz, któregoś dnia ci pomogę - powiedział Owen, ale w jego słowach pobrzmiewał sztuczny entuzjazm. - Może coś takiego mnie zajmie. Jeżeli uda mi się wymyślić, jak z tym wszystkim ruszyć. Dostać pozwolenie albo założyć firmę...

Za oknem błysnęło i za chwilę usłyszeli głuche dudnienie burzy. - Czuję się jak w oku cyklonu - powiedział. Lucy poczuła na przedramionach gęsią skórkę. - Nie znoszę błyskawic. I szczurów, i przebywania na wysokości. Trzech rzeczy, które na pewno nie mieściły się wśród jej ulubionych. - Naprawdę? Ja je uwielbiam. Tym właśnie się różnili. Owen miał ciekawe życie. Wyrwał się z Cypress Hollow, zamieszkał w wielkim mieście, więc chyba nie bat się niczego. - Wyjdę i sobie popatrzę - powiedziała pod wpływem impulsu. Zanim Owen zdołał coś powiedzieć, wylądowała za drzwiami. Było potwornie ciemno. Przerażająco. Lucy przemknęło przez głowę, by zawrócić, ale myśl, że on przygląda jej się z kuchni, wypchnęła ją na środek podwórza. Spojrzała w górę. Wokół siebie czuła uderzenia wiatru, silne powiewy na twarzy. Powietrze wciąż jeszcze było trochę wilgotne, choć deszcz już nie padał. Wiatr pachniał chłodno, przejmująco, metalicznie. Przez podwórko przetoczył się potężny podmuch. Lucy odstąpiła o krok, ale nie oddała pola. Była przerażona, ale nie zważała na tę część swojego umysłu, która nakazywała jej strach i zakrywanie głowy rękami. Nigdzie się stąd nie ruszy! Wiatr uderzył w stojącą na ganku huśtawkę, która odfrunęła na metr, później na półtora, ocierając się z hałasem o kamienną posadzkę. Lucy aż się wzdrygnęła, ale twardo stała na zewnątrz. Zacisnęła powieki i poddała się wichurze. Czuła się tak, jakby była na plaży, w wodzie,

kołysana przez fale. Pozostając w jednym miejscu, czuła ruch, który ją popychał, a następnie zasysał. Uczucie okazało się wyzwalające. Pełne radości. Niebezpieczna zabawa w samym środku porządnej, przerażającej burzy. I nagle eksplodowała jej głowa. Zdawało się, że Lucy wymyśliła sobie najgłośniejszy dźwięk w życiu. Przecież nic nie mogło być tak potężnie głośne! I w tej samej chwili podwórko się rozjarzyło. Wszystko - kamienie nagrobne, drzewa, stary zegar słoneczny - stało się nagle oślepiająco białe i pozostawało białe przez chwilę, która nie chciała się skończyć, choć trwała nie dłużej niż sekundę. Lucy zobaczyła każdy detal drzewa po drugiej stronie ogródka, każdy konar i każdy fragment kory. Po chwili zapadła ciemność. I zapadła się ona. Od potężnego dźwięku, który nie chciał się zmieścić w jej ciele. W kompletną pustkę. Tonęła, upadała. Poczuła za sobą silne ramiona. Pochwyciły ją. Uniosły. Lucy zamknęła oczy. Nic z tego nie rozumiała. Kiedy je otworzyła, była już w środku, w salonie, z głową opartą o zwinięty szal z afgańskiej wełny, który babcia Ruby zrobiła na drutach ostatniej zimy przed śmiercią. - Wszystko w porządku? Obok kanapy klęczał Owen. Wodził dłońmi po twarzy Lucy, jej ramionach, nogach. Oparł dłoń na jej brzuchu i tak pozostał. Oddech dziewczyny, i tak już przyśpieszony, przyśpieszył jeszcze bardziej. - Co się stało?

- Błyskawica uderzyła w drzewo tuż obok ciebie. Nie dalej jak siedem metrów. - Ale ja nic nie widziałam. - Cała się trzęsiesz. Na pewno nic ci się nie stało? Jego dłonie, duże i ciepłe, objęły jej przedramiona. A Lucy się to spodobało. Prawdę mówiąc, podobało jej się wszystko, co teraz robił Owen. - Naprawdę nic mi nie jest. - Uśmiechnęła się. - Nie jesteś poparzona pod ubraniem? Pomyślała przez chwilę. Poruszała palcami u nóg i rąk. - Nie, nie jestem. Jego twarz była taka śmieszna, tak blisko jej twarzy. Wyglądał na zmartwionego, a jednocześnie jakby nie mógł znaleźć sobie miejsca, gnany przymusem zrobienia czegokolwiek. Tak go prawdopodobnie wyszkolono, do reagowania. Policjanci zawsze biegli z pomocą. Lucy jednak nie potrzebowała pomocy. Nie była omdlałą damą, którą trzeba ratować. Trzeba jej było zupełnie czegoś innego. Choć bardziej niebezpiecznego niż uderzenie pioruna. Wsunęła dłoń w jego dłoń. Zamarł. - Co się dzieje? O co chodzi? Sięgnęła drugą ręką do jego pleców, na wysokości szyi. Był tak zaniepokojony jej stanem, że przez chwilę nie rozumiał, co się dzieje i co ona robi, aż do momentu, kiedy przyciągnęła do siebie jego głowę. Po raz trzeci w swoim życiu Lucy Harrison całowała się z Owenem Bancroftem. Nawet teraz nie wszystko do niego docierało. A Lucy czuła dziką uciechę. Jakby rzeczywiście uderzył w nią

piorun. Całowała mężczyznę wyłącznie dla radości pocałunku. Jego usta były miękkie. Ciepłe.. Jego ust już nie było. Lucy otworzyła oczy. Owen odsunął się i patrzył. O Boże. Nie planowała nic więcej, chciała go po prostu pocałować. Teraz on na pewno ją zapyta, co ona sobie myśli, a ona nie znajdzie rozsądnej odpowiedzi. Tak, na pewno. Skąd on niby ma znać jej myśli. Nie, Owen nie wygląda na wściekłego. Jego głowa zbliżyła się gwałtownie do twarzy Lucy. Usta były silne, wymagające. Rozchyliła wargi, a jego język dotknął czubka jej języka. Owen ugryzł ją delikatnie w dolną wargę i pocałował ponownie. Nie mogła oddychać. Była w stanie tylko oddawać pocałunki. Nie przerywając pocałunku, przygważdżając ją, przesuwał po jej ciele dłońmi. Jeszcze przed chwilą badał, był zaniepokojony, próbował się zorientować, czy coś się nie stało. Teraz było inaczej. Jego zdecydowane dłonie żądały czegoś więcej. Lucy jęknęła i pod ustami Owena wygięła się w łuk. Skąd to się bierze? To gorące pożądanie? Ta uporczywa chęć, żeby brać więcej i więcej? Owen wodził kostkami dłoni po jej policzku, nie odrywając ust od jej ust. Jego druga dłoń wśliznęła się pod bluzkę. Bez wahania objął jej pierś, a Lucy, zamiast poczuć szok, przywarła do niego mocniej. Chciała więcej. Żeby ściągnął ten materiał, właśnie tak, jak to robi... Kciuk i palec wskazujący mężczyzny odnalazły czuły na dotyk sutek i bawiły się nim, lekko skręcając, jednocześnie z delikatną pieszczotą dolnej wargi.

Dzielna. Wciąż była dzielna, chociaż krew uderzała jej do głowy, pędziła oszalałymi skokami przez żyły i tętnice. Lucy naparła na jego pierś i na wpół usiadła. Zdjęła z siebie sweter. A później bluzkę. Cóż ona, u diabła, robi? Inicjatywa to nie jej specjalność. Przy Owenie okazywało się co innego. Sięgnęła ku plecom, żeby rozpiąć stanik. Zsunęła go z ramion. Niebieskie oczy Owena pociemniały. Niespodziewany jęk mężczyzny przyśpieszył puls Lucy i obudził w niej płomień, który gwałtownie rozszerzył się ku jej palcom i stopom. Owen popchnął ją lekko na poduszki kanapy. Znów był przy jej ustach, tym razem całując mocniej i zapalczywiej. Przeszedł na jej szyję, przesuwał językiem po obojczyku, po zagłębieniu pod gardłem, między piersiami, a w chwili gdy Lucy wydawało się, że dłużej tak nie wytrzyma, pochwycił wargami szczyt jej piersi i pocałował, masując palcem drugi. Boże jedyny, ten facet rzeczywiście ma talent w rękach! Lucy wiła się pod nim jak piskorz. Chciała więcej, pragnęła Owena natychmiast. Musi albo się opanować, albo wymyślić jakiś plan, bo za jakieś trzy sekundy jej mózg przestanie pracować. - Owen - szepnęła prosto w jego włosy. Podniósł na nią wzrok i ponownie przesunął językiem wokół szczytu jej piersi, delikatnie go podgryzając. Lucy odchyliła się gwałtownie do tyłu, oplotła go nogami, przycisnęła się do jego biodra najmocniej, jak potrafiła. Jęknął i wtulił się w nią. Na jego twarzy widniał grymas, który wyglądał jak połączenie przyjemności i bólu.

- Boże, czy ja nie robię ci krzywdy? - Lucy zupełnie zapomniała o jego biodrze. - A wyglądam, jakbym protestował? - Przesuwał zaciśniętą pięść w kierunku jej brzucha, zanurzał palce pod dżinsami. - Musimy... Dłoń Owena zamarła. -Jeśli każesz mi przestać, to proszę. Ale natychmiast. Bo jesteś... Jaka? Lucy modliła się o zakończenie. Ale tak jak jej niedopieszczona pierś, wilgotna od jego pocałunków i chłodna od dotyku powietrza, tak i to zdanie pozostało niekompletne. A ona musiała się dowiedzieć, kim właściwie dla niego jest. - Jaka? - powtórzyła. - Taka... seksowna... - Jego glos nagle przycichł. Nie to chciał powiedzieć. Lucy wiedziała, że chodzi o coś innego. Nie miała pojęcia o co, ale na pewno nie o to, że jest seksowna. Wyprostowała się i usiadła. Naciągnęła sweter na piersi. - Nie ciągnijmy tego. Powinnam już iść. Teraz właśnie powinien ją pchnąć z powrotem na kanapę, obsypać tymi swoimi czarownymi pocałunkami i powiedzieć, co naprawdę miał na myśli. On jednak również usiadł, w takiej pozycji, by uniknąć bólu biodra. - Jeśli tak uważasz... - powiedział. Lucy spojrzała z ukosa. Nie zostanie tu przecież na zawsze. Po prostu pierwsza wyjdzie. Przymknęła powieki i ponownie otworzyła oczy. Owen wstał.

- Na pewno wszystko w porządku? Lucy nie wiedziała, czy on ma na myśli uderzenie pioruna, czy pocałunek, ale ponownie zamknęła oczy i pokiwała głową. - Mogę prosić o szklankę wody? - zapytała cicho. Pożałowała, że jej pager nie będzie dzisiaj wymówką. Nie miała dyżuru. Kiedy Owen napełniał w kuchni szklankę, Lucy ubrała się pośpiesznie i wypadła jak wariatka z domu, prosto na deszcz. Siedząc przemoknięta w samochodzie, zobaczyła jego sylwetkę w świetle otwartych drzwi. Drzwi zostały zamknięte. Światło na ganku zgaszono. Lucy sięgnęła drżącą dłonią do stacyjki.

Rozdział 11 Niepowodzenia i nieszczęścia robótkowe nigdy nie są prawdziwymi nieszczęściami, nawet jeśli włóczka splącze się w węzeł gordyjski. Zawsze można coś uratować. Trochę cierpliwości, kilka przekleństw, a rozwiążesz każdy problem. E.C. Kiedy Lucy zatrzasnęła za sobą drzwiczki samochodu i ruszyła w kierunku domu rodziców, odetchnęła i zobaczyła przed sobą obłoczek pary. Przypomniała jej się burza sprzed tygodnia, pioruny i błyskawice, przypomniał jej się tamten pocałunek. I chociaż było zimno, a ona miała na sobie jedynie cienki, czerwony golf i powyciągany czerwony, wełniany sweter, który zrobiła całe lata temu, przystanęła na chodniku, zadzierając głowę, by popatrzyć na dom, w którym mieszkała przez pierwsze osiemnaście łat swojego życia. Stare, niemal stuletnie, trzypiętrowe domiszcze z wieloma oknami, wszystkimi oświetlonymi, świecącymi ku ciemności, to miejsce, w którym Lucy czuła się najbezpieczniej. Uwielbiała jego widok nocą. Jej matka zawsze mówiła o oszczędzaniu tego czy recyklingu

tamtego, nie miała jakoś wyrzutów sumienia w kwestii korzystania z prądu. Toots twierdziła, że naprawia świat na wiele innych sposobów i niezmiennie zostawiała w każdym pokoju zapalone światło. Białe, mrugające lampki, pozostałość po Bożym Narodzeniu, biegły wzdłuż okapów i winorośli, która miała niedługo zakwitnąć. Lucy zobaczyła przechodzącego przez hol ojca; jedną rękę trzymał bezmyślnie w powietrzu, drugą, z książką, tuż przy twarzy. Doskonale wiedziała, że za pięć sekund ojciec potknie się o róg dywanu przed schodami i zaklnie, książka wypadnie mu z ręki, a on zgubi zakładkę. Cały jej dom. Matka Owena przebywała w Willow Rock. Jego ojciec, jak mówiono, zmarł w więzieniu. Jak by to było nie mieć rodziców, którzy tworzą poczucie bezpieczeństwa?, zastanowiła się. Nie móc zajrzeć o każdej porze dnia i nocy, nie móc wejść pod dach domu, który tak się kocha? Lucy próbowała popchnąć drzwi i jednocześnie wypchnąć Owena z pamięci. Już w środku zobaczyła matkę, która przemknęła obok, ledwo zauważając wejście córki. Lucy znalazła się w jadalni i nalała sobie ze stojącej na stole karafki pół kieliszka czerwonego wina. Spojrzała na ścianę, na autoportret Toots - studium w zieleni i żółci, wygięte usta lekko poza osią, oczy o bardziej dzikim spojrzeniu niż zwykle. Matka kojarzyła się jej z poradnikiem w jasnoniebieskiej okładce, krzyczącej o uwolnieniu się od wszystkich problemów w ciągu trzydziestu dni lub gwarancji zwrotu pieniędzy. Toots była jak dynamo, jak siły natury, na które trzeba uważać. Lucy wiedziała dość na temat matek swoich koleżanek, żeby nawet w dzieciństwie zdawać sobie sprawę, że jej rodzicielka nie jest taka jak wszystkie. Wywieszała pranie, zamiast suszyć je w suszarkach, nie

wierzyła w zmywarki do naczyń i kuchenki mikrofalowe. Zawsze się wszystkim interesowała. Jeżeli ktoś przeciwko czemuś protestował, zawsze wspierała ten protest. Walczyła o zwierzęta, rośliny, o pokój, o prawa mniejszości seksualnych. Była za wolnym wyborem, przeciwko wojnie i prezentowała, jak na tak małe miasteczko, pozytywną postawę wobec seksu. W przeszłości nieraz za to obrywała, a jednak wszyscy ją kochali. A zwłaszcza córka. Nie robiło jej różnicy, że Toots bywała zazwyczaj zbyt zajęta, żeby zwracać na nią uwagę. Jej matka miała taki właśnie sposób bycia. Przeważnie naprawiała czyjeś życie i wkładała w to całe serce. Lucy, gdyby miała wybór, nie zmieniłaby w niej niczego. Toots ponownie przemknęła przez przedpokój, tym razem w innym kierunku. - Jak się masz, mój króliczku? - rzuciła przez ramię. Miała na sobie szary sweter w warkocze, z paskiem, i czerwoną, welwetową spódnicę, sięgającą kostek. Na jej siwych lokach usadowił się czarny kapelusik. - Cześć, mamo. Gdzie jest dzisiaj seans hipnotyczny? - Muszę jeszcze wyciągnąć jagnięcinę z piekarnika, kochanie. Rozpalisz ogień w kominku w salonie? Bardzo cię proszę. Lucy przeszła do bawialni. Boże, nikogo tu nie ma! Rozpalanie w kominku nigdy nie było jej specjalnością. Kiedy jej bracia wyjeżdżali na obozy harcerskie, ona uciekała w robótki. Ogień ją przerażał, a ona lubiła poczucie bezpieczeństwa, więc wyręczała się kimś innym. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj wspaniały płomień będzie jej dziełem. Dwa łyki wina i można zaczynać. Lucy sięgnęła po ułożone w stos gazety, zwinęła kilka kartek w kulę i umieściła ją na palenisku. Ułożyła podpałkę - maleńkie, kruche gałązki i grubsze gałęzie, które jej matka zbierała

podczas długich spacerów po okolicy - a na niej kilka kawałków wyrzuconego przez morze suchego drewna. Będą się palić na niebiesko i zielono. Usłyszała za plecami głos Molly. - Za dużo papieru! - Cześć! Nie wiedziałam, że dzisiaj przychodzisz. Przyjaciółka pochyliła się i ścisnęła lekko Lucy za ramię. - Twoja matka już od dawna mnie nie karmiła - powiedziała. Musiałam sobie zrobić przerwę w diecie, inaczej zwariowałabym z głodu. Pomiędzy tłumaczeniem, kiedy telefon dzwoni jak szalony... Nie masz pojęcia, co to znaczy zajmować się nastolatką wrzeszczącą, że jej brat właśnie przedawkował, gdy sama masz najsilniejszy w życiu syndrom napięcia przedmiesiączkowego! Więc wtedy jednocześnie jesteś w Internecie i patrzysz na zmieniającą się cenę domu, który akurat sprzedajesz. A tymczasem Theo leży w twoim łóżku i mówi, że cię kocha. Lucy zapaliła zapałkę i przytknęła ją do gazety. Ojciec powiedział jej kiedyś, że dobrze ułożone drewno zajmuje się od jednej zapałki. Przyłożonej w jednym miejscu. Więc bez poruszania zapałką, nie zapalając więcej niż jednej gazety... Jeżeli ogień zaskoczy, będę miała szczęście. - To mi wygląda na kolejny zwyczajny dzień. - A ta część o miłości? Nie ma miłości. Ja nie kocham. Wiesz o tym. Potrzebuję jej wprawdzie i ją mam, ale sama nie kocham. Nic. Iskierka rozbłysła i przygasła. Krawędź gazety rozżarzyła się, ale też nie dała rady. - Cholera - mruknęła pod nosem Lucy. To by było na tyle w temacie ojcowskiej metody. Lucy podpaliła papier w trzech miejscach, zapaliła kolejną zapałkę i przyłożyła ją jeszcze w dwóch innych.

Ogień buchnął z zadziwiającym hałasem. Podpałka zajęła się tak szybko i intensywnie, że przerażona Lucy cofnęła się o parę kroków. - Mówiłam ci, że za dużo papieru - powiedziała Molly. - Na moje oko wyglądało w porządku! Płomień nie przygasał. Cienkie gałązki i kawałki drewna buzowały teraz wielkim płomieniem. Salon wypełnił dym. Ogień skoczył wyżej. - Otworzyłaś szyber, prawda? - zapytała Molly. Szyber? Szlag by to trafił. - Nie pamiętam, po której stronie jest rączka. - Lucy podbiegła do drzwi i wrzasnęła w górę schodów. - Tato? Tato! Jesteś nam potrzebny! I to już! Dym gęstniał. - Nie można tego przygasić? - Molly dopadł atak kaszlu. -Tato! Przybiegł ojciec. - Dom się pali? Dzwońcie po straż pożarną! - Ja jestem ze straży, tato. To tylko drewno w kominku. Nie pamiętam, gdzie jest rączka od szybra... - Zapomniałaś go otworzyć? - W głosie ojca pobrzmiewało niedowierzanie. - Chyba tak. - Dobry Boże. Chwycił z wieszaka na płaszcze wełnianą kurtkę, zapiął się po szyję i odwinął rękaw tak, żeby zakrywał mu dłoń. Zanurzył się w dym i włożywszy rękę do kominka, pochylił nad płomieniami. - Ostrożnie! Szarpnął za coś mocno, wyciągnął ramię znad płomieni i odskoczył.

- Tato? Wszystko w porządku? - kaszlała Lucy. Do salonu weszła Toots. - Bart! Czy ty płoniesz? Ojciec otwartą dłonią klepał się po kurtce, z której dymiło w kilku miejscach, i sprawdzał ramię. Tryumfalnie uniósł przyczerniony rękaw. - Tam jest brudno. Ale zadanie wykonane. Toots poklepywała go po ramionach. - Dzięki Bogu za wełnę. - Materiał naturalnie ognioodporny - powiedział Bart, uśmiechając się do żony. - Zawsze to powtarzasz. Więc bez namysłu chwyciłem za wełnianą kurtkę. - Pamiętałeś! - powiedziała Toots i ucałowała męża. Odwróciła się do Lucy. - A ty co nawyprawiałaś? Bardziej chodziło jej o to, czego córka nie zrobiła. - Zapomniałam otworzyć szyber. - Ile razy ci mówiłam, żeby sprawdzać? - Mamo, trudno byłoby zliczyć. Dlatego zazwyczaj to nie ja rozpalam w kominku. Nie gniewaj się. Lucy upiła łyk wina, a Toots, machając rękami, zabrała się do otwierania okien. - Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Bart, przynieś wentylator z sypialni. Wydmuchamy ten dym, zostanie tylko miły zapach. Będziemy udawać, że palimy ognisko na plaży. Molly poklepała przyjaciółkę po ramieniu. - A ty się nazywasz strażakiem... - powiedziała. - Przestań. Przez krótką chwilę Lucy wyobraziła sobie, jak by to wyglądało, gdyby nie mieli tyle szczęścia. Wystarczyłoby, żeby ojciec nie otworzył szybra, żeby ogień wymknął się spod kontroli i przeskoczył z kominka na podłogę. Co by było, gdyby dom spłonął? Gdyby Lucy straciła poczucie,

że go ma? Zostałaby z poczuciem winy. Na samą myśl poczuła ucisk w żołądku. Rzeczywiście, od czasu do czasu nazywała siebie strażakiem. Mniej więcej dwa do sześciu razy miesięcznie, kiedy nosiła przy sobie pager. Ale, na najpiękniejszą wełnę świata, jest zapewne najgorszym strażakiem na świecie. Lucy przygryzła wargę. Toots wrzasnęła na synów, żeby schodzili na kolację, i zagoniła resztę do stołu. Kiedy już się zebrali, spojrzała na Lucy. - Dziękuję, że nie spaliłaś nam domu, mój ty strażaku - powiedziała. - A teraz podaj mi pieprz i opowiedz, jak idzie twojemu lokatorowi. Lucy podała pieprz przez Molly. - Chyba dobrze. Nieczęsto go widuję. Jest zajęty swoją matką. Często wychodzi z domu... Toots skinęła głową. - Spotkałam go w barze. Uważam, że powinniśmy go wyswatać z Whitney. Lucy poczuła, że wino uderza jej do głowy. Whitney. Whitney? - Tak... Mamo, myślę, że z nim wszystko w porządku, jeżeli nie ma się nic przeciwko maminsynkom. Bo przecież wrócił, żeby być blisko mamusi, prawda? To miłe, jeżeli ktoś się podnieca takimi rzeczami. Tylko pamiętaj, że ja znam go jeszcze ze szkoły, z korepetycji. Dziewczyna, która będzie się z nim umawiać na randki, nie dość że będzie musiała płacić rachunki, to jeszcze uważać, żeby dobrze wydano jej resztę. Molly wpatrywała się w przyjaciółkę szeroko otwartymi oczami przez cienką warstwę rozrzedzonego dymu. - I Bóg wie, dlaczego utyka? - kontynuowała Lucy. - Może potknął się o coś, wychodząc z cukierni z torbą pączków, kiedy był na służbie.

Nie miała pojęcia, skąd w jej słowach tyle jadu. Ojciec przerwał na chwilę nakładanie tłuczonych ziemniaków, Silas bezceremonialnie gapił się na siostrę. Nawet brwi Jonasa uniosło zdziwienie. - Myślałam, że jesteś jego fanką, kochanie - powiedziała jakby od niechcenia Toots. - Mówiłem wam, że nie powinna go wpuszczać i wynajmować mu mieszkania - dołożył Jonas. - Po prostu uważam, że to niewłaściwy facet dla Whitney powiedziała Lucy, podwijając palce stóp w płóciennych tenisówkach. - Postrzelił go najlepszy przyjaciel - powiedziała jej matka. - Na służbie. I koniec kariery. A twój mało sympatyczny ton wcale mi się nie podoba. Nie życzę go sobie przy moim stole. Czy ktoś chciałby trochę smażonej okry do jagnięciny? Lucy wpatrywała się w matkę z niedowierzaniem. - A ty skąd to wiesz? - Sam mi powiedział. - Toots uśmiechnęła się do córki. - Powiedział ci? - Bo go spytałam. Parę dni temu spotkałam go w barze. Jonas i ja świetnie się bawiliśmy z Owenem i jego matką. Eliza i ja robiłyśmy kiedyś z Ireną na drutach, więc trochę sobie z nią pogadałam. Nie wygląda zbyt dobrze, biedactwo. Lucy pokręciła głową. - Uważam, że to bardzo smutne, gdy człowiek w taki sposób kończy karierę, nawet w zawodzie, w którym spotyka się przemoc i trzeba nosić broń. Tak jak Owen. To przecież coś w rodzaju utraty tożsamości. I uważam, że Whitney, ta inteligentna, słodziutka dziewczyna, byłaby dla niego odpowiednia. Albo Molly. - Toots wyprostowała

się na krześle, jak gdyby zobaczyła Molly po raz pierwszy tego wieczoru. - Co ty na to, kochanie? Widujesz się z kimś teraz? Molly nie wiedziała, co powiedzieć. - No, nie. Tak. Tak jakby. - To dobrze. Ustawiamy więc celownik na Whitney. - A może na Lucy? - zachichotała Molly. - Może wyswatałabyś z Owenem własną córkę? Toots przez chwilę sprawiała wrażenie niepomiernie zdziwionej. - Moją Lucy? - Molly! - wtrąciła się Lucy. - Dlaczego by nie? - zapytała Molly. - Żyją blisko siebie, ona w księgarni, a on na plebanii. Ty go lubisz, a Lucy jest sama. Co w tym złego? -No ale... Ojciec zmarszczył brwi. - Uważam, że takie swaty są nie na miejscu. Niech ludzie sami decydują za siebie. - Tata ma rację - skomentował Jonas. Toots mrugnęła do Lucy. - Moja córeczka szuka faceta innego rodzaju, nieprawdaż? - Szukam? - Lucy wciąż czuła się okropnie po tym, co powiedziała. Marny dowcip. Skąd mogła wiedzieć, że Owena postrzelono na służbie. Lecz oczywiście jej matka zna szczegóły na długo przed innymi. Toots skinęła głową. - Lucy potrzebuje kogoś łagodnego, o dobrym charakterze, jak ona. Kogoś, kto zrozumie jej ciche nastroje i spokojną naturę. Kogoś... - Matka uniosła obie dłonie i zakołysała nimi w powietrzu. - ...kto jest jak ocean w piękny, letni dzień.

- Kogoś takiego jak Gary - wtrącił się Jonas, przełykając ziemniaki. - Przestań, nie wiedziałam, że jest gejem. A tak dla ścisłości... On mówi, że też nie wiedział. Po prostu znalazł samego siebie - odgryzła się Lucy. - A ja go kochałam. Był słodki. - Jak owieczka - przytaknęła Molly. Na jej policzki wypełzał rumieniec, nieuchronny znak, że za chwilę wybuchnie śmiechem. To było nie fair. Lucy chodziła wprawdzie z różnymi chłopakami, ale nikomu o tym nie mówiła, nawet najbliższej przyjaciółce. Czasami nawet się zakochiwała. I nie zawsze była taka przerażona. Jednak za każdym razem, gdy zaczynała myśleć poważniej, faceci ją porzucali; jeszcze się nie zdarzyło, aby to ona kończyła związek. Ona nie odchodziła. Tim zostawił ją dla wyższej i szczuplejszej wersji, właścicielki sieci księgarń w dużym mieście. Gary (pełen miłości) dla mężczyzny. Randy po prostu odszedł; pewnego ranka już go nie było. Zostawił liścik, w którym napisał: „Nie gniewaj się", i parę brudnych dżinsów obok pralki. Po tym, jak Lincoln zerwał z nią, mówiąc, że przenosi się na Alaskę, by biegać w psich zaprzęgach, Lucy zaadoptowała kota. Pół roku później pan Piekłeś wyprowadził się do domu obok, do pani Zaimo. Lucy podejrzewała, że zwabił go zapach tuńczyka, ale nie była w stanie tego udowodnić, więc teraz musiała się zadowalać głaskaniem kociego łebka, gdy jego właściciel grzał się w słońcu na parapecie. Samotność jest bezpieczniejsza. I mniej bolesna. - Znalazłam cały stos niepublikowanych wzorów. - Lucy usłyszała własny, zbyt wysoki głos. - No to ślicznie, skarbie - odparł ojciec. - Posłuchaj, Jonas, czy ty kiedyś...

- To wzory Elizy Carpenter. Toots niemal wyskoczyła z krzesła. - Elizy Carpenter? Naszej Elizy? Lucy podniosła włóczkową torbę, którą wcześniej położyła obok krzesła. - Popatrz. Wzory, których świat jeszcze nie oglądał. I zapiski. - Pokaż - powiedziała matka cichutko. Sięgnęła po pierwszą kartkę wyraźnie drżącą dłonią. - Żartujesz? - zapytała Molly. - To rzeczywiście jej dzieło. I jej charakter pisma. - Spojrzała na córkę błyszczącymi oczami. - Zadziwiające, Lucy. Gdzie to znalazłaś? - W starych pudłach, które kupiłam od Owena. Z zawartością należącą do jego matki. Popatrz tylko. - Niezdarnie przerzucała kartki papieru. Jedną podała matce. - Spójrz na tytuł. Toots rzuciła okiem na stronę i jej oczy zaszły łzami. - Sweter naszej Ruby... - To mój sweter. Ten żółty, który noszę na okrągło, ten, w którym jest więcej dziur niż wełny. Ten sweter Eliza zaprojektowała dla babci, której zawsze było zimno. Popatrz tylko na te zaokrąglenia! Teraz mogę zrobić go na nowo. Oczywiście, jeśli znajdę drugą stronę, tę z rękawami. - W głosie Lucy pobrzmiewała pasja. Toots westchnęła i podniosła dłoń do ust. - Zaprojektowała to dla mamy... - Odwróciła kartkę. - Ale gdzie reszta? - Nie przejrzałam jeszcze wszystkiego, więc mam nadzieję, że gdzieś się znajdzie. Tak czy owak, wzorów stąd wystarczy na całą książkę. Zabiorę je do Abigail, żeby mogła wydać zupełnie nową książkę Elizy Carpenter.

- Ludzie się będą o to zabijać - powiedziała Molly, nie potrafiąc ukryć ekscytacji. Toots pochyliła głowę. - Na pewno. Ale Abigail w tym roku wydaje dwie książki z własnymi wzorami. A teraz, z małą Lizzie i dzieckiem, które ma się urodzić... I do tego dochodzi do siebie po wypadku. Ma za dużo na głowie, a Cade nie ma do tego ręki. Może pozwolą tobie to opracować? Lucy zaśmiała się głośno. Poczuła, że wino uderza jej do głowy. - Mnie? Nie. - Dlaczego? - Bo ja nie jestem pisarką, mamo. - Ale to zaledwie opracowanie, a nie pisanie od nowa. A poza tym, w obrębie naszej rodziny jesteś pisarką. Odkąd pamiętam, chciałaś się zająć pisaniem, prawda? A twoje nazwisko na wydaniu prac Elizy Carpenter? Ty i Eliza. Podoba ci się taka współpraca? W głosie Toots było tyle ciepła; była najwyraźniej dumna z córki. Lucy od lat nie słyszała takiego tonu, i to adresowanego bezpośrednio do siebie. Nie słyszała go od dnia, kiedy poproszono ją o zagranie głównej roli w szkolnej sztuce z okazji Dnia Dziękczynienia. Miała wtedy dziewięć lat i grała indyka. Lucy pozwoliła sobie na pławienie się w cieple uśmiechu matki jeszcze przez chwilę, a później wypuściła powietrze z płuc. Na pewno tego nie zrobi. Ona sprzedaje książki. Nie pisuje ich ani nie wydaje. Uporczywe milczenie na linii między nią a Owenem, które prawdopodobnie było wytworem jej wyobraźni, trwało już dostatecznie długo. Od burzy z piorunami minął prawie tydzień, ale przecież powiedział, że można

do niego wpaść o każdej porze i że pojadą wtedy do magazynu, w którym trzyma rzeczy matki... W takim razie jutro. Porozmawia z nim jutro i sprawdzi, czy są tam jeszcze jakieś inne dokumenty i papiery. Potem jeszcze poprosi, aby przewiózł te pudła do Abigail, i na tym koniec. Nie mają do nich prawa, muszą je oddać. Lucy posmutniała. Toots uniosła dłoń. - W świetle tych wspaniałych wieści muszę powiedzieć, że i ja mam coś do oznajmienia. Muszę wam coś powiedzieć. Tatuś już wie, ale i wy powinniście, że zaczęłam nowe przedsięwzięcie. Otwiera się nowy okres mojego życia. Lucy złowiła zaniepokojone spojrzenia braci. - Wchodzisz w interes, aby wtykać ludziom igły w głowy w moim barze? - zgadywał Jonas. - Nie bądź głupi. To tylko dla rozrywki, nie dla zysku. Wchodzę na rynek dostarczania przyjemności i uciech. O nie. Lucy poczuła, że blednie. Silas powiódł palcem wskazującym po szyi i zadał pytanie, którego nie można było uniknąć. - Co to jest rynek przyjemności i uciech? - Zabawki erotyczne, mój drogi. Jonas zbladł, a Lucy położyła głowę na stole i potoczyła czołem to w lewo, to w prawo po blacie. Bart dumnie skinął głową. - Zostałem wyznaczony na szefa działu badań i rozwoju. Nastąpiła długa, niezręczna cisza. Jonas i Molly wpatrywali się w swoje talerze. Silas szeptał coś bezgłośnie. - Czy ktoś chce zobaczyć moje nowe wibratory? - zapytała Toots.

Rozdział 12 Niekiedy adeptka robótek będzie potrzebowała pomocy. Musimy być gotowe, by wyciągnąć do niej rękę, tak jaki ona do nas wyciągnęłaby pomocną dłoń, gdybyśmy miały na sobie jej robione na drutach skarpetki. E.C. Owen nie wiedział, czy może być coś gorszego niż przeglądanie rzeczy zgromadzonych przez jego matkę. Zostały ułożone na powierzchni trzy na trzy metry, w dwumetrowych stosach, między którymi wiodła wąska ścieżynka. Czuł się jak uczestnik telewizyjnego show o ludziach z obsesją na punkcie zbierania przedmiotów, z tą różnicą, że nie miał szans na doprowadzenie tego pomieszczenia do ładu. Stał teraz na samym środku, pochylony nad pudłami pełnymi starych fotografii. Wyprostował się i pomasował biodro. Nie miał pojęcia, co z tym zrobić. Zdjęć wystarczyłoby, żeby zadławić hipopotama, a on nie wiedział, do kogo one należą. Do rodziny ojca? Do matki? Może zabierze kilka, może mama na któreś zareaguje, choć pewności nie było. To tylko wspomnienia, którym można ufać tak długo, jak ktoś pamięta o uwiecznionych

sytuacjach. Prawdę mówiąc, miał ochotę wywalić cały ten bałagan. Ale zdjęcia rodzinne? Czy prawo tego nie zabrania? Odsunął je na bok. Jak wszystkie inne przejrzane dzisiaj pudła. Cholera. Wszystko go boli. Czy tylko to mu zostało? Na całym świecie? I ma się niby cieszyć, że szpera w rzeczach starej wariatki? W jej życiu zdarzyło się z pewnością więcej niż w jego. Owen założyłby się, że dom Lucy wygląda zupełnie inaczej. Ktoś, kto prowadzi księgarnię, osoba tak ostrożna jak ona, prawdopodobnie nawet przyprawy ustawia alfabetycznie, a ubrania wiesza zgodnie z kolorami. Wparowała tu w samym środku burzy, żeby popatrzeć na pioruny i błyskawice, chociaż wyraźnie ją przerażały. Oznaczało to zapewne tylko tyle, że jest rozsądna, choć z domieszką nieprzewidywalności. Jeśli dorzuci się do tego jeszcze sporą dawkę kobiecości, chociaż objawiającą się w niedomówieniach, może nawet w nieświadomości własnego wdzięku... Owen był przekonany, że znajduje się właśnie na najlepszej drodze do odnalezienia kryptonitu. Otworzył kolejne pudło, obok tego z fotografiami, i znalazł w nim trzydzieści puszek zupy. Doskonale. Przynajmniej coś, co śmiało można wyrzucić. Może będzie tego żałował w dzień Apokalipsy, ale teraz zyska ćwierć metra kwadratowego. Kiedy wyrzucał puszki do pojemnika przed magazynem, wydało mu się, że kątem oka dostrzega za płotem dziewczynę. Jakąś przecznicę stąd. Przypominała mu Lucy. Ta krągłość bioder, luźno puszczone kasztanowe włosy, ostrożny krok, żeby tylko nikogo nie niepokoić... Cholera. Musi ją wyrzucić z pamięci. Ona nie jest dla niego, to jasne. Dziś rano podczas golenia zauważył worki

pod oczami z braku snu, rzecz nieobserwowaną od dnia strzelaniny i czasu ostatniego śledztwa. Nocą, kiedy zamykał oczy, Lucy pojawiała się niemal od razu. A jego to wkurzało. Podobnie jak to, że tamtej nocy praktycznie wystawił ją za drzwi plebanii. Nie zasługiwał, żeby zobaczyć ją ponownie. To by tylko przypieczętowało jej opinię o tym, co ludzie w miasteczku mówią i myślą na temat Owena, a on nie ma ani czasu, ani serca, by to zmieniać. Wrócił do wnętrza, kopnął w drzwi starej szafki, która uporczywie nie chciała się otworzyć. Nie pomogło, ale przez chwilę poczuł się lepiej. - To jakieś szaleństwo - powiedział głos za jego plecami. Owen wzdrygnął się, opanował i nie sięgnął po broń. - Owszem. - Odwrócił się. - Cześć - powiedziała Lucy. Wyciągnęła dłoń na powitanie i przeniosła ciężar ciała na pięty. - Jak się masz? - Bywało lepiej. Nie podobał mu się jego własny głos, szorstki i nieuprzejmy, ale całymi dniami przebywał tu sam na sam z tą okropną robotą. Nagle pojawia się ona, świeżutka jak poranek, z jasną i roześmianą twarzą, a on ze zdumieniem zdaje sobie sprawę, że chce do niej biec jak obrońca do piłki... W czasie poniżej sekundy mógłby pokonać tych kilka dzielących ich kroków, wziąć ją w ramiona, przyciągnąć, zmiażdżyć jej usta pocałunkiem, przytulić i pokazać, jak bardzo jej pragnie. Aby ukryć i spojrzenie, i myśli, które nie powinny się pojawiać w obecności dziewczyny, Owen odwrócił się i spojrzał na blat szafki, z którą walczył. Pociągnął za rączkę szuflady, ale ona też się zacięła. - Jest gorzej, niż przypuszczałam - powiedziała Lucy.

- Owszem - potwierdził. Miała stuprocentową rację. Odchrząknął. - Skąd wiesz, gdzie zacząć? Owen wskazał kciukiem stosy śmieci za swoimi plecami. - Nie wiem. Przychodzę tu codziennie i przesuwam wszystko, oglądam, aż nadchodzi chwila, że nie mogę wytrzymać. Kiedy zaczynam rozważać, czy nie podpalić tego bałaganu, wychodzę. - Przyjmiesz pomoc? - A masz ważne szczepienie przeciwtężcowe? Skinęła głową. - To powodzenia. Lucy po prostu wzięła się do roboty. Stanęła obok i teraz przesuwali pudła razem. Lżejsze śmieci wynosiła do pojemnika na zewnątrz, a cięższe - Owen nie podejrzewał, że da radę je ruszyć - popychała rękami i nogami. Niewiele czasu zajęły jej szuflady z dokumentami, które Owen otwierał już nieraz, ale zamykał w przekonaniu, że nigdy nie zdoła przejrzeć tych papierów. Przyglądał się ze zdziwieniem, jak wszystko wyciąga, przegląda kartka po kartce i podejmuje decyzję, co zatrzymać, a co poddać recyklingowi. Kiedy podała mu stos papieru o grubości zaledwie kilku centymetrów i wyjęła czarny, plastikowy worek na resztę, zapragnął ją pocałować. Kto nie chciałby całować takiej kobiety? - Jak ty to zrobiłaś? - zapytał, kiedy znów weszła do magazynu, wnosząc ze sobą zapach słońca i kwiatów. - Co? - zapytała, wyciągając kolejne pudło. - O! Włóczka! - Jak ci się udało tak po prostu zanurzyć się w to wszystko i odwalić połowę roboty?

- To nie moje rzeczy. Jest mi łatwiej. - Lucy z obrzydzeniem uniosła w górę motek w najbrzydszym odcieniu musztardy, jaki Owen kiedykolwiek widział. - Sądziłam, że twoja matka to poważna dziewiarka. A tutaj akryl. Jestem zdruzgotana. Całe pudło wylatuje. Przynajmniej nie zalęgły się w nim mole. Na sto procent. - Nie wiem, co powiedzieć. Wciąż w ruchu, wciąż opróżniająca pudła z prędkością światła, Lucy kontynuowała: - Więc Eliza Carpenter, kobieta, autorka tych wszystkich zapisków, tych, których szukam, i tych, które musimy oddać Cade'owi i Abigail, to moja przyjaciółka z dzieciństwa. To ona nauczyła mnie robić na drutach, a co więcej, opowiadała mi najlepsze historie na świecie. Zamiast śmiać się z małej dziewczynki albo w ogóle ją ignorować, słuchała. Zawsze miała dla mnie czas. Owen nie nadążał, wykonując zaledwie połowę tego co Lucy. Przesuwał z kąta w kąt pudło pełne starych, poobijanych kubków. Jak mógłby je ot tak wyrzucić? Ten z krową to ulubiony jego matki. - Więc dlatego tak ci zależy na tych wzorach. - Owszem. Ale wciąż nie mam pojęcia, jak znalazły się wśród rzeczy twojej mamy. Dlaczego nie dostał ich Cade? Po śmierci Eliza zostawiła Abigail domek pełen przedmiotów w ilości wystarczającej, by można było otworzyć sklep, a całą resztę miała ze sobą w San Diego. Czy Eliza i twoja mama były blisko? Owen rozmyślał, wodząc palcem po ceramicznym kubku. - Czy to była taka kobieta o długich włosach i tych oczach... Lucy uśmiechnęła się szeroko.

- Kiedy się śmiała, jej oczy tryskały radością. Trudno je zapomnieć. Śmieszne. Owen rzeczywiście zapamiętał te iskierki. Coś go ciągnęło do kobiety, przesiadującej w kuchni z jego matką i dziergającej zawzięcie. Były to nieliczne chwile, w których matka rozluźniała się i śmiała się naprawdę szczerze. Pamiętał, jak przechodził przez kuchnię, a matka odłożyła robótkę na stół i wyciągnęła do niego ramiona. Przytuliła go mocno, a ta druga, zapewne Eliza, patrzyła na nich z uśmiechem. Pamiętał tamten uścisk. Takie rzeczy nie zdarzały się często. Później Eliza wyszła, a do domu wrócił ojciec. Zaczęły się wrzaski i kłótnie. Wszystko wróciło do normy i stało się nie do zniesienia. Ohyda. Normalka. No tak, prawdopodobnie wtedy oberwały te kubeczki. Owen wyciągnął pudło na zewnątrz i wyrzucił do wielkiego, metalowego pojemnika. Wszystko zagłuszył odgłos tłuczonej ceramiki. Trzy godziny później znaleźli wreszcie wspólny rytm. Owen wprawdzie nie do końca czuł się komfortowo (nic dziwnego w obecności kobiety wywołującej w nim stan z pogranicza samozapłonu), ale całkiem dobrze jak na ograniczoną przestrzeń, w której poruszały się dwa ciała. Była dobra w tej robocie, naprawdę. Kiedy on się zacinał, podchodziła i podejmowała decyzję. - Nie, nie to. Tak. To zachowaj. No nie, zwariowałeś? Wywal to. Kiedy się śmiała, tym swoim zaraźliwym śmiechem, on śmiał się również. Lucy stawała się bardzo mu bliska.

Wczesnym popołudniem Owen rozejrzał się wokół i zdał sobie sprawę, że koniec jest bliski. Większość pracy została wykonana. Podczas gdy on przez cały tydzień obijał się o pudła, a robota stała w miejscu! Spojrzał na Lucy. Na nosie miała smugi brudu, a we włosach pajęczynę. - Jesteś niesamowita - powiedział. Wcześniej niż pomyślał. Lucy, która akurat zerknęła do któregoś kartonu, pisnęła. Po chwili piśnięcie przeszło w potężny wrzask, a z pudła wyskoczyło coś niewielkiego i pognało biegiem w poprzek posadzki. Dziewczyna stała pośrodku pomieszczenia, przyciskając ręce do twarzy. - To tylko mała myszka, Lucy. To nic takiego. - Próbował ją przekrzyczeć. Jednocześnie podskoczył ku niej i wziął w ramiona zesztywniałe ciało. Czuł jego drżenie, choć wrzask ustał jak nożem uciął. - Już w porządku, wszystko dobrze. Takie przedstawienie dla zwierzaka? Z jej gardła wydobył się dźwięk przypominający zduszony śmiech. - Przepraszam - wykrztusiła wreszcie. - To fobia. Nie ma sensu, podobnie jak lęk wysokości. Nie znoszę i szczurów, i wysokości. A najbardziej szczurów na wysokości. Na drabinach - westchnęła. - E, tam. - To chyba mysz... Lucy się otrząsnęła. - To to samo, tylko mniejsze. Ależ ja jestem głupia. Strasznie nie lubię się bać. Owen przygarnął ją mocniej i kciukiem pogładził po twarzy. - Dobrze ci idzie. Naprawdę, moje słoneczko.

Nie miał pojęcia, skąd mu to przyszło do głowy. Chciał cofnąć to słowo, połknąć i ukryć na zawsze. Jednocześnie chciał je powiesić na jej szyi na złotym łańcuszku. -O! Chyba nie usłyszała, dzięki Bogu. Gapiła się w świeżo otwarte pudło. - Co takiego? - zapytał. -Jest ich więcej! To znaczy: więcej papierów. Kartek zapisanych przez Elizę. - W głosie Lucy słychać było zdumienie. Ile by dał, żeby i do niego odezwała się z podobnym zachwytem... Musisz wreszcie wziąć się w garść, napomniał się w duchu. W tym magazynie po prostu jest za mało miejsca i tyle. Lucy przyklękła. - To ostatnie pudło, które miałam otworzyć. I właśnie w nim je znalazłam. Podniosła głowę, spojrzała na Owena i uśmiechnęła się promiennie. W jej oczach zamigotały gwiazdy. Właśnie, że jej nie pocałuje. Nie. Nie pocałuje. - Dziękuję - powiedziała, dotykając dłonią jego dłoni. - Tak bardzo jestem ci wdzięczna. Czy chcesz pójść... Przez jedną krótką chwilę Owen wstrzymał oddech. Czuł, że ona myśli o tym samym. Patrzył, jak jej wzrok zahacza o jego usta, a później wędruje ku oczom. Na policzki Lucy wypełzł rumieniec. Mówiła coraz szybciej. - To znaczy chciałam zapytać, czy pojedziesz ze mną do Cade'a i Abigail? Żeby im o tym opowiedzieć. Bo ja

im jeszcze nie mówiłam. Czekałam, aż Abigail wyjdzie ze szpitala. A teraz już jest w domu... - Bardzo chętnie - odparł z uśmiechem. - Naprawdę pojechałbyś? -Tak. Chciał być wszędzie tam, gdzie ona. Nieważne gdzie. Po prostu chciał być przy niej jeszcze chwilę. Być może okaże się, że ta dziewczyna jest groźniejsza niż pistolet, ale - Boże, dopomóż! - zawsze lubił ryzyko.

Rozdział 13 Zupa nic jest potrawą, którą zna każda nowa adeptka dziergania. A co smutne, znają ją i weteranki. Pokrzywione warkocze, pogubione oczka czyhają na nas, czekając na swą chwilę próżności, żeby pokazać się światu w pełni przewrotnej chwały. E.C. Godzinę później Lucy pilotowała Owena po podjeździe sklepu z wełną „U Elizy". Abigail nazwała to miejsce imieniem swojej mentorki i jednocześnie ciotki swego męża. Dziewczyna spojrzała w lusterko wsteczne, wciąż nie wierząc, że tuż za jej autkiem toczy się powoli, pokonując dziury, ten sam niebieski mustang, który przyprawiał ją o bicie serca, kiedy była nastolatką. Przeraziła się trochę, gdy zobaczyła maleńki parking wypełniony samochodami, a co gorsza, turystyczny autokar, zaparkowany tuż obok szopy dla alpak. To będzie trudniejsze, niż sądziła. Stanęła tuż obok małego, czerwonego samochodu, na którego tablicy rejestracyjnej zobaczyła numer K2TOG. Owen zatrzymał się tuż obok, trafiając na ostatnie wolne miejsce.

Na farmie odziedziczonej po Elizie Carpenter Cade hodował owce; białe punkciki znaczyły niewysokie wzgórza wokół gospodarstwa. Pod dębem pasło się kilka kóz rasy Pygora, hodowanych na wełnę. Między zabudowaniami farmy biegła wydeptana w trawie ścieżka - od domu mieszkalnego do małego budyneczku, w którym mieścił się sklep. Lucy spędzała w nim wiele godzin, dotykając motków wełny, ucząc się od Abigail albo po prostu spotykając z innymi miłośniczkami robótek, ale teraz znalazła się tutaj po raz pierwszy od dawna. Owen zrównał się z nią i poszli razem. - Te wszystkie samochody... Czy to pracowników? - Nie - odparła. - To znaczy, że klientki przyjechały po włóczkę. - Zaczynasz rozumieć. - A niech to! - No właśnie. - Otworzyła drzwi do sklepu. Wewnątrz było jak zwykle. Jak w raju. Wzdłuż ścian, prawie pod sufit sięgały półki wypełnione włóczką we wszelkich możliwych kolorach. Błękity i czerwienie, żółcie, delikatna, miękka wełna z merynosów leżąca tuż obok grubo przędzionej z miejscowych owiec rasy Jacob, w której ujawniała się naturalna czarno-biała kolorystyka runa. Na poustawianych wszędzie ciemnych, drewnianych stołach piętrzyły się tęczowe stosy włóczek. Były wśród nich i jedwab, i angora, alpaka i bambus. Na podłodze stały kosze wypełnione motkami przędzy i ich końcówkami, w których niecierpliwie grzebały amatorki dziewiarstwa. Pomieszczenie wypełniały kobiety. Gadające, kręcące się, sięgające po coś, śmiejące się, obejmujące, siedzące i robiące na drutach. Kobiety na krzesłach, kanapach, fotelach, a kilka nawet na podłodze. Niektóre z nich Lucy

znała z imienia, niektóre z widzenia, a większości wcale. Musiało ich być co najmniej ze czterdzieści. Oprócz nich w sklepie znajdowało się czterech czy pięciu mężczyzn. Wyglądało na to, że w otoczeniu włóczki, wełny i motków czują się jak u siebie. Owen do nich nie należał. Wyglądał, jakby ktoś włożył mu lewy but na prawą nogę. Lucy miała ochotę się roześmiać, ale doszła do wniosku, że to byłoby z jej strony nieuprzejme, więc tylko dotknęła łokcia swego towarzysza. Aż podskoczył. - Nie bój się. Żadna z nich cię nie skrzywdzi. Chyba że staniesz przed kaszmirem. Odwrócił głowę, żeby spojrzeć, co się dzieje za jego plecami, choć było jasne, że nie ma pojęcia, czego ma unikać. Lucy nie odrywała dłoni od jego łokcia. Taka bliskość całkiem się jej podobała. Aż za bardzo. Zmusiła się, by zabrać rękę. Zza szafki prezentującej różne wzory swetrów jak diabeł z pudełka wyskoczyła Mildred. - Cześć, szalone dzieciaki! Pomożecie mnie i Grecie dojść z czymś do ładu? Rozstrzygniecie, która z nas wygrała zakład? Tuż za nią kroczyła Greta, cicha jak zwykle. Owen uśmiechnął się do starszej pani. - Witaj, Greto - powiedział. Greta wyglądała na zadowoloną, że ktoś ją zauważył. Mildred parła do przodu jak parostatek, ani na chwilę nie przestając pracować nad rękawem, który zwisał z jej drutów. - Powiedzcie, tak czy nie? Chodziliście ze sobą w liceum? Greta mówi, że nie, a ja, że na pewno. Zawsze mam rację, jeżeli chodzi o takie rzeczy. Więc jest mi winna koktajl mleczny w lodziarni u Tada.

Lucy poczuła, że na jej policzki wypływa rumieniec czerwony jak szal z koigu, wiszący tuż nad głową Owena. Czy powinna odpowiedzieć? A może poczekać na niego? - My wcale nie... - zaczęła. - Pocałowałem ją zaledwie raz - powiedział Owen. - I to był najlepszy pocałunek w moim młodym życiu. Nie zapomniałem go nigdy. Powinienem był z nią chodzić, ale nie chodziłem. Więc myślę, że mylicie się obie i żadna z was nie dostanie mlecznego koktajlu. Oprócz Lucy, o ile pozwoli go sobie postawić. Obie kobiety wyglądały na usatysfakcjonowane. Lucy udawała zainteresowanie rzędem motków, których w domu miała już chyba z milion. Niewysoka, pulchna kobieta, ubrana od stóp do głów w pomarańczową wełnę, pociągnęła ją za rękaw. - Zna pani ten sklep? Lucy skinęła głową. Poczuła ulgę. - Czego pani szuka? - Nie mogę znaleźć Kaskady 220. Wszystko tutaj jest takie drogie, a ja chcę tylko zrobić mężowi czapkę... - No cóż, rozumiem. Przędza u Abigail jest bardzo wysokiej jakości... Ale proszę spojrzeć tam. - Lucy poprowadziła kobietę w kierunku narożnika, gdzie na półce z ciemnego drewna równo poustawiano motki wełny. - Dobra jakość to jedno - powiedziała obrażonym tonem kobieta. - Ale zdzierstwo to drugie. Lucy zwolniła i spojrzała na nią przez ramię. Czy ta baba naprawdę chciała być niesympatyczna? Kobiety w sklepie Abigail nie odzywały się do siebie tym tonem. - Tam na pewno znajdzie pani to, czego szuka. - Na pewno nie. Nie mam pojęcia, po co w ogóle pojechałam na tę wycieczkę. Nigdy nie uważałam Elizy Carpenter za kogoś szczególnego, a teraz jestem już tego pewna

na sto procent. - Nieznajoma mówiła coraz głośniej. Wokół niej zdziwione klientki przestawały rozmawiać. - To istna pułapka na turystów i zapewne wylęgarnia moli. Założę się, że ta Abigail, o której wszystkie tak mówią, nigdy nie znała Elizy. Wyszła po prostu za jej bratanka i zrobiła z tej starej budy sklepik, w którym zdziera skórę z nas wszystkich. - Na wpół warknęła, na wpół się zaśmiała. - Rozumiecie? Na twarzy stojącej za kasą Abigail pojawił się rumieniec. Lucy, która wciąż była blisko kobiety, za wszelką cenę chciała coś powiedzieć. Cokolwiek. No już! Słowa jednak uwięzły jej w gardle. Czuła wstyd i gniew, których nie potrafiła rozładować. Niewysoka, pochylona nad koszem klientka wreszcie się wyprostowała. - Beatrice, przestań. Zawsze reagujesz przesadnie. Pomarańczowe babsko nie ustawało. - Wychodzę stąd. Będę w autokarze. Poczekam, aż nas odwiozą do hotelu. Tam przynajmniej mam prawdziwą wełnę, nie to, co te śmieci tutaj. Tutaj jest więcej roślinnych resztek niż w moim przydomowym warzywniaku. - Zaraz, zaraz! - Zdołała wykrztusić Lucy, ale na tym zakończyła. Zbyt szybko biło jej serce, ręce miała zbyt spocone. Musi bronić Abigail! Powiedzieć coś w obronie Elizy. Nic jej jednak nie przychodziło do głowy, a słowa dławiły. Cholera jasna! Usłyszała głos Owena. - A cóż to za jedna? - zainteresował się. Lucy pokręciła głową, ciągle oniemiała. Poprowadziła go na zaplecze. Stojąca za drewnianą ladą Abigail na widok Lucy aż klasnęła z radości. Rumieńce na jej twarzy walczyły o lepsze z siniakami.

- Hura! Jesteście! Tak się cieszę! Dobrze, że ta czarownica poszła sobie do autobusu i wszystko wróciło na swoje miejsce. Wyszła zza kontuaru. Krągłości świadczyły, że ciąża dobrze się rozwija. Najpierw uścisnęła serdecznie Lucy, a potem objęła Owena. I chyba go zaskoczyła. -A co z tamtą...? - A co mnie to obchodzi? Trafia się taka przynajmniej raz w tygodniu. Większość zakręconych na punkcie robótek jest przyjaźnie nastawiona do świata, ale w każdym koszu znajdzie się zgniłe jabłko. Nie warto na nie tracić czasu. Teraz muszę sobie zrobić przerwę, a wasza wizyta jest świetną wymówką. Saro! - zawołała do niewysokiej, ładnej kobiety w okularach, która właśnie objaśniała klientce, jak zakończyć wzór pod pachą. - Idę na chwilę do domu. Opanujesz tu wszystko? Sara machnęła ręką. - Nie przejmuj się. Wszystko pod kontrolą. Abigail przedzierała się przez tłum kobiet, po drodze kiwając głową, dziękując klientkom i gratulując wyborów, potakując, kiedy mówiły o swoim uwielbieniu dla Elizy. Poprowadziła Lucy i Owena przez frontowe drzwi, a później ścieżką do domu. Lucy nie mogła odżałować, że nie powiedziała tamtej kobiecie czegoś do słuchu. Ostro. Czegoś mądrego, dowcipnego, co by tamtej poszło w pięty. Jeszcze teraz czuła, że się w niej gotuje. W holu spotkali Clarę, sukę owczarka collie, która wyszła im na spotkanie i podstawiła łeb do pogłaskania. Kuchnię zalewało słońce. Lucy przyjrzała się uważnie przyjaciółce, próbując oszacować szkody po wypadku. Jeden policzek Abigail był posiniaczony i podrapany,

ramię wciąż było przewiązane bandażem, ale poza tym wyglądała dobrze. Doszła do siebie. Abigail z ciężkim westchnieniem opadła na bujany fotel i założyła ręce na brzuchu. - O Boże. To niesamowite. Widzieliście? Autokar! Te kobiety przyjechały aż z Michigan! Do Kalifornii, tylko po to, żeby zobaczyć ranczo, na którym mieszkała Eliza. Żeby kupić wełnę z jej owiec. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Nie uwierzę w to do końca życia. Miłośniczki drutów są zadziwiające. - Zaśmiała się, a Lucy jej zawtórowała. Abigail żyje! To wystarczający powód do radości. - Jak się czujesz? - Bardzo dobrze. - Uśmiechnęła się przyjaciółka. - Dziękuję wam obojgu. I nie myślcie sobie, że pozwolimy z Cade'em wam o tym zapomnieć. - Spojrzała na nabrzmiały brzuch pod swoją dłonią, a później podniosła wzrok na Lucy. Walczyła ze łzami. - Nie chciałam, żebyś przychodziła do mnie do szpitala, nie chciałam tam płakać, ale... dziękuję. Wzruszona Lucy nie wiedziała, gdzie podziać oczy. - Znaleźliśmy się tylko we właściwym miejscu i właściwym czasie. I naprawdę nie masz za co dziękować. Zrobiłabyś to samo. - Ale padło na ciebie. Dzięki tobie jestem tutaj... I... Lucy nachyliła się i pocałowała Abigail w policzek, a tamta mocno uścisnęła jej dłoń. Patrzyły na siebie przez dłuższą chwilę. Lucy czuła wdzięczność przyjaciółki i przyjmowała ją z otwartym sercem. Po chwili wypuściła dłoń Abigail. - Czy twój kowboj jest w domu? - zapytała. - Z nim też chcemy porozmawiać. Gospodyni ulżyło.

- Macie szczęście. Właśnie go złapaliście. Jest na górze razem z Lizzie. Później jadą do miasta, do jadłodajni Tillie. Pewnie już was usłyszał i zaraz tu będzie. Niemal w tym samym momencie usłyszeli dochodzący od strony schodów stukot kowbojskich obcasów. Cade, ubrany w powyciągany brązowy sweter i wrangle-ry, trzymał w ramionach maleńką córeczkę. Niósł mały, bardzo różowy plecaczek. - Cześć, mamuśka - powiedział i pocałował Abigail w czubek głowy. Lucy poczuła, jak topnieje jej serce. Abigail uśmiechnęła się niepewnie, a Cade skinął jej głową. - Cześć, Lucy. Ale nam gości przyniosło! Lucy znała go od dziecka. Razem biegali po wzgórzach, podczas gdy jej matka i Eliza robiły na drutach w tej właśnie kuchni. Cade ustatkował się, dopiero gdy poznał Abigail, w mieście element napływowy. Zakochali się w sobie (mówił, że to z powodu niebezpiecznej bliskości), a reszta to znana historia. Cade podał wciąż zaspaną Lizzie żonie i zanim Lucy zdążyła złapać oddech, zamknął ją w niedźwiedzim uścisku. Przez kilka długich sekund pozostawała przyciśnięta do wełnianego swetra, aż wreszcie wypuścił ją i podał dłoń Owenowi, potrząsając nią coś z sześć lub siedem razy. Aż Owen musiał drugą przytrzymać się blatu. - Wy dwoje ocaliliście życie mojej żony. Jeżeli jechałaby półciężarówką, prawdopodobnie już by nie żyła. - Albo nic by mi się nie stało, bo albo jechałabym szybciej, albo w ogóle by mnie tam nie było - powiedziała Abigail. Najwyraźniej sprzeczali się o to z Cade'em już od jakiegoś czasu.

- Ale na szczęście była w maleńkim samochodziku, który kupiliśmy, bo się uparłem, a wy znaleźliście się na miejscu i ją wyciągnęliście. Mam u was dług wdzięczności. Lucy pokręciła głową. Nie tego oczekiwała. Przyjechała tu, przywożąc im ducha z przeszłości, a nie po to, by ją wynoszono pod niebiosa za bohaterstwo. - Nie ma mowy o żadnych długach. Cade przesunął się w kierunku Abigail i ugryzł pozostawioną na talerzu obok zlewu jagodziankę. - Lucy chce cię o coś zapytać, kowboju. Jeszcze nie uciekaj. - No właśnie. - Lucy patrzyła, jak Cade hamuje w progu i zawraca. - Dobra. Strzelaj. Abigail uspokoiła Lizzie, która właśnie zaczynała się wiercić. - Coś znalazłam - powiedziała Lucy, grzebiąc w torbie na książki. - A właściwie kilka rzeczy. Wzory swetrów. W magazynie, w starym pudle. Cade i Abigail patrzyli na nią nierozumiejącym wzrokiem. - To wzory i dokumenty Elizy. Abigail, widocznie poruszona tą informacją, sięgnęła w kierunku sterty papierów. - Elizy? Jesteś pewna? - Na sto procent. - Niepublikowane wzory. O, mój Boże! - westchnęła Abigail. Cade tylko patrzył. Lucy wzięła głęboki oddech. - Były w magazynie, w którym Owen złożył rzeczy matki po sprzedaży domu. Właśnie skończyliśmy je przeglądać. W sumie są cztery pudła.

-Ale... - zaczął Cade. Lucy podniosła dłoń. - Wiem. W świetle przepisów masz do tego prawo jako spadkobierca. I masz w rodzinie osobę zajmującą się publikacją wzorów dziewiarskich. Abigail, wiem, że zechcesz wydać te wzory. Abigail wzięła ze stosu pojedynczą kartkę. Odwróciła ją, kiwając głową. Lucy uśmiechnęła się i spuściła oczy. - To będzie książka twojego życia, prawda? Czekają na nią wszystkie fanki robótek. Niepublikowane wcześniej prace Elizy Carpenter. Znalazłam również prywatne zapiski. Kiedy się je czyta, ma się wrażenie, że Eliza siedzi tuż obok i opowiada swoje historie. Niesamowite... - Głos Lucy się załamał. Nic nie mogła poradzić na to, że pękało jej serce. Abigail spojrzała na męża i oboje porozumieli się bez słów. Cade skinął głową, po chwili gest powtórzyła Abi. - Więc zasadniczo cię zatrudniamy. Chcielibyśmy, abyś zajęła się wydaniem tych wzorów. Owen odwrócił głowę i spojrzał na Lucy, która zacisnęła dłoń tak mocno, że paznokcie wbiły się w skórę. - Nie, nie. Ja je wam tylko przywiozłam. Kupiłam je od Owena, ale nie należą do mnie, tylko do was. On nie wiedział i nie rozumiał, co sprzedaje, a ja nie wiedziałam, co kupuję. To byłoby nie fair, więc wam je zwracamy. Abigail potarła czoło. - Skąd twoja mama je miała, Owenie? - Mama i Eliza były przyjaciółkami. Teraz sobie przypominam... Pamiętam ją dokładnie. - Spojrzenie Owena wywołało u Lucy gwałtowny trzepot serca. - Pamiętam dzień, w którym podarowała mi rower. Wróciło to do mnie dopiero dziś rano, wcześniej musiałem wyprzeć

to z pamięci. Nikt przed Elizą niczego mi nie podarował, a Bóg mi świadkiem, że rodziców nie było stać na rower. Był z drugiej ręki, lekko poobijany... Ja miałem pewnie z osiem lat. Zielony, z rączkami w kształcie rogów. Trochę skrzypiał, kiedy wjeżdżałem pod górkę. Ale mówię wam, uwielbiałem go. - Owen zawiesił głos. - Zrobiła tyle dobrego dla mojej rodziny, a ja nie wiem dlaczego. Cade, który właśnie odstawiał mleko do lodówki, zamarł w pół gestu przy otwartych drzwiczkach. - Zielony, z pomarańczowym paskiem? Czarne rączki i rozdarte zielone siodełko? Owen zrobił wielkie oczy. Przytaknął. Cade uśmiechnął się szeroko. - Kupiła mi rower z dziesięcioma przerzutkami i powiedziała, że na tamten mam już za długie nogi. Ile nas dzieli? Trzy, cztery lata? No to już wiem, jak skończył mój bicykl. - Chytre! - powiedziała Abigail i pocałowała Lizzie w czubek głowy. Takiej sprytnej dziewiarki nie znałam... - A pewnego razu... - ciągnął Owen. - Kiedy matka przysłała mi prezent na święta, w środku znalazłem parę skarpetek. I kartka, na której były tylko inicjały „E.C.". Nie wiedziałem, co oznaczają, a pamiętam tylko dlatego, że wciąż mam te skarpetki z przypiętą do nich kartką' Trzymam je w szufladzie. Lucy popatrzyła na niego, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. - Masz skarpetki zrobione własnoręcznie przez Elizę Carpenter i ich nie nosisz? - Są jasnozielone. -1 co z tego? Eliza sama, osobiście, zrobiła je na drutach! Jak ty... Jak ona... - Lucy z niedowierzaniem

pokręciła głową. A później zapytała o to, o co chciała zapytać od jakiegoś czasu. - Ale dlaczego ty? Owen wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Cade zaśmiał się głośno. - Czasami Elizę dopadały różne śmieszne pomysły. Jeżeli spotkała cię raz czy dwa, kiedy byłeś dzieckiem, i jeśli cię polubiła, to pozostawałeś jej ulubieńcem do końca życia, ot tak, po prostu. Miewała swoich faworytów. Okazuje się, że miałeś szczęście być jednym z nich. - On ma rację - wtrąciła Abigail. - A wiesz co, Lucy? Jest coś, o czym nie mogłaś wiedzieć. Chyba nawet nie mówiłam o tym Cade'owi. Kiedy się zaprzyjaźniłam z Elizą w San Diego, chciałam napisać jej biografię i złożyć w całość kilka nowych wzorów. Ale ona powiedziała „nie" i dodała, że któregoś dnia zrobi to dziewczyna, która prowadzi księgarnię w Cypress Hollow. Lucy zrobiła krok wstecz i omal nie wyrżnęła, potykając się na nierównej krawędzi starego linoleum. - Co takiego? - Dziesięć lat później przeprowadziłam się tutaj, poznałam cię i nawet tamto wspomnienie przeleciało mi przez głowę, ale wyrzuciłam je z pamięci i aż do dzisiaj nigdy się nad nim nie zastanawiałam. Wciąż jednak nie rozumiem, w jaki sposób te dokumenty i dziennik trafiły do magazynu z rzeczami Ireny Bancroft. Dlaczego Eliza nie zostawiła ich u mnie? Albo nie zabrała do San Diego? Oczywiście, ona i Irena były przyjaciółkami, ale jeśli zostawia się komuś osobiste zapiski... Trzeba być z nim bardzo blisko. Lucy pokręciła głową, a Owen wzruszył ramionami. Cade uniósł brwi. - Więc uważasz, że to Lucy powinna napisać tę książkę?

- Jesteś bystrzejszy, niż wyglądasz na pierwszy rzut oka, kowboju skomentowała Abigail, ale jej uśmiech przeczył słowom. Cade wyszczerzył zęby do żony. Lucy dała kolejny krok do tyłu. - O nie. To ty jesteś pisarką, Abigail. Nie ja. - Nie mów, że o tym nie myślałaś. Nie mów, że o tym nie marzyłaś. To ty jesteś dziewczyną z księgarni. Książki to twoje życie. Kiedyś mi mówiłaś, że chcesz pisać, a na pewno chciałaś, kiedy byłaś mała. I jesteś do szpiku kości wyznawczynią drutów i włóczki. Kochałaś Elizę. Ponieważ właśnie podpisałam umowę na trzy kolejne książki, nie mam ani chwili czasu. Cade na pewno tego nie zrobi. Potraktuj powierzenie ci tej pracy jako spłacenie długu wdzięczności. To najlepszy sposób podziękowania ci za to, co zrobiłaś. Prawda Cade? Cade otoczył żonę ramieniem. - Postanowione i przypieczętowane. Umowa stoi. Abigail skinęła głową. - Pozostaje ustalenie twojego honorarium. Lucy podniosła obie dłonie. Ta rozmowa wymykała się spod kontroli. - Jeśli się tego podejmę, to wyłącznie dlatego, że kochałam Elizę i jej pracę, i że to dla mnie ważne. Nie chcę pieniędzy. Abigail roześmiała się na głos. - Każdy pisarz mówi tak na początku, wierz mi. Aha, i będziesz pracować na moich włóczkach. Twarz Lucy poróżowiała z podniecenia. - To dodatkowa atrakcja! Wzory Elizy i ich próbki z wełny z jej farmy! Abigail uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Będziemy potrzebować przykładowych swetrów.

- Mogę zaczynać od razu. Eliza zaprojektowała wzór dla babci Ruby. Wiesz, ten sweter z księgarni, ten, który mam teraz na sobie. Jak widzisz, same prześwity. Odtworzę go jako pierwszy, oczywiście jeśli odnajdę opis rękawów. - Jaki kolor? Lucy zastanowiła się przez chwilę. - Chyba znowu żółty. - Próbka rozliczeniowa? - Jakieś dziewięć oczek na pięć centymetrów. - Miękka wełna merynosa, tkana pojedynczo. Mam dla ciebie najlepszy materiał. - Ale... Ja nie wiem, jak się zabrać za pisanie... Wdarły się wątpliwości. Lucy poczuła na plecach dreszcz lęku. - Dojdziesz i do tego. Pokażesz mi, co napisałaś? - Oczywiście. Lucy objęła się ramionami i aż podskoczyła z radości. Podniosła głowę i natknęła się na niebieskie oczy Owena Bancrofta, w których widać było niemal pieszczotę. W zalanej słońcem kuchni Elizy Carpenter Lucy poczuła, że jeszcze wszystko może się udać. Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do środka wpadła z krzykiem jakaś kobieta. - Lucy, Sara ma atak. Jesteś potrzebna!

Rozdział 14 Uwierz we własne umiejętności. Wiesz, jak trzymać druty. Wiesz, co robić. E.C. Lucy wybiegła pędem, Cade i Abigail tuż za nią. Owen, utykając, wyszedł ostatni. Biegł ciężko po nierównym gruncie, klucząc między kamieniami. Ależ ta Lucy jest szybka! Cade z córką w ramionach też już pokonał dzielącą ich od sklepu odległość. Abigail i Owen poruszali się wolniej jemu na bieg nie pozwalało biodro, jej - zaawansowana ciąża. Dlaczego zawołano akurat Lucy? Owen miał wrażenie, że umknęło mu coś ważnego i oczywistego, coś, o czym wiedzą wszyscy. I wcale mu się to nie podobało. W sklepie tłumek zaniepokojonych kobiet tłoczył się przy kanapie, w miejscu gdzie upadła pracownica Abigail. Sara wiła się i prostowała. Oczy miała zamknięte, a usta wykrzywione jak do groteskowego, bezgłośnego wrzasku. Ręce, boleśnie wygięte, zapierały się o ziemię. Lucy przemawiała tonem, którego Owen nie rozpoznawał.

- Pogotowie już jedzie. To najważniejsze. Dobra robota, Marto. Teraz możemy już tylko czekać na koniec ataku. Jedna ze stojących nad Sarą kobiet płakała bezgłośnie. Była przerażona. - Wiem, że to wygląda okropnie i że można się przestraszyć - mówiła Lucy głośniej, aby przebić się przez gardłowe odgłosy wydobywające się z krtani Sary. - Ale ona nie będzie tego pamiętać. Naprawdę, nic się nie dzieje. Ubrana na pomarańczowo kobieta, ta sama, ta okropna, która wcześniej wyszła ze sklepu, przepychała się teraz łokciami, trzymając w ręku olbrzymi, drewniany drut. - Z drogi! Robicie błąd. Tę piętnastkę trzeba jej włożyć między zęby! Owen postąpił krok naprzód. No tak, rada rodem z opowieści starych wieśniaczek. Takie postępowanie może zrobić więcej złego niż dobrego. Lucy jednak zainterweniowała pierwsza. - Proszę jej nie dotykać! - Ciałem odgrodziła Sarę od tego babska. Mówiła pewnym tonem, w głosie nie było wahania. Wcale nie wyglądała na Lucy, która nie potrafi się przeciwstawić chamstwu. - Nie wiesz, co robisz. Zejdź mi z drogi. Lucy szerzej rozstawiła stopy. - Jeszcze jeden krok w kierunku mojej pacjentki, a będzie pani miała problem. Proszę się cofnąć. - Idiotko, ona się zadławi własnym językiem! - Beatrice za wszelką cenę próbowała się przepchnąć. Lucy nie ustąpiła nawet o krok. - Szczęki są mocniej zaciśnięte, niż sobie pani wyobraża. Ona przegryzie tę igłę i być może zadławi drzazgami. A teraz proszę naprawdę zejść mi z drogi. Będę monitorować jej oddech, dopóki nie przyjadą ratownicy

medyczni, a pani natychmiast się odsunie - mówiła niskim, silnym głosem. Beatrice aż zatkało z gniewu. A jednak odwróciła się i wycofała, dokładnie w momencie zakończenia ataku. Kiedy oddech dziewczyny stał się bardziej regularny, usłyszeli na podjeździe syrenę karetki. - Chyba powinnaś ją obrócić... - zaczął Owen, ale Lucy już to zrobiła. Delikatnie ułożyła Sarę na boku. Kiedy chora zamrugała, ktoś zaproponował łyk wody, ale Lucy sprzeciwiła się stanowczo. - Żadnych płynów. W szpitalu zbadają ją dokładnie. Na razie będzie wyłącznie monitorowana. - Odsunęła włosy z czoła Sary. - Wszystko dobrze. Wszystko w porządku. Jesteśmy z tobą. Nic ci nie będzie. Lucy była teraz kimś zupełnie innym. Biły od niej autorytet i opanowanie. Owen patrzył jak zahipnotyzowany. Przyglądał się, jak Lucy wita się z ratownikami. Była z nimi po imieniu, żartowała, pomagała zapakować Sarę do karetki. Karetka odjechała i osiadł wzniecony przez koła kurz. - No tak - powiedział Owen. - Powiesz mi, o co chodzi? Lucy spojrzała na swoje płócienne tenisówki i przeniosła ciężar ciała na pięty. - Jestem ratownikiem medycznym. Członkiem ochotniczej straży pożarnej w Cypress Hollow. Owen przygryzł wargę. Broń, którą wciąż nosił pod marynarką, ciężko opadła na bezużyteczne biodro. - Czyli przyjeżdżasz na wezwanie. - Tak jakby. Tylko wtedy, kiedy mam dyżur, a i wtedy przeważnie zastępuję kogoś w centrali. Niekiedy wyjeżdżam z ratownikami, niekiedy do pożarów. To tylko

kilka razy w miesiącu, ale... - Jej twarz się rozpromieniła. - Uwielbiam to! Nie była zwyczajną obywatelką. Była cholernym strażakiem. No dobrze, ochotnikiem, ale zawsze. Teraz odwróciła się, aby pomówić z Abigail, a Owen przepchnął się przez zwarty tłum kobiet wciąż komentujących to, co się stało z Sarą, i znalazł się przy swoim mustangu. Oparty o dach oddychał ciężko, jakby to on dźwigał nosze, chociaż nie przyłożył do nich ręki. Spojrzał w górę, wprost w błękit nieba. Gdzieś na zboczu zobaczył beczącą owieczkę, która nagle wyskoczyła w górę, jak ukłuta igłą, i pobiegła truchtem w kierunku matki. Inne pasły się spokojnie w jasnozielonej trawie. Idylla. Marzenie emeryta. Główną drogą przejechała czarna półciężarówka, wzniecając tumany kurzu. Wysoko na niebie krążył sokół. Mógłby po prostu wsiąść w samochód i odjechać. Nie musiał czekać, przyjechał tu za nią, własnym autem. Nawet nie musi się żegnać. Mógłby pojechać do miasta, wrócić na kamienne chodniki. Albo jeszcze lepiej nie zdejmować nogi z gazu, przejechać obok domu opieki, w którym przebywała matka, i nie zatrzymywać się aż do San Francisco. Mógłby ponownie objąć ramionami to brudne miasto, zagłębić się w otchłanie Mission późną nocą. Mógłby zjeść burrito przy Osiemnastej, napić się czegoś przy Valencia Street, a o północy znaleźć sobie na Columbus dziewczynę. Cholera. Nie, już by nie mógł. Raz jeszcze spojrzał na Lucy. Zobaczył żółty sweter opinający jej idealne kształty, brązowe oczy patrzące ciepło na starszą kobietę, z którą właśnie rozmawiała. Objęła ją z uśmiechem.

Lucy nie była częścią miasta. Ona należała tu, do Cypress Holłow. Owen nie miał pojęcia, co robić, ale był już pewien jednego. Lucy-strażak, Lucy-ratownik medyczny, właścicielka księgarni, pisarka... Niezależnie od tego, kim jest, on się stąd nigdzie nie ruszy. Lucy nie potrafiła niczego odczytać z wyrazu twarzy Owena stojącego po drugiej stronie parkingu. Nie zbierał się do odjazdu, to było jasne. Oparty o swojego mustanga wyglądał jak chłopak, którym był w liceum. Czy oto posyła jej druzgocące spojrzenie? Lucy poczuła w kolanach nagłą słabość, ale po chwili przypomniała sobie, że on po prostu tak ma. Zarówno wtedy, jak i dzisiaj po prostu tak wygląda, tak samo płoną jego szafirowe oczy. Patrzy tak na każdego. A potem do niej podszedł. Nawet utykając, pięknie się poruszał, jego długie nogi pokonywały dzielącą ich odległość, słońce oświetlało szerokie ramiona... Lucy nie mogła się napatrzeć. Dziewczyno, opanuj się. Najwyraźniej nim trzepnęło, kiedy się dowiedział, że Lucy działa w ochotniczej straży. Może powinna mu to była powiedzieć wcześniej, może powinna była pomyśleć, że to dla niego ważne. Już otwierała usta, żeby się wytłumaczyć, ale zanim zdołała wykrztusić z siebie choć słowo, Owen objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Jej biodra wpasowały się w jego biodra, jej piersi oparły o jego pierś. Usta Owena zażądały jej ust w krótkim, niecierpliwym pocałunku. Na parkingu, na oczach przynajmniej dwudziestu kobiet, które przyjechały do sklepu, w kurzu, który jeszcze nie opadł na ślady opon karetki pogotowia, Owen ją pocałował. Mocno.

Później odsunął głowę, ale biodra ani drgnęły. Odczytywała jego podniecenie. I nie mogła oddychać. Zatoczyła się na niego. O Boże, więcej. - Wyjdziemy gdzieś dziś wieczorem? - zapytał cicho, ale Lucy i tak wiedziała, że publiczność łowi jego każde słowo. Mogła tylko mrugnąć. - Czy to oznacza „tak"? - Uśmiechnął się szelmowsko. Skinęła głową, ale zaraz pokręciła nią przecząco. - Ale ja nie chodzę na randki. - Ja też nie - powiedział. - Ty dlaczego? - Bo... Bo nikt nie chce ze mną zostać. - To tylko jeden wieczór. - A dlaczego ty? - A kto by mnie teraz zechciał? - odpowiedział pytaniem, a Lucy poczuła, że coś w niej pęka. - Ja cię zechcę, jeśli ona cię odrzuci! - zawołała dobiegająca dziewięćdziesiątki pani Luby. Lucy aż podskoczyła. Odwróciła się i zobaczyła, że wszystkie miłośniczki robótek, co do jednej, zeszły z werandy sklepu i podkradły się bliżej. Poczuła wypływający na policzki rumieniec. Owen wykorzystał chwilę. - To jak? Ona czy ty? Dzisiejszego wieczoru mam wybór. Lucy spojrzała na jego twarz i zauważyła szorstki zarost na szczęce. I nieogolony fragment, którego dzisiaj rano zapomniał dotknąć maszynką. Korciło ją, żeby wyciągnąć ku niemu rękę, przesunąć opuszkami palców po tym właśnie kawałku. Gdzieś za plecami Owena widziała na wzgórzach pasące się stado owiec, a dalej eukaliptusowy zagajnik.

Wreszcie spojrzała Owenowi w oczy, a on przygarnął ją mocniej. Boże, jakiż on jest silny! I jak wspaniale stać tak w jego ramionach. - W takim razie ja - odparła. - Przyjdę po ciebie o siódmej. - A niech to! - skomentowała pani Luby.

Rozdział 15 Flirtuj z włóczką. Tańcz z wzorami. Spraw, żeby twoja robótka pragnęła cię równie mocno jak ty jej. E.C. Właściwie można to już było ogłosić oficjalnie. Owen Bancroft postradał zmysły. Właśnie wrzucił trzeci bieg i skręcił w ulicę Główną. Za szybko wszedł w zakręt i tyłem mustanga zarzuciło. Wyprowadził go z piskiem opon jak kiedyś, gdy miał osiemnaście lat. Co on sobie myślał, całując Lucy w ten sposób? Nie stracił panowania nad sobą, ale niewiele brakowało. Jeszcze sekunda, jeszcze chwila tych kuszących smaków, a wziąłby ją całą, i niech szlag trafi konsekwencje. Niech szlag trafi to, co myśli o nim jej rodzina i miasto, do którego wrócił. Zwłaszcza że czuł jej oddanie. Po prostu je czuł. Ale Boże jedyny! Owen nie zwykł tracić nad sobą panowania przy żadnej kobiecie, a już na pewno nie przy sąsiadce z ulicy, niegdyś jego korepetytorce, obecnie wynajmującej mu mieszkanie. I nie przy kobiecie-strażaku, nawet tak bosko

atrakcyjnej jak Lucy. Tyle że ona sama nie wiedziała, jak jest atrakcyjna, czym pociągała go jeszcze bardziej. O ile to w ogóle było możliwe. Randka z druhną z zastępu straży pożarnej! To dopiero dobry kawał. Chłopaki w robocie zjedliby go w kaszy. Panuje wprawdzie powszechne przekonanie, że strażacy i policjanci świetnie się dogadują, ale to nieprawda. Policjanci śmieją się ze strażackich procedur, twierdząc, że zbyt długo polewają oni pożary wodą. Strażacy uważają, że gliniarze to niebezpieczni amatorzy. I do tego jeszcze wyszkolonym ratownikiem medycznym. No, proszę. Tego się nie spodziewał. Kilka minut jazdy wiejską drogą i wjazd na prowadzącą do miasteczka autostradę wystarczyły, żeby Owen uświadomił sobie jeszcze jedną rzecz, i to z całą mocą. Lucy Harrison jest po prostu grzeczna i poprawna. Nie żeby jej nie pociągał; to akurat wyczuł w jej pocałunku. Nie udawała, była prawdziwa. A czy chodziła na randki? Jasne, że tak. Nie umawiała się tylko z facetami bez pracy. Bez przyszłości. Bez pomysłu, co dalej. Zaparkował przed jadłodajnią u Tillie i gwałtownym szarpnięciem zaciągnął ręczny hamulec. Miejsce dobre jak każde inne, żeby zabić czas do wieczora, kiedy pojedzie po Lucy. Powinien się chyba zastanowić, dokąd ją zabrać. Na randkę. Nie był na kolacji z żadną dziewczyną od czasów ostatniej - Bunny. Na swój sposób nawet ją kochał. Spędzali razem noce, zazwyczaj u niej, od czasu do czasu Owen pozwalał jej na poruszanie tematu dzieci, po czym temat ten zdecydowanie kończył. Po roku zażyłości dowiedział się od kolegi, że jego dziewczyna spotyka się

również z policjantem z Oakland, wyrabiając sobie reputację kobiety mającej skłonność do munduru. Najgorzej jednak, że mimo zakłopotania sytuacją wcale nie miał złamanego serca. Patrząc przez okno na zabite deskami dawne kino, raz jeszcze powrócił wspomnieniami do Cypress Hollow. Po raz tysięczny. Wspomnienia z liceum miał różne. Dużo całonocnych imprez, nieprzespanych nocy, wieczorów, których ani nie chciał pamiętać, ani tak naprawdę nie pamiętał; przed ostatnią porządną kłótnią ojciec chętnie dostarczał chłopakom z paczki Owena alkohol. Sam Owen zdał maturę wyłącznie dzięki Lucy i jej korepetycjom. Bez jej pomocy nigdy w życiu nie zaliczyłby matematyki. A później ten pocałunek na balu maturalnym, pocałunek inny niż wszystkie przed nim. Jeśli porządnie uderzyć się w piersi, nie było po nim podobnego aż do dnia, kiedy znów pocałował Lucy. Widocznie działała tak na niego od zawsze. Szlag by to trafił! Czy to sprawiedliwe? Przyjechał do Cypress Hollow, mając nadzieję na wyprostowanie życiowych ścieżek, a nie po to, żeby jeszcze bardziej je zaplątać. Pora sporządzić listę priorytetów. Przez czas oczekiwania na wyjazd do Lucy zdąży ją stworzyć. A listy pomagają. Wszedł do jadłodajni. Tu nic się nie zmieniło: stary Bill ze szmatką w ręce skinął mu głową od kasy. Owen sam wybrał stolik. W jedynym miejscu w miasteczku, którego całkowicie nie zaanektowali turyści i plażowicze, takie rzeczy odbywały się bez korowodów. Rano boczną salkę okupowali nieoficjalnie hodowcy i farmerzy, którzy przyjeżdżali po zakończeniu porannych prac przy inwentarzu i lepiej, by Bóg miał w opiece przypadkowego

przechodnia, który postanowił tam usiąść. Owen widywał tu sceny, jak farmerzy zabierali talerze nieszczęśnika i przenosili je do większej sali. Stary Bill tylko się gapił, nie przestając przecierać kontuaru z uśmiechem na ustach. Tillie to jadłodajnia, która nie korzystała z usług policji. Miała własną. Owen usiadł przy oknie, dwa stoliki od Mayor Finley. Kiedyś, w liceum, krótko z nią chodził. Wiedział, że jej brat pije, zresztą pił już wtedy. Skinął głową na powitanie dwóm kobietom przy stoliku tuż obok. Skądś je znał, ale nie pamiętał skąd. Takie właśnie było to miasteczko. Niby Owen wszystko i wszystkich znał, ale nie potrafił powiedzieć, w którym kościele dzwoni. Jakby próbował włożyć stare dżinsy, które już na niego nie pasowały. Czy jeszcze kiedyś okażą się dobre? Shirley skinęła głową na znak, że słyszy jego prośbę o dodatkową śmietankę do kawy, ale nie uśmiechnęła się jak do innych klientów. Dobra, niech jej będzie. - Czy mogę dostać jakąś kartkę papieru? - zapytał. Shirley uniosła brwi, ale wydarła karteczkę z notesu, w którym zapisywała zamówienia, i położyła ją na stole. Tuż obok śmietanki. Na górze Owen napisał: „Powody, dla których warto zostać". Podkreślił zdanie grubą linią i się zamyślił. Chciałby napisać „Lucy", ale... Nie, to byłoby głupie. Matka. Oczywiście. Jej imię pojawiło się na kartce jako pierwsze. Później napisał: „Dom". Przyjrzał się uważnie i skreślił. To z kolei było śmieszne. Dom. Owen ledwo wiedział, co to znaczy. Ludzie w Cypress Hollow, którzy go pamiętali, z pewnością nie chcieli go z powrotem. Dlaczego w takim razie tak go

ciągnie do tego miasteczka? Czy coś go tu zwabiło? Dlaczego to jedyne miejsce na świecie, o którym pomyślał po postrzale i końcu kariery w policji? Przekreślił górną część karteczki, a na dole napisał: „Co mogę robić?". I jeszcze: „1. Złota rączka". Potrafił naprawić niemal wszystko, zawsze miał do tego dryg. Mógłby założyć działalność, tak jak mówił Lucy, i otworzyć gdzieś niewielki warsztat. Zakładać zawiasy. Przeprowadzać drobne naprawy w domach staruszek i ślicznych, samotnych kobiet. Kupić sobie pas z narzędziami. Ale pas z narzędziami obciążałby biodro. Zwisałby z tego rozwalonego, a Owen, pracując samotnie, najpewniej spadłby z jakiejś drabiny, próbując ustawić się tak, żeby nie bolało. Spadłby, skręciłby kark i nie byłby w stanie nawet dosięgnąć komórki, żeby zadzwonić po pomoc. Zdechłby na czyimś podwórku podczas malowania listwy albo czegoś podobnego. „2. Wędkarz". Spojrzał na drugą stronę ulicy, na fale rozbijające się o brzeg i molo, które długą, prostą linią przecinało chłodną wodę. Na wietrze stali mężczyźni. Ich wędki były oparte o balustradę. Stali tak godzinami, wyczekując i patrząc w wodę. Całkiem niezłe życie. To jednak życie na zimnie, a teraz każdą zmianę pogody Owen czuł w stawach dziesięć razy mocniej niż kiedyś. „3.". No dobrze. Trzeba się pogodzić, że nie ma czego wpisać pod trójką. Owenowi skończyły się pomysły. Naprawdę pragnął tylko jednego: być gliniarzem. Do tego jednak potrzebna jest dobra forma fizyczna. Gliniarze muszą biegać, skakać i łapać złoczyńców.

A on nie przeszedł egzaminu sprawnościowego. I lekarz nie podpisał mu zgody na dalsze wykonywanie zawodu... Z powodu nagłej mgły przed oczami molo straciło wyrazistość, rozmył się ocean. Owen łykał kawę tak, jakby miała mu uratować życie i zbawić jego duszę. W drzwiach jadłodajni pokazała się Molly, najlepsza przyjaciółka Lucy. Pomachała paru osobom przy stolikach, dotknęła w przelocie ramienia starego Billa i podeszła do stolika Owena. Cała była w uśmiechach. - O, ja też uwielbiam listy. Bo jestem zorganizowana. Muszę być. Można się dosiąść? - Oczywiście - odparł. Dlaczego by nie? Ta dziewczyna należy do niewielu osób w miasteczku, które nie patrzą na niego tak, jakby się urwał z choinki. I, cholera, jest w jego typie. Długie, czarne włosy z czerwonym pasemkiem i bufet, który wchodzi do pomieszczenia trzy minuty przed nią. Olśniewający uśmiech, niebezpieczny śmiech, seksowne czerwone szpilki. Tyle że niczego w nim nie porusza. Owen wciąż miał przed oczami falujące, kasztanowe włosy Lucy i śmieszne, niebieskozielone płócienne buty. Skup się. Molly coś do ciebie mówi. - A po co robisz tę listę? Owen odwrócił kartkę. - To nic takiego. Próbuję dojść, co chcę robić w życiu. - Uwielbiam takie plany. No, powiedz. Zrobimy burzę mózgów. Shirley, przyniesiesz mi filiżankę kawy? Trudno się było jej oprzeć. Molly była jedną z tych dziewczyn, które szły do łóżka z facetem wieczorem,

a rano ustawiały go na resztę życia. Ale to nie dla niego. - Już to mniej więcej ustaliłem, ale dzięki za ciepłe słowo. - Owen pokręcił głową. - Nie kłam. Niczego nie ustaliłeś, ale niech ci będzie. No to mów, co ci wyszło. Trafiłeś na eksperta. - A co ty właściwie robisz? - Trzeba raczej zapytać, czego nie robię. Chyba nie piekę ciastek. Zostawiam to dziewczynom takim jak Whitney. Robię wszystko to, co pozwala mi utrzymać dom w miasteczku, które kocham. Mam parę prawdziwych zajęć, a od czasu do czasu wynajduję jakieś przypadkowe. - A te przypadkowe to? Wzruszyła ramionami. - Takie trudniej znaleźć. -Aha. A niech to. Jeżeli miałby zostać, to właśnie by móc robić coś takiego. Nie chodziło o to, że potrzebuje kasy, bo pensja, odprawa i ostrożne inwestycje zabezpieczyły mu życie na jako takim poziomie, a sprzedaż domu matki wystarcza na wydatki związane z Willow Rock. Ale przecież nie może wegetować. Jeżeli zostanie. Nie mógł uwierzyć, że myśli w kategoriach długoterminowych. Dwie starsze kobiety w kącie zaczęły się o coś spierać. Jedna z nich trzymała motek zielonej wełny, a druga próbowała jej go wyrwać. Dyskusja skończyła się po interwencji Shirley. - A ty robisz na drutach? Tak jak cała reszta w tym zwariowanym miasteczku? - zapytał. Molly sięgnęła do torebki i wyjęła nie pierwszej świeżości motek różowej włóczki.

- Tak! Robię skarpetki. Albo robiłam jakiś czas temu. Nie jestem tak dobra jak one, ale próbuję. Jeśli zostaniesz, też będziesz musiał się nauczyć. Owen roześmiał się głośno i sam się zdziwił, że mu się udało. - I będziesz musiał kupić dom - dodała. - A tu się zaczyna moja działka. - Aha, rozumiem. - Nie miał nic przeciwko temu. - Ale nie. Na plebanii jest mi całkiem wygodnie. Molly pokręciła głową. - Na pewno nie jest ci wygodnie, tylko jeszcze o tym nie wiesz. Wolisz duży dom, mały, nowy czy starszy? Z podwórkiem? A może mieszkanie na najwyższym piętrze? Albo dom w stylu wiktoriańskim? Jaki zakres cenowy wchodzi w grę? Baba ma jaja, pomyślał, i nawet mu się to spodobało. - Jeżeli miałbym wybierać, to chyba któryś z większych, takich jak te przy Encinal. Wyglądają na wygodne. Może z kominkiem? Lucy przed kominkiem, wokół niej kaskady włóczki. On całuje ją w świetle płomieni, a ona gubi liczone oczka. Opanuj się, chłopie. Molly spojrzała pytająco. Czy on poczerwieniał? - W porządku - powiedziała. - Od tego można zacząć. Więc podobają ci się piętrowe, drewniane domy? To tutaj rzadkość, ale coś się znajdzie. Zanotowała coś w notesie. - Byłeś gliniarzem, tak? Kiedyś chodziłam z gliniarzem. - No to bardzo mi przykro. - Wszyscy są tacy sami? - Prawie wszyscy. Wobec kobiet. - Nie najlepiej.

- Ja jestem zreformowany. Nie miej do mnie pretensji. Uśmiechnęła się profesjonalnie i bardzo kobieco jednocześnie. - Zakres cenowy? O jakich kwotach rozmawiamy? - Musi mnie być stać na spłatę kredytu z emerytury. Zaproponował kwotę, a Molly skinęła głową. - Nawet w tych okolicach to jeszcze do zrobienia. Usłyszeli za plecami dudniący męski głos. - Co się tutaj dzieje? Owen instynktownie wstał, odwrócił się i stanął z przybyłym twarzą w twarz. Kolano i biodro zaprotestowały bólem, prawa ręka automatycznie znalazła się na kaburze. - Tylko żartowałem. Co tu knujecie? - zaśmiał się Jonas. Owen udawał, że rozprostowuje i rozmasowuje kark. Miał nadzieję, że sztuczka mu się uda i że Jonas nie zorientuje się, że przez sekundę Owen dotykał kabury pistoletu. Nie. Był tylko zaskoczony i zdziwiony. Nic więcej. Molly złożyła dłoń w kształt pistoletu i złożyła się do udawanego strzału. - Wynoś się stąd, chłopcze. Ja tu pracuję. - Uczysz go chińskiego? Jonas wydawał się bardziej rozluźniony, niemalże ludzki, za co Owen był mu wdzięczny. Nie chciał być wiecznie spięty w towarzystwie braci Lucy. - Nie. Sprzedaję mu dom, ośle. A teraz sobie idź. Zamiast odejść, Jonas przysunął sobie krzesło z baru i usiadł na nim tyłem do przodu. - Niech będzie. - Molly odrzuciła włosy i znów coś zanotowała. Wiem tyle, że znajdę Owenowi dom, bez

którego nie będzie potrafił żyć, i wprowadzę go tam w kilka tygodni. Owen czuł, że w jego układ krwionośny wdziera się kofeina. - Słuchaj, jeszcze nie zdecydowałem, że zostanę. Molly pokręciła głową. - Na pewno zostaniesz, jeżeli ja będę twoją agentką. Znajdziemy ci coś, i to szybko. Ja podpisuję umowy najszybciej na świecie. Jonas uśmiechnął się szeroko i przez chwilę wyglądał znacznie młodziej niż tamten zza baru. - Aha. To ty taka szybka jesteś. - No już. Zamknij się, Jonas. - To mnie zmuś. - Ja mówię poważnie. Dlaczego tak mnie wkurzasz? W ogóle mi nie pomagasz. Zdradziły ją policzki. Zaróżowiły się, a Molly uśmiechnęła się dziwnie. Najlepsza przyjaciółka Lucy i jej brat? No proszę. - Uważaj na nią - powiedział Jonas do Owena. - Ta dziewczyna jest trochę zbyt zajęta, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Molly wzniosła oczy do nieba i udała, że wyje, a później klepnęła Jonasa po ramieniu. Oni flirtują, a Owen nie wiedział, czemu go to dziwi. Nie znał ich przecież. Czy Lucy o nich wie? Nie, raczej nie. - Krytykujesz mnie tylko dlatego, że nie pracuję w biurze od dziewiątej do piątej, próbuję łapać dwie sroki za ogon i jakoś się utrzymać na powierzchni w tym zapyziałym miasteczku? - Nie mówiłem o twojej pracy, ale jeśli już o niej wspomniałaś, to na pewno. Tłumaczka z chińskiego.

- Jonas podniósł dłoń i zaczął wyliczać. - Pośrednik nieruchomości. Wyciągnął drugi palec. - Wyprowadzaczka psów. Wciąż sprzedajesz kosmetyki? - Mam ich pełny garaż, jeżeli jesteś zainteresowany. - Zmarszczyła brwi. - Nie, dziękuję. Jedyne, czego nie robisz, to nie stoisz za barem. Owen siedział i się przyglądał. Nie miał szans zrobić czegokolwiek, co mogłoby zwrócić uwagę tych dwojga. Molly odrzuciła włosy. - Takiej barmanki jeszcze nie widziałeś, kolego. - Nie wierzę. Nie dałabyś rady. - Żartujesz? Od dziecka robiłam rodzicom drinki. Umiem wszystko. Martini z sokiem jabłkowym lewą ręką, a drugą ręką orgiastyczne potrząsanie shakerem. - Nie. Nie wierzę. Musisz mi pokazać. Najlepiej dziś wieczorem. Ostatnio mamy duży ruch, ale jakoś nie chce mi się z nikim rozmawiać o pracy. - Masz jak w banku. Skopię ci twój barmański tyłek. - Dobra. - Dobra. Owen odchrząknął. Żadne z nich tego nie zauważyło. Flirt przerwała dopiero Shirley. - Jonas, chcesz coś jeszcze, czy zejdziesz mi z drogi? Wstał ze stołka. - Przepraszam, Shirley. Nie, nic już nie chcę. Shirley uniosła w górę dzbanek. - Chcecie jeszcze kawy? Coś do jedzenia? Owen wykorzystał moment. - Nie, zaraz wychodzimy. Ale dziękuję. - Tak, właśnie - powiedział Jonas. - To do zobaczenia wieczorem, Molly. I przygotuj się na ciężką noc.

Dziewczyna odprowadziła go wzrokiem. - Czy ona wie, co jest między wami? To znaczy Lucy? - To znaczy? - Dłoń Molly powędrowała do czoła. Dziewczyna przeczesała włosy. - Wiesz, o czym mówię. -Jest dla mnie jak brat. To byłoby co najmniej dziwne. - Jeżeli prawdziwe, to również nielegalne. - Nie wiem. To chyba widać. - Molly westchnęła i znowu dotknęła włosów. - Tylko to, co się ostatnio dzieje, to coś dziwnego. Dla mnie zupełna nowość. - Wygląda na to, że dzieje się z wzajemnością. Nachyliła się, nagle zainteresowana. - Tak sądzisz? Naprawdę tak uważasz? - Odchyliła się i wzięła głęboki oddech. - Wiesz, spotykam się z wieloma chłopakami. I on też o tym wie. Jesteśmy przyjaciółmi od dziecka. Rozmawiamy o... różnych rzeczach. No wiesz. Każdy potrzebuje takiego Jonasa. Kumpla. Nie, on na mnie tak nie patrzy. Wiem, że nie. Owen podniósł łyżkę i ponownie położył ją na stole. - Naprawdę uważasz, że stać by mnie było na coś w tym mieście? - A dlaczego sądzisz, że z wzajemnością? Właśnie dlatego nie powinien rozmawiać o takich rzeczach z kobietami. A już na pewno nie z takimi, które ledwie znał. - Nie wiem. Wydaje mi się po prostu, że lubi z tobą rozmawiać. Molly skinęła głową. - Tak. I to wszystko. Lubi moje towarzystwo. Ale go nie pociągam. Nie w ten sposób. Niestety. Nie mogę się ośmieszać. To przecież byłoby głupie, prawda? - Co takiego?

- Wiesz... Ktoś cię pociąga, a ty masz świadomość, że nigdy, przenigdy się to nie uda... Wyciągając kartę kredytową z portfela, Owen starał się unikać jej wzroku. -Tak.

Rozdział 16 Robienie na drutach to sztuka ciszy. E.C. O szóstej Lucy zrobiła już wszystko, co mogła zrobić, aby się uspokoić. Przekopała się przez pudła w pawlaczu i znalazła swój stary pamiętnik. Usiadła z nim na ganku, wyjęła pióro i czekała na natchnienie. Napisała kilka słów, ale poczuła się zdeptana i sfrustrowana. Kiedyś kochała pisać. Chciała zostać pisarzem w dzieciństwie, ta myśl nie opuszczała jej przez całe liceum, ale później postanowiła, że zamiast pisać, będzie sprzedawać książki. Przez lata nie myślała o pisaniu. A teraz niby ma opracować książkę? Na samą myśl robiło się Lucy słabo. Poszła na krótki spacer, na którym dwa razy się potknęła, zapominając patrzeć pod nogi. Wzięła kąpiel z olejkiem lawendowym, który kosztował fortunę; kupiła go, kiedy była w sklepie z Molly. Zapach lawendy tylko wywołał atak kichania. Owinięta w żółty, flanelowy szlafrok chodziła od pokoju do pokoju, podnosząc różne przedmioty i odkładając je na miejsce. Przewróciła wazon, w którym

we frontowym pokoju trzymała druty; z brzękiem posypały się na podłogę. Ten dźwięk nareszcie ją otrzeźwił. - Szlag by to trafił. Owen. I randka. A to sprowadzało się do dwóch rzeczy. Po pierwsze - nie miała co na siebie włożyć. Absolutnie. Szafa była pełna roboczych ubrań: dżinsów i swetrów. Zielona sukienka, w której wystąpiła na ślubie Abigail, była zbyt przezroczysta i nie nadawała się na chłodny, wiosenny wieczór. Owen jest pewnie przyzwyczajony do dziewczyn noszących czarne kozaki na wysokich obcasach i czarne, maleńkie żakieciki, które ześlizgują się z ramienia, niby przypadkiem, w tym najważniejszym momencie. I potrafią chodzić na wysokich obcasach. A Lucy taką dziewczyną nie jest. A po drugie - Lucy nie mogła przestać myśleć o ostatnim pocałunku. O tym, jak Owen do niej podszedł. Chwycił ją w ramiona i ot tak ją pocałował. Na oczach wszystkich. Powinna się może wkurzyć albo przynajmniej zawstydzić, że postąpił tak bezceremonialnie, ale zamiast tego rozpłynęła się w jego objęciach i rozgrzała od środka. Lucy po raz kolejny wdrapała się na piętro i po raz czwarty otworzyła szafę, mając nadzieję, że od chwili wyjścia z wanny jakimś cudem dobra wróżka zapełniła ją ślicznymi ciuchami. Niestety, jej życzenie nie zostało spełnione. Zadzwoniła komórka. - Przeszkadzam? - Pełen radości i optymizmu głos Whitney był zbyt donośny i Lucy musiała przyciszyć aparat. Usiadła na podłodze, tuż przed swoją beznadziejną szafą.

-Nie. - Chciałam tylko porozmawiać o uczczeniu Abigail, uhonorowaniu ciebie i Owena i urządzeniu... - Nie, dziękuję. - Tak po prostu? - Whitney zaśmiała się cicho. - A może byśmy się tak spotkały i... Lucy przerwała jej ponownie. Whitney wiedziała, co się podoba mężczyznom. - Jeśli miałabyś randkę i ciuchy, które ja mam w szafie, co byś zrobiła? - O, nie! - Jest aż tak źle? - Poszłabym na zakupy. - Nie mam czasu. - O której ta randka? Lucy wychyliła się i spojrzała na budzik przy łóżku. - Za czterdzieści siedem minut. - Czarna minispódniczka? -Nie. - No tak. Czarne spodnie? - Tylko sztruksy. Whitney westchnęła ciężko. - Szerokie prążki czy wąskie? - Co takiego? - Już nic. Włóż je. No i białą bluzeczkę. - Jest wiosna. - Lucy pokręciła głową. - To się nazywa ubieranie na cebulkę. Masz jakąś, czy mam przyjechać? Masz babo placek. - Mam. - Dobrze. W takim razie biała bluzeczka i ten niebieski sweterek, który zrobiłaś w zeszłym roku. Ten z koronkową lamówką. I czarny pas. Masz czarny pas?

- Oczywiście. - Miała nadzieję, że tak. Gdzieś jest. - I czarne balerinki albo coś na obcasie, albo wysokie buty, albo cokolwiek, byle nie te twoje szmaciane tenisówki. Mogłabyś? Lucy milczała. - Masz jakieś inne buty? -Tak. - Włożysz je? - No dobrze, włożę. - Lucy postanowiła, że lepiej się poddać, niż iść na wojnę. Jeśli zechce włożyć tenisówki, to je włoży. A może jednak Whitney ma rację? - No to teraz zdradź mi ten sekret - powiedziała Whitney. - Ta randka to Owen? Boże, to straszne, że musi rozmawiać o tym akurat z Whitney. Jak to się stało, że spośród wszystkich ludzi na kuli ziemskiej gada właśnie z nią? - Owszem. - To fantastyczne. Przystojniak. Pamiętam, że kiedyś w liceum... Nie, nie, nie! Lucy nie chciała odgrzebywać wspomnień w towarzystwie Whitney i wysłuchiwać jej reminiscencji. Whitney zachichotała. - Tylko nie idź z nim do łóżka na pierwszej randce, bo zrobisz złe wrażenie. Nikogo innego nie ma w polu radaru, prawda? Może uda ci się jakoś go utrzymać, jeśli dobrze to rozegrasz. Pamiętaj, karty rozdawaj powolutku. Dobrze, skarbie, ja muszę już lecieć. Nałóż trochę różu na policzki, bo ostatnio, jak cię widziałam, byłaś blada. I pomyśl o tym przyjęciu dla Abigail. Jestem przekonana, że to dobry pomysł. Pogadamy później. Lucy usiadła i zagapiła się w szafę. Nie widziała wiszących przed sobą ubrań.

Karty rozdawaj powolutku. Zawsze je rozdawała powoli. Jedna karta naraz, jedna baza naraz. Jak przystoi przyzwoitej dziewczynie. Może w tym tkwi problem? Wyjęła czarne szpilki z cieniutkimi paseczkami, które kiedyś przyniosła z wyprawy z Molly na zakupy, ale nigdy ich nie nosiła. Zważyła je w dłoni. Seksowne. I nawet, w pewnym sensie, wygodne. Dlaczego nie? Lucy przebrała się i zrobiła makijaż, próbując przypomnieć sobie rady Molly. Spojrzała w lustro i okazało się, że nie poznaje samej siebie. Wyglądała... dobrze. Biała podkoszulka miała spory dekolt, a niebieski sweter ładnie się rozchylał. Obcasy ją podwyższały i wydłużały jej nogi. Dzięki tuszowi do rzęs, który kosztował ją więcej niż pierwszy używany samochód, spojrzenie nabrało po-włóczystości. Pokręciła głową i wywaliła język. A masz! To bardziej do niej podobne. Aż podskoczyła na dźwięk dzwonka. Owen opierał się o balustradę na ganku. Na jego ustach błąkał się uśmiech. - Chcesz trochę postrzelać?

Rozdział 17 Zadziw siebie samą. Sięgnij po spinacz zamiast agrafki. Zamiast wełny weź trawę, cienkie gałązki albo łodygę kwiatu. Robiąc na drutach, tańcz. Śpiewaj. E.C. W wyobraźni Lucy strzelnica była miejscem bardzo zmysłowym. Ciemne, wąskie pomieszczenie, przypominające lufę strzelby, gładkie i wzbudzające lęk. I te fantazje o wychodzących stamtąd w długich płaszczach mężczyznach o niepokojącym wyglądzie, przemykających obok niej kobietach na szpilkach, we włoskich okularach przeciwsłonecznych, rzucających ukradkowe spojrzenia na lecące nisko samoloty... Strzelnica okazała się przysadzistym, betonowym budynkiem, który wyglądał tak, jak gdyby ktoś go porzucił między supermarketem a wysypiskiem i zostawił na czas nieokreślony tuż obok parkingu. I n a dodatek zapomniał po niego wrócić. Lucy nie wierzyła własnym oczom. Nigdy wcześniej nie zauważyła pochyłej, drewnianej tablicy, na której dużymi literami wypisano nieco na wyrost: KLUB STRZELECKI CYPRESS HOLLOW.

Wewnątrz siedział łysiejący mężczyzna w lekko zmiętej kurtce moro, czytając Broń i amunicję z wyraźnie znudzonym wyrazem twarzy. Może się rozchmurzy, kiedy zobaczy dziewczynę? Lucy posłała mu ciepły uśmiech. Nawet na nią nie spojrzał, tylko podsunął Owenowi magazynek. - Proszę się wpisać. Macie uszy i oczy? - Owen skinął głową. - Po dwanaście. Amunicja? Tarcze? -Nie. - Pistolet? -Tak. - Stanowisko ósme. Dźwięk chaotycznych wystrzałów odbijających się rykoszetem od ścian pomieszczenia, do którego zmierzali, nie był w najmniejszym stopniu uspokajający. Lucy była przerażona. Kiedy już zniknęli z oczu mężczyzny i Owen zaczął otwierać ciężkie boczne drzwi, Lucy chwyciła go mocno za rękaw. Wyjęła z ucha jedną z zatyczek, które kazał jej włożyć. - Posłuchaj... On również wyjął zatyczkę. - Wszystko w porządku? - A jeśli... - Chyba powinna o to zapytać. - A jeżeli wystrzelę i kogoś zabiję? Albo ktoś przypadkiem mnie postrzeli? - Na strzelnicy? To nieczęsto się zdarza. - Nieczęsto? - Żartuję. Zrobiła obrażoną minę. - Jeśli uważasz, że to śmieszne... Chcę powiedzieć tylko tyle, że głupio będziesz się czuł jako pierwsza ofiara. Niski głos Owena przejął ją dreszczem.

- Będziesz w tym rewelacyjna. To świetna zabawa. Popatrz. - Objął ją i naparł biodrami. Jego otwarte usta, szepczące tuż obok jej ust, obiecywały pocałunek i o wiele więcej. - Uda ci się. Lucy już chciała więcej. Słów, które jego usta wypowiadały w jej kierunku. Pocałowała go mocno, sama siebie szokując, i poczuła jego reakcję. Prąd, który przez nią przeszedł, musiał uderzyć i w niego, bo męska dłoń na jej plecach przywarła mocniej. Lucy poczuła, że jest gotowy. Jego usta stawały się coraz bardziej gorące, cięższe, a język żądał czegoś, co była gotowa dać mu tutaj, oparta o tę ohydną, betonową ścianę. Owen pozbawiał ją rozsądku, a ona - Boże! - chciała więcej. Nagle Owen wyprostował się, włożył z powrotem zatyczkę i spojrzał Lucy prosto w oczy. W jego wzroku było wyzwanie, pytanie, czy ona zrobi to samo. Oczekiwanie, że będzie do tego zdolna. No pewnie! Wzięła głęboki oddech i wyprostowała ramiona, nakazując sercu spokój, a miękkim kolanom, żeby ją utrzymały. - W porządku. Włożyła zatyczkę do ucha i otworzyła ciężkie drzwi, zanim do nich sięgnął. Tego wieczoru na strzelnicy nie było ruchu. Lucy wyobrażała sobie, że natknie się na tłum ludzi, ale z około dwudziestu stanowisk zajętych było sześć czy siedem, przy czym większość, nie dziwota, przez mężczyzn. Kiedy przechodziła obok, czuła ich taksujące spojrzenia. Większość z nich znała. Dwóch ochotników straży pożarnej urządziło sobie zawody w strzelaniu do przyklejonego do tarczy wizerunku niedawno skompromitowanego polityka. Don Beadle, prezes izby handlowej, strzelał

gwałtownie, ładując magazynek za magazynkiem. Jego broń pluła pociskami. Jedyna kobieta, zaawansowana już w latach pani Luby, strzelała na stanowisku obok z maleńkiego pistoletu o rękojeści wykładanej masą perłową, który wyglądał bardziej na zabawkę niż na broń. Lucy uśmiechnęła się do niej, ale pani Luby nie zareagowała. Owen wskazał Lucy gestem wąską przestrzeń, oddzielającą ich od innych na strzelnicy dwiema sięgającymi sufitu ściankami, otwartą z jednej strony na korytarzyk, którym przyszli, a z drugiej na tarcze. Owen odłożył skrzynkę z bronią na półkę na wysokości jego pasa i wyjął z niej dwie pary przezroczystych gogli. Przypominały okulary spawacza. - Super. Nie odpowiedział, tylko przycisnął czerwony guzik. Linka znajdująca się nad ich głowami poruszyła się; była jak kręcący się na dwóch kółeczkach sznurek do bielizny. Gdy podjechała ku nim tarcza strzelnicza, Owen przyczepił na niej nowy cel - zarys męskiego torsu z oznaczonymi na czerwono czołem i sercem. - Teraz przyciśnij ten guzik i odeślij tarczę na miejsce. - Owen mówił trochę głośniej niż zwykle. Głos był nieco stłumiony, ale słyszała wszystko mimo wystrzałów. - Czy nie powinnam zacząć od strzelania do zwykłej tarczy z dziesiątką pośrodku? To musi być facet? - W strzelaniu najtrudniejsze jest pogodzenie się z myślą, że możesz odebrać komuś życie. Lucy pokręciła głową. - Wcale tego nie chcę. Jeśli już musiałabym do kogoś strzelić, strzelałabym w... Owen przerwał jej w pół zdania. - W nogę. Oczywiście. Typowe u starej ciotki. Ale jeśli do twojego domu włamałby się jakiś facet na haju,

bo brał crack, kompletnie niewiedzący, co robi, a ty zraniłabyś go w nogę, tylko byś go wkurzyła. Pewnie odebrałby ci broń i jeszcze przywiązał do krzesła twoją mamę. I robił jej coś bardzo nieprzyjemnego. A ty musiałabyś na to patrzeć. Lucy zrobiła wielkie oczy. - Jak to się stało, że uczestniczy w tym moja mama? - To tylko przykład. Ja ją tam umieściłem. Przed oczami Lucy pojawiła się scena, jak wchodzi do domu rodziców i znajduje matkę przywiązaną do krzesła, obolałą, nad którą stoi jakiś obcy facet... Później wyobraziła sobie pistolet w swojej dłoni. - O nie. Może i jestem starą ciotką. Może i mieszkam w północnej Kalifornii. Ale mam zamiar odstrzelić mu łeb. Najwyżej później zapłacę za psychoterapię. Owen wyglądał na uszczęśliwionego. - Tę właśnie broń noszę przy sobie. Glock, kaliber 22, kompaktowy, naboje dziesięciomilimetrowe. Albo czterdziestki ze smitha i wessona, bo łatwiej je dostać. - No tak. Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Lucy pochyliła się do przodu. - Jest naładowany? -Jeszcze nie. Na strzelnicę wnosi się nienaładowaną broń. Zazwyczaj obsługa prosi, żeby to sprawdzić przy wpisywaniu się do książki. Myślę, że gość zaniedbał obowiązek oślepiony twoją urodą... Lucy prychnęła. - Mogę dotknąć twojego pistoletu? - zapytała. Cholera, wyszło dwuznacznie. - To znaczy broni. Czy mogę dotknąć twojej broni? Drugim pytaniem tylko pogorszyła sprawę. Owen skinął głową i nacisnął przycisk z boku glocka. Pokazał otwartą kolbę. - To magazynek. Widzisz? Tu się wkłada naboje.

Lucy pochyliła głowę. O Boże, jak ten Owen ładnie pachnie! Jak mydło z pralni i coś jeszcze. Coś męskiego. Jego obecność prowokowała nerwowość sto razy silniej niż broń. W końcu pistolet potrafi tylko strzelać. - Załaduję jeden nabój, tylko jeden. Teraz wciskam, zobacz. Później wepchnę magazynek do kolby, odciągnę zamek, aż usłyszę odgłos. Teraz nabój jest w komorze, a broń gotowa do strzału. Odciągnął zamek. - Widzisz nabój? - zapytał. Przechylił pistolet do tyłu, żeby Lucy mogła zajrzeć do komory. Zobaczyła. Wyglądał jednocześnie podstępnie i nieszkodliwie. - Jeżeli przechylę broń na bok, tak jak teraz, nabój wypadnie. Widzisz? Teraz jestem pewien, że nie jest naładowana. - Odłożył nabój na stolik. Odciągnął zamek jeszcze kilka razy, pokazując tym razem pustą komorę. Lucy poczuła zdenerwowanie. - Czy jest jakiś sposób, żeby mieć pewność, że w pistolecie nie ma naboju? Uśmiechnął się. - Wiem, jak działa broń, i wiem, że nie da się go nigdzie ukryć. Ale owszem, jest taki sposób. Wsunął zamek na miejsce i wycelował w kierunku tarczy. - Czy ty chcesz... - zaczęła Lucy. Nie, jeśli teraz Owen naciśnie spust, rozlegnie się zaledwie ciche uderzenie. Broń nie wypali, bo nie ma w niej naboju. Ale Owen nie zrobił nic. Stał tylko i trzymał pistolet przed sobą. Oczy miał zmrużone, ramiona wyciągnięte.

Pod jego skórą drgały mięśnie zaciśniętych szczęk. Spojrzał w dół i wyprostował prawą stopę. Lufa pistoletu drżała lekko, podobnie jak ręka Owena. Serce Lucy, i tak już bijące nierówno, przyśpieszyło. - Owen, co będzie... Patrzyła, jak bierze głęboki oddech. Nacisnął spust. Usłyszała delikatne, metaliczne stuknięcie. Aż podskoczyła w górę. - Co się stało? Nie odpowiedział. Powoli przeładował broń i obejrzał, najpierw z jednej strony, później z drugiej. - Coś nie tak? - zapytała. Pożałowała, że nie może wyjąć zatyczek, ale ogłuszyłby ją odgłos wystrzałów z innych stanowisk. - Nic - odpowiedział nieswoim głosem. - Nic się nie stało. Twoja kolej. Podał jej broń; palce dotknęły lekko jej dłoni. Ręka Lucy zadrżała. To z powodu pistoletu. Na pewno. Owen przysunął się bliżej. Myśl, dziewczyno, oddychaj. - A więc pierwsza lekcja. Nigdy, przenigdy nie mierz do nikogo, chyba że będziesz próbowała go zabić - powiedział chropawym głosem. - Ale broń nie jest naładowana, prawda? - Nigdy, przenigdy nie mierz do niczego, w co nie chcesz trafić. Nawet jeżeli nie jest naładowana. Gdybym przed sekundą wystrzelił, zniszczyłbym jedynie tarczę. Rana od kuli jest jedną z trudniejszych do leczenia. - Skrzywił się, nachylając nad plastikową ścianką działową. - Dobrze. Właśnie tak - powiedział. - A teraz słuchaj. Palec wskazujący zawsze trzymaj wyprostowany tuż pod zamkiem, aż będziesz gotowa do strzału. Nigdy nie opieraj go na języku spustowym.

- A nie muszę odbezpieczyć pistoletu? - W większości rodzajów broni - tak. Tu odbezpieczanie odbywa się tym małym elementem. - Pokazał. - Tym tutaj? Więc jeśli pociągnę za spust, automatycznie odbezpieczę broń? I to ma być bezpieczne? - Spełnia wymogi prawa. A chyba o to chodzi? - Więc pociągam za spust i gotowe? W gardle Lucy narastał niemożliwy do opanowania śmiech. Co jest, zwykle się tak nie zachowuje. Opanowała wesołość. Nie będzie się śmiała. Owen nie zwrócił uwagi na ostatnie zdanie. - Tak. Tak jest dobrze. A teraz naprowadź lufę na cel i naciśnij. Delikatnie. Jednym płynnym, zdecydowanym ruchem. Jego głos pobrzmiewał echem w uszach Lucy. Jeszcze nigdy dotykany przez nią przedmiot zrobiony z plastiku i metalu nie okazał się taki seksowny. Nawet ta zabaweczka, którą trzymała w nocnej szafce. Delikatny, metaliczny odgłos. Lucy podskoczyła, jakby pistolet wypalił naprawdę. Wzięła głęboki oddech. - Pokaż mi, jak się ładuje broń. Owen zademonstrował wciskanie nabojów do magazynka i wsuwanie magazynka do kolby. Zaskoczył z metalicznym odgłosem. - Tak. Podnieś broń. Jesteś gotowa? Lucy poczuła, że czerwieni się gwałtownie. Cóż, nie chodziło wyłącznie o broń. - Mam strzelać? - Zaczekaj. - Owen oderwał plecy od ściany i stanął tuż za dziewczyną. - Prawa stopa trochę do przodu. Lewa do tyłu. Teraz unieś ramiona. Właśnie tak. - Objął ją ramionami i pomógł naprowadzić lufę na cel. - Tu lewa

ręka jako podpora. Oczy otwarte, patrz przez muszkę i szczerbinkę. Głos przy jej uchu był ciepły, aż Lucy coś zawirowało w żołądku. Jak niby ma wystrzelić, skoro obecność Owena wprawia ją w drżenie większe niż trzymana po raz pierwszy w życiu śmiercionośna broń? - Nie szarp. Jedno długie, spokojne pociągnięcie. Nacisk równy i zdecydowany. Niech broń sama... Bum. - ...wykona za ciebie zadanie. Drżącą dłonią Lucy odłożyła ostrożnie pistolet na stojący przed nimi stolik. U wylotu lufy pokazał się i natychmiast znikł biały dym. Owen wciąż był tuż za nią. - No, no. Niezły strzał - powiedział. - Ta dziura? Pośrodku klatki piersiowej? To ja? - To ty. - Ale się bałam. - Lucy zerknęła przez ramię. - Ale było fantastycznie. - Podobało ci się? - Owen się uśmiechnął, choć był szary na twarzy. To zrób to jeszcze raz. Pokręciła głową. - Za Boga. Zwariowałeś? Wynośmy się stąd, zanim jedno z nas zemdleje.

Rozdział 18 Kiedyś, trzymając na kolanach druty, pocałowałam niewłaściwego mężczyznę. Pokłuły go po nogach. Uwierz swojej robótce. E.C. Owen nie jadł zupy z małży na molo od czasów liceum, kiedy chodził pojeździć na rolkach na placyk przy plaży. Dla niego molo było jedynie atrakcją dla turystów. Ale teraz towarzyszył Lucy, która siedziała ze skrzyżowanymi nogami na stole piknikowym. W jednej ręce miała talerz z zupą, w drugiej łyżkę. Patrzyła w górę na nocne niebo. - Boże, ale dobra! Przechyliła się i wyjęła z kieszeni spodni buteleczkę z tabasco. Wytrząsnęła do talerza kilka kropel. - Chcesz trochę? Randka na strzelnicy okazała się nie najgorszym pomysłem, choć namówienie Lucy na drugi strzał wymagało od Owena daru przekonywania. Wystraszył ją odgłos wystrzału. Wyskoczyła pod sufit jak spłoszona sarna. Cholera, tyle że z nim wcale nie było lepiej. Wziął do ręki pistolet, skierował go ku tarczy, przytrzymał lufę i spojrzał w muszkę, ale przed oczami miał wyłącznie

tamtą scenę. Dzień, w którym wycelował w kogoś broń po raz ostatni. Dzień, w którym po raz ostatni z niej wystrzelił. Rozbryzgi krwi, które stawały się coraz większe, rzekę krwi spływającej do kanału, z którą z Roba wypływało życie. Jakim cudem przez całe życie, codziennie, brał do ręki pistolet, sprawdzał, zabezpieczał, chował do kabury i nie zastanawiał się, że kiedyś nastąpi reakcja z odbicia? Gdyby ją przewidział, nie przyprowadziłby Lucy na strzelnicę, żeby go oglądała w takim stanie. A jednak przekonywanie dziewczyny, żeby nie rezygnowała i pozostała na strzelnicy, pomogło mu nie myśleć o własnym, głupim, nieoczekiwanym lęku. Wcale nie chodziło o to, że Lucy wymagała specjalnego szkolenia. Miała się za tchórza, ale w środku była zrobiona ze stali. Jej wewnętrzna siła była wyraźnie widoczna, podobnie jak jej zadziwiająco kobiece kształty. Zachęcona raz jeszcze sięgnęła po broń. A pół godziny później pozostałych na strzelnicy pięciu facetów stało za nimi i wiwatowało na jej cześć, bo strzeliła w przypiętego do tarczy asa. To była chwila pokazująca, że Owen musi zacząć pracować nad akceptacją faktów. Był świetnym strzelcem. Trenował latami. Był dobry. Ale ona była lepsza. Była niesamowita. Obrazek jak z Dzikiego Zachodu. Skądś wiedziała, jak trzymać broń, jak patrzeć przez przyrządy celownicze, jak je ustawić i strzelić w cel bez drżenia ręki. A ten jej tyłeczek, tak idealnie wyglądający w tych czarnych spodniach... Owen nie potrafił oderwać od niego oczu, mimo że bardzo chciał śledzić postępy Lucy w strzelaniu. Musiał bardzo uważać, żeby utrzymać ręce przy sobie w obecności tych wszystkich innych

facetów. A teraz, jeżeli nie będzie ostrożny, wygłupi się tutaj, na plaży, przy księżycu, przed kołującymi mewami. To wszystko, czego potrzeba? Odrobina prochu? No cóż. Nie było w tym nic złego. I koniec myślenia o Lucy jak o strażaku. Nie teraz. Odsunął na bok te myśli i plastikową łyżką zaczerpnął kolejną porcję zupy. Siedział tuż przy Lucy, na blacie stołu, stopy trzymał oparte o ławkę. - Nie mogę uwierzyć, że ukradłaś tę butelkę tabasco. Powinienem cię aresztować. Pokazała mu język. - Nie jesteś gliniarzem. - Aresztowanie obywatelskie. - Oddamy ją, wracając do samochodu. Zawsze tak robię. Udał, że coś notuje. - Recydywistka. Postawiła plastikowy talerz na kolanie. - Brakuje ci tego? Nie udawał, że nie rozumie. - Codziennie. Obok przejechało na deskach dwóch chłopców. Odpychali się i jednocześnie pisali esemesy; wyświetlacze telefonów jarzyły się w półmroku zielenią i fioletem. Przeszła uśmiechnięta kobieta z małym, białym pieskiem. Powietrze było chłodne i wilgotne. Lucy spojrzała na Owena i nagle przestrzeń między nimi stalą się tak otwarta, tak... Dokładnie taka, na jaką czekał. Chciał tego zawsze, ale dotąd nie wiedział, że to istnieje. Za nic nie chciał opowiadać jej całej tej historii. Nie Lucy. Od spojrzenia tych jej ciemnych, mrocznych oczu

po raz kolejny pęknie mu serce. Nie planując spowiedzi, Owen odstawił talerz z chlebem na blat. - Aż tak źle? - zapytała. - Nie jest za dobrze. - Na wszystkie robótki świata, po prostu mi powiedz! Nie możesz tego dusić w sobie, bo umrzesz. - Nie masz przypadkiem przy sobie poukrywanych igieł do akupunktury? - No już. Po prostu mów. Skinął głową. - Kiedy ja oberwałem, oberwał też ktoś inny. Znacznie gorzej. Uniosła brwi, ale milczała. - Mój najlepszy kumpel Rob Marlowe. Przyjęto nas do policji w tym samym okresie, wszystko robiliśmy razem. Od patrolowania ulic i cmentarzy, po codzienne dyżury. W tym samym czasie dostaliśmy awanse na detektywów. On był stamtąd, z miasta. Jego matka mnie uwielbiała. Dwa razy w tygodniu karmiła mnie lazanią i encziladami, czy tego chciałem, czy nie. - Owen podniósł plastikową łyżkę i zgiął rączkę. Zawsze mówiła, że Rob jest niewdzięcznikiem, że jako dziecko był zbyt spięty, za chudy. Nigdy nie nabrał masy. A że ja chodziłem do siłowni, rzeźbiłem muskulaturę, więc jadłem metry bieżące jej spaghetti i makaronu carbonara, i czosnkowego pieczywa. Zjadałem wszystko, co kładła na talerz, a na dokładkę to, czym wzgardził jej syn. Z czasem na weekendy zostawałem u niego, a na kolację szliśmy do jego mamy. Chłopaki w komisariacie droczyli się z nami, mówiąc, że jesteśmy jak stare małżeństwo. Bo na swój sposób nim byliśmy. Lucy się uśmiechnęła. W jej oczach lśniła czysta łagodność.

- Później Rob rozpoczął pracę w dziale narkotyków. Jako tajniak. Pracował z innym gliną, Scottym Tuckerem. I zaczął brać. Wyglądała na zszokowaną. - Narkotyki? - To nic niezwykłego, takie są realia. To niełatwa sytuacja - pracujesz jako tajniak przy prochach. Jeśli sprzedajesz, kupujący chcą, żebyś brał razem z nimi. Mają wtedy złudzenie, że nie jesteś gliniarzem. Oczywiście, są sposoby, żeby to ominąć, udawać, ale robota jest niebezpieczna, nikt nikomu nie ufa. Zdarza się, że człowiekowi to zasmakuje, i to w złym towarzystwie, przestępcy zejdą ci z pleców i uwierzą w twoją wersję. Ty zresztą też. W ten sposób stoczyło się całe mnóstwo dobrych policjantów. - No proszę... - powiedziała cicho Lucy. - Więc Rob się uzależnił. A jego partner, Scotty Tucker, o tym wiedział. I szantażował go, chciał kasy, groził, że doniesie komendantowi. Rob zaczął więc handlować zarekwirowanym towarem i rozkręcił na ulicach własny interes. Chudł, z każdym dniem było go mniej. - Owen przerwał i odetchnął głęboko. - A ja? Nic nie zauważyłem. Mówił mi, że jest na nowej diecie, że zawsze był chudy. Myślałem, że pracuje za ciężko, że bierze za dużo godzin. Po domu Roba zaczął się kręcić Scotty; było go coraz więcej. Nigdy go nie lubiłem, ale brałem nadgodziny na najgorszych porannych patrolach, więc nie zachodziłem tam miesiącami. Ja nigdy... - odchrząknął. To było trudniejsze, niż sądził. - Nigdy sobie tego nie wybaczę. Lucy spojrzała. W jej oczach było coś, czego Owen nie rozpoznawał. Serce ścisnęło mu się boleśnie. - I co potem? - zapytała Lucy łagodnie.

Owen przekręcił łyżeczkę w palcach. Nie zacznie przecież masować szramy na biodrze, która nagle zaczęła palić go żywym ogniem. - Zakapował jeden z moich informatorów. Opowiedział mi o dużej transakcji, do której miało dojść pewnego wieczoru w domu Roba. Mieli być wszyscy: największy dostawca Roba, kupujący, dystrybutorzy. Wszystko u niego. Boże, nie sądził, że będzie aż tak trudno. - Nie ma nic gorszego niż zastawianie pułapki na jednego ze swoich. Dowodziłem tą akcją, bo Roba znałem najlepiej. Pamiętam jak dziś, że mój przełożony, porucznik, powiedział, że gdy będę w stanie wyegzekwować prawo i zgarnąć kogoś, kogo kocham, stanę się prawdziwym stróżem prawa. A ja mu uwierzyłem. Owen zawiesił głos. Lucy się nachyliła. Kolanem dotykała teraz jego kolana. Wsparła dłonie na jego udach. Owen czuł promieniujące z nich ciepło. - Mów dalej. Sam się zdziwił, że jeszcze mógł. - Dostaliśmy się w pobliże domu. Jak przy rutynowej akcji antyterrorystycznej. Byliśmy w odpowiedniej formie, ale nerwy mieliśmy napięte jak postronki. To przecież byli nasi. Nikt nie podskakiwał z radości. I wtedy, dokładnie w momencie, gdy otoczyliśmy dom, Rob wyszedł. Nie podejrzewaliśmy, że to zrobi. Sądziliśmy, że trzeba będzie go stamtąd wyciągać. Tego nikt nie przewidział. I cały plan diabli wzięli. Lucy wyjęła z ręki Owena pogiętą plastikową łyżkę i splotła palce z jego palcami. Owen odchrząknął. Nigdy dotąd nie mówił o tym głośno, bo wszyscy zainteresowani doskonale znali przebieg wydarzeń.

Dłoń Lucy uspokoiła się w jego dłoni. - Wyszedł z rękami podniesionymi do góry. A kiedy zdał sobie sprawę, że naprawdę chcemy wejść do jego domu, naprawdę go chcemy zgarnąć, wyjął pistolet. Krzyczałem, ostrzegałem go, ale nie chciał rzucić broni. Później ją odbezpieczył i oparł palec o języczek spustowy. Wycelował w porucznika. Głos Owena zamarł. - Strzelało nas pięciu. Rob trafił Steviego Mossa w brzuch, mnie w kolano i biodro. Strzelaliśmy, dopóki on nie przestał - dokończył. - Jezus, Maria - szepnęła Lucy. Owen opuścił wzrok. Nie patrzył jej w oczy, obserwował pulsującą tętnicę szyjną. Przez chwilę oprócz uderzeń fal o brzeg nie było słychać żadnego dźwięku. - Czy wiesz... - odezwała się Lucy po chwili. - W przypadku takiej śmierci policjanta nie ujawnia się raportów balistycznych. Nikt nie wie, kto go zabił. - To dobrze. Owen skinął głową. - Ten wyraz jego oczu... Kiedy oberwał, miał szeroko otwarte, przerażone oczy, a w nich zdziwienie z powodu zdrady. Lucy przysunęła się bliżej i przytuliła policzek do jego policzka. Poczuł na twarzy jej łzy. - Kochałeś go. - Pozwoliłem mu umrzeć w przerażeniu i bólu. - Owen nie mógł złapać tchu. - Spieprzyłem to. Wszystko przez własną ślepotę. Byłem tak blisko tego chłopaka. On kłamał w żywe oczy, a ja nie miałem pojęcia, co się dzieje. Zaśmiał się chropawym śmiechem. - Moja praca polegała na tym, żeby łapać kłamców na gorącym uczynku. Znałem się na tym. A nie zauważyłem, co się dzieje z najbliższą mi osobą...

- Owenie - powiedziała Lucy. W jej głosie były jego nieprzelane łzy. Jej usta powędrowały ku jego ustom. Nagle Lucy znalazła się na jego kolanach. Miał we włosach jej palce. Otoczył jej plecy ramionami. Nie do końca słyszał, co mówiła prosto w jego usta, ale te słowa sprawiały, że żałował tego, iż są w miejscu publicznym. Jeśli byłoby się gdzie schować, już trzymałby ręce pod jej bluzką, pod stanikiem... Całowałby ją i gryzł jej usta mocniej niż teraz. A jeśli mogliby zamknąć za sobą drzwi, jej spodnie leżałyby na podłodze, a on znalazłby się w niej w trzydzieści sekund. Do oderwania się od siebie zmusił ich dopiero przeszywający gwizd dwóch nastolatków na deskorolkach. Dysząc ciężko, Lucy odsunęła się pierwsza. Owen był zaskoczony, jak bardzo podobają mu się jej nabrzmiałe wargi. Dobry Boże, po raz pierwszy od siedemnastu lat ma ochotę zrobić komuś malinkę! Taką malutką, z boku. Czerwoną, którą ledwie widać. Może będzie miał okazję oznakować ją później. Sam nie miał nic przeciwko podobnemu znaczkowi na sobie. Co to za uczucie, to gdzieś w głębi piersi? Nieznana lekkość, jak po wypuszczeniu z klatki maleńkiego kolibra. Owen nie był pewien, czy nie potrzebuje lekarza. Nie, brak promieniującego bólu w lewym ramieniu. Nic z tych rzeczy. Opowiedział o Robie. Głośno. Komuś, na kim mu zależało. A ona go pocałowała.

Rozdział 19 Nie kryj się ze swoją robótką. Pokaż ją innym, niech zazdroszczą, a później włóż im w dłonie włóczkę. Bądź jak wrota do naszego świata. E.C. Uśmiech na twarzy Owena był tak szeroki, że niemal przecinał ją na pół. Lucy jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak uroczego i seksownego. Jeśli w ciągu sekundy nie zejdą z tego stołu, ona rozpadnie się na tysiąc kawałków. - Pójdziemy na drinka? - zapytała. Nie mogła go zaprosić do siebie. Nie w tej chwili. Wiedziała, że powiedziałby „tak". Wystarczyło, by spojrzał na nią tak jak przed chwilą, a pobiegłaby do jego samochodu i w ciągu ośmiu minut wylądowaliby w jej łóżku. Mieszkała niedaleko. Gotowa była się założyć, że po drodze przekroczyliby wszystkie ograniczenia prędkości. „Rozdawaj karty powoli", słyszała w głowie głos Whitney. Gdyby zaprosiła Owena do domu, o niczym podobnym nie byłoby mowy. Wszystko stałoby się szybko, mocno i gwałtownie.

A Lucy nie była pewna, czy jest na to gotowa. Nie wiedziała, czy jest wystarczająco odważna. Potrzebowała chwili, żeby oczyścić umysł. Tę chwilę powinna chyba spędzić wśród ludzi. Miała nadzieję, że ich spojrzenia nie dopuszczą, aby zdjęła ubranie najpierw z niego, a później z siebie. Przynajmniej tyle. Wracali spacerem do restauracji. Owen trzymał ją za rękę, wypuszczając tylko na chwilę, by mogła oddać buteleczkę tabasco. Trzymał ją nawet wtedy, gdy otwierała drzwi baru. A ona nie chodziła z nikim za rękę od czasów... Nie mogła sobie przypomnieć ostatniego razu. Może kiedy chodziła ze Stephenem? Chociaż nie, on był trochę nieśmiały i nie okazywał uczuć publicznie. Miał trądzik różowaty, a czułości wśród ludzi zawsze przyprawiały go o rumieniec. Ale to było, zanim zostawił ją dla tej swojej estetki. Jonas. O Boże, może chociaż Silasa nie ma w barze. Oczywiście byli tam wszyscy. Jej ojciec grał w warcaby z Elbertem Romo. Obaj pili jakieś pieniące się drinki z kawałkami ananasa, ozdobione różowymi parasolkami. - Cześć, tato! Co takiego ślicznego macie w szklaneczkach? zapytała. Byłoby bezsensem próbować przemknąć się chyłkiem. - Skarbie! - powiedział Bart. - Próbowałaś kiedyś takiego drinka? Nazywa się huragan. Elbert mówił, że wymyślił go, kiedy stacjonował na Pacyfiku. Lucy pokręciła głową. - Nie masz za grosz wstydu. - Nie mam - odparł Elbert, przeskakując trzy piony Barta.

Bart uprzejmie skinął głową w kierunku Owena, a ten mu się odkłonił. Lucy była zadowolona. Jej ojciec został dobrze przeszkolony przez swoją żonę. Nieważne, co o Owenie myślą jej bracia, to Toots była siłą, z którą należało się liczyć. A skoro zaakceptowała fakt, że Owen Bancroft przyjechał i istnieje, Bart musiał postąpić tak samo. - Może byś zagrał partyjkę, synu? Owen uniósł brwi. - Kiedy indziej bardzo chętnie. Ale dzisiaj spędzam wieczór z pana córką. Bart przechylił głowę i pociągnął łyk ze swojego drinka. - W takim razie chyba wszystko w porządku? Silas siedział przy stoliku; spod czerwonych nauszników przy czapce wystawały mu przewody od iPoda. Czytał coś w słabym świetle lamp przy stole bilardowym. W prawej ręce trzymał talerz maleńkich ciasteczek, które podnosił automatycznie, jedno za drugim, do ust. Whitney krążyła od stolika do stolika, na pozór ambasador dobrej woli, rozdając uśmiechy, buziaki oraz malutkie, czekoladowe ciasteczka. Wszyscy byli pod wrażeniem jej uroku. Nawet Lucy przez chwilę, ku własnemu rozczarowaniu, poczuła ochotę na słodycze. Ulżyło jej, kiedy Whitney ruszyła w kierunku tarcz do rzutek. Z tyłu baru, na wprost maszyny do karaoke, stały Mildred i Greta, śpiewając piosenkę Patsy Cline Crazy. Każda trzymała w dłoni swój mikrofon, próbując przekrzyczeć tę drugą. Na szczęście ktoś wcześniej przyciszył wzmacniacz. Za barem, obok Jonasa, stała Molly. Lucy obejrzała się ponownie. Jonas, to jasne. Ale Molly? Co jeszcze dziwniejsze - para flirtowała. Lucy widziała Molly w takiej sytuacji już chyba z milion razy. Przyjaciółka stała z wypchniętym biodrem, wydatnym biustem podniesionym nieco wyżej niż zwykle, z

brodą zwróconą w prawo, wzrokiem do góry i w lewo. Wyglądała jednocześnie anielsko i diabelsko sugestywnie. Taka poza była gwarancją złowienia faceta na haczyk. O, i jeszcze to opanowane do perfekcji odrzucenie długich, kruczoczarnych włosów i przeczesanie palcami bujnej fryzury. Jonas został trafiony i zatopiony. Oczywiście, że tak. Nie miał dziewczyny od chwili, gdy dwa lata temu przeżuła go i wypluła jego żona Aggie. A dziś Molly była po prostu oszałamiająca. No cóż, oczywiście. Ta dwójka od zawsze pozostawała w dobrych kontaktach. Świetnie się dogadywali. Lucy mogła się tylko cieszyć, że jej najlepsza przyjaciółka jest blisko z jej starszym bratem. Ale to spojrzenie! Przyjaciele tak na siebie nie patrzą. No, no. Molly oblizała usta w sposób, który kiedyś zagwarantował jej wycieczkę na Karaiby, a później spojrzała ponad barem i natknęła się na wzrok Lucy. Wyprostowała się nieco i sięgnęła po szmatkę do wycierania kontuaru. Szmatka do wycierania kontuaru? Lucy wypuściła dłoń Owena i usiadła na stołku. - Co tu się dzieje? Molly nachyliła się nad barem, jak gdyby pracowała za nim od dawna. - Lucy! Cześć! Co słychać? Chcesz drinka? Mogę ci zrobić. A może korkociąg? Teraz najmodniejszy. Twój manhattan już jest całkowicie passe. Zdezorientowana Lucy skinęła głową.

Podczas, gdy Molly (Molly!) robiła drinka, ona nie miała pojęcia, gdzie podziać oczy. W całym barze nie było ani jednego miejsca, na które można by bez stresu skierować wzrok. Jej matka pokazywała paniom robiącym na drutach przeróżne maleńkie klamerki. Jonas i Molly za barem dotykali się, jakby nie byli w pracy, wpadali na siebie, sięgając po butelki, i za każdym razem wybuchali śmiechem, jak gdyby udał im się najlepszy żart na świecie. Za każdym razem, kiedy ważyła się spojrzeć na Owena, miała wrażenie, że temperatura w barze wzrasta i za chwilę wywoła w niej samozapłon. Wystarczyło spojrzenie na zarys szczęki z profilu, na zarost na policzku, by natychmiast stracić kontrolę. Jak by smakowała ta skóra na języku? A to miękkie miejsce tuż za jego uchem? Dlaczego jej głowę wciąż zajmują takie myśli? Kiedy jej hormony zaczęły szaleć bez opamiętania? Kiedy go zobaczyła wchodzącego do księgarni niemal trzy tygodnie temu, przyznała w duchu. Właśnie wtedy. Molly przesunęła w jej kierunku drinka po gładkim barze i Lucy zamoczyła usta. Za kwaśny. Powinna się trzymać ulubionego manhattanu, z dwiema wisienkami i bez lodu. Molly jednak nie zwróciła uwagi na reakcję przyjaciółki, zbyt zajęta puszczaniem oka do Jonasa. Puszcza do niego oko... Co się tu, do cholery, wyprawia? Owen zrobił gest dłonią w kierunku Silasa. Chłopak wciąż siedział samotnie przy stoliku, ale właśnie podchodziła do niego Whitney. Zagadnęła go, przysuwając jednocześnie niemal pusty talerz z ciasteczkami, ale Silas ledwie spojrzał. - Mam wrażenie, że jest dosyć samotny.

- Zawsze taki był - uśmiechnęła się Lucy. - Nawet w podstawówce siedział w ławce sam i rozmawiał z drzewami. Jest najbystrzejszy w rodzinie, ale nie interesuje go nic oprócz naprawiania różnych rzeczy i czytania. Szkoda, że nie ma dziewczyny. - Nawet gdy jesteś sam, wcale nie znaczy, że jesteś samotny. - Wiem. - Przepraszam - powiedział Owen. - Ale kiedy straciłeś Roba... - Nie wracajmy do tego tematu. - Głos Owena nagle stwardniał. Lucy poczuła się tak, jakby właśnie wymierzono jej policzek. Wpatrywała się, kompletnie niezainteresowana, w swojego drinka. Chciała do domu. Do łóżka. Chciała pobyć sama. - Nie gniewaj się - powiedział. - Chodzi tylko... - Wszystko w porządku. Opowiedział jej tę okropną historię z własnej woli. Nie wyrywała jej z niego obcęgami. Nie błagała. Sądziła, że ta historia coś dla niego znaczy. Czuła się wyróżniona. Spróbowała się odezwać, choć wszystko w niej drżało. - Świetnie się dzisiaj bawiłam, ale jestem trochę zmęczona. Chyba powinniśmy już kończyć. - Lucy, wcale nie chciałem... W tym samym momencie odezwała się komórka Owena, głośniejsza niż grająca szafa i sprzęt karaoke w rogu baru. Mildred i Greta nie opuszczały swojego stanowiska i właśnie zaczynały interesującą interpretację Walking After Midnight. Spojrzał na wyświetlacz. - To dom opieki w Willow Rock. Przepraszam, ale muszę odebrać.

Lucy skinęła głową, przyglądając się unikowi Molly, podczas gdy Jonas próbuje klepnąć ją w tyłek. Molly traktowała facetów jak odźwiernych, natomiast Jonas uważał kobiety za coś bardzo kruchego, co należy odkładać na półkę. Nie mieli szans. To nigdy, przenigdy nie wypali. Lucy aż się wzdrygnęła na myśl, jak to oboje zaboli. Dlaczego Molly tego nie widzi? Choć z drugiej strony, co mogłaby zrobić? Nawet jeśli Lucy chciałaby zwrócić przyjaciółce uwagę, czy znalazłaby odpowiednie słowa, by wyrazić, co czuje? Oparła się całym ciężarem na podnóżku stołka, który z hukiem wylądował na podłodze. Przywołała gestem barmankę. - Molly? - Co jest? Chcesz jeszcze jednego? - Molly wyglądała na zadowoloną z siebie. - Możemy pogadać w łazience? Kiedy znalazły się w damskiej toalecie, Lucy oparła się o jasnoróżową umywalkę. - Co tu się dzieje? - Ze mną? Raczej: co się dzieje z tobą? Przecież to ty trzymałaś Owena Bancrofta za rękę. Tu, w barze, prawda? Macie chyba dużo do omówienia. Sporo wody upłynęło w rzece od pocałunku, o którym opowiadałaś. - Ale mój brat? Molly odwróciła się do lustra i poprawiła usta szminką. - Nie zmieniaj tematu. - Byłaś za barem. - Pomagam mu. - Rzucałaś włosami! - Spadały mi na oczy! Nagle znalazła właściwe słowa. I była gotowa je wypowiedzieć.

- Molly! Nikt na świecie nie zna cię lepiej ode mnie. Rzucasz włosami, a później facetem o łóżko i ujeżdżasz go jak cyrkowego konika. Jeszcze później zamawiasz mu taksówkę i natychmiast zapominasz, jak miał na imię. Tak to się pokrótce przedstawia. Molly zamknęła szminkę i odłożyła ją do torebki. - Nigdy wcześniej mnie nie oceniałaś - zauważyła. - Nigdy wcześniej nie próbowałaś rzucać się na mojego brata. Jonas nie zadaje się z takimi dziewczynami jak ty. Boże, ależ to zabrzmiało! Molly odwróciła się i spojrzała Lucy w oczy z poważną miną. - Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, więc nie mam zamiaru obrażać się za tę ostatnią uwagę, chociaż zabrzmiała bardziej chamsko niż cokolwiek, co mi kiedykolwiek powiedziałaś. Ale Jonas i ja naprawdę jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Doskonale o tym wiesz. Od lat. Zwierzam mu się. Mówię o wszystkich moich podbojach, a on śmieje się ze mnie. Nikt, oprócz ciebie, nie śmieje się ze mnie tak jak on. Nie skrzywdzę go, Luce. Musisz mi zaufać. Lucy odetchnęła głęboko. W tej samej chwili odezwała się jej komórka. - Esemes. Przynajmniej wiem, że to nie od ciebie - powiedziała Lucy. Ale to jeszcze nie koniec. Jeszcze nie teraz. Molly, która startuje do Jonasa... To się nie skończy na szybkiej wymianie słów w damskiej toalecie. Spojrzała na wyświetlacz. „Muszę jechać. Owen". - Lucy? Co się stało? Spojrzała na Molly niewidzącym wzrokiem.

- Mój facet właśnie się urwał z randki - powiedziała i wyszła bez słowa, zostawiając przyjaciółkę w łazience. Trzasnęły drzwi. Czuła się okropnie. Owen właśnie wciskał się w kurtkę. Był blady. - Moja mama. Nie ma jej. Lucy zakryła dłońmi usta. - O Boże... Tak mi przykro. Nie potrafię sobie wyobrazić... Owen wyglądał na przerażonego. - Nie! To nie to. Ona nie umarła. Po prostu zniknęła. Muszę pomóc jej szukać. - No to jedźmy. - Lucy sięgnęła po torebkę. - Nie. Odwiozę cię do domu, a potem pojadę sam. Dobrze? - Ostatnie słowo dodał po krótkiej przerwie. - Jestem dobra w poszukiwaniach. Mam to po mamie. Owen pokręcił głową. Ze świstem wypuścił powietrze. - Jesteś pewna? Skinęła głową. Im wcześniej stąd wyjdą, tym lepiej. Bardziej czuła, niż widziała, że Molly gdzieś za jej plecami wychodzi z łazienki. Jej najlepsza przyjaciółka. Kochała ją bardziej niż kogokolwiek na świecie. Jak siostrę. Wyobraziła sobie ją i Jonasa. Razem. Molly z nikim nie zostawała na dłużej. Brała od mężczyzn, co chciała, i zostawiała ich w ciemnych alejkach, zapłakanych we własnych samochodach. Lucy zawsze uważała tę cechę przyjaciółki za fantastyczną, za coś, co można podziwiać, naśladować, coś, czego nie ma większość kobiet. Ale kiedy padło na Jonasa... Lucy i Owen wyszli z baru, nie oglądając się za siebie. Serce dziewczyny biło mocno i równo. W samochodzie podłożyła dłonie pod uda.

Noc była jeszcze bardziej mglista niż tamta na molo. Lucy powstrzymała uwagę, że to dobrze, że dzięki mgle nie będzie tak zimno, jak zwykle bywa na wiosnę, ale atmosfera w mustangu i bez tego była ciężka. Postanowiła trzymać język za zębami. Jechali w ciemności, w pełnym niedomówień milczeniu. Owen pachniał niemal tak dobrze, jak przewiduje ustawa o interesującym męskim zapachu - mydłem, drewnem i czymś, co teraz było zapachem przypisanym wyłącznie jemu. Odchrząknęła. Jeśli jeszcze trochę pomilczy, zapewne tu umrze. - Kiedy zniknęła? - Zauważono jej nieobecność jakieś dwie godziny temu. Ale równie dobrze mogła wyjść i przed czterema, po wieczornym sprawdzeniu łóżek. Kto to wie? Robiła sobie takie wycieczki już wcześniej, ale zawsze szybko ją znajdywano. - Gdzie zaczniemy szukać? - Poprosili mnie, żebym przyjechał nad brzeg. Gdzieś obok latarni morskiej. - W głosie Owena brzmiało napięcie. - Naprawdę? Chcą, żebyś szukał na plaży? - Już szuka jej policja. Posuwają się w kierunku miasta. A opiekunowie z zakładu idą wzdłuż koryta rzeki. Nikt jednak jeszcze nie dotarł do plaży. -Nie mogła odejść daleko... - Zdziwiłabyś się. Pewnego razu... - zaczął i zamilkł. -Co? Owen skręcił w Main Street. Zacisnął dłonie na kierownicy. - Zazwyczaj w takich wypadkach ktoś po dziesięciu minutach dzwoni na posterunek i mówi, że znalazł staruszkę czy staruszka. Jedzie się tam, zwraca zgubę i wszyscy są zadowoleni.

- Ale kiedyś było inaczej? - zapytała Lucy cicho. - Na spacer wybrała się pewna starsza Filipinka z alzheimerem. Nie mogliśmy jej znaleźć. Szukaliśmy godzinami, ale zmiana się skończyła, więc zostawiliśmy poszukiwania rodzinie. Napisałem notatkę, ale kiedy wróciłem do pracy po weekendzie, pocztę głosową miałem pełną histerycznych wiadomości. - Nie wróciła do domu? - Była w Stanach od niedawna, nie mówiła po angielsku i nie miała pieniędzy. Bała się obcych. - Znaleźliście ją w końcu? - Półtora tygodnia później zadzwonił jakiś facet ze stacji benzynowej. Musiała iść tam przez jakiś tydzień, codziennie. Znaleziono ją na zapleczu, w jakiejś szopie' Nie jadła, nie piła. I nie żyła, oczywiście. Głos Owena był pozbawiony emocji. Zacięty. - To okropne. Zaparkował samochód na końcu Piątej, wyłączył silnik, przekręcając kluczyk zdecydowanym ruchem. - Tylko pomyśl, ilu ludzi musiało ją widzieć po drodze. Ilu myślało, że to pewnie bezdomna. Nikt z nią nie porozmawiał, nie próbował pomóc. - Ale nie jesteśmy w wielkim mieście. Jesteśmy w Cypress Hollow. Znajdziemy ją. Nieszczęście emanujące z postawy Owena wprawiało ją w przerażenie. Jeśli bohater jest niespokojny, co dopiero ona. - Musimy.

Rozdział 20 Kiedy twoja robótka cię przeraża, kiedy niechętnie myślisz o podniesieniu jej i wzięciu do rąk, podczas gdy ona patrzy na ciebie z jakiegoś kąta, gdzie ją porzuciłaś, to znaczy, że zrobiłaś coś bardzo, bardzo źle. Albo przeciwnie - bardzo, bardzo dobrze. E.C. Lucy przyglądała się, jak Owen niezgrabnie wspina się na skały. Dłoń opierał na biodrze. Podobnie jak ona, umiał to robić. Każdy, kto dorastał w Cypress Hollow, przychodził tutaj, do pozostawionych przez odpływ małych bajorek, z dala od miękkiego piasku, który tak uwielbiali turyści. Balansowanie na śliskich skałach czy ucieczka przed falami były częścią ich życia. Dzieciaki z liceum rzucały butelki na plażę i chowały się w maleńkich jaskiniach podczas odpływu. Zakładały się, kto wejdzie po zmurszałych schodach na starą latarnię, kto się zwiesi z górnej balustrady i policzy gwiazdy. Lucy ze swoim lękiem wysokości nigdy tam nie była, ale wystarczał jej zarys budowli odcinający się na tle rozgwieżdżonego nieba. Zastanawiała się, ile kobiet zwabił na plażę Owen przez te wszystkie lata. Bóg jeden wie. Jej pierwsi chłopcy

też ją kusili obietnicami ogniska i czegoś więcej, podczas gdy w rzeczywistości mieli do zaoferowania tylko puszki z piwem Hickey. - Tu jest chłodniej - powiedział Owen przez ramię. - W porządku. - Lucy próbowała sprawić, żeby w jej głosie zabrzmiała pociecha, ale rzeczywiście było znacznie chłodniej, bo nic ich nie osłaniało przed zimnym wiatrem znad oceanu. I ciemniej. - Pójdziesz na lewo, a ja na prawo? - Tak. - Lucy wcale się nie uśmiechało pozostawienie Owena. Rozsądniej byłoby się nie rozdzielać. Skinął głową. - Sprawdź szczeliny, dobrze? Oczywiście, że sprawdzi, chociaż jest tu ciemno jak w piekle. Nawet latarka nie pomaga. Głęboko z tyłu bolała ją głowa. Lucy, ruszając przez ciężki, wilgotny piasek, krzyknęła w kierunku wiatru imię Ireny. Przez jakiś czas słyszała gdzieś za sobą Owena, a później już tylko bicie fal o brzeg. Dzięki Bogu, nie zaczął się jeszcze przypływ, bo plaża mogłaby okazać się zdradliwa dla nieuważnych. Można było tu utknąć, a ona nie ma ze sobą robótki. No i jeszcze Owen. Jak by to było? Sam na sam z Owenem przez noc na jakiejś skale? Byłoby gorąco. Wszystko by ją paliło. Na pewno nie byłoby zimno. Robótka tak by jej nie rozgrzała. Nie, dość tych głupich fantazji podczas poszukiwań jego matki. Lucy poczuła, że się rumieni. Głupia. - Ireno? Ireno! Wiatr porywał słowa i niósł je w kierunku lądu. Ciemność wywołała dreszcz, który nie miał nic wspólnego z temperaturą.

Lucy doszła do miejsca, w którym kończyła się plaża, a zaczynały skały. Zajrzała do każdej jaskini, zawróciła i ruszyła z powrotem. Owen zrobił to samo po drugiej stronie. Musiała się powstrzymywać, żeby do niego nie podbiec. Gdy się spotkali, pokręcił głową. - Nic? - Lucy chciała natychmiast cofnąć to durne pytanie. Oczywiście, że nic. Ireny z nim nie było. Poszukiwania okazały się nieudane. Owen zacisnął usta w ciemną, pełną determinacji kreskę. Pokręcił głową. - Nie wiem, gdzie jeszcze można by poszukać. Chyba nad rzekę, pomóc personelowi... Ja po prostu muszę tam pojechać! - Lucy zobaczyła, że Owen próbuje opanować drżenie. - Nie znoszę tej rzeki. Lucy szła najszybciej jak potrafiła po przetykanym kamieniami i skałami piasku. Niech szlag trafi te głupie, seksowne buty! Gdyby miała teraz na nogach swoje płócienne tenisówki, mogłaby iść szybciej, a nie potykać się na każdym kroku. Podążała za Owenem po krótkim zboczu między roślinami, do samochodu. Spojrzała. Owen stał oparty o swego mustanga. - Jedziemy? - zapytała. - Nad rzekę? Odwrócił się i spojrzał wstecz, na zarys latarni. Biała, obdrapana wieża wznosiła się ku zamglonemu niebu. - Wchodzisz tam czasem? - zainteresował się, jakby nie dosłyszał pytania. Pokręciła głową. Czuła we włosach chłodne palce mgły. - Jest zamknięta, odkąd pamiętam. To ruina. - Ludziom to jakoś nie przeszkadzało. Włamywali się do środka. - Mam lęk wysokości - wyznała.

- Tutaj po raz ostatni widziałem ojca. Lucy wcisnęła chłodne dłonie w kieszenie, mając nadzieję, że usłyszy coś więcej. Minuta w tę czy w tę nie sprawi różnicy. W końcu poszukiwania trwają. - Tamtej nocy. - Owen spojrzał na nią. - Wiesz kiedy. Tej nocy, kiedy się całowali. Kiedy wyjechał z miasta i już nie wrócił. - Uderzył moją mamę. - Boże, Owen. Zaśmiał się głucho. - To nic szczególnego. W domu tak było cały czas. Po prostu kolejna niedziela u Bancroftów. Ale tamtej nocy, po tamtym pocałunku, zapragnąłem czegoś więcej niż życia bez żadnej nadziei. Czegoś lepszego. Powiedziałem matce, żeby wybierała. On albo ja. Zamknął oczy, a później je otworzył i powiódł wzrokiem po ścianie latarni, ku górze. U szczytu latarni obracał się po kole stroboskopowy promień, generowany przez niewielkie urządzenie elektroniczne. - Wybrała jego... - powiedziała Lucy. Palce prawej dłoni zacisnęła na znalezionym w kieszeni znaczniku ściegów. - Owszem. Wybiegłem z domu, nazywając ojca skurwielem, a matkę dziwką. - Wzruszył ramionami. - Miałem osiemnaście łat. Byłem głupi i miałem złamane serce. Gonił mnie. Dobiegliśmy aż tutaj. Aż do schodów tej głupiej latarni. - Owen kciukiem wskazał na wieżę. - Na górnym tarasie dał mi taki wycisk, że przez tydzień nie widziałem na lewe oko. Złamał mi nadgarstek i obojczyk. Zemdlałem. - Owen! Powiódł palcami wokół okna samochodowego, położył dłoń na lusterku.

- Był pewnie przekonany, że mnie utłukł. Pewnie chlapnął o tym matce, bo zadzwoniła na policję i powiedziała, gdzie schował drukarkę do pieniędzy i narkotyki. Wsadzili go na długo, a w więzieniu ktoś go dorwał i zabił. Dostał nożem pod żebra podczas bójki na stołówce w drugim roku odsiadki. Nie miałem pojęcia, że zadzwoniła, na pewno nie wtedy, kiedy się ocknąłem. Zakradłem się do domu, spakowałem rzeczy do plecaka, napisałem do ciebie kartkę i wyjechałem z miasta. Ani razu nie obejrzawszy się za siebie. Lucy wyjęła ręce z kieszeni i objęła nimi ramiona. Z minuty na minutę robiło się zimniej. - Jaką kartkę? Pytanie przywróciło Owena do rzeczywistości. Popatrzył przeciągle. - Nie dostałaś kartki? Zostawiłem ją w skrzynce pocztowej. Tego ranka, gdy wyjechałem. W zaklejonej kopercie. Z twoim imieniem. - Nie dostałam. - Cholera. Lucy zagryzła wargi i spróbowała uspokoić bicie serca. - Co tam napisałeś? - Może kiedyś ci powiem. Teraz musimy znaleźć mamę. Lucy pokiwała głową. Później. Znaleźć jego mamę. To było najważniejsze. - A jej dom? - Jej stary dom? Teraz nikt tam nie mieszka. Podobno najpierw właśnie tam pojechali. Ale zastali drzwi zamknięte, a ogród pusty. - Nie sprawdzili we wnętrzu? - Lucy pociągnęła za klamkę. - Przecież ona jest tam na pewno.

- Jak się dostała do środka? - Czy to teraz ma jakieś znaczenie? Kobieta wie, jak wejść do własnego domu, nawet gdy jest zamknięty. Ona jest w środku. Założę się o swój własny.

Rozdział 21 Dom jest tam, gdzie trzymasz włóczkę. E.C. Owen nie dopuszczał do siebie tego pomysłu, ale co, jeśli to prawda? Jeżeli jest szansa, że matka przebywa w ich starym domu? Noc jest zimna, więc trzeba znaleźć Irenę, zanim niechcący zrobi sobie krzywdę. Nawet jeśli to oznacza wyprawę do domu. Powrót do miejsca, gdzie miał nigdy nie wracać. Niech to szlag trafi! Zaparkował obok pochylonej skrzynki na listy. - I co teraz? - powiedział. - Sprawdzimy drzwi. - Uważasz, że nikt tego nie zrobił? - Sprawdzili wszystkie? - Oczywiście, że tak. Cholera! A jeśli nie zauważyli tych bocznych? Ukryte za przerośniętymi kameliami. - Założę się, że gdzieś na podwórku ukryła klucz i że jest w środku. I że nic jej nie jest. Owen poczuł narastającą panikę. - Dom nie jest bezpieczny. Jest brudny i jest w nim zimno. Rozwalony i okropny.

- W takim razie trzeba się pośpieszyć. Najgorsze były róże. Poprzedni właściciele nie tylko nie przycinali drzew cytrynowych i pozwolili, żeby trawnik zarósł dziką bermudzką trawą, a farba na frontowej elewacji odpadła, pozostawiając ohydne, długie pasy starego tynku. Owenowi niełatwo było oglądać rodzinny dom, w którym dorastał, w takim stanie. Ale róże złamały mu serce. A kiedyś było tutaj tak pięknie. Róże herbaciane i floribundy, jedne na rabatach, drugie pnące się przy ścianie. Matka miała i inne rośliny lawendę i rozmaryn, lilie i jaśmin; sadziła wszystko, co słodko pachniało. W ogrodzie była przeszczęśliwa. A róże były jej pasją. Teraz wszystkie, oprócz róż Rugosa, były długie, powyciągane, powykręcane. Nie kwitły, chociaż wyglądało, że jakimś cudem przeżyły. Ledwie dały radę. Nieprzycinane, prawdopodobnie nietknięte ludzką ręką od wyprowadzki matki. Wyrośnięte wysoko, rozrosły się ciernistymi odnogami. No cóż, przynajmniej chroniły ścianę. Jak brzmiała ta bajka o ciernistym żywopłocie? Zapewne był różany... Matczyny ogród wyglądał strasznie. Owen przedzierał się przez sięgające kolan chwasty i chaszcze, ścieżką do starej, żeliwnej ławki na tyłach, tej niedaleko strumienia. Jedynego miejsca, gdzie nie pieniły się krzewy róż. Jeżeli ogród jest tak zarośnięty wiosną, po dość suchej zimie, jak musi wyglądać latem? Owen potknął się o jakiś nisko rosnący, ciernisty krzew, którego nie potrafił zidentyfikować, i niemal się wywrócił. Cholera. Nagły ruch wykręcił mu biodro. Chwycił za brzeg ławki i zaczął macać palcami pod spodem, przesuwając opuszkami palców po żeliwnej

konstrukcji, szukając ukrytego klucza. Tak. Jego matka zawsze była przewidywalna. Wiedział, że po otwarciu drzwi zawsze odkładała go na miejsce. Owen rozglądał się po tym, co niegdyś było rajem jego matki, a teraz ruiną, z poczuciem winy ohydnym jak przerośnięte krzewy róż. Co z tego, że nie mogła tu zostać sama, nie po tym, jak kilka razy zaprószyła ogień. Jego nie było wtedy stać na opłacenie Willow Rock i spłacanie kredytów hipotecznych - swojego i matki. - Owen? - Bolesne wspomnienia przerwał głos Lucy. - Powinniśmy się pośpieszyć. W ciemności, w zaroślach, przez które trudno się było przedrzeć nawet w świetle latarek, Lucy klęła, potykając się co chwila. - Uważaj! Przewrócisz się i kolejna ofiara gotowa. - Owen podał jej dłoń. - Chodź, poprowadzę cię. Miał ochotę jej dotknąć. Na tym właśnie polegał problem. Za bardzo chciał jej dotykać. Lucy zawahała się, ale tylko przez sekundę. - Dobrze - powiedział. - Trzymaj się za mną. - Nie, poczekaj. - Miękka dłoń Lucy wśliznęła się w męską z węzłami grubego naskórka. - Tu jest ciemno. Owen, idąc przodem, prowadził między wystającymi korzeniami i suchymi badylami. - Tędy. Już prawie jesteśmy. Tylne drzwi wyglądały jak z innej bajki. Nie było przy nich ani stopnia, ani ganku, zostały niemal ukryte za nie-przycinaną latami, przerośniętą kamelią. - Tędy szło się do pralni. Klucz obrócił się w zamku. Marne światło latarek nie oświetlało wystarczająco pomieszczeń, do których wchodzili, ale Owen widział, że na podłogach walają się śmieci. Zlew kuchenny i szafka stały pół metra od ściany.

W półmroku pobłyskiwały porozbijane szyby. W powietrzu czuć było zapach stojącej wody i czegoś gorzkiego. Ściany pokrywało sięgające sufitu graffiti. Zielone, purpurowe i czarne. - I ty tu mieszkałeś? - szepnęła Lucy. Owen w odpowiedzi ścisnął ją mocniej za rękę. - Mamo! Mamo? W sąsiednim pomieszczeniu słyszeli jakiś hałas. Ledwie szelest. Dotknął włącznika na ścianie z nadzieją, że elektrownia nie wyłączyła prądu, ale nie miał szczęścia. Usłyszał głuche pyknięcie. Znajdowali się w czymś w rodzaju saloniku. Szelesty zrobiły się głośniejsze i nagle ustały. Promień latarki oświetlił stos patyków w rogu, obok kominka. Sterta chrustu przyniesionego z zapuszczonego ogrodu zadrżała, a później zamarła. Zamrugały z niej do przybyszy małe oczka. Gniazdo znieruchomiało, szmery ucichły. Szczurze gniazdo. Najprawdziwsze w świecie. Niech szlag trafi ostatnich lokatorów! Owen usłyszał, jak Lucy bierze głęboki oddech, próbując nie wrzeszczeć. Zacisnęła dłoń na jego dłoni, ale była dzielna. Nie podskoczyła. - Mamo! - Pociągnął dziewczynę za rękę. Deptała mu po piętach. Tędy, szybciej. Idziemy do salonu. Tam matka trzymała kwiaty. Przedzierał się przez śmieci i resztki, przez niewielki przedpokój. Delikatnie pchnął przeszklone drzwi. - Mamo? - zapytał cicho. - Nie mogę znaleźć konewki. Znaleźli Irenę w kącie pokoju. Kucała na podłodze, z dłońmi na kolanach. W niewielkim, przeszklonym pomieszczeniu

nie było niczego oprócz kilku porozdzieranych i rozłożonych starych kartonów. Nawet grafficiarze działali tu z umiarem, potłukli zaledwie kilka szybek w drzwiach. - Szukaliśmy cię, mamo. - Głos Owena drżał. - Pomóżcie mi znaleźć konewkę. - Wszystko dobrze? - Przytulił matkę. Irena wyrwała się z objęć syna i palcem wskazującym wskazała na swoją pierś. - Gdybyś odkładał rzeczy na miejsce... - Nic ci nie jest? Nie jest ci chłodno? Oczywiście, że jest odpowiedział sobie na pytanie i spojrzał na Lucy. - Zimno tu jak w psiarni. I mokro. Dzwonię po pogotowie. - Wyjął telefon, wystukał 911. - Za często ostatnio widuję ratowników medycznych - wymruczał pod nosem. - Kiedyś dzwonili do mnie, teraz tylko ja do nich. Lucy zdjęła z siebie niebieski sweter. - Irena? Chcesz go włożyć? Kobieta pokręciła głową. - Zrobiłam go sama - dodała Lucy. - To z angory z przędzalni tuż za mostem Millsa. Irena spojrzała na jej dłonie w słabym świetle ulicznej lampy. - A ona ma jeszcze swoje króliczki? Owen wzniósł oczy do nieba. - Trzeba ją stąd zabrać. Nie mówi sensownie. Lucy nie zwróciła uwagi na jego słowa. - Rzeczywiście, ma te swoje króliczki - mówiła. - Jakieś dwanaście sztuk. Są dla niej jak dzieci. Powinnaś zobaczyć, jak się nimi zajmuje i czesze. Przeważnie sama przędzie na kołowrotku. Widziałam, jak zasiadała do pracy z króliczkiem na kolanach. Irena się uśmiechnęła. Wokół jej oczu pojawiły się zmarszczki.

- No to już coś. - Zabiorę cię tam kiedyś, jeśli zechcesz. - Ja też kiedyś robiłam na drutach. - Wiem. Wciąż robisz? Lucy delikatnie przełożyła sweter przez głowę Ireny. Owen pomagał wkładać jej ręce w rękawy. - Co takiego? - Czy wciąż robisz na drutach? Jeżeli chcesz, przywiozę i wełnę, i druty. - Już zapomniałam. - Widać było, że Irenie jest cieplej. - Na pewno nie. - Nie pamiętam. Nawet nie wiem, jak to się robi od tyłu. No wiesz, jakby na wstecznym biegu. - Od tyłu? Masz na myśli prucie i robienie od nowa? Irena energicznie pokiwała głową. - Nie potrafię. Owen ujął matkę za ręce. Były lodowate. Biedactwo! To straszne, jakie ma sine usta. W reszcie domu jest jakieś dziesięć stopni, ale w tym pomieszczeniu ze ścianą z okien na pewno mniej. - Dłonie nigdy nie zapominają - odezwała się Lucy. - Na pewno potrafisz. Pokażę ci. Chciałabyś? Irena stała nieruchomo. W oczach miała łzy. - Chodź, mamo - powiedział Owen cicho. - Nie płacz. Zabieramy cię do domu. Jesteś zmęczona? Ci mili ludzie z karetki zaraz cię zbadają. Wycie syren zbliżało się z każdą chwilą. Przed dom zajechał wóz strażacki, a za nim ambulans. Wirujące fioletowe światła tańczyły w przeszklonych oknach ganku. Irena zakryła oczy dłońmi i jęknęła. - Wszystko w porządku, mamo. Owenowi trudno było wykrzesać z siebie współczucie. Gniew powoli brał górę. Co ona sobie, do diabła,

myślała, wędrując beztrosko przed siebie? Nie, ona nie myślała. Nie myślała już od lat. A Willow Rock? Za co płaci ciężkie pieniądze, jeśli nie za unikanie takich sytuacji? Będzie musiał ostro porozmawiać z personelem i zrugać towarzystwo od góry do dołu. Pierwsi w drzwiach stanęli strażacy, tłocząc się jeden przez drugiego jak stado szczeniąt, a Owen przypomniał sobie, dlaczego tak uwielbiał pracę w policji. Uporządkowanie. Precyzja. Policja to nie jakaś cholerna, amatorska straż pożarna w sennym, nadmorskim miasteczku. Jak Lucy może się tym zajmować? I to w wolnym czasie? Trudno to sobie wyobrazić. - Cześć, Jake - powiedziała Lucy do najwyższego z mężczyzn. - Lucy! Co się tu dzieje? - Strażak spojrzał na wciąż siedzącą na podłodze Irenę. - Proszę pani. Już wszystko w porządku. Jak długo pani tu jest? Jones, zacznij sprawdzać funkcje życiowe. - Wydał jeszcze kilka rozkazów, a dwóch innych strażaków przystąpiło do działania. - Kapitan Jake Keller - przedstawił się dowódca Owenowi. Nie wygląda na kompletnego idiotę. To dobrze. - To pańska mama? Jak się tutaj dostała? - Owen Bancroft. A to moja matka Irena. Jest tu co najmniej od kilku godzin. Być może ma hipotermię, może jest odwodniona. Jake skinął głową i udzielił kobiecie w strażackim mundurze jeszcze kilku instrukcji. Owen spojrzał na Lucy; wyglądało na to, że dziewczyna patrzy im na ręce. Irenę owinięto specjalnym kocem i ułożono na noszach. Zamilkła, mocno zacisnęła powieki. Owen sądził, że nie odezwie się przez długi czas. Może przez całe dnie. Może.

Był tak wściekły, że ledwie mógł mówić. - Dziękuję. - Udało mu się wykrztusić do wychodzących strażaków. Drzwi zamknęły się z charakterystycznym odgłosem, który słyszał całe swoje młode życie. Owen zdążył już zapomnieć ten dźwięk. Zapomniał, że rozlegał się w środku nocy, kiedy jego ojciec próbował wśliznąć się cichcem. Boże, jak ja nie znoszę tego domu! Powinienem był go kupić tylko po to, żeby go spalić do gołej ziemi. Zniszczyć. Tylko do tego się nadawał. Lucy, przyglądając się, jak ratownicy niosą Irenę do karetki, przycisnęła policzek do szyby. - Zabiorę cię teraz do domu, a potem jadę do szpitala - powiedział Owen. Słowa były ciężkie jak z ołowiu. Spadały na ziemię jak pociski. - Żartujesz? - zapytała. - Zostaję z tobą. Znaleźliśmy Irenę, więc można oficjalnie ogłosić dzisiejszy wieczór najbardziej interesującym od bardzo dawna. Szeroki uśmiech na jej twarzy był jak świt, który przychodzi za wcześnie.

Rozdział 22 I nigdy, przenigdy, podczas robienia na drutach nie wolno ci się bać. Jeśli trzymasz druty w napiętych dłoniach, zrobisz sobie coś złego. Zranisz albo szyję, albo swoją udręczoną duszę. E.C. Irena nie musiała długo pozostać w szpitalu. Jej funkcje życiowe były w normie, nie miała oznak odwodnienia. Zwolniono ją o drugiej nad ranem, a Owen odwiózł ją z powrotem do Willow Rock. Lucy siedziała z tyłu. Druty szczękały cicho. Zaczekała na niego w samochodzie, gdy zabrał matkę do środka. Nie chciał zmieniać rutyny wieczornych czynności. Kiedy wrócił, opadł bez sił na fotel kierowcy, a Lucy przeniosła się na ten dla pasażera. Patrzyła wyczekująco, gdy przekręcał kluczyk. Przepełniała go przemożna chęć, pragnienie, by wyciągnąć do niej rękę, pogładzić po ramieniu, dotknąć jej twarzy, pocałować w szyję i zaciągnąć się jej zapachem. Zamiast tego gapił się na wskaźnik paliwa i walczył o uspokojenie oddechu. Bez słowa odpalił silnik. Lucy przerwała milczenie.

- I jak? Wszystko z nią w porządku? Owen musiał się bardzo skoncentrować, żeby wrzucić wsteczny. - Wszystko dobrze. Przebraliśmy ją i nie znaleźliśmy ani zadrapań, ani sińców. Pani Verna poprosi pielęgniarkę z porannej zmiany, żeby jeszcze raz ją przebadała. - Owen spojrzał na zegar na tablicy rozdzielczej. - A to już niedługo, bo dochodzi trzecia. - Ratownicy zrobili dobrą robotę, prawda? Uwielbiam się przyglądać, jak pracują, kiedy nie mam dyżuru. To w większości ochotnicy. To znaczy, Jake jest na etacie, ale reszta... - Cholera jasna! - Co takiego? - Zdziwiona tym nagłym wybuchem Lucy otworzyła oczy. - Okazuje się, że matka zawija w papier własne odchody i je suszy. Trzymała je w szufladzie i nazywała diamentami. Właśnie się o tym dowiedziałem. - No proszę. - Powinni powiedzieć mi o tym wcześniej. Ukrywali to. A przecież właśnie od tego są. Chciałbym wiedzieć, z jaką prędkością przebiega ta jazda w dół i jak nisko matka już się stoczyła. - Owen niechętnie słuchał własnego głosu. - Ile jej jeszcze brakuje do dna. - Cholera. Lucy obsunęła się w fotelu i podciągnęła kolana do piersi. Dotknęła dłonią głowy. - Jak się czujesz? -Ja? W świetle ulicznych lamp wyglądała na zdziwioną. I zaniepokojoną. - Musisz być wykończona. - Nic mi nie jest. Łóżko dobrze mi zrobi.

Nagle zamilkła. Owen wyobraził sobie ją w pościeli, a siebie tuż obok niej, całującego ją na dobranoc, gładzącego po ramionach, po bokach, okrywającego kocem, żeby było jej ciepło i wygodnie. Oczami wyobraźni przyglądał się opadającym powiekom, patrzył na unoszącą się równo pierś. Wyobrażał to sobie każdego wieczoru. - Ostrożnie! Tu jest dziura w jezdni! - Boże, nawet nie zwracam uwagi na drogę... Powoli, powolutku skręcił w jej ulicę. Nie będzie naciskał. Jeśli ona go chce, jeżeli go potrzebuje, będzie tuż obok. Blisko. Gdy zaproponował, że ją odprowadzi i upewni się, że jest bezpieczna, nie protestowała. Wcale nie chciała iść prosto do łóżka, mimo że nalegał. Nic nie powiedział. Tańczyli wokół siebie. Lucy zrobiła herbatę i podała mu kubek, nie pytając, czy ma ochotę, czy nie. Usiadła na kanapie z robótką, a on w fotelu naprzeciwko. Jak to się dzieje, że ona nie pada ze zmęczenia? Powinna pójść do łóżka. Jej oczy błyszczały gorączką, miała zaróżowione policzki. - Co robisz? - zapytał. I to było właściwe pytanie. Bardzo mu się podobało, jak podnosi na niego wzrok, uśmiecha się, pokazuje kawałek żółtej robótki, zwisający z długiego druta. - To próbka. Robię na nowo ten powydzierany sweter, który zawsze noszę. Ten, o którym ci opowiadałam, do którego znalazłam na razie tylko schemat przodu i tyłu. Eliza Carpenter zaprojektowała go dla babci Ruby, która zawsze robiła na drutach dla innych, ale nigdy nie zrobiła niczego dla siebie. Sądząc z daty, o tu, na górze strony... - podniosła kartkę, którą zaznaczyła plastikową

zakładką - Eliza zaprojektowała ten wzór na krótko przed śmiercią babci. To był ostatni sweter, jaki Ruby zrobiła, i bardzo wiele dla mnie znaczy. Muszę tylko znaleźć instrukcję do rękawów. Owen nie wiedział dokładnie, o czym mówi Lucy, ale czuł, że jest dobrze. Mógł tak przez całą noc słuchać opowieści o robieniu na drutach, pozwalać niezrozumiałym słowom obijać się o czaszkę tak długo, jak patrzył w jej twarz. Uwielbiał jej uśmiech. - Naprawdę były sobie tak bliskie? Eliza i twoja babcia? - Elizę zawsze otaczały kobiety. Podążały za nią. Jedną z nich była moja mama, chociaż obie dzieliła duża różnica wieku. Mam wrażenie, że twoja mama też należała do kręgu. Razem z Mil dred i Gretą, tymi dwiema starszymi paniami, które poznałeś, a które są jak papużki nierozłączki. Ale babcia Ruby i Eliza były jak siostry. Mówiły tym samym językiem. Opowiadając, Lucy robiła na drutach. Jej palce poruszały się w równym rytmie. Jak ona to robi, przecież nawet nie patrzy? Owen nie przypuszczał, że robienie na drutach może być tak prowokujące. A już zwłaszcza w wykonaniu Lucy. Zręczne palce. Wyobraził je sobie w innej sytuacji... Lucy wciąż mówiła. Owen uczynił wysiłek i przeniósł wzrok z powrotem na jej twarz. - Według mnie najtrudniej było Elizie się wyprowadzić. Zostawić moją babcię i własną ziemię. - Dokąd wyjechała? - Potrzebowała pomocy, a Cade nie mógł jej tego zapewnić. Potrzebowała opieki lekarskiej. Dom opieki dla tych wszystkich miłośniczek robótek stał tuż przy plaży. Eliza była w nim królową. Moja babcia ją odwiedzała, raz w roku jeździła do niej na cały tydzień, i czuła się tam jak

na obozie dziewiarskim. Wracała do domu z duszą... Nie wiem, jak to powiedzieć. Rozświetloną od środka? Boże, gadam jak moja własna matka. - W życiu nie spotkałem kogoś takiego jak twoja mama. - Uśmiechnął się. Ani nikogo takiego jak ty, pomyślał. - Czy robienie na drutach jest trudne? - zapytał. - A co? Chcesz się nauczyć? - W żadnym razie! - Dlaczego? Bo to zagraża twojej męskości? - Jej nic nie zagrozi. Już przestań. - Jej śmiech był jak nagroda. - Mogłabym nauczyć i ciebie, i od nowa twoją mamę. I to jednocześnie... - Mówisz poważnie? - Posłuchaj, robótka uspokaja znacznie skuteczniej niż joga. Joga to wysiłek. W tradycji dziewiarstwa robienie na drutach było uważane za bardzo męskie zajęcie. A to tylko pętelki i węzełki. Czy można dzięki temu zyskać na męskości? Choć zawsze można wydziergać miśka na piwo albo coś w tym guście... - Miśka na piwo? - Nakładasz go na butelkę. Piwo pozostaje chłodne, a ręce masz ciepłe. - Naprawdę są takie wynalazki? - Widziałam nawet wydzierganą kaburę. Owen sięgnął po herbatę. - Żartujesz. - Projekt to zapewne dowcip, ale ten dziwoląg istnieje naprawdę. Mogę ci zrobić na drutach kaburę na glocka, chcesz? - Żebym miał ręce ciepłe, a kule pozostały zimne? - Coś w tym rodzaju - odparła. Opuściła wzrok na robótkę. Odwróciła ją na drugą stronę, wcisnęła w kąt fotela motek, żeby się nie plątał,

chwyciła za drugi koniec dziwnie elastycznego druta i zaczęła rządek od nowa, w przeciwnym kierunku. Owen nie rozumiał, co się dzieje, ale miło było popatrzeć. Te czynności w jakiś sposób go uspokajały. - Pamiętam, że mama robiła na drutach - powiedział. Lucy nie podniosła na niego oczu. Jej ręce cały czas były w ruchu, a on patrzył jak zahipnotyzowany. - Lubię odgłos uderzających o siebie drutów. Lucy pokręciła głową. - Naprawdę chciałabym jej pomóc. Niechby sobie przypomniała, jak to jest. Wystarczy, że dotknie włóczki, a sobie przypomni. - Nauczysz ją kiedyś? - Naprawdę chciałbyś? - W głosie Lucy pojawił się entuzjazm. - Bardzo mi na tym zależy. Umieszczę twoje nazwisko na liście mile widzianych gości i będziesz mogła ją odwiedzać, kiedy zechcesz. To nie musi być zaraz. - W takim razie tak zrobię. - Powinni mi powiedzieć o tych fałszywych diamentach - powiedział. Wiedział, że to uwaga nie na miejscu, ale dręczyły go słowa pani Verny. Pomyśl o przepisach higieny. Łowienie w toalecie? Na Boga, nie potrafię o tym spokojnie myśleć. I jeszcze te tajemnice! Lucy szybciutko zmieniła temat. - Jake Keller to w porządku gość, prawda? Owen zmarszczył brwi. - No wiesz... Matka nie stała raczej na parapecie na dziesiątym piętrze. - Ale jeśliby stała, wezwano by Jake'a i jego ekipę. Tak jak do wypadku, kiedy zajęli się Abigail. Właśnie dlatego uwielbiam przyglądać się, jak pracują. Najwyraźniej zapominała o najważniejszym.

- Myśmy tam byli - powiedział. - To my uratowaliśmy Abigail. A jeżeli moja mama stałaby na parapecie, też bym ją uratował. To tylko strażacy, w dodatku ochotnicy. Nie są bogami. - Nagle przyszło mu coś do głowy. Coś mało miłego. - Chodzisz z nim? - O Boże, nie! To mój przełożony. Pracuje na etat, jako jeden z trzech zawodowców. Reszta to ochotnicy, jak ja. W różnych kombinacjach, zarówno strażacy, jak i ratownicy. Chodzi o to, że... Dzisiaj w nocy przypomniało mi się... - Lucy zawiesiła głos i sięgnęła po kubek. Spojrzała weń, jakby mogła w nim znaleźć odpowiedzi na najważniejsze pytania ludzkości. - Co ci się przypomniało? - Chołender, muszę dodać miodu do herbaty - powiedziała. Jej wypowiedź zabrzmiała jak cytat z antycznej tragedii. - Jest w kuchni? - zapytał. - Przyniosę ci. Chciał się o nią troszczyć. - Pójdę sama. Owen wstał i ruszył za nią do kuchni. Włożyła łyżeczkę miodu do herbaty i pochyliła się nad blatem. - Cholera - powiedziała. - Opowiedz. Wpatrywała się w kafelki na ścianie za zlewem. - Przypomniałam sobie ten dzień, kiedy byłam na plaży z babcią. Kiedy tuż przy mnie upadła i zemdlała. Tuż przy latarni morskiej. W głosie Lucy był taki sam ból jak ten, który czuł, kiedy Rob upadł na ziemię, a echa wystrzałów z pistoletu wciąż pobrzmiewały w lepkiej, zimnej mgle San Francisco. - Zadzwoniłam na pogotowie i przyjechali ratownicy - ciągnęła. Próbowali ją przywrócić do życia. A ja

stałam i nie mogłam nic zrobić. Nie znałam najprostszych zasad pierwszej pomocy, nigdy się jej nie uczyłam. Okazało się, że nie potrafią jej uratować. Tyle że ja nawet nie próbowałam. Nie wiedziałam, co robić. Obejmowałam ją tylko i płakałam. - Bywa, że to najlepsze, co można zrobić. Zdał sobie sprawę, że w jego słowach pobrzmiewa pustka. Wyjął z rąk Lucy słoik w kształcie niedźwiadka i wlał długim strumieniem miód do jej herbaty. - Byłam po prostu przerażona. - Spojrzała na Owena błyszczącymi oczami. Serce zabiło mu tak mocno, że niemal zabolało. - Dlatego właśnie zostałam ochotnikiem w straży. Zawsze byłam tchórzem. Cichy, mały mól książkowy. Lucy. - Znów opuściła wzrok. Owen zamieszał herbatę. - To znaczy, że wyciąganie ludzi z płonących samochodów czy kontrola nad tłumem, gdy ktoś ma atak padaczki, to nie odwaga? - To co innego. Ja po prostu pomagałam. - Wiesz co? - Co? - szepnęła. - Zawsze wiedziałem, że jesteś dzielna. Od momentu, kiedy zobaczyłem cię w liceum. Cicha, bystra i odważna. Od czasu, kiedy cię pocałowałem po raz pierwszy. Od czasu, kiedy zawróciłaś mi kompletnie w głowie tym, że oddałaś pocałunek. - O. - To słowo było lekkie jak oddech. Nie planował tego, nie myślał, nie zastanawiał się, czy to słuszne, czy nie. Ale po chwili nie dłuższej niż ten oddech Lucy wylądowała w jego ramionach. Oplotła go ramionami tak mocno, że ledwie łapał powietrze, ale nie zwracał na to uwagi. Jej usta spotkały się z jego ustami i już nie wiedział, które z nich całuje

mocniej. To nie miało znaczenia. Pragnął jej, jak nigdy przedtem nie pragnął innej kobiety. Ale to ona musi podjąć decyzję. On jej w tym nie pomoże. Przerwał pocałunek i odstąpił o krok. Popatrzył jej w oczy. Czekał. Z nadzieją. A ona powiedziała tylko jedno słowo. - Teraz. Na chwilę przestała oddychać. Przycisnęła usta do jego ust i Owen poczuł na języku jej słodycz. Podciągnęła mu koszulę, szarpnęła i zdjęła przez głowę. Kabura z bronią uderzyła o podłogę, wydając metaliczny odgłos. Owen rozpiął jej spodnie i pociągnął. Na chwilę przerwała pocałunek, żeby wyrwać z nich bluzkę. Pośpiesznie rozpięła stanik i rzuciła go na podłogę. Teraz jego spodnie, prezerwatywa z portfela i już oboje leżeli nadzy w półmroku sypialni. Owen objął dłońmi jej twarz i całował. Nos, policzki, znów usta. Padające z salonu światło rozpalało miedzianozłote płomienie w jej kasztanowych włosach. W oczach błyskały iskierki. - Jesteś taka piękna - powiedział, z trudem łapiąc oddech. Przywarła do niego mocniej. Obejmowała go i przyciągała. - Tylko... Ja tylko chcę... - Przygryzła wargę. Uniosła nogę, a później owinęła ją, wokół jego bioder. Czuł bijące od niej gorąco i wilgoć. Jęknął. Dłużej tego nie wytrzyma. Musi w nią wejść. - Zaczekaj - powiedział nisko, gardłowo, z ustami tuż przy jej uchu. Wsunął dłonie pod pośladki Lucy, uniósł ją i obrócił się wraz z nią, sadzając tak, że opierała się teraz plecami o ścianę. Przytrzymał jej drugą nogę, a ona

przesunęła się nieco i poruszyła biodrami. I nagle znalazł się w niej. Głęboko, najgłębiej, jak mógł sięgnąć. Lucy jęknęła. Całując ją, Owen czuł, jak w głębi jej gardła rodzi się wysoki, przeciągły dźwięk. Jej język był gorący i jedwabisty, namiętny i żądający wciąż więcej i więcej. Palce Lucy zacisnęły się na jego plecach. Trzymała się mocno, gdy ją unosił, kiedy wdzierał się w nią raz po raz. Ocierała się o niego biodrami, coraz silniej z każdym kolejnym pchnięciem. Nigdy jeszcze nie był tak daleko i tak głęboko. Nigdy nie czuł tego co teraz. Patrzył w jej twarz i wzbierało w nim gorąco. Lucy mocno zaciskała powieki; miał wrażenie, że ona się gdzieś wspina i mógłby tak na nią patrzeć do końca świata. Choć długo by nie wytrzymał... Lucy gwałtownie otworzyła powieki. W jej spojrzeniu było coś więcej niż pasja i pożądanie. - Jestem tutaj - powiedział. -1 nigdzie się nie wybieram. Nie odchodzę. - Oplotła go ciaśniej nogami, wczepiła się palcami. - Jestem. - Teraz - powiedziała niemal bezgłośnie i Owen poczuł, jak kurczy się wokół niego i zaciska, gdy dochodzi do szczytu. - Teraz - szepnęła tuż przy jego ustach. - Teraz, teraz, teraz... Gwałtownym ruchem wdarł się w nią raz jeszcze, mocniej, coraz mocniej. Uniósł ją niemal do pionu. Przyciskał twarz do jej szyi tuż pod uchem. - Boże... O Boże. Stał tak przez chwilę, nakazując sercu, by zwolniło. Wciąż przytrzymywał ją przy ścianie, czuł na szyi jej ramiona. Odetchnął głęboko. - Opuścisz mnie w dół?

Głos ją zawiódł. Gdy ześlizgiwała ostrożnie po jego ciele, poddała się śmiechowi, który wezbrał również w jego piersi. Pociągnęła Owena za sobą, opadając na szeroki, miękki, zielony dywanik. Biodro paliło go żywym ogniem, ale było warto. - O Jezu... - Zaśmiała się. - Uff - powiedział tylko. Miała doskonałe dłonie, miękkie i silne. Idealnie pasujące do jego dłoni. - Naprawdę jesteś - powiedziała. - Wróciłeś do domu. - Wróciłem - odparł. Jeszcze nigdy nie słyszał śmiechu rozbrzmiewającego tak prawdziwym szczęściem.

Rozdział 23 Musisz wiedzieć, że przerabiając dwa oczka razem na prawo, nie masz szans się pomylić. To proste i atrakcyjne. Łatwe. Sama radość. E.C. Lucy obudziła się, mrucząc jak kotka. Było jej ciepło. Leżała na ramieniu Owena, rozwalona na samym środku swojego olbrzymiego łóżka. Dokładnie tam, gdzie chciała być. A on był tuż obok. Jezusie, Maryjko, jak ona tego dokonała? Rozdała wszystkie karty naraz. W łóżku. I jeszcze raz, godzinę później, w kuchni. No, może pozostawiła sobie kilka na tę akcję o świcie... Była wykończona. Ale, co śmieszniejsze, szczęśliwa. Postanowiła, że nie będzie się bać. A on spotkał ją w pół drogi. Stoczyła się z Owena z sennym zadowoleniem. Leżała na plecach i patrzyła w okno. Za szybą kręciły się leniwie strzępy mgły. Cudowny wiosenny poranek. Jej ulubiony. A niedługo, przy kawie, wszystko nabierze głębszego smaku.

Nie będzie się teraz zastanawiać nad Jonasem i Molly. Zostawi to sobie na później. Chyba coś źle zrozumiała. To na pewno zwyczajny flirt. Molly zawsze lubiła sobie poflirtować z jej braćmi. I w ogóle z chłopakami. Nieszkodliwie. Tylko dotąd i nic więcej. Owen otoczył ją ramieniem w pasie. Przyciągnął ją do siebie tak, że dotykała go każdym centymetrem skóry. Śpi jeszcze, czy już się obudził? Przez bardzo długą chwilę Lucy leżała nieruchomo, czekając na rozwój wydarzeń. Boże, pragnęła go aż do zawrotów głowy. A jeżeli on jej dotknie? Jeżeli nie śpi i chce zobaczyć, co zrobi ona? Jeśli ona go zachęci, Owen weźmie ją tu i teraz. Najpierw jego ramię powędruje do jej talii, sięgnie do piersi, później jego ciało przylgnie do jej pleców, a ona poczuje jego pragnienie... Nie, jednak śpi. Lucy poczuła na karku ciepło spokojnego oddechu. Lepiej pójdzie zrobić kawę. Westchnęła, delikatnie podniosła jego ramię i spróbowała się chyłkiem wyśliznąć z łóżka. Bez słowa wsparł się na łokciu. Położył dłoń na jej biodrze, odwracając tak, żeby patrzyła mu prosto w twarz. Wpatrywała się więc uważnie, w świetle wczesnego poranka. Oczy miał granatowobłękitne, jak morze przy końcu mola. I poruszał się zdecydowanie, zupełnie jak w jej marzeniu na jawie. Jego usta dotknęły jej ust, gorące, mocne i gotowe. Jego język odnalazł jej język. Przez chwilę był delikatny, później zaborczy. Owen nie krył, czego chce. Przewrócił Lucy na plecy i zaczął rozpinać guziki od jej piżamy. Pocałunek potężniał. Kiedy odsłonił już pole manewru, przesunął dłonie na jej piersi. Wygięła się w łuk i przywarła do jego skóry.

Nie mogła myśleć. Nie chciała myśleć. Teraz powinien... O Boże, tak! Pieścił jej sutki, ona jęczała i gryzła jego wargę. Niemal do bólu czuła jego pożądanie. Niech tam. W końcu pożądała go równie mocno. Szybciej. Gwałtowniej. Już. Odepchnęła się dłońmi od jego piersi, przerywając pocałunek, chociaż była to w tej chwili ostatnia rzecz na świecie, której pragnęła. - Co się dzieje? - zapytał. - Czy coś nie tak? Lucy wróciła odwaga, wróciły gorączka i niecierpliwość, które czuła tuż przed rzuceniem się prosto w burzę z piorunami, tuż przed tym, gdy poprzedniego wieczoru powiedziała Owenowi, że go pragnie i niech diabli wezmą konsekwencje. Nie wiedziała, czy to mądre, czy nie, ale nic jej to nie obchodziło. - Zamknij się i pośpiesz. Owen odpowiedział śmiechem, który zamienił się w powarkiwanie, gdy ugryzła go w ucho. Przytrzymał Lucy za nadgarstki na brzegu łóżka i pocałował. - Owen? - mruknęła w połowie pocałunku. -Tak? - Co napisałeś w tym liście? - Przesunęła językiem wzdłuż linii jego szczęki. - W jakim liście? - W tym, który zostawiłeś w skrzynce, nim wyjechałeś. - To tajemnica. Ale może kiedyś ci powiem - odparł z przewrotnym uśmiechem. Był bliższy ideału, niż sobie wyobrażała. Tam, gdzie większość ludzi ma miękką skórę i zwiotczałe mięśnie, on był jak stal. Kiedy się odwrócił, żeby rzucić poduszkę na podłogę, pod skórą, między łopatkami aż zagrało.

I blizny. Przyciągały wzrok, chociaż Lucy obiecała sobie, że nie będzie się gapić na jego kolano. Długa, nierówna szrama. I jeszcze jedna powyżej, na biodrze... A jednak uwagę Lucy przyciągało coś, co znajdowało się pomiędzy bliznami. Owen był olbrzymi. I gotowy. Dzięki Bogu trzymała pudełko z prezerwatywami w kolorach tęczy w szufladzie nocnej szafki. Było jej wstyd, kiedy znalazła je pod choinką wśród prezentów od matki, i mało brakowało, a by je wyrzuciła. Jednak, wiedziona irracjonalną nadzieją, bezmyślnie wcisnęła je do tej szuflady. Naprawdę minęło już tyle czasu? - Czerwona? Niebieska? Zielona? - Lucy zaprezentowała kolekcję. Zaśmiał się. - Chciałbym żółtą. Zmarszczyła brwi. - Żółtych chyba nie... - Żartuję. Wybierz tę, która ci się podoba. - Owen ukląkł obok na łóżku, z ustami tuż przy jej szyi. Kąsał delikatnie skórę tuż pod uchem Lucy, całował obojczyk, a po chwili ruszył w dół. - Jesteś niesamowita. Odchylił głowę i spojrzał. -1 taka piękna. Lucy poczuła się bardziej naga niż przed chwilą, ale to było cudowne uczucie. Prawdopodobnie tak właśnie czują się spadochroniarze. Wyskakują z samolotu, bez lęku o życie, z czystą radością. Uśmiechnęła się. - Ty też. Owen odwzajemnił się uśmiechem i wybrał czerwień. Z ustami tak blisko jej ust nie mógł oddychać, choć prawdę mówiąc, nieważne gdzie by je trzymał - przy policzku czy tuż przy jej piersi - Lucy i tak zapierała

dech. Jeśli zbliżyłby je do jej szyi, nie wystarczyłoby mu powietrza na całym świecie. Nie mógł tego zrozumieć. Lucy była zbudowana jak każda inna kobieta. Miała dwoje ramion, dwie nogi i wszystkie potrzebne części ciała, co sprawdził osobiście. I gdy tylko odzyska oddech, sprawdzi ponownie. Kiedy jednak wślizgiwał się w nią dwoma palcami, jednocześnie delikatnie podgryzając jej usta, wiedział, że z nikim jeszcze tak się nie czuł. Żadna kobieta nie była tak jedwabista i gorąca jak wnętrze pieca chlebowego, a przy okazji tak cholernie zabawna. Śmiała się. Jakby się świetnie bawiła, podobnie jak on. Owen nie mógł sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek się z kimś tak fantastycznie bawił. Była jak przejażdżka na diabelskim młynie, który nie chce się zatrzymać. Przekonany, że dojechał najwyżej jak można, nagle wspinał się wyżej i wyżej. Nie wyjmując palców, wodził językiem po jej ciele. Nie śpieszył się. Odnajdywał i pieścił wszystkie czułe punkty - zagłębienie nad biodrem, udo, wnętrze uda, a kiedy czuł, że wokół jego dłoni robi się coraz ciaśniej, w chwili gdy zaczynała spazmatycznie łapać powietrze, zbliżył usta do najczulszego z miejsc i całował, nie przestając poruszać palcami, aż zaczęła się wić pod jego dłonią i dotykiem warg. Palce kurczowo wczepiła w jego włosy. Przyciskała go do siebie, słyszał nad sobą jej głos błagający, by nigdy, przenigdy nie ustawał. A kiedy już nie pulsowała wokół niego, kiedy zamruczała jak kotka i ze śmiechem wciągnęła go na siebie, gdy w końcu oplotła go nogami i wessała, poczuł, że jest stworzony dla niej jak na miarę. Oddychała tuż przy jego ustach, chwytała powietrze, nabijając się na niego w doskonałym rytmie, jak gdyby robili to miesiącami, latami...

Zawsze. Odnalazł w jej wnętrzu przestrzeń i tarcie, ciepło i prędkość. Boże, była tak rozkosznie wilgotna i krzyczała wprost w jego usta i wtedy i on dotarł do szczytu, za chwilę ona, i trudno było to z czymkolwiek porównać. Byli jednością. Jej niewiarygodne oczy, wpatrujące się w niego, gdy opadał powoli, kiedy uspokajał oddech, kiedy dyszeli, leżąc na sobie... Uśmiech miała szeroki i promienny, a Owenowi rosło serce. Godzinę później, w największym łóżku, jakie widział w życiu, Lucy drzemała na jego ramieniu. Owen czuł bezwład w kończynach, prześcieradło pod nim było mokre i poskręcane. Boże, skąd ona wytrzasnęła takie łóżko? Wyglądało tak, jakby na przełomie wieków składano je razem z domem. Z tymi wysokimi spiralami z ozdobnego drewna pasowało do półek na dole. Ze zbyt małym w stosunku do ramy materacem. Owen wyciągnął się jak długi, ale jego stopy wciąż nie sięgały krawędzi. Łóżko było fantastyczne. I był to najlepszy seks w jego życiu. Bezwzględnie. Odgłosy wydawane przez Lucy w chwilach uniesień, to, jak wyglądała chwilę później, jak go pocałowała w ostatniej minucie, jak się śmiała, kiedy się na nią przetoczył, jak owinęła się wokół niego i zamknęła oczy, przytulając policzek... Jak zwalniały uderzenia jej serca - do równomiernego, spokojnego rytmu. Ostatni raz przed Lucy był z kobietą nie tak dawno temu. Dziewczyna okazała się zabawna, milusia i rzecz odbyła się bez jakichkolwiek zobowiązań. W przypadku tej tutaj zobowiązań było sporo. Naprawdę sporo. W całym mieście. Ale kiedy tak przy nim leżała, nie istniało nic doskonalszego na świecie.

Szlag by to trafił!, jęknął bezgłośnie. Naprawdę nawarzył sobie piwa. Wiedział przecież, jak się to skończy. Przewidywał, że tak będzie, jeśli zostanie z nią na noc. Mruknął cicho. Spieprzył sprawę, jak zwykle. Będą dramaty. To nieuniknione. Na pewno. Przy Lucy nie czuł się ani zdrowy na umyśle, ani spokojny. Poruszyła się. Poczuł jej dłoń przesuwającą się po jego piersi, wędrującą niżej. Trzeba wstawać, zanim... Tam. Właśnie. Tam. Doszła. - Mmm. Czeeeść - wymruczała mu do ucha. Cholera, ta dziewczyna jest niesamowita. Jak ona to robi, że jest znów gotowy, chociaż dał z siebie wszystko zaledwie kilka minut temu? - Hmmm - odmruknął. Odsunął się nieco i uniósł. Biodro zabolało i nic dziwnego. W nocy się nie oszczędzał. - Muszę... -Co? - Powinienem... Przez zaciągnięte zasłony przebijały się do środka promienie porannego słońca. Pieściły ramię Lucy, policzek, skroń. W życiu nie widział niczego ładniejszego. Pewnie coś wyczytała w jego twarzy, bo przyłożyła dłonie do czoła. - Co? Mam pewnie gniazdo zamiast fryzury? - szepnęła. Pokręcił głową i nachylił się, żeby ją jeszcze raz pocałować. - Jesteś cudowna. Oplotła jego szyję ramionami i oddała pocałunek. Owen stracił oddech. Przyciągnęła go i znów znalazł się tuż przy niej. Później okryła ich kołdrą.

Jak to możliwe, że ich usta pasują do siebie jak klucz do zamka? Zupełnie jakby urodzili się wyłącznie po to, by się całować? Próbował odetchnąć, siłą woli zmuszał się do przerwania kontaktu, ale z sekundy na sekundę okazywało się to coraz trudniejsze. Właściwie wcale nie ma powodu, żeby przestawać. Może zresztą by się znalazł, ale Owen nie chciał o nim pamiętać. Boże, jest taka miękka, taka ciepła... Drzwi otworzyły się z impetem. - Lucy? Nie wiesz, gdzie jest Owen? - Toots przemknęła obok łóżka, nie patrząc, i ruszyła wprost do okna. Rozsunęła zasłony, podparła pod boki, odwróciła się i spojrzała. - Nie ma go na plebanii, ale jego auto stoi przed twoim domem. Lucy zamarła. Zacisnęła z całej siły powieki, jak w dzieciństwie, gdy wydawało się jej, że w ten sposób się chowa. Owen podziękował bogom olimpijskim, że wcześniej naciągnęła kołdrę. - Jaki śliczny obrazek! Patrzcie państwo! Obejmują się! Owenie, dzień dobry! Miło, że jesteś. Tak właśnie myślałam, że cię tu znajdę. Jak to możliwe, że nie spalił się ze wstydu? - Dzień dobry, pani Harrison. - Cholera. Ostatni raz głos tak mu się łamał podczas mutacji. Matka Lucy zatrzepotała rękami. - Możesz mi mówić Toots. Pani Harrison to moja nieżyjąca teściowa. Nigdy jej nie lubiłam. A teraz się posuńcie. - Dotknęła kołdry obiema dłońmi akurat w miejscu, gdzie Owen i Lucy pozostawali spleceni nogami. - Usiądę sobie. I przysiadła na brzegu łóżka. Lucy wciąż miała zaciśnięte powieki. - Ojej! Patrzcie państwo! - Toots uśmiechnęła się szeroko i sięgnęła po pudełko prezerwatyw na nocnej

szafce. - Tęczowa paczuszka od Świętego Mikołaja! Tak się cieszę, że się nie zmarnowały, moje wy króliczki. Lucy jęknęła, jakby coś ją zabolało. Owen czuł, że jeszcze chwila, a się nie powstrzyma. Pomodlił się w duchu o zachowanie powagi. Toots nachyliła się nad nim. - Bart najbardziej lubi zielone, ale ja te purpurowe - szepnęła. Z głośnym jękiem Lucy naciągnęła kołdrę na głowę. - Oczywiście, nie musimy ich używać. Już od paru lat jest bezpiecznie, dzięki Bogu nie mogę mieć więcej dzieci. Ale trochę koloru zawsze dodaje pieprzyku, prawda? Owen machinalnie przytaknął. - No tak... - mówiła Toots. - Jesteście gotowi na jogę? Cholera, więc o to chodzi! Cóż, wyraził zgodę. Wtedy, podczas wizyty z matką w barze, Toots zapytała go o bolące kolano i biodro. Powiedziała, że joga może pomóc, i zaproponowała prywatną sesję w środowy poranek. A on się zgodził. Gdyby dowiedzieli się o tym jego kumple z komisariatu, musiałby pośpiesznie wyjechać z kraju... A dzisiaj była środa. I Toots wyśledziła go aż tutaj. Czy można było wstrzelić się w gorszy moment? - Więc ubierzcie się oboje i zejdźcie na dół, do salonu. Owenie, przywiozłam ci matę, a ty, Lucy, wyciągnij swoją z szafy w holu, dobrze? Lucy pisnęła po raz kolejny i schowała się głębiej pod kołdrą. - Dobrze. Przywiozłam szałwię. Idę utrzeć. - Podzwa-niając bransoletami, Toots wyszła z pokoju. Owen uniósł kołdrę. Olbrzymie, brązowe oczy patrzyły przerażone. - To jakiś koszmar, prawda? - zapytała Lucy. - Mam szczerą nadzieję, że tak.

- Nie wyjdę stąd do końca życia. Możesz jej powiedzieć, że umarłam. Nic jej to nie obejdzie. - Żartujesz? Myślisz, że pójdę na wojnę bez ciebie? - Owen ściągnął z niej kołdrę. - Wykluczone. Lucy próbowała go powstrzymać. Kiedy z powrotem naciągała kołdrę, jej piersi zakołysały się łagodnie. - Poczekaj - powiedział. - Chcę na ciebie popatrzeć. - Moja matka... - Lucy przetoczyła się na brzuch i spojrzała z wyrzutem - ...jest na dole. Za chwilę lekcja jogi. A ja nie mogę się pozbyć sprzed oczu obrazu kolorowych gumek... Powiódł palcem wzdłuż miękkiego zagłębienia na jej plecach. - Uda się, skarbie. Znów to mówi. Słowo, które powtarza raz po raz. Musi się wziąć w garść. Ale jak to możliwe, że jej skóra jest taka miękka...? Lucy uśmiechnęła się; w kącikach oczu pojawiły się delikatne zmarszczki. Zawahała się chwilę. - To co, miły z ciebie facet, tak? - Dziś rano chyba nie. - Chociaż nic lepszego go nie spotkało w życiu, Owen w duchu kopnął się w kostkę. Nie powinien był. - Może... No, cóż, może trochę cię wykorzystałem. Lucy zaśmiała się cicho i zsunęła się z łóżka po swojej stronie, owijając się różowym szalem z afgańskiej wełny. - Chcesz przez to powiedzieć, że wszystko działo się wbrew mojej woli? A może to ja cię wykorzystałam, a ty nic nie zauważyłeś? Na wpół usiadł. - Naprawdę? Lucy spojrzała na podłogę, a później znów na Owena. Uśmiechnęła się szelmowsko. Wykorzystałam cię, chłopcze. Do cna, pomyślała.

Rozdział 24 Robiąc na drutach, nie musisz być ostrożna. Najwyżej powstanie dziura, ale przecież masz narzędzia, żeby ją załatać. Możesz załatać wszystko, co ci się żywnie podoba. E.C. - Teraz unieś miednicę i wypchnij wewnętrzną część ud. Tak, tak właśnie się czujesz. Jak gdybyś unosił się w powietrzu, ale twoje stopy wciąż pozostawały zakotwiczone w ziemi. Czujesz się mocno związany z podłożem. Dobrze, Owenie. Dobrze. Świetnie ci idzie. Lucy pokręciła głową i zwiesiła głowę w dół w pozycji psa. Trochę oszukiwała, bo głowa znalazła się między żebrami a łokciem. Kątem oka spoglądała na Owena. Metr od niej, na swojej macie, on również wisiał głową w dół w pozycji przypominającej literę V. Twarz miał czerwoną i wyglądał jak siedem nieszczęść. - Odpoczywaj, oddychając - powiedziała Toots. - Niech każdy wydech będzie głębszy, poczuj, że wydłuża ci kręgosłup. A teraz z wydechem przejdź do przodu, w pozycję deski. To była ulubiona pozycja Elizy Carpenter, lubiła ją nawet bardziej niż stanie na rękach. Mówiła,

że to dobre dla nadgarstków. Są silniejsze, a wtedy można sprawniej robić na drutach. Lucy wyprostowała się, podciągając wysoko na rękach. Owen uniósł głowę i rozejrzał się na boki. Naśladował jej ruchy. - Lucy, oddychaj głębiej, właśnie tak. Rozprowadzaj tlen po płucach. Dobrze, dobrze. A teraz zostań w tej pozycji. Unieś się jeszcze o centymetr, weź oddech, poczuj, jak powietrze przesuwa się między twoimi łopatkami. A teraz wydech i zatrzymaj. Subtelny ruch powinien być ledwo widoczny, ale w wydaniu Owena przypominał raczej pompkę z wojskowego placu ćwiczeń. Toots westchnęła. - W porządku, teraz połóż się na podłodze. I pozycja kobry. Bardzo dobrze, Lucy, lepiej niż zwykle. To dziwne. Owen, nie w ten... No dobrze, wróć do pozycji dziecka. Ojej, Owenie! Lucy odwróciła się i spojrzała. Nie szło mu zbyt dobrze. - Może joga to nie to, co tygrysy lubią najbardziej? - szepnęła. Owen leżał zwinięty w precel. Było widać, że jest mu bardzo niewygodnie. Spojrzał na Lucy z ukosa. - Tak sądzisz? Może ona próbuje mnie zabić? - To tylko joga. I zgodziłeś się, prawda? Toots strzeliła palcami. - No dobrze. Trzydzieści minut musi wystarczyć. - Już koniec? - zapytała Lucy. - Naprawdę? Zazwyczaj matka kazała jej ćwiczyć przynajmniej przez godzinę, a sesje, które prowadziła w studiu w miasteczku, trwały półtorej. - Owen zrobi sobie krzywdę. - W głosie Toots zabrzmiało współczucie, ale Lucy znała ten ton. Kiedy

matka postanawia, że coś ma się skończyć, ma tak być i już. - A może zrobimy sawasanę? Ulubiona pozycja Lucy, pozycja umarłego. Prawdę mówiąc, jedyna pozycja, w której była naprawdę dobra. - Okej. - Toots wyglądała na nieco rozczarowaną. - Połóżcie się na plecach, stopy osobno, na szerokość bioder. Dłonie otwarte, skierowane ku górze. Zamknijcie oczy. Usiadła na swojej macie, położyła się i gestem nakazała Lucy i Owenowi, żeby zrobili to samo. - Ta pozycja mi się podoba - powiedział Owen minutę później. - Mnie też - odparła Lucy. - Cicho, wy tam. Ćwiczcie, przygotowując się na śmierć. Lucy prychnęła. Ale dziesięć kolejnych minut było prawie nie do wytrzymania. Dlaczego znów o to poprosiła? Powinna była pozwolić matce na zakończenie sesji bez fanfar. Teraz leżała obok Owena, zaledwie o niecały metr, i wsłuchiwała się w jego oddech. I przypomniała ten wcześniejszy. Urywany i szybki. W jej sypialni. O Boże! Poczuła ciepło w miejscach, w których nie powinna była go czuć. A już na pewno nie w obecności matki, nie pod jednym dachem z Toots. Myśl o czymś innym, napomniała się. O czymkolwiek. Sweter, który robi na wzór starego swetra Ruby. Próbka wyszła idealnie, dziewięć oczek na pięć centymetrów, jak gdyby wełna od Abigail z owiec Cade'a rosła na grzbietach zwierząt specjalnie po to, by powstał. Nie, Eliza Carpenter zmarła dwa lata przed rozpoczęciem wełnianego biznesu przez jej bratanka.

Lucy mocniej zacisnęła powieki i spróbowała nie myśleć o tym, co rzeczywiście targa jej sercem i duszą. O tym, że wciąż czuje smak ust Owena na swoich ustach. o swoich palcach splecionych z jego palcami w chwili spełnienia. O tym, jak mocno zaciskała powieki. Później. Później będzie się tym martwiła i później za to zapłaci. - Dosyć! Owen, kochanie... - powiedziała Toots, siadając. - Namaste, Lucy. Złożyła przed sobą ręce w przelotnym pokłonie. - Byłem beznadziejny? Toots skinęła głową. - Masakra. W twoim przypadku chodzi jednak o ćwiczenie, na szczęście, nie o sposób jego wykonania. Zmuszę cię kiedyś, żebyś to jeszcze powtórzył. Nie martw się. Lucy, podrzucisz mnie do domu? Podwiózł mnie ojciec, który wybierał się do sklepu żelaznego. Jeśli mnie zabierzesz, nie będę musiała zawracać mu głowy. - Oczywiście. - Lucy musiała spojrzeć na Owena i pomyśleć o nim rozsądnie. W obecności swojej matki! - A więc... - przerwała jej Toots. - Idź na górę i się przygotuj. Ja zrobię Owenowi śniadanie. Lucy wzięła szybki prysznic, przebrała się i zeszła na dół, gdzie poczuła zapach gotowego śniadania, przygotowanego ze składników, o których Lucy nie miała pojęcia, że są w szafkach. - Zrobiłaś naleśniki? - Nie mogła wyjść ze zdziwienia. - To wszystko tu było? - Musiałam trochę zaimprowizować, ale owszem. - Mogę jednego? Toots się skrzywiła. - Nie. Zrobiłam tylko trzy, dla Owena. Bardzo mi przykro.

Sam zainteresowany wyglądał na przerażonego. - Przepraszam. Nie wiedziałem, że są tylko trzy. Zostawiłbym coś dla ciebie. - Mamo. - Nie gniewaj się, skarbie. Zapomniałam, że tu jesteś. I tu właśnie był pies pogrzebany. Toots nie pominęła córki celowo, nie zrobiła tego złośliwie. To nie było w jej stylu. A jednak kombinacja jej matki, wiecznie zajętej działalnością na rzecz społeczności, oraz Jonasa i Silasa, głośniejszych i silniejszych, oznaczała, że gdy Lucy schodziła na dół, naleśników już nie było. Westchnęła ciężko. - No, trudno. Zjem w pracy pączka. Oczy Toots pojaśniały. - Pójdę do Whitney i przyniosę ci coś naprawdę pysznego. Co ty na to? Fajnie? - W porządku, jesteś gotowa? Toots skinęła głową. Owen opłukał talerzyk pod bieżącą wodą. Włączył młynek do odpadków, który wydał z siebie jękliwy, powolny odgłos. -Nie, nie włączaj! Jest zepsuty! — Lucy aż podskoczyła i wyłączyła urządzenie. - Kiedyś wpadła mi do niego łyżeczka i od tego czasu stoi bezużyteczny. Owen pochylił się nad zlewem. - Naprawię go, jeśli chcesz. Zacznę działalność gospodarczą od ciebie. Może mi dasz... hm, referencje? Wystarczyło. Niski, basowy głos Owena tuż obok wywołał wspomnienie jego bliskości. Nocą, tuż przy uchu... Lucy poczuła, że drżą jej kolana. Dotknęła męskiego łokcia, próbując nie zważać na zaciekawione spojrzenie matki. - Tak - powiedziała. - Byłoby miło.

- To mogę zostać? - W spiżarni jest skrzynka z narzędziami. - Postaram się być kreatywny. Lucy wiedziała, że tak będzie. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości. W samochodzie matka odezwała się pierwsza. - Owen to bardzo atrakcyjny mężczyzna. No cóż, można się było tego spodziewać. - Owszem. - I pewnie jest dobry w te klocki. Zgadłam? - Mamo! - No dobrze - powiedziała Toots. - Wiem, że twój ojciec i bracia mu nie ufają, ale ja uważam, że jest w porządku. Naprawdę. Daję ci słowo. - Naprawdę? - zapytała Lucy. - Bo jak na takie stwierdzenie coś za bardzo się zarzekasz. A poza tym, to nic poważnego. Tylko rozrywka. Przynajmniej raz w życiu. Oczywiście, że to nie jest poważne. To na pewno nie jest na poważnie. Toots skinęła głową i wyjrzała przez okno. - Zawsze wszystkim mówisz, mamo, żeby się dobrze bawili... -Tak. - To ty mi dałaś prezerwatywy. - Kochanie, powiedziałam ci właśnie, że to dobrze. Bierzesz sobie życie za bardzo do serca. Wszystko rozważasz, ostrożnie planujesz następny krok. I zazwyczaj się z tobą zgadzam. Teraz jednak nadszedł czas, by narazić się na niebezpieczeństwo, mieć romans, zapomnieć o ostrożności. Zakochać się. Nawet jeżeli ma to oznaczać złamane serce. - Matki chyba nie powinny tak mówić.

- Uważaj na tę półciężarówkę z poczty. Zaraz ci wyjedzie z podporządkowanej. - Całkiem nieźle prowadzę, dziękuję bardzo. Od dwudziestu lat. - Po prostu mówię, żebyś była ostrożna. Lucy skręciła z jezdni na podjazd przy domu matki. - Nie rozumiem. Chcesz, żebym poszalała, żebym poszła na całość. Ale przecież powinnam być ostrożna. - Zakochujesz się? Lucy milczała. Towarzystwo Owena zmuszało ją do zastanowienia, czy kiedykolwiek wcześniej była zakochana. Nie miała pojęcia. O Boże. Tak bardzo chciała porozmawiać, otworzyć serce przed kobietą, przed matką. Już nawet zaczęła myśleć, jak formułować prośbę o radę, zapytać, czy mama wie, kiedy i czy w ogóle dopada człowieka miłość. - Pozwól swojemu ciału na odprężenie - ubiegła ją matka. - Ale niech twoje serce nie bierze tego zbyt poważnie. To dobrze, że potrafisz sobie radzić ze zmianami, bo jak patrzę na niego, nie wierzę, żeby miał pozostać u nas zbyt długo. Więc bądź ostrożna, dobrze? Lucy ścisnęła kierownicę i pociągnęła ją do siebie jak wolant w samolocie. - Ty znowu swoje. Chcesz w końcu, żebym była dzika czy ostrożna? Toots nie wyglądała na przejętą. - Jeśli chciałabyś wypróbować tę nową rzecz, którą mam w ofercie biznesu przyjemności, daj mi znać. Ma kształt stożka. Ty na to wchodzisz, a mężczyzna chyba ustawia się za tobą... - Umrę, jeżeli za chwilę nie przestaniesz. - Też cię kocham - powiedziała Toots, pochylając się, żeby pocałować córkę w policzek.

Rozdział 25 Najlepszym sposobem zajrzenia w umysł kobiety jest spojrzenie w jej torbę, w której nosi robótkę i druty. Jeżeli znaczniki ściegów są pomieszane, oznacza to bałagan w jej myślach. Założę się o to, stawiając na szali moją ostatnią miarę krawiecką. E.C. Owen po raz ostatni dokręcił śrubę kluczem. Kusiło go, żeby wsadzić głowę pod zimną wodę. Lucy była cudowna. Nawet teraz, gdy stał twarzą w twarz z odrażającą cieczą w młynku na odpadki, Owen skupiał się wyłącznie na dziewczynie. Cholera, wyglądała kusząco nawet w roboczych ciuchach. A zanim ją w nich zobaczył, dałby sobie rękę uciąć, że to niemożliwe. Ułożył się na plecach i wsunął pod zlew. Ona była więcej niż kusząca. Zabrnął zbyt głęboko. A niech to. Z Bunny chodził przez rok. Przed Bunny był z kobietą, którą rzucił po sprzeczce na temat sposobu doprawiania naleśników po meksykańsku.

Zastanawiał się kiedyś, czy nie jest człowiekiem przegranym. Poświęcił przecież wiele czasu na odwracanie fatalnych skutków swego rozwalonego dzieciństwa i na robienie kariery, ale nadal nie rozumiał, o czym rozmawiają jego koledzy. Nie miał pojęcia, z jakiego powodu muszą tak walczyć o nadgodziny, płacić za wesela, domy i dzieci, na wspomnienie których ich twarze rozświetlały się jak drzewka na Boże Narodzenie. I nagle pojawiła się Lucy. Owen wyczołgał się spod zlewu i poczuł zdenerwowanie, którego nie odczuwał od dawna. Na pewno nie pozwoli jej na pozostawanie strażakiem, ratownikiem medycznym czy pracownikiem straży przybrzeżnej, czy czymkolwiek, co narażałoby ją na niebezpieczeństwo. Lucy nie będzie pracować nigdzie tam, gdzie on nie mógłby jej chronić. A zważywszy na jego obecny stan, nie mógł jej chronić właściwie nigdzie. Owen wiedział aż nadto dobrze, że nocami i wieczorami, kiedy wszystko wydaje się spokojne i przychodzą proste wezwania, na przykład do staruszków z zawałem serca, ratownik medyczny gna, nie oglądając się za siebie. Zupełnie nieświadomy, że syn chorego od dawna nie bierze leków, sytuacja go wkurza i nie chce, by obcy dotykał jego ojca, medyk znienacka obrywa po głowie. Albo zwykła sprzeczka domowa i nagle szwagier, o którym nikt wcześniej nie wspominał, wyciąga broń. Na ratowników medycznych czyha wiele niebezpieczeństw. Nie są uzbrojeni, przygotowani ani przeszkoleni. A zwłaszcza w takim sennym miasteczku, gdzie na pewno prędzej czy później metamfetamina stanie się problemem, gdzie wszystko załatwia pogotowie i ochotnicy ze straży. O nie, on na pewno do tego nie dopuści. Na pewno nie pozwoli Lucy na takie zajęcia.

Nie teraz, kiedy już ją odnalazł. Cholera! Teraz nawet nie da rady jej dogonić, choć w akademii policyjnej był najszybszy. Podniósł się powoli. Niech szlag trafi ten ból biodra! Najsilniejszy od czasu powrotu do zdrowia. Choć, niech to szlag trafi po raz drugi, było warto. Pomijając fakt, że już jest, cholera, za późno i że jego serce bije już zupełnie innym rytmem. Pewnie było za późno już w chwili, gdy pocałowała go na ganku plebanii. A może już siedemnaście lat temu, po pocałunku na balu, jeśli spojrzeć prawdzie w oczy. W sypialni zostawił kaburę i bluzę. Po schodach wchodził długo; ledwie pamiętał, jak to zrobił poprzedniej nocy. Rzecz sama w sobie graniczyła z cudem. Pamięta, że całował Lucy na każdym stopniu. A teraz pokonywał je jeden po drugim, powoli. Jedyna rzecz na tym świecie, która bezlitośnie przypominała mu o jego ułomności - schody. Wsparty o poręcz Owen oddychał ostrożnie. Podobało mu się - kiedy zeszłej nocy wtoczyli się do sypialni, zaplątani jedno w drugie - że olbrzymie łoże było niepościelone. Owen nie ufał pedantom. Na dole panował umiarkowany porządek, ale prawdziwy dom Lucy zaczynał się na tym progu. Teraz zobaczył rzuconą w kąt pokoju parę dżinsów, tuż przy starym, drewnianym, tapicerowanym fotelu, jak gdyby Lucy wyskoczyła z nich właśnie tutaj, przy oknie. Stara lampa, której wzór komponował się z rzeźbionymi elementami okna, stała tuż obok fotela. Idealne miejsce do czytania. Widział Lucy oczami wyobraźni, z nogami przewieszonymi przez oparcie tego fotela na wyrost, z książką w ręce. Przyjemny, bezpieczny obrazek. I co? Aż tak bardzo mu nie odbiło na jej punkcie.

Chyba że czytając, miałaby na sobie te seksowne, bibliotekarskie okulary. Owen spróbował nie jęknąć. Zapiął pas od kabury i bluzę, a później otworzył szafę. Same ubrania. No właśnie. Był usatysfakcjonowany. Żadnych szkieletów. Żadnych ciał byłych narzeczonych, żadnych rzeczy z przemytu. Otrząśnij się wreszcie!, nakazał sobie w duchu. Gliniarz zawsze pozostanie gliniarzem. To nie jest coś, co można wyłączyć jak czajnik. Nie od razu, nie tak szybko. Wyszedł z sypialni i ruszył do holu. W łazience zajrzał ukradkiem do apteczki. Nic oprócz zwykłych środków przeciwbólowych i trzech różnych rodzajów pasty do zębów. Za następnymi drzwiami znalazł niewielki gabinet. Biurko, dwa krzesła i kilka pudeł. Wzdłuż całej ściany półka na książki. Już nie jesteś gliniarzem. Owen zaczął oddychać swobodniej. Czego, do diabła, on tu szuka? Odsunął firankę i spojrzał na podwórko za domem. W dole zobaczył drewniany stół, obok cztery duże, drewniane krzesła, wszystko to obok grilla. Mnóstwo drzew. W tylnej części ogrodu maleńka szopa. I jakiś skradający się przez podwórko człowiek. Oglądający się przez ramię. Szybko idący w kierunku szopy. Owen, najszybciej jak potrafił, pokonał schody, trzymając się poręczy. Boże, jak boli! Biodro protestowało, aż dziwne, że przez skórę nie słyszał poskrzypywania. Wyprostował kolano i omal się nie przewrócił. Szlag by to! Nie, nie dopuści, by jakiś włamywacz buszował po szopie!

Okręcił się i chwycił za poręcz obiema rękami. Złapał równowagę. Teraz było w porządku. Poczuł, że znów wchodzi w tryb policjanta. Wyszkolenie robiło swoje. Serce przyśpieszało, ale skupił się, żeby spowolnić ruchy i reakcje. Dzięki Bogu, że nie rozstał się z bronią. Nie poszedł do drzwi kuchennych. To byłoby zbyt oczywiste. Wyszedł frontowymi, sprawdzając najpierw przez okno w salonie, co się dzieje na ulicy. Pusto. Zaledwie kilka zaparkowanych samochodów. Obszedł dom po prawej. Zazwyczaj zamknięta furtka stała otworem. Ugiął kolana i obniżył środek ciężkości. Poruszał się powoli, trzymając się ściany domu. Ten ktoś na podwórku był oczywiście głupi, bo wyszedł na tyły, na otwartą przestrzeń. Nie spodziewał się nikogo, będzie zaskoczony. Owen miał przewagę. Coś skrobało za dębem. Drzwi do szopy były otwarte. To dobrze. Jakieś drobne włamanie, czyli bułka z masłem. Przestępcy w małych miasteczkach szukają zazwyczaj czegoś, co łatwo sprzedać i kupić za to prochy. Zazwyczaj nie noszą broni, bo sprzedali ją już dawno. Każdy złapany oznaczał jednego mniej na ulicach. Przynajmniej przez parę dni. Owen powoli wychodził zza dębu, nie zważając na protestujące biodro. Uważnie sprawdził otoczenie. Włamywacz był sam. Jeśli ktoś stałby na czatach, Owen już by o nim wiedział. Rzecz wydawała się niemal za łatwa. Owen zatrzymał się w progu. Odczekał chwilę. Nasłuchiwał. Mężczyzna w środku w czymś grzebał; słychać było odgłosy przesuwania i drapania. Kaszlnięcie.

Głęboki oddech pozwolił Owenowi uspokoić rytm serca, uspokoić ciało. Zobaczyć w wyobraźni przebieg całej akcji. Zatrzask kabury odskoczył, jak milion razy podczas szkolenia i patroli, a glock ułożył się w dłoni tak naturalnie jak powietrze w płucach. Palec przy języczku spustowym, nie na spuście, ale blisko. Zawsze bardzo blisko. I nagle wszystko przestało wydawać się proste. Z zakamarków pamięci wychynął obraz Roba, umierającego, krwawiącego. Wyobraźnia Owena eksplodowała hukiem wystrzałów. Zobaczył pochylone nad sobą granatowe mundury, usłyszał ryk i okrzyki zdezorientowanych funkcjonariuszy. Poczuł smród przesyconego lękiem potu. Pistolet w jego dłoni nagle stał się obcym ciałem. Skurcz w żołądku. Chrzanić to. Oderwał się od drzwi, wpadł do szopy. Ramiona miał wyprostowane. Nogi były silne, postawa niezachwiana. - Stać! Policja! Ręce do góry! - ryknął. Jego głos wypełnił niewielkie pomieszczenie. Owena korciło, żeby pociągnąć za spust, ale jednocześnie był przerażony, że musi to zrobić. Mężczyzna pochylał się nad czymś, tak że Owen widział tylko tyłek w dżinsach. Odrzucił na podłogę coś, co wyglądało jak przecinak do drutu. Podniósł ręce i zamarł, wciąż tyłem do Owena. Czerwona czapka, coś znajomego... - Załóż ręce za kark. No już! Podejdź do mnie tyłem, powoli. Powoli! Owen wycofał się przed drzwi, na podwórko. - Idź dalej. Wyjdź z szopy. Jeden fałszywy ruch, a odstrzelę ci łeb.

Mówił prawdę. Wiedział, że strzeli. Piętnaście lat na ulicach jako gliniarz, a zrobił to tylko raz. Celując w najlepszego przyjaciela. - Nie... Nie. Pooo... Pożyczałem tylko. Wszyscy mówią to samo. Ze coś pożyczają, że odbierają obiecaną rzecz. - Odwróć się. Mężczyzna wykonał polecenie. Silas. Zwisające nauszniki przy jego czapce podskoczyły. Owen wypuścił powietrze z płuc i poczuł się tak, jak gdyby spadł z ogromnej wysokości. - Szlag by to trafił! Niech to, cholera, trafi jasny szlag! - Co tu się dzieje? - usłyszał za plecami głos Lucy. - Cholera! - powtórzył. Nie znalazł lepszego słowa. Nie wyprostują tego żadne przeprosiny. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Silas otworzył i zamknął usta. Wyglądało na to, że nie potrafi opanować furii. A Owen schował pistolet. Próbował zamknąć zatrzask na pasku, ale zupełnie mu się to nie udawało. Miał wrażenie, że bezwładne nagle palce zwisają jak kawałki parówki z krawędzi dłoni. - Co ty właściwie tu robisz? - zapytał Silasa bardziej szorstko, niż zamierzał. - Trzymam tu nożyce do żywopłotu - odpowiedziała za brata Lucy. Silas miał pomóc mamie. To zresztą nie twój cholerny interes. Szlag by to trafił! - Więc mógłbyś nam coś wreszcie wyjaśnić. Patrzyła mu w oczy, ale głos miała jak lód. - Nie gniewaj się. Myślałem, że to włamywacz, a nie twój brat. Widziałem, jak się skrada przez podwórko.

Mówił prawdę, ale nie to było najważniejsze. Bo myślał tylko o tym, że omal nie zastrzelił Silasa. Niewiele brakowało, a zastrzeliłby jej brata. Z zimną krwią. Bezbronnego, znajdującego się tam, gdzie zgodnie z prawem mógł przebywać. - Ja się wcale nie... ssskradałem. Lucy była wściekła. - Nie wierzę! I zapewne dowiaduję się o tym tylko dlatego, że zapomniałam koperty z pieniędzmi do wrzutni bankowej i musiałam po nią wrócić. - Bardzo przepraszam, naprawdę. Wyjrzałem, zobaczyłem go i pomyślałem... Cholera. Było już jednak za późno. Oczywiście, że to usłyszała. - Wyjrzałeś? - No wiesz... - Z mojej sypialni nie widać podwórka. Szukałeś czegoś? -Ja... Patrzyła lodowato. -Jedyny pokój, z którego widać podwórko, to gabinet. Owen milczał. Serce waliło mu jak młotem. - Rozumiem. Znalazłeś coś, co ci się spodobało? - Lucy aż poczerwieniała z gniewu. - Obszedłeś mój teren bez pytania. W jej głosie pobrzmiewało rozczarowanie. Usłyszał je po raz pierwszy w życiu, choć w swym życiu bywał powodem rozczarowania wielu kobiet. - To nie jest... w porządku - powiedział Silas, któremu wyraźnie ulżyło, gdy glock zniknął z pola widzenia. - Poczekaj chwilę... W twojej sypialni? Lucy nie zwróciła uwagi na brata. Patrzyła na Owena. - Lucy... - zaczął. - Nawet nie będę próbował się wykręcać. Jestem gliniarzem. My wsadzamy nos w nie swoje

sprawy, a ja... Musiałem się upewnić, że wszystko jest w porządku. Ze nic się nie dzieje niezgodnie z prawem. Przerwała mu w pół słowa. - B yłeś gliniarzem. Mam wrażenie, że wiedzą to wszyscy oprócz ciebie. Im prędzej się z tym pogodzisz... - Pokręciła głową, jak gdyby chciała odpędzić złe myśli. - Nie wierzę, że można się tak zachowywać. Węszyłeś. I niemal zastrzeliłeś mi brata. Idę po tę kopertę do wrzut-ni. Jak wrócę, nie chcę was tu widzieć. Silas ruszył w kierunku furtki, jakby chciał ich zostawić samych. Owen nie drgnął. - Przepraszam - powtórzył. - Wiesz, dotarło do mnie po twoim wyjściu, kim jesteś. Ze pracujesz jako ratownik i działasz w straży. To chyba o to poszło. Trudno mi znieść, że narażasz się na niebezpieczeństwo. Nie chcę, żebyś ryzykowała. Kiedykolwiek. Nie mógłbym być z kimś, kto... Zamilkł. Chciał, żeby jego słowa niosły ciężar jego niepokoju. Chciał, żeby uniosły wszystko, co ma na myśli, wypowiedziały, co mu gra w sercu. A zamiast tego miał wrażenie, że walnął jak łysy o beton. No tak, teraz już nie można niczego cofnąć. Natknął się na wzrok Lucy. Na dworze było chłodno. Pod cienką, bawełnianą bluzeczką widział zarys jej piersi. Niebiesko-pomarańczowa koszulka uniwersyteckiej drużyny piłkarskiej mieściła się w kategorii ciuchów, których nigdy nie nazwałby kuszącymi. Ale znów się pomylił. Zmusił się, żeby nie spuszczać wzroku z jej twarzy. - Po prostu już sobie idź - powiedziała. Jeśli strzeliłaby mu prosto w serce, z pewnością zabolałoby mniej.

Rozdział 26 Wzory są najzupełniej w porządku, ale jeżeli już wiesz, jak robić na drutach, zapomnij o nich. Potraktuj je jak trampolinę. Nie skupiaj się na nich bez końca, jeżeli coś pominiesz, uznaj, że otrzymałaś znak. Bo to ty wszystko wiesz najlepiej. E.C. Przed księgarnią, przestępując z nogi na nogę i kręcąc się w miejscu, stał Elbert Romo. - Szybciej. Pośpiesz się - powiedział. - Nadejdzie dzień, w którym nie pozwolę ci skorzystać z mojej łazienki. Po prostu powiem „nie" i eksplodujesz tu, na chodniku. Mimo wszystko Lucy otworzyła drzwi. Elbert rzucił się pędem przez ciemne wnętrze. - Zaczekaj! Wczoraj nie odstawiła pod ścianę... Stojak z kartkami pocztowymi runął na ziemię, a zaraz potem rozległ się głuchy łomot padającego ciała. - Boże, Elbert! Nic ci się nie stało? Jakieś szuranie. Lucy włączyła światło. Elbert już wstał i pobiegł w kierunku łazienki.

- Wszystko w porządku! - zawołał, zatrzaskując za sobą drzwi. Na podłodze, w promieniu dwóch metrów od siebie, leżały rozsypane widokówki. Ani jedna nie wylądowała obok podobnej. Sortowanie ich i układanie zajmie parę godzin. Lucy nie potrafiła wyobrazić sobie sytuacji, w której byłaby w gorszym nastroju. Aż się gotowała, żeby się z kimś pokłócić. Czuła tę złość całą sobą. Tak było od pięciu dni. Pięć dni wyłączania telefonu komórkowego, zostawiania go w kieszeni granatowego fartucha. Pięć dni unikania Owena. Bez problemu mógł wejść do księgarni. Zapewne przechodził tuż obok drzwi, kiedy ona była w środku i pracowała. Bywał zaledwie kilka kroków od niej, kilka sekund, na plebanii babci Ruby. Przesiadywał w mieszkaniu, które znała lepiej niż jakiekolwiek wnętrze na świecie. I zapewne też jej unikał. Księgarnia, zazwyczaj balsam dla jej duszy w ciężkich chwilach, też jakoś nie pomagała. Nie uspokajało nerwów rozłożenie poduszek i zaleganie pomiędzy regałami z literaturą dziecięcą. Robienie na drutach kończyło się spadającymi oczkami. I choć Lucy wiedziała, że to wpływ wyobraźni, klienci byli równie oschli i zgryźliwi jak ona. Mildred i Greta spierały się zażarcie o najlepszą metodę dobierania oczek, zupełnie jak nie one. Widząc te emocje, Lucy nie śmiała wyrazić własnej opinii. Pod koniec dnia ciało Lucy tęskniło za ramionami Owena, czekającymi w odległości spaceru przez ogród. Starał się pokonać to pragnienie, wsiadając na swój chybotliwy rower. Podjęła kroki, podjęła decyzję. Pięć wieczorów temu zachowała się głupio i zbyt szybko rozdała karty.

Jaskrawy dowód na to, że nie powinno się podejmować nieprzemyślanych, pośpiesznych decyzji, że wszystko w jej życiu powinno być powtarzalne i wręcz takie samo, że trzeba trzymać się bezpiecznych ścieżek i nie zmieniać z roku na rok. Bo jeśli postępuje inaczej, mężczyźni wyciągają broń i straszą na jej podwórku uczciwych ludzi. Na Boga! Owen powiedział, że nie powinna pracować w straży, a to znaczyło, że w ogóle jej nie rozumie. Ze nie może być z kimś takim jak ona. A czy przypadkiem nie powinien jej rozumieć lepiej niż ktokolwiek inny na świecie? Jej potrzeby pomagania, śpieszenia z pomocą? Dlaczego on tego nie pojmuje? I jeszcze węszy po domu. Co oznacza, że jej nie ufa. A co gorsza, celuje z pistoletu w jej brata. Może Lucy mogłaby wybaczyć, gdyby ufała Owenowi w kwestii broni. Jeżeli całe zajście byłoby głupim nieporozumieniem, jeśli rzeczywiście wydawałoby mu się, że przyłapał włamywacza na gorącym uczynku. Ona jednak widziała po oczach, że Owen nie ufa sam sobie. Naprawdę niewiele brakowało, a Silas przypłaciłby życiem niewybaczalny błąd byłego gliniarza. Lucy nie potrafiła zaufać Owenowi. I vice versa. Teraz miała wrażenie, że emocje nie mieszczą się w jej ciele, że jest ich zbyt wiele dla jej serca i głowy. Próbowała je stłamsić, ale wrzały w jej żyłach. Przechodząc, uderzyła mocno golenią o wózek z książkami, który stał w tym samym miejscu od dziesięciu lat, i zaklęła. Nie pomogło. Elbert Romo wyszedł z łazienki, nie zauważając bałaganu, którego był sprawcą. - Kawa gotowa? Lucy westchnęła ciężko.

- Gotowa, Elbercie. Pogwizdując coś bezgłośnie, jak każdego ranka, sięgnął po egzemplarz najnowszego wydania magazynu „People". Przeglądał go, idąc w kierunku fotela. Spomiędzy przerzucanych kartek wypadły puste formularze subskrypcji i pofrunęły na podłogę. Do księgarni weszły Mildred i Greta. Uśmiechnęły się do Lucy i nalały sobie po filiżance kawy, po czym usiadły z Elbertem przy stoliku. Mildred wyjęła jakąś robótkę, która wyglądała jak wykonana z plastikowego sznurka. Podniosła ją. - Ostre szmatki do mycia naczyń. Ranią mnie w dłonie, ale można je myć w zmywarce! Greta wzniosła oczy ku niebu. - Widziałam - powiedziała Mildred. - O co ci chodzi? - Wciąż ci to powtarzam. Jeśli to szmatka do naczyń, to po co ją myć w zmywarce? Mildred prychnęła i powróciła do swoich drutów. Lucy chciała odetchnąć głębiej i uspokoić nerwy, ale się zakrztusiła. Rozkaszlała się. Trzeba sobie znaleźć coś do roboty. Przecież po to jest ta księgarnia, prawda? Miejsce, w którym się przebywa, zabija się czas. Jedno z wielu miejsc w miasteczku, w którym można znaleźć rano kawę. W Rite Spot była pod ręką zawsze, podczas popularnych śniadań u Tillie też. Lucy nie liczyła klientom za ten dodatek. Przyszło jej nawet do głowy, że trzeba to zmienić, brać jakieś centy za dolewki, ale wyobraziła sobie smutne oczy Elberta, wciskane jej do ręki przez Gretę miękkie jednodolarówki, ćwierćdolarówki, które toczyłyby się po ladzie. Może w ogóle przestaliby przychodzić? A poza tym cała trójka żyła z emerytur.

Lucy przymknęła oczy i zasłuchała się w szczęk drutów Mildred i szuranie ołówka Grety po gazecie, którą kupiła w jadłodajni u Tillie. Nie ze stojaka u Lucy. Whitney pewnie ma rację. Powinny pracować razem. Tamta jest przecież bystrą, rozsądną kobietą interesu, która, prowadząc niewielki biznes w tym małym miasteczku, żyje sobie całkiem nieźle. A Lucy tymczasem traci pieniądze na darmową kawę. Znów ciężko westchnęła. Wykorzysta nadmiar czasu, pracując nad książką. Przyniosła z zaplecza torbę do robótek pełną papierów Elizy, wykładając je na ladę tuż przy kasie. Idealnym miejscem do pracy byłby duży stół, ale wyglądało, że nie ma tam gdzie wetknąć szpilki. Siedzieli już przy nim Elbert, Mildred i Greta. Lucy wyprostowała ramiona. Jest teraz pisarką. I ma przed sobą zadanie. Musi znaleźć tę część wzoru, w którym Eliza opisała rękawy. Postanowiła, że umieści go w książce jako pierwszy. Zajmie honorowe miejsce, jeżeli, oczywiście, uda się go odzyskać. Filiżankę z kawą postawiła po prawej, po lewej położyła schemat swetra, a pośrodku lady ustawiła zakurzone pudło, całe w kociej sierści. Z głośników płynęła muzyka Sigur Rós, za wąskim okienkiem księgarni wirowały szare strzępy mgły. Jak kawałki angory. Lucy otworzyła karton, ostatni znaleziony wśród rzeczy matki Owena. To z myszą czy szczurem, czy co tam w nim siedziało. Na samą myśl dostała gęsiej skórki, ale postanowiła nie przerywać pracy. W pudle były kompletne trzy paczki notatek Elizy Carpenter, rozproszone pomiędzy stare romansida, przewiązane wyblakłą, niebieską, ręcznie przędzioną włóczką.

Lucy pociągnęła za pierwsze pasmo i pogrążyła się w lekturze. Och, ten styl, ten głos. To właśnie u Elizy Carpenter zawsze pociągało Lucy najbardziej. Ten jej osobisty, łatwy do polubienia styl, który trudno było pomylić z czyimkolwiek. Eliza nie nakazywała czytelniczkom, by sięgały po druty numer osiem. Raczej prosiła je uprzejmie, żeby znalazły swoje ulubione i spróbowały dopasować do nich rozpisany wzór. Tak by robienie na drutach sprawiało radość ich dłoniom. Nie zawsze wszystko wychodziło precyzyjnie, ale zawsze pięknie. A jeśliby rozpisać te cudności na różne rozmiary? W standardowym zapisie, kodując je tak, żeby każda z robiących na drutach mogła je odczytać? Gdyby udało się wyciągnąć na światło dzienne niektóre notatki Elizy, tak jak brzmiały w oryginale? Układając części wzorów obok pośpiesznie spisywanych notatek, mieszając kartki, które cały czas nosiła przy sobie, z tymi, które dopiero odkryła, Lucy czuła podniecenie. To będzie książka z tych do rozkładania na stoliku do kawy. Olbrzymie, lśniące zdjęcia swetrów, przepięknie sfotografowanych. Po jednej stronie rozkładówki nietknięte zapiski Elizy, po drugiej wyczyszczona przez Lucy wersja? Albo wręcz po drugiej stronie kartki? By nie stracić akapitów takich, jak ten: Kiedyś na spacerze wzdłuż plaży wdrapaliśmy się z Joshuą na olbrzymią, wysoką skałę wielkości domu i usiedliśmy na jej szczycie, zapatrzeni w ocean, na zachód słońca. Kiedy jednak chcieliśmy zejść na dół, okazało się, że tkwimy w pułapce. Woda stała zbyt wysoko, dopłynięcie do brzegu było zbyt niebezpieczne, chociaż

odległość od niego wynosiła nie więcej niż półtora metra. Wyjęłam z torby robótkę, foshua marzł w głowę, bo jak zwykle zapomniał czapki. Więc owinęłam zrobiony już podwójnym ściągaczem prostokątna jego głowie i połączyłam go dwie żyłkami. Później zabrałam się za dzierganie, i kiedy można już było zejść, miałam gotowy prawie cały rękaw. Z poplamionym mchem mankietem, bo nie uważałam. Patrzę dzisiaj na ten kawałek z plamą jasnej zieleni i przypominam sobie z miłością w sercu noc na skale z moim ukochanym... Te zapiski i skrawki notatek powtykano pomiędzy wzory swetrów. Jak gdyby Eliza chciała je gdzieś schować, na wszelki wypadek. One stworzą książkę. Świat jednym głosem domagał się wprawdzie schematów, ale Lucy w głębi serca wiedziała, że najlepsze okażą się fragmenty dotyczące prywatności Elizy. O tym, jak pewnego wieczoru nieoczekiwanie zrobiła z kawałka niedokończonego swetra czapkę, jak dopasowała ją do kształtu głowy człowieka, którego kochała bardziej niż wszystko na świecie. Zwykły jednorzędowy wzór, który szuka przestrzeni obok drugiego rzędu... Lucy powiodła opuszkami palców po stronie zatytułowanej Siedem mórz. Znalazła wzór szala, który był jak osobne oceany: ażury, połączone rzekami ściegu sznurkowego, które nie miały sensu, dopóki nie zebrało się w całość wszystkiego, aż do ostatniego kawałka, i nie potrząsnęło we właściwą stronę. Dopiero wtedy szal nabierał idealnych proporcji i można nim było owinąć wychłodzone ramiona w rześki wieczór nad oceanem. - Genialne - powiedziała Lucy bezgłośnie. Będzie pasował do „Latarni morskiej w Cypress Hollow", opisanego

w Jedwabnym szlaku oraz w nowej, właśnie powstającej książce... Miłośniczki robótek będą się ścigać, żeby go zrobić, będą dyskutować o nim na forach dziewiarskich i fotografować własne dzieła. Wyobraźnia Lucy ruszyła. Następna paczka pożółkłych, złożonych na pół kartek, związanych owiniętą trzy razy kremową, ręcznie przędzioną włóczką. I najlepsze, co ją dziś spotkało - widok ciemnych, delikatnych liter, zapisywanych ręką Elizy na kartkach papieru. W końcu. Lucy położyła na zapiskach otwarte dłonie i przymknęła oczy. Nieśpiesznie zaczerpnęła powietrza. Nie będzie już myśleć o ścieżce prowadzącej na plebanię... Jej zdradzieckie policzki zapłonęły. Czy naprawdę wystarczy, że pomyśli o Owenie, a już zalewa się rumieńcem? To śmieszne. Jak pensjonarka. Myśl tylko i wyłącznie o Elizie. Między wzorem na raglanowy pulower a szalik w warkocze znalazła stronę z pojedynczym długim akapitem. Dziś musieliśmy uśpić starą Daphne. To była dobra owca, moja, jedna z ulubionych. Nigdy nie lubiła Joshuy, który oddzielał ją od innych, które go uwielbiały. Daphne była cała w pretensjach, nieposłuszna, lubiła wyłącznie mnie i ciepłą, oświetloną słońcem trawę. Wełnę miała najdelikatniejszą ze wszystkich. Przędzioną na kołowrotku wychodziła równą nitką, była cudowna. Wystarczyło wyprać i wyczesać runo, a było niemal od razu uprzędzione. Wystarczał oddech, żeby zamknąć splot. Zawsze wychodziła z niego mocna, elastyczna włóczka, z której zrobiłam trzy moje ulubione swetry, między innymi ten, który teraz mam na sobie. W stodole, kiedy to piszę. Przyglądam się, jak Joshua czyści zagrodę Daphne, udając, że

koniec życia owcy nic dla niego nie znaczy. Tak jednak nie jest. Powie mi o tym później, a ja mu nie zdradzę, że wy dowiedziałyście się wcześniej. Ode mnie. Kolejna strona: szkic swetra z szalonym zygzakiem na kołnierzu, a poniżej: Musieliśmy wczoraj wezwać straż pożarną. Lucy poczuła szybsze bicie serca. Zbliżyła kartkę do oczu. Jakie było prawdopodobieństwo trafienia na taką właśnie notkę? Joshua ma lepszy węch ode mnie, więc wyczuł dym, gdy piliśmy kawę na ganku z tyłu domu. Początkowo myśleliśmy, że to Hooper wypala trawy na łące, ale okazało się, że to niewielki pożar w mojej kuchni. Zaczęło się od wtyczki przy kuchence. Nie pamiętam, mimo lat spędzonych na ranczu i mnóstwa rzeczy, przez które musieliśmy przejść, żebym kiedykolwiek była tak przestraszona. Spanikowałam. Nawet teraz nie mogę opanować lęku. Joshua zachował się wspaniale: posypał gniazdko proszkiem do pieczenia, a ja wylałabym na to wiadro wody. Przyjechali strażacy - ochotnicy z Cypress Hollow-i tupiąc butami, wbiegli do mojego salonu. Nie powiedzieli nam niczego, czego Joshua już nie wiedział (bo to on sam rozprowadzał gniazdka i wyłączniki podczas budowy), ale ważne było, że straż przybyła na czas. Uspokoiłam się wówczas jak jagnię, które przestaje drżeć pod dotykiem dłoni. Tego właśnie potrzebowałam - ich obecności. Nie wyobrażam sobie, żeby w naszej dolinie nie było jednostki straży. Miasto nie byłoby naszym miastem, gdyby nie ich odwaga.

Lucy z namaszczeniem, powoli, odłożyła kartkę na stół. Czuła, że to znak. Błogosławieństwo. Następna kartka była mniej zażółcona. Datowana przed siedemnastu laty. Lucy zobaczyła znajome imiona i nazwy, a jej oczy nie mogły nadążyć. Zwolniła i zaczęła czytać od początku. Ruby sądzi, że jej wnuczka Lucy przejmie kiedyś po niej księgarnię, choć mówię jej, że dziewczyna musi znaleźć własną drogę. Pchnij ją do przodu, daj jej kuksańca pod żebra i niech robi własne błędy, niech raz coś w życiu schrzani. One obie są tak podobne! Ruby nigdy się nie myli, niczego nie rozrzuca, nigdy zepsuje koloru podczas barwienia przędzy. Nie to co ja, której zdarza się czasem coś poplamić. Uważam, że od czasu do czasu trzeba to czy owo schrzanić. Mam nadzieję, że życie nauczy tego je obie... Joshua mówi, że nie powinnam się wtrącać. Cóż, posiedzę sobie tutaj w słońcu, powygrzewam się jak kot i pomyślę o tym spokojnie. Lubię tę dziewczynę, uważam, że jest silna i dobra. Wyrośnie z niej pisarka, sądząc po tym, co pokazywała mi Ruby. Po jej opowiadaniach i wierszach. Może trochę im namieszam w tym uporządkowaniu, nie wiem. A może zamiast tego pośpię sobie w tej wielkiej plamie ciepła ? Eliza Carpenter. Eliza pisząca o niej. Lucy poczuła, że się czerwieni. Miała ochotę oprawić tę stronę i pokazywać ją wszystkim, a jednocześnie chciała, żeby rzecz pozostała tajemnicą. Usłyszała brzęk dzwonka nad drzwiami i aż podskoczyła. Prawdziwy klient. - Cześć, dzieciaki - powiedziała Molly, wchodząc do księgarni. - Jak się macie?

Lucy się uśmiechnęła. Może nie prawdziwy klient, ale przynajmniej przyjaciółka. Może w końcu pogadają sobie o Jonasie. Molly uściskała Mildred i Gretę, pocałowała Elberta w policzek i podeszła do stojącej przy ladzie Lucy. - Masz, oddaję ci wiatraczek i motowidło. Dzięki za pożyczkę. Mówiła ciepłym głosem. Normalnym. Może tamtego wieczoru w barze Lucy po prostu poniosła wyobraźnia? Molly lubi flirtować. Ona i Jonas są starymi kumplami. Nic takiego, nic się nie stało. - Bardzo proszę. Cieszę się, że przyszłaś. - ja też. Molly objęła ją, uścisnęła mocno. Pachniała zwykłym szamponem cytrusowym i jaśminowym balsamem do ciała. Pachniała sobą. Lucy poczuła się jak w domu. Przyjaciółka usiadła, jak zwykle, na wysokim stołku po drugiej stronie lady. - Teraz mi wszystko opowiadaj. Co z Owenem? Lucy nie była świadoma, jak bardzo zesztywniały jej mięśnie ramion i szyi, dopóki nie nachyliła się do przodu i nie opowiedziała o wszystkim, co się stało. Niemal fizycznie czuła, jak puszczają wszystkie węzły. Molly w odpowiednich miejscach opowieści dziwiła się, w odpowiednich potakiwała i mówiła wszystko to, co należy. Jak udało mi się przejść przez tę całą historię bez najlepszej przyjaciółki?, pomyślała Lucy. - A ja szukam domu dla Owena - wypaliła Molly. Lucy okręciła się na swoim stołku i uderzyła łokciem o kasę. - Auć. Domu? - Tak powiedział.

Lucy uniosła brwi, a Molly udała, że nie wie, o co chodzi. -No dobrze, może go trochę nacisnęłam. Ale w końcu miałam wrażenie, że jest zainteresowany, i obiecałam mu, że coś mu w miarę szybko znajdę. Teraz na rynku nieruchomości nie ma wielkiego ruchu, nie ma na razie nic w jego zakresie, tylko jakiś stary wiktoriański dom z uszkodzoną kanalizacją i inny, przy Clement Street, rozwalony i opanowany przez szczury. - O Boże. - Co takiego? - To dom, w którym spędził dzieciństwo. Ten przy Clement. Molly wydęła wargi i zastanowiła się przez chwilę. Później, jak zwykle, weszła w rolę adwokata diabła. - No dobrze. Więc otworzył drzwi i wyjrzał przez okno? Może to nie jest całkiem w porządku, ale chciał pewnie sprawdzić, czy nikogo nie zabiłaś. Ale oczywiście pewnie wie, tak jak i my, że buszowanie w twoich rzeczach nie da mu odpowiedzi, czy można ci zaufać, czy nie. - Dlaczego po prostu nie sprawdził w rejestrach na policji? - A czy tobie też by aż tak zależało? - No wiesz... Nie byłabym do końca pewna. Zbrodnia bez ofiary. Lucy zmarszczyła brwi. Molly do niczego jej nie zachęcała. Greta powiedziała coś przy stole i Mildred wybuchła śmiechem. Elbert klasnął w dłonie i cała trójka pochyliła się nad blatem, szepcząc coś konspiracyjnie. - Owen nie chce, żebyś wbiegała do płonących budynków. To naturalne, nikt z nas tego nie chce. To dlatego, że cię kochamy.

- To dlatego, że on chce kontrolować życie innych. - Albo... - Molly dotknęła jej ramienia. - Albo dlatego, że to on zawsze ratował innym życie. I nagle nie może. Nigdy ci to nie przyszło do głowy? Że tu tkwi prawdziwy problem? Ze może szuka jakiegoś powodu, żeby ci nie zaufać? Zeby było mu łatwiej zracjonalizować własne odczucia? Lucy odchyliła się do tyłu. - To nie jest fair. - Kiedy trzymał Silasa na muszce, próbował pewnie odzyskać choć na chwilę to, co stracił. I już. I oczywiście przechwalał się, jak każdy facet. Jak Jonas, który podrzuca butelkę z teąuilą za barem, udając Toma Cruise'a. Czy naprawdę musi? Za każdym razem traci pieniądze, bo część teąuili wylewa się na podłogę, ale robi to tak czy inaczej. - Molly podniosła oczy na belki stropowe, pośród których promienie słońca tańczyły w kłębkach pajęczyny. Lucy zagapiła się bezmyślnie w przestrzeń. Molly chodzi z Jonasem. Ona naprawdę chodzi z jej bratem. Miała wrażenie, że przyjaciółka nie zauważyła nagłej zmiany jej nastroju. - Boże, muszę siku - powiedziała. - Zaraz wracam. Pomyśl o tym mężczyźnie na plebanii. Uważam, że jest inny niż wszyscy, że dobrze byłoby wam razem. Tylko tyle chcę powiedzieć. Zniknęła na tyłach, w chwili gdy w drzwiach stanął kolejny gość. - Halo! Dzień dobry! Whitney. No, fantastycznie. Tego tylko było trzeba. Kwaśny lukier na zakalcu. Whitney wyglądała jak wcielenie Donny Reed. Miała mały, czerwony koszyk, pasujący do czarnej sukienki

w czerwone wiśnie. Jej loki sprężynowały przepięknie na ramionach. Nawet bladoperłowy róż szminki został dobrany idealnie. - Wpadłam, żeby... Dobry Boże, Lucy. - Obracała powoli głowę to w lewo, to w prawo, rozglądając się po pustej księgarni. Nie licząc trojga rozplotkowanych staruszków. - Gdzie są twoi klienci? Lucy natychmiast się spięła. - O tej porze dnia nie ma zbyt wielkiego ruchu. - A powinien być. Właśnie skończyło się spotkanie matek i żon weteranów wojennych. Powinnaś poznać terminy tych spotkań i zaproponować im coś, żeby do ciebie zajrzały. Po trzeciej kończy się spotkanie wolontariuszek Kiwani. Zazwyczaj piekę im coś specjalnego. Mogłabyś im zaoferować zniżkę na kolorowe magazyny albo coś w tym guście. Zrobię ci listę, co i kiedy dzieje się w Cypress Hollow. Lucy zapragnęła nagle zwinąć się wygodnie w kącie za kasą i poudawać, że jej tu wcale nie ma, ale przypomniała sobie Elizę. Ona nigdy by jej na taką ucieczkę nie pozwoliła. Eliza uważała, że Lucy jest silna. - Dziękuję ći, Whitney. Zamiast poczuć w ustach niesmak, po wyartykułowaniu tego zdania Lucy poczuła się swobodniej. Whitney uśmiechnęła się szeroko. - Świetnie. Przyniosę ci tę listę. A tak w ogóle, mam niespodziankę i powód ważniejszy niż ten koszyk ciasteczek. Zaraz tu będzie... Idzie za mną... Lucy spojrzała przez ramię na otwarte z impetem drzwi, w których ukazała się Thomasina, jedyna pracownica Whitney. Weszła z talerzami i paterami ciasteczek. Lucy miała wrażenie, że oczy Elberta Romo za chwilę wypadną z orbit.

Mildred i Greta zaczęły chichotać. Coś knuły, zdrajczynie. Lucy poczuła mrowienie na plecach. Coś na kształt ostrzeżenia. Tuż za Thomasiną kroczyła Trixie Fletcher, reporterka miejscowej gazety, mrucząca coś pod nosem do urządzenia wyglądającego jak dyktafon. - Co się tu, do cholery, dzieje? Lucy nie lubiła niespodzianek. Nie lubiła nawet chodzić na przyjęcia urodzinowe z niespodzianką dla gospodarza, bo nie mogła znieść stresu oczekiwania na pojawienie się honorowego gościa. A właściwie dokąd uciekła Molly? Lucy zdała sobie sprawę, że nie usłyszała charakterystycznego skrzypienia drzwi do łazienki. Whitney postawiła na stole ogromny talerz i scenicznym gestem zdjęła przykrywający go płócienny obrusik. Oczom zgromadzonych ukazał się olbrzymi stos ciasteczek czekoladowych, znad którego jeszcze unosiła się para. Lucy poczuła burczenie w zdradzieckim żołądku. Podeszła do ogromnego talerza, który przywoływał ją głośniej niż syrena strażacka. Ciasteczka pachniały piękniej niż inne wyroby Whitney: kremowo masłem, oszałamiająco wanilią i głębią ciemnej czekolady. I choć głowa nakazywała jej, by broniła ostatniego szańca, nie poddawała się na widok pierwszej delicji, Lucy nie mogła się powstrzymać. Whitney była jak diler narkotyków. To najwłaściwsze podsumowanie. A Lucy wciąż nie wiedziała, co się dzieje. Trudno, nieważne. Najwyraźniej jednak Whitney doskonale wiedziała, co się dzieje w duszy Lucy. Wyglądała na absolutnie usatysfakcjonowaną. Z uśmiechem odepchnęła talerz poza

zasięg rąk Elberta, który już miał jedno ciasteczko w ustach i po jednym w każdej dłoni, w kierunku właścicielki księgarni. - Jeszcze ciepłe. Lucy skinęła głową, sięgając po najbliższe ciasteczko. Było to najsmaczniejsze ciasteczko w jej życiu. Było warte przyjaźni z Whitney do końca życia. Prawdę mówiąc, czy ona i Whitney nie były dobrymi koleżankami? Lucy nie chciała pamiętać odpowiedzi. - Skarbie - powiedziała Whitney, obejmując ją długim, szczupłym ramieniem. - Pamiętasz, jak ci mówiłam, że ty i Owen jesteście bohaterami? Lucy poczuła, że dławi się odpryskiem czekolady. Skinęła głową. Trixie podstawiła dyktafon niemal pod brodę Whitney. -1 pamiętasz, jak ci mówiłam, że powinnyśmy założyć spółkę i robić więcej razem? Taki tandem księgarni i cukierni? Razem, jako zespół? -Hm... - Dzisiaj nadszedł ten dzień! Do księgarni weszła orkiestra dęta.

Rozdział 27 Jedną z największych przyjemności przy robieniu na drutach jest to, że siyszy się wszystkie rozbrzmiewające wokół fantastyczne dźwięki. E.C. Z hukiem otworzyły się jednocześnie drzwi frontowe i boczne, i księgarnię wypełnił odgłos instrumentów szkolnej orkiestry, grającej For He's a Jolly Good Fellow. Obie części zespołu spotkały się między półkami z dziełami religijnymi i fikcją literacką. - Cukiernia Whitney ogłasza początek uroczystości na cześć Lucy Harrison i Owena Bancrofta w księgarni „Wieża Książek". - Whitney przekrzykiwała muzykę. - Oszalałaś? - wrzasnęła Lucy. Whitney uśmiechała się od ucha do ucha, a Mildred, Greta i Elbert wspięli się na najbliższą ławeczkę, trzymając się razem, i przyglądali się, jak muzykanci zapełniają przestrzeń poświęconą książkom dla dzieci. Grający na tubie chłopak potrącił stojak z książkami Richarda Scarry'ego, w ogóle tego nie zauważając. Za orkiestrą do księgarni wchodzili goście. Najpierw rodzina Lucy, w komplecie. Na twarzach Toots i Barta

gościły szerokie uśmiechy. Zwłaszcza ojciec, napęczniały z dumy, wyglądał tak, jakby miał się za chwilę przewrócić. Dopadła ją fala paniki, bo zdała sobie sprawę, że nigdy, przenigdy, nie widziała go w takim stanie. Poczuła ucisk w sercu, a później w gardle, a kiedy Whitney dotknęła jej dłoni swoją szczupłą dłonią, zrewanżowała się z wdzięcznością. Wiedziała, że to wszystko dla niej. Za rodzicami weszli jej bracia. Jonas mrugnął i stanął za matką, tuż przy półce z książkami poświęconymi metafizyce. Silas mrugnął do Whitney - Whitney? - i ukradł ciasteczko ze stołu, a później sięgnął ukradkiem po książkę z półki o ogrodnictwie i pogrążył się w lekturze. Wyglądało to tak, jak gdyby jadłodajnią u Tillie, lodziarnią i sklepem na rogu ktoś potrząsnął i zmusił ich zawartość do zsunięcia się do „Wieży Książek". Jak gdyby cała główna ulica nie mogła się oprzeć zapachowi wypieków Whitney i rytmicznym dźwiękom orkiestry dętej, teraz, nie wiadomo dlaczego, grającej temat z filmu Rocky. Pojawił się Cade MacArthur z małą Lizzie na ramionach. Za nim Abigail. Powitały ją w progu brawa i entuzjastyczne okrzyki. Lucy była pąsowa jak róża. Poczuła, że jej ręka w dłoni Whitney zaczyna się pocić, ale Whitney nie popuszczała. - Poczekaj jeszcze, skarbie, na gościa honorowego... No właśnie. Teraz! Tym razem otworzyły się boczne drzwi, prowadzące do wewnętrznego ogrodu, w których ukazała się Molly z tryumfalnym wyrazem twarzy. Za nią dreptał Owen. Serce Lucy urosło i niemal zabolało. Granatowy sweter w warkocze, który mężczyzna miał na sobie, został wprawdzie kupiony w sklepie, za to idealnie pasował do koloru oczu właściciela, przypominającego toń oceanu. Owen wyraźnie utykał. Twarz miał zmęczoną.

Puls Lucy przyśpieszył. Ich oczy spotkały się ponad nisko zawieszonymi półkami obok lady, ponad stołem zastawionym wypiekami, ponad głowami ludzi siedzących w ławkach, w których zazwyczaj przegląda się książki. Było tak, jak gdyby ktoś wyssał powietrze z olbrzymiego pomieszczenia księgarni. Nie istniało nic, tylko oni dwoje. Na sekundę zatrzymał się czas i ucichły wszystkie dźwięki. Lucy słyszała wyłącznie własny oddech. Bezgłośnie poruszyła ustami, nagle przepełniona nieodpartą tęsknotą, żeby rzucić się na drugą stronę, do niego, obsypać go pocałunkami, wtulić się w jego szyję, poczuć jego ramiona. Wpatrywała się w jego oczy, usta, w linię szczęki, w kark. Może to przez ciasteczko, przez wciąż obecny w ustach smak czekolady? Może chodzi o sposób oświetlenia jego kości policzkowych przez słońce? Lucy nie pamiętała, żeby kiedykolwiek w życiu czyjaś obecność w pobliżu wykluczała resztę świata... Zamiast spełnienia pragnień zabrała dłoń z uścisku Whitney i objęła się ramionami. Odwróciła głowę i poczuła ucisk w żołądku na widok Abigail i Cade'a, który uśmiechał się promiennie w jej kierunku. Oboje stali na stopniu postumentu, podpory pod stojak do czytania książek, wyżej niż cała reszta gości, nie licząc tych stojących na ławkach, i unosili dłonie gestem proszącym o ciszę. - Witam wszystkich! Dziękuję, że przyszliście - powiedział Cade. - Ta uroczystość nie doszłaby do skutku bez Whitney i jej cukierni, więc dziękuję i za to. Dziękuję również Trixie za umieszczenie wzmianki w gazecie, dzięki której wszyscy mogliśmy się tu dzisiaj zebrać. Lucy obiecała sobie w duchu, że już nigdy więcej nie odpuści sobie lektury „Independent".

Abigail, w zielonym, własnoręcznie zrobionym na drutach swetrze, który wcale nie ukrywał jej ciąży, zrobiła krok do przodu. - Owenie? Czy mógłbyś tu podejść i stanąć obok Lucy? Obiecujemy, że nie będziemy niczego przeciągać. Dlaczego oboje wyglądacie tak, jakbyście zapomnieli, że trzeba oddychać? W tłumie rozległy się śmiechy, choć Abigail miała rację. Im bliżej podchodził Owen, tym oddech Lucy robił się płytszy. Kiedy zaś stanął tuż przy niej, gdy poczuła zapach jego mydła i czegoś wyjątkowego, jedynego i niepowtarzalnego - było samym Owenem - musiała zagryźć wargi. Spojrzała z ukosa i natknęła się na jego wzrok. Szybko odwrócił oczy. A Lucy poczuła nagłą pustkę. Choć otoczona wszystkimi, których kochała, była sama. Abigail i Cade trzymali się za ręce. Mała Lizzie wrzasnęła rozkosznie i oczarowała tłum. To było nie fair. Lucy nie pamiętała nawet, czy tego dnia rano uczesała włosy. Chyba jednak tak, prawda? Cholera. Whitney robiła zdjęcia. Błyskał flesz. Oczywiście, że tak. Dokładnie, jak podczas balu maturalnego. Brakowało tylko, żeby Lucy się na kogoś porzygała, a historia zatoczyłaby koło. - Wszyscy wiecie, że nazwaliśmy naszą córkę Lizzie - kontynuowała Abigail. - Imieniem mojej mentorki i ciotki Cade'a, Elizy Carpenter. To było proste. Ale teraz... Cóż, długo się zastanawialiśmy, jak dać na imię naszemu drugiemu dziecku, kiedy już przyjdzie na świat. Spieraliśmy się do późna w noc, przekonując się wzajemnie. Ale pod koniec tamtego wieczoru, prawie miesiąc temu,

w dzień, gdy te dwa anioły wyciągnęły mnie z płonącego samochodu, w którym tkwiłam jak w pułapce, wszystko stało się jasne. Jeżeli to będzie chłopiec, nazwiemy go Owen. A jeżeli znów urodzi się dziewczynka, będzie miała na imię Lucy. - Oczy Abigail zaszły mgłą, jej głos się załamał. - Nie moglibyśmy wyprosić lepszych, bardziej bohaterskich imion niż właśnie te dwa. Lucy poczuła wilgoć pod powiekami. W oczach Cade'a, stojącego na stopniu tuż przy żonie, zobaczyła podejrzany blask. Tu i ówdzie wśród tłumu rozległy się pochlipywania i siąkanie nosem. - A jeżeli to będzie dziewczynka, poprosimy Owena, żeby wybrał dla niej drugie imię. I odwrotnie - powiedział Cade. - Tak będzie uczciwie. Dziękuję wam obojgu za uratowanie życia mojej żonie. Abi jest dla mnie wszystkim. Ona jest moim życiem. - Odchrząknął i pocałował Abigail we włosy. - A teraz wy. Chcecie coś powiedzieć? Lucy? Lucy pokręciła głową. Chęci nieważne. Z zaciśniętego gardła nie wydobyłaby ani słowa. Cade skinął głową. - W porządku, Luce. Owenie? A ty? - Dziękuję... za to - powiedział Owen. - Ale nie musieliście. Być może Lucy czuje palącą potrzebę ratowania ludzi, bo na jej oczach umierała babcia, ale ja już przez to przeszedłem. Szczerze mówiąc, ratuje się kilkoro ludzi, ale traci się ich o wiele więcej. Giną dobrzy, a źli jakoś się wywijają. To nic osobistego, ale dla mnie nie miało znaczenia, kto był w tym samochodzie. To mógł być jakiś pedofil czy morderca, a wyciągnęlibyśmy go tak czy inaczej. Ze zmartwiałej ręki Whitney wypadła na podłogę szklanka z ponczem. Toots sięgnęła po serwetki i zaczęła wycierać różowy płyn.

Lucy zacisnęła dłoń i wbiła paznokcie w skórę. Czuła, że za chwilę furia rozsadzi jej pierś. To było nie fair, to było... chamstwo? Cade i Abigail chcieli im obojgu podziękować. I można było przyjąć rzecz zwyczajnie, nawet jeśli nie miało się ochoty na wyrazy wdzięczności. Lucy szukała słów, które mogłyby rozładować napięcie, które zagęściło powietrze aż po sam wysoki sufit księgarni, ale wciąż nie była w stanie uruchomić krtani. Wyraźnie zmieszany Cade szybko zakończył część oficjalną. - Tak czy owak, bardzo wam obojgu dziękujemy, tobie i Lucy. To wszystko, moi drodzy. A teraz zapraszam do skosztowania fantastycznych wypieków Whitney i kupowania książek, które stoją na półkach u Lucy! Zgniatana w nieporadnych uściskach, w powodzi gratulacji, Lucy została odciągnięta od Owena, zanim zdołała sformułować słowa, których szukała. Na następne pół godziny zupełnie straciła go z oczu. Kiedy dwie godziny później księgarnia opustoszała (została tylko Molly), jej właścicielka przeszła przez wszystkie pomieszczenia, podnosząc porozrzucane serwetki i walające się tu i ówdzie paragony. Owena nie było. Znowu. Co za bezczelność, żeby ot tak wspominać w swojej przemowie o babci Ruby! I żeby wystawić na pośmiewisko Whitney, a co gorsza Cade'a i Abigail, którzy obmyślili tę niespodziankę. Cóż. Niech mu będzie. Co za osioł! Jak ona mogła cokolwiek w nim widzieć? Próbując podnieść z podłogi jakąś torbę, zahaczyła nogą o kosz na śmieci tak mocno, że aż zobaczyła gwiazdy. - Jasna cholera! - Wszystko w porządku? - zapytała Molly, wciskając do worka kolejny papierowy talerz.

-Nie. - Dokąd poszedł Owen? - Nie wiem. - Dziwna była ta jego przemowa. Myślisz, że całe wymyślanie imion dla dzieci pomoże wam wyjść na prostą? - zapytała Molly, znacząco puszczając oko. - A może by tak umówić się na podwójną randkę? Ze mną i Jonasem? - Molly, proszę cię, nie! - Przerażony głos Lucy mówił sam za siebie. Z twarzy przyjaciółki znikł uśmiech. - W porządku. Musimy się z tym uporać, i to już. Czego nie możesz znieść bardziej? Tego, że mówię o tobie i Owenie, czy tego, że twoja przyjaciółka wywłoka szlaja się z twoim bratem? Lucy otworzyła i zamknęła usta. - Nie jesteś wywloką - powiedziała w końcu. - Po prostu sypiasz z mężczyznami. Z wieloma. Molly miauknęła jak kocica i zacisnęła pięści. - A co w tym złego? - Nic! Nie ma w tym niczego złego! - odparła Lucy. - Ale to jest mój brat. I po prostu nie chcę... - .. .żebym go zraniła. Oczywiście - parsknęła Molly. - Ale jeszcze chwila, a stracisz najlepszą przyjaciółkę. Pomyśl, zanim coś powiesz. Ja nie żartuję. - Ja... - Było tyle do powiedzenia, a Lucy nie wiedziała, od czego zacząć. Kochała Molly z całego serca. A Jonas? Jej uroczy, cudowny braciszek, skrzywdzony przez koleżankę siostry? Nie chciała ranić nikogo, ale jak ma przemówić Molly do rozsądku? Jak wytłumaczyć, że Jonas nie jest na nią gotowy? - On jest po prostu taki... Posłuchaj, Molly. Ty jesteś jak powieść erotyczna. Molly uniosła brew i jednocześnie wypchnęła biodro. - Jestem pornografią?

- Nie, powieść erotyczna. Całkowicie do przyjęcia. To niesamowite książki i całkiem niezła literatura. Dobrze napisane i pełne humoru. Bardzo, bardzo popularne, dobrze się sprzedają. Ale Jonas to romans historyczny. Może powieść o życiu na prerii. On szuka materiału na żonę. Kogoś na dłużej, kogoś, kto mu pomoże... No nie wiem... Prowadzić traktor albo coś takiego... - Lucy zamilkła. Molly otworzyła usta i czym prędzej je zamknęła. Na wściekłej twarzy wyraźnie odznaczały się piegi. - Nie wiem, jak ci to powiedzieć, Lucy, ale on chce czegoś zupełnie przeciwnego. Szuka kogoś, kogo mógłby rżnąć na ganku, podczas gdy ten ktoś daje ludziom instrukcje przez telefon po kantońsku, ile aspiryn mają wziąć na ból w klatce piersiowej. Później całuje mnie i wraca do domu. W łóżku jeszcze takiego nie miałam, a poza tym to najczulszy, najmilszy mężczyzna, jakiego znam. Teraz nie chodzi nam o nic innego, tylko dobrą zabawę, a ja chętnie podzieliłabym się tą radością z moją najlepszą przyjaciółką, jeżeli ona potrafiłaby chociaż na sekundę wyciągnąć sztywny kij, który tkwi jej w tyłku. - Twarz Molly była jak zwykle idealnie piękna. Ideał jednak psuły zebrane w jej oczach łzy, choć spod powiek nie popłynęła ani kropla. - Zadzwoń do mnie, jak urośniesz, dobrze? Potrzebuję koleżanki. Przyjaciółki. Ale nie sędziny. Lucy patrzyła na odchodzącą Molly i poczuła, że zaraz zemdleje. Została pośrodku księgarni bardziej samotna niż kiedykolwiek w życiu.

Rozdział 28 Na drutach rób tak, jak kochasz: sercem, dłońmi, ciałem i duszą. E.C. Owen zaparkował przed budynkiem Willow Rock i westchnął ciężko. Jego matka była ostatnim punktem na liście spraw do załatwienia. Jak zwykle. A przebywanie z nią było najdłuższą, najcięższą jego częścią. Czy można go winić za odkładanie tych spotkań? Nie powinien był wychodzić z księgarni. Powinien był się uprzeć i zostać z Lucy. Ale kiedy stał obok niej, a w jego stronę ruszył tłum ludzi, instynkt ucieczki kazał mu zmiatać gdzie pieprz rośnie. A przecież najbardziej ze wszystkiego na świecie chciał ją przytulić, zamknąć w ramionach. Jednocześnie był na nią wściekły. O to, że bez zastanowienia narażała się na niebezpieczeństwa, jeździła w miejsca, w których nie mógł z nią być ani jej pomóc. Oczywiście, mamy dwudziesty pierwszy wiek i kobiety bohaterskie na równi z mężczyznami, tyle wiedział. Pracował w policji i widywał lepsze w tej robocie od mężczyzn. Ale kiedy chodziło o Lucy...

Gdy ją sobie wyobrażał biegnącą gdzieś na wezwanie pagera, gdzieś, gdzie on nie mógł jej pomóc, trudno mu było wytrzymać. Bez broni? To niemożliwe. Nawet jeśli wyszedłby przy tym na patentowanego osła, do niego należało odgrywanie roli ratownika, to on miał być bohaterem. Czy ona nie zdaje sobie z tego sprawy? Przede wszystkim jednak chciał ją wziąć do łóżka, przytulać i obejmować, sprawić, żeby poczuła się bezpieczna. A jeśli zrobiłoby się gorąco... No dobrze, nie miał jeszcze takiej kobiety. Była najlepsza. Nie mógł wyrzucić jej z głowy, myślał o niej z niepokojem i pożądaniem jednocześnie. Tu przecież nie chodziło wyłącznie o zabawę, rozrywkę czy dobry seks. Chodziło o coś znacznie, znacznie więcej. Na tym polegał problem. Nie mogła być dla niego kimś więcej. Nie wtedy, kiedy on nie może nic jej dać. Przez całe popołudnie załatwiał jakieś drobne sprawy. Od chwili kiedy bez uprzedzenia pojawiła się ta orkiestra dęta i zdarzyła ta cała historia, bezskutecznie próbował zapomnieć o ciemnych oczach Lucy. Może przeszukanie szuflad szafki u matki pod kątem zawiniętych w chusteczki higieniczne odchodów oderwie go od tych myśli? W pokoju matka pokazywała pani Vernie kawałek robótki. - Rękaw - powiedziała. - Aha. - Pani Verna skinęła głową. - I pięta. - Robisz sweter czy skarpetkę, Ireno? Matka skrzywiła się i schowała robótkę pod poduszkę. - Dzisiaj jest w doskonałym nastroju - powiedziała pani Verna, prześlizgując się obok Owena. - Wczoraj pana

gość zrobił mnóstwo dobrego. Proszę poprosić matkę, żeby umyła ręce, dobrze? Za chwilę kolacja. - O czym pani mówi? Jaki gość? - No wie pan, ta ładna dziewczyna. Ta niewysoka. Wpisał pan jej nazwisko na listę. - Pani Verna nagle się zachmurzyła. - Lucy? - Przyszła? - zapytał. - Już? Tak prędko? Do mamy? - Była tu przez cały wczorajszy wieczór. Robiły z pana mamą na drutach. Od miesięcy nie widziałam Ireny tak spokojnej, dobry nastrój utrzymuje się jeszcze dziś. A teraz, bardzo proszę, niech pan przypilnuje, żeby umyła ręce. Bardzo nam pan pomoże. Owen skinął głową, próbując wyobrazić sobie Lucy siedzącą w tym przyciemnionym pokoju z zawsze zasłoniętymi storami, pochylającą się nad jego matką, której oddech pewnie nie był zbyt świeży. - Mamo, chcesz umyć ręce? Irena wyjęła robótkę spod poduszki. Niebezpiecznie zbliżyła nos do ostrych końców drutów. - Mamo? Cholera, a teraz gdzie zniknęła? Jeszcze przed chwilą tu była. -Mamo, proszę. Wstań. Musisz umyć ręce. Zaraz kolacja. Matka podniosła wzrok zaledwie na sekundę. - Robię na drutach - syknęła. Jednak włóczka nie przesuwała się między jej palcami. Owen potarł dłoń o dłoń. Oparł się o ścianę. Jak inni wytrzymują to całymi dniami? Jak opiekują się najbliższymi w domu, pod własnym dachem, bez jakiejkolwiek pomocy? To chyba jacyś cholerni święci, a on nie jest wart przebywania z nimi. On nie potrafi sobie poradzić choćby z częścią dnia w roli opiekuna matki. Nawet to mu się nie udaje.

- Mamo. Chodźmy. Nie zwracała na niego uwagi. Nagle Owen wpadł na pomysł. Może głupi, ale innego nie miał. - Mamo, a może byś mi pomogła umyć ręce? Bardzo proszę. Irena spojrzała na syna i nagle Owenowi wydało się, że patrzy na niego zupełnie inna kobieta. - Zawsze miałeś brudne łapy. Stali razem w łazience, na ich dłonie lała się woda. -Tak? - Nie, pozwól. Teraz namydlaj. Wciąż miała silne dłonie. Wcierała w jego ręce mydło, obracając je tak, by nie pominąć żadnego fragmentu. Ich oczy spotkały się w lustrze. Irena raz jeszcze stała się jego prawdziwą matką. - Dlaczego go nie zostawiłaś, mamo? - zapytał znienacka, zanim zdążył pomyśleć. Spojrzała do umywalki. - Nie chciałam odchodzić. To była jego matka. Teraz, w tej chwili. - Ale przecież on kłamał. I robił ci krzywdę. Cały czas. I nie mógł nic ci dać. Nic nie miał. - Miłość to miłość. Miłość. - W głosie matki zabrzmiało zniechęcenie. Jej ręce jednak cały czas pozostawały w ruchu, wpychały jego dłonie pod wodę, płukały je. A na Owena spłynęło nagle objawienie. Nawet jeśli jego ojciec absolutnie nie potrafił tego okazać albo to okazywał w najgorszy z możliwych sposobów, nigdy nie przestał kochać żony. Owen po raz pierwszy w życiu zdał sobie sprawę, że matka kochała ojca, i doznał wstrząsu. A kiedy tak szorowała jego dłonie powykręcanymi przez artretyzm, zawęźlonymi palcami, pomagając mu

tak jak tysiące razy w dzieciństwie, zrozumiał jeszcze coś. Kochała również swego syna, choć nigdy nie mówiła o tym głośno. Tamtej strasznej nocy wybrała ojca, choć wkrótce nie zawahała się posłać go do więzienia. A syna kochała zawsze. Pod wpływem wywołanego nagłą prawdą szoku Owen pochylił się nad ubikacją. - Dziękuję, mamo. Bardzo ładnie to zrobiłaś - powiedział łagodnie. - Ta dziewczyna potrzebuje tych pudeł. - Co takiego? - zapytał. - Pudła Elizy. - Lucy? - Dla niej. Pudła Elizy. Jego matka wypowiadała właśnie bardzo długi ciąg logicznych myśli, wyraźnie i zdecydowanie. Mózg Owena zatrzymał się jak samochód, w którym nagle skończyło się paliwo. - Mamo, czy ty... Woda zrobiła się zimniejsza i Owen dodał trochę ciepłej. Będzie miał szczęście, jeśli na dłoniach pozostanie mu choć skrawek skóry, ale wszystko było warte oczu Ireny. Patrzyły z lustra jasno, pozbawione zwykłej chmurności. - Mamo, masz na myśli te pudła ze swoimi rzeczami? - Eliza robiła ci skarpetki. Zawsze mówiła, że wrócisz do domu. Do mnie. Do niej. - Irena spojrzała na ręce syna. - Czyste. Już czyste. Owen wytarł ich dłonie w wiszący na wieszaku cieniutki, biały ręczniczek. - Mam czyste ręce. Cudownie to zrobiłaś. A ja, mamo, jestem już w domu.

Uśmiechnął się ciepło, a ona niepewnie odwzajemniła uśmiech. W jej oczach, pod powiekami, znów zobaczył cienie. - Żółwie. - No pewnie - powiedział. - Absolutnie. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj za dużo się wydarzyło. W księgarni zachował się jak król dupków. Więc jutro. Pójdzie do Lucy jutro. Pewnie się nigdy nie dowiedzą, co Eliza miała na myśli, zostawiając u jego matki te papiery. Wystarczyło jednak, że to zrobiła. Bo miłość to miłość, zgodnie z tym, co mówi mama. Bóg jeden wie, że Irena Bancroft nie była modelowym wzorem romantycznych uniesień, ale może jej słowa o Elizie uchylą, choć na centymetr, drzwi do wybaczenia. Może uda się odzyskać choć trochę zaufania Lucy? Prosił Boga, żeby tak się stało. Myśl uderzyła go z siłą kuli. Bancroftowie nie byli dobrzy w miłości, a on właśnie zakochał się w Lucy Harrisom I był tym śmiertelnie przerażony.

Rozdział 29 Jeśli szukasz wygryzionych przez mole dziur, podejdź do światła. Spojrzyj na nie wprost. Przyznaj, że masz bardzo, bardzo poważny problem, choć ja bym cię za to nie winiła. E.C. Lucy spała kiepsko, przewracając się na łóżku, walcząc we śnie z ryczącymi tubami i wrzeszczącymi niemowlętami. Obudziła się, żałując, że księgarnia jest zamknięta, ale był poniedziałek. Oczywiście jako właścicielka mogła otworzyć „Wieżę Książek" w każdej chwili, byłoby to jednak w pewnym sensie przyznanie się do porażki. Szczotkując zęby, Lucy wykrzywiła twarz do swego odbicia w lustrze. Da chyba radę przebrnąć przez wolny dzień, prawda? Nie jest przecież jakąś zapłakaną idiotką, chorą z miłości do faceta, zagubioną, o złamanym sercu. Dlaczego w takim razie prześladuje ją wrażenie, że jest zupełnie inaczej? Zrezygnowała z robienia kawy i postanowiła ruszyć na śniadanie do Tillie. Włożyła stary, bawełniany dres, sweter Ruby, które zawsze nosiła w księgarni,

i niebieskozielone tenisówki. Sprawdziła, czy ma w kieszeni pager. Miała być pod telefonem przez następne dwadzieścia cztery godziny. - Jeśli coś się nie zepsuło, nie próbuj tego naprawiać - mruknęła do siebie, zamykając drzwi. Pan Kennto popatrzył na nią zdumiony z drugiej strony ulicy. Tak. Nawet sąsiedzi, którzy sądzą, że jest prawie normalna, będą od teraz myśleć, że kompletnie zwariowała, odbiło jej i gada do siebie. No cóż, trudno. Siedząc przy swoim stoliku i patrząc, jak Shirley nalewa jej kawę, Lucy walczyła ze łzami. Na fasadzie restauracji zobaczyła wielki plakat oznajmiający o jutrzejszych wstępnych zajęciach przed następną sesją szkoleń w ochotniczej straży pożarnej. Uśmiechnięta twarz kapitana Jake'a Kellera górowała nad jedzącymi śniadanie. Nawet wąs, który ktoś mu domalował ołówkiem, nie umniejszał jego autorytetu. „Ochotniku, ratuj ludzkie życie. Zmień własne". Uwielbiała pracować z chłopakami ze straży. Było jej to potrzebne jak powietrze. Oczywiście, w takim sennym miasteczku podczas ostatnich czterech lat pomagała zaledwie przy kilku pożarach. Ale miała odpowiedzialne zadanie - obserwowała ogień, rozdawała kanapki po akcji. Większość wezwań obsługiwali zawodowi, do ochotników należała robota w tle. Ale Lucy naprawdę jeździła do wezwań. Problemy z oddychaniem. Kilka razy pierwsza pomoc. Wtedy nie zachowywała się jak przy babci. Wiedziała, co robić, ufała swojemu wyszkoleniu i umiejętnościom oraz innym pracującym z nią ramię w ramię ochotnikom. A jednak Owen jej nie ufał. Według niego nie powinna pomagać ludziom. Nawet jej to głośno powiedział na jej własnym podwórku. Nie mógłby być z kimś, kto

naraża się na niebezpieczeństwo, tak właśnie stwierdził. Bo co, bo może sobie zrobić krzywdę? Albo komuś innemu? O co mu właściwie chodziło? Kiedyś powiedział, że Lucy jest dzielna, ale najwyraźniej zmienił zdanie. Cholera. A jej udało się nawet odepchnąć od siebie najlepszą przyjaciółkę. Nie miała pojęcia, jak to naprawić, nie wiedziała nawet, czy będzie w stanie. Przypomniała sobie drżącą dłoń Owena z pistoletem wycelowanym w jej brata i zastanawiała się, czy on wtedy czuł podobnie. Że już za późno. Że nic nie da się już uratować. A jeśli oboje spieprzyli sobie życie do tego stopnia, że nie ma odwrotu? Lucy jadła jajecznicę, nie czując jej smaku, zadławiła się kawałkiem chleba. Machały do niej kobiety siedzące z tyłu jadłodajni, więc odpowiedziała podobnym gestem; znała je, czasami robiła z nimi na drutach w leniwe, poniedziałkowe poranki. Betty, która była nowicjuszką, ale już bardzo dobrze potrafiła prząść, uśmiechnęła się i podniosła dość obiecująco wyglądający szalik. Janet, lokalna gwiazda, znana importerka luksusowych włóczek, uniosła znacząco brew i puściła do Lucy oko. Mildred i Greta, zawsze obecne wśród miłośniczek dziewiarstwa, dmuchnęły w jej stronę zdalnymi pocałunkami, ale Lucy zapłaciła i wymknęła się z restauracji, posyłając im przepraszający uśmiech. Nie potrafiłaby teraz rozmawiać. Zapytałyby o Owena, na pewno by zapytały, a jeśli jedna z nich by ją, nie daj Boże, przytuliła, Lucy rozsypałaby się w drobny mak. A to nie pora na płacz. Nie. Żadnych płaczów i histerii. Absolutnie wykluczone. Na chodniku przed jadłodajnią dwie mewy walczyły o pół drożdżówki; jedna dziobała natarczywie drugą,

która się nie poddawała, bijąc skrzydłami, robiąc wielkie widowisko i udając, że jest silna. Lucy odpędziła je stopą, później przełamała drożdżówkę na pół i rzuciła każdej po kawałku. - Fuj - powiedziała, przyglądając się swoim palcom. Drzwi do Rite Spot były otwarte; nawet o tej porze w środku siedziało paru klientów. Pójdzie teraz do łazienki Jonasa i umyje ręce, a może przy okazji zapyta, co jej braciszek właściwie sobie myśli. Jeżeli w ogóle zajmuje go ta czynność. Ale ktoś w tym mieście powinien się rozejrzeć, zanim skoczy. A może w ogóle nie skakać? Może zostać grzecznie w bezpiecznym miejscu? Nie, zły pomysł. Jonas siedział za barem, czytając książkę. Chociaż raz się nie kręcił, nie wycierał lady. Siedział nieruchomo. Lucy uniosła dłonie. - Idę umyć ręce! Zaraz wracam. Wyszła z łazienki i kątem oka zerknęła na tytuł. - Co to jest? Jonas podniósł oczy i wcisnął książkę pod ladę. - Czy to jest...? U mnie tego nie kupiłeś, bobym pamiętała. Jeżeli kupiłeś przez Internet, to się chyba rozpłaczę, a tego nie chcesz. Mam dzisiaj zły dzień. - Lucy mówiła śmiertelnie poważnie. - Nie, nie. To tylko... Ja ją pożyczyłem. Zazwyczaj nie pożyczam. Pokazał powieść o wampirach J.R. Warda. - Są zabawne. Gotycko mroczne i przerażające. - Tylko nikomu nie mów. - To przecież nic złego. - Tak. Jeśli się jest dziewczyną. Lucy pokręciła głową. - Masz rację. Oczywiście, zapomniałam, że mam przed sobą tak wyjątkowego przedstawiciela męskiego

rodu, że przeczytanie romansu zmieni go w kobietę. No i dobrze, zawsze chciałam mieć siostrę. - Przymknij się. - To są całkiem niezłe książki. Jonas nachylił się i ściszył głos, żeby nie usłyszał go starszy pan siedzący przy końcu baru. - Są świetne. Jak cukierki. Nie potrafię się od tego oderwać. Molly mi kiedyś pożyczyła i uzależnienie gotowe. To już moja czwarta. Lucy położyła torbę na ladzie i oparła się biodrem o stołek. Może to dobra okazja do rozmowy. - No pokaż. Wyjęła z rąk brata część wampirzej sagi, zdzieliła go nią po głowie, a później oddała do rąk własnych. - Cholera? Za co? - Rozcierał ucho. - Co ty, do cholery, wyprawiasz z moją najlepszą przyjaciółką? - Nie twój zakichany interes! - To jest mój zakichany interes, bo jeżeli poranicie się nawzajem, zaczniecie do mnie przychodzić z płaczem i będę musiała podejmować decyzje, i giąć się, które nakarmić moją lazanią, najlepszym daniem na pocieszenie, które potrafię ugotować, a to oznacza, że będę się nią żywić do końca moich dni, bo wy co drugą noc będziecie mnie odwiedzać na zmianę i wypłakiwać się na moim ramieniu. - Albo wszystko będzie w porządku. To jest dorosła dziewczyna, Lucy. - Wiem. I to mnie martwi. Kocham ją całym sercem, ale ona jest niedobrym wilkiem, a ty... Co mam powiedzieć? Ty jesteś Czerwonym Kapturkiem, który niesie koszyk przez las. Czy masz pojęcie... - Z iloma mężczyznami była w tym roku? W ubiegłym? - Jonas skinął głową. - Mam dokładniejszą listę

niż ty. Molly nie mówi ci wszystkiego. Wiedziałaś o tym? Lucy aż wyprostowało na stołku. - A właśnie, że mówi! - Niestety, nie. Mówi ci o czterech z pięciu. Przy piątym regularnie padasz na plecy, więc o nim, lub o niej, po prostu nie wspomina. - O niej?! - Jak widzisz, o dziewczynach też nie wspomina. Zaczekaj. Lucy złapała lemoniadę, którą Jonas puści! jej po ladzie, a sam poszedł podać piwo facetom, którzy wyglądali na kierowców ciężarówek. Spojrzała nad barem na swoje odbicie w lustrze, ale szybko odwróciła wzrok. Nie miała pojęcia, czy Jonas coś zarabia na tym swoim barmaństwie. Zawsze przypuszczała, że tak, ale teraz zdała sobie sprawę, że być może ledwie wiąże koniec z końcem. Może jest przerażony? Może nie potrafi sobie zaufać? Może ona nie widzi rzeczy, które są naprawdę ważne? I to od dłuższego czasu. Czy to zawsze chodzi o panowanie nad rzeczywistością? I o to, czego chce jej serce? To zabawne, ale w ubiegłym tygodniu, kiedy kochała się z Owenem, kiedy tylko wyciągała po niego rękę, nawet gdy czuła, że traci kontrolę nad sobą, wiedziała dokładnie, co robi. Wiedziała, co wybiera. Wiedziała, co robi ze swoim sercem. Ono było najgorsze ze wszystkiego. Jej głupie serce. Jonas wrócił. - Więc o co tak naprawdę chodzi? O ciebie i Owena? Lucy wykrzywiła twarz. - Oczywiście, że nie. Poza tym przecież go nie znosisz. - Tak. Ale jeśli chcesz, postaram się, żeby mi przeszło.

Patrząc podejrzliwie na brata, Lucy smakowała bąbelki na języku. - Nie wierzę ci - powiedziała. - Robisz mnie w konia. Chcesz, żebym się odczepiła od ciebie i od Molly. - Owen chyba nigdzie nie wyjeżdża. I o to chodzi. Widziałem, jak na ciebie patrzył wczoraj, podczas tego przyjęcia w księgarni. - Jak? Co chcesz przez to powiedzieć? - Lucy nachyliła się nad barem. - Patrzył na ciebie... No, dobra, wszystko zabrzmi źle, nieważne, jak to powiem. Więc po prostu to powiem, dobra? Lucy zdecydowanie skinęła głową. - Nawet nie wiem, czy to pamiętasz. To było wtedy, kiedy ojciec pojechał do Nowego Jorku i coś było nie tak z samolotem, w którym leciał, musiał lądować awaryjnie, ale wszystko dobrze się skończyło. Pamiętasz? A później przyleciał do domu, a my odbieraliśmy go z lotniska. Pamiętasz, jak mama z tatą patrzyli wtedy na siebie? Lucy głośno przełknęła ślinę. Oczywiście, że pamiętała. Trzymała się spódnicy matki, kiedy biegły przez terminal, ale kiedy otworzyły się drzwi, Toots wypuściła jej rękę i zakryła dłonią usta z okrzykiem, którego Lucy nigdy wcześniej nie słyszała. A kiedy w drzwiach pojawił się ojciec, rodzice spojrzeli na siebie, zanim jeszcze przebiegli przez tłum, żeby się objąć, jak gdyby byli już w domu. To było spojrzenie, które było dla Lucy miarą wszystkiego. Poczuła w piersi nagłą lekkość, jak trzepot motylich skrzydeł pod sercem. - On właśnie tak patrzył na ciebie. I nieważne, co mówił, bo to było właśnie to spojrzenie. Motyle zmieniły się w jaskółki, a one w coś większego, jaśniejszego. Coś bardzo potrzebnego, najważniejszego i diabelnie przerażającego.

- I przestań się martwić o mnie i o Molly. Dajemy radę. - Ale... Wiesz, że ona... - Zmienia mężczyzn jak rękawiczki? Wiem. Ale, Lucy, nie zastanawiałaś się nigdy, że może ja właśnie tego chcę? Przyjaźni i kobiety w łóżku? Lucy patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Jonas! Nigdy tak o tym nie mówiłeś! - My po prostu sypiamy ze sobą, Lucy. Bez zobowiązań. - Tylko tak mówisz, ale... Ty chcesz mieć dziewczynę! Chcesz się pewnego dnia ożenić! Tego pragniemy wszyscy w rodzinie! - Bez zobowiązań, Lucy. Tego właśnie pragniemy ja i Molly. I uważamy, że nie robimy nic złego. Ja bardzo długo nie byłem z kobietą. Uwielbiam Molly jako kumpelę. A w łóżku jest niewiarygodna. Lucy uniosła dłoń. - To granica, której nie mogę przekroczyć. Rozmowa o sprawach łóżkowych. Nie chcę słyszeć ani o tobie, ani o Silasie. Ani o naszych rodzicach. - A ona wciąż jest moją najlepszą przyjaciółką. - Więc jeżeli się prześpi z kimś innym, tobie to nie będzie przeszkadzało? - Chciałbym tylko wiedzieć. Lucy oparła czoło o bar. - Mój Boże - mruknęła pod nosem. - Jesteś lepszym Kalifornijczykiem niż ja. Do jakiej szkoły trzeba chodzić, żeby się nauczyć tego wszystkiego? - Podniosła głowę. - A teraz poważnie. Może jest jakiś numer telefonu, pod który mogłabym zadzwonić? Nie biorę narkotyków. Czy założenie kultowych klapek sprawi, że doznam olśnienia?

- A może byś przestała być taka jadowita, co? Spróbuj trochę wesprzeć nas oboje. - Jonas mówił teraz poważnie. Położył obie dłonie płasko na barze. - Molly jest naprawdę wściekła na ciebie, kochanie. Nie wiem, jak to naprawisz. To, co zepsułaś. Czasami trzeba po prostu zaufać ludziom, których kochasz. W wyobraźni Lucy mignęła twarz Owena. - Pamiętając o tym wszystkim... - zaczęła cicho. - Jeżeli nagle zacznie ci się wydawać, że nie wiesz, gdzie co jest, wszystko traci porządek, przestajesz rozumieć, jak działa ten świat, skąd pewność, że będziesz tam, gdzie jesteś, kiedy otworzysz oczy? - Taka pewność nie istnieje. Czasami, kiedy spojrzysz po raz drugi na to samo miejsce, już go nie znajdziesz. Czasami po prostu znika. I to czasami boli. - Jonas odgarnął włosy z twarzy siostry. - Ale idziesz dalej. Zawsze idziesz dalej. Lucy wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze. - Muszę zadzwonić do mamy - powiedziała po chwili. - Mam z tej wampirzej serii książki od piątego tomu do końca. Jeżeli będziesz chciał je kupić, to u mnie, a nie w jakiejś gigantycznej księgarni internetowej, dobrze?

Rozdział 30 Wyciągnij robótkę i porób trochę na drutach. To cię za każdym razem ustawi do pionu. E.C. Toots odebrała po pierwszym dzwonku. Oczywiście ucieszyła się, że Lucy przyjdzie, tylko czy mogłaby po drodze coś odebrać? Placek jabłkowy z cukierni Whitney. To byłby strzał w dziesiątkę, prawda? Lucy zamknęła oczy. Los ją za coś karze. A ona potrzebowała, żeby i matka, i ojciec, i cały wszechświat zapłacili z góry za jej dobre samopoczucie. Denerwował ją nawet wymyślny kształt liter na szyldzie cukierni, okrąglutkich jak dekorowane ciasteczka. Okna wystawowe zdobiły firanki i sznureczki. Może i Whitney podążała w kierunku paryskiego szyku, ale z zewnątrz wyglądało to bardziej na zwykły francuski burdel. Dobrze. Załatwi to szybko. I będzie miała z głowy. Popchnęła drzwi. Energicznie, z siłą autorytetu. I przewróciła niewysoką staruszkę po drugiej stronie. - O, Boże!

Lucy szarpnęła skrzydło do siebie, na zewnątrz, jak powinna zrobić od razu, ale dopiero teraz zobaczyła olbrzymi znak z napisem „Ciągnąć". - Nie zauważyłam pani! Staruszka jęknęła. - Nic pani nie jest? - Nie, ale moje placuszki... Whitney odsunęła Lucy na bok. - Pani Irving. Ojej. Nic się pani nie stało? Mamy wezwać pomoc? Pani Irving uniosła w górę dłoń. - Nic mi nie jest. Proszę nie przesadzać. Po prostu upadłam, ale nic sobie nie zrobiłam. Niech ktoś pomoże mi wstać. Whitney, urocza jak zwykle, choć prawdopodobnie oderwana od pracy, pomogła pani Irving wstać. - Już dobrze - uspokajała. - Na pewno nic się pani nie stało? Nie wybaczyłabym sobie, gdyby zrobiła sobie pani u mnie krzywdę. Wszystko w porządku? - Nic mi nie jest, skarbie. Ale wypieków nie da się już uratować. Lucy pochyliła się, żeby podnieść rozsypane po podłodze pudełka. Cztery. Dwa leżały do góry nogami, jedno na boku. Pewnie była w nich miazga. - Proszę zobaczyć - powiedziała, podnosząc tryumfalnie ostatnie. Temu chyba nic się nie stało. Widzi pani? W tym samym momencie nie wytrzymało tekturowe dno i na podłogę wylądował placek wiśniowy. Owoce zachlapały podłogę, odbiły się od kafelków, doleciały do lady, na szklaną wystawkę, aż wreszcie osiadły na sukience Whitney. - Cholera! - wyrwało się Lucy.

- Opanuj się - powiedziała Whitney. - Pani Irving, proszę iść do domu. Osobiście przywiozę pani cztery świeże placuszki i jeszcze dorzucę piąty za kłopot. Jutro rano. Przykro mi, że dzisiaj nie zje pani deseru. Nie pobrudziła się pani wiśniami? Nie? Widzę, że tylko ja oberwałam. To dobrze, że ubranie jest czyste. Jutro rano zgłoszę się z wypiekami. - Bardzo przepraszam! - krzyknęła Lucy, kiedy za staruszką zamykały się drzwi. Blada jak ściana Whitney odwróciła się do Lucy. - Dobra robota - powiedziała. - Przecież przeprosiłam. Nie wiedziałam, że pani Irving stoi za drzwiami. - Ma tyłek jak stodoła i tylko dzięki temu nie złamała sobie kości biodrowej. - Śpieszyłam się. Odkupię te ciasta, jeżeli to ci poprawi humor. - Odkupisz ciasta? Może wszystkie pięć? A jeśli jeszcze zechcesz kupić coś dla siebie, chętnie cię obsłużę. Lucy westchnęła. - No, dobrze. Niech będzie. Wezmę ciasto z jabłkami. - Chyba naprawdę nie chciałaś przewrócić pani Irving - powiedziała Whitney. - Ale nie pogniewam się, jeżeli zaproponujesz, że zapłacisz za chemiczne czyszczenie mojej sukienki. Będzie do niczego, jeżeli pralnia się nią nie zajmie. - Oczywiście - skrzywiła się Lucy. - Wystawiaj rachunek na całość. -Wystarczy jak dodam do twojego dwadzieścia dolarów. Powinno wystarczyć. Powiedzmy: okrągła stówa i dziesięć? - Dolarów? Żartujesz? - No wiesz, piętnaście za każdy z pięciu placków i ten z jabłkami dla ciebie, plus dwadzieścia za chemiczne czyszczenie sukienki.

- Mogę wypisać czek? - wycedziła Lucy przez zęby. - Oczywiście, że możesz. Wiem, gdzie cię znaleźć, jeżeliby się okazało, że nie masz pieniędzy na koncie. Dobrze. W takim razie idę po ten twój placek. Lucy skupiła się na tym, żeby stawiać równe, okrągłe litery. Kiedy płaciła za swoje grzechy, chciała wszystko zrobić dobrze do końca. - A przy okazji... Dziękuję ci za to przyjęcie, Whitney. - Kochanie, dla ciebie zawsze! - usłyszała z zaplecza. - Świetnie się bawiliśmy, prawda? Powinnyśmy częściej urządzać takie przyjęcia! Razem! Co ty na to? Zaciskając zęby, Lucy podpisała czek, rozdzierając długopisem papier. - Uważam, że jedno wystarczy, chociaż rzeczywiście było „zabawne". Zza blachy babeczek cynamonowych wynurzył się połyskliwy lok. - Dobrze się bawiłaś? - Oczywiście, że tak... - Lucy, byłam z ciebie taka dumna. - Whitney położyła białe pudełko na ladzie, obeszła ją i objęła Lucy. Uścisk pachniał czekoladą i masłem. Lucy wywinęła się najdelikatniej, jak potrafiła. - Przecież ja nic nie zrobiłam. - Nieprawda, skarbie. Przecież łatwiej byłoby ci nie ruszyć palcem. Tak jak zwykle się dzieje. Jak większość. W twoim życiu wszystko zawsze było poukładane, prawda? Jak w życiu twojej babci. Ale tamtego wieczoru zrobiłaś coś, uratowałaś Abigail. A teraz, razem ze mną, rozwijasz swoją działalność. Jako kobieta interesu w Cypress Hollow, w którym zgodnie z wieloletnią tradycją rządzą mężczyźni, jestem dumna z nas obu. - Whitney uniosła w górę zaciśniętą pięść. - Jesteśmy

kobietami z misją! Rykniemy na cały świat! Nic nas nie powstrzyma! - Chyba trochę pomieszałaś metafory. Te marszowe slogany. Ja nie chcę niczego zmieniać w swojej księgarni, Whitney. - No, przestań, na pewno chcesz. Ludzie w tym mieście już nas uwielbiają, a jeżeli połączymy siły, będzie tylko lepiej! Whitney zawsze była śliczna, ale z tym uśmiechem wyglądała cudownie. Od patrzenia na nią Lucy rozbolała głowa. - Dlaczego mi kibicujesz? Lucy wypowiedziała te słowa szybciej, niż pomyślała. Ale chciała. Bardzo chciała odpowiedzi, choć wiedziała, że pytanie zabrzmiało niedobrze. Whitney ciągnęła ją ku sobie. Czego jej brakowało przez te wszystkie lata? Czy przez cały ten czas Lucy miała pod bokiem prawdziwą przyjaciółkę, podczas gdy sama zbyt zapamiętale roztrząsała stary, przebrzmiały dramat? Czy to możliwe? Whitney przestała się uśmiechać. - No wiesz, Lucy. Nie przejmuj się. Dzięki za czek. Zamknę za tobą. - Przepraszam. - Lucy było naprawdę przykro. Nie chciała być niemiła i żałowała, że nie może cofnąć słów. - Wcale nie jest ci przykro. - Whitney! - Wiesz, że się na ciebie nie czaję. Nie nastawiam celownika. Lucy przytaknęła. -Ale... - Kiedy zaproponowałam wieczór, podczas którego ty i ja mogłybyśmy zrobić coś razem. Na przykład

tutaj wieczór poświęcony książkom kucharskim albo w księgarni wieczór z ciastkami i wypiekami. I wiesz co? Chciałam, żebyśmy obie odniosły sukces. Obie. - Whitney podniosła stojak na serwetki i postawiła go na ladzie. - Ja mam głowę do interesów. Mogę nawet powiedzieć, że całkiem mocną. Jeżelibym chciała, mogłabym za dwa lata przejść na emeryturę, wiesz? Wyroby z cukru i mąki są naprawdę lukratywne. Ale nie przejdę, bo chcę dokonać czegoś więcej. Rozglądam się po tym mieście i widzę całkiem sporo zamkniętych sklepów, okien wystawowych zabitych deskami, ale jedyny, który naprawdę mnie martwi, to twoja księgarnia. Bo chodziłyśmy razem do liceum, bo czasami, choć niezbyt często, myślałam, że mogłybyśmy zostać przyjaciółkami. W końcu. - Whitney... - Ale wiesz co? - Whitney uniosła dłonie i zaraz je opuściła. - Już mi się nie chce. Nie będę ci zawracać głowy. Nie, Whitney nie rozumiała. - W liceum... Pamiętasz bal maturalny? Czy od tamtej nocy naprawdę mogłaś na mnie patrzeć bez niechęci? - Lucy chwyciła dłońmi za ladę. - W liceum? Tamtego wieczoru, kiedy zrobiłam ci zdjęcie, jak się zarzygałaś? A wiesz, że ja też wymiotowałam, dwa kilometry dalej, po drodze do domu? Wszyscy byliśmy narąbani, wszyscy byliśmy głupi, byliśmy dziećmi, ale zapomnieliśmy o liceum. Nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi. Wszyscy dorośliśmy, Lucy. Na Boga, czas, żebyś i ty dorosła. Lucy czuła się jak siedem nieszczęść. - Nie, nie rozumiesz... To się wszystko zmieniło. Molly i Jonas...

- Śpią ze sobą. Wiem. I coś ci powiem. Ja się interesuję twoim drugim bratem. Co więcej, bardzo go lubię. Tego też nie zauważałaś, prawda? Nigdy nie widzisz takich rzeczy. A teraz zabieraj się z mojej cukierni, dziewczynko. Wróć, jak dorośniesz.

Rozdział 31 Kiedy dojdziesz do wniosku, że liczy się wyłącznie robienie na drutach, czas odłożyć robótkę i spojrzeć na osobę siedzącą na kanapie obok. Bo być może zapomniałaś, dla kogo robisz sweter. E.C. Miała rację. Whitney miała rację. Wszyscy dorastali. A Lucy od liceum wciąż nosiła te same buty, przerażona myślą o zmianie. Idąc w kierunku domu matki, z najdroższym na świecie plackiem jabłkowym, kołyszącym się równo w różowej reklamówce cukierni, myślała o „Wieży Książek" i o tym, co robi z pozostawionym jej przez babcię dorobkiem. Pomysł Whitney, zwłaszcza gdyby ożenić czytelnictwo z wypiekami, byłby przebojem. I jedno, i drugie było teraz modne. Miałyby mnóstwo klientek. Whitney była bystra. Lucy wiedziała, wiedziała to od dłuższego czasu, że stać ją na więcej. Może popracować nad witryną internetową. Kluby czytelników, które chciały spotykać się w jej księgarni, odsyłała do Rite Spot. Co się z nią działo?

Przecież wieczorami mogła mieć księgarnię pełną ludzi. Miała mnóstwo miejsca. Może by urządzić wieczory dziewiarskie? Wprawdzie Abigail zapraszała grupy pań zajmujących się robótkami do siebie, ale w mieście były przecież i inne, jak choćby ta, do której należała Lucy, nie mówiąc już o kobietach szydełkujących obrusy i robiących narzuty. Przecież i Toots ciągle szukała miejsca na różne swoje pomysły i projekty, prowadziła grupy tarota, grupy oczyszczania duchowego i medytacyjne. Ależ ze mnie idiotka, pomyślała Lucy. Jej najbliżsi zawsze uważali, że boi się próbować, i mieli rację. Bo Lucy się bała. Cokolwiek choć trochę odbiegającego od normy, a ona już chowała głowę w piasek, bo zrobi coś nie tak, bo podejmie niewłaściwą decyzję i nieszczęście gotowe. Lucy bała się utraty ludzi tak samo mocno, jak bała się stracić księgarnię. Teraz, gdy straciła Owena i Molly, księgarnia przestała mieć znaczenie. Książkę Elizy Carpenter zapewne też schrzani. Kimże ona jest, by wypuszczać na świat nową książkę guru robótek? Jakie miała do tego prawo? Dlaczego Abigail i Cade jej na to pozwolili? To śmieszne. Pożałowała, że pager w jej kieszeni milczy. Gdyby zadzwonił, miałaby do czego pobiec, do czegoś, w czym była dobra, co mogła zrobić naprawdę. Urządzenie jednak było uparte. Gdy Lucy skręciła w uliczkę prowadzącą do rodzinnego domu, uderzyły ją w twarz pierwsze krople wiosennego deszczu znad oceanu. Zamrugała, potknęła się o szczelinę w chodniku, ale złapała równowagę, kręcąc ramionami jak wiatrak. Nieco zdyszana zatrzymała się i odwróciła. Zapiski Elizy miała w wydzierganej torbie pod pachą. Niewielkie miasteczko rozciągało się wzdłuż linii brzegowej, rozkwitało pod nisko wiszącymi, ciężkimi

od deszczu chmurami. Znała w nim każdy dach, lecz jak zwykle jej oczy zatrzymały się najdłużej na wieży księgarni. Dom. A za nim szary dach budynku plebanii. Przyśpieszyła kroku, by jak najszybciej znaleźć się w innym miejscu. Jedynym, w którym chciała teraz być. - Mamo? - Jestem tutaj! - usłyszała z podwórka za domem. Toots leżała na wyniesionym na taras szezlongu. - Zimno, mamo. I zaczyna padać. - Uwielbiam taką pogodę. Mogę włożyć sweter, który właśnie skończyłam. - Różowy kordonek wyszywany zielenią raził w oczy. Co to za wzory? - Ładne. To węże, tak? Toots uśmiechnęła się i usiadła. - Podobają ci się? Ja myślę, że są dziwaczne. - To dobre określenie. - A to mój placek jabłkowy? Lucy skinęła głową i uniosła różową reklamówkę. - Ta Whitney jest genialna. Wszystko jej się udaje, prawda? - A wiesz... - Lucy nagle zamilkła. - Wiedziałaś o... Toots z aprobatą skinęła głową. - O niej i o Silasie? Oczywiście. To takie słodkie. Silas w końcu znalazł sobie dziewczynę, i to jaką! Brawo dla mojego chłopaka. Lucy wybuchła płaczem. Toots jako matka odgrywała bardzo wiele ról, między innymi rolę kobiety wiecznie czymś zajętej. Ale jej ramiona były najlepszymi ramionami, na których można się było wypłakać. Lucy siedziała w objęciach matki. Kołysały się obie w chłodnym, wiosennym powietrzu w zgodnym rytmie.

- No już - powiedziała Toots, szepcząc słowa pociechy prosto we włosy córki. - No już. Nie zadawała pytań, tuliła. Kilka długich minut później Lucy ocknęła się z suchymi oczami i policzkiem wtulonym w gada na swetrze matki. -Już lepiej? - zapytała Toots. Lucy skinęła głową i czknęła znienacka. - W zeszłym tygodniu minęła trzydziesta dziewiąta rocznica ślubu mojego i taty... - Przepraszam, zapomniałam! No tak, Lucy może odhaczyć następną rzecz, którą schrzaniła. - To przecież nie twoja rocznica, prawda? Nie musisz o niej pamiętać. - Toots dotknęła palcem czubka nosa córki. - Twój ojciec przypomniał mi z tej okazji o naszej głupocie, o tym jak nasza zderzająca się z wydarzeniami energia spychała je z kursu. W naszych pierwszych dwóch mieszkaniach zegarki nigdy nie chodziły punktualnie. Zawsze za szybko, nawet gdy były włączone do prądu. To, że byliśmy razem, sprawiało, że tłukły się rzeczy. Tyle było negatywnych jonów. - Mamo, proszę cię. Toots uśmiechnęła się wyrozumiale. - Miłość nie zawsze bywa usłana różami. - A jeśli jej nie ma wcale? Jeśli ktoś wszystko psuje? - Czy kłamałaś, kradłaś albo zdradzałaś? -Nie. -Aon? Lucy przecząco pokręciła głową. Toots wzruszyła ramionami. - Chcesz gorącej czekolady? - prychnęła. Lucy skinęła głową.

Toots, kręcąc się po kuchni, nuciła coś pod nosem. Lucy wyjęła robótkę. - Ładny żółty - powiedziała matka. - I śliczny ścieg pończoszniczy. To musi odprężać. - To sweter babci, zrobiony z przędzy Abigail. - Lucy przerwała pracę, by zaprezentować dzieło. Matka nie przestawała podśpiewywać. - Chyba nie powinnam wydawać książki ze wzorami Elizy. Chyba nie jestem właściwą osobą. - Widziałam się w zeszłe święta z Ireną Bancroft w Willow Rock, gdzie śpiewałyśmy razem kolędy. Ona mówiła coś o jakichś pudłach, które trzeba zawieźć do „Wieży Książek". Nie miałam pojęcia, o co jej chodzi. Nie pamiętałam nawet, że ona ma syna. Nie zwracałam uwagi na gadanie Ireny, prawdę mówiąc. To smutne, że wydawała się taka samotna. Wiesz... - Matka zmieniła temat. - Były dwie rzeczy, które sprawiały, że Eliza była szczęśliwa: robótki i miłość. Lucy poczuła, że jej serce bije mocniej. - Co takiego? Toots wrzuciła do gorącej czekolady całą furę kolorowych, słodkich pianek i postawiła kubek przed córką. Kilka włożyła do swojego. - No cóż, chyba nigdy się nie dowiemy, co miała na myśli, zostawiając nam swoje zapiski. Nie żyje kobieta i koniec. Ale tak się czasem zastanawiam... Czy ona przypadkiem nie przeczuwała, że między Owenem a tobą coś zaiskrzy... Z nią nigdy nie było wiadomo. - Przestań, mamo. A może byś tak urządziła seans spirytystyczny? - Dobra myśl! - Toots klasnęła w dłonie i nachyliła się do przodu. Znam panią Potas, mieszka przy Beach Road...

- Żartowałam. - Szkoda. - Toots wyglądała na rozczarowaną. - Zakochałaś się w nim? Lucy ścisnęła druty tak mocno, że aż się wygięły. - Tak, mamo. Zakochałam się. Do szaleństwa. Toots się uśmiechnęła. - To dobrze. Pogódź się z tym. Ciesz się. Bo ja się cieszę. - To nie do odratowania. Mamo, oboje coś spieprzyliśmy, naprawa nie przyjdzie tak łatwo, jak mówisz. Nie mogę tak po prostu machnąć magiczną różdżką i popracować nad swoją aurą. Albo wypowiedzieć zaklęcie i hop! - Musisz to naprawić - stwierdziła Toots, akcentując słowa gestem dłoni. Lucy wsparła głowę na rękach. - Jak? - Możemy zrobić mały seans hipnotyczny, kochanie. - Toots spojrzała na córkę, jakby proponowała jej coś najbardziej naturalnego w świecie. - Mamo! Nie, nie zgadzam się. Toots uniosła dłonie w kierunku czoła córki, do okalających je włosów. - Dobrze, już dobrze. Coś wymyślę. Daj mi chwilę. - Sięgnęła po torbę Lucy. - O! Mogę spojrzeć na te stro-niczki, złotko? Dobrze. Lucy pozwoliła jej zmienić temat i wyciągnęła kartki. Podczas gdy matka przeglądała zapiski, wyjmując spomiędzy nich notatki i wzory, Lucy zajęła się robótką. Będzie musiała przemyśleć, gdzie zacząć raglan, żeby szkic Elizy nabrał życia. A może warto wyczarować na podstawie schematu rozpinany wiosenny sweter? Szkoda, że nie ma rozpiski rękawów. Lucy nie ufała

sobie na tyle, żeby wymyślić je samodzielnie. Jeżeliby tak zrobiła, nie byłby to już sweter Elizy Carpenter, tylko jakaś hybryda. A tego nie chciała. Cóż, przejrzała już wszystkie pudła i brakująca strona chyba się nie znajdzie... Lucy pomyślała jeszcze przez chwilę i przerobiła kilka rządków. „Wszystko da się załatwić robieniem na drutach". Oto motto Elizy. Teraz Lucy będzie musiała je przyjąć jako własne. Nie będzie traktować Owena jak kogoś, kogo straciła na zawsze, nie będzie sobie przypominać wyrazu twarzy Molly, z którym przyjaciółka odwracała się na pięcie i wychodziła z księgarni. Jak to możliwe, żeby bolące serce wciąż jeszcze biło? Jak to możliwe, że ręce z drutami nie zatrzymują się w pół ruchu? Robótka jest dobra na wszystko. Nawet jeśli wszystko tak schrzaniła, że nigdy już nie rozplącze życiowych węzłów gordyjskich. Dźwięki domu jak zwykle uspokajały. Ojciec kolekcjonował zegary, więc cztery wiszące w kuchni tykały równomiernie, choć każdy w swoim tempie. Automatycznie włączył się piec; słychać było pyknięcie płomienia i delikatne dźwięki wydawane przez sterownik na ścianie. Czy to niewielkie wykończenie ściągaczem wystarczy, żeby kawałek dzianiny się nie zwijał? Cóż, Eliza zawsze mówiła, że wszystkie choroby można wyleczyć uporem. A zakończenie na szydełku przyda się w tym miejscu... W myśli Lucy wkradły się ciemne oczy Owena, ale ona zawzięcie myślała o małych, perłowych guziczkach, nie zważając na ukłucie żalu. Kiedy zaczynała nowy rządek, dotarł do niej całkiem nowy odgłos z drugiej strony stołu. Czy mama płacze? Zważywszy na to, że płakała z byle powodu, nie było się co dziwić, ale Lucy niezmiennie poruszały łzy Toots.

- Mamo? Czy coś się dzieje? Toots otarła policzek i podała jej pożółkłą kartkę z zeszytu w linie. - A to widziałaś? O, to będziemy musiały im oddać. Kręcąc głową, Lucy sięgnęła po kartkę. Widziała ją już, ale nie czytała. - Nie wiedziałam, że to zapiski Elizy. - Przeczytaj. Przeczytaj to teraz. Bladoniebieski atrament był częściowo rozmazany. 4 listopada 1969 Elizo! Gdyby nie Ty, już bym wyjechała. M. zostałaby sama, a ja byłabym gdzieś daleko, ze złamanym sercem, nieszczęśliwa. Cały świat mówi nam, że robimy źle, że to niezgodne z naturą. A może, że to nawet śmiertelny grzech. Lecz w głębi duszy wiemy, że to nieprawda. Zawsze wiedziałyśmy. Tyle że chowałyśmy to przed światem. A kiedy rozniosły się pogłoski i rozgorzały dyskusje (o prawdzie, najgorszej z plotek), zastanawiałyśmy się, czy nie wyjechać, nie spakować rzeczy i ruszyć do innego miasta, tam, gdzie nikt nas nie zna. Ale M. jest tak ze wszystkim tutaj związana, zapuściła potężne korzenie, a gdzie indziej uschłaby i umarła. Czułam, że do mnie należy wzięcie odpowiedzialności za tę sytuację, chronienie M., aby nie wyjechała i nie dała się skrzywdzić. Na szczęście Ty, moja droga Elizo - kiedy przyszłaś do naszego domu, żeby razem z nami porobić na drutach, kiedy zaprosiłaś nas do swojego kręgu pań zajmujących się robótkami, kiedy nas do niego włączyłaś, objęłaś swoją obecnością - zmieniłaś wszystko. W duchu przestałam się już pakować, a pakowałam się za każdym razem, kiedy

słyszałam za plecami szeptane komentarze. Przestałam budzić się nad ranem z lękiem i niepokojem. A w ubiegłym tygodniu, kiedy zapytałaś w obecności tych wszystkich kobiet, kiedy przypada nasza rocznica... No wiesz, to nie Nowy Jork. Tu i ówdzie słychać wprawdzie 0 ludziach maszerujących ulicami i domagających się swoich praw, ale my nigdy w takim marszu nie pójdziemy. Wykorzystałyśmy już całą swoją odwagę do wspólnego zamieszkania całe lata temu i właśnie miałyśmy sięgnąć po jej resztki, które trzymałyśmy w rezerwie na złe czasy... A w ubiegłym tygodniu wyszłyśmy z Twojego domu z wysoko podniesionymi głowami. Ogarnęłaś nas i włączyłaś do życia. Zawsze nas kochałaś, ale tego dnia zaprosiłaś nas do rozmowy, a Twoje przyjaciółki poszły Twoim śladem. Twoja przyjaźń nas uwiarygodniła i zawsze, do końca życia, pozostaniemy Twoimi dlużniczkami. G. Toots raz jeszcze klasnęła z zadowoleniem w dłonie 1 otarła ostatnią łzę. - Cała Eliza. Jeżeli nie potrafiła połączyć ludzi w parę, to przynajmniej starała się im kibicować. Lucy pokręciła głową. - Ale o kim mowa? - Pomyśl, głuptasku. - Przychodzą mi do głowy tylko Mildred i Greta, ale przecież... - Lucy zakryła usta dłonią. - Nie wiedziałaś? - Myślałam... Myślałam, że są dobrymi przyjaciółkami. - Oczywiście, że są. Tak jak twój ojciec i ja. Robótka ześliznęła się z kolan, ale Lucy złapała ją w pół drogi. Jak to możliwe, że przez te wszystkie lata niczego się nie domyśliła?

- No wiesz... - mówiła matka. - Przyjaźń połączona ze spaniem w tym samym łóżku. Z seksem. -Mamo! Zrozumiałam! -Tak jak ty i Owen... - Już przestań! - Krępuje cię to, że kochają inaczej? - Oczywiście, że nie. Jak myślisz, kogo wychowałaś? Toots skinęła głową. W oczach miała czystą cierpliwość. - No dobrze. Rozumiem, że ktoś nie ma zielonego pojęcia. Nie znoszę bigoterii, ale kogoś nieświadomego potrafię zaakceptować. Lucy spojrzała na robótkę. Zaczęła rozmyślać nad matką i ojcem, szczęśliwymi w jednym łóżku przez trzydzieści dziewięć lat. Mildred i Greta też były szczęśliwe od dziesięcioleci i tylko Lucy, która nie zauważała nadchodzących zmian, uważała, że kobiety są wyłącznie przyjaciółkami. Nigdy nie uznała za stosowne zmienić tego poglądu i nie miała pojęcia o ich szczęściu. Oficjalnie nic nie wiedziała o związkach innych ludzi. Nie miała prawa nikogo oceniać. Ale mogła próbować zrozumieć. Mogła zadać pytanie, które od tygodnia nie dawało jej spokoju. Wzięła głęboki oddech. - Mamo. W liceum... Czy ty kiedyś... Przejęłaś list Owena do mnie? Toots uciekła wzrokiem, a później spojrzała na zapisane kartki papieru. Nie udawała, że nie wie, o czym mowa. - Zastanawiałam się, czy kiedyś mnie o to zapytasz. Nie otworzyłam tego listu, żebyś wiedziała. Nie wtrącam się w nie swoje sprawy. Ale nie był to czyn, z którego jestem dumna jako matka i bardzo go żałuję. Usłyszałam, że wyjechał z miasta, i uważałam, że lepiej byłoby, gdybyś

nie zawracała sobie głowy myśleniem o tym chłopaku. Wyrzuciłam ten list. Skarbie, byłaś w maturalnej klasie i bez przerwy o nim myślałaś. Nie sądziłam, że kiedyś ci przejdzie. Cała byłaś obolała i rozżalona, kiedy wyjechał. - Mamo. Szkoda, że go wyrzuciłaś. Kąciki ust Toots zadrżały. - I ja żałuję. Później ci następni, ci twoi chłopcy... Kiedy opuszczali cię jeden po drugim, zastanawiałam się, czy nie ma w tym mojej winy. Może powinnam była pracować, nie siedzieć w domu? Nie trzymałabyś się wtedy tak kurczowo mojej spódnicy. Już sama nie wiem. - Przestań. Nie płacz. Wszystko robiłaś dobrze. - Lucy czuła, że musi pójść krok dalej. - Mamo, chce cię o coś zapytać. Potrzebuję twojej rady. Nie wiedziała, czy to się uda. Pewnie sobie za dużo wyobraża. Na pewno. Toots odsunęła kartki i usiadła na brzegu krzesła. W oczach wciąż miała łzy. - Moje słodkie maleństwo... Pytaj. - Muszę kupić trochę... hm, rzeczy. - Rzeczy? - Od ciebie. Oczy Toots zabłysły. - Zabawki dla dorosłych? - Owszem. Możesz przynieść tę swoją skrzynkę albo worek z niespodziankami, albo to, w czym je trzymasz? Ale jeśli powiesz tacie, będę musiała się zabić. I to nożem do masła. Absolutnie, mówię szczerze. Więc sza. Nigdy. Przenigdy. To nie jest historia do opowiadania przy kolacji. Rozumiesz? Toots gestem pokazała, że będzie milczeć jak grób. Wstała. - Dla ciebie i dla Owena? Tak?

Lucy jęknęła i zakryła oczy na wpół skończonym rękawem. - Nie. Dla Molly. I nie wiem, dla kogo tam jeszcze, z kim będzie się chciała w to bawić. Ale proszę, nie pytaj więcej. - Kochanie, ja nie oceniam. Mam tylko nadzieję, że wybierze Jonasa i że chłopak się dobrze zabawi. Prawdę mówiąc, mam tu coś, co mu się spodoba... Lucy zastanawiała się przez chwilę, czy można umrzeć z zakłopotania. Albo z nadziei.

Rozdział 32 Nie trać odwagi. E.C. Lucy wniosła wielką, płócienną, brązową torbę do środka i z ulgą postawiła ją na kuchennym stole. Molly nie było w domu, ale na szczęście miała zapasowy klucz na wypadek wyższej konieczności. Jak dzisiejsza. Na przykład żeby porozkładać na stole swojej najlepszej przyjaciółki erotyczne zabawki. Całkiem sporo. Lucy zaczęła od samej góry i wyciągała jedną po drugiej, aż do dna. Najpierw wibratory. Od małych do całkiem sporych. Siedem. Purpurowy, niebieski, dwa różowe i dwa, które wyglądały zbyt realistycznie, żeby Lucy mogła się czuć w ich towarzystwie komfortowo. Czy naprawdę musiały mieć narysowane żyłki? Czy to naprawdę było konieczne? Jeden z podwójnym zakończeniem. Choć Lucy długo się zastanawiała, nie potrafiła wymyślić logistyki tego rozwiązania. Po chwili zrezygnowała. Poustawiała je jak klocki na stole, zrobiła krok wstecz i przyjrzała się swojemu dziełu. Sztuczne penisy

wyglądały bardziej na psie gryzaki, które właściciele wypełniają smakołykami, niż na erotyczne gadżety. Teraz seria gadżetów do sutków. Wibrujące klamerki, niektóre z piórkami, niektóre z łańcuszkami. Specjalny olej, rozgrzewający się od dmuchnięcia, i tycie zapinki, które wyglądały jak uchwyty na ubranka dla lalek. Nie były nimi, to Lucy wiedziała na pewno. Nie w tym opakowaniu. Wyjęła maleńki, różowy biczyk i czarne wiosełko w kształcie serca, całkiem zresztą ładne na swój sposób. Nie, jej było niepotrzebne, nie planowała, że jeszcze kiedykolwiek pójdzie z facetem do łóżka. No, chyba że będzie to Owen. Przynajmniej Molly się zabawi. Najważniejsze trofeum położyła na samej górze. Wibrator w kształcie motyla, działający na pilota. Jasnopurpurowy jak owocowa galaretka, połyskliwy. Wyglądało na to, że jest gotowy. Gdyby to nie Toots była dystrybutorką, Lucy sama by taki kupiła. Na wszelki wypadek. Cofnęła się o krok, podziwiając swoje dzieło. Wyglądało to na wystawę pieprznych gadżecików, urządzoną na samym środku kuchni Molly, tuż obok półeczki z przyprawami. Brakowało jedynie błyskającego neonu z napisem: „Nagie przedstawienie na żywo". Lucy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi garażowych. W samą porę. Molly wróciła do domu. Należą się jej piętrowe przeprosiny. Takie, po których żadne inne nie będą już potrzebne. Jeżeli ta sterta nie udowodni Molly, jak bardzo Lucy jest przykro, to... Molly weszła w towarzystwie Janet Morgan i jej męża Toma. Wszyscy w doskonałych humorach, śmiali się i otrząsali krople deszczu.

- A niech mnie! - wyszeptała Lucy i czym prędzej stanęła przed stołem, próbując zasłonić wieżę z gadżetów. Molly otworzyła i zamknęła usta. Tylko raz. Później oparła głowę na dłoni, jakby miała migrenę. - Właśnie skończyliśmy oglądać strych przy Skyline i chcieliśmy porozmawiać o kalkulacji. Czy ktoś ma ochotę na kieliszek wina? Bo ja na pewno. - Dobra myśl - odparła Lucy. - Dla mnie ogromny. - Kochaniutki... - zamruczała Janet jak kotka. - Ten jest duży, co? Podniosła największego, purpurowego fallusa i podstawiła go Tomowi pod oczy. - Będzie pasował do naszej kolekcji, co, kochasiu? Tom, kowboj pełną gębą, od wysokich butów do konnej jazdy, po znoszonego stetsona, spłonił się jak pensjonarka. -Janet. Przestań. Zostawimy dziewczyny... Niech robią, na co mają ochotę. - Odwrócił głowę i nie spojrzał na stół już ani razu. Janet odłożyła zabawkę z wyraźnym żalem. - Mam wrażenie, że macie coś interesującego do omówienia, moje drogie. Molly, zadzwoń do mnie jutro. Mój pasterz owiec raczej na to nie pójdzie, chyba że na poddaszu gdzieś będzie kompostownik. Mówię ci to, żebyś wiedziała. - Pocałowała powietrze po obu stronach policzków Molly i spojrzała na obie z podziwem. - Gdybym była trochę młodsza, baaardzo podobałaby mi się wolność przynależna waszemu pokoleniu. Co wcale nie oznacza, że w swoim czasie jej nie zakosztowałam... -1 wyszła z mężem, pozostawiając za sobą smugę zapachu drogich perfum. Kiedy za Morganami zamknęły się drzwi, Lucy opadła ciężko na kuchenne krzesło. - Przepraszam! Bardzo przepraszam. Nie wiedziałam - jęknęła.

- Największa prowizja w mojej karierze pośrednika nieruchomości... Janet Morgan. Królowa kaszmiru. - Wiem, kim ona jest! Robiłam z nią na drutach u Abigail, czasami w poniedziałkowej grupie u Tillie. Ta kobieta nie przestaje mnie przerażać. I jeszcze mogłam ją przypadkiem wykończyć. Śmierć pod lawiną erotycznych gadżetów! Molly prychnęła. - To mają być jakieś przeprosiny? O to chodzi w tym szaleństwie? Lucy spojrzała na przeładowany stół z ciężkim westchnieniem. - Owszem... Mołly zachichotała. - Podoba mi się. - Zaśmiała się głośno. - Naprawdę mi się podoba. Lucy też się uśmiechnęła. W jej serce wstąpiła nadzieja. - Poważnie? - Tak. To przeprosiny, przed którymi staję otworem. I to niejednym. Znów fala chichotów. - Przestań! - Lucy była teraz bardziej czerwona niż u matki, choć trudno było to sobie wyobrazić. - To sposób na powiedzenie ci, że możesz robić, co chcesz. - Lucy... - Molly mówiła cichym głosem. Śmiech gdzieś wyparował. Skarbie, kocham cię. Ale nie potrzebuję twojej zgody. - Nie, nie o to mi chodziło. Chcę ci powiedzieć, że wiem, że jako dorosła kobieta możesz robić cokolwiek i z kimkolwiek masz ochotę. A jeżeli tym kimś jest mój brat, to musi być bardzo szczególnym mężczyzną. Skoro go wybrałaś. - Bo tak jest, Lucy. On jest wyjątkowy.

- A ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką. I nic tego nie zmieni. I przepraszam, że zachowałam się jak kretynka. Molly ponownie spojrzała na stół, z błyskiem w oku. - Rzeczywiście zachowałaś się jak kretynka, ale ci wybaczam, moje maleństwo. A twoja matka pewnie umarła i popłynęła prosto do nieba, kiedy wyjęła cały ten towar... - Skąd wiesz, że poszłam właśnie do niej? - Bo, laluniu, za skarby świata nie poszlabyś po to do sklepu. Potrzebowałabyś mnie, a mnie akurat nie było pod ręką i nie mogłam ci pomóc. No proszę, mamy tu parę interesujących egzemplarzy... Podniosła wibrator w kształcie skaczącego nad falami delfina. - Niektóre leżą wprawdzie u mnie w szufladzie, ale może ty byś chciała je wypróbować? W końcu nie potrzebuję duplikatów. Lucy wzięła głęboki oddech. - Nie, dziękuję, nie trzeba. - Uśmiechnęła się. Do oczu napłynęły jej łzy. - Bo się spłonię jeszcze bardziej. Jak prawdziwa pensjonarka. Molly pochyliła się do przodu. - A co z Owenem? Lucy pokręciła głową. Przez dłuższą chwilę nie potrafiła wykrztusić słowa. - Tak źle być nie może... -Właśnie, że jest. Oboje to spieprzyliśmy. Domyśliłam się wczoraj w księgarni, kiedy wygłosił tę swoją mowę. On myśli o mnie poważnie. Ale, szczerze mówiąc, jeśli ma takie zdanie na temat tego, co robię w straży pożarnej, ja nie mogę z nim być. - Lucy spojrzała na czarno-białe kafelki, a później znów na swoje płócienne tenisówki. - Jego już nie ma. Głos jej się załamał. - Ale nie wiem, co zrobić z tym bólem. Na twarzy Molly wykwitł delikatny półuśmiech. Objęła przyjaciółkę ramionami.

Lucy wzięła głęboki oddech i poddała się pieszczocie. - Przynajmniej mam ciebie - powiedziała. - Kochanie - odparła Molly. - Zawsze będziesz mnie miała. I popłynął strumień łez.

Rozdział 33 Przy robótce, tak jak i w życiu, umysł trzeba mieć otwarty. Zobaczysz przed sobą różne ścieżki, również te, na które kiedyś nie spoglądałaś. Czy ściągacz na pewno nie wyglądała tak dobrze jak ścieg francuski? E.C. Skulony pod dębem, schowany przed deszczem Owen stał przed budynkiem straży pożarnej z sercem na dłoni. No dobrze, może nie z sercem, ale z plastikowym pojemnikiem z przygotowaną w domu masalą z kurczaka. Doskonale nadawała się, by ją zamknąć i dowieźć. Chciał zrobić coś wspaniałego, interesującego, coś innego niż zwykle. Coś, czego ludzie nie jedzą na co dzień, coś z aromatem, głębią i feerią smaków. Coś romantycznego, pełnego orientalnych przypraw i pasji. Nie miał do zaoferowania wiele więcej. Wciąż gnębiło go przeświadczenie, że żyje dalekim echem życia własnego ojca. Bezrobotny właściciel starego mustanga, wkrótce właściciel tego cholernego rodzinnego domu Bancroftów. Godzinę temu rozmawiał przez telefon z rozradowaną

Molly, która nakręcała sprężyny mechanizmu wykupu w jego imieniu domu matki. Tego samego, który sprzedał, kiedy przenosiła się do Willow Rock. Kupował go za ułamek ceny sprzedaży, dzięki recesji. To będzie jego pierwszy duży projekt budowlany w Cypress Hollow, postanowił. Obfotografuję go, wyremontuję go, a zdjęcia sprzed i po wykorzystam do zareklamowania mojej jednoosobowej firmy budowlanej. Stać mnie na wszystko, jeżeli tylko nie trzeba będzie się wdrapywać na jakieś schody. Owen wiedział, że potrafi. Odrestauruje ogród matki, przywróci róże do życia, latem będzie ją przywoził z Willow Rock, żeby posiedziała w ogrodzie. Może, a jest na to cień nadziei, będzie tak, jak gdyby nigdy stąd nie wyjeżdżała. Bo każdy może mieć nadzieję, prawda? Owen ma szansę na nowo stać się prawowitym mieszkańcem Cypress Hollow. A co najważniejsze: Lucy zobaczy, że podchodzi do tego diabelnie poważnie. Do tego, żeby tu zostać. No i do niej. Może czekać tu całą noc, z tym plastikowym pojemnikiem pod pachą. Dzisiaj był pierwszy wieczór szkolenia nowych rekrutów ochotniczej straży pożarnej, a Molly powiedziała, że Lucy zawsze pomaga prowadzić te zajęcia. Niedługo się skończą, a ona wyjdzie z rozświetlonymi oczami, że mogła komuś pomóc nauczyć się czegoś nowego i ekscytującego. Wciąż przerażała go myśl o pracy Lucy w straży. Aż go skręcało na myśl, że w małym, sennym miasteczku jakiś staruszek zaśnie z papierosem w ręku na kanapie, zaprószy ogień, a życie Lucy będzie w niebezpieczeństwie. Zycie Lucy.

Ale kto wie, jeśli zabierze się do tego rozsądnie, może ją jakoś przekona. Nie będzie jej do niczego zmuszać, to w przypadku Lucy bardzo złe podejście. Ale może, jeśli opowie jej te wszystkie jeżące włos na głowie historie, a będzie miał ich z milion, może ona uwierzy, że będzie bezpieczniejsza przy nim, niż biegając po mieście, wyciągając ludzi z płonących samochodów, opanowując wybuchy gazu i pożary... Nie znosił skradającego się w głębi jego duszy uczucia zazdrości, że to ona rusza ludziom na pomoc. On już do końca świata będzie stał z boku. Musi z całych sił zwalczyć to uczucie. Koniecznie. Od tego zależy wszystko. Wziął głęboki oddech, żeby uspokoić nerwy, które przeszywały jego ciało jak prąd. Widział głowy kursantów. Kręcili się już przed budynkiem. Wykłady już się skończyły. Gdyby Owen mógł siła woli wyrzucić tych dobrych obywateli, kandydatów na strażaków, z budynku, wylatywaliby z niego jak woda ze strażackiego węża. Lucy jeszcze nie widział. Pewnie zamarudziła gdzieś z jakimś nadgorliwcem, doszkala go czy coś w tym stylu. Cała ona. I znów ten durnowaty uśmiech na twarzy. Kocha ją. A niech to, w końcu zdał sobie z tego sprawę. Nie jest głupi i wie, że to nie będzie łatwe. Nadwerężył jej zaufanie i wiedział, że trudno będzie je odbudować. Lucy była bystra, silna i nieprzejednana. Byli jak równy z równym. Ale on zrobi wszystko, co trzeba, żeby udowodnić, że jest jej wart. Oczywiście, wymyślanie tego wszystkiego przy łóżku matki i rozmyślanie nad własnym życiem na plebanii to jedna rzecz. Ale świeżo nabyta wiedza - tutaj, kiedy za chwilę ona stanie przed nim i spojrzy tymi chłodnymi, pięknymi, ciemnobrązowymi oczami, przyjmując

do wiadomości, że potrafi go zepchnąć z obranego toru kilkoma dobrze dobranymi słowami (które zamienią go w trzęsącą się galaretę) cóż jej świadomość odbierała mu resztki odwagi. Stał tak, trzymając w rękach tego cholernego kurczaka po indyjsku, trzymając go mocno, żeby nie upadł na ziemię, bo w końcu, do cholery, przyjechał tu po to, żeby jej go podarować. Na jego widok, Owena Bancrofta, gwiazdy w jej oczach przygasną. To wiedział na pewno. Ale może, kiedy jej pokaże ten plastikowy pojemnik z kurczakiem tikka masala, może kiedy usiądą w mustangu tuż nad brzegiem morza, kiedy zjedzą zupę rybną, a on nie będzie się z niczym śpieszył... Może dostanie choć małą szansę. Może jedną dziesiątą szansy. Pójdzie na to. Pójdzie na wszystko. Jeśli jej powie, że ją kocha... Za każdym razem, gdy otwierały się drzwi wejściowe do budynku, a światło i śmiech rozpływały się w padającym deszczu, żołądek Owena zaciskał się w węzeł. Wszystko, co zdarzy się w jego życiu, zależało od tej chwili. Był bardziej przerażony, bardziej świadomy tego, że żyje, niż kiedykolwiek przedtem. Tylko ona. Owen czekał na Lucy. Niektórych wychodzących rozpoznawał, znał ich z widzenia, niektórzy patrzyli na niego podejrzliwie spod parasoli. Owen nauczył się tych taksujących od stóp do głów spojrzeń, niemal przyzwyczaił do szufladkowania go jako „syna Hugh Bancrofta", a później spychania na tyły pamięci jako kogoś nieważnego, o kim nie warto myśleć. Albo wręcz przeciwnie, niepokojącego, kogoś, kogo trzeba się nieustannie bać. Co on tu robi, czając się w ciemności? Owen niemal pławił się w tym rozdwojeniu. Zatonął głębiej w skórzanej kurtce i schował się pod gałęzią

wielkiego dębu, o który się opierał. Obok przechodził właśnie właściciel sklepu z narzędziami, przekonany niegdyś, że Owen kradnie puszkę farby przy okazji każdej wizyty, choć nastolatek nigdy nie ukradł niczego, nie licząc dwóch czy trzech gwoździ, popychając żonę, żeby się pośpieszyła. W drzwiach pojawili się dwaj hodowcy z doliny, Tony Castello i Charlie Foscalina, podejrzliwie przyglądający się swoim nowym pagerom. Kiedy zobaczyli Owena pod drzewem, unieśli głowy w geście powitania, którego nie chciało im się wykonywać dla nikogo, kto nie był mieszkańcem miasta z co najmniej dwudziestopięcioletnim stażem. Owen próbował się odkłonić nonszalancko, ale w głębi duszy czuł się niezwykle zaszczycony. Później pojawił się Jim Younger, miejski weterynarz. Podszedł do Owena i uścisnął mu dłoń. Powiedział, że to świetnie, iż Owen wrócił, i że dowiedział się od Molly, że teraz wykonuje on drobne prace budowlane. Czy w przyszłym miesiącu mógłby zrobić mu półki na teczki i dokumenty w nowym, powiększanym obecnie gabinecie? Czy tym też się zajmuje? Owen skinął głową. - No pewnie. Bardzo chętnie. - To świetnie - odparł Jim, walcząc z parasolem, wywracanym na lewą stronę przez wiatr. - Byłoby fantastycznie. Zrobiłbyś wycenę? Nie zależy mi, żeby było specjalnie tanio, masz tę robotę. Chcę tylko, żeby została zrobiona szybko. Owen miał wrażenie, że właśnie zaczyna się jego nowe życie, choć jedyna jego część, na której naprawdę mu zależało, nie pojawiła się jeszcze w tych drzwiach. Czekał, aż ludzie zaczęli wychodzić pojedynczo. Później ruch ustał. Na końcu pojawił się kapitan Jake

Keller. Pociągnął za skrzydło i od środka zamknął drzwi na klucz. - Chwileczkę! - Owen chciał podbiec do drzwi, ale zbyt długo sterczał pod drzewem. Poza tym padał deszcz i było zimno. I za bardzo bolało biodro. Krzyknął więc głośniej. - Zaczekaj! Jake spojrzał zdziwiony. - Słucham? Jeżeli przyszedłeś na zajęcia, to sporo się spóźniłeś. - Szukam Lucy Harrison. Keller zmarszczył brwi. - Nazywam się Owen Bancroft. Odwoziłeś moją mamę kilka dni temu do szpitala z tego starego domu przy Cłement. Lucy też tam była. Miała dzisiaj brać udział w zajęciach, byliśmy umówieni. Cóż, może trochę naginał rzeczywistość, ale zaczynał się denerwować. Jake uniósł wielkie jak bochny dłonie. - Nie wiem, mogę tylko zgadywać. Podczas wstępnych kursów Lucy zawsze pomaga, ale dzisiaj jej nie było. Brakowało nam jej. Powiedz jej to, jak ją znajdziesz, dobrze? Drzwi zamknęły się z trzaskiem. - No tak. - Owen spojrzał na ten głupi pojemnik z potrawką z kurczaka. - I co teraz? Przed księgarnią było ciemno. Owen ruszył alejką na tyły budynku, żeby sprawdzić, czy Lucy przypadkiem wciąż nie siedzi w sklepie albo w magazynie z książkami. Światła były jednak pogaszone. Teraz zauważył, że ciemno jest wszędzie. Nie paliły się uliczne latarnie, przynajmniej do najbliższej przecznicy. Pewnie naprawiają prąd po burzy. Owen oświetlił

maleńką latarką, którą zawsze nosił przy kluczach, koniec alejki. Jeśli Lucy byłaby w środku, zapewne zapaliłaby przynajmniej świeczkę. Czy powinien ją odwiedzić? Czy to nie przesada? Dobrze, że księgarnia znajdowała się zasadniczo po drodze na plebanię, więc może się jakoś wytłumaczy z tego, że się tu kręci. Spojrzał w okna ponownie i stwierdził, że Lucy tu nie ma. Znowu skucha. Uczniowie zapewne przygotowują się do zbliżających się egzaminów szkolnych u Tillie (jeżeli udało się odpalić generator), farmerzy z doliny już śpią, bo następnego ranka wstają o czwartej, dzieciaki jeżdżące na rolkach na molo zapewne skaczą z ławek, chociaż to zabronione. Deszcz nie deszcz, chcą osiągnąć idealną wysokość. A on tu stoi. Sam. - Szlag by to! Wyrzucił plastikowe pudełko z indyjskim daniem do stojącego między cukiernią a księgarnią kosza na śmieci. Pudełko wybuchło, uderzając o dno i wydając przy tym dźwięk, który tylko pogorszył jego nastrój. Owen stwierdził, że jest idiotą. Powinien po prostu pójść do domu i odpocząć, bo zaraz zmoknie i zmarznie. Najlepiej byłoby się przespać, ale o sen ostatnio nie było łatwo. Nawet kiedy wyczerpany do cna zamykał oczy, pod powiekami widział ją. Lucy. Kobietę swoich marzeń. Kobietę, którą nosił w sercu. W alejce przy księgarni stał purpurowy pojazd Whitney do rozwożenia cynamonowych ciasteczek. Właścicielka zaparkowała go tuż przy tylnym wyjściu z cukierni. Zostawiła światła, więc Owen odczekał chwilę, by sprawdzić, czy nie wyłączą się automatycznie. Ponieważ

nie chciały, spróbował otworzyć auto, ale okazało się zamknięte. No, cudnie. Tylne drzwi cukierni były otwarte, skrzydło tkwiło zaparte o skrzynkę z mlekiem. Owen zapukał, ale nie doczekał się odpowiedzi. - Jest tam kto? - zawołał. Drzwi były cięższe, niż się wydawało na pierwszy rzut oka. - Tutaj - odezwał się wysoki, zalotny głos. Przedzierając się między workami z mąką a stosami pudeł, Owen maszerował przez ciemne wnętrze, oświetlając sobie drogę latarką. Wszedł w drzwi po lewej, zdążając w kierunku, z którego usłyszał Whitney. Wkrótce ją znalazł. W zasadzie nagą, opartą o marmurowy postument, oświetlony pełgającym światłem świec. Była goła i polukrowana. Jak tort na wieczór kawalerski. Biustonosz tworzył czerwony lukier, a majteczki - różowy. Szyję ozdabiał naszyjnik w odcieniu bieli. Whitney w srebrnych szpilkach stała w olbrzymiej makutrze. Od srebrnych drażetek, przyklejonych wokół pępka, odbijało się światło świec. Owenowi przyszły do głowy przynajmniej trzy właśnie łamane przepisy sanitarne, ale prawdopodobnie był to zaledwie wierzchołek góry lodowej. - Jezus, Maria! - wrzasnęła, wychodząc pośpiesznie z makutry. - Co ty, do diabła, tu robisz? - Czekasz na kogoś? - Owen bezskutecznie próbował powstrzymać chichot. - Pewnie, ale nie na ciebie! Czego chcesz? - Oddychała ciężko. Złapała za pusty worek po mące, próbując okręcić go wokół ciała. Podczas panicznej ucieczki ze stołu pobrudziła sobie włosy różowym lukrem. Oparła się o stołek i nagle gwałtownie nabrała powietrza.

Za swoimi plecami Owen usłyszał ryk, lecz zanim się odwrócił, nastąpił atak. Wijąc się na podłodze, próbował przekręcić się na plecy, żeby mieć chociaż szansę na zadanie ciosu. - Zabiję cię, ty gnoju! - ryczał Silas, brat Lucy. Tylu wypowiedzianych przez niego naraz słów Owen jeszcze nie miał okazji usłyszeć. Za chwilę dostał w twarz, zobaczył gwiazdy i poczuł, jak siła uderzenia wędruje w dół, po jego kręgosłupie. Wypuścił pięść w powietrze i udało mu się trafić w coś, co chyba było szczęką. Silas jęknął. Chyba wydawało mu się, że gdy zamknie Owena w klinczu, będzie po walce, ale Owen nic sobie z tego nie robił. Nie na darmo uczył walczyć adeptów akademii policyjnej. Odczekał chwilę, aż znalazł się w dobrej pozycji. Silas wziął oddech, jakby chciał coś powiedzieć. Zanim jednak wyartykułował pierwsze słowo, Owen wysunął nogę w bok i okręcił się lekko. Stopy Silasa znalazły się w powietrzu, jego uchwyt osłabł. Chłopak wyrżnął o podłogę, a Owen wykręcił mu ramiona, przygważdżając na dobre. Nachylił się nad przeciwnikiem. - Chcesz się jeszcze bić, czy mogę cię puścić? Silas mruknął coś w betonową posadzkę i zaprzestał walki. Owen zwolnił uchwyt. Papierowy worek na Whitney drżał i szeleścił. - Co się dzieje, Owen? Silas mruknął coś niewyraźnie i otarł cieknącą z nosa krew. - Zostawiłaś światła w samochodzie, Whitney. A ja szukałem Lucy. Mogłabyś się ubrać? Silas, nie jestem zainteresowany twoją dziewczyną, więc uspokój się, proszę. Whitney uniosła palec. - Niech żaden z was nie waży się ruszać. Mówię poważnie. I ani słowa.

Ton jej głosu nie zachęcał do sprzeciwu. Whitney zebrała w garść papierową torbę i znikła z komórką w bocznej łazience. Silas i Owen patrzyli przed siebie. Obaj dyszeli ciężko, żaden się nie odzywał. Whitney wróciła trzy minuty później, niemal zrelaksowana, w bladomorelowej sukience i butach w tym samym kolorze. Nie miała na sobie ani śladu lukru, który by zdradzał, co się stało przed chwilą. - No dobra, chłopcy. Silas, wygląda na to, że ta randka się już skończyła, chociaż chętnie wybiorę się z tobą na spacer w deszczu. Owenie, Lucy wpadła tu na chwilę, zanim zamknęłam, wzięła pudełko czekoladowych biszkoptów i powiedziała, że zabiera je... - Tak, tak - przerwał. - Na spotkanie w straży pożarnej. Ale nie poszła. Whitney zmarszczyła brwi. - Nie. Powiedziała, że ochotniczo poświęca czas na naukę robótek w domu spokojnej starości. I zapytała, czy chcę w to wejść i upiec coś słodkiego, jeśli ona zawiezie im książki. Chciała też wciągnąć w to Abigail, więc poprosiła ją o przywiezienie wełny. Pomyślałam, że to dość dziwne, bo rano miałyśmy spięcie. Myślałam nawet, że Lucy nigdy już się do mnie nie odezwie. Owen popatrzył na Whitney i zmrużył oczy. Czy można zaufać kobiecie, która jeszcze kilka minut temu była pokryta lukrem? Oczywiście, pojedzie do Willow Rock, bo może zastanie tam Lucy. Pojedzie tak szybko, ile wyciągnie jego stary mustang. Silas wyciągnął swoją czerwoną czapkę z nausznikami spod olbrzymiej, stalowej misy, naciągnął ją na głowę i podał Owenowi rękę. - Nie gniewaj się. Nieporozumienie. - W porządku. Zdarza się w najlepszych rodzinach.

Rozdział 34 Lekcje robienia na drutach nie są dla słabych duchem. E.C. Nareszcie, pomyślała Lucy, kiedy zobaczyła Owena wchodzącego do poczekalni w Willow Rock. Potem przyszło jej do głowy, że już za późno. Przez ostatnie półtorej godziny stała na trzęsących się nogach, na ugiętych kolanach, bojąc się, że zaraz upadnie, ale pobiegła do frontowych drzwi i rzuciła mu ramiona na szyję. - Gdzieś ty był, do cholery? Czemu nie odbierasz komórki? Przez półtorej godziny próbujemy się do ciebie dodzwonić. Drżącymi rękami wyłączyła przyciskiem pager, który przez ostatnie piętnaście minut zwoływał ochotników na poszukiwania. Zaoszczędziłaby sobie kłopotu, po prostu wyjmując z niego baterie. Owen spojrzał nieprzytomnie, ale w końcu to nic dziwnego. Dwóch policjantów rozmawiało cicho z panią Verną i Janie, które wypełniały przy biurku jakieś dokumenty. Wszyscy obecni w poczekalni byli przemoknięci do suchej nitki; kiedy ponownie włączono prąd, w ostrym świetle jarzeniówek okazało się, że wyglądają jak

wyłowione z wody szczury. Lucy wiedziała, że na pewno jest jej zimno, ale nie czuła niczego. Jeszcze nie. - Co się stało? - Owen przecisnął się obok niej, nie spuszczając wzroku z personelu domu opieki. Lucy chwyciła go za ramię. Nie pozwoli, żeby oberwali opiekunowie. To nie była ich wina. Rozpoczynał się najtragiczniejszy akt przedstawienia. - To moja wina. Oni nie mają z tym nic wspólnego. - Ale gdzie ona jest? - Wszyscy już jej szukają. My też za chwilę tam wrócimy. - A dom? Sprawdzali już w domu? - Owen wyjął z kieszeni komórkę i otworzył klapkę. - Cholera. Wyłączyłem dzwonek, kiedy byłem tu poprzednio. Zawsze tak robię. I zapomniałem włączyć. - Policja była już w domu. I ja też. Przeszukaliśmy wszystkie pokoje i ogród. Nie ma jej tam, Owenie. Ani nigdzie między Willow Rock a Clement. Owen podniósł dłonie do policzków. Potarł je mocno. - Nie rozumiem. Jak jej się udało wydostać? Podszedł do niego jeden z policjantów. - Pan Owen Bancroft? Skinął głową. -John Moss. Teraz szuka pańskiej matki sześciu policjantów i ekipa poszukiwawcza K9. Psy podjęły trop, ale urwał się nad rzeką, choć w tym deszczu trudno coś twierdzić z całą pewnością. Domyśla się pan, dokąd ona mogła pójść? - Nie mam pojęcia. - Owen mówił zduszonym głosem. - Jeżeli nie ma jej w starym domu, nie wiem, gdzie może być. Ale jak się stąd wydostała? Lucy przeczesała palcami sweter, trafiając na dziurę z przodu, i poczuła, że włóczka się rozłazi pod palcami. Nic jej to nie obeszło.

- Robiłyśmy razem na drutach. Szło jej wspaniale. Nie rozmawiałyśmy za dużo, tylko pracowałyśmy razem. To już drugi raz. Boże, tak bardzo nie chciała mu o tym opowiadać. Przez nią stracił matkę, a Lucy przeżywała właśnie najgorsze chwile w życiu. Kogoś stracić. Kogoś, kto należy do rodziny... - A potem? - Owen nie spuszczał z niej oczu. - Poszłam do łazienki w korytarzu. Nie chciałam korzystać z toalety w jej pokoju. Miałam wrażenie, że ją irytuję, otwierając te drzwi. Więc wyszłam na chwilę, a tymczasem zgasło światło i Janie zawołała mnie, żebym przyszła po latarkę. Kiedy wróciłam do pokoju, Ireny już nie było. - Wyszła na deszcz? - Pani Verna powiedziała, że po ostatniej ucieczce Ireny założono alarm na boczne drzwi, lecz alarm się nie odezwał, bo nie było prądu. Bateria też nie zadziałała. Owen wpatrywał się w sufit. - Wydostała się. Lucy skinęła głową, mocno zaciskając usta. Pani Verna wyszła zza biurka. - Panie Bancroft... - zaczęła. - Proszę mnie tak nie nazywać! - przerwał. Lucy aż podskoczyła. Zacznie wrzeszczeć? Krzyczeć? Będzie histeryzował? Po raz setny od początku tej historii starała się powstrzymać łzy. - Ale jest mi tak... - Pani Verna wyciągnęła rękę, a Owen ujął ją w swoje dłonie. - Mam na imię Owen, przecież pani wie. Nigdy nie byłem dla pani panem Bancroftem. Moja matka jest chora. Bardzo chora. - Jego głos brzmiał profesjonalnie, mocno i zdecydowanie. Jakby Owen nadal był policjantem na służbie. - Może pani robić tylko to, co w pani mocy.

Nie da się zapanować nad wszystkim, kiedy na przykład wyłączą prąd, nie może pani być wszędzie i w każdej chwili. Choć mama nie ma przy sobie urządzenia namierzającego, znajdziemy ją, proszę się nie martwić. Proszę czekać na wiadomości pod telefonem. Na pewno się odezwiemy, a teraz proszę się zająć Janie i innymi podopiecznymi, dobrze? Po policzkach pani Verny spływały łzy. Skinęła głową, a później objęła Owena ramionami, przyciskając policzek do jego policzka. - Znajdźcie ją. Kocham ją i strasznie mi przykro. Lucy zagryzła wargi. Odetchnęła głęboko. - Idę z tobą - powiedziała. Owen spojrzał, ale wyraz jego mrocznych, ciemnoniebieskich oczu pozostał nieodgadniony. W milczeniu skinął głową. Wnętrze samochodu pachniało mokrą skórą. Szyby natychmiast zaszły mgłą. Owen bez słowa włączył ogrzewanie. Czy jest zbyt wściekły, żeby rozmawiać? Nawet nie można go za to winić. - Masz jakiś pomysł? Dokąd najpierw jedziemy? - zapytała. - Nie mam zielonego pojęcia - odparł. Opuścił szybę od strony kierowcy. Starał się oświetlać rosnące wzdłuż drogi krzaki. - Po prostu jadę przed siebie. W jego głosie nie było gniewu. Lucy tego nie rozumiała. Nie miała pojęcia, co się dzieje w jego głowie. - Owenie, naprawdę strasznie mi przykro. To wszystko była jej wina. Pani Verna zostawiła Irenę pod opieką Lucy, pewna jej bezpieczeństwa. Owen wzruszył ramionami. - Takie rzeczy się zdarzają.

- Nie wolno ci tak mówić. To nie takie proste. - Wiesz co? - Patrzył na nią przez chwilę, a Lucy czuła, jak jej oddech przyśpiesza. - Czasami tak się właśnie zdarza. Coś idzie nie tak i nie można nic na to poradzić. Musiałaś pójść do łazienki. To nie przestępstwo. Światło wysiadło, bo była burza. Też niczyja wina. Mama wyszła. Ale ją znajdziemy. Jak on może mówić o tym tak spokojnie? Lucy miała ochotę wrzeszczeć. Chciała płakać. A przede wszystkim, bardziej niż czegokolwiek innego chciała, żeby Owen się zatrzymał, wyłączył silnik, wziął ją w ramiona, obsypał ją pocałunkami, choć wiedziała, że to idiotyczne pragnienia. Ani na nie miejsce, ani czas, a co gorsza - dzieli ich zbyt wiele. Wtedy, w księgarni, powiedział to bardzo jasno. Wyprostowała się w fotelu i chwyciła mocno za pas bezpieczeństwa. Patrzyła przez okno prosto w deszcz. - Dlaczego przyjechałaś tutaj, a nie na kurs straży? Rozmawiałem z kapitanem, nie wiedział, gdzie jesteś. Odwróciła się zdziwiona. - Byłeś tam? Zawsze przychodzę na te spotkania. Jestem w tym dobra, w motywowaniu rekrutów. Ale postanowiłam, że czas zrobić sobie przerwę. Zostawiłam Jake'owi wiadomość w biurze, ale chyba jej nie odebrał. Robienie na drutach, coś razem z Whitney, dbanie o księgarnię... - Bawiła się odruchowo przetartym brzegiem fotela. - Nic mi się nie udaje. Ale nad tym pracuję. - Mogłaś sobie zrobić krzywdę. Odwróciła głowę tak szybko, że aż poczuła ból w szyi. - Ucząc robienia na drutach? - Próbując ratować ludzkie życie. Na tym zadupiu, gdzie najbliższy OIOM jest o trzydzieści minut lotu helikopterem.

- Więc mówisz, że nie dam rady? Teraz już potrafiła znaleźć słowa. Odpowiednie. I nikt, nawet Owen, nie będzie jej mówił, co ma robić, a co nie. Nawet jeśli miałaby go utracić. - Nie powinnaś. Tylko tyle powiedziałem. - Głos Owena wciąż był spokojny. Dziwnie spokojny. Jak gdyby on wiedział coś, o czym ona nie ma pojęcia. - Nie chcę, żebyś robiła coś, czego nie mogę ja. Dlatego, że nie będę mógł ci pomóc. Nigdy nie mówiłem, że nie dasz rady. Oczywiście, że dasz. Jesteś w tym świetna. - Co takiego? - Masz naturalny talent. Widziałem, jak postępowałaś z moją matką, tamtego wieczoru w domu. Masz po prostu naturalny talent. Jesteś dzielna i silna. Jesteś cudowna. A ja jestem po prostu zazdrosny. I głupi. Lucy słyszała słowa, ale nie docierało do niej ich znaczenie. Brzmiały tak, jakby Owen znów w nią uwierzył. A jednak. Poczuła rosnącą nadzieję, poczuła maleńkie skrzydełka motyla, bijące gdzieś w głębi piersi. Zepchnęła je w głąb i zdusiła. Teraz trzeba działać krok po kroku, systematycznie, trzeba naprawić to, co schrzaniła. Zanim dojdzie do tragedii i będzie za późno. - Musimy ją znaleźć, Owenie. Zanim porozmawiamy o czymkolwiek innym, musimy odnaleźć twoją matkę. Skinął głową i zawrócił. Jechali teraz Main Street wzdłuż wybrzeża. Po lewej mieli sklepy, po prawej wydmy. - Mówiła coś? Cokolwiek dzisiaj wieczorem? Wymieniła jakieś miejsce? Każde wypowiedziane przez nią słowo może być jak światło latarni morskiej. Lucy próbowała sobie przypomnieć, o czym rozmawiały od jej przyjazdu do Willow Rock, ale wiele z tego,

co mówiła Irena, było nieskładne i niespójne. Pojedyncze słowa zawisały na nitkach dźwięków, nie układając się w zdania, a zaledwie w przypadkowe myśli. Jak pozostałe po barwieniu kawałki przędzy. - Trudno mi powiedzieć... To, co mówiła, nie miało zbyt wiele sensu. - Wiem. Nie śpiesz się. Zamyśliła się ponownie. - Rozmawiałam z nią o Elizie. Kiedy zaczynałam ten temat, Irena ożywiała się, jaśniały jej oczy. Powiedziałam jej, że znalazłam pudło z Jedwabnym szlakiem i z tymi kartkami. Mówiłyśmy o wzorze „Latarnia morska w Cypress Hollow". Pytałam, czy kiedykolwiek go wykonała, bo swego czasu był bardzo popularny. Kilka razy powtórzyła frazę „latarnia morska". Owen wcisnął pedał gazu i ruszył szybciej, mijając molo, w kierunku zatoki i jeszcze niewidocznej latarni. Lucy poczuła dreszcz lęku. - To bardzo daleko - powiedziała zdziwiona. - Piechotą tam nie dojdzie. - Moja matka? - zdziwił się. - Doszłaby tam w czterdzieści pięć minut, nawet w deszczu. Z Willow Rock to mniej niż dwa kilometry. Założę się, że tam jest. Nie mogła ścierpieć myśli, że ojciec mnie tam zagonił. Kiedy urząd morski założył tam lampę stroboskopową, mówiła, że należałoby zburzyć tę wieżę. Nie wiem, czy kiedykolwiek tam była, ale teraz nic jej nie powstrzyma. Szlag by to trafił! Prawie byli na miejscu. Przeznaczony na parking placyk był niewyasfaltowany. Owen z impetem zatrzymał auto, spod kół trysnęły strugi błota. - Zaczekaj - powiedział, kiedy Lucy sięgnęła do klamki.

- Na co? - Bierzesz swoją torbę? Skinęła głową. - Mogę ją założyć jak plecak. Mam tam bandaże i... Nie warto kończyć, to idiotyczne. Bandaże i plastry? Te z kowbojami, które naklejała Owenowi na plebanii? A co jeśli stan Ireny będzie naprawdę poważny? Owen sięgnął na tylne siedzenie i po chwili wyciągnął apteczkę. - Zabierz i to. Mam tu jodynę, gazę i kilka sterylnych bandaży. To niewiele, ale przynajmniej coś. Po chwili zmienił temat. Mówił szybko, słowa pędziły jak lawina. - Lucy, nie wejdę po tych schodach wyżej niż na pierwsze piętro. Jeżeli nie ma jej gdzieś na dole, jeżeli wspięła się na samą górę, będziesz musiała ją sprowadzić. - Ale... - Lucy aż zakręciło się w głowie. W życiu nie była wyżej niż na drugim piętrze własnego domu. Nie potrafiła nawet wejść na dach. - Ja chyba nie dam rady... Jego prawa dłoń zacisnęła się na jej dłoni. Jak zawsze - pasowała idealnie. - Wierzę w ciebie, najdroższa. - Uniósł jej dłoń do ust i pocałował. Przesunął wargami po jej skórze. Motyle trzepoczące skrzydłami w jej piersi zmieniły się w jaskółki. - Zawsze w ciebie wierzyłem. Ireny nie było na parterze. Sądząc po wnętrzu, graffiti i rozbitych butelkach po piwie, przez te wszystkie lata latarnię odwiedził niejeden włamywacz. Latarka Owena teraz jakby osłabła, wydobywając z mroku tylko niewielkie kupki śmieci i gruzu na podłodze. W środku czuć było mocny zapach wodorostów, oleju i zgnilizny.

Idąc za Owenem, Lucy kurczowo trzymała się skórzanej kurtki z nadzieją, że on tego nie zauważy. Weszli do maleńkiej kuchenki, prowadzącej do maszynowni, która otwierała się na podstawę schodów. Stopnie pięły się lewoskrętną spiralą w górę. Na sam widok Lucy zakręciło się w głowie. Całych nie było. Irena na pewno nie weszła tędy na górę. Z miejsca, gdzie stali, widać było zaledwie kilka dolnych stopni, w tak złym stanie, że nie utrzymałyby nikogo ważącego więcej niż dziecko. Światło latarki wydobyło z ciemności leżący na najniższym schodku różowy pantofel. Upaprany w świeżym błocie. - Niech to szlag! - jęknął Owen. - Boże, nie! Nie potrafię. Owen położył dłonie na ramionach dziewczyny i podprowadził ją do stóp schodów. - Dzwonię na pogotowie i policję. Masz komórkę? Jak tylko skończę rozmawiać, zadzwonię do ciebie. Włącz telefon, zablokuj go i włóż do kieszeni. To będzie otwarta linia, będę wszystko słyszał. Lucy chciała powiedzieć: „Tak się boję, tak się boję, nie mogę", ale tylko zacisnęła usta. Nie była w stanie wykrztusić słowa. - Cholera, szkoda, że to nie na mnie padło - powiedział Owen, wręczając jej latarkę. - Ale pewnie wspiąłbym się tylko na pierwsze półpiętro, skąd zabrałaby mnie karetka. Po prostu nie mogę... A chciałbym tam pójść najbardziej w świecie. W niczym innym nie byłem lepszy. I wiem... - Na chwilę załamał mu się głos. - Wiem, że nie można szanować mężczyzny, który nie potrafi zrobić tego, co powinien. A ja, niestety, nie potrafię. Dlatego potrzebuję ciebie.

Lucy poczuła dziwną lekkość, jakby za chwilę miała zemdleć. Czuła, że krew odpływa jej z głowy i z twarzy. Wsadziła ręce głęboko w fałdy jego kurtki. Co ona sobie wyobrażała? To jeszcze gorsze niż tamten płonący samochód. Znacznie gorsze. Ale zależało od tego tak wiele. Owen jej potrzebował. Nikt inny nie mógł mu pomóc. W ciemności ledwie go widziała. Za jej plecami zaszeleściło coś, o czym wolała nie myśleć. Nagle pomyślała, że wie już, co kryje się w jego oczach. -Lucy... - W porządku - odparła. - W porządku? -Tak. - Bądź ostrożna. Wypowiedziawszy te dwa słowa, Owen ją pocałował. A ona miała wrażenie, że czekała na to całe życie. Jego usta na jej wargach były ciężkie; oddała mu pocałunek, w którym była tęsknota za dniami i latami, które stracili. Przytuliła się do niego raz jeszcze, by go poczuć. Pasowali do siebie doskonale. Bliskość, tak samo niespodziewanie, jak się zaczęła, nagle się skończyła. Owen przesunął opuszkami palców po jej policzku. - Bądź ostrożna - wyszeptał ponownie, choć chciał powiedzieć coś zupełnie innego. Lucy skinęła głową, odwróciła się i poprawiła torbę na plecach. Ręce miał wolne. Pierwszych kilka stopni pokonała ostrożnie. Trzeszczały, kołysząc się pod jej ciężarem. Dobry Boże, miasto powinno było zburzyć tę latarnię całe lata temu! Dlaczego to jeszcze stoi? Mówi się o przerobieniu jej na hostel albo atrakcję turystyczną, na coś przynoszącego zyski, ale to przecież śmieszne!

Lucy nie słyszała teraz niczego oprócz uderzeń własnego serca i nieustannego, uporczywego pulsowania krwi. Na pierwszym półpiętrze, gdy już nie widziała Owena, jej stopa, na którą właśnie przenosiła ciężar ciała, przeleciała przez zgniłe deski. Na szczęście wciąż mocno wsparta na drugiej nodze, Lucy kurczowo chwyciła się balustrady. Schody zakołysały się zdradziecko. Ze spiralnych stopni sterczały drzazgi. - Jezus, Maria - szepnęła. Kiedy w jej kieszeni zadzwonił telefon, aż podskoczyła. Odebrała. - Świetnie ci idzie - powiedział. - Przecież mnie nie widzisz. - Słyszę, że jeszcze nie walnęłaś o podłogę. - Dziękuję za zaufanie. Jego głos i basowy śmiech sprawiły, że rozluźniła się i przypomniała sobie o oddychaniu. - Blokuję telefon, żeby się nie wyłączył. - To dobrze. Włożyła telefon z powrotem do kieszeni, mając świadomość, że Owen wszystko słyszy. Gdyby musiała powiedzieć mu coś... coś strasznego, będzie mógł się rozłączyć i zadzwonić pod numer alarmowy. Pomodliła się żarliwie, aby do tego nie doszło. Kolejne półpiętra. Lucy nie chciała myśleć, jak jest wysoko. Stopnie były w coraz gorszym stanie. Dwóch nie było wcale, w ich miejscu ziała dziura. Lucy poświeciła w nią latarką, ale nie była w stanie określić jej głębokości. A jeżeli Irena...? Nie, na pewno nie. Teraz liczyło się wyłącznie jej życie. Albo była na górze, albo w ogóle jej tu nie było, ale sposób, by się przekonać, był tylko jeden.

Lucy odbiła się od całego stopnia i stanęła na kolejnej połówce. Miała wrażenie, że schody jęknęły i zakołysały się, ale nie puściły. Z ulgą wypuściła powietrze i poszła dalej. Była zbyt przerażona, żeby opierać się o chybotliwą balustradę. Przycisnęła dłoń do lepkiej ściany, chwyciła palcami za odchodzącą farbę, jak gdyby mogło jej to w czymś pomóc. Pochyliła się do przodu i poświeciła latarką przed siebie, oświetlając parę stopni po prawej, następnie prawą ręką zbadała kolejny schodek... Czy on wytrzyma jej ciężar? Mniej więcej w dwóch trzecich drogi na górę trafiła na półpiętro z oknem. Przez wybitą szybę Lucy widziała światła na głównej ulicy Cypress Hollow. Były tak daleko, a ona tak wysoko... Do środka wlewały się strumienie wody. Nie, nie powinna tam patrzeć. - Wciąż wchodzę - powiedziała do telefonu. - Jeszcze jej nie znalazłam. -1 dodała wyraźniej, pokonując zadysz-kę. - Jestem dość wysoko. Dobrze mi idzie. Kłamała. Nie była w stanie wyobrazić sobie, jak dzieciaki mogą tu wchodzić dla zabawy. To żadna zabawa, to czyste piekło. Przerażające i tak strasznie wysokie... Lucy poczuła, że pocą jej się dłonie, dopadły ją zawroty głowy. Szkoda, że nie może teraz usłyszeć Owena mówiącego, że na pewno jej się uda, ale zatrzymać się po to, żeby rozmawiać? To byłoby śmieszne. Na pewno jej się uda. Przecież potrafi. Jeszcze kilka stopni. Drewno było trochę lepsze, im wyżej, tym mniej zniszczone. Lucy rozumiała. Bóg jej świadkiem, że w normalnych warunkach nigdy by tak daleko nie zaszła. W końcu, już na samym szczycie, pochyliła głowę i znalazła się w pomieszczeniu z reflektorami.

Stara, roztrzaskana lampa stała pośrodku podłogi, ale szklane ściany były w większości nienaruszone. Lucy próbowała przez nie wyjrzeć i zobaczyć, czy Irena jest na zewnątrz, na tarasie, ale przeszkadzała jej w tym biegnąca przez całą długość pomieszczenia ściana. Spełniała rolę podpory i przepierzenia osłaniającego ląd przed błyskami stroboskopu; latarnia miała wysyłać sygnały wyłącznie w kierunku morza. Jeśli Lucy za nią nie zajrzy, nigdy się nie dowie, czy Irena tu dotarła. Drzwi na zewnątrz wisiały na jedynym pozostałym zawiasie. Żeliwny, skrzypiący na wietrze taras otaczała metalowa balustrada; Lucy wydawało się, że widzi jego kołysanie. Mogłaby przysiąc, że cała latarnia morska porusza się pod jej stopami. Nie, teraz nie czas na myślenie o trzęsieniach ziemi. Nie w tej chwili. Lucy powolutku wyszła przez drzwi, a później usiadła, czując się jak zjeżdżające po schodach na pupie przerażone dziecko. Wystawiła stopę na deszcz, czując, jak ostre krople uderzają ją po nogach przez materiał dżinsów, i pomodliła się tak, jak nie modliła się w całym swoim życiu. Boże, żeby Ireny tam nie było, żeby schowała się gdzie indziej! Może zamknęła się w łazience u Tillie? Albo zasnęła w magazynie biblioteki publicznej? Wszędzie, tylko nie tutaj, nie w tym deszczu i burzy! Postawiła stopy na żeliwnym tarasie. Odpowiedział jej metaliczny odgłos. - Owenie, jestem teraz na zewnątrz, na samym szczycie. Całkiem dobrze jej szło, a najlepiej nieokazywanie paniki. I wtedy zrobiła błąd. Spojrzała w dół i zobaczyła, co ma pod nogami. Oczywiście. Nadmorskie skały, tak strasznie daleko. Bo ona sama jest wysoko. Kiedy

podniosła wzrok, zobaczyła jedynie ciężkie chmury wiszące nad uderzającymi o piasek falami, potężne bałwany i spienione wody przypływu. A ona jest tak samotna, tak nic nieznacząca... Wycofała się i przytuliła plecami do ściany. Rozpłaszczyła się na niej, jakby mogło ją to uchronić przed upadkiem. Poczuła ukłucie. Druty, które razem z robótką trzymała w torbie! Eliza Carpenter. Lucy pokręciła energicznie głową. Gdyby zamiast niej znalazła się w tym miejscu Eliza, wcale by się nie bała. Powiedziałaby, że to przygoda, zrelacjonowała ją później mężowi, zapisałaby wszystko w notesie. Eliza uważałaby tę sytuację za ekscytującą. A może już tu kiedyś była, również podczas burzy? Może to tutaj znalazła natchnienie do słynnego swetra z warkoczami? W takim razie ona, Lucy, od teraz będzie Elizą. Odepchnęła się od ściany, ale nie zaufała poręczy. Ruszyła ostrożnie w prawo, przyświecając sobie latarką i upewniając się, że stawia kroki tylko tam, gdzie zewnętrzny taras wygląda na mocny. Tutaj również w żeliwnej podłodze ziały dziury, część konstrukcji zardzewiała i odpadła. Ten widok odbierał Lucy resztki oddechu. Szła jednak dalej, bo tak postąpiłaby Eliza. A kiedy już doszła tam, gdzie nie sięgał promień, gdzie szkło łączyło się z pełną ścianą, znalazła Irenę. Kobieta siedziała skulona pod jedynym fragmentem konstrukcji osłaniającym ją od deszczu, pod niewielkim, drewnianym daszkiem. Nakryte koszulą nocną kolana trzymała pod brodą. Spod koszuli wystawała goła stopa, druga wciąż pozostawała w pantoflu. Irena była

przemoczona do suchej nitki, bo mimo osłony deszcz zacinał mocno. Mrużyła powieki, drżały jej ręce. - Ona tu jest. Słyszysz? Jest tutaj. Owen się rozłączył. Na pewno zadzwoni na pogotowie z informacją, że Irena została znaleziona. Tymczasem jednak dowodziła tu Lucy. Ireno! Och, Ireno... Lucy nie spojrzała w dół, nie sprawdziła, czy może stanąć bezpiecznie, i jej lewa noga wpadła w dziurę. Ta część podłogi, na której się wsparła, złożyła się, zgięła jak papier, poleciała w dół, a Lucy zareagowała odruchowo. Wyciągnęła przed siebie prawą nogę, obiema rękami chwyciła się tego, co ocalało. Latarka poleciała w dół. Spadała długo, aż w końcu uderzyła o skały, wydając daleki, ledwie słyszalny odgłos. A Lucy zwisała z żeliwnej konstrukcji, trzymając się jej kurczowo obiema rękami.

Rozdział 35 Nawet w najgorszym wypadku możesz sięgnąć po druty i włóczkę. E.C. Najdziwniejsza ze wszystkiego była cisza. Na chwilę ustał deszcz i zamarł wiatr. Lucy nie słyszała niczego oprócz bicia własnego serca. Głuchy, równomierny odgłos. I wtedy, tuż obok, na odległość szeptu, usłyszała Owena. - Dasz radę, Lucy. Liczyła uderzenia serca, czując, jak pompuje ono krew do jej dłoni, zaciśniętych na metalowej poręczy. Raz, dwa, trzy. I wykonała pierwsze, jedyne i najważniejsze podciągnięcie na rękach w swoim życiu. Nie wyszło to tak jak na filmie, gdzie bohater podciąga się i prześlizguje nad krawędzią kocim ruchem. Wysiłek był brzydki i bolesny. Lucy drapała paznokciami, zaciskała mocno palce, podrzucała prawą nogę tak, żeby piętę zahaczyć o krawędź tarasu, aż w końcu udało jej się wygramolić na dziurawą podłogę. Wciąż leżąc na brzuchu, Lucy przesunęła się do przodu. Oddychała ciężko. I odzyskała słuch. W jej uszach

znów zagrzmiała burza; Lucy usłyszała gwizd i ryk wiatru, dźwięk bijącego z góry strumieniami deszczu i trzeszczenie metalu. Irena przyglądała się temu wszystkiemu nic nierozumiejącym wzrokiem. A przecież to ona była najważniejsza. Nieważne, że Lucy niemal straciła życie, spadając z wysokości, o której myśl zapierała jej dech. To już się nie liczyło. Irena była cała i zdrowa, i tak musi zostać. Sweter babci Ruby, mokry i podarty bardziej niż kiedykolwiek, był ciepły, ogrzany ciepłem ciała Lucy. Dziewczyna zdjęła go i zarzuciła Irenie na ramiona, wkładając jedną po drugiej, jej ręce w rękawy. - Wełna trzyma ciepło, wiesz - powiedziała Lucy głosem niema] tak drżącym jak ręce. - Nawet kiedy jest mokra. Wciąż grzeje. I jest też nie-p-p-palna. Wiedziałaś o tym, Ireno? Pokaż teraz ręce, czy wszystko z nimi w porządku. Jak tam nogi? Bosa stopa Ireny była, co nie dziwiło, przecięta w kilku miejscach, ale krew ciekła cienką strużką. Lucy postanowiła tego sama nie opatrywać. Irenie rana nie przeszkadzała, a ona nie chciała chorej denerwować ani straszyć. Siedziały w miejscu, z którego nie mogły się ruszyć, bo Lucy zarwała ostatnią drogę ucieczki. Nie zauważyła u Ireny żadnych innych urazów. Oczywiście, kobiecie było zimno, może nawet miała początki hipotermii, a Lucy wiedziała, że u starszych pacjentów to poważny problem. Wyjęła telefon komórkowy, a później objęła Irenę ramionami. - Trochę cię ogrzeję, a później zadzwonię do twojego syna, dobrze? I pomodliła się, żeby rzeczywiście wszystko skończyło się dobrze, bo gdyby Irena teraz ześwirowała, to byłby

koniec ich obu. Choćby dlatego że Lucy nie dałaby jej się stąd ruszyć bez walki. A na dół było bardzo daleko. Zbyt daleko, żeby o tym myśleć. Irena jednak opuściła głowę i wtuliła się w ramiona opiekunki. Zupełnie jak ktoś, kto pragnie przytulania, ktoś, kto chce być blisko drugiego człowieka. Zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pokazał się numer Owena. - Chyba wszystko w porządku, ale Irena jest wyziębiona, przemoczona, więc trzeba ją stąd ściągnąć. I to szybko. - Lucy dopiero teraz usłyszała zbliżające się syreny. - Na powrót tą samą drogą nie ma szans. Wierz mi. Musimy zejść po drabinie z tyłu tarasu na samej górze. Irenę trzeba będzie stąd znieść. - Już prawie są. Poślemy na górę specjalny kosz. A jak ty? Czy wszystko w porządku? - W głosie Owena niepokój pobrzmiewał w każdym słowie. - Dobrze. Obie czujemy się dobrze. Lucy zacisnęła mocno usta, nagle nie mogąc złapać tchu. - Trzymajcie się. Ustawienie tu drabiny i kosza potrwa co najmniej dziesięć minut. Dacie radę? - Jasne. Kiedy Lucy zakończyła połączenie, poczuła, że Irena zaczyna kręcić się w jej ramionach. Najpierw wyrwała się z jej objęć, a później zaczęła płakać. Zrobiła taki ruch, jakby chciała wstać. - Nie, nie, skarbie, nie możesz. Nie możemy się ruszyć nawet o centymetr. To nie jest bezpieczne. Źle dobrała słowa. Irena zrobiła się teraz jeszcze bardziej podenerwowana. - Owenie - powiedziała. - Owenie, tu, na górze. - Wszystko w porządku - odparła Lucy. - Z nim wszystko dobrze.

- Owenie. - Irena mówiła bardziej zdecydowanym tonem. Rozejrzała się dokoła i zdała sobie sprawę gdzie się znajdują. - Latarnia morska. Owenie. Jesteśmy na gó- Z Owenem wszystko dobrze. Lucy pociągnęła Irenę za ramię. Nie chciała jej zrobić krzywdy, ale musiała ją utrzymać na miejscu. Jedynym bezpiecznym miejscu w całej tej cholernej latarni, choć wcale nie była tego do końca pewna. Jeżeli Irena oprze się teraz o balustradę, cały fragment tarasu, znajduLy się zaledwie o metr, może się urwać. Wokół zrobiło się dziwnie jasno. Deszcz ustał, światła miasta odbijały się od nisko wiszących nad wodą chmur Lucy zobaczyła we wzroku Ireny zmęczenie. - Wsadziłam go do więzienia. A później umarł Czy ona mówiła o ojcu Owena? Czy mogła pamiętać tamtą noc, kiedy ojciec zagonił Owena na górę latarni? - Owen - powiedziała Irena. - Muszę iść. Na wpół wstała. Kolana jej drżały, ciało kolysalo sie jak lisc na wietrze. - Ireno - powiedziała Lucy, starając się, by zabrzmiało to nagląco. Przyniosłam ze sobą robótkę. Pomyślałam sobie, ze pokażesz mi, jak trzymasz motek. Irena pokręciła głową, ale usiadła. - Co takiego? Mokrymi, zziębniętymi dłońmi Lucy z trudem wyciągnęła włóczkę z torby. Poczuła, że kilka oczek spada z drutów, ale to nie miało znaczenia. - Patrz. Ja trzymam tak, lewa reka. A ty chyba prawa? Pokazesz mi? Włożyła druty w dłonie Ireny. Ta spojrzała na nie jakby nigdy w życiu nie widziała robótki.

- Wiem, tu jest mokro, tak? Pewnie masz zimne ręce. Ale gdybyś mi pokazała, tak bardzo powoli. Byłabym ci wdzięczna. W słabym świetle Irena pewnie nie widziała zbyt dobrze. Lucy sama ledwie mogła dostrzec oczka. A mimo to ręce Ireny zaczęły się poruszać. Najpierw powoli, jedno mokre oczko za kolejnym wymuszonym oczkiem. Po chwili palce złapały rytm i na drutach pokazał się ścieg francuski. Kobieta oparła się, już rozluźniona, o ramię Lucy. Gdzieś pod nimi z wozu strażackiego wysunęła się drabina. Robótka Lucy była w środku poszerzania jej ściegiem dżersejowym, szła w kierunku otworów na rękawy. Większość tego, co zrobi Irena, trzeba będzie spruć. Strażacy gdzieś na dole biegali i krzyczeli do siebie w deszczu, a Lucy nagle pomyślała, że warto jednak zatrzymać rządek lub dwa na pamiątkę. Tak, tak właśnie zrobi. W replice swetra babci Ruby, tej, którą Lucy rozpisze dzięki Elizie na nowo i w której zastosuje własną koncepcję rękawów, zostanie rządek zrobiony przez Irenę, przycupniętą teraz jak ptak na krawędzi tarasu latarni. Sweter zrobiony przez nie wszystkie. Lucy objęła Irenę i pozwoliła jej pracować. Pod przymkniętymi powiekami zobaczyła Owena tak wyraźnie, jak gdyby stał tuż przed nią. Nie mogła się doczekać powrotu.

Rozdział 36 Wełna ma tyłe pamięci, co miłość. E.C. Ze szpitala wyrzucili ich po paru godzinach. Lekarz powiedział, że zatrzymają Irenę na noc na obserwacji, ale płyny, które jej podano, i zastosowana terapia podniosły ciepłotę jej ciała. Prognozy były dobre. Po raz kolejny. Lucy nigdy jeszcze nie widziała na własne oczy nikogo, kto zapada się w siebie z ulgi, a tak właśnie wyglądał Owen, kiedy lekarz przekazał mu dobre wiadomości Oparł się gwałtownie plecami o ścianę; zdrowa noga wytrzymała, ale chore biodro nie dało rady. Trzymał się oparcia krzesła, stał jak przyśrubowany do ściany i słuchał. A później spojrzał na Lucy z taką emocją w oczach ze aż poczuła drżenie rąk. Zaprowadziła go do mustanga, a potem poprosiła o kluczyki. - Ty prowadzisz? Skinęła głową. - Mojego auta nie prowadziła jeszcze żadna dziewczyna.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz. Zegar na tablicy rozdzielczej wskazywał drugą w nocy. Gdy przejeżdżali obok baru Rite Spot, Jonas akurat zamykał. Widząc, kto prowadzi mustanga, aż uniósł brwi. Pozdrowił ich ruchem głowy. Wyglądało to na gest aprobaty. Minęli słup, w który niemal miesiąc temu uderzył samochód Abigail, miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Milczeli. Owen oparł głowę o zagłówek i zamknął oczy. Lucy skręciła w lewo, w Fourth Street, a później w prawo, w Walnut, po czym podjechała pod dom. Wyłączyła silnik i oboje wysiedli. Bez słowa zaprowadziła go do środka. Stanęła u stóp schodów i zaczekała, aż położy rękę na jej ramieniu. Pokonywali schody powoli, jeden po drugim. Razem. Lucy zapaliła w łazience trzy świece i napełniła żeliwną wannę gorącą wodą i dopiero się odwróciła. Dopadły ją dreszcze. Milczeli nadal. Powoli zdejmowali ubrania. Lucy nie spuszczała oczu z Owena. Poruszali się jakby w zwolnionym tempie. Najpierw zdjęli koszulki, później wciąż wilgotne i zabłocone dżinsy. Kiedy wanna się napełniła, Lucy zakręciła kurki. I w końcu, po całej wieczności oczekiwania, Lucy wspięła się na palce i pocałowała Owena. Jego usta spotkały się z jej ustami i w tej najdoskonalszej z chwil zrozumiała, że dotarła do domu. Smakował nocą, deszczem i pachniał jak ocean. Był wszystkim, czego pragnęła, wszystkim, czego jej było trzeba. Kiedy oddał jej pocałunek, poczuła, że serce jej rośnie, i nie rozumiała, jakim cudem wciąż mieści się w piersi.

Do wanny weszli razem, śmiejąc się jak dzieci; woda wychlapywała się nad krawędzią na pokrytą kafelkami podłogę. Najpierw Owen umył Lucy, powoli, z czułością przesuwając dłońmi po jej skórze. Później ona umyła jego. Myjąc, pieściła dłońmi jego nogi, ramiona, szczękę, przerywając na chwilę tylko po to, by odwrócić głowę, pocałować go i z westchnieniem zaciągnąć się jego zapachem. A później odchyliła się, wciąż w jego objęciach. Woda przelewała się ponad ich ramionami. Całkiem łatwo i naturalnie mogła się teraz przetoczyć i przysunąć, wziąć go w siebie i posiąść. Miała jednak nadzieję, że na to jeszcze wystarczy im czasu. Wierzyła z całej duszy, że mają na to całą wieczność. - Widziałem, jak spadłaś - powiedział w końcu. Lucy zesztywniała i zaparła się stopą o brzeg wanny. - Widziałeś? - Myślałem, że już po mnie. Nie słyszałaś, jak krzyczałem? Na pewno słyszałaś. Bo ja słyszałem każde skrzypnięcie metalu. Niemal słyszałem twój oddech. Pokręciła głową. Mokre włosy otarły się o jego ciepłą pierś. - Na górze było tak głośno, ale gdy spadłam, nagle zrobiło się cicho. I wtedy też wydawało mi się, że cię słyszę... - Powiedziałem: „Dasz radę, Lucy". Zamknęła oczy. Usłyszała to głośno i wyraźnie. Uwierzyła. On miał rację. - Byłaś niesamowita. Uśmiechnęła się. - Wiem. - Uniosła rękę i patrzyła, jak woda spływa po skórze. - Ale weszłam tam tylko dlatego, że we mnie wierzyłeś.

Owen objął ją mocniej. - Kiedy byłaś tam, na górze, zdałem sobie sprawę, że się myliłem. Że myliłem się cały czas. Nie miałem racji, mówiąc o twojej pracy w straży. - Domyśliłam się. - To dobrze. -1 nie masz już nic przeciwko temu? - Lucy wpatrywała się w płomień świecy stojącej na krawędzi umywalki, ale słuchała uważnie. Nie zamierzała z niczego rezygnować, ale odpowiedź Owena miała znaczenie. - Chyba już zawsze będę niezadowolony, że nie mogę iść za tobą wszędzie i być tam, gdzie ty, zwłaszcza gdy będziesz w niebezpieczeństwie. Ale Lucy... Owen przesunął się i teraz leżeli w wannie twarzą w twarz. W płomieniu świecy widać było zarost na jego szczęce i cienie pod oczami. Wyglądał na wyczerpanego. A ona patrzyła na mężczyznę, którego kochała. - Lucy, nie wiem, jak długo pozwolisz mi siedzieć sobie na głowie, martwić się o ciebie i być mężczyzną, do którego przychodzisz do domu, ale chcę nim zostać. - Uśmiechnął się, ale oczy miał poważne. - Kocham cię. A zanim coś powiesz... Nie mogę ci wiele obiecać, ale zacznę od małej firmy budowlanej. Zamierzam odkupić i wyremontować dom mojej matki. Zapytam Silasa, czy będzie chciał zostać moim wspólnikiem, a jeśli wszystko pójdzie dobrze... Wtedy może... Lucy uciszyła go pocałunkiem, który na moment odebrał obojgu mowę. - Zawsze byłeś idealny - powiedziała wreszcie. Owen tylko patrzył. - Jeszcze w liceum - ciągnęła. - Kiedy opuszczałeś połowę lekcji, bo miałeś jakąś karę. Kiedy celowo mnie przezywałeś. Kiedy podczas przyjęcia maturalnego

pocałowałeś mnie w tej sypialni. Kiedy wyjechałeś i nie wróciłeś. Zawsze byłeś dla mnie tym jednym, jedynym. Chyba kochałam cię już wtedy, tylko tego nie wiedziałam Byłeś idealny, choć nie byłeś gliniarzem. A teraz jesteś taki, jaki jesteś. I jesteś idealny. Kocham cię, Owenie. Jego oczy zapłonęły płomieniem, który odbił się w jej źrenicach. - Powiesz mi, co było w tamtym liście? Tym, którego nigdy nie dostałam. Zaśmiał się, otoczył ją ramieniem i przyciągnął bliżej. Na podłogę wychlapało się jeszcze więcej wody. - Napisałem, że po ciebie wrócę. Że wrócę do domu.

Epilog Przede wszystkim kochaj. E.C. Lucy martwiło jedynie to, że matka Owena nie mogła przyjechać na przyjęcie z okazji prezentacji. Wczoraj był dobry dzień. Naprawdę dobry. Irena była silna i na tyle obecna psychicznie, że mogli ją wsadzić do samochodu i zabrać do domu. Owen wziął ją ostrożnie za rękę. Lucy patrzyła na tę dwójkę ze ściśniętym sercem. Ireny nie interesowało wiele poza ogrodem; pragnęła posiedzieć na starej metalowej ławce za domem. Wpatrywała się w róże, a po jej policzkach ciekły łzy. Nie mówiła nic, poza „Rugosa" i „Owen", ale więcej nie było trzeba. Uśmiechnęła się dwa razy uśmiechem, który zatrzymywał bicie serca, na widok kwitnącej róży Lady Banks, pnącej się po pergoli roboty Owena. Był to uśmiech, jakiego nie widzieli od bardzo dawna. Oczywiście, było z nią coraz gorzej, ale taki dzień był dniem dobrym i tego należało się trzymać. Siedząca na ławeczce Irena była trzecią osobą, która zobaczyła skończoną książkę. Lucy położyła egzemplarz Drogi, którą nie poszła Eliza na jej kolanach.

- Napisałam ją - powiedziała. - To dla ciebie. Irena skinęła głową. Powoli odwracała strony. Na wewnętrznej stronie okładki było duże, czarno-białe zdjęcie opierających się o ścianę stodoły Elizy i Joshuy, obojga w ręcznie zrobionych ganseyach. Irena dotknęła błyszczącego papieru i uśmiechnęła się ponownie. Później zamknęła i oczy, i książkę, i odwróciła twarz w kierunku zachodzącego słońca. Wszyscy troje siedzieli teraz w ogrodzie i słuchali uderzeń fal o piasek zaledwie o dwie przecznice stąd. Zabrali Irenę z powrotem do Willow Rock i położyli książkę na jej stoliku nocnym. To wystarczyło. Dziś wieczorem jednak niemal chora z podniecenia Lucy była bliska paniki. - A jeśli nikt nie przyjdzie? Owen oparł się o stojącą na ladzie w księgarni kasę i zaśmiał się głośno. - Przyjdą. - Nie, mówię poważnie. Są znudzeni na śmierć. Albo zmęczeni tym, że ja od półtora roku wciąż gadam o tej książce. Nikogo to nie obchodzi. Bo i niby dlaczego? Dlaczego mieliby przychodzić na przyjęcie z okazji wydania książki o dziewiarstwie? Może gdyby to była powieść, to tak. Albo jak wtedy, kiedy Bill Hildebrand opublikował wspomnienia z podróży jachtem na Fidżi. To tak. To było przyjęcie... Ale wiesz co? On upiekł prosiaka w dziurze w ziemi. A my nie. My mamy zaledwie czekoladowe ciasteczka! - Lucy zawyła jak wilczyca i przesłoniła dłońmi usta. Po chwili poczuła na czole pocałunek. - Dobrze. A teraz otwórz oczy i popatrz na mnie - powiedział Owen.

Pokręciła głową. - Jestem przerażona. - Nie jesteś wcale przerażona. A ten alarm pożarowy w ubiegłym tygodniu w dolinie, kiedy strażak spadł z drabiny? Byłaś w grupie interwencyjnej, tak czy nie? To nie mów mi teraz o przerażeniu. - To co innego. Kiedy gasimy pożar, jestem ze wszystkimi. W zastępie. A teraz jestem sama. - Dasz sobie radę. - A jeżeli mimo opublikowania książki i wspaniałych recenzji, nikt jej nie kupi? Nikt, nigdzie i nigdy? - Wydawca raczej nie liczy na stratę. Nie wiem, co by się musiało stać, żeby na niej nie zarobił. - Nie, wcale nie. - Wiem to, moje słoneczko. W tym rzecz. - Owen znów się zaśmiał. Wydawca ma plan. Książka będzie się sprzedawać. To twoje przyjęcie z okazji jej wydania. Twój dzień. I Elizy. Ona nie może w nim uczestniczyć i cieszyć się z tego wydarzenia, z tego wszystkiego, co jest z wełny, ale jeżeli ty nie będziesz się cieszyć w jej imieniu, ja będę wiedział dlaczego. Lucy gapiła się w mężczyznę, którego kochała od zawsze. - Przysięgasz na włóczkę? Owen wzruszył ramionami. - A co ja mogę powiedzieć? Zaczynam się w to wplątywać. W mgnieniu oka Lucy otoczyła ramionami szyję Owena i pocałowała go tak, że stracił oddech. Kiedy skończyła, westchnął jeszcze raz i zacisnął dłonie na wózku na książki. - A to za co, kobieto? - Robienie na drutach jest seksownym zajęciem.

- Teraz już wiem - odparł. - Naprawdę uważasz, że przyjdą? - zapytała jeszcze raz. Owen skinął głową. Oczywiście, wszyscy zjawili się naraz. Elbert Romo przyjechał prosto z mistrzostw w bingo, więc natychmiast pognał do łazienki, nawet się nie witając ani nie oglądając książki. Mildred i Greta zjawiły się szykownie ubrane, obie wyprostowane, z mokrymi oczami. - Popatrz tylko na te wszystkie dekoracje - powiedziała Greta. - To wygląda jak ślub. Te wszystkie wstążki na ławkach. I kwiaty. I świeczki! Mildred opętańczo kartkowała książkę, nie zważając na walającą się pod jej nogami torebkę. - Tylko popatrz! Greta, tylko popatrz na zdjęcie Elizy. A tu, patrz, na stronie siedemdziesiątej dziewiątej! Pamiętasz ten dzień? Ja wiem, gdzie to jest! - Przeszłaś samą siebie, Lucy. - Cudowny uśmiech Grety uspokajał. Lucy stała wyprostowana w swojej czerwonej sukience i żółtym swetrze. Lubiła go bardziej niż inne swetry w książce. Miał miękki, staromodny, zaokrąglony brzeg, był wcięty w talii, z krótkimi rękawami i perłowymi guzikami. Lucy czuła się w nim ładnie, kobieco, jak kontynuatorka czegoś ważnego - pracy Elizy i Ruby. Miała wrażenie, że obie kobiety otaczają ją opieką. Whitney i Silas zjawili się z olbrzymimi tacami pełnymi słodkości. Było tego więcej, niż Lucy spodziewała się w najśmielszych snach. Chociaż na dworze było jeszcze dobrze ponad dwadzieścia pięć stopni, Whitney wystąpiła w czerwonej czapce z nausznikami, którą zrobił dla

niej Silas. Zdjęła ją, złożyła i ostrożnie schowała w bocznej kieszeni torby. - Wszystko będzie dobrze. Pamiętasz wieczór wypieku tortów czekoladowych? Wszystkie kobiety, które tam były, chcą tu dzisiaj zajrzeć, a nawet niektórych nie znasz. A część z nich w ogóle nie robi na drutach. Po prostu usłyszały, że będzie impreza. - Impreza z książką o robótkach w roli głównej. - Z najważniejszą książką o robótkach w roli głównej. A teraz muszę już iść i pilnować słodyczy, zanim wszystko zeżrą nasi mężczyźni. Lucy uśmiechnęła się szeroko do Owena i Silasa, którzy w ekstazie obwąchiwali półmiski. - Pasują do siebie, co? Whitney skinęła głową. - Owen mówił ci już o nowej robocie? Lucy przygryzła wargę. - Ja się do tego w ogóle nie nadaję. Nawet zapomniałam zapytać. - Dzisiaj jest przyjęcie z okazji wydania twojej książki, więc chyba ci wybaczy. Silas mówi, że ten dom jest w tak złym stanie, że będą musieli wszystko wypruć i wstawić na nowo. Remont kapitalny. - Więc są w siódmym niebie. - Absolutnie. - To dobrze. - Lucy była szczęśliwa. Owen świetnie dogadywał się z Silasem i doskonale uzupełniali się w pracy. Jej facet odpowiadał za to, co na widoku, za półki, podłogi i ściany, a Silas za to, czego nie widać hydraulikę i elektrykę. I Owen tylko raz wymierzył do niego z broni. Ale tamtego dnia Silas naprawdę mocno się spóźnił. Przez drzwi frontowe wchodzili właśnie Molly z Jonasem, a tuż za nim Toots i Bart. Toots mówiła donośnie:

- Ale Bart, powiedziałam ci, że jeżeli mam prowadzić zajęcia z tantry, musisz być nagi. Przynajmniej na początku. Bart przeszedł obok Lucy, kręcąc głową. - Chyba doszliśmy do ściany, droga żono. Nigdy nie myślałem, że to powiem, ale chyba dalej się już nie posunę. - Wiedziałeś, kiedy się ze mną żeniłeś... - Omówimy to później, Toots. - Dzieciakom to chyba nie przeszkadza. Wtrącił się Jonas. - Dzieciakom to przeszkadza, mamo. Naprawdę. Jesteśmy na przyjęciu u Lucy, popatrz. Rozejrzyj się tylko! To jej książka! - Podniósł egzemplarz i pomachał nim jak toreador muletą. Toots spojrzała na męża z niechęcią, ale rozpogodziła się na widok książki. - Moje kochanie. Moja mądra, mała dziewczynka. Przecież to wspaniała pozycja! I to wszystko ty? Z Elizą? I Abigail? A tak w ogóle, to gdzie ona jest? - Niedługo wpadną - odparła Lucy. - Lizzie obudziła się późno po popołudniowej drzemce, a mały Owen ząbkuje, ale już jadą. Molly podeszła do Lucy i uścisnęła ją tak mocno, że ta straciła oddech. - Jest cudownie. Taka jestem z ciebie dumna. Pokaż mi swoje zdjęcie. Lucy oblała się rumieńcem, ale otworzyła książkę na wewnętrznej części tylnej okładki i pokazała niewielkie, czarno-białe zdjęcie, które Owen zrobił jej koło mola. Molly dotknęła. - Lucy Harrison. To ty. - Rozejrzała się po księgarni. -1 to też ty. Popatrz. Widzę dziewczyny z trzech różnych

grup miłośniczek robótek, widzę ludzi ze straży pożarnej, z Willow Rock i z biura burmistrza. To wszystko ty. Jestem z ciebie taka dumna, Luce. - Dziękuję - szepnęła Lucy i pocałowała przyjaciółkę w policzek. Nie będzie płakać. Nie teraz, to byłoby głupie. Na przekór się uśmiechnęła. - A jak tam mój brat? Molly wzruszyła ramionami. - W porządku. Dzisiaj wieczorem wychodzimy. - Tak jak i wczoraj. I przedwczoraj. - Zawsze ci mówiliśmy, że to nic takiego. - No właśnie - powiedziała Lucy. - Tylko ze sobą chodzicie. Ale spotykacie się też z innymi. - Kiedy chcemy. Jeżeli mamy ochotę, absolutnie możemy się spotykać z innymi. - Absolutnie. A kiedy ostatnio spałaś z kimś innym? Molly powoli odwróciła kartkę. - Wiesz, że na stronie osiemdziesiątej siódmej jest błąd? - Nie, nie ma. Jakiś rok temu, co? - Ale moglibyśmy to robić. Jeśli tylko byśmy chcieli. - Powtarzajcie to sobie częściej. - Lucy nie mogła powstrzymać uśmiechu satysfakcji. Molly się zaczerwieniła. - Ale tu naprawdę jest literówka. - Bzdury. Trzydzieści minut, pół kieliszka szampana i sto gratulacji później, Owen odnalazł Lucy spojrzeniem. Właśnie pakował do buzi dwa czekoladowe rożki naraz. I nie wyglądał na kogoś, kto ma wyrzuty sumienia. Wyglądał raczej na wniebowziętego. A w brązowozłotym swetrze, który Lucy zrobiła dla niego, korzystając z wzoru Abigail i wełny Cade'a, wyglądał cudownie.

W całym życiu Lucy nie była tak zajęta, jak w ciągu ostatniego półtora roku: edytowała wzory i winiety Elizy, wyprowadzała się od siebie do domu Owena, zmieniała swoje życie ze spokojnego i ustabilizowanego na nieprzewidywalne, pełnie różnych wydarzeń i miłości. Dzięki pieniądzom, jakie zarobiła na wynajmie domu i plebanii, poczuła w końcu wystarczający komfort, żeby zacząć eksperymentować z księgarnią. Wieczory kulinarne z Whitney i wieczory rękodzieła cieszyły się olbrzymim powodzeniem. Listy oczekujących były zawsze długie, a uczestniczki imprez przekazywały sobie z ust do ust wiadomości o tym, jak jest fantastycznie. Wieczorami, podczas dni wolnych, Lucy zawsze miała przy sobie pager straży pożarnej i odpowiadała na wezwania z komendy, wezwania do wypadków, a od czasu do czasu jechała do pożaru. Wszystko było takie ekscytujące! Bywało, że odczuwała lęk, ale kochała swoje życie. Tymczasem Owen zrobił wszystko, by dom jego dzieciństwa stał się ich domem. Nie muzeum wspomnień, ale miejscem, w którym oboje dorobią się własnych. Starał się próbować - w pokoju frontowym powiesił półki, w kuchni zainstalował wyspę. Kiedy Lucy wracała po pracy do domu, meble nigdy nie stały w tym samym miejscu, w którym widziała je rano, ale zdążyła się do tego przyzwyczaić. Właściwie było to nawet dość zabawne. Z Owenem zawsze było zabawnie. Właśnie puszcza do mnie perskie oko, zauważyła Lucy i zacisnęła palce stóp w niebieskozielonych, płóciennych tenisówkach.