Thomas Rachael - W cieniu Akropolu

Rachael Thomas

W cieniu Akropolu Tłu​ma​cze​nie: Ka​rol No​wac​ki

ROZDZIAŁ PIERWSZY Ni​kos La​za​ro Pe​tra​kis stał w biu​rze Xan​thip​pe Ship​ping, kon​cer​nu, któ​ry zbu​do​wał od zera, i wpa​try​wał się w lśnią​ce fale za oknem. Wła​śnie do​stał wia​do​mość, któ​ra roz​pa​li​ła jego umysł. „Mu​si​my po​roz​ma​wiać. Spo​tkaj​my się dziś wie​czo​rem na pla​ży. Se​re​na”. Se​re​na Ja​mes pra​wie zdo​ła​ła prze​bić się przez mur, któ​rym się oto​czył. Wpły​nę​ła na nie​go znacz​nie bar​dziej, niż był​by go​tów przy​znać. Ucie​szył się, gdy nada​rzy​ła się oka​zja, by się jej po​zbyć z ży​cia. Nie kon​tak​to​wa​li się od cza​su tam​tej nocy, przed trze​ma mie​sią​ca​mi. Ode​szła i nie oglą​da​ła się za sie​bie. Mil​cze​nie przy​nio​sło ulgę. Za​mknął oczy, przy​wo​łu​jąc jej ob​raz. Trud​no było o niej za​po​mnieć. Są​dząc po tym, jak roz​sza​la​ły się jego my​śli, na​dal się to nie uda​ło. Ca​ły​mi ty​go​dnia​mi pra​gnął cia​ła tej ko​bie​ty, czuł jego za​pach i cie​pło. Wy​trwał jed​nak w po​sta​no​wie​niu, by się nie an​ga​żo​wać. Ode​pchnął ją emo​cjo​nal​nie i fi​zycz​nie, lecz nie po​tra​fił cał​ko​wi​cie się wy​zwo​lić od po​żą​da​nia. Po​zo​sta​ło ni​czym wią​żą​ca ich nić. Po po​wro​cie do Aten rzu​cił się w wir obo​wiąz​ków. Za​jął się prze​ję​ciem li​nii wy​ciecz​ko​wych Ado​nia z bez​względ​no​ścią, któ​ra za​dzi​wi​ła na​wet jego asy​sten​ta. Wie​dział, że Se​re​na mo​gła mieć tyl​ko je​den po​wód, by wró​cić na San​to​ri​ni. Nie było in​ne​go wy​ja​śnie​nia. La​tem przy​by​ła na wy​spę, żeby ze​brać ma​te​riał do ar​ty​ku​łu. Wy​wią​zał się mię​dzy nimi na​mięt​ny ro​mans, któ​re​go punk​tem kul​mi​na​cyj​nym był seks na pla​ży. Czyż​by wy​ni​kły z tego ma​ją​ce zmie​nić całe ży​cie kon​se​kwen​cje, któ​rych nie pla​no​wał i w żad​nym ra​zie nie chciał? Dla​cze​go cze​ka​ła tak dłu​go? Czy zro​bi​ła to, cze​go się oba​wiał, i ko​rzy​sta​jąc ze swych zna​jo​mo​ści i umie​jęt​no​ści dzien​ni​kar​ki do​wie​dzia​ła się o nim wię​cej? Roz​zło​ścił się. Czy wie​dzia​ła, że nie jest ry​ba​kiem, jak jej wmó​wił, bo tak było ła​twiej? Zaj​mo​wa​ła się re​por​ta​ża​mi z po​dró​ży, nie pra​co​wa​ła dla ta​blo​idów, ale to nie zna​czy​ło, że nie wy​ko​rzy​sta nada​rza​ją​cej się oka​zji. Za​cho​wał szcze​gól​ną ostroż​ność, by nie po​zna​ła jego praw​dzi​wej toż​sa​mo​ści. Miał już do​syć spe​ku​la​cji pra​so​wych o swo​ich in​te​re​sach i cią​gle zmie​nia​nych part​ner​kach. Gdy​by przed pierw​szą, za​chwy​ca​ją​cą nocą znał za​wód Se​re​ny, może by od​szedł, nie da​jąc się zła​pać w pu​łap​kę nie​win​no​ści i wcią​gnąć w coś, przed czym za​wsze się bro​nił. Obec​nie w swym scep​tycz​nym umy​śle do​pusz​czał tyl​ko jed​ną przy​czy​nę po​wro​tu Se​re​ny na wy​spę i żą​da​nia spo​tka​nia za​miast zwy​kłej roz​mo​wy te​le​fo​nicz​nej. Wie​rzył, że róż​ni się od wszyst​kich po​zo​sta​łych, z któ​ry​mi się spo​ty​kał; udo​wod​ni​ła, że się my​lił. Przy​by​ła, żeby sko​rzy​stać z jego bo​gac​twa i usta​wić się na resz​tę ży​cia. Nie mo​gło się to zda​rzyć w gor​szej chwi​li. Trans​ak​cja z Ado​nia Cru​ise Li​ners mo​-

gła​by prze​paść, gdy​by hi​sto​ria wy​szła na świa​tło dzien​ne. Za​klął. Nie ulży​ło. Po​iry​to​wa​ny, krą​żył mię​dzy oknem a biur​kiem, stu​ka​jąc w kla​wi​sze te​le​fo​nu. Ja​kim cu​dem Se​re​na tak moc​no na​ru​sza​ła jego rów​no​wa​gę we​wnętrz​ną, nie bę​dąc na​wet w po​bli​żu? Opa​no​wał się, sły​sząc spo​koj​ny głos asy​sten​ta. – Zor​ga​ni​zuj mi sa​mo​lot – po​le​cił. – Mu​szę le​cieć po po​łu​dniu na San​to​ri​ni. Mó​wił płyn​nie i sta​now​czo, od​zy​sku​jąc kon​tro​lę, ale nie prze​stał się gnie​wać. Wró​ci​ły po​dej​rze​nia. Po co wy​bra​ła taki mo​ment? Cze​go chce? Czy wie, że jest na ostat​nim, wy​ma​ga​ją​cym szcze​gól​nej de​li​kat​no​ści eta​pie ne​go​cjo​wa​nia prze​ję​cia fir​my ob​słu​gu​ją​cej li​niow​ce, ma​ją​ce​go roz​sze​rzyć za​kres jego dzia​łal​no​ści z frach​tu na luk​su​so​we rej​sy? Mia​ło go to uczy​nić pre​ze​sem naj​więk​sze​go przed​się​bior​stwa że​glu​go​we​go w Gre​cji. Nie po​trze​bo​wał do​dat​ko​wych kom​pli​ka​cji ani te​raz, ani kie​dy​kol​wiek in​dziej. Mimo to nie prze​sta​wał my​śleć o Se​re​nie: ży​wio​ło​wej, ra​do​snej, pięk​nej. Spra​wi​ła, że za​pra​gnął rze​czy, któ​rych nie mógł mieć. Fakt, że ża​den inny męż​czy​zna się z nią nie ko​chał – że od​da​ła dzie​wic​two wła​śnie jemu – nie uła​twiał spra​wy. Zmu​sił się, by odejść, od​wró​cić się od tego, co przez mo​ment dzie​li​li. Ze wzglę​du na prze​szłość nie po​tra​fił za​an​ga​żo​wać się uczu​cio​wo, na​wet gdy​by chciał. Ni​g​dy wię​cej się tak nie wy​sta​wi. Ni​kos wziął głę​bo​ki od​dech i pod​szedł do okna, pa​trząc, jak wiel​ki li​nio​wiec pa​sa​żer​ski za​wi​ja do doku z ła​two​ścią za​dzi​wia​ją​cą przy jego roz​mia​rach. Da​lej, na ho​ry​zon​cie, cze​ka​ło kil​ka kon​te​ne​row​ców. Nie po​ja​wi​ło się po​czu​cie speł​nie​nia, ja​kie​go zwy​kle do​star​czał mu wi​dok owo​ców wła​snej pra​cy na mo​rzu. Ni​g​dy wcze​śniej nic nie zdo​ła​ło go przy​ćmić, ale te​raz był my​śla​mi gdzie in​dziej, nie po​tra​fiąc sku​pić się na ni​czym poza wspo​mnie​niem szczu​płej ru​dej dziew​czy​ny, któ​ra przez dwa ty​go​dnie do​pro​wa​dza​ła go do sza​leń​stwa. Na​dal miał przed oczy​ma bla​dą twarz i zie​lo​ne, za​wsze peł​ne ży​cia oczy. Je​dwa​bi​ste wło​sy, czer​wo​ne jak je​sien​ne li​sto​wie, pro​szą​ce o roz​cze​sy​wa​nie pal​ca​mi. Każ​dy uśmiech za​pra​szał do po​ca​łun​ku. Za​pa​dły mu w pa​mięć ostat​nie sło​wa, ja​kie do niej po​wie​dział, po​dob​nie jak jej wi​dok sto​ją​cej na pla​ży czy strze​py​wa​nie pia​sku z jej ubra​nia. Po​wi​nien wy​ka​zać wię​cej sa​mo​kon​tro​li i po​wścią​gli​wo​ści, ale ona to unie​moż​li​wia​ła. Samo trzy​ma​nie jej w ra​mio​nach sta​no​wi​ło nad​mier​ną po​ku​sę. Czy tego pra​gnę​ła? Za​ci​snął pię​ści, roz​trzą​sa​jąc wła​sne sło​wa tam​tej nocy, ostre i nie​ustę​pli​we: „Po​wiesz mi, je​że​li to, co wła​śnie się sta​ło, bę​dzie mia​ło kon​se​kwen​cje”. Wy​po​wie​dział je z em​fa​zą. Wciąż pa​mię​tał, jak zbla​dła pod jego twar​dym wzro​kiem. Mó​wił su​ro​wym, bez​kom​pro​mi​so​wym to​nem, ale po​mny prze​szło​ści, nie umiał my​śleć ra​cjo​nal​nie. Roz​wście​czy​ło go, że dał się po​nieść uczu​ciom, ła​miąc pod​sta​wo​wą za​sa​dę za​cho​wy​wa​nia kon​tro​li w każ​dej sy​tu​acji. Nie mógł wi​nić Se​re​ny, że tam​tej nocy ucie​kła. Był na nią wście​kły, ale przede wszyst​kim był wście​kły na sie​bie. Od​kąd ode​szła, tę​sk​nił. No​ca​mi pra​gnął mieć ją w ra​mio​nach, ale wy​trwa​le po​wstrzy​my​wał się od kon​tak​tu. Mi​ja​ły ty​go​dnie i mie​sią​ce. Miał na​dzie​ję, że oba​wa przed re​zul​ta​tem nocy na pla​ży oka​że się nie​uza​sad​nio​na. Te​raz, trzy mie​sią​ce po nocy pod gwiaz​da​mi, Se​re​na po​wró​ci​ła. Mo​gła mieć tyl​ko

je​den po​wód. Mu​siał zmie​rzyć się z fak​ta​mi. Była z nim w cią​ży. Se​re​na cze​ka​ła na pla​ży. Gdzie Ni​kos? Czy przyj​dzie? Ryt​micz​ny od​głos fal ude​rza​ją​cych o pia​sek nie​wie​le ją uspo​ka​jał. Gdy le​cia​ła z Lon​dy​nu, my​śli o dwóch po​ry​wa​ją​cych ty​go​dniach spę​dzo​nych ra​zem przy​ćmi​ło przy​pad​ko​we od​kry​cie praw​dzi​wej toż​sa​mo​ści Ni​ko​sa parę mi​nut przed wej​ściem na po​kład sa​mo​lo​tu. Męż​czy​zna, w któ​rym się za​ko​cha​ła, oka​zał się kimś zu​peł​nie in​nym niż skrom​nym ry​ba​kiem, za któ​re​go się po​da​wał. Sie​dzia​ła w hali od​lo​tów, gdy zdję​cie Ni​ko​sa po​ja​wi​ło się w apli​ka​cji z wia​do​mo​ścia​mi na jej te​le​fo​nie, przy ar​ty​ku​le o udzia​le grec​kie​go mi​liar​de​ra z bran​ży że​glu​go​wej w agre​syw​nym prze​ję​ciu. Ni​kos jest mi​liar​de​rem? Po​sta​no​wi​ła po​le​cieć na San​to​ri​ni, wie​rząc, że Ni​kos jest bied​ny, ale za​słu​gu​je przy​naj​mniej na to, żeby usły​szeć oso​bi​ście to, co mia​ła mu do po​wie​dze​nia. Szo​ku​ją​ce od​kry​cie tuż przed od​lo​tem zmie​ni​ło wszyst​ko. Wście​kła, zdra​dzo​na, chcia​ła te​raz tyl​ko wy​wró​cić do góry no​ga​mi jego świat, tak jak on to zro​bił z jej świa​tem. Sto​jąc na pla​ży, tra​ci​ła od​wa​gę. Bę​dzie wie​dział do​kład​nie, dla​cze​go przy​by​ła, jed​nak w ni​czym nie uła​twia​ło to prze​ka​za​nia no​win – bez wzglę​du na to, kim jest. Nie chciał „kon​se​kwen​cji”, jak to zgrab​nie ujął, tego była pew​na. Cał​ko​wi​cie le​gły w gru​zach na​dzie​je, że może ich cze​kać wspól​na przy​szłość. Czło​wiek taki jak Ni​kos, mi​liar​der, nie​wąt​pli​wie umy​je ręce. In​stynk​tow​nie osła​nia​ła brzuch ochron​nym ge​stem. Co, je​śli nie przyj​dzie? Do​tąd pra​gnę​ła, by przy​jął do wia​do​mo​ści, że ich wa​ka​cyj​ny ro​mans do​pro​wa​dził do cią​ży. Te​raz nie mia​ła pew​no​ści. Czy chce ta​kie​go męż​czy​zny w swo​im ży​ciu? W ży​ciu dziec​ka? Jak mógł ją oszu​kać? Nie cier​pia​ła kłam​ców, bo całe ży​cie wio​dła w cie​niu kłamstw. Przy​po​mnia​ła so​bie ostat​nią noc na wy​spie. Czu​ły ry​bak, w któ​rym się za​ko​cha​ła, zmie​nił się dra​stycz​nie, po​ka​zu​jąc się z no​wej, nie​zna​nej stro​ny, uświa​do​miw​szy so​bie, co może wy​nik​nąć ze spon​ta​nicz​ne​go zbli​że​nia. Po​win​ni się tyl​ko po​ca​ło​wać na po​że​gna​nie – mia​ła​by co wspo​mi​nać po po​wro​cie do An​glii. Wie​dzia​ła, że nie pra​gnął ni​cze​go wię​cej i ak​cep​to​wa​ła to. Chcia​ła do​świad​czyć po raz pierw​szy mi​ło​ści w ra​mio​nach męż​czy​zny, któ​ry ni​cze​go nie żą​dał – któ​re​go ko​cha​ła. Obo​je stra​ci​li pa​no​wa​nie nad sobą, nie trosz​cząc się o nic poza po​żą​da​niem. Ni​ko​mu jesz​cze nie po​wie​dzia​ła, na​wet ro​dzi​nie. Nie znio​sła​by re​ak​cji krew​nych, wie​dząc, że ich za​wie​dzie. Sio​stra wie​dzia​ła o krót​kim ro​man​sie, Se​re​na nie zna​la​zła jed​nak do​tąd od​wa​gi, by po​wie​dzieć o dziec​ku – nie te​raz, przy wszyst​kich pro​ble​mach Sal​ly z in vi​tro. – Se​re​na. Za​mknę​ła oczy, sły​sząc za sobą imię wy​po​wie​dzia​ne z wy​raź​nym ak​cen​tem. Nie była w sta​nie się od​wró​cić. Na pew​no bę​dzie wi​dać w jej oczach, jaka jest zdru​zgo​ta​na. A może też to, że na​dal go ko​cha? Nie mo​gła po​zwo​lić, by za​uwa​żył. Nie po tym, jak wy​ciął ją ze swe​go ży​cia z po​wo​du wspól​ne​go błę​du.

Błę​du. Nie​na​wi​dzi​ła tego sło​wa. Cią​ży​ło nad nią całe ży​cie. Była błę​dem, za​sko​cze​niem dla ro​dzi​ców, zmu​sza​ją​cym do po​go​dze​nia się i wy​trwa​nia w mał​żeń​stwie. – Se​re​na – po​wtó​rzył, do​ty​ka​jąc ra​mie​nia dziew​czy​ny. Była bar​dziej zde​ner​wo​wa​na niż kie​dy​kol​wiek wcze​śniej. Od​wró​ci​ła się, de​spe​rac​ko sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​koj​ny ton. – Już my​śla​łam, że nie przyj​dziesz. Czy ten szept to na​praw​dę jej głos? Musi być sil​na. Nie może po​zwo​lić, by emo​cje wzię​ły górę, nie te​raz. Co​fa​jąc się przed do​ty​kiem Ni​ko​sa, za​sta​no​wi​ła się, czy jest w sta​nie kon​ty​nu​ować. Czy po​stę​pu​je wła​ści​wie? Czy po​win​na w ogó​le tu przy​jeż​dżać? Ni​kos zbli​żył się, zmu​sza​jąc ją, by spoj​rza​ła w górę. Zmie​nił się. Nie​bie​skie oczy, tak nie​ty​po​we u Gre​ka, nie były ko​lo​ru let​nie​go nie​ba, jak za​pa​mię​ta​ła, lecz lo​do​wa​to zim​ne. Był zu​peł​nie inny niż męż​czy​zna, w któ​rym się za​ko​cha​ła. Nie tyl​ko ze wzglę​du na ele​ganc​kie ubra​nie za​miast dżin​sów ro​bo​czych, w któ​rych za​wsze go wi​dy​wa​ła. Po​zo​stał wy​so​ki i ciem​no​wło​sy, na​dal miał moc​ne rysy, któ​re jed​nak te​raz wy​da​wa​ły się ostrzej​sze. Za​ci​skał usta. – Prze​pra​szam, by​łem za​ję​ty. – Wy​glą​dasz… – Zro​bi​ła prze​rwę, usi​łu​jąc zna​leźć od​po​wied​nie sło​wo, cał​ko​wi​cie spe​szo​na jego bez​kom​pro​mi​so​wą po​sta​wą. Jego kłam​stwo i waga tego, co mia​ła ob​wie​ścić, wy​klu​cza​ły swo​bod​ną roz​mo​wę. Na​stęp​ne mi​nu​ty wpły​ną na resz​tę ży​cia. – Wy​glą​dasz bar​dzo ele​ganc​ko. Zu​peł​nie jak biz​nes​men. Chy​ba do​strze​gła gniew w głę​bi​nach nie​bie​skich oczu. Nic nie zo​sta​ło z męż​czy​zny, z któ​rym śmia​ła się i ko​cha​ła pod​czas wa​ka​cji, trzy mie​sią​ce wcze​śniej – tego, któ​re​mu od​da​ła wię​cej niż ser​ce. To był praw​dzi​wy Ni​kos. – To, że wy​cho​wa​łem się jako pro​sty ry​bak, nie zna​czy, że mu​szę nim po​zo​stać. Cof​nę​ła się o krok i ro​zej​rza​ła po pu​stej pla​ży, de​spe​rac​ko usi​łu​jąc unik​nąć spoj​rze​nia mi​liar​de​ra. Nie uła​twiał spra​wy. Wi​dać było po jego iry​ta​cji, że wie, dla​cze​go go od​szu​ka​ła po tym, jak okrut​nie za​koń​czył dwu​ty​go​dnio​wy ro​mans. Ba​wił się nią, zmu​szał, by po​wie​dzia​ła sama. – Wiesz, dla​cze​go tu je​stem? Nie​za​do​wo​lo​na, że mówi drżą​cym gło​sem, po​wstrzy​ma​ła się przed przy​bra​niem obron​nej pozy. Mu​sia​ła po​zo​stać sil​na. Nie od​ry​wał wzro​ku od twa​rzy Se​re​ny. Sta​ła nie​po​ru​szo​na, nie da​jąc się za​stra​szyć. – Po​win​naś to zro​bić ja​kieś dwa mie​sią​ce temu. Po​wie​dział to, jak gdy​by było to oczy​wi​ste. Każ​de sło​wo ra​ni​ło jej ser​ce, pra​wie uni​ce​stwia​jąc mi​łość, któ​rą pie​lę​gno​wa​ła od cza​su opusz​cze​nia wy​spy. Każ​de do​wo​dzi​ło, że była dla nie​go ni​czym wię​cej jak tyl​ko oka​zją do roz​ryw​ki. Nie​waż​ne, co so​bie wy​obra​ża​ła o Ni​ko​sie. Dla nie​go była tyl​ko prze​lot​nym upodo​ba​niem – krót​kim spo​tka​niem nie​wy​ma​ga​ją​cym za​an​ga​żo​wa​nia, a je​dy​nie czu​łych słó​wek i po​ca​łun​ków. My​ślał, że może od​su​nąć ją na bok, kie​dy bę​dzie mu to pa​so​wa​ło. Sy​tu​acja się jed​nak zmie​ni​ła i mu​siał przy​jąć to do wia​do​mo​ści. Roz​wście​czo​na jego po​dej​ściem i tym, cze​go się do​wie​dzia​ła, od​po​wie​dzia​ła:

– Przez ostat​nie dwa i pół mie​sią​ca by​łam za​ję​ta mdło​ścia​mi. Nie​spra​wie​dli​we oskar​że​nie bo​la​ło. Nie dość, że de​spe​rac​ko ukry​wa​ła cią​żę przed ro​dzi​ną, to jesz​cze oj​ciec dziec​ka do​pro​wa​dzał ją do gra​nic wy​trzy​ma​ło​ści. – Mo​głaś za​dzwo​nić. Pro​si​łem, że​byś mi prze​ka​za​ła. – Pro​si​łeś? – wy​krztu​si​ła z nie​do​wie​rza​niem. – O nic nie pro​si​łeś. Żą​da​łeś. – Ro​bi​łem to, co na​le​ża​ło. – Pa​trzył lo​do​wa​tym wzro​kiem na Se​re​nę. – Po​pro​si​łem, że​byś mi po​wie​dzia​ła, je​śli zaj​dziesz w cią​żę. Ni​cze​go od cie​bie nie za​żą​da​łem. Wy​star​czył​by je​den te​le​fon. Dla​cze​go cze​ka​łaś tak dłu​go, Se​re​no? Dla​cze​go zgło​si​łaś się te​raz? – Po​trze​bo​wa​łam cza​su, by się za​sta​no​wić i zde​cy​do​wać, co ro​bić. – Była w błęd​nym kole. Spa​ni​ko​wa​na, nie umia​ła my​śleć roz​sąd​nie. Ni​kos nie za​mie​rzał być oj​cem. Bę​dzie mu​sia​ła wy​cho​wać dziec​ko sama. Ta myśl na​pa​wa​ła ją lę​kiem, po​dob​nie jak prze​ko​na​nie, że mat​ka bę​dzie zdru​zgo​ta​na. Nie znie​sie tego, że cór​ka za​szła w cią​żę w wy​ni​ku przy​god​ne​go ro​man​su. Nie była na​iw​ną na​sto​lat​ką, co tyl​ko po​gor​szy re​ak​cję mamy. Za​wsze mar​twi​ła się, co po​my​ślą inni – dla​te​go sama ukry​wa​ła praw​dę o swo​im mał​żeń​stwie za fa​sa​dą szczę​ścia. W wie​ku dwu​dzie​stu trzech lat Se​re​na po​win​na być mą​drzej​sza. Nie była. Ce​lo​wo od​su​wa​ła wszel​kie za​lo​ty. Za​mie​rza​ła do​świad​cze​nie mi​ło​ści cie​le​snej dzie​lić z męż​czy​zną, któ​re​go po​ko​cha. Kie​dy po​ja​wił się Ni​kos, nie​mal od chwi​li pierw​sze​go spo​tka​nia wie​dzia​ła, czym to się skoń​czy. Dała mu swój naj​cen​niej​szy dar. Wszyst​kich za​wio​dła. Naj​go​rzej, że przy​spo​rzy cier​pie​nia sio​strze. – Zde​cy​do​wać, co ro​bić? – Tak. Zmu​szał ją, żeby wzię​ła na sie​bie cały cię​żar roz​mo​wy, wy​du​sza​jąc każ​de sło​wo, choć sam nie miał na​wet tyle przy​zwo​ito​ści, by się przy​znać do pod​stę​pu. Czy to for​ma kary? – Dużo my​śla​łaś? Nie za​uwa​ży​ła wcze​śniej, jaka aura go ota​cza, choć pod​czas po​przed​nie​go po​by​tu na wy​spie spę​dza​li ra​zem pra​wie każ​dy wie​czór. Nie tyl​ko wy​glą​dał, ale i za​cho​wy​wał się ina​czej. Obec​ny Ni​kos miał peł​ną kon​tro​lę, przy​tła​czał – a co gor​sza, był zu​peł​nie po​zba​wio​ny wraż​li​wo​ści. – Tak, my​śla​łam. My​śla​łam o two​ich kłam​stwach i tym, jak mnie zby​łeś przy na​szym ostat​nim spo​tka​niu. Bez prze​rwy my​śla​łam o tym, jak na​le​ga​łeś, że​bym po​in​for​mo​wa​ła cię o kon​se​kwen​cjach. Kon​ty​nu​owa​ła po​mi​mo wy​ra​zu iry​ta​cji na jego twa​rzy. Aż dziw​ne, że te strasz​ne rze​czy dzie​ją się przy tak pięk​nym za​cho​dzie słoń​ca, po​my​śla​ła, pa​trząc na po​ma​rań​czo​wo​pur​pu​ro​we nie​bo. – Jak wi​dzę, bę​dziesz mnie kar​cić za to, że nie po​wie​dzia​łam ci od razu, gdy się do​wie​dzia​łam, ale, głu​pia, chcia​łam zro​bić to oso​bi​ście. Twa​rzą w twarz. Nie przez te​le​fon. To zaś ozna​cza​ło cze​ka​nie, aż po​czu​ję się na tyle do​brze, by po​dró​żo​wać. – A jed​nak nie mó​wisz. – Zbli​żył się. – Nie po​tra​fisz tego po​wie​dzieć, praw​da? – do​dał pro​wo​ku​ją​co. – Po​tra​fię, nie bój się. Je​stem w cią​ży. Z tobą. – Dla​cze​go przy​je​cha​łaś, Se​re​no? Cze​go do​kład​nie chcesz ode mnie? Po​stą​pił o krok, onie​śmie​la​jąc ją po​tęż​ną syl​wet​ką. Była zła na sie​bie, że na​wet

gdy rani ją bez​dusz​ny​mi wy​po​wie​dzia​mi, jej cia​ło na​dal go pra​gnie. – Ni​cze​go od cie​bie nie chcę. Przy​naj​mniej nie od ry​ba​ka Ni​ko​sa, ale prze​cież nim nie je​steś, praw​da? – Unio​sła pod​bró​dek, sta​ra​jąc się ukryć nie​pew​ność. – Ile? O czym on mówi? – Ile cze​go? Od​su​nę​ła się, nie mo​gąc znieść jego bli​sko​ści. Jak mo​gła po​my​śleć, że war​to zja​wić się na wy​spie? Chcia​ła prze​ka​zać wia​do​mość oso​bi​ście, żeby się prze​ko​nać, że nie ma na​dziei; wie​dzia​ła, że tyl​ko tak unik​nie gdy​ba​nia. – Pie​nię​dzy – rzu​cił tak ja​do​wi​cie, że cof​nę​ła się jesz​cze da​lej, aż po​czu​ła za sobą ska​łę, na któ​rej sie​dzia​ła, cze​ka​jąc na męż​czy​znę. Ni​g​dy nie są​dzi​ła, że prze​ka​za​nie no​win bę​dzie ła​twe, ale tego się nie spo​dzie​wa​ła. Czyż​by my​ślał, że jest tam tyl​ko dla zy​sku? – Nie chcę two​ich pie​nię​dzy. Chcia​łam tyl​ko po​wie​dzieć ci oso​bi​ście i odejść. Po​pa​trzy​ła na nie​go. Wo​la​ła​by, żeby uło​ży​ło się ina​czej. Żeby nie kła​mał, nie wy​mó​wił słów, któ​re wciąż re​zo​no​wa​ły w jej umy​śle. „Po​wiesz mi”. Nie po​zo​sta​wił wąt​pli​wo​ści, że nie pra​gnął oj​co​stwa. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i po​my​śla​ła o sio​strze prze​cho​dzą​cej wraz z mę​żem ka​tu​sze przy każ​dym nie​uda​nym in vi​tro. Wy​da​wa​ło się nie​spra​wie​dli​we, że sama za​szła w cią​żę tak ła​two, pod​czas gdy sio​stra cier​pia​ła, pra​gnąc dziec​ka. To było zbyt okrut​ne. Dla​te​go nie po​tra​fi​ła zwie​rzyć się ro​dzi​nie. Prze​ka​za​ła no​wi​nę tyl​ko Ni​ko​so​wi. Te​raz spra​wiał, że czu​ła się sa​mot​na, wy​alie​no​wa​na. Mie​li za sobą tyl​ko wa​ka​cyj​ną przy​go​dę – na pew​no nie pierw​szą w ży​ciu Ni​ko​sa, ale dla Se​re​ny ozna​cza​ją​cą, że wszyst​ko się zmie​ni. Wła​śnie po​twier​dził naj​gor​szą oba​wę: zo​sta​wi ją i swo​je dziec​ko. Przy​mknę​ła oczy. Za​wsze pa​mię​ta​ła, że w swo​jej ro​dzi​nie była nie​chcia​nym do​dat​kiem, zmu​sza​ją​cym ro​dzi​ców do po​zo​sta​nia ra​zem. Gdy​by tyl​ko Ni​kos coś do niej czuł, mo​gło​by uło​żyć się ina​czej, ale na to się nie za​no​si​ło. Po​win​na odejść te​raz, dla do​bra dziec​ka. – My​ślisz, że mo​żesz mi po​wie​dzieć, że zo​sta​nę oj​cem, a po​tem po pro​stu odejść? Od​su​nął się i od​wró​cił w stro​nę mo​rza. Stał tak, na​pię​ty; Se​re​na cie​szy​ła się, że prze​sta​ła być w cen​trum uwa​gi. Nie wiem, co ro​bić, krzy​cza​ła w my​ślach. Przy​ci​snę​ła dło​nie do oczu. Wrza​ło w niej po​czu​cie winy, jak gdy​by ukra​dła coś sio​strze. Zwłasz​cza że wie​dzia​ła, że nie po​wtó​rzą już wię​cej pró​by in vi​tro. Sal​ly i jej mąż nie mie​li już żad​nych oszczęd​no​ści. – Jak mie​li​by​śmy ra​zem wy​cho​wy​wać dziec​ko? – wy​szep​ta​ła nie​pew​nie, pod​cho​dząc do Ni​ko​sa. Fale za​szu​mia​ły gło​śno. Wpa​trzy​ła się w jego pro​fil, nie po raz pierw​szy za​sta​na​wia​jąc się, kim jest. Spoj​rza​ła na mo​rze. Ob​raz przy​stoj​ne​go męż​czy​zny, z któ​rym mia​ła ro​mans, wy​peł​nił jej umysł. Słoń​ce za​szło nie​mal cał​ko​wi​cie, ale Se​re​na nie wi​dzia​ła jego pięk​na. Sku​pia​ła się tyl​ko na Ni​ko​sie, któ​re​mu od​da​ła ser​ce, wie​rząc, że ko​cha go, a on może od​wza​jem​nić mi​łość. Pod​czas tych dłu​gich, go​rą​cych dni ciem​ne wło​sy Ni​ko​sa lśni​ły w słoń​cu, a nie​bie​skie oczy peł​ne były po​żą​da​nia za każ​dym ra​zem, gdy się spo​ty​ka​li.

Był jak ze snu. Za​ko​cha​ła się tak szyb​ko, że zre​zy​gno​wa​ła z mło​dzień​czych ma​rzeń o zna​le​zie​niu praw​dzi​we​go uczu​cia, za​nim po​zna in​tym​ność. Nie ża​ło​wa​ła pod​ję​tej de​cy​zji. Ko​cha​ła Ni​ko​sa – do​pó​ki ostat​niej nocy nie spoj​rzał na nią z po​tę​pie​niem. Nie od​po​wie​dział. In​stynk​tow​nie do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Kie​dy się od​wró​cił, zo​ba​czy​ła wy​raz bólu na jego twa​rzy. Nie​spo​dzie​wa​nie za​pra​gnę​ła rzu​cić mu się w ra​mio​na, przy​tu​lić moc​no i usły​szeć, że wszyst​ko bę​dzie do​brze. Tego wła​śnie w głę​bi du​szy chcia​ła i po​trze​bo​wa​ła. Być ko​cha​ną przez tego wła​śnie męż​czy​znę. Tyle że czło​wiek, któ​re​go po​ko​cha​ła, nie ist​niał. Wy​pro​sto​wa​ła się tak dum​nie, jak tyl​ko umia​ła. Nie wie​dzia​ła, że ma jesz​cze na to siłę. – Nie mo​że​my. Nie ra​zem. – Co ty mó​wisz? – Ni​kos pra​wie za​nie​mó​wił. Przy​po​mniał so​bie dzień, w któ​rym ode​szła jego mat​ka. Po​wró​ci​ły py​ta​nia z prze​szło​ści. Sta​rał się, by nie wpły​wa​ły na te​raź​niej​szość, ale nie po​tra​fił się od nich opę​dzić. Oj​ciec prze​kli​nał mat​kę, mó​wiąc, że nie po​wi​nien był ni​g​dy po​ślu​bić An​giel​ki. Ni​kos stał sam, igno​ro​wa​ny i za​po​mnia​ny przez obo​je. Po​tem ona wy​szła, a syn wciąż pa​mię​tał bez​dusz​ne po​że​gna​nie. Gdy​by tata na​dal żył, Ni​kos mógł​by do​wie​dzieć się wię​cej o ro​dzi​ciel​ce. Jako na​sto​la​tek gnie​wał się, że ka​rie​ra była dla niej waż​niej​sza niż mał​żeń​stwo i małe dziec​ko. Kie​dy ode​zwa​ła się w jego szes​na​ste uro​dzi​ny, twier​dząc, że ni​g​dy nie za​mie​rza​ła go skrzyw​dzić, od​ciął się od niej. Nie chciał do tego wra​cać. Opa​no​wał na​gro​ma​dzo​ną przez lata fu​rię. Musi za​cho​wać spo​kój. List od mat​ki prze​ko​nał go, by ni​g​dy się nie że​nić. Nie za​mie​rzał po​peł​nić tego sa​me​go błę​du co ro​dzi​ce. To po​sta​no​wie​nie unie​moż​li​wia​ło mu tak​że oj​co​stwo. Coś się jed​nak zmie​ni​ło. Se​re​na jest z nim w cią​ży. Wziął głę​bo​ki od​dech. Bę​dzie oj​cem. Ży​cie zwe​ry​fi​ko​wa​ło jego de​cy​zję. Bez wzglę​du na to, co Se​re​na po​wie albo zro​bi, on pod każ​dym wzglę​dem bę​dzie oj​cem. Nie po​zwo​li wła​snej prze​szło​ści zde​ter​mi​no​wać przy​szło​ści dziec​ka. Nie do​świad​czy ono cier​pień, ja​kie sam prze​żył. Zro​bi, co w jego mocy, by to za​gwa​ran​to​wać. – Żad​ne z nas nie da dziec​ku tego, cze​go po​trze​bu​je. – Głos Se​re​ny był mięk​ki, ale pew​ny. Ni​kos nie do​wie​rzał temu, co sły​szał. Nie poj​mo​wał chłod​nych, prze​my​śla​nych słów, wy​po​wie​dzia​nych z taką ła​two​ścią. Re​zy​gno​wa​ła z dziec​ka rów​nie bez​tro​sko jak jego mat​ka. Wi​dok ko​bie​ty, któ​rą miał przed sobą, zlał się w umy​śle Ni​ko​sa z blon​dyn​ką ze sta​rej fo​to​gra​fii otrzy​ma​nej od bab​ci. Była jego mat​ką, ale tyl​ko w tym sen​sie, że go uro​dzi​ła. Scho​wał zdję​cie i wy​parł myśl o oso​bie, któ​rej za bar​dzo nie​na​wi​dził, by uznać w niej mamę. Se​re​na za​mru​ga​ła. Przez mo​ment Ni​ko​so​wi zda​wa​ło się, że wi​dzi łzę w jej oku. Czy pla​no​wa​ła to od po​cząt​ku? Ostat​niej nocy na pla​ży uwio​dła go tak pod​stęp​nie, że zu​peł​nie prze​stał nad sobą pa​no​wać. Czyż​by o to tyl​ko cho​dzi​ło? Gdy ko​cha​li się po raz pierw​szy, była dzie​wi​cą. Za​sko​czy​ło go to na tyle, że dał się ocza​ro​wać. Chciał spę​dzać z nią co​raz wię​cej cza​su, ale nie mógł so​bie po​zwo​lić, żeby pod​cho​dzić do niej uczu​cio​wo. Czy oka​zał się na tyle na​iw​ny, by dać się uwieść? – Ni​g​dy nie pla​no​wa​łem być oj​cem, ale to nie zna​czy, że zo​sta​wię moje dziec​ko.

Czy na​praw​dę po​tra​fił​by być do​brym oj​cem, sko​ro przez swo​je​go ojca był igno​ro​wa​ny tak da​le​ce, że dziad​ko​wie byli zmu​sze​ni wziąć go do sie​bie? – Chcesz wy​cho​wać je ra​zem ze mną? – Przy​bli​ży​ła się, od​czu​wa​jąc jed​no​cze​śnie lęk i na​dzie​ję. – To nie bę​dzie moż​li​we, praw​da? Sko​ro już po​sta​no​wi​łaś od​dać je jak nie​chcia​ny pre​zent. – Ni​cze​go ta​kie​go nie po​sta​no​wi​łam. – Cią​gle mó​wi​łaś o swo​jej sio​strze, o tym jak pra​gnie dziec​ka. Pa​mię​tasz, co mi po​wie​dzia​łaś? „Gdy​bym mo​gła uro​dzić jej dziec​ko, zro​bi​ła​bym to”. Do​kład​nie tak po​wie​dzia​łaś. – Jak mo​żesz tak ob​ra​cać kota ogo​nem? To były ma​rze​nia, nie pla​ny. Roz​cza​ro​wał się. Pra​wie uwie​rzył, że mogą wy​cho​wać dziec​ko ra​zem. Wy​głu​pił się. – Na​praw​dę są​dzi​łaś, że mo​żesz tu przy​je​chać i wy​ko​rzy​stać moje dziec​ko jako kar​tę prze​tar​go​wą, żeby zdo​być pie​nią​dze dla swo​jej sio​stry? Albo, co gor​sza, od​dać jej moje dziec​ko? Roz​cze​sa​ła rude wło​sy. – Nie. To moje dziec​ko. – Moje rów​nież. – Nie po​tra​fił się sku​pić. Se​re​na ewi​dent​nie od​ro​bi​ła za​da​nie do​mo​we. Wie​dzia​ła, kim jest. Czy na​praw​dę była w sta​nie zajść w cią​żę dla sio​stry? Gdy​by my​ślał ra​cjo​nal​nie, po​wie​dział​by, że nie, ale był te​raz tak wy​trą​co​ny z rów​no​wa​gi, że uwie​rzył​by we wszyst​ko. Wie​dział, że musi być przy dziec​ku, kie​dy bę​dzie do​ra​sta​ło. Chciał dać mu wszyst​ko, cze​go sam nie za​znał. Nie mia​ło zna​cze​nia, ile miał pie​nię​dzy; nie wie​dział, czy bę​dzie zdol​ny wy​peł​nić naj​waż​niej​sze za​da​nie ojca – ko​chać. Ni​g​dy nie od​czuł mi​ło​ści ro​dzi​ców. Wo​bec dziad​ków za​cho​wy​wał dy​stans, na​wet jako mały chło​piec wo​lał od​gro​dzić się emo​cjo​nal​nie. Był jed​nak do nich przy​wią​za​ny; czy bę​dzie przy​naj​mniej umiał przy​wią​zać się do dziec​ka? Czy jest bez ser​ca? Czy dla​te​go mat​ka się od nie​go od​wró​ci​ła, a oj​ciec le​d​wo go do​strze​gał? Czy to jego wina? – Będę przy dziec​ku. – Co to ma zna​czyć? – Złość w jej gło​sie po​twier​dzi​ła jego po​dej​rze​nia. – Prze​stań uda​wać nie​wi​niąt​ko. Wiesz, kim je​stem. Przy two​im dzien​ni​kar​skim wy​kształ​ce​niu do​wie​dze​nie się cze​goś wię​cej o męż​czyź​nie, z któ​rym je​steś w cią​ży, mu​sia​ło być bła​host​ką – pe​ro​ro​wał za​ja​dle, na​gle zda​jąc so​bie spra​wę, że mor​skie fale zbli​ży​ły się. Jak dłu​go roz​ma​wia​li? Go​dzi​ny? Se​kun​dy? Nie wie​dział. Wie​dział tyl​ko, że zmie​ni go to na za​wsze. – Do​pie​ro co wy​szu​ka​łam cię w in​ter​ne​cie. W hali od​lo​tów lot​ni​ska. Głu​pia, wie​rzy​łam, że je​steś pro​stym ry​ba​kiem z ma​łej wy​sep​ki. Tak mia​ło być. Okła​ma​łeś mnie, wy​ko​rzy​sta​łeś. – Tak jak ty okła​ma​łaś mnie, wy​ko​rzy​stu​jąc „pro​ste​go ry​ba​ka” jako śro​dek na dro​dze do celu. – W ogó​le cię nie wy​ko​rzy​sta​łam. – Więc za​prze​czasz, że uwio​dłaś mnie w na​dziei, że zaj​dziesz w cią​żę i bę​dziesz mo​gła od​dać dziec​ko sio​strze?

– Oczy​wi​ście! – krzyk​nę​ła, wstrzą​śnię​ta. – W ta​kim ra​zie nie po​psu​ję ci pla​nów. – To zna​czy? Z nie​chę​cią przy​znał się przed sobą, że po​dzi​wia jej hart du​cha. Roz​pa​lo​na de​ter​mi​na​cją, sta​wa​ła się jesz​cze pięk​niej​sza. – Tyl​ko tyle, że mam wszel​kie środ​ki do dys​po​zy​cji i będę oj​cem mo​je​go dziec​ka bez wzglę​du na to, jak spró​bu​jesz mi prze​szko​dzić. Usu​nę każ​dą ba​rie​rę i zdo​bę​dę to, cze​go chcę. Moje dziec​ko. Mo​je​go dzie​dzi​ca.

ROZDZIAŁ DRUGI Se​re​na za​nie​mó​wi​ła. Za​mru​ga​ła, jak gdy​by wi​dzia​ła Ni​ko​sa po raz pierw​szy. Co miał na my​śli? Pró​bo​wa​ła zro​zu​mieć, prze​kli​na​jąc huś​taw​kę uczu​cio​wą wy​wo​ła​ną cią​żą i pró​bu​jąc się nie roz​pła​kać. Nie po​szło zgod​nie z pla​nem. Nie spo​dzie​wa​ła się, by miał ją po​wi​tać z otwar​ty​mi ra​mio​na​mi – nie po ta​kim po​że​gna​niu – ale zu​peł​nie się nie spo​dzie​wa​ła, że bę​dzie zde​cy​do​wa​ny po​sta​wić na swo​im. – Po​zwo​li​łeś mi my​śleć, że je​steś ry​ba​kiem i nie masz nic do ukry​cia. Wie​dzia​ła, że po​wrót na San​to​ri​ni nie da jej wszyst​kie​go, cze​go na​praw​dę chcia​ła, ale ta​kie​go sce​na​riu​sza wy​da​rzeń się nie spo​dzie​wa​ła. Spoj​rza​ła zno​wu na Gre​ka, do​szu​ku​jąc się męż​czy​zny, w któ​rym się za​ko​cha​ła. Tego, któ​ry roz​pa​lił nie​od​kry​tą wcze​śniej ko​bie​cość, zdo​był ser​ce i cia​ło. – Dla​cze​go? – spy​ta​ła. – Tak było naj​le​piej – od​rzekł pew​nie. Usu​nie każ​dą ba​rie​rę. Wy​glą​da​ło na to, że po​dą​ża​ła ścież​ką ro​dzi​ców bez wzglę​du na to, jak bar​dzo sta​ra​ła się być inna i po pro​stu mieć szczę​śli​wą ro​dzi​nę. Ro​dzi​ców do po​zo​sta​nia ra​zem zmu​si​ła nie​pla​no​wa​na cią​ża, przy​pa​dek. Se​re​na do​ra​sta​ła z po​czu​ciem winy. Była po​mył​ką. Wie​dzia​ła, że z jej po​wo​du się nie roz​sta​li, przez nią się kłó​ci​li i nie​na​wi​dzi​li. Nie chcia​ła, żeby jej dziec​ko czu​ło to samo z po​wo​du błę​du, jaki po​peł​ni​ła z Ni​ko​sem. – Je​stem ry​ba​kiem. Zbli​żył się. Mó​wił te​raz bar​dziej mięk​kim gło​sem, ale in​stynkt ka​zał Se​re​nie uwa​żać. – Je​stem też przed​się​bior​cą. Mam biu​ro w Pi​reu​sie i miesz​kam w Ate​nach. – Więc co ro​bi​łeś na wy​spie? Uda​wa​łeś ry​ba​ka, żeby ku​sić ko​bie​ty i pod​no​sić so​bie sa​mo​oce​nę? – Mój dzia​dek zaj​mo​wał się ry​bo​łów​stwem. Po​ma​gam we flo​cie, któ​rą za​ło​żył. Zna​jąc two​je wy​kształ​ce​nie, nie za​mie​rza​łem ujaw​niać ni​cze​go oso​bi​ste​go. – Wy​kształ​ce​nie? – W ogó​le nie poj​mo​wa​ła, co ma na my​śli. – Je​steś dzien​ni​kar​ką, praw​da? Nie po​tra​fi​ła zro​zu​mieć, dla​cze​go za​ta​ił fak​ty. Na​praw​dę dla​te​go, że stu​dio​wa​ła dzien​ni​kar​stwo? Oba​wiał się tego? A może po pro​stu nie chciał, żeby wie​dzia​ła, kim jest? – Dla​cze​go czu​łeś po​trze​bę ukry​wa​nia się przede mną, Ni​kos? – Nie po​tra​fi​ła wy​obra​zić so​bie ży​cia, któ​re pro​wa​dził. Zbyt róż​ni​ło się od ży​cia czło​wie​ka, któ​re​go po​zna​ła i w któ​rym się za​ko​cha​ła. Zdru​zgo​tał wszyst​kie jej ma​rze​nia na jego te​mat. – Po co tu by​łeś? Po co uda​wa​łeś ry​ba​ka? – Mój los zmie​nił się, kie​dy opu​ści​łem wy​spę. Od tego cza​su co roku spę​dzam dwa ty​go​dnie, po​ma​ga​jąc tu​tej​szej flo​cie ry​bac​kiej. W ten spo​sób pod​trzy​mu​ję więź z dziad​ka​mi. Nie za​da​wa​łaś py​tań. To ro​bi​ło róż​ni​cę.

– W sto​sun​ku do cze​go? – Czy to on mó​wił bez sen​su, czy ona po​gu​bi​ła się z nad​mia​ru emo​cji? Była zmę​czo​na. Trud​no jej było się sku​pić. Zmu​si​ła się. – W sto​sun​ku do ko​biet chcą​cych do​stać ode mnie wszyst​ko, za​rów​no pod wzglę​dem fi​nan​so​wym, jak i uczu​cio​wym. Zda​je się, że ko​niec koń​ców nie róż​nisz się od nich. – Za​ta​iłeś praw​dę, bo ba​łeś się, że ze​chcę wię​cej? Przy​po​mnia​ła so​bie py​ta​nie „ile”, tym ra​zem w peł​ni zda​wa​ła so​bie spra​wę z jego zna​cze​nia. Za​dał je, kie​dy po​wie​dzia​ła, że chce tyl​ko jed​ne​go. Wte​dy nie ro​zu​mia​ła. Te​raz do​tar​ło do niej. My​ślał, że chce od nie​go tyl​ko pie​nię​dzy – albo, co gor​sza, że ce​lo​wo za​szła w cią​żę, żeby od​dać dziec​ko Sal​ly. – Dla​cze​go nie po​wie​dzia​łeś mi, kie​dy by​li​śmy ra​zem? – To, co ra​zem prze​szli​śmy… – Wziął ją za rękę. – Było czymś szcze​gól​nym. Ale nie mia​ło być ni​czym wię​cej niż wa​ka​cyj​nym ro​man​sem, prze​lot​ną przy​go​dą. Miał ra​cję. Ży​czy​ła​by so​bie cze​goś wię​cej, ale w głę​bi du​szy wie​dzia​ła, że zna​jo​mość skoń​czy się, kie​dy wy​je​dzie z wy​spy i wró​ci do nor​mal​ne​go ży​cia. Nie wie​dzia​ła je​dy​nie, że męż​czy​zna rów​nież opu​ści wy​spę i wró​ci do ży​cia, któ​re przed nią za​ta​ił w oba​wie, że chce jego pie​nię​dzy albo chwy​tli​we​go te​ma​tu. Po​wo​li uwol​ni​ła dło​nie i z roz​pa​czą po​trzą​snę​ła gło​wą. – To nie zna​czy, że mo​że​my ra​zem wy​cho​wać dziec​ko. Pie​nią​dze to nie wszyst​ko. – Na​dal brzmi to, jak​byś pla​no​wa​ła wy​dać moje dziec​ko ko​muś in​ne​mu – stwier​dził z nie​do​wie​rza​niem. – Bzdu​ra – od​po​wie​dzia​ła zde​cy​do​wa​nie. Była zde​ter​mi​no​wa​na bro​nić się przed oskar​że​niem. Wie​dział, że może być ku temu tyl​ko jed​na przy​czy​na. Przej​rzał jej pla​ny, za​nim zdą​ży​ła go za​sko​czyć. Wszyst​ko to spra​wi​ło, że na​brał jesz​cze więk​szej pew​no​ści, że chce być przy dziec​ku; za​wsze, nie tyl​ko od cza​su do cza​su. – Da​łaś mi to do zro​zu​mie​nia. – Nie mo​że​my roz​strzy​gnąć tego te​raz, sko​ro do​cho​dzisz do ta​kich ab​sur​dal​nych wnio​sków. Skie​ro​wa​ła swe zie​lo​ne oczy na Ni​ko​sa. Nie po​tra​fił wy​czy​tać z nich, czy kła​mie, zna​jo​mość cha​rak​te​rów tym ra​zem go za​wio​dła, ale doj​rzał coś in​ne​go – tę samą pa​sję co trzy mie​sią​ce wcze​śniej. Zbli​żył się na tyle, że po​czuł słod​ki za​pach per​fum. Wal​czył ze wspo​mnie​niem wspól​nie spę​dzo​ne​go cza​su, przy​wo​ła​nym przez nutę let​nich kwia​tów. Nie umiał prze​stać go roz​trzą​sać. Ta ko​bie​ta, je​dy​na, któ​ra spra​wi​ła, że chciał cze​goś wię​cej niż krót​kie​go ro​man​su, w rze​czy​wi​sto​ści nie była lep​sza od jego mat​ki. Na​wet gor​sza – chcia​ła opu​ścić wła​sne dziec​ko i ocze​ki​wa​ła, że on zro​bi to samo. – Ni​kos, mu​si​my zna​leźć prak​tycz​ne roz​wią​za​nie. Dziec​ko wy​cho​wa się w An​glii, ze mną. Ni​g​dy, po​my​ślał. Zi​gno​ro​wał bła​gal​ny ton. Za​sta​na​wiał się, czy są​dzi​ła, że zgo​dzi się bez opo​ru. Czy na​praw​dę bę​dzie dla dziec​ka mat​ką? Czy też mimo wszyst​ko pla​nu​je je od​dać? Znów po​my​ślał o ma​mie. Czy po​stą​pi​ła prak​tycz​nie, od​cho​dząc? Czy po​my​śla​ła o sze​ścio​let​nim synu, ucie​ka​jąc z ko​chan​kiem, wy​bie​ra​jąc ka​rie​rę mo​del​ki za​miast po​zo​stać na wy​spie z męż​czy​zną, któ​re​go po​ślu​bi​ła? Spró​bo​wał od​su​nąć czar​ne my​śli. Nie znał ko​bie​ty, któ​ra go uro​dzi​ła. Ona też go

nie zna​ła. Mo​gli​by się mi​nąć na uli​cy Aten lub ja​kie​go​kol​wiek mia​sta, do któ​re​go jeź​dził służ​bo​wo, i się nie zo​rien​to​wać. Wie​dział tyl​ko, że nie ma dla niej miej​sca w jego ży​ciu, mimo że od szes​na​stych uro​dzin syna pró​bo​wa​ła się z nim skon​tak​to​wać. Po​pa​trzył na Se​re​nę. Mógł​by ją ko​chać, gdy​by spra​wy mia​ły się ina​czej – gdy​by prze​szłość nie prze​ko​na​ła go, że nie jest zdol​ny do mi​ło​ści. – Nie. – Nie mo​żesz po pro​stu od​mó​wić – zdzi​wi​ła się. – Ni​cze​go nie usta​li​li​śmy. Po​pa​trzy​ła bła​gal​nie. Mo​men​tal​nie przy​po​mniał so​bie, jak ca​ło​wał jej mięk​kie war​gi. Czy wie​dzia​ła, jaki ma na nie​go wpływ? Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę, że w tej chwi​li po​tra​fi my​śleć tyl​ko o na​mięt​no​ści, jaka po​łą​czy​ła ich la​tem? Fale ude​rza​ły o brzeg za​dzi​wia​ją​co nor​mal​nie, naj​wy​raź​niej nie​świa​do​me strasz​nych rze​czy dzie​ją​cych się na pla​ży. Świa​tła mia​stecz​ka da​wa​ły po​świa​tę ni​czym gwiaz​dy. Prze​szłość zde​rzy​ła się z te​raź​niej​szo​ścią, sta​ły się nie​roz​łącz​ne. – Jak po tym, co po​wie​dzia​łaś, mogę ufać, że nie zo​sta​wisz mo​je​go dziec​ka sio​strze? Wal​czył z emo​cja​mi. Całe ży​cie zma​gał się z krzyw​dą cał​ko​wi​te​go od​rzu​ce​nia przez tę wła​śnie oso​bę, któ​ra po​win​na ko​chać go bez​wa​run​ko​wo. – Nie zo​sta​wię go ni​ko​mu, na​wet to​bie. Przez mo​ment Ni​ko​so​wi zda​wa​ło się, że wi​dzi prze​błysk bólu w oczach An​giel​ki. Za​stą​pił go wy​raz de​ter​mi​na​cji. – Mó​wisz, że nie mo​że​my wy​cho​wać go ra​zem, a wcze​śniej opo​wia​da​łaś, jak de​spe​rac​ko two​ja sio​stra pra​gnie dziec​ka – stwier​dził. – Brzmi to, jak​byś mia​ła taki wła​śnie plan. Od​su​nął się, oba​wia​jąc się wła​sne​go gnie​wu. Wszyst​kie wąt​pli​wo​ści z dzie​ciń​stwa, do​tąd z po​wo​dze​niem spy​cha​ne w pod​świa​do​mość, dały się we zna​ki. – Jak mo​gło ci to w ogó​le przyjść do gło​wy? Chcę dziec​ka. Chcę dać mu wszyst​ko, co mogę. – Tak jak ja. – Na​praw​dę? Jak dasz mu wszyst​ko, cze​go po​trze​bu​je, sko​ro przy​zna​jesz, że nie chcesz być oj​cem? Po​de​szła, na mo​ment wy​cią​gnę​ła rękę, ale uciekł przed do​ty​kiem. Jak mo​gła wąt​pić, że da dziec​ku wszyst​ko, co po​trzeb​ne? Za​wsze od​trą​cał ideę oj​co​stwa, bo ozna​cza​ła mał​żeń​stwo, na któ​re nie umiał się zde​cy​do​wać. Te​raz jed​nak, skon​fron​to​wa​ny z rze​czy​wi​sto​ścią, wie​dział do​kład​nie, cze​go chce. – Dziec​ko po​trze​bu​je mi​ło​ści – wy​pa​lił. De​ner​wo​wa​ła go zdol​ność Se​re​ny do wy​trą​ce​nia go z rów​no​wa​gi, po​zba​wie​nia sa​mo​kon​tro​li. O tym, jak bar​dzo dzie​ci po​trze​bu​ją mi​ło​ści, sam wie​dział naj​le​piej. Tyl​ko tego pra​gnął jako mały chło​piec. Czy umiał​by być oj​cem? Ko​chać dziec​ko? Jego oj​ciec nie umiał, mat​ka ni​g​dy nie pró​bo​wa​ła. Przy​zna​ła to, od​cho​dząc. Czy on róż​ni się od nich? Se​re​na ro​ze​śmia​ła się ner​wo​wo. – Dasz radę? Mil​cze​nie Ni​ko​sa wy​star​czy​ło za od​po​wiedź. Kon​ty​nu​owa​ła: – Bę​dziesz ko​chał nie​chcia​ne dziec​ko? – Nie kwe​stio​nuj mo​jej zdol​no​ści by​cia oj​cem – mruk​nął, z tru​dem po​wstrzy​mu​jąc

złość. – Dziec​ko po​trze​bu​je sta​bil​no​ści, domu, w któ​rym bę​dzie ko​cha​ne. Nie​waż​ne, czy z jed​nym ro​dzi​cem, czy z dwoj​giem, do​pó​ki bę​dzie mia​ło wszyst​ko, cze​go mu trze​ba. W jej gło​sie sły​chać było siłę. – Po​wie​dzia​łem już, że to nie pro​blem. – Nie mógł znieść cią​głych su​ge​stii, że so​bie nie po​ra​dzi. – Z po​wo​du two​je​go oszu​stwa my​ślę, że się nie na​da​jesz. Two​je kłam​stwa ni​cze​go nie zmie​ni​ły. Nie po​zwo​lę, żeby moje dziec​ko sta​ło się przed​mio​tem ne​go​cja​cji. Zwłasz​cza dla cie​bie. – Po tym, jak za​szłaś w cią​żę w wy​ni​ku in​try​gi, nie masz pra​wa ni​cze​go ode mnie żą​dać. – Nic bar​dziej myl​ne​go – od​par​ła. – Nie pla​no​wa​łam tego i nie wy​obra​żam so​bie, że mo​gła​bym od​dać moje dziec​ko – do​da​ła mniej za​pal​czy​wie. Zno​wu po​czuł się mło​dym chło​pa​kiem, sto​ją​cym na tej sa​mej pla​ży i pa​trzą​cym na mo​rze, w na​dziei, że na​stęp​ny ku​ter przy​pły​nie z mamą na po​kła​dzie, któ​ra zmie​ni zda​nie i wró​ci do domu. Pa​trzył tak i cze​kał wie​le lat, aż po​zbył się jej z ser​ca i umy​słu. Za​ak​cep​to​wał fakt, że ni​g​dy wię​cej nie zo​ba​czy tej bez​dusz​nej ko​bie​ty. – Ale chcesz pie​nię​dzy? – Nie, nie cho​dzi o pie​nią​dze. Są​dzi​łam, że nie stać cię na utrzy​ma​nie dziec​ka, tak jak mnie. Nie zna​czy to, że nie będę się sta​rać. Nie pla​no​wa​łam dziec​ka, ale z pew​no​ścią o nie za​dbam. Czy na​praw​dę my​śla​ła, że nie stać go na utrzy​ma​nie dziec​ka? Nie było trud​no zna​leźć w in​ter​ne​cie in​for​ma​cje na jego te​mat. Ta​lent biz​ne​so​wy i brak part​ner​ki spra​wia​ły, że czę​sto o nim plot​ko​wa​no. Nie wie​rzył, że do​pie​ro się zo​rien​to​wa​ła. Znów wy​cią​gnę​ła ręce. Nie wy​co​fał się. Chciał po​czuć jej cie​pły do​tyk. – Uro​dzę to dziec​ko, czy ci się to po​do​ba, czy nie. Od​su​nął ra​mię. Jed​nak nie chciał być do​ty​ka​ny. Nie mógł jej po​żą​dać. Zmar​twi​ła się, że za​cho​wy​wał się tak ob​ce​so​wo. Stwo​rzy​li ra​zem nowe ży​cie. Mu​sie​li zna​leźć spo​sób, by dać dziec​ku to, co naj​lep​sze. Mu​sie​li się do​ga​dać. Sta​nął jej przed ocza​mi ob​raz Ni​ko​sa przy jej boku trzy​ma​ją​ce​go dziec​ko o ta​kich sa​mych czar​nych wło​sach i błę​kit​nych oczach. Tego sama pra​gnę​ła jako dziec​ko. Ży​czy​ła so​bie tyl​ko, żeby ro​dzi​ce byli ze sobą szczę​śli​wi, a naj​bar​dziej, żeby chcie​li jej, swe​go naj​młod​sze​go dziec​ka. Za​miast tego mu​sia​ła przy​jąć do wia​do​mo​ści, że jest na​głym, nie​ocze​ki​wa​nym do​dat​kiem do ro​dzi​ny, wzma​ga​ją​cym ist​nie​ją​ce już wcze​śniej na​pię​cia. – Gdzie pro​po​nu​jesz wy​cho​wać dziec​ko? – Ni​kos przy​bli​żył się, le​d​wo skry​wa​jąc iry​ta​cję. – Ze mną. – W An​glii? – Tak. Po​my​śla​ła o kło​po​tach sio​stry, o tych wszyst​kich ra​zach, kie​dy na​dzie​je na po​tom​ka się nie zi​ści​ły. Roz​ma​wia​ła o tym z Ni​ko​sem. Nie mo​gła uwie​rzyć, że wy​ko​rzy​sty​-

wał to te​raz prze​ciw​ko niej. Los za​grał z nimi okrut​nie i to ona za​szła w cią​żę, za​le​d​wie po jed​nej nocy. Cho​dzi​ło jej jed​nak o coś wię​cej. Ostat​nie​go wie​czo​ru na ustron​nej pla​ży spa​ce​ro​wa​li pod​czas za​cho​du słoń​ca, trzy​ma​jąc się za ręce, i ca​ło​wa​li się czu​le. Roz​bu​dzi​ło to pa​sję, któ​rej pierw​szy raz do​świad​czy​li w ho​te​lo​wym po​ko​iku. Przy​po​mnia​ła so​bie, że Ni​kos od sa​me​go po​cząt​ku po​sta​wił spra​wę ja​sno: ro​mans się skoń​czy, kie​dy wró​ci do domu. Pa​so​wa​ło jej to. Wie​dza, że może odejść, da​wa​ła po​czu​cie bez​pie​czeń​stwa. Mimo to za​ko​cha​ła się bez pa​mię​ci. Tam​tej nocy, gdy zna​leź​li się na osło​nię​tym skraw​ku pla​ży, oto​cze​ni ska​ła​mi i ja​ski​nia​mi, ca​ło​wał ją tak na​mięt​nie, że nie po​tra​fi​li prze​stać. Po​ło​ży​li się na chłod​nym pia​sku. Nic nie przy​go​to​wa​ło Se​re​ny na póź​niej​sze sło​wa o „kon​se​kwen​cjach”. – A więc to ty bę​dziesz się przy​glą​dać, jak bę​dzie ro​sło, sły​szeć pierw​sze sło​wa, wi​dzieć pierw​sze kro​ki, pod​czas gdy ja będę gdzieś w tle, le​d​wo wi​du​jąc na​sze dziec​ko, za​nim zo​sta​nie na​sto​lat​kiem? Głos Ni​ko​sa wy​rwał Se​re​nę z za​my​śle​nia. Oskar​ży​ciel​ski ton za​bo​lał. Za​sta​no​wi​ła się, czy fak​tycz​nie da radę sama. Wy​da​wa​ło jej się, że nie ma więk​sze​go wy​bo​ru. Prak​tycz​nie rzecz bio​rąc, po​wie​dział, że nie za​mie​rza być oj​cem. – Nie za​cho​wuj się, jak​byś chciał dziec​ka – pra​wie wy​sy​cza​ła. – Nie po tym, jak wy​ra​zi​łeś się o „kon​se​kwen​cjach”. – Nie pla​no​wa​łem oj​co​stwa. – Dla​te​go wła​śnie wró​cę do An​glii i wy​cho​wam dziec​ko sama. Oka​zy​wa​ła zde​cy​do​wa​nie przy Ni​ko​sie, ale myśl o roz​mo​wie z sio​strą ją prze​ra​ża​ła. Jak mo​gła po​wie​dzieć ko​muś tak moc​no pra​gną​ce​mu dziec​ka, że to ona bę​dzie je mia​ła? Jak mo​gła za​dać Sal​ly taki cios? Chcia​ła się od​su​nąć; po​tknę​ła się i pa​dła w ra​mio​na Ni​ko​sa. Zna​ny aż za do​brze za​pach przy​wo​łał wspo​mnie​nia. W spoj​rze​niu Ni​ko​sa gniew mie​szał się z po​żą​da​niem. – Może i nie pla​no​wa​łem oj​co​stwa, ale to nie zna​czy, że od​wró​cę się od wła​sne​go dziec​ka. Jego sło​wa spra​wi​ły, że po​now​nie sta​nę​ła jej przed ocza​mi wi​zja szczę​śli​we​go za​koń​cze​nia – a po​tem znik​nę​ła, wy​par​ta przez twar​dą rze​czy​wi​stość. Jak mo​gli​by wy​cho​wać dziec​ko ra​zem? Jak mo​gli​by być szczę​śli​wi po tym, jak kła​mał, ukry​wa​jąc praw​dzi​wą toż​sa​mość? – To ni​g​dy nie za​dzia​ła. – Po​krę​ci​ła gło​wą. Ści​snął moc​niej jej ra​mię. Czu​ła jego od​dech na twa​rzy; wal​czy​ła z prze​moż​ną chę​cią za​mknię​cia oczu i przy​war​cia war​ga​mi do jego ust. Czu​ła się tak, jak​by się cof​nę​ła w cza​sie, do pierw​sze​go spo​tka​nia, do chwi​li, gdy mię​dzy nimi za​iskrzy​ło. Usły​sza​ła dzwo​nek te​le​fo​nu scho​wa​ne​go w to​reb​ce. Czar prysł. Ni​kos pu​ścił ją i zro​bił krok do tyłu. Pa​trzył po​dejrz​li​wie. Kie​dy dzwo​nie​nie usta​ło, za​pa​dła ci​sza tak przy​tła​cza​ją​ca, że na​wet fale zda​wa​ły się przy​ci​szo​ne w ocze​ki​wa​niu na ciąg dal​szy. – Nie po​zwo​lę, żeby moje dziec​ko do​ra​sta​ło w ob​cym kra​ju. Bę​dzie znać swo​je grec​kie ko​rze​nie, grec​ką ro​dzi​nę, a co naj​waż​niej​sze ‒ ojca.

– Gdzie jest w tym miej​sce dla mnie? – Ty mu​sisz zde​cy​do​wać – szep​nął nie​omal uwo​dzi​ciel​sko. – A je​śli po​sta​no​wię wró​cić do An​glii? – Zro​bisz to po uro​dze​niu dziec​ka tu​taj, w Gre​cji, gdzie ono po​zo​sta​nie. – Nie mo​żesz mnie zmu​sić, że​bym tu zo​sta​ła – od​par​ła. – Ani do wy​jaz​du bez dziec​ka. Kim jest ten czło​wiek? Gdzie się po​dział męż​czy​zna, w któ​rym się za​ko​cha​ła? Ten, z któ​rym roz​ma​wia​ła te​raz, był zu​peł​nie obcy. – Do ni​cze​go cię nie zmu​szam. Wy​bór na​le​ży do cie​bie. – Nie, Ni​kos. – Wy​pro​sto​wa​ła się, choć tak na​praw​dę nie chcia​ła, żeby dziec​ko mia​ło tyl​ko jed​ne​go ro​dzi​ca. – Oczy​wi​ście – do​dał. – Bę​dzie​my mu​sie​li się po​brać. Pa​trzył na nią nie​przy​jaź​nie. Cie​szy​ła się, że nie to​czą tej roz​mo​wy przy świe​tle dzien​nym. Za​pa​da​ją​ca szyb​ko ciem​ność przy​naj​mniej nie​co ma​sko​wa​ła wy​raz wro​go​ści na jego twa​rzy. Te​le​fon zno​wu za​dzwo​nił. – Może po​win​naś ode​brać. – Nie, nie mogę. Mia​ła na my​śli te​le​fon czy mał​żeń​stwo? Sama nie wie​dzia​ła. Sło​wa, któ​re pa​dły, zu​peł​nie za​mą​ci​ły jej w gło​wie. Będą mu​sie​li się po​brać. – Co to zna​czy „nie”? – spy​tał roz​draż​nio​ny Ni​kos. Po​my​ślał o fi​na​li​zo​wa​nym wła​śnie za​ku​pie li​nii wy​ciecz​ko​wych. Uświa​do​mił so​bie, że to dro​biazg w po​rów​na​niu z ne​go​cja​cja​mi, ja​kie pro​wa​dził te​raz. Staw​ką było jego dziec​ko – coś, nad czym ni​g​dy się nie za​sta​na​wiał, bo nie po​zwa​lał so​bie na roz​trzą​sa​nie nie​moż​li​we​go. Nie mógł te​raz odejść. Gdy​by to zro​bił, oka​zał​by się znacz​nie gor​szy od swo​ich ro​dzi​ców. – Nie wiem… – Za​sta​nów się szyb​ko. – Bra​łeś ślub pod uwa​gę pod​czas na​sze​go wa​ka​cyj​ne​go ro​man​su? – Mó​wi​ła zde​cy​do​wa​nie, ale po​bla​dła twarz zdra​dza​ła, że nie jest jej ła​two. – Na​wet mnie nie ko​chasz. – Mi​łość nie ma z tym nic wspól​ne​go. – To dla​cze​go mu​si​my się po​brać? – Ni​g​dy nie prze​wi​dy​wa​łem mał​żeń​stwa. Mó​wił praw​dę. Roz​pad związ​ku ro​dzi​ców spra​wił, że już w mło​do​ści od​rzu​cił ta​kie pla​ny, a to​wa​rzy​stwa ko​biet szu​kał tyl​ko dla roz​ryw​ki. O to mu wła​śnie cho​dzi​ło pod​czas po​by​tu Se​re​ny na wy​spie. – A oj​co​stwa? – Będę oj​cem dla mo​je​go dziec​ka. – Unik​nął od​po​wie​dzi. Nie przy​znał się, że chciał być oj​cem, chciał, żeby jego po​to​mek do​ra​stał w at​mos​fe​rze mi​ło​ści i szczę​ścia. Miał wąt​pli​wo​ści, czy szczę​ście ist​nie​je. – Nie wy​obra​żaj so​bie, że bę​dzie​my je prze​rzu​cać mię​dzy kra​ja​mi jak nie​chcia​ny pre​zent.

ROZDZIAŁ TRZECI Se​re​na od​su​nę​ła się od Ni​ko​sa. – Nie mogę już dłu​żej o tym roz​ma​wiać. Może po​win​ni​śmy odło​żyć dys​ku​sję na ju​tro. – Może masz ra​cję. – Po​pa​trzył na nią z nie​ocze​ki​wa​ną tro​ską. – Wy​po​czę​ta bę​dziesz my​śleć bar​dziej ra​cjo​nal​nie. Zro​zu​miesz, że mu​si​my się po​brać dla do​bra na​sze​go dziec​ka. – Nic się nie zmie​ni – od​par​ła. My​śla​ła ra​cjo​nal​nie. Nie mia​ła za​mia​ru wy​cho​dzić za ko​goś, kto jej nie ko​cha. – Gdzie no​cu​jesz? – za​py​tał mi​mo​cho​dem, tak że za​czę​ła wie​trzyć pod​stęp. Nie moż​na mu było ufać. Do​wiódł tego kłam​stwa​mi na swój te​mat. Te​raz, kie​dy już go spraw​dzi​ła w in​ter​ne​cie, mia​ła nie​przy​jem​ne po​czu​cie, że zna​la​zła się w nie​ocze​ki​wa​nie po​waż​nej sy​tu​acji. Ukrył toż​sa​mość, okła​mał ją. Dla​cze​go? Co miał do zy​ska​nia? – W tym sa​mym ho​te​lu co po​przed​nio – od​po​wie​dzia​ła, sta​ra​jąc się nie my​śleć o no​cach, któ​re spę​dzi​li tam ostat​nim ra​zem. Upar​ła się, żeby wy​na​jąć ten sam po​kój, sama nie wie​dzia​ła dla​cze​go: z sen​ty​men​tu? Ze wzglę​du na noc, pod​czas któ​rej po raz pierw​szy ko​cha​ła się z Ni​ko​sem? Był wów​czas czu​ły i de​li​kat​ny, sza​no​wał jej nie​win​ność. Czu​ła, że wła​śnie na ta​kie​go męż​czy​znę cze​ka​ła. Ko​cha​ła go. W ogó​le nie przy​po​mi​nał czło​wie​ka, któ​ry te​raz otwar​cie przy​zna​wał, że ją zwiódł i nie​mal siłą zmu​szał do mał​żeń​stwa. – Pój​dzie​my za​brać two​je ba​ga​że. Wziął ją za rękę. Nie chcia​ła iść, nie chcia​ła być po​słusz​na, ale sam do​tyk wy​star​czył, by ją roz​pa​lić. Cały czas coś ich łą​czy​ło. Jej cia​ło pra​gnę​ło jego cia​ła, ob​jęć, po​ca​łun​ków. Było sły​chać mu​zy​kę z ba​rów i re​stau​ra​cji nie​sio​ną przez cie​płe po​wie​trze. Mo​rze sta​wa​ło się pla​mą czer​ni, zle​wa​ło się z roz​gwież​dżo​nym nie​bem. Po​mi​mo idyl​licz​nej sce​ne​rii trzy​ma​nie się z Ni​ko​sem za ręce nie wy​da​wa​ło jej się ro​man​tycz​ne. Czu​ła się za​gro​żo​na, ale nie po​tra​fi​ła sta​wić opo​ru. – Co ty ro​bisz? – wes​tchnę​ła, ro​zu​mie​jąc, że nie może się pod​dać. Za​trzy​mał się i po​pa​trzył na nią. – Przej​mu​ję kon​tro​lę – po​wie​dział spo​koj​nie. – Nad czym? Nade mną? – Nad moim dziec​kiem. Zdzi​wi​ła się. Czy my​ślał, że od​gry​wa​jąc opie​kuń​cze​go, pod​po​rząd​ku​je ją swo​im pla​nom? Że się po​bio​rą i będą żyli dłu​go i szczę​śli​wie? Jak mo​gło​by do tego dojść, sko​ro nie chciał z nią być, nie ko​chał jej? Gdy​by wzię​li ślub, dziec​ko do​ra​sta​ło​by ze świa​do​mo​ścią, że jest po​mył​ką, któ​ra zmu​si​ła ich do wspól​ne​go ży​cia. W żad​nym ra​zie mu tego nie ży​czy​ła. – Nie mu​sisz iść do ho​te​lu.

Nie chcia​ła prze​by​wać te​raz w jego to​wa​rzy​stwie. Mu​sia​ła po​my​śleć, za​sta​no​wić się. Nic nie po​szło zgod​nie z pla​nem. Wszyst​ko spro​wa​dza​ło się do praw​dzi​wej toż​sa​mo​ści Gre​ka. – Do​koń​czy​my roz​mo​wę ju​tro – do​da​ła. – Ow​szem, w Ate​nach. Ru​szył da​lej, wciąż ści​ska​jąc rękę Se​re​ny. Chcia​ła tego, choć wie​dzia​ła, że nie po​win​na. Zo​sta​wi​li za sobą od​głos fal. Wy​szli na uli​cę, do​tar​li do ho​te​li​ku, któ​ry tak po​lu​bi​ła po​przed​nim ra​zem, w znacz​nie prost​szej sy​tu​acji. Wte​dy uświa​do​mi​ła so​bie, co po​wie​dział. – W Ate​nach? – Tam miesz​kam i tam mam fir​mę. Wy​jeż​dża​my za go​dzi​nę. – Po​daj mi je​den po​wód, dla któ​re​go mia​ła​bym do​kąd​kol​wiek z tobą je​chać po tym, jak mnie oszu​ka​łeś. Nie mo​gła się po pro​stu zgo​dzić, ale z dru​giej stro​ny co po​wie dziec​ku, któ​re za parę lat za​py​ta o ojca? – Jest tyl​ko je​den, bar​dzo do​bry po​wód. Je​steś ze mną w cią​ży. Świa​tła ho​te​lu pod​kre​śla​ły ostry za​rys ko​ści po​licz​ko​wych, na​da​jąc Ni​ko​so​wi taki wy​gląd, że mo​gła go so​bie wy​obra​zić w sali kon​fe​ren​cyj​nej, do​mi​nu​ją​ce​go, pa​nu​ją​ce​go nad wszyst​kim. – Nie​chcia​nej – rzu​ci​ła oskar​ży​ciel​sko. Była zbyt wy​czer​pa​na emo​cjo​nal​nie na ta​kie spo​ry. Po pra​wie ca​ło​dzien​nej po​dró​ży po​trze​bo​wa​ła od​po​czyn​ku. Mu​sia​ła też oprzeć się po​ku​sie, by się pod​dać, po​zwo​lić męż​czyź​nie po​dej​mo​wać de​cy​zje. Wie​dzia​ła z do​świad​cze​nia, że znów ją okła​mie, tak jak raz za ra​zem kła​mał jej oj​ciec. – Nie ma o czym mó​wić. Za​bierz ba​ga​że. Mój sa​mo​lot cze​ka. Nie mia​ła siły na sprze​ciw. Co wię​cej, nie chcia​ła się sprze​ci​wiać. Tak na​praw​dę pra​gnę​ła być z Ni​ko​sem, żyć z nim dłu​go i szczę​śli​wie. We​szła za nim do ho​te​lu, zwal​cza​jąc po​żą​da​nie. Może po​wtó​rzy się to, co nie tak daw​no ro​bi​li w tym sa​mym miej​scu? Nie, wie​dzia​ła, że to nie​moż​li​we. Wkro​czy​li do ja​sno oświe​tlo​nej re​cep​cji. Ni​kos wy​szep​tał coś po grec​ku do wła​ści​cie​la ho​te​lu. Mu​sia​ła z nim iść, żeby wszyst​ko usta​lić. Była to win​na dziec​ku, któ​re spło​dził. Przy​cią​gnął ją do sie​bie, nie​wąt​pli​wie na po​kaz, żeby ho​te​larz wie​dział, że są so​bie bli​scy. – Nie​dłu​go od​la​tu​je​my. Mo​żesz tu od​po​cząć. – Od​po​cząć? – Na pew​no je​steś wy​czer​pa​na. – Przy​ci​snął war​gi do jej czo​ła, jesz​cze bar​dziej mie​sza​jąc jej w gło​wie. – Chodź​my po two​je rze​czy. Nie umia​ła prze​rwać tej szop​ki. Po​zwo​li​ła po​pro​wa​dzić się po scho​dach. Do​tyk Ni​ko​sa wy​wo​ły​wał wra​że​nie tak sil​ne, że cie​szy​ła się, kie​dy wresz​cie do​tar​li do jej po​ko​ju. Wy​szu​ka​ła w to​reb​ce klucz, przy​po​mi​na​jąc so​bie o nie​ode​bra​nych roz​mo​wach te​le​fo​nicz​nych. Bę​dzie mu​sia​ła wkrót​ce się nimi za​jąć – po tym, jak się upo​ra z za​ro​zu​mia​łym Gre​kiem. – Ce​lo​wo wy​bra​łaś ten sam po​kój? – uśmiech​nął się iro​nicz​nie, a za​ra​zem za​lot​nie. Ro​zej​rza​ła się. Nie​wie​le się zmie​ni​ło od ich pierw​szej nocy.

– Nie, mu​sie​li mnie pa​mię​tać. – Od​wza​jem​ni​ła uśmiech, na mo​ment za​po​mi​na​jąc o swo​ich in​ten​cjach. Było to jak po​wrót do spę​dzo​nych ra​zem nocy, do wza​jem​nych za​cze​pek i wspól​ne​go śmie​chu. Była w nim za​ko​cha​na, zu​peł​nie pew​na, że to ten je​dy​ny. Za​chę​ca​ła, by ją ca​ło​wał, po​żą​da​ła do​ty​ku. Jej cia​ło wie​dzia​ło do​kład​nie, co ro​bić, choć nie mia​ła żad​ne​go do​świad​cze​nia. – Masz tyl​ko tę wa​li​zecz​kę? – Mó​wi​łam ci, przy​je​cha​łam, żeby zro​bić to, co na​le​ża​ło, i po​roz​ma​wiać z tobą oso​bi​ście. Nie za​mie​rza​łam zo​sta​wać na dłu​żej. Nie za​no​si​ło się, że zej​dzie​my się z po​wro​tem. Nie po tym, jak da​łeś do zro​zu​mie​nia, co my​ślisz o oj​co​stwie. – Nic ta​kie​go nie da​wa​łem do zro​zu​mie​nia. – By​łeś prze​ra​żo​ny, że tę parę chwil na pla​ży mo​gło uczy​nić cię oj​cem. Nie pró​buj za​prze​czać. – Wiesz, że to nie​praw​da. – Czyż​by? – wy​pa​li​ła, usi​łu​jąc ukryć wpływ, jaki na nią wy​wie​rał. Nie mo​gła po​ka​zać, jak dzia​ła na nią głę​bo​ki głos i moc​ny ak​cent. Bez wzglę​du na to, co jesz​cze o niej są​dził, mu​siał my​śleć, że jest jej cał​ko​wi​cie obo​jęt​ny. Przy​su​nął się bli​żej. – Wciąż to czu​jesz, praw​da? Po​żą​da​nie, któ​re ścią​ga​ło nas co noc tu​taj, do tego wła​śnie po​ko​ju, do tego łóż​ka. Po​pa​trzy​ła na nie​go, my​śląc o cza​sie spę​dzo​nym w tym miej​scu, o ich pierw​szej wspól​nej nocy. Ca​ło​wał ją wte​dy de​li​kat​nie. Wie​dzia​ła wów​czas na pew​no, że chce się od​dać temu męż​czyź​nie bez resz​ty. Zro​bi​ła​by wszyst​ko, żeby po​ka​zać, jak bar​dzo go ko​cha. In​stynkt jej pod​po​wia​dał, że dzie​je się coś szcze​gól​ne​go, cze​go może ni​g​dy wię​cej nie za​znać. Tym​cza​sem dla nie​go była to je​dy​nie prze​lot​na mi​łost​ka. Miał na​dzie​ję zo​sta​wić ją za sobą. Wyj​rza​ła przez okno na nie​spo​koj​ne mo​rze. Czu​ła cie​płą bry​zę. Oto dzie​dzic​two jej dziec​ka. Je​śli tu zo​sta​nie. Ale jak może zo​stać z kimś, kto jej nie chce? – Se​re​no… – Ni​kos po​ło​żył ręce na jej ra​mio​nach. Przy​mknę​ła oczy. Mu​snął war​ga​mi jej usta. Od​sko​czy​ła. – Nie wy​obra​żaj so​bie, że mo​żesz mnie uwieść po​ca​łun​ka​mi. – Nie po​trze​bu​ję po​ca​łun​ków, żeby do​stać to, cze​go chcę. Przy​bli​żył się i przy​parł ją do ścia​ny. Roz​wiał wszel​kie złu​dze​nia. Nie ob​cho​dzi​ła go ani ona, ani dziec​ko. Tyl​ko na jed​nym mu za​le​ża​ło. – Cze​go za​tem chcesz? – za​py​ta​ła, by go spraw​dzić. Czy przy​zna otwar​cie, że jest zim​ny i wy​ra​cho​wa​ny? – Że​byś uda​ła się ze mną do Aten. – Nie zro​bię tego. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Więc po co tu je​steś? – Przy​je​cha​łam po​wie​dzieć ry​ba​ko​wi, że bę​dzie oj​cem, i że co​kol​wiek się wy​da​rzy, nie będę mu prze​szka​dzać w wi​dy​wa​niu się z dziec​kiem. Ale ty nie je​steś tym ry​ba​kiem. – Tym le​piej, bo mogę ci dać to, cze​go chcesz, ale tyl​ko je​śli zo​sta​niesz moją żoną. Nie będę miał nie​ślub​nych dzie​ci. – Wy​da​je ci się, że masz peł​nię wła​dzy, praw​da? Nie za​cią​gniesz mnie do oł​ta​rza.

– Otwo​rzy​ła sze​ro​ko drzwi po​ko​ju, w na​dziei, że Ni​kos wyj​dzie. Nie po​ru​szył się. Jak śmia​ła my​śleć, że może go wy​rzu​cić z ży​cia jego po​tom​ka? Nie za​mie​rzał po​zwo​lić, by dziec​ko do​ra​sta​ło, nie wie​dząc, gdzie jest oj​ciec. Wie​dział do​kład​nie, co zro​bi w tej sy​tu​acji. Oże​ni się Se​re​ną bez wzglę​du na wszyst​ko. Zi​gno​ro​wał nie​po​kój zwią​za​ny z my​ślą o zo​bo​wią​za​niach. Nie wie​dział na​wet, czy Se​re​na zgo​dzi się na jego pla​ny, czy też oka​że się ego​ist​ką jak jego mat​ka i odej​dzie. – Bę​dziesz moją żoną. Dziec​ko, któ​re no​sisz, to mój dzie​dzic. Nie po​zwo​lę się od nie​go od​se​pa​ro​wać. – A co zro​bisz? Zmu​sisz mnie do mał​żeń​stwa? – Zło​żę ci ofer​tę nie do od​rzu​ce​nia – po​wie​dział, krzy​żu​jąc z po​iry​to​wa​niem ra​mio​na. Był przy​zwy​cza​jo​ny do do​mi​no​wa​nia na po​sie​dze​niach za​rzą​du, ale prze​zwy​cię​ża​nie opo​ru ko​bie​ty, i to ta​kiej, któ​rej wciąż pra​gnął, było dla nie​go zu​peł​ną no​wo​ścią. – Nie masz ni​cze​go, cze​go bym chcia​ła. – Je​że​li dziec​ko jest moje… ‒ za​czął. – Jak śmiesz su​ge​ro​wać, że nie jest? – prze​rwa​ła. – Nie mam żad​nych do​wo​dów. Od​wró​ci​ła się tak szyb​ko, że pra​wie upa​dła. Się​gnę​ła do to​reb​ki po nie​wiel​ką, czar​no-bia​łą fo​to​gra​fię. – Pro​szę, masz do​wód. Daty pa​su​ją​ce do nocy na pla​ży. O to ci cho​dzi​ło? – Na ra​zie wy​star​czy, ale ocze​ku​ję, że pój​dziesz do le​ka​rza tu​taj, w Gre​cji. Za kogo go uwa​ża​ła? Za głup​ca wie​rzą​ce​go na sło​wo, że jest z nim w cią​ży? Wi​dy​wał męż​czyzn wma​ni​pu​lo​wa​nych w wy​cho​wy​wa​nie cu​dzych dzie​ci. Mu​siał mieć pew​ność. Od razu po​my​ślał, że ma. Była dzie​wi​cą, gdy ją po​znał. Ogar​nę​ło go po​czu​cie winy, że kwe​stio​nu​je jej sło​wa. – To nie bę​dzie ko​niecz​ne – od​par​ła. – By​łam u le​ka​rza w An​glii. Po​pa​trzył jesz​cze raz na zdję​cie. Wy​star​czy​ło mu za do​wód, że to jego dziec​ko. Wi​dząc roz​ma​za​ny ob​raz, po​czuł coś nie​zna​ne​go, jak gdy​by mo​rze wo​kół wy​spy za​mar​z​ło. – Mimo to pój​dziesz jesz​cze raz, kie​dy do​trze​my do Aten. – Nie jadę z tobą. I nie wyj​dę za cie​bie. – Kie​dy zgo​dzisz się zo​stać moją żoną, zo​stać w Gre​cji i za​ło​żyć ro​dzi​nę, dam ci to, cze​go chcesz – po​wie​dział chłod​nym, nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu to​nem, igno​ru​jąc re​ak​cje Se​re​ny. – Mó​wi​łam już, ni​cze​go od cie​bie nie chcę. – Two​ja sio​stra z pew​no​ścią nie chcia​ła​by się do​wie​dzieć, że od​rzu​ci​łaś szan​sę, by mo​gła kon​ty​nu​ować le​cze​nie nie​płod​no​ści. – Co? Szan​ta​żu​jesz mnie! – Nie. Do​sta​ję to, cze​go chcę, za wszel​ką cenę. – To szan​taż. Zu​peł​nie bez​dusz​ny. – Może i bez​dusz​ny, ale taka jest moja ofer​ta. Do​ga​da​my się na ta​kich wa​run​kach albo wca​le. – Skąd po​mysł, że się zgo​dzę? – Za​bra​ła wy​druk z ba​da​nia. – Nie sta​waj prze​ciw​ko mnie – ostrzegł.

– Nie prze​ciw​ko to​bie. Chcę tyl​ko tego, co naj​lep​sze dla nas oboj​ga: mnie i mo​je​go dziec​ka. Nie ocze​ki​wał, że zo​sta​nie zby​ty w taki spo​sób. – Za​po​mi​nasz, że to tak​że moje dziec​ko. Po​pa​trzy​ła na zdję​cie. Bar​dzo chcia​ła, by jej sio​stra też do​świad​czy​ła ma​cie​rzyń​stwa. Te​raz po​nie​kąd za​le​ża​ło to od Se​re​ny. Skry​cie ma​rzy​ła o mał​żeń​stwie, o szczę​śli​wym za​koń​cze​niu. Ma​rze​nia skoń​czy​ły się jed​nak, gdy usły​sza​ła, co Ni​kos my​śli o mi​ło​ści. Jak mo​gła​by po​ślu​bić czło​wie​ka, któ​ry nie tyl​ko przy​znał, że ni​g​dy nie chciał być oj​cem, ale też wie​rzył, że mi​łość nie ma nic wspól​ne​go z mał​żeń​stwem? – Mał​żeń​stwo to dra​stycz​ny krok. A co je​śli spo​tkasz ko​goś, z kim na​praw​dę bę​dziesz chciał się oże​nić? – Ni​g​dy nie mia​łem ta​kich pla​nów. – Lo​do​wa​ty ton nie po​zo​sta​wiał wąt​pli​wo​ści. Mó​wił szcze​rze. – Więc po co ślub ze mną? Zna​ła od​po​wiedź: nie chciał mieć nie​ślub​ne​go dziec​ka. Ale ona oba​wia​ła się, że po​wtó​rzy kosz​mar swo​ich ro​dzi​ców, któ​rzy przez dziec​ko byli zmu​sze​ni do by​cia ra​zem. Zbli​żył się. – Mu​sisz zde​cy​do​wać, Se​re​no. Te​raz. Sa​mo​lot cze​ka. Wszyst​kie moż​li​we sce​na​riu​sze sta​nę​ły jej przed ocza​mi. Wy​obra​zi​ła so​bie Sal​ly, szczę​śli​wą i za​do​wo​lo​ną, z dziec​kiem w ra​mio​nach. Wy​obra​zi​ła so​bie swo​je wła​sne dziec​ko, pa​trzą​ce w oczy ojca i uśmie​cha​ją​ce się po raz pierw​szy. Nad tym mia​ła kon​tro​lę, wy​star​czy​ło przy​jąć pro​po​zy​cję. Po​tem prze​szedł jej przez myśl ob​raz jej sa​mej w ob​ję​ciach Ni​ko​sa, ca​ło​wa​nej na​mięt​nie. Czy mo​gła się z tego na​ro​dzić mi​łość? Czy Ni​kos za​ko​cha się kie​dy​kol​wiek w niej tak, jak ona w nim? Je​śli znów mię​dzy nimi za​iskrzy, z pew​no​ścią któ​re​goś dnia od​naj​dą mi​łość. – Se​re​no? Chcia​ła się sprze​ci​wić, po​wie​dzieć, że po​trze​bu​je wię​cej cza​su na za​sta​no​wie​nie. Zro​bi​ła​by jed​nak wszyst​ko, żeby po​móc sio​strze uro​dzić dziec​ko, tak jak de​kla​ro​wa​ła. Wi​dzia​ła, że Ni​kos się nie​cier​pli​wi. Czas mi​jał. Bę​dzie go mia​ła wię​cej na prze​my​śle​nie, je​śli po​wie „tak”. – Do​brze, zro​bi​my to po two​je​mu.

ROZDZIAŁ CZWARTY Kie​dy do​tar​li do Aten, Se​re​na była na​dal w szo​ku. Nie mo​gła uwie​rzyć, że za​ko​cha​ła się w tak okrut​nym męż​czyź​nie. Po prze​lo​cie z San​to​ri​ni pry​wat​nym sa​mo​lo​tem spo​dzie​wa​ła się, że na lot​ni​sku bę​dzie na nich cze​kać li​mu​zy​na z szo​fe​rem. Ni​kos wy​brał tak​sów​kę, żół​tą, jak wszyst​kie w mie​ście. Le​cąc, roz​trzą​sa​ła wciąż od nowa jego sło​wa, za każ​dym ra​zem do​cho​dząc do tego sa​me​go wnio​sku. Mu​sia​ła zgo​dzić się na, jak to ujął, ofer​tę – dla dziec​ka i dla sio​stry. Nie przy​zna​wa​ła się przed sobą do na​dziei, że Ni​kos znów bę​dzie taki jak przy pierw​szym spo​tka​niu i po​wie jej to, co naj​bar​dziej chcia​ła usły​szeć. Po​pa​trzy​ła na nie​go. Miał su​ro​we, sta​now​cze rysy. Czy mógł być jej uko​cha​nym? Od​wza​jem​nił spoj​rze​nie. Na​wet w pół​mro​ku tak​sów​ki ja​dą​cej nocą przez Ate​ny do​strze​gła w nim lód. Od​wró​ci​ła wzrok. Wyj​rza​ła za okno. Po​dzi​wia​ła wi​do​ki, ża​łu​jąc, że jest taka zmę​czo​na i zdez​o​rien​to​wa​na. – Wy​glą​da nie​sa​mo​wi​cie – po​wie​dzia​ła na wi​dok roz​świe​tlo​ne​go Akro​po​lu sto​ją​ce​go dum​nie na ska​le nad mia​stem. Cie​szy​ła się, że od​cią​ga jej uwa​gę od roz​mo​wy w po​ko​ju ho​te​lo​wym. Wciąż ją bo​la​ło, że nic do niej nie czuł. Ko​bie​ta i dziec​ko byli dla Ni​ko​sa tyl​ko to​wa​rem, o któ​ry mu​siał się tar​go​wać. – Ni​g​dy nie prze​sta​je mi się po​do​bać. – Na​chy​lił się bli​żej, też wy​glą​da​jąc przez okno ni​czym tu​ry​sta, naj​wy​raź​niej za​do​wo​lo​ny, że może się za​jąć czymś in​nym niż wy​da​rze​nia tego wie​czo​ru. – Mu​si​my tam kie​dyś pójść. Sku​li​ła się w fo​te​lu; sło​wa przed​się​bior​cy przy​po​mnia​ły, że ma na sta​łe prze​nieść się do Gre​cji. Nie zo​sta​wił jej in​ne​go wy​bo​ru. Nie mia​ła siły my​śleć o tym wię​cej. Za​in​te​re​so​wa​ło ją, dla​cze​go Ni​kos miesz​ka tu​taj. Czy dzie​ciń​stwo na San​to​ri​ni też było zmy​ślo​ne? – Od kie​dy miesz​kasz w Ate​nach? – Przy​by​łem tu jako na​sto​la​tek, po szko​le. Zna​la​złem pra​cę w Xan​thip​pe Ship​ping. Resz​tę hi​sto​rii na pew​no znasz. Je​ste​śmy już bli​sko mo​je​go apar​ta​men​tu. – Le​piej, że​bym no​co​wa​ła w ho​te​lu – od​po​wie​dzia​ła. Była zbyt zmę​czo​na, żeby się za​sta​na​wiać nad noc​le​giem w Ate​nach, ale po​zo​sta​nie z Ni​ko​sem nie wy​da​wa​ło się sen​sow​ne. Ku​si​ło​by, żeby uwie​rzyć, że wszyst​ko się uło​ży. – Nie – uciął, a po​tem ode​zwał się po grec​ku do tak​sów​ka​rza. Wkrót​ce się za​trzy​ma​li. Wy​szedł otwo​rzyć przed nią drzwi. Wy​siadł​szy, uj​rza​ła ele​ganc​ki, no​wo​cze​sny bu​dy​nek, gu​stow​nie wta​pia​ją​cy się w star​szą ar​chi​tek​tu​rę do​oko​ła. Zło​ci​ste świa​tło la​tarń nada​wa​ło mu ma​gicz​ny, bo​ga​ty wy​gląd. Tak bar​dzo róż​nił się od po​bie​lo​ne​go wap​nem dom​ku na wzgó​rzu na San​to​ri​ni, z wi​do​kiem na mo​rze, któ​ry pod​czas tam​tych dwóch ty​go​dni Ni​kos po​ka​-

zał jako swój dom. Te​raz nie mo​gła wie​rzyć w nic, co mó​wił. – Je​steś zmę​czo​na. Zo​sta​niesz ze mną – oświad​czył z nut​ką współ​czu​cia w gło​sie. Gdy​by za​mknę​ła oczy i uda​wa​ła, że po​przed​nich kil​ka go​dzin nie mia​ło miej​sca, pra​wie mo​gła​by uwie​rzyć, że się prze​jął. – Nie wiem, czy to do​bry po​mysł. Pró​bo​wa​ła zna​leźć uza​sad​nie​nie, ale nic nie wy​my​śli​ła. Spa​li już ze sobą, wi​dzie​li się nago, więc na​wet te wy​mów​ki nie pa​so​wa​ły. Tak na​praw​dę chcia​ła z nim być. Dla​te​go uda​ła się do Gre​cji za​miast za​dzwo​nić. Li​czy​ła na to, że tam​te dwa ty​go​dnie coś dla nie​go zna​czy​ły. – Nie za​mie​rzam się z tobą dłu​żej kłó​cić. Dziś spę​dzisz noc ze mną, rano mam spo​tka​nie, a po​tem mo​że​my kon​ty​nu​ować roz​mo​wę. Ulży​ło jej, kie​dy tak​sów​ka od​je​cha​ła. Była znu​żo​na po​dró​żo​wa​niem i roz​mo​wa​mi. Po​trze​bo​wa​ła snu. Nie mia​ła ocho​ty iść do ho​te​lu. Zo​sta​nie – przy​naj​mniej na jed​ną noc – ale nie w jego łóż​ku. Ran​kiem bę​dzie mia​ła ja​śniej​szy umysł. Ktoś krzyk​nął po grec​ku, ja​kiś sa​mo​chód za​je​chał obok. Ni​kos ob​jął Se​re​nę obron​nym ge​stem, od​po​wie​dział w tym sa​mym ję​zy​ku. Dzien​ni​ka​rze, po​my​śla​ła, a se​kun​dę póź​niej bły​snął flesz. Zwąt​pi​ła. Czyż​by Ni​kos był tak zna​ny, że za nim jeź​dzi​li? – Cze​go chcą? – spy​ta​ła scep​tycz​nie. Otwo​rzył jej drzwi. We​szła do ja​sne​go lob​by kon​tra​stu​ją​ce​go z ciem​no​ścią na ze​wnątrz. – Chcie​li wie​dzieć, kim je​steś. – Wy​jął klucz z kie​sze​ni i na​ci​snął przy​cisk spro​wa​dze​nia win​dy. – A co ja ich ob​cho​dzę? Wes​tchnął. – Od ja​kie​goś roku mają ob​se​sję na moim punk​cie. Im le​piej po​wo​dzi mi się w biz​ne​sie i im dłu​żej po​zo​sta​ję ka​wa​le​rem, tym bar​dziej upie​ra​ją się, żeby coś zna​leźć. – I co im po​wie​dzia​łeś? – Praw​dę. Drzwi win​dy otwo​rzy​ły się. We​szli do środ​ka. Pa​trzył na nią, uśmie​cha​jąc się ło​bu​zer​sko. – To zna​czy? – Że je​ste​śmy za​rę​cze​ni. Nie była pew​na, czy mdło​ści wy​wo​ła​ła wy​po​wiedź, czy ruch win​dy. Chwy​ci​ła po​ręcz. Ni​kos pod​sko​czył i chwy​cił ją w ob​ję​cia. Osu​wa​ła się, więc wziął ją na ręce. Drzwi win​dy otwo​rzy​ły się, wy​szedł z nią na rę​kach. Był wście​kły, że do​pro​wa​dzi​ła się do ta​kie​go wy​czer​pa​nia, po​dró​żu​jąc sa​mot​nie aż do Gre​cji, ry​zy​ku​jąc zdro​wie dziec​ka. Każ​dy krok z Se​re​ną w ob​ję​ciach przy​pra​wiał go o nie​zna​ne do​tąd uczu​cie opie​kuń​czo​ści. Stłam​sił je, nie chciał mieć z nim nic wspól​ne​go. Zręcz​nie otwo​rzył drzwi i ob​ró​cił się tak, żeby przejść przez próg, nie pusz​cza​jąc Se​re​ny. Po​pa​trzył na nią z tro​ską aku​rat wte​dy, gdy otwo​rzy​ła oczy. Ulży​ło mu. – To się robi po ślu​bie – szep​nę​ła. – Za​wsze ro​bię wszyst​ko po swo​je​mu. – Za​brzmia​ło to ostrzej, niż za​mie​rzał. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech. Ni​kos wszedł do prze​stron​ne​go apar​ta​men​tu. Wi​dok świa​teł mia​sta u stóp Akro​po​lu nie zro​bił na nim wra​że​nia. Waż​niej​sza była tro​ska

o Se​re​nę i dziec​ko oraz po​czu​cie winy z po​wo​du spro​wa​dze​nia jej tu​taj. Mógł po​le​cieć sam, pójść na spo​tka​nie i wró​cić; in​stynkt pod​po​wia​dał mu coś prze​ciw​ne​go. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że nie cze​ka​ła​by grzecz​nie na jego po​wrót. Była tu tyl​ko ze wzglę​du na ofer​tę, któ​rą zło​żył. Cie​szył się, że nosi w so​bie jego dziec​ko. Nie za​mie​rzał ła​two z niej re​zy​gno​wać. Był go​tów zro​bić wszyst​ko, żeby za​pew​nić po​tom​ko​wi ro​dzi​nę. Taką, o ja​kiej ma​rzył jako chło​piec, i o któ​rej my​ślał, że ni​g​dy nie bę​dzie ta​kiej miał. Nie mia​ły zna​cze​nia wy​mów​ki czy ar​gu​men​ty. Da dziec​ku coś, cze​go sam nie za​znał. – Mo​żesz mnie pu​ścić – ode​zwa​ła się, już moc​niej​szym gło​sem. Wró​cił też błysk w zie​lo​nych oczach. – Zro​bi​ło mi się sła​bo od jaz​dy win​dą. To był dłu​gi dzień. – Za​mó​wię coś do je​dze​nia, po​tem mo​żesz od​po​cząć. Zsu​nę​ła się na zie​mię. Czuł wszyst​kie krą​gło​ści ocie​ra​ją​ce się o jego cia​ło. Dała o so​bie znać żą​dza, któ​rą tłu​mił, od​kąd rano do​stał jej wia​do​mość. Nie mógł po​zwo​lić, by wpły​nę​ła na jego zdol​ność pa​no​wa​nia nad sy​tu​acją. Dość już pro​ble​mów miał z tego po​wo​du. Se​re​na przy​tak​nę​ła i po​de​szła do drzwi bal​ko​no​wych. Za​do​wo​lo​ny, że za​ak​cep​to​wa​ła sy​tu​ację, otwo​rzył je. Usły​sze​li szum mia​sta. Wy​da​wa​ła się bar​dzo zmę​czo​na, ale wciąż moż​na było w niej roz​po​znać ener​gicz​ną ko​bie​tę, z któ​rą spo​tkał się za​le​d​wie przed kil​ko​ma go​dzi​na​mi. Wie​le ich jesz​cze dzie​li​ło, ale nie dało się tego zmie​nić w jed​ną noc. Do Ni​ko​sa za​czę​ło do​cie​rać, co ozna​cza dla nie​go obec​ność Se​re​ny w Gre​cji. To, co zro​bi te​raz, wpły​nie na ży​cie ich oboj​ga oraz dziec​ka. Mimo tego nie ża​ło​wał przed​sta​wio​nej ofer​ty. Z po​cząt​ku nie uwa​żał jej za waż​ną, ale do​tar​ło do nie​go, że gdy​by nie ona, Se​re​na opu​ści​ła​by go na za​wsze, za​bie​ra​jąc dziec​ko. Zbyt przy​po​mi​na​ło to udrę​kę jego dzie​ciń​stwa. My​ślał o tym, jak oj​ciec otwar​cie igno​ro​wał jego ist​nie​nie. Wy​co​fy​wał się, aż w koń​cu nie umiał spoj​rzeć w twarz je​dy​ne​mu sy​no​wi. Ni​kos w żad​nym wy​pad​ku nie po​trak​to​wał​by tak wła​sne​go dziec​ka. Po raz pierw​szy wie​dział, że chce być inny, lep​szy. Co​dzien​nie być przy dziec​ku. To wy​ma​ga​ło, by Se​re​na po​zo​sta​ła przy nim, ina​czej niż jego mat​ka. Za​mó​wił te​le​fo​nicz​nie ko​la​cję, sta​ra​jąc się nie za​przą​tać so​bie gło​wy dal​szą przy​szło​ścią. Do​łą​czył do Se​re​ny na bal​ko​nie. Wresz​cie za​czy​na​ło się ro​bić chłod​niej. Po​dob​nie cie​pła po​go​da była wte​dy, gdy szli po raz ostat​ni pla​żą. Po​win​ni byli się po​że​gnać, ale je​den po​ca​łu​nek spra​wił, że zro​bi​li o wie​le wię​cej. Wziął ją w ra​mio​na, wie​dząc, że czas się roz​stać, czas od​mó​wić so​bie mi​ło​ści wi​docz​nej w jej spoj​rze​niu przy każ​dym spo​tka​niu. Za​słu​gi​wa​ła na ko​goś lep​sze​go niż taki zim​ny drań, nie​do​pusz​cza​ją​cy moż​li​wo​ści po​ko​cha​nia ko​go​kol​wiek. Wy​szep​ta​ła jego imię i po​ca​ło​wa​ła go. Przy​tu​lił ją moc​no, po​głę​bił po​ca​łu​nek, prze​su​nął rę​ko​ma po cie​le, za​pa​mię​tu​jąc kształt. Ko​la​cja z szam​pa​nem, któ​ra mia​ła być po​że​gnal​nym po​sił​kiem, le​ża​ła obok nich na kocu, po​rzu​co​na. W świe​tle księ​ży​ca i gwiazd wziął ją po raz ostat​ni, nie my​śląc o ni​czym in​nym. – Ko​cham cię, Ni​kos – szep​nę​ła, gdy jego tęt​no wra​ca​ło do nor​my. Za​marł. To nie było moż​li​we. Nie nada​wał się do ko​cha​nia. Tak ma​wia​ła jego mat​ka. A po​tem uświa​do​mił so​bie, co się sta​ło. Zła​mał swo​ją za​sa​dę i nie za​bez​pie​czył się, na​ra​ża​jąc się na oj​co​stwo. Sta​nął na pia​sku, pa​trząc na dziew​czy​nę, po​mię​ty koc i roz​la​ne​go szam​pa​na. Roz​-

gnie​wał się, że tak ła​two dał się roz​pro​szyć. Co je​śli przez tę chwi​lę za​po​mnie​nia bę​dzie miał dziec​ko? Nie chciał, nie mógł być oj​cem. Wspo​mi​na​jąc tam​tą noc, wie​dział, że bez wzglę​du na to, co my​ślał wów​czas, nie mógł​by ni​g​dy od​wró​cić się od wła​sne​go dziec​ka. Ale wte​dy złość go za​śle​pi​ła; rzu​cił gniew​ne sło​wa, za​pla​no​wa​ny wie​czór się po​sy​pał. Se​re​na wsta​ła, otrze​pa​ła ubra​nie z pia​sku i, po​bla​dła, ucie​kła, jak gdy​by zo​ba​czy​ła dia​bła. Stchó​rzył jak ni​g​dy przed​tem. Zo​stał tam, gdzie stał, i pa​trzył, jak od​bie​ga. Te​raz sta​ła na jego bal​ko​nie, od​waż​na i re​zo​lut​na. Zło​ci​sta po​świa​ta mia​sta rzu​ca​ła do​oko​ła niej cie​nie. Po raz pierw​szy przy​po​mniał so​bie, co po​wie​dzia​ła owej nocy. Ko​cha​ła go. Prze​stra​szył się – nie słów, lecz tego, że przez mo​ment uwie​rzył, że może od​wza​jem​nić mi​łość. Gdy​by tyl​ko do​świad​czył cze​goś in​ne​go w dzie​ciń​stwie. – Pój​dę po je​dze​nie – po​wie​dział, szczę​śli​wy, że ma pre​tekst, żeby nie my​śleć o zna​cze​niu tych słów. Se​re​na była wy​czer​pa​na. Nie mia​ła już siły na na​stęp​ny kęs pysz​nej po​tra​wy ani na kon​ty​nu​owa​nie roz​mo​wy. Mu​sia​ła się prze​spać. Nie mo​gła tego od​wle​kać i ża​ło​wa​ła, że nie upar​ła się przy ho​te​lu. Przy​naj​mniej mia​ła​by tro​chę cza​su dla sie​bie, któ​re​go bar​dzo po​trze​bo​wa​ła. – Od​pro​wa​dzę cię do po​ko​ju – po​wie​dział Ni​kos, jak gdy​by czy​tał jej w my​ślach. Wy​glą​dał do​mi​nu​ją​co i przy​stoj​nie. Nie mo​gła dać się temu zwieść. Mu​sia​ła pa​mię​tać, do cze​go jest zdol​ny. Po​win​na od​czuć ulgę, że bę​dzie mieć osob​ny po​kój – że nie za​kła​dał, że wró​cą do tego, na czym skoń​czy​li w wa​ka​cje. Po​trak​to​wa​ła to jed​nak ina​czej. Czu​ła się od​trą​co​na jako ko​bie​ta. – Dzię​ku​ję – od​po​wie​dzia​ła. Tro​chę po​mo​gło, że za​cho​wy​wał się cier​pli​wie. Wciąż nie było ła​two, ale utrzy​my​wa​ła po​zo​ry nie​ugię​to​ści. Nie chcia​ła, żeby się do​my​ślił, jaka jest roz​cza​ro​wa​na i jak bar​dzo wo​la​ła​by, żeby spra​wy uło​ży​ły się ina​czej. Źle jej ro​bi​ła izo​la​cja. Gdy​by tyl​ko mo​gła po​roz​ma​wiać z sio​strą, zwie​rzyć się ko​muś roz​sąd​ne​mu i ra​cjo​nal​ne​mu. Za​wsze zwra​ca​ła się o radę do Sal​ly, star​szej o osiem lat. Tym trud​niej było znieść ta​jem​ni​cę. Zwłasz​cza że wła​śnie tego Sal​ly pra​gnę​ła naj​bar​dziej na świe​cie. Mał​żeń​stwo z Ni​ko​sem było je​dy​nym spo​so​bem, żeby przy​wró​cić jej na​dzie​ję. – Wyj​dę wcze​snym ran​kiem, mam ju​tro waż​ne spo​tka​nie. Roz​gość się, zre​lak​suj. Wró​cę na lunch. Przez mo​ment Se​re​nie zda​wa​ło się, że w za​tro​ska​nych nie​bie​skich oczach Ni​ko​sa wi​dzi praw​dzi​we cie​pło. Przy​trzy​mał drzwi. Prze​cho​dząc, po​czu​ła za​pach wody po go​le​niu. Cy​tru​so​wy aro​mat zmie​sza​ny z so​sną, przy​po​mi​na​ją​cy jej, jak to jest być bli​sko nie​go. – Do​bra​noc. – Nie bo​isz się, że odej​dę? – Prze​szły jej przez myśl wszel​kie sce​na​riu​sze, od wej​ścia na po​kład naj​bliż​sze​go sa​mo​lo​tu do Wiel​kiej Bry​ta​nii, po od​da​nie się zbyt​ko​wi tu, w miesz​ka​niu. Zo​sta​wiał ją samą na noc i ra​nek. – Mo​żesz zro​bić, co ze​chcesz, ale na pew​no ży​czysz sio​strze szczę​ścia tak samo, jak ja pra​gnę być obec​ny w ży​ciu mo​je​go dziec​ka. – Je​steś nie​zno​śny.

– Pa​mię​taj: do​kąd​kol​wiek się udasz, znaj​dę cię. – Do​bra​noc, Ni​kos. – Do​bra​noc. Od​szedł. Od​głos kro​ków na mar​mu​ro​wej po​sadz​ce brzmiał rów​nie sta​now​czo jak jego głos. Za​mknę​ła drzwi i wy​ję​ła te​le​fon. Dwa nie​ode​bra​ne po​łą​cze​nia od Sal​ly. Prze​stra​szy​ła się. Czy bę​dzie w sta​nie co​kol​wiek po​wie​dzieć i nie zdra​dzić się z hi​sto​rią Ni​ko​sa? Wci​snę​ła przy​cisk i po​cze​ka​ła na po​łą​cze​nie. Sio​stra na szczę​ście ode​bra​ła pra​wie na​tych​miast. – Gdzie się po​dzie​wasz? Nie w Gre​cji, przy​pad​kiem, ze swo​im przy​stoj​nym ry​ba​kiem? – W rze​czy sa​mej. – Se​re​na uśmiech​nę​ła się, po​mi​mo ca​łej po​wa​gi sy​tu​acji. – Wspa​nia​le. Mar​twi​łam się o cie​bie. Se​re​na po​czu​ła się win​na. Ostat​nie, cze​go po​trze​bo​wa​ła Sal​ly, to jesz​cze wię​cej zmar​twień. Za​wsze za​stę​po​wa​ła jej mat​kę, od​kąd ro​dzi​ce byli zbyt za​ję​ci uni​ka​niem się na​wza​jem za​miast dba​niem o cór​ki. – U mnie wszyst​ko w po​rząd​ku. Co u cie​bie? – Oba​wiam się, że nic do​bre​go. Se​re​na pra​wie się za​ła​ma​ła. Usia​dła na łóż​ku, za​krę​ci​ło jej się w gło​wie. – Przy​kro mi. – Za​mknę​ła oczy. Po​czu​ła, że za​ci​ska się pę​tla za​sta​wio​na przez Ni​ko​sa. Nie mia​ła te​raz dro​gi uciecz​ki, mu​sia​ła za​ak​cep​to​wać bar​ba​rzyń​skie wa​run​ki. – To był ostat​ni raz. Już ni​g​dy nie zo​sta​nę mat​ką. Se​re​na chcia​ła​by być te​raz przy sio​strze, żeby ją uści​skać. Za​miast tego po​ło​ży​ła dłoń na wciąż jesz​cze pła​skim brzu​chu. Łza po​pły​nę​ła jej po po​licz​ku. Nie mo​gła zwie​rzyć się dzi​siaj, po​czu​cie winy i żal były zbyt sil​ne. – Znaj​dzie​my inny spo​sób, obie​cu​ję. – Wra​ca​jąc do two​je​go Gre​ka – po​wie​dzia​ła star​sza sio​stra, si​ląc się na po​god​ny ton. – Tak? – Prze​stań się kie​ro​wać przy​kła​dem mał​żeń​stwa mamy i taty. Stwórz coś lep​sze​go. Je​śli znaj​dziesz mi​łość, trzy​maj się jej. Bądź od​waż​na. Przy​tak​nę​ła, nie po​tra​fiąc się zdo​być na od​po​wiedź. Wie​dzia​ła, że rada była szcze​ra. Ale co, je​że​li ko​cha​ny męż​czy​zna nie od​wza​jem​nia uczu​cia? Znów ze​bra​ło jej się na płacz. Mu​sia​ła za​koń​czyć roz​mo​wę. – Tak zro​bię. Do zo​ba​cze​nia wkrót​ce. Roz​łą​czy​ła się i po​ło​ży​ła się do łóż​ka. Ko​niecz​nie po​trze​bo​wa​ła snu. Cały czas roz​brzmie​wa​ły jej w gło​wie sło​wa Sal​ly. Czy to ze wzglę​du na ro​dzi​ców i ich nie​szczę​śli​we mał​żeń​stwo ni​g​dy nie była w sta​łym związ​ku? Czy dla​te​go wszyst​kich od​py​cha​ła? Wstrzą​śnię​ta, zro​zu​mia​ła, że sio​stra mia​ła ra​cję i czas prze​stać się cho​wać przed ży​ciem – i mi​ło​ścią. Może oj​ciec dziec​ka nie ko​chał jej, ale ona ko​cha​ła jego. Czy to wy​star​czy? Bę​dzie mu​sia​ło. Te​raz za​le​ża​ło od tego szczę​ście in​nych lu​dzi.

ROZDZIAŁ PIĄTY Gdy Ni​kos koń​czył spo​tka​nie, był w po​nu​rym na​stro​ju. Chwi​la​mi pod​czas roz​mów bez​li​to​sna de​ter​mi​na​cja, jaką zwy​kle wy​ka​zy​wał, ustę​po​wa​ła roz​my​śla​niom o ru​dej dziew​czy​nie śpią​cej spo​koj​nie w jego miesz​ka​niu. Jesz​cze wczo​raj ży​cie to​czy​ło się nor​mal​nie. Bez zo​bo​wią​zań. Te​raz po​ja​wie​nie się Se​re​ny wy​wró​ci​ło je do góry no​ga​mi. Znie​cier​pli​wie​nie, chęć za​koń​cze​nia ne​go​cja​cji i po​wro​tu do domu, uczy​ni​ły go jesz​cze bar​dziej agre​syw​nym w koń​co​wych sta​diach niż zwy​kle. Zwięź​le przed​sta​wił ofer​tę, upie​ra​jąc się, że dal​szych roz​mów nie bę​dzie. Bar​dzo chciał ku​pić tę fir​mę, ale miał te​raz pil​niej​sze zmar​twie​nia na gło​wie. Naj​waż​niej​sze było za​cho​wa​nie kon​tak​tu z dziec​kiem. W tym celu mu​siał się upew​nić, że Se​re​na za nie​go wyj​dzie. Li​nie wy​ciecz​ko​we mo​gły po​cze​kać. Kie​dy przy​je​chał do apar​ta​men​tu, cze​ka​ło kil​ku fo​to​re​por​te​rów. Po​ża​ło​wał wczo​raj​szej od​po​wie​dzi na py​ta​nie, kim jest Se​re​na. Nie po raz pierw​szy w jej to​wa​rzy​stwie nie prze​my​ślał kon​se​kwen​cji swo​ich dzia​łań. Znał swo​ją re​pu​ta​cję play​boya. Re​ali​zo​wa​na obec​nie trans​ak​cja czy​ni​ła z nie​go zna​ko​mi​ty te​mat dla bru​kow​ców. – Gdzie pana na​rze​czo​na? – do​py​ty​wa​li się na​pa​stli​wie, przy dźwię​ku mi​ga​wek. – Po​wio​dło się panu z dziew​czy​ną i w biz​ne​sie? – spy​tał któ​ryś, kie​dy Ni​kos do​tarł do drzwi apar​ta​men​tow​ca. Ha​łas od uli​cy nie​mal za​głu​szał py​ta​nia. – Nie mogę jesz​cze od​po​wie​dzieć, pa​no​wie, ale już wkrót​ce. Jak za​wsze po​zo​sta​wał uj​mu​ją​cy, za​cho​wy​wał po​zo​ry spo​ko​ju. W rze​czy​wi​sto​ści iry​to​wa​li go. Otwo​rzył drzwi, za​mknął je sta​ran​nie za sobą i wszedł do ci​che​go lob​by. Fle​sze bły​ska​ły na bia​łych ścia​nach, kie​dy cze​kał na win​dę, od​wró​co​ny ty​łem do re​por​te​rów, żeby nie dać im oka​zji do zro​bie​nia po​żą​da​ne​go zdję​cia. Od​kąd Se​re​na przy​sła​ła wia​do​mość, nic nie szło zgod​nie z pla​nem. Trans​ak​cja, któ​rej sfi​na​li​zo​wa​nia do​tąd był pe​wien, te​raz przez jego upór sta​ła była za​gro​żo​na. Nie miał po​ję​cia, czy Se​re​na nie ode​szła; ce​lo​wo zo​sta​wił ją samą, żeby mo​gła prze​my​śleć pro​po​zy​cję, ale też żeby mia​ła oka​zję od​le​cieć do domu. Czy to re​por​te​rzy mie​li na my​śli, py​ta​jąc, gdzie jest? Czy wi​dzie​li, jak wy​jeż​dża? Bie​rze tak​sów​kę na lot​ni​sko? Myśl o utra​cie dziec​ka roz​wście​czy​ła go. Na​wet je​śli ucie​kła, ni​g​dy nie zdo​ła od​dzie​lić go od po​tom​ka. Win​da szyb​ko wje​cha​ła na górę. Tro​chę chciał​by, żeby się za​trzy​ma​ła, a wraz z nią cały świat, żeby nie mu​siał się prze​ko​nać, że je​dy​na ko​bie​ta, któ​ra wzbu​dzi​ła w nim pra​gnie​nie cze​goś wię​cej, ode​szła. Jak mat​ka. Za​trzy​mał się przed drzwia​mi miesz​ka​nia. Dla​cze​go było to ta​kie przy​kre, jak wte​dy, gdy w wie​ku sze​ściu lat stał na pla​ży, li​cząc, że mama wró​ci? Dłu​go są​dził, że nie mia​ła tego na​praw​dę na my​śli, kie​dy po​wie​dzia​ła, że go nie ko​cha i le​piej mu bę​dzie bez niej. Nie​obec​ność świad​czy​ła jed​nak o czymś in​nym.

Do​syć. To nie czas na roz​pa​mię​ty​wa​nie prze​szło​ści. Nie miał na nią wpły​wu, mógł na​to​miast kon​tro​lo​wać te​raź​niej​szość. Z nową de​ter​mi​na​cją wszedł do środ​ka. Drzwi na bal​kon były otwar​te, sły​chać było ulicz​ny zgiełk. Pod​szedł i z ulgą doj​rzał Se​re​nę sie​dzą​cą w cie​niu, stu​ka​ją​cą w kla​wi​sze lap​to​pa. A za​tem pi​sze ar​ty​kuł? Cie​ka​we, jak go za​ty​tu​łu​je. – Pra​cu​jesz? Aż pod​sko​czy​ła. Ob​ró​ci​ła się szyb​ko, za​rzu​ca​jąc rude wło​sy i przy​po​mi​na​jąc Ni​ko​so​wi ich wi​dok na po​dusz​ce. Uśmiech​nę​ła się, wy​po​czę​ta po prze​spa​nej nocy. – Nie spo​dzie​wa​łam się cie​bie jesz​cze przez wie​le go​dzin. Je​steś taki za​ję​ty, mu​sisz pro​wa​dzić fir​mę że​glu​go​wą i wy​staw​ne ży​cie to​wa​rzy​skie. Zbli​żył się, przy​cią​gnię​ty przez coś, cze​go nie ro​zu​miał – nie chciał ro​zu​mieć. Za​pi​sa​ła plik i za​mknę​ła lap​top. Syl​wet​ka Se​re​ny, spo​sób, w jaki ja​sno​zie​lo​na suk​nia opi​na​ła się na biu​ście i ta​lii, przy​ku​wa​ły wzrok. Ni​g​dy nie do​my​ślił​by się, że jest w cią​ży, gdy​by go nie po​in​for​mo​wa​ła. – Jak ro​zu​miem, spraw​dza​łaś mnie. – Po​wi​nien się zde​ner​wo​wać, że w jego wła​snym domu wy​szu​ki​wa​ła w in​ter​ne​cie wia​do​mo​ści o nim, ale bar​dziej go to ba​wi​ło. – Mo​głaś mnie po pro​stu za​py​tać o moje ży​cie. Nie po​win​naś wie​rzyć we wszyst​ko, co wy​pi​su​ją w ga​ze​tach. – Nie by​łeś szcze​ry przy na​szym pierw​szym spo​tka​niu, więc dla​cze​go mia​ła​bym ci wie​rzyć? Po​wie​dzia​ła to żar​to​bli​wie, ale wy​raz twa​rzy mia​ła po​waż​ny. Ni​kos chciał ją po​ca​ło​wać. Nie po​wi​nien jej po​żą​dać, ale nic nie mógł na to po​ra​dzić. – Te​raz wiesz za​pew​ne wszyst​ko. Po​pa​trzył na sło​necz​ny Akro​pol, pe​łen zwie​dza​ją​cych. Prze​mknę​ło mu przez myśl, że po​win​ni tam pójść. – Hmm. – Po​de​szła bli​żej, wy​sta​wia​jąc na pró​bę jego sa​mo​kon​tro​lę. – Szko​da, że wolę ry​ba​ka, któ​re​go po​zna​łam, niż biz​nes​me​na, któ​re​go te​raz wi​dzę. A prze​cież ni​g​dy nie ist​niał. Zbli​żył się, za​ci​ska​jąc pię​ści, opie​ra​jąc się pra​gnie​niu ob​ję​cia jej i ca​ło​wa​nia. Na​ra​sta​ła w nim po​trze​ba, by po​ka​zać, że we​wnątrz jest tym sa​mym czło​wie​kiem, że po​żą​da jej tak samo jak przy pierw​szym spo​tka​niu. Nie mógł się przy​znać. Od​zy​skał pa​no​wa​nie nad sobą. – Te​raz nie je​stem tyl​ko biz​nes​me​nem. Je​stem tak​że na​rze​czo​nym i za​mie​rzam iść z przy​szłą żoną ku​pić pier​ścio​nek. – Z ko​niecz​no​ści – rzu​ci​ła, wra​ca​jąc do środ​ka. Oczy​wi​ście mia​ła ra​cję. Cho​dzi​ło o to, że jest w cią​ży, a on chce po​stą​pić jak na​le​ży, bez wzglę​du na kosz​ty – emo​cjo​nal​ne czy fi​nan​so​we. Ni​g​dy nie prze​wi​dy​wał, że się oże​ni. Nie było ta​kiej po​trze​by. Ni​g​dy też nie pla​no​wał być oj​cem. Jed​na noc za​po​mnie​nia zmie​ni​ła wszyst​ko. – Nie mo​że​my się po​brać, nie za​rę​czyw​szy się wcze​śniej. – Le​piej zo​bacz na​głów​ki dzi​siej​szych ga​zet. – Uśmiech​nę​ła się słod​ko i po​szła do kuch​ni. Na​la​ła wody z lo​dem do dwóch szkla​nek i po​da​ła mu jed​ną. – Dzien​ni​ka​rze uwie​rzy​li ci wczo​raj na sło​wo, są​dząc po ich zdję​ciach. – Czy to pro​blem?

– Oczy​wi​ście. Upew​ni​łeś się, że nie będę mia​ła wy​bo​ru i za​ak​cep​tu​ję two​ją ab​sur​dal​ną ofer​tę. Nie​na​wi​dzę cię za to z ca​łe​go ser​ca. Po​bladł. Po​przed​niej nocy nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że za oświad​cze​niem dla pra​sy sta​ła chłod​na kal​ku​la​cja. Te​raz to so​bie uświa​do​mi​ła. Mia​ło zni​we​czyć ostat​nią szan​sę uciecz​ki, zmu​sić ją do przy​ję​cia pro​po​zy​cji. Nie przy​le​cia​ła tu w po​szu​ki​wa​niu mał​żeń​stwa. Chcia​ła tyl​ko po​stą​pić przy​zwo​icie, po​wie​dzieć mu oso​bi​ście o dziec​ku. Po wczo​raj​szej roz​mo​wie Sal​ly ro​zu​mia​ła, że tak na​praw​dę chce być z Ni​ko​sem i wy​cho​wy​wać jego dziec​ko. On jed​nak nie może się o tym do​wie​dzieć, sko​ro po tym, co prze​szli, po​tra​fi ją tak okrut​nie wy​ko​rzy​sty​wać. Było zu​peł​nie ja​sne, że nie chciał zo​bo​wią​zań. Gdy​by nie cią​ża, ni​g​dy wię​cej by się nie zo​ba​czy​li. Niby wie​dzia​ła to od po​cząt​ku, ale te​raz zmu​szał ją do mał​żeń​stwa, któ​re​go żad​ne z nich nie chcia​ło. Ta​kie​go sa​me​go jak zwią​zek jej ro​dzi​ców, za​nim się roz​wie​dli. Tyl​ko dla dziec​ka. W tam​tym wy​pad​ku to ona za​pła​ci​ła cenę. Może i nie pla​no​wa​ła zajść w cią​żę, ale ni​g​dy nie po​zwo​li swo​je​mu dziec​ku my​śleć, że było po​mył​ką, nie wy​wo​ła u nie​go po​czu​cia winy, że zmu​si​ło ro​dzi​ców do wspól​ne​go ży​cia. Po​mysł ślu​bu z Ni​ko​sem był ma​rze​niem, ale te​raz stał się twar​dą rze​czy​wi​sto​ścią, ma​ją​cą umoż​li​wić speł​nie​nie ży​czeń sio​stry. To wy​so​ka cena, ale była go​to​wa ją za​pła​cić za to, by Sal​ly zo​sta​ła mat​ką. – Idę wie​czo​rem na przy​ję​cie cha​ry​ta​tyw​ne. Mu​szę po​roz​ma​wiać z part​ne​ra​mi biz​ne​so​wy​mi. Pój​dziesz ze mną. – Znów był pa​nu​ją​cym nad sy​tu​acją przed​się​bior​cą. W ogó​le nie przy​po​mi​nał ry​ba​ka, któ​re​go po​zna​ła. Skro​jo​ny na mia​rę gar​ni​tur per​fek​cyj​nie przy​le​ga​ją​cy do cia​ła i biel ko​szu​li świad​czy​ły o pro​fe​sjo​na​li​zmie, dro​gi ze​ga​rek i zło​ty sy​gnet o po​wo​dze​niu. Po​sta​no​wi​ła zo​stać, jesz​cze za​nim przy​szedł, dać temu mał​żeń​stwu szan​sę, nie tyl​ko dla wła​sne​go dziec​ka, lecz tak​że dla sio​stry. Prze​wa​ży​ła rada Sal​ly, by nie kie​ro​wa​ła się w ży​ciu przy​kła​dem związ​ku ro​dzi​ców. Mu​sia​ła zna​leźć wła​sne szczę​ście. Mimo to nie umia​ła po​wstrzy​mać się przed ką​śli​wą uwa​gą. – Jako kto? Two​ja na​rze​czo​na, tak jak po​wie​dzia​łeś wczo​raj re​por​te​rom? – Oczy​wi​ście. – Spoj​rzał tak, jak ni​g​dy nie zda​rza​ło się ry​ba​ko​wi, w któ​rym się za​ko​cha​ła. – Weź​mie​my ślub, po to tu na​dal je​steś, czyż nie? – Na​dal tu je​stem, bo po​mo​że to mo​jej sio​strze – od​par​ła, roz​wście​czo​na jego aro​gan​cją. – Ku​pię ci na tyle duży pier​ścio​nek, żeby nie było wąt​pli​wo​ści co do mo​ich in​ten​cji wo​bec cie​bie. Nie oka​za​ła, jak bar​dzo ra​ni​ła ją jego zja​dli​wość. Za​miast tego upi​ła łyk wody. Ręce jej się trzę​sły, lód po​brzę​ki​wał w szklan​ce. – Po ty​tu​łach ar​ty​ku​łów oszczę​dzi to wie​lu kło​po​tli​wych py​tań. Ku​po​wa​nie pier​ścion​ka za​rę​czy​no​we​go z tak gniew​nym męż​czy​zną nie było szczy​tem ma​rzeń dla Se​re​ny. Choć nie po​bie​ra​li się z mi​ło​ści, li​czy​ła, że daw​na na​mięt​ność też coś zna​czy. – Nie mia​łem po​ję​cia, że to roz​dmu​cha​ją. Nie po​mo​gło​by moim obec​nym ne​go​cja​cjom, gdy​bym wy​co​fał sło​wo dane ko​bie​cie. Je​steś go​to​wa?

– Tak – po​twier​dzi​ła, za​sta​na​wia​jąc się, czy kie​dy​kol​wiek bę​dzie go​to​wa na mał​żeń​stwo bez mi​ło​ści. Po​wta​rza​ła hi​sto​rię ro​dzi​ców. To przez nią byli nie​szczę​śli​wi. Te​raz wpę​dzi w ta​kie po​czu​cie winy wła​sne dziec​ko. No, ale staw​ką było szczę​ście Sal​ly, więc nie mia​ła in​nej opcji. Chwi​lo​wo. Pół go​dzi​ny póź​niej, prze​je​chaw​szy przez za​kor​ko​wa​ne w go​dzi​nach szczy​tu Ate​ny, zna​la​zła się w eks​klu​zyw​nym, bar​dzo dro​gim skle​pie ju​bi​ler​skim, z Ni​ko​sem u boku. Był nie​zwy​kle do​brym ak​to​rem. Obej​mo​wał na​rze​czo​ną czu​le, kie​dy przy​mie​rza​ła pier​ścio​nek z naj​więk​szym dia​men​tem, jaki w ży​ciu wi​dzia​ła. Sprze​daw​czy​ni krzyk​nę​ła coś po grec​ku z za​chwy​tem. Pier​ścio​nek był wspa​nia​ły, ale Se​re​na chcia​ła cze​goś zu​peł​nie in​ne​go. – Nie – po​wie​dzia​ła zde​cy​do​wa​nie, a sprze​daw​czy​ni prze​sta​ła się uśmie​chać. – Jest za duży, za dro​gi. – Cena nie gra roli. – Po​mi​mo sek​sow​ne​go gło​su Ni​ko​sa, upo​mnia​ła się w my​ślach, że to tyl​ko przed​sta​wie​nie. Nie za​le​ży mu, nie ma co się łu​dzić. – No do​brze, ale jest za duży. – Po​pa​trzy​ła na nie​go, nie​co zbyt wy​zy​wa​ją​co. – Ten bar​dziej tra​fia w mój gust. Wy​bra​ła mały, lecz prze​pięk​ny pier​ścio​nek ze szma​rag​dem. Już go mia​ła przy​mie​rzyć, kie​dy Ni​kos chwy​cił ją za rękę i wsu​nął go na jej pa​lec. Wstrzy​ma​ła od​dech. Ni​kos pa​trzył jej w oczy tak in​ten​syw​nie, że czu​ła, jak to spoj​rze​nie ją roz​grze​wa, jak gdy​by byli znów na pla​ży. Wte​dy pa​trzył na nią z taką samą pa​sją. – Oto pier​ścio​nek. Wyj​dziesz za mnie, Se​re​no? Czy my​ślał, że ona też od​gry​wa rolę? Na to li​czy​ła. Nie mógł od​kryć, jak bar​dzo go ko​cha. – Tak. Od​po​wie​dzia​ła zgod​nie ze sce​na​riu​szem, któ​re​go ocze​ki​wał. Czy zro​bi​ła​by to samo, gdy​by za​py​tał po​przed​niej nocy, za​miast bru​tal​nie szan​ta​żo​wać ją szczę​ściem sio​stry? Ich war​gi ze​tknę​ły się na tak krót​ką chwi​lę, że nie była pew​na, czy na​praw​dę się to sta​ło. Na​dal trzy​mał ją za rękę, miał cie​płe pal​ce. Wy​da​wa​ło się to ta​kie praw​dzi​we, mi​ło​sne. Tyl​ko uda​je, przy​po​mnia​ła so​bie. Ni​g​dy nie był tak pod​eks​cy​to​wa​ny. Co się z nim dzia​ło? Po​nio​sło go. Jesz​cze raz spoj​rzał Se​re​nie w oczy i po​ca​ło​wał jej pal​ce. Zie​lo​ne oczy lśni​ły ja​śniej niż szma​ragd w pier​ścion​ku. – Klej​not bo​gi​ni We​nus. Sym​bol na​dziei – po​wie​dzia​ła ła​ma​ną an​gielsz​czy​zną sprze​daw​czy​ni. Czar prysł. Se​re​na od​su​nę​ła się, po​pa​trzy​ła w dół. – Zna​ko​mi​ty wy​bór – po​wie​dział Ni​kos. Uniósł pod​bró​dek Se​re​ny, zmu​sza​jąc ją, by pa​trzy​ła mu w oczy. – Zbli​ża ko​chan​ków, je​śli zo​sta​je po​da​ro​wa​ny z mi​ło​ści – kon​ty​nu​owa​ła Gre​czyn​ka. A co się dzie​je, je​śli po​da​ru​nek mo​ty​wu​ją wy​go​da i po​żą​da​nie? Czy lek​ko za​ru​mie​nio​na Se​re​na za​sta​na​wia​ła się nad tym sa​mym? Za​nim miał czas po​my​śleć, zra​cjo​na​li​zo​wać wła​sne za​cho​wa​nie, po​chy​lił się i mu​-

snął usta​mi jej war​gi. Roz​pa​li​ła go tak, jak tyl​ko ona po​tra​fi​ła. Chciał przy​cią​gnąć ją bli​żej, ca​ło​wać moc​niej. Chciał o wie​le wię​cej, ale po​wstrzy​ma​ła go przy​zwo​itość. To nie był od​po​wied​ni czas ani miej​sce. – Ni​kos – szep​nę​ła, od​py​cha​jąc go. Nie​wąt​pli​wie my​śla​ła o tym sa​mym. Uśmiech​nął się, wziął ją za rękę i od​wró​cił się do sprze​daw​czy​ni, żeby za​pła​cić za pier​ścio​nek. Cały czas czuł cie​pło jej cia​ła i ża​ło​wał, że nie są gdzie in​dziej. Wciąż trwa​ła na​mięt​ność roz​bu​dzo​na przy pierw​szym spo​tka​niu; na​ra​sta​ła wręcz, sta​wa​ła się trud​niej​sza do opa​no​wa​nia. Układ, któ​ry za​war​li, wła​śnie stał się bar​dzo in​te​re​su​ją​cy. – Mamy jesz​cze wię​cej rze​czy do ku​pie​nia – stwier​dził, gdy wy​szli na sło​necz​ną uli​cę. Chcia​ła się za​trzy​mać, ale nie pu​ścił jej ręki. Za​miast tego przy​cią​gnął ją bli​żej. – Nie mu​si​my ku​po​wać nic wię​cej. Pier​ścio​nek wy​star​czy, by prze​ko​nać wszyst​kich, że bie​rze​my ślub. Nikt nie musi wie​rzyć, że ro​bi​my to z mi​ło​ści. Sło​wo „mi​łość” za​koń​czy​ło przy​pływ po​żą​da​nia. Nie przej​mo​wał się opi​nią in​nych o swo​ich uczu​ciach – naj​bar​dziej za​le​ża​ło mu na re​pu​ta​cji biz​ne​so​wej, na opi​nii do​trzy​mu​ją​ce​go sło​wa. – Uzgod​ni​li​śmy, że mał​żeń​stwo jest w tej sy​tu​acji naj​lep​szym roz​wią​za​niem. – Uzgod​ni​li​śmy? – Przy​by​łaś ze mną do Aten. Zgo​dzi​łaś się na moje wa​run​ki. A sko​ro po​wie​dzia​łem wczo​raj pra​sie, że je​ste​śmy za​rę​cze​ni, mu​sisz po​ka​zy​wać się z pier​ścion​kiem. Czy my​ślisz, że w prze​ciw​nym ra​zie moi part​ne​rzy biz​ne​so​wi trak​to​wa​li​by mnie po​waż​nie? To, czy lu​dzie wie​rzą, że się ko​cha​my, nie ma tu nic do rze​czy. Chcę, żeby wi​dzie​li, że do​trzy​mu​ję obiet​nic i wy​peł​niam zo​bo​wią​za​nia wo​bec dziec​ka, któ​re uro​dzisz. Ogar​nę​ła go iry​ta​cja, przy​ćmie​wa​jąc wcze​śniej​sze emo​cje. Tym le​piej, po​my​ślał. Gdy​by da​lej od​gry​wał rolę ko​chan​ka, po​ku​sa tyl​ko kom​pli​ko​wa​ła​by sy​tu​ację. – Czy na​praw​dę uwa​żasz, że uzgod​ni​li​śmy ślub? Ra​czej sam zde​cy​do​wa​łeś, co ma się stać, i do​pią​łeś swe​go, nie przej​mu​jąc się ni​kim. Mó​wi​ła gło​śno i ostro. Za​czę​li przy​ku​wać uwa​gę prze​chod​niów. – Chodź – po​wie​dział, nie pró​bu​jąc skry​wać emo​cji. – Mu​si​my ci ku​pić ubra​nie na przy​ję​cie. – Nie po​trze​bu​ję ni​cze​go no​we​go. – Wy​pro​sto​wa​ła się. – Jako moja przy​szła żona mu​sisz wy​glą​dać olśnie​wa​ją​co. Nic in​ne​go nie wcho​dzi w ra​chu​bę. – Nie mogę się rów​nać z mo​del​ka​mi, z któ​ry​mi się spo​ty​ka​łeś. Na​wet naj​ład​niej​sza suk​nia tego nie nad​ro​bi. – Nie ocze​ku​ję, że bę​dziesz z kim​kol​wiek kon​ku​ro​wać – po​wie​dział spo​koj​nie i przy​su​nął się bli​żej. Dużo wyż​szy, do​mi​no​wał. Nie ustą​pi​ła, zo​sta​ła w miej​scu, spo​glą​da​jąc górę i wy​dy​ma​jąc usta z po​iry​to​wa​niem. Aż się pro​si​ły o po​ca​łu​nek. Nie po​tra​fił się oprzeć. Za​nim zdą​ży​ła się po​ru​szyć, przy​cią​gnął ją bli​żej, przy​ci​snął do sie​bie, po​ca​ło​wał. Prze​sta​ła się opie​rać, roz​luź​ni​ła się. Prze​rwał, od​su​nął się. Mu​szą prze​stać ca​ło​wać się w miej​scach pu​blicz​nych. Obie​cał so​bie, że na​stęp​nym ra​zem zro​bią to w za​ci​szu jego apar​ta​men​tu, gdzie bę​dzie mógł w peł​ni za​tra​cić się w żą​dzy.

Ro​zej​rzał się po za​tło​czo​nej uli​cy. Zna​lazł to, cze​go szu​kał: eks​klu​zyw​ny bu​tik. – Tędy. Chy​ba że wo​lisz, że​bym znów cię po​ca​ło​wał. Groź​ba po​dzia​ła​ła. Ru​szy​li do skle​pu. Kie​dy we​szli, po​wi​ta​li ich sprze​daw​cy, tak jak u ju​bi​le​ra chęt​ni do po​mo​cy. Ni​kos po​wie​dział im po grec​ku, cze​go po​trze​bu​je Se​re​na, po czym zwró​cił się do niej: – Mu​szę te​raz wy​ko​nać parę te​le​fo​nów, ale wie​dzą, cze​go chcę. – Cze​go ty chcesz? – Tak, cze​go ja chcę. Do zo​ba​cze​nia za go​dzi​nę. Od​wró​cił się i opu​ścił sklep. Za kogo on się uwa​żał? Jak mo​gła na​brać się na nu​mer z czu​łym ry​ba​kiem, na​wet nie do​my​śla​jąc się kłamstw? Całe ży​cie pa​trzy​ła, jak oj​ciec kła​mie, pra​cą ma​sku​jąc ro​man​se. Czy bę​dzie te​raz zmu​szo​na żyć z męż​czy​zną osią​ga​ją​cym swo​je cele oszu​stwem? Roz​my​śla​nia prze​rwa​li sprze​daw​cy. Przy​mie​rza​li do niej suk​nię za suk​nią, pra​wie za​krę​ci​ło jej się w gło​wie od ich ja​zgo​tu. Kie​dy w koń​cu się zde​cy​do​wa​li, nie mo​gła po​wstrzy​mać uśmie​chu za​do​wo​le​nia. Przy​mie​rzy​ła suk​nię i spoj​rza​ła na od​bi​cie w lu​strze. Ja​sno​zie​lo​ny je​dwab lek​ko do​ty​kał jej cia​ła, tak że na​wet naj​bacz​niej​szy ob​ser​wa​tor nie do​strzegł​by lek​ko po​więk​szo​ne​go brzu​cha. Zna​ko​mi​cie pa​so​wał do oczu i kon​tra​sto​wał z wło​sa​mi, opa​da​ją​cy​mi na na​gie ra​mio​na. Była per​fek​cyj​na. Może fak​tycz​nie mia​ła szan​sę pre​zen​to​wać się rów​nie do​brze jak ko​bie​ty, któ​re wi​dzia​ła rano na zdję​ciach z Ni​ko​sem. Czy ją do​strze​że, bę​dzie po​żą​dał? W przy​pad​ku bez​dusz​ne​go biz​nes​me​na nie mo​gła na to li​czyć, ale mia​ła na​dzie​ję, że za​pra​gnie jej męż​czy​zna, któ​re​go po​zna​ła – ko​cha​ją​cy ry​bak. Nie​chęt​nie prze​bra​ła się z po​wro​tem. Ele​ganc​ka ko​bie​ta z od​bi​cia w lu​strze znik​nę​ła. Za​stą​pi​ła ją bar​dzo zwy​czaj​na, taka, któ​ra ni​g​dy nie za​wró​ci​ła​by w gło​wie grec​kie​mu kre​zu​so​wi. Ba​wił się jej kosz​tem, po​zwa​la​jąc jej się za​ko​chać, wie​dząc, że po​je​dzie do domu i ni​g​dy nie wró​ci. A jed​nak wró​ci​ła. Wró​ci​ła, w cią​ży, a on zo​stał zmu​szo​ny przy​znać, kim jest na​praw​dę. Wcią​gnął ją do świa​ta luk​su​su i bo​gac​twa. Dzi​siaj od​pła​ci mu na jego za​sa​dach. Bę​dzie kimś, kim nie jest. Spra​wi, że jej za​pra​gnie. A po​tem, jak w baj​ce, wró​ci przed świ​tem do nor​mal​nej po​sta​ci.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Za​nie​mó​wił, kie​dy wy​szła z po​ko​ju go​ścin​ne​go, go​to​wa na przy​ję​cie. Miał świa​do​mość, że się na nią gapi, ale któ​ry męż​czy​zna by tego nie ro​bił? Ni​g​dy nie wi​dział jej tak ubra​nej. Za​sta​na​wiał się, jak mo​gło jej przyjść do gło​wy, że nie ma szans w kon​ku​ren​cji z in​ny​mi ko​bie​ta​mi. Przy​ćmi​ła​by je wszyst​kie, nie tyl​ko w jego oczach. Była prze​pięk​na. Po​ża​ło​wał, że przy​ję​ła za​pro​sze​nie na przy​ję​cie. Chciał te​raz zo​stać z nią sam na sam. Za​bo​la​ła go nie​pew​ność w zie​lo​nej głę​bi jej oczu. Nie przy​pusz​czał, że jest zdol​ny do ta​kich uczuć. Le​piej dla nich oboj​ga, żeby je po​wścią​gał. Jego uwa​gę przy​ku​ły ob​ca​sy, wy​bi​ja​ją​ce rytm, gdy szła w jego stro​nę. – Nie mam po​ję​cia, cze​go po​trze​bu​ję na wie​czór, ale sprze​daw​cy za​pew​ni​li mnie, na ile mo​gli to zro​bić po grec​ku, że cho​dzi o coś ta​kie​go. Mam na​dzie​ję, że ci od​po​wia​da? Po​zwo​lił so​bie na otwar​cie tak​su​ją​ce spoj​rze​nie, za​chwy​ca​jąc się wy​glą​dem Se​re​ny. – Prze​kra​cza moje ocze​ki​wa​nia – stwier​dził do​bit​nie. – Nie chcę się nad​mier​nie wy​róż​niać – do​da​ła. – Bę​dziesz. Na plus. – Wy​star​czy już, że przez całą noc nie będę ro​zu​mia​ła, co się mówi do​oko​ła. Nie po​trze​bu​ję na do​kład​kę nie​od​po​wied​nie​go stro​ju. Więk​szość ko​biet wie​le by dała za pięk​ną suk​nię i za​pro​sze​nie na przy​ję​cie, ale Se​re​na nie na​le​ża​ła do więk​szo​ści. Ni​kos szyb​ko so​bie uświa​da​miał, że jest inna. – Nie za​po​mnia​łeś, że cała Gre​cja wie​rzy te​raz, że je​ste​śmy za​rę​cze​ni? – Nie. Będę przy to​bie cały wie​czór. – Szyb​ką od​po​wie​dzią uciął dal​szą dys​ku​sję. Miał w pla​nach na​wią​zy​wa​nie kon​tak​tów biz​ne​so​wych. Pier​wot​nie za​mie​rzał po pro​stu roz​wiać wszel​kie plot​ki na te​mat przy​jaz​du Se​re​ny. Te​raz, pa​trząc na nią, wie​dział, że bę​dzie u jego boku miłą od​mia​ną po fry​wol​nych mo​del​kach, któ​re zwy​kle to​wa​rzy​szy​ły mu przy ta​kich oka​zjach. Żad​na nie mia​ła na nie​go ta​kie​go wpły​wu jak Se​re​na. Szcze​rze mó​wiąc, było tak od cza​su wspól​ne​go po​by​tu na San​to​ri​ni – cza​su, gdy prze​stał nad sobą pa​no​wać. Za​sma​ko​wał wte​dy tego, co mógł​by mieć, gdy​by ży​cie uło​ży​ło się ina​czej. – Je​steś go​to​wa do wyj​ścia? Przy​tak​nę​ła ner​wo​wo. Kie​dy przy​je​cha​li, przy​ję​cie trwa​ło już od ja​kie​goś cza​su. Wcho​dząc do sali, czuł, że Se​re​na jest spię​ta. Gwar roz​mów nie ustał, ale spoj​rze​nia w ich stro​nę i szep​ty da​le​kie były od dys​kre​cji. Obej​mu​jąc Se​re​nę w ta​lii, po​pro​wa​dził ją po​śród ateń​skiej eli​ty. Wy​glą​da​ło na to,

że cha​ry​ta​tyw​na im​pre​za przy​cią​gnę​ła cały jej prze​krój. – Ni​kos! Przy​sta​nął. Zo​ba​czył Chri​sto​sa Ko​ro​si​di​sa, pro​wa​dzą​ce​go kon​ku​ren​cyj​ne przed​się​bior​stwo że​glu​go​we. W pra​cy byli wro​ga​mi, ale na przy​ję​ciu – zwłasz​cza do​bro​czyn​nym – od​no​si​li się do sie​bie przy​jaź​nie. – Więc plot​ka się po​twier​dza? – po​wie​dział Chri​stos, z uzna​niem przy​glą​da​jąc się Se​re​nie, co u Ni​ko​sa wy​wo​ła​ło przy​pływ zu​peł​nie mu nie​zna​nej za​zdro​ści. – Ni​g​dy bym nie po​my​ślał, że je​steś z tych, co się że​nią. Na​głe po​ja​wie​nie się Se​re​ny było rów​nie kon​tro​wer​syj​ne jak pró​ba prze​ję​cia Ado​nia Cru​ise Li​ners. Fir​my, któ​rą Chri​stos też miał na ce​low​ni​ku. Cie​ka​we, czy wy​ko​rzy​sta za​mie​sza​nie, żeby po kry​jo​mu przed​sta​wić wła​sną ofer​tę. Taka per​spek​ty​wa po​win​na roz​wście​czyć Ni​ko​sa, ale się nie prze​jął. Je​śli trans​ak​cja się nie po​wie​dzie, to trud​no. Było to dla nie​go zu​peł​nie nowe po​dej​ście. Nie ro​bi​ło mu róż​ni​cy, czy Chri​stos wy​gra. Te​raz li​czy​ło się tyl​ko dziec​ko, jego dzie​dzic, i mał​żeń​stwo. Nie zdra​dził się z tym jed​nak przed Chri​sto​sem. – Po​zo​ry po​tra​fią my​lić – po​wie​dział z uśmie​chem. Wziął kie​li​szek szam​pa​na i po​dał go to​wa​rzysz​ce. Zmarsz​czy​ła brwi, ja​sno da​jąc do zro​zu​mie​nia, że nie za​mie​rza pić al​ko​ho​lu. Wzię​ła mimo to kie​li​szek i trzy​ma​ła go w wy​pie​lę​gno​wa​nej dło​ni. Prze​klął wła​sną głu​po​tę. Może nie ujaw​ni​ła Chri​sto​so​wi przy​czy​ny po​wro​tu, ale był on by​strym czło​wie​kiem, do​strzegł re​ak​cję na szam​pa​na. – Po​zna​li​śmy się z Ni​ko​sem kil​ka mie​się​cy temu, na San​to​ri​ni – uśmiech​nę​ła się, na​tych​miast roz​pra​sza​jąc Chri​sto​sa. – Se​re​na wła​śnie wró​ci​ła do Gre​cji – do​dał Ni​kos i po​ca​ło​wał ją lek​ko w czo​ło. – Ani chwi​li za wcze​śnie. – Miło po​znać. – Chri​stos ob​da​rzył Se​re​nę jesz​cze jed​nym cza​ru​ją​cym uśmie​chem i wró​cił do krą​że​nia po sali. Ni​kos ode​tchnął. Mu​siał od​zy​skać kon​tro​lę nad emo​cja​mi. Był bar​dziej roz​tar​gnio​ny niż kie​dy​kol​wiek. Za​sta​na​wiał się, jak dłu​go zdo​ła od​gry​wać tro​skli​we​go na​rze​czo​ne​go, gdy w rze​czy​wi​sto​ści chciał ją po​siąść w każ​dym moż​li​wym sen​sie. – Po​szło nie​źle – rzu​ci​ła. Wziął od niej nie​tknię​ty kie​li​szek i od​sta​wił go na naj​bliż​szy stół. – Tak ma​sku​jesz praw​dę? – Gdy​bym chciał coś, jak to uję​łaś, za​ma​sko​wać, przy​jął​bym zu​peł​nie inną tak​ty​kę, taką, że nikt nie wąt​pił​by, że do Gre​cji spro​wa​dzi​ła cię żą​dza. – To zna​czy? – Po​ca​ło​wał​bym cię moc​no i zmy​sło​wo, tu i te​raz, żeby wszy​scy wi​dzie​li. – Nie od​wa​żył​byś się. – Nie​bez​piecz​nie po​gry​wasz. – Nie​wie​le się za​sta​na​wia​jąc, zbli​żył się do niej. – Tego wła​śnie chcesz? Po​ca​ło​wać cię? – Nie. Za​śmiał się. Czy my​śla​ła, że ta​kie gier​ki w miej​scach pu​blicz​nych zmu​szą go do przy​zna​nia, że w ich mał​żeń​stwie cho​dzi o coś wię​cej niż cią​żę z przy​pad​ku? – Wiem, że tak na​praw​dę mnie nie chcesz. Chcesz mieć dziec​ko, ale bez skan​da​lu. Wi​dzę to te​raz. A tak w ogó​le to nie od​wa​żył​byś się mnie po​ca​ło​wać. Nie w taki

spo​sób, jak się od​gra​ża​łeś. – Nie pod​pusz​czaj mnie. Nie mia​ło zna​cze​nia, co pró​bo​wa​ła mu wmó​wić. W żad​nym ra​zie nie byli so​bie obo​jęt​ni. Z ja​kie​goś po​wo​du pla​no​wa​ła trzy​mać go na dy​stans, ale nie za​mie​rzał na to po​zwo​lić. Po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. Unio​sła bro​dę, zbli​ża​jąc usta do jego… Na​gle roz​legł się aplauz. Ni​kos od​su​nął się, nie do koń​ca wie​dząc, co się dzie​je. Kie​dy się cof​nął, Se​re​na wzię​ła głę​bo​ki od​dech, jak gdy​by wy​nu​rzy​ła się z mo​rza. Ni​g​dy wcze​śniej nie była taka śmia​ła i wy​zy​wa​ją​ca. Ni​kos od​zy​skał re​zon i sku​pił się na ob​wiesz​cze​niu. Po​nie​waż mó​wio​no po grec​ku, Se​re​na za​ję​ła się ob​ser​wo​wa​niem na​tu​ral​ne​go śro​do​wi​ska Ni​ko​sa. Róż​ni​ło się od jej świa​ta tak bar​dzo, że myśl, że tak wy​glą​da jego ży​cie, wy​da​wa​ła się sur​re​ali​stycz​na. Ko​bie​ty tak ele​ganc​kie, jak​by tra​fi​ły tam z okła​dek ma​ga​zy​nów ilu​stro​wa​nych, błysz​cza​ły klej​no​ta​mi. Za​sta​na​wia​ła się, któ​re z nich uczest​ni​czy​ły wcze​śniej w po​dob​nych wy​da​rze​niach przy boku Ni​ko​sa. Zdję​cia, któ​re wi​dzia​ła rano w in​ter​ne​cie, do​wo​dzi​ły, że nie miał w so​bie nic ze zwy​czaj​ne​go ry​ba​ka. Był po​tęż​ny i bo​ga​ty, a są​dząc po dłu​gim sze​re​gu pięk​nych ko​biet, z któ​ry​mi się spo​ty​kał, za​cho​wy​wał się jak play​boy. Prze​mó​wie​nia i okla​ski trwa​ły na​dal. Po​wró​ci​ła my​ślą do pierw​sze​go spo​tka​nia. Opa​lo​ny, przy​stoj​ny ry​bak ni​czym nie zdra​dzał, że jest kimś in​nym. Był spryt​nym oszu​stem. Uśmiech​nął się do niej, kie​dy sie​dzia​ła na pla​ży, cie​sząc się pro​mie​nia​mi za​cho​dzą​ce​go słoń​ca. Nie​co póź​niej, prze​cho​dząc obok ło​dzi ry​bac​kich, zo​ba​czy​ła go zno​wu. Po​roz​ma​wia​li, na po​trze​by ar​ty​ku​łu opo​wie​dział jej o ry​bo​łów​stwie i miej​sco​wych re​stau​ra​cjach, któ​re za​opa​try​wał. Od tego cza​su spę​dza​li ra​zem każ​dą wol​ną chwi​lę. Wkrót​ce tak​że no​ca​mi. Był męż​czy​zną, na któ​re​go cze​ka​ła; z któ​rym chcia​ła stra​cić dzie​wic​two, któ​re​go mo​gła​by po​ko​chać. Wie​rzy​ła, że mają przed sobą przy​szłość – aż do ostat​niej nocy na pla​ży, gdy ostry​mi sło​wa​mi zruj​no​wał ilu​zję. – Śnisz na ja​wie? – Za​sta​na​wia​łam się tyl​ko, jak do​sze​dłeś do tego wszyst​kie​go, za​czy​na​jąc w ma​łej ry​bac​kiej wio​sce. – Po​ka​za​ła do​oko​ła, na wy​staw​ne przy​ję​cie. Świa​tła przy​ciem​nio​no, za​gra​ła mu​zy​ka. Go​ście ro​ze​szli się na boki. – Dłu​ga hi​sto​ria – skwi​to​wał po​nu​ro. Do​strze​gła ból, ale za​nim zdo​ła​ła coś po​wie​dzieć, wziął ją w ra​mio​na i po​pro​wa​dził na par​kiet, gdzie za​czę​ły tań​czyć inne pary. Chcia​ła wy​py​tać do​kład​niej, do​wie​dzieć się cze​goś o czło​wie​ku, z któ​rym była te​raz za​rę​czo​na, ale prze​wa​ży​ło od​czu​cie bli​sko​ści jego cia​ła, gdy wo​kół wy​brzmie​wa​ła mu​zy​ka. Każ​dy ruch roz​cho​dził się w niej fa​la​mi ude​rze​nio​wy​mi. Opu​ści​ła twarz i utkwi​ła wzrok w bar​ku part​ne​ra, by nie zo​ba​czył jej ru​mień​ca. Po​wstrzy​ma​ła się przed po​ca​ło​wa​niem go. Nie mo​gła po​zwo​lić mu od​kryć, że jest wszyst​kim, cze​go chce i po​trze​bu​je – nie po tym, jak ją okła​mał, są​dząc, że za​le​ży jej tyl​ko na ka​rie​rze. Mu​zy​ka zmie​ni​ła się, przy​śpie​szy​ła. Wziął ją za rękę i wy​pro​wa​dził na bal​kon,

oświe​tlo​ny ko​lo​ro​wy​mi lamp​ka​mi jak na Boże Na​ro​dze​nie. Ro​zej​rza​ła się; byli sami. – Ni​kos – wy​szep​ta​ła, zda​jąc so​bie spra​wę, że nie po​wie​dział jej wszyst​kie​go. – Mu​szę wy​słu​chać two​jej hi​sto​rii, je​że​li mamy mieć wspól​ną przy​szłość. Uśmiech​nął się z sa​tys​fak​cją. – A za​tem masz ta​kie pla​ny? Sło​wa te przy​po​mnia​ły jej, że nie są za​ko​cha​ni. Za​war​li układ w in​te​re​sie dziec​ka. Na​strój się zmie​nił, ro​man​tycz​na at​mos​fe​ra tań​ca ulot​ni​ła się. – Bę​dzie​my mie​li dziec​ko. Nie mogę znieść my​śli o wy​cho​dze​niu z tego po​wo​du za mąż, a tym bar​dziej okrop​nych wa​run​ków, któ​re na​rzu​ci​łeś, jak gdy​by cho​dzi​ło o trans​ak​cję biz​ne​so​wą, ale nie chcę, żeby do​ra​sta​ło, nie zna​jąc ro​dzi​ców. Sta​nę​ły jej przed oczy​ma wiecz​ne kłót​nie mamy i taty, peł​ne nie​na​wi​ści oskar​że​nia, któ​ry​mi ob​rzu​ca​li się na​wza​jem. Wie​dzia​ła, że nie chce tak żyć. Jesz​cze gor​sze było wspo​mnie​nie świa​do​mo​ści, że to ona sa​mym swo​im uro​dze​niem zmu​si​ła ich do po​zo​sta​nia ze sobą. Nie chcia​ła, by jej dziec​ko kie​dy​kol​wiek mia​ło ta​kie po​czu​cie winy. – To zły po​wód? Chy​ba naj​le​piej po​brać się dla dziec​ka? – Nie za​wsze – uśmiech​nę​ła się. – Jak tu​taj tra​fi​łeś? Co by so​bie po​my​ślał, gdy​by opo​wie​dzia​ła o wła​snym dzie​ciń​stwie? Czy uznał​by ich po​stę​po​wa​nie za po​mył​kę, gdy​by się do​wie​dział o jej po​czu​ciu winy? Nie mo​gła za​ry​zy​ko​wać, że się od niej od​wró​ci – nie te​raz, kie​dy speł​nie​nie ma​rzeń Sal​ly było w za​się​gu ręki. Cie​pły wiatr tar​gał mu wło​sy, gdy opie​rał się o ba​rier​kę bal​ko​nu, wpa​tru​jąc się w Ate​ny, jak gdy​by mia​sto mia​ło dać mu od​po​wiedź. Przy​bli​ży​ła się. Słod​ki za​pach kwia​tów nie zdo​łał przy​ćmić za​pa​chu wody po go​le​niu. Nie spo​glą​da​jąc na Se​re​nę, za​czął mó​wić: – Wy​cho​wa​li mnie dziad​ko​wie. Po śmier​ci dziad​ka odzie​dzi​czy​łem małą flo​tę ku​trów ry​bac​kich. Mnó​stwo im za​wdzię​czam. Wzię​li mnie do sie​bie, kie​dy moja mat​ka ode​szła, a oj​ciec się za​ła​mał, po​znaw​szy praw​dę na jej te​mat. Za​pew​ni​li mi start w ży​ciu. To wię​cej, niż zro​bi​li ro​dzi​ce. Se​re​na przy​po​mnia​ła so​bie, jak pod​kre​ślał, że ni​g​dy nie chce być oj​cem. Ser​ce tro​chę jej zmię​kło. Mu​siał stać się taki har​dy z po​wo​du do​świad​czeń z dzie​ciń​stwa. Obo​je cier​pie​li przez swo​ich ro​dzi​ców. Z róż​nych po​wo​dów żad​ne z nich nie zo​ba​czy​ło, jaką ra​dość może spra​wiać mał​żeń​stwo. Ona wie​rzy​ła, że któ​re​goś dnia może tego za​znać, on nie. – Ale to nie wy​ja​śnia, jak tra​fi​łeś do Aten. – Nie mo​głem zo​stać na wy​spie. Du​si​łem się tam. Po​sze​dłem więc za przy​kła​dem mat​ki i wy​je​cha​łem. Przy​by​łem tu​taj, nie ma​jąc prak​tycz​nie nic, i za​czą​łem pra​co​wać dla Di​mi​tri​sa, wła​ści​cie​la Xan​thip​pe Ship​ping. Za​stą​pił mi ojca. Na​uczył mnie wszyst​kie​go, co wie​dział, a nie ma​jąc dzie​dzi​ca, zo​sta​wił mi spa​dek, któ​ry roz​bu​do​wa​łem do glo​bal​nej kor​po​ra​cji. Kie​dy cię pierw​szy raz spo​tka​łem, miło było dla od​mia​ny po​czuć się kimś nie​zna​nym z za​moż​no​ści i suk​ce​sów. – My​śla​łeś, że po to z tobą je​stem? A może są​dzi​łeś, że szu​kam cze​goś, żeby się wy​bić, przejść od re​por​ta​ży po​dróż​ni​czych do pro​fe​sjo​nal​ne​go dzien​ni​kar​stwa? – Jed​no i dru​gie.

Szcze​rość za​bo​la​ła bar​dziej niż wcze​śniej​sze kłam​stwa. Opu​ści​ła bal​kon, wra​ca​jąc do gwa​ru przy​ję​cia. Sły​sza​ła za sobą kro​ki, czu​ła obec​ność Ni​ko​sa. Nie chcia​ła się od​wra​cać, by nie zo​ba​czyć po​gar​dy w jego twa​rzy, praw​dy o tym, za kogo ją uwa​żał. Py​ta​nia, czy dziec​ko jest jego, na​bra​ły te​raz więk​sze​go sen​su. Tak jak na​gła zmia​na na​stro​ju po sek​sie na pla​ży. Czy my​ślał, że wszyst​ko od po​cząt​ku sta​no​wi​ło pod​stęp? Że uwio​dła go, by nie po​my​ślał o an​ty​kon​cep​cji? Nie mo​gła zo​stać dłu​żej. Mu​sia​ła wyjść. Ból i mi​łość zbyt przy​tła​cza​ły. – Se​re​no! Krzy​czał za nią, gdy prze​py​cha​ła się przez tłum uczest​ni​ków za​ba​wy, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na za​cie​ka​wio​ne spoj​rze​nia. Szła szyb​ko ze wzro​kiem utkwio​nym w drzwi. Było go​rą​co, gło​śno, mia​ła dość. Jak mo​gła po​my​śleć, że jej uczu​cia wo​bec Ni​ko​sa wy​star​czą? Otwo​rzy​ła drzwi, prze​szła przez lob​by ho​te​lu na uli​cę. Do​kąd te​raz? Nie mia​ła po​ję​cia, gdzie jest ani do​kąd ma się udać. Łzy fru​stra​cji na​pły​nę​ły jej do oczu. Po​czu​ła duże, cie​płe dło​nie na ra​mio​nach. Wie​dzia​ła kto to. Czu​ła każ​dym ner​wem cia​ła. Nikt inny tak na nią nie dzia​łał. – Nie mo​żesz wiecz​nie ucie​kać – wy​szep​tał jej do ucha, przy​cią​ga​jąc ją do sie​bie. Ewi​dent​nie chciał, żeby każ​dy świa​dek po​my​ślał, że sprzecz​ka ko​chan​ków skoń​czy​ła się, mi​łość wy​gra​ła. Za​mie​rzał po​wstrzy​mać skan​dal, któ​rym gro​zi​ła. – Nie czu​łam się do​brze. Mu​sia​łam wyjść – po​wie​dzia​ła, świa​do​ma, że to tyl​ko pół​praw​da. Ob​ró​cił ją po​wo​li w ra​mio​nach. Kie​dy spoj​rza​ła mu w twarz, zo​ba​czy​ła w nie​bie​skich oczach tro​skę. Gdy​by nie wie​dzia​ła, z kim ma do czy​nie​nia, mo​gła​by ją uznać za au​ten​tycz​ną. – Może nie po​win​ni​śmy oma​wiać prze​szło​ści. Przy​naj​mniej nie dzi​siaj. Mó​wił z sil​niej​szym ak​cen​tem niż kie​dy​kol​wiek przed​tem. To był czło​wiek, w któ​rym się za​ko​cha​ła. Przy​stoj​ny i na​mięt​ny. – Ni​kos… – szep​nę​ła, opie​ra​jąc się o nie​go. Po​ku​sa była zbyt sil​na. Ob​jął ją moc​niej, po​ca​ło​wał. Tyl​ko to się li​czy​ło – po​ca​łu​nek uko​cha​ne​go męż​czy​zny, ojca jej dziec​ka. – Po​win​ni​śmy wra​cać do domu – wy​szep​tał, le​d​wo od​ry​wa​jąc od niej usta. Przy​mknę​ła oczy. – Tak, za​bierz mnie. Za​tra​ci​ła się kom​plet​nie. Co​kol​wiek by się dzia​ło, tego wła​śnie chcia​ła.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Sie​dział na tyl​nym sie​dze​niu sa​mo​cho​du, zmu​sza​jąc się, by nie do​ty​kać Se​re​ny. Nie ze wzglę​du na obec​ność kie​row​cy, ale dla​te​go, że wie​dział, że nie zdo​ła się za​trzy​mać, je​że​li za​cznie. My​ślał tyl​ko o sy​pial​ni. Spo​glą​dał na świa​tła Aten, sku​pia​jąc się na ilu​mi​na​cji Akro​po​lu, byle tyl​ko czymś się za​jąć. Choć nie chciał przy​znać tego przed sobą, po​żą​dał Se​re​ny każ​dej nocy od roz​sta​nia, jak żad​nej in​nej ko​bie​ty przed​tem. Te​raz wró​ci​ła; tej nocy ją po​sią​dzie. I tym ra​zem nie po​zwo​li odejść. Sa​mo​chód za​par​ko​wał przed apar​ta​men​tow​cem. Wy​sia​dła, po​szedł za nią. Na szczę​ście re​por​te​rzy gdzieś się prze​nie​śli, pew​nie wszy​scy byli na balu do​bro​czyn​nym. Mie​li tam ide​al​ną oka​zję do fo​to​gra​fo​wa​nia zna​nych i bo​ga​tych. Cie​szył się, że z Se​re​ną wy​szli nie​zau​wa​że​ni. Wstu​kał nu​mer otwie​ra​ją​cy drzwi i, obej​mu​jąc Se​re​nę, zbli​żył się do win​dy. Nie roz​ma​wia​li od opusz​cze​nia przy​ję​cia, ale zga​dy​wał, że czu​ją to samo. Od pierw​sze​go spo​tka​nia po​żą​da​nie było trud​ne do opa​no​wa​nia. Tra​cił zu​peł​nie gło​wę. Dziś było tak samo. Pra​gnął jej, lecz mu​siał nad sobą pa​no​wać – pa​mię​tać o uzgod​nio​nym ukła​dzie. Nie cho​dzi​ło o ich dziec​ko, ale o pie​nią​dze dla sio​stry dziew​czy​ny. Drzwi win​dy otwo​rzy​ły się, we​szli do środ​ka. Se​re​na opar​ła się o ścia​nę i spu​ści​ła wzrok. Czy chcia​ła po​wstrzy​mać go przed oglą​da​niem swych cu​dow​nych, zie​lo​nych oczu? – Wy​glą​dasz pięk​nie. Wy​glą​da​ła bar​dziej atrak​cyj​nie niż kie​dy​kol​wiek. Jej pier​si uno​si​ły się i opa​da​ły w ryt​mie od​de​chu. – Dzię​ku​ję. Win​da do​je​cha​ła, drzwi się otwar​ły, ale Ni​kos nie po​tra​fił się po​ru​szyć. Wzrok utkwił w dziew​czy​nie. Wy​pro​sto​wa​ła się po​ma​łu, spoj​rza​ła mu w oczy. – Tak było ostat​niej nocy na pla​ży – po​wie​dzia​ła tak ci​cho, że za​sta​no​wił się, czy chcia​ła, by to usły​szał. – Wte​dy też nie mo​głam się oprzeć. – Do​pro​wa​dzi​łaś mnie do sza​leń​stwa – od​rzekł, zbli​ża​jąc się. Mógł jej te​raz do​tknąć, ale nie ufał so​bie na tyle. – To była na​sza ostat​nia noc. Po​win​na być po​że​gna​niem. Drzwi za​mknę​ły się, psu​jąc na​strój. Ni​kos wci​snął przy​cisk, by znów je otwo​rzyć. Wciąż trwa​ło to, co za​czę​ło się owej nocy na San​to​ri​ni. Wy​szedł z win​dy, od​wró​cił się. – Chcę cie​bie, Se​re​no. Nie po​tra​fił wy​ja​śnić, dla​cze​go to po​wie​dział, dla​cze​go ujaw​nił uczu​cia. Za​ci​snął usta, by nie wy​pa​lić ni​cze​go wię​cej, cze​go mógł​by po​ża​ło​wać – co mo​gła​by użyć prze​ciw​ko nie​mu. Chciał jej, co do tego nie było wąt​pli​wo​ści, ale nie mu​siał się an​ga​żo​wać emo​cjo​nal​nie. Nie po​tra​fił. Zwłasz​cza bio​rąc pod uwa​gę mo​ty​wa​cję Se​re​-

ny. Po​de​szła. – Ja cie​bie też – szep​nę​ła bo​jaź​li​wie. Za​słu​gi​wa​ła na ko​goś lep​sze​go, na męż​czy​znę, któ​ry ją po​ko​cha. Nie wie​dział, czy bę​dzie umiał się stać ta​kim męż​czy​zną. Prze​szłość uczy​ni​ła go nie​czu​łym, nie​zdol​nym szcze​rze ko​chać. Zo​ba​czy​ła, jak za​ci​ska szczę​ki. Zro​zu​mia​ła, że le​piej było nic nie mó​wić. Ni​kos oświad​czył się, dał jej wspa​nia​ły pier​ścio​nek za​rę​czy​no​wy – nie tyl​ko z obo​wiąz​ku, ale też ze wzglę​du na za​war​ty układ. Był to szan​taż, ale miał umoż​li​wić Sal​ly zo​sta​nie mat​ką. Wie​dzia​ła, że nie do​sta​ła pier​ścion​ka z mi​ło​ści, że Ni​kos ni​g​dy jej nie po​ko​cha. Chciał tyl​ko swo​je​go dziec​ka i był go​tów za​ofe​ro​wać co​kol​wiek. W wie​czo​ro​wym gar​ni​tu​rze Ni​kos wy​glą​dał tak przy​stoj​nie, że aż za​pie​ra​ło dech w pier​si. Kie​dy ich spoj​rze​nia się ze​tknę​ły, do​strze​gła czło​wie​ka, w któ​rym się za​ko​cha​ła. Po​mi​mo oznak bo​gac​twa i wła​dzy, ry​bak wciąż tam był. Głę​bo​ko ukry​ty, ale obec​ny. Po​ja​wił się pro​myk na​dziei, że coś jesz​cze moż​na ura​to​wać. Wziął ją za rękę. Po​de​szli do wej​ścia do apar​ta​men​tu. Od​głos prze​krę​ca​nia klu​cza w zam​ku pod​kre​ślił pa​nu​ją​cą ci​szę. Prze​pu​ścił ją przo​dem i za​mknął za sobą. Za​nim zdo​ła​ła co​kol​wiek po​wie​dzieć, przy​warł do niej i przy​ci​snął ją do ścia​ny. Za​wi​sła mu na szyi w po​ca​łun​ku. Tego wła​śnie chcia​ła przez ostat​nie trzy mie​sią​ce. Na​wet szo​ku​ją​ca umo​wa nie stłu​mi​ła na​mięt​no​ści. – Przy ta​kiej zmy​sło​wo​ści nie ma zna​cze​nia, dla​cze​go się po​bie​ra​my – po​wie​dział. – Mał​żeń​stwo się uda. Tro​chę się pod​ła​ma​ła, ale cze​go mo​gła ocze​ki​wać? Wy​zna​nia mi​ło​ści? Wie​dzia​ła, że ni​g​dy go nie usły​szy. Nie chciał ko​chać ani być ko​cha​nym, ale miał ra​cję w kwe​stii zmy​sło​wo​ści. Iskrzy​ło mię​dzy nimi. – Tak, tak… uda się – ją​ka​ła się, ła​piąc od​dech. Po​ca​ło​wał ją tak de​li​kat​nie, że pra​wie krzyk​nę​ła. Po​tem prze​su​nął war​ga​mi po szyi, od​chy​la​jąc gło​wę Se​re​ny na bok. Tego było za wie​le. Spra​wiał wra​że​nie, jak​by ją ko​chał. – Bę​dziesz moja – po​wie​dział. – Two​je miej​sce jest w moim łóż​ku. – Za​bierz mnie tam – od​par​ła, ku wła​sne​mu zdzi​wie​niu. Co im szko​dzi​ło ulec po​pę​dom, sko​ro mie​li wziąć ślub? Po​pro​wa​dził ją do je​dy​ne​go po​miesz​cze​nia w apar​ta​men​cie, któ​re​go jesz​cze nie wi​dzia​ła: swo​jej sy​pial​ni. Otwo​rzył drzwi, od​sła​nia​jąc urzą​dzo​ną po mę​sku prze​strzeń z du​żym łóż​kiem, wi​docz​ną w zło​ta​wej po​świa​cie zza okien. Za​cią​gnął ją do środ​ka. Po​wo​li roz​wią​zał kra​wat, rzu​cił go na pod​ło​gę wraz z ma​ry​nar​ką. Bia​ła ko​szu​la kon​tra​sto​wa​ła z ciem​ną skó​rą. Pa​mię​ta​ła do​tyk jego klat​ki pier​sio​wej – wło​sów, mię​śni. Naj​le​piej za​pa​mię​ta​ła twar​dość. Wy​cią​gnę​ła dło​nie, nie mo​gąc się do​cze​kać, by zno​wu go do​tknąć. – Po​trze​bu​ję cię – po​wie​dzia​ła, nie wa​żąc się spoj​rzeć mu w oczy. Od​pię​ła je​den gu​zik ko​szu​li, po​tem, nie na​po​ty​ka​jąc sprze​ci​wu, na​stęp​ny. On tym​cza​sem chwi​lę zma​gał się z su​wa​kiem suk​ni. – Chcę zo​ba​czyć cię całą – po​wie​dział.

Suk​nia opa​dła. Se​re​na zo​sta​ła w majt​kach i san​da​łach. Po​wstrzy​ma​ła od​ruch za​sło​nię​cia się rę​ko​ma. Ni​g​dy nie sta​ła przed nim tak bez​wstyd​nie, za​wsze kry​ła się przed spoj​rze​niem. Trud​no przy​cho​dzi​ło sta​nie na wi​do​ku, gdy po​że​rał ją wzro​kiem. Po​wie​dział coś po grec​ku. Za​nim zdą​ży​ła za​py​tać o zna​cze​nie, prze​su​nął pal​ca​mi po jej ra​mio​nach, dło​niach, aż po czub​ki pal​ców. Uniósł je do ust i ca​ło​wał po ko​lei. – Je​steś bo​gi​nią – stwier​dził, prze​cho​dząc z po​ca​łun​ka​mi wzdłuż ręki, do bar​ku, a po​tem ni​żej. – Moją bo​gi​nią – do​dał, scho​dząc po​mię​dzy pier​si. – Ni​kos… – Ta​kie pięk​ne cia​ło. Wy​pro​sto​wał się. Doj​rzał ner​wo​wość w jej oczach. – Chcesz tego? Za​mru​ga​ła, po​tem się uśmiech​nę​ła. – Tak. Chcę cie​bie. Chwy​cił ją za uda, uniósł. Ob​ję​ła go no​ga​mi. Ca​ło​wa​ła moc​no. Pod​szedł do łóż​ka, opu​ścił ją de​li​kat​nie na bia​łe prze​ście​ra​dło. Na​stęp​nie ścią​gnął jej majt​ki, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od twa​rzy. Je​dy​nym źró​dłem świa​tła była bursz​ty​no​wa po​świa​ta zza okna, ob​my​wa​ją​ca wszyst​kie krą​gło​ści dziew​czy​ny. – Jesz​cze to – po​wie​dział, roz​wią​zu​jąc jej san​da​ły. – Jak mo​głem chcieć, że​byś ode​szła? – do​dał, gdy opa​dły na pod​ło​gę. Czy to zna​czy​ło, że coś do niej czuł? – Ni​kos… – Tyl​ko tyle umia​ła po​wie​dzieć, od​dy​cha​jąc cięż​ko. Na​gle od​su​nął się, by zdjąć resz​tę odzie​ży. Wró​cił do łóż​ka nagi. Za​mknę​ła oczy. Po​ca​ło​wał jej su​tek. Prze​su​nął ręką po brzu​chu, po​tem jesz​cze ni​żej. Roz​pa​lił ją nie​mal do gra​nic, a gdy już my​śla​ła, że wię​cej nie znie​sie, wsu​nął się w nią de​li​kat​nie. Ca​ło​wa​ła go po klat​ce pier​sio​wej, szyi, pod​bród​ku, aż obo​je stra​ci​li pa​no​wa​nie nad sobą. Po​ru​sza​jąc się pod nim, zro​zu​mia​ła, że na​mięt​ność ni​g​dy nie owład​nę​ła nimi aż tak bar​dzo. Chcia​ła, by ten mo​ment nie mi​nął. – Tym ra​zem nie odej​dziesz – po​wie​dział, gdy skoń​czy​li. Baj​ka się skoń​czy​ła. Wciąż był za​gnie​wa​ny. Czy na​wet te​raz ża​ło​wał, że zna​la​zła się w jego ży​ciu? Czy do​brze zro​bi​ła, wra​ca​jąc? Ak​cep​tu​jąc jego ofer​tę i wią​żąc się z nim na za​wsze?

ROZDZIAŁ ÓSMY Ku zdzi​wie​niu Ni​ko​sa słoń​ce świe​ci​ło, gdy się obu​dził. Ni​g​dy nie zda​rza​ło mu się za​spać. Ko​cha​li się aż do utra​ty sił, nic dziw​ne​go, że nie obu​dził się o zwy​kłej, wcze​snej po​rze. – Dzień do​bry – po​wie​dzia​ła Se​re​na. Ni​g​dy do​tąd nie obu​dził się z ko​bie​tą we wła​snym łóż​ku. Za​wsze wy​my​kał się nad ra​nem; wo​lał nie wda​wać się w dys​ku​sje o tym co po​tem. Odej​ście, gdy jesz​cze spa​ły, stwa​rza​ło ja​sną sy​tu​ację. Dla​cze​go w ta​kim ra​zie czuł po​trze​bę spro​wa​dze​nia Se​re​ny tu​taj, mimo że sama wy​szła z po​my​słem no​co​wa​nia w ho​te​lu? Czy tyl​ko dla​te​go, że miał ją po​ślu​bić? A może ra​czej po​trze​bo​wał jej w swo​im ży​ciu, bo była z nim w cią​ży? Co się z nim dzia​ło? Ni​g​dy wcze​śniej nie za​mar​twiał się, że spę​dził noc z ko​bie​tą. Po​szedł wziąć prysz​nic. – Wy​po​czę​łaś na tyle, żeby dziś gdzieś wyjść? – spy​tał, wra​ca​jąc z ła​zien​ki. – My​śla​łam, że bę​dziesz w biu​rze – po​wie​dzia​ła, od​gar​nia​jąc wło​sy. – Nie dzi​siaj. – A co z prze​ję​ciem? My​śla​łam, że zbli​żasz się do za​war​cia umo​wy? – Jest so​bo​ta, a mu​si​my być wi​dy​wa​ni ra​zem na mie​ście. Nic wię​cej nie zdzia​łam do po​nie​dział​ku. Wie​dział, o co jej cho​dzi​ło. Nie mia​ło to nic wspól​ne​go z ich ukła​dem. Po każ​dej wspól​nej nocy na San​to​ri​ni wy​my​kał się o świ​cie. Pra​ca – za któ​rą wów​czas uwa​ża​ła po​ło​wy – do​star​cza​ła ide​al​nej wy​mów​ki, nie mu​siał się tłu​ma​czyć. – Sko​ro mu​si​my, chcia​ła​bym iść na Akro​pol. – Wy​glą​da​ła na pod​eks​cy​to​wa​ną, naj​szczę​śliw​szą od przy​by​cia do Gre​cji. Po raz pierw​szy wy​glą​da​ło na to, że może się mię​dzy nimi uło​żyć. – Więc le​piej się ubierz. Zrzu​cił ręcz​nik i za​czął wy​bie​rać ubra​nia z gar​de​ro​by; nie przej​mo​wał się na​go​ścią. Uśmiech​nął się na myśl o tym, jak to na nią od​dzia​łu​je. Wciąż byli sobą pod​nie​ce​ni. Je​że​li szyb​ko nie opusz​czą sy​pial​ni, gro​zi mu spę​dze​nie ca​łe​go dnia w łóż​ku. Była cała roz​pro​mie​nio​na, idąc na Akro​pol. Pa​no​wał upał, ale jesz​cze go​ręt​sze były wspo​mnie​nia z nocy. Było zu​peł​nie jak przy pierw​szym spo​tka​niu. Wciąż łą​czy​ła ich na​mięt​ność – czy to wy​star​czy? Do​oko​ła tłu​my tu​ry​stów po​zo​wa​ły do zdjęć i po​dzi​wia​ły wi​dok na da​chy Aten. Dzie​ci wła​zi​ły na ska​ły; Se​re​na pa​trzy​ła na nie, uświa​da​mia​jąc so​bie swo​je po​ło​że​nie. To dzie​dzic​two jej dziec​ka. Po​zo​sta​jąc tu​taj i wy​cho​dząc za Ni​ko​sa, da szan​sę ma​cie​rzyń​stwa tak​że sio​strze. – Czy do​brze ro​bi​my? – spy​ta​ła, nie ośmie​la​jąc się pa​trzeć na mi​liar​de​ra. Za​ci​snął dłoń na jej dło​ni, ale nie za​trzy​mał się. – Jak​że mo​gło​by być ina​czej?

Mó​wił ci​cho i pew​nie, pro​wa​dząc ją obok licz​nej, ha​ła​śli​wej wy​ciecz​ki. – Trud​no uwie​rzyć, że ktoś taki jak ty się nie oże​nił. – To zna​czy jaki? – Pu​ścił jej rękę i scho​wał ją do kie​sze​ni be​żo​wych spodni, na​gle na​bur​mu​szo​ny. – Masz wszyst​ko. Na pew​no nie mo​żesz się opę​dzić od ko​biet. Dla​cze​go za​tem ja? Dla​cze​go te​raz? – Dla​cze​go? – po​wie​dział ostro, aż prze​cho​dzą​cy tu​ry​sta obej​rzał się za nimi. Ni​kos wziął ją pod rękę i spro​wa​dził ze ścież​ki, da​lej od tłu​mu. – Na​praw​dę mu​sisz py​tać? – Tak. Mu​sia​ła. Mu​sia​ła wie​dzieć, czy ma dla niej choć odro​bi​nę mi​ło​ści. Co, je​śli ją po​tem znie​na​wi​dzi, gdy nie bę​dzie mógł cho​dzić na przy​ję​cia ta​kie jak wczo​raj ni​czym za ka​wa​ler​skich cza​sów? Co, je​że​li za​ko​cha się w in​nej? – Je​steś ze mną w cią​ży. – Nic poza tym? – do​py​ty​wa​ła się, igno​ru​jąc gniew w jego oczach. Od​wró​cił się, spo​glą​da​jąc po​nad mia​stem na wzgó​rze Li​ka​bet, ka​pli​cę św. Je​rze​go i błę​kit​ne nie​bo. Jego wście​kłość zu​peł​nie nie pa​so​wa​ła do wspa​nia​łej po​go​dy. Po​de​szła. Ka​my​ki chrzę​ści​ły pod po​de​szwa​mi. – Czy do​brze ro​bi​my, po​bie​ra​jąc się tyl​ko ze wzglę​du na dziec​ko? A co z jego uczu​cia​mi? Ma do​ra​stać, uwa​ża​jąc się za po​mył​kę, któ​ra zmu​si​ła nas do po​zo​sta​nia ra​zem? Kor​ci​ło ją, żeby po​wie​dzieć, że zna to uczu​cie, ale się po​wstrzy​ma​ła. Nie mo​gła przy​znać gło​śno, że mia​ła udział w nie​szczę​ściu ro​dzi​ców. – Cze​go ocze​ku​jesz? Że wy​znam mi​łość po grób? Przy​ję​łaś moje wa​run​ki. Po​trze​bu​jesz tego ślu​bu i zwią​za​nych z nim moż​li​wo​ści tak samo jak ja. Wciąż nie po​wie​dzia​ła Sal​ly. Myśl, by za​dzwo​nić do sio​stry i prze​ka​zać jej, że może kon​ty​nu​ować te​ra​pię in vi​tro była eks​cy​tu​ją​ca, ale trud​no przy​szło​by wy​ja​śnie​nie dzię​ki cze​mu. Tak jak po​wia​do​mie​nie sio​stry o wła​snej cią​ży. Tę roz​mo​wę mu​sia​ły od​być oso​bi​ście. – Nie mo​że​my oprzeć mał​żeń​stwa na dziec​ku i żą​dzy. Co się sta​nie, kie​dy prze​sta​nie​my się po​cią​gać? Zmu​si​ła się, by mó​wić gło​śno. Wo​la​ła​by nie być oto​czo​na przez lu​dzi wszel​kich na​ro​do​wo​ści, to​czyć tę dys​ku​sję na osob​no​ści – ale może le​piej, że mu​sia​ła się po​wścią​gać. Po​ło​żył jej ręce na ra​mio​nach. Prze​szedł ją dreszcz. Jak mo​gła uwa​żać tak bez​li​to​sne​go czło​wie​ka za atrak​cyj​ne​go? – Mi​łość tak​że umie​ra. – Po​nu​ry ton nie po​zo​sta​wiał wąt​pli​wo​ści, że przez Ni​ko​sa prze​ma​wia do​świad​cze​nie. – Co się sta​ło? Nic nie po​wie​dział, ale też nie ze​rwał kon​tak​tu wzro​ko​we​go. Na​wet kie​dy wy​jąt​ko​wo gło​śna wy​ciecz​ka przy​stą​pi​ła do fo​to​gra​fo​wa​nia się na tle Li​ka​be​tu, na​ru​sza​jąc ich pry​wat​ność, za​cho​wał mil​cze​nie. – Na pew​no znaj​dziesz wszyst​ko w in​ter​ne​cie – rzu​cił wresz​cie. Po​czu​ła coś w ro​dza​ju stra​chu. – Chcę, że​byś ty mi po​wie​dział. – Zbli​ży​ła się.

– By​łem w Ate​nach od dwóch lat, cały czas po​świę​ca​jąc Xan​thip​pe Ship​ping. Za​ra​bia​łem dużo i chcia​łem co​raz wię​cej. Wszyst​ko wy​da​wa​ło się ukła​dać po​myśl​nie, do​pó​ki mat​ka do mnie nie na​pi​sa​ła. – Nie ro​zu​miem. – Po​ło​ży​ła dłoń na jego ra​mie​niu. – Czyż​by? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Oczy​wi​ście. Mia​łaś szczę​śli​wą ro​dzi​nę, na jaką za​słu​gu​je każ​de dziec​ko. – Nic o mnie nie wiesz – mruk​nę​ła. – Poza tym zmie​niasz te​mat. Co się sta​ło? Za​ci​snął szczę​ki. – Mi​łość mo​jej mat​ki umar​ła, kie​dy po​zna​ła ko​goś bo​gat​sze​go, zdol​ne​go dać jej wszyst​ko, cze​go chcia​ła. Zo​sta​wi​ła mnie z oj​cem, któ​ry nie przej​mo​wał się moim bó​lem, po pro​stu za​pił się, żeby za​po​mnieć. Ni​kos pa​trzył na ka​pli​cę św. Je​rze​go. Pro​mie​nie słoń​ca od​bi​ja​ły się od jej bia​łych ścian na za​drze​wio​nym wzgó​rzu na​prze​ciw​ko. Miał to być dzień na zwie​dza​nie, żeby Se​re​na zo​ba​czy​ła miej​sce, któ​re ją za​in​te​re​so​wa​ło, sta​no​wią​ce część dzie​dzic​twa jej dziec​ka. Tym​cza​sem wy​szła z tego nie​po​żą​da​na eks​plo​ra​cja prze​szło​ści. – Mat​ka ode​szła, nie oglą​da​jąc się za sie​bie – po​wie​dział na głos, co uświa​do​mił so​bie do​pie​ro, gdy po​czuł, że Se​re​na po​ru​szy​ła się u jego boku. Spoj​rzał na nią. – Le​piej po​bierz​my się z wy​go​dy i dla dziec​ka. Emo​cje to skom​pli​ko​wa​na spra​wa. Od​su​nę​ła się i zro​bi​ła parę kro​ków wśród ka​mie​ni roz​rzu​co​nych na spie​czo​nej zie​mi. Po​tem od​wró​ci​ła się i uśmiech​nę​ła tak po​god​nie, że za​sta​no​wił się, czy cała roz​mo​wa mu się nie przy​wi​dzia​ła. Wy​cią​gnę​ła rękę. – Jest coś jesz​cze do zo​ba​cze​nia? Był wdzięcz​ny za zmia​nę te​ma​tu. Nie​dłu​go po​tem do​tar​li do Par​te​no​nu. Był za​fa​scy​no​wa​ny wy​ra​zem za​chwy​tu na jej twa​rzy. Pa​trzył, jak do​ty​ka​ła kre​mo​we​go ka​mie​nia, któ​ry był tam od ty​się​cy lat. Mimo wcze​śniej​szej roz​mo​wy cie​szył się, że zde​cy​do​wał się spę​dzić z nią dzień. Po​wró​cił na​strój dwóch ty​go​dni na San​to​ri​ni. Nic in​ne​go się nie li​czy​ło. Żył wów​czas dla każ​dej chwi​li, każ​de​go uśmie​chu, każ​de​go po​ca​łun​ku i do​ty​ku. Było to jak spoj​rze​nie na ży​cie, któ​re mógł​by mieć. Te​raz te dwa ty​go​dnie ozna​cza​ły, że zo​sta​nie oj​cem. Myśl ta prze​peł​nia​ła go ra​do​ścią i stra​chem. Koło po​łu​dnia zmę​czy​ła się. Wciąż się uśmie​cha​ła, na​dal po​zo​sta​ła cie​ka​wa wszyst​kie​go, co mógł jej po​wie​dzieć o sta​ro​żyt​nej świą​ty​ni, ale wi​dać było, że jest jej cięż​ko. – Po​win​ni​śmy iść – za​pro​po​no​wał, prze​ję​ty tro​ską o nią i o dziec​ko. Spoj​rzał na ze​ga​rek, za​sko​czo​ny, że tyle im to za​ję​ło. Zo​sta​ła go​dzi​na do wi​zy​ty le​ka​rza usta​lo​nej przed od​lo​tem z San​to​ri​ni. – Nie​dłu​go przyj​dzie le​karz. – Le​karz? – Za​mru​ga​ła, zdzi​wio​na. – W so​bo​tę? Nie po​trze​bu​ję le​ka​rza tak pil​nie. – Może i nie, ale jest już umó​wio​ny. Wziął ją za rękę. Wy​czuł wa​ha​nie, gdy wra​ca​li po​śród masy zwie​dza​ją​cych. Przy​naj​mniej w apar​ta​men​cie będą mie​li tro​chę cza​su sam na sam. – Wciąż wąt​pisz, czy je​steś oj​cem? – W ostat​nich dwóch dniach po​le​cia​łaś na dru​gi ko​niec Eu​ro​py, a po​tem jesz​cze do Aten. Przy​zna​łaś, że w pierw​szych mie​sią​cach cią​ży źle się czu​łaś. Mu​sisz zo​stać

zba​da​na. Nie ży​czę so​bie, by mo​je​mu dziec​ku co​kol​wiek za​gra​ża​ło. Se​re​na od​po​wia​da​ła na wszyst​kie py​ta​nia grec​kie​go le​ka​rza, świa​do​ma obec​no​ści Ni​ko​sa tuż za sobą. Nie ufał jej, to było ja​sne. Le​karz mó​wił po grec​ku, igno​ru​jąc ją. Nie ob​cho​dzi​ła też Ni​ko​sa, za​le​ża​ło mu tyl​ko na upew​nie​niu się, że dziec​ko jest jego. Jak mo​gła być tak głu​pia, by uwie​rzyć, że parę go​dzin w łóż​ku to zmie​ni? – Co mówi? – spy​ta​ła, może zbyt na​tar​czy​wie. Była prze​cież ob​ra​żo​na na Ni​ko​sa, nie na dok​to​ra. – Że mu​sisz od​po​czy​wać i nie prze​mę​czać się. – Tak, od​po​czy​wać – po​twier​dził le​karz po an​giel​sku, z sil​nym ak​cen​tem. – Mdło​ści ustą​pią i wkrót​ce po​czu​je się pani do​brze. Uśmiech​nę​ła się. Jak mo​gła po​czuć się do​brze, wie​dząc, że uko​cha​ny ni​g​dy jej nie po​ko​cha? – Dzię​ku​ję. Prze​pra​szam za kło​pot. – Nie ma pro​ble​mu. Ni​kos był jak syn dla mo​je​go ku​zy​na, uszczę​śli​wił go. Star​szy pan wy​szedł, Ni​kos za​mknął drzwi. – Kto jest jego ku​zy​nem? – spy​ta​ła. – Czło​wiek, dla któ​re​go pra​co​wa​łem, kie​dy po raz pierw​szy przy​je​cha​łem do Aten. Był dla mnie wzo​rem. Za​wdzię​czam mu wię​cej niż ojcu. – Czy kie​dy​kol​wiek wi​du​jesz ro​dzi​ców? – Oj​ciec umarł, gdy by​łem na​sto​lat​kiem. Zresz​tą tak na​praw​dę nie wi​dy​wa​li​śmy się, od​kąd mat​ka ode​szła. To go znisz​czy​ło, zmie​nił się. Za​miesz​ka​łem z dziad​ka​mi. Współ​czu​ła mu, wy​obra​ża​jąc so​bie jego sy​tu​ację. Jej ro​dzi​ce cią​gle się kłó​ci​li, ob​rzu​ca​li groź​ba​mi roz​wo​du, ale za​wsze byli przy niej. – Co z bab​cią? Wi​du​jesz ją? – za​py​ta​ła, przy​po​mi​na​jąc so​bie o ma​łym bia​łym dom​ku na wzgó​rzu z wi​do​kiem na mo​rze. – Wy​cho​wa​ła mnie. Dała wszyst​ko, co mo​gła. Od​wdzię​czy​łem się po śmier​ci dziad​ka, zaj​mu​jąc się na jej proś​bę po​zo​sta​łą po nim flo​tą ku​trów. – Dla​te​go wła​śnie po​ma​ga​łeś przy po​ło​wach, kie​dy się po​zna​li​śmy? Kie​dy nie mó​wi​łeś mi praw​dy? Przy​tak​nął i wy​szedł na bal​kon. Nie za​mie​rza​ła dać się zbyć. – Czy two​ja bab​cia bę​dzie za​do​wo​lo​na? Se​re​na za​sta​na​wia​ła się, co star​sza pani po​my​śla​ła​by o ślu​bie wnu​ka z An​giel​ką – i to cię​żar​ną. Co by po​wie​dzia​ła na wa​run​ki mał​żeń​stwa? – To bar​dzo mą​dra ko​bie​ta – po​wie​dział. – Też ka​za​ła​by ci od​po​czy​wać, dbać o sie​bie i o dziec​ko. – Wie o nim? Za​prze​czył ru​chem gło​wy. – Bo wąt​pisz, czy jest two​je? Po​wie​dzia​ła te sło​wa na głos, dała mu szan​sę, by przy​tak​nął. Nie zro​bił tego. Po​pa​trzył tyl​ko tak, że prze​szedł ją dreszcz, jak gdy​by od mo​rza po​wiał na​gle zi​mo​wy wiatr. – Ni​g​dy nie wąt​pi​łem, że jest moje. – Usiadł obok Se​re​ny. – Wąt​pię na​to​miast, czy dbasz o sie​bie. Nie po​win​naś le​cieć taki ka​wał sama. Po​win​naś za​dzwo​nić z Lon​dy​-

nu, gdy tyl​ko się do​wie​dzia​łaś, tak jak pro​si​łem. – I co byś zro​bił? Czy ra​czej, co by zro​bił czło​wiek, za któ​re​go cię uwa​ża​łam? Nie mógł​by przy​le​cieć pry​wat​nym sa​mo​lo​tem do An​glii. Zbli​żył się, po​chy​lił i po​ca​ło​wał ją de​li​kat​nie. – Nie ma zna​cze​nia, za kogo mnie uwa​ża​łaś, kie​dy by​li​śmy ra​zem. Mó​wi​łem ci: nie chcia​łem tego ze​psuć, to był szcze​gól​ny czas. Coś in​ne​go. Po​ło​ży​ła rękę na jego po​licz​ku. – Mo​głeś po​wie​dzieć praw​dę. W od​po​wie​dzi przy​cią​gnął ją i po​ca​ło​wał.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Ni​kos dzi​wił się, jak ła​two przy​wykł do miesz​ka​nia z Se​re​ną. Przez ostat​ni ty​dzień co rano ca​ło​wał ją na do wi​dze​nia, od​ry​wał od jej roz​grza​ne​go cia​ła i szedł do biu​ra. Cie​szył się, że po​szła za radą le​ka​rza i od​po​czy​wa​ła. Każ​de​go dnia wy​glą​da​ła bar​dziej żywo, pro​mien​nie. Tak mu​siał wy​glą​dać praw​dzi​wy zwią​zek. Sfi​na​li​zo​wał też na​resz​cie prze​ję​cie. Był te​raz wła​ści​cie​lem naj​więk​szej fir​my że​glu​go​wej w Gre​cji, dys​po​nu​ją​cej za​rów​no stat​ka​mi to​wa​ro​wy​mi, jak i wy​ciecz​kow​ca​mi. Za​spo​ko​ił am​bi​cje. Nad​szedł czas na zwią​za​nie się z Se​re​ną na za​wsze. Naj​pierw jed​nak mu​siał od​wie​dzić bab​cię na San​to​ri​ni. Nie mógł tego dłu​żej od​kła​dać. Miał na​dzie​ję, że wie​ści o za​rę​czy​nach i dziec​ku nie do​tar​ły do niej wcze​śniej. Ka​zał przy​go​to​wać swój sa​mo​lot i te​raz le​ciał nad lśnią​cym mo​rzem upstrzo​nym wy​spa​mi. Se​re​na obu​dzi​ła się wła​śnie na sie​dze​niu obok. Za​snę​ła nie​mal na​tych​miast po star​cie; czyż​by zmy​sło​we noce nad​mier​nie ją wy​czer​py​wa​ły? Otwo​rzy​ła oczy, usia​dła. Miał ocho​tę na​chy​lić się i ją po​ca​ło​wać, ale za​ło​ga pry​wat​ne​go sa​mo​lo​tu za​czę​ła się aku​rat przy​go​to​wy​wać do lą​do​wa​nia. Bę​dzie mu​siał po​cze​kać do wie​czo​ra, aż zo​sta​ną sami w jego wil​li. – Nie​dłu​go bę​dzie​my na miej​scu – po​wie​dział, od​kła​da​jąc do​ku​men​ty, na któ​re i tak mało pa​trzył, bo wo​lał ob​ser​wo​wać na​rze​czo​ną we śnie. – Mam na​dzie​ję, że bab​cia nie usły​sza​ła no​win z dru​giej ręki. – Czy się na to za​no​si? Po​my​ślał o ar​ty​ku​łach o ich za​rę​czy​nach i za​koń​czo​nym po​wo​dze​niem prze​ję​ciu. To był​by cud, gdy​by nie wie​dzia​ła. Co so​bie po​my​śli, kie​dy przy​pro​wa​dzi an​giel​ską na​rze​czo​ną po wszyst​kim, co ro​dzi​na prze​szła z winy jego mat​ki? – Moż​li​we. Miesz​ka w ma​łej wio​sce, ale za​pew​ne inni jej po​wie​dzie​li. Po​my​ślał o pro​stej cha​łu​pie, w któ​rej miesz​ka​ła, bar​dziej atrak​cji tu​ry​stycz​nej niż domu z praw​dzi​we​go zda​rze​nia. Ża​ło​wał, że była tak upar​ta i nie prze​pro​wa​dzi​ła się do wil​li, któ​rą zbu​do​wał dla niej na wy​spie. Parę lat re​zy​den​cja sta​ła pu​sta, aż po​sta​no​wił sam z niej ko​rzy​stać pod​czas po​by​tów na San​to​ri​ni. Bab​cia za​wsze wie​dzia​ła, kie​dy wró​ci. Dla​cze​go z za​rę​czy​na​mi mia​ło​by być ina​czej? Nie chciał mó​wić Se​re​nie, że sam też do​wie​dział się o jej przy​by​ciu, za​nim wy​sła​ła wia​do​mość. Wy​py​ty​wa​ła o nie​go, a jego przy​ja​cie​le po​wie​dzie​li, że wy​je​chał na ja​kiś czas, ale dali mu znać. Nie przy​go​to​wa​ło go to co praw​da na sło​wa na ekra​nie te​le​fo​nu, świad​czą​ce, że do​szło do tego, cze​go so​bie naj​mniej ży​czył. – Bę​dzie do​brze – za​pew​nił Se​re​nę. – Je​śli ktoś jest win​ny, to tyl​ko ja. Po​wi​nie​nem był jej po​wie​dzieć. Se​re​na wzię​ła Ni​ko​sa za rękę, gdy wspi​na​li się po scho​dach do bia​łe​go dom​ku u szczy​tu wzgó​rza. Za​uro​czy​ły ją bu​dyn​ki; zda​wa​ły się przy​cze​pio​ne do zbo​cza. Więk​szość mia​ła bia​łe ścia​ny, od​bi​ja​ją​ce świa​tło tak moc​no, że po​trze​ba było oku​la​-

rów prze​ciw​sło​necz​nych. Po​zo​sta​łe były ja​sno​ró​żo​we lub kre​mo​we, a nie​któ​re mia​ły ko​pu​la​ste, ma​lo​wa​ne na nie​bie​sko da​chy, cha​rak​te​ry​stycz​ne dla tego re​gio​nu. – Jak lu​dzie tu miesz​ka​ją? – za​śmia​ła się, od​po​czy​wa​jąc na ka​wał​ku pła​skie​go te​re​nu, któ​ry spra​wiał wra​że​nie za​wie​szo​ne​go po​nad do​ma​mi w niż​szej czę​ści pa​gór​ka. Ich da​chy były jak stop​nie pro​wa​dzą​ce do mo​rza. – Przy​zwy​cza​isz się. Do​brze się czu​jesz? – Po​pa​trzył na nią z au​ten​tycz​ną tro​ską. – W po​rząd​ku. Chcia​łam się tyl​ko za​trzy​mać, żeby po​po​dzi​wiać wi​do​ki. Spoj​rza​ła na błysz​czą​cą po​wierzch​nię wody. Ni​kos stał obok, tak po​cią​ga​ją​cy, że pej​zaż stra​cił dla niej cały urok. Od​wró​ci​ła się do nie​go. – W ten spo​sób ni​cze​go nie zo​ba​czysz. Przy​tu​li​ła się. Pra​wie jęk​nę​ła, kie​dy ją po​ca​ło​wał. Ko​cha​ła go co​raz bar​dziej, a chwi​le ta​kie jak ta da​wa​ły na​dzie​ję, że któ​re​goś dnia on też ją po​ko​cha. – Je​śli bę​dziesz mnie tak ca​ło​wał, nie będę chcia​ła ni​cze​go oglą​dać. Gdzie no​cu​je​my? W ho​te​lu? – Za​ła​twi​łem coś in​ne​go – stwier​dził ta​jem​ni​czo. Cały ty​dzień trak​to​wał Se​re​nę ni​czym księż​nicz​kę, ob​sy​py​wał ją pre​zen​ta​mi. Nie mó​wił jed​nak o uczu​ciach. Sama też nie ob​no​si​ła się z mi​ło​ścią. – Co? – Cier​pli​wo​ści – uśmiech​nął się i jesz​cze raz ją po​ca​ło​wał. – Ni​kos! Jego imię roz​le​gło się z góry, a po nim na​stą​pił po​tok grec​kich słów. Pu​ścił ją, za​śmiał się. – Moja bab​cia – przed​sta​wił star​szą pa​nią, sto​ją​cą przy ja​sno​nie​bie​skich drzwiach oto​czo​nych czer​wo​ny​mi kwia​ta​mi. Wziął Se​re​nę za rękę i po​pro​wa​dził do bab​ci. Se​re​na trzy​ma​ła się z tyłu, kie​dy obej​mo​wał nie​wy​so​ką ko​bie​tę, odzia​ną na czar​no, z si​wy​mi wło​sa​mi pod czar​ną chu​s​tą. – Wi​taj – po​wie​dzia​ła sta​rusz​ka po an​giel​sku z bar​dzo wy​raź​nym ak​cen​tem. Jej twarz peł​na była cie​pła i życz​li​wo​ści. Se​re​na chcia​ła po​dać rękę, ale ko​bie​ta ją przy​tu​li​ła. Po​tem ode​zwa​ła się do wnu​ka po grec​ku. – Mówi, że je​steś bar​dzo pięk​na. Ża​łu​je, że zna tyl​ko kil​ka słów po an​giel​sku. Se​re​na za​ru​mie​ni​ła się. Ni​kos spra​wiał wra​że​nie, jak​by wszyst​kie zmar​twie​nia zo​sta​wił w Ate​nach. – Nie ocze​ki​wa​łam, że bę​dzie znać an​giel​ski. Po​wiedz, że po​do​ba mi się jej dom. Ni​kos prze​tłu​ma​czył. Star​sza pani przy​tak​nę​ła i we​szła do środ​ka. An​giel​ka po​dzi​wia​ła do​nicz​ki peł​ne kwia​tów. – Bab​cia na​uczy​ła się tro​chę an​giel​skie​go, kie​dy mat​ka tu była, ale od jej wy​jaz​du nie po​słu​gi​wa​ła się tym ję​zy​kiem. – Two​ja mat​ka była An​giel​ką? – Se​re​na nie po​tra​fi​ła ukryć szo​ku. – W po​ło​wie. Je​dy​ne, co jej za​wdzię​czam, to nie​bie​skie oczy. – Nie wie​dzia​łam. – Ani przez mo​ment nie przy​szło jej do gło​wy, że uko​cha​ny może być bry​tyj​skie​go po​cho​dze​nia. Bab​cia po​wie​dzia​ła coś i ge​stem za​pro​si​ła ich do środ​ka. – Dzię​ku​ję – od​par​ła Se​re​na, wcho​dząc do chłod​ne​go wnę​trza, ma​łe​go, lecz bar​dzo wy​god​nie urzą​dzo​ne​go.

Po jed​nej stro​nie był po​kój dzien​ny, z ko​min​kiem w na​roż​ni​ku. Wy​glą​dał na ide​al​ny na chłod​niej​sze wie​czo​ry. Po dru​giej znaj​do​wa​ła się kuch​nia z pod​sta​wo​wym, sta​rym wy​po​sa​że​niem, ale za​dba​na. Okien​ka w gru​bych ścia​nach wpusz​cza​ły nie​wie​le świa​tła, chro​niąc przed słoń​cem. – Zre​lak​suj się – po​wie​dział Ni​kos. – Za​wsze, kie​dy od​wie​dzam bab​cię, jem z nią obiad. Usia​dła. Znów przy​po​mi​nał tego, w kim się za​ko​cha​ła. Naj​wy​raź​niej zo​sta​wia​jąc za sobą Ate​ny i in​te​re​sy, mógł na​praw​dę być sobą. Uświa​do​mi​ła so​bie, że mu​sia​ła za​jąć fo​tel bab​ci. – Pro​szę – po​wie​dzia​ła, wsta​jąc, sfru​stro​wa​na ba​rie​rą ję​zy​ko​wą. – Nie. – Sta​rusz​ka po​krę​ci​ła gło​wą i za​ję​ła jed​no z czte​rech krze​seł przy nie​wiel​kim sto​le. Mó​wi​ła coś do Ni​ko​sa krzą​ta​ją​ce​go się te​raz w kuch​ni. W tym oto​cze​niu ba​rie​ra bez​dusz​no​ści, któ​rą od​gra​dzał się od świa​ta, zni​ka​ła nie​mal bez śla​du. – Mówi, że je​steś go​ściem i że mu​sisz od​po​czy​wać – rzu​cił przez ra​mię. – Wie. Sta​rusz​ka za​śmia​ła się, a Ni​kos wró​cił do przy​go​to​wy​wa​nia po​sił​ku. Po​wie​dzia​ła coś to​nem zu​peł​nie in​nym niż przy ra​do​snym po​wi​ta​niu. – Prze​pra​szam… – Se​re​na nie mia​ła po​ję​cia, o co może cho​dzić. – Mówi, że masz klucz. – Do cze​go? Bab​cia po​chy​li​ła się, po​ka​za​ła Ni​ko​sa, ser​ce i Se​re​nę. Se​re​na za​sta​no​wi​ła się, mi​mo​wol​nie kła​dąc dłoń na brzu​chu. Sta​rusz​ka twier​dzi​ła, że dziec​ko jest klu​czem do ser​ca wnu​ka. Ale on był bez ser​ca. Bab​cia uśmiech​nę​ła się zna​czą​co i po​ki​wa​ła gło​wą, pa​trząc na brzuch Se​re​ny. Naj​wi​docz​niej nie mo​gła się do​cze​kać pra​wnu​ka. Se​re​na cie​szy​ła się, że Ni​kos był aku​rat za​ję​ty. – Obiad – po​wie​dział, kła​dąc dużą mi​skę sa​łat​ki z oliw​ka​mi i se​rem feta na środ​ku sto​łu. – Mam na​dzie​ję, że je​steś głod​na? Wy​mie​nił kil​ka słów z bab​cią spo​glą​da​ją​cą to na nie​go, to na jego na​rze​czo​ną. Po​słu​gi​wał się przy tym zu​peł​nie in​nym to​nem niż przez ostat​ni ty​dzień. – Bab​cia cie​szy się i wie, że ro​zu​miesz – prze​ka​zał, uno​sząc py​ta​ją​co brwi. Przy​naj​mniej bab​cia cie​szy​ła się z dziec​ka. Po​po​łu​dnio​wa wi​zy​ta była przy​jem​na. Ni​kos upew​nił się, że u bab​ci wszyst​ko w po​rząd​ku. Za​trud​niał miej​sco​wych, żeby się nią opie​ko​wa​li, ale za​wsze war​to było spraw​dzić oso​bi​ście. Była je​dy​ną oso​bą w jego ży​ciu, oka​zu​ją​cą mu bez​wa​run​ko​wą mi​łość, je​dy​ną, któ​ra ni​g​dy go nie za​wio​dła i któ​rej uczu​cia nie bał się od​wza​jem​niać. – Pój​dzie​my już – po​wie​dział; Se​re​na wy​glą​da​ła na zmę​czo​ną. Po​wtó​rzył to po grec​ku bab​ci. – Do​kąd te​raz? – spy​ta​ła Se​re​na, gdy scho​dzi​li po scho​dach. Słoń​ce chy​li​ło się ku za​cho​do​wi. – Gdzieś, gdzie bę​dzie​my sami. – Ob​jął ją. – Ka​wa​łek da​lej, na wy​brze​żu. Sa​mo​chód cze​kał na dole. Wy​je​cha​li z wio​ski, w któ​rej się wy​cho​wał. Wiej​ski kra​jo​braz mu od​po​wia​dał, był swoj​ski. Dla​te​go wła​śnie zde​cy​do​wał, że tu bę​dzie do​ra​stać dziec​ko i tu za​miesz​ka Se​re​na – o ile zo​sta​nie dość dłu​go. Nic nie po​wstrzy​ma

jej przed wy​jaz​dem, kie​dy do​sta​nie pie​nią​dze dla sio​stry. Wil​la za​wsze była dla Ni​ko​sa pry​wat​nym schro​nie​niem, miej​scem, gdzie od​ci​nał się od świa​ta. Za​bie​ra​jąc tam Se​re​nę, czuł, że otwie​ra się przed nią. – Je​ste​śmy na miej​scu – po​wie​dział i zje​chał z szo​sy. Sa​mo​chód za​szu​rał po wy​ło​żo​nym żwi​rem pod​jeź​dzie. Se​re​na wes​tchnę​ła. Ni​kos ucie​szył się, że zo​ba​czy​ła dom po raz pierw​szy o zmierz​chu, ilu​mi​no​wa​ny. No​wo​cze​sny kształt wil​li opar​ty był na tra​dy​cyj​nej ar​chi​tek​tu​rze bu​dyn​ków, w któ​rych do​ra​stał. Służ​ba już daw​no po​szła, wresz​cie będą z na​rze​czo​ną tyl​ko we dwo​je. – Pięk​nie – po​wie​dzia​ła, wy​sia​da​jąc z auta. Wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził do drzwi. – Tu bę​dzie do​ra​stać na​sze dziec​ko – stwier​dził, uświa​da​mia​jąc so​bie, że wil​la wresz​cie sta​nie się do​mem. Do​mem jego ro​dzi​ny. – Nie w Ate​nach? – za​py​ta​ła, wcho​dząc. Echo kro​ków nio​sło się po​śród ścian. – Nie – uciął zde​cy​do​wa​nie. Nie było mowy, żeby jego dziec​ko wy​cho​wa​ło się gdzie​kol​wiek in​dziej niż na San​to​ri​ni. Na​bie​rał co do tego co​raz więk​szej pew​no​ści z każ​dą upły​wa​ją​cą se​kun​dą. Chciał, żeby za​zna​ło wszyst​kie​go, co w jego wła​snym ży​ciu było do​bre. – A co z two​imi in​te​re​sa​mi? – Wkro​czy​ła do prze​stron​ne​go sa​lo​nu. – To nie two​je zmar​twie​nie. – Otwo​rzył drzwi prze​suw​ne na pa​tio, uka​zu​jąc ba​sen oświe​tlo​ny mięk​kim, bursz​ty​no​wym świa​tłem. – Mam tu biu​ro, po​łą​czo​ne z moim biu​rem w Ate​nach, ze wszyst​ki​mi moż​li​wy​mi udo​god​nie​nia​mi tech​nicz​ny​mi. Za​mie​rzał spę​dzać wię​cej cza​su na wy​spie. Bab​cia była co​raz star​sza, a co naj​waż​niej​sze, chciał być przy dziec​ku. Chciał też być z Se​re​ną. Za​sko​czy​ło go, gdy pierw​szy raz zdał so​bie z tego spra​wę. – Ty i dziec​ko bę​dzie​cie mie​li wszyst​ko, co mogę wam dać. Zo​ba​czył wy​raz zwąt​pie​nia na twa​rzy Se​re​ny. Czyż​by nie do​wie​rza​ła, że bę​dzie umiał ko​chać dziec​ko? Tak jak i on sam nie w to nie wie​rzył…

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Se​re​na za​czę​ła ro​zu​mieć sy​tu​ację. Ni​kos chciał, żeby zo​sta​ła tu​taj i wy​cho​wy​wa​ła dziec​ko, pod​czas gdy on wró​ci do Aten i bę​dzie żył da​lej, jak gdy​by ni​g​dy nic. Tak mia​ła się od​wdzię​czyć za środ​ki na in vi​tro? Roz​cza​ro​wa​nie opa​no​wa​ło ją, wy​pie​ra​jąc na​dzie​ję, ja​kiej na​bra​ła tego po​po​łu​dnia. Wil​la była nie​sa​mo​wi​ta, ale ona jej nie chcia​ła. Nie, je​śli nie bę​dzie w niej męż​czy​zny, któ​re​go ko​cha​ła. Nie ży​czy​ła so​bie bez​li​to​sne​go Ni​ko​sa, któ​re​go po​zna​ła po po​wro​cie na San​to​ri​ni. Za​le​ża​ło jej na męż​czyź​nie, w któ​rym za​ko​cha​ła się trzy mie​sią​ce wcze​śniej, a któ​re​go dziś zno​wu do​strze​gła. Przy bab​ci po​ka​zał czu​łą stro​nę oso​bo​wo​ści. Jak mógł być te​raz kimś zu​peł​nie in​nym? – To jest moje zmar​twie​nie – po​wie​dzia​ła, sia​da​jąc przy sto​le koło ba​se​nu. Wa​run​ki ukła​du były cięż​kie, ale chcia​ła tyl​ko, żeby byli ra​zem szczę​śli​wi. Może któ​re​goś dnia ją po​ko​cha. Te​raz wy​da​wa​ło się, że za​mie​rzał ze​słać ją tu​taj, a sam po​zo​stać w Ate​nach. Nic z tych rze​czy. Rów​nie do​brze mo​gła​by zo​stać w An​glii i wy​cho​wy​wać dziec​ko sama, zgod​nie z pier​wot​nym pla​nem. Przy​naj​mniej mia​ła​by bli​sko do sio​stry. – To ide​al​ne miej​sce dla ro​dzi​ny – po​wie​dział. – Ro​dzi​ny? – Za​sko​czył ją. Nie po​wie​dział „dziec​ka”. – Tak. Wy​glą​dał na zde​cy​do​wa​ne​go. Chcia​ła po​wie​dzieć, że nie po​zwo​li się za​mknąć sama w domu, pod​czas gdy on wró​ci do Aten, ale pod​szedł do niej, wpa​tru​jąc się in​ten​syw​nie, i nie wy​rze​kła ani sło​wa. – Ty i dziec​ko je​ste​ście te​raz moją ro​dzi​ną. Bę​dzie​cie miesz​kać tu​taj, ma​jąc do dys​po​zy​cji wszel​kie luk​su​sy. – A co z two​ją bab​cią? Ob​jął ją i przy​cią​gnął do sie​bie. – Ucie​szy się, kie​dy tu za​miesz​kasz. – Ale to ona po​win​na mieć te luk​su​sy! – Se​re​na pod​nio​sła głos. Wy​da​ło jej się nie​spra​wie​dli​we, że sta​rusz​ka zo​sta​nie w sta​ro​mod​nej chat​ce, pod​czas gdy jej za​ofe​ro​wał ele​ganc​ką wil​lę. – Za​wsze mar​twisz się o wszyst​kich poza sobą? – Za​nim od​po​wie​dzia​ła, po​ca​ło​wał ją. Nie po​tra​fi​ła się oprzeć, pod​da​ła się temu, co wzbie​ra​ło po​mię​dzy nimi przez całe po​po​łu​dnie. – Ko​cham to w to​bie. Przez mo​ment my​śla​ła, że usły​sza​ła coś in​ne​go. Mó​wił o mi​ło​ści; czy kie​dy​kol​wiek po​wie wprost, że ją ko​cha? – Nie po​win​no tak być. – Po​sta​no​wi​ła wró​cić do te​ma​tu. – Dom two​jej bab​ci jest taki sta​ry. Od​su​nął się, ale nie pu​ścił jej rąk. – Na​praw​dę są​dzisz, że nie pró​bo​wa​łem jej tego po​wie​dzieć?

– Jest uro​czy, ale te wszyst​kie scho​dy… Pu​ścił. – Nie chce opu​ścić swo​je​go, jak to uję​łaś, uro​cze​go dom​ku. Zbu​do​wa​łem ten jako nie​spo​dzian​kę dla niej, ale jest upar​ta. Miesz​ka tam od wie​lu lat. Nie chce się prze​pro​wa​dzić, więc za​trud​ni​łem mło​dych miesz​kań​ców wio​ski, żeby dys​kret​nie jej po​ma​ga​li. Ser​ce Se​re​ny za​bi​ło ży​wiej. Znik​nę​ło po​dej​rze​nie, że zbu​do​wał dom, w któ​rym się znaj​do​wa​li, dla ja​kiejś wcze​śniej​szej ko​chan​ki. Uśmiech​nę​ła się, pa​trząc mu głę​bo​ko w nie​bie​skie oczy. – Może nie je​steś taki bez​dusz​ny, za ja​kie​go lu​dzie cię uwa​ża​ją. – Nie daj się zwieść. Taki wła​śnie je​stem. – Czy kie​dy​kol​wiek ko​goś ko​cha​łeś? – Nie. – Zmarsz​czył brwi. Za​bo​la​ło ją to. Za​mknę​ła oczy, nie mo​gła na nie​go pa​trzeć. – Nie trać cza​su, szu​ka​jąc mi​ło​ści – po​wie​dział. – Na​sze mał​żeń​stwo to tyl​ko układ z uwa​gi na do​bro dziec​ka. Nic in​ne​go nie ma zna​cze​nia. Sta​ra​ła się za​cho​wać kon​cen​tra​cję. Zgo​dzi​ła się na jego pla​ny, żeby zdo​być pie​nią​dze dla Sal​ly. „Bądź od​waż​na”, przy​po​mnia​ła so​bie radę sio​stry. Przy​tak​nę​ła. – Skup​my się na nas. Na chwi​li obec​nej – szep​nę​ła. Przy​cią​gnął ją bru​tal​nie, przy​ci​snął usta do jej ust. Ode​rwał się, po​wie​dział coś po grec​ku. Prze​su​nął rę​ko​ma po jej bio​drach i udach. Wpi​ła się pal​ca​mi w jego wło​sy. Po​wie​dział coś jesz​cze, bio​rąc w dłoń jej pierś. Wy​gię​ła się. – My​ślę, że po​win​ni​śmy się prze​nieść do środ​ka – po​wie​dział. Wziął Se​re​nę na ręce. Trzy​mał ją moc​no, wra​ca​jąc do wnę​trza wil​li. – Przy​zwy​cza​jasz się – rzu​ci​ła. Wszedł po sze​ro​kich scho​dach do sy​pial​ni. Ze​sko​czy​ła. Przy​ło​ży​ła dło​nie do pier​si Ni​ko​sa, tak że nie miał wy​bo​ru, mu​siał usiąść na łóż​ku. Zna​la​zła się nad nim. – To wła​śnie nam zo​sta​je – wy​szep​ta​ła. – Żą​dza i przy​jem​ność. Wsu​nął ręce pod su​kien​kę, prze​su​wał po jej no​gach i wy​żej. Zro​bi​ła krok do tyłu, po czym za​czę​ła roz​pi​nać mu dżin​sy. Od​su​nął jej rękę, zdjął je sam. To samo zro​bił z bok​ser​ka​mi, po czym po​ło​żył się na łóż​ku, spoj​rze​niem za​chę​ca​jąc, żeby prze​ję​ła kon​tro​lę. Nie po​trze​bo​wa​ła więk​szej za​chę​ty. Ko​cha​ła go i chcia​ła mu to oka​zać. Usia​dła na nim, jed​nym ru​chem roz​pię​ła su​kien​kę i sta​nik, po​ka​zu​jąc pier​si ze ster​czą​cy​mi sut​ka​mi. Pod​niósł się, wziął je​den do ust. Rę​ko​ma szarp​nął jej majt​ki. De​li​kat​ny ma​te​riał ro​ze​rwał się. Po​czu​ła jego roz​grza​ne cia​ło. Eks​plo​do​wa​ło w niej coś dzi​kie​go i tak po​tęż​ne​go, jak ni​g​dy przed​tem. Cały świat do​oko​ła prze​stał ist​nieć. Ni​kos coś krzy​czał, nie mia​ła po​ję​cia co i nie ob​cho​dzi​ło jej to. – Ni​kos, ko​cham cię… Kie​dy uło​ży​ła się na jego pier​si, nie mógł uwie​rzyć, że był tak ostry. Za​wsze trak​to​wał ją czu​le, ostroż​nie. Tym ra​zem jed​nak do​pro​wa​dzi​ła go do sza​leń​stwa. Na​gle do​tar​ło do nie​go, co usły​szał przed chwi​lą. Ko​cham cię. Usia​dła na łóż​ku, jak gdy​by wy​czu​ła u nie​go ja​kąś zmia​nę. Nic wię​cej nie mó​wi​ła.

Cze​ka​ła ze łza​mi w oczach. Opa​no​wał się. Nie mo​gła go ko​chać. Nie było jej wol​no. Nie chciał jej mi​ło​ści. Mo​gła się skoń​czyć tyl​ko ka​ta​stro​fą. – Ko​cham cię, Ni​kos – po​wtó​rzy​ła. – Ko​chasz? Wy​sko​czył z łóż​ka w mgnie​niu oka, za​ło​żył spodnie. Wy​glą​da​ła na prze​ra​żo​ną. Po​win​no go to za​bo​leć albo cho​ciaż wy​wo​łać po​czu​cie winy. Nic ta​kie​go nie mia​ło miej​sca. Mu​siał trzy​mać ją na dy​stans. Fakt, że nic nie czuł, do​wo​dził, że nie jest zdol​ny do mi​ło​ści ani na nią nie za​słu​gu​je. My​ślał tak jako mały chło​piec i te​raz z pew​no​ścią tak wła​śnie było. – Tak, ko​cham – mó​wi​ła te​raz z więk​szą pew​no​ścią sie​bie. Ubra​ła się. – Nie wiesz, czym jest mi​łość. Nie masz po​ję​cia, jaką ma moc nisz​cze​nia, jak czy​ni bez​sil​nym. Włą​czył gór​ne świa​tło, w na​dziei, że roz​mo​wa sta​nie się bar​dziej rze​czo​wa. – To nie​uczci​we. – Wsta​ła. – Do​ra​sta​łaś w bez​piecz​nej ro​dzi​nie. – Nie wiesz nic o moim dzie​ciń​stwie – wy​sy​cza​ła. Zmarsz​czył brwi, pró​bu​jąc przy​po​mnieć so​bie, co mó​wi​ła o krew​nych. Tak na​praw​dę wie​dział tyl​ko, że sio​stra de​spe​rac​ko pra​gnie dziec​ka. – Je​steś na tyle bli​ska sio​strze, że przy​ję​łaś moją ofer​tę po​mo​cy. – Jak mo​gła​bym od​mó​wić? Tyl​ko ze wzglę​du na nią zgo​dzi​łam się na ślub. – Więc zgo​dzi​łaś się zo​stać moją żoną je​dy​nie po to, żeby po​móc sio​strze? – Tak. – Od po​cząt​ku to za​pla​no​wa​łaś, praw​da? – Nie mam po​ję​cia, o czym mó​wisz. Pla​no​wa​łam tyl​ko po​wie​dzieć ry​ba​ko​wi, za któ​re​go cię uwa​ża​łam, że bę​dzie oj​cem. Ni​cze​go od nie​go nie ocze​ki​wa​łam; nie pod wzglę​dem fi​nan​so​wym w każ​dym ra​zie. – Więc zgo​dzi​łaś się, kie​dy się do​wie​dzia​łaś, kim je​stem? – Żar​tu​jesz? – Po​gry​wasz so​bie ze mną, Se​re​no. Za​sta​na​wia​łaś się, jak naj​le​piej na tym wyjść, od​kąd na​sze dziec​ko zo​sta​ło po​czę​te. – Nie ro​bi​łam tego. Głu​pio z mo​jej stro​ny, my​śla​łam, że mię​dzy nami się uło​ży. To ty szan​ta​żem zmu​si​łeś mnie do po​zo​sta​nia. Nie mo​głam wró​cić do domu i ob​no​sić się z cią​żą przed sio​strą, wie​dząc, że od​rzu​ci​łam ostat​nią dla niej szan​sę, by zo​sta​ła mat​ką. Po​sta​wi​łeś mnie w naj​gor​szej moż​li​wej sy​tu​acji, ale nie mogę już tego znieść. Nie cze​ka​jąc na od​po​wiedź, wy​szła z po​ko​ju. Nie mia​ła do​kąd się udać – było koło pół​no​cy i nie wie​dzia​ła, gdzie się znaj​du​je. Może naj​le​piej ochło​nąć, po​my​ślał Ni​kos. Ju​tro mu​szę opra​co​wać nowy plan na przy​szłość. W ra​zie ko​niecz​no​ści będę dzie​lił swój czas mię​dzy Ate​ny a Lon​dyn, byle tyl​ko być przy dziec​ku. Sie​dzia​ła w sa​lo​nie przy wy​łą​czo​nym świe​tle. Gdy​by dzia​ło się to za dnia, wy​szła​by i nie oglą​da​ła się za sie​bie. Drża​ła, mimo że noc była cie​pła. Usły​sza​ła ja​kiś ruch,

ale się nie od​wra​ca​ła. W koń​cu nie wy​trzy​ma​ła prze​dłu​ża​ją​ce​go się mil​cze​nia. – Cze​go chcesz, Ni​kos? Sta​nął przed nią. – Mo​je​go dziec​ka. Po​my​li​łaś się, my​śląc, że będę ne​go​cjo​wał pra​wo do by​cia oj​cem. – Zbyt póź​no się do​wie​dzia​łam, że je​steś po​tęż​nym biz​nes​me​nem bez ser​ca. Szko​da, bo nie przy​jeż​dża​ła​bym. Kła​ma​łeś od po​cząt​ku. My​śla​łam, że je​steś kimś in​nym. Ale tam​ta oso​ba nie ist​nie​je. – Je​steś dzien​ni​kar​ką. Co niby mia​łem zro​bić? Po​da​ro​wać ci hi​sto​rię ży​cia i pa​trzeć, jak roz​po​wia​dasz ją po ca​łym świe​cie? – Pi​sa​łam re​por​ta​że po​dróż​ni​cze. Cze​go się ba​łeś? Przed czym się cho​wa​łeś? – Nie ro​zu​mia​ła, dla​cze​go bał się pra​sy. – Przed​się​bior​ca dzia​ła​ją​cy w ta​kiej ska​li jak ty musi ro​zu​mieć za​in​te​re​so​wa​nie dzien​ni​ka​rzy. Zwłasz​cza że wła​śnie za​war​łeś duży kon​trakt. – Ni​cze​go się nie boję. Po pro​stu wolę za​cho​wać pry​wat​ność. – Cho​dzi o two​ją mat​kę? – do​py​ty​wa​ła się da​lej. Nic nie mia​ła do stra​ce​nia, za​mie​rza​ła odejść. – Przy​zna​jąc się do prze​szło​ści, wpro​wa​dził​bym ją z po​wro​tem do mo​je​go ży​cia. Nie mam ta​kie​go za​mia​ru, co​kol​wiek by zro​bi​ła. – Cze​mu się od niej od​ci​nasz? Jest two​ją mamą. – Zre​zy​gno​wa​ła z tego, od​cho​dząc. Mia​ła dość. – Nie mogę tu zo​stać. – Po​ka​za​ła luk​su​so​we wnę​trze, naj​wy​raź​niej przy​go​to​wa​ne przez służ​bę na ich przy​by​cie. – Jed​ną rzecz mu​si​my so​bie wy​ja​śnić. Nie bę​dziesz kwe​stio​no​wać mo​ich de​cy​zji. Chcia​ła po​wie​dzieć, że od​cho​dzi, ale nie prze​mo​gła się. – Mo​żesz miesz​kać w Lon​dy​nie, je​śli tak ci pa​su​je – kon​ty​nu​ował. – I do​sta​niesz pie​nią​dze dla sio​stry. Ale wyj​dziesz za mnie. Wy​cią​gnął rękę i do​tknął jej po​licz​ka. Za​mknę​ła oczy, po​wstrzy​mu​jąc na​pływ po​żą​da​nia. – Nie mogę, Ni​kos. – Spoj​rza​ła na nie​go. – Nie mogę tak żyć i nie mogę cię po​ślu​bić. Nie będę tar​go​wać się o dziec​ko. Nie wyj​dę za cie​bie. Po​peł​ni​łam ogrom​ny błąd, a te​raz od​cho​dzę.

ROZDZIAŁ JEDENASTY – Nie tak się uma​wia​li​śmy. – Był wście​kły. Po​mny opusz​cze​nia przez mat​kę, ni​g​dy nie za​mie​rzał za​an​ga​żo​wać się emo​cjo​nal​nie w ja​ki​kol​wiek zwią​zek. Se​re​na zmie​ni​ła wszyst​ko. Sta​rał się nic do niej nie czuć, ale nie mógł po​wstrzy​mać prze​mia​ny, jaką w nim wy​wo​ła​ła. Samo my​śle​nie o jej odej​ściu po​wo​do​wa​ło u nie​go po​czu​cie pust​ki. – Zgo​dzi​łam się tyl​ko na to, by udać się z tobą do Aten. – No​sisz pier​ścio​nek ode mnie. – To nic nie zna​czy. Da​łeś mi go w ra​mach przed​sta​wie​nia od​sta​wio​ne​go dla two​ich part​ne​rów biz​ne​so​wych na przy​ję​ciu. No i nie za​po​mi​naj​my o pra​sie. Chcia​łeś tyl​ko unik​nąć plo​tek i spe​ku​la​cji, ze wzglę​du na pla​no​wa​ne prze​ję​cie. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Na​wet nie je​steś w sta​nie temu za​prze​czyć. – Zro​bisz, co ze​chcesz, ale pa​mię​taj jed​no: ni​g​dy nie od​se​pa​ru​jesz mnie od mo​je​go dziec​ka. – Ni​g​dy nie chcia​łeś dziec​ka, sam to przy​zna​łeś. Gdy​byś nie po​dał fał​szy​wej toż​sa​mo​ści, ni​g​dy bym nie wró​ci​ła. – Co niby masz na my​śli? Oj​ciec to oj​ciec, nie​waż​ne, co robi. – Wró​ci​łam, bo uwa​ża​łam, że masz pra​wo wie​dzieć, na​wet gdy​byś nie mógł albo nie chciał peł​nić roli ojca. – Zro​bi​ła pau​zę. – To nie za​dzia​ła. Nie mogę tak żyć. Nie mogę zro​bić tego mo​je​mu dziec​ku. Wiem, co to zna​czy być po​mył​ką, przez któ​rą ro​dzi​ce po​zo​sta​li ra​zem. – Po​mył​ką? – Jak śmia​ła tak mó​wić? Mia​ła obo​je ro​dzi​ców. Jak mo​gła zwa​lać na nich winę za to, że chcia​ła odejść? – Do​kład​nie tak. Moja sio​stra jest ode mnie osiem lat star​sza. Za​nim jesz​cze po​szła do szko​ły, mał​żeń​stwo ro​dzi​ców za​czę​ło się sy​pać. Byli na​wet w se​pa​ra​cji, choć mi o tym ni​g​dy nie po​wie​dzie​li. Do​wie​dzia​łam się od Sal​ly, kie​dy do​ro​słam. Ona za​stą​pi​ła mi mat​kę. – Ale two​ja mat​ka nie ode​szła – po​wie​dział, nie po​tra​fiąc uciec od po​rów​na​nia, choć po​czuł się nie​co win​ny. – Nie, ale dała do zro​zu​mie​nia, że zo​sta​ła z oj​cem tyl​ko prze​ze mnie. By​łam skut​kiem pró​by po​go​dze​nia się. Po​nie​waż po​zo​sta​li w nie​szczę​śli​wym mał​żeń​stwie, ob​wi​nia​ła mnie o wszyst​ko, co było nie tak z jej ży​ciem. – Czy nie zo​sta​ła​by tak​że dla two​jej sio​stry? – Nie po tym, jak pod​ro​sła na tyle, że moż​na ją było wy​słać do szko​ły z in​ter​na​tem. Ża​ło​wa​ła, że tak nie po​stą​pi​li. Za​miast tego prze​pro​wa​dzi​li​śmy się, za​czę​li od nowa. Nic to nie zmie​ni​ło. Oj​ciec wciąż spo​ty​kał się z in​ny​mi ko​bie​ta​mi, za​cie​ra​jąc śla​dy co​raz bar​dziej zło​żo​ny​mi kłam​stwa​mi, a mat​ka cały czas nie​na​wi​dzi​ła mnie jako swo​jej po​mył​ki. – A moje dziec​ko jest two​ją po​mył​ką? Po​pa​trzy​ła na nie​go gniew​nie.

– Po​wrót tu​taj był moją po​mył​ką. Nie po​zna​wał tej zim​nej ko​bie​ty, sil​nej i zde​ter​mi​no​wa​nej. – Nie chcę, żeby moje dziec​ko do​ra​sta​ło z taką łat​ką – kon​ty​nu​owa​ła. – Chcę, żeby było szczę​śli​we. Nie bę​dzie, je​śli jego ro​dzi​ce będą się cią​gle kłó​cić. Już to prze​szłam, Ni​kos, nie zro​bię tego na​sze​mu dziec​ku. Mia​ła ra​cję. Nie mo​gli żyć wspól​nie i być szczę​śli​wy​mi. Mu​siał za​ak​cep​to​wać naj​lep​sze roz​wią​za​nie: zo​stać nie za​wsze obec​nym oj​cem szczę​śli​we​go dziec​ka. – Do​brze, za​ła​twię dziś twój po​wrót do An​glii. – Sko​ro mia​ła go opu​ścić, zor​ga​ni​zu​je jej to. W ten spo​sób od​zy​ska kon​tro​lę. Znów bę​dzie to jego de​cy​zja. Wy​da​wa​ła się za​dzi​wio​na. Cze​go się spo​dzie​wa​ła? Że bę​dzie bła​gał, by zo​sta​ła? Zro​bił tak w przy​pad​ku mat​ki, nie po​skut​ko​wa​ło. – Dzię​ku​ję. Zdję​ła pier​ścio​nek za​rę​czy​no​wy, po​de​szła do sto​łu na​kry​te​go już na śnia​da​nie. Odło​ży​ła go na po​le​ro​wa​nym drew​nie. – Mam wszyst​ko przy so​bie, nie po​trze​bu​ję wra​cać po nic do Aten. Po​zwól, że pój​dę wziąć prysz​nic i się prze​brać. Po​pa​trzył na jej za​ci​śnię​te usta, na su​kien​kę po​mię​tą w sy​pial​ni. Czy wy​da​rzy​ło się to na​praw​dę? Wy​da​wa​ło się, że całe ty​go​dnie upły​nę​ły od wi​zy​ty u bab​ci. Mó​wiąc „ko​cham cię”, zdu​si​ła to, co za​szło mię​dzy nimi od przy​jaz​du do Aten. Oka​za​ło się, że ro​bi​ła wszyst​ko z wy​go​dy, żeby po​móc sio​strze. Za​ci​snął pię​ści, gdy wcho​dzi​ła do sy​pial​ni. Nie bę​dzie bła​gał. Ni​g​dy, żad​nej ko​bie​ty. Za​mknę​ła za sobą drzwi i usia​dła na łóż​ku, zszo​ko​wa​na, że do​pie​ro co się w nim ko​cha​li. Wszyst​ko szło do​brze, do​pó​ki nie wy​zna​ła Ni​ko​so​wi mi​ło​ści. Pró​bo​wa​ła być od​waż​na, li​cząc, że zdo​ła stwo​rzyć dziec​ku szczę​śli​wy dom. Po​my​li​ła się tak bar​dzo. Zrzu​ci​ła su​kien​kę i po​szła pod prysz​nic. Może i było to po​wierz​chow​ne, ale chcia​ła zmyć z sie​bie Ni​ko​sa. Mu​sia​ła te​raz my​śleć o dziec​ku. Od​świe​żo​na, prze​bra​ła się na po​dróż w luź​ne spodnie i top. Wy​szła z po​ko​ju. Świ​ta​ło. Ni​kos stał na ze​wnątrz, przy brze​gu ba​se​nu. Wi​dzia​ła, że nic się nie zmie​ni​ło. Ni​ko​go nie po​trze​bo​wał i z pew​no​ścią ni​ko​go nie ko​chał. Od​wró​cił się, jak gdy​by wy​czuł jej obec​ność. – Za​ła​twi​łem ci miej​sce w naj​bliż​szym sa​mo​lo​cie do Lon​dy​nu. A więc to na​praw​dę po​że​gna​nie. Na​wet nie wy​da​wał się za​in​te​re​so​wa​ny tym, co wy​da​rzy się po na​ro​dzi​nach dziec​ka. Do​wo​dzi​ło to, że nie​po​trzeb​nie się sta​ra​ła. Za​le​ża​ło mu tyl​ko na kon​tro​li, na wła​dzy. – Kie​dy? Po​pa​trzył na ze​ga​rek. – Tak​sów​ka przy​je​dzie lada mo​ment. Po​ki​wa​ła gło​wą. Im szyb​ciej się roz​sta​ną, tym le​piej. – Se​re​no? Wy​po​wie​dział jej imię aku​rat wte​dy, gdy za mu​rem dał się sły​szeć sil​nik tak​sów​ki. Za​pra​gnę​ła, żeby mó​wił, żeby po​wie​dział jej, by zo​sta​ła, że nie może bez niej żyć,

że ją ko​cha. – Two​ja tak​sów​ka – rzu​cił krót​ko. – Mój ad​wo​kat na​pi​sze do cie​bie w spra​wie dziec​ka. Ad​wo​kat? Prze​szli już na taki po​ziom? No trud​no. Wy​ję​ła z to​reb​ki no​tat​nik, za​pi​sa​ła swój ad​res, wy​rwa​ła stro​nę i mu ją po​da​ła. Przez mo​ment nie ru​szał się, tyl​ko pa​trzył. Na​wet po​ran​ny śpiew pta​ków przy​cichł, jak​by wy​czu​wa​ły po​wa​gę chwi​li. Po​tem przy​jął kart​kę, zło​żył ją i scho​wał do kie​sze​ni. – Do wi​dze​nia, Se​re​no. – Do wi​dze​nia, Ni​kos – wy​krztu​si​ła przez ści​śnię​te gar​dło. Przez ko​lej​ne dwa ty​go​dnie co​dzien​nie sie​dział przy biur​ku, usi​łu​jąc pra​co​wać. Tego ran​ka jed​nak nie miał przed oczy​ma ta​be​lek z da​ny​mi o no​wej fir​mie, a ga​ze​ty. Na​głów​ki ta​blo​idów otwo​rzy​ły wro​ta, za któ​ry​mi ukrył prze​szłość. Od wy​jaz​du Se​re​ny sta​rał się nie rzu​cać się w oczy. Ich za​rę​czy​ny były wy​da​rze​niem pu​blicz​nym, nie chciał te​raz upo​ka​rza​ją​cych ko​men​ta​rzy pra​so​wych o jej nie​obec​no​ści. Przy​po​mniał so​bie krót​ką kon​wer​sa​cję o mat​ce w domu bab​ci, za​sko​cze​nie Se​re​ny, gdy się do​wie​dzia​ła, że była ona w po​ło​wie An​giel​ką. Czy to wy​star​czy​ło, by do​ko​pać się do ca​łej hi​sto​rii? Ujaw​nić wsty​dli​wą prze​szłość i, oczy​wi​ście, ze​rwa​nie za​rę​czyn? Raz jesz​cze spoj​rzał na sło​wa i fo​to​gra​fię ko​bie​ty, któ​rą le​d​wo pa​mię​tał – mat​ki. Od cza​su do cza​su pró​bo​wa​ła się skon​tak​to​wać z sy​nem, ale za​wsze ją igno​ro​wał, wo​ląc zo​sta​wić prze​szłość za sobą. We​dług ar​ty​ku​łu, ob​wi​nia​ła o jego nie​szczę​śli​we dzie​ciń​stwo nie tyl​ko sie​bie, ale też ojca. Chcia​ła mu je wy​na​gro​dzić. Miał pew​ne do​my​sły co do oso​by, któ​ra stwo​rzy​ła jej oka​zję do wy​po​wie​dze​nia się w pra​sie. Sie​dział w tak​sów​ce prze​mie​rza​ją​cej chmur​ny Lon​dyn. Ga​ze​tę, któ​rą rano czy​tał w biu​rze, trzy​mał zwi​nię​tą. Czy to spraw​ka Se​re​ny? Pa​mię​tał, jak za​raz po jej wy​jeź​dzie gniótł w ręce pier​ścio​nek ze szma​rag​dem, któ​ry z ta​kim spo​ko​jem po​ło​ży​ła na sto​le. Wszyst​ko to było po​mył​ką, tak po​wie​dzia​ła. Tak​sów​ka się za​trzy​ma​ła. Po​pa​trzył na bia​łą wil​lę miej​ską przy ci​chej, za​moż​nej uli​cy. Ni​g​dy nie za​sta​na​wiał się nad tym, gdzie miesz​ka​ła, chciał tyl​ko, żeby prze​nio​sła się na San​to​ri​ni. Wspa​nia​ły bu​dy​nek tyl​ko utwier​dzał go w prze​ko​na​niu, że sprze​da​ła jego hi​sto​rię. Roz​cza​ro​wał się. Dał​by jej wszyst​ko. Prze​cież do​trzy​mał sło​wa, prze​ka​zał jej sio​strze spo​re środ​ki na dal​szą te​ra​pię nie​płod​no​ści. – To tu​taj? – za​py​tał tak​sów​ka​rza. – Tak. Za​pła​cił i wy​siadł na chod​nik, wciąż mo​kry po po​ran​nym desz​czu. Ści​ska​jąc na​dal ga​ze​tę, wszedł po scho​dach. Sta​nął przed im​po​nu​ją​cy​mi czar​ny​mi drzwia​mi re​zy​den​cji prze​ro​bio​nej obec​nie na wie​le miesz​kań. Wpu​ści go? Za​sta​na​wiał się, co ro​bić. Nie był na​wy​kły do nie​zde​cy​do​wa​nia. Wziął głę​bo​ki od​dech i wci​snął od​po​wied​ni gu​zik do​mo​fo​nu.

– Halo? Nie był przy​go​to​wa​ny na swo​ją re​ak​cję na głos Se​re​ny. Zda​wa​ła się zmę​czo​na; po​czuł tro​skę w mgnie​niu oka za​stę​pu​ją​cą gniew. Czy mógł wie​rzyć w wy​zna​nie mi​ło​ści? Ko​bie​ta, któ​ra wy​po​wie​dzia​ła te sło​wa, nie chcia​ła go chy​ba zruj​no​wać? – Se​re​no, mu​si​my po​roz​ma​wiać. Pier​wot​nie miał na my​śli roz​mo​wę o ar​ty​ku​le, o tym, jak sprze​da​ła jego prze​szłość. Wszyst​ko to ze​szło jed​nak na dru​gi plan, kie​dy jej głos przy​wo​łał emo​cje, do któ​rych się nie przy​zna​wał przed sobą. Za​mek brzęk​nął. Otwo​rzył drzwi, roz​cza​ro​wa​ny, że nie po​wie​dzia​ła nic wię​cej. Tak ła​two wy​rzu​ci​ła go z ży​cia? Prze​ska​ki​wał po dwa stop​nie. Drzwi jej miesz​ka​nia były otwar​te. Za​pu​kał i wkro​czył, za​mknął je za sobą. Zna​lazł się w dłu​gim ko​ry​ta​rzu z par​kie​tem z la​kie​ro​wa​ne​go drew​na. Po​ja​wi​ła się w drzwiach na dru​gim koń​cu. Kre​mo​wa bluz​ka i czar​na spód​ni​ca nie ma​sko​wa​ły po​więk​szo​ne​go brzu​cha. Nie mógł ode​rwać wzro​ku, do​pó​ki nie spoj​rzał jej w twarz. Zie​lo​ne oczy mia​ły nie​przy​ja​zny wy​raz. Lśni​ły ni​czym zwró​co​ny szma​rag​do​wy pier​ścio​nek. – Spo​dzie​wa​łam się ko​re​spon​den​cji od two​je​go ad​wo​ka​ta, nie cie​bie – po​wie​dzia​ła zde​cy​do​wa​nie. Pod​szedł, pró​bu​jąc igno​ro​wać po​żą​da​nie. Mu​siał pa​mię​tać o ar​ty​ku​le. Sprze​da​ła go dla wła​sne​go zy​sku. – Je​stem oj​cem two​je​go dziec​ka, nie mo​żesz się ode mnie od​ciąć. Zer​k​nę​ła na zro​lo​wa​ną ga​ze​tę. Bez sło​wa wró​ci​ła do po​miesz​cze​nia, z któ​re​go wy​szła. Po​szedł za nią. Po​kój był ob​szer​ny, po​dzie​lo​ny po po​ło​wie na część ku​chen​ną z ja​dal​nią i wy​god​ny sa​lon. Duże okna wpusz​cza​ły świa​tło po​po​łu​dnia. Na pod​ło​dze le​ża​ły tor​by z za​ku​pa​mi, na so​fie – czę​ścio​wo roz​pa​ko​wa​ne ubran​ka dzie​cię​ce. Czy kie​dy​kol​wiek zo​ba​czy w nich swo​je dziec​ko? Po​dą​ży​ła za jego spoj​rze​niem na odzież dzie​cię​cą, któ​rą wła​śnie za​czę​ła roz​pa​ko​wy​wać po za​ku​pach z sio​strą. Sal​ly pró​bo​wa​ła po​pra​wić jej na​strój. Opo​wie​dzia​ła jej wśród łez hi​sto​rię ostat​nie​go po​by​tu w Gre​cji za​raz po po​wro​cie. Nie mo​gła ukryć przed sio​strą praw​dy o ukła​dzie z Ni​ko​sem, ale wciąż dzi​wi​ła się, że wy​słał pie​nią​dze – wraz z in​struk​cją dla Sal​ly, by nic jej nie mó​wi​ła. Nie wie​rzy​ła, że zro​bił to, po​mi​mo że ze​rwa​ła umo​wę. Czy przy​był żą​dać zwro​tu? Nie by​ło​by jej na to stać. Sal​ly znacz​ną część już wy​da​ła. – Przy​je​cha​łem w tej spra​wie. – Roz​ło​żył ga​ze​tę i po​dał Se​re​nie. – To po grec​ku, nie mam po​ję​cia, o co cho​dzi. Od​da​ła pi​smo, wciąż nie wie​dząc, w czym rzecz, ale pew​na, że nie cho​dzi o pra​wa ro​dzi​ciel​skie. Pod​szedł do sto​łu, roz​pro​sto​wał ta​blo​id. Do​strze​gła błysk sy​gne​tu, któ​ry no​sił tyl​ko w sy​tu​acjach biz​ne​so​wych. Sta​ra​ła się nie my​śleć o tym, co te dło​nie ro​bi​ły z jej cia​łem. Na to już za póź​no. – Po​wie​dzia​łem ci, że moja mat​ka jest w po​ło​wie An​giel​ką, a ty tu przy​je​cha​łaś i wy​cią​gnę​łaś ją na świa​tło dzien​ne. – Co?

Tego się nie spo​dzie​wa​ła. Pa​trzy​ła na wi​ze​ru​nek ko​bie​ty, po któ​rej Ni​kos odzie​dzi​czył nie​bie​skie oczy. Przy​po​mnia​ła so​bie roz​mo​wę u bab​ci. – Ode​szłaś spo​koj​nie, bo zna​la​złaś lep​szą opcję: sprze​daż mo​jej hi​sto​rii temu, kto da naj​wię​cej. – Wstał. – Przy​by​łaś do Gre​cji w po​szu​ki​wa​niu spo​so​bu, żeby wró​cić do Wiel​kiej Bry​ta​nii i wy​cho​wać moje dziec​ko. – Nie​praw​da! – za​prze​czy​ła. – Po​wie​dzia​łaś, że chcia​łaś po​wie​dzieć mi oso​bi​ście i o nic wię​cej ci nie cho​dzi​ło. Kła​ma​łaś. – Jego głos sta​wał się co​raz moc​niej​szy. – Przy​kro mi, Ni​kos, ale mu​sisz mi to wy​ja​śnić. Nie mam po​ję​cia, o czym mó​wisz. Chcia​ła usiąść, bo nogi się pod nią ugi​na​ły, ale do​mi​nu​ją​ca obec​ność Ni​ko​sa zmu​sza​ła ją, by po​zo​stać na sto​ją​co. – Od przy​jaz​du na wy​spę szu​ka​łaś al​ter​na​ty​wy dla ślu​bu ze mną. Wy​my​śli​łaś hi​sto​rię o sio​strze, wma​new​ro​wu​jąc mnie w umo​wę, przy​ję​łaś ofer​tę mał​żeń​stwa z bra​ku lep​sze​go roz​wią​za​nia. Ale kie​dy po​ja​wi​ła się szan​sa, by za​in​ka​so​wać za wy​wo​ła​nie skan​da​lu, ode​szłaś. – Nic ta​kie​go nie mia​ło miej​sca. Jak mo​żesz tak my​śleć? Wska​zał ga​ze​tę. – To two​je sło​wa. „Po​zna​łam Ni​ko​sa kil​ka mie​się​cy temu, na San​to​ri​ni”. Nie mo​gąc dłu​żej ustać, od​su​nę​ła krze​sło. – Nie po​win​nam była mó​wić nic o sio​strze, ale to nie dla​te​go się zgo​dzi​łam. – A dla​cze​go? – Skrzy​żo​wał ręce na pier​si. Wy​glą​dał co​raz bar​dziej wład​czo. Co mia​ła po​wie​dzieć? Nie mo​gła się przy​znać do mi​ło​ści – nie po tym, jak za​re​ago​wał dwa ty​go​dnie temu. – Li​czy​łam, że mię​dzy nami się uło​ży. Dla do​bra dziec​ka. Nie chcia​łam być sa​mot​ną mat​ką. I mia​łam wy​rzu​ty su​mie​nia, że tra​fi​ło mi się to, co było naj​więk​szym ma​rze​niem Sal​ly. Nie ży​czy​łam dziec​ku po​czu​cia winy, ja​kie​go sama do​świad​cza​łam jako mała dziew​czyn​ka. Ewi​dent​nie nie je​stem dla cie​bie jako An​giel​ka wy​ma​rzo​ną mat​ką two​je​go dziec​ka, ale nie wspo​mnia​łam ni​ko​mu o tym, co wy​da​rzy​ło się mię​dzy tobą a two​ją mat​ką. Po co mia​ła​bym to ro​bić? – Po co? – Też usiadł przy sto​le. Ich ko​la​na się ze​tknę​ły. – Co mia​ła​bym zy​skać, gdy​bym na​wet zna​ła szcze​gó​ły tej hi​sto​rii? – So​lid​ną gażę, na po​czą​tek. – My​ślisz, że do​ko​pa​łam się do tego z wy​ko​rzy​sta​niem mo​ich kon​tak​tów? – Od​su​nę​ła ga​ze​tę, ura​żo​na oskar​że​niem. – Po​wie​dzia​łem ci, że będę cię utrzy​my​wał. Nie mu​sia​łaś. Przy​bli​żył się, żeby po​ło​żyć dłoń na ta​blo​idzie. Po​wstrzy​my​wa​ła się przed wdy​cha​niem jego moc​ne​go, mę​skie​go za​pa​chu. – Nie na​pi​sa​łam tego, nie mam z tym nic wspól​ne​go. Udo​wod​nię, je​śli nie wie​rzysz na sło​wo. Je​dy​ny mój ar​ty​kuł w jak​kol​wiek spo​sób po​wią​za​ny z tobą to ten o wa​ka​cjach na San​to​ri​ni, o re​stau​ra​cjach i wi​do​kach. Wska​za​ła wy​druk na biur​ku, któ​ry prze​glą​da​ła przed wy​sła​niem do pu​bli​ka​cji. Spoj​rzał tam, po​tem zno​wu na nią. Zo​ba​czy​ła, że ba​rie​ra ochron​na opa​dła. W oczach miał ból. Ten z dzie​ciń​stwa, któ​ry sama też zna​ła. Na​gle do niej do​tar​ło. Roz​ma​wia​ła z jed​ną oso​bą, wy​po​wia​da​jąc do​kład​nie ta​kie sło​wa.

– Fak​tycz​nie to ko​muś po​wie​dzia​łam – szep​nę​ła. – Komu? – spy​tał z wy​ra​zem roz​cza​ro​wa​nia na twa​rzy. – Na przy​ję​ciu, Chri​sto​so​wi. Czy to on był źró​dłem? Po​ło​ży​ła dłoń na dło​ni Ni​ko​sa. Ośmie​lo​na tym, że jej nie cof​nął, za​py​ta​ła ci​cho: – Co się sta​ło? Pro​szę, po​wiedz mi. – Je​śli o mnie cho​dzi, to prze​szłość. Cof​nął rękę. Przez mo​ment czu​ła się za​gu​bio​na, zwłasz​cza kie​dy wstał i wyj​rzał przez okno. Po​de​szła. Stał w obron​nej po​zie. – Mu​szę wie​dzieć, Ni​kos. Bez wzglę​du na to, kto sprze​dał tę hi​sto​rię i co bę​dzie z nami, ta ko​bie​ta to two​ja mat​ka, bab​cia two​je​go dziec​ka. Po​pa​trzył na nią. – Kie​dy mia​łem sześć lat, po​wie​dzia​ła, że od​cho​dzi. Że nie ko​cha ojca ani mnie. Że mnie nie da się ko​chać. Se​re​ną owład​nę​ło współ​czu​cie dla ma​łe​go chłop​ca. Jak ja​ka​kol​wiek ko​bie​ta mo​gła po​rzu​cić syna? Nic dziw​ne​go, że był taki gniew​ny, tak nie​przy​chyl​ny ro​dzi​ciel​stwu. Pa​trzy​ła mu głę​bo​ko w oczy, ale nic nie mó​wi​ła. Zdrę​twiał. Nie wi​dział wy​so​kich bia​łych bu​dyn​ków po dru​giej stro​nie uli​cy. Miał przed oczy​ma mo​rze po ho​ry​zont, wi​dzia​ne każ​de​go dnia z San​to​ri​ni, gdy cze​kał w na​dziei, że na po​kła​dzie na​stęp​nej ło​dzi pły​ną​cej na wy​spę bę​dzie mat​ka. Że wró​ci, po​wie, że się po​my​li​ła, że oczy​wi​ście go ko​cha. – Gdy​by oj​ciec bar​dziej ją ko​chał, ni​g​dy by nie ode​szła. Po​czuł przez ma​ry​nar​kę, że Se​re​na do​ty​ka jego ra​mie​nia. Cie​pło jej dło​ni nie wy​star​czy​ło, żeby wy​rwać go z my​śli o prze​szło​ści. Na​wet to, kto ujaw​nił hi​sto​rię, nie mia​ło te​raz zna​cze​nia. My​ślał tyl​ko o odej​ściu mat​ki, prze​ży​wał ago​nię świa​do​mo​ści, że nie był ko​cha​ny. – Cza​sem le​piej, gdy ro​dzi​ce nie są ra​zem. Może tak się sta​ło z two​imi. Spoj​rzał na Se​re​nę, przy​po​mi​na​jąc so​bie, co mó​wi​ła o wła​snym dzie​ciń​stwie. Czy on też był po​mył​ką roz​dzie​la​ją​cą ro​dzi​ców? – Nie wi​dzia​łem jej od tego cza​su – przy​znał. Od bar​dzo daw​na nie mó​wił na ten te​mat. – Da​łem so​bie spo​kój z na​dzie​ją, że wró​ci. Przy​ją​łem do wia​do​mo​ści, że mnie nie ko​cha. – Ni​kos… Wiel​kie zie​lo​ne oczy na​peł​ni​ły się łza​mi. Chciał ją po​ca​ło​wać, po​wró​cić do ży​cia dzię​ki jej mi​ło​ści. Mi​ło​ści, na któ​rą nie za​słu​gi​wał. Od​su​nął się, by go nie ku​si​ło. Zo​ba​czył przy tym ubran​ka uło​żo​ne na ka​na​pie. Na mi​łość dziec​ka też nie za​słu​gi​wał. – Chcia​łem być lep​szym oj​cem dla mo​je​go dziec​ka. – Bę​dziesz, kie​dy uło​ży​my spra​wy mię​dzy nami. Chy​ba nie będę w sta​nie od​dać ci pie​nię​dzy, któ​re da​łeś sio​strze, ale nie po​wstrzy​mam cię przed wi​dy​wa​niem dziec​ka. Bę​dzie trud​no, zwa​żyw​szy, że ja je​stem tu​taj w Lon​dy​nie, a ty miesz​kasz w Gre​cji, ale po​ra​dzi​my so​bie. Mó​wi​ła pew​nie. Zro​zu​miał, że jego po​byt w An​glii jest bez​ce​lo​wy. Co naj​wy​żej wszyst​ko po​gar​szał. Nie na​pi​sa​ła ar​ty​ku​łu ani w ża​den spo​sób się do tego nie przy​czy​ni​ła. Chri​stos go

zdra​dził, wy​ko​rzy​stu​jąc sła​bość, ob​na​ża​jąc ją przed wszyst​ki​mi. W głę​bi du​szy za​wsze wie​dział, że Se​re​na za tym nie stoi, ale szu​kał pre​tek​stu do kon​fron​ta​cji w Lon​dy​nie. Mu​siał ją zo​ba​czyć, usły​szeć jej głos. Nie ro​zu​miał tej pa​lą​cej po​trze​by. Ow​szem, po​żą​dał jej i była z nim w cią​ży, ale cho​dzi​ło o coś wię​cej. Wię​cej, niż na to za​słu​gi​wał. – Chcę, żeby dziec​ko no​si​ło moje na​zwi​sko. – Da się za​ła​twić. Mo​żesz być wy​mie​nio​ny w ak​cie uro​dze​nia jako oj​ciec. – To za mało – po​wie​dział i ru​szył w jej kie​run​ku. Chciał jej do​tknąć, po​ło​żyć dłoń tam, gdzie było jego dziec​ko. Za​trzy​mał się, przy​po​mi​na​jąc so​bie, co bab​cia mó​wi​ła Se​re​nie. Był wte​dy za​ję​ty przy​go​to​wa​niem po​sił​ku, ale wciąż pa​mię​tał jej sło​wa, któ​re tłu​ma​czył. „Ty masz klucz”. Wte​dy trak​to​wał to jako ga​da​ni​nę sta​rusz​ki. Te​raz nie miał pew​no​ści. Czy dziec​ko było klu​czem? Je​śli tak, to do cze​go? Do po​zby​cia się de​mo​nów prze​szło​ści? Do roli ojca, któ​re​go za​wsze chciał mieć? Wte​dy po​jął. Bab​ka uwa​ża​ła, że dziec​ko to klucz do po​go​dze​nia się z prze​szło​ścią, ale musi w tym celu oże​nić się z Se​re​ną i za​ło​żyć ro​dzi​nę. Szczę​śli​wą, ko​cha​ją​cą się ro​dzi​nę, któ​rej ni​g​dy nie miał. – Nie ma in​ne​go spo​so​bu. My​li​ła się. – Jest, je​że​li wyj​dziesz za mnie i wró​ci​my do Gre​cji.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Po​czu​ła się, jak​by się pod nią zie​mia roz​stą​pi​ła. Nie dość, że Ni​kos nie​ocze​ki​wa​nie przy​był do jej domu i oskar​żył o kup​cze​nie jego hi​sto​rią, to jesz​cze prak​tycz​nie za​żą​dał, żeby wró​ci​ła i go po​ślu​bi​ła. Czy tak mia​ła wy​glą​dać spła​ta dłu​gu? Kie​dy mó​wił o dzie​ciń​stwie, mało bra​ko​wa​ło, a po​de​szła​by do nie​go, przy​tu​li​ła i ule​gła po​trze​bie bli​sko​ści. Ale ostat​nie sło​wa ją ostu​dzi​ły. Pró​bo​wa​ła go ko​chać. Ode​pchnął ją. Chcia​ła, żeby byli parą – nie za​dzia​ła​ło. To samo by​ło​by z mał​żeń​stwem ze wzglę​du na dziec​ko. Mia​ła pew​ność, że by​ło​by rów​nie nie​szczę​śli​we jak jej ro​dzi​ców. – Nie, Ni​kos. Usta​li​li​śmy już, że to zły po​mysł. Po​krę​ci​ła gło​wą. Zbli​żył się, do​mi​nu​jąc po​tęż​ną syl​wet​ką, jak pierw​szej nocy po po​wro​cie na San​to​ri​ni. Był​by na pew​no po​waż​nym prze​ciw​ni​kiem w ne​go​cja​cjach biz​ne​so​wych, ale we wła​snym domu nie za​mie​rza​ła dać się stłam​sić. – Czyż​by? – Wiesz o tym. – Pró​bo​wa​ła mó​wić rze​czo​wo, choć za​pach wody po go​le​niu dzia​łał na każ​dą ko​mór​kę ner​wo​wą w jej cie​le. Jak prze​by​li tak da​le​ką dro​gę od ro​man​tycz​ne​go ty​go​dnia w Ate​nach? Szma​rag​do​wy pier​ścio​nek ni​cze​go nie zmie​nił, za​pew​ne dla​te​go, że nie zo​stał po​da​ro​wa​ny z mi​ło​ści. Do​tknął jej pod​bród​ka. Chciał, żeby na nie​go spoj​rza​ła. Wy​wi​nę​ła się, wzię​ła się za zbie​ra​nie ubra​nek. Wy​da​wa​ło się, jak​by za​ku​py z Sal​ly mia​ły miej​sce wie​le ty​go​dni wcze​śniej. – Pro​szę, Ni​kos, odejdź. Wszyst​ko już so​bie po​wie​dzie​li​śmy. Mia​ła zła​ma​ne ser​ce. Ko​cha​ła tego męż​czy​znę bez resz​ty, była z nim w cią​ży, a jed​nak nie mo​gli być ra​zem. Jego ocze​ki​wa​nia i ide​ały ozna​cza​ły, że by​ła​by to ko​pia mał​żeń​stwa jej ro​dzi​ców. Nie ży​czy​ła tego ani so​bie, ani dziec​ku. – Nie po​wie​dzia​łem jesz​cze wszyst​kie​go – stwier​dził, wpa​tru​jąc jej się w oczy. – Ja​sno da​łeś do zro​zu​mie​nia, kie​dy opusz​cza​łam wil​lę, że nie masz mi do prze​ka​za​nia nic wię​cej. Te​raz się tu po​ja​wiasz i rzu​casz oskar​że​nia o coś, z czym nie mam nic wspól​ne​go. – Prze​pra​szam – po​wie​dział. To było dla nie​go nie​ty​po​we i na​tych​miast przy​ku​ło jej uwa​gę. – Czy kie​dy​kol​wiek od tego cza​su pró​bo​wa​łeś skon​tak​to​wać się z mat​ką? Na​gle za​pra​gnę​ła po​znać całą hi​sto​rię. Mu​sia​ła znać jego wer​sję, nie tę z ga​ze​ty. Po​my​śla​ła o tym, co jego bab​cia mó​wi​ła o klu​czu. – Pró​bo​wa​ła się do mnie ode​zwać, kie​dy umarł oj​ciec i póź​niej jesz​cze wie​lo​krot​nie. Ale… – prze​rwał. – Ale? – Do​tknę​ła de​li​kat​nie jego dło​ni. Po​czu​ła ostry, nie​ogo​lo​ny za​rost, co też było dla nie​go nie​ty​po​we. Bo​la​ło ją, że był w ta​kim sta​nie. Zro​bi​ła​by dla nie​go wszyst​ko, ale wie​dzia​ła, że ślub by nie po​mógł. Trze​ba było wy​do​być na świa​tło dzien​ne to, co go prze​śla​do​wa​ło.

– Nie mo​głem do​pu​ścić jej z po​wro​tem do mo​je​go ży​cia. Po​rzu​ci​ła mnie, kie​dy by​łem ma​łym chłop​cem. Zda​wał się nie za​uwa​żać do​ty​ku. – Nie przy​by​ła na po​grzeb ojca? Le​d​wo do​strze​gal​nie po​krę​cił gło​wą. – Ni​g​dy nie po​win​ni byli się po​bie​rać. Nie pa​so​wa​li do sie​bie. Nie​dłu​go po jej odej​ściu oj​ciec zła​pał mo​ty​la, trzy​mał go w zło​żo​nych dło​niach i po​wie​dział, że mama była jak mo​tyl. – Co miał na my​śli? – Mó​wił, że mu​si​my po​zwo​lić mu od​le​cieć albo umrze. To był ostat​ni raz, kie​dy oj​ciec za​cho​wy​wał się jak męż​czy​zna god​ny sza​cun​ku. Za​czął dużo pić, le​piej było go uni​kać. Za​miesz​ka​łem wte​dy z dziad​ka​mi. Mia​łem osiem lat. Po​pa​trzył na Se​re​nę. Jego wzrok spo​czął na bia​łej ka​mi​zel​ce dzie​cię​cej, któ​rą trzy​ma​ła. Za​brał ją. Przy​gry​zła war​gę. – Ni​kos, nie rób tego. – Cze​go? – Nie utrud​niaj. – Od​su​nę​ła się. – Nie po​rzu​cę mo​je​go syna. – Nie wiesz, czy bę​dzie to chło​piec. – Nie. Od​zy​skał zwy​kły re​zon. Wy​la​tu​jąc z Aten, wma​wiał so​bie, że wy​bie​ra się do Lon​dy​nu tyl​ko w spra​wie ar​ty​ku​łu. Te​raz wie​dział, że ni​g​dy nie było to praw​dą. Szcze​rze mó​wiąc, już pod​czas lotu nad błę​kit​ny​mi fa​la​mi chciał się spo​tkać z Se​re​ną, na​mó​wić ją, żeby jesz​cze raz wszyst​ko prze​my​śla​ła. Była mat​ką jego dziec​ka, chciał ją mieć w swo​im ży​ciu. – Będę przy dziec​ku cały czas. Sta​nął mu przed oczy​ma tam​ten mo​tyl. Czy Se​re​na była taka sama? Zmu​sił ją do zgo​dy na mał​żeń​stwo, do​kład​nie tak jak oj​ciec mat​kę – o czym nie wie​dział przed lek​tu​rą ar​ty​ku​łu. Po​wi​nien po​zwo​lić jej odejść, ale nie po​tra​fił. – Nie, Ni​kos. Nie za​ry​zy​ku​ję, że na​sze dziec​ko po​my​śli, że jest błę​dem, przez któ​ry zo​sta​li​śmy ra​zem. Chcę szczę​ścia i mi​ło​ści, dla sie​bie i dla nie​go. Na​gle zro​zu​miał, co mia​ła na my​śli bab​cia. Dziec​ko było klu​czem, ale nie do prze​szło​ści. Było klu​czem do szczę​ścia i do mi​ło​ści, bo wie​dział, że bę​dzie je ko​chał bez​wa​run​ko​wo. Bab​cia, w swo​jej mą​dro​ści, też to wie​dzia​ła; jak rów​nież coś, do cze​go sam się nie przy​znał. Ko​chał Se​re​nę. Wszyst​ko wsko​czy​ło na wła​ści​we miej​sce, jak gdy​by klucz zo​stał prze​krę​co​ny w za​rdze​wia​łym zam​ku, otwie​ra​jąc drzwi za​mknię​te od wie​lu lat. W koń​cu po​jął, co czuł od pierw​sze​go spo​tka​nia z Se​re​ną, od pierw​sze​go spoj​rze​nia w te pięk​ne zie​lo​ne oczy. – Cza​sem trze​ba w ży​ciu ry​zy​ko​wać – po​wie​dział i wziął ją za rękę, do​ty​ka​jąc miej​sca, w któ​rym po​wi​nien być pier​ścio​nek ze szma​rag​dem. Po​ża​ło​wał, że nie wziął go ze sobą. Chciał tym ra​zem dać go z mi​ło​ści. Jej złość go za​sko​czy​ła.

– Od​kąd się po​zna​li​śmy, nic tyl​ko mnie zwo​dzisz, a te​raz oskar​żasz, że sprze​da​ję opo​wie​ści o to​bie. Daj mi je​den po​wód, że​bym uwie​rzy​ła w two​je sło​wa. Chciał po​wie​dzieć, że ją ko​cha, ale sło​wa uwię​zły mu w gar​dle. Pra​gnął ją ca​ło​wać i obej​mo​wać, ale za​słu​gi​wał na jej wście​kłość, na ból, któ​ry od​czu​wał na myśl o ży​ciu bez niej. Kła​mał bez złych in​ten​cji, bo po raz pierw​szy od daw​na ktoś lu​bił go za to, kim był, nie za to, co miał lub mógł dać. – Kie​dy się pierw​szy raz spo​tka​li​śmy, by​łaś jak po​wiew świe​że​go po​wie​trza; ko​bie​ta in​te​re​su​ją​ca się mną, nie moim biz​ne​sem, suk​ce​sem czy sty​lem ży​cia. – Bo mi nie po​zwo​li​łeś, ukry​wa​jąc wszyst​ko. Oszu​ka​łeś mnie. To bo​la​ło, Ni​kos. Czy wy​glą​da​łam na dzien​ni​kar​kę, któ​ra sprze​da te​mat temu, kto naj​le​piej za​pła​ci? Nie tak się przed​sta​wi​łam przy pierw​szym spo​tka​niu. – Se​re​no, nie po​wie​dzia​łem ci, kim je​stem, bo nie było po​trze​by. – Wziął ga​ze​tę, rzu​cił nią o stół. – Nie, pla​no​wa​łeś tyl​ko kil​ku​ty​go​dnio​wy ro​mans. A po​tem sta​ło się to, cze​go ba​łeś się naj​bar​dziej. Po​ja​wi​ły się kon​se​kwen​cje. Nie​przy​jem​na dla nas oboj​ga po​mył​ka. W gło​sie Se​re​ny złość mie​sza​ła się z fru​stra​cją. Przy​po​mniał so​bie, co mó​wi​ła o dzie​ciń​stwie. Na​resz​cie zro​zu​miał jej nie​chęć do mał​żeń​stwa bez mi​ło​ści. – Na​sze dziec​ko ni​g​dy nie bę​dzie po​mył​ką. Nie wy​cho​wa się z wy​rzu​ta​mi su​mie​nia, ob​ser​wu​jąc kłót​nie. Bę​dzie do​ra​stać z dwoj​giem ko​cha​ją​cych ro​dzi​ców. Przy​mknę​ła oczy i od​gar​nę​ła wło​sy z twa​rzy. – Wiesz, jak to jest – kon​ty​nu​ował. – Te​raz ro​zu​miem. – Dla​te​go wła​śnie na​sze mał​żeń​stwo nic nie da – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Znam twój ból. Wiem, jak to jest być dziec​kiem cze​ka​ją​cym cią​gle, aż ro​dzi​ce do​strze​gą jego ist​nie​nie. Przy​kro mi, że mi nie ufasz, ale nie chcę, żeby moje dziec​ko się za​sta​na​wia​ło, dla​cze​go ni​g​dy nie ma mnie w po​bli​żu. – Nie, Ni​kos. Mo​że​my chy​ba ko​chać na​sze dziec​ko, na​wet nie bę​dąc ra​zem? – Ale nie mo​że​my ko​chać sie​bie na​wza​jem, je​śli nie bę​dzie​my ra​zem. Po​wie​dział to. Za​pa​dła ci​sza. – By​łem głup​cem, upar​tym głup​cem. Tak bar​dzo cię skrzyw​dzi​łem. Je​steś moim mo​ty​lem, ale nie mogę po​zwo​lić ci od​le​cieć. – Prze​kli​nał się w du​chu. Dla​cze​go nie umiał po​wie​dzieć jej po pro​stu, że ją ko​cha, tyl​ko krą​żył wo​kół te​ma​tu? – Za póź​no. Pró​bo​wa​łam cię ko​chać, od​rzu​ci​łeś moją mi​łość. Skoń​czy​ła się. Ode​rwa​ła jego pal​ce od swo​jej twa​rzy. Po​de​szła do drzwi miesz​ka​nia. Chcia​ła, żeby wy​szedł. Po​dą​żył za nią, ale wie​dział, że je​śli nie wy​zna uczuć te​raz, bę​dzie mu​siał wyjść i za​milk​nąć na za​wsze. Się​gnę​ła do klam​ki, ale wziął ją za rękę, ode​tchnął głę​bo​ko i wresz​cie zdo​łał wy​po​wie​dzieć sło​wa zdol​ne zmie​nić jego ży​cie. – Ko​cham cię. Pa​trzy​ła na jego twarz. Nie​bie​skie oczy, zwy​kle peł​ne ży​cia, były przy​ga​szo​ne. – Nie… – szep​nę​ła, pró​bu​jąc uwol​nić rękę. Trzy​mał moc​no. Jak mo​gła mu uwie​rzyć? Do​wiódł, że zro​bi wszyst​ko, by do​stać to, cze​go chce. – Za póź​no. – Za póź​no? Na co? Dla​cze​go nie mógł po pro​stu wyjść? Na​za​jutrz za​czę​ła​by nowe ży​cie, bez Ni​ko​sa.

– Dla​cze​go nie po​wie​dzia​łeś mi tego aż do te​raz? – Sama się zdzi​wi​ła, jak spo​koj​nym, służ​bo​wym wręcz to​nem wy​po​wia​da te sło​wa. Za​nim od​po​wie​dział, zro​bi​ła to za nie​go: – Bo zro​bisz wszyst​ko dla osią​gnię​cia swo​ich ce​lów. Już raz mnie okła​ma​łeś, wię​cej nie dam się na​brać. Nie ko​cham cię. Nie mogę ko​chać ko​goś tak bez​dusz​ne​go. – Od​mie​ni​łaś mnie. Moja bab​cia do​strze​gła to szyb​ciej niż ja. – Przy​ci​snął ją do ścia​ny ko​ry​ta​rza. – Zo​ba​czy​ła to, co pró​bo​wa​łem igno​ro​wać: że cię ko​cham. Spu​ści​ła wzrok. – Nie​waż​ne, już za póź​no. Ja nie ko​cham cie​bie. Kła​ma​ła. Ko​cha​ła go, tyl​ko nie śmia​ła się przy​znać. – Nie wie​rzę ci. Po​pa​trzy​ła mu zno​wu w oczy. Wte​dy po​chy​lił gło​wę i po​ca​ło​wał ją. – Nie przyj​mę do wia​do​mo​ści, że jest za póź​no. Nie mogę, za bar​dzo cię ko​cham. Nie wy​pusz​czę cię. Od​su​nę​ła się. Była na skra​ju pła​czu, a za​ra​zem pod​nie​co​na. Opar​ła się o ścia​nę, nie do​wie​rza​jąc. Czy na​praw​dę ją ko​chał? A może mó​wił to, co chcia​ła usły​szeć? Czy może za​ry​zy​ko​wać? Znów być od​waż​na? – Nie ro​zu​miesz? – Do​tknął jej po​licz​ka. – Nie, Ni​kos. – Nie mo​głem po​zwo​lić so​bie na mi​łość. Ba​łem się – szep​tał z wy​raź​nym tru​dem. Zdzi​wi​ła się. Jak ktoś tak po​tęż​ny i do​mi​nu​ją​cy mógł się bać? I to mi​ło​ści? – Odej​ście mat​ki mnie za​ła​ma​ło. Jako mały chło​piec po​sta​no​wi​łem ni​g​dy wię​cej nie zna​leźć się w ta​kim po​ło​że​niu. Po​sta​no​wi​łem ni​g​dy ni​ko​go nie ko​chać. – Ni​ko​go? – Czy był sa​mot​ny przez całe do​ro​słe ży​cie? Co z dłu​gą li​stą ko​biet, z któ​ry​mi się spo​ty​kał, ni​g​dy zbyt dłu​go? – Za każ​dym ra​zem, kie​dy po​zna​wa​łem ko​bie​tę, przy​po​mi​na​łem so​bie, jak to jest pa​trzeć na uko​cha​ną oso​bę, któ​ra od​cho​dzi. Nie za​mie​rza​łem po​peł​nić wię​cej tego błę​du. – A je​śli ja je​stem błę​dem? – Nie je​steś – po​wie​dział czu​le, głasz​cząc ją po twa​rzy. Ostat​nie wąt​pli​wo​ści znik​nę​ły. – Nie chcę być, Ni​kos. – Więc wyjdź za mnie. Spę​dzę resz​tę ży​cia, po​ka​zu​jąc ci, że pa​su​je​my do sie​bie. Spoj​rzał jej w oczy. Stra​ci​ła całą wolę opo​ru. – A je​śli… Nie do​koń​czy​ła. Po​ca​ło​wał ją moc​no, uwal​nia​jąc po​żą​da​nie, któ​re wciąż od​czu​wa​ła. Nie mo​gła się temu prze​ciw​sta​wić, ob​ję​ła go, wdy​cha​jąc jego za​pach. – Nie walcz ze mną – po​wie​dział. Czu​ła jego cie​pły od​dech na war​gach. – Ko​cham cię, Se​re​no. Pro​szę, po​wiedz, że nie jest za póź​no. – Nie jest – szep​nę​ła, nie zda​jąc so​bie spra​wy, że cała drży. – Ko​cham cię, Ni​kos. Za​wsze cię ko​cha​łam. – Masz klucz. Tak po​wie​dzia​ła moja bab​cia. Pa​mię​tasz? – Tak. – Uśmiech​nę​ła się, za​wsty​dzo​na. – To nie​praw​da. – Po​ca​ło​wał ją de​li​kat​nie. – Nie?

– Nie. Ty je​steś klu​czem. Do mo​je​go ser​ca i mo​jej mi​ło​ści.

EPILOG – Nie mogę uwie​rzyć, że Sal​ly w koń​cu przy​la​tu​je na San​to​ri​ni. – Se​re​na nie po​tra​fi​ła ukryć pod​eks​cy​to​wa​nia. Ni​kos odło​żył ga​ze​tę, któ​rą czy​tał, sie​dząc w cie​niu, jed​no​cze​śnie pil​nu​jąc śpią​ce​go syna. Upew​niw​szy się, że Yan​nis się nie obu​dził, pod​szedł do żony. Po​ca​ło​wał jej wło​sy. – To bę​dzie na​sze pierw​sze przy​ję​cie ro​dzin​ne w tej wil​li. Yan​nis bę​dzie miał szan​sę spo​tkać ku​zy​nów. Męż​czy​zna zer​k​nął na dziec​ko. – Mam tyl​ko na​dzie​ję, że nie mia​ła pro​ble​mu z prze​lo​tem. – Se​re​na nie po​tra​fi​ła ukryć tro​ski. – Ma bliź​nię​ta; wie​dząc, jak to jest po​dró​żo​wać z jed​nym nie​mow​lę​ciem, wy​obra​żam so​bie, jaki to kło​pot z dwo​ma. Upew​ni​łem się, że na po​kła​dzie bę​dzie do​dat​ko​wy per​so​nel do po​mo​cy. – Ni​g​dy nie zdo​łam ci się od​wdzię​czyć, że mimo mo​je​go odej​ścia da​łeś jej szan​sę na ma​cie​rzyń​stwo. – Zro​bi​łem to dla cie​bie, żeby cię uszczę​śli​wić. A tak​że dla​te​go, że do​trzy​mu​ję obiet​nic – po​wie​dział, pa​trząc na nią z mi​ło​ścią. Uwiel​bia​ła jego em​pa​tię. Kie​dy tyl​ko Sal​ly prze​ka​za​ła, że spo​dzie​wa się bliź​nia​ków, zro​bił wszyst​ko, by zor​ga​ni​zo​wać ślub w An​glii, żeby nie mu​sia​ła le​cieć do Gre​cji. Bab​cia była roz​cza​ro​wa​na, ale hucz​ne po​wi​ta​nie na wy​spie po ich po​wro​cie za​ła​twi​ło spra​wę. Se​re​na nie mo​gła​by ko​chać go bar​dziej. Speł​nił jej ma​rze​nia, tak jak i sio​stry. Czę​sto w my​ślach dzię​ko​wa​ła Chri​sto​so​wi, że skon​tak​to​wał się z pra​są, mimo że miał nie​cne za​mia​ry. Gdy​by nie to, Ni​kos mógł​by ni​g​dy nie prze​zwy​cię​żyć prze​szło​ści i nie przy​być do Lon​dy​nu. Za​sta​no​wi​ła się, czy mat​ka Ni​ko​sa pró​bo​wa​ła na​głów​ka​mi w ga​ze​tach od​pła​cić za to, co zro​bi​ła. Od​po​wie​dzia​ła na atak Chri​sto​sa, za​pew​nia​jąc w pra​sie, że dzia​ła​ła w do​brej wie​rze, żeby Ni​kos jej nie szu​kał. – Szko​da, że nie za​pro​si​łeś mat​ki na chrzci​ny. Po​krę​cił gło​wą. Wciąż nie po​tra​fił w peł​ni po​go​dzić się z tym, cze​go się do​wie​dział o mał​żeń​stwie ro​dzi​ców. – To do​pie​ro po​czą​tek. Usta​li​li​śmy zresz​tą, że wiel​kie przy​ję​cie nie jest naj​lep​szym mo​men​tem, by wszyst​kich po​zna​ła. – By​ło​by. Je​że​li chrzci​ny dziec​ka nie są od​po​wied​nią chwi​lą, by sku​pić się na przy​szło​ści, to nie wiem, co nią jest. – Ro​zu​miem, że chcia​ła​by za​po​mnieć o tym, co za​szło, zwłasz​cza te​raz, gdy wie​my, jaki okrut​ny był dla niej oj​ciec. – Nie mo​żesz się wiecz​nie ob​wi​niać, Ni​kos. By​łeś ma​łym chłop​cem. Skąd mia​łeś znać praw​dę? Zresz​tą two​ja bab​cia chce przy​jąć ją zno​wu do ro​dzi​ny.

– Ty i bab​cia spi​sku​je​cie prze​ciw​ko mnie. Wi​dzę to. Se​re​na za​śmia​ła się. – Jak mo​gła​bym coś ta​kie​go ro​bić? – Mo​gła​byś, nie bój się. Udał ob​ra​żo​ne​go, ale Se​re​na była zbyt pod​eks​cy​to​wa​na przy​by​ciem ca​łej ro​dzi​ny na uro​czy​stość, w tym jej ro​dzi​ców, o dzi​wo po​dró​żu​ją​cych wspól​nie, żeby po​zwo​lił, aby co​kol​wiek mia​ło to ze​psuć. – Do​brze, niech bę​dzie po two​je​mu. Nie wi​dzia​ła na​sze​go ślu​bu ani we​se​la, więc za​pro​szę ją na chrzci​ny. – Mo​że​cie przy​le​cieć ra​zem z Aten po two​im ju​trzej​szym spo​tka​niu – rzu​ci​ła mi​mo​cho​dem, uda​jąc, że nie do​strze​ga po​dej​rzeń w oczach męża. – Ow​szem. Po​pa​trzył gniew​nie. Za​śmia​ła się tyl​ko. Po​my​ślał o dłu​gich, bo​le​snych roz​mo​wach z mat​ką, w któ​rych ujaw​ni​ła, że ni​g​dy nie za​mie​rza​ła po​rzu​cić syna. Z po​cząt​ku nie po​tra​fił zro​zu​mieć, dla​cze​go nie pró​bo​wa​ła ra​to​wać mał​żeń​stwa, ale po​zna​jąc smut​ną praw​dę, stop​nio​wo jej wy​ba​czył. Te​raz mu​siał dać so​bie wresz​cie spo​kój z tym, co mi​nę​ło. Był żo​na​ty z uko​cha​ną ko​bie​tą i miał cu​dow​ne​go syna. Miał wszyst​ko to, co uwa​żał za nie​osią​gal​ne. – Bę​dzie​my mie​li kom​plet​ną ro​dzi​nę – po​wie​dzia​ła Se​re​na. – Yan​nis bę​dzie miał dziad​ków z obu stron, a na​wet wspa​nia​łą pra​bab​cię. – Ko​cham cię. – Po​ca​ło​wał ją na​mięt​nie. – Je​śli cię to uszczę​śli​wi, upew​nię się, że przy​je​dzie. – Uszczę​śli​wia mnie ży​cie z męż​czy​zną, któ​re​go ko​cham. Przy​tu​li​ła się. Jego ży​cie było ide​al​ne, ni​cze​go by w nim nie zmie​nił.