Radar UP Lublin - magazyn 2013

Marzec 2011

SŁOWO DO CZYTELNIKA Witam serdecznie! Jak zauważyli zapewne nasi wierni Czytelnicy, „Radar” nieco zmienił formułę. Przestał być miesięcznikiem, a stał się trzymiesięcznikiem. Wszyscy członkowie redakcji, którzy tworzyli „Radar” przez poprzednie lata, pokończyli studia i opuścili uczelnię. Nasza ekipa zaczyna więc wszystko od nowa. Musimy się sporo nauczyć, by dorównać poprzednikom i postaramy się, by w przyszłości znowu trafiał do Waszych rąk co miesiąc nowy numer. Dajcie nam trochę czasu. A teraz do rzeczy.Wraz z początkiem nowego roku czas rozpocząć karnawał. Dobra muzyka i tańce nieraz do białego rana gościć będą zarówno na wielu domówkach, jak i wielkich balach. Mamy nadzieję, że wiosna w tym roku nadejdzie wyjątkowo szybko i z radością powitamy dłuższe i cieplejsze dni. W najnowszym numerze „Radaru” zdajemy relację z przebiegu Dnia Otwartego Uniwersytetu Przyrodniczego, kiedy to przyszli studenci mogli zapoznać się z naszą uczelnią. Prezentujemy działalność studenckich kół naukowych, dzielimy się wrażeniami z wystaw i konferencji, w których uczestniczyli nasi koledzy. Postaramy się rozwikłać kilka tajemnic studenckiego savoir-vivre’u. Podamy także smakowite przepisy na słodkości, bo któż nie przekąsi czegoś pysznego w czasie karnawału, sesji albo tak po prostu dla poprawienia sobie humoru. Podzielimy się refleksjami z przeczytanych książek i zachęcimy do posłuchania muzyki. Już w maju Studenckie Dni Kultury – zobaczcie, co przygotowali organizatorzy. Zapraszam do lektury. Anna Koper WYDAWCA Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie REDAKTOR NACZELNY Anna Koper ZASTĘPCA REDAKTORA NACZELNEGO Karol Milaniuk SEKRETARZ REDAKCJI Sylwia Ścibak

REDAKCJA: Emilia Lisiecka, Weronika Dekundy, Sylwia Dominik, Anna Majdan, Agata Milaniuk, Paulina Pietruszka, Emilia Ciupak, Urszula Skoczylas, Agnieszka Kowalska, Dominika Sygacz, Kinga Kropiwiec, Martyna Jarzyna. WSPÓŁPRACA: Michał Mazik, Maciej Combrzyński, Justyna Tomiło, Ewelina Flis, Kinga Wośko, Bartosz Geneja, Jarosław Iskra. RYSOWNCY: Sylwia Dominik, Emilia Lisiecka. FOTOGRAFICY: Agata Milanuk. GRAFICY: Sylwia Dominik, Karol Milaniuk. PROJEKT WINIETY: Marcin Wójcik. ŁAMANIE: Karol Milaniuk. OPIEKA REDAKCYJNA: red. Ewa Zawadzka-Mazurek. DZIAŁ MARKETINGU I REKLAMY: Karol Milaniuk, Agnieszka Dyczko. WSPÓŁPRACA Z MEDIAMI: Agnieszka Dyczko, Karol Milaniuk. PROJEKT OKŁADKI: Sylwia Dominik. KOLPORTAŻ: Redakcja KONTAKT Z REDAKCJĄ: ul. Langiewicza 6, 20-035 Lublin, Dom Studencki „Cebion” pokój 227, tel. 795105869, e-mail: radar.magazyn@ gmail.com DRUK: Pracownia Poligraficzna Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie, ul. Głęboka 31, Lublin Redakcja zastrzega sobie prawo do skrótów w tekstach, zmian ich tytułów oraz nie od­po­wia­da za treść reklam i ogłoszeń. Opinie zawarte w ar­ty­ku­łach należą do ich au­to­rów i nie zawsze muszą być utożsamiane z poglądami redakcji. Nasza strona: www.radar.up.lublin.pl

SPIS TREŚCI WYWIAD MIESIĄCA „Nic z nieba nie spada” – wywiad ze Sławomirem Bandoszem (Sylwia Ścibak) 4

Z ŻYCIA UCZELNI ZMW dla dzieci (Dominika Sygacz) Dzień Otwarty UP (red.) Szkolenie starostów (Emilia Lisiecka) Rekrutacja na II stopień studiów (red.) XX Bal Charytatywny (Kinga Wośko) Wystawa i kiermasz stroików wielkanocnych (Emilia Lisiecka)

6 6 6 6 7 7

WOKÓŁ NAS Dzień otwarty Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt w Lublinie (Emilia Lisiecka) Sympozjum Zwierząt Egzotycznych (Karol Milaniuk) Koło Naukowe Menadżerów Ogrodnictwa

(Martyna Jarzyna)

8 8 9



Sekcja Hodowli i Biotechnologii Świń KNBiHZ

(Kinga K. i Marcin H.) 10 SKN Biochemików Żywności i Żywienia (Agnieszka Kowalska) 11 11 Zjadłbym coś słodkiego (Ula Skoczylas) Nowe, nowsze, nowinki (Emilia Lisiecka) 12 Dni Kultury Studenckiej (Emilia Lisiecka) 13 OPOWIADANIE/WIERSZ Pętla czasu (Orlika) Wiersze Łukasza Szewczyka i Emilii Ciupak

12 13

WARTO WIEDZIEĆ Sesja – koszmar czy przyjemność? ( Anna Koper ) Tajemny język kwiatów (Anna Koper) Ach, jaka piękna zima tej wiosny (Oprac. EL) ZOOPARK – Lubelska Wystawa Zoologiczna (Anna Koper) Powitanie Nowego Roku (Ania M.) Zakrętkowa akcja (EL) Przepisy kulinarne (Agata Milaniuk) Pielgrzymka Zaufania przez Ziemię – Europejskie Spotkanie Młodych (Emilia Lisiecka) Targi AGROTECH 2013 (Karol Milaniuk) Święto chłopaka czy dzień mężczyzny (Emilia Lisiecka) To już 21. Finał (KM) Studencki savoir-vivre bez tajemnic (Anna Koper) Debata TVP Lublin (Ania Majdan) Kocha, nie kocha (Sylwia Dominik) E-papieros ― zdrowsze palenie (Wenia) Przez żołądek do serca (Ewa Zawadzka-Mazurek)

16 16 17 17 18 18 19 20 21 21 21 22 22 23 23 27

TROCHĘ KULTURY Życie spisane w czterech kratach (Michał Mazik) Błękitnowłosa i anioł (Sylwia Dominik) When The Sun is Rising Up (Karol Milaniuk) Diabeł ubiera się u Prady (Anna Koper) Inframundo (Emilia Lisiecka)

24 24 25 25 25

ZE SPORTU Wysiłek napędza mnie do działania – wywiad z Katarzyną Kruk (Paulina Pietruszka) 26

3

STYCZEŃMARZEC Marzec 2011 2013

wywiad Miesiąca

Nic z nieba nie spada… Rozmowa ze Sławomirem Bandoszem, podróżnikiem, muzykiem, absolwentem UP

Fot. Archiwum autora

Sylwia Ścibak: Sławku, niewątpliwie jesteś osobą pełną energii, masz mnóstwo pasji. Podróżujesz, pracujesz, koncertujesz, masz dziewczynę i zapewne mnóstwo przyjaciół. Jak znajdujesz na to wszystko czas? Sławomir Bandosz: Podróżuję zazwyczaj w weekendy, święta lub gdy uznam, że należą mi się wakacje i odpoczynek. Muzyką zajmuję się głównie wieczorami i nocami. Najbardziej lubię wstać wcześnie w niedzielę i przy wypoczętym umyśle „popychać” materiał do przodu. To wymarzony moment, aby wymyślić nowe utwory lub dopracować istniejące solówki i tematy. Spotkania z przyjaciółmi od czasu do czasu udaje się zrealizować. Mam ich wielu w całej Polsce i ciągle przybywa. Studiowałeś na UP. Czy sądzisz, że to była trafna decyzja? Owszem. Kiedy studiowałem, dużo mówiło się o trudnościach w znalezieniu pracy, ale – szczęśliwym trafem – delikatnie tylko otarłem się o ten problem. Byłem przygotowany na dużo gorsze scenariusze. Studia nauczyły mnie dostosowywać się do różnych sytuacji i cieszę się, że je skończyłem. Zawsze o tym marzyłem.  Jak to się stało, że znalazłeś się w „Jaworze”? Chciałem uniknąć piątkowych zajęć z wf-u i dlatego zapisałem się do „Jaworu”. Skusiło mnie to, że Jawor” często organizował wycieczki po świecie. Niestety, w tańcu nie byłem mistrzem, nie odnalazłem się tam. Przypadek jednak sprawił, że stałem się bębnistą koncertowym „Jaworu”. Miałem już doświadczenie z kapeli dętej, którą tworzyliśmy z kolegami. Dzięki

4

temu po wielu tygodniach prób zaczęły się pierwsze koncerty w Centrum Kongresowym. Jeździliśmy na różne uroczystości, festyny, a ostatecznie na tournée do Niemiec, w Alpy do Schwarzwaldu. Byłeś również członkiem studenckiego koła naukowego. Co zyskałeś dzięki niemu? Prawdę powiedziawszy, koło naukowe też skusiło mnie swoimi wycieczkami. Zwiedzanie lubelskiej Elektrociepłowni Wrotków i wycieczka do Hanoweru na targi maszyn rolniczych Agritechnica dały mi wiele przyjemności i wzbogaciły wiedzę. Czasami zdarza mi się z niej korzystać. Niesamowitym uczuciem jest móc patrzeć na najnowsze urządzenia i maszyny stojące na szczycie technologicznej drabiny. Nawet teraz, po 3 latach, jestem bogatszy o tę wiedzę. Nigdy wcześniej nie widziałem np. silników na biogaz. Moim zdaniem, w Lublinie i w województwie lubelskim nie ma ciekawych miejsc do oglądania… Rozumiem, że studia to według ciebie jeden z najlepszych okresów w życiu? Owszem, studia to fajny, długi okres, chociaż czasami było sporo nerwów, trudnych sytuacji. Do dzisiaj miewam sny o tym, że mam niezaliczoną matematykę i muszę się od nowa uczyć, ale to jest raczej jedyne negatywne odczucie. Wielu profesorów i doktorów dało nam nieźle popalić. Przyniosło to jednak i dobre skutki. Nauczyłem się pokory, pracowitości, dokładności. To było takie niby-wojsko. Prócz tego poznałem wielu ludzi, do dzisiaj trwają niektóre przyjaźnie i znajomości. A jak wyglądało twoje życie zaraz po studiach?

Tydzień przed obroną pracy, która wypadała 1 lipca 2010, wyjechałem na Półwysep Helski do pracy w firmie mojego kolegi. Zajmowałem się wypożyczaniem przyczep kempingowych. Ta praca, z pozoru fajna i w supermiejscu, była dla mnie nie lada zderzeniem z rzeczywistością. Byłem odpowiedzialny za wiele spraw. Spotykałem ciekawych ludzi – naukowców, aktorów z seriali telewizyjnych, nawet redaktora z magazynu „Polityka”. Ta praca wiele mnie nauczyła. Po jakimś czasie przeniosłem się do innego działu firmy, w którym pracuję do dzisiaj. W międzyczasie pracowałem także przez kilka miesięcy w biurze senatorskim. Poznałem wiele ważnych osób z Ministerstwa Rolnictwa i innych instytucji. Miałeś więc wiele szczęścia. To dosyć bogate przeżycia. Wszystko to raczej sprawa przypadku. Na studia dostałem się „tylnymi drzwiami”, bez egzaminów, z indeksem z olimpiady. Na studiach pracowałem też jako mechanik rowerowy w firmie mojego kolegi. To była praca, którą bardzo lubiłem i zarabiałem więcej niż obecnie. To wszystko nie spadło mi z nieba. Moi koledzy musieli coś we mnie widzieć, żeby mnie zatrudnić na odpowiedzialnych stanowiskach. A gdybyś teraz miał możliwość pobycia studentem przez jeden dzień, skorzystałbyś? Bez chwili namysłu skorzystałbym z takiej okazji. Czasami mile sobie wspominam studenckie chwile, żarty przed zajęciami, wejściówki, kolokwia oraz kolegów ze studiów. Brakuje mi tego. Opowiedz teraz o swojej muzyce. Jaka ona jest? Co chcesz nią przekazać? Jakie były początki? Przygoda z muzyką zaczęła się w 1997 roku, gdy po raz pierwszy pożyczyłem instrument klawiszowy. Po chwili obcowania z nim wiedziałem, że to jest to, czego szukam. Całkowicie zdałem się na słuch muzyczny, miałem wprawdzie cztery lekcje z podstaw zapisu nut i klucza basowego, lecz od zawsze fascynowały mnie bardziej solówki i wariacje na klawiszach aniżeli grzeczne granie z nut. Prawdę powiedziawszy, poszedłem własną drogą muzyczną. Jednak to, co naprawdę lubię, to „osobista” muzyka, zawierająca elementy elektroniki i popu. Startowałem na festiwalu muzyki elektronicznej w Cekcynie – The Day of Electronic Music. Zostałem nawet pozaplanowo wyróżniony za ciekawe pomysły przez jednego z najlep-

Wywiad miesiąca

szych twórców tej muzyki. Aby w ogóle wystartować, musiałem przygotować program na cztery utwory, czyli około 15 minut muzyki. Zabrało mi to sporo czasu. Same nagrania trwały średnio po cztery godziny na każdy utwór. Moje instrumenty spisały się na medal. Postarałem się maksymalnie wykorzystać tkwiący w nich potencjał. Nagrania zamieściłem w internetowym serwisie. Ludzie chwalą je, przyrównują do standardowych hitów lat 80. Najgorszym okresem muzycznym dla mnie był okres studiów. Miałem mało czasu na muzykę i ćwiczenia. Dzisiaj sprawa wygląda inaczej, po pracy odpoczywam i do woli mogę grać na instrumentach. Co czujesz, będąc na scenie, patrząc na ludzi podczas koncertu? Tak naprawdę najgorsze są pierwsze chwile. Martwię się o to, aby sprzęt nie zawiódł, aby na czas zmienić barwy instrumentów, aby zdążyć z solówkami i różnymi sekcjami w utworze. Gdy spoglądam na uśmiechniętych ludzi, wiem, że to dla mnie najlepsza zapłata za poświęcony czas. Jesteś również miłośnikiem wypraw. Co cię zmotywowało do tego, aby zacząć podróżować? Od dziecka miałem skłonności do podróżowania. Głównie motywuje mnie chęć poznania i zwiedzenia różnych ciekawych miejsc. Jak wygląda twoja typowa wyprawa? W co musi być wyposażony motocykl, co jest niezbędne? Moja wyprawa polega na zwiedzeniu w jak najkrótszym czasie wielu ciekawych miejsc lub po prostu jeżdżę, aby się odprężyć, odpocząć, czerpać przyjemność. Pomysł na wycieczkę rodzi się szybko. Czasami zdarzy mi się pojechać na jakiś koncert, a czasem po prostu jeżdżę po górskich serpentynach. Motocykl wyposażony musi być w dobry, wodoszczelny kufer na kask i inne ważne rzeczy, między innymi aparat i wszelkie gadżety elektroniczne. Na dłuższe wycieczki zabieram dętki, narzędzia, moduł zapłonowy, pompę paliwa, obowiązkowo taśmę. Ważną rolę odgrywa profesjonalny ubiór. Mam odzież motocyklową z wyższej półki i spełnia ona swoją funkcję. Przemierzając drogi naszego kraju, zadowalam się konserwą turystyczną i hotelem z tysiącem gwiazdek, pod warunkiem, że nie zanosi się na deszcz (śmiech). Obecnie prowadzisz podwójne życie zawodowe. Tak, to prawda, tyle że to drugie wiąże się bezpośrednio z podróżami. Jestem

kierowcą i instruktorem aut 4×4 w firmie Imprezy4×4. Mam za sobą wiele imprez przeprawowych na Lubelszczyźnie, jak również wiele wypraw w Karpaty ukraińskie. To odpowiedzialna praca, ale poznaje się często fajnych ludzi. Dzięki moim pasjom muzyczno-motocyklowym bliżej poznałem nawet dyrektorów głównych sieci Play. Pracujesz także w branży rolniczej. Czy treści, jakie musiałeś opanować podczas studiów są przydatne, czy jest wręcz przeciwnie?

których ciekawych zdarzeń, okazuje się, że starsze roczniki miały dużo przeszkód, by ukończyć studia. Lecz jedyne, co nas różni, to przyjęcie społeczeństwa, gdy otrzyma się już upragniony tytuł naukowy. Kiedyś to było niesamowicie znaczące. Przed absolwentami była świetlana przyszłość. Obecnie sytuacja ta nijak ma się do rzeczywistości. Gdy rozmawiam ze swoimi dawnymi nauczycielami, znajomymi prezesami przedsiębiorstw i firm, którzy również ukończyli Akademię Rolniczą, pojawia się niemalże rodzinna więź. Tych ludzi postrzegam jako daleką rodzinę. Fot. Archiwum autora

Jakieś 30 procent wiedzy czasami się przydaje. Wiadomo, że niegdyś przerabiane zagadnienia, na przykład o peryktektyce węglikowej stali oraz o odprężaniu aluminium raczej nie wykorzystam w obecnym zawodzie. Co ciekawe, gdy byłem na studiach, przerabiałem zagadnienia, które dotyczą naszej firmy, ale unikałem ich jak ognia, gdyż uznałem je za nieciekawe. Prawdę mówiąc, teraz przestało to mieć znaczenie. Życie wielokrotnie pokazuje, że po studiach niekoniecznie robimy to, co pierwotnie chcieliśmy robić. Jestem takim człowiekiem, któremu przypadek całkowicie „poprzestawiał” życie. Obecnie jako przedstawiciel handlowy odwiedzam kierowników, zarządców i właścicieli firm i gdy okazuje się, że skończyliśmy te same studia, zarówno rozmowy biznesowe, jak i prywatnie mają inny wymiar. Ci ludzie z wielkim sentymentem wspominają studenckie lata, dawnych profesorów, dopytując się, czy nadal wykładają. Pytają również o obecną sytuację uczelni. Czasami, kiedy żartujemy z nie-

Rozumiem, że studia mają jednak ogromne znaczenie? Tak, dzięki studiom nie jestem przeciętną osobą, wyróżniam się znacznym poziomem wiedzy. Rozmowy z intelektualistami i doświadczonymi, starszymi ludźmi, absolwentami technicznych uczelni, mogą się ciągnąć godzinami. Można powiedzieć, że jesteśmy sobie równi. Takie osoby doceniają fakt ukończenia uczelni wyższej. Co radzisz studentom, a przed czym ich przestrzegasz? Życzę wszystkim powodzenia, chęci do nauki, zapału, pracowitości i żeby nie stracili cennego czasu. Trzeba chętnie się uczyć i poznawać świat. Twoje motto życiowe, to… Trzeba być pracowitym i gonić najlepszych. Pieniądze wydane na podróże to najlepiej wydane pieniądze. Dzięki za rozmowę. Ja również dziękuję.

Rozmawiała Sylwia Ścibak

5

STYCZEŃ-MARZEC Marzec 20112013

z życia uczelni

ZMW dla dzieci

21 marca br. członkowie Związku Młodzieży Wiejskiej UP w Lublinie odwiedzili trzydzieści dwoje dzieci z Domu Dziecka w Zwierzyńcu w celu przekazania darów rzeczowych i pieniężnych, uzyskanych z XX Balu Charytatywnego. Pani dyrektor Domu Dziecka, Elżbieta Grabowska, przywitała przybyłych, a na ręce Kingi Wośko, przewodniczącej ZMW, złożyła podziękowanie „za podejmowanie działań z myślą o drugim człowieku będącym w potrzebie, co zasługuje na podziw i uznanie”. Goście mieli możliwość zabawy z podopiecznymi i podziwiania ich zdolności plastycznych i wokalnych. Główną atrakcję dla dzieci stanowiła maskotka UP, z którą wszyscy chcieli mieć pamiątkowe zdjęcie. Placówka mieści się dawnym pałacu, który niegdyś stanowił schronisko dla dzieci wykupionych przez hrabinę Różyńską z obozu przejściowego.

Dominika Sygacz

Dzień Otwarty UP

Fot. J. Piasecki

7 marca br. w Centrum Kongresowym odbył się Dzień Otwarty Uniwersytetu Przyrodniczego pod hasłem „Uczelnia w Praktyce”. Podczas imprezy zaprezentowały się wszystkie wydziały, a także organizacje studenckie, m.in. Zespół Pieśni i Tańca „Jawor”, Chór Akademicki, Koło Naukowe Florystów, Związek Młodzieży Wiejskiej, Studenckie Koło Naukowe Malarstwa, Rysunku i Mozaiki Artystycznej, AISEC, RUSS i redakcja magazynu „Radar”.

Spotkanie z maturzystami rozpoczęło się od przemówienia JM Rektora prof. dr. hab. Mariana Wesołowskiego i multimedialnej prezentacji o uczelni, której dokonał prorektor ds. studenckich i dydaktyki prof. dr hab. Krzysztof Gołacki. Studenci i wykładowcy UP przyciągali uwagę maturzystów różnymi atrakcjami, m.in. zorganizowano pokaz chemiczny, konkursy z nagrodami, częstowano smakołykami. Stoiska przyciągały uwagę maturzystów zarówno obfitością dekoracji, jak i formą prezentacji wydziału, np. Wydział Ogrodniczy udekorowany był kwiatami i owocami, WIP zachęcał chrupkami. Na Wydziale BiHZ częstowano pyszną kiełbasą i można było podziwiać konie. Osoby zainteresowane studiowaniem mogły porozmawiać z absolwentami i dowiedzieć się co nieco o życiu studenckim. red. Zobacz fotorelację na s. 2

Szkolenie starostów 2013 Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego zorganizowała szkolenie starostów w dniach 25–27 stycznia br. w miejscowości Murzasichle niedaleko Zakopanego. Szkolenie skierowane jest przede wszystkim do studentów pierwszego roku, jednak udział mogą brać też starostowie lat wyższych, jeśli są wolne miejsca. Przez trzy dni podczas paneli szkoleniowych studenci wszystkich wydziałów poszerzali swoją wiedzę o regulaminie studiów. Samorząd przedstawił rys historyczny, strukturę i władze uczelni. W czasie szkolenia rozmawiano o rozwoju UP, wdrażaniu nowych kierunków i specjalności oraz rozbudowie zaplecza naukowego. Studenci uzyskali informacje na temat stypendiów i ich pozyskiwania, zapomóg losowych i ubezpieczeń. Zebranym na szkoleniu przedstawiono szereg możliwości rozwoju, tj. udział w Erasmusie, MostAR, praktykach zagranicznych i krajowych, RUSS, WRSS, AZS, ZMW, magazynie studenckim „Radar”, Chórze Akademickim, Zespole Pieśni i Tańca „Jawor” oraz kołach naukowych. Każda z organizacji miała szanse się zaprezentować przed studentami; były prezentacje multimedialne, wykłady, zaproszenia do współpracy.

6

Fot. Ewelina Przywara

W czasie wolnym zorganizowano dyskotekę i ognisko, a miłośnicy sportów zimowych mogli skorzystać z pobliskiego stoku. Zebrani na szkoleniu studenci nie tylko zdobyli nową wiedzę na temat uczelni, ale też poznali inne sposoby na spożytkowanie energii podczas studiów. Wielu z nich zostało przekonanych do wstąpienia w szeregi różnych organizacji studenckich. Zdobytą przez te dni wiedzę przekażą swoim kolegom z roku czy grupy i będą mogli z niej skorzystać w życiu codziennym. Emilia Lisiecka

Rekrutacja

na II stopień studiów

Od 10 stycznia do 1 marca br. na UP odbywała się rekrutacja kandydatów na drugi stopień studiów magisterskich. Obszerna propozycja dydaktyczna ze strony uczelni zachęciła wielu kandydatów. Pojawiły się nowe specjalności, m.in. aerobiologia stosowana, analityka i diagnostyka w ogrodnictwie czy doradztwo ogrodnicze. red.

z życia uczelni

XX Bal Charytatywny 12 stycznia br. w Centrum Kongresowym odbył się XX już Bal Charytatywny pracowników i studentów UP, który został zorganizowany przez Zarząd Uczelniany Związku Młodzieży Wiejskiej UP pod kierownictwem Kingi Wośko. Honorowy patronat nad balem objął JM Rektor prof. dr hab. Marian Wesołowski. Podobnie jak w latach ubiegłych cały dochód z balu przekazany został dla potrzebujących dzieci. W tym roku byli to podopieczni Domu Dziecka nr 1 w Zwierzyńcu na Roztoczu. O przystrojenie sali zatroszczyli się członkowie Studenckiego Koła Ogrodników. Spotkanie zainaugurowała opiekunka ZMW dr hab. Halina Lipińska, która zarysowała historię inicjatywy Balu Charytatywnego oraz przywitała zgromadzonych gości. Głos zabrał również przewodniczą- Fot. J. Piasecki cy Zarządu Krajowego ZMW Dariusz Sui występ zespołu „Jarzębina”, który był szyński oraz Dariusz Kopacz – pierwszy gwiazdą wieczoru. Balowiczom przygryorganizator. W imieniu JM Rektora urowała grupa „Megido-Bend”. czystego otwarcia balu dokonał prorektor Kilka minut po północy przyszedł czas ds. studenckich i dydaktyki prof. dr hab. na zabawę kotylionową. Potem można Krzysztof Gołacki. było wziąć udział w licytacji m.in. zegarStudenci z ZMW przygotowali dla ka, obrazu, biżuterii, tortu, który w tym uczestników wiele atrakcji, np. pokaz roku wylicytował Robert Cichocki, człosztuk walki w wykonaniu studentów UP

nek ZMW, absolwent i jeden z ważniejszych organizatorów Balu. Podczas zabawy odbyła się również loteria fantowa, w której każdy zakupiony los wygrywał. Nad ranem bal zakończył się tradycyjnie tańcem na fontannie. Kinga Wośko

Wystawa i kiermasz stroików wielkanocnych Fot. J. Piasecki

Uroczyste otwarcie odbyło się 25 marca br. w hallu głównym budynku Agro II UP. W otwarciu uczestniczyli liczni goście, na czele z prorektorem ds. studenckich prof. dr. hab. Krzysztofem Gołackim. Nie zabrakło również władz Wydziału Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu – dr hab. Zeni Michałojć, prof. nadzw. UP oraz dr hab. Eugenii Czernyszewicz. Przybyli także: dr inż. Henryk Bichta – kanclerz UP, mgr inż. Ewa Walkowska – kwestor UP, mgr inż. Anna Woźniak – kierownik Działu Organizacji Studiów, prof. dr hab. Jerzy Hetman, prof. dr hab. Halina Laskowska, prof. dr hab. Elżbieta Weryszko -Chmielewska, dr Mariusz Szmagara – opiekun SKN Ogrodników, dr hab. Paweł Szot, prof. dr hab. Anna Słowińska-Jurkiewicz oraz dr Beata Żuraw. Opiekun SKN złożył wszystkim życzenia z okazji Świąt Wielkanocnych, następnie głos zabrał rektor, który pochwa-

Fot. J. Piasecki

Członkowie Studenckiego Koła Naukowego Ogrodników zorganizowali wystawę i kiermasz stroików wielkanocnych.

lił studentów, podziękował im za wykonaną pracę oraz dokonał oficjalnego otwarcia wystawy. Studenci zaprezentowali filmik promujący SKN Ogrodników, który został przyjęty oklaskami. Obecnie w składzie SKN dominują studenci architektury krajobrazu. Przy organizacji wystawy pracowali też absolwenci WOiAK – Sebastian Wasilewicz i Beata Olejarczyk oraz przewodnicząca ZMW Kinga Wośko. Członkowie SKN wykonali wiele różnorodnych prac, można było zobaczyć zarówno nowoczesne aranżacje na metalowych stelażach, jak i tradycyjne koszyczki, styropianowe formy. Można było zauważyć zainteresowanie studentów współczesnymi trendami we florystyce oraz indywidualizm artystyczny. Wykonane przez SKN prace można było nie tylko obejrzeć, ale również zakupić.

Emilia Lisiecka Zobacz fotorelację na s. 28

7

STYCZEŃMARZEC Marzec 20112013

z życia uczelni

Dzień Otwarty Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt w Lublinie 17 lutego br. w Schronisku dla Bezdomnych Zwierząt w Lublinie odbył się 25 Dzień Otwarty z okazji Światowego Dnia Kota. Tegoroczne spotkanie odbyło się pod hasłem „Z miłości do zwierząt”. Żeby dotrzeć do schroniska, trzeba pokonać długą drogę autobusem przez miasto, następnie z przystanku na Mełgiewskiej przejść kilkaset metrów na ulicę Metalurgiczną. Mróz szczypał w nos, śnieg skrzypiał pod butami. Wielu ludzi zmierzało w tym samym kierunku. Przed wejściem stali ubrani w specjalne koszulki wolontariusze ze Stowarzyszenia Studentów Nauk Przyrodniczych i kierowali na duży plac, na którym znajdują się boksy psów i kotów. Zaciekawieni ludzie w różnym wieku zaglądali do każdego boksu i próbowali pogłaskać lub chociaż dotknąć któregoś psa. Zwierzęta przeżywały oblężenie gości bardzo emocjonalnie, niektóre były pobudzone, niektóre trochę agresywne lub znudzone, jedne zwracały na siebie uwagę przez

głośne szczekanie, a inne siedziały cicho i tylko patrzyły smutnymi oczami. W salce nad boksami psów odbywały się wykłady. Dr Witold Kędzierski wygłosił referat na temat „Rola zabawy w nauce zwierząt”, dr hab. Iwona Rozempolska-Rucińska poprowadziła wykład pt. „Sposoby uczenia się a terapia behawioralna”, a zoopsycholog Dariusz Ornal zapoznał słuchaczy z tajnikami kociej mowy. Była możliwość zadawania pytań prowadzącym. Wolontariusze prowadzili pokaz psów i kotów gotowych do adopcji oraz sprzedawali kalendarze na rok 2013, ze zdjęciami zwierząt ze schroniska. Tego dnia można było nie tylko pooglądać psa czy kota, ale również wziąć go do domu, czyli adoptować. Dyrektor schroniska, lek. wet. Bożena Kiedrowska, poinformowała „Radar”, że schronisko cały czas boryka się z przepełnieniem. Obecnie znajduje się tu 313 psów, 109 kotów i 110 zwierząt

egzotycznych. Pani dyrektor powiedziała m.in.: „Jesteśmy tu po to, aby promować zwierzęta, które są tutaj tylko przejściowo. Nie traktujemy tego miejsca jako domu dla zwierząt, domu na stałe. Jest to tylko taka chwila zatrzymania się w miejscu, taki przystanek w którym zwierzaki mają spokój, gdzie czekają na dobre serce, na dobrego człowieka. Dzień otwarty jest po to, aby promować to miejsce, promować zwierzaki. Możemy się dzielić wiedzą ekspercką dotyczącą zwierząt, natomiast nie oczekujemy, że będzie to jakiś szczególny dzień, kiedy więcej zwierząt trafi do domów”. Zdaniem pani dyrektor, ważne jest, żeby zwierzę nie było brane pod wpływem chwili, emocji. To powinna być decyzja przemyślana, rodzinna. Do wspierania akcji włączyli się członkowie kabaretu Ani Mru-Mru i można było zdobyć ich autografy.

Emilia Lisiecka

Sympozjum Zwierząt Egzotycznych Kowalski, dyrektor Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt w Lublinie – dr Bożena Kiedrowska oraz dr Joanna Wessely -Szponder z WMW. Po powitaniu gości przez prezydenta IVSA Milenę Kasperkiewicz głos oddano zaproszonym prelegentom. Zaprezentowano cykl wykładów poświęconych zwierzętom naturalnie zamieszkującym egzotyczne krainy. Fot. Klaudia Majcher

Fot. Klaudia Majcher

23 lutego 2013 r. w budynku Collegium Veterinarium odbyło się I Sympozjum Zwierząt Egotycznych zorganizowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Studentów Weterynarii – IVSA oddział w Lublinie i Fundację „Epicrates”. W konferencji uczestniczyli prodziekan ds. studenckich Wydziału Medycyny Weterynaryjnej, prof. dr hab. Cezary

8

W programie znalazły się m.in. wykłady poruszające aspekty prawne terrarystyki i amatorskiej hodowli gadów w Polsce, poprowadzone przez Bartłomieja Gorzkowskiego z Fundacji „Epicrates”. Podstawowe problemy hodowlane pająków i ptaszników przedstawił Przemysław Łuczak, prezydent IVSA Olsztyn. O amatorskiej hodowli małych ssaków egzotycznych mówili Monika Strzelecka i Jakub Kowalski. Po krótkiej przerwie na kawę można było wysłuchać wykładu pt. „Zwierzę egzotyczne – wzajemne bezpieczeństwo w obsłudze” lek. wet. Nadii Chlebickiej z Fundacji „Epicrates”. Dwa ostatnie wykłady, które dotyczyły tematyki chorób zwierząt egzotycznych wygłosiły lek. wet. Marta Demkowska-Kutrzepa oraz lek. wet. Nadia Chlebicka. Na Sympozjum można było również podziwiać susły oraz kilka okazów egzotycznych zwierząt takich jak węże, jeże pigmejskie. Dochód z biletów został w całości przekazany Fundacji „Epicrates”.

Karol Milaniuk

wokół nas

Koło Naukowe Menadżerów Ogrodnictwa

Członkowie KNMO podczas Dnia Otwartego UP

Historia Koła Naukowego Menadżerów Ogrodnictwa sięga roku 1996. Zostało założone przy Katedrze Ekonomiki Ogrodnictwa pod nazwą Koło Naukowe Ekonomistów Ogrodnictwa. Wówczas opiekunem naukowym Koła był mgr Marek Stańczak. Jednak w 2001 r. działalność została zawieszona, a 28 kwietnia 2010 r. reaktywowana pod obecną nazwą. W tej chwili Koło liczy 20 członków z różnych kierunków i specjalności (m.in. ogrodnictwo, ochrona roślin i kontrola fitosanitarna). Opiekunem naukowym jest dr inż. Wioletta Wróblewska. Do głównych celów działalności Koła należy pogłębianie wiedzy ekonomicznej z zakresu ogrodnictwa, nawiązywanie i rozwijanie współpracy z otoczeniem biznesowym z zakresu ogrodnictwa, wspieranie pracy naukowej i badawczej w środowisku studenckim, a także popularyzacja indywidualnych osiągnięć członków Koła, ich praktyczne przygotowanie do pracy zawodowej i prowadzenia działalności gospodarczej. Poza tym Koło zajmuje się integracją środowiska studenckiego i naukowego oraz promowaniem Zakładu Ekonomiki Ogrodnictwa, Wydziału Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu i uczelni. Cele te są realizowane na wielu płaszczyznach, m.in. poprzez organizowanie

Fot. Adam Daniłoś

spotkań i dyskusji oraz wyjazdów poznawczych, krajowych i zagranicznych, udział w seminariach, szkoleniach, konferencjach naukowych na uczelni macierzystej oraz organizowanych przez inne ośrodki badawcze, podejmowanie i prowadzenie przez członków Koła prac badawczych z zakresu ekonomiki ogrodnictwa, a także współpracę z innymi organizacjami i kołami naukowymi. Dotychczas zorganizowano wyjazdy szkoleniowe do Gospodarstwa Ogrodniczo-Szkółkarskiego Agronom-Berries, i gospodarstwa JMP Flowers w Stężycy. Członkowie Koła brali również udział w Międzynarodowym Seminarium Sadowniczym w Limanowej, a także uczestniczyli w ogólnopolskich sesjach naukowych na UP we Wrocławiu i UP w Krakowie, na których zaprezentowali swoje postery. Koło Naukowe Menadżerów Ogrodnictwa regularnie bierze udział w dniach otwartych UP oraz w Festiwalu Nauki. Członkowie Koła wzięli udział w Ogólnopolskiej Sesji Kół Naukowych w 2011 r., która odbyła się na Uniwersytecie Rolniczym im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Przedstawicielka Koła zaprezentowała poster nt. „Rola opakowań jednostkowych w promocji roślin ozdobnych”. W 2012 r. na UP we Wrocławiu odbyła się Międzynarodowa Konferencja Studenckich Kół Naukowych, gdzie kolejna studentka przedstawiała poster nt. „Zmiany w produkcji owoców jagodowych w Polsce”. Praca została wysoko oceniona i zajęła I miejsce w sekcji ekonomicznej. Treści obu posterów zostały opublikowane w materiałach konferencyjnych

Na spotkania zapraszani są prelegenci, m.in. Ewa Kotowska-Pacek, właściciel gospodarstwa sadowniczego i członek grupy producenckiej Stryjno-Sad, czy Wojciech Pacek, właściciel firmy „Grant” zajmującej się pisaniem wniosków o dofinansowanie przedsięwzięć inwestycyjnych. Koło Menadżerów Ogrodnictwa uczestniczy w pracach organizacyjnych Zakładu Ekonomiki Ogrodnictwa, np. podczas organizacji XIV Ogólnopolskiej Konferencji Sadowniczej, która odbyła się 3 grudnia 2011 r. na UP. Obecnie prowadzone są badania dotyczące stanu produkcji aronii w Polsce oraz nt. „Bezrobocie czy własna działalność gospodarcza”. Planowane tematy badawcze to m.in. „Problem odżywiania się wśród studentów UP w Lublinie”, „Absolwenci UP na lubelskim rynku pracy” czy „Rynek ogrodniczy w Polsce i na świecie”. Planowane są również kolejne spotkania dyskusyjne oraz szkoleniowe wyjazdy krajowe, a także wyjazdy na kolejne sesje kół naukowych. Martyna Jarzyna

FAN CLUB OF ENGLISH ZAPRASZA!

Koło Naukowe Języka Angielskiego zaprasza studentów wszystkich kierunków na Uniwersytecie Przyrodniczym do udziału w spotkaniach. Zapraszamy zarówno studentów chcących odbywać praktyki zagraniczne lub kontynuować naukę w innych krajach, jak i wszystkich chcących płynnie i poprawnie władać językiem angielskim. Zajęcia są prowadzone przez mgr Agnieszkę Czarnecką wraz z mgr Małgorzatą Wojcieszuk i są darmowe. Odbywają się w każdy piątek o godzinie 15.30 w sali nr 201 w budynku AGRO II. Kontakt: [email protected] KM

9

STYCZEŃMARZEC 2013 Marzec 2011

Wokół nas

Sekcja Hodowli i Biotechnologii Świń Koło Naukowe Biologów i Hodowców Zwierząt Sekcja Hodowli Trzody Chlewnej powstała w 1967 r. Pierwszym jej opiekunem naukowym była dr Krystyna Lecyk. Od 1999 r. funkcję tę sprawuje dr hab. Marek Babicz, prof. nadzw. UP. Od wielu lat sekcja skupia rzeszę studentów nie tylko z kierunku zootechnicznego, choć tych jest najwięcej. Aby zostać członkiem SHiBŚ nie trzeba być hodowcą trzody, ale trzeba mieć poczucie humoru i dużo chęci do pracy. Podczas prac naukowych, tj. badań laboratoryjnych, wyjazdów terenowych, obserwacji bezpośrednich w gospodarstwach specjalizujących się w hodowli trzody chlewnej realizowane są głównie zagadnienia dotyczące wartości tucznej i rzeźnej tuczników, wartości rozrodczej ras matecznych, hodowli zachowawczej świń rasy puławskiej, chowu świniodzików, technologii chowu trzody chlewnej, behawioru grup produkcyjnych świń, a także wykorzystania osiągnięć genetyki molekularnej w chowie i hodowli świń. Wyniki badań są następnie zaprezentowane na międzynarodowych seminariach studenckich kół naukowych organizowanych zarówno przez nasz uniwersytet, jak i inne uczelnie rolnicze. W 2012 r. członkowie tej sekcji aktywnie uczestniczyli w konferencjach orga-

Członkowie Koła podczas spływu kajakowego

10

Członkowie Koła

Fot. Archiwum Koła

nizowanych przez: SGGW w Warszawie, UP we Wrocławiu, UWM w Olsztynie, PWSZ w Białej Podlaskiej, KUL oraz Politechnikę Lubelską i UMCS. Udział w takich sympozjach to nie tylko możliwość zaprezentowania swoich badań, ale przede wszystkim sposób na poszerzenie wiedzy oraz nawiązanie znajomości. Owocem pracy włożonej w przeprowadzenie badań są liczne nagrody i wyróżnienia, które przynoszą wielką satysfakcję i jeszcze większą siłę do dalszego działania. Postawa aktywna w pracach sekcji to również możliwość współ-

tworzenia artykułów, zarówno w prasie popularnonaukowej, jak i czasopismach recenzowanych. Przynależność do tej sekcji otwiera studentowi drogę do działania. Należyte wykorzystanie tej szansy może przynieść zadowolenie oraz korzyści finansowe w postaci stypendium rektora, stypendium ministra nauki i szkolnictwa wyższego czy innych stypendiów regionalnych, np. prezydenta miasta Lublina czy marszałka województwa lubelskiego. Jak wiadomo, nie samą nauką student żyje, dlatego przynajmniej raz w miesiącu organizowane jest wyjście na kręgle bądź łyżwy. Raz w roku, w lecie, w nagrodę za pomyślnie zdaną sesję członkowie naszego koła spotykają się na wyjazdach integracyjno-rekreacyjnych. Choć członkowie sekcji to „przypadkowo” zebrane osoby, wspólna praca oraz częste spotkania zacieśniają między nami więzy przyjaźni. Prawdziwie rodzinna atmosfera panuje na przedświątecznych spotkaniach, na które mimo upływu czasu z chęcią przyjeżdżają absolwenci sekcji.

Fot. Archiwum Koła

Kinga K. i Marcin H.

wokół nas/Z Życia

uczelni

SKN Biochemików Żywności i Żywienia

Logo SKNBŻiŻ Autor: Kacper Chlebowicz

Studenckie Koło Naukowe Biochemików Żywności i Żywienia zostało założone 6 marca 2013 r. przez dr inż. Annę Jakubczyk, pracującą w Katedrze Biochemii i Chemii Żywności. Działamy na Wydz. Nauk o Żywności i Biotechnologii UP w Lublinie. Członkami Koła są studenci biotechnologii, dietetyki, a także technologii żywności i żywienia. Celem działalności koła jest zgłębianie wiedzy teoretycznej oraz praktycznej z zakresu biochemii i chemii żywności oraz technik biotechnologicznych stosowanych w technologii żywności. We współpracy z pracownikami Katedry członkowie zajmują się badaniem biologicznie czynnych składników żywności o właściwościach m.in. przeciutleniających, przeciwnad-

ciśnieniowech czy przeciwzapalnych, a także ich wpływem na aktywność enzymów związanych z występowaniem i rozwojem zespołu metabolicznego. Ponadto celem działań jest izolowanie i badanie aktywności oraz charakterystyka enzymów wpływających na jakość żywności, a także skład chemiczny produktów i artykułów spożywczych, które są elementami codziennej diety. Członkowie koła chcą być świadomymi konsumentami, którzy rozważnie podchodzą do żywienia.

Od lewej: Joanna Rusecka, dr inż. Anna Jakubczyk, Agnieszka Kowalska

Założeniem Koła jest nie tylko zdobywanie doświadczenia w pracy laboratoryjnej, ale

także dzielenie się zdobytą wiedzą na spotkaniach SKNBŻiŻ, konferencjach naukowych, seminariach czy poprzez publikacje wyników badań. Planowana jest współpraca z innymi kołami naukowymi nie tylko naszej uczelni oraz przedstawicielami przemysłu spożywczego. Członkostwo w tym SKN-ie będzie nie tylko ciekawym doświadczeniem naukowym, ale zapewni łatwiejszy start do kariery zawodowej. Kontakt: Joanna Rusecka – prezes Koła, I rok biotechnologii II stopnia, II rok dietetyki Agnieszka Kowalska – wiceprezes, I rok biotechnologii II stopnia, II rok dietetyki dr inż. Anna Jakubczyk – opiekun naukowy Katedra Biochemii i Chemii Żywności, UP w Lublinie Tel. 81 462 33 28 [email protected] facebook: Studenckie Koło Naukowe Biochemików Żywności i Żywienia

A. Kowalska

Zjadłbym coś słodkiego… Wybiórczy apetyt na określone produkty może nam sygnalizować o potrzebach organizmu, o tym, czego nam tak naprawdę brakuje, czego domaga się nasz organizm, bądź sygnalizuje o niedoborach żywieniowych. Gdy masz ochotę na czekoladę… to być może sygnał, że w organizmie jest zbyt mało magnezu. Objawami niedoboru mogą być m.in. bolesne skurcze łydek czy drganie górnej powieki, ale także zaburzenia snu czy migrena. A gdzie możemy znaleźć magnez? Bogatym źródłem jest przede wszystkim gorzka czekolada, ale także kasza gryczana, fasola biała czy orzechy laskowe. Gdy masz ochotę na chipsy, paluszki, solone orzeszki… to zdaniem naukowców dowód na to, że w organizmie zaczyna brakować sodu. Najbliżej w zasięgu ręki jest sól kuchenna, a więc nic innego jak chlorek sodu. Należy pamiętać, że zbyt duża ilość soli w diecie sprzyja zatrzymywaniu wody w

organizmie, nadciśnieniu tętniczemu czy powstawaniu udarów. Dzienna ilość soli, jaką możemy spożyć, to 6 g, czyli jedna mała łyżeczka. Takie symptomy jak osłabienie fizyczne i psychiczne, kurcze, męczenie się mogą być objawami niedoboru sodu w organizmie.

Gdy masz ochotę na cukierka, ciasto, wafelka… zwłaszcza po pewnym czasie od zjedzenia obfitego obiadu, to znak, że spadł poziom glukozy we krwi. Odczuwamy zatem ospałość, brak energii i najczęściej sięgamy po batony, ciastka, lody, które gwałtownie podnoszą, lecz tylko na krótki okres, poziom cukru we krwi i przy tym nie dostarczą nam żadnych niezbędnych składników odżywczych, są to jedynie tzw. puste kalorie. Co zatem doda nam energii i dostarczy najbardziej potrzebnych składników odżywczych?

Co zaspokoi apetyt na sól? Możemy sięgnąć po oliwki, ogórka kiszonego, wędzoną rybę, należy starać się zastępować sól poprzez dodawanie właśnie takich produktów do dań bądź zastępować sól ziołowymi przyprawami.

Suszone owoce, zwłaszcza rodzynki, śliwki czy morele. Spożywanie ich nie powoduje gwałtownego wzrostu glukozy we krwi, a w zamian sprawia, że cukier jest uwalniany powoli i te produkty w pełni zaspokoją chęć na coś słodkiego na długi czas.

Ula Skoczylas

11

STYCZEŃ- MARZEC 2013 Marzec 2011

Nowe, nowsze, nowinki… jak i przystanku, pod którym można by się schować podczas deszczu czy śniegu. MPK chyba dba o kondycję pasażerów, bo nie zostało im nic innego, jak tylko biegać od przystanku do słupka. Z kolei całodobowe biletomaty na początku psuły się bardzo często. Bywa też, że są nieczynne lub nie wydają reszty.Czy punktualność może denerwować pasażerów? Okazuje się, że może.

Fot. E. Lisiecka

W dobie nowoczesnych technologii, różnorakich udogodnień, cyfryzacji itp. wszyscy pragną żyć wygodnie. W związku z tym w Lublinie stopniowo zamienia się stare płytowe chodniki na nowe z kostki brukowej (choć terminy realizacji tych prac czasem zaskakują). Park Saski jest rewaloryzowany od roku, a tzw. Teatr w budowie aktualnie można nazwać ˶Teatrem w rozbiórce˝ . MPK Lublin też postanowiło zrobić coś dla swoich pasażerów. W związku z tym w 2012 r. na ulicach naszego miasta pojawiło się 15 nowych trolejbusów, 20 minibusów, są też ponoć trolejbusy z darmowym Wi -Fi. Prócz tego pojawiły się elektroniczne wyświetlacze odjazdów, nowe przystanki autobusowe, kilka samoobsługowych toalet, a jeszcze przed 2012 zaczęto wprowadzać biletomaty, które zamontowano na stałe w okolicy przystanków lub umieszczono w niektórych autobusach. Wygląda to świetnie, ale MPK udało się „zaliczyć” kilka wpadek. Oto niektóre z nich: przy ul. Krakowskie Przedmieście, tuż przy wejściu do Ogrodu Saskiego znajduje się dość spory przystanek autobusowy, a właściwie dwa przystanki ze specjalnym miejscem na kasę albo kiosk. Co ciekawe, znajdują się tam trzy punkty do zakupienia biletów: kiosk nieopodal, minipunkt biletowy nieco bliżej przejścia dla pieszych i biletomat.

12

Zaskakuje to tym bardziej, że wszystkie te punkty znajdują się obok siebie w odległości kilku metrów. Wiadomo doskonale, że są przystanki, na których w ogóle nie można kupić biletu. Problem stanowi również umiejscowienie biletomatu przy tym przystanku. Znajduje się on prawie pod jego dachem i jest umieszczony w taki sposób, że trzeba go omijać, np. aby odczytać rozkład jazdy. Pomysłem MPK ostatniego roku są samoobsługowe toalety. Jest to dobre rozwiązanie, jednak miejsc ich ustawienia MPK nie przemyślało chyba zbyt dobrze. Jedna taka toaleta stoi przy skrzyżowaniu ul. Lipowej i Obrońców Pokoju. Jest to dobre miejsce, gdyż przechodzi tamtędy tłum ludzi, również ze względu na znajdujący się niedaleko cmentarz, jednak kilka metrów dalej stoi budynek szaletu miejskiego. Więc po co tam jeszcze toaleta samoobsługowa? Niektórym znany jest zapewne przypadek drzewa rosnącego w jezdni, a znajduje się ono w Zwierzyńcu na ul. Dębowej. Cóż, Lublin chyba pozazdrościł, bo też ma swoje „drzewo”, tyle że z betonu i nie na jezdni, a na zatoczce autobusowej przy ul. Diamentowej. Jest to latarnia drogowa, którą prawdopodobnie należało usunąć podczas odnawiania zatoczki. Dla podóżujących postawiono znak o przystanku tymczasowym kilka metrów zarówno od słupa,

Fot. E. Lisiecka

Z relacji jednej z pasażerek lubelskiego MPK wynika, że od momentu wprowadzenia elektronicznych informatorów na przystankach kierowcy zaczęli jeździć wolniej. Nawet, gdy mają przed sobą pusty odcinek drogi, lub też (co zdarzyło jej się ostatnio) czekają na przystankach. Na co? Zapewne na planowy czas odjazdu. Oznacza to, że jeśli dany autobus pojawi się na przystanku przed czasem, to czeka na dokładnie podaną na rozkładzie godzinę. Bywa, że pasażerowie denerwują się, część z nich po prostu wychodzi wcześniej. Zdaje się, że lubelskie MPK powinno się bardziej zastanawiać nad inwestycjami, ich lokalizacją i realizacją. Przecież, poza dobrymi pomysłami, trzeba też zadbać o ich właściwe wykonanie. Chyba, że mamy się zastanawiać nad tym, „co artysta miał na myśli”.

EL

Lubelskie Dni Kultury Studenckiej 2013 Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie PROGRAM RAMOWY 7 maja – Dzień Wydziałów Uniwersytetu Przyrodniczego (Agro II) 9 maja – Dzień języków obcych (Agro II) 11 maja – X Akademickie Mistrzostwa Województwa Lubelskiego w Skokach przez Przeszkody (Osiedle Akademickie Felin) 13–14 maja – Spartakiada Uniwersytetu Przyrodniczego (Centrum Sportowo-Rekreacyjne)

KONCERTY PLENEROWE

Koncert prezydencki „Scena Miasta” 8 maja (środa) – Mela Koteluk, Pezet, Abradab, Rotten Bark, Power of Trinity oraz Hey

FELINIADA – Uniwersytet Przyrodniczy 16–18 maja Miejsce: Osiedle Akademickie Felin 16 maja (czwartek) FELINSTOCK – Makijaż, The Nuts, Lipali, Zabili Mi Żółwia, Happysad 17 maja (piątek) Reggae Felin Day – DJ Andre, Alicetea, Bas Tajpan, gość specjalny STARSZY, Junior Stress, Jamal 18 maja (sobota) – DJ Andre, HAYER, Milano, Stachursky, Weekend

JUWENALIA – Politechnika Lubelska 9–12 maja 9 maja (czwartek) – Luxtorpeda, Ira 10 maja (piątek) – Ras Luta, Riddim Band, Grubson 11 maja (sobota) – Muchy, Akurat, Enej 12 maja (niedziela) – Dżem, Strachy na Lachy

13

STYCZEŃMARZEC Marzec 20112013

opowiadanie

Pętla Czasu Orlika Dwa Jowiszowe księżyce spotkały się już czwarty raz w tym roku. Odsłoniły tarczę słonecznej gwiazdy Latos, przewędrowały na drugą stronę orbity i zatryumfowały nad Burzową Planetą. Były piękne, srebrzyste i wspaniale prezentowały się na błękitnym niebie, lecz mogły zaoferować jedynie światło odbite. Nad planetą rozciągnęła się fala ciepłego powietrza. Nastąpiła pora tak sucha, że tylko zapasy jedzenia mogły uratować jej mieszkańców przed wymarciem. Ogromne, tęczowe ptaki Gromu tworzyły imponujące klucze i leciały na północ planety, aby znaleźć tam wodę i pożywienie. Kwiaty pozamykały swe kielichy, a drzewa postanowiły nie przystrajać się owocami i liśćmi. Jedynie Pustynia była odporna na bombardowania słonecznej gwiazdy Latos i przystosowała się do braku wody. Czerwonorudy piasek parzył w łapki maleńkie, brunatne liski, które swoimi ogromnymi uszami chwytały wszelakie dźwięki niczym radary. Złote skorpiony powychodziły ze swych norek w poszukiwaniu pluskiew i larw rubinowych skarabeuszy. Zeschnięte róże jerychońskie turlały się tu i tam, a wyglądały na zupełnie martwe. W rzeczywistości tylko spały w oczekiwaniu na chociaż jedną kropelkę deszczu. Pustelnik wyjrzał zza jaskini, a piekielne światło zachodzącego, czerwonego słońca uderzyło go nagle tak, że musiał zasłonić oczy ręką. Miał na sobie szarawą, brudną szatę, obwiązaną wokół pasa rzemykiem i prowizoryczne sandały z wielbłądziej skóry. Jego długa, biała broda opadała na piersi, a tłuste, zakurzone włosy dawały schronienie kilku muchom i pchłom. Wokół jego kostki kręcił się malutki fenek o srebrnej sierści, który popiskiwał cichutko i drążyło noskiem w piasku w poszukiwaniu pożywienia. – Idź stąd, Fafik, bo cię kopnę w zadek! – wykrzyczał i pchnął zwierzaka stopą. Fafik zapiszczał i schował się za skałą, ale chwilę potem wyszedł z powrotem, aby podokuczać swemu opiekunowi. Było to zwierzątko całkowicie udomowione, stąd też nie radziło sobie w trudnych warunkach, w dodatku przez swoją jasną sierść nie mogło nawet ukryć się w piasku przed drapieżnikami. Pustelnik usiadł na skałce, chwycił

14 12

pierwszy lepszy patyk i począł strugać z niego jakieś przedziwne figurki. Uniósł głowę, żeby po raz ostatni spojrzeć na wredne słońce i zobaczył na jego pomarańczowej tarczy ciemny punkcik, który z każdą sekundą stawał się coraz większy. Pustelnik wzruszył ramionami. Pomyślał, iż może to człowiek, który przyniesie mu w końcu jakieś jedzenie. Ponownie uniósł głowę i począł wpatrywać się w dziwny kształt, jednak struganie figurki było wówczas w jego mniemaniu zajęciem o wiele bardziej interesującym. Parę minut potem Pustelnik uczuł chłód na twarzy tak, jakby ktoś odciął mu dostęp do światła. Mężczyzna uniósł głowę i zauważył postać o szerokich, silnych ramionach i oliwkowej karnacji, ubraną w bordowe szaty ze złocistymi zdobieniami na krawędziach. Starzec rozpromienił się nagle i w przypływie zachwytu upuścił kozik i kawałek patyka i upadł na kolana. – Święci Bogowie… Synu… – powiedział i złożył ręce jak do modlitwy, a wyglądał tak, jakby zobaczył całą w blasku boginię Księżyca, odzianą w szaty z galaktycznego muślinu. Rico, bo tak nazywał się młodzieniec o oliwkowej skórze, odparł grobowym tonem: – Dlaczego wciąż mylisz mnie z Dragonem? To ja, Rico… Pustelnik z powrotem usiadł na skałce, podniósł z ziemi przedmioty i jął dalej rzeźbić istną abstrakcję. Rico zmarszczył brwi i westchnął. Ta pustynia naprawdę była zdradliwa… – Aha – mruknął starzec, jakby zupełnie nic się nie stało. – Czego chcesz? Chłopak już miał zamiar usiąść obok niego, gdy nagle poczuł, że coś delikatnie muska go po kostce. Fafik obwąchiwał go nieśmiało i piszczał po cichutku niczym mała mysz. Rico pamiętał zwierzaka, sam go przecież kiedyś wykarmił i wychował. Szkoda, że Zakon zabrania opiekować się czworonożnymi przyjaciółmi. – Kiedy ostatni raz go karmiłeś? Zobacz jak schudł – powiedział, chwyciwszy z troską puchatego malucha, po czym wyjął z sakiewki kawałek pieczywa i podstawił pod nos liskowi. Maluch złapał ząbkami jedzenie i pisnął cichutko. – Sam chodzę głodny od paru dni – Pustelnik syknął i spluną przez prawe ramię.

– Przecież powtarzałem ci sto razy, żebyś opuścił tę norę i poleciał ze mną do Kwatery. A ty nic, tylko wciąż strużesz te głupie figurki. Spójrz na siebie! Nieogolony, ubrany w łachmany dziad, który od wieków wody na oczy nie widział… Pustelnik wzburzył się i uniósł brwi tak, że Rico dojrzał w końcu jego oczy. A były one przekrwione i pełne zawiści. – Ot, odezwał się czyścioch! – wykrzyknął mężczyzna. – Mów, po co przyszedłeś i nie zawracaj mi głowy. Rico usiadł na rozgrzanej skałce obok starca i przycisnął Fafika do piersi. Zwierzak dawał tyle ciepła, ile wszystkie słoneczne gwiazdy razem wzięte. I w dodatku potrafił okazywać wdzięczność. – Chcę Pętlę Czasu – powiedział stanowczo, bo wiedział, że z Pustelnikiem nie należy się patyczkować. – Rzekomo trzymasz ją w swojej norze. Pustelnik roześmiał się perfidnie i ukazał swe brzydkie, pożółkłe zęby. – I co i myślisz, że dam ci ją tak po prostu? Głupiś, jak mój lewy sandał! Chłopiec spojrzał mimowolnie na jego obdarte czasem buty z wielbłądziej skóry i wzdrygnął się ze wstrętem. – Nie mnie on potrzebny, tylko Radzie Chaosu – odparł po chwili. – O, rychło w czas przypomnieli sobie o Pętli! A jak wcześniej była potrzebna, to nikt nie wspomniał! Banda hipokrytów! Rico rzucił na Pustelnika ostre spojrzenie. Starzec nie przebierał w słowach, co było irytujące. Naprawdę, gdyby Rico piastował stanowisko Przewodniczącego, kazałby Straży Chaosu przylecieć na pustynię, wyciągnąć tego brudasa z tej nory i zabrać do Kwatery na przymusową resocjalizację. A potem mianowałby go Dowódcą Głównych Sił Chaosu. Tak, jak kiedyś uczynił to jego dziad, poczciwy Dezmond z Purpurowej Doliny. Fafik pisnął cichutko i ułożył swe puchate, srebrne ciałko w silnych ramionach młodzieńca. ̶ Nie mogę zdradzać ci tajemnic Rady, więc musisz uwierzyć mi na słowo – rzekł Rico po chwili. ̶ A jakież to tajemnice może mieć Rada? – zdziwił się Pustelnik, unosząc krzaczaste brwi. – Od lat nie zmieniają prawa i działają według kodeksu sprzed tysiąca lat. Robią cały czas to samo, o tych samych porach, więc cóż im przyszło nagle do łbów, żeby wziąć Pętlę? Rico przełknął nerwowo ślinę. Musiał na prędce wymyślić jakieś wiarygodne wytłumaczenie.

opowiadanie/wiersz – Nowy członek Rady jest gorszy od wszelkich klęsk żywiołowych – powiedział i uśmiechnął się słabo. – Postanowił zajrzeć w przeszłość, by dowiedzieć się, co było przyczyną zapadnięcia się Ursusa. Pustelnik znów zaśmiał się perfidnie. – To dlaczego sam tu nie przyleciał? – Wiedział, że z tobą się nie dogada i przysłał mnie. Młodzieniec podrapał Fafika za uchem. Zwierzątko drzemało słodko i miało już gdzieś Pustelnika i jego pretensje. – To pożyczysz mi tę Pętlę czy nie? – drążył Rico – Pożyczę, jak dasz mi jedzenie. Rico spuścił wzrok i westchnął ciężko. – Miałem przy sobie tylko kawałki chleba pieprzowego… – powiedział i błagalnie spojrzał na Pustelnika, który podniósł się z zamiarem powrotu do swej cuchnącej nory. – No to nie będzie Pętli – odpowiedział starzec beznamiętnie. Naraz Rico pomyślał o Brunatnym Mieczu, który trzymał na pokładzie swojego statku kosmicznego. A była to naprawdę bardzo cenna broń i jeszcze bardziej skuteczna… – Poczekaj! – zawołał i podniósł się gwałtownie. – Mogę ci coś upolować. Pustelnik zaśmiał się po raz trzeci i włożył rękę pod szatę, aby podrapać się po piersi. – Gdzie ty znajdziesz o tej porze zwierzynę? Prócz Fafika i skorpionów nic tu nie łazi. Rico pomyślał, że prościej by było przekonać go do powrotu do Kwatery. Tam bowiem nie zabrakłoby mu jedzenia… – To wróć ze mną. Spotkaj się z Dragonem – zaproponował, a twarz starca wykrzywił grymas. Pustelnik spojrzał na chłopca, ale zaraz spuścił głowę i westchnął ciężko. – Mój syn... ja chyba dla niego już nie istnieję – dodał smutnym tonem i zniknął w czeluściach jaskini. *** Rico wpadł do nory i naraz poczuł perfidny odór potu, zmieszanego z oparami gotowanych, pustynnych ziół. Mimowolnie zasłonił nos lewą dłonią. W prawej dłoni bowiem trzymał zabitego, nieobdartego ze skóry zielonego dzika Lazurowej Oazy. Zwierzę pachniało ciepłą jeszcze krwią i mięsem, które upieczone nad galaktycznym ogniem było miękkie i rozpływało się w ustach. Rico pomyślał, że Pustelnik nie zasługuje na takie rarytasy, ale w końcu głodnych trzeba nakarmić. – Pustelniku! – zawołał i rzucił mięso na ziemię. Fafik wybiegł zza podartej

kotary i dorwał się do pachnącej świeżością zdobyczy. Młodzieniec już był gotów chwycić malucha za uszy, by nie wykradał Pustelnikowi jedzenia, ale tylko machnął nieznacznie ręką. – Gdzie ten stary dziad poszedł? – mruknął pod nosem, odsłonił kotarę i zajrzał do prowizorycznej sypialni Pustelnika, gdzie dojrzeć można było jedynie twardą pryczę i drewniany stolik, na którym stały dziwne bibeloty. Młodzieniec pokręcił głową i postanowił zajrzeć jeszcze w inne, odrażające miejsce w tej jaskini. Naraz zobaczył, że zza kotary następnego pomieszczenia wydobywało się dziwne, błękitnofioletowe światło, takie, jakby ktoś rozpalił galaktyczną świecę. Rico pomyślał, iż tam musi znajdować się Pustelnik. Podbiegł więc do kotary, odsłonił ją zamaszyście i nie wierzył własnym oczom... To nie był blask galaktycznej świecy, a światło Pętli Czasu, która właśnie pobudziła maleńkie cząstki świata do obrotu. Rico poczuł, jak jakaś ogromna siła ciągnie go za skórę, jakby miała ją zedrzeć. Młodzieniec odczuł silny zawrót głowy i miał wrażenie, że znajduje się gdzie indziej, a nie w jaskini. Krzyknął przeraźliwie i wyrwał się tej ogromnej sile. Wybiegł z pomieszczenia jak poparzony, chwycił Fafika i uciekł z jaskini. Pustelnika tam nie było, ale obok Pętli leżał jego kozik. Rico nie mógł jednak go zauważyć...

■

Emilia Ciupak

Śpiew Mój śpiew zakłóca ciszę, tak nieznośną, że serce twoje drży. Uciekam najdalej, choć to niemożliwe, by uciec przed tobą, bo wciąż mnie kochasz i nie chcesz stracić całego świata, choć jeszcze dobrze mnie nie znasz. Łagodzisz wszystkie spory, pocieszasz kiedy źle i pozwalasz mi uciec w krainę snu. Nasz romans trwa i żadne nie chce z tym skończyć. Nasz śpiew będzie brzmiał Nasz śpiew, nasz śpiew... kocham cię!

Łukasz Szewczyk

Uwięziony Czasami powieki są skrzydłami motyla lecą do Ciebie beztrosko łopocząc kolorami szczęścia Lecz częściej powieki sklejone są łzami A wtedy motyl umiera plącze się i próbuje uwolnić Głupi przecież nie da się cofnąć do kokonu

chirurgia milczenia milczeniem tniesz jak nożem siekasz ścinasz wyżynasz kroisz skroiłeś już? skosztuj serca dziś wyprzedaż

myślnik o Miłości pisze się bardzo ciężko słowa nie chcą ustawić się w dwuszeregu kropek nie ma a przecinki stawia się niechętnie wykrzyknik tylko ciepłym głosem znak zapytania zawsze cicho istnieje ryzyko, że o Miłości mówi się banalnie a wtedy Obietnicę przeżuwasz i wypluwasz jak gumę do żucia a myślnik? i tę gumę żuje się razem.

15 13

STYCZEŃMARZEC Marzec 20112013

Sesja – koszmar czy przyjemność? I znowu w kalendarzach studenckich pojawił się wpis „sesja”. Niektórzy z przestrachem patrzą na nieubłagany upływ czasu, zbliżający ich do tego terminu. Zacznie się nauka do kolejnych egzaminów tak, by później ujrzeć w indeksie 5. Jednak nie wszyscy lubują się w systematycznej nauce. Są i tacy, co dopiero kilka chwil przed zaliczeniem przejrzą notatki (i to niekiedy nie swoje, ale kserowane od tych, co chodzili regularnie na wykłady), bo jak to określają „nie mieli wcześniej czasu” czy „po co miałabym zawracać sobie tym głowę?” Z biegiem lat studenci wypracowali system „przetrwania” sesji. Dla niektórych jest to systematyczna nauka, a dla innych wkuwanie na pamięć czy robienie pomocy dydaktycznych. Każdy student ma swój „złoty środek”. Niektórzy z nich zechcieli podzielić się z nami tymi sposobami. Oto ich wypowiedzi: Karol (WOiAK) – „Mój sposób na sesję? Przede wszystkim pozytywne nastawienie. Nie traktuję przygotowania do egzaminów jako przykrego obowiązku,

ale jako część szeroko pojętego studiowania. Sesja dla każdego studenta jest ciężkim okresem wymagającym skupienia i wytrwałości. Bez uporu i sporej ilości filiżanek kawy się nie obejdzie, również w moim przypadku. Dużą wagę przykładam do tego, aby zaliczyć egzaminy w pierwszym terminie i nie dopuszczam do siebie myśli, że musiałbym przeżywać egzamin kolejny raz. Na tyle, na ile to możliwe, staram się uczyć w dzień, aby nie zarywać niepotrzebnie nocy, która powinna być przeznaczona na odpoczynek a nie na wertowanie podręczników, co z resztą różnie wychodzi. Nigdy nie wybieram się na egzamin z pustym żołądkiem, to dla mnie żelazna zasada. Człowiekowi wówczas przychodzi na myśl wyłącznie cykl „kebsa”, zamiast cyklu Krebsa. Podsumowując, przede wszystkim pozytywne nastawienie, wiedza i komfort fizyczny ̶ wtedy sukces gwarantowany”. Maciek (WIP) – „Egzaminów nie miałem dużo, uczyłem się mało, w sumie większość sesji imprezowałem”.

przygotowywałam się zaledwie dzień przed – raz dlatego, że nie mogłam się zmotywować do nauki, dwa, że po prostu nie miałam ochoty. Moja współlokatorka do każdego egzaminu przygotowywała się trzy dni wcześniej, aż mi jej szkoda było... Ona się uczyła, ja oglądałam filmy lub wychodziłam ze znajomymi”. Michał (WA) – „Serio, nie zarywam nocy, kawy nie piję... no stres pełną gębą, bo w nerwach gorzej wszystko wychodzi”. Kinga (WOiAK) – „Jest to czekolada milka z orzechami, piwo corona i dobra muzyka”. Agnieszka (WA) – „Zawsze na ostatni dzwonek plus bezsenna noc tuż przed egzaminem przy kawie i tabliczce czekolady, ale osobiście nie polecam tego sposobu”. Michał (WNoŻiB) – „Kofeinę w każdej postaci, tabletki i napoje energetyzujące. Alkohol pominę, bo w sesji powinniśmy się uczyć, a prawie same imprezy były, tylko z matmy męczyłem się, ale wszystko w terminie pozaliczane”.

Emilka (WOiAK) – „Do egzaminów

Anna Koper

Tajemny język kwiatów – więcej, niż słowa…

Fot. M. Mazik

Od wieków kwiatom przypisywano najprzeróżniejsze znaczenia. Często bukiet mówił więcej niż tysiąc słów. Mężczyźni dawali kwiaty kobietom, te zaś innym kobietom lub dzieciom. Aby wyrazić swoje uczucia bez słów, można podarować bukiet. Przy tworzeniu takiego podarunku trzeba bardzo uważać, by osoba obdarowana dobrze odczytała intencje. Jasne więc, że warto umieć prawidłowo rozpoznać kwiaty. Nie jest łatwe, ponieważ wiele gatunków kwiatów ma kilka znaczeń. Często do właściwej interpretacji służy list z nazwami poszczególnych gatunków kwiatów i ich znaczeniem. W dzisiejszych czasach ludzie zapomnieli o tajemnym języku kwiatów. Zwyczaj ich wręczania staje się coraz rzad-

16

szy, otrzymuje się je właściwie tylko na sporadyczne okazje, jak np. urodziny czy ślub. Nie ma już tradycji obdarowywania się kwiatami ot tak, bez okazji. Właśnie przez takie nastawienie zapomina się o podstawowym znaczeniu tych roślin. Interpretacje najpopularniejszych kwiatów: Azalia – szczęście, miłość, romans: „Podbiłaś(-eś) moje serce” Chaber – delikatność: „Jesteś subtelna(-y) i delikatna(-y)” Dzwoneczek – wdzięczność: „Przyjmuję wszystko z wdzięcznością” Fiołek – wierność i skromność: „Będę zawsze tobie wierna(-y)” Głóg – nadzieja: „Mimo twych uwag będę nadal zabiegał(-a) o twoją miłość” Goździk – potrzeba: „Proszę, przyjdź szybko” Irys – żarliwość: „Uwielbiam cię” Jaśmin – elokwencja, uwielbienie: „Kocham twoje serce, umysł i duszę” Konwalia majowa – powrót szczęścia, uwielbienie: „Uwielbiam cię” Lawenda – nieufność: „Nie jestem pewna(-ien), czy mogę ci wierzyć”

Nagietek – rozpacz: „Czy już nigdy cię nie zobaczę?” Narcyz – miłość własna: „Kochasz tylko siebie” Niezapominajka – pamięć: „Proszę, myśl o mnie, kiedy mnie nie będzie” Ostróżka – bezmyślność i niedbalstwo: „Proszę, przebacz mi” Pierwiosnek – narodziny miłości: „Moje uczucia do ciebie potężnieją z każdym dniem” Przebiśnieg – pocieszenie, nadzieja: „Będę nadal zabiegał(-a) o względy twojego serca” Róża czerwona – miłość, namiętność: „Kocham cię” Słonecznik – lojalność, wyniosłość i ostentacja: „Kosztowne błazeństwa nie robią na mnie wrażenia” Stokrotka – niewinność, odroczenie: „Odpowiem ci za dzień lub dwa” Tulipan czerwony – oświadczyny: „Chcę powiedzieć o tobie całemu światu” Zawilec – prawda, szczerość: „Wierzę ci bezgranicznie” Żonkil – propozycja: „Czy mam szansę u ciebie?” Anna Koper

Ach, jaka piękna zima tej wiosny…

ZOOPARK – Lubelska Wystawa Zoologiczna

Fot. Agata Milaniuk

Fot. Michał Mazik

Wiosna kojarzy się z przebudzeniem ziemi po mroźnej zimie. W tym roku chyba odrobinę zaspała, albo za słabo ją budziliśmy. Dla uczniów pierwszy dzień wiosny to tzw. dzień wagarowicza, jeden z tych dni w roku, w których nieobecność na zajęciach jest traktowana bardziej ulgowo. Niegdyś w czwartą niedzielę Wielkiego Postu dokonywano obrzędu niszczenia (topienia, palenia lub łączenia tych czynności) słomianej kukły nazywanej Marzanną, Śmierciuchą czy Kostroną. Była to najczęściej naturalnych rozmiarów postać kobiety, ubranej w białą szatę z płótna, z wyrazistą twarzą i długimi lnianymi włosami. Głowę często miała udekorowaną cierniową koroną z gałęzi głogu. Miała ona być symbolem słowiańskiej bogini zimy i śmierci, wszelkiego zła, chorób i problemów. Z taką kukłą szło się przez całą wieś, a orszak miał obejść wszystkie domy ze śpiewami, wyśmiewając śmierć i srogą zimę. Marzannę nosiły najpierw dzieci, które podtapiały ją w każdej kałuży. Wieczorem kukła przechodziła w ręce młodzieży, która wynosiła ją ze wsi, podpalała i wrzucała do wody (kanału, stawu, rzeki itp.), a wszystko to odbywało się przy dźwiękach kołatek, grzechotek, tupania i trzaskania z batów. Aby w pełni przywitać wiosnę, mężczyźni po utopieniu Marzanny wyruszali do lasu w poszukiwaniu wierzbowych gałązek pokrytych pąkami bazi, którymi dekorowano domy. Wtedy też malowano jaja jako symbol życia, płodności i siły witalnej, a miało to zapewnić zdrowie wszystkim mieszkańcom domu. Jak zawsze na

święta sprzątano całe domostwo z brudu i nagromadzonego przez cały rok „złego”. Czyszczono i myto bydło, prano bieliznę, szykowano białe obrusy świąteczne. Mężczyźni oddawali się łowom, kobiety zaś przyrządzały potrawy świąteczne z upolowanej zwierzyny. Piekły też kołacze i placki w kształcie zwierząt, które były symbolem bóstw i jednocześnie imitacją trzody dla zapewnienia płodności, oraz placki-mosty tzw. „kładki” dla dziadów – duchów przodków.

9 i 10 marca br. na terenie Centrum Targowo-Wystawienniczego Targów Lublin S.A. odbyła się kolejna Lubelska Wystawa Zoologiczna, która przyciągnęła wielu miłośników zwierząt. Na wystawie można było spotkać zarówno pojedynczych uczestników, jak i całe rodziny.

Podtrzymywaniem ognia w piecach zajmowali się jedynie mężczyźni. W XV w. Kościół zakazał praktyk topienia Marzanny, a tradycja malowania jaj z czasem została powiązana z Wielkanocą. Do tej pory 21 marca świętujemy pierwszy dzień wiosny, choć astronomicznie w tym roku wypadła ona 20 marca o godzinie 12:02 czasu CET (czas środkowoeuropejski). Różnica między kalendarzowym a astronomicznym rozpoczęciem nowej pory roku wynika z przekraczania przez Słońce punktu Barana na równiku niebieskim. Punkt Barana to jeden z dwóch punktów przecięcia się ekliptyki (wielkie koło na sferze niebieskiej, po którym w ciągu roku pozornie porusza się Słońce obserwowane z Ziemi) z równikiem niebieskim, zwany również punktem równonocy wiosennej. Zwyczaj topienia Marzanny wciąż jest popularny wśród dzieci i młodzieży. Tegoroczna zima postanowiła jednak pozostać z nami na dłużej. Cóż, może dla wyrównania lato będzie trwało aż do października?

Opracowała: EL

Fot. Michał Mazik

Wśród wystawianych zwierząt były m.in. gady, płazy, pająki, gołębie rasowe, drób ozdobny, rybki akwariowe, psy oraz koty. Największym zainteresowaniem cieszyło się stoisko ze świnkami morskimi. Zaprezentowano różne gatunki – od bezwłosych, poprzez krótkowłose do długowłosych. Sporą popularność zyskały także koty na XV i XVI Międzynarodowej Wystawie Kotów Rasowych. Natomiast w salach konferencyjnych odbyły się wykłady tematyczne, dotyczące m.in. złotych rybek czy roślin mięsożernych.

Anna Koper

17

STYCZEŃMARZEC Marzec 20112013

Warto wiedzieć/wokół nas

Powitanie Nowego Roku

Fot. A. Majdan

Noc z 31 grudnia na 1 stycznia to czas zabawy, sztucznych ogni i petard. Już kilka miesięcy wcześniej myślimy, jak będziemy świętować sylwestra. Szukamy miejsca, rezerwujemy salę oraz przygotowujemy kreację. W Polsce, podobnie jak na całym świecie, ludzie wychodzą na ulice, aby razem witać Nowy Rok, zobaczyć niebo rozjaśnione fajerwerkami i wspólnie bawić się przy muzyce. Ciekawą tradycją w Hiszpanii jest je-

dzenie dwunastu winogron w czasie dwunastu uderzeń zegara. Według Hiszpanów obyczaj ten przynosi szczęście i powodzenie w nowym roku. W Madrycie na placu Puerta del Sol gromadzą się tysiące ludzi, aby wspólnie spędzić tę wyjątkową noc. W Londynie, gdy Big Ben wybija północ, na ulicach pojawiają się miliony ludzi, aby zobaczyć odbywający się nad Tamizą pokaz sztucznych ogni.

W tym roku w polskich miastach organizowane były różnego rodzaju imprezy uliczne, na których pojawiali się zarówno ludzie młodzi, jak i w podeszłym wieku. Tłumy zbierały się na miejskich rynkach, placach i innych miejscach, aby posłuchać swoich ulubionych zespołów czy wokalistów. Lublin na placu Litewskim gościł takie gwiazdy, jak: Budka Suflera, Bracia i Teksasy. Stolicę i plac Konstytucji zaszczyciły swoją obecnością m.in.: Zakopower, Kasia Kowalska, De Mono, Afromental, Jula czy Rafał Brzozowski. We Wrocławiu natomiast, występowała Maryla Rodowicz, Lady Pank i Krzysztof Krawczyk. A jak bawili się studenci? Pewnie większość z nas preferuje tak zwane „domówki”. Przyjęcie organizowane w sprawdzonym towarzystwie gwarantuje świetną zabawę i dobry klimat. Impreza do białego rana, dobra muzyka, fajerwerki, petardy i szampan. Ludzie składają sobie życzenia, każdy wierzy, że ten rok przyniesie coś nowego, że spełnią się najskrytsze marzenia. Człowiek postanawia zrobić wiele rzeczy, których nie udało mu się zrealizować w starym roku. Każdy ma nadzieję, że nowy rok to nowe doświadczenia, przygody i historie. Wierzymy w doskonalszą przyszłość. Sylwester to dopiero zapowiedź balów, zabaw i pochodów, które odbywają się w okresie klarnawału, czyli od Trzech Króli do środy popielcowej. Możemy bawić się i cieszyć każdą chwilą spędzoną na imprezach w gronie znajomych i przyjaciół. Mamy wiele niezapomnianych wspomnień i przygód, do których zawsze miło wracać. Ania M.

Zakrętkowa akcja!

Fot. Karol Milaniuk

Odrobina plastikowych zakrętek wystarczy, żeby pomóc zarówno chorym dzieciom, jak i ich rodzinom? Rada Uczelniana Samorządu Studenc-

18 14

kiego zachęca do wsparcia akcji zorga- ul. Lędzian 49 (boczna ul. Nałęczowskiej nizowanej przez Lubelskie Hospicjum – wjazd od ul. Sławin) przez cały tydzień. dla Dzieci im. Małego Księcia. Zbierać Serdecznie zapraszamy wszystkich można plastikowe nakrętki ze wszystkich pracowników uczelni, studentów oraz odopakowań codziennego użytku. Zostaną wiedzających Uniwersytet Przyrodniczy one przekazane firmie, która zajmuje się mieszkańców miasta do wsparcia akcji, utylizacją takich odpadów, a uzyskane która jest światełkiem nadziei dla chorująpieniądze są przeznaczane na prezenty i cych dzieci i ich rodzin. Nasz drobny gest wyjazdy podopiecznych Hospicjum, ferie może przynieść wiele dobra, a przecież wyjazdowe rodzeństwa podopiecznych oddajemy coś, co i tak byśmy wyrzucili do UP z wychowankami Dziecka kosza. w Woli Gałęzowskiej orazStudenci rodzeństwa w żałobie orazDomu wyjazdy terapeutyczno-wakacyjne dla rodzin w żałobie. Złap wkrętkę – wrzuć zakrętkę! Nakrętki można przynosić do Centrum Kontakt z Hospicjum (infolinia) tel. 81 53 Sportowo-Rekreacyjnego Uniwersytetu 71 365 lub 53 71 373 w godz. 8.30 – 15.30 Przyrodniczego w Lublinie przy ul. Głę- (pon. – pt.), www.hospicjum.lublin.pl bokiej 31 oraz do biura Hospicjum przy EL

warto wiedzieć

Przepisy kulinarne

Tłusty czwartek Tłusty czwartek to według tradycji chrześcijańskiej ostatni czwartek przed Wielkim Postem, czyli ostatni czwartek karnawału i ostatnia szansa na bezkarne objadanie się. Największą pokusą tego dnia sa pączki! Mogą być one przyprószone cukrem pudrem lub oblane lukrem (zwykłym, cytrynowym).i posypane bakaliami. Lecz, jak to w życiu bywa, najważniejsze jest wnętrze: czekoladowe lub z dowolną konfiturą. Mniej popularne są faworki, nazywane też chrustami oraz dużo mniej znane róże karnawałowe. Nie warto przejmować się fałdkami na brzuszku, a tym bardziej mieć jakiekolwiek wyrzuty sumienia, kiedy na każdym kroku kuszą nas przeróżne cukiernie i piekarnie. Są dwa sposoby celebrowania tłustego



czwartku. Pierwszy jest dla tych bardziej leniwych, a polega na zakupie całej reklamówki pączków lub faworków. Drugim sposobem jest przygotowanie własnych wyrobów. Przecież swoje smakuje najlepiej. Tego dnia obserwuje się, jak wielu ludzi, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, objada się do syta. Pączki Składniki: 1 kg mąki, 1 szklanka mleka, 1 szklanka piwa, 10 dkg drożdży, cukier waniliowy, zapach do wyboru (arakowy, rumowy, waniliowy), 7 żółtek, 1 jajko, 15 dkg cukru, 15 dkg margaryny, dowolna konfitura do nadzienia. Wykonanie: Mąkę wsypać do miski, w której będzie wyrabiane ciasto. Mleko podgrzać, żeby było tylko ciepłe, dodać do niego drożdże i ok. 2 łyżeczek cukru, pozostawić do wyrośnięcia. Żółtka oraz jajko ubić z resztą cukru, piwo podgrzać z margaryną.

Do mąki dodać roztopioną margarynę z piwem, żółtka z cukrem, wyrośnięte drożdże oraz cukier waniliowy i zapach, wszystko zmieszać i wygnieść na gładkie, lśniące, odstające od ścian miski ciasto. Miskę z wyrobionym ciastem ustawić w ciepłe miejsce i pozostawić do wyrośnięcia. Z gotowego ciasta w dowolny sposób formować pączki, nadziewając je konfiturą. Uformowane pozostawić na moment do wyrośnięcia. W niskim, szerokim rondlu rozgrzać tłuszcz, wkładać kolejno pączki tak, aby mogły swobodnie w nim pływać. Gdy zarumienią się od spodu ostrożnie je odwrócić. Usmażone pączki wykładać na papierowe ręczniki, gdy osiąkną z tłuszczu przełożyć na talerz, posypać cukrem pudrem. Smacznego.

Agata Milaniuk

Przysmaki kRyzysowych Lat Jest wiek XXI. Wielu ludzi zapomniało o czasach PRL-u, a przecież było to tak niedawno. Pomimo licznych przeciwności losu, życie biegło swoimi torami, a ludzie pragnęli zasmakować słodyczy. Nic więc dziwnego, że w owych czasach powstało najwięcej zadziwiających i jakże prostych ciast, ciasteczek i innych słodkości. Nierzadko sięgamy do starych zeszytów, gdzie królują karteczki z kalendarza, na których odwrocie można znaleźć najlepsze smaki życia. Inwencja twórcza nie miała granic, a chocaż półki w sklepie świeciły pustkami, gospodynie potrafiły wyczarować rzeczy, o których podniebienie nie zapomniało nigdy. Najbardziej zadziwiający przepis? Salceson. Jest to słodka rolada, która po przekrojeniu przypomina wędlinę o tejże nazwie (przepis poniżej). Jest to przysmak coraz rzadziej spotykany na stołach, ale warty uwagi, ponieważ jest naprawdę pyszny i nawet nie wymaga pieczenia. Salceson Składniki: 1 margaryna, 1 szklanka cukru, 2 łyżki kakao, 1 galaretka, 2 paczki herbatników, 3 wafle (do zawinięcia) Margarynę, cukier, kakao zagotować, połączyć ze sobą. Powstałą masę ostudzić. Do ostudzonej masy dodać pokruszone herbatniki oraz pokrojoną w kostki galaretkę o dowolnym smaku i kolorze

(rozpuszczoną w szklance wody). Tak przygotowaną masą smarować kolejno wafle i zawijać, kroić jak roladę. Następny przysmak to blok czekoladowy. Każdy, kto zna ten smak, wie o czym mówię. Jest to rozkosz dla podniebienia. Przepis na to przesłodkie cudo powinien być oprawiony w ramkę i powieszony w kuchni na ścianie, aby kolejne pokolenia o nim nie zapomniały. Blok czekoladowy Składniki: 1 margaryna, ½ szklanki wody, 2 szklanki cukru, 5-6 łyżek kakao, ½ kg mleka w proszku, bakalie, pokruszone herbatniki Wodę, cukier i margarynę zagotować. Kakao i mleko w proszku razem wymieszać, po czym, ciągle mieszając, wlewać zagotowaną wodę z cukrem i masłem. Do gładkiej masy dodać bakalie i pokruszone herbatniki, wymieszać.

Formę keksową wysmarować tłuszczem i przełożyć do niej masę. Wstawić do lodówki do zastygnięcia. Kroić jak keks. Przyszedł czas, aby ciastka przez maszynkę wyszły z cienia. Te przepyszne kruche ciasteczka mogą przybierać różne kształty dzięki formie, jaką nakłada się na maszynkę do mięsa. Ciasteczka te najlepiej smakują na ciepło, ze szklanką zimnego mleka oraz na zimno maczane w gorącej herbacie.

Ciastka przez maszynkę Składniki: 11 szklanek mąki pszennej, 3 żółtka, 2 szklanki cukru, 1,5 szklanki tłuszczu, szklanka śmietany, łyżka amoniaku Wszystkie składniki połączyć i zagnieść. Tak przygotowane ciasto przepuścić przez maszynkę do mięsa z odpowiednią formą, piec na blasze w 180 stopniach do zarumienienia.

Tekst i fot. Agata Milaniuk

19 15

STYCZEŃMARZEC Marzec 20112013

warto wiedzieć

Pielgrzymka Zaufania przez Ziemię – Europejskie Spotkanie Młodych

w kościele św. Pawła za Murami Polacy zgromadzili się na nieszporach młodych i wspólnym wyznaniu wiary z okazji Roku Wiary. Przed modlitwą można było posłuchać relacji wolontariuszy z przebiegu przygotowań do zjazdu i ich pracy w czasie spotkania. 2 stycznia większość zgromadzonych opuszczała Rzym i wracała do swoich krajów. Po porannej modlitwie w goszczących parafiach były pożegnania, podziękowania za ciepłe przyjęcie i drobne upominki dla gospodarzy. W sercach pielgrzymów zostaną wszyscy, którzy tak bezinteresownie zaopiekowali się nimi podczas pobytu, pomagali trafić do metra czy autobusu, podawali butelkę wody i kawałek bułki, czy też kierowali do interesujących zabytków. Rzym emanuje historią, na każdym kroku widoczne są ślady przeszłości, a liczne zabytki architektoniczne przyciągają wzrok każdego. Nie da się ukryć, że największym zainteresowaniem cieszył się sam Watykan i wszystko, co dało się tam zobaczyć. Można było wejść na kopułę bazyliki św. Piotra czy zwiedzić Muzeum Watykańskie wraz z Ogrodami Papieskimi. Samo wejście do bazyliki zapiera dech w piersiach, a dla wielu Polaków najważniejszym punktem był znajdujący się tam obecnie grób błogosławionego Jana Pawła II. Mimo wielkiego trudu, jaki podjęli liczni wolontariusze, nie obyło się bez drobnych wpadek. Niektórzy uczestnicy nie mieli gdzie spać, czasem komuś zabrakło ciepłego posiłku lub mapy na własność. Niestety często dość specyficzną „gościnnością” wykazali się sami Włosi, objawiło się to tym, że niejeden pielgrzym wrócił do domu bez portfela z dokumentami, czasem ktoś stracił aparat albo telefon, w najgorszym wypadku słyszało się o okradzionych całych autokarach. Jednak najbardziej zaskakujący był problem komunikacji w języku angielskim. Okazało się bowiem, że często nawet z młodym Włochem trudno się porozumieć w tym języku. Dla turysty bolesne też były ceny wszystkich produktów, szczególnie spożywczych. Jeśli chciało się najeść, to trzeba było wydać kilkanaście euro. Jednak wybierając się w taką podróż, należało się liczyć z kosztami. Ale żeby wiedzieć, czy naprawdę warto było wyjeżdżać, należałoby przeprowadzić sondę wśród zgromadzonych w Rzymie młodych ludzi. Pewnie odpowiadaliby, że warto.

Cudowna moc czekolady

Fot. E. Lisiecka

Kolejne Europejskie Spotkanie Młodych odbyło się w Rzymie w dniach od 28 grudnia 2012 r. do 2 stycznia 2013 r. i zgromadziło około 40 tysięcy młodych ludzi z całego świata, w tym około 13 tysięcy Polaków. Taizé – jak potocznie jest nazywane to modlitewne spotkanie ekumeniczne – ma na celu połączenie ludzi różnych kultur i środowisk, których jednoczy wiara. Mają wtedy szanse wymieniać się doświadczeniami w grupach dyskusyjnych czy podczas spotkań tematycznych. Uczestnicy spędzają czas na wspólnej modlitwie, czuwaniu w ciszy, rozmowach o praktykowaniu wiary. Mogą też zwiedzać miejsca, do którego przybyli. Uczestnicy Taizé w dniu przyjazdu do Rzymu kierowani byli przez wolontariuszy z różnych krajów do punktów przyjęć, w których to pielgrzymi otrzymali podstawowe informacje na temat organizacji spotkania, mapy miasta, książeczki modlitewne z tłumaczeniem na język ojczysty i pieśniami, bilet na środki komunikacji oraz kartę obiadową. Młodzi ludzie uzyskali również informacje o miejscu kwaterunku, zastali podzieleni na mniejsze grupy i otrzymali minimapki, aby bez problemu trafić do wyznaczonych miejsc noclegów. Pielgrzymi dostali zakwaterowanie u prywatnych osób, w pomieszczeniach przy parafiach, świetlicach, w salach szkolnych, halach sortowych oraz w domach sióstr zakonnych. Jednak zgromadzonych było tak wielu, że niestety dla sporej części młodych ludzi zabrakło miejsca w zorganizowanych kwaterach. Program każdego dnia pielgrzymki wyglądał następująco: modlitwa poranna w

20 16

goszczących parafiach, spotkanie w małych grupach dyskusyjnych, obiad, spotkania w grupach tematycznych, czas dla siebie, modlitwa wieczorna w wybranych punktach. Głównych punktem zjazdu było spotkanie młodych z Papieżem, które odbyło się 29 grudnia na placu św. Piotra. W jednym miejscu na wspólnej modlitwie zebrało się kilkadziesiąt tysięcy wiernych. Benedykt XVI powitał zgromadzonych ze specjalnego pojazdu, którym przejechał przez plac św. Piotra, zanim rozpoczął wspólna modlitwę. Podczas spotkania Papież odczytał w kilku językach specjalny list, w którym mówił o szczególnej roli młodych w krzewieniu wiary w ich rodzinach i środowiskach oraz misji, jaką mają do spełnienia. Tradycyjnym punktem zjazdów Taizé jest „Noc Narodów”. Jest to szczególne święto na przełomie starego i nowego roku, podczas którego wszyscy modlą się o pokój na świecie, a w poszczególnych parafiach organizowane są prezentacje różnych narodów, poprzez typowe dla nich pieśni, zabawy czy obrzędy. Tego szczególnego wieczoru różnice są inspiracją do poznawania innych kultur, głębszego poznania ludzi i ich krajów. Można było się też wybrać na typową zabawę sylwestrową zorganizowana przez miasto w okolicach Koloseum. O północy z każdego miejsca w mieście widać było sztuczne ognie, w każdym domu, na każdej ulicy, na placach ludzie obcy i znajomi życzyli sobie szczęśliwego Nowego Roku. W Nowy Rok odbyła się uroczysta msza święta w każdej parafii goszczącej pielgrzymów. We Włoszech 1 stycznia jest szczególnym świętem, dlatego też kościoły były pełne wiernych. Tego dnia

Emilia Lisiecka

wokół nas

To już 21. Finał

Targi AGROTECH 2013 Fot. Karol Milaniuk

Ponad sześciuset wystawców z Polski i zagranicy, setki maszyn i dziesiątki tysięcy zwiedzających – to wszystko można było zobaczyć na kolejnej edycji odbywających się w Kielcach targów rolniczych. Od 8 do 10 marca br. w Hali „Targi Kielce” odbywały się doroczne Targi AGROTECH i LAS EXPO. Impreza ta jest uznawana za największą tego typu w Polsce i przyciąga uwagę producentów rolnych, sadowników i leśników. Okazję do zaprezentowania swoich produktów miało ponad sześciuset wystawców z 19

krajów. Tegoroczna edycja przyciągnęła ponad 50 tys. zwiedzających. Mogli oni podpatrzeć nowinki ze świata technologii przydatne w gospodarstwach. Zaskakiwała mnogość nowych rozwiązań konstrukcyjnych maszyn, niemniej często ich cena. Oprócz samej prezentacji maszyn i urządzeń rolniczych odbywały się również konferencje i spotkania dyskusyjne z producentami. Rozstrzygnięto konkurs w kategoriach „najlepsza maszyna krajowa”, „maszyna z importu”.

KM

Święto chłopaka czy dzień mężczyzny Dość młode święto, jakim jest Dzień Mężczyzny w Polsce obchodzone jest 10 marca, pewnie dla równowagi Dnia Kobiet. Nasi panowie mają też drugie może bardziej znane święto, czyli Dzień Chłopaka. Zachodzi tu pewna wątpliwość, kiedy swojemu ukochanemu składać życzenia; w marcu czy jednak we wrześniu, a dokładnie 30 dnia tego miesiąca? Dzień Mężczyzny wprowadzono 1999 r. w Trynidadzie i Tobago przy pomocy ONZ oraz grupy ludzi z całego świata i ustanowiono jako międzynarodowe święto obchodzone 19 listopada. Jednak w wielu krajach obowiązuje inna data. W Polsce jest to 10 marca, na Ukrainie 23 lutego, w Brazylii 15 lipca, w Norwegii 9 września, a w Niemczech 1 listopada. Jest to z pewnością dzień, w którym możemy pokazać panom, że są ważni i doceniani. Nie zaszkodzi też wesprzeć tego jakimś drobiazgiem lub niespodzianką. Jednak można by się zastanowić po co rozdzielono święto chłopaka od święta mężczyzny? Może z odrobiny próżności i

zwrócenia na siebie uwagi, choć 10 marca nie jest jeszcze tak popularny jak 30 września. Dzień Chłopaka w Polsce nie ma jasnego pochodzenia. Bogatą tradycję świętowania tego dnia ma za to Japonia, gdzie tradycja sięga VI w n.e. Jest to święto rodzinne, podczas którego celebruje się osiągnięcia swoich dzieci. W Polsce tradycję 30 września najbardziej kultywuje się w szkołach. Koleżanki mogą robić drobne prezenty kolegom z klasy, a nauczyciele patrzą trochę bardziej łaskawym okiem. Dzień Chłopaka na świecie też jest obchodzony w różnych terminach, np. Malta obchodzi je 7 lutego, Wielka Brytania i Irlandia 5 kwietnia, a Kanada 25 listopada. Poza tym mężczyźni mają jeszcze Dzień Ojca, Dzień Dziadka i Dzień Męża oraz wiele innych związanych z ich ulubionym sportem, hobby czy zawodem. Kobiety poza popularnym 8 marca, czyli Dniem Kobiet, mają jeszcze Dzień Dziewczyny, który obchodzi się w Polsce 22 października. Oprac. EL

13 stycznia 2013 r. swój finał miała Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy. Ulice, place przed kościołami i miejscami Fot. J. Piasecki użyteczności publicznej zapełniły się wolontariuszami wyposażonymi w puszki i identyfikatory. Wielkiej Orkiestrze towarzyszyły różne wydarzenia kulturalne i imprezy masowe. Prawdziwym sercem WOŚP w Lublinie stała się Galeria Olimp, gdzie koncentrowała się największa liczba ofiarodawców i wolontariuszy. Stamtąd też były relacjonowane przez telewizję najważniejsze akcje dnia. Inicjatywa Jurka Owsiaka co roku zdobywa coraz więcej zwolenników, partnerów i popularyzatorów. Trudno zliczyć organizacje, zespoły muzyczne, taneczne, artystyczne, jak również firmy wspomagające WOŚP w samym Lublinie. Ostatnio coraz więcej pieniędzy zbieranych jest za pośrednictwem portali aukcyjnych czy internetowych przelewów bankowych. Wygląda na to, że taka forma pomocy bardziej odpowiada darczyńcom. Jeśli takie przekonanie się utrzyma, puszki niedługo odejdą do lamusa, a na ulicach pojawią się wolontariusze z czytnikami kart płatniczych. Celebryci, sportowcy i nawet zwykli obywatele ofiarowują swe pieniądze w licytacjach internetowych portalu Allegro. Przedmioty przekazywane na te aukcje zyskują niekiedy wysokie ceny. W bieżącym roku, podobnie jak w ubiegłym, ciekawym sposobem na dołożenie swojej „cegiełki” było wykupienie piksela, z którego składało się serce WOŚP, wyświetlane na stronie internetowej Orkiestry. Wraz z liczbą wyFot. J. Piasecki kupionych pikseli serce nabierało barwnego wypełnienia. Orkiestrę Świątecznej Pomocy można wspomagać przez cały rok, a nie tylko w tym jednym dniu. We wpłatach pośredniczą operatorzy komórkowi, banki, a także portale społecznościowe.

KM

21 17

STYCZEŃMARZEC Marzec 20112013

Warto wiedzieć

Studencki savoir-vivre bez tajemnic Zachowanie, ubiór i kultura świadczą o nas samych i o tym, jak nas widzą inni. W dużej mierze ocena końcowa z egzaminu czy zaliczenia zależy od tego, jak nas postrzega osoba odpowiadająca za przedmiot. W jaki sposób można to wykorzystać? Kultura uczelniana bez tajników Chociaż wydaje się to banalne, czekając na korytarzu na zajęcia, studenci często zapominają o kulturze. Krzyki, wulgaryzmy i śmiecenie, to tylko niektóre z głównych grzechów. Trzeba pamiętać, że głośne zachowywanie na korytarzu przeszkadza w prowadzeniu zajęć i zwiększa stopień rozdrażnienia nauczyciela akademickiego, co łatwo może obrócić się przeciwko delikwentowi. Nie ma co się dziwić, gdy wyjdzie z sali, poprosi o ciszę, a przy okazji zanotuje winnego w pamięci. Czasem zapomina się również o przywitaniu, a proste „dzień dobry” opanowują już dzieci w wieku przedszkolnym. Witać powinno się głośno i wyraźnie tak, by osoba mogła usłyszeć w korytarzowym zgiełku. Kulturę osobistą wynosi się zwykle z domu, ale w czasie studiów można ją wznieść na wyższe poziomy. Kurtki zostawia się w szatni Idąc do gabinetu profesora czy na zajęcia w sali, gdzie nie ma wieszaka, wierzchnie okrycie trzeba zostawić w szatni. Bardzo nietaktowne jest pojawienie się w gabinecie nauczyciela akademickiego z kurtką pod pachą. Podobnie wygląda sprawa z zajęciami. Trzeba zrozumieć, że w przypadku, gdy wszystkie osoby wejdą na zajęcia z kurtkami i powieszą je na oparciach krzeseł, nie będzie miejsca na swobodne poruszanie się. Większość osób uczących wymaga pozostawiania kurtek w szatni, więc nie ma sensu robienia na przekór. Jak ubrać się na egzamin Egzamin – jak wiadomo – jest wydarzeniem oficjalnym i powinno się na nie przychodzić w odpowiednim ubiorze. Dużym nietaktem studentek jest zakładanie za krótkich spódnic i bluzek z szerokimi dekoltami, Strój na egzamin powinien być stonowany i elegancki. Odpowiednia spódnica ma długość przynajmniej do kolan, bluzka najlepiej koszulowa, a buty – najlepiej bez przesadnie wysokich obcasów. Także makijaż nie powinien być bar-

22 18

Debata TVP Lublin

dzo mocny, gdyż taki bardziej pasuje na dyskotekę czy do baru, ale nie na egzamin uczelniany. Dlatego zaleca się delikatne podkreślenie urody. Bo – jak wiadomo – najładniejsze jest to co naturalne. W przypadku studentów zasady są podobne. Nie przychodzi się na egzamin w dresach czy też w sportowym obuwiu założonym do garnituru. Zalecany strój dla panów to garnitur, koszula z krawatem i półbuty pasujące do reszty stroju. Ważna jest też kolorystyka. Ubrania nie powinny być w krzykliwych barwach, tzn. nie w kolorach czerwieni, różu, zielonego. Najlepiej, by były to barwy stonowane: biel, granat, szary czy czarny. Jak zwracać się do nauczycieli akademickich i władz Wielu studentów często ma problem nie tylko z tytułem naukowym, ale także z imieniem i nazwiskiem danej osoby. Idąc do kogoś pracującego na uczelni, trzeba dowiedzieć się najpierw, jak ta osoba się nazywa i jaki ma tytuł naukowy. Bo nie ma większej gafy niż pomyłka w zwróceniu się do profesora tylko tytułem doktora. A można się tego w bardzo łatwy sposób dowiedzieć. Na drzwiach gabinetów wiszą tabliczki z tytułem, imieniem i nazwiskiem zajmującej go osoby. Zdarza się, że w tym samym pokoju znajdują się dwie lub trzy osoby. Jeśli nie rozpoznało się poszukiwanego pracownika, warto zapytać o niego, wymieniając tytuł naukowy, imię i nazwisko. Jeśli jest w gabinecie w danej chwili, na pewno się przedstawi i zapyta, w czym może pomóc. Szacunek do innych Osoba, która jest świadoma, że będzie się nudziła na zajęciach/wykładach, często lepiej postąpi, nie idąc na nie. Jeśli ma się zamiar przeszkadzać – można łatwo zostać negatywnie zapamiętanym. Głośne rozmowy przeszkadzają w realizacji tematu. Nic tak nie irytuje drugiej osoby jak brak uwagi – każdy, gdy mówi coś lub naucza, lubi być słuchanym. Nieodpowiednie zachowanie może również nie podobać się innym studentom, pragnącym w ciszy i spokoju skorzystać z czasu na zajęciach. Najlepiej być pozytywnie widzianym, czasem sposobem na studia jest bycie niedostrzeganym, największym błędem jest bycie negatywnie zapamiętanym.

Anna Koper

Grafika - juniormedia.pl

1 lutego br. w TVP Lublin odbyła się debata, której tytuł brzmiał „Uczelnia XXI wieku”. Wzięli w niej udział rektorzy uczelni województwa lubelskiego, przedstawiciele mediów regionalnych i studenckich, w tym również reprezentanci Radaru. Uczestnicy debaty starali się przybliżyć problemy związane z polskim szkolnictwem wyższym. Nasuwały się pytania: czy uniwersytety są odpowiedzialne za losy zawodowe swoich absolwentów? Jak radzić sobie w czasach kryzysu finansowego i demograficznego? Dlaczego absolwenci wyższych uczelni mają problemy ze znalezieniem pracy? itp. Główną kwestią, poruszaną w dyskusji, była relacja – uczelnia a rynek pracy. Uczestnicy debaty twierdzili, że funkcją uniwersytetu powinno być rozwijanie umiejętności i kwalifikacji zawodowych swoich studentów. Uczelnia winna wychowywać, dawać odpowiednie wykształcenie i rozwijać zainteresowania. Obecnie problem stanowi niski poziom kształcenia, kóry wiąże się z masowym studiowaniem młodych ludzi. Według uczestników debaty problem tkwi już w szkołach średnich, które powinny uczyć młodzież przedsiębiorczości, ale nie zawsze to robią. Zazwyczaj młody człowiek po studiach nie potrafi znaleźć pracy w kraju i emigruje za granicę. Poruszano również temat nowych reform w szkolnictwie wyższym m.in. wprowadzenie nowego rodzaju stypendium dla 10% najlepszych świeżo upieczonych absolwentów, wzmocnienie finansowania najlepszych jednostek naukowych, podział na uczelnie badawcze i zawodowe, nowe programy studiów.

Ania M.

warto wiedzieć

Kocha, nie kocha... Pomięte płatki spadają powoli na ziemię – niepewna istota wyrywa kolejne z czubka, zadając sobie w duchu odwieczne pytanie: kocha czy nie...? W wypadku niepomyślnej wróżby kontynuuje czynności, zastępując płatki listkami. Może tym razem kwiat się pomylił...? 14 lutego, Krakowskie Przedmieście. Wszędzie zakochane pary lub „połówki” z bukietami kwiatów czekające na swoje sympatie. Gdzieniegdzie przebiega spóźniony chłopak – kolejka w kwiaciarni się dziś przedłużyła, a poprzednik nie mógł się zdecydować, czy jego ukochana woli róże czerwone czy niebieskie, bo to jej ulubiony kolor od gimnazjum. Na wystawach sklepowych również króluje czerwień, głównie jako deszcz serduszek, w towarzystwie półnagich aniołków z nieodłącznymi atrybutami. Łuk i strzały tym razem nie leżą w kącie – czekają na delikwenta, któremu będą mogły utkwić… w plecach, pozwalając dostrzec jedyną, prawdziwą miłość. Nikomu nie przeszkadza zimowa aura. Choć wszyscy wiemy, jak z perspektywy anatomii wygląda serce, hołdujemy symbolom, nakreślonym dawno temu. Dzieciom powtarzamy to, czego sami się

nauczyliśmy w dzieciństwie: „to jest serduszko i tak się je rysuje”. Pozostaje więc pytanie, dlaczego tak się dzieje? Dlaczego nakreślamy w swoim umyśle znak, który nie ma nic wspólnego z rzeczywistością? Po co nam serduszka, amorki, kwiaty, których prawdziwy wysyp obserwujemy w walentynki? Czy to sposób na strach przed samotnością? Przecież każdy z nas chce być kochany. Każdy z nas chce czuć, że gdzieś tam, we wszechświecie, istnieje osoba, dla której jesteśmy całym światem, osoba, która przemierzy galaktykę, by znaleźć tę swoją jedyną Różę i zaopiekować się nią. Głęboko w sercu każda dziewczyna marzy o powozie zaprzężonym w siwe konie, który dowiezie ją do ołtarza, gdzie czeka wymarzony książę. Marzy o sukni śnieżnobiałej z długaśnym welonem, noszonym przez małe, pulchne dzieci. Każdy chłopiec zaś marzy o wybrance wiernej do grobowej deski, z którą mógłby się zestarzeć i wspólnie z nią przy kominku opowiadać wnukom najciekawsze historie swojego życia. Obserwując zakochane pary, nawet single nie pozostają obojętni. U jednych budzi się solidarność z „gołąbeczkami”, u in-

nych zazdrość, a nawet strach. „Bo czekam tyle i nic się nie dzieje” albo „żaden związek w moim życiu się nie udał”. Czym jest więc prawdziwa miłość? Dotychczas nie ma na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi. Krążą o niej legendy, napisano wiele stron zarówno poezji, jak i prozy, nakręcono wiele filmów, a nawet próbowano ująć w kategorie procesów biochemicznych, zachodzących pod wpływem hormonów w organizmie człowieka. Wiadomo tylko, że miłość jest zjawiskiem nieokiełznanym i nie da się jej zamknąć w ciasne kategorie ludzkiego rozumu. Może być zarówno remedium na cierpienia współczesnych młodych Werterów, jak i ich przyczyną. Może stać się lekarstwem na samotność i depresję, motorem twórczych działań, ale jednocześnie może wtrącać w otchłań zagubienia i odrzucenia. Dla niektórych jednak to nie miłość, a ciekawość może być pierwszym krokiem do małżeństwa – ale to temat do głębszej dyskusji i bardziej wnikliwej analizy. Jedno jest pewne: miłość nadchodzi. Czuć ją gdzieś w powietrzu. Nieważne kiedy i gdzie – zawsze nas znajdzie. Sylwia Dominik

E-papieros – zdrowsze palenie O tym, że palenie tytoniu jest bardzo szkodliwym nałogiem, nie trzeba nikogo przekonywać. Papierosy wywierają szkodliwy wpływ na naczynia krwionośne, serce, wywołują choroby układu oddechowego i nowotwory, w tym jakże groźnego raka płuc. Ostatnio coraz więcej osób sięga po elektronicznego papierosa... Co to jest e-papieros? Elektroniczny papieros składa się z baterii, pojemniczka z płynem i atomizera, który zamienia płyn, w „dym”. Urządzenie aplikuje nikotynę zamieszaną z glikolem propylenowym i gliceryną w postaci pary do płuc. Glikol propylenowy jest używany m.in. do konserwacji żywności. Odparowywany w e-papierosie rozkłada się w organizmie na cukry proste. Gliceryna jest składnikiem leków i kosmetyków. E-papieros dostarcza tak samo jak plastry nikotynowe nikotynę, która powoduje wydzielanie serotoniny w organizmie (hormonu przyjemności), podobnie jak czekolada.

Za i przeciw e-papierosom Elektroniczny papieros dostarcza do organizmu nikotynę, ale w przeciwieństwie do tradycyjnych papierosów nie dostarcza ponad 400 szkodliwych substancji, w tym 26 rakotwórczych. Jest bezpieczny dla otoczenia i stanowi skuteczną pomoc w zerwaniu z nałogiem. Warto wspomnieć, iż przedawkowanie nikotyny w e-papierosie jest bardzo trudne, jeśli wręcz niemożliwe. Bierne e-palenie nie zagraża zdrowiu – w wydychanym powietrzu nie ma nikotyny, tlenku węgla i innych substancji smolistych, które powodują impotencję, choroby serca lub raka. W przypadku używania zwykłego płynu zapach e-papierosa jest niewyczuwalny i nie „zatrzymuje się” w odzieży. Można go używać w miejscach publicznych w przeciwieństwie do zwykłych papierosów.

Jednym z minusów e-papierosa jest inhalacja, która ogranicza zdolność oddychania. Jednak wciąż nie wiadomo nic na temat szkodliwości e-papierosów. Nie można dać na nie gwarancji, bo badania na ten temat wciąż trwają. Warto pamiętać o tym, iż są one przeznaczone wyłącznie dla palaczy – nikotyna zawarta we wdychanej parze jest substancją silnie uzależniającą, jednak nie stwierdzono jej szkodliwego wpływu na zdrowie. Przeciwnicy Największym wrogiem e-papierosów jest konkurencja, czyli producenci tytoniu, plastrów i gum nikotynowych. Niewątpliwe szkodzą również budżetowi państwa – podatki z papierosów analogowych pokrywają 100% wydatków na ochronę zdrowia.

Wenia

2319

STYCZEŃ- MARZEC Marzec2013 2011

TROCHĘ KULTURY

Życie spisane w czterech kratach Debiuty mają to do siebie, że często niestety nie spełniają oczekiwań zarówno czytelników, jak i samych autorów. Niekiedy jednak trafiają się perełki i do nich można zaliczyć „Mury Hebronu” Andrzeja Stasiuka. Najlepsza zdaniem wielu pisarzy książka o więziennictwie, wydana w 1992 r., z pewnością warta jest odkurzenia. Trzeba przy tym zaznaczyć – to nie jest literatura dla wszystkich. Więzienie to piekło i ściek, śmietnik i dżungla i nikogo nie obchodzi, co się tutaj dzieje, nikogo nie obchodzi, że morderca siedzi z dzieciakiem skazanym za kradzież roweru – to jeden z łagodniejszych fragmentów książki. Rzeczywistość jest tu dużo bardziej brutalna, a autor nie ucieka od kontrowersyjnych tematów. „Mury

Hebronu” są opowieścią z perspektywy mało przykładnego obywatela, który lawiruje pomiędzy wolnością i więzieniem, a jego życiorys jest na trwałe wpisany w cztery kraty. Kto jest złodziejem, oszustem i podejmuje się włamań, musi brać takie ryzyko pod uwagę. Tak jest i tym razem. Po pierwszej wpadce bohater nie widzi już dużej różnicy pomiędzy życiem w czterech kratach od tego poza kratami. Zbiór opowiadań Stasiuka to brutalna, bezpośrednia, nieuznająca półśrodków proza. Jest niesamowicie realna, ale może wpływ na to miał fakt, że autor spędził półtora roku w więzieniu za dezercję z wojska. Trudno jednak odróżnić, gdzie pisarz wplótł prawdziwe zdarzenia, które zaobserwował lub których doświadczył, a co stanowi fikcję literacką.

Błękitnowłosa i anioł Recenzja książki „Córka dymu i kości” Laini Taylor

kacikzksiazka.blogspot.com

Karou – w języku chimer oznacza nadzieję; w języku ludzi to imię 17-letniej dziewczyny o niebieskich włosach i pięknej twarzy, uczennicy szkoły plastycznej w Pradze. Na tym jednak kończą się fakty: Karou nie wie, kim jest ani skąd pochodzi. Jedyne, co jest dla niej jasne, to praca dla Brimstone’a, którego nazywa Dealerem Marzeń.

24 20

Wzywana w ludzkim świecie przez kruczego posłańca, podróżuje do różnych zakątków świata w poszukiwaniu nietypowych przedmiotów do sklepu Brimstone’a, zaś jej szkicownik przepełniają rysunki istot z rogami, ogonami i pazurami, które doskonale zna i potrafi opowiedzieć ich historie. To podwójne życie przerywa niespodziewane spotkanie z niebezpieczną istotą o płonących skrzydłach i oczach koloru ognia, a zaraz po nim – tajemnicze odciski dłoni na drzwiach domów na wszystkich kontynentach. Między aniołem a Karou rodzi się uczucie. Akiva wywraca jej świat do góry nogami i przywraca pamięć o tym, kim jest, lecz cena za tę wiedzę jest zbyt wysoka. „Córka dymu i kości” to pierwsza część zapowiadanego cyklu o losach Karou. Wydaje się ona niezwykle cenną pozycją nie tylko dla zakochanych nastolatków, ale również dla wszystkich miłośników gatunku fantasy. Nie jest to jednak zwykła książka. To opowieść z morałem – w postaci cennych rad Brimstone’a, a także historia niezwykłej miłości między dwojgiem przedstawicieli antagonistycznych gatunków. To także opowieść o dorastaniu, podejmowaniu ważnych życiowych decyzji, przyjaźni i mocy wiary.

Opowiadania są bowiem przedstawione zgrabnie literacko, a język – chociaż wulgarny – urzeka. Trudno jednak oczekiwać, aby bohaterowie – różnej maści recydywa – używali kwiecistej mowy filozofów i silili się na elokwencję „wyższych sfer intelektualnych”. Brutalna rzeczywistość, perwersyjny seks, znęcanie się nad ludźmi i zwierzętami (bestialska scena z kotem), specyficzne i czasem zaskakujące refleksje – tego czytelnik może spodziewać się po książce. „Mury Hebronu” Andrzeja Stasiuka wywołują silne, czasem skrajne emocje i nie sposób przejść obok tego obojętnie. Jednak dla osób wrażliwych i obrońców polskiej poprawnej polszczyzny pozycja ta może być nie do przejścia. Michał Mazik michalmazik.com

Nie sposób nie wspomnieć także o miejscu akcji. Nadgryziona zębem czasu, lecz wciąż urzekająca Praga staje się kolejnym bohaterem książki, równie atrakcyjnym i interesującym. Laini Taylor stworzyła w tej książce niezwykły świat, pełen nietypowych stworzeń, uwikłanych w kalejdoskopie uczuć na tle toczącej się wojny pomiędzy chimerami a serafinami. Napisana prostym, zrozumiałym językiem, trafia do serc czytelników i nie sposób się jej wyrzec. Jeśli ktoś potrafi pocieszyć złamane i spragnione miłości serca, to jest to na pewno autorka tej książki, kiedy mówi ustami bohaterów, że kiedy wszystko inne zawodzi, pozostaje jeszcze Karou. Sylwia Dominik

Zachęcamy do czytania książek! Kto chce podzielić się wrażeniami, polecić lekturę i zamieścić recenzję w „Radarze”, proszony jest o kontakt z redakcją, Kontakt: [email protected]

TROCHĘ KULTURY

When The Sun is Rising Up

17 stycznia swoją premierę miała debiutancka płyta Piotra Brzezińskiego pt. When the sun’s risin’ over the town. Tworzący pod pseudonimem Peter J. Birch muzyk jest studentem filologii hiszpańskiej na jednej z wrocławskich uczelni. Mimo że ma dopiero 22 lata, zdążył już zostać zauważony na polskiej scenie muzycznej. Ma za sobą ogromną – jak na swój staż na scenie – liczbę koncertów. Występował m.in. w radiowej Trójce, na Opener Festivalu, jak również w miastach w Polsce i za granicą. Koncertował wraz z Czesławem Mozilem, Lechem Janerką i Tymonem Tymańskim. Tworzy gatunek kojarzony raczej z panami około czterdziestki, wiodącymi spokojne życie na farmie gdzieś w Ameryce, niżeli z młodym, zdolnym chłopakiem z gitarą. Zainteresowanie muzyką country w Polsce u młodych ludzi jest w ostatnim czasie mało widoczne, jednak dzięki temu zapaleńcowi z Wołowa na Dolnym Śląsku z pewnością to się zmieni. Wszystkie utwory znajdujące się na płycie są wykonane w języku angielskim, co w połączeniu z charakterystycznym akcentem stwarza nietypową atmosferę. Płyta jest przełożeniem muzyki country/ folku na warunki środowiska miejskiego, co tworzy kontrast zwracający uwagę odbiorcy. Album pokazuje, jak bardzo wielowymiarowym artystą jest Peter. Sam zagrał na perkusji, gitarze akustycznej, klawiszach i tamburynie, również śpiewa we wszystkich utworach. Nagrania znajdujące się na debiutanckiej płycie są niezwykle nastrojowe, wprowadzają słuchacza do świata przedstawionego na okładce – cichej, spokojnej i otwartej przestrzeni dzikiej przyrody. Bez wątpienia artysta może sięgać bardzo wysoko, trafiając w najbardziej wymagające gusta.

Karol Milaniuk

Inframundo

„Inframundo” to powieść, którą czyta się lekko i przyjemnie. M.A. Trzeciak w bardzo wyrazisty sposób przedstawiła postaci. Greta kocha stare filmy i kino, w którym od lat pracuje, Laudo – chłopak kochający ją bezgranicznie, w kinie zajmuje się naprawą różnych usterek; Erwina jest kasjerką, a Jowita właścicielką kina. Pewnego dnia Jowita umiera, a kino zostaje zamknięte, wtedy trójka przyjaciół zostaje bez pracy i bez drugiego domu. Z czasem okazuje się, że właścicielka przepisała „Infamundo” w spadku pracownikom. Greta pragnie przywrócić mu dawny blask, organizuje więc wielkie otwarcie połączone z balem przebierańców. W czasie balu na tyłach kina Greta znajduje pisklę gawrona, przygarnia je i otacza opieką. Jednak atmosfera kina ze starymi filmami nie trafiała do odbiorców, a zabytkowy budynek kina nie był przez nich szanowany. Z powodu pewnego incydentu w trakcie jednego z seansów Greta wyrzuciła wszystkich widzów z kina, które od tamtej pory było zamknięte. Greta zachodzi w ciążę i ma szczególną więź ze swoim nienarodzonym dzieckiem. Opowiada mu o kinie, wartości starych filmów, ich pięknie i niepowtarzalnym uroku. W niewyjaśnionych okolicznościach kinie płonie. To zdarzenie jest końcem "Inframundo”, ale początkiem nowego życia dla Grety, Laudo i Erwiny. To książka o marzeniach, młodych ludziach poszukujących swojego miejsca na świecie i drogi do szczęścia. Opowieść pełna niezwykłych sytuacji, nienaturalnych zdarzeń, trzymająca czytelnika w niepewności praktycznie do ostatniej strony. Godna poklecenia lektura. Książka którą się czyta jednym tchem i nie można przestać, dopóki się nie odkryje jej zakończenia.

Emiśka

Diabeł ubiera się u Prady

Autor: Lauren Weisberger Wydawca: Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz Rok wydania: 2012 „Diabeł ubiera się u Prady” – debiut literacki amerykańskiej pisarki Lauren Weinberger to zabawna opowieść o zwykłej dziewczynie wkraczającej w niezwykły świat mody. Andrea Sachs, główna bohaterka, zostaje asystentką najbardziej znanej kobiety w świecie mody, jaką jest Miranda Priestly – redaktor naczelna miesięcznika „Runway”. Marzeniem dziewczyny jest praca w gazecie, ale najpierw musi przetrwać rok jako asystentka w miesięczniku, gdzie nie liczy się nic poza ubiorem pracowników. Książka od pierwszych stron wciąga czytelnika, który przenosi się w świat dalece obcy dla większości ludzi, niektóre sytuacje opisywane w książce wydają się wręcz nieprawdopodobne. Zawarta w powieści duża dawka humoru czyni ją godną polecenia. „Diabeł ubiera się u Prady” Lauren Weisberger świetnie nadaje się na lekarstwo na długie wieczory, kiedy podczas brzydkiej pogody za oknem mamy możliwość poprawienia sobie nastroju. Na podstawie tej powieści nagrano film o tym samym tytule, a w rolach głównych zagrały Anna Hathaway (jako Andrea Sachs) i Meryl Streep (Miranda Priestley). Film, podobnie jak książka, okazał się hitem.

Anna Koper

2521

STYCZEŃMARZEC 2013 Marzec 2011

Ze sportu

Wysiłek napędza mnie do działania Rozmowa z Katarzyną Kruk, studentką I roku ochrony roślin i kontroli fitosanitarnej, członkiem sekcji piłki ręcznej kobiet w AZS UP Lublin.

Ćwiczę codziennie minimum dwie godziny, w ciągu tygodnia. W weekend staram się trochę odpocząć.

Nieraz zdarzało mi się także opuszczać jakieś zajęcia, ale to na szczęście bardzo rzadko. Czy przygotowujecie się w specjalny sposób do tych rozgrywek? Akademickie Mistrzostwa Województwa Lubelskiego to już poważna sprawa Nasze rozgrywki dopiero się zaczną, gdy sekcja męska zakończy swoje. To już za kilka dni, więc motywacyjnie na razie się do tego przygotowujemy. Czyli atmosfera w zespole jest w najlepszym porządku? Tak, choć wszystkie, czego nie ukrywam, jesteśmy podekscytowane nadchodzącymi rozgrywkami. A jak wygląda rywalizacja wewnątrz zespołu o pierwszy skład? Jest nas teraz naprawdę dużo, ale drowa rywalizacja działa na nas wszystkie motywująco.

Fot. Archiwum sekcji.

Paulina Pietruszka: Od jak dawna jesteś w sekcji piłki ręcznej i w jaki sposób do niej trafiłaś? Katarzyna Kruk: W sekcji jestem od października ubiegłego roku. Namówił mnie do tego kolega, który powiedział, bym przyszła na trening i juz tam zostałam. A jak wyglądają wasze treningi? Treningi standardowe to ćwiczenia różnego typu, głównie techniczne i na wytrzymałość. Treningi prowadzi mgr Jacek Wójtowicz i odbywają się one w środy i czwartki. Do tego chodzę dodatkowo na siłownię, salę aerobową.

Od dawna trenujesz piłkę ręczną? W ręczną zaczęłam grać, kiedy byłam w gimnazjum, choć wtedy zdecydowanie bardziej było to hobbystycznie, teraz tak bardziej na serio. Można powiedzieć, że wtedy pogrywałam, a teraz gram. W gimnazjum zajmowałam się bardziej siatkówką, lecz dopiero tu zaiskrzyło pomiędzy mną a piłką ręczną. Czy trudno jest te treningi łączyć z innymi obowiązkami na uczelni? Czasami muszę przełożyć zajęcia, żeby być na treningu czy na siłowni.

Fot. Archiwum sekcji.

26 22

Fot. Archiwum sekcji.

Czyli trzeba się sporo napracować, by dostać się do pierwszego składu? Ciężko mi powiedzieć, bo jestem przyzwyczajona do wysiłku. Od kiedy pamiętam, jestem związana ze sportem. Można powiedzieć, że taki wysiłek mnie napędza do działania w każdej dziedzinie życia. Chciałabyś wiązać swoją przyszłość z grą w piłkę ręczną, czy to tylko uniwersyteckie hobby? Raczej jestem za słaba, by móc poważnie o tym myśleć. Wolę skupić się na treningach, jednocześnie nie zapominając o nauce. Dziękuję za rozmowę i życzę jak najwięcej sukcesów. Dzięki wielkie. Mam nadzieję, że nie zaznamy goryczy porażki i będziemy ocierać jedynie łzy radości po zwycięstwie.

P

warto wiedzieć

=

Zderzenia z językiem polskim

Przez żołądek do serca Jeszcze dwadzieścia lat temu jedyną prawidłową i wręcz oczekiwaną odpowiedzią na pytanie „jak leci?” było stwierdzenie „stara bieda” (należało to zaakcentować odpowiednią skrzywioną miną i rozłożeniem ramion). Postawa pesymistyczna, wieczne niezadowolenie, malkontenctwo, narzekanie na swój katorżniczy los, bo przecież na nic człowieka nie stać, a tu trzeba spłacać raty za samochód i nowe meble, a poza tym ze szwagrem kupiło się działkę i się powolutku buduje dom, bo jak się zaczęło, to się musi skończyć, a teraz niestety trzeba sobie od ust odejmować i jeść chleb z margaryną, a na wakacje do Bułgarii się nie pojedzie, bo lepiej pojechać do Turcji po kożuchy. Ale trzeba sobie radzić (tu porozumiewawcze mrugnięcie okiem)

i człowiek jakoś wiąże koniec z końcem, od pierwszego do pierwszego. Kto się wyłamał i np. z uśmiechem (a to było bardzo źle widziane) optymistycznie rzucił: „dziękuję, jakoś leci”, stawał się podejrzany. Jemu to się powodzi, nie ma kłopotów, a poza tym się wywyższa – szeptano. Na pewno kombinuje i ukrywa dochody, ale cwaniak – każdy coś dorzucił i osobnik był napiętnowany. Niewątpliwie kucharz, który pokroił na cienkie plasterki ogórki, posolił lekko, dodał koperku i śmietany, jogurtu czy sosu winegret, był geniuszem, bo pogodził pesymistów i optymistów – mizeria blado i skromnie wygląda, ale cudownie smakuje. Wiadomo, że jak człowiek głodny, to zły. Kupując warzywa w sklepie, usłyszałam następujący fragment rozmo-

Grafika ̶ Beata Czaplińska

wy dwojga młodych ludzi. Dziewczyna pyta: „Co byś zjadł na obiad, kochanie?” Chłopak nieśmiało odpowiada: „Mizerię”. „Z pomidorów czy ogórków?” – dopytuje dziewczyna. „Może być z pomidorów” – wyszeptał wpatrzony w nią młodzieniec. Prawdziwy optymista. Jak tu nie wierzyć, że miłość jest ślepa. Ewa Zawadzka-Mazurek

Nasi partnerzy medialni: http://e-biotechnologia.pl

http://www.dlastudenta.pl/

„Studnia akademicka” w każdy czwartek o godz. 22.00 (89,9 MHz)

27 23

Marzec 2011