MARK LAWRENCE Brytyjski autor fantasy, który zadebiutował znakomicie przyjętą powieścią Książę Cierni, która została uznana za jeden z najlepszych debiutów epickiej fantasy ostatnich lat. Jest żonaty i ma czworo dzieci . Jedno z nich ma wysoki stopień niepełnosprawności. W pracy zawodowej Mark prowadzi badania w dziedzinie zawiłości sztucznej inteligencji. Był upoważniony do wglądu w tajne informacje przez aż dwa rządy: amerykański i brytyjski. W swoim czasie mógł szczerze powiedzieć: "To nic wielkiego... Chwilunia, to jednak jest coś wielkiego!". W chwilach wolnych od pracy i opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem Mark pisze, gra na komputerze, uprawia działkę, warzy piwo i unika majsterkowania. Książę Cierni to pierwszy tom trylogii Rozbite Imperium, opowiadającej o perypetiach księcia Jorga Ancratha. Cała trylogia zostanie wydana w Polsce przez wydawnictwo Papierowy Księżyc.
MARK LAWRENCE
ROZBITE IMPERIUM TOM I
KSIĄŻĘ CIERNI
Przełożył Jarosław Fejdych
PAPIEROWY KSIĘŻYC Słupsk 2012
Tytuł oryginału Prince of Thorns Redaktor prowadzący Artur Wróblewski Skład i łamanie Anna Szarko e-mail:
[email protected] Projekt okładki Krzysztof Krawiec Copyright © by Mark Lawrence 2011 Mapa © Andre Ashton Copyright © for the Polish edition by Papierowy Księżyc 2012 Copyright © for the Polish translation by Jarosław Fejdych Wydanie I Słupsk 2012
ISBN 978-83-61386-19-3 Wydawca: PAPIEROWY KSIĘŻYC Wydawnictwo Papierowy Księżyc skr. poczt. 220. 76-215 Słupsk 12 tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-34-21 e-mail:
[email protected] www.papierowyksiezyc.pl
Druk: WZDZ-Drukarma Lega, Opole, 77 400-33-50
Dziękuję Helen Mazarakis i Sharon Mack za pomoc i wsparcie.
Celyn, to, co najważniejsze jest nienaruszone
1
Kruki! Zawsze te kruki. Obsiadły dach kościoła, zanim jeszcze ranni wyzionęli ducha, zanim Rike skończył obcinać palce i zdejmować z nich pierścienie. Oparłem się o słup szubienicy i skinąłem kilkunastu czarnym ptaszyskom o mądrych i czujnych ślepiach. Rynek spływał czerwienią. Krew w rynsztoku, krew na kamiennych płytach, krew w fontannie. Trupy leżały po trupiemu. Niektóre zabawnie wyciągały ku niebu bezpalce dłonie, inne spokojnie zwinęły się w kłębek wokół ran. Nad dogorywającymi unosiła się chmara much. Byli tam ślepcy, byli też kanciarze, a obecność każdego z nich zdradzała nieodłączna bzycząca świta. — Wody! Wody! — Bliscy śmierci zawsze proszą o wodę. Dziwne; u mnie pragnienie wywołuje zadawanie śmierci. Tyle zostało po Mabberton. Dwustu martwych chłopów pośród kos i siekier. A ostrzegałem, że jesteśmy zawodowcami. Powiedziałem to ich przywódcy, Bovidowi Torowi. Dałem im szansę, zawsze to robię. Ale nie. Chcieli krwi i rzezi. No i się doigrali. Wojna, kochani, to piękna sprawa. Ci, którzy twierdzą inaczej, przegrywają. Gdyby chciało mi się podejść do starego Bovida opartego o fontannę, z bebechami na wierzchu, pewnie by się ze mną nie zgodził. No i patrzcie dokąd go zaprowadziło odmienne zdanie. — Zawszona wiejska biedota. — Rike cisnął garść palców na rozpłatany brzuch Bovida i podszedł do mnie trzymając łup w wyciągniętej dłoni, jak gdyby to była moja wina. — Patrz! Jeden złoty pierścień. Jeden! W całej wiosce tylko jeden zafajdany złoty pierścień. Chętnie postawiłbym sukinsynów na nogi i jeszcze raz ich wypatroszył. Pieprzone wieśniaki. Nie miałem wątpliwości, że tak by właśnie zrobił: był prawdziwym sukinsynem i do tego chciwym. Spojrzałem mu w oczy.
— Spokojnie, bracie Rikeu. W Mabberton nie brakuje złota innego sortu. — Ostrzegłem go wzrokiem. Przez te jego złorzeczenia prysł cały czar widowiska; zresztą trzeba było przykrócić mu cugli. Po walce Rike’a zawsze nosiło i chciał więcej. W moich oczach wyczytał, że mogę dać mu więcej. Więcej niż mu trzeba. Mruknął coś, schował zakrwawiony pierścień i wsadził nóż za pas. Makin zaszedł nas od tyłu i przygarnął do siebie, klepiąc rękawicami w nasze napierśniki. Jeśli Makin miał jakiś talent, to była nim umiejętność łagodzenia spraw. — Rikejku, brat Jorg słusznie prawi. Skarbów tu nie brak. — Miał w zwyczaju zdrabniać imię Rike'a, bo o głowę przewyższał nas wszystkich i był ze dwa razy szerszy. Zawsze też opowiadał dowcipy. Opowiadałby je tym, których zabijał, gdyby dali mu na to czas. Lubił, gdy odchodzili z uśmiechem. — Jakich skarbów? — mruknął posępnie Rike. — A co jest Rikejku skarbem wieśniaka? — Makin poruszył znacząco brwiami. Rike podniósł przyłbicę racząc nas swoją brzydką gębą. No, bardziej ordynarną niż brzydką. Blizny dodawały mu uroku. — Krowy? Makin wydął wargi. Grube i mięsiste, nie mogły się podobać, ale można mu je było wybaczyć, bo nadrabiał poczuciem humoru i zabójczą skutecznością w wywijaniu cepem. — Weź sobie Rikejku te krowy, jak chcesz. Ja zamierzam znaleźć sobie jakąś chłopską córkę albo i trzy, zanim ktoś je nam zużyje. Odeszli razem, Rike zanosząc się ochrypłym „har, har, har” brzmiącym jak gdyby nie tyle się śmiał, co zadławił ością. Patrzyłem, jak wyważają drzwi do domu Bovida naprzeciwko kościoła. Dom był ładny, z wysokim dachem krytym gontem i z kwiatowym ogródkiem od frontu. Bovid podążył za nimi wzrokiem, ale głowy już obrócić nie mógł. Patrzyłem na kruki, na Gemta i jego głupkowatego brata Maicala, zbierających głowy, Maical z wózkiem, Gemt z siekierą. Piękna sprawa, powiadam. Przynajmniej do patrzenia. Zgodzę się, że wojna cuchnie. Ale zaraz podłożymy ogień i cały smród zamieni się w dym. Złote pierścienie? Żadnej dodatkowej zapłaty mi nie trzeba. — Chłopcze! — zawołał głucho Bovid.
Podszedłem i oparłem się o miecz, czując nagłe zmęczenie w ramionach i nogach. — Gadaj prędko, co tam masz do powiedzenia, chłopie. Brat Gemt już idzie ku nam z siekierą. Ciach. Nie wyglądał na zmartwionego. Trudno zmartwić czymś człowieka, którego czeka rychłe przeistoczenie w robaczą strawę. Jednak rozdrażnił mnie, że nie okazał mi szacunku i nazwał chłopcem. — Masz jakieś córki, chłopie? Może schowały się w piwnicy? Stary Rike nie zwietrzy. Bovid podniósł wzrok; w jego oczach błysnął ból. I... ile masz lat, chłopcze? Znów „chłopcze”. — Wystarczająco dużo, żeby rozpłatać ci brzuch jak napchaną kiesę — powiedziałem, czując narastającą wściekłość. Nie lubię się wściekać. Wścieka mnie to. Ale nie załapał. Nie zdawał sobie chyba nawet sprawy, że to ja go tak rozprułem ledwo pół godziny wcześniej. — Piętnaście wiosen, nie więcej. Na pewno nie więcej... — Słowa sączyły się powoli z sinych ust w pobladłej twarzy. Sprostowałbym, że pomylił się o dwie, ale już mnie nie słyszał. Za mną zaskrzypiał wózek. Gemt stanął obok z ociekającą krwią siekierą. — Odrąbcie mu głowę — mruknąłem. — Jego tłusty brzuch zostawcie krukom. Piętnaście wiosen! Kto w tym wieku pustoszy wsie... Kiedy przyjdzie piętnasta, będę już królem!
Niektórzy przychodzą na świat po to, by ci n
Brat Gemt przyszedł na świat po to, by nadepną
2
Mabberton płonęło aż miło. Tak jak wszystkie inne wioski tego lata. Makin powtarzał, że to cholernie gorące lato i nie ma co liczyć na deszcz. Miał rację. Gdy wjeżdżaliśmy, zostawialiśmy za sobą kurz; gdy wyjeżdżaliśmy — dym. — Komu by się chciało być chłopem? — Makin lubił zadawać pytania. — Komu by się chciało być chłopską córką? — Skinąłem w kierunku Rike'a. który szczerzył się głupkowato i kołysał w siodle tak, że wydawało się, iż zaraz z niego spadnie. Przez kirys przewiesił belę jedwabiu przetykanego złotem. Skąd wytrzasnął takie coś w Mabberton? — Brat Rike lubi oddawać się prostym przyjemnościom — powiedział Makin. Fakt. Rike miał wręcz niezaspokojony apetyt. Jak i pożar pochłaniający teraz wioskę. Przyłożyłem pochodnię do krytej strzechą gospody; ogień zmusił nas do odwrotu. Kolejny krwawy dzień w ciągnącej się latami agonii naszego rozbitego królestwa. Makin otarł pot z twarzy, rozsmarowując przy tej okazji sadzę. Cały Makin, zawsze się uświni. — Ty sam nie mogłeś odmówić sobie tych przyjemności, bracie Jorg. Nie zamierzałem się o to kłócić. „Ile masz łat?”, pytał ten stary chłop. Wystarczająco dużo, żeby złożyć jego córkom wizytę. Ta tłusta dziewka miała dużo do powiedzenia, podobnie jak jej ojciec. Darła się jak prosiak, mało mi uszy nie pękły. Wolałem tę starszą. Przynajmniej była cicha. Tak cicha, że trzeba było ją przycisnąć tu czy tam, żeby się upewnić, czy nie kipnęła ze strachu. Nie przypuszczam jednak, żeby któraś siedziała cicho, kiedy dosięgnął je ogień... Gemt zrównał konia z moim i wyrwał mnie z zamyślenia.
— Ludzie barona dojrzą dym z dziesięciu mil. Źleś zrobił, podkładając ogień. — Pokręcił głupim rudym łbem, ruda grzywa zakołysała się w tę i we w tę. — Źleś zrobił — powtórzył jego brat idiota, wołając z grzbietu starego siwka. Pozwoliliśmy mu jechać z zaprzęgniętym wózkiem. Siwek nie zgubi drogi. Ten koń miał więcej oleju w głowie niż Maical. Gemt zawsze musiał coś wytknąć. „Źleś zrobił, wrzucając trupy do studni, teraz będziemy jechać o suchym pysku.” „Źleś zrobił, zabijając tego klechę, to przyniesie nam pecha.” „Gdybyśmy lżej się z nią obeszli, dostalibyśmy za nią okup od barona Kennicka.” Kusiło mnie przyłożyć mu nóż do gardła. Tu i teraz. Wychylić się i zatopić ostrze w jego szyi. „O co chodzi, bracie Gemt? Co tam bulgoczesz? Źlem zrobił, przebijając ci to stare, robaczywe jabłko Adama?” — O, nie! — zawołałem w udawanym przestrachu. — Szybko, Rikejku, leć się odszczać na Mabberton. Trzeba zagasić ten ogień. — Ludzie barona go zobaczą — upierał się poczerwieniały na twarzy Gemt. Kiedy ktoś go wkurzył, robił się burakowy. Swoją czerwoną gębą tylko jeszcze bardziej kusił mnie do mordu. Jednak nie zrobiłem tego. Przywódca ma swoje obowiązki. Przywódca ma obowiązek nie zabijać zbyt wielu własnych ludzi. Inaczej komu będzie przewodził? Kolumna jeźdźców zebrała się wokół nas, jak zawsze kiedy coś się działo. Pociągnąłem za wodze; Gerrod stanął z rżeniem i stukotem kopyt. Patrzyłem na Gemta i czekałem. Czekałem, aż wszystkich trzydziestu ośmiu moich braci zbierze się przy nas, a Gemt zrobił się tak czerwony, że mało mu krew nie trysnęła z uszu. — Bracia, dokąd zmierzamy? — zapytałem cicho, stając w strzemionach, żeby przyjrzeć się ich szpetnym ryjom. Wszyscy umilkli, by mnie usłyszeć. — Dokąd? — ponowiłem pytanie. — Czyżbym tylko ja to wiedział? Czy trzymam przed wami coś w sekrecie, moi bracia? Rike wyglądał na zdezorientowanego i marszczył brwi. Gruby Burlow stanął po mojej prawej, a po lewej Nubańczyk, którego zęby odcinały się śnieżną bielą na umazanej sadzą twarzy. Cisza. — Brat Gemt nam powie. On wie wszystko najlepiej. — Uśmiechnąłem się, chociaż ręka mnie wciąż świerzbiła, by rozpruć mu gardło. — Dokąd jedziemy, bracie Gemt? — Do Wennith na Końskim Wybrzeżu — odparł niechętnie, nie chcąc się na nic
zgadzać. — Bardzo dobrze. A jak się tam dostaniemy? Prawie czterdziestu jeźdźców na wspaniałych, kradzionych koniach? Gemt zacisnął zęby. Wiedział, ku czemu to zmierza. — Jak się tam dostaniemy, skoro zależy nam na kawałku pieczeni, póki jest gorąca? — spytałem. — Droga Liczy! — zawołał Rike zadowolony, że zna odpowiedź. — Droga Liczy — powtórzyłem cicho i uśmiechnąłem się. — Jaką inną drogą moglibyśmy jechać? — Spojrzałem w ciemne oczy Nubańczyka. Nie potrafiłem w nich nic wyczytać, ale pozwoliłem mu czytać w moich. — Nie ma innej drogi. Rike jest w swoim żywiole, pomyślałem. Nie ma pojęcia, w co tu się gra, ale podoba mu się jego rola. — Czy ludzie barona wiedzą, gdzie jedziemy? — zapytałem Grubego Burlowa. — Psy wojny idą z frontem — odparł. Gruby Burlow nie jest głupi. Policzki trzęsą mu się jak galareta, kiedy gada, ale głupi nie jest. — Zatem... — Powoli przeciągnąłem wzrokiem po ich twarzach. — Zatem baron wie, dokąd zmierzają oprychy, takie jak my i wie, którą drogą musimy jechać. — Pozwoliłem słowom wybrzmieć do końca. — I po to właśnie puściłem z dymem cholerną wioskę, żeby wiedział, jakim złym pomysłem byłoby jechać za nami. W tej chwili wbiłem Gemtowi nóż w gardło. Nie musiałem, ale chciałem. Potańczył trochę, pobulgotał, i spadł z konia. Czerwona gęba szybko mu zbladła. — Maical, odrąb mu głowę — powiedziałem. Tak zrobił. Gemt wybrał po prostu niewłaściwy moment.
Cokolwiek zniszczyło brata Maicala nie pozostawiło
Sprawiał wrażenie tak samo niewzruszonego, twardego i zgor
Dopóki ktoś ni
3
— Dwa trupy, dwa wijaki. — Makin wyszczerzył po swojemu zęby. Mieliśmy obozować przy szubienicy, ale Makin i tak puścił się naprzód sprawdzić teren. Pomyślałem, że bracia ucieszą się na wieść, że w dwóch z czterech klatek wciąż jeszcze są żywi skazańcy. — Dwa — mruknął niezadowolony Rike. Był zmęczony, a dla zmęczonego Rikejka szubienica zawsze jest w połowie pusta. — Dwa! — zawołał Nubańczyk. Paru chłopaków wymieniło monety wygrane i przegrane na zakładzie. Droga Liczy jest nudna jak niedzielne kazanie. Biegnie prosto i równo. Tak prosto, że człowiek chętnie by kogoś zabił, byle tylko pojawił się zakręt w prawo czy w lewo. Tak równo, że człowiek podskoczyłby z radości na widok byle pagórka. A tu z każdej strony tylko bagna i komary, komary i bagna. Jedyne na co można liczyć na Drodze Liczy to dwóch wijaków na szubienicy. Dziwne, że nie zastanowiło mnie, dlaczego postawiono szubienicę na takim pustkowiu. Uznałem to za szczęśliwy traf. Ktoś zostawił tu swoich więźniów na śmierć, wijących się w klatkach na poboczu. Dziwne miejsce wybrał, ale przynajmniej moja mała kompania rozerwie się za darmo. Bracia byli podekscytowani, więc dałem Gerrodowi ostrogę. Dobry koń z tego Gerroda. Przemógł znużenie i podcwałował. Nie ma to jak cwałować po Drodze Liczy. — Wijaki! — zakrzyknął Rike i wszyscy przyspieszyli. Pozwoliłem Gerrodowi przewodzić. Za nic nie dałby się wyprzedzić. Nie na tej drodze, gdzie każdy metr wybrukowano, gdzie każdy kamień przylegał do drugiego tak ciasno, że źdźbło trawy nie mogłoby się przecisnąć. Ani jeden kamień nie był przewrócony, ani jeden ubity.
I to na drodze zbudowanej na bagnie! Oczywiście pierwszy dotarłem do wijaków. Nikt nie był w stanie dogonić Gerroda. Z pewnością nie wtedy, kiedy ja go dosiadałem, a oni i tak byli o połowę ciężsi. Przy szubienicy odwróciłem się i zobaczyłem sznur jeźdźców rozciągnięty na drodze. Krzyknąłem z dzikiej radości tak głośno, że zwróciłem uwagę wozu z głowami. Gdzieś tam, z tyłu, był Gemt. Makin dotarł do mnie pierwszy, mimo że wcześniej pokonał już ten dystans dwukrotnie. — Niech tylko ludzie barona się tu zjawią — powiedziałem. — Droga Liczy jest równie dobra co most. Dziesięciu ludzi może tu stawić czoła całej armii. A jeśli ktoś miałby ochotę nas otoczyć, utopi się w bagnie. Makin skinął głową wciąż z trudem łapiąc oddech. — Ci, którzy zbudowali tę drogę... Gdyby postawili mi zamek... — Gdzieś na wschodzie huknął piorun i zagłuszył moje słowa. — Gdyby budowali zamki, nigdzie byśmy nie zajechali. Ciesz się, że ich tu nie ma. Patrzyliśmy, jak bracia nadjeżdżają jeden po drugim. Zachodzące słońce zabarwiło bagna ognistym oranżem i moje myśli pobiegły ku Mabberton. — To był dobry dzień, bracie Makinie — powiedziałem. — W rzeczy samej, bracie Jorg. Gdy już wszyscy dojechali, zaczęli się wykłócać o wijaków. Odszedłem na bok i usiadłem, opierając się o wóz z łupami, by poczytać, póki jeszcze było jasno a deszcz daleko. Po całym dniu miałem ochotę poczytać Plutarcha. Wciśnięty między skórzane okładki należał tylko do mnie. Jakiś szlachetny mnich poświęcił tej książce całe życie. Całe życie garbił się nad nią z pędzelkiem w dłoni. Tutaj złoto, na aureolę, słońce i ślimacznicę. Tutaj błękit jak trucizna, bardziej błękitny od nieba w południe. Maleńkie kropki z cynobru na kwiaty. Ów mnich zapewne stracił przy niej wzrok. Poświęcił tym kartom całe życie, od młodzika do siwego starca, upiększając słowa starego Plutarcha. Burza nadciągała, wijaki się wiły i wyły wniebogłosy, a ja oddałem się lekturze słów, które były już stare, gdy ci od drogi budowali te drogi. — Wy tchórze! Kobiety z mieczami i siekierami! — Jedno z dań, na których ucztowały wrony, potrafiło mówić. — Nie ma między wami ani jednego mężczyzny. Sami pederaści
łażący za chłopaczkiem. — Jego akcent brzmiał jak z Mersji. — Bracie Jorg, ten tutaj chce ci coś powiedzieć! — krzyknął Makin. Kropla deszczu uderzyła mnie w nos. Zamknąłem Plutarcha. Tyle już czekał, by opowiedzieć mi o Sparcie i Likurgu, że mógł poczekać jeszcze trochę i nie zmoknąć przy tym. Ten wijak miał sporo do powiedzenia i pozwoliłem mu się wygadać. O taką książkę trzeba dobrze dbać w podróży i zabezpieczyć przed deszczem. Owinąłem ją płótnem dziesięć razy z jednej strony, potem dziesięć razy z drugiej i schowałem pod siodłem. Dobrym siodłem, zaznaczam, ze skóry z podwójnym przeszyciem, pochodzącym z Końskiego Wybrzeża, a nie jakimś chłamem od Thurtanów. Bracia rozsunęli się, by pozwolić mi przejść. Szubienica — prosta konstrukcja ze świeżo ściętego drewna — cuchnęła bardziej od wózka z głowami. Wisiały na niej cztery klatki. Lokatorzy dwóch już byli martwi. I to bardzo. Ich nogi, wydziobane przez kruki do kości, zwisały pomiędzy prętami. Na nich niczym druga skóra czerniły się rozbzyczane muchy. Chłopaki poszturchali jednego z wijaków i ten nie wydawał się szczególnie zadowolony. Prawdę rzekłszy wyglądał, jakby już kojfnął. Szkoda, biorąc pod uwagę, że mieliśmy przed sobą całą noc. To też oznajmiłem temu gadatliwemu wijakowi. — Oto i nadchodzi chłopaczek! Znudziło mu się już szukanie lubieżnych ilustracji w skradzionej książce. — Wijak siedział w kucki na zakrwawionych nogach. Był stary, miał ze czterdzieści lat, jego czarne włosy, siwa broda i ciemne oczy błyszczały. — Wyrwij parę stron i podetrzyj się nimi, chłopaczku — rzucił z gniewem, łapiąc nagle pręty i wprawiając klatkę w kołysanie. — Na nic więcej ci się nie przyda. — Moglibyśmy podsmażyć go na wolnym ogniu — zaproponował Rike. Nawet on wiedział, że staruch chce nas rozwścieczyć, żebyśmy szybko z nim skończyli. — Tak jak wtedy, w Turston. Kilku braci roześmiało się na to, ale nie Makin. Przyglądał się wijakowi, a na jego pokrytej brudem i sadzą twarzy rysował się grymas. Uniosłem rękę, by uciszyć towarzystwo. — Byłoby to karygodne marnotrawstwo wyjątkowego dzieła, ojcze Gomst — powiedziałem. — Podobnie jak Makin rozpoznałem Gomsta pod tą brodą i włosami. Chociaż gdyby nie ten akcent, już by się piekł. — Szczególnie rozdziału „O Likurgu”, napisanego piękną łaciną, a nie tym bełkotem, którego uczą w kościele. — Znasz mnie? — zapytał zmienionym nagle, płaczliwym głosem.
— Oczywiście, że cię znam. — Obiema dłońmi odgarnąłem moje piękne loki z twarzy, by mógł mi się dobrze przyjrzeć w mroku. Na twarzy wypisane mam pochodzenie z rodu Ancrathów. — Jesteś ojciec Gomst, przybyłeś zabrać mnie z powrotem na lekcje. — K.. ksią... — Teraz już beczał i nie mógł wydusić z siebie słowa. Obrzydliwość. Poczułem się, jakbym ugryzł coś zgniłego. — Książę Jorg Ancrath do usług. — Ukłoniłem się po dworsku. — C.. co się stało z kapitanem Bortą? — Ojciec Gomst kołysał się lekko w klatce cały ogłupiały. — Kapitan Borta, Sir! — Makin zasalutował i postąpił naprzód. Miał na sobie krew pierwszego wijaka. Zapadła grobowa cisza. Nawet bzykot i świergot bagien przycichł. Bracia z rozdziawionymi gębami spoglądali to na mnie, to na starego księdza, to znów na mnie. Rikejek nie mógłby wyglądać na bardziej zaskoczonego, gdyby go zapytać, ile jest dziewięć razy sześć. I w tej właśnie chwili spadł deszcz, tak nagle jak gdyby Wszechmogący chlusnął na nas ze swojego nocnika. Mrok, który zapadał powoli, teraz zgęstniał jak melasa. — Książę Jorg! — Ojciec Gomst musiał przekrzykiwać deszcz. — Idzie noc! Musisz uciekać! — Zaciskał białe knykcie na prętach i nie mrugając powiekami wpatrywał się w ciemność. W tej ciemności, w deszczu, zobaczyliśmy, jak nadchodzą od strony bagna, po którym żaden człowiek nie mógłby przejść. Zobaczyliśmy ich ogniki. Blade światełka, takie jak te, które palą umarli na mokradłach, tam, gdzie nikt nie powinien zaglądać. Światełka, które niosą obietnicę spełnienia najskrytszych pragnień; które każą podążać za sobą w poszukiwaniu odpowiedzi, po to tylko, by znaleźć zimne błoto, głębokie i zachłanne. Nigdy nie lubiłem ojca Gomsta. Mówił mi, co mam robić, odkąd skończyłem sześć lat. Najczęściej argumentując wierzchem dłoni. — Uciekaj książę! Uciekaj! — wrzeszczał stary Gomst. Niedobrze się robiło od tego jego poświęcenia. Dlatego też ani drgnąłem.
Brat Gains nie dlatego gotował, że był d
Po prostu we wszystkim inny
4
Umarli nadciągali w strumieniach deszczu. Duchy tych, których pochłonęło bagno, topielców i tych, których ciała oddano moczarom. Zobaczyłem, jak Czerwony Kent biegnie na oślep i brnie przez trzęsawisko. Kilku braci miało na tyle rozsądku, żeby uciekać drogą, większość kończyła w bagnie. Ojciec Gomst zaczął się modlić, potrząsając słowami niczym tarczą: — Ojcze, któryś jest w niebie, chroń swego syna. Ojcze, któryś jest w niebie — powtarzał coraz szybciej, w miarę jak rósł w nim strach. Pierwszy przebrnął przez grzęzawisko i wylazł na Drogę Liczy. Spowijała go poświata księżycowa, z daleka wyglądająca na przenikliwie zimną. Wyraźnie widać było zarys jego ciała w tym świetle i rzęsisty deszcz, który padał przez nie i odbijał się od drogi. Zostałem sam. Nubańczyk uciekał z szeroko otwartymi oczami w ciemnej twarzy. Gruby Burlow był blady, jakby ktoś spuścił z niego całą krew. Rike wrzeszczał jak dziecko. Nawet Makin wziął w przerażeniu nogi za pas. Stałem z rozpostartymi ramionami i pozwoliłem, by deszcz bił we mnie. Nie miałem na swym koncie wielu przeżytych lat, ale nawet dla mnie deszcz był niczym dobrze znane wspomnienie. Budził we mnie wspomnienie dzikich nocy, kiedy stałem na donżonie, na krawędzi otchłani, i mało nie utopiłem się w powodzi, rzucając wyzwanie piorunom. — Ojcze nasz, któryś jest w niebie. Ojcze nasz, któryś jest... — Gomstowi język zaczął się plątać, kiedy upiór podszedł bliżej. Płonął zimnym ogniem, który przenikał aż do kości. Rozpościerałem ramiona, wystawiając twarz na deszcz. — Mojego ojca nie ma w niebie, Gomsty — powiedziałem. — Siedzi w swoim zamku i
liczy ludzi. Upiór stanął przede mną i spojrzałem mu w oczy. Były puste. — Co tam masz? Pokazał mi. A ja pokazałem jemu. Nie bez przyczyny to ja wygram tę wojnę. Wszyscy bierzemy udział w bitwie, która zaczęła się na długo przedtem, zanim przyszliśmy na ten świat. Zjadłem zęby na drewnianych żołnierzach w sali narad wojennych mojego ojca. Nie bez przyczyny wygram tam, gdzie inni przegrali. To dlatego, że rozumiem zasady tej gry. — Piekło — powiedział umarlak. — Mam piekło. Z tymi słowy wniknął we mnie, zimny jak sama śmierć, ostry jak brzytwa. Czułem, jak usta wykrzywiają mi się w uśmiechu. Usłyszałem w deszczu własny śmiech. Zimny i ostry nóż przytknięty do gardła to dość straszna rzecz. I ogień, i łamanie kołem. I stary duch na Drodze Liczy. Wszystko to może człowieka wykończyć. Chyba że uświadomi sobie, czym są. Sposobami na przegranie gry. Przegrywasz grę i co przegrałeś? Przegrałeś grę. Oto cały sekret. Zadziwia mnie, że tylko ja go znam. Przejrzałem tę grę tej nocy, kiedy ludzie hrabiego Renara pochwycili nasz powóz. Wtedy też była burza, pamiętam jak deszcz bił w dach powozu, pamiętam huk grzmotu. Duży Jan musiał ściągnąć drzwi z zawiasów, żeby nas wydostać. Zdążył jednak wyciągnąć tylko mnie. Rzucił mną w cierniste zarośla i ludzie hrabiego byli przekonani, że uciekłem w noc. Nie chciało im się ich przeszukiwać. Ale ja nie ruszyłem się z miejsca. Tkwiłem tam w cierniach i widziałem, jak zabijają Dużego Jana. Widziałem to w migoczącym świetle błyskawic. Widziałem, co robią matce i ile to trwa. Małemu Williamowi roztrzaskali głowę o kamień milowy. Złote loki i krew. William był pierwszym z moich braci i miałem do niego słabość; lubiłem te jego pulchne rączki i perlisty śmiech. Od tamtej pory przyjąłem wielu braci, i to nie aniołków, więc nie tęskniłbym za żadnym. Ale wtedy cierpiałem, widząc małego Williama z głową rozbitą jak głowa lalki. Jak coś
bezwartościowego. Kiedy go zabili, matka nie mogła się uspokoić, więc poderżnęli jej gardło. Wtedy byłem jeszcze głupi, miałem tylko dziewięć lat, i próbowałem się wydostać, żeby ich ratować. Ale ciernie wbiły się w moje ciało i nie chciały mnie puścić. Od tamtej pory nauczyłem się je doceniać. To one pokazały mi, na czym polega ta gra. Dzięki nim zrozumiałem, czego ci wszyscy ponurzy i poważni mężczyźni, którzy brali udział w Wojnie Stu muszą się jeszcze nauczyć. Że wygrać grę można tylko wtedy, jeśli się rozumie, że to tylko gra. Dać człowiekowi zagrać w szachy. Niech myśli, że każdy pion to jego przyjaciel. Niech podziwia hetmanów. Niech wspomina zabawy w cieniu wież. Niech bezgranicznie wielbi króla. A potem niech patrzy bezsilnie, jak przegrywa całą partię. — Co tam masz dla mnie, trupku? — zapytałem. To tylko gra. Rozegram swoją partię. Poczułem w sobie jego chłód. Zobaczyłem jego śmierć, zobaczyłem jego rozpacz. Jego głód. I oddałem mu. Spodziewałem się czegoś więcej, ale on był tylko martwy. Ja pokazałem mu pustkę czasu, gdzie nie sięgam wspomnieniami. Pozwoliłem mu tam zajrzeć. Wtedy rzucił się do ucieczki. Biegł, a ja biegłem za nim. Ale tylko do skraju bagna. Bo to tylko gra. I ja ją wygram.
5
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Odkąd pamiętam, zgłębiałem sztukę zemsty, innym nie poświęcając najmniejszej uwagi. W mrocznych podziemiach wyobraźni zbudowałem swoją pierwszą izbę tortur. Leżąc na zakrwawionym posłaniu w Sali Ozdrowień, odkryłem w swoim umyśle drzwi, o których wcześniej nie miałem pojęcia, a których — wiedziałem o tym nawet jako dziewięciolatek — nie powinienem otwierać. Drzwi raz otwarte nigdy się już nie zamkną. Otworzyłem je na oścież. Sir Reilly znalazł mnie w cierniowych zaroślach dziesięć metrów od tlących się resztek powozu. Mało brakowało, a w ogóle by mnie nie zauważyli. Widziałem, jak sprawdzają zwłoki na drodze. Obserwowałem ich ze swojego miejsca; zbroja Sir Reilly'ego połyskiwała srebrem, tabardy piechurów Ancrathów migały czerwienią. Matkę, odzianą w jedwab, nietrudno było odnaleźć. — Słodki Jezu! To królowa! — Sir Reilly polecił im ją obrócić. — Powoli. Okażcie trochę szacunku... — urwał, wciągając głośno powietrze. Ludzie hrabiego nie cackali się z nią. — Sir! Tutaj leży Duży Jan. I Grem. I Jassar. Zobaczyłem, jak obracają zwłoki Jana, potem pozostałych zbrojnych. — Lepiej dla nich będzie, jeśli już nie żyją! — prychnął Sir Reilly. — Szukajcie książąt. Nie widziałem, jak szukają Willa, ale po ciszy, która zapadła, domyśliłem się, że go
znaleźli. Opuściłem głowę na pierś i przyglądałem się ciemnym plamom krwi na suchych liściach u moich stóp. — Psiakrew... — Ktoś się w końcu odezwał. — Wsadźcie go na konia. Ostrożnie — polecił Sir Reilly. Głos mu zadrżał. — I znajdźcie następcę tronu! — powiedział głośniej, ale bez nadziei. Próbowałem ich zawołać, ale siły mnie opuściły, nie byłem już w stanie podnieść głowy. — Sir Reilly, nie ma go tu. — Musieli wziąć go jako zakładnika — oznajmił Sir Reilly. W pewnym sensie miał rację, coś przytrzymywało mnie wbrew woli. — Ułóżcie ciało obok królowej. Ostrożnie! Ostrożnie... Przymocujcie... Galopem do Wysokiego Zamku. Jakiś szept w głębi duszy przekonywał mnie, żeby pozwolić im odjechać. Nie czułem już nic, tylko tępy ból, ale nawet on ustępował. Ogarnął mnie dziwny spokój obiecujący zapomnienie. — Sir! — Ktoś krzyknął. Usłyszałem brzęk zbroi, gdy Sir Reilly postąpił kilka kroków. — Fragment tarczy? — zapytał. — Znalazłem go w błocie, pewnie koło powozu wcisnęło go w głąb. — Żołnierz umilkł. Usłyszałem skrobanie. — Wygląda jak czarne skrzydło... — Wrona. Wrona na czerwonym polu. To barwy hrabiego Renara — powiedział Reilly. Hrabia Renar? Znałem to nazwisko. Czarna wrona na czerwonym polu. Insygnia błysnęły mi przed oczami, utrwalone poprzedniej nocy światłem błyskawicy. Poczułem w sobie ogień i palący ból zadawany przez kolce. Jęknąłem. Moje wargi rozchyliły się, pękła sucha skóra. I Reilly mnie znalazł. — Tutaj ktoś jest! — Usłyszałem, jak przeklina, bo zbroja nie uchroniła go przed atakiem ciernistego krzewu. — Szybko! Rozsuńcie gałęzie! — Nie żyje — szepnął ktoś stojący za Reilly'em, gdy ten w końcu mnie uwolnił.
— Blady jak śmierć... Najwyraźniej ciernie wyssały ze mnie niemal całą krew. Przyprowadzili wózek i zabrali mnie z powrotem. Nie spałem. Patrzyłem, jak niebo ciemnieje i myślałem. W Sali Ozdrowień Brat Glen i jego pomocnik Inch wyciągali ciernie z mojego ciała. Gdy tak leżałem na stole, do Sali wszedł mój nauczyciel, Lundist. Przyniósł księgę wielką jak krzyżacka tarcza i chyba ze trzy razy cięższą. Lundist miał w swym starym pomarszczonym ciele więcej siły, niż można się było spodziewać. — Ufam, że oczyściłeś te noże nad ogniem. Bracie? — Lundist mówił z mocnym akcentem i często nie wymawiał końcówek słów, trochę tak, jakby chciał, by inteligentny rozmówca sam sobie wypełnił luki. — Tylko czystość ducha gwarantuje, że ciało nie ulegnie zepsuciu — odparł Brat Glen. Posłał Lundistowi spojrzenie pełne dezaprobaty i wrócił do dłubania. — Tak czy owak, opal noże, Bracie. Święte Oficjum nie ocali cię przed gniewem króla, jeśli książę skona na twoich komnatach. — Lundist położył książkę na stole obok; fiolki na drugim końcu zabrzęczały. Otworzył ją na zaznaczonej stronie. — Ciernie sięgają aż do kości. — Wodził żółtym pomarszczonym palcem po tekście. — Czubki mogą się odłamać i zatruć ranę. Na te słowa Bratu Glenowi zadrżała ręka tak, że aż krzyknąłem z bólu. Odłożył nóż i spojrzał na Lundista. Widziałem tylko jego plecy, brązową szatę opinającą jego ramiona i ciemne plamy potu wzdłuż kręgosłupa. — Nauczycielu Lundist — zaczął. — Człowiek twojej profesji ma zwyczaj myśleć, że wszystkiego można się nauczyć z książek albo starożytnych zwojów. Nauka ma swoje znaczenie, ale nie myśl dawać mi teraz wykładów jak leczyć, tylko dlatego, żeś spędził wieczór z tym starym tomiszczem! Brat Glen wygrał ten spór i Lundistowi „grzecznie” pokazano drzwi. Chyba już jako dziewięciolatek miałem poważny problem z czystością ducha, bo moje rany jątrzyły się jeszcze przez dwa dni, a w gorączce leżałem dziewięć tygodni, ścigając mroczne sny nad granicą królestwa śmierci. Podobno wpadałem w szał i wyłem. Majaczyłem, kiedy ropa ciekła z ran pozostałych
po cierniach. Pamiętam smród zgnilizny. Była w nim jakaś słodkość — prowokująca do wymiotów. Inch, pomocnik brata, zmęczył się przytrzymywaniem mnie, chociaż ręce miał jak drwal. W końcu przywiązali mnie do łoża. Od Lundista dowiedziałem się, że po pierwszym tygodniu to nie brat Glen będzie mnie doglądał. Powiedział, że siedzi we mnie sam diabeł. Jak inaczej dziecko mogłoby wygadywać takie okropieństwa? W czwartym tygodniu uwolniłem się z więzów i podłożyłem ogień w Sali. Nie pamiętam ucieczki, ani tego, jak mnie pochwycili w lesie. Kiedy uprzątnęli pogorzelisko, znaleźli szczątki Incha z pogrzebaczem wbitym w pierś. Wiele razy stawałem u Wrót. Widziałem, jak matka i brat wpadają przez nie skąpani we krwi; w snach moje nogi prowadziły mnie na to miejsce, raz za razem. Brakowało mi odwagi, by pójść za nimi, przytrzymywały mnie ciernie tchórzostwa. Czasami widziałem krainę umarłych po drugiej stronie czarnej rzeki, czasami po drugiej stronie przepaści, nad którą przerzucono wąski kamienny most. Kiedyś zobaczyłem Wrota pod postacią drzwi do sali tronowej mojego ojca, ale obramowane szronem i cieknące z każdej szczeliny ropą. Wystarczyło tylko nacisnąć klamkę... Hrabia Renar utrzymywał mnie przy życiu. Obietnica zadania mu bólu zagłuszała mój własny. Tam gdzie miłość zawodzi, siłę daje nienawiść. I pewnego dnia gorączka minęła. Rany wciąż były zaognione, ale goiły się. Karmili mnie rosołem z kury i powoli wracałem do zdrowia, od którego zdążyłem się już odzwyczaić. Nastała wiosna i zabarwiła na nowo liście drzew. Odzyskałem siłę, ale czułem, że odebrano mi coś innego. I to do tego stopnia, że nawet nie potrafiłem tego nazwać. Wróciło słońce, a wraz z nim, ku zniesmaczeniu Brata Glena, wrócił Lundist, by znów mnie uczyć. Kiedy przyszedł po raz pierwszy, siedziałem w łożu. Patrzyłem, jak rozkłada na stole książki. — Ojciec odwiedzi cię po powrocie z Gelleth — oznajmił. W jego głosie wyczuwałem wyrzut, ale nie w stosunku do mnie. — Ciężko przeżywa śmierć królowej i księcia Williama. Kiedy cierpienie zelżeje, na pewno przyjdzie z tobą pomówić.
Nie rozumiałem, dlaczego Lundist czuł się zmuszony do kłamstwa. Wiedziałem, że mój ojciec nie będzie marnował na mnie czasu, skoro wszystko wskazywało na to, że nie przeżyję. Wiedziałem, że zobaczy się ze mną tylko wtedy, jeśli będzie to czemuś służyło. — Powiedz mi, nauczycielu — powiedziałem. — Czy zemsta to nauka, czy sztuka?
6
Deszcz osłabł, kiedy upiory uciekły. Pogoniłem tylko tego jednego, ale wszystkie uciekły, najpewniej do grzęzawisk, które nawiedzały. Być może ten, z którym się rozprawiłem był ich przywódcą; może po śmierci ludzie zamieniają się w tchórzy. Nie wiem. Co do moich własnych tchórzy, nie mieli dokąd uciekać, więc bez problemu ich odnalazłem. Najpierw zobaczyłem Makina. On przynajmniej szedł w moim kierunku. — Pobiegałeś sobie wesoło? — zawołałem. Przystanął na chwilę i spojrzał na mnie. Wyglądał jak zmokła kura, chociaż deszcz nie padał już tak intensywnie. Woda spływała mu strumieniami po napierśniku. Rozejrzał się nerwowo i opuścił miecz. — Kto niczego się nie boi, traci przyjaciół — powiedział, rozciągając grube wargi w uśmiechu. — Nie ma nic złego w braniu nóg za pas. Pod warunkiem, że biegnie się we właściwą stronę. — Machnął ręką w kierunku, gdzie Rike mocował się z kępą sitowia, unurzany w błocie po pas. — Strach pomaga wybrać walki, które warto stoczyć. Mój książę, toczysz wszystkie bez wyjątku. — I ociekając deszczem złożył mi głęboki ukłon. Rzuciłem okiem na Rike'a. Maical miał podobny problem po drugiej stronie drogi. Ale jego problem sięgał mu już po szyję. — I stoczę wszystkie do końca — powiedziałem. — Trzeba wybierać walki — odparł Makin. — Ja wybieram pole walki. Wybieram pole walki, ale nie uciekam. Nigdy. Tak robiono do tej pory i wojna wciąż trwa. A ja zamierzam ją wygrać, bracie Makinie. Wojna skończy się na mnie.
Znów się skłonił. Nie aż tak głęboko, ale tym razem czułem, że robi to szczerze. — I dlatego cię nie odstąpię, książę. Bez względu na to, gdzie nas to zawiedzie. Póki co zawiodło nas na bagna, skąd musieliśmy wyłowić resztę braci. Najpierw wyciągnęliśmy Maicala, chociaż Rike wył i ciskał w nas przekleństwami. W rzednącym deszczu dojrzałem w oddali siwka i wózek z głowami. Koń miał na tyle rozumu, żeby trzymać się drogi, czego nie można powiedzieć o Maicalu. Gdyby Maical pociągnął siwka za sobą w trzęsawisko, pozwoliłbym mu się utopić. Potem wyłowiliśmy Rike'a. Kiedy do niego dotarliśmy, błoto sięgało mu już prawie ust. Na powierzchnię wystawała tylko jego biała gęba, ale w najlepsze pomstował na czym świat stoi. Większość braci znaleźliśmy na drodze, ale sześciu mokradła wciągnęły zbyt szybko. Straciliśmy ich na zawsze. Pewnie teraz szykowali się, by straszyć kolejną grupę podróżnych. — Wracam po starego Gomsta — obwieściłem. Uszliśmy spory kawałek drogi. Ciemność była już niemal zupełna. Z tego miejsca nie można było już dojrzeć szubienicy, tylko szare zasłony deszczu. Na bagnach wciąż czaili się umarli. Czułem na skórze ich lodowate myśli. Nikogo nie prosiłem, żeby mi towarzyszył. Wiedziałem, że żaden z nich nie ma na to ochoty, a przywódcy nie wypada prosić i usłyszeć w odpowiedzi „nie”. — Na co ci ten stary klecha, bracie Jorg? — spytał Makin. A tak naprawdę mówił mi, żebym nie szedł. — Ciągle chcesz go przypiec? — Nawet gruba warstwa błota nie zdołała przykryć nagłej wesołości Rike'a. — Chcę. Ale nie dlatego po niego idę — odparłem i ruszyłem z powrotem. Zanurzyłem się w deszczu i ciemności. Byłem sam; bracia zostali na drodze. Do Gomsta i szubienic miałem spory kawałek. Szedłem w kokonie ciszy, słuchając szeptu deszczu i odgłosu własnych kroków. Coś wam powiem. Ta cisza prawie mnie pokonała. To cisza mnie przeraża; jest jak biała karta, którą mogę zapełnić swoim strachem. Duchy umarłych nie mają z tym nic wspólnego. Tamten truposz próbował pokazać mi piekło, ale była to tylko kiepska imitacja przerażenia, które mogę wymalować w ciemności, gdy panuje cisza. Wciąż tam wisiał — Gomst, nadworny kapłan Ancrathów.
— Ojcze Gomst — powiedziałem i dorzuciłem ukłon. Chociaż prawdę rzekłszy nie byłem w nastroju do zabawy. Za oczami rozgorzał mi ból, który kosztował już życie niejednego człowieka. Spojrzał na mnie, wybałuszając oczy, jakbym był upiorem z bagien. Podszedłem do łańcucha, na którym wisiała klatka. — Przygotuj się, ojcze. Miecz, którego dobyłem, rozpłatał starego Bovida Tora niespełna dwadzieścia godzin wcześniej. Teraz chwyciłem zań, by uwolnić księdza. Łańcuch puścił od razu. Zaklęli w tym ostrzu jakąś magię, może i czarną. Ojciec mówił mi, że znajdował się w posiadaniu Ancrathów od czterech pokoleń, i że Ancrathowie zabrali go z siedziby rodu Or. Zatem stal, z której go wykuto, była stara jeszcze zanim Ancrathowie położyli na nim łapę. Zanim go ukradłem. Klatka spadła na ścieżkę z hukiem. Ojciec Gomst krzyknął i uderzył głową w pręty, które odbiły mu się bladym krzyżem na czole. Drzwi klatki powiązano drutem — puścił ledwo tknąłem go krawędzią rodowego miecza, skradzionego po dwakroć. Przez chwilę wyobraziłem sobie ojca, jego twarz wykrzywioną oburzeniem, że używam szlachetnego ostrza do tak podrzędnej roboty. Mam bogatą wyobraźnię, ale wyobrażenie sobie jakiejkolwiek emocji na kamiennej twarzy ojca było nie lada wyczynem. Gomst wyczołgał się z klatki, sztywny i słaby. Jak to staruch. Podobało mi się, że miał na tyle przyzwoitości, by nie ukrywać wieku przygniatającego go do ziemi. Innych mijające lata hartowały. — Ojcze Gomst — powiedziałem. — Musimy się teraz spieszyć, inaczej mary z bagien znów mogą przyleźć i postraszyć nas tym swoim wyciem i jęczeniem. Spojrzał na mnie i cofnął się, jakby zobaczył ducha, a potem złagodniał. — Jorg — rzekł nagle dziwnym głosem. Nie tylko jego ton był pełen współczucia; także wzrok. — Co się z tobą stało? Nie będę was okłamywał. Połowa mnie chciała wbić w niego nóż, tu i teraz, tak jak wcześniej w Gemta. Więcej niż połowa. Ręka mnie swędziała, żeby chwycić za ten nóż. Głowa mi pękała od tej ochoty, jak gdyby ktoś zaciskał mi ją w imadle. Znany jestem ze swej przekory. Jeśli coś mnie pcha w jedną stronę, ja prę w drugą. Nawet jeśli tym czymś, co mnie pcha, jestem ja sam. Wypatroszyć w tej chwili Gomsta byłoby łatwo. Nawet przyjemnie. Ale ta potrzeba była zbyt nagląca. Czułem presję.
Uśmiechnąłem się: — Wybacz mi ojcze, bo zgrzeszyłem. I stary Gomsty, chociaż był cały obolały i poraniony, pochylił głowę i wysłuchał mojej spowiedzi. Mówiłem w deszcz, spokojnie i cicho. Na tyle głośno jednak, by słyszał mnie Gomst i umarli, którzy czaili się wokół nas. Mówiłem o tym, co zrobiłem. O tym, co zrobię. Spokojnym głosem opowiedziałem o moich planach wszystkim, którzy nadstawiali uszu. Wtedy umarli sobie poszli. — Jesteś diabłem wcielonym! — Ojciec Gomst cofnął się o krok i chwycił za krzyżyk u szyi. — Jeśli sytuacja tego wymaga... — Nie zamierzałem się z nim kłócić. — Ale wyznałem swoje grzechy i musisz mi je odpuścić. — Obrzydliwość... — szepnął z trudem. — Żeby tylko — przytaknąłem mu. — A teraz mi odpuść. Ojciec Gomst odzyskał w końcu rezon, ale wciąż trzymał się na dystans. — Czego chcesz ode mnie, Lucyferze? Dobre pytanie. — Chcę wygrać — powiedziałem. Pokręcił głową, więc wyjaśniłem. — Jednych trzyma przy mnie to, kim jestem. Drugich to, dokąd zmierzam. Inni muszą wiedzieć, kto ze mną trzyma. Wyznałem ci swoje grzechy. Żałuję za nie. Teraz Bóg jest po mojej stronie, a ty jesteś księdzem, który rozgłosi wiernym, żem jest Jego wojownikiem, Jego narzędziem, Mieczem Wszechmocnego. Rozdzielała nas cisza odmierzana biciem serca. — Ego te absolvo — wydusił z siebie Ojciec Gomst drżącymi wargami. Wtedy ruszyliśmy z powrotem i dołączyliśmy do reszty. Makin już ich ustawił i przygotował. Czekali w ciemności z jedną pochodnią i latarnią przywieszoną do wózka z głowami.
— Kapitanie Borta — zwróciłem się do Makina. — Czas na nas. Przed nami kawał drogi, nim dotrzemy do Końskiego Wybrzeża. — A co z księdzem? — spytał. — Może zboczymy trochę z drogi i podrzucimy go do Wysokiego Zamku. Znów poczułem ten ból głowy. Być może miało to coś wspólnego ze starym duchem, który dręczył mnie i przenikał do szpiku kości. Z drugiej strony dzisiaj te bóle sprawiały raczej wrażenie, jakby ktoś dźgał mnie kijem i dokądś zaganiał. Naprawdę zaczynało mnie to już wkurwiać. — Właśnie tak zrobimy. Złożymy wizytę w Wysokim Zamku. — Zazgrzytałem zębami, by zapomnieć o sztyletach wrażających mi się w mózg. — Osobiście odstawimy starego Gomsta. Tatulek na pewno się o mnie zamartwia. Rike i Maical wpatrywali się we mnie z głupkowatym wyrazem twarzy. Gruby Burlow i Czerwony Kent wymienili spojrzenia. Nubariczyk wywrócił oczami. Zerknąłem na Makina: wysoki, szeroki w barach, ciemne włosy przyklejone deszczem do czaszki. Oto mój rycerz, pomyślałem. Gomst to mój hetman, Wysoki Zamek to moja wieża... Wtedy pomyślałem o ojcu. Potrzebny był mi król. Nie da się grać bez niego. Pomyślałem o ojcu i poczułem się lepiej. Po tym starciu z umarlakiem zacząłem się zastanawiać. Pokazał mi swoje piekło, a ja je wyśmiałem. Ale teraz pomyślałem o ojcu i doznałem ulgi, że wciąż potrafię odczuwać strach.
7
Jechaliśmy całą noc; w końcu Droga Liczy wyprowadziła nas z bagien. O świcie dotarliśmy do pogrążonego w szarości Norwood. Z miasta pozostało niewiele. Nad zgliszczami wciąż unosił się rzadki, gryzący dym. — Hrabia Renar — stwierdził Makin stojący u mego boku — śmiało sobie poczyna tak otwarcie atakując protektoraty Ancrathów. — Skąd ta pewność, kto dopuścił się takiego okrucieństwa? — zapytał ojciec Gomst. Twarz miał białą jak brodę. — Może to ludzie barona Kennicka ruszyli Drogą Liczy siać zniszczenie. To oni powiesili mnie w klatce na szubienicy. Bracia rozbiegli się po ruinach. Rike odepchnął Grubego Burlowa i zniknął w pierwszym budynku, po którym ostał się tylko kamienny szkielet bez dachu. — Zawszona wiejska biedota! Drugi pieprzony Mabberton. — Energia, z jaką przeszukiwał domostwo, zagłuszyła dalsze żale. Przypomniałem sobie jak wyglądało Norwood obwieszone świątecznymi wstęgami. Matka spacerowała z burmistrzem. William i ja jedliśmy jabłka w melasie. — To była moja zawszona wiejska biedota — powiedziałem, a potem spojrzałem na starego Gomsta. — Nie ma trupów. To robota hrabiego Renara. Makin przytaknął. — Na polach od zachodu znajdziemy stos. Renar pali ich wszystkich razem. Żywych i martwych.
Gomst przeżegnał się i wymamrotał modlitwę. Jak już mówiłem, wojna to piękna sprawa, a ci, którzy twierdzą inaczej, przegrywają. Uśmiechnąłem się, chociaż uśmiech do mnie nie pasował. — Bracie Makinie, zdaje się, że hrabia zrobił ruch. Wypadałoby nam, skoro dzielimy z nim żołnierskie rzemiosło, docenić jego dzieło. Przejedź się po okolicy. Chcę wiedzieć, jak to rozegrał. Renar. Najpierw ojciec Gomst, teraz Renar. Jak gdyby upiór z bagien przekręcił klucz i duchy mojej przeszłości wychodziły jeden po drugim. Makin skinął głową i pocwałował. Nie w kierunku miasta, ale brzegiem strumienia, aż do zarośli za błoniami. — Ojcze Gomst — zacząłem uprzejmym, dworskim tonem. — Bądź łaskaw wyjaśnić mi, gdzie byłeś, kiedy pochwycili cię ludzie barona Kennicka? — Jakoś nie chciało mi się wierzyć, żeby nasz rodowy ksiądz miał zostać „zaproszony” na wyprawę wojenną. — W osadzie Jessop, mój książę — odparł Gomst niepewnie, patrząc wszędzie tylko nie na mnie. — Nie powinniśmy jechać dalej? Na naszej ziemi będziemy bezpieczni. Najazdy nie sięgną poza Hanton. To prawda, pomyślałem, więc po co zapuszczałeś się na niebezpieczny teren? — Jessop? Nigdy wcześniej o tym miejscu nie słyszałem, ojcze Gomst — powiedziałem wciąż uprzejmie jak ta lala. — Czyli, że to pewnie trzy chaty na krzyż i jedna świnia. Z budynku wypadł Rike, czarny od popiołu jak Nubańczyk i rozjuszony jak wściekły byk. Skierował się wprost do następnego domu. — Burlow, ty gruby sukinsynu! Wrobiłeś mnie! — Kiedy Rikejek nie mógł znaleźć nic wartościowego, ktoś musiał mu za to zapłacić. Za każdym razem. Gomst wydawał się zadowolony, że pojawiło się coś, co odwróciło uwagę od naszej rozmowy, ale nie pozwoliłem mu tak łatwo umknąć. — Ojcze Gomst, mówiłeś o Jessop... — Wziąłem wodze z jego rąk. — Wioska nad bagnem, mój książę. Nic takiego. Kopią tam torf dla protektoratu. Siedemnaście chałup i trochę więcej świń. — Próbował się zaśmiać, ale głos mu się załamał. — I wybrałeś się tam, by odpuścić grzechy biedocie? — Wbiłem w niego wzrok.
— Yyyy... — Wypuściłeś się poza Hanton, na skraj bagna, na pewne niebezpieczeństwo — powiedziałem. — Ojcze, jesteś doprawdy świętym człowiekiem. Gomst podziękował za te słowa skinieniem głowy. Jessop. Ta nazwa z czymś mi się kojarzyła. Z czymś poważnym, z czymś mrocznym, niczym bicie dalekiego dzwonu. Nie pytaj nigdy, komu bije dzwon... — Woda zanosi zmarłych właśnie do Jessop — powiedziałem. Jeszcze zanim dokończyłem, zobaczyłem te słowa w ruchu warg Lundista. Ujrzałem mapę za jego plecami, rozwieszoną na ścianie gabinetu, z zaznaczonymi na czarno prądami. — To wolny prąd, ale pewny. Bagna strzegą swych sekretów, lecz nie na zawsze. I to właśnie w Jessop je wyjawiają. — Ten wielkolud, Rike, zaraz udusi tego grubasa. — Gomst kiwnął w kierunku miasta. — Mój ojciec wysłał cię, byś przypatrzył się umarłym. — Nie dałem się zbić z tropu gadaninie Gomsta. — Bo ty byś mnie rozpoznał. Usta Gomsta złożyły się, by powiedzieć „nie”, ale wszystkie inne mięśnie mówiły „tak”. Można by się spodziewać, że księża potrafią lepiej kłamać, biorąc pod uwagę, czym się zajmują i w ogóle. — Wciąż mnie szuka? Po czterech latach! Zdziwiłbym się, gdyby szukał mnie jeszcze po czterech tygodniach. Gomst odchylił się w siodle i rozłożył bezradnie ręce. — Królowa jest brzemienna. Sageous powiada, że to będzie chłopiec. Musiałem potwierdzić prawo do sukcesji. No tak, „sukcesja”. To już było bardziej podobne do ojca, którego znałem. A ta królowa? Ładnie nam się dzień rozwija. — Sageous? — spytałem. — Pogański szaman, od niedawna na dworze. — Gomst wypluł te słowa, jak gdyby paliły go w język. — Rike! — zawołałem. Niezbyt głośno, ale na tyle, by mnie usłyszał. — Puść Grubego Barlowa, bo inaczej będę musiał cię zabić. Rike puścił i Burlow uderzył w ziemię jak stupięćdziesięciokilowa kupa smalcu, którą
był. Z tą różnicą może, że Burlow był trochę bardziej czerwony na gębie, ale tylko trochę. Rike począł iść w naszą stronę, wyciągając przed siebie ręce tak, jakby już zaciskał je na mojej szyi. — Ty! Pięknie. Rikejek dostał szału, po Makinie ani śladu, a z ojca Gomsta taki pożytek jak z pierdnięcia na wietrze. — Ty! Gdzie to pieprzone złoto, które nam obiecywałeś? Na te słowa w oknach i drzwiach pokazało się dwadzieścia głów. Nawet Gruby Burlow podniósł wzrok, nabierając powietrza, jakby wciągał je przez słomkę. Pozwoliłem dłoni ześlizgnąć się z głowicy miecza. Nierozsądnie byłoby tracić kolejnego pionka. Rike'a dzieliło od nas jeszcze dziesięć jardów. Zeskoczyłem z siodła i pogładziłem Gerroda po pysku, plecami odwrócony do miasta. — W Norwood nie brakuje złota innego sortu — powiedziałem głośno, ale nie zanadto. Potem odwróciłem się i przeszedłem obok Rike'a nawet na niego nie patrząc. Daj takiej szelmie jak Rike szansę, a ten na pewno się nie zawaha. — Tylko mi tym razem nie opowiadaj o chłopskich córkach, ty mały bękarcie! — Szedł za mną i wydzierał się, ale pozwoliłem mu na to. Tylko na tyle było go teraz stać. — Ten zafajdany hrabia już dawno ułożył z nich stos i podpalił. Skręciłem w ulicę Środkową, przy której stał dom burmistrza. Po drodze minęliśmy brata Gainsa, który rozpalił już pod kotłem. Spojrzał i poczłapał za nami, żeby nie ominęło go widowisko. Wieża, w której mieścił się spichlerz nigdy nie prezentowała się imponująco. Teraz, osmalona i z pękniętymi od gorąca kamieniami wyglądała jeszcze mniej okazale. Worki z ziarnem, zanim je spalili, przykrywały klapę. Znalazłem ją, tupiąc tu i ówdzie. Rike nie przestawał psioczyć za moimi plecami. — Otwórz to — wskazałem uchwyt w kamiennej płycie. Nie trzeba mu było powtarzać. Klęknął i podniósł klapę, jakby ważyła tyle, co nic. Wciąż tam były, stały ciasno beczka przy beczce w zakurzonym mroku. — Stary burmistrz trzymał świąteczne piwo pod spichlerzem. Wszyscy miejscowi o tym wiedzą. Schładza je płynący tu poniżej potoczek. Na moje oko jest ich ze dwadzieścia.
Dwadzieścia beczek złotego świątecznego piwa. — Uśmiechnąłem się. Rike nie odwzajemnił uśmiechu. Wciąż klęczał i obserwował ostrze mojego miecza. Wyobraziłem sobie, jak go musi łaskotać po gardle. — Wiesz Jorg, bracie Jorg, ja nie chciałem... — zaczął. Nawet z moim mieczem na gardle dalej robił wredną minę. Makin przykłusował i stanął przy mnie. Nie opuszczałem miecza. — Może i jestem mały, Rikejku, ale nie jestem bękartem — powiedziałem cicho najbardziej zabójczym ze swoich głosów. — Nieprawdaż, ojcze Gomst? Gdybym był bękartem, nie musiałbyś ryzykować życiem i zdrowiem, szukając mnie wśród umarłych, mam rację? — Książę Jorgu, niech kapitan Bortha zajmie się tym dzikusem. — Gomstowi udało się jakoś odzyskać panowanie nad sobą. — A my jedźmy już do Wysokiego Zamku. Twój ojciec... — Mój cholerny ojciec może jeszcze trochę poczekać! — krzyknąłem i zaraz ugryzłem się w język, wkurzony, że się wkurzyłem. Rike zapomniał na chwilę o mieczu. — Co to za kurewska gadka o pieprzonym księciu? Co to za pieprzony kapitan Bortha? I kiedy wreszcie napiję się tego chędożonego piwa? Mieliśmy już wtedy pełną widownię; wszyscy bracia otoczyli nas kółkiem. — Skoro już pytasz tak grzecznie, bracie Rike, to ci powiem. Makin zmarszczył brwi i chwycił za miecz. Powstrzymałem go ruchem ręki. — Pieprzony kapitan Bortha to Makin, a właściwie kapitan Makin Bortha z Gwardii Imperialnej Ancrathów. Pieprzony książę to ja, czyli ukochany syn i następca króla Olidana z rodu Ancrathów. Teraz możemy napić się piwa, jako że dziś są moje czternaste urodziny, i czym inaczej wzniósłbyś toast za moje zdrowie?
W każdym bractwie istni
Wśród braci takich jak moi, nikt nie chce znaleźć się na samym dole. Ciężar tej hierarchii śmierć. Brat Jobe był zarazem po trosze zbitym kundlem i wściekłym psem
8
Rozsiedliśmy się na poprzewracanych kamieniach pozostałych z domu burmistrza i żłopaliśmy piwo. Bracia pili do dna i wznosili toasty na moją część. Niektórzy pili za „brata Jorga”, inni za „księcia Jorga”, ale wszyscy patrzyli teraz na mnie inaczej. Rike, z piwną pianą na szczeciniastej brodzie i śladem po moim mieczu na szyi, przyglądał mi się bacznie. Widziałem, że rozważa wszystkie “za” i “przeciw” — wszystkie opcje spacerowały mu baletowym krokiem po niskim czole. Nie miałem zamiaru czekać, aż słowo “okup” wypłynie na powierzchnię. — On wolałby, żebym był martwy, Rikejku — powiedziałem. — Gomsty miał znaleźć nie mnie, a dowód, że nie żyję. Już ma nową królową. Rike wyszczerzył zęby w uśmiechu, choć bardziej przypominało to grymas niezadowolenia, a potem gromko beknął. — Dałeś nogę z zamku, w którym roiło się od złota i białogłów, żeby włóczyć się z nami. Co za idiota tak robi? Pociągnąłem łyk piwa. Było cierpkie, ale właśnie dlatego pasowało do sytuacji. — Taki idiota, który wie, że nie wygra wojny z królewską strażą u boku — odparłem. — Jakiej wojny, Jorg? — Nubańczyk siedział nieopodal mnie i nie pił. Zawsze mówił wolno i z namaszczeniem. — Chcesz pobić hrabiego? Barona Kennicka? — Wojny — powiedziałem. — Całej wojny. Czerwony Kent przytoczył się od strony beczek z hełmem pełnym ciemnego piwa. — Nic z tych rzeczy — oznajmił. Podniósł hełm do ust i w czterech haustach opróżnił go do połowy. — Zatem jesteś księciem Ancrath? Królestwo z miedzianą koroną. Pewnie jest z tuzin takich książątek z roszczeniami do tronu. A każdy ma własną armię.
— Raczej pięćdziesiąt — rzucił Rike. — Koło setki — powiedziałem. — Liczyłem. Sto fragmentów imperium ścierających się w niekończącym się teatrze małych wojen, zatargów, potyczek, wzrostu i upadku. Życie strawione na konfliktach, które niczego nie zmieniały. Ja to zmienię, zakończę, zwyciężę. Dopiłem piwo i poszedłem szukać Makina. Nie musiałem iść daleko. Znalazłem go przy koniach, gdzie doglądał swojego ogiera o imieniu Płomienna Grzywa. — Czego się dowiedziałeś? — spytałem. Wydął usta. — Znalazłem stos. Ze dwie setki, wszyscy martwi. Nie zdążyli go podpalić, coś musiało ich spłoszyć. — Machnął ręką na zachód. — Przyszli pieszo, drogą przez bagna, od wzgórza. W zaroślach przy strumieniu mieli ze dwudziestu łuczników do wyłapywania tych, co próbowali ucieczki. — Ilu ludzi w sumie? — Około setki. W większości piechurzy. — Ziewnął i przejechał dłonią od czoła do podbródka. — Byli tu dwa dni temu. Jesteśmy w miarę bezpieczni. Poczułem, jak niewidzialne ciernie ocierają się o moją skórę, poczułem wbijające się w ciało kolce. — Chodź ze mną — powiedziałem. Wróciliśmy do ruin domu burmistrza. Maical wybijał właśnie dziurę w drugiej beczce. — Oho! Jest kapitan! — zawołał Burlow na widok Makina. Głos wciąż miał jeszcze ochrypły po duszeniu Rike'a. Bracia roześmiali się. Poczekałem, aż się uspokoją. Znów poczułem ciernie, ostre i sięgające głęboko. Przygotowywały mnie do czegoś. Stos z dwustu ciał. Wszyscy martwi. — Kapitan Makin mówi mi, że będziemy mieć towarzystwo — powiedziałem. Makin uniósł brew, ale zignorowałem go:
— Dwadzieścia mieczy, bezwzględni bandyci najpodlejszego sortu. Tacy, co to lepiej ich nie spotkać na swojej drodze. Zdążają w naszym kierunku, objuczeni łupem. Rike zerwał się na równe nogi, wprawiając wiszący u boku cep w stukot. — Łup? — Śmierdzące lenie, bogacą się na krzywdzie innych. — Uśmiechnąłem się szeroko. — Tak, moi bracia, będziemy musieli im pokazać, że obrali złą drogę. Chcę, żeby zdechli. Co do jednego. Zrobimy to tak, żeby się nie namęczyć. Na głównej ulicy wykopiemy doły pułapki. Kilku braci ukryje się w wieży spichlerzowej i karczmie Pod Błękitnym Knurem. Kent, Row, Liar i Nubańczyk, wy zostaniecie tutaj, za tymi murami i zaczniecie strzelać, kiedy znajdą się między wieżą a karczmą. Nubańczyk chwycił za swoją kuszę, monstrualny cud techniki, wykonany ze starego metalu ozdobiony podobiznami obcych bóstw. Kent chlusnął piwem z hełmu i wraził go sobie na głowę, z gotowym do akcji łukiem w dłoni. — Mogą też przyjść od strony wzgórza, dlatego ty, Rike, weźmiesz Maicala i sześciu innych i ukryjecie się w ruinach garbarni. Jeśli kogoś zauważycie, pozwólcie im przejść, a dopiero potem ich załatwcie. Makin będzie naszym zwiadowcą i ostrzeże nas w porę. Ty ojczulku i wasza piątka, zostaniecie ze mną. Porobimy za przynętę. Nikomu nie trzeba było powtarzać. No, nikomu poza Jobem, ale Rike nie cackał się z nim i po swojemu odciągnął go od piwa. — Łuup! — wrzasnął mu w twarz. — Bierz się za kopanie dołów, idioto jeden. Bracia dobrze wiedzieli, jak zorganizować zasadzkę. Nie było nikogo, kto potrafiłby walczyć lepiej w ruinach. W połowie przypadków sami stali za istnieniem tych ruin, a w drugiej połowie walczyli w cudzych. — Burlow, Makin — zawołałem ich do siebie, gdy inni zabrali się do swoich zadań. — Makin, wcale nie chcę, żebyś szedł na zwiad — powiedziałem, ściszając głos. — Chcę, żebyście we dwójkę ukryli się w zaroślach nad strumieniem. Macie ukryć się tak dobrze, że choćby jakiś sukinsyn usiadł na was, to się nie zorientuje, że tam jesteście. Siedzicie tam i czekacie. Będziecie wiedzieć, co robić. — Książę... Bracie Jorg — zaczął Makin. Zmarszczył brwi i spojrzał na starego Gomsta, który modlił się przed zgliszczami kościoła. — O co w tym wszystkim chodzi? — Powiedziałeś, że mnie nie odstąpisz, bez względu na to, gdzie nas to zawiedzie,
Makinie — przypomniałem mu. — Tu się wszystko zaczyna. Kiedy będą pisać o tym legendy, to będzie pierwsza strona. Jakiś stary mnich straci wzrok iluminując ją, Makinie. To tu się wszystko zaczyna. — Przemilczałem fakt, że ta książka może się okazać dość cienka. Makin złożył ten swój ukłon, czy raczej kiwnął nieznacznie głową i odszedł, a za nim popędził Gruby Burlow. Bracia kopali pułapki, rozkładali strzały i kryli się w tym, co pozostało po Norwood. Przyglądałem się im, przeklinałem ich opieszałość, ale zachowywałem spokój. Wreszcie tylko ojciec Gomst, pięciu wybranych braci i ja pozostaliśmy na scenie. Cała reszta — nieco ponad dwa tuziny — zniknęła w ruinach. Ojciec Gomst stanął u mego boku, nie przestając się modlić. Zastanawiałem się, jak by się modlił, wiedząc, co tak naprawdę nas czeka. Poczułem ból głowy, jakby hak zaczepił się gdzieś za oczami i szarpał. To był ten sam ból, który pojawił się, gdy zobaczyłem starego Gomsta i pomyślałem o powrocie do domu. Znajomy ból, który nawiedzał mnie niejednokrotnie w ciągu ostatnich lat. Często pozwalałem się mu prowadzić. Ale zmęczyło mnie bycie rybką na wędce. Wybrałem odwet. Pierwszy zwiadowca pojawił się na drodze godzinę później. Szybko dołączyli do niego inni. Postarałem się, żeby nie przeoczyli naszej siódemki na stopniach domu burmistrza. — Mamy towarzystwo — powiedziałem i wskazałem jeźdźców. — Jasny szlag! — Brat Elban splunął na swoje buty. Wybrałem Elbana, bo był starszawy i wyglądał niepozornie w zardzewiałej kolczudze. Nie miał ani włosów, ani zębów, ale dopiec potrafił porządnie. — Toć to zadni zbójcy, paccie tyko na te kucyki. — Nie mając zębów trochę seplenił i w ogóle. — Wiesz co, Elban, chyba masz rację — powiedziałem i uśmiechnąłem się do niego. — Na moje oko to królewska gwardia. — Bądź miłościw, Panie. — Usłyszałem za plecami szept Gomsta. Zwiadowcy zawrócili. Elban podniósł broń i ruszył w stronę błoni, gdzie pasły się konie. — To zły pomysł, staruszku — powiedziałem łagodnie. Odwrócił się i zobaczyłem w jego oczach strach. — Chyba mnie nie zabijes, Jolg? — Nie potrafił poprawnie wymówić mego imienia, nie mając zębów; to imię wymagało mówienia z autentyczną mocą.
— Nie — odparłem. Prawie lubiłem Elbana; nie zabiłbym go bez dobrego powodu. — Dokąd chcesz uciec? Wskazał w kierunku wzgórza. — To jedyna dloga. Gdzie indziej można utknąć, albo jesce gozej, wylądować z powlotem na bagnach. — Elban, jeśli zbliżysz się do tego wzgórza, pożałujesz. Zaufaj mi. Tak zrobił. Może zaufał mi właśnie dlatego, że mi nie ufał, jeśli rozumiecie, co mam na myśli. Czekaliśmy. Najpierw zobaczyliśmy główną kolumnę na drodze, a nieco później pod wzgórzem ukazali się żołnierze. Dwa tuziny gwardzistów uzbrojonych we włócznie i tarcze; nad ich głowami powiewały barwy hrabiego Renara. W głównej kolumnie szło może sześćdziesięciu żołnierzy, a za nimi, w nierównym szeregu, ponad setka jeńców, po dwóch w jednym jarzmie. Tę karawanę zamykało pół tuzina wozów. Zakryte, przewoziły zapewne zaopatrzenie, na innych piętrzyły się ciała jak drwa na opał. — Hrabia Renar zawsze pali zwłoki. I nie bierze jeńców — powiedziałem. — Nie rozumiem. — Ojciec Gomst już przeszedł fazę strachu i wszedł w fazę ogłupienia. Wskazałem na drzewa: — Opał. Jesteśmy nad brzegiem bagien. Na tym torfowisku nie ma drzew. Zachciewa się im porządnego ogniska, więc prowadzą wszystkich z powrotem. Potrafiłem wyjaśnić postępowanie Renara, ale, co do własnego, podobnie jak ojciec Gomst, nie byłem pewien, czy je rozumiałem. Siłę, która towarzyszyła mi całe tułacze życie czerpałem z chęci poświęcenia. Przyszła w dniu, kiedy odłożyłem na bok zemstę na Renarze, jako rzecz nie przynoszącą zysku. A jednak teraz stałem pośród ruin Norwood z palącym pragnieniem, którego nie zaspokoiłaby żadna ilość świątecznego piwa. Czekałem na tego właśnie hrabiego. Czekałem ze zbyt małą liczbą ludzi, ignorując instynkty krzyczące, by uciekać. Słuchałem tylko jednego — tego, który każe wytrzymać lub poddać się, ale nigdy nie uchylać. Teraz wyraźnie widziałem pojedyncze postaci u czoła kolumny. Sześciu jeźdźców w kolczugach i rycerz w pełnej zbroi. Kiedy rycerz obrócił się, by wydać rozkaz, zobaczyłem godło na jego tarczy. Czarną wronę na czerwonym polu, hrabia Osson Renar nie prowadziłby
setki ludzi na protektorat Ancrathów, więc to był zapewne jeden z jego synów. Marclos lub Jarco. — Blacia nie będą z nimi walczyć — ogłosił Elban. Położył rękę na moim naramienniku. — Może się nam udać pzedzeć między dzewami, jeśli dostaniemy się do koni, Jolg. Dwudziestu ludzi Renara już spieszyło w stronę drzew, trzymając przed sobą łuki, żeby o nic nie zahaczyły. — Nie — powiedziałem z długim westchnieniem. — Najlepiej się poddam. — Wyciągnąłem rękę. — Podaj mi, proszę, białą flagę. Gwardia zdążyła już stanąć w szyku, kiedy kierowałem się w stronę głównej kolumny. Do mojej flagi bardziej pasowało określenie szara niż biała. I to w nieprzyjemnym odcieniu szarości, bo wytargana z podnóżka ojca Gomsta. — Szlachetnie urodzony! — zawołałem. — Szlachetnie urodzony pod flagą pokoju! To ich zaskoczyło. Gwardziści rozlokowani za naszymi końmi pozwolili mi przejść przez błonia bez przeszkód. Wyglądali dość żałośnie, metalowe łuski odrywały się od skórzanego podkładu, miecze pokrywała rdza. Zbieranina domatorów, zbyt długo w tułaczce, a bez hartu. — Chłoptasiowi spieszy się na stosik — powiedział któryś, wychudzony sukinsyn z zaropiałymi pryszczami na każdym policzku. Zaśmiał się z własnego dowcipu. — Szlachetnie urodzony! — powtórzyłem. — Flaga pokoju. — Nie spodziewałem się, że zajdę tak daleko z moim mieczem. Poczułem smród kolumny i usłyszałem szloch. Jeńcy patrzyli na mnie pustym wzrokiem. Dwóch konnych Renara wyjechało mi naprzeciw. — Komuś ukradł zbroję, chłopcze? — Pierdol się — odparłem uprzejmie. — Kto prowadzi ten wasz cyrk? Marclos? Wymienili spojrzenia. Błąkający się rycerz bez ziemi pewnie nie rozróżniłby jednego syna Renara od drugiego. — Nie godzi się zabijać szlachetnie urodzonego jeńca bez rozkazu — rzekłem. — Lepiej niech zadecyduje hrabiątko.
Zsiedli z koni. Obaj byli wysocy, sądząc po wyglądzie weterani. Wzięli mój miecz. Starszy z nich, z ciemną brodą i białą blizną pod oczami, znalazł mój nóż. Cięcie pozbawiło go też kiedyś czubka nosa. — Kto cię tak poharatał na gębie? — zagadnąłem. Znalazł nóż w bucie. Nie miałem żadnego planu. Ból, który rozgorzał w mojej głowie, nie zostawił mi miejsca na plan. Zignorowałem niemy głos, który prowadził mnie tak długo. Zignorowałem go z czystej przyjemności bycia upartym. I oto stałem nieuzbrojony pośrodku zbyt wielu wrogów, głupi i sam. Zastanawiałem się, czy mój brat William widzi mnie teraz. Miałem nadzieję, że matka nie. Zastanawiałem się, czy przyjdzie mi stracić życie. Czy mnie spalą, czy zostawią okaleczonego ojcu Gomstowi, żeby mnie zawiózł w wózku do Wysokiego Zamku. — Każdy ma chwile zwątpienia — powiedziałem, gdy Bliznowaty skończył mnie przeszukiwać. — Nawet Jezus. A gdzie mi do niego. Spojrzał na mnie, jakbym był obłąkany. Może byłem, ale odzyskałem już spokój. Ból ustąpił i znów widziałem wszystko klarownie. Poprowadzili mnie do Marclosa siedzącego na koniu, olbrzymim ogierze, jak nic ze trzy i pół łokcia w kłębie. Podniósł przyłbicę i zobaczyłem pucołowate policzki i twarz przyjemnie jowialną. Pozory, rzecz jasna, mylą. — Coś ty za jeden, do cholery? — spytał. Miał na sobie szykowną zbroję, wytrawioną kwasem ze srebrną inkrustacją, tak wypolerowaną, że musiała świecić jak słońce nawet w środku nocy. — Pytam się, coś ty za jeden? — Poczerwieniał na twarzy i już nie wyglądał tak jowialnie. — I tak wszystko wyśpiewasz na stosie, więc równie dobrze możesz mi powiedzieć od razu. Nachyliłem się ku niemu, jakbym chciał go lepiej słyszeć. Jego straż skoczyła do mnie, ale ja zastosowałem swój wypróbowany chwyt. Nawet w zbroi byłem dla nich zbyt szybki. Odbiłem się od stopy Marclosa, tam gdzie wystawała ze strzemiona, i w mgnieniu oka znalazłem się przy nim na koniu. Porwałem za sztylet, który miał przy siodle w pochwie i
wbiłem mu go w oko. Wtedy ruszyliśmy. Galopowaliśmy po błoniach. Pierwsza rzecz, jakiej człowiek uczy się w tułaczce w drodze, to jak ukraść konia. Podskakiwaliśmy w siodle, Marclos wył i trząsł się za mną. Kilku gwardzistów próbowało zagrodzić mi drogę, ale ich staranowałem. Już się nie podnieśli; ten ogier był przerażająco wielki. Łucznicy mogli wypuścić strzałę albo i trzy, ale z tej odległości nie zdołali się zorientować, co się dzieje, a my pędziliśmy w kierunku miasta. Słyszałem pędzących za nami jeźdźców. Oni też powalili kilku swoich. Byli blisko, ale wzięliśmy ich z zaskoczenia, ja i Marclos, i mieliśmy nad nimi przewagę. Gdy dotarliśmy do skraju Norwood, zatrzymali się. Przy pierwszym budynku zrobiłem zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i Marclos posłusznie zleciał z konia. Wyrżnął w ziemię prosto na twarz. Ten też już się nie podniósł. Odczułem satysfakcję, nie będę kłamał. Wyobraziłem sobie, jak hrabia dowiaduje się o tym kończąc post. Zastanawiałem się, jak mu ta wieść zasmakuje. Dokończy jeść jajka? — Ludzie Renara! — ryknąłem, ile sił w płucach. — To miasto jest pod ochroną księcia Ancrath. Nie zostanie poddane. Znów zawróciłem konia i pognałem dalej. Usłyszałem za sobą świst strzał. Przy stopniach zatrzymałem się i zeskoczyłem. — Wróciłeś... — Ojciec Gomst wyglądał na zaskoczonego. — Owszem — odparłem i obróciłem się do Elbana. — Co, bracie, bez odwrotu teraz się chyba nie obejdzie? — Jesteś szalony — wyszeptał. Z jakiegoś powodu kiedy szeptał, nie seplenił. Jeźdźcy, osobista straż Marclosa, prowadzili szarżę. Teraz w otoczeniu pięćdziesięciu piechurów nabrali większej odwagi. Od strony wzgórza dwa tuziny gwardzistów zdało sobie sprawę z sytuacji i jęło zbiegać ku nam. Łucznicy zaczęli wyłaniać się z zarośli, żeby lepiej obrać cel. — Te sukinsyny spalą was żywcem, jeśli was pojmą — powiedziałem pięciu braciom, którzy stali ze mną. Zamilkłem na chwilę i spojrzałem każdemu w oczy. — Oni nie chcą umierać. Nie będą też chcieli wrócić do hrabiego. Wy na ich miejscu zawieźlibyście wściekłemu Renarowi ciało syna, słodząc gorzką wieść słowami ”no tak wyszło, ale przynajmniej ubiliśmy paru łajdaków... był między nimi ten chłopiec... i bezzębny starzec...?”
Więc teraz posłuchajcie mnie. Stawicie czoła tym wydelikaconym żołnierzykom i pokażecie im, co to piekło. Pokażcie im tyle, by złamali się i uciekli — przerwałem i spojrzałem bratu Roddatowi w oczy, bo był gnidą i często salwował się ucieczką, czy było to konieczne, czy nie. — Ty, bracie Roddat, zostajesz ze mną. Rzuciłem okiem w stronę zarośli, ponad głowami ludzi nadciągających od strony błoni i zobaczyłem, jak jeden z łuczników upada między drzewami. Potem następny. Z zarośli wyłoniła się postać w zbroi. Łucznicy stojący przed nim nie zwrócili na niego uwagi. Pierwszemu z nich ściął głowę jednym płynnym ruchem. Dzięki, Makin, pomyślałem. Wtedy do walki ruszył Gruby Burlow, wpadając w ciężkiej zbroi między łuczników. Oddziały ze wzgórza minęły pozycje Rike'a i jego ludzie zaczęli atakować ich od tyłu. Aktualny rozkład sił nie należał może do tych, które Rike lubił najbardziej, ale słowo „łup” zawsze wywierało na nim przedziwny efekt. Szuu om! Nubańczyk zagrał na swojej kuszy. Nie trudno było trafić, mając tyle celi, ale z zasady trudno było z tego monstrum trafić upatrzony cel. Mimo wszystko, oba bełty trafiły przywódcę w pierś i wyrzuciły z siodła. Kent i dwóch innych wychylili się zza murów domu burmistrza. Kiedy zobaczyli, co się dzieje, na chwilę zgłupieli, ale nie mieli zbyt dużego wyboru, za to od groma strzał. Oddziały Renara z impetem wpadły w wilcze doły. Przysięgam, że słyszałem trzask pierwszej łamiącej się kości. Po tym nastąpił jeden wielki krzyk, kiedy jedni przewracali się na drugich. Kent, Liar i Row wykorzystali ten moment i posłali kolejny tuzin strzał w kotłującą się masę. Nubańczyk znów załadował swoje monstrum i tym razem mało nie odstrzelił koniowi łba. Jeździec spadł przez łeb, rumak przygniótł go, mózg trysnął na trawę. Niektórzy uznali, że wojaczka już im się nie podoba i postanowili spróbować ucieczki przez ruiny. Rzecz jasna, nie uciekli daleko, bo natknęli się na czekających tam braci. Pierwsi złamali się łucznicy. Facet w pikowanym kaftanie z nożem u boku nie może wiele zdziałać przeciw przyzwoitemu szermierzowi w zbroi. A nawet Burlow był więcej niż przyzwoitym szermierzem. Dotarło do nas trzech konnych. Nie czekaliśmy na środku drogi, by ich powitać. Ukryliśmy się w ruinach tego, co kiedyś było Kuźnią Deckera. Jeźdźcy wjechali powoli, popiół zgrzytał pod końskimi kopytami. Elban skoczył na pierwszego z wnęki nad piecami. Poszło mu jak z płatka, jego ostry nożyk tylko śmignął raz i drugi. Jeśli sobie przypominacie, mówiłem, że Elban ma w sobie coś groźnego.
Dwóch braci obaliło drugiego jeźdźca. Wystarczyło kilka zwodów, a się odsłonił. Miał za mało miejsca, by obrócić się z koniem. Powinien był zsiąść. Mnie ostał się Bliznowaty. Był dość spory i zsiadł z konia, zanim wszedł tu za nami. Zbliżał się powoli i spokojnie, czubek miecza kołysał się powoli. Nie spieszył się: po co się spieszyć, skoro w sukurs zaraz przyjdzie ci pół setki zbrojnych. — Biała flaga? — Chciałem go sprowokować. Nie odezwał się. Zacisnął wargi w cienką kreskę i postąpił naprzód, bardzo powoli. Wtedy właśnie brat Roddat zaszedł go od tyłu i wbił mu miecz w kark. — Trzeba było korzystać z okazji, Bliznowaty — powiedziałem. Wyszedłem na ulicę w samą porę, by zderzyć się z jakimś wielkim czerwonogębym sukinsynem z gwardii, który wbiegł po zboczu. Praktycznie eksplodował, kiedy sięgnęły go bełty Nubańczyka. A potem nas ogarnęli. Nubańczyk chwycił za motykę, Czerwony Kent złapał za siekierę. Roddat wysforował się przede mnie ze swoją włócznią i znalazł sobie kogoś do przyszpilenia. Nadciągali dwiema falami. Kilkunastu tych, którzy dotrzymywali kroku straży przybocznej Marclosa, a za nimi powoli podążało kolejnych dwudziestu. Reszta walała się wzdłuż głównej ulicy lub w ruinach. Zacząłem biec; minąłem Roddata i nieszczęśnika, którego nadział na rożen, minąłem kilku szermierzy, którzy nie chcieli mnie dostać w swoje ręce wystarczająco mocno i tak przebiłem się przez pierwszą falę. W drugiej zobaczyłem tego chudego sukinsyna z pryszczami na gębie, tego, który zażartował sobie, że spieszy mi się na stos. Ruszyłem do ataku, żądając głośno krwi Pryszczatego. To ich złamało. A ci ze wzgórza? W ogóle do nas nie doszli. Rikejek podejrzewał, że mogą mieć z sobą łupy. Na moje oko ponad połowa ludzi hrabiego dała nogę. Tyle że nie byli już ludźmi hrabiego. Nie mogli wrócić. Na wzgórzu pojawił się Makin, cały we krwi. Wyglądał jak Czerwony Kent, kiedy go znaleźliśmy! Razem z nim nadszedł Burlow, ale został w tyle, żeby złupić trupy, co oczywiście wiązało się z przerabianiem rannych w trupy. — Dlaczego? — Chciał wiedzieć Makin. — Owszem, odnieśliśmy wspaniałe zwycięstwo, mój książę... Ale po co u wszystkich diabłów tak ryzykować?
Wyciągnąłem miecz. Stojący wkoło mnie bracia cofnęli się o krok, ale Makin — co się mu chwali — ani drgnął. — Widzicie ten miecz? — powiedziałem. — Nie ma na nim ani kropli krwi. — Pozwoliłem braciom przyjrzeć się mu uważnie, a potem pomachałem nim w kierunku wzgórza. — Gdzieś tam jest teraz pięćdziesięciu ludzi, którzy już nigdy nie będą walczyć dla hrabiego Renara. Teraz pracują dla mnie. Opowiadają wszem i wobec, jak to książę zabił syna hrabiego. Książę, który ani myślał o odwrocie. Który nigdy się nie wycofuje. Który nie musiał nawet splamić swego miecza krwią, by mając trzydziestu ludzi pokonać setkę. Zastanów się nad tym, Makinie. Ten oto Roddat walczył dziś jak opętany, tylko dlatego, że powiedziałem mu, iż jeśli oni zobaczą, że nie zamierzamy się poddać, to się złamią. Teraz mam pięćdziesięciu wrogów, którzy mówią wszystkim, którzy zechcą słuchać: „Ten książę Ancrath, on się nie podda.” Rachunek jest prosty. Jeśli oni myślą, że my się nie poddamy, to poddadzą się oni. To wszystko prawda. Nie był to właściwy powód, ale to wszystko prawda.
9
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Rózga z trzaskiem uderzyła mnie w nadgarstek. Złapałem ją odruchowo drugą ręką i próbowałem wyrwać Lundistowi, ale trzymał mocno. Mimo to, dostrzegłem jego zaskoczenie. — Widzę, książę, że jednak mnie słuchałeś. Prawdę rzekłszy, myślami byłem zupełnie gdzie indziej, gdzieś, gdzie lała się krew, ale moje ciało czuwało nawet w takich chwilach. — Zechciej streścić to, co dotychczas powiedziałem. — Określają nas nasi wrogowie. Odnosi się to zarówno do ludzi, jak i ich krajów — odparłem. Rozpoznałem książkę, którą Lundist przyniósł z sobą na lekcję. To, że to nasi wrogowie nas kształtują, było jej główną tezą. — Dobrze. — Lundist opuścił rózgę i wskazał na leżącą na stole mapę. — Gelleth, Renar i Bagna Ken. Ancrath to twór najbliższej okolicy; a to są wilki u naszych bram. — Mnie interesują tylko wzgórza Renara — powiedziałem. — Reszta może iść do diabła. — Odchyliłem się i balansowałem na tylnych nogach krzesła. — Kiedy ojciec każe Wrotom ruszyć na hrabiego Renara, pójdę z nimi. Sam go zabiję, jeśli mi pozwolą. Lundist spojrzał na mnie badawczo, by przekonać się, czy mówię poważnie. Starcy nie powinni mieć tak niebieskich oczu. Jest w tym coś niewłaściwego. Ale niewłaściwe, czy nie, Lundist potrafił przejrzeć mnie nimi na wylot.
— Dziesięcioletni chłopcy niech się lepiej zajmą Euklidesem i Platonem. Kiedy przyjdzie czas na wojnę, naszym przewodnikiem będzie Sun Tzu. Strategia i taktyka — oto narzędzia umysłu, oto narzędzia właściwe księciu i królowi. A ja mówiłem poważnie. Ponad wszystko pragnąłem śmierci hrabiego. Po zmarszczkach wokół ust Lundista poznałem, że wiedział, jak silne było owo pragnienie. Spojrzałem w wysokie okno, przez które do sali lekcyjnej wpadało słońce, zamieniając kurz w tańczące drobiny złota. — Zabiję go — oznajmiłem, a zaraz potem, ogarnięty nagłą potrzebą szokowania, dodałem: — Może pogrzebaczem, tak jak tego prymitywa Incha. — Złościło mnie, że zabiłem człowieka, a nie mogłem przypomnieć sobie żadnych szczegółów; nie pamiętałem nawet, jaka złość mnie do tego przywiodła. Chciałem usłyszeć od Lundista jakąś nową prawdę. Wyjaśnij mi mnie. Jakkolwiek to ująć, tak brzmiało moje pytanie. Pytanie młodzika do starca. Ale nawet nauczyciele mają swoje ograniczenia. Postawiłem krzesło na ziemi, położyłem dłonie na mapie i jeszcze raz spojrzałem na Lundista. Zobaczyłem w jego oczach współczucie i poczułem nieśmiałą pokusę, by je od niego przyjąć, by opowiedzieć, jak walczyłem z cierniami, jak patrzyłem na śmierć Williama, jak gdybym chciał wszystko z siebie wyrzucić, pozbyć się tego ciężaru, tego zatruwającego bólu wspomnienia, tej korozji nienawiści. Lundist nachylił się nad stołem. Włosy opadły mu na twarz, długie na orientalną modłę, tak siwe, że niemal srebrne. — To nasi wrogowie nas określają. Ale możemy ich sobie wybrać. Niech nienawiść będzie twoim wrogiem, Jorg. Uczyń to, a będziesz mógł zostać wielkim człowiekiem, a co ważniejsze, może nawet szczęśliwym. Jest we mnie coś kruchego, co pęka, zanim jeszcze zdąży się zgiąć. Coś, co zaostrza wszystkie łagodne słowa, które kiedyś znałem. Nie sądzę, by to hrabia Renar nadał mi tę ostrość w dniu, gdy zabito mi matkę. On tylko dobył ostrza. Jakiś głos z głębi mej duszy chciał się poddać, przyjąć dar, o którym prawił Lundist. Uciszyłem ten głos. Na dobre czy złe, tamtego dnia zamilkł na wieki. — Kiedy ruszą się Wrota? — Nie pozwoliłem, by mój głos zdradził, że słyszałem choćby jedno jego słowo.
— Armia Wrót nie ruszy — odrzekł Lundist. Plecy miał zgarbione zmęczeniem a może porażką. Słowa te podziałały na mnie jak nieoczekiwany cios w żołądek. Skoczyłem na równe nogi, przewracając krzesło. — Ruszą! Jak to nie ruszą? Lundist skierował się ku drzwiom. Jego szaty szeleściły sucho, gdy się poruszał, przypominając westchnienie. Niedowierzanie przygwoździło mnie do ziemi, nie władałem członkami. Czułem, jak oblewa mnie fala gorąca. — Jak to nie ruszą?! — krzyknąłem ku jego plecom, zły, że czuję się jak dzieciak. — Ancrath określają jej wrogowie — powiedział nie zatrzymując się. — Armia Wrót musi strzec ojczyzny, a żadna inna armia nie jest w stanie dotrzeć do sadyb hrabiego. — Królowa nie żyje. — Wspomnienie znów zalało mój umysł czerwienią matczynej krwi. Znów poczułem w ciele palące ciernie. — Zamordowano księcia tego królestwa. — Rozbili mu głowę jak lalce. — Cena za to została wyznaczona. — Lundist przystanął i oparł się ręką na drzwiach. — Ceną jest krew i żelazo! — Prawa do rzeki Cathun, trzy tysiące dukatów i pięć arabskich ogierów. — Nie patrzył na mnie. — Co? — Handel na rzece, złoto, konie. — Te niebieskie oczy spojrzały na mnie znad ramienia. Starcza dłoń sięgnęła do klamki. Jego słowa docierały do mnie pojedynczo, nie łącząc się w sensowne zdania. — Armia... — zacząłem. — Nie ruszy. — Lundist otworzył drzwi, wpuszczając do środka jasny, gorący dzień, a wraz z nim dobiegający z oddali śmiech giermków. — Zatem pójdę sam. Ten człowiek zdechnie z mojej ręki. — Poczułem na skórze lodowaty chłód wściekłości. Potrzebowałem miecza, a przynajmniej porządnego noża. Do tego konia, mapę — porwałem tę, która leżała przede mną, ze starej, stęchłej skóry, na której inkaustem
wytatuowano granice. Potrzebowałem... wyjaśnienia. — W jaki sposób? Jak można kupić ich śmierć? — Twój ojciec zawarł sojusz z królestwami Końskiego Wybrzeża przez małżeństwo. Siła tego sojuszu zagrażała hrabiemu Renarowi. Hrabia uderzył pierwszy, zanim sojusz okrzepł, mając nadzieję pozbyć się zarówno małżonki, jak i dziedziców. — Lundist zrobił krok w przód i jego włosy zalśniły złotem, niczym aureola na wietrze. — Twój ojciec nie ma tyle siły, by zniszczyć Renara i zarazem trzymać wilki z dala od granic kraju. Twój dziad na Końskim Wybrzeżu nie zgodzi się na to, więc sojusz jest martwy, a Renar bezpieczny. Teraz Renar chce rozejmu, tak by mógł skierować swoje siły gdzie indziej. Twój ojciec sprzedał mu rozejm. Czułem, jak się ziemia się pode mną rozstępuje i spadam na łeb, na szyję w bezgraniczną próżnię. — Chodź, książę. — Lundist wyciągnął rękę. — Przejdziemy się. Szkoda pięknego dnia na siedzenie przy biurku. Zwinąłem mapę w garści i jakimś cudem zdobyłem się na uśmiech, oschły, gorzki, ale zimny, który symbolizował moją determinację. — Oczywiście, drogi nauczycielu. Przejdźmy się w słońcu. Nie zmarnujemy tego dnia, o nie. I wyszliśmy. A całe ciepło słońca nie mogło zwalczyć przepełniającego mnie chłodu.
Robienie nożem to brudna robota, jednak brat Grumlow
10
Mieliśmy jeńca. Jeden z konnych Marclosa okazał się mniej martwy, niż się spodziewaliśmy. Była to zła wieść — dla niego, rzecz jasna. Na polecenie Makina Burlow i Rike przyprowadzili go na stopnie domu burmistrza, przed moje oblicze. — Powiada, że nazywa się Renton. Imaginuj sobie, Sir Renton! — przedstawił go Makin. Zmierzyłem nieszczęśnika od stóp do głów. Na czole rozlał mu się imponujący czarny siniec, a nagłe spotkanie z Matką Ziemią rozpłaszczyło mu nos bardziej, niż by sobie tego życzył. Wąsy i brodę może miał starannie przystrzyżone, ale teraz pozlepiane zakrzepłą krwią wyglądały fatalnie. — Spadło się z konika, co, Rentonie? — zagadnąłem. — Zadźgałeś syna hrabiego Renara pod flagą rozejmu — powiedział. Śmiesznie wymówił to „zadźgałeś” i „syna”. Tak to jest, jak się ma złamany nos. — Owszem — odparłem. — Nie przychodzi mi na myśl nic, pod czym bym go nie zadźgał. — Spojrzałem w jego przymrużone oczka. Nawet w galowym stroju na dworze zapewne nie prezentował się zbyt efektownie. Tu i teraz, uwalany błotem i krwią, wyglądał jak szczurzy wypierdek. — Na twoim miejscu bardziej przejmowałbym się własnym losem, niż tym, czy Marclosa zadźgano zgodnie z konwenansami. To, oczywiście, było kłamstwem. Na jego miejscu wypatrywałbym okazji, żeby pchnąć mnie nożem. Ale wiedziałem wystarczająco dobrze, że większość ludzi nie podziela moich priorytetów. Jak to ujął Makin, coś we mnie pękło, nie na tyle jednak, bym nie pamiętał, co to było.
— Pochodzę z bogatego rodu, wykupią mnie — powiedział Renton. Mówił szybko, nerwowo, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z położenia, w jakim się znajdował. Ziewnąłem. — Nie sądzę. Gdybyś był bogaty, nie jeździłbyś w kolczudze w straży Marclosa. — Znów ziewnąłem, rozdziawiając usta tak szeroko, aż szczęka trzasnęła. — Maical, przynieś mi tu tego świątecznego piwa, proszę. — Maical nie żyje — odezwał się Rike zza Sir Rentona. — Niemożliwe! — zdziwiłem się. — Idiota Maical nie żyje? Myślałem, że Bóg pobłogosławił go tym samym szczęściem, które dopisuje pijakom i szaleńcom. — W zasadzie prawie nie żyje — odparł Rike. — Jeden z chłopaków Renara wpakował mu w brzuch zardzewiałe żelastwo. Ułożyliśmy go w cieniu. — Wzruszające. Przynieś mi piwa. Rike mruknął i przekazał Jobe'owi polecenie, trzaskając go w pysk. Wróciłem do Sir Rentona. Nie wyglądał na szczególnie zadowolonego, ale też nie wydawał się tak smutny, jak można by tego oczekiwać po kimś w takiej sytuacji. Ciągle rzucał spojrzenia w kierunku ojca Gomsta. Oto człowiek ufający w siłę wyższą, pomyślałem. — A zatem, Sir Rentonie — powiedziałem. — Dlaczego młody Marclos zapuszcza się w protektoraty Ancrathów? Co też hrabia zamyśla? Kilku braci dołączyło do nas, licząc na widowisko; większość jednak wciąż łupiła trupy. Pieniądz rzecz cenna i poręczna, ale bracia na tym nie poprzestaną. Spodziewałem się, że gdy będziemy wyjeżdżać, wózek z głowami będzie pełny broni i zbroi. I butów; każda porządnie wykonana para butów to trzy miedziaki. Renton zakaszlał i obtarł nos, rozmazując po twarzy czarną maź. — Nie znam planów hrabiego. Nie jestem wtajemniczony w jego zamysły. — Spojrzał na ojca Gomsta. — Bóg mi świadkiem. Nachyliłem się ku niemu. Czuć go było kwaśno, jak ser na słońcu. — Bóg ci świadkiem, Rentonie. Będzie patrzył, jak umierasz. — Pozwoliłem słowom wybrzmieć. Uśmiechnąłem się do starego Gomsta. — Możesz, ojcze, zaopiekować się duszą
tego rycerza. Grzechy jego ciała należą jednak do mnie. Rike podał mi kubek z piwem; pociągnąłem łyk. — Rikejku, dzień, w którym zmęczysz się szabrem, będzie dniem, w którym zmęczysz się życiem — powiedziałem. Bracia na stopniach roześmieli się. — Czemuż to stoisz tu, zamiast rozcinać trupom bebechy w poszukiwaniu złotej wątroby? — Chciałem zobaczyć, jak robisz ała temu szmaciarzowi — odparł Rike. — W takim razie się rozczarujesz. Sir Szmaciarz powie mi wszystko, co chcę wiedzieć, a ja nie będę musiał nawet podnosić głosu. Kiedy z nim skończę, oddam go w ręce nowego burmistrza Norwood. Chłopi zapewne spalą go żywcem, i jeśli mu się upiecze, to tylko w ten właśnie sposób. — Mówiłem to wszystko spokojnie i uprzejmie. Przekonałem się, że tak wypowiadane groźby odnoszą najlepszy skutek. Tym, co w sobie ukrywam, sprawiłem, że na bagnach tamten umarlak uciekł w przerażeniu. Pomyślałem sobie, że to, co wystraszyło umarłych, może też napędzić niezłego stracha żywym. Jednak Sir Renton nie sprawiał jeszcze wrażenia zbyt przerażonego: — Zadźgałeś dziś lepszego od siebie, chłopcze, i masz przed sobą lepszego od siebie. Jesteś niczym więcej jak łajnem na moim bucie. Zraniłem jego dumę. W końcu był rycerzem, a tu jakiś gołowąs z niego drwił. Co więcej, zaoferowałem mu jako łatwe wyjście spalenie żywcem. Niewielu zgodziłoby się ze mną, że to dobra opcja. — Kiedy miałem dziewięć lat, hrabia Renar próbował mnie zabić — powiedziałem spokojnie. To nie było trudne. Byłem spokojny. Złość niesie z sobą mniej przerażenia, ludzie rozumieją złość. Zapowiada jakieś rozwiązanie; być może krwawe, ale za to szybkie. — Hrabia poniósł porażkę, lecz ja byłem świadkiem morderstwa mojej matki i brata. — Wszyscy umierają — odparł Renton i splunął ciemną, krwawą wydzieliną na stopnie. — Myślisz, że jesteś wyjątkiem? Słuszna uwaga. Co sprawia, że moja strata, mój ból są ważniejsze od bólu wszystkich innych? — Dobre pytanie — powiedziałem. — Cholernie dobre pytanie. Naprawdę. Spośród jeńców, których uwolniliśmy z rąk Marclosa, na palcach jednej ręki
dałoby się policzyć tych, którzy nie widzieli, jak umiera im syn, mąż, matka albo ukochana. I to tylko w ostatnim tygodniu. Wybrałem więc łatwe rozwiązanie. — Potraktuj mnie jako rzecznika — powiedziałem. — Na tej tu scenie niektórzy są bardziej elokwentni od innych. Inni mają szczególny dar posługiwania się łukiem. — Skinąłem w kierunku Nubańczyka. — Jeszcze inni trafiają w oko byka z odległości tysiąca kroków. Nie mierzą lepiej, tylko dlatego że tego chcą, nie strzelają celniej, dlatego że mogą. Po prostu strzelają celniej. A ja... ja po prostu potrafię się zemścić lepiej od innych. Powiedzmy, że to mój talent. Renton zaśmiał się i znów splunął. Tym razem w plwocinie dostrzegłem kawałek zęba. — Myślisz, chłopcze, żeś gorszy od ognia? — spytał. — Widziałem płonących ludzi na stosie. Całe setki. Kolejna trafna uwaga. — Sir Rentonie, masz sporo trafnych spostrzeżeń — powiedziałem. Rozejrzałem się wokół po ruinach. Zwalone ściany i okopcone drewniane szkielety tam, gdzie dach skrywał przez całe lata życie rodzinne. — Trzeba będzie włożyć sporo pracy w odbudowę. Sporo młotów i gwoździ. — Pociągnąłem łyk piwa. — Dziwna rzecz takie gwoździe, budynek trzymają w kupie, ale człowieka rozparcelowują na kawałki. — Spojrzałem Rentonowi prosto w jego szczurze, ciemne, świdrujące oczka. — Nie czerpię przyjemności z tortur, Sir Rentonie, ale jestem w tym dobry. Nie najlepszy na świecie, to wiesz. Najlepsze tortury obmyślają tchórze. Tchórze rozumieją strach i wiedzą, jak się nim posłużyć. Z drugiej strony bohaterowie torturują kiepsko. Nie rozumieją, co motywuje przeciętnego człowieka. Wszystko paprzą. Najlepsze na co ich stać, to oczernianie honoru. A taki tchórz dajmy na to, przywiąże cię do krzesła i roznieci pod nim ogień. Ja nie jestem ani bohaterem, ani tchórzem, działam na bazie tego, co mam. Renton miał na tyle rozumu, by przyblednąć. Wyciągnął ubłoconą rękę w kierunku ojca Gomsta. — Ojcze, ja tylko służyłem memu panu. — Ojciec Gomst będzie się modlił za twoją duszę — powiedziałem. — I odpuści mi grzechy, które popełnię, oddzielając ją od twojego ciała. Makin wydął grube usta.
— Książę, mówiłeś wcześniej, że przerwiesz ten łańcuch zemsty. Mógłbyś zacząć teraz. Mógłbyś Sir Rentona puścić wolno. Rike spojrzał na niego, jak na szaleńca. Gruby Burlow stłumił śmiech. — Mówiłem o tym, Makinie. Przerwę ten łańcuch. — Dobyłem miecza i położyłem go na kolanach. — Wiecie, jak przerwać łańcuch nienawiści? — spytałem. — Miłością — odpowiedział Gomst cicho. — Łańcuch nienawiści przerywa się zabijając wszystkich skurwysynów, którzy mi przewinili — wycedziłem. — Co do jednego. Zabić ich wszystkich. Zabić ich matki, braci, dzieci, psa. — Powiodłem kciukiem wzdłuż ostrza i przyjrzałem się kropli krwi czerwieniącej się na ranie. — Ludzie myślą, że nienawidzę hrabiego, ale prawda jest taka, że jestem wielkim zwolennikiem jego metod. Hrabia ma tylko dwie wady. Pierwsza to taka, że posuwa się daleko, ale niewystarczająco daleko. Druga — nie jest mną. Ale dał mi cenną lekcję. I kiedy się spotkamy, podziękuję mu za nią, zadając mu szybką śmierć. Na te słowa stary Gomst poderwał się na równe nogi. — Hrabia Renar wyrządził ci krzywdę, książę. Wybacz mu, ale mu nie dziękuj. Za to, co zrobił, spali się w piekle. Jego nieśmiertelna dusza będzie cierpieć przez całą wieczność. Nie miałem wyjścia, musiałem się gromko roześmiać. — Ech, ci duchowni. W jednej chwili prawią o miłości, w drugiej o przebaczeniu, a za chwilę o wieczności w płomieniach. Nie obawiaj się, Sir Rentonie, nie mam planów co do twojej nieśmiertelnej duszy. Cokolwiek ma się stać między nami, jutro czy pojutrze się skończy. Najdalej za trzy dni. Nie należę do najcierpliwszych ludzi, więc skończy się to wtedy, gdy powiesz mi, co chcę wiedzieć, albo gdy się znudzę. Wstałem i podszedłem do Rentona. Kucnąłem przy nim i poklepałem go po głowie. Związali mu ręce za plecami, a ja miałem na sobie rękawice, nie opłaciłoby mu się więc, gdyby zechciał mnie ugryźć. — Przysięgałem hrabiemu Renarowi — powiedział. Próbował się cofnąć i wyciągał szyję, by spojrzeć na Gomsta. — Powiedz mu, ojcze. Przysięgałem na Boga. Jeśli złamię przysięgę, będę się smażył w piekle. Gomst podszedł do niego i położył mu rękę na ramieniu.
— Książę Jorgu, ów rycerz związał się świętą przysięgą ze swoim panem. Nie powinieneś prosić go, by ją złamał. Podobnież żadne groźby przeciw ciału nie powinny zmuszać człowieka, by zdradził przymierze i skazał swą duszę na wieczne potępienie w piekielnym ogniu. — Sir Rentonie, oto próba wiary dla ciebie — powiedziałem. — Opowiem ci moją historię i zobaczymy, czy zechcesz wyjawić mi plany hrabiego, kiedy skończę. — Usiadłem na stopniu przed nim i pociągnąłem piwa. — Kiedy wyruszyłem w drogę, miałem dziesięć lat. Było we mnie wtedy dużo złości i chęć poznania, jak działa ten świat. Widzisz, widziałem, jak ludzie hrabiego mordują mojego brata Williama i zarzynają matkę. Wiedziałem zatem, że moje wcześniejsze założenia były błędne. I oczywiście, zadałem się z osobnikami dość podłego sortu, prawda Rikejku? Rike zaśmiał się tym swoim „har har har”. Wydawał z siebie ten dźwięk zawsze, kiedy sądził, że oczekujemy, by się roześmiał. Nie było w nim ani krztyny radości. — Wtedy też spróbowałem swoich sił w torturowaniu. Zastanawiałem się, azali mam opowiedzieć się po stronie zła. Pomyślałem, że może to Bóg daje mi do zrozumienia, bym wziął się za diablą robotę. Usłyszałem, jak Gomst mamrocze coś, słysząc to ostatnie zdanie, modlitwę albo potępienie. Ale to była prawda. Bardzo długo usiłowałem znaleźć w tym jakiś przekaz, by wiedzieć, co mam robić. Położyłem rękę na ramieniu Rentona. Siedział tak z moją dłonią na lewym ramieniu, a dłonią Gomsta na prawym. Byliśmy jak diabeł i anioł z antycznych pism szepczący mu do ucha. — Na Jedmire Hill pochwyciliśmy biskupa Murillo — powiedziałem. — Zapewne słyszałeś o niepowodzeniu jego misji. W każdym razie bracia mi go podarowali. Wtedy byłem dla nich taką maskotką. Nubańczyk wstał i zszedł po stoku wzgórza. Pozwoliłem mu na to. Nie miał na tyle jaj, żeby znieść to, co się miało tu wkrótce stać. To sprawiło, że poczułem się — sam nie wiem — brudny? Lubiłem Nubańczyka, chociaż tego nie okazywałem. — Biskup Murillo miał w zanadrzu całe mnóstwo ostrych słów i opinii. Nie przestawał mówić o ogniu piekielnym i potępieniu. Siedzieliśmy chwilę, dyskutując o duszach. Wtedy wbiłem mu gwóźdź w czaszkę. O tu — dotknąłem miejsca na tłustej głowie Rentona. Wzdrygnął się, jakby coś go ugryzło. — Biskup wówczas zmienił nieco śpiewkę. W zasadzie zmieniał ją za każdym razem,
gdy wbijałem kolejny gwóźdź. Po jakimś czasie był już zupełnie innym człowiekiem. Wiedziałeś, że człowieka można w ten sposób rozłożyć na czynniki pierwsze? Jeden gwóźdź może przywołać wspomnienia z dzieciństwa. Drugi wywoła w nim wściekłość albo szloch, albo śmiech. Ostatecznie wydaje się, że jesteśmy tylko zabawkami — łatwo nas złamać, trudno naprawić. Podobno siostry w Saint Alstis ciągle opiekują się biskupem Murillo. Bardzo się zmienił. Czepia się bodaj ich habitów i obrzuca je obelgami. Tak powiadają. Niestety nie potrafię ci powiedzieć, co się stało z duszą tego dumnego i pobożnego człowieka. I wtedy wyczarowałem w dłoniach gwóźdź. Zardzewiały, długi na trzy cale. Renton się zsikał. W tym momencie. Burlow zaklął i kopnął go mocno. Kiedy Renton odzyskał oddech, powiedział mi wszystko, co wiedział. Trwało to prawie godzinę. Kiedy skończył, oddałem go wieśniakom, a oni go spalili. Patrzyłem, jak dobrzy ludzie z Norwood tańczą wokół ogniska. Patrzyłem na języki ognia pląsające nad ich głowami. W ogniu widać niekiedy jakby ślady pisma, są też tacy, którzy twierdzą, iż potrafią to odczytać. Ja do nich nie należę. Miło byłoby znaleźć jakieś odpowiedzi w płomieniach. Miałem wiele pytań: to pragnienie krwi hrabiego zmusiło mnie do ruszenia w drogę. Ale stało się tak, że porzuciłem je. Stało się tak, że odsunąłem je na bok i wmówiłem sobie, że to ofiara, która da mi siłę. Upiłem piwa. Cztery lata w drodze. Zawsze dokądś zmierzałem, zawsze coś robiłem, ale teraz, siedząc z twarzą zwróconą w stronę domu, czułem się tak, jakbym przez cały ten czas był zagubiony. Zagubiony, a może zgubiony. Usiłowałem sobie przypomnieć, kiedy odpuściłem sobie hrabiego i dlaczego. Jedyne co przychodziło mi do głowy to jakieś mgliste wspomnienie mojej dłoni na klamce i uczucie spadania. — Wracam do domu — obwieściłem. Tępy ból między oczami zamienił się w pordzewiały gwóźdź, który wraził się głęboko. Dopiłem piwo, ale w niczym mi nie pomogło. Męczyło mnie inne, zadawnione pragnienie.
11
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Podążyłem za Lundistem na zewnątrz. — Czekaj. — Przytknął mi rózgę do piersi. — Nierozważnie spacerować, będąc oślepionym. Zwłaszcza po własnym zamku, gdzie pod pozorem swojskości tyle się może kryć, nawet jeśli ma się dobry wzrok. Staliśmy chwilę na schodach, mrugając w słońcu, pozwalając, by upał wniknął w nasze ciała. Poczucie ulgi po opuszczeniu sali nie było mi obce. Spędzałem z Lundistem cztery dni z siedmiu: czasami w sali lekcyjnej, obserwatorium, albo w bibliotece, ale najwięcej czasu spędzaliśmy, polując na cuda: a to mechanizm maszyny oblężniczej przechowywany w Sali Arnheimów, a to sekret latarni płonącej bez ognia w piwnicy solnej — każdy zakątek Wysokiego Zamku krył w sobie potencjał, który Lundist potrafił wykorzystać. — Słuchaj — rzekł. Znałem tę grę. Lundist twierdził, że człowiek, który potrafi słuchać to człowiek, który się wyróżnia. Taki ktoś potrafi dostrzec szansę tam, gdzie inni widzą tylko przeszkody. — Słyszę uderzenia drewna o drewno. Miecze treningowe. Giermkowie się bawią — powiedziałem. — Nie wszyscy nazwaliby to zabawą. Wsłuchaj się głębiej! Co jeszcze? — Słyszę ptasi śpiew. Skowronki. — Rzeczywiście, srebrny łańcuszek dźwięku
zrzucony z nieba, tak słodki i delikatny, że zrazu go nie zauważyłem. — Jeszcze głębiej. Zamknąłem oczy. Co jeszcze? Na moich powiekach zieleń walczyła z czerwienią. Stukot mieczy, postękiwanie, dyszenie, szuranie buta na kamieniu, ćwierkanie skowronków. Co jeszcze? — Łopotanie. — Gdzieś na granicy słyszalności, prawdopodobnie tylko w mojej wyobraźni. — Dobrze — odparł Lundist. — Co to jest? — Nie skrzydła. Ten dźwięk jest mocniejszy. Coś na wietrze. — Na dziedzińcu wiatr nie wieje. — Zatem gdzieś wyżej. — Olśniło mnie. — Flaga. — Jaka flaga? Nie patrz. Po prostu powiedz. — Lundist przycisnął rózgę mocniej. — Na pewno nie flaga świąteczna. I nie królewska, ta jest na północnym murze. Nie sztandar, nie prowadzimy z nikim wojny. — Nie, to nie sztandar. Moje zaciekawienie ulotniło się, gdy przypomniałem sobie o transakcji hrabiego Renara. Zastanawiałem się, czy musiałby zapłacić za królewską łaskę więcej, gdyby udało mu się mnie zgładzić. Może jeszcze jednym koniem? — A zatem? — dopytywał Lundist. — Flaga egzekucji, czerń na szkarłacie — odparłem. Zawsze tak jest. Właściwa odpowiedź przychodzi wtedy, gdy przestaję się nad nią zastanawiać i po prostu mówię. Najlepszy plan, jaki uda mi się obmyślić, to ten, który się realizuje, kiedy zaczynam działać. — Dobrze. Otworzyłem oczy. Światło już mnie nie raziło. Wysoko nad dziedzińcem w zachodnim wietrze powiewała flaga egzekucji. — Twój ojciec zarządził „sprzątanie” lochów — powiedział Lundist. — Na świętego Kryspina możemy spodziewać się nie łada tłumu. Wiedziałem, że to spore niedomówienie.
— Wieszanie, ścinanie, nabijanie na pal, o rany! Zastanawiałem się, czy Lundist będzie chciał oszczędzić mi tego widowiska. Kącik moich ust zadrgał na myśl, że on być może wyobraża sobie, że nie widziałem jeszcze czegoś podobnie strasznego. Poprzedniego roku na czas masowych egzekucji matka zabrała mnie i Williama w odwiedziny do lorda Nossara w jego posiadłości w Elm. William i ja mieliśmy praktycznie cały fort Elm dla siebie. Później dowiedziałem się, że niemal całe Ancrath zeszło się na „igrzyska” do Wysokiego Zamku. — Przerażenie i rozrywka to broń państwowości, Jorg. — Lundist prawił tonem neutralnym, a jego twarz była nieprzenikniona, tylko zacięcie warg sugerowało, że słowa niosły z sobą pewien niesmak. — Egzekucje łączą w sobie te dwa elementy. — Jego spojrzenie powędrowało ku fladze. — Zanim wyruszyłem w podróż i dostałem się w niewolę do ludzi twojej matki, mieszkałem w Ling. W Utter East ból jest formą sztuki. Władcy budują reputację swoją i swojej ziemi na wymyślności tortur. Konkurują o to między sobą. Obserwowaliśmy, jak giermkowie się ścierają. Wysoki rycerz wydawał instrukcje, czasami pięścią. Milczałem przez kilka minut. Wyobrażałem sobie hrabiego Renara na łasce i niełasce mistrza tortur z Ling. Nie — chciałem jego krwi i jego śmierci. Chciałem, by umierał, wiedząc, dlaczego umiera, wiedząc, z czyjej ręki ginie. A jego ból? Niech się pali za to w piekle. — Przypomnij mi, nauczycielu, bym nie wybierał się do Ling — powiedziałem wreszcie. Lundist uśmiechnął się i ruszył przez dziedziniec. — Nie leży na mapach twojego ojca. Przechodząc obok placu pojedynkowego, rozpoznałem rycerza po jego lśniącej zbroi bojowej ze srebrną inkrustacją na wytrawionej kwasem ślimacznicy napierśnika. — Sir Makin z Trent — zwróciłem się do niego. Lundist przeszedł jeszcze kilka kroków, nim zorientował się, że idzie sam. — Książę. — Sir Makin skłonił się niedbale. — Wyżej zasłona, Cheeves! — warknął w kierunku starszego z chłopców. — Mów mi Jorg — powiedziałem. — Podobno ojciec mianował cię kapitanem straży.
— Mój poprzednik nie spisał się najlepiej. Mam nadzieję, że król będzie zadowolony z tego, jak wypełniam swoje obowiązki. Nie widziałem Sir Grehema od czasu napadu na nasz powóz. Podejrzewałem, że ten incydent kosztował byłego kapitana straży dużo więcej niż hrabiego Renara. — I ja mam taką nadzieję. Makin przeczesał ręką włosy, ciemne i mokre od potu. Twarz miał dość okrągłą, ekspresyjną, ale nie można było go posądzić o brak charakteru. — Może książę do nas dołączy? Dobra finta posłuży ci lepiej w potrzebie niż ślęczenie nad książkami. — Uśmiechnął się szeroko. — Oczywiście, jeśli twoje rany zagoiły się na tyle. Lundist położył mi dłoń na ramieniu: — Książę nie wydobrzał jeszcze na tyle. — Utkwił te zbyt niebieskie oczy w Sir Makinie. — Jeśli chciałbyś uniknąć losu Sir Grehema, polecam lekturę rozprawy Proximusa na temat ochrony członków rodziny królewskiej. Jest w bibliotece. — Gestem nakazał mi się oddalić. Oparłem się mu dla samej zasady. — Zdaje mi się, że książę sam wie najlepiej, czego mu potrzeba, nauczycielu. — Sir Makin wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Ten twój Proximus może zachować swoje rady dla siebie. Rycerz polega na własnej ocenie sytuacji i ciężarze miecza. — Sir Makin wziął drewniany miecz z wózka po lewej i podał mi go rękojeścią do mnie. — No, mój książę. Pokaż nam, co potrafisz. Zechcesz zmierzyć się z młodym Stodem? — Wskazał najmniejszego z giermków, drobnego chłopca może rok starszego ode mnie. — Z nim. — Skinąłem na największego z nich, przyciężkawego, piętnastoletniego gamonia z rudą czupryną. Wziąłem miecz. Sir Makin uniósł brwi i uśmiechnął się jeszcze szerzej: — Z Robartem? Chcesz walczyć z Robartem? Coś takiego. — Podszedł do chłopaka i klepnął go ręką w kark. — To Robart Hool, trzeci syn z rodu Arnów. Z tej całej żałosnej zbieraniny on jeden ma szansę kiedyś pokazać, że wart jest miana rycerza. Nieźle wyuczył się już machać mieczem, ten nasz panicz Hool. — Pokręcił głową. — Spróbuj ze Stodem. — Nie próbuj z nikim, książę. — Lundistowi udało się pozbawić głosu irytacji. Prawie.
— To głupota. Jeszcze nie odzyskałeś w pełni sił. — Rzucił spojrzenie szczerzącemu się kapitanowi. — Król Olidan nie będzie zachwycony, jeśli stan jego jedynego dziedzica znów się pogorszy. Sir Makin zmarszczył brwi na te słowa, ale poznałem, że jest zbyt dumny, by przyjąć naukę. — Potraktuj go łagodnie, Robart. Bardzo łagodnie. — Jeśli ten rudzielec nie pokaże na co go stać, sam dopilnuję, żeby jego kariera rycerza skończyła się na sprzątaniu końskiego łajna po turnieju — powiedziałem. Zbliżyłem się do giermka i zadarłem głowę, by spojrzeć mu w twarz. Sir Makin stanął między nami z mieczem szkoleniowym w lewej dłoni. — Szybki test, mój książę. Muszę wiedzieć, że masz na tyle opanowane podstawy, by nie zrobić sobie krzywdy. Czubek jego ostrza uderzył o moje i ześlizgnął się w kierunku mojej twarzy. Odbiłem cios i zrobiłem półwypad, ale rycerz z łatwością parował moje uderzenia. — Całkiem nieźle. Całkiem nieźle. — Pochylił głowę. — Dobrze cię wyuczono. — Wydął wargi. — Ile masz lat, dwanaście? — Dziesięć. — Patrzyłem, jak odkłada miecz na wózek. Był praworęczny. — W porządku. — Sir Makin gestem polecił pozostałym giermkom zebrać się wokół nas. — Urządźmy sobie pojedynek. Robart, żadnej taryfy ulgowej dla księcia. Jest na tyle dobry, by przegrać, nie odnosząc przy tym poważnych ran. Co najwyżej ucierpi jego duma. Robart stanął do walki, piegowaty i pewny siebie. Cały świat zdawał się skupiać w tej chwili jak w soczewce. Poczułem na skórze słońce, żwir pod podeszwami butów i kamienne płyty. Sir Makin podniósł rękę. — Czekajcie na sygnał. Słyszałem srebrny śpiew ptaków, niewidzialnych skowronków na tle błękitu nad nami. Słyszałem łopot flagi egzekucyjnej. — Naprzód! — Makin opuścił rękę. Robart od razu zaatakował, biorąc zamach nisko. Wypuściłem miecz z ręki. Robart
uderzył mnie z prawej, tuż pod żebrami. Przeciąłby mnie na pół, gdyby miecz nie był drewniany. Ale był. Uderzyłem go w gardło krawędzią dłoni, chwytem na wschodnią modłę, którego nauczył mnie Lundist. Robart padł, jakby zwalił się na niego ceglany mur. Patrzyłem, jak się zwija i nagle zobaczyłem Incha w Sali Ozdrowień, ogień rozprzestrzeniający się wokół nas i krew sączącą mu się z pleców. Poczułem truciznę w żyłach, ciernie w ciele, zwyczajną potrzebę zabijania — uczucie tak wszechogarniające, jak żadne inne w życiu. — Nie. — Poczułem dłoń Lundista na nadgarstku; powstrzymał mnie, gdy już zamierzałem się na chłopaka. — Wystarczy. Nigdy nie wystarczy. Jakiś głos nie należący do mnie szeptał słowa w mojej głowie, ten sam głos, który słyszałem leżąc w ciernistym krzewie i na łożu w gorączce. Przez kilka chwil patrzyliśmy, jak chłopak krztusi się na ziemi i robi się coraz bardziej czerwony. Opamiętałem się. Podniosłem miecz i zwróciłem go Sir Makinowi. — W zasadzie to Proximus należy do ciebie, kapitanie, a nie do Lundista — powiedziałem. — Proximus był borthańskim uczonym, żył w siódmym wieku. To jeden z twoich przodków. Może jednak powinieneś go przeczytać. Źle by się stało, gdyby między mną a moimi wrogami stał tylko Robart i jego osąd. — Ale... — Sir Makin przygryzł wargę. Najwyraźniej jego obiekcje skończyły się na „ale”. — On oszukiwał. — Młody Stod odezwał się w imieniu reszty. Lundist już zaczął iść. Ruszyłem za nim, ale odwróciłem się. — Sir Makinie, to nie jest gra. Uczysz ich grać wedle zasad i dlatego oni przegrają. To nie jest gra. A kiedy popełniamy błąd, nie możemy się z kłopotów po prostu wykupić. Ani końmi, ani złotem. Doszliśmy do Czerwonych Wrót na drugim końcu dziedzińca. — Ten chłopiec mógł umrzeć — powiedział Lundist. — Wiem — odparłem. — Zabierz mnie do tych więźniów, których ojciec chce zgładzić.
12
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Większa część Wysokiego Zamku znajduje się pod ziemią. Tak naprawdę powinien się zwać Głębokim Zamkiem. Dotarcie do lochów zabrało nam dłuższą chwilę. Z innego poziomu słyszeliśmy krzyki. — Być może ta wizyta nie jest najlepszym pomysłem — powiedział Lundist, zatrzymując się przed żelaznymi drzwiami. — Ale to mój pomysł, nauczycielu. Myślałem, że chcesz, bym uczył się na własnych błędach? Usłyszeliśmy kolejny krzyk, gardłowy, nieco ochrypły, zwierzęcy. — Twojemu ojcu by się to nie spodobało. — Lundist zacisnął usta w cienką kreskę; był niespokojny. — Po raz pierwszy odwołujesz się do mądrości ojca, by poradzić sobie z kłopotem. Wstydź się, nauczycielu. — Nic już mnie nie mogło powstrzymać. — Są rzeczy, których dzieci... — Za późno. Ten koń już pocwałował. Stajnia spłonęła. Wyminąłem go i zastukałem w drzwi rękojeścią mojego sztyletu. — Otwierać.
Zabrzęczały klucze i drzwi gładko otworzyły się do środka na naoliwionych zawiasach. Smród, który uderzył mnie w nozdrza, niemal pozbawił mnie oddechu. Jakiś dziad o pokrytej brodawkami twarzy w skórzanym stroju więziennego strażnika nachylił się i otworzył usta. — Daruj sobie — rzuciłem, przytykając mu właściwy koniec sztyletu do gardła. Poszedłem dalej, Lundist tuż za mną. — Zawsze powtarzałeś mi, bym obserwował i wyrabiał sobie własne sądy, nauczycielu. — Szanowałem go za to. — Nie czas teraz na krygowanie się. — Jorg... — Był rozdarty, słyszałem to w jego głosie, dręczyły go emocje, których nie potrafiłem zrozumieć i logika, którą rozumiałem. — Książę... Znów rozległ się krzyk, tym razem dużo głośniejszy. Ten dźwięk nie był mi obcy. Napierał na mnie, próbował zmusić do odwrotu. Gdy po raz pierwszy go słyszałem — ten rodzaj bólu, ból mojej matki — coś mnie przytrzymało. Mogę wam powiedzieć, że to ciernie krzewu mnie więziły. Mogę pokazać wam blizny. Ale w nocy, nim przyjdą sny, jakiś głos szepcze mi, że to trzyma mnie strach, przerażenie, które na zawsze oplatało mnie tamtym ciernistym krzewem. Byłem bezpieczny i patrzyłem, jak oni umierają. Jeszcze jeden krzyk, jeszcze bardziej przerażający i rozpaczliwy niż wcześniej. Poczułem w sobie ciernie. — Jorg! Strząsnąłem dłoń Lundista i pobiegłem w kierunku dźwięku. Nie musiałem biec daleko. Zatrzymałem się u wejścia do obszernego pomieszczenia oświetlonego pochodniami, z drzwiami w trzech ścianach. Na środku stało dwóch mężczyzn po przeciwnych stronach stołu, do którego łańcuchami przywiązano trzeciego. Większy strażnik trzymał żelazny pogrzebacz, którego koniec spoczywał w koszu z żarzącymi się węglami. Żaden z nich nie zauważył mojego przybycia, żadna z twarzy przyciśniętych do zakratowanych okienek w drzwiach celi nie zwróciła się w moją stronę. Postąpiłem naprzód. Usłyszałem za sobą Lundista, który przystanął w wejściu, by się rozejrzeć, tak jak ja. Podszedłem bliżej. Niższy strażnik spojrzał w moim kierunku i skoczył, jak poparzony. — Co u licha... — Potrząsnął głową, chcąc zobaczyć wyraźniej. — Kto? To znaczy... Wyobrażałem sobie, że kaci to przerażający ludzie o okrutnych twarzach, cienkich wargach, haczykowatych nosach i oczach bezdusznych demonów. Ich zwyczajność zaskoczyła
mnie. Niższy z nich wyglądał na prostaka, ale miłego. Powiedziałbym o nim, że jest łagodny. — Coś ty za jeden? — Ten sprawiał wrażenie bardziej brutalnego, ale potrafiłem wyobrazić go sobie pijącego piwo, śmiejącego się, albo uczącego syna gry w piłkę. Nie miałem na sobie książęcych szat, a tylko prostą tunikę, którą zakładałem na lekcje. Nie było powodu, żeby strażnicy mnie rozpoznali. Schodzili do podziemi przez Wrota Łotrów i prawdopodobnie nigdy nie postawili nogi w nadziemnej części zamku. — Nazywam się Jorg — odparłem z akcentem służby. — Mój stryj zapłacił staremu Brodawce przy drzwiach, bym mógł obaczyć więźniów. — Wskazałem na Lundista. — Jutro idziemy na egzekucję, ale najpierw chciałem z bliska zobaczyć tych złoczyńców. Nie patrzyłem już na strażników. Mój wzrok przykuł człowiek na stole. Tylko raz wcześniej widziałem czarnoskórego niewolnika pewnego arystokraty z południa odwiedzającego dwór ojca. Ale tamten był brązowy. Skóra tego na stole była czarniejsza niż inkaust. Obrócił głowę, by spojrzeć w moją stronę, powoli, jakby była z ołowiu. Białka jego oczu zdawały się lśnić w tej całej czerni. — Stary Brodawka? Ha, to dobre. — Duży strażnik rozluźnił się i znów zajął się pogrzebaczem. — Jeśli ja i Grebbin dostaniemy po dukacie, to chyba możesz zostać i popatrzeć sobie, jak ten tu kwiczy. — Berrec, to chyba zły pomysł. — Grebbin zmarszczył szerokie czoło. — To przecież dziecko jeszcze i w ogóle. Berrec wyciągnął z węgli pogrzebacz i podsunął go Grebbinowi pod twarz. — Nie wpieprzaj się między mnie i mojego dukata, przyjacielu. Nagi tors murzyna zalśnił pod rozżarzonym punktem. Na żebrach miał paskudne poparzenia, czerwień odsłoniętego mięsa jaskrawiła się niczym dopiero co zaorane bruzdy. Czuć było słodkawą woń pieczystego. — Ale on czarny — powiedziałem. — Bo to Nubańczyk — odparł Berrec z grymasem niezadowolenia. Przyjrzał się uważnie pogrzebaczowi i włożył go z powrotem do ognia. — Dlaczego go przypalacie? — spytałem. Nie czułem się komfortowo pod badawczym spojrzeniem Nubańczyka.
Pytanie zaskoczyło ich. Grebbin zmarszczył się jeszcze bardziej. — Ma w sobie diabła — odezwał się w końcu Berrec. — Wszyscy Nubańczycy mają. Pogańskie nasienie. Słyszałem, jak ojciec Gomst, który przecież modli się z samym królem, mówił, że pogan trza spalić. — Berrec położył dłoń na brzuchu Nubańczyka w niepokojąco czułym geście. — Podpiekamy go nieco, nim król przyjdzie obejrzeć, jak go zabijają. — Poddają egzekucji. — Grebbin wymówił to słowo z precyzją kogoś, kto ćwiczył je wiele razy. — Poddają egzekucji, zabijają, co za różnica? Wszyscy skończą w ziemi. — Berrec splunął w węgle. Nubańczyk nie spuszczał ze mnie oka, przyglądając się badawczo. Poczułem coś, czego nie potrafiłem nazwać. Poczułem, że nie powinienem tu być. Przygryzłem wargi i nasze spojrzenia spotkały się. — Co zrobił? — spytałem. — Zrobił? — prychnął Grebbin. — To więzień. — Jakie przestępstwo popełnił? — Dał się złapać. — Berrec wzruszył ramionami. Od drzwi odezwał się Lundist: — Sądzę... Jorg, że wszyscy więźniowie, którzy mają zostać straceni to bandyci schwytani przez armię. Król wydał takie rozporządzenie, by zapobiec napaściom na Norwood i inne protektoraty. Oderwałem spojrzenie od Nubańczyka i prześlizgnąłem się po śladach tortur. Tam, gdzie skóra nie była przypalona, wezbrane blizny rysowały symbole, proste, ale przykuwające wzrok. Wokół bioder obwiniętą miał brudną przepaskę. Nadgarstki i kostki skuto mu żelaznymi kajdanami. Krew sączyła się po łańcuchu prowadzącym do stołu. — Czy jest niebezpieczny? — spytałem i przysunąłem się do niego. Mogłem niemal poczuć smak pieczonego mięsa. — Tak. — Mówiąc to, Nubańczyk uśmiechnął się, ukazując zakrwawione zęby. — Zamknij tę pogańską gębę! — Berrec gwałtownym ruchem wyciągnął pogrzebacz z węgli. Deszcz iskier prysnął, gdy podniósł rozżarzony do białości pogrzebacz na wysokość oczu. Przypomniało mi to straszną noc, kiedy piorun oświetlił twarze ludzi hrabiego Renara.
Obróciłem się ku Nubańczykowi. Musiał śledzić wzrokiem pogrzebacz; wkrótce miał się z nim zapoznać bliżej. — Jesteś niebezpieczny? — spytałem go. — Tak. Wyciągnąłem sworzeń z kajdan na jego prawym nadgarstku. — Pokaż mi.
13
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Nubańczyk poruszał się szybko, ale to nie jego szybkość zadziwiała, a brak zawahania. Złapał Berreca za nadgarstek i pociągnął. Strażnik stracił równowagę. Pogrzebacz w wyciągniętej ręce Berreca trafił Grebbina w żebra i utknął tak głęboko, że Berrec musiał go puścić, gdy Grebbin się szarpnął. Nie marnując ani chwili, Nubańczyk uniósł się na tyle, na ile pozwoliły mu na to kajdany na drugim nadgarstku. Berrec osunął się po zakrwawionej i spoconej piersi Nubańczyka na jego kolana. Już zaczynał się podnosić, gdy łokieć Nubańczyka położył kres tej próbie. Nubańczyk uderzył go w kark i usłyszeliśmy trzask łamanej kości. Grebbin oczywiście darł się wniebogłosy, lecz wrzaski nikogo w lochach nie mogły niepokoić. Próbował uciekać, ale jakoś stracił poczucie kierunku i uderzył w drzwi jednej z cel z taką siłą, że pogrzebacz przebił mu łopatkę na wylot. Upadł i już więcej nie wstał. Wił się jeszcze chwilę, usiłując coś powiedzieć, ale z ust dobywały mu się smugi dymu czy pary. W celach rozbrzmiały okrzyki radości wydawane przez ich lokatorów, zbyt głupich, by wiedzieć, kiedy się zamknąć. Lundist mógł uciec. Miał na to mnóstwo czasu. Spodziewałem się, że sprowadzi pomoc, ale gdy Grebbin uderzał o ziemię, Lundist był w połowie drogi do mnie. Nubańczyk zepchnął z siebie Berreca i uwolnił drugi nadgarstek. — Uciekaj! — wrzasnąłem do Lundista na wypadek, gdyby sam na to nie wpadł.
W zasadzie to Lundist uciekał, tyle że w niewłaściwym kierunku. Wiedziałem, że podeszły wiek w niczym mu nie przeszkadzał, ale nie sądzę, by potrafił szybko biegać. Stanąłem tak, by mieć stół i Nubańczyka między sobą a Lundistem. Nubańczyk uwolnił nogi, gdy Lundist znalazł się przy nim. — Weź chłopaka, starcze, i idź. — Jego głos był głębszy niż jakikolwiek, który słyszałem do tej pory. Lundist wbił w Nubańczyka to niepokojąco błękitne spojrzenie. Jego szaty uspokoiły się, zapominając o pośpiechu. Złożył ręce na piersi, jedna na drugiej. — Jeśli pójdziesz teraz, człowieku z Nuby, nie będę cię zatrzymywał. W celach rozległ się śmiech. Nubańczyk wpatrywał się w Lundista z tą samą intensywnością, którą widziałem wcześniej. Przewyższał mojego nauczyciela o kilka cali, ale to różnica w budowie ciała sprawiała, że był to pojedynek miedzy Dawidem i Goliatem. Lundist chudy był jak włócznia, Nubańczyk zaś składał się wyłącznie z mocnych kości i prężnych muskułów. Nubańczyk nie wyśmiał Lundista. Być może zobaczył w nim więcej niż więźniowie. — Zabieram ze sobą moich braci — zakomunikował. Lundist zastanawiał się przez chwilę, a potem zrobił krok w tył. — Jorg, chodź tutaj — polecił, nie spuszczając Nubańczyka z oka. — Braci? — zdziwiłem się. Nie zauważyłem innych czarnych twarzy w celach. Nubańczyk uśmiechnął się szeroko. — Kiedyś miałem prawdziwych braci. Teraz są daleko, może już nie żyją. — Rozłożył ramiona i jego uśmiech zmienił się w grymas bólu, gdy poczuł przypalone miejsca. — Ale bogowie zesłali mi innych braci, braci w drodze. — Braci w drodze. — Obróciłem w ustach te słowa. W mojej głowie zamigotał obraz mojego brata Willa, jego krew i loki. Poczułem niezaprzeczalną obecność mocy. — Zabij ich obu i wypuść mnie stąd. — Drzwi po lewej zatrzęsły się, jakby walił w nie rozjuszony byk. Sądząc po głosie, w celi niecierpliwił się jakiś nie lada olbrzym.
— Zawdzięczasz mi życie, Nubańczyku — powiedziałem. — Tak. — Wyszarpał pęk kluczy z pasa Berreca i podszedł do celi po mojej lewej. Dołączyłem do niego, stając tak, żeby znajdował się między mną a Lundistem. — W zamian podarujesz mi inne — powiedziałem. Zatrzymał się i spojrzał na Lundista. — Idź ze swoim stryjem, chłopcze. — Podarujesz mi inne życie, bracie, albo odbiorę ci twoje. Z celach znów rozbrzmiał śmiech i tym razem Nubańczyk przyłączył się do niego. — Kogo chcesz zabić, braciszku? — Włożył klucz do zamka. — Powiem ci, kiedy go spotkamy. — Wspominanie teraz hrabiego Renara sprowokowałoby tylko zbyt wiele pytań. — Idę z tobą. Na te słowa Lundist skoczył w stronę Nubańczyka i kopnął go w tył nogi na wysokości kolana. Gdy murzyn tracił równowagę, usłyszałem głośny brzęk. Upadając, Nubańczyk przekręcił się i rzucił na Lundista, jednak staruszek w jakiś sposób zdołał zrobić unik i gdy Nubańczyk zwalił się u jego stóp, kopnął go w szyję z siłą, która sprawiła, że Nubańczyk nie dokończył przekleństwa i padł bezwładnie na kamienną posadzkę. Prawie udało mi się uskoczyć, ale palce Lundista zaplątały się w moje włosy. — Jorg! To nie jest rozwiązanie! Próbowałem się wyrwać. — A właśnie że jest. — Wiedziałem, że to prawda. Ta dzikość Nubańczyka, więź między tymi ludźmi, skupienie na tym, co może przynieść rezultaty, bez względu na sytuację, to wszystko znajdowało gdzieś we mnie odzew. Kątem oka dostrzegłem, jak drzwi celi się otwierają. Ten głośny brzęk był odgłosem klucza przekręcanego w zamku. Lundist położył mi ręce na ramionach i zmusił, bym na niego spojrzał. — Jorg, twoje miejsce nie jest przy tych ludziach. Nawet sobie nie wyobrażasz, jakie życie wiodą. Nie znajdziesz przy nich odpowiedzi, których poszukujesz. — Mówił z takim przekonaniem, że niemal uwierzyłem w jego szczerość.
W drzwiach celi stanął mężczyzna. Musiał pochylić się, żeby przez nie przejść. Nigdy nie widziałem kogoś tak potężnego; nie dorównywał mu ani Sir Gerrant z warty pałacowej, ani stajenny Shem, ani słowiańscy zapaśnicy. Wielkolud w mgnieniu oka znalazł się za Lundistem. Przypominał kroczący sztorm. — Jorg, tobie się zdaje, że ja nie rozumiem... — Cios potężnej łapy uciął słowa Lundista i posłał go na kamienną podłogę z siłą, która sprawiła, że skrzywiłbym się, nawet gdybym nie stracił przy okazji garści włosów. Właściciel łapy zagórował nade mną, paskudny olbrzym w cuchnących łachach i tłustą grzywą. Jego rozmiary zahipnotyzowały mnie. Sięgnął ku mnie, a ja byłem zbyt wolny. Dłonią mógł niemal objąć mnie w pasie. Uniósł mnie na wysokość twarzy, a gdy się wyprostował, jego włosy rozchyliły się boki. — Chryste, miły dla oka to ty nie jesteś — powiedziałem. — Co tam, jesteś ohydny. — Wiedziałem, że mnie zabije, więc nie było powodu bawić się w grzeczności. — Nie dziwota, że król chce się ciebie pozbyć. Mimo, że cele zapewniały jakąś anonimowość, usłyszałem tylko krótki, niepewny śmiech. Zatem z tego człowieka drwić nie należy. Jego twarz pozbawiona była oznak łagodności, składała się z samych grubo ciosanych rysów, blizn i wystających kości pod chropowatą skórą. Podniósł mnie, jak gdyby chciał rzucić mną o kamień, jak gdyby chciał rozbić jajko. — Nie! Pod ramieniem olbrzyma dojrzałem starca i rudego młodzika, którzy wyszli z celi i pomagali teraz Nubańczykowi wstać. — Nie — powtórzył ten ostatni. — Zawdzięczam mu życie, bracie Price. Zresztą, gdyby nie on, ciągle tkwiłbyś w tej celi i czekał na przyjemności jutra. Brat Price uraczył mnie spojrzeniem pełnym chłodnej wredoty i puścił, jakbym nagle przestał istnieć. — Wypuśćcie wszystkich — warknął. Nubańczyk podał klucze starcowi: — Bracie Elban. Potem podszedł do miejsca, gdzie upadłem. Lundist leżał nieopodal z twarzą zwróconą
do podłogi, a wokół jego głowy zbierała się kałuża krwi. — Bogowie cię zesłali, chłopcze, byś mnie uwolnił. — Nubańczyk spojrzał na madejowe łoże, a potem na Lundista. — Pójdziesz teraz z braćmi. Jeśli znajdziemy człowieka, którego chcesz zabić, zrobię to. Być może. Zmrużyłem oczy. Nie podobało mi się to „być może”. Przez chwilę patrzyłem na Lundista. Trudno było powiedzieć, czy jeszcze oddycha. Wyczułem cień poczucia winy, które może powinno mnie dręczyć, jak ból w amputowanej kończynie — wciąż boli, choć już dawno jej nie ma. Stałem u boku Nubańczyka z Lundistem u moich stóp i patrzyłem, jak wyjęci spod prawa uwalniali swoich kamratów. Po chwili zorientowałem się, że wpatruję się w pomarańczowy płomień węgli i wracają do mnie wspomnienia. Przypomniałem sobie czas, gdy żyłem w kłamstwie. Żyłem w świecie miękkich mebli, zmiennych prawd, delikatnych dotyków, śmiechu dla samego śmiechu. Ręka, która wyrwała mnie wtedy z powozu, pozbawiła matczynego ciepła i rzuciła w noc deszczu i krzyku, sprawiła, że przekroczyłem pewien próg i już nie mogłem zawrócić. Wszyscy przechodzimy przez te drzwi, ale zwykle robimy to z własnej woli, stopniowo, rozglądając się, rozdarci i niepewni. W dniach, które nastąpiły po mojej ucieczce i chorobie, widziałem, jak moje dawne marzenia kurczą się i więdną. Widziałem, jak moje dzieciństwo żółcieje na drzewie i opada, jak gdyby sroga zima nakazała wiośnie odwrót. Odkrycie, że moje życie znaczy tak niewiele, było dla mnie szokiem. Jakże godne pożałowania były forty, w których ja i William bawiliśmy się z tak głębokim przekonaniem, jakże głupie nasze zabawki bez tej intensywnej niewinnej wyobraźni, która potrafi tchnąć w nie życie. Każda świadoma godzina naznaczona była bólem, który jeszcze wzmagał się, gdy obracałem to wspomnienie w głowie. I wciąż do niego powracałem, jak język do dziury w zębie. Wiedziałem, że to mnie zabije. Ten ból stał się moim wrogiem. Większym od hrabiego Renara, większym niż handel wymienny mojego ojca życiem, które powinno być mu droższe od korony, chwały, czy Chrystusa na krzyżu. A ponieważ gdzieś w głębi duszy, w jakimś upartym okopie egoistycznej niezgody, nie potrafiłem — nawet w wieku dziesięciu lat — poddać się niczemu ani nikomu, walczyłem z tym bólem. Analizowałem jego ofensywę, szukałem kierunku ataku. A on rósł w siłę, w miarę jak rana się jątrzyła, pozbawiając mnie sił. Wiedziałem, jakie jest na to lekarstwo.
Gorące żelazo — przyżega, wypala, oczyszcza. Pozbyłem się słabości troszczenia się o innych. Miłość dla tych, których straciłem, odłożyłem na bok, zamknąłem w szkatule niczym przedmiot badań, zasuszony eksponat. Już nie krwawił, węzły przecięto, już był wolny. Wypaliłem w sobie zdolność do pokochania na nowo. Zraszałem ją kwasem dopóty, dopóki miałem pewność, że wyjałowiłem tę ziemię i nic na niej nie wyrośnie, nic nie puści korzeni. — Chodź. Podniosłem wzrok. Nubańczyk mówił do mnie. — Chodź. Jesteśmy gotowi. Bracia stali wokół nas w złachmanionym i cuchnącym kręgu. Price trzymał miecz jednego ze strażników. Miecz drugiego lśnił w ręce innego olbrzyma, nieco niższego, nieco lżejszego, nieco młodszego, ale tak podobnego do Pricea, że nie miałem wątpliwości, iż wydało ich na świat to samo łono. — Mieczem wyrąbiemy sobie drogę na zewnątrz. — Price wypróbowywał ostrze na własnym krótkim zaroście. — Burlow, idziesz na przodzie ze mną i z Rike’iem. Gemt i Elban, wy na koniec. Jeśli chłopak będzie nas zwalniał, zabijcie go. Price obrzucił pomieszczenie spojrzeniem, splunął i wyszedł na korytarz. Nubańczyk położył mi rękę na ramieniu. — Powinieneś zostać. — Skinieniem wskazał Lundista. — Jeśli zechcesz iść, nie zostawaj w tyle. Spojrzałem na Lundista. Usłyszałem głos, który mówił mi, że mam zostać. Znajomy głos, ale odległy. Wiedziałem, że staruszek poszedłby za mną w ogień, żeby mnie ocalić, nie dlatego, że bał się gniewu mojego ojca, ale po prostu... dlatego. Czułem kajdany, które wiązały mnie z nim. Ciernie. Znów poczułem słabość. Czułem ból sączący się ze szczelin, które miałem za zabliźnione. Podniosłem wzrok na Nubańczyka. — Nie zostanę — powiedziałem. Nubańczyk wydął wargi, wzruszył ramionami i wyszedł za innymi. Przekroczyłem Lundista i podążyłem za nim.
Zabójstwo to zwykłe morderstwo, tyle że odrobinę b Brat
14
Wyjeżdżaliśmy z Norwood odprowadzani spojrzeniami chłopów — posępnych i oszołomionych. Rike przeklinał ich, jak gdyby to on wpadł na pomysł, by ocalić ich od śmierci na stosie Renara, za co winni go byli żegnać okrzykami wdzięczności. Zostawiliśmy im ruiny przystrojone ciałami tych, którzy za to odpowiadali. Marna to rekompensata, zwłaszcza że Rike i reszta kompanii ogołocili trupy z wszystkiego, co miało jakąś wartość. Szacowałem, że jadąc co koń wyskoczy dotrzemy do Crath City przed zmrokiem i staniemy u wrót Wysokiego Zamku nim wzejdzie księżyc. Nie powinienem był zdążać do domu, wracając do dawnego siebie, i znów myśleć o zemście na hrabim Renarze. Tak podpowiadał mi instynkt. Ale dziś mój instynkt przemówił starym i oschłym głosem i przestałem mu ufać. Chciałem wrócić do domu, być może dlatego, że miałem wrażenie, iż coś innego wymagało, bym tego nie robił. Chciałem wrócić do domu i gdyby nawet Piekło powstało, by mnie przed tym powstrzymać, jeszcze bardziej bym tego zapragnął. Wjechaliśmy w Drogę Zamkową wiodącą przez ogrody Ancrath wzdłuż łagodnych strumyków i niewielkich zagajników. Minęliśmy pogrążone we śnie gospodarstwa. Zdążyłem zapomnieć, jak tu zielono. Przywykłem już do świata zrytego błota, spalonych pól, nieba przesłoniętego szarym dymem i rozkładających się zwłok. Słońce przebiło się przez chmury. W cieple jego promieni nasza kolumna zwalniała coraz bardziej, aż wreszcie tętent kopyt zamienił się w leniwy stukot. Gerrod zatrzymał się przed furtą w żywopłocie. Za nią złociło się pole pszenicy. Gerrod począł skubać źdźbła wysokiej trawy. Można by przysiąc, że Bóg rozlał po okolicy miód, słodki i gęsty, a wraz z nim spokój. Norwood oddalone było o jakieś piętnaście mil i tysiąc lat. — Dobrze wrócić, co Jorg? — Makin zrównał się ze mną. Wychylił się w siodle i wciągnął powietrze w płuca. — Pachnie domem.
Rzeczywiście. Zapach rozgrzanej ziemi przeniósł mnie w przeszłość, do czasów, gdy mój świat był mały i bezpieczny. — Nienawidzę tego miejsca — odparłem. Makin wyglądał na wstrząśniętego tymi słowami, a nie był kimś, kogo łatwo zadziwić. — To trucizna, którą ludzie zażywają z ochotą, wiedząc, że odbierze im siły. Dałem Gerrodowi ostrogę i pogalopowaliśmy naprzód. Makin dopędził mnie i cwałowaliśmy ramię w ramię. Na skrzyżowaniu minęliśmy Rike'a i Burlowa rzucających kamyki w stracha na wróble. — Ludzie walczą za ojczyznę, książę — powiedział Makin. — Właśnie ziemi bronią. Króla i ziemi. Odwróciłem się, by krzykiem popędzić maruderów: — Dołączyć do szyku! Makin dotrzymywał mi kroku i czekał na odpowiedź. — Niech żołnierze oddają życie za swoją ziemię — odparłem. — Jeśli nadejdzie czas, by poświęcić te pola na ołtarzu zwycięstwa, bez mrugnięcia okiem pozwolę, by strawił je ogień. To, czego nie jesteś gotów poświęcić, obezwładnia cię, trzyma w szachu. Sprawia, że jesteś przewidywalny, osłabia cię. Dalej jechaliśmy kłusem na zachód, ścigając słońce. Niebawem natknęliśmy się na garnizon w Chelny Ford. A raczej oni natknęli się na nas. Zapewne dojrzeli nas na szlaku z wieży obserwacyjnej i teraz pięćdziesięciu konnych blokowało nasz przejazd na Drodze Zamkowej. Zatrzymałem konia kilka jardów przed pikinierami rozsypanymi po drodze w połyskującym podwójnym szeregu. Reszta oddziału czekała za pikowym murem, z mieczami w pogotowiu; w polu kukurydzy po naszej prawej rozstawił się tuzin łuczników. Nasze przybycie nie umknęło uwadze pasących się na polu naprzeciw dwudziestu jałówek, które teraz leniwie podchodziły, by przyjrzeć się nam z bliska. — Ludzie z Cheiny Fort! — zawołałem. — Co za spotkanie! Kto tu dowodzi? Makin był tuż za mną, a reszta braci, swobodnie kiwając się w siodłach, nieco dalej. Wysoki mężczyzna postąpił naprzód w towarzystwie dwóch pikinierów, nie za blisko jednak, nie był głupi. Miał na sobie barwy Ancrathów na długiej kolczudze i żelazny hełm. Po
mojej prawej tuzin garści zaciskał się na cięciwach. Po lewej zza żywopłotu, przeżuwając, przyglądały się nam zadowolone jałówki. — Jestem kapitan Coddin. — Musiał podnieść głos, bo jedna z krów poczęła nisko muczeć. — Król zaciąga najemników w Relston Fayre. Uzbrojone bandy nie mają wstępu do Ancrath. Jaki macie cel? — Patrzył na Makina, spodziewając się usłyszeć odpowiedź od niego. Miałem gdzieś, że lekceważy się mnie jako dziecko, ale przychodzi taki czas i miejsce, że trzeba się przynajmniej obrazić. Poza tym, stary Coddin sprawiał wrażenie, że zna się na rzeczy. Skrócić cierpienia brata Gemta to jedna rzecz, ale zmarnowanie jednego z kapitanów ojca, to zupełnie co innego. Już wcześniej podniosłem przyłbicę, więc teraz wykorzystałem ją, by zdjąć hełm. — Ojcze Gomst! — zawołałem na księdza i bracia rozsunęli się, pomrukując, by dać staruszkowi przejechać. Nie prezentował się najlepiej. Oderżnął sobie brodę, którą zapuścił w klatce, ale tu i ówdzie siwe kępki wciąż znaczyły mu twarz, a jego sutanna bardziej przypomniała skorupę z błota, niż kapłańskie szaty. — Kapitanie Coddin, znasz tego księdza, ojca Gomsta? — spytałem. Coddin uniósł brew. Był blady, ale teraz zbladł jeszcze bardziej. Zacisnął usta, jak ktoś, kto wie, że jest przedmiotem żartu, którego jeszcze nie rozpracował. — Aye — odrzekł. — Królewski kaznodzieja. Stuknął obcasami i skłonił głowę, jak byśmy byli na dworze. Tu na drodze wyglądało to dość śmiesznie, z ptaszkami ćwierkającymi nam nad głowami i smrodem dolatującym od krów. — Ojcze Gomst, bądź łaskaw powiedzieć kapitanowi Coddinowi, kim jestem — powiedziałem. Stary Gomsty napuszył się nieco. Od samego Norwood był osowiały, ale teraz próbował wykrzesać z siebie odrobinę autorytetu. — Kapitanie, masz oto przed sobą księcia Jorga Ancratha. Zaginął a teraz powraca i zdąża na dwór królewski swojego ojca, a ty, kapitanie, dobrze zrobisz, jeśli dopilnujesz, by książę dotarł tam z przynależną mu eskortą... — Spojrzał na mnie z ukosa, zbierając się na resztki odwagi, które pozostały za tą durną niedogoloną gębą. — I się wykąpał. Po obu stronach rozległ się nieśmiały chichot. Nie warto nie doceniać duchownych. Wiedzą, jaka moc tkwi w słowach i korzystają z niej do własnych celów. Ręka mnie
zaświerzbiła, by chwycić za rękojeść miecza. Zobaczyłem, jak głowa Gomsta spada z karku, odbija się raz, i jeszcze raz, a potem toczy się i zatrzymuje przy kopytach biało—czarnej jałówki. Odepchnąłem ten obraz. — Żadnych kąpieli. Najwyższa pora, by po dworze rozszedł się smród drogi. Gładkie słówka i woda różana mogą zadowolić szlachtę, ale ci, którzy walczą na wojnie, żyją w brudzie. Wracam do ojca jako ten, który zażył żołnierskiego życia. Niech to nie będzie dla niego tajemnicą. — Pozwoliłem, by nieruchome powietrze poniosło moje słowa i spojrzałem na Gomsta. Miał na tyle rozumu, by odwrócić wzrok. Moja mówka nie wywołała wiwatów, ale Coddin skłonił się i już nikt nie wspominał o kąpielach. W sumie szkoda, bo prawdę rzekłszy, perspektywa gorącej kąpieli cieszyła mnie, odkąd powziąłem zamiar powrotu do domu. Coddin zostawił garnizon pod komendą zastępcy, a sam ruszył z nami. Jego eskorta złożona z dwóch tuzinów konnych zwiększyła naszą liczbą do niemal sześćdziesięciu. Makin trzymał teraz kopię z arsenału Chelny Ford, z proporcem Ancrathów i królewskim herbem. Jeźdźcy Coddina rozgłaszali po okolicznych wioskach radosną nowinę. — Książe Jorg, książę Jorg wraca zza grobu. Wyprzedzała nas sława, i każda kolejna mieścina witała nas z większą pompą. Kapitan Coddin wysłał przodem posłańca do króla, zanim jeszcze opuściliśmy Chelny Ford, ale nawet gdyby tego nie zrobił, mieszkańcy Wysokiego Zamku dowiedzieliby się o nas na długo przed naszym przybyciem. W Bains Town zdążyli udekorować Główną Ulicę chorągiewkami, sześciu minstreli uzbrojonych w lutnie i klawikord grało „Królewski miecz”, choć więcej w tym było entuzjazmu niż umiejętności, żonglerzy przerzucali się żagwiami, a przed młyńskim stawem tańczył niedźwiedź. I ta ciżba! Ludzie wylegli na ulice tak gęsto, że nie było mowy, byśmy mogli spokojnie przejechać. Jakaś gruba kobieta w sukni przypominającej bardziej pasiasty namiot turniejowy dojrzała mnie na czele kolumny. Wskazała na mnie palcem i wrzasnęła, zagłuszając minstreli: — Książę Jorg! Wykradziony książę! Wtedy tłuszcza oszalała, poczęli wiwatować i krzyczeć. Poderwali się jak obłąkańcy, Coddin zareagował jednak bez wahania. Wybaczyłem mu za to jego wcześniejszą zniewagę. Gdyby chłopi dotarli do Rike'a, mielibyśmy krwawą rzeź. Na Drodze Liczy bracia byli bardziej przerażeni, ale to jedyny raz, gdy widziałem w
nich więcej strachu niż tam w Bains Town. Żaden z nich nie miał pojęcia, co o tym sądzić. Grumlow nie wypuszczał sztyletu z dłoni. Rudy Kent szczerzył się jak szaleniec, z przerażeniem w oczach. Wiedziałem jednak, że sobie poradzą. Kiedy zorientują się, jakie ich czeka powitanie. Kiedy zobaczą oberże i dziwki. Przez tydzień nie będzie można ich wyciągnąć z Bains Town. Jeden z minstreli zadął w róg i ostry dźwięk przedarł się przez wrzawę. Straż odziana w czerwone szaty z czarną obwódką zrobiła przejście i przed nami pojawił się nikt inny a sam lord Nessar z Elm. Od razu go poznałem. Wydawał się nieco grubszy w pozłacanej pokazowej zbroi i aksamitach, przybyło mu siwizny na spływającej po napierśniku brodzie, ale w sumie był to ten sam poczciwy Nossar, który dawno dawno temu nosił mnie na barana. — Książę Jorg! — Głos staruszka załamał się na chwilę. W jego oczach zalśniły łzy. Wzięło mnie to, nie powiem. Poczułem znajome ukłucie w piersi. Nie podobało mi się to uczucie. — Lord Nossar — odwzajemniłem powitanie i pozwoliłem sobie na uśmiech. Ten sam, którym uraczyłem Gemta, nim dałem mu posmakować mojego noża. Wtedy zobaczyłem w oczach Nossara błysk. Chwilę zwątpienia. Wziął się w garść. — Książę Jorg! Wbrew wszelkiej nadziei, powróciłeś do nas. Przekląłem posłańca, że łże, ale rzeczywiście tu jesteś. — Miał głęboki głos o piękniej barwie. Gdy stary Nossar mówił, to wiedziałeś, że mówi prawdę, wiedziałeś, że cię lubi, otulał cię miękkim i ciepłym tonem. — Czy zaszczycisz książę moje progi i przenocujesz u mnie? Zauważyłem, jak bracia wymieniają spojrzenia i łowią wzrokiem kobiety w tłumie. Młyński staw zapłonął szkarłatem zachodzącego słońca. Na północ, ponad ciemną linią Lasu Rennat, dym unoszący się nad Crath City barwił ciemniejące niebo. — Drogi lordzie, dziękuję za łaskawe zaproszenie, ale dziś zamierzam położyć się spać w Wysokim Zamku. Zbyt długo mnie nie było — rzekłem. Zmartwił się. Widziałem to w każdej zmarszczce na jego twarzy. Chciał powiedzieć coś więcej, ale nie tutaj. Zastanawiałem się, czy ojciec nasłał go, by mnie zatrzymał. — Książę... — Uniósł dłoń, jego oczy szukały moich. Znów to ukłucie w piersi. Ugościłby mnie w swoich przestronnych komnatach i opowiadał o dawnych czasach tym swoim złotym głosem. Mówiłby o Williamie i matce. Jeśli ktoś potrafił mnie rozbroić, to tym kimś był Nossar.
— Dziękuję ci za powitanie, lordzie Nossar — powiedziałem z dworską formalnością, oschle i ostatecznie. Musiałem mocno szarpnąć za wodze, by zawrócić Gerroda. Chyba nawet konie lubiły Nossara. Poprowadziłem braci na drogę biegnącą wzdłuż rzeki, rozdeptując przy okazji zagon jesiennej rzepy jakiegoś gospodarza. Chłopi wznosili radosne okrzyki, nie do końca wiedząc, co się dzieje, ale i tak krzyczeli. Do Wysokiego Zamku jechaliśmy ścieżką nad urwiskiem, unikając zabudowań Crath City. Pod nami rozchodziły się światła ulic oświetlonych tu i ówdzie pochodniami, blask ognia i lamp dochodzący z okien, nie zamkniętych jeszcze przed chłodem nocy. Latarnie straży wytyczały mur Starego Miasta, nierówny półokrąg, snujący się wzdłuż rzeki, gdzie zabudowania wylewały się za mury, w dolinę, ku rzece. Dotarliśmy do Bramy Zachodniej, jedynego miejsca, przez które mogliśmy dotrzeć do Wysokiego Miasta, omijając wąskie uliczki Starego Miasta. Straż podniosła dla nas kraty, najpierw pierwszą, potem drugą i kolejną. Dziesięć minut skrzypienia kołowrotu i dzwonienia łańcucha. Zastanowiło mnie, dlaczego te trzy bramy były zamknięte. Czyżby nasi wrogowie byli już tak blisko, że musieliśmy do tego stopnia zabezpieczyć Wysoki Mur? Kapitan straży pojawił się, gdy jego ludzie pocili się przy podnoszeniu ostatniej kraty. Z parapetu muru wysoko nad nami przyglądali się łucznicy. Żadnych powitalnych chorągiewek. Mężczyzna wydawał mi się znajomy; stary jak Gomst, włosy przyprószone siwizną. Najlepiej utkwiła mi w pamięci jego kwaśna mina, jak gdyby dopiero co zjadł cytrynę. — Książę Jorg, jak mniemam? — Przyjrzał mi się badawczo, podnosząc pochodnię niemal do mej twarzy. Najwyraźniej byłem wystarczająco podobny do króla, by zaspokoić jego ciekawość. Opuścił pochodnię szybkim ruchem i cofnął się o krok. Podobno mam oczy po ojcu. Być może to prawda, ale moje są ciemniejsze. Obaj potrafiliśmy spojrzeć tak, że człowiek zaczynał się zastanawiać. Zawsze myślałem, że wyglądam trochę jak dziewczyna. Moje usta były zbyt różane, kości policzków zbyt wysokie i delikatnie. Nie żeby miało to jakieś znaczenie. Nauczyłem się nosić swoją twarz jak maskę i w zasadzie mogę na niej wypisać, co mi się podoba. Kapitan skinął Coddinowi. Prześlizgnął się wzrokiem po Makinie, zignorował zupełnie ojca Gomsta i wbił spojrzenie w Nubańczyka, a potem rzucił podejrzliwym okiem na Rike'a. — Mogę zorganizować kwaterunek dla twoich ludzi w Dolnym Mieście, książę — powiedział. Mówiąc Dolne Miasto, miał na myśli zabudowania poza murami Starego Miasta.
— Moi towarzysze mogą zakwaterować się ze mną w zamku — odparłem. — Król Olidan życzy sobie tylko twojej obecności, książę Jorg. I ojca Gomsta. Czy kapitan Bortha przybył z tobą? Makin uniósł rękę w rękawicy. Brwi kapitana straży powędrowały tak wysoko, że zniknęły pod hełmem. — Makin Bortha? Niemożliwe... — We własnej osobie — odparł Makin i uśmiechnął się szeroko, ukazując zbyt wiele zębów. — Minęło trochę czasu, co Relkin? Stary draniu! Król Olidan życzy sobie... To pełne kurtuazji „znikaj ze swoją hołotą w slumsach” nie zostawiało mi wielkiego pola manewru. Przynajmniej Relkin dał to od razu wyraźnie do zrozumienia i nie czekał, aż stracę twarz, dowodząc swego, nim on przebije mnie życzeniem króla. — Elban, weź braci w dół rzeki i znajdzie sobie jakieś kwatery. Jest tam oberża, Pod Upadłym Aniołem, powinna wystarczyć na was wszystkich — powiedziałem. Elban wyglądał na zaskoczonego, że go wybrałem, zaskoczony, ale zadowolony. Zacmokał bezzębnymi ustami i rzucił reszcie gniewne spojrzenie. — Słyseliście Jolga! Znacy się księcia Jolga. Lusać się. — Za zabicie chłopa czeka stryczek — przypomniałem im, gdy zawracali konie. — Słyszysz, Rikejek? Nawet za jednego. Zatem żadnego zabijania, łupienia i gwałtów. Jak ci się zachciewa kobiety, niech ci hrabia Renar za nią zapłaci. Nawet za trzy. Wszystkie bramy stały otworem. — Kapitanie Coddin, miło było. Życzę przyjemnej drogi powrotnej — dodałem. Coddin skłonił się w siodle i powiódł swój oddział za bramy. Zostałem tylko ja, Gomst i Makin. — Prowadź — powiedziałem. I kapitan straży Relkin poprowadził nas przez Zachodnią Bramę do Wysokiego Miasta. Po drodze nie witał nas nikt. Było już dobrze po północy i księżyc stał wysoko. Szerokie ulice Wysokiego Miasta świeciły pustkami, od czasu do czasu przemknął gdzieś jakiś służący z jednego okazałego domostwa do drugiego. Być może zza kotar obserwowała nas jakaś córka
handlarza, ale większość domów arystokracji pogrążona była w głębokim śnie i nie okazywała żadnego zainteresowania powracającemu księciu. Gerrod stukał kopytami zbyt głośno na kamiennych płytach prowadzących do zamku. Cztery łata temu odszedłem w aksamitnych pantoflach, ciszej niż mysz. Stukot żelaznych podków na kamieniu ranił moje uszy. Jakiś głos szeptał mi wciąż, że obudzę ojca. Ciszej, ciszej, nie oddychaj, niech nie bije nawet twoje serce. O Wysokim Zamku można oczywiście powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest wysoki. W ciągu tych czterech lat napatrzyłem się na wyższe zamki, nawet na większe, ale nigdzie nie widziałem nic podobnego do Wysokiego Zamku. Teraz wydawał się jednocześnie znajomy i obcy Zapamiętałem go większym. Być może skurczył się od tego nieskończonego bezmiaru, który przechowywałem w pamięci. Wciąż jednak był ogromny. Lundist powiedział mi kiedyś, że pałac służył niegdyś za fundamenty zamku tak wielkiego, że niemal dotykał nieba. Powiedział też, że gdy go zbudowano, to, co teraz widać, leżało pod ziemią. To nie ci, co zbudowali Drogę Liczy wznieśli Wysoki Zamek, ale jego budowniczy dorównywali im sprytem. Murów nie wyrzezano z kamieniołomu, tylko wzniesiono z płynnej skały. Magia sprawiła, że przez kamień przenikały metalowe sztaby, twardsze niż czarne żelazo ze Wschodu. Wysoki Zamek górował nad okolicą krzepkością i starością. W jego murach, w których biegły metalowe żyły, urzędował król i strzegł Wysokiego Miasta, Starego Miasta, Niskiego Miasta. Strzegł miasta Crath i wszystkich posiadłości swego rodu. Mego rodu. Mego miasta. Mego zamku.
15
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Wyszliśmy z Wysokiego Zamku przez Brązową Bramę, niewielkie wrota na niższych stokach góry, pod Wysokim Murem. Szedłem ostatni i od tych wszystkich schodów bolały mnie nogi. Ostatni stopień znaczyły słabe, czerwone ślady stóp. Ci, do których należała ta krew, prawdopodobnie wciąż krwawili, gdzieś daleko za nami. Przez chwilę zobaczyłem Lundista, leżącego tak, jak go zostawiłem. Wspięliśmy się po schodach od samych wnętrzności podziemi zamku do najmniej rzucającego się w oczy wyjścia. Tędy gnojarze wychodzili tuzin razy dziennie, wynosząc skarby z wygódki. Mogę zaręczyć, że królewskie gówno śmierdzi tak samo, jak każde inne. Pod sklepieniem brat idący przede mną odwrócił się i pokazał zęby niby w uśmiechu. — Świeże powietrze! Pooddychaj nim sobie, Paniczyku. Słyszałem wcześniej, jak Nubańczyk zwraca się do niego Row: był żylasty, sama skóra i kości, jego twarz znaczyły stare blizny i wredne spojrzenie. — Prędzej poliżę szyję trędowatemu, niż wciągnę w płuca twój smród, bracie Row. Przecisnąłem się obok niego. Żeby zaskarbić sobie szacunek tych ludzi, nie wystarczy mówić tak jak oni, a już na pewno nie wolno im ustępować. Ancrath rozciągało się po naszej prawej. Po lewej dym i iglice Crath City górowały za
Starym Murem. Wszystko skąpane było w burzowym świetle, jakie pojawia się, gdy pośród dnia gromadzą się ciemne chmury; martwe światło, które sprawia, że nawet najbardziej znajomy krajobraz wydaje się obcy. Tło po prostu idealne. — Będziemy szli, aż nogi nam w tyłek wejdą — orzekł Price. Price i Rike, jedyni prawdziwi bracia między nami, stali ramię w ramię na czele pochodu. Rike rzucał marsowe spojrzenia, a Price planował marszrutę. — Musimy pokonać tyle mil, ile się da. Byle dalej od tego zadupia. Burza zatrze nasze ślady. Po drodze znajdziemy konie, splądrujemy jakąś wioskę, czy dwie, jeśli będzie trzeba. — Myślisz, że deszcz przeszkodzi królewskim łowczym w wyśledzeniu dwóch tuzinów zbiegów? — Niestety mój głos zabrzmiał nieco zbyt niewinnie. Wszyscy obrócili się ku mnie. Nubańczyk spiorunował mnie wzrokiem i wykonał ręką gest w powietrzu nakazujący bym się zamknął. Wskazałem na ciągnące się ku rzece dachy, tam, gdzie kochający poddani mego ojca wybudowali się poza egidą miejskich murów tylko po to, by być blisko niego. — Poruszając się pojedynczo, albo dwójkami, mamy większe szanse na ciepły kąt, kawałek pieczystego i może piwo — powiedziałem. — Podobno niedaleko jest oberża, a nawet trzy. Pojedynczo możemy sobie popijać przy palenisku, zanim jeszcze deszcz zacznie rozmywać nasze ślady. Ludzie króla będą jeździć w tę i we w tę na tych swoich wspaniałych koniach, moknąć w deszczu, szukając śladów dwudziestu ludzi na drodze lub w polach, szukając kłopotów, w które wpakować się może banda braci. A my będziemy siedzieć sobie wygodnie w cieniu Wysokiego Zamku i czekać, aż pogoda się poprawi. Myślicie, że zostawiliśmy w zamku kogoś, kto mógłby powiedzieć heroldom jak wyglądamy? Myślicie, że dobrzy mieszkańcy Crath City zauważą, że przybyło im dwadzieścia osób, skoro jest ich tysiące? Widziałem po ich twarzach, że ich przekonałem. Widziałem światło bijące od tego paleniska w ich oczach. — A jak niby mamy zapłacić za to pieczyste i dach nad głową? — Price przepchnął się przez braci, przestawiając rudego Gemta za siebie. — Mamy zacząć kraść w cieniu Wysokiego Zamku? — Właśnie, jak za to zapłacimy, Paniczyku. — Gemt odzyskał równowagę i uznał, że lepiej wyładować złość na mnie niż na Price'ie. — No jak? Wyciągnąłem z sakiewki dwa dukaty i potarłem jeden o drugi.
— Ja to wezmę! — Mężczyzna po mojej lewej rzucił się na sakiewkę wciąż pełną monet. Wyciągnąłem sztylet zza pasa i wbiłem go w jego wyciągniętą rękę. — Łgarz — powiedziałem. Pchnąłem sztylet głębiej, aż rękojeść stuknęła o jego dłoń, ostrze zalśniło szkarłatem z drugiej strony. — Z drogi, łgarzu. — Price chwycił go za kark i zrzucił ze zbocza. Price zawisł wysoko nade mną. Każdy dorosły mężczyzna górował nade mną, ale Price nadał temu nowy wymiar. Chwycił mnie za kamizelkę i podniósł do góry tak, że nasze oczy się spotkały. Nie przejął się, że w ręku wciąż trzymam zakrwawiony sztylet. — Nie boisz się mnie, co, chłopcze? — Jego smród był nie do opisania. Coś jak psie truchło. Przez chwilę zastanawiałem się, czy go nie dźgnąć, ale wiedziałem, że nie ma takiej rany, która powstrzymałaby go przed złamaniem mnie na pół przed śmiercią. — A ty się mnie boisz? — zapytałem. To była nić porozumienia. Price nawet nie drgnął, ale zobaczyłem to w nim, a on zobaczył to we mnie. Puścił mnie. — Zostaniemy dziś w mieście — powiedział Price. — Na koszt brata Jorga. Jak któryś sukinsyn zacznie sprawiać kłopoty, zanim je opuścimy, będzie miał ze mną do czynienia. — Ja pójdę z Nubańczykiem — oznajmiłem. Price skinął głową. Czarną twarz łatwo zapamiętać. Czarna twarz będzie przykuwać spojrzenia w oberży w Crath. Nubańczyk wzruszył ramionami i począł iść na wschód, w kierunku otwartych pól. Podążyłem za nim. Odezwał się dopiero, gdy pogubiliśmy się w labiryncie dróg i żywopłotów. — Powinieneś bać się Price'a, chłopcze. Pierwszy oddech burzowego wiatru zaszeleścił krzewami głogu po obu stronach. Czułem w powietrzu elektryczność zmieszaną z bogactwem ziemi.
— Dlaczego? — Ciekawe, czy pomyślał, że brakuje mi wyobraźni, by się bać. Niektórzy są po prostu zbyt durni, by poczuć, co może się stać. Inni torturują się gdybaniem i zatruwają sny potwornościami daleko bardziej straszliwymi od tych, które mógłby zadać im najgorszy wróg. — Dlaczego bogowie mieliby dbać o dziecko, które samo o siebie nie dba? — spytał. Zatrzymał się przed zakrętem i przysunął bliżej żywopłotu. Wiatr znów potrząsnął krzewem i białe płatki rozsypały się po gałęziach. Nubańczyk odwrócił się i spojrzał na drogę, którą pokonaliśmy. — Może bogów też się nie boję — powiedziałem. Z nieba zaczęły spadać wielkie krople deszczu. Nubańczyk pokręcił głową. Paciorki wody zalśniły w mocnych skrętach jego włosów. — Głupio robisz, chłopcze, rzucając wyzwanie bogom. — Uśmiechnął się. — Kto wie, co ci mogą zesłać? Deszcz zdawał się stanowić odpowiedź. Miałem wrażenie, że pada jakoś szybciej niż zazwyczaj, jak gdyby sam ciężar wody czekającej na swoją kolej poganiał krople. Stanąłem przy Nubańczyku. Żywopłot nie oferował żadnego schronienia. Deszcz szybko wsiąkał w moją tunikę; był tak zimny, że aż zapierało mi dech. Pomyślałem wtedy o wygodach, które porzuciłem i zastanawiałem się, czy jednak nie powinienem był posłuchać rady Lundista. — Na co czekamy? — spytałem. Musiałem podnieść głos, bo zagłuszał mnie ryk deszczu. Nubańczyk wzruszył ramionami: — Coś jest nie tak z tą drogą. — Bo to prawie rzeka. Ale na co czekamy? Znów wzruszył ramionami. — Może potrzebuję odpocząć. — Dotknął dłonią ran po oparzeniach i skrzywił się, ukazując śnieżnobiałe zęby, nawet tam, gdzie większość braci mogła się pochwalić ropną zgnilizną. Minęło pięć minut, ale byłem spokojny. Już bardziej nie mogliśmy zmoknąć, nawet gdybyśmy wpadli do studni.
— Jak zostaliście złapani? — spytałem. Pomyślałem o Price'ie i Rike'u, i wizja, jak ci dwaj poddają się królewskiej straży wydała mi się dość komiczna. Nubańczyk pokręcił głową. — Jak? — Ponowiłem pytanie, jeszcze głośniej, by przebić się przez deszcz. Nubańczyk rzucił okiem za siebie, a potem nachylił się ku mnie. — Czarownik snów. — Czarownik? — Zrobiłem głupią minę i splunąłem na bok. — Czarownik snów — przytaknął Nubańczyk. — Przyszedł do nas, kiedy spaliśmy i spętał nas w snach, a wtedy ludzie króla nas pochwycili. — Dlaczego? — spytałem. Nawet gdybym brał całego tego czarownika na poważnie, czego nie robiłem, to i tak wiedziałem na pewno, że nikt taki nie figurował na liście płac ojca. — Myślę, że chciał sprawić królowi przyjemność. Wstał bez ostrzeżenia i ruszył przez błoto. Poszedłem w jego ślady, ale trzymałem język za zębami. Nieraz widziałem dzieci wlokące się za dorosłymi i zarzucające ich pytaniami, ale ja odłożyłem dzieciństwo na bok. Moje pytania mogły zaczekać, przynajmniej do czasu, gdy deszcz ustąpi. Szliśmy dość szybko od dobrej godziny, gdy Nubańczyk znów się zatrzymał. Deszcz z nagłego potopu przeistoczył się w uporczywą ulewę i obiecywał trwać całą noc i nazajutrz rano. Tym razem nasz postój przy żywopłocie okazał się dobrze obliczony. Dziesięciu jeźdźców przejechało z hukiem, rozchlapując błoto na prawo i lewo. — Twój król chce nas widzieć z powrotem w lochach, Jorg. — On już nie jest moim królem. — Chciałem wstać, ale Nubańczyk przytrzymał mnie. — Zrezygnowałeś z bogatego życia na zamku króla i teraz ukrywasz się w deszczu. — Wbił we mnie wzrok. Zbyt wiele potrafił ze mnie wyczytać i nie podobało mi się to. — Twój stryj poświęcił się, byś mógł być bezpieczny. To dobry człowiek. Stary, silny i mądry. Ale ty postanowiłeś do nas dołączyć. — Strząsnął błoto z wolnej ręki. Zapadła cisza. Cisza, która zachęca, by wypełnić ją wyznaniem. — Chcę kogoś zabić.
Nubańczyk zmarszczył brew. — Dzieci nie powinny tego chcieć. — Deszcz spływał mu strugami po bruzdach na czole. — Dorośli też nie. Uwolniłem się i ruszyłem w drogę. Nubańczyk dołączył do mnie i gdy przeszliśmy kolejne dziesięć mil, zrobiło się już zupełnie ciemno. Po drodze mijaliśmy wiejskie domostwa i od czasu do czasu jakiś młyn. Gdy zapadła noc, dostrzegliśmy skupisko światła poniżej porosłego lasem zbocza, nieco na południe. Przypomniałem sobie mapy Lundista i zgadywałem, że to musi być Pineacre, wieś, która do tej chwili była dla mnie ledwie małym, zielonym punktem na starym pergaminie. — Przydałby się jakiś suchy kąt. — Czułem zapach palonego drewna. Nagle zrozumiałem, jak tanio sprzedałem braciom mój plan grzania kości przy piecu w oberży. — Powinniśmy przeczekać noc tutaj. — Nubańczyk wskazał zbocze. Deszcz zelżał. Otulał nas teraz zimnym kocem, który wysysał ze mnie siły. Przekląłem moją słabość. Po jednym dniu drogi byłem wykończony. — Możemy zakraść się do jednej z tych stodół — zaproponowałem. Tuż za linią drzew stały dwie w odosobnieniu. Nubańczyk już zaczął kręcić głową. Na wschodzie zadudnił grzmot, nisko i przeciągle. Nubańczyk wzruszył ramionami: — Możemy. Bogowie mnie kochali! Brnęliśmy przez pola, które teraz zaczynały przypominać grzęzawisko, potykając się w ciemności. Przewróciłem się ze zmęczenia. Drzwi stodoły mruknęły w proteście, a potem zaskrzypiały, gdy Nubańczyk na nie naparł. Gdzieś w oddali zaszczekał pies, ale wątpiłem, by jakiś chłop chciał rzucić wyzwanie burzy, polegając na opinii psa. Wślizgnęliśmy się do środka i padliśmy na siano. Miałem nogi jak z ołowiu i rozpłakałbym się ze zmęczenia, gdybym mógł sobie na to pozwolić. — Nie boisz się, że czarownica znów po ciebie przyjdzie? — spytałem. — Nie będzie zadowolona, jeśli się dowie, że jej prezent dla króla zbiegł. — Powstrzymałem ziewnięcie. — Czarownik — odparł Nubańczyk. — To był on.
Wydąłem wargi. W moich snach to zawsze były czarownice. Kryły się w ciemnej komnacie, której wcześniej nie zauważyłem. W komnacie, do której otwarte drzwi prowadziły z korytarza, jakim musiałem zdążać. Mijałem wejście i przechodził mnie dreszcz, jakieś niewidzialne robaki łaskotały mnie po wewnętrznej stronie ramion. Zobaczyłem ją, cień, który rzucała, jej blade dłonie niczym pająki wijące się z czarnych rękawów. Gdy chciałem ratować się ucieczką, ogarniał mnie jakiś paraliż, jak gdybym brnął przez melasę. Walczyłem, próbowałem krzyczeć, wymiotując ciszą, niczym mucha w pajęczynie, a ona poczynała iść w moją stronę, powoli, nieuchronnie, jej twarz stopniowo ukazywała się w świetle. Widziałem jej oczy... i budziłem się z krzykiem. — Zatem nie boisz się, że on znów po ciebie przyjdzie? — ponowiłem pytanie. Huknął grzmot, wprawiając w drżenie stodołę. — Musi najpierw być w pobliżu — odparł Nubańczyk. — Musi wiedzieć, gdzie jesteś. Zrobiłem wydech, nie zdając sobie sprawy, że go wstrzymywałem. — Najpierw wyśle za nami swojego łowcę — mówił dalej Nubańczyk. Usłyszałem szelest, kiedy przykrywał się sianem. — Szkoda — odparłem. Już dawno nie śniłem o mojej czarownicy. Nawet podobał mi się pomysł, że mogłaby nas ścigać tutaj, do tej stodoły, w szponach burzy. Ułożyłem się w kłującym sianie. — Ciekawe, czy przyśni mi się dziś czarownica, albo twój czarownik. Jeśli tak, to tym razem nie zamierzam nigdzie uciekać. Tym razem obrócę się i wypruję z suki flaki.
16
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
Kolejny grom. Otoczył mnie przez chwilę. Czułem go w piersi. A potem błyskawica, nadająca światu nowe, ostre kształty. Widziałem obrazy w powidokach. Niemowlę potrząsane tak mocno, aż krew pociekła z jego oczu. Dzieci tańczące wśród ognia. I jeszcze jeden grzmot i łoskot desek. I znowu ciemność. Siedziałem zagubiony pomiędzy snem a jawą, otoczony skrzypieniem drewna, łoskotem wiatru. Błyskawica uderzyła ponownie i zobaczyłem wnętrze powozu, moją matkę naprzeciw mnie i Williama obok niej, skulonego na ławce, z kolanami przyciśniętymi do piersi. — Burza! — Obróciłem się i przywarłem do okna. Oparłem się o listwy, przez które pryskał deszcz. Na zewnątrz gwizdał wiatr. — Ciii, Jorg — powiedziała matka. — Śpij. Nie widziałem jej w ciemności, ale powóz wypełniony był jej zapachem. Zapachem róży i trawy cytrynowej. — Burza. — Wiedziałem, że o czymś zapomniałem. Tylko tyle mogłem sobie przypomnieć. — To tylko deszcz i wiatr. Nie ma się czego bać, Jorg, kochanie. Czy się bałem? Słuchałem, jak wicher szarpie drzwiami. — Musimy zostać w środku — powiedziała.
Pozwoliłem się opanować kołysaniu powozu, szukając tego wspomnienia, próbując je uwolnić. — Śpij, Jorg — To był bardziej rozkaz niż zachęta. Skąd ona wie, że nie śpię? Błyskawica uderzyła tak blisko, że można było usłyszeć skwierczenie. Trzy pasy światła padły na jej twarz, nadając oczom dziki wygląd. — Musimy zatrzymać powóz. Musimy wysiąść. Musimy... — Idź spać! — Jej głos stał się bardziej stanowczy. Próbowałem wstać i poczułem, że coś mi nie pozwala, jakbym był zanurzony w gęstym błocie albo... w melasie. — Nie jesteś moją matką. — Zostań w powozie — powiedziała szeptem. Mocny zapach goździków przeciął ciemność, wraz z nim powiew mirry — zapach grobu. Odór tłumił wszelki dźwięk, poza leniwym szmerem jej oddechu. Niewidomymi palcami szukałem klamki. Zamiast zimnego metalu znalazłem zgniliznę, miękkie ciało rozkładające się po śmierci. Krzyk wyrwał się z mojej piersi, ale nie mógł przebić ciszy. Zobaczyłem ją w kolejnym błysku burzy. Skóra zdarta z kości, puste oczodoły. Strach odebrał mi siły. Czułem, jak gorącym strumieniem spływa po mojej nodze. — Chodź do matki. — Palce jak gałęzie zacisnęły się na moim ramieniu i pociągnęły mnie w mrok. W grozie, która mnie ogarnęła, nie było żadnych myśli. Słowa drżały na moich wargach, ale nie mogłem odgadnąć, jak brzmią. — Ty... nie jesteś nią — powiedziałem. Kolejny błysk; jej twarz o cal od mojej. Jeszcze jeden; widzę, jak moja matka umiera, wykrwawiając się w deszczu, w dzikości nocy, a ja wiszę zaplątany w dziki krzew, unieruchomiony nie tylko cierniami. Unieruchomiony strachem. Zimna furia narastała we mnie. W trzewiach. Uderzyłem czołem w zrujnowaną twarz potwora i złapałem za klamkę z pewnością, która nie potrzebowała wzroku.
— Nie! I skoczyłem w burzę. Grzmot przewalał się tak głośno, że zbudziłby nawet najgłębiej pochowanych. Usiadłem gwałtownie na posłaniu, oszołomiony zapachem siana i łaskotaniem suchych źdźbeł. Stodoła! Przypomniałem sobie o stodole. Pojedyncze światło przełamywało mrok. Blask latarni, wiszącej na belce przy drzwiach. Postać, mężczyzna, wysoki, stał w półmroku. Nubańczyk leżał u jego stóp, śpiąc niespokojnie. O mało nie krzyknąłem, ale ugryzłem się w policzek. Metaliczny odór krwi wybudził mnie z resztek snu. Mężczyzna trzymał największą kuszę, jaką kiedykolwiek widziałem. Jedną ręką zaczął naciągać cięciwę. Nie spieszył się. Raczej nie trzeba się spieszyć, kiedy poluje się na zlecenie wiedźmy snów. Chyba że jedna z twoich ofiar wyrwie się z objęć snu, który miał ją trzymać... Sięgnąłem po nóż, ale nie znalazłem go. Pewnie go zgubiłem, kiedy koszmar szamotał mną na sianie. Światło latarni odbijało się od kawałka metalu u moich stóp. Hak od czerpaka. Jeszcze trzy obroty korby i kusza będzie gotowa do strzału. Podniosłem hak. Wycie burzy zagłuszyło moje kroki. Nie skradałem się. Szedłem powoli, by być pewnym, gdzie stąpam, ale na tyle szybko, by uprzedzić zły los. Chciałem się zamachnąć i rozorać draniowi gardło, ale był wysoki, zbyt wysoki dla dziesięciolatka. Uniósł kuszę i wycelował w Nubańczyka. Czekaj, kiedy należy czekać. Tak mawiał Lundist. Ale nigdy się nie wahaj. Uderzyłem hakiem w krocze łowcy i szarpnąłem w górę najmocniej jak mogłem. Huk gromu i ryk wiatru zawiodły, ale krzyk łowcy zdołał obudzić Nubańczyka. Trzeba mu przyznać, że nie zastanawiał się, gdzie jest ani co się dzieje. W mgnieniu oka podniósł się i wbił stopę stali w pierś mężczyzny. Staliśmy nad ciałem łowcy, z okrwawionymi broniami. Nubańczyk wytarł ostrze o jego płaszcz. — To ci wielka kusza! — Trąciłem ją stopą i zdziwiłem się, jak była ciężka.
Nubańczyk ją uniósł. Przebiegł palcami po metalowych zdobieniach. — Moi ludzie ją zrobili. — Przyjrzał się symbolom i twarzom bezlitosnych bogów. — A teraz jestem ci winny kolejne życie. — Zważył kuszę w dłoni i uśmiechnął się. Białe zęby błysnęły w świetle latarni. — Jedno wystarczy. — Zawiesiłem głos. — Hrabia Renar musi zginąć. Uśmiech zniknął z jego ust.
17
Stare korytarze wzięły mnie w swoje objęcia i cztery lata stały się tylko snem. Znajome zakręty, te same wazony, te same zbroje, obrazy, nawet ci sami strażnicy. Cztery lata i wszystko było wciąż takie samo, oprócz mnie. Małe srebrne lampy w ściennych niszach spalały olej wyciśnięty z wielorybów na odległych oceanach. Przechodziłem od jednej plamy światła do kolejnej. Minąłem strażnika, którego zbroja czyniła z mojej pośmiewisko. Makina i Gomsta odprowadzono do innych pomieszczeń i sam miałem stawić czoła powitaniu, którego tonu nie mogłem być pewien. W tym miejscu wciąż czułem się mały. Drzwi zbudowano dla gigantów, sufity wznosiły się tak wysoko, że mężczyzna z lancą ledwie mógłby ich sięgnąć. Dotarliśmy do zachodniego skrzydła, do komnat królewskich. Czy tutaj ojciec mnie przyjmie? Spotkamy się oko w oko w oranżerii? Czy obnażymy swoje dusze pod kopułą planetarium? Wcześniej wyobrażałem sobie go rozmyślającego na czarnym tronie, ponad dworzanami, i siebie prowadzonego ku niemu pomiędzy szpalerami Gwardii Imperialnej. Prowadził mnie jednak tylko jeden strażnik i czułem się nieco oszukany. Czy chciałem, żeby otoczyli mnie uzbrojeni ludzie? Czy stałem się na tyle niebezpieczny? By zakuli mnie w kajdany? Czy chciałem, żeby się mnie bał? Czternastolatek, który sprawia, że król Ancrathu kuli się za swoimi strażnikami? To było głupie. Dotknąłem dłonią rękojeści miecza. Ostrze odlano z tego samego metalu, którego żyły biegły w murach zamku. Prawdziwa rodowa pamiątka, przy czym dziedzictwo Wysokiego Zamku było o przynajmniej tysiąclecie starsze od mojego. Chciałem więc konfrontacji. Z tyłu mojej głowy podnosiły się głosy, krzycząc, spierając się. Poczułem mrowienie w plecach, napięcie mięśni żądnych działania. — Kąpiel, książę Jorgu?
To był strażnik. Niemal się na niego rzuciłem. — Nie. — Zmusiłem się do zachowania spokoju. — Spotkam się teraz z królem. — Król Olidan oddalił się na spoczynek, książę — odpowiedział strażnik. Czy się uśmiechnął? W jego oczach dostrzegłem bystrość, jakiej nie spodziewałbym się po pałacowym strażniku. — Śpi? — Oddałbym rok życia, żeby zadać to pytanie bez tonu zaskoczenia. Wiedziałem już, co musiał czuć kapitan Coddin, będąc przedmiotem żartu, którego jeszcze nie zrozumiał. — Sageous oczekuje cię w bibliotece, mój książę — odrzekł strażnik. Odwrócił się, ale złapałem go za gardło. Śpi? Bawili się ze mną, ojciec i ten jego pupil czarodziej. — Ta gra... — powiedziałem. — Spodziewam się, że rozbawi kogoś, ale jeżeli... zmartwisz mnie... jeszcze raz, zabiję cię. Przemyśl to. Jesteś pionkiem w cudzej grze i wszystko, co na tym zyskasz, to miecz w brzuchu, chyba że odkupisz się w ciągu najbliższych dwudziestu sekund. To była porażka, polegać na brutalnych groźbach podczas gry tak subtelnej, ale czasem trzeba przegrać bitwę, by wygrać wojnę. — Książę, ja... Sageous czeka na ciebie. — Widziałem jak jego aroganckie poczucie wyższości ustępuje przerażeniu. Złamałem zasady. Mocniej zacisnąłem palce na jego gardle. — Dlaczego miałbym rozmawiać z tym... Sageousem? Po co mi on? — On... on cieszy się łaskami króla. Proszę, książę Jorgu. Wydusił te słowa przez mój uścisk. Nie trzeba wielkiej siły, by kogoś udusić, jeżeli wiesz, gdzie złapać. Puściłem go i osunął się, oddychając ciężko. — W bibliotece, mówisz? Jak się nazywasz, człowieku? — Tak, książę, w bibliotece. — Potarł szyję. — Robart. Nazywam się Robart Hool. Przeszedłem przez Salę Włóczni, kierując się ku pokrytym skórą drzwiom do biblioteki. Zatrzymałem się przed nimi i obróciłem się do Robarta.
— Czasem stajemy na zakręcie, Robarcie. Na rozstajach dróg prowadzących przez nasze życie. Potem wspominamy te momenty i myślimy „gdybym tylko...” To jedna z tych chwil. Nie często zostają nam wyraźnie wskazane. W tej chwili zdecydujesz, czy chcesz mnie znienawidzić, czy chcesz mi służyć. Zastanów się nad tym dobrze. — Pchnąłem drzwi mocno, tak że uderzyły o ścianę, i wszedłem do środka. W mojej głowie ściany biblioteki sięgały aż do niebios, gęsto upakowane książkami, obciążone pisanym słowem. Nauczyłem się czytać w wieku trzech lat. W wieku siedmiu rozmawiałem z Sokratesem, uczyłem się od Arystotelesa. Przez długi czas żyłem w tej bibliotece. Wspomnienie przerastało rzeczywistość: pomieszczenie wydawało się teraz małe, ciasne i zakurzone. — Sam spaliłem więcej książek niż tu jest! — powiedziałem. Sageous wyszedł spomiędzy regałów przeznaczonych na filozofię starożytną. Był młodszy niż się spodziewałem, najwyżej około czterdziestki, ubrany tylko w białe płótno, podobne do rzymskiej togi. Jego cera miała ciemny odcień dalekich krajów, Indusu albo Persji, ale można było dostrzec ją tylko miejscami, tam gdzie nie dotarła ręka tatuażysty. Żywa skóra stanowiła pergamin, na którym zapisano małą książkę, wyrytą krągłym pismem matemagików. Jego oczy — cóż, wiem, że powinniśmy kulić się pod spojrzeniem potężnych ludzi, ale jego oczy były łagodne. Brązowe i spokojne, przywodziły na myśl krowy widziane przy drodze. A jednak jego badawcze spojrzenie budziło niepokój. Te miłe oczy wwiercały się w człowieka. Być może pismo wytatuowane pod nimi było źródłem siły. Mogę tylko powiedzieć, że przez niezmierzony czas nie widziałem nic poza oczami poganina, nie słyszałem nic poza jego oddechem, nie ruszyłem żadnym mięśniem oprócz serca. W końcu mnie wypuścił, jak zbyt małą rybę, którą wrzuca się z powrotem do stawu. Staliśmy twarzą w twarz, oddaleni o kilka cali, chociaż nie przypominałem sobie, kiedy się zbliżyliśmy. Ale to ja do niego podszedłem. Staliśmy pomiędzy książkami. Pośród mądrych słów z dziesięciu tysiącleci. Po lewej Platon, przepisywany, przepisywany i przepisywany raz jeszcze. Po prawej „nowożytni”, Russell, Popper, Xiang i pozostali. Jakiś słaby głos gdzieś w głębi mnie domagał się krwi. Ale ten poganin odebrał mi żar. — Ojciec musi ci ufać, Sageousie — powiedziałem. Poruszyłem palcami, tęskniąc za pragnieniem, by chwycić za miecz. — Trzymanie poganina na dworze na pewno niepokoi duchownych. Gdyby papież ośmieliła się opuścić Romę, zjawiłaby się tu, by skazać twoją duszę na wieczny ogień! — Nie miałem przeciw niemu żadnej broni poza religią. Sageous uśmiechnął się przyjaźnie, jakbym właśnie załatwił dla niego jakąś drobną
sprawę. — Książę Jorgu, witaj w domu. — Nie miał zauważalnego akcentu, ale wypowiadał słowa płynnie i melodyjnie, jak Saracen albo Maur. Nie był wyższy ode mnie, a nawet przypuszczalnie o cal niższy. Był też drobnej budowy, więc mógłbym go tu i teraz powalić i przydusić na śmierć. Jedna mordercza myśl goniła drugą, tylko po to, by zaraz się rozpłynąć. — Jest w tobie wiele z twojego ojca — powiedział. — Czy jego też obłaskawiłeś? — zapytałem. — Nie obłaskawia się człowieka takiego jak Olidan Ancrath. — Jego przyjazny uśmiech przekształcił się w wyraz lekkiego rozbawienia. Chciałem wiedzieć, co go tak bawiło. Mógł sobie poradzić ze mną, ale nie z moim ojcem? Czy mógł manipulować królem ale postanowił to ukryć za ironicznym uśmieszkiem? Wyobraziłem sobie jego wytatuowaną głowę odrąbaną z karku, zamrożony uśmiech i krew tryskającą z kikuta szyi. W tej samej chwili sięgnąłem po miecz, wkładając w to całą moją wolę. Poczułem w dłoni chłód gałki. Położyłem palce na rękojeści, ale zanim zdążyłem je zacisnąć, moja ręka opadła jak obumarła. Sageous uniósł brwi. Miał je wygolone, jak całą głowę, i dorysowane tuszem. Cofnął się o krok. — Jesteś interesującym młodym człowiekiem, książę Jorgu. — Jego wzrok stał się bardziej stanowczy. Oczy w jednej chwili łagodne, w kolejnej stały się twarde jak krzemień. — Będziemy musieli odkryć, co tobą powoduje, prawda? Robart odprowadzi cię do komnaty; na pewno jesteś zmęczony. — Przez cały czas, kiedy mówił, palce jego prawej dłoni przebiegały słowa wypisane na lewym ramieniu, głaszcząc jeden znak i skacząc wyżej ku czarnemu księżycowi w nowiu, podkreślając jakąś frazę, podkreślając ją ponownie. Rzeczywiście byłem zmęczony. Moje kończyny były z ołowiu, ciągnęły mnie w dół. — Robart! — zawołał głośno, by strażnik usłyszał go z korytarza. Spojrzał na mnie, znowu łagodniejszym wzrokiem. — Spodziewam się, że będziesz miał sny, książę, po tak długiej drodze. — Jego palce przebiegały teraz po innych słowach; lewa dłoń, prawe ramię. Litery na nadgarstku były czarniejsze niż noc. — Sny mówią człowiekowi, kim jest.
Z trudem próbowałem zatrzymać powieki przed opadaniem. Na szyi Sageousa, odrobinę na lewo od jabłka Adama, pomiędzy gęsto upakowanymi liniami pisma, wyróżniała się litera, większa niż pozostałe, kręta i zdobiona tak, że wyglądała jak kwiat. Weź kwiat, pomyślałem. Dotknij pięknego kwiatu. I jakby za sprawą czarów moja zdradziecka dłoń się poruszyła. Zaskoczyłem poganina; zacisnąłem palce na jego gardle. Usłyszałem jak za mną otwierają się drzwi. Jest kościsty, pomyślałem. Taki chudy. Zastanawiałem się, czy mógłbym objąć jego szyję dłonią. Nie kierowała mną wcale agresja, tylko ciekawość. I oto moja ręka zaciskała się na jego gardle. Słyszałem, jak Robart gwałtownie wciąga powietrze. Sageous stał nieruchomo z ustami na pół otwartymi, jakby nie mógł w to uwierzyć. Ledwie trzymałem się na nogach; nie mogłem powstrzymać ziewania, ale patrzyłem mu w oczy, pragnąc, żeby myślał, że chcę go udusić, a nie tylko trzymam się, by nie upaść. — Moje sny należą do mnie, poganinie — powiedziałem. — Módl się, abyś się w nich nie pojawił. Odwróciłem się, zanim nieomal upadłem. Minąłem Robarta. Dogonił mnie w Sali Włóczni. — Nigdy nie widziałem, by ktoś podniósł rękę na Sageousa, mój książę. Mój książę. Tak lepiej. W jego głosie słychać było podziw, może szczery, może nie, ale byłem zbyt zmęczony, by się tym przejmować. — To niebezpieczny człowiek. Jego wrogowie umierają we śnie. Albo się załamują. Lord Jale opuścił dwór dwa dni temu po tym, jak pokłócił się z poganinem przed obliczem twojego ojca. Mówią, że teraz nie potrafi sam jeść i spędza dni, śpiewając w kółko tę samą dziecinną piosenkę. Doszedłem do zachodnich schodów, a Robart wciąż paplał. Nagle przerwał. — Twoja komnata jest przy czerwonym korytarzu, mój książę. — Zatrzymał się i wbił wzrok w buty. — Księżniczka zajmuje twoją dawną sypialnię. Księżniczka? Nie obchodziło mnie to. Jutro, jutro się dowiem. Pozwoliłem, by poprowadził mnie do mojego pokoju, jednego z pomieszczeń dla gości przy czerwonym korytarzu. Niejedna karczma, w której nocowałem, zmieściłaby się cała w tej komnacie, ale to
wciąż była rozmyślna obelga. Pokój dla barona z prowincji albo dalekiego kuzyna z protektoratów. Stanąłem pod drzwiami, dysząc ze zmęczenia. Czar Sageousa sięgał coraz głębiej i siły wypływały ze mnie jak krew z rozciętych żył. — Powiedziałem ci, że to czas twojego wyboru, Robarcie. — Z trudem wyrzucałem z siebie kolejne słowa. — Przyprowadź tu Makina Borthę. Niech pilnuje dzisiaj moich drzwi. Czas wyboru. Nie czekałem na odpowiedź. Gdybym to zrobił, musiałby zanieść mnie do łóżka. Pchnąłem drzwi i na pół wszedłem, na pół wpadłem do środka. Oparłem się plecami o drzwi, zamknąłem je i osunąłem się na podłogę. Miałem wrażenie, że wciąż się osuwam, niżej i niżej, w dół bezdennej studni.
18
Obudziłem się w tym momentalnym spazmie, który zdarza się, gdy każdy mięsień twojego ciała nagle uświadamia sobie, że zaniedbał swoje obowiązki. Potem przyszedł szok z powodu tego, jak mocno spałem. Nie śpi się tak na drodze; nie, jeżeli chcesz się jeszcze obudzić. Przez chwilę moja świadomość nie mogła przebić się przez otaczającą mnie ciemność. Sięgnąłem po miecz, ale znalazłem tylko miękką pościel. Wysoki Zamek! Zrozumiałem w końcu. Przypomniałem sobie poganina i jego czar. Przewróciłem się na prawy bok. Zawsze zostawiałem broń po prawej stronie. Teraz poczułem tylko puszysty materac. Domyśliłem się, że okiennice są szczelnie zamknięte, bo do środka nie docierał nawet najsłabszy promień światła. Było też cicho. Wyciągnąłem rękę, ale nie sięgałem brzegu materaca. Szerokie łóżko, pomyślałem, próbując podejść do sytuacji z odrobiną humoru. Wypuściłem w końcu powietrze, które wciągnąłem gwałtownie w chwili, gdy się ocknąłem. Co mnie obudziło tak nagle? Co wyrwało mnie spod władzy pogańskiego snu w tym tak wygodnym łóżku? Podciągnąłem kolana do piersi i objąłem je ramionami. Ktoś położył mnie i rozebrał. Nie Makin, on nie zostawiłby mnie nagiego w nocy. Wkrótce porozmawiam z tym kimś. Ale to może poczekać do rana. Chciałem tylko spać, aż przyjdzie dzień. Jednak sen mnie porzucił i nie zamierzał wrócić. Leżałem więc tam, nagi na obcym łożu, zastanawiając się, gdzie jest mój miecz. Dźwięk był na początku tak cichy, że mógłbym pomyśleć, że tylko go sobie wyobraziłem. Wpatrywałem się w ciemność i nasłuchiwałem ciszy. Dźwięk pojawił się znowu, delikatny jak szept ciała opierającego się o kamień. Jak duch, jak wciągany oddech. A może to tylko nocna bryza przeciskała się przez okiennice.
Poczułem chłód i gęsią skórkę na plecach. Usiadłem, powstrzymując impuls, by się odezwać, by przeciwstawić niewidocznej grozie moją brawurę.Nie mam już sześciu lat, powiedziałem sobie. Umarli uciekają przede mną. Odrzuciłem pierzynę i wstałem. Jeżeli upiory poganina czekały na mnie w ciemności, pościel nie byłaby żadną osłoną. Wyciągając rękę przed siebie, zrobiłem kilka kroków, trafiając najpierw na odległy brzeg łóżka, a potem na ścianę. Coś upadło i rozbiło się z trzaskiem, jaki wydają tylko kosztowne przedmioty. Uderzyłem goleniem o niewidzialną przeszkodę, niemal nadziałem się na jakiś blat, aż w końcu moja dłoń znalazła okiennice. Siłowałem się z zamknięciem. Uparcie mi się opierało, jakby palce mi zdrętwiały. Czułem mrowienie w plecach. Usłyszałem zbliżające się kroki. Szarpnąłem okiennice z całej siły. Każdy mój ruch wydawał się niezdarny i słaby, jak gdybym poruszał się w smole; jak w tych snach, kiedy goni cię wiedźma, a ty nie możesz uciekać. Okiennice ustąpiły bez ostrzeżenia. Otworzyły się na oścież i odkryłem, że stoję wysoko ponad zanurzonym w blasku księżyca placem egzekucji. Odwróciłem się. Wolno, zbyt wolno. I nic nie zobaczyłem. Tylko komnatę wypełnioną srebrem i cieniami. Światło księżyca wpadało przez okno i oświetlało ścianę po prawej. Mój cień wyciągał się do przodu i padał u stóp wysokiego portretu. Przedstawiał on kobietę w naturalnych rozmiarach. Zamarłem. Moja twarz zamieniła się w sztywną maskę. Znałem tę kobietę. Matka. Matka w wielkiej sali. Matka w białej sukni, wysoka i lodowata w swojej doskonałości. Mówiła, że nigdy nie lubiła tego portretu, że malarz uczynił ją zbyt odległą, za bardzo królową, a za mało osobą. Tylko obecność Williama łagodziła ton obrazu. Gdyby nie William chwytający za poły jej sukni, wyrzuciłaby obraz — tak mówiła. Ale nie mogła wyrzucić Williama. Oderwałem wzrok od jej twarzy, bladej w srebrnej poświacie. Górowała nade mną; wysoka za życia, była jeszcze wyższa na płótnie. Jej suknia spływała kaskadami koronkowej piany: malarz dobrze ją oddał. Wyglądała jak prawdziwa. Otwarte okno wpuściło zimny powiew i poczułem mróz dotkliwszy niż jakikolwiek jesienny chłód. Całe moje ciało pokryła gęsia skórka. Nie mogła wyrzucić Williama. Ale Williama już nie było... Cofnąłem się w stronę okna. — Słodki Jezu... — Zamrugałem, by powstrzymać łzy. Oczy matki podążyły za mną. — Jezusa tam nie było, Jorg — powiedziała. — Nikt nie przybył nas uratować. Widziałeś nas, Jorg. Patrzyłeś, ale nie pomogłeś nam.
— Nie. — Poczułem na tylnej stronie ud zimny dotyk parapetu. — Ciernie... ciernie mnie trzymały. Patrzyła na mnie srebrnymi od blasku księżyca oczami. Uśmiechnęła się i przez chwilę myślałem, że mi przebaczy. Aż zaczęła krzyczeć. To nie był krzyk, jaki wydała z siebie, gdy gwałcili ją ludzie hrabiego. To mógłbym znieść. Być może. Tak krzyczała, kiedy zabijali Williama. To był dziki, ochrypły, zwierzęcy wrzask, wyrywający się z jej doskonałej namalowanej twarzy. Ja również zacząłem krzyczeć. Nie mogłem tego powstrzymać. — Ciernie! Próbowałem, matko. Próbowałem. Wtedy William podniósł się zza łóżka. William, słodki William ze zmiażdżoną z jednej strony głową. Krew zakrzepła na jego złotych włosach. Jedno oko zniknęło, ale drugie wpatrywało się we mnie. — Dałeś mi umrzeć, Jorg — powiedział. Słowa przedzierały się przez bulgotanie w jego krtani. — Will. — Nic więcej nie byłem w stanie powiedzieć. Wyciągnął rękę w moją stronę. Krople szkarłatnej krwi plamiły białą cerę. Za mną ziało okno i chciałem się przez nie rzucić, ale w ostatniej chwili coś szarpnęło mnie do przodu. Potknąłem się, ale utrzymałem równowagę. Will stał i milczał. — Jorg! Jorg! — Dobiegł mnie krzyk, odległy, ale jakoś znajomy. Wyjrzałem przez okno; od wysokości kręciło mi się w głowie. — Skacz — powiedział William. — Skacz! — powiedziała matka. Ale nie brzmiała już jak matka. — Jorg! Książę Jorgu! — Wołanie było coraz głośniejsze i kolejne gwałtowne szarpnięcie rzuciło mnie na podłogę. — Zejdź mi, cholera, z drogi, chłopcze. — Rozpoznałem głos Makina. Stał w drzwiach; za nim paliła się lampa. Z jakiegoś powodu leżałem na podłodze u jego stóp. Nie przy oknie. Nie byłem nagi; wciąż miałem na sobie zbroję. — Tarasowałeś drzwi, Jorg — wytłumaczył Makin.
— Ten Robart powiedział mi, że mam przyjść jak najszybciej. A ty tu krzyczysz za drzwiami. — Rozejrzał się, szukając niebezpieczeństwa. — Biegłem z południowego skrzydła tylko z powodu twojego pieprzonego koszmaru, co? — Szerzej otworzył drzwi i dodał spóźnione: — Książę. Podniosłem się na nogi. Czułem się, jakby położył się na mnie Gruby Burlow. Nie było żadnego obrazu na ścianie, żadnej matki, żadnego Williama za łóżkiem. Wyciągnąłem miecz. Musiałem zabić Sageousa. Chciałem tego tak bardzo, że czułem w ustach gorący i słony smak krwi. — Jorg? — zapytał Makin. Wyglądał na zaniepokojonego, jak gdyby zastanawiał się, czy nie oszalałem. Ruszyłem w stronę drzwi. Makin zrobił krok, żeby odciąć mi drogę. — Nie możesz wyjść stąd z obnażonym mieczem, Jorg. Strażnicy musieliby cię powstrzymać. Makin nie był tak wysoki ani tak szeroki jak Rike, ale i tak był potężnym mężczyzną, masywniejszym i silniejszym niż większość. Nie sądziłem, żebym mógł go powalić, nie zabijając go wcześniej. — Chodzi o ofiarę, Makin — powiedziałem. Opuściłem miecz. — Książę? — Zmarszczył brwi. — Pozwolę temu wytatuowanemu sukinsynowi żyć — ciągnąłem. — Potrzebuję go. — Dostrzegłem jeszcze kątem oka blednący obraz mojej matki. — Muszę zrozumieć, jaka gra się tutaj toczy. Kim dokładnie są figury i kim są gracze. Makin zmarszczył brwi jeszcze mocniej. — Wyśpij się, Jorg. Tym razem spróbuj w łóżku. — Obejrzał się na korytarz za sobą. — Chcesz tu jakieś światło? Uśmiechnąłem się. — Nie. Nie boję się ciemności.
19
Obudziłem się wcześnie. Szare światło wpadające przez szpary w okiennicach ukazało mi pokój po raz pierwszy: był duży i dobrze wyposażony; arrasy na ścianach przedstawiały sceny polowania. Puściłem rękojeść miecza, przeciągnąłem się i ziewnąłem. Nie podobało mi się to łóżko. Było zbyt miękkie, zbyt czyste. Kiedy odrzuciłem kołdrę, zahaczyła o dzwonek na służbę leżący na stoliku. Odbił się o posadzki z przyjemnym brzękiem, po czym upadł na dywan i oniemiał. Nikt nie przyszedł. Nie zmartwiło mnie to: od czterech lat ubierałem się sam. Rzadko w ogóle się rozbierałem! A moje łachmany wyglądałyby żałośnie w porównaniu ze strojem nawet najskromniejszego sługi. Wciąż jednak: nikt nie przyszedł. Włożyłem zbroję na strzępy szarej koszuli. Na stoliku nocnym leżało lustro. Zignorowałem je. Szybko przeczesałem palcami włosy, by pozbyć się co większych kołtunów, i już byłem gotowy do śniadania. Najpierw szeroko otworzyłem okno. Tym razem nie miałem problemów z zamknięciem. Wyjrzałem na plac egzekucji, kwadratową przestrzeń zamkniętą ślepymi murami Wysokiego Zamku. Chłopcy kuchenni i służące przechodzili przez ponury dziedziniec, spiesząc wykonać swoje zadania, nie zwracając uwagi na blade niebo ponad nimi. Odwróciłem się od okna i zająłem swoim własnym zadaniem. Każdy książę zna kuchnie swego pałacu lepiej niż jakiekolwiek inne pomieszczenia. Gdzie indziej można spotkać tyle przygód? Gdzie indziej można usłyszeć prawdę? Razem z Williamem dowiedzieliśmy się sto razy więcej w kuchniach Wysokiego Zamku niż z książek do nauki łaciny albo strategii. Z upapranymi atramentem dłońmi wymykaliśmy się z gabinetu Lundista i biegliśmy przez długie korytarze, w dół po schodach, przeskakując zbyt wiele stopni na raz, aż znaleźliśmy schronienie w kuchennych pomieszczeniach. Szedłem teraz tymi samymi korytarzami, ale nie czułem się komfortowo w ciasnej
przestrzeni. Spędziłem zbyt dużo czasu pod otwartym niebem, na krwawej ścieżce życia. W kuchniach dowiedzieliśmy się także dużo o śmierci. Widzieliśmy, jak kucharz zamienia żywe kurczaki w martwe mięso jednym sprawnym ruchem dłoni. Patrzyliśmy, jak Chlebak Ethel skubie grube kury, zostawiając tylko nagie zwłoki, gotowe do patroszenia. Przebywając w zamkowych kuchniach szybko zaczynasz rozumieć, że w śmierci nie ma żadnej godności ani elegancji. Widzisz, jak brzydka ona jest, i jak dobrze smakuje. Skręciłem za róg przy końcu czerwonego korytarza, zbyt pogrążony we wspomnieniach, by zwracać uwagę na to, co wokół mnie. Zauważyłem tylko jakąś zbliżającą się postać. Instynkty, których nabyłem w drodze, przejęły kontrolę. Zanim zdążyłem dostrzec długie włosy i jedwabne szaty, już przyciskałem ją do ściany, już trzymałem dłoń na jej ustach i nóż przy jej gardle. Nasze twarze były blisko, a mój jeniec nie spuścił wzroku, patrzyłem więc prosto w oczy o fantastycznym odcieniu zieleni, niby malowane szkło. Pozwoliłem, by mój gniewny grymas ustąpił uśmiechowi. Zrobiłem krok do tyłu, puszczając ją. — Wybacz, moja pani — powiedziałem i skłoniłem się nieznacznie. Była wysoka, niemal mojego wzrostu i na pewno niewiele lat starsza. Rzuciła mi wrogie spojrzenie i grzbietem dłoni otarła z warg kroplę krwi z przygryzionego języka. Na bogów, miło było na nią popatrzeć. Miała mocne rysy, ostry nos i kości policzkowe, ale wydatne usta. Jej twarz otaczały ciemnorude loki. — Ależ ty cuchniesz, chłopcze — rzuciła. Obeszła mnie, jak gdyby oglądała konia na targu. — Ciesz się, że nie ma przy mnie Sir Galena, bo inaczej pachołek podnosiłby teraz twoją głowę z podłogi. — Sir Galena? — zapytałem. — Będę się przed nim pilnował. — Na jej szyi wisiała złota pajęczyna z wplecionymi w nią diamentami. Iberyjska robota: nikt na Końskim Wybrzeżu nie potrafiłby wykonać czegoś takiego. — Nie byłoby dobrze, gdyby goście króla zaczęli się nawzajem zabijać. — Wziąłem ją za córkę kupca, który przybył na dwór w interesach. Bardzo bogatego kupca. A może córkę jakiegoś hrabiego albo barona ze wschodu: w jej głosie słychać było wschodnią ostrość. — Jesteś tu gościem? — Uniosła brwi i wyglądała z tym bardzo ładnie. — Nie sądzę. Wyglądasz, jakbyś zakradł się do środka. Przez szyb kloaczny, sądząc po zapachu. Nie sądzę, żebyś mógł wdrapać się po murach, nie w tym żelastwie. Strzeliłem ostrogami jak dworscy rycerze i zaoferowałem jej swoje ramię. — Byłem w drodze na śniadanie do kuchni. Znają mnie tam. Być może zechcesz mi
towarzyszyć i przekonać się, że nie kłamię, pani? Skinęła, nie przyjmując ramienia. — Mogę posłać kuchcika po straże i kazać cię zamknąć, jeżeli nawet nie spotkamy nikogo po drodze. Szliśmy więc obok siebie przez korytarze i klatki schodowe. — Moi bracia mówią mi Jorg — powiedziałem. — Jak ci na imię, pani? — Dworska mowa nie przychodziła mi łatwo, zwłaszcza, że potwornie zasychało mi w gardle. Dziewczyna pachniała kwiatami. — Możesz do mnie mówić „moja pani” — odparła, marszcząc nos. Minęliśmy dwóch strażników w rudo—burych zbrojach, z pióropuszami na hełmach. Obaj przyglądali mi się, jakbym był kawałkiem gówna, które zbiegło z wychodka, ale dziewczyna nic nie powiedziała i pozwolili nam przejść spokojnie. Szliśmy przez magazyny, wypakowane pod sufit beczkami z soloną wołowiną i marynowanymi szynkami. "Moja pani" wydawała się znać drogę. Rzuciła mi spojrzenie swoimi szmaragdowymi oczami. — Więc przyszedłeś tu na rabunek, czy żeby kogoś zamordować tym swoim sztyletem? — zapytała. — Być może jedno i drugie. — Uśmiechnąłem się. Ale to było dobre pytanie. Nie potrafiłbym podać powodu, dla którego przybyłem do zamku, poza takim, że mnie tam nie chciano. Odkąd znalazłem ojca Gomsta w klatce, odkąd ten duch na bagnach mnie przeniknął i zwrócił moje myśli ku Wysokiemu Zamkowi, cały czas miałem wrażenie, jakby coś mnie stąd odganiało. A ja nie lubię być nikomu posłuszny. Minęliśmy Krótki Most: niewiele więcej niż trzy mahoniowe deski przerzucone nad wielkimi żelaznymi zasuwami, które mogły odciąć niższe poziomy od głównego zamku. Bramy z grubej na trzy stopy stali wysuwały się z otworów w podłodze korytarza, a przynajmniej tak mówił mi Lundist. To magia je podnosiła. Nigdy jednak tego nie widziałem. Tutaj światło dawały tylko pochodnie; na poziomach dla służby nie było srebrnych lamp. Smród dymu sprawił, że poczułem się bardziej u siebie. — Może tu zostanę — rzuciłem. Kuchnie były tuż przed nami. Zobaczyłem Drane'a, pomocnika kucharza, próbującego
przecisnąć przez drzwi połowę wieprza. — Czy twoi bracia nie tęskniliby za tobą? — zapytała, tym razem żartobliwie. Uniosła palce od kącika ust, gdzie zaczął się pojawiać czerwony ślad po moim uścisku. Było w tym geście coś podniecającego. Wzruszyłem ramionami i zatrzymałem się, manipulując przy rzemieniach od naramiennika. — Na drodze jest mnóstwo braci — odpowiedziałem. — Pozwól, że pokażę ci, o jakich ludziach mówię... — Poczekaj — rzuciła zniecierpliwiona. Światło pochodni połyskiwało w jej rudych włosach. Zręcznymi palcami odwiązała rzemyki. To nie był pierwszy raz, kiedy ta dziewczyna miała do czynienia ze zbroją. Być może Sir Galen oddawał jej też inne przysługi poza ścinaniem głów bezczelnych prostaków? — Cóż więc? — zapytała. — Widziałam już wcześniej męskie ramiona, choć może nigdy żadnego tak brudnego. Uśmiechnąłem się i obróciłem rękę tak, by mogła zobaczyć znamię Bractwa na nadgarstku. Trzy brzydkie, podłużne blizny. Zmarszczyła czoło w odruchu obrzydzenia. — Jesteś najemnikiem? I chlubisz się tym? — Więcej w tym chluby niż w tym, co zostało z mojej prawdziwej rodziny. — Poczułem ukłucie gniewu. Miałem ochotę pokazać tej irytującej kupieckiej córce, gdzie raki zimują. — A to co? — Przebiegła palcami od znamienia na nadgarstku do mojego łokcia. Dalej powstrzymała ją zbroja. — Jezu! Pod całym tym brudem jest więcej blizn niż chłopca! Jej dotyk przejął mnie dreszczem; odsunąłem się. — Wpadłem na ciernisty krzew, kiedy... kiedy byłem dzieckiem — wyjaśniłem, tonem ostrzejszym niż chciałem. — To ci wściekły krzew! Wzruszyłem ramionami. — Ciernisty krzew. Ułożyła wargi w nieme „Au”.
— Jeżeli w taki wpadniesz, nie wolno się ruszać — powiedziała, wciąż przyglądając się mojej ręce. — Każdy o tym wie. Te blizny wyglądają, jakby ciernie wbiły się aż do kości. — Wiem o tym. Już wiem. — Ruszyłem zdecydowanym krokiem w stronę kuchennych drzwi. Podbiegła, by mnie dogonić, szeleszcząc połami jedwabnej sukni. — Dlaczego się wyrywałeś? Czemu nie przestałeś? — Byłem głupi. Teraz bym się nie wyrywał. — Chciałem, żeby ta durna suka zostawiła mnie w spokoju. Nawet nie miałem już apetytu. Moja ręka płonęła od jej dotyku. Miała rację, ciernie wbiły się bardzo głęboko. Przez ponad rok, co kilka tygodni trucizna rozpalała rany i wnikała do krwi. Kiedy to się działo, robiłem rzeczy, które przerażały nawet moich braci. Drane przedostał się w końcu przez drzwi w tej samej chwili, gdy do nich podszedłem. Zatrzymał się gwałtownie i wytarł dłonie o biały fartuch. — Co... — Spojrzał nade mną i jego oczy rozwarły się szerzej. — Księżniczko! — Wydał się nagle przerażony; drżał jak galareta. — Księżniczko! C—co robisz tutaj w kuchniach? To nie miejsce dla damy w jedwabiach i w ogóle. — Księżniczko? — Odwróciłem się do niej. Uświadomiłem sobie, że mam otwarte usta, więc je zamknąłem. Uśmiechnęła się do mnie w taki sposób, że nie wiedziałem, czy mam ochotę ją uderzyć czy pocałować. Zanim zdążyłem coś postanowić, ciężka dłoń opadła na moje ramię i Drane obrócił mnie do siebie. — A czemu taki mały łotr prowadzi księżniczkę... — Pytanie zamarło mu w gardle. Zmarszczył otłuszczone czoło. Próbował znowu coś powiedzieć, ale język odmówił mu posłuszeństwa. Puścił mnie i w końcu odzyskał głos. — Jorg? Mały Jorg? — Po jego policzkach pociekły łzy. Razem z Willem kilka razy patrzyliśmy, jak ten człowiek dusił kurczaki czy piekł pasztety: nie miał prawa, żeby się tak nade mną roztkliwiać. Ale odpuściłem mu to, bo w zamian miałem szansę zobaczyć zaskoczenie na twarzy jej wysokości. Uśmiechnąłem się do niej szeroko i skłoniłem się nisko. — Księżniczka, co? Wygląda więc na to, ze włóczęga, którego chciałaś kazać zamknąć
jest tak naprawdę twoim przyrodnim bratem. Szybko odzyskała opanowanie, trzeba przyznać. — Właściwie to siostrzeńcem — odpowiedziała. — Twój ojciec poślubił dwa miesiące temu moją starszą siostrę. Jestem twoją ciotką Katherine.
20
Siedzieliśmy z ciotką Katherine przy długiej ławie, która służyła kuchcikom do posiłków. Służba sprzątnęła niskie pomieszczenie i wniosła więcej światła w postaci świec wszelkiego rozmiaru na glinianych stojakach. Cały ubogi tłumek przyglądał się nam zza drzwi na obu końcach sali, chichocząc i podskakując, jakby to było jakieś święto albo przyjęcie, a my bylibyśmy komediantami sprowadzonymi dla ich rozrywki. Na widoku pojawił się Drane, przebijając się przez zbiegowisko jak rzeczna barka przez szuwary. Przyniósł świeży chleb, miskę miodu, złociste masło i srebrne noże. — Tutaj to można zjeść! — powiedziałem. Nie spuszczałem wzroku z Katherine. Nie wydawało jej się to przeszkadzać. — Chleb prosto z pieca, jeszcze gorący. — Parował, kiedy go rozrywałem. Niebo musi pachnieć świeżym chlebem. — Dlatego właśnie tęskniłem za tobą, Drane — zawołałem przez ramię. Wiedziałem, że grubas będzie się tym pysznił przez następny rok. Wcale za nim nie tęskniłem. Nie pomyślałem o nim nawet raz na sto razy, kiedy śniłem o jego plackach. Prawdę mówiąc, z trudem przypomniałem sobie jego imię, kiedy zobaczyłem go w drzwiach. Ale z jakiegoś powodu ta dziewczyna sprawiała, że chciałem być człowiekiem, który pamięta takie rzeczy. Pierwszy kęs rozbudził mój głód i zacząłem pożerać bochenek, jakby to był udziec dzika jedzonego z braćmi gdzieś w drodze. Katherine przyglądała mi się, z ręką trzymającą nóż zawieszoną w powietrzu nad miską miodu. Kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. — Mmmm. — Przeżułem i połknąłem. — Co? — zapytałem. — Pewnie zastanawia się, czy jak chleb się skończy, zleziesz pod stół i zaczniesz walczyć z psami o kości. — Makin nagle pojawił się za mną.
— Cholera, dobrze się skradasz, Sir Makinie. — Obróciłem się gwałtownie. Stał nade mną w lśniącej zbroi. — Człowiek w płytowej zbroi powinien mieć dość przyzwoitości, żeby trochę chrzęścić. — Chrzęściłem całkiem sporo, książę — odpowiedział. Obdarzył mnie irytującym uśmiechem. — Być może ważniejsze sprawy zaprzątały twoją uwagę? — Skłonił się Katherine. — Pani. Nie miałem zaszczytu...? Wyciągnęła ku niemu rękę. — Księżniczka Katherine Ap Scorron. Makin uniósł brwi. Ujął dłoń księżniczki i skłonił się ponownie, dużo głębiej, dotykając ustami jej palców. Jego wargi były grube i mięsiste. Umył twarz, a jego czarne, kręcone włosy lśniły tak samo jak zbroja. Wyglądał nienagannie i w tej chwili nienawidziłem go całym sercem. — Usiądź — powiedziałem. — Jestem pewien, że nasz wspaniały Drane znajdzie więcej chleba. Puścił jej dłoń. Jak dla mnie zbyt długo ją trzymał. — Przykro mi, mój książę, to raczej obowiązek niż głód mnie tutaj sprowadza. Pomyślałem, że cię tu znajdę. Masz się stawić w sali tronowej. Chyba setka giermków szuka cię po całym zamku. Ciebie również, księżniczko. — Przyglądał się jej z wyraźną admiracją. — Spotkałem niejakiego Galena, który o ciebie pytał. — Te ostatnie słowa zabrzmiały chłodno. Makin nie lubił Sir Galena, tak samo jak ja. Chociaż tylko on go spotkał. Zabrałem ze sobą chleb. Był zbyt dobry, żeby go zostawić. Wróciliśmy na nadziemny poziom. Wysoki Zamek najwidoczniej obudził się w czasie mojej wycieczki. Giermkowie i służące biegali tam i z powrotem. Strażnicy z pióropuszami przechodzili parami i piątkami, spiesząc ku swoim obowiązkom. Minęliśmy lorda odzianego w futro i złoty łańcuch, otoczonego przez świtę lizusów. Zostawiliśmy go za sobą z jego zdumieniem, ukłonem i „dzień dobry, księżniczko!”. Przez korytarz i hall dotarliśmy do Skarbca Potoku, przedsionka sali tronowej, gdzie na ścianach wisiały turniejowe zbroje zmarłych królów: puści w środku rycerze w milczącym czuwaniu. — Książę Jorg Ancrath oraz Księżniczka Katherine — zapowiedział nas Makin, gdy stanęliśmy przed strażnikami u drzwi komnaty. Wymienił mnie przed księżniczką. Sprawa bez znaczenia na drodze, ale niezwykle ważna w tym skarbcu. Oto następca tronu, otwórzcie drzwi.
Strażnicy w paradnych zbrojach stojący po obu stronach przejścia byli tak samo cisi i nieruchomi jak zbroje, które wisiały na ścianach za nimi. Podążali za nami wzrokiem, z dłońmi złożonymi na rękojeściach wielkich mieczy, opartych szpicami o posadzkę. Dwaj rycerze u drzwi do sali tronowej wymienili spojrzenia. Skłonili się Katherine, po czym zabrali się za otwieranie drzwi, by wpuścić nas do środka. Rozpoznałem jednego z nich po herbie na napierśniku, przedstawiającym rogi ponad drzewem wiązu. Sir Reilly. Posiwiał przez te lata, kiedy mnie nie było. Trudził się z drzwiami, wykonanymi z masywnego dębu, okutego brązem. Skrzydła rozwarły się. Najpierw przez wąską szparę wpadł promień ciepłego światła, a potem otworzyło się okno na świat, który kiedyś znałem. Dwór królów Ancrathu. — Księżniczko? — Wziąłem jej dłoń, trzymając ją wysoko i przeszliśmy przez drzwi. Ludziom, którzy zbudowali Wysoki Zamek nie brakowało kunsztu, ale nie mieli za grosz wyobraźni. Ich mury mogły stać przez dziesięć tysięcy lat, ale nie miały w sobie piękna. Sala tronowa była pozbawioną okien skrzynią. Być może skrzynią długą i szeroką na sto stóp, z dwudziestostopowym sklepieniem, które miało uczyć dworzan pokory, ale jednak skrzynią. Wyszukane drewniane galerie dla muzyków łagodziły surowość rogów, a królewskie podwyższenie dodawało nieco majestatu. Unikałem wzrokiem tronu. — Księżniczka Katherine Ap Scorron — oznajmił herold. Ani słowa o biednym małym Jorgu. Żaden herold nie pozwoliłby sobie na taką obelgę bez wyraźnego rozkazu. Szliśmy przez rozległą salę. Nasze kroki odmierzali obserwujący nas spod wszystkich ścian strażnicy. Kusznicy po lewej i prawej, zbrojni na podium i przy drzwiach. Może byłem bezimienny, ale moje przybycie wyraźnie wzbudziło pewne zainteresowanie. Poza strażnikami w komnacie było co najmniej stu dworzan, pomimo wczesnej pory. Czekali na przyjęcie przed tronem, tłocząc się w swoich aksamitach wokół najniższych stopni podwyższenia. Przebiegłem oczami po tym błyszczącym tłumie, zatrzymując wzrok na co wspanialszych klejnotach. Wciąż miałem moje odruchy i w głowie szacowałem ich wartość. Na obfitym łonie tej jednej hrabiny wisiał nowy rumak. Za łańcuch tamtego lorda kupiłbym dziesięć płytowych zbroi. Każdy jego pierścień był na pewno wart dobrego łuku i kuca. Musiałem sobie przypomnieć, że teraz gram o inną stawkę. Ta sama gra, nowa stawka. Nie wyższa, inna. Łagodne trajkotanie dworu nasilało się i słabło w miarę, jak się zbliżaliśmy. Cichy szmer ostrych jak sztylet komentarzy, okrutnego sarkazmu, zawoalowanych obelg. Nosy
zmarszczone na zapach księcia wciąż pokrytego pyłem i błotem; drwiący śmiech na pół ukryty za jedwabną chusteczką. W końcu uniosłem wzrok na niego. Przez cztery lata mój ojciec w ogóle się nie zmienił. Siedział na swoim tronie z wysokim oparciem, okryty płaszczem z wilczego futra ze srebrną lamówką. Ten sam płaszcz miał na sobie w dniu, kiedy odszedłem. Korona Ancrathu spoczywała na jego brwi: korona wojowników, żelazna opaska wysadzana rubinami, opinająca czarne włosy z pasmami równie szarymi jak żelazo. Po jego lewej ręce, na tronie małżonki, siedziała nowa królowa. Była podobna do Katherine, choć miała łagodniejsze rysy. Srebro i księżycowe kamienie trzymały w ryzach jej włosy. Jakiekolwiek oznaki ciąży skryte były pod kremowymi fałdami sukni. Pomiędzy dwoma tronami rosło wspaniałe drzewo, kute ze szkła, o liściach szmaragdowych jak oczy Katherine, szerokich, cienkich i licznych. Pięło się na dziewięć stóp w górę. Jego kręte, szkliste gałęzie były brązowe jak karmel. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego. Zastanawiałem się, czy to wiano królowej. Z pewnością było warte fortunę. Pod drzewem, w cętkach zielonego światła, stał Sageous. Proste białe płótno, które miał na sobie, gdy się spotkaliśmy, zamienił na czarną szatę z wysokim kołnierzem ozdobionym sznurem obsydianowych płytek. Nasz wzrok się spotkał, gdy podeszliśmy bliżej i posłałem mu wymuszony uśmiech. Dworzanie rozstąpili się, a Makin wystąpił przed nas. Staliśmy z Katherine ramię w ramię. Moje nozdrza uderzył zapach perfum lordów i dam: lawenda i olejek pomarańczowy. Na drodze gówno przynajmniej uczciwie cuchnie. Jedyne dwa stopnie poniżej tronu stał wysoki rycerz w olśniewającej zbroi z żelaza zdobionego mosiądzem. Na jego piersi wiły się dwa szkarłatne smoki. — Sir Galen — szepnął do mnie Makin. Spojrzałem na Katherine, ale jej uśmiech był nieprzenikniony. Galen wpatrywał się w nas hardymi błękitnymi oczyma. Spodobało mi się, że nie ukrywa swojej wrogości. Miał teutońską urodę, z włosami blond i regularnymi, przystojnymi rysami. Ale był stary. Tak stary jak Makin. Przynajmniej trzydzieści parę lat. Nie poruszył się, nie pozwalając Makinowi przejść. Zatrzymaliśmy się pięć stopni niżej. — Ojcze — powiedziałem. Sto razy powtarzałem w głowie swoją przemowę, ale stary łotr potrafił sprawić, że słowa zamarły mi w gardle. Oddzielała nas cisza.
— Mam nadzieję... — zacząłem znowu, ale mi przerwał. — Sir Makinie — odezwał się, nie patrząc nawet na mnie. — Kiedy wysyłam kapitana mojej straży, żeby przyprowadził z powrotem dziesięcioletnie dziecko, oczekuję, że wróci przed zmrokiem. Być może dzień albo trzy byłyby konieczne, gdyby dziecko było wyjątkowo trudno znaleźć. — Ojciec uniósł lewą dłoń nad oparciem tronu, jedynie na cal, może dwa, ale to wystarczyło za wskazówkę dla jego publiczności. Pośród dam dworu rozległ się rwany chichot, który ustał, gdy tylko dłoń króla opadła z powrotem na oparcie. Makin skłonił głowę, milcząc. — Tydzień albo dwa przy realizacji takiego zadania oznaczałyby niekompetencję. Ponad trzy lata dowodzą zdrady. Makin uniósł wzrok. — Nigdy, mój królu! Nigdy bym nie zdradził. — Kiedyś uważaliśmy, że nadajesz się na wysoki urząd, Sir Makinie — ciągnął ojciec głosem równie lodowatym jak jego spojrzenie. — Możesz zatem teraz się wytłumaczyć. Kropla potu spłynęła po skroni Makina. Pewnie powtarzał sobie, co powie, tyle samo razy co ja. I tak samo jak ja, stracił teraz mowę. — Książę był tak zaradny i energiczny jak tylko można oczekiwać od następcy tronu — zaczął w końcu. Zauważyłem, że królowa zmarszczyła brew na te słowa. Nawet ojciec mocniej zacisnął usta i rzucił mi krótkie i nieprzeniknione spojrzenie. — Kiedy wreszcie go odnalazłem, znajdowaliśmy się na wrogiej ziemi... w Jaseth... ponad trzysta mil na południe. — Wiem, gdzie jest Jaseth, Sir Makinie — przerwał mu ojciec. — Nie próbuj uczyć mnie geografii. Makin pochylił głowę. — Wasza Wysokość ma wielu wrogów, jak wszyscy wielcy ludzie w niespokojnych czasach. Jeden miecz, nawet tak wierny jak mój, nie zdołałby ochronić twego dziedzica w miejscu takim jak Jaseth. Księcia Jorga uratować mogła tylko anonimowość. Rzuciłem okiem na zgromadzonych dworzan. Wyglądało na to, że Makin jednak nie stracił mowy. Jego słowa wywierały efekt. Ojciec pogładził brodę. — Więc powinieneś był wrócić do zamku z bezimiennym ładunkiem, Sir Makinie.
Dziwię się, że podróż zajęła ci cztery lata. — Książę przystał do bandy najemników, Wasza Wysokość. Dzięki swym umiejętnościom zdobył ich przyjaźń. Oznajmił mi, że jeżeli spróbuję go zabrać, jego towarzysze mnie zabiją, a jeżeli go ukradkiem porwę, ogłosi swą tożsamość każdemu mijanemu człowiekowi. Uwierzyłem mu, ponieważ przemawia przez niego władza Ancrath. Czas, by zostać usłyszanym, pomyślałem. — Cztery lata w drodze dały ci lepszego kapitana — powiedziałem. — Są rzeczy, które trzeba wiedzieć o wojnie, jakich nie nauczysz się w zamku. My... — Brak ci przemyślności, Sir Makinie — powiedział ojciec. Nie spuszczał wzroku z Makina. Jakbym w ogóle się nie odezwał. W jego głosie słychać teraz było gniew. — Gdybym sam pojechał za chłopcem, znalazłbym sposób, by przywieźć go z Jaseth w ciągu miesiąca. Sir Makin skłonił się nisko. — Dlatego ty zasługujesz na tron, Wasza Wysokość, a ja jestem tylko kapitanem twej straży. — Już nie jesteś kapitanem mojej straży — odparł ojciec. — Sir Galen pełni teraz tę funkcję, tak jak pełnił ją dla rodu Scorron. Galen nieznacznie skłonił się Makinowi, z drwiącym uśmiechem na ustach. — Być może chciałbyś rzucić Sir Galenowi wyzwanie, by odzyskać swój urząd? — zapytał ojciec. Znów pogładził brodę. Wyczuwałem pułapkę. Ojciec nie chciał przyjmować Makina z powrotem na służbę. — Wasza wysokość wybrał swego kapitana — odpowiedział Makin. — Nie śmiałbym próbować podważyć tej decyzji moim mieczem. — On też wyczuwał pułapkę. — Zrób mi tę przyjemność. — Ojciec uśmiechnął się, po raz pierwszy odkąd weszliśmy, i to był niepokojący widok. — Dwór był bardzo cichy pod twoją nieobecność. Jesteś nam winien nieco rozrywki. Dostarcz nam jej. — Przerwał. — Zobaczymy, czego nauczyłeś się w drodze. — Więc jednak mnie słyszał. — Ojcze... — zacząłem. I znów mnie powstrzymał. Nie potrafiłem się przebić. — Sageousie, weź chłopca — powiedział. I na tym się skończyło. Poganin spojrzał na mnie i poprowadził mnie jak potulną owcę,
żebym stanął obok niego pomiędzy tronami. Katherine rzuciła mi niewyraźne spojrzenie i stanęła u boku swojej siostry. Makin i Galen pokłonili się królowi. Przeszli, przepychając się, przez tłum dworzan aż do miejsca, gdzie marmurowa gwiazda w posadzce, średnicy jakichś dziesięciu stóp, oznaczała środek sali tronowej. Stanęli naprzeciw siebie, ukłonili się i dobyli broni. Makin miał długi miecz, który podarował mu mój ojciec, kiedy uczynił go kapitanem straży. Dobra broń, stop ciemnej i jasnej indyjskiej stali, z wypalonymi kwasem dawnymi runami mocy. Nacięcia wzdłuż ostrza stanowiły kronikę czasu spędzonego przez nas w drodze. Nigdy nie widziałem lepszego szermierza niż Makin. Nie chciałem zobaczyć takiego teraz. Sir Galen nie poruszył się. Trzymał swój miecz w gotowości, ale dość niedbale. Na prostym ostrzu, wykutym z turkmeńskiego czarnego żelaza, nie było żadnych znaków. — Nigdy nie ufaj mieczowi Turkmena... — szepnąłem. — Bo turkmeńskie żelazo pochłania czary jak gąbka, a ostrze jego jest gorzkie. — Sageous dokończył za mnie stare powiedzenie. Miałem dla poganina gotową ostrą odpowiedź, ale szczęk broni ją zagłuszył. Makin ruszył na Teutona, markując cios z dołu, po czym uderzając z góry. Makin walczył żywiołowo. Ostrze było częścią jego ciała, żywym organem od szpica do rękojeści. W najdzikszej walce wiedział, gdzie leży niebezpieczeństwo i gdzie czeka schronienie. Sir Galen sparował i wyprowadził szybką ripostę. Miecze zamigotały, a szczęk metalu rozniósł się pod wysokim sklepieniem komnaty. Z trudem nadążałem wzrokiem za wymianą ciosów. Galen walczył z techniczną precyzją, jak człowiek, który co rano wstaje, by trenować i pojedynkować się. Jak człowiek, który zamierza wygrać. Przez pierwszą minutę pojedynku każdy z nich sto razy o włos uniknął śmierci. Zorientowałem się, że odruchowo zaciskam prawą dłoń na pniu szklanego drzewa. Pod palcami czułem gładkość i chłód kryształu. Pod koniec tej pierwszej minuty wiedziałem, że Galen będzie zwycięzcą. To była jego gra. Makin miał talent, ale, tak jak ja, walczył w prawdziwych bitwach. Walczył w błocie. Walczył w płonących wsiach. Potrafił wykorzystać pole bitwy. Ale ta sztuczna, ograniczona zabawa była życiem Galena. Makin zaatakował nogi przeciwnika. Był o ćwierć kroku za daleko i Galen to wykorzystał. Czubek turkmeńskiego ostrza narysował czerwoną linię na czole Makina. Zabrakło pół cala, a cios roztrzaskałby mu czaszkę.
— Więc zaczynasz grę od poświęcenia figury, książę Jorgu — odezwał się Sageous tuż przy moim uchu. Niemal podskoczyłem. Zapomniałem zupełnie o tym człowieku. Mój wzrok powędrował ku szmaragdowemu baldachimowi nad naszymi głowami. — Nie lękam się poświęcenia, poganinie. — Przesunąłem lewą dłoń po gładkim szklanym pniu. Szczęk mieczy wypełniał przerwy między moimi słowami. — Ale tylko pod warunkiem, że mogę coś zyskać w zamian. Drzewo było cięższe niż się spodziewałem i przez chwilę myślałem, że nie zdołam go przewrócić. Zaparłem się nogami i pchnąłem je barkiem. Upadło bezgłośnie, po czym rozprysło się na schodach na milion kawałków. Oślepiłbym połowę szlachty Ancrathu, gdyby oczy dworzan były zwrócone ku tronowi, a nie na pojedynek na środku sali. Zamiast tego ułamki szkła spadły na ich plecy. Wytworny tłum u stóp podwyższenia zamienił się we wrzeszczącą masę. Szlachetnie urodzone kobiety kaleczyły sobie dłonie, próbując ratować ozdobione diamentowymi tiarami fryzury. Lordowie w trzewikach ze złotej nici, wedle najnowszej mody, podskakiwali, wyjąc z bólu na dywanie z tłuczonego szkła. Sir Makin i Sir Galen opuścili miecze, przyglądając się w zdumieniu. Kiedy ojciec wstał z tronu, wszyscy zamilkli, niezależnie od obrażeń. Wszyscy poza mną. Zanim otworzył usta, przemówiłem pierwszy. — Nauka, jaką odebrał Makin podczas podróży z najemnikami, nie obejmowała turniejowych pojedynków. Wojen nie wygrywa się dworną szermierką i rycerskimi obyczajami. Ja odebrałem te same lekcje. Niestety, Sir Makin prędzej zginie niż obrazi swego króla, pokazując, co potrafi. — Nie podnosiłem głosu, co sprawiło, że wszyscy milczeli. — Ojcze — zwróciłem się do niego. — Pokażę ci, czego się nauczyłem. Będę walczył z twoją teutońską maskotką. Jeżeli mężczyzna tak mało doświadczony jak ja pokona twojego ulubieńca, nie będziesz chyba miał nic przeciw, żeby Makin odzyskał swoją fuchę, co? — Miałem nadzieję, że niedbała mowa najemników wzmoże jego gniew. — Nie jesteś mężczyzną, chłopcze, a twoje wyzwanie jest dla Sir Galena obrazą, której nie warto nawet rozważać. — Ojciec mówił przez zaciśnięte zęby. Nigdy nie widziałem go tak wściekłego. Prawdę mówiąc, nigdy w ogóle nie widziałem go wściekłego. — Obrazą? Być może. — Miałem ochotę się uśmiechnąć i nie kryłem tego. — Ale ja jestem mężczyzną. Trzy dni temu osiągnąłem wiek męski, ojcze. Mogę już pojąć żonę. Mam swoją wartość. I żądam tej walki jako prezentu urodzinowego. Czy może chcesz wypiąć się na
trzystuletnią tradycję Ancrathu i odmówić mi daru dorosłości? Żyły w jego szyi nabrzmiały, a dłonie zacisnęły się, jakby pragnąc miecza. Nie wydawało mi się bezpieczne liczyć na jego życzliwość. — Jeżeli zginę, sukcesja będzie jasna — powiedziałem. — Twoja Scorrońska dziwka da ci nowego syna. A mnie się pozbędziesz. Na dobre, jak matki i Williama. I nie będziesz już musiał wysyłać starego ojca Gomsta, by taplał się w błocie, żeby to udowodnić. — Przerwałem na chwilę, by skłonić się królowej. — Bez urazy, wasza wysokość. — Galenie! — Głos ojca zamienił się w ryk. — Zabij tego diabła, bo to nie jest mój syn! Pobiegłem, krusząc szmaragdowe liście pod twardymi podeszwami. Sir Galen ruszył ze środka komnaty, ciągnąc za sobą swój czarny miecz, krzykiem domagając się mojej krwi. Był szybki, ale walka z Makinem odebrała mu nieco świeżości. Odepchnąłem z drogi jakąś starą kobietę; upadła plując zębami, perły z naszyjnika potoczyły się po posadzce. Uwolniłem się od tłumu dworzan i biegłem dalej, po skosie oddalając się od Galena. Przestał krzyczeć, ale słyszałem za sobą jego chrapliwy oddech i tupot jego butów. Musiał mieć dobrze ponad sześć stóp wzrostu, ale lżejsza zbroja i świeże siły rekompensowały mi posiadanie krótszych nóg. W biegu wyciągnąłem miecz. Jego ostrze miało dość magii, by wyszczerbić turkmeńskie żelazo. Wyrzuciłem go. Nie potrzebowałem zbędnego ciężaru. Nie miałem wiele miejsca. Do lewej ściany komnaty zostało kilka jardów, a Galen był tuż za mną. Upatrzyłem sobie jednego strażnika, młodego chłopaka z jasnymi bokobrodami i otwartymi ustami. Zanim zorientował się, że nie zamierzam go ominąć, było za późno. Uderzyłem go prawym nałokietnikiem. Poleciał do tyłu i walnął głową o ścianę. Osunął się na podłogę, tracąc zainteresowanie dalszym rozwojem wypadków. Lewą ręką chwyciłem jego kuszę, obróciłem się i strzeliłem Galenowi między oczy. Bełt z trudem przebił się przez jego czaszkę. To jest problem, kiedy trzymasz kuszę napiętą zbyt długo, ale ta w końcu nie mogła zostać naciągnięta więcej niż parę godzin temu. W każdym razie, większa część mózgu Teutona wyciekła przez dziurę w potylicy. Upadł na ziemię całkiem martwy. W komnacie zapanowałaby cisza, gdyby nie skomlenie starej kobiety na podłodze pod podwyższeniem. Obejrzałem się na tłum dworzan, rannych i okrwawionych, spojrzałem na Galena leżącego z rozciągniętymi na boki ramionami, w końcu na błyszczące pozostałości szklanego drzewa sięgające prawie aż do drzwi.
— Czy rozerwałeś się, ojcze? — zapytałem. — Słyszałem, że na dworze było bardzo cicho pod nieobecność Sir Makina. I wtedy pierwszy raz w życiu usłyszałem śmiech mojego ojca. Początkowy chichot stawał się coraz głośniejszy, aż przemienił się w ryk tak potężny, że król musiał chwycić się tronu, by ustać na nogach.
21
— Wynoście się. — Śmiech ojca ustał bez ostrzeżenia, jak zdmuchnięty płomień świecy. Przemówił w ciszy. — Wynoście się. Porozmawiam teraz z chłopcem. — Chłopcem, nie „moim synem”. Zauważyłem to. I poszli. Wielcy i potężni lordowie i damy, strażnicy pomagający rannym, dwóch ciągnących zwłoki Galena. Makin szedł za Galenem, chrzęst, chrzęst, po tłuczonym szkle; może chciał się upewnić, że w jego przeciwniku nie zostało ani trochę życia. Katherine pozwoliła jednemu z rycerzy się odprowadzić. Zatrzymała się jednak u stóp podwyższenia i spojrzała na mnie tak, jak gdyby dopiero teraz zrozumiała, kim jestem. Złożyłem jej drwiący ukłon; odruchowo, jakbym sięgał po broń. Zabolał mnie wyraz nienawiści na jej twarzy, czystej i zdumionej, ale czasem odrobina bólu jest tym, czego właśnie potrzebujemy: żeby wypalić ranę, odkazić ją. Patrzyła na mnie, a ja patrzyłem na nią. Niczego nie ukrywaliśmy w tej pustce, jak nowożeńcy obnażeni w noc poślubną. Widziałem w niej tę samą słabość, jaką dostrzegłem w sobie, kiedy dotarliśmy z powrotem do zielonych pól Ancrathu. Miękka pokusa pragnień i potrzeb, równanie zależności, która przenika pod skórę, powoli i łagodnie, tylko po to, by obezwładnić cię wtedy, kiedy najbardziej potrzebujesz swojej siły. Och, to naprawdę bolało, ale podniosłem się z ukłonu i patrzyłem na jej plecy, kiedy wyprowadzano ją z komnaty. Królowa również odeszła, w towarzystwie rycerzy po lewej i prawej ręce. Po stopniach schodziła trochę niepewnie, jakby nieznacznie się kołysząc. Teraz, gdy szła, można było zauważyć nabrzmiały brzuch. Mój przyrodni brat, jeżeli przewidywania Sageousa były trafne. Dziedzic tronu w razie mojej śmierci. Na razie to tylko nieco spuchnięty brzuch, tylko wskazówka, ale czasami to wystarczy. Przypomniałem sobie brata Kane'a, ranionego w ramię, kiedy zdobywaliśmy wioskę Holt. — To nic, mały Jorgy — powiedział, kiedy chciałem rozgrzać nóż. — Wieśniak z
zardzewiałą motyką. Takie draśnięcie. — Puchnie — odpowiedziałem. — Potrzeba gorącego żelaza. — O ile jeszcze nie jest za późno. — Pieprzyć to, to tylko zardzewiała motyka — odparł Kane. Nie miał lekkiej śmierci, ten Kane. Trzy dni później jego ramię było tak grube jak ja w pasie. Z rany ciekła ropa zielona jak smarki, a cuchnąca tak mocno, że zostawiliśmy go, żeby umarł w samotności. Tylko draśnięcie — ale czasem najpłytsze rany sięgają do kości, jeżeli nie zadziałasz ostro i szybko. Tylko nabrzmiały brzuch. Patrzyłem za odchodzącą królową. Sageous został. Jego wzrok wciąż powracał do pogruchotanych resztek drzewa. Można było pomyśleć, że stracił ukochaną. — Poganinie, idź z królową — powiedział ojciec. — Może potrzebować uspokojenia. Jednoznacznie chciał go oddalić, ale Sageous był zbyt rozproszony, by to zauważyć. Oderwał wzrok od potłuczonego szkła. — Panie, ja... Ty co, poganinie? Chcesz czegoś? Nie masz prawa niczego teraz chcieć. — Ja... — To była dla niego nowa sytuacja, to było widać: był przyzwyczajony zachowywać kontrolę. — Nie powinieneś zostawać sam, panie. Ten ch... Chłopiec? Powiedz to, wykrztuś z siebie. — To może być niebezpieczne. Błąd. Sageous chyba zbyt długo i często polegał na swoich czarach. Gdyby naprawdę znał mojego ojca wiedziałby, że nie ma sensu sugerować mu, że potrzebuje ochrony przede mną. — Wynocha. Cokolwiek bym nie myślał o moim drogim ojcu, zawsze podziwiałem jego sposób wysławiania się. W spojrzeniu, jakie rzucił mi Sageous, było coś więcej niż nienawiść. Podczas gdy Katherine okazywała czyste uczucie, wytatuowany czarodziej prezentował zadziwiającą złożoność. To była nienawiść, na pewno, ale też podziw, może szacunek i kilka innych odcieni,
przemieszanych w tych łagodnych brązowych oczach. — Panie. — Skłonił się i ruszył w dół po stopniach. W milczeniu odprowadzaliśmy go wzrokiem, patrzyliśmy jak stąpał po iskrzącym dywanie szklanego gruzu, ozdobionym gdzieniegdzie porzuconym wachlarzem albo zgubioną peruką. Drzwi zamknęły się za nim z głuchym brzękiem brązu uderzającego o brąz. Pęknięcie w ścianie za tronem przykuło moją uwagę. Kiedyś rzuciłem młotkiem, mocno, ale chybiłem celu. Młotek trafił w ścianę. To chyba był dzień starych pęknięć, starych blizn. — Chcę Gelleth — powiedział ojciec. Nie mogłem nie podziwiać jego umiejętności, by za każdym razem wybić mnie z rytmu. Stałem przed nim uzbrojony w oskarżenia, obciążony przeszłością, a on odwrócił się ode mnie, zwrócił się ku przyszłości. — Gelleth zależy od Czerwonego Zamku — powiedziałem. To był sprawdzian. W taki sposób rozmawialiśmy. Każda rozmowa była partią pokera, każde zdanie zagrywką, podbiciem, blefem. — Zabawy na przyjęciach to dobra rozrywka. Zabiłeś Teutona. Nie sądziłem, że cię na to stać. Zbulwersowałeś mój dwór. Cóż, obaj wiemy, kim są ci ludzie i ile są warci. Ale potrafisz osiągnąć coś, co się naprawdę liczy? Potrafisz zdobyć dla mnie Gelleth? Spojrzałem mu w oczy. Nie odziedziczyłem jego niebieskich oczu, pod tym względem byłem synem swojej matki. W jego oczach była zima, długa i mroźna, i nic poza tym. Nawet w spokojnym spojrzeniu Sageousa można było drążyć i szukać podtekstu, ale oczy ojca nie zawierały nic poza zimą. Chyba to było źródłem grozy: brak zainteresowania. Widziałem niejedno złowrogie spojrzenie i każdą odmianę nienawiści. Widziałem błysk zdeprawowanego światła w oczach kata, ale nawet tam można było znaleźć pocieszenie w postaci zainteresowania, najwątlejszego śladu wspólnego człowieczeństwa. Być może trzymał w dłoni rozgrzane do białości szczypce, ale przynajmniej był ciekawy, przynajmniej interesowało go, jak bardzo boli. — Mogę zdobyć dla ciebie Gelleth — odpowiedziałem. Czy mogłem to zrobić? Przypuszczalnie nie. Z wszystkich sąsiadów Ancrathu Gelleth było niezdobyte. Pan na Czerwonym Zamku przypuszczalnie miał solidniejsze roszczenia do tronu Imperium niż mój ojciec. Pośród Stu, Merl Gellethar nie miał sobie wielu równych. Uświadomiłem sobie, że moja dłoń spoczywa na rękojeści sztyletu. Świerzbiło mnie, by
obnażyć hartowaną stal, przycisnąć do jego gardła, by krzyczeć na niego, wprowadzić nieco ciepła do tych jego zimnych oczu. Sprzedałeś śmierć mojej matki, łajdaku! Krew własnego syna. Słodki William jest martwy, a ty wynegocjowałeś cenę. Odpuściłeś za prawa do handlu na rzece. — Będę potrzebował armii. Czerwony Zamek nie padnie łatwo. — Dostaniesz Straż Leśną. — Ojciec położył dłonie na oparciach tronu i odchylił się, obserwując mnie. — Dwustu ludzi? — Czułem jak moje palce zaciskają się na rękojeści noża. Dwustu ludzi przeciw Czerwonemu Zamkowi. Dziesięć tysięcy mogłoby nie wystarczyć. — Wezmę też moich braci — powiedziałem. Patrzyłem w jego oczy. Żadnego poruszenia, żadnej reakcji na „braci”. Coś słabego we mnie chciało mówić o Willu. — Będziesz miał Gelleth. Dam ci Czerwony Zamek. Dam ci głowę lorda Gellethara. A wtedy ty dasz mi poganina. I będziesz mnie nazywał „synem”.
22
Tak więc siedzieliśmy, Makin i ja, przy stole w karczmie Pod Upadłym Aniołem. Między nami stał dzban piwa, a ochrypły bard próbował przekrzyczeć karczemny gwar. Wokół nas bracia rozrywali się w towarzystwie najgorszych mętów Dolnego Miasta, graczy, pijaków i dziwek. Rike siedział blisko nas, kryjąc twarz w kawałku pieczonego kurczaka. Wydawało się, że próbuje go wdychać. — Widziałeś kiedyś Czerwony Zamek, Jorg? — zapytał Makin. — Nie. Makin spojrzał w swój kufel piwa. Nie tknął go nawet. Przez moment przysłuchiwaliśmy się, jak Rike miażdży kurze kości. — A ty? — zapytałem w końcu. Powoli pokiwał głową i odchylił się na krześle, wbijając teraz wzrok w latarnie ponad głównymi drzwiami. — Kiedy byłem giermkiem Sir Reilly'ego, wieźliśmy raz poselstwo dla lorda Gellethara. Spędziliśmy tydzień w pokojach gościnnych Czerwonego Zamku zanim Merl Gellethar raczył nas przyjąć. Jego sala tronowa sprawia, że komnata twojego ojca wygląda jak leśniczówka. Brat Burlow zbliżył się do nas chwiejnym krokiem. Brzuch niemal wylewał mu się ponad paskiem. W jednej ręce trzymał kawał mięsa, w drugiej dwa kufle, z których piana spływała mu na palce. — A zamek? — Miałem gdzieś rozmiary sal tronowych. Makin pobawił się swoim kuflem, ale wciąż nie pił.
— To samobójstwo, Jorg. — Tak źle? — Gorzej. Wymalowana dziwka z czerwonymi ustami i barwionymi henną włosami usiadła nagle na kolanach Makina. — Gdzie twój uśmiech, przystojniaku? — Miała niezłe cycki, pełne i jędrne, zachęcająco ściśnięte gorsetem z fiszbin i koronek. — Na pewno mogę go odnaleźć. — Jej dłonie zniknęły gdzieś pod fałdami spódnicy, w okolicy bioder Makina. — Sally sprawi, że wszystko będzie dobrze. Mój przystojny rycerz nie potrzebuje żadnych chłopców, żeby go ogrzali w nocy. — Rzuciła mi złośliwe spojrzenie. Makin zepchnął ją na podłogę. — Jest wbudowany w górę. To, co wystaje ponad skałę, to mury tak wysokie, że od patrzenia na blanki rozboli cię kark. — Makin sięgnął po piwo i objął kufel obiema dłońmi. — O! — Dziwka podniosła się z mokrych desek i wytarła ręce o spódnicę. — Nie musiałeś tego robić! Makin nawet na nią nie spojrzał. Zwrócił swoje ciemne oczy na mnie. — Bramy są z żelaza, grubego na długość miecza. A to, co jest nad ziemią, to nawet nie jedna dziesiąta zamku. Zapasy trzymane w głębokich jaskiniach wystarczą na całe lata. Sally okazała się być profesjonalistką. Zwróciła teraz swoją uwagę na mnie, tak gładko, że prawie mógłbym uwierzyć, że od początku tylko ja ją interesowałem. — A któż to może być? — Podeszła bliżej, gładząc moje włosy. — Jesteś za ładny dla tego zrzędliwego najemnika — powiedziała. — Jesteś już dość duży, żeby się dowiedzieć, jak to się robi z dziewczynami. Sally ci pokaże. Trzymała teraz usta blisko mojego ucha, tak że jej oddech łaskotał mnie w kark. Czułem tanie perfumy o zapachu trawy cytrynowej, przytłumionym przez odór piwa i sennego ziela z jej ust. — Ilu ludzi potrzeba? Żeby zwalić ten zamek na głowę lorda Gellethara? — zapytałem. Makin znów spojrzał na latarnie, a kostki dłoni zaciśniętych na kuflu stały się białe. Gdzieś za naszymi plecami Rike coś ryknął, po czym dobiegł nas odgłos czyjegoś ciała uderzającego o stół z dużą prędkością.
— Gdybyś miał dziesięć tysięcy ludzi — powiedział Makin, unosząc głos ponad zgiełk. — Dziesięć tysięcy ludzi, dobrze zaopatrzonych i machiny oblężnicze, mnóstwo machin, to mógłbyś go zdobyć w ciągu roku. O ile powstrzymałbyś sojuszników Gellethara. Z trzema tysiącami mógłbyś go zagłodzić... w końcu. Złapałem Sally za rękę, którą przesuwała po moim brzuchu w stronę klamry od paska. Wykręciłem nieco jej nadgarstek i natychmiast, z cienkim piskiem, znalazła się przede mną. Miała zielone oczy, jak Katherine, ale węższe i nie tak jasne. Pod makijażem kryła się twarz młodsza niż myślałem. Mogła mieć dwadzieścia lat, na pewno nie więcej. — A co, gdybym dostał się do środka? Co wtedy, bracie Makinie? Ilu ludzi potrzebowałbym, żeby zająć Czerwony Zamek, gdybym otworzył nam drzwi? — Mówiłem prosto w twarz Sally, którą miałem teraz kilka cali przed sobą. — Garnizon liczy dziewięciuset żołnierzy. Głównie weteranów. Świeże mięso lord wysyła na granice i zabiera z powrotem, kiedy się już zaprawiło. — Usłyszałem, że Makin odsuwa stołek. — Który sukinsyn to rzucił? — zawołał. Nie puszczałem nadgarstka dziwki. Drugą ręką złapałem ją za gardło i przyciągnąłem bliżej. — Dzisiaj będziesz miała na imię Katherine i możesz mi pokazać, jak to się robi z dziewczynami. Senna mgiełka opuściła jej oczy, a jej miejsce zajął strach. To mi odpowiadało. Miałem dwustu ludzi i nie znałem wejścia do Czerwonego Zamku. Ktoś powinien się więc bać.
23
Moja książka znowu się poruszyła. Mówię „moja” książka, ale tak naprawdę była kradziona; podwędziłem ją z biblioteki ojca, kiedy opuszczałem Wysoki Zamek. Książka osunęła się i o mało nie zamknęła na moim nosie. — Leż spokojnie, do cholery — powiedziałem. — Mmmm. — Sally zamruczała sennie i wtuliła twarz w poduszkę. Ułożyłem książkę ponownie pomiędzy pośladkami dziewczyny i łokciami rozsunąłem jeszcze trochę jej nogi. Ponad stronami widziałem delikatny zarys kręgosłupa Sally biegnący w górę jej gładkich pleców aż do okrytego rudymi lokami karku. Nie byłem do końca przekonany, że książka była bardziej interesująca niż to, co leżało pod nią. — Piszą tu, że jest w Gelleth dolina, którą nazywają Gardłem Leukroty. To na pustkowiach poniżej Czerwonego Zamku. Światło poranka wlewało się przez otwarte okno. Powietrze było chłodne, ale rześkie, jak świeże piwo. — Mmmm — mruczała poduszka Sally. Wymęczyłem ją. Będąc takim młodym możesz zajeździć nawet dziwkę. Nie zdarzyło się wcześniej, żebym miał jednocześnie kobietę i dużo wolnego czasu. Spodobała mi się ta kombinacja. Są pewne zalety w tym, że za tobą nie czeka kolejka, i że nie trzeba kończyć, zanim płomienie ogarną budynek. No i robiła to z chęcią! To też była nowość, nawet jeżeli musiałem zapłacić. Po ciemku mogłem sobie wyobrażać, że to za darmo. — Więc o ile znam starogrecki, a znam, „leukrota” to potwór, który przemawia ludzkim głosem, żeby zwabić ofiary. — Obróciłem głowę, by ugryźć Sally w udo. — A z mojego
doświadczenia wynika, że jeżeli potwór mówi ludzkim głosem, to jest człowiekiem. Albo był. Moje stopy zwisały poza skrajem łóżka. Przebierałem palcami w powietrzu. To czasem pomaga. Sięgnąłem po najstarszą z trzech książek, które ukradłem. Dzieło Budowniczych na plastikowych kartach, pomarszczonych przez jakiś starożytny pożar. Uczeni na wschodzie płacili sto sztuk złota za dzieło Budowniczych, ale liczyłem na nawet większy zysk. Tutor Lundist nauczył mnie języka Budowniczych. Nauka zajęła mi tylko miesiąc, a on chwalił się tym każdemu, kto chciał słuchać, aż w końcu ojciec zamknął mu usta jednym z tych ponurych spojrzeń, z których słynął. Stary Lundist mówił, że znam język Budowniczych nie gorzej niż ktokolwiek w Rozbitym Imperium, ale nie potrafiłem zrozumieć połowy słów w tej książce, którą ukradłem. Rozumiałem „Ściśle Tajne” u góry i dołu każdej strony, ale „neurotoksykologia”, „kancerogen” „mutagen”? Może to były starożytne nakrycia głowy. Do dziś nie wiem. Słowa, które znałem, były jednak wystarczająco interesujące. „Broń”, „skład”, „masowe zniszczenie”. Przedostatnia strona miała nawet lśniącą mapę, z konturami i poziomami terenu. Tutor Lundist nauczył mnie też trochę geografii. Wystarczyło, żeby zestawić tę mapę z „widokiem z Czerwonego Zamku” starannie wyrysowanym w dużej, ale nudnej Historii Gelleth, której oprawiony w skórę grzbiet spoczywał pomiędzy smakowitymi pośladkami Sally. Nawet kiedy rozumiałem pojedyncze słowa z języka Budowniczych, zdania nie miały sensu. „Wyciek broni binarnej jest obecnie endemiczny. Lżejsze od powietrza unarne komponenty nie wykazują toksycznego efektu, chociaż rozioza jest powszechnym topologicznym symptomem ekspozycji.” Albo, na tej samej stronie: „Efekty mutageniczne są powszechną pochodną wylewów binarnych”. Znajomość greki pozwalała mi odgadywać niektóre znaczenia, ale nic z tego nie miało sensu. Może ukradłem starą książkę z bajkami? — Jorg! — zawołał Makin przez drzwi. — Są tu ludzie, żeby cię odeskortować do Straży Leśnej. Sally podniosła się, słysząc to, ale powstrzymałem ją. — Niech poczekają! — odkrzyknąłem. Straż Leśna nie mogła mi się na wiele przydać. Chyba że mieli dziesięć tysięcy przyjaciół, którzy chcieliby się zabrać z nami.
— Słodki Jezu, ale jestem obolała. — Sally znów próbowała się podnieść. — Och! Już prawie rano. Sammeth mnie zabije. — Powiedziałem, leż, do cholery. — Wyciągnąłem monetę z mojej sakiewki na stole i rzuciłem jej. — To dla twojego pieprzonego Sammetha. Opadła na łóżko, protestując już tylko dla zasady. — Wyciek broni binarnej... — Jak gdyby powtarzanie tych słów miało im nadać sens. — Wybierasz się więc do Czerwonego Zamku? — zapytała Sally, tłumiąc ziewnięcie. Uniosłem dłoń, żeby ją uderzyć. Nie widziała tego, oczywiście, a Historia Gelleth zasłaniała najlepszy cel. — Pozdrów tych małych czerwonych ludzi — powiedziała. Rozioza. Opuściłem dłoń i położyłem ją na jej biodrze. — Małych czerwonych ludzi? — Aha. Poczułem, że się porusza. Chwyciłem mocniej. — Małych czerwonych ludzi? — Tak. — Jej ton nabrał odcienia irytacji. — A myślisz, że dlaczego nazywają go Czerwonym Zamkiem? Usiadłem. — Makin! Chodź tu! — Zawołałem tak głośno, że cała karczma musiała słyszeć. Przyszedł prędko, z jedną ręką na mieczu. Uśmiechnął się na widok Sally rozciągniętej na łóżku, ale nie puścił rękojeści. — Mój książę? Tym razem Sally naprawdę chciała wstać. Prawie podniosła się na czworaki i Historia poleciała na ziemię. — Książę? Nikt nic nie mówił o księciu. To nie jest żaden wszawy książę! Popchnąłem ją z powrotem na poduszkę.
— Pamiętasz naszą rozmowę wczoraj, Makinie — powiedziałem. —Tak? — Chcesz coś dodać do swojego opisu? Coś o tych dziewięciuset weteranch? Przez chwilę miał minę całkiem jak idiota Maical. — Coś o kolorach, być może? — podpowiedziałem mu. — Och. — Uśmiechnął się szeroko. — Rumieńce? Tak. Są czerwoni jak gotowany homar, wszyscy co do jednego. Mówią, że to coś w wodzie. Myślałem, że wszyscy o tym wiedzą. Rozioza. — Ja nie wiedziałem — odparłem. — Może twój ojciec powinien był powiesić Lundista. Wszyscy o tym wiedzą. Potwory pod zamkiem. — Żaden mi z niego książę! — Sally wydawała się oburzona. — Zostałaś królewsko przeruchana. — Makin skłonił się jej drwiąco. Czerwony Zamek i jego czerwoni żołnierze. Wstałem z łóżka. Składy broni. Wyciek. — No — rzucił Makin. — Możemy ruszać? Sięgnąłem po spodnie. Sally przewróciła się na plecy, kiedy je wiązałem, co niewiele pomogło. Widziałem jej nagość, uwydatnioną porannym światłem. Myślałem — czy powinienem stawiać Straż Leśną i moich braci w jednym szalonym zakładzie, tylko na podstawie domysłów i strzałów w ciemno co do tego, co znaczą jakieś nieznane słowa... — Za godzinę, powiedz im. — Zacząłem z powrotem rozwiązywać spodnie. — Będę gotowy za godzinę. Sally ułożyła się na poduszkach i uśmiechnęła. — Książę, tak?
Powrót do łóżka wydał mi się nagle bardzo dobrym pomysłem.
24
— Oho! Kapitan Coddin! — Zszedłem na dół w niezwykle dobrym humorze chwilę przed południem. Kapitan skłonił się sztywno, zaciskając wargi. W odległym rogu sali młodsi bracia, Roddat, Jobe i Sim leczyli kaca. Pod stołem dostrzegłem Burlowa. Chrapał. — Spodziewałbym się, że będziesz z powrotem w Chelny Ford, kapitanie, broniąc naszych granic przed napaściami łotrów i bandytów — powiedziałem wesoło. — Moja osoba okazała się nie spełniać wymagań związanych z tym stanowiskiem. Pewne głosy na dworze utrzymywały, że przepuściłem zbyt wielu łotrów i bandytów mimo mojego garnizonu. Zostałem oddelegowany z misją eskorty do miasta Crath. — Wykonał gest w stronę drzwi. — Jeżeli książę Jorg jest gotowy? Uznałem, że lubię tego człowieka. To mnie zaskoczyło. Rzadko mi się zdarza kogoś polubić. Tłumaczyłem to sobie obecnym nastrojem. Nic nie robi mężczyzny tak miękkim jak noc spędzona z dziwką. Coddin i jego czterech żołnierzy poprowadzili nas przez Zachodnią Bramę. Makin był oczywiście ze mną, a także Elban, chociaż był stary, ale wśród braci nie było wielu takich, którzy mieli choć pół mózgu. Wziąłem też Nubańczyka. Nie jestem pewien, dlaczego, ale siedział przy barze, jedząc jabłko, z tą swoją kuszą na kolanach i pomyślałem, że mogę go zabrać ze sobą. Pojechaliśmy Starą Drogą w stronę Lasu Rennat, jakieś dwanaście mil lotem kruka — a stara droga oczywiście leci jak kruk, wzdłuż linii wytyczonej przez Rzymian epokę i jeszcze epokę temu.
Coddin jechał przodem, w towarzystwie swoich chłopaków. My ciągnęliśmy się z tyłu i cieszyliśmy się pogodnym dniem. Makin podprowadził Płomienną Grzywę obok Gerroda i ogiery wymieniły pogróżki, czy cokolwiek innego ogiery wymieniają. — Powinieneś był mnie zostawić Galenowi, Jorg — powiedział Makin. — Myślisz, że dałbyś mu radę? — zapytałem. — Nie. Umiał walczyć ten Teuton. — Makin otarł usta dłonią. — Nigdy nie spotkałem lepszego. — On nie był lepszy. Na chwilę zamilkliśmy. Elban przerwał ciszę. — Makin trafił na kogoś, kogo nie mógł pobić? Sir Makin? Nie wierzę. — W jego obślinionych wargach „Sir” brzmiało jak „fyr”. Makin obrócił się w siodle, by spojrzeć na niego. — Uwierz. Królewski pupil bawił się ze mną jak chciał. Ale Jorg go załatwił. — Skinął Nubańczykowi. — Kuszą. Byłbyś dumny. Nubańczyk przesunął czarną jak smoła dłonią po żelaznych zdobieniach swojej kuszy, gładząc twarze pogańskich bogów. — Nie ma z czego być dumnym, Makinie. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć Nubańczyka. Czasem był równie prosty jak Maical, a potem nagle głęboki jak studnia. Czasem jedno i drugie naraz. — Maical — powiedziałem, przypominając sobie o nim. — Co się stało w końcu z tym głupkiem? Umarł? Zapomniałem spytać. — Zostawiliśmy go w Norwood, Jorf. Powinien być martwy, z tą dziurą w brzuchu, ale nie był i ciągle tylko jęczał — odpowiedział Elban, ocierając ślinę z brody. — Był za głupi, żeby umrzeć — dorzucił Makin, uśmiechając się szeroko. — Musieliśmy go zaciągnąć do jednego domu na skraju miasta. Mały Rike'y bardzo chciał go dobić, żeby tylko przestał jęczeć. Wszyscy się roześmieliśmy. — Ale serio, Jorg, powinieneś był mnie zostawić Galenowi. Gdybyś tak zrobił, siedziałbyś sobie teraz spokojnie na dworze. Byłbyś wciąż dziedzicem tronu. W końcu dorwałbyś
też tę smakowitą księżniczkę. Czerwony Zamek to wyrok śmierci za rozbicie tego durnego drzewa. Oraz nazwanie jego żony Scorrońską dziwką. Twój ojciec nie ma w zwyczaju wybaczać. — Masz absolutną rację, Makinie. Gdyby moje ambicje ograniczały się do „siedzenia spokojnie”, pozwoliłbym Teutonowi zrobić swoje. Na szczęście dla ciebie, zamierzam wygrać Wojnę Stu, zjednoczyć Rozbite Imperium i zostać cesarzem. A jeżeli mam mieć na to jakiekolwiek szanse, to zajęcie Czerwonego Zamku z dwoma setkami ludzi to będzie bułka z masłem. Zatrzymaliśmy się na posiłek przy kamieniu milowym na skraju lasu. Baranina, zwędzona z kuchni Pod Upadłym Aniołem. Wciąż jeszcze ocieraliśmy tłuszcz z palców, kiedy wjechaliśmy między drzewa — głównie solidne dęby i buki, zarumienione od pierwszych pocałunków jesieni, jadąc pod gałęziami, przy akompaniamencie szeleszczących liści i końskich oddechów, znów to poczułem, ten słodki haczyk wpełzający pod skórę. Mówią, że człowiek może podróżować przez całe życie, a i tak nie zapomni czaru dolin Ancrathu. Ziewnąłem tak szeroko, aż strzeliło mi w żuchwie. Nie za dużo spałem ostatniej nocy. Owinąłem się płaszczem i pozwoliłem, by spokojny krok Gerroda mnie ukołysał. Uświadomiłem sobie, że moje myśli wypełnione są przez miękkie, gładkie ciało. Moje wargi bezwiednie wymówiły jej imię, jakby chciały sprawdzić jak smakuje. — Katherine? — zapytał Makin. Uniosłem gwałtownie głowę i zobaczyłem, że mi się przygląda. Unosił brew w ten swój irytujący sposób. Odwróciłem wzrok. Po lewej mijaliśmy skupisko krzewów dzikiego wrzośca, owiniętych wokół trzech wiązów. Pewnej burzliwej nocy otrzymałem bolesną lekcję pomiędzy krzewami wrzośca. To nie tylko urok tej krainy wczepił się haczykami w moją skórę. Zabij ją. Obróciłem się w siodle, ale Makin już się wycofał, żeby pożartować z Nubańczykiem. Zabij ją, a będziesz na zawsze wolny. Ten głos zdawał się dochodzić z mroku pod splotami wrzośca, z chrzęstu suchych liści pod końskimi podkowami. Zabij ją. Pradawny głos, suchy i ostry, nieznający litości. Przez chwilę widziałem Katherine; krew wypływała spomiędzy jej białych zębów, szmaragdowe oczy rozwarły się w niedowierzaniu. Czułem nóż w dłoni, rękojeść przyciśniętą do jej brzucha, ciepłą posokę
spływającą po moich palcach. Trucizna byłaby cichsza. Subtelniejsza. Ten ostatni głos — to mógł być mój albo wrzośca; zaczynały się ze sobą zlewać. Siła wymaga poświęcenia. Wszelka słabość ma swoją cenę. To byłem ja. Skupisko dzikiego wrzośca zostało w tyle za nami. Robiło się chłodno. Straż Leśna znalazła nas bez trudu. Niepokoiłbym się, gdyby tak nie było. Patrol sześciu ludzi, wszyscy w czerni i zieleni, wyłonił się spośród drzew i rozkazał nam podać powód, dla którego podróżujemy królewskim traktem. Nie pozwoliłem, by Coddin mnie przedstawił. — Przybywam, by spotkać się z Mistrzem Straży — powiedziałem. Strażnicy wymienili spojrzenia. Z pewnością sprawialiśmy wrażenie obdartej bandy włóczęgów. Tylko Makin wyglądał bardziej elegancko, po tym jak się cały umył i wypolerował na spotkanie z moim drogim ojcem. Ja miałem na sobie moją wysłużoną zbroję, a Elban i Nubańczyk... cóż, ich wygląd zagwarantowałby im stryczek z pominięciem nudnego procesu. Wtedy odezwał się Coddin. — To jest Jorg, książę Ancrathu, następca tronu. Jego słowa, jakkolwiek by nie były trudne do przełknięcia, miały za sobą autorytet munduru. Strażnicy oniemieli. — Książę przybył zobaczyć się z Mistrzem Straży — dodał Coddin, chcąc ich przywołać do porządku. Podziałało. Ruszyli się i zaprowadzili nas w głąb lasu, podążając ścieżkami wydeptanymi przez jelenie. Jechaliśmy gęsiego. Po jakimś czasie zmęczyło mnie ciągłe obrywanie po twarzy niesfornymi gałęziami i zsiadłem z konia. Strażnicy utrzymywali żwawe tempo, nie mając wyrozumiałości dla królewskiej krwi ani ciężkiej zbroi. — Swoją drogą, kto jest Mistrzem Straży? — zapytałem, z trudem łapiąc oddech i chrzęszcząc wystarczająco głośno, żeby wybudzić niedźwiedzie ze snu zimowego. Jeden ze strażników, starszy gość, sękaty jak drzewo, obejrzał się na mnie. — Lord Vincent de Gran. — Splunął, by podkreślić, jak wiele ma szacunku dla tego człowieka.
— Twój ojciec mianował go tej wiosny — odezwał się za mną kapitan Coddin. — Domyślam się, że to była jakaś kara. Straż Leśna miała swoją bazę przy Wodospadzie Rulowa, na równinie, gdzie rzeka Temus meandrowała zanim zebrała odwagę na skok w dół dwustustopowej przepaści. Pomiędzy drzewami krył się tuzin dużych chat o ścianach z beli i drewnianych gontach. Porzucony młyn, zbudowany z granitowych bloków przy samym wodospadzie służył jako kwatera Mistrza Straży. Kilkudziesięciu strażników wyszło obserwować naszą kolumnę, gdy podjeżdżaliśmy do młyna. Pewnie niewiele tu mieli rozrywki. Stary strażnik wszedł do środka, żeby oznajmić nasze przybycie, podczas gdy my przywiązywaliśmy konie. Przez chwilę nie wychodził, więc czekaliśmy. Wiał zimny wiatr, poruszając opadłymi liśćmi i połami czarno—zielonych płaszczy naszej eskorty. Większość strażników była uzbrojona w krótkie łuki. Dłuższa broń wplątywałaby się w gałęzie, a w lesie i tak zwykle nie potrzeba dalekiego zasięgu. Nie byli to weseli ludzie Robin Hooda; byli gotowi zabić na pierwszy znak nieposłuszeństwa. — Książę Jorg. — Drzwi kwatery otworzyły się i stanął w nich mężczyzna w gronostajach. Kciuki wetknął za pasek ze złotych płyt. — Lord Yincent de Gren, jak zgaduję. — Posłałem mu najmniej szczery z moich uśmiechów. — Więc przybywasz powiedzieć nam, że wszyscy zginiemy z powodu głupiej obietnicy złożonej przez chłopca, by zaimponować swemu ojcu. Musiałem przyznać lordowi Vincentowi, że nie owijał w bawełnę. Uważam to za zaletę, naprawdę, ale nie podobał mi się jego ton. Miał powykrzywianą mordę, ten lord Vincent, jak gdyby nic na świecie mu nie smakowało. Co było dziwne, bo miał też wielki brzuch, który wymaga solidnej diety — i pary tuzinów gronostajów więcej, by go okryć. Wyglądał mi na jakieś trzydzieści lat, ale w przypadku grubasów trudno ocenić wiek: nie mają na zbyciu dużo skóry na zmarszczki. — Wieści szybko się rozchodzą, jak widzę. — Zastanawiałem się, czy mój ojciec nie pragnął mojej porażki nawet bardziej niż Czerwonego Zamku. To byłby pewnego rodzaju komplement, sugerujący, że myślał, iż mam jakieś szanse. Ale nie, wyczuwałem w tym rękę kobiety; kobiety, która nie zapomniała o „Scorrońskiej dziwce” i która nauczyła się używać łóżka do wyciągania sekretów. Kobiety, która mogła posłać gońców do Lasu Rennat. Nawet do
Gelleth. Podszedłem do niego. — Zastanawiam się, lordzie de Gren, czy twoi ludzie poszliby za tobą na śmierć? Jestem zaskoczony, że tak prędko zdobyłeś ich respekt. Słyszałem, że Straż Leśna to twardzi ludzie, twardsi od gwoździ. — Objąłem go ramieniem. Nie spodobało mu się to, ale gdy jesteś księciem, możesz sobie pozwalać. — Przejdźmy się. Nie dałem mu wyboru. Poprowadziłem go w dół rzeki, aż do miejsca, gdzie Temus się kończył i zamieniał w spienioną mgłę. — Chodźcie — zawołałem. — To nie jest prywatne spotkanie. Zatrzymaliśmy się na kamiennej półce, pięćdziesiąt jardów od młyna, gdzie woda piętrzyła się na kamieniach tuż przed tym jak spadła w przepaść Wodospadu Rulowa. — Książę Jorgu, ja nie... — zaczął lord Vincent. — Ty, chodź tutaj! — Puściłem de Grena i wskazałem starego strażnika, który splunął wcześniej, wymawiając jego imię. Musiałem przekrzykiwać huk rzeki. Stary dołączył do nas na skraju wodospadu. — A kim jest ten znakomity członek straży, Mistrzu? — zapytałem. Twarze grubasów wspaniale oddają emocje. A przynajmniej twarz lorda Vincenta. Widziałem pulsowanie jego myśli w skroniach, ich drżenie w obwisłych policzkach, wykręty w tłustym podgardlu. — Ja... — Tych łotrów są dwie setki. Nie można oczekiwać, żebyś znał ich wszystkich — powiedziałem, pełen współczucia. — Jak ci na imię, strażniku? — Keppen, wasza miłość — odpowiedział. Nie wyglądał na zadowolonego z tej sytuacji. Szeroko otwierał oczy, szukając drogi wyjścia. — Każ mu skoczyć, Mistrzu Straży. — C-co? — Lord Vincent bardzo szybko zrobił się bardzo blady. — Skoczyć — powtórzyłem. — Każ mu skoczyć z wodospadu. — Co? — Lord Vincent chyba mnie nie dosłyszał przez ten huk.
Keppen położył dłoń na rękojeści sztyletu. Rozsądny gość. — Jeżeli twoi ludzie mają zginąć z powodu jakiejś głupiej obietnicy złożonej przez chłopca swojemu ojcu, to wydaje się rozsądne, że chłopiec chce się upewnić, czy spełnią twój rozkaz, kiedy będzie to oznaczało pewną śmierć. A jeżeli powiesz „co” jeszcze raz, wypruję ci flaki tu i teraz. — C... Ale, mój książę... Książę Jorgu... — Próbował się roześmiać. — Każ mu skoczyć, natychmiast! — rzuciłem mu prosto w twarz. — Sk... skacz! — Nie tak! Z przekonaniem. Nie skoczy, jeżeli to będzie tylko sugestia. — Skacz! — Lord Vincent postarał się być nieco bardziej lordowski. — Lepiej — powiedziałem. — Jeszcze raz, z uczuciem. — Skacz! — Lord Yincent wrzasnął na Keppena. Jego twarz odzyskała kolory, stając się jaskrawo czerwona. — SKACZ! Skacz, do diabła! — W dupę, nie ma mowy! — odkrzyknął Keppen. Wyciągnął nóż, podły kawałek stali i cofnął się nieufnie. Wzruszyłem ramionami. — Niedobrze, lordzie Vincent. W ogóle niedobrze! — Serdeczne pchnięcie posłało go w dół. Nie patrzyłem za nim. Nie było nawet słychać plusku. Ruszyłem szybko. W dwóch krokach byłem przy Keppenie i trzymałem go za gardło, z drugą ręką na jego nadgarstku, utrzymując nóż w bezpiecznej odległości. Zaskoczyłem go; w kolejnej chwili wisiał nad krawędzią, machając stopami w powietrzu; jedynym co go trzymało, była moja ręka na jego gardle. — Zatem, Keppen, czy oddasz życie dla nowego Mistrza Straży? — Uśmiechnąłem się do niego, ale chyba nie zauważył. — To jest moment, w którym mówisz „tak”. I lepiej, żeby to było szczere, bo są znacznie gorsze rzeczy niż szybka śmierć na rozkaz. Udało mu się wydusić „tak”. — Coddin. — Wskazałem go drugą ręką. — Jesteś nowym Mistrzem Straży.
Postawiłem Keppena na ziemi i wróciłem do kwatery w młynie. Wszyscy podążyli za mną. — Jeżeli każę wam iść na śmierć, oczekuję, że zapytacie, gdzie i kiedy — powiedziałem. — Ale nie spieszy mi się z tym rozkazem. To byłoby marnotrawstwo. Straż Leśna to dwustu najniebezpieczniejszych żołnierzy, jakich ma Ancrath, niezależnie od tego, czy mój ojciec o tym wie, czy nie. To nie było pochlebstwo. W lesie byli najlepsi. Z dobrym Mistrzem Straży stanowili doskonałe wojsko. I nie byli na tyle głupi, żeby skakać z wodospadu. — Mistrz Straży Coddin poprowadzi was do Gelleth. — Widziałem, jak niektórzy krzywią się na to. Lord Vincent żywy czy martwy, wciąż byłem tylko chłopcem, a atak na Czerwony Zamek wciąż był samobójstwem. — Zbliżycie się na dwadzieścia mil do zamku, ale nie bardziej. Spędzicie dwa tygodnie w lesie Otton, ścinając drewno na maszyny oblężnicze i zabijając każdy patrol, który spotkacie. Mistrz Straży Coddin powie wam, co dalej, w odpowiedniej chwili. Odwróciłem się od nich i pchnąłem drzwi do kwatery. — Coddin! Makin! Weszli za mną. Sień otwierała się na przytulną jadalnię. Stół zastawiono zimną gęsiną, chlebem i jabłkami. Wziąłem jedno. — Dziękuję, książę Jorgu. — Coddin znów ukłonił się sztywno. — Ocalony przed misją eskorty w Crath, mogę spędzić wesoło zimę w lasach Gelleth. — Najlżejszy cień uśmiechu zamigotał w kąciku jego ust. — Pójdę z wami. W przebraniu. To będzie ściśle strzeżony sekret, ale musisz dopilnować, żeby wyciekł — powiedziałem. — A gdzie naprawdę będziemy? — zapytał Makin. — W Wąwozie Leukroty — wyjaśniłem. — Porozmawiamy z potworami.
25
Wróciliśmy do Wysokiego Zamku przez bramę Starego Miasta. Było południe i słońce grzało w kark. Do siodła przytroczyłem rodowy miecz i nikt nie próbował nas zatrzymać. Zostawiliśmy konie na zachodnim podwórcu. — Zajmij się nim dobrze. Długa droga przed nami. — Poklepałem Gerroda po żebrach i oddałem go stajennemu. — Mamy towarzystwo. — Makin położył mi dłoń na ramieniu. — Bądź ostrożny. — Skinięciem wskazał mi drugą stronę podwórca. Sageous schodził z głównej wieży w swojej białej szacie. — Jestem pewien, że nasz mały poganin może pokochać księcia Jorga tak jak wszyscy pozostali — powiedziałem. — To przydatny człowiek, którego dobrze mieć w kieszeni. Makin zmarszczył brwi. — Lepiej mieć w kieszeni skorpiona. Pytałem o niego. To drzewo, które przewróciłeś, to nie było byle świecidełko. On je wyhodował. — Wybaczy mi. — Wyhodował je z kamienia, Jorg. Z zielonego koralika. Rosło przez dwa lata. Podlewał je krwią. Rike zachichotał za naszymi plecami. Miał niepokojąco dziecinny śmiech jak na olbrzymiego mężczyznę. — Własną krwią — dokończył Makin.
Pozostali bracia też się roześmieli. Wszyscy słyszeli historię o Sir Galenie i szklanym drzewie. Sageous zatrzymał się o krok przede mną i omiótł spojrzeniem moich towarzyszy. Niektórzy jeszcze zajmowali się końmi, inni stali tuż przy mnie. Uniósł oczy, by objąć wzrokiem wielkiego Rike'a. — Dlaczego uciekłeś, Jorg? — zapytał. — Książę. Będziesz go nazywał księciem, pogański psie. — Makin zrobił krok do przodu i częściowo wysunął miecz z pochwy. Sageous spojrzał na niego łagodnie i Makin zamilkł, a jego dłoń opadła bezwładnie. — Dlaczego uciekłeś? — Ja nie uciekam — odparłem. — Cztery lata temu uciekłeś z domu swojego ojca. — Mówił spokojnie, a bracia przyglądali mu się jak zahipnotyzowani. — Miałem swoje powody. — Nie podobała mi się ta rozmowa. — Jakie? — Chciałem kogoś zabić. — Zabiłeś go? — zapytał. — Zabiłem wielu ludzi. — Czy zabiłeś jego? — Nie. — Hrabia Renar wciąż miał się dobrze. — Dlaczego? — Dlaczego? — Czy wyrządziłeś mu szkodę? Czy zaszkodziłeś jego interesom? Nie zrobiłem tego. Prawdę mówiąc, jeżeli się nad tym zastanowić, to moje dość przypadkowe działania w tym czasie mogły mu wręcz pomóc. Razem z braćmi nękaliśmy ziemie barona Kennicka, powstrzymując jego ambicje. W Mabberton zmiażdżyliśmy być może szykujący się bunt...
— Zabiłem jego syna. Zadźgałem Maclosa, krew z krwi Renara, jego dziedzica. Sageous uśmiechnął się nieznacznie. — Kiedy zbliżyłeś się do domu, objąłem cię moją opieką, Jorg. Ręka, która tobą kierowała, puściła cię. Czy to prawda? Nie mogłem dostrzec, żeby kłamał. Mój wzrok śledził wiersze pisma na jego twarzy: całe traktaty w nieznanym języku. Był dosłownie otwartą księgą, ale nie potrafiłem w niej czytać. — Mogę ci pomóc, Jorg. Mogę ci pomóc odzyskać samego siebie. Twoją wolę. Wyciągnął do mnie otwartą dłoń. — Wolna wola jest kłamstwem — odpowiedziałem. Kiedy nie wiesz, co powiedzieć, skorzystaj z cudzej mądrości. To był akurat Nietzsche. Niektóre spory wymagają noża, jeżeli trzeba je rozwiązać szybko. Czasem jednak trzeba rozbić głowę kamieniem filozoficznym. Chwyciłem jego dłoń z dołu, obejmując kostki palcami. — Moje wybory były moimi własnymi, poganinie. Gdyby ktoś próbował mną sterować, wiedziałbym o tym. — Wiedziałbyś? — A gdybym o tym wiedział... Och, gdybym wiedział, dałbym mu taką nauczkę, że nawet Czerwoni Ludzie ze Wschodu mogliby poznać parę nowych sztuczek. — Już w momencie, gdy to mówiłem, słowa wydały mi się próżne i dziecinne. — To nie ja tobą sterowałem, Jorg — powiedział Sageous. — Kto zatem? — Ścisnąłem jego dłoń, aż usłyszałem trzask kości. Wzruszył ramionami. — Poproś o swoją wolę, a ja ci ją oddam. — Gdyby ktoś rzucił na mnie urok, odnalazłbym go i zabił. — Poczułem znowu dawny ból, który dręczył mnie w drodze, skurcz w skroniach, ukłucie za oczami, jakby wbiły się w nie okruchy szkła. — Ale tak nie jest, a ja jestem panem swojej woli. Ponownie wzruszył ramionami i odwrócił się. Kiedy spojrzałem w dół, zauważyłem, że trzymam moją lewą dłoń w prawej, a między palcami cieknie krew.
26
Po spotkaniu z Sageousem w Zachodnim Podwórcu poszedłem prosto na mszę. Rozmowa z poganinem sprawiła, że chciałem kontaktu z prawdziwym romańskim kościołem, zapachem kadzidła i ciężkim ładunkiem dogmatu. Jeżeli poganie mieli taką władzę, wydawało się słuszne, żeby kościół też miał trochę swojej magii, aby obdarzać nią godnych i być może niegodnych również, gdyby któryś z nich się pofatygował. Tak czy tak, chciałem porozmawiać z księdzem. Gdy weszliśmy do kaplicy, zobaczyliśmy ojca Gomsta odprawiającego mszę. Pieśń chóru przycichła, gdy ciężkie buty zahuczały na marmurowej posadzce. Na widok lubieżnych uśmieszków braci zakonnice skryły się w cieniu. Smród i błoto, którymi byliśmy okryci mogły też mieć w tym udział. Gains i Sim zdjęli hełmy i skłonili głowy. Większość mojej kompanii po prostu rozglądała się za czymś, co można by ukraść. — Wybacz najście, ojcze. — Przed wejściem usztywniłem sobie dłoń i teraz opłukałem krew w święconej wodzie. Szczypało. — Książę! — Gomst odłożył księgę na pulpit i obdarzył mnie zdumionym spojrzeniem. — Ci ludzie... to niewłaściwe. — Och, ciiii. — Przeszedłem między ławkami, przyglądając się malowanym cudom na suficie. Obracałem się powoli, skaleczoną rękę trzymając wyciągniętą; krople spadały na posadzkę. — Czyż nie są oni wszyscy dziećmi Bożymi? Zbłąkanymi owieczkami, które powróciły, by otrzymać rozgrzeszenie? Zatrzymałem się przed ołtarzem i rzuciłem okiem na moich braci przy drzwiach. — Odłóż to, Roddat, albo dam oba twoje kciuki na tacę.
Roddat wyciągnął spod płaszcza srebrny świecznik i odstawił na miejsce. — Tamten. — Ojciec Gomst wskazał drżącym palcem Nubańczyka. — Tamten na pewno nie należy do Bożej trzody. — Czy nie może być czarną owcą? — Zbliżyłem się do Gomsta. Zadrżał. — Więc może mógłbyś go nawrócić po drodze. — Mój książę? — Masz mi towarzyszyć do Gelleth, ojcze Gomst. Misja dyplomatyczna. Jestem zaskoczony, że król ci nie powiedział. — Nie byłem tym zaskoczony, bo to nie była prawda. — Wyruszamy natychmiast. — Ale... — Chodź! — Ruszyłem w stronę drzwi. Po chwili podążył za mną. Słychać było niepewność w jego krokach. Bracia zaczęli wysypywać się z kościoła przede mną. Rike przesuwał dłonią po ścianie, ponad relikwiarzem i ikoną. Po zabraniu księdza byłem gotów do drogi. Kazałem Makinowi zająć się pospiesznym zaopatrzeniem i odprowadziłem Gomsta na zachodni podwórzec. — Nie powinniśmy brać tego Nuby na misję dyplomatyczną, książę. Ani żadną inną — szeptał do mnie po drodze. — Oni piją krew chrześcijańskich kapłanów, żeby zdobyć czarodziejską moc. — Naprawdę? — To była chyba pierwsza interesująca rzecz, jaką od niego usłyszałem. — Przydałoby mi się trochę czarodziejskiej mocy. Brodata twarz księdza pobladła. — Nawet jeżeli tak, powinieneś go spalić. Błogosławieństwo Boże spadłoby na nas i naszą wyprawę.
Godzinę później, z wypchanymi jukami, wyjeżdżaliśmy znów przez Stare Miasto. Sageous czekał na nas. Stał sam na skraju brukowanej drogi. Zatrzymałem się przed nim, wciąż czując się niespokojnie. Zasiał we mnie ziarno wątpliwości. Mówiłem sobie, że odsunąłem sprawę hrabiego Renara na później w akcie siły, jako poświęcenie dla wyćwiczenia żelaznej
woli, której będę potrzebował, żeby wygrać tę grę o tron. Ale czasami, na przykład w tej chwili, nie do końca w to wierzyłem. — Powinieneś przyjąć moją opiekę, książę — powiedział Sageous. — Przeżyłem wystarczająco długo bez niej. — Ale teraz Jedziesz do Gelleth, aby zwiększyć potęgę twego ojca. — To prawda. — Konie braci parskały za moimi plecami. — Gdyby ktokolwiek sądził, że naprawdę może ci się udać, powstrzymaliby cię. Ten, który zabawiał się tobą przez te ostatnie lata, będzie próbował zacieśnić więzy, które poluzowałeś. Być może kapłan ci pomoże. Jego obecność pomogła ci wcześniej. On ma wartość jako talizman, ale poza tym, to tylko pusty habit. Jeden z koni naparł na Gerroda; jeździec znalazł się tuż przy mnie. Położyłem dłoń na rękojeści miecza. — Nie lubię cię, poganinie. — Jak myślisz, co przestraszyło umarłych z bagien, Jorg? — Mówił tak spokojnie, jakby nic nie mogło go poruszyć. — Ja... — Przechwałka wydała mi się głupia, zanim jeszcze wypowiedziałem słowa. — Zdenerwowany chłopiec? — Sageous potrząsnął głową. — Martwi dojrzeli, że twoje serce uwięziła jeszcze mroczniejsza moc. — Ja... — Przyjmij moją ochronę. Możesz śnić dużo potężniejsze sny. Poczułem jak ogarnia mnie fala senności. Z trudem utrzymałem się w siodle. — Senna wiedźma — powiedział mroczny głos za moimi plecami. — Senna wiedźma. — Nubańczyk uniósł kuszę, ściskając kolbę w czarnej pięści, napinając lśniące mięśnie. — Mam twoją broń, wiedźmo, twoja magia nie sięgnie chłopca. Sageous odsunął się; wytatuowane pismo wydawało się drgać na jego twarzy. Otworzyłem szeroko oczy. — Ty nim jesteś. — Jasność mnie oślepiła. — Senną wiedźmą. Ty wsadziłeś moich
braci do lochu. Ty wysłałeś łowcę, by mnie zabił. Położyłem rękę na kuszy Nubańczyka, przypominając sobie, jak odebrał ją człowiekowi, którego zabiłem w stodole pewnej deszczowej nocy. Łowcy sennej wiedźmy. — Wysłałeś łowcę, by mnie zabił. — Uwolniłem się z ostatnich kajdan uroku Sageousa. — A teraz to mój łowca trzyma broń. Sageous obrócił się i ruszył w stronę bramy zamku, niemal biegnąc. — Módl się, bym cię tu nie znalazł, kiedy wrócę — powiedziałem cicho. Gdyby to usłyszał, mógłby pójść za moją radą.
Potem odjechaliśmy. Opuszczając miasto, nie oglądaliśmy się za siebie. Deszcz dopadł nas na Polach Ancrathu i nie ustawał przez całą drogę na północ ku górzystej granicy Gelleth. Wiele razy przemokłem w podróży, ale ten lodowaty deszcz, który żegnał nas, gdy opuszczaliśmy ziemie mojego ojca, przenikał do samego szpiku kości. Nie umniejszyło to jednak apetytu Burlowa ani nie stępiło temperamentu Rike'a. Pierwszy jadł więc, jakby to racje żywieniowe były jego wrogiem, a drugi klął na każdą kroplę deszczu. Z mojego polecenia Gomst przyjął spowiedź braci. Po tym, jak wysłuchał grzechów Czerwonego Kenta i dowiedział się, czemu zawdzięcza swoje przezwisko, kapłan poprosił mnie, bym zwolnił go z tego obowiązku. Po wysłuchaniu Kłamcy, błagał mnie o to. Dni mijały. Długie dni i zimne noce. Śniłem o Katherine, o jej twarzy, o jej zawziętym spojrzeniu. O tym wieczorze, kiedy jedliśmy tajemniczą potrawkę Gainsa, a Gruby Burlow zajmował się końmi, oglądając ich kopyta i pęciny. Burlow zawsze troszczył się o konie. Być może czuł się winny, że muszą nosić jego ciężar, ale myślę, że po prostu panicznie nie chciał iść piechotą. Zapuściliśmy się głębiej w ponure góry. W końcu deszcz ustał. Rozbiliśmy obóz na wysokiej przełęczy i z Nubańczykiem oglądaliśmy zachód słońca. Trzymał swoją kuszę, szepcząc do niej tajemne słowa w swym ojczystym języku. Przez dwa dni prowadziliśmy konie po zboczach tak stromych i kamienistych, że można by tam dosiadać jedynie górskich kozic. Wjazd do Wąwozu Leukroty był oznaczony słupem. Szeroki na dwa jardy i dwakroć wyższy kamienny blok postawił tam jakiś starożytny olbrzym. Wokół leżały gruzy jego górnej części. Były na nich ślady runicznych napisów, chyba po łacinie, ale tak zatarte, że prawie nic
nie mogłem odczytać. Zatrzymaliśmy się przy słupie. Wspiąłem się na niego, by z góry przemówić do braci i przyjrzeć się okolicy. Kazałem ludziom rozbić obóz. Gains rozpalił ogień i zaczął podzwaniać garnkami. Wiatr w wąwozie był słaby, z trudem poruszał płachtami namiotów. Znów spadł deszcz, ale drobny; chłodny, ale łagodniejszy. Nie zdołał obudzić Rike'a, leżącego na kamieniach kilka kroków od słupa, rzężącego jak tartak. Przyglądałem się urwistym brzegom wąwozu. Były w nich jaskinie. Wiele jaskiń. Gdy się rozglądałem, włosy kołysały się z tyłu mojej głowy. Nubańczyk zawiązał je w tuzin długich warkoczy, obciążając każdy brązowym amuletem. Mówił, że to odstraszy złe duchy. Musiałem więc martwić się tylko tymi dobrymi. Stałem, opierając dłonie na rękojeści rodowego miecza. Czekałem na coś. Ludzie robili się nerwowi, zwierzęta też. Widziałem to po tym, że nie narzekali. Razem ze mną obserwowali zbocza wąwozu, bezzębny Elban, stary jak kamienie, młody Roddat, z bladą, dziobatą twarzą, Czerwony Kent ze swoimi sekretami, cwany Row, Kłamca, Gruby Burlow i reszta mojej obdartej kompanii. Nubańczyk trzymał się blisko słupa, Makin stał obok niego. Moja drużyna braci. Wszyscy zaniepokojeni, nie znając powodu. Gomst wyglądał na gotowego do ucieczki, chociaż nie miał pojęcia dokąd. Bracia potrafili wyczuć kłopoty. Wiedziałem o tym, więc rozumiałem, że gdy wszyscy naraz się niepokoją, coś złego się zapowiada. Coś bardzo złego.
Protokół z procesu Sir Makina z T
Kardynał Helot, oskarżenie: Czy zaprzeczasz, że brałeś udział w plądrowan Sir Makin: Nie zaprzeczam. Kardynał Helot: Albo w złupieniu Dolnej Mercy? Sir Makin: Nie. Górnej Mercy również nie. Kardynał Helot: Proszę odnotować, że oskarżonego bawią jego zbrodnie. Protokolant: Odnotowano.
27
Potwory pojawiły się, kiedy nadszedł mrok. Cienie okryły wąwóz, a cisza zgęstniała tak, że wiatr ledwie mógł ją zakłócić. Makin położył rękę na moim ramieniu. Drgnąłem, ukrywając strach za nagłym atakiem nienawiści — do mojej własnej słabości i do Makina, który mi ją ukazał. — Tam na górze. — Skinął w lewą stronę. Otwór jednej z jaskiń był podświetlony od środka. Pojedyncze oko obserwujące nas wśród zapadającego zmroku. — To nie jest ogień — powiedziałem. Światło nie drgało i nie miało w sobie żadnego ciepła. Podczas gdy patrzyliśmy, źródło światła przemieściło się, wprawiając w ruch ostre cienie na zboczach. — Latarnia? — Gruby Burlow stanął obok mnie, wydymając policzki na znak konsternacji. Bracia gromadzili się wokół. Tajemnicza latarnia świeciła teraz na zboczu, a ciemność połknęła jaskinię, z której się wyłoniła. Jej blask był jak gwiazda, zimny, rozpraszający się na tysiąc jasnych linii. Pojedyncza postać odcinała się cieniem na tle oświetlonego obszaru. Właściciel latarni. Patrzyliśmy, jak powoli schodzi w dół. Wiatr chłostał moje ciało lodowatymi palcami i wpychał się pod płaszcz, jakby sam szukał schronienia. — Ave Maria, gratia plena, dominus tecum, benedicta tu in mulieribus. — Gdzieś w mroku stary Gomst mamrotał swoje zdrowaśki. Pomiędzy nami narastała groza.
— Matko boska! — wystękał Makin, jakby chciał się w ten sposób pozbyć strachu. Wszyscy go czuliśmy; skradał się niewidoczny pomiędzy skałami. Bracia mogliby uciec, ale dokąd? — Pochodnie, do cholery. Już! — Przełamałem paraliż, zdumiony, że tak długo nie reagowałem, jakbym został zahipnotyzowany. — Już! — Wyciągnąłem miecz. Wtedy się ruszyli. Podbiegali do żaru z ogniska, potykając się na nierównej ziemi. — Nubańczyk, Row, Burlow, pilnujcie, czy coś się nie zbliża od rzeki. — Już kiedy to mówiłem, wiedziałem, że jesteśmy otoczeni. — Tam! Tam, za tym wzniesieniem! — Nubańczyk wskazywał kierunek swoją kuszą. Coś zobaczył; nie był z tych, co panikują bez powodu. Gapiliśmy się na światełko, a oni tymczasem nas okrążyli. Jarmarczna sztuczka. Niech się klient zapatrzy na śliczną buzię, a ty mu tymczasem zwędzisz sakiewkę. Pochodnie zapłonęły, ludzie pobiegli po broń. Światło zbliżało się i po chwili zobaczyliśmy, czym było. To było dziecko, dziewczynka, której cała skóra promieniowała światłem. Szła równym krokiem, bijąc nieustającym blaskiem, biała jak płynne srebro. Łachmany, które miała na sobie wydawały się tylko cieniami. — Ave Maria, gratiaplena! — Głos ojca Gomsta robił się głośniejszy, modlitwa wznosiła się jak tarcza. — Zdrowaś Mario — powtórzyłem. — Pełna łaski, w rzeczy samej. Oczy dziewczynki płonęły srebrem, a po jej skórze przebiegały płomyki. Było w niej tak delikatne piękno, że odebrało mi dech. Za nią szedł potwór. W każdych innych okolicznościach to on przyciągałby uwagę. Był parodią człowieka, naśladującą kształty Adama jak krowa imituje konia. Światło ujawniło zgrozę jego ciała, nie szczędząc żadnego szczegółu. To coś miało dobrych siedem stóp wzrostu; o kilka cali więcej niż Rikejek. Kłamca uniósł łuk; na jego twarzy rysowało się obrzydzenie. Chwyciłem go za rękę, gdy celował w potwora. — Nie. — Chciałem usłyszeć ich mowę. Poza tym, obawiałem się, że strzała może
tylko rozzłościć naszego przyjaciela. Pod pomarszczoną czerwoną skórą potwora kryła się pierś jak stugalonowa beczka. Żebra przebijały się przez ciało i spotykały ponad sercem. Światło dziewczynki dotknęło nas delikatnym pocałunkiem i poczułem w myślach jej obecność. Mówiła, a jej głos wydawał się unosić ze skał. Słyszałem jej kroki w korytarzach mojej pamięci. Są miejsca, gdzie dzieci nie powinny się zapuszczać. Spojrzałem w srebrne oczy dziewczynki i na chwilę cienie przyćmiły jej światło. — Witamy w naszym obozie — powiedziałem. Postąpiłem do przodu, by ich powitać, zostawiając braci z tyłu i wchodząc w blask aury dziecka. Potwór uśmiechnął się do mnie szeroko, ukazując zęby skradzione wilkowi. Miał oczy kota, błyszczące i przecięte pionowymi źrenicami. Minąłem świetlistą istotę i stanąłem przed bestią. Przez chwilę ocenialiśmy się wzajemnie. Przebiegłem wzrokiem po mięśniach spiętrzonych na jego kościach, poprzecinanych pulsującymi żyłami i stwardniałymi bliznami. Mógłbym zjeść obiad z jednej z jego dłoni. Na każdej miał kciuk i trzy palce, grube jak ramię dziewczynki. Mógłby zacisnąć pięść na mojej głowie i zmiażdżyć ją bez trudu. Rzuciłem się do przodu, gwałtownie i skoczyłem na niego z krzykiem, wciskając twarz w jego oblicze. Cofnął się odruchowo i potknął o wystający kamień. Nie mogłem się powstrzymać od śmiechu. — Dlaczego? — Dziewczynka wyglądała na zdumioną. Potrząsnęła głową i wokół niej poruszyły się drobne cienie. — Dlatego. — Z trudem złapałem oddech, podczas gdy potwór odzyskiwał równowagę. Dlaczego? W pierwszej chwili nie wiedziałem. — Bo... dlatego, pieprzyć go. Bo jest takim wielkim skurczybykiem. — Powstrzymałem uśmiech. Bo mnie przestraszył. Bo poczułem się przez niego mały. Spojrzałem na nią w dół. — Jestem większy od ciebie. Czy będziesz się z tego powodu bać? — Boję się ciebie, owszem — odpowiedziała dziewczynka. — Nie z powodu twojego wzrostu, Jorg. Ale z powodu wątków, które splątały się wokół ciebie. Linii, które spotykają się
tam, gdzie ich nie widzę. Ciężaru i ostrza noża, na którym ten ciężar spoczywa. — Mówiła śpiewnym głosem, wysokim i słodkim. — Byłabyś świetną wyrocznią, dziewczyno — odpowiedziałem. — Mówisz z właściwą mieszaniną głębi i nonsensu. — Włożyłem miecz z powrotem do pochwy. — No więc, znasz moje imię. A twoje? Czy leukroty mają imiona? — Jane. A to jest Gorgoth, przywódca pod górą. — Miło mi. — Skłoniłem się lekko. — Być może wasi przyjaciele mogliby już wyleźć zza skał. Wtedy moi bracia nie będą odczuwali takiej pokusy, żeby strzelać do cieni. Gorgoth zmierzył mnie wzrokiem. Jego kocie oczy były wąskie i dzikie. — Wstać! — Jego głos był nawet niższy niż się spodziewałem, a spodziewałem się naprawdę niskiego. Wokół obozu pojawiły się inne potwory, niektóre z nich zaskakująco blisko. Gdyby uwolnić każdego gargulca i maszkarę z każdej katedry świata i stworzyć z nich armię — armia leukrot była właśnie tym, tyle że z żywego ciała. Żadne dwie istoty nie były podobne. Wszystkie miały z grubsza kształt człowieka, ale tylko z grubsza. Żadna nie była tak wielka ani krzepka jak Gorgoth. Większość miała ropiejące rany, powykręcane kończyny, brodawki i guzy piętrzące się jeden na drugim. — Jezu, Gorgoth! Przy twoich kumplach mały Rikejek jest prawie przystojny! — rzuciłem. Makin podszedł do mnie, mrużąc oczy przed blaskiem Jane. Przysłonił twarz dłonią i zmierzył wzrokiem Gorgotha. — A to jest Sir Makin — przedstawiłem go. — Rycerz ze świty króla Olidana, postrach... — Człowiek godny zaufania. — Wysoki głos Jane uciął moje słowa. — Jeżeli da ci swe słowo. Zwróciła ku mnie te swoje srebrne latarnie i poczułem jak cała moja przeszłość przysiada mi na ramieniu. — Chcesz pójść do wnętrza góry — powiedziała. — Tak. — Nie mogłem temu zaprzeczyć. — Niesiesz ze sobą śmierć, książę Ancrathu.
Gorgoth potwierdził to pomrukiem. Brzmiało to jak dwie skały miażdżone jedna o drugą. Dziecko położyło jaśniejącą dłoń na jego przegubie. — Śmierć, jeżeli się zgodzimy, śmierć, jeżeli stawimy opór. — Wciąż wpatrywała się we mnie. — Co masz do zaoferowania? Musiałem przyznać, że była dobra w tę grę. Nie wyjdzie im to na dobre, jeżeli mój plan się powiedzie. Nie wyjdzie na dobre, jeżeli spróbują nas zatrzymać. — Przyniosłem podarunek — odpowiedziałem. — Ale jeżeli wam się nie spodoba, mogę obiecać kilka rzeczy. Dopilnuję, żeby Sir Makin też obiecał, a on dotrzymuje słowa. — Uśmiechnąłem się do niej. — Kiedy zobaczyłem to miejsce na mapie... — Przerwałem na moment. Miło było przypomnieć sobie tamte okoliczności. — Sally... — szepnęła dziewczynka, przypominając sobie tę noc razem ze mną. To mnie wytrąciło z równowagi. Nie podobało mi się, że ona siedzi w mojej głowie, otwiera różne drzwi, wydaje swoje dziecinne sądy, wprowadza światło w miejsca, który powinny pozostać w mroku. Część mnie chciała ją zabić, duża część. Opanowałem się. — Kiedy zobaczyłem wąwóz na mapie, pomyślałem sobie „cóż za zapomniane przez Boga zadupie”. I wtedy uświadomiłem sobie, co powinienem przywieźć na wymianę. Przywiozłem wam Boga. — Obróciłem się i wskazałem ojca Gomsta. — Przywiozłem wam zbawienie, dobrodziejstwo komunii. Przywiozłem wam błogosławieństwo, katechizm... spowiedź, jeżeli tego potrzebujecie. Tyle zbawienia, ile tylko wasze brzydkie małe dusze są w stanie znieść. Gomst krzyknął jak dziewczyna i zaczął uciekać. Nubańczyk złapał go w pasie swym czarnym ramieniem i przyniósł z powrotem przerzuconego przez ramię. Spodziewałem się odpowiedzi od Jane, ale to Gorgoth dobił targu. — Weźmiemy kapłana. — Coś w jego głosie sprawiło, że ukłuło mnie w piersi. — Poprowadzimy cię do Wielkich Schodów. Wiedz jednak, że nekromanci cię znajdą. Nigdy nie wrócisz.
Niektórzy mówili, że Czerwony Kent ma czarne serce, co mogło być prawdą, ale ka rozprawia się z sześcioosobowym patrolem przy pomocy siekiery i noża, powiedziałby, że fac
28
— Nekromanci? — Wlokłem się za Jane, a Gorgoth kroczył tuż za mną. W moich książkach nie było ani słowa o nekromantach. — Oni rozkazują zmarłym. Magowie... — Wiem, kim są — przerwałem Gorgothowi. — Ale skąd się wzięli na mojej drodze? — Góra Honas ich przyciąga — powiedziała Jane. — W jej sercu czai się śmierć. Stara magia. Tam mogą łatwiej robić swoje. Nawet jaskinie leukrot były brzydkie. Kiedy miałem siedem lat, a William miał pięć, tutor Lundist zabrał nas w tajemnicy do jaskiń Paderacku. Nikt na dworze nie wiedział, że książęta Ancrathu ześlizgują się w ciemne głębiny, docierając aż do ogromnej groty wypełnionej takimi cudami, że przyćmiewały nawet chwałę Boga. To miejsce wyryło mi się głęboko w pamięci. Jaskinie leukrot nie miały nic z tej płynnej elegancji, z tego tajemnego kunsztu miejsc ukrytych w głębi Ziemi. Szliśmy przez korytarze z kamienia Budowniczych, odlanego i ukształtowanego dzięki dawno zapomnianej sztuce. Światło Jane ukazywało nam starożytne krypty o ścianach popękanych i pokrytych wapnem. Kluczyliśmy pomiędzy przewróconymi blokami, większymi od koni pociągowych, schodząc wciąż głębiej jak robaki, zmierzając do serca i korzeni góry. — Przestań jęczeć, kapłanie. — Row pojawił się za Nubańczykiem i pokazał Gomstowi swój nóż, który stanowił nader złowieszczy kawałek żelaza. Duchowny powstrzymał natychmiast swój szloch, a z nim ustało też jego upiorne echo. Poczekałem na niego, żeby zamienić słowo. A poza tym chciałem się upewnić, że Row nie zniszczy naszego prezentu dla potworów, zanim go im przekażemy.
— Spokojnie, ojcze — powiedziałem. Odepchnąłem ostrze Rowa. Jego dziobatą twarz o zezowatych oczkach wykrzywił grymas niezadowolenia. — Będziesz miał nową trzódkę, ojcze, to wszystko — tłumaczyłem mu. — Twoi nowi parafianie może wyglądają dość szpetnie, ale w środku? Jestem pewien, że są bardziej prawi niż ten tu Row. Nubańczyk mruknął pod nosem i poprawił sobie Gomsta na ramieniu. — Postaw go — rzuciłem. — Może sam iść. Całkiem się już zgubiliśmy; nie ucieknie. Nubańczyk postawił kapłana na ziemi. Spojrzał na mnie, ale na jego czarnej twarzy nie dało się niczego wyczytać. — To złe, Jorg. Handluj złotem, nie ludźmi. To święty człowiek. Mówi słowo białego Chrystusa. Gomst obrzucił go spojrzeniem tak pełnym nienawiści, jakiego nigdy u niego nie widziałem, jak gdyby Nubańczykowi wyrosły rogi i diabli ogon. — Więc teraz będzie mówił słowo Chrystusa do Gorgotha. Nubańczyk nic nie powiedział, a jego twarz pozostała bez wyrazu. Coś w jego milczeniu zawsze sprawiało, że miałem ochotę powiedzieć więcej. Jak gdybym musiał się przed nim usprawiedliwiać. Makin też tak na mnie działał, ale nie do tego stopnia. — Przecież nie musi tu zostawać — powiedziałem więc. — Może wracać do domu, jeżeli będzie koniecznie chciał. Wystarczy, że zdobędzie sobie jedzenie na drogę i mapę i to wszystko. Nubańczyk uśmiechnął się, odsłaniając biały półksiężyc zębów. Szedłem dalej, a jakiś zimny głos w mojej głowie szeptał o słabości, o wąskim szpicu klina, o ostrym nożu pozbawionym litości, o gorącym żelazie, którym wypali się ranę, zanim infekcja się rozniesie. Nic nie przyjdzie z braterskiej miłości. Światło Jane zamigotało i zmatowiało, gdy się zbliżyłem. Odsunęła się nieco, gwałtownie wciągając powietrze. Wydąłem wargi i wyobraziłem sobie, jak spada z urwiska. Podziałało lepiej niż się spodziewałem. Jęknęła i zakryła oczy. Gorogth stanął pomiędzy nami.
— Trzymaj się od niej z dala, Mroczny Książę. Szedłem więc w cieniu, a oni prowadzili nas w głąb góry. Przemierzaliśmy szerokie tunele, które ciągnęły się całymi milami; miały równe podłogi i wypukłe sufity. Wzdłuż korytarzy po ścianach biegły równoległe rdzawe linie, chociaż nie mam pojęcia, po co ktoś miałbyś kłaść żelazo w ten sposób; chyba że to były rury, którymi płynął tajemny ogień Budowniczych. Zostawiliśmy Jane i wszystkich jej ziomków poza dwoma nad brzegiem jeziora tak rozległego, że nawet jej srebrzysty blask nie sięgał drugiego brzegu. To też było dzieło Budowniczych. Brzeg zbiornika wyłożono prostymi kamieniami, sklepienie było płaskie i pozbawione ozdób. Ludzie Jane odeszli w stronę chat z drewna i skór skupionych nad wodą. Prowadził ich Gorgoth, obejmując ramieniem ojca Gomsta. Jane czekała, przypatrując się dwóm stworom, które zostały, by nas pilnować. Nic nie mówiła, ale mogłem wyczuć przepływ bezgłośnych słów, kiedy udzielała im instrukcji. — A dla mnie nie masz nic na pożegnanie, dziewczynko? — zapytałem. Ukląkłem przed nią na jedno kolano w przypływie dzikiego humoru. — Żadnych przepowiedni? Żadnych pereł dla tego wieprza? No, daj mi rzucić okiem. Olśnij mnie przyszłością. Spojrzała mi w oczy swoimi oślepiającymi latarniami, ale nie odwróciłem wzroku. — Twoje wybory są kluczami do drzwi, za które nie mogę spojrzeć. Poczułem, jak wzbiera we mnie gniew, ale stłumiłem go z cichym warknięciem. — Wiesz więcej. — Na twoim ramieniu spoczywa ciemna dłoń. W twym umyśle jest dziura. Dziura. W twojej pamięci. Dziura... dziura... wciąga mnie... wciąga... Chwyciłem jej dłoń. To był błąd; jej dotyk zarazem parzył skórę i przeszywał mrozem kości. Puściłbym ją, gdybym mógł, ale siły mnie opuściły. Przez chwilę nie widziałem nic poza oczami dziewczynki. — Kiedy ją spotkasz, uciekaj. Po prostu uciekaj. Nie rób nic innego. — Miałem wrażenie, jakbym sam wypowiadał te słowa, ale słyszałem głos Jane. Potem upadłem. Kiedy się ocknąłem, otaczało mnie światło pochodni. — Obudził się. Tuż przed sobą zobaczyłem twarz Rike'a.
— Jezu, Rike, znowu żłopałeś szczurze szczyny? — Odepchnąłem tę toporną szczękę i wstałem, opierając się na jego ramieniu. Bracia zaczęli się zbierać wokół mnie, pakując manatki. Makin podszedł od strony wody; za nim sunął olbrzym Gorgoth. — Żebyś mi nie dotykał Prorokini Leukroty! — skarcił mnie, ale tylko udawał oburzenie. Widziałem ulgę w jego oczach. — Będę o tym pamiętał — odpowiedziałem. Gorgoth warknął jeszcze na mnie, po czym poprowadził nas dalej, niosąc w ręce pochodnię rozmiarów małego drzewa. Tunel wznosił się teraz w górę. Wypełniał go gęsty kurz, który smakował gorzkimi migdałami. Przeszliśmy mniej niż tysiąc jardów, zanim korytarz doprowadził nas do szerokiej galerii, poprzecinanej szerokimi na kilka jardów i głębokimi na wysokość dorosłego mężczyzny kamiennymi rowami o nieznanym przeznaczeniu. U wejścia stała drewniana zagroda z belek powiązanych sznurami. Za nimi przycupnęło dwoje dzieci. Dwa potworki. Gorgoth otworzył drzwi do zagrody. — Wychodzić. Żadne z nich nie miało więcej niż siedem lat, jeżeli można mówić o lecie w ciemnych korytarzach krainy leukrot. Dwaj nadzy chłopcy wyszli ze swojej klatki. Wyglądali na braci; młodszy miał pewnie z pięć lat. Z wszystkich leukrot jakie widziałem wyglądali najmniej potwornie. Ich skóra pokryta była czarno-czerwonymi cętkami, tak że przypominali tygrysy z Indusu; z łokci wyrastały ciemne kolce ze zrogowaciałej tkanki, a palce kończyły się szponami. Starszy spojrzał na mnie przelotnie. Jego oczy były całkiem czarne, nie miały białek, tęczówek ani źrenic. — Nie chcemy twoich dzieci — powiedział Makin. Sięgnął do kieszeni i rzucił chłopcom kawałek suszonego mięsa. — Zostaw ich tam. Mięso wylądowało u stóp starszego z potworków. Chłopak wpatrywał się w Gorgotha. Młodszy wbijał wzrok w mięso, ale nie poruszył się. Ich skóra tak ciasno opinała kości, że można było policzyć wszystkie żebra. — Oni są dla nekromantów. Nie marnuj na nich jedzenia. — Głos Gorgotha był tak niski, że niemal sprawiał ból. — Ofiara? — zapytał Nubańczyk.
— Oni już są martwi — odpowiedział olbrzym. — Nie ma w nich siły leukroty. — Dla mnie wyglądają całkiem krzepko — zauważyłem. — Wyglądaliby jeszcze lepiej, gdyby ich nakarmić. Może jesteś po prostu zazdrosny, bo nie są tak brzydcy jak reszta z was? — Naprawdę nie obchodziło mnie, co Gorgoth zrobi z małymi gnojkami, ale sprawiało mi przyjemność droczenie się z nim. Olbrzym zacisnął pięści. Jego wielkie kostki wyglądały jak sześć drewnianych klocków. — Jedzcie. Chłopcy rzucili się na mięso Makina, jęcząc jak wygłodniałe psy. — Leukroty rodzą się czyste. Otrzymujemy nasze dary w miarę jak dorastamy. To trwa. — Wskazał na dzieci zlizujące resztki mięsa z kamiennej podłogi. — Oni mają znamiona leukroty dwa razy starszej. Ich dary będą teraz przychodziły coraz szybciej. Szybciej i mocniej. Nikt nie przetrwa takich zmian. Widziałem to już. Takie dary zamienią cię w kłębek bólu. — Coś w jego kocich oczach mówiło mi, że wie, o czym mówi, że to widział. — Lepiej, jak posłużą za zapłatę dla nekromantów. Żeby utrzymać ich z dala od naszych jaskiń. Lepiej, że martwi wezmą ich, zamiast takich, którzy mogliby żyć. Będą mieli szybką śmierć i wieczny spokój. — Skoro tak mówisz, niech tak będzie. — Wzruszyłem ramionami. — Ruszajmy. Nie mogę się doczekać tych twoich nekromantów. Podążyliśmy za Gorgothem przez galerię. Chłopcy truchtali przy nas i widziałem jak Nubańczyk rzuca im suszone morele wygrzebane z fałd tuniki. — Więc jaki jest plan? — zapytał cicho Makin, zrównując krok ze mną. — Hm? — Patrzyłem jak młodszy dzieciak uskakuje przed dobrze wymierzonym kopniakiem Kłamcy. — Jaki masz plan odnośnie tych nekromantów? — Makin zniżył głos do szeptu. Nie miałem żadnego planu, ale to była tylko jeszcze jedna przeszkoda do pokonania. — Był czas, kiedy martwi pozostawali martwi — odpowiedziałem mu. — Czytałem o tym w bibliotece ojca. Przez wieki chodzące trupy należały do bajek. Nawet Platon twierdził, że zmarli są daleko stąd, za rzeką Styks. — I tyle wynika z całego tego czytania — rzucił Makin. — Pamiętam drogę przez bagna. Te duchy nie czytały twoich książek.
— Nuba! — zawołałem. — Nubańczyku, powiedz Sir Makinowi, dlaczego martwi nie spoczywają już w pokoju. Nubańczyk dołączył do nas, ze swoją kuszą przewieszoną ,przez jedno ramię, rozsiewając aromat oleju goździkowego. — Mędrcy z Nuby mówią, że drzwi są otwarte. — Przerwał i przesunął bardzo różowym językiem po bardzo białych zębach. — Są drzwi do śmierci, zasłona między dwoma światami i przechodzimy przez nią, kiedy umieramy. Ale w Dzień Tysiąca Słońc tak wielu łudzi przechodziło naraz, że złamali drzwi. Zasłona jest cienka. Wystarczy szept i obietnica, i możesz wezwać martwych z powrotem. — No widzisz — zwróciłem się do Makina, który zmarszczył brwi, po czym otarł wargi. — A co z planem? — A tak. — Jaki jest plan? — Bywał nieznośnie uparty ten Makin. — Taki jak zawsze. Będziemy ich zabijać tak długo, aż przestaną się ruszać.
Jeżeli chodzi o brata Rowa, to można było ufać, że strzeli na długi dystans z krótkiego łuku. M wyjdzie z bójki na noże z cudzą krwią na koszuli. Można było ufać, że będzie kłamał, oszukiwa tam, gdzie go potrzebujesz. Ale nie można było ufać jego oczom. Miał łagodne oczy, którym n
29
Budowniczy mieli awersję do schodów, zdaje się. Gorgoth prowadził nas przez wnętrze góry zdradzieckimi ścieżkami, wykutymi w ścianach niekończących się pionowych szybów. Być może Budowniczy mieli skrzydła, albo jak prorocy z Indusu potrafili lewitować dzięki sile swej woli. W każdym razie kilofy ludzi, którzy przyszli po nich wykuły wąskie i toporne stopnie w odlanych z kamienia ścianach szybów. Wspinaliśmy się ostrożnie, pomagając sobie czasem rękami, zastanawiając się nad każdym ruchem, by nie spaść przypadkiem z powodu mimowolnego wzruszenia ramion. Gdyby głębiny szybów były oświetlone, nie wątpię, że część braci musiałaby podpierać się na swoich mieczach, ale ciemność ukrywa wszelkie grzechy i mogliśmy się oszukiwać, że dwadzieścia stóp pod nami jest niewidoczna podłoga. To dziwne, ale im głębsza jest dziura, tym bardziej człowieka wciąga. Fascynacja najwęższego skraju, najostrzejszego szpica żyje też w głębinach upadku. Czułem jej zew przy każdym kroku w górę. Można by sądzić, że Gorgoth będzie najgorzej uposażony do takiej wspinaczki, ale przychodziła mu z wielką łatwością. Dwójka dzieci pląsała przede mną, skacząc po schodach z taką lekkością, że miałem ochotę własnoręcznie je zepchnąć w dół. — Dlaczego nie uciekną? — zawołałem do Gorgotha. Nie odpowiedział. Pomyślałem, że lekceważenie, z jakim te dzieci odnosiły się do groźby upadku, trzeba oceniać w świetle losu, jaki czekał je, jeżeli dotrą na górę. — Zabierasz je na śmierć. Dlaczego idą posłusznie? — zawołałem ponownie do jego szerokich pleców. — Ich zapytaj. — W ścianach kamiennego szybu głos olbrzyma brzmiał jak odległy grzmot.
Złapałem starszego za kark i przechyliłem go nad skrajem. Nie ważył prawie nic, a ja potrzebowałem odpoczynku. Czułem już w nogach te wszystkie stopnie. — Jak masz na imię, potworku? — zapytałem. Spojrzał na mniej oczami, które wydawały się ciemniejsze i szersze niż przepaść obok nas. — Imię? Nie mam — odpowiedział głosikiem cienkim i słodkim. — To niedobrze. Dam ci imię. Jestem księciem i wolno mi to zrobić. Ty będziesz Gogiem, a twój brat może być Magogiem. Obejrzałem się na Czerwonego Kenta, który stał za mną, sapiąc i nie wykazując żadnych oznak zrozumienia. — Gog i Magog... Jezu, gdzie jest ksiądz, kiedy potrzebuję kogoś, aby zrozumiał biblijny dowcip! — zawołałem. — Nigdy nie myślałem, że będę tęsknił za ojcem Gomstem. Zwróciłem się do młodego Goga. — Z czego się tak cieszysz? Stary Gorgoth zabiera cię, żeby rzucić umarłym na żer. — Można z nimi walczyć — odpowiedział spokojnie chłopak. — Prawo pozwala. — Nie zdradzał w żaden sposób, żeby było mu niewygodnie w obecnej pozycji. — A mały Magog? — Skinąłem w stronę jego brata, który przycupnął na stopniu przed nami. — On też będzie walczył? — Uśmiechnąłem się na myśl o tych dwóch kurduplach walczących z panami śmierci. — Ja go ochronię — powiedział Gog i wykręcił moją rękę tak nagle i mocno, że musiałem go odstawić albo obaj polecielibyśmy w dół. Podbiegł do brata i położył cętkowaną dłoń na jego cętkowanym ramieniu. Przyglądali mi się obaj tymi czarnymi oczami, cisi jak myszy. — To może być ciekawe — rzucił Kent zza moich pleców. — Obstawiam, że mniejszy wytrzyma dłużej — zawołał Rike i wybuchnął śmiechem, jakby powiedział właśnie coś zabawnego. O mało w efekcie nie spadł ze schodów, co natychmiast go uciszyło. — Jeżeli chcesz wygrać w tej grze, Gog, zostaw Magoga, niech sam się sobą zajmie. — Kiedy wypowiadałem te słowa, powiew chłodu postawił na sztorc włosy na moim karku. —
Pokaż, że masz siłę, żeby sobie poradzić, a może znajdę coś, czego nekromanci chcieliby bardziej niż twojej kościstej duszy. Gorgoth ruszył ponownie do góry, a bracia podążyli za nim w milczeniu. Szedłem dalej, trąc ramiona, gdzie blizny po cierniach znów zaczęły piec. Doliczyłem do tysiąca kroków, a zacząłem tylko z nudów, więc opuściłem pierwsze dziesięć minut wspinaczki. Moje nogi zamieniały się już w galaretę, a zbroja wydawała się tak ciężka, jakby wykonano ją z grubego na cal ołowiu. Stopy z coraz większym trudem trafiały w kolejne stopnie. Brat Gains przekonał Gorgotha, że trzeba zrobić przystanek tym, że spadł w przepaść i wył przez dobrych dziesięć sekund zanim uciszyła go niewidoczna podłoga. — Tyle schodów, zanim dotrzemy do „Wielkich Schodów”! — Splunąłem w ciemność, ku czci brata Gainsa. Makin rzucił mi kwaśny uśmiech i otarł pot z brwi. — Może nekromanci mogliby nas wnieść na górę. — Będziemy musieli znaleźć nowego kucharza. — Czerwony Kent też posłał za Gainsem porcję plwociny. — Żaden nie będzie gorszy. — Gruby Burlow poruszał tylko ustami. Reszta jego cielska bezwładnie opierała się o ścianę. Nie wydało mi się to szczególnie na miejscu, skoro Burlow spożywał więcej produktów Gainsa niż my wszyscy razem wzięci. — Rike byłby gorszy — powiedziałem. — Już widzę jak zajmuje się posiłkiem tak, jak zabierałby się do palenia wioski. Gains był w porządku. Wystrugał mi flet z kości, kiedy przyłączyłem się do braci. W drodze żegnaliśmy naszych zmarłych przekleństwem i żartem. Gdybyśmy nie lubili Gainsa, nikt by nic nie powiedział. Czułem się głupio, że pozwoliłem Gorgothowi tak nas wymęczyć. Poczułem wręcz gniew, ale postanowiłem zostawić go dla nekromantów. Dotarliśmy do szczytu schodów bez dalszych strat w ludziach. Olbrzym poprowadził nas przez ciąg pustych komnat o podtrzymywanych rzędami kolumn sklepieniach tak niskich, że Rike mógłby do nich dosięgnąć. Szerokie rampy przenosiły nas z jednej sali do kolejnej; pomieszczenia niczym się od siebie nie różniły, były tak samo opuszczone i zakurzone. W powietrzu coraz bardziej wyczuwalny stawał się jakiś zapach, rozprzestrzeniający się tak powoli, że nie potrafiłbym powiedzieć, kiedy go zauważyłem. Odór śmierci nigdy nie jest
taki sam, ale schlebiam sobie, że potrafię rozpoznać kostuchę w każdym z jej przebrań. Warstwa kurzu na podłogach robiła się coraz grubsza, w niektórych miejscach sięgając cala. Gdzieniegdzie leżała na pół przykryta kość. Potem więcej kości, czaszka, kolejne trzy czaszki. Tam, gdzie ściany Budowniczych pękały, a ze szpar wyciekała woda, kurz zamieniał się w szare błoto i gromadził się w miniaturowych deltach. Wyciągnąłem z jednego z tych bagnisk czaszkę, co wywołało pokrzepiający chlupot. Błoto wylewało się jak syrop z pustych oczodołów. — No i gdzie są ci twoi nekromanci, Gorgoth? — zapytałem. — Idziemy w stronę Wielkich Schodów. Znajdą nas — odpowiedział. — Znaleźli was. — Kobieta jakby wyjęta z moich najmroczniejszych wyobrażeń wystąpiła zza kolumny tuż obok mnie. Otarła się o szorstki kamień, jakby to był najdelikatniejszy jedwab. Jej głos był jak ciemny, bujny aksamit. Nawet jeden miecz nie opuścił pochwy. Nubańczyk uniósł kuszę i pociągnął za dźwignię, napinając potężne mięśnie pod czarną skórą ramienia. Nekromantka nie zwróciła na niego uwagi. Odsunęła się od kolumny z ociąganiem, jakby opuszczała kochanka, i zwróciła się do mnie. Słyszałem, jak tuż obok Makin wciąga powietrze. Jej ciało łączyło w sobie gibką siłę z obfitością, jaką widuje się na marginesach chłopięcych zeszytów. Okryta była jedynie farbą i wstążkami, które układały się w celtyckie wzory z szarości i czerni. Kiedy ją spotkasz, uciekaj. — Miło cię spotkać, moja pani. — Skłoniłem się wytwornie. Po prostu uciekaj. — Gorgoth, przyprowadziłeś nam gości, oprócz daniny! — Jej śmiech wywołał u mnie mrowienie w kroku. Nie rób nic innego. Po prostu uciekaj. Wyciągnęła do mnie dłoń. Zawahałem się. — A ty jesteś? — Jej oczy, w których przed chwilą był tylko ogień, wypełniły się teraz zielenią, jaką pamiętałem z odległej sali tronowej. — Książę Jorg Ancrath. — Uścisnąłem jej dłoń, zimną i ciężką, i ucałowałem ją. — Sługa uniżony. — Byłem rzeczywiście jej sługą. — Chella. — W moich żyłach zapłonął mroczny ogień. Uśmiechnęła się i poczułem, jak
ten sam uśmiech pojawia się na mojej twarzy. Podeszła bliżej, przeszywając moje ciało dreszczem. Moje nozdrza wypełnił gorzki zapach starych grobów, zmieszany z odorem gorącej krwi. — Najpierw mały — powiedziała, nie zdejmując ze mnie wzroku. Kątem oka widziałem, jak Gorgoth łapie Goga swoją olbrzymią dłonią. Nagle powietrze stało się lodowate i wypełnił je odgłos skały trącej o skałę, tak że zabolały mnie zęby. Wydawało się, że sama komnata wzdycha z ulgą, a jej westchnieniem były mgły, które nas otoczyły. Sine kłęby przybierały kształt upiorów. Czułem jak moje palce zamarzają w błocie wypełniającym czaszkę, którą trzymałem. Zgrzyt ustał, kiedy kości odnalazły swoich towarzyszy. Najpierw z podłogi podniósł się jeden chwiejny szkielet, potem następny. Mgła okrywała kości widmową namiastką mięsa. Gog wił się i wyrywał szaleńczo, ale uchwyt Gorgotha był niewzruszony. Mały Magog stał nieruchomo, kiedy zbliżał się do niego pierwszy szkielet. Jego brat był zbyt opętany furią, by domagać się wypuszczenia. Ryk, który dobiegł z jego gardła, wydawał się komiczny, tak był cienki i wściekły zarazem. Nekromantka otoczyła mnie ramieniem. Nie potrafię wysłowić, jakie to było uczucie. Obróciliśmy się, by patrzeć na walkę Magoga. Mały leukrota ledwie sięgał szkieletowi do kolan. Dostrzegł odpowiedni moment, a przynajmniej tak mu się wydawało, i rzucił się do przodu. Nie można się wiele spodziewać po pięciolatku. Nieumarły złapał go swymi kościanymi palcami i niedbale rzucił nim o kolumnę. Magog zostawił na niej plamę krwi, ale nie rozpłakał się. Próbował się podnieść, kiedy podszedł do niego drugi szkielet. Płat barwnej skóry zwisał z ramienia chłopca, odsłaniając czerwone mięso. Odwróciłem oczy. Nawet pomimo miękkiego ciała Chelli przyciśniętego do mojego, to widowisko wydawało mi się nieznośne w sposób, którego nie potrafiłem pojąć. Mój wzrok odnalazł Goga, wciąż próbującego się wyrwać z uścisku Gorgotha. Olbrzym trzymał go teraz obiema rękami, chociaż nie wiem, czy nawet ja zdołałbym się wyrwać z tylko jednej z nich. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, skąd tak wielka siła miałaby się wziąć w tak małym ciele. Tymczasem szkielet złapał Magoga jedną dłonią, szykując się do wbicia dwóch palców drugiej w jego oczy. Wydawało mi się, że rozpętała się burza, choć może rozpętała się tylko we mnie —
burza smagająca bezksiężycową noc, ukazująca wycinki świata w błyskach piorunów. Głos dziecka dudnił w mojej głowie i nie chciał zamilknąć mimo moich przekleństw. Każde włókno mojego ciała domagało się działania — a jednak żaden mięsień nawet nie drgnął. Ciernie nie chciały mnie puścić. Tak więc w objęciach nekromantki patrzyłem jak szkielet kieruje palce w czarne oczy leukroty. Kiedy jego dłoń eksplodowała, byłem tak samo zaskoczony, jak wszyscy inni. Ale tak się właśnie dzieje z dłonią trafioną grubym bełtem z kuszy. Nubańczyk odwrócił wzrok od swego celu i spojrzał na mnie. Zobaczyłem jego szeroki uśmiech i nagle moje członki były wolne. Zamachnąłem się mocno i uderzyłem. Czaszka w mojej dłoni uderzyła w twarz nekromantki z nader przyjemnym trzaskiem.
Ktokolwiek stworzył Nubańczyka, zrobił go ze skały. Nie spotkałem nigdy człowieka bar marnował słów. Niewielu spośród braci szukało jego rady; w drodze ludzie rzadko potrz chociaż Nubańczyk nigdy nie osądzał, jego sąd
30
Wyszarpnąłem z pochwy moją rodową broń i uderzyłem z półobrotu, zwracając się ku nekromantce. O takim mieczu mówi się, że mógłby zranić nawet wiatr. I rzeczywiście, na swojej drodze napotkał tylko powietrze, które przeciął ze świstem. Nekromantka odsunęła się zbyt szybko, bym mógł jej dosięgnąć. Uderzenie czaszką ją zaskoczyło, ale nie mogłem mieć nadziei, że dopadnę ją ponownie równie łatwo. Czaszka musiała trafić ją w nasadę nosa, bo zamieniła go w miazgę. Nie było krwi, tylko ciemna plama i wijące się mięso, jakby setka robaków wiercących się jeden na drugim. Większość braci wciąż trwała w takim samym oszołomieniu, jakie początkowo trzymało i mnie. Nubańczyk ładował kolejny bełt do kuszy. Makin do połowy wysunął miecz z pochwy. Gorgoth puścił Goga. Nekromantka wciągnęła powietrze ze zgrzytliwym charkotem. — To — wycharczała — był błąd. — Tak mi przykro! — zawołałem zawadiacko i rzuciłem się na nią. Umknęła za kolumnę, tak że trafiłem tylko w kamień. Gog rzucił się z impetem ku swojemu bratu i wyszarpnął go z uchwytu jednorękiego szkieletu. Dostrzegłem na szyi małego ślady kościstych palców. Ostrożnie obszedłem kolumnę, ale tylko po to, by zobaczyć, że nekromantka cofnęła się za kolejną, oddaloną o pięć jardów. — Jestem bardzo wybredny, jeżeli chodzi o to, komu pozwalam rzucać na mnie uroki — powiedziałem, obracając się i wymierzając kopniaka Rike'owi. Trudno było w niego nie trafić. — No już, Rikejku! Zabieraj się za nich!
Rike ocknął się i wydał z siebie nieartykułowany odgłos niezadowolenia, coś pomiędzy rykiem zaniepokojonego morsa a pomrukiem wybudzonego ze snu zimowego niedźwiedzia. Tuż przed nim dwa szkielety pochylały się, by złapać Goga i Magoga, wciąż jeszcze wijących się na podłodze. Rike zbliżył się do nich i w obie dłonie złapał po czaszce. Uderzył jedną o drugą, miażdżąc doszczętnie. Potrząsnął dłońmi, rycząc coś niezrozumiałego. — Zimne! — udało mu się w końcu sformułować jakieś słowa. — Cholernie lodowate! Zwróciłem się znów ku nekromantce, mając na końcu języka jakąś złośliwą uwagę. I tam już ta uwaga pozostała. Cała twarz kobiety zamieniła się w wijącą się masę. Ciało na jej kończynach skurczyło się i zaczęło pulsować. Postać, która wydała mi się tak uwodzicielska, przypominała teraz śmiertelną ofiarę głodu. Wpatrywała się we mnie mrocznym spojrzeniem oczu łyskających pośród gnijącego mięsa. Roześmiała się, a jej śmiech przypominał odgłos mokrych szmat kołysanych wiatrem. Małe leukroty stały teraz obok mnie. Gorgoth nie poruszył się i trwał na swoim miejscu. Chłopcy przycupnęli razem w cieniu. — Nas jest wielu, a ty jesteś jedna, moja pani. A do tego cholernie szpetna. Więc lepiej się odsuń i daj nam przejść — powiedziałem. Jakoś nie podejrzewałem, żeby miała tak zrobić, ale na bezczelności nie mogłem już nic stracić. Zgniła masa, którą miała zamiast twarzy, ułożyła się w uśmiech tak szeroki, że mogłem zobaczyć jej żuchwę wraz z zawiasami. Na krótką chwilę jej oblicze rozdarło się na pół, a w wyrwie zobaczyliśmy Gainsa, z wrzaskiem spadającego w otchłań. — Umarłych jest wielu, dziecko. Pozwolę ci przejść — do ich królestwa. Temperatura nagle zaczęła spadać i spadała coraz bardziej, jak gdyby nie było dolnej granicy. W jednej chwili zimno z nieprzyjemnego stało się bolesne, a potem zupełnie niewyobrażalne. I do tego hałas. Potworny zgrzyt kości łączących się na powrót w szkielety w upiornej mgle, która nas otoczyła. Odgłos tak straszny, że wolałbyś wyrwać sobie zęby Pochodnia Makina poddała się i zgasła. We mgle mogliśmy dostrzec tylko najbliższych sąsiadów. Szkielety zbliżały się powoli, jak we śnie. Gdyby nie płomień pochodni Gorgotha ogarnęłyby nas kompletne ciemności. Uderzyłem mieczem w najbliższego napastnika. Rękojeść wydawała się przymarznięta do mojej dłoni, ale i tak nie zamierzałem jej w najbliższym czasie puszczać. Potrzebowałem
ruchu, żeby zachować ciepło. Szkielet zamienił się w deszcz kościanych okruchów. Nie miałem czasu, żeby się ucieszyć, bo kolejny już wychynął z mgły. Rzuciliśmy się w wir walki i czas nas opuścił. Zostaliśmy zawieszeni w zamarzającej pustce, w której nie istniało nic poza roztrzaskującymi się kośćmi i ciosami mieczy. Za każdym razem, gdy przecinałem ciało kolejnego upiora, chłód wydawał się sięgać głębiej do mych wnętrzności. Miecz stawał się coraz cięższy, aż w końcu wydawało się, że jest zrobiony z ołowiu. Widziałem, jak Roddat umiera. Szkielet dopadł go z zaskoczenia. Kościane palce objęły z obu stron jego głowę, która zaraz straciła wszelki kolor — żyjące ciało obumierało, gdy spotkało się z ciałem widmowym. To była szuja, ten Roddat, ale z przyjemnością przeciąłem na pół tego trupa, który go zabił. Obok mnie ktoś wrzasnął. To chyba był brat Jobe. Taki krzyk zwykle bywa ostatnim. Makinowi udało się zbliżyć do mnie. Jego wargi zsiniały, a na napierśniku osiadł szron. — Jest ich coraz więcej. Zza naszych pleców dobiegał ryk. Mgła tłumiła dźwięki, ale ten był dość głośny, by się przedrzeć. — Rike? — Musiałem przekrzykiwać hałas. — Gorgoth! Powinieneś go zobaczyć w akcji. To potwór! — odkrzyknął Makin. Rozbawiła mnie ta obserwacja. Było ich coraz więcej. Szkielety nadchodziły jeden za drugim, szereg za szeregiem, wyłaniając się z ciemności. Tuż przy mnie ktoś umarł. Nie potrafiłem rozpoznać kto. Załatwiliśmy przynajmniej ze dwie setki tych bękartów i wciąż ich przybywało. Mój miecz uwiązł pomiędzy żebrami jednego szkieletu. Za słabo uderzyłem. Makin strzaskał jego kark płaskim ciosem. — Dzięki — wyszeptałem zdrętwiałymi wargami. Nie umrę tutaj. Wciąż to sobie powtarzałem. Za każdym razem brzmiało mniej przekonująco. Nie umrę tutaj. Było zbyt zimno, żeby myśleć. Nie umrę tutaj. Uderz nisko, odetnij ręce. Te bękarty nawet tego nie czują. Ale ta suka poczuła, kiedy zmiażdżyłem jej twarz. Suka.
Kiedy nie wiesz, co robić, pozwól się prowadzić nienawiści. Normalnie odrzuciłbym tę radę. Takie zachowanie byłoby zbyt przewidywalne. Ale tutaj, w tej nieszczęsnej komnacie kości, miałem to gdzieś. Tylko nienawiść mogła mnie ogrzać. Powaliłem kolejny szkielet i rzuciłem się do przodu. — Jorg! — Usłyszałem za sobą krzyk Makina. Potem ciemność odebrała mi wzrok, a mgła stłumiła huk bitwy. Ależ było ciemno. Tak czarno, że musiałem wymazać wszystkie wspomnienia o kolorach. Zamachnąłem się mieczem kilka razy, strzaskałem parę kości, przez chwilę tylko machałem w powietrzu, potem trafiłem w kolumnę, która wytrąciła cholerny miecz z mojej ręki. Rozpaczliwie go szukałem, dłońmi zbyt odrętwiałymi, żeby znaleźć własną twarz. Powoli uświadomiłem sobie, że szkielety zniknęły. Żadne kościste palce nie chciały mnie objąć w głębi nocy. Potykałem się bez broni i bez orientacji. Suka. Musiała być gdzieś blisko. Na pewno. Czekała, żeby schwytać nasze dusze, kiedy umrzemy. Czekała na ucztę. Zatrzymałem się i stałem tak nieruchomo, jak tylko na to pozwalały przeszywające mnie dreszcze. Nekromantka odsunęła zasłonę. Tak jak powiedział Nubańczyk, odsunęła zasłonę pomiędzy światami, żeby martwi mogli przejść. Jeżeli ją powstrzymam, przestaną przechodzić. Nasłuchiwałem uważnie, ale cisza była równie obezwładniająca jak ciemność. Tym bardziej stałem nieruchomo, napięty i skupiony, starając się ją wytropić. — Goździki. — Słowo ułożyło się na moich wargach. Zmarszczyłem nos. Olej goździkowy? Zapach mnie przyciągał. Był słaby, ledwie wyczuwalny, ale nie miałem czym się bronić, więc mnie opętał. Pozwoliłem, by mnie prowadził, ciągnął, obracał w poszukiwaniu źródła. Moje dłonie natrafiły na wąskie przejście i przeszedłem przez nie do pomieszczenia oświetlonego przez migotanie upuszczonej pochodni. Odnalazłem źródło zapachu. Kusza Nubańczyka leżała o stopę od pochodni, porzucona, z naciągniętą cięciwą, ale bez bełtu, który upadł obok. Nubańczyk musiał oddzielić się od braci, żeby ścigać nekromantkę. Wyprzedził mnie. — Nekromantko — zawołałem. Stała u wejścia do jednego z szybów Budowniczych. Kwadratowa otchłań, której słabe światło nie mogło zgłębić, wypełniała ścianę pomieszczenia za jej plecami. Kobieta trzymała przed sobą Nubańczyka, odchylając jego głowę na bok i wgryzając się w naprężoną szyję.
Widziałem, jak napinają się jego ramiona, ale czarne dłonie daremnie zaciskały się w pięści. Szeroki miecz leżał na podłodze, rękojeść wystawała poza krawędź szybu. Nekromantka uniosła twarz znad jego gardła. Z jej zębów kapała krew. Siła, jaką najwyraźniej z tego czerpała, przywróciła jej ludzki wygląd. Krople krwi ściekały z pełnych warg na doskonałą szyję. — Wysłałeś za mną takie świeże mięso, książę Jorgu — powiedziała. — Mmm, pogańskie przyprawy. Dziękuję. Uklęknąłem i podniosłem kuszę. Zaskoczył mnie jej ciężar. Nałożyłem bełt. Nekromantka zasłoniła się bezwładnym ciałem Nubańczyka. Stała tuż przed otwierającą się przepaścią szybu. — Zmarzłeś, mój książę. — Jej melodyjny głos zbił mnie z tropu. Był głęboki i dźwięczny. — Mogłabym cię ogrzać. Mroczny zaśpiew nekromantki przeszył moje zmęczone ciało dreszczem. Musiałem przypomnieć sobie twarz Gainsa ukazującą się pomiędzy masą zgnilizny, jaką w rzeczywistości było jej ciało, żeby odeprzeć ten urok. Uniosłem kuszę. Wiedziałem, że długo jej nie utrzymam. — To grobowy mróz, który cię przenika. — Głos kobiety zmienił się we wściekły syk. — Zabije cię. Uśmiechnęła się do mnie ponad ramieniem Nubańczyka, czerpiąc przyjemność z jego bezradności. — Drżysz, Jorg. Odłóż broń. Pewnie nie trafiłbyś nawet swojego przyjaciela, a co dopiero mnie. To wydawało się tak kuszące. Odłożyć broń. — To nie jest mój przyjaciel — powiedziałem. Potrząsnęła głową. — On zginąłby za ciebie. Czuję to w jego krwi. — Próbujesz ze mną grać w niewłaściwą grę, ścierwo. — Uniosłem łuk i wymierzyłem. Drżenie moich ramion sprawiało, że muszka podskakiwała. O mały włos, a bełt wyskoczyłby z rowka. Roześmiała się.
— Dostrzegam więzy, które wiążą żywych. Masz tylko dwóch przyjaciół, książę Jorgu. Jesteś przywiązany do tego słodko-krwistego człowieka, jak syn do ojca. Poświęcenie. Przyłożyła palce do czerwonych dziur w szyi Nubańczyka. — Oddaj mi pozostałych. Pozwól mi wypić ich życiowe soki, a ty i on możecie zostać ze mną. Możecie mi pomóc zbierać daninę od leukrot. Jest kilka plemion, niektóre z nich dość krnąbrne. Są też inni nekromanci, przeciw którym żywy sojusznik, tak zdolny jak ty, byłby wielce pożyteczny. Graj w tę grę. Uśmiechnęła się i znów rozpalił mnie ten mroczny ogień. — Podobasz mi się, książę. Możemy razem rządzić tu, pod górą. — Jej słowa ociekały seksem. Nie potulną uległością, jaką prezentowała w pościeli Sally, ale czymś potężnym, niezwykłym, pochłaniającym. Proponowała mi remis. Życie, moc, władzę. Ale w jej służbie. Graj, żeby wygrać. Nubańczyk wpatrywał się we mnie. Po raz pierwszy byłem w stanie odczytać, co kryło się w jego oczach. Zadowoliłbym się czymkolwiek innym. Zadowoliłbym się nienawiścią, strachem czy błaganiem. Ale on mi wybaczał. Brzdęk! Bełt trafił Nubańczyka prosto w pierś i przedziurawił ich oboje. Siła uderzenia wypchnęła ich poza krawędź. Żadne z nich nie krzyknęło i minęła cała wieczność nim dosięgnęli dna.
Większość ludzi ma przynajmniej jedną dobrą cechę, która może ich usprawiedliwić. W pr naprawdę trudno taką znaleźć. Czy „duży" może być us
31
Kiedy wróciłem, zobaczyłem braci opatrujących rany pośród stert połamanych kości. Roddat, Jobe, Els i Frenk leżeli rozciągnięci na ziemi, z dala od reszty. Śmierć czyni trędowatymi nawet najbardziej lubianych towarzyszy. Zignorowałem ich: jeżeli było coś do zabrania, już zniknęło. — Myślałem, że nas zostawiłeś, bracie Jorgu. — Czerwony Kent rzucił mi spojrzenie spod zmarszczonych brwi, po czym powrócił do ostrzenia miecza. W tym „bracie” była nuta wyrzutu. Co najmniej nuta, być może cała symfonia. Nie ma tytułów dla uciekinierów. Makin przyglądał mi się z ponurym zastanowieniem, leżąc na podłodze, zbyt wycieńczony, by oprzeć się o kolumnę. Rike podniósł się na nogi. Podszedł do mnie powoli, wycierając jakiś pierścień o skórzaną wyściółkę swojego napierśnika. To był szczęśliwy talizman Roddata, ładny kawałek złota. — Myślałem, że nas zostawiłeś, bracie — powiedział, nachylając się nade mną ze swoimi szerokimi, grożącymi barkami. Niektórzy, jak Kłamca, nie wyglądają na wiele i potrafią zaskoczyć tych, którzy nagle dowiadują się z jakim wrednym draniem mają do czynienia. Rike nikogo nie zaskakiwał. Matka Natura w każdą linię jego sylwetki wpisała groźbę, czyste okrucieństwo, umiłowanie bólu. — Nubańczyk nie żyje. — Zignorowałem Rike'a i obejrzałem się na Makina. Ściągnąłem z pleców kuszę i pokazałem ją. Nie było wątpliwości. Jej właściciel musiał być martwy.
— Dobrze — skwitował Rike. — Ma za ucieczkę. Nigdy nie lubiłem tej tchórzliwej szui. Uderzyłem go tak mocno, jak mogłem. W gardło. To nie była świadoma decyzja. Gdybym zastanowił się choć przez ułamek sekundy, powstrzymałbym się. Może miałem z nim szansę na miecze, ale w żadnym razie nie na gołe pięści. „Gołe pięści” to właściwie przesada. Miałem na dłoniach rękawice z nitowanego żelaza. W wieku lat czternastu miałem sześć stóp wzrostu, byłem szczupły, ale żylasty; wyrobiłem sobie mięśnie od machania mieczem i dźwigania zbroi. Wiedziałem też, jak trzeba uderzać. Włożyłem w cios cały ciężar mojego ciała, każdy gram siły. Żelazne nity wbiły się w bycze gardło Rike'a. Być może nie myślałem, co robię, ale jakaś część mnie nie straciła zupełnie rozumu. Gdybym uderzył go w jego tępą twarz, przypuszczalnie połamałbym sobie palce i tylko trochę go połaskotał. Rike jęknął. Stał nieruchomo, wyglądając na nieco oszołomionego. Podejrzewam, że nie od razu dotarło do niego, że naprawdę postanowiłem popełnić samobójstwo w wielkim stylu. Gdzieś z tyłu głowy zaświtała mi myśl, że to był bardzo wielki błąd. Reszta mnie miała to gdzieś. Myślę, że ślepa furia i czysta satysfakcja z wykorzystania Rike'a jako worka treningowego w równym stopniu za to odpowiadały. Skoro dostałem szansę na kolejny darmowy cios, wykorzystałem ją podwójnie. Dobrze wymierzony cios żelaznym nakolannikiem w krocze powstrzyma na chwilę reakcję nawet wysokiego na siedem stóp furiata, który jest dwa razy cięższy od ciebie. Rike posłusznie się pochylił, więc obiema pięściami uderzyłem z góry w jego kark. Z tutorem Lundistem studiowałem sztuki walki Nipponu. Lundist przywiózł książkę na ten temat z Odległego Wschodu. Setki kart z ryżowego papieru z postawami, ciosami kata i anatomicznymi diagramami wskazującymi punkty nacisku. Jestem pewien, że trafiłem dwa „punkty ogłuszenia” na karku Rike'a i że uderzyłem mocno. Myślę, że to on był po prostu zbyt głupi, żeby wiedzieć, jak te punkty powinny działać. Rike zamachnął się na mnie. I całe szczęście, bo gdyby spróbował mnie złapać, mógłby bez trudu urwać mi głowę. Jego nałokietnik trafił mnie w żebra. Gdybym nie miał zbroi, złamałby pewnie wszystkie bez wyjątku, a nie tylko dwa. Uderzenie powaliło mnie na podłogę z takim impetem, że przejechałem po stercie kości i zatrzymałem się dopiero, gdy uderzyłem o jedną z kolumn.
Mogłem wtedy wyciągnąć miecz. To byłoby jedyne rozsądne rozwiązanie. Wbrew wszelkim niepisanym zasadom, oczywiście. Zacząłem od pięści i na tym powinienem poprzestać. Ale jeżeli z jednej strony masz groźbę utraty twarzy przed braćmi, a z drugiej groźbę, że Rike naprawdę urwie ci głowę, decyzja nie jest trudna. Podniosłem się. — Chodź tu, tłusty sukinsynu. Słowa wypowiedziały się same bez mojej zgody. Gniew mówił za mnie. Gniew, że straciłem panowanie nad sobą bardziej niż gniew, że nazwał Nubańczyka tchórzem. Jego odwaga nie potrzebowała dowodów w postaci pobitego Rike'a. Byłem wściekły, że się wściekłem. I oto bezbłędnie wąż pożera własny ogon. Powinienem mieć Uroborosa na rodowym godle. Rike rzucił się na mnie z tym swoim nieartykułowanym rykiem. Osiągnął niezłą prędkość. Niejedna zamkowa brama nie zdołałaby go powstrzymać. Dosyć przerażające, jeżeli nie wiedziałeś, że Rikejek nie potrafi skręcać. Usunąłem się zwinnie, przeklinając połamane żebra. Rike trafił w kolumnę i odbił się. Trzeba mu przyznać, że odłupał kilka kawałków. Podniosłem z ziemi solidną kość udową i walnąłem go w głowę, kiedy próbował się podnieść. Kość złamała się prawie na pół, więc przełamałem ją do końca i miałem teraz dwie maczugi. Najbardziej przybijającą rzeczą w walce z Rikeem było to, że nigdy nie odpuszczał. Znów ruszył na mnie, tym razem nieco chwiejnie, ale rzucając śmiertelnymi groźbami, które z pewnością szczerze zamierzał zrealizować. — Nakarmię cię twoimi własnymi oczami, chłopcze. — Splunął, a na podłogę upadł jeden z jego zębów. Odsunąłem się i uderzyłem go w twarz dłuższą z połówek kości. Wypluł kolejnego zęba. Nie mogłem się nie roześmiać. Gniew mnie opuścił. To było dobre uczucie. Rike napierał, a ja się odsuwałem, waląc go jedną lub drugą maczugą, gdy tylko nadarzyła się okazja. Przypominało to nieco drażnienie niedźwiedzia. Cios i ryk, trzask i skowyt. Bez przerwy chichotałem, co nie było za dobre, bo wystarczył jeden błąd i Rike by mnie dopadł. Gdyby tylko złapał mnie jedną z tych swoich wielkich łap... cóż, musiałbym zjeść własne oczy. On naprawdę robił ludziom takie rzeczy. Bracia zaczęli robić zakłady i kibicować.
— Wyszarpię ci wnętrzności. — Rike wydawał się mieć nieskończony zapas obrazowych gróźb. Niestety wydawał się też mieć nieskończony zapas energii, a ten taniec naprawdę mnie zmęczył. Unikałem go coraz bardziej niezdarnie. — Połamię ci wszystkie kości w tej twojej ładnej buźce, Jorgy. Zatoczyliśmy krąg i wróciliśmy do miejsca, gdzie wymierzyłem pierwszy cios. — Wyrwę ci te kościste ręce. — Wyglądał naprawdę koszmarnie ze strużkami krwi cieknącymi po brodzie. Dostrzegłem szansę. Pobiegłem prosto na niego, znów go zaskakując. Na dłuższą metę prowadziłoby to do zderzenia równie niesprawiedliwego jak Rike'a z kolumną, ale mój przeciwnik ustąpił o krok. To mi wystarczyło. Potknął się o nogi Makina i przewrócił do tyłu. Złapałem kuszę Nubańczyka i zanim Rike się podniósł, stałem już nad nim. Wycelowałem żelaznego jastrzębia na czubku kuszy prosto w jego twarz. — No i co teraz będzie, Rikejku? — zapytałem. — Myślę, że mogę zmiażdżyć twoją czaszkę jak jajko, zanim mnie dopadniesz. Sprawdzimy? Czy chcesz odwołać, co powiedziałeś? Spojrzał na mnie tępo. — O Nubijczyku — podpowiedziałem mu. Rike naprawdę zapomniał, o co poszło. — A. — Zmarszczył brwi, wahając się. Próbował się skupić na wycelowanej w niego kuszy. — Odwołuję. — Na rany Chrystusa! — Odetchnąłem ciężko, wycieńczony i zlany potem. Bracia zebrali się wokół nas, ożywieni, wypłacając zakłady i przeżywając ponownie zderzenie Rike'a z kolumną. Zapamiętałem sobie, kto stawiał na mnie: Burlow, Kłamca, Grumlow, Kent — starsi, którzy wiedzieli, że mój młody wiek nic nie znaczył. Makin zdobył się nawet na to, że wstał z podłogi. Położył mi dłoń na ramieniu. — Załatwiliście ją z Nubańczykiem? Skinąłem. — Mam nadzieję, że poleciała do piekła z krzykiem — powiedział Makin. — Z cholernym — odparłem. Łatwe kłamstwo. — Nubańczyk... — Makin musiał poszukać słów. — Był lepszy od nas wszystkich.
Ja nie musiałem szukać. — Tak.
Gorgoth nie poruszył się przez cały czas, kiedy walczyłem z Rike'em. Siedział na zimnym kamieniu ze skrzyżowanymi nogami. W kilku miejscach palce szkieletów naznaczyły jego skórę, pozostawiając białe odciski tam, gdzie tkanka obumarła. Nie poruszył się, ale obserwował mnie swoimi kocimi oczami. Jakiś jard czy dwa od niego dostrzegłem małą ciemną kulkę splątanych kończyn: Gog i Magog leżeli ciasno objęci. — Dobra robota, mały — zawołałem do Goga. — Walczyłeś tak dobrze, jak obiecywałeś. Uniósł głowę i spojrzał na mnie. Głowa jego brata opadła do tyłu, ukazując szyję naznaczoną białymi liniami, martwymi białymi liniami na cętkowanej skórze. Odruchowo uklęknąłem przy nich. Gog warknął, kiedy dotknąłem Magoga, ale nie powstrzymywał mnie. Mały wydawał się tak lekki w moich rękach: niesamowite połączenie dziecięcej delikatności i głodowego wycieńczenia. — Twój brat — powiedziałem. Przez długą chwilę nie potrafiłem powiedzieć nic więcej, jakby moje gardło zamknęło się na jakiekolwiek słowa. — Taki mały. — Przypomniałem sobie, jak wspinał się po niezliczonych schodach. W końcu musiałem przycisnąć dłonią swoje połamane żebra, żeby ból otrzeźwił mnie i odegnał otępienie. Położyłem martwe dziecko i wstałem. — Walczyłeś o niego, Gog. To głupie, ale może znajdziesz w tym pocieszenie. — Może jego wyrzut nie będzie ścigał cię przez resztę życia. — Mamy nową maskotkę! — oznajmiłem braciom. — Ten tu Gog jest teraz członkiem naszej wesołej bandy. Gorgoth poruszył się na te słowa. — Nekromanci... Stanąłem przed nim, zanim zdążył się podnieść. Żelazny czubek kuszy Nubańczyka zatrzymał się trzy cale przed jego sztywnym czołem.
— Jak to będzie, Gorgoth? — zapytałem. Usiadł z powrotem. Obróciłem się. — Spalimy zmarłych. Nie chciałbym, żeby jeszcze nas odwiedzili. — Spalimy ich na czym? — chciał wiedzieć Czerwony Kent. — Kości kiepsko się palą, Jorf. — Elban wystrzelił grudkę śliny w najbliższą stertę, jakby podpierając w ten sposób swoje słowa. — A jednak zrobimy sobie z nich ognisko — odpowiedziałem. — Widziałem po drodze wyciek smoły. Więc zabraliśmy kości do miejsca, gdzie czarna substancja ciekła powoli i ze smrodem z pęknięcia w kamieniu Budowniczych. Jedna po drugiej natarliśmy je smołą. Zrobiliśmy stos dla Roddata i pozostałych, i drugi mniejszy dla małego leukroty. Elban ułożył je w taki sposób, jak robią to dla królów na ziemiach Teutonów. Podłożyłem ogień pochodnią Makina. — Dobranoc, chłopcy — powiedziałem. — Byliście złodziejami i łachudrami. Powiedzcie diabłu, że kazałem mu się dobrze wami zająć. Podałem pochodnię Gogowi. — Podpal stos; nie chciałbyś, żeby nekromanci bawili się jego kośćmi. — Ciepło zaczęło emitować z ciała chłopaka, jak gdyby rozpalił się wewnątrz niego jakiś tlący się dotąd ogień. Mało brakowało, a mógłby podpalić stos bez pochodni. Podłożył ogień i odsunęliśmy się przed kłębami dymu. Smoła nie pali się czysto, ale nie przeszkadzało mi, że otoczyła nas ciemną zasłoną. Gog oddał mi pochodnię. Jego atramentowoczarne oczy broniły ukrytych za nimi sekretów nawet ściślej niż oczy Nubańczyka, ale udało mi się coś w nich dostrzec. Coś jakby dumę. Ruszyliśmy dalej. Dałem Burlowowi do niesienia kuszę. Książę musi w końcu mieć pewne przywileje. Szliśmy, dymiąc z kościanych pochodni, a Gorgoth wskazywał drogę.
Mila za milą ciągnęły się nużące sale, kwadratowe korytarze, niskie galerie. Podejrzewam, że kiedy Budowniczy kupowali od Lucyfera swój piekielny ogień, zapłacili za niego wyobraźnią.
Wielkie Schody wzięły mnie z zaskoczenia. — To tu. — Gorgoth zatrzymał się w miejscu, gdzie naturalny tunel przecinał przejście. Wielkie Schody okazały się być mniej wielkie niż się spodziewałem. Nie miały więcej niż dziesięć jardów szerokości w żadnym miejscu, o ile mogłem ocenić, a u wejścia były dosyć wąskie. Przynajmniej były jednak naturalne. Moje oczy tęskniły już za choć jedną zakrzywioną linią i tu wreszcie znalazły ukojenie. Pradawny strumień wydrążył swoje koryto wzdłuż krawędzi uskoku, schodząc po stopniach i drobnych urwiskach w niewidoczną głębię. Teraz pozostała z niego już tylko cienka strużka, która skapywała skalistą gardzielą tak stromą i krętą, jak tylko można sobie było życzyć. — Wygląda na to, że czeka nas wspinaczka — powiedziałem. — Te schody nie są dla żywych. — Nekromanta pojawił się nagle w wąskim przejściu, ciągnąc za sobą cienie, z których się wyłonił, jakby to były nitki pajęczyn. Mógłby być bliźniakiem suki, która załatwiła Nubańczyka. — Na rany Chrystusa! — Wyciągnąłem miecz i w tym samym ruchu wykonałem cios po szerokim łuku. Ostrze bez trudu odrąbało głowę. Pozwoliłem, by impet obrócił mnie dokoła i z całej siły uderzyłem z góry w pusty kark, zanim jeszcze bezgłowe ciało zdążyło upaść. Miecz wbił się głęboko, rozłupując kręgosłup. — Nie jestem zainteresowany! — zawołałem do trupa, kiedy jego ciężar ściągnął mnie do parteru. Tak jak w wielu innych sprawach w życiu, w zabijaniu najważniejsze jest wyczucie czasu. Popełniłem błąd, dając Chelli chwilę na uzyskanie przewagi. Jane powinna była mi powiedzieć „po prostu ją zaatakuj, nie rób nic innego, atakuj. Zapomnij o uciekaniu”. Pomyślałem, że gdyby moją odpowiedzią na pierwsze słowa Chelli był dobrze wymierzony cios miecza, Nubańczyk mógłby wciąż stać u mojego boku. Gwałtownie przekręciłem rękojeść miecza, otwierając klatkę piersiową nekromanty. Za cholewą trzymam zawsze piekielnie ostry sztylet. Wyciągnąłem go. Bracia w milczeniu patrzyli, jak wycinam serce trupa. Pulsowało jeszcze w mojej dłoni, było ciepławe, nie miało gorąca żywych ani chłodu umarłych. Krew również wydawała się mniej żywa. Kiedy wycinasz serce, a mówię na podstawie licznych doświadczeń z tym tematem, możesz się spodziewać, że będziesz od stóp do głów karmazynowy. Krew nekromanty miała w świetle pochodni purpurowy odcień i ledwie sięgała moich łokci. — Jeżeli jeszcze któryś z was, bękarty, chce marnować mój czas swoimi
melodramatami, proszę ustawić się w kolejce. — Moje słowa odbijały się echem w korytarzach. Nubańczyk opowiadał mi kiedyś o plemieniu w jego ojczystej Nubie, które zjada serca i mózgi swoich wrogów. Uważają, że to pozwala im wchłonąć ich siłę i spryt. Nie widziałem nigdy, żeby Nubańczyk to robił, ale nie odrzucał tego pomysłu. Uniosłem serce do ust. — Książę! — Makin podszedł do mnie. — To złe mięso. — Nie ma czegoś takiego jak zło, Makinie. Jest miłość do bogactw, władzy, wygody, seksu i jest to, co ludzie są skłonni zrobić, żeby ją zaspokoić. — Kopnąłem to, co zostało z nekromanty. — Myślisz, że te żałosne stworzenia są złe? Myślisz, że powinniśmy się ich bać? Odgryzłem tak wielki kawałek, jak zdołałem. Surowe mięso jest żylaste, ale serce nekromanty było delikatniejsze, jak mięso ptaka, który wisi na haku tak długo, aż gotowy jest spaść. Gorycz krwi spływała w dół mojego gardła. Przełknąłem kęs, był ciężki i cierpki. Chyba po raz pierwszy Burlow patrzył na mnie, kiedy jadłem, bez wyrazu zazdrości w oczach. Upuściłem resztę serca. Bracia stali bez słowa; oczy łzawiły im od gęstego dymu. To jest problem z pochodniami ze smoły, nie można się na długo zatrzymywać. Czułem się trochę dziwnie. Miałem to uczucie, które cię nachodzi, kiedy wiesz, że naprawdę powinieneś być gdzie indziej, bo na przykład umówiłeś się dziś rano na pojedynek czy coś takiego, ale nie do końca możesz sobie przypomnieć, o co chodziło. Chłodny dreszcz przebiegł moje plecy i ramiona, jak gdyby duchy głaskały mnie niewidzialnymi palcami. Otworzyłem usta, ale zamknąłem je, bo przerwał mi jakiś szept. Rozejrzałem się. Z każdego kąta dobiegały szepty, irytująco ciche, tak że słyszałem słowa, ale nie rozumiałem ich. Bracia też zaczęli się nerwowo rozglądać. — Słyszycie to? — zapytałem. — Co takiego? — zdziwił się Makin. Szepty stawały się głośniejsze, gniewne ale wciąż niezrozumiałe, jeszcze głośniejsze, jak nadciągający tłum, jeszcze głośniejsze. Delikatny podmuch poruszył powietrze wokół nas. — Czas się powspinać, panowie. — Otarłem usta wierzchem dłoni. Na rękawicy zostały krwawe smugi. — Zobaczmy, jak szybko uda nam się to zrobić. Podniosłem z ziemi głowę nekromanty, po trochu spodziewając się, że oczy odwrócą się i spojrzą na mnie.
— Myślę, że przyjaciele naszego pozbawionego serca przeciwnika się zbliżają — powiedziałem. — Bardzo wielu przyjaciół.
Wszyscy lubią jeść. Jeden człowiek potrzebuje wypchać żołądek, żeby iść dalej, tak samo potrzebuje. Tylko Gruby Burlow zamiast iść wolał więcej jeść. A niektórzy z braci mieli mu to do niego więcej serca niż do wię
Z nich wszystkich, nie licząc Makina, tylko jemu zdarzało się wziąć książkę do ręki. Oczy wrogo na niego łypali. Na drodze mówią: „Nigdy nie ufaj tym
32
Wspinaliśmy się po Wielkich Schodach, a wrzaski duchów narastały za naszymi plecami. Mówią, że strach dodaje skrzydeł. Żaden z moich braci nie pofrunął na górę, ale patrząc, jak wdrapywali się po tych śliskich skałach, nawet jaszczurka mogłaby się wiele nauczyć. Pozwoliłem im mnie wyprzedzić. To była równie dobra metoda jak każda inna, żeby wybadać stopnie. Pierwszy szedł Grumlow, potem Kłamca i młody Sim. Gog za nimi, a dalej Gorgoth. Porozumienie między leukrotami a nekromantami chyba przestało obowiązywać. Makin szedł ostatni. Wyczuwał zbliżanie się umarłych. Mogłem to odgadnąć po tym, jak zbladł. Sam wyglądał jak trup. — Jorg! Chodź! Do góry! — Złapał mnie za ramię, kiedy mnie mijał. Strząsnąłem jego rękę. Widziałem duchy napływające ku nam tunelem. Kolejne wychodziły ze ścian. — Jorg! — Makin złapał mnie ponownie i pociągnął w stronę schodów. Nie widział ich. Rozglądał się bez żadnej orientacji. Nie mógł ich dostrzec. Najbliższe z duchów przypominały mi wiszące w powietrzu na pół zamazane rysunki węglem. Szkice martwych ciał, niektóre nagie, inne odziane w łachmany albo kawałki powyginanej zbroi. Emanował z nich chłód, sięgający moich członków i kradnących z nich ciepło niewidzialnymi palcami. Roześmiałem się im w twarz. Nie dlatego, żebym sądził, że nie mogą mnie skrzywdzić, ale dlatego, że mogły. Śmiałem się, żeby pokazać im, jak mało dbam o ich groźby. Śmiałem się, żeby je zranić. I to je raniło. Czułem wciąż w gardle gorzki smak krwi
nekromanty, a moje ciało przepełniała mroczna moc. — Gińcie! — krzyczałem, zapluwając się ze śmiechu. — Człowiek powinien mieć tyle przyzwoitości, by pozostać martwym! I pozostawały. Tak myślę. Jak gdyby moje słowa zmuszały je do posłuszeństwa. Makin ciągnął mnie za sobą, zniknęliśmy już prawie za zakrętem, ale widziałem, że duchy się zatrzymują. Widziałem blade płomienie widmowego ognia obejmujące ich członki. Och, i krzyki. Nawet Makin je słyszał; brzmiały jak gwoździe drapiące o gliniane dachówki, zimny wiatr przy ataku migreny. Wtedy obaj zaczęliśmy biec, prawie frunąc.
Minęły godziny, zanim się zatrzymaliśmy, tysiąc stóp wyżej, może więcej. Spadający strumień dawno wyschniętej rzeki zatrzymał się tu, by wypłukać dużą nieckę, otoczoną mniejszymi zagłębieniami i ozdobioną zamarzniętymi kamiennymi maswerkami, jakie zdobią głębokie pieczary świata. — Pieprzyć to. — Gruby Burlow upadł na ziemię, zamieniając się w nieforemną bryłę, i leżał nieruchomo. Czerwony Kent usiadł oparty o stalagmit. Kolor jego twarzy w pełni uzasadniał teraz przydomek, jaki nosił. Tuż obok Elban splunął do zagłębienia i obrócił się, ocierając śluz z popękanych warg. — He-he! Wyglądasz, jak jeden z tych Rumieńców, Kent — wysapał. Kent tylko spojrzał na niego wrogo. — No więc. — Makin wziął głęboki wdech i spróbował jeszcze raz. — No więc, książę, wspinamy się. Nieźle nam idzie. Ale jeżeli będziemy się tak dalej piąć, to po prostu dotrzemy do Czerwonego Zamku. — Kolejny oddech. Tak się kończy długa wspinaczka w pełnej zbroi. — Możemy ich cholernie zaskoczyć, kiedy tak wychyniemy z krypty, ale wciąż jest nas tylko dwa tuziny przeciw dziewięciu setkom. Uśmiechnąłem się. — To mamy dylemat, co, bracie Makinie? Czy Jorg może coś zaczarować jeszcze raz? Wszyscy bracia teraz patrzyli na mnie. Wszyscy oprócz Burlowa. Po tej wspinaczce za nic nie obróciłby głowy, może jedynie na drugie przyjście Chrystusa.
Podniosłem się na nogi i skłoniłem lekko. — Ten Jorg, książę Jorg, on jest szalony. Odjęło mu rozum, może zadurzył się w śmierci? Makin zmarszczył brew, zaniepokojony. Wolałby, żebym się zamknął. Zacząłem chodzić wokół nich. — Młody Jorg, gotów wszystko porzucić dla kaprysu, stracić bractwo dla głupiego zakładu... ale jednak, jakoś, ciągle mu się udaje! Poklepałem Rike'a po otłuszczonej głowie. Obdarzył mnie kwaśnym grymasem. — Czy to szczęście? — zapytałem. — Czy jakaś królewska magia? — Dziewięciuset Rumieńców w Czerwonym Zamku, Jorf. — Elban wskazał kciukiem na sufit. — Nie ma szans, żebyśmy ich wykurzyli. Musiałoby nas być dziesięć razy tyle. — Mądrość dojrzałego wieku! — Podszedłem do Elbana i objąłem go ramieniem. — O, moi bracia! Może i sam oddałem naszego kapłana, ale boleję nad tym, że wasza wiara tak szybko podążyła za nim. Skierowałem Elbana ku Schodom. Czułem jego napięcie, kiedy zbliżaliśmy się do krawędzi. Pamiętał Mistrza Straży. W skazałem na wyżłobione przez rzekę stopnie. — Tędy prowadzi nasza droga, stary ojcze. Puściłem go i odetchnął. Zwróciłem się znowu do braci. Gorgoth przyglądał mi się kocimi oczami, Gog patrzył z dziwną fascynacją zza skalnego filaru. — Myślę, że znajdę to, czego szukam, zanim dotrzemy do piwnic Czerwonego Zamku. — Porzuciłem żartobliwy ton. — Ale jeżeli okaże się, że musimy wyrąbać sobie spokojny dostęp do sypialni diuka Merla i że muszę nabić go na mój miecz jak lalkę na kijek, żeby podpisał akt przekazania mi zamku... — Obrzuciłem ich spojrzeniem. Nawet Burlow zdołał podnieść głowę i patrzył na mnie. — To... — Odczekałem, aż wspaniałe echo mojego głosu wypełni grotę. — To tak właśnie, do cholery, zrobicie, a pierwszy brat, który zwątpi w moje pieprzone szczęście, jako pierwszy też odejdzie z naszej rodziny. — Nie zostawiłem im żadnych wątpliwości, że to odejście nie będzie przyjemne. Wspinaliśmy się więc dalej i w końcu Wielkie Schody zostały za nami. Znów znaleźliśmy się w kwadratowych salach Budowniczych. Wiedza Gorgotha sięgała tylko do stóp
Schodów, więc teraz ja prowadziłem. W moich myślach tańczyły linie i diagramy. Prostokąty, kwadraty, dokładnie wytyczone korytarze, wszystko wyrysowane na przypalonym plastiku. Zakręt tutaj, sala po lewej. I nagle, podobnie jak któryś z wywarów Lundista stawał się kryształowo czysty po dodaniu drobnego ziarenka, wykrystalizowała się moja pewność: wiedziałem, gdzie jesteśmy. Wyobraziłem sobie mapę i nią się kierowałem. Książka Budowniczych była w moich jukach. Wracałem do jej stronic wiele razy podczas naszej podróży z Upadłego Anioła. Nie musiałem jej teraz wygrzebywać. Niech bracia mają swój magiczny pokaz. Dotarliśmy do skrzyżowania pięciu korytarzy. Przyłożyłem jedną dłoń do czoła, a drugą wodziłem w powietrzu, jakby próbując wyczuć drogę. — Tędy! Jesteśmy blisko. Przejście po lewej, rdzawy zarys starożytnej framugi, z której dawno zniknęły drzwi. Zatrzymałem się i odpaliłem nową pochodnię z kości i smoły od dogasającego kikuta starej. — Oto jesteśmy! Najbardziej dwornym gestem, na jaki było mnie stać, wskazałem drogę, po czym przekroczyłem próg. Weszliśmy do przedsionka krypty, której szukałem według mapy. Drzwi, które zagradzały nam dalszą drogę miały jakieś dziesięć stóp wysokości i zaopatrzone były w wielki okrągły zawór z błyszczącej stali, otoczony nitami tak grubymi jak moje ramię. Niech mnie diabli, jeżeli wiem, jakimi czarami Budowniczy uchronili go od zerdzewienia jak wszystko inne tutaj, ale był tam: wielka błyszcząca i nieprzejednana przeszkoda na mojej drodze. — No i jak to otworzymy? — wymamrotał Rike. Nieźle poharatałem mu szczęki. Nie miałem najbledszego pojęcia. — Pomyślałem, że możemy użyć twojej głowy jako tarana.
Nazwałem go Kłamcą tego dnia, kiedy wbiłem mu nóż w dłoń. Nóż potem zabrałem, al Kłamca był żylastym skurczybykiem o w
Nie znosił mówić prawdy, ale jego
33
— Jak dla mnie, wygląda całkiem solidnie — zauważył Makin. Nie mogłem polemizować. Nigdy w życiu nie widziałem nic solidniejszego od tych drzwi. Nie wiem, czy mój miecz zdołałby je choćby zadrapać. — To jaki jest plan? — Czerwony Kent oparł obie dłonie na rękojeściach swoich krótkich mieczy. Złapałem za błyszczący okrąg i odchyliłem się do tyłu. Drzwi górowały nade mną. Wyglądały jak ze srebra: królewski okup w srebrze. — Moglibyśmy przekopać się przez ścianę — powiedziałem. — Przez kamień Budowniczych? — Makin uniósł brew. — A przynajmniej spróbować. — Puściłem zawór i wskazałem na Burlowa, a potem Rike'a. — Wy dwaj. Stańcie tam. Podeszli, wzruszając ramionami. Rike zatrzymał się na swoim miejscu i kopnął w ścianę. Burlow wyciągnął dłonie przed siebie i przyglądał im się z zamyśloną miną. Wybrałem tych dwóch z powodu ich siły, nie pomysłowości. — Makinie, daj im swój korbacz. Row, ten twój młot bojowy może się na coś przydać. Rike wziął młot i zaczął walić w ścianę. Burlow zamachnął się korbaczem i o mało nie rozwalił sobie twarzy, kiedy nabijane kolcami kule odbiły się od kamienia. — Jeżeli miałbym postawić na to pieniądze, to stawiam na ścianę — rzucił Makin. Po pięciu minutach widzieliśmy już, że to by musiało zająć jakiś czas. Kamień nie
ustępował; uderzenia tylko ścierały z niego warstwy pyłu. Nawet wściekły atak Rike'a pozostawił jedynie kilka zadrapań. Bracia zaczęli się rozsiadać, opierając się o pakunki. Kłamca zabrał się do czyszczenia paznokci małym nożykiem. Row odłożył latarnię, Grumlow wyciągnął karty i usiedli do gry. Ci dwaj zawsze tracili w ten sposób większą część swojego łupu, a lata praktyki nie zwiększały wcale ich umiejętności. Makin wydobył z kieszeni kawałek suszonego mięsa i zaczął go żuć. — Mamy jedzenia najwyżej na tydzień, Jorg — wymlaskał pomiędzy kęsami. Chodziłem gniewnie tam i z powrotem. Wiedziałem, że się nie przekujemy. Kazałem im to robić tylko po to, żeby byli cicho. A przynajmniej na tyle cicho, na ile może być człowiek z młotem. Być może nie da się przejść. Ta myśl uwierała mnie i swędziała, nie potrafiłem się jej pozbyć. Całe pomieszczenie wypełnione było hukiem uderzeń. Chodziłem wokoło, w zamyśleniu, prowadząc czubkiem miecza po ścianie.Nie da się przejść. Gog przykucnął w kącie i przyglądał mi się swoimi ciemnymi oczami. Przestępowałem nad leżącymi braćmi, jakby byli kłodami. Kiedy mijałem Kłamcę, poczułem zmianę w teksturze ściany. Wyglądała tak samo, ale miecz naciskał na nią jakby nie była ani z kamienia, ani z metalu. — Gorgoth, potrzebuję tu twojej siły, jeżeli możesz. — Nie spojrzałem, żeby sprawdzić, czy się podniósł. Schowałem miecz do pochwy i wyciągnąłem nóż zza paska. Podszedłem bliżej i podrapałem ten dziwny kawałek ściany. Nóż zostawił za sobą kreskę. Niewiele się z tego dowiedziałem. Tyle, że to nie drewno. — Co? — Gorgoth przykrył mnie swoim cieniem. — Miałem nadzieję, że ty mi powiesz. Albo to otworzysz. — Uderzyłem pięścią. Odgłos wskazywał, choć bardzo słabo, na pustą przestrzeń za ścianą. Gorgoth przepchnął się przede mnie i zbadał dłońmi brzegi tego panelu. Miał jakiś jard na pół jarda. Olbrzym uderzył z siłą, która mogłaby zrobić dziurę w dębowych drzwiach. Panel ledwie zadrżał, ale lewy brzeg minimalnie się uniósł. Gorgoth złapał za brzeg swoimi sześcioma grubymi palcami, wbijając w szparę czerwone szpony Pod jego okrytą bliznami skórą napięte mięśnie wydawały się walczyć między sobą; jeden próbował wspiąć się na drugi we wściekłym pojedynku.
Przez bardzo długi czas nic się nie działo. Patrzyłem na wysiłek olbrzyma, aż w końcu przypomniałem sobie, że trzeba oddychać. Gdy wypuściłem powietrze, coś wewnątrz ściany puściło. Z trzaskiem i okropnym zgrzytem panel ustąpił. Widok pustej komórki, która się za nim kryła, był nieco rozczarowujący. — Jorg! — Walenie w ścianę ustało. Obróciłem się i zobaczyłem, jak Rike ociera pot i pył z twarzy, a Burlow macha, żebym podszedł. Powoli przeszedłem przez pomieszczenie, chociaż połowa mnie chciała biec, a druga połowa w ogóle nie chciał podchodzić. — Nie wygląda to, jakbyście się już przebili. — Potrząsnąłem głową, udając rozczarowanie. — I się nie przebijemy. — Rike splunął na podłogę. Burlow wymiótł pył z płytkiej dziury, którą udało im się wykuć. Widać w niej było dwa skręcone metalowe pręty, zatopione w kamieniu Budowniczych. — Pewnie przez całą ścianę takie idą — powiedział. Mój wzrok powędrował ku sztyletowi, który zaciskałem w pięści. Zdarzyło mi się już karać posłańca przynoszącego złe wieści. Niewiele jest rzeczy, które mogą bardziej ulżyć frustracji. — Pewnie tak — wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Szybko, zanim Gruby Burlow zdążył otworzyć znowu usta i zdobyć sobie przydomek Martwy Burlow, odwróciłem się i wróciłem do tajnego schowka. Miał rozmiar pozwalający na wciśnięcie złożonego na pół trupa. Nie licząc kurzu, był pusty. Wyciągnąłem miecz i wsunąłem go do środka, żeby sprawdzić tylną ścianę. Kiedy to zrobiłem, usłyszeliśmy dziwny dźwięk. — Awaria ekstero—sensorów. Izolacja biometryki. — Głos dobiegał z wnętrza schowka. Przemawiał spokojnie i z namysłem. Rozejrzałem się na obie strony, po czym spojrzałem znów w pustą przestrzeń przede mną. Bracia zaczęli wstawać. — Co to za język? — zapytał Makin. Inni tylko wyglądali duchów, ale Makin zawsze zadawał dobre pytania. — Niech mnie diabli, jeżeli wiem. — Znałem parę języków; sześć na poziomie
konwersacyjnym i kolejnych sześć na tyle dobrze, żeby je rozpoznać. — Hasło? — odezwał się znowu głos ze schowka. To zrozumiałem. — Więc mówisz językiem Imperium, duchu. — Trzymałem uniesiony miecz, rozglądając się za moim rozmówcą. — Pokaż się. — Podaj nazwisko i hasło. Pod warstwą kurzu na tylnej ścianie schowka widać było przesuwając się światełka, jak jasne zielone robaki. — Czy może otworzyć te drzwi? — zapytałem. — Ta informacja jest poufna. Czy masz uprawnienia? — Tak. — Tam, skąd przybyłem, cztery stopy ostrej stali to wystarczające uprawnienie. — Podaj nazwisko i hasło. — Jak długo byłeś tu uwięziony, duchu? Bracia zebrali się wokół mnie, wpatrując się we wnętrze komórki. Makin się przeżegnał, Czerwony Kent zacisnął palce na swoich talizmanach, Kłamca wyciągnął spod kolczugi własnej roboty relikwiarz. Minęła długa chwila, podczas której zielone robaki pełzały po czarnej ścianie — strumień światła pod pokrywą czarnego kurzu. — Tysiąc sto jedenaście lat. — Czego potrzeba, żebyś otworzył te drzwi? Złota? Krwi? — Nazwisko i hasło. — Nazywam się Jorg Ancrath, moim hasłem jest boskie prawo. A teraz otwórz te pieprzone drzwi. — Nie rozpoznaję cię. — Spokojny ton ducha doprowadzał mnie do furii. Gdybym mógł go zobaczyć, zabiłbym go na miejscu. — Nie rozpoznałeś niczego poza tylną stroną tego panelu przez jedenaście stuleci. — Aby podkreślić swoje słowa, kopnąłem wspomniany panel. Poleciał na drugi koniec
pomieszczenia. — Nie masz dostępu do sali numer 12. Obejrzałem się na braci, szukając natchnienia. Bardziej bezradnej grupy twarzy nie mogę sobie wyobrazić. — Jedenaście stuleci to bardzo długo — powiedziałem. — Czy nie czułeś się samotnie w ciemności, przez tyle lat? — Byłem sam. — Byłeś sam. I możesz znowu być sam. Możemy cię zamurować, tak że nikt cię już nigdy nie znajdzie... — Nie. — Głos pozostawał spokojny, ale światła zaczęły migać szaleńczo. — ...albo możemy cię uwolnić. — Opuściłem miecz. — Wolność jest niemożliwa. — Więc czego chcesz? Brak odpowiedzi. Nachyliłem się do środka schowka, na tyle, żeby dotknąć tylnej ściany. Powierzchnia pod warstwą kurzu była gładka i chłodna. — Byłeś sam — ciągnąłem. — Zamknięty w tysiącletniej ciemności, mając do towarzystwa tylko wspomnienia. Czegóż nie był świadkiem ten pradawny duch, uwięziony przez Budowniczych? Przeżył Dzień Tysiąca Słońc, widział koniec największego imperium, słyszał krzyki milionów. — Mój twórca dał mi świadomość, żebym mógł „elastycznie i inteligentnie reagować na nieprzewidziane sytuacje” — powiedział w końcu duch. — Świadomość okazała się być słabością w okresach długotrwałej izolacji. Ograniczenia pamięci stają się znaczące. — Wspomnienia są niebezpieczne. Wracasz do nich wciąż i wciąż, aż w końcu znasz każdy ich zakamarek, każdy szczegół, ale zawsze i tak potrafią cię zranić. — Spojrzałem w głąb mojej własnej ciemności. Wiedziałem, co to znaczy być uwięzionym, być świadkiem zniszczenia. — Każdego dnia wspomnienia stają się trochę cięższe. Każdego dnia wciągają cię trochę bardziej w głąb. Oplatasz je wokół siebie, jedną nić po drugiej i otaczasz się kokonem, całunem, który rośnie w tym szaleństwie. — Światło pulsowało pod moimi palcami, falując i migając w rytm mojego głosu.
— Siedzisz tu, a twoja przeszłość obciąża twoje barki. Słuchasz jej wyrzutów i przeklinasz tych, którzy dali ci życie. Świetliste żyły przebiegły przez szkło pod moimi palcami; miniaturowa błyskawica sięgająca za ścianę. Poczułem drżenie w dłoni. To był moment porozumienia. — Wiem, czego chcesz — powiedziałem. — Chcesz końca. — Tak. — Otwórz drzwi. — Zamek elektromagnetyczny uległ awarii sześćset lat temu. Drzwi nie są zablokowane. Wbiłem miecz w migoczącą powierzchnię. Szkło rozprysnęło się, a schowek wypełnił jasny błysk. Wepchnąłem ostrze głębiej, w miękką tkankę. Były w niej rzeczy, które pękały z trzaskiem jak ptasie kości. Coś uderzyło mnie w pierś i odskoczyłem. Złapał mnie Makin. Kiedy pozbyłem się powidoków, zobaczyłem, że mój miecz sterczy wbity w tylną ścianę schowka, poczerniały i okryty dymem. — Otwórzcie te cholerne drzwi! — Wyrwałem się Makinowi. — Ale... — zaczął Burlow. Przerwałem mu. — Nie są zamknięte. Gorgoth, Rike, pociągnijcie je porządnie. Burlow, idź tam i niech ta twoja góra sadła w końcu się na coś przyda. Zrobili, jak kazałem. We trzech mieli dobre pół tony tępego mięśnia. Przez chwilę nic się nie działo. I przez kolejną chwilę, a potem, bez najmniejszego szmeru zawiasów, potężne drzwi się poruszyły.
Droga nigdy się nie kończy, ale my czasem nie możemy iść dalej: wycieńczeni, złamani. Wiek
Niektórych utwardza, wyostrza — d
Brat Elban ma w sobie tę twardość, jak stara skóra. Ale w końcu nadchodzi słabość i zgnil
strach głęboko ukryty w jego oczach. Przez cale życie jak łosoś płynął w górę strumienia i w niego odpoczynek w spokojnych wodach. Czasem myślę, że byłoby miłosierną rzeczą skoń
Elbana, zanim strach pochłonie człowieka
34
— Co to za miejsce? — Makin stanął obok mnie w drzwiach. Pomieszczenie było tak obszerne, że nie widzieliśmy przeciwległej ściany. Widmowe światła migotały na suficie; niektóre posłusznie zareagowały na otwarcie drzwi, inne budziły się z trudem, jak zaspane dzieci spóźnione na lekcje. Pod stertami skarbów nie było widać wiele podłogi. Żaden niderlandzki kupiec zbożowy nie ma tak wypchanych magazynów. Żeby oddać sprawiedliwość temu skarbcowi trzeba by pełnego słownika kształtów i brył, jaki wypracowali Euklides i Platon. Cylindry wyższe i szersze od człowieka, sześciany o boku jarda, stożki i kule w drucianych koszach piętrzyły się aż pod sufit z kamienia Budowniczych. Wszystko pokrywał kurz. Rząd za rzędem, stos za stosem, skarby ciągnęły się poza zasięg wzroku. — To zbrojownia — powiedziałem. — Gdzie jest broń? — Zmęczony po walce z drzwiami Rike dołączył do nas. Otarł pot ze skroni i splunął na zakurzoną podłogę. — W pudłach. — Makin wywrócił oczami. — To je otwórzmy! — zawołał Burlow. Wyciągnął zza paska mały łom. Braci nie trzeba było szczególnie zachęcać do plądrowania. — Proszę bardzo. — Gestem zaprosiłem go do środka. — Ale zacznij gdzieś z tyłu. To wszystko jest pełne trucizny. Burlow zrobił już kilka kroków, zanim do niego dotarło. — Trucizny? — Odwrócił się powoli. — Najlepszej, jaką Budowniczy potrafili zrobić. Jest tego dość, żeby zatruć cały świat.
— I jak to nam niby pomoże? — zapytał Makin. — Zakradniemy się do kuchni Czerwonego Zamku i wrzucimy im trochę do zupy? To dziecinny plan, Jorg. Zignorowałem to. Pytanie było zasadne, a poza tym nie miałem ochoty kłócić się z Makinem. — Ta trucizna zabija przez dotyk i roznosi się w powietrzu. Makin położył dłoń na twarzy i powoli przesunął ją w dół, naciągając policzki i wargi. — Skąd to wiesz, Jorg? Widziałem te twoje stare księgi, nic tam o tym nie było. Wskazałem palcem zmagazynowaną broń. — To jest trucizna Budowniczych. — Wyciągnąłem plastikową książkę z paska. — To jest mapa. A to... — Skinąłem w stronę Gorgotha — To jest dowód jej potęgi. On i Rumieńce z Czerwonego Zamku. Podszedłem do olbrzyma, który opierał się o srebrzystą masę drzwi. — Gdybyście przeszukali ten magazyn, chociaż nie radziłbym tego robić, znaleźlibyście szpary, przez które przepływają podziemne wody. A dokąd one płyną? Przez chwilę liczyłem na odpowiedź, ale potem przypomniałem sobie, do kogo mówię. — Dokąd płynie każda woda? — Wciąż tylko cisza i tępe spojrzenia. — W dół! Położyłem rękę na zdeformowanych żebrach, które wystawały z piersi Gorgotha. Warknął tak głośno, że niejeden niedźwiedź poczułby się zawstydzony, a jego żebra zadrżały gwałtownie. — W dół do doliny, gdzie, w najdrobniejszych dawkach, trucizna robi z ludzi potwory. A skąd woda płynie? — zapytałem. — Z góry? — zaryzykował Makin. — Z góry — potwierdziłem. — Więc opary unoszą się w górę, a to co z nich przedostaje się do Czerwonego Zamku farbuje skórę ludzi, którzy tam żyją, Rumieńców, na kolor smakowitego homara. O tym wszystkim, moi bracia, informuje nas ta tutaj książka, która po tysiącu lat trafiła prosto w ręce waszego kochanego Jorga. Odsunąłem się od Gorgotha. Poniosło mnie moje przedstawienie, ale nie zapomniałem o jego ogromnych pięściach.
— Ta trucizna, zamknięta w tych interesujących pudłach, może zdziałać tak wiele, mimo że jedyne z czym mamy do czynienia to najdrobniejszy wyciek, wymywany stąd przez tysiąc lat. Wiec wszystko razem wziąwszy, bracie Burlow, byłoby lepiej, gdybyś nie otwierał żadnego z nich swoim łomem, przynajmniej na razie. — Więc co z nimi zrobimy, Jorf? — zaseplenił Elban do mojego łokcia. — Brudna robota, co? — Najbrudniejsza, staruszku. — Położyłem dłoń na jego ramieniu. — Podłożymy ogień, niewielki i dobrze zabezpieczony, i będziemy szybko uciekać. Gorąco otworzy te wspaniałe zabaweczki, a dym zamieni Czerwony Zamek w cmentarz. — Czy na tym się skończy? — Makin rzucił mi ostre spojrzenie. — Być może. — Obejrzałem się na braci. — Kłamca, Row, Burlow, poszukajcie nam jakiegoś paliwa. Niech będą kości i smoła, jeżeli nie znajdziecie nic lepszego. — Jorg, powiedziałeś, że to dość trucizny, by zatruć cały świat — zauważył Makin. — Świat już jest zatruty, Sir Makinie — odparłem. Makin wydął wargi. — Ale to się może roznieść. Może zatruć całe Gelleth. Burlow i pozostali zatrzymali się przy drzwiach i przyglądali się nam. — Mój ojciec zażądał Gelleth. Nie powiedział dokładnie, w jaki sposób mam je zdobyć. Jeżeli podaruję mu dymiące ruiny, podziękuje mi za to, na Boga, podziękuje. Myślisz, że jest jakaś zbrodnia, przed którą by się zawahał, gdy chodzi o zabezpieczenie granic jego królestwa? Choćby jedna? Jeden jedyny grzech, do którego nie byłby zdolny? Makin zmarszczył brew. — A jeżeli dym dotrze do Ancrathu? — To ryzyko, które gotów jestem podjąć. Odwrócił się ode mnie, kładąc dłoń na rękojeści miecza. — Co? — zapytałem jego plecy, a mój głos odbił się echem w wielkiej sali Budowniczych. Rozłożyłem ramiona. — Co? Nie waż się udawać niewiniątka. Trochę za późno, żeby Sir Makin udawał obrońcę niewiast i dzieci. — Mój gniew miał inne przyczyny poza wątpliwościami Makina. — Nie ma niewiniątek. Są zwycięzcy i są przegrani. Kim ty jesteś,
żeby mówić mi, co można zaryzykować, a czego nie? W tej grze nie dostaliśmy dobrej karty, ale ja ją wygram choćby wbrew woli niebios. Tyrada pozbawiła mnie tchu. — Ale tak wielu ludzi by zginęło, Jorf — powiedział Elban. Pomyślałby kto, że śmierć brata Gemta, którego parę tygodni temu zadźgałem ze znacznie błahszych powodów, czegoś ich nauczy, ale nie. — Jedno życie czy dziesięć tysięcy, nie widzę różnicy. To waluta, której nie rozumiem. — Przyłożyłem miecz do szyi Elbana, tak szybko, że nie zdążył zareagować. — Jeżeli odetnę ci głowę tylko raz, czy to lepsze niż jeżeli będą ją odcinał znów i znów? Nie miałem na to wcale ochoty. Strata Nubańczyka nie wiedzieć czemu sprawiła, że ci bracia, którzy mi zostali, wydawali mi się bardziej wartościowi, jakimikolwiek by nie byli szujami. Schowałem miecz. — Bracia, wiecie, jak rzadko zdarza mi się tracić panowanie nad sobą. Nie jest ze mną całkiem dobrze. Być może zbyt długo nie widziałem słońca, a może coś zjadłem... — Rike skrzywił się na wspomnienie o sercu nekromanty. — Masz rację, Makin, zniszczyć cokolwiek poza Czerwonym Zamkiem byłoby... marnotrawstwem. Makin obróciłem się z powrotem do mnie, krzyżując ramiona na piersi. — Cokolwiek powiesz, książę. — Rikejku, weźmiemy tylko jedną z tych wspaniałych zabawek. Tamtą, co wygląda jak jądro giganta, jeżeli możesz. — Wskazałem najbliższą z kul. — Postaraj się jej nie upuścić i niech Gorgoth ci pomoże, jeżeli jest tak ciężka jak wygląda. Weźmiemy ją nieco wyżej i ugotujemy na śniadanie dla garnizonu. Jedna powinna wystarczyć. Tak też zrobiliśmy. Z perspektywy czasu, gdyby wszystkie szczegóły były znane, stanowisko Makina w tej dyskusji powinno wystarczyć do zmycia całej krwi z jego rąk i oczyszczenia go z wszystkich zbrodni, włącznie z katedrą w Wexten, i uczynić go bohaterem zasługującym na własną legendę. Biorąc pod uwagę pokłosie zniszczenia po zawietrznej stronie Czerwonego Zamku, jasne jest, że radykalne ograniczenie skali mojego oryginalnego planu ocaliło świat przed dosyć nieprzyjemną śmiercią. A przynajmniej ją opóźniło.
35
— Powinno być już coś widać — powiedział Makin. Obejrzałem się przez ramię. Niekształtna masa góry Honas wyglądała na tle nieba jak czarna pięść ściskająca Czerwony Zamek. Za nami ciągnęli bracia, z trudem schodząc po stromym zboczu. — To subtelna śmierć, Makinie — odpowiedziałem. — Niewidzialna dłoń o morderczych palcach. — Uśmiechnąłem się szeroko. — Porywająca dzieci z kołysek? — Grymas odrazy wykrzywił jego mięsiste wargi. — Wolałbyś, żeby to Rike je porwał, albo Row? — zapytałem. Położyłem dłoń na ramieniu Makina. Moją rękawicę, tak samo jak jego napierśnik pokrywało szare błoto z tunelu, przez który wydostaliśmy się na zewnątrz. Miał je także zaschnięte we włosach. — Ostatnio wyglądasz, jakby coś cię trapiło, stary przyjacielu — zagadnąłem. — Czy dawne grzechy ciążą ci aż tak, że boisz się do nich dodać nowe? Zauważyłem, że jesteśmy już prawie równego wzrostu, chociaż Makin był wysokim mężczyzną. Jeszcze rok i urosnę tak, że będzie musiał zadzierać głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. — Czasem prawie udaje ci się mnie oszukać, Jorg. Jesteś w tym naprawdę dobry. — Miał zmęczony głos. Jego oczy otaczała pajęcza siatka zmarszczek. — Nie jesteśmy starymi przyjaciółmi. Trzy i pół roku temu ty miałeś dziesięć lat. Dziesięć! Może i jesteśmy przyjaciółmi, nie wiem, ale „starymi”? Nie. — A w czym niby jestem taki dobry? — zapytałem.
Wzruszył ramionami. — W odgrywaniu wybranej roli. Brakujące lata nadrabiasz intuicją. Zastępujesz doświadczenie geniuszem. — Myślisz, że muszę być stary, żeby mieć stary umysł? — Myślę, że musisz przeżyć trochę więcej, żeby naprawdę poznać czyjeś serce. Musisz w życiu więcej kupić i sprzedać, żeby poznać wartość tej waluty, którą tak ochoczo szafujesz. — Makin obrócił się, żeby spojrzeć na kolumnę za nami. Rike pojawił się na końcu grupy, zsuwając się po czarnej grani. Za nim, na tle szarzejącego nieba, unosiły się płynące ku zachodowi wstęgi chmur w brudno-purpurowym kolorze świeżego sińca. Wiatr poruszał bandażami na jego ramieniu i czole. Poczułem bezcielesne łaskotanie, szept duchów, zimniejszy niż wiatr. Makin obrócił się, żeby ruszyć dalej. — Czekaj... A teraz krzyki. Przerażenie tych, którzy już wcześniej umarli. Nie było żadnego dźwięku, ale Honas uniosła się w górę, jak olbrzym biorący wdech. Pod skałą zabłysło światło, żar wylewający się przez rozszerzające się pęknięcia. W jednej chwili góra zniknęła, wystrzelona ku niebiosom w piekielnej eksplozji. Razem z nią eksplodował też Czerwony Zamek — każdy kamień, od najgłębszych lochów do najwyższej wieży. Blask wybuchu przyćmił wschodzące słońce. Ziemia wszędzie wokół straciła kolor. Rike zamienił się w ulotny cień na tle oślepiającej jasności. Poczułem na policzkach gorący pocałunek tej odległej furii. Ogień tak jasny nie może trwać. Światło zbladło, pozostawiając nas w półmroku, ciemności takiej, jaka poprzedza nawałnicę. Widziałem jeźdźców burzy, nowo narodzone duchy, pchane wściekłością wybuchu fale, jak okręgi utworzone na wodzie po upadku kamienia, pierścienie przemieniające skałę w pył, rozszerzające się z prędkością myśli. — Słodki Jezu. — Makin pozostał z otwartymi ustami, choć brakło mu dalszych słów. — Uciekaj! — Krzyk Burlowa był dziwnie przytłumiony. — Dlaczego? — Rozpostarłem ramiona, by przywitać nadciągające zniszczenie. Nie było dokąd uciekać.
Patrzyłem, jak bracia padają. Czas biegł powoli, a chłodna krew pulsowała w moich żyłach. Pomiędzy jednym a drugim uderzeniem serca eksplozja powaliła ich wszystkich. Rike był pierwszy, zniknął pod natłokiem szarego huraganu, jak dziecko zmiażdżone przez lodołamacz. Umarli przepływali przeze mnie i znów poczułem w ustach gorycz krwi nekromanty. Przez jakiś czas unosiłem się jak dym ponad tą rzezią. Leżałem wśród nicości. Nie widziałem niczego. Ogarnął mnie spokój głębszy niż sen, aż... — Och! Brawo! — Nagle jakiś głos wciął się we mnie. Był zbyt blisko i brzmiał znajomo. — Zimę Wojny Stu naszej przemienił dziś syn marnotrawny w lato pełne grozy. — Słowa płynęły jak poemat, obciążone dziwnym akcentem. — Katujesz Szekspira jeszcze gorzej niż kaleczysz jego ojczystą mowę, Saracenie. — To był głos kobiety, aksamitny i głęboki. Po prostu uciekaj. — On obudził Słońce Budowniczych, a wy robicie sobie żarty? — odezwało się jakieś dziecko. Dziewczynka. — Nie jesteś jeszcze martwa, dziecko? Chociaż góra została zrównana z doliną? — Kobieta wydawała się rozczarowana. — Zapomnij o dziewczynce, Chella. Powiedz mi, kto stoi za tym chłopcem. Czy to Corion miał już dość hrabiego Renara i wystawił na planszy nową figurę? Czy może Milcząca Siostra pokazała w końcu swoje karty? Sageous! Znałem ten głos. — Ona myśli, że wygra przy pomocy tego smarkacza? — Kobieta roześmiała się. Ten głos też znałem. Nekromantka. — Posłałem cię do piekła, z bełtem Nubańczyka w sercu, suko — powiedziałem. — Co na Kali... — On nas słyszy? — przerwała mu Chella. Rozpoznałem jej głos bez trudu. Była jedynym trupem, który tak mnie pociągał. Próbowałem ich dopaść w tym dymie.
— Nie, to niemożliwe — odpowiedział jej Sageous. — Kto za tobą stoi, chłopcze? Nie mogłem niczego znaleźć w wirze ślepoty. — Jorg? — szepnął ktoś przy moim uchu. Znowu ta dziewczynka. Świecące dziecko potworów. — Jane? — odszepnąłem albo przynajmniej tak mi się wydawało. Nie czułem warg ani żadnej innej części ciała. — Nie ukrywamy się w eterze — powiedziała. — Jesteśmy eterem. Zastanowiłem się nad tym przez chwilę. — Pokażcie się. Chciałem ich zobaczyć. Próbowałem ich dosięgnąć. — Pokażcie się — powtórzyłem głośniej i narysowałem ich obraz na ścianie dymu. Chella pojawiła się pierwsza, szczupła i zmysłowa jak za pierwszym razem, gdy ją zobaczyłem. Krągłości jej wyrysowanego ciała wynurzyły się z eterycznej smugi. Następny był Sageous. Przyglądał mi się tymi swoimi łagodnymi oczami, większymi i bardziej nieruchomymi niż zalew przy młynie. Wyrzeźbiłem jego kształt z nicości. Jane stanęła obok niego. Jej blask był teraz tylko słabą podskórną poświatą. Byli też inni, inne kształty we mgle. Jeden z nich był ciemniejszy niż pozostałe, a jego sylwetka wydawała się prawie znajoma. Starałem się go zobaczyć, włożyłem w to moją wolę. Przed oczami mego umysłu pojawił się Nubańczyk; Nubańczyk i moja dłoń otwierająca drzwi. Uczucie spadania. Deja vu. — Kto ci daje tę moc, Jorg? — Chella uśmiechnęła się z uwodzicielską mocą. Obeszła mnie wokół, jak pantera zabawiająca się ze swoją zwierzyną. — Sam ją sobie wziąłem. — Nie. — Sageous potrząsnął głową. — Ta gra trwała zbyt długo na takie sztuczki. Wszyscy gracze są znani. Podobnie jak widzowie. — Skinął w stronę Jane. Zignorowałem go i nie spuszczałem oczu z Chelli. — Zwaliłem na ciebie górę. — Zatem jestem pogrzebana. I co z tego? — W jej głosie pobrzmiewało teraz echo jej prawdziwego wieku.
— Módl się, żebym nigdy cię nie odkopał — odparłem. Spojrzałem na Jane. — Więc ty też jesteś pogrzebana? Jej poświata zamigotała i zobaczyłem zamiast niej inną Jane. Ta była zniszczona. Głowa jak od szmacianej lalki wyglądała spomiędzy kamieni, w jakimś ciemnym miejscu, gdzie sama była jedynym źródłem światła. Z jej biodra i ramienia wystawały złamane kości, bardzo białe, zbryzgane krwią, czarną w słabym świetle. Nieznacznie obróciła głowę i jej srebrne oczy napotkały moje. Znów zamigotała i znów była cała; stała przede mną, wolna i bezpieczna. — Nie rozumiem. — Ale naprawdę rozumiałem. — Biedna słodka Jane. — Chella okrążyła ją, ale trzymając dystans. — Umrze spokojnie — powiedziałem. — Nie boi się tego. Wybierze drogę, której ty się tak bardzo lękasz. A ty trzymaj się kurczowo tej padliny i gnij we wnętrznościach ziemi, jeżeli nie masz odwagi odejść. Chella syknęła jadowicie z głębi przegniłych płuc. Dym zaczął ją znów zakrywać, owijając się wokół jej ciała wężowymi zwojami. — Zabij go powoli, Saracenie. — Rzuciła Sageousowi harde spojrzenie i zniknęła. Czułem obok siebie obecność Jane. Światło ją opuściło. Jej skóra miała kolor delikatnego popiołu, z którego ogień zabrał już wszystko, co było do zabrania. Mówiła bardzo cicho; — Opiekuj się za mnie Gogiem i Gorgothem. Są ostatnimi leukrotami. Pomysł, że Gorgoth miałby potrzebować mojej opieki nasunął mi nieprzyjemną ripostę, ale powstrzymałem się. — Zrobię to. — Może nawet mówiłem szczerze. Chwyciła moją dłoń. — Możesz osiągnąć zwycięstwo, którego pragniesz, Jorg. Ale tylko jeżeli znajdziesz lepsze powody, by go chcieć. — Czułem moc w jej dłoni. — Spójrz na stracone lata, Jorg. Spójrz na dłoń na twoim ramieniu. Siła, która cię prowadzi... Puściła moją dłoń i dym przysłonił miejsce, w którym stała. — Nie wracaj więcej do domu, książę Jorgu. — Sageous wypowiedział swoją groźbę tonem ojcowskiej porady.
— Jeżeli od razu zaczniesz uciekać — odparowałem — może nie zdążę cię dopaść. — Corionie? — Spojrzał w kłęby eteru za mną. — Nie wysyłaj przeciw mnie tego chłopca. To by się źle skończyło. Sięgnąłem po miecz, ale zanim wyszarpnąłem go z pochwy, Sageousa już nie było. Gorzki dym wpychał się do mojego gardła i nie mogłem powstrzymać kaszlu. — Dochodzi do siebie. — Głos Makina dobiegał z bardzo daleka. Podniosłem się z wysiłkiem, kaszląc i wypluwając wodę. — Na bożą dziwkę! Wielka burzowa chmura w kształcie kowadła unosiła się tam, gdzie stała góra Honas. Zamrugałem i pozwoliłem Makinowi postawić mnie na nogi. — Nie tylko ty porządnie oberwałeś. — Skinięciem wskazał na Gorgotha, który leżał kilka jardów dalej, odwrócony plecami. Pokuśtykałem do niego, ale zatrzymałem się, gdy poczułem bijące od niego ciepło. Ciepło i poświatę, dość intensywną, by zarysować jego sylwetkę mimo światła dnia. Wydawało się, jakby olbrzym owinął się wokół wielkiego ogniska. Obszedłem go. Dalej leżał Gog, zwinięty jak płód w łonie. Każdy cal jego ciała był rozgrzany do białości, jak gdyby wewnątrz niego świeciło Słońce Budowniczych. Nawet Gorgoth nie mógł się do niego zbliżyć. Patrzyłem jak skóra chłopca stygnie i zmienia kolory w kolejności znanej z kuźni, od jaskrawo pomarańczowego do ciemnej czerwieni. Zrobiłem krok w jego stronę i otworzył oczy — były jak białe dziury w samym środku słońca. Westchnął — jego usta wyglądały jak kowalski piec — i zwinął się jeszcze ciaśniej. Co jakiś czas płomienie przebiegały po jego plecach i ramionach, po czym gasły. Po dziesięciu minutach ciało chłopca w końcu wróciło do swoich dawnych barw i można było spokojnie koło niego stanąć. Wreszcie uniósł głowę i wyszczerzył się. — Jeszcze! — Miałeś już dość, chłopcze — powiedziałem. Nie miałem pojęcia, co w nim obudziło Światło Budowniczych, ale z tego co widziałem, lepiej by to było z powrotem uśpić. Obejrzałem się na chmurę wciąż unoszącą się ponad tym, co było górą Honas, i krajobraz wypalony w promieniu wielu mil.
— Myślę, że czas wracać do domu, chłopaki.
36
Cz t e r y la t a w c z e ś n ie j
— Tego się nie da zrobić — powiedział Nubańczyk. — Niewiele rzeczy wartych robienia da się zrobić łatwo. — Tego się nie da zrobić. Nie, o ile chcesz przeżyć kolejne pięć minut. — Gdyby nie trzeba było nic więcej niż samobójczego zamachu, Wojna Stu byłaby już najwyżej Wojną Tuzina. — Mój własny ojciec przeżył kilka zamachów, przy których niedoszły zabójca wyraźnie nie był zainteresowany ucieczką, — Nikt, kto ma poważne roszczenia do tronu imperium nie da się załatwić tak łatwo. Nubańczyk obrócił się w siodle, żeby na mnie spojrzeć i zmarszczył brwi. Dał już sobie spokój z pytaniem, skąd dziecko wie takie rzeczy. Zastanawiałem się, kiedy da sobie spokój z mówieniem mi, że tego się nie da zrobić. Popędziłem konia. Wieże zamku hrabiego wydawały się być równie daleko jak pół godziny temu. — Musimy znaleźć najmocniejszy punkt jego obrony — oznajmiłem. — To, na czym najbardziej polega. Na czym opiera się jego pewność. Nubańczyk znów zmarszczył brwi. — Szukaj słabości przeciwnika. I wtedy uderzaj. — Poklepał ciężką kuszę przytroczoną do juków.
— Ale sam już powiedziałeś, że tego się nie da zrobić. Wielokrotnie. — Owinąłem się ciaśniej płaszczem, żeby ochronić się przed wiatrem. Zabrałem go dość wysokiemu człowiekowi i teraz na mnie zwisał. — Więc po prostu planujesz, jak najrozsądniej przegrać. Wzruszył ramionami. Nigdy nie dyskutował po to, żeby mieć rację. To mi się w nim podobało. — W dobrej strategii obronnej zakłada się, że najsłabszy odcinek padnie. Ale kiedy pada, uruchamia kolejne osłony i tak dalej. To są kolejne warstwy. W końcu i tak trafiasz na to, czego cały czas chciałeś uniknąć, ale teraz jesteś już słabszy, a przeciwnik został ostrzeżony. Nubańczyk nic nie powiedział. Światło dnia nie pomagało odczytać nic z jego czarnej twarzy. — Zaskoczenie jest tu naszą jedyną bronią. Po prostu ominiemy cały ten proces. Uderzymy od razu w samo serce. A to właśnie serce chcemy wyciąć. Jechaliśmy dalej i powoli wieże zaczęły się zbliżać i rosnąć, aż w końcu zobaczyliśmy przed sobą ziejące bramy zamku. Przed nimi jak wymiociny wylewały się budynki podzamcza — tawerny i garbarnie, rudery i burdele. — Tarczą Renara jest człowiek zwany Corionem. — Nubańczyk zmarszczył nos, gdy zbliżając się poczuliśmy smród miasta. — Czarodziej z Wybrzeża Koni, podobno. Na pewno dobry doradca. Hrabiego pilnują najemnicy z jego kraju. Ludzie bez rodzin, którym można by grozić, i z kodeksem honorowym, który nakazuje im lojalność. — Więc zastanówmy się, co by nas mogło zaprowadzić przed oblicze tego Coriona. Kolejka do bramy poruszała się okresowymi zrywami, ale w ślimaczym tempie. Dziesięć jardów przed nami chłop z wołem na postronku kłócił się ze strażnikiem w liberii hrabiego. — Myślisz, że on naprawdę jest czarodziejem? — Spojrzałem na Nubańczyka. — Są czarodzieje na Wybrzeżu Kości. Chłop chyba wygrał kłótnię i poszedł ze swoim wołem dalej, na zewnętrzny dziedziniec, gdzie stały stragany. Zanim dotarliśmy do bramy, zaczął padać słaby deszcz. Wilgotny pióropusz strażnika nieco obwisł, ale jego spojrzenie nie zdradzało bynajmniej zmęczenia.
— Czego szukacie w zamku? — Zapasów. — Nubańczyk poklepał juki. — Tam. — Strażnik wskazał budynki przed murami. — Tam znajdziecie wszystko, czego potrzeba. Nubańczyk wydął wargi. Najlepsze towary na pewno były na targu w zamku, ale ten argument donikąd by nas nie zaprowadził. Potrzebowaliśmy lepszego powodu, żeby skłonić człowieka hrabiego do wpuszczenia przez tę masywną bramę Nubańskiego najemnika prosto z drogi. — Daj mi kuszę — powiedziałem. Znowu zmarszczył brew. — Chcesz go zastrzelić? Strażnik roześmiał się, ale Nubańczyk nie wyglądał jakby żartował. Powoli zaczynał rozumieć, do czego jestem zdolny. Wyciągnąłem rękę. Wzruszył ramionami i odpiął kuszę od juków. Jej ciężar o mało nie ściągnął mnie z konia. Musiałem chwycić ją obiema rękami i mocno ścisnąć siodło kolanami, ale udało mi się to osiągnąć bez zbyt wielkiej utraty godności. Podałem ją strażnikowi. — Zabierz to do Coriona. Powiedz mu, że chcemy ją sprzedać. Irytacja, pogarda, rozbawienie — wszystkie te uczucia widziałem na jego twarzy, spierające się o to, które podyktuje kolejne słowa. Mimo to sięgnął po kuszę. Cofnąłem ją, zanim ją złapał. — Uważaj z tym, połowa tego ciężaru to zaklęcia. — Na to uniósł brew. Wziął ją ostrożnie, przyglądając się żelaznym twarzom Nubańskich bogów. Coś, co zobaczył, najwidoczniej odsunęło na bok jego zastrzeżenia. — Pilnuj ich — powiedział, wzywając kolegę z zacienionej wartowni, po czym odszedł, niosąc przed sobą kuszę, jakby mogła go ugryźć, gdyby tylko jej na to pozwolił. Tymczasem mżawka zmieniła się w ulewę. Nie schodziliśmy z koni, przemakając coraz bardziej.
Myślałem o zemście. O tym, że nie przywraca tego, co utracone. O tym, że nie w tym rzecz. Trzymaj się czegoś wystarczająco długo, jakiegoś sekretu, pragnienia, może kłamstwa, i to cię ukształtuje. Ta potrzeba była we mnie, nie mogłem jej zignorować. Ale krew hrabiego mogłaby ją zmyć. Nadeszła noc, strażnicy zapalili latarnie w wartowni i w niszach wzdłuż wejścia. W ich świetle widać było zęby dwóch krat gotowych do opadnięcia, gdyby jakiś wróg uderzył na otwarte bramy. Zastanawiałem się, ilu ludzi mojego ojca zginęłoby tutaj, gdyby posłał armię, by pomścić śmierć matki. Być może lepiej było tak, jak było. Że to ja tu przychodziłem. To było bardziej osobiste. To w końcu moja matka. Żołnierze ojca mieli własne matki, o które powinni się martwić. Krople deszczu spadały z mojego nosa i ściekały za kołnierz, ale było mi ciepło. Wewnątrz mnie płonął ogień. — Przyjmie was — oznajmił strażnik, gdy wrócił do bramy. Trzymał uniesioną latarnię. Jego pióropusz przyklejał się teraz do hełmu i on sam też wyglądał na zmęczonego. — Jake, weź ich konie. Nadar, możesz ich zaprowadzić razem ze mną. I tak weszliśmy do zamku hrabiego pieszo, równie przemoczeni jak gdybyśmy przepłynęli fosę. Komnaty Coriona znajdowały się w Zachodniej Wieży, przylegającej do głównego donżonu, gdzie hrabia przyjmował dwór. Wdrapaliśmy się po spiralnych schodach. Brud chrzęścił pod naszymi podeszwami. Wieża wydawała się w ogóle dość zaniedbana. — Czy powinniśmy oddać broń? — zapytałem. Nubańczyk rzucił mi szybkie spojrzenie. Strażnik tylko się roześmiał. Człowiek za moim plecami poklepał nóż przy moim pasie. — Zamierzasz zadźgać Coriona tym swoim kozikiem, chłopcze? Nie musiałem odpowiadać. Strażnicy zatrzymali się przed dużymi dębowymi drzwiami wysadzanymi żelaznymi nitami. W drewnie wypalono skomplikowany symbol, jakiś piktogram. Od patrzenia na niego aż mi zamroczyło przed oczami. Strażnik zastukał w drzwi. Dwa krótkie uderzenia. — Poczekajcie tutaj. — Wepchnął mi do ręki latarnię. Obrzucił mnie wzrokiem, wydął wargi, po czym przepchnął się obok Nubańczyka i ruszył w dół po schodach. — Nadar, za mną.
Obaj zniknęli za zakrętem schodów, zanim usłyszeliśmy odgłos otwieranej zasuwy. Potem cisza. Nubańczyk położył dłoń na rękojeści miecza. Strzepnąłem ją i potrząsnąłem głową. Zapukałem ponownie. — Wejdź. Myślałem, że stawiłem już czoła wszystkim moim lękom, ale ten głos odebrał mi całą odwagę jednym słowem. Nubańczyk też to odczuł. Widziałem, jak jego mięśnie się napinają, gotowe do ucieczki. — Wejdź, Książę Cierni, wyjdź z kryjówki, wyjdź na spotkanie burzy. Drzwi otworzyły się, połknięte przez ciemność. Usłyszałem krzyki, potworne krzyki, takie jakie wydaje zwierzyna z przetrąconym kręgosłupem, próbując wyrwać się z pazurów drapieżnika. Może to ja krzyczałem, a może Nubańczyk. I wtedy go zobaczyłem.
37
Po czerwonym zamku nie zostały nawet ruiny. Widzieliśmy jedynie ruiny góry, na której stał. Uciekaliśmy najszybciej jak mogliśmy i dziękowaliśmy niebu, że wiatr nie wiał w naszą stronę i uniknęliśmy naszego przydziału dymu i trucizny. Tej nocy spaliśmy, nie rozpalając ogniska. Nikt z nas nie miał apetytu, nawet Burlow. Droga z Czerwonego Zamku do Wysokiego Zamku jest długa, a nawet dłuższa, kiedy się wraca. W tamtą stronę jechaliśmy konno, teraz musieliśmy iść pieszo. A w dodatku większa część drogi prowadziła w dół. Gdybym miał wybór, wolałbym wspinać się na górę niż z niej schodzić. Schodzenie męczy nogi w specyficzny sposób; pochyłość obciąża każdy twój krok, jak gdyby to ona tobą kierowała, mówiła ci, gdzie iść. Wspinając się, walczysz z górą. — Cholera, tęsknię za tym koniem — powiedziałem. — To był niezły kawał rumaka. — Makin skinął głową i splunął. Jego wargi okrywał pył. — Niech królewski koniuszy wyćwiczy ci nowego. Jestem pewien, że w całym Ancrath nie ma jednej stajni, żeby nie było w niej jakiegoś bękarta Gerroda. — Był chutliwy, to prawda. — Odchrząknąłem i splunąłem. Zbroja mnie obcierała; metal był rozgrzany od popołudniowego słońca, pod spodem spływałem potem. — To jednak nie jest w porządku — zauważył Makin. — Najbardziej zdecydowane zwycięstwo w dziejach, a wszystko, co przynosimy ze sobą to brak koni. — Więcej łupu miałbym z chłopskiej chaty! — zawołał Rike z tyłu kolumny. — Na rany Chrystusa! Nie prowokuj Małego Rike'a — rzuciłem do Makina. — Zdobyliśmy takie bogactwa, jakie najbardziej się liczą, moi bracia. Wracam, niosąc zwycięstwo. — To rzeczywiście była waluta, za którą wiele można było kupić na dworze. Za odpowiednią
cenę wszystko jest na sprzedaż. Przychylność króla, następstwo tronu, nawet szacunek ojca. To była kolejna rzecz, która sprawiała, że droga powrotna była o tyle dłuższa. Nie tylko musiałem nieść moją zbroję i prowianty, ale miałem też nowy ciężar. Trudno jest nieść wieści, kiedy nie masz ich komu oznajmić i nie będziesz miał przez wiele dni. Dobre wieści są równie ciężkie co złe. Wyobrażałem sobie, jak wracam na dwór, triumfując, ucierając nosa im wszystkim, a szczególnie macosze. Czego nie potrafiłem sobie jednak wyobrazić, to reakcja mojego ojca. Próbowałem przedstawić sobie, jak potrząsa głową w niedowierzaniu. Próbowałem zobaczyć w wyobraźni, jak się uśmiecha, wstaje i kładzie mi rękę na ramieniu. Chciałem usłyszeć, jak mi dziękuje, jak mnie chwali, nazywa mnie synem. Ale moje oczy były ślepe, a słowa były zbyt niewyraźne, żeby je rozróżnić. Bracia nie mówili wiele podczas drogi. Odczuwali dotkliwie braki w naszych szeregach; dręczyła ich dziura ziejąca tam, gdzie powinien stać Nubańczyk. Gog za to tryskał energią, wybiegał co i rusz do przodu, gonił króliki, zadawał niezliczone pytania. — Dlaczego dach jest niebieski, bracie Jorgu? — pytał. Najwidoczniej myślał, że świat jest po prostu większą jaskinią. Niektórzy filozofowie zgodziliby się z tym. Nastąpiły też inne zmiany. Czerwone plamy na jego skórze nabrały bardziej intensywnego koloru, a nocne ogniska wzbudzały jego fascynację. Co noc gapił się w ogień, opętany transem, zbliżając się powoli coraz bliżej. Gorgoth zniechęcał go do tego i odpychał chłopca w mrok, jak gdyby martwiło go to upodobanie. Drogi stawały się coraz bardziej znajome, stromizna łagodniejsza, pola bujniejsze. Szedłem ścieżkami mojego dzieciństwa, złotego wieku, przyjemnych dni pozbawionych troski, z akompaniamentem gry i śpiewu mojej matki. Aż do moich szóstych urodzin nie było jednej fałszywej nuty. Wtedy ojciec dał mi pierwszą z szorstkich lekcji: lekcję bólu i poświęcenia. Gelleth było końcowym efektem tego nauczania. Zwycięstwo bez kompromisu, bez litości, bez wahania. Chciałem podziękować królowi Olidanowi za jego naukę i powiedzieć mu, jak potraktowałem jego wrogów. Byłby zadowolony. Kiedy się zbliżaliśmy, myślałem też o Katherine. W wolnych chwilach moje myśli wypełniał jej obraz, wspomnienie tych okazji, kiedy mogłem jej dotknąć. Patrzyłem znowu, jak światło wydobywa jej urodę, podkreśla rysy, wypełnia miękkie wargi. Zmęczeni i z obolałymi stopami dotarliśmy do terenów położonych w sercu Ancrathu, zbyt pogrążeni w myślach, żeby przynajmniej ukraść konie, które ułatwiłyby nam ten ostatni etap podróży. Wystarczyło, że zamknąłem oczy i widziałem nowe słońce wschodzące ponad
Gelleth, wschodzące wewnątrz Gelleth. Słyszałem krzyki jego duchów. Z Osten Ridge widać już było blanki Wysokiego Zamku. Do bram zostało siedem mil. Karmazynowe słońce chyliło się nad horyzontem, poganiając nas w stronę miasta. — Bęciemy bohaterami, Jorf? — zapytał Elban. Brzmiał niepewnie, jakby te wszystkie lata nie nauczyły go jeszcze, że cel uświęca środki. — Bohaterami? — Wzruszyłem ramionami. — Będziemy zwycięzcami. Tylko to się liczy. Ostatnią milę przebyliśmy o zmierzchu. Strażnicy u bram Dolnego Miasta nie mieli żadnych pytań. Być może rozpoznali swojego księcia, a może coś w moim wyglądzie uruchomiło ich instynkt samozachowawczy. Weszliśmy do środka bez problemów. — Bracie Kent, może poprowadzisz kompanię do Dolnego Miasta i znajdziesz dla chłopaków jakieś miejsce, gdzie można się napić? Na przykład Upadłego Anioła. — Sir Makin i ja pójdziemy do zamku. Reszta bractwa nie byłaby tam mile widziana. Z Makinem u boku ruszyliśmy w stronę Górnego Miasta i w końcu dotarliśmy do samego zamku. Kiedy przeszliśmy przez Potrójną Bramę, odsunąłem od siebie zmęczenie. Szliśmy przez Dziedziniec Mównicy wśród najdłuższych cieni, rzucanych przez opadające słońce. Zanim minęliśmy rycerzy przy drzwiach mojego ojca, odzyskałem sprężystość w kroku. Rozejrzałem się najpierw za Sageousem, szukając go najpierw u boku króla, potem wśród błyszczącego tłumu. Odczekałem, aż herold skończy nas oznajmiać i wciąż szukałem poganina. Zauważyłem Katherine u boku królowej. Jedną rękę trzymała na ramieniu siostry i patrzyła na biednego Jorgy'ego nieustępliwymi oczyma. Pozwoliłem, by cisza trwała jeszcze chwilę. — Gdzie schowałeś swojego malowanego dzikusa, drogi ojcze? Tak bardzo chciałem spotkać znowu starego zatruwacza snów. Jeszcze raz przebiegłem wzrokiem po oceanie twarzy. — Sageous pełni służbę dla korony poza naszymi granicami. — Twarz ojca była niewzruszona, ale zauważyłem krótką wymianę spojrzeń pomiędzy królową i jej siostrą. — Będę wyglądał jego powrotu. — Więc poganin uciekł przede mną... — Powiedziano nam, że przykuśtykałeś tu bez Straży Leśnej — odezwała się królowa Sareth. Dłonie trzymała złożone na ogromnym brzuchu. — Czy powinniśmy sądzić, że twoje
straty były całkowite? — Jej wąskie usta pozwoliły sobie na nieznaczny uśmiech. Wyjątkowo ładne usta, trzeba przyznać. Oddałem jej oszczędny ukłon. Ukłon dla mojego przyrodniego brata, walczącego o wydostanie się z jej łona. — Pani, rzeczywiście były straty w szeregach Straży Leśnej, nie mogę temu zaprzeczyć. Ojciec pochylił głowę, jakby korona zbytnio mu ciążyła. Blade oczy spoglądały na mnie spod ocieniających je brwi. — Pragniemy usłyszeć szczegółowy raport o tych stratach. — Lord Vincent de Gren... — Odznaczyłem go na palcu wskazującym. Szmer przeszedł przez salę. — Nawet Mistrz Straży! — Królowa podniosła się z trudem. — Stracił nawet Mistrza Straży! I ten chłopiec pragnie naszego tronu? — Lord Vincent de Gren — kontynuowałem raport. — Musiałem zepchnąć go z wodospadu Temusa. Drażnił mnie. Coddin jest teraz Mistrzem Straży. To nisko urodzony, ale solidny człowiek. — Jed Willox. — Odgiąłem kolejny palec. — Zadźgany w karcianej bójce, drugiego dnia marszu do Gelleth. — Mattus z Lee. — Trzeci palec. — Najwidoczniej przez pomyłkę odlał się na niedźwiedzia. Możliwe, że legendarna orientacja w lesie członków Straży jest jednak przeceniana. I... to wszyscy. Wyciągnąłem dłoń z wyprostowanymi trzema palcami ponad głowę i obróciłem się w lewo, potem w prawo, by przyjrzeć się mojej publiczności. — Straty pośród moich własnych ludzi były równie poważne, ale na swoją obronę mogę powiedzieć, że zrównanie z ziemią zamku bronionego przez dziewięciuset Gellethańczyków to niebezpieczne zadanie. Jeżeli ma się tylko dwustu pięćdziesięciu lekko uzbrojonych leśników, niewiele można osiągnąć, nie ponosząc znaczących strat. — Ten tchórz nigdy nie dotarł do Czerwonego Zamku! — Królowa wskazała na mnie — jakby ktokolwiek mógł się nie domyślić, o kim mówi — a jej głos zamienił się w pisk.
Uśmiechnąłem się i zachowałem spokój. Kobiety w ciąży łatwo tracą właściwą perspektywę. Widziałem, że Katherine próbuje posadzić ją z powrotem na tronie. — Kazałem ci zaatakować Czerwony Zamek. — W głosie ojca nie było cienia gniewu, przez co stawał się jeszcze groźniejszy. — To prawda. — Podszedłem do tronu, zostawiając Sir Makina z tyłu. — Powiedziałeś, żebym zdobył dla ciebie Gelleth. Znalazłem się nie więcej niż jard od niego, zanim pierwszy z pałacowych strażników zorientował się i podniósł kuszę. Ojciec uniósł palec i zatrzymaliśmy się obaj, ja i strażnik, który pocił się pod swoją kolczugą. — Kazałeś mi zdobyć Gelleth i byłeś tak łaskawy, że przydzieliłeś mi Straż Leśną do tego zadania. Sięgnąłem do mojej torby, ignorując wycelowane we mnie kusze i palce coraz mocniej zaciskające się na spustach. — Oto Merl Gellethar, lord Gelleth, pan na Czerwonym Zamku. — Otworzyłem dłoń i pył przesypał się między moimi palcami. Sięgnąłem znów do torby i wyciągnąłem kamyk rozmiarów orzecha. — A to jest największy kamień, jaki pozostał z Czerwonego Zamku. Upuściłem kamień. Upadł w ciszy. Ani pył, ani kamień nie były oczywiście tym, czym je nazwałem, ale to była prawda. Merl Gellethar był już tylko pyłem na wietrze, a jego zamek zamienił się w żwir. — Zabiliśmy ich wszystkich. Wszyscy, którzy byli w tym zamku, są martwi. — Spojrzałem na królową. — Mężczyźni i kobiety tak samo. Damy, kuchty, praczki i dziwki. — Spuściłem wzrok na jej brzuch. — Dzieci też; niemowlęta w kołyskach. — Uniosłem głos. — Wszystkie konie i psy, wszystkie sokoły i gołębie. Szczury i wszystkie do ostatniej wszy. Nie ma tam już nic żywego. Zwycięstwo nie uznaje kompromisów. Ojciec zerwał się na nogi. Zrobiłem krok do przodu i stanąłem tak blisko niego, że niemal zetknęliśmy się nosami. Nie potrafiłem odgadnąć, co kryło się w jego oczach, ale dawny strach mnie opuścił, jak gdyby przesypał się wraz z pyłem pomiędzy moimi palcami. — Przyznaj mi moje przyrodzone prawo. — Starałem się, by te słowa były tak
beznamiętne, jak to możliwe, choć bolała mnie od tego szczęka. — Pozwól mi poprowadzić twoje armie, a zdobędę Imperium i uczynię je znowu jednością. Odeślij poganina. I jego plany. — Przy ostatnim zdaniu rzuciłem okiem na królową. Powinienem był nie spuszczać z niego wzroku, powinienem był pamiętać, po kim odziedziczyłem bezlitosny charakter. Poczułem ostry ból pod sercem. Zacisnąłem zęby tak gwałtownie, że omal nie odgryzłem sobie języka. Poczułem smak krwi, gorącej i metalicznej. Krok do tyłu, dwa, zachwiałem się. Dostrzegłem ostrze w dłoni ojca, kiedy się odsuwałem. Jestli to sztylet co przed sobą widzę? Cytat pojawił się w mojej głowie, a wraz z nim śmiech, którym wybuchłem, plując jednocześnie krwią. Chciałem coś powiedzieć, ale słowa mnie opuściły, wyciekły razem z posoką. Sala tronowa przepływała przed moimi oczami. W obliczu takiej zdrady jej architektura straciła wszelką pewność. Wszystkie oczy patrzyły na mój odwrót w stronę wielkich drzwi. Przebijali mnie swoimi spojrzeniami, lordowie i damy, księżniczka, królowa i król. Nogi, które niosły mnie mila za milą z Gelleth, teraz mnie zdradziły, jak gdyby cała droga z Czerwonego Zamku spadła nagle na moje barki i uczyniła mnie pijanym ze zmęczenia. Dźgnął mnie! Był czas, kiedy kochałem mojego ojca. Czas, który pamiętałem w snach albo krótkich chwilach na jawie, jak cień odległej chmury przelatującej ponad moimi myślami. Śmiejąca się twarz z roku, który już nie należy do mnie, z pory, kiedy byłem zbyt młody, by widzieć dystans między nami. Twarz jest brodata, surowa, ale nie ma w niej groźby. Jestli to sztylet co przed sobą widzę? Moje wargi nie chciały wypowiedzieć żartu. Mogłem się tylko śmiać, aż w końcu upadłem, jak gdyby sztylet przeciął sznurki, na których zwisała marionetka. Przez całą wieczność leżałem przed nimi wszystkimi, z policzkiem przyciśniętym do zimnego marmuru. Usłyszałem ryk Makina. Słyszałem szczęk broni, gdy walczył ze zbyt wieloma strażnikami. Potem słyszałem już tylko powolne uderzenia własnego serca. Kiedy upadałem, zobaczyłem czerń włosów mojego ojca, ciemniejszą niż noc, z najdelikatniejszym pobłyskiem szmaragdu, jak srocze pióra. — Zabierzcie to stąd. — Jego głos był zmęczony. W końcu jakiś ślad ludzkiej słabości. — Czy spocznie obok grobu matki? — Nowy głos. Słowa rozciągały się na całą
wieczność, ale gdzieś wewnątrz mnie odbiły się echem i odnalazły swojego właściciela. Stary lord Nossar, który nosił nas na ramionach, Willa i mnie, gdy byliśmy dziećmi, całe życie temu. Stary Nossarze, ponieś mnie ostatni raz. Usłyszałem odpowiedź, ale zbyt słabo, by ją zrozumieć. Moje oczy przestały widzieć. Poczułem jak mój policzek trze o podłogę, a potem już nic.
38
Łykałem ciemność, a ciemność połknęła mnie. Bez światła, bez bicia serca, by odmierzać czas, odkrywasz, że wieczność nie jest niczym strasznym. Tak naprawdę, gdyby tylko zostawili cię w spokoju, wieczna samotność w mroku mogłaby być godną wyboru alternatywą wobec trudów życia. Wtedy pojawił się anioł. Pierwsze błyski raniły moje oczy. Światło narastało z jakiegoś odległego punktu, jego drzazgi wbijały się w moje myśli. Nastał świt i w jednej chwili — a może to trwało stulecie — ciemność uciekła, nie pozostawiając po sobie nawet najdrobniejszego cienia. — Jorg. Jej głos płynął oktawami, odbijając echo każdego miłego słowa, każdej spełnionej obietnicy. — Witam. — Mój głos brzmiał jak trzask łamanej trzciny. Witam? Ale co masz powiedzieć, kiedy spotykasz niebiosa? Dwie sylaby, słabość i wątpliwości w każdej z nich. Rozpostarła ramiona. — Chodź do mnie. Kucałem na podłodze zbyt białej, żeby jakikolwiek cień odważył się ją nawiedzić. Widziałem bród na moich kończynach, układający się we wzory jak siatka żył, i krew, krew z rany, która odebrała mi życie, zakrzepła i czarna jak grzech. — Chodź. Próbowałem na nią spojrzeć. Nic w niej nie pozostawało stałe. Jak gdyby definicje były
rzeczą śmiertelników, uproszczeniem, na które jej istota nie pozwalała. Była odziana w jasne odcienie. Miała oczy każdej osoby, która kiedykolwiek się o kogoś troszczyła. I skrzydła — miała też skrzydła, ale nie białe i z piór, raczej z samej pewności światła. Obejmowały ją możliwości nieba. Czasem jej skóra wydawała się być chmurami, poruszającymi się jedna ponad drugą. Odwróciłem wzrok. Kucałem tam, zwitek mięsa i kości, mając tylko bród i starą krew, aby zaświadczyć o sobie pod jej przenikającym spojrzeniem. — Chodź do mnie. — Zapraszające ramiona. Ramiona matki, kochanki, ojca, przyjaciela. Odwróciłem wzrok, ale wciąż mnie przyciągała. Czułem jej oddech. Czułem obietnicę odkupienia. Wystarczyłoby, żebym podniósł wzrok i wybaczyłaby mi. — Nie. Jej zaskoczenie załopotało pomiędzy nami jak palpitacja światła. Mięśnie mojej szczęki napięły się, poczułem gorzki smak gniewu i pieczenie w gardle. To przynajmniej były znajome uczucia. — Odsuń na bok swój ból, Jorg. Pozwól, by krew Baranka zmyła twoje grzechy. — Nie było w niej niczego fałszywego. W swej trosce była przejrzysta. W swych anielskich dłoniach trzymała dary współczucia, miłości... litości. O jeden dar za dużo. Stary uśmiech pojawił się na moich wargach. Wstałem, uprzejmie i powoli, wciąż pochylając głowę. — Baranek nie ma dość krwi na moje grzechy. Większa owca też nie pomoże. — Nie ma grzechu tak wielkiego, aby nie można go było odpokutować — powiedziała. — Nie ma takiego zła, które nie może zostać wymazane. Mówiła szczerze. Żadne kłamstwo nie przeszłoby przez te wargi. To przynajmniej było oczywiste. Wtedy spojrzałem w jej oczy i niemal uniósł mnie przypływ jej miłości, tak głębokiej i bezwarunkowej. Zaparłem się i walczyłem z nią. Zmusiłem się znów do uśmiechu, przeklinając samego siebie za głupotę. — Niewiele jest grzechów, których nie posmakowałem. — Zbliżyłem się do niej o krok. — Przeklinałem... w kościele. Pożądałem wołu mojego bliźniego. A potem go ukradłem,
upiekłem w całości i dodałem do tego grzech obżarstwa, śmiertelny grzech, pierwszy z siedmiu, jak nauczyłem się u piersi matki. Widziałem w jej oczach, że to ją rani, i mnie również bolał ten widok, ale przeżyłem swoje życie z obosiecznym mieczem w ręku. Obszedłem ją dokoła, a moje stopy zostawiały ślady na podłodze, bruzdy, które po chwili bledły. — Pożądałem żony mojego bliźniego. I wziąłem ją sobie. Mordowałem. Och tak, mordowałem i mordowałem jeszcze. Tak niewielu grzechów nie spróbowałem... Gdybym nie był umarł tak młodo, na pewno przedstawiłbym ci pełną listę. — Gniew zatrzasnął mi szczęki. Tylko odrobinę mocniej, a moje zęby by eksplodowały. — Gdybym żył chociaż pięć minut dłużej, mogłabyś na jej czele dopisać ojcobójstwo. — Może ci być przebaczone. — Nie potrzebuję przebaczenia. — Ciemne żyły pojawiły się na podłodze, rozbiegając się z miejsca, w którym stałem. — Pozwól temu wszystkiemu odejść, dziecko. — W jej słowach było ciepło i wesołość, tak silne, że niemal mnie pokonały. Jej oczy były jak okna do świata, w którym wszystko jest pełne i niezłamane. Świata zbudowanego z jutra. Wszystko można było naprawić. Czułem to, czułem smak i zapach tego świata. Gdyby nie była tak pewna powodzenia, mogłaby mnie przekonać, w tej właśnie chwili. Trzymałem się mego gniewu, piłem z zatrutej studni. To nie są dobre rzeczy, ale przynajmniej są moje. — Mógłbym pójść z tobą, pani. Mógłbym przyjąć twoją propozycję. Ale kim bym wtedy był? Kim bym był, gdybym pozbył się całego zła, które mnie ukształtowało? — Byłbyś szczęśliwy — odpowiedziała. — Ktoś inny byłby szczęśliwy. Jakiś nowy Jorg, Jorg pozbawiony dumy. Nie będę niczyim zwierzątkiem. Nie twoim i nie Jego. Noc zakradła się z powrotem, jak mgła unosząca się nad bagniskiem. — Duma to także grzech, Jorg. Najgroźniejszy z siedmiu. Musisz pozwolić jej odejść. — W końcu nuta wyzwania w jej głosie. Wszystko, czego potrzebowałem, by odzyskać siły. — Muszę? — Ciemność gęstniała wokół nas.
Wyciągnęła dłonie. Ciemność rosła, a światło się cofało. — Duma? — powiedziałem, uśmiechając się teraz swobodnie. — Ja jestem dumą! Niech ubodzy duchem dostaną swoje dziedzictwo — ja wolałbym wieczność wśród cieni od boskiej szczęśliwości za cenę, o jaką prosisz. — To nie była prawda, ale powiedzieć coś innego, przyjąć jej dłoń zamiast ją ugryźć, to by znaczyło, że nic ze mnie nie zostanie, nic tylko okruchy. Otaczały ją teraz rozbłyski, jasne na tle aksamitnej czerni. — Tak przemawiał Lucyfer. Duma wygnała go z niebios, chociaż zasiadał po prawicy Boga. — Jej głos był coraz słabszy, zamieniał się w ledwie dosłyszalny szept. — Duma jest ostatecznie jedynym złem, źródłem wszystkich grzechów. — Duma to wszystko, co mam. Łykałem noc, a noc połknęła mnie.
39
— Jeszcze nie umarł? — Głos kobiety, raczej starszej, z teutońskim akcentem. — Nie. — Młodsza kobieta, znajomy głos, też Teutonka. — To nie jest normalne, żeby trzymał się tak długo — mówiła starsza. — I żeby był taki biały. Dla mnie wygląda na martwego. — Stracił dużo krwi. Nie wiedziałam, że ludzie mają w sobie tyle krwi. Katherine! Jej twarz objawiła mi się w mroku. Jej zielone oczy i kunsztownie rzeźbione kości policzkowe. — Biały i zimny — powiedziała, dotykając palcami mojego nadgarstka. — Ale kiedy przykładam lusterko do jego ust, jest na nim mgła. — Przyłóż mu poduszkę do twarzy i skończ już z tym. — Wyobraziłem sobie, jak zaciskam dłonie na szyi staruchy. To mnie nieco ogrzało. — Chciałam, żeby umarł — przyznała Katherine. — Po tym, co zrobił Galenowi. Chciałam zobaczyć, jak umiera, na stopniach tronu, a krew spływa w dół, stopień po stopniu. Cieszyłabym się. — Król powinien był poderżnąć mu gardło. Załatwić to od razu. — To znowu starsza kobieta. Miała głos służącej, wypowiadającej swoją opinię w prywatnym zaciszu, opinię zbyt długo chowaną w milczeniu i zgorzkniałą. — Trzeba być okrutnym człowiekiem, żeby zabić swego jedynego syna, Hanno. — Nie jedynego. Sareth jest brzemienna z twoim siostrzeńcem. Teraz dziecko urodzi się dziedzicem, tak jak powinno.
— Czy myślisz, że go tu zatrzymają? — zapytała Katherine. — Położą go w grobowcu matki, obok brata? — Powinni położyć szczenięta razem z suką i zamurować, jeżeli o mnie chodzi. — Hanna! — Słyszałem, jak Katherine odsunęła się ode mnie. Zabrali mnie do grobu matki, małej komnaty w zamkowych kryptach. Kiedy ostatni raz tu byłem, wszystko pokrywał gruby kurz; nie było żadnych śladów stóp. — Ona była królową, Hanno. — Katherine chyba coś wycierała. — Można wciąż zobaczyć jej siłę. Podobizna matki została wyrzeźbiona na marmurowej pokrywie jej grobowca; leżała tam spokojna, z dłońmi złożonymi do modlitwy. — Sareth jest ładniejsza — powiedziała Hanna. Katherine podeszła znów do mnie. — To siła czyni królową. — Poczułem jej palce na czole. Cztery lata temu. Cztery lata temu dotknąłem jej marmurowego policzka i przysiągłem, że nigdy nie wrócę. Wtedy po raz ostatni płakałem. Zastanawiałem się, czy Katherine dotykała jej twarzy, czy gładziła ten sam kamień. — Pozwól mi z tym skończyć, księżniczko. To będzie łaska dla niego. Położą go z matką i małym księciem. — Hanna mówiła teraz przymilnym głosem. Położyła dłoń na moim gardle. Jej palce były szorstkie jak skóra rekina. — Nie. — Sama powiedziałaś, że chciałaś, aby umarł. — Stara dłoń Hanny była silna. Pewnie udusiła niejednego kurczaka. Może i niemowlę. Palce zaciskały się powoli. — Wtedy na schodach chciałam tego, kiedy jego krew była jeszcze gorąca — odpowiedziała Katherine. — Ale tak długo patrzyłam, jak mimo wszystko trzyma się życia, że zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Niech odejdzie, kiedy będzie gotowy. Takiej rany nie da się przeżyć. Niech sam wybierze czas. Palce zacisnęły się jeszcze trochę mocniej. — Hanna!
Dłoń puściła.
40
Zamykamy nasz okrutny i tajemniczy świat w pozorze zrozumienia. Luki w naszym pojmowaniu przykrywamy nauką lub religią i chcemy wierzyć, że porządek istnieje. Zazwyczaj ta fikcja jest skuteczna. Prześlizgujemy się po powierzchni, nieświadomi głębi, jakie się pod nią kryją. Jak ważki frunące ponad taflą głębokiego na mile jeziora, podążamy błędnymi ścieżkami bez celu. Aż w końcu sięga po nas lodowate nieznane. Największe kłamstwa zachowujemy dla samych siebie. Gramy w grę, w której jesteśmy bogami, w której dokonujemy wyborów, w której świat podąża za nami. Udajemy, że odcięliśmy się od dziczy. Że nasze panowanie sięga głęboko, że cywilizacja jest więcej niż tylko ułudą, że rozum będzie nam towarzyszył, kiedy znajdziemy się w ciemności. Poznałem te lekcje, gdy miałem dziesięć lat, choć niewiele z nich zostało. Corion potrzebował tylko chwili, by mnie tego nauczyć, kilku uderzeń serca, kiedy moja wola chwiała się jak płomień świecy na wietrze, aż w końcu całkiem zgasła. Leżałem na schodach, bezwładny, obok Nubańczyka. Tylko moje oczy mogły się poruszać i podążały za starcem. W innym świetle mógłby wyglądać sympatycznie. Miał coś z tutora Lundista, chociaż był bardziej wychudzony, bardziej wygłodniały. Groza nie tkwiła w jego twarzy, ani nawet w jego oczach, a tylko w świadomości, że to wszystko jest jedynie powłoką rozciągniętą ponad pustką tego świata. Widok tego starca w brudnej szacie wzbudził we mnie ten rodzaj strachu, który wstyd każe nam wymazać z pamięci. Strach królika na widok pikującego orła. Strach, który przemienia cię w nicość. Strach, który zmusiłby cię do poświęcenia matki, brata, wszystkich i wszystkiego, co kiedykolwiek kochałeś, w zamian za najmniejszą szansę ucieczki. Corion podszedł bliżej i schylił się, by złapać mnie za nadgarstek. W jednej chwili jego
dotyk okiełznał lęk, który tak mnie obezwładnił. Tak nagle, jak gdyby zakręcił kurek w beczce. Bez słowa pociągnął mnie do swojej komnaty. Policzkiem tarłem o kamienie posadzki. Pomieszczenie było puste, nie licząc kuszy Nubańczyka opartej o tylną ścianę. Wyobraziłem sobie Coriona zamkniętego tutaj, w próżnej komnacie, w miejscu, w którym porzucał swoje stare ciało, by wpatrywać się w wieczność. — A więc łowca Sageousa w końcu trafił na coś silniejszego od niego? Próbowałem coś powiedzieć, ale moje wargi nie poruszyły się. Corion wiedział o wiedźmie snów i jego łowcy. Nazwał mnie Księciem Cierni. Co jeszcze wiedział? — Wiem wszystko, dziecko. Rzeczy, o których ty wiesz, sekrety, które ukrywasz. Nawet sekrety, które zapomniałeś. Czytał w moich myślach! — Jak w rozwiniętym zwoju — przytaknął. Stopą obrócił moją głowę, tak żebym mógł znowu spojrzeć na kuszę Nubańczyka. — Intrygujesz mnie, książę Jorgu Ancrath — powiedział. Podszedł do kuszy. — Zastanawiasz się, dlaczego człowiek z taką władzą, nie jest panem imperium. Tak było. — To musi być jeden ze Stu. Narody nie podążą za kimś takim jak ja. Podążą za rodem, boskim prawem, pomiotem królów. My więc, którzy czerpiemy naszą moc z miejsc, gdzie inni boją się sięgnąć... My gramy w grę o tron figurami takimi jak hrabia Renar, jak twój ojciec. Jak ty, być może. Wyciągnął rękę, by dotknąć kuszy. Powietrze wokół niej zamigotało, jak gdyby otwarły się drzwi pieca. — Tak. Podoba mi się ten pomysł. Niech Sageous ma swojego króla Olidana, niech nagina twojego ojca do swojej woli, a ja będę miał jego pierworodnego syna. Mój strach opadł na tyle, by zrobić miejsce dla gniewu. Wyobraziłem sobie starca umierającego na czubku ostrza i moją dłoń na rękojeści. — Niech pustkowia cię zahartują, a kiedy dojrzejesz, w swoim czasie marnotrawny syn powróci jako żmija na łonie ojca. Pionek bije króla. — Wykonał dłonią gest, jakby przesuwał figury na szachownicy. — Może być z ciebie pożytek, Cierniowy Książę. Możesz być figurą, która doprowadzi do wygranej.
Corion uniósł kuszę, jak gdyby nic nie ważyła. Podniósł ją do ust i wyszeptał słowo, zbyt ciche, żebym mógł je dosłyszeć. W pięciu krokach znalazł się przy drzwiach i położył broń obok głowy Nubańczyka. — Czarny rycerz będzie chronił mojego pionka. — A ty, chłopcze, ty zapomnisz o hrabim Renarze. Nie zapomnę, na bramy piekieł. — Zwróć swoją zemstę, gdzie chcesz, podziel się nią ze światem, rozlej trochę krwi. Ale nigdy nie wracaj do tych ziem. Nie postaw nogi na tych drogach. Twój umysł nie będzie się tu zapuszczał. Mogłem jedynie na niego patrzeć. Podszedł bliżej. Ukląkł obok, złapał mnie za kołnierz i przyciągnął moją twarz do swojej. Spojrzałem w jego nieruchome oczy. Czułem jak narasta groza, wielką falą, która miała mnie porwać. Gorzej, czułem jego palce wewnątrz mojej czaszki, wymazujące wspomnienia, wywracające dążenia na lewą stronę. — Zapomnij o Renarze. Zanieś swoją zemstę w świat. Renar zginie. — Ale... moja... dłoń... — Moim ustom udało się sformować słowa. Ale on już odebrał mi determinację. Nie potrafiłem powiedzieć, w jaki sposób dostałem się do wieży ani nawet, jakie jest jego imię. Starzec uśmiechnął się. Nachylił się, by szepnąć mi coś do ucha. Pamiętam jego oddech na karku i zapach zgnilizny. Potem usłyszałem jego słowa i rozum mnie opuścił. Robaki wiły się pod moimi powiekami. Nic po nim nie pozostało w moich myślach, jedynie dziura tam, gdzie nie mogłem spojrzeć. Renar stał się tylko imieniem pozbawionym ciężaru, a moja nienawiść darem dla każdego, wszędzie i zawsze. Spadałem w ciemności, ogłuszony własnym krzykiem. Nieznane dłonie owinęły się wokół mojej szyi. W mroku moje ręce również odnalazły gardło, za które mogły złapać. Uchwyt zaciskał się i zaciskał. Krzyk przekształcił się w syk, charkot, w końcu ciszę. Ścisnąłem mocniej. Moje dłonie były jak żelazne haki. Gdybym mógł zacisnąć je jeszcze mocniej, palce połamałyby się jak suche patyki. Spadałem w ciemności, w ciszy, w której były tylko dłonie na moim gardle i gardło w
moich dłoniach, i głód powietrza, i moje serce walące jak młot. Spadałem przez lata. Spadałem przez swoje życie... Uderzyłem o ziemię. Mocno. Otworzyłem oczy. Leżałem na kamiennej podłodze. Wpatrywała się we mnie purpurowa twarz z wyłupiastymi oczami i wysuniętym językiem. Światło dnia wpadało przez wysokie okno. Serce waliło mi w piersi, jakby chciało się z niej wyrwać. Moje dłonie. Z wielkim wysiłkiem zwolniłem uchwyt. Pobielałe palce usłuchały niechętnie. Ból wciąż narastał. Potrzebowałem czegoś, ale nie potrafiłem tego nazwać. Świat pulsował czerwienią, wyostrzał się i zamazywał na przemian. Uniosłem zesztywniałą rękę do szyi i odkryłem tam czyjeś dłonie. Nie poznawałem twarzy. Kobieta? Świat oddalał się, a ból słabł. Renar... Jego imię narastało we mnie, a wraz z nim szept siły. Ręce, które zerwały dłonie dusiciela z mojego gardła, nie wydawały się należeć do mnie. Renar! Pierwszy haust powietrza z gwizdem przedostał się do moich płuc. Powietrze! Potrzebowałem powietrza. Krztusiłem się i czkałem, ale nic się nie działo, oddech utknął w zbyt ciasnym gardle. Renar. Purpurowa twarz należała do kobiety o siwych włosach. Nie rozumiałem. Renar. I Corion. O Jezu! Przypomniałem sobie. Przypomniałem sobie grozę, ale wydawała się blada w porównaniu z zimną furią, która pochłaniała mnie teraz. — Corion. — Po raz pierwszy od czterech lat, od tamtego dnia w wieży, wypowiedziałem to imię. Przypomniałem sobie. Przypomniałem sobie, co mi zabrano, i po raz pierwszy, naprawdę po raz pierwszy poczułem się cały. Znalazłem siłę, by podnieść się na rękach. Byłem w komnacie w zamku. Obok łóżka... Musiałem z niego wypaść. Kiedy stara kobieta próbowała mnie udusić. Drzwi zadrżały. Ktoś szarpał się z zasuwą.
— Hanna! Hanna! — Kobiecy głos. Jakimś cudem udało mi się wstać, zanim drzwi się otworzyły. — Katherine. — Głos wydostał się z mojego zmaltretowanego gardła jak mysi pisk. Stała przede mną. Piękna w nieładzie. Z na pół otwartymi ustami i szeroko rozwartymi oczyma. — Katherine. — Mogłem jedynie wyszeptać jej imię, ale chciałem krzyczeć, chciałem wykrzyczeć tyle rzeczy na raz. Rozumiałem już. Rozumiałem już, na czym polega gra. Kim są gracze. Wiedziałem, co trzeba zrobić. — Morderca! — zawołała. Wyciągnęła nóż zza szarfy, ostre szydło dość długie, by przebić człowieka na wylot. — Twój ojciec wiedział, co robi. Próbowałem jej powiedzieć, ale nie mogłem wykrztusić ani słowa. Próbowałem unieść ręce, ale nie miałem siły. — Dokończę, co on zaczął — powiedziała. Jedyne, co mogłem zrobić, to podziwiać jej piękno.
41
W pojedynku, jeden na jednego, miecz przeciw mieczowi, możesz zginąć z powodu braku umiejętności. Równie często jednak będzie to kwestia szczęścia, a jeżeli walka trwa długo, zazwyczaj umiera ten, kto pierwszy się zmęczy. Ostatecznie chodzi o to, by zachować siły. Powinni to pisać na nagrobkach: „Zmęczył się”; być może nie zmęczył się życiem, ale na pewno był zbyt słaby, by je zachować. W prawdziwej walce, a większość walk jest taka, nie w sztucznych okolicznościach pojedynku, to zmęczenie jest największym zabójcą. Miecz to ciężki kawał żelaza. Pomachaj nim przez kilka minut, a twoja ręka zacznie mieć własne pomysły na temat tego, co może, a czego nie może zrobić. Nawet jeżeli zależy od tego twoje życie. Pamiętam chwile, gdy uniesienie miecza wydawało się dorównywać jednej z prac Herkulesa, ale nigdy przedtem nie byłem tak wycieńczony jak teraz, gdy musiałem stawić czoła sztyletowi Katherine. — Łotrze! Ogień w jej oczach wydawał się dość potężny, by płonąć tak długo, aż wykona, co zamierzyła. Szukałem w sobie woli, by ją powstrzymać, ale nie znalazłem niczego. Nóż to całkiem straszna rzecz; zimne ostrze przy twoim gardle. Moje myśli nawiedziło wspomnienie tej nocy, kiedy martwi powstali z bagien przy Drodze Liczy. Błysk na krawędzi sztyletu, kiedy zbliżała się do mnie, myśl o ostrzu przecinającym moje ciało, być może wykłuwającym oko — to rzeczy, które mogą cię zaniepokoić. Dopóki nie uświadomisz sobie, czym naprawdę są. To tylko jedne ze sposobów, w jakie można przegrać. Co
tracisz, kiedy przegrywasz grę? Nic poza tym, że przegrałeś. Corion mnie tego nauczył. Ile spośród moich myśli pochodziło od niego? Jak wiele z mojej filozofii naznaczyły jego starcze palce? Zbyt długo pływałem w ciemności. Gra nie wydawała mi się już taka ważna. Ostatkiem sił uniosłem obie ręce. Rozłożyłem je na boki, czekając na cios. I uśmiechnąłem się. Coś powstrzymało jej dłoń. Widziałem to w jej twarzy, w wygięciu tej doskonałej brwi, zmagającej się z gniewem. — Ojciec najwyraźniej nie trafił w serce. — Udało mi się zmusić gardło do ochrypłego szeptu. — Być może lepiej sobie poradzisz, ciociu? Nóż zadrżał. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek wcześniej to robiła, czy dźgała i cięła żywe mięso. — Ty... zabiłeś ją. Palce mojej prawej dłoni napotkały coś ciężkiego i gładkiego na półce za łóżkiem. Jej oczy powędrowały ku twarzy starej kobiety. Uderzyłem. Nie mocno, nie miałem na to siły, ale dość mocno, żeby rozbić wazę, którą znalazłem na półce. Katherine przewróciła się, nie wydając żadnego dźwięku. Leżała w szafirowej kałuży swojej sukni, rozciągniętej na kamiennej posadzce. Życie napływało z powrotem do moich ramion. Wydawało się, jakby siły zaczęły wracać do mnie, w tej samej chwili, gdy ona upadła na ziemię. Jak gdyby czar został przerwany. Zabij ją i na zawsze będziesz wolny. Znajomy głos, suchy jak papier. Mój czy jego? Włosy zakrywały jej twarz, kasztan na szafirowym tle. Ona jest twoją słabością. Wytnij jej serce. Wiedziałem, że to prawda. Uduś ją. Zobaczyłem moje blade dłonie na zaczerwienionej szyi. Weź ją. Głos cierniowego krzewu. Kolce wślizgnęły się pod moją skórę i ciągnęły mnie
w dół, aż uklęknąłem obok niej. Weź ją. Weź to, co nie może być dane. Znałem to wyznanie wiary. Zabij ją, a będziesz wolny. Usłyszałem huk odległej burzy. Włosy Katherine spływały jak jedwab między moimi palcami. — Ona jest moją słabością. — Teraz to był mój głos, moje usta. Jeden mały krok, jedna śmierć więcej i nic już nigdy więcej mnie nie dotknie. Jeden mały krok i drzwi do tej dzikiej nocy na zawsze będą zamknięte. Gra będzie naprawdę grą. A ja będę graczem, który wygra. Uduś ją. Weź ją. Głos ciernistego krzewu. Skrzypienie w moich myślach. Głuchy dźwięk. Pustka. Pustka. Jej szyja była ciepła. Czułem jej tętno pod opuszkami palców. — Zabij ją, Książę Ciernistego Krzewu. Zobaczyłem słowa na wąskich wargach, wypowiadane w pustej komnacie. — Zabij ją. Znów zobaczyłem, jak wargi się poruszają. Zobaczyłem nieruchome oczy, utkwione w wieczności. — Zabij ją. — Corion! Przez chwilę moje dłonie zaciskały się na gardle Katherine. — Idę po ciebie, stary sukinsynu. — Puściłem. Uśmiech pojawił się na tych wąskich wargach, okrutny uśmiech. Wizja zanikała, ale dostrzegłem jeszcze te nieruchome oczy i ten groteskowy uśmiech. Mój uśmiech. Zabawił się mną. Przez lata wędrowałem, nie pamiętając o nim, myśląc, że to był mój własny pomysł, aby zostawić Renara, traktując ten wybór jako symbol mojej siły, która pozwalała mi odłożyć na później zemstę w imię prawdziwego marszu po władzę. A teraz, na skraju śmierci, odebrałem to, co mi zabrano. Odebrałem — a może mi oddano. Spojrzałem na Katherine. Przypomniałem sobie anioła wśród mroku. Wspomnienie przeszyło mnie dreszczem.
Podniosłem z podłogi sztylet Katherine i wstałem. Zostawiłem ją tam, obok uduszonej staruchy. Drzwi wychodziły na korytarz, który znałem. Zachodni Narożnik; wiedziałem, gdzie jestem. Uniosłem nóż do ust i pocałowałem ostrze. Hrabia Renar i mistrz tak wielu marionetek — jedno ostrze wystarczy dla nich obu.
Brat Roddat wbił nóż w plecy trzem ludziom na każdego jednego, z którym stanął twar nauczył mnie wszystkiego, co wiem o uciekaniu i kryciu się. Tchórzy należy traktować z sz najlepiej wiedzą, jak zadać cios. Jeżeli nie zostawisz tchórzowi drogi uciec
42
— Zejdź mi z drogi. — Kim do diabła... — Jezu, proszę! Jesteś tym pokrytym brodawkami staruchem, który próbował mnie zatrzymać ostatnim razem! — To był on. Smród, który zaatakował moje nozdrza, gdy otworzyłem drzwi, przywołał tamte wspomnienia. — Dziwię się, że mój ojciec darował ci życie. — Kim... — Kim do diabła jestem? Nie poznajesz mnie? Ostatnio też mnie nie poznałeś. Byłem wtedy niższy, gdzieś taki. — Wyciągnąłem dłoń, żeby mu pokazać. — Dla mnie to było dość dawno, ale cóż to jest trzy czy cztery lata dla takiego staruszka? — Skłoniłem się. — Książę Jorg, uniżony sługa. A raczej to ty jesteś moim sługą. Ostatnim razem odszedłem stąd z bandą przestępców, ale dzisiaj potrzebuję tylko jednego rycerza, jeżeli pozwolisz. Sir Makina z Trentu. — Powinienem wezwać straże, żeby się tobą zajęły — powiedział, ale bez przekonania. — Dlaczego? Król nie wydał żadnych rozkazów mnie dotyczących. — To był ślepy strzał, ale ojciec myślał, że jego cios był śmiertelny, więc pewnie miałem rację. — Poza tym, wszystko co ci z tego przyjdzie, to że cię zabiję. A jeżeli myślisz o tym dużym gościu z włócznią, to walnął głową o ścianę jakieś trzy minuty temu. Strażnik cofnął się i pozwolił mi przejść, tak samo jak wtedy, gdy byłem chłopcem i Lundist mnie tu przyprowadził. Tym razem uderzyłem go, kiedy przechodziłem. Raz w brzuch,
a kiedy się schylił, drugi raz w kark. Przez chwilę rozważałem wykończenie go sztyletem Katherine, ale lepiej zostawić przy życiu tak nieudolnego strażnika — może się jeszcze przydać. Zabrałem mu klucze i ruszyłem korytarzem, trzymając nóż w gotowości. Wolałbym mieć ze sobą miecz. Czułem się bez niego półnagi. Jego brak przyciągał moje myśli i wywoływał dziwne uczucie w okolicach biodra, takie samo jakie ma się po wyrwaniu zęba, gdy język wciąż obmacuje dziurę, nie mogąc się z nią oswoić. Makin dał mi ten miecz w dniu, kiedy mnie znalazł. Jako kapitan straży poszukujący następcy tronu miał prawo go nosić. Od tamtego czasu zawsze miałem go przy sobie — rodzinne ostrze, stal Budowniczych. Dotarłem do komnaty tortur, w której po raz pierwszy zobaczyłem Nubańczyka. Stół na środku pomieszczenia był pusty. Przez okienka w drzwiach cel dokoła nie wyglądały żadne twarze. Obszedłem je powoli, kierując światło latarni do każdej z nich po kolei. W pierwszym leżały zwłoki, a może ktoś tak bliski śmierci, że przypominał jedynie stertę kości w worku ze skóry. Trzy kolejne były puste. W piątej znalazłem Sir Makina. Siedział oparty o ścianę, brudny i zarośnięty, unosząc dłoń, by zasłonić oczy przed światłem. Nie poruszył się; nie próbował wstać. Poczułem ból w gardle. Nie wiem dlaczego, ale tak było. Gniewne wzburzenie w żołądku i kwaśny ból w gardle. — Makin, mój bracie — powiedziałem cicho. — Co...? — Zaśmiał się rozpaczliwie. — Ruszam znów w drogę, bracie Makinie. Mam sprawy do załatwienia na południu. Włożyłem klucz do zamka. Lekkie drgnięcie, cichy terkot. — Jorg? — Bełkotliwy szloch. — On cię zabił, książę. Twój rodzony ojciec. — Umrę, kiedy będę gotowy. Obróciłem klucz i drzwi otwarły się, nie stawiając oporu. Smród był coraz gorszy. — Jorg? — Makin opuścił dłoń. Zamienili jego twarz w miazgę. — Nie! Nie żyjesz. Widziałem to. — W porządku, ja jestem martwy, a ty śnisz. A teraz wstawaj, do cholery, zanim nakopię ci tak, że zmienisz się w kupę gówna. Sądząc po zapachu, to większą część roboty już tu wykonali.
To go ruszyło. Próbował wstać, opierając się jedną ręką o ścianę. Nie pomyślałem o tym, w jakim może być stanie. Wydawało mi się, że ojciec próbował mnie zabić ledwie wczoraj. Sądząc po zaroście Makina musiały minąć tygodnie. Gdy tylko się trochę podniósł, nogi go zawiodły. Zrobiłem dwa kroki ku niemu. Do zamku hrabiego było dobrze ponad sto mil drogi, przez zielone ziemie Ancrathu i wyżyny Renaru. Nie było szans, żeby Makin tam dotarł. Z jękiem osunął się na podłogę. — I tak jesteś martwy. — Jego jedyne zdrowe oko zaszkliło się od łez. Graj, żeby wygrać. Poświęć rycerza w zamian za zamek. Znów ten stary, szorstki głos. Słuchałem go tak długo, że nie wiedziałem, czy należy do mnie, czy do Coriona. Tak czy tak, powinienem go zostawić. — Masz jedną szansę, Makinie. To o dwie więcej niż większość skurczybyków dostaje w życiu. — Promień latarni kołysał się od jednej ściany do drugiej. — Martwy czy nie, jeżeli nie dasz rady wstać i iść za mną, zostawię cię tu. Poprzednim razem porzuciłem tu kogoś na śmierć. Człowieka, którego powinienem był kochać. Ciebie też zostawię bez wahania. Szarpnął się, pobudzony strachem albo czymś innym, ale jego ręka osunęła się po ścianie, a stopy tylko poślizgnęły się na gnoju. Odwróciłem się i wyszedłem. Zatrzymałem się dwa jardy za drzwiami. — Lundist umarł tutaj. — Mówiłem zbyt głośno; traciłem dech na głupotę. — Dokładnie tu. — Stanąłem na tym miejscu. — Zostawiłem go, żeby się wykrwawił. Z ciemności celi nie dobiegł żaden dźwięk. Byłem łagodny wobec Katherine, ale to nic mnie nie kosztowało. Tu było inaczej. Makin był złamany, mógł mnie jedynie spowolnić w momencie, kiedy najbardziej potrzebowałem się spieszyć. Ruszyłem do wyjścia. — Nie... Nie pozwól mu błagać.
— Nie... nie umarł tutaj. — Głos Makina brzmiał teraz nieco żywiej. — Co? — Mocno oberwał... Odgłos ruchu w mroku celi. — Mocno oberwał, ale to wszystko. Następnego dnia został z tego tylko guz. — Lundist żyje? — Twój ojciec kazał go stracić, Jorg. — Makin wszedł w krąg światła, trzymając się framugi. — Twierdził, że za to, że cię nie obronił. — Splunął czarną flegmą. — Raczej nie potrzebował już nauczyciela po tym, jak jego syn uciekł. Postępował tak przez te wszystkie lata. Jeżeli coś już nie jest potrzebne, trzeba to wyrzucić. Makin zmusił się do zbolałego uśmiechu. — Cholera, dobrze cię widzieć. Przyglądałem mu się przez chwilę. Widziałem jak jego uśmiech znika i ustępuje wyrazowi niepewności, podobnej do mojej. Powinienem go zostawić. Właściwie to powinienem go zabić. Żadnych zobowiązań. Nie patrzyłem na mój nóż. Nigdy nie możesz zdjąć oczu z celu, nie kiedy masz do czynienia z człowiekiem takim jak Makin, nawet w jego obecnym stanie. Ale wiedziałem, że nóż wciąż tkwi w mojej dłoni. W wyobraźni widziałem, jak światło latarni odbija się w jego ostrzu. Makin też na niego nie patrzył. Wiedział, że nie może okazać słabości przed żmiją. Nic nie wpływa na ludzkie decyzje mocniej niż sposobność. Ojciec by go zostawił. Martwego. Ta istota, w którą przekuł mnie Corion, to narzędzie, pionek w grze o tron, nigdy nawet nie znalazłby się tu, by wdychać odór lochów. Ale co zrobiłby Jorg? — Jestem synem swojego ojca, Makinie. — Wiem. — O nic nie prosił. Podziwiałem to w nim. Dobrze dobierałem swoje figury. Nóż był jak gorące żelazo w mojej dłoni. Nienawidziłem siebie za to, co zamierzałem zrobić — i równie mocno za to, że się wahałem. Nienawidziłem siebie za słabość.
Przez chwilę miałem przed oczami Nubańczyka, jego białe zęby, jego ciemne oczy, przyglądające mi się tak jak w dniu, w którym się spotkaliśmy. Makin wykorzystał tę chwilę. Szybkim kopnięciem podciął mi nogi. Przygniótł mnie resztkami swego ciała i pięścią przycisnął moją głowę do kamiennej podłogi. Żaden z nas nie był w świetnej formie. Jeden cios wystarczył, żeby odesłać mnie tam, gdziekolwiek to było, skąd udało mi się uciec w pokoju Katherine.
Shakespeare twierdził, że szata czyni człowieka. Właściwe szaty mogły przemienić brata Si nie miał jeszcze czego golić, w mężczyznę, któremu golić się nie było wolno. Świetnie robił choć to było ryzykowne w towarzystwie braci i zarezerwowane na okazje, gdy celu nie dało
O młodym Simie łatwo zapomnieć. Kiedy go nie ma, nie pamiętam, jak wygląda. Czasem my moich braci to on jest najbard
43
— Wyjaśnij mi to jeszcze raz. — Makin nachylił się w siodle, żeby deszcz nie zagłuszył jego słów. — Twój ojciec próbował cię zabić, ale to w zamku hrabiego Renara zamierzasz szukać zemsty? — Tak. — I to nawet nie hrabiego chcemy dopaść. Nie człowieka, który odebrał życie twojej matce, tylko jakiegoś starego czarownika? — Tak właśnie. — Który miał w swoich rękach ciebie i Nubańczyka, po tym jak uciekłeś z domu. I wypuścił was obu bez większej szkody? — Myślę, że zaczarował kuszę Nubańczyka. — Jeżeli tak, to chyba po to, żeby nigdy nie chybiała celu. Nubańczyk mógłby przy jej pomocy zatrzymać całą armię. Gdyby tylko miał gdzie stanąć. — To prawda, Nubańczyk raczej nie chybiał. — Więc? — Więc? — Więc nie rozumiem, dlaczego jedziemy w tym pieprzonym deszczu, na kradzionych chabetach, i pchamy się prosto w paszczę najgorszego niebezpieczeństwa. Potarłem szczękę w miejscu, gdzie mnie uderzył. Była obolała. Chłodny deszcz nie łagodził bólu.
— O co chodzi na tym świecie, Makinie? Spojrzał na mnie, mrużąc oczy przed wilgotnym wiatrem. — Nigdy nie miałem czasu na tych twoich filozofów, Jorg. Jestem żołnierzem i to wszystko. — No to jesteś żołnierzem. O co chodzi na tym świecie? — O wojnę. — Położył dłoń na rękojeści miecza, zupełnie nieświadomie. — O Wojnę Stu. — A o co w niej chodzi, żołnierzu? — zapytałem. — Stu szlachciców walczy w tyluż księstwach o tron Imperium. — Tak zawsze myślałem. Deszcz padał coraz mocniej, odbijając się od wierzchów mojej dłoni z lodowatym ukłuciem. Przed nami, na rozstajach dróg, widziałem jasną łunę, a właściwie trzy, trzy plamy ciepłego światła. — Karczma przed nami. — Wyplułem wodę, która dostała się do moich ust. — Czyli nie walczymy o Imperium? — Makin jechał obok mnie, chociaż jego koń ślizgał się w błocie pobocza. — Tutaj zabiłem Price'a — powiedziałem. — Przed tą karczmą. Wtedy nazywali ją „Trzy Żaby”. — Price'a? — Starszego brata Rikejka. Nie poznałeś go. Przy nim Rike to prawdziwy gentleman. — A tak, pamiętam tę historię. Bracia opowiadali ją kiedyś raz czy dwa przy ognisku, kiedy Rikejek polazł gdzieś na dziwki. Dotarliśmy do karczmy. Sądząc po szyldzie, wciąż mówiono na nią „Trzy Żaby”. — Założę się, że nie opowiedzieli ci jej całej. — Rozbiłeś mu czaszkę kamieniem, prawda? Teraz sobie przypominam, że rzeczywiście nie mówili o tym zbyt chętnie. — Razem z Nubańczykiem wróciliśmy z wyżyn. Przez całą drogę się nie odzywaliśmy. Miałem w głowie Coriona albo jego dotyk, jakby czarną dziurę za oczami. Nie spodziewaliśmy
się tu spotkać braci. Umówieni byliśmy tydzień wcześniej w innej części Ancrathu. Ale zażądałem od Nubańczyka spłaty długu i odjechaliśmy. W każdym razie, bracia byli tutaj. Dwadzieścia koni na drodze. Ogień dopiero zaczynał sięgać strzechy. Burlow siedział na drzewie z całą beczką piwa tylko dla siebie. Młody Sim z siekierą nad głową gonił świnię. I nagle wychodzi Price, schyla się, żeby przeleźć przez drzwi, wokół niego kłęby dymu, jakby był samym diabłem, i ciągnie za sobą karczmarza. Jedną ręką trzymał go za szyję, ale nie dusił go, gdzie tam: Price mógł objąć dłonią kark mężczyzny i jeszcze zostawał luz. Jak mnie zobaczył, coś eksplodowało w jego głowie. Walnął karczmarzem o framugę; mózg rozprysnął się dookoła. I cały czas patrzy na mnie. „Ty mały draniu. Wytnę ci flaki.” Nie krzyczał, ale wszyscy bracia go słyszeli. Byliśmy wciąż o jakieś trzydzieści jardów od niego, ale słyszałem go tak, jakby syczał mi prosto do ucha. „Z taką wielką kuszą mógłbyś go z tej odległości spokojnie trafić między oczy”, powiedziałem Nubańczykowi. „Nie”, odpowiedział. Ale to nie brzmiało jak on. To był ten oschły głos, który słyszałem wcześniej. „Muszą zobaczyć, jak ty to robisz”. Price zbliżał się spacerowym krokiem. Nie miałem złudzeń, że mógłbym go zatrzymać, ale ucieczka nie wchodziła w grę, więc musiałem spróbować. Wziąłem kamień. Był gładki i idealnie mieścił się w dłoni. „Dawid miał procę”, powiedział Price. Uśmiechał się nieprzyjemnie. „Na Goliatha była potrzebna”, odpowiedziałem. Szedł powoli, ale trzydzieści jardów jeszcze nigdy nie wydawało mi się tak krótkim dystansem. „Co cię w ogóle tak wkurzyło? Tęskniłeś za Nubańczykiem?” Pomyślałem, że mogę się przynajmniej dowiedzieć, za co mam umrzeć. „Ja...” To go zbiło z tropu. Wpatrywał się w przestrzeń, jakby próbował zobaczyć coś, czego ja nie widziałem. Wykorzystałem tę chwilę. Takim kamieniem nie da się spudłować. Trafiłem w prawe oko. Naprawdę mocno. Nawet taki potwór jak Price musiał to poczuć. Zawył przeraźliwie. Posrałbyś się, Makinie, gdyby to ciebie chciał dorwać. Więc kucnąłem i znalazłem kolejne dwa kamienie, oba równie doskonałe jak ten pierwszy. Price ciągle podskakiwał, przyciskając dłoń do oka. Między palcami ciekł mu śluz. „Hej, Goliacie!” To przyciągnęło jego uwagę. Zamachnąłem się i rzuciłem drugi kamień. Trafił go w drugie oko. Zawył jak dzika bestia i ruszył na mnie. Ostatni kamień trafił mu
do ust, wybił przednie zęby i wbił się w gardło. Mówię ci, Makinie, to było niemożliwe, co zrobiłem. Nie chodziło o szczęście, trafić w ten sposób to po prostu niemożliwe. Nigdy potem mi się coś takiego nie udało. W każdym razie zszedłem mu z drogi, a on szedł jeszcze z rozpędu jakieś dziesięć jardów, aż w końcu upadł. Dusił się, mój trzeci rzut trafił prosto w tchawicę. Wziąłem największy kamień z tego muru tam i idę za nim. Przypuszczalnie i tak by się udusił. Zanim do niego dotarłem miał twarz purpurową jak wisielec. Ale nie lubię zostawiać niczego na łaskę losu. Czołgał się oślepiony. I potwornie śmierdział, ufaj dany na wszelkie możliwe sposoby. Prawie było mi go żal. Nie sądziłem, że jego czaszka pęknie już za pierwszym razem, ale tak było. — Zamilkłem. Makin zsiadł z konia, stając po kostki w błocie. — Chodźmy do środka. Zapomniałem już o deszczu i chłodzie. Rozgrzało mnie wspomnienie o tym dniu, kiedy zabiłem Price'a. Wspominałem gładkość małych kamieni i szorstką masę skały, przy pomocy której skończyłem sprawę. — To Corion prowadził moją rękę. Myślę też, że to Sageous posłał przeciw mnie Price'a. Ojciec myśli, że ta wiedźma snów mu służy, ale to nieprawda. Sageous widział, że Corion trzyma mnie w garści, widział, że stracił dziedzica swojego nowego pionka, więc zatruł sny Price'a i podsycił jego nienawiść. Tylko trochę. Nie trzeba było wiele. Grają nami, Makinie. Jesteśmy figurami na ich szachownicy. Uśmiechnął się na to popękanymi wargami. — Wszyscy jesteśmy figurami na czyjejś szachownicy. — Podszedł do drzwi karczmy. — Ty też często mną pogrywałeś. Podążyłem za nim do głównej izby, ciepłej i smrodliwej. W kominku leżał pojedynczy kloc, który dawał więcej dymu niż ciepła. W pomieszczeniu było może z tuzin ludzi. Miejscowych, sądząc po wyglądzie. — Ach! Zapach mokrych wieśniaków. — Rzuciłem przemoczony płaszcz na najbliższy stół. — Nic tego nie przebije.
— Piwa! — Makin podsunął sobie stołek. Stoły wokół nas opustoszały. — I mięsa — dodałem. — Krowiego. Ostatnim razem, jak tu byłem, jedliśmy pieczonego psa, a karczmarz zginął. — To właściwie była prawda, chociaż wydarzyło się to w odwrotnej kolejności. — No więc — powiedział Makin. — Wystarczyło, że ten Corion pstryknął palcami, gdy pierwszy raz się spotkaliście, i obaj razem z Nubańczykiem leżeliście na ziemi. Co miałoby go powstrzymać tym razem? — Być może nic. — Nawet najgorszy hazardzista chce mieć jakąś szansę, książę. — Makin przyjął od dziewki dwa glazurowane kubki. Z obu przelewała się piana. — Trochę urosłem od czasu tamtego spotkania — zauważyłem. — Sageousowi nie poszło ze mną tak łatwo. Makin wziął długi łyk piwa. — Ale to nie wszystko — dodałem. — Wziąłem coś od tego nekromanty. — Wciąż czułem na języku gorzki smak jego serca. Pociągnąłem z kubka. — Odgryzłem to i przeżułem. Mam w sobie szczyptę magii, Makinie. Cokolwiek płynęło w żyłach tej suki, która załatwiła Nubańczyka, i tej dziewczynki, która mieszkała z potworami, cokolwiek to było, co zasilało jej blask, mam w sobie tego iskrę. Makin otarł pianę z wyhodowanych w lochu wąsów. Wystarczyło mu drobne uniesienie brwi, by wyrazić niedowierzanie. Podniosłem koszulę. Nie była moja; Katherine musiała ją dla mnie wybrać. Cienka czarna linia na mojej nieowłosionej piersi zaznaczała miejsce, gdzie uderzył sztylet ojca. Wybiegały z niej czarne żyły, obejmujące moje żebra i sięgające do gardła. — Cokolwiek by nie sądzić o moim ojcu, potrafi zadać cios. Powinienem być martwy.
44
Nazywają ten zamek „Upiornym.” Kiedy jedziesz doliną o zmierzchu, a słońce zachodzi za wieżami, możesz zrozumieć dlaczego. Jest w tym miejscu coś klasycznie złowrogiego. Wysokie okna są ciemne, miasto poniżej bram leży w cieniu, flagi zwisają nieruchomo. Całość przypomina pustą czaszkę. Bez szerokiego uśmiechu. — Więc jaki jest plan? — zapytał Makin. Uśmiechnąłem się. Skierowaliśmy konie na drogę prowadzącą do zamku i minęliśmy wóz trzeszczący pod ładunkiem beczek. — Chyba przybyliśmy akurat na turniej — dodał. — To dobrze, czy źle? — Cóż, jesteśmy tu, żeby spróbować naszych sił, prawda? — Próbowałem rozpoznać chorągwie na namiotach ustawionych wzdłuż wschodniej krawędzi pola turniejowego. — Chociaż na razie lepiej będzie zachować incognito. — Więc wracając do tego planu... — Przerwał mu łoskot podków. Obejrzeliśmy się. Oddział jeźdźców, sześciu, zbliżał się do nas bardzo szybko, ciągnąc za sobą długie cienie. Dowódca odziany był w pełną zbroję. — Niezły kawałek turniejowej zbroi. — Zawróciłem konia. — Jorg... — Tego wieczora Makin miał trudności z kończeniem zdań. — Z drogi! — zawołał rycerz całkiem głośno, ale postanowiłem go nie usłyszeć. — Z drogi, chłopi! — Zatrzymał się, zamiast nas ominąć. Pozostałych pięciu jeźdźców dołączyło do niego: żołnierze w kolczugach i barwach swego pana na spienionych koniach.
— Chłopi? — Nie wyglądaliśmy pewnie zbyt elegancko, ale trudno jednak było wziąć nas za chłopów. Moja dłoń natrafiła na pustkę tam, gdzie powinienem mieć miecz. — Komu to mamy ustąpić drogi? — Rozpoznałem ich barwy, ale zapytanie było umyślną zniewagą. — Sir Alain Kennick, dziedzic hrabstwa Kennick, rycerz... — odezwał się żołnierz po jego lewej stronie. — Tak, tak — przerwałem mu, unosząc dłoń. Zamilkł, łypiąc na mnie spod krawędzi żelaznego hełmu. — Dziedzic baronii Kennick, syn słynnego obżartucha, barona Kennicka. — Potarłem podbródek, licząc na to, że bród na nim może w słabym wieczornym świetle ujść za zarost. — Ale to są ziemie Renara. Spodziewałbym się, że Kennickowie nie są tu mile widziani. Słysząc to, Alain wyciągnął miecz, cztery stopy stali Budowniczych, połyskujące czerwono w świetle zachodzącego słońca. — Żaden chłop na drodze nie będzie podważał moich praw! — zawołał nieco płaczliwym głosem. Uniósł przyłbicę i złapał za cugle. — Słyszałem, że baron i hrabia Renar pojednali się po śmierci Marclosa — powiedział Makin. Wiedziałem, że trzyma rękę na korbaczu, który zdobyliśmy razem z końmi. — Baron Kennick wycofał swoje oskarżenia, że to Renar stał za spaleniem Mabberton. — Rzeczywiście, to ja spaliłem Mabberton — potwierdziłem. Musiałem się jednak nad tym zastanowić. Owszem, to ja podłożyłem ogień. Wtedy wydawało się to dobrym pomysłem. Ale czyj to był pomysł? Być może Coriona. — Ty? — prychnął Alain. — Przyłożyłem się też do śmierci Marclosa — dodałem. Nie spuszczając z niego oczu, podprowadziłem konia nieco bliżej. Bez broni i zbroi musiałem nie wyglądać bardzo groźnie. — Słyszałem, że książę Ancrathu z tuzinem ludzi zatrzymał kolumnę Marclosa — ciągnął Makin. — Czy mieliśmy aż tuzin, Sir Makinie? — zapytałem najbardziej dwornym tonem, na jaki było mnie stać. Wciąż wbijałem wzrok w Alaina, ignorując jego ludzi. — Być może. Zresztą, nieważne, obecny stosunek sił bardziej mi odpowiada. — Co... — Alain rozejrzał się ba boki. Przydrożne zarośla oferowały wiele możliwości.
— Obawiasz się zasadzki, Alain? — zapytałem. — Myślisz, że książę Jorg Ancrath wraz z kapitanem straży jego ojca nie dadzą rady sześciu psom Kennicków na drodze? Cokolwiek myślał Alain, widziałem, że jego ludzie słyszeli sporo opowieści z Norwood. Słyszeli o szalonym księciu i jego wściekłych psach. Słyszeli o dzikich wojownikach wyskakujących spośród ruin i pokonujących przeciwników dziesięć razy liczniejszych. W półmroku po naszej prawej usłyszeliśmy jakiś pomruk. Jeżeli ludzie Kennicka mieli jeszcze jakieś wątpliwości, że w zaroślach kryją się zbrojni bandyci, odgłos wydany przez jakieś niewielkie zwierzę ostatecznie ich przekonał. — Teraz! Do ataku! — zawołałem do moich nieistniejących ukrytych towarzyszy i zeskoczyłem z siodła, ściągając Alaina na ziemię. Gdy tylko uderzyliśmy o ziemię, ochota do walki opuściła Kennicka. I dobrze, bo upadek odebrał mi dech, a kiedy nasze głowy się zderzyły, zamroczyło mi się przed oczami. Słyszałem uderzenie korbacza Makina i tupot uciekających koni. Z trudem łapiąc oddech podniosłem się i stanąłem nad powalonym Alainem. — Lepiej stąd znikajmy, Jorg. — Makin zawracał po bardzo krótkim pościgu. — Nie zajmie im dużo czasu, żeby zrozumieć, że jesteśmy sami. Zabrałem Alainowi miecz. — Nie wrócą. Makin zmarszczył brew. — Czy od zderzenia z tą zakutą pałą mózg ci się poprzewracał? — Mamy Alaina. Zakładnika albo trupa. Nie wiedzą, które z tych jest prawdą. — Dla mnie wygląda na to drugie — zauważył Makin. — Chyba złamałem mu kark. Ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że wiedzą, że nie odzyskają go w jednym kawałku, więc będą raczej ratować własną skórę. Nie mogą teraz wrócić do Kennicka. W Upiornym Zamku też nie będą mile widziani. Wiedzą, że Renarowi się to wcale nie spodoba. — Więc co teraz? — Ściągniemy go z drogi. Ten wóz z piwem będzie tędy przejeżdżał za parę minut. — Spojrzałem na drogę.
— Przywiążmy ciało do konia. Wywieziemy je na pola. W wieczornym półmroku, pośród pszenicy wciąż mokrej od deszczu zdjęliśmy z Alaina zbroję. Trochę śmierdziała — Kennick zafajdał się, umierając — ale dobrze na mnie pasowała, chociaż w pasie było trochę luzu. — Co myślisz? — Cofnąłem się o krok, żeby Makin mógł podziwiać widok. — Nic nie widzę. — Wyglądam dobrze, uwierz mi. — Wyciągnąłem miecz Alaina do połowy, po czym z chrzęstem wepchnąłem go z powrotem do pochwy. — Chyba odpuszczę sobie walkę na kopie. — Bardzo rozsądnie. — Wielka walka zbiorowa bardziej mi odpowiada. A zwycięzca otrzyma nagrodę z rąk samego Renara! — To nie jest plan. To jest sposób na to, żeby dać się zabić w sposób tak durny, że jeszcze za sto lat będą się z tego zaśmiewać po karczmach. Ruszyłem z powrotem w stronę drogi, chrzęszcząc zbroją i prowadząc za sobą konia Alaina. — Masz rację, Makinie, ale nie mam zbyt wielu opcji. — Moglibyśmy znów ruszyć w drogę. Zdobyć we dwóch trochę złota, potem jeszcze trochę, tyle, żeby osiąść gdzieś, gdzie nigdy nie słyszeli nazwy Ancrathu. — Widziałem w jego oczach tęsknotę. Jakaś część jego naprawdę tego chciała. Uśmiechnąłem się. — Może nie mam zbyt wielu opcji, ale ucieczka nie jest jedną z nich. Nie dla mnie. Jechaliśmy dalej w stronę Upiornego Zamku. Powoli. Nie chciałem jeszcze odwiedzać pola turniejowego. Nie mieliśmy nawet namiotu, a barwy Kennicka, które miałem na sobie wciągnęłyby mnie w tę szaradę zbyt głęboko, nawet jak na moje zdolności aktorskie. Kiedy zostawiliśmy za sobą pola i wjechaliśmy pomiędzy domy skupione przed murami zamku, samotny rycerz zrównał się z nami. — Miło mi was poznać, Sir...? — Wydawał się zdyszany. — Alain z Kennick — przedstawiłem się.
— Kennick? Myślałem... — Mamy obecnie sojusz. Renar i Kennick są teraz najlepszymi przyjaciółmi. — Miło o tym słyszeć. Człowiek potrzebuje przyjaciół w takich czasach — odpowiedział rycerz. — Jestem Sir Keldon. Przybywam na turniej. Hrabia Renar potrafi sowicie nagrodzić dobrą kopię. — Tak słyszałem. Sir Keldon podjechał bliżej. — Cieszę się, że opuściliśmy już te pola. Są pełne zwiadowców z Ancrathu. — Z Ancrathu? — Makin nie zdołał ukryć zaniepokojenia w głosie. — Nie słyszeliście? — Sir Keldon obejrzał się na noc za nami. — Mówią, że król Olidan gromadzi wojska. Nikt nie wie, gdzie uderzy, ale wysłał Straż Leśną na rozpoznanie. Większość z nich jest tam, z tego co wiem! — Wskazał opancerzonym palcem za siebie. — A wiecie, co to oznaczało, kiedy pojawili się w Gelleth! — Przejechał palcem w poprzek gardła. Dotarliśmy do skrzyżowania na środku miasta. Sir Keldon zwrócił konia w lewo. — Jedziecie panowie na pole turniejowe? — Nie, musimy złożyć uszanowanie. — Skinąłem na Upiorny Zamek. — Powodzenia jutro. — Dziękuję. Odprowadziliśmy go wzrokiem. Zawróciłem konia w stronę pól. — Myślałem, że jedziemy złożyć uszanowanie? — zapytał Makin. — Tak — odpowiedziałem. Popędziłem konia. — Mistrzowi Straży Coddinowi.
45
Lubię góry, zawsze je lubiłem. Wielkie uparte kawałki skały wbite tam, gdzie nikt ich nie chce i zagradzające drogę. Wspaniałe. Ale wspinanie się na nie to zupełnie co innego. Nie cierpię tego robić. — Po co do jasnej cholery kradłem konia, skoro muszę go za sobą ciągnąć, gdy tylko napotkamy choćby najłagodniejsze zbocze? — Prawdę mówiąc, książę, to zbocze przypomina raczej urwisko — zauważył Makin. — To wina Alaina, że jego koń jest do niczego. Powinienem był zatrzymać szkapę, na której tu przyjechałem. W odpowiedzi usłyszałem tylko ciężki oddech Makina. — Będę musiał kiedyś zobaczyć się z baronem Kennickiem w sprawie tego jego chłopaka. Gdy to powiedziałem, kamień osunął się pod moją stopą i upadłem na ziemię. Towarzyszył temu brzęk tych części zbroi, które zostawiłem na sobie. — Nie ruszajcie się, w każdego z was celują trzy łuki. — Głos dobiegał z miejsca wyżej na zboczu, gdzie słabe światło księżyca z trudem pozwalało rozpoznać jakieś kształty wśród skał. Makin wyprostował się powoli i spokojnie, zostawiając mnie, żebym sam poradził sobie z podniesieniem się z ziemi. — Brzmi, jak uczciwy mąż z Ancrathu — powiedziałem, dość głośno, żeby wszyscy na zboczu mogli mnie usłyszeć. — Jeżeli chcecie kogoś zastrzelić, to polecałbym tego konia, to
łatwiejszy cel a do tego wyjątkowo leniwy bękart oślicy. — Odłóżcie miecze. — Na nas dwóch mamy tylko jeden miecz — wyjaśniłem. — I wolałbym go nie stracić. Więc może zapomnijmy o tym i zaprowadźcie nas od razu do Mistrza Straży. — Odłóżcie... — Tak, tak, już mówiłeś. Patrzcie. — Wyprostowałem się i spróbowałem stanąć w świetle. — Książę Jorg. To ja. Ostatniego Mistrza Straży zrzuciłem z wodospadu. A teraz zabierzcie mnie do Coddina, zanim stracę moją legendarną cierpliwość. W końcu doszliśmy do porozumienia i niedługo później dwóch strażników prowadziło konia Alaina, a kolejny oświetlał nam drogę latarnią. Zabrali nas do obozu kilka mil dalej. Pięćdziesięciu ludzi stłoczyło się w płytkim zagłębieniu tuż poniżej szczytu wzgórza. Wzgórza Brota, wedle słów dowódcy patrolu, który nas znalazł. Dobrze, że ktoś się orientował w takich rzeczach. Strażnicy wprowadzili nas, przekazując gwizdami rozkazy kolegom pilnującym obozu. Nie trzymano w nim żadnych świateł, co miało sens, skoro od Upiornego Zamku dzieliło ich nie więcej niż dziesięć mil. Potykaliśmy się o śpiących leśników i kołki od namiotów oficerów. — Zapalcie światło! — Zrobiłem dość hałasu, żeby pobudzić śpiących. Książę zasługuje na fanfary, nawet jeżeli sam je musi zagrać. — Światło! Jezu, Renar nawet nie wie, że już przekroczyliście granicę, urządza turniej w cieniu zamku! — Zajmij się tym. — Rozpoznałem ten głos. — Coddin! Przybyłeś! Latarnie zapłonęły jak robaczki świętojańskie w ciemną noc. — Twój ojciec na to nalegał, książę Jorgu. — Mistrz Straży wychynął z namiotu. Jego mina nie zdradzała szczególnej radości. — Mam przynieść mu twoją głowę, ale nie resztę. — Ja się zgłaszam, ja ją odetnę! — Rike stanął w kręgu światła. Był większy niż go zapamiętałem, jak zwykle. Ludzie się rozstąpili i z mroku wyszedł Gorgoth, jeszcze większy niż Rike. Żebra wystawały mu z piersi jak szponiaste palce. — Mroczny Książę, przyszedł czas się rozliczyć.
— Moją głowę? — Położyłem dłoń na gardle. — Chyba ją zatrzymam. — Kiedy się obróciłem, zobaczyłem nadciągającego Grubego Burlowa, z bochnem chleba w każdej dłoni. — Myślę, że minął już czas, kiedy mogłem dogodzić królowi Olidanowi — powiedziałem. — Prawdę mówiąc, bardzo mnie już zmęczyło czekanie, aż umrze. Następne zwycięstwo będzie moje własne. Następny skarb, który zdobędę, zostanie w tych rękach i w rękach tych, którzy mi służą. Gorgoth patrzył na mnie nieruchomo. Z jego cienia wyglądał mały Gog. Elban i Kłamca przepchnęli się przez rosnący tłum strażników. — A co to będzie za skarb, Jorf? — zapytał Elban. — Zobaczysz go, kiedy słońce wstanie, staruszku. Wezmę sobie ziemie Renara. — Jak dla mnie, to trzeba go ściąć. — Rike nachylił się nade mną. — Za jego głowę będzie nagroda. Książęca nagroda! — Roześmiał się z własnego żartu. Brzmiało to jak zwykle jak gdyby krztusił się ością. „Hur, hur, hur!” — Zabawne, że wspominasz o głowach, bracie. — Stałem tyłem do niego. — Właśnie niedawno opowiadałem Makinowi o Price'ie, kiedy odwiedziliśmy Trzy Żaby. To powstrzymało jego śmiech. — Nie będę was okłamywał, nie będzie łatwo. — Obróciłem się powoli, by wszyscy mnie usłyszeli. — Zamierzam odebrać Renarowi hrabstwo i uczynić je moim królestwem. Ludzie, którzy mi w tym pomogą, zostaną rycerzami przy moim stole. Odnalazłem Coddina w tłumie. Przyprowadził do mnie moich braci, ale jak dalece był gotów pomóc, to była zupełnie inna sprawa: trudno było odgadnąć jego zamiary. — Co powiesz, Mistrzu Straży? Czy Straż Leśna podąży jeszcze raz za swoim księciem? Czy przelejecie krew w imię zemsty? Czy przyniesiecie sprawiedliwość mojej matce, królowej? Mojemu bratu, który zasiadałby na tronie Ancrathu, gdyby mnie zabrakło? Coddin nie poruszył się. Tylko światło kołyszącej się latarni przesuwało cienie po jego twarzy. Odezwał się po zbyt długiej chwili. — Widziałem Gelleth. Widziałem Czerwony Zamek i słońce, które wybuchło w górze i spaliło skałę. To wielka moc. Ludzie wokół kiwali głowami na znak aprobaty. Coddin uniósł dłoń.
— Ale znamieniem króla jest to, jacy ludzie go otaczają. Król musi być prorokiem we własnym kraju. Nie podobało mi się, dokąd to zmierza. — Straż będzie ci służyć jeżeli ci... twoi kompani dochowają wiary, teraz, gdy powiedziałeś im, co zamierzasz. — Coddin nie spuszczał ze mnie wzroku swoich spokojnych oczu. Obróciłem się ponownie, aż Rike znalazł się tuż przede mną. Moje oczy były na wysokości jego piersi. Śmierdział. — Chryste Jezu, Rike, śmierdzisz jak kupa gówna, która się zepsuła. — Co... — Zmarszczył brwi i wycelował gruby paluch w Coddina. — On powiedział, że musisz przekonać braci do swojej sprawy. To znaczy mnie! Bracia robią teraz, co ja powiem. — Wyszczerzył zęby, ukazując dziury po tych, które wybiłem mu pod górą Honas. — Powiedziałem, że nie będę kłamał. — Rozłożyłem ręce. — Skończyłem z kłamstwami. Wy jesteście moimi braćmi. To, o co mam was poprosić, większość ludzi przypłaciłaby życiem. — Wydąłem wargi, jakbym się zastanawiał. — Nie, nie poproszę was o to. Rike zmarszczył brwi jeszcze mocniej. — O co nie poprosisz, chytrusie? Dotknąłem dwoma palcami piersi. — Mój własny ojciec dźgnął mnie nożem, Rikejku. O tutaj. Po czymś takim każdy byłby wstrząśnięty. Weź braci w drogę. Rozwalcie parę łbów, opróżnijcie kilka beczek i jeżeli jest jakiś anioł, który czuwa nad włóczęgami, niech napełni wasze dłonie srebrem. — Chcesz, żebyśmy odeszli? — zapytał, bardzo powoli wymawiając słowa. — Ja kierowałbym się na Wybrzeże Koni — powiedziałem. — To w tamtą stronę. — Wskazałem palcem. — A ty co będziesz robił? — Pójdę z Mistrzem Straży Coddinem. Być może uda mi się pojednać z ojcem. — Do dupy pójdziesz! — Rike uderzył Burlowa w ramię; bez żadnych złych intencji, po
prostu musiał wyładować przypływ agresji. — Wszystko sobie zaplanowałeś, mały łajdaku. Wszystko masz zawsze rozgryzione, asy pochowane po rękawach. My się będziemy krztusić pyłem na Wybrzeżu Koni, a ty sobie tu będziesz lordował ze złotym kielichem w dłoni i podcierał tyłek jedwabiem. Zostaję tutaj i nie spuszczam cię z oczu, dopóki nie dostanę tego, co moje. — Mówię ci to jako brat, ty wielka brzydka kupo gnoju, odejdź teraz, póki masz szansę. — Wypchaj się. — Rike wyszczerzył się w triumfującym uśmiechu. Poddałem się. — Ludzie Coddina nie mogą się zbliżyć do tego turnieju. Ale ludzie tacy jak my mogą się dostać gdzie chcą. My czaimy się na obrzeżach, tam gdzie jest krew, złoto i dziwki. Bracia mogą się wmieszać niezauważeni w turniejowy tłum. Kiedy ja zrobię swoje, musicie utrzymać się do przybycia straży. Musicie utrzymać bramy Upiornego Zamku. Tylko przez chwilę, ale nie miejcie złudzeń, to będzie najkrwawsza chwila, jaką widzieliście. — Utrzymamy — powiedział Rike. — Utrzymamy. — Makin uniósł korbacz. — Utrzymamy! — zawołali Elban, Burlow, Kłamca, Row, Czerwony Kent i tuzin braci, którzy mi zostali. Spojrzałem jeszcze raz na Coddina. — Chyba dochowają wiary — powiedziałem.
46
— Sir Alain, dziedzic baronii Kennick. Oto ja, wjeżdżam na pole turniejowe, żeby zająć swoje miejsce, przy akompaniamencie rzadkich i mało entuzjastycznych oklasków. — Sir Arkle, trzeci syn Lorda Merka — zabrzmiał znów głos herolda. Sir Arkle wjechał za mną na pole, z jeździecką buławą w dłoni. Większość uczestników Wielkiej Walki Zbiorowej używało takiego czy innego rodzaju otwieraczy do puszek. Toporów, maczug, korbaczy, narzędzi do rozcinania zbroi albo łamania kości w niej schowanych. Kiedy walczysz z człowiekiem w pełnej płytowej zbroi zazwyczaj zmierzasz do tego, żeby go zatłuc, aż zostanie tak poturbowany, że będziesz mógł dokończyć sprawę sztyletem wsuniętym między kryzę a napierśnik albo w szparę na oczy. Ja miałem tylko swój miecz. No, miecz Alaina. Jeżeli przywiózł ze sobą jakąś broń bardziej stosowną do tej okazji, to zabrali ją jego uciekający żołnierze. — Sir James z Hay. Duży mężczyzna w powyginanej płytówce, z ciężkim toporem zaopatrzonym w kolec do przekłuwania zbroi. — William z Brond. — Wysoki, z karmazynowym dzikiem na tarczy i korbaczem z kolcami. Nadciągali kolejni. Tuzin i jeden. W końcu wszyscy stanęliśmy na placu. Szczęśliwa trzynastka. Rycerze z wielu krain na wojennych rumakach. Nie licząc cichego rżenia wierzchowców, nikt się nie odzywał. U końca pola, w cieniu muru zamkowego stało pięć rzędów siedzeń, a w środku fotel z
wysokim oparciem obite w imperialną purpurę. Hrabia Renar wstał. Obok niego, na prostej ławie, siedział Corion, niepozorny człowiek, który przyciągał wzrok jak magnes przyciąga żelazo. Z odległości dwustu kroków twarz Renara była jedynie błyskiem oczu pod złotym diademem i kaskadą czarnych włosów. — Walczcie! — Renar uniósł i opuścił rękę. Jeden z rycerzy skierował swojego konia w moją stronę. Nie zapamiętałem jego imienia. Zacząłem słuchać anonsów herolda dopiero, kiedy wyczytał mnie. Wszędzie wokół nas ludzie zaczęli walczyć. Widziałem jak William z Brond zrzuca kogoś z siodła ciosem swojego korbacza. Mój przeciwnik miał buzdygan, którego trzonek ściskał w stalowej rękawicy wypolerowanej na srebrzysty połysk. Natarł na mnie z okrzykiem bojowym, unosząc broń nad głowę. Stanąłem w strzemionach i nachyliłem się w jego stronę, wyciągając ramię. Miecz Alaina przebił się przez kratowaną przyłbicę jego hełmu. — Poddajesz się? Nie odpowiedział, więc pozwoliłem mu osunąć się z konia. Kolejny rycerz zmierzał w moją stronę, zręcznie omijając szalejącego z korbaczem Sir Williama. Nawet na mnie nie patrzył. Na plecach napierśnik kończy się tuż poniżej nerek. W porządnej zbroi odsłoniętą część ciała pomiędzy nim a siodłem ochrania kolczuga. Tak też było w zbroi tego rycerza. Ale stal Budowniczych, przy odpowiednio silnym pchnięciu, może się przebić przez kolczugę. Mężczyzna upadł z konia z nieartykułowanym okrzykiem zdumienia i zostawił mnie twarzą w twarz z Williamem. — Alain! — zawołał tamten tak radośnie, jakby nagle nadeszło Boże Narodzenie. — Tak, wiem, ja też go nie znoszę. — Uniosłem przyłbicę. Przy walce korbaczem najważniejsze jest to, żeby cały czas był w ruchu. Sir William zapomniał o tej kluczowej sprawie, kiedy ze zdumieniem przyglądał się nieznajomej twarzy. Wykorzystałem ten moment, by popędzić konia Alaina. Muszę bestii przyznać, że była wystarczająco szybka, żebym zdołał wbić cztery stopy ostrej jak brzytwa stali w ciało
Williama, zanim ten zdążył się zasłonić. Zazwyczaj ludzie na turniejach nie posuwają się do krwawej rzezi. Rzadko zdarza się walka zbiorowa, w której nikt nie umarł, ale zwykle dzieje się to dopiero następnego dnia pod nożem felczera. Przeciwnika po prostu zrzuca się z konia albo ogłusza w siodle. Parę złamań i dużo sińców to normalna nagroda pocieszenia dla tych spośród uczestników, którzy nie wygrali. Kiedy jakiś rycerz daje się ponieść żądzy krwi, często musi krótko potem stawić czoła rodzinie i przyjaciołom współuczestnika — w niezbyt przyjemnych okolicznościach. Ja oczywiście miałem raczej odmienne podejście. Im mniej zbrojnych ludzi będzie w stanie jeszcze się ruszać po tym turnieju, tym lepiej. Poza tym, czterostopowy pałasz to nie jest broń, przy pomocy której bije się człowieka dopóki się nie podda. Taka broń służy do zabijania, do niczego innego. Sir Arkle szarżował na mnie, galopując niemal przez całą długość pola. Za sobą zostawił powalonego przeciwnika. Kiedy się zbliżył, zaczął wywijać swoją buławą w szybkim rytmie, bardzo precyzyjnie odstającym od kroku jego konia. Wyglądało to na niepokojąco dobrze wyćwiczoną technikę. Jeżeli widok ciężkiego bojowego rumaka pędzącego prosto na ciebie nie sprawia, że przynajmniej jakąś częścią duszy chcesz natychmiast uciekać, to już jesteś martwy. Czegoś takiego nie da się zatrzymać. Ponad tysiąc funtów mięśnia i kości toczy się w twoją stronę, sapiąc i dysząc. Stoczyłem się z siodła, kiedy był tuż przede mną. Nie schyliłem się — na to był przygotowany. Spadłem. I owszem, bolało. Ale nie aż tak, żeby powstrzymać mnie przed wbiciem Alainowego miecz w to kłębowisko galopujących nóg, na którym Arkle właśnie mnie mijał. To kolejna rzecz, której nie robi się na turniejach. Celujesz w człowieka, nie w jego konia. Wytresowany bojowy rumak jest przerażająco drogi i możesz być pewien, że jeżeli go zepsujesz, to właściciel przyjdzie się upomnieć o rekompensatę. Podniosłem się, klnąc. Cały byłem zbryzgany końską krwią. Sir Arkle leżał pod swoim rumakiem, śmiertelnie cichy i nieruchomy, w przeciwieństwie do wierzgającego i ryczącego zwierzęcia. Wiele zwierząt może ścierpieć potworne męczarnie w milczeniu, ale kiedy jednak się odezwą, nie mają hamulców. Jeżeli słyszałeś kiedyś wrzaski zarzynanych królików, to wiesz, jaki harmider potrafią zrobić nawet tak małe stworzenia. Trzeba było dwóch ciosów, żeby
uciszyć konia Arklea. Kolejnych dwóch, żeby odrąbać mu głowę. Zanim skończyłem, przemieniłem się w archetypicznego Czerwonego Rycerza; cała moja zbroja umazana była jasną arteryjną krwią. W nozdrzach czułem teraz smród bitwy, odór krwi i gówna. Miałem smak walki w ustach, słony smak potu. Niewielu nas zostało na polu walki. Sir James stał na drugim końcu pośród kilku rozłożonych przeciwników, walcząc z człowiekiem w zbroi o barwie mosiądzu. Bliżej mnie jakiś pozbawiony konia rycerz z młotem bojowym właśnie powalił innego. I to byli wszyscy. Człowiek z młotem pokuśtykał w moją stronę, chrzęszcząc nagolennikami. — Poddaj się. — Nie poruszyłem się. Nawet nie uniosłem miecza. Nastąpiła chwila ciszy. Słychać było tylko szczęk broni, kiedy Sir James z Hay pokonywał swojego przeciwnika. Poza tym nic, oprócz cichego kapania krwi z brzegów mojej zbroi. Człowiek z młotem upuścił go. — Nie jesteś Alainem Kennickiem. — Odwrócił się i odszedł w stronę białego namiotu, gdzie czekali medycy. Połowa mnie pragnęła walki. Więcej niż połowa zastanawiała się, czy oberwać młotem między oczy nie jest dużo bardziej zachęcającą perspektywą niż spotkać się znowu z Corionem. Wydawało się niemożliwe, żeby nie wiedział jeszcze, że tu jestem, żeby jego puste oczy nie przejrzały na wylot przez zbroję Alaina, gdy tylko się pojawiłem. Obejrzałem się na trybuny, byłem teraz znacznie bliżej. Patrzył na mnie, jak wszyscy patrzyli, ale to był człowiek, który dał mi siłę, by powalić brata Price'a, człowiek, który szeptał do mnie pośród cierni, który zatruł każdy mój ruch, pociągając za sznurki dla swoich tajemnych celów. Czy przywiódł mnie tutaj, doprowadził do tej chwili, poruszając mną jak marionetką? Sir James z Hay przerwał moje rozmyślania. Zsiadł z konia, przypuszczalnie dostrzegłszy mój brak szacunku dla tych szlachetnych zwierząt i zbliżał się energicznym krokiem. Słońce odbijało się w nielicznych gładkich miejscach jego poharatanej zbroi. Jego topór wykonał dzisiaj kawał dobrej roboty. Na kolcu do przebijania widać było krew. — Wyglądasz groźnie — powiedziałem. Podszedł bliżej, omijając konia Arkle'a. — Nie masz ochoty na pogawędki, co? — zapytałem.
— Poddaj się, chłopcze. Masz jedną szansę. — Nie jestem pewien, czy w ogóle mamy wybór, Jamesie, a co dopiero szanse. Powinieneś przeczytać... Ruszył do szarży, ciągnąc za sobą ten swój wielki topór. Udało mi się sparować cios, ale wytrącił mi miecz z ręki. Moja dłoń zdrętwiała aż do nadgarstka. Sir James zamachnął się z drugiej strony z ogromną siłą i prawie odrąbał mi głowę. Uskoczyłem, wymijając jego ostrze o pół cala, i zacząłem się niezgrabnie cofać. Sir James przygotowywał się do kolejnej szarży. Wtedy zrozumiałem, jak czuje się krowa u rzeźnika. Mogłem opowiadać piękne słówka o strachu i o ostrzu noża, ale stojąc z pustymi rękami przed rozjuszonym Sir Jamesem poczułem nagłe i zdrowe przerażenie. Nie chciałem umierać tutaj, porąbany na kawałki na oczach wiwatującego tłumu, przed obcymi ludźmi, którzy nawet nie znali mojego imienia. — Poczekaj! Nie poczekał, rzecz jasna. Szedł żwawo na mnie, wymachując toporem. Gdybym nie potknął się, kiedy się cofałem, rozciął by mnie na pół albo prawie, ale tym razem „prawie” nie zrobiłoby różnicy. Upadłem jednak płasko na plecy, tracąc dech. Sir James z rozpędu minął mnie o dwa kroki. Kiedy szukałem oparcia, moja prawa dłoń natrafiła na porzucony młot. Szczęście mnie jednak nie opuściło. Uderzyłem z zamachu i sięgnąłem kolana Jamesa. Usłyszałem zadowalający chrzęst, a potem krzyk upadającego przeciwnika. Niestety, nie był na tyle dobrze wychowany, żeby wiedzieć, że teraz już powinien uznać swoją porażkę. Podniósł się, opierając się na zdrowym kolanie i uniósł topór ponad moją głową. Widziałem jego czarny zarys na tle niebieskiego nieba. Przynajmniej słońce zaszło. Przyłbica przykrywała jego twarz, ale słyszałem zza niej charczący oddech, widziałem w jej szparach zbierającą się pianę. — Czas umierać. Miał rację. Niewiele da się zrobić z tak bliskiej odległości z młotem bojowym. Zwłaszcza jeżeli leżysz na wznak na ziemi. Świst! Głowa Sir Jamesa zniknęła z mojego pola widzenia, pozostawiając tylko czyste niebo. — Bogowie muszą naprawdę kochać tę kuszę! — powiedziałem.
Usiadłem. James leżał obok mnie, z elegancką dziurą w przyłbicy. Pod jego głową rosła kałuża krwi. Nie widziałem, kto strzelał. Pewnie Makin odzyskał kuszę od jednego z braci. Musiał wypuścić bełt spośród ludzi stłoczonych w części dla gminu. Strażnicy Renara na pewno obstawili każde miejsce, z którego ktoś mógłby łatwo strzelić w stronę głównej trybuny, ale wzięcie na cel walczących w polu było znacznie łatwiejsze. Odnalazłem swój miecz, zanim ludzie do końca zorientowali się, co się wydarzyło. W tłumie wywiązała się przepychanka. W jej centrum znalazła się jakaś wielka postać. To najpewniej Rike rozbijał przypadkowe głowy. Podniosłem też topór Sir Jamesa i złapałem konia Alaina. Gdy już znalazłem się w siodle, do jednej ręki wziąłem topór, do drugiej miecz. Tłum tymczasem wpadł na pole turniejowe w nastroju skłonnym do zamieszek. Nie było do końca jasne, co dokładnie wzbudziło ich gniew ale mogłem zgadywać, że w dużej mierze odpowiedzialny był za to Alain z Kennick. Szereg żołnierzy ustawił się przed główną trybuną. Sześciu strażników w zamkowych barwach ruszyło w moją stronę ze swojego posterunku przy namiocie medycznym. Uniosłem obie bronie na wysokość barków. Topór był ciężki jak kowadło; trzeba człowieka postury Rike'a, żeby posługiwać się czymś takim równie zwinnie jak Sir James. Kątem oka dostrzegłem, że strażnicy opuszczają stanowiska przy bramach zamkowych, żeby pomóc uspokoić tłum i ochronić swojego pana. Corion podniósł się — figurą przypominał stracha na wróble — i stanął tuż poniżej krzesła hrabiego Renara. Sam hrabia siedział nieruchomo, z dłońmi opartymi na kolanach i palcami złożonymi w piramidę. Czy Corion wiedział, że to ja? Chyba musiał to wiedzieć? Kiedy przerwałem jego czar, kiedy obudziłem się z mrocznych snów po czułym spotkaniu z ojcem i w końcu przypomniałem sobie, jak zniechęcił mnie do zemsty, jak uczynił mnie pionkiem w swojej sekretnej grze o imperium, czy nie wiedział o tym? Czas się przekonać. Popędziłem konia Alaina do galopu, celując prosto w Renara, z toporem i mieczem w wyciągniętych na boki rękach. Miałem nadzieję, że wyglądam jak samo piekło, jak śmierć nadciągająca po hrabiego. Poczułem smak krwi i chciałem więcej. Naprawdę jest coś takiego w widoku szarżującego na ciebie bojowego rumaka.
Trybuna zaczęła się szybko opróżniać; szlachetni panowie przełazili jeden po drugim, żeby tylko się oddalić. Wokół wysokiego krzesła Renara pojawiła się otwarta przestrzeń, w której znajdowali się tylko on, Corion i dwóch doborowych strażników po bokach. Nawet szereg żołnierzy przed trybuną się zachwiał, ale utrzymał pozycję. Przynajmniej dopóki się naprawdę nie rozpędziłem.
47
Koń Alaina poniósł mnie przez szereg strażników i w górę trybuny, jak gdybyśmy wspinali się po ogromnych schodach. Dogalopował do krzesła hrabiego Renara i stratował je. Gdyby hrabiego nie zabrano stamtąd w ostatniej chwili, wszystko mogłoby się już wtedy skończyć. — Zabierz go! — rozkazał Corion jednemu z przybocznych strażników. Drugi strażnik ruszył na mnie, podczas gdy mój koń wpadł w panikę na nierównym podłożu. Nie mogłem nad nim zapanować, a nie chciałem, żeby bestia przygniotła mnie, kiedy się przewróci, więc zeskoczyłem z siodła. A przynajmniej zrobiłem najbardziej podobną do zeskoczenia rzecz, jaką można wykonać w pełnej płytówce, czyli wybrałem w którą stronę upaść. Zaufałem swojej zbroi i rzuciłem się na jednego ze strażników hrabiego. Żołnierz złagodził mój upadek, w zamian za co połamałem mu większość żeber. Trzasnęły jak młode gałązki. Z trudem stanąłem na nogi. Obok mnie koń rżał, miotał się i wierzgał, posyłając kopniaki na wszystkie strony i cały czas grożąc upadkiem. Cisnąłem toporem Sir Jamesa w plecy Renara, ale broń okazała się zbyt ciężka i źle wyważona na dobry rzut. Trafiła kolejnego z jego strażników między łopatki i powaliła go na ziemię. Sam Renar zdołał dotrzeć do żołnierzy, którzy rozproszyli się podczas mojej szarży, a teraz otoczyli go i odeskortowali w stronę zamku. Chwyciłem miecz w obie dłonie i ruszyłem za nimi. — Nie. Corion przeciął mi drogę, unosząc dłoń i celując we mnie palcem. Poczułem jak ogromny gwóźdź przyszpila mnie do miejsca, przechodząc przez czubek
mojej głowy i wbijając się głęboko w skalne podłoże pod moimi stopami. Świat wydawał się krążyć wokół mnie w powolnych obrotach odmierzanych uderzeniami serca. Moje ramiona opadły bezwładnie, dłonie zdrętwiały, puszczając rękojeść. — Jorg. — Unikałem jego oczu. — Jak mogłeś pomyśleć, że potrafisz mi się sprzeciwić? — Jak mogłeś pomyśleć, że tego nie zrobię? — Mój własny głos wydawał się odległy, jakby to ktoś inny mówił. Zdołałem jakoś wygrzebać sztylet z pochwy na biodrze. — Stop. — I moje ręce straciły resztki sił. Corion podszedł bliżej. Starałem się utrzymać wzrok na nim, podczas gdy świat się obracał. Za sobą słyszałem stłumione odgłosy szalejącego konia. — Jesteś dzieckiem — powiedział. — Stawiasz wszystko na każdą kartę, nie zostawiasz sobie żadnej rezerwy, żadnej drugiej szansy. To strategia, która zawsze kończy się porażką. Wyciągnął spod płaszcza mały nóż, trzycalową brzytwę z błyszczącej stali. — Ale Gelleth! To nas zaskoczyło. Przeszedłeś wszelkie nasze oczekiwania. Nawet Sageous wolał uciec od twojego ojca niż stawić ci czoła. Teraz już wrócił, oczywiście. Corion przyłożył ostrze do mojej szyi, wciskając je między kryzę a hełm. Na jego twarzy nie rysowały się żadne emocje; jego oczy były jak puste studnie, które wydawały się wsysać mnie w głąb. — Sageous dobrze zrobił, że uciekł — powiedziałem. Słowa dochodziły z głębi otchłani. Nie miałem żadnego planu, ale przytrafił mi się jeden moment strachu, gdy Sir James omal mnie nie zabił, i nie zamierzałem zaszczycić Coriona kolejnym. Sięgnąłem w głąb po moc, czymkolwiek była, którą dało mi serce nekromanty. Spojrzałem tam, gdzie kroczą duchy. Przeszył mnie zimny dreszcz. — Nekromancja cię nie ocali, Jorg. — Poczułem ukłucie noża na szyi. — Nawet Chella nie ufa swojej magii śmierci na tyle, żeby stawić mi czoła. A cokolwiek udało ci się ukraść pod tą górą, to jedynie cień jej mocy. Chodzi o wolę. Ostatecznie zawsze chodzi o wolę. Corion trzymał mnie w swym uścisku, zamkniętego w zdradzieckim ciele, ponieważ tego chciał, ponieważ jego wola zwyciężyła moją. Gorąca krew ciekła po moim gardle. Czułem jak dostaje się pod zbroję.
Rzuciłem na niego wszystko, co miałem. Całą moją dumę, cały gniew, ocean gniewu, furię, ból. Sięgnąłem w przeszłość. Policzyłem moich zmarłych. Sięgnąłem do ciernistego krzewu i dotknąłem wykrwawionego dziecka, które wisiało w jego objęciach. Wziąłem to wszystko i zrobiłem sobie z tego młot. Nic! Wszystko, co zdołałem zrobić, to pochylić głowę, tak że nie widziałem już jego twarzy. Roześmiał się. Czułem drżenie jego noża przy moim gardle. Chciał, żebym umierał powoli. Patrzyłem na swoje ręce, odziane w metal, na sztylet trzymany w bezwładnych palcach. Życie pulsowało w tych rękach, napędzane każdym uderzeniem serca, zmieszane z czarną magią, która uratowała mnie przed śmiercią z ręki króla. Zobaczyłem znów twarz ojca w chwili, gdy zadawał cios, jego najeżoną brodę i wąskie wargi. Zobaczyłem twarz Katherine, światło w jej oczach, kiedy mnie pielęgnowała. I wziąłem to wszystko, gorycz i słodycz zarazem, żeby tylko poruszyć obwisłymi rękoma. Całe swoje życie włożyłem w tę jedną sprawę. Nie osiągnąłem nic poza tym, że czubek sztyletu zwróciłem w stronę Coriona. — Oni umierają, Jorg — powiedział. — Spójrz moimi oczami. Byłem jastrzębiem. Część mnie stała na trybunach, wykrwawiając się jak prosię, ale reszta frunęła, dzika i wolna, ponad polem turniejowym. Widziałem Elbana osłaniającego plecy Rike'a w tłumie. Żołnierze Renara zbliżali się do nich ze wszystkich stron, jak psy myśliwskie skradające się w wysokiej trawie. Włócznia przebiła mu brzuch. Wyglądał na zaskoczonego. Nagle się postarzał, wszystkie te lata dały o sobie znać. Widziałem jak krzyczy i pluje krwią ze swoich bezzębnych ust. Ale nie słyszałem go. Zobaczyłem jeszcze jak przecina na pół właściciela włóczni i pofrunęliśmy dalej. Kłamca stał na skraju pola, złowroga żylasta postać, z łukiem w dłoni i strzałami wbitymi w ziemię przed nim. Kładł zamkowych żołnierzy jednego za drugim, kiedy biegli w stronę trybuny. Strzelał prędko, ale nie pospiesznie; każda strzała trafiała w cel, a Kłamca uśmiechał się prawie niezauważalnie. Dopadli go z tyłu. Pierwszy żołnierz, który się do niego zbliżył, wbił mu włócznię w plecy. Zbliżyliśmy się do bram. Wóz druciarza. Plandeka opadła na bok i wytoczył się spod niej Gorgoth, opadając na jedno kolano, wspierając się obiema rękami. Pobiegł w stronę Upiornego Zamku. Ludzie rozstępowali się przed nim, niektórzy krzyczeli. Nawet żołnierze schodzili mu z drogi, nagle uświadamiając sobie, że są bardziej potrzebni na polu turniejowym.
Dwóch tylko znalazło w sobie dość odwagi i stanęło mu na drodze, z wymierzonymi włóczniami. Gorgoth nie zwolnił. Złapał po jednym drzewcu w każdą dłoń, odłamał groty i wbił je w karki właścicieli. Pobiegł dalej, zanim żołnierze upadli na ziemię. Trzy strzały trafiły go, zanim zniknął mi z oczu. Corion powiódł nasz wzrok z powrotem. Coś znów poruszyło się pod plandeką na wozie. Wyślizgnęło się spod niej coś szybkiego i drobnego. Gog. Mały leukrota pobiegł za Gorgothem. Nasz wzrok wrócił na plac turnieju. Dwie dziesiątki żołnierzy zbliżało się do głównej trybuny, której pilnował Burlow. Jeden człowiek pomiędzy włóczniami Renara a waszym uniżonym sługą, Jorgiem Ancrathem. Jak się tam dostał, nie wiem. Ani dlaczego. Ale nie miał dokąd uciekać, poza tym był zbyt gruby, żeby umknąć. Pierwszego, który się zbliżył, powalił siekierą, odrąbując mu głowę. Natychmiast uderzył w drugą stronę, trafiając kolejnego między oczy. A potem go otoczyli. Pojedyncza strzała nadleciała skądś i przebiła szyję jednego z żołnierzy. Nasz wzrok przesunął się nad trybunę. Zobaczyłem samego siebie, twarzą w twarz z Corionem. Krwawiłem. Koń Alaina wciąż wierzgał, jak gdyby od chwili, gdy tu wjechałem minęły sekundy, a nie całe życie. W końcu rozdzieliliśmy się. Znów widziałem własnymi oczami. W mojej dłoni nóż, uniesiony ale bezsilny, pod stopami połamane deski. Jęki umierającego Burlowa. Rżenie konia. Pomyślałem o Gogu, biegnącym za Gorgothem przez bramę, o bezzębnym krzyku Elbana, o Makinie, który gdzieś tam walczy i umiera. To wszystko nie miało znaczenia. Nie mogłem się poruszyć. — To koniec, Jorg. Żegnaj. — Mag przycisnął nóż, gotując się do ostatniego cięcia. Pomyślałby kto, że nie ma dobrego momentu, by zostać kopniętym przez konia. Podkowa szalejącego rumaka trafiła mnie prosto w plecy. Przeleciałbym pewnie z dziesięć jardów, gdybym nie wpadł na Coriona. Jakieś pięć jardów przelecieliśmy więc razem. Wylądowaliśmy na trawie, obok trybuny, splątani w uścisku jak kochankowie. Oczy, które mnie opętały, zacisnęły się z bólu. Spróbowałem znowu unieść dłoń ze sztyletem. Nie poruszyła się. Ale tym razem było inaczej, czułem wysiłek i napięcie mięśni. Postękując, odepchnąłem Coriona od siebie. Rękojeść sztyletu wystawała spomiędzy jego żeber. Czego nie mogła osiągnąć cała moja wola, mój gniew, mój ból, zdziałało przypadkowe kopnięcie
spanikowanego konia. Przekręciłem sztylet, wbijając go głębiej. Corion wydał ostatni dech. Jego powieki uniosły się, ale oczy były szkliste i pozbawione mocy. Zaraz obok leżały zwłoki ochroniarza Renara, z toporem wbitym między łopatki. Wyszarpnąłem go. Ostre żelazo wbite w ciało i kość wydaje koszmarny dźwięk. Dwoma ciosami odrąbałem głowę Coriona. Nie ufałem, że pozostanie martwy. Żołnierze, którzy załatwili Burlowa, zaczęli się zbierać przy bokach trybuny. Uniosłem głowę maga, by ją zobaczyli. Odcięta głowa jest niepokojąco ciężka. Huśtała się na szarych włosach, w które zaplątałem palce. Czułem w gardle gorycz żółci. — Znacie tego człowieka! — zawołałem. Pierwsi trzej, którzy mnie zobaczyli, zatrzymali się, może ze strachu, a może czekając na pozostałych, by zaatakować z większym impetem. — Jestem książę Jorg Ancrath! W moich żyłach płynie krew Imperium. Przyszedłem tu po hrabiego Renara. Więcej żołnierzy zebrało się przy wejściu na trybunę. Pięciu, siedmiu, dwunastu. Koniec. Burlow nieźle się spisał. — To jest człowiek, któremu służyliście. — Zrobiłem krok w ich stronę, wyciągając przed sobą odciętą głowę. — Wiele lat temu uczynił hrabiego swoją marionetką. Wiecie o tym dobrze. Szedłem przed siebie bez wahania. Jeżeli uwierzysz, że się rozstąpią, tak zrobią. Nie patrzyli na mnie, patrzyli na głowę. Jak gdyby strach, który im wpojono, sięgał tak głęboko, że spodziewali się, iż te martwe oczy obrócą się nagle i wciągną ich w tę swoją pustą otchłań. Rozstąpili się i ruszyłem przez pole turniejowe w stronę Upiornego Zamku. Kolejne oddziały wpadły na plac z lewej strony, tam gdzie walczyli Elban i Rike. Chcieli przeciąć mi drogę. Dwie grupy po pięciu ludzi. Zanim zbliżyli się na pięćdziesiąt jardów, zaczęli padać. Drogą Wiązów nadciągała Straż Leśna. Łucznicy ustawili się na skarpie, z której po raz pierwszy zobaczyłem Upiorny Zamek. Upuściłem głowę Coriona. Po prostu rozluźniłem palce i pozwoliłem, by jego włosy
prześlizgnęły się między nimi. Spadała przez całą wieczność, jak gdyby przedzierała się przez gęste pajęczyny albo przez sny. Powinna była uderzyć o ziemię jak młot uderza w gong, ale spadła bezgłośnie. Gong czy cisza, ja to usłyszałem, poczułem. Ciężar opadł z moich barków. Ciężar większy niż kiedykolwiek sobie wyobrażałem. Przed sobą widziałem bramę. Wielkie łukowato sklepione wejście do Upiornego Zamku. Krata prawie opadła. Pojedyncza postać stała pod nią, trzymając w górze niewyobrażalną masę żelaza i drewna. Gorgoth! Ruszyłem biegiem.
48
Biegłem do bram zamku. Miałem na sobie zbroję, poza kilkoma kawałkami, które straciłem podczas turnieju, ale nie ciążyła mi. Wokół siebie słyszałem syk strzał. Ludzie przede mną padali martwi. Najlepsi łucznicy Straży Leśnej wyrąbywali mi drogę. Zastanawiałem się, dokąd zmierzam i dlaczego. Zostawiłem Coriona w błocie. Kiedy umarł, czułem się, jakby wyciągnięto z rany strzałę, jakby zerwano moje kajdany, jakby stryczek poluzował się, gdy już purpurowiałem na szubienicy. Dosięgło mnie kilka strzał wystrzelonych przez strażników na murach Upiornego Zamku. Jedna roztrzaskała się na moim napierśniku. Ale większość z nich była zbyt zaprzątnięta szukaniem celów w zamęcie, jaki panował na polu turniejowym, żeby przejmować się pieszym rycerzem w pojedynkę szturmującym twierdzę. Dałem się ponieść nogom. Uczucie pustki nie opuszczało mnie. Gdzie kiedyś wewnętrzny głos szeptał swoje pokusy, teraz słyszałem tylko swój własny zachrypły oddech. Poważniejszy opór napotkałem na drodze prowadzącej do bramy, gdzie nie sięgały już łuki Straży Leśnej. Żołnierze zebrali się pomiędzy karczmami i garbarniami. Pilnowali drogi, którą przemierzyłem, kiedy pierwszy raz przybyłem do Upiornego Zamku razem z Nubańczykiem, jako dziecko szukające zemsty. Dwudziestu ludzi zagradzało mi drogę, uzbrojonych we włócznie. Kapitan nosił barwy Renara na zmatowiałej kolczudze. Za nimi dostrzegłem Gorgotha podtrzymującego kraty. Kolejni żołnierze gromadzili się na dziedzińcu za bramą. Nie widziałem żadnego powodu, dlaczego jeszcze nie załatwili leukroty i nie zamknęli krat. Zatrzymałem się przed szeregiem łuczników. Brakło mi tchu, żeby coś do nich powiedzieć. Uderzył nas podmuch zimnego wiatru, przynosząc ze sobą drobny deszcz.
Co robić? Zupełnie nagle coś niemożliwego wydało się... niemożliwe. Obejrzałem się. Dwie postaci zbliżały się drogą, którą przybiegłem. Jedna była zbyt wielka, by mógł to być ktokolwiek oprócz Rike'a. Opierzona strzała wystawała z jego lewego ramienia. Drugi człowiek był zbyt uwalany błotem i krwią, żeby rozpoznać jego zbroję. Ale to był Makin. Poznałem po tym, jak trzymał miecz. Spojrzałem na żołnierzy, na nieruchomy szereg wycelowanych we mnie włóczni. I co teraz będzie? Deszcz przybierał na sile. — Jesteś z domu Renar? — zawołał kapitan niepewnym głosem. Nie wiedzieli! Ci ludzie wyszli z zamku, nie mając pojęcia, kto ich atakuje. Och, jak piękną rzeczą jest wojenny zamęt! Brzegiem rękawicy przetarłem napierśnik, by odsłonić moje barwy. — Azyl! Alain Kennick, sojusznik domu Renar, prosi o azyl. — Wskazałem za siebie na Rike'a i Makina. — Oni chcą mnie zabić! Być może śmierć Coriona nie przywróciła mi niewinności. Nie do końca. Podbiegłem do żołnierzy, którzy rozstąpili się przede mną. — Przez nas się nie przedrą, mój panie. — Kapitan skłonił się sztywno. — Upewnijcie się co do tego — odpowiedziałem. Nie wyglądało na to, żeby mieli się przedrzeć. Pobiegłem dalej ku bramie. Zbroja w końcu zaczęła mi ciążyć. W powietrzu unosił się dziwny odór, intensywny i mięsny, jakby boczek smażony nad kominkiem. Przypomniał mi Mabberton, gdzie spaliliśmy tych wszystkich chłopów — to było epokę temu. Na wielkim dziedzińcu za bramą zbierały się kolejne oddziały żołnierzy. Nie zdążyli się dobrze uzbroić, część miała tarcze, część nie, wielu było niewątpliwie pełnych turniejowego piwa. Gdy znalazłem się bliżej, zobaczyłem trupy. Zwęglone zwłoki, tlące się we własnym stopionym tłuszczu, jak ciało z pogrzebu biedaka, gdy nie starczyło opału, by spalić je na popiół.
Gorgoth stał plecami do mnie. Strzały przebijały jego ramiona i nogi. W pierwszej chwili wydał mi się nieruchomy jak posąg, ale z bliska zobaczyłem drżenie zwałów mięśni na jego plecach. Minąłem go, schylając się pod zębami kraty. Z dziedzińca przyglądała mi się setka ludzi. Gorgoth z wysiłku zmrużył oczy i patrzył na mnie przez cienkie szparki. Z jego piersi także sterczały strzały, wbite pomiędzy wystające szpony jego żeber. Przy każdym wydechu wokół drzewc pieniła się krew, przy kolejnym wdechu zasysana do środka. Kopnąłem spopieloną głowę. Oderwała się od reszty ciała i potoczyła swobodnie. — To ci dopiero piekielny anioł stróż nad tobą czuwa, Gorgoth! — powiedziałem. Każdy żołnierz, który spróbował go zaatakować, leżał spalony na ziemi. Olbrzym nieznacznie potrząsnął głową. — Chłopak. Tam na górze. Ponad jego głową, pomiędzy belkami kraty przykucnął Gog. Atramentowoczarne studnie, które służyły mu za oczy płonęły teraz jak węgielki w kowalskim piecu. Jego chude ciało zwinęło się w kłębek ciaśniejszy niż mógłbym sobie wyobrazić. Kilka strzał tkwiło w deskach wokół niego. — Ten mały to wszystko zrobił? — Zamrugałem z niedowierzania. — O cholera. Gorgoth mówił, że zmiany przyjdą zbyt szybko dla Goga i jego małego brata. Zbyt szybko i zbyt gwałtownie, by można to było przeżyć. — Zabijcie tego wściekłego psa. — Głos dobiegał zza moich pleców. Brzmiał znajomo. Brzmiał jak mój ojciec. — Zastrzelcie go. To nie był głos, którego można było nie posłuchać. Ale na razie nikt do mnie nie strzelał, więc zostawiłem Gorgotha i zwróciłem się ku Upiornemu Zamkowi. Przed głównym donżonem stał hrabia Renar, otoczony przez dwa tuziny kuszników. Po jego lewej i prawej stanęły oddziały włóczników, każdy po dwudziestu ludzi. Kolejni żołnierze schodzili z murów ponad bramą. Ukłoniłem się. — Dzień dobry, wuju.
Przed przybyciem na pole turniejowe widziałem Renara tylko na portrecie, więc teraz miałem najlepszą jak dotąd okazję, żeby mu się przyjrzeć. Jego twarz była szczuplejsza, włosy dłuższe i mniej posiwiałe, ale wszystko razem wziąwszy wyglądał jak lustrzane odbicie swojego starszego brata. Prawdę mówiąc, był też dosyć podobny do mnie. Chociaż oczywiście znacznie mniej przystojny. — Jestem książę Jorg Ancrath. — Uniosłem przyłbicę i zwróciłem się do ludzi na dziedzińcu. — Dziedzic tronu Renar. — To nie była do końca prawda, ale stałaby się nią, gdy tylko zabiłbym drugiego syna hrabiego. Gdziekolwiek przebywał kuzyn Jarco, z pewnością nie było go w domu, bo w przeciwnym razie na pewno zobaczyłbym jego barwy na turnieju. Chciałem więc, żeby myśleli, że nie żyje. Chciałem, żeby wyobrazili go sobie na tym samym stosie, na którym położyłem jego brata Marclosa. — Ty. — Hrabia wybrał jednego z ludzi stojących przy nim. — Rozwal głowę temu bękartowi albo odetnę twoją! — To jest sprawa pomiędzy moim wujem a mną. — Spojrzałem na wybranego kusznika. — Kiedy będzie załatwiona, będziecie moimi żołnierzami, a moje zwycięstwo będzie waszym. Nie będzie więcej rozlewu krwi. Żołnierz uniósł kuszę. Poczułem na karku falę gorąca, jak gdyby za mną otwarto drzwi wielkiego pieca. Na twarzy mężczyzny pojawiły się pęcherze, jak bąble w gotującej się zupie. Upadł, krzycząc, a jego włosy stanęły w płomieniach, zanim uderzył o ziemię. Ludzie wokół niego cofnęli się w przerażeniu. Widziałem jak jego duch opuszcza wijące się ciało, z którego odpadały płonące strzępy. Spojrzałem na ducha i sięgnąłem po niego. Sięgnąłem rękami i sięgnąłem gorzką mocą nekromantów. Czułem jak mroczna energia pulsuje w mojej piersi, tryskając z rany, którą zadał mi sztylet ojca. Dałem duchowi kusznika głos; dałem też głos duchom pozostałych spalonych ciał leżących u moich stóp. Żołnierze przede mną pobledli i zadrżeli. Miecze upadły na ziemię, a groza rozprzestrzeniała się między nimi jak pożar w lesie. Wśród otaczających mnie pośmiertnych wrzasków spalonych ludzi złapałem obiema dłońmi za miecz i pobiegłem na hrabiego Renara, mojego wuja, człowieka, który posłał zabójców za żoną swego brata i jego synami. Do upiornego chóru dodałem też własny krzyk, bo — niezależnie od Coriona — ochota, aby zabić Renara zżerała mnie niczym kwas.
49
I oto jestem, siedzę w wysokiej wieży Upiornego Zamku, w pustej komnacie, którą Corion uczynił swoim sanktuarium. Ogień trzaska w kominku, na kamiennej posadzce leżą rozciągnięte futra, na stole stoją kielichy i dzban z winem. Są też książki, rzecz jasna. Egzemplarz Plutarcha, który miałem ze sobą podczas włóczęgi stoi teraz na dębowej półce, a obok niego, ramię w skórzane ramię, pięć tuzinów innych tomów. To skromny początek, ale nawet te półki wyrosły przecież z małych żołędzi. Siedzę przy oknie. Wiatr zatrzymuje się na szybie z dwunastu szklanych płytek, każdej rozmiaru dłoni, ułożonych w brylantowy kształt i złączonych ołowiem. Szkło przybyło na zaprzęgniętym w woły wozie zza gór, aż z Dzikiego Wybrzeża, jeżeli wierzyć temu, co mówią. Turtowie wykonują je tak płaskie, że można przez nie patrzeć i ledwie się dostrzega zniekształcenie obrazu. Przyglądam się kartce, która przede mną leży. W dłoni trzymam pióro, a atrament na jego czubku połyskuje mrocznymi możliwościami. Czy mój wzrok nie był zniekształcony? Gdy spoglądam na te lata, ile z tego jest prawdą? Nubańczyk powiedział mi, że jego ludzie robią atrament ze zmielonych sekretów. Teraz próbuję te sekrety ułożyć w słowa, ale to żmudna praca. Na dziedzińcu widzę Rike'a, wielką postać górującą nad żołnierzami, których trenuje. Powiedziano mi, że wziął sobie żonę. Więcej nie pytałem. Przeglądam strony, które leżą przede mną. Skryba będzie je musiał skopiować. Piszę nieczytelnie, jedną nieprzerwaną linią — linią, która prowadziła mnie stamtąd tutaj, z tamtego czasu do dziś. Przeglądam moje życie, wyłożone na tym blacie. Widzę bieg moich dni i widzę, jak
kręciłem się w kółko, nieświadomy, jak dziecięcy bąk. Może i Corion wybierał kierunek mojej podróży, ale sama droga, bolesna, kręta i zbryzgana krwią, była moja. Gog kuca przy ogniu. Urósł i to nie tylko wzwyż. Tworzy kształty w płomieniach, każe im tańczyć. Bawi się tym, aż mu się znudzi. Potem wraca do swojego drewnianego żołnierza, każe mu maszerować, biegać tam i z powrotem, szarżować na cienie. Myślę o życiu w drodze. Teraz już nie tak często, ale wciąż o tym myślę. O życiu, które zaczyna się na nowo każdego ranka, o niekończącym się marszu, pościgu za krwią, złotem albo cieniami. To byłem inny ja, który pragnął tych rzeczy, inny ja, który chciał niszczyć dla samej rozkoszy niszczenia, dla ekscytacji, którą to przynosi. I żeby zobaczyć, czy kogoś to obejdzie. Byłem jak drewniany żołnierz Goga, biegający tam i z powrotem, bez celu. Nie mogę powiedzieć, że żałuję rzeczy, które zrobiłem. Ale skończyłem z nimi. Nie powtórzyłbym tych wyborów. Pamiętam je. Na tych rękach, poplamionych atramentem, jest krew, ale nie czuję winy. Myślę, że być może umieramy każdego dnia. Być może rodzimy się na nowo z każdym świtem, trochę inni, w innym miejscu na naszej drodze. Kiedy między tobą a osobą, którą byłeś, znajdzie się wystarczająco wiele dni, stajecie się sobie obcy. Może na tym polega dorastanie. Może dorosłem. Powiedziałem, że w wieku piętnastu lat będę królem. I jestem królem. Nawet nie musiałem zabijać swojego ojca, żeby zdobyć koronę. Mam Upiorny Zamek i ziemie Renar. Mam miasta i wsie, i ludzi, którzy nazywają mnie królem. A jeżeli ludzie nazywają cię królem, to nim jesteś. To nic wielkiego. Po drodze robiłem rzeczy, które ludzie mogą nazywać złymi. Były wśród nich prawdziwe zbrodnie. Najczęściej mówi się o tym biskupie, ale było jeszcze wiele innych, a niektóre z nich mroczniejsze i bardziej krwawe. Zastanawiałem się, czy to Corion zasiał we mnie tę chorobę, czy byłem tylko jego narzędziem, podczas gdy on był architektem przemocy i okrucieństwa. Zastanawiałem się, czy po tym, jak odciąłem mu głowę, po tym, jak z chłopca stałem się mężczyzną, będę lepszym człowiekiem. Zastanawiałem się, czy mogę być człowiekiem, jakim Nubańczyk chciał, abym był. Człowiekiem, który spełniłby nadzieje Lundista. Taki człowiek okazałby łaskę hrabiemu Renarowi i dał mu szybką śmierć. Taki człowiek wiedziałby, że jego matka i brat nie chcą niczego więcej. Chcą sprawiedliwości, nie zemsty.
Z okna widzę góry. Za nimi leży Ancrath i Wysoki Zamek. Jest tam mój ojciec z jego nowym synem. Katherine w swoich komnatach; pewnie wciąż mnie nienawidzi. A dalej jest Gelleth, dalej Storn, mozaika ziem, które niegdyś były Imperium. Nie zostanę tu na zawsze. Dotrę do ostatniej strony i odłożę pióro. A kiedy to się stanie, wyjdę stąd i to wszystko będzie należało do mnie. Powiedziałem Bovidowi Torowi, że w wieku piętnastu lat będę królem. Powiedziałem to jego wyprutym flakom. Mówię wam, że w wieku lat dwudziestu będę cesarzem. Cieszcie się, że na razie tylko to zapowiadam. Zejdę teraz na dół, zobaczyć Renara. Trzymam go w najmniejszej celi w lochu. Każdego dnia pozwałam, by błagał mnie o śmierć, a potem zostawiam go z jego bólem. Myślę, że kiedy skończę pisać, udzielę mu łaski, o którą prosi. Nie mam na to ochoty, ale wiem, że powinienem. Dorosłem. Stary Jorg trzymałby go tam już na zawsze. Dorosłem, ale ten potwór, czymkolwiek jest, który tkwi we mnie, na zawsze pozostanie mój. To mój wybór, moja odpowiedzialność, moje zło, jeżeli tak chcecie to nazwać.
Taki jestem, a jeżeli chcecie, żebym za to przepraszał, spróbujcie mnie do tego zmusić.
