Rutkowski K. S. - Brudne historie ER

K. S. RUTKOWSKI

BRUDNE HISTORIE

Recenzje Świetne! Mamy drugiego Hłaskę! Twarda, ostra, męska proza. Czasem chropawa, ale prawdziwa. Rzecz godna polecenia! Jacek Głębski, prozaik, dziennikarz Powiedzielibyśmy: ostra jazda bez trzymanki. Powiemy: świetna literatura. Ostrość widzenia, precyzja narracji, robi wrażenie – nawet jeśli denerwuje. Salon Promocji Talentów Parnas.pl K. S. Rutkowski to kontestator współczesnej mdłej rzeczywistości. Prześmiewca o ostrym piórze, którego twórczość nie jest przeznaczona dla ksenofobów lubujących się w wytyczaniu granic... M. Grossman, pisarz publikujący pod godłem literackim, autor m.in. mocnej, bulwersującej powieści erotycznej Dwanaście Nie jesteś taki słaby! To instynkt i krzywda dochodzą do głosu, a te namiętności nie są słabościami. Tak do czytelnika krzyczy K. S. Rutkowski. I boleśnie opisuje, jak to co pozostawione i nieukojone dochodzi do głosu. Powolnie, brutalnie, świadomie. Na przykład z prostej historii o nauczycielce autor potraf zbudować przekonującą historię o namiętnościach mroków podświadomości objawiających się przy „kolejnym spotkaniu", które bez ostrzeżenia nadchodzi. W narracji dawna krzywdzicielka staje się podmiotem Wielkiego Niewiadomego. Właśnie bez ostrzeżenia. A kim staniemy się my, gdy zaufamy nieprzeciętnemu stylowi Autora? Co odgadniemy? Michał Pabian, dramaturg i literaturoznawca

BRUDNE HISTORIE Samoobsługowy drink-bar, w którym siedzę, nie jest w moim stylu. Zbyt cichy, jasny i za mało przydymiony. Z za drogim piwem oraz ze zbyt grzeczną barmanką. Czuję się tutaj nieswojo. Jak buszmen w samym środku miasta. Na szczęście w pobliżu siedzi dziewczyna, na której mogę chociaż zawiesić wzrok. Ładna oraz apetyczna. Popija kawę, spoglądając w okno. Na dworze leje deszcz i chyba schroniła się tu właśnie przed nim. Jest dużo młodsza ode mnie, więc raczej nie mam szans na przygodę. Zresztą nie będę próbował. Nie szukam towarzystwa. Czekam na wydawcę, któremu wysłałem jakiś czas temu swoją książkę i który wczoraj telefonicznie umówił się tu ze mną. Prawdopodobnie zwróci rękopis oraz poradzi, żebym zajął się czymś innym. Dziewczyna nie tylko mnie się podoba. Nie tylko ja ją obcinam. Pewien facet także lampi się na nią z głębi sali. Jest młody oraz przystojny. Ma wyćwiczony, arogancki, pewny siebie uśmiech oraz oczy rasowego podrywacza. Poza tym podobny jest do pewnego amerykańskiego aktora, nie znam nazwiska, ale z pewnością na topie. Ona na pewno od razu skojarzy jego gębę z konkretnym gwiazdorkiem flmowym, kiedy w końcu przysiądzie się do niej. Gdybym miał rywalizować z nim o tę małą, miałby zwycięstwo w kieszeni. Jestem raczej niezbyt twarzowy, ze sporym brzuchem i ubrany jak lump. Zwłaszcza dzisiaj, z kacem oraz z opuchniętą gębą, wyglądam jak stały bywalec melin i przytułków. On niczym książę z bajki. W przypadku naszej trójki historia z „Pięknej i bestii" z pewnością by się nie powtórzyła. Otwierają się drzwi. Pojawia się w nich łysy, niski tłuścioch w wymiętym garniturze Mam przeczucie, że to facet, na którego czekam. Z pewnością są w tym kraju wydawcy przystojni i nienagannie ubrani, lecz ja zawsze trafam na byle kogo. Zwykle na kogoś z wykoślawionymi butami oraz tłustymi plamami z obiadu na koszuli, przy której na dodatek brakuje guzików, ale za to z

dostojną miną literackiego guru, który pozjadał wszystkie rozumy. Tak, nie mylę się. To on. Dostrzegam, że trzyma pod pachą teczkę z moimi opowiadaniami. Przywołuję go więc ręką do stolika. Nadchodzi sapiąc, z głupkowatym uśmiechem. – Miło mi pana poznać, panie Rutkowski – mówi, podając mi dłoń. – A mnie pana – odwzajemniam uprzejmość, przypatrując się jego gębie, na której aż nazbyt czytelnie ma wypisane postanowienie, żeby mnie szybko spławić. Siada naprzeciwko i kładzie przed sobą maszynopis mojej książki. – A więc tak... – zaczyna i zacina się. Przez chwilę waży w myślach słowa. Układa dyplomatyczne przemówienie. Teraz, gdy mnie zobaczył, nie powie mi już wprost, jak zamierzał, idąc tutaj – że jestem do niczego. Kultura? Takt? Maniery? Nie. Po prostu nie wyglądam na przyjemniaczka. Mówiąc mi bez ogródek, że jestem gówno wart, mógłby sobie nagrabić. Nie zna mnie, więc nie będzie narażał dupy. Powie mi to lawirując, wyjaśniając pokrętnie, pierdoląc farmazony. Ładnie i składnie. Poradzi popracować nad sobą, da mi nadzieję. Poklepie przyjacielsko po plecach. Potem grzecznie się pożegna, mówiąc, że kiedyś coś jeszcze mojego z przyjemnością przeczyta i jeśli będzie lepsze, wyda. A gdy zamkną się za mną drzwi baru, od razu o mnie zapomni. – W zasadzie te teksty są niezłe. Rzekłbym nawet, dobre. Tak, dobre. Mają coś w sobie. Widać po nich, drogi panie, że ma pan talent. Bez wątpienia. Duży talent. Ale... No cóż... Trzeba jednak nad nim trochę popracować. Jest jak nieoszlifowany diament. Drogocenny, lecz surowy. Właśnie tak najtrafniej można go określić. Zaczęło się. Atakuje mnie tyralierą swojego wydawniczego bełkotu. Serwuje oklepaną gadkę, pieprząc trzy po trzy. Założę się, że nawet nie przeczytał wszystkich opowiadań. Intuicja podpowiada mi, że to kolejny zakuty wydawniczy łeb, tradycjonalista wychowany na rozwlekłych i nudnych powieściach Żeromskiego, którymi nieustannie jeszcze torturuje się w szkołach, i innych, przesiąkniętych wzniosłymi ideałami oraz patriotyzmem,

nie nadających się do czytania przeżytkach. A moja twórczość w tym kraju nie ma żadnych korzeni. Słucham go więc jak zdartej płyty, jednym okiem łypiąc na dziewczynę i chłopaka. Jakąś minutę temu przysiadł się do niej i uskutecznia bajer. – Przede wszystkim musi pan zmienić tematykę utworów – ciągnie dalej wydawca. – Nie może pan wciąż pisać tylko o brudach, zepsuciu, destrukcji. Wokół przecież tyle piękna, tyle radości. Tylu wspaniałych, dobrych, ciekawych ludzi. O nich, o nich należy prawić, o nich tworzyć literaturę... Na świecie żyją nie tylko pijacy i narkomani, nie wszystkie kobiety to damy lekkich obyczajów. Życie nie składa się wyłącznie z brudnych historii. W pańskiej prozie za dużo jest seksu odartego z czaru, uroku, intymności, bardzo wulgarnego, rzekłbym, całkowicie świńskiego, a za mało czułości i piękna. Pan wszystko widzi na czarno. Chłopak przy sąsiednim stoliku jest dobry. Bardzo dobry. Widać, że zna się na rzeczy. Ma gadulca i to, co nawija, musi być miłe, bo trafa do dziewczyny i odpowiednio ją nastraja. Jej szeroki uśmiech nie jest wymuszony ani fałszywy. Naiwny owszem, ale nie fałszywy. Jest bardzo młoda, nie zna życia, więc nie zdaje sobie sprawy, że chłopak ma tylko ochotę coś zdymać i że akurat padło na nią. – Tak pisać nie można. Nie wypada. Jest pan przecież człowiekiem inteligentnym. Stać pana na więcej. Proszę spróbować wyjść z tego literackiego dołka, w którym sam się pan umieścił i sięgnąć wyżej, w inne, przyjemniejsze sfery życia. Tyle jest tam tematów. Dobrych tematów. Ktoś z pańskim talentem będzie potrafł umiejętnie przelać je na papier – gość nawija dalej, a ja obserwuję rozwój sytuacji. Chłopak ujmuje dłoń dziewczyny. Niby niechcący, nieświadomie. W przyjacielskim, niezamierzonym i nie w pełni kontrolowanym geście. Nie jest podrywaczem. Jest przyjacielem. Dobrą, bratnią duszą, której zrobiło się żal jej samotności. Aniołem zesłanym z niebios, żeby nie było jej źle i smutno. Dziewczyna ma urodę, ale nie rozum. Odbiera jego grę dokładnie tak, jak on tego chce. – W pana prozie brak wyczucia, proporcji. Jest nazbyt męska.

Niesmaczna. Nachalna. Obrazoburcza. Lubi pan obrażać. Ludzi, instytucje. Nie ma dla pana żadnych świętości. Często stawia pan słowa „kurwa" i „fut" obok słowa Bóg. Obok słowa Jezus. Tak nie można, panie Rutkowski, nie można. W ten sposób nie tylko butnie wypina się pan na religię, przede wszystkim okrutnie masakruje pan naszą mowę ojczystą, zabija całe jej piękno. Wulgaryzacja literatury to złe przykłady pisarstwa rodem z Ameryki. Kraju zepsucia. Demoralizacji. Czytuje pan złe lektury. Jest pan pod ich wyraźnym wpływem. Może gdzieś tam w Ameryce jest tak, jak pan to opisuje, ale nie tutaj. Nie w Polsce. To kraj nie z pańskich opowiadań. Ludzie są tu inni, lepsi. Jeszcze, na szczęście, nie tak zepsuci. Nie tak wyrachowani. Młodym ludziom u nas nie zawsze chodzi tylko o seks. Potrafą być dla siebie mili i czuli. Kochają również dusze, nie tylko ciała. O, chociażby ta sympatyczna para... – Pokazuje na chłopaka i dziewczynę. – Wyglądają jak kochankowie ze słynnych literackich romansów. Czyż nie przyjemnie się na nich patrzy? O tak, przyjemnie... Oczy chłopaka rozbierają tę małą. Dla niego już jest bez kiecki, bez majtek. Leży na łóżku. Rozkłada nogi. Tak, rzeczywiście patrzy się na nich z przyjemnością. Boże, komu oddałem pod ocenę swój talent?! – W nich jest całe piękno miłości. Jej esencja. Czuje się, że to, co ich łączy, jest doniosłe, wielkie. A pary w pańskich opowiadaniach są takie szare i nijakie, często zezwierzęcone. Ciągle tylko kopulują, obrażają się wzajemnie każdym słowem, piją. Nie wyznają żadnych zasad moralnych, tarzają się w brudzie oraz zepsuciu. Widzi pan świat w krzywym zwierciadle, panie Rutkowski. Źle, źle go pan postrzega. To, jak mówiłem, wpływ złej, bardzo złej literatury. Inaczej mówiąc, czytuje pan śmiecie. Ale to nie jest tunel bez wyjścia. Musi pan po prostu zacząć czytać lepsze rzeczy. Pod ich wpływem z pewnością zacznie pan pisać inaczej. Lepiej. Uszlachetni pan swój niemały talent i już prostą drogą podąży do sukcesu. Dziewczyna jest już omotana i usidlona. Bajery chłopaka, które musiały być naprawdę dużej klasy, błyskawicznie i całkowicie ją

zakręciły. Wygląda, jakby brakło jej tchu. Chłopak wciąż jednak nie przestaje się produkować. Wie, że nie wolno spoczywać na laurach. Że trzeba kuć żelazo, póki gorące. Na tym etapie w każdej chwili dymanko może jeszcze uciec mu spod futa. To fachowiec. Kowal jak się patrzy. Mistrz nad mistrzami. Jestem przekonany, że nie spaprze roboty. – Żeby zostać dobrym pisarzem, przede wszystkim trzeba odbierać świat takim, jakim faktycznie jest, a nie takim, jakim chce się go widzieć. W każdym człowieku jest pesymizm i optymizm. Pisarz powinien je w sobie równoważyć, w żadnym razie nie pozwolić któremuś siebie zdominować. W pańskim przypadku, panie Rutkowski, wziął górę pesymizm. Proszę jego nadmiar z siebie wyrzucić, a zobaczy pan, że od razu świat przestanie panu śmierdzieć i straszyć szarością. Wtedy pańskie utwory nabiorą blasku. Bo na razie... No cóż... Na razie to one go nie mają. Są ponure i przygnębiające. Czarne jak bezksiężycowa, pochmurna noc. Dziewczyna wstaje, chłopak podrywa się niemal równocześnie. Zapewne powiedziała, że musi już iść, a on zaproponował, że ją odprowadzi. Dżentelmeńsko odsuwa jej krzesło. Pomaga nałożyć płaszcz. Jest zachwycona. Pierwszy raz ma do czynienia z takim facetem. Owszem, chodziła wcześniej na randki, ale z nieokrzesanymi małolatami, chcącymi ją tylko macać. A tu taki ułożony gość. Taki przystojny. Szarmancki. Koleżanki pękną z zazdrości, gdy ją z nim zobaczą. Łapie u dziewczyny kolejnego plusa, kiedy wychodząc, usłużnie otwiera jej drzwi. Przechodzi przez nie dumna jak księżniczka. Nie widzi tego co ja. Że chłopak uśmiecha się pod nosem, szacując jej fgurę okiem starego jebaki. Jest zadowolony. Laska naprawdę warta jest grzechu i potu, który on jeszcze z siebie wyciśnie, nakręcając ją na numer. Musi tylko dalej być grzeczny, czarujący i delikatny. Sam się już chyba połapał, że to najlepszy na nią sposób. Są już przed barem. Patrzę przez okno. Widzę, jak przechodzą na drugą stronę ulicy. Romantycznie przemykają między kroplami deszczu. I zbliżają się do jakiegoś menela, który pod przykrywką

żebraka zbiera pod sklepem na wino. Wygląda tak, jak ja będę wyglądał za kilka lat, gdy dalej będzie takie wzięcie na moje utwory. Ludzie mijają go obojętnie. Są spracowani, zmęczeni, wkurwieni pogodą i mają w dupie miłosierdzie. Lecz nie chłopak. On oczywiście jest wyjątkowy. Nigdy nie przechodzi obojętnie obok ludzkiej krzywdy. To właśnie daje dziewczynie do zrozumienia, gdy z perfekcyjnie opanowanym grymasem smutku zerka na nędzarza. Zatrzymuje się przy nim i sięga po portfel. Bez wahania, z ochotą, jakby sensem jego życia było pomaganie biednym. Wyjmuje banknot. Nie bilon, a banknot. I to duży nominał. Specjalnie trzyma go dłuższą chwilę w ręku, żeby dziewczyna mogła zobaczyć, ile daje i w pełni docenić tę nadzwyczajną hojność. Dopiero kiedy ma pewność, że ta dostrzegła cyferki na banknocie, podaje go żulowi. Uśmiecha się przy tym do niego jak równy do równego. Żul łapczywie chwyta forsę, nie mogąc uwierzyć w swego farta. Pomysł z jałmużną to strzał w dziesiątkę. Dziewczyna spogląda na chłopaka z jeszcze większym zachwytem. Teraz jestem już całkowicie pewny, że uda mu się z nią wszystko, co sobie zaplanował. Tymczasem grubas nawija dalej: – Tych opowiadań – kładzie rękę na teczce – niestety nie wydamy, panie Rutkowski. Choć są oparte na dobrych, ciekawych pomysłach, za ostro jednak są napisane, za brutalnie. Nasze wydawnictwo nie zajmuje się twórczością aż tak marginalną. W proponowanych nam przez autorów pozycjach szukamy przede wszystkim wartości humanistycznych. Niestety, w pańskiej prozie jest ich niewiele. Lecz kiedyś, kiedyś... Kto wie? To zależy od pana. Tylko i wyłącznie od pana. Kończy z żałobną miną i wygląda, jakby naprawdę było mu przykro. Oczywiście nie zapomina mi po chwili posłać nikłego uśmiechu, który ma mnie zapewnić, że jeszcze nic straconego. Również odpowiadam mu uśmiechem. Najsłodszym i najmilszym, na jaki mnie tylko stać. Mówiącym: „No cóż, przykro mi, ale nie mam żalu". Wstaję i wyciągam do wydawcy rękę. – Proszę być ze mną w kontakcie – mówi, ściskając ją. – Było mi

miło. Naprawdę miło. Chce zabrać dłoń, lecz ją przytrzymuję. – Gdy za trzydzieści lat dostanę Nobla, znajdę cię i sfekuję ryja. Za to, że przez takich dupków jak ty dostałem go o dwadzieścia lat za późno – mówię, patrząc mu w twarz i nie przestając się uśmiechać. Potem puszczam jego spoconą łapę, zabieram ze stolika teczkę i wychodzę. Z nieba wciąż leci woda. Mam nadzieję, że zatopi to zasrane miasto. Przechodząc przez ulicę, mijam uszczęśliwionego menela, który ciągle jeszcze miętoli w ręku banknot, w dalszym ciągu nie może uwierzyć, że są jeszcze na świecie tak wielcy frajerzy. Jest mi smutno. Z moim fatalnym nastawieniem do ludzi nigdy nie znajdę wydawcy.

ŁÓŻKOWA GRA Wyszedłem od lekarza i prawie po omacku dotarłem do tej knajpy. Nigdy w niej nie byłem. Miałem kilka bliżej domu, zawsze pełnych znajomych i w których barmani witali mnie od progu. Jednak teraz szybko potrzebowałem jakiegoś trunku. Wszedłem więc, a gdy doczłapałem do kontuaru, natychmiast zamówiłem potężnego stakana. – Już od południa tak ostro pan zaczyna? – zapytał barman. Był młody, więc wybaczyłem mu ten brak taktu. – Jeszcze jeden – zażądałem, gdy wypiłem. Młodzian uśmiechnął się i dodał, podając mi drugą porcję: – Nikt tu nie wali nigdy wódy szklankami. – Nie było w tym sarkazmu, kpiny czy pogardy, dlatego nie przypierdoliłem mu w mordę. Wychyliłem drugą porcję, odetchnąłem i dopiero wtedy poczułem, że powracam do życia. Śmierć musiała jeszcze trochę na mnie poczekać. Od kwadransa wiedziałem, że jest blisko, lecz z całą pewnością nie miała mnie dopaść tego dnia. Chociaż akurat z nią nigdy nic nie wiadomo. – Góra pół roku – powiedział do mnie lekarz, a potem bąknął coś w stylu, że bardzo mu przykro. Wyrok śmierci na mnie leżał przed nim na biurku, dopiero co przysłany z laboratorium, w którym wykryto to, co już niedługo miało mnie wykończyć. Przyjąłem diagnozę nadzwyczaj spokojnie. Sam się sobie dziwiłem. Jedynie owionął mnie dziwny chłód. Być może sama kostucha przyszła obejrzeć swoje następne trofeum. W każdym razie przełknąłem to, jak przystało na mężczyznę. – Cóż mogę jeszcze powiedzieć... – westchnął lekarz, patrząc na mnie ze współczuciem. – Chyba powinienem poradzić, żeby się pan oszczędzał, nie pił i takie tam pierdoły, ale sam na pana miejscu robiłbym zupełnie odwrotnie. Wyszedłem od niego, a resztę już znacie. Teraz siedziałem w knajpie i piłem. Ciężko jest zapijać coś, czego nie można się pozbyć, tego robaka, który ma ci towarzyszyć aż do grobu. Jednak

próbowałem, chociaż bezskutecznie. Słowa doktora cały czas dźwięczały mi w uszach. Pół roku wydawało się tak krótkim dystansem. Może nawet tylko pięć miesięcy albo krócej. Lekarze zawsze trochę dokładają, żeby pacjenci mieli czas na oswojenie się z tą myślą. Na pozałatwianie wszystkich spraw. Żeby do samego końca uważali, że ciągle jeszcze przed nimi kawałek drogi, Aż tu nagle śmierć się pojawia i spycha ich z urwiska. Nie wiedziałem, co robić w oczekiwaniu na koniec. Nie miałem do załatwienia żadnych spraw i nikogo, kogo żal byłoby zostawić. Żadnej kochanej kobiety ani dzieci, którym mógłbym kiedyś wskazać właściwą drogę czy też udzielić paru dobrych rad. Nie miałem do załatwienia żadnych spraw i nikogo, kogo żal byłoby zostawić. Żadnej kochanej kobiety ani dzieci, którym mógłbym kiedyś wskazać właściwą drogę czy też udzielić paru dobrych rad. Nie miałem takiego życia, z którym ciężko byłoby się rozstać, lecz wciąż miałem na nie apetyt. Przecież miałem dopiero trzydzieści lat. A więc, kurwa, śmierć nie była tym, czego oczekiwałem od losu! Ale właśnie to dostawałem od niego w prezencie. Jebanego raka, który miał mnie wykończyć lada dzień. Siedziałem tak, co rusz kazałem sobie dolewać, rozmyślałem i nawet nie zauważyłem, że ktoś wszedł do lokalu i przysiadł się tuż obok. Dopiero gdy poczułem ostry zapach perfum, odwróciłem głowę. Była w nieokreślonym wieku i wyglądała jak róża w pełnym rozkwicie. Zapragnąłem jej od razu, mimo że już niedługo miałem umrzeć i przynajmniej dzisiaj nie powinienem myśleć o takich rzeczach. – Napiję się jakiegoś dobrego drinka – powiedziała kobieta, co dziwne, nie do barmana, lecz do mnie. Kazałem więc podać tej pani coś dobrego. – Ma pan bardzo sympatyczną twarz – stwierdziła, kiedy już drink pojawił się przed nią. – A pani niezwykle piękną – odwzajemniłem komplement, delektując się jej urodą. To nie do uwierzenia, ale wystarczy odrobina piękna w polu

widzenia, żeby zapomnieć o troskach i smutkach. Jeśli gdzieś w planach jest jeszcze seks, to już w ogóle życie na powrót nabiera rumieńców. Tak było właśnie w moim przypadku. W jednej chwili zapomniałem, że mam umrzeć. Tak jakbym wcale nie był u lekarza i nie dowiedział się strasznej prawdy. Dziękowałem w duchu tej kobiecie, że się pojawiła w moim życiu i wyrwała mnie ze szponów rozpaczy. Miałem nadzieję, że na tym nie poprzestanie. Że poprowadzi mnie dalej w zapomnienie. Na przykład do swojego mieszkania. – Coś pana gryzie, prawda? – zapytała, przyglądając mi się badawczo. – Ależ skąd – odparłem. – Niech pan nie udaje. Widzę takie rzeczy. Potrafę odgadnąć stan ducha każdej osoby. Pana coś gryzie. To widać. Pańskie usta się uśmiechają, a dusza płacze. – Tak, ma pani rację. Jestem smutny. Kilka godzin temu samochód przejechał mojego ukochanego psa. – To przykre – powiedziała ona – jeśli, oczywiście, to prawda. – Dlaczego pani w to wątpi? – Nie wiem... Wygląda pan na kogoś, kogo opuściła ukochana kobieta, komu zmarła matka albo... kto sam ma niedługo umrzeć. Spojrzałem na nią zimno. Po plecach przeszedł mi dreszcz. – Skąd pani to przyszło do głowy? – zapytałem, siląc się na uśmiech. – Co? – To... to ostatnie? – Nie wiem. Tak tylko powiedziałam. Na pewno nie życzę panu źle. – Mam nadzieję. Nie zniósłbym, gdyby taka piękna kobieta pragnęła mojej śmierci. – Nie mogłabym. Przecież nawet pana nie znam. – Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby mnie pani poznała. – To prawda. Nic nie stoi. – Zacznijmy więc... Nazywam się Krzysztof Rylski – przedstawiłem się, wyciągając rękę. Podała mi swoją i powiedziała

z uśmiechem: – Jestem... „Pani X". – „Pani X"...? Brzmi bardzo tajemniczo. – Jest pan na tyle duży, aby wiedzieć, że kobiety lubią być tajemnicze. – A więc, droga „Pani X"... Jakie ma pani plany na resztę dnia? – Przypuszczam, że takie same jak pan – odrzekła. Mój plan na resztę dnia nie był skomplikowany. Zwłaszcza od kiedy ujrzałem tę kobietę. Już godzinę później zaprosiłem ją do swojego mieszkania, na co zgodziła się bez żadnego problemu. Czasami, acz bardzo rzadko, wszystko układa się tak, jak to sobie wymarzymy. Nie spieszyłem się. Nie chciałem nicze go spieprzyć. Byłoby ironią losu, gdyby ta doskonała kobieta, którą tak łatwo udało mi się poderwać, uciekła mi w ostatnim momencie. Jednak wcale nie miała zamiaru uciekać. Ani czekać na mój pierwszy krok. Od kiedy przekroczyła próg mojego mieszkania, sama przejęła inicjatywę. – A zatem to jest twoja sypialnia – powiedziała, otwierając drzwi do pokoju. – Bardzo ładna. Łóżko wydaje się niezwykle wygodne. – Jest wygodne – potwierdziłem, stając za nią i obejmując ją w pasie. – Nie uwierzę, dopóki sama się nie przekonam. – Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś to zrobiła – szepnąłem do jej cudownych włosów. Działała na mnie jak żadna. Jak na kandydata na trupa, czułem się nadzwyczaj żywy. Zwłaszcza w tym szczególnym miejscu, z sześć cali poniżej pępka. – Niestety, ale stoi na przeszkodzie – odrzekła i delikatnie odsunęła się ode mnie. „Cholera..." – pomyślałem, nie mogąc uwierzyć, że tak blisko celu czeka mnie niespodzianka. Podeszła do fotela, na którym leżała jej torebka. Podniosła ją, otworzyła i wyjęła ze środka talię kart. – Wiesz, co to jest? – zapytała, pokazując mi je. – Karty – odrzekłem. – Owszem. Jednak niezwyczajne – powiedziała tajemniczo. – Nie bardzo rozumiem... Co w nich jest takiego

nadzwyczajnego? I co one mają wspólnego z tym, co mieliśmy właśnie zamiar zrobić. Czyżbyś, skarbie, lubiła sobie rozegrać partyjkę pokera przed numerkiem? – Coś w tym stylu – odrzekła. Z wprawą zawodowego pokerzysty rozłożyła karty w piękny wachlarz. Zrobiła to błyskawicznie, jak magik w cyrku. Następnie zbliżyła się do mnie i pokazała mi ich awersy. Faktycznie były niezwykłe. Nigdy takich nie widziałem, ale domyślałem się, do czego służyły. Była to talia do tarota. – Czyżbyś chciała mi powróżyć? Połączenie owych kart z tym, jak się przedstawiła, wydało mi się teraz bardzo na miejscu. „Pani X" jak ulał pasowało do wróżki. – Nie, nie będę ci wróżyła. Bo nie da się przewidzieć przyszłości. Ci, co uważają, że potrafą to robić za pomocą kart, zwyczajnie kłamią – odparła z wielkim przekonaniem. – Po co więc te karty? – To moja szczęśliwa talia. Tak jak dla kogoś innego szczęśliwa moneta, rozumiesz? – Szczerze mówiąc, nie. – Zdaję się na te karty, kiedy chcę się przespać z facetem, który mi się podoba. To one decydują, czy to zrobię. – Ooo! A w jaki sposób o tym decydują? – W bardzo prosty. Wybierzesz trzy karty, a ja przetasuję je wraz z innymi. Będziesz losował trzy razy. Jeśli ponownie trafsz chociaż jedną, będę twoja. – Czy nie ma innego sposobu, żebyś była moja? – Nie. – Nigdy nie miałem szczęścia ani w grach, ani w życiu. Może jednak moglibyśmy darować sobie tę farsę, wskoczyć do łóżka i przez chwilę zapomnieć o całym świecie? Miałem naprawdę ciężki dzień. Proszę... – Nie. To moja łóżkowa gra. Zawsze ją stosuję. Wskoczę z tobą pod kołdrę, dopiero gdy wygrasz. – A jeśli nie uda mi się wyciągnąć żadnej z tych kart? – Pójdę sobie. Karty od zawsze żądzą moim seksem i jeszcze nigdy mnie nie zawiodły. Wybacz, ale ja naprawdę wierzę w ich

osąd w tej kwestii. – No cóż... Skoro tak mówisz... Chyba nie mam wyjścia. Raz kozie śmierć, dawaj te karty! Znów rozłożyła talię przede mną. Kolejno wyjąłem trzy karty i podałem jej, nawet im się nie przyglądając. Nie wierzyłem, że za chwilę uda mi się ponownie na którąś z nich trafć. Ktoś, kto dowiaduje się, że umiera na raka w wieku trzydziestu lat, przestaje już wierzyć w cokolwiek. Pani X" przyjrzała się wylosowanym przeze mnie kartom i wsunęła je z powrotem do talii. Następnie przetasowała wszystkie. Umiała to robić. Wprost fruwały jej w dłoniach. Patrząc na ten profesjonalizm, jeszcze bardziej stałem się pewny rychłej przegranej. Wreszcie ponownie rozłożyła mi przed oczami wachlarz z kart, tyle że tym razem rewersami do mnie. – Losuj – powiedziała. Z rezygnacją sięgnąłem po pierwszą z brzegu. Wyciągnąłem, spojrzałem na nią, lecz i tak nie pamiętałem, czy to jedna z tych właściwych. Jednakże „Pani X" pamiętała... Uśmiechnęła się i rzekła: – Gratuluję. Jestem już twoja. Nie mogłem uwierzyć w to, co usłyszałem. Nie wiedziałem, śmiać się czy płakać. Dzisiaj otrzymałem od losu swoją śmierć, ale także seks z najładniejszą kobietą, jaką w życiu spotkałem. Najwyraźniej drań kpił sobie ze mnie. Jeszcze przez kilka godzin mogłem mu to jednak wybaczyć. – No to chodźmy już do łóżeczka – poprosiłem. – Jeszcze nie – odrzekła. – Przecież wygrałem... – Zaraz pójdziemy. Ale mam do ciebie kolejną prośbę. Wylosuj następne dwie karty. – W umowie było, że wystarczy jedna taka sama. – Wiem. Jednakże jestem ciekawa, czy uda ci się wylosować jeszcze chociaż jedną. Nikomu to się nigdy nie udało. Żadnemu mężczyźnie ani żadnej kobiecie. – Z kobitkami też sypiasz? – zapytałem pół żartem, pół serio. – Owszem – odparła. – Czy masz coś przeciwko temu?

– Ależ skąd... Jestem nowoczesny. – No, losuj. Ciekawa jestem, jak ci pójdzie. – Na pewno fatalnie. Cud, że miałem szczęście za pierwszym razem. W totka nie trafłem nigdy nawet trójki. A tak w ogóle... Jaka będzie nagroda, jeśli uda mi się wyciągnąć jeszcze jedną? Zadzwonisz po równie piękną koleżankę? – Wzbudzisz mój podziw – odrzekła „Pani X" takim tonem, jakby jej podziw był największą nagrodą, jaką mogła komukolwiek ofarować. Mnie nigdy kobiety nie podziwiały, więc taką nagrodę mogłem przyjąć. Pod warunkiem że wygram i oczywiście w drugiej kolejności po jej ciele. Lecz na taki nadmiar szczęścia nie liczyłem. Znowu sięgnąłem po karty. Wyciągnąłem pierwsze dwie, na jakie natrafła ręka. Nie spoglądając na nie, pokazałem je „Pani X". Nie musiała nic mówić, w jej oczach zobaczyłem, że wygrałem. Były zdumione. Szczerze zdumione. – Jest wśród nich któraś z tych wcześniej wybranych? – zapytałem. – Obie są nimi – odparła i zaraz dodała – jeszcze nikt nie wylosował trzech kart. Nikt nigdy tego nie dokonał. – No to jestem pierwszy. Bardzo się z tego cieszę. Teraz czas na nagrodę. Mam zamiar cię schrupać jak słodziutkiego ptysia. – Dostaniesz nagrodę, jakiej jeszcze nikt nigdy ode mnie nie dostał – wyrzekła uroczyście. Rozrzuciła karty po całym pokoju i przywarła namiętnie swoimi wargami do moich. Boże, co to był za pocałunek! Jej język był jak świder wkręcający się w głąb mojego gardła. Wił się w mych ustach niczym jadowity wąż. To było coś! To naprawdę było coś! Potem było jeszcze więcej i jeszcze wspanialej. Jej ciało uwolnione z więzów ubrania zaczęło tańczyć w mojej sypialni taki taniec miłości, jakiego nigdy jeszcze nie oglądały moje oczy. I jakiego nigdy jeszcze nie doznało moje ciało. To również był kopniak od losu. Żartowniś dawał mi na koniec taki seks, o jakim przez całe życie wyłącznie marzyłem. Nawet nie zauważyłem, kiedy skończyło się to wszystko. Wycieczka poprzez raj. Zasnąłem. Nie wiem, kiedy, jak i dlaczego

zmorzył mnie sen, gdy u mojego boku leżała TAKA kobieta. Musiałem być naprawdę zmęczony całym tym dniem... Śnił mi się mój grób. Leżałem w trumnie, płakałem i próbowałem się z niej wydostać. W końcu udało mi się podważyć wieko. Zacząłem rozgrzebywać ziemię. Spadała mi na twarz, zasypywała oczy, wpadała do gardła, mimo to usilnie parłem w górę. Czułem, że jestem już blisko, bardzo blisko powierzchni i że zaraz się na nią wydostanę... gdy zadzwonił telefon. Otworzyłem oczy i instynktownie spojrzałem obok. Nie było jej. Pościel wciąż pachniała jej perfumami. Rozejrzałem się po pokoju, ale nigdzie jej nie ujrzałem. Na podłodze nie poniewierały się już jej rzeczy. Nie było nawet rozrzuconych wszędzie kart. Mieszkanie wyglądało, jakby ten demon seksu nigdy go nie odwiedził. Telefon ciągle dzwonił. Wrzynał się hałasem w mój mózg, a jednak nie odbierałem go przez długi czas. Myślałem o tej kobiecie. Dała mi coś, czego nigdy jeszcze nie miałem i wiedziałem, że dostałem to nie tylko pierwszy raz, lecz także ostatni. Dzwonek telefonu zaczął mnie w końcu irytować. Miałem zamiar wyłączyć aparat z gniazdka, ale w nagłym odruchu nadziei, że to może ona, sięgnąłem po słuchawkę. – Pan Rylski? – usłyszałem jakiś znajomy głos, niestety nie kobiecy. – Tak – odpowiedziałem. – Tu doktor Górski. Rozmawialiśmy wczoraj rano. – Witam, doktorze. Czyżbym miał wykitować wcześniej niż za sześć miesięcy? – Nie! Nie! – wykrzyknął doktor Górski. – Dzwonię, żeby powiedzieć, że nie umrze pan wcale! To znaczy, nie teraz! Kiedyś, za trzydzieści, czterdzieści lat umrze pan na pewno, jednak nie teraz! – Nic nie rozumiem, doktorze – wydukałem cicho. – Wcale nie jest pan chory. Dzisiaj jeszcze raz przejrzałem pańskie wyniki i... No cóż... Naprawdę nie wiem, jak to się stało. W jaki sposób mogłem się aż tak pomylić? Dlaczego odczytałem je na pańską niekorzyść? Nigdy wcześniej to mi się nie zdarzyło. Przepraszam.

Nie wiem, może to wina rutyny. – Chce mi pan powiedzieć, że... – Że jest pan zupełnie zdrowy. Nie ma pan raka. Całe życie przed panem. Doktor Górski coś jeszcze mówił, lecz odłożyłem słuchawkę. Usiadłem na brzegu łóżka, ukryłem twarz w dłoniach i zacząłem płakać. A potem się śmiać. I tak na przemian, przez długi czas... Nie co dzień umarli zmartwychwstają... Kiedy już trochę doszedłem do siebie, poczłapałem do kuchni, wyciągnąłem z lodówki butelkę wódki i wróciłem z nią do pokoju. Walnąłem się na łóżko i golnąłem sobie porządnie. Taaak... To był dobry sposób, aby uczcić powrót do żywych. Gdzieś w połowie butelki zachciało mi się palić. Uniosłem tyłek, podszedłem do przewieszonej przez oparcie krzesła marynarki i sięgnąłem do kieszeni. Zawsze nosiłem w niej papierosy, lecz tym razem zamiast sobieskich znalazłem tam coś innego. Wyjąłem tę rzecz i przyjrzałem się jej. Była to jedna z kart do tarota. Spod mnisiego kaptura spoglądała na mnie kostucha z kosą na ramieniu. Jednak to wcale nie na jej widok poczułem nagle dojmujące zimno. Cała postać przekreślona była czarnym X.

TRUP Nie bardzo wiedzieliśmy, co zrobić z trupem. Nie zastanawialiśmy się nad tym, gdy postanowiliśmy zabić tego typa. Pierwsza część planu poszła gładko, udusiliśmy go kawałkiem sznurka i po krzyku, ale nikt nie pomyślał o ciele. Od godziny patrzyliśmy na nie, nie bardzo wiedząc, co z nim począć. – Tu zostać na pewno nie może – powiedział Tomek, drapiąc się po głowie. Wiedział, co mówi. W końcu było to mieszkanie jego matki, która następnego dnia miała wrócić z sanatorium. Trup musiał więc zniknąć. To było pewne. Tylko w jaki sposób? Na to nie mieliśmy już pomysłu. – Możemy wsadzić go w jakąś torbę i wynieść gdzieś wieczorem – zaproponował Jacek, tak zwyczajnie, bez emocji, jakby rzecz wcale nie dotyczyła trupa. Narkotyki naprawdę potrafły wyłączyć mózg i pozwalały patrzeć na czyjąś śmierć jak na coś najbardziej banalnego na świecie, czym nie ma sensu zawracać sobie długo dupy. Zresztą przez cały czas utrwalaliśmy się w tym stanie, zażywając kwachy i popalając maryśkę, tak że rzeczywistość, czy chciała, czy nie, musiała jeszcze trochę na nas poczekać. Przez chwilę rozważaliśmy pomysł Jacka. Torba. Śmietnik. To mogłoby się udać, gdyby trup był mniej szy, a nie prawie dwumetrowy. Trzeba było wymyślić coś zupełnie innego. – Wiem, co zrobimy – powiedziałem. – Mam pomysł. Moi dwaj nabuzowani kolesie spojrzeli na mnie z nadzieją. W każdym razie wyobraziłem sobie, że spoglądają z nadzieją. Ich oczy były tak mętne, że niczego nie można było z nich odczytać. – Potniemy go na kawałki – oznajmiłem. Trochę minęło, zanim te słowa dotarły do ich mózgów. – Na kawałki? – zapytał Tomek. – No. – A czym?

– Może nożyczkami – zaproponował Jacek i poszedł ich poszukać. – Chyba masz w domu coś do mięsa? Jakieś ostre noże, takie rzeczy? – zapytałem Tomka. – Chyba tak – odparł po długiej chwili namysłu. – Chyba coś takiego się znajdzie w kuchni... – No to idź i przynieś – rozkazałem. Podobała mi się rola szefa. Zresztą zawsze w naszej paczce grałem pierwsze skrzypce, więc nie widziałem powodu, żeby i teraz tak nie było. Tomek rozglądając się dookoła, zrobił kilka kroków po pokoju i po chwili zatrzymał się. – Nie bardzo wiem, gdzie jest kuchnia – powiedział. Pokazałem mu ręką kierunek, chociaż sam nie by łem pewien, czy właściwy. Potem znów spojrzałem na trupa. Był taki ładny. Dorodny. Najprawdziwszy nieżywy, który na dodatek należał do nas. Sami pozbawiliśmy go życia. Teraz mieliśmy go jeszcze pokroić i wynieść w poćwiartowanych częściach z mieszkania. Kolejne życiowe doświadczenie. Zabicie człowieka okazało się bardzo ekscytujące, ale ćwiartowanie jego zwłok mogło być znacznie ciekawsze. Tomek w końcu wyłonił się z kuchni. W jednej ręce trzymał dwa długie noże, a w drugiej sporej wielkości siekierkę. – Nada się? – zapytał. – Zaraz się przekonamy – odparłem. Wziąłem od niego siekierkę i stanąłem nad nieboszczykiem. Wciąż leżał bardzo spokojnie, nieświadomy, że zaraz przestanie być w jednym kawałku. Ująłem narzędzie w obie ręce, wziąłem potężny zamach i uderzyłem z całej siły, mierząc w kark. Jednak gdy ostrze wbiło się w ciało, od razu stwierdziłem, że to nie był dobry pomysł. Krew trysnęła na mnie, na chłopaków, a co najgorsze, także na ściany. Cieknąc ciurkiem z rozciętej szyi, zaczęła wsiąkać w dywan. – Cholera... – powiedziałem. – Cholera... – jak echo powtórzyli kumple. – Matka się wścieknie, gdy zobaczy tę plamę – dodał po chwili

Tomek, patrząc ze zgrozą na to, co krew robiła z dywanem matki. Przywiozła go z Turcji i był jej dumą. – Wypierze się. Wystarczy trochę wody i proszku – pocieszyłem go. – Naprawdę? – Nie ma co się tym martwić. Woda i proszek na pewno sobie poradzą. – To fajnie – ucieszył się Tomek. Ale potem spojrzał na ściany i znowu popadł w smutek. Rozumiałem go. Ściany były białe, a plamy krwi czerwone. Nie wyglądało to najlepiej. – Pomaluje się – odparłem na jego nieme pytanie i uśmiechnąłem się. – Myślę, że twoja mama się ucieszy, jeżeli odświeżymy jej ściany – dodał Jacek i to uspokoiło Tomka do końca. Kochał matkę i lubił sprawiać jej przyjemność. Odmalowanie chaty naprawdę mogło ją ucieszyć. Skoro więc doszliśmy do porozumienia, ponownie stanąłem nad trupem, zamachnąłem się siekierką i uderzając trzy razy z rzędu, odrąbałem mu głowę. Uniosłem ją za włosy i przyjrzałem się z bliska. Wydawała się uśmiechać. Była chyba zadowolona ze swojego nowego stanu. Odpowiedziałem jej uśmiechem, a potem odłożyłem na bok. Następnie postanowiłem zabrać się za ręce sztywniaka. Jednak najpierw zdjąłem z bezgłowego tułowia sweter, żeby rąbało się łatwiej. Ma się w końcu ten łeb na karku. Tłukłem siekierą w okolice barku i po jakimś czasie, nieźle się napociwszy, udało mi się oddzielić ramię od reszty ciała. Krew była już wszędzie, nawet na sufcie, ale skoro malowanie mieszkania było przesądzone, nie widziałem powodu, żeby się tym przejmować. Trochę odpocząłem i zabrałem się za drugą rękę. Widać przy pierwszej nabrałem wprawy, bo z drugą poszło mi już znacznie szybciej. Gdy druga była załatwiona, Jacek podał mi skręta. Zaciągnąłem się nim głęboko, wypuściłem dym i z satysfakcją spojrzałem na swoje dzieło. Bez głowy oraz rąk trup nie wyglądał tak

imponująco, lecz nadal robił wrażenie. Uśmiechnąłem się do niego ze szczerą sympatią. Za życia był zwyczajnym kutafonem, jednak po śmierci można go było polubić. Wydawał się o wiele sympatyczniejszy. Przede wszystkim nie traktował już nikogo z góry. Szczerze mówiąc, teraz to on był na dole, i to dosłownie, a my na górze i taki stan rzeczy podobał się nam najbardziej. Nie ma niczego piękniejszego od sytuacji, gdy ma się nad kimś władzę. My bezspornie mieliśmy ją nad tym gościem. Był w naszych rękach, mogliśmy z nim robić, co nam się żywnie podobało. Dlatego postanowiłem odrąbać mu coś jeszcze, żeby do końca zrozumiał, kto tu teraz rządzi. Wybór miałem niewielki. W grę wchodziły nogi, a że obie wyglądały tak samo, więc zabrałem się za pierwszą lepszą. Te jego giry to było istne skaranie boskie, bo na każdą straciłem prawie godzinę. W końcu dopiąłem celu i na podłodze pozostał jedynie tułów. – No i co? – zapytałem chłopaków. – Dooobraaa rooboota, staryyy – pochwalił mnie Jacek, nadal nie rozstając się ze skrętem. Martwiłem się o niego, ćpał najwięcej z nas i obawiałem się, że kiedyś źle skończy. – Cool – wyraził aprobatę Tomek, przyglądając się rozczłonkowanemu ciału. – Tyle tylko że trochę tu brudno – dodał po chwili. Rozejrzałem się, lecz nie zobaczyłem niczego, czego nie można byłoby posprzątać. Krew z mebli można byłoby zetrzeć, ściany i suft pomalować, a dywan wyprać. We trzech szybko byśmy mogli z tym sobie poradzić. Największym problemem wciąż jednak wydawało się ciało. Co prawda było już rozczłonkowane, ale nadal nie miałem pomysłu, jak oraz w czym je wynieść. Gdzie, już wiedziałem, śmietnik był niedaleko, tylko nie było w co tych wszystkich kawałków wsadzić. – Masz jakieś torby i walizki? – zapytałem Tomka. Nie odpowiedział. Zamiast tego podszedł do zamkniętego okna, przystawił głowę do szyby i zaczął się śmiać. – Tu jest facet ze złotymi włosami grający na harfe – wymamrotał. – Gdzie, gdzie? – podniecił się Jacek i również podbiegł do okna.

Po chwili i on poweselał. – Kurde... To nie facet, tylko zielony kosmita. I wcale nie gra na harfe, tylko się masturbuje – stwierdził, gapiąc się przez szybę. Westchnąłem. Kwas i za dużo palonka. Sam poszedłem do przedpokoju i zacząłem przeszukiwać szafę. Matka Tomka, stara bazarowa handlara, toreb miała bez liku. Wygrzebałem wszystkie, jakie znalazłem, a potem wybrałem odpowiednie. Największe oraz najbardziej pojemne, ze sztucznych, nieprzemakalnych materiałów. Wróciłem z nimi do pokoju. Chłopaki nadal stały przy oknie i uśmiechały się do swoich halucynacji. Kumple naprawdę dobrze się bawili, więc postanowiłem im nie przeszkadzać i sam zabrałem się do pakowania trupa. Z głową i członkami poradziłem sobie bez problemu, jednak tułów okazał się bardzo ciężki. Z niemałym trudem udało mi się go wsadzić do największej torby, ale i tak znaczna jego część z niej wystawała. Chwilę podumałem, aż w końcu wymyśliłem – przysłoniłem go ubraniami nieboszczyka. Potem przyjrzałem się torbom z pewnej odległości. Nie wyglądały podejrzanie. Spokojnie można je było wynieść z mieszkania, a potem wypierdolić do kubła na śmieci. – Gotowe! – powiedziałem do chłopaków. Jacek odwrócił się do mnie i przyzywając ręką, za wołał: – Chodź, chodź tu i zobacz... Kosmici nawet spuszczają się na zielono! Podszedłem do nich i odciągnąłem obu od szyby. Sam jednak z ciekawości rzuciłem okiem przez okno i zobaczyłem Boga oraz Szatana lutujących się po mordach. Już kiedyś widziałem tę walkę i wiedziałem, że Książę Ciemności znokautuje Bozię w szóstej rundzie. Potem zaprowadziłem chłopaków do ustawionych pod ścianą toreb. – Za chwilę wyniesiemy je na śmietnik – powiedziałem wolno, żeby zrozumieli. – Ale najpierw muszę się umyć i zmienić łachy. Wyglądam, jakbym wylał na siebie wiadro czerwonej farby. A wy, kurwa, już więcej nie przypalajcie! Sprawiacie wrażenie, jakbyście mieli zaraz odlecieć.

– Ehehehe, ehehehe! – obaj zaczęli zacieszać michy, jak gdybym naprawdę powiedział coś zabawnego. Poszedłem do łazienki, zdjąłem zakrwawione łachy, wziąłem szybki prysznic, a potem owinięty ręcznikiem, udałem się do pokoju Tomka i ubrałem się w jego rzeczy. Byliśmy podobnej budowy i jego ciuchy w miarę dobrze na mnie pasowały. Gdy wróciłem do tych dwóch ćpunów, wbrew moim prośbom raczyli się kolejnym skrętem, a całe pomieszczenie wypełniał gęsty dym. Odebrałem im jointa i sztachnąłem się głęboko, bo skoro już się palił, nie wypadało go marnować. Ubrania chłopaków gdzieniegdzie były zaplamione posoką, lecz nie na tyle, żeby zaraz wpadać w panikę. W końcu to nie oni przez parę godzin bawili się w rzeźników. Dopaliliśmy skręta do końca, a potem zabraliśmy się za pakunki. Byłem najsilniejszy, więc wziąłem najcięższą torbę, tę z tułowiem, a oni ponieśli kończyny oraz głowę. Tomek dźwigał zdaje się graby i baniak nieboszczyka, a Jacek jego kulasy, chociaż torby były do siebie podobne, więc mogło być odwrotnie. Z niemałym trudem wytargaliśmy je z mieszkania i dociągnęliśmy do windy. Mieliśmy akurat szczęście, bo czekała na naszym piętrze. Zapakowaliśmy do niej nasz makabryczny bagaż i zjechaliśmy cztery piętra w dół. Zrobiło się już późno, dobrze po północy, lał deszcz i na podwórku nie było żywej duszy. Bez problemu zatem donieśliśmy torby do pobliskiego śmietnika i wrzuciliśmy do pojemników. Ponakrywałem je jeszcze jakimiś śmieciami, a potem wróciliśmy do mieszkania. Faktycznie nie wyglądało najlepiej. Zwłaszcza pokój, w którym ćwiartowałem zwłoki. Matka Tomka wracała co prawda jutro, ale dopiero późnym wieczorem, więc liczyłem, że we trzech uda nam się do tego czasu doprowadzić chatę do jakiego takiego stanu. Na razie jednak nie było się czym przejmować. Przygotowałem kolejnego skręta, usiedliśmy sobie wygodnie i zaczęliśmy na spokojnie go wypalać. – Dlaczego właściwie go zabiliśmy? – zapytał w pewnej chwili Jacek.

– Bo go nie lubiliśmy – przypomniałem mu. – Dlaczego go nie lubiliśmy? – dopytywał się dalej. Ćpał z nas najwięcej i powoli jego pamięć stawała się dziurawa jak szwajcarski ser. – Bo był chamski, zarozumiały, traktował ludzi jak śmieci, a przede wszystkim zawsze dilował nam najbardziej gówniany towar po znacznie zawyżonych cenach. Zapomniałeś, do kurwy nędzy?! – No to faktycznie należało mu się – stwierdził Jacek sennym głosem. Potem odebrał od Tomka skręta i wetknął go do ust. Ja natomiast podszedłem do okna, żeby zobaczyć, czy zaszły za nim jakieś wyraźne zmiany. Nie zaszły. Dobro i zło wciąż toczyły nieustanny bój. Trwała właśnie walka rewanżowa, ale i tym razem Szatan wydawał się być w lepszej formie.

PROM Wydarzyło się to podczas naszej podróży przez Czarny Ląd. Przemierzaliśmy Afrykę wszelkimi możliwymi środkami lokomocji już od dwóch miesięcy. Kierowaliśmy się w stronę Przylądka Dobrej Nadziei, starając się omijać kraje, w których działo się źle, chociaż co rusz i tak wpadaliśmy w jakieś kłopoty. Jednakże pan prezydent Waszyngton potrafł czynić cuda. Szczególnie, jeśli nasze kłopoty nosiły wojskowe lub policyjne mundury. Mój towarzysz podróży Dario był Włochem. Poznaliśmy się dwa lata wcześniej w Amsterdamie, paląc w tej samej kafejce skręty. Siedział z fajną dziewczyną, która zwróciła moją uwagę i która, gdy już zacząłem ją bajerować, okazała się zdeklarowaną belgijską lesbijką. To on namówił mnie na tę wyprawę. Najpierw chciał jechać sam, lecz ostatecznie uznał, że we dwóch będzie bezpieczniej. Opracował plan i czytał o krajach, które zamierzaliśmy odwiedzić. Ładując się na Okęciu w samolot do Marakeszu, skąd mieliśmy rozpocząć wyprawę, wiedziałem o Afryce tylko tyle, że żyją tam słonie, żyrafy oraz że mieszkają tam głównie Murzyni. Ale po dwóch miesiącach przedzierania się przez kontynent wiedziałem już więcej i co dzień uczyłem się czegoś nowego. Moje notat niki zapełniały się zapiskami, które chciałem kiedyś wykorzystać, pisząc powieść. Od czterech dni nie spaliśmy w normalnych łóżkach ani pod dachem, tylko w śpiworach na gołej ziemi, przy rozpalonych ogniskach, nieustannie nękani przez moskity. Marzył nam się jakiś ludzki odpoczynek. Lepiliśmy się od brudu i potu. Poza tym kończyła się nam gotówka, a do najbliższego, w miarę cywilizowanego miasta z bankiem, w którym moglibyśmy załatwić przelew kasy z naszych europejskich kont, było daleko. Mieliśmy co prawda karty kredytowe, tyle że na nic się nie zdały, bo w tej części świata bankomatów było jak na lekarstwo.

W Duala w Kamerunie wynajęliśmy miejscowego przewodnika, który miał nas poprowadzić do granicy z Gabonem. Był wesołym człowiekiem, znającym angielski w stopniu podstawowym. Nazywał się Ochala, miał dwie żony, ośmioro dzieci, dwie krowy, kozę i wśród swoich uchodził za bogacza. 10 dolarów, które miał dostać od nas za dwa dni pracy, miało znacznie powiększyć jego majątek. W Polsce za 10 dolców bezrobotni w większości nie kiwnęliby nawet palcem w bucie, w Afryce zaś taka suma mogła zapewnić byt całej rodzinie na wiele tygodni. Płynęliśmy właśnie jednym z licznych promów, którymi w czasie naszej podróży przeprawialiśmy się przez rzeki. Wszystkie promy były do siebie podob ne. Stare, rozsypujące się i śmierdzące. Ale w Afryce pachniały przeważnie tylko kwiaty oraz zielone, nieskażone cywilizacją przestrzenie. Tam gdzie żyli i mieszkali ludzie, kończyły się wonne przyjemności. Byliśmy gdzieś w połowie rzeki , kiedy podeszła do nas dziewczyna. Młoda, wysoka, o jędrnym ciele, w zwiewnej sukience odsłaniającej zgrabne nogi, jednak ze szpecącym ją dużym kolczykiem w nosie. Powiedziała coś w swoim języku, wyraźnie zwracając się do mnie. Ochala chciał ją przepędzić, lecz nie ruszyła się z miejsca. – Czego chce? – zapytałem go. – Pyta, kiedy ona otrzymać dolary. – Jakie dolary? – Pieniądz od białego pana. Pieniądz od białego pana – wyklepał Ochala, pokazując mnie palcem. – Chyba chce wysępić parę dolców – stwierdził Dario, obcinając dziewczynę od góry do dołu. Był rasowym makaroniarzem i wiedziałem, co chodziło mu po głowie. To samo, co po mojej, kiedy czułem w pobliżu zapach młodej kobiety. Ale, jak dotychczas, obaj wyłącznie o tym myśleliśmy. Mówiło się, że połowa czarnej Afryki choruje na AIDS, a druga połowa czeka na swoją kolej. Nasze futki podczas tej podróży nie wyskakiwały więc z portek, choć wiele było do

tego okazji. Chyba że na siusiu, lecz to było wszystko, na co im pozwalaliśmy. – Nic z tego – odparłem i kazałem Ochali powiedzieć, żeby dziewczyna zapomniała o jakimkolwiek datku od nas. Afryka żebrała na każdym kroku. Gdybyśmy mieli miękkie serca, już dawno zostalibyśmy bez centa. Ochala przetłumaczył to i machnął ręką, żeby sobie poszła. Została i dosyć głośno wykrzyknęła do mnie jakieś długie zdanie. Nie zabrzmiało zbyt miło. – Co powiedziała? – zwróciłem się do przewodnika. Zrobił taką minę, jakby bał mi się to przetłumaczyć. – Co ona powiedziała, Ochala? – ponagliłem go. – Jak pan ją pieprzyć, to mówić: kocham, kocham. Jej dziecko głodne. Twoje dziecko głodne – wydukał. I uśmiechnął się niepewnie. Jak gdyby przepraszał mnie za nią. Za Afrykę. Za nękającą kontynent biedę. – O kurwa, słyszałem o tym – powiedział Dario. – To jeden ze sposobów na wydębienie od białych paru groszy. Babka namierza delikwenta i wydziera w tłumie japę, że zrobił jej bachora i puścił ją kantem. Gość, nie chcąc wywoływać zamieszania, dla świętego spokoju daje z reguły parę dolców. Lepiej też tak zrób, bo się od ciebie nie odpierdoli. One ten numer mają opanowany do perfekcji. Daj jej dwa dolary, bo ci jeszcze wydrapie oczy. Kazałem Ochali powiedzieć dziewczynie, że nie dostanie ode mnie ani centa. Momentalnie wybuchnęła. Zaczęła wrzeszczeć i machać rękami. Jej jazgot roznosił się po całym promie. Po całej rzece. Inni pasażerowie promu gapili się na nas. Same poczciwe, czarne twarze w dużej liczbie. Uśmiechali się. Pewnie już nieraz oglądali białych frajerów bulących podobnym dziwkom, aby tylko zamknąć im jadaczki. Jednak ja nie miałem zamiaru płacić za towar nieskonsumowany. Łożyć na nieistniejące dziecko. Choć może istniejące, tylko że nie za moją sprawą. Kiedy Ochala przekazał jej, żeby przestała jazgotać, bo i tak nie dostanie forsy, wpadła w furię. W każdym razie dobrze ją odegrała. Wrzeszczała jeszcze głośniej i szturchała mnie rękoma. A kilka

razy naprawdę mocno popchnęła. – Ochala, powiedz tej durnej dziwce, żeby przestała! – wrzasnąłem na przewodnika. Ten, krzycząc coś do niej, próbował ją ode mnie odciągnąć, ale doskakiwała z powrotem. W końcu po trzeciej czy czwartej próbie ujarzmienia tej pantery stanął z boku i rozłożył bezradnie ręce. Inni pasażerowie śmiali się do rozpuku, widząc naszą walkę. W końcu puściły mi nerwy. Po kolejnym mocnym szturchnięciu, jakim mnie obdzieliła, sam ją silnie popchnąłem, a że stała przy niskiej burcie, wleciała do rzeki. Rozległo się głośne „chlup" i wybuchła jeszcze większa salwa śmiechu. Mnie jednak wcale nie było wesoło, ponieważ w rzece aż roiło się od krokodyli. One także usłyszały obiecujący plusk i jeden już nawet ruszył z brzegu w kierunku swojej zdobyczy. – Krokodyl! – krzyknąłem. – Krokodyl! Próbowałem podać dziewczynie rękę, lecz prąd znosił ją coraz dalej od statku i nie było szans, żebym ją uchwycił. Dario także próbował, z takim samym skutkiem. Inni Murzyni nie mieli najmniejszego zamiaru jej pomóc. Tylko wciąż się śmiali, pokazując na zbliżającego się krokodyla. Dziewczyna także go dostrzegła. Pisnęła głośno ze strachu i ruszyła kraulem w kierunku brzegu. Było do niego jeszcze z pięćdziesiąt metrów, więc miała nikłe szanse. Zwłaszcza że krokodyl wydawał się płynąć szybciej. Był tuż-tuż za nią, kiedy jednak wygramoliła się z wody i dała drapaka. Kłapnął paszczą za jej plecami, a potem wrócił do wody wkurwiony, że obiad uciekł mu sprzed samego nosa. Na łodzi rozległ się pomruk niezadowolenia. – Blisko było – odetchnął Dario. – Ale może to ją czegoś nauczy. – No. Żeby nie stawać za blisko burty, gdy następnym razem będzie naciągać kogoś na kasę – odparłem. Po chwili podeszło do nas dwóch młodych chłopaków i zagadnęło do Ochali. – Oni mówić, że za pięć dolar znowu wrzucić dziewczyna do rzeka, aby krokodyl się najeść. Odmówiliśmy, a wtedy ci dwaj odeszli rozczarowa

ni. Prom dobił do brzegu i ludzie zaczęli schodzić na ląd, niosąc żywe kury, langusty, wszelakie owoce. W tłumie na brzegu usłyszałem język niemiecki. Wypatrzyłem trzech białych. Pozdrowiłem ich skinieniem głowy, odpowiedzieli tym samym. Byli wychudzonymi okularnikami, wyglądali jak typowe wykształcone białe ofary losu. Odnalazłem wzrokiem dziewczynę, zbliżyłem się do niej i pokazując na Niemców, powiedziałem po angielsku, że to PEWNE PIENIĄDZE. Miałem nadzieję, że mnie zrozumie. Zrozumiała. Uśmiechnęła się i wróciła na prom.

PAULINA Na imię miała Ania. W szkole była najpiękniejszą dziewczyną. Jednak ja należałem do tej drugiej kategorii, więc nigdy nie było szans, żebyśmy się poznali. Przede wszystkim dlatego, że chodziłem do innej klasy. Zbieraniny matołów wszelkiej maści. Jasnowłosych, ciemnowłosych, rudych, damskich i męskich. Pewnych siebie, szczęśliwych z życia, dostających dobre oceny. Ja otrzymywałem złe i nie byłem szczęśliwy. Może z wyjątkiem tych chwil, kiedy na nią patrzyłem. Przeważnie na szkolnym korytarzu. Gdy szła, rozmawiała z kimś lub uśmiechała się do jakiegoś durnia. Miała cudowny uśmiech, niewart pokazywania go byle komu. Niewiele o niej wiedziałem i nie starałem się czegoś dowiedzieć, w zupełności wystarczył mi jej obraz. Ten na żywo i ten zachowany w pamięci. Tym na żywo delektowałem się w szkole, a pamięć o niej zostawiałem sobie na później. Na długie, bezsenne noce. Chyba wiecie, o jakie noce chodzi, więc nie będę wnikał w szczegóły. Miała wtedy chłopaka. Szerokiego w barach, wysokiego i z tak śliczną oraz nie pasującą do sylwetki buźką, jakby w pierwotnych planach stwórcy miał być kobietą i tylko przez pomyłkę otrzymał futa zamiast cipy. Zawsze patrzyłem na niego z zazdrością. Mordowałem w myślach miliony razy. Zarzynałem jak świnię, ilekroć widywałem go w Ani objęciach. Wyglądał jak marzenie, a ja jak ich brak. Prezentował się niczym chłopak z przebojowego boysbandu na tle równego mu wiekiem jełopa z symfonicznej orkiestry, grającego na jakimś pierdolonym oboju. Co prawda nie grałem na oboju ani na niczym innym, ale mogłem spokojnie wpasować się w to zakazane towarzystwo. W tamtych czasach słuchałem Iron Maiden i Metalliki, a Ania oraz jej ładny chłoptaś pewnie jakiegoś modnego gówna bez wyrazu, tłuczonego we wszystkich dyskotekach. Symbolem mojej osobowości były trupia czaszka na koszulce i długie włosy, o które co rusz toczyłem boje z nauczycielami, a ich – wiszące nad łóżkami plakaty George`a

Michaela, który już wówczas wyglądał na kogoś, kto obciągnął miliony drutów na świecie, co dopiero po latach wyszło z ukrycia, choć George znacznie zaniżył liczbę zrobionych lasek zaledwie do kilkuset. Żyliśmy na dwóch biegunach. Nie miałem zamiaru wkraczać na tamten, obciąć hery oraz zasłuchiwać się jakimiś ciotami, marzyłem jedynie o tym, żeby odkroić sobie kawałek z tego tortu. Jednak nie było na to szans. Zdobyć Anię mogłem jedynie gwałtem, w ciemnym zaułku, lecz taka opcja w ogóle nie wchodziła w grę. Przez kilka lat więc gapiłem się tylko na nią niczym w telewizor jak telecymbał zakochany w aktorce. Mądry człowiek wie, na co go stać i nigdy nie sięga po więcej, ale ja nawet teraz nie należę do najmądrzejszych, więc ciągle jeszcze spoglądam w słońce, olewając to, że w każdej chwili może mnie oślepić. A teraz zrobimy przeskok w czasie. Jak to się dzieje w opowiadaniach SF. A więc siiiuuuuppp... Wystarczy. No to widzicie mnie, gdy mam dwadzieścia trzy lata. Tak, ten szeroki w barach przystojniak przy barze to ja. Dlaczego znowu knajpa? Myśleliście, że spotkacie mnie w kościele? Niczego tam, kurwa, nie zgubiłem. To knajpa jest moją świątynią. A dolewający mi do szklanki barman – moim kapłanem. Mam więc dwadzieścia trzy lata. Od czterech lat kilka razy w tygodniu przerzucam na siłowni tony żelastwa, więc efekt widać. Nie, nie, żadnych anabolików, jadę na czysto. Nie wierzycie? I macie rację. Jestem urodzonym kłamcą, więc nie należy mi wierzyć. Na początku zażywałem trochę koksu, jednak nie za dużo. W sam raz, żeby wyglądać tak, aby na mój widok ludzie schodzili z drogi. Jestem panem życia. Kombinuję to tu, to tam. Przy tym i przy tamtym. Samochody, przemyt, różne szwindelki. Niedźwiadek w paszporcie oryginalnym, lewy na inne nazwisko. Kolesie z bandyckimi ryjami. Dziewczynki, knajpy, te sprawy. No dobra... Siedzę w knajpie i piję. Akurat jestem sam, co się wtedy rzadko zdarzało, może na kogoś czekam lub nie, nie pamiętam. Nagle widzę tego gościa. Wydaje mi się znajomy.

Ruszam mózgownicą i po chwili go rozpoznaję. Trochę się zmienił. Przytył. Ale laski nadal pewnie za nim szczają. Towarzyszy mu babka. NIE TA BABKA. Siadają przy stoliku. Przechylam jeszcze jedną lufę i podchodzę do nich. Uważam się za twardziela, świat należy do mnie, a poza tym mam już trochę w czubie, więc nie pierdolę się w farmazony. Zadaję temu facetowi konkretne pytanie i po mojej minie widać, że oczekuję jasnej oraz konkretnej odpowiedzi. Rozumiecie, czas to pieniądz, a litość to zbrodnia. Oto maksyma, wedle której żyję. Środowisko, w którym się obracam, nie zna innej. Gość trzeźwo ocenia sytuację. Nie jest ułomny, obok siebie ma naprawdę niezłą laskę i mógłby przyszpanować nieco odwagą, gdyby miał jaja, lecz na szczęście dla siebie – nie ma. Za to ma odrobinę rozumu. Przez chwilę się zastanawia, mierząc mnie patrzałkami, a potem mówi jasno i wyraźnie, chociaż wcale nie takiej oczekiwałem odpowiedzi... – Zaskoczony? – pyta po chwili, widząc moją całkowicie zdurniałą minę. – Nieco... – Musiało cię tu nie być, skoro o tym nie wiesz – dodaje. – Taa... Bujałem się trochę po świecie – kłamię. Gość proponuje, żebym się przysiadł i napił się z nimi, jednak odmawiam. Kiwając mu głupawo głową, wracam na swoje miejsce. Ktoś już je podsiadł, więc łapię łachudrę za bety i ciskam nim gdzieś za siebie. Musi coś o mnie wiedzieć, bo nie wraca z powrotem. Daję znak barmanowi, a ten napełnia nowy kieliszek. Zna mnie od dawna, więc od razu zauważa zmianę na mojej twarzy. – Coś się stało? – pyta. – Wyglądasz, jakby ktoś przeleciał cię w toalecie. – Prawie zgadłeś. Właśnie przed chwilą życie wyjebało mnie w dupę. – Nie martw się, stary, nie jesteś sam. Połowa ludzi, którzy tu przychodzą i zalewają pały, została przez nie wydymana. – Kolejna porcja taniej, knajpianej flozofi. Ale barman ma rację.

Bary są pełne ludzi zgwałconych. Kobiet i mężczyzn. Życie w ten czy inny sposób dyma każdego i czasami tylko alkohol wypijany w knajpach pozwala o tym zapomnieć. Jednak do rzeczy... Mam dwadzieścia trzy lata i od kilku chwil mój świat nie jest już tym samym. Nigdy nie był zbyt skomplikowany, lecz nagle stał się właśnie taki. Siedzę, piję i nie mogę uwierzyć, w to co usłyszałem. W końcu postanawiam sam sprawdzić... Wracam do domu (po drodze kupuję w nocnym parę piw) i sięgam po telefon. Najpierw dzwonię do informacji i pytam o numer tego miejsca, o którym wspominał facet. Zapisuję go, wybieram ów numer i czekam. Odzywa się słodziutki głosik. Na słuch tak osiemnasto–dwudziestoletni. Pytam o Paulinkę. Okazuje się, że na razie jest zajęta. Zamawiam ją na najbliższą wolną godzinę i podaję adres swojej chaty. Potem znowu chleję i gapię się w tv. Świat na ekranie przeważnie jest taki piękny. Prawie każdy ma w nim szmal. Jednak za oknem mieszkania już taki nie jest. W tym realnym prawie nikt nie ma pieniędzy. Gudzowaci oraz jemu podobni to tylko kilku palantów w lektyce, którą naród dźwiga na swych barkach. Czekam, mając nadzieję na to, że gdy usłyszę dzwonek i otworzę drzwi, ujrzę obcą osobę. Gość mógł przecież wpuścić mnie w kanał. Obiecuję sobie, że jeśli to okaże się nieprawdą, ja też wpuszczę go w kanał, ale w prawdziwy. Mija godzina, druga, zaczyna się trzecia. Jestem już nieźle pijany i prawie zasypiam, kiedy rozlega się dzwonek. Wstaję i z bijącym sercem idę do drzwi. Otwieram... Wygląda tak jak przed laty. Jakby nadal chodziła do szkoły. Mam wrażenie, że cofnąłem się w czasie, stoję na szkolnym korytarzu i obcinam ją wzrokiem. Niestety to tylko złudzenie. Jest teraźniejszość, Ania ma parę lat więcej, używa pseudonimu Paulina i daje dupy za pieniądze. Jej były chłopak powiedział prawdę. No cóż, kanał, do którego miałem go wpuścić, będzie musiał poczekać na jakiegoś innego matoła. Dopiero po chwili spostrzegam, że nie jest sama. Za nią stoi

osiłek. Ja również wyglądam nieźle, jednak on to istny Schwarzenegger, tyle że o wiele mniej przystojny. Znam go, mówią na niego „Rączka". Jeszcze niedawno obstawiał bramki w dyskotekach. On też mnie dobrze pamięta. Nieraz dostawał sporo do łapy, żeby wpuścić mnie do przetłoczonej sali. – Jestem jej ochroniarzem – wyjaśnia – i muszę sprawdzić mieszkanie. To dla bezpieczeństwa dziewczyny. Rozumiem. Świat jest pełen zboków. Czubów. Czy też rozrywkowej, zaćpanej młodzieży z genialnymi pomysłami. Drzwi otwiera jeden, potem nagle dwóch wyskakuje z szafy i rozpoczyna się zabawa w kolejarza. Rozumiem to, więc nie protestuję. Odsuwam się i pozwalam, żeby wszedł przeszukać chatę. Robi krok do przodu, ale przystaje i macha ręką. – U pana na pewno niczego sprawdzać nie trzeba – mówi i zawija się na pięcie. Wyraźnie robi to wrażenie na dziewczynie. Kim jest ten gość? – pytają jej oczy. Nikim, odpowiadam w duchu. Drobnym złodziejem, oszustem i paserem w jednym. Jeszcze swobodnie brylującym w przestępczym światku i znającym odpowiednie adresy. (Dopiero za parę lat gliny rozbiją miejscowy półświatek, pozamykają większość kumpli, przestanie mi się wieść i zacznę szukać normalnej pracy). Teraz jestem na tyle znany w mieście, że ochroniarze burdeli wolą nie robić sobie ze mnie wroga. Ania, a raczej już Paulina, wchodzi do mojego mieszkania. Jest nieźle urządzone, więc nie mam się czego wstydzić. Wprowadzam ją do pokoju, proponuję coś do picia. Wyraża ochotę. Przyrządzam drinka, podaję jej, a potem siadam naprzeciwko. I nic. Siedzę tylko i się na nią gapię. Tak jak za szczeniackich lat. Chłonę ją wzrokiem niczym jakiś cud natury, który zdarza się raz na sto lat i trwa kilka sekund. Jednak Anię-Paulinę, zaczyna to irytować... – Eee, ty! Będziesz mnie rżnął czy się tylko na mnie gapił? Czar pryska. Niczym za dotknięciem jebanej czarodziejskiej różdżki. Powraca teraźniejszość. Znowu jestem tylko drobnym chachmętem, a ona dziwką, którą sobie zamówiłem w agencji. – Mamy tylko godzinę – dodaje.

– Rżnął czy gapił? No, cóż... Dla ciebie to jakaś różnica? – Żadna – odpowiada. – Chociaż, jeśli chodzi o ciebie, wolałabym, żebyś mnie przeleciał. Podobasz mi się. Uśmiecham się na to wyznanie. Kiedyś marzyłem o takich słowach z jej ust, a teraz otrzymywałem je za pieniądze. Kupiłem sobie marzenie. Ironia losu. Jego niezdrowe poczucie humoru. Uśmiecham się ponownie. Jestem żałosny. Ale kto nie jest? Wy? Wierz cie w to nadal, a daleko nie zajedziecie. Wasz wózek prędzej czy później też stoczy się z górki i polecicie w przepaść na łeb, na szyję. – Wiesz, znałem cię kiedyś – mówię. Przez chwilę wydaje się zaskoczona. – Kiedy? – W szkole. – He, nie pamiętam cię. – Niemożliwe. Byłem w niej najprzystojniejszym facetem. – Chodziłam z najprzystojniejszym facetem. – Fakt. No to byłem drugi po nim. – Nie było nikogo takiego. Reszta menów to były zera niewarte najmniejszej uwagi. Na pewno wypatrzyłabym takiego gościa jak ty. Okłamujesz mnie. Nie chodziłeś ze mną do szkoły. Inaczej bym pamiętała. – No dobra. Nie chodziliśmy razem do szkoły. Mieszkałem niedaleko i czasami cię widywałem. Zawsze wydawałaś się taką fajną, porządną dziewczyną, więc jestem... zaskoczony. – Tylko bez żadnego umoralniania. Lubię seks i pieniądze. A w tym fachu mam jedno oraz drugie. Wystarczy? – Owszem. Nie chciałem cię umoralniać. Napijesz się jeszcze? – Wszystko mi jedno, to twoje pieniądze. Zamiast się pieprzyć, możemy pić. Miałam już dzisiaj dwóch klientów. Szmalownych, ale starych i obleśnych. Jeden zanim mnie przeleciał, kazał na siebie nasikać, a drugi... – Nie chcę słuchać o twoich klientach. Pogadajmy o tobie. – Nie ma o czym. Jak widzisz, jestem prostytutką, lubię to i raczej się już nie zmienię.

– No tak... Wstaję, podchodzę do barku, nalewam wódki do szklanki, wypijam ją jednym haustem, wzdycham. Na co liczę? Na to, że sprzeda mi jakąś tanią bajeczkę o ciężkiej chorobie matki, na wyleczenie której potrzebne były pieniądze, czy podobnej losowej okoliczności? Nie wiem. Jej szczerość przeraża mnie. Gdzieś tam, w głębi siebie, nadal ją kocham. Ciągle jestem tym heavymetalowcem wzdychającym do niej na przerwach między lekcjami oraz nocami, kiedy leżałem w łóżku i ściskałem swojego pytona. Może liczę na to, że chciałaby w końcu wydostać się z tego gówna? Tak, tego właśnie pragnę. Mógłbym jej pomóc. I zrobiłbym to. Co prawda jestem przestępcą, lecz także romantycznym gościem, wierzącym w prawdziwą miłość oraz potrafącym wybaczać. Od czasu do czasu piszącym wiersze oraz opowiadania chowane głęboko w szufadzie. Jednak nic z tego. Mam przed sobą zimną sukę. Wyrachowaną bladź żyjącą wyłącznie dla szmalu. Muszę zacząć trakto wać ją jak klient, a nie jak posłaniec od Boga, który postanowił dać jej szansę. Ona nie jest Magdaleną i nigdy nią nie będzie. Żyjemy w pierdolonej Polsce, ledwie co po przemianach, prawdziwym Bogiem zaczyna być pieniądz, a Jezus i reszta tej bandy powoli przechodzą do opozycji. Bóg SZMAL kocha takie kobiety jak ona. Ale znacznie mniej takich rozdartych wewnętrznie gostków jak ja. W świecie, którym on włada, trzeba być zdecydowanym w każdej dziedzinie życia, nie ma w nim miejsca dla mięczaków. Jestem miękki. Udaje mi się stwarzać pozory twardziela, lecz tak naprawdę jestem miękki niczym gąbka. Siadam i wbijam w nią wzrok. Dziewczynę wyraźnie drażni moje milczenie. Chyba nie jest przyzwyczajona do takich sytuacji. Do picia, wpatrywania się w nią oraz gadania o niczym. Nie za pieniądze, które jej dam. Ale na świecie pełno jest świrów. Jedni za tyle szmalu od razu chcą ją pieprzyć i nie stracić ani minuty z przysługującej godziny, inni chcą tę godzinę przegadać. Jest młodą kurewką, więc jeszcze musi się w tym fachu sporo nauczyć. Przede wszystkim cierpliwości. Widzę, że stara się w nią uzbroić, jednak nie bardzo jej to

wychodzi. – Fajna chata – mówi po bardzo długim milczeniu. – Jesteś bogaty? – Jak Rockefeller. – Nie znam. To jakaś szycha w mieście? – Taa... tylko że nie w tym. – Pewnie w Warszawie. Tam mieszka wielu bogatych. – Trafłaś w dziesiątkę. To wszystko na kolejne długie minuty. Zastanawiam się, co zrobić. Jak rozegrać tę partię pokera? Jak przegrać i przy tym wyjść z twarzą? Nagle rozlega się dzwonek u drzwi. Na jego dźwięk Ania-Paulina-Kurewka oddycha z ulgą. No tak, najgorsze są te bogate psychole. Znacznie pewniejsze są te wszystkie co prawda odchylone, lecz zwyczajne zboki, bo przynajmniej wiadomo, czego oczekują. A ten... siedzi tylko, wlepia gały i nie wiadomo, o czym myśli. Może jakby dziwka wyglądała z poderżniętym gardłem? Na szczęście „Rączka" zjawia się w samą porę i wybawia ją z tego. Minęła godzina, okropna. Dziewczyna bez słowa rusza do przedpokoju. Idę za nią. Otwieram drzwi i staję twarzą w twarz z jej gorylem. Ona chce wyjść, jednak przytrzymuję ją jedną ręką, drugą sięgam do kieszeni, wyjmuję pieniądze, od razu podając je gorylowi. – Zostawiam ją jeszcze na godzinkę – oznajmiam. „Rączka" patrzy na kasę, potem na dziwkę, ale widać jest bystry jak woda w studni, tępy jak przecinak oraz rozgarnięty jak kupa liści, bo nie dostrzega w jej oczach błagania, żeby ją stąd zabrał. Ja za to wyraźnie je widzę. Chowa pieniądze do kieszeni i odchodzi. Zamykam drzwi. Spoglądam na dziewczynę. Widzę strach malujący się na jej twarzy, słyszę przyspieszony oddech. Uśmiecham się. – No to teraz możesz zagrać na nim jakąś ładną melodię – mówię, pokazując wzrokiem na dół, a ona fachowo dobiera mi się do rozporka. Godzinę później wraca „Rączka", żeby zabrać ją z mojego życia. Na odchodnym Kurewka-Paulina-Ania obdarza mnie słodkim uśmiechem, który mówi, że zrehabilitowałem się w stu procentach, ja żegnam ją podobnym i na tym koniec. Wracam do pokoju i

upijam się przez godzinę. Potem piszę wiersz o miłości, której jeszcze nie dane mi było przeżyć. Następnie udaję się do łazienki, rozbieram się, wchodzę pod prysznic i próbuję zmyć z siebie cały syf świata. Wychodzę z kabiny po kwadransie, staję przed lustrem i spoglądam na swoje odbicie. Najdłużej wpatruję się w zwisającego bezwładnie futa. Nic się nie zmienił, wygląda po staremu. Dziura, w którą go wkładałem, nie była wcale niezwykła. Wracam do pokoju, otwieram piwo, kładę się do łóżka i przerzucając pilotem kanały telewizora, próbuję znaleźć coś godnego uwagi. W połowie jakiegoś flmu z Robertem de Niro zasypiam i nic mi się nie śni.

METAFIZYKA W hołdzie kobiecej intuicji Wydarzyło się to w 1999 roku. Nasza córka Malina miała już cztery lata, więc uznaliśmy z żoną, że to dobry wiek, aby zacząć poznawać świat. Poszliśmy do Orbisu, obejrzeliśmy oferty i wybraliśmy Cypr. Półtora miesiąca później znaleźliśmy się w Larnace. W Polsce trwała już deszczowa jesień, tutaj wciąż było ciepło oraz zielono. Taksówką dostaliśmy się z lotniska do hotelu Vergil, który nam polecono w biurze podróży i który miał być rajem na ziemi. Raj na ziemi okazał się mikrym budynkiem, zupełnie innym niż na folderze. Nie znajdował się w mieście, tylko daleko poza nim. Przy niemal zupełnie pozbawionej zieleni drodze do Famagusty i na dodatek dobre pół kilometra od Morza Śródziemnego. – To chyba zły sen – powiedziała moja żona, patrząc na budynek hotelu. – Może w środku wygląda lepiej – próbowałem ją pocieszyć i wniosłem bagaże do recepcji. Zarośnięty, wyglądający jak wilkołak recepcjonista akurat dłubał w nosie. Miał około pięćdziesiątki, a z rozchylonej koszuli wychodziły mu siwe kłaki. To miał być miły i uroczy hotel prowadzony przez równie uroczą rodzinę. Wszystko wskazywało na to, że przez rodzinę Adamsów. – Jezu, zaraz zwymiotuję – powiedziała Ala. – Uśmiechnij się. Może pod tą odrażającą powłoką znajduje się miły oraz czarujący człowiek. Adams odprowadził nas do pokoju. Zupełnie olał to, że mamy bagaże, więc wnieśliśmy je na górę sami. Obleś otworzył drzwi, zostawił w nich klucz i zwiał, nie czekając nawet, aż zajrzymy do środka. Weszliśmy i zapaliliśmy światło. Pokój wydawał się w porządku. – Przynajmniej znajdują się w nim łóżka – stwierdziłem. – I ładna tapeta w urocze czerwone kropki – dodała żona. – Kurwa, te urocze kropki to rozjebane na amen komary –

oznajmiłem, przyglądając się uważnie ścianie. – Nie żartuj. I nie klnij przy dziecku. – Nie mam zamiaru żartować. Te ściany to największy komarzy cmentarz na tej planecie. Istne Powązki. – Tata, ja nie chcę spać na cmentarzu – zawołała mała. – Ja też nie zostanę tu ani minuty dłużej – stwierdziła Ala, ruszając do drzwi. – Zaczekaj, kochanie – zatrzymałem ją. – Zrobił się już późny wieczór, mała jest padnięta. Tę noc przekimamy tutaj, a jutro z samego rana pogadam sobie z hotelarzami i zadzwonię do tych chujów z Orbisu. – Nie, nie będę spać w tej owadziej trupiarni. – Spokojnie, spokojnie maleńka – przytuliłem ją. – Rano, jak będzie trzeba, zrobię z tego miasta drugi Bejrut. Pół godziny później położyliśmy się spać w fatalnych nastrojach, wszyscy w jednym łóżku, bo gdy położyliśmy małą na dostawce, która była zwyczajną polówką, ta złożyła się i już nie można było jej naprawić. Obudziłem się pierwszy, ubrałem się i wciąż wkurwiony zszedłem na dół. Rozglądałem się za tym obwiesiem, który nas przyjął, albo za kimś podobnym. Na kogoś o aparycji Marilyn Monroe nie liczyłem. Hotel świecił jednak pustkami. Nigdzie żywej duszy. Wpadające przez okna słońce podkreślało tylko cały syf budynku. Jego upadek, który musiał nastąpić już dawno. Jeszcze bardziej wkurwiony wyszedłem na dwór. W tym momencie rypnęło. Bardzo blisko, tuż obok. Zatrzęsła się ziemia, w górę wystrzelił gęsty, czarny dym. Odruchowo pobiegłem w tamtą stronę. Także kilku ulicznych przechodniów. Samochód nie miał szyb, a to, co było przewieszone przez resztkę dachu, prawie nie przypominało już człowieka. Klasyczny zamach za pomocą bomby podłożonej pod wóz, niespierdolony w żadnym szczególe. – O kuuurwwaaaa... – wyszeptałem, patrząc na krwawiące strzępki zwłok. I wróciłem szybko do hotelu, bo wybuch musiał obudzić moją rodzinkę. Nie myliłem się. Obie już nie spały.

Siedziały na łóżku przerażone. – Co się stało? – zapytała żona. – Nie wiem – skłamałem, nie chcąc jej denerwować. – Powiedz prawdę, przecież widzę, że kłamiesz. – No dobra, ale tylko się nie denerwuj. Ktoś przed hotelem wysadził samochód z gościem w środku. – Boże! Nie zostanę na tej wyspie ani dnia dłużej! – Spokojnie. To nic takiego. Zdarza się i u nas. – Gówno mnie to obchodzi! – Masz rację. Tego już za wiele. Idę skopać dupę właścicielowi tego przybytku. – Nie. Najpierw zadzwoń do Orbisu i każ im znaleźć dla nas normalny hotel. Dopiero potem możesz nakopać temu brudasowi. Zrobiłem tak. Znalazłem w swoich papierach numer biura podróży, wziąłem komórkę i wystukałem cyfry. Czekałem długą chwilę, zanim w Polsce łaskawie odebrano telefon. – Biuro Podróży „Orbis", flia w Koszalinie, słucham... – Dzwonię z hotelu na Cyprze – powiedziałem do tej baby. – Z hotelu, który nie spełnia należytych wymogów. – Nie rozumiem, psze pana, jak to: nie spełnia? W ogóle to proszę najpierw się przedstawić i podać numer zawartej z nami umowy turystycznej. – Chyba pani żartuje? Skąd mam pani wziąć, do cholery, numer jakiejś umowy? Niech pani słucha! Nazywam się Markowski i przyjechałem wraz z żoną i córką na Cypr na wakacje życia. Jednak hotel, w którym nas ulokowaliście i który miał być ciepłym, rodzinnym miejscem, wygląda jak podrzędny burdel. – Po pierwsze, bardzo proszę się tak nie wyrażać, po drugie, proszę podać nazwę hotelu, to sprawdzę w komputerze. Podałem jej nazwę hotelu. Chwilę potrwało, zanim coś tam sprawdziła. – Oj, chyba pan przesadza. Mam tu czarno na białym, że hotel Vergil słynie z ciepłej atmosfery i rozpieszczania gości. Wszyscy nasi klienci wyjeżdżali z niego zadowoleni. – Gówno mnie obchodzą wszyscy, ja nie jestem zadowolony!

Natychmiast proszę nas przenieść do lepszego hotelu! – Chyba jest pan przewrażliwiony. W komputerze mam napisane... – Niech mnie pani posłucha! Mam w dupie pani komputer! Wykupiłem w waszym biurze trzy tygodnie na rajskiej wyspie, a czuję się jak na zesłaniu na wyspie diabelskiej. Ma nam pani jeszcze dzisiaj zmienić hotel! – Proszę się nie wyrażać albo zaraz przerwę rozmowę. – Posłuchaj mnie, ty słodkogłosa damusiu! W tym hotelu wybuchają bomby! – Phi... pan żartuje. Cypr to nie Trzeci Świat. – Posłuchaj, tępa krowo! Właśnie przed chwilą jaja faceta, pod którego samochód podłożono bombę, wleciały przez hotelowe okno i pacnęły na podłogę tuż obok mojej córki! Dawaj mi tu, kurwa, swojego kierownika!!! – Kierownika niestety nie ma, a tak w ogóle nie rozumiem, dlaczego pan dzwoni z tym do nas, bo takie sprawy załatwia się na miejscu przez naszego rezydenta. Jego numer na pewno pan od nas otrzymał – powiedziała i rozłączyła się. – Mam zadzwonić do rezydenta – poinformowałem przysłuchującą się żonę.– Podobno mamy jego numer. – No to dzwoń, dzwoń do tego rezydenta i niech nas stąd zabiera. Na odnalezienie tego pierdolonego numeru straciłem dobre piętnaście minut. W końcu znalazłem, wybrałem numer i po chwili usłyszałem jakiegoś gościa nawijającego po grecku. – Jest pan rezydentem Orbisu na Cyprze? – Tiak. Cim mogie slużyć? – Jestem turystą z Polski, z żoną i dzieckiem, dzwonię z hotelu Vergil i powiem krótko: Masz, kurwa, godzinę, żeby tu przyjechać i zabrać nas z tego syfu! Inaczej ci z dupy nogi wyrwę!!! Przyjechał po dwudziestu minutach. Widać lubił swoje nogi. Miał około trzydziestu pięciu lat, był niski, śniady, nosił okulary, uśmiechał się. – Dzin dybry. Na dworze policja. Co się stać? – Głową jednego z twoich ziomków ktoś w dachu jego własnego samochodu przebił szyberdach. To się stać!

– Nie rozumieć... – Uspokój się – upomniała mnie żona. – Pogadaj z nim spokojnie. – Dobra, spokojnie. Posłuchaj mnie, kurwa! Czy widziałeś ten hotel?! Nie o takim gównie marzyliśmy! Nie chcemy w nim mieszkać! Masz nas stąd zabrać, i to już!!! – Niech pan na przykład spojrzy na te ściany – odezwała się Ala. – Widzi pan? – Nio. Przyznam, trocha oryginalna malunek. – To komary! – wrzasnąłem. – Komary, które ktoś rozgniatał na niej przez wiele lat. Dowiedzieliśmy się zresztą, skąd wzięło się tam tyle komarów. Kiedy czekaliśmy na rezydenta, otworzyłem na oścież okno i gdy się przez nie wychyliłem, okazało się, że tuż pod nim przepływa jakiś wodny kanał, prawie ściek, pełen wszelkiego syfu. W tym czasie stwierdziliśmy także brak ciepłej wody w obskurnej łazience. Nieee... rozmawiając z tym gościem, nie mogłem zachować spokoju. Grek zbliżył się do ściany i odchylił okulary. Westchnął, a potem powiedział: – Plosza dać mnia dwa godzina. Znajde wam hotel lepsza od tego. – Zaczynam kochać tego miłego człowieka – skomentowałem i mrugnąłem do żony. Wrócił znacznie wcześniej, uśmiechając się od progu. – Znalazlem. Hotel Eva. Ladny, piękny. De lux. Chodzta! Polubiłem go jeszcze bardziej, gdy pomógł nam znieść walizki. W recepcji siedziała kobieta. Gruba, z przetłuszczonymi włosami, długim nosem. Zapewne pani Adams. Widać pan Adams był mądrym facetem i wolał samemu nie narażać tyłka. Chyba już wiedziała, że rezygnujemy z nieziemskich luksusów i niebiańskiej atmosfery tego miejsca, bo rzuciła nasze paszporty na blat z zaciętą, wielce obrażoną miną. Nie jechaliśmy długo. Hotel Eva znajdował się niedaleko i kiedy tam dotarliśmy, jego widok nie wywołał w nas odruchu wymiotnego. W środku też nikt z nas nie puścił pawia. Nie był to Hotel Plaza, ale i nie Vergil. Przyjemna recepcja, w niej uśmiechnięty, przystojny facet, wokół sporo

egzotycznych kwiatów w donicach. Oraz basen. Duży, ładny, z czystą wodą, otoczony palmami. – Dobra, nie podejmujmy decyzji pochopnie, najpierw obejrzyjmy pokój – zaproponowała żona. Zgodziłem się z nią. Mieli windę (co też uznaliśmy za duży plus), więc wjechaliśmy na czwarte piętro. Towarzyszyli nam rezydent i młody chłopak z recepcji, który w windzie skupiał całą uwagę na piersiach Ali. Spiorunowałem go wzrokiem, dopiero wtedy chłoptaś zawstydzony spuścił oczy. Pokój był OK. Duże wyro dla nas i całkiem spore dla małej. Telewizor, lodówka, klimatyzacja. Kiedy wyszliśmy na balkon, wpadliśmy w zachwyt. Rozciągał się z niego widok na Morze Śródziemne. Co prawda do morza był spory kawałek, jednak z tej wysokości mieliśmy je jak na dłoni. Podobało nam się tu, lecz nie daliśmy tego jeszcze po sobie poznać. Wyszliśmy z pokoju, a potem zjechaliśmy windą na dół. Wychodząc z niej, usłyszałem znajomy, bratni język. W holu rozmawiały Rosjanki. Piękne Rosjanki. Jedna posłała uśmiech w moją stronę i to przeważyło szalę. – To miejsce jest cudowne. Zostajemy. Zaraz wniosę na górę walizki – powiedziałem. – A mnie jakoś przestało się podobać – powiedziała żona, patrząc na owe rosyjskie laleczki. Jednak mimo wszystko zostaliśmy. Potem okazało się, że hotel jest pełen Ruskich. Głównie kobiet, z których większość warta była grzechu. Wiedziałem, że przez cały czas chodzą po głowie mojej żonie. – Ciekawe, co one tu robią? – rozważała, kiedy jeszcze tego samego dnia siedzieliśmy przy basenie, a ja nie mogłem powstrzymać się, aby nie zerkać na piersi Rosjanek, bo opalały się toples. – Są na wczasach, tak jak my – odparłem. – Mnie wyglądają na takie, które przyjechały tu do pracy. – Mówisz tak, bo są ładne oraz nowoczesne. Wiesz co, kochanie? Ty też zdejmij kostium i wystaw cycuszki na słońce, a od razu

lepiej się poczujesz. Bo skasujesz te panny na całego. – Będziesz zerkał na moje piersi tak jak na ich? – No wiesz... Twoje znam już na pamięć, a ich widzę pierwszy raz. – No to nie mam zamiaru z nikim konkurować. – O, o, lezie tu jakiś facet w pomarańczowych kąpielówkach. Jestem pewien, że gdy odsłonisz piersi, nie oderwie od nich oczu. – Wolałabym, abyś ty nie odrywał od nich oczu. – Oj tam, kochanie... – Idę popływać. Tobie też radzę wskoczyć do wody, żebyś trochę ochłonął. Mam nadzieję, że znowu niczego między nami nie zepsujesz... – powiedziała i wskoczyła do basenu, podpływając do córki unoszonej na wodzie przez gumowe kółko. Wieczorem wyszedłem na samotny spacer po okolicy. Łaziłem z godzinę, a potem wstąpiłem do sklepu, aby kupić kilka piw. Znalazłem lodówkę z browarami, wyciągnąłem cztery butelki i poszedłem za nie zapłacić. Przede mną przy kasie stała jedna z hotelowych Rosjanek. Płaciła za butelkę wódki. Była to dziewczyna, której cycki podobały mi się na basenie najbardziej. Cała jej reszta też nie była najgorsza. Uśmiechnęliśmy się do siebie. – Hotel Eva ? –zapytała. – Tak. – Ty z Polszy? – Da. – Mienia zawut Swietłana. – Krzysztof. – Jesli choczesz pogawarit, prijdi, nomier tritcat adin – powiedziała, puściła do mnie oko i wyszła z faszką pod pachą, ponętnie kręcąc tyłkiem. „No to mam dylemat" – pomyślałem. Zapłaciłem za piwo i ruszyłem do hotelu. Gdy się w nim znalazłem, dylemat bynajmniej mnie nie opuścił. Tylko się nasilił, zwłaszcza kiedy przyszło mi w windzie wybrać piętro. Na naszym, czwartym, pokoje kończyły się na numerze 28, więc pokój 31 musiał znajdować się wyżej.

Wcisnąłem przycisk z cyfrą 5 i ruszyłem ku przeznaczeniu. Winda właśnie się zatrzymywała, gdy zadzwoniła komórka. Na wyświetlaczu pojawiło się imię mojej żony. Odebrałem, myśląc, że pewnie chce mi powiedzieć, co mam kupić w sklepie. – Chyba za wysoko pojechałeś. Nasz pokój znajduje się niżej – powiedziała i rozłączyła się. Do dziś nie mam pojęcia, skąd wiedziała, że pojechałem piętro wyżej. Z czystego strachu nigdy jej o to nie zapytałem.

PIERWSZE PIENIĄDZE ZAROBIONE NA PISANIU Telefon zadzwonił kilkanaście dni wcześniej. – Pan Rutkowski? – usłyszałem męski głos. – Tak, słucham... – Dzwonię z Tucholi. Organizujemy wieczorek literacki. Pomyśleliśmy o panu. – Czytaliście coś mojego? – zapytałem z niedowierzaniem, mając na uwadze swoją, jak dotąd, jedyną książkę, o więzieniu, Kryminał tango. Służyła księgarzom głównie jako podkładka pod meble, żeby się nie kiwały. Nie żartuję, sam kiedyś widziałem. Ale nie wkurwiłem się. Przynajmniej miał ktoś z niej jakiś pożytek. – Taaak... – odparł przeciągle facet i już wiedziałem, że kłamie. – Które książki?– zapytałem. – Wszystkie – odparł gość. – Jest pan świetnym pisarzem. Wybitnym. Pomyśleliśmy o panu w pierwszej kolejności. – Bardzo się cieszę. Jakie będzie honorarium? – Honorarium? – zapytał facet, jakby pierwszy raz w życiu słyszał to słowo. – Chyba nie sądzicie, że taki pisarz jak ja ruszy dupę i w samym środku zimy pojedzie do tej waszej pipidówy za frajer? – No, nie... Jednak wie pan... Jesteśmy małym i biednym miastem... Myśleliśmy... – Co myśleliście?! – Nie, nic... Pięćset złotych. – Chcę tysiąc. – Na tyle nas nie stać. – Dobra, niech stracę. Ale zwracacie za bilet. – Na to możemy przystać – zgodził się gość po drugiej stronie i podał mi dzień, godzinę oraz ulicę, na którą miałem przybyć. Odłożyłem słuchawkę i przez długą chwilę zastanawiałem się, skąd miał mój numer. Byłem nieznany. Pewnie się pomylił i wziął mnie za kogoś innego. Tylko za kogo? Jedyny Rutkowski, który przychodził mi do głowy, to ten słynny detektyw. Ale czy on pisał? I co? Chociaż w gruncie rzeczy nie obchodziło mnie to. 500 złotych piechotą nie chodzi i tak czy siak miałem zamiar pojechać

do Tucholi, przeczytać parę swoich wypocin i skasować pieniądze. W końcu też byłem pisarzem. Nawet jeśli moje książki podkładano pod meble. Tyle że przynajmniej znajdowały się w księgarni. Powiedziałem żonie o swoim nagłym awansie do pierwszej ligi. Popukała się w czoło. Rzadko mnie czytała. W ogóle nie ceniła. Była inteligentna i miała dobry gust. – Skąd oni cię wytrzasnęli w tej Tucholi? – Nie mam pojęcia. Może ktoś stamtąd znalazł Kryminał tango w koszalińskim kuble na śmieci. – Tak. To jedyne wytłumaczenie. Nikt rozsądny nigdy by tej książki dobrowolnie nie kupił, a tym bardziej przeczytał. – Chcą mi zapłacić 500 złotych, plus zwrot za bilet. – Uważam, że powinieneś tam pojechać – powiedziała z powagą. – Bo to chyba będą jedyne pieniądze, jakie zarobisz na swoim pisaniu. Zgodziłem się z nią w duchu. Pojechałem. Dwa tygodnie później. Jeśli się zarabia 1500 złotych miesięcznie, dodatkowe 500 jest warte zachodu. Tuchola nie znajduje się daleko od Koszalina. Pociągiem to ledwie trzy godziny. Przyjechałem kilka godzin przed czasem, zakotwiczyłem w pierwszej napotkanej knajpie i trochę wlałem w siebie dla animuszu. Nigdy jeszcze nie czytałem swoich tekstów. W ogóle ich nie czytałem po napisaniu. Widocznie ja też miałem dobry gust. Dlatego potrzebowałem lekkiego kopa. Luzu. Trawki niestety nie miałem. Skończyłem z nią jakiś czas temu. Jednak życie bez niej czasami wydawało się nie do przeżycia. Piwo zrobiło swoje. Po pięciu żywcach byłem gotowy stawić wszystkiemu czoło. Życiu, śmierci, kosmitom. Oraz całej kupie innych niebezpieczeństw. Planeta Ziemia jest ich pełna. Na każdym kroku czai się wróg. Godzinę przed spotkaniem znalazłem wskazany adres. Dom kultury. Był taki jak stan całej kultury w tym kraju. Odrapany, rozsypujący się, ciągnący resztkami sił. Przekroczyłem próg tej rudery, uważając, aby żadna obluzowana cegła nie zleciała mi na łeb. Wnętrze okazało się trochę lepsze. Albo tylko świeża farba na ścianach trzymała wszystko do kupy. W każdym razie nie było

nieprzyjemne dla oka. Odnalazłem numer pokoju, który miałem podany w adresie, i zapukałem. – Wlazł! – ktoś wykrzyknął. Nie spodziewałem się niczego innego. Pracownicy polskiej kultury zwykle pasowali do jej ogólnego stanu. Wlazłem. To była istna kanciapa, a nie biuro, tylko że zamiast szafek na szczotki miała biurko, za którym siedział dupek. Młody i chudy dupek. Wyglądający jak Chopin na chwilę przed wykitowaniem. – Czego pan chce? – przyjął mnie, jak należy. – Nazywam się Rutkowski – odrzekłem. Gość nagle podskoczył w górę, jakby krzesło, na którym siedział, wsadziło mu właśnie w dupę jedną ze swych nóg. – Rutkowski! Ten słynny pisarz?! – Ten sam. – Byłem pewien, że jest pan starszy. – Jestem. Ale dbam o siebie. Jeżdżę na rowerze, biegam i ganiam z torbą pełną kijów po takich zielonych polach. – Cieszę się, że przyjął pan nasze zaproszenie – rzekł uroczyście dupek, ściskając moją grabę. – To dla nas zaszczyt. Naprawdę wielki zaszczyt. – Ja myślę! – odrzekłem. – Rzadko zapuszczam się na wiochy, jednak dla was zrobiłem wyjątek. Olałem zaproszenia z Gdańska, z Warszawy, a nawet z Berlina i zawitałem tutaj, godząc się na waszą jałmużnę. A` propos forsy... Kiedy ją otrzymam? – Od razu po wieczorze autorskim. – No dobra. Mogę poczekać. Co prawda, nie ma na co, jednakże w życiu czasami trzeba iść na kompromisy. – I słusznie, i słusznie... Nasze miasteczko jest panu wdzięczne. Powłaził mi w tyłek jeszcze trochę, a potem gdzieś mnie zaprowadził. Do ponurego, zatęchłego pomieszczenia z setką krzeseł. Do miejsca, gdzie miałem stracić dziewictwo. – A gdzie widownia? – zapytałem z nadzieją. Liczyłem, że nikt nie przyszedł i że będę czytał dla dupka oraz czterech ścian. To byłaby najłatwiej zarobiona forsa w moim życiu. Ale chudzielec rozwiał moje złudzenia.

– Impreza trochę się opóźniła z przyczyn technicznych. Ludzie zaraz powinni się zjawić. Rzeczywiście już po chwili drzwi się otworzyły i jakiś palant wetknął do środka łeb. Zakuty łeb. W każ dym razie wyglądał na zakuty. Bo dla mnie każdy łeb jest zakuty, a najbardziej mój. Skoro Bóg stworzył nas na swoje podobieństwo, sam musi być niezbyt udany. – Proszę. Bardzo proszę – zapiszczał dupek-organizator. Widocznie niesprawiedliwie go oceniłem na początku. Jednak z jego osobistą kulturą nie było wcale tak źle jak z kulturą całej Polski. Znał słowo „proszę". No, no. A nawet potrafł je połączyć ze słowem „bardzo". Zakuty łeb wszedł i usiadł na najbliższym krześle, a za nim posypała się reszta zakutych łbów. Nadchodziły jak kataklizm. Pojedynczo, parami, całymi bandami. Damskie oraz męskie. Wszystkie zakute bez wyjątku. Wkrótce wypełniły całą salę. – No, panie Rutkowski, może pan zaczynać. – Poczekajmy trochę, może ktoś jeszcze się zjawi – odparłem, chcąc jak najdłużej odwlec chwilę mojego publicznego wystąpienia. – No dobrze. Proszę mi tylko dać znać, kiedy. Wtedy pana zapowiem. Wyszedłem na korytarz. Frekwencja dopisała, nie ma co. Wyglądało na to, że mimo wszystko będę musiał zapracować na te pół tauzena. Nagle ujrzałem plakat. Wisiał na ścianie. Moją uwagę zwróciło zwłaszcza jedno nazwisko. Moje nazwisko. K. S. RUTKOWSKI. Podszedłem bliżej. Zapraszamy na wieczór autorski znanego pisarza K. S. RUTKOWSKIEGO, KRÓLA POLSKIEGO UNDERGROUNDU – widniało na plakacie. Niżej była już tylko data imprezy oraz adres tej budy, w której właśnie byłem. „No, no – stwierdziłem w myślach – jestem sławny". Połechtało to mile moje próżne, leniwe i cyniczne ego. Zaczynałem kochać tę mieścinę. Król polskiego undergroundu, no, no, no, czego można było jeszcze chcieć więcej? Nie wiedziałem, skąd wzięli te

wszystkie bzdury, ale podobały mi się. Drżyjcie Stasiuki, Pilchy i inne beztalencia. Król nadchodzi, żeby skopać wam tyłki. Wróciłem na salę, aby stawić czoło swojej wielkiej sławie. Zakute łby wlepiły we mnie gały. Kiwnąłem ręką na organizatora. W mig zaskoczył. Wyszedł przed publikę i zakaszlał. – Hm... Hm... Nie mam zamiaru długo mówić – zaczął doniośle. – Powiem tylko jedno: K. S. Rutkowski! Ten, na którego wszyscy czekamy! Wskazał na mnie. Zakute łby zaczęły klaskać. Skinąłem im nieznacznie głową i wylazłem na środek. „Co my tu mamy?"– pomyślałem, prześlizgując się wzrokiem po sali. – „Całą bandę imbecyli. Stuprocentowych imbecyli, skoro przyszli w ciemno oglądać i słuchać takie zero jak ja. No cóż, dobra reklama czyni cuda". Nie wiedziałem, gdzie jeszcze powie szono ten plakat z korytarza, lecz – jak widać – jego treść dotarła pod strzechy. Wyciągnąłem z tylnej kieszeni spodni zmięte kartki i rozłożyłem je, szeleszcząc. Sześć opowiadań. Nawet ich nie wybierałem. Kilka trafło do Kryminał tango, inne trafły do szufady i czekały na swój czas. Wszystkie były gówno warte, więc wziąłem na chybił trafł. Przedstawienie rozpocząłem od najkrótszego tekstu. Tego o więziennym pedale obsługującym klientów po celach. Uwinąłem się z nim szybko, lecz nie doczekałem się oklasków. Spojrzałem na mordy przede mną i na żadnej nie ujrzałem aprobaty. Widać nie trafłem im w gust. Potem pojechałem z Reinkarnacją. Czytałem powoli, modulowałem głos na dialogach, akcentowałem końcówki akapitów. Jednak i tym razem nie doczekałem się aplauzu. Gdy uniosłem wzrok, ujrzałem spojrzenia pełne wrogości. Nawet dupek-organizator nie wyglądał na zadowolonego. – To opowiadania undergroundu – wyjaśniłem im, nim zacząłem czytać następne. – Takie spoza głównego nurtu. W nich nie pisze się o słowikach, kwiatkach i parach trzymających się za rączki. Miałem nadzieję, że podchwycą żart, lecz gdzie tam. Nadal gapili się na mnie jak szpaki w pizdę, w absolutnej ciszy. Rozłożyłem kolejny tekst, myśląc, że ten na pewno ich rozrusza.

Gnida. Lubiłem go. Miał niezłe tempo i zajebistą końcówkę. Musiał rzucić tę wybredną bandę na kolana... Ale nie rzucił. Raczej wkurwił jeszcze bardziej. Zaczęły się szepty, szmery, agresywne pomruki. – Co jest, kurwa?! – zapytałem. – Chcecie, żebym czytał Żeromskiego? – Nie – przyszedł mi z pomocą dupek-organizator. Jego tyłek w końcu też był w tarapatach. – Tylko nie chcemy już słuchać o homoseksualistach, więźniach i podobnych rzeczach – dodał i wbił we mnie błagalny wzrok. – Macie rację. Przepraszam – pokajałem się. – Za dużo tego było. A o czym byście chcieli posłuchać? – O Bogu na przykład – stęknął jakiś stary głos gdzieś z tyłu. Kilka innych wyraziło aprobatę przychylnymi mruknięciami. – Zgoda – odparłem, przekładając papiery. – Chyba mam tu coś dla was. Fałszywy Chrystus. To opowiadanie wprost bucha religią. Zacząłem je czytać. Przypuszczałem, że będzie to gwóźdź do mojej trumny, miałem już jednak dość tej wiejskiej zbieraniny. Nie pomyliłem się. Nie doszedłem nawet do połowy tekstu, kiedy rozpętała się burza. – Antychryst! – wydarła się któraś staruszka. – Zboczeniec! – zawtórowała jej inna. – Pedał! – dołączył facet z pierwszego rzędu. – Pocałujcie mnie w dupę! – odkrzyknąłem. Dupek-organizator pojawił się przy mnie. – Proszę państwa! Proszę państwa! Proszę zachować spokój – próbował ratować sytuację. – Pan Rutkowski z pewnością przywiózł ze sobą opowiadania, które się państwu spodobają. – Prawda, panie Rutkowski? – Ty też pocałuj mnie w dupę – odpowiedziałem. Większość zakutych łbów machnęła na mnie ręką i wyszła, zostali tylko zadymiarze: impotenci, niedoszli księża, kościelne dewotki. Wyciągnąłem z kieszeni fajki. Zapaliłem szluga, w spokoju słuchając ich obelg.

– Coś pan najlepszego narobił? – usłyszałem przy uchu głos organizatora. – Jeszcze słowo, a jebnę cię w łeb – ostrzegłem go. Jakiś zasuszony paralityk, podpierający się na lasce, wysunął się na przód i krzycząc: CHUJ, CHUJ, CHUJ!, próbował mi tą lagą przywalić. Złapałem za nią i wyrwałem mu z ręki. – Mam ci ją połamać na glacy, zmumifkowany trupie? – zapytałem go spokojnie. Paralityk spisał laskę na straty i dał nogę. Jeszcze chwilę patrzyłem na ten cały cyrk, a potem wyszedłem na korytarz. Znalazłem zaciszne miejsce za winklem i oparłem się o ścianę. Słyszałem, jak ludzie opieprzają organizatora za to, że zaprosił kogoś ta kiego jak ja. Przepraszał ich za to. W końcu głosy ucichły. Dopiero wtedy wyłoniłem się ze swojej kryjówki. Organizator był na sali sam. Umierał ze strachu. O swój stołek, pensję, życie. Bezrobocie w tym kraju było duże i tysiące osób z tej bandy ustawiającej się co miesiąc w kolejce po zasiłki z powodzeniem mogło robić to, co on robił. To znaczy opierdalać się na całego. Kiedy mnie zobaczył, pobladł jeszcze bardziej. – Myślałem, że już pan sobie poszedł – westchnął. – Nic z tego. Bez forsy nie wyciągniesz mnie stąd traktorem. – Forsy? Przecież prawie nic pan nie zrobił. – Ożeż kurwa! Tylko nie próbuj mnie wykiwać! – Bo co? – postawił się. – Bo gówno – odrzekłem i chwyciłem go za gardło. Od razu zmiękł. Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął banknoty. – Tak lepiej – pochwaliłem go i odebrałem pieniądze. – Byłem pewny, że jest pan wielkim pisarzem – powiedział z wyrzutem. – Jestem. – Pańskie utwory są raczej kiepskie. – Chuja wiesz. Wy tu się nie znacie na prawdziwej sztuce. A swoją drogą... Jak do mnie trafłeś? Skąd wytrzasnąłeś te wszystkie bzdety na plakat? – Z internetu – odparł. – Znalazłem stronę, na której było

napisane, że jest pan najlepszy. Roześmiałem się. – Nie pomyślałeś, patafanie, że to wszystko bzdury? Że sam zrobiłem sobie tę reklamę? – Nie. – A trzeba było. Schowałem kasę do kieszeni i wyszedłem.

CZAS BURZY Przychodzi nagle i bez ostrzeżenia. Zaczyna się spokojnie, dopiero potem się rozkręca. Trwa kilka – kilkanaście dni. Zdarza się dwa, trzy razy w roku. To chyba nie jest zły wynik, bo innym chyba częściej... Tym razem rozpoczyna się w sklepie. W największym centrum handlowym w Koszalinie. Takim z knajpami, barami, ruchomymi schodami, skałkami do wspinaczek oraz sceną artystyczną, na której co rusz rozliczne miejskie beztalencia próbują swoich sił. Tańczą, śpiewają, recytują i grają na różnych instrumentach, marząc o wielkiej sławie. Moim zdaniem zdecydowaną większość z nich czeka co najwyżej przygrywanie do kotleta lub kamień u szyi i dno rzeki. Prawdziwe talenty żyją sobie w ukryciu, patrzą na wszystko z boku i nie kurwią się w jakichś grajdołach. Chodzimy więc sobie po tym sklepie. Niosę młodszą córkę, starsza idzie przy matce. I nagle się zaczyna... – Ta kobieta spojrzała na ciebie, jakby cię znała. Uśmiechnęła się. – Która? – Dobrze wiesz, która. Ta, na którą ty też się gapiłeś. – Oj, kotku. Wrzuć na luz. Kłótni chcesz? – Ładna. Przynajmniej jesteś wybredny. Jednak to żadna pociecha. – Która to była kobieta? – Tamta – pokazuje babkę u boku jakiegoś faceta. Fakt faktem wartą uwagi, lecz zupełnie mi nieznaną. – Widzę, jak cieknie ci ślinka. Jej zresztą też. – Ej, co cię ugryzło, zaczął ci się okres? – To nie okres. To zwyczajna kobieca intuicja. INTUICJA. – Jak zwał, tak zwał. Nie zaczynaj, bo się skończy awanturą. – No dobrze, przepraszam... Nie chcę się kłócić. Ale ta babka naprawdę się na ciebie gapiła. Myślałam, że się znacie. – Gapiła się, bo jestem przystojny. Moda jest na krótkie włosy, a ja noszę pióra do ramion. Mam trzydzieści lat, dwoje dzieci, a nie wyhodowałem sobie brzucha. Poza tym, czy widziałaś jej faceta?

Czy gdybyś sypiała z taką kreaturą, nie oblukiwałabyś w sklepie innych mężczyzn? Uśmiecha się. – Cały mój mąż. Jak zawsze skromny, wyrozumiały i pełen współczucia dla bliźnich. – A jak! To cały ja. Właśnie coś takiego napiszą kiedyś pod moim zdjęciem w encyklopedii. – Srutu tutu... Chodźmy lepiej na kawę do tej mojej ulubionej kawiarni... – Dobra... Tak naprawdę nie atmosfera tej kawiarni przyciąga moją żonę, tylko cholernie przystojny młody kelner. Ona też mu się podoba, wyraźnie to widzę, ślepy nie jestem. Zawsze uwodzi ją wzrokiem, ilekroć tam jesteśmy, a gdy tylko przechodzimy obok, wyłania się ze środka i odprowadza ją patrzałkami, mierząc tyłek oraz całą resztę. Czy się na to wściekam? Ależ skąd. Chłopak ma dobry gust. Poza tym nie jest dla mnie żadnym zagrożeniem i gdyby posunął się za daleko, pożarłbym go na śniadanie razem z obuwiem. A` propos przyszłej notatki o mnie w encyklopedii. Pewnie będzie brzmieć tak: „...cynik, nonkonformista, mierny pisarz. Przystojniejszy od Wojewódzkiego, bardziej męski niż Maleńczuk". A napis na moim grobie: „Urodził się, bo nie miał innego wyjścia. Umarł, bo je w końcu znalazł". Albo coś w tym stylu. *** Parę dni później. Noc. 99,9 proc. Polaków śpi, jednak mnie jak zwykle to nie dotyczy. Siedzę przed kompem i stukam w klawisze. Przede mną rząd pustych puszek po piwie i kilka pełnych. Alkoholik w klasycznym wydaniu. Jestem w pokoju sam. Cisza, że aż miło. Aż tu nagle BUM! – Aha! Mam cię! – słyszę za plecami.

– O co ci chodzi? – O to, z kim czatujesz! No i znowu pijesz! Skończysz w Stanominie. Pewnie tak. Ale co tam. Słyszałem, że to ładna miejscowość. – No żeż... Tylko mi nie mów, że jesteś zazdrosna o net? – Właśnie że jestem. Umawiasz się przez internet z jakimiś dziwkami, a potem gdzieś je posuwasz. Pokaż no, pokaż, z kim to tak w środku nocy gadasz! – Proszę bardzo... – O! O! A nie mówiłam? Same kobiety! Który to twój nick? Już nie podpisujesz się „Tailor"? – Nie. Teraz używam nicka „Susan". – Co? Co, ty zboczeńcu?! Pewnie dla zmyłki! Nie chciałeś, żebym cię przyłapała! – Właśnie tak. A skoro już doszliśmy do sedna, to może teraz dasz mi dokończyć tę interesującą rozmowę. – Chcę wiedzieć, co piszesz do tych wszystkich szmat! – To miłe dziewczyny. – To szmaty! – To bardzo miłe i fajne dziewczyny. – Chociaż wiedzą, że masz dzieci? – Tak. Całą klasę. Powiedziałem, że uczę w szkole. – Jesteś draniem i sukinsynem! Draniem i sukinsynem!!! – O Jeeezu... Pierdolę to! Wyłączam net i idę spać! – Idziesz, bo nie chcesz, żebym widziała, co do nich piszesz! – Idę, bo już nie mogę słuchać twojego brzęczenia. – Brzęczenia? Wal się, ty sukinsynu! Idę do łóżka. Ona po chwili kładzie się przy mnie. Odwracamy się plecami do siebie. Moje koleżanki z czatu dla lesbijek będą musiały obejść się dziś smakiem. Ta fajna, przebojowa laska „Susan" dała im dziś nogę. Cholera, wszedłem tam z nudów oraz z ciekawości i swoją feministyczną gadaniną, rodem z kolorowych pism mojej żony, zdobyłem sobie całkiem sporą rzeszę sympatyczek. Tak, dziewczyny, przykro mi. „Susan" to tylko facet. Na dodatek z chorą wyobraźnią. Zwyczajna męska, szowinistyczna świnia.

Chociaż na moje usprawiedliwienie mam to, że powinienem urodzić się być dziewczynką, ojciec i matka bardzo chcieli, tylko jakoś nie wyszło. Jednak kto wie... Może kiedyś zmienię płeć. Czasami wydaje mi się, że wy kobiety macie w życiu znacznie prościej... *** Dwa dni później. Siedzę w pracy. Jest dziewiąta rano. Cały poprzedni wieczór spędziliśmy na kłótni. Wypominaniu sobie różnych rzeczy. Bez sensu. Tę rundę ona wygrała. Ale następną postanawiam wygrać ja. Życie z kobietą z charakterem to często walka na śmierć i życie. Jeśli facet okaże się słabszy, spuści z tonu i da babce wygrać – już po nim. Od tej pory zawsze będzie odkurzał, prał, zmywał gary, a piwo oglądał tylko na ekranie telewizora. Chyba najlepszym wynikiem w tej walce jest remis. Pół na pół, na 12 rund. No dobra... Czas odbić piłeczkę... Idę do kierownika i zwalniam się z roboty na godzinę. Facet słynie ze swojego poroża i pewnie sądzi, że ja także jadę sprawdzić, czy aby i mnie ktoś go nie przyprawia. „Tak, drętwy kutasie – myślę – właśnie to jadę zrobić". Wsiadam do samochodu i kwadrans później parkuję pod domem. „Dobra, skarbie – mówię sobie – teraz ja pogram w twą grę zwaną zazdrość". Zresztą, kto wie, czy to będzie tylko gra? Idealne warunki. Mąż w pracy, starsze dziecko w szkole, a młodsze jeszcze na tyle małe, żeby nie skumać, że ten dobry wujek chadzający rankiem po mieszkaniu w tatusinych kapciach to potencjalne zagrożenie dla związku jego rodziców. Sam otwieram kluczem drzwi i wpadam do chaty. Jak tornado. Aha, bratku, jeśli gdzieś tu jesteś, za chwilę wyprawię cię do Allaha! Moja niewiasta jeszcze śpi z młodszą córką. Albo tylko udaje, żeby ratować tyłek swojemu gachowi. Nagle otwiera ze

zdziwieniem oczy i unosi głowę. Dobra aktorka. Zaglądam do jednego pokoju, drugiego. Potem kuchnia, łazienka. Zaliczam szafę. Rozumiecie, cały ten schemat. Nawet schylam się i zapuszczam żurawia pod łóżko. Następnie balkon. Idealne miejsce, żeby szybko ukryć kochanka. Jednak akurat na moim żaden delikwent nie trzęsie się z zimna i ze strachu. Przytomnie przechylam się przez balustradę, spoglądam w dół. Nie dostrzegam żadnego faceta rozgniecionego na chodniku. Może powinienem sprawdzić w szpitalu? Albo od razu w kostnicy? Potem z powrotem ruszam do wejściowych drzwi. – Ej, ej, a co to ma znaczyć? – słyszę głos żony. – Nic. Sprawdzam tylko, czy aby żaden lis nie buszuje w moim kurniku – odpowiadam i wychodzę. Przeprowadzona akcja nie trwała nawet minuty. Prawdziwy, błyskawiczny atak samotnego komandosa. Tak, tak, Johnie Rambo, nie dorastasz mi do pięt. *** Dwa dni później wracam skądś wieczorem. Żona wita mnie niewesołą miną. „Oho, znowu się zaczyna" – myślę. – Co się stało? – pytam. – Właśnie przeczytałam twoje opowiadanie. – Które? – Nowe. – A, to... No i co? – Pamiętam tę historię. To opowiadanie autobiografczne. – Chyba żartujesz. Gdy miałem dwadzieścia trzy lata, byłem już z tobą. – Pozmieniałeś sporo, zrobiłeś z siebie wielkiego macho, jednak to opowiadanie jest autobiografczne. – Jakiego macho? Ten gość to żałosny dupek, który sam nie wie, po chuj żyje. – Może. Lecz ja pamiętam tę historię. Tę dziewczynę.

Opowiadałeś mi kiedyś, że się w niej podkochiwałeś i jak później skończyła. Pozostawiłeś nawet jej dziwkarski pseudonim. – Chryste Panie! Znowu zaczynasz? – Powiedz, bzykasz ją dalej, co? Odwiedzasz ją w tym burdelu czy tam, gdzie ona teraz jest? – No nie, nie wierzę... – No powiedz, powiedz! Słucham! Słucham! – Daj spokój! Baniak mi już pęka od tych wszystkich bzdur! – To się wyprowadź! Wracaj do swojej mamusi! Do wiecznie zapijaczonego ojca i takiego samego brata! Na tę swoją kurewską ulicę!! – Nie będziesz obrażać mojej rodziny. Wychodzę! – Idź! Idź! Tak najlepiej! Najlepiej zawinąć się i pójść! Byle jak najdalej od prawdy! Idź do swoich kolesiów! Znowu puść się z nimi w tango! Tylko pa miętaj! Zapamiętaj sobie dobrze! Jeśli znów wpakukujesz się w jakieś kłopoty, mój ojciec już tak szybko nie wyciągnie cię z więzienia! Pamiętaj! Jej stary to facet z dużą kasą i sporymi wpływami. Ale ja też kiedyś będę miał takie. Na tamtym świecie. – Kurwa mać, naprawdę wychodzę! – No to idź! Tylko gdy będziesz wychodził, nie trzaskaj drzwiami! Nie ty potem usypiasz dzieci! Klatka schodowa. Ulica. Przechodnie. Samochody. Deszczowy wieczór. Normalna, kurwa, jesień. Nerwy. Ochota na picie. Jak zresztą zwykle... Knajpa. Pełno gówniarzy. Połowa z nich nie ma osiemnastu lat. A piją, jakby mieli trzydzieści. No i dobra. Ja, gdy byłem w ich wieku, piłem, jakbym miał czterdzieści. Podchodzę do baru. Lokal wypełnia muza Leonarda Cohena. Generalnie nie mam nic przeciwko niemu. Jednak dzisiaj jego znany kawałek rozbrzmiewa dla mnie jak marsz dla żółwi pędzących do wodopoju. Zaczynam pić. Zwykle ładuję w siebie piwo, lecz dzisiaj chcę się najebać znacznie szybciej. Aplikuję więc sobie wódkę. Po jakichś czterdziestu minutach nieciekawa barmanka zaczyna się robić całkiem możliwa. Oto, drodzy panowie z Budki Sufera, jak działa

czarodziejka gorzałka! Po kolejnych piętnastu puszczam do barmanki oko i zaczynam się produkować. W najbardziej prostacki sposób. Byle tylko coś gadać. – Ładna jesteś. – Naprawdę? – No... I masz piękne nogi. Przechylam się przez bar i zerkam na nie. Krzywe jak u pająka. Gwiżdżę z podziwu. – Naprawdę ładne... – Dzięki. Miły jesteś. – I jeszcze te piersi. Są po prostu cudowne. – Ej... nie przesadzaj. – Nie przesadzam. Mówię prawdę. Twoje piersi są po prostu cudowne. Jej cycki są tak małe, że prawie niewidoczne przez bluzkę. – No, dzięki. Ale już przestań, dobra? Wyglądasz na miłego faceta i chyba nie chcesz, żebym sobie pomyślała, że jesteś zboczeńcem. – Nie jestem. Chcę cię tylko poderwać. Podobasz mi się. – Ty też, tylko że... mam męża. – A ja żonę, więc jak? – Kończę pracę za dwie godziny. Jeśli poczekasz, to może dam ci się gdzieś zaprosić. – OK. Po pewnym czasie wychodzę przed bar i dzwonię z komórki do domu. Ona nigdy nie dzwoni pierwsza. To też pewien rodzaj klasy. Ale wiem, że po każdej awanturze siedzi przy telefonie, bo zawsze odbiera już po pierwszym sygnale. – Słuchaj – mówię, nie dając jej dojść do głosu.– Słuchaj mnie, kurwa, uważnie! Właśnie jestem w barze, piję i bajeruję cudowną dziewczynę. Laskę, jakich mało. Odpadasz przy niej w przedbiegach. Wygląda jak anioł, który wyrwał się cichaczem z nieba, żeby sobie poużywać na Ziemi. Wiesz, co zaraz z nią zrobię? Nie wiesz?! To ci powiem. Wezmę ją do jakiegoś hotelu i zerżnę tak, że aż polecą wióry! No to się w końcu doigrałaś, ty popieprzona dziwko! Zerżnę ją tak, że aż polecą wióry!!! – Zeeerżnieeesz, taaak? A czym? – Tym co mam!

– Masz niewiele. – Dobra, zobaczymy, co na ten temat powie ta dziewczyna. – Ty draniu! Natychmiast wracaj do domu! Słyszysz?! Natychmiast wracaj do domu! *** Godzinę później. Podwórko przed domem. Klatka schodowa. Drzwi. Otwierają się przede mną, zanim zdążyłem zapukać... Wchodzę do mieszkania. Chwila ciszy. Pojedynek spojrzeń. Ślady łez na jej policzkach. – Ty skurwysynu... – Ty idiotko. – Kocham cię, wiesz...? – I ja ciebie. Pocałunek. Łóżko. Naprawdę dobry seks. Koniec burzy. Czekanie na następną...

NAUCZYCIELKA Kiedy wspominam szkołę, przeważnie chce mi się rzygać. Szczególnie wtedy, gdy myślę o podstawówce. Zwłaszcza o jej dwóch ostatnich latach. Nie należałem do orłów, ale też nie wyróżniałem się negatywnie na tle innych uczniów. Byłem średniakiem, spokojnym, cichym i małomównym. Zawsze trzymałem się z tyłu. Nie miałem przyjaciół. Nikt mnie nie lubił. Kochałem samotność i wisiało mi to. Żyłem w świecie marzeń i w nim miałem swoich kumpli – bohaterów fantastycznych książek, które czytałem wtedy namiętnie. Przeżywałem z nimi wspaniałe przygody. Wolałem ich wyimaginowaną przyjaźń niż prawdziwą. Przy nich nie czułem się gorszy. W świecie rzeczywistym moje widoczne ubóstwo czyniło mnie dla rówieśników kimś niewartym najmniejszej uwagi. Często wyśmiewali się z moich wytartych spodni czy znoszonych butów. Zresztą nazywali mnie „Lumpeks", a to chyba wyjaśnia wszystko. Uczyła języka polskiego. Była dojrzałą pięknością, dumną i wyniosłą. Miała wszystko na miejscu i podniecała każdego dorosłego. A co dopiero małolatów, którym ledwie co obrosły jajka Jestem całkowicie pewien, że nie tylko mnie widok jej cycków i tyłka towarzyszył przy pierwszych masturbacjach. Uroda okazała się jedyną jej zaletą. Z charakteru była zołzą. Suką. Pedagogiczną terrorystką. Na jej lekcjach zawsze panowała pełna napięcia cisza. Dało się słyszeć tylko latające po klasie muchy. A gdy srały na tablicę, ławki czy ściany, słyszało się, jak stękają. Lekcje z nią były nieustannym stresem. Nie łagodził go nawet widok jej dużych cycków, zgrabnych nóg i wspaniałej dupy. Znęcała się nad uczniami psychicznie, czyniąc z każdej godziny nauki karkołomne przeprawy przez gramatykę i literaturę, co obrzydzało je zupełnie. Po szkole koledzy wprost prześcigali się w przeklinaniu jej. Jednak gdy wracali do domów, pewnie myśląc o niej, walili sobie konia. W każdym razie ja tak robiłem. Wydaje mi się, że tryskając spermą w wyimaginowaną

twarz nauczycielki, mściłem się na niej. Przynajmniej w świecie marzeń całkowicie nad nią górowałem. Nie wiem, dlaczego mnie nie lubiła najbardziej. Choć nie dawałem jej powodów, znęcała się nade mną więcej niż nad innymi. Częściej niż resztę brała do odpowiedzi i, jak nikogo, mieszała z błotem. Fakt, nie przykładałem się zbytnio do nauki, lecz w klasie były większe matoły. Jednak z całą zawziętością przypieprzała się tylko do mnie. Przez nią na każdej lekcji polskiego stawałem się dla klasy pośmiewiskiem. – Jesteś leniuchem, któremu nie chce się nauczyć nawet kilku prostych zwrotek – mówiła na cały głos, gdy jąkając się z nerwów, kaleczyłem wiersz, który kazała wykuć na pamięć. – Tępym, śmierdzącym zerem. Patrzyła przy tym na mnie z odrazą. Jakbym był wymazany gównem. Zazwyczaj po każdej takiej lekcji szedłem do kibla, płakałem i obmyślałem dla niej tortury. Pragnąłem jej śmierci. Ale po szkole wracałem do domu, kładłem się na łóżku i zaczynałem myśleć o niej inaczej, co zwykle kończyło się masturbacją. W moim pokoju, z dala od niej, jej seksapil zawsze pokonywał moją nienawiść. – Tępak, do tablicy – tak właśnie mówiła i każdy wiedział, o kogo chodzi. Oczy wszystkich od razu zwracały się w moją stronę. Wstawałem, szedłem do odpowiedzi, jak zwykle dawałem plamę, nauczycielka się wściekała, a klasa radowała mordy. Byli zadowoleni, że to ja dostawałem od niej baty. Jej stosunek do mnie utwierdzał ich w przekonaniu, że jestem nikim i kiedyś skończę w rynsztoku. Przynajmniej w kwestii mojej przyszłości traktowali ją jak wyrocznię. Nie lubili jej za klasówki, wymagania oraz cały ten reżim, lecz w pogardzie do mnie trzymali z nią sztamę. Dlatego przyklaskiwali jej, gdy sprowadzała mnie do parteru. Ich zdaniem, zasługiwałem na wszystko co najgorsze, bo i tak nie miałem szansy odbić się od dna. Czekały mnie kopanie rowów lub praca śmieciarza. Byłem dla nich kozłem ofarnym i chłopcem do bicia. Zabiedzonym kundlem, nad którym mogli do woli się znęcać. Miałem już dosyć otrzymywanych zewsząd kopniaków. Pewnego

razu postanowiłem zmienić swoją zasraną, szkolną egzystencję. Pokazać wszystkim, na co mnie stać. W końcu udowodnić własną wartość. Pomóc miał mi w tym Mały Książę. Wypracowanie, które musieliśmy o nim napisać. Za punkt honoru postawiłem sobie, że moje będzie najlepsze. Ślęczałem nad nim całe popołudnie, wieczór i znaczną część nocy. Ciągle coś poprawiałem, przepisywałem. Efekt okazał się oszałamiający. Wypracowanie wydobywało całe piękno i przesłanie książki. Położyłem się spać dumny. Następnego dnia po raz pierwszy nie mogłem doczekać się lekcji polskiego. A kiedy już się rozpoczęła, z niecierpliwością oczekiwałem na sztandarowe „Tępak, do tablicy!". Byłem pewny swego. Sukcesu. Triumfu. Chciałem zobaczyć gęby wszystkich, kiedy odczytam ostatnie zdanie. Ich rozdziawione, niedowierzające kopary. W szczególności jej facjatę. Tej, której tak bardzo nienawidziłem i której ciału z wyrzutami sumienia co dzień składałem hołdy, maltretując swojego członka. Pragnąłem chociaż raz ujrzeć w jej oczach uznanie. Postarałem się. Wypracowanie zabrzmiało w moich ustach jak poezja. Czytając je, dawałem z siebie wszystko. Serce i duszę. Liczyłem, że ta moja nagła przemiana wstrząśnie całą klasą. Oczekiwałem, że tak się stanie. – Kto ci to napisał? – usłyszałem głos nauczycielki, nim jeszcze skończyłem czytać. – Kto? Brat? Siostra? Sąsiadka? A może zerżnąłeś z jakiejś książki? Przerwałem i zawstydzony spojrzałem w jej płonące wściekłością oczy. – Pytam cię, kto? Odpowiadaj! – Sam to napisałem – wybełkotałem. – Ty? – Ja. – Masz mnie za kretynkę? – To naprawdę ja. – Naprawdę to ty jesteś głupi. Za głupi, żeby napisać coś takiego. Komu chcesz wcisnąć ciemnotę? Mnie? Czy ja wyglądam na

naiwną? Siadaj. Dwója. Jeszcze jeden taki numer i wylądujesz u dyrektora. Rozumiemy się? Geniusz się w nim nagle objawił. Olśnienia dostał, skończony idiota! Wróciłem do ławki. Było mi przykro jak nigdy. I słysząc śmiech klasy, po raz pierwszy w życiu rozpłakałem się publicznie. Po tym zdarzeniu całkowicie już pogłębił się mój olewający stosunek do edukacji. Z prawdziwą przyjemnością i ulgą, mając piętnaście lat, opuściłem mury tej szkoły. Żadna inna, do której później uczęszczałem, nie okazała się od niej gorsza. W żadnej również nie spotkałem nawet w połowie tak źle nastawionej do mnie nauczycielki. Ta była jedyna oraz niepowtarzalna. Odetchnąłem, kiedy wyniosła się z mojego życia. *** Kto by przypuszczał, że po latach znowu się spotkamy? Natknąłem się na nią w pewnej knajpie z dansingiem. Już nieźle wstawiona, nie poznała mnie. Zresztą nie mogła. Przez dwanaście lat bardzo się zmieniłem i zdziwiłbym się, gdyby w umięśnionym, długowłosym byczku, jakim wtedy byłem, rozpoznała tego szczupłego, pryszczatego dzieciaka, nad którym się kiedyś pastwiła. Wyraźnie nadgryzał ją ząb starości. Chociaż bardzo się starała, nie potrafła już ukryć swojego wieku pod ostrym makijażem i młodzieńczymi ciuchami. Była starą kukłą, z której sypały się trociny. Wykorzystałem to, że pozowała na dwudziestkę. Wprosiłem się w jej towarzystwo i zakręciłem się koło niej, bajerując niczym jakąś małolatę. Postarałem się, aby poczuła się przy mnie jak kiedyś, piękna oraz pełna wdzięku. Rozpaliłem ją swoją postawą i pewnością siebie. Dwie godziny później wkładałem rękę w jej majtki. – Chcę się pieprzyć – oznajmiła w pewnym mo momencie, omal

nie odgryzając mi ucha. – Wyjeb mnie. Teraz. Natychmiast. Obmacywaliśmy się przed lokalem oparci o mur. Listopadowa noc, zimna jak diabli. Miałem dwadzieścia siedem lat, a ona dobrze ponad czterdzieści. Kiedyś była moją pożądaną i jednocześnie znienawidzoną nauczycielką. Teraz trzymałem łapę między jej nogami i wpychałem palce w mokrą cipę. Spełniło się jedno marzenie z dzieciństwa. – Tu blisko jest hotel – podsunąłem. – Chodźmy więc tam – zajęczała błagalnie. – Chcę się pierdolić. Nie mogę już wytrzymać. – Ale ty płacisz za pokój. Jestem już bez grosza. – Mam nadzieję, przystojniaku, że będziesz tego wart. – Takiego rżnięcia nie zapomnisz do końca życia – obiecałem. Wyjąłem palec z jej cipki. Poprawiła spódnicę i poszliśmy do hotelu. Pieprzyłem ją na milion sposobów. W każdej pozycji. Jej galaretowata, obwisła już dupa, latała na prawo i lewo, podskakiwała w dół oraz górę. Tak samo sfaczałe cycki. Krzyczała jak zarzynana świnia. Pierdoliłem ją, jak tylko mogłem najmocniej. Pragnąłem zajebać ją na śmierć. W pewnej chwili, gdy posuwałem ją od tyłu, zebrałem w garść jej włosy i mocno za nie ciągnąc, zmusiłem, żeby się odwróciła oraz na mnie spojrzała. – Podoba ci się taka ostra zabawa, co, ty pieprzona dziwko? – zapytałem, okręcając jej włosy wokół ręki. – Och tak, tak – jęczała, przymykając oczy z rozkoszy i bólu. – A tak ci się podoba? – wycedziłem i zdzieliłem pięścią w rozanielony ryj. Jej głowa opadła na poduszkę, a w ręku zostało mi trochę ufarbowanych na rudo włosów. Uderzyłem ją naprawdę mocno. Jednak gdy znów spojrzała na mnie, nie ujrzałem na jej twarzy nawet cienia spodziewanego strachu, choć miała krew na wargach. Tylko lubieżny uśmieszek wyjątkowo uszczęśliwionej kurewki. – Och tak, tak – wyjęczała, ani na chwilę nie przestając napierać na mnie tyłkiem. – Bij mnie, rób, co tylko chcesz, ale proszę, błagam, nie wyciągaj jeszcze ze mnie tego szalonego skurwysyna.

Żaden inny nigdy mnie jeszcze tak nie pierdolił!!! Potem zawyła, dochodząc do orgazmu. Kilka chwil później, całkowicie zaskoczony i rozczarowany, eksplodowałem po raz drugi. Skończyliśmy się pieprzyć nad ranem. Wymęczyłem ją tak, że od razu zasnęła. Zdusiła komara w mgnieniu oka, nim jeszcze sfaczał mi kutas. Odczekałem kilkanaście minut, leżąc obok niej, a potem najciszej, jak tylko potrafłem, wstałem i ubrałem się. Pozbierałem wszystkie jej rzeczy, zrobiłem z nich tobołek, wsunąłem go pod pachę i na palcach wyszedłem z pokoju. Na dole powiedziałem do widzenia drzemiącej recepcjonistce, która całkowicie mnie olała, i wyszedłem na ulicę. Miasto powoli budziło się ze snu. Zaczynało już warczeć oraz śmierdzieć. Przechodząc przez most, wrzuciłem ubrania do rzeki. Kawałek dalej zadzwoniłem z budki na policję, mówiąc, że w hotelu, w pokoju numer dziesięć, leży kobieta z obciętą głową. I pogwizdując, poszedłem do domu.

REQUIEM DLA PRZYJACIELA Pamiętam, że cmentarz był pełen ludzi, głównie młodzieży. Chyba zagnano tu wszystkich uczniów szkoły, nawet tych, którzy nie mieli zielonego pojęcia, czyj to pogrzeb. Również tych, którzy nigdy nie dostrzegali D. P. na szkolnym korytarzu. Oraz tych, którzy go nie lubili. Podczas pogrzebu wylano morze łez. Płakali nawet nauczyciele, którzy traktowali D. P. jak śmiecia. Na przykład ta jędza od matematyki. Łzy ściekały jej ciurkiem po wrednym ryju, jakby chowała własnego syna. Tylko czekałem, kiedy rzuci się na trumnę, nie pozwalając jej zakopać. Ruszyły ją wyrzuty sumienia. Pewnie przypomniały się jej wszystkie chwile, kiedy D. P. stał przy tablicy, a ona mieszała go z błotem. Kto wie, może bała się jego zemsty zza grobu? Ducha, który nawiedzałby ją co noc. Nie musiała, nie znała D. P. Był dobrym człowiekiem. Kochał ludzi, może nawet i tę starą wiedźmę. Gdybym to ja leżał w trumnie, biedna pani profesor miałaby przejebane. Z pewnością nie omieszkałbym odwiedzić jej po śmierci. W końcu traktowała mnie tak samo jak D. P., chociaż może bardziej uważając na słowa, bo byłem bezczelniejszy i potrafłem się jej odgryźć. D. P. nie potrafł... Wieczorem zorganizowaliśmy własną stypę w pubie na osiedlu. Piliśmy piwo i wspominaliśmy dawne czasy. Mieliśmy o czym opowiadać. Przez wiele lat D. P. bujał się z nami, zdobywając męskie szlify. Był z naszej paczki największą fujarą, dlatego zajęło mu to trochę czasu. Jednak w końcu się wyrobił. Zaczął palić, pić, przeklinać... Mimo wszystko nigdy nie schamiał do końca. Bo to nie leżało w jego naturze. Pozostał najlepiej ułożony z nas wszystkich. Tamtego pamiętnego wieczoru królowały dwa wspomnienia o D. P. Pierwsze dotyczyło „Rudej Gośki". Szkolnej puszczalskiej, na której rozprawiczyły się całe klasy. Zdarzyło się to jakieś dwa lata wcześniej. Zdybaliśmy „Rudą Gośkę" w dyskotece, upiliśmy i zatargaliśmy do samochodu.

Słynęła z dawania dupy, zwłaszcza gdy była na obrotach, bo wówczas nie sprawiała żadnego kłopotu. Zaliczyliśmy ją po kolei w dużym facie mojego ojca, tylko D. P. nie skorzystał. Miał być ostatni i myśleliśmy, że nie spodobała mu się taka kolejność. Dbał o higienę już wtedy, kiedy my nie potrafliśmy tego słowa poprawnie napisać. Pewnie także o AIDS wiedział wszystko, kiedy nam to słowo kojarzyło się wyłącznie z nazwą pewnych markowych butów. W każdym razie był jedynym, który tego dnia nie pozostawił w cipie „Rudej Gośki" pamiątki po sobie. Stało się to powodem niewybrednych żartów o nim. Wszelkie kpiny się skończyły, gdy D. P. w koń cu nie wytrzymał i strzelił w pysk kolesia, który z żartami trochę przesadził. Chłopak stracił ząb, a my wszyscy przekonaliśmy się, że nawet D. P., najgrzeczniejszy z ferajny, potraf nieźle się wkurwić. Że pod powierzchnią neptka ukrywa prawdziwego lwa. Albo to drugie wspomnienie. Rzecz miała miejsce w Niemczech. W berlińskim supermarkecie. Szkopska ochrona zgarnęła nas przy drzwiach, kiedy to (a byliśmy we czterech) próbowaliśmy wynieść w kieszeniach, gaciach i gdzie się tylko dało płyty oraz kasety. Dla nas nie była to pierwszyzna, jeździliśmy na jumę od pewnego czasu i już raz zaliczyliśmy wpadkę, lecz wówczas pierwszy raz zabraliśmy ze sobą D. P. Nie nadawał się na złodzieja, więc popełniliśmy błąd (jako jedyny nic wtedy nie zwędził). Z drugiej jednak strony, gdyby nie on... Te sklepowe osiłki w czarnych mundurach zatargały nas na zaplecze, żeby tam porządnie nam nakopać (w tamtym okresie tak właśnie kończyły się sklepowe wpadki Polaków-złodziei, nie na wezwaniu policji, ale na tęgim laniu) i pewnie by to zrobiły, gdyby nie D. P. Spektakularnie uratował nam tyłki. Ku naszemu całkowitemu zaskoczeniu zaczął nagle szwargolić w ojczystym języku Hitlera, jakby i on od małego wpierdalał wyłącznie faszystowski chleb. Po kolei opadały nam kopary, gdy patrzyliśmy, jak D. P. nawijając niczym rodowity Niemiec, wyprowadza twarze tych SS-manów z mroków złości na bardziej słoneczne tereny. Zbajerował ich tak, że wypuścili nas bez jednego siniaka. Kazali nam się tylko w tym

sklepie nie pokazywać, co zresztą sumiennie wprowadzaliśmy w życie, ilekroć przekraczaliśmy zachodnią granicę. D. P. nigdy już z nami do Reichu nie pojechał. Ten jeden raz w zupełności mu wystarczył. Za to my jeszcze przez długi czas okradaliśmy Niemców, wierząc w swojej gówniarskiej głupocie, że w taki sposób patriotycznie mścimy się za drugą wojnę. Gdy byłem młody, nie grzeszyłem rozumem. Oczywiście nikt z nas nie miał pojęcia, że D. P. tak dobrze zna niemiecki. Potem się okazało, że znał także włoski i trochę hiszpański. Nauczył się ich samodzielnie z książek oraz kaset. Nie wiedzieliśmy, że było to jego hobby od lat i że co wieczór coraz lepiej poznawał języki obce dla własnej przyjemności. Taki był właśnie D. P. Nieodgadniony i pełen tajemnic. Zawsze chodził własnymi ścieżkami. Mimo że się z nami bujał, nie znaliśmy go wcale... Nagłe, w żaden sposób niezapowiedziane samobójstwo mogło jedynie to poświadczyć. Rzucił się na sznur na strychu własnego domu. Znalazła go matka. Zawiadomił mnie o tym telefonicznie kumpel. Prowadzałem się w tym czasie z niezłą laską, a że jej starzy akurat wyjechali na dwa tygodnie, zamieszkałem u niej, bawiąc się w męża i żonę. Nie spotykałem się wtedy z D. P. ani z nikim z paczki. Nie znałem więc żadnego powodu, który mógłby pchnąć go do tego czynu. Wszyscy łącznie z glinami typowaliśmy szkołę. Tę pierdoloną budę z chujowymi nauczycielami. Z fzyczką, chemiczką oraz tą największą z suk, matematyczką. D. P. i ja jako jedyni z podwórka poszliśmy do liceum, i to już coś znaczyło. Ja wkręciłem się tam, ściągając na egzaminach, ale on naprawdę był zdolny. Najlepszy w podstawówce z polskiego, historii, geografi. Nauki ścisłe zawsze spędzały mu sen z powiek, mimo to nauczycielki za nic nie chciały mu odpuścić, choć dobrze wiedziały, że nie zrobią z niego Einsteina. Bo to typ humanisty. Nie miały dla niego żadnej litości. Byliśmy więc pewni, że właśnie im zawdzięczał D. P. swą dębową jesionkę. Innych powodów nie potrafliśmy odnaleźć. Wydawało nam się, że znaliśmy go na tyle dobrze, iż jakakolwiek zmiana nie umknęłaby naszej uwagi.

Jednak coś nam umknęło... Chyba wszyscy zobaczyliśmy ją jednocześnie. Po prostu nagle nasze głosy ucichły, a twarze zwróciły się w stronę drzwi. Stała w nich, cała w czerni, rozglądając się. Jej wzrok zatrzymał się na mnie. – Szukałam cię – powiedziała, podchodząc. Kobieta, której unikałem przez cały pogrzeb, bojąc się, że łzy, które ujrzę w jej oczach, wywołają takie same w moich. Matka D. P. – Chciałam z tobą porozmawiać. „O czym, pani P.?" – pomyślałem, ale nie zapytałem. Jeden z kumpli zrobił jej miejsce. Usiadła i zwróciła się do chłopaków: – Chłopcy, czy moglibyście zostawić nas na chwilę samych? Pokiwali ze zrozumieniem głowami (chociaż, podobnie jak ja, również niczego nie rozumieli) i rozeszli się po sali. Pani P. złożyła ręce na stoliku i westchnęła, wpatrując się we mnie. – Chciałam ci powiedzieć, dlaczego D. to zrobił. Tobie jednemu – wyrzuciła w końcu z siebie. – Wiem, czemu, proszę pani. Szkoła. Matematyczka chciała go usadzić na drugi rok – powiedziałem. – To nie szkoła – odparła. – Powód był inny. Przez chwilę wydawała się wahać, potem wyjęła coś z kieszeni. – Mam dla ciebie list. – List? – List od mojego syna. Leżał tuż... tuż pod nim. Jest zaadresowany do ciebie. – Gliniarze nie wspominali o żadnym liście, gdy mnie wypytywali o D. – Bo oni o tym nie wiedzą – odparła pani P., spuszczając wzrok. – Nie oddałam im go. – Dlaczego? – Przeczytaj, a zrozumiesz. Podała mi list. Był otwarty. Na kopercie moje imię i nazwisko napisane było starannym charakterem pisma D. P. Chwilę

obracałem kopertę w rękach, bojąc się zajrzeć do środka. Tak naprawdę nie chciałem wiedzieć, co zawierała. W końcu przemogłem się i wyjąłem ze środka złożoną na pół kartkę. Przeczytałem. Potem odłożyłem list i ukryłem twarz w dłoniach. Nie, nie płakałem. Po prostu nie mogłem uwierzyć. – Teraz już wiesz – powiedziała pani P. – Nie miałem pojęcia... – zdołałem tylko wykrztusić. – Ani ja – przyznała pani P. – Ani ja – powtórzyła. Usłyszałem odgłos dartego papieru, odsłoniłem oczy i zobaczyłem list D. P. rwany przez jego matkę na strzępy. – Nikt się o tym nigdy nie dowie – powiedziała pani P., patrząc na mnie z naciskiem. – Nigdy – obiecałem. Wyciągnąłem z kieszeni zapalniczkę i przyłożyłem ogień do strzępków w popielniczce. Po chwili zmieniły się w szary popiół. – Był dobrym synem – powiedziała. – I dobrym kumplem – dodałem. – I takim właśnie niech pozostanie w naszej pamięci – stwierdziła pani P., wstając. – Nie ma pani do mnie żalu? – zapytałem jeszcze. – Dlaczego miałabym mieć? – odparła. – Skąd mogłeś wiedzieć? Nawet gdybyś wiedział, czy mógłbyś się zmienić? – Nie. – Właśnie. D. dobrze zdawał sobie z tego sprawę. Jednak nie potrafł się z tym pogodzić. Może i nie tylko z tym... W jego śmierci nie ma ani odrobiny twojej winy. Nachyliła się, zmierzwiła mi dłonią włosy i wyszła. Od razu dopadli mnie kumple. Mimo że nic nie słyszeli, przez cały czas z każdego kąta sali wlepiali w nas gały. Teraz rozpoczął się szturm. – Czego od ciebie chciała? – Co mówiła o D. P.? – Co czytałeś? – Dlaczego to podarliście? – No mówże, kurwa, przecież jesteśmy kumplami!

Spojrzałem na ich podekscytowane gęby, a potem w milczeniu wstałem, odepchnąłem kilka próbujących mnie zatrzymać rąk i poszedłem poszukać samotności.

HIMALAJE Zaatakował ją znienacka jak dobry bokser, który wypatrzył lukę w gardzie przeciwnika i wsadził w nią cios. – Kochanie, mam okazję pojechać w Himalaje z grupą zamierzającą zdobyć Mount Everest. – Przecież nie masz zielonego pojęcia o wspinaczce! – Nie będę zdobywał szczytu. Dojdę tylko z nimi do drugiej bazy. Do tego miejsca podobno dam sobie radę. – Zaproponowali ci to, bo na pewno liczą na sponsora. – Pewnie tak. Ale w końcu jesteśmy bogaci. – Mała poprawka. To ja jestem bogata. – No dobra, powiem inaczej: W końcu jestem mężem bogatej kobiety. – Mężem, który nie potraf zarabiać pieniędzy, tylko je wydawać. – Zostałem stworzony do wyższych celów i nie mam zamiaru zaharowywać się na śmierć. – Przecież ty nic nie robisz. – Mylisz się. Bardzo ciężko pracuję. Myślę. – O, tak! O kobietach, kobietach i jeszcze raz kobietach. Myślisz, jakby je wszystkie przelecieć. – Wcale nie. Źle mnie oceniasz. Myślę o biedzie w krajach trzeciego świata, dzieciach katowanych przez własnych starych, losie psów w schroniskach. Zastanawiam się, jak poprawić los ich wszystkich. – Aha, nie wiedziałam. Nie wiedziałam, że żyję z takim człowiekiem. Jestem zaskoczona. – Widzisz, widzisz... Wcale mnie nie znasz. Jak więc będzie z Himalajami? Co mam powiedzieć tym facetom? – Żeby pocałowali cię w tyłek. Dwa dni później podszedł ją znowu, jednak rozważniej, nie wkładając w atak całej energii. – Himalaje są podobno bardzo piękne. – Nawet nie zaczynaj tego tematu.

– Nie, nie chodzi mi o nic konkretnego, tak tylko mówię. Słyszałem, że są piękne. Zwłaszcza o tej porze roku. Gdy okrywa je śnieg i tak dalej... – Gdzie o tym słyszałeś? – W telewizji. – To dobrze, bo już myślałam, że kombinujesz coś z tymi facetami za moimi plecami. – Ja? No co ty?! – Zapomnij o Himalajach, życie nie składa się tylko z samych przyjemności. – Gadasz tak, jakby moje wyłącznie się z nich składało. – Bo tak jest. Choć raz bądź ze sobą szczery. Opieprzasz się przez cały rok. Ciągle tylko gdzieś wyjeżdżasz. Włóczysz się po świecie z jakimiś podejrzanymi typami. Robisz Bóg wie co. Potem wracasz do domu, jak gdyby nigdy nic i oczekujesz, że będę na ciebie czekała z otwartymi ramionami. – Zawsze czekasz z otwartymi ramionami. – Tak, bo jestem głupia. Ale kiedyś przestanę. Wrócisz skądś, a mnie nie będzie już ani w domu, ani w twoim życiu. – Słuchaj. Jestem typem włóczęgi. Wiedziałaś o tym, gdy braliśmy ślub. Nigdy tego nie ukrywałem. – Tak i zgodziłam się na to. Jednak ty ciągle wyjeżdżasz. Wiecznie cię nie ma. Mam tego dosyć. – O cholera, znowu się zaczyna... A ja chciałem tylko pogadać o programie telewizyjnym na temat Himalajów... – Wiesz, mam wrażenie, że ożeniłeś się ze mną tylko dla kasy, a nie z miłości... Czasem tak myślę. – Jak zwykle histeryzujesz i wyolbrzymiasz. Najlepiej zapomnijmy już o tym temacie, OK? Ożeniłem się z tobą, bo cię kocham, a nie dla twoich pieniędzy, a więc nie gadaj głupot. Po prostu nie potrafę długo siedzieć w jednym miejscu. – No to czas najwyższy nad sobą popracować. – Dobra. Zacznę od teraz. Tylko już się nie kłóćmy. Gdy zaczynałem tę nieszczęsną rozmowę, nie o to mi chodziło. Podszedł i ją przytulił. Czasami tyle wystarczyło, niekiedy nie.

Tym razem nie nabroił za mocno... Wyznawał zasadę, że do trzech razy sztuka, więc próbował ją podejść kilka dni później. Wykorzystał moment, kiedy miała naprawdę dobry humor i rozpoczął szturm. – Wiesz... Rozmawiałem z tymi kolesiami. – Jakimi kolesiami? – No himalaistami. – Słuchaj, nie rób tego. Proszę, nie psuj mi dzisiaj humoru. – Ależ wcale nie mam takiego zamiaru. Po prostu przypadkiem rozmawiałem z chłopakami i... – Nie ma żadnego „i". Temat skończony. – No właśnie, chciałem ci powiedzieć, że kazałem im się od siebie odpierdolić, ale nie wiem, czy postąpiłem słusznie... – Dlaczego nie wiesz, czy postąpiłeś słusznie? – No bo to było niegrzeczne, a to takie sympatyczne chłopy... – Przestań mi tu mydlić oczy. Niegrzeczne, phi! Nie mów, że nagle zacząłeś się przejmować, w jaki sposób ktoś inny cię odbiera? – No wiesz, ludzie się zmieniają. Młody już nie jestem, dojrzałem i tak jakoś mi przykro... – To idź i ich przeproś. Powiedz, że bardzo ci przykro. Może ci wybaczą. – Aż tak to jeszcze nie dojrzałem. Miałem nadzieję, że może jeśli z nimi pojadę i podsypię im trochę kasy, wtedy się znowu zaprzyjaźnimy. – Zapomnij o tym wyjeździe! Nie chcę już więcej o nim słyszeć! – Nie krzycz. Przecież ja do ciebie grzecznie. Nie masz powodu wrzeszczeć. – Już nigdy więcej nie zaczynaj tego tematu. Przez dłuuugi czas będziesz siedział na dupie w Polsce i zajmował się mną i dziećmi. Zrozumiałeś? – Jasno i wyraźnie. – W takim razie: odmaszerować! – Eee, kobieto... W wojsku mnie nie złamali i co rusz zamykali w anclu za pyskowanie, więc nie mam zamiaru słuchać teraz rozkazów własnej żony. – Natychmiast zejdź mi z oczu! – krzyknęła, unosząc patelnię.

Błyskawicznie zmył się z kuchni. Poszedł do biblioteki na piętrze i zasiadł za biurkiem. Otworzył atlas świata na Azji. Od razu znalazł Himalaje. Przymknął oczy, ujrzał ośnieżone szczyty, poczuł chłód wiejącego od ich strony wiatru. Na jednej z gór yeti zasuwał właśnie po stoku. Ech, westchnął i zamknął atlas. Himalaje musiały jeszcze na niego poczekać. W życiu nie można mieć od razu wszystkiego. On i tak miał więcej, niż zasługiwał. Wstał od biurka i poszedł dalej poszukiwać sensu swojego życia.

WRÓŻENIE Z RĘKI Pamięci Roberta Wójcika Miałem szesnaście lat i wszystko w dupie. Szkołę omijałem szerokim łukiem. Całymi dniami włóczyłem się z kumplami, głównie po pobliskim parku, w którym obijaliśmy zbokom mordy, chlaliśmy piwo i tanie alpagi. Pewnego dnia natknęliśmy się w nim na Cygankę. W tamtych czasach kolorowo ubrane Cyganki były jeszcze częstym zjawiskiem w miastach, lecz od lat nie spotkałem żadnej. Zaczepiała przechodniów, proponując wróżenie. Była stara i sprawiała wrażenie profesjonalistki. Mimo to wszyscy ją olewali. Widać gówno ich obchodziła przyszłość. Ale nie nas, przynajmniej tamtego dnia. Mieliśmy w kieszeniach trochę klepaków, a poza tym każdy był ciekaw, co go kiedyś czeka. Dwóm kumplom sam powiedziałbym to wtedy za darmo i bez wróżenia: różne zakłady karne. Jednak co do przyszłości kilku innych i do swojej nie miałem pewności. Zaczęliśmy urabiać Cygankę. Zgodziła się na nasze nędzne grosze i rozpoczęła się zabawa. Na pierwszy ogień poszedł kumpel, który mieszkał w tym samym domu co ja. Robert. O rok młodszy, z wicherkiem w blond czuprynie. Cyganka przez chwilę wpatrywała się w jego dłoń i zaczęła nawijać. W sumie nic dobrego, lecz Robert wydawał się wcale nie przejmować jej gadką. Powiedziała mu, że kiedyś wyjedzie z Polski, nieźle się ustawi w jakimś obcym kraju i młodo umrze przez kobietę. Robert na te słowa roześmiał się, a my razem z nim, bo takie czarne wizje w ogóle nie trafały do naszej młodości. Kto z nas mógł wówczas wiedzieć, że to się kiedyś sprawdzi co do słowa? Za dwa lata Robert faktycznie wyjechał ze starymi do Niemiec, naprawdę nieźle się tam urządził, potem związał się z Niemką, a kiedy od niego odeszła do jakiegoś Hansa, z rozpaczy rzucił się na sznur. Na drugi ogień poszli inni kolesie. Im wróżka serwowała już same banały. Jacy to będą kiedyś bogaci, jakie to będą posuwać piękne kobiety, cały ten szajs, którego każdy dojrzewający małolat z

przyjemnością wysłucha. Kulą w płot. Żadnemu z nich to się nie sprawdziło. Przynajmniej do dzisiaj. Mnie powróżyła na końcu. Usiadłem na ławce tuż obok niej i podałem rękę. Stały schemat, najpierw chwilę jej się przyglądała, potem pogładziła opuszkami palców... Tyle że u mnie trwało to długo. O wiele dłużej niż u innych. Już nawet zaczynałem się martwić, jaką to czarną przyszłość dla mnie widzi, kiedy nagle zamknęła moją dłoń, uśmiechnęła się i rzekła: – Tobie to ja, synku, powiem tylko tyle, że kiedyś wejdziesz na tę swoją górkę. Ani zdania więcej. Kolesie zaczęli się z tego zdrowo natrząsać, bo przecież nie byłem, kurwa, jakimś al pinistą, ale do mnie dotarł sens tych słów. Już wtedy pisałem wiersze, przymierzałem się do opowiadań i miałem w związku z tym marzenia, w sumie do dzisiaj te same. Jednak, jak dotychczas, góra pozostaje niezdobyta. Wciąż się mozolnie na nią wspinam. Wejdę na nią albo się spierdolę. Innych możliwości nie ma. Mimo wszystko mam nadzieję, że w końcu uda mi się osiągnąć szczyt i nasikać z góry na kilka durnowatych łbów. *** Całe to zdarzenie przypomniałem sobie dziesięć lat później. W dniu, w którym dowiedziałem się od kogoś o śmierci Roberta. Oczywiście po plecach przebiegł mi wówczas zimny dreszczyk, a przez głowę przemknęło kilka pytań bez odpowiedzi, ale to wszystko. Moje własne życie też nie było w tym czasie usłane różami, nieraz nawet zastanawiałem się, czy nie lepiej skoczyć z jakiegoś mostu, a poza tym Robert już wiele lat wcześniej zmienił obywatelstwo, zamiast „dziękuję" zaczął mówić „danke" i całkowicie zapomniał o polskich kumplach. Krótko mówiąc, szkoda mi go było, jednak nie na tyle, aby go opłakiwać dłużej niż kilka chwil... ***

Minęły kolejne dwa lata. Robert już od dawna gryzł ziemię. Przynajmniej jego cielesna powłoka... Pewnej nocy miałem sen. Siedziałem w licznym towarzystwie przy suto zastawionym stole pod chmurką, kiedy nagle go ujrzałem. Stał sobie z boku i przyglądał się, jak balujemy. Nie widziałem Roberta wiele lat, mimo to w moim śnie wyglądał tak, jak mógł wyglądać, gdy się zabił. Starszy, niż go zapamiętałem, typowy dwudziestosześcioletni facet nieuprawiający sportu i chlejący dużo piwa. Stał tak i gapił się długą chwilę. W końcu, zdziwiony, że nie podchodzi, zawołałem go po imieniu. – Robert! Zbliżył się do mnie niepewnym krokiem. Także zrobiłem kilka kroków w jego stronę. – Hej, co jest? Dlaczego nie podchodzisz? – zapytałem. Wzruszył ramionami. – Wiesz, że nie żyję? – odpowiedział pytaniem. – Wiem. Wszyscy wiemy. Ale to wcale nie oznacza, że nie możemy ze sobą porozmawiać. – Właśnie po to do ciebie przyszedłem, Krzysiek. Chcę z kimś pogadać. Jednak bałem się, że gdy do ciebie podejdę, to się wystraszysz, bo przecież ja nie żyję. – Jak widzisz, nie boję się. – To dobrze. Chcę komuś w końcu powiedzieć, że żałuję tego, co zrobiłem. Często bywam w domu i widzę matkę płaczącą po kątach. Mój ojciec znowu zaczął ją bić. Pamiętasz, jak ją kiedyś okładał? Gdy dorosłem, nie pozwalałem mu na to, lecz teraz znowu się na niej wyżywa. Nie mogę na to patrzeć ani nic zrobić. Rafał (młodszy brat) ma wszystko w dupie. Dla niego liczy się tylko kasa. Widuję matkę, gdy płacze z żalu po mnie lub po łomocie od ojca i nie mogę nic na to poradzić... Wiesz co, Krzychu... Gdy spotkasz kiedyś tego chuja, przyjeb mu i powiedz, że to ode mnie. Zrób to dla mnie. – Masz jak w banku – odparłem. Potem jeszcze o czymś rozmawialiśmy, ale chyba o nieistotnych

rzeczach, bo rano o nich nie pamiętałem. Na koniec Robert powiedział, że musi już wracać, pożegnaliśmy się i rozstali. W snach przecież zawsze wszystko jest takie oczywiste. Nawet najbardziej niezwykłe rzeczy. On odszedł, a ja wróciłem do pijackiego towarzystwa, tak jakbym wcale nie rozmawiał z od lat martwym kolesiem, lecz z kimś żywym i widywanym codziennie. Może to głupie, jednak rano obiecałem sobie, że dotrzymam danego Robertowi słowa. Że gdy kiedyś spotkam jego starego, porozmawiam z nim. I tamtego ranka ułożyłem sobie nawet odpowiednią gadkę. Chciałem powiedzieć mu tak: – Słuchaj, łysa pało! Uwierz lub nie, kiedyś przyszedł do mnie we śnie twój syn i powiedział, że bardzo mu się nie podoba, jak znowu traktujesz jego matkę. Obiecałem też sobie, że jeśli odpowie śmiechem, od razu mu przypierdolę. Jednak od tego czasu minęły prawie dwa lata, a ja nie spotkałem Roberta ojca. Nadal siedzi gdzieś w Niemczech i całuje Szwabów w tyłki. Kiedyś Jerzy, dziś Jürgen. Jürgen podobno mówiący gorzej po niemiecku niż dzieci w szwabskich przedszkolach. Można i tak. Zmienić sobie imię oraz nazwisko już po dwóch latach pobytu w innym kraju i po takim też czasie przyjeżdżając do Polski, nawijać z obcym akcentem. On tak właśnie postąpił. Dla szmalu człowiek potraf skurwić się na wiele sposobów, zapominając o zasadach, honorze, godności. Celowo nie wymieniłem patriotyzmu. To wyświechtane słowo nic dla mnie nie znaczy. Jeśli miałbym kiedyś pójść z kimś walczyć, to na pewno nie w imię jakiegoś wyznaczonego granicami kawałka ziemi. O, nie! Na hasło „patriotyzm" rzucone przez jakiegoś spasionego polityka, przez większość życia szczerzącego zęby do kamer, drapiącego się po dupie oraz przeliczającego ukradzioną kasę, nigdy nie podniosę broni i nigdy z niej nie wystrzelę. Z innego powodu, owszem... Jakiego? Kto wie? Może jeżeli kiedyś pierdolnie gdzieś blisko mnie kilka zrzuconych z samolotów bomb, wtedy dopiero nad tym się zastanowię. A na razie... No cóż... Heil Hitler, Herr Jürgen!

Wszyscy inni także pozostańcie z Bogiem.

DLACZEGO NIE LUBIĘNIEBIESKIEGO MUNDURU? Chłopakom z podwórka oraz bratu Oto dlaczego nie lubię niebieskiego munduru. Było lato 1986 roku. Staliśmy właśnie przed klatką schodową i piliśmy piwo, kiedy na ulicę wjechał radiowóz. Nie był to na niej rzadki widok, stanowiła częsty cel milicyjnych pielgrzymek, więc olaliśmy tę niebieską landarę zupełnie. Zresztą akurat wszyscy mieliśmy czyste sumienie, czyli nie było czego się bać. Suka podjechała pod nasz dom. Zatrzymała się kilka metrów przed nami i ze środka wylazło dwóch gliniarzy. Znaliśmy z widzenia większość glin z dzielnicy, jednak akurat nie tych dwóch. To byli jacyś nowi. Wydawali się niewiele starsi od nas, ale ich twarze usilnie starały się uchodzić za starsze oraz twardsze. Tak to już zawsze jest z młodymi milicjantami. Ledwie założą mundury, a natychmiast zaczyna odbijać im palma. Uderzać do głowy władza, którą dysponują. Dla takich umundurowanych gówniarzy każdy człowiek na świecie jest potencjalnym przestępcą. To samo było widać w oczach tamtych dwóch. Patrzyli na nas jak na najgorsze męty świata. – Co tak tu stoicie? – zapytał w końcu mniejszy z nich. Wyglądał na głupszego. – Nie możemy...? – odezwał się „Rudy". Zbliżyli się bardziej. – I co robią tu te piwa? – zapytał drugi, pokazując na rząd pustych i pełnych butelek stojących przy nas na ziemi. – Stoją – odparłem i wszyscy ryknęliśmy śmiechem. To bardzo nie spodobało się panom milicjantom. – A po ile, panowie, macie lat? – zapytał mniejszy. – Niewiele mniej niż ty – odpowiedział mu „Rudy" i znowu salwa naszego śmiechu przeszła przez ulicę. Gliniarze spurpurowieli. – Wiecie, że możemy was zamknąć za picie alkoholu w miejscu publicznym? Zwłaszcza że jesteście nieletni. – Za to możecie nas co najwyżej spisać i odprowadzić do starych.

Nie macie się do kogo przypieprzać? Idźcie do parku, tam łazi pełno pedałów i innych zboków. Za nich się weźcie! – walnąłem z grubej rury. Byłem po czterech piwach, a one zawsze dodawały mi odwagi. – Przyjechaliśmy tu właśnie w związku z parkiem – odezwał się wyższy. – Wasza ulica z nim sąsiaduje – dodał drugi jełop, niewiele większy od kuchennego stołka. – No i co z tego? – To, że właśnie kilka minut temu karetka odwiozła stamtąd ciężko pobitego człowieka. Obcokrajowca. Rzeczywiście jakiś czas temu słyszeliśmy wycie karetki. Jednak nie zainteresowało nas to w ogóle. Pogotowie znajdowało się niedaleko naszej ulicy i sygnały erek słyszeliśmy kilkanaście razy dziennie. – Co wy na to? – Jak na lato! – zawołał „Fragles" i tym razem nasz śmiech odbił się dalekim echem po okolicy. Gliniarzom to się również bardzo nie spodobało. – Nie żal wam tego człowieka? – zapytał mniejszy. – Został okradziony i pobity. Nie wiadomo, czy przeżyje. – Gówno nas on obchodzi – odezwał się „Kajak", który zwykle mało mówił. Był równie niski jak jeden z milicjantów, miał za to kopyta wielkie jak kajaki, stąd ta ksywka. Odpowiadając, wyraził opinię nas wszystkich. – Ten Niemiec może umrzeć – wycedził karzełek, chyba nie mogąc już więcej znieść, że po każdym pytaniu obsrywaliśmy mu mundur. – Nic was to nie obchodzi?! – Nie! – odpowiedzieliśmy chórem i sięgnęliśmy po faszki. Nie zważając na obecność władzy ludowej, pociągnęliśmy z nich po łyku i grzecznie odstawiliśmy butelki pod ścianę. Na długą chwilę gliniarzom zabrakło w gębach słów. Potem odezwał się niższy: – Mówicie, że nic was nie obchodzi ten pobity obywatel niemiecki, taaak...? – Taaak – odparł „Fragles", wyraźnie go przedrzeźniając.

– Zapewne nie powiecie nam także, kto mógł tego obywatela niemieckiego tak urządzić? – Nie powiemy, bo nie wiemy – odparłem już znacznie grzeczniej, czując, że gość do czegoś pije. Był to jednak gliniarz i on miał władzę, a nie my, przez co mógł nam nieźle nawywijać koło dupy. To były czasy realnego socjalizmu, milicja była wszechmocna i rzadko kiedy szary obywatel mógł z nią wygrać. Funkcjonariusze byli ważną częścią komunizmu, systemu partyjnego, byli jego żołnierzami. Wtedy chyba nikt nie prowadził spraw przeciw glinom, nikt ich też surowo nie karał za przewinienia. Media nie miały żadnej możliwości nagłaśniać tego, bo same pracowały dla władzy. Ci dwaj milicjanci mieli pałki, kajdanki, nie mówiąc o spluwach, i mogli tego wszystkiego przeciw nam użyć. Zabawa z owymi debilami była przednia, ale czułem w kościach, że musimy przystopować. – Przecież mieszkacie przy parku – powiedział drugi gliniarz. – To co, że tu mieszkamy? – odparł chamsko „Fragles", przypalając szluga. – To, że powinniście wiedzieć, co się wyprawia w tym zieleńcu – odrzekł wyższy milicjant. – A co to my wszechwiedząca milicja? – Nic więc nie wiecie? – zapytał z sarkazmem liliput. – Co niby mamy wiedzieć? – jechał dalej „Fragles". – Wiemy, jak się nazywamy, i to możemy wam podać. Roześmiał się, lecz nikt się już do niego nie przyłączył. Powoli zaczynało do nas docierać, dokąd prowadzi pokrętna milicyjna logika. Postanowiłem ratować sytuację. – Słuchajcie, panowie – odezwałem się. – Nie wiemy, dlaczego się nas czepiacie. Stoimy tylko przed domem, w którym mieszkamy, i żłopiemy browce. To wszystko. Nie mamy pojęcia, kto mógł przyjebać temu Szwabowi. Zresztą w tym parku dzieje się wiele tego typu rzeczy i już dawno uodporniliśmy się na nie. Wisielcy, pedały, zgwałcone kobiety. Mało co nas już rusza. Powiedziałem to grzecznie, naprawdę grzecznie i byłem

przekonany, że dotrze to do ich zakutych łbów. Jednak niski gliniarz szybko pozbawił mnie złudzeń. – Myślę, że dobrze wiecie, kto tego człowieka tak urządził – stwierdził. Chciałem znowu coś powiedzieć z pokorą, ale „Fragles" otworzył japę przede mną. – Chuj nas to obchodzi. Przypierdoliliście się do nas, bo jesteście za ciency, żeby fknąć starszym. Odpierdolcie się w końcu! W tym momencie wiedziałem już, że mamy przejebane. Gliniarze całkiem dobrze przełknęli wiąchę „Fraglesa". Filmy o dzielnych policjantach, które oglądali w dzieciństwie, przydały im się na coś. Mieli miny Kojaka oraz Colombo razem wziętych i czekałem tylko, aż któryś z nich podniesie rękę do góry niczym Peter Falk i wyjmie asa z rękawa. „Fragles" wydawał się z siebie zadowolony. Był już nieźle podchmielony i rozpierała go duma, że puścił gliniarzom TAKĄ wiąchę. Nigdy nie był bystry. Za to ja i pozostali już dawno wyczuliśmy, co wisiało w powietrzu. Ten smród, który zaczynał powstawać wokół nas. Z sekundy na sekundę gęstniał oraz cuchnął coraz bardziej. No i nagle as wyleciał z rękawa. – Dlaczego masz poobijane ręce? – zapytał niższy milicjant, wskazując na moje dłonie. Spojrzałem na nie i rzeczywiście ujrzałem zadrapania na kostkach. Ślady po przedwczorajszej bójce z „drugim podwórkiem". Takim „konkurencyjnym gangiem" z drugiej ulicy, z którym naparzaliśmy się od czasu do czasu o byle gówno. – Tooo... Biłem się niedawno z jednym chłopakiem o dziewczynę. Najebał mi – odparłem, co było prawdą, choć nie do końca. – Chłopakiem?– rzekł gliniarz wątpiąco. – Może poobijałeś sobie te rączki dzisiaj, co? Na przykład w parku. Mnie te rany wyglądają na świeże, a tobie, Grzegorz? – Mnie również – odparł drugi glina. – Chyba trafliśmy, na kogo trzeba. – Ależ panowie... – zacząłem – panowie, spokojnie... Nie mamy nic wspólnego z tym obitym Goebbelsem. Te zadrapania to ślady

sprzed kilku dni. Chłopaki potwierdzą... Chłopaki jak na zawołanie zaczęły kiwać głowami i mówić: „tak, tak, to stare ślady". Nawet „Fragles" w końcu skumał czaczę. – Wy też pokażcie ręce! – rzucił ten niski do pozostałych. – No, już! Wyciągać łapy! Wysoki w tym czasie odpiął kaburę przy boku i położył dłoń na spluwie. Jebany, wyglądał jak bohaterski szeryf z westernu stojący naprzeciw jakiegoś nikczemnika. To już nie były żarty. Gliniarze dobrali się nam do dupy na dobre. Naprawdę myśleli, że to my! Chłopaki z ociąganiem wystawiły ręce. Nie musiałem wcale na nie patrzyć, żeby wiedzieć, że wyglądały podobnie jak moje. Naparzaliśmy się przecież z tamtymi kolesiami wszyscy. – No popatrz, popatrz ... – pisnął z zachwytu niski – też się pewnie biliście o dziewczynę, co? Może nawet o tę samą. Musi być z niej niezła szprycha, skoro tylu klientów obija sobie o nią mordy. Chciałbym tę kurwę poznać. – Ja również – odezwał się wysoki, nie zdejmując łapy z gnata. Teraz już wszyscy zaczęliśmy zapewniać milicjantów, że to nie my pobiliśmy faceta. Jednak gliniarze wiedzieli swoje. Nasze poobijane dłonie im wystarczyły. Wyższy wyciągnął z kabury giwerę (pewnie marzył o tym przez cały czas), stanął w rozkroku i wymierzył ją w nas. – Stać w miejscu i się nie ruszać. Żadnych numerów. Powtarzam, żadnych numerów, bo będzie źle! – pogroził. Niższy w tym czasie podszedł do radiowozu – starej, wysłużonej nysy, i sięgnął po szczekaczkę. Wywołał przez radio dyspozytora, powiedział: „chyba mamy tych sprawców napadu w parku" i poprosił o przysłanie drugiego samochodu. Spojrzałem na twarze kumpli i ujrzałem na nich to samo, co pewnie malowało się na mojej – niedowierzanie oraz osłupienie. Nerwowe uśmieszki. Może nawet niewielki strach. – Panowie, ale to naprawdę nie my – zwróciłem się do milicjantów już prawie błagalnie, mimo to nie udało mi się dotrzeć do ich mózgownic. Jestem pewny, że gdyby wtedy sama Maryja Panna zstąpiła z niebios i ujęła się za nami, te chuje zwinęliby ją za

prostytucję. Chłopaki też jeszcze próbowały coś zdziałać słowami, lecz z takim samym skutkiem. Po kilku minutach na ulicę wjechał drugi radiowóz i od tej chwili już naprawdę byliśmy udupieni. Mieliśmy po piętnaście i szesnaście lat, mieszkaliśmy w obrębie „trójkąta bermudzkiego", znaliśmy złodziei oraz kurwy, jednak po raz pierwszy musieliśmy przejechać się autem z milicyjnym kogutem. Jak dotąd, ominęło nas to. Chociaż wcale nie byliśmy grzeczni i mieliśmy na sumieniu różne grzechy, zawsze udawało nam się wychodzić cało z opresji. Teraz mieliśmy cierpieć za grzechy niepopełnione. Za jakiegoś pobitego Szwaba, którego nawet nie widzieliśmy na oczy. Wszystko przez to, że czasami urządzaliśmy wojny z chłopakami z sąsiedztwa, przez co nasze łapska nie wyglądały na rączki wzorowych uczniów, tylko ulicznych chuliganów. W pewnym sensie byliśmy nimi, ale w zasadzie mogli uchodzić za nich wszyscy z naszego rewiru. Rządziło tu prawo dżungli. Silniejszy zawsze wygrywał, słabszy dostawał po dupie. Żaden nie chciał być słaby. Gliniarze czepiali się nas, ponieważ byliśmy z „trójkąta" i każdego dnia musieliśmy walczyć o przetrwanie. Nawet wtedy, w tych pieprzonych czasach realnego socjalizmu, w których podobno wszyscy byli wobec siebie równi, gliny nie liczyły się zupełnie z takimi dzieciakami jak my. Dlatego nawet nie pofatygowali się, by wejść do budynku, żeby powiadomić naszych starych, iż właśnie zwijają ich pociechy. Gdybyśmy mieszkali w jakimś lepszym domu, a nie w obskurnej poniemieckiej kamienicy, na przykład w dzielnicy wojskowej, z pewnością by to zrobili. Mieszkaliśmy jednak przy parku, na „trójkącie", a więc nasi starzy musieli być gówno warci. A zatem bez zbędnych ceregieli wepchnięto nas do samochodów, po dwóch do każdego, jak nic niewarte śmiecie. *** Znalazłem się w radiowozie razem z „Kajakiem". Miał oczy pełne strachu, ja również, za to gliniarze zacieszali mordy. Skuli nam

ręce kajdankami i ruszyliśmy... Sądziłem, że zawiozą nas na posterunek dzielnicowy, ale chyba uznano nas za grubsze rybki (rozumiecie – Niemiec, a więc sprawa międzynarodowa), bo zobaczyłem przez okratowane okno samochodu, że kierujemy się do komendy wojewódzkiej, ponurego gmaszyska w centrum miasta, w którym oprócz milicyjnych biur znajdował się także dołek. – Co z nami będzie? – zapytał mnie „Kajak". Wzruszyłem ramionami i odparłem mu „nic", chociaż wcale nie byłem pewny... Jechaliśmy jakieś pięć minut. Im byliśmy bliżej komisariatu, tym bardziej rosło nasze zdenerwowanie. Podejrzewano nas przecież o pobicie cudzoziemca, który na domiar złego podobno mógł kipnąć, więc sprawa wyglądała poważnie. I chociaż mieliśmy z nią tyle wspólnego, co z wystrzeliwaniem ruskich sputników, glinom pasowaliśmy na sprawców jak ulał. Mieszkańcy ulicy kryminogennej oraz uczniowie zawodówek. Wpadliśmy w gówno. Gliniarze mieli nas w garści i mogli z nami zrobić, co chcieli. Wiedziałem, iż będą próbowali udowodnić, że pozdzieraliśmy sobie łapy na szczęce tego faszysty i jeśli będą chcieli, wrobią nas w to bez problemu. Wolno nam było pyskować krawężnikom, jednak byliśmy za ciency, żeby stawiać się starszym rangą. Tym wszystkim śledczym, ofcerom, prokuratorom. Mogliśmy tylko liczyć, że starsi stopniem milicjanci okażą się mądrzejsi od tych, którzy nas zatrzymali, i uwierzą w naszą niewinność. Mówiliśmy przecież prawdę, byliśmy niewinni. A prawdomówność podobno jest cnotą, która zawsze wygrywa. Zajechaliśmy pod komendę wojewódzką i wyprowadzili nas z samochodów. Ten karakan – oby kutas nie stanął mu nigdy w życiu – przez cały czas zacieszał bardachę, jakby schwytał jakichś poszukiwanych z milicyjnej toplisty, a nie paru wystraszonych szczyli. W środku czekało już na nas kilku gliniarzy po cywilnemu, którzy przejęli nas od mundurowych. Jeden na szybkiego spisał nasze dane na karteluszku. – Byli grzeczni? – zapytał mundurowych.

– Stawiają się, gówniarze, przez cały czas, panie poruczniku – odparł niski glina, zdejmując mi z rąk kajdanki. – Myślą, że jak są nieletni, to im możemy gówno zrobić. – Jak im się raz czy dwa przyłoży po dupach pałami, to szybko przestaną się rzucać – odpowiedział porucznik, chwytając mnie za ramię. – Tego biorę ja – oznajmił pozostałym i pchnął mnie przed siebie. – Pewnie nawet nie tknąłeś tego Niemca, tylko twoi koledzy... co, mały? – zapytał, gdy prowadził mnie przez ponury, słabo oświetlony korytarz. – Nie ruszył go żaden z nas – wydukałem przez coraz bardziej zaciskane strachem gardło. – No, no... Od początku więc idziesz w zaparte. Trochę ze sobą porozmawiamy i zobaczymy, co powiesz za pół godziny. – To naprawdę nie my! – krzyknąłem płaczliwie i natychmiast otrzymałem bolesny cios w żebra. – Tutaj się nie podnosi głosu. Chyba że się dostaje tęgi wpierdol i wzywa na pomoc Jezusa albo matkę. Jeszcze raz otworzysz głośniej ryja, a przez dłuższy czas będziesz się darł wniebogłosy. A ja cię będę do tego ZACHĘCAŁ! Już nic więcej nie powiedziałem. Zły porucznik zaprowadził mnie pod swoje biuro, otworzył przede mną drzwi i wepchnął do środka. Była to klitka z regałem pod ścianą, biurkiem z toporną maszyną do pisania oraz dwoma krzesłami. Z kratą w oknie i gołą żarówką na sufcie zamiast żyrandola. Pokój wprost idealny do przesłuchań. Martwy, przygnębiający. Brakowało w nim tylko marmurowej podłogi z odpływem na krew. Zamiast tego pod stopami miałem tylko zieloną wykładzinę. Chociaż kto wie, może gdy przychodziło co do czego, po prostu ją zdejmowali, a marmur i odpływ znajdowały się pod nią. – Siadaj – rozkazał glina, wskazując jedno z krzeseł. Usiadłem. – Ile masz lat? – padło pierwsze pytanie. – Niedługo skończę szesnaście – odparłem. – Niedługo? To znaczy kiedy?! Jaśniej!!

– 22 lutego. – O ile się, kurwa, nie mylę, to teraz mamy lato! Sam środek lata! Jakie niedługo?! Do twoich jebanych urodzin pozostało jeszcze ponad pół roku! Spuściłem oczy, aby nie patrzyć na jego czerwony ze złości ryj. – Ponad pół roku!!! – Tak. Do moich urodzin pozostało jeszcze ponad pół roku, proszę pana. Mam dopiero piętnaście lat. – No! Widzę, że załapałeś, o co tu chodzi. Na pewno nie o granie ze mną w chujki. A więc jak? Nie będziesz się już mądrzył? – Nie – odparłem grzecznie, chociaż chciałem powiedzieć, że przecież wcale się nie mądrzyłem, ale w porę ugryzłem się w język. To nie był ofcer, przez którego chciałbym być przesłuchiwany. Mądry oraz wyrozumiały. To był jakiś dureń. Taki sam jak matoły, które zgarnęły nas z ulicy. Wpadłem z deszczu pod rynnę. – Dobra, mały. Koniec tego pierdolenia. Mów, co wiesz. – Ja... ja nic nie wiem – powiedziałem. – Znowu zaczynasz?! Znowu chcesz sobie ze mną przygrać?! Nawijaj zaraz o tym obitym Niemcu, bo inaczej zaczniesz fruwać po tym pokoju jak latawiec! – Ja naprawdę nic o nim nie wiem... – Nic nie wiesz?! Ożeż kurwa!! Nie wiesz?! A więc dalej se ze mną przycinasz?!! Zacznij lepiej gadać, jak się do tego Szwaba dobraliście, albo ja dobiorę się do ciebie!!! Jego wrzask musieli chyba słyszeć wszyscy w komisariacie. Omal nie popękały mi bębenki w uszach, gdy się tak na mnie wydzierał. Nikt jednak nie przyszedł, żeby zobaczyć, co się dzieje, nikt nawet nie zajrzał przez drzwi. Widać wrzaski tego gościa były tu normą. Może stanowiły część wszystkich jego przesłuchań i w ten sam sposób przesłuchiwali w tym komisariacie wszyscy. Może w tamtych czasach komisariaty obsadzane były samymi czubkami. Nie wiedziałem tego wtedy, nie wiem dzisiaj i nie chcę wcale wiedzieć. W każdym razie facet osiągnął to, co chciał. W ciągu paru minut zdołował mnie zupełnie, stłamsił i przeraził. A to miał

być dopiero początek... – Jak było z tym Niemcem? – zapytał cicho po ca całym tym wrzasku. – No mów. Tak będzie lepiej dla ciebie. Nie będę się denerwował, że niepotrzebnie tracę na ciebie czas i nerwy, a i ty przestaniesz usilnie zaciskać zwieracze, żeby się tylko ze strachu nie zesrać. Powiesz, jak było, podpiszesz, co trzeba... i będzie z górki. No więc jak, idziesz na to? Na kilkadziesiąt sekund zaległa między nami cisza. W końcu zdobyłem się na odwagę, przełknąłem ślinę i modląc się w duchu, żeby moje słowa przemówiły mu do rozsądku, powiedziałem: – Panie poruczniku, to było tak... Staliśmy pod domem i piliśmy piwo, a wtedy... – zacząłem mu opowiadać całą historię. O radiowozie, głupich mundurowych oraz obitych kościach u rąk, które załatwiliśmy sobie w bójce z kimś innym, a które ci milicjanci wzięli za dowód naszej winy. Porucznik słuchał mnie całkiem spokojnie. Jego przystojna, może czterdziestoletnia twarz wysłuchiwała każdego mojego słowa z kamiennym wyrazem. I choć za tą maską mogło kryć się wszystko, przez cały czas, gdy gadałem, liczyłem, że są to pozytywne odczucia. Ale gliniarz szybko rozwiał moje nadzieje... – Ty głupi, kłamliwy gnoju... Zasmarkany szczeniaku... Ty synu złodzieja i kurwy... Powiedziałem ci przecież, co cię czeka, jeśli nie zaczniesz gadać prawdy!!! Wyłącznie prawdy i tylko prawdy!!! A ty co?! Że to pomyłka! No to masz swoją pomyłkę!!! Nim się zorientowałem, co się święci, leżałem już na podłodze. Razem z wywróconym krzesłem. Z nosa leciała mi krew. Stało się to tak szybko, że nawet nie wiedziałem, czy oberwałem piąchą, czy czymś innym. W każdym razie facet był naprawdę szybki. Miałem wtedy dobry refeks. Gdy się z kimś biłem, z powodzeniem stosowałem uniki, lecz cios gliniarza był jak rakieta. Pewnie codziennie traktował kogoś w ten sposób i doszedł do perfekcji. Po jakimś bliżej nieokreślonym czasie ujrzałem nad sobą jego gębę. – No dobra, mały. Wstawaj. To cię powinno nauczyć rozumu. Wyciągnął do mnie pomocną rękę. Z oporami podałem mu swoją, a on ją mocno chwycił i pomógł mi wstać. Jednak gdy byłem już

na nogach, nieoczekiwanie przyjebał mi w brzuch. Potężnego haka w żołądek. Był tak mocny oraz bolesny, że schyliłem się i opadłem na kolana. – A to, mały, żeby ci się utrwaliło w łepetynie, że jesteś na komisariacie, a nie w cyrku, w którym możesz odstawiać klauna. Tu mało kto ma poczucie humoru. Wrócił za biurko i usiadł na krześle. Gdy w końcu złapałem oddech i jakoś doszedłem do siebie, ujrzałem, jak mierzy mnie tym swoim zimnym spojrzeniem sadysty. – Siadaj – powiedział, pokazując na przewrócone krzesło. Podniosłem je i usiadłem. Już teraz z jawnymi łzami w oczach oraz strachem malującym się na twarzy. Gliniarz wyciągnął z szufady kartkę papieru i wkręcił ją w maszynę. Potem wystukał na niej parę słów, a gdy skończył, spojrzał na mnie wyczekująco. – No dalej... – powiedział po chwili. Milczałem. Wiedziałem, czego oczekuje. Wiedziałem aż za dobrze. Ale przecież nie mogłem mu powiedzieć „tak, to ja". Bo to nie byłem ja. Ani żaden z moich kumpli. Milczenie więc było jedynym sposobem, w jaki mogłem mu odpowiedzieć. Po jakichś dwóch minutach oczekiwania na moje przyznanie się do winy pan milicjant znowu stracił cierpliwość. Na początek obrzucił mnie bluzgami, a potem huknął kolejny raz w mordę. Tym razem zobaczyłem jego pięść, jednak była na tyle szybka, że nie zdążyłem zrobić uniku. Ponownie zaliczyłem glebę, uderzając głową o podłogę. Pociemniało mi w oczach. Porucznik pojawił się nade mną i uśmiechnął się szyderczo. – Boli główka?– zapytał. – Boli – odparłem automatycznie, choć wiedziałem, że sukinsyn nabija się ze mnie. – No i dobrze. Ma boleć. Takie są reguły gry. Milicjant nie pieści, nie łaskocze, nie maca, ale napierdala tak, że bolą dupa, nerki, żebra albo glaca. Ja osobiście lubię, gdy boli delikwenta wszystko naraz. Ciebie, mały, na razie boli tylko głowa, więc to doceń. Tym razem nie „pomógł" mi wstać, tylko wrócił za biurko i pozwolił samemu mi się pozbierać. Zajęło to trochę czasu. Miał

gość krzepę. Mogłem znosić ciosy kolesiów w moim wieku, jednak nie dorosłych, dobrze zbudowanych facetów. W ciosach tego gliniarza nie było żadnej taryfy ulgowej. Zapewne tak jak mnie walił w pysk zatwardziałych kryminalistów. Może nawet to lubił i traktował w ten sposób także swoją żonę, kiedy wracał zjebany z pracy do domu, siadał do obiadu i się okazywało, że przesoliła mu ulubiony kapuśniak. Albo nie dosmażyła schabowego. Podobno większość żon gliniarzy nie ma zbyt wesołego życia. Po tym, jak ten traktował dzieci (a byłem przecież dzieckiem), szczerze współczułem kobiecie. Już bez zaproszenia podniosłem krzesło i usiadłem na nim. Z nosa i wargi leciała mi krew i bolała mnie szczęka. – Słuchaj, mały. To nie ma sensu. Naprawdę nie ma sensu. Dobrze wiemy, że to wy wjebaliście temu Niemcowi. Nie ma co zaprzeczać. Bądźmy ze sobą szczerzy. Ty nie jesteś wcale taki twardy, choć przyznaję, że na razie rżniesz twardziela, jak trzeba, ale w końcu zmięknie ci rura. Ja tutaj, w tym pokoju, nie takich zjadałem na śniadanie. Pękali i płakali jak dzieci prawdziwi gieroje. Wydziargani, starzy recydywiści. Potrafę złamać każdego. – Ja... ja... ja mówię panu prawdę – wyjąkałem, nie kryjąc już łez. – To nie my. To naprawdę nie my! Myślałem, że znowu mnie uderzy, więc zapobiegawczo odchyliłem się do tyłu, kiedy nagle poruszył się na swoim krześle. Lecz nie padł żaden cios. Porucznik wstał i odwrócił się do okna. Przez jakąś minutę oglądałem tylko jego plecy. W końcu odwrócił się do mnie i powiedział: – Lecisz se w chuja, mały. Obaj dobrze o tym wiemy. Jednak mam, wbrew pozorom, dobre serce, dlatego dam ci jeszcze jedną szansę. Ostatnią. Moja rada: skorzystaj z niej. Bo inaczej... – uśmiechnął się sztucznie – bo inaczej przeklniesz dzień, w którym twoja mamuśka wydała cię na świat. Przez długą chwilę wpatrywał się w moją twarz. – Ostatnia szansa – powtórzył, a potem przeszedł obok mnie i zatrzymał się przy drzwiach i dodał: – Dam ci czas na zastanowienie się. Pójdę zobaczyć, czy twoi kumple są mądrzejsi od ciebie, czy równie głupi. Gdy wrócę, chcę usłyszeć, jak

przyznajesz się do wszystkiego. Mam już dosyć ściemy. Otworzył drzwi, wyszedł i zamknął je na klucz. Zostałem sam. Od razu rozpłakałem się jak małe dziecko. Łzy, które uroniłem w obecności tego gliniarza, były niczym przy tych, które popłynęły w samotności. Milicjant długo nie przychodził. Zdążyłem się uspokoić, a nawet obejrzeć dokładnie pokój. Nie było w nim żadnych niespodzianek. Jakichś ukrytych narzędzi tortur czy innych pomocy naukowych do wyciągania zeznań z co bardziej opornych. Widać porucznik nie potrzebował niczego, wystarczyły mu piąchy. Z okna rozpościerał się widok na parking. Szary, ponury, pełen policyjnych radiowozów. Zajrzałem nawet do szufady biurka. Jej zawartość mnie rozczarowała. Plik czystych protokołów przesłuchań oraz kilka tanich długopisów. Nic więcej. Potem już tylko siedziałem i zastanawiałem się nad sobą. Miałem przejebane, wiedziałem to, lecz nie potrafłem zrozumieć, dlaczego. Nic przecież nie zrobiłem. Gliniarze mieli to jednak w dupie. Przynajmniej ten, który mnie przesłuchiwał. Wisiała mu prawda, chciał po prostu szybko zamknąć sprawę. My pasowaliśmy mu jak ulał do tej układanki. Choć jeszcze młodzi, ale już na tyle silni, żeby wjebać dorosłemu facetowi, zwłaszcza w kilku. A poza tym mieszkańcy kryminogennej dzielnicy. Czego można chcieć więcej, jeśli się jest milicjantem? Niczego. Puzzle proste do ułożenia. Zastanawiałem się nad kumplami. Czy też dostawali po mordzie? Czy może faceci przesłuchujący ich nie byli aż takimi skurwysynami? Czy im wierzyli? Bałem się, że nie. Że możemy sobie całą tę PRAWDĘ wsadzić w dupę. Próbowałem usłyszeć jakieś dźwięki zza zamkniętych drzwi czy też zza ścian, ale słyszałem jedynie własny oddech. Nawet świat za oknem wydawał się martwy. Jednego byłem pewien. Tego, że nie przyznam się do winy, nawet jeśli ten gliniarz miałby mi wyrywać obcęgami paznokcie. Nie mogłem przecież przyznać się do czegoś, czego nie zrobiłem. Siedząc wtedy w ciszy, sam w pokoju, obiecywałem sobie, że się nie przyznam...

*** W końcu drzwi się otworzyły i wszedł porucznik. Nie było go długo. Przywitałem go opuszczoną głową. – No i co, mały, wróciła ci pamięć? – Nie – odparłem hardo. – Nic nie zrobiłem, więc nie mam sobie czego przypominać. – Jesteś pewien, że nic nie zrobiłeś? – W jego głosie wyczułem wyraźną nutę sarkazmu. – Jestem. – No popatrz, popatrz... A twoi kolesie twierdzą inaczej. Podniosłem głowę i spojrzałem na niego. – Nie wierzę – powiedziałem. – Pan kłamie. – Jeśli ktoś tu kłamie, to na pewno nie ja. – Oni też nic nie zrobili, więc nie mogli się przyznać. – Ale się przyznali. DO WSZYSTKIEGO. – Pan kłamie! Pan kłamie! – Wyśpiewali nam wszystko. Od początku do końca. O tym, gdzie namierzyliście tego szkopa, którędy za nim szliście i jak go wzięliście pod buty. Żaden jednak nie pamięta, gdzie się podziały pieniądze, lecz do tego też dojdziemy. Myślę, że ty udzielisz nam reszty odpowiedzi. Powiedział to bez zająknięcia, bez cienia fałszu, niczym zawodowy aktor. Ale przecież kłamał! Kłamał jak z nut! – To nie my! To nie byliśmy my! – Nie wy? – Nie my. Nawet nie widzieliśmy tego Szwaba na oczy. – No to posłuchaj... – Posterunkowy Olbratowski! Drzwi za mną otworzyły się i gdy się odwróciłem, ujrzałem „Rudego" wprowadzanego przez mundurowego milicjanta. Jeden rzut oka wystarczył, aby stwierdzić, że glina, który go przesłuchiwał, również nie próżnował. Podbite oko, ślady krwi pod

nosem, cała twarz opuchnięta od płaczu. Wyglądał chyba gorzej ode mnie. Gdy nasze oczy napotkały się, spuścił wzrok. – No, chłopcze, mów, co masz mówić – nakazał mundurowy glina, pukając go w plecy. „Rudy" nabrał w płuca powietrza, a potem, nie patrząc na mnie, zaczął nadawać jak katarynka. Jego głos łamał się co chwilę, jednak co rusz stukany w plecy przez milicjanta, „Rudy" odegrał przedstawienie do końca. Gdy słuchałem tego monologu, włosy jeżyły mi się na głowie, a po plecach spływał lodowaty pot. Kumpel opowiadał, jak to namierzyliśmy gościa na ulicy Zwycięstwa, przy hotelu Jałta i jak potem dyskretnie chodziliśmy za nim przez długi czas, aż w końcu najechaliśmy na niego w parku, sprzedaliśmy mu glany i oskubaliśmy z kasy. Na koniec, wciąż nie patrząc na mnie, kazał mi nie kłamać, tylko się przyznać, a potem zamilkł. Było mu wstyd. Mnie za niego też. Zastanawiałem się, czy za drzwiami nie czekają pozostali kumple, aby powtórzyć w mojej obecności to samo. – No i co ty na to, synu? – zapytał porucznik. – Nic. Nie wiem, co mu zrobiliście, że gada te wszystkie bzdury, ale to nieprawda. – Twierdzisz, że twój koleś kłamie? – Tak! Kazaliście mu tak gadać! Biliście go i dlatego się przyznał! – No „Rudy", co z tobą?! Dlaczego się poddajesz?! Im przecież o to chodzi! Chcą nas w to wrobić! Zamknąć na lata w poprawczaku! „Rudy", kurwa, co z tobą jest?!! – darłem się, a „Rudy" stał ze spuszczoną głową i szlochał. – Stul ryj! – wydarł się porucznik. – Mówiłem ci, jak tu się kończą wrzaski!! Zamilkłem. Bo i tak nie było już sensu wrzeszczeć. Mundurowy na znak dany przez przełożonego wyprowadził „Rudego" i znów zostaliśmy sami. – Wiesz co, mały? Podobasz mi się. Masz jaja. To ci trzeba przyznać. Dlatego ułatwię ci sprawę. Sięgnął do szufady i wyciągnął formularz. Położył go przede mną na biurku razem z długopisem.

– Podpisz na dole – zażądał. Uniosłem papier i obejrzałem go z obu stron. – Ale tu nic nie jest napisane – stwierdziłem. – O to się nie martw. Będzie. Ty tylko podpisz to in blanco. – Niczego nie podpiszę! – Zastanów się... Twoi kolesie już się przyznali. O tobie też nam mówili... Że kopałeś tego Niemca... Że przewracałeś mu kieszenie... Nie ma już sensu, żebyś się stawiał. – Zmusiliście ich, żeby tak mówili, zmusiliście... – Podpisz ten świstek i będzie po ptokach. Ja za ciebie napiszę całą historię. Tak jak ją nam opowiedzieli twoi kumple. Nie dodam ani słowa. Obiecuję. – Pan chyba sobie żartuje? Pan mi obiecuje? Przecież to wszystko jest wymyślonym przez was kłamstwem!! Porucznik huknął pięścią w biurko. – Zamknij ryj! Przymknąłem się. Odłożyłem papier na biurko i opuściłem wzrok. – Nie podpiszesz więc? Odczekał chwilę, lecz nie odpowiedziałem. – Dobra... Skoro tak chcesz... – Olbratowski! Mundurowy glina od razu pojawił się w drzwiach. – Ten gówniarz to ciężki przypadek – powiedział do niego porucznik. – Jestem pewny, że noc na dechach wpłynie na niego pouczająco. – Tamtych trzech też już odprowadzić na dołek? – Też. Ale z tamtymi normalnie. Jednak z tym... Porucznik kiwnął na mundurowego palcem i kiedy ten się zbliżył, szepnął mu coś z uśmiechem na ucho. Przełknąłem z nerwów ślinę, czując, że ten uśmieszek nie wróżył mi niczego dobrego. *** Posterunkowy Olbratowski wyprowadził mnie z pokoju i ruszyliśmy korytarzem. Nie wiem, ilu milicjantów pracowało w tym komisariacie, po drodze nie spotkaliśmy nikogo. Jakbyśmy przechodzili przez opuszczony budynek. Po kilku zakrętach

weszliśmy na schody i udaliśmy się na górę. Na samą górę, tam gdzie mieścił się dołek. Często, przechodząc ulicą Słowackiego, na której mieścił się ten budynek, unosiłem mimochodem głowę do góry i spoglądałem na szereg zakratowanych okien na ostatnim piętrze, za którymi znajdowały się cele. Teraz miałem którąś z nich poznać od środka. Z tego co słyszałem od ludzi, którzy zaliczyli już owo miejsce, było to przygnębiające doświadczenie. Ilekroć ktoś opowiadał mi o nim, od razu przychodziły mi do głowy wszystkie flmy o czasach okupacji oraz cele, w których Niemcy zamykali dzielnych Polaków. Miałem nadzieję, że cele w areszcie mojego rodzinnego miasta nie miały wiele wspólnego z tymi z Pawiaka. Chociaż gliniarze nie różnili się wcale od gestapowców. Po paru minutach dotarliśmy do aresztu. Milicjant nacisnął dzwonek przy przegradzającej korytarz grubej kracie i po chwili pojawił się za nią drugi mundurowy. – Kolejny ptaszek do klatki – powiedział eskortujący mnie. Weszliśmy na teren aresztu. Pokonaliśmy jeszcze jeden zakręt i ujrzałem długi, ponury korytarz pełen charakterystycznych drzwi, zdecydowanie różniących się od tych, które widziałem na niższych piętrach. Drzwi okutych blachą, z judaszami z klapką oraz wymalowanymi czarną farbą numerami. – Dawaj go do pokoju przyjęć – polecił strażnik aresztu. Glina pchnął mnie w kierunku otwartych „normalnych" drzwi. Za nimi był ponury pokój z krzesłem, stolikiem i szafką pełną półek. Na niektórych leżały duże, szare koperty. – Wyciągnij z butów sznurówki i opróżnij wszystkie kieszenie – nakazał klawisz. – Medalik też zdejmij. Ze łzami w oczach zacząłem wykonywać polecenie. Najpierw wyciągnąłem z trampek sznurówki, a potem opróżniłem kieszenie. Niewiele miałem. Trochę drobnych, zapałki, kilka pogniecionych, ukradzionych staremu papierosów. Wszystko wyłożyłem na stół. Strażnik zapakował to w szarą kopertę, zapytał mnie o imię, nazwisko i napisał je na niej. – To wszystko? – zapytał jeszcze, zanim ją zakleił.

– Tak – odparłem. Jednak mi nie uwierzył i starannie mnie przeszukał. Nie miałem już nic, co można by było jeszcze do koperty dorzucić. Dokładnie w tym czasie, w którym byłem przeszukiwany, usłyszałem dochodzący z korytarza odgłos wielu kroków. Po chwili w drzwiach „pokoju przyjęć" pojawili się kolejno moi koledzy, prowadzeni przez dwóch gliniarzy. – Znowu dzieciaki? – zapytał klawisz. – Co oni wszyscy zrobili? Podpalili szkołę? – Skatowali prawie na śmierć jakiegoś obcokrajowca – poinformował go milicjant z eskorty chłopaków. – To chyba byłoby dla nich lepiej, gdyby puścili z dymem budę – odparł strażnik, sięgając na półkę po trzy kolejne koperty. Kumple unikali mojego wzroku. Zwłaszcza „Rudy". Ale i tak widziałem łzy w ich oczach. Strach na twarzach. Takie samo przerażenie, jakie i ja czułem. Także coś jeszcze. Wstyd. Wielki wstyd, że tak łatwo dali się pokonać. Że przyznali się do czegoś, czego nie zrobili, bo wystraszyli się bicia, krzyków, całej tej milicyjnej presji. Chciałem coś do nich powiedzieć, zapytać, lecz po pierwszym słowie (nawet nie pamiętam już, jakim) jeden z gliniarzy kazał mi się zamknąć. W ciągu paru minut chłopaki przeszły całą procedurę, którą ja już miałem za sobą, i kiedy koperty z ich rzeczami także znalazły się na półkach, strażnik zaczął kolejno odprowadzać nas do cel. Każdy miał siedzieć w innej. – Ten ma mieć specjalne traktowanie – powiedział złowieszczo Olbratowski, kiedy klawisz przyszedł po mnie. Strażnik uśmiechnął się pod nosem. – Skoro ma mieć, to będzie miał – odparł jednak poważnym głosem i kazał mi się rozebrać. Myślałem, że źle usłyszałem. – No, dzieciaku, co się tak gapisz?! Zrzucaj łachy! Łzy, które z trudem powstrzymywałem, popłynęły teraz ciurkiem. – Ale... dlaczego? – Dlatego, że my ci każemy! – wrzasnął na mnie Olbratowski. – Stawiałeś się panu porucznikowi, więc posiedzisz sobie w celi na

waleta! Nie ty pierwszy i nie ostatni! No, już! Zrzucaj łachy! Popłaczesz sobie później! Co miałem robić? Posłusznie się rozebrałem, a potem, nagusieńki, dałem się zaprowadzić uradowanemu strażnikowi pod celę numer 4. Otworzył ją, a potem wepchnął mnie w panujący w środku półmrok. – Na razie będziesz sam – powiedział – ale gdy tylko traf się w nocy jakiś pedał, na pewno wsadzę go do ciebie. Zamknął drzwi i odszedł korytarzem, śmiejąc się do rozpuku. Patrząc na te żelazne, zamknięte drzwi, rozpłakałem się na dobre. Dopiero po pewnym czasie, kiedy do mnie dotarło, że płacz nic tu nie da, zacząłem oglądać celę. Znałem ją z opowieści. W każdym razie ta, w której byłem, nie różniła się wiele. Półmrok, stęchlizna, zbite do kupy dechy służące za łóżko, zapisane po suft ściany i umieszczone wysoko, zakratowane, małe okno. Miejsce klaustrofobiczne i całkowicie przygnębiające. To, że wpieprzyli mnie tu gołego, zdołowało mnie zupełnie. Nigdy od nikogo kto siedział nie słyszałem, żeby gliniarze robili takie numery. Jednak robili. Przynajmniej ci, których ja poznałem. Jeśli chcieli mnie w ten sposób złamać, to im się udało. Gdyby wtedy, w pierwszych godzinach mojego pobytu w celi, porucznik przyszedł z tym „czystym" protoko łem do podpisania, zrobiłbym to bez wahania, żeby tylko odzyskać ubranie. Nie jest przyjemnie patrzeć na swoje skurczone ze strachu jaja oraz siadać gołą dupą na zimnych dechach. Poza tym zastanawiać się, czy gliny nie zechcą się zabawić i nie wtrynią do ciebie jakiegoś napalonego pedzia. Truchlałem na odgłos każdych kroków na korytarzu niebezpiecznie zbliżających się do moich drzwi i oddychałem z wielką ulgą, kiedy mijały moją celę. Tak przez resztę dnia i całą noc. Nawet na chwilę nie zmrużyłem oka. Tylko siedziałem na deskach, opierając się o ścianę i wsłuchując w dochodzące zewsząd odgłosy. Czasami słyszałem samochody, strzępki rozmów, a niekiedy (na szczęście bardzo rzadko) otwierane drzwi do aresztu i kroki gliniarzy oraz eskortowanych przez nich więźniów. Widocznie tej nocy na

pedałów była posucha albo strażnik tylko żartował, w każdym razie drzwi mojej celi nie otworzyły się ani razu. Dopiero gdy przez niewielkie okno zaczęły przedostawać się do środka promienie słońca, usłyszałem zgrzyt zamka. Wszedł strażnik, inny niż ten, który mnie przyjmował, i rzucił na podłogę moje ubranie. – No i jak, małolat, zmarzły ci jaja? No i dobrze.... Może dzięki temu dzisiaj będziesz mądrzejszy. Ubieraj się, bo znowu idziesz na tapetę. Z ulgą włożyłem łachy i wyszedłem z celi. Na końcu korytarza ujrzałem Olbratowskiego. Przywitał mnie uśmiechem pewnego siebie skurwysyna. – Chciałem przyprowadzić cię na golasa, ale pan porucznik się zlitował! – zawołał przez długość korytarza. – Czeka już na ciebie na dole! Przyszedł nieźle wkurwiony, więc dobrze ci, gnojku, radzę, tańcz dziś do jego muzyki! Schodziłem na dół z sercem w gardle. Nawet nie patrzyłem na ludzi, których tamtego ranka wszędzie było pełno. Komisariat tym razem nie wyglądał na wymarły, a wręcz na przeludniony. – Pamiętaj, co ci mówiłem – ostrzegł mnie Olbratowski, nim wprowadził do pokoju. Wszedłem do środka i stanąłem jak wryty. Na krześle siedział mój ojciec. – Synu... – powiedział tylko ze łzami w oczach. Porucznik siedzący za biurkiem splótł ręce pod brodą i przyglądał się nam obu. – No, no, no... Jesteście do siebie bardzo podobni. Widać, że jest dużo prawdy w przysłowiu, że jaki ojciec, taki syn... Ojciec nie odpowiedział na to. – Dobra! – rzekł porucznik, stukając dłonią w biurko. – Teraz na parę minut zostawię was samych. Mam nadzieję, że przemówi pan synowi do rozsądku. Nie mówiąc prawdy, pogarsza swoją sytuację. Zresztą kto jak kto, ale pan dobrze wie, o czym mówię. Ma pan przecież W TAKICH SPRAWACH doświadczenie. Wstał zza biurka i zniknął za drzwiami. Zostałem z ojcem. Nigdy

nie byliśmy sobie bliscy, zawsze uważałem go za skończonego nieudacznika oraz pijaka, lecz w tym momencie w jego oczach widziałem miłość, chyba po raz pierwszy, oraz współczucie. Mój stary dobrze wiedział, w co wdepnąłem. Jego doświadczenie, o którym wspomniał gliniarz, polegało na spędzeniu trzech lat za kratkami. Za worek cementu. Wtedy na tej budowie, na której pracował ojciec, kradli wszyscy, począwszy od kierownika, a skończywszy na pomocniku murarza, lecz tylko mojego starego ukarano. Po prostu w tamtych czasach totalnego złodziejstwa od czasu do czasu na chybił trafł wybierano ofarę i karano ją dla przykładu, z całą surowością obowiązującego prawa, aby ludziom do końca nie poprzewracało się w głowach. Teraz, gdy jego najstarszy syn stał w tym samym miejscu, serce kroiło mu się z żalu. Nigdy nie opowiadał mi o pudle, jednak wiedziałem, że nie miał w nim łatwego życia. Z natury był dobrym, łagodnym człowiekiem, więc przebywanie z kryminalistami z pewnością mu nie posłużyło. Raz tylko, gdy go zapytałem, jak było w więzieniu, powiedział mi, że widział w nim takie rzeczy, o których wolałby zapomnieć. – Zrobiliście to? – zapytał, kiedy zostaliśmy sami. – Nie – odparłem, patrząc mu w oczy. – Nie zrobiliśmy. Ojciec opuścił głowę i głośno westchnął. – Ale gliniarze wiedzą swoje – powiedział po chwili. – Wrabiają nas, tato. – Twoi kumple się przyznali. – Bo ich bili. Mnie zresztą też. Ten milicjant, z którym rozmawiałeś, to sadysta. Wczoraj omal nie wybił mi zębów. Ojciec ponownie westchnął, wpatrując się w podłogę. – Nawet jeśli to prawda, że nie pobiliście tego człowieka, i tak jesteście już ugotowani. Twoi koledzy, podpisując przyznanie się do winy, pogrążyli także ciebie. Gliny dostały, co chciały. Mają już winnych. Rozumiesz? – Nie – odparłem cicho poprzez łzy, chociaż dobrze rozumiałem. – Synku... Oni was za to zamkną, czy się przyznasz, czy nie. To już postanowione. Nic nie można zrobić. Żaden adwokat was z

tego nie wyciągnie. Na pewno nie ten z urzędu, którego dostaniecie. A na prywatnego... na prywatnego nas nie stać. Czeka was poprawczak do pełnoletności. Łzy spłynęły mi po twarzy długimi strużkami. – Tato, my naprawdę nic nie zrobiliśmy. – Wiem, synu, wiem... ale... – rozłożył bezradnie ręce, a jego powieki znowu zwilgotniały – nic nie można zrobić. Czytałem zeznania twoich kumpli. Jest w nich czarno na białym, że pobiliście tego Niemca. Wszyscy się do tego przyznali. – My tego nie zrobiliśmy! – To już bez znaczenia... – Tato, pomóż mi... – Nie wiem, jak... – Tato... – Synku. Nie potrafę ci pomóc. Nie w tej sytuacji. Opuściłem głowę i patrzyłem, jak łzy skapują na podłogę. – Oni zabrali mi na noc ubranie – powiedziałem prawie szeptem. – Oni mogą ci zrobić znacznie gorsze rzeczy, jeśli nie zaczniesz śpiewać tak, jak chcą – odpowiedział równie cicho mój stary i zaraz dodał znacznie głośniej: – Podpisz ten pierdolony papierek, synu. Zacznij mówić tym samym głosem, co kumple. Okaż skruchę. Może to coś da, a może nie. Już się więcej nie stawiaj, nie walcz. Bo oni i tak nie puszczą twoich jaj. Nie z tym, co mają na papierze. Kolejny raz usłyszałem jego westchnienie. – Może gdyby chodziło o Polaka... – dodał – pogadałoby się z rodziną, coś się załatwiło... Jednak tutaj chodzi o Niemca. To sprawa dużej wagi. Konsulat, ambasada. Gliniarze są szczęśliwi, że was mają i że się przyznaliście, nawet jeżeli faktycznie jesteście nie winni. Poszli, jebane skurwiele, na łatwiznę i udało się im. W drzwiach pojawił się porucznik. Wszedł do środka pewnym krokiem, po czym dostojnie usiadł za biurkiem. – Mam nadzieję, że porozmawiał pan sobie z synem – zwrócił się do ojca – i wpłynął na niego. Ojciec nic nie odrzekł.

– Może pan już pójść. – Syn powiedział, że zabraliście mu na noc ubranie i wrzuciliście do celi gołego! – rzekł nagle ojciec bardzo ostro. – Gołego? Chyba mu się coś w nocy przyśniło! Jakiś koszmar. Milicja obywatelska nie stosuje takich metod, zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci! – odparł równie ostro porucznik. – Chce pan coś jeszcze powiedzieć? – zapytał po chwili. – Nie – odpowiedział mój stary z rezygnacją. Wstał z krzesła i odwrócił się do mnie. Obiema rękami złapał moją dłoń i zamknął ją w swoich. – Z tymi bydlakami się nie wygra – powiedział normalnym głosem, całkowicie olewając obecność porucznika. – Chyba że się jest kimś na stanowisku albo jednym z nich. Ale będąc zapierdalającym na budowach robolem, nie ma się szans. Nie w tym jebanym kraju. Podpisz, co chcą, i miej to za sobą. Po prawczak to nie więzienie, na pewno jest tam więcej wolności. No już, głowa do góry. I otrzyj łzy. Niech te palanty ich nie widzą. Nie daj im tej satysfakcji. Sam otarł mi oczy dłonią. Następnie podszedł do drzwi i nacisnął klamkę. Jednak gdy otworzył je do połowy, odwrócił się i spojrzał na porucznika. – Pan nazywa się Maliszewski, prawda? Porucznik nieznacznie skinął głową. – Słyszałem o panu, gdy kiblowałem. W Czarnem mówiło się, że gdyby Hitler żył, zrobiłby sobie z pana najlepszego pomagiera. Do widzenia. Gdy wyszedł, gliniarz omal nie pękł ze złości. Bez pytania usiadłem na krześle i sięgnąłem po leżący na biurku długopis. – Proszę dać ten papier – powiedziałem. Porucznik ze zdumienia szeroko otworzył oczy. Z pewnością spodziewał się jeszcze jakiegoś oporu. Pewnie nawet na niego liczył, aby zyskać powód, żeby mi przywalić. Nagle chciałem załatwić wszystko jednym podpisem. Miałem nadzieję, że zepsułem mu zabawę. Wyciągnął z szufady protokół. Położył go przede mną i wskazał miejsce na moją parafkę. Podpisałem.

– Widzę, że stary przemówił ci do łba? – zapytał. – Nie. Po prostu już dłużej nie chce mi się oglądać pańskiego ryja – odparłem. Cios, którym sekundę później mnie poczęstował, był już ostatni. *** Piętnaście minut później siedziałem już w swojej celi. Nadal pustej, ciemnej, śmierdzącej i cichej. Jednak teraz czułem się w niej znacznie lepiej. Po pierwsze, nie zabrali mi ubrania, a po drugie – nie mogli się mnie więcej o nic czepiać. Dopięli swego. Mieli winnych. Zamknęli sprawę. Nie wiem, czy wpłynęła na mnie rozmowa z ojcem, lecz poczułem ulgę. Jeśli oczywiście może czuć ulgę ktoś niesłusznie oskarżony. W każdym razie moje samopoczucie było znacznie lepsze niż jeszcze parę godzin wcześniej. Może to dlatego, że podpisałem ten jebany świstek. Przekreślał na wiele lat moją wolność, lecz przynajmniej na razie zapewniał mi spokój. „Co będzie potem, to będzie" – myślałem sobie wtedy, chociaż dobrze wiedziałem, że na pewno nic dobrego. Starałem się nie zastanawiać nad przyszłością. O tym, co będzie za dzień, dwa, za kilka miesięcy. Wiedziałem, że mój podpis na przyznaniu się do winy zapewnił mi państwową opiekę na pewien czas, ale nie chciałem zgadywać, na ile czasu i jaka ona będzie. I tego, jak wygląda poprawczak, życie w nim, jak się tam odnajdę. Nawet nie popłakiwałem już więcej, bo łzy, które miałem, osuszyłem chyba do końca. Następne godziny w areszcie upłynęły nadzwyczaj spokojnie. Tylko raz strażnicy przyjęli kogoś nowego, kto próbował się rzucać, jednak przestał, gdy dostał w łeb, i to było wszystko na cały dzień. Dopiero wieczorem zaczął się wyjątkowy ruch. Przyjmowanie i zamykanie. Nieustanne kroki na korytarzu, bluzgi roznoszące się po nim donośnym echem, równie głośne pałowanie co bardziej opornych delikwentów. Drzwi do mojej celi wciąż

pozostawały zamknięte (nie licząc tych chwil, gdy strażnicy przynosili posiłki, nawet nie ruszyłem, piłem jedynie gorzką czarną kawę, której rano przynieśli mi pełny dzbanek). Otworzyły się dopiero po nastaniu zmierzchu. Strażnik wszedł i skinął na mnie ręką. – Chodź, dzieciaku... – Dokąd? – zapytałem. – Wyłaź i nie pytaj. Wyszedłem w jasne światło korytarza. Zabolały mnie oczy, bo celę przez całą dobę oświetlała tylko dwudziestopięciowatowa żarówka. Zrobiłem parę kroków i zobaczyłem kumpli. Wszystkich trzech. Stali wraz z kilkoma gliniarzami i najwyraźniej czekali na mnie. Zbliżyłem się i skinąłem im głową. Odpowiedzieli tym samym. Wystraszeni i tak jak ja niepewni, co będzie. Dawno wybaczyłem ich postępek. To, że podpisali wyrok na siebie oraz na mnie już po paru go dzinach. Pewnie sam, bez namowy ojca, zrobiłbym to po następnym mancie, które spuściłby mi Maliszewski. Na szczęście byłem w tej komfortowej sytuacji, że nie ja pierwszy dałem dupy. – Dokąd nas zabieracie? – ośmielił się zapytać „Kajak", jednak żaden z milicjantów nie udzielił odpowiedzi. Skuli nam ręce i wyprowadzili z aresztu. Byłem pewien, że odwiozą nas do poprawczaka. Dziwiłem się tylko, że o tej godzinie. Zrobił się już późny wieczór i raczej nie była to pora na przejażdżki do pudła. Ale skąd miałem wiedzieć, jakie zwyczaje miała milicja? Eskortowani zeszliśmy na dół i wyszliśmy z budynku. Przed samym wejściem stał radiowóz. – Wsiadać! – nakazał jeden z psów. Po kolei weszliśmy do środka. Zaczęliśmy między sobą szeptać, lecz jeden z gliniarzy kazał się nam przymknąć. – Pogadacie sobie, gdy będziemy na miejscu. Przez okno ujrzałem porucznika Maliszewskiego. – Są wszyscy? – zapytał mundurowego stojącego przed wozem, a kiedy ten potwierdził, zapakował się do szoferki. Ruszyliśmy.

Część dla więźniów oddzielała tylko krata i przez całą drogę widziałem tył głowy Maliszewskiego. Ani razu nie odwrócił się w naszą stronę. Mimo późnego wieczoru rozpoznawałem ulice, którymi jechali śmy, i nie pasowały mi one do trasy, którą powinniśmy przebyć, udając się do zakładu poprawczego. Zagłębialiśmy się nie w tę część miasta, poprawczak znajdował się w przeciwnym kierunku. Po kilku minutach zjechaliśmy z jasnych, głównych ulic w podrzędne, słabiej oświetlone, więc straciłem orientację. W końcu radiowóz się zatrzymał w jakiejś mrocznej uliczce. Milicjanci wysypali się z bryki i otworzyli tył samochodu. Najpierw ujrzałem ciemność, ale potem w oddali zamajaczyły ściany budynku. Wydawał się znajomy. – Wysiadać! – zawołał jeden z mundurowych. Wysiedliśmy. Od razu rozpoznałem miejsce. Spojrzałem pytająco na chłopaków, oni tak samo na mnie, a potem wszyscy w ten sam sposób na gliniarzy. W szczególności na porucznika. Jednak Maliszewski nie spieszył się wcale z wyjaśnieniami. Zapalił papierosa i zaciągnął się nim głęboko, zanim otworzył gębę. – Macie szczęście, gówniarze, nawet nie wiecie, jak wielkie – zaczął, lecz nie kwapił się z dokończeniem. Dopiero gdy zaciągnął się po raz drugi radomskim, dodał: – Ten Szwab odzyskał przytomność i opisał nam łobuzów, którzy mu wpierdolili. To na pewno nie byliście wy. Ale takie pomyłki TEŻ się zdarzają. Rozumiecie? Zdarzają! Jesteście wolni. Skinął ręką na mundurowych i ci pozdejmowali nam kajdanki. – Naprawdę? – wyszeptał niedowierzająco „Fragles". – No już, spierdalać do domów! Nie musiał nam dwa razy powtarzać. Włączyliśmy w tyłkach motorki i po chwili byliśmy już daleko, daleko od radiowozu. Przywieźli nas do naszej dzielnicy i wysadzili kilka przecznic od domu. Znaleźliśmy się tam po kilkudziesięciu sekundach sprintu. Gnaliśmy tak, jakbyśmy się bali, że nas zawrócą, znowu zakują i powiozą w siną dal. Nie zawrócili. Pamiętam radosną twarz ojca, gdy otworzył mi drzwi. Szczęśliwy płacz matki, gdy i ona mnie zobaczyła. Pamiętam wiele rzeczy...

Na przykład to, że przez następnych kilka dni wszyscy żyliśmy tym, co się stało. Całą tą gównianą historią. Rozmawiając o niej z kumplami, unikałem jednak sprawy zeznań, bo wiedziałem, że jest im wstyd i woleliby, żebym o tym nie wspominał. W końcu i tak nie udało się uniknąć rozmowy na ten temat. I co się okazało...? Gliniarze każdemu z nas w czasie przesłuchań podsuwali pod nos protokoły in blanco, straszyli, że jest się ostatnim, który nie przyznał się do winy. Wyszło na to, że pierwszy pękł „Rudy" – po paru ciosach w ryj podpisał wszystko, co tylko chcieli. Potem dali mu do przeczytania to, co sami napisali, i kazali mu się tego nauczyć. Podobno nawet odpytali go kilka razy, zanim wysłali w tournée po pokojach przesłuchań. Tamtego dnia „Rudy" odstawił przedstawienie ze szczegółowym opisem naszej zbrodni nie tylko przede mną. Każdy z nas wysłuchał jego deklamacji. Było mu wstyd przed nami, ale nie gnębiliśmy go za to. Po prostu zawsze uważaliśmy go za skończonego dupka i w gruncie rzeczy cieszyliśmy się, że pękł właśnie on, a nie my. W końcu ktoś musiał być pierwszy i zapewne szczęśliwy traf zrządził, że został nim ten z nas, który się do tego najlepiej nadawał. Nasi rodzice zebrali się parę dni potem, aby wspólnie zastanowić się, co mają robić. Nie mogli przeżyć, że gliny zgarnęły nas bez powodu i bez ich wiedzy trzymały nas w areszcie. Chcieli gdzieś ich zaskarżyć. Może nawet wnieść oskarżenie do sądu. Radzili się w tej sprawie jakiegoś prawnika, jednak on kazał im wybić sobie sądy z głowy raz na zawsze. I w ogóle jakiekolwiek działanie. Powiedział prosto z mostu, że z milicją nikt nie wygra, ponieważ żaden adwokat nie będzie chciał się babrać w takim gównie. W końcu starzy się poddali. Okazało się jednak, że nie wszyscy... Ojciec „Kajaka" – stary komuch – był uparty i przez długi czas rozsyłał skargi oraz zażalenia po prokuratorach i komendantach. Napisał nawet w tej sprawie do wojewódzkiego głównego sekretarza partii, skarżąc się na jawną niesprawiedliwość, jaka spotkała jego pociechę oraz żądając ukarania winnych. W końcu na jeden z listów nadeszła odpowiedź. Wojewódzki

komendant milicji wzywał ojca „Kajaka" do siebie. Natychmiast poszedł więc do niego, ufny w socjalistyczną sprawiedliwość i pełen entuzjazmu. Ale gdy wrócił po kilku godzinach, wyglądał jak balon, z którego uszło powietrze. Nikt nie musiał nawet pytać, jak udała się rozmowa z komendantem, ponieważ to było widać. Stary „Kajaka" miał podbite oko i trzymał się za obolałe żebra. Okazało się, że w „zastępstwie" komendanta przyjął go porucznik Maliszewski i używając odpowiednich argumentów, przekonał go, że nie warto zadzierać z milicją. Odtąd jakiś listonosz miał w torbie o jeden list mniej do dźwigania. *** Od tego czasu upłynęło wiele lat. Zmienił się system, milicję zastąpiła policja i z całą pewnością gliniarze nie walą już podobnych numerów. Zbyt wiele instytucji patrzy im na ręce. Przede wszystkim media. Być może dzisiaj taki Maliszewski nie ma już czego szukać w policji. Jednakże ani trochę mnie to nie obchodzi. Po tamtej sprawie pozostała mi głęboka awersja do niebieskiego munduru i ilekroć go wi dzę, z ledwością się powstrzymuję, żeby na niego nie napluć. Przestałem mieć dla niego jakikolwiek szacunek. Wyrosłem na porządnego człowieka (no dobra, w miarę porządnego), mam pracę, rodzinę, o którą dbam, a pomimo to do policji mam stosunek przestępcy. I nie zmieni się to chyba już nigdy. Moje dzieci uczę jednak szacunku do policji, choć sam najchętniej bym na nią nasikał. Prawo musi istnieć, ktoś powinien też pilnować przestrzegania tego prawa. Należy jedynie wierzyć, że nie wszyscy, którzy je reprezentują, to zwyczajne gnoje.

ODWIECZNA GRA Nie lubię kobiet łatwych. Takich, które dają się poderwać, bo nie mają nikogo, kto mógłby im tego zabronić. Lubię czyjeś żony i kochanki. Zwłaszcza wyrywać je z ramion ich facetów. Przychodzić, kiedy są z nimi, i brać je jak swoje. Byle frajer potraf poderwać samotną dziewczynę. Niewielu odebrać ją jej mężczyźnie, patrząc mu przy tym bezczelnie prosto w twarz. Tych dwoje namierzyłem na ulicy. Byli objęci, on szedł krokiem pana świata, a ona ponętnie kręciła tyłkiem. Miała czym kręcić. Nie wyglądali na byle jaką pare, więc było to wyzwanie. Szedłem za nimi przez pewien czas i kiedy wstąpili do baru, zrobiłem to samo. Miałem szczęście, był pusty, nie licząc barmana. Tak jak ci dwoje usiadłem przy kontuarze i zacząłem się na tę laskę gapić. Najnormalniej rozbierać ją wzrokiem. Wcale się z tym nie kryłem. Nigdy się z tym nie kryję, nawet gdy przy kobietach siedzą prawdziwe osiłki. Ten jednak nie należał do osiłków. Na ofarę losu też nie wyglądał. Jedną ręką trzymał kobietę za kolano, a w drugiej miał szklankę. Jego twarz parę razy mignęła mi przed oczami, ale jeszcze nie mogłem się jej dokładnie przyjrzeć. – Ten facet się na mnie gapi – powiedziała do niego w końcu. Głośno, tak żebym ją słyszał. Gość odwrócił się i mogłem w końcu ujrzeć jego twarz. Była, jak należy. Wyprana z wszelkich uczuć, twarda i zastygła w grymasie wiecznego smutku. – Cześć – pomachałem do niego ręką. – Cześć – odparł. – To prawda, że gapisz się na nią? – Prawda – odrzekłem. – I co o niej myślisz? – Dawno nie widziałem ładniejszej kobiety. – Widzisz – powiedział do niej. – Gapi się na ciebie, bo cię podziwia. I zajął się drinkiem. – Co z tobą ?! Pozwolisz, żeby ten typ zaglądał mi pod spódnicę?!

– oburzyła się laska. Miała ładną twarz, nawet w złości. – Zaglądasz jej pod spódnicę, amigo? – gość ponownie odezwał się do mnie. – Nie – odparłem zgodnie z prawdą. Siedziała tak, że nie mogłem. Inaczej z pewnością zapuściłbym tam żurawia. – Słyszysz? Mówi, że nie zagląda ci pod kieckę. – Ale się na mnie gapi! – krzyknęła kobieta. – Gapi się jak na dziwkę! Facet ponownie na mnie spojrzał. Był od niej i ode mnie dużo starszy i miał za sobą niejedno. Na jego twarzy malowała się historia. Jedna z tych najbardziej męskich. Knajpy, więzienia, masa kobiet. I objawienia. Na przykład takie, że babki w gruncie rzeczy są nic niewarte. Że tylko szczują jednego mężczyznę na drugiego. Że lubią patrzeć na ich pot, łzy oraz na krew. Że uwielbiają spijać ją wzrokiem, zwłaszcza jeśli cieknie za ich sprawą. Nie miał wyjścia. Powinien zachować twarz. Drink musiał zaczekać. I tych parę następnych po nim. Bzykanie TAKICH LASEK do czegoś zobowiązuje. Rozumiałem go. Dobrze go rozumiałem. Jednak i tak nie miałem zamiaru przestać się gapić na cycki jego kobiety. – Mógłbyś łaskawie przestać obcinać moją panią. Denerwuje ją to – przemówił spokojnie. Bez drżenia głosu. Strach był mu obcy. Zostawił go pewnie lata temu w jakimś ciemnym zaułku, wraz z nożem i ożenionym nim delikwentem. Może nawet w kilku takich zaułkach. Mimo to wydawało się, że nie chce wejść do kolejnego. Chciał pić drinka, wsłuchując się w smętną muzykę. Dlatego podsuwał mi wyjście. Lecz ja miałem je w dupie. Zawsze wchodziłem i wychodziłem głównym. Rozumiecie? Świat należy do ciebie albo do nikogo. – Niestety, nie mogę – odparłem mu równie grzecznie. – Dlaczego? – Dlatego, że jest miła dla oczu, a w tym gównianym barze miłych rzeczy jest jak na lekarstwo. – Słyszałeś? Słyszałeś?! Nazwał mnie rzeczą! – wykrzyknęła kobieta. – Ten kutas nazwał mnie rzeczą! Miała doskonałe ciało oraz twarz, ale jej mózg nie poszedł w tym

samym kierunku. Zatrzymał się gdzieś po drodze i zaczął sobie robić manicure. I robił go do dzisiaj. – Dlaczego szukasz kłopotów? – zapytał równie spokojnie jak wcześniej. – Wcale ich nie szukam – odparłem. – Patrzę tylko tam, gdzie chcę. – To ci wolno robić, amigo. Tylko akurat twoje „tam, gdzie chcę" jest zajęte i właśnie moje jaja przysłaniają mu świat. Jeśli więc jesteś mądry, zdejmij oczęta z biustu mojej pani i skieruj je na okno. Za nim też się wiele dzieje. Jeżdżą samochody, chodnikami drałują rozmaite palanty, a na niebie fruwają ptaki i, jak każde mądre stworzenia, srają na wszystko z góry. – Nie lubię ptaków – odparłem. – Są moim całkowitym przeciwieństwem. Ja sram na wszystko z dołu. – A co lubisz, amigo? – Kobiety. Lubię na nie patrzeć. Zwłaszcza na ładne. Twoja jest ładna. – Powoli zaczynasz mnie wkurwiać. – Tylko powoli? Przepraszam. Postaram się wkurwiać cię szybciej. – Widzisz?! Widzisz! – podżegała go dalej laska. – On lubi patrzyć! Pewnie to jakiś zboczeniec! – Lubię też go wkładać w różne miejsca, kiedy już sobie popatrzę – odparowałem. – Tobie też go wetknę, gdzie tylko zechcesz. – Wetknij go sobie do kontaktu – odgryzła się laska. – Wsadzę, gdzie sobie zażyczysz. Westchnął głęboko. Życie mężczyzny jest ciężkie, bez dwóch zdań. Trzeba było ciągle pokazywać kły. Warczeć. Obszczekiwać. Obsikiwać różne miejsca, zaznaczając swoje terytorium. Robić wszystko, żeby kobiety podziwiały, kieszenie nie świeciły pustkami i w najbliższej od domu knajpie dawali bez problemu na krechę. – W co grasz, amigo? – zapytał. Ton jego głosu nieco się wyostrzył.

– W odwieczną grę – odparłem. – Mam więc nadzieję, że jesteś w niej dobry. – Najlepszy. – Masz jeszcze szansę. Okno jest tylko kawałek dalej od tyłka mojej pani. – Mój kutas też jest niedaleko. – No cóż... Skoro tak mówisz... Wskazał ręką na drzwi. Wstałem z krzesła i ruszyłem. On także. Smutny, ogorzały gość. Odważny. Miałem nadzieję, że za dwadzieścia lat też będę miał tyle klasy. Na razie nie miałem. Ale byłem na dobrej drodze. Wyszliśmy na ulicę. Dziewczyna również. W blasku słońca wyglądała jak bogini. Zatrzymał się na chodniku i wlepił we mnie wzrok. – Mój kutas wciąż jest blisko jej tyłka – nie robiłem mu złudzeń. Wzruszył ramionami. Tak, jakby powiedział: Dobra, nie ja zacząłem. Potem ruszyliśmy przed siebie. Szedłem przed nimi, niczego się nie bojąc. Żadnego nagłego ataku od tyłu. Żyłem już jakiś czas na świecie i bezbłędnie potrafłem rozpoznać honorowych facetów. Taki nie wbije ci noża w plecy, jeśli za chwilę będzie mieć okazję zrobić to, patrząc ci w oczy. Kawałek dalej zeszliśmy z głównej ulicy i zapuściliśmy się w podrzędne. W końcu znaleźliśmy miejsce, o jakie nam chodziło. Starą, przeznaczoną do rozbiórki kamienicę. Z oknami bez szyb oraz tynkiem tylko gdzieniegdzie trzymającym się jeszcze ścian. Przeszliśmy przez dziurę w płocie otaczającym tę ruinę i weszliśmy do środka. Już pierwsze pomieszczenie, na które natrafliśmy, wydało się odpowiednie. – Jesteś pewien? – zapytał jeszcze raz. Na pewno nie ze strachu, raczej z litości. Byłem młody i miałem przed sobą kawał życia. Pewnie on był taki sam, gdy zaczynał, jednak z czasem nabrał rozumu. Miałem nadzieję, że za dwadzieścia lat też będę tak patrzył na otaczający świat. Na razie nie patrzyłem. Widziałem tylko tę kobietę. Jej cycki. Tyłek. To wystarczyło na zachętę.

– Jestem – odparłem i wyszedłem mu naprzeciw. – Załatw go, kochanie – podjudzała laska. Sprężynowce strzeliły prawie równocześnie i zakreśliły w powietrzu łuki. Był szybki, ale ja szybszy. Młodość często wygrywa z doświadczeniem. Wbiłem mu nóż gdzieś w okolicę serca i kiedy go wyciągnąłem, facet na swój koniec nie czekał długo. Ledwie kilka chwil. Znacznie krócej niż umierający flmowi bohaterowie. – Zabiłeś go – powiedziała kobieta, zagryzając z wrażenia rękę. – Rozczarowana? – Zabiłeś go, sukinsynu! – Zginął tak, jak żył – odrzekłem. – Oraz jak ci, których sam kiedyś załatwił. – Skąd wiesz, jak on żył, zabójco?! – Wiem. Wiem i już. Swój zawsze rozpozna swego. – Zabiłeś go. Zabiłeś... – Owszem. Teraz mam zamiar zrobić to, co ci obiecałem. – Co? Co chcesz mi zrobić? – Wsadzić ci go, gdzie zechcesz, pamiętasz? – Nigdzie mi go nie wsadzisz! Nigdzie mi go nie wsadzisz!! Założysz się? Zbliżyłem się do niej. Miała wszystko co należy. Wiek, urodę oraz zapach z dobrej perfumerii. Rozpiąłem rozporek i wyciągnąłem kutasa. Spojrzała w dół. Jej wzrok oblukał moje sfaczałe jeszcze cacko niczym zawodowy mierniczy. A mózg, jak genialny matematyk, od razu pomnożył tę liczbę przez dwa. Na tej matematyce znają się nawet najgłupsze kobiety. Wynik jej się spodobał. – Nie wsadzisz mi tego drąga, nie wsadzisz – powiedziała jeszcze dla przyzwoitości. Obok leżał przecież trup jej mężczyzny. Nie mogła więc tak od razu się poddać... Po chwili byłem gotowy do ataku. Zadarłem jej spódnicę i mimo lekkiego oporu, jaki stawiała, ściągnąłem jej majtki. Jednak gdy tylko go wsadziłem, zapomniała o całym świecie. Krew sączyła się z fagasa tuż obok nas, lecz to już ją gówno obchodziło. Życie

musiało przecież biec do przodu. Dalej zasuwać swoim torem. Na kolejną stację. Po następnego pasażera. Bo czymże innym byli ci kolejni kolesie w jej życiu, jeśli nie pasażerami? Nadzianymi pasażerami z biletami pierwszej klasy jeżdżącymi po jej dupie. Chciała ich jeszcze przewieźć wielu. Bardzo wielu. Widziałem to w jej oczach.W końcu doszedłem. Wystrzeliłem jak z procy, przyciskając ją do ściany. Nie ma co, była dobra w te klocki. Miała okazję się nauczyć. Pewnie trenowała ten sport latami. Chyba już w podstawówce dawała dupy nauczycielom. Kiedy ostatni dreszcz rozkoszy przeszedł mi po plecach, odsunąłem się od niej. Podciągnąłem spodnie, zapiąłem rozporek i w ogóle doprowadziłem się do porządku. Wydawała się nadal poruszona tym, co się stało, i nie chodziło wcale o śmierć jej faceta. Był już dla niej odległym wspomnieniem. – Zgwałciłeś mnie – w końcu się odezwała. Nie usłyszałem w tym ani odrobiny wyrzutu. – No... – odparłem. – I co teraz? – Nic. – Wiesz... Muszę ci powiedzieć, że to było coś. Nienawidzę cię za to, że mnie zgwałciłeś i w ogóle, ale bzyknąłeś mnie dobrze. Od dawna nie miałam aż tylu orgazmów. Spojrzałem na trupa jej mężczyzny. Być może jego dusza gdzieś tu krążyła i słuchała. Zrobiło mi się go żal. – A on – wskazałem go palcem – nie był w tym dobry? Nie miałaś z nim orgazmów? – Miałam. Jednak nie takie. W porównaniu z tobą to zwyczajny cienias. – Zginął za ciebie – rzekłem. – Byłam jego kobietą. Musiał pokazać, że ma jaja. – Miał jaja – stwierdziłem. – Ale się wypalił. Kiedyś nie dałbyś mu rady. Pracował dla mafi i zabijał dla niej ludzi. Zaczął się jednak starzeć, miewać wyrzuty sumienia i zszedł na psy. Mówiła o nim, jakby od niepamiętnych czasów leżał w grobie na

jakimś cmentarzu, a nie tuż obok. Nie podobało mi się to. – Kochał cię. Inaczej nie przyszedłby ze mną tutaj. Po prostu siedziałby w barze i pił, nie zwracając uwagi na twoje zrzędzenie. Bardzo cię kochał, bo poszedł walczyć. – Dałem jej szansę, lecz nie skorzystała. Nie zastanowiła się nawet przez chwilę nad moimi słowami. – Był złamasem. Dawno już miałam od niego odejść, tylko nie potrafłam się zebrać. Teraz dzięki tobie jestem znowu wolna. W zasadzie powinnam ci podziękować. No cóż... Takie są kobiety. Wcale mnie nie rozczarowała. Nigdy nie byłem rozczarowany, kiedy mówiły podobne rzeczy. Kiedy przedkładały futa nad miłość. Straciłem już nadzieję, że usłyszę z ich ust coś innego. Musiałem więc zrobić, co należało. I zrobiłem. Błyskawicznie. Jeden szybki ruch ręką w to miejsce co zwykle i po wszystkim. Pewnie nawet nie poczuła. Przytrzymałem ją chwilę, wiercąc jej kosą w brzuchu i wsłuchując się w rzężenie, a potem delikatnie opuściłem ciało na ziemię. Jej oczy gasły, a twarz wyrażała zdziwienie: Czyżbym nie dała mu dobrze dupy? – wydawała się pytać. Pogłaskałem ją po policzku, odgarnąłem włosy z czoła. Nawet teraz wyglądała pięknie. Jak anioł. Może zaraz miała szansę nim zostać. Jeśli Bóg ma kutasa, powinien darować jej grzechy. W każdym razie gdybym ja nim był, nie pozwoliłbym, żeby to szatan ją bzykał. Gdy zgasła na dobre, wyciągnąłem z niej nóż i wytarłem ostrze w jej bluzkę. Potem wyszedłem z budynku. Powoli nastawał wieczór. Gdzieś za rogiem czekała jesień. Postawiłem kołnierz skórzanej kurtki i ruszyłem przed siebie. Wróciłem pod bar, w którym zaczepiłem tych dwoje, i przystanąłem nieopodal. Miałem jeszcze sporo czasu. Oraz całą paczkę fajek. Potrafłem czekać. Palić i cierpliwie czekać. W tym byłem równie dobry. Dopalałem jednego z ostatnich papierosów, gdy w knajpie nareszcie zgasły światła. Potem wysypali się z niego ostatni klienci. Ci, których zwykle trzeba wyganiać, bo sami nie wiedzą, kiedy wyjść. Na końcu ujrzałem barmana. Jedynego świadka.

Wyrzuciłem kiepa i poszedłem za nim.

KRÓLOWIE PARKU Wydarzyło się to, kiedy miałem czternaście lat. Mieliśmy na podwórku bandę, której przewodził piętnastolatek. Nazywał się Michał Ziemiński, lecz wołaliśmy na niego „Ziemniak". Był dzieciakiem, któremu sprawiało przyjemność męczenie kotów, bicie słabszych i sikanie z okien na przechodzące chodnikami staruszki. Nigdy go nie lubiłem, jednak to on rządził podwórkiem, a ja nie chciałem uchodzić za mięczaka. Szwendałem się więc z nim, biorąc udział w chamskich harcach, które prawie każdego dnia urządzał. Nie wiem, skąd rodziły mu się w głowie te wszystkie pomysły. Jako jedyny z nas pochodził z „normalnej" rodziny, miał fajną matkę i niepijącego, miłego ojca, ale od zawsze zachowywał się tak, jakby wychowywała go ulica. Jakby jego starzy chlali na umór i codziennie katowali go pasem. Jakby nigdy żadne z nich nie przytuliło go do siebie. Starzy jednakże kochali go nad życie i dbali o niego tak, że nieraz mu takich rodziców zazdrościliśmy. Miał w domu to, o czym my mogliśmy tylko marzyć. Nie chodzi mi wcale o komputer, wideo czy podobne rzeczy, lecz o uczucie i zainteresowanie – to, czego nasi starzy prawie nigdy nam nie okazywali. Był ich oczkiem w głowie. Gdyby wiedzieli, jaki był naprawdę, padli by na zawał. Ale świetnie się przed nimi maskował. Odgrywał gogusiowate niewiniątko po mistrzowsku. Takie, o którym nigdy by się nie pomyślało, że może znać gorsze przekleństwo niż słowo dupa, nie mówiąc o tym, że może mieć na sumieniu spalone żywcem koty, włamania do piwnic i obrobione samochody. Jeśli istnieje piekło, „Ziemniak" chyba już od chwili urodzenia znajdował się na liście przyjętych. Tamtego dnia całe popołudnie szwendaliśmy się po miejskim parku. „Ziemniak", „Fragles", „Rudy" i ja. Podwórkowa banda popapranych wyrostków. Ulica, na której mieszkaliśmy, sąsiadowała z parkiem, od zawsze więc był on miejscem naszych zabaw. Czuliśmy się jego królami. Znaliśmy tu każde drzewo,

każdy krzak, każdą alejkę, wszystkie ławki, a także ulubione miejsca zboczeńców. Było kilka takich, gdzie ekshibicjoniści szczególnie lubili zabawiać się ze sobą. Często zakradaliśmy się tam cichaczem i gdy widzieliśmy jakiegoś sapiącego zboczka, rzucaliśmy w niego kamieniami, rechocząc na całego. Byliśmy dla sukinsynów postrachem. Pewnie mniej obawiali się spotkania gliniarzy niż bandy gówniarzy, która bezlitośnie bombardowała ich, czym popadnie i ścigała, wołając „zboczeniec, zboczeniec", aż do granic parku. Gliny tylko by ich przymknęły, a każda rzucona przez nas butelka mogła zabić. Gość, na którego wtedy trafliśmy, nie wyglądał na zboczonego. Był dobrze ubrany i miał przystojną, sympatyczną gębę. Zboczki zwykle waląc konia, nerwowo rozglądali się dookoła, obcinając, czy aby nie ma gdzieś policji. Ten, choć stał pod drzewem, które nazywaliśmy „spermowym dębem", zachowywał się normalnie. Miał zresztą zapięty rozporek, a ze spodni nie wystawał mu nawet rąbek koszuli. Obserwowaliśmy go dobrych kilka minut z bezpiecznej odległości, ściskając w dłoniach pociski i kiedy nic się nie wydarzyło, niechętnie stwierdziliśmy, że gość jest chyba normalny. Żałowaliśmy. To był wyjątkowo nudny dzień, a pogonienie kota zbokowi zawsze stanowiło jakąś rozrywkę. Mężczyzna wydawał się jednak tylko na kogoś czekać. A że akurat stał w tym miejscu... Przecież nie musiał wcale wiedzieć, że pod tym dębem najchętniej brandzlowali się miejscy odchyleńcy. My wiedzieliśmy, bo mieszkaliśmy obok parku, ale inni ludzie, którzy odwiedzali go z rzadka, aby pospacerować, wcale nie musieli. Dla nich drzewa były tylko drzewami, niemającymi żadnych innych nazw oprócz „jesion" czy „klon", a ekshibicjoniści ewenementami życia tak rzadkimi jak śnieg w lipcu. Jedynie dla nas stanowili część codzienności. W końcu wyłoniliśmy się z ukrycia, prawie już pewni, że gość nie ma zamiaru wyciągnąć kutasa. Odrzuciliśmy nawet amunicję, stwierdzając, że na nic się nie przyda. Ku naszemu zaskoczeniu uśmiechnął się do nas, gdy go mijaliśmy.

– Chcecie zarobić?! – zawołał. Odwróciliśmy się i chyba każdy z nas zaczął się rozglądać za jakimś kamieniem. – Coś pan do nas mówił? – zapytał „Ziemniak". Dobrze go słyszał, ale w końcu trzeba od czegoś zacząć. – Pytałem, chłopcy, czy chcecie zarobić trochę pieniędzy – odparł, ładnie się uśmiechając. Był młody, mógł mieć dwadzieścia pięć lat i wyglądał na miłego. Jednak z doświadczenia dobrze wiedzieliśmy, że pozory mylą i powinniśmy być ostrożni. Wielu koniobijców, których stąd przepędzaliśmy, wyglądało na fajnych facetów. – Ile? – zapytał „Ziemniak". – Stówę – odpowiedział nieznajomy, wyjmując z kieszeni portfel. Wciąż się uśmiechając, wyciągnął stuzłotowy banknot i pomachał nim. Spojrzeliśmy na siebie. Sto złotych to było wtedy sporo forsy. Miesięczne kieszonkowe nas wszystkich do kupy nie wynosiło takiej sumy. Czekaliśmy, co powie „Ziemniak". On nami rządził, więc do niego należał decydujący głos. – Co mielibyśmy zrobić za tę stówę? – odezwał się w końcu. Gość wzruszył ramionami. – Niewiele. Chcę tylko, żeby któryś z was mnie pocałował. A jednak! Mieliśmy przed sobą zboka. Na dodatek pedofla. Nie wiem, jak inni, ale ja już wypatrzyłem na ziemi odpowiedni kamień. Czekaliśmy na komendę DO ATAKU!, lecz „Ziemniak" miał inne plany. – Tylko tyle? – zapytał ku naszemu całkowitemu zaskoczeniu. – Wyłącznie jeden niewinny pocałunek – padła odpowiedź. – I dostaniemy za niego stówę? – Dokładnie tę, którą mam w ręku. – Muszę się naradzić z kumplami – oznajmił i odciągnął nas na bok. – Chyba nie myślisz, że któryś z nas pocałuje tego chuja? – zapytałem. – Nie myślę – odparł cicho „Ziemniak". – Ja to zrobię.

– Ty? – Taa... a co? Stówa ma mi przelecieć koło nosa? – A jak ten pedał będzie chciał czegoś więcej? – Nawet jak będzie chciał więcej, i tak ten stówacz będzie mój. – Nawet jeśli będzie chciał ci wsadzić kutasa w tyłek? – odezwał się „Fragles". – Kto mu da go sobie wsadzić, ćwoku?! – najechał na niego „Ziemniak". – Nie mam zamiaru nawet tego zboczeńca pocałować. – To jakim cudem chcesz zdobyć tę forsę? – zapytałem. Uśmiechnął się chytrze. – Damy mu po mordzie – odparł. Odwróciłem się i spojrzałem na gościa czekającego na zakończenie naszej narady, oceniłem jego posturę i pokiwałem z rezygnacją głową. – Ten numer z nim nie przejdzie – stwierdziłem. – Nie damy mu rady. Może gdyby był pijany, jednak nie jest. – Mam już plan. Naprawdę uważacie, że cmoknę jakiegoś dupojeba choćby dla stówy? – No nie, ale... – Ale to ja znałem dwie, jedna dawała, druga nie. – Dobra, więc co chcesz zrobić? – poddałem się. – Gdy wystawi ryja do pocałunku, z całej siły mu jebnę, a potem podetnę mu nogi. Zglanujemy go i zabierzemy wszystko, co ma. – Chujowy plan – oceniłem. – Masz lepszy? – Przegonimy go stąd i tyle. Po co się pchać w to gówno? Za takie coś wylądujemy w poprawczaku. – Sądzisz, że ten pedzio poleci z płaczem na komisariat? I co powie? Że dostał wjebkę od małolatów, których próbował wyruchać? – Nigdy nic nie wiadomo... – Spójrz na niego. Bogaty pedofl w drogim gajerze, myślący, że za stówę każdy małolat, który szwenda się po parku, zrobi mu laskę. Zmienimy mu, kurwa, światopogląd. Damy radę. Jest nas przecież czterech. Chyba że takie same z was pedały jak

on i macie cykora. Nie byliśmy pedałami. – Chłopaki, co tak długo? – odezwał się zbok. – Mam nadzieję, że nie planujecie mnie oskubać... – Już kończymy! – odkrzyknął „Ziemniak". – Zastanawiamy się tylko, kto pana pocałuje. – To się zastanawiajcie trochę szybciej albo zaraz sobie pójdę. – Dobra, kończymy – szepnął „Ziemniak". – Gość przestaje myśleć chujem, a zaczyna głową. Działamy według mojego planu. Poddałem się. Byłem za cienki, żeby postawić na swoim. Jak inni grzecznie podszedłem bliżej, chociaż nie wierzyłem w powodzenie takiego planu. Nie pierwszy raz glanowaliśmy klientów i przetrząsaliśmy im kieszenie. Jednak to byli szmaciarze, żule, zwyczajne menty. Słabi, cherlawi albo pijani. Ten był trzeźwy oraz silny. Moim zdaniem mogliśmy mu najwyżej naskoczyć. „Ziemniak" wysunął się naprzód. – Ty? – zapytał go typek niezbyt zadowolony. – A co, jestem za brzydki? – Nie, tyle że wyglądasz na niezłego cwaniaczka. Czuję, że chcesz mi wykręcić jakiś numer. Wolałbym chyba pocałować któregoś z twoich kumpli. – Całujesz się, facet, ze mną albo się pierdol! – No dobrze – zgodził się w końcu. – Ale nie tutaj. Stoimy na środku alei. Chodźmy w bardziej ustronne miejsce. Rozejrzał się dookoła, wskazał coś ręką i powiedział: – Mogą być tamte zarośla. Spojrzeliśmy tam. Na kępę gęstych krzaków. Oblukaliśmy je dokładnie. Nie wydawały się podejrzane, jednak „Ziemniakowi" pomysł nie bardzo się spodobał. – Taa... A w tych krzaczorach czeka dwóch takich jak ty i będzie po mnie – powiedział. – Nie myśl se, facet, że dam się nabrać. – Chcesz zarobić stówę albo zapominamy o sprawie... – No dobra – zgodził się w końcu. – Mogą być te zarośla. Poszliśmy tam. On pierwszy, a my za nim. Weszliśmy w gąszcze i otoczyliśmy go.

– To do dzieła – powiedział „Ziemniak". No i gość się do niego zabrał. Był większy, więc się trochę nachylił i zbliżył usta do warg „Ziemniaka". Obleśnie rozchylone, z wytkniętym nieco koniuszkiem różowego języka. Ten również zbliżył swoją twarz i nagle, tuż przed samym pocałunkiem, odchylił się błyskawicznie do tyłu i zdzielił pedała w ryj. Wypuścił na niego naprawdę potężną fangę. Ja czy inny małolat fknęlibyśmy po niej na glebę, ale jemu odskoczyła tylko głowa. A potężna dłoń z niewiarygodną szybkością opadła na gęstą czuprynę „Ziemniaka" i zatrzymała go w miejscu. W drugiej ręce momentalnie pojawił się jakiś przedmiot. – Kurwa, ten zbok ma spluwę! – zawołał „Rudy". Gdy i ja w końcu ją zobaczyłem, była już przytknięta do głowy „Ziemniaka". – He, he, he – zaśmiał się sukinsyn, patrząc na nasze ogłupiałe miny. – Puszczaj go, jebany pedale!– wrzasnąłem. W odpowiedzi roześmiał się jeszcze raz. Przez dobrą minutę sterczeliśmy jak kołki, nie wiedząc, co robić. Chyba zahipnotyzowała nas ta spluwa. – Niech mnie pan puści – wyjęczał „Ziemniak". Cała jego hardość w jednej chwili pękła niczym bańka mydlana. – Proszę, niech mnie pan puści... – Nie wywiązałeś się z umowy – usłyszał w odpowiedzi. – Miałeś mnie ładnie pocałować, a dałeś w mordę. – Przepraszam pana – wyjęczał. – Bardzo pana przepraszam. Pedał polizał mu ucho. – Obawiam się, chłopcze, że samo przepraszam teraz nie wystarczy. – Pocałuję pana, pocałuję, tylko niech mi pan nie robi krzywdy – obiecał płaczliwie „Ziemniak". Po twardym gościu, jakiego znaliśmy, nie było ani śladu. Cała jego odwaga spierdoliła w siną dal. – Tylko proszę mnie nie zabijać. – Sam pocałunek też już mnie nie zadowoli – stwierdził pedofl, ponownie obśliniając mu ucho.

– Jeśli pan go nie zostawi, zaczniemy krzyczeć i zbiegną się ludzie! – zagroziłem, chociaż wcale nie zabrzmiało to jak groźba. Raczej jak płaczliwa prośba, żeby sobie poszedł i dał nam spokój. Zboczeniec pokręcił z uśmiechem głową. – Gdy zaczniecie wydzierać japy, zrobię waszemu kolesiowi dziurę w głowie, a potem kropnę też was – ostrzegł. – Najlepiej więc niczego nie próbujcie. Kilka sekund później powiedział „Ziemniakowi" do ucha: – No i co, mały, masz ochotę pójść ze mną na całość? Chcesz nastawić mi dupci? – Mówiąc to, złapał go za tyłek. – Nie, nie, nie... Nie chcę, nie chcę.... – Dlaczego nie? Czyżbyś się bał? Taki twardziel! W mordę dać umiesz, to dupci pewnie też. – Niech mnie pan puści. Proszę, niech mnie pan puści... – No, nie wiem, nie wiem, mały. Tak słodko pachniesz. Mój kutas stoi jak żagiel. Chcesz go dotknąć? – Nie, nie, nie chcę... – Może chce go dotknąć któryś z was, co? – zwrócił się do nas. Wszyscy pokręciliśmy przecząco głowami. – Tylko mi, szczyle, nie mówcie, że nigdy żaden z waszych ojców nie kazał wam dotykać swojej fujary? Ponownie zaprzeczyliśmy głowami. Ręka pedała znów wylądowała na tyłku „Ziemniaka". – A twój stary, mały? Nie pokazywał ci nigdy, jak wielką nosi w spodniach armatę? – Nieee... – Na pewno nie chcesz zobaczyć mojej? – Nieee... – Nie wiesz, co tracisz, no ale dobra.... Facet nagle odepchnął go od siebie. „Ziemniak" upadł na kolana, lecz szybko wstał i odskoczył na bok. Bydlak mierzył teraz ze spluwy do nas wszystkich. – Masz szczęście, mały, że są z tobą kumple – powiedział. – Nie lubię pieprzyć przy licznym audytorium. Gdybyś był sam, wyruchałbym cię na cacy.

Po chwili dodał z grobową miną: – Teraz odejdę, jeśli jednak któregoś zobaczę za sobą albo usłyszę jakieś krzyki, dogonię i stuknę! Rozumiecie? Potwierdziliśmy. – To dobrze. Bo ja nie żartuję. Rozwalę każdego, kto za mną pójdzie. Ciągle do nas mierząc, zrobił kilka kroków do tyłu, a potem odwrócił się i zniknął za krzakami. Staliśmy nieruchomo długą chwilę. Przez ten czas żaden nie odważył się wydrzeć ryja, żaden nawet nie pisnął. Pukawka w ręku tego skurwiela wystraszyła nas nie na żarty. W końcu zaczęliśmy powracać do życia. Nerwowo się zaśmiewać, przeklinać. Nawet „Ziemniak", który przed chwilą omal nie zesrał się ze strachu, zaczął odzyskiwać animusz. – Pierdolony cwel! Kto by pomyślał, że wyciągnie giwerę? – powiedział, siląc się na wesołość. – Ten pierdolony cwel omal nas nie zabił – stwierdziłem. – Wszystko przez ten twój genialny plan. – Ale przecież żyjemy – odparł, jakby nic się nie stało. Jakby pedał mierzący do ciebie z gnata był w Polsce codziennością. – Tak ci teraz wesoło, a gdy macał ci tyłek, płakałeś jak gówniarz – nie dawałem za wygraną. Wkurwiłem się. Na niego, na siebie, na cały świat. Ciągle jeszcze trzęsły mi się ręce, a serce zapieprzało na najwyższych obrotach. „Ziemniak" zmarszczył brwi. – To nie były prawdziwe łzy – zaprzeczył. – Odstawiałem teatr, żeby ten skurwysyn mnie puścił. No co, chłopaki, dobrym jestem aktorem, nie? – zwrócił się do pozostałych. Wszyscy się go bali, więc przytaknęli. Jednak ja się nie bałem. Przynajmniej nie wtedy. – Jeśli odstawiłeś teatr, to ja przyleciałem z kosmosu! – Chcesz w mordę, kurwa?! – skoczył do mnie. – Chcę! – odparłem, wychodząc mu naprzeciw. Powstrzymali nas kumple i odciągnęli od siebie. Ruszyliśmy w stronę naszej ulicy. Z niemrawymi minami, ciągle pod wrażeniem

tego zdarzenia. Tylko „Ziemniak" ciągle wesołkował, chcąc jak najszybciej zmazać żałosne wrażenie, jakie zrobił. – To naprawdę chujowe uczucie, kiedy ma się przystawioną do łba spluwę. Wy, mięczaki, pewnie od razu byście się poszczali. Albo inny jego tekst, kawałek dalej: – Dobrze, że ten zboczeniec nie użył tej pukawki. Pewnie chciał, ale rozmiękczyłem mu serce. Bo do takich typów trzeba psychologicznie... I kolejny: – Uratowałem wam tyłki. W nagrodę postawicie mi piwo. Byłem pewny, że mu je postawią. Nie mogłem go słuchać. Szedłem daleko przed nimi, gapiąc się na chodnik. Ten mazgaj robił z siebie bohatera, a moi durni kumple przyklaskiwali mu. Wyglądało na to, że wniosą go na naszą ulicę na rękach w tryumfalnym pochodzie. Niektórzy potrafą sobie radzić w życiu! Nagle to zobaczyłem. Leżało na środku parkowej alei, ze trzy metry przede mną. Oni też ujrzeli tę rzecz, bo stanęli jak wryci. – Patrzcie! – O, kurwa! – Pewnie zgubił, gdy spieprzał! Podszedłem do tego czegoś i ostrożnie podniosłem. Roześmiałem się. Prawie nic nie ważyło. Zwykły plastikowy pistolet, jakich pełno w sklepach z zabawkami.

POLUJĄC NA KRZYŻ POŁUDNIA Zjeździliśmy Mauritius wzdłuż i wszerz w ciągu kilku dni i wciąż czuliśmy niedosyt. Pewnego wieczoru wyjęliśmy w hotelu mapę i zaczęliśmy ją studiować. Wyspa Rodrigues wydawała się w zasięgu naszych możliwości. Należała do archipelagu Maskarenów, podobnie jak najważniejsza jego wyspa Mauritius, lecz była o wiele mniejsza. Niestety znajdowała się daleko od Mauritiusa. Około sześćset kilometrów. Trochę daleko, by popłynąć tam wynajętą łodzią, a o tym właśnie pomyśleliśmy na początku. – Za dwa tysiące papierów można wynająć samolot – powiedział „Dziki". – Dowiedziałem się w recepcji. Jeśli się zdecydujemy, dadzą nam adres gościa, z którym polecimy. Było nas pięciu, więc wychodziło po czterysta dolców na łeb. W kraju głęboko bym się zastanowił, wykładając na coś od ręki tak dużą kasę, ale gdy wsiadałem na Okęciu do samolotu lecącego do Londynu, powiedziałem sobie, że pieniądze nie staną mi na drodze do przygody. Zero zastanawiania się nad sensem jakiegokolwiek wydatku. Wyciągnąłem portfel, odliczyłem swoją działkę i rzuciłem na stół. Inni poszli za moim przykładem. „Dziki" zebrał forsę, poszedł do recepcji, zdobył adres i numer telefonu, a potem obgadał sprawę z pilotem. Targowanie się obowiązywało, nawet gdy robiło się transakcje przez telefon, i „Dziki" po dziesięciu minutach zaciętej walki zbił cenę do tysiąca ośmiuset. Do kieszeni każdego wróciło więc po czterdzieści dolców. Pilot miał na nas czekać o szóstej rano w Port Louis, stolicy wyspy. Z hotelu jechało się tam ponad godzinę, więc musieliśmy wstać co najmniej o czwartej. Oznaczało to mniej chlania wieczorem. Wszyscy zgodziliśmy się, że tym razem bastujemy. Grzecznie po kilka piw i lulu. Jednak oczywiście o tym zapomnieliśmy. Skończyliśmy balety o pierwszej w nocy i ledwie doczołgaliśmy się do pokojów. Nim jeszcze doprowadziliśmy się

do stanu nieważkości, „Dziki" przytomnie zamówił w recepcji dla każdego z nas budzenie, z nakazem dzwonienia do skutku. W moim przypadku sygnał telefonu potrzebował piętnastu minut, aby przedrzeć się przez zamroczenie alkoholowe. Ale „Chyży" ustanowił rekord. Recepcjonista próbował się jeszcze do niego dodzwonić, gdy my skacowani i półżywi, staliśmy już przy samochodzie. W końcu wysłaliśmy „Kamikaze" do bungalowu „Chyżego" i dopiero ten paroma kopniakami w drzwi przywrócił go do żywych. Wczesne wstawanie jest okropne. Pod każdą szerokością geografczną. Dla kogoś, kto uwielbia nocne życie i na dodatek nadużywa alkoholu, otworzenie oczu przed godziną piątą rano zawsze będzie problemem. Szczególnie w kraju, w którym lokalna piąta oznacza trzecią w twoim własnym. Ogólnie byłem nie w formie. Nawet perspektywa niskiego lotu nad Oceanem Indyjskim i egzotyczna wyspa prawie jeszcze nietknięta ludzką ręką jakoś nie poprawiały mojego samopoczucia. Chciało mi się spać. Poza tym piekielnie paliła mnie rura. Dosłownie umierałem, stojąc przy wynajętym minibusie i czekając, aż „Kamikaze" przyprowadzi tego futa „Chyżego". W końcu się zjawili. „Chyży" nawet się nie uczesał, nie umył i wyglądał dokładnie tak, jak ja się czułem. – Po pijaku mam zajebiście twardy sen – próbował się tłumaczyć. – Nie pierdol, tylko wsiadaj! – zrypał go „Dziki". – Przez ciebie jesteśmy spóźnieni. Ruszyliśmy. Wyjechaliśmy poza teren bajecznego, kolorowego hotelu Le Preskil, znajdującego się po wschodniej stronie wyspy, i udaliśmy się w drogę do miasta położonego po stronie zachodniej. Tam gdzie wybrzeży nie chroniła już rafa koralowa. Była ona skarbem wschodniej części wyspy i tylko tam usytuowano hotele. Drogie oraz luksusowe, pełne Anglików i Francuzów, dzięki rafe właśnie mogących spokojnie moczyć tyłki w oceanie, bez obawy, że rekin wybierze sobie któregoś z nich na posiłek. Stanowiła ona dla tych morskich drapieżców naturalną barie rę. Czasem jednak jakiś płetwiasty desperat pokonał rafę, lecz wtedy z reguły szybko go odławiano i trafał na stół. Mimo wszystko zdarzały się wypadki

i kilku turystów, którzy poszli kąpać się na dwóch nogach, wypełzło z oceanu bez jednej. No cóż, to ryzyko wpisane w egzotyczne wakacje. Ocean Indyjski nie jest w końcu Morzem Bałtyckim, gdzie prędzej niż zabłąkany rekin może zaatakować człowieka ruska łódź podwodna. *** „Chyży", „Kamikaze", „Baniol" oraz ja mieliśmy po trzydzieści lat. „Dziki" był dwa lata starszy i miał najbogatszą przeszłość. Na Mauritius przybył z Argentyny, z przesiadką w Johannesburgu. Gdyby spotkał się z nami w Londynie, istniało duże prawdopodobieństwo, że już by tam został ze srebrnymi bransoletkami na rękach. Był bowiem poszukiwany przez Interpol. Cztery lata wcześniej wraz z dwoma kolesiami zrobił jeden z największych skoków na jubilera na terenie Niemiec i nieźle się na tym obłowił. Niestety niemieckie oraz polskie gliny dotarły do nich i tylko jemu udało się nie wpaść w ich łapy. Zapłacił za to wysoką cenę. W Europie był spalony, a w Argentynie żył jak zbiegły hitlerowiec, z lewym hiszpańskim nazwiskiem i świadomością, że raczej już nigdy nie wróci do kraju. Z Polską utrzymywał kontakt głównie za pomocą e-maili, śląc je przeważnie do mnie i „Baniola". Tęsknił, żałował, ale nie miał wyboru. W Polsce czy też w Niemczech czekało na niego jakieś dziesięć lat pudła. Za dużo, żeby pogodzić się z losem i dać się przymknąć. W Buenos Aires zresztą urządził się nie najgorzej. Wziął go pod swoje skrzydła pewien miejscowy latynoski mafoso, „Dziki" wykonywał dla niego różne „prace", za co zgarniał sporo szmalu. Był najprawdziwszym gang- sterem, nawet nosił się jak oni. I to ci najlepsi. Złoty rolex na przegubie, najdroższe garnitury. Te wszystkie oprychy z „Rodziny Soprano", tłuste niczym świniaki i w ciuchach ze szmateksów wyglądały przy nim jak ostatnie łachudry. My także mieliśmy w Polsce kartoteki, jednak z kartoteką „Dzikiego" nie mogły się one równać.

Przy nim byliśmy grzecznymi chłopcami. „Baniol" miał zakład mechaniki samochodowej, w którym czasami zdarzało mu się rozebrać jakiś trefny wóz, „Chyży" – zakład lakierniczy, z tego, co wiem, w pełni legalny, a „Kamikaze" nadzianych starych, których doił z forsy jak krowy i zamierzał jeszcze długo doić, bowiem brzydził się jakąkolwiek pracą. Tylko on nigdy nie był żonaty. „Chyży" był już po rozwodzie i płacił alimenty na córkę, a „Baniol" łożył na dwóch synów. „Dziki" także miał kiedyś żonę. Ale jego związek nie przetrwał nawet roku i rozpieprzył się przez rozwiązły tryb życia męża. W każdym razie taki powód podała jego żona w pozwie. Dzieci nie mieli. Z tym rozwiązłym trybem życia prowadzonym przez „Dzikiego" to by się nawet zgadzało, bo zawsze był to pies na baby. Od gówniarza nie potrafł przepuścić żadnej ładnej. Zmieniał kobiety jak rękawiczki, obecnie posuwając jakąś znaną w Buenos Aires modelkę. Jej zdjęcie nosił przy sobie i chwalił się nią, ilekroć zalał pałę, czyli nieustannie. Jedynie moje małżeństwo, mimo licznych burz, utrzymywało się jeszcze na powierzchni. Choć przypominało raczej ratunkową tratwę z rozbitkami dryfującą po morzu, a nie okręt płynący dumnie pod pełnymi żaglami. *** Pola trzciny cukrowej na Mauritiusie ciągnęły się w nieskończoność. Cukier to jedno z dwóch źródeł dochodu tego wyspiarskiego państwa, drugim była turystyka. Uprawy rozciągały się więc kilometrami wzdłuż wszystkich dróg, rzadko kiedy ustępując miejsca innym plantacjom. Kawy, bananów, czasem herbaty. Trzcina, trzcina i trzcina. Gdzieniegdzie górująca nad zasiewami samotna palma. I znowu trzcina, trzcina, trzcina na tle majestatycznych, stromych, bazaltowych gór Mokka, wynurzających się z żółtozielonych pól niczym wyspy z morskich odmętów. Dziewicza dżungla pozostała tylko w wyższych partiach wyspy.

Wśród licznych wulkanicznych zboczy górskich. Zaledwie 4 proc. lasu z 94 proc. stanu pierwotnego. Spuścizna cywilizowanego człowieka. Ornego pługa oraz praw rynku. Wyniszczona roślinność i wybite w pień endemiczne zwierzęta. Mark Twain napisał, przebywając na tej wyspie, że to właśnie ona posłużyła Bogu za model, gdy tworzył raj dla parki imbecyli, która według Biblii dała początek rasie ludzkiej. Zrobił to w dziewiętnastym wieku, kiedy las pokrywał jeszcze Mauritius w 50 proc. Ciekawe, co by napisał o owej wyspie pod koniec dwudziestego wieku, widząc te niezmierzone pola trzciny, ciągnące się aż po horyzont? Może, że tak wygląda raj, z którego Bóg nie wyrzucił Adama i Ewy, pozwalając im się pieprzyć oraz rozmnażać do woli. Myślę, że właśnie coś takiego mogłoby mu przyjść do głowy. Owszem, wspaniałe raje istniały w hotelowych, szczelnie zamkniętych przed zewnętrznym światem enklawach, pełnych bajecznych kwiatów, kolorowych ptaków i złocistych plaż, ale te cuda stworzono ludzkimi rękami dla wymagających, bogatych oraz leniwych Europejczyków i nie miały one nic wspólnego z boskim zamysłem. Na Mauritiusie zetknąłem się z kulturą i religiami trzech kontynentów. Jak nigdzie indziej na świecie, Wschód wymieszał się tam z Zachodem. Afryka pierdoliła się z Azją w nieustającej orgii, czasami dopuszczając do siebie Europę, choć biali ludzie byli prawie wyłącznie turystami. Jednak ich geny pozostawione na wyspie przez lata kolonializmu, holenderskie, francuskie oraz angielskie, widać było u wszystkich ras. Kreole i Mulaci wymieszali się z Afrykańczykami oraz Azjatami czystej krwi, wywołując rasowy chaos. Gdy szwendałem się ulicami ich stolicy, Port Louis, raz czułem się jakbym był w sercu czarnej Afryki, aby ulicę dalej zatopić się w kolorowo ubrany tłum Hindusów, żywcem przeniesiony z jakiejś uliczki w Bombaju. Mijałem meczet, z którego dochodziły odgłosy modlących się muzułmanów, aby kilkadziesiąt metrów dalej stanąć oko w oko z Buddą uśmiechającym się do mnie spod dachu pagody czy też z równie wesołym hinduskim Siwą lub Jezusem, najbardziej smętnym z tej bandy, nigdy nieuśmiechającym się oraz wiecznie przybitym do

dwóch desek. Religia chrześcijańska jest najbardziej przygnębiająca, co wyraźnie widać na tej wyspie, pełnej szczęśliwych bóstw, których oblicza napawają ich wyznawców optymizmem. Nie można tego powiedzieć o Chrystusie i jego dwunastu chłopcach na posyłki, których gęby na wszystkich świętych obrazach niczym nie różnią się od twarzy ich mistrza. Tak samo przybi te, cierpiące. Jakby nigdy w życiu nie dane im było się roześmiać. Jakby wiecznie okładano ich kijami, obrzucano kamieniami, batożono i kopano po dupach. *** Bujałem się wtedy po Port Louis z „Chyżym", gdyż tylko jego udało mi się namówić na wypad do miasta. Reszta ekipy dogorywała w hotelu po prawie całonocnej libacji. Wynajęliśmy starego, rozklekotanego morrisa i wyruszyliśmy na podbój stolicy. Podbój mógł być bardzo krótki, bo omal nie zabiliśmy się na pierwszym zakręcie. Zapomniałem, że pamiątką po angielskiej, krótkotrwałej kolonizacji pozostał ruch lewostronny i pojechałem prawą. Omal nie wjebałem się wprost pod ciężarówkę wiozącą banany. W ostatniej chwili wykonałem skręt i skosiłem na poboczu akacjowe drzewko. Czerwone kwiaty opadły na przednią szybę auta, zupełnie niczym wieniec rzucony na grób. – Jezu, „Indianin", w wypadku zginąć mogę w Polsce, nie muszę jechać przez pół świata! – oburzył się „Chyży". – Poza tym, kurwa, całe piwo mi się wylało. Kierowca ciężarówki przybiegł i zajrzał przez boczne okno. – OK? – zapytał. Był czarnym jak węgiel, niewysokim Murzynem. – OK, OK – odparliśmy prawie równocześnie. Sięgnąłem pod nogi „Chyżego" i wyciągnąłem z jego plecaka dwa browce. Jedną puszkę podałem kumplowi. Otworzyłem swoją i wypiłem prawie połowę. Murzyński kierowca przyglądał się temu z dezaprobatą. Odstawiłem puszkę od ust, beknąłem i uśmiechnąłem się do niego.

– Gdy się jeździ autem, to się nie pije alkoholu, biały człowieku – powiedział po angielsku z wyraźnym francuskim akcentem. – W Polsce się pije – odparłem i dokończyłem puszkę. – Tak, tak, to nasza narodowa tradycja – potwierdził „Chyży", również się do niego uśmiechnął, a potem zajął się swoim piwem. Do Port Louis dotarliśmy godzinę później. Zaparkowałem w centrum miasta w pobliżu portu i rozpoczęliśmy zwiedzanie, robiąc sobie tu i ówdzie zdjęcia oraz obcinając piękne Maurytyjki. Przedsmak ich urody mieliśmy już w samolocie linii Air Mauritius, którym przylecieliśmy z Londynu. Stewardesy w błękitnych uniformach, stylizowanych na tradycyjne hinduskie stroje oplecione czerwonymi szarfami, z włosami ułożonymi w fnezyjne koki oraz kropkami na czole, wyglądały przepięknie. Wyspa okazała się takich cudów pełna. Mnie najbardziej podobały się Hinduski, „Chyży" wolał flować na Murzynki. I to je wolał pstrykać aparatem niż widoki. Najbardziej malowniczy okazał się targ. Tam najmocniej odczułem, że znajduję się daleko od domu i europejskiej cywilizacji, jakże innej od tej, którą miałem dookoła. Uliczni handlarze obwieszeni towarami, krążący wśród przechodniów, zachęcający do kupna wisiorków i oceanicznych muszli czy też zwyczajnych past do zębów i szczoteczek frmy Colgate. Żebracy wyciągający rękę do każdego turysty oraz w ogóle do każdego lepiej ubranego od nich. Hinduskie handlarki w kolorowych sari stojące za warzywno-owocowymi straganami czy też fryzjerzy strzygący klientów przed swoimi małymi zakładami, dosłownie ocierający się o plecy ludzi siedzących przy prowizorycznych stolikach zbitych z byle czego i pałaszujących nieokreślone potrawy z mięsa smażonego na opartych o cegły rusztach w obskurnych ulicznych barach. Nikomu zupełnie nie przeszkadzało, że kilka kroków dalej ktoś patroszył ryby, od których bił niemiłosierny smród. Świat nieznany oraz niezrozumiały dla większości białych ludzi. Chłonąłem go wszystkimi zmysłami. Łaziłem wśród tej egzotyki i robiłem zdjęcia. Z natury jestem śniady i ciemnooki, więc gdyby nie ubranie, mógłbym się w ten

tłum wtopić. Po kilku dniach na słońcu wyglądam zwykle jak mieszkaniec jakiegoś muzułmańskiego kraju, a Arabów nie brakowało również w tym kolorowym tłumie. Mimo wszystko turysta bił z moich ciuchów, przeciwsłonecznych okularów oraz kamery przewieszonej przez szyję. Od razu było widać, że jestem kimś obcym w tym świecie. Obcym, który za pomocą drogiego elektronicznego sprzętu utrwalał codzienne życie tych ludzi. Przyzwyczaili się do już tego. I tolerowali takich białych palantów jak ja oraz „Chyży", z wyrozumiałością uśmiechając się do obiektywów, ilekroć kierowaliśmy na nich aparaty. To właśnie na targu zaczepił nas uliczny handlarz. Niski Hindus w nieokreślonym wieku, obładowany jaskrawo ubranymi, szmacianymi laleczkami. – O, Steven Segal! – zawołał, pokazując mnie palcem. Roześmieliśmy się z „Chyżym", bo oprócz spiętych w kitkę włosów moje podobieństwo do Segala było tak duże jak Michaela Jacksona do Amerykanina rasy czarnej. Okazało się to jednak dobrym handlowym posunięciem. Zwróciło naszą uwagę, a przecież właśnie o to chodziło. I nasze uśmiechy wystarczyły, aby handlarz przeszedł do ofensywy. – Beautiful dolls, beautiful dolls – zaczął zachwalać swój towar, leząc za nami. – Beautiful dolls, beautiful dolls. Szmacianki faktycznie były ładne. „Murzynki" oraz „Hinduski" ubrane w szmatki mieniące się całą paletą barw. Ale cena, którą zawołał, ładna nie była. 1000 rupii. 40 amerykańskich prezydentów i Bóg jeden wie, ile złotych. – Słyszałeś? – zapytał „Chyży". – Słyszałem. Powiedz mu, żeby spierdalał. – Thank you very much – powiedział do niego „Chyży". – Beautiful dolls, beautiful dolls – handlarz nie dawał za wygraną, idąc za nami krok w krok. – Beautiful dolls, beautiful dolls. Eight hundred! – Właśnie obniżył cenę do ośmiuset – zauważył kumpel. – Tak, do trzydziestu pięciu dolców za coś, co u nas nie kosztuje pięciu. Powiedz, żeby się pocałował w dupę.

– Thank you very much – ponownie spróbował go spławić. Handlarz zrobił urażoną minę. Złapał się obiema rękami za głowę i zaczął biadolić po swojemu. Gdy wyskoczył z kolejną ceną, to z takim wyrazem twarzy, jakby poszedł nam na rękę, bo nas bardzo lubi, mimo że właśnie bezczelnie próbowaliśmy go oskubać. – Six hundred! – Sześćset? Nie, no pojebało go. Powiedz, żeby za nami nie szedł, bo mu w końcu zrobię krzywdę. – Thank you very, very much! – odrzekł mu „Chyży" z szerokim uśmiechem. Handlarz złapał się za serce, jakby właśnie miał zawał. Naprawdę nie mógł uwierzyć, że nie chcemy kupić tych jego cudeniek za tak niską cenę. Pewnie spodziewał się, że wciśnie nam wszystkie. Przyspieszyliśmy kroku. A on jak mały gniady kucyk pocwałował za nami. – White millionaires! White millionaires! Five hundred! Five hundred! – Może kupimy jedno z tych jego gówien, bo się od nas nie odpierdoli... – zaproponował „Chyży", obcinając natręta morderczym spojrzeniem. – Pięćset rupii nie zapłacę tutaj nawet za zrobienie laski. Też się będę targował o cenę – odparłem. Znów więc pokiwał Hindusowi odmownie głową. A ten z wrażenia tak szarpnął swoim baniakiem, jakby „Chyży" właśnie w niego jebnął. Handlarz był całkiem niezłym komikiem, nawet Czarek Pazura mógłby pobierać u niego nauki. – A temu co? – zapytał mój kumpel. – W ten sposób wyraził niezadowolenie z twojej gestykulacyjnej odmowy – wyjaśniłem mu. – Myślałem, że zdjął go jakiś snajper. – Na tyle szczęścia, kurwa, nie mamy co liczyć. Hindus nie dawał za wygraną. Mimo że prawie zaczęliśmy biec, zrównał z nami krok. – Four hundred! Four hundred! – piłował dalej japę. – Four hundred! Four hundred!

Targ ciągnął się w nieskończoność, a handlarz miał niespożyte siły. Byłem przekonany, że będzie gnał za nami do końca. Mniej więcej po stu metrach, znękany tym jego „four hundred", poddałem się. – Dobra, „Chyży"! Mam dość tego brzęczenia. Powiedz, że dam za tę kukłę stówę. Przetłumaczył mu to. Malutki Hindus, gdy usłyszał moją propozycję, zrobił się jakby trochę większy. Może z wrażenia stanął na palcach. W jego oczach dostrzegłem absolutne niedowierzanie. – One hundred?! One hundred?!! Fuck you!!! „Chyży" uśmiechnął się szeroko. – Mam ci to przetłumaczyć? – Nie musisz. Na tym poziomie angielski znam doskonale. Chodźmy stąd, bo inaczej zaraz temu karakanowi wpierdolę. Odeszliśmy. Handlarz jednak wkurzył się nie na żarty, bo szedł za nami wykrzykując: – White racist! White racist! Ludzie zaczęli przystawać i na nas się gapić. Innych białych na targu chyba akurat nie było. Setki kolorowych twarzy wlepiało w nas gały oraz wytykało palcami. Handlarz w dalszym ciągu zasuwał za nami i wyzywał od białych rasistów. – „Indianin", spójrz na tych ludzi. Jeśli ten knypek nie zamknie zaraz mordy, zlinczują nas. Wezmą, kurwa, odwet za lata niewolnictwa i za to, że biali wybili im ptaka dodo. – Nie pierdol, przecież to wyspa pokoju – starałem się pocieszyć kumpla. – Tutaj Jezus popija z Mahometem i Buddą w jednej knajpie i wszyscy trzej obmacują hinduskie boginie. Ci ludzie co najwyżej nakopią nam do dupy. Zaczęliśmy zasuwać jeszcze szybciej. Odczepił mi się rzep w sandale, ale z doczepieniem go postanowiłem zaczekać, aż znajdziemy się na bezpieczniejszym terenie. Tyle że niczego takiego nie było w zasięgu wzroku. Wyłącznie tłum handlujących i kupujących. Zbiorowisko wszelakich ras, tylko nie białej. Jedyni biali w okolicy próbowali właśnie nawiać przed małym natrętem, który w ich kraju już dawno dostałby wpierdol. Tutaj mógł sobie

pozwolić na wiele, ponieważ miał za sobą przychylność tłumu. Gromady ludzi patrzących na uciekających białych z pogardą. Uciekających, bo miejscowy Hundus oskarżał ich o rasizm. – Kurwa, z tego jebanego targu nie ma wyjścia, a pierdolony konus wydziera się coraz głośniej! – „Chyży" wpadał w panikę. – Musimy się stąd jak najszybciej wydostać. Bo jeszcze nas poćwiartują maczetami, usmażą na rusztach i będą przez tydzień upychać jakimś głodomorom, po pięćdziesiąt rupii za porcję. A mówiłem! Mówiłem, pojedźmy na Jamajkę! Jednak wam się zachciało na Mauritius! – Nie trzęś tak dupą, do kurwy nędzy! Tu ściga nas mały Hindus, a na Jamajce goniłby za nami pewnie wielki, zjarany blantami Murzyn z dredami. Zobacz, tam między budynkami jest prześwit. Zaraz damy dyla. Doszliśmy do tego prześwitu i ku naszej radości ujrzeliśmy CYWILIZACJĘ. Czyli tę część miasta, która nie była targiem. Ulicę pełną przechodniów, samochodów, normalnych sklepów. Ten wspaniały, kojący widok dodał nam pewności siebie. Zwolniliśmy i zaczęliśmy iść krokiem spacerowym. Mały skurwysyn z tyłu zwiększył dystans. Chyba nie znajdował się na swoim terenie. Przystanąłem i z rękami w kieszeniach obrzuciłem go pogardliwym spojrzeniem. Próbował obrzucić nas takim samym, ale że był mikrej postury, wyglądało to żałośnie. A obelga „biali rasiści", którą nas nadal częstował, nie miała już siły rażenia. W końcu, gdy znaleźliśmy się na chodniku ulicy biegnącej przy porcie, Hindus ucichł. Został daleko z tyłu. Kiedy odwróciliśmy się i po raz ostatni spojrzeliśmy w jego stronę, na do widzenia pokazał nam klasycznego wała. Bez wątpienia musiał mieć słowiańskich przodków. – I co o tym wszystkim myślisz? – zapytałem kumpla. – Myślę, że szwendanie się po całym tym syfe to był głupi pomysł – odparł i zaczął rozglądać się za jakąś knajpą. ***

Minibus pokonał przedmieścia i wjechał do centrum Port Louis. Gdy mijaliśmy targ, przypomniała mi się niedawna historia. Uśmiechnąłem się do „Chyżego". Odpowiedział tym samym i pokazał wała, jakim pożegnał nas handlarz lalkami. Wybuchnęliśmy śmiechem. Reszta chłopaków spojrzała na nas jak na kretynów. Flaszka miejscowego ginu już od dłuższego czasu krążyła między nami i głównie ona zaprzątała naszą uwagę. Nie zabraliśmy ze sobą żadnych plastikowych kubeczków, więc opróżnialiśmy ją z gwinta. Wynajęty miejscowy kierowca widząc to, kręcił głową. Ich kultura picia nie obejmowała mocnych trunków wychylanych prosto z faszki. A wypicie szklanki czystej wódki było dla nich całkowitą abstrakcją. Mieliśmy tego przykład, gdy „Chyżemu" w pewnej naprawdę drogiej restauracji zachciało się popisać. Nie wiem, przed kim, w każdym razie zażądał od kelnera szklany wódy. Chłopak trzy razy upewniał się, czy dobrze usłyszał, nim poszedł zrealizować zamówienie. Siedziałem zwrócony w stronę baru i widziałem, jak nawijał innym kelnerom, co właśnie kazano mu przynieść. Nie mogli uwierzyć. Pytali, czy naprawdę chodziło o całą szklankę. I kiedy przyniósł w końcu tego stakana, inni kelnerzy przyszli wraz z nim. Także kucharz oraz kierownik restauracji. Z niedowierzaniem spoglądali, jak „Chyży" przechylił szklankę i wypił wódkę, nie krzywiąc się, do ostatniego łyka. Wszyscy tubylcy patrzyli na niego z mieszaniną podziwu i pogardy. Nie wiem, co brało górę, lecz sądzę, że to pierwsze. Mauritius znajdował się przecież daleko od Polski i w tej części świata jeszcze mało nas znali. Jeśli komuś tutaj Polska mogła się z czymś kojarzyć, to chyba tylko z papieżem, bo kiedyś tę wyspę odwiedził, kilkoma zamieszkującymi na Mauritiusie polskimi księżmi i piętnastoma Polkami, które powychodziły za wyspiarzy. Z jedną z nich, pracującą akurat w naszym hotelu, miałem okazję rozmawiać i ona właśnie opowiedziała mi sporo ciekawych rzeczy o wyspie. Nie mogła opanować radości, kiedy dałem jej polskie pisma: „Przekrój", „Wprost", „Angorę", „Playboya". Miała to być dla niej istna prasowa uczta. Ostatni raz czytała polskie gazety

cztery lata wcześniej, gdy sama przywiozła je z kraju. Nieoczekiwanie samochód zatrzymał się na jakimś portowym nabrzeżu. Spojrzałem we wszystkie okna, ale nigdzie nie ujrzałem lotniska. – To tu? – zapytałem na głos. – Chyba nie – odparł „Dziki". – Przecież to port. – Jesteś pewien, że wynająłeś samolot, a nie statek? – „Indianin", musiałbym być tobą, aby robić takie życiowe pomyłki. – Gdybyś był mną, czekałby tu na nas odrzutowiec z Angeliną Jolie i Nicole Kidman robiącymi za stewardesy. – Taa... prędzej naćpany alfons z dwiema tanimi kurwami spod latarni, mającymi światową plejadę gwiazd bakterii między nogami – zrewanżował mi się „Dziki". Po chwili zapytał kierowcę, czy przyjechaliśmy we właściwe miejsce. Kierowca potwierdził. A na pytanie „Gdzie jest ten samolot?" – pokazał ręką na rząd odległych kontenerów, mówiąc, że jest za nimi. Wysiedliśmy zatem z wozu i udaliśmy się we wskazane miejsce. Rzeczywiście, samolot tam był. Tylko że nie miał kół i unosił się na wodzie. – Widzicie to co ja? – zapytał „Kamikaze". – No – potwierdziłem. – Nie wiem, jak wy, ale ja do tego nie wsiądę. – O co ci chodzi? Ma przecież skrzydła i wygląda na coś, co potraf latać. – Wygląda na coś, co potrafło latać dawno, dawno temu – stwierdził „Kamikaze". – Toż to jakiś przedwojenny złom. Założę się, że gdy wszyscy do tego czegoś wsiądziemy, od razu pójdzie na dno. Maszyna rzeczywiście nie wyglądała za dobrze. Lata świetności już dawno miała za sobą. Odrapana i przerdzewiała, nie wzbudzała zaufania. Wydawała się idealną maszyną dla potencjalnych samobójców. Albo wariatów uwielbiających ryzyko. Byłem po trosze jednym i drugim, więc ten samolot spodobał mi się od pierwszego wejrzenia.

W drzwiach kabiny ukazał się pilot, wysoki, chudy Murzyn, i przywitał nas uniesioną dłonią oraz szerokim uśmiechem. – Welcome! Welcome! Zeskoczył na pływak, z pływaka przeskoczył na nabrzeże i uścisnął każdemu dłoń. – Welcome! Welcome Polish Businessman! Moje zaufanie wzbudził, lecz kumpli – nie. W zestawieniu z samolotem także nie stanowił atrakcyjnego widoku. Europejczyk nie tak wyobraża sobie pilota. Wysoki, przystojny blondyn w skórzanej kurtce, z podniesionym kołnierzem – to idealny obraz. Nasz pilot, ze swoją afrykańską twarzą, w sandałach, szortach i poplamionej, białej koszulce, w żaden sposób do tego obrazu nie przystawał. Ciężko było powierzyć życie w jego ręce. Jednak byłem na to gotowy. Nie miałem zamiaru żyć wiecznie, śmierć mogła się o mnie upomnieć w każdej chwili. Dlatego pierwszy wskoczyłem na bujający się na wodzie pływak samolotu i wgramoliłem się do kabiny. Kumple zostali na brzegu i gapili się na mnie niezdecydowani. – Na trzeźwo nie wsadzę do tego czegoś swojej drogocennej dupy – stwierdził „Kamikaze", wyciągając z plecaka butelkę. – Przecież już jesteś pijany – zauważył „Chyży". – Ale jeszcze nie na tyle, żeby nie myśleć rozsądnie. Butelka poszła w ruch. Przeszła przez wszystkich kolesiów i została opróżniona do dna. Dopiero to dodało im odwagi i zaczęli kolejno włazić do samolotu. Na końcu wszedł do niego pilot. Uruchomił silniki, śmigła na skrzydłach zaczęły wirować i rozpoczęła się nasza podróż na wyspę Rodrigues. Po długim rozbiegu oderwaliśmy się od wody. Samolot z gracją wystrzelił w słońce. Pod sobą miałem Ocean Indyjski i już sam widok wystarczył, aby zapomnieć, że mogą to być ostatnie chwile w życiu. Z góry wyglądał imponująco. Jak wielki dywan co rusz zmieniający kolory. Bałtyk był przy nim ponurym, smętnym akwenem, nawet Morzu Śródziemnemu brakowało jego blasku i przejrzystości. Patrzyłem na to piękno i czułem się jak Bóg.

*** Zupełnie inaczej odbierałem kiedyś ocean z pokładu statku. Motorowego jachtu, którym wraz z kilkoma Angolami wybrałem się na połów ryb. Tańcząc tą łajbą na falach, poczułem siłę otchłani i wiedziałem, kto nad kim ma władzę. Poznałem owych Anglików w hotelowym barze. Szukali szóstego do wędkarskiej ekipy, ponieważ chcieli wyruszyć rano na połów marlina. Przetłumaczył mi ich rozmowę „Baniol", z którym akurat popijałem. Wynikało z niej, że kuter zabierał minimum sześć osób i właściciel czy też kapitan jednostki nie chciał się zgodzić na pięciu. Wychowałem się na prozie Hemingwaya, od niego uczyłem się pisarskiego rzemiosła, kochałem jego książki i zdawałem sobie sprawę, że właśnie otwiera się przede mną szansa, aby chociaż odrobinę doświadczyć czegoś z tego, czym wielki Papa żył na co dzień. Kazałem więc „Baniolowi" powiedzieć Angolom, że z chęcią z nimi popłynę. Z miejsca zgodzili się, wypiłem z nimi kolejkę, przy okazji poznając ich imiona, które zresztą zapomniałem kilkanaście minut później. Wyruszyliśmy z portu wcześnie rano w towarzystwie dwóch miejscowych rybaków. Byłem najmłodszy w ekipie. Każdy z Angoli miał powyżej pięćdziesiątki, rybacy mogli być ode mnie starsi o dziesięć, może piętnaście lat. Od razu zająłem górny pokład, walnąłem się na obitą skórą ławeczkę i przez całą, prawie dwugodzinną drogę na łowiska obserwowałem słoneczny ocean z tej wygodnej pozycji. Delfny towarzyszyły nam niemal calutki czas. Wyskakiwały z wody przed łodzią oraz po bokach i wydawały się dobrze bawić, ścigając się z nią. Czasami ponad spokojne fale wyskakiwały też latające ryby, pokonywały kawałek przestrzeni w powietrzu i ginęły w toni. Najlepsze zaczęło się, kiedy rybacy dostrzegli daleko nad oceanem stada ptaków. Wcześniej co chwila któryś wychodził ze sterówki i uważnie obserwował wodę przez lornetkę. Nastąpiło

ożywienie. Wędki solidnie przytwierdzone do burt już od dawna ciągnęły za sobą sztuczne, kolorowe przynęty, ale dopiero teraz miały na coś się przydać. Gromady ptactwa krążące nisko nad oceanem oznaczały, że znajduje się tam ławica ryb. Jacht obrał kurs na tę kotłującą się na horyzoncie żywą chmurę i po kilku minutach maksymalnej pracy silnika wpłynęliśmy w tę chmarę, która powinna być dla nas dobrym znakiem. I była. Prawie od razu trzy z sześciu wędek szarpnęły i wygięły się pod ciężarem ryb. Momentalnie znalazłem się przy jednej. Dwaj Anglicy dopadli pozostałych. Chwytając wędkę, od razu poczułem wielką, żywotną siłę, która szarpała się i miotała w oceanie gdzieś na końcu żyłki. Byłem laikiem. Nigdy nie łowiłem nawet nad rzeką i potrzebowałem szybkiego kursu. Kreolski rybak w mig połapał się, że nie mam pojęcia, z czym to się je. Doskoczył do mnie, przypiął pasem do burty i zaczął prowadzić moje ręce wraz z wędką we właściwy sposób. Przyciągać rybę do siebie i szybko nakręcać kołowrotek przy popuszczaniu żyłki. Po minucie lub dwóch złapałem rytm i zacząłem walczyć z rybą samotnie. Tylko ja i ona. Niczym Santiago mierzący się z marlinem u wybrzeży Kuby. Jednak to nie marlin. Nie należałem do ułomków, lecz dobrze zdawałem sobie sprawę, że gdybym na końcu wędki miał marlina, nie szłoby mi tak łatwo. Złapało się coś znacznie mniejszego. Dzielnie walczyło o życie, ale z sekundy na sekundę przyciągałem to coś coraz bliżej. Zramolałym Anglikom szło znacznie gorzej. Kątem oka widziałem, z jak wielkim wysiłkiem podprowadzali do łodzi swoje ryby. W końcu ujrzałem ją. Jasnozielona, srebrzysta. Miotała się, wciąż nie dawała za wygraną. Silna oraz piękna. Jednak jeśli chodzi o siłę, byłem od niej lepszy. „Chodź tu, kochanie – mówiłem w myślach – daleko mi do Hemingwaya, lecz ja też postaram się o tobie napisać. Uwiecznić dzielną walkę i śmierć, której zapewne się dzisiaj nie spodziewałaś". Powolutku podciągnąłem ją pod łódź, szanując jej wolę życia i jednocześnie ciesząc się, że ją zabiję. Płynęła blisko. Tańczyła

pośród spienionego morza z gracją oraz wdziękiem, choć był to taniec śmierci. Dla wielu sztuką jest odejść z klasą, ale dla niej nie. Do końca chciała mi pokazać, że potraf walczyć i do samego końca walczyła. Dociągnąłem ją pod burtę i zacząłem wyciągać z wody. Ryba resztkami sił próbowała zerwać się z haczyka. Ten jednak tkwił głęboko w pysku. W końcu wciągnąłem ją do łodzi. Zaczęła się miotać, uderzając ogonem na wszystkie strony. Wreszcie jeden z rybaków przebił ją osęką i krew zalała pokład. – Dorada. Piękna dorada – powiedział z uśmiechem Kreol, pokazując na moją zdobycz. – Piękna ryba. Potem podniósł klapę i zepchnął ją pod pokład, pod którym miało jeszcze dziś wylądować wiele rybich ciał. Po chwili Anglicy dowlekli do burty swoje zdobycze, one również nie chciały oddać życia bez walki. Kiedy i te ryby znalazły się na pokładzie, a potem w schowku pod nim, rybacy nabrali wiadrami wody z oceanu, spłukali nią statek i już po chwili nie pozostał tu żaden ślad jatki. Wędki ponownie stały nieruchomo, wystrzelone ukosem w niebo, a ocean falował aż po sam horyzont. Ptaki przestały krążyć nisko nad wodą, co oznaczało, że ławica się rozpłynęła. Ale od tej chwili wszyscy ich wypatrywaliśmy, bo na dobre złapaliśmy tego bakcyla. Do godziny siedemnastej, o której to przybiliśmy do portu, złowiłem trzy ryby. Czwarta zerwała się tuż przy burcie i odpłynęła w siną dal, wypinając na mnie swój rybi tyłek. Na nabrzeżu cyknęliśmy sobie zdjęcia, dumnie dzierżąc zdobycze za ogony, zrobiliśmy dodatkową zrzutkę dla rybaków i udaliśmy się w drogę do hotelu... *** Z samolotu ocean wyglądał tak niewinnie, jakby nie kłębiło się w nim życie. Jak gdyby spał tam na dole wiecznym, szczęśliwym snem, nigdy nie będąc zdolnym do niszczenia statków i wybrzeży.

Spojrzałem na twarze kumpli, chcąc ocenić, jak odbierają ten niesamowity widok pod nami, lecz zamiast zachwytu dostrzegłem cierpienie. Lot najwyraźniej im nie służył. Byli bladzi i wyglądało na to, że zaraz któryś puści pawia. Taka groźba wisiała nad nami przy każdym zakołysaniu samolotu. Musiało być z chłopakami naprawdę źle, bo nawet nie raczyli się alkoholem, a wzięliśmy go spory zapas. – Wiecie, co będzie, jeśli nagle zabraknie paliwa? – przerwałem grobowe milczenie. – Co? – zapytał „Chyży". – Wszamają nas rekiny. – Zamknij się, „Indianin" – zażądał „Dziki". – Dobra. Jednak to i tak niczego nie zmieni. Spójrzcie na ten wielki oraz głęboki ocean pod nami. Założę się, że aż się w nim roi od wygłodniałych rekinów. Może właśnie wychylają łebki z wody i spoglądają z nadzieją w niebo, po którym leci ich potencjalny obiad. Pięciu odpasionych Polaków. Plus jeden Murzyn na deser. Pięciu pijanych Polaków! Obiad i trunki w jednym. – Zamknij ryj, do cholery! – tym razem odezwał się „Kamikaze". – W porządku. Ale... posłuchajcie... Silnik się krztusi. A to chyba niedobrze. „Dziki" zbliżył do mnie głowę i powiedział: – Jeżeli jeszcze raz otworzysz gębę, wykopię cię z samolotu. – OK. Już nic nie mówię. Tylko spójrzcie na pilota. Pobladł. Za chwilę będzie bielszy od nas. Ja tam się zbytnio nie znam, jednak tak sobie myślę, że rekiny od dawna płyną za cieniem naszego samolotu. One podobno wyczuwają strach. Równie skutecznie jak krew. – Czy mógłbyś się zamknąć, ty długowłosy skurwysynu?!!! – zagotowało się w „Dzikim". – Mógłbym. Po co te nerwy? Przecież jedziemy na tym samym wózku. W razie awarii tej kupy złomu wszyscy wylądujemy w wodzie, która dla wielu ryb stanie się biesiadnym stołem. „Kamikaze", ty zdaje się nie umiesz pływać. No cóż, twój kłopot, pójdziesz jako obiadowy starter. My się trochę namachamy

kończynami, zanim rekiny się do nas dobiorą. Pożyjemy ze trzy minuty dłużej. Wyobraźcie sobie krew i resztki naszych ciał pływające po powierzchni. Dłonie, stopy, kawałki dupy. Rodziny raczej nie będą miały nas po czym zidentyfkować. Nie wytrzymał „Kamikaze", chociaż na niego nie stawiałem. Zrzygał się na podłogę, ochlapując trochę pilota, który siedział tuż przed nim. Ten odwrócił się do niego i po raz pierwszy, odkąd go poznaliśmy, przestał się uśmiechać. Po jakiejś półtorej godzinie lotu ujrzeliśmy na hory zoncie zarys wyspy. Po kilku kolejnych minutach samolot obniżył lot, powoli opadając na turkusową tafę wody. Wpłynęliśmy do małej zatoczki i dobiliśmy do wypuszczonego w morze pomostu, przy którym bujały się na falach różnej wielkości łodzie. Niestety, wyspa nie była bezludna, choć z lotu ptaka sprawiała takie wrażenie. Kolejno wyszliśmy z latającej łodzi i przeszliśmy na pomost. Stanąłem na nim i rozejrzałem się dookoła. Dżungla gęsto porastała brzeg. „To jeszcze jest raj, panie Twain" – pomyślałem i ruszyłem na stały ląd. Kiedy wszyscy znaleźliśmy się na plaży, „Kamikaze" znów puścił pawia. A po „Chyżym" widać było, że szykuje się do tego samego. Tydzień nieustannego chlania, rozpoczętego już w barze na Okęciu, dawał się we znaki. „Dziki" i „Baniol" także nie wyglądali najlepiej i tylko ja trzymałem jeszcze jaką taką formę. Chociaż w każdej chwili mogło się to zmienić, bo nie wylewałem za kołnierz. Wyglądało na to, że wspaniały, wulkaniczny Rodrigues, nazywany kopciuszkiem archipelagu, przyjął właśnie na swoje łono bandę wykolejeńców z dalekiego kraju, którzy zamiast go podziwiać, przyjechali go zarzygać, opluć oraz obsikać. Chryste, nie mieliśmy już szacunku nie tylko do siebie, ale i do natury. *** Każda postronna osoba obserwująca życie, jakie prowadziliśmy na tym wyjeździe, mogłaby je nazwać nieustanną balangą. Wino, kobiety i śpiew. Tak naprawdę dla żadnego z nas nie była to, kurwa, balanga. Raczej taniec nad wykopaną mogiłą, do której

zerkaliśmy, zastanawiając się, kiedy się w niej znajdziemy. Wszyscy byliśmy przegrani. W mniejszym lub większym stopniu. Jednak chcieliśmy grać swoje role, dopóki nie traf nas szlag. Do końca udawać SZCZĘŚLIWYCH, choć tak naprawdę nawet nie wiedzieliśmy, czym szczęście jest. „Baniol" miał przestać udawać pierwszy. Na Mauritiusie dowcipkował i oddychał pełną piersią, chociaż kostucha od długiego czasu kroczyła już za nim. Wiedział, że znam jego tajemnicę, lecz nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat. Był też pewny, że nikomu o niej nie mówiłem i nie powiem. Znaliśmy się od gówniarza. Najdłużej w ekipie. Nieraz już chciałem zapytać, jak nabawił się tego syfa, jednak się nie odważyłem. Również nie odważyłem się zapytać o to, jak długo miał szansę z tym pożyć. Ale odpowiedź już poznałem. Niedługo. Podczas tego wyjazdu wielokrotnie widziałem go bez koszuli i dostrzegłem mięsaki Kaposiego, które pojawiły się na jego ciele. Raz nawet przyłapał mnie na tym, że na plaży wpatruję się w jedną z większych plamek, i uśmiechnął się. Potem, jakby chcąc coś sprawdzić, coś dla niego bardzo ważnego, podał mi butelkę piwa, z której pił, a ja odebrałem ją od niego i jak gdyby nigdy nic, przechyliłem. Święcie bowiem wierzę w to, co mówi na ten temat medycyn i nie ulegam prostackim przesądom. Miałem nadzieję, że tym dodałem mu odrobinę wiary, iż nie wszystko w życiu spierdolił. Byłem mu zresztą winien ten gest przyjaźni, bo kiedyś przeleciałem jego żonę. Zrobiłem to, mimo że wcale mi się nie podobała. Jak wiele razy przedtem oraz potem – wykorzystałem po prostu sytuację. To była jej inicjatywa. Nigdy już więcej tego nie powtórzyłem, chociaż chciała. Przez pewien czas dzwoniła do mnie na komórkę codziennie i groziła, że jeśli się z nią nie spotkam, powie o wszystkim „Baniolowi", ale rozeszło się po kościach. Kurwa, ja powinienem zdychać na AIDS, a nie „Baniol", bo zasługiwałem na to o wiele bardziej! A jednak on miał to gówno we krwi i pozostało mi tylko cierpliwie czekać na swoją kolej, jeśli kiedykolwiek miałaby przyjść. Żony „Chyżego" nie zerżnąłem, mimo że tego chciałem. Nie

lubiła mnie, w ogóle nie działały na nią moje gadki, więc nie przyprawiłem mu rogów. Przyprawił je inny kolega i właśnie dlatego „Chyży" rozwiódł się. Od tamtej pory nie pozbierał się do kupy. Kochał tę dziwkę, jeszcze bardziej córkę, a stracił je obie. Po rozwodzie zjeżdżał po równi pochyłej, chlejąc i pierdoląc, co popadło. Chociaż wcale się o to nie starał, lakiernia przynosiła mu kasę, więc miał fundusze, aby przedłużać swój upadek. Miał też spore szanse, aby długo jeszcze nie osiągnąć całkowitego dna. Mimo że moralnie był już tam od dawna. Ale na dnie byliśmy wszyscy, więc to się zupełnie nie liczyło. „Kamikaze" też mógł dość szybko zsiąść z wozu. Zawsze był bogatym gnojem i czasem wydawało mi się, że od szczeniaka nie zaszły w jego życiu żadne zmiany. Mimo że przybyło mu latek oraz parę kilo w talii, wciąż zachowywał się jak rozpieszczony dzieciak, któremu wszystko wolno. Jako jedyny w paczce jechał na spidach, blantach i innym gównie, znał każdego dilera oraz co bogatszych narkomanów w mieście. I oczywiście meliny dla nadzianych, do których w każdej chwili można było pójść, aby zajarać trawę i opchać się tabletkami. Sens swego życia określił już w szkole średniej, wraz z pierwszym wypalonym skrętem i odtąd szedł tym wyznaczonym kursem, nie zbaczając z drogi nawet o milimetr. Wiecznie roześmiany, lubiący zabawę chłopiec, mający wszystkich w dupie i niekochający nikogo innego oprócz samego siebie. No i „Dziki". Najinteligentniejszy, najprzystojniejszy, najbogatszy i... najbardziej pechowy. Jego życie także mogło się zakończyć w każdej chwili. Świat, w którym się obracał, nie służył robieniu planów na przyszłość, pełno w nim było pistoletów oraz lubiących ich używać typów spod ciemnej gwiazdy. Nie opowiadał nam o tym, lecz wiedzieliśmy o drugiej stronie medalu – cenie płaconej za bzykanie modelek i jeżdżenie porsche. Myślę, że „Dziki" dobrze zdawał sobie sprawę, iż tak naprawdę już znalazł się w grobie, z dala od Polski, rodziny oraz najbliższych przyjaciół, tego wszystkiego, co miało w jego życiu jakiekolwiek znaczenie. Duże pieniądze, które zawsze starał się zdobyć i które w końcu miał,

ostatecznie okazały się gwoździem do jego trumny. Ja także podążałem w nieznane. Parłem do przodu, mimo że nie widziałem przed sobą żadnego celu. Moje małżeństwo od dawna balansowało na krawędzi, przechylając się raz w jedną, raz w drugą stronę. Z mojej winy. Chociaż czasami oszukiwałem się, że wina leży po obu stronach, szukając wytłumaczenia dla swojego chujowego charakteru. Ale tak naprawdę to ja byłem złym duchem tego związku i jeśli kiedyś miałby runąć, to przeze mnie. Przed wyjazdem na Mauritius pokłóciłem się z żoną. Nie lubiła moich kumpli i nie chciała, żebym z nimi jechał. Oczywiście postawiłem na swoim, spakowałem się, pożegnałem chłodno i ruszyłem w świat, wielokrotnie zastanawiając się po drodze, czy tym razem będę miał dokąd wrócić. Nie potrafłem uczyć się na własnych błędach. Ani traktować ludzi, którym na mnie zależało, tak jak na to zasługiwali. Nie zadzwoniła do mnie przez wiele dni, ja także tego nie zrobiłem. Nie wysłałem jej nawet SMS-a z krótką informacją, że ze mną wszystko dobrze, chociaż wiedziałem, że czeka z synami na wiadomość. Odgrywałem przed sobą i przed nią twardziela, którego nie obchodzą takie głupoty, jak miłość, rodzina czy tęskniące dzieci. Bawiłem się i chlałem, próbując o niczym nie myśleć. O niczym, co było w moim życiu wartością i co odsuwałem na bok jak bezużyteczne śmiecie. W końcu mój telefon zadryndał. Odebrałem go na skraju dżungli, obserwując skaczące po drzewach małpy, i usłyszałem głos żony. Żartowała jak zawsze, ilekroć wyciągała do mnie rękę na zgodę. – Mam nadzieję, misiu, że leżysz na plaży, opalasz się i nie przychodzą ci do głowy jakieś głupoty? – Nie mam czasu się opalać, bo przez całą dobę uganiam się za TYGRYSICAMI. – Tylko żeby cię jakaś tygrysica nie obdarowała brzydką chorobą. – A właśnie... Słuchaj... Małpy podobno przenoszą tego typu choróbska, a przed chwilą jedna mnie ugryzła. – Mam nadzieję, że nie w futka? – W łydkę. – Żartujesz czy mówisz poważnie? – Poważnie,

kochanie, poważnie. Tak jak zawsze. – Co chciałeś zrobić tej biednej małpce, że cię ugryzła? – Nie to, co sobie myślisz, niegrzeczna dziewczynko... – Nie gniewaj się, ale nadal uważam, że nie powinieneś wyjeżdżać z tą bandą zakapiorów. – Dobrze wiesz, że gdybyś postawiła na swoim, wtedy przez co najmniej rok dzieci byłyby jedynymi osobami w naszym domu, z którymi byś rozmawiała. A ta banda zakapiorów to moi najlepsi kumple. – OK. Po prostu tęsknimy. Dzieci, ilekroć widzą samolot na niebie, wołają, że tata wraca. – Także za wami tęsknię. – No dobrze. Już kończę. Może jeszcze zadzwonię. Gdy schowałem telefon do kieszeni, poczułem się jak kutas. Zawsze chciałem jej tyle powiedzieć, jednak nigdy tego nie robiłem. W ogóle nie potrafłem uczciwie rozmawiać z kochającymi mnie osobami. Potrafłem je tylko ranić, a potem odwracałem się plecami i czekałem, aż same mi wybaczą. A zatem, jak widać, życie naszej piątki wcale nie przypominało wiecznej balangi. My tylko zapijaliśmy smutki i zagłuszaliśmy śmiechem wołanie o pomoc, zawadiacko puszczając oko do śmierci, której tak naprawdę baliśmy się bardziej niż wszystkiego innego. *** Rodrigues na nas czekał. Prawie nietknięty raj. Wyspa, która podobno nie zmieniła się od wieków. Na niej jeszcze można było poczuć coś z tego, co czuli pierwsi ludzie przybywający na żaglowcach w te rejony. Byłem gotowy zdobywać ten raj, jednak moi kumple wyglądali jak niedobitki pierwszych hiszpańskich konkwistadorów w Nowym Świecie, którym wkurwie- ni Indianie dobrali się do dupy. Dolegliwość zwana ALKOHOLIZMEM rozłożyła ich na amen.

– No, ruszamy, panowie! – zawołałem, zarzucając plecak na ramię. Nie odpowiedzieli. Porozkładali się na plaży i wystawili swoje pobladłe facjaty w kierunku słońca. – Ej, co jest?! Jeśli chcieliście się opalać, mogliście skorzystać z plaży w hotelu, a nie wydawać prawie dwa tauzeny, aby wygrzewać się na podobnej, tylko sześćset kilosów dalej. No już, ruszajcie dupy! Spojrzeli na mnie, jakbym nie mówił do nich. – Nie gniewaj się, „Indianin", ale ja nie dam rady – odezwał się „Baniol". – Przegiąłem z wódą i teraz mam. Zresztą... sam wiesz, jak jest... Jego akurat rozumiałem. – No dobra, a wy co? – zwróciłem się do innych. – To samo – wyjęczał „Kamikaze". – Chuj z dolarami, nie widzisz, jak wyglądamy? – Kurwa, panowie! Wydaliśmy od zajebania kasy, żeby tu przylecieć. A wy macie zamiar wylegiwać się na piachu?! – Tak jakoś wyszło – odezwał się „Dziki", zdejmując koszulkę. – Kto mógł, kurwa, przewidzieć, że lot tym pierdolonym samolotem tak nas rozłoży? Idź sam. Masz czas do wieczoru. To mała wyspa, więc pewnie przez tyle godzin przetuptasz ją całą. Spojrzałem na nich jak na debili, pokręciłem głową i ruszyłem przed siebie. Nie byłem na nich zły. Nie raz, nie dwa sam umierałem po przepiciu. Zdychałem jak pies, nieustannie rzygając i obiecując sobie, że już nigdy więcej nie wezmę do ust alkoholu. I czasami rzeczywiście nie brałem. Tydzień, dwa, miesiąc, jednak potem zaczynałem pić od nowa, długo było fajnie, aż w końcu przychodził kolejny kryzys. Nie miałem do nich żalu również dlatego, że lubiłem włóczyć się samotnie. Brać plecak, aparat i wyruszać na długie wędrówki. Zaglądać w każde zakamarki, wchodzić w najnędzniejsze uliczki, chłonąć prawdziwe życie. Nie znosiłem zorganizowanych wycieczek. Gadających nieustannie przewodników i miejsc, po których zwykle oprowadzali, do połysku wydeptanych przez

turystów. Zawsze starałem się chodzić własnymi ścieżkami. Poznawać świat na własną rękę. Teraz znowu miałem okazję. Zapuszcza łem się więc w głąb tej niewielkiej wysepki, w gruncie rzeczy dziękując żołądkom swoich kolesiów za to, że nie potrafły już dłużej znosić spirytusu. Dzięki temu mogłem włóczyć się sam. Dzięki temu wyspa należała wyłącznie do mnie, nie licząc oczywiście tych iluś tysięcy tubylców, z których żadnego jeszcze nie spotkałem. Potem zresztą także spotkałem ich niewielu. Może piętnaście osób przez cały dzień. Albo wybrane przeze mnie szlaki wiodły przez niezamieszkane tereny, albo tubylcy potrafli być niewidoczni dla białych, choć dobrze zdawali sobie sprawę z ich obecności. Przyroda na tej wyspie była prawie nietknięta. Człowiek nie zdążył jeszcze całkowicie położyć na niej swoich łap. Wybudować niczego, co górowałoby nad palmami oraz szpeciło krajobraz. Drewniane chaty, które mijałem, stapiały się z dżunglą i wyglądały jak z innej epoki, a ludzie, których czasami przed nimi widywałem, także nie nosili znamion cywilizacji. Żadnych koszulek z logo Coca-Cola, adidasów na nogach, niczego z tych rzeczy tak często szpecących harmonię człowieka z naturą nawet w najdzikszych zakątkach Afryki. Kroczyłem przez świat, który jeszcze uchronił się przed wpływem ludzi białych, lubujących się w przemienianiu takich naturalnych, bajecznych miejsc w sztuczne, skomercjalizowane kurorty. Nie łudziłem się, że to nigdy nie nastąpi. Buldożery miały kiedyś przypłynąć na statkach także tutaj i przemienić tę wyspę w jeden wielki hotel dla podstarzałych, bogatych białych snobów z brzuszyskami oraz młodymi dupencjami u boku, kochającymi ich portfele i mającymi ptasie móżdżki. Powróciłem do kumpli prawie osiem godzin później. Gdy znalazłem się na plaży, na której ich zostawiłem, ze zdumienia omal nie przetarłem oczu. Na piasku płonęło dogasające już ognisko, a wokół niego walało się wiele pustych butelek po piwie oraz kilka po wódce. Wyglądało na to, że moi kolesie musieli poczuć się lepiej. Teraz leżeli wokół ognia, pogrążeni w pijackich

snach. Pilot samolotu siedział na pomoście plecami do mnie i gapił się w morze. Nie wiem, co sobie myślał, ale przypuszczam, że czuł dumę z tego, że nie jest biały. „Dziki" nie spał. Siedział po turecku i w coś się wnikliwie wpatrywał. Podszedłem do niego i zobaczyłem, że trzyma w ręku zdjęcie swojej argentyńskiej laski. – Dolores, ty kurwo – przemówił do fotografi pijanym głosem. – Dolores, ty jebana metyska kurwo! Dopiero po chwili dostrzegłem na jego policzkach łzy. Nie zapytałem go o nic. Podszedłem do kimającego „Baniola" i kilka razy nim potrząsając, wybudziłem ze snu. – „Baniol", amigo, musimy już się stąd zbierać. – Dobra – wydukał. Całkiem przyzwoicie wstał, jednak po dwóch krokach stracił równowagę i zarył gębą w piach. „No to ładnie" – pomyślałem i podniosłem go z ziemi. Następnie zaprowadziłem na pomost, a potem razem z pilotem wciągnęliśmy go do samolotu. – Muszę wziąć leki, „Indianin". Są w plecaku – wyszeptał „Baniol", gdy usadowiłem go w fotelu. Zajrzałem do jego plecaka i znalazłem w nim kilka folek z tabletkami. – Z każdej po jednej tabletce – pouczył mnie. Przygotowałem mu pełną garść piguł, a on je przełknął, popijając piwem. – Bierzesz tę chemię, więc nie powinieneś pić – stwierdziłem. – Chleję, bo chcę zapomnieć, że dla mnie jest już wszystko skończone – odparł i poklepał mnie po ramieniu. Po chwili dodał: – Ale ty naprawdę nie masz powodu, żeby tyle chlać. Zastanawiając się, czy miałem powody, czy też nie, wysiadłem z samolotu i razem z pilotem wróciłem po resztę chłopaków. Odstawiliśmy ich bez większych problemów. Najwięcej kłopotów sprawił nam „Kamikaze". Długo nie dawał się dobudzić. Kiedy w końcu się ocknął i ujrzał nad sobą twarz pilota, przylutował mu w ryj, krzycząc: „Zostaw, czarnuchu, mój portfel!". Musiałem mu solidnie przypierdolić w mordę, żeby skumał, co się dzieje

naprawdę, i dał się odprowadzić. Tuż przed zapadnięciem zmroku nasz samolot oderwał się od wody u wybrzeży wyspy Rodrigues i wreszcie poszybowaliśmy w przestworza. Tamtej nocy także, jak każdej wcześniejszej, poszedłem na hotelową plażę, aby zapolować na Krzyż Południa. Za punkt honoru postawiłem sobie, że zobaczę go, nim stąd wyjadę. Jednak i tym razem miałem pecha. Niebo było zachmurzone. Nie przebijały się żadne gwiazdy. Mimo że to wrzesień, na południowej półkuli kończyła się właśnie zima, zmrok zapadał o godzinie osiemnastej i chmury zakrywały niebo znacznie częściej niż w innych porach roku. Napływały co wieczór, czasem przynosząc deszcz, ciepły i przyjemny, ale też niweczący moje polowania na gwiazdozbiór, który był symbolem tej części świata. Mimo wszystko nie traciłem nadziei. Przecież znajdował się nade mną, więc wiedziałem, że prędzej czy później złożę mu hołd. Może nawet jeszcze tej nocy, bo za jakiś czas miałem zamiar przyjść na plażę znowu, licząc, że do tego czasu niebo się przejaśni. *** Mauritius spał tropikalnym snem. Jednak ja nie spałem, bo kochałem noce, a one kochały mnie i było nam ze sobą dobrze. Lubię, gdy świat okrywają ciemności, miasta pustoszeją i cichną. A jeśli jestem gdzieś daleko od domu, lubię to tym bardziej. Kroczyć poprzez noc, stapiać się z nią, ukrywać pod jej płaszczem. Najgłębiej wtedy rozmyślam, poznaję siebie i skuteczniej analizuję każdy dzień, często dochodząc do słusznych wniosków, do których w blasku słońca dojść nie potrafę. Jestem jeszcze jednym nocnym zwierzęciem czającym się w mroku, tyle że moje oczy nie świecą w ciemności. Za parę dni wszystko miało się skończyć. Cała ta pozorna sielanka. Gdzieś tam daleko czekała rzeczywistość, z którą nie potrafliśmy sobie radzić. Na jednego z nas czekała śmierć. Ale na

razie liczył się Mauritius. Liczyło się życie, jakie tutaj prowadziliśmy. Inne życie. Może nie lepsze, lecz bezpieczniejsze. Było chwilowym azylem dla naszych poranionych, chorych dusz. Azylem, który niestety nie mógł trwać wiecznie. Jednak dopóki w nim się schroniliśmy, nie chcieliśmy pamiętać, co nas czekało. Uniosłem trzymaną w dłoni butelkę piwa i upiłem trochę. Niedaleko jakaś para pierdoliła się pod palmami. Widzieli mnie, lecz nic sobie z tego nie robili. Przez chwilę oczekiwałem na zaproszenie, żebym przyłączył się do nich, ale nie nadeszło. Trochę podniecony wróciłem więc do hotelu, po drodze zerkając jeszcze raz na pochmurne niebo.

BŁĄD W SZTUCE Podjechali jak najbliżej się dało na wyłączonych światłach. Dwaj zabójcy. Zostawili samochód za jakimiś krzakami i dalej ruszyli na piechotę, przez łąkę. Był bezksiężycowy, letni, ciepły wieczór. Świerszcze dawały na całego, a stada komarów zwęszyły wyżerkę. Nim ci dwaj dotarli do celu, stali się bufetem dla dziesiątek z nich. Piętrowy dom był stary. Rozjebany. W mieście buldożery zrównałyby go z ziemią już dawno. Po wiochach, widać, nie jeździły. Na kryjówkę dla kogoś, za czyją głowę wyznaczono cenę, nadawał się idealnie. Zakradli się pod drzwi, jeden pomajstrował chwilkę przy gównianym zamku i wsunęli się do środka. Ciemno jak w dupie u Murzyna. I cicho niczym w flharmonii, do której ktoś zdrowy na umyśle wrzucił kilka granatów. Należeli do zawodowców. Od lat z powodzeniem wykańczali ludzi. A poza tym byli inteligentni. W mig więc skumali, że jeśli nie znaleźli ofary na dole, to najpewniej znajdą ją na górze. Inteligencja ich nie zawiodła. Po omacku dotarli do schodów i gdzieś na piętrze ujrzeli nikłe światło. Obaj uśmiechnęli się w tym samym momencie, chociaż żaden nie widział twarzy kumpla. Szło im jak po maśle, co nie zdarzało się często w tej branży. Cicho wdrapali się na górę. Następnie ruszyli w kierunku światła. Dochodziło zza uchylonych drzwi. W tym fachu jak w żadnym innym liczył się element zaskoczenia, więc gwałtownie wparowali do środka. Z gnatami w ręku. I choć osoba, na którą mieli zlecenie, była tam, żaden do niej nie strzelił. Wiedzieli, że mieli wykończyć babkę, ale nie spodziewali się, że TAKĄ. Mierzyli do seksbomby z niesamowitymi zderzakami. Na widok tych nadzwyczajnych piersi obydwóm podniosły się w spodniach batony. Nagle ujrzeli coś jeszcze. Znacznie poniżej cycków. Wyraźny ciążowy brzuszek. Jak na komendę opadły im futy. Nie byli zboczeni i nie rajcowały ich takie klimaty. Laska wyglądała na przerażoną. Patrzyła na nich jak na śmierć z kosą stojącą na progu. To trafne porównanie, bo przecież dla

kostuchy robili. Co prawda płacili im ludzie, lecz właśnie ona zbierała plony. Wlepiali w kobietę gały, nie wiedząc, co zrobić. Sprawa nieco się skomplikowała. Już rozwalali babki, jednak nigdy żadnej w ciąży. I tu tkwił problem. W jej brzuchu. Koncentrowali wzrok właśnie na nim. Wielkie, seksowne cyce zeszły na dalszy plan. Całą ich uwagę zajmowało to, co nadmuchał jej kiedyś jakiś gość. Tak na oko przed sześcioma miesiącami, chociaż pewności nie mieli. W końcu nie byli lekarzami. Kiedyś załatwili pewnego ginekologa za niespłacone długi, i to jedyny ich kontakt z medycyną. Kobieta od razu wyczuła wahanie. Sporo żyła na świecie, poznała zbyt wielu facetów. Mogła napisać o nich niejedną książkę. Kilka pornosów i parę psychologicznych. Ci dwaj mieścili się w tej drugiej kategorii. Książka o nich nosiłaby tytuł – MIĘCZAKI. Jeden był młody. Nie miał jeszcze trzydziestu lat. Szczupły, dobrze ubrany, opalony, z brylantyną na włosach. Typowy zbir z klasą. Drugi stanowił przeciwieństwo pierwszego. Dobrze po pięćdziesiątce, brzuchaty, niechlujny, blady jak pisuar, do którego nikt jeszcze nie naszczał. Typowy zbir bez klasy. „No dobrze – pomyślała laska – sprawdzimy, jak głęboka jest wasza zawodowa etyka". Należała do odważnych kobiet. Zawsze grała va banque. Zwłaszcza, gdy gra toczyła się o największe stawki. Na przykład o jej życie. – No, na co czekacie?! Strzelajcie! – wrzasnęła, wstając z fotela. – Przecież po to tu przyszliście!! ŻEBY ZAMORDOWAĆ BEZBRONNĄ, CIĘŻARNĄ KOBIETĘ! Wypuściła tę sondę z sercem w gardle. Ale gdy po odliczonych w myślach kilkunastu sekundach nie padł strzał, jej serce powróciło na właściwe miejsce. Wiatr zadął w żagle. Okręt ponownie zaczął pruć fale. Wróciła na fotel. Trochę drżącymi rękami sięgnęła po papierosy leżące na w połowie spróchniałym stoliku i zapaliła jednego. Zaciągnęła się bardzo seksownie i wypuściła dym w ich stronę. Niczym kurwa próbująca złowić w barze upatrzonego klienta. To było dobre posunięcie. Musiała drażnić ich swym seksapilem,

jednak nie mogła pozwolić im zapomnieć, że jest w ciąży. To był as w jej talii kart. Jedyny argument, który trzymał tych typków na wodzy. Same wspaniałe piersi by nie wystarczyły. Gdyby okazały się jej jedynym atutem w walce o życie, najpierw by ją zerżnęli, a potem i tak zabili. Ale jeszcze ten brzuch... W jej sytuacji – największy skarb. Barykada, która mogła uratować życie. Aby o nim nie zapomnieli, położyła tam rękę. Zadziałało. Ich napalone ślepia momentalnie opuściły obszar wspaniałych piersi i powróciły do smutnej rzeczywistości. – Oddaj rąbniętą kasę, dziwko! – odezwał się młody. Uznał, że w końcu należy coś powiedzieć. Za długo, kurwa, gra toczyła się w ciszy z ich strony. Dziewczyna zaciągnęła się papierosem, wypuściła gęsty dym i nonszalancko wskazała na coś głową. Spojrzeli tam i ujrzeli torbę. Stała w kącie i wyglądała na pełną. Starszy dał młodszemu znak. Ten pochylił się nad torbą i rozsunął błyskawiczny zamek. Uśmiechnął się. Grube zwitki banknotów, które ją wypełniały, nie mogły wywołać innej reakcji. „Połowa zadania wykonana" – pomyślał stary, gdy młody zasygnalizował, że jest OK. I spojrzał z rozterką na drugą połowę. Niewykonaną. Siedziała w rozpierdolonym fotelu, pamiętającym pewnie czasy jakiegoś króla, i jarała szluga. Wyglądała, jakby miała wszystko w dupie. Ich dwóch, dziecko, życie, które mogła stracić. Oni chyba przejmowali się bardziej. A przynajmniej on. Stary, zmęczony gangsterski pies gończy. Morderca bez sumienia, który jednak trochę go miał. Cholerny brzuch... Brzuch skrywający nowe życie. Małego człowieka. Kolejnego drania lub następnego świętego. Od kiedy go ujrzał, wiedział, że nie pociągnie za spust. Po raz pierwszy w życiu poczuł obecność Boga. Zawsze sądził, że ten chory, ślepy i nieczuły skurwysyn to tylko słowo, aż tu nagle stanął mu za plecami i wyszeptał: JESTEM. Zabójca czuł, że owa ciężarna kobieta jest dla nich tym samym, czym dla dwóch zabójców z flmu „Pulp Fiction" były wystrzelone naboje, które wbrew wszelkiej logice zamiast w głównych

bohaterów trafły w ścianę. Cudem, który, jeśli tylko zechcą, pozwoli im wszystko odmienić. Całe gówniane życie usłane trupami. On chciał. Z minuty na minutę coraz bardziej. Zbyt wiele koszmarów śniło mu się nocami, aby wypiąć tyłek na tego gościa z tyłu. Drugiej szansy mogło już nie być, nawet się nie łudził. Kiedy oglądał tamten flm Tarantino, stawiał na Travoltę, lecz mądrzejszy okazał się Murzyn. W porę złapał za linę i dał się wyciągnąć z przepaści. A biały olał znak od losu i w końcu dał się załatwić, wychodząc z kibla. Gówniane życie znalazło swój kres we właściwym miejscu. Tego właśnie się bał, jeśli chodziło o jego własne życie. Że jakiś koleś odstrzeli mu łeb, gdy będzie stawiał kloca. Kurwa mać, miał teraz szansę, żeby tak się nigdy nie stało. Młodszy też przeżywał dylemat. Ale nigdy nie oglądał „Pulp Fiction" i miał w dupie Boga. Nie rozpoznałby go, nawet gdyby ten stanął mu za plecami i kopał po tyłku. Najpewniej od razu by się odwrócił i odstrzelił łeb futowi. Był erotomanem. I to największego kalibru. Próbował już wszystkiego, jednak nigdy jeszcze seksu z kobietą w ciąży. Co prawda, gdy ujrzał wielkie brzuszysko pod jej wspaniałymi cycami, odechciało mu się bzykania, lecz im dłużej gapił się na tę szprychę, tym bardziej się napalał. Niewykluty bachor przeszkadzał mu coraz mniej. Stawał się nawet afrodyzjakiem. Z minuty na minutę ciążowy brzuszek podobał mu się w niej coraz bardziej. Najnormalniej ciekła mu ślinka. Właśnie to powstrzymywało go przed wpakowaniem jej kulki w łeb. Że mimo ciąży była taka seksowna. Że napaliła go już od pierwszej chwili. Nie zdarzało się to każdej. Zawsze potrzebował czasu. Co najmniej kilku minut. A tym razem wystarczyły sekundy. Temu zawdzięczała życie. Inaczej już dawno by ją kropnął. Gdyby była jakimś zwyczajnym pasz tetem, nie uchroniłaby jej ciąża. Chuj z nią. Fach, który wykonywał, nie jest zajęciem dla mięczaków. Pomimo to nieprzeciętna uroda dziewczyny sprawiła, że jego palec na cynglu pozostawał nieruchomy. Młody zabójca nie miał ochoty go nacisnąć. Jeszcze. Ona wyczuwała to wszystko. Instynktownie wiedziała, że młodszy

najchętniej by ją wydymał, a starszy przytulił i pogłaskał po głowie. „Tak trzymać, panowie" – pomyślała, dobrze wiedząc, że złapała facetów za jaja. W dalszym ciągu wymownie obejmowała dłońmi brzuch. – I co dalej? – zapytał młodszy starszego. Torbę z forsą postawił przy nodze. – Nie wiem – padło w odpowiedzi. – Szkoda wysyłać do piachu takiego kociaka. – Szkoda – przyznał stary. – Ale jeśli jej nie rozwalimy, damy plamę – nawijał dalej młody. – I jak nic ktoś dobierze się nam za to do dupy. Zlecenie wyraźnie mówi o sprzątnięciu tej dziwki. Odzyskaniu kasy i wpakowaniu w nią kulki. – Dobrze wiem, jakie jest zlecenie – odparł stary, drapiąc się po głowie. – Musimy coś postanowić – gęba młodego wciąż się nie zamykała. – Nie możemy tak bez końca stać i gapić się na jej cycki. – Ty gapisz się na jej cycki – odparł stary. Młody uśmiechnął się. – Owszem – przyznał. – Trudno się nie gapić na coś TAKIEGO. Z tymi gigantami mogą się równać jedynie balony. I to te, którymi latają ludzie. Sam mam wielką ochotę polatać sobie na tych dwóch. Stary spojrzał na młodego wrogo. – Zapomnij!– ostrzegł. – O czym? – O wyruchaniu tej małej. – Wcale nie mam ochoty jej wyruchać – zaoponował młody. – No co ty?! Tak tylko sobie gadam. – Nie pierdol – odrzekł stary. – Wyjebałbyś nawet nieboszczkę, gdyby była młoda, ładna, jeszcze niezbyt zimna i miała pizdę na wierzchu. – Eee, nie rób ze mnie jakiegoś pierdolonego zboczeńca – obruszył się młody. – Jakiegoś jebanego trupojeba!

– Jeżeli masz ochotę wydymać kobietę w ciąży, to dla mnie jesteś zboczony – stwierdził szorstko stary. – Dobra, przeszło mi przez myśl, żeby jej wsadzić, co wcale nie znaczy, że to zrobię – młody powiedział pojednawczo pod ciężarem spojrzenia kumpla. Ci, którzy je widzieli, potem nie oglądali niczego więcej. – Już w porządku? – dodał. – Tak tylko sobie gadałem. – Mam nadzieję – odparł stary. – Mam nadzieję, że do końca roboty twój rozporek pozostanie zapięty. – Zapięty – przystał młody. – Wychodzi na to, mała, że przed śmiercią nie doświadczysz już przyjemności – zwrócił się do dziewczyny. Następnie wycelował w nią broń. Kobieta skuliła się odruchowo i spojrzała błagalnie na drugiego faceta. Wysłuchawszy ich rozmowy, wiedziała, kto gra jaką rolę oraz gdzie szukać ratunku. Młody myślał futem, stary używał do tego głowy. Jej życie zależało więc od obleśnego menela. – Co robisz?! ODŁÓŻ SPLUWĘ!! – Menel nie zawiódł pokładanych w nim nadziei. – ODŁÓŻ TĘ JEBANĄ BROŃ!!! Młody z wahaniem opuścił giwerę. Spojrzał pytająco na kumpla. – A to niby czemu, do kurwy nędzy? – Bo ja tak każę. – O co ci chodzi? To przecież nasz cel. – Nie mój. Przyjechałem rozwalić jedną osobę, nie dwoje. – Co ty pierdolisz?! Widzisz tu kogoś jeszcze?! – Widzę dziecko. – Taa... a gdzie? PYTAM SIĘ, GDZIE, DO CHUJA?! Wlazło pod stół? Schowało się za fotel? Jeśli czegoś nie widzę, to tego dla mnie nie ma! A JA TU NIE WIDZĘ ŻADNEGO BACHORA!! – Naprawdę jesteś głupi czy tylko udajesz? – Chcę dokończyć robotę. Nie będę narażał własnego tyłka dla jakiejś pierdolonej złodziejki. Jeśli chciała długo żyć, mogła nie podpierdalać szmalu mafi. – Chcesz być jak ci skurwiele na usługach Hitlera? Ci, co z zimną krwią strzelali do dzieci? Bo ja nie.

– Od lat pracujemy dla rozmaitych Hitlerów w pomniejszonym formacie. Nie rób z siebie niewiniątka. – Fakt, jednak żaden z nich nigdy nie kazał nam strzelać do dzieci. – Ja tu nie widzę żadnego dziecka. – Ale ja widzę. Dlatego jeżeli jeszcze raz wycelujesz w niego broń, to cię rozwalę. – Stary uniósł spluwę i wymierzył ją w kumpla. – Zrozumiałeś czy mam powtórzyć? – Żartujesz? – wybełkotał młody, nie wierząc własnym oczom. Lata wspaniałej, bezkonfiktowej współpracy, a tu coś takiego. – Żartujesz? – powtórzył. – Nie – padło w odpowiedzi. Młody zdobył się na uśmieszek, wzruszył ramionami i powiedział: – Dobra. Nie rozwalimy jej i co dalej? Chyba masz jakiś plan? – Mam. Każdy z nas pójdzie w swoją stronę. My z forsą, ona z dzieckiem. Prawda, że genialny? – Jestem pod wrażeniem. W Oksfordzie potrzebują takich łebskich facetów. Powinieneś się tam zgłosić. – Zastanowię się. – Powinieneś, kurwa! Marnujesz się, biegając z giwerą po melinach. Stary uśmiechnął się. Czasami ten mały potrafł go rozbroić. Częściej jednak go irytował. W gorącej wodzie kąpany. Bezczelny i zbyt rozrywkowy jak na ten fach. Dlatego nie wróżył mu zbyt długiej kariery. Pewnie kiedyś skończy jak pan Vincent Vega z pamiętnego flmu. Rozwalony w jakimś sraczu, ze spuszczonymi portkami i niewysranym do końca balasem. – A więc przystajesz na to? – zapytał młodego, nadal do niego mierząc. – A mam inne wyjście? – odparł tamten, wskazując wycelowaną w siebie giwerę. – Z takim argumentem przy glacy zgodzę się nawet na zrobienie ci laski. – To nie będzie konieczne. Stary opuścił spluwę, na co młody odetchnął z ulgą. Pierwszy raz miał ją tak blisko głowy. Nie było to przyjemne i nieźle go wkurwiło. Każdy, kto odważył się wyciągnąć do niego gnata, po

chwili odwalał kitę. I teraz też nie miał zamiaru zmieniać swoich zasad. Nie dla pierdolonej, brzuchatej kurwy. Zbyt długo pracował na swoją REPUTACJĘ. Nie mógł sobie pozwolić, żeby jakaś pinda mu ją zszargała. Stary, jeśli chciał, mógł się błaźnić, jebał to pies, ale nie jego kosztem. Antyreklama w tej branży była zabójcza. Ta dziwka po wspaniałomyślnym darowaniu życia mogłaby pójść w świat i nadawać potem na lewo i prawo, jak to wycmokała ich z odwagi. A kto zaufa zabójcy, któremu podczas roboty zmiękła rura? Nikt. Nikt zdrowy na umyśle. W tym fachu nie ma litości. Zasada jest prosta. Jeśli masz sumienie, idziesz w odstawkę. Nie miał zamiaru iść w żadną odstawkę. Czekała go piękna kariera. Zbyt piękna, aby przejmować się bachorami w czyichś brzuchach i podstarzałymi gangsterami, którzy zaczynali wymiękać. „Chuj z tym wszystkim" – pomyślał i podniósł spluwę. Nigdy nie miał się dowiedzieć, jakim cudem ten spasiony staruch okazał się od niego szybszy. Nabój kalibru 9 mm wszedł mu w środek czoła jak nóż w masło i wyszedł przez potylicę. A on sam chwilę potem zaiwaniał już jakimś ciemnym tunelem, podążając w stronę światła. – Twoje myśli były aż nazbyt czytelne, gówniarzu – rzekł stary i dla pewności wpakował w niego jeszcze dwie kulki. Dobicie ofary należało do żelaznych zasad w tej pracy. Dziewczyna nie wydała z siebie żadnego głosu. Nawet gdy padł strzał i mózg faceta rozprysł się po ścianie. Tylko patrzyła zafascynowana. Pierwszy raz ktoś zabił z jej powodu. Gdy stary odwrócił głowę w jej stronę, spojrzała mu w oczy z wdzięcznością. Wielką wdzięcznością. W każdym razie miała nadzieję, że tak na niego spogląda. – Dziękuję, że uratowałeś mi życie – powiedziała po chwili. – Mnie oraz dziecku. – Ten fut już dawno zasłużył sobie na kulkę – odparł stary. Dziewczyna zbliżyła się i nieśmiało dotknęła dłonią jego policzka. Nie odtrącił jej ręki. – Wiesz, że od teraz jesteśmy na siebie skazani – powiedział.

– Wiem – odparła, gładząc go po kilkudniowym zaroście. – Teraz i ja mam przejebane. Odtąd dajemy dyla razem. – Zgoda – wyszeptała. – Z tym melonem, który zwinęłaś ruskim i moimi oszczędnościami w Szwajcarii możemy ustawić się gdzieś na resztę życia. – Dobrze – zgodziła się. – Zaopiekuję się tobą. I dzieckiem. Nie będzie nam razem źle. – W porządku – wyszeptała i przytuliła się do niego czule. Od razu poczuł się dwadzieścia lat młodszy. Ale że czas pracował na ich niekorzyść, odsunął ją od siebie po chwili. – Pozbieraj swoje rzeczy – nakazał. – Musimy się stąd wynieść. Niedaleko, przy drodze czeka samochód. Kluczyki są w kieszeni tego ścierwa. Odłożył pukawkę na stolik, nachylił się nad trupem i zaczął szperać w jego łachach. Nie trwało to długo. Nawet jeszcze nie odnalazł kluczyków, gdy TO do niego dotarło. Dźwięk, który słyszał prawie każdego dnia i którego nie mógł pomylić z niczym innym. Odgłos odbezpieczanej broni. Jego własnej broni. Z nadzieją rozejrzał się za spluwą zabitego, jednak leżała na podłodze daleko poza jego zasięgiem. Powoli odwrócił się do dziewczyny. Wydała mu się odmieniona. Nie dlatego, że trzymała wymierzony w niego pistolet. Przyczyna była inna. Po jej brzuchu nie pozostał najmniejszy ślad. Jakby bezgłośnie urodziła dziecko w ciągu ostatnich kilkunastu sekund. – Gdzie się podział twój dzidziuś, skarbie? – zapytał. – Jest tutaj – odparła i rzuciła mu trzymaną w ręku poduszkę, którą złapał w locie. – Prawda, że bardzo ładny? – Śliczny jak mamusia – pochwalił. – Jezu, nie sądziłam, że są na świecie kretyni, którzy dadzą się nabrać na tak badziewnie sfngowaną ciążę. A tu, proszę, znalazło się aż dwóch. Akurat stałam przy oknie, gdy ujrzałam was skradających się do domu. Musiałam coś szybko wymyślić, bo uciec nie miałam szans. Nie przygotowałam sobie żadnego planu na wypadek takiej niespodziewanej wizyty. Nie przypuszczałam,

że ktoś namierzy mnie na tym zadupiu. – Błąd – odparł, koncentrując wzrok na broni. – Zawsze należy mieć wyjście awaryjne. – Tak. Ale teraz to już nieważne. Poduszka odegrała swoją rolę koncertowo. Nigdy, debilu, nie widziałeś kobiety w ciąży? – Wiele razy. Tyle że z daleka. Z bliska jakoś nigdy im się nie przyglądałem. – A trzeba było. Wtedy może byś się zorientował, że moja ciąża to pic na wodę. – Czyli ze wspólnego wylegiwania się na plaży pod palmami nic nie wyjdzie? – Jeszcze nie upadłam na głowę, żeby mieć coś wspólnego z takim zombi. – Może nie jestem ładny, jednak potrafę sobie radzić w życiu. – Ja także, jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś. – Zauważyłem. Wychodzi na to, że teraz ty masz w ręku wszystkie karty. – Aha. – I co zamierzasz z nimi zrobić? – Rozdać z korzyścią dla siebie. – A chociaż dobra w tym jesteś? – Najlepsza – odparła z dumą i przymierzyła się do strzału. „Przekonamy się, suko" – pomyślał i skoczył zwinnie jak kot. Nie spodziewała się tego po takim staruchu. Z trzydziestoma kilogramami nadwagi. Ale wzbił się w powietrze niczym lampart i runął na nią z całym impetem. Wystrzeliła w ostatniej chwili. Dwa razy. Kule wyhamowały napastnika. Zwalił się tuż u jej stóp, wznosząc z podłogi kurz. Jeszcze żył i próbował się podnieść. Trzeci strzał, wymierzony precyzyjnie w głowę, dokończył dzieła. Czwarty, który po chwili oddała do trupa, był już tylko wynikiem nerwowego naciśnięcia spustu. Pół godziny później jechała ich samochodem polną drogą. Światła refektorów wyłaniały z ciemności widma przydrożnych drzew i krzaków. Nocne owady kończyły swój żywot na przedniej szybie. Dziewczyna prowadziła pewnie i spokojnie. W skrytce dokumenty

z jej nową tożsamością pachniały jeszcze drukarską farbą. Przyjemną woń wydzielały także dolary w otwartej torbie leżącej na siedzeniu pasażera. Podniecał ją ich widok oraz możliwości, jakie dawały. Ilekroć ich dotykała, była bliska orgazmu. Wkrótce wyjechała na asfalt i wrzuciła piąty bieg. „Nie wierz nigdy kobiecie..." – jakiś przepity, męski głos śpiewał właśnie w radiu. – Masz świętą rację, dupku – przyznała na głos, podkręciła muzę i dodała gazu.

DIGNITAS Wyszedłem z samolotu na lotnisku w Zurychu, przeszedłem przez kontrolę celną, odebrałem bagaż i zacząłem się rozglądać. Facet stał w sali przylotów z moim nazwiskiem napisanym na kawałku białego kartonu. Wpatrywał się z uśmiechem w każdego starszego człowieka, który wychodził z części terminalu przeznaczonego dla pasażerów, myśląc że to ja, a na mnie w ogóle nie zwrócił uwagi. Nic dziwnego, w końcu nie miałem sześćdziesięciu czterech lat, jak mu podałem, tylko o połowę mniej. Jednak teraz już było to bez znaczenia. Znajdowałem się na miejscu, on na mnie czekał i nie miałem zamiaru dać się spławić. Wszedłem do ogólnie dostępnej części terminalu i stanąłem za plecami tego faceta. Dalej nie zwracał na mnie uwagi, tylko wciąż obcinał wszystkich staruszków, kierując w stronę każdego karton z nazwiskiem. Chrząknąłem głośno. Odwrócił się i spojrzał pytająco. Wskazałem na trzymaną przez niego tekturę, a potem pokazałem na siebie. – To ja – powiedziałem po angielsku. – Nein – zaprzeczył po niemiecku i dodał, przechodząc na angielski: – Czekam na kogoś starszego od pana. Kogoś o takim samym nazwisku jak pańskie. – Pan Ludwig Mineli, prawda? Facet przestał się uśmiechać. – Yes – odparł, dokładnie mnie lustrując. – No to jestem tą osobą, na którą pan czeka – potwierdziłem. – Ależ... Ale przecież pan nie ma sześćdziesięciu czterech lat! – stwierdził oburzony. – To drobny szczegół, który zaraz sobie wyjaśnimy – odparłem i ruszyłem w stronę wyjścia. Poczłapał za mną. Na dworze zapytałem, gdzie zostawił samochód. W odpowiedzi potrząsnął parokrotnie głową, powtarzając: nein, nein, nein... – Chyba nie załatwimy sprawy tutaj? – spytałem, rozglądając się

dookoła. Tłumy ludzi. Samochody. Odgłosy startujących i lądujących samolotów. To, po co przyleciałem do Szwajcarii, wymagało spokojniejszych warunków. – Wcale tego nie załatwimy – odparł odważnie Ludwig Mineli. – Pan mnie oszukał! – E tam, panie Mineli, przesadza pan. Wypełniłem wszystko, co mi pan wysłał, przelałem połowę należności na podane konto, przyleciałem do Szwajcarii w umówiony dzień. Co najważniejsze, jestem gotowy, aby dokończyć transakcję. Tutaj – poklepałem się po płaszczu na wysokości klatki piersiowej – jest reszta pieniędzy. Całe dwa i pół tysiąca euro. Proszę mnie zabrać tam, gdzie będę mógł panu zapłacić i zrobić to, po co tu jestem. – Nein, nein, nein – szwargolił jednak dalej. – Tak nie można. Tak nie można. Pan mnie oszukał. Podał się za znacznie starszego. Sfałszował pan dokumenty! – Jeśli chodzi o ten drobiazg, możemy go łatwo naprawić. Proszę mnie zabrać na miejsce, a zawrzemy nową umowę na piśmie. Tym razem wiek na niej będzie się zgadzał. – A inne rzeczy? Dokumenty medyczne? Je też pan sfałszował? – Są prawdziwe – skłamałem. – Nein, nein, nein – dalej nie chciał się zgodzić.– To będzie złamanie prawa. Mogę mieć przez pana poważne kłopoty. Rozmowa zaczynała mnie już nużyć. Nie po to spędziłem półtorej godziny lotu na przekonywaniu się do tego pomysłu, aby teraz, kiedy już naprawdę byłem gotowy, wrócić z kwitkiem. Dobrze wiedziałem, o co toczyła się gra. Nie zmyliły mnie ani przysłane przez Mineliego broszurki opisujące działanie organizacji „Dignitas", w których aż roiło się od sformułowań typu humanizm, wolność, prawo wyboru, godność, ani podobnie wzniosłe pierdoły. Liczyła się tylko kasa. To ona była motorem działań Mineliego i zatrudnianych przez niego ludzi. Po prostu znalazł sobie niszową działalność, niekolidującą z obowiązującym w Szwajcarii prawem, na której mógł nieźle zarobić, a która nie miałaby racji bytu w większości krajów na świecie. Ot i tyle. Być może zdarzali mu się klienci święcie wierzący w ideologię, jaką dorobił do swego

przedsięwzięcia, ludzie dający się zwieść jego nobliwemu wyglądowi dobrego wujaszka. Jednak ja do nich nie należałem. Nie wierzyłem w „humanitarne" pobudki jego działań, w jego złote serce, ale miałem nadzieję, że Mineli jest dobrym rzemieślnikiem. W zupełności mi to wystarczyło. Rozpiąłem więc płaszcz, sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnąłem pieniądze. Plik banknotów po 20 euro każdy, złożonych na pół i spiętych gumką. Wyglądały imponująco. Mineli wbił wzrok w zwitek i mogę przysiąc, że przez ułamek sekundy dojrzałem w jego oczach błysk chciwości, po którym wszystko, co wyczytałem o organizacji „Dignitas" i osobistych pobudkach Mineliego, do końca rozpłynęło się w powietrzu. Przecież to szmal rządzi światem, szmal i tylko szmal. Naprawdę można kupić, co tylko człowiek sobie wymarzy, jeśli się wie, gdzie tego szukać... Ja jakoś zawsze wiedziałem, do których drzwi należy zapukać, aby dostać to, czego chcę. – Młody człowieku, pieniądze to ostatnia rzecz, która się liczy w tej działalności, lecz ostatecznie raz mogę zrobić wyjątek i przyjąć je od kogoś, kto chce skorzystać z moich usług, od samego początku oszukując. Wziął gotówkę, schował do kieszeni i zaprowadził mnie do samochodu. Według tego, co czytałem o Minelim, miał on po nad siedemdziesiątkę na karku, jednak nie wyglądał na tyle. Dałbym mu najwyżej sześćdziesiąt. Może to, czym się zajmował, odmładzało go w jakiś przedziwny sposób, kto wie? W każdym razie w jego „pracy" oraz dosłownie w jego bliskiej obecności ludzka energia przypływała i odpływała w siną dal, co być może jemu samemu dodawało witalności. Energetyzowało jego ciało. Być może był takim specyfcznym pasożytem, dla którego czyjś koniec stanowił wyśmienitą oraz pożywną strawę. Miał do niej prawo. W końcu wszyscy, którzy decydowali się skorzystać z usługi, robili to z własnej woli. Wsiedliśmy do jego czerwonego samochodu i ruszyliśmy. Znałem dość dobrze Genewę i Lozannę, lecz w Zurychu nigdy nie byłem. Dziwne, ale jadąc teraz przez miasto, i to u boku Mineliego, który

zajmował się w życiu tym, czym się zajmował, naprawdę potrafłem się Zurychem zachwycać. Tak jak gdybym przyjechał tu w celu turystycznym. Aby podziwiać architekturę, zabytki, zwiedzać muzea. Uznałem to za dobry znak. Lecąc do Szwajcarii, najbardziej bałem się paniki. Poczucia strachu. A zupełnie go nie czułem. Byłem wyluzowany, mimo że wcześniej nawet sobie nie wypiłem. Jechałem trzeźwy jak niemowlę do miejsca, gdzie miałem dostać to, za co zapłaciłem pięć tysięcy euro, i wcale o tym nie rozmyślałem. – Jak się panu podoba miasto? – zagadnął w pewnej chwili Mineli. – Jest bardzo ładne – odparłem. – Nie zimą. Zurych jest piękny latem. Wtedy powinien pan go zobaczyć. – Już nie będę miał okazji – odparłem i przykleiłem twarz do szyby. Nie wiem, czy połapał się, że strzelił gafę, lecz nie obchodziło mnie to. Pół godziny później samochód zatrzymał się. Jednak nie przed domem, który znałem ze zdjęć z broszurek przysłanych przez organizację „Dignitas"czy artykułów, które udało mi się znaleźć w prasie i w Internecie. Była to jakaś stara, zabytkowa, kilkupiętrowa kamienica z rzeźbionymi gzymsami. – Czy to tu? – zapytałem Mineliego. – Tu mieszka lekarz, który pana zbada i jeśli wszystko się będzie zgadzać, wypisze receptę. Taka jest procedura. – OK – odparłem i wysiedliśmy z samochodu. Rzeczywiście taką mieli procedurę. Coś o lekarzu było napisane na ulotkach, które otrzymałem pocztą. Nie sądziłem, że mógł stanowić dla mnie problem. Z broszurek dowiedziałem się również o tym, że interesowały go wyłącznie lekarskie papiery dostarczone Mineliemu. Współpracujący z nim konował dla czystej formalności musiał je przejrzeć w mojej obecności. Byłem pewien, że podpis wyrażający „zgodę" będzie kwestią kilku minut. Zwłaszcza że co najmniej 1000 euro z sumy zapłaconej przeze mnie Mineliemu lądowało w

jego kieszeni. To spora kasa, nawet jak dla szwajcarskiego lekarza. Wątpiłem więc, by z jego strony wystąpiły jakiekolwiek trudności. Nie wystąpiły. Stetryczały, siwiuteńki doktor, który nas przyjął, rzucił tylko przelotnie okiem na dokumentację podaną mu przez Mineliego, potem tak samo na mnie i chociaż wyglądałem jak okaz zdrowia, nie zapytał o nic i nie podał niczego w wątpliwość. Skoro chciałem, płaciłem, a prawo na to pozwalało, on nie miał zamiaru się wpierdalać. Perswadować mi tego czy owego. Przybił pieczątkę, postawił parafkę i oddał dokumenty Ludwigowi Mineliemu. Potem obaj spojrzeli na mnie. – Zapytam po raz ostatni – przemówił bardzo ofcjalnie Mineli. – Czy naprawdę jest pan zdecydowany skorzystać ze świadczonej przez organizację „Dignitas" usługi? – Jestem – potwierdziłem. Mineli skinął głową lekarzowi, a ten sięgnął do szufady biurka i wyciągnął z niej kartkę papieru. Nie podał jej Szwajcarowi, tylko mnie. – To recepta, którą zaraz pójdziemy zrealizować do apteki – wyjaśnił Mineli. „A więc za ten niewielki, zabazgrany świstek zapłaciłem tyle szmalu. No to teraz jest już z górki" – pomy ślałem. Oddałem receptę Mineliemu i uścisnąłem dłoń doktorowi. Była zimna. Tak jak i spojrzenie, którym mnie pożegnał. Widać w „fabryce" Mineliego pracownicy także popadali w rutynę, jak w każdej normalniej pracy. Apteka znajdowała się dosłownie po sąsiedzku. Wystarczyło po wyjściu z budynku, w którym mieścił się gabinet lekarza, przejść na drugą stronę ulicy. Mineli zrealizował receptę beze mnie. Wrócił do samochodu po kilku minutach z niewielką folką w ręku. – Chce pan obejrzeć? – Nie – odparłem. – Jedźmy, chciałbym już mieć to za sobą. – Rozumiem... Kwadrans później zajechaliśmy pod właściwy budynek. Mieścił się na ulicy Gertrudstrasse i niczym się specjalnie nie wyróżniał. Może był trochę bardziej szary od innych domów albo tylko tak mi się wydawało. W każdym razie nikt, kto przechodził pod jego

oknami, nigdy by nie odgadł, co się działo w jego wnętrzu. Po co zjeżdżają tutaj ludzie z całego świata? Za co płacą gruby szmal? Być może nawet najbliżsi sąsiedzi Mineliego nie mieli pojęcia, czym zajmował się ów wesoły, dostojny staruszek, widywany codziennie pod tym adresem. – Oto moje królestwo – powiedział Mineli, gdy wyszliśmy z samochodu. W jego spojrzeniu ujrzałem najprawdziwszą dumę. Niczym angielski lokaj usłużnie otworzył przede mną drzwi. Przystanąłem na progu i obejrzałem się za siebie. Budynki, samochody, kilku przechodniów, zaśnieżone chodniki, parę drzew i niebo bez słońca... Westchnąłem głęboko i wszedłem do środka. Windą wjechaliśmy na czwarte piętro. To tu znajdowało się małe mieszkanko, w którym wszystko się odbywało. Ktoś już w nim na nas czekał. Około czterdziestoletni blondyn ubrany w ciemny garnitur, dzięki czemu przypominał posępnego grabarza. Nieprzyjemne wrażenie, jakie zrobił na wejściu, nie minęło nawet wtedy, gdy podszedł do mnie z szerokim uśmiechem i uścisnął dłoń, a Mineli przedstawił go jako swego asystenta. – Napije się pan herbaty, kawy albo czegoś innego? – zapytał gościnnie upiorny asystent. Nienaturalny, sztuczny uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Jeśli macie wódkę, to chętnie – odpowiedziałem. – Mamy szkocką whisky. – Może być. Asystent Mineliego gdzieś zniknął i po chwili wrócił ze szklanką i faszką łyskacza. Jednego z najtańszych na rynku. Postawił go na okrągłym stoliku pośrodku pokoju i nalał porządną porcję. Wypiłem ją jednym haustem. – Dobra, panowie, czas dopełnić dzieła. Gdzie to się odbędzie? Mineli rozłożył ręce, tak jakby chciał objąć nimi całe pomieszczenie, i powiedział: – Tutaj. Dopiero teraz uważnie rozejrzałem się po pokoju. Nie spodobał mi się panujący w nim smutek. Powaga. Jego wyblakłe kolory. Stół z zapaloną świeczką. Przywodziło to na myśl pomieszczenie

do seansów spirytystycznych. Zaścielone żółtą kapą łóżko z szafką nocną obok w ogóle tu nie pasowało, tak jak i krzesło pod inną ścianą, robiące za półkę dla cały czas włączonego magnetofonu. Jedynie muzyka, jaka się z niego delikatnie sączyła, wydawała się na swoim miejscu. Relaksująca, spokojna melodia, przy której człowiek pragnął odpocząć... – Chciałbym już zacząć – rzekłem. Mineli dał znak asystentowi. Ten znowu wyszedł z pokoju, aby wrócić po chwili, niosąc w jednej ręce wysoką szklankę koktajlową, a w drugiej talerzyk z połamaną na kawałki czekoladą. Zostawił to na stoliku. Następnie po raz kolejny wyszedł i zaraz powrócił z cyfrową kamerą przymocowaną do statywu. Ustawił ją na tle szczelnie zasłoniętego grubą kotarą okna w taki sposób, aby objęła całe pomieszczenie. – Musimy wszystko nagrać dla policji – wyjaśnił Mineli. – Musimy mieć dowód, że sam pan wypił „koktajl", że nikt w tym panu nie „pomógł". – Rozumiem... Mineli wskazał na stolik. – W szklance, jak pan zapewne się domyśla, rozpuszczony jest lek, który kupiłem w aptece. To środek na epilepsję, ale ze znacznie zwiększoną zawartością pentobarbitalu sodu. W szklance jest także rozpuszczony silny środek nasenny. – A czekolada? – Niestety, koktajl nie ma najlepszego smaku i radzimy po jego wypiciu skosztować czekolady. – Rozumiem. Ile to potrwa? – Dla pana stan świadomości skończy się dziesięć– piętnaście minut po wypiciu mikstury. Zapadnie pan w spokojny, bardzo głęboki sen... Po kolejnych trzydziestu minutach powinno być po wszystkim. – Dobrze, proszę włączyć kamerę – poprosiłem. Asystent uczynił to. Potem ukłonił się i opuścił pokój. Mineli poszedł w jego ślady. Jego rola już się skończyła, reszta przedstawienia należała do mnie. Zostałem w pokoju sam. Rozpiąłem marynarkę. Poluźniłem krawat i stanąłem nad

stolikiem, wlepiając gały w szklankę z przygotowanym „koktajlem". Wyciągnąłem rękę, lecz zamiast szklanki złapałem butelkę whisky. Wypiłem z gwinta duży łyk i poczekałem chwilę, aż odwaga, która nagle gdzieś uciekła, powróci. Po kilku minutach wróciła. Podniosłem szklankę z „koktajlem" i zajrzałem do środka. Płyn w niej był mętny oraz brzydko pachniał. Tysiącem szpitali, uryną, może nawet trochę gównem. A ja miałem to wypić. Kurwa!... Znowu pociągnąłem łyskacza i przespacerowałem się po pokoju. Relaksująca muza wypełniała pomieszczenie kojącymi dźwiękami, ale wcale mi nie pomagała. Trzymałem się dzielnie przez cały czas, dopóki nie zostałem sam. Teraz zacząłem się bać... Wciąż chciałem to zrobić. Raz na zawsze zakończyć ten pierdolony cyrk. Przestać się w końcu męczyć. Nareszcie dać innym odpocząć od siebie. Od wielu lat nosiłem się z tym zamiarem. Już od gówniarza siedziało to we mnie i ciągle rosło. Aż w końcu stało się duże, dojrzałe oraz gotowe. Przynajmniej mentalnie. Coś, co istniało w myślach i co wydawało się takie łatwe, stawało się niezwykle trudne, kiedy próbowałem wcielić je w życie. Za każdym razem brakło mi odwagi. Nie mogłem wykonać kroku, aby polecić w dół z wysoka czy też zmusić się do naciśnięcia spustu. Stryczek nigdy nie wchodził w grę, bo to jest dobry sposób dla ludzi bez wyobraźni. A ja miałem jej wiele i całe życie z niej korzystałem. Dlatego nie chciałem umrzeć banalnie. W Polsce stosunkowo niski odsetek ludzi kończył życie, skacząc z wysokości, jeszcze mniejszy – strzelając sobie w łeb. Za to wieszał się co drugi delikwent. Zawsze chodziłem własnymi drogami, tym bardziej w swojej ostatniej chwili nie chciałem dać ponieść się prądowi. Tyle że za każdym razem brakło mi odwagi. Moje liczne depresje nigdy nie były tak głębokie, abym bezczelnie władował się do łodzi i kazał Charonowi wieźć się na drugą stronę. Brakowało mi kogoś, kto pchnąłby mnie w plecy. Aż pewnego razu natrafłem w Internecie na wzmiankę o organizacji „Dignitas". To było to. Mineli wydawał się właściwym człowiekiem, by zepchnąć mnie z krawędzi. Cena, jakiej żądał za

pomoc, nie stanowiła problemu. Miałem pieniądze. Miałem ich tyle, aby odejść w spokoju, nie martwiąc się o los bliskich. Zresztą nie ja je zarobiłem, więc być może tu także tkwił mój problem ze sobą. Byłem facetem po trzydziestce, który pasożytował na czyichś pieniądzach, z marnymi widokami na własne, równie duże. Całkowita klęska na tym polu. Dorzucając jeszcze porażki z innych poletek, nikt przy zdrowych zmysłach i odrobinie szacunku dla siebie nie chciałby ciągnąć tego dalej. Ja nie chciałem. Dlatego obgadałem sprawę z Minelim. Miałem nadzieję, że jeśli zrobię z siebie śmiertelnie chorego starucha, łatwiej zgodzi się pomóc mi w odejściu. Z tego, co się dowiedziałem, młodym oraz zdrowym ludziom, którym tylko po prostu znudziło się życie, Mineli odmawiał „pomocy". Chociaż formalnie szwajcarskie prawo nie miało nic przeciwko temu. Schorowanych starców przyjmował za to z otwartymi ramionami. Zagrałem więc tą właśnie kartą. Byłem pewny, że gdy już znajdę się w Szwajcarii i stanę przed Minelim, z łatwością przekonam go, aby przymknął oko na mój wiek. Teraz znalazłem się na końcu drogi. Trzymałem w ręku przepustkę do raju lub piekła, czekając na właściwy moment, aby przekroczyć próg tajemnicy. Mineli oraz asystent nie odczekali nawet godziny i weszli do pokoju po jakichś czterdziestu minutach, pewni, że już dawno wypiłem truciznę i kipnąłem albo byłem tego bliski. Dlatego stanęli jak wryci ujrzawszy mnie w pełni świadomego, rozwalonego na łóżku, z prawie opróżnioną butelką whisky w ręku. Oczy obu machinalnie powędrowały na stolik i spoczęły na wciąż pełnej szklance „koktajlu". Mineli uśmiechnął się sztucznie. – Czy potrzebuje pan więcej czasu? – Tak – odparłem. – Dobrze, w takim razie wyjdziemy i jeszcze poczekamy. – Potrzebuję znacznie więcej niż godzinę, dwie czy nawet cały dzień. Spojrzeli na mnie pytająco. – Wychodzi na to, że jestem tchórzem – wyjaśniłem. Szwajcarzy popatrzyli teraz na siebie.

– Przecież jeszcze nie tak dawno wydawał się pan zdecydowany i pewny. Może to tylko chwilowy brak odwagi, który, co zrozumiałe, zdarzał się już wielu naszym klientom – przemówił Mineli łagodnym, spokojnym głosem. – Ale zwykle wystarczyło im jeszcze trochę czasu w samotności i wszystko kończyło się „dobrze". Jeśli więc chce pan jeszcze pobyć sam... – Gdybym naprawdę miał odwagę zrobić coś takiego, panie Mineli, to nie byłoby tej rozmowy. A jednak rozmawiamy. Rezygnuję z pańskiej usługi. Twarze obu Szwajcarów momentalnie zmieniły wygląd. Na jednej i drugiej pojawił się cień paniki. Wiedziałem, o co chodzi. Bali się, że zażądam zwrotu kasy. Nie wiem, czy ktoś już wcześniej zrezygnował w ostatniej chwili, lecz sądząc po ich reakcji, chyba nie. Perspektywa utraty pięciu tysięcy euro wydawała im się wielkim dramatem. Obaj szukali w myślach słów, które przekonałyby mnie, abym w końcu przechylił szklankę z trucizną i nie pierdolił od rzeczy. Byli zdeterminowani. Nie mogli pozwolić, aby ich klient wyszedł stąd na własnych nogach, a nie – nakryty prześcieradłem – został wyniesiony na noszach. Wyglądali, jakby taka wizja przyszłości nie mieściła się w granicach ich pojmowania. – Niech się pan jeszcze zastanowi. Przecież jest pan ciężko chory, więc po co się dłużej męczyć. Czekać na coś, co i tak jest nieuniknione. Czekać w bólu oraz cierpieniu. To, co znajduje się w tej szklance – Mineli wskazał na stolik – pozwoli panu odejść z godnością. Bez najmniejszego bólu. Moja organizacja daje śmiertelnie chorym ludziom naprawdę wyjątkową alternatywę. Spokój oraz godność. Proszę się dobrze zastanowić. Uśmiechnąłem się z politowaniem. – Dokumentacja medyczna jest od początku do końca sfałszowana. Mam trochę znajomości w swoim kraju. Zabić się chciałem, bo po prostu czasem mam dosyć życia. To jedyny powód. – Chyba mi pan nie powie, że tak nagle zaczęło panu na nim zależeć – Mineli nie dawał za wygraną. – To śmieszne.

– Nie, nie zaczęło – odparłem. – Jestem tchórzem. Po prostu jestem zwyczajnym tchórzem i nie potrafę się sam zabić. Może kiedyś, kto wie? Ale teraz nie potrafę tego zrobić. Szwajcarzy wymienili szybkie spojrzenia. Zimne spojrzenia. Mineli skinął głową, asystent podszedł do kamery i wyłączył ją. – Jeśli chodzi o pieniądze, oczywiście nie żądam ich zwrotu – powiedziałem szybko, widząc, co się święci. – W końcu to ja rezygnuję, a nie wy. Na twarzach obu mężczyzn momentalnie zagościła ulga. Mineli się uśmiechnął. Asystent się uśmiechnął. Ja się uśmiechnąłem. Ten smutny pokój z pewnością nigdy nie widział tylu uśmiechniętych twarzy naraz. Napięcie opadło. Nie wiem, jak chcieli mnie wykończyć i nigdy się tego nie dowiem. Typowałem spluwę pewnie ukrytą gdzieś w pokoju, za pomocą której zmusiliby mnie do wypicia trucizny. Gdyby chcieli użyć przeciwko mnie wyłącznie siły fzycznej, spuściłbym im wpierdol i wyszedł z budynku z całym szmalem. Byłem jednak przekonany, że mają coś ekstra na okoliczność, gdy nagle delikwentowi zachciewa się zawrócić z jedynie słusznej drogi. Oczywiście po tej scenie jedno pytanie nasuwało się samo: Ilu ludzi walnęło tu w kalendarz faktycznie z własnej woli, a ilu ci dwaj do tego zmusili? Na to pytanie także nie miałem poznać odpowiedzi, bo dobrze wiedziałem, że nigdy nawet nie będę się starał. – To zmienia całą postać rzeczy – stwierdził Mineli i poluźnił krawat. Godzinę później zameldowałem się w hotelu. Pierwszym, na jaki natrafłem po opuszczeniu domu przy Gertrudstrasse. Życie nadal było gówno warte, mimo wszystko trwało. Musiałem dalej czymś je wypełniać. Rozczulaniem się nad sobą, piciem, seksem, kłótniami, rozmyślaniem o końcu. Ciągłym graniem w ruską ruletkę, wyłącznie natrafając na puste komory. Gdy już znalazłem się w pokoju, zadzwoniła komórka. Odebrałem i usłyszałem głos żony. – Wiem, wiem, kochanie, poleciałeś na weekend na narty, żeby odpocząć od nas i się wyluzować, jednak Mały bardzo chce z tobą

porozmawiać... – Cześć, tato! – Cześć, Mały. – Czy już zjeżdżałeś na nartach? Czy te góry są bardzo wysokie? Czy spotkałeś niedźwiedzia? – Nie, synku, dopiero przyjechałem i jestem w hotelu. Jeszcze nie zjeżdżałem na nartach i nie widziałem niedźwiedzia. – Ale jak go zobaczysz, to zrób mu zdjęcie! Dobra, tato? Zrób zdjęcie każdej górze, na której będziesz, zaniosę je potem do przedszkola i będzie fajowo! – Dobra, synku, zrobię tyle zdjęć, ile będę mógł. – Super! No to już kończę, tatusiu, bo w telewizji zaczynają się „Żółwie Ninja". Mały wyłączył telefon, nie oddając go matce. Cały mój syn. Zdjęcia. Zupełnie o nich zapomniałem. Na szczęście ludzie często zostawiają gdzieś aparaty albo są z nich okradani. Musiałem tylko wybrać którąś z tych opcji.

Posłowie Brudne historie, które macie Państwo przed sobą, są drugim wydaniem, całkowicie na nowo opracowanym redakcyjnie. Razem z Autorem postanowiliśmy je ulepszyć oraz wzbogacić. Dodaliśmy też dwa nowe opowiadania, które zamykają całość mocnym akordem. Praca nad tą książką, jak nad żadną dotąd, dostarczyła mi mnóstwa emocji. Bo emocjami wypełniona jest każda karta tego zbioru. I to właśnie jest mistrzostwo Autora. Opowiadania wciągają jak świetny flm, w którym mieszają się uczucia grozy i rozbawienia. Nieprzypadkowo w jednym z nich pojawia się odniesienie do Quentina Tarantino. Moim zdaniem K. S. Rutkowski to Tarantino pióra, choć dziś pisarz nie pióra używa do przelania na papier własnych przemyśleń, fantazji i odczuć, ale klawiatury. Dziękuję Autorowi, że mogłam poświęcić czas i umiejętności tej wspaniałej pozycji literackiej. Janina Granas-Olewińska, redaktor

Spis treści BRUDNE HISTORIE ŁÓŻKOWA GRA TRUP PROM PAULINA METAFIZYKA W hołdzie kobiecej intuicji PIERWSZE PIENIĄDZE ZAROBIONE NA PISANIU CZAS BURZY NAUCZYCIELKA REQUIEM DLA PRZYJACIELA HIMALAJE WRÓŻENIE Z RĘKI DLACZEGO NIE LUBIĘ NIEBIESKIEGO MUNDURU? ODWIECZNA GRA KRÓLOWIE PARKU POLUJĄC NA KRZYŻ POŁUDNIA BŁĄD W SZTUCE DIGNITAS Posłowie