Siostry McCloud 1 Jak dwie krople wody Moreland Peggy

PEGGY MORELAND

Jak dwie krople wody

PROLOG

Było jeszcze ciemno. Tylko srebrny księżyc przyświecał kochankom. Nocny chłód wyziębiał spocone ciała, ale im to nie przeszkadzało. Chcieli jeszcze choć trochę pobyć razem. Tak trudno było się rozstać. - Musisz iść - szepnął Jesse. - Wiem - westchnęła Mandy. Nie miała ochoty się z nim rozstawać. - Jeszcze chwilę. - To zbyt niebezpieczne. - Przytulił ją do siebie. Znów jej pragnął. Tak mocno jak zawsze. - Do rana niedaleko. Ktoś może się obudzić, a jak się zorientują, że cię nie ma... - Nikt nas tu nie znajdzie. - Zamknęła mu usta szybkim pocałunkiem. Nie chciała nawet myśleć o grożącym im nie­ bezpieczeństwie, a co dopiero o nim mówić. Zaczęła się ubierać. Jesse z ciężkim westchnieniem zrobił to samo. Ani na chwilę nie spuszczał jej z oka. - Mandy - powiedział. Jego meksykański akcent spra­ wiał, że imię ukochanej brzmiało jak pieszczota. - Serce mnie boli, kiedy pomyślę, że musimy się rozstawać. Zawsze fascynowały ją poetyckie formy, jakich używał Jesse. Przez to kochała go jeszcze bardziej. Jeśli to możliwe. - Ja... Będę za tobą tęsknić - wyszeptała, tuląc się do niego.

6

JAK DWIE KROPLE WODY

- Na pewno nie bardziej niż ja za tobą. - Objął ją mocno. - Kiedy znów się spotkamy? - W sobotę. - Patrzyła na niego, pragnąc jak najdłu­ żej zachować w pamięci obraz ukochanej twarzy. - Tata je­ dzie na targ do San Antonio. Wróci dopiero w niedzielę wie­ czorem. - Dasz radę wymknąć się tak, żeby nikt cię nie zauważył? - Nie martw się. - Mandy uśmiechnęła się do niego. Była bardzo pewna siebie. - Już ja coś wymyślę. W otaczających ich kryjówkę zaroślach trzasnęła gałązka. Jesse z całych sił przycisnął twarz Mandy do swojej piersi. Żeby nie krzyknęła, żeby się nie poruszyła. Wpatrywał się w przestrzeń. Modlił się, aby to był fałszywy alarm, żeby okazało się, iż to tylko zwierzę przedziera się przez zarośla. Jednak gdy dostrzegł, jak światło księżyca odbija się w pole­ rowanej stali, zrozumiał, że to nie zwierzę, tylko coś znacznie groźniejszego. Zrobił krok do przodu, własnym ciałem zasła­ niając Mandy przed śmiertelnym niebezpieczeństwem. Z krzaków wyszedł mężczyzna. Celował prosto w pierś chłopaka. - Jesse Barrister! - Głos ojca Mandy przerwał nocną ciszę. Jesse poczuł, jak Mandy wbija palce w jego ramię. Pod­ niósł głowę i spojrzał prosto w gniewne oblicze Lucasa McClouda. - Czego tu szukasz, McCloud? - zapytał. - Po swoje przyszedłem - warknął Lucas. - Mandy! Chodź do mnie natychmiast, bo jak nie, to przepuszczę tę kulę na wylot. Przez niego i przez ciebie. - Zabiłbyś własną córkę? - Jesse zmartwiał.

JAK DWIE KROPLE WODY

7

- Wolę, żeby zdechła, niż zadawała się z takimi jak ty. Chodź tu, Mandy! Natychmiast! Ale Jesse ją przytrzymał, choć zrobiła taki ruch, jakby chciała wykonać polecenie ojca. - Nie jesteś na swojej ziemi - powiedział z godnością. - Tutaj ja wydaję polecenia. - Głupi bękart! - Lucas głośno się roześmiał, ale ani na moment nie opuścił strzelby. - Ty miałbyś mi rozkazywać! Ani tu, ani nigdzie! Szczeniak meksykańskiej dziwki Wade'a chce być ważniejszy niż ja! Jesse się wściekł. Nie dlatego, że go nazwano bękartem. Do tego zdążył się już przyzwyczaić. Ale nikt nie miał prawa pisnąć złego słowa o jego matce. - Nieważne, że jestem bękartem. Nazywam się Barrister i oświadczam ci, że żaden McCloud nie jest mile widziany na naszej ziemi. - Słyszałaś, Mandy? - zapytał Lucas, nie spuszczając Jesse'a z muszki. - Żaden McCloud nie jest mile widziany na ziemi Barristerów, a ty się nazywasz McCloud. - Ona jest moja! - zawołał Jesse, nim Mandy zdążyła się odezwać. - Kiedy skończy osiemnaście lat, zmieni nazwisko i będzie się nazywała Barrister, a nie McCloud. - Po moim trupie! - warknął Lucas. Nocną ciszę rozdarł metaliczny dźwięk odwodzonego kurka. - Żadna z moich córek nie będzie nosiła nazwiska Barrister. Prędzej cię zabiję. Mandy wyskoczyła zza pleców ukochanego. Teraz ona zasłaniała Jesse'a własnym ciałem. - Nie rób mu krzywdy, tato - szlochała. - Ja go kocham. - Odsuń się, bo i ciebie zabiję. - Lucas celował prosto w szyję córki.

8

JAK DWIE KROPLE WODY

Mandy rzuciła się na ojca. Wybiła lufę strzelby w powie­ trze. Huknął strzał. Lucas zachwiał się, ale natychmiast odzyskał równowagę. Ramieniem przycisnął córkę do siebie i zarepetował broń. To zatrzymało Jesse'a. - Jesse, błagam cię - płakała Mandy. - Odejdź stąd, za­ nim cię zabije. Jesse spojrzał w pełne nienawiści oczy Lucasa McClouda. Potem popatrzył na Mandy. Powoli, jak na zwolnionym fil­ mie, wyciągnął do niej rękę. - Chodź ze mną, Mandy - poprosił. - Wyjedziemy stąd. Daleko. Twój ojciec nigdy nas nie znajdzie. - Nie ma na świecie takiej dziury, w której bym was nie znalazł - syknął Lucas. - A jak znajdę, zabiję. Mandy patrzyła na ukochanego. Płakała. Nie wiedziała, co zrobić. Ojca przecież także kochała. I była pewna, że dotrzyma słowa. Z całego serca nienawidził Barristerów, ale jeszcze bardziej nienawidził Jesse'a. Nie tylko za to, że był nieślubnym synem Wade'a Barristera. Najgorsze dla Lucasa McClouda było meksykańskie pochodzenie Jesse'a. Jego matka była „kolorowa", a Jesse, jak na złość, odziedziczył po niej zarówno kolor skóry, jak i meksykański akcent. Mandy była pewna, że gdyby dano jej trochę czasu, potrafiłaby znaleźć jakiś sposób, żeby ona i Jesse mogli na zawsze zostać razem. Na pewno by coś wymyśliła. Na­ wet gdyby musiała przeczekać te kilka miesięcy, jakie dzie­ liły ją od osiemnastych urodzin, gdyby przez cały ten czas nie miała oglądać ukochanego. Przetrwałaby jakoś, wiedząc, że nagrodą za cierpliwość będzie życie z Jesse'em do końca jej dni.

JAK DWIE KROPLE WODY

9

- Nie mogę, Jesse - powiedziała z nadzieją, że ukochany zrozumie, co ona myśli, że zgodzi się na nią czekać. Jesse zesztywniał. Podniósł ręce i zacisnął pięści z takim wyrazem twarzy, jakby ściskał gardło tego, który śmie od­ bierać mu ukochaną. Strzał ogłuszył Mandy. Zakryła uszy dłońmi. Widziała, jak ukochany krzywi się z bólu, chwieje się, pada na zie­ mię... - Jesse! - krzyknęła.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Trzy kobiety stały obok siebie, niemal dotykając się ra­ mionami. Patrzyły na obraz, który od ponad dwudziestu lat wisiał nad kominkiem w ich rodzinnym domu. Przedstawiał ich ojca na koniu. Lucas McCloud, dosiadający wierzchowca słusznie nazwanego Szatanem, wyglądał tak, jakby urodził się w siodle. Malarz doskonale uchwycił władczą naturę ko­ nia i jeźdźca, ich siłę i potrzebę panowania nad wszystkim, co żyje. Trzy stojące przed obrazem kobiety doskonale wiedziały, jak niszcząca była ta siła. Od jedenastu lat, w każdą rocznicę śmierci ojca, stawały przed jego portretem. Choć były siostrami, różniły się od siebie nie tylko wy­ glądem zewnętrznym. Każda z nich miała inny charakter, jakby nie pochodziły od tych samych rodziców. Mandy, najstarsza z nich, delikatna i filigranowa jak po­ rcelanowa figurka, miała w sobie tę samą wewnętrzną siłę, co jej ojciec. Długie kasztanowe włosy były jedynym atry­ butem kobiecości, na jaki sobie pozwalała. Resztę chowała pod dżinsową koszulą i takimiż spodniami, stanowiącymi jej codzienny ubiór. Druga z kolei była Samantha, którą wszyscy nazywali Sam. To imię znacznie bardziej do niej pasowało. Właściwie powinna była urodzić się chłopcem. Kruczoczarne włosy związywała

JAK DWIE KROPLE WODY

11

w koński ogon sięgający jej prawie do pasa. Ze łzami w oczach i zaciśniętymi ustami patrzyła na portret ojca, który był panem jej życia. Aż do dnia swojej śmierci. Najmłodsza z sióstr miała na imię Merideth. Wzrostem górowała nad pozostałymi dziewczętami i była oczkiem w głowie całej rodziny. Zarówno siostry, jak i zatrudnieni na ranczu pracownicy rozpuszczali ją aż do przesady. Wszyscy chcieli wynagrodzić jej brak matki, która zginęła w wypadku samochodowym wkrótce po wydaniu na świat najmłodszej córki. Jeden tylko Lucas McCloud śmiał się jej sprzeciwić i konsekwentnie odmawiał tego, czego najbardziej pragnęła: pozwolenia na opuszczenie Rancza Złamanego Serca. Merideth pierwsza przerwała panującą w pokoju ciszę. - Nie wiem jak wy, ale ja go nie żałuję - powiedziała, odrzucając w tył falujące jasne włosy. - Jak możesz tak mówić! - skarciła ją Mandy. Merideth tylko wzruszyła ramionami. Usiadła na wielkiej skórzanej kanapie i zrobiła swoją słynną minę obrażonej kró­ lewny. Dzięki tej właśnie minie mówiono o Merideth: „ko­ bieta, którą cała Ameryka uwielbia nienawidzić". Bo Meri­ deth była aktorką. Grała jedną z głównych ról w najpopular­ niejszym amerykańskim serialu. - Mogę - powiedziała. - Ojciec był złym człowiekiem. Trzymał nas krótko i dopóki żył, na nic nam nie pozwalał. Ty pierwsza padłaś ofiarą jego podłości. - Był naszym ojcem - powiedziała Mandy. - Kochał nas. Na swój sposób. Poza tym to dzięki jego majątkowi mogły­ śmy zrealizować nasze marzenia. Zwłaszcza ty powinnaś mu być za to wdzięczna. - Nasze marzenia? - Merideth patrzyła na siostrę wzro-

12

JAK DWIE KROPLE WODY

kiem, który każdego dyrektora teatru przyprawiał o chęć schowania się w mysią dziurę. - Odczep się, Merideth - wtrąciła się Sam. - Na litość boską! - prychnęła Merideth. - Doskonale wiecie, że mówię prawdę. Gdyby żył, Sam nie skończyłaby weterynarii, a ja nie wyjechałabym do Nowego Jorku i nie zostałabym aktorką. Nam się udało spełnić marzenia, tylko Mandy nie zdążyła. - Mam ranczo - mruknęła Mandy. - Ranczo jest wspólne - przypomniała jej Merideth. Tylko tobie majątek ojca na nic się nie przydał. Nie udało ci się spełnić żadnych marzeń. A już na pewno nie dzięki pie­ niądzom ojca. - Mam te pieniądze - powiedziała Mandy. - Nigdy dotąd z nich nie korzystałam, ale teraz... - A więc zdecydowałaś się wreszcie je ruszyć? - zakpiła Merideth. - Pewnie wprowadzisz do hodowli nową rasę byd­ ła albo kupisz jakieś potrzebne maszyny. - Nie. - Mandy podniosła głowę i spojrzała na siostry. - Kupuję Circle Bar. Merideth i Sam nie wierzyły własnym uszom. Circle Bar graniczyło z ich ranczem. Siostry od dziecka znały historię datującej się od kilku pokoleń waśni pomiędzy właścicielami tych dwóch posiadłości. - Dlaczego? - Sam pierwsza odzyskała mowę. - Po co ci to? - Ponieważ powiedziano mi, że prawdopodobnie to ranczo zostanie wystawione na sprzedaż - odrzekła Mandy. Modliła się w duchu, żeby o nic więcej jej nie pytały, choć nie miała wiel­ kiej nadziei, aby jej modlitwa została wysłuchana.

JAK DWIE KROPLE WODY

13

- To dobry powód, pod warunkiem, że potrzebuje się ziemi. - Merideth spoglądała na nią podejrzliwie. - Ale ty nie potrzebujesz ziemi. Masz dość własnej, więc dlaczego miałabyś kupować Circle Bar? Myślisz, że Je... - Nie! - Mandy nie chciała dopuścić do tego, żeby Me­ rideth wypowiedziała głośno jego imię. - Circle Bar jest dla Jamie'ego. Ma prawo do swego dziedzictwa. - Jaime nie potrzebuje tego rancza. - Sam podeszła do siostry i objęła ją. - Ma ciebie i nasze ranczo. Nie potrzebuje niczego od Barristerów. - Teraz może nie... Nie mogę dać mu ojca, ale mogę mu dać coś, co ma związek z jego pochodzeniem. - Masz szczęście, że tata nie żyje. - Merideth wzniosła oczy ku niebu. - Gdyby słyszał, jakie brednie wygadujesz, zamknąłby cię w pokoju na resztę życia. - No właśnie. - Mandy spojrzała siostrze prosto w oczy. - Tata nie żyje. Niczego mi już nie może zabronić. Od śmier­ ci Wade'a Barristera mówi się o tym, że Circle Bar zosta­ nie wystawione na sprzedaż. Jeśli istnieje na świecie ktoś, komu się ono sprawiedliwie należy, to tym kimś jest tylko Jaime. - Doskonale wiesz, że Margo Barrister za żadne skarby świata nie sprzeda Circle Bar nikomu z naszej rodziny. - Nie dowie się, kto jest kupcem. - Mandy się uśmiech­ nęła. - Dopiero wówczas, kiedy będzie już po wszystkim. - Nie wiem, jak ty sobie to wyobrażasz - skrzywiła się Merideth. - W końcu to Margo będzie sprzedawać ranczo. Jeśli w ogóle zechce to zrobić. - Wszystko sobie przemyślałam. Mój adwokat zareje­ struje nową spółkę, która kupi posiadłość. A kiedy Jaime

14

JAK DWIE KROPLE WODY

skończy osiemnaście lat, przepiszę prawo własności na niego. Będzie miał to, co mu się należy, i nikt mu tego nie odbierze. - Margo dostanie szału. - Merideth była zaskoczona przemyślnością starszej siostry. - Mam nadzieję. - Mandy się roześmiała. - Chciałabym zobaczyć jej minę, kiedy dowie się, kto kupił Circle Bar - rozmarzyła się Merideth. - Ta jędza zasłu­ żyła sobie na wszystko, co najgorsze. - Jesteś pewna, że wiesz, co robisz? - Sam nie podzielała entuzjazmu sióstr. - Z takimi typami jak Margo lepiej nie zaczynać. Nie puści ci tego płazem. - Nie martw się - pocieszyła ją Mandy. - Kiedy się zo­ rientuje, będzie już za późno, żeby mogła w czymkolwiek przeszkodzić. - Ja w każdym razie uważam, że masz prawo zrobić ze swymi pieniędzmi, co tylko zechcesz - oświadczyła Meri­ deth. - Wprawdzie nie bardzo mi się podoba powód, dla którego chcesz kupić Circle Bar, ale to w końcu twoja spra­ wa. Zresztą bardzo to romantyczne. Coś w rodzaju sprawiedliwości dziejowej. - Zerknęła na portret ojca i uśmiechnęła się złośliwie. - Nasz kochany tatuś pewnie przewraca się w grobie. Mandy zamknęła za sobą drzwi gabinetu adwokata, który od lat prowadził jej sprawy. Odetchnęła z ulgą. Podpisała wszystkie dokumenty, dała adwokatowi wszelkie pełnomoc­ nictwa, więc pozostało jej tylko cierpliwie czekać. Dopiero teraz zaczęła mieć wątpliwości, czy postąpiła właściwie. A może rzeczywiście napytam sobie biedy, pomyśla-

JAK DWIE KROPLE WODY

15

ła. Nie, uspokoiła się zaraz. Jaime powinien mieć Circle Bar. Należy mu się dziedzictwo, którego nie ze swojej winy został pozbawiony. Przynajmniej tę jedną krzywdę da się naprawić. Drzwi windy otworzyły się i wysiadł z niej mężczyzna. Od razu skręcił w lewo i nawet nie spojrzał na stojącą w głę­ bi korytarza Mandy. Serce podeszło jej do gardła. Rozpozna­ łaby tę twarz nawet na końcu świata. To był Jesse. Szczęśliwa, że jej nie zauważył, prędko wsiadła do windy. Najpierw wcisnęła guzik zamykający drzwi, a dopiero potem skierowała windę na parter. Odetchnęła dopiero wtedy, kiedy znalazła się w samochodzie. - Pewna jesteś, że to był on? - pytała z powątpiewaniem Merideth. - Jasne, że tak! Był nie dalej jak pięć metrów ode mnie. - To na pewno był tylko przypadek - pocieszała siostrę Merideth. - Po co miałby tu wracać? W każdym razie na pewno nie ma to nic wspólnego z Jaime'em. - Nie wiem, po co wrócił. Muszę chronić dziecko. - On nic nie może zrobić twojemu synowi - zapewniła ją Merideth. - A nawet, gdyby próbował, to mu na to nie pozwolimy. Prawda, Sam? - Masz wątpliwości? - prychnęła średnia z sióstr. - Poza tym Jesse nie wie, że ma syna. - Ale może się dowiedzieć. - Mandy otarła spływające po policzkach łzy. - Co będzie, jeśli zechce mi go zabrać? Merideth wzruszyła ramionami. Nie miała zamiaru się bać. Ojciec nauczył ją, że strach jest oznaką słabości. Meri­ deth dobrze zapamiętała jego nauki i zawsze pokazywała

16

JAK DWIE KROPLE WODY

światu pewną siebie minę. Nawet wówczas, gdy nie czuła się zbyt pewnie. Zwłaszcza wtedy. Mandy kończyła tę samą szkołę, w tej chwili jednak była zbyt roztrzęsiona, żeby pamiętać nauki ojca. Toteż Merideth musiała jej o nich przypomnieć. - A jeśli nawet zechce, to co? - powiedziała opryskliwie. Uznała, że sprawa jest zbyt poważna, żeby bawić się w czu­ łości. Mandy potrzebowała otrzeźwienia. - Oddasz mu dziecko jak znoszoną parę butów? Bez walki? - Oszalałaś?! - Mandy natychmiast oprzytomniała. - Wobec tego przestań się zamartwiać tym, co może się zdarzyć, i skup na faktach. Jaime jest twoim synem. Ty go urodziłaś i sama wychowałaś. Jesse w niczym ci nie po­ magał. - To nie ma nic do rzeczy. Może mi wytoczyć sprawę o uznanie jego praw rodzicielskich. - Nie ma na świecie takiego sędziego, który by mu te prawa przyznał. - Merideth uścisnęła dłoń siostry. - To twój syn, a nie Jesse'a. - Wiem - westchnęła Mandy. - Ale jeśli się dowie... - No to bierz dzieciaka i jedźcie ze mną do Nowego Jorku. - Merideth potrafiła znaleźć wyjście z każdej sytu­ acji. - Zostaniecie tam, dopóki wszystko się nie wyjaśni. - Nie. - Mandy na dobre się opanowała. - Nie chcę ucie­ kać. McCloudowie nigdy nie uciekają. - To właśnie chciałam usłyszeć. - Merideth roześmiała się głośno, dźwięcznie. - Nareszcie jesteś sobą. - Ty wstrętny bachorze - mruknęła Mandy. Dopiero teraz zrozumiała, że siostra zaproponowała jej wyjazd po to, żeby wzbudzić sprzeciw. - Zawsze taka byłaś.

JAK DWIE KROPLE WODY

17

- Podobno. - Merideth sprawiała wrażenie bardzo za­ dowolonej z siebie. - Zostanę tu jeszcze parę dni. Na wszel­ ki wypadek, gdyby znów trzeba ci było przypomnieć, kim jesteś. - Przecież musisz wracać do pracy. - Praca nie zając, nie ucieknie w pole. - Merideth zacho­ wywała się jak gwiazda. Wiedziała, że bez niej producent się nie obejdzie. - Możesz jechać - wtrąciła się Sam. - W razie czego będzie miała mnie, choć nie wierzę, że Mandy może mnie potrzebować. - Zapomniałam. - Merideth się uśmiechnęła. - Wciąż mi się wydaje, że jeszcze studiujesz, a tymczasem ty już jesteś dyplomowanym weterynarzem. Wobec tego Mandy jest w dobrych rękach. Poza tym zawsze możecie do mnie za­ dzwonić. Objęła obie siostry i przyciągnęła je do siebie. - Jeśli przetrzymałyśmy tresurę takiego tatusia, to już nikt nigdy nas nie pokona - powiedziała. Jesse skręcił w drogę prowadzącą do Circle Bar. Już z da­ leka widać było dom. Pracownicy zatrudnieni na farmie mó­ wili o nim Nowy Dom. Jesse sądził, że przeszłość jest mu całkiem obojętna, oka­ zało się jednak, że to nieprawda. Poczuł ściskanie w dołku, pot spływał mu po plecach. Zatrzymał furgonetkę na wzgó­ rzu, z którego widać było całą posiadłość. Nowy Dom zupełnie do tej okolicy nie pasował, a okolica nie pasowała do domu. Powinien być otoczony wypielęg­ nowanym ogrodem, a nie pastwiskami dla bydła.

18

JAK DWIE KROPLE WODY

Margo Barrister przed z górą czterdziestoma laty wymu­ siła na swym świeżo poślubionym mężu, aby zbudował jej ten dom. Skoro nie mogła pozostać na swoim ukochanym Południu, chciała, żeby przynajmniej dom przypominał jej rodzinne strony. Na samą myśl o tej kobiecie obudziła się w Jessie dawno pogrzebana nienawiść. Zawsze unikał jej jak ognia, co było tym łatwiejsze, że zabroniła mu wstępu do Nowego Domu. Jak dziś pamiętał dzień, kiedy Wade go tam przyprowadził. Margo przeklinała i wrzeszczała, że nie pozwoli, żeby ten bękart przestąpił próg jej domu. Bękart, czternastoletni Jesse, nieślubny syn Wade'a Barristera, mieszkał więc w baraku dla pracowników. Aż do chwili kiedy przed prawie trzynastoma laty wyjechał z Circle Bar i z Teksasu. Myślał, że na zawsze. Otrząsnął się z nieprzyjemnych wspomnień. Włączył sil­ nik i pojechał prosto do Nowego Domu. Margo widziała z okna tuman kurzu na drodze. Zaklęła. Bez trudu domyśliła się, do kogo należy czarna furgonetka. Jesse Barrister przyjechał po spadek. Zacisnęła pięści w bezsilnej złości. Wade zapisał jej w te­ stamencie dom, ale cała ziemia przypadła w udziale synowi jego meksykańskiej dziwki. Margo nigdy nie myślała inaczej o matce Jesse'a. Nie mogła znieść tej zniewagi. Wade ośmie­ lił się publicznie przyznać do swego bękarta, ośmieszyć ją przed ludźmi i pozbawić ziemi, która, gdyby pozostała jej własnością, otworzyłaby przed Margo drzwi najzamożniej­ szych domów w Austin. Nakazała sobie spokój. Była zbyt przebiegła na to, aby wojować z kimś, kogo aktualnie potrzebowała. A Jesse był

JAK DWIE KROPLE WODY

19

jej potrzebny. Na razie. Nie wiedziała, co ma zamiar zrobić ze swym dziedzictwem. Miała nadzieję, że sprzeda Circle Bar. Wprawdzie Wade życzył sobie, żeby syn tu zamieszkał i prowadził ranczo, ale Margo na samą myśl o tym dostawała gęsiej skórki. Pocieszała się, że Jesse zechce sprzedać ziemię i wtedy ona ją od niego odkupi. Byłaby wreszcie panią całą gębą. Tylko jednego się obawiała. Nawet jeśli Jesse postanowi sprzedać Circle Bar, to może mieć coś przeciwko temu, żeby Margo Barrister została jego właścicielką. Trzeba zachować spokój, tłumaczyła sobie. Skoro przez tyle lat kręciłam Wade'em, to i z tym bękartem sobie po­ radzę. Tymczasem furgonetka zatrzymała się przed domem. Jes­ se wysiadł z samochodu. Margo ze zdziwieniem skonstato­ wała, że nieślubny syn wciąż jest bardzo podobny do swego ojca. To dlatego Wade zapisał mu ziemię, pomyślała. Chciał mnie upokorzyć. Mnie, swoją ślubną żonę. Zemścił się za to, że nie dałam mu dziedzica. I teraz ten jego bękart, ten jego dziedzic zagarnie mój majątek. Moją ziemię! Rozległ się dzwonek u drzwi. Margo poprawiła bluzkę, wygładziła spódnicę, a na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. - Jesse! - zakrzyknęła radośnie, otwierając drzwi. - Co za miła niespodzianka! Jesse Barrister nie był głupcem. Potrafił rozpoznać wilka, choćby ten najdokładniej otulił się owczą skórą. - Nie będę wchodził - powiedział, obojętny na zaprasza-

20

JAK DWIE KROPLE WODY

jące gesty Margo. - Wszystko, co mam do załatwienia, mo­ żemy załatwić tutaj. - Czy my mamy coś do załatwienia? - Margo udała zdzi­ wioną. - Chyba wiesz, że Wade zapisał mi ranczo. - Oczywiście, że wiem. - Margo ani na chwilę nie spu­ ściła z tonu. - Pewnie byłeś już u adwokata. Naprawdę ci nie zazdroszczę. Domyślam się, jak ci ciężko. Nigdy nie byłeś tu szczęśliwy, a teraz każą ci wracać. Jeśli chcesz, odkupię od ciebie ziemię. W ten sposób pozbędziesz się kłopotów i wszelkich zobowiązań. Bo nie wątpię, że Wade nałożył na ciebie sporo obowiązków. Nigdy nikomu nic nie dał za darmo. Jesse przyglądał się jej podejrzliwie. Nie wiedział, co Mar­ go kombinuje, ale był pewien, że nie jest to nic dobrego. Znał ją jak swoje pięć palców. Wprawdzie miał zamiar sprzedać ziemię, ale teraz zaczął się wahać. - Jeszcze nie wiem, co zrobię - oświadczył z namysłem. Odwrócił się i spojrzał na rozległe pastwiska, na których pasły się krowy, na majaczące w oddali wzgórza i na zagro­ dy, w których ciężko pracował wraz z innymi kowbojami. Ani jedno dobre wspomnienie nie wiązało go z tą ziemią i wcale nie miał ochoty tu wracać. Właściwie przyjechał tyl­ ko po to, żeby zawiadomić Margo o swoich zamiarach. Pro­ sto od niej miał pojechać do miasta i wrócić do domu zaraz po załatwieniu niezbędnych formalności. Wreszcie mógłby ostatecznie zapomnieć o tym przeklętym miejscu. Ale w tej chwili nie był już taki pewny swojej decyzji. - Zostanę tu jakiś czas - powiedział. - Muszę się zasta­ nowić, co z tym fantem zrobić.

JAK

DWIE

KROPLE

WODY

21

- Wobec tego zamieszkasz u mnie - rozpromieniła się Margo. - Poproszę Marię, żeby ci przygotowała pokój. - Nie ma potrzeby - skrzywił się Jesse. - Wolę mieszkać w baraku. - Nonsens. W Nowym Domu jest wygodniej. Jestem pewna, że Wade też by sobie tego życzył. - Naprawdę? - Jesse uśmiechnął się kpiąco. - Szczerze w to wątpię. - Skoro tak uważasz... - Margo poczuła, że tę bitwę już przegrała. - Barak jest... - Wiem, gdzie jest barak - prychnął. Margo obserwowała przez okno, jak Jesse wsiada do sa­ mochodu. Był taki podobny do jej zmarłego męża. Nawet poruszał się w taki sam sposób. Gdyby nie ciemne włosy i prawie niedostrzegalny meksykański akcent, można by pomyśleć, że to Wade, tylko nieco młodszy. Margo wyszła za niego za mąż z wielkiej miłości. Był przystojny i bardzo bogaty, więc nic dziwnego, że kobiety się za nim uganiały. Wówczas wydawało jej się, że wygrała los na loterii. Jednak wkrótce przekonała się, jaki naprawdę jest Wade Barrister: nieokrzesany, zadufany w sobie prostak, myślący tylko o tym, żeby pozostawić po sobie syna, który przejmie ranczo. Toteż kiedy się okazało, że Margo jest bez­ płodna, nigdy więcej się do niej nie zbliżył. Zapewne dawno by się z nią rozwiódł i poszukał sobie nowej żony, zdolnej obdarzyć go następcą. Na jej szczęście Wade był potwornie skąpy. Zgodnie z obowiązującym w Teksasie prawem mu­ siałby oddać połowę swego majątku porzuconej żonie, a tego za nic w świecie by nie zrobił. Zwłaszcza że jego majątek

22

JAK DWIE KROPLE WODY

stanowiło ukochane ranczo. Circle Bar było jedyną prawdzi­ wą miłością Wade'a. Znalazł więc prostszy sposób. Sypiał ze wszystkimi ko­ bietami, na które miał ochotę. Margo zawsze mówiła o nich: „jego dziwki". No i w końcu doczekał się, że jedna taka meksykańska dziwka urodziła mu upragnionego syna. Margo zacisnęła zęby. Odeszła od okna, żeby nie patrzeć już na tę przeklętą ziemię i jej bezprawnego dziedzica. No cóż, pomyślała, wprawdzie przegrałam bitwę, ale woj­ nę na pewno wygram. Jesse stał pośrodku malutkiej polanki i patrzył na wyła­ niające się z mroku cienie przeszłości. Był pewien, że już ich nie ma, a tymczasem... Wokół pachniało świeżo skoszonym sianem i suchymi liśćmi. Z ciężkim westchnieniem wzniósł oczy ku niebu. Nijak nie mógł zapomnieć tamtego wieczoru. Mandy tak blisko niego... Omal poczuł na sobie delikatne muśnięcie jej dłoni. A potem zapach prochu i tamten dawno - zdawało mu się - miniony ból. Odruchowo położył dłoń na zabliźnionej ra­ nie. Zabolało. Jednak fizyczny ból był niczym w porównaniu z bólem, jaki budziło wspomnienie słów Mandy. „Nie mogę, Jesse". - Niech cię diabli porwą, Mandy! - zawołał, wygrażając pięściami rozgwieżdżonemu niebu. - Nienawidzę cię za to, że tu zostałaś! Że ojca kochałaś bardziej niż mnie!

ROZDZIAŁ DRUGI

Zatrzymali konie. Jesse wyciągnął z kieszeni paczkę pa­ pierosów. Poczęstował swego towarzysza. Odkąd Jesse się­ gał pamięcią, Pete nadzorował pracę na ranczu Circle Bar. - Wolę skręty - mruknął Pete, ale wziął papierosa. Nawet podziękował, choć, wierny swoim zwyczajom, odłamał i wy­ rzucił filtr. Jesse uśmiechnął się. Zawsze lubił Pete'a. W pewnym sensie traktował go nawet jak ojca. Z całą pewnością Pete bardziej na to zasługiwał niż Wade Barrister. To Pete pomógł mu się pozbierać, kiedy Jesse po raz pierwszy spadł z konia i kiedy pierwszy raz się upił. Pete znalazł go w stodole tamtej nocy, kiedy Lucas McCloud go postrzelił. Zaklinał Jesse'a na wszystkie świętości, żeby pojechał do lekarza, ale opatrzył mu ranę, a potem stał na drodze i przyglądał się, jak Jesse odjeżdża w świat. Strząsnął z siebie nie chciane wspomnienia jak pies wodę po kąpieli. - Macie w tym roku sporo cieląt - powiedział. - Nie mogę narzekać. - Pete był bardzo dumny z siebie. - Kto tu teraz rządzi? - A jak myślisz? - skrzywił się Pete. - I ty jej słuchasz? - Jesse własnym uszom nie wierzył.

24

JAK DWIE KROPLE WODY

- Ano słucham. Mówię: „tak jest, proszę pani" i robię po swojemu. Jesse serdecznie się roześmiał. Klepnął Pete'a w plecy. - Jesteś niesamowity. - Mnie tam żadna baba nie będzie rozkazywać. A już na pewno nie taka, która nie potrafi odróżnić byka od wołu. - Pete spojrzał z nadzieją na Jesse'a. - Teraz ty tu będziesz rządził. - Chyba tak. - Jesse zdusił papierosa, rzucił go na ziemię i na wszelki wypadek jeszcze przydeptał. - Przynajmniej do­ póki nie zdecyduję, co z tym fantem robić. - Chcesz sprzedać ranczo? . - Sam nie wiem. Mam własne w Oklahomie. Nie da się prowadzić dwóch leżących tak daleko od siebie. - Trudno sobie wyobrazić, żeby Circle Bar należało do kogoś innego niż Barristerowie. - Pete pokręcił głową. - Od­ kąd pamiętam, zawsze było w rękach tej rodziny. - Stara powiedziała, że chce je ode mnie odkupić - przy­ znał się Jesse po chwili namysłu. Pete nie odrywał oczu od pasącego się nieopodal bydła, ale Jesse zauważył, że zesztywniał, usłyszawszy o propozycji Margo. - Powiedziała, że chce mnie uwolnić od wszelkich zobo­ wiązań, jakie Wade na mnie nałożył, zapisując mi to ranczo. To miłe z jej strony, nie sądzisz? Pete w milczeniu obserwował stado. Tylko zaciśnięte usta świadczyły o tym, że ma na ten temat nieco odmienne zdanie. - Nie uważasz, że ładnie się zachowała? - dopytywał się Jesse. - Margo Barrister nigdy w życiu nic dla nikogo nie zro-

JAK DWIE KROPLE WODY

25

biła - odezwał się wreszcie Pete. - Ty najlepiej o tym wiesz, więc po jasną cholerę zadajesz mi te idiotyczne pytania? Jesse parsknął śmiechem. - Chciałem sprawdzić, czy aby nie zmieniła się przez te wszystkie lata, kiedy mnie tu nie było. - Margo Barrister? - prychnął Pete. - Jeżeli tak, to tylko na gorsze. Wracali do baraku, kiedy Pete zatrzymał konia i podniósł do góry rękę, dając Jesse'owi znak, aby także się zatrzymał. - Popatrz tam - powiedział cicho, ruchem głowy wska­ zując leżące jakieś pół kilometra dalej jezioro. - Co takiego? - Jesse niczego nadzwyczajnego nie za­ uważył. - Nad brzegiem, pod płaczącą wierzbą. Dopiero teraz dostrzegł śmigający do wody czerwony spławik i rozchodzące się coraz szerzej kręgi na wodzie. - Czyżbyśmy złapali kłusownika? - No chyba - odparł Pete. - Wobec tego przypomnimy mu, że to teren prywatny. - Cholerne bachory - mruknął Pete. - Sto razy powtarza­ łem tym gówniarzom, żeby się tu nie włóczyli. Od paru dni rzucam tam przynętę, a oni przychodzą na gotowe i wszystko mi wyłapują. Jesse podążył śladem Pete'a. Nie chciałby się znaleźć w skórze tego, kto ośmielił się łowić ryby w ulubionym miej­ scu starego zarządcy. - Hej, ty tam! - zawołał Pete, zatrzymując konia pod wierzbą. Zaskoczony chłopiec pośpiesznie zbierał wędki w na-

26

JAK DWIE KROPLE WODY

dziei, że uda mu się uciec. Jesse błyskawicznie zeskoczył z konia i zanim chłopiec zdążył zrobić krok, złapał go za kołnierz. - Dokąd się tak spieszysz? - zapytał Jesse kręcącego się jak piskorz małego intruza. A ponieważ dzieciak za wszelką cenę chciał się uwolnić, chwycił go wpół i unieruchomił. - Prosiłem, żebyś zaczekał. Chłopiec zamarł w bezruchu. Był przerażony. - Nic ci nie zrobię- uspokoił go Jesse i rozluźnił uchwyt. Trzymając małego za ramię, odwrócił go twarzą do siebie. Chłopiec dumnie podniósł głowę do góry. Zaimponował Jesse'owi. Przypomniał mu, że on sam też był kiedyś taki od­ ważny. Niemniej jednak musiał tego szkraba nauczyć rozu­ mu. Nie chciał, żeby wszyscy włóczędzy z okolicy łazili po jego ziemi jak po swojej. - Nie wiesz, że to teren prywatny? - zapytał, z trudem siląc się na surowość. - Nic złego nie zrobiłem - bronił się chłopiec. - Ja tylko łowiłem ryby. Wszystkie wrzuciłem z powrotem do wody. - Chodzi o to, że wdarłeś się na cudzą ziemię. To ranczo jest własnością Barristerów, a oni nie lubią nieproszonych gości. - Ja się nie boję Barristerów - odparł z godnością mały kłusownik. - Niemożliwe! - Mało brakowało, a Jesse wybuchnąłby gromkim śmiechem. - Owszem. Poza tym nie ma już żadnych Barristerów, tylko stara została, a to zwykła ku... - chłopiec w ostatniej chwili powstrzymał się od powiedzenia brzydkiego słowa. Zastanowił się chwilę, po czym dokończył: - To zwykła kura domowa.

JAK DWIE KROPLE WODY

27

- Tak mówisz? - Jesse musiał się lekko uśmiechnąć. - Tak jest, proszę pana. - A co zrobisz, jeśli ci powiem, że ja też jestem Barrister? - Nie ma już więcej Barristerów - upierał się chłopiec, przyglądając się podejrzliwie Jesse'owi. - Wade był ostatni. Umarł prawie dwa miesiące temu. - Fakt. Przynajmniej jeśli chodzi o Wade'a. - Jesse spo­ jrzał na chłopca. - Obiecasz mi, że nie uciekniesz, jeśli cię teraz puszczę? Chłopiec skinął głową. Widać było, że nie bardzo wierzy w to, aby Jesse mógł być jednym z Barristerów. Jesse puścił go. Ucieszył się, kiedy się okazało, że dzieciak rzeczywiście nie zamierza uciekać. - Nazywam się Jesse Barrister - przedstawił się. - A ty? - Ja mam na imię Jaime. Jaime McCloud - dodał z dumą. McCloud? pomyślał zaskoczony Jesse. Czyżby był synem Samanthy albo Merideth? A może... Uważnie przyjrzał się chłopcu. Mały miał dołek w bro­ dzie, ciemną karnację, a nad czołem sterczał mu niesforny kosmyk włosów. Tylko oczy były inne. Chociaż nie. Po za­ stanowieniu Jesse musiał przyznać, że oczy także pasowały. O mało się nie udławił tym odkryciem. Oczy chłopca miały taki sam rzadko spotykany odcień jak oczy Mandy. - Ile masz lat? - zapytał. Na wszelki wypadek. - Niedługo skończę dwanaście. A więc nawet to się zgadza, pomyślał zaszokowany Jesse. A skoro nazywa się McCloud, to znaczy, że Mandy..., Spojrzał na siedzącego w siodle Pete'a. Ten jednak nawet nie drgnął, jakby nie miał zamiaru odpowiadać na milczące pytanie Jesse'a.

28

JAK DWIE KROPLE WODY

- Co mi pan zrobi? - zapytał chłopiec. Jesse znów na niego spojrzał. Jakbym patrzył w lustro, pomyślał. Nie w lustro. Na swoje zdjęcie z dzieciństwa. - Ja... - Jesse'owi zaschło w gardle. - Zawiozę cię do rodziców. Chłopiec w jednej chwili stracił rezon. - Coś ci się nie podoba? - zapytał Jesse. - Nie, proszę pana - odrzekł chłopiec ponuro. - Tylko tym razem na pewno dostanę lanie. - Od kogo? - Jesse zacisnął pięści na samą myśl o tym, że Lucas McCloud śmiałby choć palcem dotknąć tego dziecka. - Od mamy. - Czy mama często cię bije? - Nie, proszę pana. Ale dotąd nikt mnie nie złapał na ziemi Barristerów. Dużo się przez te trzynaście lat zmieniło, pomyślał Jesse. Tylko nienawiść pomiędzy Barristerami i McCloudami po­ została taka sama. Mandy wrzuciła do żłobu ostatnią wiązkę siana i wyszła ze stajni, starannie zamykając za sobą wrota. Postanowiła, że odbędzie poważną rozmowę z synem. Oczywiście dopiero wtedy, kiedy go znajdzie. Już po raz trzeci w tym tygodniu zapomniał o swoich obowiązkach. Przysłoniła oczy dłonią, rozejrzała się dookoła. Nigdzie ani śladu Jaime'ego. Jedynym człowiekiem w polu widzenia był Gabe, zarządca Rancza Złamanego Serca. - Gabe! - zawołała Mandy. - Nie widziałeś Jaime'ego? - Nie widziałem.

JAK DWIE KROPLE WODY

29

Mandy westchnęła, zrezygnowana. Wiedziała, że zarówno Gabe, jak i pozostali kowboje kryją jak mogą wszelkie prze­ winienia jej ukochanego syna. - A kiedy go ostatnio widziałeś? - zapytała. - Chyba rano. - Gabe drapał się po głowie. - Gdzie to było? - W stajni. - Co robił? - wypytywała Mandy. Gabe nic by jej dobro­ wolnie nie powiedział. - Siodłał konia. - Wiesz, dokąd się wybierał? - Nie mówił. Ale miał ze sobą wędki. - Słowo daję, że go przywiążę do pieca. - Mandy zwró­ ciła oczy ku niebu. - Ile razy mam mu powtarzać, że najpierw obowiązki, a potem przyjemność. - Nie wkurzaj się, dziewczyno - mitygował ją Gabe. Złość piękności szkodzi. - Nie broń go. Dobrze wiesz, że się zaniedbuje. Kiedy on wreszcie spoważnieje? Ma już dwanaście lat. Najwyższy czas, żebyście przestali ukrywać przede mną jego błazeń­ stwa. I nie patrz na mnie z takim wyrzutem - dodała, widząc dezaprobatę w oczach Gabe'a. - Mały ma wiosenną gorączkę, to wszystko - mruknął Gabe. - Ma prawo trochę się pobawić. To dobry dzieciak. Gdyby chodziło tylko o zaniedbane obowiązki, Mandy pewnie by się tak nie irytowała. Jej złość brała się ze strachu. Chciała mieć Jaime'ego na oku. Przynajmniej dopóty, dopóki się nie upewni, że Jesse wyjechał na dobre. - Wiem. Ja tylko... - urwała, słysząc zbliżający się tętent końskich kopyt.

30

JAK DWIE KROPLE WODY

Przez pastwisko jechało ku nim dwóch jeźdźców. Man­ dy natychmiast rozpoznała gniadą kobyłę syna. Odetchnęła z ulgą. Drugiego jeźdźca trudniej było rozpoznać. Słońce świeci­ ło jej prosto w oczy, jednak kiedy podjechali bliżej... - Boże wielki -jęknęła Mandy. - To Jesse! - Niech cię o to głowa nie boli - odezwał się Gabe. - Ja się nim zajmę. - Nie - powiedziała stanowczo Mandy. - Sama muszę to załatwić. - Jakby co, to jestem w stodole. - Gabe uznał, że nie ma sensu się z nią spierać, choć nie chciał zostawiać Mandy zupełnie samej. - Wystarczy zawołać. - Dzięki. - Mandy wpatrywała się uważnie w twarz syna. Chciała wiedzieć, czy nic mu się nie stało. Jaime miał czerwone policzki i spuszczone oczy, co świadczyło jedynie o tym, że wie, jak bardzo przeskrobał. Jedno spojrzenie na Jesse'a starczyło, żeby się przekonać, że pilnie strzeżony sekret został ujawniony. Spod kowboj­ skiego kapelusza patrzyły na nią pełne wyrzutu ciemne oczy. - Co się stało? - zapytała, gdy jeźdźcy zatrzymali się przy niej. Jaime siedział w siodle ze spuszczoną głową. - Złapałem go na ziemi Barristerów - odparł szorstko Jesse. - Jaime McCloud! - zawołała oburzona Mandy. - Co cię zaniosło do Circle Bar? - Ja nic złego nie zrobiłem - bronił się słabo chłopiec. - Łowiłem ryby. - Nieważne, czy zrobiłeś coś złego, czy nie. Złamałeś

JAK DWIE KROPLE WODY

31

zasady. I to zarówno moje, jak i Barristerów. - Ledwo trzy­ mała się na nogach. Tak bardzo się bała, co może wyniknąć z nieposłuszeństwa jedynaka. - Zaprowadź konia do stajni i poproś Gabe'a, żeby się nim zajął. Ty masz iść do domu i tam na mnie zaczekać. - Tak, mamo - mruknął przygnębiony Jaime. Mandy patrzyła, jak syn odjeżdża. Czuła na plecach spo­ jrzenie Jesse'a. Paliło ją żywym ogniem. Odwróciła się po­ woli. Niełatwo jej było na niego patrzeć. Przez trzynaście lat prawie wcale się nie zmienił. Był taki podobny do Jamie'ego. Wszystkie stare wspomnienia i sprzeczne uczucia, z jakimi ją zostawił, zbiegły się do Mandy jak na zawołanie. - Przepraszam za zachowanie mego syna - powiedziała w nadziei, że stanowcza postawa zdoła ją przed nimi obronić. - Zapewniam, że to się więcej nie powtórzy. - To mój syn, prawda? Ostry ton zmroził krew w jej żyłach. Mandy spodziewała się tej rozmowy, ale nie spodziewała się nienawiści, z jaką patrzył na nią Jesse. Mimo wszystko nie mogła skłamać. - Jaime nazywa się McCloud - powiedziała z całą sta­ nowczością, na jaką było ją w tej chwili stać. - Urodziłam go i wychowałam bez niczyjej pomocy. Twojej także. W ten sposób Jesse otrzymał odpowiedź na jedno pytanie, które dręczyło go przez całą drogę z Circle Bar. Mandy nie wyszła za mąż. - Nie z mojej winy. - Jesse sprawnie odparował cios. Zsiadł z konia i mocno zaciskając dłonie na lejcach, pod­ szedł do Mandy. Bardzo blisko. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że mam syna?

32

JAK DWIE KROPLE WODY

- Jak ci miałam powiedzieć? Przecież cię tu nie było! Zapomniałeś? Zniknąłeś, nie mówiąc nikomu, dokąd je­ dziesz. - Wróciłem. - Jesse wiedział, że to ona ma rację, ale tym bardziej go to rozwścieczyło. - I mam zamiar dochodzić swoich praw. Odwrócił się na pięcie. - Jesse! Zaczekaj! - Mandy chwyciła go za rękę. Spojrzał na nią z takim obrzydzeniem, że natychmiast go puściła. - Nie rób tego. Proszę! - A to dlaczego? Nie chcesz, żeby się dowiedział, że jego babka była meksykańską służącą? - Dobrze wiesz, że nie o to chodzi. - Mandy miała łzy w oczach. - On jest jeszcze mały. Trudno mu będzie zro­ zumieć... - Co mu będzie trudno zrozumieć? Że jestem jego ojcem? Czy to, dlaczego matka przez tyle lat ukrywała przed nim ten fakt? A może mi powiesz, że chłopak nigdy nie pytał o ojca? - Pytał. Powiedziałam mu o babce Meksykance. Powie­ działam, że jego ojciec zmarł, zanim on się urodził. - To ostatnie mogło być prawdą. Na szczęście twój ojciec źle wycelował. Ale nie umarłem, Mandy! Żyję, jestem i upo­ mnę się o swego syna, czy ci się to podoba, czy nie. Masz dwadzieścia cztery godziny. Możesz wybrać czas i miejsce, ale musimy mu o tym powiedzieć. Będę czekał w baraku na ranczu Circle Bar. Po tym ultimatum wskoczył na konia, spiął go ostrogami i pogalopował przed siebie. Mandy jak martwa patrzyła za nim.

JAK DWIE KROPLE WODY

33

- Wiedziałeś, że jest moim synem? Pete powiesił uzdę na haku. Westchnął, zanim spojrzał na Jesse'a. - Podejrzewałem, ale nie byłem pewien. McCloudowie nie rozpowiadają o swoich rodzinnych sprawach. - To znaczy, że nikt o tym nie wie? - Zaraz po twoim wyjeździe Lucas wysłał Mandy na wschód, do jakiejś kuzynki. Prawie rok jej nie było, a kiedy wróciła, przywiozła ze sobą chłopca. Nie miał więcej jak pół roku. Krążyły plotki, że miała tam jakiś romans, ale tamten mężczyzna nie zdążył się z nią ożenić, bo umarł. - I ludzie w to uwierzyli? - Czemu by mieli nie wierzyć? Tylko ja wiedziałem, żeście się spotykali za plecami Lucasa. - Dzisiaj go nie widziałem. - Na wspomnienie starego McClouda pięści Jesse'a same się zacisnęły. - Chociaż przez cały czas się spodziewałem, że zaraz poczuję na plecach lufę jego strzelby. - Lucasa? - zdziwił się Pete. - Pewnie, że Lucasa. Kogóż by innego? - Trochę trudno by mu było wygrzebać się z grobu. - Lucas nie żyje? - zdziwił się Jesse. - Od dziewięciu lat. Może nawet od jedenastu. Dostał apopleksji. Niedługo po tym, jak Mandy przywiozła dziecko. - Zaraz... - Jesse kompletnie nic z tego nie rozumiał. - Skoro Lucas nie żyje, to kto prowadzi ranczo? - Mandy. Gabe jej pomaga. Jesse usiadł na beli siana. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa. A więc Lucas od jedenastu lat nie żyje, myślał. Gdybym nie uciekł, pewnie bylibyśmy razem. Ja i Mandy. I Jaime.

34

JAK DWIE KROPLE WODY

„Nie mogę, Jesse", przypomniały mu się słowa Mandy. Przesunął palcami po włosach, jakby w ten sposób można było pozbyć się koszmarnych wspomnień. To nie Lucas, ale Mandy zerwała nasz związek, pomyślał. - Idę do baraku - mruknął, wstając. - Ty zostajesz? - Też zaraz przyjdę - mruknął Pete. - Tylko skończę ob­ rządzać konie. - Może zadzwonić do Merideth? - zaproponowała Sam. - Merideth nic tu nie pomoże. - Mandy odwróciła się od okna. - Mogłabyś się u niej schronić. Szkoda, że nie pojechałaś z nią do Nowego Jorku. Na szczęście jeszcze nie jest za późno. Możecie polecieć choćby jutro. Jesse nigdy nie wpad­ nie na pomysł, żeby was tam szukać. - To by tylko odwlekło sprawę. - Więc powiesz Jaime'emu prawdę? - A cóż innego mogę zrobić? Obie wiemy, że Jesse jest ojcem mojego dziecka. Nasza ucieczka nie powstrzyma go od dochodzenia swoich praw. - Ciekawe, jak ty to wszystko wytłumaczysz synowi westchnęła Sam. - Nie wiem. - Mandy znów wpatrywała się w ciemność nocy. - Nie mam żadnego pomysłu. Kiedy tylko Sam poszła spać, Mandy znalazła w książce telefonicznej numer Circle Bar. W spisie telefonów rancza był także numer do baraku pracowników. Dłonie jej drżały, kiedy naciskała klawisze. Jesse podniósł słuchawkę po trzecim dzwonku. Miał roze-

JAK DWIE KROPLE WODY

35

spany głos. Mandy omal nie straciła przytomności. Zdołała się odezwać dopiero, kiedy po raz trzeci powtórzył „halo". - Jesse? - zapytała zupełnie bez sensu. - Tak, to ja. - Chciałabym z tobą porozmawiać. - Słucham, o co chodzi? - Nie tak. Osobiście. Moglibyśmy się spotkać? - Gdzie? - zapytał, po długiej jak wieczność chwili mil­ czenia. Uszczęśliwiona, że nie odmówił, gorączkowo próbowała wymyślić jakieś miejsce, gdzie nikt by ich nie mógł ani zobaczyć, ani podsłuchać ich rozmowy. Nic jej nie przycho­ dziło do głowy. Za to Jesse miał pomysł. - Na polance. Będę czekał o północy. Wyłączył się, zanim Mandy zdążyła zaprotestować. Bardzo chciała przyjechać tam przed nim. Potrzebowała czasu, żeby oswoić się z tym dobrze znanym miejscem, które kiedyś służyło im za schronienie. Niestety, Jesse znów ją uprzedził. Z dłońmi pod głową leżał w cieniu starego dębu. Kapelusz zsunął na twarz. Wy­ glądał tak, jakby spał. Na ten widok Mandy przypomniała sobie wszystko, co ich niegdyś łączyło. Wprawdzie teraz los jej jedynego dziecka zależał od tego mężczyzny, ale to właśnie ten mężczyzna był ojcem Jaime'ego i pierwszą miłością Mandy. Pierwszą, ostat­ nią i jedyną. Przez tyle lat starała się o nim zapomnieć... Nie zdołała. - Jesse - powiedziała cicho. - No - mruknął.

36

JAK DWIE KROPLE WODY

- Jestem. - Widzę. - Odsunął z twarzy kapelusz. Usiadł. - Mam za plecami strzelbę? - Oszalałeś! Jasne, że nie. - Wolałem się upewnić. - Wstał i rozprostował kości. Gdzie Jaime? - W domu. Śpi. Chciałam porozmawiać z tobą na osob­ ności. - Rozmawiaj - zgodził się łaskawie. Mandy niespokojnie rozejrzała się wokoło. Jakby bała się, że cień przeszłości wypadnie z krzaków i ją pochwyci. - Boisz się mnie? - zapytał Jesse. - Nie - skłamała. - Choć przyznam, że dziwię się, dla­ czego właśnie to miejsce wybrałeś. - Bo tu się wszystko zaczęło - odparł. - Tu począł się Jaime. Nie sądzisz, że to najlepsze miejsce na omawianie jego przyszłości? Ruchem głowy wskazał kępę trawy, na którą w tej chwili padało srebrne światło księżyca. - Właśnie tam - opowiadał Jesse, jakby Mandy nie znała tej historii. - Rozkładałem koc i czekałem na ciebie. Ty wy­ mykałaś się z domu, kiedy wszyscy spali, i biegłaś na spot­ kanie swego meksykańskiego kochanka. Łzy napłynęły Mandy do oczu. Mocno zacisnęła powieki, żeby nie popłynęły po policzkach, żeby jej nie zdradziły. Proszę, nie rób mi tego, błagała Jesse'a w myślach. Jesse jednak ani myślał jej oszczędzać. Wciąż jeszcze bardzo go bolało, że Mandy wolała swego ojca, a nie jego. Chciał, żeby poczuła się co najmniej tak samo paskudnie. Chciał ją zranić tak samo głęboko, jak zraniono jego.

JAK DWIE KROPLE WODY

37

Podszedł do niej, odsunął spadające jej na ramiona włosy i pocałował w nie osłoniętą już szyję. Mandy zadrżała. Fala gorąca zalała całe jej ciało. - Wybiegałaś z tamtych krzaków. - Jesse położył dłonie na jej ramionach. - Zdyszana. Oczy ci błyszczały i śmiałaś się, kiedy się do mnie przytulałaś. Pamiętasz to, Mandy? Pamiętasz, jak mówiłaś, że mnie kochasz? Obiecywałaś, że tak będzie zawsze. - Pamiętam - wyszeptała. Niczego nie musiał jej przypo­ minać. Wspomnienia przez całych trzynaście lat nie dawały jej spokoju. - Kłamałaś, prawda? - Jesse bez ostrzeżenia mocno ścis­ nął ramiona Mandy. - Kłamałaś wtedy tak samo, jak teraz okłamujesz mojego syna. - Czego ty ode mnie chcesz? - zawołała przerażona. Nie mogła uwolnić się z bolesnego uścisku. - Oddaj mi dziecko. - Nie! - krzyknęła histerycznie. - Nie chcę ci go zabrać. Nawet gdyby to było możliwe. Chcę tylko, żeby był nie tylko twoim, ale także moim synem. I dopnę swego. Jeśli nie będę miał innego wyjścia, to nawet bez twojej pomocy. Groźba poskutkowała jak kubeł zimnej wody. Mandy w jednej chwili przypomniała sobie, po co tu przyszła. Miała przekonać Jesse'a, że powinien zostawić syna w spokoju i nie dochodzić swych praw do niego. - Wiem. - Z trudem udało jej się opanować drżenie. Przemyślałam sobie to, co powiedziałeś. Uważam, że masz rację. Jaime powinien wiedzieć, kto jest jego ojcem. Masz do niego takie samo prawo jak ja.

38

JAK DWIE KROPLE WODY

Wcale nie to chciała powiedzieć. Słowa wymknęły się jej spod kontroli. Nie wiedziała, jak można by je cofnąć. - Więc w czym problem? - Widzisz... - Mandy spuściła głowę. Nie mogła patrzeć Jesse'owi w oczy. - Nie jestem pewna, jak Jaime przyjmie tę wiadomość. Zrozum, to mógłby być dla niego prawdziwy szok. - Nie mniejszy niż dla mnie. Do głowy mi nie przyszło, że mam dziecko. - No, tak. - Dopiero teraz dotarło do niej, co przeżył Jesse, kiedy zorientował się, że Jaime jest jego synem. Ale on wie, że ma ojca. A raczej miał. Powiedziałam mu, że jego ojciec nie żyje. Wyobrażasz sobie, jak się zacho­ wa, kiedy okaże się, że ty jesteś jego zmarłym ojcem? Czy wiesz, jak to może wpłynąć na rozwój dwunastoletniego chłopca? - Nie ja go okłamałem, tylko ty - burknął Jesse. - Owszem. - Mandy podniosła głowę. - A co mu miałam powiedzieć, kiedy zaczął mnie pytać o ojca? Nie miałam pojęcia, gdzie się podziewasz. Tak było łatwiej. Ciekawe, jak ty byś w takiej sytuacji wytłumaczył dziecku, dlaczego tatuś z nim nie mieszka. - No więc teraz powiesz mu prawdę i wytłumaczysz, dla­ czego przez całe życie go oszukiwałaś. - Wiem, o co ci chodzi. - Mandy poczuła wzbierający gniew. - Chcesz, żeby Jaime myślał, że to ja jestem wszy­ stkiemu winna, a ty wystąpisz w roli skrzywdzonej ofiary. Chyba nie dość się nad tym zastanawiałeś. W przeciwnym razie wiedziałbyś, jak bardzo się mylisz. - Oświeć mnie, jeśli łaska.

JAK DWIE KROPLE WODY

39

- Jaime na pewno zapyta, dlaczego nie było cię z nami, kiedy się urodził. Będzie miał do ciebie żal o to, że zostawiłeś go samego, że nie pomagałeś mu dorastać. Mógłby cię nawet znienawidzić. Założę się, że nie wziąłeś pod uwagę takiej możliwości. Rzeczywiście, o tym nie pomyślał. Mandy domyśliła się tego, ponieważ nawet słowem się nie odezwał. - Jasne, że nie wziąłeś - powiedziała zadowolona z siebie. - Jeśli masz nadzieję, że po tym oświadczeniu zniknę na zawsze, to grubo się pomyliłaś - odezwał się Jesse. - Jaime jest także moim synem. Mam prawo być jego ojcem. - Wcale nie zamierzam cię tego prawa pozbawiać. Chcia­ łabym tylko, żeby wszystko odbyło się bez szkody dla dziecka. - Co proponujesz? - Chłopiec powinien cię najpierw poznać. Zaprzyjaźnicie się, a potem mu powiemy. - Jakim cudem mam się zaprzyjaźnić z chłopcem, który jest o dwadzieścia lat młodszy ode mnie? - zawołał zdespe­ rowany Jesse. - Poza tym ja jestem Barristerem, a on McCloudem. Mało prawdopodobne, żebyśmy mogli się gdzieś spotkać. - O tym też pomyślałam. Chyba znalazłam rozwiązanie. - Jakie? - Patrzył na nią podejrzliwie. - Mamy na ranczu ogiera, z którym nikt nie potrafi sobie poradzić. Powiem Jaime'emu, że wynajęłam cię do ujeżdża­ nia tego konia. Dzięki temu nikt nie będzie się dziwił twojej obecności na naszym ranczu. No i oczywiście będziesz mógł być blisko chłopca.

40

JAK DWIE KROPLE WODY

- A nie zapyta, dlaczego płacisz Barristerowi za to, żeby ci ujeździł konia? - Jesse nie wierzył w jej dobre intencje. - Nie zapyta. Ma do mnie zaufanie - odparła Mandy. - Reszta zależy od ciebie. Jesse usiadł na zwalonym pniu drzewa. Ukrył twarz w dłoniach. Mandy niecierpliwie czekała na odpowiedź. Na­ wet oddychać przestała. Wreszcie Jesse podniósł do góry głowę. - Kiedy zaczynam? - spytał.

ROZDZIAŁ TRZECI

Jesse nie spieszył się z wprowadzaniem w życie planu Mandy. Nie dlatego, żeby obawiał się narowistego konia. Na koniach się znał, ale nigdy przedtem nie miał do czynienia z dziećmi. Nie wiedział, co ma robić, żeby dwunastoletni chłopiec go polubił. Zwłaszcza że ten chłopiec był jego ro­ dzonym synem. Rozważenie tego problemu zajęło mu całe trzy dni. Wre­ szcie zebrał się na odwagę i pojechał na Ranczo Złamanego Serca. Dawno minęło południe, kiedy zaparkował furgonetkę przy wybiegu dla koni. Zanim zdążył wysiąść z samochodu, otoczyli go pracują­ cy na ranczu ludzie. Po ich minach widać było, że mu nie ufają i że gotowi własną piersią bronić Mandy, Jaime'ego i rancza. Wszyscy byli uzbrojeni: jeden w łopatę, drugi w widły; inni mieli liny, powrozy i co tam któremu wpadło w ręce. Zdawało mu się, że usłyszał, jak któryś z nich nazwał go meksykańskim zasrańcem, lecz w tej sytuacji wolał puścić taką zniewagę mimo uszu. - Po coś tu przyjechał? - zapytał groźnie Gabe. Zanim Jesse zdążył się odezwać, przez kordon otaczają­ cych go mężczyzn przedarła się Mandy. - Cześć, Jesse! - Uśmiechnęła się do niego, dając tym

42

JAK DWIE KROPLE WODY

samym do zrozumienia, że Jesse jest tu mile widziany. - Ro­ zumiem, że zdecydowałeś się pracować z tym ogierem. - Tak jest - odparł. Na wszelki wypadek nie spuszczał z oka mężczyzn, którzy wciąż podejrzliwie mu się przy­ glądali. ' - Świetnie. Chodź ze mną do stajni. Pokażę ci, o którego konia chodzi. Jesse zatrzasnął drzwi furgonetki. Otaczający go męż­ czyźni poruszyli się, żeby mu zrobić przejście, choć przez cały czas czuł na plecach ich niechętne spojrzenia. Dopiero w stajni trochę się odprężył. - Zapomniałaś uprzedzić swoich ludzi, że się mnie spo­ dziewasz? - zapytał. - Nie zapomniałam, tylko nie byłam pewna, czy w ogóle przyjedziesz. Jesse'owi nie podobało się, że Mandy zachowuje się wo­ bec niego tak obojętnie. Wyglądała tak samo jak wtedy, kiedy miała siedemnaście lat i kiedy Jesse się w niej zakochał. Za­ chciało mu się mieć ją blisko siebie. Może nawet pocałować. Niestety, nie mógł sobie na to pozwolić. - A miałem inne wyjście? - zapytał. Podniósł leżący na ziemi zwój liny. - Gdzie Jaime? - Gdzieś tu się kręci. Prędzej czy później na pewno się pokaże. - A co mam robić, zanim się pokaże? - Masz ujeździć konia. - Mandy ruchem głowy wskazała stojące w odległym boksie piękne zwierzę. Podeszli do boksu. Czarny ogier spojrzał na nich groźnie. - Jak mu na imię? - spytał Jesse. - Judasz - odparła z nie ukrywaną dumą Mandy,

JAK DWIE KROPLE WODY

43

- Judasz? - powtórzył Jesse. - Dziwne imię dla konia. - Doskonale do niego pasuje. - Mandy z uśmiechem przyglądała się chlubie swego stada. Dopiero kiedy się od­ wróciła, Jesse zauważył, że uśmiech jest cokolwiek sztuczny. Nie rozświetlał jej oczu. - Radzę ci o tym pamiętać. Lepsi od ciebie skręcili sobie na nim karki. Jesse siedział na najwyższej belce ogrodzenia. Lasso zawiesił sobie na kolanie, słońce grzało mu plecy. Patrzył, jak czarny ogier, parskając i orząc ziemię kopytami, galopuje po wybiegu. Jesse już wiedział, że niełatwo mu będzie ujeździć tego konia. Na razie nie udało mu się nawet do niego podejść. - Cześć! Co robisz? - Przez podwórko biegł ku niemu Jaime. - Twoja mama chce, żebym ujeździł tego konia. - Jesse uśmiechnął się, choć nie miał po temu żadnego powodu. - Fajnie! - ucieszył się Jaime. Wdrapał się na ogrodzenie i usiadł obok Jesse'a. Tak jak zapewniała Mandy, nie widział w jego obecności niczego podejrzanego. - Już na nim jeździłeś? - zapytał podekscytowany. - Nie. - Jesse się roześmiał. - Na razie go obserwuję. - Po co? - Muszę się dowiedzieć, jak reaguje na rozmaite bodźce. To ważne, kiedy się chce ujeździć konia. Jaime skinął głową, co miało oznaczać, że doskonale ro­ zumie. Popatrzył na ogiera. - Gabe mówi, że dzięki temu koniowi przybędzie w oko­ licy wdów. Uważa, że mama powinna go zastrzelić, zanim ten drań kogoś zabije.

44

JAK DWIE KROPLE WODY

- Naprawdę? - Jesse bardzo się zdziwił. - A co na to twoja mama? - Nie wiem. Zauważyła, że podsłuchuję, i zamknęła drzwi. Nic więcej nie słyszałem. - To niegrzecznie podsłuchiwać. - Jesse roześmiał się i potargał i tak już rozczochrane włosy chłopca. - Mama też tak uważa. - Jaime spuścił głowę. Czubkiem buta kopał grudkę ziemi. - Mama ma rację. One zwykle mają rację. - I potrafią dać się człowiekowi we znaki - westchnął Jaime. Jesse pomyślał sobie, że może powinien stanąć w obronie Mandy i wszystkich innych matek, ale w końcu dał sobie spokój. Przecież nie po to tu siedział. Miał zaprzyjaźnić się z Jaime'em. W tej chwili to było dla niego najważniejsze. - Krótko cię trzyma, co? - zapytał. - No - mruknął Jaime. - Zwłaszcza ostatnio. Jesse pomyślał, że to „zwłaszcza ostatnio" musi mieć związek z jego powrotem. Czyżby Mandy obawiała się, że go porwę? Przecież ja nie chcę jej niczego zabierać. A już na pewno nie miłość syna. Chcę tylko poznać Jamie'ego i oficjalnie uznać go za swoje dziecko. - Gorąco dziś - powiedział, ocierając spocony kark ol­ brzymią chustką. Pomyślał sobie, że najgorsze ma już za sobą, a rozmowa o pogodzie to niezły początek nowej przy­ jaźni. Zresztą od czegoś przecież musiał zacząć. - No. - Jaime zmrużył oczy. Spojrzał w słońce. - Wolał­ bym teraz siedzieć nad strumieniem i łowić ryby. - Okoni tam jest tyle, że można by je ręką łapać - dodał Jesse.

JAK DWIE KROPLE WODY

45

- Lubisz łowić ryby? - Jaime bardzo się zdziwił. - Jasne. Myślisz, że tylko ty jeden kłusujesz na wodach sąsiadów? Kiedy byłem chłopcem, często zakradałem się na wasze ranczo. Znasz ten stary staw w kotlinie? Wiesz, o któ­ rym mówię? - No. W wodzie leżą połamane drzewa. Okonie lubią takie zakamarki - rozmarzył się Jaime. I prawie natychmiast wpadł mu do głowy genialny pomysł. - Pójdziesz ze mną na ryby? Jaime tak bardzo przejął się swoją propozycją, że omal nie spadł z ogrodzenia. - Sam nie wiem... - Jesse udawał, że się waha, choć przecież dokładnie o to mu chodziło. - Nie wiem, co by na to powiedziała twoja mama. Nie masz już nic do zrobienia? - Gdybyś ty ze mną poszedł, to by pozwoliła. - Jaime już złaził z płotu. - Chodźmy ją zapytać. Jesse poszedł za chłopcem. Już się cieszył na myśl, że będzie mógł spędzić z synem całe popołudnie. Zatrzymał się przed domem. Nie wiedział, czy zaprosze­ nie Mandy na Ranczo Złamanego Serca obejmowało także wchodzenie do domu. - No, chodź! - Jaime pociągnął go za sobą. - Mama jest w gabinecie. Pracuje. Jesse zdjął kapelusz, wszedł do domu i cichutko zamknął za sobą drzwi. Przeszli przez kuchnię, minęli duży hol i za­ trzymali się przed drzwiami gabinetu. Były otwarte. Choć Jaime nazywał to miejsce gabinetem mamy, na pier­ wszy rzut oka widać było, że poprzednim jego właścicielem był Lucas McCloud. Na ścianach wisiały jego trofea myśli­ wskie, a w niewielkiej, zamykanej na klucz szafce mieścił się

46

JAK DWIE KROPLE WODY

domowy arsenał broni. Na podłodze przed masywnym biur­ kiem leżała skóra wielkiego niedźwiedzia. Za tym biurkiem, wśród wypchanych zwierzęcych łbów i spreparowanych ryb, siedziała Mandy. Podniosła głowę znad papierów i spojrzała na Jesse'a. W jej pięknych oczach czaił się strach. - Jaime zaprosił mnie na ryby - Jesse uznał, że powinien wytłumaczyć się z niespodziewanego najścia - ale mu po­ wiedziałem, że najpierw musimy zapytać ciebie. - Rozumiem. - Mandy powoli wstała z krzesła. Wciąż trzymała w dłoni długopis, jakby to była niebezpieczna broń, której w tej sytuacji lepiej się nie pozbywać. - Zrobiłeś wszy­ stko, co do ciebie należało, Jaime? - Tak jest - odparł z dumą chłopiec. - A śmieci wyrzuciłeś? - Ojej! - stropił się Jaime. - Zapomniałem o śmieciach. - Najpierw obowiązki, a potem zabawa - powiedziała surowo Mandy. - Potem wyrzucę śmieci - targował się Jaime. - Znasz moje zasady. - Mandy ani myślała ustąpić. Jaime spojrzał na Jesse'a. Już wiedział, że nie ma sensu spierać się z matką. - Zaczekaj na mnie, dobrze? - poprosił. - To nie potrwa długo. Odwrócił się na pięcie i wybiegł z gabinetu. Jesse został sam, z kapeluszem w dłoni. - Czy mnie też to dotyczy? - zapytał. - Co takiego? - zaniepokoiła się Mandy. - Czy ja też muszę najpierw wypełnić obowiązki? Mandy skrzywiła się. Wróciła do biurka i usiadła na krześle.

JAK DWIE KROPLE WODY

47

- Zasady, które ustanawiam, dotyczą wyłącznie mojego syna - odparła. - O ile wiem, dotyczą także zatrudnionych na ranczu ludzi. - Owszem!- Mandy nawet na niego nie spojrzała. Noto­ wała coś w rozłożonej na biurku księdze. - Choć mam wra­ żenie, że nie wszyscy lubią, kiedy rozkazuje im kobieta. Jesse już nie miał wątpliwości, że jego obecność wprawia Mandy w zakłopotanie. I właśnie o to mu chodziło. Postano­ wił zrobić coś, co zupełnie wytrąciłoby ją z równowagi. Przysiadł na brzegu biurka. - Co robisz? - zapytał. - Nie twój interes - odparła, siląc się na obojętność. Chociaż właściwie mogę ci powiedzieć. Spisuję nowo uro­ dzone źrebięta. To w końcu żadna tajemnica. Jesse pochylił się nad nią. Omal się nie roześmiał, widząc, jak konwulsyjnie ściska długopis. - Nieźle się te twoje kobyły spisują - pochwalił. - Masz wspaniałe ogiery. - Mam dwa. - Mandy zaczerwieniła się po same uszy. - Judasz jest jednym z nich - bardziej stwierdził niż za­ pytał Jesse. - Tak. Ma rewelacyjny rodowód. Jest synem Szatana. Jesse doskonale pamiętał tamtego czarnego ogiera, który tylko Lucasowi pozwalał się dosiadać. - Jaime mi powiedział, że Judasz zwiększy liczbę wdów w tej okolicy. Czy dlatego zaproponowałaś mi, żebym go ujeździł? Masz nadzieję, że mnie zabije i w ten prosty sposób pozbędziesz się kłopotu? - Bzdura! - Mandy zerwała się na równe nogi. Rzuciła

48

JAK DWIE KROPLE WODY

długopis na biurko. - Nie najęłabym człowieka do ujeżdże­ nia konia, gdybym nie była pewna, że potrafi sobie z nim poradzić. Aż taka podła nie jestem. Jesse także wstał. Podszedł do Mandy. Bardzo blisko. - A więc uważasz, że ja sobie z nim poradzę? - Jesse dotknął palcem jej szyi. Mandy poruszyła się niespokojnie. Jesse uśmiechnął się. Nieźle udawała obojętność, ale on nie dał się na to nabrać. - Gdybym tak nie uważała, nigdy bym ci nie zapropono­ wała tej pracy. - Mandy gniewnie odsunęła jego dłoń. Jesse patrzył na jej zaczerwienione policzki, a potem spo­ jrzał prosto w oczy. Zobaczył w nich nie tylko strach, ale i... pożądanie. Teraz już wiedział, jak ją ukarać. Za wszystko, co z jej powodu wycierpiał. - Dobrze wiedzieć - mruknął, przysuwając się do niej bardzo blisko. - Jak się zapewne domyślasz, potrafię sobie poradzić nie tylko z krnąbrnym koniem. Mógłbym... - Już jestem gotów! - rozległ się w korytarzu radosny okrzyk Jaime'ego. Jesse zdążył się cofnąć, zanim chłopiec wbiegł do gabinetu. Udawał, że podziwia ogromną paszczę wypchanego szczupaka. - Ja też, synku. - Uśmiechnął się do Jaime'ego. Objął go ramieniem, a do Mandy puścił oczko. Choć zdawało się, że to niemożliwe, rumieniec na jej policzkach przybrał bardziej intensywny odcień. Mandy ze ściśniętym sercem patrzyła, jak szli, śmiejąc się i rozmawiając. Jak starzy przyjaciele. Usiadła, oparła łokcie na biurku i zakryła twarz dłońmi. Dlaczego on mi to robi? myślała zrozpaczona. Dlaczego tak się zachowuje? Czyżby chciał, żebym znów go zapragnę-

JAK DWIE KROPLE WODY

49

ła? Co gorsza, doskonale mu się to udaje. Kilka dni temu na naszej polance było dokładnie tak samo. Ale dlaczego? Prze­ cież wiem, że mnie nienawidzi. Na każdym kroku mi to okazuje. No, może nienawiść to za wielkie słowo, ale na pewno ma do mnie żal o to, że nie powiedziałam mu o Jaime'em. Jej własne zachowanie w obecności dawnego kochanka złościło ją i jednocześnie zawstydzało. Ale najgorsze ze wszystkiego było to, że bardzo tęskniła za dotknięciem jego dłoni, za pieszczotą, o której przez trzynaście lat mogła tylko marzyć. Usłyszała, że Jaime i Jesse wracają, zanim jeszcze mogła ich dojrzeć. Wracali tak samo, jak wychodzili z domu: śmie­ jąc się i rozmawiając jak starzy przyjaciele. Mandy tłuma­ czyła sobie, że powinna się z tego cieszyć, że Jesse po to przyjechał na ranczo, żeby zaprzyjaźnić się z jej synem. Z ich synem. A jednak zrobiło się jej przykro. Przez dwanaście lat była dla Jaime'ego matką i ojcem w jednej osobie, najważ­ niejszym dorosłym w jego życiu. Teraz, kiedy pojawił się Jesse, pozycja Mandy została poważnie zagrożona. - Witam wędkarzy - zawołała, uśmiechając się z trudem. Zdołała zdusić dławiącą ją zazdrość. Była bardzo dumna z siebie. - Udało wam się coś złapać? Roześmiany od ucha do ucha Jaime pokazał matce siatkę pełną okoni. - No, no... - Mandy z niedowierzaniem kręciła głową. - Chyba nawet da się z tego zrobić obiad. - Ja i mój amigo też tak uważamy. - Jaime podał matce siatkę.

50

JAK DWIE KROPLE WODY

- Amigo! - powtórzyła zaskoczona Mandy. - To znaczy przyjaciel. Po hiszpańsku - wyjaśnił Jaime. - Jesse nauczył mnie kilku hiszpańskich słów, kiedy łowili­ śmy ryby. - Ach, tak - mruknęła Mandy. Spojrzała na Jesse'a. Miał taką minę, jakby oczekiwał, że zrobi mu awanturę. - Jesse zje z nami obiad, dobrze? - powiedział Jaime. Teraz Mandy spojrzała na syna. Z wielką przyjemnością by się na tę propozycję nie zgodziła, ale Jaime patrzył na nią z taką nadzieją. Nie chciała mu sprawiać przykrości. Nie chciała też sprawić przyjemności Jesse'owi, który najwy­ raźniej spodziewał się stanowczej odmowy. - Oczywiście, kochanie. - Z czarującym uśmiechem po­ dała ryby Jesse'owi. - Teraz Jesse oczyści ryby, a ty się przez ten czas wykąpiesz. - Ale... - Żadne ale, młody człowieku. Śmierdzisz tak, jakbyś się wytarzał w przynęcie na ryby. Jaime zrozumiał, że tej bitwy na pewno nie wygra. Wprawdzie zrobił urażoną minę, ale posłusznie wszedł do domu. Jesse i Mandy zostali sami. Tego Mandy najbardziej się obawiała. Wskazała Jessowi stojący nieopodal stół z metalo­ wym blatem. - Tam możesz wyczyścić ryby - powiedziała. - Noże i miski są pod blatem. Na haku wisi wiadro. Możesz z niego skorzystać, jeśli będziesz potrzebował wody. Już miała odejść, ale zatrzymały ją słowa Jesse'a. - Dziękuję.

JAK DWIE KROPLE WODY

51

Mogłaby sobie pomyśleć, że dziękuje jej za wskazówki, co gdzie można znaleźć. Jednak ton jego głosu dobitnie świadczył o tym, że nie o to mu chodziło. Jesse dziękował jej za to, że pozwoliła mu zaprzyjaźnić się z synem. - Robię to, co uważam za uczciwe - odparła Mandy. Odwróciła się na pięcie i szybko weszła do domu. Nie chciała czekać na to, co Jesse miałby jej jeszcze do powie­ dzenia. Z kuchni widać było stół i pracującego przy nim Jesse'a. Mandy wmawiała sobie, że wcale go nie obserwuje, że tylko przypadkiem znalazł się w polu jej widzenia. Czy to jej wina, że obierała ziemniaki, stojąc przy oknie? Zawsze tak robiła. Usytuowany przy oknie zlew to najlepsze miejsce do obierania ziemniaków. No i do obserwacji. Widać stąd całe podwórze. Było gorąco, więc Jesse zdjął koszulę. Z każdym ruchem noża napinały się mięśnie na jego ramionach. Strużki potu spływały mu po plecach i ginęły pod paskiem spodni. Mandy nie mogła od niego oderwać oczu. Nóż wypadł jej z dłoni. Stała i patrzyła na mężczyznę, który kiedyś był jej tak bliski. Najbliższy na świecie. Jak nikt inny znała jego ciało, każdy jego zakamarek. Wiedziała, po jakich przygo­ dach pozostały blizny i jaki efekt osiągnie, dotykając tego czy innego miejsca. Czasem był to śmiech, a czasem wes­ tchnienie. Kiedyś dotykała go bez obaw i bez odrobiny wsty­ du. Tak bardzo go kochała... I on też ją kochał. Bez pamięci. Tymczasem Jesse, który właśnie skończył czyścić ryby, postawił wiadro z wodą na stole i zaczął się myć. Nie myśląc o tym, co robi, Mandy wzięła czysty ręcznik i wyszła na podwórze.

52

JAK DWIE KROPLE WODY

- Masz - powiedziała, podając ręcznik Jesse'owi. Spojrzał na nią zdziwiony. Teraz nie dostrzegł w jej oczach strachu, który widział tam wcześniej. Całym ciałem, wyrazem twarzy mówiła, jak bardzo go pożąda. - Dziękuję. - Wziął od niej ręcznik. Kiedy się wytarł, zauważył, że Mandy jak zahipnotyzo­ wana patrzy na jego tors. Wyciągnęła rękę i drżącym palcem dotknęła miejsca, w które trafiła wystrzelona przez Lucasa kula. Jej oczy na­ pełniły się łzami. - Przepraszam - szepnęła. Zanim zdążył pomyśleć, już trzymał jej dłoń w swojej. Mocno przytulił do blizny. - To nie ty do mnie strzelałaś, tylko Lucas - przypomniał Mandy. - Tak, ale... - Nie mam do ciebie żalu o to, że Lucas mnie postrzelił. - Ale tego, że nie chciałam z tobą zostać, nie wybaczyłeś mi. - Mandy patrzyła prosto w jego ciemne oczy. - Gdzie jesteście? - dobiegł ich głos Jaime'ego. Odskoczyli od siebie jak oparzeni. - Tutaj! - zawołał Jesse. Na wszelki wypadek wziął do ręki miskę ze sprawionymi rybami. - Jesteś głodny? - Jasne - odparł Jaime. Jego czarne jak u Jesse'a, mokre włosy lśniły w promieniach zachodzącego słońca. - Kiedy będzie obiad? Jesse siedział oparty plecami o ścianę baraku. Zapadł zmrok, było cicho. Ależ ze mnie głupiec! wyrzucał sobie poniewczasie. Na-

JAK DWIE KROPLE WODY

53

leżało odtrącić jej rękę albo uczynić coś jeszcze gorszego. Jak ona śmiała mnie dotykać! A ja, idiota, dałem się nabrać na te jej zapłakane oczy! Jesse doskonale wiedział, że gdyby Jaime nie pojawił się na podwórku, przytuliłby Mandy do siebie i scałował z jej oczu łzy. Wszystkie, co do jednej. A przecież wcale tego nie chciał. Dawno już nauczył się, że Mandy nie można ufać. Obie­ cywała złote góry, a kiedy przyszło co do czego, nie dotrzy­ mywała słowa. Jesse nie miał zamiaru nigdy więcej dać się nabrać na jej kłamstwa. Tamten jeden raz zupełnie mu wystarczył. Przez całych trzynaście lat nie mógł o niej zapomnieć. Nie chciał wszystkiego przeżywać od nowa, rozdrapywać dawno za­ bliźnionych ran. Niczego nie chciał od Mandy McCloud. Niczego, oprócz swojego syna. Margo weszła do stajni. Zmrużyła oczy, chcąc jak naj­ szybciej przyzwyczaić je do panującego tam mroku. Pete stał daleko od niej i siodłał konia. - Gdzie on jest? - zapytała zniecierpliwiona. - Jeśli chodzi pani o Jesse'a, to go tutaj nie ma - odparł Pete, nie odwracając głowy. - Widzę. Chcę wiedzieć, gdzie jest. - To jego sprawa, gdzie chodzi i co robi. - Pete poprawił popręg. - Powinnam się domyślić, że od ciebie niczego się nie dowiem. - Margo ziała ninawiścią. - To po co pytać? - Pete wzruszył ramionami.

54

JAK DWIE KROPLE WODY

Margo się wściekła. Strasznie ją denerwował ten Pete, który za nic nie chciał przyjąć do wiadomości, że teraz ona jest panią na Circle Bar. Za życia Wade'a nigdy by się nie ośmielił mówić do mnie tym tonem, pomyślała. A odkąd przyjechał ten bękart, jesz­ cze bardziej się rozzuchwalił. - Zawsze go broniłeś - powiedziała z wyrzutem. - Na­ wet kiedy był jeszcze dzieckiem. - Ktoś musiał się nim opiekować, a nikt się jakoś do tej roboty nie palił - odparł Pete. - Ani Wade, ani pani. - A niby dlaczego miałabym się nim zajmować? To Wa­ de'a bękart, a nie mój. - Lepiej uważać na to, co się mówi. - Pete spojrzał na nią z nie ukrywanym obrzydzeniem. - Ten bękart jest teraz wła­ ścicielem rancza. - Nigdy by do tego nie doszło, gdybym miała w tej spra­ wie coś do powiedzenia - warknęła Margo i wściekła jak furia wyszła ze stajni. W końcu miała swoje sposoby. Bez trudu mogła się do­ wiedzieć, dokąd i po co jeździ Jesse. Jesse stał na środku wybiegu, bacznie obserwując szale­ jącego ogiera. Już czwarty dzień usiłował obłaskawić zwie­ rzę, ale wciąż nie mógł się do niego zbliżyć. - No, mały - zagadywał konia. - Uspokój się. W odpowiedzi koń rzucił głową, stanął na tylnych nogach, przednimi bijąc powietrze. - Wiem, maluśki. Ty tu jesteś panem - zapewniał go Jes­ se. - Nikt nie ma zamiaru odbierać ci tej godności. Wyciągnął rękę i zbliżył się do ogiera. Tylko o krok.

JAK DWIE KROPLE WODY

55

- Ale nawet największego pana da się obłaskawić - mruknął do siebie. - Mógłbyś się w końcu poddać. Obu nam wyszłoby to na zdrowie. Nie ma sensu gotować się na tym upale. Koń podniósł głowę i zarżał głośno, jakby słowa Jesse'a serdecznie go ubawiły. Odwrócił się, ale zanim zdążył się zbliżyć, Jesse już był na szczycie ogrodzenia. Chwilę później leżał jak długi po jego drugiej stronie. Jęknął. - Niezły skok. Dopiero teraz zauważył Gabe'a. Stary musiał mu się przy­ glądać od jakiegoś czasu. Jesse się nie ruszał. Sprawdzał, czy nic sobie nie połamał. - Cały jesteś? - zapytał Gabe. - Raczej tak. - Jesse uniósł się na łokciu. Patrzył na sza­ lejącego w zagrodzie konia. - Wredna bestia. - Fakt - przyznał Gabe. - Sto razy mówiłem Mandy, że­ by dała sobie z nim spokój. Jego nie da się ujeździć. Niech sobie chodzi po pastwisku z kobyłami i robi to, do czego go Pan Bóg stworzył. Ale ona się uparła i koniecznie chce zrobić z niego konia wierzchowego. - Mandy ma zamiar dosiadać Judasza? - Tak mówi. - Gabe pokręcił głową, jakby sam nie mógł w to uwierzyć. Jesse wstał, podniósł z ziemi kapelusz, dokładnie go otrzepał i włożył na głowę. - No, no - mruknął. - To się jeszcze okaże. Poszedł prosto do domu. Bez pukania wszedł do środka, minął kuchnię i poszedł prosto do gabinetu. Oparł obie dłonie na wielkim biurku. Pochylił się tak nisko, że prawie dotykał twarzą włosów Mandy.

56

JAK DWIE KROPLE WODY

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że to ty masz jeździć na tym czarnym diable? - zapytał. - Czy chodzi ci o Judasza? - zapytała Mandy, odsuwając się na tyle, na ile to było możliwe. - A jak myślisz? - wrzasnął Jesse. - Masz się trzymać z daleka od tego potwora! To wariat i morderca! Jeśli nawet uda mi się nałożyć mu siodło, to nigdy nie złamię w nim ducha. I ty o tym doskonale wiesz. - Nie prosiłam cię, żebyś łamał w nim ducha. - Mandy wstała. - Nawet gdybyś potrafił to zrobić. To szlachetne zwierzę. Piękne i wolne. Chcę, żeby takim pozostał. - A więc przyznajesz, że to morderca? - Jesse okrążył biurko i podszedł do Mandy. - Nic takiego nie powiedziałam. Uważam że Judasz ma mocny charakter. To wszystko. - To morderca - nie ustępował Jesse. - Nie mam zamiaru patrzeć, jak go dosiadasz tylko po to, żeby ci kark skręcił. - Nie masz prawa dyktować mi, co mogę robić, a czego mi nie wolno. - Owszem, mam prawo - gorączkował się Jesse. - Jesteś matką mojego syna i nie pozwolę ci go skrzywdzić. Jaime cię potrzebuje. Jak każde dziecko potrzebuje matki i dlatego nie wolno ci ryzykować własnego życia i szczęścia naszego syna. I to po co? Po to, żeby coś udowodnić Lucasowi! On nie żyje! Nic mu nie musisz udowadniać, niczego nie musisz się bać. - Mój ojciec nie ma z tym nic wspólnego - oświadczyła stanowczo Mandy. - Mnie nie nabierzesz! Wiem, że chcesz udowodnić du­ chowi swego ojca, że jesteś tak samo silna i uparta, jak on

JAK DWIE KROPLE WODY

57

był za życia. I do tego potrzebny ci jest Judasz, syn Szatana, na którym jeździł Lucas. - Bzdura - mruknęła zaczerwieniona po cebulki włosów Mandy. Lepiej niż ktokolwiek wiedziała, ile prawdy kryło się w słowach Jesse'a. Nie rozumiała tylko, jakim cudem on zdołał się tego domyślić. - Przyznaj, że mam rację. - Chwycił ją za ramię. - Uważaj, Jesse. - Mandy nie zamierzała się wyrywać. Wolała potraktować go z lodowatą obojętnością. - Bo pomy­ ślę sobie, że naprawdę cię obchodzi, co się ze mną stanie. Złość, pielęgnowany przez lata żal i dopiero co poznany strach sprawiły, że Jesse mocno ją do siebie przytulił. Poca­ łował ją. Chciał zrobić to tak, żeby bolało. Chciał ją ukarać za zło, które mu wyrządziła, za zmarnowane lata. Poczuł, że Mandy wbiła paznokcie w jego plecy, ale było mu to obojęt­ ne. Nie miał zamiaru jej puścić. Natychmiast pojął, jak bardzo się pomylił. Chciał ją uka­ rać, tymczasem sam poczuł się ukarany. Była tak blisko, wcale się nie broniła, a mimo to Jesse nie mógł jej mieć. To bolało. Rozluźnił uścisk. Teraz tulił ją do siebie delikatnie, jak kruchą figurkę z porcelany, i Mandy po krótkiej chwili mu się poddała. Jakby ona także czekała na niego, jakby żałowa­ ła, że go mieć nie może. Zamknęła oczy. Tuliła się do niego i powtarzała sobie w myślach, że wcale tego nie chce, że została przymuszona. A jednak czuła nieprzepartą potrzebę bycia przy nim, blisko, tak jak kiedyś... Tak bardzo za nim tęskniła. Ciepło, spokój i poczucie bezpieczeństwa zniknęły tak

58

JAK DWIE KROPLE WODY

samo szybko, jak się pojawiły. Mandy znów była sama. Jej spragnione dłonie tuliły do piersi powietrze. Otworzyła oczy. Jesse stał zaledwie kilka kroków od niej, ale Mandy wydawało się, że dzieli ich szeroka i bardzo głę­ boka przepaść. Jesse wsunął ręce w kieszenie, spuścił głowę. - Nigdy więcej tego nie rób - szepnęła bliska załamania. Nie wiedziała, dlaczego ją odepchnął, za co ukarał. - To się już nigdy nie powtórzy. Możesz być pewna warknął, wychodząc z gabinetu. Nawet na nią nie spojrzał.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Uważaj! Zanim ostrzeżenie do niego dotarło, zderzył się z tą ko­ bietą. Chwycił ją wpół, chcąc i ją, i siebie uchronić od upad­ ku, ale na nic się to nie zdało. Oboje leżeli na ziemi. Na domiar złego Jesse dostał w głowę dużą czarną torbą. - Zabierz łapy! Jesse natychmiast ją puścił. W głowie mu się kręciło, przed oczami wirowały roje gwiazd. Z wysiłkiem przyglądał się leżącej kobiecie. - Sam? - zapytał niepewnie. Była trochę podobna do młodszej siostry Mandy, ale jakże odmieniona. - Chwała Bogu nie oślepłeś - prychnęła Sam, otrzepując się z kurzu. - Może jeszcze da się ciebie uratować. - Przepraszam - powiedział Jesse, gramoląc się z ziemi. Upadając, paskudnie otarł sobie łokieć. Krew zdążyła się już przesączyć przez materiał koszuli. Sam schyliła się po torbę. Dopiero kiedy się wyprostowa­ ła, zauważyła krew na jego koszuli. - Skaleczyłeś się? - zapytała. - Drobiazg. Nie ma się czym przejmować. Nie pytając o pozwolenie, Sam podwinęła rękaw koszuli Jesse'a i obejrzała zranioną rękę. - Chodź do stajni - poleciła. - Trzeba to opatrzyć.

60

JAK DWIE KROPLE WODY

- Nie trzeba - protestował Jesse. Marzył o tym, żeby znaleźć się jak najdalej od Rancza Złamanego Serca. Jak najdalej od Mandy. - Nie wygłupiaj się - powiedziała Sam takim tonem, że nie miał innego wyjścia, jak tylko pójść za nią. W kącie stajni Sam urządziła sobie gabinet. Nie był duży, ale doskonale wyposażony. Znajdował się tam nawet stół operacyjny, wszelkie potrzebne do wykonywania zabie­ gów narzędzia, no i - oczywiście - doskonale zaopatrzona apteczka. - Zdejmij koszulę - rozkazała, kiedy znaleźli się w gabi­ necie. Postawiła torbę na podłodze i dokładnie umyła ręce. - Teraz ty - poleciła. Ponieważ się ociągał, sama zaprowadziła go do zlewu i delikatnie obmyła ranę. - Muszę to dokładnie obejrzeć. Rana nie jest głęboka - mówiła do siebie. - Posmaruję maścią z antybiotykiem i owinę bandażem. Do wesela się zagoi. - Znasz się na tym? - zapytał z powątpiewaniem Jesse. - Jasne. Jestem weterynarzem. - Sam wyjęła z torby maść i środki opatrunkowe. - A ludzie wcale tak bardzo nie różnią się od zwierząt. - Weterynarzem? - zapytał Jesse. Już pogodził się z tym, że przyjdzie mu spędzić na tym przeklętym ranczu jeszcze parę minut. Posłusznie poddawał skaleczoną rękę zabiegom Sam. - Zawsze chciałam leczyć zwierzęta. - Mądra decyzja - mruknął Jesse. - Lepsze to niż mieć do czynienia z ludźmi.

JAK DWIE KROPLE WODY

61

- Fakt. - Sam zgodziła się bez wahania. - A skoro już o tym mówimy, to co cię tak gnało, że nawet mnie nie za­ uważyłeś? - Spieszyłem się do domu - skłamał. Ciarki przeszły mu po plecach na wspomnienie tego, co zaszło pomiędzy nim i Mandy. - Widziałeś się z Jamie'em? - zapytała Sam. - Nie. Pojechał gdzieś z kolegami. - Pewnie z Daviem. Są nierozłączni. W każdy piątek gdzieś się razem wybierają. - Widzę, że dobrze znasz jego zwyczaje - powiedział . rozżalony Jesse. Przykro mu było, że Sam wie o jego włas­ nym synu więcej aniżeli on, rodzony ojciec. - Jeśli o to ci chodzi, to wiem, że jest twoim synem. - Sam spojrzała mu prosto w oczy. - Wiem też, po co tu przyjeżdżasz. - I co o tym sądzisz? Uważasz, że nie mam prawa do widywania własnego dziecka? - Moje zdanie jest w tej sprawie najmniej ważne. - Sam skupiła się na opatrywaniu skaleczenia. Przemyła ranę i zawinęła rękę Jesse'a bandażem. Potem wytarła dłonie o spodnie, jakby się ubrudziła. - Ale chyba masz na ten temat własne zdanie? - Jesse nie zamierzał ustąpić. - Nie pozwolę ci ich skrzywdzić - ostrzegła. - Ani ma­ łego, ani Mandy. Lepiej, żebyś o tym wiedział. - Uważasz, że chcę ich krzywdy? - zdziwił się Jesse. - Często robimy bliźnim krzywdę niechcący. Nawet jeśli bardzo ich kochamy. Jesse domyślał się, że tę mądrość życiową zyskała Sam

62

JAK DWIE KROPLE WODY

wraz z doświadczeniem. Lucas krótko trzymał wszystkie swoje córki. Mandy często opowiadała mu o tym, jak trakto­ wał jej młodsze siostry. - Czy Lucas bardzo się wściekał, kiedy się zorientował, że Mandy jest w ciąży? - zapytał Jesse. Sam zesztywniała. Zaraz jednak opanowała się i zaczęła porządkować zawartość torby z medykamentami. - Powiedzmy, że nie bardzo podobał mu się pomysł po­ siadania wnuka z połową krwi Barristerów - przyznała z udaną obojętnością. - Czy chłopiec bardzo cierpiał? - Nie - odparła bez namysłu. - Jaime był maleńki, kiedy tata umarł. Za mały, żeby niechęć Lucasa mogła go dotknąć. - A Mandy? - O tym nic ci nie powiem. - Sam nie miała zamiaru zdradzać niczyich tajemnic. - Musisz ją o to zapytać. Przez całą drogę Jesse o niczym innym nie mógł myśleć. Oczywiste było dla niego, że Lucas McCloud nie traktował Mandy dobrze. Gdyby było inaczej, Sam zaraz by mu o tym powiedziała. Tylko rodzinnej tajemnicy mogła strzec tak za­ wzięcie. Powtarzał sobie, że nic go to nie obchodzi, bo on nie ma z tym nic wspólnego. Mimo to nie mógł się uwolnić od coraz bardziej przygniatającego poczucia winy. Bo przecież był w jakimś sensie winien cierpieniom Mandy. Znów przypomniał sobie, jak ją całował w gabinecie Lu­ casa. Gdyby miało się skończyć tylko na pocałunku, pewnie nie uciekałby stamtąd tak szybko. Naprawdę chciałem ją tylko pocałować, pomyślał. Skąd

JAK DWIE KROPLE WODY

63

mogłem wiedzieć, że gdy raz zbliżę się do Mandy, nie będę się mógł od niej oderwać? To prawdziwy cud, że udało mi się stamtąd uciec. Wiedział, że powinien trzymać się od Mandy z dale­ ka. Czuł, że jeśli postąpi inaczej, napyta sobie biedy. Zawsze go okłamywała. Najpierw go odepchnęła, bo wolała zostać z ojcem. A potem ukryła przed nim fakt, że urodziła jego syna. Tego ostatniego Jesse w żaden sposób nie mógł jej wybaczyć. Mocno wcisnął pedał gazu. Byle dalej od tego przeklętego miejsca, pomyślał. Żeby wreszcie znaleźć się w domu! Niestety, okazało się, że nie wystarczy uciec z Rancza Złamanego Serca, żeby pozbyć się kłopotów. Ledwie Jesse podjechał pod barak na Circle Bar, zobaczył Margo. Mówiła coś do Pete'a, a sądząc z jej wojowniczej postawy, nie opowiadała mu o urodzie wiosennego dnia. Jesse zatrzymał samochód. Otworzył drzwi i natychmiast usłyszał piskliwy, podniesiony głos Margo. - Co się stało? - zapytał Jesse. Uznał, że skoro on jest właścicielem rancza, on także powinien rozstrzygać wszy­ stkie powstałe tutaj spory. - Masz natychmiast zwolnić tego człowieka! - zawołała Margo. - A to dlaczego? - Jesse zauważył poczerwieniałą z gnie­ wu twarz starego zarządcy. - Odmawia wykonania moich poleceń! Dwa tygodnie temu kazałam mu sprzedać krowy, które pasą się na zachod­ nim pastwisku, a dzisiaj zauważyłam, że ten podlec wcale się tym nie przejął. Krowy nadal są tam, gdzie były. Ten stary głupiec uparł się, żeby wszystko robić po swojemu.

64

JAK DWIE KROPLE WODY

- Co ty na to, Pete? - Jesse zwrócił się do zarządcy. Margo syknęła jak rozeźlona żmija. Bardzo ją obraził. Nie przyszło jej do głowy, że może zapytać Pete'a o zdanie, zamiast natychmiast go zwolnić, jak sobie tego życzyła pani dziedziczka. - Chodzi jej o te jałówki, które ci pokazywałem - powie­ dział Pete, rzuciwszy Margo mordercze spojrzenie. - Przy­ wieźliśmy je z Wade'em, żeby odnowić stado. Nie sprzedam ich, bo są potrzebne do hodowli. Gdybym to zrobił, musiał­ bym zaraz kupić następne. Byłaby to czysta głupota. - A czy ktoś cię pytał o zdanie?! - wrzasnęła Margo. - Ja - uciszył ją Jesse. - Obawiam się, że zapomniała pani, kto tu teraz rządzi. A przypadkiem tak się składa, że całkowicie się zgadzam z Pete'em. Jałówki zostają. Margo pobladła, usta jej drżały. Była oburzona, że Jesse śmiał zignorować jej decyzję. Bez słowa odwróciła się i pra­ wie pobiegła do swego domu. Jesse i Pete stali obok siebie i patrzyli na odchodzącą złośnicę. - Przykro mi, że cię w to wciągnąłem. - Pete odezwał się pierwszy. - Możesz być pewien, że ci tego nie daruje. - A co ona mi może zrobić? - zdziwił się Jesse. - A bo ja wiem? - Pete wzruszył ramionami. - Już ona coś wymyśli. Zawsze znajdzie sposób, żeby człowiekowi uprzykrzyć życie. - Nie przejmuj się tą zołzą. - Jesse poklepał starego po ramieniu. Bagatelizował sprawę, choć doskonale wiedział, że Pete ma rację i że Margo nie puści płazem takiej zniewagi. - Cokolwiek by wymyśliła, to i tak nic złego mi zrobić nie może.

JAK DWIE KROPLE WODY

65

- Obyś się nie pomylił, chłopcze - westchnął Pete. Obyś się nie pomylił. Jesse postanowił omijać z daleka ranczo Mandy. Miał tyle zajęć na swoim własnym, że czasu mu nie zbywało. Jednak około poniedziałku zatęsknił za Jaime'em. Z żalem myślał o tym, jak bardzo się polubili, wspominał wspólne wędko­ wanie, radosny śmiech syna. Za nic na świecie nie chciałby tego wszystkiego zaprzepaścić, stracić już zdobytego za­ ufania. Zrozumiał też, że scheda po Wadzie niewiele go obchodzi. Circle Bar mogłoby zniknąć z powierzchni ziemi i Jesse na­ wet by tego nie zauważył, ale z dziecka nie zrezygnowałby za nic w świecie. Kiedy przyjechał na Ranczo Złamanego Serca, Jaime już na niego czekał. Siedział na wysokim płocie ogradzającym wybieg dla koni. Jesse nie posiadał się z radości. - Cześć! - Jaime zeskoczył z płotu i podbiegł do niego. - Cześć, mały! - Jesse wyjął ze skrzyni furgonetki długie lasso. - Co porabiasz? - Nic takiego. - Jaime spuścił oczy. - Ciekawe. - Jesse przygładził niesforny kosmyk na gło­ wie chłopca, jednak włosy natychmiast podniosły się z po­ wrotem do góry i sterczały jak koguci grzebień. - Tak naprawdę to czekałem na ciebie - przyznał się Jaime. - Bujasz! - Jesse nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu. - Mama kazała ci powiedzieć, że nie będziesz mógł dzi­ siaj pracować z Judaszem. - A to dlaczego? - zaniepokoił się Jesse.

66

JAK DWIE KROPLE WODY

- Zawieźli go do stada. Pan Philips z San Antonio zabrał naszego Judasza wczoraj wieczorem. Za parę dni go odda - zapewnił z powagą Jaime. Jesse nie wiedział, dlaczego Mandy nie zawiadomiła go o tym telefonicznie. Gdyby wiedział, nie traciłby czasu na próżno. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że koń jest w tej sprawie wyłącznie pretekstem. Przyjechałem do Jaime'ego i dobrze się stało, że ktoś za­ brał tego przeklętego ogiera, pomyślał Jesse. Dzięki temu będziemy mieli więcej czasu dla siebie. Tylko jak to za­ łatwić? Niespodziewanie z pomocą przyszedł mu Jaime. - Umiesz się posługiwać lassem? - zapytał. - Jasne. - No bo widzisz... Pomyślałem sobie, że skoro nie ma Judasza... Może znalazłbyś chwilę czasu, żeby mi pokazać, jak się rzuca lassem. - Chyba da się to jakoś załatwić. - Jesse objął chłopca ramieniem i poprowadził go do stajni. Czuł, jak miłość do tego dziecka wypełnia go po brzegi. Zrobiłby dla niego wszystko. Gdyby było trzeba, oddałby mu nawet własne serce. - Jak myślisz, czy możemy sobie pożyczyć belę siana? - zapytał. - Przydałaby się do ćwiczeń. - No pewnie! - Uszczęśliwiony Jaime podskakiwał u bo­ ku Jesse'a. Wspólnymi siłami wyciągnęli na podwórze belę siana. Ze skrzyni z narzędziami, którą zawsze woził ze sobą, Jesse wydobył plastikową głowę byka i umocował ją na sianie.

JAK DWIE KROPLE WODY

67

- Musisz trzymać sznur luźno, żeby celniej rzucić - tłu­ maczył chłopcu, pokazując, jak należy chwycić linę. Potem ułożył ręce Jaime'ego tak, jak należało. - Cały ruch odbywa się poprzez nadgarstek. Trochę w prawo. Podrzuć lasso do góry, a potem pokręć nim nad swoją głową. Jesse odsunął się trochę, chcąc, aby chłopiec poczuł w rę­ kach ciężar liny. Oczywiście niewiele dobrego z tego wyszło. Jaime wprawdzie podrzucił lasso do góry, ale okazało się, że kręcenie liną to trudna sztuka. Lasso opadło i uderzyło chło­ pca w czoło. - Trochę wyżej - instruował syna Jesse. - Zanim unie­ siesz je w górę, wysuń rękę przed siebie. Jaime spróbował jeszcze raz. Lasso upadło, ale tym razem już go nie uderzyło. - Dobrze? - zapytał Jaime. - Bardzo dobrze. - Jesse się roześmiał. - Spróbujemy zła­ pać tego byka? - Ruchem głowy wskazał belę siana zwieńczoną byczą głową. - Pewnie! - Jaime był bardzo przejęty. Przez chwilę kręcił lassem tak, jak go nauczył Jesse. Rzu­ cił. Pętla upadła jakieś dwa metry od ćwiczebnego byka, a jej koniec - trzy metry za nim. - Zapomniałem ci powiedzieć, że musisz przez cały czas trzymać koniec liny - powiedział Jesse. - No właśnie. - Jaime uśmiechnął się do niego. - To wszystko przez ciebie. Podeszli do beli siana. Jesse zebrał linę i zręcznie zwinął ją tak, aby była gotowa do rzutu. - Spróbujesz jeszcze raz? - zapytał. - No jasne.

68

JAK DWIE KROPLE WODY

Jesse się odsunął i Jaime raz jeszcze przymierzył się do rzutu. - Masz dzieci? - zapytał niespodziewanie. Jesse omal się nie przewrócił. Odruchowo sięgnął do kie­ szeni po papierosy. - Dlaczego pytasz? - Nerwowo grzebał po kieszeniach w poszukiwaniu zapalniczki. - Po prostu chciałem wiedzieć. - Chłopiec wzruszył ra­ mionami. Odwrócił się i zobaczył, że Jesse przypala sobie papierosa. - Mama mówi, że jak ktoś pali, to nie urośnie. - Ma rację. - Jesse uśmiechnął się do chłopca. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, co robi. Nigdy w życiu nie zdarzyło mu się palić w pobliżu suchego siana. Wyjął z ust dopiero co zapalonego papierosa i dokładnie wdeptał go w ziemię. - Paskudne przyzwyczajenie - mruknął. - Ona też tak mówi. - Jaime kręcił lassem nad głową. - Ale mama tak mówi o wszystkim, co fajne. Rzucił linę. Pętla spadła na ziemię, ale przedtem zawadzi­ ła o plastikową głowę byka. Jaime był zrozpaczony. - Nie martw się - pocieszył go Jesse, zadowolony, że chłopiec zapomniał o swoim pytaniu. - Teraz było znacznie lepiej. Mandy wyjrzała przez okno. Czy on nigdy stąd nie odjedzie? jęknęła w duchu. Nie mogła przez cały dzień siedzieć w domu, a jednocześ­ nie nie chciała znów spotkać się z Jesse'em. Nie po tym, co się stało wtedy w gabinecie. - Jaime! - zawołała, stając w progu domu.

JAK DWIE KROPLE WODY

69

Nie doczekała się odpowiedzi. Zresztą doskonale wiedzia­ ła, że Jaime nie może jej usłyszeć. Był za daleko. Wściekła na siebie, bo przecież nigdy nie uważała się za tchórza, poszła po syna. Wiedziała, gdzie go szukać. W ciągu dnia kilkakrotnie podglądała, jak pod okiem ojca ćwiczył się w rzucaniu lassem. Właściwie powinna być wdzięczna Jesse'owi za jego cier­ pliwość, ale jakoś nie mogła się zdobyć na wdzięczność. Miała nadzieję, że skoro nie ma Judasza, to i Jesse przez kilka dnie nie będzie tu przyjeżdżał. Nie chciała go widzieć. Tam­ ten pocałunek w gabinecie pootwierał stare rany. Mandy nie miała siły borykać się z nową biedą. - Jaime - zawołała, gdy znalazła się dość blisko, żeby mógł ją usłyszeć. - Tu jestem, mamo! - odkrzyknął chłopiec. - Chodź zo­ baczyć, jak chwytam byka na lasso. Mandy wolałaby, aby Jaime przyszedł do niej, lecz nie miała serca odmawiać mu przyjemności pochwalenia się no­ wo nabytą umiejętnością. Westchnęła zrezygnowana i poszła tam, gdzie wcale być nie chciała. - Popatrz, mamusiu! - Jaime podrzucił linę, zręcznie zakręcił nią nad głową i zarzucił pętlę na łeb ćwiczebnego byka. Mandy patrzyła, jak lina szybuje w powietrzu, po czym opada na sztuczną byczą głowę. - Wspaniale, synku! - Zaklaskała w dłonie. - Ale teraz musimy już iść. - Naprawdę, mamo... - zaczął Jaime. - Żadnych jęków. Wiesz, że się umówiłam. Sam miała z tobą zostać, ale wezwano ją do chorego zwierzęcia, więc

70

JAK DWIE KROPLE WODY

będę musiała cię do niej zawieźć. Zostaniesz z nią, dopóki nie skończy zabiegu, a potem razem wrócicie do domu. Jaime zwykle aż skakał z radości, kiedy miał okazję po­ jechać z ciotką do chorego zwierzaka. Ale nawet asystowanie weterynarzowi nie mogło się równać z chwytaniem byka na lasso. - Przecież mogę zostać sam - marudził Jaime. - Jestem już duży. Nie potrzebuję niańki. - Nie możesz! - Mandy ucięła dyskusję tonem nie zno­ szącym sprzeciwu. - Pośpiesz się, bo się spóźnię. - Ja mógłbym z nim zostać - zaofiarował się Jesse. Mandy miała nadzieję, że uda jej się zignorować obecność Jesse'a. W tej sytuacji jednak nie mogła nadal udawać, że go nie zauważyła. - Bardzo ci dziękuję - powiedziała, nie patrząc na niego. - Nie mogę wymagać od ciebie, żebyś cały swój czas po­ święcał chłopcu. Cały dzień przez niego zmarnowałeś. Jesse podszedł do niej. Mandy musiała na niego spojrzeć. Krew uderzyła jej do głowy. Pomyślała sobie, że dobrze robi, starając się go unikać. - Niczego ode mnie nie wymagasz - powiedział. - Sam ci to zaproponowałem. Poza tym to mój czas i mogę z nim zrobić, co mi się podoba. A co ty na to, Jaime? - zwrócił się do chłopca. - Zostaniesz ze mną, dopóki Sam nie wróci? - Pewnie, że tak! - Promienny uśmiech Jaime'ego wy­ starczyłby za odpowiedź. - Moglibyśmy jeszcze trochę po­ ćwiczyć rzucanie lassem. Mandy nie pozostało nic innego, jak zgodzić się na tę nową niańkę. Nie chciała się kłócić z Jesse'em. Obawiała się, że Jaime zacznie ją wypytywać, dlaczego nie chciała go

JAK DWIE KROPLE WODY

71

z nim zostawić, a na to pytanie nie potrafiła mu odpowie­ dzieć. Przynajmniej jeszcze nie teraz. - Dziękuję - powiedziała wobec tego. - Sam powinna nie­ długo wrócić. Obiad jest w piekarniku. Wystarczy dla was obu. Ominęła Jesse'a, podeszła do syna i czule pogłaskała go po głowie. - Mamo, przestań - poprosił, uchylając się przed matczy­ ną pieszczotą. Aby uniknąć wszelkich dyskusji na ten temat, podszedł do swojego byka i zdjął z niego linę. Mandy zrobiło się przykro. Wiedziała, że Jaime kiedyś przestanie potrzebować jej czułości, ale nie spodziewała się, że stanie się to już teraz. Dwanaście lat... - Masz słuchać Jesse'a - powiedziała. - Dobrze - zgodził się Jaime. - I nie zapomnij, że przed spaniem trzeba się wykąpać. - Nie zapomnę - mruknął. Mandy odwróciła się do Jesse'a. Stał naprzeciwko niej wysoki, potężny, z gniewnie zaciśniętymi ustami. Mimo że obiecała sobie go unikać, zachciało się jej dotknąć tych jego zaciśniętych ust, pocałować je, sprawić, żeby przestał się złościć. Spuściła wzrok. Strzepnęła ze spódnicy niewidzialny py­ łek, choć jej palce wolałyby robić coś zupełnie innego. - Gdyby Sam się spóźniła, połóż go spać o dziesiątej - powiedziała. - Tak jest, proszę pani - odparł kpiąco. - Nie chciałam, żeby to zabrzmiało jak rozkaz - broniła się wytrącona z równowagi Mandy. - Chodziło mi o to, że­ byś wiedział, jakie zasady obowiązują Jamie'ego.

72

JAK DWIE KROPLE WODY

- To okropne, że musisz mi mówić, o której mój dwuna­ stoletni syn chodzi spać. Mandy sprawdziła, czy Jaime nie usłyszał słów Jesse'a. Na szczęście chłopiec tak był pochłonięty chwytaniem byka na lasso, że zapomniał o bożym świecie. Rozmowa dorosłych zupełnie go nie obchodziła. - Niech ci tylko nie przyjdzie do głowy, żeby skorzystać z mojej nieobecności i powiedzieć mu, że jesteś jego ojcem - syknęła tak cicho, żeby Jaime nawet przypadkiem nie mógł tego usłyszeć. - Jeśli to zrobisz, przysięgam, że nigdy więcej go nie zobaczysz. - Chcesz mnie wystraszyć? - Jesse zachował kamienny spokój. - Nie straszę cię, tylko ostrzegam. I radzę, żebyś się za­ stosował do moich warunków. - Ostrzeżenie przyjęte do wiadomości - oznajmił Jesse, ale nie pozwolił jej odejść. Dosłownie przykuł ją wzrokiem do ziemi. - Pięknie wyglądasz - powiedział. Wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Baw się dobrze i o nic się nie martw. Ja i Jaime doskonale sobie poradzimy. - Pocałował ją w policzek. Mandy odskoczyła od niego jak oparzona. Odwróciła się na pięcie i pobiegła do domu. Śmiech Jesse'a gonił ją przez całe podwórze. Jaime trenował rzuty lassem, kiedy na podwórko wjechał samochód. Czerwony, sportowy samochód. Jesse był zado­ wolony, że jego syn trenuje rzucanie lassem. Mógł spokojnie obserwować, co dzieje się na podwórzu.

JAK DWIE KROPLE WODY

73

Samochód zatrzymał się przed domem. Wysiadł z niego potężny mężczyzna. - Jasny gwint - mruknął Jesse. Natychmiast poznał by­ czy kark i masywną sylwetkę Johna Lee Cartera. - Skąd on się tu wziął? - To jest John Lee Carter. - Jaime opuścił lasso. Sądził, że Jesse jego o to zapytał. - Zabiera mamę na kolację. W tej samej chwili z domu wybiegła Mandy. Stanęła na palcach, pocałowała Johna Lee w policzek, a potem ujęła go pod ramię i pozwoliła się zaprowadzić do samochodu. Tego Jesse się nie spodziewał. Był tak zazdrosny, że mało brakowało, aby wszczął bójkę z tym bydlakiem. - John Lee grał w futbol. - Jaime podszedł do Jesse'a. W lidze zawodowców. Miał kontuzję kolana i musiał się wy­ cofać. O tym Jesse wiedział. Wszystkie gazety o nim pisały. Tyle że w tej gazecie nie wspomnieli, że John Lee wrócił do domu i ani słowa nie było w niej o Mandy. Owszem, pisano o jego rozlicznych narzeczonych: modelkach, aktorkach, a nawet o jakiejś księżniczce, ale o Mandy ani słowa. Jaime spojrzał ukradkiem na Jesse'a. Przyszło mu do gło­ wy, że może właśnie nadarza się okazja, żeby poruszyć spra­ wę, o której myślał od jakiegoś czasu. - Mama ślicznie wygląda, prawda? - powiedział. Jesse nie odpowiedział, tylko skrzywił się z obrzy­ dzeniem. Piękna spódnica i jedwabna bluzka, które jesz­ cze przed chwilą tak bardzo mu się podobały, straciły cały powab, kiedy się okazało, że Mandy ubrała się w nie dla Johna Lee. On nie jest dla Mandy, myślał rozdrażniony Jesse. Taki

74

JAK DWIE KROPLE WODY

pożeracz kobiecych serc może ją tylko skrzywdzić. Nie ma mowy, żebym mu na to pozwolił. Nikomu nie pozwolę skrzywdzić Mandy. Dość się nacierpiała przez swojego ojca. Zrobił kilka kroków w stronę samochodu, chcąc pokazać Johnowi Lee, gdzie jest jego miejsce. Na szczęście w porę zorientował się, co robi. Zaklął. Wziął od Jaime'ego lasso i zręcznie zarzucił je na ćwiczebnego byka. Tak mocno ściąg­ nął linę, że bela siana przekoziołkowała kilka razy i tym samym przestała się nadawać do roli byka. - Rany! - zawołał przejęty Jaime. - Nauczysz mnie, jak się to robi? Jesse stanął przy oknie. Spojrzał na prowadzącą do rancza drogę. Nikt nie nadjeżdżał. Odszedł od okna i nerwowo prze­ chadzał się po pokoju. Wkrótce po dziesiątej, kiedy Jaime już smacznie spał, zadzwoniła Sam. Powiedziała, że powinna zostać przy cho­ rym koniu przez całą noc i zapytała, czy Jesse mógłby zacze­ kać, dopóki Mandy nie wróci. Jesse, oczywiście, nie miał nic przeciwko temu, żeby zostać z Jaime'em, ale potwornie go irytowało, że Mandy dotąd nie wróciła. - Gdzie ona się podziewa? - mówił do siebie, po raz kolejny stając przy oknie i wyglądając na pustą drogę. Od godziny prześladowało go wyobrażenie Mandy i Joh­ na Lee. Nagich w ogromnym łóżku wykonanym na zamó­ wienie. Bo John Lee był tak potężny, że nie mieścił się w normalnym łóżku. Wreszcie na drodze pokazały się dwa jasne punkciki. Ro­ sły z każdą chwilą, coraz bardziej zbliżając się do domu. Wkrótce Jesse zdołał rozpoznać sylwetkę sportowego auta

JAK DWIE KROPLE WODY

75

Johna Lee. Samochód z piskiem opon zatrzymał się przed domem. - Nareszcie - mruknął Jesse, odchodząc od okna. Wziął leżący na stole kapelusz, włożył go na głowę i wyszedł do sieni. Mandy wbiegła do domu. Była uśmiechnięta, policzki jej pałały. Radość w jej oczach przygasła, kiedy zobaczyła Jesse'a. - Sądziłam, że Sam już dawno wróciła - powiedziała. - Dzwoniła. Musi zostać na noc przy chorym koniu. Pro­ siła, żebym na ciebie poczekał. - Wróciłam, więc możesz sobie iść - odrzekła i odłożyła torebkę. Jej obojętny ton doprowadził Jesse'a do szału. Choć jesz­ cze przed chwilą zamierzał wyjść, jak najprędzej wydostać się z przeklętego domu Lucasa McClouda, teraz podszedł do Mandy. Całkiem blisko. - Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? - zapytał gniewnie. - Jak możesz włóczyć się całą noc z kimś takim jak John Lee Carter? Mandy też się zirytowała. Od śmierci ojca nikt nie ośmielił się jej pytać, co robi, z kim i jak długo. - John Lee jest moim przyjacielem - odparła, dumnie unosząc do góry głowę. - Zresztą kiedyś był także twoim przyjacielem. Zapomniałeś? - Wszystko pamiętam. A zwłaszcza zwariowane pomy­ sły Johna Lee. - Jakie pomysły? O co ci chodzi? - Spójrz tylko na siebie. Wyglądasz, jakbyś przed chwilą wstała z łóżka!

76

JAK DWIE KROPLE WODY

Mandy się zarumieniła. Miała potargane włosy, bo John Lee odsunął dach samochodu. Ani myślała tłumaczyć się z tego Jesse'owi. John Lee był jej przyjacielem. Najlepszym przyjacielem, ale nikim więcej. Tego Mandy także nie zamie­ rzała Jesse'owi powiedzieć. - To nie twoja sprawa, co i z kim robię - oświadczyła stanowczo. - A żebyś wiedziała, że moja - warknął Jesse. Wziął ją w ramiona. Czuł, że tylko w ten sposób zdoła zetrzeć z jej twarzy tę wyzywającą minę. Pocałował ją. Moc­ no. I nic go nie obchodziło, że usiłuje się wyrwać. Mandy oparła się dłońmi o tors Jesse'a. Chciała go od . siebie odepchnąć. Tymczasem jej własne zdradzieckie palce zacisnęły się na jego koszuli i już nie chciały jej puścić. Jesse miał zamiar ją ukarać, choć w głębi duszy wiedział, że nie ma do tego prawa. Całował ją, zły i przygotowany na to, że ona także odpłaci mu złością. Tymczasem Mandy... Była słodka i czysta jak zawsze. Jak wtedy w parowie. I pragnęła go. Jesse od razu to poczuł. Tak dobrze ją znał. Zresztą on też jej pragnął. Musiał się wreszcie do tego przy­ znać. Stara miłość wróciła i poraziła ich jak grom z jasnego nieba. - Powiedz, że on nic dla ciebie nie znaczy - prosił Jesse. Tylko dlatego przestał ją całować. Na chwilę. - Przysięgnij, że nigdy cię nie pocałował. - Przysięgam - szepnęła Mandy. Nawet gdyby chciała, nie mogłaby go teraz oszukać. I tak by się domyślił. - Nigdy nie było nikogo oprócz ciebie. Jesse tulił ją do siebie. Mocował się z pierwszym maleń­ kim guziczkiem jej bluzki. Udało się, ale z następnym nie

JAK DWIE KROPLE WODY

77

poszło mu tak łatwo. Szarpnął bluzkę. Guziczki rozsypały się po podłodze. Wreszcie mógł patrzeć na obnażone tylko dla niego piersi Mandy. - Jesse, proszę - wyszeptała. - Proś, o co chcesz. - Jesse już się jej nie bał. Nawet się na nią nie gniewał. - Chcę cię dotknąć. Dopiero teraz zorientował się, że wciąż trzyma ją za ręce, jakby się bał, że od niego ucieknie. Rzeczywiście, wyrywała się, ale do niego. Puścił ją. Delikatnie zdjął z Mandy to, co pozostało z je­ dwabnej bluzki. Zanim zdołała go dotknąć, wziął ją na ręce. - Gdzie jest twój pokój? - zapytał. - Nie. - Mandy przeraziła się. - Nie tutaj. Jaime może się obudzić... - No to dokąd pójdziemy? - Do stajni. Nikt nas tam nie znajdzie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mandy tuliła się do niosącego ją Jesse'a. - Tam jest pokój trenera - ruchem głowy wskazała drzwi. Jesse otworzył je kopniakiem. W pokoiku było jasno od poświaty księżyca wpadającej przez umieszczone pod sufi­ tem małe okienko. W rogu stał wąski tapczanik. Na nim Jesse położył swój słodki ciężar. - Kogo pragniesz? - spytał, patrząc w jej płonące pożąd­ liwie oczy. - Tylko mnie nie oszukuj. - Ciebie - westchnęła Mandy. - Tylko ciebie. Uspokojony i zadowolony, mógł się wreszcie zająć tym, po co tu przyszedł. - Jesteś moja - oświadczył, na moment przerywając pie­ szczoty, którymi zawsze doprowadzał Mandy na skraj rozko­ szy. - Tylko moja. - Tak, Jesse - potwierdziła, jakby mógł mieć jeszcze ja­ kieś wątpliwości. - Zawsze tylko ciebie kochałam. Mandy obudziła się bardzo zmęczona. Uśmiechnęła się, kiedy sobie przypomniała, dlaczego tak się czuje. - Jesse? Ponieważ nie odpowiadał, uniosła się z posłania i roze­ jrzała po pokoiku. Jesse zniknął. Ciężko zrobiło się jej na duszy.

JAK DWIE KROPLE WODY

79

Odszedł i nawet się nie pożegnał, pomyślała. No cóż, sama jestem sobie winna. Zrobił tylko to, na co mu pozwo­ liłam. Do niczego mnie nie zmuszał. Sama mu się oddałam. To nie jego wina, że wciąż tak bardzo go kocham. Radosny nastrój ulotnił się w jednej chwili. Mandy wstała i popłakując, zaczęła się ubierać. Dopiero teraz pomyślała o tym, że nie ma bluzki. Została w sieni domu. - Jak mogłeś mi coś takiego zrobić? -jęknęła i rozpłaka­ ła się na dobre. Wtedy zauważyła wiszącą na krześle dżinsową koszulę Jesse'a. Wzięła ją tak delikatnie, jakby była utkana z paję­ czyny, a nie uszyta z materiału. Wsunęła ręce w za duże rę­ kawy, otuliła się koszulą i zapachem ukochanego. Szybko przebiegła przez podwórze. Świtało i jej pracow­ nicy w każdej chwili mogli się obudzić. Nie chciała, żeby widzieli, jak na wpół ubrana wymyka się nad ranem ze stajni. Cichutko zamknęła za sobą drzwi i weszła do ciemnej kuchni. - Mandy? Co się stało? Mandy drgnęła gwałtownie. Dopiero teraz zauważayła siedzącą przy stole Sam. - Boże, ale mnie wystraszyłaś! - krzyknęła Mandy. - Przepraszam. - Sam przyglądała się niezwykłemu ubra­ niu siostry. - Zamieniliście się z Johnem Lee na koszule? - To nie jest koszula Johna Lee. - Mandy zaczerwieniła się aż po cebulki włosów. - A powiesz mi, czyja, czy to tajemnica? > - Jesse'a. - Jesse'a? - powtórzyła zdziwiona Sam. - Tak, Jesse'a. - Mandy spojrzała siostrze prosto w oczy.

80

JAK DWIE KROPLE WODY

- Co on ci zrobił? - Dopiero teraz Sam naprawdę się przeraziła. - Nic. - Mandy nie umiała opowiedzieć siostrze o tym, co się wydarzyło. Ale coś przecież musiała jej powiedzieć. - Nic mi nie zrobił. Och, Sam. - Mandy znów się rozpłakała. - Ja go ciągle kocham! - Wiem. - Sam przytuliła Mandy, jakby była ona małym dzieckiem, a nie jej starszą siostrą. - Przecież wiem. - Czekał na mnie w domu - mówiła Mandy, jakby mu­ siała z siebie wyrzucić wszystko, co nagromadziło się przez trzynaście długich lat i przez ostatnie trzy tygodnie. - Zrobił mi awanturę o to, że późno wróciłam. A potem mnie pocało­ wał. Naprawdę nie wiem, jak to się stało. Nie chciałam mu pozwolić, ale... Nie mogłam - chlipnęła. - Chciałam się z nim kochać. Chciałam tego od chwili, kiedy go zobaczy­ łam. Pamiętasz? Kiedy przyłapał Jaime'ego na swoim ranczu i przywiózł go tutaj? Już wtedy go pragnęłam. Jak zawsze. Jak przez cały ten czas, kiedy go nie było. - No i dopięłaś swego. - Sam głaskała ją po głowie. - Dopięłam. - Mandy wyzwoliła się z objęć siostry. Wie­ działa, że nie należy z nią rozmawiać na takie tematy, ale komuś przecież musiała się zwierzyć. - Ale kiedy się obudzi­ łam, jego już nie było. Poszedł sobie. - A czego się spodziewałaś? - zapytała Sam. - Nie wiem - mruknęła Mandy. - A może poszedł, bo nie wiedział, co ma ci powiedzieć? Może dla niego ta sytuacja jest jeszcze trudniejsza niż dla ciebie? - Myślę, że to coś innego - powiedziała Mandy. Zamy­ śliła się. - Mam wrażenie, że chciał mnie za coś ukarać - dodała po chwili.

JAK

DWIE

KROPLE

WODY

81

W głębi serca od początku wiedziała, dlaczego Jesse tak dziwnie się zachowuje. Doskonale go znała i czuła, że się na nią złości. Intuicja podpowiedziała jej, co go gnębi. - Za to, że nie powiedziałaś mu o Jaime'em? - Za to też - westchnęła Mandy. - Ale przede wszystkim za to, że wtedy z nim nie wyjechałam. Chyba dotąd mi tego nie wybaczył. - A ty wybaczyłaś mu, że wyjechał bez ciebie? - Nie wiem. - Mandy wzruszyła ramionami. - Sama nie wiem. Kiedy Mandy wreszcie położyła się spać, Jesse był już kompletnie pijany. Zaraz po powrocie do Circle Bar wygrze­ bał litrową butelkę whisky. Pete zawsze trzymał w skrzyni z narzędziami taki podręczny zapas. Na wszelki wypadek, jak zwykł był mawiać. Oparty plecami o drewnianą ścianę baraku, nie zważając na drzazgi, które darły jego gołe plecy, Jesse sączył z butli palący wnętrzności trunek. Nie trzeba było jej dotykać, wyrzucał sobie chyba po raz setny tej nocy. Dlaczego ja nie wyszedłem, jak tylko wróciła? Na pewno bym wyszedł. Wszystko przez to, że wyglądała tak, jakby dopiero co wyszła z łóżka. Z łóżka Johna Lee. Wspomnienie Mandy sprawiło, że znów koniecznie mu­ siał się napić. Nie, nie mogłem wyjść od razu. Musiałem ją przynajmniej raz pocałować. Co było potem, to już całkiem inna para kaloszy. Zresztą dobrze się stało. To Mandy błagała, żebym się z nią kochał. Ja, a nie kto inny. Potem, kiedy zasypiała, też wymówiła moje imię. Moje, moje, a nie żadne inne!

82

JAK DWIE KROPLE WODY

Dostała nauczkę. Ukarałem ją tak, jak sobie na to zasłużyła. Ale z drugiej strony... Jeśli to prawda, to dlaczego teraz pijesz? zapytało go sumienie. Jesse nie wiedział, dlaczego akurat teraz musiało się ode­ zwać. Piję, bo lubię, odpowiedział sobie, niemal przekonany o prawdziwości tego oświadczenia. Pewien jesteś? dręczyło go sumienie. A tego kaca, który cię jutro czeka, też polubisz? Dlaczego nie chcesz się przy­ znać, amigol Przecież już wiesz, że ciągle ją kochasz. Wcale jej nie kocham. Jesse kurczowo zacisnął palce na smukłej szyjce butelki. Nienawidzę jej! Nienawidzę za to, że mnie oszukała. Obiecywała miłość aż po grób, a potem zwia­ ła przy pierwszej okazji. Dlaczego nie chciała ze mną wyje­ chać? Dlaczego wolała zostać z tym swoim przeklętym oj­ cem? A jeszcze ukryła przede mną fakt, że mam syna. Przez całych dwanaście lat nic o tym nie wiedziałem. To chyba dość, żeby ją znienawidzić. No i żeby chcieć się odegrać. Odegrać? kpiło z niego sumienie. Naprawdę wierzysz, że chcesz się na niej tylko odegrać? Czy tylko o tym myślałeś, kiedy patrzyłeś, jak śpi? Jeśli tak, to po co tak mocno przy­ ciskasz dłoń do piersi? Czyżby serce cię bolało? Rzeczywiście, bolało. Jesse dopiero teraz uświadomił so­ bie, że czuje ten ból i że dotyka dłonią obolałego miejsca. - Boli - przyznał wreszcie. - Tyle lat minęło, a ono cią­ gle boli. Margo wyglądała przez okno. Widziała, jak Jesse wycho­ dzi ze stodoły i zmierza prosto do beczki z wodą. Oparł ręce

JAK DWIE KROPLE WODY

83

o beczkę, zanurzył w niej głowę. Po chwili wyprostował się, parskając. Woda spływała po jego nagich plecach. Upił się, pomyślała Margo z obrzydzeniem. Można się było po nim tego spodziewać. A swoją drogą, ciekawe, gdzie się w nocy włóczył. Czekała na niego do drugiej. Potem poszła spać i ku swe­ mu strapieniu nie wiedziała, o której Jesse wrócił na ranczo. - To ta dziwka McCloudów - powiedziała do siebie. Założę się, że u niej przesiaduje. Po południu Margo wyprowadziła z garażu lincolna, któ­ rego używała tylko wtedy, kiedy jechała do miasta. Kilka minut później była już na stacji benzynowej, znajdującej się na skrzyżowaniu dróg łączących wszystkie okoliczne farmy z miastem i ze sobą nawzajem. Margo nacisnęła guzik i szyba samochodu samoczynnie się otworzyła. Przy sąsiednim dystrybutorze stała furgonetka z wymalo­ wanym na obu bokach logo Rancza Złamanego Serca. Sto­ jący obok niej kowboj przyglądał się Margo spod zsuniętego na czoło kapelusza. - Masz dla mnie jakieś wieści? - zapytała cicho Margo. Nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział, z kim i o czym roz­ mawia. - Może... - Kowboj uśmiechnął się, pokazując zżółkłe od tytoniu zęby. Podszedł do lincolna i nachylił się do okna. Obrzydliwy widok i takiż smród sprawiły, że Margo się cofnęła. Wyciągnęła z torebki banknot, wsunęła go w brudną rękę kowboja. - Moje informacje są warte więcej niż głupie pięćdziesiąt

84

JAK DWIE KROPLE WODY

dolców - mruknął mężczyzna, obejrzawszy sobie banknot. - Taka bogata osoba na pewno może dać więcej. - Co ty sobie wyobrażasz? - zirytowała się Margo. Po chwili drugi taki sam banknot znalazł się w brudnej łapie. - Ale ani centa więcej. - Teraz w porządku. - Kowboj uśmiechnął się, zadowo­ lony z transakcji. - Przychodzi prawie co dzień. Niby po to, żeby ujeździć ogiera, ale synowi szefowej poświęca sto razy więcej czasu niż temu koniowi. - A co z córką McClouda? - Margo zdusiła w sobie złość, jaką wywołała usłyszana przed chwilą informacja. Z nią też spędza dużo czasu? - Nie mogę powiedzieć, czy z nią sypia. Jeśli, oczywi­ ście, o to pani chodzi. - Nie możesz czy nie chcesz? - Nie mogę - powtórzył. - Ja też kiedyś muszę spać. Mogą to robić, kiedy śpię, więc skąd mam wiedzieć, czy ze sobą romansują? - Nie płacę ci za spanie, tylko za informacje - prychnęła Margo. - Tak jest - zgodził się kowboj. - Jak będziesz miał coś ciekawego, wiesz, gdzie mnie szukać - powiedziała. Wcisnęła pedał gazu. Olbrzymi lincoln majestatycznie po­ toczył się przed siebie. - Jasne, że wiem. - Kowboj wyszczerzył w uśmiechu żółte zęby. Ból głowy, z którym Jesse powitał nowy dzień, jeszcze w południe dawał znać o sobie. Mimo to Jesse jak co dzień

JAK

DWIE

KROPLE

WODY

85

usiłował złamać Judasza. Udało mu się nawet nałożyć konio­ wi uzdę z przeciągniętą przez kółko liną. Jeden koniec tej liny Jesse mocno trzymał w dłoni. Starał się nie zwracać uwagi na dojmujący ból głowy. Wiedział, że w końcu minie i że poza upływem czasu nie ma na to żadnego lekarstwa. - Cześć, Jesse! Radosny okrzyk chłopca odbił się echem w jego obolałej głowie. Jednak Jesse ani na moment nie spuścił z oka Judasza. - Tu jestem! - zawołał. Usłyszał, jak buty Jaime'ego obijają się o deski ogrodze­ nia. Chłopiec widocznie wdrapywał się na płot. - Gdzie się podziewałeś przez cały ranek? - Mam obowiązki - powiedział bez entuzjazmu Jaime. Nietrudno było się zorientować, że za nimi nie przepada. - Zrobiłeś wszystko, co do ciebie należało? - Jesse zerk­ nął na syna i uśmiechnął się. - No. Nawet śmieci z kuchni wyrzuciłem. - Jaime tak mocno się wychylił, że omal nie spadł z ogrodzenia. - O ra­ ny! Założyłeś mu uzdę! - No. - Jesse naśladował styl swego syna. - To ciągle jest dynamit z podpalonym lontem. W każdej chwili może wy­ buchnąć, ale przynajmniej wykonuje moje polecenia. Na razie. - Wsiądziesz na niego dzisiaj? - Nie, dzisiaj na to za wcześnie. Jesse liną popędził konia. Ani na chwilę nie spuszczał go z oka. Judasz kręcił się, ciągnął linę, ale Jesse się zaparł i nie puszczał. - Nie wściekaj się, maluśki - przemawiał do ogiera zbliża­ jąc się do niego o krok. Wyciągnął rękę. - Spokojnie. Nie szalej.

86

JAK DWIE KROPLE WODY

Koń rzucił głową. Chciał wierzgnąć, więc Jesse znów musiał się zaprzeć, żeby utrzymać go w miejscu. Niestety, tym razem koń okazał się silniejszy. Udało mu się wierzgnąć. Jedno kopyto uderzyło Jessa w ramię, drugie w głowę. Judasz wreszcie był wolny. Jak wicher galopował po zagrodzie. - Jesse! Krzyk Jaime'ego był ostatnim dźwiękiem, jaki dotarł do świadomości Jessa. Potem zapadła ciemność. - Czy on wyzdrowieje? Znów słyszał głos syna. Chłopiec szeptał przerażony, ale Jesse nie miał nawet tyle siły, żeby go uspokoić. Leżał na plecach i walczył z bólem. Nawet oddychanie bolało. Poczuł na czole delikatne muśnięcie dłoni. Czyżby to była Mandy? - Nie martw się, wyzdrowieje. Tak, pomyślał Jesse, to głos Mandy. A więc to ona mnie dogląda. Uspokaja małego, ale sama bardzo się boi. A ja nawet oczu nie mogę otworzyć. Tak bardzo chciałbym im powiedzieć, że nic mi nie będzie. - Biegnij do domu i przynieś mi lód z zamrażarki - po­ wiedziała Mandy. Widocznie Jaime się ociągał, bo powtórzy­ ła: - Biegnij, powiedziałam. Ten guz na głowie trzeba obło­ żyć lodem. Jesse usłyszał, jak drzwi się otwierają, a potem ostrożnie zamykają. Zapadła cisza. Palce Mandy znów dotykały jego czoła. - Jesse? - szepnęła. - Jesse, słyszysz mnie? Uchylił powieki. Blask słońca padający prosto na twarz

JAK DWIE KROPLE WODY

87

kazał mu je znów zamknąć. Zdążył tylko zobaczyć, gdzie się znajduje. To był pokój trenera. Jesse leżał na wąskim tapczaniku, tym samym, na którym w nocy kochał się z Mandy. Jęknął. Podniósł rękę. Chciał odsunąć od siebie Mandy, ale nawet na to nie miał siły. - Słyszę - wyszeptał. - Pamiętasz, co się stało? Jesse spróbował sobie przypomnieć. Przez piekielny ból, jak przez mgłę, przebiło się do niego wspomnienie konia, który wierzgnął. Przypomniał sobie, jak upadł na ziemię i jak bardzo zabolało, gdy końskie kopyto trafiło go w głowę. Potem już niczego nie pamiętał. - Chyba tak - powiedział z trudem. Usłyszał, jak Mandy odetchnęła z ulgą. - Kto mnie tu przyniósł? - Gabe z kilkoma ludźmi. - Mandy delikatnie uścisnęła dłoń Jesse'a. - Możesz się ruszać? Na początek spróbował poruszyć głową. Jęknął, bo świat w szalonym tempie zawirował mu przed oczami. - Nie mogę - szepnął. - Przynajmniej jeszcze nie teraz. - Nie ma żadnych złamań? Jesse skoncentrował się. Wsłuchał się w siebie. Próbował ocenić, skąd pochodzi ból. - Raczej nie - odrzekł po chwili. - Na czole masz ogromny guz i trochę zadrapań. Czy jeszcze coś cię boli? - Plecy. - Możesz się obrócić? Chciałabym to zobaczyć. Mandy była dla niego taka dobra, taka delikatna. Jesse nie rozumiał, dlaczego. Przecież paskudnie ją potraktował. Po-

88

JAK DWIE KROPLE WODY

nownie uchylił powieki. Tym razem zobaczył nad sobą za­ troskaną twarz Mandy. Chwycił brzeg tapczana i ostrożnie obrócił się na bok. - Muszę ci zdjąć koszulę - powiedziała. Porozpinała guziki, ostrożnie wyciągnęła koszulę spod paska i delikatnie ją zdjęła. - Boże mój! - krzyknęła. Musnęła palcem miejsce, w którym widniało dokładnie odbite kopyto Judasza. - Tak źle wygląda? - Właściwie nie wiem. Najpierw muszę oczyścić ranę. Mandy wzięła ze stolika przygotowaną wcześniej butelkę z wodą utlenioną i ostrożnie polała ranę. Jesse zacisnął zęby. Paliło żywym ogniem. - Przepraszam. - Mandy gazikiem zbierała z rany za­ krzepłą krew. - Bardzo szczypie? - Nie - syknął Jesse. - Ziębi. - Zimno cię nie zabije. - Mandy się uśmiechnęła. Rana była czysta i okazało się, że wcale nie jest głęboka. Miejsce po uderzeniu było opuchnięte i okropnie zasinione. Wyglądało na to, że Jesse mimo wszystko nie doznał poważ­ nych obrażeń. - Zawiozę cię do szpitala - powiedziała Mandy. Jesse ostrożnie zbadał guza na głowie. Nie potrafił stwier­ dzić, czy huczenie, które słyszał, spowodowane było wysą­ czonym w nocy gąsiorkiem whisky, czy raczej celnym ko­ pnięciem Judasza. - Nie ma potrzeby - oświadczył. - To tylko guz. - Jesse, proszę. - Nie ma mowy. Nie życzę sobie, żeby jakieś łapiduchy się nad mną pastwiły.

JAK DWIE KROPLE WODY

89

- Nie upieraj się. Musi cię obejrzeć lekarz. - Sam najlepiej wiem, czy muszę iść do lekarza. Tym razem wystarczy Pete. Już miał się przewrócić z powrotem na plecy, ale po­ wstrzymało go dotknięcie dłoni Mandy. - Przynajmniej zrobię ci opatrunek - powiedziała. - To otwarta rana, która nie może się zabrudzić. Jesse bardzo chciał jak najprędzej opuścić ten przeklęty pokój. Doszedł jednak do wniosku, że lepiej będzie pozwolić jej zrobić to, co uważała za stosowne, aniżeli się z nią kłócić. Tym bardziej że na nic nie miał siły i bez pomocy Mandy nie zdołałby nawet dojść do samochodu. - Dobrze, ale się pośpiesz. Wobec tego przyłożyła na ranę nasączoną antybiotykiem gazę i przykleiła plaster. Dopiero potem zauważyła na jego plecach jeszcze jedno głębokie zadrapanie. Potem drugie, trzecie... Nachyliła się, chcąc je dokładnie obejrzeć. - Masz drzazgi w plecach - powiedziała zdumiona. - To drobiazg - zapewnił ją Jesse. Przypomniał sobie drewnianą ścianę baraku, o którą opierał się, kiedy pił. - Pete mi je powyjmuje. Ale dłoń Mandy nie przestała wędrować po jego plecach. Jesse zamknął oczy. Choć bardzo się starał, nie mógł nie myśleć o tym, jak te same dłonie pieściły go w nocy. Spró­ bował wstać, ale Mandy mu na to nie pozwoliła. - Pete ma prawie sześćdziesiąt lat i jest ślepy jak kret. - Mandy nie dała się spławić. - Nie ma mowy, żeby powy­ ciągał ci te wszystkie drzazgi, i dlatego ja to zrobię. To nie potrwa długo. Jesse nie miał ochoty się z nią kłócić. Zresztą i tak nic by

90

JAK DWIE KROPLE WODY

mu z tego nie przyszło. Ale wcale nie uśmiechało mu się leżeć w tym pokoju, w którym kochał się z Mandy, na tym samym tapczanie i jeszcze czuć na plecach dotyk jej delikat­ nych dłoni. To było stanowczo za dużo. Usłyszał skrzypnięcie otwieranych drzwi. - Oprzytomniałeś! Jesse zobaczył przed sobą uradowaną buzię Jamie'ego. - Pewnie, że oprzytomniałem. - Spróbował się uśmiechnąć. - Co robisz, mamo? - Chłopiec spojrzał na matkę. - Wyciągam drzazgi - odparła, ani na chwilę nie zaprze­ stając żmudnej czynności. - Drzazgi? - zdziwił się Jaime. - Pierwszy raz widzę, żeby ktoś miał drzazgi w plecach. Mandy wzięła od syna torebkę z lodem i położyła ją na głowie Jesse'a. - Przytrzymaj to - poleciła Jaime'emu. - Strasznie się rządzi - szepnął Jesse'owi do ucha Jaime, ale sumiennie wykonał polecenie matki. - Aha - potwierdził Jesse. Drgnął gwałtownie, kiedy Mandy wyciągnęła mu spod skóry kolejną drzazgę. - Czy naprawdę aż tak cię to boli? - zapytała. - A w ogó­ le skąd się te drzazgi wzięły w twoich plecach? Ja też nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Jesse westchnął. Nie uśmiechało mu opowiadanie o tym, do jakiego stanu się doprowadził. - Widzisz... - Jesse udał że się namyśla, choć już posta­ nowił, że postawi ją w kłopotliwej sytuacji. Tylko w ten spo­ sób mógł uniknąć głupich pytań. - Zostawiłem koszulę... - Naprawdę nic mnie to nie obchodzi. - Mandy przerwała mu w pół słowa.

JAK DWIE KROPLE WODY

91

Dokładnie tego się po niej spodziewał. Obficie polała wodą utlenioną oczyszczone z wbitych w skórę drzazg plecy. Chciała, żeby go szczypało. Za karę. Nie mogła pozwolić na to, żeby w obecności Jaime'ego opo­ wiadał o tym, gdzie i dlaczego zostawił swoją koszulę. - Przestań! - zawołał zaskoczony Jesse. - Mogłaś powie­ dzieć, że będzie aż tak szczypało! - W zasadzie mogłam. - Mandy była czerwona jak burak. Wyprostowała się. - Gotowe. Teraz możesz sobie iść. Jesse położył się na plecach, a potem, trzymając się kra­ wędzi tapczanu, usiadł. Świat zawirował mu przed oczami, poczuł mdłości. Jęknął i opuścił głowę między kolana. Od­ padłaby, gdyby nie przytrzymał jej rękami. Przynajmniej tak mu się zdawało. - Źle się czujesz? - Mandy uklękła przy nim. - Nie - wystękał. - Za gwałtownie wstałem. - Pewnie masz wstrząs mózgu. - Mandy położyła dłoń na jego ramieniu, jakby w ten sposób mogła uchronić go przed upadkiem. - Jaime - zwróciła się do syna. - Powiedz Gabe'owi, żeby tu przyszedł. Pomoże nam przetransporto­ wać Jesse'a do domu. Jesse podniósł głowę. Chciał jej powiedzieć, że owszem, pójdzie do domu, ale do swojego, w Circle Bar. Nie zdążył nic powiedzieć, bo poczuł zbliżające się mdłości. Musiał się pochylić. - Nie - jęknął. - Pomóż mi wsiąść do samochodu. Sam pojadę do Circle Bar. - I zabijesz się po drodze - mruknęła Mandy. - Biegnij po Gabe'a - przypomniała Jaime'emu. - Jesse musi się po­ łożyć do łóżka.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Jesse otworzył oczy. Nie mógł sobie przypomnieć, gdzie się znajduje. Rozejrzał się po ciemnym pokoju. Z lewej stro­ ny było okno, przez które wpadało światło księżyca. Pod ścianą stała toaletka. W powietrzu unosił się zapach dam­ skich perfum... Co się ze mną dzieje? pomyślał zaniepokojony. Dopiero po chwili wszystko sobie przypomniał. Jestem u Mandy, na Ranczu Złamanego Serca, pomyślał. Nie ma mowy, żebym tu został do rana. Zaraz się zmywam. Jeszcze chwilę poleżał z zamkniętymi oczami, a potem powoli usiadł na łóżku. Mocno trzymał się materaca. Czekał, aż przestanie mu się kręcić w głowie. Wreszcie przestało. Wtedy zauważył, że tuż przy łóżku znajduje się krzesło. Ktoś położył na nim złożone w kostkę spodnie, a na oparciu po­ wiesił koszulę. Pod krzesłem stały buty. Jesse ucieszył się, że nie będzie musiał szukać ubrania. Kiedy nabrał pewności, że nie upadnie, włożył spodnie. Wstał. Bardzo ostrożnie. Schylił się po buty i pokój znów zaczął wirować. Jesse przytrzymał się stojącej nieopodal toaletki. Wypro­ stował się i... ujrzał portret Mandy. Przynajmniej tak mu się wydawało.

JAK DWIE KROPLE WODY

93

Upewnił się, czy nikt go nie widzi. Wziął zdjęcie, żeby mu się dokładniej przyjrzeć. Zdjęcie rzeczywiście przedstawiało Mandy. Siedziała w fotelu z niemowlęciem na ręku. Z jej oczu bił nieziemski blask. Nawet teraz, w świetle księżyca Jesse widział, jaka była wtedy szczęśliwa. A dziecko... - Jaime - szepnął, przesuwając palcem po anielskiej twa­ rzyczce. - Mój syn. Zatoczył się, ale zdjęcia z ręki nie wypuścił. Jakoś udało mu się dojść do łóżka i nie upaść. Usiadł, zapalił lampę. Patrzył na zdjęcie, a łzy płynęły mu po policzkach. Nigdy nie wyobrażał sobie Jaime'ego jako niemowlęcia. Poznał go jako dwunastolatka i tylko o takim myślał jak o swoim synu. Dopiero teraz naprawdę zrozumiał, ile stracił, ile go ominęło. - Co robisz? Jesse podniósł głowę. W drzwiach stała Mandy. - Znalazłem to przypadkiem - tłumaczył się. - Chciałem nałożyć buty i... - Wzruszenie odebrało mu mowę. Mandy podeszła bliżej. Nie rozumiała, o co mu cho­ dzi. Skąd mogła wiedzieć, że natknął się na starą foto­ grafię? - Nawet sobie nie wyobrażałem, że Jaime mógłby tak wyglądać. - Jesse patrzył na nią jak zbity pies. - Taki ma­ leńki, delikatny... - Naprawdę był maleńki. - Mandy przysiadła obok niego na łóżku. Wyjęła zdjęcie z drżącej dłoni Jesse'a. Uśmiechnę­ ła się do swoich wspomnień. - Ważył tylko trzy kilogramy. Miał gęste, czarne włosy. I niebieskie oczy.

94

JAK DWIE KROPLE WODY

- Niebieskie? - zdziwił się Jesse. - Przecież Jaime ma zielone oczy. Takie jak twoje. - Teraz tak. - Mandy się roześmiała. - Ale kiedy się uro­ dził, były błękitne jak wiosenne niebo. Jesse wziął od niej zdjęcie. Długo mu się przyglądał, a potem powiedział: - Tyle straciłem, tyle lat zmarnowałem... Był taki smutny i tak szczery w tym smutku. Jak nigdy. Mandy dopiero teraz zaczęła się nad nim litować. - Pokazać ci inne zdjęcia? - zapytała. Tyle mogła dla niego zrobić. Mogła mu pokazać, jak jego syn się rozwijał, jak dorastał. Przynajmniej na zdjęciach. - Bardzo bym chciał - powiedział cicho Jesse. Nawet na chwilę nie podniósł oczu znad portretu, który trzymał w dłoni. Mandy otworzyła szafę, wyjęła stamtąd stertę albumów i położyła je na łóżku. - Te zrobiono w szpitalu, zaraz po jego urodzeniu - po­ wiedziała, otwierając pierwszy album. - Na Wschodnim Wybrzeżu? - zapytał Jesse. - Skąd o tym wiesz? - zdziwiła się Mandy. - Pete mi powiedział. Mówił, że kiedy Lucas dowiedział się, że jesteś w ciąży, wysłał cię na Wschodnie Wybrzeże. Mandy spuściła głowę. Udawała, że patrzy na zdjęcia, choć przez napływające do oczu łzy niewiełe mogła zo­ baczyć. - Tak - powiedziała. - Wysłał mnie do ciotki Mildred. - Tak mi przykro, Mandy. - Jesse nakrył jej dłoń swoją. - Wiem, jak ci był źle. - Teraz to nie ma znaczenia. - Mandy otarła łzy wierz-

JAK DWIE KROPLE WODY

95

chem dłoni. Wskazała palcem zdjęcie. - Widzisz, jakie miał włosy? Pielęgniarki twierdziły, że nigdy jeszcze nie widziały takiego ślicznego niemowlęcia. - Urodziwego - poprawił ją Jesse. - Dziewczynki są śli­ czne, a chłopcy urodziwi. - Nie, Jaime był śliczny. - Mandy się roześmiała. Odwró­ ciła stronicę albumu. - A tu Jaime u cioci Mildred. Pierwsza kąpiel. Jesse pochylił się, żeby dokładniej przyjrzeć się zdjęciu. Oparł się ramieniem o ramię Mandy. Żadne z nich się nie cofnęło. - Buzię ma czerwoną jak pomidor - stwierdził. - Bo płakał. Od urodzenia nienawidził kąpieli. Mandy odwracała stronice kolejnych albumów. W ten sposób opowiedziała mu o dwunastu latach życia Jaime'ego. Dzięki temu Jesse mógł dołączyć do rodziny. Coraz więcej wiedział o swoim synu, coraz lepiej go poznawał. Jego matkę także. - A tu jest uwieczniony jego pierwszy dzień w przed­ szkolu. - Mandy otworzyła kolejny album. - To zdjęcie ro­ biła Sam. Nie wiem, kto głośniej płakał. - Mnie się zdaje, że Jaime wcale nie płacze. - Jesse pra­ wie dotykał nosem fotografii. - Wygląda tak, jakby się uśmiechał. - Nie mówiłam o Jaime'em. - Mandy się roześmiała. Nie wiem, czy ja głośniej płakałam, czy Sam. - Jaime chyba bardzo je kocha? - zapytał Jesse. - Chodzi ci o Sam i Merideth? - upewniła się Mandy. A kiedy skinął głową, powiedziała: - Bardzo. Między nami mówiąc, obawiam się, żeśmy go strasznie rozpuściły.

96

JAK DWIE KROPLE WODY

- Nie zauważyłem. - Jesse odsunął opadające na twarz Mandy włosy. Zasłaniały mu widok. - To dobry chłopak. Wspaniale go wychowałaś. Mandy się zarumieniła. Nie była pewna, czy sprawił to komplement, czy też ciepło dłoni Jesse'a na jej policzku. Wiedziała tylko, że nie może mu teraz pokazać twarzy. Nie chciała, żeby się zorientował, jak bardzo go kocha. - Dziękuję - powiedziała z udanym spokojem. - Stara­ łam się, jak mogłam. - Ile cię to kosztowało? - Nie rozumiem? - Lucas na pewno nie skakał z radości, kiedy się dowie­ dział, że urodzisz moje dziecko. - Fakt - przyznała. - Ale to bez znaczenia. Chciałam Jai­ me'ego i nikt na całym świecie nie mógł mi go zabrać. Nawet mój ojciec. - To znaczy, że próbował? - Próbował. - Mandy zwiesiła głowę. - Namawiał mnie, żebym poszła na zabieg albo przynajmniej oddała dziecko do adopcji. Nigdy, ani przez chwilę nie żałowałam, że nie po­ słuchałam ojca. Tylko tyle mogła powiedzieć. Nie chciała się przyznać, dlaczego naprawdę nie poddała się naciskom Lucasa. A pra­ wda była taka, że Mandy nade wszystko pragnęła zatrzymać przy sobie jakąś część Jesse'a. Na zawsze. - Dziękuję. - Za co? - zdziwiła się Mandy. - Za to, że nie dałaś się Lucasowi. Tylko dzięki tobie mamy Jaime'ego. - Przytulił ją do siebie. - Źle zrobiłem, że wyjechałem.

JAK

DWIE

KROPLE

WODY

97

- Do dziś nie wiem, dlaczego to zrobiłeś. - Zapomniałaś, że ty sama dokonałaś wyboru? - Jesse zesztywniał na wspomnienie tamtej nocy sprzed lat. - Nie chciałaś jechać ze mną. Wolałaś zostać z ojcem. - Nie! - zawołała Mandy. - To nieprawda! - No więc dlaczego nie poszłaś ze mną? Mandy odwróciła się do niego. Album ze zdjęciami spadł na podłogę, ale żadne z nich tego nie zauważyło. - Gdybym powiedziała, że z tobą jadę, ojciec dostałby szału. Zastrzeliłby cię na miejscu. Chciałam zyskać na czasie. Miałam nadzieję, że uda nam się wymyślić jakiś sposób, żeby mimo wszystko być razem. - A ja myślałem... - Źle myślałeś - przerwała mu Mandy. - Niczego nie pragnęłam tak bardzo, jak razem z tobą przejść przez życie. - Ależ ja byłem głupi! - Jesse chwycił ją za rękę. - Gdy­ by nie ta moja przeklęta duma, moglibyśmy razem wycho­ wywać Jaime'ego. - Jeszcze nie wszystko stracone. - Mandy uśmiechnęła się do niego. - Wróciłeś i możesz z nami zostać. - Wróciłem i zostanę. - Jesse przycisnął jej dłoń do swe­ go serca. - Zostanę z Jaime'em. I z tobą. Mandy słyszała ogłuszające bicie własnego serca. Czy to możliwe? pomyślała. Czy on naprawdę z nami zostanie? Może jednak mnie kocha? Nie, gdyby kochał... A może go zapytać? - Powiedz mi... - Jednak się odważyła. - Dlaczego wczoraj wyszedłeś bez pożegnania? Jesse westchnął ciężko. Zamknął oczy, a kiedy je otwo-

98

JAK DWIE KROPLE WODY

rzył, Mandy wciąż była obok niego i wciąż na niego patrzyła. Czekała na odpowiedź. - Nie wiem - powiedział. - Chyba się przestraszyłem. - Kogo? Mnie? - Siebie. A raczej uczuć, które we mnie wzbudziłaś. - A jakie to uczucia? Powiedz, to bardzo ważne. - Czułem się tak, jakby przez te trzynaście lat nic się nie zmieniło - przyznał nie bez trudu. - Bardzo wiele się zmieniło. Nigdy nie kochałeś się ze mną tak jak wczoraj. Jakbyś chciał mnie za coś ukarać. - Przepraszam - mruknął zaskoczony, że Mandy z taką łatwością odczytała jego intencje. - Nie chciałem ci zrobić krzywdy. - Nie zrobiłeś. - Mandy przytuliła się do niego. - Przy­ najmniej nie w sensie fizycznym. - Och, Mandy - mruknął Jesse. Znów zakręciło mu się w głowie. Tym razem jednak z po­ wodu bliskości ukochanej. Pocałował ją. Delikatnie, czule. Tak jak kiedyś. Nie tak jak po swoim powrocie, kiedy pocałunkami wymierzał jej karę za przestępstwo, którego nie popełniła. To był jej Jesse. Ten sam, którego pokochała, kiedy mia­ ła siedemnaście lat. Zarzuciła mu ręce na szyję, przytuliła się do niego. Za nic w świecie nie chciała się z nim roz­ stawać. - Kocham cię, Jesse - szepnęła. - Nigdy, ani na chwilę nie przestałam cię kochać. - Querida - westchnął Jesse. - Moja kochana. Całowali się, jakby jeden pocałunek miał im wynagrodzić trzynaście straconych lat.

JAK DWIE KROPLE WODY

99

A potem się kochali. Spokojnie, bez pośpiechu, bez nie­ dobrych myśli. Plecy trochę Jesse'a bolały, wciąż kręciło mu się w gło­ wie, ale to mu nie przeszkadzało. Mandy go kochała. Był pewien, że zawsze go kochała, kocha i będzie kochać. Tylko to się liczyło. Mandy budziła Jesse'a co godzinę. Tak bardzo się bała, że stracił przytomność, że kopnięcie Judasza może mieć tragi­ czne następstawa. W rezultacie żadne z nich nie przespało tej nocy. Rano okazało się, że guz na głowie Jesse'a znacznie się zmniejszył. Właściwie pozostał po nim tylko wielki siniak. Mandy delikatnie pocałowała to miejsce. Czuła się współ­ odpowiedzialna za cierpienie ukochanego. - Za co ta nagroda? - zapytał. - Żeby się lepiej goiło - uśmiechnęła się do niego Mandy. - Myślisz, że pomoże? - Jesse przytulił ją do siebie. - A nie czujesz, że mniej boli? - Mandy cieszyła się każdą chwilą tej beztroskiej porannej rozmowy. - Chodzi ci o ten guz na głowie? - Jasne, a o cóż by innego? - Na przykład: o plecy. - Bolą cię plecy? - przeraziła się Mandy. - Nie, ale coś innego właśnie zaczyna mnie boleć. - Wariat! - roześmiała się. - Jeszcze ci mało? - Jasne. Masz coś przeciwko temu? - Skądże! - Uspokojona, szczęśliwa ponad miarę, znów się do niego przytuliła. - Pobierzmy się - zaproponował.

100

JAK DWIE KROPLE WODY

- Żartujesz? Jesse nie wiedział, skąd nagle przyszedł mu do głowy ten pomysł, mimo to był całkowicie przekonany, że propo­ zycja jest jak najbardziej na miejscu. Zdziwił się, że Mandy miała jakieś wątpliwości. Przecież byli sobie przeznaczeni. Od zawsze. - Nie żartuję - oświadczył. - Naprawdę chciałbym, żeby­ śmy się pobrali. - Pobrali? - powtórzyła, jakby nie rozumiała, co to słowo oznacza. Usiadła na łóżku i nie widzącym wzrokiem patrzyła na pustą ścianę. - No tak. Żebyśmy zostali mężem i żoną - tłumaczył jej Jesse. - Nie możemy. - Spojrzała na niego wystraszona. - Dlaczego? Dopiero co powiedziałaś, że mnie kochasz. Ja też ciebie kocham, więc dlaczego nie mielibyśmy się po­ brać? Wielu ludzi decyduje się na małżeństwo dlatego, że się kochają. A my oprócz tego mamy syna. - No właśnie. - Mandy pogłaskała go po policzku. Nie chciała, żeby poczuł się urażony. - Musimy myśleć o Jaime'em. - Przede wszystkim o niego mi chodzi. Jest moim synem i najwyższy czas, żebym go formalnie uznał. - Niczego nie rozumiesz. Jaime wie, że znamy się zale­ dwie od kilku tygodni. Trochę za wcześnie, żeby brać ślub i jeszcze do tego informować go, że jesteś jego ojcem. To będzie dla niego prawdziwy szok. Nie możemy się pobrać! Jeszcze nie teraz. - Naprawdę chodzi ci tylko o Jaime'ego? - Jesse nie cał­ kiem jej uwierzył.

JAK DWIE KROPLE WODY

101

- Oczywiście. - Mandy była zaskoczona jego pytaniem. - Tylko o niego. Wybacz, ale on jest dla mnie najważniejszy. - Rozumiem. - Jesse nie był szczęśliwy, ale przynajmniej już o nic jej nie podejrzewał. - Obiecaj mi tylko, że nie będziesz wszystkiego niepotrzebnie przeciągać. I tak straci­ liśmy mnóstwo czasu. - Nie wrócił na noc? - dopytywała się Margo. - Nie wiem. - Pete wrzucił na skrzynię ciężarówki blok soli. - Nie śledzę go. - Ale dobrze wiesz, czy śpi w domu, czy poza domem - Margo nie dawała za wygraną. - Mam mocny sen. - Pete uśmiechnął się. Margo omal nie dostała apopleksji od tego uśmiechu. - Jak już zasnę, to nawet stado wściekłych słoni mnie nie obudzi. - To miał być dowcip? - prychnęła Margo. - Broń Boże! - Pete ani na chwilę nie przestawał się uśmiechać. - Śmieszy mnie tylko, że pani tak się tym chło­ pakiem przejmuje. Ktoś mógłby sobie pomyśleć, że grozi mu niebezpieczeństwo i że tylko pani o tym wie. Ale przecież nic złego mu się nie stanie. Dobrze mówię? Mandy usłyszała warkot nadjeżdżającej ciężarówki. Wy­ jrzała przez okno. Na podwórze wtoczył się samochód do przewożenia koni. Napis na samochodzie głosił: „Farma Barristera. Noble, Oklahoma." - Co się dzieje? - mruknęła i wybiegła z domu. Tymczasem kierowca podjechał pod stajnię i teraz rozma­ wiał z Jesse'em, który właśnie otwierał pomieszczenie dla konia.

102

JAK DWIE KROPLE WODY

- Co tu się dzieje, Jesse? - zapytała Mandy. Jesse spojrzał na nią i uśmiechnął się. Poczuła, że robi się jej gorąco. - Dzień dobry - powiedział cicho. - Ja też życzę ci miłego dnia. - Podeszła bliżej. - Co to wszystko znaczy? - To niespodzianka dla Jaime'ego. - Jesse zaczerwienił się. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. - Może jednak powiesz mi, co to za niespodzianka. Mandy była coraz bardziej zdenerwowana. - Najpierw przedstawię ci jednego z moich pracowni­ ków. To jest Jim Bonner, zarządca mojego rancza w Oklaho­ mie. Jim, to Mandy McCloud. - Miło mi panią poznać. - Mężczyzna zdjął kapelusz i uścisnął wyciągniętą dłoń Mandy. - Mnie także miło pana poznać. Wiadomość, że Jesse ma ranczo w Oklahomie, komplet­ nie zaskoczyła Mandy. Przywitawszy się z Bonnerem, zwró­ ciła się do Jesse'a: - Czy teraz możesz mi powiedzieć, co to wszystko znaczy? - Widzisz, Jaime już całkiem dobrze chwyta na lasso belę siana. Pomyślałem, że może zechciałby poćwiczyć na czymś bardziej ruchomym i że potrzebny mu będzie odpowiedni koń. Poleciłem więc, żeby przysłano jednego z mojej stajni. Chciałabyś go zobaczyć? Odsunął się tak, żeby Mandy mogła zajrzeć do samochodu. - Jasne! - Mandy podeszła bliżej. W przestronnym pomieszczeniu stał łaciaty koń. Piękny jak malowanie.

JAK DWIE KROPLE WODY

103

- Śliczny - westchnęła Mandy. - Niebrzydki. A poza tym można na nim łapać bydło na lasso. - Hodujesz konie? - Hoduję i ujeżdżam. Ten gniadosz jest jednym z pier­ wszych, jakie urodziły się na moim ranczu. Jesse wyciągnął trap, wszedł do samochodu. Podszedł do konia, odwiązał go i ostrożnie sprowadził na dół. Ani na chwilę nie przestawał do niego mówić. - Wspaniały! - Mandy poklepała konia po pysku. - Czy Jaime już wie? - Nie. Chciałem mu zrobić niespodziankę. - Będzie zachwycony - mruknęła Mandy. - Zdziwię się, jeśli do końca wakacji wypełni choć jeden ze swoich obo­ wiązków. - Możemy mu postawić warunki - zaproponował Jesse. To że użył liczby mnogiej, znacznie poprawiło Mandy humor. Już się nie bała, że ojciec zajmie w sercu Jaime'ego należne jej miejsce. Gotowa była podzielić się z Jesse'em obowiązkami i cieszyła się, że on chce je przejąć. - Jakie, na przykład? - zapytała ciekawa, co też Jesse wymyślił. - Możemy mu powiedzieć, że wolno mu dosiąść konia dopiero wtedy, kiedy zrobi wszystko, co do niego należy. - A jeśli złamie tę zasadę? - Będzie musiał ponieść konsekwencje - roześmiał się Jesse. - Jakie? - dopytywała się Mandy. Zaskoczyło ją, że Jesse z taką łatwością wszedł w rolę ojca. Jakby całe życie nic innego nie robił.

104

JAK DWIE KROPLE WODY

- Chyba powinniśmy mu zakazać czegoś, co mu sprawia największą przyjemność - mówił z namysłem. - Można mu zabronić jeździć konno przez cały dzień. A może nawet przez dwa dni. Czy tak będzie dobrze? - Idealnie - pochwaliła go Mandy. - Uważam, że dobrze będzie, jeśli to ty mu powiesz o ewentualnych konsekwen­ cjach. No i oczywiście dopilnujesz, żeby je poniósł, jeśli zdarzy mu się złamać zasady. W końcu to od ciebie dostał w prezencie konia. - Tchórzysz? - przekomarzał się z nią Jesse. - Może i tak. - Mandy uśmiechnęła się do niego. - Przez całe życie czegoś od niego wymagam. Nadszedł czas, żebyś i ty przestał być dla niego jedynie kumplem. - Czyj to koń? - wołał Jaime, biegnąc do nich co sił w nogach. - Najlepiej zrób to zaraz - mruknęła Mandy na tyle głoś­ no, żeby Jesse mógł ją usłyszeć. Margo zaklęła i rzuciła słuchawkę na widełki. Jednak za­ raz ją podniosła. Wybrała kolejny numer. - Mówi Margo Barrister. Chcę rozmawiać z radnym Gainesem. Tym razem nie czekała długo. - Jak się masz, Margo? - rozległ się w słuchawce tubalny głos. - Doskonale, Matthew. A co u ciebie? - Zawsze lepiej się czuję, jak z tobą porozmawiam - za­ żartował Gaines. - W czym mogę ci pomóc? - Chciałam wiedzieć, czy dostałeś już mój czek na kam­ panię wyborczą. - Margo rozsiadła się w fotelu Wade'a.

JAK DWIE KROPLE WODY

105

Zaraz jednak przypomniała sobie, że teraz jest to jej fo­ tel. Tak samo zresztą jak gabinet i cały dom. Żeby jeszcze ranczo... - Dostałem. Dziękuję. Jesteś bardzo hojną sponsorką, Margo. - Nie ma za co, Matthew. Zawsze uważałam, że mój wkład w twoją kampanię wyborczą to dobra inwestycja. Te­ raz też potrzebuję twojej pomocy. Przez wielkie okno widziała, jak furgonetka Jesse'a pod­ jechała do baraku dla robotników. - Potrzebna mi twoja pomoc. - Zawsze do usług. Zarówno jako radny, jak i oddany przyjaciel. Margo się skrzywiła. Nienawidziła polityków, choć często ich wykorzystywała. Nie raz i nie dwa przekonała się, że warto dotować kampanie wyborcze. - Doszły mnie słuchy, że ktoś chce kupić Circle Bar. - Tak mi przykro, Margo. Powiedziano mi, że Wade nie zapisał ci rancza. Margo chciało się wyć. Nie życzyła sobie, żeby całe mia­ sto o niej plotkowało. Zwłaszcza że plotki dotyczyły testa­ mentu Wade'a, a więc i tego przeklętego bękarta! - Dziękuję, że się o mnie troszczysz - powiedziała, siląc się na spokój. Z całej siły zacisnęła palce na słuchawce. Zmu­ siła się nawet do śmiechu. - Na co mi ranczo? I tak nie mam kiedy zająć się własnymi interesami. Mimo to zależy mi na tym, żeby ziemia nie poszła w nieodpowiednie ręce. Dlatego do ciebie zadzwoniłam. Wiesz, że Wade chciał, żeby ranczo zostało w rodzinie. Dlatego zapisał je Jesse'owi. Zatrzęsła się z obrzydzenia.

106

JAK DWIE KROPLE WODY

Dlaczego los mnie tak doświadcza? użalała się nad sobą. Mało, że inni bez przerwy o nim mówią, to ja sama też muszę wspominać o tym meksykańskim bachorze. - W czym ci mogę pomóc? - Jesse dał mi do zrozumienia, że chce sprzedać ranczo. - To straszne! Wade byłby niepocieszony, gdyby się o tym dowiedział. - No właśnie! Co gorsza, obawiam się, że McCloudowie chcą przejąć naszą ziemię. Domyślasz się, że Wade w grobie by się przewrócił, gdyby do tego doszło. Właśnie w tej spra­ wie do ciebie zadzwoniłam. Doniesiono mi, że Amanda McCloud powołała do życia fikcyjną spółkę i że ta spółka ma zamiar kupić naszą ziemię. Sądzi, że nikt się nie zorien­ tuje, kto za tym stoi. - Nadal nie rozumiem, jak mogę ci pomóc. - W głosie radnego słychać było zniecierpliwienie. - Chcę, żebyś sprawdził, czy ta informacja jest prawdzi­ wa. Chyba możesz się tego dowiedzieć? Są przecież jakieś dokumenty, rejestr spółek czy coś w tym rodzaju. Mógłbyś sprawdzić nazwiska inwestorów i prezesów? - Oczywiście, że mogę. Czy to wszystko? - Na razie tak. - Margo uśmiechnęła się. - Bardzo ci dziękuję. Wiedziałam, że można na tobie polegać. Jesse wpadł do baraku. Chwycił swoją torbę podróżną i wysypał jej zawartość na łóżko. - Wybierasz się dokądś? - zapytał Pete, spoglądając na niego znad gazety. - No. Jesse wybrał ze sterty rzeczy dżinsy, czystą koszulę i wło-

JAK DWIE KROPLE WODY

107

żył je z powrotem do torby. Z półki nad zlewem zdjął przy­ bory do golenia i także je zapakował. - Zabieram Mandy i Jamie'ego pod namiot. - Jesse uśmiechnął się do starego. - Pod namiot? - Pete opuścił gazetę. - Coś mi się widzi, że staliście się sobie bliscy. - Na to wygląda. - Margo była tu rano. - Pete się skrzywił. - Szukała cię. Koniecznie chciała wiedzieć, czy wróciłeś na noc do domu. - Co jej powiedziałeś? - Że śpię jak zabity i że nawet stado słoni by mnie nie obudziło - odparł Pete, znów zasłaniając się gazetą. - Przynajmniej nie musiałeś kłamać - roześmiał się Jesse. - Naprawdę śpisz jak zabity. - To tobie się tak zdaje - mruknął Pete. Wyjrzał zza ga­ zety. - A swoją drogą, gdzie wczoraj spałeś? Jesse udawał, że zapinanie torby pochłania całą jego uwagę. - Powiedzmy, że nie spałem sam - odparł wreszcie. - Co ty masz na głowie? - Pete dopiero teraz zauważył guza. - Stoczyłem walkę z ogierem. - Jesse dotknął dłonią bo­ lącego miejsca. Przez to wszystko, co się potem zdarzyło, zdążył już za­ pomnieć o swym bliskim spotkaniu z Judaszem. - Przegrałeś? - domyślił się Pete. - Tylko pierwszą rundę - uśmiechnął się Jesse. - Wojna jeszcze się nie skończyła. - Zrzucił cię? - Kopnął.

108

JAK DWIE KROPLE WODY

- Kopnął? - Pete własnym uszom nie wierzył. - Zapo­ mniałeś, czego cię uczyłem? Ile razy ci powtarzałem, żebyś się trzymał z daleka od końskiego zadka? Nie pamiętasz? - Pamiętam, pamiętam. Powalił mnie na ziemię i kopnął, zanim zdążyłem zejść mu z drogi. - Chyba sam z tym koniem pogadam. - Pete znów scho­ wał się za gazetę. - Jeszcze gotów cię zabić. Jesse się wzruszył. Wprawdzie ton i słowa Peta były su­ rowe, ale oznaczały, że stary zarządca kocha Jesse'a jak własnego syna. Niewielu takich ludzi było na świecie. Do­ kładnie dwoje: Pete i Mandy. - Dzięki, Pete. - Jesse położył dłoń na ramieniu starego. - Znikaj, smarkaczu - mruknął Pete drżącym ze wzrusze­ nia głosem. Dla dodania sobie powagi zagroził: - Bo powiem Margo, dokąd się wybierasz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Jesse musiał jeszcze przygotować konie dla siebie, Jai­ me' ego i Mandy. Pogwizdując wesoło, wysiadł z furgonetki i z torbą na ramieniu szedł do stajni. Z daleka usłyszał dobiegający stam­ tąd podniesiony głos mężczyzny. - Ty meksykański zasrańcu! Jesse zdrętwiał. Przez całe dzieciństwo tak go nazywali. Prawie wszyscy. Teraz nikt nie odważyłby się w ten sposób do niego odezwać, ale sam dźwięk tych słów sprawiał, że krew się w nim burzyła. Zacisnął pięści. - Ja nic złego nie zrobiłem - usłyszał wystraszony głos Jamie'ego. Puścił się biegiem. Wpadł do stajni, rzucił torbę na ziemię. - O co chodzi? - wrzasnął na kowboja, który trzymał Jaime'ego za ramiona. - Pilnuj własnego nosa - warknął kowboj, nie zadając sobie nawet tyle trudu, żeby spojrzeć na Jesse'a. - Mówiłem ci, żebyś nie ruszał moich rzeczy. - Kowboj szarpał chłopca. - Tak, proszę pana. - Zapłacisz mi za to, szczeniaku! - Zamierzył się, chcąc go uderzyć. Nie zdążył zadać ciosu. Jesse wykręcił mu rękę i przytrzy­ mał ją za plecami.

110

JAK DWIE KROPLE WODY

- A tobie mówiłem, żebyś się nie wtrącał w nie swoje sprawy - syknął kowboj przez zaciśnięte zęby. - To moja sprawa - pouczył go Jesse. Nie mógł powie­ dzieć, że Jaime jest jego synem i że nikomu nie pozwoli go tknąć. Kowboj chciał wolną ręką uderzyć Jesse'a. To także mu się nie udało. Jesse był od niego zwinniejszy i silniejszy. Chwycił drania za koszulę na piersi i rozpłaszczył go na ścianie. - Zapomniałem, że meksykańskie zasrańce zawsze trzy­ mają się razem - mruknął pokonany. Jesse wpadł w szał. Z całej siły walnął kowboja pięścią w brzuch. Poprawił. I uderzył jeszcze raz. - Co robisz? Jesse! - usłyszał za plecami głos Mandy. Chwyciła go za koszulę, ale się uwolnił. Jeszcze raz przy­ łożył przeklętemu kowbojowi. Tym razem uderzył go prosto w twarz. Pobity bezwładnie oparł się o ścianę. Z rozciętej wargi płynęła krew. Gdyby nie to, że Jesse wciąż go trzymał, dawno leżałby na ziemi. - Przestań! - zawołała przerażona Mandy. Stanęła po­ między Jesse'em i pobitym kowbojem. - Natychmiast się uspokój! Jesse puścił swoją ofiarę. Otarł dłonie o spodnie. - Co ty wyprawiasz? - zapytała zła jak osa Mandy. - Nazwał Jaime'ego meksykańskim zasrańcem. - Jesse podniósł swój kapelusz. - Chciał go uderzyć. - Uderzyć? - przeraziła się Mandy. - Moje kochanie. Przytuliła do siebie syna, ale zaraz odsunęła go, chcąc spraw­ dzić, czy aby nic mu się nie stało. - Zrobił ci krzywdę?

JAK DWIE KROPLE WODY

111

- Nie. - Jaime wciąż jeszcze trząsł się ze strachu, ale zdobył się na uśmiech. - Nie zdążył, bo Jesse sprał go na kwaśne jabłko. Mandy puściła syna. Podeszła do leżącego na klepisku kowboja. - Już tu nie pracujesz. - Spojrzała na niego z obrzydze­ niem. - Pakuj się i wynocha! I żebym cię więcej nie widziała na tym ranczu. Jasne? - Jasne - warknął kowboj. Podniósł się z trudem, otarł krew z twarzy. A kiedy już nikt nie mógł go usłyszeć, syknął: - Pożałujesz tego, ty suko. Trzy konie powoli jechały przez łąkę. Mandy i Jesse nie­ wiele się do siebie odzywali. Wciąż mieli przed oczami pa­ skudną scenę, jaka rozegrała się w stajni. Tylko Jaime wyda­ wał się niczym nie przejmować. - Ale mu dołożyłeś, Jesse! - zachwycał się chłopiec. Zwinął dłoń w pięść i trzy razy uderzył nią powietrze. Bam! Bam! Bam! Rube nie miał żadnych szans. Jak opowiem Daviemu, to zzielenieje z zazdrości. - Nie wolno się bić, Jaime - powiedział surowo Jesse. - Trzeba trzymać nerwy na wodzy. A przynajmniej bardzo się starać. Wiedział, że chłopiec jest z niego dumny, ale wstyd mu było, że mały musiał być świadkiem tej żenującej sceny. - Ale on zaczął. - Jaime bardzo się zdziwił, że to właśnie Jesse, który dopiero co rozprawił się z wrogiem, udziela mu takiej nauki. Co innego, gdyby mama... - Nazwał mnie me­ ksykańskim zasrańcem. I ciebie też.

112

JAK DWIE KROPLE WODY

- To tylko słowa rozeźlonego głupca - stwierdził Jesse. - Musisz się nauczyć puszczać takie słowa mimo uszu. Spły­ ną jak woda po kaczce. - Nie jesteś wściekły, kiedy cię ktoś przezywa? - zdziwił się Jaime. - Pewnie, że jestem. Ale nie wolno nikogo bić tylko za to, że nas przezywa. Jeśli dam się sprowokować i zacznę bójkę, to znaczy, że zniżyłem się do poziomu tego, z kim się biję. Niektórzy ludzie widzą w bliźnich jedynie kolor skóry. To rasiści. Na szczęście nie jest ich wielu. - Co robisz, kiedy ktoś cię przezywa? - zapytał Jaime. - Udaję, że nie słyszę. Wiele lat uczyłem się tej sztu­ ki. Teraz wiem, że prześladowcy chodzi wyłącznie o to, żeby mnie zdenerwować. Więc udaję, że nie słyszę wy­ zwisk. Dzięki temu podli ludzie nie mają nade mną władzy. - Jesse postanowił zmienić temat. - Zabrałeś swoje wędki? - Pewnie. Myślisz, że uda nam się coś złowić? - Mam nadzieję. - Jesse uśmiechnął się do niego. - Bo jak nie, to pójdziemy spać głodni jak wilki. Jesse siedział oparty o pień drzewa. Kolanami przytrzy­ mywał wędkę. Nieopodal na kocu leżała Mandy. Opalała się. Jaime łowił ryby na drugim brzegu jeziorka. - Przepraszam. - Za co? - zdziwiła się Mandy. - Za to, co się stało w stajni. - Jesse podniósł z ziemi kamyk i puścił kaczkę. - Broniłeś Jaime'ego. - Tak, ale powinienem był kazać mu iść do domu, a do-

JAK DWIE KROPLE WODY

113

piero potem rozprawić się z Rube'em. Jaime nie powinien oglądać tej bójki. - Nieraz widział, jak ludzie się biją - pocieszyła go Man­ dy. Podeszła do Jesse'a i usiadła obok niego. - Na ranczu pracuje wielu mężczyzn. Nie ma sposobu, żeby uniknąć awantur. Czasami się biją. Nawet częściej niż czasami. Jesse ponuro patrzył w wodę. - Wiem - westchnął. - Ale wolałbym, żeby mój syn nie widział, jak ja się biję. - Nie przejmuj się. Jaime już stoczył kilka bójek. - Kiedy? O co? - zdenerwował się Jesse. - Zwykle chodziło o to samo, co dzisiaj: o przezywanie. Oczywiście nie pochwalam tego, ale... - Nazywają go meksykańskim zasrańcem? - wpadł jej w słowo Jesse. - Nie tylko. - Machnęła ręką, jakby to było najmniej ważne. - Tak samo jak przezywali ciebie. - A ja myślałem, że jemu jest łatwiej. W końcu nazywa się McCloud i jest dziedzicem dużego rancza. - No i co z tego, że nazywa się McCloud, skoro ma w so­ bie meksykańską krew? - Masz rację - westchnął. - To, że nazywałem się Barri­ ster, nie ułatwiło mi życia. Dla wielu zawsze byłem tylko Meksykaninem. Jaime siedział z wędką na przeciwległym brzegu jeziorka, lecz nie tylko ryby zaprzątały jego uwagę. Pilnie obserwował nieświadomych jego zainteresowania dorosłych. Widział, jak matka wstała z koca i usiadła obok Jesse'a. Trzymali się za ręce!

114

JAK DWIE KROPLE WODY

Z wielkiej radości odtańczył dziki taniec wojenny, przez co omal nie wpadł do wody. - Mama i Jesse - powiedział zachwycony. - Ale mi się poszczęściło. Marzył o tym, żeby mieć prawdziwego ojca, choć głęboko to pragnienie ukrywał. Nie chciał sprawiać przykrości matce. Ale teraz... Nie mógł wymarzyć sobie lepszego ojca niż Jesse. - Mamo, opowiedz, skąd się wzięła nazwa Ranczo Złamanego Serca - poprosił Jaime, kiedy siedzieli przy ko­ lacji. Mandy uśmiechnęła się do syna. Słyszał tę opowieść setki razy, mimo to nigdy nie miał jej dosyć. A czy można wyob­ razić sobie lepszą sposobność do opowiadania starych historii niż wieczór przy ognisku? - Było to mniej więcej w połowie dziewiętnastego wieku - zaczęła. - Dwaj przyjaciele postanowili wspólnie kupić ziemię. Wybrali sobie dwieście hektarów w górzystym rejo­ nie Teksasu. Nazywali się... - Bart McCloud i Blade Barrister - wtrącił się Jaime. - Tak - roześmiała się Mandy. - Tak właśnie się nazywa­ li. A swoje ranczo nazwali Circle Bar. - Po podziale rancza Barristerowie zachowali pierwotną nazwę, a McCloudowie nazwali swoją część Ranczem Zła­ manego Serca - wytłumaczył Jesse'owi Jaime. - Naprawdę? - zapytał Jesse. Doskonale znał tę historię, ale nie chciał psuć chłopcu zabawy. - No - potwierdził Jaime i zaraz zaczął popędzać matkę. - Opowiadaj, mamo.

JAK DWIE KROPLE WODY

115

- A może wolałbyś sam nam o tym opowiedzieć? - za­ pytała Mandy. - Nie. - Jaime pokręcił głową. - Ty to lepiej zrobisz. No, opowiadaj! Najlepiej od razu o tym, co najciekawsze. Jak się pokłócili. - Pewnego dnia popędzili bydło do Kansas City na sprze­ daż - ciągnęła Mandy. - Bart zakochał się w pięknej młodej kobiecie, która nazywała się... - Amanda Grayson. - Jaime znowu wpadł jej w słowo. - Mama ma imię po niej - wyjaśnił z dumą Jesse'owi. - Mo­ ja babcia uważała, że to bardzo romantyczne imię. - Na pewno nie chciałbyś sam opowiedzieć Jesse'owi tej historii? - Mandy ponowiła propozycję. - Już mówiłem, że nie chcę. - Jaime uśmiechnął się prze­ praszająco. - Obiecuję, że więcej nie będę przerywał. - Dobrze. - Mandy nie bardzo wierzyła jego zapew­ nieniom. - Bart poślubił Amandę i przywiózł ją do Circ­ le Bar. Bart i Blade mieszkali w jednym domu, więc w sumie było ich troje. Któregoś dnia Bart wcześniej wró­ cił z pola. Zastał Amandę i Blade'a w niedwuznacznej sy­ tuacji. - Wiesz, o co chodzi? - Jaime uśmiechnął się porozumie­ wawczo do Jesse'a. Jesse się roześmiał. Zamilkł, zgromiony surowym spo­ jrzeniem Mandy. - Jak już mówiłam - podjęła opowieść Mandy - Bart przyłapał ich na gorącym uczynku. Był wściekły. Niewier­ ność żony tak go poruszyła, że wyszedł z domu i nigdy już nie wrócił. Rozbił obóz w najdalszej części rancza. Zażądał też od Blade'a podziału ziemi. Bart wziął sto hektarów pół-

116

JAK DWIE KROPLE WODY

nocnej części rancza, a Blade'owi zostawił sto hektarów jego południowej części. - Powiedz jeszcze, czy Amanda była szczęśliwa z Blade'em - poprosił Jaime. - Nie była szczęśliwa. Do końca swoich dni żałowała tego, co zrobiła. Blade był złym człowiekiem i wcale Aman­ dy nie kochał. Pragnął ją posiąść, ponieważ należała do Barta. Blade nie mógł się pogodzić z tym, że Bart ma coś, czego on nie posiada. Gdy Bart zostawił mu swoją żonę, przestało mu na niej zależeć. Mandy zamilkła. Zamyśliła się nad przewrotnością ludz­ kich charakterów, zawiłością losów. - Amanda bardzo szybko zrozumiała, jak wielki błąd po­ pełniła. - Mandy podjęła przerwaną opowieść. - Przekonała się, że postąpiła nie tylko podle, ale i głupio. Poszła do Barta. Błagała go o przebaczenie, ale Bart jej nie wybaczył. Złamała mu serce. Nie mógł przeboleć zdrady Amandy i najbliższego przyjaciela. Dlatego właśnie nazwał swoje ranczo Ranczem Złamanego Serca. Chciał, żeby po wsze czasy przetrwała pamięć o tym, jak serdeczny przyjaciel i ukochana żona za­ wiedli jego zaufanie. - To dlatego Barristerowie i McCloudowie tak bardzo się nie lubią - wytłumaczył Jesse'owi Jaime. - Ci Barristerowie zawsze byli śmierdzącymi kłamczuchami i złodziejami. Ledwie to powiedział, przypomniał sobie, z kim rozmawia. - O Boże! Jesse, przepraszam! Zapomniałem, że ty też jesteś Barristerem. Jesse roześmiał się głośno. - Nic się nie stało, synku. - Poklepał Jamie'ego po ra­ mieniu. - Parę razy i mnie się zdarzyło tak mówić.

JAK

DWIE

KROPLE

WODY

117

- Jedz kolację, Jaime - powiedziała Mandy. - Na dzisiaj już starczy opowiadania. Jesse czuł, że Mandy, nie mniej niż Jaime, jest wstrząś­ nięta oświadczeniem syna. Postanowił poprawić im nastrój. - Nigdy w życiu nie jadłem tak wspaniale usmażonych okoni - pochwalił, stawiając na ziemi pusty talerz. - Nikt tak dobrze nie gotuje jak moja mama - pochwalił się Jaime. -I jest bardzo ładna. Nie uważasz? - Uważam. - Jesse uśmiechnął się do Mandy. - Twoja mama jest najładniejsza na świecie. - Przestańcie się wygłupiać. - Mandy była szczerze za­ kłopotana. - Przecież na ochotnika zgłosiłam się do zmywa­ nia naczyń, więc możecie darować sobie te komplementy. - Ja pozmywam - zaofiarował się Jaime. - A wy sobie pospacerujcie. Jest taki ładny wieczór. Mandy i Jesse spojrzeli po sobie, zaskoczeni. - Dobrze - zgodził się Jesse. - Chodźmy, Mandy. - Uważaj na ognisko - powiedziała Mandy do syna. - Dobrze, będę uważał - zapewnił ochoczo Jaime. -I nie musicie się spieszyć - dodał. - Położę się spać, jak tylko skończę zmywanie. Jesse pomógł Mandy wstać. Wziął ją pod rękę i poprowa­ dził nad brzeg jeziora. - Nie musicie się spieszyć - powtórzyła Mandy, kiedy odeszli spory kawałek. - O co mu chodziło? Zupełnie nic z tego nie rozumiem. - Za to ja doskonale rozumiem. - Jesse objął ją ramie­ niem. - Nasz syn próbuje nas wyswatać. - Wyswatać? - Mandy stanęła jak wryta. - Właśnie! - Jesse roześmiał się.

118

JAK DWIE KROPLE WODY

- Ale on... No tak, ja też nigdy... - Mandy mówiła wła­ ściwie do siebie. - Nie miałam pojęcia, że on się takimi sprawami przejmuje. - Zdziwiłabyś się, gdybym ci powiedział, co Jaime'emu chodzi po głowie. - Jesse pocałował ją w policzek. - Pamię­ tam, ja w jego wieku... - Przestań, proszę - przerwała mu Mandy. - Nie chcę o tym myśleć. Wolę się łudzić, że mój syn wciąż jest niewin­ nym małym chłopcem. - Kiedyś musi dorosnąć. - Wiem. - Mandy miała łzy w oczach. Nie rozumiała, co się z nią dzieje. - Nie mogę spokojnie myśleć o tym, że nie­ długo mój syn dorośnie i zostawi mnie samą. - Nigdy nie myślałaś o tym, żeby mieć drugie dziecko? - Myślałam, ale... - Mandy nie dokończyła zdania. - Co ale? - dopytywał się Jesse. - Chciałam mieć dzieci z tobą. Z nikim więcej. A ty wy­ jechałeś. - Wróciłem - przypomniał jej Jesse. - Jaime zawsze chciał mieć rodzeństwo - uśmiechnęła się do niego. - No to może spróbujemy się o nie postarać. - Jesse moc­ no ją do siebie przytulił. - Co ty na to, żebyśmy zaraz zaczęli? Margo zatrzymała samochód przy dystrybutorze i opuści­ ła szybę. Rozejrzała się wokoło. Już miała odjechać, kiedy pojawił się Rube. - Po co wyciągnąłeś mnie z domu w środku nocy? - za­ pytała ostrym tonem. - Zapomniałeś, że zabroniłam ci prze-

JAK

DWIE

KROPLE

WODY

119

kazywać wiadomości przez służącą? Nie życzę sobie, żeby ktokolwiek łączył mnie z tobą. - To bardzo źle, wielmożna pani. - Rube oparł się o drzwiczki i wsadził głowę do samochodu. - Piłeś. - Margo odsunęła się od niego z obrzydzeniem. - Człowiek czasami musi się napić. - Zadzwoń do mnie, jak wytrzeźwiejesz. - Margo wrzu­ ciła bieg. - Nie będę rozmawiała z pijakiem. Rube mocno przytrzymał jej leżącą na kierownicy dłoń. Margo spojrzała na niego. Trochę się nawet przestraszyła. - Ja bym się tak nie spieszył, gdybym był tobą - powiedział. Margo bała się coraz bardziej. Nienawidziła tego uczucia. Spróbowała uwolnić dłoń, ale Rube trzymał ją mocno. - Jeśli masz dla mnie jakieś informacje, to mów! - Opa­ nowała strach. Dumnie podniosła głowę. - Muszę wracać do domu, nim ktokolwiek zauważy, że mnie nie ma. - Pewnie, że mam informacje. - Rube zwolnił uścisk, ale nie cofnął ręki. - Tyle że są bardzo drogie. - Ile? - Dwa razy tyle co ostatnim razem. Margo wyszarpnęła rękę. Tym razem się udało. Wyjęła z portmonetki pieniądze i dała je Rube'owi. Powąchał ban­ knoty. - Kocham zapach szmalu - westchnął, chowając je do kieszeni. - Informacje! - przypomniała mu Margo. - Co mi chcia­ łeś powiedzieć? - Jesse, chłopak i ta dziwka McCloudów wybrali się pod namiot. Wzięli konie. Mieli rozbić obóz nad Jeziorem Zła­ manego Serca.

120

JAK DWIE KROPLE WODY

Margo zamyśliła się. Okoliczności jej sprzyjały. Za jed­ nym zamachem mogła się pozbyć Jesse'a, córki McClouda i ich nieślubnego syna. Nie raz i nie dwa znajdowano zamor­ dowanych ludzi, którzy rozbili sobie obóz na jakimś ranczu. Jedno spojrzenie na Rube'a sprawiło, że zrezygnowała z tego pomysłu. Nie mogła mu ufać. Zwłaszcza że był pijany. - Kiedy wrócą? - zapytała. - Jutro po południu. - Daj mi znać, kiedy to się stanie. Zadzwoń do mnie. Wyłącz się po jednym sygnale, a potem zadzwoń znowu. Będę wiedziała, że to ty. - Ile zapłacisz? - Później o tym porozmawiamy. Rób to, co ci każę. Nie czekając na odpowiedź, ruszyła. Rube ledwie zdążył odskoczyć. - Dziwka - mruknął pod nosem. - Zapłacisz mi za to. Drogo zapłacisz. Splunął, odwrócił się na pięcie i zniknął w ciemnościach nocy. - Naprawdę musisz wracać? - zapytał Jaime. Jesse omal się nie uśmiechnął. Tak bardzo się cieszył, że syn chce być blisko niego. - Muszę dopilnować Circle Bar. To nie potrwa długo. - Ile? - Kilka godzin. - Jesse wrzucił do samochodu torbę po­ dróżną. - Może trochę dłużej. To zależy od tego, ile będę miał roboty. - Dobra - zgodził się zrezygnowany chłopiec. - Ale się pośpiesz. Chcę poćwiczyć rzucanie lassem z konia.

JAK DWIE KROPLE WODY

121

Jesse roześmiał się i odjechał. Przejeżdżając koło domu, nacisnął klakson. W oknie gabinetu pojawiła się Mandy. Dło­ nią przesłał jej pocałunek, a Mandy pomachała mu ręką na pożegnanie. Margo od piątej rano była na nogach. O ósmej już siedzia­ ła przy telefonie. O dziesiątej gotowa była wyrywać sobie włosy z głowy. Straciła resztki cierpliwości. Myślała, kogo jeszcze może poprosić o pomoc w rozwią­ zaniu swoich problemów, kiedy przy frontowych drzwiach odezwał się dzwonek. - Zostań, Mario - zawołała, prawie biegnąc do drzwi. - Sama otworzę. Na ganku stał kurier. - Słucham pana? - Mam przesyłkę dla Jesse'a Barristera. - Niestety, nie ma go w tej chwili w domu - fuknęła zirytowana. Już miała zamknąć człowiekowi drzwi przed nosem, ale w ostatniej chwili zauważyła wielką kopertę z firmowym nadrukiem kancelarii adwokackiej Brickie & Stanton. - Na pewno niedługo wróci. - Margo uśmiechnęła się do posłańca. - Może pan zostawić przesyłkę. Osobiście dopil­ nuję, żeby ją otrzymał. - Proszę tu podpisać. - Kurier podał jej pokwitowanie. Był uszczęśliwiony, że nie musi po raz drugi przyjeżdżać na ranczo. Margo bez wahania pokwitowała odbiór przesyłki. - Dziękuję, młody człowieku - rzekła, biorąc kopertę. - Oddam to Jesse'owi, jak tylko wróci do domu.

122

JAK DWIE KROPLE WODY

Natychmiast poszła do gabinetu. Na wszelki wypadek zamknęła drzwi na klucz. Usiadła przy biurku i powoli ob­ racała kopertę w rękach. - Czy oni muszą to sklejać taśmą? - mruczała pod nosem. - Gdyby nie taśma, mogłabym otworzyć kopertę nad parą. Nikt by się nie zorientował. Margo była w tych sprawach ekspertem. Przez całe życie w ten właśnie sposób kontrolowała przychodzącą do męża korespondencję. Z obrzydzeniem rzuciła zapieczętowaną kopertę na biurko. A gdybym tak ją zniszczyła, pomyślała. Jesse nigdy się nie dowie, że przesyłka była adresowana do niego. Wyjęła z szuflady nożyczki i bez skrupułów rozcięła koper­ tę. Dokument, który z niej wyciągnęła, był niczym innym jak tylko ofertą kupna Circle Bar. Margo wreszcie wiedziała, kto chce sprzątnąć jej sprzed nosa wspaniałą okazję: JM Enterprises. Podbiegła do telefonu. - Mówi Margo Barrister. - Starała się zachować spokój. - Muszę natychmiast rozmawiać z radnym Gainesem. - Przykro mi bardzo, ale pan Gaines jest na posiedzeniu. Czy mam mu coś przekazać? - Proszę powiedzieć, że muszę z nim natychmiast poroz­ mawiać - odrzekła Margo tonem nie znoszącym sprzeciwu. Czekała, słuchając muzyki z pozytywki. - Przykro mi, że musiałaś na mnie czekać - odezwał się w słuchawce ugrzeczniony głos radnego. - Mieliśmy posie­ dzenie rady. Wiesz, jak to bywa... - Mam nazwę - przerwała mu Margo. - Ta spółka nazy­ wa się JM Enterprises. Możesz sprawdzić, czy jest w jakiś sposób powiązana z McCloudami?

JAK DWIE KROPLE WODY

123

- Nic prostszego. Zadzwonię do ciebie jutro rano. - Chcę to wiedzieć zaraz - zażądała Margo. - Tak, tak. Oczywiście. Najdalej za godzinę będziesz mia­ ła wiadomość. Margo nie wiedziała, jak zdoła wytrzymać przez tę prze­ klętą godzinę. Obawiała się, że Jesse może wrócić, zanim ona zdobędzie tak istotną informację. Przecież to nie ma znaczenia, wytłumaczyła sobie i naty­ chmiast się uspokoiła. Niezależnie od tego, o której wróci, powiem mu, że przesyłkę dopiero co dostarczono. Zadowolona z siebie, podeszła do maszyny niszczącej do­ kumenty. Koperta bezpowrotnie zniknęła w jej przepastnym wnętrzu. Margo siedziała w salonie z rozłożonym na kolanach ilu­ strowanym magazynem dla pań. Nie czytała go jednak, tylko czekała na powrót Jesse'a. Z okna salonu miała doskonały widok na drogę dojazdową do Circle Bar. Nawet mysz nie prześliznęłaby się tędy bez wiedzy pani dziedziczki. Zadzwonił telefon. Margo poderwała się z fotela w na­ dziei, że Matthew już zdołał się dowiedzieć, kto ukrywa się za JM Enterprises. Ale telefon zadzwonił tylko raz, po czym ucichł. Po chwili znów zadzwonił. I tym razem rozległ się tylko jeden dzwonek. W ten sposób Margo dowiedziała się, że Jesse wreszcie wrócił z wycieczki. Z sympatią pomyślała o swym niegod­ nym zaufania informatorze. Po kwadransie telefon znów się odezwał. Margo już po pierwszym dzwonku podniosła słuchawkę. - Miałaś rację - powiedział bez wstępów Matthew. -

124

JAK DWIE KROPLE WODY

Korporacja została założona przez Mandy McCloud. Wpraw­ dzie jej nazwisko nie figuruje na żadnym dokumencie, ale ponieważ kancelaria prowadząca sprawę należy do adwoka­ tów rodziny McCloudów... - Brickie i Stanton - wpadła mu w słowo Margo. - Tak. Brickie i Stanton. Znam jedną z ich sekretarek. To ona mi powiedziała, że Mandy kazała założyć tę spółkę. Ze cztery tygodnie temu. Wyłącznie po to, żeby za jej pośred­ nictwem kupić Circle Bar. - Przeklęta baba - mruknęła Margo. - Czy coś jeszcze chciałabyś wiedzieć? - dopytywał się usłużny Matthew. - Nie - odparła Margo po chwili zastanowienia. - Teraz już sama sobie poradzę. Dziękuję ci, Matthew. Naprawdę bardzo mi pomogłeś. Wróciła do salonu. Odruchowo spojrzała w okno- Przesta­ ła się denerwować. Była pewna, że Circle Bar prędzej czy później stanie się jej własnością. Raczej prędzej niż później. Jesse rzucił torbę podróżną na łóżko. Ziewnął, przeciągnął się. Był senny i wszystkie kości go bolały. Jeśli mam częściej jeździć na takie wyprawy, to będę musiał kupić porządny materac dmuchany, pomyślał. A mo­ że po prostu powinienem unikać wściekłych ogierów. Postanowił wziąć prysznic. Zanim zdążył dojść do łazien­ ki, w baraku rozdzwonił się telefon. - Jesse Barrister - powiedział, podniósłszy słuchawkę. - Jesse, mój drogi, mówi Margo. Bądź tak miły i przyjdź na chwilę do Nowego Domu. Jest pewna sprawa, o której koniecznie muszę z tobą porozmawiać.

JAK DWIE KROPLE WODY

125

- Akurat teraz? - Jesse nie miał ochoty na spotkanie z Margo. - Chciałem się wykąpać. - Koniecznie. To bardzo ważna sprawa. - Dobrze - westchnął zrezygnowany. - Już idę. Chwilę później stał przed domem Margo. Drzwi otworzy­ ły się, zanim zdążył nacisnąć dzwonek. Margo nie sprawiała wrażenia osoby, która ma do załatwienia pilny interes. - Dzień dobry - powiedziała z uśmiechem. Gdyby Jesse nie znał jej tak dobrze, mógłby sądzić, że ma do czynienia z przemiłą kobietą. - O co chodzi? - zapytał opryskliwie. - Wejdź do środka, proszę. - Margo była słodka jak lan­ drynka. - Wygodniej nam będzie rozmawiać w gabinecie Wade'a. Jej będzie wygodniej, ale nie mnie, pomyślał Jesse. Nigdy w życiu nie przekroczył progu tego domu i nie miał ochoty robić tego w tej chwili. Ale jeszcze bardziej zależało mu na szybkim zakończeniu rozmowy z Margo. Zrezygno­ wany podążył za nią do gabinetu. - Kurier przyniósł rano przesyłkę - oznajmiła, usiadłszy za biurkiem. Podała Jesse'owi list. - Ponieważ to ty jesteś właścicielem Circle Bar, ty musisz na tę ofertę odpowiedzieć. - Co to za oferta? - zdziwił się Jesse. - Ktoś chce kupić Circle Bar - wyjaśniła Margo. Jesse wziął od niej papiery, usiadł w fotelu. - Otworzyła pani list adresowany do mnie? - Spojrzał na nią spode łba. - Owszem. - Uniosła głowę do góry, jakby to, co zrobi­ ła, mogło być powodem do dumy. - Poczta kurierska do­ starcza tylko ważne dokumenty. Ponieważ nie było cię w do-

126

JAK DWIE KROPLE WODY

mu, sama musiałam sprawdzić zawartość tej przesyłki. Dla naszego wspólnego dobra. - Zrobiła taką minę, jak­ by otwarcie koperty wiązało się ze śmiertelnym niebezpie­ czeństwem. - Dla naszego wspólnego dobra? - powtórzył zdumiony Jesse. Nigdy nie miał nic wspólnego z tą kobietą i wolał nie zmieniać tego stanu rzeczy. - Wprawdzie to ty jesteś właścicielem Circle Bar, ale do mnie należy dom - odparła Margo lodowatym tonem. - Co­ kolwiek stanie się z ranczem, mnie to także dotyczy. Nie wiem jak ty, ale ja mam zamiar bronić swoich interesów. Jesse ani myślał z nią dyskutować. Chciał jak najszybciej wrócić do Mandy, a żeby to zrobić, musiał się najpierw za­ poznać z treścią dokumentu. Pobieżnie przerzucał strony z przeróżnymi prawnymi klauzulami, aż znalazł fragment, w którym była mowa o cenie. - Bardzo korzystna oferta - powiedział do siebie. - Korzystna? - zdziwiła się Margo. - To zależy od tego, kto i w jakim celu ją składa. - JM Enterprises - poinformował ją Jesse. - Nigdy o tej firmie nie słyszałem. - Nic dziwnego - powiedziała z wyższością Margo. - To nowa spółka. - Domyślam się, że wie pani na ten temat więcej niż ja. Proszę więc podzielić się ze mną swoją wiedzą. Zaoszczędzi­ my sobie sporo cennego czasu. - Próbowałam się o czegoś o nich dowiedzieć - zaczęła Margo. - Zadzwoniłam do kilku przyjaciół. Chciałam wie­ dzieć, kto za tym stoi. - No i co? Dowiedziała się pani czegoś?

JAK DWIE KROPLE WODY

127

Jesse naprawdę bardzo się spieszył. Nie miał ani czasu, ani ochoty oglądać odgrywanych przez Margo scen. - Owszem, dowiedziałam się. To fikcyjna spółka powo­ łana do życia przez Amandę Leigh McCloud. - Przez Mandy? - szepnął zdumiony Jesse. - Tak, przez Mandy - odparła zadowolona z siebie Margo. - Nie, to niemożliwe. - Jesse jej nie uwierzył. - Mandy nie potrzebuje Circle Bar. I tak ledwo sobie radzi z prowa­ dzeniem własnego rancza. - Niestety, to prawda. Mam dowody. - Po co miałaby zadawać sobie tyle trudu? - Jesse wciąż nie chciał wierzyć. - Przecież mogła mi powiedzieć wprost. - To chyba oczywiste! - Na twarzy Margo pojawił się przebiegły uśmiech. Pojawił się i zaraz zniknął, dlatego Jesse nie zdążył go dostrzec. - Nie chciała, żeby ktokolwiek się o tym dowiedział, dopóki nie będzie po wszystkim. McCloudowie nie cofną się przed niczym, żeby dostać w łapy Circle Bar. Mandy by mi tego nie zrobiła, myślał Jesse. Ona mnie kocha. Po co miałaby kupować ode mnie ranczo? I to tak, żebym się niczego nie domyślił? Przecież mamy zamiar się pobrać. Dlaczego miałaby kupować Circle Bar, jeśli ono i tak wkrótce stanie się jej własnością? - Znów cię wystrychnęła na dudka. - Margo podeszła do Jessa i wyjęła papiery z jego zesztywniałych dłoni. - Znów? - Jesse przestał cokolwiek rozumieć. Od tych rewelacji zakręciło mu się w głowie. - Kiedyś pomogłeś jej robić na złość ojcu, a teraz z twoją pomocą weźmie odwet na Barristerach.

128

JAK DWIE KROPLE WODY

- To kłamstwo! - Jesse zerwał się z fotela. - Czyżby? Doskonale wiesz, że wszystkie trzy córki bun­ towały się przeciwko ojcu. Byłeś dla Mandy tylko środkiem do osiągnięcia celu. Chciała udowodnić ojcu, że nie ma nad nią władzy absolutnej. Dziecko też pewnie było częścią jej planu. Chociaż to akurat mógł być wypadek przy pracy. Jesse spojrzał na nią zaskoczony. - Nie przypuszczałeś, że wiem o wszystkim, prawda? Margo patrzyła na niego z politowaniem. - Skąd... - Mały jest bardzo podobny do ciebie. Do Wade' a zresztą też. Może inni tego nie widzą, ale ja od razu zauważyłam owo podobieństwo. Jak tylko go zobaczyłam, wiedziałam, że to twój syn. Nigdy nie dałam się nabrać na kłamstwa Mc­ Cloudów. Łże jak pies, pomyślał Jesse. Chce mnie nabrać. Mandy mnie kocha i zawsze kochała. Nie byłaby zdolna do takiej podłości. - A do czego miałbym jej posłużyć teraz? - zapytał. Musiał się upewnić, że rewelacje Margo są wyssane z palca. - Nie rozumiesz? Mandy jest z rodu McCloudów, a oni zawsze nienawidzili Barristerów. Uważa, że wyrówna ra­ chunki, kradnąc Circle Bar prawowitym właścicielom, którzy przez lata skraplali tę ziemię własnym potem. - Margo pa­ trzyła na niego z obrzydzeniem. - Jesteś taki sam jak twój ojciec. Ambitna kobieta może się tobą umiejętnie posłużyć. Ta cała McCloudówna tak cię zajęła amorami, że zapomnia­ łeś o interesach. To błąd. Drogo zapłacisz za nieuwagę, mój chłopcze.

JAK DWIE KROPLE WODY

129

Jesse nie chciał tego słuchać. Wyszarpnął z rąk Margo list, złożył go, wsunął do kieszeni i wyszedł z gabinetu. - Dokąd idziesz? - wołała za nim Margo. - Jadę na Ranczo Złamanego Serca - odparł, nawet się nie odwracając. - Ranczo Złamanego Serca! - Margo głośno się roze­ śmiała. - Co za zbieg okoliczności! Nazwa pasuje jak ulał do twojej sytuacji. Jak można udawać miłość tylko po to, żeby ukraść czyjąś ziemię? Jesse starał się tego nie słuchać. Nie chciał wątpić w uczci­ wość Mandy i miał do siebie żal o to, że pozwolił Margo po­ wiedzieć te wszystkie podłe słowa. Ale przecież musiał poroz­ mawiać z Mandy. Chciał, żeby sama mu powiedziała, że wszy­ stko, co tu przed chwilą usłyszał, to zwykłe kłamstwo.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Mandy siedziała w fotelu. Nogi oparła o blat biurka. Roz­ mawiała przez telefon. - Trudno w to uwierzyć, prawda? Po tylu latach... - Dokładnie wszystko zapisuj - zażartowała Merideth. - Może nasi scenarzyści zechcą zrobić z tego użytek. - Ta historia to rzeczywiście gotowy scenariusz - roze­ śmiała się Mandy. - To fakt. Chociaż ja osobiście nie chciałabym grać w ta­ kim ckliwym filnie. Wiesz, że nie przepadam za kowboja­ mi i wiejskim życiem. Ja i Nowy Jork jesteśmy dla siebie stworzeni. - Przypomnę ci to w styczniu, kiedy w Nowym Jorku nastaną mrozy. - Mandy zdjęła nogi z biurka. - Wolę brodzić w śniegu niż w gnoju - odcięła się Meri­ deth. Mandy doskonale wiedziała, jak bardzo Merideth nie lubi wsi. Wolała z nią na ten temat nie dyskutować. - Lepiej powiedz, kiedy znów do nas przyjedziesz szybko zmieniła temat. - Przecież dopiero co wyjechałam! - zniecierpliwiła się Merideth. - No tak, ale chciałabym, żebyś poznała Jesse'a. - Znam go. A raczej znałam.

JAK DWIE KROPLE WODV

131

- No właśnie. Byłaś wtedy dzieckiem i pewnie niewiele pamiętasz. A ja bym chciała, żebyście się polubili. Zależy mi na tym. - Mam go sobie obejrzeć i wyrazić zgodę na twoje mał­ żeństwo? - Jesteś okropna, Merideth! - Mandy wzniosła oczy ku niebu. - Wiem o tym. - W słuchawce rozległ się perlisty śmiech. - Przyjedź, dobrze? - Pewnie, że przyjadę. Załatwię najpilniejsze sprawy i za­ raz się u ciebie zjawię. Ale teraz muszę już kończyć. O trze­ ciej mam jakieś spotkanie z publicznością. - Dobrze, kochana. Powodzenia i do usłyszenia. - Man­ dy odłożyła słuchawkę. Usłyszała, jak trzasnęły frontowe drzwi. - Czy to ty, Jaime? - zawołała. - Nie, to ja - rozległ się głos Jesse'a. Ten głos był bardzo dziwny, prawie obcy. Mandy się za­ niepokoiła. - Co się stało? - zapytała przerażona nie na żarty, kiedy zobaczyła jego minę. - Gdzie Jaime? - Pojechał z Gabe'em na pole. Co pięć minut pytał mnie, kiedy wrócisz, więc posłałam go na pastwisko. Chciała podejść do Jesse'a, ale zatrzymała się w pół kro­ ku, bo wyciągnął z kieszeni jakieś papiery, które podetknął jej pod nos. - Co to takiego? - dopytywała się. - Co ci się stało? - Czy ty coś o tym wiesz? - Położył dokument na biurku i postukał w niego palcem.

132

JAK DWIE KROPLE WODY

Mandy wzięła do ręki kartki papieru. Ledwie spojrzała na firmowy nadruk, od razu wszystko zrozumiała. - Boże wielki! - westchnęła. - A więc wiesz! - Tak. - Drżący z wściekłości głos i rzucające gromy spojrzenie Jesse'a bardzo ją wystraszyły. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? - Jesse trzasnął pięścią w biurko. - Dlaczego nie powiedziałaś mi wprost, że chcesz kupić Circle Bar? Po co te intrygi? - To nie są żadne intrygi! - Mandy dopiero teraz zrozu­ miała, że Jesse podejrzewa ją o niecne zamiary. - Po prostu zapomniałam. - Zapomniałaś? Jak można zapomnieć o kilku milionach dolarów, które postanowiło się zapłacić za ziemię? - Wyobraź sobie, że można! - zawołała Mandy, wściekła, że Jesse tak paskudnie ją potraktował. - Po pierwsze: przy­ jechałeś. Po drugie: przyprowadziłeś do domu Jaime'ego. Po trzecie: oświadczyłeś, że chcesz go zawiadomić, czyim jest synem. Już samo to by wystarczyło, żeby zapomnieć o bo­ żym świecie. Bezpieczeństwo mojego dziecka jest dla mnie ważniejsze niż pieniądze. Do tego jeszcze twoje codzienne wizyty... Nie mogłam nie myśleć o tym, co, zdawało mi się, bezpowrotnie straciłam. Potem... - głos jej się załamał. Opa­ nowała się jednak i mówiła dalej: - Potem zostaliśmy ko­ chankami. Możesz mi nie wierzyć, ale zupełnie zapomniałam o tym, że zamierzałam kupić Circle Bar. Jesse bardzo chciał jej wierzyć. Musiał. Niestety, Margo doskonale się spisała. Zasiane przez nią ziarno wątpliwości padło na podatny grant. Bardzo szybko ukorzeniło się w ser­ cu Jesse'a. Nie umiał już myśleć logicznie.

JAK DWIE KROPLE WODY

133

- Wykorzystałaś mnie! - Jesse podszedł do Mandy. Najpierw po to, żeby się sprzeciwić Lucasowi, a teraz po to, żebym nie domyślił się, że to ty chcesz kupić Circle Bar. - Nie - wyszeptała. - Nigdy do niczego cię nie wykorzy­ stywałam. Kocham cię, Jesse. Zawsze cię kochałam. A Circle Bar miało być dla Jaime'ego. Nie mogłam dać mu ojca, więc chciałam, żeby jego dziedzictwo nie przepadło. Ta ziemia to coś, czego został pozbawiony tylko dlatego, że urodził się jako nieślubne dziecko. Wyciągnęła do niego ręce, ale Jesse się cofnął. - Nawet nie wiedziałam, że Wade tobie zapisał ranczo - tłumaczyła Mandy. - Sądziłam, że Margo odziedziczyła cały majątek. Wiedziałam, że nie sprzedałaby rancza McCloudom. Za żadną cenę. Dlatego poprosiłam mojego adwokata o utworzenie tej spółki w taki sposób, żeby nikt się nie domyślił, że to ja chcę kupić ziemię Barristerów. - Jeśli jest tak, jak mówisz, to dlaczego oferta skierowana była do mnie? - Jesse ucieszył się, że w końcu przyłapał ją na kłamstwie. - Aż do tej chwili nie wiedziałam o istnieniu tej oferty. - Bujać to my, ale nie nas! - Przysięgam, że to prawda! Adwokat nie zawiadomił mnie o tym, że wysłał ofertę. Zresztą nie musiał. Dałam mu wszelkie pełnomocnictwa. - Mandy chwyciła Jesse'a za rę­ kę. Musiała go przekonać, że mówi prawdę. - Nigdy bym cię nie skrzywdziła, Jesse. Dlaczego mi nie wierzysz? Jesse patrzył na nią. Tak bardzo chciał jej wierzyć... A przecież miał w ręku tyle dowodów na to, że zawsze go okłamywała. Trzynaście lat temu także uwierzył w jej mi­ łość, a ona tymczasem wolała zostać z ojcem.

134

JAK DWIE KROPLE WODY

Nie mogę, Jesse! przypomniał sobie słowa sprzed lat. Uwolnił się z jej uścisku. - Oddaj mi syna, Mandy - powiedział. - Natychmiast. Dostanie Circle Bar, ale ode mnie. Od Jesse'a Barristera, nie od McCloudów. Jaime oparł się o ścianę. Stał i słuchał dochodzących z gabinetu matki podniesio­ nych głosów. - Jestem jego ojcem i mam prawo dać mu nazwisko! - krzyczał Jesse. - Tym razem nie uda ci się ukryć przed chłopcem prawdy. Jesse jest moim tatą? zdumiał się Jaime i łzy napłynęły mu do oczu. To niemożliwe! Mój tata umarł. Mama powie­ działa, że nie żyje. Ona nigdy nie kłamie. Jaime pobiegł do swego pokoju. Gruby dywan tłumił od­ głos kroków. Cichutko zamknął za sobą drzwi. To niemożliwe! myślał. Jesse nie może być moim tatą! Zdecydowany na wszystko, stanął przed lustrem. Z nama­ szczeniem przyglądał się własnemu odbiciu. Dołek w bro­ dzie, kolor skóry. Nawet niesforny kosmyk włosów, którego w żaden sposób nie udawało się przyczesać. Chłopiec badawczo przyglądał się własnej twarzy, którą zdawało mu się - tak dobrze znał. W końcu zrozumiał, że on, Jaime McCloud rzeczywiście jest synem Jesse'a Barristera. - Mandy! - Sam zatrzasnęła drzwi. Weszła do kuchni i dopiero wtedy zauważyła, że zostawia za sobą błotniste ślady. Zdjęła buty, cisnęła je do sieni. Była wykończona.

JAK DWIE KROPLE WODV

135

- Mandy! - zawołała. - Jesteś w domu? - Tu jestem - usłyszała dobiegający z gabinetu głos siostry. - Czy mi się zdaje, czy dziś ty masz dyżur w kuchni? Umieram z głodu. Mandy podniosła głowę. Oczy miała zaczerwienione od płaczu. - Co się stało? - Przerażona Sam uklękła przy niej. - Jai­ me miał wypadek? - Nie. - Mandy pokręciła głową. - Jesse... - szepnęła i rozpłakała się. - Powiedz mi, co się stało - prosiła nie na żarty przestra­ szona Sam. - Jesse... Dowiedział się... że chcę kupić Circle Bar łkała Mandy. - O rany! Całkiem o tym zapomniałam. - Ja też - chlipnęła Mandy. - Ale Jesse mi nie wierzy. Wściekł się. Powiedział, że go wykorzystałam. Sądzi, iż za­ leżało mi na tym, żeby McCloudowie przejęli Circle Bar. - Bujasz? - Słowo honoru! - Mandy otarła zapłakane oczy. - Na­ prawdę tak powiedział. - Gdzie on jest? - Sam zerwała się z podłogi. - To gnida! Pokażę mu, gdzie raki zimują. - Nie wiem. Ale tym razem na pewno wróci. Mówił że Jaime musi się wreszcie dowiedzieć, kto jest jego ojcem, niezależnie od tego, czy się na to zgodzę, czy nie. - Przedtem będzie miał ze mną do czynienia! - Sam za­ cisnęła dłonie w pięści. - Nie trzeba, Sam. - Mandy wstała. - Uważam, że on ma rację. Najwyższy czas, żeby Jaime poznał prawdę.

136

JAK DWIE KROPLE WODY

Mandy umyła twarz i poszła do kuchni przygotować ko­ lację. Musiała zająć się czymś, co pozwoliłoby jej nie myśleć o bzdurnych zarzutach Jesse'a. Bardzo potrzebowała normal­ ności. Jak niczego na świecie. Obierała ziemniaki nad zlewem. Przez okno zobaczyła, jak Gabe wsiada do ciężarówki. Ciekawe, dokąd on się wybiera, pomyślała. Zaraz jednak przypomniała sobie o Jaime'em. Gdzie on się podziewa? Dopiero teraz naprawdę się przestraszyła. Rzuciła do zlewu na pół obrany ziemniak i wybiegła na podwórze. - Gabe! - zawołała. - Gabe, zaczekaj! Gabe zatrzymał samochód. - Potrzebujesz czegoś? - zapytał, wysunąwszy głowę przez okno. - Gdzie jest Jaime? - Powinien być w domu. - Jakim cudem? - zawołała Mandy coraz bardziej wy­ straszona. - Przecież miał jechać z tobą na pastwisko. - No i był. Wróciliśmy jakąś godzinę temu. Posłałem go do domu. Tak jak mi kazałaś. - Ale jego tu nie ma! - Mandy wybuchnęła płaczem. - Sprawdziłaś? - No pewnie... - urwała. Była blada jak płótno. - Pocze­ kaj tu. Zaraz wracam. Pobiegła do domu. Już od progu wołała syna. Zatrzymała się przed drzwiami jego pokoju. Przycisnęła ręką tłukące się w piersi serce. Modliła się w duchu, aby Jaime był tam, gdzie być powinien. Wyobraziła sobie, jak otwiera drzwi i widzi synka śpiącego kamiennym

JAK

DWIE

KROPLI

WODY

137

snem we własnym łóżku. Tak bardzo chciała, żeby to była prawda. Otworzyła drzwi. Łóżko było puste. Jamie'ego nie było w pokoju. Na drżących nogach weszła do środka. Rozejrzała się. Od razu zauważyła, że zniknął plecak, który zawsze wisiał na poręczy krzesła. Mandy odwróciła się na pięcie i... zderzyła się z Sam. Sam chwyciła siostrę za ramię. Gdyby nie to, Mandy na pewno by się przewróciła. - Co się stało? — zapytała Sam, widząc w jej oczach trwogę. - Jaime zniknął! - zawołała Mandy. Wyrwała się z objęć siostry i wypadła z pokoju. - Zniknął? - Sam podążyła za nią. - Jak to: zniknął? - Nie wiem! - krzyknęła Mandy. Podbiegła do samochodu, w którym siedział Gabe. - Nie ma go w domu! - Z trudem łapała powietrze. Sprawdź w stajni. Zobacz, czy jest jego koń. - Dokąd mógł pojechać? - zastanawiał się nie mniej od Mandy przejęty Gabe. - Nie wiem. Naprawdę nie wiem - Mandy już była w drodze do domu. - Zadzwonię do Jesse'a. - Czy możesz mi wreszcie powiedzieć, o co chodzi? Stojąca w drzwiach Sam zastąpiła jej drogę. Mandy odsunęła ją. Podbiegła do telefonu. Wybrała nu­ mer i czekała. Nie doczekała się. Odłożyła słuchawkę na widełki, ale za chwilę znów miała ją w dłoni. Wybrała inny numer. - Halo? - odezwał się w słuchawce głos Margo.

138

JAK DWIE KROPLE WODY

Mandy zdrętwiała. Nienawidziła tego głosu. Tym bardziej że przypomniała jej się poprzednia sprawa, z powodu której musiała dzwonić do Margo w poszukiwaniu Jesse'a. - Mówi Mandy McCloud. Chciałabym rozmawiać z Jes­ se 'em. - Niestety, nie ma go. - Czy wie pani, o której wróci albo gdzie go można w tej chwili znaleźć? - Niestety, tego nie wiem. Spakował się i wyjechał. Nie powiedział mi, dokąd się wybiera. Mandy poczuła lodowaty chłód koło serca. Czyżby Jesse zabrał ze sobą Jaime'ego? - Dziękuję - szepnęła do słuchawki. - Powiesz mi wreszcie, o co chodzi? - powtórzyła pyta­ nie Sam. - Jesse wyjechał. Margo mi powiedziała, że spakował swoje rzeczy i wyjechał. - Nie myślisz chyba... - Teraz i Sam się przeraziła. - Nie wiem, co myśleć! - Mandy chwyciła się za głowę. - Nic nie myślę. W tej chwili drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Gabe. - Jaime wziął konia - oznajmił. - Gniadą kobyłę. Tamten srokacz, którego dostał od Jesse'a, stoi na swoim miejscu w stajni. Mandy odetchnęła z ulgą. Jeśli zniknęła klacz, to Jaime z pewnością wyjechał sam, a nie z Jesse'em. Ale dlaczego? pomyślała Mandy. Czy to możliwe, że sły­ szał naszą kłótnię? Tak. To jedyny logiczny powód jego zniknięcia. Nogi się pod nią ugięły.

JAK DWIE KROPLE WODY

139

Nie, nie, to nieważne, wytłumaczyła sobie natychmiast. Teraz najważniejsze jest to, żeby go znaleźć przed zmrokiem. - Osiodłaj mi konia, Gabe - poleciła. - Zaraz się ściemni. - Gabowi nie spodobał się jej po­ mysł. - Ty zostań w domu, a ja wezmę ludzi. Na pewno znajdziemy chłopca. - Nie ma mowy. - Mandy spojrzała na Gabe'a. Wzruszy­ ła się, widząc, jak bardzo jest zmartwiony. - To mój syn. Sama muszę go poszukać. Powiedz ludziom, żeby siodłali konie. Twoja grupa przeszuka wzgórza pomiędzy naszym ranczem a ranczem Gartera. Ja pojadę z tymi, którzy przecze­ szą część graniczącą z Circle Bar. - Zaraz będziemy gotowi - odparł Gabe. Pochylił głowę, ale Mandy i tak wiedziała, że wolałby jej ze sobą nie zabierać. - Jadę z tobą - oświadczyła Sam. - Nie ma mowy. Co będzie, jak Jaime wróci? Ktoś musi zostać w domu. Sam wcale nie miała ochoty siedzieć w domu, ale dla świętego spokoju musiała się zgodzić. - Dobrze - powiedziała. - Ale uważaj na siebie, sio­ strzyczko. - Będę uważać. - Mandy uściskała ją. - A jeśli Jaime wróci przede mną, dopilnuj, żeby Jesse nie miał do niego dostępu. Co najmniej do mojego powrotu. Zapadał zmierzch, kiedy zaczęli poszukiwania. Niemoż­ liwością było dostrzec ślady końskich kopyt. Zresztą w cią­ gu dnia przejeżdżało tędy tylu jeźdźców, że nawet w samo południe nikt nie zdołałby znaleźć śladów kopyt klaczy Jai-

140

JAK DWIE KROPLE WODY

me'ego. Mandy zastanawiała się gorączkowo, dokąd też Jai­ me mógł pojechać. Starała się wczuć w duszę swego syna, rozumować tak jak on. Gdzie on może być? myślała. Gdzie mógł się podziać? Niestety, nic konkretnego nie przychodziło jej do głowy. Mogła się jedynie modlić o cud. Jechała stępa i wołała Jai­ me'ego. Mijała pastwiska, pagórki, parowy i wołała, aż ochrypła, aż na niebie pojawiły się gwiazdy. - Jaime, syneczku, gdzie jesteś? - szepnęła załamana. Wiedziała, ile niebezpieczeństw czyha na małego chłopca w dzień. A co dopiero w nocy? Potem się rozpłakała. Jesse jechał na północ, do Oklahomy, do domu. Doskonale rozumiał, że złośliwi ludzie nazwaliby to ucieczką, ale w tej chwili nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Sumienia do głosu nie dopuszczał. Tłumaczył sobie, że tym razem nie ucieka, tylko daje sobie chwilę wytchnienia, trochę czasu do namysłu. Przekonywał samego siebie, że musi się spokojnie nad wszystkim zastanowić. Z dala od Mandy, której nie po­ trafił się oprzeć. Z dala od złego języka Margo. „Znów cię wystrychnęła na dudka", przypomniały mu się słowa starej jędzy. Głowa coraz bardziej go bolała, ale to był drobiazg w po­ równaniu z tym, jak bardzo bolało go serce. A co będzie z Mandy, przypomniało mu sumienie. Znów zostawiasz ją samą. Jaime'ego też zostawiłeś. Teraz już wiesz, że masz syna, ale co cię to obchodzi! Nigdy cię nie obchodziło. Gdyby nie testament Wade'a, do końca życia byś się nie dowiedział o istnieniu tego dziecka. Przez trzynaście

JAK DWIE KROPLE WODY

141

lat ani razu nie przyszło ci do głowy, żeby zapytać, co się dzieje z kobietą, z którą sypiałeś. Obraziłeś się, pojechałeś, a o resztę niech się inni martwią. Jesse'owi udało się na chwilę zagłuszyć głos sumienia. Niestety, z nie najlepszym skutkiem. „Mały jest bardzo podobny do ciebie", przypomniały mu się słowa Margo. „Do Wade'a zresztą też. Może inni tego nie widzą, ale ja od razu zauważyłam owo podobieństwo. Jak tylko go zobaczyłam, wiedziałam, że to twój syn. Nigdy nie dałam się nabrać na kłamstwa McCloudów". Ja tak samo od razu się domyśliłem, że Jaime jest moim synem, pomyślał. Tylko raz na niego spojrzałem! Gdybyś został, mógłbyś wychować to dziecko, dręczyło go sumienie. Ale ty uciekłeś. Zostawiłeś wszystko i zwiałeś. Co cię obchodzi jakaś kobieta, która obiecuje miłość i szczę­ śliwe wspólne życie? - Jasna cholera! - Jesse walnął pięścią w kierownicę. Mandy mnie kocha! Zawsze mnie kochała! Wiem, że nigdy mnie nie okłamywała. Teraz też tego nie zrobiła. To dlaczego uciekasz? zapytało sumienie. - Nie uciekam - mruknął. Zahamował i zawrócił. Znów jechał przed siebie, ale tym razem na południe. Wracał do Austin, do Mandy, do syna, któremu chciał dać swoje nazwisko. Zatrzymał się dopiero na Ranczu Złamanego Serca. Wy­ skoczył z samochodu. Wpadł do domu jak burza. Z kuchni wyszła Sam. Z wyrazu jej twarzy domyślił się, że nie jest tu już mile widziany. - Gdzie jest Mandy? - zapytał.

142

JAK DWIE KROPLE WODY

- Jeszcze ci mało? Nie dość przez ciebie wycierpiała? - Muszę z nią porozmawiać. - O ile wiem, powiedziałeś już wszystko. Nie sądzę, żeby zgodziła się jeszcze raz cię wysłuchać. - Sam, proszę cię! - Jesse zerwał z głowy kapelusz i rzu­ cił go na podłogę. Sam zauważyła, jak drżą mu ręce, ale nie bardzo ją to wzruszyło. Zmiękła dopiero wtedy, kiedy zobaczyła łzy pły­ nące po policzkach Jesse'a. - Ja ją kocham, Sam! Muszę z nią porozmawiać! Jeszcze się wahała, jeszcze nie była pewna, czy dobrze robi. - Jaime uciekł - powiedziała wreszcie. - Boże! Kiedy? - przeraził się Jesse. - Nie wiem. - Sam już nie ukrywała strachu. - Mandy pojechała go szukać. Mniej więcej godzinę temu. - Dasz mi jakiegoś konia? - zapytał Jesse. - Możesz wziąć mojego. - Sam miała nadzieję, że Mandy przebaczy jej zdradę. - Pierwszy boks po lewej stronie. - Dzięki, Sam! - Jesse już wybiegał z domu. - Do końca życia ci tego nie zapomnę! W rekordowym tempie osiodłał konia. Jak wiatr pognał na pastwisko. Księżyc oświetlał mu drogę. Mandy miała nad Jesse 'em godzinę przewagi, ale uparł się, że ją znajdzie, zanim ona trafi na ślad Jaime'ego. Chciał być przy niej, kiedy mały się znajdzie. Święcie wierzył w to, że wkrótce go odszukają. Oboje. Innej możliwości do siebie nie dopuszczał. Było ciemno i cicho jak makiem zasiał. Z każdą minutą

JAK DWIE KROPLE WODY

143

coraz bardziej martwił się o syna. Nagle od pobliskiej kępy drzew dobiegł go jakiś szelest. Jesse ruszył w tamtym kie­ runku. Zatrzymał konia pod drzewem i nasłuchiwał. - Jaime! - rozległ się schrypnięty głos Mandy. Była całkiem blisko. Jesse pognał w kierunku, z którego dobiegło wołanie. Nie obchodziło go, że gałęzie drzew drą mu ubranie, kaleczą twarz. Chciał, musiał być przy niej. Wreszcie ją zobaczył. Stała na skale. Złożone w trąbkę dłonie przyłożyła do ust. Nawoływała Jaime'ego. Tuż obok z niezmąconym spokojem pasł się koń. - Mandy! - krzyknął Jesse. - Mandy! Odwróciła się, spojrzała na niego. Jej zrezygnowana mina przeraziła Jesse'a bardziej niż wieść o zniknięciu syna. Zatrzymał swego konia, zeskoczył na ziemię. Objął ją mocno i przytulił. Chciał, żeby poczuła, że już nie jest sama. - Nigdzie go nie ma! - Mandy była bliska płaczu. - Prze­ szukałam całe ranczo, wszystkie jego obozowiska, wszystkie miejsca, gdzie Jaime łowi ryby. - Nie denerwuj się, kochanie - uspokajał ją Jesse. - Znaj­ dziemy go. Na pewno go znajdziemy. - Jest noc. - Mandy przytuliła się do niego. Łzy płynęły jej po policzkach. - A jeśli coś mu się stało i leży nieprzy­ tomny pod jakąś skałą? - Jaime to mądry chłopiec. Jest doświadczonym kowbo­ jem. Wie, jak sobie radzić w lesie i na łące. - Ale gdzie on jest? - zawołała Mandy histerycznie. - Circle Bar przeszukałaś? - Zwariowałeś? - Spojrzała na niego zaskoczona. Blask księżyca srebrzył jej mokre od łez policzki. - Nawet o tym nie pomyślałam.

144

JAK DWIE KROPLE WODY

- Tam jest jaskinia. - Jesse wziął Mandy za rękę i ostroż­ nie sprowadził ją ze skalnej półki. - To idealna kryjówka. Nieraz się w niej chowałem, kiedy byłem mały. Jak znam Jaime'ego, to też ją odnalazł. Wsiedli na konie i pojechali do Circle Bar. Jesse przodem, Mandy o pół długości konia za nim. Wydawało jej się, że ta podróż trwa całe wieki. Wreszcie Jesse zatrzymał konia. Mandy zrobiła to samo. Zanim zdążyła się odezwać, gestem nakazał jej milczenie. Zeskoczył z konia, podszedł do Mandy. - Stąd pójdziemy pieszo - powiedział cicho. - Tam jest bardzo wąsko. Konie się nie przecisną. Zresztą boję się, żeby Jaime nas nie usłyszał. Skoro uciekł z domu, to i stąd mógłby nam uciec. Przywiązał konie do drzewa, chwycił Mandy za rękę i po­ ciągnął za sobą. Po kilku krokach zatrzymał się bez ostrze­ żenia. Mandy wpadła na niego. - Co się stało? - zapytała zdenerwowana. Jesse położył palec na ustach, a potem pokazał jej pasą­ cego się nieopodal konia. Mandy w mgnieniu oka rozpoznała klacz Jaime'ego. - Znaleźliśmy go - szepnął uradowany Jesse. Mocniej ścisnął dłoń Mandy i znów ją za sobą pociągnął. Wejście do jaskini zasłaniał krzak jałowca. Jesse znał i tę przeszkodę. Odsunął gałęzie, przytrzymał je, żeby zrobić przejście Mandy. Zatrzymała się tuż przy nim. Niczego nie widziała. Światło księżyca tutaj nie docierało i otaczała ich całkowita ciemność. - Nic nie widzę - szepnęła. - Poczekaj. Mam zapalniczkę.

JAK DWIE KROPLE WODY

145

Maleńki ogieniek rozświetlił ciemności. Jesse zrobił krok. Potem jeszcze jeden. Mandy szła tuż za nim, niemal przyciś­ nięta do jego pleców. Przystanął. Podniósł zapalniczkę do góry. W mdłym świetle zobaczyli leżącego na ziemi chłopca. Owinięty śpi­ worem, spał jak zabity. Mandy krzyknęła cichutko. Odsunęła Jesse'a, podbiegła do syna i uklękła przy jego posłaniu. - Jaime - szepnęła. - Bogu dzięki, że nic ci się nie stało. - Mama? - mruknął chłopiec rozespanym głosem. Zamrugał oczami w świetle lampy naftowej, którą sam tu przyniósł, a którą Jesse zdążył już zapalić. - Tak, kochanie. To ja. - Mandy dotykała jego twa­ rzy, jakby samej sobie chciała udowodnić, że małemu na­ prawdę nic nie grozi. - Co się stało, syneczku? Dlaczego uciekłeś? Jaime usiadł. Odsunął się od niej, jakby matczyne dłonie go parzyły. - Oszukałaś mnie! - zawołał. - Powiedziałaś, że mój tata umarł. A więc jednak słyszał naszą kłótnię, pomyślała Mandy. - To prawda, skłamałam - przyznała się. - Po to, żeby ci zaoszczędzić przykrości. Jesse podszedł do nich. Nie miał pojęcia, jak ma się za­ chować. Czy być z nimi, czy raczej trzymać się z daleka. Postawił lampę na ziemi obok posłania Jaime'ego, przy­ kucnął i objął Mandy ramieniem. - Ty jesteś moim ojcem, prawda? - zapytał go Jaime. Mandy spojrzała na Jesse'a. Jego oczy pytały, co ma zro­ bić, co odpowiedzieć.

146

JAK DWIE KROPLE WODY

- Możesz mu powiedzieć - przyzwoliła. - Już dawno po­ winien poznać prawdę. - Tak, Jaime. Jestem twoim ojcem - powiedział Jesse. Chciał go pogłaskać, ale Jaime uchylił się, żeby być od niego jak najdalej. - Nienawidzę cię! - zawołał. - Jaime! Jak możesz! - strofowała go matka. - Mogę! - Jaime nie chciał się podporządkować. - Tylko udawałeś, że mnie lubisz. Cały swój dziecięcy gniew skierował na Jesse'a. - Gdybyś nas naprawdę kochał, mnie i mamę, to już daw­ no byś z nami był! - wykrzykiwał. - Wtedy, kiedy najbar­ dziej cię potrzebowaliśmy. Teraz nie jesteś nam potrzebny! Wracaj, skąd przyszedłeś'! Jesse poczuł, jak niewidzialne ostrze wbija mu się prosto w serce, przekręca, rozrywa na kawałki delikatną tkankę. Wstał i odwrócił się. - Zostań! - Mandy chwyciła go za rękę. Przytuliła się do niego. - On cię naprawdę kocha, Jaime - zwróciła się do syna. - To nie jego wina, że nie było go z nami, kiedy przyszedłeś na świat. - Owszem, to jego wina! - Jaime ani myślał ustąpić. - Jakby cię kochał, to nie pozwoliłby dziadkowi znęcać się nad tobą. - Skąd ty wiesz, jak dziadek mnie traktował? - zdziwiła się Mandy. - Byłeś maleńki, kiedy umarł. - To prawda. - Jaime zrobił urażoną minę. - Ale słysza­ łem, jak ciocia Sam rozmawiała z ciocią Merideth. Nie wi­ działy mnie, więc się nie krępowały. Wiem, że dziadek nie

JAK DWIE KROPLE WODV

147

chciał, żebym się urodził. A ciebie nienawidził za to, że mnie urodziłaś i że przywiozłaś mnie tutaj. Mandy wyciągnęła do niego ręce, ale Jaime się odsunął. Nie życzył sobie, żeby go dotykała. - Tak mi przykro, syneczku! - Dwie łzy stoczyły się po jej policzkach, a ręce opadły bezwładnie. - Myślałam, że o niczym nie wiesz. Nie powinieneś wiedzieć... Ale to prze­ cież nie twoja wina, że dziadek nas nie chciał. I moja też nie. Tylko dziadka. Mandy nagle coś sobie przypomniała. Postanowiła wyko­ rzystać niedawne zdarzenia, przynajmniej spróbować... - Pamiętasz, co Jesse mówił o uprzedzeniach rasowych? - zapytała. - Widzisz, Jaime, twój dziadek był rasistą. Nie­ nawidził Jesse'a. Z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że nosił nazwisko Barrister. Po drugie przeszkadzało mu, że w jego żyłach płynie meksykańska krew. Jak sądzisz, czy dziadek dobrze postępował? Czy miał prawo mieć do Jesse'a pretensje o coś takiego? Jaime spuścił głowę. Stracił cały impet. Widocznie żal mu się zrobiło Jesse'a i może trochę wstyd. - Nie miał - mruknął niewyraźnie. - Ja też tak uważam. Dlatego nie posłuchałam swego ojca, kiedy zabronił mi się widywać z Jesse'em. W nocy wymykałam się z domu i spotykałam się z nim potajemnie. - Ujęła Jesse'a za rękę i przyciągnęła do siebie. - Robiłam tak dlatego, że bardzo kochałam twojego ojca. Jesse struchlał. Po raz pierwszy w życiu tak o nim powie­ działa. Teraz już był pewien, że ta zła przygoda dobrze się skończy. - Chcieliśmy się pobrać - ciągnęła Mandy - ale pewnej

148

JAK DWIE KROPLE WODY

nocy mój ojciec nas przyłapał. Zagroził, że zabije Jesse'a, jeśli odważę się z nim jeszcze kiedyś spotkać. Mandy spojrzała na syna. Nie patrzył na nich, ale słuchał uważnie. To jej wystarczyło. - Bardzo się przestraszyłam - opowiadała. - Nigdy w życiu tak bardzo się nie bałam. Wiedziałam, że ojciec nie rzuca słów na wiatr. Dlatego powiedziałam, że nie odejdę z Jesse'em, tylko zostanę w domu. Popatrzyła na Jesse'a. To opowiadanie było przeznaczone nie tylko dla Jaime'ego. - Ale zrobiłam to tylko po to, żeby zyskać na czasie. Miałam zamiar wymyślić jakiś sposób, żeby mimo wszystko pozostać z Jesse'em - tłumaczyła ni to Jaime'emu, ni to Jesse'owi, a najpewniej jednemu i drugiemu. Mocno ścisnęła dłoń Jesse'a, a on odwzajemnił jej uścisk. - Niestety, Jesse mnie nie zrozumiał - mówiła Mandy. - Nie domyślił się, że chcę, jak zwykle, oszukać ojca. Sądził, że oszukałam jego. Że wybrałam ojca, a jego porzuciłam. Jeszcze tej samej nocy wyjechał. Nikomu nie powiedział, dokąd. Nie wiedział, że noszę cię pod sercem. Zobaczyłam go dopiero po wielu latach. Tego dnia, kiedy przyłapał cię w Circle Bar i przywiózł do naszego domu. On też dopiero tamtego dnia dowiedział się o twoim istnieniu. Jaime słuchał opowiadania z zapartym tchem. Skupio­ ny, poważny. Spuścił głowę, jakby nie chciał nikogo wi­ dzieć. Kiedy Mandy skończyła swoją opowieść, popatrzył na Jesse'a. - Skąd wiedziałeś, że jestem twoim synem? - zapytał. Jesse czuł, że od tego, co teraz powie, zależeć może całe jego życie. Najpierw się przestraszył. Nie bardzo wiedział,

JAK DWIE KROPLE WODY

149

jak ma to chłopcu wytłumaczyć. Na szczęście w porę przy­ pomniał sobie, że przecież może powiedzieć prawdę. - Z początku nie wiedziałem. - Starannie dobierał sło­ wa. - Dopiero kiedy mi powiedziałeś, że nazywasz się McCloud, coś mi zaczęło świtać. Byłeś podobny do mnie i miałeś dokładnie tyle lat, ile powinien mieć mój syn, gdy­ bym go miał. - To dlaczego od razu mi o wszystkim nie powiedziałeś? - zawołał oburzony Jaime. - Ja... Mandy położyła dłoń na ramieniu Jesse'a. Tę sprawę sama musiała wyjaśnić. - Chciał ci powiedzieć, ale ja mu nie pozwoliłam. - Dlaczego? Chyba mam prawo wiedzieć, kto jest moim prawdziwym ojcem? - Oczywiście, że masz prawo - odrzekła Mandy. - Bałam się, że będzie ci trudno się z tym pogodzić. Nawet nie znałeś Jesse'a. Dla ciebie był tylko jeszcze jednym obcym człowie­ kiem. Sądziłam, że kiedy się poznacie, kiedy go polubisz, będzie ci łatwiej pogodzić się z tym, że jest twoim ojcem. - Nie jestem dzieckiem. Potrafiłbym to zrozumieć. Mandy wzięła syna za rękę. Tym razem pozwolił jej na to. - Dzisiaj to zrozumiałam - powiedziała Mandy. - Cho­ ciaż niełatwo mi pogodzić się z tym, że mój maleńki synek wydoroślał. Obawiam się, że do końca życia będę cię uważała za małego chłopca. - Rany, mamo! - Jaime wzniósł oczy ku niebu. - Możesz mnie uważać za dzidziusia, tylko mnie tak nie traktuj. - Będę się starała. Słowo. - Mandy roześmiała się przez łzy.

150

JAK DWIE KROPLE WODY

Ponieważ jednak nie wszystko jeszcze zostało powiedzia­ ne, musiała zakończyć sprawę. - Jesse od pierwszej chwili chciał ci powiedzieć, że jesteś jego synem - przyznała. - Teraz żałuję, że mu na to nie pozwoliłam. Jaime spojrzał na ojca. Chciał z jego ust usłyszeć potwier­ dzenie słów matki. - To wszystko prawda, synu. - Jesse ledwie mógł mówić ze wzruszenia. - Wprawdzie nie było mnie przy tobie, kiedy się urodziłeś, ale to nie znaczy, że cię nie kocham albo że cię nie chcę znać. Bardzo cię kocham i chcę oficjalnie uznać cię za mojego syna. Szczerze mówiąc... - zerknął na Mandy. Potrzebował jej poparcia. Kiedy skinęła głową, ciągnął: Chciałbym dać ci moje nazwisko. Jeśli prawo tego wymaga, to cię adoptuję. Będziesz się nazywał Barrister. - Barrister! - wykrzyknęła ze zgrozą Mandy. Wprawdzie zgodziła się poślubić Jesse'a, ale jakoś nie pomyślała o zmianie nazwiska. Nazwisko Barrister przez ca­ łe jej życie było czymś w rodzaju brzydkiego słowa, toteż połączenie go z imieniem Jaime'ego zabrzmiało w jej uszach jak obelga. Jesse skulił się, jakby bronił się przed ciosem. - Człowiek, który mi dał to nazwisko, nie był ideałem, ale teraz ja je noszę - tłumaczył się. - Przepraszam. - Mandy się zawstydziła. Naprawdę nie chciała obrazić Jesse'a. - Ja tylko... - Wiem - westchnął. Doskonale rozumiał, dlaczego Mandy tak właśnie zareagowała. - Mimo wszystko uważam, że najwyższy czas zakończyć te odwieczne waśnie. Co ty na to?

JAK DWIE KROPLE WODY

151

- No... Właściwie... -jąkała się Mandy. - Chyba masz rację. Załatwiwszy sprawę z Mandy, Jesse zwrócił się do swego syna. - Ja się ciebie nie wstydzę, Jaime. Jestem z ciebie dumny i chciałbym całemu światu ogłosić, że mam takiego wspaniałe­ go syna. Rozumiem, że trudno tak z dnia na dzień przywyknąć do myśli, że jednak ma się ojca, ale chyba dasz mi szansę. Czy pozwolisz sobie udowodnić, że naprawdę cię kocham? Spojrzał na Mandy, choć słowa skierowane były do Jai­ me'ego. - Twoją matkę też kocham - oświadczył. - Zawsze ją kochałem, choć nie zawsze byłem dość mądry, żeby o tym pamiętać. Więc jeśli nie masz nic przeciwko temu, to chciał­ bym ją poprosić o rękę. - Niezły pomysł - mruknął Jaime. Głupio mu było przy­ znać, że marzył o tym od dnia, w którym poznał Jesse'a. Zwłaszcza po tym, jak z jego powodu uciekł z domu. - A co ty na to, Mandy? Mandy czuła się jak we śnie. Widziała i słyszała wszystko, ale nie wierzyła, że dzieje się to naprawdę. - Czy zostaniesz moją żoną, Mandy? - Jesse sprecyzował pytanie. Podjęcie decyzji nie zajęło jej wiele czasu. Padła Jesse'owi w ramiona. Śmiała się, a łzy płynęły jej po policzkach. - Oczywiście, że tak - zawołała. Jesse pochylił się. Pocałował swoją przyszłą żonę, matkę swego dwunastoletniego syna. - Nieźle się zaczyna - skrzywił się Jaime. - Przestańcie, bo padnę.

152

JAK DWIE KROPLE WODY

Jesse i Mandy przestali się całować. Oboje wybuchnęli gromkim śmiechem, jednak prędko spoważnieli. Patrzyli na siebie, myśląc o tym, jak daleko już zaszli i ile jeszcze muszą przeżyć, zanim można będzie z czystym su­ mieniem powiedzieć, że pełna nienawiści przeszłość obu ro­ dów stała się zamkniętym rozdziałem. - Barrister - mruknęła Mandy. - Mandy McCloud Barri­ ster. - Roześmiała się. - Ciekawe, co by o tym pomyśleli McCloudowie i Barristerowie. - A co mnie oni obchodzą? - Jesse przytulił ją do siebie. - Liczy się tylko to, czego my chcemy. Ty, ja i nasz syn.

EPILOG

- Chyba się rozpłaczę - westchnęła Sam. Nie mogła oderwać oczu od młodej pary. Mandy i Jesse kroili okazały weselny tort. Widać było, że są szczęśliwi. - Ani mi się waż - skarciła ją Merideth. - Przez godzinę mordowałam się nad twoim makijażem, a ty teraz chcesz wszystko zepsuć? - Czuję się jak tania prostytutka - powiedziała Sam i skrzywiła się z niesmakiem. - I jeszcze ta sukienka! Jeśli w ogóle można to nazwać sukienką. Chusteczką do nosa więcej bym zakryła. Merideth jednym pociągnięciem zniweczyła dokonane przez Sam poprawki. Obciągnęła kusą sukienkę, żeby pod­ kreślała zgrabną figurę młodej kobiety. - Gdybyś sama musiała się ubrać, to na ślub siostry przyszłabyś w dżinsach i butach upapranych krowim łajnem. - W dżinsach i kowbojskich butach na pewno czułabym się lepiej - odcięła się Sam. - Pewnie tak. - Merideth uśmiechnęła się. Ruchem gło­ wy wskazała tłum zaproszonych na ślub gości. - Ale na pewno nie usłyszałabyś tylu komplementów. - Jasne, że nie. - Sam wcale nie była zadowolona. Wszystkie kierowane były pod adresem mojego biustu, któ­ rego nie zwykłam wystawiać na widok publiczny.

154

JAK DWIE KROPLE WODY

- Widziałaś Jamie'ego? - Sam zmieniła temat. - Nie widziałam go. Od czasu jak mu zabrałam kieliszek z szampanem. - Obiecałam Mandy, że będę go miała na oku. - Sam wzrokiem szukała chłopca wśród zgromadzonych gości. Spójrz tam - ożywiła się. - Jest John Lee Carter. Nie widzia­ łam go na ślubie. Merideth spojrzała we wskazanym kierunku. Kiedy do­ strzegła Johna Lee, serce żywiej zabiło w jej piersi. Jego błękitne oczy patrzyły wprost na nią. Miał taką minę, jakby wzrokiem zdjął z niej ubranie i oglądał ją zupełnie nagą. Rozkoszny dreszcz przebiegł Merideth po plecach. Uśmiechnęła się do Johna Lee, posłała mu całusa i... odwró­ ciła się tyłem do niego. Bardzo ją pociągał, ale był zbyt podobny do niej. Nie należało traktować poważnie ani jego, ani tym bardziej jego uwodzicielskich spojrzeń. Merideth wolała patrzeć na szczęśliwą młodą parę. Trochę im nawet zazdrościła. Zaraz też zapomniała o przystojnym Johnie Lee Carterze. - Byli sobie przeznaczeni - westchnęła. - Chyba tak - odrzekła Sam. - Wszystko wreszcie wróciło do normy - mówiła Meri­ deth jakby do siebie. - Jesse i Mandy są razem, a Jaime ma nie tylko ojca, ale i majątek, który mu się należy. Circle Bar i Ranczo Złamanego Serca znów są jednym ranczem. Jak za dawnych lat. Roześmiała się. Podniosły nastrój prysnął. - Co ci jest? - zapytała zaniepokojona Sam. - Nasz kochany tatuś pewnie w grobie się przewraca.

JAK DWIE KROPLE WODY

155

- Mam nadzieję. - Sam uśmiechnęła się nerwowo. - Za­ łożę się, że Wade robi to samo. Obie z Merideth patrzyły, jak Jesse obejmuje Mandy, ca­ łuje ją, szepcze jej coś do ucha. Mandy się śmieje i oboje odchodzą, trzymając się za ręce. Mandy wiele razy chodziła tą drogą, ale rzadko kiedy robiła to za dnia. W towarzystwie Jesse'a szła tędy po raz pierwszy w życiu. Wyszli spomiędzy drzew na zalaną słone­ cznym światłem polankę. - Przychodziłam tu, kiedy chciałam być bliżej ciebie - po­ wiedziała Mandy, patrząc z czułością na miejsce ich schadzek. - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo żałuję, że mnie przy tobie nie było. - Jesse przytulił ją do siebie. Mandy zarzuciła mu ręce na szyję. Uśmiechnęła się. - Byłeś. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Kiedy tu przy­ chodziłam, rozmawiałam z tobą, opowiadałam ci o swoich lękach, o swoich radościach. Zawsze czułam twoją obecność. Dawałeś mi poczucie bezpieczeństwa, chociaż nie wiedzia­ łam, gdzie naprawdę jesteś. Tylko na tej polance nie miałam wątpliwości, że żyjesz i kiedyś do mnie wrócisz. Do mnie i do Jaime'ego. - Och, Mandy - szepnął Jesse. Tak bardzo ją kochał, że serce o mało nie pękło mu z tej miłości. - Tyle lat stracili­ śmy, tyle... Położyła mu palec na ustach. - To już przeszłość - powiedziała. - Mamy przed sobą dziś, jutro i zawsze. Nie chcę, żebyśmy wspominali to, co było, skoro mamy przed sobą całą przyszłość. Wspaniałą przyszłość!

156

JAK DWIE KROPLE WODY

Jesse ucałował jej dłoń. - Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Przycisnął dłoń Mandy do serca. Mandy wspominała dawne czasy, noce, kiedy, tak jak teraz, stali w tym samym miejscu. - Jesse... - zaczęła. - Co, kochanie? - Pamiętam, że mieliśmy zamiar dzisiejszą noc spędzić w jakimś wyjątkowym miejscu. Bardzo ci dziękuję, że o tym pomyślałeś, ale... Czy nie moglibyśmy... - Zrobimy, co zechcesz - zapewnił ją Jesse, nieco zasko­ czony jej wahaniem. Mandy zaczerwieniła się aż po cebulki włosów. Spuściła głowę. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu - powiedziała ci­ chutko - to chciałabym, żebyśmy naszą noc poślubną spę­ dzili tutaj. Jesse roześmiał się głośno, z całego serca. Potem chwycił Mandy wpół, przytulił i mocno pocałował. - Querida! - zawołał. - Moje kochanie! Na całym świe­ cie nie znajdziemy lepszego miejsca niż ta polana.