Spencer LaVyrle Dziewczyna z prowincji

LaVyrle SPENCER Dziewczyna z prowincji

1

ROZDZIAŁ 1 Czarny sportowy 300 ZX z ciemnymi szybami zupełnie nie pasował do Wintergreen, miasteczka w stanie Missouri, które liczyło zaledwie 1731 mieszkańców. Przechodnie odwracali się i patrzyli, jak cicho pomrukujący sportowy samochód powoli okrąża rynek, sunąc za starym Sinclairem - cysterną z paliwem - należącym do Conna Hendricksona i za buickiem rocznik 1978, który prowadziła panna Elsie Bullard. Szybkościomierz w jej wozie nie przekroczył pięćdziesiątki od dnia, kiedy opuściła salon samochodowy. Poza terenem zabudowanym panna Elsie jechała z prędkością czterdziestu pięciu mil na godzinę, ale w mieście wolała dystyngowaną piętnastkę. Sportowy wóz jechał tuż za nią; mimo zamkniętych okien słychać było głośną muzykę. Nagle zapiszczały hamulce, tył wozu podskoczył tak, że zwrócił uwagę przechodniów na pretensjonalną tablicę rejestracyjną stanu Tennessee, na której widniał skrót: MAC. Ten skrót wyjaśniał wszystko. Przed sklepem Wileya Bekery'ego stało czterech mężczyzn. W ustach wciąż jeszcze czuli smak kawy. Żując wykałaczki, obserwowali sportowy samochód. - To ona! - Wróciła! - Popisuje się! - No, no! Ale wóz! - Co ona właściwie tu robi? Rzadko do nas zagląda... - Jej matkę czeka operacja drugiego biodra. Słyszałem, że przyjechała, aby się nią zająć. - Czy ona w ogóle coś widzi przez te ciemne szyby? - Zawsze twierdziłem, że ludzie, którzy mają w samochodach ciemne szyby, chcą coś ukryć. Nie mam racji, Delbercie? Mężczyźni przyglądali się lśniącemu samochodowi jadącemu tuż za autem panny Elsie. Ruch wokół rynku był jednokierunkowy: odwrotny do ruchu wskazówek zegara. W 2

ten senny kwietniowy wtorek panna Elsie wracała z domu opieki Three Rivers. Miała ochotę na truskawkowe lody ze sklepu pana Miltona. W żółwim tempie krążyła wokół rynku, próbując gdzieś zaparkować. Sportowy samochód, który znajdował się w odległości zaledwie jednego jardu od chromowanego zderzaka buicka, objeżdżał rynek już trzeci raz. Prowadząca go Tess McPhail nagle opuściła szybę i wykrzyknęła: - Panno Elsie! Ruszaj się szybciej tym gratem! Od pięciu godzin przesłuchiwała kasetę ze swoimi piosenkami do nowego albumu, jakie nagrała w Nashville w ostatnich tygodniach. Poprzedniego dnia, gdy wychodziła ze studia, producent płyty Jack Greaves wręczył jej taśmę z prośbą, żeby dokładnie ją przesłuchała w drodze do Missouri, a kiedy tam dotrze, poinformowała go, co o tym sądzi. Muzyka nadal grała. W pewnym momencie Tess, wybijając takt na kierownicy jaskrawo pomalowanym paznokciem, zawołała: - Elsie! Usuń się wreszcie! Panna Elsie z wytapirowanymi białymi włosami przypominała purchawkę. Mocno

RS

trzymając kierownicę, okrążała rynek w tym samym żółwim tempie. W końcu zbliżyła się do rogu i skręciła w lewo. Tess wykonała skręt w prawo, dodała gazu i śmignęła w kierunku dzielnicy Sycamore. - O Boże, co za okropna dziura! - mruknęła. Małe miasteczko nic się nie zmieniło od osiemnastu lat, to znaczy od czasu kiedy z niego wyjechała: rynek otaczały budynki z czerwonej cegły, sklepów nie przybyło, a na ławkach siedzieli, jak zawsze, weterani drugiej wojny, żyjąc od parady do parady. W dzielnicy Sycamore też stały te same stare domy. Drzewa orzechowe i wiązy wprawdzie trochę urosły, ale nie wpłynęło to na otoczenie, które wyglądało tak samo jak wtedy, kiedy Tess kończyła gimnazjum. Oto dom Mindy Alverson: ciekawe, czy jej rodzice jeszcze tam mieszkają? A co się dzieje z nią? Była wówczas jej najlepszą przyjaciółką. O, ten domek zajmowała pani Mabry. Uczyła geometrii i nigdy nie zdołała obudzić w Tess najmniejszego zainteresowania tym przedmiotem. Tess zaniedbywała wszystkie lekcje, które nie miały nic wspólnego z muzyką i tańcem. Stale podkreślała, że nie musi się do nich przykładać, ponieważ po zdaniu matury ma zamiar zostać sławną piosenkarką. A oto dom, gdzie mieszkała ta smarkata Gallamore, dziewczyna, która otrzymała główną rolę w przedstawieniu „Oklahoma", wystawianym przez ich klasę, o czym właśnie marzyła Tess. Rozpłakała się, gdy usłyszała, komu ją przydzielono. Wszyscy mówili, że to nie w 3

porządku i że Cindy Gallamore spotkała taka gratka, ponieważ jej ojciec był dyrektorem szkoły. Ale ona udowodniła, na co ją stać, czyż nie? Tess zastanawiała się, co też Cindy teraz porabia? Prawdopodobnie sama robi sobie trwałą i często zmienia kolorowe firanki w jednym z tych małych domków. O czym myśli, kiedy tak stoi przed zlewozmywakiem pełnym brudnych naczyń, a z radia płynie najnowszy przebój śpiewany przez McPhail? Tess włączyła taśmę, aby po raz ostatni przesłuchać „Blask złota". W zasadzie piosenka jej się podobała, tylko jeden ton brzmiał trochę nieczysto. Mijała teraz dom Judy i Eda przy Thirteenth Street. Przez otwarte drzwi garażu widać było samochód. Tess obojętnie spojrzała w jego stronę. Judy... I ten jej cholerny, apodyktyczny sposób bycia. Kilka dni temu zadzwoniła z wiadomością, że mamę czeka operacja drugiego stawu biodrowego. Powiedziała też, że tym razem to ona - Tess - musi się zaopiekować matką i niech nie próbuje się wykręcić od tego obowiązku. Co Judy,

RS

której jedynym osiągnięciem był własny salon fryzjerski, mogła wiedzieć o problemach związanych z robieniem wielkiej kariery? Nie miała zielonego pojęcia, co to znaczy oderwać się od pracy w połowie nagrywania nowych płyt do albumu, który był zaplanowany rok wcześniej i musiał się ukazać w ustalonym terminie. Judy była zawistna. Zawsze Tess wszystkiego zazdrościła i za wszelką cenę chciała udowodnić, że jej dorównuje.

Drugą siostrą Tess była Renee, mieszkająca na krańcu miasta. Jej córka, Rachel, wychodzi za mąż za cztery tygodnie. Oczywiście, Renee ma pełne ręce roboty w związku ze ślubem. Ale czy nie można było przesunąć przygotowań i dostosować się do terminu operacji? Matka przecież wiedziała, że czeka ją szpital! Wiedziała o tym od dwu lat, kiedy poddała się pierwszemu zabiegowi. Tess skręciła w Monroe Street i znowu wróciła myślami do czasów, kiedy codziennie chodziła tą ulicą do szkoły podstawowej. Zatrzymała się przed domem matki, zgasiła silnik i spojrzała przez okno. O Boże! Jaki ten dom zniszczony! Wysiadła z samochodu i obciągnęła obcisłe dżinsy. Była wysoka, nosiła duże ciemne okulary, kowbojskie buty i indiańskie wiszące kolczyki ze srebra z turkusami. Miała kasztanowordzawe włosy i jasną cerę. 4

Posmutniała, patrząc na rodzinny dom z czerwonej cegły. Jak matka mogła doprowadzić go do takiego stanu? Choć zbudowany został po drugiej wojnie, jego drewniane części zaczynały butwieć, a wejściowe schody przechyliły się na bok. Trawnik był zarośnięty mleczem. Ścieżki od dawna nikt nie wyrównywał. Tuja tak urosła, że sięgała okna pokoju bawialnego. Co matka robi z pieniędzmi, które Tess jej posyła? Dawniej Mary McPhail nie dopuściłaby do tego, żeby trawnik szpeciły chwasty. Ale tak było przed dwoma laty, kiedy nie miała kłopotów z biodrami. Tess wyjęła z samochodu ogromną torbę z szarej miękkiej skóry, zatrzasnęła drzwi i ruszyła przed siebie. Idąc zaniedbaną ścieżką, przypomniała sobie, jak jej przyjaciółki, małe dziewczynki, pchały po niej wózki z lalkami, a ona na schodach domu dawała przedstawienie z udziałem Melody, swojej śpiewającej ulubienicy. Gdy zbliżała się do domu, na próg wyszła rozpromieniona Mary McPhail. Usłyszała

RS

widać trzaśnięcie drzwiczkami samochodu. Jej twarz wyrażała radość, kiedy wyciągnęła ramiona do córki. Najwyraźniej cieszyła się z jej przyjazdu. - Hej, mamo! - Tess podbiegła do matki i mocno ją uścisnęła. Weszły do maleńkiego przedpokoju. Mary była o pół głowy niższa i dużo tęższa od córki. Miała okrągłą twarz i nosiła okulary w metalowej oprawce. Tess cofnęła się nieco, żeby przyjrzeć się matce; ujrzała łzy w jej oczach.

- Mamo, czy naprawdę wolno ci chodzić? - W głosie Tess słychać było akcent typowy dla mieszkańców południowo-zachodniego Missouri. - Naturalnie! Wczoraj wróciłam ze szpitala. Pobrali mi krew i musiałam dmuchać do plastykowego pojemnika, żeby sprawdzili, czy moje płuca wytrzymają operację. Skoro dałam sobie radę z tym wszystkim, mogę chyba też powitać w drzwiach córkę. Zdejmij te okropne okulary, żebym mogła zobaczyć, jak wyglądasz. Uśmiechając się, Tess zdjęła okulary. - Oczywiście, to moja mała dziewczynka, której nie widziałam przez dziewięć długich miesięcy! - Mary pogroziła córce palcem. - Wiem, mamo! Przepraszam! W Nashville życie jest takie zwariowane... 5

- Masz nową fryzurę - rzekła Mary, trzymając córkę za ramiona i przyglądając się skróconym włosom, które swobodnie opadały na kark, ledwo zakrywając Tess uszy. - To jest nowe uczesanie zrobione z myślą o okładce następnego albumu. - Kto cię strzygł? - Cathy. - A to kto znowu? - Cathy Mack, moja stylistka. Mówiłam ci o Cathy. Mary machnęła ręką i przyznała, że istotnie Tess mówiła jej o Cathy, ale ona nie musi pamiętać wszystkich nazwisk. Spostrzegła, że córka jest bardzo szczupła, i zapytała, czym ją karmią w Nashville. - Dbam o linię! Wiesz przecież, że mam skłonności do tycia. Proszę cię, nie zmuszaj mnie do jedzenia. Dobrze? Mary, kulejąc, poszła w głąb domu. Nie bardzo to wszystko rozumiała: skoro Tess

RS

zarabia tyle pieniędzy, mogłaby się lepiej odżywiać...

Tess włożyła okulary i ruszyła za matką. Przeszły przez pokój bawialny, zajmujący front domu. Okna wychodziły na zachód. Ściany były ozdobione sztukaterią. Na poczesnym miejscu, w otoczeniu sfatygowanych mebli, stało pianino. Po przeciwległej stronie pokoju znajdowały się trzy wejścia: środkowe prowadziło na piętro, prawe do sypialni Mary i jej łazienki, a lewe - do wnętrza domu. Mary, kuśtykając, skierowała się w stronę kuchni. - Myślałam, że piosenkarki country noszą długie włosy. - Mamo, tak było dawniej. Świat się zmienia. - Ale ty wszystkich zachwycałaś pięknymi, długimi włosami. Kochałam te twoje naturalne loki. - Chcą, żebym wyglądała modnie! Włosy Mary też dopraszają się fryzjerki - pomyślała Tess, patrząc na tył głowy matki. Przestała je farbować, odrastały, i były żółtawosiwe. Jednakże bardziej od oznak zaniedbania zmartwił ją sposób, w jaki Mary się poruszała. Przychodziło jej to z trudem; żeby nie stracić równowagi, opierała się o meble lub o ścianę. - Mamo, jesteś pewna, że wolno ci chodzić? 6

- Doktor chciał, żebym zaczęła chodzić zaraz po operacji. Mary była krępą siedemdziesięcioczteroletnią kobietą. Miała na sobie stare liliowe spodnie ze sztucznego tworzywa, miejscami mocno przetarte. Na bluzce - niegdyś białej kolorowe kratki już tak wyblakły, że były ledwo widoczne. Ten strój miał chyba z piętnaście lat... Tess zaniepokoiła się, czy aby matka nie pojechała w nim do szpitala na badania? Zastanawiała się też, co się stało z jedwabnymi spodniami i piękną bluzką, którą posłała jej zeszłej jesieni, będąc na tournée w Seattle. - W kuchni nic się nie zmieniło - powiedziała do Mary, która nastawiła wodę i zaczęła przygotowywać kawę. - Tak, jest stara, ale lubię ją taką, jaka jest. W kuchni stał biały kredens z brązowym laminowanym blatem, na którym widniały jaśniejsze plamy, Mary bowiem na nim wszystko kroiła i siekała. Tess wiele razy prosiła posłuchała córki.

RS

matkę, aby do tego celu używała drewnianej deseczki, ale Mary była uparta i nie Ściany kuchni pokrywała stara tapeta w pomarańczowe kwiaty. W dwu oknach wisiały pomarańczowe firanki. Był też zegar ścienny i elektryczny piec, do którego przylegała szafka. Na jej także brązowym i laminowanym blacie stał duży orzechowy placek: każdy kawałek miał chyba ze trzysta kalorii! - Mamo, chyba nie piekłaś ciasta sama? Mary, widząc uśmiech na twarzy córki, odrzekła, że zdobyła się na ten dodatkowy wysiłek, ponieważ chciała sprawić przyjemność swojej małej dziewczynce. Tess denerwowała się, kiedy matka nazywała ją „swoją małą dziewczynką". Ma trzydzieści pięć lat i opuściła dom po zdaniu matury. Cała Ameryka zna jej twarz tak dobrze jak twarz prezydenta, a jej dochody przewyższają jego pensję. Wszystko, co osiągnęła, zawdzięcza własnym siłom i talentowi. Ze sprawami biznesu radziła sobie nie gorzej niż dyrektorzy z Wall Street. Kilkakrotnie napominała matkę, żeby nie traktowała jej jak dziecko, ale Mary miała wtedy tak zdumioną i urażoną minę, że przestała o tym mówić. - Czy kawę przygotowujesz dla mnie? - zapytała. 7

- Przecież nie można jeść placka orzechowego bez kawy! - Mamo, nie pijam kawy od dawna, a placka nie powinnam nawet tknąć. Mary odwróciła głowę. W jej oczach pojawiło się rozczarowanie, ale i usiłowanie zrozumienia postępowania młodego pokolenia. Spojrzała na dzbanek, zakręciła wodę, lecz po chwili odkręciła kurek, postanawiając zrobić kawę dla siebie. - Mamo, masz jakieś owoce? - Tess podeszła do lodówki i otworzyła ją. - Owoce? - powtórzyła Mary takim tonem, jakby Tess pytała o strasburski pasztet z truflami. - Jadam dużo owoców. Bardzo chciałabym już coś zjeść. Od rana nic nie miałam w ustach. - Mam brzoskwinie. W puszce. - Mary próbowała się schylić, aby wysunąć znajdujący się w lodówce pojemnik. - Świetnie! Gdzie one są? Pozwól, ja wyjmę puszkę.

RS

- Czuję się lepiej, gdy się trochę ruszam. Czy to w trosce o mnie nie wyjęłaś bagaży z samochodu i nie zaniosłaś do swojego pokoju?

Mary znalazła puszkę brzoskwiń i sięgnęła do szuflady po otwieracz. Tess położyła dłoń na matczynej ręce. - Przyjechałam, aby się tobą zaopiekować, a nie po to, żebyś mnie obsługiwała. Daj mi to!

Brzoskwinie pływały w gęstym syropie i miały grubą skórkę. Tess wzięła widelec i chodząc po kuchni, zaczęła je wyjadać. Przyglądała się karteczkom przypiętym do małej tabliczki umieszczonej przy telefonie. Miała kolor zgniłej zieleni. Były na niej również szkolne zdjęcia kuzynek i kuzynów, ponaglenie do uregulowania zaległego rachunku telefonicznego i kupony rabatowe wycięte z jakiegoś tygodnika, uprawniające do korzystania z sezonowej wyprzedaży. Tess znowu zastanowiło, co matka robi z pieniędzmi, które jej posyła? Denerwowało ją, że Mary nadal gromadzi kupony wartości 25 centów. Do diabła! Przecież nie musi tego robić. Mary otworzyła lodówkę, mówiąc, że przygotowała ulubione gorące danie córki: hamburgery i frytki. Czy już czas wstawić je do piecyka? Dochodziła czwarta, a danie będzie gotowe za godzinę. Doszła jednak do wniosku, że piąta to chyba za wczesna pora na siadanie do stołu. Zapytała więc Tess, czy nie powinna jeszcze trochę z tym zaczekać. 8

- Mamo, na razie wystarczą brzoskwinie. Wiem, że nie siadasz do stołu przed szóstą. Na twarzy Mary pojawił się wyraz ulgi, gdy usłyszała, że nie musi zmieniać godziny posiłku. Kiedy Tess miała dwanaście lat, nad wszystko przedkładała gorący hamburger z frytkami. Teraz mięso jadała raz w tygodniu, a frytek nie brała do ust, była bowiem właścicielką kolekcji toalet koncertowych, rozmiar „siódemka", za każdą zapłaciła tysiąc dolarów. Trzymając w ręku puszkę z brzoskwiniami, usiadła przy kuchennym stole. Na środku, na koszmarnej plastykowej serwetce, stała doniczka z kwiatem. Serwetka, niegdyś biała - podobnie jak bluzka Mary - teraz była żółtawa i miejscami popękana. Mary nalała sobie filiżankę kawy i również usiadła na metalowym krześle, którego zniszczone plastykowe siedzenie zakrywała poduszka w pomarańczowe kwiaty. Mary twarze oraz logo, zapytała:

RS

badawczo spojrzała na luźną białą koszulkę Tess. Widząc na błyszczącym tle cztery - Co to znaczy „Południowe Mgły"?

Tess opuściła głowę na piersi i odpowiedziała, że to nazwa zespołu, który próbuje się wybić, ale na razie bez powodzenia. Jeden z tych chłopców, gitarzysta, jest jej przyjacielem. Spotykają się. Tess rozciągnęła koszulkę i wskazała palcem brodatą twarz. - Jak się nazywa? - zapytała Mary. - Burt Sheer. - Jak długo go znasz? - Och, kilka miesięcy. - Czy to coś poważnego? - W tym biznesie? - roześmiała się Tess. - Lepiej tego nie traktować poważnie. - Dlaczego nie? - Z jego napiętymi terminami i moimi występami w całej Ameryce na stu pięćdziesięciu koncertach rocznie? Na dodatek przygotowuję nowy album. A to pochłania mnóstwo czasu. I biorę udział w promocjach, gdziekolwiek i kiedykolwiek producent moich płyt uzna to za konieczne... No dobrze, byłam na randce z Burtem tylko parę razy. Stale muszę się o niego wykłócać z Jackiem. On uważa, że zaraz po pracy powinnam iść 9

do domu i położyć się spać, a nie słuchać o dziesiątej wieczorem występu zespołu Burta w Stockyard. - Stockyard? Co to za miejsce? - Tam właśnie się spotykamy. - A kim jest ten Jack? - Jack Greaves? Nagrywa moje płyty. - Ach tak! Rozumiem! - Tess zobaczyła, jak w oczach Mary gaśnie iskierka nadziei. Wiedziała, że ona nigdy nie pogodzi się z tym, iż jej najmłodsza córka wybrała karierę piosenkarki, rezygnując z małżeństwa i dzieci. Dla ofiarnej matki, jaką była Mary McPhail, tego rodzaju decyzja była równoznaczna ze zmarnowaniem życia. - O, przypomniałam sobie, że muszę zatelefonować do Jacka. Aranżuje jedną z moich nowych piosenek. Chciałabym z nim o tym porozmawiać. To nie potrwa długo. gdzie zwykle pracował. - Hej, Jack!

RS

Zadzwoniła do Jacka, korzystając z karty kredytowej. Był w Wildwood Studio,

- Mac! Cieszę się, że cię słyszę. Dzwonisz od matki? - Tak. Dojechałam cała i zdrowa! - Jak się czuje Mary? - Nie najlepiej.

- Mam nadzieję, że wszystko dobrze się skończy. - W czasie jazdy wielokrotnie przesłuchałam taśmę, którą mi dałeś. Zastanawiam się, co zrobić ze słowem „zabłądzić". Jeden dźwięk brzmi jakoś dziwnie. Myślę, że „e" z bemolem byłoby lepsze od „e". Rozumiesz, o co mi chodzi? Czy możesz przegrać to jeszcze raz z Carlą? Co? Nadal ma kłopoty z gardłem? No dobrze... Zapytaj ją, zgoda? A więc wyślij kasetę, jak tylko będzie gotowa, ale wstrzymaj się z miksowaniem, dopóki nie przesłucham poprawionej wersji. Masz numer telefonu mojej mamy i jej adres. Jutro nie będzie mnie w domu. Będę w szpitalu czekać na wynik operacji. Zatelefonuję stamtąd do ciebie. Dziękuję, Jack! Pa! Gdy skończyła rozmowę, dostrzegła zdziwioną minę matki; będą coś nagrywać jeszcze raz z powodu jednego słowa? 10

- Zawsze tak pracujemy - wyjaśniła Tess. - Czasem na nowo nagrywamy całą piosenkę, chociaż później tej taśmy nie wykorzystujemy. W ubiegłym tygodniu na moją prośbę Jack sprowadził do studia skrzypka. W ostatniej piosence solowa partia skrzypiec powinna zaczynać się tam, gdzie... Zadzwonił telefon. Mary próbowała wstać z krzesła. Skrzywiła się z bólu. Widząc to, Tess podbiegła do aparatu i wzięła do ręki słuchawkę. - O... To ty - rzekła, usłyszawszy obojętny głos siostry. Judy chłodno oznajmiła, że chciała się tylko upewnić, czy Tess dotarła już do domu. - Tak, jestem mniej więcej od pół godziny. - Słyszałam, że przyjechałaś samochodem. - Od kogo? - Ludzie w mieście widzieli tablicę rejestracyjną. Odwracając się plecami do matki, Tess ściszyła głos i powiedziała, że musi mieć

RS

wóz przez co najmniej cztery tygodnie. Judy weszła jej w słowo: - Wiem, że to dla ciebie długi okres, ale nie zapominaj, że po pierwszej operacji ja opiekowałam się matką!

Na kilka sekund w słuchawce zapanowała cisza. Tess przypomniała sobie przykry sposób, w jaki starsza siostra wezwała ją do powrotu do domu. - Jak się mama dzisiaj czuje? - zapytała wreszcie Judy. - Była w szpitalu na wstępnych badaniach. Na pewno ją to zmęczyło. Tess zwróciła się do matki, przekazując jej słowa Judy. - Powiedz, że nic mi nie dolega. Wyniki badania krwi są w normie, a serce i płuca wytrzymają operację. - Judy poprosiła, żeby ucałować mamę i dodała, że dzisiaj nie może przyjść, ale jutro będzie w szpitalu przed operacją, zaplanowaną na szóstą trzydzieści. Mama musi więc tam być o szóstej. - Nie martw się, będziemy punktualnie - odparła Tess. - A więc wszystko ustalone! Zobaczymy się jutro w szpitalu. - Zaczekaj, mama chce jeszcze z tobą porozmawiać. Mary wstała z wielkim wysiłkiem i podeszła do telefonu. Wykorzystując ten moment, Tess zbliżyła się do szerokiego kuchennego okna, za którym rozciągał się ogród 11

z rozrośniętymi krzewami rododendronu, oddzielającymi posiadłość Mary od sąsiedztwa Andersonów. - Hej, kochanie! Dziękuję za zakupy, które zrobiłaś. Przy okazji zwrócę pieniądze... Nie, nie, nie! Nie będziesz za mnie płacić. Jak powiodło się Nickowi na zawodach?... Czy to nie wspaniałe?... Czy Tricia znalazła odpowiednią sukienkę na uroczystą promocję? Jestem przekonana, że będzie pięknie wyglądać. Życzę jej świetnej zabawy. W sobotę wieczorem będę o niej myśleć! Dobrze, postaram się... Tak... Tak. Pa! Słuchając rozmowy Mary ze starszą córką, Tess odniosła wrażenie, że od członków rodziny dzielą ją setki lat świetlnych. Kontaktowali się regularnie i dzielili ze sobą wszystkie troski, o których ona już dawno zapomniała. Nieregularne rozmowy telefoniczne z Houston czy Oklahoma City nie były tym samym co zakupy żywności czy odwiedziny wnuków, wpadających codziennie do babci. Z drugiej strony zmartwienia i kłopoty, jakimi żyła rodzina, wydawały się banalne

RS

w porównaniu z problemami, przed którymi nie raz stawała Tess. Czy ktokolwiek z nich śpiewał w rezydencji senatora albo odbierał nagrody podczas głównego wydania dziennika TV? Czy oni zdołaliby kiedykolwiek zgromadzić na widowni trzydzieści tysięcy fanów, którzy zostawiali w kasach tyle pieniędzy, że można by nimi obdzielić setki bezrobotnych od Los Angeles do Nowego Jorku, począwszy od personelu technicznego poprzez dyskdżokejów na różnych pomocnikach producentów kończąc? Czy wiedzą, co to znaczy niepokoić się o dotrzymanie terminu ukończenia nagrywania i wydania albumu, który był zapowiedziany i który miał się ukazać na rynku w oznaczonym dniu, a do którego jeszcze nie napisano tekstów piosenek? Suknia na uroczystą promocję, szkolne zawody i zakupy w sklepie spożywczym; nic z tych rzeczy już nie dotyczyło Tess. I ona chciała, żeby tak właśnie było. Mary odłożyła słuchawkę, mówiąc, że w tym tygodniu Judy będzie miała pełne ręce roboty; we czwartek Renee urządza wieczór panieński dla Rachel, a w sobotę odbędzie się jej uroczysta promocja, w związku z czym wszystkie dziewczęta z gimnazjum zamówiły w salonie fryzjerskim układanie włosów. Wygląda na to, że Nicky często bywa na szkolnych uroczystościach i że matki muszą też brać w tym udział. Na dodatek Tricia 12

uparła się, że po suknię pojedzie do Cape Girardeau. Mary była zdania, iż Judy czasem powinna dzieciakom po prostu powiedzieć „nie"! - Tak jak ty, gdy byłyśmy nastolatkami? - zapytała Tess. Mary zrobiła zdziwioną minę, próbując przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek czegoś zabroniła dzieciom. - Istotnie, wiele razy powiedziałam „nie". Tess roześmiała się. - Pewnego dnia chciałam sobie kupić duży biustonosz i wypełnić go watą, ponieważ zakochałam się w Kelvinie Hazlitcie, który był dwa lata starszy ode mnie i nie zwracał na mnie uwagi. Myślałam, że zaprosi mnie na tańce, jeżeli będę miała duże piersi. Nadal mam do ciebie pretensję, że tego nie zrobił. Mary wypiła łyk kawy i odparła, że Kelvin Hazlitt był już trzy razy żonaty. Była przekonana, że wówczas postąpiła słusznie.

RS

- Kiedy chciałam, żeby mi zrobiono tatuaż, też powiedziałaś „nie". - Tatuaż? Chryste Panie!

- Mindy dała się wytatuować, a jak wiesz, ja musiałam mieć wszystko to, co miała Mindy. Co ona teraz porabia? Przejeżdżając obok domu jej rodziców, zastanawiałam się nad tym.

- Mindy wróciła i razem z mężem prowadzi sklep z akcesoriami samochodowymi. Mają dwoje czy troje dzieci. Jedno jest w tej samej klasie co Nicky. Tess wstawiła puszkę z resztką brzoskwiń do lodówki, a widelec wrzuciła do zlewozmywaka. Spojrzała przez okno na ogród pani Kronek po drugiej stronie ulicy. Obok domu stały pojedyncze garaże. Trawnik był zadbany, a ścieżki porządnie utrzymane. Kiedy tak obserwowała dom sąsiadów, automatyczne drzwi jednego z garaży otworzyły się i do środka wjechał samochód, z którego w chwilę później wysiadł wysoki mężczyzna, elegancko ubrany, z teczką w ręku. - Kto to jest? - zapytała Tess. Mary, rzuciwszy okiem przez okno, odpowiedziała, że to Kenny Kronek. Czy Tess przypomina go sobie? 13

- Kenny Kronek? - powtórzyła Tess, patrząc jak wchodzi po schodach na oszkloną werandę. Był wysoki, szczupły i miał ciemne włosy. Zanim zniknął w drzwiach domu, obejrzał się na ogród. - To ten niedorajda, któremu często ciekła krew z nosa... - Tess, wstydź się! Kenny Kronek jest miłym chłopcem. - Och, mamo, co to ma do rzeczy. Zawsze tak o nim mówiłaś, ponieważ jest synem Lucille, twojej najlepszej przyjaciółki. Uważaliśmy go za największego oryginała w szkole. A ten jego trądzik! Jeszcze dzisiaj czuję zapach wstrętnej maści, którą stale się smarował. - Kenny opiekował się matką do ostatniego dnia jej życia. Nie każdy człowiek jest tak ofiarny i dobry. Poza tym jest wzorowym ojcem i bardzo dba o dom, który odziedziczył po Lucille. Nie mogę o nim powiedzieć złego słowa. - Czy naprawdę znalazła się kobieta, która chciała go za męża?

RS

- Oczywiście! Stefanię spotkał na studiach prawniczych. Rozeszli się przed paroma laty.

- Wcale się nie dziwię - mruknęła Tess, odwracając się od okna. - Ależ Tess! - oburzyła się matka.

- Zawsze gapił się na mnie. Nazywaliśmy go „Świętym". Wiesz chyba, co mam na myśli. Stronił od dziewcząt, ale mnie nie dawał spokoju. O Boże, jaki on był niezgrabny i zakompleksiony! - Nie zgadzam się z tobą! - Ty nie, ale wszystkie dziewczyny w szkole były tego samego zdania co ja. - Och, Tess, nie mów tak! - Ależ to święta prawda! Śpiewaliśmy razem w szkolnym chórze. Pamiętasz festiwal chórów w St. Luis? Jechaliśmy tam autobusem. Kenny usiadł obok mnie i nie mogłam się go pozbyć. Jego pryszczata twarz robiła się coraz bardziej czerwona. Zaczęłam się obawiać, że lada moment chluśnie mu krew z nosa. A te włosy! Czy pamiętasz jego śmieszną fryzurę? No więc jechaliśmy do St. Luis, a on siedział obok i próbował wziąć mnie za rękę! - Przecież w tym nie ma nic złego. 14

- Mamo! To było w latach siedemdziesiątych! Połowa dziewcząt z gimnazjum już sypiała ze swoimi chłopcami, a Kenny Kronek, ta niezdara, ledwie zdobył się na odwagę, żeby wziąć mnie za rękę! Koleżanki naśmiewały się ze mnie. Myślałam, że umrę ze wstydu. - Byłyście okrutne! - Mamo! Są koledzy, z którymi można się świetnie bawić, i są tacy, z którymi nie ma nawet o czym mówić. Kenny Kronek należał właśnie do tych drugich. - Jednak mogłaś być trochę milsza dla niego... - Nie, nie mogłam. Nie dla takiego idioty. Szkoda, że nie brał przykładu z innych chłopców. A jeżeli chciał przyjaźnić się z nami, powinien choć trochę popracować nad sobą. Ale on nie miał zamiaru się zmienić! Mary nie zwykła głośno wyrażać dezaprobaty dla czyjegoś postępowania. Jej myśli zdradzał wyraz twarzy. Zmieniła temat rozmowy, przypominając córce o bagażach drogiego wozu.

RS

pozostawionych w samochodzie i zasugerowała, żeby nie zostawiać na noc na ulicy tak Tess wyczuła, że została skarcona, i było jej przykro. Dlaczego słowa matki dotknęły ją bardziej niż krytyczne uwagi obcych osób? Tess zawsze zwycięsko wychodziła z trudnych sytuacji. Jej decyzje i sposób bycia wzbudzały respekt. Zaledwie od godziny przebywała w rodzinnym domu, a już zaczęła się martwić, czy zdoła poddać się rygorom, które w nim obowiązywały. Wsiadła do samochodu i przez chwilę patrzyła na spokojną ulicę. Każdy domek miał ogród. Wszyscy sadzili tam tulipanowce i ozdobne krzewy, które w ciągu lat tak się rozrosły, że trudno byłoby ustalić dokładne granice pomiędzy poszczególnymi posesjami. Ale tutaj, w Wintergreen, gdzie sąsiedzi byli prawdziwymi sąsiadami od dwudziestu pięciu lub trzydziestu lat, nikt nie zwracał uwagi na „linie demarkacyjne". Garaż Mary znajdował się przy warzywniku. Żeby do niego wjechać, trzeba było okrążyć dom boczną uliczką. Jak inne w sąsiedztwie, garaż Mary też był stary, lecz od dawna nie malowany. Za to drzwi były nowe, co Tess zauważyła nie bez zdziwienia. Wysiadła z samochodu i spojrzała na dom po przeciwnej stronie ulicy. W obejściu panował wzorowy porządek; trawnik był przystrzyżony, wszystko lśniło świeżą farbą. 15

Brawo, „Święty Kenny", pomyślała i uśmiechnęła się sarkastycznie na jego wspomnienie. Wyjęła torbę i ruszyła ku domowi. Idąc przez warzywnik, stwierdziła, że Mary i w tym roku jakoś sobie poradziła; zasadziła trochę pomidorów i inne warzywa. Z uwagi na bóle w biodrach, a także z przyzwyczajenia, plewiła grządki na kolanach. Nie widząc na nich chwastów, Tess odetchnęła z ulgą. Nie będzie musiała zajmować się ogrodem; zniszczyłaby sobie paznokcie. Na werandę prowadziły trzy schodki z żelazną poręczą z jednej strony. Tess zastanawiała się, jak Mary będzie się po nich wspinać po przebytej operacji. Przechodząc obok kuchni, pozwoliła sobie na uwagę, że ze względu na chore biodra matka nie powinna była tej wiosny zajmować się ogrodem. Gdy weszła do bawialni, usłyszała w odpowiedzi, że wszystkie prace wykonał w nim Kenny! Tess oczyma wyobraźni zobaczyła Kenny'ego Kroneka, sadzącego pomidory w ogródku matki!

RS

- On ma różne maszyny ogrodnicze - powiedziała Mary - a ponieważ zaoferował mi pomoc, zgodziłam się, żeby mnie wyręczył.

„»Święty Kenny«, ogrodnik" - pomyślała Tess, wchodząc po schodach. Na jej twarzy pojawił się znowu złośliwy uśmieszek.

Mary zapytała, czy Tess widziała już nowe drzwi do garażu. Okazało się, iż zamontował je również Kenny.

Tess postawiła torbę na stopniu schodów i oparła ją o kolano: a więc drzwi także załatwił ten bałwan, Kenny elektronik! Co on chce w ten sposób osiągnąć? Dom był piętrowy, ze strzelistym dachem. Dziewczęta zajmowały niegdyś pokój na pierwszym piętrze, który nazywały „koszarami". Na szczycie schodów znajdowało się małe okienko z widokiem na ogród „Świętego Kenny'ego". Tess nie zwracając na nie uwagi weszła do pokoju: po lewej stronie stały łóżka, a obok każdego wąski regał. W rogu była toaletka, nad którą wisiało lustro. Prawie całą prawą stronę zajmowały trzy szafy. Tess rzuciła torbę na najdalej stojące łóżko. Przy drzwiach spała Judy, środkowe zajmowała Renee, a łóżko w głębi pokoju należało do Tess, mamusinej „małej dziewczynki". Złościła się, ilekroć ktoś tak ją nazywał. Teraz czuła satysfakcję, że udało jej się wybić i zrobić zawrotną karierę. 16

Przez chwilę rozglądała się po pokoju, potem usiadła przy toaletce, tej samej, przy której przed laty zanotowała w pamiętniku, że chce zostać piosenkarką. Tutaj Renee uczyła ją sztuki makijażu... Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ukarano ją za to, że wyszła na ulicę z pomalowanymi ustami. Dlaczego to zrobiła? Nieważne! Ale to były czasy! Na toaletce stał pusty flakonik po perfumach, fotografia Judy z dwiema koleżankami z gimnazjum, porcelanowy talerzyk, na którym leżały perłowe guziczki i ozdobne klamry do włosów. W jednym rogu blatu widniało słowo „Elvis". Napisała je w 1977 roku, kiedy zmarł słynny piosenkarz, a ona zdawała maturę. Dorastała, słuchając Presleya. Był jej idolem. Skoro on potrafił tak śpiewać, ona również może osiągnąć sukces! Pogłaskała napis, jakby to był nagrobek Elvisa, po czym otworzyła szufladę. Znalazła w niej tylko wyschniętą pomadkę do ust. Zdjęła nakrętkę i przejechała szminką po wargach. Nagle opadły ją wspomnienia. Gdy miała trzynaście lat, dostała pierwsze

RS

jedwabne pończochy, na czternaste urodziny - perfumy, a kiedy była piętnastoletnią pannicą, zaczęła umawiać się na randki... Wytarła dłonią wargi i wrzuciła pomadkę do szuflady.

Podeszła do okna. To z niego wypatrywała samochodu chłopca, z którym wybierała się do kina... Z okna jeszcze wyraźniej widać było zaniedbaną ścieżkę i chwasty na trawniku. Słońce powoli chowało się za domem po drugiej stronie ulicy; tam chodziła pilnować dzieci. Kiedy to było? Usłyszała głos matki, która pytała, czy już może wstawić do piecyka hamburgery. Tess uśmiechnęła się; Mary musiała siadać do obiadu z wybiciem godziny szóstej. Wstała więc od toaletki i zawołała, że za chwilę zejdzie na dół. Tess, będąc profesjonalną piosenkarką, prowadziła nieustabilizowany tryb życia. Jej dzień zaczynał się około południa. Praca w studio trwała od drugiej do dziewiątej, z przerwą na posiłek. Jeśli koncert odbywał się między ósmą i jedenastą, kolację podawano przed północą. Podczas tournée zespołu często pakowali walizki dopiero o pierwszej w nocy, a jedli w autokarze, jadąc do kolejnego miasta, w którym zaplanowane zostały występy. 17

Mary wstawiła mięso do piekarnika i z radością oznajmiła, że na deser będą gorące grzanki z porzeczkowym dżemem oraz kawa ze śmietanką. Tess w milczeniu obliczała, ile kalorii zawiera gram masła, gram cukru i śmietanka do kawy. Zaglądnęła do lodówki. Znalazła w niej główkę kapusty zamiast sałaty, żółty ser zamiast odtłuszczonego twarogu i pełne mleko zamiast chudego! Te zakupy niewątpliwie zrobiła Judy. Na szczęście w zamrażalniku Tess odkryła paczkę brokułów. Zapytała więc matkę, czy może je ugotować. Na twarzy Mary pojawiło się niezadowolenie. Odparła, że ona do hamburgerów podaje frytki i bulion z kurczaka! - Mamo, jeżeli potrzebne ci są do czegoś brokuły... - Nie są! Tess ugotowała jarzynę, ale kiedy na stole stanęło drugie danie, kuszące wyglądem i aromatyczne, zaczęła jeść z apetytem ciężko pracującego drwala. Nie mogła sobie też orzechowy.

RS

odmówić połowy grzanki z dżemem. Mary była uszczęśliwiona; zaczęła kroić placek - Mamo, naprawdę nie mogę...

- Nie opowiadaj bzdur! Upiekłam go dla ciebie! Mały kawałek na pewno ci nie zaszkodzi. Wyglądasz jak strach na wróble. Powinnaś trochę przytyć. - Mamo, zrozum!

Mary postawiła przed córką talerzyk z kawałkiem placka i nie sprzeciwiała się już zrezygnowaniu przez nią z bitej śmietany. Gdy Tess brała do ust pierwszy kęs ciasta, ktoś zapukał do drzwi i nie czekając na zaproszenie, wszedł do małego przedpokoju. - Mary! Jesteś tam? - zawołał mężczyzna ubrany na sportowo. Na plecach niósł dwudziestofuntowy worek. - Och, Kenny, to ty - uradowała się Mary. - Przyniosłem nawóz, zaniosę go do piwnicy. - Dziękuję, Kenny! Tess, zapal tam światło! - Już zapaliłem - powiedział. Po trzech schodach zszedł do piwnicy i wsypał nawóz do dużego pojemnika. 18

Kiedy zamknął za sobą drzwi, udając się po następny worek, Tess szeptem spytała matkę, czy on zawsze wchodzi do jej domu bez zaproszenia? - Ależ Tess, to Wintergreen, a nie Nashville! Wrócił po kilku minutach. Tess jadła placek, nie podnosząc oczu znad talerzyka. Czuła się nie w porządku wobec Kenny'ego z powodu niepochlebnych opinii, jakie wygłosiła wcześniej na jego temat. Było to niepotrzebne, ponieważ Kenny w ogóle nie zwracał na nią uwagi. - Mary, nie potrzebujesz jeszcze czegoś? - Dziękuję ci, to na razie wystarczy. Kenny, czy pamiętasz Tess? Niedbale skinął głową i mruknął: „dzień dobry". Potraktował ją jak osobę obcą i całkowicie mu obojętną. Tess nie zauważyła, czy ma trądzik na twarzy. Po prostu nie mogła spojrzeć mu w oczy. - Ile jestem winna? centów.

RS

Kenny wyjął z kieszeni paragon i wymienił sumę: siedem dolarów i osiemdziesiąt Mary poprosiła córkę, żeby przyniosła portmonetkę. Idąc do sypialni, Tess usłyszała, jak matka informuje Kenny'ego o jej przyjeździe do domu. Ale on nie podjął tematu i zapytał, czy wszystko zostało przygotowane na jutrzejszy dzień. Zamilkł na widok Tess.

- Proszę, oto siedem dolarów i osiemdziesiąt centów - powiedziała Mary, wręczając mu pieniądze. Schował drobne do kieszeni dżinsów i sięgnął po portfel w sportowej kurtce. Stał odwrócony plecami do Tess. Stwierdziła, że jest wysoki i wysportowany. - Jutro masz operację, Mary. Czy na pewno wszystko sobie przygotowałaś? - Tak, Kenny. - Boisz się? - starał się mówić lekkim tonem. - Trochę, ale już raz przez to przeszłam, więc wiem, co mnie czeka. Tess o szóstej zawiezie mnie do szpitala, jeżeli zdołam wsiąść do jej samochodu. Nie mam pojęcia, jaka to marka, ale kosztuje więcej niż mój dom. Widziałeś go? Zapanowała kłopotliwa cisza. 19

- Oczywiście, widziałem! - odparł po chwili Kenny. - Przyjechała aż z Nashville, żeby się mną opiekować. Kenny odwrócił się i obojętnie spojrzał na Tess; musiała na to jakoś zareagować. - Cześć! - rzekła bezbarwnym głosem. - Cześć - usłyszała w odpowiedzi. To słowo było wypowiedziane tak chłodno, że wolałaby, aby w ogóle nie padło. Zobaczyła, że Kenny jest przystojnym mężczyzną, wyższym, niż przypuszczała. Miał czarne oczy i dobrze przystrzyżone ciemne włosy. Po oschłym powitaniu usiadł na taborecie obok krzesła Mary, wziął ją za rękę i zaczął dodawać otuchy, przemawiając do niej ciepłymi serdecznymi słowami. Tess wstała, udając, że zajmuje się naczyniami. W rzeczywistości chciała ukryć, iż ze strony Kenny'ego spotkał ją afront. Ją, Tess McPhail, której zdjęcia ukazywały się na okładkach miesięcznika „Time". Ją, która śpiewała w Białym Domu, której pojawienie się na estradzie wywoływało taki entuzjazm fanów, że musiała interweniować policja. Ją -

RS

Tess McPhail - odważono się zignorować!

- Będę o tobie myślał - zwrócił się do Mary Kenny. - Odwiedzę cię w szpitalu, gdy już lepiej się poczujesz. Casey prosiła, by cię uściskać. Ona też przyjdzie. Bądź dzielna i nie myśl o potańcówkach, dopóki lekarz nie wyrazi na to zgody. Mary uśmiechnęła się i pogłaskała go po dłoni.

- Kenny... Minęły czasy, kiedy tańczyłam, więc staraj się opiekować staruszką. Roześmiał się, wstał i pocałował ją w czoło. - Powodzenia! Odwrócił się. Kuchnia była mała. Tess stała naprzeciwko niego z dzbankiem kawy w ręku, a jej oczy płonęły oburzeniem. - Przepraszam! - mruknął, omijając ją, jakby była kimś obcym, przypadkowo spotkanym w windzie. Słyszała, jak zamyka za sobą frontowe drzwi. Zachowanie Kenny'ego wprawiło ją w osłupienie!

20

ROZDZIAŁ 2 Tess McPhail nie przywykła do tego, żeby ją ignorowano. Gdziekolwiek się pokazała, wzbudzała sensację. Fani przepadali za nią; była kochana! Stacje radiowe ubiegały się o wywiady, w restauracjach proszono ją o autografy. Impresario twierdził, że w całym swoim życiu zawodowym nie spotkał tak utalentowanej piosenkarki. Podkreślał, że Tess ma wyjątkową intuicję i potrafi przewidzieć, która piosenka stanie się przebojem. Wyznał też, że od kiedy dla niej pracuje, sam czuje się trochę jak gwiazda. Tess miała domowe numery telefonów wszystkich ważnych menażerów MCA Records, którzy zawsze byli gotowi z nią rozmawiać. A Kenny Kronek obszedł się z nią tak nieładnie! Gdy opuścił kuchnię, Tess zaczęła wrzucać naczynia do zlewozmywaka, wykrzykując ze złością:

RS

- Od kiedy on czuje się gospodarzem tego domu?

- Tess, nie bądź niewdzięczna! Twoje siostry często nie mają dla mnie czasu, a Kenny jest bardzo chętny do pomocy. Nie wiem, co bym poczęła bez niego. - Zauważyłam!

- Ależ Tess. Dlaczego jesteś poirytowana?

- Wcale nie jestem poirytowana. Ale on wszedł tutaj jak do własnego domu! A kim jest ta Casey? - Jego córką! Proszę cię, przestań rzucać talerzami. - Czy i ona wchodzi tu bez pukania? Mary nagle pojęła w czym rzecz. - Tess, przyznaj, że jesteś zła, bo Kenny cię zignorował. - Och, mamo! Miej dla mnie choć trochę zrozumienia. - Mam, kiedy to jest uzasadnione. Bez przerwy krytykujesz Kenny'ego. To niesprawiedliwe. Uspokój się wreszcie! Wszystko porozbijasz!

21

- Nie ma czego żałować! Naczynia są popękane i poobijane. Złotej obwódki już prawie nie widać! Dlaczego nie kupisz nowych? Przecież masz pieniądze! Zaczęłam się zastanawiać, co robisz z czekami, które regularnie ci wysyłam? - Jestem przywiązana do tych talerzy. Pochodzą z czasów, kiedy jeszcze żył twój ojciec. - Nie powinnaś pozwolić, żeby obcy człowiek wchodził do twojego domu ot, tak sobie, gdy tylko przyjdzie mu na to ochota! - Czy wiesz, co mówisz? Przecież on jest moim sąsiadem! O co ci chodzi? Znałam jego matkę czterdzieści lat! - Jest nieokrzesany! - O co masz do niego pretensje? Przed godziną opowiadałaś, jak za szkolnych czasów niegodziwie go traktowałaś. Tess milczała. Otworzyła kurek, napełniła zlewozmywak gorącą wodą, wlała do

RS

środka płyn i zabrała się do pracy. Nienawidziła tego! Przed pięciu laty zaproponowała matce, że wybuduje jej nowy dom z klimatyzacją i wszystkimi udogodnieniami, jakich zapragnie. Ale Mary nie wyraziła zgody, a teraz ona, Tess, musi zmywać naczynia i przez okno patrzyć na dom Kenny'ego Kroneka! - Jest prostakiem i tyle!

Mary wyjęła z szafki ściereczkę i zaczęła wycierać talerz. - Nie będę się z tobą sprzeczać. Nigdy nie lubiłaś Kenny'ego. Nie oczekuję, że nagle zmienisz o nim zdanie. Ale pamiętaj - on jest dla mnie bardzo dobry. Czuję się bezpieczna, wiedząc, że jest tam, po drugiej stronie ulicy, i że zawsze mogę liczyć na jego pomoc. Tess wyjęła ścierkę z rąk matki. - Zostaw to. Połóż się, odpocznij! Przygotuj rzeczy, które będą ci potrzebne w szpitalu. Mary zamyśliła się. - Wiesz, pielęgniarka dała mi specjalne mydełko do kąpieli. Na dziś i na jutro. - Więc na co czekasz? Idź do łazienki. Sama zajmę się kuchnią. Czy ci pomóc? - Nie, nie... Dam sobie radę. 22

Gdy Mary wyszła, Tess, strzepując ściereczkę, wyjrzała przez okno: czy wytrzyma tutaj aż cztery tygodnie? - Chyba zwariuję - najdalej po tygodniu! Chwilę później usłyszała szum wody spływającej do wanny i wzięła się za uprzątnięcie kuchni. Starała się omijać wzrokiem dom po drugiej stronie ulicy i nie myśleć o tym, jak ją upokorzył jego właściciel. Widziała okno jego kuchni i cień poruszającej się wewnątrz osoby. Oszklona weranda była również oświetlona, chociaż tam nikogo nie było. Tess jak przez mgłę przypomniała sobie, jak będąc dzieckiem, bawiła się na niej z Kennym, podczas gdy ich matki piły kawę i z przejęciem o czymś rozprawiały. Kończyła właśnie sprzątanie, kiedy usłyszała, że ktoś otwiera frontowe drzwi. - Tess, gdzie jesteś? Przyszła Renee. Miała trzydzieści osiem lat, lecz wyglądała dużo poważniej. Ubrana była w jasnoniebieską spódnicę i białą bluzkę, na ramiona narzuciła sweter. Jej ciemne

RS

włosy były modnie przystrzyżone. Niewątpliwie była ładną kobietą. Śmiejąc się, wyciągnęła ramiona do Tess. - A więc przyjechałaś! - Hej, ty mały draniu!

- Dlaczego nazywasz mnie draniem? - zapytała Renee, ściskając siostrę. - Dobrze wiesz, dlaczego. Ty i Judy kazałyście mi zostawić wszystko i zaopiekować się mamą. Mam ochotę cię zamordować! Renee ubawiły słowa Tess. - Jeżeli to był powód, dla którego przyjechałaś, to znaczy, że postąpiłam słusznie. - Czy zdajesz sobie sprawę, na jakie kłopoty mnie naraziłaś? - Och, nie przesadzaj, Tess! - odparła Renee, trochę urażona. - Podpisałam kontrakt na nagrywanie płyt i właśnie w tej chwili powinnam być w studio. - A ja powinnam być w domu i podawać obiad mężowi i dzieciom, a biegam po mieście jak szalona: zamawiam kwiaty, ustalam z restauratorem menu na weselne przyjęcie i szukam kogoś, kto ma powóz i dwa białe rumaki, ponieważ Rachel uparła się, 23

żeby do kościoła pojechać powozem, a w całej okolicy są wyłącznie czarne szkapy podobne do tych, którymi jeździł generał Robert E. Lee podczas wojny secesyjnej! - Musiałam odwołać siedem koncertów! - A my przełożyć termin operacji mamy! - Wam jest łatwiej. Mieszkacie na miejscu. - Spróbuj podać ten argument Judy. Zobaczysz, jak cię potraktuje! - Judy! Nie mam ochoty rozmawiać z Judy po jej ostatnim telefonie. - Ona ma do ciebie żal, że bywasz w domu bardzo rzadkim gościem. - Jak możesz mówić coś takiego! Przecież odwiedzam mamę! - Oczywiście, mniej więcej raz do roku, jeżeli pozwalają na to twoje plany. Kochanie, rodzinie należy się trochę więcej zainteresowania. - Wy wszyscy nic nie rozumiecie! - Rozumiemy, rozumiemy! Na pierwszym miejscu jest twoja kariera!

RS

- Mogłabym się spodziewać, że powie to Judy, ale nie ty! - Tak się złożyło. Teraz kolej na ciebie - spokojnie tłumaczyła Renee. Tess wypuściła wodę ze zlewozmywaka, wykręciła ściereczkę i powiesiła obok piecyka. Obejrzała się za siebie i szepnęła:

- Mama doprowadza mnie do szału! Renee również ściszyła głos. - To tylko cztery tygodnie. Po ślubie Rachel znowu się nią zajmę. - Na miłość boską! Renee! Ja od lat prowadzę inne życie. Nie jadam ciasta orzechowego i nie zmywam ręcznie naczyń! - Przez cztery tygodnie będziesz to jednak robić! - Do mamy nie dociera, że muszę dbać o linię. Tego ode mnie wymagają. Nie wolno mi jadać tłustych sosów i placków z bitą śmietaną! Renee objęła siostrę. - Mama w ten właśnie sposób wyraża miłość do ciebie. Skąd ma wiedzieć, czego ty nie jadasz, skoro przyjeżdżasz do nas od wielkiego dzwonu. Tess uświadomiła sobie, że przez cały pobyt w Wintergreen będzie słuchała tego zarzutu. Nikt z rodziny nie miał najmniejszego pojęcia o ogromnych wyrzeczeniach z jej strony i zobowiązaniach, jakie złożyła. Nie mogli sobie nawet wyobrazić, jaką cenę płaci 24

za popularność i sławę. Wszyscy myśleli, że tylko goni za sukcesem, że gotowa jest w każdej chwili spakować walizkę i lecieć na drugi koniec Stanów. Cokolwiek by powiedziała i tak nie zmieniłaby ich zdania. - Czy mama jest już w łóżku? - zapytała Renee. - Kąpie się. - Chciałam się z nią pożegnać, bo już muszę lecieć. Wpadłam, żeby zobaczyć, czy szczęśliwie dotarłaś do domu. Renee przeszła przez pokój bawialny do małego korytarzyka i kluczykiem do samochodu zapukała do drzwi łazienki. - Mamo! Nie mogę zostać dłużej ani minuty. Czy badania dobrze wypadły? - Lekarze nie mieli żadnych zastrzeżeń. Zaczekaj, zaraz wychodzę. - Jestem bardzo spóźniona z obiadem, mamo. Będę jutro rano w szpitalu, zanim zabiorą cię na operację.

RS

- Dobrze, kochanie! Dziękuję, że przyszłaś. - Czy czegoś nie potrzebujesz?

- Jeżeli sobie o czymś przypomnę, Tess to załatwi. Kenny też zaofiarował pomoc. Renee wróciła do kuchni. Tess stała oparta o kredens, trzymając ręce w kieszeniach dżinsów.

- Znowu ten Kenny! - rzuciła ironicznie, ale Renee puściła uwagę mimo uszu. - Powinniśmy dziękować Bogu za to, że jest Kenny. Opiekuje się naszą mamą tak, jakby była jego własną matką. O której godzinie Mary musi być w szpitalu? - Wcześnie rano. - Poradzisz sobie? - Słuchaj, Renee, w ciągu miesiąca załatwiam więcej spraw, niż ty i Judy będziecie miały na głowie przez całe życie! - Ale chyba nie o szóstej rano? - Przestań mnie traktować jak dziecko! - Dobrze, dobrze! Lecę, do jutra! Tess, stojąc na progu domu, patrzyła przez moment za odjeżdżającym samochodem. Zapadał zmrok. Na ulicy nie było dużego ruchu. Odwróciła się na pięcie i weszła do 25

mieszkania. Z łazienki dochodził odgłos ściekającej wody. Przystanęła w korytarzyku; charakterystyczny zapach domu nie zmienił się i kojarzył z zapachem innych miejsc, gdzie dawniej bywała: biblioteki, kościoła, szkoły. W korytarzyku na podłodze leżał stary wytarty dywan, gdzieniegdzie wystrzępiony. Pomieszczenie było małe. Drzwi po jednej stronie prowadziły do bawialni, a po drugiej - do głównego wejścia. Tak dawniej budowano małe domki. Dopiero później zaczęto łączyć przedpokój z bawialnią, tworząc nowoczesne wnętrze. Na ścianie wisiało antyczne lustro, w rogu stał stolik, na którym leżały dawno przeczytane tygodniki. Tess nagle zapragnęła znaleźć się w studio, w Nashville. Tam było jej miejsce i tam czuła się dobrze, natomiast tutaj... jak intruz. Z domem nie łączą jej już żadne więzi i z tym faktem rodzina nie może się pogodzić. Mary wyszła z łazienki w kretonowej kolorowej nocnej koszuli. - Czy Renee już odjechała?

RS

- Tak, spieszyła się do domu.

Mary zaczęła wycierać ręcznikiem włosy. Pokój wypełnił silny zapach środka dezynfekcyjnego. - Fe, co tak śmierdzi?

- W szpitalu powiedzieli, że to mydło przeciwbakteryjne. - Wysuszyć i ułożyć ci włosy? Mam suszarkę.

- Nie! Dziękuję, kochanie. Tylko je wyszczotkuję. Jutro rano muszę jeszcze raz umyć głowę. Tak kazała pielęgniarka. Mary poruszała się z trudem. Widać było, że cierpi. Tess zapytała, czy ma silne bóle. - Wchodzenie i wychodzenie z wanny nadweręża stawy. Wtedy zawsze trochę bardziej mi dokuczają. - To dlaczego nie chcesz się zgodzić, żebym ci wybudowała nowy dom z wszelkimi wygodami? Mogłabyś mieć piękną łazienkę z natryskiem zamiast tej małej komórki z wysoką wanną! Tym razem Tess mówiła łagodnym tonem i nie złościła się, jak podczas rozmowy o Kennym Kroneku. 26

Mary próbowała usiąść na krześle, jednakże nie udało jej się zająć wygodnej pozycji. - Jak ci pomóc, mamo? - Przynieś mi poduszkę. Położę się na razie na kanapie, a ty opowiesz o miastach, w których ostatnio przebywałaś. Dobrze? Tess mówiła o tym, jak żyła i pracowała. Po kilku latach podróżowania autokarami wreszcie miała własny samolot, mogła więc tego samego dnia występować w Kalifornii i nagrywać piosenki w Nashville. Ponieważ zatrudnianie jednego pilota i mechanika było zbyt kosztowne, kupiła w krótkim czasie trzy odrzutowce i założyła własne linie lotnicze, które jak dotąd, funkcjonują bardzo dobrze. - Przejdźmy do sypialni - powiedziała, widząc, że Mary ciążą powieki. - Masz rację. Muszę wstać jutro wpół do piątej. W sypialni Mary, podobnie jak w całym domu, niewiele się zmieniło. Tylko na

RS

łóżku leżała nowa narzuta z materiału w duże kwiaty. Z takiego samego materiału uszyte były zasłony. Nad komodą wisiało ślubne zdjęcie rodziców, a w rogu drewniany wieszak, na którym ojciec wieszał ubranie. Ojca właściwie nie pamiętała: miała zaledwie pięć lat, gdy zginął w wypadku samochodowym, będąc kierowcą pocztowej furgonetki. Jedną ze ścian zdobiły portrety trzech dziewczynek; sfotografowano je, kiedy uczęszczały do szkoły podstawowej. Tess spojrzała na stare kremowobiałe tapety i oddała się rozmyślaniom. Dlaczego nie czuje tęsknoty za tym, co tutaj przeżyła? Jak Mary wytrzymała tyle lat wśród tych samych sprzętów, w nie odnawianym domu? Czemu nie wyszła ponownie za mąż? Była przecież ładną, atrakcyjną kobietą... Gdy ją o to pytano, powtarzała niezmiennie, że wystarczył jej jeden mężczyzna. Był właśnie taki, o jakim zawsze marzyła. Tess zdjęła narzutę z łóżka. Kiedy Mary już leżała, popatrzyła na nią z rozczuleniem i wielkim smutkiem w sercu; zrobiło jej się żal, że zaznała w życiu tak mało radości. - Mamo, dlaczego nie wyszłaś za mąż po śmierci ojca? - zapytała, wracając do nurtującej ją sprawy. - Nie chciałam. Miałam was, a potem wnuki. Może trudno w to uwierzyć, ale byłam szczęśliwa. Ja jestem szczęśliwa. 27

Tess usiłowała zrozumieć matkę, lecz niełatwo jej to przychodziło; w porównaniu z jej własnym życiem, ruchliwym, dostatnim, życie Mary było szare i monotonne. Gdy nachyliła się, żeby ją nakryć, Mary wyciągnęła ku niej ramiona. - Kochanie, wiem, że niechętnie opuszczałaś Nashville. Przykro mi, że Judy i Renee zmusiły cię do tej podróży. - Nic podobnego! - Nie zaprzeczaj, widzę, że jesteś niezadowolona, ale nie gniewam się na ciebie. Kto rzuciłby wszystko, aby zająć się starą ułomną kobietą? - Mamo, nie opowiadaj głupstw - oburzyła się Tess, ale Mary tym nie zrażona mówiła dalej: - Wydaje mi się, że ty bardziej potrzebujesz opieki niż ja. Tryb życia, jaki prowadzisz, wykańcza cię. - Mamo... Mary położyła palec na ustach Tess.

RS

- Nie tłumacz się. Nie od wczoraj żyję na tym świecie i wiem, jak się rzeczy mają... Musimy wstać jutro wpół do piątej. Idź już spać. Pocałuj mnie na dobranoc. Możesz zostawić drzwi otwarte. Lubię, kiedy na schodach pali się światło. To znak, że jesteś w domu.

Tess przymknęła drzwi sypialni. Poczuła w sercu ból. Była zniechęcona i rozczarowana.

Nie jestem gotowa do zmiany ról! - pomyślała. Ja zostałam matką, a Mary dzieckiem. Wpędzili mnie w matnię. - Nerwowo chodziła po bawialni, spoglądając na pianino. Miała ochotę usiąść i coś zagrać. Zaczęła nawet przerzucać nuty. Mary jednak potrzebowała snu, a gra mogłaby ją obudzić. Wróciła do kuchni i otworzyła lodówkę. Po chwili zdała sobie sprawę, co chce zrobić, i szybko ją zamknęła. Podeszła do okna i zapatrzyła się w dom po drugiej stronie ulicy. Co się z nią dzieje? To był zwariowany dzień, a jutro będzie ciąg dalszy - spotka Judy i będzie patrzeć, jak wiozą Mary do sali operacyjnej. Zakręciło jej się w głowie. Zapragnęła wrócić do pracy; brakowało jej niepowtarzalnej atmosfery towarzyszącej twórczej działalności. Jak każdy zawodowy artysta znała terminy nagrań, promocji i występów. Ich dotrzymanie wymagało wewnętrznej dyscypliny i kontroli sytuacji. W 28

ciągu dnia udawało jej się jakoś zachowywać spokój, za to wieczorem jej nerwy były napięte do ostatnich granic. W Wintergreen jest dopiero dziewiąta, a ona musi bezczynnie siedzieć w domu! Gdyby była teraz na zaplanowanym występie, śpiewałaby. Gdyby została w Nashville, siedziałaby w Music Row w kabinie ze słuchawkami na uszach i nagrywała nową piosenkę. Podniosła słuchawkę telefonu w kuchni, zresztą jedynego w domu, i wykręcając którąś z kolei cyfrę, zdała sobie sprawę, że to może wyrwać Mary ze snu. Poszła więc do samochodu po telefon komórkowy. Idąc w stronę garażu przez warzywnik, w którym Kenny zasadził dla Mary pomidory, na nowo przeżywała spotkanie z nim, nie mogąc znieść afrontu, jaki jej zrobił. Ale cóż ją obchodzi ten gbur? Nie był nikim innym tylko przykrym sąsiadem, którego będzie unikać podczas pobytu w Wintergreen, potem już nigdy go nie zobaczy.

RS

Widok ogrodu w księżycowej poświacie wywołał w Tess niezrozumiały dla niej przypływ rozdrażnienia. Dlaczego dla siedemdziesięcioczteroletniej samotnej kobiety, z chorymi biodrami i córką milionerką, jest on aż tak ważny? Na parterze i piętrze domu Kenny'ego paliło się światło. Przed otwartym garażem stał drugi samochód. Nie zauważyła, kiedy przyjechał. Zastanawiała się, do kogo może należeć. Ale czy to ma dla niej jakieś znaczenie? Ponieważ ich domy stały naprzeciw siebie, przez cztery tygodnie będzie zmuszona obserwować, kto wchodzi i wychodzi od Kroneka, a to, jak Kenny spędza czas u siebie, naprawdę jej nie interesowało. Wzięła telefon komórkowy z samochodu, a potem pozamykała na noc wszystkie drzwi. Kiedy przez małe okienko u szczytu schodów znowu zobaczyła oświetlony dom Kroneka, poirytowana zaciągnęła zasłonę i weszła do pokoju, który zawsze do niej należał. Usiadła na łóżku i zatelefonowała do swojego impresario, Petera Steinberga. W Los Angeles była siódma wieczorem. - Hej, Peter! - O, Mac. Gdzie jesteś? - W Wintergreen. - Czy twoja matka jest już po operacji? 29

- Nie. Zabieg wyznaczono na jutro. - Mam nadzieję, że wszystko dobrze pójdzie. Cieszę się, że zadzwoniłaś. Mam ci dużo do powiedzenia. Usłyszała o odwołaniu występów i karze umownej, jaką muszą zapłacić za dwa koncerty, które nie odbędą się w tym miesiącu, o zaangażowaniu fotografa, który wykona serię zdjęć do nowego albumu płytowego, trzeba więc ostatecznie ustalić jego tytuł, tak żeby wszystko było gotowe na Fan Fair - Święto Fanów - tydzień spotkań z fanami w czerwcu. MCA chce, żeby w tym czasie odbyła się promocja albumu, zatem tytuł to teraz rzecz najpilniejsza. Przedstawiciel Tower Records w Nashville pyta, czy zechciałaby rozdawać autografy w jednej z księgarń muzycznych w trakcie Fan Fair. Czy jest tym zainteresowana? Gdy skończyła rozmawiać z Peterem, wykręciła numer Charlotty Carlson, która pełniła funkcję jej rzecznika prasowego. Zostawiła następującą wiadomość automatycznej

RS

sekretarce: należy przyjąć zaproszenie Tower Records, listownie je potwierdzić, załączając fotografię, którą będzie podpisywała w księgarni muzycznej. Poza tym trzeba skontaktować się z firmą Putnama i oświadczyć, że Tess jest zainteresowana programem „Piosenki westernowe", który przygotowują, i prosi, żeby uwzględniono w nim jej udział. Czy posłać im jedno z wcześniejszych zdjęć, czy poczekają na nowe? Następnie Tess zadzwoniła do Cathy Mack, stylistki. U niej też odezwała się automatyczna sekretarka. Informacja, jaką przekazała Tess, była lakoniczna: MCA zamierza zatrudnić nowego fotografa. Będzie nalegała, żeby to ona, Cathy, ułożyła jej włosy i zrobiła makijaż do zdjęcia na okładkę bez względu na to, kto będzie je wykonywał. Skontaktuje się z nią, kiedy pozna wszystkie szczegóły. Na końcu zatelefonowała do swojej sekretarki w Nashville, ale i tutaj odezwał się automat. - Hej, Kelly, to ja - zaczęła Tess. - Jestem już u mamy. Szczęśliwie dojechałam. Wybacz, że nie odezwałam się wcześniej... Ponieważ masz mój numer, byłam pewna, że zatelefonujesz, gdyby było coś pilnego. Peter pertraktuje z Lubbockiem i Fort Worthem. Udało mu się wycofać nas z programu. Może będzie trzeba zapłacić karę, przejrzyj więc kontrakt pod tym kątem. Zapomniałam zawiadomić Ivy Britt, gdzie będę przez najbliższe 30

cztery tygodnie. Proszę, powiedz jej, że muszę mieć tekst, gdy tylko skończy go pisać. Termin wydania albumu jest już ustalony, a ja nadal nie mam tekstów ostatnich dwu piosenek! Daj jej numer telefonu mojej mamy i mego telefonu komórkowego. Zapewnij koniecznie, że lubię jej teksty i chcę z nich nadal korzystać, ale będę zmuszona zrezygnować ze współpracy, skoro nie potrafi dotrzymać warunków umowy! O, jest jeszcze coś! MCA chce, żebym skorzystała z usług fotografa, którego oni polecają. Dowiedz się, jak on się nazywa, gdzie mieszka, i zdobądź o nim opinię. Gdybyś znalazła kilka zdjęć, które robił, byłoby wspaniale. Na koniec równie ważna sprawa: State Fair z Minnesoty zaprosili mnie na przyszłe lato. Czy możesz mnie z nimi umówić i poinformować, kiedy najlepiej się z nimi skontaktować? No, myślę, że to na dzisiaj wszystko. Muszę być z mamą w szpitalu o szóstej rano. Przypuszczam, że spędzę tam cały dzień. Będę mieć przy sobie telefon komórkowy, więc dzwoń w razie potrzeby. Dziękuję ci, Kelly, że pilnujesz interesu. Niedługo znowu się odezwę.

RS

To była ostatnia rozmowa. Tess odetchnęła z ulgą. Wzięła pidżamę i pobiegła do łazienki. Odkręciła kurek, rozebrała się i weszła do wanny. Nie znosiła wanny; korzystała wyłącznie z natrysku. Leżąc w wodzie, przesuwała wzrokiem po ścianach. Do połowy wysokości wyłożone były ceramicznymi kafelkami, czerwonymi w żółte i białe cętki. Wykończenie stanowił kilkucentymetrowy czarny pasek. Wyglądało to okropnie! Tess zamknęła oczy i zaczęła myśleć o zaplanowanym albumie płytowym. Osiem piosenek już nagrała. Jej producent, Jack Greaves, zawsze upierał się przy jedenastu, aby w razie czego móc którąś wycofać. Oto co ją czeka! Dobre teksty to jest klucz do sukcesu w tym biznesie! W Nashville było wielu bardzo utalentowanych muzyków, ale należało dostarczyć im teksty piosenek, zanim przystąpili do komponowania. Było też wielu słynnych piosenkarzy, gotowych uczynić wszystko, żeby zdobyć piosenki z tekstami najlepszych autorów. Z tego względu Tess zabrała się również za wydawanie płyt. Zaangażowała grupę dwunastu autorów, trudniących się pisaniem tekstów. Była osobą przewidującą: wiedziała, że okres artystycznej działalności piosenkarskiej jest krótki, i kiedy jej głos straci piękne brzmienie, tantiemy zapewnią jej luksusowe życie. 31

Tak więc powstał problem zagwarantowania sobie tekstów do trzech piosenek, by skompletować album. Teksty Ivy Britt uchodziły za dobre, ale pisała je bardzo powoli. Tess postanowiła, że podczas pobytu w domu zajmie się komponowaniem; warunki były doskonałe: nie będą jej absorbowały zawodowe obowiązki, a pielęgnacja Mary na pewno nie wypełni jej całego wolnego czasu. Może też napisze tekst piosenki o powrocie do rodzinnego domu? Przyszły jej do głowy słowa pierwszej strofki i melodia. Zaczęła cicho nucić. Do miasta wiedzie wąska uliczka Jedzie nią pewna smutna dzieweczka... Powtórzyła melodię parę razy w rytm kapiącej z kranu w regularnych odstępach wody: w takcie na cztery czwarte, w tonacji minorowej, powstawała ballada.

RS

Zastanawiała się teraz nad drugą strofką. Lat osiemnaście po świecie jeździła Teraz do domu znowu wróciła...

Otworzyła oczy i mydląc ciało, nie przestawała nucić. Pozostała jej ostatnia strofka. Kiedy nie podobały jej się pewne słowa, szukała innych. Niektóre piosenki powstawały właśnie w ten sposób, wyrażając to, co Tess aktualnie przeżywała. Nowe doznania były źródłem jej artystycznych natchnień, z czego nie zdawała sobie nawet sprawy. Kiedy wytarła włosy i włożyła jedwabną pidżamę, gotowe były pierwsze trzy strofki. Szybko wbiegła po schodach na górę, żeby je zanotować. Usiadła w sypialni przy swojej starej toaletce i zapisała słowa na kartce. Miała wielką ochotę zagrać na pianinie melodię, która brzmiała jej w uszach. W przeciwieństwie do sławnych piosenkarek i piosenkarzy nie grała na gitarze, chociaż podejmowała próby. Zrezygnowała, ponieważ miała za krótkie palce i zdzierała sobie paznokcie. Wszystkie trzy córki Mary McPhail uczyły się natomiast gry na fortepianie. Tess jednak często 32

zazdrościła kolegom z zespołu, którzy mogli zabrać instrument do autokaru lub do pokoju w motelu i grać, śpiewać albo komponować w każdym miejscu. Położyła się do łóżka i zgasiła światło. Dochodziła północ, a ona jeszcze nie spała, podekscytowana piosenką, nie mogąc się ułożyć na niewygodnym materacu. Gdy ostatni raz spojrzała na zegarek, było wpół do drugiej. Piekielnie trudno będzie wstać o czwartej trzydzieści.

ROZDZIAŁ 3 Tess zaspała. Nie słyszała budzika... Otworzyła z przerażeniem oczy, gdy dobiegł do niej z dołu głos matki. - Tess! Czas wstawać! Pięć po piątej! godzinie?

RS

Pięć po piątej! O Boże, czy ludzie naprawdę zrywają się z łóżek o tak wczesnej - Już wstaję! - jęknęła. Na wschodzie zaczynało świtać. Spojrzała w okno. Drapiąc się w głowę, pomyślała ze zgrozą, że musi szybko doprowadzić się do ładu. Zabraknie czasu na prysznic! Och, przecież nie ma prysznica. Jest tylko ta nieszczęsna wanna! Czuła szum w głowie. Chwiejnym krokiem podeszła do schodów. - Mamo, dokąd jedziemy? - Do Poplar Bluff! - Wintergreen było zbyt małą mieściną, aby mieć własny szpital. - Wystarczy pół godziny? - No, nie wiem... Tess minęła okienko i odsunąwszy zasłonę, sprawdziła, czy słońce już wschodzi. Tak, za dwadzieścia minut jego tarcza ukaże się tuż nad dachem domu Kenny'ego Kroneka. Skrzywiła się, zaciągnęła story i mrucząc coś pod nosem, zaczęła szukać szczoteczki do zębów. Nie mając czasu na poranne ablucje, zdążyła umyć tylko twarz, pomalowała usta, zanim włożyła dżinsy, kowbojskie buty, koszulkę polo, a na nią biały sweter z napisem BOSS, wykonanym dużymi czarnymi literami. Wpięła w uszy kolczyki; czuła się bez 33

nich, jakby była naga. Zbiegła do łazienki, żeby się uczesać. Kiedy stwierdziła, że nic się nie da już zrobić, usłyszała głos Mary. - Jesteś gotowa, córeczko? Musimy ruszać. - Chwileczkę! Wreszcie udało jej się związać włosy w koński ogon. Przeciągnęła go przez wycięcie w czapce z napisem Azalea Trail IO K Run. - Do diabła, jak ja wyglądam! Pal sześć! W szpitalu nie będą przecież na nas czekać. Zniecierpliwiona Mary stała przed drzwiami łazienki, trzymając w ręce torebkę. - Wezmę walizkę i zaniosę do wozu, a potem pomogę ci zejść ze schodów. Czekaj tutaj na mnie! - powiedziała Tess. Gdy wróciła z sypialni, zastała Mary w kuchni. Z palcem na kontakcie lustrowała ją tak, jakby się obawiała, że już tutaj nie wróci. Z rozczuleniem przyjrzała się staremu piecykowi, na którym gotowała tyle lat, wyblakłym tapetom, wiekowemu kredensowi, kwiatkiem.

RS

wreszcie przeniosła wzrok na stół z okropną zniszczoną plastykową serwetką i doniczkę z - Kwiaty w mieszkaniu podlałam wczoraj. Wystarczy na kilka dni. - Wszystkiego dopilnuję, mamo.

- Judy przyniosła dla ciebie mleko i chleb. Kilka hamburgerów jest w zamrażalniku. Są także świeże jajka!

- Nie kłopocz się o mnie. Mary z wahaniem rozglądała się jeszcze po pokoju, jakby chciała opóźnić wyjście z domu z jakiegoś sobie tylko znanego powodu. Nagle Tess przypomniało się jedno zdanie wypowiedziane poprzedniego dnia przez Kenny'ego. „Boisz się?" Wtedy była tak oburzona jego zachowaniem, że nie zwróciła uwagi na pytanie, jakie zadał Mary. Teraz, widząc jej wahanie, uświadomiła sobie, że właściwie nie interesowało jej, czy matka odczuwa strach przed drugą operacją, choć widziała, że jest niespokojna. - Mamo, chodźmy - odezwała się łagodnym głosem. - Czas na nas. Wszystko będzie dobrze! Kiedy wyszły z domu, słońce ukazało się już na niebie. Mary z trudem, trzymając się poręczy, usiłowała zejść ze schodów. Tess ogarnęło wzruszenie. Po raz pierwszy od 34

przyjazdu do domu poczuła przypływ gorącej miłości do matki. Zdała sobie sprawę, że z obojętnością odnosiła się do jej cierpienia. Myślała: „Takie operacje przeprowadza się codziennie. Wiele osób ma podobne dolegliwości. Matka zniesie zabieg tak dobrze jak poprzedni." Obserwując Mary, niezdarnie pokonującą stopnie, mogła właściwie ocenić stan jej zdrowia. Wzięła matkę pod rękę i poprowadziła wąską ścieżką. - Tess, proszę cię, podlewaj mój ogródek! - powiedziała Mary, gdy mijały warzywnik. - Będę o tym pamiętać. Nie martw się. - Wąż gumowy jest... - Chciała się odwrócić, lecz jęknęła z bólu i położyła rękę na biodrze. - Znajdę go. - Jeżeli nie będziesz wiedzieć, gdzie co leży, zapytaj Kenny'ego. Dobrze byłoby skosić trawnik, zanim wrócę. Może namówisz Nicky'ego, żeby to zrobił. Teraz jest bardzo

RS

zajęty zawodami sportowymi i nie wiem, czy znajdzie wolną chwilę, ale... spróbuj. Widzisz, to jest tak: gdy Kenny widzi, że trzeba wykonać jakąś pracę, o nic nie pytając, po prostu się za nią bierze.

Tess dostawała mdłości na dźwięk imienia: Kenny. Nigdy tego człowieka o nic nie poprosi!

Podeszły do sportowego wozu. Tess otworzyła drzwiczki, lecz okazało się, że Mary nie poradzi sobie z wejściem do niego, ponieważ siedzenia były zbyt niskie. - Mamo, zaczekaj... - Tess spojrzała na zamknięty garaż. - Wezmę twój samochód. Masz w torebce kluczyki? - Nie. Wiszą na ścianie przy drzwiach. Tess pobiegła do domu i zaraz wróciła. Teraz musiała usunąć swój samochód sprzed garażu. Cofnęła go więc, zostawiając włączony silnik. - Tess - odezwała się Mary - weź pilota i otwórz garaż. - Mamo, to wspaniale! Skąd go masz? - Kenny zainstalował automatycznie otwierane drzwi! Bardzo jestem z tego rada. Tess przestała podzielać radość Mary. Znowu on. Kenny elektronik! Co ten facet sobie wyobraża? 35

Nowe drzwi garażu bezszelestnie uniosły się do góry. Tess weszła do zagraconego pomieszczenia i wyprowadziła pięcioletniego forda tempo. Gdy zeń wysiadła, żeby przenieść walizkę, zauważyła, że Mary uśmiecha się do idącego w ich kierunku Kenny'ego. Miał na sobie szary dres, nie był ani ogolony, ani uczesany. Ciemne włosy były zwichrzone, a zarośnięta twarz wyglądała surowo. Widać było, że nie dba o prezencję. Tess nieruchomo stała obok samochodu matki. - Dzień dobry, Mary! - zawołał pogodnie Kenny. - Dzień dobry! Co ty tu robisz tak wcześnie? - Czytałem gazetę i piłem kawę, kiedy cię zobaczyłem. Chciałem się z tobą pożegnać. Czy niczego ci nie brakuje? - Moja walizka znajduje się w samochodzie Tess. Chciałyśmy jechać jej wozem, ale - Czy ją przenieść?

RS

mój jest wygodniejszy, bo większy. - Jeśli możesz... Tess próbuje przestawić dwa samochody i... Kenny podszedł do sportowego wozu. Otworzył drzwi, wyjął walizkę z wąskiej przestrzeni za siedzeniami, po czym zaniósł ją do forda. Nie pozostawało mu już nic innego, jak tylko pomóc Mary zająć w nim miejsce.

- Uważaj, no, teraz... - Mary oparła się jedną ręką o dach wozu i schylając się powoli, w końcu usiadła. - Och, moje stare kości - westchnęła. - Nie jestem już tak sprawna jak dawniej. Podniosła głowę i spojrzała na Kenny'ego z wdzięcznością. Powiedziała, iż poradziła Tess, aby w razie potrzeby zwracała się do niego. Wspomniała o wężu gumowym i paliwie do kosiarki. - Nie przejmuj się! - odparł Kenny. - Będę pilnował, żeby wszystko było w jak najlepszym porządku. Żegnaj, Mary, i trzymaj się! Powodzenia! Zatrzasnął drzwi i po raz pierwszy tego poranka ponad dachem samochodu spojrzał na Tess. Wyraz jego oczu był obojętny i chłodny, jak wczorajszego popołudnia. Tess w napięciu czekała, czy Kenny zechce się z nią przywitać. Nie zrobił tego; jego wzrok 36

prześlizgnął się po napisie BOSS na jej koszulce, po długich indiańskich kolczykach zwisających z jej uszu. Potem odsunął się na bok, aby mogła wycofać forda. Rozzłoszczona rzuciła się na siedzenie i z całej siły zatrzasnęła drzwiczki. Najchętniej przejechałaby po jego przeklętych stopach. Położyła ramię na oparciu i gwałtownie dodała gazu. Niewiele brakowało, a rozwaliłaby swój samochód. Zatrzymała się w ostatniej chwili. - Ja to zrobię! - rzekł Kenny. - Nie potrzebuję pomocy! - krzyknęła rozkazującym tonem. Kenny, ignorując ją, wsiadł do sportowego wozu, którego posiadanie było bez wątpienia marzeniem każdego mężczyzny. W Tess kipiała złość. - Jaki ten Kenny troskliwy! - niewinnie odezwała się Mary. „Tak - pomyślała Tess. Kenny samochodziarz! Na pewno mi zazdrości." Spuściła szybę i czekała. Kenny ustawił jej wóz tak, żeby nie zawadzał, wysiadł i z zachwytem wyciągniętej dłoni Tess. - Ładny!

RS

wpatrywał się w niego. Po chwili znalazł się przy fordzie i położył kluczyki na

Cofnęła rękę i ruszyła z takim impetem, na jaki było stać czterocylindrowego staruszka. Gdy dojechała do rogu, spojrzała w lusterko. Oglądał z zainteresowaniem jej sportowy wóz.

Skręciła w lewo, w kierunku Peach Street. - Nie powinnaś być taka nieuprzejma - powiedziała Mary. - To on jest nieuprzejmy dla mnie. A poza tym nikt nie ma prawa dotykać mojego wozu! Nikt! - Pospieszył ci z pomocą... - Niech mi raczej schodzi z drogi! - Nie rozumiem, o co ci chodzi. Przejechał zaledwie kilka metrów. Przecież nic złego się nie stało. Kenny jest bardzo ostrożny. - Nawet mnie nie zapytał o pozwolenie! Wsiadł do mego samochodu, jakby to był stary gruchot! Czy ty wiesz, ile on kosztuje? Czterdzieści dwa tysiące dolarów. A Kenny nie mógł się doczekać, kiedy złapie za jego kierownicę. Będzie teraz chodził po mieście i 37

wszystkim opowiadał, jaka go spotkała radość! Nikt poza mną nie prowadził tego wozu! Nie pozwalam na to nawet dozorcom parkingów. Mary ze zdumieniem patrzyła na córkę. - Ależ Tess... - Do diabła... mamo, zostawmy to! On i ja mamy różne usposobienia i nigdy się nie dogadamy. - Zamieniliście ze sobą raptem kilka słów. Skąd wiesz, że macie odmienne usposobienia? - Mamo, prosiłam, żebyś przestała o tym mówić! Tess zdawała sobie sprawę, że krzyczy, lecz nie mogła się opanować. - No, już dobrze... Ja chciałam... - głos Mary się załamywał. Odwróciła głowę. „Nie powinnam tak się do niej odnosić - pomyślała Tess. - Zwłaszcza dzisiaj!" Ale z matką czasem tak trudno się rozmawia... Jak może wychwalać Kenny'ego, zupełnie nie

RS

dostrzegając, że po raz drugi zrobił jej afront? Milczenie Mary świadczyło o tym, że nie mogła pojąć, co było niewłaściwego w jej słowach. - Mamo!

Mary ze smutkiem spojrzała na córkę. Tess nie umiała przepraszać, więc i tym razem zdobyła się tylko na grzecznościowe „zapomnij o tym". Jechały w milczeniu autostradą J-160. Słońce odbijało się od jej nawierzchni. Tess musiała włożyć ciemne okulary. Okolica nie zmieniła się od lat. Okręg Rypley był biedny. Jego mieszkańcy utrzymywali się z pomocy społecznej, rent rodzinnych i zasiłków dla bezrobotnych. Zdecydowana ich większość mieszkała w przyczepach. Za to krajobraz był tu zachwycający. Czerwona gliniasta ziemia, zielone trawniki, duże krzaki dereniu na skraju lasów, kwitnące jaskry. Mijały stadniny koni, małe wiejskie kościółki, pastwiska rasowych holenderskich krów i ubogie gospodarstwa z niskimi budami przeznaczonymi dla kóz. Po jednym z podwórek spacerował indyk dumnie rozpościerając swój ogon. Później przejechały przez most nad Black River. W wartkim nurcie rzeki promienie porannego słońca odbijały się tysiącem iskier. Piękno poranka wywarło na nich tak duże wrażenie, że nie mogły się na siebie dłużej gniewać. 38

Tess zapytała, czy matka chce posłuchać jej nowej piosenki. Mary, zadowolona, że córka wreszcie się uspokoiła, odparła ochoczo: - Oczywiście że chcę. Tess włączyła taśmę. - Czy to ta piosenka, w której coś ci się nie podobało? - Właśnie ta! Jechały w oblewającym świat wiosennym słońcu, a Tess śpiewała o rozpadającym się małżeństwie. Gdy jej głos zamilkł, Mary powiedziała: - Kochanie, to bardzo ładna piosenka. Kiedy nadadzą ją w radio? - Dopiero jesienią. Jest jeszcze jeden singel, a może dwa, które zamierzam wylansować, zanim wydamy album. - Czy ma już tytuł? - Album? Jeszcze nie. Jack sugeruje tytuł „Pod mostem", ale dyrektorzy wytwórni

RS

obawiają się, że słuchacze odniosą to bezpośrednio do mnie i dlatego nie wyrażają zgody. Chciałam go nazwać „Samotna dziewczyna", lecz chłopcy z MCA są temu przeciwni, ponieważ przed laty ukazała się na płycie piosenka pod takim tytułem. Nie wiem, co ostatecznie postanowimy.

- „Samotna dziewczyna"? To dobry tytuł. W sam raz dla ciebie! - Twoim marzeniem jest, żebym wyszła za mąż - Tess westchnęła. - Kariera mi na to nie pozwala. Poza tym nie spotkałam odpowiedniego mężczyzny. - No a ten Burt? Tess skręciła na autostradę J-67 prowadzącą do Poplar Bluff. - Znam go od niedawna. Zostawmy ten temat! Jestem zadowolona i szczęśliwa, że robię to, co robię, i na razie małżeństwo mnie nie interesuje. - Masz trzydzieści pięć lat. - I co z tego? Na razie nie żałuję, że nie mam dzieci! - Nie pomyślałaś o tym dotąd... - Byłabym okropną matką! - Dlaczego sądzisz, że nie byłabyś dobrą matką? - Mamo, ja nie chcę być matką! 39

- Mówisz głupstwa! Każda kobieta chce być matką. Oczywiście, nie każda kobieta marzy o macierzyństwie, lecz nic i nikt nie mógłby zmienić zdania Mary na ten temat. Była kobietą starej daty, która uważała, że obowiązkiem każdej niewiasty jest rodzić dzieci, ponieważ po to została stworzona przez Pana Boga. Mary była przekonana, że bezdomni sami ponoszą winę za swój smutny los, a zarażeni wirusem HIV są homoseksualistami. Nigdy nie podnosiła głosu, ale była nieustępliwa i niesamowicie uparta. Dotyczyło to też spraw domowych: niczego nie zmieniała, gotowała tłuste potrawy, nie wyrzucała starych rzeczy i uprawiała swój mały warzywnik w ten sam sposób od trzydziestu lat. - Mamo, nie mam ochoty na kłótnię! - Ja się nie kłócę. Powiedziałam tylko, że to nie jest naturalne: być niezamężną i nie mieć dzieci. Kochanie, skręć w lewo. Szpital jest w Pine. Zajechały przed wejście.

RS

- Zaczekaj w samochodzie. Pójdę po wózek i pielęgniarkę. - Wchodząc do budynku z czerwonej cegły, Tess głęboko zaczerpnęła powietrza: „Jak to jest? Kocham przecież mamę. Czemu ona tak strasznie mnie denerwuje?"

W recepcji siedziały dwie kobiety: jedna była krępą jasnowłosą trzydziestolatką. Miała pełną twarz. Ubrana była w gruby biały sweter. Na przypiętej do niego plakietce widniało imię Marla. Druga była starsza, miała ciemne, przetykane siwizną włosy, nosiła okulary. Nazywała się Catherine. - Dzień dobry! Potrzebny mi wózek dla matki. Dzisiaj będzie operowana. Młodsza przyglądała się Tess z uwagą. - Ludzie... Czy pani jest Tess McPhail? - Tak! - Ojej! Kocham pani piosenki! - Dziękuję! - Mam dwa pani albumy. - Miło mi to słyszeć. Czy mogę prosić o wózek dla matki? - Oczywiście!

40

Marla pobiegła w głąb korytarza. Tess nie zdążyła jeszcze dojść do drzwi, a ona spieszyła za nią, pchając wózek. W jej szeroko otwartych oczach wyczytać można było podziw dla piosenkarki. - Kiedy ukażą się następne płyty? - Pracuję nad nowym albumem - krótko odparła Tess. Dobrze znała reakcje osób, które ją rozpoznały: albo nieruchomiały na jej widok ze zdziwienia, albo zachowywały się tak, jakby ją znały od dzieciństwa i miały prawo zanudzać ją pytaniami. Marla należała do tej drugiej kategorii ludzi. - Kiedy się ukaże? - Jesienią. - Proszę chwilę zaczekać. Zadzwonię do mamy. To ona zwróciła mi uwagę na pani piosenki, kiedy... - Przepraszam, ale chciałabym przedstawić pani moją matkę: Mary McPhail.

RS

- Więc to jest matka najsłynniejszej osoby w okręgu Butler? Ale musi pani być dumna! - mówiła Marla, pomagając Mary wysiąść z samochodu. - Mieszkamy w okręgu Ripley, w miasteczku Wintergreen. - Zawsze wiedziałam, gdzie pani mieszka...

Ludziom się wydawało, iż wiedzą o Tess absolutnie wszystko. Słyszała nie raz, jak się kłócili do upadłego o swoje racje, podczas gdy od początku byli w błędzie! Uwaga personelu powinna być skoncentrowana na pacjentce, tymczasem wszystko wskazywało na to, że pojawienie się Tess w szpitalu wywołało sensację. Starsza recepcjonistka, Catherine, zaalarmowała o tym fakcie niektórych swoich przyjaciół spośród zespołu medycznego. Zaczęli schodzić do recepcji z jakimiś papierami, otwierali szuflady, korzystali z kopiarki, ukradkiem obserwując Tess. Po zarejestrowaniu Mary Marla położyła na pulpicie czystą kartkę. - Czy mogę dostać autograf, Mac? Czy mogę się zwracać do pani używając imienia „Mac"? - Ja też chciałabym autograf - dodała Catherine. Tess szybko spełniła ich prośbę, uśmiechnęła się w od dawna wystudiowany profesjonalny sposób i przypomniała obu paniom powód, dla którego tu przyjechała. 41

- Operację mojej matki wyznaczono na szóstą trzydzieści. Czy ktoś nie powinien się nią zająć? Mary zabrano na oddział, żeby przygotować ją do zabiegu. Wyraz twarzy pielęgniarek zdradzał, że i one już wiedzą o pojawieniu się piosenkarki. Tess udała się do poczekalni. Duże pomieszczenie miało szerokie okna, za którymi rozciągał się ogród ze stolikami i krzesłami. Wewnątrz, na wysokiej półce, stał włączony telewizor - nadawano właśnie poranne wiadomości. Umeblowanie było standardowe: okrągły stół, kanapa, kilka foteli i szafka z elektrycznym dzbankiem do kawy. Tess rzuciła torbę na fotel, po czym wzięła plastykowy kubek i nalała sobie aromatycznego napoju. Gdy się odwróciła, zobaczyła wchodzącą do poczekalni Judy. Przez chwilę siostry patrzyły na siebie. Judy nie okazała spontanicznej radości, z jaką przywitała się z Tess jej druga siostra, Renee. Zdejmując z ramienia torebkę zawieszoną na długim pasku, w milczeniu zrobiła kilka kroków.

RS

- Hej, Judy! - zawołała Tess.

- Widzę, że udało ci się zdążyć na czas.

- No wiesz! Nie powiem, żeby to było miłe powitanie. - Jest wczesny ranek. To nie pora i miejsce na serdeczności. - Powiedziawszy to Judy poszła nalać sobie kawy.

Przyglądając się siostrze, Tess stwierdziła, że znów przytyła. Aby ukryć szerokie biodra, nosiła bardzo luźne bluzki i spódnice sięgające do połowy grubych łydek. Dzisiaj miała na sobie o dwa numery za dużą koszulkę z Micky Mouse i czarne jedwabne spodnie. Ponieważ była właścicielką salonu fryzjerskiego, dbała o uczesanie i makijaż. Nie była jednak ładną kobietą. Mary zawsze podkreślała, że Judy odziedziczyła urodę po ojcu: miała wąskie czoło, małe oczy i zbyt szerokie usta. Niestety, nie umiała dobrać dla siebie odpowiedniej fryzury, która złagodziłaby grube rysy jej twarzy. Tess wiedziała od lat, iż przyczyną nieporozumień między nią a Judy była zwykła zawiść. Judy zazdrościła młodszej siostrze dosłownie wszystkiego. Kiedy Judy odwróciła się do siostry, trzymając w obu rękach kubek z kawą, kontrast między jej urodą a urodą Tess rzucał się wyraźnie w oczy. Mimo że tego poranka Tess była ubrana niedbale, widać było, iż ma smukłą sylwetkę. Czapka, spod której wysunęło 42

się kilka kosmyków, była bardzo twarzowa. Bez makijażu, z lekko uszminkowanymi ustami i jasną cerą, wyglądała jak dziewczyna z okładek kolorowych magazynów. Uwagę przyciągały jej delikatne ręce z jaskrawo pomalowanymi długimi paznokciami. Judy uniosła kubek do ust; miała grube palce, a paznokcie krótko obcięte, bez śladów lakieru. Przypadkowy przechodzień nigdy nie pomyślałby, iż są siostrami. Judy odezwała się pierwsza. - Przyznaję, nie oczekiwałam, że przyjedziesz do domu. - A ja przyznaję, że nie podobał mi się sposób, w jaki mnie do niego wezwano. - Na pewno nikt z twojego otoczenia nie wydaje ci poleceń? - Nic nie wiesz o ludziach, z którymi współpracuję, ponieważ nigdy o nich nie pytasz. To są wyłącznie twoje domysły. - Byłam przekonana, że i tym razem zachowasz się tak, jak się zachowujesz od dnia, mnie i chłopaków.

RS

kiedy wyjechałaś z Wintergreen, przerzucając całkowicie opiekę nad matką na Renee, na - Judy! Mogłaś przecież wezwać mnie wcześniej.

- Wezwać? Wiem doskonale, co bym usłyszała: że właśnie wyruszasz na tournée do Meksyku lub masz występ na cele dobroczynne albo jeszcze coś innego. A to jest tak ważne, że cały świat powinien dostosować się do twoich programów i terminów! - Czy kiedykolwiek powiedziałam coś podobnego? - Nie przyjechałaś nawet na urodziny mamy. A ostatnie Boże Narodzenie? - Przecież posłałam jej urodzinowy prezent z Seattle. W Boże Narodzenie byłam wykończona. Miałam dla siebie tylko czterdzieści osiem godzin. - Matka nie potrzebuje prezentów! Czy tego nie rozumiesz? Ona chce częściej cię widywać. - Mówisz tak, jakbym w ogóle nie przyjeżdżała. Judy! Czy nie mogłybyśmy odłożyć tej rozmowy na inny dzień? A następnym razem, jeżeli będziesz ode mnie czegoś potrzebowała, nie telefonuj i nie wydawaj poleceń! Nie zapominaj, że nie jestem już dzidziusiem, który śpi na łóżku w kącie pokoju! Nie jestem najmłodszą siostrą, która używa twojej pomadki do ust. Jestem dorosła i nie będę słuchać twoich rozkazów! Czy to do ciebie dotarło? 43

- No, no, Mac. Tym razem jednak posłuchałaś! Nikt z rodziny nie mówił do niej „Mac". Dla nich pozostała „Tess". „Mac" to był jej pseudonim artystyczny. Tak nazywali ją fani. Skandowali „Mac, Mac, Mac", zanim pojawiła się na estradzie. Słowo „Mac" było drukowane na koszulkach sprzedawanych na koncertach; to był znak, po którym wszyscy ją rozpoznawali, tak jak rozpoznawali po imieniu Elvis, Sting czy Prince innych swoich ulubieńców. Do pokoju weszła pielęgniarka. - Panno McPhail, słyszałam, że pani jest tutaj. Czy nie sprawię pani kłopotu, prosząc o autograf? Położę kartkę na stole. Może ją pani zostawić u pielęgniarek później, przy okazji. Nazywam się Elly. - Opuszczając pokój, z góry podziękowała Tess, wyrażając zachwyt dla jej głosu. Tess usiadła przy stoliku, odstawiła kubek i podpisała kartkę. Judy wciąż była naburmuszona. Wtem weszła Renee.

RS

- Hej, dziewczyny! Spotkałam pielęgniarkę, która powiedziała, że powinnyśmy zejść do holu. Zaraz zabiorą mamę na blok operacyjny. Chodźcie! Tess zerwała się z fotela i wyszła bez słowa. - Co się z nią dzieje? - zapytała Renee.

- Zawsze to samo! Myśli, że jest od nas lepsza. - Judy, musisz bez przerwy jej dokuczać?

Mary leżała na łóżku przykryta prześcieradłem po samą szyję. Podchodziły do niej po kolei i serdecznie całowały, niczym nie zdradzając, że się przed chwilą kłóciły. - Mamo, będziemy czekały, aż się obudzisz po narkozie - powiedziała Tess. - Wszystko będzie dobrze, jak za pierwszym razem - dodała Renee. - Od dzieci i od Eda masz ucałowania. Odwiedzą cię wkrótce. Ja także przyjdę rzekła Judy. Trzy siostry stały w szpitalnym korytarzu, patrząc, jak odwożą Mary na blok operacyjny. Pretensje, jakie do siebie żywiły, zastąpiła troska o matkę, którą przecież bardzo kochały. Była taka bezbronna, leżąc pod białym przykryciem, blada i przestraszona. Jej włosy, zaczesane do tyłu, pachniały mydłem leczniczym. To uczesanie bardzo ją postarzało. Przy obecnym poziomie wiedzy chirurgicznej operacja stawu 44

biodrowego nie stanowiła zagrożenia dla życia. Kto jednak wie, co może się zdarzyć u siedemdziesięcioczteroletniej pacjentki? Miała swoje przyzwyczajenia, często o czymś zapominała, była uparta jak kozioł i czasami denerwująca, ale była ich matką. Do niej i do miłości, stale obecnej w ich rodzinnym życiu, wracały we wspomnieniach z dzieciństwa. W ciągu kilku minut, które w myślach poświęciły Mary, zależnej teraz od opieki obcych osób, których kompetencjom musiały zawierzyć, zrozumiały, jak silne więzi je łączyły. Drzwi bloku operacyjnego zamknęły się, zniknęły białe buty i niebieskie ubrania. Z głośnika dochodził cichy głos: - Doktorze Diamond... Doktorze Diamond... - Po chwili ucichł. - Co powiecie na filiżankę gorącej kawy w kawiarni? - zapytała Renee. Od lat odgrywała rolę arbitra, podjęła się jej i teraz. Biorąc siostry pod rękę, zmusiła je do opuszczenia szpitala. - Przestańcie się handryczyć!

RS

Weszły do kawiarni. Przy stolikach siedziało kilkanaście osób. Za ladą stały dwie kobiety: jedna, około pięćdziesiątki, z wałkami w jasnych włosach, wkładała kartony soku do lodówki.

- Dzień dobry! - zawołała radośnie na widok Tess. - Dzień dobry! - odpowiedziały chórem siostry.

Kasę obsługiwała druga kobieta, w średnim wieku, ze zniszczoną cerą i w niemodnych okularach. Kiedy siostry McPhail zajęły miejsca, obie próbowały odgadnąć, kim jest Tess, która celowo odwróciła się do nich plecami. Po chwili blondynka z wałkami we włosach podeszła do stolika. - Niech mi pani powie, czy ja pani przypadkiem nie znam? Tess była przyzwyczajona do podobnych sytuacji i wiedziała, jak należy się zachować. - Jestem Tess McPhail. - A widzisz, mówiłam ci, Blanche! To ona! - krzyknęła na cały głos. - Słyszałam, że pani wychowała się gdzieś tutaj w okolicy. Niech mi pani da autograf. Och, nie mam papieru. Może być na pani serwetce. Jeśli go nie dostanę, mój mąż nie uwierzy w to 45

niesamowite spotkanie! Przepraszam, gdzieś mi się zapodział długopis. Pani na pewno ma swój. Tess sięgnęła po torbę wiszącą na oparciu krzesła i zaczęła w niej grzebać. Renee była szybsza. Na jej twarzy pojawił się ironiczny uśmieszek. - Proszę napisać, że to dla Dolores - powiedziała blondynka. - Może też pani wspomnieć o dobrym jedzeniu lub coś podobnego, tak żeby ludzie nie mieli żadnych wątpliwości, że pani była w naszej kawiarni. Tess podała serwetkę kelnerce. - Dzięki, kochanie! Niech się pani przyzna... Jest pani ważną osobą. I tak miłą jak śliczną! Dzięki! - mocno poklepała Tess po plecach i oddaliła się, wymachując serwetką. Tess wstała od stolika i podeszła do lady. - Proszę o świeżą serwetkę! - powiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Wielkie nieba! Czy wszyscy fani są tacy jak ona? - zapytała Renee z południowym

RS

akcentem, naśladując Dolores.

- Bogu dzięki, nie. Niektórzy mają dobrze w głowie. - Jak często spotykasz dziwaków?

- Niestety, zbyt często. Renee cicho się roześmiała. - Obawiałam się, że ona przewróci cię razem z krzesłem. - Wolę to niż obejmowanie! - Czy to możliwe? - Tak! - Mama opowiadała mi o facecie, którego zastałaś kiedyś w garderobie... - To było straszne! - Jak on się tam dostał? - Tego nikt nie wie. Widocznie udało mu się jakoś odwrócić uwagę ochroniarzy i wślizgnąć do mojej przebieralni. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam go wąchającego moje perfumy. Skóra mi ścierpła! - Mama była tym przerażona. Martwi się o ciebie, kiedy wyjeżdżasz na tournée. - Teraz jest o wiele bezpieczniej niż dawniej, gdy jeszcze jeździliśmy autokarami. Zawsze mamy ochronę. Nie ma się czym przejmować. 46

- Do czasu aż znowu zastaniesz w swojej garderobie obcego mężczyznę. Spojrzały na siebie poważnie. - Zmieńmy temat! - powiedziała zniecierpliwionym tonem Tess. Od chwili kiedy weszły do kawiarni, Judy nie odezwała się ani słowem. Zachowywała się tak, jakby scena z autografem i historia z nieproszonym gościem w garderobie w ogóle nie miały miejsca! Jej milcząca dezaprobata była wyraźnie wyczuwalna. Renee zamówiła płatki owsiane. Tess poprosiła o połówkę grapefruita i grzankę bez masła. Judy wypiła gorącą czekoladę i zjadła dwa pączki. Tess nie miała odwagi wypowiedzieć myśli, która przeleciała jej przez głowę: „Czy ty nie masz dla siebie litości? W ten sposób nigdy nie schudniesz. Każdy pączek ma ze trzysta kalorii!" Judy najwyraźniej nie dbała o figurę, ponieważ poszła po trzecie ciastko.

RS

Tess, patrząc na nią, szepnęła: - Judy powinna przejść na dietę. - Dopóki uda ci się utrzymywać linię i będziesz robić zawrotną karierę, dopóty ona będzie cię lekceważyć. - Zauważyłaś to? - Już dawno!

- Czy ona musi mnie tak traktować? Nie jestem egocentryczką, która tylko myśli o sobie i ma jedno w głowie. Sposób bycia narzuca mi biznes, w którym pracuję. Są chwile, kiedy tego wszystkiego nienawidzę całym sercem, ale fani dodają mi sił! Judy powinna to zrozumieć. - Jestem pewna, że w głębi duszy cię rozumie! Tess ze smutkiem obserwowała siostrę, zmierzającą w stronę bufetu. - Wiesz, Renee? Nigdy nie usłyszałam od Judy jednego miłego słowa o tym, czym się zajmuję. Wygląda na to, że ja nie robię niczego pożytecznego. Ani razu nie wspomniała o kupnie taśmy z moimi piosenkami. Czy słuchała radia, gdy śpiewałam? Nic jej się nie podoba. Na miłość boską, dlaczego? - Judy nie jest szczęśliwa! Cicho, idzie! 47

Judy wróciła z rogalikiem polanym karmelem i posypanym siekanymi orzechami. Postawiła talerz na stoliku. Aby usiąść na krześle, musiała oprzeć się o blat obiema rękami. Podnosząc rogalik do ust, spojrzała na zegar ścienny. - No, połowę operacji mama ma już za sobą - powiedziała, odwracając w ten sposób uwagę sióstr od swoich słabostek.

ROZDZIAŁ 4 Wróciły do poczekalni. Tess starała się opanować ogarniającą ją senność. Było to trudne po obudzeniu się bladym świtem. Nie udało się: drzemała na kanapie. Nagle usłyszała męski głos.

RS

Zerwała się na równe nogi. Lekarz właśnie witał się z Renee i Judy. Ubrany był w niebieski kombinezon. Miał szpakowate falujące włosy, wąskie usta, wydatną szczękę i duży nos, na którym tkwiły okulary w srebrnej oprawce. - Nasza lokalna gwiazda! - rzekł, ściskając rękę Tess. - Miło mi panią poznać. Przynoszę dobrą wiadomość. Operacja się udała. Nie ma mowy o nowotworze. Staw biodrowy był bardzo nadwerężony. Słyszałem, że jedna z pań będzie opiekować się matką. - Tak, ja - powiedziała Tess. - Jutro na chwileczkę wstanie z łóżka, a pojutrze musi zacząć chodzić. Pielęgniarki oczywiście będą jej pomagać. Może to panią zdziwi, ale nie pozwalamy pacjentom leżeć po operacji, jak to dawniej praktykowano. Matka będzie korzystać z fizjoterapii tutaj na miejscu, a pani pomoże jej przy ćwiczeniach w domu. Terapeuta da dokładne instrukcje. - Kiedy zostanie wypisana? - Będzie mogła opuścić szpital za pięć lub sześć dni. Wiele zależy od tego, jak się będzie czuła. Powinna przyjechać na kontrolne badania za dwa tygodnie. Wtedy zdejmiemy klamry. Następną wizytę proszę zaplanować za cztery tygodnie. Potem będę pani matkę badał raz w roku. 48

- Możemy ją zobaczyć? - Właśnie przewożą ją do pokoju. Proszę zaczekać kilka minut. - Czy odzyskała przytomność? - Myślę, że tak. Mary drzemała. Czując, że nie jest sama, otworzyła oczy i starała się uśmiechnąć. Stanęły po obu stronach łóżka i zaczęły całować jej ręce i policzki. - Mamo, najgorsze masz już za sobą. Lekarz powiedział, że wszystko jest w porządku. Mary lekko skinęła głową. W nosie miała rurkę doprowadzającą tlen, podłączona była do kroplówki, a spod prześcieradła wystawał kateter. - Jestem taka zmęczona - szepnęła. Widać było, że najbardziej ze wszystkiego potrzebuje snu. Do pokoju weszła pielęgniarka. Zbadała Mary tętno i zapisała wynik na karcie choroby.

RS

- Pacjentka musi mieć teraz absolutny spokój - powiedziała. - Zawołam panie, kiedy się znowu obudzi. Proszę zaczekać w poczekalni. Wróciły na drugie piętro, wypiły jeszcze po jednym kubku kawy. Na zmianę zaglądały do Mary. Gdy znieczulenie przestało działać, poczuła silne bóle. Po podaniu środka uśmierzającego znowu zasnęła.

Było późne popołudnie. Do poczekalni zajrzała atrakcyjna nastolatka. - Hej! Co się tu dzieje? Judy podniosła głowę znad tygodnika, który przeglądała. - Witaj, Casey! - A ty co tutaj robisz? - zapytała Renee. - Byłam na konnej przejażdżce. Co z Mary? Dziewczyna była ładna. Na plecy spływał jej gruby warkocz. W brudnym kowbojskim kapeluszu, wypłowiałej koszuli z perłowymi guziczkami i w niebieskich dżinsach - dziurawych na kolanach - wyglądała jak włóczęga. W poczekalni powiało zapachem stajni. - Mary jest po zabiegu. Teraz śpi. 49

- O, tak się cieszę... - podeszła do Tess kołyszącym krokiem starego kowboja i wyciągnęła do niej rękę. - Nie znamy się. Jestem Casey Kronek. Mieszkam po przeciwnej stronie ulicy, na wprost domu pani mamy. - Witaj! Jestem Tess. - Wiem! Wszyscy to wiedzą. Gdy tylko usłyszałam o pani przyjeździe, zaraz powiedziałam tacie, że muszę koniecznie panią poznać. Jestem szczęśliwa, że mogę uścisnąć pani rękę. Czy można zajrzeć do Mary? - Może jutro. Jest bardzo osłabiona. - Właściwie to się dobrze składa, bo ja okropnie cuchnę! - Casey popatrzyła na swoje podarte dżinsy i kowbojskie buty. Tess wybuchnęła śmiechem. - Wybrałam się na przejażdżkę i pomyślałam, że zboczę trochę z drogi i skręcę do

RS

szpitala, aby się dowiedzieć, jak się czuje Mary. Pani mama to wspaniała kobieta. Jest dla mnie taka dobra, jakby była moją babcią. Strasznie mi przykro, że cierpi. Słyszałam, że Tricia wybiera się na przyjęcie promocyjne z Brandonem Sikesem? - pytanie było skierowane do Judy. - Wreszcie ją zaprosił.

- Ale to przystojniak! Na dodatek jest sympatyczny. - Ona też tak uważa. - Czy Tricia ma zamiar pójść do college'u? - Przyjęli ją do SEM. To szkoła dla przyszłych nauczycieli. Tricia chce zostać nauczycielką w podstawówce. - Coś podobnego! - Casey podniosła do góry obie ręce. - College nie dla mnie, dziękuję! Nie mam głowy do takich spraw. Hodowla koni jest o wiele ciekawsza. Słuchaj, Renee, dostaliśmy zaproszenie na ślub Rachel i rzecz jasna wszyscy przyjdziemy. To dla niej i dla was musi być bardzo podniecające! - Uroczystość odbędzie się już niedługo. Za niecały miesiąc. - Czy oni będą tutaj mieszkać? - Przez jakiś czas. 50

- Mogę się założyć, że pani się cieszy. Nikt chyba nie chce, żeby dzieci zaraz po ślubie opuszczały dom. - Pobędą trochę z nami... Powiedz, czy wciąż śpiewasz z tym małym zespołem? - Nie, rozeszliśmy się! Nie znalazłam odpowiedniego kąta, który by się nadawał na próby, a poza tym tacie się nie podobało, że przebywałam poza domem do późnej nocy. Nie upiera się przy college'u, ale żąda, żebym zdała maturę. Tata twierdzi, że zespół odciągał mnie od nauki. - Casey lubi śpiewać - powiedziała do Tess Renee. - Pst... - szepnęła Casey. - Pani nabierze podejrzenia, że przyszłam prosić o pomoc. Z pewnością teraz myśli tak: „Ratunku! Jeszcze jedna natrętna dziewczyna" - Casey chwyciła się za głowę. - Przysięgam, że przyszłam tylko zapytać o Mary! A to przyniosłam dla niej. - Podała Renee dużą czterolistną koniczynkę. - Znalazłam na pojutrze.

RS

pastwisku. Proszę ją dać Mary i powiedzieć, że przesyłam całusy. Odwiedzę ją jutro lub - Zrobię to, Casey. Mary będzie uszczęśliwiona. Dziękuję ci! - No to... - Casey wahała się przez moment, a potem wyciągnęła rękę do Tess. Strasznie się cieszę, że panią poznałam, panno McPhail. Tess... Mac... Doprawdy nie wiem, jak się do pani zwracać.

Tess poczuła mocny uścisk dłoni. Poza ładną twarzą w Casey nie było nic dziewczęcego. Celowo zachowywała się jak chłopak. - Wszyscy tutaj mówią do mnie Tess, ale tam, w dalekim świecie, jestem Mac. Wybieraj! - A więc Mac! - Casey uśmiechnęła się całą buzią. - Jest coś, o co chcę zapytać, jeśli wolno. Chodzimy do kościoła metodystów, do którego chodzi także twoja mama, a i ty przecież do niego należałaś. Jest taka sprawa: jak mi wiadomo, pozostaniesz w Wintergreen przez dłuższy czas, żeby opiekować się Mary. Czy nie mogłabyś w niedzielę śpiewać razem z nami? Mój tata dyryguje chórem. Byłoby cudownie: Tess McPhail i Chór Metodystów z Wintergreen. Ręczę, że kościół byłby nabity! Pomysł, żeby stała wśród chórzystów, którymi dyryguje Kenny Kronek, dosłownie poraził Tess, ale tego nie okazała. 51

- Pomyślę o twojej propozycji - powiedziała po dłuższej chwili. - Oczywiście, zastanów się! Wiem, że setki ludzi w ciągu miesiąca proszą cię o różne rzeczy, o płyty, wywiady i autografy. Ja naprawdę nie chcę być natrętem. - Nie jesteś natrętna. Publiczne wystąpienia to dla mnie nic niezwykłego. Daj mi jednak trochę czasu do namysłu. - Rozumiem... - Casey zarumieniła się i powiedziała nieco zakłopotana: - No to ja już sobie pójdę. Miło mi było cię poznać. - Mnie też. - Hej, Judy! Hej, Renee! - Pa! - odpowiedziały równocześnie. - Coś takiego! „Święty Kenny" dyryguje kościelnym chórem. Kiedy zdobył takie kwalifikacje? - zapytała z ironią Tess. - Nie ma kwalifikacji - odparła Renee. - Kiedy pani Atherton zachorowała, nikogo - Jak oni śpiewają?

RS

nie można było znaleźć na jej miejsce. Casey udało się namówić ojca. Zgodził się! - Całkiem ładnie. Oczywiście Pavarotti nie zaprosi ich do wspólnego występu, ale jednak...

- Mówicie o „Świętym Kennym"? - wtrąciła się do rozmowy Judy. - A czy nim nie jest? Mama go kanonizowała! - On jest bardzo dobry dla Mary. - Bardzo dobry! Najlepiej byłoby, gdyby się wprowadził do jej domu. Sadzi pomidory w jej warzywniku, instaluje automatyczne drzwi w garażu. Do diabła! Jestem zdziwiona, że nie pojawił się dzisiaj w szpitalu, aby zoperować Mary. Gdzie się obrócę, wpadam na tego faceta. Co to wszystko znaczy? Judy i Renee zdziwione spojrzały na siebie. - Może nam wyjaśnisz, o co ci chodzi - odezwała się Renee. - Facet pomaga mamie i tyle. Co w tym złego? - Znamy go od dzieciństwa... - dodała Judy. Tess stała przed siostrami; czuła się jak w matni. Czy mogła wyznać - zwłaszcza wobec Judy - że Kenny od pierwszego spotkania ostentacyjnie ją ignoruje? Od razu by 52

pomyślały, że Tess, gwiazda pierwszej wielkości, cierpi z powodu urażonej dumy. A to byłaby woda na ich młyn. - Posyłam mamie pieniądze. Dużo pieniędzy. Co ona z nimi robi? Mogła wynająć jakąś firmę do zainstalowania automatycznych drzwi. Mogła kogoś zaangażować, żeby dbał o warzywnik, kosił trawę i przywoził sztuczny nawóz! A mama zwraca się do Kenny'ego Kroneka! To jest denerwujące! A wiecie, co mnie najbardziej boli? Proponowałam jej kupno domu, który by sobie sama wybrała: nowiutkiego, z wszelkimi wygodami, klimatyzacją, zmywarką do naczyń, z pralnią na parterze. Ale mama kategorycznie powiedziała „nie"! Czy zwróciłyście uwagę, jak wygląda kuchnia? Laminat na kredensie i na szafce zniszczony, wejściowe drewniane schody butwieją i chwieją się! Dywan w jej sypialni ma tyle lat co my. Łazienka jest obskurną norą z tymi koszmarnymi kafelkami! Posłałam mamie eleganckie jedwabne suknie, a ona nadal nosi te stare liliowe spodnie z syntetyku, które kupiła chyba piętnaście lat temu. Ja tego nie rozumiem!

RS

Tess zamilkła. Judy i Renee wymownie spojrzały na siebie. - Tess, mama się starzeje! - spokojnie powiedziała Renee. - Starzeje? Przecież ma dopiero siedemdziesiąt cztery lata! - Wystarczy, żeby nie pragnąć zmian. Chce żyć w otoczeniu, do którego jest przyzwyczajona. - Ależ to absurdalne!

- Może dla ciebie, ale nie dla niej. Z tym domem wiąże się mnóstwo wspomnień. Dlaczego miałaby chcieć wyprowadzić się do nowego? - No dobrze! Mogę zrozumieć, że mama nie ma ochoty opuścić starego domu. Czemu jednak nie pomyśli o jego zmodernizowaniu? Odezwała się Judy: - Wiesz, na czym polega twój problem? Długo nie przyjeżdżałaś do domu, nie miałaś więc okazji zobaczyć, jak powoli niszczeje. Pojawiasz się raz w roku i chcesz widzieć mamę taką samą, jaka była dawniej. Rzeczywiście, jest uparta. Uważa, że nie warto już wprowadzać ulepszeń. Ale jeżeli jest jej z tym dobrze, to daj jej spokój! Tess spojrzała na Renee. - Czy ona ma rację? - W zasadzie tak. 53

- Czy jednak mama musi być taka zaniedbana? Judy, czy nie można czegoś zrobić z jej włosami? Masz przecież salon fryzjerski. - Mary wie, że w każdej chwili może do mnie przyjść, by zmienić fryzurę, czy zrobić trwałą, ale zawsze ma jakieś usprawiedliwienie: to boli ją biodro, to ma pracę w warzywniku. - Błagam, nie mówmy o ogrodzie! Ostatnią rzeczą na świecie, której potrzebuje mama, jest ogród! - Sprawia jej wielką radość! - I sprawia, że bolą ją stawy! - Masz słuszność, lecz nic na to nie poradzisz. Po co więc się denerwować? Przez całe życie mama uprawiała ogródek. Nie możemy jej tego zabronić. - Skoro już przy tym jesteśmy: niech Kenny wyręcza mamę, jeśli taka jego wola. Nawiasem mówiąc, on potrafi ją przekonać do jakichś nowinek, podczas gdy nam się to

RS

nie udaje. Ile razy Jim proponował mamie wstawienie automatycznych drzwi do garażu, żeby nie musiała się schylać do zasuwki przy starych. Obiecywał, że załatwi co trzeba, ale Mary się sprzeciwiała. A pewnego dnia oświadczyła z uśmiechem, że Kenny już wszystko zrobił.

Gdy tego popołudnia Tess po raz ostatni weszła do pokoju, w którym leżała Mary, spojrzała na matkę innymi oczami. Starała się zrozumieć, że Mary się starzeje i że mając siedemdziesiąt cztery lata ma prawo do różnych dziwactw. Może dlatego że tak rzadko przyjeżdżała do domu, Tess żyła iluzją, że czas nie upływa? - To od Casey Kronek - powiedziała, podając Mary czterolistną koniczynkę. Przyszła, aby się dowiedzieć, jak się czujesz. Znalazła ją na pastwisku przy stadninie, gdzie trzyma swojego konia. Masz od niej ucałowania. Jutro wróci - chce cię odwiedzić. - Och, jakież to wzruszające! Kochana dziewczyna! - Przyjadę z samego rana. Jeżeli będziesz czegoś potrzebowała, powiedz pielęgniarce. Gdybyś miała bóle, poproś o pigułkę. Dobrze? - My też musimy wracać, mamo - powiedziały równocześnie Judy i Renee. Mary była blada i jeszcze nieco oszołomiona narkozą. 54

Po wyjściu ze szpitala głęboko zaczerpnęły chłodnego powietrza, patrząc na bezchmurne wiosenne niebo. Milczały idąc do swoich samochodów. Na parkingu Renee wylewnie objęła siostrę, a Judy ledwo musnęła wargami policzek Tess. Miał to być pocałunek, lecz nie był. Tess czuła się odprężona, mimo że prowadziła starego forda tempo. Był piękny ciepły wiosenny dzień. W ogródkach przed domami kwitły już irysy, a w wielu miejscach różowiły się kiście rododendronu. Tess nie spieszyła się. Zrobiła zakupy w supermarkecie: wzięła sałatę, oliwę i kilka kawałków kurzych piersi bez kości. Jadąc do Wintergreen znajomą szosą, zastanawiała się nad mieszanymi uczuciami, jakie wywołał w niej powrót do domu. Myślała o tym, co dla niej znaczyło żyć z dala od rodziny. W Nashville - i w innych miastach, w których na dłużej się zatrzymywała - była wolna od codziennych trosk o zdrowie matki, od zazdrości Judy i wszystkich w gruncie rzeczy mało istotnych, ale

RS

irytujących rodzinnych konfliktów. Pobyt w domu chwilami wywoływał tęsknotę za tym, z czego dobrowolnie zrezygnowała. Nie była już jednak młodziutką dziewczyną, która przed laty opuściła miasteczko, w którym się urodziła. Zmieniły się jej kryteria oceny ludzi i spraw, zmieniło tempo życia, zakres obowiązków i krąg znajomych. Czy to było naganne? Utrzymywanie się w czołówce piosenkarek wymagało tak ogromnej aktywności i zaangażowania, że nie zaprzątała sobie głowy ludzkimi słabostkami. A zazdrość Judy była taką słabostką. Upór Mary był także ludzką słabostką. Tess, zajęta zawodową działalnością, bagatelizowała je. Jednakże tutaj, w domu, nabierały znaczenia i nie sposób było się nimi nie przejmować. Była na miejscu o piątej po południu. Od razu się zdenerwowała: Kenny Kronek kosił trawnik za domem Mary! Miał na sobie niebieskie dżinsy, biały podkoszulek i czerwono-białą czapkę baseballową. Nie przerywając pracy, kroczył powoli za kosiarką. Tess pilotem otworzyła drzwi garażu. Kilkanaście minut zabrało jej przestawienie samochodów. Kenny dalej pracował. Przeniósł się teraz na trawnik przed wejściem. Tess właśnie wysiadała. Wzięła z tylnego siedzenia torbę z zakupami i ruszyła ku domowi. W połowie drogi stanęła z nim twarzą w twarz. 55

Wprawdzie nawzajem się ignorowali, ale skoro kobieta, którą oboje kochali, przed paroma godzinami była operowana, nie mogli przejść obok siebie obojętnie, nie wspomniawszy o tym ani słowem. Kenny wyłączył kosiarkę. - Jak operacja? - zapytał poważnym tonem. - Udała się! - mruknęła opryskliwie. - A Mary? - Lekarz powiedział, że nie powinno być żadnych komplikacji. Jutro wstanie. - To dobra nowina. Oboje byli zakłopotani, starając się zachować pozory uprzejmości wbrew temu, co czuli. - Poznałam Casey - oświadczyła Tess. Kenny podniósł ze ścieżki kilka źdźbeł trawy i odrzucił je na bok. - Chciała odwiedzić Mary, ale jej poradziłam, aby przyszła do niej jutro, gdy

RS

poczuje się trochę lepiej. Casey jest miłą dziewczyną. Zachowuje się bardzo naturalnie. - To znaczy, że chodzi niedbale ubrana i że cuchnie stajnią i końmi... Gdyby to powiedział ktokolwiek inny, a nie Kenny, Tess by się roześmiała, ale w tej sytuacji opanowała się.

- Bardzo kocha konie - tłumaczył córkę Kenny. Nie patrzył na Tess, lecz na garaż. Opierał się o kosiarkę w sposób, który ona odebrała jako oznakę pewności siebie, wręcz zarozumiałości. - Prosiła mnie, żebym w niedzielę zaśpiewała z kościelnym chórem. Z ukosa zerknął na Tess i mrucząc coś pod nosem, poprawił czapkę. - A mówiłem, żeby ci się nie naprzykrzała. Chyba nie sądzisz, że namówiłem ją do tego. Tess pamiętała, jak się do niej zalecał, gdy chodzili do szkoły, i chcąc mu dopiec, odparła z sarkazmem: - A dlaczego nie miałabym tak pomyśleć? Znowu poprawił czapkę, spojrzał na nią lekceważąco i rzekł obojętnie: - Muszę wracać do pracy. - Włączył kosiarkę; rozległ się warkot silnika tak głośny, że omal nie popękały im bębenki w uszach. 56

- Nie musisz kosić trawnika! - krzyknęła Tess. - Zrobi to mój siostrzeniec! - Nie ma sprawy! - odkrzyknął Kenny. - Z przyjemnością zapłacę ci za tę pracę! We wzroku Kenny'ego pojawiła się nie skrywana niechęć. Wycedził przez zęby: - U nas nie ma zwyczaju płacić za sąsiedzką pomoc! - Po chwili dodał dobitnie: - Panno McPhail. - Przypominam, że się tutaj urodziłam! Niech się pan nie odzywa do mnie takim tonem, panie Kronek. Przelotnie popatrzył jej w oczy. - O, przepraszam. Mac - czy tak? - Może być „Tess", jeśli przestaniesz zadzierać nosa i zechcesz ze mną normalnie porozmawiać! - Ja przestałem zadzierać nosa dzisiaj rano. wiedział, kim jestem!

RS

- Ale wczoraj wieczorem zachowywałeś się w naszym domu tak, jakbyś nie - Założę się, że to nieczęsto cię spotyka...

- Tak! Zazwyczaj ludzie mają lepsze maniery! - Tess znowu krzyczała. - Od kiedy pamiętam, przybierałeś jakieś dziwaczne pozy! Byłeś i jesteś zarozumiały! - Nie przybieram żadnych póz... - Kenny popchnął kosiarkę. - Mac! - Wypowiedział to słowo takim tonem, że Tess miała ochotę pobiec za nim i podstawić mu nogę. Szybko jednak poszła do domu. Rzuciła torbę z zakupami na stół i usiłowała sobie przypomnieć, kiedy w ciągu ostatnich lat udało się komuś tak wyprowadzić ją z równowagi. Pobiegła do łazienki, aby się odświeżyć, przebrała się, po czym wróciła do kuchni i wstawiła zakupy do lodówki. Za oknem terkotała kosiarka, co oznaczało, że Kenny jeszcze pracuje. Postanowiła zadzwonić do Jacka Greavesa, żeby przestać myśleć o tym, co zaszło. Usłyszała, że Carla Niles na nowo nagra kawałek piosenki „Blask złota", uwzględniając sugestię Tess. Obiecał rano następnego dnia wysłać taśmę pocztą ekspresową. Potem rozmawiała z Peterem Steinbergiem. Podał sumy, które wpłynęły zza granicy za sprzedane płyty. Dowiedziała się też, że telefonował Billy Ray Cyrus, pytając, czy zechciałaby w 57

sierpniu wystąpić na dobroczynnym koncercie w szpitalu dziecięcym. Zadzwoniła więc do Kelly Mendoza z prośbą o przejrzenie sierpniowego programu, a potem ponownie połączyła się z Cyrusem. Kelly zdała sprawozdanie z treści korespondencji, która nadeszła, i poinformowała Tess, że singel „Kociak" - nadawany codziennie przez radio spadł o jedno miejsce w ogólnym rankingu. Tess dowiedziała się również, iż firma M.L. Lendy z Fort Worth przesłała zamówione botki. Czy Kelly ma je przesłać do Wintergreen? Rozmawiając przez telefon, Tess mimowolnie zerknęła przez okno. Przed otwartym garażem Kenny'ego Kroneka zatrzymał się samochód. Był to ten sam wóz, który widziała wczoraj - biały dodge neon. Wysiadła z niego kobieta i ruszyła w kierunku Kenny'ego, który nadal kosił trawnik. W ręku niosła teczkę. Nie była pierwszej młodości. Miała na sobie wiosenny kostium koloru brzoskwiniowego, a na nogach pantofle na niskim obcasie. Na jej widok Kenny wyłączył kosiarkę. W chwilę potem rozmawiali o czymś z

RS

ożywieniem. Kenny przez ramię wskazał kciukiem na dom Mary: kobieta przelotnie nań spojrzała i uśmiechnąwszy się przeszła na drugą stronę ulicy. Kenny zabrał się do przerwanej pracy.

A to kto? - zdziwiła się Tess. Kobieta zniknęła za oszkloną werandą. Pół godziny później, płucząc główkę sałaty, zobaczyła przez okno nieznajomą, przebraną w spodnie i białą bluzkę, niosącą tacę z nakryciem. Postawiła ją na stole w ogrodzie. Zaraz za nią z domu wyszła Casey. Kenny po raz któryś wyłączył kosiarkę; wszyscy troje usiedli do kolacji. Kochanka? - zastanawiała się Tess. Czy to możliwe że „Święty Kenny" prowadzi rozpustne życie? Z całą pewnością kobieta nie była tylko gosposią w jego domu. Świadczyło o tym jej nieskrępowane zachowanie. Widać było, że te trzy osoby łączy głęboka zażyłość. Tess przyłapała się na tym, że podgląda Kenny'ego! Co on mnie obchodzi, mruknęła, wrzucając do wrzątku pierś kurczaka. Teraz mogła udać się do bawialni, żeby się zająć tym, o czym marzyła przez cały dzień. Wzięła ołówek, mały magnetofon, usiadła przy pianinie, aby popracować nad piosenką, która od wczoraj zaprzątała jej myśli. 58

Pianino było stare i nieco rozstrojone. Jego brzmienie było jednak dużo lepsze od brzmienia wielu instrumentów, na których grywała. Tess przepadała wprost za komponowaniem. Nieraz myślała o tym, że jest coś nieprzyzwoitego w przyjmowaniu pieniędzy za coś, co daje jej tyle radości, zwłaszcza że honoraria autorskie sięgały rocznie kilku tysięcy dolarów. Tess miała ogromną wyobraźnię. Proces łączenia słów piosenki z melodią tak ją pochłaniał, że nie słyszała, jak do niej mówiono. Kiedy z kapelą jeździła autokarem po Stanach, pisała najpierw tekst, a potem wiodącą melodię, do której dodawała akordy. Używała do tego małej dwuoktawowej elektrycznej klawiatury, którą mogła trzymać na kolanach. Czasem, gdy chodziło o piosenki, które miały być wykonywane z towarzyszeniem gitary, pomagał jej prowadzący gitarzysta zespołu. Poprzedniego dnia, kiedy siedziała w wannie, piosenka zaczynała nabierać konkretnej formy. Nic się nie zmienił dom mojej mamy Taki zniszczony i zaniedbany W kuchni zegar

RS

tyka na ścianie I nie ma mowy o żadnej zmianie

Dzisiaj Tess nie była z siebie zadowolona. Przychodziły jej do głowy różne pomysły, ale odrzucała jeden po drugim. Zaśpiewała wszystkie strofki, akompaniując sobie na pianinie, nic jej się jednak nie podobało.

- Hej, Mac! To ja, Casey! - usłyszała od strony kuchennych drzwi. Tess trzymała akord na pianinie lewą ręką, a prawą zapisywała nuty, gdy do pokoju weszła Casey, nie czekając na zaproszenie. Stanęła pośrodku. Jej oczy promieniały radością. Teraz miała na sobie czyste niebieskie dżinsy i żółtą bawełnianą koszulkę. Nie zachowywała się już jak stary kowboj, lecz przyjęła postawę młodej naiwnej Debbie Reynolds. - Słyszałam, że grasz! - powiedziała. - Pracuję nad piosenką, która przyszła mi wczoraj do głowy. - Zamierzasz napisać tekst i melodię? - Tak! - A o czym ma być ta piosenka?

59

- Chcę napisać, jak to jest, kiedy człowiek po latach wraca w rodzinne strony. Będzie to piosenka o ludziach z tego miasta, o mojej matce, o tym domu! Tutaj nic się nie zmieniło. Tess zaczęła mówić o uczuciach, jakie ją ogarniają od dnia powrotu do Wintergreen, i jak próbuje je ująć w słowa i wyrazić śpiewem. - Czy mogę posłuchać? Tess zastanawiała się przez chwilę. - Zazwyczaj nie ulegam takim prośbom. Nie gram i nie śpiewam przed nikim, zanim piosenka nie zostanie nagrana. - Och! Czy obawiasz się, że mogłabym coś podsłuchać, a potem uznać za swoje? Coś podobnego! Czy naprawdę myślisz, że byłabym w stanie zrobić coś takiego? - Casey opadła na fotel, przerzucając nogę przez poręcz. - Piosenka nie jest gotowa.

RS

- Nieważne! Chcę usłyszeć to, co już masz!

Tess była oczarowana Casey. Spotykała fanów prawie codziennie na ulicy, na przyjęciach, na których musiała bywać. Raziła ją ich przesadna uprzejmość lub udawanie zakłopotania, gdy prosili ją o autograf. A Casey Kronek była taka szczera i naturalna! Tess sama nie wiedziała, dlaczego poufałość, z jaką traktuje ją ta młoda dziewczyna, nie drażni jej... W zachowaniu Casey nie było śladu zakłamania, tylko trochę niezręcznie skrywane uwielbienie! Wiecznie zajęta Tess nie miała przyjaciół: miała dobrych znajomych z kręgów ludzi związanych z przemysłem rozrywkowym. Czuła, że z Casey mogłaby się zaprzyjaźnić, a tego bardzo potrzebowała. - No dobrze. Posłuchaj! Tess zaczęła śpiewać, ale wyraźnie jej to nie wychodziło. - Spróbuj jeszcze raz! - powiedziała Casey. Na każdym kroku się okazuje Czego w tym małym miasteczku brakuje Nie mogę jednak wrócić tam, gdzie żyłam Zbyt wiele z dala od domu doświadczyłam... 60

Kiedy skończyła, Casey zaśpiewała kontraltem: Są chwile pełne uczuć gorących Dusz rozpalonych i serc tęskniących Po nich zostaje radość i szczęście A ty dla domu zachowaj serce... Na poczekaniu skomponowała melodię do własnych słów. Ta zwrotka byłaby świetnym refrenem. Tess siedziała zasłuchana. - Doskonale! - powiedziała z uznaniem. - Czy to jest to, o czym myślałaś? Śpiewasz o zaniedbanym miasteczku, widzianym oczami osoby, która niegdyś tutaj mieszkała... - Bardzo podoba mi się zwrotka, która mogłaby być wykorzystana jako refren. raz!

RS

Świetnie pasuje do całości. - Tess zapisała słowa, a potem nuty. - Powtórzmy to jeszcze Casey oparła głowę na oparciu fotela, przymrużyła oczy i zaczęła cicho nucić, jakby dla samej siebie.

- Poczułam dreszczyk emocji. Czy możesz to sobie wyobrazić? - Tess była bardzo podekscytowana. - Ja też! - To dobry znak, ale, ale... Dlaczego nie śpiewałaś ze mną? - Ponieważ to jest twój występ. - Zaśpiewajmy razem. Dobrze? Nie będę akompaniować, aby cię wyraźniej słyszeć. Casey nie okazała zdziwienia i to też podobało się Tess. - Proszę bardzo! Tess usłyszała wyjątkowo piękny głos: niski i głęboki. Dziewczyna była obdarowana słuchem absolutnym, a co najważniejsze - nie miała tremy. Tess nie znała wielu siedemnastolatek, które nie drżałyby na myśl, że będą śpiewały z Mac! A Casey nadal spokojnie siedziała w fotelu z nogą przerzuconą przez poręcz. 61

Kiedy otworzyła oczy, ujrzała przed sobą Tess patrzącą na nią z zachęcającym uśmiechem. - Powiedz prawdę! Przyszłaś tutaj, żeby się pochwalić swoim głosem? - Nie zaprzeczę. - Muszę przyznać, że mi zaimponowałaś. Mogłabyś wiele osiągnąć w showbiznesie. - Problem w tym, że mój głos zawsze wybija się na pierwszy plan. - Masz na myśli śpiew w zespole? - Tak. - W chórze kościelnym? - Aha, przypomniałam sobie! Tata gniewał się na mnie, że o tym wspomniałam. Powiedział, że ci się naprzykrzam, i kazał cię przeprosić. Błagam o wybaczenie! Nie miałam zamiaru się narzucać. Tak wyszło. Trudno! Wiem, że powinnaś mieć spokój i że - Tak mówił twój tata? - Mm!

RS

nie wolno za tobą biegać i zawracać ci głowy głupstwami, jak to robią twoi fani.

- Coś takiego... Jestem mile zaskoczona. Czy ten wasz chór jest dobry? - Taki sobie... Nie zdradź przypadkiem tacie, że to powiedziałam. - Bądź spokojna, nie powiem - zapewniła, śmiejąc się, Tess. - Ich głosy nie są... Zresztą nie wiem. Chyba nie umiem tego ocenić. Ja bardzo lubię piosenki w stylu country, ale chętnie śpiewam też w chórze. Oczywiście to nie jest występ w przydrożnej gospodzie, lecz jest śpiewaniem, i dlatego jestem zadowolona. Tata zgodził się dyrygować chórem, ponieważ nikogo nie mogli znaleźć. Nie wiedzieliśmy, co począć. Czy pamiętasz panią Atherton? - No jasne! Wysoka, czarne włosy, nosiła okulary. - Teraz jest siwa. Przeszła operację wszczepienia by-passów. Nie wiadomo, czy wróci do pracy. - To przykre! - mówiąc to Tess wstała od pianina. - Gotuję kurczaka. Muszę zajrzeć do kuchni. 62

Casey poszła za nią i oparła się o drzwi. Tess zajrzała do garnka, a stwierdziwszy, że mięso jest miękkie, zgasiła gaz. Z lodówki wyjęła sałatę i zaczęła ją przyprawiać. - Czy w Nashville masz kogoś, kto się wszystkim zajmuje? - Myślisz o gotowaniu? - Tak. - Mam gosposię, która to robi kiedy trzeba. W dniach, kiedy nagrywam w studio od południa do późnego wieczoru i kiedy mam występy, nie jadam w domu, a przed samym koncertem nie jem już nic. Dopiero potem. Nie lubię śpiewać z pełnym żołądkiem. - Jak się czujesz na estradzie przed tłumami rozwrzeszczanych fanów? To musi być bardzo podniecające! - To jest to, co zawsze chciałam robić! Kocham swój zawód! - Rozumiem cię! Zaczęłam śpiewać, kiedy miałam trzy lata. Najpierw moim lalkom, potem mamie i tacie, a wreszcie każdemu, kto chciał mnie słuchać.

RS

- Ty też? Ze mną było podobnie. - Tess postawiła na stole talerz, wyjęła z szuflady nakrycie. Casey widząc te przygotowania, powiedziała: - Pójdę już do domu! - Zostań, jeżeli masz ochotę. Porozmawiamy. Ugotowałam tylko jeden kawałek kurczaka, ale mam placek orzechowy. Mogę cię poczęstować. - Mary go upiekła? - Zgadłaś! - O, to będzie pycha! Tess chciała jej usłużyć, lecz Casey gwałtownie zaoponowała. - Siedź i jedz! Sama sobie poradzę. - Wiedziała, gdzie stoi placek, gdzie są talerzyki i łyżeczki. Odkroiła kawałek ciasta. - Są może lody? - zapytała. - Lody są w tym domu zawsze. Casey postawiła deser na stole. - Jak mieszkasz w Nashville? - Mam własny dom. Przebywam w nim tylko przez pół roku. W pozostałych miesiącach podróżuję po Stanach z koncertami. - Czy to bardzo męczące? 63

- Bywało gorzej, kiedy jeździłam z miasta do miasta autobusem i przebywałam w niezbyt wygodnych hotelach zawsze z tymi samymi osobami. Miewałam bardzo złe dni: nienawidziłam wszystkich i wszystkiego wokół. Często obawiałam się, że mogę pomylić nazwy miejscowości, w których załatwiono mi studio radiowe. Jakoś to jednak wytrzymałam. Teraz jest o wiele lepiej, bo mam własny samolot. - Własny samolot... ojejku! Mary mówiła o nim z wielkim przejęciem. Zrobiło to też na mnie diabelne wrażenie. Opowiedz, jak to jest, kiedy nagrywasz! Tess jeszcze długo by opowiadała, lecz nagle w korytarzyku, prowadzącym na tyły domu, rozległ się głos Kenny'ego. - Casey, co ty tam jeszcze robisz? Dlaczego zanudzasz Tess swoimi sprawami? Zapadł zmrok. W korytarzyku paliło się światło. Drzwi kuchenne były tak usytuowane, że Kenny widział stół, przy którym obie siedziały. Tess odwróciła się twarzą w jego stronę.

RS

- Ona mi wcale nie przeszkadza. Chciałam, żeby została. - Tato, rozmawiamy! - dodała Casey.

Kenny, nieproszony, wszedł do środka i oparł się rękami o framugę. - Casey, chodź! Prosiłem przecież, żebyś zaraz wracała do domu. - Czy mogę skończyć placek? - zapytała z nie ukrywanym zniecierpliwieniem. Kenny zwrócił się do Tess. - Czy ona naprawdę ci się nie naprzykrza? - Pozwól jej spokojnie zjeść. - No dobrze! Daję jej dziesięć minut! - Nie mam pojęcia, co mu się stało - powiedziała Casey, gdy umilkły kroki Kenny'ego. - Od rana wszystkiego się czepia! Nigdy się tak nie zachowuje! Tess pomyślała: „Dlaczego mężczyzna, który mnie tak nie lubi, przychodzi do mego domu po swoją córkę, zamiast po prostu zadzwonić!" - Czym zajmuje się twój tata? - Wydawnictwem. Ma własną firmę w centrum, niedaleko dużego salonu mody, gdzie pracuje Faith. - Faith? - Faith Oxbury jest jego przyjaciółką. To ona jadła z nami kolację w ogrodzie. 64

Casey oblizała łyżeczkę. - Prawie codziennie przychodzi na kolację. My rzadziej odwiedzamy ją w jej domu. Chodzą ze sobą od dawna! Tess zastanawiała się, co znaczy to „od dawna"? Casey odsunęła talerzyk i wygodnie rozsiadła się na krześle. - Tata i Faith chodzą ze sobą od tak dawna, że wszyscy traktują ich jak małżeństwo. Razem grają w brydża, razem bywają na przyjęciach, a nawet na wywiadówki Faith przychodzi razem z tatą. Wyobraź sobie: ona, wysyłając bożonarodzeniowe życzenia, podpisuje kartki świąteczne imionami nas trojga. - Czemu się nie pobiorą? - Nie bardzo wiem. Zapytałam o to kiedyś tatę. Powiedział, że Faith jest katoliczką, i gdyby wzięła sobie za męża rozwodnika, nie mogłaby przystępować do komunii. Moim zdaniem to kiepskie wytłumaczenie. Czy z takiego powodu można nie wychodzić za mąż - Osiem lat? To długo!

RS

za mężczyznę, z którym się jest od ośmiu lat?

- Powiem ci coś jeszcze. Oni chcą utwierdzić mnie w przekonaniu, że nie łączy ich nic poważnego, rozumiesz? Od czasu do czasu tata pogłaska Faith po policzku, potrzymają się za ręce... Ona u nas nigdy nie nocuje. Jeżeli myślą, że dam się nabrać na charlotte russe, są głupcami. - Charlotte russe? - Kiedy mama była żoną taty, piekła takie ciasto. Już wtedy często nie wracała na noc do domu i choć byłam siedmioletnim dzieckiem, czułam, że się przestali kochać. Nieważne! Teraz tak nazywam tę ich zabawę w ciuciubabkę. Ich, to znaczy ojca i Faith. Czy to możliwe, że oni nie śpią ze sobą? Może rzeczywiście tego nie robią? - w głosie Casey brzmiała niepewność. - Nie pytaj o to mnie! - Myślę, że nie robią. Ale wiesz co? Bez względu na to, jak jest naprawdę, szanuję tatę za to, że zależy mu na mojej opinii i nie chce narażać na szwank swojej reputacji. Tak więc wszyscy udajemy, iż wierzymy, że to platoniczna miłość, coś w rodzaju uczucia brata do siostry, która przychodzi pod wieczór do naszego domu, podaje kolację, zostaje 65

do dziewiątej czy dziesiątej. Potem tata odprowadza ją do samochodu i mówi „dobranoc". We czwartki grywają w brydża, a raz w tygodniu, gdy bielizna wraca z pralni, Faith prasuje jego koszule. Właściwie to tylko wygładza zagięcia. Tata raz w tygodniu kosi jej trawnik. W niedzielę każdy chodzi do swojego kościoła. Najważniejsze jest to, że się wszyscy dobrze rozumiemy. Faith jest naprawdę dla mnie bardzo miła. Po dłuższej chwili milczenia Casey powiedziała: - Chyba już minęło dziesięć minut? Muszę iść do domu. Wstała od stołu, wzięła talerzyk i ruszyła w stronę zlewozmywaka. - Dziękuję ci, że pozwoliłaś mi posłuchać piosenki, którą komponujesz, dziękuję za placek i za to, że zgodziłaś się odpowiadać na moje pytania. Wybacz proszę, że byłam wścibska, ale pożerała mnie ciekawość! Zanim Tess zdążyła odpowiedzieć, znalazła się w objęciach Casey. Odwzajemniła

RS

ten przyjazny uścisk! Trzymając Tess w ramionach, dziewczyna głęboko zaczerpnęła powietrza i zawołała: - O... Jesteś super! Zawsze rozpierała mnie duma, że wychowałaś się właśnie tutaj, po drugiej stronie ulicy, i że udało ci się osiągnąć sukces! Chcę być podobna do ciebie!

Z tymi słowami Casey skierowała się do drzwi.

- Dobranoc, Mac! Powiedz Mary, jak się z nią zobaczysz, że odwiedzę ją po południu!

66

ROZDZIAŁ 5 Następnego dnia po operacji Mary, późnym rankiem, Tess przyjechała do szpitala. Siostry, wbrew zapewnieniom, jeszcze się nie zjawiły. Tess ze smutkiem patrzyła na matkę, niegdyś tak pogodną i pełną życia. Teraz miała przed sobą zbolałą kobietę w elastycznych pończochach na nogach, kurczowo trzymającą się kul, dla której prawdziwą męką było wstanie z łóżka nawet na piętnaście sekund. Tess po raz drugi z przykrością stwierdziła, że brakuje jej doświadczenia w pielęgnowaniu chorych. Bez Judy i Renee rozmowa z Mary nie kleiła się, przerywało ją częste milczenie lub było to mówienie do ściany. Opowiedziała Mary o odwiedzinach Casey, podkreślając, że dziewczyna bardzo jej się spodobała. - Śpiewała ponoć z jakimś niewielkim zespołem - rzekła Tess.

RS

- Tak, ale nigdy o nim nie słyszałam. - Casey ma naprawdę ładny głos, kontralt. Taki, który chwyta za serce! - Kenny kazał jej zaniechać śpiewania. Nie podobała mu się paczka wyrostków, z którą stale chodziła.

- Widzę, że Kenny nie znosi piosenkarzy country. - Och, Tess. Znowu zaczynasz?

Była to jedna z tych rozmów, które do niczego nie prowadziły! Ten dzień był dla Tess istną huśtawką emocjonalną. Terapeutka Virginia zjawiła się około południa. Od razu zabrała się za Mary; ćwiczenia w ocenie Tess były tak trudne, że musiały sprawiać mamie ból. - Ponieważ pani będzie kontynuować terapię w domu - powiedziała Virginia - może warto teraz spróbować? - Nie! Proszę, niech pani dalej gimnastykuje mamę. Ja pomogę jej jutro. - Na myśl, że będzie świadomie zadawać Alary cierpienia, Tess poczuła mdłości. Kto się tym zajmował po pierwszej operacji? Renee? Judy? Czy tym razem siostry będą robiły to na zmianę, czy też wszystko spadnie na jej barki, kiedy matka wróci do domu?

67

W ciągu dnia Mary nie podawano tlenu. Jednakże kroplówka i kateter przykuwały ją do łóżka. Leżała prawie nieruchomo w pomiętej szpitalnej koszuli. Judy przyszła o drugiej po południu. Tess powitała ją z nie ukrywanym zadowoleniem, co ją samą zaskoczyło. Jednakże Judy była opanowana i chłodna, jakby zarezerwowała czułość tylko dla Mary. - Hej, mamo. Jak się czujesz? - Obawiam się, że nie jest najlepiej. Mam silne bóle. - Pamiętasz, jak było za pierwszym razem? Jeżeli wytrzymasz kilka dni, potem niemal z każdą godziną będzie następowała poprawa. Tak, tak! Judy wiedziała, jak rozmawiać z matką, podczas gdy ona, Tess, czuła się niezręcznie w roli pocieszycielki. - Renee dzisiaj nie przyjdzie - Judy zwróciła się do Tess. - Musi załatwić kilka odwiedził mamę?

RS

spraw związanych ze ślubem. Powiedziała, że wpadnie jutro. Czy już ktoś spoza rodziny Wtem na korytarzu dały się słyszeć odgłosy ożywionej rozmowy i po chwili do pokoju Mary weszli: Casey, jej ojciec z bombonierką w ręku i mężczyzna, który miał na sobie koszulę z krótkim rękawem, a na szyi koloratkę.

Na jego widok Mary uśmiechnęła się. - Ojcze Giddings! - Mary - rzekł przyjaznym głosem, biorąc ją za rękę. Wszyscy nawzajem się pozdrawiali. Najbardziej rozentuzjazmowana była Casey. - Zobacz, Mary, na kogo wpadłam w holu! - zawołała. - Kenny... Mój Boże, jak to miło! Podchodzili do Mary i po kolei serdecznie całowali. Casey zaśpiewała: „Mary, Mary, jak tam twoje biodro". Mary, ulegając nastrojowi chwili, odparła: „Będzie dobrze, tak mi powiedziano". Wszyscy się roześmiali. - Na razie diabelnie mnie boli! - westchnęła Mary. - To powinno ci pomóc! - Casey wzięła bombonierkę z rąk ojca i położyła na kołdrze. - Twoje ulubione. Ekstra, ekstraczekoladki! - To rzeczywiście moje ulubione czekoladki! 68

Mary rozpakowywała bombonierkę, z niecierpliwością rozrywając celofan, a pastor Giddings przekazywał jej pozdrowienia od członków kongregacji. Tak się złożyło, że w pewnym momencie Kenny znalazł się obok Judy i Tess stojących u stóp Mary. - Hej, Judy! Dawno cię nie widziałem! - A co u ciebie? Wszystko w porządku? Jak idzie interes? Nie masz żadnych problemów? - Judy zasypała Kenny'ego pytaniami. - W naszym mieście? Trudno ich nie mieć! - odparł z wymuszonym uśmiechem. Potem spojrzał na Tess i spytał z obojętnym wyrazem twarzy: - Jak się dzisiaj czujesz? Kenny mówił spokojnie ze względu na szacunek do Mary i z powodu obecności pastora, ale oboje byli skrępowani. - Dobrze, tylko trochę zmęczona. Nie jestem przyzwyczajona do takiego rozkładu dnia. - I nie mylisz się!

RS

- Myślę, że jesteś przyzwyczajona do pracy w późnych godzinach nocnych... - Dziewczęta, chodźcie bliżej - dobiegł do nich głos Mary. - Częstujcie się! Tess grzecznie odmówiła, Judy wyjęła z bomboniery jedną czekoladkę. - A ty, Kenny?

- Dziękuję, Mary! Dbam o linię!

W pokoju zrobiło się gwarno: równocześnie toczyły się w nim trzy rozmowy. - Casey wróciła do domu bardzo podekscytowana. Jestem ci wdzięczny, że poświęciłaś jej tyle czasu. - To bardzo miła dziewczyna! - Czy wy naprawdę razem... - Tak, ale nic z tego nie wynika. - Podsyciłaś w niej zapał do śpiewania. - Moim zdaniem była pełna zapału, zanim do mnie przyszła, ale jeżeli cię to martwi... - Kto powiedział, że mnie to martwi? - Mama. Podobno nie pozwalasz Casey śpiewać z zespołem? 69

- Paczka wyrostków i leniów zaniedbujących szkołę. To mi się nie podoba. Wiem jednak, że nic na świecie nie powstrzyma Casey od śpiewania. - Czy ja dobrze słyszę? Wymieniono moje imię! - Casey podeszła do nich zaintrygowana. - O czym rozmawiacie? - O wczorajszym wieczorze! - odpowiedziała Tess. - Wczorajszy wieczór był super! - Casey promieniała radością. - Był najpiękniejszym wieczorem w moim życiu! Ludzie, nie mogłam zasnąć po powrocie do domu. - Ani ja! - Już skomponowałaś następną zwrotkę i napisałaś do niej tekst? - Mm... - Tess machnęła ręką. - Mam poważne wątpliwości... - Ty mogłabyś napisać coś złego? - Zdarzyło mi się napisać słowa i muzykę do piosenek, które były tak marne, że mój

RS

producent zgrzytał zębami ze złości!

- Czy on pierwszy słucha tego, co napiszesz? - Zazwyczaj tak. - Dlaczego?

- Ma doskonały słuch i zawsze dobrze wie, co się nadaje do nagrania, a z czego trzeba zrezygnować.

- A co się dzieje, kiedy jemu coś się podoba, a tobie nie? - Wyobraź sobie, że taka sytuacja też miała kiedyś miejsce. Pewnego dnia poprosił mnie, żebym przesłuchała kasetę demo. Zrobiłam, jak sobie życzył, i stwierdziłam, że to niewypał. Kiedy na mnie napierał, zgodziłam się zaśpiewać i zmieniłam nieco zdanie. Piosenka spodobała mi się bardzo, gdy usłyszałam ją z akompaniamentem orkiestry. Później okazało się, że był to jeden z moich lepszych singli, który osiągnął ogromny nakład i rozszedł się w całości. - Który? - „Napiętnowana". - Och, bardzo to lubię. 70

Kenny stał z boku, słuchając córki i Tess. Rozmawiały tak, jakby zapomniały, iż nie są same w pokoju Mary. Nie ukrywał zaskoczenia, widząc jak poważnie Tess traktuje Casey: doskonale pamiętał jej zachowanie wobec niego, kiedy chodzili do szkoły. Wczoraj powiedział Tess, że jest zarozumiała i ma fochy. Dzisiaj to była zupełnie inna osoba! Gawędziła z Casey jak z dziewczyną równą sobie, jedną z tych piosenkarek w Nashville, a to, o czym mówiły, było diabelnie ciekawe! Dostrzegł też, że Judy śledzi wszystko ze szczególną uwagą. Miała jednak obojętną minę i choć podsłuchiwała, nie odezwała się słowem, udając, że nie interesuje jej ani sława, ani uwielbienie okazywane siostrze. A Tess opowiadała o tym, czego radiosłuchacze nigdy by nie usłyszeli: były to sprawy właściwie prywatne, zupełnie fanom nie znane. Po kilku minutach Judy, chcąc zmienić temat i odwrócić ogólną uwagę od Tess, powiedziała z naciskiem: - Kenny, słyszałam, że wczoraj skosiłeś trawnik mamy. bardzo zarośnięty - dodał.

RS

- Tak - burknął, nie chcąc być chwalonym, zwłaszcza w obecności Tess. - Był już - Och, Kenny, jak to ładnie z twojej strony - włączyła się do rozmowy Mary. Prosiłam Tess, aby zwróciła się do Nicka, ale on jest zawsze taki zajęty... - Nie sprawiło mi to najmniejszego kłopotu. Musiałem skosić również swój trawnik. Mary uśmiechnęła się: - Ten chłopak zawsze mówi, że nic nie sprawia mu kłopotu. Nie wiem doprawdy, jak bym sobie radziła bez jego pomocy. Pastor Giddings był jedyną osobą, która jeszcze nie rozmawiała z Tess. Postanowił wykorzystać okazję, jaka się właśnie nadarzała. - Nie miałem dotąd przyjemności poznać pani. Nazywam się Sad Giddings, jestem pastorem w Wintergreen, od czasu kiedy pastor Sperling przeszedł na emeryturę. Był to mężczyzna czterdziestoletni, o ascetycznym wyglądzie, z rzadkimi jasnymi włosami i lekko wysuniętą górną wargą. Uśmiechając się, Tess powiedziała: - Miło mi. Matka opowiadała o panu. - A moja o pani. Jak moja żona i jak większość parafian, należy do grona pani wielbicieli. Mieszkańcy naszego miasta są bardzo dumni z pani sukcesów. Przyznaję, że ja też. Wprawdzie nie mam wiele czasu na słuchanie muzyki, ale kilka razy puściłem taśmę z nagranymi przez panią piosenkami. Nie kryję: jestem urzeczony pani głosem. 71

- O, dziękuję! - Moja żona będzie zaskoczona, gdy się dowie, że dzisiaj panią poznałem. Oczywiście wiedzieliśmy, iż pani przyjedzie, aby zaopiekować się matką. A więc rano żona powiedziała do mnie: „Jeżeli w szpitalu spotkasz córkę Mary, zapytaj, czy zechce śpiewać w naszym chórze". - Pastor zamilkł. Był ciekaw, jakie wrażenie na obecnych zrobiły jego słowa. Spojrzawszy na Kenny'ego dodał: - Na pewno już pani powiedziano, że chórem dyryguje Kenny, a Casey w nim śpiewa. On postara się znaleźć dla pani wyjątkowy zbiór hymnów. Czy będzie pani tak uprzejma i zechce przyłączyć się do nas? „Do licha, Casey" - pomyślał Kenny spojrzawszy z wyrzutem na córkę. Casey podniosła do góry obie ręce w geście poddania. - Nie patrz tak na mnie, tato! Nie powiedziałam ani słowa na ten temat! - Pastorze Giddings - zaczął Kenny. - Panna McPhail...

RS

- Ona lubi, kiedy się ją nazywa „Mac"! - wtrąciła Casey. - Mac - powtórzył Kenny. - Tak, Mac. Wiem o tym od córki, że gdziekolwiek się pojawi, proszą ją o to samo. Nie powinniśmy wykorzystywać Mac do naszych celów podczas jej pobytu w domu.

- Czyżby chwalenie Pana Boga śpiewem było wykorzystywaniem? Przecież to On obdarzył ją tak hojnie rozlicznymi talentami. Panno McPhail, moja propozycja jest nadal aktualna. Parafianie będą pani bardzo wdzięczni. Od niedzieli za tydzień obchodzimy ważną dla nas rocznicę. Jeżeli pani wyrazi zgodę, nasz sekretarz, mając dość czasu, ogłosi w niedzielnej gazetce, że pani wystąpi podczas uroczystości. Jestem pewien, że spowoduje to liczne przybycie wiernych do kościoła. Co pani na to? Tess i Kenny patrzyli na siebie bezradnie. - Tess zaśpiewa. Czy tak, kochanie? - zapytała Mary. Najchętniej dałaby mamie szturchańca, ale speszona jej słowami spojrzała na pastora, potem na Kenny'ego i znowu na pastora. - No, dobrze! - mruknęła. Ponieważ Kenny wpatrywał się w nią z zakłopotaniem, dodała z niezbyt zadowoloną miną: 72

- Spróbuję, dlaczego nie? Doprawdy, dlaczego nie? Z co najmniej paru powodów Tess nie mogła nie przyjąć propozycji zadowolonego z siebie i rozradowanego pastora. Kiedy duchowny pożegnał się i zamknął za sobą drzwi, Casey postanowiła wyjaśnić sporną kwestię. - Słuchaj, Mac! Nie mam nic wspólnego z jego prośbą. Nie rozmawiałam z nim o tobie. Wierzysz mi? Wszystkie oczy były skierowane na Tess. Obawiała się, że posądzą ją o małostkowość i pyszałkowatość, zwłaszcza jak się wzięło pod uwagę rodzaj sprawy i to, że nie powinna jej zanadto absorbować. - Mam nadzieję, że jakoś to przeżyję! - Ja nie zrobiłabym czegoś podobnego. Powiedziałaś przecież, że ten pomysł wcale cię nie interesuje.

RS

- Dlaczego się z nami droczysz, Tess - zapytała z lekką naganą w głosie Mary. Przecież i tak będziesz chodzić do kościoła!

- Skończmy z tym nareszcie! Będę śpiewała! Koniec dyskusji! - krzyknęła Tess. Wprawdzie dyskusja się skończyła, Kenny i Casey opuścili pokój Mary, jednak scenę, która się w nim rozegrała, Tess miała przed oczyma jeszcze po wyjściu ze szpitala. W drodze powrotnej zastanawiała się, komu wierzyć. Z całą pewnością Casey mówiła prawdę, a Kenny był zakłopotany prośbą pastora nie mniej niż ona sama. Nie chciała wątpić w jego szczerość tylko dlatego, że był Kennym! Zresztą co za różnica? Nie po raz pierwszy zgodziła się występować za darmo, chociaż starała się unikać takich sytuacji. A więc czeka ją śpiewanie w chórze „Świętego Kenny'ego"... Stanie z nim twarzą w twarz w najbliższą niedzielę! Do diabła z tym całym Giddingsem! Nie opuszczał jej zły humor. Wstawiła jarzyny do lodówki, wyjęła listy ze skrzynki i załatwiła kilka rozmów. Umyła kiść winogron i weszła na piętro. Przez małe okienko na końcu schodów widać było dom Kenny'ego! Gdziekolwiek się odwróciła, prześladował ją ten widok. 73

Było gorąco. Przebrała się w bawełniane szorty i zeszła do kuchni po winogrona. Odruchowo wyjrzała przez okno i zobaczyła zwiędłe krzaki pomidorów. A niech to! Zapomniała podlać grządki! Poszła do garażu, gdzie znalazła gumowy wąż. Przykręciła go do kurka w kuchni, a potem przeciągnęła przez wąski korytarzyk do ogrodu. Kiedy zaczęła podlewać ogród, usłyszała trzaśnięcie drzwiami werandy domu po drugiej stronie ulicy. To Kenny! Zbliżał się do Tess, która troskliwie pochylała się nad sadzonkami pomidorów. Gdy znalazł się w odległości kilku kroków, powiedział ze zdenerwowaniem: - Żeby sprawa była jasna! Nie miałem nic wspólnego z propozycją i jego wizytą w szpitalu. Nie chciałem jednak o tym mówić w obecności twojej matki. Tess przyjrzała mu się dokładnie: miał zmarszczone brwi i srogą minę. Zmienił ubranie; włożył biały golf i beżowe spodnie, a na nogi modne sportowe półbuty. Wyglądał, jakby właśnie wyszedł spod natrysku - włosy były jeszcze wilgotne. śpiewała w chórze?

RS

Tess, podlewając marchewkę, zapytała zaczepnie: - A więc nie chcesz, żebym - Tego nie powiedziałem. Chcę tylko, żebyś uwierzyła, że nie byłem w zmowie z pastorem.

- Wierzę! - oświadczyła, patrząc gdzieś w bok.

Słowa Tess wprawiły go w takie osłupienie, że nie wiedział, jak ma się teraz zachować. - Próby mamy we wtorki. Jeżeli zamierzasz z nami śpiewać, przyjdź do kościoła w przyszłym tygodniu na próbę. Zakręciła kurek, rzuciła gumowy wąż na trawnik i podeszła do Kenny'ego. Jego czarne oczy błyszczały, usta były kształtne, ale niepotrzebnie je zaciskał. Czy przybierając taką pozę chciał jej dać do zrozumienia, że nad nią dominuje? Podparłszy się pod boki nachyliła się do przodu. - Słuchaj uważnie! Lekceważysz mnie od chwili, kiedy zobaczyłeś mnie w domu mojej matki. Świetnie ukrywałeś swoje prawdziwe uczucia w szpitalu w obecności pastora, ale oboje wiemy, że każde nasze spotkanie wywołuje w tobie złość. A więc pytam po raz ostatni: chcesz, żebym śpiewała w chórze, czy nie? Wcale nie muszę się w to 74

angażować. I może nawet nie powinnam! To nie mój kościół i nie mój pastor. Zdobądź się wreszcie na odwagę i zajmij jednoznaczne stanowisko. Nie mam zamiaru stać wśród chórzystów tylko po to, żeby twój kościół mógł zebrać więcej pieniędzy niż zwykle. I przestań mnie ignorować! Nie zniosę tego dłużej! - Ty mówisz o ignorowaniu? Jakim prawem? - podniósł głos tak jak Tess. Przypomnij sobie rok 1976! - A więc o to chodzi! - Do diabła! Dobrze wiesz, że właśnie o to! - Masz na myśli mój stosunek do ciebie, kiedy uczęszczaliśmy razem do szkoły? - Byłaś okrutna! Kpiłaś z ludzkich uczuć! - Och! A co z moimi uczuciami? Dwa dni temu wszedłeś do domu Mary i potraktowałeś mnie tak, jakbym była kompletnym zerem. Śmiesz twierdzić, że to twoje proste słowo „witaj"!

RS

uczucia zostały zranione? Nie stać cię było nawet na zdawkową uprzejmość, na jedno - A ty byłaś wobec mnie uprzejma? Myślisz, że nie widziałem, jak ta banda gogusiów, z którymi się przyjaźniłaś, naigrawa się ze mnie? - Och, Kenny! Na miłość boską, nie bądź dziecinny! Przecież to było dziewiętnaście lat temu! Ludzie się zmieniają.

- O tak, zwłaszcza ty! Wjechałaś z hukiem do naszego cichego miasteczka tym swoim sportowym wozem wartym trzydzieści tysięcy dolarów... - Czterdzieści dwa tysiące! - ...z tą pretensjonalną tablicą rejestracyjną, ubrana w koszulkę z napisem BOSS. Proszę pani, doprawdy zaimponowała mi pani! - Nie przyjechałam tu po to, żeby robić na tobie wrażenie. Samochód jest mój; kupiłam go za uczciwie zarobione pieniądze. Dlaczego miałabym nim nie jeździć? A koszulkę dostałam na koncercie w Springsteen. Po co te kpiny? - O, przepraszam! To przecież ty drwiłaś ze mnie w żywe oczy... Tess odpowiedziała po chwili nieco spokojniej: - Kenny, jesteś bardzo pamiętliwy! - Nic na to nie poradzę, Tess - odparł również spokojniejszym tonem. 75

Po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu, jakby zapomniał, jak brzmi jej pseudonim artystyczny. - No zgoda, może nie byłam całkiem w porządku, ale czy musiałeś zawsze odstawać od wszystkich? Byłeś zarozumiałym pyszałkiem! - Patrzcie no! Zarozumiały? To ty miałaś bardzo wysokie mniemanie o sobie. - Mam ci przypomnieć, jak się czesałeś? A okulary nosiłeś na końcu nosa! O, powiedz przy okazji: czy zdarza się, że cieknie ci z niego krew? - Nie! Czy ty nadal sądzisz, że jesteś najlepszą piosenkarką w stanie Missouri? - Wiem, że jestem! - Czy ciągle jeszcze wysyłasz czułe anonimowe walentynki do facetów, którzy palili się do ciebie, aby potem móc patrzeć, jak cierpią katusze? - Nigdy ci nie posyłałam walentynek! - A ja nie szalałem za tobą. Nienawidziłem cię!

RS

- Nieprawda! Nie spuszczałeś ze mnie oka!

- Byłaś święcie przekonana, że wszyscy faceci w szkole nie spuszczają z ciebie oka. Prawdopodobnie byli zezowaci.

- Ależ ty jesteś dowcipny! Czy przypominasz sobie wyjazd autobusem na występy chóru? Byłeś przed maturą, a ja w szóstej klasie! Próbowałeś wtedy trzymać mnie za rękę. - Chodziło o zakład z moimi przyjaciółmi. Chciałem im udowodnić, że umiem uwodzić dziewczyny, udawać zakochanego. - Kenneth Kronek! Jesteś wstrętny! - Stanowimy dobraną parę: Kenneth Kronek i dziewczyna, która skradła mój podkoszulek, pomadką do warg narysowała na nim usta i przesłała w paczce pocztą pod domowym adresem. Kto pomógł ci wykraść podkoszulek z mojej szkolnej szafki? - Domyśl się! - Wpakowałaś mnie w ładną kabałę. Paczkę otworzyła moja matka! - Brawo, Lucille! - zawołała Tess, zwycięsko unosząc do góry ręce. - Bez wątpienia byłaś najgorzej zachowującą się uczennicą w całym gimnazjum. - Zaczekaj! A co z Cindy Gallamore? Częściej zasługiwała na nagany niż ja. 76

- Dlaczego? Może dlatego, że dostała główną rolę w szkolnym przedstawieniu, na którą ty miałaś wielką chrapkę? Widziałem, jaka byłaś wtedy wściekła. - Ona nigdy nie przestała ze mną konkurować. - A ja nigdy nie przestałem jej przyklaskiwać. - Czy twoja mała córeczka wie o wszystkich grzeszkach, jakie masz na sumieniu? - Nie. Za to zna wszystkie twoje sztuczki. Opowiedziałem jej o nich. - O! Czyżby? - Casey wie, że mi dokuczałaś i wyśmiewałaś się ze mnie. - A jednak Casey przepada za mną! - Nie przeczę. Ale przestańmy się już kłócić i wróćmy do sedna sprawy: czy myślisz, że dzięki swojemu nazwisku możesz pomóc kościołowi? Zechcesz to zrobić? - Jeżeli się zdecyduję, będziesz mnie nadal traktował jak powietrze czy staniesz się - Zastanowię się!

RS

odrobinkę milszy? - No, dobrze! - po krótkiej pauzie odpowiedziała Tess. Przez chwilę badawczo patrzyli na siebie: pierwsze lody zostały przełamane. Nagle uprzytomnili sobie, że się przekomarzają jak dzieci i że bardzo im się to podoba. - Wiesz co? - zaczęła Tess, lekko przechylając głowę. - Co?

- Jak na eks-fajtłapę umiesz się odcinać i masz na wszystko gotową odpowiedź. - To najmilsze słowa, jakie usłyszałem od ciebie od czasów, kiedy dokazywaliśmy w szkole. Zrobiło mi się lżej na sercu, bo w twoim głosie pojawiła się nutka sympatii. Wprawdzie nie uśmiechali się do siebie, ale widać było, że oboje mają na to ochotę. Poczuli się dobrze, zrozumiawszy, dokąd zaprowadziły ich wzajemne pretensje, które nareszcie zostały wyjaśnione. Zapomnieli o podlewaniu sadzonek. Stali patrząc sobie głęboko w oczy. Ten sielankowy niemal nastrój został gwałtownie zmącony. W drzwiach werandy domu po drugiej stronie ulicy zobaczyli Faith. - Kenny... jesteś tam? - zawołała. Kenny obejrzał się za siebie przez ramię, po czym znowu zwrócił oczy na Tess, która właśnie zabierała się za podlewanie rabarbaru. 77

- Lepiej będzie, jeśli już sobie pójdziesz. Twoja przyjaciółka czeka! - powiedziała ironicznie. Faith z wylewnością pomachała im ręką. Owa wylewność podyktowana była raczej widokiem supergwiazdy z Nashville niż ukochanego mężczyzny, dla którego była wszystkim, ale nie żoną. Tess, śledząc wzrokiem oddalającego się w kierunku domu Kenny'ego, zastanawiała się, jak wygląda Faith i czy tych dwoje od ośmiu lat naprawdę łączy romans.

ROZDZIAŁ 6 Faith czekała na Kenny'ego w otwartych drzwiach werandy. - Gdzie tak długo się podziewałeś? - zapytała z wyrzutem. wszedł do domu.

RS

- Rozmawiałem z Tess - odpowiedział i nie wyjmując rąk z kieszeni, pierwszy - Wydawało mi się, że jej nie lubisz.

- Nie lubię. Sądziła, że nasłałem na nią Giddingsa, który miał ją namówić do śpiewania z chórem. Chciałem to wyjaśnić.

- Aha! - Faith zamknęła za sobą drzwi. Coś ją najwyraźniej zaniepokoiło. Była roztargniona i jakby nieobecna. Pod wieloma względami Faith była kobietą przeciętną: nie wyróżniała się ani powierzchownością, ani osobowością. Wyglądała mdło, niczym projektantki strojów do katalogów dla emerytek, takich jakie kupowała matka Kenny'ego. Faith była nieco starsza od niego. Miała trzydzieści dziewięć lat i farbowała włosy, chociaż Kenny nie bardzo wiedział, po co to robi. Farba, której używała, była za słaba i jedynie pokrywała siwiejące ciemne włosy. Na jej miłej twarzy nie pokazały się jeszcze zmarszczki. Rzadko wybuchała złością, bo i nie było ku temu wielu powodów. Na ogół dobrze się rozumieli. Przeważnie nosiła garsonki lub spodnie - nigdy dżinsów ani szortów - i zawsze zachowywała się jak dama. Stanowiła doskonały wzór dla Casey, trzpiotki, którą czasami trudno było utemperować. 78

Tego wieczoru Faith miała na sobie jasnoseledynową skromną garsonkę, wykończoną przy szyi lamówką z paciorków, a w uszach współgrające z nią kolorem klipsy. W ciągu wielu lat znajomości z Faith Kenny nie zauważył, żeby nosiła wiszące kolczyki - nic takiego, co by było podobne do błyszczącego, srebrnego indiańskiego dziwactwa, które tak przypadło do gustu Tess McPhail. - Miałam nadzieję, że ją poznam! - rzekła Faith. - Tess? - zapytał zdziwiony. - Dlaczego? - No, wiesz... Ona jest sławna. Nigdy osobiście nie poznałam tak sławnej osoby. - Posłuchaj mnie, Faith. Nie polubiłabyś jej... Ręczę za to. Jest napuszona i pewna siebie. Myśli, że wszyscy powinni przed nią padać na kolana i odmawiać mantrę! - Ona? Córka takiej kobiety, jaką jest Mary? To nieprawdopodobne! - Właśnie taka jest. Nic a nic się nie zmieniła. Faith weszła do kuchni. - A jednak przyjechała do domu, aby opiekować się matką!

RS

Nie może być osobą bez serca. W kuchni na Kenny'ego czekała Casey. - Tato, dlaczego nie pozwalasz mi pójść do Mac? - zapytała z nie ukrywaną pretensją. - Sam przecież u niej byłeś!

- Nie chcę, żebyś tam chodziła i przeszkadzała!

- Nie przeszkadzam jej. Powiedziała o tym wyraźnie w szpitalu. - Nie będziesz tam chodzić.

- Będę! - Casey tupnęła nogą. - Powiedziałem: nie! - Ale my piszemy razem tekst nowej piosenki! - Ona pisze! Trzymaj się od tego z dala. - Rrrrr... mam ochotę wrzeszczeć! - Casey zachowywała się tak, jakby dostała ataku histerii. Wyrywała sobie włosy z głowy i krzyczała. - Po maturze natychmiast stąd się wyniosę. I wiesz dokąd pojadę? Prosto do Nashville! Wtedy już nie będziesz mógł mi zabraniać spotykania się z kimkolwiek zechcę. - Doskonale! Po skończeniu szkoły możesz jechać, gdzie ci się żywnie spodoba odparł spokojnie. - Dzisiaj jednak zostaniesz w domu! 79

Pocałowała go w policzek. - Tatusiu, niezły z ciebie oryginał - powiedziała trochę łagodniejszym tonem. - Tess tak samo mnie określiła. Będziecie się nieźle bawić moim kosztem, kiedy już znajdziesz się w Nashville... Pachniesz stajnią. Dlaczego się jeszcze nie wykąpałaś? - Rrrrr... - odwróciła się na pięcie i wbiegła po schodach. Minutę później szarpała struny gitary z całej siły i śpiewała pełnym głosem piosenkę, której Kenny jeszcze nie słyszał, ale nie słyszał też szumu wody spływającej do wanny. - Och, te nastolatki! - mruknął rozdrażniony. Faith położyła rękę na jego ramieniu. - Casey nieźle śpiewa. Musisz się wczuć w jej sytuację i zrozumieć rozterki, jakie ją nurtują. Tam, po drugiej stronie ulicy, mieszka gwiazda, która okazuje jej, jak się wydaje, duże zainteresowanie, a ty każesz Casey siedzieć w domu. Na jej miejscu też byłbyś sfrustrowany. Kenny, trafia jej się wyjątkowa okazja. Powinna ją wykorzystać.

RS

- Co za okazja? Myślisz, że Tess chciałaby mieć Casey przy sobie? - Nie cenisz tej kobiety. A to ma wpływ na twoje zachowanie wobec córki. - Czy twoim zdaniem dobrze bym postąpił, wyrażając zgodę na wyjazd Casey do Nashville?

- Może tak, a może nie. Zastanów się i zdobądź na bezstronność. Pójdę tymczasem na górę i spróbuję uspokoić Casey. - Faith poklepała Kenny'ego po ramieniu. - Czy mogę? - spytała, pukając do drzwi pokoju Casey. Gitara ucichła. - Nie zależy mi na tym! - warknęła Casey. Faith weszła do środka. Na podłodze leżał otwarty futerał i kowbojskie buty; każdy w innym kącie. Casey nadąsana siedziała na krześle przy biureczku, trzymając kciuk na strunie gitary. - Powiedziałam tacie, że jest oryginałem, ale tak naprawdę chciałam powiedzieć, że jest draniem! - Jak możesz? Zraniłabyś go do żywego. - Tak, wiem - nieśmiało przyznała Casey. - Naprawdę chcesz zostać piosenkarką? Taką jak Tess McPhail? Casey wpatrywała się w gitarę. 80

- Sądzisz, Faith, że zwariowałam? - Wprawdzie nie należę do znawców muzyki country, ale uważam, że jesteś całkiem dobra. - Ale tatuś ma na ten temat inne zdanie... Faith usiadła na brzegu łóżka, zakładając nogę na nogę. - Może twój tata obawia się, że nie uda ci się osiągnąć sukcesu. - To mnie nie przekonuje. Czym tak naprawdę się martwi? - ...że go opuścisz i ruszysz w daleki świat. Życie piosenkarki jest trudne. Żeby wdrapać się na szczyty, trzeba się wyrzec wielu rzeczy i postawić wszystko na jedną kartę. Wielu spośród muzyków zażywa narkotyki, a to rujnuje ich zdrowie. - Ale tata wie, czym dla mnie jest muzyka! - A ile ty znaczysz dla niego? Myślałaś o tym? - Wiem, że mnie kocha, ale przecież nie mogę tkwić tutaj do końca życia! Co ja

RS

pocznę ze sobą w takiej małej mieścinie?

- Kenny na pewno nie stanie na przeszkodzie twoim planom. Ma sporo własnych problemów, ponadto głowę mu zaprząta twoja matura. Zostało ci już bardzo niewiele czasu.

- Jesteście niesprawiedliwi dla Tess McPhail. Nie prowadzi wcale takiego życia, o jakim mówiłaś. Ciężko pracuje, przygotowując się do każdego występu. - Być może jestem w błędzie... Casey i Faith zawsze potrafiły się ze sobą porozumieć. Zrównoważony sposób bycia Faith stanowił przeciwwagę dla porywczej natury Casey. Faith jej nie krytykowała i nie próbowała wpływać na zmianę trybu życia. Ponieważ nie była żoną Kenny'ego, nie miała prawa postępować jak matka. Pozostawiając Casey pełną swobodę, pozyskała jej zaufanie. - Mogę cię o coś zapytać, Faith? - Oczywiście. - Czy wyjdziesz za tatusia, kiedy stąd wyjadę? - Nie byłam przygotowana na to pytanie - odparła, patrząc Casey w oczy. - Ale już tak długo ze sobą chodzicie. - Może zbyt długo! Cenimy sobie niezależność. Wystarczy, że się przyjaźnimy. 81

- Czy to znaczy, że się boisz? - Nie powiedziałabym, że się boję. Raczej że jestem rozsądna. - Czy dlatego nie chcesz taty za męża, że jesteś katoliczką? - Po części i z tego powodu... - Przecież ty i tatuś widujecie się codziennie! Co za różnica? - To trudno zrozumieć; twój tata i ja żyjemy tak, jak nam się podoba. Wierz mi, bardzo lubię wracać do swojego małego domku i swoich spraw. Nie poczuwam się do odpowiedzialności za nikogo, tylko wyłącznie za siebie. - Przypuszczam, że podjęcie decyzji utrudnia wam moja obecność. Poza tym czasem nie sposób ze mną wytrzymać. Jestem hałaśliwa, krnąbrna i w ogóle... Faith uśmiechnęła się serdecznie. - Opowiadasz głupstwa. - Czy tatuś prosił cię o rękę? - Casey dotarła wreszcie do sedna sprawy. - Nie prosił! - powiedziała z zażenowaniem Faith.

RS

- O! - W pokoju zapanowała cisza. Casey, przyglądając się Faith, zastanawiała się, co tak naprawdę łączy ją i jej ojca. Potem schowała gitarę do futerału i postawiła go w rogu przy półce z książkami.

Odpowiedź Faith, zaskakująco szczera, spowodowała, że ogarnęło ją przygnębienie. - Na mnie już pora. - Faith podniosła się z łóżka z westchnieniem. - Czy przeszło ci zdenerwowanie? - Właściwie nie! Faith podeszła do Casey i kładąc rękę na jej ramieniu powiedziała: - Co się tyczy twojego taty: jest bardzo dobrym człowiekiem. Casey skinęła głową. Patrzyła na dywan. - Wiesz, co proponuję? Wejdź do wanny, poleż sobie w wodzie i zapomnij, o czym rozmawiałyśmy. Potem wszystko zobaczysz w korzystniejszym świetle. Zjesz z nami kolację? To właśnie było to, co Casey ceniła u Faith. Rozumiała, że czasami człowiek musi być sam. - Posiedzę w pokoju. 82

- W porządku, ale nie siedź zbyt długo. Musisz jak najszybciej zażegnać zatarg z ojcem. Nie zwlekaj z tym! - Dziękuję ci, Faith! Faith i Kenny zjedli kolację sami - w kuchni, a nie w ogrodzie. Faith, jak zwykła to czynić, wyprasowała cztery koszule i podlała kwiaty na zewnątrz domu. Na liście zakupów dopisała „spray". Wyniosła śmieci. Kiedy się żegnała, było już ciemno. Kenny odprowadził ją do samochodu. Szli powoli w milczeniu przez ogród zasmuceni z powodu sprzeczki z Casey. Ziemia pachniała wiosną, trawa była wilgotna, słychać było świerszcze. Kenny otworzył drzwi. Zanim Faith usiadła za kierownicą, powiedziała z prośbą w głosie: - Pozwól jej robić to, co lubi najbardziej: śpiewać i grać. Przez chwilę milczał, a potem zapytał z wyrzutem: - Dlaczego nie chce pójść do college'u? Powinna wybrać taki kierunek studiów, na

RS

którym można budować przyszłość!

- W college'u czułaby się źle. Jestem przekonana, że szybko porzuciłaby uczelnię. Kenny patrzył w ziemię, opierając się o otwarte drzwi samochodu. - Czytałam niedawno wywiad z Henrym Mancinim. Powiedział, że jego ojciec nigdy nie dał mu satysfakcji i nie przyznał, że muzyka jest poważnym zajęciem. Nawet wtedy gdy Henry osiągnął światowy sukces i przyznano mu nagrodę Akademii Muzycznej. Nieustannie zamęczał go pytaniem, kiedy wreszcie znajdzie dla siebie odpowiednią pracę. Takie postępowanie według mnie nie jest właściwe. Kenny dalej patrzył w ziemię. - Muszę jechać! Dobranoc, kochanie - pocałowała go w policzek, a on tylko mruknął „mm", jakby nie zważając na pieszczotę. Faith zapaliła silnik, a Kenny zatrzasnął drzwi. Rzuciła jeszcze przez otwarte okno: - Jutro wieczorem jest brydż u Hollingsworthów. - Pamiętam! Kenny podążał wzrokiem za oddalającym się samochodem, ale myślami był gdzie indziej. Machinalnie podniósł rękę w pożegnalnym geście. 83

Kiedy Faith zniknęła za rogiem, Kenny, słuchając cykania świerszczy, zastanawiał się nad anegdotką o Henrym Mancinim. Faith celowo ją opowiedziała, dając mu w zawoalowany sposób łagodną reprymendę. Zdarzyło się to po raz pierwszy. Dobra, stara Faith. Co począłby bez niej? Zwłaszcza kiedy Casey zda maturę i wyjedzie w nieznane. Spojrzał na dom Mary. Światła na parterze były pogaszone, jedynie okno na pierwszym piętrze było rozświetlone. Zapomniał o Faith, a bliskość Tess - dzieliła go od niej zaledwie szerokość ulicy i trawnik - obudziła w nim tę samą gorącą tęsknotę, jakiej dał się porwać, gdy przed maturą szukał jej po korytarzach, gdzie przechadzała się z chłopakami w czasie przerw lekcyjnych. Teraz patrzył w jej okno i przypominał sobie rozmowę sprzed godziny. Dlaczego ciągle tak na niego działa? Jak jej się to udaje: po tylu latach? Wprawdzie dzisiejsze spotkanie z Tess w jej ogrodzie, gdzie podlewała warzywnik, zaczęło się od ostrej wymiany zdań, jednak pod koniec wyraźnie ze sobą flirtowali! Do diabła! Cholernie niezręczna sytuacja...

RS

Wiódł z Casey szczęśliwe, uregulowane życie. Miał własne przedsiębiorstwo przynoszące niemałe korzyści materialne, co pozwalało żyć dostatnio, miał krąg długoletnich przyjaciół i jedną wyjątkową osobę - oddaną mu Faith. Krótko mówiąc, prowadził spokojne życie w prowincjonalnym mieście. Przyjazd Tess do Wintergreen zmącił tę idyllę. Bez względu na to, co mówiła Faith, nie życzył sobie, aby jego córka wałęsała się z Tess McPhail! Casey najwyraźniej jest nią zauroczona i jako osoba bardzo wrażliwa, łatwo może dostać się pod jej wpływ. A co do niego samego: lepiej będzie, jeśli zacznie zachowywać się, jak przystało na poważnego mężczyznę, i okaże się facetem, na jakiego Faith zasługuje. Odnalazł Casey w kuchni; smarowała grzankę masłem orzechowym. Miała mokre włosy. Ubrana była w długą nocną koszulę z namalowanym na przodzie kotem Garfieldem. - Widzę, że się wykąpałaś - rzekł Kenny. - Mhm... - Jeszcze gniewasz się na mnie? - Mhm... Rozmawiałam z Faith o tobie. - Ja też rozmawiałem z Faith. 84

- O kim? Oblizała nóż i położyła go na stole. - Zjesz grzankę? Zrobiłam dwie. - Chętnie, wygląda apetycznie. - My się nigdy długo na siebie nie gniewamy, prawda? - Na szczęście kłótnie między nami rzadko się zdarzają. - Tatusiu, czy pozwolisz mi zatrzymać Rowdy? Będę na nim jeździć podczas weekendów. - Utrzymanie konia jest bardzo kosztowne. Jak często będziesz mogła tu wpadać? Z Nashville to kawał drogi, pięć godzin jazdy samochodem. - A może ty wybrałbyś się czasem do stadniny i pogalopował na nim? - Myślę, że to da się zrobić. Casey nagle przestała jeść. Kenny zobaczył, że córka posmutniała, zapewne na myśl

RS

o zmianach, jakie miały nadejść: o rozstaniu z ojcem, o życiu w obcym miejscu, z dala od domu, o rozłące z osobami i przedmiotami, które kochała. Przypomniał sobie Casey jako małą dziewczynkę. Przywołanie obrazu tego, co bezpowrotnie minęło, sprawiło, że udzielił mu się nastrój córki. Wyciągnął do niej ramiona, a Casey przytuliła się do piersi ojca, chowając głowę pod jego brodą.

- Och, tatusiu, jak trudno stawać się dorosłą.

- Zapewniam cię, że dla rodziców to też trudny okres. - Będzie mi ciebie brakowało! Kto się tobą zaopiekuje? - Faith! - A więc ożenisz się z nią? - Może... - To nie jest odpowiedź! - spojrzała na ojca, zapominając o swoich smutkach. - Czy ty nie chcesz ponownie się ożenić? - Jestem zadowolony z życia, jakie prowadzę. Przez chwilę uważnie patrzyła na Kenny'ego. - Tatusiu, możesz mi coś wyjaśnić? - Proszę, nie krępuj się. 85

- A nie będziesz wściekły? - wzięła do ust ostatni kęs grzanki. - Raczej trudno wyprowadzić mnie z równowagi. Dlaczego teraz... - No, dobrze. Czy ty sypiasz z Faith? Kenny osłupiał. - Co to za pytanie? - Po prostu zastanawiam się... to wszystko... ponieważ wy dwoje czujecie się razem tak dobrze... To tak wygląda, jakbyście byli małżeństwem od pięćdziesięciu lat! Kenny poczerwieniał. - Casey, jesteś nieznośna! - Zbywasz mnie byle czym - spojrzała na niego spode łba. - Każda kobieta idzie do łóżka ze swoim facetem wcześniej czy później. Możesz powiedzieć, jak to z wami jest. Nie obawiaj się, nie doznam szoku! Potem ja powiem, czy to już robiłam. Zgoda? - Casey!!! - Tato, nie dziw się tak. Już dawno wyrosłam z pieluch. żadnego chłopaka!

RS

- Z kim miałabyś to robić? Przecież nie chodzisz na randki i nie traktujesz poważnie - A jeśli zdecydowałam się na to z czystej ciekawości? Wszystkie dziewczyny mówią tylko o tym!

Kenny zmarszczył brwi. - Zrobiłaś to?

Wtem przyszła mu do głowy przerażająca myśl. Podniósł głos. - Casey, chyba nie jesteś w ciąży? Roześmiała się na całe gardło. - Och, tatusiu. Powinieneś się zobaczyć w lustrze! - Wydaje ci się, że to śmieszne? - Chciałam zobaczyć, jak zareagujesz. - Nie poddawaj mnie więcej takim próbom! Słyszysz? - Wróćmy do tematu: sypiasz z Faith? - Doskonale wiesz, że ona nigdy nie zostaje u nas na noc, a ja nie nocuję w jej domu. - Ależ tatusiu! Kochać się można wszędzie. Nie trzeba tego robić nocą pod kołdrą... 86

- Coś ci powiem, mądralo: to, co łączy mnie z Faith, nie jest twoją sprawą. Gdybym ją z tobą roztrząsał, dopuściłbym się... wiarołomstwa. - Wiarołomstwo... co za górnolotne słowo. Tatusiu, powinieneś pisać teksty do piosenek Mac!... - Czy znowu musimy o niej mówić? - O, zapomniałam! Nie lubisz jej, ponieważ kiedyś tam była dla ciebie niedobra. - Najbardziej irytuje mnie jej zarozumiałość! - Nic podobnego! Wcale nie jest zarozumiała. Trzeba umieć z nią rozmawiać, zwyczajnie, po ludzku, jak z dziewczyną, która wychowała się w sąsiednim domu. Nie można stale pamiętać, że jest gwiazdą! - Wcale nie jestem zainteresowany rozmowami z Tess. Im rzadziej będziemy się spotykali, tym lepiej! - Jak myślisz, czy ona zaśpiewa z naszym chórem?

RS

- Mam nadzieję, że nie! Jestem zły na pastora Giddingsa. Niczego mu nie sugerowałem. Nie chcę, żeby Tess łączyła moją osobę z tą sprawą. - Widziałam, jak surowo patrzyłeś na mnie w szpitalu. Uwierz, nie maczałam w tym palców. Ale przyznaj, że byłoby super, gdyby przyszła... Uśmiechając się sarkastycznie, Kenny burknął pod nosem: - Tak byłoby super. Wreszcie został sam. Casey pobiegła do swojego pokoju, aby pomarzyć w ciszy o możliwości zaśpiewania z Mac w kościelnym chórze. „Tak - pomyślał Kenny. - Tylko tego nam brakowało!" Kiedy następnego ranka Tess wyszła z domu, za wycieraczką samochodu zobaczyła kartkę wyrwaną z kołonotatnika, na której nagryzmolone było ołówkiem: „Mac, oto druga zwrotka. Myślę, że będzie dobra." Tess była zdumiona, że siedemnastoletnia dziewczyna potrafiła tak dobrze wczuć się w nastrój piosenki i napisała tekst lepszy od jej własnego. Jadąc do szpitala, zadzwoniła do swojego producenta: - Jack, słuchaj mnie uważnie! Zostaw w albumie miejsce na nową piosenkę, nad którą tutaj pracuję. Pomaga mi młoda dziewczyna - maturzystka. Mieszka po drugiej stronie ulicy. Nie dasz wiary, Jack. Tekst jest dobry. Ona ma talent. 87

- Maturzystka! Tess, czyś ty oszalała? - Nie, jestem pod wrażeniem! Ona umie pisać i ma doskonałe warunki głosowe. - Tess! - w głosie producenta słychać było powątpiewanie. - To zupełnie wyjątkowy przypadek! Ona jest bardzo inteligentna. Mam zamiar się nią zająć. Zobaczymy, czy da sobie radę. Jack, to tylko jedna wstawka! Gdyby z tego nie wyszła piosenka, o jakiej marzę, a jestem pewna, że się uda, wybierz coś innego z kasety demo! Jack westchnął. Było to westchnienie mężczyzny, który wiedział, że przegrał: - Jaki jest tytuł piosenki? - „Dziewczyna z prowincji". - Czy to ballada? - Tak! Dopracowuję jeszcze tekst. Jeżeli następne zwrotki będą tak dobre jak pierwsze dwie, ostatnia nie sprawi mi żadnego kłopotu.

RS

- Poślesz mi brudnopis?

- Oczywiście, z akompaniamentem na fortepian.

- W porządku, Mac! Ty jesteś gwiazdą, ty najlepiej wiesz! - Jack! Błagam cię po raz setny: nie mów tak, jakby moją wyłączną zasługą było to, że płyty, które wydajesz, stają się przebojami! Jesteś niezastąpiony! Usłyszała śmiech, a potem pytanie: - Jak się czuje twoja matka? Stan zdrowia Mary powoli się polepszał. Trzeciego dnia usunięto kateter. Gdy Tess weszła do pokoju, terapeutka Virginia pomagała Mary wykonywać ćwiczenia pobudzające krążenie. Mary leżała w łóżku, podnosiła nogi, zginała je w kolanach, napinała mięśnie ud. Kiedy jednak kazano jej za pomocą ręcznika unieść prawą nogę, okazało się, że sprawia jej to niemałą trudność. W jakiś czas potem przyszedł pielęgniarz: Mary dzisiaj rozpoczynała naukę chodzenia. Virginia tłumaczyła, jak korzystać ze specjalnego podnośnika, co też było bardzo skomplikowane. Ostrzegła, że nie należy nachylać biodra za bardzo do przodu. - Wiem, wiem - mówiła Mary - przecież robiłam to dwa lata temu. - Najpierw musi się pani podnieść - bez pośpiechu. O, tak. Proszę oprzeć się o brzeg materaca, ale nie przerzucać ciężaru ciała na nogi! 88

Kiedy Mary nieco się wyprostowała, dostała zawrotów głowy. Zamknęła oczy i kurczowo chwyciła się ramion, które ją wspierały. - Proszę się nie denerwować. Nic złego się nie dzieje. - Virginia odczekała parę minut. - Już dobrze? Mary skinęła głową, nie otwierając oczu. Virginia pouczyła teraz Tess. - Pani rola będzie polegała na podtrzymywaniu matki na duchu i przypominaniu jej o kolejności ćwiczeń. Wszystkie trzeba wykonywać ostrożnie i systematycznie. No, Mary! Dzisiaj jeszcze pomogę pani przy wstawaniu, ale w domu musi się pani opierać o łóżko obiema rękami. Nie wolno wychylać się z balkonika; grozi to upadkiem. Mary przytaknęła skinieniem głowy. Kiedy posadzono ją na brzegu łóżka, zachwiała się.

RS

- Czy ma pani nudności?

- Nie... już dobrze - odrzekła z trudem.

- Jeśli wystąpią nudności, proszę mi o nich powiedzieć. Mary ponownie skinęła głową i głęboko zaczerpnęła powietrza.

- Rozumiem pani zniecierpliwienie, ale nie mogę niczego zaniedbać. A więc: wszystkie cztery kółka balkoniku powinny opierać się na podłodze, zanim pani zrobi pierwszy krok. Najpierw rusza balkonik, potem chora noga, a następnie zdrowa. Czy jest pani gotowa? Mary otworzyła oczy. Tess była najgorszą pielęgniarką, jaką sobie można wyobrazić. Powolne poruszanie się do przodu obok Mary, gdy ta stawiała pierwsze kroki, doprowadzało ją do szału. Przyłapała się na tym, że obrzuca matkę wzrokiem od stóp do głów, zatrzymując się na jej spoconym czole i spływających łzach, których nie mogła powstrzymać. Jej nogi, w grubych elastycznych pończochach, przypominały kłody. Wszystko dookoła było takie obce... Tess nie wiedziała, jak znaleźć się w tym otoczeniu: umiała bawić liczne audytorium słuchaczy, a nie potrafiła zająć się cierpiącą matką. 89

- Mamo, świetnie sobie radzisz. - Mówiąc tak, zachęcała Mary do większego wysiłku. - Prawda, jak dobrze jej to wychodzi? - zwróciła się do Virginii. - Doskonale! Powoli, Mary, nie ma się co spieszyć. Tess w duchu powtarzała: „powoli, Mary, powoli, Mary". Nagle zapragnęła znaleźć się gdziekolwiek indziej, byle nie w szpitalu! - Proszę się opierać o balkonik z całej siły! Nie patrzeć na nogi! Podnieść głowę instruowała Mary Virginia. Każdy krok był dla Mary bolesnym powtórzeniem tego, co wycierpiała po pierwszej operacji. Tess podziwiała matkę za odwagę i determinację, z jaką zdecydowała się przejść przez to wszystko po raz drugi. Zrobiło jej się przykro, że była taka małoduszna i nie zdobyła się wobec Mary na wyrozumiałość. Mary położono do łóżka; trudno powiedzieć, kto był bardziej wyczerpany - chora

RS

czy jej córka. Tess włożyła poduszkę pod kolana Mary, przykryła ją, a ręcznik powiesiła przy umywalce. Zastanawiała się teraz, w jaki sposób chociaż trochę rozweselić matkę. Nagle sobie przypomniała.

- O, mamo! Przyniosłam pocztę - zawołała, szukając w torbie kopert. Mary leżała z zamkniętymi oczyma i ciężko oddychała. - Później... - wyszeptała.

Tess poczuła się nieswojo; wyskoczyła ze swoją propozycją w najmniej odpowiedniej chwili. Tak na pewno nie zachowałyby się jej siostry. Otarła pot z czoła Mary i pocałowała ją. - Zgoda. Można to zrobić później. Najpierw odpocznij! Nie otwierając oczu, Mary lekko skinęła głową. Około południa przyszła Renee z córką Rachel. Obie były takie nieskrępowane: wiedziały, co zrobić i co powiedzieć. - Mamo, jak się czujesz? Czy dzisiaj już chodziłaś? - zapytała Renee. Serdecznie uściskała Mary. - Tak, zrobiłam kilka kroków. 90

- Wiem, że to musiało być bardzo wyczerpujące, ale zobaczysz: jutro będzie lepiej, a pojutrze jeszcze lepiej! Spójrz, kogo przyprowadziłam. Do łóżka podeszła Rachel. - Cześć, babciu! - Kochanie! - Mary lekko się uśmiechnęła. - Mama i ja upiekłyśmy czekoladowe ciastka. Takie jakie lubisz, posypane cukrem. - Gdzie je masz? - Mary niespodziewanie ożywiła się i próbowała podnieść na łóżku. W czasie gdy Renee otwierała pudełko, Rachel witała się z ciotką. - Cześć, ciociu Tess - powiedziała trochę speszona. - Witaj, Rachel! - Objęły się niezręcznie - zaledwie się znały. - Jak tam przygotowania do ślubu? na uroczystości.

RS

- Wszystko gra! Potrzebujemy tylko pięknej pogody. Bardzo się cieszę, że będziesz - Och, Tess! Zerknij na ciasteczka - zawołała Mary, poruszona wizytą Renee i wnuczki oraz widokiem słodyczy. - Musisz ich skosztować! - Nie! Dziękuję, mamo!

- Czy może ci zaszkodzić kilka małych ciasteczek? - Mary patrzyła na pudełko. - Przecież Tess nie jada słodyczy - przypomniała Mary Renee. Mary przestała nalegać. Im dłużej Tess była w domu, tym częściej przyznawała córkom rację. Jej więź z rodziną rozluźniła się: nie pamiętała, że matka przepada za gorzką czekoladą i że lubi ciasteczka posypane cukrem. Prawie nie znała Rachel i nie wiedziała, o czym z nią rozmawiać. Po zdawkowym przywitaniu obie zamilkły, podczas gdy Renee i Rachel miały Mary tyle do powiedzenia. Niedługo po przyjściu Renee i Rachel, ku zaskoczeniu wszystkich, zjawiła się Faith Oxbury, ubrana w pastelową suknię, ze skromną biżuterią w uszach i na szyi. Niosła duży bukiet irysów. - Czy tutaj leży ktoś z nowym biodrem? - zapytała wesoło, stając w drzwiach pokoju. - Faith! Witaj! 91

Tess z uwagą przyglądała się kobiecie, która wieczorami parkowała samochód przed domem po przeciwnej stronie ulicy. - Mary, kochanie, jak się miewasz? Pielęgniarki mówiły mi, że zrobiłaś dzisiaj kilka kroków. To duży wyczyn! Masz prawo być z siebie zadowolona. - Faith podała Mary kwiaty, po czym wzięła ją za obie ręce i patrzyła z czułością na starszą panią. - Codziennie myślę o tobie! - Miło mi to słyszeć. - Kenny życzy ci zdrowia i przesyła całusy. Kwiaty są z jego ogrodu. Zerwałam je dla ciebie! - Są piękne! Dziękuję! - A tutaj jest coś od Casey. Obiecała, że przyjdzie wieczorem po kolacji. Sama to napisała! Faith wyjęła z torebki kartkę.

RS

Są chwile pełne uczuć gorących Dusz rozpalonych i serc tęskniących Po nich zostaje radość i szczęście A ty dla domu zachowaj serce... Wszyscy wyrażali uznanie i podawali sobie kartkę z rąk do rąk, aż doszła do Tess. Zauważyła dopisek na dole: „Szpitale są najprzyjemniejsze, kiedy je opuszczamy. Cieszę się, że niedługo wrócisz! Brak mi ciebie! Całuję! Casey". - Mary, nie poznałam jeszcze osobiście twojej najmłodszej córki - powiedziała Faith, widząc, że Tess przestała czytać. Podeszła do niej, wzięła za obie ręce jak przed minutą Mary i przedstawiła się. - Faith Oxbury. Tess odwzajemniła uścisk. - Hej, Faith. Jestem Tess. - Wyglądasz tak pięknie jak na zdjęciach. Faith była rzadkim przykładem osoby łączącej w sobie otwartość i naturalność, która tak bardzo odpowiadała Tess. Stwierdziła w duchu, że jest to kobieta niewątpliwie uczciwa. - Dziękuję! 92

- Jesteś również bardzo miła. - Tess usłyszawszy następny niewyszukany komplement ciepło się uśmiechnęła. - Jeszcze raz dzięki! - Casey jest tobą zachwycona! Od chwili kiedy przyjechałaś do domu, nie słyszymy nic poza „Mac, Mac, Mac". Rozbudziłaś w niej entuzjazm! - Nie mam pojęcia, jak to się stało. Nie zrobiłam nic specjalnego. - Doceniłaś jej zdolności, a to bardzo dużo. Myślę, że zyskałaś w niej wierną wielbicielkę. - A więc powiedziała, że razem piszemy tekst do piosenki? - Żeby tylko powiedziała! Całymi godzinami śpiewa i gra na gitarze. - Nie wiedziałam, że zna ten instrument. - Zaczęła grać, gdy skończyła dziesięć lat. Palce wtedy miała duże i dostatecznie silne.

RS

- Chętnie posłuchałabym jej gry!

To było zdanie, które Tess bardzo rzadko wypowiadała, lecz dzisiaj chciała być szczera. Różni młodzi ludzie, często szalenie utalentowani, próbowali dostać się do niej i prosili o przesłuchanie. Tess na ogół nie wyrażała zgody. Ale Casey? To był przecież wyjątkowy przypadek!

- Casey przybiegnie do ciebie na każde zawołanie. Jej ojciec obawia się, że ona niepokoi cię zbyt częstymi odwiedzinami. - Niepotrzebnie się kłopocze. Proszę, powiedz Casey przy okazji, aby przyniosła tekst drugiej zwrotki. - Drugiej zwrotki? - Zorientuje się, o co chodzi. - Powiem jej! - przyrzekła Faith z uśmiechem wyrażającym aprobatę. Faith Oxbury spodobała się Tess. Nie było w niej niczego, czego nie można by polubić. Była szczera, bezpośrednia, przyjacielsko usposobiona wobec Mary i z całą pewnością wywierała na Casey bardzo korzystny wpływ.

93

Jedno tylko zaniepokoiło Tess: uświadomiła sobie, iż zaczyna oceniać Faith nie według dopiero co odkrytych w niej zalet, lecz patrzy na nią jak na długoletnią kochankę Kenny'ego Kroneka.

ROZDZIAŁ 7 Tego wieczoru Kenny i Faith byli sami w domu. Jak co tydzień przygotowywali się do wyjścia na brydża. Casey pick-upem pojechała do Poplar Bluff odwiedzić Mary w szpitalu. Faith uprzątnęła resztki kanapek, które jedli na wczesną kolację. Zamknęła zmywarkę do naczyń, powiesiła ręcznik pod zlewozmywakiem, umyła ręce. Z flakonu stojącego na parapecie okna kuchennego wycisnęła na dłonie kilka kropel gęstego balsamu. Wcierając go minęła bawialnię i weszła do jedynej sypialni na parterze, w której

RS

przebierała się, kiedy odwiedzała Kenny'ego. To był pokój rodziców, którego po ich śmierci Kenny nie chciał używać. - Zawsze będę pamiętał - mawiał - że tam mieszkali. Ja czuję się dobrze na piętrze.

Matka Kenny'ego była już wdową, kiedy jego żona, Stefania, oświadczyła któregoś dnia, że znudziło jej się małżeństwo. Zostawiła Kenny'ego z Casey i wyjechała do Paryża, który zawsze chciała zobaczyć. Nie wiedziała jeszcze wtedy, gdzie ostatecznie się zatrzyma. Pewna była tylko jednego: że w gnuśnej atmosferze Wintergreen, w którym nic się nie dzieje i brakuje rozrywek, udusi się. Zrozpaczony Kenny wrócił z siedmioletnią córeczką do rodzinnego domu do matki, która całym sercem zajęła się nim i dzieckiem. Kiedy po wielu latach wspólnego zamieszkiwania doznała paraliżu lewej ręki, Kenny i Casey zaopiekowali się nią. Trwało to nieprzerwanie do dnia jej śmierci. Stanowili wyjątkowo kochającą się i zgodną rodzinę. Dom, jak i pozostałe w okolicy, w zasadzie się nie zmienił. Kenny spędził w nim całe dotychczasowe życie i lubił go takim, jaki był, mimo że znajdowała się w nim tylko jedna łazienka, i to na parterze obok pokoju rodziców. Łazienka była bardzo przestronna, zdobiły ją tapety w żółte kwiaty. Miała duże okno, sięgające prawie do ziemi, co zdaniem Faith było zupełnie niezgodne z zasadami 94

sztuki budowlanej. Jednakże okno wychodziło na ogród ze starą rozłożystą gruszą, a poza tym na zewnątrz miało białe okiennice, można więc było korzystać z pomieszczenia bez najmniejszego skrępowania. W rogu stała antyczna umywalka wbudowana w małą szafkę, w której Lucille - matka Kenny'ego - trzymała ręczniki. Dwa takie ręczniki, wyszywane przez Lucille, były stałym elementem wystroju łazienki. Faith dwa razy do roku, kiedy zauważyła, że są zakurzone, prała je, prasowała i zawieszała nad umywalką. Kenny zszedł z piętra i stanął w drzwiach łazienki. Patrzył, jak Faith wyciera twarz, spoglądając w lustro. Miała na sobie beżowe spodnie, beżowe pantofle na niskim obcasie i białą bluzkę ze sztucznego tworzywa, ozdobioną perłowymi guziczkami i plisami. - Mam nadzieję, że dzisiaj moją partnerką nie będzie Midge Randolph. Ona zawsze się kłóci! Kenny myślał o czymś zupełnie innym. - Miałem ciekawą rozmowę z Casey po tym, jak pojechałaś do siebie.

RS

- Na jaki temat? - Wzięła puderniczkę ze szklanej półeczki. - Dotknęliśmy wielu tematów, głównie jednak rozmawialiśmy o tobie i o mnie. Faith pudrowała twarz.

- O nas? O tobie i o mnie?

- Casey interesowało, czy zamierzamy się pobrać! Faith nakładała teraz puszkiem róż na policzki. Robiła to bardzo starannie. - Ja także rozmawiałam z Casey - odparła po chwili. - Czy my się pobierzemy? - zapytał spokojnym tonem. - Nie wiem, Kenny. A powinniśmy? - Dawno nie poruszaliśmy tej kwestii. - Myślałam, że od niej uciekasz... - No... - Zawiesił głos. Odłożyła róż na półeczkę i powtórzyła tym samym tonem: - No... - Casey uważa, że zrobilibyśmy bardzo dobrze.

95

- Mm... - Faith malowała usta. - Casey martwi się o ciebie - powiedziała. Chciałaby mieć pewność, że nie będziesz sam, kiedy wyjedzie do Nashville, że jesteś związany z kimś na stałe! - Mówiłem jej, jak to sobie ułożyliśmy. Ty na szczęście nigdzie się nie wybierasz! W lustrze zobaczył jej uśmiechniętą twarz. - Oczywiście! A gdzie miałabym się podziać po tych wszystkich latach? - Faith poprawiła włosy, schowała puderniczkę, pomadkę i róż do małej kosmetyczki. - W Kościele katolickim nie powiał dotąd ożywczy wiatr, a wiem, jak wiele znaczy dla ciebie sakrament komunii. - Tak, to prawda. Ja... Ja jestem zadowolona. Niech wszystko zostanie po staremu. - Mnie też jest dobrze tak, jak jest. - Kenny oparty o ścianę patrzył na Faith poprawiającą bluzkę. - O co chodziło? - ...czy ze mną sypiasz.

RS

- Wczoraj wieczorem Casey zapytała mnie o coś jeszcze.

Faith gwałtownie odwróciła się od lustra. Starała się nie wybuchnąć śmiechem. - Na Boga! Co jej powiedziałeś?

- Powiedziałem: „Od czasu do czasu". - Nie wierzę!

- Byłem stanowczy. Uciąłem dyskusję. Ale przecież nie zachowałem się jak podły kłamca. - Kenny! - upomniała go, rumieniąc się jak młoda dziewczyna. Zbliżył się do niej, opasał ramionami biodra, a ona zarzuciła mu ręce na szyję. - Tak dawno nie kochaliśmy się... Jesteśmy sami w domu. - A mój makijaż? - Mamy dwadzieścia minut do wyjazdu do Laurie i Johna. Spojrzała na zegarek i poprawiła go: - Piętnaście... ale... no, dobrze!

96

Poszli na piętro do sypialni Kenny'ego. Faith rozebrała się, poukładała wszystkie części garderoby na krześle. Kenny zdjął spodnie i spodenki. Rzucając je na podłogę, zawołał przymilnie: - Faith, chodź do łóżka... Posłusznie położyła się obok niego. Koszula, którą miał na sobie, nieco przeszkadzała, więc rozpięła ją i rozchyliła. Kenny zapamiętał się w pieszczotach. - Kenny! Nie mamy czasu! - szepnęła Faith. Przestał całować jej piersi, i gdy sam wszedł na szczyty rozkoszy, mruknął z zadowolenia. To były jedyne słowa, jakie padły, kiedy się kochali. Jednakże w chwilę później uśmiechali się do siebie. Kenny pocałował Faith w usta - po raz pierwszy tego dnia. - Musimy się spieszyć, kochanie. Laurie lubi punktualnie rozpoczynać brydża. wybierała się do pracy.

RS

Gdy opuszczali dom. Faith wyglądała tak świeżo i schludnie, jakby dopiero Tego dnia Tess jadła kolację o dziewiątej wieczorem. Złożyła się na nią grzanka dietetycznego chleba z plasterkiem pomidora i kozim serem. Siedziała przy kuchennym stole, boso, w baseballowej czapce na głowie, ubrana w bardzo szeroką białą koszulę. Przeglądała katalog firmy „Penney" przysłany dla Mary ranną pocztą. Radio stojące na lodówce nastawione było na stację KKLR w Bluff Poplar: Trisha Yearwood śpiewał piosenkę „Myślę o tobie". Casey zaparkowała samochód przed domem Kenny'ego. Idąc w kierunku werandy, zawołała: - Tato, jesteś tam? - Nie usłyszawszy odpowiedzi zawróciła i spojrzała na drugą stronę ulicy. Był ciepły, wiosenny wieczór, w trawie dokazywały świerszcze, a upajający zapach drzew owocowych obsypanych kwieciem przesycał powietrze. Casey zobaczyła oświetlone kuchenne okno i otwarte drzwi, które jakby zapraszały do wnętrza. Gdy wchodziła po schodach do domu Mary, usłyszała muzykę płynącą z radia. Zaglądnęła do kuchni i zobaczyła trzy puste krzesła przy stole. Na widok Tess krzyknęła uradowana: - To ja, Casey! Byłam u twojej mamy. Kiedy parkowałam samochód, zauważyłam zapalone światło. I... 97

- Jak mama się czuje? Jest jakaś poprawa? - Pomogli jej przy mnie wstać z łóżka. Trochę chodziła, ale bardzo ją boli operowane biodro. - Mary jest dzielna. Poradzi sobie. Siadaj! Masz ochotę na chleb dietetyczny? - Co to jest chleb dietetyczny? - To specjalny chleb - bez tłuszczu. Weź pomidora, kozi ser i trochę świeżej bazylii. Masz gotowy obiad. Proszę, częstuj się. Casey ugryzła kawałek grzanki. - A to co? Ta biała masa! - Właśnie kozi ser. Casey skrzywiła się z niesmakiem. - Nigdy nie jadłaś koziego sera? - Tess sięgnęła po drugi kawałek. - Bardzo go lubię.

RS

- Fee!!! - powiedziała Casey. - Cuchnie jak cała zagroda. - Mm, świat jest ogromny. Jest w nim wiele nowych rzeczy, które warto poznać i pokosztować.

- A pewnie! - Casey starała się zwalczyć niechęć do tego nie zachęcająco pachnącego produktu. Ostatecznie jeżeli słynna Tess McPhail może jeść kozi ser, ona, Casey, pójdzie w jej ślady... Świeża bazylia miała doskonały smak i Casey ani się obejrzała, jak zjadła pierwszą grzankę. - To wcale nie jest takie złe. Czy mogę wziąć jeszcze jedną? - Nie krępuj się. - Tess włożyła do mikrofalówki parę kawałków chleba. Gdy grzanki się rumieniły, postawiła na stole coca-colę. - Twoja druga zwrotka jest dobra - powiedziała z uznaniem. - Wykorzystam ją. - Żartujesz! - zawołała zdumiona Casey. - Podoba mi się. Jutro jest sobota, więc może mogłabyś wpaść do mnie. Popracowałybyśmy nad nią razem. - Naprawdę? - Po opublikowaniu piosenki będziesz występowała jako współautorka. - Och, Mac! Mówisz poważnie? 98

- Rozmawiałam z moim producentem. Prosiłam, aby w albumie zostawił miejsce na nowy utwór. Musimy go skończyć jak najprędzej! Casey opanował szał radości. Podniosła ręce do góry i zakręciła się w kółko jak baletnica. - Super! Tata nie uwierzy! Nikt nie uwierzy! Ja sama nie mogę uwierzyć, że chcesz to dla mnie zrobić. - Ty będziesz to robić! - Wobec tego wcześnie rano pojadę do stadniny zająć się moim koniem, a potem przyjadę do ciebie. - Doskonale. Ale teraz jedzmy. Grzanki gotowe! A więc uczcijmy powstanie nowego klubu: klubu współpracujących tekściarzy! - Poznałam dzisiaj Faith - powiedziała Tess, kończąc ostatnią grzankę. - To miła pani.

RS

- Tak! Faith i ja rozumiemy się tak, jak Ricky Skaggs ze swoją gitarą. Znasz go? - Jasne! Kilka lat temu występowaliśmy razem na jakiejś dobroczynnej imprezie. - A Alan Jackson? Jego też znasz?

- Oczywiście! Czy słyszałaś o Freer w Teksasie? - Nie.

- Rokrocznie odbywa się tam impreza Rattlesnake Roundup. Wszystko wskazuje na to, że w tym roku Alan Jackson i ja weźmiemy w niej udział. Podczas kolacji Tess opowiadała Casey o różnych przygodach, jakie ją spotkały, gdy dawała koncerty ze znanymi artystami. Z radia płynęła melodia starej ballady, wykonywanej przez Travisa Tritta i Mary Stuart, „Whiskey już nie działa". Zaczęły wtórować duetowi. Brzmiało to jak śpiew rozweselonych kowbojów w saloonie. Tak zastał je Kenny. Wrócił do domu tuż po dziesiątej. Wstawił wóz do garażu i zamknął drzwi. Z przeciwnej strony ulicy dochodziła muzyka. Od razu poznał głos córki; Casey śpiewała na całe gardło. Znowu jest u niej! - westchnął niezadowolony. W kuchni Mary paliło się światło. Kenny podszedł tam, stanął przy schodach i słuchał: wydawało mu się, że ogłuchnie od tego ryku. Zajrzał do kuchni przez uchylone 99

lekko drzwi. Zobaczył Casey ubraną w dżinsy i kowbojskie buty, wybijającą takt prawym obcasem o drewnianą podłogę, a ręką o plecy Tess: o ile mógł stwierdzić, miała na sobie tylko bardzo obszerną trykotową koszulkę. Puszkami po coca-coli waliły w kuchenny stół z taką siłą, że doniczka Mary zsunęła się na sam brzeg. Piosenka skończyła się; zaczęły klaskać, jakby były na parkiecie, a dyskdżokej zarządził przerwę w tańcach. - Dziewczyno, ty i ja dobrałyśmy się pod każdym względem - powiedziała rozpromieniona Tess. Usłyszały delikatne pukanie. - Czy to prywatka, czy też każdy może się przyłączyć? Tess podeszła do drzwi, a Casey krzyknęła zdziwiona: - Tato! Co ty tu robisz? - Wasz śpiew dobiega aż do naszego ogrodu.

RS

Tess, będąc w niezwykle dobrym nastroju, wylewnie zapraszała: - Kenny, wejdź! Jemy kozi ser i nadwerężamy struny głosowe. - Otworzył szeroko drzwi i spojrzał na nie spod oka. Tess miała poplamioną pomidorem koszulkę, a na stole piętrzyły się brudne talerze, co świadczyło o tym, że Casey bawi w domu Mary od dłuższego czasu. - Bardzo tutaj głośno. Kto je kozi ser?

- Ja - dumnie odparła Casey. - Żebyś wiedział, jaki smaczny! - Siadaj! - zachęcała sąsiada ciągle rozbawiona Tess. Kenny zajął miejsce naprzeciwko niej. Przypomniał sobie, że nakazał Casey trzymać się z dala od piosenkarki, i jako poważny ojciec, a za takiego się uważał, powinien być konsekwentny i przywołać córkę do porządku. Jednakże w tej chwili wcale o tym nie myślał: sam miał ochotę zostać. - Tato, wyobraź sobie. Mac powiedziała, że tekst piosenki, którego próbkę jej podesłałam, jest dobry. Nagra ją do najnowszego albumu. Mówi, że będę tam figurować jako współautorka. Prawda, Mac? Tess odpowiedziała skinieniem głowy. Kenny popatrzył na córkę, a potem na Tess. - Jeżeli oczywiście nie masz nic przeciwko temu - odrzekła. 100

- Czy mój sprzeciw zaważyłby na decyzji Casey? - Prawdopodobnie nie! - Tess podniosła się z krzesła i włożyła do mikrofalówki następne grzanki. Przed Kennym postawiła puszkę coca-coli. Powiedział „dziękuję", patrząc na nią ukradkiem. Była boso, a bardzo luźna koszulka opadająca do kolan uwydatniała jej piersi - małe i jędrne. Nagle plama na koszulce zawstydziła Tess wywołało to uśmiech na twarzy Kenny'ego. Starał się jednak ukryć rozbawienie i nachylił się nad puszką coca-coli. Od dawna nie widział kobiety tak swobodnie ubranej, a raczej rozebranej. Nie miał pojęcia, w czym sypia Faith, ponieważ nie spędził z nią dotąd ani jednej nocy. Nie zauważył też, aby Faith zakładała na głowę baseballową czapkę z napisem Wailed. Tess zdjęła z uszu dyndające indiańskie kolczyki z turkusami, których Kenny nie znosił; wyglądała bez nich o wiele lepiej. Właściwie Tess tego wieczoru wyglądała nad wyraz czarująco! Kozi ser okazał się smaczny, chociaż grzanki były zbyt mocno przyrumienione. Casey.

RS

Tess znowu usiadła naprzeciw Kenny'ego. Z trudem koncentrował się na tym, co mówiła - Jutro Mac i ja będziemy dopracowywały tekst nowej piosenki. Zgadzasz się, tato? - Chyba nie mam wyboru! - rzekł krótko.

- Mac, czy możemy się spotkać w południe?

Tess, widząc, że dziewczyny nie opuszcza entuzjazm, uśmiechnęła się. - Dobrze! To odpowiednia pora. Wcześniej odwiedzę mamę. - O Boże, jestem taka zdenerwowana. Tato! Czyż ona nie jest wspaniała? A teraz pędzę się wykąpać. Wybiegła z kuchni, zostawiając Tess i Kenny'ego prowadzących lekką rozmowę. - Dziękuję za to, co robisz dla Casey! Tess machnęła ręką, jakby to była drobnostka. - Wiesz co, Kenny? Zaśpiewam z waszym kościelnym chórem. Zgadzasz się? - Nie mam nic przeciwko temu - spokojnie odpowiedział, ukrywając zdziwienie. Popijał coca-colę i sponad puszki tęsknie przyglądał się Tess. Udawała spokój: była przyzwyczajona, że patrzono na nią pożądliwym wzrokiem, ale tym razem było to coś zupełnie innego. Wróciły wspomnienia z czasów szkolnych, ożyły stare sentymenty. 101

Siedzieli sami na wprost siebie: ona piękna, niekompletnie ubrana, supergwiazda i on, mężczyzna, który za nią szalał, kiedy był dorastającym młodzieńcem. - Próba jest we wtorek, tak? - O siódmej wieczorem. Czy chciałabyś zaśpiewać solo? - To zależy od ciebie. Nie chcę twojemu chórowi odbierać oklasków. - Mój chór nie jest aż tak dobry. Jeśli myślisz o partii solowej, poszukam czegoś odpowiedniego. - Zadecyduj sam. W radio nadawano reklamę. Kenny przez kilka sekund wpatrywał się w Tess z wielką uwagą. - A więc dzisiaj poznałaś Faith - rzekł wreszcie. - Zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. - To samo ona powiedziała o tobie.

RS

- Nie wierz jej! - uśmiechnęła się.

Chociaż usiłował zachować poważną minę, jego usta także rozjaśnił uśmiech. Upłynęło kilka sekund. Oboje zastanawiali się w duchu, czy między nimi zawsze będzie istnieć wyczuwalne napięcie; teraz wszakże było im ze sobą dobrze. Wiedzieli, że nieprędko dojdą do porozumienia, ale ciągłe utarczki dodawały pikanterii ich spotkaniom i zmuszały do myślenia o sobie, kiedy się na dłużej rozstawali. Tess wzięła do ręki katalog „Penney" i udając, że go przegląda, zapytała: - A co z wami? Jesteście może zaręczeni? - Nie. Jesteśmy przyjaciółmi. - Och, przyjaciółmi... - Skinęła głową i dodała: - Od ośmiu lat? Casey mówiła mi o tym. - Czy uważasz, że to nienormalne? - Mama wspominała o Faith w swoich listach. - Faith uwielbia twoją matkę. - Osiem lat to długo - Tess wróciła do wątku rozmowy, który najbardziej ją interesował. - Długo na co? 102

- Na wszystko! - W małych miastach łatwiej zawiązują się trwałe przyjaźnie. Powinnaś o tym wiedzieć. - A co się stało z matką Casey? - Znudziliśmy się jej i uciekła do Paryża. - Ty ją znudziłeś? Tak po prostu? - Właśnie tym tłumaczyła odejście od nas... - To bardzo przykre! Obieżyświat! - O, tak. - Na pewno teraz nie masz zaufania do kobiet... - Dlaczego tak sądzisz? - Osiem lat życia z Faith? Bez ślubu? - Dzieje się tak za obopólnym porozumieniem. Przez kilka chwil panowała cisza.

RS

- Casey musiała silnie przeżywać opuszczenie domu przez Stefanię. - Pogodziła się w końcu z jej nieobecnością. Lucille opiekowała się nią, kiedy była małą dziewczynką.

- Ty i Casey jesteście do siebie bardzo przywiązani. Widać to na pierwszy rzut oka. - Cieszę się, że moje wychowawcze wysiłki nie poszły na marne! - Ona przepada za Faith.

- Widzę, że rozmawiałyście o wielu rzeczach. A co mówiła o mnie? - Że nie chcesz, aby została piosenkarką, w dodatku podobną do mnie. Kenny milczał. Uznał za zbyteczne potwierdzać jej słowa lub im zaprzeczać, co Tess się spodobało. - To zrozumiałe. Intensywne życie artystyczne nie pozostawia wiele czasu na osobiste sprawy. - Czy to znaczy, że ich nie masz? - Przyznaj się: chcesz wiedzieć, czy mam przyjaciela? - Ty pytałaś mnie o Faith... Odpowiedź Tess poprzedził moment zastanowienia. - Tak, mam. 103

- Mieszkacie razem? - On teraz odbywa tournée po Teksasie. - A kiedy jesteście oboje w Nashville? - Spotkaliśmy się kilkanaście razy. Nie wiedzieli, dlaczego roztrząsają sprawy, które woleliby przemilczeć. Ale zanim uświadomili sobie motywy, którymi się kierowali, wróciła Casey. - Tato! Wiesz... - zawołała wesoło, wchodząc do kuchni, ale to, co mówiła, nie było tak ważne, jak jej fizyczna obecność: sprowadziła ich na ziemię, nie przeczuwając, o czym rozmawiali. Przy pożegnaniu serdecznie objęła Tess. - Do zobaczenia, Mac! Dzięki tobie spełnią się wszystkie moje marzenia! - Cieszę się razem z tobą! - odpowiedziała Tess, i to była prawda. Niektórzy ludzie, zabiegający o jej przychylność, nie starali się nawet wywrzeć na niej korzystnego wrażenia. Inni okazywali się oportunistami i chcieli ją po prostu wykorzystać. Casey była

RS

zupełnie inna: nie szukała na siłę okazji do zrobienia kariery ani nie prosiła o protekcję. Jej ciekawa osobowość i autentyczny talent sprawiły, że Tess zapragnęła pomóc dziewczynie. Była to godna zaufania osoba, której mogła powierzyć swoje tajemnice, mogła też żartować, śmiać się i śpiewać z nią przy piwie kowbojskie piosenki. Takich przyjaciół Tess brakowało. - Zatem do jutra!

Tess, odprowadzając wzrokiem swoich gości, zauważyła, że trzymają się za ręce. Czy ona potrzebowała takiego zbliżenia, kiedy miała osiemnaście lat? Nie przypominała sobie. Jednakże odżyło w niej jakieś przygasłe uczucie, gdy patrzyła za oddalającym się Kennym i jego córką. Idąc do domu Casey zapytała ojca: - Czy zmieniłeś zdanie o Tess? Ona jest naprawdę miła. - Muszę przyznać, że wobec ciebie nawet bardzo. - I do mnie, i do ciebie Tess odnosi się w jednakowy sposób. - Nie chcę, żebyś marzyła o karierze myśląc, że jej zrobienie nic nie kosztuje, a potem przeżywała rozczarowania. 104

- Ależ tatusiu, przecież nie tak dawno mówiłeś, że jeśli się na coś zdecyduję, powinnam to robić konsekwentnie. - I nie wycofuję się z tego! - Więc dlaczego moja ewentualna współpraca z Tess budzi twój sprzeciw? Kenny ciężko westchnął. - Faith powiedziała, że martwi cię, że się za bardzo poświęcę muzyce, a to oddaliłoby mnie od ciebie. - Może Faith ma rację. Styl życia, jaki zmuszona będziesz prowadzić, nie bardzo mi odpowiada. - Och, tatusiu! - rzekła z lekkim wyrzutem w głosie. Kenny pogasił światła, pozamykał drzwi. Rozmowa była skończona. Problem jednak pozostał otwarty. Coraz bardziej czuł się bezradny wobec zaraźliwego uroku sławy i bogactwa, jaki wokół siebie roztaczała Tess, co nie było bez wpływu na Casey. On sam

RS

niechętnie przyznawał, że Tess jest również dla niego wielką pokusą. Ale postanowił walczyć: wyrażenie uznania dla Tess byłoby przyznaniem racji Casey, a tego nie chciał. Poza tym miał obowiązki wobec Faith, chociaż nie byli małżeństwem. Kiedy Mary wyzdrowieje, Tess wróci do stylu życia ludzi zamożnych i sławnych. Był zbyt ostrożny i nie zamierzał po raz drugi narazić się na porażkę! Przyjemnie jest spędzić z nią kilka godzin, tak jak miało to miejsce dzisiaj wieczorem, lecz trzeba z tym skończyć. Tess McPhail nie była dla niego! Wiedział o tym dziewiętnaście lat temu, wiedział i teraz. W kuchni Mary zadzwonił telefon - było wpół do dwunastej. Tess obudziła się zdziwiona, że spała dopiero godzinę. Zapaliła górne światło i zbiegła po schodach. - Halo? - Tess? - Burt? - No, nareszcie mam chwilę, żeby pogadać! - Gdzie jesteś? - Fort Worth, u Billy'ego Boba. Chłopcy nie odnoszą wielkich sukcesów, więc oczekują, że im pomogę. 105

- Sądząc po głosie, jesteś zmęczony. - To te cholerne podróże! Co tu dużo mówić. Wiesz, jak jest. Jak twoja mama? - Dobrze, nadal przebywa w szpitalu. - Kiedy wraca? - Za kilka dni. - Jak sobie radzisz z jej pielęgnowaniem? - Jestem do niczego. Moje siostry potrafią to robić o wiele lepiej. - Myślałem o tobie dziś wieczorem. Śpiewaliśmy „Przysięgam". Słowa przypomniały mi nasze ostatnie spotkanie. Była to ballada o namiętnej miłości trwającej całe życie. - Och, Burt, to wzruszające! - Zastanawiam się, czy mnie spotka coś takiego. - A ty?

RS

- Chcesz tego? - Nie! To niemożliwe przy naszym trybie życia. - Właściwie masz rację!

- Opowiadałam mamie o tobie. Pokazałam jej twoje zdjęcie na koszulce. - I co powiedziała?

- Chciała wiedzieć, czy wyjdę za ciebie. Nie traci nadziei, że wcześniej czy później do tego dojdzie. - Moglibyśmy ją zaskoczyć... Co ty na to? - Burt, nie żartuj! - Stałość twoich poglądów na niektóre sprawy jest godna podziwu. Stęskniłem się za twoim głosem. - Rozumiem cię. Nie raz w Wintergreen czułam się samotna. Dokąd teraz jedziecie? - Gdzieś do Oklahomy. Nie pamiętam nazwy miasta. Gdy wrócisz do Nashville, znowu będziemy razem. - To jasne. - Zabiorę cię do restauracji Stockyard na kowbojski stek. - Wolę świeże homary. Słuchaj, dzwoń, kiedy tylko nadarzy się okazja. 106

- Obiecuję! Tęsknię! Pa! - Burt! Ja też tęsknię. Trzymaj się! Odłożyła słuchawkę. Spojrzała przez kuchenne okno na drugą stronę ulicy. Była jakaś niespokojna, wytrącona z normalnego rytmu. Romans z Burtem był przyjemny; spotykali się pięć, sześć razy w ciągu roku, dzwonili do siebie, ale... W głębokiej ciemności dostrzegła kontury domu Kenny'ego. Światła były pogaszone, wszyscy spali, bezpieczni, jak ona niegdyś tutaj przed laty. Jutro Kenny pójdzie do biura, zje obiad z Faith, a potem może będą grali w karty. Bez względu na charakter ich związku, byli przyjaciółmi! Kenny miał Casey i Tess rozumiała jego obawę przed utratą córki i jej decyzją wyboru zawodu, który wymaga wiele wyrzeczeń, chociaż przynosi sławę i bogactwo. Westchnęła i wróciła do sypialni. Leżąc w łóżku, oczyma wyobraźni widziała, jak Burt pakuje instrumenty, wsiada do autobusu i próbuje zasnąć, pędząc autostradą do jakiegoś miasta w Oklahomie. naprzeciwko.

RS

Nagle pobiegła myślami do Kenny'ego śpiącego w małżeńskim łożu w domu Z Burtem spotykała się sporadycznie. Wykorzystywała ten czas na zbudowanie czegoś w rodzaju bliskiego związku, ale z góry wiedziała, że nie będzie to związek trwały. O ile więcej znaczyły dla niej krótkie chwile spędzone dzisiaj z Casey i Kennym... Były nieporównywalne z niczym, co przeżywała w ciągu minionych lat. Znowu pomyślała o Burcie: lubiła go i chętnie z nim baraszkowała na dywanie. Dobrze było kochać się z mężczyzną, do którego miała zaufanie. Uprawianie seksu w małżeństwie to rzecz najnormalniejsza pod słońcem. Ale stosunki pozamałżeńskie? Dla panien, a tym bardziej gwiazdy estrady były one niebezpieczne. Do diabła! Po co się nad tym zastanawiać? Oczywiście spowodował to telefon Burta. Jednakże kładąc się na brzuchu i starając zasnąć, pod zamkniętymi powiekami nie miała twarzy Burta, lecz Kenny'ego Kroneka.

107

ROZDZIAŁ 8 Tess i Casey skończyły pracę nad piosenką w sobotę po południu. Śpiewały ją tyle razy, aż osiągnęły absolutną harmonię. Tembr ich głosów różnił się zasadniczo: Tess śpiewała donośnym sopranem, a Casey nieco stłumionym kontraltem, ale ta kombinacja głosów dawała frapujący efekt. Gdy Casey wychodziła o piątej, Tess miała gotowe demo obu głosów. Zadzwoniła do Jacka Greavesa. - Robota wykonana! W poniedziałek wysyłam kasetę ekspresem, otrzymasz ją więc we wtorek. Kiedy będziesz przesłuchiwał taśmę, zwróć uwagę na głos, który mi towarzyszy. Daj znać, co o tym sądzisz! Po rozmowie z Jackiem rozglądała się po kuchni, nie wiedząc, co ze sobą począć. W małym mieście każdy miał jakiś plan na sobotnie popołudnie. Casey poszła do

RS

przyjaciółki. Renee i Jim umówili się ze znajomymi. Judy... Tess nie chciała widzieć się z Judy. Co robić? Był piękny wiosenny wieczór; nie najlepsza pora na sprzątanie, które zdaniem Tess należało do zajęć przyziemnych. Gdyby nie musiała siedzieć w Wintergreen, śpiewałaby teraz na jakiejś scenie lub w klubie. Zrobiła sobie kanapkę z wędzonym indykiem i brukselką. Nagle przez kuchenne okno zobaczyła Kenny'ego i Faith wychodzących z domu. Kierowali się do samochodu. Byli elegancko ubrani; ona w bladoróżową suknię, on w elegancki garnitur i krawat. Kenny otworzył drzwi wozu i czekał, aż Faith zajmie w nim miejsce. Prawdopodobnie udawali się gdzieś na kolację. Ale dlaczego ich widok wywołał w Tess uczucie jeszcze większego osamotnienia? Gdy Kenny obchodził samochód, żeby usiąść za kierownicą, Tess zastanawiała się, czy spojrzy na dom Mary. Nie zrobił tego. Ogarnęło ją okropne przygnębienie. Czy było wywołane tym, że Kenny Kronek nie szukał jej twarzy w oknie? Co się z nią dzieje? Czy będąc idolem tłumów, tak przywykła do hołdów, że zapragnęła odbierać je również od niego, jak bywało w przeszłości? Żeby o tym nie myśleć, zabrała się do generalnych porządków. Na łóżku matki przebrała pościel; brudną wrzuciła do pralki. Odkurzyła bawialnię i umyła łazienkę. Postępując zgodnie z instrukcją terapeutki, zwinęła dywan i chodniki, usunęła wszystkie 108

leżące na podłodze przewody elektryczne, które mogłyby przeszkadzać Mary w chodzeniu. Potem poszukała przyborów toaletowych: szczotki z długim uchwytem i specjalnego plastykowego siedzenia wkładanego do wanny, używanego podczas rekonwalescencji Mary po poprzedniej operacji. Do wazonu włożyła kilka tulipanów zerwanych w ogrodzie. Wyrzuciła starą zniszczoną serwetkę z tworzywa do śmietnika i na kuchennym stole postawiła ozdobny talerz, który znalazła w kredensie. Przeszła jeszcze raz przez cały dom, sprawdzając, czy o czymś nie zapomniała. Nagle poczuła śmiertelne zmęczenie; nie była przyzwyczajona do fizycznego wysiłku. Coś niezwykłego i wspaniałego wydarzyło się rankiem następnego dnia. Tess zasnęła na kanapie, słuchając wiadomości w TV o dziesiątej wieczorem. Kiedy się ocknęła, był środek nocy. Świerszcze hałasowały w trawie, świecił księżyc. Weszła po schodach do sypialni. Ułożyła się wygodnie na łóżku i od razu zasnęła. Spała jak suseł do samego rana.

RS

Gdy o szóstej otworzyła oczy, czuła się wspaniale! Natychmiast zerwała się z pościeli, umyła i wypiła poranną herbatę. Postanowiła podlać ogród. Tess rzadko miewała sposobność oglądania dnia o tak wczesnej porze. Stała na schodach, zawiązując pasek satynowego kimona, i podziwiała iskrzący się horyzont. Wschód słońca był cudowny. Towarzyszył mu chór ptaków: śpiewały przedrzeźniacze, skowronki i drozdy, słychać też było świergot wróbli i gruchanie gołębi. Tess była oszołomiona widokiem, jaki się przed nią roztaczał. Trawę pokrywała rosa, soczysta zieleń młodych liści lśniła, jakby została pomalowana olejną farbą. Wtem ujrzała czerwoną tarczę tuż nad dachem garażu w ogrodzie Kenny'ego. Promienie słoneczne powoli rozjaśniały niebo. Podniosła leżący na trawie gumowy wąż i przeciągnęła go przez trawnik, chcąc podlać warzywnik. Włączyła rozpryskiwacz i skierowała go na grządki kapusty i buraków. Usłyszawszy lekkie trzaśnięcie drzwiami w domu po przeciwnej stronie ulicy, odwróciła się gwałtownie. Zobaczyła Kenny'ego na schodach werandy z kubkiem kawy w ręku. Obserwował ją. Miał na sobie szary dres i białą koszulkę. Jego włosy były zwichrzone: widocznie dopiero co wstał z łóżka. Wypił łyk kawy i patrzył na Tess bez najmniejszego skrępowania. 109

Uniósł rękę w niemym powitaniu. Tess zrobiła to samo. Instynktownie wyczuła coś w rodzaju ostrzeżenia. - O nie, Kenny! Wybij to sobie z głowy! - pomyślała. Jego badawcze spojrzenie uświadomiło jej, że ma na sobie tylko krótkie kimono. Ponieważ woda tryskała nie tam gdzie trzeba, musiała podejść do rozpryskiwacza. Parę minut kluczyła między grządkami, aż wreszcie zdołała skierować go na warzywnik. Wracała wysoko podnosząc gołe stopy i obłocone łydki. Kenny nie spuszczał z niej oczu. Nagle rozpryskiwacz znowu się obrócił i strumień wody oblał plecy Tess. Krzyknęła. Wydawało jej się, że Kenny się uśmiechnął. A może było to tylko złudzenie? Stopy Tess były oblepione mokrą ziemią. Wycierała je o trawę, czekając, aż rozpryskiwacz zrosi grządki. Po paru minutach ruszyła do domu. Idąc wąską ścieżką, czuła na sobie natarczywy wzrok Kenny'ego. Gdy doszła do schodów, odwróciła się, aby się o tym upewnić. Stał w tym samym miejscu, ciągle trzymając kubek kawy w ręku, i nie

RS

starał się nawet ukryć zainteresowania jej osobą. Nie mogła dostrzec wyrazu jego twarzy, ale teraz wiedziała, że się w nią wpatruje. Już bardzo dawno jej serce nie biło tak mocno... Zaczęła się zastanawiać, czy Faith nocuje u Kenny'ego? Wariatko - pomyślała - to nie twoja sprawa!

Kiedy jednak weszła do domu, serce nadal waliło jej jak młotem. Przed dziesiątą poszła do swojego pokoju, żeby się przebrać. Przez okno na piętrze ujrzała Kenny'ego i Casey, odświętnie ubranych. Gdy tak gęsiego kroczyli w stronę garażu, Tess przyłapała się na tym, że obserwuje ich jak ciekawski sąsiad. Wybrała się do kościoła metodystów na mszę o dziesiątej. Po raz pierwszy słuchała chóru, którym dyrygował Kenny. Głos Casey był ciepły i donośny. Rozpoznawała twarze wokół siebie. Była zadowolona, że się tu znalazła. Pastor Giddings oznajmił zgromadzonym, że w przyszłą niedzielę Tess McPhail będzie śpiewała specjalnie dla jego parafian. Gdy zabrzmiał hymn „Święty Boże", dołączyła do chórzystów. Po mszy znajomi gratulowali jej sukcesów i wyrażali radość z powodu przyjazdu do Wintergreen. Pytano, czy będzie oficjalnie rozdawać autografy podczas pobytu u matki. Wiele osób chciało wiedzieć, jak się czuje Mary, i życzyło jej szybkiego powrotu do 110

zdrowia. Judy i Renee z rodzinami były na rannej mszy, Tess więc sama czekała przed wejściem na pojawienie się Casey i Kenny'ego. Wyszli z kościoła, kiedy parafianie zaczynali się już rozchodzić do domów. Tess zauważyła, że Kenny szuka jej wzrokiem. Gdy ją wreszcie ujrzał, podszedł i zapytał z niepokojem: - No i co sądzisz o chórze? - Bardzo dobry! Podobał mi się ten występ. Cieszę się na próbę we wtorek. - Hej, Mac! - zawołała Casey, obejmując Tess gorącym uściskiem. - Hej, kochanie! - Całą noc myślałam o naszej piosence. - Jack będzie dzwonił zaraz po przesłuchaniu taśmy. - Super! Słuchaj, Mac, moje przyjaciółki pragną cię poznać. Czy mogę ci je - Oczywiście!

RS

przedstawić? Casey przyprowadziła dwie dziewczyny, które również śpiewały w chórze. Tess zamieniła z nimi kilka słów, po czym pożegnały się zabierając Casey. Kenny i Tess zostali sami.

- Casey jest podekscytowana piosenką, którą wczoraj ukończyłyście - zagadnął. - Wcale się jej nie dziwię - odparła Tess.

Czekała, aż powie, co myśli o zachęcaniu jego córki do śpiewania, lecz Kenny nie podjął tematu. Zachowywał się tak, jakby chciał zatrzymać urokliwe chwile wczesnego poranka. - A więc dzisiaj przywozisz Mary do domu? - Tak, wyłożyłam tylne siedzenia poduszkami. - Wiem, że nie może się już tego doczekać. - Ja również wczoraj wieczorem poczułam się trochę samotna. Nie wspomnieli ani słowem o porannym spotkaniu, kiedy on obserwował ją ubraną w powiewne kimono, przeskakującą przez grządki kapusty. Patrzyli na ludzi wsiadających do samochodów. Nie mieli sobie nic więcej do powiedzenia, ale zwlekali z rozstaniem. Zerknęła na zegarek. - Wracam do domu, po mamę pojadę po południu. 111

- Muszę poczekać na Casey. Zostawiliśmy mięso w piekarniku. Parking znajdował się za kościołem. Tess ruszyła w jego kierunku. Kenny podążył za nią. Obok kościoła rosła jabłoń obsypana kwieciem. Szli nie spiesząc się; cieszyło ich słońce i piękny, wiosenny dzień. Odprowadził Tess do forda. Kilka metrów dalej, obok czyjegoś wozu, stała Casey. - Jeszcze tu jesteście? - zawołała zaskoczona. Tess pomachała jej ręką. Kenny otworzył drzwiczki: zrobił to ze zwykłej uprzejmości należnej kobiecie. Tess wsiadła, włożyła kluczyk do stacyjki. Wewnątrz forda było okropnie duszno. Wyjęła z torebki ciemne okulary i powoli zapaliła silnik. Spojrzała na Kenny'ego i ku swemu zdumieniu stwierdziła, że nie ma ochoty odjeżdżać! Wydawało się jej, że Kenny czuje to samo; ociągając się zamykał drzwi samochodu. - Do zobaczenia!

RS

- Do zobaczenia - odpowiedziała. We wstecznym lusterku ujrzała dziewczyny obserwujące całą scenę z dużym zaciekawieniem.

W drodze do szpitala Tess dużo myślała o Kennym, Casey i Mary oraz o tym, jak Mary kocha ich oboje, i o swoim przyjeździe do domu. Myślała też o nastroju, jaki ją ogarnął dzisiejszego poranka. Okazało się oto, że o wiele łatwiejsze było spotykanie się z Kennym niż jego unikanie: za każdym razem ubywało bowiem kilka pretensji, które do niego żywiła. Czy były to przypadkowe czy zaplanowane spotkania? Na przykład dzisiaj rano, kiedy Kenny pojawił się na schodach werandy z kubkiem kawy w ręce, czy gdy ona czekała na niego po wyjściu z kościoła... Tess nie wiedziała już, co o tym sądzić! W starym wozie Mary panował nieznośny upał. Oczywiście nie było w nim klimatyzacji. Tess zastanawiała się po raz kolejny, co mama robi z czekami, które jej regularnie wysyła. W samochodzie również nie było magnetofonu; nie mogła zatem przesłuchać piosenki, którą nagrała z Casey. Otarła pot z czoła. Zapragnęła znaleźć się w Nashville. Tak byłoby lepiej dla wszystkich, nie wyłączając Kenny'ego Kroneka. Zastała Mary wykąpaną, ubraną i gotową do wyjazdu. - Jak to dobrze, że już wracasz do domu - zawołała, całując ją w policzek. 112

- Nareszcie! Czy przyjechałaś moim wozem? - Tak, stoi tuż przy wejściu. Do pokoju weszła pielęgniarka, pchając przed sobą mały wózek. Powiedziała, że to na kwiaty. Tess zaczęła układać w nim bukiety. Mary poprosiła, żeby dała kilka autografów tym osobom spośród personelu, które wcześniej nie miały okazji z nią się zobaczyć. Ku swojemu zdumieniu Tess zauważyła oddzielne bukiety od Casey i Kenny'ego, poza pękiem irysów, które przyniosła Faith; na każdym kroku przekonywała się, że ich życie jest silnie związane z życiem Mary. Pielęgniarki pomogły Mary wygodnie usadowić się na tylnym siedzeniu. Tess opuściła szyby i ruszyły. Mary zachwycała się piękną pogodą i cieszyła, że opuściła szpital. - Kenny i Faith odwiedzili mnie wczoraj wieczorem - oświadczyła. - Widziałam, jak wychodzili z domu, ale myślałam, że jadą na kolację. - Ile?

RS

- Na kolację poszli później. Zgadnij, ile razy on tutaj przychodził... - Cztery! Czy to nie wzruszające? Niektórzy moi wnukowie wcale się nie pokazali. A Kenny... Gdyby był moim synem, nie kochałabym go bardziej. Bóg mi świadkiem! Tess zatrzymała samochód przed czerwonym światłem. - Mamo, jakie właściwie stosunki łączą Kenny'ego z Faith? - Co masz na myśli? - Nie udawaj, że nie rozumiesz. Powiem więc wprost: czy są kochankami? - Tess, na miłość boską! Co to za pytanie? - Ależ mamo! Jesteś staroświecka. Mamy rok 1995! Przecież samotni mężczyźni mają kochanki... - Nie ośmieliłabym się o to pytać. - Nie musisz. Wystarczy rano wyjrzeć przez okno i zobaczyć, czy samochód Faith stoi przed jego domem. - Nie obchodzą mnie podobne bzdury. - Casey mówi, że są kochankami. - Casey powinna trzymać język za zębami. A właściwie dlaczego pytasz? 113

- Z ciekawości, tak sobie! - Spójrz, co za piękny różowy dereń! - zawołała nagle Mary poruszona widokiem krzewu, który mijały. Dla Tess było jasne, że matka chce słuchać o swoim drogim sąsiedzie wyłącznie pochlebnych opinii. Kiedy wjechały w ulicę, przy której mieszkała Mary, spotkała je miła niespodzianka. Przed domem czekali Renee i jej mąż, Jim. Tess spotkała Jima po raz pierwszy od przyjazdu do Wintergreen. Obejmując ją mocno i całując, wypowiedział słowa, na które czekała: - Niech mnie diabli, jeśli to nie Tess śmieszka! Hej, kochaneczko. - Wszystkich serdecznie ubawił stary żart. Jim, lekko już łysiejący, miał ujmujący uśmiech i szczere spojrzenie. Tess zawsze bardzo go lubiła. - Jim, ty stary łobuzie! Kiedy przestaniesz mnie tak nazywać?

RS

- Nigdy! Napiszę do „National Enquirer", a oni wydrukują to na pierwszej stronie! cofnął się i badawczo patrzył na Tess.

- Jezusie! Dziecino! Ale ty wspaniale wyglądasz! - Potem zajrzał do wnętrza samochodu, gdzie ciągle siedziała Mary.

- Jak tam, mamo? Czy pomóc ci wejść po schodach? - Och, Jimmy, Jimmy. Przestań już żartować z Tess! Z samochodu wyjęto balkonik. Wszyscy stali bezradnie. W końcu Mary sama powoli zaczęła wysiadać. Droga do domu wydała jej się nie do pokonania. Bardzo ostrożnie, trzymając się balkonika, stawiała drobne kroki. Kiedy podeszła do schodów trzech wysokich drewnianych stopni, które przed laty zrobił ojciec Tess, usłyszeli głos Kenny'ego. - Zaczekajcie na mnie! - podbiegł i zwrócił się do Jima: - Tak jak poprzednim razem? Gdy Mary objęła ich za ramiona, podnieśli ją i weszli z nią do kuchni. Mary kazała sobie przynieść fotel z bawialni. Prośby o krótki bodaj odpoczynek kwitowała zdecydowanym machnięciem ręki. 114

- Nie pozwolę znowu wpakować się do łóżka. Mam ogromną ochotę na kawę i na rozmowę z moimi dziećmi! - zręcznie manewrując balkonikiem usiadła w fotelu. Renee przygotowała kawę i wspomniała, że Judy i jej mąż, Ed, też niebawem przybędą. Istotnie, oboje zjawili się po niedługim czasie. Judy przyniosła tort czekoladowy, który wzbudził ogólny zachwyt. Ed nie witał Tess tak wylewnie i serdecznie jak Jim. Był spokojnym mężczyzną, zajmował się naprawą różnych urządzeń, a polecenia przeważnie otrzymywał od żony, co nie przeszkadzało mu kontrolować jej wydatków i skrupulatnie zapisywać każdego centa, który wydała. Rodzina nie traktowała go zbyt poważnie, do znudzenia powtarzając dowcipy o jego życiowej niezaradności. Ed objął Tess i zadawszy jej jedno ze zdawkowych pytań, usiadł obok Kenny'ego, opowiadając o swojej pracy i „zyskach", jakie mu przynosi. Po upływie pół godziny do drzwi wejściowych zapukały dzieci Judy i Eda, a około

RS

trzeciej narzeczona z narzeczonym - Rachel i Brent Hill - oraz drugie dziecko Renee i Jima - „Paczkowy". Tak przezywano chłopca od dnia, kiedy mając trzy lata zakomunikował matce, że idzie sobie w świat. Wtedy Renee spokojnie powiedziała: Dobrze, kochanie, czy mam ci pomóc przy pakowaniu? - Gdy razem związali dużą paczkę wypchaną różnymi rzeczami, chłopczyk wyszedł z domu. Ale już na rogu ulicy stanął, obejrzał się za siebie i ze łzami w oczach przybiegł do mamy. Pijąc kawę i delektując się tortem, ze śmiechem wspominano tę historię, wymieniano opinie o codziennych zajęciach i sąsiadach. Był to bardzo typowy dla mieszkańców małego amerykańskiego miasta sposób spędzania niedzielnego popołudnia: spotkanie w domu babci! Tess obserwowała Mary, która cieszyła się obecnością córek, zięciów i wnuków. Gdy ktoś nieśmiało napomknął, że trzeba by się żegnać, bo na pewno Mary jest zmęczona, zawołała stanowczym głosem: - Ani mi się ważcie! - Tak więc zostali, a z nimi również Kenny. W kuchni było tłoczno. Przy stole zabrakło miejsca dla wszystkich. Kenny stał oparty o zlewozmywak, a Tess wsparła się o drzwi prowadzące do bawialni. Raz po raz ich oczy spotykały się, lecz oboje się pilnowali, żeby nie trwało to zbyt długo. 115

Ożywioną rozmowę przerwał telefon. Kenny, który znajdował się najbliżej aparatu, podniósł słuchawkę. - To Enid Copley. Do ciebie Mary. - Czego ona chce? - Pyta, jak się czujesz. Ma zamiar niedługo cię odwiedzić. - Powiedz jej, że w tej chwili jest u mnie cała rodzina i że zatelefonuję do niej jutro. Kenny odłożył słuchawkę. Tess patrzyła na niego, gdy odbierał telefon, słuchała, co mówi. Uderzyło ją, jak bardzo jest zżyty nie tylko z Mary, ale z całą rodziną. Zachowywał się nieskrępowanie, jak człowiek, który jest świadomy tego, że wszyscy go lubią i akceptują. Mary powiedziała przecież wyraźnie: Teraz cała rodzina jest u mnie! W jakimś momencie powstało lekkie zamieszanie: Kenny usiłował przecisnąć się między krzesłami do łazienki. Tess cofnęła się nieco w drzwiach, żeby ułatwić mu przejście. Wracając, stanął za jej plecami; podejrzewała, że uciekł się do wybiegu, aby

RS

móc znaleźć się tuż obok niej. Odwróciła głowę i spokojnie zapytała: - A gdzie Casey? - Były to pierwsze słowa, które skierowała do niego od chwili, gdy wszedł do ich domu.

- Wybrała się na przejażdżkę swoim wierzchowcem. - Konie i muzyka... To dwie wielkie namiętności! - Dobrze to określiłaś!

Opowiedział, że Casey nie godzi się na sprzedaż konia po wyjeździe z Wintergreen. Zapytał też, czy Tess nadal jeździ konno. - Nie mam na to czasu. W Nashville wiele osób ma konie, ale ja nie. Mieszkam w centrum miasta. - Może chciałabyś pojeździć z Casey? - Myślałam, że ma tylko jednego konia. - I nie myliłaś się. Trzyma go w stadninie Dextera Hickeya, u którego nie brakuje koni do ujeżdżania. - Propozycja jest bardzo kusząca. Może spróbuję, kiedy mama będzie się czuła lepiej. Skoro jesteśmy przy Mary... Słyszałam, że wczoraj wieczorem złożyłeś jej wizytę w szpitalu. 116

- Tak... - odwrócił głowę. - Wstąpiliśmy do Mary, jadąc na kolację. - Tess zauważyła, że mówi o tym jakby od niechcenia. - Nie podziękowałam ci dotąd za to, co robisz dla mojej mamy. - To zupełnie zbyteczne. Mary jest wspaniała! Kenny spojrzał na staruszkę siedzącą w fotelu i uśmiechnął się do niej. - Faith również jest jej bardzo oddana... - Wiesz... Faith można zarzucić różne rzeczy, ale na pewno nie brak serca. To dobra kobieta. Oczywiście! Przecież by się z nią nie związał, gdyby była inna! Nie mogła się powstrzymać od pytania: - A gdzie jest teraz Faith? - W swoim domu. Niedziele zarezerwowaliśmy dla siebie: spędzamy je oddzielnie, każde na swój sposób. pomyślała Tess.

RS

A więc niedziela była dniem, w którym Kenny mógł robić to, na co miał ochotę Niespodziewanie do kuchni wpadła Casey w swoim dziwacznym stroju jeździeckim.

- Kogo ja widzę! Mary, cześć! O, tort? Judy, czy ty go upiekłaś? - Fee. Ależ ty brzydko pachniesz! - powiedziała z naganą w głosie Renee. - Zdejmij natychmiast te okropne buty! Casey czuła się u Mary tak samo jak Kenny, to znaczy, jak we własnym domu! Wyszła na schody, ściągnęła kowbojskie buty i w skarpetkach wróciła do kuchni. Jedząc tort rozmawiała z młodymi gośćmi Mary. Po przełknięciu ostatniego kęsa zwróciła się do Tess: - Hej, Mac! Może zaśpiewamy tym facetom naszą piosenkę? - Jaką piosenkę? - zapytał ktoś. Potem całe towarzystwo przeszło do bawialni. Mary usadowiono na poduszkach na kanapie, a młodzi rozsiedli się na podłodze, ponieważ nie starczyło krzeseł. Tylko Judy zatrzymała się w korytarzyku za plecami Kenny'ego, który oparł się o drzwi. Nie chciała, żeby ktoś zobaczył, że nie klaszcze, wzorem innych, po występie. 117

Tess i Casey usiadły przy pianinie i zaczęły śpiewać. Wszyscy słuchali w zadumie, z wyjątkiem Judy, która ostentacyjnie udała się do kuchni i zabrała za zmywanie naczyń. W oczach Kenny'ego widać było rozterkę: z jednej strony był oczarowany głosem córki, z drugiej - obawiał się skutków jej decyzji. Przyznawał, że Casey ma talent, ale z trudem przyjmował do wiadomości fakt, że stała się niemal z dnia na dzień gorącą zwolenniczką gwiazdy estrady, w której jeszcze tak niedawno nie dostrzegał żadnych zalet, a którą - o zgrozo - sam coraz bardziej podziwiał. Gdy popis się skończył, Tess spojrzała na Kenny'ego. Siedział ze zmarszczonym czołem. Miała nadzieję, że głośno powie, co sądzi - wyrażając niezadowolenie lub uznanie - o roli, jaką ona, Tess, może odegrać w ewentualnej, przyszłej karierze Casey. Między Kennym a Tess toczyła się subtelna gra: parli ku sobie, broniąc się jednocześnie przed siłą wzajemnego przyciągania. A teraz te słowa piosenki o kobiecie, poddającej nowej ocenie wartości i ludzi, których kocha...

RS

- Super! - powiedział „Paczkowy" do Casey. - Czy będziesz śpiewała z Tess? - Już śpiewałam. Piosenka znajduje się na kasecie demo. - Nie... Chciałem się dowiedzieć, czy będziesz z nią występować! - Mac ma swój własny zespół piosenkarzy i muzyków studyjnych. Kenny podszedł do córki. Położył rękę na jej ramieniu. - To nad tym pracowałaś, kiedy obrażona na mnie i zła ukrywałaś się w swojej sypialni? - Mocno ją uścisnął. Do Tess nie odezwał się ani słowem. Czekał, aż zostaną sami. Wtedy spokojnie powiedział: Bardzo dobre! - Nie potrafił rozpływać się w pochwałach, ale ta wystarczyła, by złagodzić przykre wrażenie wywołane nie ukrywaną zawiścią Judy. Kiedy goście się rozeszli, Tess powstawiała do kredensu umyte kubki i talerzyki i wytarła stół z okruchów ciasta. Resztę tortu czekoladowego Judy zabrała ze sobą.

118

ROZDZIAŁ 9 Mary położyła się do łóżka. Mogła nareszcie odpocząć. Tess postanowiła przeznaczyć wolny czas na odpowiadanie na listy swoich fanów i składanie autografów na okładkach płyt kompaktowych. Tygodniowo co najmniej tuzin instytucji zwracało się do niej o wsparcie: miejskie biblioteki, schroniska dla maltretowanych kobiet, szkoły i różne szpitale prowadzące badania nad chorobami, jakie nękały ludzkość. Ponieważ większość z nich urządzała raz w roku aukcje, Tess ulegając prośbom, wysyłała pod ich adresem po jednej płycie kompaktowej. Zarówno wszelkie listy, jak i płyty, docierały do Tess za pośrednictwem Kelly. Do niej też, do Nashville, wracały odwrotną pocztą. Sporo czasu zajęło Tess odpisywanie na niektóre osobliwe listy fanów. Wprawdzie we wszystkich większych miastach Ameryki były fan cluby mające swoich prezesów, a w

RS

biurze w Nashville wyznaczona osoba koordynująca działalność klubów, jednakże Tess miała też takich fanów, którzy przysyłali jej specjalne prezenty, a to wymagało osobistego podziękowania. Inni prosili, na przykład, o dodanie otuchy krewnym cierpiącym na nowotwór lub ofiarom wypadków, a także osobom, których tragiczne życie opisano w liście w szczegółach rozdzierających serce. Najczęściej powtarzało się zdanie: „Kilka słów od pani będzie dla niej miało większą wartość niż cokolwiek innego na świecie". Takich próśb nie mogła zignorować, ale objętość niektórych listów wprost ją oburzała. Już samo ich przeczytanie graniczyło z bohaterstwem. To prawda: była szczęśliwa, bardziej szczęśliwa niż większość ludzi. Była bogata i zdrowa - nic więc dziwnego, że ciągle czegoś się od niej domagano. Nikt nie miał pojęcia, co dla niej znaczyło własnoręczne odpisywanie na takie epistoły. Było to zajęcie męczące, bywało, że i bardzo stresujące, a poza tym wymagało czasu, na którego nadmiar Tess nie cierpiała. Z dzisiejszą pocztą otrzymała list od kobiety, która żaliła się, że nie stać jej na kupno płyty kompaktowej; w związku z tym prosi Tess o przysłanie takowej lub nawet dwóch! Jakaś starsza pani zapraszała Tess na Florydę do domu rencistów, ponieważ tam wszyscy chcą ją poznać. Pewien mężczyzna zwymyślał ją za przebój „Kociak", gdyż

119

propaguje jego zdaniem wyuzdany seks, więc jest amoralny. Nauczyciel języka angielskiego z Bloomer Wisconsin wytknął jej błędy gramatyczne w tekstach piosenek! W listach fanów było wiele miłych słów, lecz zdarzały się też przykre i te długo pozostawiały gorzki osad. - Dlaczego mnie nie obudziłaś? - z zamyślenia wyrwał ją głos Mary. - Przegapiłam audycję „Sześćdziesiąt minut". Nigdy jej nie opuszczam. - Mamo, mogłaś mnie uprzedzić! Skąd miałam wiedzieć? Tess okazałaby może więcej cierpliwości, gdyby usłyszała tę uwagę w każdej innej chwili, a nie właśnie teraz, kiedy była zaabsorbowana własnymi sprawami. Mary już uspokojona siedziała na kanapie przed telewizorem. - Minęła pora mojej kolacji - bąknęła pod nosem. - Jadam o szóstej. Co przygotowujesz? - Bez ziemniaków?

RS

- Pierś kurczaka z ryżem. - Powiedziałam, że będzie ryż.

- Ale ja do kurczaka zawsze gotuję ziemniaki! - Ten kurczak będzie pieczony.

- Pieczenie wysusza mięso. Wolę duszone, w sosie. - Mięso pieczone w piecyku lub z rusztu jest zdrowsze. - Po pierwsze nie mam rusztu, a poza tym nie znoszę zapachu węgla drzewnego. Tess westchnęła; zajęcia domowe nigdy jej zbytnio nie interesowały. Starała się jednak, jak mogła. - Chcesz, żebym poszła do sklepu i kupiła następny kawałek kurczaka? - zapytała, coraz bardziej zniecierpliwiona. - W niedzielę wieczorem sklepy są zamknięte. - No dobrze. Przygotuję ci duszonego kurczaka. W mikrofalówce. - Nie chciałabym ci sprawiać kłopotu. - Ale właśnie powiedziałaś... - Widzę, że będę musiała jeść to, co ugotujesz. Gdy Mary usiadła do stołu, na jej twarzy widać było niezadowolenie. 120

Podczas kolacji Tess próbowała porozmawiać o niewłaściwym zachowaniu starszej siostry w czasie popołudniowego spotkania, ale Mary od razu wzięła ją w obronę. - Nie bądź głupia! Judy nie jest zawistna. Gdy my doskonale się bawiliśmy, ona w kuchni zmywała kubki i talerzyki. Tak było zawsze przy posiłkach: nieporozumienia z powodu potraw, które Tess przygotowywała, rozbieżne opinie na każdy poruszony temat. Na kuchennym stole znowu pojawiła się stara plastykowa serwetka! Tess nie mogła uwierzyć własnym oczom; kiedy Mary wygrzebała ją z pojemnika na śmieci? I oto leżała na swoim dawnym miejscu, wypłowiała i postrzępiona! Tess kochała matkę. Teraz zaczęła poważnie się niepokoić jej stanem psychicznym. Mary mocno się postarzała, stała się kłótliwa i szalenie uparta. Może wolałaby być sama w domu? Tess na pewno nie była najlepszą kucharką, ale do diabła, przecież starała się ją zadowolić.

RS

W poniedziałek ustaliły porządek dnia. Codziennie Tess pomagała matce wykonywać ćwiczenia, podlewała ogród, robiła zakupy, prała i sprzątała. Nie lubiła tych zajęć, a jeszcze na dodatek większość z nich Mary krytykowała. Niemal każdego dnia Kelly Mendoza przysyłała ekspresowe listy, które wymagały podpisu, i numery telefonów, pod które należało jak najszybciej zadzwonić. Coraz trudniej było znaleźć odpowiednią porę na komponowanie melodii przy pianinie. Rano nie wiedziała, w co wpierw włożyć ręce, po południu Mary oglądała opery mydlane w TV, a wieczorem nie odważyłaby się przeszkadzać matce we śnie. We wtorek zatelefonował Jack Greaves: - Ta nowa piosenka będzie wielkim przebojem! A drugi głos? Wspaniały! Jeśli dobrze pamiętam, należy do jakiejś maturzystki? - Tak! Nazywa się Casey Kronek. Myślę, że ją polubisz. - Tess, co masz zamiar zrobić? - Niedługo się odezwę! Próba chóru rozpoczęła się we wtorek o siódmej trzydzieści. Godzinę wcześniej Tess wykąpała się, umyła włosy, kapnęła na szyję i dłonie po kropelce perfum Jeana Louisa Scherrera, włożyła sztruksową spódnicę i białą bluzkę, a do uszu przypięła srebrne 121

krążki. Tricia miała towarzyszyć babci pod jej nieobecność. Przyszła, gdy Tess kończyła makijaż. - Ciociu Tess! Wyglądasz szałowo - powiedziała zachwycona. - Dziękuję! - I jak pięknie pachniesz... - To nowe perfumy. Odkryłam je w ubiegłym miesiącu. - Tricia obserwowała, jak Tess maluje usta. - Czy nie zadajesz sobie zbyt wiele trudu? To raptem próba chóru kościelnego! Tess uważnie sprawdziła w lustrze swój wygląd: makijaż był bez zarzutu. - Robię to, żeby zachować image. Ludzie oczekują ode mnie, że będę się dobrze prezentować na każdym publicznym występie. Nie tylko o to jednak chodziło: chciała wywrzeć na Kennym Kroneku jak najkorzystniejsze wrażenie.

RS

Wyszła z domu piętnaście minut przed czasem. Dochodząc do ulicy zobaczyła Kenny'ego podążającego do miejsca, gdzie stały ich samochody. - Hej! - zawołała podbiegając do swojego sportowego wozu. - Hej! - odpowiedział, zbliżając się do plymoutha.

Tess miała ochotę trochę poflirtować. Postanowiła też sprawdzić, czy ciągle ma na niego wpływ. - Jadę na próbę chóru. A ty dokąd?

Podchwycił jej żartobliwy ton i wskazał ręką na granatowe niebo. - Jest pełnia. Chętnie bym kogoś udusił. - A gdzie Casey? - Już pojechała do kościoła. Obiecała po drodze wstąpić po Brendę i Amy. To te dziewczyny, które przedstawiła ci w niedzielę po mszy. - Po co brać dwa wozy, skoro oboje udajemy się na tę samą próbę chóru? Proponuję wspólną przejażdżkę. Zatrzasnął drzwiczki plymoutha. - Czy mnie nie udusisz? - Kto wie? Może po to, aby skraść twój samochód. 122

Usiedli obok siebie na niskich skórzanych fotelach. Zapięli pasy. Poczuli się jak zawodnicy na starcie wyścigu samochodowego. Tess zapaliła silnik i ruszyli. - Ludzie! Co za kapitalna maszyna! Mówię poważnie. - Czy to znaczy, że poprzednim razem zgrywałeś się? - Wtedy oboje udawaliśmy innych ludzi. Twój wóz to prawdziwe cudo techniki. - Dzięki! Podczas jazdy Kenny opuścił szybę i wystawił głowę na zewnątrz, chcąc posłuchać, jak pracuje silnik. - Ryczy jak lew! Czy to prawdziwa skóra? - zapytał pocierając ręką o brzeg fotela. - Oczywiście! - Jak wygląda silnik? - Nie wiem. Nie zaglądałam pod maskę! - Uśmiechając się zalotnie, dodała: - Nie przypuszczałam, że jesteś taki ciekawski... rzeczy.

RS

- W zasadzie nie jestem. To ten cholerny księżyc zmusza do robienia dziwnych - Hej, Kenny. Coś ci powiem! - Co?

- On wcale nie jest w pełni! - Co ty mówisz? Nie jest?

- Wcale nie widać księżyca! Jeszcze się nie pojawił! Tess spojrzała na Kenny'ego. Obserwował ją kątem oka. Siedział wygodnie: wyglądał na zrelaksowanego i rozbawionego. Tess zaskoczył jego strój; miał na sobie beżowe spodnie i koszulę z krótkimi rękawami, w nieprawdopodobnie jaskrawy deseń. Były tam i czarne okulary, i czerwone rybki, i różnokolorowe tropikalne rośliny. Koszula była modna i zapewne droga. Tess nie sądziła, że stać go na takie szaleństwo. Kenny był świeżo ogolony i pachniał dobrą wodą kolońską. Zauważyła to w chwili, gdy wsiadał do samochodu. - Ale masz koszulę... Coś takiego! - powiedziała patrząc na jezdnię. - Cholernie ekstrawagancka, co? - odparł rozbawiony. Tess nagle tak gwałtownie skręciła, że Kenny uderzył prawym barkiem o drzwi. 123

- Chcesz mi zaimponować? - Dawniej zawsze to robiłam. Czyżbyś zapomniał? - A gdzie się podziały twoje ogromne wiszące kolczyki? - Te wydawały mi się stosowniejsze do kościoła. - Widzę, że robisz postępy! - Dziękuję! - odrzekła ironicznym tonem. - Czytałem w jakimś tygodniku, że masz duże poczucie humoru. - O! Czytasz o mnie w gazetach? - Czasami. - Jestem mile zaskoczona. - Dlaczego nie miałbym czytać? Byłem twoim szkolnym kolegą. Jesteś córką Mary urodzoną w Wintergreen. - To również.

RS

- I twoją prześladowczynią w młodości! Przyjechali do kościoła metodystów, budynku z czerwonej cegły, z białą dzwonnicą, ostrołukowymi sklepieniami i oknami. Było już ciemno, gdy Kenny otwierał ciężkie drewniane drzwi kruchty. Na chór prowadziły kręte schody. Tess wspięła się po nich, nie czekając na niego. Zapatrzyła się w mroczną główną nawę, w której w chwilę później Kenny zapalił światło. W kościele unosił się zapach starego drewna i palących się świec. W Tess ożyły wspomnienia. Przepełnił ją niewysłowiony spokój. Kenny wszedł na chór i stanął obok niej. Wodził wzrokiem po ołtarzu, znajomych sklepieniach, oknach i filarach, bordowym dywanie, który leżał tu, zdawało się, od niepamiętnych czasów. - Kościoły trwają niezmiennie w swym majestacie - powiedziała Tess. - Masz rację! - My zawsze siadaliśmy po prawej stronie. - Wskazała ręką rzędy ławek. - Wtedy jeszcze żył nasz tato. - Pamiętam twojego tatę. Mówił do mnie „mój synu". „Zobaczymy, czy dzisiaj jest dla ciebie list, mój synu." Byłem zbyt mały, aby otrzymywać listy. Pewnego razu, gdy 124

spadł mi łańcuch w rowerze, twój tato zatrzymał się, postawił swoją torbę na trawie i go założył. Jak sądzisz? Czy dzisiejsi listonosze też tak się zachowują? - Wątpię! - powiedziała z uśmiechem. To była urocza chwila, gdy tak stali ramię przy ramieniu i cicho rozmawiali. Bez względu na to, jakim młodzieńcem był wtedy Kenny, teraz mając go przy sobie, poczuła tęsknotę za tamtymi latami. - Czy zawsze chodziłeś do kościoła metodystów? - zapytała. - Tak. - Nie przypominam sobie. Pamiętam natomiast wiele miejsc, w których bywałeś. - My siadaliśmy tam - wyciągnął dłoń, wskazując ławki po lewej stronie. Na dole otworzyły się drzwi. Do środka wszedł wysoki piegowaty chłopiec z rudą czupryną. - Oto i Josh - rzekł Kenny. - Chodź, przedstawię cię. Tess McPhail.

RS

Josh Winkworth był uczniem klasy przedmaturalnej. W kościele grał na organach. Gdy Tess podała mu rękę, zaczerwienił się; widziała, że jest bardzo speszony. Szybko zaczął wycierać górny i dolny manuał, potem sprawdził pedały i ustawił taboret na właściwym miejscu.

- Nie wiem, kto będzie grał na organach, kiedy Josh wyjedzie - powiedział Kenny z wyczuwalną troską w głosie. - Mam nadzieję, że do tego czasu pani Atherton wróci i zajmie się również chórem. Powoli zaczynali się schodzić członkowie zespołu. Gdy pojawiła się Casey, Tess była zadowolona, że może jej nareszcie przekazać radosną nowinę. - Rozmawiałam z Jackiem Greavesem. Piosenka mu się spodobała. Obiecał, że włączy ją do albumu. - Nie żartujesz? - Bynajmniej! Będzie w nim podane twoje nazwisko jako współautorki tekstu, to znaczy, że otrzymasz honorarium. Casey mocno uściskała Tess, a Brenda i Amy równocześnie głośno zawołały, zapominając, gdzie się znajdują: - Och, Casey! Twoja piosenka w prawdziwym albumie! To nadzwyczajne! Gdy zebrali się wszyscy śpiewacy - trzydzieści trzy osoby 125

- Kenny zwrócił się do nich: - Poznaliście już Tess McPhail, wiecie więc, kim jest. Proszę, zróbcie wszystko, aby czuła się z nami dobrze. Dzisiaj nie zwracajcie się do niej po autografy. Przez kościół przeszedł szmer. Kiedy ucichł, przystąpiono do próby. Kenny na początek wybrał hymn „Święty, święty, święty". Z chwilą gdy uniósł do góry ręce, stał się jakby innym człowiekiem. Widać było, że doskonale zna się na muzyce: dyrygował z dużym wyczuciem, żaden szczegół nie uszedł jego uwagi. Chór poważał swojego dyrygenta, a Kenny potrafił docenić umiejętności zespołu. Gdy pastor Giddings prosił Tess, żeby śpiewała z chórem, sądziła, że będzie to dla niej przykry obowiązek. Jako nowe doświadczenie okazało się całkiem przyjemne. Stała wśród chórzystek - sopranistek - po prawej stronie Kenny'ego. Casey zajęła miejsce wśród pań śpiewających kontraltem. Kilka razy ich oczy spotkały się i Tess nie mogła oprzeć się wrażeniu, że los sprowadził ją do Wintergreen nie tylko po to, aby pielęgnowała mamę po

RS

operacji. Tak! Ślepe przeznaczenie przywiodło ją tutaj, do Casey. A może i do Kenny'ego? Wielkie nieba! Co jej przychodzi do głowy? Przed tygodniem ujrzała go w domu mamy po siedemnastu latach. I nie było to sympatyczne spotkanie. Po upływie zaledwie paru dni wiele zmieniło się w jej stosunku do niego. Odkrywała w Kennym raz po raz nowe zalety. Jego osobowość i sposób bycia coraz bardziej ją intrygowały. Dla chóru Kenny wybrał najpopularniejsze kościelne pieśni, a dla Tess przeznaczył uroczysty hymn „Sprawiedliwy Panie Boże". Tess śpiewała całym sercem i z wielkim zaangażowaniem. Stara pieśń w jej wykonaniu zakończyła próbę. Wszyscy opuszczali kościół w uroczystym nastroju. Podchodzili do Tess, cieszyli się z jej obecności, prawili komplementy. Gdy zostali sami, Kenny złożył nuty i nakrył organy, ponieważ nie zrobił tego Josh. Zanim zeszli z chóru, Tess powiedziała z naciskiem: - Kenny, muszę z tobą porozmawiać o Casey. - Dobrze. A o co chodzi? - usiadł przy instrumencie. Po chwili zastanowienia oświadczyła: - Chcę ją zabrać do Nashville. Chcę, żeby śpiewała ze mną „Dziewczynę z prowincji". Milczał. Czuła, że jest niezadowolony. Po namyśle spojrzał jej w oczy. 126

- Wiedziałem, że tak się stanie! - Nie będę z Casey poruszać tego tematu, dopóki nie usłyszę twojego zdania. - Niech to diabli - mruknął. - Czy rozumiesz, o czym mówię? Będzie nagrywać piosenkę ze znanym zespołem. - Rozumiem! - Ona o tym marzy i jest naprawdę zdolna! - Nie musisz mnie przekonywać. - Mojemu producentowi spodobała się kaseta demo, którą mu posłałam. Czekała. Kenny dalej milczał. Bezwiednie zaczął rozkładać nuty. - Kenny, wiem, co o mnie myślisz i... Machnął ze złością ręką. - Tess, to było dawno! - No dobrze. Nie pozwolę nikomu skrzywdzić Casey. Będę stale przy niej, będę się nią opiekować jak starsza siostra. Nie dopuszczę, by ją ktokolwiek wykorzystał.

RS

- Jestem ci niezmiernie wdzięczny. Ale co z jej życiem? - Czy uważasz, że moje życie jest aż tak złe?

- Jest anormalne! Bez domu, stale w podróżach, bez męża, bez dzieci. - Praca, którą kochasz, wszystko ci wynagradza.

Kenny podniósł głos: - Ale to nie jest to, czego dla niej pragnę! Tess poczekała, aż się uspokoi. - Kenny, wybór nie należy niestety do ciebie. Przykro mi. Opuścił głowę. - Jestem tego świadomy - wyszeptał. Tess rozumiała, co Kenny przeżywa, jednakże przedstawiała mu kolejne argumenty. - Dziewczyna, mając okazję spotkania znanych piosenkarzy i kompozytorów, będzie mogła nagrać jeszcze inne ballady. Nashville nie jest dużym miastem, ale świat szybko dowie się o mojej protegowanej. Świat stanie przed nią otworem! Kenny, chcę, żeby Casey wykorzystała tę szansę. Zaczął mówić ściszonym głosem, jakby mówił sam do siebie: - To moje jedyne dziecko... Czy będę miał wnuki? Kto mnie przygarnie, kiedy się zestarzeję? Wiem, że to egoistyczne podejście. Nie wolno wymagać takich poświęceń od córki tylko dlatego, że 127

samemu chce się być szczęśliwym, ale... Bardzo przykra jest myśl, że mnie wkrótce opuści. Tess położyła rękę na jego dłoni. - Wyobrażam sobie, jakie to dla ciebie trudne. Spojrzał na jej rękę i zaczął ją głaskać. Szybko się zreflektował i przerwał tę niewinną pieszczotę. - Kiedy miałaby wyjechać? - Po zdaniu matury. Album ma się ukazać we wrześniu. Jeden singel jest zarezerwowany. W studio nagramy piosenkę w czerwcu, tak że będzie dosyć czasu na miksowanie i dystrybucję. - Jak długo tam zostanie? - To będzie zależało od Casey. Można nagrać piosenkę podczas pierwszej sesji nagraniowej, niekiedy trzeba kilkakrotnie powtarzać, aż do uzyskania najlepszego efektu. Jeśli Casey się powiedzie, może zamieszkać u mnie do czasu znalezienia własnego kąta.

RS

Kenny, gdyby to się nie stało przy mojej pomocy, stałoby się beze mnie! Milczał, zwiesił głowę i patrzył w ziemię.

- Przypuszczam, że teraz myślisz tak: po co Tess McPhail przyjechała do domu? - Zgadłaś - właśnie tak pomyślałem.

Ich oczy znowu się spotkały. Oboje wiedzieli, że powodem takiego postawienia sprawy nie była tylko Casey. - Chodź, przejedziemy się twoim wozem! - powiedział niespodziewanie Kenny. Zeszli z chóru, Kenny pogasił światła w kruchcie. Okna okolicznych domów były rozświetlone, lampy uliczne rzucały snopy blasku na skwer przed kościołem. - Widzisz? - wskazała palcem niebo. - Nie ma pełni. - W tej sytuacji jesteś bezpieczna. Nic ci nie grozi z mojej strony. Wsiedli do samochodu. - Dokąd jedziemy? - Myślałem, że do domu... - Słyszałam, że chcesz się przejechać! - Dobrze. Jedź do świateł, a potem skręć w prawo. Jechała wolno, stosując się do wskazówek Kenny'ego. 128

- Sądziłem, że lubisz szybką jazdę! - Masz o mnie błędne mniemanie. - Ty też nie starasz się być obiektywna. - Może masz rację. Po co się spieszyć? Czasem trzeba pobyć trochę poza domem. - Mary mówiła, że dochodzi między wami do nieporozumień. - Kiedy zdążyła ci o tym powiedzieć? - W szpitalu. - One wynikają z różnic pokoleniowych. - Kiedy moja matka się zestarzała, między nami też wybuchały drobne konflikty. - A mnie się wydawało, że rozumieliście się wyjątkowo dobrze. - Wszystko było w porządku, dopóki się nie sprzeciwiłem. - Jakie do dziwne... Starzy ludzie potrafią byle drobnostką wyprowadzić człowieka z równowagi. Czy pamiętasz tę starą plastykową żółtą serwetkę leżącą na kuchennym

RS

stole? Jest wypłowiała i podarta. Kiedy mama była w szpitalu, wyrzuciłam ją do pojemnika na śmieci. Mary jakimś cudem ją odnalazła, wymyła i położyła na starym miejscu.

Kenny roześmiał się, a Tess mówiła dalej: - Stale się sprzeczamy o to, co mam gotować i jak przyrządzić potrawy. Jestem chyba najgorszą kucharką na świecie. - Nie lubisz gotować?

- Nie bardzo. W domu mam gospodynię, a do studia przynoszą nam gotowe posiłki. Gdy jestem sama, piekę kurczaka i do niego jem sałatę. A kto gotuje u ciebie? - Wszyscy troje! Wspomnienie o Faith było zgrzytem w ich swobodnej rozmowie. Na chwilę pogrążyli się w milczeniu. - Czy mogę cię o coś zapytać? - pierwsza odezwała się Tess. - O co? - O ciebie i o Faith. - Nie. - Ale ja.... - Nie. 129

Spojrzała na niego; wyraźnie unikał jej wzroku. Tess mocno chwyciła kierownicę. Postanowiła być tak samo uparta jak Kenny. A więc niech i tak będzie: nie mam najmniejszych wątpliwości, że sypiacie ze sobą, ale czy musimy o tym rozmawiać? - Zawracaj - ostrym tonem powiedział Kenny. Wjechali na polną drogę pełną kolein, która prowadziła do zabudowań wśród drzew. - Gdzie jesteśmy? - Tess nie znała tej okolicy. - W stadninie Dextera Hickeya. Podjechała do miejsca, które wskazał ręką. Podeszli do niewysokiego ogrodzenia. Na wybiegu było kilkanaście koni. Obudzone hałasem silnika podniosły na moment głowy i dalej spały. Jeden oderwał się od stada i szedł powoli w kierunki drewnianego płotu, o który opierał się Kenny. Koń był ciemnej maści, tylko na czole miał białą plamę. Gdy się do nich zbliżył, delikatnie parsknął. Kenny poklepał go po karku. - Hej, Rowdy!

RS

- To Rowdy. Koń wysunął głowę poza ogrodzenie i dotknął nosem ręki Tess. Pozwolił się pogłaskać.

- Od kiedy Casey ma konia?

- Chciała mieć kucyka, gdy była pięcioletnim berbeciem, ale dostała go, kiedy skończyła trzynaście.

- Czy chcesz wywołać we mnie poczucie winy, ponieważ zamierzam pokierować życiem Casey? - Może. - Czy zawsze jesteś taki bezpośredni? - Staram się! W księżycowej poświacie mogli wiele wyczytać z wyrazu swych oczu. Stali bardzo blisko siebie, wsparci o drewniane ogrodzenie. Na wygonie zarżał któryś z koni. Nagle Tess powiedziała coś, czego się po niej absolutnie nie spodziewał: - Kenny, jesteś bardzo dobrym ojcem. - Zabrzmiało to szczerze. W ten sposób usunięta została jeszcze jedna dzieląca ich bariera. 130

Kenny miał rację - księżyc wywierał wpływ na ludzi... Zapragnął pocałować Tess, choć wiedział, że nie byłoby to roztropne. Po pierwsze dlatego że od ośmiu lat był związany z Faith, a to zobowiązywało go do lojalności, po drugie - mógłby zostać posądzony o wyrachowanie. Tess miałaby prawo podejrzewać, że zbliżył się do niej z powodu sławy i pieniędzy. Do diabła, kto to wie? A może tak jest? Jednakże po chwili odrzucił tę myśl. Pociągała go od bardzo dawna, właściwie od dnia kiedy w autobusie, wiozącym chór szkolny na koncert, próbował wziąć ją za rękę. Może księżyc zrobiłby swoje, gdyby nie Rowdy, który cicho zarżał, kiwając swym dużym łbem. Cofnęli się od ogrodzenia. - Czy mam twoją zgodę na zaproszenie Casey do Nashville? Westchnął, zanim mruknął: - Tak!

RS

Wrócili do samochodu.

ROZDZIAŁ 10

Jadąc do domu piękną, wiosenną nocą doszli w myślach do wniosku, że najrozsądniej byłoby na czas pobytu Tess w domu ograniczyć się do przypadkowych spotkań. Tess zastanawiała się, czy o tym nie powiedzieć, jednak włączyła radio, przekreślając jakby możliwość nawiązania rozmowy. Gdy znajdowali się w połowie drogi do miasta, na falach eteru popłynęła piosenka „Kociak". Kenny nastawił radio na cały regulator. Tess ściszyła muzykę. - Dlaczego to robisz? - zapytał. - Nie musisz słuchać tylko ze względu na mnie. - Piosenka naprawdę mi się podoba. - Ponownie nastawił radio na cały regulator. Jego kolano podrygiwało w takt muzyki. 131

Spojrzała na niego figlarnie: - Żebyś wiedział... Jest podniecająca. - Co? - No, piosenka. Kenny zaniósł się długim, głośnym śmiechem. Kiedy się trochę uspokoił, Tess zaczęła opowiadać o listach, jakie piszą do niej poirytowani słuchacze, nazywając tekst „sprośnym", o bzdurnych prośbach fanów i o tym, że często znajduje się w stanie głębokiej frustracji, ponieważ oni uważają, że mają prawo radzić jej, jak powinna postępować. Przyznała, iż jest od nich uzależniona i że to sobie wyrzuca, ale fani to jej życie i bez nich byłaby nikim. - Nie przejmuj się tym. Fani to ludzie jak wszyscy inni. Tak jest w show-biznesie. Tess ani się spostrzegła, jak dojechali do miasta; czas tak szybko mijał. Zatrzymała samochód. Wewnątrz panowała cisza - radio już nie grało. - Wiesz co, Kenny? Szkopuł w tym, że z tobą bardzo miło się rozmawia.

RS

- Czy to stanowi jakiś problem?

- Nie pamiętam, żebyś był taki bezpośredni, kiedy chodziliśmy do szkoły. - Mogę odpowiedzieć w podobny sposób: pamiętam, że zachowywałaś się jak snobka.

- Mamy najwyraźniej mylne wyobrażenie o sobie - odparła po namyśle. Mogli jeszcze długo oceniać swoje postępowanie z perspektywy wielu lat, mogli analizować zmiany, jakie zaszły w ich wzajemnych stosunkach, ale zbliżała się pora rozstania. Okna w obu domach były oświetlone. Tess musiała odwieźć Tricię do rodziców, a Kenny zatelefonować do Faith - jak w każdą niedzielę wieczorem. - Casey jeszcze nie śpi... - Twoja mama też. - Zostawiłam ją pod opieką Tricii. - Dziękuję za przejażdżkę! - rzekł, kładąc rękę na klamce. - Zawsze chętna do usług! Uśmiechnęli się do siebie. Księżyc powoli płynął po niebie. Jego tajemniczy blask padał na domy i drzewa. Świat tonął w ciszy. Wysiedli z samochodu, zatrzasnęli drzwiczki. 132

- Dobrej nocy - rzucił. - Miłych snów! Kenny ruszył do domu. Tess odprowadziła go wzrokiem. - Hej, Kenny! - zawołała, chcąc go zatrzymać chociaż na chwilkę. Odwrócił się; była pewna, że nie ma ochoty wracać do siebie. - Podobała mi się opowieść o naszym tacie. Dzięki! - Nie musisz dziękować, był postacią z mojego dzieciństwa. - W Nashville wszyscy znajomi mówią wyłącznie o muzyce. A tutaj... No wiesz... Tak przyjemnie trochę powspominać. Zaskoczyła go dzisiaj po raz któryś z rzędu... Ciekawe, co by zrobiła, gdyby ją teraz pocałował? Nie! Nie może postąpić jak sztubak. Właśnie idzie do domu, żeby zatelefonować do Faith. - Do zobaczenia!

RS

- Dobranoc, do zobaczenia jutro! - powiedział. Po odwiezieniu Tricii Tess przygotowała się do snu, po czym zgasiła lampę i stanęła przy oknie. W pokoju, w którym mieszkał Kenny będąc dzieckiem, paliło się światło. Czy teraz ten pokój zajmuje Casey? Później, leżąc już w łóżku, Tess zatopiła się w rozmyślaniach o wieczorze spędzonym z Kennym: śpiewała z jego chórem, przejechała z nim wiele kilometrów, wspominając dawne czasy. W Nashville, co było zrozumiałe, interesowano się wyłącznie muzyką, o niej też bez ustanku rozprawiano. A Kenny pamiętał nawet jej ojca. Była wzruszona, słuchając jego opowiadania, i czuła, że jej miejsce jest tutaj, z żyjącymi i ze zmarłymi. Czy na stan jej ducha wpłynęła obecność Kenny'ego Kroneka? Teraz wiedziała, że uległa nastrojowi chwili i że nastrój ten zniknie, gdy wyjedzie do Nashville. Już następnego dnia o jasnym poranku Tess nie miała najmniejszych wątpliwości, gdzie jest jej miejsce. Kelly Mendoza nadesłała ekspresową przesyłkę, toteż Tess wróciła do swoich bieżących spraw i załatwiała je przerywając obowiązki domowe. Zadzwoniła też do Jacka Greavesa. - Zapraszam Casey Kronek do Nashville. Chcę, żeby śpiewała ze mną „Dziewczynę z prowincji". - Wasze głosy świetnie pasują do siebie. 133

- Dzięki, Jack! Twoje uznanie wiele dla mnie znaczy! - Chyba nie tyle co dla Casey Kronek. - Słuchaj, wstaw to do programu na pierwszy tydzień czerwca. - Zrobione! Tess postanowiła zajrzeć do sypialni matki. Mary spała, miała zamknięte oczy, a na jej brzuchu stał kubek z kawą. Gdy podłoga zaskrzypiała pod stopami Tess, Mary poruszyła rękami i rozlała kawę. - Och, Tess... Kochanie, spójrz, co zrobiłam. Prześcieradło... - Nic się nie stało. Przyniosę świeże. - Tess wzięła z rąk Mary kubek. - Powiem ci coś interesującego. - Co takiego? - Zaproponuję Casey, żeby śpiewała ze mną piosenkę, którą razem napisałyśmy. - Na prawdziwej płycie? Gramofonowej?

RS

Tess już nie wyprowadzała Mary z błędu, gdy była mowa o taśmach i płytach. Tak! Właśnie rozmawiałam z Jackiem.

- Ale Kenny nie będzie zadowolony! - Wczoraj wyraził zgodę. - Co ty mówisz!

Mary zamyśliła się: - Ale to będzie niespodzianka. Casey oszaleje ze szczęścia. - Mamo - Tess usiadła na łóżku. - To coś niesamowitego! Spotykasz zdolną, młodą dziewczynę i jesteś w stanie jej pomóc! Wspólnie piszecie tekst piosenki. Gwiazda muzyki country opiekuje się amatorką. Obie pochodzą z tego samego miasteczka. To dopiero będzie sensacja! Mary ściskała ręce córki. - Tess, jesteś wspaniałomyślna. - Ja też na tym skorzystam. Zapewniam cię. Była to jedna z rzadkich chwil pełnych czułości i wzajemnego zrozumienia. - Może pewnego dnia wystąpimy razem na koncercie, a ty przyjedziesz nas posłuchać? - Nie mogę sobie tego wprost wyobrazić - powiedziała Mary. Mary bywała już na koncertach Tess, ale bóle w biodrach uniemożliwiały jej podróże do bardzo nieraz odległych miast. 134

- Muszę teraz zabrać się do roboty. Proszę, mamo, podnieś się. Wymienię prześcieradło. To było zbyt piękne, aby mogło trwać długo. Kiedy Tess po półgodzinie wróciła do pokoju z łazienki, Mary stała przed łóżkiem, oparta o balkonik. - Chyba nie powiesiłaś prześcieradeł w dużej suszarce? - zapytała zdenerwowana. - No... tak... - Suszarka wydziela przykry zapach, a prześcieradła się gniotą. Może lepiej rozwiesić je w ogrodzie? - Mamo! - westchnęła Tess - w sobotę suszyłam bieliznę w suszarce! - Wiem o tym. Dlatego prześcieradła są wymiętoszone! Poza tym szkoda prądu. Trzeba wykorzystać piękny, słoneczny dzień! Tess chętnie zapłaciłaby rachunek za prąd, ale nie powiedziała tego głośno; tylko przedłużyłaby kłótnię! W jej domu w Nashville wszystkim zajmowała się gosposia. Tutaj

RS

Tess wykonywała różne prace ze względu na rekonwalescencję matki i sądziła, że robi to dobrze. Należało wziąć też pod uwagę fakt, że brakowało jej doświadczenia! Czy Mary naprawdę nie może pogodzić się z drobnymi zmianami? Przecież będzie tutaj jeszcze tylko dwa tygodnie!

Tess przyniosła koszyk z bielizną i postawiła go przed matką. Mary wyjęła jedno prześcieradło i rozkładając je wyjaśniała, w jaki sposób należy przypinać je żabkami do sznura rozpiętego między drzewami. Potem usiadła przy kuchennym oknie i bacznie śledziła każdy ruch Tess. Tess kątem oka spoglądała na dom Kenny'ego i dziękowała Bogu, że nikogo w nim nie ma. W Wintergreen wiele starych kobiet nie miało elektrycznych suszarek. To karygodne, że ona - Tess - nie wie, jak się wiesza prześcieradła na sznurze! Resztkami sił panowała nad sobą. Musi natychmiast wyjść z domu. Inaczej się nie uspokoi. Znalazł się doskonały pretekst: trzeba było zrobić zakupy. - Idę do supermarketu. Co kupić na kolację? - Dawno już nie jadłam wołowych bitek. Ich przygotowanie nie zajmuje dużo czasu... Bitki w tłustym sosie! Czy Tess mogła się spodziewać czegoś innego? 135

Po drodze wstąpiła do Renee, ale ta była bardzo zajęta przygotowaniami do ślubu, a na dodatek bez przerwy dzwonił telefon. Po krótkiej chwili Tess pożegnała się. Przy drzwiach siostra objęła ją rękami za szyję. - Mama nie zdaje sobie sprawy, że cię denerwuje. Postaraj się jej wytłumaczyć, że nie wszystko robi się tak, jak robi to ona. - Rozumiem - odpowiedziała Tess. Chociaż odwiedziny u Renee nie trwały długo, poczuła się dużo lepiej. Gdy w supermarkecie wybierała winogrona, niechcący potrąciła wózek jakiejś klientki. - Och, przepraszam! - Tess? - usłyszała znajomy głos. - Co za niespodzianka! To ty? - Mindy Alverson! - Teraz jestem Mindy Petroski! Cieszę się, że cię spotkałam!

RS

- Powiedziano mi, że wyszłaś za mąż, ale dla mnie zawsze będziesz Alverson. Odsunęły na bok wózki z zakupami.

- Wyglądasz kapitalnie! - powiedziała z uznaniem Mindy, trzymając Tess za ramiona.

- Ty też! - Mindy była nadal jasną blondynką, nosiła dżinsy, jak młoda dziewczyna, lecz nieco utyła. - Mama mówiła mi, że mieszkasz tutaj i z mężem prowadzisz interes. - Tak, tam za rogiem, na skwerze, gdzie dawniej był warsztat Moora. - Wiem, gdzie to jest. Czy masz dzieci? - Trójkę! Stały koło regałów i rozmawiały. Rodzice Mindy sprzedali dom i zamieszkali nad jeziorem Wappapello: jeżdżą tam w każdą niedzielę, ponieważ jej mąż lubi łowić ryby. Ze szkolnej paki zostało w mieście tylko kilka osób. Reszta rozjechała się po Stanach. - A wracając do szkolnych kolegów. Całe miasto mówi, że śpiewałaś w kościelnym chórze Kenny'ego Kroneka. - Kto ci o tym powiedział? - Gramy w brydża z Kennym i Faith. - Ach, z Kennym i Faith. Czy przyjaźnicie się z nimi? 136

- Tak! Kenny załatwia w urzędzie skarbowym sprawy związane z naszym interesem, poza tym ja i on działaliśmy swego czasu w komitecie dobroczynnym. Kenny jest wspaniałym człowiekiem, chętnie wykonuje prace, od których inni uciekają. W ten sposób został dyrygentem chóru kościelnego! - Słyszałam już o tym. - Jeżeli szukają chętnego do zorganizowania parady z okazji Czwartego Lipca lub pikniku dla sierot, zwracają się do Kenny'ego. On jest niezawodny i zna wszystkich w mieście. - To ciekawe, jak ludzie się zmieniają. - Tess, przypominasz sobie, jak myśmy go zadręczały? - Byłyśmy rzeczywiście dla niego niedobre! - A on jest takim miłym facetem! - To cały Kenny!

RS

- Moja mama też tak twierdzi. Kenny stale jej pomaga. Tess, kładąc melona do koszyka, zapytała: - A Faith? Długo się znają? - Faith? Chodzą ze sobą od lat!

- Dziwne, że się dotąd nie pobrali.

- Myślę, że Kenny sparzył się na małżeństwie. Jak zapewne wiesz, żona go zostawiła. Moim zdaniem on się nie ożeni po raz drugi. Ani z Faith, ani z żadną inną kobietą. Rozmawiały jeszcze przez chwilę. Mimo że Tess była niezmiernie ciekawa, jaki jest właściwie stosunek Kenny'ego do Faith, tutaj w supermarkecie nie mogła o to zapytać Mindy; już następnego dnia trąbiłoby o tym całe miasto! Poza tym to nie jej sprawa. Gdyby Kenny chciał, żeby Tess wiedziała, jak jest naprawdę między nim a Faith, powiedziałby jej wczoraj wieczorem, a on zmienił temat. I tak Tess ujrzała Kenny'ego w nowym świetle: był szanowany, kochany, chwalono go za bezinteresowność i uczynność. Ponadto nikt nie wierzył, że ożeni się z Faith Oxbury.

137

Późnym popołudniem, gdy Tess zdejmowała w ogrodzie prześcieradła ze sznura, przed domem Kenny'ego zatrzymał się samochód. Wysiadła z niego Faith z dużą torbą pełną zakupów. - Hej, Tess! - zawołała. - Jak udała się próba chóru? - Myślę, że wypadła dobrze. - Kenny mówił, że masz wspaniały głos i że nikt nie jest w stanie ci dorównać. Nic nie mogło bardziej zaskoczyć Tess. - Tak powiedział? - Och! On ma przed tobą respekt. Jakie to dziwne, że Faith opowiada o tym, zachowując spokój. Kenny nigdy nie zdradzał się ze swymi uczuciami... - Tutaj jestem po prostu jedną z chórzystek, które w niedzielę śpiewają do mszy w kościele.

RS

- Nie, nie dla niego! Wiesz, on nie śpi po nocach ze zmartwienia, że namówiono cię do śpiewania. Obawia się, że chór nie reprezentuje odpowiedniego poziomu. Rozmawiałam z nim przez telefon - był w złym humorze. Powiedział, że przez całą noc nie zmrużył oka.

- O, przykro mi! - Tess spojrzała na dom Kenny'ego. - Powiedz mu... powiedz mu, że moim zdaniem przyczyna jego bezsenności leży zupełnie gdzie indziej... Ja też być może nie spałam z tego samego powodu. Powiedz mu też, że powinien mnie traktować jak każdego innego członka zespołu. - Dobrze, powtórzę mu twoje słowa. Muszę już iść do domu. Czas wstawić do piekarnika karczek wieprzowy. - Tess zauważyła, że Faith użyła zwrotu: „idę do domu". Do domu Kenny'ego! Zrobiła kilka kroków i odwróciła się. - Byłabym zapomniała... Jak się czuje Mary? - Chodzi! Coraz lepiej! - Cieszę się. Przekaż jej ode mnie pozdrowienia i zadzwoń, jeślibym mogła w czymś pomóc! Gdziekolwiek się pojawiła, wszyscy zaraz zaczynali mówić o Kennym. 138

Czy była to tęsknota, czy tylko ciekawość, faktem jest, że tego wieczoru o szóstej czterdzieści pięć pomogła Mary usiąść przed telewizorem, potem poprawiła w łazience uczesanie, makijaż i poszła do domu Kroneka; po raz pierwszy od ponad siedemnastu lat. Zapukała do drzwi i cierpliwie czekała. Słońce oświetlało oszkloną werandę. Starała się nie patrzeć do środka. Ale kto oprze się takiej pokusie? Matka Kenny'ego zawsze suszyła na werandzie cebulki gladioli i wieszała bieliznę, kiedy padał deszcz. Teraz stały tam wiklinowe fotele i okrągły stół. Wyglądało to bardzo przytulnie. Tess zastanawiała się, czy te zmiany wprowadziła Faith. - Mac! Co za niespodzianka! Casey otworzyła drzwi i przytrzymała je kolanem. - Wejdź! - Odwróciła się w stronę mieszkania i krzyknęła: - Słuchajcie, to Mac! Tess zdała sobie sprawę, że przyszła nie w porę: po całym domu rozchodził się zapach pieczonego mięsa. Udała się za Casey do kuchni, byli tam Kenny i Faith. Na stole

RS

stał półmisek z karczkiem, ziemniaki puree, mamałyga polana topionym masłem i mizeria posypana siekanym koperkiem. Właśnie zaczynali jeść.

- Napijesz się mrożonej herbaty? - zapytała Casey. - Och nie... przepraszam. Myślałam, że już jesteście po kolacji. Może później... Faith natychmiast poderwała się od stołu. - Nie, nie, zostań! Kenny dzisiaj wrócił później niż zwykle. Miał jakieś zebranie. Siadaj, proszę. Podam herbatę. - Ja to zrobię - powiedział Kenny. - Zajmijcie się sobą - Casey wstała z krzesła. Po wczorajszym wspólnie spędzonym wieczorze Tess była pewna, że Kenny odgadnie, iż do jego domu sprowadziła ją również ciekawość. Podglądając jednak jego życie rodzinne, czuła się niezręcznie. Jeżeli nawet Kenny domyślał się prawdziwego powodu jej wizyty, nie dał tego po sobie poznać, tylko uprzejmie zaprosił Tess do stołu. Casey podała herbatę i usiadła na swoim miejscu. - Dziękuję, Casey! - rzekła Tess. Na pierwszy rzut oka było widać, że Faith i Kenny stanowili dobraną parę. Prawdopodobnie w domu wszystko robili razem, ale kolacja była dokładnie taka, jaką ugotowałaby Lucille, matka Kenny'ego. Faith miała na sobie jasnozielone spodnie i 139

zieloną bluzkę w biały deseń. Podobnie ubierała się Lucille. Wyglądała tak świeżo i staromodnie jak jej mizeria z koperkiem! Kuchnia też wcale się nie zmieniła: te same białe ściany, te same nakrycia rozkładane na tym samym stole. - Właściwie przyszłam pogadać z Casey. Casey, jedyna niezakłopotana osoba w tym gronie, właśnie kroiła karczek. - O co chodzi, Mac? - Zamierzam zabrać cię do Nashville. Zaśpiewamy w duecie „Dziewczynę z prowincji". Casey oniemiała. Szeroko otwartymi oczyma patrzyła na Tess. Widelec i nóż z brzękiem wylądowały na talerzu. - O mój Boże! - szepnęła, zakrywając usta obiema rękami: - O mój Boooże! Kenny odłożył sztućce i popatrzył na córkę. W jej oczach lśniły łzy. Casey podeszła do Tess.

RS

- Wstań, chcę cię uściskać! Nie wiem, jak inaczej wyrazić swą wdzięczność. Gdy tak trzymały się w objęciach, Tess opanowało przejmujące wzruszenie: takich uczuć musi doświadczać matka, która bez zastrzeżeń kocha swoje dziecko. Serce Tess mocno zabiło; była szczęśliwa.

- Mówisz serio? - zapytała Casey, zwalniając uścisk. - Nic a nic nie blaguję. Dzwoniłam do producenta. Ustalił datę sesji nagraniowej. Będzie to pierwszy tydzień czerwca, zaraz po twojej maturze. Wczoraj wieczorem rozmawiałam z Kennym - wyraził zgodę na twój wyjazd. Będziesz gościem w moim domu, dopóki nie znajdziesz sobie odpowiedniego mieszkania w Nashville. Po twarzy Casey spływały łzy szczęścia. - Tatusiu! Naprawdę pozwalasz? Kocham cię! - zarzuciła Kenny'emu ręce na szyję, powtarzając raz po raz: - Dzięki, dzięki ci! Ojejku! Nie mogę uwierzyć, że to prawda! - mówiła podekscytowana. - Jadę do Nashville! - Teraz objęła Faith i pocałowała ją w policzek. - Jadę do Nashville, Faith! Czy ty to pojmujesz? Będę śpiewać z Mac, będę nagrywać płytę! - Zaczęła tańczyć po kuchni. Nagle się zatrzymała. - Zadzwonię do Brendy i powiem jej o tym. I do Amy! Nie! Zaczekają chwileczkę. Muszę usiąść - poczułam się jakoś dziwnie. O rety, mój żołądek! 140

Opadła na krzesło, zamknęła oczy, głęboko zaczerpnęła powietrza i przycisnęła rękę do serca. - O mój Boże - szepnęła - Nashville... Faith z dużym zadowoleniem obserwowała reakcję Casey. Tess spojrzała na Kenny'ego. Uśmiechał się! - Widzę, że udało ci się uszczęśliwić moją córkę! Faith, dolewając wszystkim herbaty, oświadczyła, że z tej okazji koniecznie trzeba wznieść toast. Cztery filiżanki powędrowały do góry. - Za następną gwiazdę z Wintergreen! - I za Tess, która w tym dopomoże - spokojnie dodał Kenny. Ich oczy spotkały się, lecz tylko na sekundę; nie byli sami. Jednakże ta chwila wystarczyła, żeby Tess zrozumiała, co czuł Kenny, wypowiadając te słowa. Podziwiała go za to, że ostatecznie uznał wybór Casey, mimo że na początku miał tak wiele zastrzeżeń! odezwała się Tess:

RS

Zapadła kłopotliwa cisza. Tess i Kenny starali się nie patrzeć na siebie. Wreszcie - Przeszkodziłam wam w kolacji!

- Żartujesz - roześmiała się Casey, a Kenny odsunął od siebie talerz. - Możemy jeść o każdej porze!

- Tak jest - przytaknęła Faith. - Ale musisz skosztować deseru! - Och, Tess, proszę, zostań - Przymilała się Casey. - Mam milion pytań, na które musisz odpowiedzieć. Tess została. Jadła tylko owoce; kremu waniliowego nie tknęła. Po kolacji Casey poprosiła Tess, żeby udała się do jej pokoju; chciała zaprezentować fragment piosenki, którą właśnie komponowała. Tess spędziła z nią urocze pół godziny. Przy okazji zauważyła, że sypialnia Kenny'ego znajduje się na pierwszym piętrze obok sypialni Casey. Pokój na parterze obok łazienki nazywano „pokojem Faith". Gdy Tess schodziła na dół, Faith i Kenny kończyli sprzątanie: ona zmywała naczynia, a on je wycierał.

141

- No, na mnie już czas. Jeśli Casey będzie pracowała w takim tempie, to niedługo wyda własny album. - Faith zakręciła kurek, Kenny odłożył na bok ścierkę. - Odprowadzę cię - powiedział. - Och, nie chcę ci sprawiać kłopotu. - To żaden kłopot. Wyszli przez werandę, zostawiając Faith w kuchni. Szli powoli w stronę domu Mary. Pierwszy odezwał się Kenny. - A więc Casey pojedzie do Nashville... - Mówisz to takim tonem, jakbym ci wyrządziła wielką krzywdę. - Jakoś to przeżyję! Kroczył obok niej, czuła ciepło jego ciała. Była pewna, że Faith patrzy za nimi przez kuchenne okno. - To żadne pocieszenie. Podziwiam w tobie umiejętność panowania nad sobą.

RS

- Mimo wszystko wolałbym, żeby robiła w życiu co innego. - Rozumiem cię. Ale nie obawiaj się. Nie zostawię jej samej. Kenny, masz na to moje słowo.

Doszli do ulicy. Kenny trzymał ręce w tylnych kieszeniach spodni, broniąc się jakby w ten sposób przed objęciem Tess.

- Faith jest wspaniałą kobietą - powiedziała szczerze. - Jesteście chyba dobraną parą? - Czy przyszłaś do nas, żeby się o tym przekonać? Nie spodziewała się takiego pytania. - A co będzie, jeśli powiem - tak? - Wtedy zapytam, do czego zmierzasz? - Nie wiem, Kenny. To święta prawda. Nie wiem! Chciał jej spojrzeć w oczy, ale Tess odwróciła głowę. Była skrępowana wiedząc, że są obserwowani przez Faith. Napięcie między nimi rosło. - Jezu - wyszeptał. - Dlaczego znowu czuję się tak jak wtedy, gdy byłem sztubakiem? Czas płynął. Faith niewątpliwie zastanawiała się, co go tak długo zatrzymuje. - Będzie lepiej, jak wrócę do domu - rzekł. Jednakże żadne nie ruszyło się z miejsca. 142

Tak jak wczoraj wieczorem w samochodzie, niezgoda na rozstanie pozwoliła im być razem jeszcze przez kilka minut. - Tess - wyszeptał znowu. - Co ty ze mną wyprawiasz? Oboje zdawali sobie sprawę, że jej zażyłość z Casey zaważy na ich wzajemnych stosunkach. Kenny przecież będzie odwiedzać córkę w Nashville... - Muszę wracać - powiedziała stanowczo. - Od dzisiaj będę się trzymała z dala od ciebie. Przepraszam cię za wszystko, Kenny! Gdy się odwróciła, zobaczyła go stojącego przed samochodem Faith. Przeszła przez ulicę.

ROZDZIAŁ 11

RS

Minął tydzień, Casey codziennie odwiedzała Tess, a ona nie wychodziła na zewnątrz domu, gdy przypuszczała, że Kenny może być w ogrodzie. Pomagała Mary przy ćwiczeniach, starała się nie zaniedbać żadnego obowiązku wobec niej. Mimo to stale dochodziło do różnicy zdań. W piątek z Omaha zadzwonił Burt. Jego zespół „Południowy Wiatr" grał w Stillwater, Oklahomie, Wichita i Kansas. Występy miały się zakończyć w Nashville, w tygodniu w którym oczekiwano powrotu Tess. Umówili się, że spotkają się w Stockyard Cafe. W niedzielę Mary oświadczyła, że chce udać się do kościoła, aby posłuchać śpiewu Tess. Ponieważ nie opuszczała domu od tygodnia, należało spełnić jej prośbę. Tess właśnie załadowywała wózek inwalidzki do samochodu, gdy zjawił się Kenny. - Poczekaj, ja to zrobię. - Był elegancko ubrany i prezentował się tak wspaniale, że poczuła szybsze bicie serca. - Myślałam, że już jesteś w kościele. - Wychodzę z domu dwadzieścia minut przed rozpoczęciem mszy. - Zamknął bagażnik i unikając jej wzroku spojrzał na dom Mary. - Czy pomóc ci usadowić Mary w wozie? - Dziękuję. Mama staje się coraz bardziej samodzielna. 143

- No to do zobaczenia - ruszył w kierunku garażu i głośno zagwizdał na Casey, która właśnie wybiegała z domu. - Pospiesz się, bo się spóźnimy! - powiedział do córki. Dwadzieścia minut później Tess śpiewała „Święty, święty, święty". Kiedy spojrzała na dyrygującego chórem Kenny'ego, przeszył ją dreszcz. Ich oczy się spotkały; zniknęły pozory obojętności. Oboje rozumieli, że wspólny udział w nabożeństwie zbliża ich do siebie bez względu na to, czy tego pragną czy nie! Gdy Tess śpiewała solo „Sprawiedliwy Panie Boże", nastąpiło to, co było nieuchronne. Po nabożeństwie otoczyli ją parafianie. Już wcześniej wiedzieli, że będzie śpiewać w niedzielę. Na mszę przyszli także ludzie, którzy zazwyczaj chodzili do innych kościołów. Wszyscy byli zachwyceni, interesowało ich, czy Tess uświetni swym występem ślub siostrzenicy - odparła, że nie - i wypytywali, czy to prawda, że Casey Kronek będzie z nią nagrywała płytę. Casey na krok nie odstępowała Tess, nawet wtedy kiedy cała rodzina zebrała się wokół wózka inwalidzkiego Mary. Siostrzenice i

RS

siostrzeńcy, szwagrowie i siostry z wyrazem dumy w oczach obejmowali Tess, z wyjątkiem Judy, która nie zdobyła się nawet na kilka słów pochwały. Pastor Giddings podszedł do Tess i długo ściskał jej dłoń. Uśmiechał się tak serdecznie, że jego duże okrągłe oczy zamieniły się w szparki.

- Nie wiem, jak pani dziękować. Wspaniały głos, wspaniały! To pani ściągnęła do nas te tłumy. Jestem przekonany, że dzisiaj okoliczne kościoły świecą pustkami. - W chwilę później pożegnał się i zwrócił do kogoś za jej plecami. - Doskonale się spisałeś, chłopcze. - Tess nie wiedziała, że stoi tam Kenny. Pastor uścisnął jego dłoń, a potem poklepał po plecach. Na koniec wyszeptał do nich w zaufaniu: - Zakrystian już mi powiedział, że datki ledwo zmieściły się na tacy, a to pomoże nam załatać dziurę w rocznych wydatkach. Jeszcze raz serdecznie wam dziękuję! Mimo że otoczeni rodziną, Kenny i Tess zajęci byli wyłącznie sobą. Stali w słońcu blisko siebie i patrzyli sobie w oczy: ona w jego czarne, on - w jej jasne. Tess miała na sobie jedwabną sukienkę w kolorze terakoty, powiewającą na wiosennym wietrze. Na szyi zawiesiła cienki złoty łańcuszek z małą złotą różyczką, a w uszach kolczyki z tym samym zdobniczym motywem. Przypuszczała, że ta biżuteria spodoba się Kenny'emu. Ponieważ 144

nie miała ciemnych okularów, podniosła do góry białą torebkę, żeby zasłonić oczy przed słońcem. Widząc to, Kenny stanął tak, że znalazła się w jego cieniu. - Od czasu kiedy zacząłem dyrygować chórem, nie było tak wspaniałej niedzieli! powiedział do Tess. - Dlaczego? - Zawdzięczam to tobie. Nie sądziła, że Kenny potrafi zdobyć się na szczerość. Skoro tak, nie musi zachowywać się wobec niego powściągliwie. - Coś mnie złapało, o tutaj! - Położyła rękę na sercu. - Dziwne! Mnie też coś trzyma za serce - przyznał Kenny. - Wracają wspomnienia z dzieciństwa... Organy, rodzina, kościół... Sama nie wiem! - Dopiero tam zrozumiałem, jak to się stało, że osiągnęłaś sukces. Masz charyzmę. - Ale nie myślałeś tak dzisiejszego ranka, kiedy spotkaliśmy się przed domem.

RS

Odniosłam wrażenie, że jesteś na mnie zły.

- Przepraszam! Czasem bywam markotny!

- Zachowaj swoje humory dla siebie! Nie znoszę oschłości. - Wybacz! Uważałem, że tak będzie lepiej ze względu na... - Chciał powiedzieć „Faith".

- Przecież możemy, spotykając się na ulicy czy w jakimkolwiek innym miejscu, wymienić pozdrowienia, nie raniąc się nawzajem. - Masz rację, to się już nie powtórzy. - Nagle zrobił to, na co nie mógł się zdobyć, kiedy byli sami: objął ją i pocałował w skroń. Poczuła zapach drzewa sandałowego. Dziękuję ci, Tess, za śpiew. Nigdy tego nie zapomnę! Gwałtownie opuścił ręce, podeszła bowiem do nich Casey. - Czy miałabyś ochotę na konną przejażdżkę dzisiaj po południu? Dzień jest do tego wprost wymarzony. - Powinnam zostać z mamą. - Czy nikt nie może cię zastąpić? - Zanim Tess zdążyła odpowiedzieć, Casey już podchodziła do Renee. - Zaprosiłam Tess na konną przejażdżkę. Czy ktoś z rodziny mógłby posiedzieć z Mary po południu? 145

- Nie ma sprawy - odparła Renee. - Kiedy wyruszacie? - Wybierzesz się z nami? - zapytała Kenny'ego Tess. Spojrzał na nią przeciągle i po chwili zastanowienia oświadczył: - Zostanę w domu! Tess z trudem ukryła rozczarowanie. - O której wyjeżdżamy? - Sama zdecyduj! - O pierwszej, zgoda? Muszę być w mieście o czwartej. Casey z fantazją prowadziła swojego starego pick-upa. Polna droga wiodąca do stadniny Dextera Hickeya była wyboista. Samochód podskakiwał na każdej dziurze wzbijając tumany kurzu. Ale grało radio, więc umilały sobie jazdę śpiewaniem albo rozmową o piosenkach. W dziennym świetle wszystko wyglądało inaczej. Białe drewniane ogrodzenie

RS

wymagało malowania, a wysoka trawa prosiła się o skoszenie. Okolica była urokliwa. Farmę obsadzono rzędami jabłoni, miejscami oskubanymi przez konie, tu i ówdzie rosły kępami dzikie żółte jaskry. Od zachodu, północy i wschodu dolinę otaczał stary bór. Przecinał ją szlak udeptany końskimi kopytami; wyglądało to jak oznakowanie szosy na mapie.

Stajnie wewnątrz były czyste. Wszędzie panował porządek. Dexter wydał stajennemu polecenie przygotowania klaczy Sunflower dla Tess. - Potrafisz ją osiodłać? - Dawno tego nie robiłam. - Nie martw się. Jakoś sobie poradzimy! Kiedy Sunflower i Rowdy były gotowe do drogi, powoli ruszyły wzdłuż stajen. Na wybrukowanym trakcie słychać było miarowy stukot kopyt do chwili, gdy osiągnęły bramę, za którą biegła polna droga. Jechały wzdłuż ogrodzenia do wyjeżdżonej ścieżki prowadzącej w stronę zalesionych wzgórz. - Jak się czujesz? - Jutro wszystko będzie mnie bolało - odwykłam od konnej jazdy. 146

- Pojedziemy powoli. - Dobrze. Casey siedziała w siodle jak prawdziwa amazonka, wyprostowana, z jedną ręką opartą na biodrze. Ubrana była jak tramp, w stare dziurawe dżinsy, sfatygowane botki, wypłowiałą koszulę w kratę, na głowę włożyła wymięty poplamiony kowbojski kapelusz. Natomiast Tess wyglądała jak nowicjuszka wśród amerykańskich pionierów. Miała na sobie dżinsy, kolorową koszulkę, czapkę baseballową, a na twarzy duże słoneczne okulary. Nie robiła wrażenia osoby przekonanej, że konna przejażdżka była dobrym pomysłem. - Dzisiaj mam randkę! - przerwała ciszę Casey. - Czy to ktoś interesujący? - Taki sobie chłopak. W zeszłym roku pokłóciliśmy się. Przez jakiś czas zupełnie nie zwracał na mnie uwagi, a teraz zadzwonił i zaproponował kino w Poplar Bluff. Nagle

RS

mu się spodobałam... Pewnie się dowiedział, że będę z tobą nagrywać piosenkę. Najpierw chciałam go ukarać i wykręcić się od tego, ale potem pomyślałam: Do licha! Randka to randka.

- Ja nie miałam wiele czasu dla chłopców, kiedy chodziłam do szkoły. - Chyba już nie pamiętasz, jak było. Nie miałaś czasu dla mojego taty... Ponieważ Tess nie odpowiadała, Casey, chcąc przerwać kłopotliwe milczenie, zapytała: - Pojedziemy galopem? - Czemu nie? Dotarły do granic doliny, gdzie zaczynał się las. Casey, jadąca szybciej, ściągnęła wodze; koń stanął w miejscu. Tess dogoniła ją i również zatrzymała swoją klacz. - Niech sobie odpoczną - powiedziała Casey, klepiąc Rowdy po karku. Oba wierzchowce zaczęły skubać trawę. Dookoła szumiały stare drzewa, sosny pachniały żywicą. - Co łączy ciebie z moim tatą? Tess, zaskoczona pytaniem, odpowiedziała zgodnie z prawdą: - Nic.

147

- Wydawało mi się, że między wami coś jest. Zauważyłam te porozumiewawcze spojrzenia podczas kolacji, kiedy niespodziewanie nas odwiedziłaś, i przed kościołem dzisiaj rano. Przeszkodziłam wam w czułej rozmowie. - Mylisz się! - Tata coś szeptał ci do ucha, a ty się zarumieniłaś. - Czy myślisz, że flirtowalibyśmy w obecności obserwującego nas tłumu? - No to co się dzieje? Przecież cię pocałował. - Dziękował mi za śpiew w kościele. - I to wszystko? Wiesz, tato jest bardzo dobrym człowiekiem. Mogłaś trafić gorzej. - On ma swoją Faith, a ja wracam do Nashville. - Jeśli chodzi o mnie, to byłabym szczęśliwa, gdybyście nawiązali romans. Założę się, że mogłabyś go niejednego nauczyć. - Casey!!!

RS

- Faith jest wspaniała, ale całować ją to jak całować manekin! - Czy Kenny wie, że w ten sposób wyrażasz się o niej? - Do licha, nie! Nadal uprawiają tę swoją charlotte russe. Tess uśmiechnęła się mimo woli. Casey skierowała konia w głąb lasu i nagle zawołała:

- Ho ho! A tam kto jedzie?

Tess zobaczyła w oddali Kenny'ego na gniadym ogierze. Wodze trzymał w jednej ręce. Był urodzonym jeźdźcem. Jazdę konną uprawiał od dziecka. Miał na sobie dżinsy, białą koszulę i kowbojski kapelusz nasunięty na czoło. Podjechał do nich galopem. Zmieniłem zdanie. Czułem się w domu samotny - powiedział patrząc przeciągle na Tess, jakby w pobliżu nie było Casey. Casey roześmiała się w głos. - Właśnie mówiłam Tess, że... - Casey!!! - Tess poważnie spojrzała na dziewczynę. - Nic, nic. Cieszę się, że przyjechałeś, tato. Jeździli we troje jeszcze przez godzinę, mało rozmawiając, zachwycając się piękną przyrodą i słonecznym dniem. Gdy około czwartej wracali do stadniny, na horyzoncie pojawiły się ciężkie burzowe chmury, a od zachodu powiało chłodem. 148

- Będzie padać - powiedział Kenny. - Rośliny w ogrodzie potrzebują deszczu - odparła Tess. Były to słowa, które nie przyszłyby jej do głowy przed dwoma tygodniami. Casey zwracała oczy to na Tess, to na ojca: „Rozmawiacie o pogodzie jak starzy farmerzy. Nie róbcie ze mnie idiotki" - pomyślała. Cała trójka zajęła się wierzchowcami. Kenny pomagał Tess. Poczuł na sobie jej wzrok. - Wracamy razem do domu? - zapytał nieśmiało. - Nie wiem... - Tess była speszona. - Jedź z tatą, proszę - nalegała Casey. - Ja muszę się zatrzymać na stacji benzynowej, żeby napełnić bak. Poza tym bardzo się spieszę. Mam randkę w Poplar Bluff. Bawcie się dobrze! Do zobaczenia jutro. Będę z powrotem około jedenastej. - Okey! Uważaj na siebie! Casey ruszyła pełnym gazem. Zostali sami. Ścierali pot ze skóry swoich

RS

wierzchowców. Kenny odłożył szczotkę i podszedł do Tess: - Wystarczy, odprowadzę Sunflower do stajni. Chcesz umyć ręce? Tam jest woda.

Razem stanęli przy dużej umywalce. Tess obserwowała z zachwytem jego muskularne ciało i obnażone aż do łokci ręce. Kenny kątem oka zerkał na jej delikatne dłonie, które myła starannie, uważając, żeby nie zamoczyć kosztownego zegarka na lewym nadgarstku.

- Chodźmy! - rzekł Kenny, wieszając na haczyku szorstki niebieski ręcznik. Nie spieszył się. Jego samochód przed paroma godzinami opuścił myjnię. Okna były otwarte, wiał chłodny wiatr, na niebie kłębiły się czarne chmury, a wierzchołki drzew kołysały w silnych podmuchach. Zbliżała się burza. - Jesteś głodna? - zapytał. - Och, tak. Umieram z głodu! - Czy przyjmiesz zaproszenie na kolację od chłopca z Wintergreen? - W tym ubraniu? - Znam miejsce, gdzie nie obowiązują stroje wieczorowe. Pojechali do Sonic Drive-in. W tej gospodzie goście nie musieli wysiadać z samochodów: zatrzymywali się pod dużym metalowym dachem. Kenny ustawił wóz obok 149

forda starszej pary kończącej posiłek. Przy wejściu do pawilonu wisiała tablica, na której kredą wypisano menu. - Na co masz ochotę? - Nie bardzo widzę, co tam jest napisane. - Tess odpięła pas, położyła prawą rękę na kierownicy, a lewą objęła zagłówek fotela Kenny'ego. Ponieważ musiała mocno się przechylić, żeby przez otwarte okno przeczytać jadłospis, oparła się o jego tors. - A więc co zamawiamy? - Hamburgery z zieloną sałatą. Przy każdym parkomacie znajdował się przycisk, za pomocą którego przywoływano obsługę. Kenny nacisnął czerwony guzik. W oddali słychać było grzmienie, lecz nie zwracali na to uwagi. Wydawało im się, że znowu są nastolatkami. Był samochód, gospoda i niewinny flircik. Kilka godzin niedzielnego popołudnia postanowili spędzić zapominając o rozsądku. - Co odpowiedziałaś?

RS

Pierwsza odezwała się Tess: - Casey dzisiaj zapytała, czy coś nas łączy... - Odpowiedziałam, że nic! A wtedy Casey oświadczyła, że nie miałaby nic przeciwko temu, abyśmy zaczęli romansować. - Coś takiego! Nie mogę uwierzyć.

- Znasz Casey! - Tess wzruszyła ramionami. - Mam nadzieję...

- Oczywiście, oboje wiemy, że to poroniony pomysł! - rzekła po chwili namysłu. - Oczywiście! - Jest przecież Faith. - Tak, Faith. - Poza tym za dwa tygodnie wracam do Nashville. - Tam jest twoje miejsce! - Widzę, że nie różnimy się w opinii na ten temat. - Jestem tylko facetem z prowincji, który nie może ci ofiarować niczego poza przypadkowym poczęstunkiem w Sonic Drive-in i występami z towarzyszeniem skromnego chóru w miejscowym kościele. 150

Oboje pragnęli czułości, choćby pocałunku, lecz siedzieli w milczeniu jak sparaliżowani. Sytuację rozwiązało nadejście kelnera z tacami. - Dziesięć dolarów siedemdziesiąt centów - powiedział, podając rachunek i czekając, aż Kenny wyjmie z kieszeni pieniądze. - Wiesz co? - odezwała się Tess. - To moja pierwsza randka od dwu lat. - A co z tym piosenkarzem w Nashville? - Mówię o tradycyjnej randce, kiedy mężczyzna zaprasza kobietę na kolację, a potem odprowadza do domu. Nie nadaję się już do tego. - Czy dlatego, że jesteś bogata? Sławna? - I jedno, i drugie! Nie masz pojęcia, jakie to męczące gdy nie wiesz, co powoduje ludźmi, którzy cię otaczają; dlaczego mi nadskakują, są układni i przesadnie uprzejmi. Nowiuteńki pick-up, w którym siedziało trzech nastolatków, zatrzymał się po ich prawej stronie. Z radia płynęła bardzo głośna muzyka. - Czy i mnie do nich zaliczasz? - Ty jesteś wyjątkiem.

RS

Myślisz, że jestem wyrachowany?

- Pochlebiasz mi! Cieszę się, że nie jestem gościem z tłumu. - W Nashville nazywamy ich „zarazą".

Jedli soczyste hamburgery z sałatą i maczali frytki w ketchupie. Tess nie mogła zjeść całej porcji.

- Masz na to ochotę? - zapytała. Kenny przełożył mięso i frytki na swój talerz i zabrał się do jedzenia. Tess wytarła usta papierową serwetką. - Oho, zauważyli nas - wskazała na twarze roześmianych nastolatków. - Zwiewajmy. Kenny wezwał kelnera. Zjawił się po krótkiej chwili i zabrał tace. Zaczął padać deszcz, trzeba było włączyć wycieraczki. Jechali wolno - ani jemu, ani jej nie chciało się wracać do domu. Kiedy zbliżyli się do miasta, na skrzyżowaniu było czerwone światło; mogli jeszcze pobyć razem. Tess spojrzała na Kenny'ego. - Faith dowie się niewątpliwie, że byłeś dziś ze mną w stadninie. Zapaliło się zielone światło, Kenny ruszył z impetem i odpowiedział zniecierpliwionym tonem: - Nudzisz mnie tym ciągłym mówieniem o Faith. 151

- Przepraszam! - odparła cicho i odwróciła głowę do okna. Kenny nie odezwał się już ani słowem. Okrążyli teraz miejski skwer. Rozpadało się na dobre: grube krople deszczu dudniły po dachu. Milczenie stawało się coraz bardziej kłopotliwe. Gdy skręcił w ulicę, przy której mieszkali, Tess powiedziała z lekkim wyrzutem: - Obiecałeś, że nie będziesz złośliwy. - Przepraszam - mruknął. Podjechali pod garaż, Kenny otworzył automatyczne drzwi i chciał wjechać do środka. - Zostańmy tutaj - zaproponowała Tess. - Lubię burze! Kenny wyłączył silnik, wycieraczki i światła. Deszcz walił w dach wozu, wokół szalała wichura. - Jesteśmy na miejscu.

RS

Tess spojrzała na oświetlone okna kuchni Mary. - Renee mnie zamorduje. - Chyba nie wysiądziesz w taką ulewę? - Zaczekam kilka minut.

- Prawdopodobnie burza złapała dzieci w drodze powrotnej z Poplar Bluff powiedział Kenny, patrząc na swój dom. - Nic im się nie stanie.

Padał deszcz, błyskało, gdzieś blisko rozległy się grzmoty. Nie wiedzieli, o czym rozmawiać. Okna się zaparowały i chociaż dopiero dochodziła szósta, zrobiło się ciemno. Nikt z zewnątrz nie mógł zobaczyć, co dzieje się w samochodzie. Nagle Tess straciła panowanie nad sobą. - Słuchaj, Kenny. To śmieszne! Jestem dorosłą kobietą, a bawię się z tobą w ciuciubabkę jak dziecko. Nie mów Faith o tym, czego się dopuściłam. Dobrze? Przyklęknąwszy na jedno kolano, prawą ręką oparła się o drzwi po jego stronie i wsuwając twarz pod rondo kowbojskiego kapelusza Kenny'ego przywarła do jego ust. Trudno byłoby ustalić, kiedy po raz pierwszy mieli na to ochotę: może było to w dniach dzielących ich pierwsze spotkanie w kuchni Mary od powrotu z wieczornej próby chóru? Kenny był tak zaskoczony, że stracił zupełnie pewność siebie. Gorączkowo się zastanawiał, jak powinien postąpić w takiej sytuacji prawdziwy mężczyzna. Tess 152

pocałowała go namiętnie i szczerze... Odwzajemnił pocałunek i objął ją mocno obiema rękami. Czuła na szyi jego szybki, gorący oddech. Uśmiechając się kokieteryjnie powiedziała: - To nagroda za to, że dręczyłam cię w szkolnym autobusie. Dzięki za cudowny dzień. Zrzucam z siebie winę, mój drogi, „Święty Kenny"! Jeszcze raz go pocałowała, po czym wysiadła z samochodu i w strugach chłodnego ulewnego deszczu pobiegła do domu.

ROZDZIAŁ 12 Mary i Renee oglądały audycję telewizyjną „Sześćdziesiąt minut". Tess weszła do środka tylnymi drzwiami. Ociekała wodą. - Podajcie mi ręcznik, błagam! Z bawialni wyjrzała Renee.

RS

- Długo nie wracałaś. Martwiłyśmy się już o ciebie. - Przepraszam! Powinnam zadzwonić. - Zrzuciła czapkę, wytarła włosy i wykręciła mokrą koszulkę.

- Chyba nie jeździliście konno przez cały czas? - Nie. Byłam też z Kennym w Sonic Drive-in.

- Z Kennym? - zapytała z niedowierzaniem Renee, patrząc na Tess zajętą zdejmowaniem butów. - Myślałam, że wybrałaś się do stadniny Hickeya z Casey. Nie przypuszczałam, że on pojedzie za wami. Tess oparła mokre buty o ścianę. - Renee, czy mogłabyś zatrzymać się jeszcze na chwilę i porozmawiać ze mną? - Nie spieszę się aż tak bardzo... Idąc przez kuchnię poprosiła szeptem siostrę, aby udała się z nią na górę. Z pokoju bawialnego dobiegł do nich głos Mary. - Dobrze się bawiłaś, córeczko? - Było wspaniale. W sypialni Tess zdjęła mokre dżinsy. - To przypomina mi dawne lata, kiedy byłyśmy małymi dziewczynkami - wzruszyła się Renee. - A więc o czym chcesz rozmawiać? 153

Tess włożyła bawełniany pulower i usiadła przy toaletce, żeby rozczesać wilgotne włosy. - Nie uwierzysz - powiedziała. - Domyślam się, że chodzi o ciebie i Kenny'ego. Tess wpatrywała się w grzebień, który trzymała w ręce. - Przemów mi do rozsądku. - Może wpierw powiesz, co się stało? - Pięć minut temu pocałowałam Kenny'ego w jego samochodzie. On nie mógł się jakoś na to zdecydować... Głupio wyszło, co? - To wszystko? Tylko pocałunek? - Słuchaj, Renee. Coś się ze mną dzieje. Stale widuję Kenny'ego. Nagle okazuje się, że jest najmilszym facetem, jakiego znam. Wszyscy traktujecie go jak członka rodziny, on odnosi się do Mary jak do rodzonej matki, a mama do niego jak do własnego syna. Jest jeszcze Casey - przepadam za tą dziewczyną. Twierdzę, że Kenny jest bardzo dobrym ojcem. Wiesz, że chodzę na próby chóru. Dzisiaj po południu Kenny nieoczekiwanie

RS

zjawił się w stadninie Dextera Hickeya. Renee! Ja zaczynam się zachowywać jak zakochana nastolatka. To do mnie niepodobne!

- Czy zaprosiłaś Casey do Nashville z powodu Kenny'ego? - Ależ nie! Renee, za kogo ty mnie masz? - Jesteś pewna?

- Oczywiście! Historia z Casey zaczęła się, zanim postanowiłam omówić z Kennym jej wyjazd. - A co z Faith? - zapytała Renee z lekko wyczuwalną w głosie naganą. - Kenny nie chce poruszać tego tematu. - Oni żyją ze sobą. Nie mam co do tego złudzeń - po namyśle powiedziała Renee. Są bardzo dyskretni, dlatego ludzie akceptują ich związek. - Tess szeroko otwartymi oczyma patrzyła na siostrę; jej przypuszczenie potwierdziło się. - Tess, musisz być ostrożna. Nie igraj z ludzkimi uczuciami. - Nie igram! - Czyżby? - Nie! 154

- No to co z tego wyniknie? Wyjedziesz do Nashville, a on zostanie tutaj. Nie wolno ci skrzywdzić Kenny'ego, a tak by się stało, gdybyś zniszczyła to, co łączy go z Faith. Może nie zdajesz sobie sprawy, że jako supergwiazda bardzo imponujesz mężczyznom. - Taka myśl nie raz przychodziła mi do głowy. - Kenny kocha cię od szkolnej ławy. Jest wobec ciebie bezsilny! Tess milczała. Jakże wspaniały dzień spędziła z Kennym; rano msza, a potem oni oboje w samochodzie podczas szalejącej burzy. Każda kobieta mogła postępować tak jak ona, nie odczuwając potrzeby zwierzania się bliskiej osobie. - Wiesz, Renee? Będąc Tess McPhail, czasami można się czuć bardzo samotną! - Wierzę, ale poza Kennym są przecież inni faceci... - Którzy? Czy ci polujący na mnie przy garderobie? Albo ci z przemysłu rozrywkowego, którzy chcą, wspinając się po moich plecach, zrobić karierę? A może ma muzyka...

RS

to być ktoś z zespołu muzycznego? To najlepszy sposób na pozbycie się dobrego - A co z facetem, o którym opowiadałaś mamie? Powiedziała, że dzwonił do ciebie kilka razy.

- Burt, tak, telefonował. Umówiłam się z nim w Nashville. Łudziłam się, że to mi pozwoli zapomnieć o Kennym.

- Ale nie zapomniałaś. Chciałaś go sprowokować? - Nie zrobiłam tego świadomie. - Tess przerwała zwierzenia, ponieważ się zorientowała, że jej słowa nie brzmią szczerze. Wstała od toaletki, wyszła na korytarz, skąd przez małe okno mogła zobaczyć światło w pokoju Kenny'ego. Renee podeszła do siostry. - Prosiłaś mnie, abym przemówiła ci do rozsądku. A więc słuchaj: trzymaj się z dala od Kenny'ego. Zostaw go Faith. Sama kiedyś dojdziesz do wniosku, że postąpiłaś słusznie. Tess skinęła głową. Miała ponury wyraz twarzy. - Hej! Gniewasz się, że to powiedziałam? - Nie! - Tess zaczęła płakać. - Dlaczego wróciłam? Przecież nie mam zamiaru rezygnować z kariery! 155

- Jednak czasem ogarnia cię tęsknota za Wintergreen... - Do diabła! - krzyknęła Tess. - Po co wezwałyście mnie do domu? - ocierając łzy ręką, próbowała się uśmiechnąć. - Kto by pomyślał, że zakochasz się w Kennym Kroneku? - zażartowała Renee. Wyjęła chusteczkę i podała siostrze. - No dobrze, może troszeczkę się w nim zadurzyłam. Skoro Faith pierwsza zdobyła jego uczucie, będę dobrą dziewczynką i wybiję go sobie z głowy! Ale jeżeli Kenny przyjedzie do Nashville odwiedzić Casey, wtedy ja... wtedy ja... - Co wtedy? Tess płaczliwym głosem wyszeptała: - Nie wiem, co zrobię... - Słuchaj, Tess. Zapomniałyśmy o ważnej sprawie! - O jakiej? - O Kennym. Jeżeli jest takim mężczyzną, za jakiego go uważam, nigdy nie zdradzi

RS

Faith. Sama mówiłaś, że nie chciał cię pocałować.

Tess zamyśliła się. - Masz rację - powiedziała po chwili. - I wiesz co? Z tego między innymi powodu tak dużo o nim myślę.

Tess wzięła sobie do serca słowa Renee. Utwierdziła się w przekonaniu, że postąpiła źle, zachowując się prowokująco wobec Kenny'ego. Postanowiła go unikać. W poniedziałek około południa, choć od konnej jazdy bolało ją całe ciało i panował nieznośny upał, skosiła trawnik. Wiedziała, że o tej porze Kenny'ego nie ma w domu. Później zatelefonowała Casey. - Co zaszło między tobą a tatą? - Dlaczego nie zapytałaś jego? - Zapytałam, ale znowu był markotny i tylko warknął na mnie jak ranny zwierz! Ranny zwierz? Kenny widać doszedł do tego samego wniosku co ona: lepiej będzie unikać spotkań. - Nic nie zaszło - skłamała Tess. - Nie opowiadaj! Oczywiście Tess widywała Kenny'ego, kiedy wychodził z domu i wracał z miasta po pracy, ale tylko zza firanki w kuchennym oknie. 156

We wtorek wieczorem Mary odwiedziły cztery przyjaciółki. Przychodziły jedna po drugiej. Tess miała co robić, pełniąc rolę gospodyni. Myślami była na próbie chóru. O siódmej Kenny stanął przed garażem i przez kilka minut wpatrywał się w stronę domu Mary, lecz stwierdziwszy, że czeka na próżno, wyjechał z obejścia z piskiem opon. W czwartek Mary postanowiła wyjść na spacer. Opierając się na kulach sama zeszła po schodach, a potem już razem z Tess przechadzała się ulicą. Sąsiedzi witali je serdecznie i wyrażali radość z powodu powrotu Mary do zdrowia. Gdy doszły do rogu, nadjechał Kenny. Zatrzymał samochód, opuścił szybę. - Chodzisz już całkiem dobrze, Mary! - Muszę się rozruszać, skoro mam zamiar pójść do kościoła na ślub Rachel. Upłynęła dłuższa chwila, zanim Kenny zwrócił się do Tess: - Witaj! Nie było cię na próbie wczoraj wieczorem... - Przepraszam, Mary miała gości. - Tak.

RS

- Czy mam przez to rozumieć, że wystąpiłaś tylko w tę jedną niedzielę? - Wszyscy pytali, dlaczego nie przyszłaś. Nie kryli rozczarowania. No, na mnie czas... Faith czeka... Prosiła, abym naprawił uszkodzony zawór. Na razie! - Odjechał, nie patrząc na Tess.

Czuła się fatalnie: w jej sercu narastało gorące pragnienie spotkania z Kennym i porozmawiania o wszystkim. Ale o czym tu mówić? Ich sytuacja była beznadziejna i oboje zdawali sobie z tego sprawę. W niedzielę poszła na ranną mszę. Nie miała najmniejszej ochoty na śpiewanie w chórze. Tuż przed dwunastą zadzwoniła Casey. - Co z tobą? - Byłam na wcześniejszej mszy z rodziną Rachel. - Myśleliśmy, że będzie tak jak w zeszłą niedzielę. - Przecież nie przyszłam na próbę. - Tato nie miałby do ciebie pretensji. Jesteś Tess McPhail! - Posłuchaj... Casey... Chyba się z tego wycofam... - No dobrze... Rozumiem! Czy między tobą a tatą coś się wydarzyło? - Nie! Nic! Pytasz o to już któryś raz... 157

- A może pojeździłybyśmy konno? - Wybacz, mam do załatwienia wiele spraw. - Szkoda... Kiedy cię zobaczę? - Możesz wpadać do mnie o każdej porze. - Nie mogę już doczekać się soboty. Ucałuj Mary. W ciągu tygodnia Casey przychodziła do Tess kilkakrotnie. Opowiadała, że z Kennym trudno wytrzymać i że chyba pokłócił się z Faith. Przez sześć dni Tess zza firanki obserwowała wyjścia i powroty Kenny'ego do domu i za każdym razem, gdy myślała o zbliżającej się sobocie, dniu ślubu Rachel, czuła przyspieszone bicie serca. Minęły trzy tygodnie od operacji Mary. Jej stan zdrowia wyraźnie się poprawił, a to sprawiło, że nie była już taka swarliwa. Dzisiaj chciała zjeść obiad w bawialni i wysłuchać wiadomości w TV. Tess przygotowała jej ulubione danie: bitki w sosie śmietanowym,

RS

frytki i sałatę. Gdy skończyły deser, a był to placek z owocami, Tess powiedziała: Mamo, mam dla ciebie niespodziankę.

- Dla mnie? - zapytała zaskoczona Mary.

- W sobotę o ósmej rano przyjdzie fryzjerka. Nazywa się Nicky. Nałoży ci farbę na włosy, zrobi trwałą, podstrzyże...

Mary zrobiła zdziwioną minę. - Tutaj w domu? Nigdy o czymś podobnym nie słyszałam. - Pomyślałam, że zechcesz ładnie wyglądać na ślubie Rachel. - Ta Nicky... To dziewczyna z salonu Judy? - Nie. Judy i jej pomocnice będą bardzo zajęte. Wszystkie zaproszone na ślub panie zamówiły się do niej na ten dzień. Judy powiedziała, że Nicky jest dobrą fryzjerką. Zgadzasz się? - Oczywiście! - z entuzjazmem odpowiedziała Mary. - Jest jeszcze coś. Nie gniewaj się, że cię o to pytam. Czy włożyłaś chociaż raz te jedwabne seledynowe spodnie i bluzkę, które posłałam ci z Seattle? - Przymierzyłam i spodnie, i bluzkę. - Nie nosiłaś tego stroju? 158

- Przecież to takie drogie! - Teraz masz okazję w nim się pokazać. Spodnie zakryją elastyczne pończochy, które musisz nosić. Co ty na to, mamo? - Chciałam włożyć inne. Są jeszcze dobre. Miałam je na sobie tylko kilka razy. Tess poczuła przypływ złości, ale powstrzymała się przed jakąkolwiek uwagą. Poszła do kuchni. W zlewozmywaku piętrzyła się sterta brudnych naczyń. Zabrała się za zmywanie, a kiedy skończyła tę czynność, była spokojniejsza. Wróciła do bawialni i przyklęknąwszy przy fotelu matki, wzięła ją za rękę: - Posłuchaj, mamo. Jestem bogata! Nigdy nie mówię o pieniądzach, bo to może zabrzmieć nieskromnie, ale one umożliwiają mi sprawianie takich prezentów, z czego bardzo się cieszę. Są to stroje ze sklepów, do których nawet nie wstąpisz, ponieważ nie podróżujesz po Stanach tak jak ja. Boli mnie jednak, że nie nosisz tych rzeczy. - Kochanie... nigdy o tym nie pomyślałam. Wydaje mi się jednak, że te stroje są

RS

zbyt ekstrawaganckie jak na Wintergreen.

- Nie posyłam ich dla Wintergreen, lecz dla ciebie! Mary milczała. Wyglądała na zaskoczoną.

- Skoro zdobyłaś się na szczerość, ja też powiem ci otwarcie, co czuję. Zawsze kiedy przychodzą paczki, myślę sobie, że sto razy bardziej wolałabym zobaczyć ciebie. Słowa Mary były ostre, lecz Tess musiała przyznać matce rację. Przypomniała sobie, że ilekroć wybierała dla niej prezenty w ekskluzywnych salonach, nie mogła się uwolnić od poczucia winy. „Zamiast przesyłać podarunki, powinnaś częściej przyjeżdżać do matki." Ale o ile łatwiej jest wysłać paczkę, niż tak zaplanować występy, aby wykroić kilka wolnych dni... Są ludzie, którzy nie mają już matek. Jacy byliby szczęśliwi, gdyby je mogli odwiedzać... Tess zaniedbywała Mary. Była tego świadoma. Patrząc teraz na zmarszczki wokół jej oczu i ust, pomyślała, że tak właśnie ona sama będzie wyglądać, kiedy się zestarzeje, a matki nie będzie. Kto wie, ile lat życia jest jej sądzone? - Mamo, wybacz! Postaram się poprawić. 159

Mary pogładziła córkę po włosach. - Tess, jestem z ciebie taka dumna. Wyobrażam sobie, ile pracy i wysiłku kosztowało cię to, co osiągnęłaś! Masz rodzinę, która jest ci oddana. Należysz do nas! - Wiem - szepnęła ze łzami w oczach. Przez chwilę tak trwały; Mary w fotelu, Tess obok niej. Trzymały się za ręce. Przez okno wpadały promienie zachodzącego słońca, słychać było ujadanie psa i czyjś głos przywołujący go do porządku. Obie myślały o dniu, w którym Tess, po zdaniu matury, załadowała samochód i wyruszyła do Nashville... Chcąc wywołać pogodny nastrój, Mary uśmiechnęła się do Tess. - Powiem ci, co powinnaś zrobić: idź do mojej sypialni, wyjmij z szafy ten ładny strój i wyprasuj go. Kiedy w sobotę fryzjerka mnie uczesze, włożę go, żeby sprawić wam wszystkim przyjemność. Tess podniosła się z kolan i pocałowała Mary. - Dziękuję, mamo!

RS

Późnym wieczorem, gdy Mary już spała, Tess zadzwoniła do Renee. - Namówiłam mamę, aby w sobotę włożyła spodnie i bluzkę, które przysłałam jej z Seattle.

- O, Tess! Jak ci się to udało? Rachel bardzo się ucieszy z przemiany babci. - To jeszcze nie wszystko.

- Chyba nie powiesz, że pozwoli się również uczesać? - Otóż właśnie to chcę powiedzieć. Zaproszę fryzjerkę do domu. - To musi być cudowne, mieć tyle pieniędzy, żeby sobie na to pozwolić - bez cienia zawiści odrzekła Renee. - Przyznaję! - Niewiele było osób, z którymi Tess mogła rozmawiać o pieniądzach. Kochała Renee także za to, że nie zazdrościła jej wysokiego standardu życia. - Tak gwoli ścisłości: Judy chciała mamę uczesać, ale mama obawiała się, że Judy nie weźmie od niej pieniędzy. Wolała nie stwarzać kłopotliwej sytuacji. - Kiedy trzeba być w kościele? O której godzinie ma przyjść fotograf? - Ślub rozpocznie się o piątej. Uważam, że trzeba być co najmniej o czwartej. Poprosiłam fotografa, aby robienie zdjęć z dziadkami zostawił na koniec. Czy myślisz, że mama wytrzyma to fizycznie i zostanie na przyjęciu? 160

- Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Chce iść o kulach, ale na wszelki wypadek weźmiemy wózek inwalidzki, żeby mogła wrócić, kiedy poczuje się zmęczona. Zrobiła zadziwiające postępy. Gimnastykuje się codziennie, bez względu na bóle. Podziwiam jej silną wolę. - No, no, co ja słyszę! To już nie ta Tess, która trzy tygodnie temu powiedziała, że mama doprowadza ją do szału. - Wiesz, chyba za dużo od niej wymagałam. Mama istotnie się starzeje. Bardzo powoli dociera do mnie ta smutna prawda. - Powiedz Tess, czy nadal masz nam za złe, że zmusiłyśmy cię do przyjazdu do domu i zaopiekowania się mamą? - Nie, już nie. Bardziej niezadowolony jest mój producent. - Późno już, a jutro czeka nas szalony dzień. - Przepraszam, że zajęłam ci tyle czasu.

RS

- Czy posłuchałaś mojej rady?

- Tak, choć dotrzymanie słowa przychodzi mi z wielkim trudem. - Zatem do zobaczenia na ślubie! Będę szczęśliwa, gdy będę to wszystko mieć za sobą, a moje życie wróci do normalności.

W sobotę pogoda była idealna; ciepła i słoneczna. Tess dużo wcześniej kupiła w Nowym Jorku suknię w kolorze lazuru: skromną, lecz bardzo elegancką. Do tego dobrała lekkie pantofelki ozdobione sztucznymi diamentami. Na szyi zawiesiła platynowy łańcuszek z malutkimi brylancikami i wisiorkiem. Do uszu wpięła platynowe kolczyki w kształcie półksiężyca, również wysadzane brylancikami. W Wintergreen nie nosiła tej oryginalnej kosztownej biżuterii, ale ślub siostrzenicy był tak niecodzienną okazją, że mogła sobie pozwolić na ekstrawagancję. Gdy w Nowym Jorku Tess przymierzała suknię, była bardzo luźna; teraz lekko opinała jej smukłą sylwetkę. „Żadnych hamburgerów i frytek w Sonic Drive-in! Trzeba zacząć znowu uprawiać jogging, bo ani się obejrzę, a nie wbiję się w dżinsy!" Tak wystrojona poszła pokazać się Mary. Widząc jej zdziwione spojrzenie, zapytała: - Czy coś nie tak? 161

- Od przyjazdu do domu oglądam cię w dżinsach i sportowych koszulkach. Prawie zapomniałam, że jesteś wielką gwiazdą. Mój Boże, dziecko, jakaś ty piękna! - Ależ mamo... - Wiem, co mówię. Czy to prawdziwe brylanty? Tess speszona dotknęła uszu. - Bardzo rzucają się w oczy? - Nie... Wyglądają ładnie. Masz prawo je nosić. Tess do głębi wzruszyło stanowisko matki: Mary nie miała żadnej biżuterii poza ślubną obrączką. To chyba cecha każdej matki: pragnąć dla swojego dziecka tego co najlepsze, nie pragnąc niczego dla siebie. - Wszyscy panowie będą tobą zachwyceni. I niejedna kobieta. - Zaczekajmy, aż sama się ubierzesz! Żakiet był koloru seledynowego, zapinany na cztery klamerki. Tess pomogła matce włożyć spodnie i pantofle na niskim obcasie. Następnie posadziła ją przed staromodną

RS

toaletką. - Teraz makijaż. - Upudrowała Mary twarz, nałożyła trochę różu na policzki, a rzęsy podkreśliła tuszem. Kiedy fryzjerka Nicky odpowiednio ułożyła jej włosy, Mary wyglądała o kilka lat młodziej.

- A teraz kolczyki. Mam nadzieję, że będą ci się podobały. - Tess podała matce małe pudełeczko. Mary przeczytała napis i z niedowierzaniem spojrzała na córkę.

- Tiffany? Tess, coś ty najlepszego zrobiła? - To prezent na zbliżający się Dzień Matki! Mary podniosła wieczko; na czarnym aksamicie leżały kolczyki - szmaragdy otoczone małymi brylantami. Stojąc za matką, Tess uśmiechnęła się do jej odbicia w lustrze. - Uważaj na makijaż... - Ależ Tess... one są... - Domyślam się, co masz zamiar powiedzieć, ale mnie naprawdę stać na drogie podarunki. Skoro nie chcesz nowego domu, musisz je przyjąć! Mary przypięła kolczyki drżącymi palcami i z zachwytem spoglądała w lustro. - Mój Boże... - szepnęła. 162

Tess nachyliła się tak, że jej twarz znalazła się tuż obok twarzy matki, i powiedziała: - Mamo, jesteś czarująca! - Miała ogromną satysfakcję ze sprawienia Mary radości. - Dziękuję ci, Tess! - Nie dziękuj, proszę. Ale wszyscy będą zdumieni! - Mary uśmiechnęła się z wdzięcznością. - Idę teraz po twój samochód, ponieważ trzeba zabrać wózek. Zaczekaj tutaj na mnie. Zostawiła Mary siedzącą przed lustrem. Ściągnęła wózek po schodach do samochodu, który wcześniej wyprowadziła z garażu. Otworzyła bagażnik. - Hej! Tess, nie spiesz się tak! Pomogę ci! - usłyszała głos Kenny'ego. Przebiegł przez ulicę. Ubrany był w elegancki ciemny garnitur wizytowy. - Uratowałeś mnie! Ależ to ciężkie! - Już po kłopocie! - Dzięki!

RS

Kenny włożył wózek do bagażnika i zamknął klapę.

- Nie mogłem cię... - opuścił oczy na połyskujące czółenka Tess, potem jego wzrok powędrował ku jej twarzy.

- Piękna suknia! - powiedział z uznaniem.

- Dziękuję! Masz bardzo elegancki garnitur! A ten wspaniały krawat kupiłeś, jak przypuszczam, w firmie dyktatora mody Normana Rockwella... - Miło mi, że to zauważyłaś! Oboje pogrążyli się w milczeniu. Garnituru też Kenny nie kupił w Wintergreen. Nie domyślał się nawet, jakie mocne wrażenie zrobił na Tess. Dostrzegła umiejętnie zawiązany krawat, doskonale dobrany do całości, i uwodzicielskie spojrzenie, którym ją obrzucił i od którego zaczęła drżeć na całym ciele. Tess była pewna, że pociąga Kenny'ego seksualnie. Po raz pierwszy stała przed nim w jedwabnej sukni, w efektownej biżuterii. Taką właśnie widywał na okładkach ilustrowanych tygodników, na koncertach i w telewizji podczas odbierania nagród. Dzięki prostemu krojowi sukni wydawała się być skromną, bezpretensjonalną dziewczyną. - Muszę iść po mamę. Czeka na mnie - powiedziała Tess. 163

- Czy potrzebne będzie silne męskie ramię? - Mary da sobie radę sama. Ja tylko przytrzymam drzwi. Mimo że Tess odrzuciła jego pomoc, Kenny poszedł za nią i zatrzymał się na schodach. Jej suknia miała niezwykły lazurowy kolor. Wysokie obcasy podkreśliły zgrabną linię nóg. Rozsiewała zapach drogich perfum, który poznał, gdy odwoził Tess do domu po próbie chóru. Nigdy nie zapomni tego zapachu. Uświadomił sobie nagle, że zanim Tess wróci do Nashville, zerwie się wątła nić zażyłości, która zadzierzgnęła się między nimi tamtego wieczoru w samochodzie podczas szalejącej burzy. I co wtedy? Po kilku minutach w otwartych drzwiach pojawiła się Tess, a wkrótce po niej wsparta na kulach Mary. Na jej widok Kenny zawołał z zachwytem: - Wielkie nieba! Spójrzcie na nią! - Miał przy tym zabawną minę. - Hej, Kenny! - powitała go radośnie.

RS

Uśmiechnął się do Mary życzliwie. Tess miała ochotę ucałować go za to. - Jak ci się podobam? Tess się mną zajęła.

- Gdybym był o dwadzieścia lat starszy, zakochałbym się w tobie od pierwszego wejrzenia. - Mary zarumieniła się pod wpływem jego słów. Kenny otworzył drzwi samochodu i czekał, aż w nim usiądzie. Gdy usadowiła się na poduszkach, położył na podłodze kule i zatrzasnął drzwi. Potem obszedł samochód i otworzył drzwiczki od strony Tess; nie mógł oderwać oczu od jej smukłych nóg. - Czy dasz sobie radę w kościele? - Tak, dziękuję! Spojrzała na niego. Przez chwilę wydawało im się, że są mężem i żoną; oboje opiekowali się Mary, najlepiej jak umieli, kochali ją gorąco, choć Tess nie zawsze potrafiła to okazać. Pierwszy do rzeczywistości wrócił Kenny. - Idę sprawdzić, co robi Casey. Dziewczyny nie liczą godzin, kiedy zaczynają się stroić. Zobaczymy się w kościele! Tess musiała przyznać przed samą sobą, iż sprawa zaczyna przybierać niepożądany obrót, że mimo obietnicy danej Renee ona i Kenny mocą przeznaczenia rzucają się w 164

zdradliwą otchłań, w chaos uczuć, który burzy ich wewnętrzny spokój. Poważnie się

RS

obawiała, że zanim minie nadchodząca noc, może ruszyć lawina. Lawina namiętności.

165

ROZDZIAŁ 13 W kościele siedzieli po tej samej stronie głównej nawy, ale Tess z rodziną trochę bliżej ołtarza. Ślub Rachel nie odbiegał od innych w tym małym miasteczku: organy grały zbyt głośno, sopranistka śpiewała piskliwym głosem, czteroletni chłopaczek, nie zważając na powagę chwili, biegał jak szalony, a w jednej z tylnych ławek bez przerwy płakało niemowlę. Mary weszła do kościoła o kulach, a potem przeniosła się na wózek inwalidzki. W centrum zainteresowania, po zakończeniu ceremonii, była raczej Tess aniżeli panna młoda. Krępowały ją takie sytuacje: ludzie patrzyli na nią zachłannie, szeptali coś do stojących obok osób, zagorzali fani, których tu też nie brakowało, czekali, aż obdarzy ich uśmiechem. Kenny, Casey i Faith wyglądali jak typowa amerykańska rodzina. Gdy

RS

Tess przechodziła obok nich, Casey lekko uniosła rękę. Faith uprzejmie skinęła głową, a Kenny wpatrywał się w nią swoimi czarnymi oczami wyrażającymi podziw, tak jak dwie godziny temu przed domem.

W kruchcie Mary otoczyli przyjaciele. Tess wyszła na zewnątrz kościoła. Lekki wiatr złagodził popołudniowy upał, a na jasnym niebie pojawiły się białe obłoki. Przed głównym wejściem stała czarna kareta zaprzężona w dwa białe rumaki. Judy rozmawiała ze znajomymi. Nawet ci, którzy udawali obojętność wobec Tess, spoglądali na nią z ciekawością. Jednakże nikt do niej nie podchodził. Wszystko się zmieniło, gdy na placu przed kościołem pojawiła się Casey. - Mac, wyglądasz fantastycznie! Gdzie zdobyłaś taką suknię? A pantofle? Cudo! - Casey, tak się cieszę, że cię widzę. - Co się stało? - zapytała. - Czuję się jak na cenzurowanym... - szepnęła Tess. - Wszyscy tylko na mnie patrzą, ale nikt się nie zbliży. - Są widać skrępowani. Wiesz, ta suknia... Nie znajdziesz niczego podobnego w Wintergreen. - Kupiłam ją w Nowym Jorku, a pantofle w Seattle. 166

- Jak wyjęte z żurnala. - Casey nachyliła się do ucha Tess. - Tato nie spuszczał z ciebie oka. - Nie wierzę! - Tak zresztą jak wszyscy. Na pewno jesteś przyzwyczajona do tego, że faceci pożerają cię wzrokiem. - Skłamałabym, gdybym zaprzeczyła. Zostań ze mną, jeśli możesz. Podeszła do nich Faith i wzięła Tess za obie ręce. - Wyglądasz zachwycająco. Jak dziewczyna z obrazka. - Dzisiaj większość osób tak wygląda. Kenny stanął tuż za Faith, starając się nie okazywać zainteresowania Tess. Wzruszająca ceremonia - mówiła dalej Faith. - Myślałam, że uświetni ją twój występ... - Rachel prosiła mnie o to, ale powiedziałam jej, że na dzisiejszej uroczystości chcę być wyłącznie gościem.

RS

- Musiała być zawiedziona!

- Rachel potrafi zdobyć się na wyrozumiałość.

Rozmowę przerwało nadejście Judy z córką i wysoką szczupłą nastolatką. - Ciociu Tess, oto moja przyjaciółka Alison. Jest twoją fanką.

Tess uścisnęła spoconą drżącą dłoń Alison. Należała do tych nieśmiałych jej zwolenniczek, które nie miały odwagi same nawiązać z nią kontaktu, zadawać pytań i sypać komplementami jak z rękawa. Zdołała tylko wyjąkać: - Pani jest taka piękna! Nie mogłam uwierzyć, że pani jest ciocią Tricii. - Judy cały czas stała obok z obojętną miną. Kenny, ukryty za plecami Faith, nie przestawał wpatrywać się w Tess. Poczuła się dumna z tego, że jest sławną piosenkarką. Jednakże tak naprawdę wolałaby być teraz zwykłą dziewczyną mającą prawo flirtować z facetem, który jej się podoba. Tymczasem była bacznie obserwowana przez dziesiątki osób. Wokoło niej zrobił się tłok; odcięto ją od członków rodziny, robiono zdjęcia nie pytając o pozwolenie, proszono o autograf. Później - odpowiadała spokojnie. Pewna tęga kobieta w sukni w groszki przecisnęła się do niej przez tłum. - McPhail, to naprawdę ty? Kochanie, czy mogę uścisnąć ci rękę? - Jakby tego było mało, objęła Tess i pocałowała ją. Takich dowodów sympatii Tess szczególnie nie lubiła. Przez ramię 167

grubaski zobaczyła Kenny'ego. Patrzył na nią współczującym wzrokiem. Potem już go nie widziała; otoczył ją krąg znajomych. Kiedy ostatni goście wyszli z kościoła, znowu dostrzegła Kenny'ego, pchającego wózek Mary. Zjawiła się też Casey. - Tata podwiezie twoją mamę do samochodu. Powiedział, żebyś się nie spieszyła. - Co się stało z Edem? - Tricia ma zająć się częstowaniem gości ponczem. Podrzucił ją do lokalu, w którym odbędzie się przyjęcie. - Gdzie jest Faith? - Rozmawia ze swoją siostrą. O, tam! Muszę już lecieć. Po rozstaniu z Casey Tess udała się na parking. Czekał tam na nią Kenny. Mary już siedziała w samochodzie oparta o poduszki. - Dzięki za pomoc!

RS

- Widziałem, że jesteś nieco zajęta. - Uśmiechnął się, dając Tess do zrozumienia, iż ma na myśli tęgą kobietę w sukni w groszki. - Mam nadzieję, że nie połamała ci żeber. - Nie było aż tak źle. Czy zostawiła ślady makijażu na mojej sukni? Wykorzystał okazję i końcem palców dotknął jedwabiu na jej ramieniu. - Niczego nie widzę. - Kim ona jest?

- Lenore Jeeters - radna naszego miasta. Z wnętrza samochodu odezwała się Mary. - To babsko na zebraniach tak krzyczy, że bez mikrofonu może konkurować z grupą Super Bowl. Stale mnie nagabuje, żebym cię namówiła na dobroczynny koncert. Dawałam jej wykrętne odpowiedzi. Wiem, że byś się nie zgodziła. - Mamo, jesteś niezastąpiona! Powiedz, jak się czujesz? Nie jesteś zmęczona? - Czuję się dobrze i chętnie bym coś zjadła. Mam nadzieję, że zawieziesz mnie na przyjęcie, zanim umrę z głodu. Kenny zamknął drzwiczki i przez chwilę Tess i on znowu byli sami na świecie, zapatrzeni w siebie. 168

- Jeszcze raz dziękuję ci za pomoc... - Pogłaskała go po ramieniu i powoli zaczęła przesuwać dłoń ku dołowi, aż ich ręce zetknęły się na moment, a potem wsiadła do samochodu. Przyjęcie odbywało się poza miastem, w Current River Cove. Przed laty były tam duże magazyny, które wykupił przedsiębiorczy człowiek, przebudował wszystkie pomieszczenia, a od strony rzeki dobudował obszerny zadaszony taras. Stały tam stoliki i krzesła, wyposażenie było komfortowe, nic więc dziwnego, że lokal chętnie wynajmowano na wielkie gale. Dzisiaj gościom miał przygrywać do tańca mały zespół, preferujący muzykę country. Około dwustu osób czekało na przybycie młodej pary. Przed kościołem wprawdzie nie podchodzili do Tess, ale teraz, podczas cocktailu, otoczyli ją ciasnym kołem, pytając na ogół o to samo: jak znajduje Wintergreen po kilkunastu latach. Kenny rozmawiał ze wszystkimi i chyba znowu postanowił nie zbliżać się zanadto do Tess. i czy wystąpi na przyjęciu.

RS

Prawie każdy rozmówca Tess chciał też wiedzieć, dlaczego nie śpiewała w kościele - Nie - odpowiadała niezmiennie. - Dzisiaj jestem wyłącznie gościem. Gwiazdami są panna młoda i pan młody! - Przeżyła już setki podobnych sytuacji i umiała odmawiać, nie zrażając do siebie nikogo.

Gdy przyjechali nowożeńcy, przy stołach rozstawionych w dużej sali zaczęli się uwijać kelnerzy. Tess i Mary siedziały przy okrągłym stoliku nakrytym dla ośmiu osób. Dołączyli do nich Judy, Ed i Tricia, która nadzorowała podawanie cocktaili. Gdy już zajęli miejsca, do stolika podeszła Faith. - Czy znajdzie się coś jeszcze? - Tak - odpowiedziała Judy. - Tricia ma swoje obowiązki, a Nick jest mistrzem ceremonii, będzie więc stale w ruchu. - Można? - zapytała Faith, zwracając się do Tess. - Bardzo proszę! Właśnie chciałam zawołać Casey. - Pójdę wobec tego po Kenny'ego. Jak spod ziemi wyrosła nagle przed nimi Casey. Przysiadła się do Tess. Rozmawiałam z chłopcami z zespołu. Grają wspaniale! - Znasz ich? 169

- Tak! Dwóch. Dawniej brzdąkaliśmy razem na gitarach. Tymczasem wróciła Faith z Kennym i zajęli ostatnie dwa wolne miejsca. Wszyscy się znali, toteż prowadzono ożywioną rozmowę, często zmieniając temat. Menu składało się z różnych sałatek oraz z kurczaków ze szparagami zapiekanymi w sosie beszamelowym. Wino było doskonałe: wytrawne i chłodne. Faith pierwsza zauważyła kosztowne kolczyki Mary i zaczęła im się przyglądać. Są prawdziwe - Mary dotknęła palcem ucha. - Dostałam je od Tess. - Chcąc przerwać zachwyty nad piękną biżuterią, Judy głośno powiedziała: - Ed, nalej mi wina. - Ja też proszę o wino - zwróciła się do zięcia Mary. - Bierzesz leki. Nie wolno ci pić alkoholu! - Coś ci powiem, Judy. Gdybyś przeszła szczęśliwie dwie operacje bioder i była zaproszona na ślub wnuczki, na pewno nie odmówiłabyś sobie przyjemności uczestniczenia w przyjęciu. Poza tym nie zażyłam dzisiaj leków. Nie obawiaj się, nie umrę Judy.

RS

od kilku kieliszków wina. Ed! Nalewaj! - Wszyscy bawili się wyśmienicie, z wyjątkiem W jakimś momencie Tricia wspomniała, że Tess zabiera Casey do Nashville i że w miasteczku nie mówi się już o niczym innym. Casey nachyliła się do Tess. - Spełniłaś wszystkie moje marzenia!

- Casey, to jeszcze nie kontrakt na płytę, lecz tylko jeden, podkreślam, jeden, wspólny występ. - Wiem, ale to Nashville, Mac! Mary opróżniła drugi kieliszek wina i wyglądała na bardzo z siebie zadowoloną. Miała rozbawioną minę i cichutko chichotała. Również Ed pod wpływem alkoholu roześmiał się. - Casey, pamiętaj, masz przed sobą Tess, wyjątkowy wzór do naśladowania! - Myślę - dodała Faith - że wypada wznieść toast za obecną tu gwiazdę i za wschodzącą gwiazdeczkę! - Wszyscy podnieśli kieliszki, również Judy, ponieważ nie wypadało zachować się inaczej, ale w chwilę potem zerwała się z krzesła i wybiegła do toalety. - Przepraszam, muszę zamienić z nią kilka słów. - Tess gwałtownym ruchem odstawiła kieliszek. 170

W toalecie zamknęła drzwi na klucz. - Judy! Musimy poważnie porozmawiać! - Zostaw mnie w spokoju! - Nie zostawię! Nie mam zamiaru dłużej tego znosić! - Czego? - Trawi cię zawiść. Od trzech tygodni jestem w domu i widzę, iż ciągle jesteś na mnie zła. Irytuje cię, że ktoś prosi mnie o autograf albo namawia do śpiewania. Nawet kupno prezentu dla mamy wyprowadziło cię z równowagi. - Chełpisz się swoim bogactwem! - Judy zaczęła naśladować głos Tess. - Patrzcie na mnie, jestem zamożna, jestem sławna, jestem supergwiazdą! Chcesz w ten sposób pokazać, jaka przepaść dzieli nas od ciebie, jakimi jesteśmy nieudacznikami. Harujemy jak woły i nic nie mamy! - Do jasnej cholery, Judy! Nigdy nie chwalę się tym, co mam. I ty o tym dobrze

RS

wiesz.

- A ten twój wóz, suknia, którą masz na sobie, telefon komórkowy! Gwiazda country przyjeżdża do małego miasteczka i robi wszystko, aby zaimponować smarkatym dziewczynom, które śnią po nocach o karierze piosenkarskiej. - Nie mogę nie korzystać z telefonu komórkowego. Stąd kieruję moimi zawodowymi sprawami. Dla ścisłości: ty też kupiłaś sobie nową suknię na ślub Rachel! A co do Casey: nie poświęciłabym jej ani minuty, gdyby nie miała talentu. A ona jest bardzo zdolna. - Wszem wobec rozpowiadasz, jaka jesteś wspaniałomyślna. - To nie ja rozpowiadam! Rozmawiałam z Casey na ten temat w jej domu. Dzisiaj Tricia wspomniała o naszych planach przy stole. Zdobyłaś się zaledwie na podniesienie kieliszka, a potem wybiegłaś do toalety. Nie umiesz się cieszyć nawet szczęściem Casey. A jak było w domu mamy, gdy wróciła ze szpitala? Proszono mnie, żebym zaśpiewała... Czy mogłam odmówić? Ostentacyjnie wyszłaś do kuchni. Jeszcze nigdy nie usłyszałam od ciebie „gratuluję ci" albo „Tess, ładnie śpiewasz", albo „kupiłam twoją płytę". Tak jakbym w ogóle nie istniała! A gdy mnie ktoś chwali, natychmiast wpadasz w złość. Wiedz zatem, że będę śpiewać, rozdawać autografy, nosić drogie suknie i pozować fotografom do zdjęć, 171

które trafią na okładki znanych tygodników. A gdy odkryję nowy talent, tak jak to się właśnie stało, zabiorę go do Nashville. Czy mam udawać, że nie robię tego wszystkiego, kiedy jestem w twoim towarzystwie? Mam jeździć starym gruchotem, aby się tobie przypodobać, i przestać przesyłać mamie ładne stroje, bo sobie tego nie życzysz? Pamiętaj, mama nie będzie żyła wiecznie. Jeśli przyjdzie mi do głowy taka fantazja, kupię jej jeszcze droższe kolczyki. Żałuję, że nie akceptujesz mnie taką, jaka jestem. Ludzie, którzy mnie naprawdę kochają, są mili i życzliwi, bo wiedzą, jak diabelnie trudno osiągnąć szczyty powodzenia. Ktoś zapukał do drzwi toalety. Judy chciała wyjść, lecz Tess ją zatrzymała. Powiem ci jeszcze coś na koniec: gdybyś była szczęśliwa, byłabyś dobra dla innych. Zastanów się nad tym! - Co tam się dzieje? Otwórzcie! - wołała jakaś kobieta, poruszając klamką. Judy ponuro spojrzała na młodszą siostrę. - Dlaczego nie wracasz tam, skąd

RS

przyjechałaś? Same możemy się opiekować mamą i zrobimy to lepiej niż ty! Przekręciła klucz w drzwiach i wybiegła.

Tess próbowała opanować wzburzenie. Mimo że miała łzy w oczach, w wymuszony sposób uśmiechnęła się do dwu kobiet, które z ciekawością ją obserwowały. Wyjęła z torebki pomadkę, poprawiła makijaż. - Czy będzie pani śpiewać? - Nie pierwszy raz dzisiaj usłyszała to pytanie.

- Nie będę śpiewać, przepraszam. - Złapała torebkę i opuściła toaletę. Mary siedziała sama przy stoliku. - Co się stało? Judy kazała Edowi wracać do domu. Szarpała go za rękaw. Była bardzo zdenerwowana. - Pogadałyśmy sobie trochę. Mamo, jeżeli jeszcze raz powiesz, że Judy nie jest zazdrosna i że to ja jestem do niej uprzedzona, nie wiem, co zrobię! Chyba zabronię ci wypić następny kieliszek wina. - Spóźniłaś się. Kenny i Faith byli szybsi. - Gdzie oni się podziali? - Tańczą. Wszyscy poszli tańczyć, kiedy rozwścieczona Judy wpadła tutaj po Eda. W oczach Tess znowu pojawiły się łzy. - Mamo, dlaczego ona mnie tak nie lubi? Jest okropnie zakompleksiona. Nie może pogodzić się z faktem, że odniosłam poważny 172

sukces. Mogłaś się o tym przekonać: najpierw szorstko się odezwała, gdy okazałaś radość z posiadania kolczyków, potem ta cała sprawa z Casey, która tak się cieszy na wyjazd do Nashville... No więc? Kto nie jest w porządku? Mary, trzymając Tess za rękę, powiedziała: - Myślałam o tym nie raz, zwłaszcza w pierwszą niedzielę, kiedy wszyscy przyszli mnie odwiedzić. Masz rację. Judy rzeczywiście wyszła z bawialni, gdy ty i Casey zaczęłyście śpiewać. Rzuciły mi się w oczy i inne rzeczy... Judy jest dla mnie taka dobra. - Okey. Ale nie o tym przecież mówimy. Wiesz, co by Judy pomogło? Gdyby trochę bardziej dbała o swój wygląd, zwłaszcza o linię. - Kto powinien jej zwrócić na to uwagę? - Na pewno nie ja! - Ja też nie! Dzisiaj jednak wyglądała ładnie - powiedziała zamyślona Mary. - Mogłaby wyglądać jeszcze ładniej, jeśliby nieco straciła na wadze.

RS

Rozmowę przerwała Renee. Wróciła z parkietu zaróżowiona od tańca. Prezentowała się doskonale w sukni w brzoskwiniowym kolorze i żakieciku z koronki. Oparłszy się o stół zapytała: - Co się stało z Judy i Edem?

- To moja wina - przyznała Tess. - Poruszyłam znaną ci, drażliwą kwestię. - Opuściła przyjęcie, zmuszając do powrotu do domu Eda i Tricię - wyjaśniła Mary. - Słuchajcie, to problem Judy, a nie nasz. Nie pozwolę, żeby popsuła weselne przyjęcie mojej córki. To właśnie ona i jej mąż przysłali mnie do ciebie, ponieważ wielu gości zwraca się do nich z prośbą aby nakłonili cię do zaśpiewania z tutejszym zespołem. Powiedzieli w żartach, że jeżeli się zgodzisz, oddadzą ci pierworodnego! - Tylko tego mi brakowało! Niemowlę! Zresztą wszystkim mówiłam, że nie będę się popisywać. - Odmówisz nowożeńcom? Tess, błagam, zaśpiewaj - nalegała Renee. Tess spojrzała na parkiet. Rachel tańczyła z Brentem: oboje spoglądali w jej stronę. W ich oczach widać było oczekiwanie. Tess zdawała sobie sprawę, że jeśli ulegnie namowom, ślub siostrzenicy będzie tematem rozmów w Wintergreen przez kilka miesięcy! - Myślę, że miałaś opory z powodu Judy - powiedziała Renee. 173

- Ale ona poszła do domu... Znajdź jakąś inną wymówkę! - Czy zespół zechce mi akompaniować? - Chyba żartujesz! Który zespół nie zechciałby towarzyszyć Tess McPhail? - Zgoda! Pod warunkiem, że będzie to tylko jedna piosenka. Renee dała córce znak, że Tess zdecydowana jest śpiewać. Rachel podeszła do prowadzącego gitarzysty i chwilę z nim rozmawiała. - Proszę państwa - zwrócił się do gości w trakcie przerwy. - Jest dzisiaj z nami słynna pieśniarka z Nashville. Wystąpi z naszą kapelą. Serdecznie witamy! Tess McPhail! - Możecie zagrać „Kociaka"? Daj „g". - Już się robi, Mac - rzekł przejęty perkusista. Tess wzięła do ręki mikrofon... Dwieście osób biło brawo, a potem zaczęło tańczyć. Tess zapomniała o Judy i całym sercem była z weselnymi gośćmi. Z wdziękiem poruszała

RS

się w takt muzyki; doskonale wyczuwała rytm. Ponieważ była także świetną aktorką, z lekką kokieterią patrzyła na obecnych mężczyzn; każdy był przekonany, iż śpiewa wyłącznie dla niego.

Nagle ujrzała Kenny'ego tańczącego z Casey. Oboje uśmiechali się do niej przyjaźnie. Gdy skończyła, podeszła do gitarzysty i po chwili zabrzmiała nowa melodia. W jedwab ubrana siądę na ganeczku W sobotni wieczór mój ty kochaneczku Czekam na ciebie w blasku urody Pójdziemy razem tańczyć do gospody... Tess zaśpiewała pod rząd kilka piosenek, ale „Kociak" na pewno nie był piosenką przeznaczoną dla delikatnych kobiecych uszu. Casey włożyła do ust dwa palce i zagwizdała jak stary kowboj, a wszyscy skandowali „Mac! Mac! Mac!". Tess ukłoniła się i zerknęła na matkę. Mary klaskała w dłonie z całych sił. Tess nie posiadała się ze szczęścia. Potem przyjrzała się twarzom zebranych na parkiecie. Byli to 174

ludzie, o których już zapomniała: emerytowani nauczyciele, właściciele sklepów i warsztatów, przyjaciele Renee i Judy, sąsiedzi, znajomi z kościoła. Wszyscy domagali się bisu. Do Tess zbliżyli się nowożeńcy. - Ciociu, nie daj się prosić! - Zaśpiewam piosenkę, której nie nagrałam, ale bardzo ją lubię. Dedykuję „Chcę tańczyć z tobą do końca życia" Rachel i Brentowi! Była to sentymentalna piosenka w rytmie walca angielskiego. Tess patrzyła wzruszona na tańczące pary: Renee i Jima, Rachel i Brenta, Mindy Alverson i jej męża oraz na Kenny'ego i Faith. Znowu zerwała się burza oklasków, a po nich okrzyk „bis, bis", lecz Tess ukłoniła się, odłożyła mikrofon i wróciła do stolika, przy którym siedziała Mary. - Dziecko, jestem z ciebie taka dumna! - powiedziała ze łzami w oczach. - Nie wiem, po kim odziedziczyłaś tak piękny głos. Z pewnością nie po mnie! dziękowali za udany występ.

RS

Do Mary zaczęli podchodzić znajomi. Gratulowali jej uzdolnionej córki, a Tess Po raz któryś powtórzyła się sytuacja wprawiająca Tess w zdumienie. Po koncercie długo nie ustawały brawa, słuchacze wywoływali ją na estradę, obsypywali kwiatami była wszak wielką gwiazdą! Otaczali ciasnym kołem, wyrażali podziw dla jej wokalnych umiejętności, dziękowali i... odchodzili. Zostawała sama - w tłumie. Teraz również poczuła się osamotniona. Casey bawiła się w gronie swoich rówieśników, Renee i Jim byli zajęci gośćmi. Gdyby był tutaj Ed, zatańczyłby z nią, ale Judy kazała mu wracać do domu. Tak więc nikt nie zapraszał na parkiet słynnej Tess McPhail. Dwie nastolatki zbliżyły się do stolika, nieśmiało prosząc o autograf. Potem pani Perry zapytała, czy Tess pamięta smak karmelków, które ona sama robiła do swojego sklepu na Boże Narodzenie i jak zdenerwowała Mary, kiedy bez jej wiedzy przyszła do jej domu po owe wyśmienite cukierki. Tę starą historyjkę pani Perry opowiadała, ilekroć spotykała Tess, którą znała od kołyski. W końcu rozmowa zeszła na dzieci pani Perry; kim są z zawodu, gdzie pracują i czy dobrze im się powodzi. - Mamo, kiedy chcesz wracać do domu? - Niedługo. - Zebrane wokół Mary przyjaciółki nie miały najmniejszego zamiaru kończyć miłej pogawędki. 175

Grano jeden utwór za drugim. Wszyscy tańczyli. Gdy nastąpiła kolejna przerwa, Kenny opuścił parkiet i usiadł obok Tess. Sięgnął po swój kieliszek, wypił łyk wina. Wspaniałe przyjęcie weselne. - Widzę, że się dobrze bawisz. - Wyśmienicie! Niewiele mam podobnych okazji. - Gdzie zostawiłeś Faith? - Szwagier nie wypuszcza jej z objęć. Dlaczego nie tańczysz? - Żaden z mężczyzn mi tego nie zaproponował... - Wprost trudno uwierzyć! Masz ochotę się pokręcić? - Ogromną! Wziął ją za rękę i poprowadził na parkiet. Właśnie zabrzmiały pierwsze akordy walca „Cisza". Kenny objął Tess. - Dzięki! - szepnęła mu do ucha. - Obserwowałam ciebie i Casey. Przyjemnie

RS

patrzeć, jak ojciec i córka bawią się razem.

- Będzie mi jej bardzo brakowało, kiedy przeniesie się do Nashville. - Doskonale cię rozumiem!

- Mój Boże! Tess! Dzięki tobie jest szczęśliwą dziewczyną! - Z tkliwością spojrzał jej w twarz. - Jestem ci wdzięczny, że tak serdecznie zajęłaś się Casey. - Te słowa z trudem przeszły ci przez gardło... - No cóż, chyba wreszcie wydoroślałem... Tańczyli w obecności dwustu osób, ciesząc się, że są tak blisko siebie. Tess czuła ciepło jego ciała. Jej skroń dotykała jego policzka. Pachniał dobrą wodą kolońską. Przypomniała sobie ostrzeżenie Renee. Ale czy było to możliwe tutaj, w tonącej w półmroku sali? Tess nieczęsto tańczyła. Zachęcając innych do tańca swym śpiewem, sama była pozbawiona tej przyjemności. - Ja też muszę ci za coś podziękować. Za komplement, który usłyszała od ciebie moja mama, gdy wychodziła z domu na ślub Rachel. Kenny spojrzał w kierunku Mary. - Ona naprawdę wygląda wspaniale! - Twój zachwyt był tak szczery, że rozpromieniła się z radości. Mama ma siedemdziesiąt cztery lata, przeszła dwie poważne operacje, ma zmarszczki i siwe włosy. 176

Kiedy stanąłeś jak wryty na jej widok, poczuła się młodszą i ciągle jeszcze atrakcyjną kobietą. - To wyłącznie twoja zasługa. Makijaż, fryzura i te kolczyki... Są wyjątkowej urody. - Bo moja mama jest wyjątkowym człowiekiem. Kenny jeszcze mocniej przytulił Tess, jakby chciał powiedzieć: Cieszę się, że wiesz, jaki jestem! - Słuchaj, Kenny - Tess zbliżyła usta do jego ucha. - Uważałam cię za największego niedorajdę w całej naszej szkole. Co się z tobą stało? Jesteś zupełnie inny! - Bądź dla mnie miła, a zobaczysz, jak łatwo dojść ze mną do porozumienia. Mówiąc to przyciągnął ją do siebie tak mocno, że z trudem łapała oddech. - Czy w czasach szkolnych tańczyliśmy ze sobą? - zapytała. - Na to byś nigdy nie pozwoliła. - Hm! Szkoda!

RS

Kenny odchyliwszy się nieco do tyłu, spojrzał na Tess. Wyraz jej oczu i ośmielający uśmiech wyjaśniały wszystko. Kobieta wie, kiedy jej partner nie myśli już tylko o tańcu. Wie to również mężczyzna przygarniający do siebie tancerkę... - Czy to są księżyce? - zapytał, patrząc na jej platynowe połyskujące brylancikami kolczyki.

- Tak, ale one nie są w fazie pełni. - Przyszło mi coś do głowy... - Co takiego?

- Wcale nie musi być pełni, żeby ludzie popełniali szaleństwa. - Przylgnął do niej całym ciałem i zaczął nucić melodię, którą grano. - Coś podobnego... Śpiewa dla mnie mężczyzna! - Jestem chyba jedynym człowiekiem, którego nie paraliżuje twoja sława. Jeśli mam ochotę śpiewać, śpiewam! - Ja również - oświadczyła Tess. Śpiewali półgłosem tak długo, aż ucichła muzyka i zapalono wszystkie światła. Tess gwałtownie oderwała się od Kenny'ego. Chciała wrócić do Mary; wiedziała, że wciąż jest obiektem nie słabnącego zainteresowania. Kenny 177

jednakże nie wypuszczał jej ręki ze swojej. - Zostań, Tess. - Chcę jeszcze raz z tobą zatańczyć. Nie miała siły odmówić. Tym razem grano „Adeline", popularny szybki taniec. - Ale zabawa! - zawołała ponad głowami tańczących Tess. - Fantastyczna! - odkrzyknął Kenny. - Wywijaliście tak, jakbyście wcześniej przećwiczyli ten taniec - powiedziała Mary, gdy roześmiani i rozgrzani ruchem dotarli na swoje miejsca. - Nigdy przedtem nie tańczyliśmy razem. Mary siedziała sama przy stole. Jej kieliszek był pusty. - Wiem, że jest jeszcze wcześnie, ale chyba powinnam się już zbierać. Tess, zawieź mnie do domu. - Oczywiście, mamo. - Czy mogę się na coś przydać? - zapytał Kenny. Tess unikała jego wzroku. Podejrzewała, że zaproponował pomoc nie tylko z najdłużej.

RS

wrodzonej uprzejmości. Zakochani zawsze coś wykombinują, aby być ze sobą jak - Jesteś bardzo miły, jak zwykle. Tess ma na sobie taką drogą suknię, a wózek jest cholernie ciężki.

- Powiem tylko Faith, że opuszczam lokal.

Tess zawiozła Mary do wyjścia. Faith pomachała im ręką na pożegnanie z drugiego końca sali. Wkrótce zjawił się Kenny. Ulokowali Mary w starym fordzie. - Może wolisz, abym ja poprowadził? - Tak! - Dała mu kluczyki. - Chyba wypiłam trochę za dużo. Gdyby mnie zatrzymali i pobrali próbkę krwi do badania... Odwiezienie Mary do domu trwało piętnaście minut. Tyle samo czasu zajęło przygotowanie jej do snu. Kenny siedział w kuchni, oświetlonej tylko małą lampką stojącą na lodówce. Przysłuchiwał się rozmowie obu kobiet i cierpliwie czekał na to, na co cieszyli się oboje. Gdy po południu ujrzał Tess w eleganckiej lazurowej sukni w drzwiach domu Mary, przeczuwał, że „to" się stanie, jeśli tylko znajdą sposobną chwilę. Tess weszła do kuchni. - Położyła się już do łóżka? - zapytał. - Tak. Na pewno zaraz zaśnie. Ma za sobą męczący dzień. 178

- Dobranoc, Kenny! Jeszcze raz dziękuję za pomoc! - usłyszeli z sypialni głos Mary. - Dobranoc, Mary! - odpowiedział Kenny. Patrzył wyczekująco na Tess; zastanawiał się, czy nie wrócić na zabawę. Żeby poczuć się swobodniej, schował krawat do kieszeni i odpiął dwa guziczki koszuli. Stali blisko siebie w podniecającym napięciu: kto wykona przyzywający gest? - Zgasić światło? - Lepiej niech się pali. Tess pierwsza wyszła z domu. Wokół panowały ciemności; nikt z sąsiadów zaproszonych na wesele nie zapomniał o wyłączeniu oświetlenia. Tess schodziła po schodach, trzymając się metalowej poręczy. Kenny szedł za nią. Kiedy znaleźli się w ogrodzie, wziął ją za rękę. Dotyk jego palców... To była wystarczająca zachęta. Odwróciła się, zarzuciła ramiona na szyję Kenny'ego i podniosła głowę, spragniona jego pocałunków. Całowali się

RS

namiętnie, stęsknieni za miłością, zapominając o bożym świecie. Marzyli o tym od popołudnia. Kenny zaniósł Tess do najciemniejszego zakątka ogrodu, tam gdzie szumiały stare drzewa i rosła nie skoszona trawa. Leżąc w jego objęciach, czuła przyspieszone bicie jego serca. Milczeli. Coś ich powstrzymywało przed następnym krokiem. Dzisiaj mogli sobie pozwolić tylko na tyle. Ale pocałunki przy księżycu wyzwoliły tłumione uczucia. Świerszcze grały, zniewalająco pachniały kwitnące krzewy. Kenny oparł się na łokciu i patrząc na Tess zapytał: - Co my robimy najlepszego? - W latach pięćdziesiątych nazywano to pieszczotami - odparła Tess zapatrzona w nocne niebo. - Lubię je - rzekł Kenny. - Ja także. - Tess usiadła, podniosła głowę i nadal wpatrywała się w tarczę księżyca. Kenny myślał o tym, co się przed chwilą wydarzyło. - Na twojej sukni mogą zostać zielone plamy. - Nie szkodzi, oddam ją do pralni. - A co z przyjęciem? Szybko spostrzegą naszą nieobecność. - Nie chce mi się tam wracać. 179

- Ani mnie... - Kenny podciągnął kolana, oparł na nich łokcie i przygładził włosy. Tess położyła rękę na jego plecach i z czułością je pogłaskała. - Słuchaj, Kenny. Jeżeli zamierzamy być ze sobą, mam prawo wiedzieć, czy sypiasz z Faith. - Tak. Jej ręka na moment znieruchomiała. Patrząc na gwieździste niebo powiedziała spokojnie: - Zazdroszczę Faith. Musi być bardzo szczęśliwa. Od dawna nikt mnie tak nie całował... - To znaczy jak? - Tak gorąco i żarliwie. - Mnie też nie! - powiedział bez śladu zażenowania. Tess przykryła jego dłoń swoją. - Dokąd nas to zaprowadzi? - Nie poślubiłem Faith, choć jestem z nią od ośmiu lat. Wszystkie uczucia odwzajemnisz.

RS

zachowałem dla ciebie. Nigdy się nie poddawałem. Wierzyłem, że kiedyś je - Oczywiście Faith o niczym się nie dowie... - Nie! - Ani Casey? - Ani Casey!

- No tak! Po co burzyć im spokój i odbierać poczucie bezpieczeństwa. Ludzie popełniają różne głupstwa podczas weselnych przyjęć... - Możliwe! - odpowiedział wysuwając rękę spod ręki Tess. Aby zatrzeć niemiłe wrażenie, pogłaskała go po głowie. Miał gęste włosy, lekko falujące, doskonale przystrzyżone. Zdała sobie nagle sprawę, jak bardzo brakowało jej takiego właśnie mężczyzny, który pragnąłby jej miłości i kochał ją bezinteresownie, a nie ze względu na sławę. Objęła go znowu za szyję. - Pocałuj mnie, proszę! Kenny zaczął całować jej oczy, usta, szyję, piersi - przez suknię... Po kilku minutach opanował się i powiedział: - Musimy wracać na przyjęcie. Wszyscy zauważą, że nas nie ma, i plotkom nie będzie końca. 180

Tess westchnęła. - Trudno nie przyznać ci racji! Ale ja nie mam na to najmniejszej ochoty. I już! - Nie mamy wyboru. Chodź! - Podał jej rękę i pomógł wstać. Strzepnęli z siebie źdźbła trawy i poprawili ubrania. - Ja poprowadzę. Daj kluczyki. - Dobrze się czujesz? - Wytrzeźwiałam całkowicie. Powoli szli do samochodu. W nocnej ciszy trzaśnięcie drzwiczkami zabrzmiało jak wystrzał rewolwerowy. Kenny spojrzał na dom Mary. Żadne okno nie było oświetlone. - Mary śpi jak suseł. Jadąc do Current River Cove zastanawiali się nad przyszłością: jak to będzie, kiedy Tess wróci do Nashville, a Kenny - do Faith? Czy myśląc o tym, co wydarzyło się nocą w

RS

ogrodzie, będą się uśmiechali do wspomnień? Nagle Tess oświadczyła: - Umówiłam się na randkę z moim przyjacielem, Burtem, po powrocie do Nashville. Doszłam do wniosku, że to mi pomoże. - Pomoże? W czym? - Zapomnieć o tobie!

- Miło mi, że o mnie myślisz.

W Current River Cove Tess wjechała na mały oświetlony parking tuż przy głównym budynku i wysiadła z samochodu, aby się z Kennym pożegnać. - Nie wejdziesz do środka? - Nie! Jeśli ktoś o mnie zapyta, powiesz, że musiałam zostać z mamą. - Przyjdź jutro do kościoła i śpiewaj z nami, proszę! - Nie powinnam kusić losu. Patrzył na nią bezradnie, nie wiedząc, co odpowiedzieć. - Kiedy wyjeżdżasz do Nashville? - We wtorek. - Czy się jeszcze spotkamy? - Z całą pewnością, gdzieś na ulicy. 181

- No to... - kilku gości weselnych wyszło z lokalu i głośno rozmawiając skierowało się ku swoim wozom. - Nie mogę tu stać w nieskończoność - powiedziała Tess. Chcieli się pożegnać czułym pocałunkiem, lecz Weselnicy zanadto się do nich zbliżyli. Pewna niepisana umowa znowu zaczęła obowiązywać: będą unikali spotkań, nie będą do siebie telefonować. Postarają się zapomnieć o tym, co przeżyli, bez żalu i smutku. - Było cudownie! - rzekł Kenny, a po chwili wahania dodał: - Do zobaczenia, Tess! - Tak... Do zobaczenia, Kenny. Zatrzymał się w oszklonych drzwiach lokalu i spojrzał na nią. Miał smutną minę. Słyszała muzykę, widziała tańczące pary. Potem drzwi się zamknęły. Kenny wrócił do Faith.

RS

ROZDZIAŁ 14 W niedzielę, żeby uniknąć spotkania z Kennym, Tess, jak w ubiegłym tygodniu, poszła do kościoła na ranną mszę. Po południu razem z Mary udały się do Renee, by obejrzeć ślubne prezenty. Zostały na kolacji i wróciły do domu bardzo późno. W poniedziałek rano tuż po dziesiątej zadzwonił menażer Tess. Nazywał się Dane Tully. - Gdzie się do diabła podziewasz? Przez cały weekend próbuję cię złapać. - Moja siostrzenica brała ślub. Byłam na jej weselu. Co się stało? - Papa John nie żyje. Pogrzeb jutro! - Och, nie... - Tess oparła się o ścianę i wybuchnęła płaczem. Papa John Walpole był starym człowiekiem o gołębim sercu. Miał bardzo pomarszczoną, zniszczoną twarz, źle usposabiającą do niego tych wszystkich, którzy go nie znali. Od trzydziestu lat prowadził małą knajpę Mudflats. Kochał muzykę i śpiew. Opiekował się młodymi talentami. Opowiadano, że znani piosenkarze i piosenkarki pochodzący z Nashville grywali i śpiewali we czwartki w Mudflats, zanim zdobyli sławę i zrobili karierę. Gdyby nie papa John, Tess nie poznałaby producenta Jacka Greavesa czy 182

samego Dane'a, nie mówiąc już o ważnych osobach z MCA, które podpisywały z nią kontrakty. Pewnego gorącego lipcowego dnia 1976 roku weszła do knajpy i odważnie spojrzała staremu człowiekowi w oczy. - Proszę mi dać pięć minut i ton „g", a pokażę, co umiem. - Prawie osiemnaście lat na scenie i trzynaście platynowych płyt przekonały go, że może ufać intuicji. Kiedy Tess miała wolny wieczór, wpadała bez uprzedzenia do Mudflats, aby sobie trochę pośpiewać. - Jak to się stało? - zapytała szlochając. - Jakiś facet w pończosze na głowie wszedł do knajpy, kiedy papa John w kantorze robił kasę, przystawił mu pistolet do skroni i zażądał forsy. Papa spokojnie mruknął: „Idź do diabła" i bandzior wystrzelił. Tess, uśmiechając się przez łzy, szepnęła: - To cały papa John. Czy ujęli zabójcę? - Gdzie tam! Kelnerka była w sali i wszystko słyszała. Zaalarmowała policję. Dzwoniła na dziewięć zero zero, ale zbir zdążył odjechać samochodem.

RS

- Och, mój Boże, Dane. Nie mogę uwierzyć, że papy Johna już nie ma wśród nas... - Ta wiadomość wstrząsnęła całym miastem. Kremacja zwłok już się odbyła, a mszę żałobną zamówiono na jutro na dziesiątą rano. Wszyscy, którym papa kiedyś pomógł, będą śpiewali. Będzie to największy chór, jaki Nashville widziało. Możesz przyjechać? - Oczywiście, muszę tam być.

- Jak się czuje twoja matka? Da sobie radę bez ciebie? - W Wintergreen mieszkają dwie moje siostry. Załatwię szybko kilka telefonów i spakuję rzeczy. Wyjadę około południa. Zobaczymy się jutro. Tess zadzwoniła do Renee. - Tak mi przykro - powiedziała. - Jedź, oczywiście. Nie mogę wprawdzie być u mamy przed dwunastą, ale postaram się wyrwać z domu jak najszybciej. Nie martw się. Przecież w każdej chwili ktoś może do niej zajrzeć, jeśli będzie czegoś potrzebowała. Mary była zrozpaczona; liczyła na to, że Tess spędzi z nią jeszcze jeden dzień. Posmutniała słysząc, iż nagle musi ją opuścić. Nie mogąc wejść po schodach do pokoju Tess, zawołała z kuchni: - Przygotować ci kanapki? Czy to rozsądne, że jedziesz sama? Jesteś taka zdenerwowana... 183

Gdy Tess zeszła z piętra z wypakowaną torbą zastała Mary w bawialni. Odstawiła kule. Chodziła teraz opierając się na dwóch laskach. Mary starała się nie okazywać smutku, gdy obejmowała Tess i życzyła jej szerokiej drogi. - Słuchaj, mamo, dzwoń do dziewcząt, kiedy będzie ci potrzebna ich pomoc. Jeśli same nie będą mogły przyjechać, przyślą dzieci! Obiecaj mi to! - Przecież nie jestem niemowlęciem! Tess, przed tobą długa podróż. Spróbuj się uspokoić. Płaczesz jak bóbr! - Zaraz dojdę do siebie. - Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz zaczekać do jutra? Gdybyś wyjechała wczesnym rankiem, zdążyłabyś na dziesiątą. - Mamo, czas na mnie! - Myślałam, że pobędziesz ze mną jeszcze jeden dzień. Mogłabym się dłużej cieszyć moją małą dziewczynką.

RS

Od przyjazdu Tess wiele się zmieniło, lecz jedno pozostało: Mary będzie zawsze nazywała Tess „swoją małą dziewczynką".

- Muszę już jechać - szepnęła Tess. Mary wyszła za nią do kuchni i podając jej podręczną torbę, powiedziała: - Zrobiłam kilka kanapek z szynką i żółtym serem. Na pewno się przydadzą.

Żółty ser i szynka! Razem kilkaset kalorii. A niech tam! Dla niej ważna jest miłość, którą zabiera do Nashville, a nie kanapki. - Bardzo ci dziękuję, mamo... Zjem wszystkie. Nie wychodź na schody! - Oczywiście, że wyjdę! - Ależ mamo! Bądź rozsądna! Mary powoli zeszła ze schodów i stanęła na trawniku przed domem. Miała łzy w oczach. Z rozczuleniem patrzyła na córkę. Tess załadowała do bagażnika dużą torbę, włożyła okulary słoneczne i uruchomiła silnik. Spojrzała na Mary; miała na sobie stare wypłowiałe spodnie, które były nieco przykrótkie. Widać było spod nich łydki w elastycznych grubych pończochach. Dom wymagał remontu, trawnik nie był skoszony, ale rosnąca w warzywniku kapusta miała dwukrotnie większe główki. 184

Opuściła szybę w drzwiach samochodu. - Mamo, nie bądź smutna, proszę! zawołała. Mary powiesiła jedną laskę na poręczy schodów, wyjęła z kieszeni chusteczkę i otarła oczy. - Jedź z Bogiem! - Kocham cię, mamo! - Nie zostawiaj mnie na tak długo samej! - Nie zrobię tego już nigdy więcej. Tess ruszyła. Włączyła radio na cały regulator i skręciła na główną drogę. Słuchała nagranego na taśmie własnego głosu. Mary stała w ogrodzie, ciągle ocierając oczy. Od domu matki do centrum miasta było niewiele ponad kilometr. Tess prawie przez cały czas płakała: a to z powodu rozstania z Mary, a to z powodu śmierci papy Johna, a także dlatego, że opuszczała Kenny'ego Kroneka. Nie powinna wstępować do jego biura. Bo i po co? Lecz na myśl, że mogłaby wyjechać bez pożegnania, czuła w sercu ból. Po

RS

dłuższym namyśle zajechała na parking. Gdy zdjęła okulary, zobaczyła w lusterku rozmazany tusz na policzkach. Poprawiła makijaż, wysiadła z samochodu i spojrzała na szary budynek z dużymi drzwiami pośrodku i białymi oknami po obu stronach wejścia. Przed oknami stały skrzynki z kwiatami - czerwonymi pelargoniami. Z pewnością posadziła je Faith.

Tess podciągnęła dżinsy. Po trzech schodach weszła do środka przez oszklone drzwi, na których widniał napis: Kenneth Kronek, CPA. Rozsądek podpowiadał jej, że powinna zawrócić, lecz serce pragnęło powiedzieć mu „do zobaczenia". Minęła wąski korytarz i wkroczyła do pomieszczenia, które wyglądało na sekretariat. Było tam biurko, telefony i regały. Przy jednym z nich stał Kenny, odwrócony plecami do wejścia. Słysząc, że ktoś wchodzi do pokoju, obejrzał się. Na widok Tess zastygł w bezruchu. Tess również stała w miejscu jak skamieniała. Oboje milczeli. Kenny miał na sobie szare flanelowe spodnie, białą koszulę i gustowny krawat. Tess była ubrana jak w dniu przyjazdu do Wintergreen: w dżinsy, kowbojskie buty i koszulkę z krótkimi rękawami i napisem BOSS. - Hej - powiedział drżącym głosem. Czuła, iż jest tak samo poruszony niespodziewanym spotkaniem jak ona. - Co się stało? 185

- Muszę wracać do Nashville. Wydarzyło się coś nieoczekiwanego. - Płakałaś? - Tak, trochę... ale teraz... już dobrze! - Dłonią wytarła nos. - Wejdźmy do mojego gabinetu. - Nie! - Nerwowo zaczęła szukać w kieszeni chusteczki, starając się ukryć wrażenie, jakie wywierała na niej jego obecność. - Chciałam się tylko pożegnać i prosić cię, żebyś usprawiedliwił mnie przed Casey. Oto moja wizytówka, gdybyś... - Może jednak przejdziemy do gabinetu? - Kenny, nie wpadłam tutaj, aby... - Moja sekretarka wyszła na lunch, ale w każdej chwili może wrócić. - Objął Tess ramieniem i otworzył przed nią drzwi. - Usiądź i spokojnie opowiedz wszystko od początku. - Kto to był?

RS

- Mężczyzna, który mnie wylansował i pomógł zrobić karierę, został zamordowany. - Nazywał się John Walpole. Mówiliśmy do niego „papa John". - Rozumiem twój ból, bo wiem, ile znaczyła dla ciebie znajomość z tym człowiekiem. - Skąd wiesz o nim?

- Czytałem artykuły na twój temat w różnych tygodnikach. - Czytałeś? - Żal spowodowany śmiercią papy Johna, smutek, jaki towarzyszył rozstaniu z matką i... Kennym, chwilowo ustąpił miejsca podziwowi dla niego: czy potrafi ją jeszcze czymś zaskoczyć? Kenny bez słowa podszedł do szafy bibliotecznej i wyjął segregator z literą M. Położył go na biurku i otworzył: ujrzała wycinki z gazet, zdjęcia z tygodników i pochlebne recenzje krytyków muzycznych. Były tam także fotografie z prestiżowego miesięcznika „USA Today" i malutkie zdjęcia wraz z artykułem z „Wintergreen Free Press" opisującym jej występ z kościelnym chórem, którym dyrygował Kenneth Kronek. Tess zamknęła segregator i spojrzała niedowierzająco na Kenny'ego. Nie był speszony. - Teraz już wiesz. W bibliotece są jeszcze dwa takie segregatory. 186

- Od kiedy to zbierasz? - zapytała oszołomiona Tess. - Od twego pierwszego występu. - Jaki to ma sens? - Może nie ma. Trudno powiedzieć. Może robię to, dlatego że jesteś z Wintergreen, osobą, której przykład dał mi impuls do działania, a może dlatego, że jesteś dziewczyną, którą chciałem pocałować w szkolnym autobusie? Do licha, znasz przysłowie: „Stara miłość nie rdzewieje". Kenny odłożył na miejsce segregator. Gdy tak stał zwrócony przodem do biblioteki, Tess przyglądała się jego wysokiej muskularnej sylwetce, starannie przystrzyżonym ciemnym włosom nad kołnierzykiem białej koszuli. Wyglądał trochę staroświecko w porównaniu z większością zarośniętych, długowłosych muzyków, z którymi pracowała w Nashville. Nie odwracał się do Tess; pożegnanie z nią było o wiele trudniejsze, niż przypuszczał.

RS

- Kenny, muszę się zbierać - powiedziała stanowczym tonem, aby nie zorientował się, jak bardzo jest rozstrojona. - Przekaż Casey, że opuściłam Wintergreen z bardzo ważnego powodu i że nie miałam czasu się z nią skontaktować. Zostawiam ci mój zastrzeżony numer telefonu - może do mnie dzwonić o każdej porze. Chcę, żebyś wiedział, że zaopiekuję się Casey jak starsza siostra. Zatrzyma się u mnie, a kiedy znajdzie pracę, poszukam dla niej odpowiedniego mieszkania. Zresztą rozmawialiśmy już o tym. Poza tym namówię ją, aby jesienią rozpoczęła studia w college'u Vanderbilt, tak na wszelki wypadek, gdyby jej kariera muzyczna stanęła pod znakiem zapytania. A jeśli osiągnie sukces, nie będzie żałować, że zdobyła konkretny zawód. Przedstawię ją uczciwym i poważnym ludziom. Nieustannie będę nad nią czuwać. Nie martw się, Kenny. Wierzę, że nasz plan się powiedzie. Wreszcie odwrócił się w jej stronę, zobaczyła w jego twarzy powstrzymywane emocje. - Tess... - Kenny... Ledwo wymówili swoje imiona, Tess znalazła się w jego ramionach. Nie całowała go, lecz z całej siły przytuliła się do jego piersi. Poczuła zapach wody kolońskiej, której 187

stale używał. Było jej tak dobrze w jego objęciach, tak bezpiecznie. Był od dawna ostoją dla Mary, co podkreślała na każdym kroku. Tess dopiero teraz pojęła znaczenie tego słowa. - Będę za tobą tęskniła - wyszeptała. - Ja za tobą też! Tess ciepło spojrzała mu w oczy. - Wtedy w sobotę - głos mu się załamał - kiedy powiedziałem twojej matce, że mógłbym się w niej zakochać, miałem na myśli... Dotknęła palcami jego ust. - Nie, proszę cię! To była tylko taka... Odrobina szaleństwa podczas weselnego przyjęcia. Kenny, umówiliśmy się przecież... Wziął jej rękę i kładąc na swoim sercu powiedział przejęty: - Tak, uzgodniliśmy to wspólnie.

RS

Znowu rzucili się sobie w objęcia. - Opiekuj się mamą - Tess miała łzy w oczach. - Będę się nią opiekował - cicho odpowiedział Kenny. Tess powoli przesuwała rękę po jego rękawie, aż ich palce się zetknęły. Starali się uśmiechać. - Żegnaj...

- Żegnaj - odparł zdławionym głosem.

Tess zrobiła krok do tyłu, pozostawiając Kenny'ego z wyciągniętymi ramionami. Raz jeszcze spojrzała na niego, zanim opuściła jego życie i wróciła do własnego.

188

ROZDZIAŁ 15 Przyjechała do Nashville kwadrans przed piątą. Zjechała z autostrady L-40 i skierowała się do Music Row na południowy zachód od centrum miasta. Jej dom mógł poczekać. W tej chwili najbardziej potrzebowała zastrzyku energii płynącej z Music City, dzielnicy leżącej na południe od Division Street, gdzie mieściły się wytwórnie płyt, prawdziwe serce tego miasta muzyki. Gdy się zbliżała do swojego biura, czuła, że odzyskuje siły. Na budynku z czerwonej cegły nazywanym Demonbreun witał ją ogromnych rozmiarów plakat Randy'ego Travisa. Turyści wchodzili i wychodzili ze sklepów z upominkami. Bardzo chętnie zwiedzali też Country Music Hall of Fame. Na frontonie biura Sony reklamowano najnowszy album Mary Chaplin Carpenter. MCA wysławiał Vince'a Gilla. Na ulicach wybiegających z czworoboku placu Music Square

RS

East i West znajdowały się siedziby firm produkujących kasety wideo, wydawnictwa nutowe, ASCAP i BMI współpracujące ze stacjami radiowymi, biura impresariów i najlepszych amerykańskich artystów piosenkarzy oraz restauracje, w których przyjęcia uznawano za najwykwintniejsze.

Biuro Tess mieściło się w stuletniej trzypiętrowej wiktoriańskiej budowli na Music Square West, pomalowanej w różne odcienie żółci, z parkingiem zacienionym czterema ogromnymi lipami mającymi prawie tyle lat co dom. Przed wejściem wisiała owalna miedziana tablica z napisem Wintergreen Enterprises. Celowo wybrała tę nazwę, aby jej przypominała, że pochodząc z tego małego prowincjonalnego miasteczka w stanie Missouri, uplasowała się na czołowej pozycji w krajowym rankingu jako świetna businesswoman w przemyśle rozrywkowym, przez dziesięciolecia zdominowanym przez mężczyzn. Pod nazwą Wintergreen Enterprises kryły się dobrze prosperujące firmy, które powstały z konieczności lub zdrowego rozsądku. Jej wydawnictwo muzyczne założono, wtedy gdy stwierdziła, jak wielu utalentowanych poetów zgłasza chęć pisania tekstów piosenek nie mając zapewnionych praw autorskich. Firma płytowa zorganizowana została w wyniku prostej kalkulacji: po co płacić obcej za produkcję własnych płyt, skoro można 189

je wydawać samemu. Tess powołała również firmy, które zajmowały się projektowaniem strojów nie tylko dla niej, ale też dla innych piosenkarek i piosenkarzy. Kolejna firma, w której do pracy zaangażowała znanych grafików, drukowała plakaty, zaproszenia, programy i formularze kontraktów. Jej linie lotnicze wynajmowały odrzutowce różnym zespołom i artystom. Wszystko to miało drugorzędne znaczenie wobec ogromnego sukcesu, jakim było zajęcie pierwszego miejsca w krajowym rankingu piosenkarzy. Tess rocznie występowała na stu dwudziestu koncertach, z których dochód zapewniał pokrycie kosztów produkcji własnych albumów płytowych, kaset wideo i taśm, utrzymywania klubów fanów działających prawie we wszystkich dużych miastach w Stanach oraz gwarantował wypłacanie pensji pięćdziesięciu stałym pracownikom. Wintergreen Enterprises było wyłącznie jej dziełem. Tess weszła tylnymi drzwiami do pomieszczenia, które niegdyś było kuchnią, a

RS

zostało przebudowane na mały bar. Minęła pokój, niegdyś służbówkę, obecnie garderobę, i znalazła się w głównym holu. Wszystkie pomieszczenia pomalowano na kremowo, podłoga była dębowa, a okna miały białe okiennice, które chroniły wnętrza przed letnimi upałami, jakie często nawiedzały Nashville. Z niewidocznych głośników płynęła dyskretna muzyka w stylu country. Ściany holu ozdobione były dużymi reprodukcjami zdjęć Tess z jej albumów.

Recepcjonistka siedziała tyłem do bocznego wejścia. - Hej, Jane. Jestem nareszcie! Jane Nash uśmiechnęła się ujmująco. Dobiegała trzydziestki, była jasną blondynką i wyglądała uroczo w czarnej jedwabnej bluzce i spodniach tego samego koloru. Jej makijaż był dosyć jaskrawy, z uszu zwisały duże srebrne koła. Całości dopełniały czarne botki na wysokim obcasie. - Bardzo nam ciebie brakowało! - Jane mówiła z wyraźnym południowym akcentem. - Dzięki, Jane! Cieszę się, że wróciłam. Stęskniłam się za pracą. - Żal mi papy Johna. To straszne. - Przerażające. 190

Słysząc głos Tess, z innych pokoi zaczęli schodzić się pracownicy, aby ją powitać. Wyściskana i wycałowana udała się na drugie piętro do swojego gabinetu. Znajdował się we frontowej części budynku, tak że przez okna widać było stare lipy. Obok, w małym pomieszczeniu, mieściło się biuro sekretarki, Kelly Mendozy. Właśnie rozmawiała przez telefon. Uśmiechnęła się przymilnie do szefowej stojącej w drzwiach. Kelly była Kubanką. Miała dwadzieścia dziewięć lat, była wysoka i tęga, gęste krucze włosy opadały lokami na ramiona. Czarne jak antracyt oczy lśniły jak gwiazdy. Ubrana była w jedwabną garsonkę koloru soczystej zieleni, na szyi zawiązała kwiecistą apaszkę. - Mac! Jak dobrze cię znowu widzieć... - Objęły się i ucałowały. Pracowały razem od siedmiu lat, toteż doskonale się rozumiały i nie traciły czasu na błahe sprawy. - Tak mi żal papy Johna! - rzekła Kelly. żałobna?

RS

- Wszyscy odczuwamy ból po jego stracie... O której ostatecznie odbędzie się msza - O jedenastej. Piosenkarze zbiorą się o dziesiątej na krótkiej próbie. - W porządku. Co poza tym?

- Posłałam kwiaty w imieniu twoim i Wintergreen Enterprises. Musisz podpisać list kondolencyjny, leży na twoim biurku. Burt Sheer dzwonił trzy razy, a Jack prosił, abyś zatelefonowała, jak tylko się pokażesz. Jest umówiony na czwartek na nagrania w studio. Chce z tobą porozmawiać o piosenkarkach, które miałyby ci towarzyszyć. Dzwonił też Peter Steinberg z Disneylandu i pytał, czy interesuje cię zorganizowanie w przyszłym roku wspólnie z nim „Dnia Tess McPhail". Ma to być krótki występ połączony z rozdawaniem autografów czy coś w tym rodzaju. Powinnaś porozumieć się z nim jak najszybciej. Cathy Mac zaprojektowała nowe fryzury. Dobrze byłoby je obejrzeć, Ralph ciągle mówi, że już pora rozpoczynać próby przed koncertem. Kelly poszła za Tess do jej gabinetu i wskazała stos korespondencji leżącej na stoliku przy biurku. - Na poszczególnych listach zaznaczyłam, które są pilne, które mogą poczekać kilka dni, a które już sama załatwiłam - powiedziała. - O, jest jeszcze coś, co cię niestety nie uraduje; Carla umówiła się na spotkanie z laryngologiem. Nadal ma kłopoty z 191

gardłem. - Tess zmarszczyła brwi. Carla nie tylko śpiewała drugim głosem niektóre jej piosenki, ale miała też towarzyszyć Tess w niedalekim tournée. - Pogorszyło jej się? - Ona jest bardzo zmartwiona. Nie wie, co o tym sądzić. - Nic dziwnego, to trwa od sześciu miesięcy. - Carla mówi, że prawie od roku. Na biurku Tess zadzwonił telefon. Kelly podała jej słuchawkę i wyszła z gabinetu. - Cześć, Burt! - Tess usiadła wygodnie w skórzanym fotelu. - Wiedziałem, że przyjedziesz, gdy się dowiesz o śmierci papy Johna. Tak mi przykro! Rozmawiali przez chwilę o mało istotnych sprawach, a potem Burt powiedział, ściszając głos do szeptu: - Dziecinko, moje życie bez ciebie jest puste... Głos Burta nie wzruszył jej tak, jak wtedy gdy pierwszy raz zatelefonował do

RS

Wintergreen. Było to, zanim pocałowała mężczyznę mieszkającego naprzeciwko. Chociaż umówiła się z Burtem na randkę na długo przed wyjazdem z domu, teraz ją odwołała, tłumacząc się żałobą po śmierci papy Johna. Jej uczucie do Burta Sheera przyćmiły wspomnienia o Kennym Kroneku.

W godzinę po powrocie do Nashville Tess doszła do przekonania, że w jej życiu nie ma miejsca dla Kenny'ego Kroneka. W ciągu minionych czterech tygodni spędzonych w rodzinnym miasteczku zadawała sobie pytanie, gdzie tak naprawdę jest jej miejsce. Gdy tylko przekroczyła próg swego gabinetu, wiedziała, iż bez reszty należy do Nashville, gdzie czuwano nad przebiegiem jej kariery nawet pod jej nieobecność, gdzie pracownicy, których zatrudniła, sami wiedzieli, co mają robić, i gdzie ciągle jeszcze decydowała się jej przyszłość. Na biurku Tess leżało ostatnie wydanie „Gavin Report", a pod nim „Billboard" oraz „Radio i Płyty". Następny jej singel ukaże się w połowie czerwca, kolejny w sierpniu, natomiast we wrześniu pojawi się płyta kompaktowa. Może to będzie platynowa płyta? Byłaby to niesamowita gratka dla czterech milionów fanów, którzy kupiliby ją na pniu. Producenci wranglerów proponują Tess wykonanie serii zdjęć na San Blas Islands; 192

wylansowanie nowego fasonu w sklepach zbiegłoby się z ukazaniem płyty kompaktowej. Na dodatek Nissan chce omówić ewentualny reklamowy serial z jej udziałem. Nie! W jej życiu nie ma miejsca dla mężczyzny! Gdyby jednak ten jeden, wyjątkowy, zadzwonił, nie może o tym nie wiedzieć! Poprosiła do gabinetu Kelly. - Przekażesz mi wiadomość o każdym telefonie od Casey Kronek albo Kenny'ego Kroneka bez względu na to, gdzie będę w danym momencie i co będę robiła. A jeżeli wyjdę poza biuro, natychmiast mnie odszukasz. Okay? - Zrozumiałam - odpowiedziała Kelly. - Casey jest maturzystką z mojego rodzinnego miasta. W czerwcu przyjedzie do Nashville i na razie zamieszka u mnie. Będziemy razem śpiewały jedną z moich piosenek. - Ma dziewczyna szczęście! - rzekła Kelly. - Jest bardzo zdolna. Pomogła mi napisać także do niej tekst.

RS

- Oooo! - twarz Kelly wyrażała zaskoczenie. Nie zadawszy jednak żadnego dodatkowego pytania, wróciła do swojego biurka i zanotowała podane imiona i nazwiska. Tess ceniła jej rzetelną pracę, ale jeszcze bardziej takt i delikatność. Kelly nigdy nie wtrącała się do prywatnych spraw swojej szefowej, a to jest, jak wiadomo, bezcenna zaleta każdej sekretarki.

Tess pracowała do ósmej. Ku swojemu zdziwieniu stwierdziła, że po miesięcznym pobycie u matki już o szóstej jej organizm domagał się jedzenia. Zwalczyła uczucie głodu, lecz gdy zbierała się do domu, czuła ból żołądka. Jednakże po drodze nie wstąpiła do żadnej restauracji. Mieszkała w pobliskim Brentwood w dzielnicy Woodway. Zbliżając się do domu, opuściła szybę w wozie i wdychała łagodne wilgotne powietrze południa. A jeszcze miesiąc temu szybko jechałaby szosą, mając w samochodzie zamknięte okna, i nie zwracałaby uwagi na piękną okolicę. Był ciepły wieczór. Jadąc wzdłuż Heathrow Boulevard spoglądała na stare drzewa rosnące po jego obu stronach. Przed jednym z domów - niedaleko jej posiadłości - pan Ruddy właśnie kończył woskowanie corvetty 68. Pomachał jej ręką. Tess widywała go tak rzadko, że nie miała okazji dowiedzieć się, jak ma na imię. Przypuszczała, że pracuje w 193

National Bank. Nagle na rowerach nadjechało dwóch chłopców; zatrzymała się, żeby ich przepuścić. Zdała sobie sprawę, że właściwie nie zna żadnego dziecka z sąsiedztwa ani też właścicieli domów. Pomyślała o wspominkach pani Perry na przyjęciu po ślubie Rachel i Brenta, która opowiadała jak to Tess, będąc małą dziewczynką, przychodziła do jej sklepu, aby dostać parę karmelków. Pomyślała też o widoku, jaki roztaczał się z kuchennego okna domu Mary, i o tym, co działo się na podwórku domu po drugiej stronie ulicy. Tutaj wszystko było inne. To sukces, który osiągnęła kosztem wielkich wyrzeczeń, spowodował, że czuła się osamotniona! Tess mieszkała w dużej willi z ogrodem. Okna jej bawialni wychodziły na ulicę. Stwierdziła, że Maria zapomniała zgasić światło. Gdy otwarły się automatyczne drzwi garażu, Tess ku swemu zdziwieniu zobaczyła w nim samochód Marii. Wzięła torbę i weszła do środka. - Mario, jesteś jeszcze

RS

tutaj?

- Pani Mac, witam w domu! - Maria urzędowała w kuchni. Właśnie wkładała do wazonu czerwone cynie. Postawiła je zaraz na środku stołu. Tess opuściła torbę na podłogę. - Na miłość boską, co ty tu robisz o tej porze? - Czekam na panią. Nikt nie lubi wracać do pustego domu. - Zawsze wracam do pustego domu.

- Ale nie po takiej długiej nieobecności... Zaniosę pani bagaż do sypialni. - Dziękuję, Mario. Dam sobie radę. - Nonsens! Proszę mi to dać. Maria była Meksykanką, miała około pięćdziesięciu lat, niski wzrost i chude nogi. Posiwiałe włosy sczesywała gładko do tyłu, upinając je w nieduży kok. Chociaż wyglądała na osobę słabowitą, z łatwością podniosła dużą wypchaną torbę Tess. - Mario, w domu pewnie niepokoją się o ciebie! - Powiedziałam im, że będę trochę później. Nie wiedziałam, kiedy pani przyjedzie. Jak się czuje mama? - Już chodzi, o lasce. Była na weselu wnuczki, piła wino i dobrze się bawiła. - A pani siostry? Czy zdrowe? 194

- Tak! Często je widywałam. Mario, dziękuję, że zechciałaś na mnie poczekać. Maria machnęła ręką, co oznaczało, że podziękowanie jest zbyteczne, i weszła po krętych schodach na drugie piętro, gdzie znajdował się owalny przedpokój. Po prawej stronie mieściły się pokoje gościnne. W przeciwieństwie do domu Mary, tutaj pomieszczenia były wyposażone nowocześnie i komfortowo. Maria pozapalała wszystkie światła. Tess zatrzymała się na progu sypialni. Patrzyła na szerokie łoże z baldachimem i białą moskitierą. Poza kilkoma poduszkami nic innego na nim nie leżało. W oknach nie było firanek, tylko na zewnątrz okiennice, dzięki którym w pokoju panował przyjemny chłód nawet w bardzo upalne dni. Ściany miały kolor kości słoniowej, a łóżko i puszysty dywan - biały. Drzwi, specjalnie zabezpieczone przed niepożądanymi gośćmi, prowadziły na balkon z widokiem na basen. Tess postawiła torbę na fotelu, obok którego zauważyła nowe botki firmy M.L. Leddy.

RS

Usiadła i włożyła je; były piękne, zrobione z cienkiej zielonej wężowej skóry. - Schowałam pudełko na wypadek, gdyby pani zamierzała je zwrócić. - Jesteś bardzo przewidująca.

- Pomóc się pani rozpakować?

- Zajmiesz się tym jutro. Teraz idź do domu.

- Pójdę, jak nie będę pani potrzebna - odpowiedziała Maria schodząc po schodach. Tess uśmiechnęła się z zadowoleniem. Przymierzyła buty i zajrzała do marmurowej łazienki połączonej z ubieralnią. Na toaletce pyszniła się w wazonie szkarłatna róża. Maria doskonale wiedziała, co lubi jej chlebodawczyni. Po chwili Tess weszła do przedpokoju, oparła się o poręcz i spojrzała w dół na pokój bawialny. Miał pięćdziesiąt metrów kwadratowych: ściany były białe, a meble w kolorze brzoskwiniowym. Pod jednym z frontowych okien stał biały fortepian. Rzucającym się w oczy elementem wystroju wnętrza był biały kominek. Po jego obu stronach wznosiły się aż do sufitu półki z książkami. Przed kominkiem - między dwiema kanapami - ustawiono stolik z blatem z grubego szkła. Wszystko było tutaj tak różne od tego, co zostawiła za sobą, jak różne są obrazy Picassa i Renoira. 195

- Czy były jakieś telefony? - zawołała Tess z góry. - Dzwoniła tylko pani Kelly, że pani dzisiaj wraca. - Czy przypadkiem nie telefonowała Casey? - Nie. - Casey Kronek? - Nie. - A może Kenny Kronek? - Też nie. Tess była rozczarowana. - Jeżeli ktoś z nich zadzwoni, przełącz do mnie rozmowę bez względu na godzinę. Casey albo Kenny Kronek. Zrozumiałaś? - Tak jest, pani Mac. Podobnie jak Kelly również Maria była osobą bardzo dyskretną i szanowała

RS

prywatne życie Tess. Nie wtrącała się do spraw, które jej nie dotyczyły. Wiele słyszała i widziała, lecz uważała, że obowiązuje ją tajemnica służbowa. Nikt nigdy niczego z niej nie wycisnął, za co na

Boże Narodzenie otrzymywała czek, którego pozazdrościłby jej niejeden dyrektor dużej firmy.

Tess rozebrała się i włożyła bawełnianą podomkę. Zeszła do kuchni. Podłoga była wyłożona ceramicznymi płytkami, nad elektryczną kuchenką wisiały miedziane talerze. Za oszklonymi drzwiami znajdowała się przestronna weranda. Maria przygotowała dietetyczną kolację: zimnego kurczaka, sałatę, wodę mineralną, chude mleko i dużo owoców. Wszystko to poustawiała na drewnianym stole, wokół bukietu cynii, które prawdopodobnie zerwała we własnym ogródku. - Jesteś nieoceniona! - powiedziała Tess. Usiadła przy stole i zaczęła jeść z apetytem. - Coś mi się widzi, że pani Mac przytyła! - rzekła Maria. - Ale ja szybko doprowadzę panią do normy. Wyprasowałam granatową suknię na jutrzejszą mszę. Co za tragedia z papą Johnem! - Dziękuję, Mario! A teraz idź już do domu. 196

Maria narzuciła na siebie sweter. - Dobranoc, pani Mac! W lodówce jest świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy, a sucharki na swoim miejscu w szafce. Kiedy zamknęły się za nią drzwi i ucichł warkot odjeżdżającego samochodu, zapanowała błoga cisza. Tess przerwała jedzenie i zaczęła rozglądać się po kuchni; wszędzie panował wzorowy porządek. Pogrążyła się w smętnych rozmyślaniach: była właścicielką domu wartości prawie półtora miliona dolarów, tak dużego, że mogłoby go zajmować co najmniej osiem osób, a mieszkała sama. Niechętnie zgodziła się na kupno tej ekskluzywnej willi, ale doradzono jej, aby w nią właśnie zainwestowała pieniądze. Skoro miała prywatny odrzutowiec, częściej przynajmniej spała we własnym łóżku. Wstawiła talerze do zmywarki. Marzył jej się mały apartament na Belmont Boulevard, gdzie słyszałaby ludzkie głosy za ścianą, a gdyby okna były otwarte, także dobiegające z ulicy. Pogasiła światła i poszła do łazienki, aby wziąć solidną kąpiel. Ledwo zanurzyła się

RS

w wodzie, na parterze, na pierwszym i drugim piętrze rozdzwoniły się telefony. Tess sięgnęła po słuchawkę aparatu wiszącego na ścianie przy wannie. - Hej, Mac! To ja, Casey.

- Och, Casey. Co za niespodzianka. Tak się cieszę, że słyszę twój głos! powiedziała z rozczuleniem Tess. - Casey, zaczekaj chwileczkę! Okryła się grubym frotowym ręcznikiem i poszła do sypialni. Zrzuciwszy poduszki na podłogę, usiadła wygodnie na łóżku. - Trochę to trwało, ale musiałam przejść do drugiego aparatu. Bardzo mi przykro, kochanie, że wyjechałam z Wintergreen bez pożegnania. - Nic się nie stało. Tata opowiedział mi o twoim przyjacielu. Strasznie mi przykro, Mac! - Nie będę udawać, że jestem dzielna, i nie powiem, iż papa John nic dla mnie nie znaczył. Prawda jest taka: wiele mu zawdzięczam i byłam do niego bardzo przywiązana. - Wiem, tata mówił, że płakałaś. - Tak, ale... - Tess płakała wtedy nie tylko z powodu śmierci papy Johna, ale także dlatego, że rozstawała się z Kennym. - Dobrze się stało, że wróciłam do pracy. Nie mam czasu na rozpamiętywanie różnych wydarzeń. 197

- Jeszcze pracujesz? - Na dzisiaj skończyłam! Właśnie zjadłam kolację i wykąpałam się. - Mam nadzieję, że nie gniewasz się, że zatelefonowałam... do domu. - Ależ skąd! Możesz dzwonić tutaj o każdej porze. Moja sekretarka Kelly i Maria, która zajmuje się sprzątaniem i gotowaniem, zostały o tym uprzedzone. - Mac, myślałam dużo o tobie. Nie mogę się doczekać czerwca. Jeszcze tata chce ci coś powiedzieć. Wkrótce się odezwę. Cześć, Mac! Zanim Tess zdążyła przygotować się na dźwięk jego głosu, usłyszała w słuchawce przytłumiony łamiący się szept, taki jakim mówił Kenny, gdy się żegnali. - Hej! - było to jedyne słowo, jakie wypowiedział na początku, ale przepełniło serce Tess uczuciem szczęścia. Siedziała sama w pustym domu, tęskniła za Kennym, pragnęła ujrzeć jego twarz, dotknąć ręki, prowadzić długie rozmowy, śmiać się z byle głupstwa, a może nawet pojechać do stadniny koni i głaskać kark wierzchowca?

RS

- Hej! - wykrztusiła stłumionym głosem, lecz wiedziała, że mimo dzielącej ich odległości zrozumiał, jaki jest stan jej duszy. Mijały sekundy - oboje milczeli. Oczyma wyobraźni widzieli siebie objętych, całujących się na pożegnanie. Pierwszy odezwał się Kenny: - Szczęśliwie dojechałaś do domu? - Tak, wszystko w porządku. - Martwiłem się o ciebie.

Było wielu mężczyzn, którzy martwili się o Tess, ale im za to płacono! W przeciwieństwie do nich Kenny Kronek okazywał troskę o nią, bo była mu bliska. Świadomość tego faktu ścisnęła jej gardło. - Kenny, jestem dorosłą kobietą... - Wypłakałaś całe morze łez, opuszczając Wintergreen. - Tak ci się tylko wydawało. - Dlaczego nie chcesz się do tego przyznać? Czy to coś wstydliwego? - No dobrze! Płakałam, ale niedługo. Włączyłam kasetę i przestałam o tym myśleć! - O czym przestałaś myśleć? - O tobie - przyznała. Odpowiedziało jej głębokie westchnienie, co utwierdziło Tess w przekonaniu, że to wszystko nie ma sensu. - Kenny, czy to chciałeś usłyszeć? 198

Na linii wystąpiły jakieś zakłócenia. Po chwili szum w słuchawce ustał. - Tess, patrzę na dom twojej mamy, na oświetlone okno w kuchni i mam wrażenie, że nic się nie zmieniło. Że zapukam do drzwi, a ty je otworzysz. - To, co przeżyliśmy w ubiegłym miesiącu, już się nigdy nie powtórzy... - Wiem - odpowiedział spokojnie i z takim smutkiem w głosie, że aż zebrało jej się na płacz. - Kenny, to była zabawa na weselnym przyjęciu. Nic poza tym. Pamiętaj o naszej umowie. - Tak - chrząknął. - Tak, racja... Znowu zapadło milczenie. - Jutro mam ciężki dzień... Chcę ci życzyć dobrej nocy. - No cóż... Uważaj na siebie. - Czy u Mary ciągle pali się światło?

RS

- We wszystkich oknach jest już ciemno.

Tess zamknęła oczy: pod powiekami poczuła łzy. - Zapomniałam zatelefonować do mamy, aby jej powiedzieć, że dojechałam szczęśliwie.

- Rano przed pójściem do pracy przekażę jej tę wiadomość. - Dzięki. - Kochany Kenny, zawsze tak dba o Mary. - Nie ma za co! Śpij dobrze, Tess!

Po skończonej rozmowie Tess przez dłuższą chwilę trzymała w ręce słuchawkę. Tęskniła za pieszczotami Kenny'ego i zaczynała żałować, że mu się nie oddała. Dwie duże łzy stoczyły się po jej twarzy. Otarła je końcem ręcznika, pociągnęła kilka razy nosem. Patrzyła przed siebie i zastanawiała się, czy Faith dzisiaj wieczorem była w domu Kenny'ego? Czy jedli razem kolację? Czy pocałował ją na do widzenia? To były smutne myśli. Jak często Kenny będzie do niej dzwonił? A co się stanie, jeżeli będzie uporczywie zabiegał o jej miłość? Przecież to do niczego dobrego nie doprowadzi. Tess była ciekawa, czy Kenny przywiezie Casey, czy też dziewczyna sama dotrze do Nashville tym swoim rozklekotanym pick-upem? Nieważne! A jeśli Kenny przyjedzie i nadarzy się odpowiednia okazja, czy spełnią się wreszcie ich skrywane marzenia? Tess westchnęła i zamknęła oczy. 199

Na wszystkie te pytania nie znajdowała odpowiedzi. Było tylko mnóstwo zobowiązań wobec osób, z którymi pracowała, cichy luksus domu i zamęt w jej sercu.

ROZDZIAŁ 16 Pogrzeb papy Johna odbył się w zaplanowanym terminie. Pamięć o nim pozostanie w sercach Tess McPhail i tych, którzy go kochali - wszystkich słynnych kompozytorów muzyki country i piosenkarzy: Gartha, Reba, Wince'a, Alana, Johna, Michaela i wielu innych. Powrót do środowiska, w którym się obracała, kontakt z przyjaciółmi i znajomymi, choć wynikły z tak smutnych okoliczności, uświadomił Tess, że zbyt długo nie brała udziału w tym, co się działo w Nashville. Musi na serio zająć się komponowaniem i

RS

pracować, pracować i jeszcze raz pracować. Kocha swój zawód, toteż powinna narzucić sobie dawny rytm życia, a nie marzyć o Kennym Kroneku. W następnych dniach postępowała zgodnie z powziętym postanowieniem. Zaraz po przyjściu do biura odbyła sześciogodzinną naradę ze swoim menażerem Danem Tullym i wysłuchała relacji z tego, co się wydarzyło na miejscu podczas jej nieobecności. Potem rozmawiała kolejno z Rossem Hardenbergiem, odpowiedzialnym za przebieg trasy koncertowej, z Ralphem Thornleafem, organizatorem tournée, i Amandą Brimhall, projektantką strojów. Omawiały dokładnie najdrobniejsze szczegóły przed mającymi się rozpocząć niebawem próbami. Kilka godzin później pojechała do studio, gdzie nagrała „Blask złota", aby Jack Greaves mógł skomponować do utworu partie wokalne. Razem wytypowali piosenkarki i piosenkarzy do chóru oraz studyjnych muzyków do „Old Souls", nowej piosenki z tekstem Ivy Britt. Piosenkę tę nagrała następnego dnia. Siedmiu decydentów, począwszy od dyrektora aż po speca od marketingu, przybyło, żeby zapoznać się z płytą do przygotowywanego albumu. Tess i Jack uzgodnili z nimi zdjęcia na okładki i terminy wypuszczenia na rynek singli. Tess poinformowała, że ma jeszcze jedną piosenkę, jej zdaniem bardzo dobrą, i chce, by była to piosenka tytułowa. Ulegając jej prośbie, po przesłuchaniu taśmy nagranej 200

w bawialni Mary, postanowiono zaczekać z ostateczną decyzją do czasu zmiksowania i nagrania piosenki. Tess i Jack przedyskutowali też kolejność, w jakiej ukazywać się będą płyty, oboje uważali bowiem, że to zadecyduje o powodzeniu całego przedsięwzięcia. Spotkanie z Sheillą Sardyk, koordynującą działalność fan klubów, trwało również długo, ponieważ nazbierało się sporo spraw do uzgodnienia. Po ich wyjaśnieniu Sheilla napisała tekst do biuletynu, który rozesłano do prezesów klubów w całych Stanach. Kolejne dwa dni Tess poświęciła na pozowanie fotografowi, który przyleciał z Nowego Jorku wraz z asystentką i fryzjerem. Co kwartał Tess odbywała naradę z CPA, omawiając kwestie podatkowe i zmiany w ustawach dotyczące płac i składek ubezpieczeniowych pracowników. Rozmawiała z doradcą o długoterminowych inwestycjach i o finansach Wintergreen Enterprises, których prowadzenie powierzyła bankowi w Nashville.

RS

Od MCA otrzymała propozycję nakręcenia wideoklipów, którą po przeczytaniu odrzuciła. Zaraz też zadzwoniła do działu marketingu i zgłosiła własny projekt. Udzieliła również wywiadu miesięcznikowi „Wzorowe Gospodarstwo" wydawanemu w Nowym Jorku. Artykuł miał być opublikowany równocześnie z ukazaniem się nowego albumu. Ponadto pozowała do zdjęć fotografowi, a potem podejmowała lunchem u siebie w domu dziennikarzy pisma przed ich powrotem do Nowego Jorku. Podpisała przeszło trzysta zdjęć i kart pocztowych przesłanych przez fanów. Nareszcie rozpoczęły się próby. Tess nie czuła się dobrze. Lekarz, do którego się udała, stwierdził przemęczenie i zalecił dietę wzmacniającą; więcej mięsa wołowego, pełnego mleka i ciemnego pieczywa. Miłą niespodzianką był list, jaki Tess otrzymała od Mindy Alverson, która składała jej podziękowania za piękny występ na ślubie Rachel i obiecywała, że będzie z nią w stałym kontakcie. Prosiła też, żeby Tess zarezerwowała dla niej czas przy następnej bytności w Wintergreen. Tess wyznaczyła wstępnie termin na jesień, wtedy bowiem zamierzała odwiedzić Mary; będzie miała kilka wolnych dni po odbytym tournée. Co drugi dzień dzwoniła do Mary. Orientowała się więc doskonale we wszystkim, co dotyczyło jej bliskiej i dalszej rodziny. Któregoś dnia znalazła w poczcie zaproszenie 201

od Casey na uroczystości szkolne związane z zakończeniem matur. Nie odpowiedziała na nie, chciała bowiem osobiście jej pogratulować, gdy przyjedzie do Wintergreen. Burt wrócił do miasta i natychmiast zadzwonił, błagając o spotkanie. Po wielokrotnych namowach zgodziła się pójść z nim na kolację do Stockyarda. Burt zamówił wołowy stek ze smażoną cebulką, a Tess homara. Pili wino, rozmawiali, a potem dużo tańczyli. Gdy kilku turystów rozpoznało Tess i nieśmiało podeszło do stolika prosząc o autograf, opuścili restaurację. Kiedy znaleźli się w mieszkaniu Tess, Burt usiadł przy fortepianie. - Napisałem dla ciebie piosenkę - pochwalił się. - Podejdź bliżej. - Usiadła w fotelu i obserwowała jego palce wędrujące po klawiaturze. Burt śpiewał tak, że zmiękczyłby serce każdej kobiety. Piosenka nosiła tytuł „Nie zastaniesz mnie, gdy wrócisz do domu". Kiedy przebrzmiała. Burt odwrócił się od fortepianu, po czym wstał i sobie, że obejmuje ją Kenny.

RS

wziąwszy Tess w ramiona, zaczął ją namiętnie całować. Nie broniła się, wyobrażając Zmuszała się, jak mogła, żeby o nim zapomnieć. Odwzajemniała pocałunki Burta, bo tego oczekiwał, ale jego czułości i skomponowanie dla niej wzruszającej piosenki nie znaczyły nic wobec przepojonego serdeczną troską oddania Kenny'ego. Burt pieścił Tess, a ona myślała o tym, że jego palce poruszają się po klawiaturze fortepianu tak samo jak jej, że Burt, jak i ona, uwielbia muzykę country, że należy do grupy ludzi, do których także ją się zalicza, że jest po prostu częścią Nashville - tak jak i ona. Oboje akceptowali styl życia piosenkarzy, znali jego wymagania, kaprysy, a nawet dziwactwa. Co więc stoi na przeszkodzie, aby żyć razem? Jednakże w sercu Tess nic się nie poruszyło. Nie tęskniła za pieszczotami Burta, mimo że nie widziała go cztery tygodnie. W tej sytuacji pragnienie intymnego zbliżenia byłoby czymś najzupełniej normalnym. - Burt, nie! - prawie krzyknęła, kiedy Burt zaczął rozpinać jej suknię. Cofnął się zmieszany i spojrzał jej w oczy: - Sądziłem, że ty też tego chcesz! - Nie mogę... przykro mi! - Byłem pewien w czasie ostatniego spotkania, że obojgu nam na tym zależy. Znowu ją objął. 202

- Może tak było... ostatnim razem... ale w życiu zdarzają się... - Mów jaśniej! Uwolniła się z jego objęć i spuściła głowę. - Spotkałaś kogoś? - zapytał podejrzliwie. - Tak... Badawczo spojrzał jej w twarz. - A więc to coś poważnego? - Nie. - Jeżeli to nic poważnego, to o co chodzi? - To ktoś, kogo znam od dzieciństwa. Ktoś z moich rodzinnych stron. Przyjaciel mojej rodziny. Burt w napięciu obserwował Tess. Nagle uderzył dłońmi o kolana i rzekł: - Jak mógłbym konkurować z kimś takim? Ty i ja nie mamy wspólnej przyszłości.

RS

- Burt, lubię twoje towarzystwo. Naprawdę dobrze się bawiłam dzisiaj wieczorem. Oboje czuli, że są to puste słowa.

- No tak! Wiem, kiedy trzeba się wycofać...

Odprowadziła go do drzwi. Pożegnanie było nienaturalnie serdeczne. W pewnej chwili Burt wziął Tess za obie ręce i wyszeptał: - Prawdopodobnie uważasz, że każdy próbujący się wybić muzyk stara się o twoje względy, by łatwiej i szybciej zrobić karierę. Chcę, żebyś wiedziała, iż ja do nich nie należę. Ukłonił się i wyszedł. To, co powiedział, odpowiadało prawdzie. Tess była nawet skłonna uwierzyć w szczerość jego uczuć, ale stuprocentowej pewności nigdy mieć nie mogła. Ona, Tess McPhail, z dwudziestoma milionami dolarów na koncie? Jedno jej słowo skierowane do właściwego producenta płyt otwierało drogę do kariery młodym muzykom i piosenkarzom. A Kenny'ego nie interesowała muzyczna kariera. Kenny nie chciał jej pieniędzy ani jej sławy, ani willi w Nashville. Nie pragnął niczego poza tym, co miał w Wintergreen. Wyraźnie jej o tym powiedział. Nie dzwoniła do Casey, obawiała się bowiem, że telefon mógłby odebrać Kenny, a ona rozczuliłaby się za bardzo słysząc jego głos i jeszcze by się rozpłakała. Odkładała więc rozmowę telefoniczną, jak długo się dało. 203

Wiedziała, że uroczystość w szkole Casey odbędzie się w piątek wieczorem. W czwartek poprzedzający ów dzień wróciła do domu o dziesiątej, zmęczona do ostatnich granic. Podpisała przeszło sto zdjęć. Była niezadowolona z fryzjera z Nowego Jorku, który źle ją ostrzygł. Kelly, umówiona z dentystą, wyszła wcześniej z biura, toteż Tess sama odbierała większość telefonów. Asystentka sekretarki była osobą dopiero co przyjętą i nie panowała nad sytuacją. Zmartwiła ją też rozmowa z Carlą Niles, której laryngolog radził złożenie wizyty u słynnego profesora. Na razie nie mogło być więc mowy o próbach. Spiesząc się na lunch na sąsiednią ulicę nie zauważyła, że przytrzasnęła drzwiczkami samochodu pasek torebki i mocno go nadwerężyła. Po powrocie do biura przejrzała pocztę. Jeden z listów wyprowadził ją z równowagi. Słuchacz miał jej za złe, że w którejś z piosenek używa zwrotu „zwykła gospodyni", co jego zdaniem obraża połowę kobiet świata! Pyta, czy bycie „zwykłą gospodynią" to taka łatwa i prosta sprawa? prawdziwa praca!

RS

Sugeruje, że Tess powinna popracować jakiś czas w kuchni, żeby się przekonać, co znaczy Krótko mówiąc, dzień był koszmarny. Tess sama nie wiedziała, co ze sobą począć, i o dziewiątej zadzwoniła do Casey.

Stało się to, czego się obawiała najbardziej: odezwał się Kenny. - Halo?

Była przepracowana, zmęczona, poirytowana. Gdy usłyszała miły niski głos Kenny'ego, rozpłakała się, jak przewidywała, i nie mogła mówić. - Halo? - zawołał głośniej Kenny. - Halo! Kto mówi? - Kenny... to... ja... Tess - wykrztusiła, ocierając łzy. - Tess? Co się stało? - zapytał z zaniepokojeniem. - Nic, nic... a właściwie bardzo dużo... do licha, nie wiem, co robić... To był okropny dzień. - Kochanie, głowa do góry - Kenny przemawiał do niej jak do dziecka. - Nigdy nie jest tak źle, aby nie mogło być gorzej! Jestem tutaj. Możesz ze mną otwarcie porozmawiać. Tess rzadko rozczulała się nad sobą, ale dzisiaj pragnęła, żeby ją ktoś pocieszył. Kenny, powiedz do mnie jeszcze raz „kochanie". Bardzo tego potrzebuję! 204

- Kochanie! - powtórzył i dodał: - Opowiedz, co takiego strasznego dzisiaj cię spotkało. Tess zaczęła od wyliczania trudności związanych z kierowaniem taką firmą jak Wintergreen Enterprises. Mówiła o pokrewnych firmach, które zbankrutowały z powodu nieuczciwości menażerów i impresariów, co właścicieli doprowadziło do ruiny. - Nie dopuszczę do tego, aby los obszedł się ze mną równie okrutnie - lamentowała. - Najprościej byłoby przekazać nadzór komuś innemu. - Kenny pytał o wiele spraw i Tess w końcu przyznała, że od osiemnastu lat osobiście wszystko kontroluje, a firma stale się rozrasta, co pociąga za sobą nowe obowiązki i rodzi nowe zmartwienia. - Musisz więcej wymagać od pracowników! Przecież dobrze im płacisz. - A słyszałeś o Willym Nelsonie? Występuje na koncertach, żeby po spłacać długi! - Czy zatrudniasz osobę, do której nie masz zaufania? - No... - zastanawiała się przez chwilę - nie!

RS

- Może uważasz, że jesteś niezastąpiona - spokojnie powiedział Kenny. - Częściej zdawaj się na ludzi. Inaczej zniechęcisz ich do pracy, zamiast rozbudzić ich ambicje zawodowe! Wiesz, jakie to ważne!

Tess wiedziała, że Kenny ma rację. Większość z pracujących u niej osób nie miałaby odwagi udzielać jej podobnych rad, dlatego że była Tess McPhail! Ceniła Kenny'ego za szczerość i trzeźwą ocenę sytuacji.

- Skąd pan czerpie te mądrości, panie Kronek? - zapytała głosem, który świadczył o tym, że stan frustracji, w jakim się znalazła, powoli mija. Kenny roześmiał się do słuchawki. - Z prowadzenia dwuosobowego biura. Nikt i nic nie może nas zaskoczyć, nie mamy przed sobą tajemnic. Miriam stale powtarza, że jest we mnie zakochana, ale pogodziła się już z porażką. Dotarło wreszcie do niej, że mnie nie interesują tak seksowne kobiety jak ona! Czy znasz Miriam? - Nie! - Ma pięćdziesiąt pięć lat, rzadkie siwe włosy, nieco krzywe nogi, jest gruba i niskiego wzrostu. - Kenny opisywał swoją sekretarkę z całą powagą. Żartowali jeszcze przez kilka minut. - Ale mi ulżyło - westchnęła Tess. - Czuję się o wiele lepiej! - Bo ja staram się ciebie zrozumieć. Gdzie teraz jesteś? 205

- Siedzę w swoim biurze na Music Row. - I postanowiłaś do nas zatelefonować? - Jestem bardzo zmęczona i mam chandrę. Właściwie miałam ją przed rozmową z tobą. - Oboje byli świadomi, co kryje się pod tymi słowami. Przez chwilę w słuchawkach panowała cisza. Pierwsza odezwała się Tess. - Czy Faith... jest u ciebie? Minęło kilka sekund, zanim odpowiedział ściszonym głosem: - Jesteśmy sami. Casey i ja. - Prawdę mówiąc, zamierzałam porozmawiać z Casey. Otrzymałam zaproszenie na uroczystość szkolną. Myślałam, że uda mi się przyjechać, ale niestety nie mogę. - W jej głosie wyraźnie było słychać żal. - Ja również chciałbym, żebyś była tutaj! Tess wiedziała, że powinna kończyć rozmowę, lecz nie była gotowa na rozstanie się

RS

z Kennym. W oddali zawyła syrena karetki pogotowia, w sąsiednim pokoju włączył się fax. Wyobraziła sobie, że jest w Wintergreen, rozmawia z Kennym przez telefon w kuchni mamy, że Casey gra na gitarze, jest ciepły wieczór, a nad ich domami gwieździste niebo... Całą sobą pragnęła znaleźć się tam, na ogrodowej ścieżce i patrzeć, jak Kenny zbliża się do niej. Ach, móc schronić się w jego objęciach, czuć bicie serca i gładzić jego gęste włosy... Niestety, mogła sobie tylko pomarzyć. Zastanawiała się, czy wyczuł drżenie jej głosu, czy zrozumiał, że stara się zdusić w sobie zazdrość o Faith i realnie spojrzeć na sytuację. - Faith chyba zajęta jest przygotowywaniem przyjęcia dla Casey. - Tak, zrobiła już zakupy, zamówiła wszystko co trzeba. Obie przeglądały stare zdjęcia. Faith wybierze kilka do „biografii" Casey. Tess nigdy nie chciała być matką, ale w tej chwili chętnie zamieniłaby się z Faith Oxbury. Na biurku Tess stały zdjęcia siostrzenic i siostrzeńca. To są jej „dzieci". - Kenny, czy mogę cię o coś zapytać? - rzekła po krótkim namyśle. - Oczywiście. - Jakie to dziwne; jedno jedyne słowo może zdradzić, co człowiek czuje. - Kiedy Casey wyjedzie... czy Faith zamieszka z tobą? 206

Nie odpowiedział od razu na jej pytanie. Tess czekała z niepokojem w sercu. - Nie sądzę. Żyjemy w małym miasteczku. Na takie „mieszkanie razem" ludzie krzywo patrzą. Tess odetchnęła z ulgą i zamknęła oczy: jak daleko wolno im posunąć się w tej rozmowie, która staje się coraz bardziej intymna? Nie mogąc stłumić ogarniającego ją podniecenia, szepnęła do słuchawki: - Boże, jak ja za tobą tęsknię, Kenny! Milczenie było równie wymowne jak wypowiadane słowa. - Ja także tęsknię za tobą, Tess. - Głos Kenny'ego zdradzał napięcie. - Czego ode mnie żądasz? - Niczego nie żądam! Ale jeśli... jeśli... Cisza. - Co jeśli? - po dłuższej przerwie zapytał Kenny. - Chcę być z tobą... od czasu do czasu... Nic poza tym. Po prostu chcę być z tobą! Czy ty to rozumiesz?

RS

- Dlaczego chcesz być ze mną? Żeby przeżyć romans? - Nie wiem.. Moje serce jest w Wintergreen... To tak, jakbym je zostawiła u ciebie na przechowaniu. Od kiedy wróciłam do Nashville, inaczej myślę, inaczej czuję. Jednak bez tego, co wiąże się z moją karierą, nie mogłabym żyć! Ale też umrę bez ciebie... - A może ty mnie kochasz, Tess? Czy zastanawiałaś się nad tym? - Tak, myślałam, trochę...

- Przed wyjazdem nie pozwoliłaś na żadne wyznania. - To jest niebezpieczne. Spowodowałoby wiele komplikacji. - W czyim życiu? Twoim czy moim? - Naszym! - Czy dowiem się, co tak naprawdę do mnie czujesz? - Nie jestem pewna... - Ale chcesz, żebym zerwał z Faith. Dlaczego? - Tego nie powiedziałam! - Nie, ale dałaś do zrozumienia! Tess! Wydaje mi się, iż nie pojmujesz jednej rzeczy: ja też mam własne życie, w którym poważną rolę odgrywa Faith. 207

- Dobrze, dobrze! Nie zamierzam się kłócić. W każdym razie to głupota dyskutować o czymś, w czym nie ma żadnej logiki! Ty jesteś tam, w Wintergreen, prowadzisz swój biznes, a ja robię karierę i nie ma mnie w domu przez sto dwadzieścia dni w roku! Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia. Właściwie nie wiem, jaki jest cel tej rozmowy. - Tęsknimy za sobą. Oto cała prawda. I może jesteśmy w sobie zakochani? Pytanie więc brzmi: czy uciekamy przed miłością, udając, że nic się nie dzieje, czy też szczerze sobie powiemy, jakie uczucie nas łączy... - Kenny, zadzwoniłam, aby podziękować Casey za zaproszenie. Dlaczego rozmowa tak bardzo się skomplikowała? - To wszystko jest dla mnie tak samo trudne jak dla ciebie! Ale ponieważ zaczynamy się sprzeczać, lepiej będzie, jeżeli powiemy sobie „dobranoc", a ja oddam słuchawkę Casey. O tej sprawie możemy pogadać innym razem. - W porządku! - odparła Tess tonem, w którym był wyraźny upór. - No to daj mi Casey!

RS

- W porządku - powtórzył równie ostrym tonem Kenny. - Przecież nic się nie stało! - Okey - mruknął i zaraz dodał: - Żeby nie było wątpliwości: wieczór, który spędziliśmy w ogrodzie, siedząc na trawie pod gruszą, to nie była żadna zabawa! Casey, dzwoni Tess! - zawołał.

Słuchawkę przejęła Casey. - Hej, Mac! Za tydzień będę w Nashville - powiedziała rozradowana. - Czekam na ciebie. - Przyjadę w niedzielę po południu - nie w poniedziałek, jak planowałam. - Pokój jest przygotowany. Bardzo mi przykro, że nie mogę przyjechać na twoją promocję. - Nie przejmuj się. Rozumiem, przypuszczałam, że mogą wyniknąć jakieś przeszkody. Zaproszenie wysłałam na wszelki wypadek. - Byłabym wcześniej zadzwoniła. Miałam nadzieję, że uda mi się wygospodarować chociaż dwa wolne dni. - Nie ma sprawy. - Casey, mam dla ciebie prezent z tej okazji, lecz nie wolno go nikomu pokazać. 208

- Co takiego? - Czy chciałabyś posłuchać piosenek do mojego nowego albumu? - Och, mój Boże! Mac, mówisz poważnie? - Bardzo mi zależy na twojej opinii. Pamiętaj: nikt inny oprócz ciebie! Jack Greaves by mnie zamordował, gdyby się dowiedział, co zrobiłam. Obiecujesz? - Tata też nie może? - W głosie Casey brzmiał smutek. - No dobrze... twój tata. Ale ani Faith, ani Brenda, ani Amy. Tylko ty i twój tata. - Tess, masz moje słowo! - Zobaczymy się w poniedziałek i wtedy będziemy razem świętowały twoją maturę. - Super! Kiedy zaczyna się sesja nagraniowa? - We wtorek. Jack już przygotował program. - Ojejku! Nie mogę uwierzyć. - Casey, muszę kończyć. Siedzę jeszcze w biurze i o niczym innym nie marzę jak o

RS

powrocie do domu. Do zobaczenia za sześć dni!

Sześć dni minęło, jak z bicza strzelił. Tess wysłała taśmę do Casey ekspresową przesyłką. Poleciła Marii przygotować jeden z pokoi gościnnych z łazienką, a lodówkę zaopatrzyć we wszystko, co lubią nastolatki. Starała się nie myśleć o Kennym i przeważnie jej się to udawało. Głowę zaprzątały jej ważne sprawy, a najpoważniejszą był stan zdrowia Carli Niles, ściśle mówiąc ból jej gardła.

Nikt niczego nie podejrzewał, kiedy przed kilkoma miesiącami zaczęła narzekać na lekką chrypkę. Wszyscy myśleli, że chodzi o zwykłe przeziębienie, ale ponieważ aplikowane na własną rękę lekarstwa nie pomagały, poszła do lekarza. Pocieszył ją, że to nic groźnego. Nadal śpiewała, a to było najgorsze, co mogła zrobić. Ostatecznie Carla udała się do znanego specjalisty - laryngologa, który stwierdził niebezpieczne schorzenie i zakazał jej nie tylko śpiewać, ale i mówić - co najmniej przez miesiąc. Przepisał leki, oświadczając, że piosenkarka musi być przygotowana na to, iż leczenie może potrwać dwa lata, zanim odzyska dawne brzmienie głosu. Zespół McPhail ogarnęła panika, rozpoczęto już bowiem próby do zbliżającego się tournée i teraz Jack Greaves, Dane Tully, Ross Hardenberg i Tess łamali sobie głowy, kto zastąpi Carlę Niles. W Nashville było dużo piosenkarek występujących w małych klubach, 209

marzących o podpisaniu kontraktu. Występ w grupie towarzyszącej McPhail był wspaniałą odskocznią do własnej kariery. Ross przyniósł listę ewentualnych kandydatek: na pierwszym miejscu znajdowała się dwudziestodwuletnia Liza Lyman, którą Tess słyszała i która jej się podobała. - Nie jestem pewna, czy ma głos o dużej skali - powiedziała. - Zaprośmy ją i przesłuchajmy - zasugerował Ross. - Zastanowię się nad tym przez weekend. Wrócimy do sprawy we wtorek podczas sesji nagraniowej.

ROZDZIAŁ 17 Dzień, w którym miała przyjechać Casey, był pogodny i upalny. Marii przypadł wolny weekend, tak więc Tess była sama w domu. Cieszyła się, że wybrała dla Casey

RS

pokój nazywany niebieskim. Stały w nim meble z naturalnego sosnowego drewna. Przytulności wnętrzu dodawała niebieska narzuta przykrywająca szerokie łóżko i pozornie niedbale rozrzucone poduszki, również niebieskie w białe kwiaty. Okna były przymknięte, okiennice uchylone. W łazience wisiały niebieskie frotowe ręczniki, a obok wanny leżały na półce mydełka i szampony.

W willi były trzy gościnne pokoje z łazienkami. Tess pomyślała, że jest szalona, przygotowując także pokój dla Kenny'ego. Nie wspomniał ani słowem, że przywiezie Casey, a Tess nie pytała. Teraz żałowała. Może obawiała się odmowy? Dla Kenny'ego przeznaczyła pokój umeblowany w stylu hiszpańskokolonialnym, ozdobiony elementami z terakoty. Ściany w nim były jasnobeżowe, okiennice na zewnątrz białe. W piątek Tess pojechała do małego sklepu w centrum miasta i kupiła mydło o leśnym zapachu, który mógł odpowiadać mężczyźnie. Z bukietu w pokoju Casey wyjęła jedną z żółtych lilii i wstawiła ją do wazonika przy granatowych ręcznikach w łazience obok jego sypialni. Stanęła w drzwiach z założonymi rękami i zastanawiała się, co by Kenny pomyślał, gdyby zaproponowała mu nocleg przed powrotem do Wintergreen. 210

Nagle uświadomiła sobie, jak bardzo zależy jej na tym, żeby Kenny zobaczył jej dom, aby mógł ocenić, co osiągnęła, jaki standard życia zawdzięczała swoim artystycznym sukcesom. Chciała mu pokazać przestronne, komfortowo wyposażone pokoje, na których tak naprawdę dotychczas jej nie zależało, by go przekonać, że ma dobry gust i stać ją na duży wysiłek, nie tylko finansowy, a takiego wymagało urządzenie tak wspaniałego mieszkania. Jeszcze raz weszła do pokoju i włączyła radio; popłynęła cicha muzyka. Przymknęła okiennice, aby do środka dochodziło światło dnia, a nie palące promienie słoneczne. „Przywieź ją, Kenny - pomyślała. - Proszę, przywieź ją!" Jednakże o drugiej trzydzieści, gdy na podjeździe zatrzymał się czerwony ford bronco, siedząca przy fortepianie Tess zobaczyła przez okno, że w wozie jest tylko jedna osoba. Poczuła, że serce ściska jej się z żalu i wzbiera goryczą. Więc jednak nie przyjechał! Casey wysiadła z samochodu, zatrzasnęła drzwiczki i kapelusz. Uśmiechała się.

RS

ruszyła do willi. Miała na sobie szorty, jakąś jasną koszulkę i słomkowy kowbojski Tak, Tess była również dobrą aktorką! Umiejętnie ukrywając przed Casey rozczarowanie, powitała swą młodą przyjaciółkę bardzo wylewnie. Otworzyła frontowe drzwi, zanim Casey zdążyła nacisnąć dzwonek. - Hej, kochanie! Jesteś nareszcie!

Serdecznie objęła Casey, wyrażając radość z jej przyjazdu, a potem zapytała: - Skąd masz forda? - Tata zrobił mi niespodziankę. To prezent za zdaną maturę. - Piękny wóz! - Powiedział, że pick-up to stary grat, a skoro będę na własnych śmieciach, powinnam mieć dobry samochód. Czy mój tato nie jest wspaniały? - Trudno byłoby się z tobą nie zgodzić. Chodź, pokażę ci dom, a później rozpakujesz się w swoim pokoju. Wchodząc do bawialni, Casey stanęła jak wryta i zawołała z zachwytem: - Mój ty Boże jedyny. Od kiedy żyję, nie widziałam czegoś równie wspaniałego! I ty sama mieszkasz w tym domu? 211

- No cóż. Tak się złożyło. - I ten fortepian... - Casey jak zahipnotyzowana podeszła do instrumentu i lekko dotknęła klawiszy z kości słoniowej, jakby chciała się przekonać, czy są prawdziwe. - A te okna! Niemal sięgają nieba! Casey weszła za Tess, mijając dwie neoklasycystyczne kolumny, do jadalni, nad którą znajdował się ogromny taras. Potem udały się na zaplecze, do kuchni. Oszklone drzwi prowadziły na werandę, skąd widać było ogród i basen. Następnie Tess pokazała Casey swój gabinet, a po wyjściu na zewnątrz garaż na trzy samochody. Do obejrzenia pozostało całe drugie piętro, na które wiodły kręte schody. Przez cały czas Casey wyrażała zachwyt głośnymi okrzykami. Ależ ta dziewczyna umiała się cieszyć! Tess podobała się naturalność Casey, toteż z przyjemnością patrzyła, jakie wrażenie na młodej osobie robi luksus, którym otacza się słynna piosenkarka. Gdy Casey stanęła na progu swojej sypialni, szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. -

RS

Chcesz powiedzieć, że ja tutaj będę mieszkać?

- Tak, to twój pokój, a tam są drzwi do łazienki. - Moja własna łazienka? - Obejrzyj ją sobie!

Casey ostrożnie otworzyła drzwi i stojąc na progu rozglądała się po obszernym pomieszczeniu. Obok oszklonej kabiny prysznicowej była marmurowa wanna, pod ścianą stała duża toaletka i ogromne lustro. - To jest większe od mojego pokoju w domu! Mój Boże, Mac, czy sądzisz, że ja też mogłabym mieć takie mieszkanie, jeżeliby mi się udało? - Kiedyś... może. Dlaczego nie? Jeżeli chcesz osiągnąć sukces, musisz wierzyć, że ci się powiedzie. Casey westchnęła. - Szkoda, że tato tego nie widzi. - Wróciła do sypialni i zbliżyła się do małego pulpitu sterującego przy nocnym stoliku. - A to co? - zapytała. - System dźwiękowy. Tess nacisnęła przycisk; usłyszały muzykę, a potem z głośnika popłynął głos. Śpiewała Trisha Yearwood. - Czy w każdym pokoju masz coś takiego? 212

- No jasne! Przecież jestem piosenkarką; muszę wszędzie słyszeć muzykę. Cała skomplikowana aparatura umieszczona jest w szafie w ścianie obok kominka. - A co teraz gra? Radio? - Tak. - Czy możesz nastawić płytę kompaktową lub taśmę? - Oczywiście. - To dlaczego nie puścisz swojej nowej kasety? - Mogę to zaraz zrobić! Gdy schodziły do bawialni, Casey, idąc za Tess, powiedziała: - Piosenki do twojego nowego albumu bardzo mi się podobają. To będzie bomba! Platynowa płyta murowana! Tata też tak twierdzi. Nikt ich nie słuchał poza nami. - Tess włączyła taśmę, a Casey zaczęła śpiewać. Potem śpiewały już razem wypakowując z forda rzeczy Casey, śpiewały też wieszając jej sukienki w sypialni. Gdy już się z tym uporały,

RS

Tess zeszła do kuchni, by przygotować kolację. Kiedy taśma się skończyła, Casey zawołała, wychylając się przez poręcz schodów: - Proszę o powtórzenie! Tess sięgnęła do lodówki po kurczaka i wstawiła go do mikrofalówki. Casey grzecznie zapytała, czy może jej w czymś pomóc. - Podaj wodę. Z lodem.

Kuchnia była także podłączona do systemu dźwiękowego. Casey znowu zaczęła śpiewać, wyjmując z lodówki kostki lodu, a Tess, płucząc sałatę, poszła w jej ślady. Śpiew towarzyszył im podczas krojenia cebulki i nakrywania do stołu. Wreszcie musiały przestać; trzeba było zjeść przygotowany posiłek. Czuły się razem tak dobrze jak wtedy w kuchni Mary, kiedy stwierdziły, że bardzo się polubiły. Raz po raz Casey przerywała jedzenie i nuciła z pełnymi ustami. - Ale mam maniery, co? Tess, również mając pełne usta, powiedziała: - Mama natychmiast przywołałaby mnie do porządku! Dobrze, że na to nie patrzy! - Tato też byłby oburzony, ale „czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal". Jest, zdaje się, takie przysłowie? - Casey roześmiała się na cały głos. 213

Na deser jadły banany. W pewnym momencie Casey wzięła jednego do ręki i zaczęła poruszać nim niczym dyrygent pałeczką, równocześnie śpiewając. Tess osłupiała: Casey znała tekst każdej nowej piosenki. Miała doskonałe wyczucie rytmu i wybijała takt w tych miejscach, gdzie wchodził zespół z partiami wokalnymi. - Casey, powiedz szczerze. Ile razy słuchałaś mojej taśmy w ciągu ostatnich dni? - Nie wiem. Pięćdziesiąt, a może sześćdziesiąt. - Odłóż banana i zaśpiewaj to ze mną tak, jak zrobiłaś przed chwilą. - Piosenka nosiła tytuł „Ostatnia szansa" i miała wiele zwrotek. Tess zauważyła, że Casey w zależności od tekstu zmienia rejestr głosu. - Jakim ty właściwie śpiewasz głosem? - zapytała. Casey zlękła się, że Tess coś się nie spodobało, i powiedziała cichutko: - W chórze śpiewam kontraltem. W głowie Tess zakiełkowała frapująca myśl, ale uznała, że lepiej się z nią jeszcze

RS

nie zdradzać; przecież nawet nie słyszała głosu Casey w studio. Carli nie będzie na pewno przez miesiąc, może i przez dwa lata, a Tess właśnie rozgląda się za piosenkarką, która mogłaby wyjechać z nią na tournée zaplanowane na koniec czerwca. Ponieważ Tess milczała, Casey szepnęła zaniepokojona: - Czy coś nie tak? - Nie, wszystko w porządku. Zaskakuje mnie jedna rzecz. Jak to się dzieje, że tak szybko zapamiętujesz teksty!

- Ojejku! To nic wielkiego. Znam słowa wszystkich twoich piosenek! - Znasz wszystkie teksty? Wszystkie? - Nie wierzysz? Zostałam twoją fanką, kiedy tata nauczył mnie nastawiać płyty. Tess postanowiła na razie nie mówić nic na ten temat. - Chodź - powiedziała wstając od stołu. - Złożymy naczynia w zmywarce, a potem możesz robić, co chcesz. A może masz ochotę popływać? - Popływać? Mówisz poważnie? Właściwie powinnam zadzwonić do taty. Obiecałam, że to uczynię zaraz po przyjeździe. - W twoim pokoju jest telefon. Tam będziesz się czuć swobodnie. - Twoja obecność wcale mnie nie krępuje. 214

Tess zajęła się sprzątaniem. Casey najpierw opowiedziała ojcu w szczegółach o podróży do Nashville, po czym zeszła na sprawy bardziej ją interesujące. - Tatusiu! Musisz zobaczyć ten dom. To prawdziwy pałac. Wszystko jest albo białe, albo kremowe, albo niebieskie. Tess ma biały fortepian i system dźwiękowy w każdym pokoju. Na drugim piętrze znajduje się ogromny taras. Mam własną łazienkę, w której Tess postawiła mnóstwo buteleczek i słoiczków. Wiesz, takie różne bajery, jakie lubią kobiety. Wyobraź sobie: w ogrodzie jest basen! I jeszcze jedno: rozmawiam z tobą przez telefon komórkowy! Tato! Jest super, super! Hej, Mac, tata chce zamienić z tobą kilka słów! Casey istotnie nie czuła się zażenowana, natomiast Tess wolałaby sama pozostać w kuchni, lecz dla jej gościa byłoby to zupełnie niezrozumiałe. - Jak się masz, Kenny - zapytała, starając się nadać głosowi pogodne brzmienie. poważnie się nie pokłócili.

RS

Rozmawiali ze sobą po raz pierwszy od tego pamiętnego wieczoru, kiedy nieomal - Kochanie! - powiedział na powitanie. Tess poczuła mocne bicie serca. - Czy jeszcze gniewasz się na mnie? - Nie!

- Cieszę się. Casey jest zachwycona twoim domem. - Młode dziewczęta łatwo wpadają w zachwyt.

- Słuchając Casey, miałem wrażenie, że czytam „Życie ludzi sławnych i bogatych". - Mam nadzieję, że moje jest trochę podobne do opisywanego. Myślałam, że przywieziesz Casey i sam wszystko obejrzysz. - Zrobiłbym to, gdybyś mnie zaprosiła. Nie wiedząc, co odpowiedzieć, zmieniła temat: - Bardzo podoba mi się samochód, który sprezentowałeś Casey. - Wypchała cały bagażnik. Mówiłem jej, że powinna z tym zaczekać, aż znajdzie własne mieszkanie. Ale wiesz, jakie są nastolatki. Oświadczyła, że zabiera tylko rzeczy, bez których nie może się obejść! - Nie martw się. Miejsca jest dosyć! - Ponieważ Casey wyszła z kuchni, zapytała: Kenny, jak się bez niej czujesz? 215

Nie odpowiedział od razu. - Dzień wyjazdu Casey zapamiętam jako najsmutniejszy dzień w moim życiu. - Jego głos spoważniał. Tess oczyma wyobraźni zobaczyła Kenny'ego, jak czule obejmuje córkę i wędruje z nią po domu. - Rozumiem... - Stale wchodzę do jej pustego pokoju. Nie ma tam ani jej, ani jej gitary, ani żadnego drobiazgu na toaletce. Do licha, zabrała nawet swoją poduszkę! - Czy jest z tobą Faith? - Nie, dzisiejszy wieczór spędza u siebie. - Dlaczego do niej nie zadzwonisz i nie poprosisz, żeby przyjechała? - Bo nie mam ochoty być z Faith. Dziwna sprawa! Coraz mniej lubię jej towarzystwo. Pójdę do Mary. Może zechce zagrać w karty lub po prostu pogadać. popływać.

RS

- Na pewno będzie uradowana. Słuchaj, muszę kończyć. Casey czeka, idziemy - Tak... - usłyszała w słuchawce głos zagubionego człowieka. - Casey jutro zadzwoni do ciebie zaraz po sesji nagraniowej i opowie, jak jej poszło. - Dobrze. Dałem jej kartę kredytową.

- Kenny, to było zbyteczne. Może dzwonić z mojego mieszkania, kiedykolwiek zechce.

- Nie, nie. Już dosyć dla niej zrobiłaś. Nie powinna wykorzystywać twojego telefonu. - No dobrze, nie będziemy się o to spierać. Wróciła Casey i przysiadła na brzegu krzesła. - Jeżeli będzie czegoś potrzebowała, powiadom mnie! - Oczywiście. Nie krąż po domu i nie poddawaj się chandrze. Daję ci Casey, abyś mógł jej życzyć dobrej nocy. - Tess, zaczekaj! - krzyknął Kenny i nagle powiedział coś, czego się najmniej spodziewała. - Kocham cię! Tess była tak zaskoczona, że nie potrafiła zebrać myśli. Patrzyła na Casey szeroko otwartymi oczyma. Słowa Kenny'ego zapadły jej głęboko w serce i spowodowały, że 216

oblała się silnym rumieńcem. Czekała na to wyznanie, ale nie była na nie przygotowana. Jak Kenny to powiedział? Tak spontanicznie, z taką namiętnością! Stała oszołomiona, ściskając słuchawkę, niezdolna pojąć, co tak naprawdę odczuwa. Nie raz, nie dwa, mówiła, że kogoś lubi, lecz teraz te słowa nabrały innego znaczenia i nie można ich było wypowiedzieć ot tak sobie, bez przekonania, a tym bardziej w obecności Casey. Tess zmusiła się do zachowania spokoju: nawet sama przed sobą nie chciała przyznać, że zwyczajnie straciła głowę. - Kenny, to lęk przed samotnością. Z czasem wszystko się jakoś ułoży, zobaczysz. - Czy Casey jest gdzieś obok? - Właśnie do mnie podeszła. - Mam nadzieję, że kiedy następnym razem powtórzę to, na co zdobyłem się dzisiaj, odwzajemnisz się tym samym. Jak miała się zachować? Wybrała najprostszą drogę: przekazała słuchawkę Casey. -

RS

Co się stało? - zapytała nieśmiało.

- Nic. - Tess z poważną miną opuściła kuchnię.

Tess męczyła się, ukrywając przed Casey swoje emocje. A tak bardzo pragnęła porozmawiać z nią o zaistniałej sytuacji. Na razie nie mogła tego zrobić. Pływały więc w basenie ciesząc się na jutrzejszy dzień. Tess wprowadzała Casey w tajniki pracy w studio. Po powrocie do domu słuchały nagrań innych piosenkarek i piosenkarzy. Casey dowiedziała się także, jak odbywa się promocja nowych płyt i jak ważny jest kontakt z dużymi wytwórniami, które w ogromnej mierze decydują o karierze amatorów. Mówiły też o tym, gdzie i kiedy Casey powinna wynająć mieszkanie, o Święcie Fanów, które miało się odbyć w niedalekiej przyszłości, o terminach koncertów Tess oraz o tournée. Tess ani słowem nie wspomniała o ewentualnej możliwości zaangażowania Casey do towarzyszącego jej zespołu. Około północy udały się do swoich sypialni. Kiedy cały dom pogrążył się w ciszy nocy, Tess, leżąc w łóżku z otwartymi oczami, zaczęła zastanawiać się nad tym, co powiedział Kenny. Widziała jego twarz i smutek w oczach, gdy się żegnali w jego gabinecie w Wintergreen. „Hej, Tess, zaczekaj!... Kocham cię!" Wyobraziła sobie teraz, że ją całuje, a ona odwzajemnia pocałunki. Czy to miłość wyraża się w tęsknocie za jego 217

obecnością, w dotkliwej pustce, którą tylko on mógł wypełnić, w niewymownej radości na dźwięk jego głosu w słuchawce, w nieustannym dręczącym myśleniu o nim? Czy to miłość? A może ona przypisuje mu cechy, których nie ma? Byłoby to dziwne, ponieważ nie była idealistką; zawsze twardo stąpała po ziemi. Czy można mieć nadzieję na trwały związek z Kennym, skoro zdecydowanie odmawia zerwania z Faith, skoro mieszkają w różnych miastach, a styl życia, jakie prowadzą, tak zasadniczo się różni?... A czy przypadkiem nie jest tak, że Kenny zabiega o jej względy, ponieważ jest bogata i sławna? Nie! Tego była absolutnie pewna! A może Kenny należy do mężczyzn, którym duma nie pozwoliłaby żyć z pieniędzy zarobionych przez żonę? Czy ma prawo zapytać go o to? Nie dopuszczała do siebie nawet myśli, że go kocha, a jednak cierpiała męki po tysiąckroć opisywane przez poetów. Rozczarowanie, jakie ją spotkało, gdy Casey przyjechała bez Kenny'ego, nie było mimo wszystko aż tak dotkliwe jak przykre doznania wywołane dowodziło?

RS

niepowodzeniem w realizacji jakiegoś zaplanowanego przedsięwzięcia! Czego to Przebywanie z Casey, chociaż ją bardzo lubiła, było dla Tess niewymowną udręką (niełatwy problem dla psychoanalityka). Casey była wierną kopią swojego ojca. W jej twarzy odbijała się twarz Kenny'ego, a w jej ruchach - jego sposób poruszania się. Zaopiekowawszy się dziewczyną, Tess zapewniła sobie jakby ciągłe obcowanie z Kennym. Ponadto jej rozmowy z Casey często nawiązywały do wydarzeń w domu Mary! Czy to znaczyło, że ona, Tess, jest wyrachowana? Czy zasługiwała na zaufanie, jakim ją oboje darzyli? Czy traktuje Casey instrumentalnie, chcąc uwieść Kenny'ego? Nie mogła zasnąć. Jedno pytanie pociągało za sobą następne. Przewracała się z boku na bok. Była pełnia, niebo za oknami miało kolory irysów kwitnących w ogrodzie matki, kiedy Tess była małą dziewczynką. A w Wintergreen ten sam księżyc zaglądał do okien Kenny'ego i domu mamy. Czy grali dzisiaj wieczorem w karty? Może Kenny już wrócił do siebie, położył się do łóżka i także nie może zasnąć? Czy bez Casey czuje się osamotniony? Czy odczuwa brak Tess McPhail i czy zastanawia się, jaka była jej reakcja, gdy zdobywszy się na odwagę, wyznał jej miłość? Czy liczy na odwzajemnienie uczucia? 218

Minęła właśnie dwunasta. Nie, dłużej tego nie zniesie! Podniosła słuchawkę i wykręciła numer telefonu Kenny'ego. Odezwał się po pierwszym dzwonku, jasnym, przytomnym głosem. Zadrżała na całym ciele, lecz starała się mówić spokojnym tonem. - Obudziłam cię? - Leżę i nie mogę zasnąć. - Ja też nie! - Casey już w łóżku? - Tak. Pływałyśmy, rozmawiały i słuchały kaset. Casey zadała mi mnóstwo pytań dotyczących pracy w studio. Grałeś z mamą w karty? - Wygrała trzy partie z czterech rozegranych, poczęstowała mnie plackiem z rabarbarem i lodami. - Czy czujesz się teraz lepiej? - Chwilowo tak!

RS

Tess, nieco uspokojona, wyobraziła go sobie w staromodnym łóżku stojącym w pokoju z oknem, z którego widać dom Mary.

- Kenny, wracając do wyznania, które ci się wyrwało... Tess nie przewidywała, w jakim kierunku potoczy się rozmowa, toteż przerwała w pół zdania.

- Uczyniłem to z całą świadomością! - Czy to prawda? - Tak!

- Czy przypadkiem nie uległeś chwilowemu nastrojowi? - Na pewno nie! - A może dzieje się tak, dlatego że jestem inna niż Faith, pomagam twojej córce, mam forsę, jestem sławna i prawdopodobnie... nie do zdobycia. - Oczywiście! - krzyknął przerywając potok słów płynący z jej ust. - Jest tak, jak mówisz! Nie będę zaprzeczał, że nie mogę zapomnieć o twoich sukcesach i powodzeniu, w czym zapewne przypominam twoją siostrę Judy. Jeśli jednak sądzisz, że jestem zakochany w Mac, osobie publicznej, to się grubo mylisz. Poza tym niech ci się nie wydaje, że to takie proste: być zwykłym facetem i zakochać się w multimilionerce, 219

supergwieździe. Od dłuższego czasu analizuję swoje uczucia... Tess, rozpaczliwie tęsknię za tobą. Wokół mnie panuje pustka. Nie mogę pracować od chwili, kiedy pożegnaliśmy się w moim gabinecie. To jest... to jest... do diabła, nie wiem! - W jego głosie już nie było gniewu, zastąpił go żal. - Nic mnie nie cieszy. Każdy dzień jest taki sam, beznadziejny, bez widoków na zmianę. Codziennie mam ochotę wszystko zostawić, usiąść za kierownicą, pojechać do Nashville i zadzwonić do drzwi twojego domu. Potem przychodzi otrzeźwienie i stwierdzam, że to niedorzeczny pomysł. Co by nam to dało? - Prawdopodobnie poszlibyśmy do łóżka i to rozwiązałoby nasze problemy. Czyż nie? - Chyba nie... Ale byłoby nam ze sobą dobrze. W słuchawce zaległa cisza. Oboje zdali sobie sprawę, że ich myśli się spotkały: szczerze wypowiedzieli swoje skryte życzenie! - Muszę się do czegoś przyznać. Poszłam na randkę z tym facetem, wiesz, Burtem

RS

Sheerem. Pozwoliłam się całować, łudząc się, że w ten sposób uda mi się zapomnieć o tobie. Kenny! To było straszne. Ja też mam w głowie kompletny zamęt. Westchnął głęboko, a potem zapytał: - Tess, czy ty mnie kochasz? - Po chwili dodał: - Chciałbym usłyszeć, że mnie kochasz!

Leżała w ciemnościach z rozdartym sercem. Nie chciała kłamać, lecz jednocześnie poważnie się obawiała, że wyznanie prawdy spowoduje nieopisany zamęt w jej życiu. Gorączkowo szukała odpowiednich słów. - Mnie również czegoś brakuje... Dawniej to mi się nie zdarzało. Myślałam, że kariera piosenkarki to szczyt szczęścia, że przyniesie mi pełne zadowolenie, że spotkam tylu ciekawych i fascynujących mężczyzn, iż nie będzie mi zależało wyłącznie na jednym. Ale od kiedy wróciłam do Nashville... to... - Tess załamał się głos. - To co? - Kenny, źle mi bez ciebie! - Nie odpowiedziałaś na moje wcześniejsze pytanie! Tess milczała. Przeraźliwie bała się zdradzić przed nim ze swymi uczuciami; mogłaby zacząć marzyć o czymś, co okazałoby się niemożliwe do spełnienia. 220

Kenny westchnął. Zmęczyła go ta trudna rozmowa. - No dobrze, zostawmy to. Wymuszone wyznanie jest niewiele warte! Już późno... Pora spać. Dobranoc! Tess zakręciły się łzy w oczach. Gardło miała ściśnięte, była na siebie zła. Za chwilę Kenny odłoży słuchawkę. I co wtedy? Mac! Supergwiazda! Milionerka! Pani swojego losu. O takim życiu śniła od dzieciństwa. Mac, dla której małżeństwo, rodzina i obowiązki z tym związane stanowiły tylko przeszkodę w nieustannym wspinaniu się ku górze. - Kenny, nie chcę cię ranić... - W porządku! - Ale czuję się podle... - Znowu płaczesz? Dlaczego? W każdym razie to już coś! - Kenny... - W głosie Tess było błaganie. Ponieważ nie wiedziała, jak wybrnąć z kłopotliwej sytuacji, wyszeptała: - Masz rację, pora, żebyśmy sobie powiedzieli dobranoc. - Dobranoc, Tess... Kocham cię! rozpłakała się jak dziecko.

RS

Mac, superstar, milionerka prowadząca światowe życie, wtuliła głowę w poduszkę i

221

ROZDZIAŁ 18 Następnego dnia za piętnaście druga przyjechały na Sixteenth Avenue Sound do pawilonu niedaleko Music Row. Tess wprowadziła Casey do małego, skromnego pokoju bez okien, z kanapami, stołami i krzesłami. Automat Pepsi rzucał czerwone światło na bufet w kształcie litery L. Stały na nim dzbanki z aromatyczną kawą. Z ukrytych głośników płynęła cicha muzyka country. Na jednej z kanap siedział wysoki łysiejący mężczyzna z siwą brodą i szpakowatym kucykiem. Wyjmował z futerału elektryczną gitarę basową pogwizdując jakąś melodię. - Cześć, Leland! Jak się masz? - powitała go Tess. - Chcę, abyś poznał tę miłą, dziewczynę. Będzie dzisiaj śpiewać ze mną partie wokalne. Oto Casey Kronek - Leland Smith.

RS

Gdy ściskali sobie dłonie, z toalety wyszedł facet około trzydziestki, z rudą czupryną podstrzyżoną à la Johnny Carson. Był to Dan Fontaineau, asystent reżysera dźwięku obsługujący konsoletę. On również podał Casey rękę. - Chodź - powiedziała Tess - przedstawię cię Jackowi. Jack Greaves już usadowił się w amplifikatorni przy konsolecie - magicznym elektronicznym urządzeniu z tyloma gałkami, przyciskami i mrugającymi pomarańczowymi światełkami, że przypominało deskę rozdzielczą odrzutowca. Obok niego miejsce zajął reżyser dźwięku. Studio nagrań znajdowało się za szklaną ścianą: było to duże pomieszczenie, łagodnie oświetlone. Siedziała tam spora grupa muzyków: z głośników dochodził ich głos. Kilku z nich pomachało Tess na powitanie. Tess wzięła do ręki mikrofon i zawołała: - Hej, chłopcy! Jak dobrze być znowu z wami. Jack, mężczyzna średniego wzrostu ze starannie ostrzyżonymi włosami, brodą i wąsami, odwrócił się w jej kierunku na obrotowym fotelu. Mimo że wcześniej uśmiechał się, serdecznie całując Tess, a potem podając rękę Casey, gdy ją Tess przedstawiała, teraz widać było po wyrazie jego twarzy, że myśli wyłącznie o biznesie i nie lubi niepotrzebnie marnować czasu. Jako producent płyt kontrolował sesję nagraniową, która dla Tess 222

oznaczała bardzo poważne wydatki. Tylko jemu płaciła trzydzieści tysięcy dolarów za jeden program. Wynajęcie studia kosztowało około dwu tysięcy dolarów dziennie, reżyser dźwięku otrzymywał osiemdziesiąt dolarów za godzinę, a jego asystent - dwadzieścia pięć. Honorarium każdego muzyka studyjnego, a byli nimi wyłącznie artyści wysokiej klasy, wynosiło pięćset dolarów za trzygodzinną sesję nagraniową. Przy założeniu, że wszyscy będą pracować przez sześć godzin, ten dzień, bez miksowania i doprowadzenia nagrania do ostatecznej wersji, bez jakichkolwiek usterek, kosztować miał dziesięć tysięcy dolarów. Jack Greaves od lat zajmował się przemysłem rozrywkowym i wiedział, że każda minuta jest na wagę złota. Nie chcąc tracić ani chwili, zwrócił się do Casey: - Czy już podpisałaś kartę AFTRA? - Przepraszam, nie rozumiem - odrzekła speszona Casey. - To sprawy związkowe - wyjaśniła Tess. - Amerykańska Federacja Telewizyjnych i

RS

Radiowych Artystów wymaga, żeby wszystkie występy piosenkarzy były dokumentowane. Dzisiaj jej to nie obowiązuje - powiedziała do Jacka. - Ma trzydzieści jeden dni na wstąpienie do związku. Nie martw się tym - zwróciła się do Casey. - Poproszę sekretarkę, aby cię skontaktowała z kim trzeba. Jack natychmiast przystąpił do działania. - Chcesz jeden boks czy dwa? - Jeden. Casey tak będzie łatwiej.

- Carlosie, jesteś gotów? - zapytał reżysera dźwięku. W tym czasie do studia wszedł Leland i zaczął stroić swoją gitarę. Tess nachyliła się do Casey. - Nie przejmuj się Jackiem. Kiedy pracuje, nie myśli o niczym innym. Teraz usiądziemy sobie wygodnie i przejrzymy partie wokalne. - Co to jest boks? - Spójrz, tam są właśnie boksy. Widzisz? - Tess wskazała na drzwi prowadzące do dwu małych kabin, których ściany wyłożone były ciemnym dźwiękoszczelnym materiałem. - Można korzystać z jednej kabiny lub z dwu. Zaczniemy od jednej, zanim nie przyzwyczaimy się do jednoczesnego śpiewania. Czasami lepiej się współpracuje, gdy ma się ze sobą kontakt wzrokowy. 223

Muzycy stroili instrumenty: po zagraniu kilku taktów ni stąd, ni zowąd wybuchali śmiechem. Używali słownictwa charakterystycznego dla ich profesji. Poza studiem te krótkie barwne określenia nic nikomu nie mówiły. - Czy słyszysz ten cocktail w basie Lee? - To istne bzykanie! - Weź inny kurs! - Okey! Lee, daję ci szesnastkę! Leland krzyknął: - Do diabła, nadal bzyka! - Weź następny kawałek! Asystent reżysera dźwięku pojawił się po drugiej stronie szklanej ściany i zmienił taśmę. Leland zagrał jeszcze raz. - Teraz lepiej - powiedział dźwiękowiec. Perkusista najpierw uderzył pałeczkami w cymbały, potem w tenory, wreszcie głucho jęknął bęben

RS

basowy. Pianista siedzący przy dużym czarnym fortepianie wykonał kilka taktów Gershwina, przechodząc w rytm boogie-woogie i kończąc arpeggio. Inny muzyk z elektronicznego instrumentu wydobywał dźwięki zbliżone do bicia dzwonów. Leland, wywijając gitarą basową, wołał: - Będzie padać, łamie mnie w kościach, nie mogę jej utrzymać. - Saksofonista wyniósł się do holu, a jego gra, dochodząca przez otwarte drzwi, wzmagała hałas.

- Czy ktoś przygotował „ściągi"? - spytał Jack. - Ja je zrobiłem - odparł pianista. - Oto one. - Jak sądzisz? Powinniśmy je sprawdzić, słuchając kasety demo? Na Casey początek sesji nagraniowej zrobił ogromne wrażenie. Nie mogła ochłonąć z oszołomienia. Patrząc na młodego gitarzystę, szepnęła do Tess: - Ojejku, to Al Murphy. Widziałam go w programie stacji TNN. A przy fortepianie zasiada Terry Solum! Dawniej grywał z Johnem Denverem. - Ci chłopcy przebywają w Nashville od dłuższego czasu. Spodoba ci się ich gra. To prawdziwi artyści. Są bardzo utalentowani. Należą do najlepszych - tylko takich angażujemy. Zaczekaj, aż ich usłyszysz! Zarabiają dwa razy tyle co przeciętni muzycy i dwa razy więcej, niż ustala związek zawodowy. 224

Wszyscy przeszli ze studia do amplifikatorni. Casey była nieco zdenerwowana, gdy Tess przedstawiała ją członkom kapeli. Pianista rozdał owe tajemnicze „ściągi", którymi posługiwali się muzycy i piosenkarze, nie umiejący czytać nut. Był to specjalny cyfrowy zapis akordów. Wymyślony przez jednego z członków grupy Jordanaries, system upowszechnił się w latach pięćdziesiątych. Był bardzo pomocny podczas improwizowania. Casey wpatrywała się w kartkę, nic nie pojmując, a Tess tłumaczyła jej cierpliwie, co oznacza 1s, 4s, Cs i Ws. Kiedy asystent reżysera dźwięku włączył kasetę demo, Casey po kilku minutach zorientowała się w czym rzecz. Tonacja była określona, cyfra wskazywała, ile zwrotek będzie w niej śpiewanych. „W" określało wiersz, „C" - chór, „M" natomiast most - przejście z jednego rejestru głosu do innego. To była struktura melodii piosenki. Demo zostało przegrane. Wszyscy byli jednogłośni w ocenie.

RS

- Piękna piosenka! Napisałyście ją razem? Powinnyście stale współpracować. To pewny przebój. Posłuchajmy jeszcze raz!

- Tess, w jakiej tonacji będziemy nagrywać? - W F-dur - odpowiedziała.

Muzycy wrócili do studia. Na początku każdy sam oceniał piosenkę, nie zwracając uwagi na reakcje innych, później zawzięcie dyskutowano o tekście, głosach i sposobie śpiewania. W tym czasie Tess zaprowadziła Casey do kabiny nagraniowej. - Zrobimy próbę głosu! - powiedział reżyser dźwięku, ustawiając jego natężenie. Tess i Casey nałożyły słuchawki. Zaśpiewały po jednej zwrotce i zanotowały uwagi. Nad dalszym przebiegiem sesji kontrolę przejął Greaves. - Zaczynamy. Pierwsza próba, na razie bez nagrywania. Tess zauważyła zdenerwowanie Casey. - Odpręż się - starała się wpłynąć na nią uspokajająco. - Śpiewaj tak, jak wtedy w domu Mary! Będzie jeszcze kilka prób, zanim zaczną nagrywać. Perkusista dał sygnał kilkoma uderzeniami w talerze. Twarz Casey rozjaśniła się, gdy w słuchawkach głośno zabrzmiały dźwięki wszystkich instrumentów. Szeroko 225

otwartymi oczyma patrzyła na Tess, która uśmiechając się do niej zachęcająco, zaczęła śpiewać. Potem w słuchawkach rozległ się głos Jacka: - Co się dzieje? Śpiew zagłusza saksofon. Tak nie może być! Przy konsolecie zrobił się ruch i po kilku minutach usterka została usunięta. - Okey! Zaczynamy od początku - powiedział Jack. Tess zaśpiewała jedną zwrotkę, potem przyszła kolej na Casey. Jej głos brzmiał wspaniale. Dwa zdecydowanie różne rodzaje głosów doskonale ze sobą harmonizowały. Tess nie miała najmniejszych wątpliwości: ona i Casey będą współpracowały przez długi czas. Z prawdziwą przyjemnością obserwowała Casey śpiewającą z profesjonalnymi muzykami. Przypomniała sobie swój pierwszy pobyt w studio nagrań i własne przeżycia sprzed lat, gdy rozpoczynała karierę. Dziewczyna zapowiada się na dobrą wokalistkę: ma dobrą dykcję, naturalne wyczucie rytmu, wie, jak modulować głos i kiedy zmieniać jego Wintergreen, była właściwa.

RS

natężenie. Wszystko to utwierdziło Tess w przekonaniu, że decyzja, którą podjęła w Skończyło się pierwsze przesłuchanie. Casey zawołała rozpromieniona: - Tess, czy ja jestem w niebie? To wszystko jest takie cudowne! - Będzie jeszcze lepiej.

- Lepiej? Chyba żartujesz. Ja nie potrafię lepiej śpiewać. - Mam na myśli muzykę. - Tess roześmiała się. Teraz obie szczegółowo przeanalizowały swoje partie. To samo zrobili muzycy. - Dobrze, moje panie - powiedział Jack przez mikrofon. - Jestem zdania, że należałoby powtórzyć ostatnie takty drugiej zwrotki do kilku akordów granych przez Micka, które potem powoli ucichną. Co wy na to? I tak pracowali: Jack z każdym członkiem zespołu i każdy z nim, i wszyscy razem, wypróbowując różne wersje, eksperymentując z rytmem i różnymi technikami wykonywania muzyki. Czysta taśma audio kosztowała trzy tysiące dolarów, toteż Jack nie chciał nagrywać słabo przygotowanych utworów. Po ponownym przesłuchaniu, bardziej zadowolony niż po pierwszym, Jack powiedział: - Okey! Możemy nagrywać? 226

- Do diabła, przecież jesteśmy profesjonalistami. Damy sobie radę! - odparł Dan Fontaineau. - Tess, Casey?... - Jesteśmy gotowe. Dan włączył taśmę, a reżyser dźwięku zajął się konsoletą. Jack Greaves skupił się na słuchaniu i raz po raz marszczył czoło. Zawsze to tak wyglądało, gdy się na czymś koncentrował. Muzyka była rytmiczna, płynna. Pech chciał, że Danowi, w najmniej odpowiednim momencie, spadły słuchawki. Muzycy, na ogół mający duże poczucie humoru, zaczęli z niego żartować. - Dan, a ty dokąd się wybierasz? - Chłopcy, kto ma superklajster? Trzeba mu przykleić słuchawki do uszu! Jack spokojnie przeczekał ów niespodziewany wybuch wesołości i wezwał do wznowienia nagrania: - Dan, powiedz, kiedy możemy zacząć.

RS

Tym razem piosenkę nagrali do końca, po czym wszyscy pospieszyli do amplifikatorni, żeby przekonać się, jaki efekt udało im się uzyskać. Tess i Casey siedziały z łokciami opartymi na kolanach; słuchały w napięciu. Muzycy zebrali się przy konsolecie: jedni wybijali takt, inni udając, że grają na swych instrumentach, kiwali do rytmu głowami.

Gdy playback się skończył, zawołali chórem: - Dobra robota! - To jest wspaniała, pełna uczucia ballada. - Pięknie rozpoczynasz karierę, Casey!

Mimo że piosenka i jej wykonanie podobała im się, przed nimi była jeszcze długa droga do zamierzonego celu. Wymieniali opinie, analizowali każdy akord, sposób śpiewania i każde słowo tekstu. - Co sądzisz o tym solo? - Coś mi to przypomina... - W czwartej zwrotce piosenki saksofon chyba za bardzo galopuje... Czy nie należałoby zwolnić tempa? 227

Pracowali przez następne dwie i pół godziny. Po którymś z kolei nagraniu i przesłuchaniu taśmy wszystkim zaiskrzyły się oczy: to było to! Najlepsze z dotychczasowych wykonanie. Napięcie ustąpiło miejsca zadowoleniu i ogromnej satysfakcji. - Pora na przerwę! - zawołał Greaves. - Wracamy do pracy o siódmej. Z pobliskiej restauracji przyniesiono różne dania i ustawiono je na ladzie baru. Wszyscy zaczęli się częstować. Mick Mulhall zwrócił się do Jacka: - Czy nie uważasz, że powinienem grać piano tam, gdzie wchodzi Tess? Wrócił do studia. Muzycy rozmawiając o nagrywanej piosence oblegali automat Pepsi albo z talerzami w rękach sadowili się gdzie popadło. Casey nie mogła usiedzieć w miejscu. - Jezu, to było niesamowite. Nigdy dotąd nie przeżyłam czegoś podobnego! - Hej, Mac, przywiąż do czegoś tę małą, bo zacznie fruwać i odleci w siną dal! -

RS

powiedział żartobliwie któryś z muzyków.

Tess, śmiejąc się, podeszła do Casey: - Zjedz coś, czeka nas jeszcze dużo pracy. Nie wiem, kiedy wrócimy do domu. To potrwa co najmniej trzy godziny. Niepostrzeżenie zbliżył się do nich Jack. - Słuchaj, Tess. Wydaje mi się, że trzeba jeszcze raz sprawdzić głosy. Mogłabyś wpaść jutro i nagrać swoje partie na nowej taśmie? Tak na wszelki wypadek...

- Jeżeli uważasz, że to konieczne... A co z Casey? - Casey też powinna przyjść. Myślę, że głosy będą wyrazistsze i czystsze, jeżeli będziecie śpiewały w oddzielnych kabinach. Dobrze, Casey? Dziewczyna wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia. Nie wierzyła własnym uszom, że zaproszono ją znowu do studia. - Taaak... ojejku... tak! - wykrztusiła. W bufecie przy krewetkach, kurczaku z ryżem, sałacie, winogronach i melonie toczyły się nerwowe rozmowy. Dla wszystkich było oczywiste, że czas to pieniądz, więc aby nie tracić cennych chwil oraz w obawie, że coś może zamącić specyficzny nastrój panujący w studio, rezygnowali z chodzenia do restauracji.

228

Jack nie tknął jedzenia. Wrócił do amplifikatorni z reżyserem dźwięku i jego asystentem, aby popracować nad gotowymi nagraniami i w razie czego usunąć wychwycone usterki. Tess zostawiła Casey z muzykami i poszła za Jackiem, by bez świadków porozmawiać ze swoim producentem. - Czy możesz mi poświęcić kilka minut? - Jasne. - Tess nie odrywałaby go od pracy, gdyby nie chodziło o coś naprawdę ważnego. Wstał i podsunął jej fotel. Reżyser z asystentem wyszli do holu. - Chcę usłyszeć twoją opinię! - Płacisz mi za to. - Nie pytam o album, lecz o tournée. Carla ma wciąż kłopoty z gardłem. Nie wiadomo, kiedy będzie mogła śpiewać. Zamierzam zaproponować Casey, żeby mi towarzyszyła.

RS

- Jest bardzo młoda! - po chwili namysłu odpowiedział Jack. - Ale jest utalentowana! Zna wszystkie moje piosenki, a ja jej wokalne możliwości. To prawda, nie ma doświadczenia, ale zdążyłeś się już chyba przekonać, że po młodych entuzjastkach można się spodziewać o wiele więcej niż po piosenkarkach z praktyką. One potrafią też ciężko nad sobą pracować. Poza tym polubiłam Casey. - Czy nie powinnaś omówić tej sprawy z Ralphem? Tess wiedziała, że ostatnie słowo należy do Ralpha Thornleafa, organizatora tournée i dyrektora koncertów. - Miałam zamiar porozumieć się z nim wczoraj, lecz nie było ku temu okazji. A więc co o tym myślisz? - Tess, znasz mnie przecież. Zdaję się na twoją intuicję. Gdyby tak nie było, nie współpracowałbym z tobą. Podoba mi się głos Casey. - A czy głos Casey będzie współbrzmieć z głosem Diany? - Diana Abbington była drugą piosenkarką w zespole Tess. - Sądzę, że będzie. Głos Casey jest podobny do głosu Diany. - A Estelle? - Estella Paglio również śpiewała w chórku. - O, Estelle dostosuje się do każdego głosu. Ściągnę je obie jutro do studia. Ciebie jakoś usprawiedliwimy. Wymyślimy coś, żeby usłyszeć, jak śpiewają we trójkę. Jeżeli 229

chcesz, możemy wykorzystać tę sytuację i wstawić do „Old Souls" kilka zwrotek na głosy w trzech rejestrach. Uzyskalibyśmy ciekawy efekt. - Całkiem niezły pomysł. Postaram się, aby do studia przyszedł także Ralph i posłuchał, jak równocześnie brzmią nasze cztery głosy. Będę mu też mogła przedstawić Casey. Tess wróciła do bufetu. Saksofonista udał się już do domu, a zjawił skrzypek, żeby odbyć próbę z następną piosenkarką. Po jakimś czasie wszyscy ponownie zebrali się w studio. Rozpoczęła się wieczorna sesja nagraniowa. Piosenka pod tytułem „Nie porzucaj mnie" zamykała nowy album. Praca przebiegała według takiego samego schematu jak po południu: kaseta demo, opracowywanie poszczególnych partii, wielokrotne sprawdzanie i usuwanie najdrobniejszych usterek. Około dziewiątej Jack pozwolił zespołowi opuścić studio. - To był najwspanialszy dzień w moim życiu! - powiedziała Casey w drodze do

RS

domu. Odrzuciła głowę do tyłu. - Będę to robić do dziewięćdziesiątych urodzin. - Jeżeli zamierzasz tak długo śpiewać, będziesz musiała poddać się zabiegowi wszczepienia nowego serca i płuc! - odrzekła ubawiona Tess. - Nieważne. Tess, kocham cię. Kiedy odwdzięczę ci się za wszystko? - Pewnego dnia, gdy będziesz dobiegać czterdziestki, pomożesz jakiejś młodej dziewczynie. My wszyscy tak postępujemy z początkującymi piosenkarkami. - Zapamiętam to, co powiedziałaś, i dotrzymam słowa. Zaraz po przekroczeniu progu Casey rzuciła się do telefonu. Tess przeglądając pocztę, którą Maria położyła na biurku w gabinecie, słyszała jej przepełniony entuzjazmem głos, dochodzący z kuchni. - Tato, to jest niezapomniane przeżycie! Kiedy usłyszałam w słuchawkach swój głos... Nie potrafię tego opisać. Nagrywaliśmy i nagrywali. Wszyscy byli bardzo mili. Ci faceci, to znaczy muzycy studyjni, grają z Rickym Nelsonem i Grahamem Nashem i innymi słynnymi piosenkarzami. Same największe sławy. Traktowali mnie bardzo serio... - Wydawało się, że opowiadaniu Casey nie będzie końca. Tess kilkakrotnie wchodziła do kuchni i wracała do gabinetu. - Możesz na moment oderwać się od pracy? - usłyszała wreszcie. 230

Podniosła słuchawkę telefonu stojącego na biurku. - Czy jeszcze cię nie bolą uszy? - Ależ ona jest rozemocjonowana! - odpowiedział, śmiejąc się Kenny. - Nic dziwnego. Świetnie się dzisiaj spisała! Nasze głosy naprawdę brzmią harmonijnie. - Mówiła mi o tym i o wielu innych rzeczach. Casey w bawialni włączyła płytę kompaktową i po całym mieszkaniu rozszedł się głos Tess. - Chwileczkę - powiedziała. - Muszę to ściszyć! O, tak. Teraz lepiej cię słyszę. Twoja córka lubi głośną muzykę. - Tess, mam nadzieję, że... - Nie martw się - świetnie się rozumiemy. Kenny, jutro zamierzam coś wypróbować. Pojedziemy do studia i Casey będzie śpiewać z dwiema piosenkarkami, które należą do zespołu. Carli - to też dziewczyna z mojej grupy - wysiadły struny

RS

głosowe. Laryngolog powiedział, że leczenie może potrwać nawet dwa lata. Krótko mówiąc, jeżeli moje przewidywania się sprawdzą, zamierzam zaproponować Casey, żeby odbyła ze mną tournée, które rozpoczynam z końcem czerwca. - Kenny, masz jakieś zastrzeżenia?

- Czy ty aby nie działasz za szybko? - Tak! - przyznała.

- Tess, boję się o swoje dziecko! - Nie ma najmniejszych powodów do obaw. - Za dużo chcesz na raz! - Casey zna teksty wszystkich nagranych przeze mnie piosenek. Gdyby nie ona, musiałabym się męczyć z jakąś nową piosenkarką, przesłuchując ją sto razy! Z Casey przerobimy cały materiał najdalej za dwa tygodnie. W słuchawce znowu zaległa cisza. Tess cierpliwie czekała. Po chwili usłyszała tylko głębokie westchnienie. - Tournée rozpoczniemy w Anaheim dwudziestego ósmego czerwca. Ponieważ bilety na pierwszy koncert zostały wyprzedane, zgodziliśmy się dać drugi koncert dwudziestego dziewiątego czerwca. Czy mogłeś się tego spodziewać? Twoja córka przed 231

osiemnastotysięcznym audytorium? Kenny, oczyma wyobraźni widzę cię na pierwszym publicznym występie Casey. Po zakończeniu przychodzisz za kulisy, aby ją uściskać i wypić z nami szampana. Co na to powiesz? Tym razem odpowiedzią był niepewny śmiech. - Zaskoczyłaś mnie, Tess! - Kenny, przemyśl to! Poślę wam bilety. W pierwszym rzędzie. A może i mamę uda się namówić, jeżeli dowie się, że jedziesz ty i Faith? - Faith? Chcesz, żeby Faith też się wybrała? - Nie zależy mi na tym specjalnie... Ale gdybym ją pominęła, popełniłabym gruby nietakt. - Tess, powoli! Dopiero zamierzasz przystąpić do prób, a już... - Mam przeczucie, że wypadną nad podziw dobrze. Kenny, proszę, powiedz „tak", żebym mogła z czystym sumieniem poprosić Casey, by wyruszyła ze mną w trasę. To dla mnie takie ważne!

RS

- W porządku, niech będzie, tak! Do diabła, co ja mówię? Tess uśmiechnęła się do siebie. Teraz już wiedziała, kiedy znowu go ujrzy. - Doskonale! Zarezerwuj czas na dwudziesty ósmy czerwca. Zobaczymy się w Anaheim. - Tess! Zaczekaj!

- Masz jeszcze jakieś wątpliwości?

- Zadzwoń jutro wieczorem: powiesz mi, jak jej poszło w studiu. - Oczywiście! Czy oddać słuchawkę Casey? - Nie. Życz jej ode mnie dobrej nocy. Tess... - Co takiego? - Kocham cię. Ale co dalej? Wszystko zależy do tego, jak to wpłynie na życie mojej córki... Zadowolona z przebiegu rozmowy odparła: - Nie spotka jej żadna krzywda. Kocham tę dziewczynę! - O... A mnie nie? - Tego nie powiedziałam. - A więc kochasz mnie? 232

- Tego też nie powiedziałam. Kenny, dobranoc! - Dobranoc, Tess! Odkładając słuchawkę była prawie pewna, że jej serce należy do Kenny'ego.

ROZDZIAŁ 19 Druga sesja nagraniowa wypadła zgodnie z oczekiwaniami Tess. Głos Casey świetnie współbrzmiał z głosami obu piosenkarek. To był strzał w dziesiątkę: Tess dokonała właściwego wyboru. Po wyrazie oczu Diany i Estelle zorientowała się, że im również to się spodobało. Kiedy ucichła muzyka, Diana zwróciła się do Casey z miłym uśmiechem. - Dziewczyno, ale ty kapitalnie śpiewasz! Za zgodą Jacka i Ralpha Tess zapytała Casey, czy chciałaby wziąć udział w tournée

RS

zaplanowanym na koniec czerwca. Wruszający był wyraz jej twarzy: spąsowiała z wrażenia. To był dla niej szok.

- Żartujesz - zawołała - ja? - Tak, ty. - Ale... ale dlaczego?

- Ponieważ znasz moje piosenki i... łatwo się z tobą dogadać. - Wielkie nieba! - krzyknęła i opadła na krzesło. Dla Tess zaczął się najbardziej pracowity miesiąc w roku. Czerwiec tradycyjnie był zwariowanym okresem w życiu Nashville: rozpoczynał go trzydniowy festiwal Letni Brzask - odbywający się na skwerze przed ratuszem. Dużą atrakcją był mecz piłkarski rozgrywany na stadionie Greer i wręczanie nagród miesięcznika „Music City News". Przez cały tydzień trwało Święto Fanów, na które zjechało dwadzieścia cztery tysiące wielbicieli wykonawców muzyki country. Wydzierżawili oni ogromne tereny targowe, by w halach wystawowych zobaczyć z bliska swoich idoli, uścisnąć im ręce, zrobić wspólne pamiątkowe zdjęcia, poczęstować domowymi wypiekami, pochwalić się, że nadali swoim pociechom ich imiona, kupić koszulki, czapeczki, kubki, albumy, a przede wszystkim zdobyć autografy. 233

Bywało, że podczas Święta Fanów Tess udzielała w ciągu dnia dziesięciu wywiadów dla stacji radiowych. Przy stoisku spędzała przeciętnie trzy godziny i jedną przy stoliku z gadżetami. Były wywiady dla gazet i telewizji, rozdawanie autografów w sklepach sprzedających płyty i oczywiście występy. Tess straciła rachubę, ile razy niespodziewanie stawał przed nią któryś z dyskdżokejów i podtykając pod nos mikrofon prosił, aby powiedziała: - Jestem Tess McPhail. Pozdrawiam wszystkich w Seattle! Nagrywał to na taśmę, którą zabierał do domu. Równie dobrze mógł przyjechać z Tulsy, Albuquerque lub Sweetwater w stanie Oklahoma... Tess spełniała te prośby, świadoma że pozdrowienia trafiają do jej fanów. Ponadto musiała uczestniczyć w spotkaniach z prezesami klubów z całej Ameryki, na których rozdawano nagrody specjalnie dla nich ufundowane, kolacjach z dyskdżokejami i wieczorkach zapoznawczych z szefami sklepów muzycznych. Casey dzielnie towarzyszyła Tess przez cały czas, a ona była jej wdzięczna za

RS

pomoc: Casey przekazywała polecenia, przynosiła zimną coca-colę, sprzedawała koszulki, załatwiała rozmowy telefoniczne, robiła dla fanów pamiątkowe fotografie z Tess ich aparatami fotograficznymi. Najważniejsze jednak było to, że umiejętnie podtrzymywała Tess na duchu, która po osiemnastu godzinach spędzonych na nogach była kompletnie wyczerpana fizycznie i psychicznie.

Dla Casey wszystko było nowe, ekscytujące. Na własne oczy mogła się przekonać, co to znaczy być gwiazdą muzyki country, jakiej morderczej harówki wymaga zdobycie sławy. Ale tego właśnie pragnęła. Po zakończeniu Święta Fanów rozpoczęto próby przed koncertami. Występy Mac były prawdziwą feerią świateł, barw, nastrojów. Ekwipunek grupy z trudem mieścił się na kilku przyczepach. Do obsługi samej aparatury zatrudniano pięćdziesięciu specjalistów. Wszyscy członkowie zespołu ciężko pracowali, przygotowując się do tournée; Casey nie stanowiła wyjątku. Ponieważ stale brakowało czasu na zajęcie się innymi sprawami, na razie mieszkała u Tess.

234

Codziennie dzwoniła do ojca, pod koniec rozmowy prosząc do telefonu Tess. Często Kenny poświęcał jej więcej uwagi niż córce; widocznie nie brakowało im ciekawych tematów. On mówił o swoim biznesie, ona o swoich problemach zawodowych. On opowiadał o popołudniowych zajęciach z kościelnym chórem, ona o próbach przed koncertami. On opiekował się Mary, ona wprowadzała Casey na drogę kariery. Któregoś dnia Kenny poinformował Tess o zamówieniu nowego samochodu. Ona powiedziała, że poleciła już impresario zarezerwować trzy bilety w pierwszym rzędzie - dla niego, Faith i mamy - na koncert w Anaheim, chociaż Mary jeszcze się nie zdecydowała. - Przyjedziesz? - Przyjadę! - odparł po chwili zastanowienia. - A co z Faith? - Nie zaprosiłem jej.

RS

Tess wstrzymała oddech, to, o co chciała zapytać, było zbyt ważne.

- Nie zaprosiłeś? Dlaczego?

Zanim Kenny odpowiedział, Tess uzmysłowiła sobie, że w stosunkach między nim a Faith musiały zajść poważne zmiany. Kenny, trzymając w ręku słuchawkę, opierał się o ścianę i tępo wpatrywał w podłogę. Tess leżała na łóżku i śledziła ruch palca wskazującego, na który nawijała przewód telefoniczny. Oboje myślami byli na weselnym przyjęciu... - Tess, chyba się domyślasz? W rozmowie nastąpiła dłuższa przerwa. - Tess? - Jestem nieco zakłopotana, ale cieszę się! - wyznała szczerze. Usłyszała głębokie westchnienie, jakby kamień spadł mu z serca. Przedstawiła Kenny'emu swój plan: - Zamówię pokoje w Beverly Wilshire, gdzie będziemy mieszkały. Z Anaheim do Los Angeles jest godzina jazdy. Chcę wam pokazać Rodeo Drive i zaprosić mamę na lunch u Ivy oraz kupić jej jakiś kosztowny drobiazg u Battaglii, jeśli tylko zdołam przekonać ją do podróży. Mój impresario zajmie się 235

wszystkim; limuzynami, biletami, wejściówkami za kulisy. - Kenny, jestem taka szczęśliwa! - Ja też. Zrobię co tylko w mojej mocy, aby Mary zgodziła się na tę eskapadę. - Proszę, zrób to. Jest już bardzo późno. Powinniśmy się pożegnać. - No to dobranoc! - Kenny! Jeszcze momencik. Chodzi o Faith... Czy jesteś pewien, że postępujesz właściwie? - Tak. - No to wszystko w porządku! Do zobaczenia! Wreszcie odłożyli słuchawki. Zbliżał się koncert w Anaheim. Tess codziennie kontaktowała się z matką, starając się namówić ją do przyjazdu razem z Kennym na pierwszy występ Casey. - Zobaczę, jak się będę czuła. Czeka mnie długa podróż samolotem - stale powtarzała Mary. - Mamo, proszę, tak bardzo mi zależy na twojej obecności.

RS

- Tess, mówię ci, że to zależy od tego, jak będę się czuła! Niczego nie obiecuję. To samo powiedziała w dniu, w którym Tess przygotowywała się do lotu do Los Angeles swoim prywatnym odrzutowcem hawker-sidley. Postanowiła zabrać ze sobą Casey, ponieważ chciała sprawić jej dodatkową przyjemność, a jednocześnie pokazać, jaką może mieć przed sobą przyszłość, jeżeli będzie wytrwale i ciężko pracować, pokonując piętrzące się przed nią przeszkody.

W środę, przed odlotem Kenny'ego do Los Angles, w domu Faith - jak w każdą środę - odbywał się brydż. Tego wieczoru Kenny grał bardzo nieuważnie. Faith nie robiła mu wymówek, ale raz po raz podnosiła wzrok znad kart, patrząc z dezaprobatą na swego partnera, przygryzając dolną wargę, poirytowana jego roztargnieniem. Żeby rozładować napięcie, o dziesiątej podała placek z brzoskwiniami. Goście pożegnali się przed jedenastą. Kenny pomógł Faith sprzątnąć kuchnię, postawił stół na miejscu i schował w przedpokoju za szafą składane metalowe krzesła. Wróciwszy do kuchni, zebrał deserowe talerzyki umyte przez Faith i postawił je w kredensie. - Kenny - odwróciła się do niego, oglądając każdy srebrny widelczyk przed włożeniem go do pudełka wyłożonego aksamitem. 236

- Chyba powinniśmy porozmawiać. Popełniasz niewybaczalny błąd! - Błąd? - Nie urodziłam się wczoraj! Wiem, dlaczego nie zaprosiłeś mnie do Los Angeles. - Przysłano mi tylko dwa bilety. - Kenny... proszę cię - powiedziała urażonym tonem, wychodząc do pokoju z pudełkiem sztućców w ręce. Kenny czekał: czuł się winny. Po chwili Faith wróciła, odwiązała fartuch i schowała go w jednej z szafek. - Już w dwa tygodnie po jej przyjeździe do Wintergreen wiedziałam, że zacząłeś się nią interesować. Za dobrze cię znam. Mogę ci przypomnieć wszystkie okoliczności... Ale, Kenny, myślę... - Spojrzała na niego niepewnie. - Co zrobisz, jak się tobą znudzi? - Nie wiem - odparł szczerze. W ten oto sposób Kenny potwierdził jej przypuszczenia. A tak chciała się mylić. W Stało się jednak inaczej.

RS

głębi duszy oczekiwała, że zdecydowanie zaprzeczy, jakoby Tess zawróciła mu w głowie. - Czy warto poświęcać to, co osiągnęliśmy, dla romansu bez przyszłości? Z taką kobietą?

- Na Boga! Faith! Co myśmy osiągnęli?

- Byliśmy sobie wierni przez osiem lat - odparła głosem, w którym czaił się lęk. Przynajmniej ja byłam ci wierna!

- Do znudzenia rozmawialiśmy o małżeństwie i za każdym razem dochodziliśmy do wniosku, że nie musimy brać ślubu. - Sądziłam, że odpowiada ci taka sytuacja. - Przyznaj, tak było nam wygodnie. Przyzwyczailiśmy się do siebie! - Czy to źle? - Spuścił głowę. - Kenny, boję się, że cię stracę! A tak się stanie, jeżeli pojedziesz do Los Angeles i znowu pójdziesz z nią do łóżka. Poczerwieniał ze złości. - Żeby sytuacja była całkowicie jasna: nigdy, słyszysz, nigdy nie byłem z Tess w łóżku!!! - Nie? Ale masz zamiar. - Ponieważ nie zareagował na jej słowa, krzyknęła: - Oboje zamierzacie! 237

- Posłuchaj, Faith. Przez osiem lat zbliżaliśmy się do tego momentu. Żadne z nas nie znalazło w sobie dość odwagi, aby zerwać ten związek. Nie chcę zostać siedemdziesięcioletnim starcem, który nie ma rodziny i umawia się ciągle z tobą na randki. - Widzę, że nie zmienisz zdania! - Zgasiła dużą wiszącą lampę, zostawiając małe światło nad zlewozmywakiem. - Nie! - odpowiedział Kenny nie ruszając się z miejsca. - Nie zmienię! - Pojedziesz tam i zaczniesz... i zaczniesz z nią romansować! - Faith! Ja ją kocham. - Och, nie bądź śmieszny! - powiedziała lekceważącym tonem. Nigdy jeszcze tak się do niego nie odezwała. - Uważasz, że jestem śmieszny? - Czy ty naprawdę wierzysz, że Tess odwzajemni twoje uczucia? Osoba tak bogata i

RS

sławna? Nie domyślasz się motywów jej postępowania?

Faith z natury nie była okrutna, ale jej słowa głęboko raniły. Najwyraźniej sądziła, że Kenny nie może być atrakcyjnym partnerem dla innej kobiety, a tym bardziej słynnej piosenkarki.

- Czy zadałeś sobie pytanie, dlaczego tak nagle zajęła się twoją córką? - Nie przestawała go dręczyć. - Casey jest wabikiem w polowaniu na ciebie. Nie rozumiesz? Przerwała na chwilę, aby jej słowa mogły odnieść lepszy skutek. - A więc kiedy skończy z tobą, odwróci się też od Casey, narażając ją na moralne cierpienia! Ona jest bardziej zafascynowana Tess McPhail niż ty. Kenny kipiał złością, lecz zdołał się jakoś opanować. - Przez te długie lata udawało nam się unikać kłótni, ale teraz wyprowadzasz mnie z równowagi i prowokujesz do powiedzenia czegoś, czego mogę później żałować. - Skierował się do drzwi i zanim opuścił kuchnię, rzucił przez ramię: - Jutro lecę do Los Angeles i zostanę tam trzy dni. Podczas mojej nieobecności zabierz swoje rzeczy z mego domu, a klucze połóż w kuchni na stole. Zachowanie Kenny'ego wprawiło Faith w osłupienie. Przerażona patrzyła, jak szarpnął oszklone drzwi i pozwala, aby głośno się za nim zatrzasnęły. 238

- Kenny! - krzyknęła, biegnąc po schodach. - Kenny! Zaczekaj! Zatrzymała się na ogrodowej ścieżce i wołała za znikającą w ciemności postacią. Kenny! Błagam! Nie zostawiaj mnie! - Faith, odchodzę! - odpowiedział, nie odwracając głowy. - Bądź rozsądny! Przecież nie możemy się rozstać ot tak, po prostu. - Sąsiedzi cię usłyszą. Wracaj do domu! Kenny odjechał, a ona przez dłuższy czas nie była w stanie ruszyć się z miejsca, wstrząśnięta tym, co się stało. Los spłatał jej niezłego figla. Być może zatrzymałaby go przy sobie, gdyby pozwoliła mu pojechać do Los Angeles i przeżyć miłosną przygodę z Tess? Rozglądała się po kuchni, jakby czegoś szukała. - Och, Kenny - wyszeptała. Nagle zachwiała się i oparła o kredens. - Będziesz przez

RS

nią bardzo cierpiał. - Ale właściwie chciała powiedzieć: - Jestem taka nieszczęśliwa...

ROZDZIAŁ 20

Koncert w Anaheim rozpoczynał się następnego dnia o ósmej wieczorem. O siódmej w wydzielonym pomieszczeniu na tyłach ogromnej hali Arrowhedol zainstalowano urządzenia techniczne. Osobom spoza show-biznesu mogło ono przywodzić na myśl wnętrze ośrodka kontroli lotów NASA. Na fachowcach nie robiło najmniejszego wrażenia. Choć próbę dźwięku przeprowadzono po południu, wciąż mieli pełne ręce roboty. Biegali nerwowo, porozumiewając się przez walkie-talkie i ciągnąc za sobą kable. Podłoga była nimi usłana niczym dżungla grubymi splątanymi korzeniami starych drzew. Przy bocznych ścianach umieszczono ogromne głośniki. Kurtyna była opuszczona. Jupitery na metalowym rusztowaniu rzucały przyćmione światło na scenę. Nad nią i wokół niej mrugały czerwone światełka. Słychać było słabe brzęczenie urządzeń elektronicznych, często zagłuszane pospiesznymi krokami na drewnianym podeście. Panowała gorączkowa krzątanina. Niektórzy pracownicy obsługi wciąż mieli na uszach słuchawki połączone z mikrofonami, jak telefonistki, inni przepasani szerokimi pasami z 239

kieszonkami na precyzyjne narzędzia po raz któryś z rzędu sprawdzali, czy sprzęt techniczny działa bez zarzutu. Kilku mężczyzn, czuwających nad bezpieczeństwem, kontrolowało widownię, przyświecając sobie latarkami. Po prawej stronie wejścia do hali znajdował się korytarz prowadzący do obszernego pomieszczenia bez okien, obitego białą materią od podłogi do sufitu. Pod jedną ścianą ustawiono długi stół, który pełnił funkcję bufetu. Zdobił go bukiet białych lilii i białego wyżlinu. W powietrzu unosił się ich delikatny zapach. Bufet zaopatrzony był w zimne napoje, wodę mineralną i tonik, soki owocowe i mleko, alkoholu nie podano. Były również wspaniałe kanapki oraz najprzeróżniejsze specjały, które lubiła Tess i jej zespół, od łososia do regionalnych przysmaków. Nie zabrakło też kompotów, owoców, herbaty i gorącej kawy. Jednakże nikt niczego nie tknął. W jednym z rogów tłoczyli się dziennikarze. Obok białych eleganckich kanap stali

RS

dyrektorzy firmy MCA - głównego producenta płyt. Przybyły również ich żony. W pewnym momencie zza ukrytych drzwi, których pilnowało dwu umundurowanych strażników, wyszła inspicjentka i uważnie rozejrzała się wokoło. Zbliżyła się do niej młoda dziewczyna, ubrana w czarny obcisły skórzany strój, wydekoltowany na plecach, uzupełniony paskiem wysadzanym sztucznymi brylantami. Na jej uprzejme pozdrowienie nieznajoma odpowiedziała: - Witamy cię w naszym królestwie, Casey! - Czy Mac jest w garderobie? - Tak, przygotowuje się do występu. Casey minęła strażników uśmiechających się do niej z sympatią. - Jak leci? - spytała. Potem wskazując na bogato zaopatrzony bufet, dodała: Jedzenie jest super, prawda? Czy mi się tylko wydaje, czy rzeczywiście widzę pizzę? - To są miniaturowe pizze z grzybkami i kiełbaskami. Proszę się częstować! powiedział jeden z kelnerów, zadowolony, że wreszcie ktoś zainteresował się smakołykami stojącymi na stole. - O, nie teraz. Nie mogłabym niczego przełknąć. - Mówiąc to położyła rękę na żołądku i spojrzała na sufit. - Tak bardzo się boję! Dziękuję, może później... 240

Na drzwiach garderoby wisiała miedziana tabliczka z jednym słowem: MAC, wypisanym literami o takim samym kroju jak na okładce albumu. Casey delikatnie zapukała. - Mogę wejść? Tess siedziała przed dużym lustrem. Cathy Mack, stylistka, skończyła już układać jej włosy i zabrała się za makijaż. W ruch poszły puszki, szczoteczki i pędzelki, za pomocą których nakładała na twarz różne odcienie pudru jak artysta malujący portret farby. Cera Tess nabrała barwy alabastru. Usta były pięknie zarysowane, pomalowane ciemną pomadką. Oczy uzyskały głębię spojrzenia dzięki nałożonemu na rzęsy tuszowi. Widząc w lustrze Casey, zawołała podniecona: - Wchodź, wchodź! - Tess, wyglądasz cudownie! - Ty też, kochanie.

RS

Odpowiadało to prawdzie: jasne lekko falujące włosy Casey opadały na ramiona. Tess miała uczesanie podobne do tego na okładkach płyt kompaktowych, z tym tylko że teraz fryzura wyglądała tak, jakby włosy rozwiał wiatr. Wykonanie tego arcydzieła zajęło Cathy trzydzieści pięć minut.

- Proszę się nie ruszać! - powiedziała z naciskiem. - Jeszcze trochę cierpliwości! - Czy zaopiekowali się tobą jak trzeba? - zapytała Casey Tess. - Wszyscy są wspaniali. - Masz tremę? - Straszną! Tess roześmiała się. - Tak musi być. Gdy znajdziesz się na scenie, zapomnisz o tym. - Widziałaś może tatę i Mary? - Jeszcze nie - odparła Tess. „Gdzie jesteś, Kenny. Gdzie jesteś?" Myśl o tym, czy dotrzyma słowa, nurtowała ją przez cały dzień. - Do licha, chyba nie spóźnili się na samolot? Tess opanował niepokój. Jeszcze nigdy w życiu nie była tak zdenerwowana, ale ukrywała to ze względu na Casey. Powiedziała spokojnie: - Gdyby zatrzymało ich coś 241

nieprzewidzianego, na pewno by zadzwonili! - Lecz jej serce drżało i kiedy ktoś otwierał drzwi, zastygała w bezruchu. - Czy Mary aby nie zrezygnowała w ostatniej chwili? - Nie mam pojęcia. Gdy rozmawiałam z nią przed odlotem do Los Angeles, twierdziła, że tak długa podróż nadweręży jej siły. - Aby się nieco odprężyć, Tess zaczęła nucić jedną ze swoich piosenek. - Cathy, pospiesz się - popędzała stylistkę. - Oni mogą tu wejść lada moment. - Włosy i makijaż są gotowe - oświadczyła wreszcie Cathy. - Teraz toaleta. - Tess podniosła się z krzesła, a Cathy pomogła jej włożyć białą bluzę i spodnie w tym samym kolorze. Na nogawkach, od dołu do wysokości kolan, naszyte były cekiny połyskujące przy każdym, najmniejszym nawet ruchu. - Kolczyki. - Cathy podała Tess duże wiszące trójkąty również ozdobione cekinami. zobaczyła twarz Casey.

RS

Tess spojrzała w lustro. „Kenny, wejdź. Wejdź, Kenny!" Obok swojej twarzy - Wyglądamy zabójczo, no nie?

- Podbijemy wszystkie serca! Mówię ci!

- Wolałabym, żeby im się podobał raczej mój głos, a nie wygląd - szepnęła Casey drżącym głosem.

Obie zaczęły się śmiać. Wtem otworzyły się drzwi; Tess zamarła. Ale nie był to ani Kenny, ani mama, lecz inspicjentka. - Dwadzieścia minut do wejścia na scenę! zakomunikowała. „Dwadzieścia minut... Gdzie on może być?" Nagle garderoba zapełniła się, przyszły Diana i Estelle w czarnych skórzanych strojach, lecz o innym fasonie niż ten, który miała na sobie Casey. - Chciałyśmy ci życzyć złamania karku, Tess. I tobie również - powiedziały równocześnie zwracając się do Casey. Za nimi zjawiła się Charlotta Carson, rzecznik prasowy Tess. - Wyjdź na zewnątrz. Jest tam kilku dziennikarzy i dyrektorzy MCA. - Okey. Jeszcze sekunda. Cathy, coś mi przeszkadza na szyi. Zobacz, co to takiego. Cathy rozpięła zamek błyskawiczny. W tym momencie rozległo się mocne pukanie. Za drzwiami stał Ross Hardenberg. 242

- Mac, przyprowadziłem ci gości. - Powiedziawszy to, szybko się ulotnił. Do zatłoczonej garderoby wkroczył Kenny z Mary. Nie tak wyobrażała sobie to spotkanie. Nie w takich okolicznościach. Oto Cathy wycina nożyczkami skrawek jedwabiu przy zapięciu, za plecami rozmawiają rozemocjonowane dziewczyny, na korytarzu czekają ludzie, którym nie może okazać lekceważenia, i musi z nimi porozmawiać. Chciała być sama, wypoczęta, zrelaksowana. Chciała na powitanie opleść go ramionami, a siedziała z pochyloną głową, nie widząc nic poza lakierkami Kenny'ego i zielonymi jedwabnymi spodniami mamy. Wreszcie Cathy przestała manipulować przy zamku błyskawicznym. Tess była wolna. Spojrzała na Kenny'ego. Miała ściśnięte gardło; nie mogła wymówić słowa. Powoli kochankami!

RS

zaczęła ją ogarniać bezgraniczna radość, rozpierająca serce: dzisiaj w nocy zostaną Najpierw mama - powtarzała sobie w duchu, zbliżając się do Mary. - Tak się cieszę, że przyjechałaś!

- Kenny nie pozwolił mi zostać w domu. - Ładnie wyglądasz...

- Ty też, kochanie. Co za wspaniały strój!

Półprzytomna ze szczęścia Tess nie dostrzegała, co dzieje się dookoła. Komplement, na jaki się zdobyła wobec Mary, był zdawkowy, a ona naprawdę wyglądała bardzo elegancko w jedwabnym stroju, z kosztownymi kolczykami w uszach oraz nowym twarzowym uczesaniu. Ale wszystko to miało drugorzędne znaczenie; najważniejsze było, aby jak najszybciej znaleźć się blisko Kenny'ego. Podała mu dłoń. - Kenny! - Jej głos zdradzał wzruszenie, gdyż oczy Kenny'ego mówiły: - Tęskniłem za tobą, pragnę cię. Dlaczego nie mogę cię pocałować? - Był taki elegancki! Świetnie prezentował się w smokingu. - Witaj, Tess - powiedział i tak mocno ją uścisnął, że aż poczuła ból. 243

Wspięła się na palce, chcąc dotknąć jego policzka, a on pochylił głowę, uważając na jej makijaż i fryzurę. - Dziękuję za przywiezienie mamy - szepnęła wdychając zapach jego wody kolońskiej, zapach drzewa sandałowego. - A ja za zaproszenie i zorganizowanie pobytu w Anaheim. Na tyle tylko mogli sobie pozwolić w obecności osób postronnych. A Tess marzyła, żeby wziąć go pod ramię i wyprowadzić z tego pomieszczenia, zapomnieć o obowiązkach, o dziennikarzach i o tym całym szaleństwie! Uciec gdzieś, gdzie nareszcie byliby sami! - Ktoś przyjdzie po ciebie i mamę po koncercie. Czekajcie na swoich miejscach - powiedziała z przejęciem. - Dziesięć minut do wyjścia na scenę - przypomniała inspicjentka. Tess uścisnęła jeszcze raz matkę, wzięła za rękę Kenny'ego; musieli opuścić garderobę. Po krótkiej chwili wyszła do dziennikarzy i do dyrektorów firmy płytowej. Miała dla nich zaledwie

RS

kilka minut. Każdemu uścisnęła dłoń i obdarzyła promiennym uśmiechem. Pamiętała wszystkie imiona i nazwiska, odpowiadała na zadane pytania, a w duchu zastanawiała się, czy będzie w stanie śpiewać po tym, co właśnie ją spotkało. - Trzy minuty! - ktoś szepnął jej do ucha.

Ralph Thornleafa towarzyszył Tess do momentu wyjścia na scenę, tak samo jak Cathy Mack, gotowa w ostatniej sekundzie usunąć jakieś niedociągnięcie w stroju lub fryzurze. Cathy wyczuwała, że Tess jest bardziej spięta niż zwykle; zrobiła jej więc szybki masaż ramion. Tess westchnęła, całą siłą woli opanowując wewnętrzne drżenie. - Dwie minuty! - Wiedziała, że musi jeszcze coś załatwić. Przeszła na tę stronę sceny, gdzie siedzieli muzycy, a obok na podeście stały trzy piosenkarki w czarnych skórzanych strojach. - Casey, kochanie, śpiewaj tak, jak śpiewałaś w Wintergreen w kuchni mojej mamy. Dobrze? - Pomachała jej ręką. - Proszę się przygotować - kurtyna zaraz pójdzie w górę - poinformowała inspicjentka. Tess głęboko zaczerpnęła powietrza, zamknęła oczy, po chwili je otworzyła i skinęła głową perkusiście, od którego gry rozpoczął się koncert. Dźwięczny męski głos 244

zapowiedział: - Panie i panowie... najsłynniejsza amerykańska wykonawczyni piosenek country... Tess McPhail! - Z gardeł kilku tysięcy fanów, zgromadzonych na widowni, wyrwał się ogłuszający ryk. Tess ukazała się na scenie. Wzięła do ręki mikrofon... W jedwab ubrana siądę na ganeczku W sobotni wieczór mój ty kochaneczku Czekam na ciebie w blasku urody Pójdziemy razem tańczyć do gospody... Światła reflektorów dolnej rampy były tak mocne, że niemal ją oślepiały. Podczas prób Tess zapamiętała, gdzie znajdują się miejsca zarezerwowane dla Mary i Kenny'ego. Teraz wyciągnęła rękę w tym kierunku; tak samo zrobiła na przyjęciu weselnym, kiedy

RS

śpiewając dla gości, śpiewała jakby tylko dla niego.

Przed każdym koncertem Tess odczuwała pewien rodzaj lęku przed publicznością. Dzisiejszego wieczora uczucie to było silniejsze niż zwykle, a ponieważ muzyka działała na nią uspokajająco, udało jej się opanować tremę i po pierwszej piosence była już w swoim żywiole.

Piosenka przebrzmiała; Tess znieruchomiała z rękoma uniesionymi nad głową. Tłum szalał, bijąc brawo, a ona stała na środku sceny i bardziej niż kiedykolwiek pragnęła zobaczyć twarz Mary i Kenny'ego. Świadomość obecności na widowni matki i mężczyzny, którego kochała, sprawiła, że w wykonanie każdej piosenki wkładała całą swoją duszę i odczuwała tak głęboką satysfakcję z tego, że została piosenkarką, jak nigdy dotąd. Koncert trwał. Tess śpiewała i bawiła publiczność. Równocześnie kontrolowała, co dzieje się na scenie, nad którą umieszczono kamerę telewizyjną, niewidoczną dla widzów. To, co widziała, nie mogło się nie podobać. Oświetlenie z wykorzystaniem różnobarwnych reflektorów było doskonałe, piosenkarki z zespołu poruszały się w takt muzyki zgrabnie i z wyczuciem rytmu, a paski naszywane cekinami, zdobiące ich stroje, przy każdym ruchu mieniły się wszystkimi kolorami, co było niezwykle efektowne. 245

Na koncerty muzyki country przychodziła bardzo różna publiczność: żywiołowa lub opanowana, a bywało, że wręcz chłodna. Dzisiejsi słuchacze zachowywali się spokojnie podczas krótkich przerw między piosenkami, ale po zakończeniu koncertu nastąpił taki wybuch entuzjazmu dla Tess, że musiała wychodzić na scenę kilkanaście razy, a oklaskom nie było końca. W czasie pierwszej dłuższej przerwy, gdy piosenkarki zmieniały stroje, a kapela dawała popis swoich umiejętności muzycznych, do garderoby Tess wszedł Ralph, by wyrazić podziw dla piękna jej śpiewu. Wymownym gestem podniósł do góry kciuk prawej ręki i uśmiechnął się porozumiewawczo. - Mac, podbiłaś ich serca! Bomba! Cathy, jakby go nie zauważając, pomagała Tess włożyć zielony spodnium ozdobiony białymi perełkami. Było jeszcze sześć zmian kostiumów, występy tancerzy i pokaz przeźroczy, na który złożyły się zdjęcia z lat dziecięcych Tess spędzonych w domu matki w Wintergreen oraz

RS

wszystkie zdjęcia piosenkarki z różnych jej albumów płytowych. Podczas koncertu Tess przedstawiała publiczności członków swojego zespołu. Casey zostawiła na koniec. Teraz podprowadziła ją do krawędzi podium. - Zapamiętajcie tę młodą dziewczynę. Pochodzi z mojego rodzinnego miasteczka Wintergreen, w stanie Missouri. Po raz pierwszy występuje ze mną. Napisałyśmy razem tekst jednej z piosenek i skomponowały do niej muzykę. Zdecydowano, że ona właśnie będzie tytułową piosenką mojego nowego albumu, który ukaże się we wrześniu. W przyszłości jeszcze wiele usłyszymy o dzisiejszej debiutantce. Jestem pewna, że nie będzie mi długo towarzyszyć. Życzmy jej powodzenia! Proszę państwa, oto... Casey Kronek. Widownia odpowiedziała rzęsistymi brawami. Casey spłonęła rumieńcem, słysząc pierwsze oklaski przeznaczone wyłącznie dla niej! Kiedy publiczność nieco się uspokoiła, Tess zaczęła mówić o sprawach osobistych. - Ten wieczór ma dla mnie szczególne znaczenie, ponieważ są tutaj osoby bliskie memu sercu. Przyjechały również z mojego rodzinnego miasteczka. - Reflektory skierowano na rząd, gdzie siedzieli Mary i Kenny; zobaczyła ich po raz pierwszy od chwili, gdy weszła na scenę. Przez sekundę jej oczy zatrzymały się na Kennym, potem spojrzała na Mary. - Oto moja mama, której zawdzięczam wszystko, co zdobyłam w 246

życiu. Często siadywała na schodach naszego domu i słuchała, jak śpiewam. Kupiła pianino i płaciła za lekcje gry na fortepianie. Tolerowała na moich świadectwach kiepskie stopnie ze wszystkich przedmiotów z wyjątkiem muzyki. Pozwoliła mi dołączyć do nieformalnej grupy, bo byłam zbyt młoda, aby należeć do legalnie działającego zespołu. I to ona, moja mama, pomagała mi pakować walizki i żegnała mnie, gdy w tydzień po maturze wyjeżdżałam do Nashville. Nigdy nie widziałam łez w jej oczach, chociaż nie pochwalała mojej decyzji. Zawsze mówiła: - Kochanie! Wierzę, że osiągniesz sukces. Tess z czułością spojrzała na Mary. - Mamo, proszę, wstań, żeby państwo mogli cię powitać. Mary próbowała się podnieść, lecz nic z tego nie wyszło. Musiała skorzystać z pomocy Kenny'ego. Nie zdołała jednak się wyprostować. Pomachała więc ręką, uśmiechnęła i opadła na fotel, jak gdyby chciała powiedzieć: - Tyle hałasu z powodu starej kobiety.

RS

- Mama jest po dwu operacjach bioder - wyjaśniła Tess. - Lot do Los Angeles był dla niej dużym wysiłkiem. Mamo, dziękuję, że przyjechałaś. Perkusista kilka razy uderzył w werble.

- Jest dzisiaj z nami jeszcze ktoś z Wintergreen: to Kenny Kronek, mój kolega z czasów szkolnych, który może być dumny ze swojej córki, Casey. Moja mama i Kenny znają genezę następnej piosenki, o której wspominałam przy okazji prezentacji Casey. Mówi ona o tym, o czym przed chwilą opowiadałam. Nosi tytuł „Dziewczyna z prowincji". Będzie to jej pierwsze publiczne wykonanie. W karierze Tess zdarzało się już, że jakaś piosenka znaczyła dla niej więcej niż inne. Jednakże ta, dopiero co zapowiedziana, była piosenką szczególną: jej słowa wiązały Tess nierozerwalną nicią z Casey, Mary i Kennym. Przymknęła oczy i zaczęła śpiewać. Do miasta wiedzie wąska uliczka Jedzie nią pewna smutna dzieweczka Lat kilkanaście po świecie jeździła Teraz do domu znowu wróciła 247

Na każdym kroku się okazuje Czego w tym małym miasteczku brakuje Jak trudno tu wrócić gdzie młodość spędziłam Z dala od domu zbyt wiele doświadczyłam Nic się nie zmienił dom mojej mamy Taki zniszczony i zaniedbany W kuchni zegar tyka na ścianie I nie ma mowy o żadnej zmianie Lat osiemnaście od ciebie w oddali Od czasu kiedy byliśmy tak mali A teraz gdy mam cię już tak blisko

RS

Muszę pożegnać ze łzami to wszystko Są chwile pełne uczuć gorących

Dusz rozpalonych i serc tęskniących Po nich zostaje radość i szczęście A ja dla domu zachowam serce

Wyjeżdża z miasteczka uliczką tą samą Jakże płakała żegnając się z mamą Prosiła żeby nic nie zmieniała Bo przecież będzie tu często wracała W jej sercu szczęście znów zagościło Pod wpływem wspomnień coś się obudziło... Gdy skończyła śpiewać, miała łzy w oczach, a serce biło w jej piersiach jak oszalałe. 248

Publiczność nagrodziła ją długimi gromkimi brawami. Tess wskazała ręką na Casey, na którą skierowały się światła reflektorów. Uśmiechnięta kłaniała się widowni, przeżywając najwspanialszy moment w swoim życiu. Chociaż wykonywano różne piosenki, wśród nich także stare znane przeboje Mac, wszystkie przyćmiła nowa ballada „Dziewczyna z prowincji", w której słynna piosenkarka odkryła przed słuchaczami swoją duszę. Było jeszcze kilka bisów, a gdy opadła kurtyna i zaczęły gasnąć światła, Tess wiedziała, że odniosła kolejny sukces. Starała się opanować i nie okazywać wzruszenia, gdy dwu umundurowanych strażników odprowadziło ją do białej sali, do której zaproszono na lampkę szampana ponad sto osób. Najpierw jednak Tess udała się do garderoby, gdzie już czekała Cathy. Zmyła jaskrawy makijaż z jej rozpalonych policzków i zrobiła świeży, bardzo dyskretny. Przygotowała wygodne pantofle na niskim obcasie oraz eleganckie spodnie i bluzkę w kolorze sierpniowego nocnego nieba, ulubionym kolo-

RS

rze Tess. - Teraz możesz pokazać się ludziom - powiedziała Mary siedząca na jednej z dwu białych kanap, otoczona reporterami, którzy zamęczali ją pytaniami. Kenny z zadowoloną miną popijał szampana. Obok niego stała Casey, posilając się wyśmienitymi zakąskami. Tess podeszła do nich.

- Jestem, mamo - nachyliwszy się pocałowała Mary. - Kochanie, co za wspaniały koncert! Jestem taka zadowolona, że Kenny namówił mnie do tej podróży. - Cieszę się, że mogłam sprawić ci przyjemność - powiedziała. Położyła dłoń na ramieniu Kenny'ego i wymownie spojrzała mu w oczy. - Muszę przyznać, że jestem tym wszystkim niezwykle przejęty. - Ten szczery komplement ujął Tess za serce. - Mam do załatwienia kilka spraw służbowych - szepnęła. - Ale do miasta wracamy razem, więc czekaj tu na mnie. - Nigdzie się nie ruszę - cicho odrzekł Kenny.

249

- Dziewczyno, byłaś rewelacyjna! - Tess zwróciła się do Casey. Mówiła to głośno, tak żeby wszyscy usłyszeli. - Obiecaj, że dopóki nie wrócę, nie podpiszesz żadnego kontraktu z wytwórnią płytową! Jesteś zadowolona? - Mac, nie wyobrażasz sobie, jaka jestem szczęśliwa! - Ja też! Ale jeszcze nie pora na świętowanie. Muszę się przywitać z kilkoma ważnymi osobami, a potem porozmawiać z fanami. Jeśli masz ochotę, możesz pójść ze mną. Postaram się, aby dzisiaj trwało to jak najkrócej. Wzięła Kenny'ego za rękę. - Proszę, zajmij się mamą. Będę z powrotem najdalej za pół godziny. - Pospiesz się - odpowiedział, gdy ich ręce się rozłączyły. Na koncercie było wiele osób, z którymi Tess musiała się liczyć: dyrektorzy firm produkujących i sprzedających jej płyty; menedżerowie Wranglera - sponsorzy; przedstawiciele prasy związkowej, recenzenci i krytycy muzyczni. Występ Tess

RS

zaszczycili także swą obecnością Tanya Tucker i Clint Blach z żoną, Lisa Hartman Black, Emmylou Harris i Kevin Costner. „Białej" sali nie opuścili dotąd członkowie jej zespołu, który tak wspaniale grał dzisiaj wieczorem. W tłumie znajomych Tess wzrokiem szukała Kenny'ego, a gdy ich oczy się spotkały, wyrażały niewypowiedziane pragnienie: Dzisiaj w nocy!

Tess pozostało jeszcze spotkanie z fanami. Wprowadziła zwyczaj rozmawiania z nimi w hali po koncercie. Tylko wtedy mogli ją mieć wyłącznie dla siebie. Wszyscy ci ludzie - młodzi i starsi, kobiety i mężczyźni - od samego początku byli dla niej oparciem i zasługiwali na szczególne względy. Tess zabrała ze sobą Casey, żeby jej pokazać, jak wygląda druga strona medalu: z bycia piosenkarką nie wynikały same przyjemności, ale też poważne obowiązki. Było w tym trochę egoizmu. Minęła północ, gdy zostawiły za sobą halę koncertową. Wyszły na ulicę, gdzie czekała na nie czarna limuzyna. Wóz, produkowany na potrzeby ważnych osobistości przez firmę Daimler-Benz, był długi i tak szeroki, że jego wnętrze przypominało mały pokoik z czterema fotelami ustawionymi naprzeciw siebie. W drzwi wmontowane były wąskie drewniane szafki - lodówki ze szklankami i butelkami wody mineralnej i soków owocowych. Tess z ulgą usiadła obok matki, a Kenny i Casey zajęli miejsca po drugiej 250

stronie. Ruszyli. Casey nadal była pod silnym wrażeniem tego, co przeżyła, i paplała bez ustanku tak zabawnie, że wszyscy śmiali się do rozpuku. Mary, która wypiła po koncercie trzy kieliszki szampana, wkrótce zapadła w drzemkę. Tess milczała, słuchając Casey, zadowolona, że wreszcie bez skrępowania może patrzyć na Kenny'ego! W pewnej chwili poczuła na swojej dotyk jego łydki, ale nie cofnęła nogi. Zamknęła oczy i oparła głowę o zagłówek. Dochodziła pierwsza, kiedy zajechali przed hotel Regent Beverly Wilshire; było cicho i pusto, tylko przy wejściu czuwał portier w liberii. Mary obudziła się i wysiadła z limuzyny wsparta na ramionach Tess i Kenny'ego. - Dziękuję wam, dzieci! Mój Boże, jestem taka zmęczona - westchnęła. Przeszli przez obszerny hol, minęli ciemną restaurację hotelową, z której przez szerokie okna widać było jaskrawe reklamy sklepów. Wjechali windą na czwarte piętro, gdzie był pokój zarezerwowany dla Mary.

RS

- Ty też masz tutaj swój pokój? - zapytała córkę. - Casey i ja mieszkamy na szóstym piętrze.

- A ja naprzeciwko Mary - oznajmił Kenny - ale odprowadzę panie na górę. Życzyli Mary dobrej nocy i korzystając znowu z windy, dostali się na szóste piętro. Stanęli pod drzwiami apartamentu Tess. Kenny po bratersku pocałował ją w policzek, dziękując za wszystko, a Tess jemu za przywiezienie Mary. - Nie zapomnę nigdy tego wieczoru! - powiedziała na pożegnanie Casey. - Pewnego dnia zostaniesz wielką gwiazdą - odrzekła z przekonaniem Tess. - To, że mogłam wprowadzić cię do zawodu, sprawiło mi wielką radość. Do jutra, kochanie! - Tess wkładała już klucz do zamka. - Dobranoc, Kenny! - Dobranoc! Gdy zamknęły się za nią drzwi, Kenny objął ramieniem Casey i odprowadził do końca korytarza, gdzie znajdował się jej pokój. Poczekał, aż wejdzie do środka, a potem windą zjechał na czwarte piętro.

251

ROZDZIAŁ 21 W apartamencie Tess paliła się tylko lampa stojąca przy kanapie w saloniku. Tess, nie zatrzymując się w nim ani na chwilę, weszła do sypialni. Pod jej nieobecność pokojówka przygotowała łóżko do spania; zdjęła narzutę, a prześcieradło z lekką kołdrą nieco odwinęła. Na poduszkach leżały dwie kostki czekolady owinięte w staniol z napisem DOBREJ NOCY. Ten widok wywołał w Tess przyjemne uczucie podniecenia przeradzającego się w dominującą tęsknotę za pieszczotami Kenny'ego, który przed paroma godzinami szukał jej wzrokiem w tłumie gości i wyrażał oczyma to, czego sama pragnęła. Starła makijaż, wzięła prysznic, po umyciu włosów owinęła głowę ręcznikiem, skropiła ciało wodą kolońską o zapachu frezji i spojrzała na swoje odbicie w jednym z luster, którymi wyłożone były ściany łazienki.

RS

Dotknęła miejsca między piersiami, gdzie było kilka małych piegów. Poczuła ucisk w dołku. To na pewno nie spodoba się Kenny'emu. - Co oznaczać będzie dla nas ta noc?

Włożyła biały płaszcz kąpielowy dostarczany gościom przez dyrekcję hotelu, palcami przeczesała wilgotne loki, niecierpliwie czekając na swego mężczyznę. Znalazłszy się w swoim pokoju, Kenny zdjął marynarkę, odwiązał krawat i usiadł na kanapie z kolorowym tygodnikiem w ręku. Nieustannie zerkał na zegarek. Postanowił dać Tess dziesięć minut na przygotowanie się do spotkania. Czas wlókł się niemiłosiernie. Kiedy stwierdził, że nie przeczytał ani jednego słowa, zerwał się z kanapy i skierował ku drzwiom. Dochodziła druga. - Dziwaczna pora na składanie wizyt - pomyślał - ale przecież tryb życia Tess też jest dziwaczny. Czy zdołam się do tego przyzwyczaić, kiedy będziemy małżeństwem? - Kenny? - usłyszał cichy głos.

252

Drzwi otworzyły się i oto stała przed nim: bosa, w zbyt obszernym płaszczu kąpielowym, z wilgotnymi włosami okalającymi zaróżowioną twarz, owiana zapachem kwiatów. Bez makijażu wydawała się nawet ładniejsza. - Nie mogłam się ciebie doczekać - powiedziała po prostu, po czym wspięła się na palce, a on objął ją w pasie i podniósł. Pierwszy pocałunek, długi i namiętny, był wybuchem tęsknoty spowodowanej rozstaniem. Ich usta nie mogły się od siebie oderwać. Kiedy ją wreszcie postawił na ziemi, wyszeptała: - W czasie całego koncertu marzyłam tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w twoich ramionach. Ci ludzie... - Chciałem ich wszystkich powyrzucać za drzwi. Oni nie mają do ciebie żadnego prawa. Jesteś moja, słyszysz? Mo-ja! - zaczął całować jej oczy, brwi, uszy. Tess, wtulona w objęcia Kenny'ego, czuła, jak pulsuje w niej gorąca krew. Była w siódmym niebie. - Czy nie jesteśmy szaleni? - zapytał Kenny, gdy trochę ochłonęli.

RS

- Tak, ale to jest cudowne!

Kenny znowu przycisnął Tess do siebie. By dotknąć jej nagiej skóry, sięgnął po pasek płaszcza kąpielowego. Tess przytrzymała jego rękę i spojrzała w oczy. - Najpierw muszę się czegoś dowiedzieć... Co z tobą i Faith? - Prosiłem, żeby zabrała swoje rzeczy z mojego domu. Między nami wszystko skończone. - Naprawdę? - Tess! Jeśli chodzi o tę sprawę, zawsze byłem wobec ciebie w porządku. Ani razu cię nie okłamałem. - Ty w ogóle nie kłamiesz - powiedziała poważnym tonem Tess. Wiedziała, że mówił prawdę; nie zdarzyło się, aby coś ukrywał, kiedy poruszała temat Faith. Puściła jego rękę: pasek upadł na podłogę. Kenny delikatnie wsunął dłonie pod płaszcz kąpielowy i objął jej ciepłe ciało. - Pięknie pachniesz. - To zapach frezji, specjalnie dla ciebie. - Frezji? Gdzie? - Wszędzie! 253

Kenny ukrył twarz na piersiach Tess, a potem zaczął ją obsypywać delikatnymi pieszczotami. Wreszcie spełniało się jego najskrytsze pragnienie; od wielu lat czekał na chwilę, która właśnie nadchodziła. Nagle ze zdumieniem stwierdził, że ma na sobie ubranie. - Tęskniłam za tobą - wyszeptała Tess. - Ja za tobą też! - Kiedy wróciłam do Nashville, nie mogłam znieść rozłąki. To było straszne! Oparła głowę na jego ramieniu. - Kenny, proszę, zanieś mnie do łóżka. Kenny znieruchomiał; nie po raz pierwszy znalazł się w uczuciowej rozterce. Kim była Tess w przeszłości? A kim jest Mac, supergwiazda, uwielbiana przez miliony ludzi? Kim jest on, mężczyzna, którego wybrała, i z którym chce iść przez życie? Tess wyczuła jego wahanie. - Kenny, co się stało? - zapytała zaniepokojonym głosem.

RS

- Uzmysłowiłem sobie, gdzie jestem i z kim jestem. Twoje słowa wprawiły mnie w zakłopotanie. Jestem zwykłym człowiekiem, spoza branży, i nie dziw się, że to mnie trochę przeraża.

- To niech cię nie przeraża. Nie ma się czego bać. To tylko ja, Tess. - Niegdyś koleżanka ze szkolnej ławy, potem słynna Mac, kobieta dla mnie nieosiągalna. Wszystko, co mogłem dla ciebie zrobić, to kolekcjonować twoje zdjęcia, wycinać z czasopism artykuły o twoich sukcesach. A teraz jesteś znowu Tess i chcesz, żeby cię zaniósł do łóżka. Myślę, że nie w pełni zdajesz sobie sprawę z tego, co przeżywam. - Nasze przeżycia są do siebie podobne. Oto Kenny Kronek, chłopak z sąsiedztwa! Kto by przypuszczał? - Uśmiechnęła się przymilnie. - Kenny, zanieś mnie do łóżka... proszę! Wziął ją na ręce i przeniósł do sypialni. Tess objęła go za szyję i pocałowała w policzek. Skóra Kenny'ego pachniała drzewem sandałowym. Końcem języka dotknęła jego karku i poczuła niezwykły smak. - Smakujesz mi, Kenny! - powiedziała zalotnie. - Robisz postępy. - W słowach Kenny'ego była odrobina ironii. - Wiem, co mówię - mruknęła. 254

Położył ją na łóżku. Tess podniosła się, przyklękła, wyciągnęła ręce z długich rękawów płaszcza kąpielowego i zaczęła rozpinać czarne guziki przy koszuli Kenny'ego. - Wiedzieliśmy, że to stanie się dzisiaj, prawda? - Cała była miłością. - Wiedzieliśmy, że do tego dojdzie dużo, dużo wcześniej. - Kenny rozebrał się do spodenek. - Nosisz jedwabne spodenki? - zapytała rozbawiona. - W kotki? - Są nowe. Pomyślałem, że facet, który idzie do łóżka z Tess McPhail, powinien nosić coś w tym rodzaju. - Nie każdy facet tak uważa. Wcale nie było ich aż tak wielu. - Porozmawiamy o tym później, okay? - Objął ją i znów zaczął pokrywać pocałunkami jej twarz. - Jest wiele spraw, które musimy przedyskutować. - Mm - mmm...

RS

Delikatnie ściągnął z ramion Tess płaszcz kąpielowy i mocno ją przytulił. Po raz pierwszy byli sobie tak bliscy. Wilgotna i ciepła przylgnęła do niego. - Och, Tess... - szepnął jej do ucha. Nie znał słów, które mogłyby wyrazić to, co w tej chwili odczuwał.

- Kenny... Kenny... Kenny... - W miłosnym zapamiętaniu przycisnęła biodra do jego bioder. - Dobrze ci? - Tak - jęknęła. - Co ty ze mną robisz? Kenny, kocham cię! - zacisnęła dłonie na jego ramionach. - Powtórz to! - Kocham cię. O mój Boże! Jak ja cię kocham! Gdy Kenny wnikał w nią coraz głębiej, w oczach miała łzy. Nigdy dotąd nie znajdowała się w stanie takiego uniesienia; wyznała miłość swemu mężczyźnie i teraz poddała się jej magii, tracąc poczucie miejsca i czasu. - Ja też ciebie kocham - powiedział Kenny, kiedy nastąpił finał tego, co zaczęło się pewnej wiosennej nocy na trawie pod starą gruszą w ogrodzie Mary przy akompaniamencie świerszczy. 255

Była trzecia nad ranem. Leżeli zmęczeni, lecz nie przyznawali się do tego, by nie zmarnować ani jednej minuty wspólnie spędzonej nocy. Ich głowy spoczywały tuż obok siebie na jednej poduszce. Tess zauważyła wokół oczu Kenny'ego lekkie zmarszczki. Przeciągnęła po nich palcem. - Kenny Kronek, chłopak z tej samej ulicy. Kto by pomyślał? - Ja na samym końcu - odparł, nie otwierając oczu. - My razem w łóżku? Nigdy by mi to nie przyszło do głowy. - Dlaczego? Przecież jestem normalną kobietą z krwi i kości. - Dla mnie jesteś kimś nadzwyczajnym. Kocham cię od tak dawna... Nie potrafię właściwie powiedzieć od kiedy. Tess przypomniała sobie zdjęcia i wycinki z gazet, które trzymał w segregatorach w swoim biurze. Powiedziała tylko: - Och, Kenny! - Zawsze byłaś obecna w moich myślach.

RS

- Przykro mi, że nie mogę odpowiedzieć ci takimi samymi słowami. Dopiero wiosną przekonałam się, jakim jesteś wspaniałym mężczyzną - palcem dotknęła jego dolnej wargi. - Po wyjeździe z Wintergreen ciągle przypominałam sobie noc po przyjęciu weselnym i rozmowę w ogrodzie mamy. Żałowałam, że wtedy nie zostaliśmy kochankami.

- Ty też? - zapytał z niedowierzaniem. - Wymyślałem sobie od strasznych głupców, że nie wykorzystałem okazji! Tess, żebyś wiedziała, jak bardzo cię pragnąłem. Potem tak nagle wyjechałaś... Często spoglądałem na dom Mary. Czułem się cholernie osamotniony. - A ja codziennie czekałam na telefon od ciebie. Każdy dzwonek podrywał mnie na równe nogi. Kiedy podnosiłam słuchawkę i słyszałam głos należący do kogoś innego, byłam okropnie nieszczęśliwa. Jeszcze nigdy za nikim tak nie tęskniłam. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? - Czy ja wiem? Może się obawiałam, że moje uczucie do ciebie nie jest dość głębokie? - Ze mną było inaczej. Utwierdziłem się w przekonaniu, że nie przestałem cię kochać w dniu, w którym przyjechałaś do domu. - Chociaż żyłeś z Faith? 256

- Faith i ja... Trwaliśmy w tym związku z przyzwyczajenia. Ona prasowała moje koszule, a ja kosiłem jej trawnik. W jakimś momencie przestało mi to wystarczać i postanowiłem z nią zerwać. Gdy cię zobaczyłem, zdałem sobie sprawę, że stosunek z Faith... Chcę powiedzieć, że seks... O Boże! - Kenny, mów! Nie krępuj się. - ...nie dawał mi żadnego zadowolenia. Był jak spełnianie przykrego obowiązku. - Obowiązku? Kenny zastanawiał się, jak opisać intymną sferę ich doznań, aby nie było to krzywdzące dla Faith. - Niechętnie chodziła ze mną do łóżka. Tess była zaskoczona szczerością Kenny'ego, ale chciało jej się śmiać. - Ta kobieta nie wie, co straciła! - powiedziała po namyśle. Obawiała się, że Kenny może być zbulwersowany jej bezpośredniością, lecz on roześmiał się na cały głos. Tess przyłączyła się do niego.

RS

Uspokoili się dopiero po kilku minutach, oparli o poduszki i przykryli kremowymi prześcieradłami. Tess przylgnęła głową do ramienia Kenny'ego. - A co z tobą? - zapytał, rzucając na podłogę kulkę ze staniolu po zjedzonych dwu kostkach czekolady. - Ze mną?

- Pytam o twoje życie seksualne. Ilu było przede mną? - Muszę o tym mówić? - Nie. Zadziwiona jego odpowiedzią podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Czterech. - Czterech! - Wszyscy byli moimi kochankami, zanim ukończyłam dwadzieścia osiem lat. Wtedy doszłam do wniosku, że muszę postępować rozważnie. Sława i pieniądze są wrogami kobiet; nigdy tak naprawdę nie wiedzą, dlaczego mężczyźni interesują się nimi. To prowadzi do samotności. - Czy któryś z tej czwórki był ci szczególnie bliski? - Żaden. 257

- A muzyk, z którym niedawno umówiłaś się na randkę? - Bardzo się starał, aby doszło między nami do fizycznego kontaktu, ale po powrocie z Wintergreen nie byłam po prostu do tego zdolna. Poza tobą, inni mężczyźni wydają mi się fircykowaci! - Fircykowaci? - Kenny'ego rozśmieszyło to określenie. - Mówisz, że pod moim wpływem zmieniłaś opinię na temat mężczyzn? - To oczywiste! - Chcesz powiedzieć, że jeszcze nie byłaś zakochana? - Nie starczało mi czasu na miłość. Miałam mnóstwo obowiązków, dużo bywałam na przyjęciach i... - Zamilkła na chwilę. - Wiesz, to śmieszne, ale byłam przekonana, że w moim życiu niczego nie brakuje. Jak mogłam się tak oszukiwać? Sądziłam, że mam wszystko... do dzisiaj. Leżeli nasyceni sobą, odprężeni, lecz z niepokojem myśleli o czekającej ich w

RS

niedzielę rozłące. Jutrzejszy dzień spędzą razem, wieczorem Tess ma występ, a potem? On musi wrócić do Wintergreen, ona do Nashville. I co dalej? Romansowanie przez telefon?

Kenny pierwszy poruszył sprawę, która ich nurtowała. - Jak sądzisz, czy bylibyśmy szczęśliwi w małżeństwie? Tess nie okazała zaskoczenia, tylko jeszcze mocniej przytuliła się do Kenny'ego, tak jakby to było najważniejsze pytanie, jakie jej kiedykolwiek zadano. - Ja też się nad tym zastanawiam - powiedziała cicho. - Gdzie będziemy mieszkali? zapytała, przechodząc do konkretów. - W Nashville. - A dom w Wintergreen? - Przecież nie możemy mieszkać w dwu różnych miejscach. - Dlaczego nie? Możemy sobie na to pozwolić. - Prowadzenie dwóch domów byłoby czystym szaleństwem! - Casey mogłaby się powoli oswoić z myślą o definitywnym przeniesieniu się do Nashville. Musimy działać tak, by jej nie zranić. Poważniejszym problemem jest chyba twoja firma. Co z nią? 258

- Firma zostanie sprzedana! - Byłbyś gotów to zrobić? - Kiedyś w rozmowie telefonicznej powiedziałaś, jak poważnym ryzykiem jest powierzanie nadzoru nad interesami obcym osobom. Pomyślałem sobie, że mógłbym się tym zająć. Tess, jestem zaprzysiężonym rzeczoznawcą podatkowym. Nie raz byłem powoływany jako biegły do wydawania orzeczeń w sprawach spornych toczących się w sądzie. Kto dbałby o twój biznes lepiej niż ja? Tess usiadła na łóżku poruszona jego słowami. - Sprzedałbyś swoją firmę, żeby się ze mną ożenić? - Jestem zdecydowany! - I przeprowadziłbyś się do Nashville? Bez mrugnięcia okiem? - Już powiedziałem. - Nie obawiasz się, że w moim środowisku nazywaliby cię mężem swojej żony?

RS

Kenny roześmiał się na cały głos: - Tess, wybacz, ale to strasznie głupie pytanie. Z całą pewnością praca, którą bym wykonywał, miałaby znacznie większą wartość niż koszty, jakie musiałabyś ponieść na moje utrzymanie. Mógłbym ci bardzo ułatwić życie! - A ja całkowicie bym się poświęciła twórczości: komponowaniu i pisaniu tekstów. - Zająłbym się podatkami, listą płac, składkami ubezpieczeniowymi, jednym słowem: wszystkim! Kto to teraz robi? - Księgowa. Ma na imię Sue. - Mogłaby mnie zapoznać z oprogramowaniem twojego komputera... - Wziął Tess za rękę. - Możesz mi zaufać! - Mój Boże! Kenny. Nie przekonuj mnie o swojej uczciwości. Widziałam, jak oddawałeś mamie resztę z pieniędzy za kupiony sztuczny nawóz - powiedziała żartobliwym tonem. - Mamie będzie cię bardzo brakowało, gdy przeniesiesz się do Nashville. - Będziemy ją odwiedzać. Wintergreen nie leży na końcu świata. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Częstsze spotkania z mamą dobrze mi zrobią. Potrzebuję jej! Na moment w pokoju zapanowała cisza; wszystko wydawało się takie proste i możliwe do wykonania. 259

- Co z Casey? Czy zamieszka z nami? - Nie wiem. A chciałabyś, aby tak się stało? - Bardzo ją polubiłam - powiedziała po krótkim wahaniu. Pocałował jej włosy. Powieki opadały mu ze zmęczenia. - To zapoczątkowało tę całą historię, prawda? - Muszę ci coś wyznać. Nie chcę mieć dzieci! Kariera ciągle znaczy dla mnie zbyt wiele. Jeszcze nie jestem zmęczona śpiewaniem. - No to Casey będzie twoim dzieckiem... - Kenny ziewnął. Tess wyobraziła sobie Casey jako swoją córkę; zachwyciła ją ta perspektywa. - Musisz koniecznie zobaczyć mój dom. Jest piękny! Ma dwa piętra, ogromny taras, w bawialnym pokoju z szerokimi oknami od frontu stoi fortepian. - Mmm... basenem.

RS

- Mam wspaniale urządzony gabinet, a okno naszej sypialni wychodzi na ogród z - Nasza sypialnia - powtórzył, walcząc z sennością. - Kiedy możesz przyjechać, żeby go obejrzeć? - zapytała. Nie usłyszawszy odpowiedzi, podniosła głowę i stwierdziła, że Kenny śpi! Przez dłuższą chwilę obserwowała jego twarz, którą niebawem będzie codziennie widywać na poduszce obok siebie. Do końca życia.

- Kenny - cichutko zawołała, już tylko dla samej przyjemności wymówienia jego imienia. - Kenny, kocham cię! Zgasiła światło, wyciągnęła jedną poduszkę spod głowy Kenny'ego i rzuciła na podłogę. Lekko się przy tym poruszył. Tess odwróciła się plecami przylegając całą ich powierzchnią do jego piersi. Mrucząc coś przez sen, mocno przytulił ją do siebie. Teraz mam już wszystko - pomyślała Tess, zamykając oczy. Obudziła się o świcie w tej samej pozycji, w jakiej zasnęła. Było jej bardzo, bardzo dobrze. Gdy Kenny zaczął się kręcić, zwróciła twarz w jego stronę. - Dzień dobry, kochany. - Witaj, moja mała - odpowiedział zachrypniętym głosem. 260

- Nie straciłeś dla mnie szacunku? - Uhu... - Na pewno chcesz się ze mną ożenić? - Uhu! - I prowadzić finanse mojej firmy? - Ale nie w tej chwili! Roześmiała się beztrosko i pocałowała go w brodę. - Zadzwoń najpierw do recepcji i zamów śniadanie dla czterech osób, a potem do mamy i Casey i poproś, żeby tu przyszły. Powiemy im o naszej decyzji. - Czy to będzie należało do moich codziennych obowiązków? - zapytał Kenny, nie otwierając oczu. - Zatęsknisz za nimi, kiedy wyjadę, na przykład do Chin na koncerty. Będziesz marzył, żebym ci dokuczała.

RS

- Kochanie, możesz mi dokuczać zawsze i wszędzie. Przekomarzali się jeszcze przez jakiś czas, a później, tak jak postanowili, zaprosili Mary i Casey na śniadanie do apartamentu Tess. Wykąpani i ubrani siedzieli w salonie, czekając na gości. Punktualnie o dziesiątej do drzwi zadzwonił kelner. - Proszę pana, czy otworzyć szampana? - zapytał, ustawiwszy wózek ze śniadaniem na wskazanym miejscu.

- Tak, proszę. - Kelner owinął butelkę A. Charbaut et Fils białą serwetką. - Napełnić kieliszki? - Dziękuję. Wstawił butelkę do wiaderka z lodem i skierował się do wyjścia. Gdy otworzył drzwi, zobaczyli przed nimi Mary i Casey. - Dzień dobry! - wesoło przywitał je Kenny. - Jak się spało? - No, no, jesteś dzisiaj w wyjątkowo dobrym humorze - skonstatowała Casey, patrząc badawczo na ojca. - Żebyś wiedziała - roześmiał się, zamykając drzwi. Ucałował Mary i podprowadził do kanapy, prosząc, by usiadła. 261

- Co ja widzę? - zawołała Casey na widok butelki szampana. - Szampan o dziesiątej rano? Z jakiej okazji? - Siadaj, kochanie - rzekł Kenny i zajął miejsce obok Tess. Casey z zaciekawieniem przypatrywała się teraz obojgu. Mary uniosła srebrną pokrywę naczynia. - Co to za potrawa? Wygląda bardzo smakowicie. - Omlet z szynką i serem - odpowiedziała Tess. Miała nadzieję, że się nie pomyliła, śniadanie bowiem zamawiał Kenny! - Kto ma ochotę na szampana? - zapytał Kenny, wyjmując butelkę z wiaderka. - Ja nie - odparła Casey. - Nie znoszę tego trunku! - Ani ja. Po szampanie mam zawroty głowy. Proszę o kawę. Kenny, czując się gospodarzem, zaczął nalewać kawę do przygotowanych filiżanek. - Tato, co się z tobą dzieje! Wiesz przecież, że ja tego nie piję! - Więc napij się soku pomarańczowego - powiedział stawiając srebrny dzbanek na

RS

stole. - Tess i ja chcemy wznieść toast. Tess podniosła kieliszek.

- Mamo... Casey... wznoszę toast za naszą wspólną przyszłość. Kenny i ja postanowiliśmy się pobrać.

Mary osłupiała z wrażenia; mało brakowało, a upuściłaby na podłogę filiżankę. Casey wykrzykiwała uradowana: - Wiedziałam, że to się stanie, wiedziałam! - O czym ty mówisz? Skąd wiedziałaś? - zapytał Kenny. - Tato, masz na sobie smoking! - podskoczyła do ojca. - I co z tego wynika? - ...że nie spędziłeś nocy w swoim pokoju. O, Mary, przepraszam! - Ale... Jak do tego doszło? Myślałam, że wy dwoje... Mój Boże... - Mary zaczęła płakać. - Jestem taka szczęśliwa. - Wyjęła chusteczkę z torebki. - Naprawdę wychodzisz za mąż za Kenny'ego? - Tak, mamo. - Tess czule pogłaskała Mary po dłoni, po czym objęła ją i ucałowała. - Mój Boże, mój Boże! Za dużo tych wzruszeń. - Mary nie mogła się uspokoić.

262

- Wy dwoje naprawdę wiecie, co jest dla mnie dobre - powiedziała Casey. Czuła, że też zbiera jej się na płacz. - Czy to znaczy, że teraz muszę do ciebie mówić „mamusiu Mac"? - Na te słowa wszyscy się roześmiali, chociaż mieli łzy w oczach. - Mamusiu Mac. Och, nie! - zaprotestowała Tess. - Kenny, podejdź do mnie - poprosiła Mary. Kiedy się do niej zbliżył, uściskała go jak syna i wyszeptała tylko jego imię. - Bardzo kocham Tess. Prawie tak mocno jak ciebie - uderzył w żartobliwy ton Kenny. - To coś nieprawdopodobnego! - Mary połączyła ręce Tess i Kenny'ego. - Ty i Kenny! - Mamo, jest jedna smutna rzecz: zabiorę go do Nashville. Będzie ci go brakowało. - Och, nie bądź niemądra! - Mary odzyskała rezon. Puściła ich ręce i zniecierpliwiona odłożyła serwetkę na stół. - Dam sobie radę i bez niego! Przecież mam wyście mnie uszczęśliwili!

RS

dwóch zięciów i wnuków dryblasów. Pomogą mi w razie potrzeby. Ale... Kochani, jak - Ojejku! Mary, będziesz moją babcią! - powiedziała Casey, szczerze uradowana taką perspektywą.

- To zajęcie, które bardzo lubię!

Minęło kilka minut, zanim przypomnieli sobie o śniadaniu. Kto by tam myślał o przyziemnych sprawach w tak ważnej chwili? Stwierdziwszy jednak, że wszystko stygnie, zabrali się do jedzenia. - Czy wy to sobie wyobrażacie? - Casey przełknęła kawałek omletu. - Kochająca się czteroosobowa rodzina... Widać tak było nam sądzone!

263

ROZDZIAŁ 22 Ślub Kenny'ego i Tess odbył się niecałe dwa miesiące później w Wintergreen w kościele metodystów. Zaplanowano go na czwartek, ponieważ wszystkie weekendy były zajęte przez inne pary, a poza tym panna młoda miała występy, których nie mogła odwołać. W piątek poprzedzający uroczystość śpiewała w Vancouver, w kolejny w Shreveport. Jednakże tego gorącego letniego dnia, kiedy termometry wskazywały 29 stopni, a w ogrodzie słychać było cykanie świerszczy - należała wyłącznie do Kenny'ego, a nie do fanów. Godzinę przed ceremonią ślubną Mary, gotowa do wyjścia, kręciła się po kuchni. Słyszała, że Tess i Renee schodzą po schodach. Przez całe przedpołudnie głośno ostatni guzik.

RS

rozmawiały i śmiały się biegając po domu. Teraz wreszcie wszystko było zapięte na - Mamo, jestem! - zawołała Tess stojąc w drzwiach. Jej widok wzruszył Mary do głębi.

- Och, Boże... - wyjąkała. - To najszczęśliwszy dzień w moim życiu! Myślę, że nie cieszyłam się bardziej w dniu własnego ślubu.

- Mamo, tylko nie płacz. Pamiętaj o makijażu, który zrobiłyśmy ci z Renee. - Obróć się! Chcę cię dokładnie obejrzeć! - powiedziała Mary już opanowanym głosem. Ślubna suknia była bardzo skromna, uszyta z białego lnu. Miała prostokątny dekolt i krótkie rękawki. Marszczona w pasie spódnica sięgała do kostek. Na nogi Tess włożyła białe pantofelki. Jej głowę upiększał nie welon, lecz wianek ze stokrotek. Jedyną biżuterią były kolczyki z małymi szafirami. Również szafirami oraz diamentami wysadzany był pierścionek zaręczynowy, który dostała od Kenny'ego. - Czy nie jest piękna? - zapytała Renee.

264

Nie ulegało wątpliwości, że Tess była najładniejsza w całej kuchni, w której nadal tykał stary zegar, na stole leżała wciąż ta sama postrzępiona plastykowa serweta, nie zamalowany blat kredensu szpeciły jaśniejsze plamy. W kuchni było dużo chłodniej niż na dworze. Podczas którejś z rozmów telefonicznych Tess powiedziała do Mary bardzo kategorycznie: - Jeżeli chcesz, żebym u metodystów, a nie w jakimś oddalonym od domu miejscu, wzięła ślub, musisz zainstalować urządzenia do klimatyzacji. Latem trudno wytrzymać w pokoju na piętrze. Roztopię się jak lody. Zaniesiesz mnie do kościoła w filiżance! Mary natychmiast zadzwoniła do instalatora Clarence'a Spillfortha. - Clarence, zdecydowałam się na założenie klimatyzacji, ponieważ moja córka Tess wychodzi za mąż za Kenny'ego Kroneka. Znasz go, prawda? Kenny wyjedzie z nią do Nashville, aby poprowadzić jej biznes i dopilnować spraw swojej córki, Casey. Casey będzie śpiewała razem z Tess. Co? Nie słyszałeś o tym? A więc, Clarence, kiedy możesz przyjść?

RS

Wszyscy wiedzieli o uroczystości, która miała się odbyć w kościele metodystów o godzinie pierwszej. Oczekiwano wielu reporterów, a Tess nie chciała, żeby ceremonia ślubna odbywała się w szumie kilkunastu kamer i przy błyskach fleszów. Postanowiła więc razem z Kennym zrealizować pewien plan.

Wzięła Mary za rękę. - Mamo, wiem, że mnie zrozumiesz. Kenny i ja chcemy być sami chociaż przez kilka minut. Później do was dołączymy. - Dobrze. Nie mam nic przeciwko temu. W dniu ślubu macie prawo robić, co wam się podoba. Wezmę tylko torebkę... Gdy Mary zniknęła w sypialni, Tess i Renee spojrzały na siebie z czułością. - To miłe z twojej strony, że dzisiejsze przedpołudnie spędziłaś ze mną powiedziała Tess, obejmując siostrę. - Nie mogłam sobie tego odmówić. - Nie gniewasz się, że nie poprosiłam cię na świadka? - Ależ skąd! Wybrałaś najbardziej odpowiednie osoby. - Renee, potrafisz być wyrozumiała. - Wiadomo, kto będzie ulubionym zięciem mamy! - już na odchodnym powiedziała Renee. 265

- Dziękuję ci, siostrzyczko! Mary i Renee wsiadły do samochodu i odjechały. W domu zapanowała cisza; słychać było tylko tykanie zegara. Tess podeszła do zlewozmywaka i spojrzała przez okno. Trawnik był skoszony, na krzaczkach w warzywniku czerwieniły się dojrzałe pomidory. Po ścianie garażu Kenny'ego spływały niczym woda kaskadą purpurowe kwiaty powojnika. Słońce oświetlało werandę, gdzie jako dziecko bawiła się z Kennym. Przez otwarte drzwi garażu widać było tył nowego mercedesa, którego Kenny otrzymał w prezencie ślubnym. Już jako wicedyrektor firmy Wintergreen Enterprises oświadczył, że to udany zakup, ponieważ część kwoty będzie można odpisać od podatku. Tess uśmiechnęła się do siebie: sprawiła, że jego życie stanie się ciekawsze, a poza tym będzie mieć w nim oddanego pracownika. Zerknęła na zegar i wyjęła z lodówki gardenię. - No, czas na mnie! - Jeszcze raz omiotła wzrokiem kuchnię matki; poczuła przypływ niemal dziecięcej tęsknoty za tym, co serwetką i całą resztą.

RS

minęło, i pomyślała: Niech to miejsce zawsze będzie takie, jakie jest. Z plastykową Było gorąco, słońce prażyło niemiłosiernie. Tess stanęła na ścieżce ogrodowej. Po paru minutach pojawił się Kenny w eleganckim ślubnym garniturze: ciemnych sztuczkowych spodniach i ciemnej gładkiej marynarce o długich połach, z którą kontrastowała biała nakrochmalona koszula i dobrany do niej srebrzysty krawat. Na widok narzeczonego szybciej zabiło jej serce; mężczyzna, którego miała za konserwatystę, stale ją czymś zaskakiwał: tym razem ubiorem. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Może przypomnieli sobie pewien piękny poranek, gdy Tess usiłowała zapanować nad rozpryskiwaczem w czasie podlewania warzywnika i raz po raz przeskakiwała grządki z kapustą, a Kenny obserwował ją, stojąc na schodach swego domu z kubkiem kawy w ręku? Postanowili poprzedzić oficjalną ceremonię ślubną, która miała się wkrótce odbyć, swoją własną, prywatną. Szli naprzeciw siebie między grządkami, a potem przez trawnik. Dźwięk organów zastąpiło im cykanie świerszczy ukrytych pod liśćmi rabarbaru, druhny - motyle bielinki fruwające nad rzędami kapusty, nawę kościoła - zwykła wycementowana dróżka. 266

Spotkali się pośrodku drogi między domem Kenny'ego a domem Mary. Jego ciemne gładko zaczesane włosy lekko błyszczały w słońcu, a jej kasztanowordzawe płonęły. Kenny ujął Tess za obie ręce; opuściła gardenię na trawę. - Życzę ci szczęścia w dniu ślubu! - Ja tobie też! - Wyglądasz... - szukał odpowiedniego słowa - ...bajecznie! - Bo wszystko dzieje się jak w bajce. A ty prezentujesz się bardzo wytwornie. - Mogę uważać się za najszczęśliwszego mężczyznę na świecie. Jesteś gotowa? No to zaczynaj! Na chwilę spuściła oczy, a potem spojrzała na jego twarz. - Ja, Tess McPhail... - Ja, Kenneth Kronek... - Biorę sobie ciebie, Kennetha Kroneka...

RS

- Biorę sobie ciebie, Tess McPhail...

- Za męża, dopóki nas śmierć nie rozłączy. - Za żonę, dopóki nas śmierć nie rozłączy.

- Przyrzekam, że będę cię kochała tak jak dzisiaj... - Przyrzekam, że będę cię kochał tak jak dzisiaj...

- Będziemy dzielić ze sobą wszystko, co mamy teraz i co będziemy mieli w przyszłości... Radości i troski... Obowiązki związane z opieką nad twoją córką i moją matką. - Będziemy dla siebie mili... - Będziemy się szanować, wspierać i okazywać sobie pomoc, kiedy zajdzie potrzeba. Zaczęli się zastanawiać, czy o czymś nie zapomnieli. - Nie będę nigdy zazdrosny... o twoich fanów - dodał Kenny. Uśmiechnęła się z wdzięcznością. - To będzie dla mnie najtrudniejsze - przyznał. - Dla mnie najtrudniejsze będzie przebywanie z dala od ciebie. Składając sobie obietnice, zachowywali się poważniej to nie była zabawa w ślub. 267

- Kenny, kocham cię! - Ja też cię kocham, Tess. Nachylił się do niej i serdecznie pocałował. Motyle krążyły nad ich głowami, a gardenia leżąca u stóp Tess pachniała odurzająco. Uśmiechnęli się do siebie promiennie. - Już czuję się mężatką - powiedziała Tess. - A ja wiem, że mam żonę. Chodźmy! Wszyscy się na pewno bardzo niecierpliwią. Ku zaskoczeniu wielu obecnych był to jeden z najskromniejszych ślubów w kościele metodystów. Niektórzy oczekiwali, że wystąpią znane gwiazdy, a śpiewał tylko chór kościelny, którym znowu dyrygowała pani Atherton. W charakterze świadków wystąpiły dwie osoby. Wbrew tradycji między ławkami kroczyły w stronę ołtarza Casey Kronek i Mary McPhail. Wszyscy byli przekonani, że ujrzą pannę młodą w sukni za kilka tysięcy dolarów, w obłokach welonu. Tymczasem miała na sobie skromną białą sukienkę, a na głowie wianek ze stokrotek. Uśmiechała się do Kenny'ego, gdy szła przez nawę.

RS

Kenny czekał przy ołtarzu z pastorem Giddingsem. Kiedy pastor zapytał: - Kto oddaje tego mężczyznę za męża tej kobiecie? - Mary odpowiedziała: - Ja go oddaję. Te same słowa powtórzyła Casey.

Mimo że zebranych w kościele ubawiła nieco owa sytuacja, ta część uroczystości nie mogła się odbyć inaczej. Dla żadnego członka społeczności parafialnej nie było tajemnicą, że Kenny przez wiele lat troszczył się o Mary, która zastępowała Casey babcię. A poza tym kto inny niż słynna Tess McPhail ośmieliłby się wybrać na świadków swego ślubu dwie kobiety? I jeszcze raz Tess złamała tradycję, wręczając różę Casey, gdy zwykle kwiatami obdarowywani byli rodzice nowożeńców. Mary dostała różę od Kenny'ego. Ale kiedy świeżo poślubieni małżonkowie pocałowali się, w oczach obecnych w kościele zakręciły się łzy. Nie był to koniec niespodzianek; po ceremonii Tess wzięła do ręki mikrofon i zaśpiewała dla swojego męża. Po chwili dołączyła do niej Casey. Zaraz rozeszła się wiadomość, że piosenkę napisał nowy duet matka-córka i że będzie to tytułowa piosenka nowego albumu, który ukaże się jesienią.

268

Udział w przyjęciu weselnym znajomych Tess, gwiazd i gwiazdorów muzyki country, przydał mu świetności. Ich nazwiska znała cała Ameryka, a ich twarze bez trudu rozpoznawano na lotniskach, w restauracjach, w których bywali, na ulicach. Kiedy nowożeńcy wyszli z kościoła, ruszyły za nimi piosenkarki, piosenkarze oraz mieszkańcy Wintergreen, którzy później ciasnym kołem otoczyli Tess i Kenny'ego, chcąc złożyć im życzenia na dalszą drogę życia. Poza sławnymi gwiazdami ogólne zainteresowanie wzbudzała jeszcze jedna osoba. Faith... Kiedy ustalali listę gości, powstał dylemat: zapraszać Faith czy nie. Jednak po przedyskutowaniu sprawy oboje doszli do wniosku, że nie może jej zabraknąć na uroczystości. Faith zachowała się jak prawdziwa dama. Podeszła do Tess i podając jej rękę powiedziała z uśmiechem: - Moje gratulacje, Tess. Wyglądasz pięknie! Dziękuję za zaproszenie! - Potem podała rękę Kenny'emu, najmniejszym drgnieniem twarzy nie

RS

zdradzając, co czuje w głębi serca. - Mam nadzieję, że będziecie ze sobą szczęśliwi. Na weselne przyjęcie do Current River Cove nowożeńcy odjechali białą limuzyną. Niewiele różniło się ono od setek innych, które tutaj urządzano. Tańce jednak stały się wydarzeniem roku. Przygrywał zespół muzyków Tess, a gwiazdy z Nashville kolejno wchodziły na podium i śpiewały dla tańczących par. Gdy zabawa rozkręciła się na dobre, Judy wstała od stołu i wyszła do łazienki. Zastała tam dwie panie: poprawiały uczesanie i malowały usta. - Popisuje się swoimi słynnymi przyjaciółmi! Przyprawia mnie to o mdłości! - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Judy nie akceptowała żadnych faktów z życia Tess: wiele zaprzyjaźnionych z nią osób było uznanymi gwiazdami, tak jak ona sama. Wśród nich znajdowali się milionerzy. Gdyby Tess ich nie zaprosiła, poczytaliby to za afront. Przyjazd do Wintergreen, który wymagał zmiany planów artystycznych, był miarą ich przywiązania do Tess. Kiedy Vince Gill i Reba McEntire śpiewali stary przebój „Oklahoma Swing", na salę weszła Judy. Tess właśnie tańczyła z Kennym. Na widok siostry powiedziała do męża: - Popatrz, tam stoi Judy. W jej oczach jest tyle dzikiej zazdrości... - Kenny delikatnie obrócił Tess. - Kochanie, Judy już się nie zmieni. Po co zaprzątać sobie tym głowę! 269

- Masz całkowitą słuszność. - Chyba nie pozwolisz jej zepsuć nam wesela? Tess doszła do przekonania, że zazdrość, która gryzie Judy, wynika z jej skromnego i monotonnego życia, i pogodziła się z tym. Nie gniewała się na siostrę, lecz jej współczuła. Po drugiej stronie parkietu tańczyła Renee z Jimem. Renee, opiekuńcza i wyrozumiała, stanowiła przeciwieństwo Judy. Poza tym była mama... Mary flirtowała z Alanem Jacksonem! Siedziała z nim przy stole otoczona przyjaciółmi, którzy nie przestawali zasypywać go pytaniami, aby mieć wystarczająco dużo tematów do rozmów na cały rok. - Spójrz na mamę! - powiedziała Tess. - Coś mi się widzi, że jest po paru kieliszkach szampana! - Jeszcze kilka miesięcy temu usprawiedliwiałabym Mary przed Alanem, ale teraz kocham.

RS

nie widzę potrzeby przepraszania za jej zachowanie. Mama jest, jaka jest, i taką ją W jakiś czas potem poszli pożegnać się z najbliższymi. Chcieli dyskretnie opuścić przyjęcie. - Dzieci, przyjeżdżajcie jak najprędzej - powiedziała Mary. - Przyjedziemy!

- Nie martwcie się o Casey. Przypilnuję jej. - Po tygodniowym pobycie w Wintergreen Casey miała pojechać nowym mercedesem ojca do Nashville. - Mamo, dziękuję ci za wszystko - szepnęła Tess, całując matkę. - Dzięki, mamo! - zwrócił się do Mary Kenny, co ją bardzo rozczuliło; nazwał ją tak po raz pierwszy. Ujęła jego głowę w obie ręce i pocałowała w policzek. - Kochanie, twoja matka spogląda na ciebie z niebios i uśmiecha się. Zabieraj żonę i uciekajcie. W tłumie gości weselnych odnaleźli Casey i powiedzieli jej, że się ulatniają. Uważaj na mój wóz! - rzekł Kenny, wręczając córce kluczyki. - A ty na moją nową mamę. - I dodała: - Do zobaczenia, mamo Mac! Życzę udanego miodowego miesiąca. W drodze na lotnisko - co za zbieg okoliczności - przed limuzyną, którą jechali, wyrosła nagle benzynowa cysterna Conna Hendricksona! Tess roześmiała się na cały głos. 270

- Co cię tak rozbawiło? - Kiedy w kwietniu wróciłam do domu, objeżdżałam skwer za cysterną Conna. Wtedy też spotkałam ciebie. - Mmm... niedokładnie tak. - ...Wtedy cię znowu spotkałam - poprawiła się. - Teraz dobrze! Z Three Rivers prywatnym samolotem odlecieli do Nashville. Na lotnisku już czekał na nich sportowy samochód Tess. - Masz ochotę poprowadzić? - Coś podobnego... Widzę, że naprawdę mnie kochasz! Wiele osób myślało, że taka milionerka jak Tess McPhail Kronek spędzi noc poślubną i miesiąc miodowy w najbardziej luksusowym apartamencie w jakimś egzotycznym mieście. Tak się jednak nie stało. Ponieważ dużo podróżowała, zatrzymując

RS

się w hotelach, uznała, że najlepszym miejscem będzie jej własna luksusowa willa. Choć rzeczy Kenny'ego znalazły się już wcześniej w domu Tess, on sam jeszcze się nie wprowadził. Zdecydowali, że nie będzie tu sypiał, zanim się nie pobiorą. Przemawiało za tym kilka powodów. Pierwszym była Casey. Kenny bardzo liczył się z jej opinią, a ona mieszkała piętro niżej; nie powinni jej dawać złego przykładu. To, że pewnego ranka zastała go w apartamencie Tess w Los Angeles ubranego w smoking, który miał na sobie poprzedniego dnia na koncercie, jeszcze o niczym nie świadczyło. Poza tym chodziło o dziennikarzy, którzy polowali na sensacje z życia słynnych gwiazd i mogli przekazać agencjom jakąś pikantną wiadomość. Najważniejszym jednak powodem byli oni sami; chcieli spędzić noc poślubną we wspólnym domu. Stanęli przed wejściem. - Czy pani pozwoli? - zapytał Kenny. - Z największą przyjemnością. Wziął ją na ręce. Kiedy przekroczył próg, usłyszeli przyciszoną muzykę. Nie była to ballada country ani rock, lecz „Marzenie" Debussy'ego. Maria zostawiła w lodówce kurze udka w sosie, które trzeba było tylko podgrzać, francuskie kluseczki oraz sałatkę z karczochów. Na stole nakrytym dla dwu osób stały świece, a w szklanej salaterce pływała 271

biała róża. W bawialni, na stoliku przy fortepianie, leżały ślubne prezenty. Drzwi do obszernej sypialni na piętrze były otwarte. Na toaletce dostrzegli bukiet czerwonych róż; napełniały pokój upojnym zapachem. Kenny zatrzymał się i chwycił Tess za rękę, ponieważ to, co zobaczył, przekraczało jego oczekiwania. - Nie mogę uwierzyć, że będę tutaj mieszkał. Z tobą. I że to wszystko jest nasze! - I że się kochamy... Nie za dużo szczęścia na raz? Weszli do sypialni: rozpoczęli wspólne życie. Kiedy nacieszyli się sobą, zjedli kolację i popływali w basenie, zaczęli oglądać prezenty. Siedzieli na podłodze wśród kolorowych papierków i opakowań. Jedno pudełko pozostało nietknięte. - Mamo prosiła, żebyśmy je otworzyli na samym końcu - powiedziała Tess. - No to otwieraj - odparł Kenny. Tess rozwiązała kolorową wstążkę. - Nie mam pojęcia!

RS

- Wiesz, co to może być?

Paczuszka nie była większa od portfela. Gdy Tess zdjęła opakowanie, ujrzała płaskie tekturowe pudełko, w którym znajdowało się oprawione w ramkę zdjęcie jej i Kenny'ego: mieli po dwa, może trzy lata, jedli melona na schodach domu Mary, byli bosi i brudni, jakby przed chwilą wyszli z piaskownicy.

Reakcja Tess była podobna do reakcji Mary, kiedy usłyszała o ich planowanym małżeństwie. - Och - jęknęła i podniosła rękę do ust. W jej oczach pojawiły się łzy. - Och, spójrz... Kenny'ego również opanowało wzruszenie. - Czy widziałaś już kiedyś to zdjęcie? - Nie. Tess pogładziła fotografię. - Zastanawiam się, gdzie ona była przez te wszystkie lata? - Pewnie w biurku twojej mamy, schowana z innymi cennymi pamiątkami. 272

- Jak sądzisz, czy nasze mamy przypuszczały tego dnia, że zostaniemy małżeństwem? - Może wiedziały o czymś, o czym myśmy nie wiedzieli? Pocałowali się, a potem namiętnie kochali, czując, że od zawsze należeli do siebie. - Która godzina? - zapytała Tess. - Dochodzi północ. - Nieważne! Zadzwońmy do mamy! Zeszli do salonu i wspólnie obudzili Mary, mówiąc, jacy są szczęśliwi. Zatelefonowali również do Casey i zapewnili ją, że jest przez nich kochana. Po powrocie do sypialni postawili zdjęcie na nocnym stoliku, żeby móc na nie spoglądać każdego ranka. Kiedyś, po latach, któreś z nich patrząc na zdjęcie, przypomniało sobie, co powiedziała Casey, gdy już było wiadomo, że zamierzają się pobrać.

RS

- Tak nam było sądzone, prawda? Odpowiedź była zbyteczna.

273