Stachowiak Katarzyna - 3 Pierwsi z pierwszych

© Copyright by Katarzyna Stachowiak 2013

Tytuł: W kolorze krwi. Pierwsi z pierwszych Autor: Katarzyna Stachowiak

Spis treści ZASKAKUJĄCA DIAGNOZA RADA NAJWYŻSZA DAR ŻYCIA ZAGUBIONE DUSZE W OTCHŁANI SZALEŃSTWA SAMOTNOŚĆ SERCA POMIĘDZY ŚWIATAMI ŚWIĄTECZNE DNI BAL NOWOROCZNY

ZASKAKUJĄCA DIAGNOZA

Na podjazd rezydencji Robillardów zajechał czarny mercedes. Drobinki żwiru prysły spod jego kół, gdy gwałtownie zahamował. Po chwili drzwi pojazdu otworzyły się i z wnętrza wysiadła szczupła, ciemnowłosa dziewczyna. Wolnym krokiem pokonała przestrzeń dzielącą ją od marmurowych schodów wiodących wprost do okazałych drzwi wejściowych. Zanim weszła na pierwszy stopień, zatrzymała się na moment i odwróciła. Wzrok Barbary napotkał spojrzenie Rodericka stojącego przy aucie. Widok przystojnego, odzianego w czerń mężczyzny wywołał w jej sercu dziwne drżenie. Nie zdążyła się jednak nad tym głębiej zastanowić, gdyż nagły podmuch wiatru rozwiał włosy Rodericka, na moment przesłaniając mu twarz. Brunet podniósł rękę do góry i niedbałym ruchem odgarnął niesforne pukle. Ten obraz wydał się jej bardzo znajomy, wręcz bliski. Jakby jakieś odległe wspomnienie, skryte na samym dnie umysłu. Przecież tak nie powinno być! Nie powinna tego czuć! Nie w stosunku do niego! Nie po tym wszystkim, co przeszła wspólnie z Lucasem! Krwawe wydarzenia, które miały miejsce ponad trzy tygodnie temu, na zawsze odcisnęły swoje piętno na osobach, które przez przypadek zostały wplątane w porachunki sprzed wieków. Spokojna, zapomniana przez Boga miejscowość stała się areną pojedynku istot mroku, dla których życie ludzkie nie stanowi żadnej wartości. Teraz jednak wszystko wracało do normy i jedynie wyżłobione ślady pazurów wampira widoczne na asfalcie szkolnego parkingu, przypominały wtajemniczonym o stoczonej walce. Walce wygranej dzięki poświęceniu Caroline. Elizabeth Town znowu było zwykłym, sennym, bezpiecznym miasteczkiem, zagubionym wśród lasów i pagórków. Angelina powoli przystosowywała się do swojego nowego życia. Nie musieli już jej pilnować — najbardziej niebezpieczny okres właśnie minął. Nadal mieszkała w domu Robillardów, ale regularnie kontaktowała się telefonicznie z Flo. Przed koleżanką udawała, że ciągle przebywa u swojej matki w Los Angeles. Tak było lepiej dla wszystkich. Często po szkole odwiedzała ją Barbara i przekazywała najświeższe wiadomości. Przez ten czas zbliżyły się do siebie, tym bardziej, że Caroline musiała pojechać do Europy. Tak, ten wyjazd był konieczny. Przejmując należne jej prawa, wzięła na siebie wszystkie obowiązki i przywileje z tym związane. Ani Lucas, ani Roderick nie mieli pojęcia skąd Caroline czerpie wiedzę na temat historii i obowiązków Patronów. Nie utrzymywali kontaktu z żadnymi innymi wampirami, a w książkach ani w Internecie nie można było wyszukać potrzebnych wiadomości. Być może wszelkie informacje otrzymała wraz z wypitą krwią Kingsleya. W każdym razie wiedziała, że musi poinformować Radę o zaistniałej sytuacji i przyjąć od nich wytyczne dotyczące

dalszego postępowania. Wiedziała także, gdzie szukać Rady. Trochę niepokoili się, że zupełnie sama chce jechać w tak daleką podróż, ale musieli uszanować jej decyzję. Teraz to ona miała nad nimi władzę. Niby się nie zmieniła, niby nadal była tą samą Caroline, ale w jej ruchach, w jej spojrzeniu, można było dostrzec coś ulotnego, coś co dodawało jej majestatu. Zaczęli odczuwać przed nią pewien rodzaj respektu. Wyprawa do Alicante została szczegółowo opracowana. Przez Internet zarezerwowali jednoosobowy pokój w hotelu Albahia i wykupili bilet na lot. Z ciężkim sercem odprowadzili Caroline na lotnisko. To była bardzo ważna podróż, ponieważ miała ona zadecydować o ich dalszych losach. Oto właśnie ujawniali swoje istnienie światu wampirów. Przez całe to zamieszanie Roderick nie miał czasu na spotkanie z Sarah i wyznanie jej swoich uczuć. Zresztą, co bardzo go dziwiło, wcale nie było mu do tego spieszno. Często w nocy budził się w swoim wielkim łożu i wpatrując w niebo za oknem, zastanawiał, dlaczego nie czuje do niej tego, co powinien. Przecież to było nowe wcielenie Elizabeth — kobiety, która stanowiła sens jego życia. Tyle czasu na nią czekał, tak długo szukał, a gdy wreszcie znalazł, coś dziwnego sprawiało, że powstrzymywał się przed zrobieniem pierwszego kroku. Czasem z oddali, siedząc w zaparkowanym samochodzie, obserwował ją skrycie. Patrzył na jej twarz, króciutkie, rude włosy i duże, rogowe okulary. Nie pasowała mu do obrazu Elizabeth. Była taka kanciasta, bardziej męska. Nie dostrzegał w niej delikatności swojej żony, tego uroku, który kiedyś nim zawładnął. Ale to była Elizabeth! To była jej dusza była skryta w tym nieatrakcyjnym ciele. Czy miał z niej zrezygnować i czekać na kolejne wcielenie? Ile lat? Ile wieków? A jeśli już jej nie spotka? Lucas i Barbara także nie mieli sposobności upajać się swoim szczęściem. Pocałunek, który połączył ich na szkolnym parkingu, był pierwszym i jak na razie jedynym. Ze względu na to, że Lucas nadal był nauczycielem Bennettówny, nie mogli zdradzić nikomu prawdy o łączącym ich uczuciu. Musieli unikać wspólnego pokazywania się w towarzystwie i nawzajem schodzić sobie z drogi. Widywali się tylko w szkole, podczas lekcji. Poza tym Barbara nadal fatalnie się czuła, przez co często opuszczała zajęcia. Grypa żołądkowa utrzymywała się zdecydowanie zbyt długo i Barbara zaczęła obawiać się, że to coś poważniejszego. Bała się jednak wizyty u lekarza. Jeszcze usłyszałaby jakąś gorszą diagnozę… Wolała nie wiedzieć, co jej dolega. Roderick podszedł do Barbary i obdarzył ją jednym ze swoich najpiękniejszych uśmiechów. Gdy się uśmiechał, w jego oczach zapalały się wesołe ogniki, jakby iskierki płonącego wewnątrz ognia. Idąc z nim ramię w ramię, wchodziła po szerokich, marmurowych schodach, wsłuchując się w melodyjny głos mężczyzny, który opowiadał o tym, co słychać u Caroline, jak radzi sobie w Hiszpanii i jak daleko posunęły się prowadzone przez nią rozmowy. Udawała, że jest zainteresowana tymi wszystkimi nowinami, ale najbardziej pochłaniał ją tembr jego głosu. Było w nim coś niezwykłego. Nigdy się nad tym nie zastanawiała, ale miała pewność, że mogłaby słuchać go w nieskończoność. — Nareszcie jesteś! — Angelina już na nią czekała. Z radością, malującą się w oczach, chwyciła koleżankę za rękę i pociągnęła na górę, prosto do zajmowanego

przez siebie pokoju. — Nie będę wam przeszkadzał! — zawołał za nimi Roderick. — Jaki on słodki — szepnęła Angelina, nachylając się do ucha Barbary. — Mogłabym schrupać to ciasteczko, gdyby moje serce nie było już zajęte. — Tak? — Barbara drgnęła, ale nie pokazała po sobie, że wie, o co chodzi młodej wampirzycy. — Oj nie mów, że nie pamiętasz — szczebiotała rozanielona blondynka. — Tak bardzo stęskniłam się za Lucasem. Żałuję, że wrócił do swojego domu. Tu miałam go na wyciągniecie ręki. Jeszcze trochę, a na pewno zrozumiałby, że jestem kobietą jego życia. — Tak, szkoda — przytaknęła Barbara, dziękując w duchu za taki obrót sprawy. — Och powiem ci kochana, że jestem strasznie ciekawa moich mocy. Erick mówił, że wampiry potrafią czytać w myślach ludzi i mogą narzucać im swoją wolę. Tak bardzo chciałabym to wypróbować, ale niestety na razie nie pozwalają mi na kontakty towarzyskie… No tak, oczywiście wyłączając ciebie, ale ty skarbie jesteś jakimś strasznym dziwolągiem. Patrzę na ciebie i nic nie widzę. — Chyba nie próbowałaś rzucać na mnie uroku? — Barbara zmarszczyła brwi. — Tylko odrobinkę — przyznała beztrosko Angelina. — Raz, albo dwa… Ale bez żadnego rezultatu. Może potrzebuję więcej prób? — Możliwe, ale myślę, że lepiej zrobisz zmieniając obiekt swoich eksperymentów — zastrzegła. — Noszę pewien talizman — tu wskazała na zawieszony na szyi wisiorek — który chroni mnie przed wszystkimi wampirzymi sztuczkami. Barbara wiedziała od Caroline, że panna Stewart nie ma na razie żadnych zdolności i być może nigdy ich nie otrzyma. Fakt ten stanowił dla wszystkich zagadkę, której nie potrafili rozwiązać. Po każdej przemianie nowonarodzony odkrywał dodatkowe możliwości swojego ciała. Czytanie w myślach i łączność telepatyczna były czymś tak naturalnym, że ich brak u Angeliny stanowił prawdziwy ewenement. Caroline miała na ten temat pewną teorię: być może panna Stewart była tak zadufana w sobie, że po prostu blokowała odbiór myśli innych ludzi. — Ach, to dlatego! — Angelina poderwała się z miejsca i zakręciła piruet na środku pokoju. — Taka jestem szczęśliwa. Mam przed sobą całą wieczność i będę mieć taką władzę… Jak w filmie! — A jak z piciem krwi? — Barbara przerwała ten wybuch euforii. Drażniło ją nastawienie Angeliny, nie rozumiała jej zachwytu i była zła, że koleżanka próbowała trenować na niej swoje zdolności. Postanowiła troszkę ostudzić zapał panny Stewart. — To musi być coś okropnego. Brrrr, jak tylko pomyślę, to robi mi się słabo. Pewnie smakuje obrzydliwie. — Jest całkiem słodka — Panna Stewart wzruszyła ramionami. — Kurczę, wyobrażasz sobie? Jestem wampirem! Najprawdziwszym wampirem! I Lucas, i Caroline, i Erick też są! Tworzymy jakby rodzinę. Rozumiesz? Lucas i ja to prawie rodzina. Tyle nas łączy… Och czuję, że coś z tego będzie…. — Angelino zejdź na ziemię. Cieszę się, że jesteś taka zachwycona nowym życiem, ale nie zapominaj, kim byłaś.

— Człowiekiem — prychnęła pogardliwie. — Marną, słabą istotą, którą tak łatwo zranić. Pamiętasz, co przeszłam przez Kingsleya? Już nigdy więcej nic takiego mnie nie spotka. A wiesz dlaczego? Bo już nie jestem człowiekiem! Podbiegła do szafy i otworzywszy ją, zaczęła wyrzucać na podłogę przeróżne ubrania. — Widzisz? To wszystko jest moje! Erick mi kupił! Mam mnóstwo odjazdowych, cholernie drogich ciuchów! Jestem kimś! Mam władzę! Zobacz! — Pospiesznie ściągnęła z siebie fioletową sukienkę i stojąc w samym biustonoszu i wysoko wyciętych majteczkach, sięgnęła po różową, króciutką sukienkę z dwoma plisami z przodu. — Wiesz co to jest? Chanel! — Założyła na siebie uroczy ciuszek i stanąwszy przed lustrem, z pełnym podziwem patrzyła na swoje odbicie. — Jestem piękna! Piękniejsza niż za życia! Teraz to ja zostanę królową balu. Barbara spędziła jeszcze chwilę z Angeliną, dzieląc się z nią najświeższymi wiadomościami ze szkoły, ale to w większości panna Stewart mówiła, przeważnie na swój temat. Zawsze była trochę egocentryczna, teraz jednak ten egocentryzm wzmógł się wielokrotnie. Na szczęście na górę wszedł Roderick i zaproponował Barbarze, że odwiezie ją do domu. Była mu za to wdzięczna. Z prawdziwą ulgą pożegnała przyjaciółkę i niemalże zbiegła po schodach. Stanęła przed portretem Elizabeth. — Była taka piękna — szepnęła. — Musi ci jej bardzo brakować. — Nawet nie wiesz jak bardzo. — Zwrócił twarz w stronę obrazu. — W każdym momencie swego życia tęsknię za nią. Jest w każdym moim oddechu… — Dla takiej miłości warto żyć — Nutka smutku zabrzmiała w jej głosie. — Warto — przyznał. — Nawet, jeśli miałoby to trwać tylko chwilę. Jestem pewien, że to, co łączy ciebie i Lucasa, jest tak samo trwałe. — Tak… — Chciałaby, żeby to było prawdą, ale coraz częściej łapała się na tym, że związek z Lucasem nie wydaje się jej szczytem szczęścia. Owszem, myślała o nim, śniła, ale to nie było takie uczucie, jakiego się spodziewała. Zaraz po zdarzeniu z Natem, odkryła w sobie ogromne pokłady miłości skierowanej ku Lucasowi. Nawet sama się dziwiła, że tak nagle nabrało to niesłychanej mocy. Jednak wraz z upływem czasu ta siła słabła i chociaż nadal kochała Lucasa, to nie potrafiła wyobrazić sobie ich wspólnej przyszłości. Coś tu nie pasowało, ale nie miała pojęcia co. Może to wina jej stanu zdrowia? Roderick założył skórzaną kurtkę i sprawdziwszy czy w kieszeni ma kluczyki od samochodu, podszedł do drzwi wejściowych. Otworzył je, dając przejść Barbarze. Wychodząc, dziewczyna kątem oka dostrzegła jak postać na portrecie porusza się, jak macha do niej ręką. Przywidzenie, jak zwykle, kolejne przywidzenie. *** — Kiedy wraca ta twoja koleżanka? — Adam przyniósł do pokoju siostry kubek z gorącą miętą. Nowy atak torsji po raz kolejny zmusił Barbarę do pozostania w łóżku. Nie żałowała jednak, że wieczór spędzi samotnie w sypialni. Za oknem szalała prawdziwa nawałnica. Deszcz bębnił o parapet i szybę. Ciemność nocy co

chwilę przerywały błyskawice. Huk grzmotu niósł się echem po okolicy i napawał Barbarę lękiem. Cieszyła się, że może bezpiecznie, otulona ciepła kołdrą, leżeć w swoim pokoju. Tak, wreszcie poczuła, że tu jest jej miejsce. Nowy Orlean stał się przeszłością. Wspomnieniem. To z Elizabeth Town wiązała swoją najbliższą przyszłość… A może nawet całą wieczność… — Dziękuję. — Odebrała od niego naczynie i ostrożnie upiła mały łyczek. Wrzątek parzył ją w wargi, ale pamiętała słowa ciotki, że zioła należy pić tylko gorące, gdyż wtedy uwalniają całe bogactwo swoich właściwości. — Jej podróż może się trochę przedłużyć. Sam rozumiesz, jest w Hiszpanii. — Taaaa… — podrapał się po rozczochranej czuprynie. — Ale dasz mi znać, jeśli będziesz cokolwiek wiedziała? — Jasne — przytaknęła pospiesznie. Szkoda, że raz wymazanych wspomnień nie można przywrócić. Teraz, gdy wszystko dobrze się skończyło, nic już nie stoi na przeszkodzie, aby Adam był razem z Caroline. Chociaż… Czy protoplastka gatunku wampirów powinna spotykać się ze zwykłym człowiekiem? — Idziesz jutro do szkoły? — zapytał, zatrzymując się w progu. — Myślę, że do rana mi przejdzie. — Powinnaś zgłosić się do lekarza. Zbyt długo masz te objawy. — Już mi lepiej. — OK. Dobrej nocy siostra. — Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Ledwie jego kroki ucichły, gdy w okno sypialni Barbary ktoś zapukał. Wstała z łóżka i odstawiwszy czerwony kubek na nocny stoliczek, podeszła do parapetu. Za szybą dostrzegła mokrego od deszczu Lucasa. Pospiesznie otworzyła okno. — Co tu robisz? — Cofnęła się do tyłu, zakładając na swoją cienką koszulę nocną, welurowy szlafrok. — Wreszcie możemy się zobaczyć. — Zwinnie zeskoczył na podłogę. Z jego zamszowej, krótkiej kurtki skapywały wielkie krople wody. Włosy przykleiły mu się do twarzy. — Przeziębisz się. — Pobiegła do łazienki po ręcznik, ale gdy wróciła, uzmysłowiła sobie, jaka jest głupia. Lucas miałby się przeziębić? Wampir? Przez tę krótką chwilę, kiedy jej nie było, Lucas zdążył już zdjąć całe ubranie i stał teraz w samych szarych slipkach. Rzuciła mu ręcznik, pospiesznie odwracając wzrok. Nie była przygotowana na to, co zobaczyła. Uśmiechnął się widząc jej zażenowanie. Dziewczyny w jej wieku nie były już takie niewinne. Miał szczęście, że trafił właśnie na nią. — Już — odezwał się dopiero, kiedy wytarł włosy i całe ciało, a następnie owinął się ręcznikiem wokół pasa. Nie miała odwagi się odwrócić. Podeszła do stoliczka i sięgnęła ponownie po kubek. Piła spokojnie, jak najdłużej odwlekając moment, kiedy będzie mogła na niego spojrzeć. On jednak nie był cierpliwy. Podszedł do niej i objął od tyłu. Pod wpływem jego dotyku wypuściła kubek, który upadł na ziemię i rozbił się na mnóstwo małych kawałków. Chciała się pochylić, aby je podnieść, ale Lucas uniósł ją do góry i przeniósł na łóżko. Ostrożnie położył na pościeli, sam kładąc się obok. Widział jej zdenerwowanie, ale brał je za objaw nieśmiałości. Nie mógł odczytać jej

myśli, lecz gdyby to uczynił odkryłby, że powód był zupełnie inny. Barbara nie chciała się z nim kochać. Przynajmniej nie teraz. Czasem wyobrażała sobie tę chwilę, ale ona nie mogła wydarzyć się dziś. Na pewno nie w teraz! — Czekałem na ciebie tyle czasu… — Usta Lucasa błądziły po jej szyi, po jej ramionach… Schodziły niżej. Ręce nerwowo starały się wyplątać ją ze zwojów szlafroka. — Nie! — Zebrała w sobie wszystkie siły i odepchnęła go od siebie. Poderwała się z łóżka. To, co zrobiła, zaszokowało go. Usiadł zdezorientowany. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, nie po tym, co razem przeszli. — Barbaro — próbował do niej przemówić, ale zatkała uszy dłońmi. — Nie Lucasie, nie teraz — wyszeptała. — Nie w ten sposób. To niewłaściwe. Jesteś moim nauczycielem… Nie możemy tego zrobić. — Kocham cię Barbaro i to z tobą chcę spędzić całą wieczność — zapewnił. — Wiem, ale nie potrafię zrobić czegoś wbrew przyjętym regułom. Błagam, zrozum mnie. To dla mnie naprawdę bardzo trudne. Ja… — Uszanuję twoją decyzję — przerwał jej. Wstał szybko i nerwowymi ruchami zaczął zakładać na siebie mokre ubranie. — Co robisz? — Naprawiam to, co zepsułem. Nie będę zmuszał cię do niczego. Jeśli twoją wolą jest poczekać do zakończenia szkoły, to poczekamy. — Ja… — Poczuła się trochę niezręcznie. Nadal nie wiedziała, jak mu to wszystko wyjaśnić. Tyle różnych uczuć szalało w jej sercu, skutecznie uniemożliwiając logiczne myślenie. Kochała Lucasa — tego była pewna, ale ta miłość była zupełnie inna. Inna niż… — Nie musisz się tłumaczyć, to ja popełniłem błąd. Proszę cię o wybaczenie. — Zapiął pasek od spodni i zarzucił na siebie kurtkę. — Uznajmy, że dzisiejszej nocy nie było. — Skoczył na parapet i nawet nie oglądając się na Barbarę, zniknął w ciemnościach panujących za oknem. *** Tego dnia historia była ostatnią lekcją, ale mimo to Lucas spóźnił się na nią całe dwadzieścia minut, gdyż po tym, co wydarzyło się poprzedniego wieczora, nie potrafił tak po prostu wejść do klasy i spojrzeć na Barbarę. Odwlekał tę chwilę w nieskończoność, ale wreszcie musiał stawić czoła temu, co nieuchronne. Młodzież, siedząca w ławkach, powitała go jękiem zawodu. Mieli nadzieję, że nauczyciel już się nie zjawi i będą mogli wcześniej skończyć zajęcia. Niestety, ich nadzieje zostały rozwiane. Lucas przekroczył próg, a jego wzrok od razu napotkał spojrzenie Barbary. Wspomnienie wczorajszej nocy wróciło ze zdwojoną siłą. Starając się panować nad swoimi emocjami podszedł do biurka i tak jak to miał w zwyczaju, usiadł na jego blacie. — Zawiedzeni — raczej stwierdził, niż zapytał. Doskonale widział myśli wszystkich uczniów. Wszystkich, oprócz Barbary. — No cóż drodzy państwo, jako że

sporo się spóźniłem, nie rozpocznę dziś nowej lekcji. Po klasie rozległ się szmer zadowolenia, jednak Lucas szybko go uciszył. — Ponieważ wkrótce kończycie szkołę i czekają was testy, poświęcę dzisiejsze zajęcia, na sprawdzenie waszej znajomości ostatnio przerabianych zagadnień. Słowom Lucasa zawtórował zbiorowy jęk. Uczniowie nerwowo zaczęli przeglądać podręcznik i notatki. — Jest może jakiś ochotnik? — Na twarzy Lucasa pojawił się złośliwy uśmiech. — No czekam. Znajdzie się śmiałek? Jeśli nikt się nie zgłosi, zaczynam stawiać oceny niedostateczne. Po kolei od samej góry. Kto obroni kolegów? Nie ma chętnych? — Sięgnął po zeszyt z nazwiskami uczniów. W tym momencie spostrzegł, że pierwsza na liście jest Barbara. Jak mógł o tym zapomnieć? Podniósł głowę i spojrzał na nią. Siedziała w pierwszej ławce na wprost niego. — Barbara Bennett… — starał się, aby jego głos brzmiał w miarę normalnie. — Może spróbujesz przypomnieć nam, o czym rozmawialiśmy na ostatniej lekcji? Podniosła się w milczeniu. Pamiętała temat, ale w jej głowie wirowały tysiące myśli. Kłębiły się i skutecznie uniemożliwiały sformułowanie najprostszego zdania. Miała wrażenie, że świat zawirował i ucieka spod nóg. — Ja… ja… — chciała coś powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle. Nagły skręt żołądka i kolejna fala mdłości dopełniły dzieła. Nie miała nawet czasu, aby usiąść. Jej nogi odmówiły posłuszeństwa i bez przytomności osunęła się na podłogę. Odgłos przewracanej ławki, przerwał ciszę panującą w sali. Lucas zerwał się z biurka i nim ktokolwiek zdołał podejść do dziewczyny, on już był przy niej. Nie zważając na zdziwione spojrzenia uczniów, delikatnie chwycił ją na ręce. Jej głowa opadła do tyłu. Barbara była taka lekka, taka wiotka. W ogóle nie czuł jej ciężaru. — Rozejść się! — krzyknął jak żołnierz do tłoczących się wkoło niego uczniów. Bez sprzeciwu wykonali polecenie, Lucas zaś stąpając ostrożnie, z tym jakże cennym ładunkiem, wyszedł z klasy. Wyjrzeli za nim, zaciekawieni zaistniałą sytuacją. Widzieli jak idzie pustym korytarzem, niosąc na rękach bezwładną dziewczynę. — Co się stało? — Drogę zastąpiła mu pani Lee. — Co z nią? — Zasłabła na mojej lekcji. — Wezwę pogotowie — zaoferowała się. — Nie trzeba. Prędzej będzie, jak sam ją zawiozę do klinki — powstrzymał kobietę. — Proszę zająć się moimi uczniami. — Ależ tak, oczywiście — przytaknęła pani Lee i ruszyła w stronę pracowni historycznej. — Koniec zbiegowiska! — Zagoniła uczniów do klasy. *** W Elizabeth Town nie było szpitala. Najbliższy znajdował się dopiero w Springfield, ale Lucas nie zamierzał jechać tak daleko. W miasteczku działała mała, prywatna klinika i to tu przywiózł nadal nieprzytomną Barbarę. Kiedy troskliwie wyjmował ją z samochodu, dziewczyna otworzyła oczy.

— Co się stało? — zapytała słabym głosem. — Zemdlałaś. — Kopniakiem otworzył drzwi kliniki i wszedł do środka. — Potrzebuję lekarza! — krzyknął do recepcjonistki. — Dziewczyna zemdlała na lekcji. — Już mi lepiej. — Barbara próbowała się wyswobodzić i stanąć na własnych nogach, ale w starciu z nim nie miała szans. Trzymał ją mocno i nie zamierzał puszczać. Recepcjonistka zadzwoniła po lekarza i już po chwili wyszedł do nich wysoki, czarnoskóry mężczyzna w białym, długim fartuchu. — To nasza pacjentka? — zapytał, ukazując w uśmiechy olśniewająco białe zęby. — Dokładnie. — Lucas nadal nie wypuszczał Barbary z objęć. — To może pozwoli mi pan ją zbadać? — zaproponował lekarz. — Tak. Oczywiście. — Dopiero teraz postawił dziewczynę na ziemi, ale nadal wspierał ramieniem. — Proszę za mną. — Czarnoskóry mężczyzna wskazał drzwi gabinetu. — Nazywam się Aron Obayomi. Zajmę się panią i przeprowadzę konieczne badania. . — Barbara Bennett — przedstawiła się, idąc za nim. Lucas wiernie jej towarzyszył i miał zamiar wejść wraz z nią do gabinetu, ale w momencie, gdy już przekraczał próg, doktor Obayomi spojrzał na niego z dezaprobatą. — Proszę wypełnić formularze w rejestracji i załatwić kwestie finansowe. Pozwoli pan, że sam zaopiekuję się pacjentką? No, chyba, że pan też jest lekarzem… — Nie. — Lucas potulnie wycofał się do rejestracji, patrząc jak za doktorem i Barbarą zamykają się drzwi. — Proszę to wypełnić. — Szczupła, skośnooka dziewczyna, siedząca za kontuarem, podała mu plik papierów. — Gdyby miał pan jakieś problemy, to proszę pytać. Płatność będzie gotówką czy kartą? — Kartą. — Sięgnął do kieszeni i wyjął złotą kartę Visa. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego. — Nie teraz. Po badaniach. Nie wiem, co zleci pan doktor. — Dobrze… — Wziął do ręki dokumenty i długopis. Martwił się o Barbarę. Co takiego mogło się z nią stać? Dlaczego zemdlała? Usiadł na skórzanym fotelu i zaczął wypełniać formularze, ale nie potrafił zebrać myśli. Nie znał wszystkich danych dziewczyny. Patrzył na rzędy pustych kratek i nie miał pojęcia, co w nie wpisać. Uniósł wzrok na recepcjonistkę i patrzył na nią tak długo, aż wreszcie i ona zerknęła w jego stronę. To wystarczyło. Nakazał jej wziąć dokumenty i wypełnić samodzielnie. Dziewczyna wyszła zza kontuaru i podeszła do niego. Podniosła ze stolika formularze. — Może lepiej będzie, jak ja to zrobię. — Uśmiechnęła się. — Tak. Tak będzie najlepiej — przyznał, spoglądając na ciągle zamknięte drzwi gabinetu. ***

— Są wyniki. — Pielęgniarka położyła przed lekarzem kilka niewielkich, komputerowych wydruków. Barbara z zaciekawieniem zerknęła na rzędy cyferek i wykresy. To były badania jej krwi. Lekarz z uwagą przestudiował otrzymane dokumenty. Zerknął na Barbarę i ponownie na wyniki. Poczuła, że znowu robi się jej słabo. Czy było aż tak źle? Może to nie jest zwykła grypa żołądkowa, tylko jakaś podstępna, ukryta choroba? Może to, co miał ojciec? Czy rak jest dziedziczny? Z wrażenia zaschło jej w gardle, ale wiedziała, że gdyby się napiła, to od razu zwróciłaby wszystko. Mdłości nasiliły się i teraz nie były już napadowe, tylko ciągłe. Sam zapach gabinetu powodował, że miała ochotę wymiotować. — Tak pani Barbaro. Jest dokładnie tak, jak podejrzewałem od samego początku. — Odłożył wyniki i spojrzał na nią, uśmiechając się jeszcze szerzej. Dlaczego on się śmieje, kiedy ona umiera? Zaraz dowie się, że cierpi na jakąś straszną, nieuleczalną chorobę, a ten mężczyzna się z tego cieszy. — Co… co mi jest? — wydukała z trudem. — Ile mam czasu? — Myślę, że jakieś siedem miesięcy. — Uśmiech nie schodził z jego twarzy. Siedem miesięcy życia! Jak bezduszny musi być lekarz, aby mówiąc o tym pacjentowi, śmiać mu się prosto w twarz? Czyli koniec… Tak szybko… Nawet nie poszła na studia, nawet nie zaczęła normalnie żyć. Dopiero poznała Lucasa i już będzie musiała go stracić. Siedem miesięcy… Tylko siedem miesięcy, aby pożegnać się ze wszystkimi… Czy w ciągu siedmiu miesięcy można przeżyć całe życie? — To nieuleczalne? — zapytała z drżeniem w głosie. — Nic nie można zrobić? Naprawdę nie ma żadnego ratunku? Lekarz przestał się uśmiechać. Teraz patrzył na nią z powagą, a nawet naganą. Jakby nagle zamiast Barbary zobaczył przed sobą jakąś szczególnie odrażającą istotę. — To już pani decyzja. Zrobi pani, co będzie chciała. Nie mogę ingerować w pani życie, chociaż osobiście nie radziłbym podejmować żadnych pochopnych kroków. Wariat! Kompletny wariat! Ona umiera, ma przed sobą siedem miesięcy życia, a on namawia ją do nie podejmowania kuracji. Zdenerwowała się i wstała gwałtownie z krzesła. Trochę zbyt gwałtownie. Ponownie zakręciło się jej w głowie. Nie upadła tylko dzięki temu, iż w porę schwyciła się blatu biurka. — Ostrożnie. — Lekarz poderwał się z miejsca i objął ją ramieniem, ale ona odtrąciła jego pomoc. — Jak pan może? — krzyknęła, tłumiąc łzy, które jednak mimo wszystko popłynęły po policzkach. — Umieram, a pan mi to mówi z uśmiechem i jeszcze przekonuje, abym nie podejmowała kuracji? Ale ja chcę żyć! Chcę żyć! Jej krzyk zaalarmował Lucasa, który nie zważając na protesty recepcjonistki wtargnął do gabinetu. — Lucas. — Barbara dopadła do niego i ukryła twarz w koszuli na jego piersiach. — Co on ci zrobił? — Oczy Lucasa nabiegły krwią, zaczynał tracić nad sobą kontrolę. Jeszcze chwila i przemieni się w potwora. — Moment! — lekarz gwałtownie zaprotestował. — Zaszło chyba jakieś nieporozumienie. Nie powiedziałem, że ma pani przed sobą siedem miesięcy życia. Skądże! Jest pani zupełnie zdrowa, chociaż ma lekką anemię. Wystarczy jednak

żelazo i kwas foliowy, a wszystko wróci do normy… — Ale mówił pan… — Uniosła głowę i odwróciła się w stronę lekarza. Na jej policzkach lśniły łzy, ale w sercu pojawiła się odrobina nadziei. Może jednak nie wszystko stracone? — Mówiłem, że jest dokładnie tak, jak przypuszczałem. Senność, zawroty głowy, nudności… Owszem symptomy mogą być mylące, ale mam potwierdzenie w badaniach. — Wrócił do biurka i wziął do ręki kartkę z wykresami. — Pani Barbaro, nie mam żadnych wątpliwości. Jest pani w ciąży! *** Była w ciąży. Ciągle nie wierzyła w te słowa. Myślała o wszystkich, możliwych, ciężkich chorobach, ale nie o czymś takim. Nigdy nie brała tego pod uwagę. W ciąży! To musiało stać się wtedy w lesie… Nat… To jego dziecko. Chciała krzyczeć, ale nie potrafiła. W milczeniu wpatrywała się w uśmiechniętą, twarz lekarza. Widziała, jak porusza ustami, jak mówi coś do niej, nie słyszała jednak ani jednego słowa. Miała wrażenie jakby oglądała niemy film, tyle tylko, że to ona była jego główną bohaterką. Opierała się na ramieniu Lucasa, zdając się zupełnie na niego. Pozwoliła, aby zaprowadził ją do kolejnego gabinetu, gdzie ten sam doktor, kazał jej położyć się na zielonej leżance. Podciągnął jej bluzkę do góry, odsłaniając brzuch. USG. Nie chciała patrzeć na monitor, bo i po co? Nie miała ochoty oglądać tego dziecka. Głowica przesuwała się po jej brzuchu, a ona z odwróconą w bok głową, z zaciśniętymi ustami, czekała na słowa doktora. Miała nadzieję, że to jednak pomyłka, że nastąpił jakiś błąd. O Boże, jak bardzo chciała to usłyszeć. Lucas trzymał jej dłoń. Stał tuż przy niej, żadna siła nie dałaby rady wyprosić go z tego pomieszczenia. — Wszystko w porządku — wesoły głos lekarza zabrzmiał jak wyrok. — Zdrowy, rozwijający się płód. Według pomiarów około siedmioośmiotygodniowy. O proszę tak bije jego serce. — Podkręcił jakiś wskaźnik i w sali rozległ się dziwny dźwięk. Bum, bum, bum, bum, bum, bum… Szybciutko, raz za razem. Ten dźwięk wwiercał się w głąb jej umysłu. To dziecko żyło. Żyło w niej i rosło. Jego serce biło… Odwróciła głowę w stronę monitora. Zerknęła na ekran, ale oprócz mnóstwa dziwnych linii i cieni nie dostrzegła niczego, co przypominałoby dziecko. — Nie widzę go — wyszeptała z trudem. — Bo jest jeszcze bardzo maleńki, jak okruszek. Trzeba wiedzieć, czego szukać — wyjaśnił lekarz i palcem dotknął jednego punktu na monitorze. — Proszę spojrzeć uważniej. Tu bije jego serce. Wytężyła wzrok i dostrzegła malutką, pulsującą plamkę. Bum, bum, bum, bum… Serce jej dziecka. Serce dziecka Nata…. ***

Roderick znowu siedział w swoim samochodzie zaparkowanym na wprost kościoła. Nie mógł przestać tu przyjeżdżać, musiał chociażby z daleka na nią spojrzeć. Szła od strony miasta. Ubrana w granatowe jeansy i fioletową krótką kurtkę wyglądała jak chłopak. Nawet buty nosiła typowo męskie, ciężkie, za kostkę, sznurowane. Jakim cudem, w tym nieatrakcyjnym ciele, mogła się skryć dusza Elizabeth? Zauważyła go, tak jak widziała za każdym poprzednim razem, teraz jednak postanowiła sama uczynić pierwszy krok. Zamiast skręcić do kościoła, zatrzymała się i odwróciła w stronę czarnego mercedesa. Poprawiła przewieszoną przez ramię płócienną torbę i zdecydowanym krokiem podeszła do drzwi od strony kierowcy. Zapukała w szybę. — Czy mogę w czymś pomóc? — zapytał, otwierając okno. Nawet jej oczy były inne. Takie zwyczajne, bez wyrazu. Nie dostrzegł w nich niczego, co mogłoby przypomnieć mu Elizabeth. — To chyba raczej ja powinnam o to zapytać. — Patrzyła mu prosto w oczy, a on czytał w jej myślach. Podobał się jej, była pod wrażeniem. Zastanawiała się, czy przyjeżdża tu specjalnie po to, aby ją zobaczyć. Miała nadzieje, że tak. — Widuję cię tu prawie każdego dnia. Siedzisz w tym aucie, tak jakbyś na kogoś czekał. Może masz jakiś problem i nie wiesz, jak się zwrócić o pomoc. Nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Odsunęła się na bok, aby mógł wysiąść. Stanął koło niej zastanawiając się nad odpowiedzią. Co mógł jej powiedzieć? Że odnalazł w niej duszę swojej zmarłej żony? Nigdy by w to nie uwierzyła. Uznałaby go za pomyleńca. — Właściwie mam problem — przyznał z wahaniem. — Jaki? — Oparła się o maskę samochodu, czekając na jego wyjaśnienia. Nie zamierzała tak łatwo odpuścić. Zrobiła pierwszy krok i miała nadzieję, że coś z tego będzie. — Wiesz, jestem raczej nieśmiałym facetem… — Ty? — Nie kryła zdziwienia. — Dokładnie. Jak widzisz trudno mi nawiązać kontakt z kobietami. — Może ty… Czy ty wolisz mężczyzn? — Zarumieniła się zadając to pytanie. Naprawdę zaczęła go o to podejrzewać. Chyba pierwszy raz w życiu poczuł zmieszanie. — Skąd taki pomysł? — Przepraszam. — Starała się zatuszować swoją gafę. — Nie powinnam o to pytać. To takie nie na miejscu z mojej strony. — Ok. Postawmy sprawę jasno, bo te wszystkie niedomówienia powodują tylko niepotrzebny zamęt. Po pierwsze wolę kobiety. Po drugie mam problem. Po trzecie ty jesteś tym problemem. — Co takiego? — Nerwowo poprawiła okulary. Gdyby zapuściła włosy, zmieniła styl uczesania i zrezygnowała z noszenia okularów, może nawet mogłaby zostać uznana za ładną. Może… Ale ta jej chłopięca sylwetka pozbawiona prawie w ogóle biustu, wąskie biodra i obwisłe ramiona… Nie podobała mu się jako kobieta. Nic do niej nie czuł, była mu zupełnie obojętna. A przecież to była Elizabeth, ta na którą tyle czekał. Ta, która oddała za niego swoje

życie. — Od dłuższego czasu zastanawiam się, czy poszłabyś ze mną na kawę. — Włożył ręce do kieszeni długiego, czarnego płaszcza. Obiecał, że ją odnajdzie, więc jak teraz, gdy wreszcie stoi tuż koło niej, miałby odwrócić się i odejść? — Ty chcesz mnie zaprosić na kawę? Ty? — Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Przecież to było spełnienie jej najskrytszych pragnień! Ten nieziemsko przystojny mężczyzna, za którym oglądały się wszystkie kobiety, właśnie ją zaprasza na kawę. — Czy coś w tym złego? — Nie, ale nie rozumiem dlaczego po prostu nie wszedłeś do biblioteki i nie zaproponowałeś mi tego wcześniej, tylko czaiłeś się w samochodzie. — Roześmiała się i przez jedną chwilę jej twarz wydała mu się nawet ładna. Tak, ta dziewczyna potrzebuje odpowiedniej oprawy, a wtedy rozbłyśnie. Może nie będzie taką pięknością jak Elizabeth, ale rozkwitnie jak wiosenny kwiat. — To właśnie wina mojej wrodzonej nieśmiałości. — Również się uśmiechnął. — Już dawno nie umawiałem się z żadną dziewczyną i trochę wyszedłem z wprawy. — Sto pięćdziesiąt lat samotności. Tyle czasu przeżył bez kobiety. Śnił tylko o Elizabeth, tylko o niej marzył. — Właściwie nie jestem miłośniczką kawy, ale chętnie napiję się herbaty. — Może być herbata. — Przystał na to bez wahania. — To co, przyjadę po ciebie dziś o siedemnastej? — Wolałabym o osiemnastej. Muszę zrobić nowy katalog, a nie lubię przerywać zaczętej pracy. Do osiemnastej na pewno zdążę się wyrobić. — Ok. Będę na ciebie czekał. — Wiem. Tak jak każdego dnia. — Ze śmiechem klepnęła go w ramię, w sposób jakim mają zwyczaj witać się i żegnać dobrzy znajomi. Nawet jej zachowanie było mało kobiece. Westchnął patrząc za nią. To będzie trudne. Bardzo trudne, ale nie niewykonalne. Może przywyknie do tej nowej Elizabeth. Przynajmniej będzie się bardzo starał. *** — Chcesz pogadać? — Lucas zjechał na pobocze i wyłączył silnik samochodu. Odwrócił się w stronę siedzącej obok Barbary. Od wyjścia z kliniki nie odzywali się do siebie ani słowem, ale widział, że Barbara jest wstrząśnięta tym, co usłyszała od lekarza. Patrzył na jej pobladłą twarz, na zamyślone, jakby nieobecne spojrzenie. Obie dłonie przycisnęła do swojego brzucha i trzymając je tak kurczowo zaciśnięte, nawet nie drgnęła przez całą drogę. — Barbaro, słyszysz mnie? — powtórzył. Otrząsnęła się, wracając do rzeczywistości. Już nigdy nic nie będzie takie jak przedtem. Jak ma powiedzieć ciotce o swoim stanie? Jak wytłumaczyć to, co się stało? Czy w ogóle urodzić to dziecko? Ono rosło w niej, żyło. Słyszała bicie jego serca. Ta mała, pulsująca plamka na monitorze… Wszystkie plany, wszystkie marzenia właśnie prysły jak bańka mydlana. Jest w ciąży! Co ze studiami? Co z przyszłością? Przecież nawet jeszcze nie spotykała się tak naprawdę z chłopakami!

Wtedy, tam w lesie, gdy Nat ją napadł, to był ten pierwszy raz. Pierwszy i zarazem tak brzemienny w skutkach. Gdyby chociaż kochała Nata… Gdyby to stało się w inny sposób, nie tak brutalny… — Słyszę. — Spojrzała na Lucasa, a w jej oczach pojawiły się łzy. Zbierało się ich co raz więcej i więcej, aż w końcu spłynęły po policzkach. Wyciągnął dłoń i czubkami palców otarł te słone krople. — Nie jesteś z tym sama — powiedział cichym, ale stanowczym tonem. — Chcę, abyś o tym pamiętała. Cokolwiek postanowisz, ja jestem z tobą. Na dobre i na złe. — Ale właśnie ja nie wiem, co mam postanowić — szlochała. Wreszcie oderwała dłonie od brzucha, a przycisnęła do twarzy. — Nie wiem! Nie wiem! Nie wiem! Odpiął pas i przysunął się do niej bliżej, tak iż mógł ją objąć. Ukryła twarz w koszuli na jego piersiach. Jej drobnym ciałem wstrząsał dreszcz, a on nie wiedział, jak ją pocieszyć. Nikt nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Teraz, po zakończeniu sprawy z Kingsleyem, liczyli na chwilę spokoju. Miało być tak przyjemnie, normalnie. Zaprawdę los czasem szykuje niezwykłe niespodzianki. Jakże okrutne. — Co ja mam zrobić? — Uniosła głowę do góry, patrząc mu prosto w oczy. — Co powinnam zrobić? Może ty to wiesz? — Chciałbym wiedzieć. — Pogładził jej kasztanowe włosy. — Nigdy nie byłem w podobnej sytuacji, więc nie mam pojęcia, co ci poradzić. — To dziecko Nata! Noszę w sobie dziecko tego potwora! Rozumiesz Lucasie? Dziecko człowieka, który mnie zgwałcił i zostawił w lesie na pewną śmierć. On chciał mnie zabić! Był pewien, że tam umrę! Gdyby nie Erick, nie byłabym tu dzisiaj z tobą… O Boże, nie musiałabym teraz podejmować tej strasznej decyzji. — To także twoje dziecko — przypomniał łagodnie. — Nie myśl w takich kategoriach. Ono niczym nie zawiniło. To przypadek, zrządzenie losu… — Dlaczego ja wtedy nie umarłam! — krzyknęła z rozpaczą. — Nawet tak nie mów! Barbaro, nigdy tak nie mów! Nie wiem, co bym zrobił bez ciebie! Jesteś dla mnie wszystkim! Nie ważne czy zdecydujesz się urodzić, czy nie! Będę przy tobie! Rozumiesz Barbaro? Mogę być ojcem dla twego dziecka! Mogę się wami zaopiekować! — Nie wiem… Ja nawet nie mam z kim o tym porozmawiać. Gdyby była tu Caroline… Tak bardzo jej potrzebuję. — Poczuła ulgę słysząc słowa Lucasa. Domyślała się, że nie zostawi jej w potrzebie, ale teraz, gdy tak otwarcie to powiedział, była pewna, że może na niego liczyć. Jeśli zdecyduje się urodzić, nie chciałaby być samotną matką. Lucas jako ojciec… Czy to możliwe? Chciała wierzyć, że tak. — Zadzwoń do niej. — Sięgnął po telefon leżący w skrytce samochodowej i podał go dziewczynie. — Hiszpania nie jest tak daleko, żeby nie docierały tam połączenia. — Ja… — Wzięła od niego aparat. — Zostawię cię samą. — Zrozumiał jej wahanie. Czasem kobiety potrzebują samotności, aby wyżalić się przyjaciółce. — Pójdę się przejść po lesie. Wysiadł z samochodu i mrugnąwszy do niej porozumiewawczo, skierował się

w stronę drzew. Odgarnęła z twarzy pozlepiane od łez kosmyki. Pochyliła się nad telefonem, wyszukując w spisie kontaktów potrzebny numer. Caroline… Jest! Nacisnęła przycisk rozmowy. Chwilę trwało, zanim usłyszała koleżankę. — Co nowego Lucasie? — Głos Caroline był jak zwykle melodyjny i bardzo wyraźny. Barbara miała wrażenie, że dziewczyna jest tuż koło niej. — To ja… Barbara — starała się mówić w miarę normalnie, ale głos się jej rwał. — Czy coś się stało? — Caroline bez trudu wyczuła, że coś jest nie tak. — Barbaro, ty płaczesz? Czy to wina mego nieznośnego braciszka? Coś ci powiedział? — Nie — pospiesznie zaprzeczyła, jednocześnie wycierając dłonią ciągle płynące łzy. — Wiem, że nie powinnam ci teraz zawracać głowy, ale dowiedziałam się czegoś, co może zmienić moje życie. Nie wiem, co zrobić! Tak bardzo cię potrzebuję… — znowu zaczęła szlochać. — Kochanie uspokój się i powiedz mi, co się stało! Czy jest tam Lucas? Może on mi powie? — Jestem sama. Dał mi swój telefon i wyszedł się przejść. Caroline, byłam dziś u lekarza! Jestem w ciąży — niemalże wykrzyczała jednym tchem. Cisza. Po drugiej stronie zapanowała kompletna cisza. Barbara miała wrażenie, że połączenie zostało przerwane, ale po długiej, przerażająco długiej chwili, usłyszała niepewny, drżący głos Caroline. To już nie był ten wesoły, beztroski ton. — Czy to się stało wtedy… Czy to… — Tak. Nigdy nie spałam z żadnym facetem. To dziecko Nata. To się stało wtedy, gdy mnie zgwałcił. — Nie podejmuj żadnych kroków, dopóki nie wrócę! Barbaro, poczekaj na mój powrót! Rozumiesz? Musisz na mnie poczekać! — Ale co ja mam zrobić? Nie chce tego dziecka! Jego ojciec był potworem! Chciał mnie zabić! — Barbaro, nic nie jest takie, jak ci się wydaje. Poczekaj na mnie. Proszę cię tylko o kilka dni zwłoki w podjęciu decyzji. Wszystko ci wytłumaczę, gdy wrócę. Jeszcze dziś zarezerwuję lot. Błagam, nie rób niczego! Obiecujesz, że nie zrobisz? — Caroline była naprawdę przerażona. Barbara nawet nie spodziewała się, że koleżanka tak emocjonalnie zareaguję na tę wiadomość. Liczyła na radę, wsparcie, nie na prośbę o wstrzymanie się z jakąkolwiek decyzją. — Ale to dziecko rośnie we mnie — krzyknęła. — Rozwija się! Widziałam jego serce! Jak mam czekać, wiedząc o jego istnieniu? — Czy kiedykolwiek zawiodłam twoje zaufanie? Czy kiedykolwiek zrobiłam coś, aby cię skrzywdzić? Proszę tylko o kilka dni zwłoki. Wrócę najszybciej, jak mi się uda. Tu wszystko już prawie załatwiłam. Wytrzymaj te parę dni. Obiecuję ci, że wszystko będzie dobrze. — Obiecujesz? — Tak. Proszę daj mi na chwilę Lucasa. Zawołaj go. Proszę, zawołaj Lucasa — powtórzyła. — Ok. — Wysiadła z samochodu i rozejrzała się po okolicy. Stali na skraju lasu. Po jednej i drugiej stronie drogi ciągnęły się linie gęstych drzew.

— Lucas — krzyknęła i niemalże w tej samej chwili Westmoore pojawił się koło niej. — Caroline chce z tobą rozmawiać. — Wyciągnęła do niego dłoń z telefonem. Odebrał od niej aparat i przyłożył go do ucha. — To ja — rzucił krótko. — Lucasie, pilnuj jej. Nie pozwól, aby podjęła jakąkolwiek decyzję przed moim powrotem. To dziecko jest bardzo ważne. — O co chodzi? — Jak zwykle Caroline była bardzo tajemnicza, doprowadzając tym Lucasa do furii. — Wszystko wyjaśnię, jak wrócę, a do tego czasu dopilnuj, aby nie zrobiła niczego głupiego. Muszę kończyć. Schował aparat do kieszeni jeansowej kurtki. Co Caroline miała na myśli, mówiąc, że dziecko Barbary jest wyjątkowe? Czy chodziło jej o to, że jego ojcem jest człowiek-niedźwiedź? Ale jakie znaczenie miałoby to dla nich? No trudno, trzeba będzie uzbroić się w cierpliwość i wytrzymać te kilka dni. *** Caroline położyła telefon na łóżku, na którym siedziała. Westchnęła ciężko patrząc na przeciwległą ścianę, tak jakby tam chciała uzyskać poradę. Kremowe, gładkie ściany pokoju milczały jednak, nie dając żadnych wskazówek. Jednostajny szum klimatyzacji podwieszonej pod sufitem, nieopodal dużego, zasłoniętego w tej chwili materiałowymi roletami okna, był jedynym słyszalnym odgłosem, który także nie przekazywał niczego sensownego. Podniosła się z łóżka przykrytego cienką, kremową narzutą. Pokój był śliczny, taki przestronny i jasny. Dominowały w nim odcienie bieli i écru, które jeszcze bardziej optycznie powiększały pomieszczenie. Caroline podeszła do małego, okrągłego stoliczka postawionego przy oknie. Wyminęła biały fotel i odsunęła rolety. Jej oczom ukazał się piękny widok na nadmorski bulwar, plażę i morką toń. Wprawdzie było już ciemno, gdyż dochodziła godzina dwudziesta pierwsza, ale bulwar był rzęsiście oświetlony i w blasku padającym od ulicznych latarni wszystko wyglądało tak bajkowo, cudnie. Patrzyła na ludzi idących w dole i zastanawiała się nad niespodziankami szykowanymi przez los. Każda z tych osób miała swoje życie. Swoje troski, zmartwienia, radości… Każda kochała, cierpiała… Ale żadna z tych osób nie miała takiego problemu jak ona. Żadna nie musiała podjąć kolejnej ważnej decyzji. To znowu w jej rękach spoczywała przyszłość świata. Ten, niby zwyczajny telefon, wywrócił wszystko do góry nogami. Już miała nadzieję, że uporządkuje swoje życie, a tu nagle taka wiadomość. I co zrobić? Czy Barbara będzie potrafiła zrozumieć? A Lucas? I jak to im powiedzieć? Jak przekonać? Przecież to takie nierealne… Na powrót zasunęła roletę i wróciła do łóżka. Podniosła telefon. Chwilę trwało, zanim wybrała odpowiedni numer. Gdy po drugiej stronie usłyszała chropowaty, kobiecy głos, odetchnęła głębiej i przemówiła. Była spokojna, opanowana. Nie chciała ujawniać swoich emocji. Nie przed tą osobą. — Witaj Yadiro. Chciałabym prosić o spotkanie. To ważne. Muszę wcześniej wracać do domu… Dziękuje. Tak oczywiście, najlepiej jutro. Oczywiście jedenasta

godzina bardzo mi pasuje. Ok. Gdzie? Dobrze, będę przy Mercado1. *** Lucas chciał odwieźć Barbarę do domu, ale poprosiła go, aby zatrzymał się przy cmentarzu. Na razie nie miała ochoty wracać do pustych, czterech ścian. Potrzebowała chwili w zupełnej samotności, a spacer po starym cmentarzu mógł jej dać trochę wytchnienia. Bez słowa sprzeciwu wysadził ją przed zakrętem i obiecawszy zadzwonić wieczorem, pojechał dalej. Szła wolno, krok za krokiem. Nie spieszyła się, bo i nie miała po co. Szurała butami po piaszczystej drodze, wzbudzając tumany pyłu. W skupieniu podziwiała wirujące drobinki piasku. Sama czuła się takim ziarenkiem. Bezbronnym, wystawionym na pastwę wiatru. Nie mogła decydować sama o sobie. Wszystko działo się jakby poza jej udziałem. Cały świat okazał się zupełnie inny, niż myślała. Straciła wszystko, co było jej bliskie. Nowy Orlean, ojciec, spokojne życie… Jakież to wydawało się teraz odlegle i nierealne. Trafiła do tego sennego miasteczka, które okazało się jaskinią lwa. Przez ostatnie dwa miesiące przeżyła więcej, niż przez siedemnaście lat swego życia. Wampiry… Nigdy nie wierzyła w ich istnienie. Dla niej były to dziwne istoty, zrodzone tylko w wyobraźni twórców. Fikcyjne postacie, nie mające prawa bytu w normalnym, tak dobrze jej znanym świecie. Dlaczego więc jedno z tych, zdawałoby się nieprawdopodobnych stworzeń, stało się dla niej kimś bliskim? Kimś szczególnie bliskim… Lucas. Nauczyciel. Mężczyzna jej życia. Wampir. I Caroline… Wszyscy, którzy coś dla niej znaczyli, nie byli zwykłymi ludźmi. Nawet ona sama… Przez tyle lat nie wiedziała nic o swoim prawdziwym pochodzeniu, o historii swojej rodziny. Ojciec zadbał, aby wychowywali się z dala od przynależnego im dziedzictwa. Nigdy nie zdradził tajemnicy. Ludzie-niedźwiedzie, oto kim była jej rodzina. Adam mógł przejąć należne mu prawa, ale nie zdążył. Ubiegł go Nat… Nat. Na samą myśl o chłopaku jej dłonie mimowolnie zacisnęły się w pieści. Nat był potworem. Uczynił coś tak strasznego… Wspomnienie tamtego dnia, tamtego lasu, powróciło z całą wyrazistością. Znów czuła ten lęk i ból. A teraz spodziewała się dziecka. Jego dziecka… Stanęła przed cmentarną furtką i pchnąwszy ją do przodu, weszła do środka. Jak zwykle panowała tu cisza i spokój. Nawet szum drzew był delikatniejszy. Stąpała ostrożnie pomiędzy pochyłymi mogiłami, starając się, aby zbyt gwałtownym ruchem nie zburzyć podniosłego nastroju. Atmosfera pełnego skupienia udzieliła się i jej. Zmierzała tam, gdzie ciągnęło ją coś bliżej nieokreślonego. Czuła potrzebę, że musi tu przyjść, że to konieczne. Ten pomnik kobiety z twarzą zasłoniętą włosami, zdawał się przyciągać ją jak magnes. W swojej głowie słyszała szept wołający jej imię. Zasuszone, kremowe róże, leżące na kamiennym bloku, były pamiątką po ostatnich odwiedzinach Caroline. Patrzyła na nie i na wyryty napis, który częściowo przysłaniały. Elizabeth Robillard… Dziewczyna z portretu… Dlaczego czuła ucisk w sercu, patrząc na ten grób? Dlaczego widok tych róż, przypominał jej coś, czego jednak nie potrafiła sobie uzmysłowić?

— Barbaro — i ten głos w jej głowie. Nie, on nie brzmiał tylko w jej głowie! Odwróciła się i zobaczyła stojącą z tyłu dziewczynę. Elizabeth! W przestrachu cofnęła się o krok i zahaczywszy nogą o róg pomnika, przewróciła się na nagrobek. Wyciągnęła rękę, aby zamortyzować upadek. Jej dłoń zatrzymała się na uschniętych różach. — Ciebie tu nie ma! — krzyknęła. — To tylko moja wyobraźnia! Tylko moja, głupia wyobraźnia! — Mylisz się. — Głos zjawy brzmiał bardzo realnie. Przepojony był smutkiem. Barbara chciała się podnieść, ale nie mogła się poruszyć. Miała wrażenie, że zrosła się z tym grobem w jedno, że stanowi jego część. Leżała więc i patrzyła na stojącą przed sobą dziewczynę. Błękitna suknia Elizabeth powiewała na wietrze. Dostrzegła, że przybyła trzyma w dłoni jedną, długą, kremową różę. — Kim jesteś? — wyszeptała z przerażeniem. — Tym kim byłam. — Postać uśmiechnęła się. — Nie musisz się mnie bać. Nawet nie powinnaś. Jesteś mi bardzo bliska. — Elizabeth? — musiała zapytać, chociaż znała odpowiedź. — Znasz mnie, a ja znam ciebie. Czekałam na twój przyjazd. Wiedziałam, że kiedyś się zjawisz. Bill mi to obiecał. Jak Bill mógł jej obiecać coś takiego? Skąd miał wiedzieć o Barbarze, przecież zmarł ponad sto lat przed jej narodzinami? Nie odrywała wzroku od zjawy, ale ze zdziwieniem zauważyła, że odczuwany jeszcze chwilę temu strach, gdzieś zniknął. — Dziwisz się, bo tego nie rozumiesz. Też kiedyś nie rozumiałam. Śmierć nauczyła mnie wielu rzeczy. Przede wszystkim tego, że nigdy już nie można być tym kimś, kim się było. — Ale czego chcesz ode mnie? — To jest pytanie, na które sama musisz znaleźć odpowiedź. Musisz jej poszukać wewnątrz siebie… Dużo od tego zależy. I nie pomyl się… — Nie rozumiem — westchnęła. — Kochasz, ale w twoim sercu pojawiają się wątpliwości. Ja takich wątpliwości nie miałam. Jeśli ty je masz, to zastanów się, czy dokonałaś słusznego wyboru. Lucas jest moim bratem i słodki z niego mężczyzna, ale czy to on jest miłością twojego życia? To dziecko, które nosisz w sobie, ono ma moc. Jest spełnieniem obietnicy. Lękasz się nieznanego, wahasz przed podjęciem decyzji, ale wiedz, że tak musi być. To przeznaczenie, które kiedyś pokierowało moje kroki do kopalni. Ty też masz swoje przeznaczenie… — Ale ja nie chcę tego dziecka! — krzyknęła rozpaczliwie. — Jeśli wiesz wszystko, to wiesz także, w jaki sposób ono powstało. Jego ojciec był potworem, który skazał mnie na śmierć. Gdyby nie Erick… — Roderick. — Twarz Elizabeth rozpromieniła się. — Tak, on zawsze zjawiał się w odpowiednim momencie. Uratował ciebie, tak samo jak mnie. To też było przeznaczenie, znak z zaświatów. Jak czasem ciężko wam ludziom odczytać najprostsze przesłanie. — Jakie przesłanie? Elizabeth, ja zostałam zgwałcona! Rozumiesz? A teraz spodziewam się dziecka…

— Kochanie, wkrótce to zrozumiesz… To dziecko jest darem, obietnicą sprzed wieków. Jeśli spojrzysz oczami duszy, dostrzeżesz to, co istotne. Patrz w głąb siebie. Wsłuchaj się w swoje serce. Twoje uczucia… Barbaro nie pomyl się! Od tego dużo zależy! — Elizabeth pochyliła się i włożyła różę, w nadal bezwładne palce Bennettówny. Zacisnęła jej dłoń na łodydze kwiatu, tak mocno, że kolec wbił się w skórę dziewczyny. Barbara cichutko krzyknęła i w tym momencie poczuła, że jej ciało odzyskuje władzę. Rozprostowała palce, wypuszczając kwiat z dłoni. Krople jej krwi skapnęły wprost na kremowe płatki. Podniosła się i rozejrzała dookoła, ale nigdzie nie zobaczyła już Elizabeth. Zjawa zniknęła tak samo bezszelestnie, jak się pojawiła. Tylko ta świeża, zbroczona krwią róża, leżąca na wiązance zwiędłych kwiatów, była świadectwem jej niedawnej obecności. *** Roderick zatrzymał samochód na poboczu piaszczystej drogi. Wysiadając z samochodu, spojrzał w stronę pobliskiego domostwa Bennettów. Przez chwilę pomyślał o Barbarze i jej błękitnych oczach… Elizabeth miała takie same. Elizabeth… Wolnym krokiem podszedł do cmentarnej furtki. Nie lubił tego miejsca, unikał przez tyle lat. Chciał wymazać ze swojej pamięci jego istnienie. To tu spoczywała jego żona. Gdy Caroline pierwszy raz pokazała mu grób, zrozumiał, że czasu nie można już cofnąć. Że to, co się stało, jest nieodwołalne i ostateczne. Pozwolił odejść Elizabeth, tej Elizabeth, którą kochał i znał… Ta osoba, którą odnalazł, mimo że ma duszę jego żony, jest już zupełnie innym człowiekiem. Zupełnie. Patrzył na zatarte, nagrobne napisy, zmierzając w kierunku charakterystycznego nagrobka. Bill został z nią. Nie opuścił. Zadbał o wszystko. Sam wyrzeźbił pomnik, wyciosał trumnę. Jakimże uczuciem musiał ją darzyć ten człowiek? Nawet dom postawił w pobliżu jej grobu, tak aby zawsze być blisko. Do końca. Ta sama ziemia przyjęła jego szczątki. A on, jej mąż, podążał za mrzonkami. Szukał czegoś, co sam dobrowolnie oddał. Był głupcem, strasznym głupcem. To Bill pokazał, jak należy kochać. Stanął przed nagrobkiem przedstawiającym zadumaną kobietę. Wiatr rozwiewał poły jego długiego, czarnego płaszcza, smagał po twarzy i targał włosy. Ciemne kosmyki przesłaniały mu oczy, więc uniósł dłoń do góry i je odgarnął. W tym momencie poczuł coś, co ścisnęło mu serce. Pochylił się ku płycie nagrobnej i podniósł piękną, kremową różę, leżącą na zeschniętej wiązance. Ostrożnie obracał w palcach ten kwiat, który jakimś dziwnym trafem pachniał tak jak Elizabeth. Intensywny, znajomy aromat… Dostrzegł czerwoną smugę na kremowych płatkach i przybliżył różę do ust. Krew… Jeszcze świeża krew… Ten zapach… Jego Elizabeth… Tak, nie miał wątpliwości, to była ona. — Elizabeth — krzyknął, unosząc głowę do góry. — Gdzie jesteś? Elizabeth! ***

Sarah Bishop szybko uporała się z pracą i miała chwilę czasu, aby przygotować się psychicznie na spotkanie z Robillardem. Odkąd, dziś rano, zdecydowała się podejść do jego samochodu i wreszcie wyjaśnić, dlaczego prawie każdego dnia siedzi w aucie przed kościołem, czuła się jak nowo narodzona. Ten wyjątkowy mężczyzna chciał się z nią umówić. Z nią! Właśnie z nią! Sarah Bishop, klasowa kujonka, dziewczyna na studiach uważana za frajerkę. Nieatrakcyjna, wyśmiewana, samotna i bardzo nieszczęśliwa. Tylko wśród książek czuła się kimś wyjątkowym. Tu odnajdywała spokój, zrozumienie i akceptacje, a nawet miłość. Książki nie mogły jej zdradzić, zranić, ani opuścić. Były jej wiernymi przyjaciółkami, towarzyszkami niedoli. Każdą traktowała jak najcenniejszy skarb, w końcu każda powstała w umyśle jakiegoś człowieka. Była jego nieśmiertelnością. A teraz zjawił się Erick Robillard. Nieco tajemniczy, nieziemsko przystojny, bajecznie bogaty. Ucieleśnienie marzeń wszystkich dziewcząt. Takich mężczyzn znała tylko z okładek kolorowych magazynów i filmów. Nie bywali w jej świecie. Nigdy nawet nie pomyślała, że jeden z takich półbogów zawita do Elizabeth Town i ją tu odnajdzie. Była pewna, że resztę swego życia spędzi zagrzebana wśród zakurzonych tomów, nadal samotna i niekochana. Podeszła do lustra i zerknęła na swoje odbicie. Jak zwykle nie była zadowolona z tego, co zobaczyła. Nienawidziła swoich rudych włosów i dlatego ścinała je na jeżyka. Denerwowały ją zbyt blade policzki z wystającymi kośćmi. Nie lubiła swojej szczupłej, chłopięcej sylwetki. Gdyby była blondynką o błękitnych oczach i pełnym, kształtnym biuście? Gdyby olśniewała jako wysoka, ponętna brunetka? Czasem zastanawiała się, jakby wtedy wyglądało jej życie, ale nie żałowała tego, kim jest. Właściwie, gdyby miała wybór, chciałaby, aby wszystko było tak jak teraz. Dokładnie tak samo. Zwłaszcza, że Erick zainteresował się nią, właśnie taką, jaką była. Duży, stojący, zabytkowy zegar, pamiętający zapewne początki Elizabeth Town, wybił właśnie godzinę osiemnastą. Drgnęła słysząc ostatnie uderzenie. Już czas. Jeszcze raz spojrzała na swoje odbicie i przegładziła ręką niesfornie piejące włosy. Podeszła do drzwi, sięgnęła po kurtkę, wiszącą na drewnianym wieszaku i założywszy ją na siebie, przerzuciła przez ramię dużą, płócienną torbę. Rozejrzała się po pokoju, sprawdzając czy wszystko jest w porządku, a ponieważ nie zauważyła nic niepokojącego, otworzyła drzwi. Starannie zamknęła wszystkie zamki i wrzuciła klucze do kieszeni kurtki. Samochód Ericka znajdował się w tym samym miejscu co rano, ale mężczyzna nie siedział teraz w środku, tylko stał oparty o maskę mercedesa. — Punktualny — zauważyła, podchodząc do niego. — Bardzo staroświecki ze mnie typ. — Uśmiechnął się do niej i okrążywszy auto podszedł do drzwi od strony pasażera. Z kurtuazją uchylił je przed dziewczyną. — I dobrze wychowany. — Zajęła wskazane miejsce. — Staram się jak mogę. Od bardzo wielu lat. — Zamknął drzwiczki i odwrócił się do tyłu, a wtedy spostrzegł stojącą tuż obok Elizabeth. Ten widok go zaskoczył.

Postać w błękitnej sukni znajdowała się tak blisko, iż dzieliło ją od niego zaledwie kilka centymetrów. Miał wrażenie, że czuje jej zapach, że delikatny powiew jej oddechu owiewa mu twarz. W błękitnych oczach Elizabeth widoczny był smutek. Po bladych policzkach dziewczyny płynęły łzy. — Hej, co cię tak wcięło? — Sarah uchyliła okienko. — Wyglądasz jakbyś zobaczył ducha. Z trudem oderwał wzrok od niezwykłego zjawiska i spojrzał na swoją towarzyszkę. Czy naprawdę dusza Elizabeth skryła się w tym ciele? Dlaczego zjawa płakała? Czy to może być pomyłka? Gdy ponownie przeniósł wzrok w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stała jego żona, zobaczył już tylko pusty plac. *** Spotkanie przy herbacie upływało w miłej, chociaż nieco sztucznej atmosferze. Roderick przez cały czas starał się być wyjątkowo sympatyczny. Zagadywał Sarah o jej studenckie czasy, opowiadał o swoich podróżach po świecie. Ze wszystkich sił pragnął upchnąć na samo dno duszy, to dziwne uczucie, które ciągle nie dawało mu spokoju. Dlaczego nie czuje do Sarah tego, co do Elizabeth? Dlaczego nic go do niej nie przyciąga? Siedzą razem przy kawiarnianym stoliku, rozmawiają, niby dobrze się bawią, a on jednak wie, że coś jest nie tak. Że to nie z nią chciałby tu być. Sarah należała do osób bardzo inteligentnych, oczytanych. Barwnie przedstawiała przeróżne akademickie anegdoty i zaskakiwała Rodericka rewelacyjną znajomością, zdawałoby się zapomnianych już dzieł literackich. Nawet nie spostrzegli, kiedy ich rozmowa zeszła na tematy dotyczące wampirów. — Nie boisz się mieszkać zupełnie sam, w takim ogromnym domu? I w dodatku na zupełnym odludziu? — To Sarah pierwsza nawiązała do legendy, dotyczącej rezydencji Robillardów. — Ja, chociaż nigdy tam nie nocowałam, to jednak nawet w dzień, siedząc sama w pustej sali, miałam wrażenie, że za chwilę dopadnie mnie jakiś wampir i wgryzie się w moją szyję. — Wierzysz w te brednie? — Patrzył na nią uważnie. Historia, służąca przyciąganiu turystów, naprawdę go denerwowała. — To dom moich przodków. Chyba nie sądzisz, że byli wampirami? — Bardzo cię przepraszam. — Zrobiło się jej głupio. Nie powinna poruszać tego tematu. — Nie miałam zamiaru obrażać twoje rodziny. Po prostu czasem legendy są bardzo mocno związane z naszą świadomością i nie możemy nic poradzić na to, że odczuwamy irracjonalny strach. — Nie mam do ciebie o to żalu. — Upił łyk herbaty, ale ten smak w ogóle mu nie odpowiadał. Sarah wybrała specjalną odmianę białej herbaty, mającą ponoć właściwości oczyszczające organizm. Z tego, co zorientował się podczas rozmowy, panna Bishop była wierną wyznawczynią ideologii zdrowego żywienia, a w dodatku weganką. Jakoś nie mógł się oprzeć myśli, co zrobiłaby na wiadomość, że jego głównym składnikiem pożywienia jest krew. — Jeszcze raz przepraszam. Wampiry nie istnieją, ale ich wyobrażenie działa na ludzi.

— Wyobrażenie? Nie rozumiem… — Wszystko co tajemnicze, niezwykłe przyciąga jak magnes. Nieśmiertelność… Każdy chciałby żyć wiecznie. — Ty też? — Ja? — Zaśmiała się. — Pewnie, ale pod warunkiem, że nie musiałabym pić krwi. Nawet po śmierci wolałabym nie mieć do czynienia z niczym, co pochodzi od zwierząt. — Albo ludzi — dodał niby mimochodem, a ona na dźwięk tych słów wzdrygnęła się z odrazą. — Rozumiem, że w związku z tym nie mam u ciebie szans. — Obracał filiżankę w palcach, ciągle przyglądając się swojej towarzyszce. — Ja czasem lubię krwisty befsztyk. — Specjalnie zaakcentował słowo krwisty. — Oj tam! — Machnęła ręką. — Postaram się nawrócić cię na słuszną drogę. Każdy ma prawo błądzić, ale tylko głupcy trwają w błędzie. Pomyślałeś kiedyś, co czują te biedne stworzonka prowadzone na rzeź? Małe, różowe prosiaczki, cielaczki o wielkich oczach… Idą, prowadzone przez swoich oprawców, prosto pod nóż. Możesz wyobrazić sobie ich przerażenie? To oczekiwanie i ból? Mógł to sobie doskonale wyobrazić. Pamiętał każdą ze swych ofiar. Ich oczy, ich wpółotwarte usta. Ludzie… Jego matka… Gdyby Sarah wiedziała o tym… Zwierzęta. Przecież to właśnie zwierzęta, były jego dietą. Dzięki nim mógł przestać zabijać ludzi. Gdyby nie one… Innej alternatywy nie miał. Odstawił filiżankę na spodeczek, zastanawiając się nad odpowiedzią. Sarah czekała, wpatrując się w niego z napięciem. Na szczęście w tym momencie rozległ się dźwięk dzwonka telefonu. — Przepraszam cię na moment. — Pospiesznie sięgnął po leżący na stoliku aparat. Ze zdziwieniem zauważył wyświetloną nazwę. Caroline? O tej porze? W Alicante, ze względu na siedmiogodzinną różnicę czasu, musiała być teraz trzecia w nocy. — Co się stało? — zapytał, odbierając połączenie. — Musisz pilnować Barbary. — Caroline od razu przeszła do sedna sprawy. — Musisz być przy niej! Będzie cię potrzebować! — Mnie? — Wydało mu się to dziwne. Sarah patrzyła na jego zaskoczony wyraz twarzy, ale milczała, nie chcąc mu przeszkadzać. — Przecież to dziewczyna Lucasa. — Nie dyskutuj! Musisz być przy niej! — Ale o co chodzi? Może łaskawie zechcesz mi wyjaśnić? — próbował dowiedzieć się czegoś więcej, ale uciszyła go. — Jutro mam ostatnie spotkanie, a zaraz po nim wracam do domu. Na razie nie mogę ci nic powiedzieć… Pilnuj, żeby Barbara nie zrobiła żadnej głupoty. — Rozumiem, że wszystko udało ci się załatwić? — Tak, ale jest inaczej niż myśleliśmy… Teraz jednak Barbara jest najważniejsza! Rozumiesz Rodericku? — Ok. Caroline. Przypilnuję tej małej. Mam jednak nadzieję, że naprawdę nie zawracasz mi głowy bez powodu. — Uwierz mi, że powód mam bardzo dobry. Wszystko ci wytłumaczę, gdy wrócę. To nie jest rozmowa na telefon. Aha i uważaj na Lucasa… Może być przybity

tym, co się stało. — Czym? Caroline przerażasz mnie swoją tajemniczością. — Muszę kończyć. Wkrótce dowiesz się wszystkiego i obiecuję, że będziesz bardzo, bardzo zaskoczony. — Już jestem — powiedział bardziej do siebie, gdyż panna Westmoore właśnie się rozłączyła. — Twoja dziewczyna? — zapytała Sarah. Przez cały czas nurtowało ją to pytanie. — Caroline? Nie, to przyjaciółka. — Spróbował się uśmiechnąć. — Znamy się już kopę lat. — Ale pewnie gdzieś tam jest jakaś dziewczyna… — Zdjęła okulary i ostrożnie wycierała je w serwetkę, wyjętą z uchwytu ustawionego na stoliku. — Nie uwierzę, żeby taki facet nie miał sympatii. — Kiedyś miałem żonę... — Miałeś? — Zaciekawiła się. — Rozstaliście się? Jesteście po rozwodzie? Co za dziewczyna zostawiła takiego przystojniaka? — Nie. Ona umarła. — Wstał z krzesła. — Pozwolisz Sarah, że odwiozę cię do domu? Ten telefon… Wiesz, trochę mnie zaniepokoił. — Ok. Przepraszam. — Znowu popełniła gafę. Pospiesznie założyła okulary i również podniosła się od stolika. Poczekała przy drzwiach, gdy Roderick płacił przy barze za herbatę. Być może właśnie straciła okazję na związek z tym mężczyzną. Tylko skąd miała wiedzieć, że był żonaty? — Przepraszam — powtórzyła, gdy przepuszczał ją w progu. Najwyraźniej nadużywała dziś tego słowa. To Roderick tak na nią działał. — Naprawdę jest mi głupio. Pewnie będziesz miał o mnie złe zdanie. — To nie twoja wina, przecież się nie znamy. — Uspokoił ją tonem swojego głosu. — A myślisz, że będziemy mieć okazję poznać się lepiej? — głos jej lekko drżał, gdy zadawała to pytanie. — Dajmy sobie szansę. — W jego oczach odbijały się światła ulicznych latarni. Wyciągnął rękę i przyciągnął dziewczynę do siebie. Zaciągnął się jej zapachem. Obca, zupełnie obojętna mu osoba. Elizabeth? Czy to naprawdę ona? *** Lucas był zdenerwowany, gdyż Barbara nie odbierała telefonu. Dzwonił już od dobrych trzech godzin i za każdym razem zgłaszała się poczta głosowa. — „Cześć tu Barbara. Chwilowo nie mogę z tobą rozmawiać, ale zostaw wiadomość, a na pewno oddzwonię” — na pamięć nauczył się już tego tekstu, którego słuchał raz po raz. Dlaczego wyłączyła telefon? Może źle się poczuła. Może zasłabła. Targały nim sprzeczne uczucia, spotęgowane niepewnością. W końcu dość już miał czekania. Schwycił kluczyki od samochodu i podszedł do drzwi z zamiarem udania się do Barbary, gdy wtem wyczuł osobę znajdującą się za progiem. Jak zwykle Roderick zjawiał się nie w porę. W tym momencie rozległo się pukanie.

Niemal natychmiast otworzył drzwi i stanął twarzą w twarz z niespodziewanym gościem. — Czyżbyś na mnie czekał? — Roderick zagwizdał z podziwem. — No zaskakujesz mnie przyjacielu. — Nie jestem twoim przyjacielem — odburknął wściekle. — Czego tu szukasz? Raczej nie podejrzewam, żebyś się za mną stęsknił. — Wybierasz się gdzieś? — zapytał, udając że nie dostrzega jego sarkastycznego tonu. — Nie twój interes. — Ok. Te odwiedziny nie są przyjemne również dla mnie. Dzwoniła Caroline… — Czy ona… — Lucas cofnął się o krok. Nie, to niemożliwe! Caroline nie mogłaby zdradzić Roderickowi tajemnicy Barbary. — Czy to ona kazała ci tu przyjść? — Nie. — Przecząco pokręcił głową. — Sam na to wpadłem. — Dobra, streszczaj się. Nie mam czasu. — Nie wpuszczał go do środka domu. Stał w progu, zasłaniając wejście. — Mówiła coś o Barbarze. Prosiła, abym miał na nią oko. Może ty wiesz, o co chodzi? — Od Barbary trzymaj się z daleka! — Gwałtownym ruchem pchnął Rodericka do tyłu. — To moja dziewczyna. Zrozumiałeś? — Nie kwestionuję tego i naprawdę dobrze wam życzę. — Nie dał się sprowokować. Stał niewzruszony, uważnie wpatrując się w oczy Lucasa. Westmoore coś ukrywał. Wiedział o czymś, ale starał się to za wszelką cenę ukryć. — Nie zamierzam wtrącać się w twoje sprawy. — I bardzo dobrze. To ciebie nie dotyczy. To wszystko, czy jeszcze coś ode mnie chciałeś? — Wszystko. — Wzruszył ramionami, odwracając się i zmierzając w stronę swojego mercedesa. Lucas wyszedł przed dom. Czekał, aż Robillard odjedzie i dopiero wtedy zamknął drzwi. Jeszcze raz spróbował dodzwonić się do Barbary, ale ponownie usłyszał to samo nagranie z taśmy. Przez chwilę wahał się czy wsiąść do samochodu, czy wybrać się pieszo, ale w końcu doszedł do wniosku, że szybciej będzie jeśli skorzysta ze swoich zdolności. Niczym wiatr pomknął w stronę domu Bennettów. Biegł szybko, zatracając się w pędzie. Nie zwracał uwagi na nic i nie myślał o niczym prócz Barbary. Wiadomość o jej stanie była dla niego szokiem. Martwił się, że jest teraz sama ze swoim problemem. Co też musi teraz przeżywać? Taka ważna decyzja. Czy będzie w stanie ją podjąć, a jeżeli podejmie to jaką? Zatrzymał się na wprost okna Barbary. Światło paliło się w pokoju jej brata, a w jej sypialni panowała ciemność. Odbił się od ziemi i bezszelestnie wylądował na parapecie. Przez szybę zajrzał do środka. Pokój tonął w mroku, ale dla niego nie stanowiło to żadnego problemu. Dokładnie widział najdrobniejsze detale skromnego wyposażenia. Alena Bennett zdecydowanie nie potrafiła zajmować się młodymi dziewczynami. Która kobieta wybrałaby dla siedemnastoletniej panienki taki pozbawiony wyrazu pokój, z oknem wychodzącym na cmentarz? Biedna Barbara,

pragnęła uczucia i znikąd nie mogła się go doprosić. Była taka sama jak Elizabeth. Bez rodziców, z dala od znajomych miejsc, mająca tylko brata. I także pokochała niewłaściwą osobę. Obdarzyła miłością pierwszego mężczyznę, którego napotkała na swej drodze. Zrobiła ten sam błąd. A tym błędem był on. Niczym nie różnił się od Rodericka. Teraz właśnie to zrozumiał. Patrzył na Barbarę skuloną na łóżku. Spała tak słodko, niewinnie, tak jakby to całe zło, które ją spotkało, nigdy nie miało miejsca. Tak bardzo chciał jej pomóc, ale nie wiedział jak. Jedynym, rozsądnym wyjściem wydawało mu się teraz wymazanie jej umysłu i sprawienie, aby o nim zapomniała. Mógłby stworzyć jej obraz innego życia. To byłoby proste i takie szlachetne. Mógłby jej wmówić, że jest szczęśliwa z… może z Zackiem? Jemu też zmieniłby wspomnienia przeszłości. Tak, mógłby to zrobić, gdyby nie ten przeklęty amulet. Barbara była chroniona, nawet przed tym, co mogło ją uszczęśliwić. Postał jeszcze chwilę żałując, że nie może nic zrobić. Oddałby wszystko za możliwość pomocy Barbarze. Caroline… Cała nadzieja w Caroline. Oby wróciła jak najprędzej. Zeskoczył z parapetu, przyrzekając sobie w duchu, że cokolwiek się stanie będzie wspierał Barbarę. Nawet gdyby miał zostać ojcem dla jej dziecka. 1 Mercado – przystanek podziemnej stacji tramwajowej w Alicante. Z tego przystanku, specjalnym, panoramicznym chodnikiem, można się udać na szczyt góry Benacantil, gdzie zbudowana jest warownia Castillo de Santa Barbara.

RADA NAJWYŻSZA

Caroline nie spała przez większą cześć nocy. Siedziała na białym fotelu, ustawionym przy oknie i przypatrywała się widokowi zza szyby. Uliczne latarnie oświetlały promenadę przy plaży. W ich świetle widziała spacerujące, zakochane pary, młodych ludzi wracających z imprezy. Odbierała ich myśli, ale nie zwracała na nie uwagi. Bez reszty pochłonięta była rozpamiętywaniem wydarzeń z kilku ostatnich dni. Jej przyjazd do Alicante, spotkanie z Radą Najwyższą i z Wyrocznią… Wtedy, po śmierci Kingsleya, gdy napiła się jego krwi, spłynęło na nią całe dziedzictwo Patronów. Cała wiedza dostępna tylko nielicznym wybranym. Zrozumiała, że przyjmując władzę, musi odbyć pielgrzymkę do świętego miejsca wampirów — do góry, gdzie według legendy miał miejsce ich początek. Benacantil, z arabskiego Banu-lQatil, co oznacza małżowinę uszną. Odpowiednia nazwa dla kolebki istot, które potrafią słyszeć ludzkie myśli. Zresztą sama nazwa miejscowości Alicante, tłumaczona z arabskiego jako „źródło światła”, wskazuje na niezwykłość tego rejonu. To tu przed wiekami, u samego zarania dziejów, pierwsi z władców ciemności pojawili się, aby objąć we władanie Ziemię. Wyłamali się spod praw obowiązujących w swoim świecie, gdyż marzyła się im odrębność i wolność. Przybyli tu, aby rozpocząć nowe życie, a za nimi podążyli wysłannicy światła mający ukarać ich za samowolne opuszczenie królestwa. Na nagiej skale rozegrała się pierwsza bitwa, w której siły dobra uległy przewadze wroga. Dzięki temu potężni Patroni mogli podzielić między siebie, poszczególne części świata. Góra stała się ich prapoczątkiem i miejscem świętym. Przez kolejne stulecia mieli tu swoją siedzibę ci wybrani z pierwszych, tworzący Radę Najwyższą. Nie ma nad nimi wyższej władzy na Ziemi. To oni decydowali o życiu i śmierci Patronów, to oni przyjmowali hołdy od nowych władców, to oni namaszczali. Bez ich wiedzy, żaden wampir nie miał i nie ma prawa istnieć. Wszystko jest zapisane i ustalone, zgodnie z wielowiekową tradycją. Bała się, idąc na pierwsze spotkanie. Wiedziała, że oto ujawnia swoją obecność, że wydaje swoich przyjaciół. Od decyzji Rady Najwyższej zależało, co się z nimi stanie. Czy będą mogli przyjąć dziedzictwo Patronów, czy też zostaną zgładzeni? Zagłębiając się w tunel przy Avenida de Jovellanos, zmierzała prosto w stronę szybów dwóch wind, wydrążonych we wnętrzu góry. Tymi windami turyści pokonują dystans stu czterdziestu dwóch metrów, udając się na szczyt. Jednak Caroline nie zamierzała jechać ze wszystkimi. Spokojnie czekała, aż grupa rozwrzeszczanych, młodych ludzi zapakuje się do kabiny i rozpocznie swoją podróż, a wtedy przesunęła się w stronę posępnie wyglądającego biletera. Ona wiedziała, kim jest ten człowiek. Od razu wyczuła jego prawdziwą naturę. Około pięćdziesięcioletni, wysoki, chudy mężczyzna o zapadniętych

policzkach i bielutkich włosach, patrzył na nią swoimi przenikliwymi, niezwykle jasnymi oczyma, których barwa przywodziła na myśl stal. Jego szary uniform podkreślał jeszcze bardziej nienaturalną bladość cery. Albinos… Wampir… Strażnik Wrót. — Ty. — Mężczyzna wycelował w nią wskazujący palec. — Nie powinnaś tu przychodzić bez zaproszenia. Rada nie lubi, gdy ktoś nęka ją swoją obecnością. — Mam zaproszenie. — Starała się zachować spokój. — Moje zaproszenie pochodzi od samego Duncana. — Duncan… — Albinos splunął ze wstrętem. — To ścierwo przynosiło wstyd nam wszystkim. — Ale już nie przynosi — przemawiała łagodnie, jak do małego dziecka. Nie czuła chłodu, jednak mimo to miała wrażenie, że owionął ją powiew mroźnego powietrza. — Panowanie Duncanów właśnie się zakończyło. Ja je zakończyłam. — No, no… A więc to ty… I dlatego chcesz się widzieć z Radą. — Ze zrozumieniem pokiwał głową. — Ale ja nie wiem, czy oni będą chcieli widzieć ciebie. — Czy możesz im przekazać, że przyjechałam specjalnie, aby złożyć im hołd i zapewnić o pełnym posłuszeństwie. W przeciwieństwie do Kingsleya, nie zrobię niczego, co naraziłoby Radę Najwyższą i wszystkich naszych braci na niebezpieczeństwo. — Jedź na górę. — Nie wyglądał na przekonanego. — Powiadomię ich. Jeśli będą chcieli z tobą rozmawiać, to odnajdą cię tam. — Wskazał palcem w stronę sklepienia nad swoją głową. — Jeśli nie, to wracaj skąd przybyłaś i módl się, aby pozwolili ci nadal żyć. Nie mogła z nim dyskutować. Strażnik Wrót ma za zadanie pilnować wejścia do Rady Najwyższej. To on pośredniczy pomiędzy zwykłymi wampirami, a elitą zamieszkującą Benacantil. W milczeniu poczekała na windę i wraz z innymi turystami wjechała na górę. Spacerując po dziedzińcach twierdzy Castillo de Santa Barbara i zwiedzając jej poszczególne części, podziwiała także wspaniały widok na przycupnięte u podnóża Alicante, przepiękną zatokę Costa Blanca i wyspę Tabarca. Gdyby znalazła się tu w innych okolicznościach, byłaby najszczęśliwszą osobą na świecie. Panorama roztaczająca się przed jej oczami zapierała dech w piersiach. Niezwykły lazur morskiej wody, skrzył się w słońcu, sprawiając, że fale wyglądały jak szmaragdy. Poczuła błogość wypełniającą jej serce. W taki dzień, w takim miejscu, nie mogło zdarzyć się nic złego. To był początek, nie koniec… Jej wizje ukazywały szczęśliwe zakończenie. Dziś nie czas na śmierć. — Piękny widok. — Usłyszała dźwięczny, kobiecy głos. Odwróciła się i spostrzegła stojącą nieopodal niewysoką, szczupłą, czarnoskórą kobietę, która z wyglądu mogła mieć około trzydziestu lat. Kolor jej skóry przypominał odcień gorzkiej czekolady, a włosy... Caroline z podziwem patrzyła na fryzurę nieznajomej. Dziesiątki, setki drobnych warkoczyków, z nanizanymi na nie różnokolorowymi koraliczkami tworzyło swoiste arcydzieło sztuki. — W tym miejscu można się zakochać i spędzić tu całą wieczność. Wieczność… Dopiero teraz Caroline odkryła, kim jest jej rozmówczyni.

Pochyliła głowę w geście pełnym szacunku. Nie co dzień można rozmawiać z kimś, kto przybył z Wiecznej Krainy. — Więc to ty unicestwiłaś Kingsleya? Któżby się tego mógł spodziewać? Niepozorna dziewczyna, o której nie mieliśmy pojęcia… Przejęłaś jego dziedzictwo? Czy wiesz, że złamałaś nasze prawo? Tylko Patroni mogą przekazywać między sobą swoje moce. Nikt, żaden pospolity wampir, nie ma prawa sięgać po te zaszczyty. To szczególne wyróżnienie i władza, której nawet sobie nie wyobrażasz. I jeszcze masz czelność się tu zjawić i powiedzieć jak gdyby nigdy nic, że odebrałaś należne sobie dziedzictwo? To bluźnierstwo! — Mimo iż kobieta uśmiechała się, to w oczach jej widoczne były złowrogie błyski. — Proszę o wybaczenie… Nie powiedziałam wszystkiego… Jestem córką Duncana. Kingsley był moim bratem. — Bratem? — Kobieta cofnęła się o krok i uważnie przyjrzała Caroline. Bez trudu przebiła się przez jej barierę ochronną i zajrzawszy do wnętrza umysłu, przekonała się, że blondynka nie kłamała. — Jesteś potomkiem Duncana? Ty? — Tak. Moja matka była człowiekiem. Ja też nim byłam, dopóki mój ojciec… — Dziwnie było nazywać ojcem tego potwora, który na wrzosowiskach skazał ją na jakże okrutny los. — Nic nie mów! Na wyjaśnienia przyjdzie czas. Chodź, zaprowadzę cię przed oblicze Rady. Ja nazywam się Yadira i jestem Wyrocznią. Caroline posłusznie postępowała za swoją przewodniczką. Ciemnoskóra kobieta ubrana była w długi, orientalny, błękitny kaftan, uszyty z dwóch prostokątnych kawałków materiału. Wycięcia na ręce oraz okolice dekoltu zdobił misterny, biały haft. Przód szaty również zdobiony był białym, haftowanym ornamentem roślinnym. Kaftan sięgał do samej ziemi, tak iż dokładnie zasłaniał stopy dziewczyny. Ruchy Yadiry były lekkie, harmonijne, zdawało się, że płynie w powietrzu. Minęły dziedziniec najstarszej części warowni i zbliżyły się do jednej z baszt. Wyrocznia, nie niepokojona przez nikogo, otworzyła drzwi z umieszczoną na nich tabliczką „Wstęp wzbroniony” i skinąwszy na Caroline weszła do środka. Wprost ze słonecznego miejsca, przeniosły się do mrocznego przedsionka. Panna Westmoore dostrzegła kręte schody wiodące na szczyt wieży, ale Yadira nie zwracała na nie żadnej uwagi. Wręcz przeciwnie, podeszła do kamiennej ściany i nacisnęła kilka, na pozór identycznych, kamiennych bloków. Niemalże w tej samej chwili ściana rozsunęła się, ukazując tunel ze schodami wiodącymi w dół. — To co widać, to tylko część wielkiej budowli. — Przewodniczka spojrzała na zaskoczoną Caroline. — Zazwyczaj to co istotne jest ukryte przed naszym wzrokiem. Castillo de Santa Barbara zostało zbudowane na początku dziewiątego wieku, my wcześniej zamieszkiwaliśmy tę górę. Naszą siedzibą jest Benacantil, nie twierdza postawiona na jego szczycie. Zagłębiły się w tunelu, a gdy tylko przekroczyły próg, ściana zasunęła się za ich plecami. Droga odwrotu właśnie została odcięta. Yadira sięgnęła po płonącą pochodnię umieszczoną tuż przy wejściu i ujęła ją w swoje dłonie, aby oświetlić drogę. Schody były wąskie, wykute w kamiennym bloku. Musiały ostrożnie stawiać stopy, aby nie poślizgnąć się na omszałej nawierzchni. Niewielka przestrzeń

potęgowała poczucie uwięzienia. Mogły iść jedynie w dół, szły więc tak w zupełnym milczeniu, koncentrując się na samej czynności schodzenia. W pewnej chwili Caroline pomyślała, iż mogłyby skorzystać ze swojej umiejętności szybkiego przemieszczania się w terenie. Na pewno w ten sposób szybciej i bezpieczniej przebyłyby cały dystans. — Niestety to niemożliwe. — Jakim cudem Yadira czytała w jej myślach? Przecież Caroline potrafiła wytworzyć wkoło siebie barierę, chroniąca ją przed ingerencją innych wampirów. — Wiem, że jesteś zaskoczona — kontynuowała Wyrocznia nie odwracając się nawet w jej stronę. — W chwili obecnej nic cię nie chroni. To magiczne miejsce. Nie masz żadnych swoich zdolności, jesteś po prostu zwykłym człowiekiem… Nawet twój dar nieśmiertelności jest teraz zupełnie bezużyteczny. Gdybym chciała, mogłabym z łatwością zakończyć twoją ziemską wędrówkę. — Więc czemu ty nadal odbierasz moje myśli? — Dopiero teraz spostrzegła, że widzi w ciemnościach tylko dzięki pochodni trzymanej przez Yadirę. — Taka mała sztuczka. — Kobieta roześmiała się, a jej śmiech odbił się echem od ścian korytarza. — W Benacantil tylko Rada Najwyższa ma wszystkie moce. To zabezpieczenie przeciwko ewentualnym buntownikom. Każdy, kto tu dotrze, staje się na czas pobytu zwykłym śmiertelnikiem. Jest bezbronny, niczym małe dziecko. — Ciekawy sposób na zapewnienie sobie władzy absolutnej. — W głosie Caroline pobrzmiewała ironia. — Rozumiem, że wy, w obawie o własne bezpieczeństwo, nigdy nie opuszczacie twierdzy. — Gdybyś żyła tyle czasu co ja, zrozumiałabyś, że to absolutna konieczność. Kiedyś było inaczej i niestety doprowadziło to do wielu tragicznych sytuacji. Patroni byli bezlitośnie zabijani przez swoich konkurentów. Nasz pierwotny cel, aby zawładnąć Ziemią i zdominować siły światła, uległ zapomnieniu. Wewnętrzne wojny klanowe doprowadziły do rozłamu i rozpadu naszej potęgi. Kimże teraz jesteśmy? Wyrzutkami, ukrywającymi się wśród ludzi. Niektórzy z nas, tak jak ty, zasymilowali się z nimi. To było nie do pomyślenia! Jak wampir może zaprzyjaźnić się z człowiekiem? Jak może mieć ludzkie uczucia? Nie po to powstaliśmy! Nic już nie jest tak, jak miało być… — Ale przecież nie musimy zabijać ludzi! Możemy żyć z nimi w zgodzie! — Mówisz tak, gdyż należysz do pokolenia, które zrodziło się już na Ziemi. To niezaplanowane, skutki uboczne… Nikt nie pomyślał, co się stanie, gdy nasi mężczyźni zwiążą się z tutejszymi kobietami. Powstała nowa rasa, dysponująca cechami przynależnymi obu gatunkom. Taki ewenement, który nigdy nie powinien mieć miejsca. Pierwsi Patroni byli czystymi wampirami. Pierwszymi z pierwszych. Byli najpotężniejsi. Mieli tworzyć swoje armie, ale im zachciało się rodzin. To był początek końca… — Ty jesteś pierwszym z Patronów? — Wszyscy, których dziś zobaczysz, są pierwszymi z pierwszych. Ostatnimi, prawdziwymi wysłannikami sił ciemności. Pochodzimy ze świata tak różnego od tego, który znasz. Tam, gdzie żyliśmy, byliśmy czystą energią, bytem doskonałym nie mającym początku, ani końca. Każdego dnia swego życia tutaj, tęsknię za tym, ale ja w przeciwieństwie do innych wampirów, wiem, że moje tęsknoty może kiedyś się

ziszczą. Przepowiednia o tym mówi, a ona nigdy się nie myli. — Jaka przepowiednia? — zapytała, ale nie otrzymała już odpowiedzi, ponieważ właśnie doszły do drewnianych, okutych żelazem drzwi. Yadira pchnęła je z całej siły, a one pod naporem jej ciała otworzyły się, wydając przy tym dźwięk przypominający skrzypienie zardzewiałych zawiasów. Aby wejść do środka musiały pochylić głowy, gdyż otwór był niezbyt wysoki. Zapewne specjalnie zaprojektowano te drzwi tak, aby każdy wchodzący, mimowolnie oddawał pokłon osobom znajdującym się w sali. Po przekroczeniu progu, Caroline wyprostowała się i powiodła wzrokiem po całym pomieszczeniu. Musiała przyznać, że było ono imponujące. Ogromna, okrągła sala, wykuta w kamiennym bloku. Dookoła, w równych odstępach znajdowały się, przymocowane do ściany, żelazne uchwyty na pochodnie. Każda z pochodni płonęła oświetlając wnętrze. Wysokie ściany, pozasłaniane udrapowanymi, ciemnoczerwonymi tkaninami, dodatkowo zdobiły portrety poważnie wyglądających osób. Pod każdym obrazem znajdowała się mała, mosiężna tabliczka. — To wszyscy Patroni, którzy zasiadali w Radzie — wyjaśniła szeptem Yadira, umieszczając jednocześnie pochodnię w jednym z wolnych uchwytów. — Pokolenia, które przeszły do historii. Posadzka wyłożona była kostką tworzącą wzór domina. Czarne i czerwone kwadraty. Obcasy Caroline stukały, uderzając o kamienne kafle. Szła za Yadirą, która kierowała się w stronę ściany przeciwległej do wejścia. Tam znajdowało się podwyższenie, na którym stał prostokątny stół przykryty czerwonym suknem, a za stołem stały cztery, wysokie krzesła. Krzesła były tak masywne, że dopiero podchodząc bliżej Caroline dostrzegła, siedzące na nich postacie, spowite w czarne stroje. Poczuła dziwny niepokój, który potęgował się z każdym kolejnym krokiem. Zwolniła, tak jakby chciała opóźnić chwilę spotkania z Radą. Yadira podeszła do stołu i okrążywszy go stanęła za dwoma środkowymi krzesłami. Przez chwilę panowała niczym nie zmącona cisza. Wszyscy badawczo przyglądali się pannie Westmoore zgłębiając tajemnice jej umysłu. Stała przed nimi bezbronna, pozbawiona swojej tarczy ochronnej. Mogli poznać jej każdą najskrytszą myśl. Była dla nich niczym otwarta księga. Po dłuższej chwili krępującego milczenia, Wyrocznia ponownie zabrała głos — widocznie wszystkie potrzebne informacje zostały już poznane. Zwróciła się w stronę Caroline i coś przypominającego uśmiech, pojawiło się na jej twarzy. — Podejdź bliżej. Członkowie Rady pragną cię poznać. Stuk obcasów był jedynym dźwiękiem rozbrzmiewającym w sali. Starała się iść na palcach, aby wyciszyć ten odgłos. Jeszcze cztery kroki, trzy… Stanęła przed stołem, który oddzielał ją od szanownych członków Rady. Nie wiedziała, kto siedzi na krzesłach, gdyż czarna tkanina dokładnie spowijała każdą z postaci i ukrywała jej twarz w zwojach kaptura, upodabniając niejako do sennych zjaw. — Nazywam się Caroline i jestem… — zaczęła, ale jedna z postaci przerwała jej wystąpienie. — Już wiemy, kim jesteś i po co przyjechałaś. Twoja tarcza ochronna jest tutaj zupełnie bezużyteczna i dzięki temu widzimy wszystkie twoje myśli. — Lekko zachrypnięty, męski głos, śpiewnie przeciągający samogłoski, należał do osoby

siedzącej po prawej stronie Yadiry. — Chcemy jednak usłyszeć od ciebie, dlaczego właśnie teraz zdecydowałaś się na ujawnienie? Dlaczego przez tyle czasu ukrywałaś się przed nami? — Dopiero niedawno przejęłam dziedzictwo… — Zła odpowiedź — odezwał się kobiecy głos, osoby siedzącej po lewicy. — Chcemy poznać prawdziwą odpowiedź. Wiemy, że długo unikałaś zakończenia cyklu. Dlaczego zdecydowałaś się na ten krok? — Kingsley, on nam zagrażał, a tylko ja… — Nie mów tego, co myślisz, że należy powiedzieć, tylko to, co naprawdę tobą kierowało. — Yadira nie przestawała się uśmiechać. — Powiedz to, co nosisz w sercu. — Musiałam zakończyć cykl, aby uratować przyjaciół. Tylko ja mogłam przejąć dziedzictwo Patronów i dzięki temu pozwolić im na normalne życie. Gdybym tego nie zrobiła, nadal musielibyśmy ukrywać się przed innymi wampirami. To była jedyna możliwość na ujawnienie się i pozostanie przy życiu. Nigdy nie chciałam być Patronem, nie mam ambicji stania się równą wam. Przyszłam tu z własnej woli, aby złożyć hołd i zapewnić o moim oddaniu. Dziedzictwo Duncanów jest u mnie bezpieczne. Nie wykorzystam go przeciwko wam. — Stworzyłaś nową linię dynastyczną bez naszej zgody. — Znowu zabrzmiał głos zachrypniętego mężczyzny. — Na co liczyłaś robiąc taki krok? To była samowola! — Wiem… Gdy stworzyłam Rodericka uczyniłam to po to, aby uratować mu życie. Pomagał mi w walce z Duncanami. To on przyczynił się do śmierci Patrona… Byłam mu to winna. Lucasa przemieniłam, aby zacząć normalne, ludzkie życie. Potrzebowałam go. Moje wizje kazały mi tak postąpić. — A ta mała… — Angelina… To było głupie z mojej strony, ale nie mogłam patrzeć na śmierć koleżanki… — Myśli jak człowiek. — Postać mówiąca kobiecym głosem, nachyliła się w stronę siedzącego obok zachrypniętego mężczyzny. Tylko te dwie osoby poza Yadirą prowadziły rozmowę z Caroline. Pozostała dwójka, siedząca po bokach, nadal pogrążona była w milczeniu. — Czuje jak człowiek. — Kocha jak człowiek. — Dopiero teraz jedna z tych, milczących postaci odezwała się i podniósłszy się zza stołu, wolnym, majestatycznym krokiem podeszła do dziewczyny. Okrążywszy ją, stanęła za jej plecami, a wyciągnąwszy przed siebie obie ręce, ukryte w zwojach materiału, dotknęła dłońmi jej skroni. To co się stało, totalnie zaskoczyło Caroline. Oto w tej samej chwili po środku sali pojawił się obraz, coś jakby projekcja filmowa, tyle tylko, że przedstawiająca wspomnienia panny Westmoore. Zobaczyła Lucasa, Rodericka, Barbarę i… Adama. Ich rozmowa nad brzegiem rzeki, gdy powiedziała mu kim jest. Ich pierwszy pocałunek… Obrazy zmieniały się jeden za drugim, aż w końcu ukazała się scena, gdy poprosiła Rodericka, aby odebrał Adamowi wspomnienie… Jęknęła cicho, a postać puściła jej głowę i tak samo majestatycznie wróciła na swoje miejsce. — Jesteś zdolna do poświęceń, tak jak prawdziwy człowiek. — Zachrypnięty mężczyzna dał znak Yadirze, aby się do niego nachyliła i długo coś jej tłumaczył.

Caroline z napięciem przyglądała się ich dialogowi. Właśnie ważyły się jej losy. Yadira wyprostowała się, ale uśmiech zdążył już zniknąć z jej twarzy. Skrzyżowała ręce na piersiach i obchodząc stół, zbliżyła się do Caroline. Zatrzymała się dwa kroki przed nią. Przez dłuższą chwilę, w zupełnym milczeniu, wpatrywała się prosto w jej oczy. Oto przed sobą miała osobę, o której nadejściu informował Zwój Cienia. Córka najpotężniejszego wysłannika ciemności i ziemskiej kobiety. Przepustka do wieczności. — Witaj Caroline, nowa Patronko. — Wyprostowała ręce i położyła dłonie na ramionach dziewczyny. — Długo kazałaś nam na siebie czekać, ale wreszcie jesteś. Może wspólnymi siłami odbudujemy to, co zostało zniszczone. Postacie siedzące za stołem podniosły się i odrzuciły kaptury z głów. Gdy Caroline spojrzała na nich, zobaczyła dwóch młodych mężczyzn, oraz dwie niezwykle piękne kobiety. Jedna z tych kobiet dopiero przed chwilą projektowała jej myśli. — Razem? — Była zbyt oszołomiona, aby coś z tego zrozumieć. Przyjechała do Alicante tylko po to, aby zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie, nawet przez chwilę nie pomyślała, że zostanie przyjęta na członka Rady. Nie! Tylko nie to! Członkostwo w Radzie oznaczało wieczne uwiezienie w Benacantil. *** Minęła godzina dziesiąta i do spotkania z Yadirą zostało jeszcze trochę czasu. Caroline szła nadmorską promenadą, wdychając zapach morskiej wody. Wprawdzie był już listopad, ale tutaj pogoda nadal dopisywała i było całkiem ciepło. Słońce przyjemnie ogrzewało jej twarz, a bryza od morza rozwiewała długie, blond włosy. Ubrana w zieloną tunikę z długim rękawem i białe spodnie rybaczki, wyglądała jak zwykła turystka. Specjalnie nie zakładała dziś butów na obcasie, pamiętając o śliskich, kamiennych schodach. Białe, sznurowane tenisówki były zdecydowanie odpowiedniejsze na długie spacery. Przy stacji Mercado zatrzymała się czekając na przybycie Yadiry. Usiadła na jednej z ławek i ponownie zaczęła analizować informacje, jakie otrzymała od Rady. Jadąc do Alicante nie spodziewała się usłyszeć o czymś takim. Imperium rozpadło się, nie było już starych patronich rodów, gdyż większość z nich wybiła się podczas wzajemnych walk, a część nie przekazała dziedzictwa swoim następcom. Dodatkowo, idąc za przykładem starego Duncana, który kiedyś miał bardzo duży szacunek wśród wampirów, wszystkie patronie rody pozbyły się ewentualnych uzurpatorów do tronu, aż do dziesiątego pokolenia w dół. Skutkowało to tym, iż wprawdzie władza została w rękach wybrańców, ale ich liczba drastycznie spadła i brakowało kontynuatorów tradycji. Zwykłe wampiry były pozbawione możliwości chodzenia w świetle słonecznym. Noc skrywała ich upiorne sylwetki. Nie przypominali swoich prastwórców i wiedząc o tym, starali się zmieść ich z powierzchni ziemi. Liczne wampirze powstania, krwawymi falami przetaczały się przez karty historii. Rewolucja Francuska — kto by pomyślał, że ścinanie głów miało za zadanie pozbyć się nie tylko ludzkich, ale przede wszystkim patronich władców.

Ostatni Patroni, stanowiący Radę Najwyższą, schronili się w górze, która kiedyś była miejscem ich narodzin. Tu, będąc zabezpieczeni przed wszelkimi atakami ze strony wampirzego plebsu, starali się utrzymać w ryzach chwiejące się imperium. Kingsley nie zamierzał się im podporządkować i marzył o przejęciu pełni władzy. Próbował zjednać sobie rozrzuconych po świecie współbraci, ale nie zyskał w ich oczach uznania. Owszem pomagali mu w jego brudnych interesach, ale nienawidzili szczerze, już za sam fakt, że jest wybrańcem, że jest inny. Caroline przejmując dziedzictwo Duncanów otrzymała tylko przywilej bycia Patronem. Nic więcej… Nie miała wiernych poddanych, nie miała podległych sobie terenów… Dawna świetność przeminęła. Jeśli chciałaby odzyskać to, co należne jej rodowi, musiałaby zdecydować się na wstąpienie do Rady. Niewątpliwie był to prawdziwy zaszczyt, jednak akurat nie takiego splendoru pragnęła. Po co jej istnienie w ukryciu, z dala od przyjaciół, od świata który kocha? Nie mogłaby wyrzec się tego, do czego przywykła. Nie chciała być członkiem Rady, nie za taką cenę. Lata ukrywania się przed współbraćmi, nie poszły jednak na marne. Dzięki temu uniknęli wielu tragicznych momentów i mogli w spokoju wieść na pozór normalne, ludzkie życie. Rada nie wiedziała o ich istnieniu, nie miała takich mocy jak kiedyś, chociaż dysponowała zdolnościami, o których inne wampiry mogły tylko pomarzyć. Paradoksalnie, właśnie te zdolności stały się przyczyną buntu i doprowadziły do zachwiania potęgi istot cienia. Olegario, wysoki, przystojny szatyn o przenikliwych brązowych oczach i zachrypniętym głosie, był mężem Reiny, kobiety która wraz z nim przepytywała Caroline. Stanowili coś na wzór pary królewskiej i to oni mieli decydujący głos. Olegario potrafił zabijać za pomocą wzroku, zaś jego małżonka miała dar blokowania wampirzych zdolności. Kobieta potrafiąca wizualizować wspomnienia, nazywała się Aisha i była doradcą. Czwartą postacią okazał się mężczyzną o imieniu Basit, który nie zabierał głosu z tej prostej przyczyny, że przed wiekami został pozbawiony języka. Komunikował się z pozostałymi członkami Rady wyłącznie za pomocą myśli i jako jedyny dysponował mocą upodabniania się do dowolnej osoby. Rada pragnęła wzmocnić swoją władzę i na powrót podporządkować rozproszone po świecie wampiry, ale niestety nie mogła tego przeprowadzić bez odbudowania linii dynastycznej. Ujawnienie się Caroline było dla Rady istnym prezentem od losu. Gdyby dołączyła do nich, wraz ze swoją zdolnością przewidywania przyszłości, mogłaby zmienić obraz Rady wśród pozostałych wampirów. Byłaby pierwszym wampirem wywodzącym się spośród ludzi, który wszedłby do Rady Najwyższej. Synowie Duncana, którzy również zrodzili się z kobiety, nigdy nie przyłączyli się do nich z tej prostej przyczyny, że chcieli władzy absolutnej wyłącznie dla siebie. Zgoda Caroline byłaby przełomem, nowym początkiem, nadzieją i szansą. Gdyby tylko zechciała… Ale ona nie brała tego pod uwagę. Otwarcie powiedziała o swojej decyzji. Nigdy nie zależało jej na żadnych zaszczytach i chociaż przyjęła dziedzictwo Patronów, zrobiła to tylko dlatego, aby zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie. Owszem, będzie wiernym poddanym Rady, ale nigdy, przenigdy nie dołączy do niej, jako jeden z jej członków. Decyzja zaskoczyła wszystkich, ale chyba najbardziej Yadirę. Czarnoskóra kobieta była pewna, że Caroline pozostanie w Benacantil, gdyby myślała inaczej,

nigdy nie ukazałaby jej ludzkiej twarzy Rady. Dla osób niewtajemniczonych, przedstawiciele władzy mieli być niedostępni, owiani tajemnicą, niemalże zrównani z boskimi istotami. Caroline ujrzała ich prawdziwe oblicza, poznała ich imiona. To Wyrocznia nalegała na pozostałych członków, aby ujawnić się przed panną Westmoore, aby uznać ją za równą najwyższym… Według zapisu na Zwoju Cienia, pojawienie się Caroline było przewidziane już tysiące lat temu i miało zwiastować nowy początek — powrót do źródeł. „A gdy lud cienia rozproszy się po Ziemi i będzie deptał swoją władzę, pojawi się istota, która odbuduje to, co zrujnowały wieki. Powróci dynastia. Król z królową powiodą wybranych ku wieczności. A wieczność trwać będzie i światło z ciemnością zatańczy wspólny taniec”. — Jestem. — Yadira stanęła przed ławką, na której siedziała Caroline. Dziś także ubrana była w długi, orientalny kaftan, jednak zamiast niebieskiego, wybrała biały z granatowymi haftami. — Co takiego ważnego skłania cię do wcześniejszego powrotu do domu? Rada nie będzie tym zachwycona. — Wiem. — Wstała z ławki. — Dlatego prosiłam cię o spotkanie. Wyjaśnię ci wszystko, a ty przedstawisz to Radzie. Tylko ty jedna możesz mnie zrozumieć i tylko ty jedna opuszczasz wnętrze góry. Nie chciałam tam przychodzić… Bałam się, że może będą chcieli zatrzymać mnie siłą — Siła to nie rozwiązanie. — Potrząsnęła głową. — Sama musisz chcieć zostać z nami. — Przejdźmy się. — Poprosiła Caroline. W milczeniu ruszyły w stronę plaży. Caroline poza murami twierdzy znowu dysponowała swoimi mocami i otoczona przez tarczę uniemożliwiała Yadirze poznanie swoich myśli. — Dziś wieczorem odlatuję do domu — odezwała się wreszcie. — Nie mogę zostać z wami, chociaż zaszczytem dla mnie była wasza propozycja. Mam życie które kocham i przyjaciół, których nie chcę stracić. Mogę zrobić dużo więcej, jeśli pozostanę wśród ludzi. — To ty tak uważasz, my sądzimy inaczej. Twoim przeznaczeniem jest dołączyć do nas. — Nie. — Pokręciła głową. — Wybacz mi moją śmiałość, ale tym razem się mylicie. Ja widziałam swoją przyszłość i wiem, że nie jest związana z wami. Widziałam siebie wraz z przyjaciółmi… Tam jest moje miejsce. — Zwój mówi coś innego. — Yadira patrzyła na nią uważnie. Doszły do plaży i Caroline zdjęła tenisówki. Związała ich troczki razem, po czym przewiesiła sobie przez szyję. Z lubością zatopiła stopy w złocistym piasku. — To nie o mnie mówi. — Szurała stopami, rozgarniając złote drobinki. — Może pojawi się inny Patron… Ja nie potrafię wyrzec się tego… — Przychyliła się i nabrała w dłonie piasku. Pozwoliła, aby swobodnie przelatywał przez jej palce. — Jak mam zrezygnować z wiatru muskającego moją twarz? Jak mam zapomnieć o szumie morskich fal? A jak wydrzeć z serca wspomnienie miłości? — Twoje ludzkie życie nie może być ważniejsze niż przeznaczenie. Jesteś wybrana… — Ale to nie muszę być ja! — Odwróciła się do swej towarzyszki. — Równie dobrze Zwój może mówić o Rodericku, Lucasie lub Angelinie… A może jeszcze

kimś innym, kto zostanie przemieniony w przyszłości. Zastanawiałaś się nad tym? Przecież jeszcze kilka dni temu nie mieliście pojęcia o moim istnieniu. A jeśli są inni mnie podobni? — Dlaczego musisz wracać do domu? Może zostań dłużej i jeszcze przemyśl swoją decyzję. — Zignorowała jej pytanie. Jako Wyroczni nie wypadało jej przyznać, że mogła opatrznie zrozumieć zapis na Zwoju. — Muszę wracać do Elizabeth Town. Wprawdzie planowałam zostać jeszcze klika dni, ale zdarzyło się coś nieprzewidzianego. Widzisz Yadiro, moja najlepsza przyjaciółka jest w ciąży… — A co tobie do tego? Jesteś jedyną osobą, która może ją wesprzeć? Jeśli jest w ciąży, to znaczy, że to człowiek… Ludzie mają swoich współbraci i niech do nich zwracają się o pomoc. My wampiry musimy trzymać się razem. To nasz obowiązek. — Ale ja muszę być przy niej! — niemalże krzyknęła. — Stało się coś, czego ona nie zrozumie… Tylko ja mogę jej to wytłumaczyć… — Złość, a może bezsilność spowodowały, że tarcza chroniąca umysł Caroline opadła. Trwało to tylko kilka chwil, ale wystarczyło, aby Yadira zobaczyła wszystko, co chciała. To wszystko, na co wcześniej nie zwrócili uwagi, gdyż wydawało się, że nie dotyczy ich spraw. — To dziecko… — Na twarzy Wyroczni widać było totalne zaskoczenie. — Taniec światła i cienia… — wyszeptała z nabożna czcią. Jednak Zwój nie kłamał, to ona źle zinterpretowała zapis. — „A gdy lud cienia rozproszy się po Ziemi i będzie deptał swoją władzę, pojawi się istota, która odbuduje to, co zrujnowały wieki. Powróci dynastia. Król z królową powiodą wybranych ku wieczności. A wieczność trwać będzie i światło z ciemnością zatańczy wspólny taniec”. *** Barbara szła szkolnym korytarzem pomiędzy roześmianymi uczniami. Była w tłumie, ale czuła się bardzo samotna. Nikt, nie mógł jej pomóc, nikt nie mógł zrozumieć… Nawet nikt nie wiedział o tym, co się stało… To dziecko, to przekleństwo… — Mam nadzieję, że czujesz się dziś dużo lepiej. — Drogę zastąpiła jej pani Lee. Nauczycielka jak zwykle miała swoje nieodłączne, okrągłe okulary, które uporczywie zsuwały się jej na czubek nosa. Zabawnie pochylała głowę patrząc na dziewczynę spoza szkieł. — Nieźle nas wczoraj przestraszyłaś. Co to w ogóle było? — Niestrawność — wyszeptała niepewnie, nie wiedząc co Lucas mógł powiedzieć nauczycielce. — Dziękuję bardzo, już mi lepiej. — Wy młodzi wcale o siebie nie dbacie. Tylko ta cola i chipsy. — Kobieta z rezygnacją pokręciła głową. — Sami się prosicie o kłopoty. — Tak proszę pani — przytaknęła dla świętego spokoju. Nauczycielka poprawiła okulary i oddaliła się w stronę sali informatycznej, zaś do Barbary podeszła Flo. — Ale dałaś wczoraj czadu. Kurczę, żebyś widziała jak Westmoore rzucił się do ciebie przez ławki. Schwycił cię na ręce… Normalnie ciarki mi przeszły. Taka romantyczna scena. Angelina padłaby z zazdrości.

— Ja padłam i bez zazdrości. — Uśmiechnęła się do koleżanki. — Nie pamiętam nic, aż do przyjazdu do lekarza. — Żałuj, to było takie piękne… — rozmarzyła się Flo. — Lucas szedł korytarzem, niosąc cię na rękach. Wyglądał jak rycerz ratujący damę swojego serca. — Niestety nic sobie nie przypominam — przyznała. — Ale już czujesz się dobrze, tak? Jakby co, gdybyś znowu miała zemdleć, to daj mi znać, nagram na komórkę i sobie później zobaczysz. — O, nasza zemdlona! — Zac wraz z nieodłącznym Ablem zatrzymali się przy dziewczętach. — Ty to potrafisz zrobić scenę. Prawdziwy talent. — Przepraszam, ale chyba jednak jeszcze nie czuję się najlepiej. — Miała dość tych wszystkich docinków. Wyminęła przyjaciół i niemalże biegiem rzuciła się w stronę drzwi wejściowych. — Hej, co się stało? — zawołał za nią Zac, ale Abel powstrzymał go. — Daj jej spokój. Coś ostatnio świruje. — To grypa — Flo poprawiła przewieszoną przez ramię, jeansową torbę z wyhaftowanym na wierzchu ogromnym, różowym kwiatem. — Pewnie jeszcze do siebie nie doszła. Słyszałam, że po grypie mogą być różne, poważne powikłania. — A mnie się wydaje, że ona ma się za lepszą od nas. Wiecie, ten cały Nowy Orlean… Dla niej jesteśmy wieśniakami. Z kim zawsze trzymała? Z Caroline. A teraz jej nie ma, to dziewczynie odbija — zauważył Abel. — Ona taka nie jest — powątpiewał Zac. — Ciekawe. A skąd ty możesz wiedzieć, jaka ona jest? Powiem wam jedno. Dopóki Barbara nie przyjechała do Elizabeth Town, to miasto było bardzo spokojnym miejscem. Odkąd tu zamieszkała, zaczęły się dziać różne, dziwne rzeczy… — Czy coś sugerujesz? — Flo już odchodziła, ale zatrzymała się i spojrzała na chłopaka. — Ja nic nie sugeruję. Ja stwierdzam fakty. *** Barbara zatrzymała się na parkingu. Nie chciała wracać do szkoły, ale nie miała jak udać się do domu. Stała pośrodku placu, zapełnionego samochodami i motocyklami uczniów, oraz nauczycieli i żałowała, że nadal nie zrobiła prawa jazdy. Ciągle była zależna od innych. Podeszła do krawężnika i usiadłszy na murku, podciągnęła kolana pod brodę. Caroline obiecała niedługo wrócić, a wtedy wszystko się wyjaśni. Pomoże jej rozwiązać problem. Problem… To dziecko było problemem. Takie małe, bezbronne, a zniszczyło jej cały świat. — Czyżbyś czekała na mnie? — Nie zauważyła, kiedy pojawił się przed nią Roderick, gdyż zrobił to jak zwykle bezszelestnie. Stał teraz na wprost niej, ubrany w ten swój długi, czarny płaszcz. — Nie czekam na nikogo — odburknęła mało uprzejmie. — Popatrz, tak się składa, że ja też na nikogo nie czekam. To może przysiądę się do ciebie i razem nie będziemy czekać? — zaproponował, siadając obok niej. Oparł ręce o kolana i popatrzył na stojący na wprost nich samochód.

— Ciekawy obiekt na kontemplację — zauważył z uśmiechem. — Wizualizujesz swoje pragnienia? — Że co? — Nie zrozumiała, o co mu chodzi. — No wpatrujesz się w samochód, aby sprawić, iż ty także będziesz szczęśliwą posiadaczką czterech kółek. Wizualizacja ma to do siebie, że koncentrując się na danej rzeczy, oczyszczając umysł, wysyłamy wibracje w przestrzeń i wpływamy na otaczającą nas rzeczywistość. — Nic z tego nie rozumiem i wybacz, nie mam ochoty na rozmowę. — Wzruszyła ramionami, nawet na niego nie spojrzawszy. — Jedyne czego bym chciała, to aby zniknąć stąd. Po prostu nie istnieć. — Czyli jednak potrzebny ci jest samochód. — Gdyby nie ten amulet, który Barbara miała powieszony na szyi, bez problemu odgadłby, co ją trapi. — Twoja wizualizacja właśnie się zakończyła. Jeśli chcesz, podwiozę cię, gdzie tylko zapragniesz. — Najlepiej na koniec świata — mruknęła. Dlaczego ten przystojny brunet, jest taki upierdliwy? Dlaczego nie pójdzie sobie do swoich spraw? I w ogóle skąd się tu wziął? Czyżby Caroline? — Caroline prosiła cię, abyś mnie pilnował? — zapytała, wreszcie odwracając twarz w jego stronę. Z bliska wyglądał jeszcze lepiej. Te wspaniałe, czarne oczy, przysłonięte niewyobrażalnie gęstą firanką rzęs. — A czy istnieje powód, dla którego musiałbym to robić? — odpowiedział pytaniem na pytanie. Jego serce zaczęło szybciej bić. Oczy Barbary były identyczne jak Elizabeth. Wiedział o tym od dawna, ale teraz dostrzegł w nich ten sam smutek, i jakaś niewidzialna obręcz ścisnęła mu duszę. Przez moment miał wrażenie, że siedzi obok swojej żony. Nie odpowiedziała. Znowu odwróciła się od niego i ukryła twarz w kolanach. Nie miała ochoty mówić mu o swoim problemie. Był dla niej zupełnie obcym człowiekiem, chociaż uratował jej kiedyś życie. Człowiekiem? Nie! On nawet nie był człowiekiem. — To co, jedziemy stąd? — zapytał, starając się uciszyć rozszalałe serce. Nie może czuć do Barbary tego, co poczuł przed chwilą! To dziewczyna Lucasa! To nie Elizabeth! Nie może! Nie może! Nie może! — Tak. — Wyprostowała się i wstała z krawężnika. Roderick uczynił to samo, otrzepując płaszcz z drobinek piasku. — Nie powinnam tu dziś przychodzić. — Może powiedz Lucasowi, że jedziesz ze mną — zaproponował. Mimo wszystko chciał być lojalny wobec swojego współbrata. — Nikomu nie muszę się tłumaczyć, z tego co robię — krzyknęła. — To moje życie i moje decyzje! — Ok. Ok. — Rozłożył ręce w geście oznaczającym poddanie się. — Tylko nie krzycz. Chodź. Mój samochód stoi tam. — Wskazał kierunek. Podniosła rzuconą na ziemię torbę i przewiesiła ją przez ramię. Poprawiła granatowy sweterek, zapinając go pod samą szyję. Kurtkę zostawiła w szkole, ale nie zamierzała po nią wracać. Niech Lucas się martwi, niech myśli, co się stało. Dlaczego tylko ona jedna ma wiecznie problemy? Życie jest takie niesprawiedliwe! ***

Za oknami samochodu migały sylwetki drzew. Barbara siedziała w milczeniu, nie odrywając wzroku od szyby. Drzewo, drzewo, kolejne drzewo… Dookoła same lasy. Nienawidziła tego miejsca, tak bardzo oddalonego od cywilizacji. Czuła się trochę tak, jakby znalazła się w samym sercu wielkiej puszczy. Zupełnie sama i zdana wyłącznie na własne siły. Nikt nie mógł jej pomóc. Droga, którą jechali, nie należała do uczęszczanych. Pustkowie przypomniało Barbarze wydarzenia sprzed dwóch miesięcy. Wtedy też pojechała na przejażdżkę… Wtedy też jechali taką drogą… Zacisnęła dłonie na trzymanej na kolanach torbie. Paznokcie wbiły się jej w ciało, sprawiając fizyczny ból, jednak ból duszy był silniejszy. To dziecko w niej żyło. Miało serce. Na USG słyszała jego bicie. Bum, bum, bum, bum… Tak szybko, równomiernie. To dziecko musiało czuć… Czy miała prawo skazać je na śmierć? Ale jak mogła dopuścić do tego, aby przyszło na świat? Jak miałaby patrzeć na nie dzień po dniu, pamiętając jak powstało? Czy potrafiłaby je pokochać? Czy mogłaby przestać nienawidzić? Tam w lesie miała umrzeć. Nathaniel skazał ją na śmierć. Przeżyła, ale to co stało się jej udziałem, było tysiąc razy gorsze od śmierci. Oddałaby wszystko, aby cofnąć czas. Aby Roderick nie przejeżdżał tamtą drogą. Aby ona sama, tak bardzo nie starała się dotrzeć do szosy. Gdyby leżała tam w lesie, gdyby nie próbowała doczołgać się po ratunek… Umarłaby, a wraz z nią, to małe, niepotrzebne nikomu życie. Tak byłoby lepiej… Tak byłoby najlepiej. Nie może urodzić tego dziecka! Nie może! Ta bezsilność jest tak okropna. Zniewala umysł, powoduje przyspieszone bicie serca. Najchętniej rozerwałaby brzuch i wyciągnęła stamtąd, tego małego robaka. Wydrapała gołymi dłońmi. Żeby już go nie było. Aby przestał istnieć! Na samą myśl o tym, bezwiedny krzyk wydarł się z jej piersi. Uniosła dłonie do góry i ukryła w nich twarz. Płakała, a wielkie łzy przeciskały się przez jej palce. Roderick gwałtownie zahamował i zjechał na pobocze. Coś działo się z Barbarą, a on nie wiedział, jak jej pomóc. Wyłączył silnik i wysiadł z samochodu. Okrążył maskę z przodu, podchodząc do drzwi od strony pasażera. Jednym szarpnięciem otworzył je na oścież i chwytając Barbarę na ręce, wyniósł ją z auta. Postawił zaskoczoną dziewczynę na ziemi i stojąc z nią twarzą w twarz, zadał pytanie. — Jaki masz problem Barbaro? Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, ale coś jest nie tak. Caroline prosiła, abym miał na ciebie oko, a to już daje do myślenia. Czy to chodzi o Lucasa? Zerwaliście? — Nie — wyszlochała. — Ne chodzi o Lucasa. — A więc o co? Jak mam ci pomóc, jeśli nie wiem co się stało? — Nikt nie może mi pomóc! — Jej szloch przeszedł w spazmatyczny płacz. Drobnym ciałem Barbary wstrząsały dreszcze, gdyż cienki sweterek nie chronił jej przed zimnym wiatrem. Roderick widząc to natychmiast zdjął swój długi płaszcz i zarzucił na plecy dziewczyny. Dla niej sięgał do samej ziemi. Z wdzięcznością wtuliła się w ciepłą tkaninę, przesiąkniętą zapachem Robillarda. — Jeśli mi powiesz, to chociaż spróbuję. — Trzymał ją za ramiona i nie

spuszczał wzroku z jej twarzy. — Jeśli dasz mi szansę. — Jak możesz mi pomóc? — Roześmiała się przez łzy, lecz nie był to śmiech radości. — Jestem w ciąży! Rozumiesz? Będę mieć dziecko! Nie zwolnił uścisku. Wyglądał tak, jakby nie usłyszał tej wiadomości. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. No tak, cóż jego mogło to obchodzić? — Z kim? — Jednak usłyszał. Mówił spokojnie, wolno. — Czyje to dziecko? — Nata! — Nie mogła przestać się śmiać. Zachowywała się jak nienormalna. Płakała i śmiała się na przemian. — Będę mieć dziecko, faceta, który chciał mnie zabić. Zabawne prawda? To dziecko rośnie we mnie! Słyszałam bicie jego serca. — Lucas wie? — Był taki rzeczowy, chłodny. Zupełnie inny niż Westmoore. — Tak. Można powiedzieć, że dowiedzieliśmy się jednocześnie. Taki prezent od losu, prawda? Tylko, że ja nie chcę takiego prezentu! — Uspokój się. — Objął ją i przytulił do siebie. Przylgnęła do niego całą sobą i przez chwilę poczuła się taka bezpieczna. Wszystkie troski nagle gdzieś odeszły, tak jakby nigdy nie istniały. Silne ramiona Rodericka otaczały ją w zaklętym kręgu. Mogłaby tak trwać całą wieczność. Jakiś cień wspomnienia na ułamek sekundy przesłonił jej rzeczywistość. Czuła, że tak powinno być. Właśnie tak… Jednak to ulotne wrażenie, szybko minęło. — Jak mam być spokojna? — zapytała, przestając jednak płakać. — Moje życie właśnie legło w gruzach… — Dramatyzujesz, są gorsze nieszczęścia. Lucas cię kocha i nie opuści. Możesz na niego liczyć. To mężczyzna starej daty… — Ale to nie chodzi o Lucasa. — Więc o co? — Nie wiem, co zrobić. Czy urodzić to dziecko… — Kiedyś znałem dziewczynę, która oddałaby wszystko za to, aby zostać matką, ale wiążąc się ze mną nie mogła na to liczyć. Spełniła swe pragnienie, adoptując synka zmarłej koleżanki. Byłem dla niego ojcem i chociaż nigdy nie poczułem tego, co powinien czuć ojciec do syna, to jednak przywiązałem się do tego chłopca. Starałem się być najlepszym ojcem i byłem nim, daję ci na to moje słowo. — Co się z nim stało? Czy ty go… — Nie potrafiła wymówić ostatniego słowa, ale on sam domyślił się, o co jej chodzi. — Nie. Nigdy go nie przemieniłem. Nie wiedział kim jestem. Byliśmy razem tak długo, jak było to możliwe. Nie starzeję się, więc musiałem rozwiązać sprawę tak, aby nigdy nie poznał prawdy. Jeździliśmy po świecie, zwiedzaliśmy, uczyłem go życia. Zabezpieczyłem jego przyszłość… Gdy skończył piętnaście lat, wysłałem go do szkoły z internatem. Wtedy widziałem go ostatni raz, a raczej to on widział mnie… Sfingowałem własną śmierć. Mój powóz stoczył się do przepaści, a ciała nigdy nie znaleziono… Rozpaczał, ale takie jest życie… Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Wyjechałem jak najdalej od tamtych miejsc. Uciekałem przez dziesięć lat. Zobaczyłem go dopiero na jego ślubie. Stałem z twarzą ukrytą pod kapturem, wśród tłumu zgromadzonego w kościele. Widziałem jego radosne oblicze i wybrankę jego serca… Jeszcze kilka razy widziałem go z oddali, aż wreszcie nadszedł ten dzień, gdy stałem koło jego mogiły… — Po co mi to mówisz? Co to ma ze mną wspólnego?

— Tylko tyle, że też nie chciałem tego dziecka. Nie wyobrażałem sobie siebie jako ojca, a jednak potrafiłem się nim stać. Wbrew wszystkiemu. Może i ty powinnaś się postarać poczuć matką. Chociaż spróbować. — Ale to dziecko nie zrodziło się z miłości. To owoc gwałtu. Jak mam je pokochać? — A potrafisz je zabić? — zapytał cicho. — Potrafisz stać się potworem? Ja zabijałem i wiem jakie to uczucie. Żałuję każdego istnienia, które przerwałem… Nie można szafować czyimś życiem. Nie masz takiego prawa Barbaro. — A kto ma prawo szafować moim? Dlaczego mam robić coś wbrew samej sobie? — Może dlatego, że teraz nie jesteś już sama. Stałaś się odpowiedzialna za kogoś innego. To dorosłość Barbaro. Właśnie przekroczyłaś jej próg. *** Caroline stała przy punkcie kontrolnym i czekała na swoją kolejkę. Przed nią były jeszcze tylko trzy osoby, ale jak na złość bardzo problematyczne. Gruba kobieta, w ogromnym kapeluszu, kłóciła się z kontrolerem o zawartość swojej torebki. Za wszelką cenę chciała go przekonać, że wniesienie na pokład pojemnika z dezodorantem, jest jej niezbędne. — Nigdy się z nim nie rozstaję! — krzyczała, czerwona ze złości. — Potrzebuję żeby się odświeżyć. Ciekawe jak pan czułby się bez najpotrzebniejszej rzeczy. — Ze względów bezpieczeństwa nie zezwalamy na wnoszenie na pokład niebezpiecznych przedmiotów, a dezodorant do takich się zalicza. — Młody, przystojny Hiszpan próbował jej wytłumaczyć obowiązujące przepisy, ale paniusia wcale go nie słuchała. — Mój dezodorant niebezpieczny? To może i lakier do paznokci uznacie, za zabójczą broń? Caroline miała dość przysłuchiwania się tej słownej potyczce. Odwróciła się do tyłu i spojrzała na stojące tuż za nią starsze małżeństwo. Pogodna, niewysoka kobieta o siwiutkich, spiętych w koka włosach, obdarzyła ją uprzejmym uśmiechem. Czule podtrzymywała pod ramię, przygarbionego, łysego mężczyznę, wspartego na lasce. W tym momencie do małżeństwa podeszła dwójka pracowników lotniska, w służbowych uniformach. — Państwo Miramontes? — zapytała wysoka, opalona hiszpanka. Czarne, gęste włosy miała splecione w gruby warkocz. — Tak złociutka. — Staruszka uśmiechnęła się do pracownicy lotniska. — A o co chodzi? — Prosimy, aby udali się państwo z nami. Pojawiły się pewne nieścisłości związane z rezerwacją. — Nieścisłości? — Siwa kobieta niepewnie spojrzała na męża. — Syn nam rezerwował, my się na tym nie znamy. Lecimy, aby zobaczyć wnuki… — Tak, oczywiście. — Hiszpanka delikatnie ujęła staruszkę pod ramię, a jej

milczący towarzysz uczynił to samo z mężem kobiet. — Wszystko wyjaśnimy, to tylko drobna formalność. — Miguelu, musimy iść z tym państwem. — Proszę się niczym nie przejmować. Staruszkowie odeszli w towarzystwie pracowników lotniska, a Caroline jeszcze przez chwilę patrzyła za nimi. Miała jakieś niejasne przeczucie, że coś tu nie pasuje, nie wiedziała tylko co. Ponownie zerknęła za odchodzącymi i jej wzrok napotkał spojrzenie Hiszpanki, która przez ramię odwróciła się w jej stronę. Czy to przywidzenie? Nie! Dziewczyna mrugnęła porozumiewawczo do Caroline. Zaraz, moment… Ten milczący mężczyzna… Basit potrafił upodabniać się do dowolnej osoby. A jeśli jego zdolności mogły być większe? Poczuła zalewającą ją falę gorąca. Nie miała jednak czasu na zastanawianie się, gdyż w tej chwili rozległ się głos kontrolera, zwracającego się bezpośrednio do niej. — Czy wnosi pani na pokład jakieś niebezpieczne przedmioty? — Nie, nie mam nic takiego. — Podała torebkę, którą mężczyzna położył na przesuwającej się pomiędzy bramkami taśmie. Hiszpan na ekranie monitora sprawdzał, co takiego kryje w sobie bagaż podręczny panny Westmoore. Ponieważ wszystko było w porządku, bez dalszych oporów przepuścił ją do sali odlotów. Przechodząc przez barierkę jeszcze raz obejrzała się do tyłu, ale nie dostrzegła już nigdzie starszego małżeństwa, ani pary z obsługi lotniska. Nie, to musiało być przywidzenie. Skąd Wyrocznia i członek Rady wzięliby się na lotnisku? To po prostu niemożliwe! Nastrój niepokoju jednak jej nie opuszczał. Rozglądała się dookoła, wypatrując powrotu starszego małżeństwa, niestety jak na złość ciągle go nie było widać. Podenerwowana weszła na pokład samolotu i zajęła swoje miejsce tuż przy oknie. Pasażerów przybywało, coraz mniej siedzeń pozostawało wolnych. Caroline podniosła się z fotela, aby lepiej widzieć wejście. Weszli jako ostatni. Staruszka szła pierwsza, a za nią postępował jej przygarbiony mąż. Uczynne stewardesy pomogły im dotrzeć na miejsca. Caroline odetchnęła — wszystko było w porządku. Nie wyczuwała żadnego wampira. Usiadła z powrotem i zapięła pasy. Lot do Zurychu nie jest długi, później czeka ją przesiadka na samolot do Chicago. Ta podróż potrwa znacznie dłużej. *** Roderick zatrzymał się w progu i przytrzymał drzwi, aby Barbara mogła wejść pierwsza. Dopiero gdy dziewczyna znalazła się wewnątrz restauracji, sam wszedł do środka. Parterowy budynek z ceglanym frontem i dużym neonem „Avanzare Italia Dining” w pierwszej chwili nie wyglądał zbyt zachęcająco. Przeszklone wejście z dużymi oknami po obu stronach, oraz podświetlane, kolorowe zarysy widelca, kieliszka, sera, chleba i pomidora sprawiały wrażenie zbyt nowoczesnych, a Roderick był zwolennikiem stylu klasycznego. I ten zielony neon nad wejściem. Zapewne w Springfield znajdowały się i inne, bardziej odpowiednie lokale, ale ponieważ

Barbara była głodna, nie zamierzali szukać dłużej. Po wejściu do środka przekonali się, że pierwsze wrażenie może być jednak bardzo mylące. Długa sala z rzędami ciemnobrązowych, prostych stołów i krzeseł. Na ścianach abstrakcyjne, nowoczesne obrazy. Po bokach sali zamiast krzeseł stały skóropodobne ławy, zachęcające do zajęcia miejsc. Dodatkowo niektóre stoliki znajdujące się pod ścianą zostały odgrodzone fantazyjnie powycinanymi ściankami działowymi, tworząc coś na wzór małych, przytulnych kabin. Właśnie takie, odgrodzone miejsce wybrali dla siebie. Niemalże natychmiast zjawił się przed nimi kelner z kartą menu. — To co byś zjadła? — Roderick wertował spis potraw. — Masz ochotę na coś konkretnego? — Nie wiem. — Wzruszyła ramionami. — Może jakiś makaron? — Włoska kuchnia z nich słynie. — Roześmiał się. — Podróżując po Toskanii, miałem przyjemność spróbować wiele innych specjałów. — To może ty wybierzesz? — Zaproponowała. — Mnie dania włoskie kojarzą się głównie z pizzą i spaghetti. — Co powiesz na Pollo Alla Parmigiana? — A co to takiego? — Kurczak Parmigiana. — Sięgnął do menu i odczytał. — Delikatne piersi z kurczaka, lekko panierowane i podsmażane, ze swojskimi pomidorami, sosem bazylikowym, topioną mozzarellą i parmezanem, podawane ze spaghetti. — Brzmi ciekawie. — Oblizała wargi. Czuła głód, gdyż od samego rana nie miała nic w ustach. Przed wyjściem z domu zdążyła jedynie napić się odrobinę kawy i ugryźć dwa kęsy suchej bułki. — Ok. A co do picia? — Dla mnie woda mineralna. Roderick gestem przywołał kelnera. — Rozumiem, że dokonali już państwo wyboru? — Uśmiechnięty młodzieniec podszedł do ich stolika. — Tak. Dwa razy Pollo Alla Parmigiana i raz woda mineralna. — Gazowana czy nie? — Bez gazu, ale z odrobiną cytryny. — Barbara spojrzała na chłopaka. — A może coś z win? Mamy w swojej ofercie bardzo dobre gatunki prosto z Włoch. — Tym razem dziękujemy za wino — przerwał mu Roderick. — To na razie wszystko. Młodzieniec odszedł przekazać zamówienie do kuchni, zostali więc całkiem sami, nie licząc czwórki młodych ludzi, siedzących tuż przy oknie. — Dziękuję. — Barbara uśmiechnęła się do swojego towarzysza. — Nie chciałam jeszcze wracać do domu. Mam nadzieję, że nie zepsułam ci twoich planów. — Nie masz się czym przejmować. W końcu jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele powinni sobie pomagać. Prawda? — Odwzajemnił uśmiech. Na osiemnastą był umówiony z Sarah, ale w tej chwili tamto spotkanie wydawało mu się mało istotne. Barbara potrzebowała wsparcia, a on czuł, że nie może jej teraz zostawić. — Przyjaciółmi? — Zdziwienie odmalowało się na jej twarzy. — Właściwie

nawet dobrze się nie znamy… — Jesteś dziewczyną Lucasa, a to mi wystarczy, aby uznać cię za przyjaciółkę. — Wyjaśnił bez chwili wahania. Cóż jeszcze mógł jej powiedzieć? Że bardzo dobrze czuje się w jej towarzystwie? Że będąc przy niej, ma wrażenie, jakby czas się cofnął. Jakby znowu był razem ze swoją żoną. — Lucas jest taki kochany — westchnęła wyjmując z torby swój telefon komórkowy. Włączyła go i spokojnie wpisała numer PIN. Po chwili rozległ się dźwięk przychodzących wiadomości. — Sto piętnaście połączeń od wczoraj wieczór. — Pokazała wyświetlacz Roderickowi. — I wszystkie od niego. — Martwi się o ciebie. — Wiem, ale przesadza. Potrzebuję spokoju, aby to wszystko przemyśleć. Nie chcę ciągle zastanawiać się, co mam zrobić. Te jego telefony wcale mi nie pomagają. — On chce być z tobą. Cokolwiek postanowisz… — Mówił to — przyznała. — Tylko widzisz, jest jeden problem. Ja też muszę tego chcieć. — Teraz to ja nie rozumiem… Czyżbyś nie chciała z nim być? — To nie tak — zaprzeczyła. — Nie chcę czuć przymusu. Chciałabym, aby to wszystko było prostsze. — To jest proste, tylko ty sama to sobie utrudniasz. — Sięgnął przez stół i złapał jej dłoń leżącą na telefonie. W chwili gdy ją dotknął, poczuł falę ciepła przepływającą przez jego ciało. To uczucie, było takie podobne do tego, co odczuł przy pierwszym spotkaniu z Elizabeth. Ale to niemożliwe! Nie może zakochać się w tej obcej dziewczynie! To nie Elizabeth! Nie ona! Nie oderwał jednak swojej dłoni od jej ręki. Pochylał się nad stołem, patrząc jej prosto w oczy, a ona w milczeniu odwzajemniała jego spojrzenie. — Robisz to samo co Elizabeth. Ona nawet, gdy była szczęśliwa, martwiła się, że za szczęście przyjdzie kiedyś zapłacić. — Nie, ona był odważna, a ja nie jestem — zaprzeczyła ze smutkiem. — Dla mnie wszystko stanowi problem. — Proszę, nie myśl o tym. Zobacz jaki piękny dzień. Ciesz się z każdego momentu swojego życia, bo te chwile są niepowtarzalne. Dziś siedzimy tu razem, czekając na pyszny obiad, a co będzie jutro? — Zastanowił się przez moment. — Jutro Lucas mnie zabije, jak się dowie, że zabrałem jego dziewczynę do restauracji. — Przestań! — Roześmiała się. — Pięknie wyglądasz, gdy się uśmiechasz — szepnął, ale momentalnie zdał sobie sprawę z niestosowności swoich słów. Pospiesznie cofnął dłoń i skupił się na kontemplowaniu wiszącego nad stolikiem obrazu. Zaczerwieniła się, słysząc ten komplement. Roderick powiedział go tak delikatnie, niemalże jakby szeptał słowa modlitwy. Wszystko co robił i co mówił, było takie inne, bardziej uduchowione. Gdy dziś założył jej na ramiona swój płaszcz… Niby zwyczajny gest, ale było w nim tyle uczucia, troski… Już wcześniej zauważyła, że zawsze w towarzystwie Robillarda, czuje się bardzo swobodnie, naturalnie, bezpiecznie. Przy nim wszystko wydawało się prostsze, nawet teraz nie bała się już tego, co miało nadejść. Z kłopotliwego milczenia wybawił ich powrót kelnera z zastawioną tacą.

Mogli ukryć swoje zakłopotanie, koncentrując całą uwagę na spożywanym posiłku. Barbara jadła, zerkając spod rzęs na Rodericka. Czarne włosy przesłaniały mu czoło i lekkimi falami spływały na ramiona. Nigdy nie lubiła mężczyzn noszących długie włosy, jednak jemu ta fryzura pasowała wręcz idealnie. Czarne oczy, błyszczące niczym dwa rozżarzone węgle, wyraźnie zarysowane usta i piękna linia szczęki dopełniały jego obrazu. Był doskonały pod każdym względem, niczym mroczny anioł. Tak, w myślach porównała go do czarnego anioła, który zstąpił z nieba. Zapragnęła poczuć uścisk jego ramion, dotyk jego dłoni… Niemalże widziała jego usta przyciśnięte do jej ciała. Jak to dobrze, że nosiła amulet! Mimowolnie uniosła dłoń i zacisnęła ją na trójkątnym wisiorku. Te nieposłuszne, durne myśli! Jak może wyobrażać sobie coś takiego! Dźwięk dzwonka telefonu przyprawił ją prawie o palpitacje. Spojrzała na wyświetlacz, chociaż wiedziała, co tam zobaczy. — Nie odbierzesz? — Pytające spojrzenie Rodericka zmusiło ją do podniesienia komórki ze stołu. Nacisnęła przycisk odrzucający rozmowę. Odczekała chwilę, a następnie ponownie wyłączyła aparat. — Dlaczego? — Nie wiem — przyznała zgodnie z prawdą. — Może dlatego, że nie chcę przerywać tej chwili. Mówiłeś, że każda jest niepowtarzalna. *** Wreszcie w słuchawce rozbrzmiał oczekiwany sygnał. Barbara musiała włączyć komórkę. Lucas wstrzymał oddech, wsłuchując się w pojedyncze, przerywane tony. Raz, dwa, trzy, cztery… Ciągły dźwięk oznaczał, że połączenie zostało odrzucone przez odbiorcę. Barbara nie chciała z nim rozmawiać! — Cholera! — krzyknął rozwścieczony i rzucił telefon na siedzenie samochodu. Od dobrych dwóch godzin jeździł po okolicy w poszukiwaniu panny Bennett. Nie było jej w szkole, a ciotka Alena utrzymywała, że Adam zawiózł ja tam rano. Flo potwierdziła te ustalenia, zapewniając iż widziała Barbarę przed lekcjami na korytarzu. Co się mogło stać? Dzwonek komórki przyspieszył bicie jego serca. Jedną ręką trzymając kierownicę, drugą sięgnął po telefon. Niestety to nie była Barbara. Dzwoniła Angelina. Ze złością odebrał połączenie. — Słucham, w czym Roderick nie może ci pomóc? — O widzę, że pan przystojny coś dziś nie w humorze — zadrwiła. Odkąd stała się wampirem była bardziej bezpośrednia w stosunku do Lucasa. W końcu należeli teraz do tego samego gatunku. — Streszczaj się, bo nie mam czasu — warknął. — Ok. Siedzę sama w tym wielkim domu i trochę zaczynam się wkurzać. Dziś po szkole miała odwiedzić mnie Barbara i nie przyszła. — Nie tylko ciebie wystawiła. Zapadła się pod ziemię. — Tak to już jest z ludźmi. Nie można na nich polegać. — Westchnęła przeciągle.

— Tylko po to dzwonisz? — Erick wyszedł rano i do tej pory się nie zjawił. Dzwonił do mnie jakiś czas temu i powiedział, że nie wie kiedy wróci. Ponoć musi zająć się ważną sprawą. — Ważną sprawą? — Nagle wszystko zaczęło się układać w logiczną całość. Caroline prosiła Rodericka, aby przypilnował Barbarę. Dziś Barbary nie było w szkole i o dziwo Robillard także gdzieś zniknął. Czyżby był aż tak perfidny, aby odbijać mu dziewczynę? — Nie mam zamiaru dłużej tu siedzieć. — Angelina szczególnie wyraźnie podkreśliła słowo tu. — Wszyscy się dobrze bawią, a ja ciągle zamknięta. Zupełnie jakbym nadal była uwięziona, zmienił się tylko mój oprawca. — Dramatyzujesz — chciał jak najszybciej zakończyć rozmowę. — Wkrótce wracasz do swojego domu. Wybacz, ale na początku każdy wymaga szczególnej opieki. — Ty się jakoś mną nie opiekujesz. — W jej głosie zabrzmiała nutka kokieterii. — Gdy byłam człowiekiem, mogłam jeszcze zrozumieć twoją niechęć do mnie, ale teraz… Jestem jedyną, tak piękną wampirzycą w okolicy. — Na pewno najbardziej skromną. — Nie mógł pozbyć się sarkazmu. Nie czuł nic do Angeliny i był pewien, że nigdy nic nie poczuje. Zawsze grała mu na nerwach, a teraz po prostu przesadzała. — Przyjechałbyś do mnie… — Słuchaj Angelino. Jeśli masz zamiar pożyć trochę jako wampir, to siedź grzecznie w domu i czekaj na powrót Ericka. Nie zjawię się teraz u ciebie tylko po to, aby urozmaicić twoją marną egzystencję. Zrozumiałaś? — Szorstki ton jego głosu nie pozostawiał żadnych złudzeń. — Ale nie musisz być nieprzyjemny — Słowa Lucas bardzo ją dotknęły. — Ciekawe czy kiedy żyłeś, też byłeś takim dupkiem? Z ulgą usłyszał sygnał przerwanego połączenia. Trudno, wolał uchodzić za bezdusznego drania, niż dać się wciągnąć w grę Angeliny. Wyszukał w spisie kontaktów numer Rodericka i nacisnął przycisk. Przez dłuższą chwilę nikt nie odbierał i Lucas miał się już rozłączyć, gdy nagle usłyszał spokojny głos Robillarda. — Domyślam się, że nie mnie szukasz. — Zgadłeś. Próbuję skontaktować się z Barbarą. Może przypadkiem wiesz, gdzie mogę ją znaleźć? — Jest ze mną. — Co? — Spodziewał się odpowiedzi w tym rodzaju, ale nie aż tak bezpośrednio. — Gdzie jesteście? — W Springfield. Wrócimy wieczorem. — Jak mogłeś — wysyczał. — Wiem, że jesteś podłym robakiem, ale nie myślałem, że stać cię na taką perfidię. — Barbara potrzebowała trochę spokoju. — Nie zważał na jego podniesiony głos. — Zabrałem ją tylko na krótką przejażdżkę, aby mogła oderwać się od złych myśli. Nie zrobiłem niczego, co mogłoby cię urazić. — Daj mi ją do telefonu — krzyknął. — Właśnie poszła do toalety i tylko dlatego odebrałem ten telefon. Chcę być wobec ciebie uczciwy, ale jej także nie chcę zawieść.

— To moja dziewczyna — przypomniał. — Nie zapomniałem o tym… — W jego głosie pojawiła się jakaś dziwna, smutna nuta. Lucas bez trudu to wyłapał. O nie! Tylko nie to! Roderick raz odebrał mu siostrę, czy teraz ma zamiar ukraść dziewczynę? — Macie natychmiast wracać! — Wybacz, ale idzie Barbara. Muszę kończyć. — Nie! — Jednak Roderick już go nie słyszał. — Drań! — Lucas otworzył okienko i z rozmachem wyrzucił przez nie telefon. Aparat wypadając z rozpędzonego samochodu, z łoskotem uderzył w asfalt i rozsypując się na części potoczył po drodze. *** Samolot wylądował w Zurychu i pasażerowie wstali z foteli, zmierzając w stronę wyjścia. Caroline odszukała wzrokiem starsze małżeństwo. Nadal siedzieli na swoich miejscach z tyłu samolotu. Nie spieszyli się jak pozostali. Może woleli poczekać, aż reszta ludzi wysiądzie, aby móc w spokoju opuścić pokład. W ich wieku chodzenie nie było już takie łatwe. Caroline nawet przez moment poczuła rozbawienie, gdyż sama była o wiele starsza niż małżonkowie razem wzięci, jednak dla niej czas stanął w miejscu. Nie musiała się go obawiać. Sięgnęła po podręczną torbę, schowaną w luku nad głową i także ruszyła do wyjścia. Szła wolno, tuż za rodziną z dwojgiem dzieci. Gdy mijała fotele zajmowane przez staruszków, mężczyzna wypuścił z dłoni swoją laskę, która upadła tuż pod nogi Caroline. Schyliła się, aby ją podnieść, chociaż zdawała sobie sprawę, że było to raczej celowe działanie. Laska nie upadła sama, starzec upuścił ją specjalnie. Ale dlaczego? Ujęła w dłoń drewnianą rękojeść i podała ją właścicielowi. — „Dziękuję” — Nie powiedział tego na głos. To jedno, proste słowo odebrała w swoim umyśle. Z zaskoczeniem spojrzała na staruszka, a on uśmiechnął się do niej. — Prawdziwie dobry z ciebie człowiek. — Żona mężczyzny nachyliła się w jej stronę, poprzez fotel męża. — Chyba nie myślałaś, że puścimy cię zupełnie samą. Odbędziemy tę podróż wspólnie… Caroline chciała coś odpowiedzieć, ale chwilowo nie mogła zebrać myśli. Ogarnęła ją złość, taka bezsilna złość, która nie miała jak znaleźć ujścia. Już na lotnisku nabrała pewnych podejrzeń, ale zmylił ją fakt, że nie wyczuwała nigdzie w pobliżu żadnego wampira. Cokolwiek zrobił Basit, zrobił to genialnie. Rada podjęła decyzję, która nie przypadła jej do gustu. Nie chciała żadnych towarzyszy podróży, a już na pewno nie takich. Co powie w domu, gdy zjawi się wraz z dwojgiem najstarszych Patronów świata? Jak zareagują pozostali na wieść, że do miasta przybyły kolejne wampiry. I to wampiry zabójcy! Ta dwójka staruszków, pod których się podszyli, niechybnie została przez nich zabita. — Przechodzi pani? — Kobieta idąca za Caroline, niecierpliwie puknęła ją w ramię. — Nam się spieszy, a pani tarasuje przejście. — Idź kochana, wkrótce się spotkamy. — Staruszka ponownie się uśmiechnęła.

Ten uśmiech jeszcze bardziej zdenerwował Caroline. Nie odezwała się jednak ani słowem, tylko posłusznie przesunęła do przodu, zostawiając starsze małżeństwo z tyłu. Opuściła pokład samolotu i przeszła do sali dla podróżnych oczekujących na kolejny lot. Usiadła w fotelu tak, aby mieć dobry widok na wejście. Po jakichś dziesięciu minutach nadeszli wreszcie oczekiwani przez nią ludzie. Staruszek szedł z wyraźnym trudem, uwieszony na ramieniu żony i podpierający się drewnianą laską. Kobieta oprócz wspierania męża, niosła jeszcze w dłoni podręczną torbę podróżną. Caroline podniosła się i podeszła do tej dziwnej pary. — Co się stało z tymi ludźmi? — zapytała cicho. — Dlaczego macie ich ciała? — Już ci mówiłam, że nie mogliśmy pozwolić, abyś pojechała zupełnie sama. — Kobieta podprowadziła męża do fotela i pomogła mu na nim usiąść. Odwróciła się w stronę Caroline. Była niższa od blondynki, a jej przygarbiona sylwetka jeszcze bardziej potęgowała widoczną różnicę wzrostu. Wyglądała tak bezbronnie, tak normalnie, jak najzwyklejsza babcia. Nikt, nawet przez chwilę nie podejrzewałby, że to Yadira — Wyrocznia. — Zabiliście tych biedaków… — Ciągle nie mogła uwierzyć, że to stało się naprawdę. Znowu przyczyniła się do czyjejś śmierci. Czy to jej przekleństwo? — Byli już bardzo starzy i zmęczeni życiem. W pewien sposób wyświadczyliśmy im przysługę. Te ciała nie nadają się do niczego. Krępują ruchy, są takie bezwartościowe. — Ale to byli żywi ludzie. — Caroline z niechęcią patrzyła na swoich towarzyszy. — Zabiliście ich tylko dlatego, aby jechać ze mną? — Po tym co mi powiedziałaś, Rada nie mogła pozwolić, abyś wróciła sama. Wyznaczono mnie, z racji tego, że jako jedyna opuszczałam twierdzę, oraz Basita, ponieważ tylko on potrafi przybrać dowolną postać. To dziecko… Jeśli to faktycznie o nim mówi Zwój Cienia, musi wrócić z nami do Benacantil. — Przecież ono się jeszcze nawet nie narodziło. — Musiała się powstrzymać, aby nie krzyknąć. Pojawienie się Kingsleya skomplikowało wszystko. Przyjęła swoje dziedzictwo, pojechała do Alicante, spotkała się z Radą. To co robiła miało uchronić jej najbliższych, przed ewentualnym niebezpieczeństwem ze strony innych Patronów. Tymczasem okazało się, że Patroni są na wymarciu, a wszelkie starania przynoszą odwrotny efekt. Oto właśnie naraziła na niebezpieczeństwo dziecko Barbary i przez przypadek stała się przyczyną śmierci niewinnego małżeństwa. — Dopilnujemy wszystkiego — zapewniła Yadira. — Możesz być całkiem spokojna. — Jak mogę być spokojna, kiedy już zaczynacie zabijać? Co będzie dalej? — Jednak mało nas jeszcze znasz. — Kobieta usiadła obok męża. Westchnęła i z rezygnacją pokręciła głową. Już się nie uśmiechała, w jej oczach widoczny był smutek. — Nie zabiliśmy tych ludzi. Od dawna nikogo nie pozbawiliśmy życia. Pijemy ludzką krew, ale zawsze pobieramy jej tyle, aby nie wyrządzić krzywdy ofierze. Mamy to szczęście, że Benacantil jest tłumnie odwiedzany i zawsze trafia się świeża dostawa. Później wymazujemy im pamięć i myślą, że po prostu zmęczyli się trudami wycieczki. Twoi staruszkowie są bezpieczni w twierdzy. Myślisz, że dlaczego o mało nie spóźniliśmy się na lot? Musieliśmy przekazać ich Strażnikowi Wrót. Najbliższe kilka dni spędzą w swoistym sanatorium, z dala od zgiełku i trudów

codziennego życia. A później zostaną wypuszczeni i nie będą niczego pamiętać. Jedyne co stracą, to możliwość spotkania się z wnukami, do których jechali. — Żyją? Ale przecież mówiłaś… — Nie kochana, ja nic takiego nie mówiłam. Powiedziałam tylko, że byli bardzo starzy i zmęczeni życiem i że w pewien sposób wyświadczyliśmy im przysługę. I to jest prawda. Oszczędziliśmy im strasznie meczącej podróży samolotem. Odpoczną w ciszy i troszkę zregenerują. Strażnik Wrót to bardzo ludzki wampir. Mogę cię zapewnić, że sam podkuruje ich swoją krwią. Nie ty jedna możesz uważać się za człowieka. My, członkowie Rady Najwyższej, odrzuciliśmy wszelkie zło, które było nam przypisane. Każdy z nas ma wolną wolę, aby wybrać ścieżkę, którą chce kroczyć. Zło, które sprowadziło nas na ten świat, miało swoje cele. Chcieliśmy zawładnąć Ziemią i przeobrazić ją w krainę cienia. Marzyła nam się całkowita autonomia i władza. Niestety nie wzięliśmy pod uwagę faktu, że to Ziemia może zmienić nas. Wygraliśmy walkę z mocami światła, ale to było dawno… Od tego czasu różnice pomiędzy nami zaczęły się zacierać. Chcemy już tylko wrócić, tam gdzie dobro i zło są jednością. Dziecko, o którym mówiłaś, być może jest kluczem do odkrycia tajemnicy. Dzięki niemu przekroczymy granicę wyznaczoną przez stwórców. Rozumiesz Caroline? — Co? — Cofnęła się o krok. — Tak mówi Zwój. To dziecko zapoczątkuje nową erę. Wrócimy tam, skąd przyszliśmy, wyzwolimy się z pęt naszych ziemskich ciał. Nie będziemy musieli się ukrywać. Ziemia nie jest naszym domem. Przybyliśmy tu wbrew prawom rządzącym w naszym świecie. Byliśmy rządni władzy i chcieliśmy stworzyć własne imperium. Zostaliśmy pozbawieni prawa powrotu. Tu jest nasze wygnanie i nasz kres. Umierając, unicestwiamy się. Krew dziecka zrodzonego z połączenia sił światła i ciemności ma moc przemiany. Jedyną, niepowtarzalną… Dzięki niej otworzą się przed nami bramy wszechświata. To co utracone, będzie nam oddane. Kraina naszych praojców… Czy marzysz o niej czasem? Ja śnię i wierzę, że kiedyś znowu ją zobaczę. Jako siła, energia przemierzająca nieskończoność. Nie ograniczona ciałem i pragnieniem krwi. Po prostu czysty byt, tak jak u zarania dziejów.

DAR ŻYCIA

W towarzystwie Rodericka czas płynął jakby szybciej. Barbara wreszcie mogła się wyciszyć i przestać myśleć o decyzji, jaką musiała podjąć. Patrząc w oczy bruneta, odnajdywała spokój i poczucie bezpieczeństwa. Ostatnio bardzo jej tego brakowało. Najchętniej zostałaby z Roderickiem i wraz z nim udała się w jakąś długą podróż, tak aby wszystkie zmartwienia i troski zostawić za sobą. Wiedziała jednak, że to niemożliwe. Gdzieś tam czekało Elizabeth Town, do którego musiała wrócić. Lucas, który darzył ją uczuciem, Adam, który nie pamiętał swojej największej miłości i ciotka Alena — stara, samotna kobieta. Te kilka chwil spędzonych z Robillardem, nie mogło trwać wiecznie. To tylko mały przerywnik, chwila wytchnienia od codzienności. Roderick także nie spieszył się z powrotem. Nie myślał o Sarah czekającej na niego przed kościołem. Trudno, nie zjawi się na umówionym spotkaniu. Zawiedzie ją… Zawiedzie Elizabeth… Kiedyś wydawało się mu to niemożliwe. Ze wszystkich ludzi na całym świecie, właśnie swojej żony nigdy nie chciał zawieść. Czyżby tyle lat rozłąki, zmieniło jego uczucia? Zastanawiał się nad tym, ale nie potrafił znaleźć racjonalnej odpowiedzi. Przy Barbarze odnalazł coś, czego się już nie spodziewał. Ta dziewczyna sprawiła, że wreszcie przestał myśleć o Elizabeth… Nie, myślał o niej nadal, ale nie odczuwał już takiego smutku i tęsknoty. To było tak, jakby nagle wszystko co złe zostało za nim, jakby znowu potrafił kochać. Siedział za kierownicą samochodu i starał się jechać jak najwolniej, aby przedłużyć chwile spędzone z Barbarą. Nie powinien tego czuć. Nie do niej. Ona była dziewczyną Lucasa, obcą osobą. Nie miała nic wspólnego z Elizabeth. To nie jej szukał. Dlaczego więc, za każdym razem gdy na nią zerkał, gdy słyszał jej głos, miał wrażenie, że jego serce zaczyna szybciej bić? Przez sto pięćdziesiąt lat nie poczuł tego ani razu. Aż do dziś. — To był bardzo miły dzień. — Barbara przerwała milczenie. Ostatnie kilka minut poświęciła na kontemplowanie widoków za oknem, lecz wreszcie odważyła się odezwać. Jej także nie było łatwo. Bała się rozstania z Roderickiem, które przybliżało się wraz z każdym kolejnym, przejechanym kilometrem. Przy Robillardzie wszystko wydawało się łatwiejsze. Kiedy zostawi ją samą, znowu poczuje tę pustkę. Lucas… On tej pustki nie mógł zapełnić. — Po prostu jestem rewelacyjnym kompanem. — Spojrzał na nią i mrugnął porozumiewawczo. Starał się obrócić wszystko w żart. — Wiesz takie lekarstwo na wszelkie kłopoty. — Wiem, to ty mnie wtedy uratowałeś — przypomniała, uciekając wzrokiem w bok. — Przypadkiem znalazłem się we właściwym miejscu.

— Jesteś moim aniołem stróżem. — Wierzysz w anioły? Raczej daleko mi do takich boskich stworzeń. Nie znasz mnie i nie wiesz, jaki naprawdę jestem. Ale może to i lepiej, że mnie nie znasz… Byłem potworem Barbaro, okropnym potworem — To ty Ericku nie znasz siebie — upomniała łagodnie. — Jesteś człowiekiem. Nie pozwól, aby ktokolwiek myślał inaczej. — Co powiedziałaś? — Gwałtownie przyhamował. Te słowa… Pamiętał je cały czas. Tam wtedy w kopalni… — Powiedziałam, że nie znasz siebie… — Wyglądała na zaskoczoną. Nie spodziewała się, że tak gwałtownie zareaguje na jej słowa. Widziała jak pobladł i zauważyła gwałtowny manewr hamowania. Czyżby czymś go uraziła? Ale czym? — Nie, nie! To później! — Że jesteś człowiekiem i nikt nie powinien tego kwestionować. — Nie! Powiedziałaś „Jesteś człowiekiem Ericku. Nie pozwól, aby ktokolwiek myślał inaczej.” — powtórzył wolno, wyraźnie wymawiając każde słowo. — Możliwe, nie pamiętam aż tak dokładnie. — To były jej słowa… — Czyje? — nie zrozumiała. Siedziała i patrzyła na niego w zdumieniu. Ściągnięta bólem twarz Rodericka była jeszcze piękniejsza niż zazwyczaj. — Elizabeth… — Twojej żony? — Tak. Przepraszam, po prostu, gdy to usłyszałem… Wiesz, ciężko mi bez niej żyć. Tyle lat bezskutecznie szukam jej po świecie. Zacząłem już tracić nadzieję, na to iż ją kiedykolwiek odnajdę. I wiesz co? Stał się cud. Wróciłem do Elizabeth Town, a ona tu na mnie czekała. — Znalazłeś ją? — W głębi duszy poczuła zawód. Nie tego się spodziewała. Może to głupie, ale uświadomiła sobie, że robi się najzwyczajniej zazdrosna. Zazdrosna o żonę Rodericka? Absurd! — Lucas jeszcze o tym nie wie i nie chciałbym, abyś się przed nim zdradziła. Rozumiesz, to w końcu jego siostra. — A dlaczego nie chcesz mu powiedzieć? — Jeszcze nie teraz. Dopiero ją poznałem. Ona mnie nie pamięta. Potrzebuję czasu, aby odbudować to, co utraciliśmy. Jeśli Lucas by się o tym dowiedział, mógłby starać się stanąć nam na przeszkodzie. On nie jest moim fanem i niechętnie patrzył na mój związek z Elizabeth. — Ale przecież, to już nie jest ta Elizabeth, która była jego siostrą — zaoponowała. — To jej kolejne wcielenie, zupełnie inna osoba. — Ale ta sama dusza. — I naprawdę czujesz do niej to, co do swojej żony? Nie czuł do Sarah nic. Zupełnie nic. Była dla niego kimś obcym. Nie odnajdywał w niej, żadnych cech Elizabeth, niczego co mogłoby mu ją przypomnieć. Gdy patrzył na nią, widział zwyczajną kobietą. Jego serce nie przyspieszało rytmu, jego zmysły nie szalały. Starał się, bardzo się starał, aby przekonać samego siebie, ale nie potrafił. Sarah była Elizabeth, a on jej nie kochał. — To Elizabeth, dlaczego więc miałbym tego nie czuć? — odpowiedział

wymijająco. W pewien sposób okłamał Barbarę, ale przecież nie mógł jej powiedzieć, że to w jej towarzystwie odnajduje to, co kiedyś utracił. Jak miałby powiedzieć dziewczynie Lucasa, że to ją potrafiłby pokochać? — Szczęściarz z ciebie. — Uśmiechnęła się tak pięknym uśmiechem, że ponownie poczuł ucisk w sercu. Dlaczego to nie ona jest Elizabeth? — Tak mam szczęście — przyznał. — A kim ona jest? Znam ją? — To Sarah Bishop. — Z całej siły zacisnął dłonie na kierownicy. Dlaczego nie Barbara Bennett? — Nie znam. — westchnęła z nutką zawodu w głosie. — Elizabeth Town nie jest dużą miejscowością, ale jakoś nie poznałam zbyt wielu jej mieszkańców. Chyba jednak będę musiała zacząć zaznajamiać się ze wszystkimi, jeśli mam tu spędzić kolejne lata swojego życia. — Nie wybierasz się na studia? Caroline mówiła, że planujesz jak najszybciej przenieść się do San Francisco. — Tak… Jak widzisz moje plany uległy drobnej modyfikacji. — Wskazała ręką na swój brzuch. — Z dzieckiem raczej trudno byłoby mi się stąd wyrwać. — Czyli podjęłaś decyzję. Urodzisz… — Jeszcze nie wiem… To tylko jedna z możliwości. — Lucas cię nigdy nie opuści. Możesz mu zaufać. — Tak, ale sam mówiłeś, że nie potrafiłeś pokochać dziecka, które nie było twoje. Myślisz, że jemu będzie łatwiej? — Nie wiem Barbaro, ale jednego jestem pewien. Lucas to nie ja. On naprawdę cię kocha i zrobi wszystko, abyś była szczęśliwa. Uzna to dziecko za własne. To bardzo prawy charakter, teraz trudno o takich mężczyzn. Będziesz z nim szczęśliwa. — A czy on będzie szczęśliwy ze mną? — Teraz to ja nie rozumiem. — Nie jestem pewna, czy zasługuję na niego. Kocham go, ale nie wiem, czy ta miłość wystarczy. Boję się… — To normalne. Jesteś człowiekiem, a on jest wampirem. Lękasz się tego, co nieznane. Boisz się tego, jak będzie wyglądać wasze życie. Elizabeth też się bała. Cały czas zamartwiała się przyszłością. Ale zaryzykowała i powiem ci, że to były najwspanialsze dwa lata, jakie mogłem sobie wyobrazić. Dla tych dwóch lat, warto cierpieć całą wieczność. — Przecież znalazłeś ją. Macie mnóstwo kolejnych lat przed sobą. — Mnóstwo kolejnych lat… — powtórzył. Rok po roku z Sarah. Czy to jest szczęście? *** Caroline nie wierzyła w przypadki. Tym razem także miała pewność, że to nie zbieg okoliczności spowodował, iż w samolocie lecącym z Zurychu do Chicago, dostała miejsce tuż obok dwójki członków Rady Najwyższej, ukrytych w ciele pary

staruszków. Była wściekła i zła na samą siebie. Jak wytłumaczy przyjaciołom przyjazd dwójki wampirów? Jak przekaże Barbarze, że interesują się oni jej nienarodzonym dzieckiem? Sytuacja nie należała do komfortowych i nie było z niej wyjścia. — Nie musisz się tak spinać, moja droga. — Yadira nachyliła się do Caroline. — Jedziemy z tobą, aby ci pomóc, nie żeby przeszkadzać. — W jaki sposób chcecie mi pomóc? — zadrwiła Caroline. — Zabierając dziecko Barbary? — Jesteś jeszcze bardzo mało doświadczona. Przyda ci się porada starszej siostry. A w zasadzie patrząc na to, jak teraz wyglądam, to nawet babci. — roześmiała się Yadria. — Pomogę ci zrozumieć, to wszystko, co wykracza poza twoje zdolności poznania. Masz przed sobą wieczność i musisz wiedzieć… — Nie mam ochoty tego słuchać — przerwała jej dziewczyna. — Radziłam sobie przez tyle lat sama, dam radę i teraz. — Wtedy nie byłaś Patronem — upomniała ją łagodnie Yadira. — Masz niepowtarzalną szansę skorzystać z wiedzy przodków. Jestem skarbnicą tego wszystkiego, co przynależne wampirom. — To nie jest powód do dumy. — pokręciła głową. — Wampiry to bezduszne, krwawe bestie. Cóż mi może dać ich wiedza? Więcej sposobów na zabijanie? Nie, dziękuję! — Kochanie, jakaś ty dziecinna. Tyle razy już ci mówiłam, a ty nadal swoje. Nie jesteśmy potworami. Nie my. Żyjąc wśród ludzi, staliśmy się tacy jak oni. Mieliśmy zabijać, mieliśmy podbijać, a zaczęliśmy kochać i poznawać świat. Jesteśmy tacy jak ludzie, ale uwierz mi, czasem ludzie to także bezwzględne istoty. Bardziej krwawe od nas. Jesteśmy tacy, jak każdy człowiek w tym samolocie, różni nas jedynie to, iż musimy pić krew… Taka mała ułomność, ale któż jest doskonały? — A te zastępy wiernych żołnierzy, tworzone przez Patronów? Co powiesz o nich? Też są tacy jak ci ludzie? — Wskazała ruchem głowy na pozostałych pasażerów. — Nie myl pojęć. Patroni to pierwsi z pierwszych. Wybrani i jedyni. Stworzyliśmy plebs, który był nam konieczny, aby prowadzić wojny, ale ten plebs zaczął żyć swoim życiem. Pogrążony w mroku, spragniony krwi, opuszczony przez swoich stwórców… Co miał zrobić? Zaczął się burzyć, wyłamywać spod kurateli. Nie ma naszych mocy, jest jedynie mięsem armatnim, ale mięsem, które ośmieliło się podnieść bunt. Wielu naszych, wyśmienitych przedstawicieli zostało przez nich unicestwionych. Byłaś w Sali Obrad, widziałaś portrety na ścianach. Większość z nich nie zginęła z rąk ludzi, ale przez istoty, które powołali do życia. Tylko dzięki temu, że schroniliśmy się w Benacantil, uniknęliśmy podobnego losu. Stamtąd możemy mieć pieczę nad wszystkimi wampirami, a oni czują przed nami respekt i nie odważą się na atak. Rozumiesz Caroline? Tamte wampiry nie mają mocy. Nie potrafią przemienić, nie potrafią dać wiecznego życia. Jedyne w czym są dobre to zabijanie. Nie mają uczuć, nie mają litości. Są jak robactwo, które rozlazło się po ziemi. Kingsley chciał ich zjednoczyć, chciał stać się ich przywódcą i wystąpić przeciwko nam. Dzięki tobie jego plan się nie powiódł. To prawdziwe szczęście. Wiesz co by się stało, gdybyś nie zebrała się na odwagę? Całe twoje życie opierało

się na wyborach. Musiałaś podejmować nieraz bardzo trudne decyzje. Byłaś bezwzględna, gdy wymagały tego okoliczności. Kierując się żądzą zemsty doprowadziłaś do śmierci wielu osób. Roderick i jego rodzina… Ile razy budziłaś się w nocy przypominając sobie tamte wydarzenia? Ale to był dobry wybór. Trzeba było poświęcić tych ludzi, aby pozbyć się Patronów, którzy odstawali od reszty. A Elizabeth? Pozwoliłaś na jej śmierć, wręcz doprowadziłaś do niej. Dlaczego? Bo to było konieczne. Bo w przyszłości musiałaś się tu zjawić i musiały nastąpić te wydarzenia… Gdyby Elizabeth nie umarła, wszystko wyglądałoby inaczej. Twoje sny cię zadręczają, są jak wyrzuty sumienia. Ty masz sumienie Caroline. Tak jak ludzie. — Skąd… skąd do cholery wiesz o tym wszystkim? Skąd wiesz o moich snach? — Wiemy o tobie wszystko, jesteś jedną z nas. Podczas audiencji poznaliśmy twoje najbardziej intymne tajemnice. Odkryliśmy jak wielkim ciężarem jest dla ciebie twoja zdolność widzenia przyszłości i zablokowaliśmy ją. Nie zdziwiłaś się, że przez te wszystkie dni nie miałaś ani jednej wizji? — Zablokowaliście? — Z jednej strony poczuła ulgę, ale jednocześnie zabolało ją to, iż dokonali tego bez jej zgody. Owszem nie miała wizji, ale nawet przez chwilę nie pomyślała, że ma to coś wspólnego z działaniami Rady. — Tak moja droga. Zablokowaliśmy tę twoją zdolność. Przez wiele lat starałaś się ją zagłuszyć, więc teraz masz to czego chciałaś. Mam nadzieję, że dzięki temu będziesz szczęśliwsza. Nie musisz już podejmować żadnych decyzji. Teraz ja się tym zajmę. Na początek Adam… Ten którego kochasz, a którego się wyrzekłaś, aby zapewnić mu bezpieczeństwo… Tylko ja mogę sprawić, że odzyska swoje wspomnienia. — Wymazanych wspomnień nie można przywrócić. — Spojrzała w bok. Ten temat sprawiał jej dużo bólu, rana była jeszcze zbyt świeża. — Zgadza się, ale to co niemożliwe dla zwykłego Patrona, nie jest nieosiągalne dla Wyroczni. Zobaczysz, że nasza obecność wiele wniesie do waszego życia. — Byle nie było to wiele złego — zauważyła z sarkazmem. — Zaufaj nam. — Yadira położyła swoją pomarszczoną dłoń na jej ręce. — Wiem, że nie będzie ci łatwo, ale postaraj się nam zaufać. *** Barbara rozpoznała okolicę. Jeszcze jeden zakręt i dojadą do rozwidlenia przy starym cmentarzu. Dom był już bardzo blisko. — Zatrzymaj się — poprosiła. — Dalej pójdę pieszo. — Głupoty gadasz. Odstawię cię pod same drzwi. Kobieta w twoim stanie nie będzie szwendać się sama po pustej drodze. — Ale tam na pewno czeka Lucas. — Nie miała ochoty oglądać swojego chłopaka, wyładowującego wściekłość na Rodericku. — I co z tego? — Wzruszył ramionami. — Zapewniam cię, że wcale się go nie

boję. — Ale ja nie chcę być świadkiem waszej kłótni, a jestem pewna, że gdy zobaczy nas razem, zrobi straszną scenę. — Nie zostawię cię samej. — Nie zamierzał ustąpić. Jeśli Lucas jest wściekły, to tym bardziej nie może opuścić teraz Barbary. Niech gniew Westmoora skupi się na nim, nie na niej. Skręcił w bok i wolno przejechał obok cmentarza. Na moment spojrzał w stronę, gdzie widoczny był nagrobek Elizabeth. Wydało mu się, że miedzy mogiłami dostrzegł sylwetkę swojej żony. Jej błękitna suknia wyraźnie odcinała się od szarości tła. Złudzenie trwało tylko sekundę, ale było tak realistyczne… Dlaczego duch Elizabeth ciągle go prześladuje? Co takiego chce mu przekazać? — „To jest właściwe miejsce. Tak właśnie powinno być” — Barbara drgnęła słysząc te słowa. Miała wrażenie, jakby jakiś kobiecy głos, wyszeptał je wprost do jej ucha. — Słyszałeś? — zapytała, chwytając Rodericka za ramię. — Co takiego? — Spojrzał na nią i błękit jej oczu ponownie przypomniał mu spojrzenie Elizabeth. — Nie nic… — Puściła jego rękę, bo w tej samej chwili przed ich samochodem pojawił się Lucas. Dobrze, że jechali wolno, gdyż zatrzymali się dosłownie kilka milimetrów od niego. Lucas stał niewzruszony, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach. Wyglądał jak posąg, ubrany w szarą, krótką kurtkę ze stójką pod szyją, oraz teksasowe spodnie. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, zdawała się być wykuta z kamienia, jedynie oczy rozświetlone dziwnym blaskiem, świadczyły o tłumionych wewnątrz uczuciach. Czekał spokojnie, aż Barbara i Roderick wysiądą z samochodu i podejdą do niego. — Lucas — zaczęła Barbara, ale nawet nie spojrzał w jej stronę. Odwrócił się twarzą do Rodericka. Stali teraz na wprost siebie i mierzyli się wzrokiem. Wiatr rozwiewał włosy Robillarda i szarpał cienkim materiałem czarnej koszuli. Obaj mężczyźni byli wyjątkowo piękni, ale to brunet miał w sobie to coś, co zapierało Barbarze dech w piersiach. Otulona jego czarnym płaszczem patrzyła na nich i przeklinała się w duszy za to, że jak zwykle namieszała. Była pewna, że kocha Lucasa, ale kiedy zjawił się u niej w pokoju i chciał się z nią kochać, zrozumiała, że to nie jest ten rodzaj miłości. To co czuła do niego, nie miało w sobie nic z cielesności. Lubiła jego towarzystwo, uwielbiała słuchać jak do niej mówi, podziwiała go i szanowała. Była taka szczęśliwa, że zwrócił na nią uwagę. Wydawało się jej, tak, dokładnie, wydawało się jej, że to prawdziwa miłość. To uczucie było silniejsze od wszystkiego, co do tej pory znała. Zatraciła się w nim. Chciała wierzyć, że to ten jedyny. I wierzyła… Ale nagle coś się zmieniło. Nie wiedziała kiedy i dlaczego. Po prostu zaczęła dostrzegać coś, z czego wcześniej nie zdawała sobie sprawy. Najpierw tłumaczyła sobie, że jej opór wynika z faktu, że Lucas jest wampirem. Pogodziła się jednak z tym i to zaakceptowała. Później wszystko składała na karb swojego złego samopoczucia, a wreszcie chwyciła się ostatniej możliwości. Lucas jako jej nauczyciel, nie powinien się z nią spotykać. Tak. Swoje wątpliwości tłumaczyła sobie na wiele sposobów, ale dopiero dziś zrozumiała, co jest prawdziwą przyczyną takiego stanu rzeczy. Wcześniej nie znała tego uczucia, teraz jednak już

wiedziała, co znaczy kogoś pragnąć. I to nie Lucasa pragnęła. — Co masz mi do powiedzenia? — Westmoore opuścił ręce wzdłuż ciała, a jego dłonie zacisnęły się w pięści. Z trudem powstrzymywał wściekłość. — A co chcesz, żebym ci powiedział? — Roderick wyglądał na opanowanego. Na jego ustach błąkał się uśmiech. Ponad ramieniem Lucasa spojrzał na Barbarę. — Dlaczego wpieprzasz się w moje życie? Zabrałeś mi siostrę, a teraz chcesz odebrać ukochaną kobietę? — Niczego nie chcę ci odbierać — westchnął ze smutkiem Roderick. Już dawno stracił nadzieję, że Lucas wybaczy mu to, co stało się z Elizabeth. Tamta sprawa poróżniła ich na wieki. — Starałem się tylko wypełnić polecenie Caroline — dodał. — I to ona kazała ci podrywać Barbarę? — zadrwił Lucas. — Nie, prosiła abym miał na nią oko. Barbara potrzebowała dziś mojego towarzystwa, zabrałem ją więc na krótką wycieczkę. — Krótką? Czy ty sobie ze mnie kpisz? — Gwałtownym ruchem uderzył go w piersi, ale Roderick nawet nie drgnął. Cios, który niewątpliwie był bardzo silny, nie wywarł na nim żadnego wrażenia. — Zniknęliście na cały dzień! Ja ją kocham, a ty starasz się nas rozdzielić. — Uwierz mi, nie mam takiego zamiaru. Barbara to wspaniała dziewczyna, ale dla mnie nie istnieje jako kobieta. — Musiał to powiedzieć. Musiał skłamać. Musiał zaprzeczyć swojemu sercu. Barbara nie była Elizabeth, nie miał prawa myśleć o niej, kochać jej. Nigdy, przenigdy nie powinien, nawet w myślach, fantazjować na jej temat. — Kocham tylko twoją siostrę. Zawsze tylko ją jedną. Czy wreszcie kiedyś to zrozumiesz? „Barbara to wspaniała dziewczyna, ale dla mnie nie istnieje jako kobieta”. Te słowa wdarły się do umysłu Barbary i zraniły niczym sztylet wbity prosto w serce. Roderick powiedział, że nie jest dla niego kobietą… A ona głupia myślała… Bolało, bardzo bolało. Jeszcze bardziej teraz, gdy stała tuż obok i patrzyła na jego twarz. Wypowiedział te słowa tak dobitnie, tak pewnie… — Więc odpieprz się od nas. — Lucas odwrócił się od niego i podszedł do Barbary. Przytulił ją do siebie, tak jakby chciał schronić w swoich ramionach. Dopiero teraz spostrzegł, że dziewczyna ma na sobie płaszcz Rodericka. Odsunął się na moment i rozpiąwszy własną kurtkę, zdjął ją z siebie. Zdecydowanym ruchem zsunął z ramion Barbary czarny płaszcz, który upadł u jej stóp. Wzdrygnęła się przy pierwszym podmuchu wiatru, ale już za moment otulało ją ciepłe okrycie Westmoora. Nie protestowała, kiedy mężczyzna pomógł jej założyć kurtkę, a następnie zupełnie jak małemu dziecku, własnoręcznie zapiął zamek błyskawiczny. Lucas nie raczył więcej spojrzeć na Rodericka. Objął ramieniem Barbarę i poprowadził w stronę domu. Chciała się obrócić i pożegnać Robillarda, ale powstrzymała się od tego. Kim dla niego była? Nikim. To dla Lucasa jest całym światem. Z ufnością oparła głowę o ramię swego chłopaka. Roderick patrzył za nimi. Stał w tym samym miejscu, gdzie go zostawili i obserwował ich każdy krok. Dopiero gdy doszli do werandy i po schodach weszli do domu, podszedł do leżącego ciągle na ziemi płaszcza. Schylił się, aby go podnieść. Zapach Barbary. Tak wyraźnie go czuł. Upajał się tym aromatem.

Brakowało mu tego, a teraz, gdy na nowo odkrył świat, o którym już prawie zapomniał, nie miał możliwości, aby zatrzymać go przy sobie. Barbara nie należała do niego. Nie miał nawet prawa marzyć o niej. Kiedyś myślał, że kochać można tylko raz, ale mylił się. To złe, to bardzo złe. Jak mógł zapomnieć o tym, co łączyło go z Elizabeth? Jak mógł spojrzeć na inną kobietę? Jak mógł, chociaż przez moment, wyobrażać sobie ich razem? Skóra Barbary, taka gładka i pachnąca, jej błękitne oczy, w których skrył się skrawek nieba… Gdyby zarzuciła mu ręce na szyję, gdyby przylgnęła do niego całym ciałem… Zamknął oczy przywołując pod powiekami obrazy, o których marzył. Razem na polanie skąpanej w słońcu. Oboje nadzy, objęci i zatopieni w pocałunkach. Pragnął jej tak mocno, jak kiedyś Elizabeth. A może jeszcze bardziej… Oddałby wszystko za kilka chwil takiej zupełnej bliskości z nią. Takiej, w której staliby się jednym ciałem. Nie! Nie! Nie! Otworzył oczy i głęboko zaczerpnął powietrza. Chłód wieczora nieco go otrzeźwił. To nie była Elizabeth! Nie ma prawa o niej myśleć! Nie w ten sposób! Założył na siebie płaszcz i jeszcze raz go powąchał. Barbara… Nie chciał już tu dłużej stać. Podszedł do samochodu i usiadł za kierownicą. Ruszył z piskiem opon, wzniecając za sobą kłęby dymu i kurzu. Zawrócił i niczym błyskawica przejechał obok cmentarza. Nawet nie zwalniając, skręcił na główną drogę. Gdy tylko mercedes Rodericka zniknął z pola widzenia, przez cmentarną furtkę, bez otwierania jej, przeniknęła postać w błękitnej sukni. Stanęła pośrodku piaszczystej drogi i patrząc w kierunku, w którym pojechał Robillard, ze smutkiem pokręciła głową. — Jakiś ty głupi Rodericku — szepnęła, odwracając się w stronę domostwa Bennettów. — Jesteś tak blisko i ciągle błądzisz. A szczęście jest tuż obok. *** Barbara, zupełnie jak małe dziecko, pozwoliła prowadzić się Lucasowi do domu. Przytulona do jego ramienia, weszła na schody prowadzące na piętro. W tej samej chwili z kuchni wychyliła się ciotka Alena. — Gdzie byłaś tak długo? — Ton jej głosu nie wróżył nic dobrego. Pani Bennett należała do dość staroświeckich, tradycyjnych osób, którym nie mieści się w głowie, aby dorastające panienki włóczyły się gdzieś bez celu. Była zła na Barbarę, że ta nie uprzedziła jej o swojej nieobecności, a jeszcze bardziej zdenerwowała się, gdy zobaczyła swoją przyszywaną wnuczkę, w czułych objęciach nauczyciela historii. — Barbaro Bennett proszę, abyś natychmiast wytłumaczyła, co znaczy twoje spóźnienie. Gdzie byłaś tak długo i dlaczego przytulasz się do pana Westmoore? Lucas zatrzymał się na stopniach i powoli odwrócił w stronę Aleny. Nie odezwał się ani jednym słowem, ale swoim przenikliwym wzrokiem spojrzał prosto w oczy ciotki. To wystarczyło. Kobieta momentalnie ucichła i pospiesznie wycofała się do swoich zajęć w kuchni. Do uszu Barbary doleciał dźwięk odkręcanego kranu i stukot mytych naczyń. Lucas ponownie objął ją w pół i razem weszli na górę. Dopiero, gdy znaleźli się w pokoju dziewczyny, wypuścił ją ze swego uścisku, ale

nadal stał tuż koło niej. Delikatnie złapał ją za ramiona i okręcił w swoją stronę. Uniosła głowę do góry i spojrzała na niego. Był taki smutny. Poczuła wyrzuty sumienia, że sama się do tego przyczyniła. Lucas zawsze okazywał jej tyle serca, tak wiernie ją wspierał. Jak mogła zawieść jego zaufanie? Erick… Wspomnienie bruneta nachalnie przesłaniało jej wszystkie myśli. To głupie, że do obcego faceta czuje to, co powinna czuć do Lucasa. To Lucas zasługuje na miłość. To Lucas jest przy niej zawsze. Erick wyraźnie powiedział, że jako kobieta nic dla niego nie znaczy. Nic nie znaczy. Nic. — Jak mogłaś? — Pochylił głowę i czołem dotknął jej czoła. — Czy ty wiesz, co ja przeżyłem? Martwiłem się o ciebie. Szalałem z rozpaczy. Nigdy więcej tak nie rób. Błagam, nie znikaj z mego życia. — Nie będę — zapewniła z ciężkim sercem. — Przepraszam… Chciałam oderwać się od tego wszystkiego. Chciałam zapomnieć. — Chcę być z tobą zawsze. — W tonie jego głosu było tyle uczucia, tyle emocji. Kochał ją, tego była pewna. — Czy jeśli urodzę to dziecko — zawahała się na moment — czy jeśli je urodzę, to będziesz potrafił kochać je tak jak własne? Czy zaakceptujesz taką rodzinę? — Jesteś dla mnie wszystkim. To dziecko jest częścią ciebie. Będę kochał was oboje. Nie powinnaś nigdy w to wątpić. Podniosła do góry ręce i ujęła jego twarz w swoje dłonie. Lucas. Jej Lucas. Mężczyzna, z którym mogłaby spędzić całe życie. Mężczyzna, który, gdyby zechciała, był skłonny dać jej wieczność. Chciała go kochać, przez chwilę myślała, że go kocha, ale to nie był ten rodzaj miłości. Gdyby powiedziała mu prawdę, zraniłaby go. Po tym wszystkim, co dla niej zrobił i co gotowy był uczynić, nie mogła postąpić tak egoistycznie. To tylko miłość, tłumaczyła sobie. Tylko zwykłe uczucie. Można się go nauczyć, można spróbować udawać. Ale czy powinna budować przyszłość na kłamstwie? Czy tym właśnie nie skrzywdzi go jeszcze bardziej? Erick… Odnalazł swoją Elizabeth. Żadna inna kobieta nie ma u niego szans. Te durne marzenia muszą się skończyć! Tamto uczucie nie ma szans! To bardziej tylko wymysł jej chorej wyobraźni. Tu, przed sobą ma wyjątkowego mężczyznę, mężczyznę, dla którego jest sensem życia. — Nigdy cię nie opuszczę — wyszeptała, przymykając oczy. — Pamiętasz, powiedziałam już kiedyś to, o co prosiłeś. Na zawsze. Będę z tobą na zawsze. Przybliżyła usta do jego warg i pocałowała go. Ten pocałunek był taki nieporadny, dziecinny, ale on zachęcony jej deklaracją, przejął inicjatywę i już po chwili ich pocałunki nabrały wyrazu. Stały się bardziej namiętne. Tulił ją do siebie, a jego usta wpijały się w jej wargi natarczywie i z pasją. To było to, na co czekał tyle lat. Ta dziewczyna była wyjątkowa, jedyna. Teraz rozumiał potęgę uczucia Rodericka do Elizabeth. Przed czymś takim nie można uciec, nie można się nigdzie skryć. O takich pocałunkach śni się po nocach i tęskni w dzień. Całował jej powieki, policzki, szyję… Pospiesznie rozpiął kurtkę, którą miała na sobie i pomógł się jej z niej wyswobodzić. Jego ręce błądziły po jej ramionach, przesuwały się niżej i niżej… Czuła, że traci dech w piersi. Bała się tego, co mogło nastąpić, nie potrafiła się przemóc. Chciała, naprawdę chciała zrobić to dla niego, ale całe jej ciało, cała jej

dusza w przedziwny sposób, buntowała się przeciwko temu. Miała wrażenie, jakby stanęła na skraju przepaści i każdy kolejny krok groził śmiercią. Co powinna zrobić? Czasu było coraz mniej. Dłonie Lucasa powoli rozpinały guziczki jej sweterka. Zatracić się? Czy zatracić się w tym szaleństwie? Lucas ją kocha! Lucas jest wyjątkowy! Lucas zasługuje na miłość! Jak może odmówić mu tej części siebie? Bała się, panicznie się bała. Sweterek powędrował w dół, a dłonie Lucasa przesunęły się do zapięcia jej spodni. Jak może go teraz odepchnąć? Zrani go tym. Sama dała mu przyzwolenie. Sama zachęciła go pocałunkiem… Ale to był pocałunek wdzięczności. Zwykły buziak… Oszukuje się. Chciała go pocałować i pocałowała. Zrobiła to, co czuła, że powinna zrobić. To jej przeznaczenie. Jej miłość, jej życie. Będą rodziną, będą dla siebie całym światem… Poczuła jak spodnie opadają do dołu. Została w samym biustonoszu i majteczkach. Za moment to się stanie. Już za chwilę… Lucas odsunął się od niej, pewnie sam pozbywał się odzieży. Wstrzymała oddech. Nie otwierała oczu, nie mogła. Pod powiekami cały czas miała obraz Erica… I nagle jej ciało przeszył zimny powiew powietrza. Coś huknęło i ciszę zakłócił dźwięk tłuczonego szkła. Otworzyła oczy. Lucas zdążył już zdjąć koszulę, ale na szczęście nadal był w spodniach. Schyliła się po kurtkę leżącą u jej stóp i szybko się nią okryła. Okno otworzone było na oścież, a mnóstwo potłuczonych odłamków szkła zaścielało podłogę. — Co jest? — Lucas z niedowierzaniem patrzył na to, co jeszcze chwilę temu było szybą. — To okno było zamknięte i nagle po prostu wystrzeliło. Jakby ktoś je pchnął… Spojrzała w stronę okna i zobaczyła postać w błękitnej sukni, stojącą na jego tle. Lucas najwyraźniej jej nie widział, gdyż ruszył w tamtym kierunku i jak gdyby nigdy nic przeszedł przez ową istotę. Szkło pod jego butami chrzęściło niemiłosiernie. Zjawa patrzyła na Barbarę. Była taka poważna, taka smutna. Pokręciła przecząco głową i niczym obłok gazu rozpłynęła się w powietrzu. — Lepiej będzie, jak już pójdziesz. — Barbara sięgnęła po koszulę Lucasa i rzuciła mu ją. Złapał w locie, odwracając się w jej stronę. — To nie jest właściwy moment. — A czy on kiedyś nadejdzie? — zapytał, ubierając się. To już drugi raz znajdował się w tym samym pokoju, w takiej samej sytuacji. Nie mógł zrozumieć tego, co się stało. Jeszcze chwila, a jego miłość do Barbary znalazłaby spełnienie. Tak niewiele brakowało… — Nadejdzie — zapewniła, podciągając spodnie i podnosząc swój sweterek. — Będziemy razem. Obiecałam ci to, a ja zawsze dotrzymuję obietnic. *** Roderick nie słuchał tego, co mówiła Angelina. Gdy tylko przekroczył próg domu, blondynka od razu dopadała do niego i paplała bez opamiętania. Głównie narzekała na samotność, ale dokładnie nie wiedział, o co jej chodzi, gdyż już przy trzecim zdaniu zaczynającym się od słowa „ja” zrezygnował z przyswajania sensu jej słów. Wyminął Angelinę i mimo jej niezadowolenia udał się po schodach na górę.

Przechodząc obok pokoju Kyle'a, zatrzymał się przed drzwiami. Przez chwilę wahał się, czy zajrzeć do środka, ale w końcu zrezygnował i poszedł prosto do swojej sypialni. To już minęło i nic nie mogło tego zwrócić. Kyle dawno obrócił się w proch. Dziecko, które kiedyś leżało w drewnianym łóżeczku, które bawiło się w tym domu, było już tylko wspomnieniem. Żałował, że nie potrafił pokochać go, tak jak syna. Był dla niego ojcem, starał się być jak najlepszym ojcem, ale nigdy się nim nie poczuł. Dziś, gdy usłyszał o ciąży Barbary, odnalazł w sobie tęsknotę, za czymś, co mogłoby być jego udziałem. Lucas to prawdziwy szczęściarz. Pewnie nie zmarnuje tej okazji, jaką dostaje od losu. On, Roderick zmarnował swoją. Rzucił płaszcz na fotel i w ubraniu położył się na pościelonym łożu. W jego głowie panował straszny chaos. Myśli kłębiły się niczym chmury gradowe, a każda z nich zwiastowała nadciągającą nawałnicę. Barbara… Tylko to imię potrafił wymówić. Dlaczego właśnie ona? Dlaczego ze wszystkich kobiet na świecie, to do niej poczuł to coś dziwnego? Dlaczego nie do Sarah? Miał szukać Elizabeth, miał odnaleźć ją i zatrzymać na wieki. Ale to było kiedyś. Teraz nie czuł potrzeby bycia z nią. To tak, jakby coś innego przesłoniło mu obraz zmarłej żony. Nie spodziewał się tego. W ogóle nie brał pod uwagę. Elizabeth była sensem jego życia, jego człowieczeństwem. Żył w nadziei, że jeszcze kiedyś będą razem, a teraz, gdy ją odnalazł, nie czuje do niej nic. Przecież to absurdalne! Przymknął oczy, starając się odegnać od siebie myśli o Barbarze. Skoncentrował się na Elizabeth, na jej twarzy, na jej oczach. Oczach… Barbara ma takie same. Elizabeth zrezygnowała ze wszystkiego, aby być przy nim. Elizabeth poświęciła dla niego życie. Elizabeth… Elizabeth… Elizabeth… Zasnął wymawiając jej imię. Śniło mu się, że razem ze swoją żoną siedzą na wełnianym kocu, na małej leśnej polance. Elizabeth opierała głowę o jego kolana, a on głaskał jej włosy. Słońce świeciło, ogrzewając ich swoimi promieniami. Złociste błyski tak cudownie igrały na kasztanowych lokach dziewczyny. Uniosła ramiona do góry i objęła go za szyję. Czuł jej dotyk tak realnie, że przez chwilę miał wrażenie, że to wszystko dzieje się naprawdę, że to nie jest sen. Pochylił się nad nią i zaczęli się całować. Namiętnie z pasją. Ich usta tak zachłannie łaknęły siebie. Położyli się na kocu, objęci i zatopieni w miłości. Nerwowo, pospiesznie rozsupływał tasiemki jej gorsetu. Tak bardzo bał się, że za moment sen się skończy, że nie zdąży. Obsypywał pocałunkami jej ramiona zniżając się niżej… Elizabeth rozpinała guziki jego czarnej koszuli. Swoimi małymi dłońmi gładziła go po klatce piersiowej. Drżał pod wpływem tego dotyku. Tak bardzo jej pragnął. Zsunął z niej suknię. Pozostała w delikatnej, cienkiej koszulce, która uwydatniała jej kształty. Kciukiem chwycił za ramiączka i jednym ruchem opuścił je w dół. Była naga i była jego. Przeturlali się i teraz to ona była nad nim. Długie, kasztanowe loki zasłaniały jej twarz, tak jak na pomniku. Na pomniku. Ona nie żyje. To tylko sen. Wyciągnął ręce i odgarnął jej włosy na bok. Błękit oczu Elizabeth był taki intensywny. Elizabeth? Nagle dostrzegł, że to wcale nie jego żona. Powyżej jej lewej piersi widoczne było znamię w kształcie półksiężyca. — Ty — wyszeptał, ale nie zaprzestał tańca miłości. Ich ciała w zgodnym

rytmie zdążały do spełnienia. — Ja — zaśmiała się tak naturalnie, tak realnie. Objął ją mocnej i ponownie przekręcił, umieszczając pod sobą. Patrzył na jej twarz i napawał się tą chwilą. Był z nią jednością, tak jak tego pragnął. Jego oddech stał się szybszy, bardziej urywany. Fala gorąca objęła we władanie każdą komórkę ciała. Ta rozkosz była wręcz niewyobrażalna. Dziewczyna krzyknęła, jednocześnie wpijając mu paznokcie w ramiona. Zamknął jej usta kolejnym pocałunkiem. Ich języki napierały na siebie, szukały się nawzajem. — Barbaro — jęknął, unosząc się odrobinę i podpierając dłońmi. To tylko sen, tylko sen. Ale niech trwa. Niech będzie wieczny. *** Elizabeth stała nad łóżkiem Rodericka i w zadumie patrzyła na jego twarz. Spał i nie czuł jej obecności, ale ona mogła zakraść się do jego myśli. Bycie zjawą ma czasem swoje dobre strony. Owszem samotność jest okropna, ale są chwile, dla których warto cierpieć wieki opuszczenia. Zobaczyła o czym śni i uśmiechnęła się do tego obrazu. Jej także brakowało jego bliskości. Teraz, gdy był na wyciągnięcie ręki, ten ból stawał się jeszcze dotkliwszy. Pamiętała tamten dzień, gdy dowiedziała się, co ją czeka. Ocknęła się wtedy w skromnie umeblowanym pokoju. Też stała nad łóżkiem, ale tamto posłanie było inne. Wąskie, zbite z prostych desek. I leżał na nim pomarszczony, schorowany starzec. Po chwili dopiero zrozumiała, że ten człowiek jest martwy. Spojrzała na siebie i zobaczyła, że ubrana jest w błękitną suknię wizytową, tę którą zamówiła specjalnie na Piknik Założycielek. Ale przecież jeszcze jej nie założyła, dopiero wczoraj przywieźli ją z Atlanty. Zdziwiła się skąd wzięła się tu, w tym stroju. To wszystko nie pasowało do siebie i wydawało się raczej jakimś koszmarnym snem. Drzwi znajdujące się za jej plecami, otworzyły się, wydając przy tym przeraźliwy odgłos skrzypiących zawiasów i do łóżka martwego mężczyzny podeszła szczupła, stara kobieta, ubrana w czarną, prostą suknię. Bardzo dziwną suknię. Elizabeth nigdy nie widziała takiego kroju, pozbawionego jakichkolwiek ozdób, zakładek, koronek. Musiała to być jakaś bardzo biedna kobieta. Co dziwniejsze niewiasta podchodząc do łoża, zmierzała prosto w stronę Elizabeth, po kursie kolizyjnym. Dziewczyna krzyknęła i wyciągnęła przed siebie obie ręce, chcąc powstrzymać staruszkę przed zderzeniem, ale jej ręce przeniknęły przez ciało nadchodzącej, jak przez mgłę. Kobieta przeszła przez Elizabeth i uklęknęła koło zwłok mężczyzny. — Gdzie ja jestem? — dziewczyna krzyknęła z przerażeniem. — Kim ty jesteś? — chciała szarpnąć kobietę, ale jej dłonie łapały tylko pustą przestrzeń, powietrze. — Uspokój się. — Usłyszała głos, który wydał się jej znajomy. Spojrzała w bok i zobaczyła Billa. Stał obok niej, ubrany w białą lnianą koszulę i białe spodnie. Jak mogła go wcześniej nie zauważyć? Może wszedł tuż za kobietą, a ona

zaabsorbowana jej pojawieniem, nie dostrzegła jego przybycia. — Billu jak dobrze, że jesteś. Nie wiem co się dzieje. — Dopadła do niego, a on ujął ją w ramiona. Wreszcie poczuła dotyk. Jednak to wszystko było realne. Głaskał ją nieporadnie po plecach, jego usta muskały jej włosy. Wydało się to jej niestosowne, więc pospiesznie cofnęła się o krok. Uśmiechnął się do niej i podał jej dłoń. O tak, teraz potrzebowała wsparcia. Z ufnością podała mu swoją rękę. — Gdzie jesteśmy? — Wszystko będzie dobrze. — Nie przestawał się uśmiechać. Z jego postaci emanowała jakaś dziwna jasność. Czuła się bezpieczna, ale jednocześnie miała poczucie jakiejś ogromnej straty. — Kim są ci ludzie? — Wskazała głową na płaczącą kobietę i martwego starca. — To ja i moja żona — mówił tak delikatnie, spokojnie. — Co? — Ciii. — Uciszył ją, kładąc palec na jej ustach. — Mam tylko chwilę. Nie chciałem cię zostawić samej, bez jakichkolwiek słów wyjaśnienia. Wiem, że czujesz się dziwnie i jesteś zagubiona. To minie. Przywykniesz… — Do czego? O co chodzi? — Miotała się jak ryba wyciągnięta na brzeg, ale on chwycił ją ponownie w swoje objęcia i mocno przytulił. Czekał aż się uspokoi, wyciszy. — Brakowało mi tego — szepnął prosto do jej ucha. — Przez wszystkie te lata tęskniłem za twoim dotykiem. Byłem z tobą, przez całe swoje życie. Byłaś moja. — Nie rozumiem… — Nie potrafiła zebrać myśli. Ostatnie co pamiętała to stajnia i spotkanie z Billem. Tak, wtedy pojawił się Roderick i chciał walczyć z mężczyzną, a ona poprosiła Bennetta, aby zobaczył Robillarda jej oczyma. — Tak. — Kiwnął głową. — Tak właśnie było. — Nadal widzisz moje myśli? — To już kompletnie ją zaskoczyło. — Teraz widzę myśli wszystkich i nie potrzebuję do tego ich zgody. Mnie już nie ma Elizabeth. Tak samo jak ciebie. — Co ty mówisz? To nieprawda! Ja jestem! Mam męża, mam syna! — Kochana moja… — Jeszcze wzmocnił uścisk. Kołysał ją w swoich ramionach, niczym małe dziecko. — Wszystko to miałaś lata temu. Umarłaś niedługo po naszym spotkaniu przy stajni. — Nie! — zaprzeczyła, ale jednak coś w głębi jej umysłu przyznało rację słowom Billa. Umarła? Dlaczego? I co robi tutaj? — Jesteś tą cząstką duszy Elizabeth, którą przywłaszczyłem sobie podczas przeglądania twoich myśli. Nie zrobiłem tego specjalnie. To tabu ludzi-niedźwiedzi. Nie znałem go i dlatego skradłem kawałek ciebie. Przez wszystkie te lata nosiłem cię w głębi własnego serca. Dzięki mnie żyłaś, aż do dziś. — Do dziś? — Umarłem Elizabeth i moja dusza opuściła to marne, schorowane ciało. Jednocześnie i twoja dusza została uwolniona. — Co z nami będzie? — To wszystko było takie dziwne, ale jakoś wierzyła w jego słowa. Tamta kobieta nie widziała ich, nie słyszała tej rozmowy. Naprawdę byli tylko duchami.

— Ja odejdę tam, gdzie moje miejsce. — W jego głosie zabrzmiał smutek. — Opuszczę cię, choć uwierz mi, nie chciałbym tego robić. — A ja? Zabierzesz mnie ze sobą? — Tak bardzo chciała, aby potwierdził, ale czuła, że stanie się inaczej. — Nie Elizabeth. Ty musisz zostać. Dusza ludzka odradza się w nieskończoność. Twoja też się odrodziła, a ty musisz ją odnaleźć i połączyć się z nią. Roderick ma moc, która sprawi, że znowu będziecie jednością. Tylko on może zwrócić ci życie. Bez niego nie dostąpisz ponownych narodzin. Zawsze będziesz tylko cieniem duszy, zagubionym w świecie ludzi. Samotna i opuszczona… — Nie chcę! — krzyknęła. — Zabierz mnie ze sobą! — Nie mogę. Tu jest twoje miejsce. Będziesz szczęśliwa, obiecuję ci to. Oddam ci wszystko, co przeze mnie straciłaś… Bo to ja przyczyniłem się do twojej śmierci. Nie chciałem tego i cierpiałem przez wszystkie te lata… Kochałem cię tak mocno… Elizabeth przysięgam, oddam ci to, co straciłaś. Wszystko ci oddam… — Jego postać zaczęła blaknąć, stawać się coraz bardziej przezroczysta. Jeszcze czuła uścisk jego ramion, ale stawał się on coraz słabszy. — Co mam robić? — Czekać. Nie możesz nic zrobić. Nie wolno ci wskazać Roderickowi osoby, która otrzyma twoją duszę. On sam musi cię odnaleźć. — Dlaczego? — Bo zostawił cię wtedy. — Bill pochylił się i teraz jego oczy znajdowały się na wysokości jej wzroku. — To jego pokuta. Odwrócił się i odszedł. Teraz musi znaleźć to, co stracił, co sam mi oddał. Tak zadecydowały siły rządzące tym światem. Będę cię miał w swojej opiece. Zawsze będę nad tobą czuwał… Jego usta dotknęły jej warg. Przymknęła oczy, a kiedy je otworzyła, jego już nie było. Została sama w tym obcym domu, w pokoju zmarłego mężczyzny… Billa. Kobieta klęcząca przy łóżku ciągle szlochała, a Elizabeth miała wrażenie, że płacze także nad jej losem. Podeszła do okna i spojrzała w dal. Dostrzegła cmentarz i ledwie o nim pomyślała, już stała pomiędzy kilkoma mogiłami. Cztery groby, a wśród nich jeden szczególnie efektowny. Nagrobek przedstawiający kobiecą postać z twarzą zasłoniętą włosami. Już wiedziała, co tam zobaczy. Czuła to zbliżając się do pomnika. Musiała jednak przekonać się na własne oczy. „Tu spoczywają szczątki Elizabeth Robillard zmarłej śmiercią tragiczną dnia 19 września 1852 roku w Elizabeth Town. Byłaś ukochaną żoną, matką, siostrą i przyjaciółką. Dzięki Tobie powstało nasze miasto. Choć Twoja ziemska wędrówka została przerwana przez braci Bennett to Twoja nieśmiertelna dusza znajdzie dla siebie nowe wcielenia. Przez stulecia po wieczność”. Przerwała swoje rozmyślania i usiadła na brzegu łóżka, obok śpiącego Rodericka. Wyciągnęła dłoń i pogładziła jego długie, czarne włosy. Przez te wszystkie lata nie zmienił się ani odrobinkę. Nadal był tym samym młodzieńcem, którego poznała wtedy w lesie. Śnił o niej, widziała to. Ona także marzyła o chwilach spędzonych z nim. Oddałaby wszystko, aby znowu poczuć jego ciało, tuż przy swoim. Ale jeśli Roderick nie pozna prawdy, już nigdy nie będą razem. Jak sprawić, aby odkrył swoją prawdziwą miłość, aby pokochał kogoś, kto fizycznie nie jest nią? Kogoś tak różnego, odmiennego od niej, a jednocześnie skrywającego wewnątrz

siebie jej duszę. *** Tę noc Barbara spędziła w sypialni ciotki. Niestety szklarz mógł się zjawić dopiero następnego dnia rano, a do tego czasu w pokoju dziewczyny było zbyt zimno na nocleg. Leżąc obok ciotki, na niewygodnym, trochę zbyt wąskim łóżku, dziękowała w myślach Lucasowi za to, iż wymazał z umysłu Aleny to wszystko, co wydarzyło się dzisiejszego dnia. Dzięki temu nie musiała tłumaczyć się ze swej nieobecności, ani ze sceny, której świadkiem przypadkowo stała się ciotka. Na razie nikt nie mógł wiedzieć o tym, co łączyło Barbarę z Westmoorem. Na razie… Wkrótce i tak sprawa ciąży wyjdzie na jaw, a wtedy coś trzeba będzie powiedzieć. Jak zareagują na wieść, że Lucas jest ojcem jej dziecka? Chociaż to nie on dał mu życie… Ale o tym nikt nigdy się nie dowie. Dla wszystkich to właśnie Westmoore stanie się symbolem zła. Nauczyciel, który zbałamucił swoją uczennicę. Lucas naprawdę ją kocha, że godzi się na coś takiego. Gdy rano Barbara otworzyła oczy, ciotki nie było już w pokoju. Musiała wstać wcześniej, tak jak to miała w zwyczaju i pewnie już krzątała się po kuchni. Dziewczyna wyciągnęła się w łóżku, korzystając w chwilowej wygody. Spojrzała na swój ręczny zegarek. Dochodziła siódma, najwyższy, czas aby zacząć szykować się do szkoły. Do szkoły… Tam będzie Lucas. Nie miała odwagi spojrzeć mu prosto w oczy po tym, co wczoraj zaszło pomiędzy nimi. Drugi raz uciekła z jego ramion, chociaż właściwie tym razem zadziałały siły wyższe. Nawet natura była przeciwna ich związkowi. Podniosła się z pościeli i poszła do łazienki ciotki. Szybki prysznic pozwolił jej pozbyć się resztek snu. Ubrała rzeczy, które wczorajszego wieczoru przyniosła ze swojego pokoju — biały golf i czarną, krótką, plisowaną spódniczkę. Grzecznie, stylowo, a jednocześnie seksownie. Do tego czarne rajstopy i balerinki na malutkim obcasie. Jeszcze tylko długa, również czarna kamizelka, kończąca się na linii spódniczki i strój gotowy. Rozczesała włosy, które kaskadami opadały na jej plecy i ramiona. Nie spinała ich od czasu, gdy Caroline pomogła jej zmienić image. Ciotka wraz z Adamem siedzieli przy kuchennym stole i w milczeniu jedli przygotowane gofry z dżemem. Barbara usiadła pomiędzy nimi, ale nie miała ochoty na przygotowane śniadanie. Sięgnęła jedynie po kubek z kakao i wolnymi łykami piła ciepły płyn. Krępującą cisze przerwało pojawienie się szklarza, na którego widok ciotka od razu poderwała się od stołu i poszła zaprowadzić go do pokoju Barbary. — Hej siostra, co to się wczoraj działo? — Adam nie został zauroczony przez Lucasa i tylko z uprzejmości nie poruszał tego tematu przy ciotce. — A co się miało dziać? — odpowiedziała pomiędzy jednym a drugim łykiem. Z uwagą przyglądała się trzymanemu w dłoniach kubkowi. Obraz przedstawiający dorodne śliwki zdawał się wzbudzać w niej prawdziwy podziw. — Nie zamydlisz mi oczu. — Adam sięgnął ku niej i wyjąwszy z jej dłoni naczynie, odstawił je na stół. — Gdzie zniknęłaś? Westmoore szalał z niepokoju, martwił się, że opuściłaś lekcje. Chyba ze sto razy dzwonił do mnie. Jeszcze chwila,

a bym go udusił. Ma facet szczęście, że jest twoim nauczycielem. — Powiedzmy, że zrobiłam sobie małe wagary. Chyba mi wolno, nie? — Popatrzyła na niego z wściekłością. Starszy brat to czasem prawdziwe przekleństwo. — Ok. Siostra, ja nic nie mówię. — Uniósł do góry ręce. — Twoje życie, twoje decyzje. Rób jak uważasz, tylko pomyśl czasem o tych, którzy się o ciebie troszczą. — Będę to miała na uwadze — zapewniła. — No to w porządku. Gotowa? — Podniósł się od stołu i ruszył w stronę drzwi. — Tak. — Jeszcze sięgnęła po kubek i upiła duży łyk kakao. W pośpiechu pobiegła na górę po torbę, której zapomniała wziąć. — Dziwne. — Szklarz oglądał właśnie wybitą szybę. — Wczoraj nie było żadnej wichury… Nie wiem co mogło to zrobić. Okno wygląda jakby zostało wypchnięte od zewnątrz… Nie zatrzymywała się, gdyż z dołu dobiegł ją dźwięk klaksonu. To Adam trąbił na nią. Chwyciła torbę i swój krótki, granatowy płaszczyk i już po kilkunastu sekundach była przed domem. Usiadła z przodu samochodu. — Zapnij pasy — upomniał, zanim ruszyli. Droga do szkoły upłynęła im na słuchaniu radia. Adam nucił pod nosem nadawane w radio piosenki i wcale nie interesował się siostrą. Dopiero, gdy na parkingu wysiadła z auta, wychylił się przez otworzone okienko i krzyknął za nią. — Nie rób żadnych numerów. Nie odpowiedziała mu. Z daleka zobaczyła grupkę swoich przyjaciół stojących przed wejściem do szkoły. Nie oglądając się na brata, pobiegła do nich. — Szalejesz — zauważyła Flo na samo powitanie. — No dziewczyno wymiatasz. Wzorowo ulotniłaś się wczoraj ze szkoły — dodał Zac. — Pełen szacunek. — Po prostu źle się czułam. — Wzruszyła ramionami, nie miała ochoty wdawać się z nimi w dyskusje. — Szkoda, że nie widziałaś, jaki Lucas był zmartwiony. — Flo roześmiała się, tak jakby opowiedziała jakiś dowcip. — Chyba miał ochotę cię przepytać. Udała, że nie słyszy. Za wszelką cenę nie mogła pokazać po sobie, że ją to dotknęło. Na szczęście w tym momencie przed szkołę wyszła pani Lee i zagoniła uczniów do środka. Jak na złość dziś pierwszą lekcją była historia. Lucas siedział w klasie za biurkiem. To było do niego dość niepodobne, gdyż zazwyczaj, aby być bliżej uczniów siadał na blacie. Nie patrzył jak wchodzili do pomieszczenia i zajmowali swoje miejsca. Barbara jako ostania zasiadła w ławce, a na dodatek jeszcze tak niefortunnie położyła torbę na pulpicie, że odwracając się w stronę kolegi, który właśnie zwrócił się do niej, łokciem niechcący zepchnęła ją na podłogę. Hałas upadającego przedmiotu spowodował, że Lucas uniósł wzrok i spojrzał na dziewczynę. Zaczerwieniła się momentalnie i przechyliła po torbę. Serce waliło jej jak oszalałe, a przez głowę przelatywały obrazy z wczorajszego wieczora. — Widzę, że panna Bennett zaszczyciła nas swoją obecnością. I to bardzo

głośną obecnością. Nie sposób cię nie zauważyć. — Zabrzmiało to trochę zgryźliwie, ale cóż musiał grać, aby nikt nie podjął żadnych podejrzeń. Tylko czemu gra tak doskonale? Wygląda to naprawdę serio. — Przepraszam — wyszeptała. Było jej głupio i miała straszne wyrzuty sumienia. Niepotrzebnie uwikłała się w coś takiego. Najpierw związek z Natem, a teraz to uczucie do Lucasa. Gdyby to jeszcze było prawdziwe uczucie. Dla prawdziwej miłości wiele można znieść. Westmoore podszedł do jej ławki i stanął tuż obok. Czuła delikatną woń perfum, jakich używał. Był taki męski i atrakcyjny. Miał w sobie to coś, ale to coś nie wystarczało. Żałowała, że nie wystarczało. Gdyby to wszystko było prostsze. Gdyby tak można powiedzieć do serca „kochaj go”, a ono by posłuchało. — Chciałbym zobaczyć twoje notatki. — Zwracał się bezpośrednio do niej. Pospiesznie wyjęła z torby zeszyt i podała mu. Jego dłoń w przelocie, niby przypadkiem dotknęła jej ręki. Trwało to sekundę, ale znaczyło tak dużo. Dla niego, bo dla niej był to kolejny niepotrzebny gest. Przekartkował skoroszyt, wcale nie patrząc na zapiski. Po prostu chciał być przy niej, chociażby przez kilka sekund. Upajał się jej bliskością. Oddał zeszyt, znowu dotykając jej dłoni. Może odrobinę za długo przytrzymał jej rękę, gdyż Flo siedząca obok, dostrzegła ten gest i w jej oczach pojawiło się zdziwienie. — Czy miedzy wami coś jest? — zapytała szeptem, gdy Lucas odszedł do tablicy. Barbara wzdrygnęła się słysząc te słowa. — Nie, skąd takie przypuszczenia — bąknęła niepewnie. — Flo, proszę abyś zapoznała nas ze swoim wypracowaniem. — Lucas odwrócił się w stronę dziewczyny. Bardzo dokładnie widział jej myśli i nie zamierzał dopuścić, aby dalej snuła swoje przypuszczenia. Niechętnie podniosła się z miejsca i wyjęła przygotowane materiały. Rozpoczęła się normalna lekcja. *** Caroline nie zawiadomiła nikogo, kiedy dokładnie przylatuje. Wolała mieć więcej czasu na zastanowienie się, jak przekazać innym wiadomość o pojawieniu się kolejnych wampirów i to jeszcze jakich wampirów. Na lotnisku w Springfield, gdy tylko wyszli poza terminal, Basit przestał modelować postacie staruszków i na powrót odzyskali swój dawny wygląd. Yadira wyjaśniła Caroline na czym polega umiejętność jej towarzysza. Otóż Basit tworzył coś takiego jak filtr percepcji, dzięki któremu inni postrzegali go i osoby mu towarzyszące, w taki sposób jak tego chciał. Nie potrzebował zabierać ciał ludzi, on po prostu je odwzorowywał w swoim umyśle i projektował na otoczenie. Staruszkowie naprawdę wcale nie musieli ucierpieć, jedynie ich obecność na lotnisku nie była wskazana. Zanim przybrali ich postać, musieli zapewnić im warunki do przeczekania. W taksówce, jadącej do Elizabeth Town, milczeli. Basit nie mógł mówić, a Yadira zbyt pochłonięta była podziwianiem krajobrazów za oknem. Te wszystkie lasy, góry, pagórki i równiny były takie inne od tego, co znała. W końcu prawie całe

swoje życie spędziła w twierdzy w Alicante. Caroline intensywnie myślała nad tym, co powiedzieć przyjaciołom, jak wyjaśnić Barbarze pochodzenie jej dziecka. Jak przekonać, aby mimo wszystko je urodziła. Nie pojechali do domu Westmoorów, Caroline najpierw wolała zobaczyć się z Roderickiem. Wiedziała, że w przeciwieństwie do Lucasa, nie będzie zadawał zbyt wielu pytań. Wysiedli z taksówki na podjeździe okazałej rezydencji Robillardów, zaś szofer uczynnie wystawił ich bagaże. Caroline zapłaciła za kurs, dając jednocześnie sowity napiwek. Kierowca w zupełności na niego zasłużył, gdyż w przeciwieństwie do swoich kolegów po fachu nie uprzykrzał podróżnym długiej drogi zbędnym ględzeniem. Nie zdążyli jeszcze zebrać walizek, gdy drzwi wejściowe otworzyły się i w progu stanął Roderick. Zza jego pleców wyglądała zaciekawiona Angelina. — Caroline. — Robillard nie okazał zdziwienia tak niespodziewanym pojawieniem się blondynki wraz z towarzyszami. Zszedł po schodach i podszedł do przybyłych. — Witaj. — Uśmiechnęła się do niego. — To moi nowi znajomi z Benacantil. Przyjechali, aby poobserwować naszą rodzinkę. Sam rozumiesz, jesteśmy dla nich prawdziwą niespodzianką. Skłamała, znowu skłamała. Jej życie w większości opierało się na kłamstwie, ale to była konieczność. Lepiej, jeśli na razie nie poznają całej prawdy. Yadira chyba także to zrozumiała, gdyż nie zaprotestowała, tylko skinęła głową. Basit w milczeniu taksował wzrokiem Rodericka i stojącą nadal w progu Angelinę. — Jestem Yadira. — Czarnoskóra kobieta wyciągnęła dłoń w stronę gospodarza. — Mam nadzieję, że poznamy się lepiej. Mój towarzysz nazywa się Basit, ale niestety kontaktować może się tylko za pomocą myśli, a czując twoją tarczę ochronną wiem, że nie będzie to łatwe. Cóż, każdy z nas ma swoje tajemnice, pozwól więc, że to ja będę tłumaczem Basita. — Niech tak będzie. — Uścisnął rękę kobiety. Dziwni goście bardzo go zaintrygowali. Kobieta ubrana w długą, powłóczystą, ciemnogranatową szatę z szerokimi rękawami i drobnymi, haftowanym wzorami przy zakończeniu rękawów i po środku przy zapięciach, wyglądała nader tajemniczo, zaś jej towarzysz w idealnie skrojonym grafitowym garniturze z nieskazitelnie białą koszulą i niemodnym krawatem, zdawał się żywcem przeniesiony z jakiegoś rautu dla notabli. Milczący z surowym wyrazem twarzy i srogim spojrzeniem szarych oczu nie wzbudził sympatii Rodericka. — Zajmiesz się naszymi gośćmi? — Caroline zatrzepotała rzęsami identycznie, jak miała w zwyczaju robić to Angelina. — Chciałabym pojechać do szkoły. — Spragniona wiedzy? — zażartował. — Muszę zobaczyć się z Barbarą. — Uśmiech zniknął z jej twarzy. — Nie chcę, aby jeszcze choć godzinkę żyła w tej strasznej niepewności. Domyślam się, co czuje wiedząc, że nosi w sobie dziecko Nata. Pożyczysz mi swój samochód? — Jasne. — Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z niej kluczyki. Podał je Caroline. — Wszystko ci wytłumaczę, gdy wrócę — zapewniła, podchodząc do

czarnego mercedesa stojącego nieopodal. — Wiem. — Miała rację, nie wnikał w szczegóły. Z Lucasem nie poszłoby tak łatwo. Westmoore zawsze musiał o wszystkim wiedzieć, zawsze drążył temat. Czasem nawet wkurzała ją ta jego dociekliwość. — Proszę za mną — zwrócił się do pozostałej dwójki i podniósłszy dwie walizki udał się schodami do wejścia. Podążyli za nim. Odgłos silnika uruchamianego samochodu, oraz pisk opon doleciał do nich, gdy byli już na progu. Angelina odsunęła się na bok, przepuszczając gości. Otaksowała spojrzeniem Basita i uznała, że to całkiem przystojny mężczyzna, tylko trochę staroświecko i niemodnie ubrany. Takie garnitury nosiło się w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku, a teraz mamy wiek dwudziesty pierwszy. Yadira nie wzbudziła w niej żadnych emocji. Ot zwykła, przeciętna kobieta, nie mogąca równać się z jej urodą. Wyrocznia uśmiechnęła się nieznacznie widząc jej myśli. Tak, ta panienka zdecydowanie nie pasowała do reszty rodziny. Zapatrzona w siebie, myśląca tylko o sobie. Szczyt egoizmu. Nie dziwne, że nie potrafiła czytać w myślach innych ludzi. Szkoda, że Caroline dała jej wieczność. Ale cóż, wypadki przy pracy czasem się zdarzają. *** W szkole panował spokój, gdyż lekcja jeszcze się nie skończyła. Caroline szła korytarzem, starając się, aby jej buty zbyt głośno nie stukały w posadzkę. Przypomniała sobie swoją pierwszą wizytę w Benacantil, gdy stukot jej obcasów, był jedynym dźwiękiem przerywającym martwą ciszę. Wzdrygnęła się na to wspomnienie. Jakie to szczęście, że tu nie musiała się niczego obawiać; znała ten budynek bardzo dobrze. Zza kolejnych, mijanych drzwi dobiegały do niej odgłosy prowadzonych zajęć. Była u siebie i była bezpieczna. Bez przeszkód dotarła do sali historycznej. Lucas miał teraz przerwę i w spokoju sprawdzał referaty uczniów. Siedział sam na parapecie okna, a obok niego piętrzył się stos kartek. Lubił te chwile, gdy w pustej klasie mógł skoncentrować się jedynie na rzędach liter. — Puk, puk. — Caroline otworzyła drzwi i weszła do środka. Zaśmiała się, widząc jego zaskoczoną minę. Poderwał się od okna i błyskawicznie znalazł przy swojej przybranej siostrze. Chwycił ją w objęcia. — Dlaczego nie dałaś znać, że wracasz? — zapytał z wyrzutem. — No nie, mój drogi. Mówiłam, że wracam. — Wyswobodziła się w jego uścisku i dokładnie zamknęła drzwi. Wolała, aby nikt ich nie podsłuchiwał. — Z Zurychu próbowałam się z tobą skontaktować, ale twój telefon chyba odmówił współpracy. — Cóż, wyniknęły pewne okoliczności i muszę kupić sobie nowy model. — Pamiętał chwilę, gdy wyrzucił komórkę przez okno swojego samochodu. Był wtedy tak wściekły na Rodericka. — Chciałabym cię poprosić, abyś wywołał Barbarę z lekcji i załatwił jej zwolnienie z zajęć na resztę dnia. — Od razu przeszła do konkretów. Nie chciała

zwlekać ani minuty dłużej. — Nie możesz poczekać? Jeszcze tylko dwie godziny. — Spojrzał na zegarek. — To ważne. — O co chodzi? Tak, była tego pewna. Teraz zacznie się gra w tysiąc pytań. Lucas potrafi czasem być bardzo wkurzający. — Czy mógłbyś chociaż ten jeden raz zrobić coś, nie pytając o szczegóły? — Przygryzła dolną wargę. — Jestem głodna, zmęczona i brudna. Leciałam przez połowę świata, kilkoma samolotami. Chciałabym móc wreszcie porozmawiać z Barbarą. — Teraz? Natychmiast? — Nie rezygnował. Dlaczego, nie może być taki jak Roderick? — Tak, teraz. Obiecuję, że wytłumaczę ci wszystko, najpierw jednak muszę porozmawiać z nią. Z nią — podkreśliła z naciskiem. — Nie pytaj o nic więcej, bo i tak niczego się nie dowiesz. Idź po Barbarę. Proszę, zrób to dla mnie. Będę czekać przed szkołą. — Pospiesznie odwróciła się i otworzywszy drzwi, wyszła z klasy. Przez chwilę stał niezdecydowany. Zachowanie Caroline bardzo go irytowało. Odkąd odkrył, że kłamie, nie potrafił jej zaufać. Zjawiła się tak nagle i żąda, aby natychmiast wywołał z lekcji Barbarę. O co jej chodzi? Co to znowu za tajemnica? Najchętniej zignorował by jej prośbę, ale w tym wszystkim chodziło też o Barbarę. Jeśli to naprawdę ważna sprawa i nie może czekać? Ciągle analizując to, co powiedziała mu Caroline, udał się do pracowni geograficznej, gdzie klasa Barbary miała właśnie lekcję z panią Lee. Przez okienko w drzwiach dał znać nauczycielce, że chce z nią rozmawiać. — Przepraszam na chwilę. — Pani Lee spojrzała na uczniów i poprawiając zsuwające się z nosa okulary, wyszła na korytarz. Ubrana w niemodną, zieloną garsonkę, z włosami upiętymi wysoko w koka, naprawdę wyglądała jak groźny belfer. — O co chodzi panie Westmoore? — Nawet lubiła Lucasa, ale nie cierpiała, gdy ktoś, nawet on, przeszkadzał jej w lekcji. Nie odpowiedział, tylko spojrzał jej prosto w oczy. Przez dłuższą chwilę intensywnie przeszywał ją swoim wzrokiem. Odwróciła się i także w milczeniu wróciła do klasy. — Panno Bennett, proszę się spakować. Musi pani natychmiast wracać do domu. — Głos nauczycielki był jak zwykle chropowaty i nieprzyjemny, teraz dodatkowo wydawał się wydobywać z jej ust w sposób wręcz mechaniczny. Tak jakby mówił to robot, nie żywy człowiek. — Czy coś się stało? — Serce Barbary zaczęło szybciej bić. Ostatnie wydarzenia, jawnie świadczyły o tym, że na tym świecie wszystko się może zdarzyć. Nauczycielka milczała, patrząc na nią niewidzącym wzrokiem. Uczniowie zaczęli szeptać miedzy sobą, zaś Abel nachylił się do Zaca i z triumfująca miną oświadczył. — A nie mówiłem? — Co takiego? — Zac nie zrozumiał uwagi kolegi. — Popatrz na starą. — Wskazał głową na nauczycielkę. — Coś dziwnego jest

w tej Barbarze. Dziewczyna pospiesznie spakowała zeszyty do torby i wybiegła z klasy. Jakież było jej zdziwienie, gdy zobaczyła na korytarzu Lucasa, opartego o jedną ze ścian. — To głupi pomysł. — Uderzyła go ramię. — Myślałam, że coś się stało. Nie powinieneś mieszać w głowie pani Lee, tylko po to, aby się ze mną spotkać. — To dobry pomysł z tym mieszaniem w głowie — zażartował, chwytając ją za rękę. — Jednak nie po to cię wywołałem z lekcji. Jest tu ktoś, kto koniecznie teraz musi się z tobą zobaczyć. — Gdzie? — Rozejrzała się dookoła. — Przed szkołą. — Podszedł z nią do szafki, skąd wyjęła swój płaszcz, a następnie odprowadził do drzwi. — Zapnij się, bo jest chłodno — upomniał łagodnie. Rozejrzał się dookoła, a widząc, że są zupełnie sami pospiesznie pocałował ją w policzek. Zanim zdążyła się zorientować, już go nie było. Wyszła na zewnątrz. Podmuch wiatru rozwiał poły jej krótkiego płaszczyka, ale nie miała zamiaru zapinać guzików. Chciała zrobić na złość Lucasowi. — Barbara! — Spojrzała w stronę, skąd doleciało ją wołanie. Przy czarnym, charakterystycznym mercedesie Rodericka, stała uśmiechnięta Caroline i machała do niej ręką. — Caroline! — Barbara dobiegła do przyjaciółki i wpadła w jej objęcia. Ściskały się z radości, że wreszcie się widzą. — Jak dobrze, że już jesteś. — Spieszyłam się do ciebie. — Blondynka otworzyła drzwiczki samochodu i wsiadła do środka. Ruchem ręki zachęciła Barbarę, aby usiadła z drugiej strony. — Nie potrafię sobie z tym poradzić… — Panna Bennett skwapliwie skorzystała z zaproszenia. — Wiem kochana. — Caroline uruchomiła silnik i z impetem ruszyła z miejsca. Uwielbiała szybkość, o czym Barbara już nie raz mogła się przekonać. Teraz też jechały z zawrotną prędkością. Wskaźnik pokazywał prawie sto pięćdziesiąt mil na godzinę. — Hiszpania jest piękna. — Caroline podczas jazdy nie chciała prowadzić poważnej rozmowy, zaczęła więc opowiadać o swoim pobycie w Alicante. — To zupełnie inna kultura i świat. Mam nadzieję, że kiedyś będziesz mogła tam pojechać. Promenada przy plaży jest zawsze pełna ludzi. Nawet nocą jest tam gwarno. Setki lamp oświetlają aleję, a w dali słychać szum morskich fal. Barbara słuchała jej opowieści i czuła jak cały lęk odpływa gdzieś daleko. Znika w niebycie. Caroline wróciła i teraz wszystko wydawało się łatwiejsze. Wiedziała, że panna Westmoore będzie jej prawdziwym oparciem i pokieruje tak, aby było jak najlepiej. Jechały może z pół godziny, Elizabeth Town zostało daleko za nimi. Lasy się skończyły, a dookoła, jak okiem sięgnąć, ciągnęły się pola uprawne i łąki. W pewnej chwili Caroline zjechała na pobocze i zatrzymała samochód. Były zupełnie same na otwartej przestrzeni. Tą, boczną drogą, rzadko jeździły jakiekolwiek pojazdy. Właściwie podczas jazdy nie spotkały żadnego. — Czujesz? — Caroline wysiadła z samochodu i głęboko zaczerpnęła powietrze. Przymknęła oczy i pozwoliła, aby wiatr rozwiewał jej włosy. — Zimno. — Barbara również wysiadła i pospiesznie zapinała guziki płaszcza.

Znajdowały się na pustkowiu, nie osłonięte przed silnymi podmuchami. — To miejsce przypomina mi dom — szepnęła Caroline, otwierając powieki. — Uwielbiałam wrzosowiska. Tyle przestrzeni i tylko ja oraz wiatr. Czułam, że żyję. Czy wiesz, że już nigdy więcej tam nie wróciłam? Nie mogłam zobaczyć tego, co kojarzyło mi się z cierpieniem. Na wrzosowiskach zaczęłam swoje drugie życie. Dopiero tutaj, gdy odkryłam to miejsce, zrozumiałam, że nadal kocham tamtą ziemię. Zniszczono coś we mnie, ale ja przetrwałam. To tylko chwila… Rozumiesz? — Nie — zaprzeczyła, podnosząc wyżej kołnierz płaszcza. Przejmujące zimno zdawało się przenikać ją do szpiku kości. — Czasem musi stać się coś złego, aby mogło stać się coś innego, lepszego. Tam na wrzosowiskach dopełniło się moje przeznaczenie. Tu dopełni się twoje. — Co? — Te słowa trochę ją przeraziły. O co chodziło Caroline? Dlaczego ją tu przywiozła? Pomyślała o talizmanie, który nadal zawieszony miała na szyi i trochę się uspokoiła. Dopóki go nosi, żaden wampir nie uczyni jej krzywdy. — Wiem, że nie chcesz tego dziecka. — Caroline podeszła do niej i przyłożyła dłoń do jej brzucha. — Nie chcesz go i ja to rozumiem. Zostałaś zgwałcona i miałaś zginąć. Nat pragnął twojej śmierci. Nienawidzisz go za to i nie chcesz jego dziecka. — Ale ono żyje… Słyszałam bicie jego serca… Nie wiem co robić. To dziecko potwora. — Nie wszystko jest takie, jakie się nam wydaje. — Uważnie spojrzała prosto w oczy Barbary. — Myślisz, że to dziecko Nata, ale zapewniam cię, że jesteś w błędzie. — O czym ty mówisz? — Odsunęła się o kilka kroków od blondynki. — On mnie zgwałcił. Nigdy nie spałam z żadnym mężczyzną. Tylko Nat… To jego dziecko. — To zabrzmi dziwnie — Caroline nadal nie spuszczała z niej wzroku — ale musisz mi zaufać. To nie jest dziecko Nata. Owszem, przyczynił się do jego powstania, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, ale on był tylko dawcą. — Nie rozumiem… Mówisz głupoty! — Barbaro zaufaj mi — powtórzyła. — Nat był tylko dawcą nasienia, ktoś inny jest ojcem tego dziecka. — Kto? — Jak wiesz jestem Patronem, tak samo jak Lucas i Roderick. No i Angelina… Stoimy na samym szczycie w hierarchii wampirów. Jesteśmy uprzywilejowani i posiadamy moce, które niedostępne są dla niższych rangą przedstawicieli naszego gatunku. Pamiętasz jak Kingsley porwał Angelinę, aby zapewnić sobie potomka. — Czy chcesz powiedzieć, że to dziecko Kingsleya? — Wzdrygnęła się na samą myśl o tym. O nie, już by wolała, aby to jednak Nat był ojcem. — Nie! — Caroline roześmiała się, ubawiona takim pomysłem. — Po prostu przypominam ci istotne momenty, aby przedstawić złożoność tej sprawy. Otóż Patroni mogą mieć potomstwo. Oczywiście tylko męskie osobniki, żeńskie niestety są pokrzywdzone. Patron, który zapragnie potomka, musi znaleźć kobietę. Człowieka. Rozumiesz na razie? Skinęła głową na znak potwierdzenia, chociaż wszystko co słyszała, było dla niej zbyt mało logiczne.

— Żyjąca kobieta może urodzić dziecko. Patron nie jest w stanie jej zapłodnić, bo jako martwy nie posiada plemników. Kurczę, czuję się jak na lekcji biologii. Aby więc zrealizować plan Patron potrzebuje dodatkowo mężczyzny. Ty byłaś kobietą, Nat mężczyzną. Połączyliście się, chociaż wbrew tobie. Zgwałcił cię, ale w pewien sposób spełnił ten warunek Obrządku Początku. Po zapłodnieniu, aby dokończyć dzieła stworzenia, Patron musi napoić swoją krwią przyszłą matkę. Ważne jest to, iż musi to nastąpić tuż po akcie… Krew Patrona ma ogromną moc. Przywraca zdrowie, daje wieczność, a także pozwala dostąpić zaszczytu posiadania potomstwa. Krew Patrona wnika do tych malutkich komóreczek, z których ma powstać życie i przemienia je. To już nie są komórki dawcy, w tym przypadku Nata. Całe DNA dawcy zostaje zastąpione DNA Patrona. W tym momencie to on staje się ojcem dziecka. — Czy to znaczy, że urodzę wampira? — Zatrzęsła się z przerażenia. Takiej możliwości w ogóle nie brała pod uwagę. — I kto do cholery jest tym ojcem? Lucas? Może to dziecko Lucasa. To by wiele ułatwiło. Nie pamiętała wprawdzie, aby piła jego krew, ale może gdy była nieprzytomna podawali jej coś do picia. Wysiliła pamięć, aby przypomnieć sobie tamte wydarzenia. Boże! Teraz do niej dotarło. Samochód… Czarny mercedes… Roderick ją wtedy znalazł. — Myślę, że już się domyślasz, kto nim jest. — Caroline przemawiała bardzo łagodnie. Ponownie podeszła do Barbary i położyła jej ręce na ramionach. — On o tym nie wiedział. Uczynił to mimowolnie. Chciał cię ratować. Nie miał pojęcia ani o Patronach, ani o ich mocach. Po prostu cię ratował. Dał ci swoją krew. Uleczył twoje rany… Stał się ojcem twojego dziecka. Barbarze zakręciło się w głowie. Na szczęście Caroline spostrzegła jej bladość i zdążyła schwycić ją, zanim upadła na ziemię. — Erick — szepnęła dziewczyna. — Tak kochana, to Roderick. — Blondynka podprowadziła ją do samochodu i posadziła na fotelu. Ukucnęła obok niej przy otwartych drzwiach. — On jeszcze o tym nie wie. Najpierw tobie chciałam przekazać tę wiadomość. To dziecko powstało jako dar życia, nie jako zwiastun śmierci. — Będzie wampirem? — Ponownie zadała pytanie, na które poprzednio nie otrzymała odpowiedzi. Obie dłonie przyłożyła do brzucha. Tak bardzo się bała tego, co Caroline zaraz jej powie. — Nie. Dziecko Patrona jest człowiekiem. Otrzymuje wyłącznie ludzkie cechy swojego ojca. — Czyli będzie normalne? — Musiała się upewnić. — Najnormalniejsze w świecie. Mały, różowy bobasek płaczący po nocach. — Pogładziła ją po policzku. — To dziecko jest darem życia — powtórzyła. — Może tego nie rozumiesz, ale dla Rodericka to szczególnie istotne. Jego cała rodzina zginęła bezpotomnie. Został zupełnie sam… Nie ma już żyjących Robillardów z jego rodu. Narodziny tego malucha wskrzeszą coś, co kiedyś zniszczyłam. To szansa i nadzieja na przyszłość. Rozumiesz Barbaro? Wasze dziecko sprawi cud. To tak jakby Roderick dostał drugą szansę. Nie możesz go jej pozbawiać. Musisz urodzić. Kochana, to dziecko musi żyć.

ZAGUBIONE DUSZE

W drodze powrotnej Caroline prowadziła już znacznie spokojniej. To co najważniejsze przekazała przyjaciółce i teraz chciała jej dać trochę czasu, aby ta mogła oswoić się z otrzymanymi informacjami. Specjalnie milczała wiedząc, że Barbara potrzebuje teraz spokoju. Nie włączyła nawet radia, aby nie rozpraszać jej skupienia. Część zadania została już wykonana. Owszem była trudna, ale nie najtrudniejsza. Teraz dopiero czekało ją wyzwanie. Jak powiedzieć Roderickowi o zaistniałej sytuacji i co więcej, jak przygotować do tego Lucasa. Westmoore się wścieknie nie na żarty. Taka wiadomość… Ukochana kobieta spodziewa się dziecka znienawidzonego rywala. Może być ciężko. Barbara cały czas zaciskała dłonie na niewidocznym jeszcze brzuchu. Gdzieś tam, w jej wnętrzu rozwijało się nowe życie. Do tej pory była pewna, że to dziecko Nata i pragnęła jak najszybciej się go pozbyć. Owszem, odgłos jego serca, które słyszała na badaniu USG sprawił, że nie potrafiła zdobyć się na ten krok, ale była pewna, że nigdy nie pokocha istotki, której ojcem był człowiek, przez którego o mało nie umarła. Informacja o Rodericku zmieniła wszystko. Wprawdzie to, co powiedziała jej Caroline, było takie nieprawdopodobne, ale wierzyła przyjaciółce i była pewna, że w tak ważnej kwestii nie byłaby zdolna do kłamstwa. Zresztą po co miałaby ją oszukiwać? O Obrządku Początku słyszała przy sprawie Angeliny. Lucas wspominał o zamiarach Kingsleya, nie wiedziała jednak na czym ten obrządek polega. Teraz miała już jasność sytuacji. Przez przypadek wzięła udział w pradawnym rytuale Patronów. Nie wiedziała o tym, tak samo jak Roderick, który dając jej swoją krew, miał jedynie zamiar uleczyć jej rany. Pewnie zdziwi się, gdy usłyszy jak mimowolnie stał się ojcem. Roderick ojcem… Opowiadał jej wczoraj o swoim adoptowanym synu. Nigdy nie pokochał go tak, jak powinien. Troszczył się o niego, opiekował, ale zawsze czuł do niego dystans. A gdyby to był syn Elizabeth? Może wtedy łatwiej byłoby mu obdarzyć uczuciem nie swoje dziecko. Tak, ale Elizabeth kochał, do Barbary nie czuje zupełnie niczego. Sam powiedział, że nie istnieje dla niego jako kobieta. Te słowa bolały i paliły jej duszę. Nie była dla niego kobietą. Nic dla niego nie znaczyła. Pomagał jej tylko dlatego, bo Caroline go o to poprosiła. Ale wtedy, w lesie, uratował ją bez niczyjego polecania. Sam, dobrowolnie zatrzymał samochód tuż przed jej zbrukanym ciałem. Zaopiekował się troskliwie, nie wiedząc kim jest. Jak Lucas na to zareaguje? Jak w ogóle przekazać mu taką wiadomość? Czy będzie potrafił stać się ojcem dla dziecka Rodericka? A jeśli ją zostawi i odejdzie? Zostanie sama, zupełnie sama… Nie, Caroline na pewno jej nie opuści. Na Caroline można polegać. A Roderick? Tysiące myśli przelatywały przez umysł Barbary. Cieszyła się, że to nie Nat

jest ojcem, ale jednocześnie bała się tego, co teraz nastąpi. Jednego była pewna — urodzi to dziecko. Czarne oczy Rodericka przesłaniały jej wszystko. Może dziecko będzie mieć takie same? Przyłapała się na rozmyślaniu, co by było, gdyby to Roderick był jej chłopakiem. Wtedy wszystko byłoby prostsze. Ale nie był! Kochał tylko i wyłącznie Elizabeth! Odnalazł ją i tylko z nią będzie chciał spędzić wieczność. Czy powie jej o swoim dziecku? A może będą chcieli je odebrać i wychować wspólnie? Nie! Nigdy na to nie pozwoli! Samochód wjechał na podjazd rezydencji Robillardów i Caroline zaparkowała w pobliżu wejścia. — Będzie dobrze. — Spojrzała na przyjaciółkę. — Pamiętaj, że jestem z tobą Barbaro. Powiemy mu razem, dobrze? Skinęła głową, ciesząc się, że będzie mieć oparcie. Razem wysiadły z samochodu i po szerokich schodach podeszły do drzwi. — Poczekaj. — Barbara powstrzymała blondynkę przed przekręceniem gałki. — Boję się. — Wiem, ale nie masz ku temu powodu. — Objęła ją w pasie. — Najpierw powiemy Roderickowi, a później Lucasowi. — Co tak stoicie? — Drzwi otworzyły się gwałtownie i na progu pojawiła się Angelina. — Wchodźcie szybciej. Lucas dzwonił, że przyjedzie niebawem, aby poznać naszych gości. — Lucas tu jedzie? — Caroline schwyciła Barbarę za rękę i pociągnęła do wnętrza domu, zdecydowanym ruchem odsuwając na bok zdezorientowaną pannę Stewart. — Gdzie jest Roderick? — W salonie razem z twoimi znajomymi. — Wzruszyła ramionami. Caroline jak zwykle zachowywała się nad wyraz dziwnie. Wcale nie zauważyła nowej, efektownej sukienki Angeliny. Cudowny ciuszek powinien zachwycić każdego. Króciutka, różowa, z ogromnym dekoltem uwydatniającym pełne kształty dziewczyny. W dodatku z metką Dolce&Gabbana. Czegóż pragnąć więcej? Basit na jej widok zakrztusił się whisky. Caroline niemalże wbiegła do salonu. Yadira wraz ze swoim towarzyszem siedzieli na kanapie i z uwagą wysłuchiwali opowieści Rodericka o planach względem rezydencji, jednak panny Westmoore nie interesowało, co Robillard chce zrobić ze swoim domem. — O już wróciłyście. — Uśmiechnął się do niej. Spojrzał na Barbarę i w jej oczach dostrzegł coś dziwnego. Nie była smutna, ale wyglądała na przestraszoną, zakłopotaną, a może zmieszaną. — Lucas tu jedzie. Rodericku chodź z nami na piętro. To ważne, bardzo ważne. — Caroline odwróciła twarz w stronę Yadiry. — Musimy porozmawiać zanim się zjawi. — Oczywiście. — Ciemnoskóra kobieta podniosła się z kanapy. — Zatrzymamy go na dole, a wy idźcie zakończyć tę sprawę. — Jaką sprawę? — Angelina, która właśnie weszła do salonu, prawie jednocześnie z Roderickiem zadała to samo pytanie. — Nie ma czasu. — Caroline wyglądała na zdeterminowaną. Roderick zrozumiał, że to coś ważnego, posłusznie więc poszedł wraz nią i Barbarą do holu.

W tym momencie usłyszeli odgłos podjeżdżającego samochodu. — Już tu jest! — Barbara naprawdę była przestraszona, ale dlaczego miałaby bać się Lucasa? To wszystko wydawało się Roderickowi wyjątkowo zagadkowe. — Chodźmy na górę. — Caroline w błyskawicznym tempie znalazła się u szczytu schodów. Roderick schwycił Barbarę na ręce i momentalnie dołączył do niej. W ułamku sekundy przenieśli się do sypialni Robillarda. Zamykając drzwi usłyszeli dolatujący z dołu głos Westmoora. — O co chodzi? — Brunet zestawił Barbarę na ziemię. — Dlaczego unikacie Lucasa? Barbara nie wiedziała, jak zacząć opowieść. Niepewnie spojrzała na przyjaciółkę. Caroline podeszła do niej i objęła ja w pasie. Bardzo potrzebowała takiego wsparcia. Stały teraz razem na wprost Rodericka. — Może lepiej będzie, jak usiądziesz? — zaproponowała Caroline. — Mamy ci do powiedzenia coś, czego się nie spodziewasz. — Bardzo ciekawe. — Oparł się o drzwi i skrzyżował ręce na piersiach. — Wiesz, że Barbara spodziewa się dziecka… — Już zdążyłem się tego dowiedzieć — przyznał, nie spuszczając wzroku z panny Bennett. Ciągle pamiętał wczorajszy sen. Cóż by dał, aby to była prawda. — To twoje dziecko Rodericku. — Co? — roześmiał się, ubawiony dowcipem, bo to musiał być dowcip. Caroline ma niebywałe poczucie humoru. — Nie śmiej się, bo to prawda. — Jednak nie wyglądała na osobę żartującą, a co więcej w oczach Barbary widoczny był taki smutek. — Jesteś Patronem — ciągnęła Caroline — masz moce, o których nie wiedziałeś. Jedną z nich jest możliwość posiadania potomstwa. — Nie wydaje ci się, że chyba bym pamiętał coś tak szczególnego jak… — zawahał się, nie wiedząc jak nazwać akt miłosny pomiędzy dwojgiem ludzi. — Obrządek Początku. — Caroline nie czekała, aż dokończy swoją myśl. Wypowiedziała te dwa słowa i umilkła. Obrządek Początku. Już zaczął rozumieć. Wyraz ogromnego zdziwienia zagościł na jego twarzy. Przesunął wzrok z Barbary na Caroline i z powrotem. W oczach Barbary dostrzegł łzy. Właśnie jedna stoczyła się po jej policzku. Płakała, płakała przez niego! Pewnie jest rozżalona i zasmucona faktem, że to on jest ojcem jej dziecka. — Przekleństwo! — Uderzył pięścią we framugę drzwi. Barbara wyswobodziła się z uścisku Caroline i podeszła do okna. Nie chciała patrzeć na Rodericka. Był wściekły — tego właśnie się spodziewała. Naprawdę nic dla niego nie znaczyła. Ciężko było jej się z tym pogodzić. Jakoś w głębi duszy miała cały czas nadzieję, że zareaguje inaczej, że może się ucieszy. Ale z czego miałby się ucieszyć? Dlaczego miałby inaczej zareagować? Obca kobieta przychodzi i mówi mu, że spodziewa się jego dziecka… Łzy skapywały jej po policzkach prosto na marmurowy parapet. Za swoimi plecami słyszała głos Caroline, tłumaczącej coś Roderickowi. Nie rozumiała słów, gdyż były wypowiadane w obcym języku. Zorientowała się jedynie, że to francuski. — Nie musisz mi tłumaczyć! — Odpowiedź Rodericka wprawiła ją

w osłupienie. Nie dość, że przerwał Caroline, to jeszcze odpowiedział normalnie, po angielsku, tak aby Barbara mogła zrozumieć. — Jeśli uważasz, że jestem ostatnim draniem, to się mylisz. Dając swoją krew uratowałem jej życie. Nie miałem pojęcia o tych wszystkich zwyczajach i mocach przynależnych Patronom. Gdybyś wcześniej powiedziała nam, kim jesteśmy, nie byłoby kłopotu. Jednak stało się i nie można tego cofnąć. Teraz musimy myśleć tak, aby mieć na względzie dobro Barbary. Po pierwsze muszę wiedzieć, czy to dziecko nie wyrządzi jej żadnej krzywdy. Czy nie będzie takim potworem jak ja? — Zapewniam cię, że będzie zupełnie normalne. Zwykłe, malutkie dziecko. Taka twoja, ludzka cząstka. Barbara jest zupełnie bezpieczna. — Po drugie, jak chcecie to ukryć przed Lucasem? — Nie będziemy tego ukrywać. Ma prawo wiedzieć, czyje dziecko będzie wychowywać. — Chyba ta wiadomość go nie uszczęśliwi — zauważył z ironią i wyminąwszy Caroline podszedł do stojącej przy oknie Barbary. Leciutko ujął ją za ramiona i obrócił w swoją stronę. Odciągnął jej dłonie od twarzy. Spojrzała na niego zapłakanymi oczyma, tymi samymi, które widział w swoim śnie. — Nie płacz. — Ostrożnie kciukiem otarł jej łzy. — Chyba myśl, że to moje dziecko nie jest aż tak okropna? Słyszałaś, będzie człowiekiem… — Wiem — wychlipała. — Caroline już mi to mówiła. — Dlaczego więc płaczesz? Czarne oczy Rodericka z taką uwagą się w nią wpatrywały. Czuła dziwne drżenie promieniujące z głębi ciała. Tak jakby jakaś fala błogości, brała ją w posiadanie. Zapragnęła przytulić się do niego, wtulić twarz w jego ramiona. Marzyła o jego dotyku. Nagle w jej głowie pojawił się dziwny obraz, który wyglądał jak wspomnienie. Ona i Roderick spleceni w uścisku, całujący się… Ale przecież to nigdy się nie wydarzyło! Przeogromne poczucie straty wdarło się do jej serca, a strumienie łez ze zdwojoną siłą popłynęły z oczu. — Co się dzieje? — Mówił tak delikatnie, z takim uczuciem. — Naprawdę tak bardzo nie chcesz tego dziecka? — Nie! — Potrząsnęła głową, próbują powstrzymać atak płaczu. — Żałuję tylko, że to nie dziecko Lucasa. Znowu skłamała, ale to była konieczność. Nie mogła powiedzieć mu prawdy. Nie chciała patrzeć na jego litość i współczucie. Co by sobie pomyślał? Naiwna dziewczyna, która ubzdurała sobie coś niemożliwego. Przecież nie mogła liczyć na cud. Nie była Elizabeth. To nie z nią chciał być. Słowa Barbary niczym ostrza sztyletu wbiły mu się prosto w serce. Przez chwilę miał nadzieję, że może to znak, że może los wybrał dla niego inną drogę. Ten sen o Barbarze nie dawał mu spokoju. To z nią chciał być! To jej pragnął. Nie była Elizabeth, ale znaczyła dla niego nawet więcej niż zmarła żona. Nie spodziewał się tego, nie brał w ogóle pod uwagę. Szukał iluzji, która już dawno przeminęła. Ciężki kamień na grobie, przypieczętował przeznaczenie. Nie było już powrotu. Dusza Elizabeth nie była świadoma swego poprzedniego istnienia. Istniała jako ktoś inny, ktoś kto nic dla niego nie znaczył. Barbara była przyszłością. Gdy przed chwilą dowiedział się o dziecku, przez ułamek sekundy był

najszczęśliwszą istotą we wszechświecie. Pomyślał o szansie, jaką dostał od życia. Jednak momentalnie przypomniał sobie Sarah. To było przekleństwo, ciężar przeznaczenia. Coś co wlekło się za nim i czego nie mógł odrzucić. Przysięgał Elizabeth, że ją odnajdzie, że będzie z nią po wieczność. Musi dotrzymać słowa. Rozwścieczony uderzył dłonią we framugę drzwi, a Barbara uciekła wtedy w stronę okna. Stanęła przy parapecie, a jej ciałem wstrząsał szloch. Pragnął podbiec do niej, przytulić ją, scałować łzy. Wygłupiłby się tylko! Ze wszystkich sił starał się powstrzymać przed uczynieniem tego kroku. Caroline zaczęła mówić do niego po francusku. Chciała wytłumaczyć sytuację, tak aby Barbara nie zrozumiała, o co chodzi. — Rodericku dostałeś wspaniała szansę. Nie każdy z nas może mieć potomstwo. Ja nigdy nie będę go miała. Nikt nie wymaga od ciebie, abyś poczuwał się do ojcostwa, po prostu uznałyśmy, że powinieneś o tym wiedzieć. Myślałam, że zareagujesz inaczej. Pomyśl tylko, ród Robillardów może się odrodzić. Przerwał jej, bo nie miał ochoty wysłuchiwać słów, które nie były potrzebne. Musiał się tylko upewnić, czy to dziecko będzie zwykłym człowiekiem. Przenigdy nie pozwoliłby na to, aby przyczynić się do stworzenia kolejnego potwora. Odpowiedź Caroline rozwiała wszystkie jego wątpliwości. Dodatkowo przypomniał sobie, że blondynka także była dzieckiem Patrona. Uspokoił się i podszedł do Barbary. Gdy zobaczył jej oczy pełne łez, gdy spostrzegł krople spływające po policzkach, poczuł jak otwierają się przed nim bramy niebios. Znowu zobaczył scenę ze swego snu. Namiętne pocałunki, urywane oddechy, ekstatyczny taniec dwojga połączonych ciał. Jak mógł tak zapomnieć o Elizabeth? Dlaczego to Barbara przesłoniła mu cały świat? — „Żałuję tylko, że to nie dziecko Lucasa. Żałuję tylko, że to nie dziecko Lucasa. Żałuję tylko, że to nie dziecko Lucasa.” — W głowie ciągle brzmiały mu wypowiedziane przez nią słowa. Czemu się łudził? Dlaczego robił sobie nadzieję? Jak w ogóle mógł chociaż przez chwilę myśleć, że to coś zmieni? Barbara nie kochała go, myślała tylko o Lucasie. To nie ona jest mu sądzona. To Elizabeth skryta w ciele Sarah. — Wybacz. — Odsunął się od niej. — Nie wiem, jak mogę ci pomóc. Obiecuję, że nie zrobię niczego, co mogłoby sprawić przykrość tobie lub Lucasowi. Podszedł do Caroline i uważnie na nią popatrzył. — Pozwól, że to ja powiadomię o wszystkim Lucasa. Będzie wściekły, więc lepiej jak na mnie wyładuje swoją złość. Blondynka skinęła głową. — Zabierz Barbarę do domu. Nie chcę, aby przy tym była. — Ok. Caroline ujęła pannę Bennett pod ramię i wyprowadziła z pokoju. Roderick szedł tuż za nimi, a wyraz jego twarzy nie wyrażał żadnych uczuć. Zeszli na dół. Lucas dostrzegł ich przez otwarte, salonowe drzwi i natychmiast zjawił się w holu. Oczywiście Yadira, Basit i Angelina podążyli za nim. — Co się stało? — Lucas od razu dostrzegł łzy Barbary. Podszedł do niej i przytulił ją do siebie, czym wprawił w osłupienie nieświadomą niczego Angelinę.

— Co ci jest kochanie? — zapytał, całując włosy dziewczyny. — No nie! — Angelina tupnęła nogą. — To ja ze skóry wyłażę, aby zwrócić na siebie twoją uwagę, a ty kręcisz z nią? Z tą, tą… Yadira uspokoiła ją swoim spojrzeniem, nakazującym natychmiastowe posłuszeństwo. Panna Stewart stanęła więc z boku niczym manekin. Nie odzywała się już ani słowem, tylko w milczeniu przyglądała całej scenie. — Pozwól Lucasie, że ja ci wszystko wytłumaczę. — Roderick położył dłoń na jego ramieniu, ale Westmoore błyskawicznie ją strącił. — Czyżbyś przyczynił się do jej łez? — wysyczał, odwracając się w stronę rywala. — Uspokój się Lucasie. — Caroline otworzyła drzwi wejściowe i poprowadziła do nich Barbarę. — Odwiozę ją do domu, a ty naprawdę posłuchaj Rodericka. Gdy będziesz gotów, wiesz gdzie nas znaleźć. — Barbaro… — Lucas chciał pobiec za dziewczynami, ale Yadira zastąpiła mu drogę. — Posłuchaj, co Roderick ma ci do powiedzenia — wskazała głową na salon, a następnie spojrzała na drzwi wejściowe, które pod wpływem jej wzroku same się zatrzasnęły. Lucas nie znał tych wampirów, ale podejrzewał, że należą do Rady Najwyższej. Dysponowali bardzo wielką mocą. Jeśli przyjechali tu wraz z Caroline, to widocznie mieli ku temu jakiś powód. Blondynka, będzie się musiała wytłumaczyć. Na razie jednak wysłucha tego, co tak bardzo chce mu przekazać Roderick. Jeśli zrobili coś Barbarze, albo jej dziecku… Wszedł do salonu i podszedł do kominka. Odwrócił się w stronę Rodericka stojącego w drzwiach. Za jego plecami widział Yadirę i Basita. — No słucham, co masz mi do powiedzenia? Tylko streszczaj się, bo szkoda mi czasu na pogaduszki z tobą. Jeśli masz ochotę na rozmowę, to polecam Angelinę. Tej to się buzia nie zamyka. — Ta ja jestem ojcem dziecka Barbary. — Twój żart wcale nie jest śmieszny. Co chcesz nim osiągnąć? Masz zamiar mnie wkurzyć? — Słowa wypowiedziane przez Rodericka były tak nieprawdopodobne, że Lucas w ogóle nie potraktował ich poważnie. — Przykro mi. — Robillard postąpił krok w jego stronę. — Też w to nie mogłem uwierzyć. Gdy Caroline przekazała mi tę informację, również początkowo wziąłem ją za żart, ale niestety… Bezwiednie uczestniczyłem w czymś, co nazywane jest Obrządkiem Początku. Gdy znalazłem Barbarę, wtedy na szosie, dałem jej swojej krwi. Nat ją zgwałcił… Moja krew przemieniła jego komórki. On był tylko dawcą, to ja jestem prawdziwym ojcem dziecka. Wystarczył ułamek sekundy i Lucas znalazł się tuż przy Rodericku. Jednym, potężnym ciosem powalił go na ziemię i przycisnąwszy do podłogi, bez opamiętania zaczął uderzać pięścią w jego twarz. Raz za razem. Brunet nie bronił się, miał większą siłę niż Westmoore, ale nie zamierzał stawiać oporu. Wiedział, że tylko w ten sposób Lucas może pozbyć się wściekłości. Niech ta złość skupi się na nim. Pięści Lucasa całe były we krwi Rodericka. Bił zaciekle nie słysząc przeraźliwego krzyku Angeliny. Basit zastopował blondynkę i wyprowadził na

zewnątrz domu. Rywale zostali sami, nie licząc stojącej w progu Yadiry, która ze spokojem obserwowała całą scenę. Dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że złość Lucasa musi znaleźć ujście. Jednak jego ciosy nie słabły. — Ty draniu. Ty parszywa świnio! — Westmoore chwycił Rodericka za koszulę i szarpnął do góry. — Po co zjawiłeś się w moim życiu? Jesteś koszmarem, który nie pozwala mi normalnie żyć. Zniszczyłeś wszystko, co kochałem! Odebrałeś dom, rodzinę, a teraz jeszcze to… Trzymając go za ramiona, pociągnął w stronę kominka, przy którym stał fantazyjnie rzeźbiony pogrzebacz. Błyskawicznie ujął go w dłoń i zamachnął się, kierując jeden z jego końców prosto w pierś Robillarda. Yadira krzyknęła i wyciągnęła przed siebie obie ręce. Cisza… I tylko słychać odgłos bijącego serca. Bum, bum, bum… Coraz wolniej… Coraz wolniej… Aż nastała całkowita cisza. *** Lucas nie pamiętał, co działo się później. Jedyne co mógł sobie przypomnieć to to, iż trzymał w dłoni pogrzebacz i właśnie zamierzał go wbić w serce Rodericka. Gdy się ocknął, siedział na kanapie, a Yadira stała nad nim i z dezaprobatą kręciła głową. Uniósł dłoń i dotknął czoła. Pulsujący ból świadczył o tym, że musiał nieźle oberwać. — To nie wina Rodericka. — Kobieta bez problemu odczytała jego myśli, gdyż w chwili obecnej nie ukrywał ich pod tarczą. — To ja potraktowałam cię moją mocą. Byłeś tak rozwścieczony, nie panowałeś nad sobą, że musiałam użyć perswazji psychicznej. Na moment zatamowałam dopływ krwi do twojego mózgu. To, co teraz czujesz to rozszerzanie się naczyń krwionośnych. Masz szczęście, że jesteś wampirem, będąc człowiekiem właśnie stałbyś się warzywkiem. — Dzięki — mruknął, rozcierając skronie. — Gdzie jest ten drań? — Chyba nie macie już sobie nic do powiedzenia. — Masz rację! Od razu go zabiję! — Nikogo nie zabijesz, a tym bardziej Rodericka. — Wreszcie usiadła obok niego. — Obaj jesteście Patronami równymi sobie. Nie możecie się skrzywdzić. Powstrzymałam cię, przed uczynieniem najgłupszej rzeczy w życiu. Karą za zabicie Patrona równego sobie jest również śmierć. Całkowite, nieodwołalne unicestwienie. — I tak nie mam po co żyć. Ten sukinsyn odebrał mi wszystko, co kochałem. — Spokojnie. Gdybyś wysłuchał jego wyjaśnień, zrozumiałbyś, że o niczym nie miał pojęcia. Ratował jej życie i chcąc pomóc, dał się jej napić odrobiny swojej krwi. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że mimowolnie bierze udział w Obrządku Początku. Tłumaczył ci to, ale w ogóle nie słuchałeś. — To wszystko przez Caroline. Jej tajemnice i kłamstwa, nikomu nie wyszły na dobre. — Caroline starała się was chronić. Wszystko co robiła, miało zapewnić wam bezpieczeństwo. — I doprowadziło do tego, że Barbara urodzi dziecko Rodericka! — Chciał się

podnieść, ale zakręciło się mu w głowie i ponownie opadł na kanapę. — Jeszcze nie skończyliśmy. — Yadira złapała go za ramię. Poczuł silny przepływ energii, gorąco promieniujące wprost od tego dotyku. — To dziecko jest bardzo ważne. — Kobieta mówiła wolno, wyraźnie. Stanowczy ton jej głosu, nie pozwalał na jakiekolwiek sprzeciw. — Kochasz Barbarę i musisz z nią być. Będzie cię bardzo potrzebować. Jesteś odpowiedzialny za nią i za to maleństwo. To ty będziesz je wychowywał. Musisz sprawić, aby dorastało świadome swego powołania. — Jakiego znowu powołania? Co ty bredzisz? Roderick kiedyś odebrał mi siostrę. Zjawił się i potajemnie rozkochał ją w sobie. Zmusił, aby zostawiła wszystko, co znała i zabrał na odległy kontynent. Elizabeth była moją jedyną rodziną… Miałem tylko ją jedną, a przez niego ją straciłem. Pozwolił jej umrzeć. Rozumiesz, pozwolił, aby odeszła. A teraz, po latach, zjawia się jakby nigdy nic i próbuje odebrać kolejną, najważniejszą kobietę mojego życia. I co ciekawsze, będzie miał z nią dziecko. Zabawne, prawda? — Uspokój się, to tylko tak źle wygląda. Barbara jest twoją dziewczyną, to ciebie kocha. Caroline opowiedziała mi o waszym trudnym uczuciu. Nie było jej łatwo, ale zdecydowała się, być z tobą. Z Roderickim nic jej nie łączy… — Nic oprócz dziecka. Czy to mało? — zadrwił. — To ty będziesz wychowywał to dziecko. Ty Lucasie! Postaraj się zrozumieć i wesprzeć Barbarę. Ona jest zszokowana i zadręcza się myślą, że będziesz miał jej za złe to, za co nie ponosi odpowiedzialności. Wyobrażasz sobie, co ona musi czuć? Dziś dowiedziała się prawdy. Tak samo jak ty i Roderick. Dla was wszystkich to prawdziwy szok, ale musicie znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. — Też, tak jak Caroline, masz zdolność widzenia przyszłości? Widzisz, że wszystko się ułoży? — Nie. Ja wiem tylko to, co zostało zapisane na Zwoju i pilnuję, aby przepowiednia się wypełniła. — Na jakim zwoju? Co tam jest o nas napisane? — Zwój Cienia to nasze dziedzictwo spisane przed wiekami. Zawiera wszystkie przepowiednie dotyczące naszego gatunku. Wszystko co istotne, abyśmy mogli powrócić do swojego świata. — Swojego świata? Wybacz, ale nic z tego nie pojmuję. — To zrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, iż żyliście na uboczu, z dala od świętych tradycji i historii. Patroni, pierwsi z pierwszych, pojawili się na Ziemi jako wysłannicy sił ciemności. Byli niematerialni, mieli ogromną siłę, jednak aby skolonizować Ziemię musieli przybrać ludzkie postacie. Nie wiedzieli, że czyniąc to, sami dobrowolnie uwięzili się na wieki. Ludzkie powłoki są bardzo niepraktyczne i łatwo je uszkodzić, aby temu zapobiec musieli więc skorzystać z jedynej dostępnej możliwości przedłużenia swego istnienia — picia krwi. Wtedy stali się tym, co ludzie nazywają wampirami. Nasze istnienie na Ziemi nie było łatwe. Musieliśmy walczyć zarówno z ludźmi jak i z wysłannikami sił światła. Pierwsze walki wygraliśmy, ale niestety wskutek złej polityki wewnętrznej nasza siła podupadła. Patroni łącząc się z kolejnymi ludźmi doprowadzili do tego, że ich moce osłabły. Wzajemne, wyniszczające walki o władzę przyczyniły się do zmniejszenia ilości pierwszych

z pierwszych. W chwili obecnej jest nas zaledwie garstka. Jesteśmy ostatnimi, prawdziwymi wysłannikami. Nasz dom znajduje się poza tym światem, jednak nie możemy do niego wrócić, dopóki nie wypełni się przepowiednia. — Ja pochodzę z Ziemi, byłem człowiekiem. Tu jest mój dom. — Chociaż masz ludzkie korzenie, to wewnątrz ciebie płynie czysta krew Patronów. — A co wspólnego z tym wszystkim ma dziecko Barbary? — Powstało jako połączenie sił światła i ciemności. Barbara jest potomkiem istot zesłanych tu, aby wspomagać ludzkość. To dziecko jednoczy w sobie wszystkie moce wszechświata. Jest wyjątkowe, to o nim mówią słowa napisane na Zwoju. Jeśli kochasz Barbarę prawdziwą miłością, będziesz potrafił zapomnieć, kto jest prawdziwym ojcem tego maleństwa. Nie opuścisz swojej ukochanej i wspólnie powiedziecie nas ku wieczności. Wieczności innej niż ta znana z tego świata. Bezkresnej i wszechpotężnej. Takiej gdzie nic nie może zapanować nad energią, którą będziemy. Zwój tak mówi, a ja muszę tego dopilnować. Jakoś trudno mu było uwierzyć w te opowieści. Brzmiały tak nierealnie, niczym scenariusz filmu science-fiction. Nieskończony byt, będący energią? Owszem wiedział, że pierwsze wampiry pojawiły się na Ziemi jako wysłannicy innego świata, ale nigdy nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógłby kiedyś tam wrócić. Urodził się na Ziemi, jego rodzice byli ludźmi, nie czuł się istotą z innego wymiaru. Moment przemiany, gdy napił się krwi Caroline, miał mu jedynie zapewnić wieczne życie. Wtedy nie zdawał sobie sprawy z hierarchii pomiędzy wampirami, z ich misji, a przede wszystkim nie znał ich prawdziwego pochodzenia. Nie zamierzał rezygnować z ludzkiego życia, dla niematerialnego bytu. — Dlaczego myślisz, że postąpię tak, jak chce Zwój? Ten świat w zupełności mi wystarcza, nie mam ochoty poznawać innych wymiarów. — To co mówi Zwój, musi się wypełnić. To przeznaczenie. Możesz jako król powieść nas tam, gdzie nasze miejsce, albo… — Albo co? — Albo nasze istnienie dobiegnie końca — dokończyła z powagą. Wstała z kanapy i podeszła do okna. — Jeśli kochasz Barbarę zrobisz to, co powinieneś. Teraz to ona jest najważniejsza, reszta przyjdzie później. Znasz całą prawdę, masz wolną wolę. Nie będziemy ingerować w twoje decyzje, jedynie będziemy się wszystkiemu przyglądać. Potraktuj to jako swoisty egzamin. *** Roderick zatrzymał swojego mercedesa na wprost kościoła i spojrzał w lusterko. Opuchlizna z twarzy zeszła mu już prawie całkowicie, a na wardze pozostało zaledwie jedno, małe rozcięcie, które jednak lada moment miało się wchłonąć. W drodze do miasta skorzystał z dobrodziejstw przyrody i upolował niedużego zająca. Krew zwierzęcia wspomogła proces regeneracji. Lucas naprawdę był wściekły, nie spodziewał się po nim aż takiego ataku. Mało brakowało, a Westmoore przeszyłby jego serce ozdobnym pogrzebaczem.

Zaprawdę niezwykła śmierć z ręki współbrata. Na szczęście Yadira w porę zareagowała. Nic na świecie nie dzieje się bez przyczyny. Dziwni goście Caroline zjawili się tu w nieznanym mu jeszcze celu, ale uratowali jego życie. Chociaż z drugiej strony, czy nie lepsza byłaby śmierć? Całkowite unicestwienie? Nie! Obiecał Elizabeth, że ją odnajdzie, że będzie z nią na zawsze i dotrzyma danego jej słowa. Wbrew wszystkiemu i na przekór własnemu sercu. Ponownie zerknął na swoje odbicie. Ostatnia rana zniknęła, nie pozostawiając żadnego śladu. Wysiadł z samochodu i zamknąwszy drzwiczki, szybkim krokiem ruszył w stronę przybudówki znajdującej się tuż przy kościele, gdzie mieściły się salki i tymczasowa biblioteka. Prawnik, z którym rozmawiał przed kilkoma godzinami, zapewnił go iż już w przyszłym tygodniu ruszą pracę przy budowie gmachu bibliotecznego. Wszedł do parterowego budynku i wąskim korytarzem podążył w kierunku otwartych drzwi. Stanął w progu, ogarniając wzrokiem niewielkie pomieszczenie, od podłogi po sam sufit, zastawione kartonowymi pudłami. Pod oknem, za biurkiem, tyłem do niego, siedziała Sarah i pisała coś na klawiaturze przenośnego laptopa. Nie usłyszała jego wejścia, gdyż poruszał się w sposób bezszelestny, miał więc jeszcze chwilę na ostateczne podjęcie decyzji. Jeszcze mógł się wycofać. Patrzył na jej przygarbione plecy, na króciutkie, rude włosy. Zaciągał się jej zapachem, który do niego dolatywał, ale nie wywoływał u niego żadnych emocji. Niemodna, kraciasta koszula z wywiniętymi rękawami nie dodawała dziewczynie uroku. Wyglądała jak chłopak i to w dodatku niezbyt urodziwy. Elizabeth, jego Elizabeth… Jakże inna od tej, którą znał, jakże niepodobna do Barbary. Na wspomnienie Bennettówny poczuł ponowne ukłucie w sercu. Nie mógł o niej myśleć, nie mógł o niej marzyć. Będzie ojcem jej dziecka, ale to wszystko. Nigdy nie pocałuje jej ust, nigdy nie przytuli, nigdy nie zaśnie wtulony w jej ramiona. Dlaczego więc jej obraz ciągle go prześladuje? Dlaczego nawiedza w snach? Chciał ją wyrzucić ze swego umysłu, wydrzeć z serca. Dla niej liczył się tylko Lucas. Wyraźnie powiedziała, że żałuje, iż to nie dziecko Westmoora. Postąpił krok do przodu i energicznie zapukał we framugę drzwi. Sarah drgnęła, w popłochu odwracając się w jego stronę. Była tak pochłonięta swoją pracą, że nie zwracała uwagi na to, co działo się dookoła niej. Nagłe pojawienie się Rodericka trochę ją wystraszyło, gdyż nie spodziewała się jakiejkolwiek wizyty, Niemodne okulary zsunęły się jej na czubek nosa. Prawą dłonią przesunęła je na właściwe miejsce. — Co tu robisz? — Wstała zza biurka. — Wczoraj wystawiłeś mnie do wiatru. Czekałam ponad godzinę. — Przepraszam… — Myślisz, że słowo przepraszam wszystko załatwi? Czujesz się wielkim panem, bo jesteś przystojny i atrakcyjny? Bo masz kasę? Dziewczyny lecą na ciebie jak muchy? Możesz mieć każdą? Ale to nie upoważnia cię do tego, abyś mnie poniżał. Ja też jestem człowiekiem! Też mam uczucia! Dałeś mi nadzieję, a później potraktowałeś jak szmatę! — Przepraszam Sarah. Wczoraj miałem ważną sprawę. Pojechałem do Springfield i nie dałem rady wrócić wcześniej.

— Telefonu też nie miałeś? Wystarczyło zadzwonić i powiedzieć — „Cześć Sarah, coś mi wypadło, przełóżmy nasze spotkanie”. Czy to jest dla ciebie zbyt skomplikowane? Odwrócił się do niej plecami, tak jakby chciał odejść, ale nie wyszedł z pomieszczenia. Zatrzasnął tylko drzwi i przekręcił kluczyk, tkwiący w zamku. — Co ty do cholery wyprawiasz? — Podbiegła do niego, próbując wyszarpnąć klucz. — W tej chwili otwórz drzwi! — Nie Sarah… — Spojrzał na nią. Jeszcze się wahał. Jeszcze nie był do końca pewny. Elizabeth. To jest Elizabeth. Chwycił ją w objęcia, krępując ruchy. Szarpała się jeszcze przez chwilę, ale on był silniejszy. Zdjął jej okulary i położył na jednym z pudeł. Przywarł ustami do jej warg. Nachalnie, nawet brutalnie. Jego reakcja zupełnie ją zaskoczyła. Przestała się rzucać, niemalże zastygła w bezruchu. Powoli jej pięści otworzyły się. Już nie chciała wyzwolić się z tego uścisku. Najpierw nieśmiało, ale z każdą sekundą coraz bardziej odważnie, zaczęła odwzajemniać jego pocałunki. Zarzuciła mu ręce na szyję, a on podniósł ją do góry i przeniósł w stronę biurka. Jednym ruchem ręki strącił znajdujące się na nim dokumenty oraz laptopa. Komputer upadł na stojące obok stolika kartonowe pudła i dzięki temu uniknął roztrzaskania. — Pastor — szepnęła Sarah, przypominając sobie o znajdującym się za ścianą biurze wielebnego. Uciszył ją kolejnym pocałunkiem i położył na blacie. Nerwowo rozpinał guziki jej kraciastej koszuli. — Ale dopiero się poznaliśmy… — jeszcze próbowała coś powiedzieć, jakoś się wytłumaczyć. Owszem, bardzo chciała się z nim kochać, ale uważała, że powinna wykazać chociaż minimalny opór.. — Czuję, że znamy się całą wieczność. — Musiał kłamać, musiał udawać. Chciał, aby mu uwierzyła. Obiecał, że ją odnajdzie, może gdy będą się kochać, wróci to, co utracił. Zsunął z niej koszulę. Pod nią nie miała już nic oprócz biustonosza. Pomogła mu odnaleźć zapięcie, gdyż nie był wprawiony w zdejmowaniu tego typu odzieży. Jego ostatnie doświadczenie seksualne miało miejsce ponad sto pięćdziesiąt lat temu. Całował jej ciało, w sposób gwałtowny, nachalny, nie zastanawiając się nad tym, co robi. Nie czuł niczego, żadnej przyjemności. Miał wrażenie jakby to nie on brał udział w tym miłosnym tańcu. Wszystko było takie inne od tego, do czego przywykł z Elizabeth. Nawet nie starał się być delikatny. Po prostu chciał to już mieć za sobą. Odpiął jej spodnie, a ona zajęła się guzikami jego koszuli. Jej dłonie błądziły po jego torsie, po ramionach. Patrzył na jej nagą skórę o bardzo jasnym, różowym zabarwieniu. Gdyby chociaż trochę przypominała Elizabeth… Wtedy byłoby mu łatwiej. Była naga, a jego pocałunki rozpalały jej ciało. Pragnęła tego od tak dawna. Przez całe życie stała z boku, wyśmiewana przez innych i świadoma swojej nieatrakcyjności. Tylko towarzystwo książek dawało jej namiastkę tego, czego nie doświadczała w normalnym życiu. Raz, na ostatnim roku studiów dała się namówić koleżankom na wypad do pubu. Nawet nie spostrzegła, kiedy wypiła o jednego drinka za dużo. Obudziła się rano w obskurnym pokoju motelowym, u boku jakiegoś

umięśnionego typka. Walcząc z okropnym bólem głowy pospiesznie pozbierała swoje rzeczy i uciekła stamtąd. Wstydziła się tego, że jej pierwszy raz był tak mało romantyczny i pragnęła o nim jak najszybciej zapomnieć. I oto teraz miała to, co było zazwyczaj udziałem bohaterek romansów. Nieziemsko przystojny facet wybrał ją z pośród tylu kobiet. Właśnie ją! A jeśli jest dla niego tylko jedną z zabawek? Zadrżała na tę myśl, a on od razu rozpoznał jej wątpliwości. — Jesteśmy sobie przeznaczeni — wyszeptał, aby ją uspokoić. — Czekałem na tę chwilę bardzo długi czas. Jesteś moja, a ja jestem twój. Chciał żeby to była prawda, aby sam mógł w to uwierzyć, jednak całe jego ciało, wszystkie zmysły zdawały się temu przeczyć. Nie odczuwał żadnej przyjemności, gdyby zechciał w każdej chwili mógł się od niej odsunąć i po prostu wyjść z tego pomieszczenia. Nic dla niego nie znaczyła i wcale go nie obchodziła. Miał gdzieś czy sprawia jej ból, czy też ją rani. Liczyło się tylko to, aby posiąść ją jak najprędzej i wreszcie mieć to za sobą. Jak przykry obowiązek…. Krzyknęła cicho, gdy wszedł w nią i zacisnęła palce na jego ramionach. Oplotła go nogami w pasie, pozwalając aby prowadził ją prosto do spełnienia. Jego ruchy były rytmiczne, miarowe. Kołysała się wraz z nim, doznając niebywałej rozkoszy. Chciała, aby ta chwila trwała wiecznie, aby nigdy się nie skończyła. Była jednością z tym atrakcyjnym mężczyzną. Dzięki niemu poznała znaczenie słowa miłość. Mgła podniecenia przesłaniała jej oczy, krew pulsowała w żyłach, a serce przyspieszyło swój rytm. Kropelki potu pokryły jej ciało. Odgięła się do tyłu porażona kolejnym spazmem rozkoszy. Przez chwilę trwała tak w bezruchu, starając się uspokoić rozszalałe serce. Gdy podniosła głowę, spojrzała prosto na twarz Rodericka. Miał zamknięte oczy i zaciśnięte usta. Jakiś dziwny grymas wykrzywił jego rysy. Wyglądał tak, jakby cierpiał. — Coś nie tak? — zapytała, dysząc i przywierając do niego całą sobą. — Panno Bishop, co to za hałasy? — Zza zamkniętych drzwi doleciał do nich głos pastora. Duchowny potrząsnął klamką, ale na szczęście Roderick pamiętał o przekręceniu klucza. — Panno Bishop. Roderick wreszcie otworzył oczy. Przez cały czas myślał o Barbarze, ale nawet to w niczym mu nie pomogło. Te chwile spędzone z Sarah, to był czysty seks bez żadnego uczucia. Pierwsze co zobaczył po uniesieniu powiek, to niepewny uśmiech swojej partnerki. — Wszystko w porządku — odkrzyknęła do pastora. — Kilka pudeł upadło mi na podłogę. Zaraz wszystko pozbieram. — Proszę otworzyć! — Ponaglił duchowny. — Dlaczego drzwi są zamknięte? — Musiałam odruchowo zamknąć drzwi, jak przyszłam do pracy. — Ta cała sytuacja trochę ją rozbawiła. Czuła się jak nastolatka przyłapana przez rodziców. — Nie mogę otworzyć, bo nie pamiętam gdzie włożyłam klucz. Zaraz go poszukam. — Idę zadzwonić do profesora. — Widać pastor nie uwierzył w historyjkę opowiedziana przez pannę Bishop. W milczeniu nasłuchiwali jego oddalających się kroków. Gdy wreszcie zapanowała cisza, Roderick bez słowa odsunął się od Sarah i zaczął pospiesznie ubierać. Starał się nie patrzeć w jej stronę, wystarczyło mu bowiem, że bardzo

wyraźnie widział jej myśli. Uśmiech zniknął z twarzy dziewczyny. Po tak cudownym seksie miała nadzieję na chwile w ramionach Rodericka, a tymczasem została brutalnie odtrącona. Poczuła się jak dziwka, która spełniła swoją rolę i przestała być ważna. — Co zrobiłam nie tak? — Sięgnęła po leżącą na podłodze, kraciastą koszulę i okryła nią nagie ciało. — Dlaczego jesteś taki obojętny? To co przeżyliśmy przed chwilą było takie niesamowite, a teraz znowu jesteś obcym człowiekiem… — Słyszałaś? — Wzruszył ramionami i wskazał na drzwi. — To chyba niezbyt odpowiednie miejsce na takie sceny. — Sam chciałeś… Czy to dla ciebie była tylko nic nie znacząca przygoda? — Drżała, ale nie z chłodu. Podszedł do niej i ponownie ją do siebie przytulił. Nie mógł być takim bezdusznym typem. To z tą kobietą ma spędzić resztę życia. To z nią połączyły go więzy silniejsze niż śmierć. — To nie była tylko przygoda. — Ucałował jej czoło. — Będę z tobą zawsze. Przed nami wieczność. — Jak to ładnie powiedziane — westchnęła z ulgą. — Naprawdę coś do mnie czujesz? Nie mogę uwierzyć, że wybrałeś właśnie mnie. — Czasem cuda się zdarzają. — Tego jednego nie mógł jej powiedzieć. Jakoś przez jego usta nie mogło przejść słowo kocham. Nie kochał jej i wiedział, że to nigdy nie nastąpi. Szkoda, że Lucas go nie zabił… Żyć bez Elizabeth, żyć bez Barbary… Wieczność u boku Sarah… Cóż za okrutna pokuta. *** — Boję się, tak bardzo się boję. — Barbara skuliła się na swoim łóżku i błagalnym wzrokiem popatrzyła na siedzącą nieopodal Caroline. — Może zadzwonisz do Ericka zapytać, jak Lucas przyjął tę wiadomość? — To nie będzie potrzebne. Dajmy mu czas. Jestem pewna, że gdy Lucas ochłonie, pierwsze co zrobi, to zjawi się tutaj. — Hej siostra, co ty wyprawiasz? — Adam bez pukania wszedł do pokoju Barbary. — Przyjechałem po ciebie pod szkołę, a tam mi mówią, że zostałaś zwolniona do domu. Może łaskawie mi wyjaśnisz, o co tym razem biega… W tym momencie dostrzegł, siedzącą na krześle Caroline i zatrzymał się jak rażony piorunem. Miał tak zdziwiony wyraz twarzy, że aż panna Westmoore parsknęła śmiechem. — Ducha zobaczyłeś, czy co? — zagadnęła. Tak bardzo chciała podbiec do niego i się przytulić, ale wiedziała, że to niemożliwe. Przecież on jej nie pamięta. Nie wie o tym, co ich łączyło. Ale co to? Nagle w jego myślach zobaczyła coś, co ją zaskoczyło. Nie była mu obojętna. — Skąd się tu wzięłaś? Przecież byłaś w Hiszpanii — wydukał z trudem. — Byłam, ale wróciłam. — Cieszę się… To znaczy chciałem powiedzieć, że cieszę się iż Barbara ma wreszcie swoją ulubioną przyjaciółkę. — Zaczerwienił się jak nieporadne dziecko. To

było miłe. W sercu Caroline zagościła radość. — Twoja siostra nie czuje się najlepiej. — Wstała z miejsca i podeszła do chłopaka. Stała teraz na wprost niego, czując jego zapach i tętniącą w żyłach krew. Była taka głodna. Oblizała wargi i lekko przymknęła oczy. — Muszę na chwilę wyjść, a nie chcę zostawiać jej samej. Jakbyś był tak miły i posiedział z nią w pokoju. Obiecuję, że szybko wrócę. — Oczywiście. — Patrzył na twarz dziewczyny. Czubek jej języka w tak zmysłowy sposób zwilżył wargi. — Dziękuję. — W przelocie, niby przypadkowo, musnęła dłonią jego rękę. Jej długie, blond loki falowały przy każdym kroku. Wyminęła go i wyszła z pokoju. — Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? — Adam z wyrzutem spojrzał na siostrę. — Przecież prosiłem, abyś dała mi znać, gdy ona wróci. — Przyjechała kilka godzin temu. — Położyła się i naciągnęła kołdrę na głowę. Czuła taką ogromną pustkę. — Siostra, co się dzieje? Od kilku tygodni jesteś zupełnie inną osobą. — Usiadł na brzegu jej łóżka i pociągnął za róg okrycia. — Masz jakiś problem? Bardzo chciała mu powiedzieć o wszystkim. Gdyby pamiętał wydarzenia z przeszłości, mogłaby mu się zwierzyć. Ale niestety, była sama ze swoimi problemami. Była jedynym człowiekiem wiedzącym o wampirach i biorącym udział w ich życiu. Co więcej spodziewała się dziecka jednego z nich. Rodericka. Znowu zobaczyła te piękne, czarne oczy. — Nic mi nie jest. — Przecież widzę, że masz problem. Czy to te kłopoty ze zdrowiem? Kurczę, siostra, to chyba nic poważnego. — Zaniepokoił się, wspominając ojca. — Gdyby coś ci dolegało, powiedziałabyś mi o tym, prawda? — Tak. — Czy już do końca swoich dni będzie musiała tkwić w kłamstwie, oszukując najbliższych? Jeśli zwiąże się z Lucasem i on uzna jej dziecko, to jak będzie wyglądać ich wspólne życie? — Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. — Pogładził ją po plecach. — Wiem. — Zerwała się i z płaczem przypadła do niego. Wtuliła twarz w jego ramiona. — Wiem braciszku. Kocham cię bardzo. — Barbaro… — Nie wiedział jak zareagować. Jeszcze nigdy nie widział siostry w takim stanie. Była naprawdę roztrzęsiona, a urywany szloch wstrząsał jej ciałem. — To nic — szepnęła. — Nie przejmuj się mną. Kobiety tak czasem mają. *** Caroline wyszła przed dom Bennettów i rozejrzała się dookoła. Wiedziała, że Lucas przyjdzie i nie myliła się. Jego zapach był bardzo łatwy do namierzenia. Westmoore stał ukryty pomiędzy drzewami w pobliskim lesie. Wyminęła samochód brata, który samowolnie pożyczyła, odwożąc Barbarę do domu. Chciała, aby Lucas miał więcej czasu na przemyślenia, przychodząc tu pieszo. Nic tak nie studzi rozpalonych zmysłów, jak spacer po ciemnym lesie.

Podeszła do pierwszych drzew i zaciągnęła się wyraźnym aromatem zwierzyny. Była bardzo głodna. Od momentu, gdy w Madrycie wsiadła na pokład samolotu, nie miała w ustach ani kropli krwi. Pragnienie paliło jej wnętrzności, a do tego doszedł ogromny, wręcz monstrualny ból głowy i całego ciała. Miała wrażenie, że za moment jej ciało rozpadnie się na setki drobnych komórek. Polowanie… Tylko jeden, jedyny raz polowała samodzielnie na dzikie zwierzęta i dobrze pamiętała tamto przeżycie. Ten okropny strach ofiary… Żałowała, że będąc u Rodericka nie skorzystała z jego zapasów — na pewno miał porcje przygotowane dla Angeliny. — Lucas… — Stanęła pod potężnym świerkiem i rozejrzała się dookoła. Mężczyzna był w pobliżu, jednak nadal skrywał się przed jej wzrokiem. — Nie musisz się chować, dobrze wiem, że tu jesteś. Barbara czeka na ciebie. — To wszystko twoja wina! — Raptownie pojawił się tuż przed nią i zacisnął dłonie na jej ramionach. Jego twarz wykrzywiona wściekłością, znalazła się na wysokości jej oczu. — Zobacz, do czego doprowadziły twoje kłamstwa. — To nie tak Lucasie… To nie ma z tym nic wspólnego… — Ma i to bardzo dużo! Gdybyś powiedziała nam, kim jesteśmy, jakie mamy moce! Ale nie, ty musiałaś zachować tajemnicę. Tylko po co? By nas chronić? Raczej w to wątpię. Zrobiłaś to, bo tak było ci wygodniej. Miałaś nas w garści. Mogłaś kierować naszym życiem, udając przy tym wspaniałą, cudowną Caroline. A wiesz, jaka jest prawda? To ty jesteś prawdziwym potworem! Ty Caroline! Nie Roderick, ale ty. Prawdziwa bestia nie zabijała niewinnych, ona czaiła się w mroku. Ona miała swoich pomocników. Taka właśnie jesteś! Okrutna, perfidna i egoistyczna! — Proszę, nie mów tak. — Czuła się zupełnie bezsilna. Lucas miał sporo racji, ale nie znał prawdziwych pobudek, które nią kierowały. — Będę mówił, co mi się tylko podoba. Właśnie straciłaś możliwość kierowania moim dalszym życiem. Od dziś nie jesteś już moją siostrą! Zrozumiałaś? Wynieś się z mojego domu, zanim wrócę. Nie chcę cię tam więcej oglądać. Zabierz wszystkie swoje rzeczy, samochód… O pieniądze też się nie martw. Wprawdzie nie powinienem ci ich dawać, gdyż do ciebie nie należą, ale znaj moje serce. Niech to będzie zapłata za twoje, wątpliwej jakości usługi. — Lucas. — Chwyciła w garść rozpięte klapy jego szarej kurtki. — Nie możesz wykreślić mnie ze swojego życia. — Mogę. Właśnie to robię! — Wyszarpnął okrycie z jej uścisku i odepchnął ją od siebie. — Od dziś jesteś dla mnie obcą osobą. Zostałaś sama. Może spójrz w lustro i zastanów się, kim naprawdę jesteś. — Lucas! — krzyknęła za nim, ale on już jej nie słuchał, gdyż ruszył w stronę domu Bennettów. Nie obejrzał się na dziewczynę, która jeszcze długo stała bez ruchu i patrzyła na jego malejącą w oddali sylwetkę. Człowiek, którego uważała za brata, którego kochała jak brata, nie chciał mieć z nią nic do czynienia. Wyrzucił ją jak zepsutą zabawkę. Czy miał do tego prawo? Tak. Nie była uczciwa w stosunku do niego i Rodericka. Przez stulecia ukrywała prawdziwe pochodzenie, nie uprzedziła o mocach, jakimi zostali obdarzeni. Może faktycznie jedynym wyjściem pozostaje powrót do Benacantil i zamknięcie się w twierdzy?

Ale najpierw polowanie. Drugie, samotne uganianie się za zwierzyną. W Hiszpanii jej łupem padały bezdomne zwierzęta, jakich pełno można było znaleźć na obrzeżach Alicante. Wystarczyło przywabić je kawałkiem surowego mięsa, a same wchodziły w ręce. Nie musiała biegać za nimi. Nawet w pewien sposób czuła, że wyświadcza im przysługę. Zakańczając ich nędzny żywot, wyzwalała je od głodu, niewygody, tułaczego losu. Wykazywała miłosierdzie, obdarowując je szybką, prawie bezbolesną śmiercią. Tu jednak, polowanie wyglądało zupełnie inaczej. Najpierw trzeba wytropić zwierzynę, później dopaść ją i obezwładnić. Pogoń może zająć sporo czasu, a w dodatku goniąc ofiarę, czuje się jej strach. To nic przyjemnego. Owszem, mogłaby wrócić do rezydencji Robillardów i skorzystać z uprzejmości Rodericka. Bez trudu wytrzymałaby jeszcze te kilkanaście minut. Jeśli jednak ma być samodzielna, to musi to zrobić sama. Nie będzie polegać na innych. Da sobie radę bez niczyjej pomocy. W końcu jest Patronem. Pierwszym z pierwszych. Pobiegła slalomem między drzewami, podążając za wyraźnie wyczuwalną zwierzęcą wonią. Lis. Przystanęła węsząc — musiał już być bardzo blisko. Twarz Caroline nabrała bardziej ostrych rysów, oczy zwęziły się i zmieniły barwę na krwisto-czerwoną. Z pomiędzy rozchylonych warg wysunęły się błyszczące bielą kły. Nawet sylwetka Caroline uległa przemianie. Przygarbiła się nieznacznie, chowając głowę miedzy ramiona. Teraz posuwała się wolniutko, cały czas węsząc. Nagle usłyszała groźne prychnięcie — tuż przed sobą zobaczyła rude futro. Lis szczerzył do niej zęby, zapewne chcąc odstraszyć. Ale dlaczego nie uciekał? Czy był na tyle głupi? Nie! Czuła wyraźnie, że zwierz nie był sam. Bez trudu zorientowała się, że to samica chroniąca swojej nory. Pod drzewem, pomiędzy jego korzeniami, wydrążona była jama, gdzie lis znalazł dla siebie legowisko. Spod ziemi dolatywały popiskiwania młodych. Caroline była rozdarta wewnętrznie. Z jednej strony tak bardzo pragnęła napić się krwi, z drugiej rozumiała, że ten zwierz jest matką, broniącą swojego potomstwa. Tak jak Barbara… Stała i patrzyła na gotowego do ataku lisa. Co zrobić? Odpuścić i udać się do domu Rodericka, czy też nie zważając na nic, zaspokoić głód? Syknęła na swego przeciwnika, z satysfakcją zauważając, jak skulił się widząc jej reakcję. Miała nad nim przewagę. Była panią jego życia i śmierci. Z łatwością mogłaby powalić go na ziemię i skręcić kark, jednak nie potrafiła zdecydować się na ten krok. Odwróciła się tyłem do zwierzęcia. Nie jest potworem! Nie jest bezduszna! Lucas się myli! Nie myli się! Pragnienie zwyciężyło. Jednym skokiem znalazła się przy swojej ofierze i z lubością zatopiła kły w jej ciele. Lis szarpał się, próbując zrzucić intruza, ale bez żadnego wysiłku udało się jej go obezwładnić. Na ułamek sekundy oderwała usta od pulsującej rany i chwyciwszy łeb zwierza, z całej siły obróciła o sto osiemdziesiąt stopni, łamiąc kręgi szyjne. Ponownie zanurzyła kły w ciepłym jeszcze ciele i piła. Spokojnie delektowała się każdym łykiem. Tym razem było jej łatwiej niż na początku. Krew cudownie gasiła pragnienie. Ożywcza energia zaczęła rozprzestrzeniać się na wszystkie komórki. Ból ustępował. Życie w gruncie rzeczy nie jest takie złe, to towarzystwo czasem może coś zepsuć. Gdy nasyciła pragnienie, rozszarpała ofierze gardło, tak aby dla

przypadkowego znalazcy, wyglądało to jak atak dzikiego zwierza, po czym odrzuciła od siebie nędzną padlinę. Pisk młodych, nawołujących swoją matkę, był teraz bardziej wyraźny. Słuch Caroline przytłumiony przez głód, odzyskał swoją pełną moc. To żałosne skomlenie wwiercało się do wnętrza jej mózgu. Zatkała uszy dłońmi i uciekła. Biegła szybko, byle jak najprędzej uwolnić się od tego dźwięku. Zgrabnie lawirowała miedzy drzewami, aż dotarła do skraju lasu. Dopiero wtedy przystanęła i oparłszy plecy o chropowatą korę świerku, popatrzyła przed siebie. Asfaltowa droga wiodła w dal, niknąc za horyzontem. Jej życie było takie samo. Długie, samotne, bezcelowe… A jej wizja? Gdzie to szczęście, które kiedyś zobaczyła? Dla tego szczęścia pozwoliła na śmierć Elizabeth. Czy ta chwila kiedykolwiek nadejdzie? Na razie wszystko było nie tak. Tylko łzy, ból i pustka w sercu. *** Drzwi wejściowe były otwarte, więc Lucas bez problemu wszedł do środka. Nie wyczuł obecności Aleny, co bardzo go ucieszyło. Nie musiał przynajmniej rzucać na nią kolejnego uroku. Udał się po schodach na górę i skierował prosto do pokoju Barbary. Zanim przekroczył próg spostrzegł, że dziewczyna nie jest sama. Towarzyszył jej Adam, na którego ramieniu właśnie się wypłakiwała. — Barbaro — odezwał się, stając przy łóżku. — Czy moglibyśmy porozmawiać? — Lucas! — Jak oparzona odskoczyła od brata i spojrzała na przybysza. Miała nadzieję, że się tu zjawi, ale jakoś nie była tego pewna. Bała się, że usłyszawszy tak straszną wiadomość, nie będzie chciał jej więcej widzieć. — O co chodzi? — Adam podniósł się z miejsca i podejrzliwie popatrzył na Westmoora. — Jakieś problemy w szkole? — To sprawa tylko pomiędzy nami. — Lucas ignorował jego obecność. — Barbaro powinniśmy porozmawiać. — O co chodzi? — powtórzył Adam. — Proszę, zostaw nas samych. — Barbara zwróciła się do brata. — Wszystko jest w porządku. — Jesteś pewna? — Adam jeszcze miał wątpliwości. Zauważył, że siostrę dręczy jakiś problem i zaczął się zastanawiać, czy nie jest on związany właśnie z tym nauczycielem. — Tak. Proszę pozwól nam porozmawiać. — Ok. — Podszedł do drzwi i spojrzał jeszcze raz na siostrę. — Gdyby co, krzycz. Będę za ścianą. — Jestem ostatnią osobą, która by ją skrzywdziła — wycedził przez zęby Lucas, ale Adam udał, że tego nie usłyszał. — Przyszedłeś… — Barbara odezwała się dopiero po dłużej chwili od wyjścia brata. — Znasz już prawdę. — Znam — przyznał, siadając na krześle obok łóżka — ale ciągle nie mogę w to uwierzyć. — Ja też. — Pochyliła głowę nie mając odwagi patrzeć mu prosto w oczy.

Czego od niego oczekiwała? Aby zaakceptował dziecko, które nie było jego? Aby był z nią mimo wszystko? Gdyby naprawdę go kochała, mogłaby tego wymagać, czy jednak w obecnej sytuacji byłoby to uczciwe? Jak to dobrze, że talizman skrywał przed nim jej myśli. — Byłem wściekły. Wściekły i rozżalony… Nie spodziewałem się takiego ciosu. Zaakceptowałem fakt, że to dziecko Nata, ale Roderick… — Nerwowo uderzał palcami w kolano. — To za dużo. — Wiem — szepnęła. Zrozumiała, że to pożegnanie. Z jednej strony poczuła ulgę, ale z drugiej pojawił się strach, co teraz będzie. — Nie mam do ciebie żalu. Dam sobie radę. Nie musisz się martwić. — O czym ty mówisz? — Jego dłonie znieruchomiały. — Rozumiem, że nie potrafisz związać się ze mną teraz, gdy spodziewam się jego dziecka. — Nigdy, przenigdy tak nie mów — Zerwał się z krzesła i uklęknął na łóżku obok niej. Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. — To nie twoja wina! Wszyscy zostaliśmy wplątani w tę historię. Kocham cię i nic tego nie zmieni! Nawet to dziecko! Postaram się je pokochać i obiecuję być najlepszym ojcem na świecie. Mam tylko jedną prośbę… Uznam to dziecko, przyznam się przed wszystkimi do ojcostwa, tylko nie chcę, aby Robillard uzurpował sobie jakiekolwiek prawa. Ma być tak, jakby nie miał z tym nic wspólnego. To będzie moje dziecko. Nasze! Zgadzasz się? — Tak. Nie musiała nawet zastanawiać się nad odpowiedzią. Lucas oferował jej stabilną przyszłość, brał na siebie pełną odpowiedzialność. To było jedyne, rozsądne wyjście z sytuacji. Dzięki temu, może marzenia o studiach będą mogły zostać zrealizowane? Może wyjadą z Elizabeth Town, uciekną gdzieś daleko… Jak najdalej od Ericka i tych jego czarnych oczu. — Pobierzemy się. — Delikatnie ujął jej podbródek i uniósł do góry, tak aby mógł zobaczyć jej oczy. — Będziemy przykładnym małżeństwem. Malec przyjdzie na świat w pełnej, szczęśliwej rodzinie. — Nie! — Gwałtownie potrząsnęła głową, odchylając ją do tyłu i unikając jego spojrzenia. — Nie wyjdę za ciebie Lucasie. — Co? — Wyglądał na totalnie zaskoczonego. Myślał, że Barbarę ucieszy taka deklaracja, a tymczasem napotkał jej sprzeciw. — Przynajmniej nie na razie — dokończyła z powagą. — Nie chcę, abyś poślubiał mnie tylko ze względu na dziecko. Nie o takim związku marzyłam… — Przecież cię kocham głuptasie, jak możesz w to wątpić? Chce być z tobą. Właśnie z tobą. Nie marzę o niczym innym. Odkąd tylko zobaczyłem cię pierwszy raz, zrozumiałem, że jesteś tą jedyną, wyśnioną, na którą czekałem tyle czasu. — Uśmiechnął się i spróbował ją pocałować, ale się odsunęła. — Nie wyjdę za ciebie, dopóki dziecko się nie urodzi. — Nie myślisz logiczne. — Właśnie ja myślę logicznie. Nie chcę, abyś podejmował decyzje, których później mógłbyś żałować. Zresztą na razie i tak musimy ukrywać nasz związek, przecież nikt nie może się domyśleć, że coś łączy uczennicę z nauczycielem. Chcesz

zmarnować swoją karierę? — Karierę nauczyciela w małym miasteczku? — roześmiał się. — Rozbrajasz mnie tymi słowami. Myślisz, że moja praca jest ważniejsza od ciebie? Nie muszę być nauczycielem! Jest tyle innych, różnych zawodów. Zresztą nie muszę pracować, robię to tylko dla zabicia czasu. Pieniądze z majątku ulokowałem w akcjach, które przynoszą mi ogromny zysk. Samych procentów mam więcej, niż zarabiałem przez rok jako nauczyciel. Naprawdę nie martw się o mnie. To ty tu jesteś najważniejsza. Co powiesz ludziom, gdy ciąża stanie się widoczna? Będziesz kłamać, że nie znasz ojca? Wystawisz się na pośmiewisko? Zszargasz sobie reputację? — Jesteś bardzo staroświecki. Mamy dwudziesty pierwszy wiek i panien z dzieckiem nikt nie obrzuca kamieniami. — Nie, Barbaro. — Teraz to on był stanowczy. — Nie zgadzam się na to. Chcę cię poślubić i żyć zgodnie z normami społecznymi. Prawie dwieście lat czekałem na taką chwilę, więc nie myśl, że z niej zrezygnuję. — Ale ja nie wyjdę za ciebie — krzyknęła rozeźlona. — Nie teraz! To wszystko dzieje się tak szybko. Wiodłam spokojne, zwyczajne życie i nagle, po przeprowadzce tutaj, wszystko zostało wywrócone do góry nogami. Nie byłam na to gotowa. Nie jest mi łatwo. Staram się, ale nie jest mi łatwo. Te wszystkie niesamowite wydarzenia, w których brałam udział. Nat i Kingsley… Potrzebuję czasu. Daj mi więcej czasu. — Zawsze o tym mówisz. Czymże jest czas? To słowo nic nie znaczy. — Może dla ciebie, bo ty masz przed sobą całą wieczność, ja jednak czas pojmuję inaczej. Jeszcze niedawno mieszkałam w Nowym Orleanie, gdzie byłam zwykłą dziewczyną, a teraz jestem potomkiem ludzi-niedźwiedzi, wplątanym w tajemnice wampirów. Co więcej spodziewam się dziecka jednego z nich i to dziecka, które praktycznie powinno mieć innego ojca. Ojca, który chciał mnie zabić. Na dodatek ty wyskakujesz z propozycją ślubu. W tak krótkim czasie za dużo się na mnie zwaliło. Nie chcę podejmować decyzji, której mogłabym później żałować. — Czy to znaczy, że nie jesteś pewna swoich uczuć do mnie? — Nie wiem. Kocham cię, ale czy to uczucie wystarczy? Jesteś dla mnie kimś bardzo ważnym, jeśli nie najważniejszym w życiu, ale ja chcę mieć pewność. Chcę iść do ślubu nie z przekonaniem, że robię słusznie, bo tak należy, ale dlatego, że sama będę tego pragnąć. Zasługujesz na to Lucasie. Dlatego uszanuj moją decyzję. — Rozumiem. — Wiedział, że z nią nie wygra, ale nie zamierzał tak łatwo ustąpić. — Jeśli faktycznie masz jakieś wątpliwości… — Nie mówię, że je mam, tylko, że nie chcę ich mieć. Chcę być pewna — przerwała mu. — Kochanie już ci mówiłem, że poczekam na ciebie tak długo, jak tylko będzie trzeba. — Odgarnął włosy z jej czoła. — Kiedy jednak ciąża będzie już widoczna, przyznamy się, że to moje dziecko. Tyle możesz dla mnie zrobić, prawda? Skinęła głową. Nie było to dokładnie to, czego chciała, ale i tak utargowała sporo. Najważniejsze, że na razie nie musiała brać ślubu. Może do tego czasu zdoła rozbudzić w sobie większe uczucie? Przecież kochała go, dobrze czuła się w jego towarzystwie, ale nadal było to za mało. Brakowało czegoś niezbędnego. Brakowało pewności, że to ten jedyny.

*** Caroline otworzyła drzwi swego pokoju i weszła do środka. Nie, to już nie był jej pokój. Nic tu nie należało do niej. Każdą rzecz kupiła dzięki hojności Lucasa, ale wtedy miała go za brata. Teraz, gdy powiedział jej, że nie uważa jej za siostrę i że ma się wynieść z jego domu, nie chciała zabierać tego, co praktycznie nie było jej własnością. Stanęła na progu garderoby. Setki bluzeczek, tuniczek, sukienek i innych, bardzo potrzebnych kobiecie rzeczy, w idealnym porządku zajmowało wieszaki i półeczki. Będzie jej tego brakować. Podeszła do wieszaków na których pyszniły się kreacje od najlepszych kreatorów mody. Lubiła je i chociaż nie chodziła na żadne wielkie uroczystości, to czasem zakładała na siebie i podziwiała w lustrze. Każda kosztowała małą fortunę. Lucas nigdy niczego jej nie odmawiał. Zawsze był miły, troskliwy… Jak prawdziwy brat. Skrzywdziła go i w pełni zasłużyła na taką karę. Wyjęła z garderoby jedną, niewielką walizkę i spakowała do niej tylko najpotrzebniejsze rzeczy: kilka bluzeczek, spodnie, sukienkę. Z żalem spojrzała na piękne futra. Były zbyt cenne. Jeszcze tylko włożyła kosmetyki i zasunęła wieko torby. W rezydencji Robillardów zostały jej bagaże, które miała ze sobą w Hiszpanii, nie będzie więc musiała, przynajmniej na razie, inwestować w zakup nowych rzeczy. Cóż, może przywykła do innego poziomu życia, ale co to za problem przypomnieć sobie dawne czasy. Urodziła się jako biedna dziewczyna, więc nie powinna narzekać na nowe warunki. Ostatni raz popatrzyła na miejsce, które do tej pory było jej pokojem. To tylko jeden z wielu domów, tylko pewien etap. Nie czuła żalu, jedynie smutek, że opuszcza go w taki sposób. Trzymając w dłoni uchwyt walizki, wyszła na korytarz i po schodach zeszła na dół. Na chwilę zajrzała do salonu. Podeszła do blatu oddzielającego część kuchenną od wypoczynkowej i położyła na nim swoje klucze. Nie będzie już ich potrzebować. Drzwi wejściowe zatrzasnęły się za jej plecami. Koniec, skończyło się. Czas Caroline Westmoore przeminął. Sto pięćdziesiąt lat to i tak więcej niż mogła marzyć. Spojrzała na srebrne BMW. Dostała go od Lucasa na urodziny. To był prezent, a zresztą Westmoore powiedział, że może go zatrzymać. O tak! Nie potrafiłaby z niego zrezygnować. Położyła walizkę na siedzeniu pasażera, a sama usiadła za kierownicą. Żegnaj stare życie, witaj nieznana przyszłości. *** Angelina siedziała na parapecie okna i patrzyła na ogród. Była zła, rozżalona, zawiedziona. To co dziś usłyszała, obróciło w niwecz wszystkie jej plany i marzenia. Lucas kocha Barbarę. Jej przyjaciółkę. Nie, to nie przyjaciółka, to podła, podstępna szuja. Udawała tylko dobrą, serdeczną koleżankę. Słuchała zwierzeń Angeliny

dotyczących jej uczucia do Lucasa. Współczuła, tuliła, pocieszała, a w głębi serca śmiała się z niej cały czas. Potajemnie, za jej plecami, spotykała się z Westmoorem. Niezły musiała mieć ubaw. Tu randka z nauczycielem, tu pocieszanie wypłakującej się w rękaw koleżanki. Wredna Barbara! Jakże jej teraz nienawidziła! Gdyby właśnie w tej chwili panna Bennett przypadkowo weszła do jej pokoju, to z czystym sumieniem rzuciłaby się na nią i zabiła. O tak! Zabiła by tę paskudną zdzirę! Barbara nie zasługiwała na życie, po tym co jej zrobiła. Te wszystkie dni, miesiące, gdy wzdychała do Lucasa, gdy śniła o nim. To on był najważniejszym elementem, który pozwolił jej przetrwać niewolę u Kingsleya. Cały czas miała nadzieję, że kiedyś poczuje do niej to samo, co ona do niego. Teraz, gdy była taka sama jak on, wydawało się to jeszcze bardziej realne. Ale niestety, Barbara… I to człowiek! Zwykła, szara myszka, która przyjechała do Elizabeth Town i bezczelnie zniszczyła jej życie. Pewnie w szkole, gdy siedziała i patrzyła na Westmoora, on myślał tylko i wyłącznie o Barbarze. To Barbarę całował i tulił. Na samo wyobrażenie koleżanki w ramionach nauczyciela, łzy pojawiły się w oczach Angeliny. Jaki ten świat jest niesprawiedliwy! I Caroline też kłamała! Musiała wiedzieć o wszystkim! Pomagała zakochanym utrzymać swój sekret w tajemnicy. Na nikim nie można polegać! Wszyscy sprzysięgli się przeciwko niej! Dlaczego w takim razie nie pozwolili jej po prostu umrzeć? Była już tak blisko… Dlaczego dali jej wieczne życie? Po to, aby cierpiała bardziej? Barbara! Barbara! Barbara! To wszystko jej wina! Omotała Lucasa, wpłynęła na Caroline i jeszcze wciągnęła w to wszystko Rodericka. O tak! Fundnęła sobie z nim dziecko. Szczwana sztuka! Ustawiła się pięknie. Wszystkie wampiry są jej posłuszne. No nie wszystkie. Angelina, nigdy nie ulegnie jej czarom. Nienawidzi jej z całego serca i postara się uprzykrzyć życie. To nawet może być zabawne. Tylko jak to zrobić? Ci goście… Ciemnoskóra kobieta w długiej szacie i przystojniak w niemodnym garniturze. Właściwie nawet ten mężczyzna jest całkiem, całkiem… Ponoć to ktoś bardzo ważny wśród wampirów. Może trochę milczący, ale to nawet i lepiej. Facet powinien podziwiać dziewczynę i słuchać, co ona mówi. Z czarnoskórą mogą być kłopoty. Wygląda na taką, co to wszystkie rozumy zjadła. Pewnie będzie chciała mieć zawsze ostatnie zdanie. Ale chyba nie jest parą z tym od garnituru? Dalsze rozmyślania Angeliny przerwało pukanie do drzwi i zanim zdążyła odpowiedzieć, na progu pojawiła się Caroline. — Czego chcesz? — Panna Stewart obrzuciła ją niechętnym spojrzeniem. Oto i przyczyna jej problemów, wierna przyjaciółeczka Barbary we własnej osobie. — Jestem także twoją przyjaciółką. — No tak, blondyna, tak jak reszta wampirów, potrafi czytać w myślach. Właśnie, dlaczego ona tego nie umie? Dlaczego jest pokrzywdzona? — Wiem, że to czego się dziś dowiedziałaś, bardzo tobą wstrząsnęło. Rozumiem jak bardzo kochałaś Lucasa i… — Caroline postąpiła kilka kroków w stronę okna. — Ty nic nie wiesz i nic nie rozumiesz! — Angelina zeskoczyła z parapetu

i w mgnieniu oka dopadła do drzwi zatrzaskując je z hukiem. Caroline obróciła się w stronę koleżanki. — Okłamywałaś mnie! Wiedziałaś, że on ją kocha! Trzymałaś to w sekrecie. Dlaczego? Chciałam abyśmy się przyjaźniły. Ufałam ci… — Kochanie. — Caroline starała się zachować spokój. Przemawiała do zrozpaczonej dziewczyny jak do małego, zagubionego dziecka. — Barbara i Lucas chcieli zachować swoje uczucie w tajemnicy. On jest nauczycielem, nie powinien angażować się w związek ze swoją uczennicą. Obiecałam im dyskrecję. Nie chciałam cię oszukać, ale nie mogłam wyznać prawdy. Wierz mi, że również bardzo nad tym boleję. Nigdy, nie miałam zamiaru cię skrzywdzić. Zależy mi na tobie. Przecież, gdybym była taka podła, nie ratowałabym ci życia. — Właśnie! Niepotrzebnie mnie ratowałaś! Szkoda, że nie umarłam! Jak mam teraz żyć, patrząc na jego miłość do niej? On był dla mnie wszystkim. Gdy Kingsley uwięził mnie w hotelu i zadawał okrutne cierpienia, tylko myśl o nim dodawała mi sił. Miałam nadzieję, że kiedyś będziemy razem, a teraz… On kocha Barbarę! Tylko ją! — Rozpłakała się w głos. Caroline bezradnie patrzyła na łzy koleżanki. Kolejny raz skrzywdziła bliską sobie osobą. Wszystkich, których stworzyła, doprowadziła na krawędź przepaści. — Angelino, wiem, że to boli, ale ten ból minie. — Nie minie nigdy! — Odepchnęła jej ręce. — Straciłam wszystko, co miało dla mnie sens. Nie wiem, co dzieje się z moim ojcem, przestałam być człowiekiem i nie mam szans na miłość Lucasa. Caroline wiedziała, co stało się z ojcem Angeliny. Ciągle pamiętała tamtą wizję, ale nie potrafiła jej powiedzieć, że ojciec już nigdy nie wróci. Nie mogła zadać kolejnego ciosu. — Ja też jestem sama — wyszeptała. — Ty? Wspaniała przyjaciółka Barbary, ukochana siostra Lucasa? Jakim cudem jesteś sama? Ty nie wiesz, co znaczy to słowo! — Mylisz się Angelino. — Odwróciła się od niej i podeszła do okna. Oparła dłonie o zimny parapet. — Zawsze byłam sama. Całe wieki spędziłam w zupełnym osamotnieniu. Znienawidzona przez ludzi, którzy bali się mnie. Przychodzili tylko wtedy, gdy potrzebowali ziół. Ukradkiem, z obawą widoczną na twarzy… Nie rozmawiali ze mną, nie znali mnie. Uważali za dziwadło. Byłam sama od chwili, gdy mój własny ojciec skazał mnie na takie życie. Odebrał mi wszystko, co kochałam. Wydał moje ciało na poniewierkę… Moi bracia… Oni… A ojciec patrzył i śmiał się. Modliłam się o śmierć, błagałam, aby nadszedł koniec. Ale śmierć nie przyszła, przynajmniej nie taka o jaką prosiłam. Nie znasz tego uczucia, kiedy nienawidzi się samej siebie. Kiedy gardzi się własnym ciałem. Kiedy widok swojej twarzy w lustrze, powoduje ból. Wieki cierpienia i samotności… Nie chciałabyś tego poznać. Wierz mi, nie chciałabyś. I jeszcze ta zdolność widzenia przyszłości, gdy widzi się to, co ma nastąpić… Gdy musisz podejmować decyzje, które mogą kosztować czyjeś życie… — Chcesz mnie wzruszyć? — zadrwiła Angelina. — Nagle wzięło ci się na chwile zwierzeń? Myślisz, że cokolwiek mnie to obchodzi? Nie wierzę ci Caroline. Już nigdy ci nie zaufam. Jesteś podłą, wredną kłamczuchą. Nienawidzę cię tak bardzo…

Caroline wyraźnie odbierała jej cały ból i złość. Dokładnie widziała każdą myśl. Angelina była o krok od szaleństwa. Po części czuła się odpowiedzialna za tych, których stworzyła. Była niejako ich matką. Własnych dzieci nigdy nie będzie mogła mieć, ale zarówno Roderick jak i Lucas, a teraz także Angelina, byli częścią jej rodziny. W ich żyłach płynęła jej krew. Krew Patronów. Odwróciła się od okna i błyskawicznie znalazła przy Angelinie. Chwyciła ją obiema dłońmi za głowę i zmusiła, aby czołem dotknęła jej czoła. Tylko w ten sposób mogła uratować koleżankę. Nie miała już zdolności widzenia przyszłości, ale mogła stworzyć iluzję, którą jeśli dobrze się skupi prześle do umysłu panny Stewart. Angelina szarpała się, próbując uwolnić z uścisku Caroline, nagle jednak znieruchomiała. W jej głowie pojawił się okropny obraz. Zobaczyła samą siebie leżącą na ziemi z kołkiem wbitym w pierś. Poszarzała twarz i puste spojrzenie martwych oczu. — Co to jest? — szepnęła. — Co ty mi zrobiłaś? — Nie chcę, aby to cię spotkało, a taka jest twoja przyszłość. Widziałam to i bardzo chciałabym temu zapobiec. — Opuściła ręce na ramiona dziewczyny. Kolejne kłamstwo, ale w jakże słusznej sprawie. — Zależy mi na tobie Angelino, chociaż w tej chwili w to wątpisz. Gdy znalazłam cię wtedy w pokoju Kingsleya i gdy spostrzegłam, że nie ma dla ciebie ratunku, zrobiłam wszystko, aby cię ocalić. To był jedyny, możliwy sposób… Dałam ci wieczne życie, chociaż nie powinnam. Kierowałam się uczuciami. Jesteś dla mnie kimś bardzo ważnym. Wiem, że różnie miedzy nami bywało i przez pewien czas wrogo na siebie patrzyłyśmy, ale jednak w gruncie rzeczy jesteśmy do siebie podobne. Ja też byłam kiedyś taką beztroską, radosną dziewczyną jak ty. Też miałam marzenia, też myślałam o sobie. Tak jak ty poznałam smak cierpienia. Wiele nas łączy, bardzo wiele. Kochasz Lucasa, a on ma inną. Ja też kocham Lucasa, tak jak kocha się brata, a on dziś powiedział mi, że nie jestem już jego siostrą. Też go straciłam… Rozumiem cię i znam ból, którego doświadczasz. Nie możesz mnie teraz odtrącić. Tylko będąc razem pokonamy przeznaczenie. Przyszłość można zmienić, ale nie zrobimy tego w pojedynkę. Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę. Będę najwspanialszą koleżanką o jakiej kiedykolwiek mogłabyś marzyć. Chcesz wrócić do domu? Ok. Zamieszkamy tam razem. Będziemy wspólnie mieszkać, wspólnie chodzić do szkoły i na zakupy. Angelino, musisz żyć, a tylko ja mogę cię ocalić! Rozumiesz? Wizja Caroline wstrząsnęła Angeliną. W milczeniu słuchała jej słów, ciągle mając przed oczami swój obraz z kołkiem w piersi. Nie chciała umierać, nie w tak okropny sposób. — Nie potrafię ci zaufać. — Chociaż spróbuj — poprosiła. — Kim jest ta ciemnoskóra kobieta i przystojniak w garniturze? — Angelina odsunęła się do tyłu i spojrzała na Caroline. — Jeśli mam ci zaufać, to może zacznij mówić. Jak do tej pory wszystko odbywało się za moimi plecami. — Yadira to Wyrocznia, jedna z pierwszych Patronów, a Basit jest członkiem Rady Najwyższej. — I po co ci szanowni przedstawiciele wampirzej arystokracji przyjechali do naszego, nudnego Elizabeth Town? Chyba nie w celach turystycznych? Raczej w to

nie uwierzę. — Nie. Przyjechali tu ze mną, aby… — zawahała się. — Żadnych tajemnic — przypomniał szybko Angelina, okrążając koleżankę dookoła. — Interesuje ich dziecko Barbary. — A to ciekawe! — Prychnęła śmiechem. — Wszyscy są tacy podekscytowani dzieckiem Barbary. Kochana, w tej chwili tysiące kobiet jest w ciąży, a jakoś żadne wampiry się tym nie przejmują. Co takiego niezwykłego jest w dziecku Barbary? Caroline wyprostował się i odwróciła do Angeliny. Starała się nadążyć wzrokiem, za ciągle spacerującą koleżanką. — Barbara jest potomkinią ludzi-niedźwiedzi, jednych z pradawnych istot, które za nami przybyły na Ziemię. Pochodziły z tego samego świata, ale były wysłannikami sił jasności. Były dobre i miały chronić ludzkość przed nami. Stoczyliśmy z nimi wiele bitew, niektóre wygraliśmy, niektóre przegraliśmy… W końcu przestaliśmy walczyć. Oni nie są nieśmiertelni. Ich życie jest ograniczone. Mogą się łączyć z ludźmi i mieć dzieci. Gdy umierają tutaj, ich dusza wraca tam, skąd przyszła. My umierając po prostu przechodzimy do niebytu. Nie ma nas, ani naszej duszy. Nie możemy wrócić do swojego świata. Otóż dziecko Barbary ma w sobie nie tylko cechy tych magicznych istot światła, ale i cząstkę istot mroku. Jego ojcem jest Roderick… Według zapisków na Zwoju Cienia, kiedyś na Ziemi miała pojawić się istota łącząca w sobie obie siły. Dzięki niej tacy jak my, będą mogli wrócić do Wiecznej Krainy, do domu… — Co to za kraina? Niebo? Piekło? — Nie wiem. Yadira mówiła, że to wszechobecny, potężny byt, jednoczący w sobie wszystkie siły. Ponoć jesteśmy tam czystą energią, nie mającą ani początku ani końca. Trwamy tam razem, zarówno siły światła jak i ciemności, tworząc równowagę, niezbędną do istnienia wszechświata. To, co zrobili Patroni zstępując na Ziemię, było swoistym błędem, powodowanym zwykła chęcią dominacji. Nie wzięli pod uwagę, że jakakolwiek dysproporcja może doprowadzić do chaosu. Żadna z sił, nie może być w przewadze. Na szczęście Ziemia sama ich przemieniła. Teraz czekają tylko na powrót, który niestety został im zabroniony. Dziecko Barbary, może to zmienić. — Wszędzie ta Barbara. Najważniejsza dla wszystkich. Mam jej szczerze dość. Odkąd tu przyjechała, panoszy się niemiłosiernie. — Nie Angelino, nie mów tak. Ona dużo przeszła, a jeszcze wiele przed nią. Nie jest niczemu winna. Czasem los tak sobie z nas kpi. — A czy widzisz, że ona faktycznie będzie z Lucasem? — panna Stewart raptownie zatrzymała się na wprost Caroline. — Może nie wszystko stracone? Jaką przyszłość widzisz dla niej i dla Lucasa? Co miała jej powiedzieć? Kolejne kłamstwo? Za dużo ich ciągle. Właściwe całe jej życie jest kłamstwem. Jeśli jednak czegoś nie zmyśli, Angelina tak łatwo nie ustąpi. Będzie knuła, intrygowała… Może doprowadzić do wydarzeń, których lepiej byłoby uniknąć. — Nie wiem Angelino. — Podjęła decyzję. — Oddałam swoją zdolność widzenia przyszłości, gdyż zbyt bardzo mnie obciążała. Widziałam tyle okropnych

rzeczy… Nie chciałam tego. Twoja wizja była ostatnią. Chcę jednak, abyś wiedziała, że Lucas naprawdę kocha Barbarę. Przez sto pięćdziesiąt lat był sam. Nie interesował się kobietami, tylko poświęcał czas na naukę. Owszem, nie przeczę, że czasem wdawał się w jakieś drobne romanse, ale żaden z nich nie miał dla niego znaczenia. Gdy poznał Barbarę, wszystko się zmieniło. W jego oczach pojawił się błysk, którego wcześniej nie było. Jest przy niej szczęśliwy i to jej pragnie. Jeśli kochasz go chociaż troszeczkę, to powinnaś mieć na względzie jego dobro. Rozdzielając go z Barbarą unieszczęśliwisz go tylko. — Kocham go! — Blondynka schwyciła Caroline za dłonie i potrząsnęła nimi. — Jego jednego pokochałam prawdziwą miłością. On był moją siłą, gdy więził mnie Kingsley. Myśli o nim dodawały mi chęci do walki. Tyle przetrwałam tylko dlatego, że miałam nadzieję, że jeszcze go kiedyś zobaczę… Gdy już nie mogłam dać sobie rady, to o nim marzyłam w ostatnich minutach swego ziemskiego życia. Prosisz mnie, abym dała mu spokój, abym pozwoliła mu być szczęśliwym. Czy wiesz, że unieszczęśliwiasz w ten sposób mnie? Mam żyć patrząc, jak on tuli się z Barbarą, jak ją całuje, jak szepcze jej czułe słowa? Nie wiem czy dam radę… Ale jeśli faktycznie to jest to, czego on pragnie, to spróbuję. Będzie bolało, ale zrobię to, dla niego. *** Lucas otworzył drzwi i przekroczył próg swego domu. Był zmęczony ostatnimi wydarzeniami i marzył tylko o chwili odpoczynku. Jednak zanim się położy, chciał porozmawiać z Caroline. Trochę zbyt ostro ją potraktował. Żałował swoich słów wypowiedzianych w gniewie. Przez sto pięćdziesiąt lat blondynka była jego siostrą i zawsze wiernie trwała u jego boku. Owszem kłamała, a jej kłamstwa nikomu nie wyszły na dobre, ale przecież są rodziną, powinni sobie wybaczać. Nie, nie mógł tak po prostu przekreślić półtora wieku wspólnego życia. — Caroline — krzyknął, zmierzając po schodach do góry. Nie wyczuwał dziewczyny i w jego sercu pojawił się niepokój. Wszedł do jej sypialni. — Caroline — powtórzył ciszej, patrząc na przedmioty należące do jego siostry. Jej zielona sukienka, przewieszona przez oparcie fotela, wyglądała jak porzucona szmatka. Wziął ją do ręki i powąchał. Delikatna woń perfum używanych przez pannę Westmore był nadal wyczuwalna. Trzymając ciuszek zajrzał do garderoby. Zauważył zapełnione półki i wieszaki — chyba niczego nie brakowało. Odetchnął z ulgą, czyli Caroline jeszcze nie zdążyła się spakować. To i dobrze. Jak tylko się pojawi, przeprosi ją i zapewni, że może nadal tu mieszkać. W końcu to przecież ich wspólny dom. Odwiesił sukienkę na jeden z pustych wieszaków i wrócił do sypialni. Na biurku dostrzegł dwie fotografie w metalowych ramkach. Podniósł do góry jedną z nich. Zobaczył siebie ubranego w peleryną przeciwdeszczową, z kapturem, nasuniętym na głowę, zamyślonego, opartego o barierkę i patrzącego w dal. Pamiętał ten dzień. To było z dwadzieścia lat temu. Pojechał razem z Caroline nad Niagarę. Płynęli statkiem blisko wodospadu. Kropelki wody unosiły się w powietrzu, a Caroline nie chciała założyć płaszcza ochronnego. Była cała mokra, ale śmiała się

radośnie i biegała wszędzie z aparatem fotograficznym. W pewnym momencie stanęła i wyciągnęła do góry obie ręce. Okręciła się dookoła, zadzierając głowę wysoko. — Patrz Lucasie, to jest życie — krzyknęła. — Ja żyję! Odstawił fotografię i sięgnął po kolejne zdjęcie. Tym razem uchwycona była na nim Caroline w zabawnej, szerokiej, krótkiej sukience w grochy i z ogromnym kapeluszem na głowie. Jedną ręką trzymała rondo kapelusza, chcąc je uchronić przed podmuchami wiatru. Fotka była czarno-biała, cóż wykonano ją w latach pięćdziesiątych. Nie pamiętał już koloru tej sukienki, ale ciągle miał przed oczami tamtą scenę. Barcelona, Las Ramblas, część ze straganami kwiatowymi. Caroline biegała od kramiku do kramiku i podziwiała kolejne bukiety. Była taka szczęśliwa. Wiatr się wzmagał i sklepikarze zaczęli chować towar, spodziewając się nadejścia nawałnicy. Powoli gwarna ulica pustoszała. Caroline zatrzymała się przy jednym z ulicznych mimów, wymalowanym złotą farbą i upozowanym na rzymskiego legionistę. Wrzuciła kilka peso do skrzyneczki stojącej u stóp mężczyzny, a wtedy ten zmienił pozę i przyciągnął ją do siebie. Zdążyła złapać za rondo kapelusza, zanim porwał je wiatr. Śmiała się tak radośnie. Uchwycił ten moment na kliszy. Te wspomnienia głęboko go poruszyły. Caroline była jego siostrą, stała się nią poprzez te wszystkie lata. Zapragnął napić się alkoholu, ponownie więc zszedł na dół i skierował się do salonu. Podszedł do wyspy oddzielającej część wypoczynkową od kuchennej i otworzył znajdujący się w niej barek. Wyjął karafkę z burbonem i szklankę, do której wrzucił kilka kostek lodu. Stawiając szklaneczkę na blacie, zauważył leżące na nim klucze, z charakterystycznym puchatym breloczkiem, który Caroline kupiła na straganie pod Wieżą Eiffla. Wśród stosu breloczków z miniaturkami wieży i barwami Francji wygrzebała taki niepozorny, puchowy przedmiocik przedstawiający króliczka. — Królicze łapki przynoszą szczęście — zapewniała dumna ze swojego znaleziska. Śmiał się z niej wtedy, ale ona była uparta. Przypięła klucze do breloczka i nigdy się z nim nie rozstawała. Naprawdę wierzyła, że przynosi jej szczęście. Miała go ze sobą za każdym razem, gdy odbierała dyplom, za każdym razem gdy zdawała egzaminy. Miała nadludzkie moce, ale ciągle była człowiekiem. Teraz to widział. Caroline to tylko młoda dziewczyna, uwięziona w czasie. Dziewczyna pragnąca kochać i być kochaną, troszcząca się o najbliższych i popełniająca błędy. Ale któż ich nie popełnia? Zacisnął dłoń na breloczku. Był zły na siebie za swoją głupotę. Zaślepiony gniewem odtrącił osobę, która była mu najbliższa. Caroline odeszła i to odeszła przez niego. Sam wyrzucił ją ze swego życia. Tak łatwo przyszło mu zapomnieć o wszystkich dobrych chwilach, a tych było przecież tak wiele. Z krzykiem cisnął breloczek przed siebie. Chwycił stojącą na blacie szklaneczkę i nią też rzucił. Za chwilę to samo uczynił z karafką. Alkohol z rozbitego naczynia rozlał się na odłamki szkła oraz kawałki lodu, tworząc dużą, złotą plamę na marmurowej posadzce salonu. ***

Sarah zakręciła kurek kranu i zdjąwszy z siebie długi, brązowy, flanelowy szlafrok, powiesiła go na wieszaku obok umywalki. Zupełnie naga zanurzyła się w wypełnionej wodą wannie. Oparła głowę o niewielki, wyprofilowany zagłówek i przymknęła oczy. To, co stało się dziś w salce bibliotecznej było takie niespodziewane. Owszem marzyła o tym, ale nigdy nie podejrzewała, że coś podobnego może ją spotkać. Nudne, nieatrakcyjne bibliotekarki nie mają takich przygód. Westchnęła na wspomnienie upojnych chwil. Erick Robillard. Marzenie każdej kobiety. Zabójczo przystojny, bajecznie bogaty i taki szarmancki. A na dodatek doskonały kochanek. Jego pocałunki… Ciągle było jej mało. Najchętniej nie opuszczałaby jego ramion. Mogłaby się z nim kochać i kochać. Jej ciało było spragnione czułości, płonęło pożądaniem. To wszystko za sprawa Ericka. Sama dziwiła się swoim odczuciom. — Kocham cię — krzyknęła radośnie. — Kocham cię! W pokoju obok łazienki, na rozścielonym łóżku leżał Roderick. Plecy oparł o chłodną, wytapetowaną w kwiatki ścianę. Był nagi, ale od pasa w dół przykryty prześcieradłem. To, co stało się w salce bibliotecznej, było błędem, a to co stało się później, w tym obskurnym mieszkanku Sarah, tylko ten błąd potwierdziło. Odwiózł ją do domu, a ona poprosiła, aby wszedł na górę. Nie chciał, ale wiedział, że musi. Po wąskich schodach weszli na piętro, gdzie panna Bishop wynajmowała niewielki pokoik z łazienką. Gdy tylko przekroczyli próg mieszkanka i zamknęli za sobą drzwi, Sarah natychmiast uwiesiła się mu na szyi. Dobrze widział jej myśli i wiedział czego pragnie. Jeszcze raz spróbował przekonać sam siebie, że to Elizabeth, jego ukochana żona. Złapał ją w objęcia, a ona nogami oplotła go w pasie. Całując go, sama rozpięła swoją koszulę i stanik. Upadli na łóżko. Sarah była taka spragniona, tak nienasycona. Jęczała z rozkoszy, wyginając swoje ciało. Gładził jej niewielkie piersi, całował szyję, ramiona. Robił to automatycznie, nie odczuwając przy tym żadnej przyjemności. Owszem, podniecenie ogarnęło także i jego, ale było to tylko czysto fizyczne pragnienie, nie mające nic wspólnego z miłością. Przyciągała go do siebie zachłannie, tak jakby chciała się z nim stopić w jedno. Czekała na moment, aż ponownie w nią wejdzie, a gdy to się stało odchyliła się do tyłu. Jej jęki stały się ciągłe, bardziej przytłumione. Właściwie nawet go denerwowały. Powstrzymywał się, aby jej nie odepchnąć i nie uciec. Zamykał oczy, a wtedy natychmiast zamiast Sarah widział przy sobie Barbarę. Niemalże czuł jej długie włosy na swoim ciele. Dlaczego to nie ona? Wyłączał się, to co działo się z jego ciałem nie miało żadnego znaczenia. Jego dusza unosiła się gdzieś ponad tym, tam gdzie był z kimś innym, z kimś kogo kochał. W pewnej chwili wyszeptał mimowolnie to imię. — Barbara… Sarah znieruchomiała. Wreszcie przestała jęczeć. Otworzył oczy i zobaczył, że patrzy na niego z uwagą. Zmarszczyła brwi, przez co wyglądała jeszcze gorzej niż

zwykle. — Czy to twoja żona? — zapytała, nie wypuszczając go jednak z ramion. — Tak — skłamał świadomie, tylko po to aby jej nie zranić. Bo niby co miał jej powiedzieć? Że kochając się z nią, wyobraża sobie inną dziewczynę. — Biedaku… — Odgarnęła mu włosy z czoła, a on potrząsnął głową chcąc uniknąć kolejnego jej dotyku. — Kiedy ona umarła? — Dawno. — Pochylił się i zaczął całować jej ramiona. Nie chciał, aby wypytywała o szczegóły. Aż tak dobrym kłamcą nie był. Kiedy dotarł do jej piersi znowu jęknęła i wygięła się do tyłu. Spojrzał i zauważył na jej naprężonej szyi wypukłą, tętniącą żyłę. Przyłapał się na myśli, że najchętniej wgryzłby się w tę wypukłość. Tak łatwo byłoby pozbyć się Sarah i uwolnić. Ale to Elizabeth… Już raz straciła przez niego życie. Nie zasłużyła na taki los. Obiecał, że ją znajdzie i że już zawsze z nią będzie i dotrzyma słowa. Do cholery dotrzyma! Wbrew wszystkiemu! Nawet wbrew temu, głupiemu sercu! Na szczęście wreszcie Sarah spostrzegła która godzina i przypomniała sobie, że rano musi iść do pracy. Z żalem wypuściła Ericka ze swoich ramion i poszła do łazienki, aby wziąć długą kąpiel. Teraz leżał sam w pustym łóżku, wsłuchując się w szum wody dobiegający z łazienki, gdzie udała się Sarah. Nienawidził siebie i gardził sobą jednocześnie. To co zrobił, było okrutne. Dał jej nadzieję na coś, co wykraczało poza jego możliwości. Całe jego ciało, każda najdrobniejsza komórka, sprzeciwiała się byciu z nią. Jego serce, jego umysł, wszystko było przeciw. A jeśli to nie Elizabeth? Nagle poczuł to dziwne przeczucie. Przeraził się tej myśli. Jeśli się pomylił? Jeśli źle odczytał znaki? Gwałtownie zerwał się z łóżka i pospiesznie odszukał rozrzucone wczorajszego dnia ubranie. W błyskawicznym tempie założył na siebie swoje rzeczy i bezszelestnie opuścił mieszkanie. — Kocham cię! — Kilka minut później w drzwiach od łazienki pojawiła się Sarah. Rozpromieniona, uśmiechnięta. Spojrzała na puste łóżko, a następnie rozejrzała się po całym pokoju. Uśmiech stopniowo zniknął z jej twarzy. Erick odszedł nie powiedziawszy nawet do widzenia. *** Jechał szybko, byle jak najdalej od tego domu, od tej kobiety. Brakowało mu tchu i chociaż nie potrzebował oddychać aby żyć, miał wrażenie że za moment się udusi. Nawet chciał, aby tak się stało. Gdyby to tylko było możliwe. Miał dość swojego ziemskiego życia, jedyne o czym mógł myśleć to tylko to, jak je zakończyć, jak przerwać to pasmo udręki. Pomylił się! Czuł to aż nazbyt wyraźnie. Sarah nie mogła być Elizabeth! Jakim cudem mógł przypuszczać, że to jego zmarła żona? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? To nie mogła być Elizabeth! Przecież jego serce by nie kłamało. Do Sarah nie czuł nic, zupełnie nic. Pustkę. Była mu tak obojętna, jak miliardy innych ludzi. Myślał, że może angażując się w związek z nią, idąc na całość, odnajdzie w niej coś, co pomoże mu uwierzyć, że to jednak dusza jego żony. Nie odnalazł tego. Kochał się

z nią, ale nic to nie pomogło. Wręcz przeciwnie — teraz czuł obrzydzenie do samego siebie. Ze złością zaciskał dłonie na obręczy kierownicy. Dociskał pedał gazu do maksimum, przekraczając kilkakrotnie obowiązujące ograniczenia prędkości. W świetle samochodowych reflektorów widział tylko pustą, prostą drogę, która niknęła w mroku nocy. Dokąd wiodła? Nie zastanawiał się nad tym, po prostu jechał przed siebie, tak jakby uciekał. Od Sarah, od swego życia, od przyrzeczenia złożonego Elizabeth, od Barbary… Na wspomnienie dziewczyny Lucasa zwolnił. Barbara… Gdyby to było takie proste. Na początku nie czuł do niej nic. Znalazł ją wtedy na drodze, taką zmaltretowaną, nieprzytomną. Zaopiekował się troskliwie i odwiózł do Westmoorów. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że oto ta niepozorna kobieta odmieni jego życie, że ponownie nada mu sens i zarazem sens ten odbierze. Wiedział, o jej uczuciu do Lucasa, o jej wątpliwościach, rozterkach i obawach. Sam zabawił się w Boga, manipulując jej myślami tak, aby była pewna iż to Westmoore jest miłością jej życia. Cieszył się, gdy widział, że zaczyna się im układać. I nagle… Tak, to stało się zupełnie niespodziewanie. W którym momencie? Nie miał o tym pojęcia. Po prostu w pewnej chwili spostrzegł, że Barbara jest inna, niż pozostałe kobiety. Może to jej oczy? Takie same jak u Elizabeth — błękitne niczym skrawek nieba. A może to jej głos? Melodyjny, dźwięczny i pełen uczucia. A może jeszcze coś zupełnie innego… W każdym razie zauważył, że lubi jej towarzystwo, że wyczekuje kiedy ponownie zjawi się w jego rezydencji z wizytą u Angeliny. No i ta wycieczka do Springfield, gdy zabrał ją spod szkoły i tak, jak prosiła Caroline, zaopiekował się nią. Spędzili razem cały dzień. Jeden, jedyny dzień, ale to wystarczyło. To co niemożliwe stało się jak najbardziej realne. Tylko dlaczego ona? Dlaczego właśnie ze wszystkich kobiet świata, jego serce wybrało tę, której nie powinno? A teraz jeszcze ta wiadomość o dziecku. To był szok! Los zakpił sobie z niego okropnie! Raz, sprawiając, że pokochał dziewczynę swego współbrata, dwa, że uczynił go ojcem jej dziecka. Paradoks! Cholerny paradoks! Nawet nie przypuszczał, że coś takiego może się stać. Nie znał mocy przynależnych Patronom. Skąd miał wiedzieć, że te kilka kropel krwi oddanych Barbarze, gdy była umierającą, sprawi, że dopełni Obrządku Początku. Obrządek Początku, rytuał Patronów! Magia, dająca nowe życie. Chciał ją tylko uratować. Tylko tyle… Chociaż gdyby nie była dziewczyną Lucasa, wszystko wyglądałoby inaczej. Właśnie, gdyby nią nie była! Ale przecież sam sprawił, że pokochała Westmoora! Pomógł jej pozbyć się wątpliwości, oddalił obawy. Przekonał, że to Lucas jest tym jedynym. Pomógł im, a teraz musi cierpieć, patrząc na ich szczęście. — „Żałuję tylko, że to nie dziecko Lucasa.” Ciągle w głowie brzmiały mu słowa wypowiedziane przez Barbarę, wtedy gdy dowiedziała się, że to on jest ojcem. Zabolało i boli do tej pory. Był dla niej nikim i nikim miał pozostać. Gwałtownie zahamował, gdyż w oddali, w świetle padającym z reflektorów,

dostrzegł postać w stylowej sukni. Elizabeth! Zatrzymał samochód i momentalnie wysiadł na zewnątrz. — Elizabeth! — krzyknął, rozglądając się dookoła. — Gdzie jesteś? Daj mi jakiś znak! Proszę, powiedz, co mam robić! Nie zobaczył jej już jednak, ale zamiast tego spostrzegł, gdzie się zatrzymał. Tuż obok znajdowało się rozwidlenie drogi, wiodące koło starego cmentarza, wprost do domu Bennettów. Wiedziony jakimś impulsem, niewytłumaczalną potrzebą, wsiadł do samochodu i zjechał nim na pobocze. Ponownie wysiadł i zatrzasnąwszy drzwiczki ruszył w kierunku zabudowań. Przechodząc koło cmentarza, zatrzymał się na chwilę. Mimo ciemności, jakie panowały, widział wszystko doskonale i bez trudu odróżnił charakterystyczny pomnik swojej żony. Tu miała miejsce swego spoczynku. Tu, w ziemi należącej do Bennettów. To Bill był z nią do końca, a nawet dłużej. Nigdy jej nie opuścił. Swój dom postawił w pobliżu cmentarza, aby zawsze być blisko niej. Ta ziemia ich połączyła węzłem silniejszym niż małżeński, węzłem silniejszym niż więzy krwi. A może to jest właśnie ten znak, o który prosił? Może to Barbara jest mu pisana? Czy to możliwe? Czy mógłby się aż tak pomylić? Miał patrzeć sercem, a jego serce bije szybciej na sam dźwięk jej imienia. A jeśli to ona? Jeśli to ona ma w sobie duszę Elizabeth? Zadrżał pod wpływem tych myśli. To zakrawało na makabryczny żart, ale mogło być prawdą. Dopiero teraz spostrzegł, że wszystkie znaki na ziemi i niebie kierują go wprost do niej. Barbara! Dziewczyna Lucasa! Nie, to absurd! Głupota! A zresztą! Jeśli tak chce los! Pójdzie do niej i powie wszystko, to co czuje! Zrzuci z siebie cały ciężar. Jeśli jest mu sądzona to zrozumie i odwzajemni, jeśli nie to wyśmieje! Niech się śmieje, ale on musi jej to powiedzieć. Nie może żyć ze świadomością, że zaprzepaścił szansę. Lucas… Już raz odebrał mu kobietę którą kochał, tylko wtedy to była jego siostra, tym razem odebrałby mu kogoś bardziej szczególnego. Czy Westmoore mógłby to zrozumieć? Raczej w to wątpił. Wiedział, że Lucas go nienawidzi, teraz jednak stałby się jego największym wrogiem. Nie zastanawiał się więcej, biegiem udał się w stronę domostwa Bennettów. Korzystając ze swoich zdolności znalazł się tam w ciągu kilku sekund. Wiedział, które to okno. Pamiętał noc, gdy tu gościł. To było wtedy, kiedy znalazł Barbarę i zawiózł ja do Westmoorów. Odbił się od ziemi i z cichym szelestem wylądował na parapecie okna. Przez zamkniętą szybę zajrzał do środka. Już miał zapukać, obudzić ją i powiedzieć to wszystko, co skrywało jego serce, gdy nagle dostrzegł, że Barbara nie jest sama. Spała słodko, wtulona w objęcia Lucasa. Zamarł w bezruchu. Ależ był głupi! Jak mógł nawet przez moment myśleć, że to Barbara jest Elizabeth? Jak mógł marzyć, że to z nim będzie chciała być? Przecież już mu powiedziała, że jest dla niej nikim. Była tak zrozpaczona na wieść, że urodzi jego dziecko… Kretyn! Idiota! Marzy sobie o czymś, co nigdy się nie spełni. To Sarah jest mu pisana! To z nią ma spędzić resztę życia! A tych dwoje ma swoje własne, prywatne szczęście. Chociaż oni są szczęśliwi… Odwrócił się i zeskoczył na ziemię.

*** Barbara otworzyła oczy i przez chwilę leżała bez ruchu, wpatrując się w ciemne okno. Miała dziwny sen, zdawało się jej, że przyszedł Erick i pukał w szybę. Pukanie było tak wyraźne, że spowodowało, iż się obudziła. To tylko sen, za oknem panował mrok, po cóż Erick miałby tu przychodzić po nocy? Przecież nic dla niego nie znaczy. Jest tylko kłopotliwą panienką, która przez przypadek zostanie matką jego dziecka. Pech, koszmarny pech. Wtuliła się w ramiona Lucasa, który przez sen objął ją mocnej i przyciągnął do siebie. Czuła się bezpieczna i nawet w pewien sposób szczęśliwa. Może to nie było to, o czym marzyła, ale jednak dawało jej pewien komfort psychiczny. Wiedziała, że może na nim polegać i że on nigdy jej nie zawiedzie. Zjawił się wczoraj wieczorem zdenerwowany, załamany i pełen wyrzutów sumienia. Z płaczem wyznał jej, co zrobił Caroline. Jak wyrzucił ją ze swego życia. Mówił o przeszłości, o tym gdzie jeździli, co robili. Słuchała i rozumiała, jak musi mu być ciężko. Chciała go pocieszyć, wesprzeć dobrym słowem. Przytuliła go do siebie i głaskała po głowie. Wtulał twarz w jej bluzkę i płakał. Cały czas płakał. Jak dziecko, nie jak dorosły mężczyzna. Nie jak wampir. Nie mogła go wyprosić, nie mogła odtrącić. Nie w takiej chwili. Pozwoliła aby został u niej na noc. Zasypiając u jego boku miała pewność, że wszystko się ułoży. Lucas nie był nachalny, nie nalegał na nic więcej, po prostu położył się obok niej i objął ją ramieniem. Tak było dobrze, tak było idealnie. Taki układ jej odpowiadał. Pierwszy raz od dłuższego czasu czuła się bezpieczna i w miarę szczęśliwa. Owszem, nie miała obok siebie tego, którego naprawdę kochała, ale jego mieć nie mogła. To Lucas był tym, z którym spędzi resztę życia. Początkowo bała się tego, teraz jednak nabrała pewności, że nie będzie to takie straszne. Wprawdzie brakowało jej czegoś, czuła pewną pustkę, ale starała się to w sobie zagłuszyć. Ma wszystko, czemu więc narzeka? Los był dla niej wyjątkowo łaskawy. Nie dał może tego, czego pragnęła, ale dał bardzo wiele w zamian. W zamian… Tylko dlaczego w sercu ciągle czuje ból?

W OTCHŁANI SZALEŃSTWA

Dochodziła godzina ósma rano. Po kilkugodzinnej, bezcelowej jeździe, samochodem, Roderick wreszcie zdecydował się zatrzymać na przedmieściach Springfield. Zaparkował samochód na spokojnej, willowej uliczce, gdzie małe, jednopiętrowe domki, z zadbanymi trawnikami, stanowiły azyl dla rodzin z dziećmi. Z okien samochodu obserwował, jak kolejni mieszkańcy opuszczają swoje domostwa w drodze do pracy lub szkoły. Widział spieszących się mężczyzn w garniturach. Patrzył na dzieciaki biegnące do szkolnego autobusu, machające do pozostających w domu mam. Sielski, spokojny obrazek. Poczuł tęsknotę za życiem, które nigdy nie miało być jego. Cóż by dał, aby znowu być normalnym człowiekiem spieszącym się do biura. Całującym żonę na do widzenia i podwożącym dzieci do szkoły. Mógłby żartować z nimi w drodze, a oni opowiadaliby mu o meczu albo grze komputerowej. Gdy wracałby do domu, żona czekałaby w progu i obejmowała na powitanie. Szepnąłby jej, że pięknie wygląda, a ona obdarowałaby go pocałunkiem… Niby nic, a tak wiele. Mógłby to mieć. Był tak blisko… Barbara, dziecko… Ale nie będzie! Nigdy! Nawet dziecko mu odebrali. Lucas wychowa je jak własne. Nie dowie się, kim naprawdę był jego ojciec. A może to i lepiej? Czy można być dumnym z faktu, że jest się dzieckiem bestii? Właśnie… Był bestią i powinien nią pozostać. Stracił wszystko, co miało dla niego sens. Stracił chęć do życia. Przeklinał wieczność i swój los. Potwór uwięziony w ciele człowieka, starający się postępować wbrew własnej naturze. I po co to wszystko? Ponad sto pięćdziesiąt lat starań, aby znowu być człowiekiem! Ciągle z nadzieją, że wszystko będzie dobrze, że odnajdzie Elizabeth, że znowu poczuje smak miłości. Ta nadzieja pozwalała mu przetrwać. Czasem było ciężko, piekielnie ciężko. Czasem stał na krawędzi załamania, poddania się, ale zawsze potrafił się podźwignąć i dalej podążać raz wybraną ścieżką, gdyż łudził się, że na jej końcu będzie oczekiwana nagroda. Dziś już miał pewność, że tej nagrody nie otrzyma. Los dał mu kiedyś szansę, pozwolił zakosztować życia, a później brutalnie to wszystko odebrał. Naigrawał się z niego. Te wszystkie lata były bezcelowe, zupełnie zmarnowane. Szukał czegoś, czego nie mógł odnaleźć. Elizabeth już nie ma i nie będzie. Jej dusza to tylko energia, która nie wskrzesi w nim dawnego ognia. Kochał jej ciało, nie duszę. Zrozumiał to teraz, o sto pięćdziesiąt lat za późno. Przez chwilę miał nadzieję na drugą szansę. Biegnąc do domu Bennettów obiecywał sobie tak wiele… Chciał powiedzieć Barbarze to wszystko, co nagle odkrył. Chciał jej wyznać, kim naprawdę dla niego jest. Kiedy zobaczył ją w ramionach Lucasa, nie miał nawet sił aby płakać. Ostatnia nić łącząca go z tym

światem została zerwana. Nie miał już po co męczyć się dłużej, jedyne co mu pozostało to wspomnienia przeszłości. A to bolało, zbyt bardzo bolało… Był człowiekiem dwa razy: raz za życia, drugi raz gdy pokochał. Kim jest teraz? Nie ma ani życia, ani miłości? Jak może udawać kogoś, kim nigdy już się nie stanie? Po co być człowiekiem, jeśli nie ma ku temu żadnych powodów? Po co powstrzymywać swoją prawdziwą naturę? Po co zmuszać się do tego, co nie jest konieczne? Barbara… Jej oczy… Gdyby patrzyła na niego. Gdyby szeptała jego imię. Tak, wtedy miałby dla kogo walczyć z własnymi słabościami. Miałby powód, żeby trzymać się ostatnich skrawków człowieczeństwa. Mógłby znowu być szczęśliwy. Ale jeśli on nie może być szczęśliwy, to czemu inni mają być? Poczucie ogromnej niesprawiedliwości opanowało jego umysł. Nie chciał dużo od życia, ale nawet ta odrobinka była mu zakazana. Dlaczego inni mogą to mieć? Dlaczego mają swoje małe domki z ogródkami, uśmiechnięte żony i radosne dzieciaki? Uliczka opustoszała. Ci, którzy jechali do pracy, już odjechali, ci którzy szli do szkoły, zaczęli lekcje. Senne przedmieście Springfield zamarło. Roderick wysiadł z samochodu i wolnym krokiem podszedł do najbliższego domu. Niewielki, murowany, prostokątny budynek z pomalowanymi na błękitno ścianami oraz spadzistym dachem. Wybrał go przypadkowo spośród wielu podobnych. Do drzwi prowadziła wyłożona kamieniami ścieżka, zaś tuż przy wejściu, oparty o ścianę, stał dziecinny rowerek. Roderick zapukał do drzwi. Czekał dłuższą chwilę, ale w końcu usłyszał kroki i po chwili na progu stanęła szczupła, ciemnowłosa kobieta w szlafroku w ogromne słoneczniki. — Słucham pana? — Ze zdziwieniem, ale i zaciekawieniem spojrzała na przystojnego mężczyznę, stojącego na zewnątrz. — Chciałem porozmawiać… — Porozmawiać? Nie jestem zainteresowana żadnymi zakupami. Kobieta najwyraźniej wzięła go za akwizytora, który przyszedł, aby wcisnąć jej jakiś małowartościowy towar, spróbowała więc zamknąć drzwi. Roderick jednak był szybszy i zdążył wstawił stopę pomiędzy futrynę, uniemożliwiając jej ten manewr. — Czego pan chce? — Zauważył, że zaczęła się denerwować. Już się nie uśmiechała, wyglądała na poirytowaną najściem intruza. — Porozmawiać — powtórzył i siłą wepchnął ją do środka, sam wchodząc tuż za nią. Z krzykiem rzuciła się w stronę wiszącego na ścianie telefonu, ale ubiegł ją i schwyciwszy za ramiona, obrócił w swoja stronę. Widział jej przerażone oczy i słyszał przyspieszone bicie serca. Poczuł satysfakcję i pragnienie, które od wieków było uśpione. — Masz męża i dzieci? — zapytał, chociaż nie musiał, gdyż czytał w jej myślach. Skinęła głową. — Kochasz ich? Ponownie skinęła głową, a w jej oczach pojawiły się łzy.

— I oni ciebie też pewnie kochają? — Taaak — wydukała. — Ile masz dzieci? — Jedno. — Dziewczynkę czy chłopca? — Chłopca. — Widzisz, ja też będę miał dziecko. — Przybliżył twarz do je twarzy. — Będę miał istotkę, która też by mnie pokochała, ale nie zrobi tego. A wiesz dlaczego? — Nie. — Jej strach był doskonale wyczuwalny. Setki myśli przelatywały przez jej głowę, a każda była wołaniem o ratunek. — Nie pozna mnie — wysyczał jadowitym tonem. — Ktoś inny wychowa je jak własne. Ktoś inny będzie słyszał, jak mówi do niego tato. Czy to sprawiedliwe? Dlaczego ty to masz, a ja nie mogę? — Po co mi pan to mówi? — Bo komuś muszę. — Pchnął ją w stronę salonu i zmusił, aby usiadła na fotelu. Sam stanął nad nią i pochyliwszy się, przygwoździł przeguby jej rąk swoimi dłońmi do podłokietników. — A ty i tak nikomu tego nie powtórzysz. — Zabijesz mnie? — Cała drżała. — A chciałabyś? — zaśmiał się. — Nie. Chcę żyć — szepnęła. — No to masz pecha — westchnął. — Chyba limit twojego szczęścia właśnie się wyczerpał. — Ale ja nic ci nie zrobiłam — krzyknęła, próbując się szarpać. — A czy musiałaś? Wystarczy, że masz to wszystko, co mnie odebrano. Życie, rodzinę, miłość… Dlaczego ja tego nie mam? No dlaczego? Powiedz mi dlaczego, a cię puszczę. — Może nie jesteś dobrym człowiekiem… Gdybyś się zmienił… — Zła odpowiedź! — Jego śmiech brzmiał dziwnie nienaturalnie. — Byłem bestią, a stałem się człowiekiem! Chciałem nim być dla niej… Tylko dla niej. — A już nie chcesz? — Oddychała z trudem. Serce waliło jej tak mocno, że za chwilę zdawało się wyskoczyć z piersi. — A po co mam chcieć? — Zadrwił, odsuwając się od niej. — Jej już nie ma… — Mówiłeś o dziecku — Przypomniała, trwożliwie rozglądając się dookoła. Szacowała jakie ma szanse na ucieczkę. Szaleniec, który wtargnął do jej domu, nie wyglądał jakoś specjalnie groźnie, ale był bardzo zdeterminowany. Musiał przejść załamanie psychiczne. Do czego był zdolny? — O dziecku, które nigdy mnie nie pozna. Dla którego będę nikim! Ciągle nie wiedział, co zrobić. Myślał, że to będzie prostsze. Wejść do tego domu i zabić mieszkającą tu kobietę. Znowu przekroczyć linię dzielącą go od bycia bestią. Dlaczego to takie trudne? Kobieta poprawiła się na fotelu. Starała się uspokoić i zacząć rozsądnie myśleć. Musi się stąd wydostać, zawołać pomoc. Nie może pozwolić, aby ten mężczyzna zrobił jej jakąś krzywdę. Pomyślała o swoim mężu i synku. Miała dla

kogo żyć. Musiała żyć. Widział jej myśli i czuł żal, ogromny, niczym nie ukojony ból. Na niego nikt nie czekał, nikt nie chciał dla niego żyć. Był sam, zupełnie sam. Niepotrzebny. Sarah… Ona jedna powiedziała, że go kocha, ale to nic nie zmieniało. Jej miłości nie potrzebował, bo nie potrafił jej odwzajemnić. Próbował i zrozumiał, że nie może działać wbrew własnemu sercu. Odwrócił się od kobiety, nie czuł w sobie siły, aby dokonać dzieła zniszczenia, aby odebrać komuś życie. Może jednak stał się człowiekiem? Ale po co? Ta chwila, gdy się odwrócił, wystarczyła uwięzionej. Zerwała się z fotela i biegiem rzuciła w stronę kuchni, gdzie były tylne drzwi. Nie wiedziała, z kim ma do czynienie. Zanim znalazła się w drugim pomieszczeniu Roderick już tam był. Stał z rękoma skrzyżowanymi na piersiach i uśmiechając się ironicznie, patrzył na swoją ofiarę. — Czego ty ode mnie chcesz? — krzyknęła, dopadając do blatu, nad którym powieszone były noże kuchenne. Wyciągnęła rękę po jeden z nich, ale brunet w jakiś niezrozumiały dla niej sposób ubiegł jej gest. Zobaczyła jego dłoń, w której trzymał długi, ostry nóż. — Czy wiesz, że można tym wyrządzić sobie krzywdę? — Udał, że nie usłyszał jej pytania. Przybliżył połyskujący przedmiot do jej twarzy i ostrym czubkiem dotknął do jej szyi. Poczuła chłód stali i coś lepkiego, co spłynęło z miejsca nakłucia. Szaleniec miał w rękach nóż, którym dźgał jej szyję. — Proszę… — płakała i błagała o litość. Stał i patrzył na nią. Czuł krew i ta krew działała na jego zmysły. Pochylił głowę. Czarne włosy zasłoniły jego twarz. Zaciągnął się zapachem, który dolatywał z niewielkiej ranki na szyi kobiety. Opuścił rękę z nożem. — Proszę — powtórzyła cicho. Wyprostował się, a wtedy zobaczyła jego mroczną naturę. Był piękny, może nawet jeszcze piękniejszy niż poprzednio, ale tym razem wyglądał jak posąg anioła zagłady. Wyostrzone nienaturalnie rysy twarzy, napięta, prawie biała skóra, rozszerzone źrenice, pałające jakąś dziwną mocą. I te kły… W wpółotwartych ustach widoczne były nienaturalnie długie, białe kły. — Oto kim jestem — wycharczał, dotykając wolną ręką rozcięcia na jej szyi. Ze zgrozą obserwowała, jak uważnie, wręcz z ekstazą malującą się na twarzy, ogląda ubrudzony krwią palec. — Ludzka krew. Ponad sto pięćdziesiąt lat temu piłem ją ostatni raz. To było wtedy, gdy oddała za mnie życie. Jej krew… Ostrożnie oblizał palec i przymknął oczy. Ten smak, ten zapach. Potrzebował tego. Pragnął najbardziej na świecie. Nic nie mogło go zastąpić, żadna zwierzęca dieta. Oszukiwał się przez tak długi okres czasu… Nie rozumiała, co to wszystko znaczy, ale była pewna, że ten mężczyzna nie jest normalny. Robił i mówił takie rzeczy, które nie miały racjonalnego wytłumaczenia. Sto pięćdziesiąt lat temu? Przecież nikt tyle nie żyje. — Jak masz na imię? — zapytał, ponownie celując nożem w jej szyję. Mimo wszystko starał się powstrzymać bestię, która budziła się w nim na nowo. Pozwolić jej powrócić? Zerwać ostatnie tamy łączące ze światem ludzi? Przestać czuć? Przestać cierpieć? Tak byłoby najprościej. — Elizabeth…

— Co? — Zachwiał się, a nóż wypadł mu z ręki i z hukiem upadł na wyłożoną kafelkami podłogę. Ponownie chwycił kobietę za ramiona i przybliżył swoją twarz do jej twarzy. Z przerażeniem patrzyła na jego nabiegłe krwią oczy. — Jak? — Elizabeth — powtórzyła z trudem. Puścił ją gwałtownie, tak gwałtownie, że aż zatoczyła się i upadła na ścianę. Nie miała sił, aby się podnieść, skulona na ziemi patrzyła na swojego oprawcę, który obiema rękoma trzymał się za głowę i zawodził jak zwierz. Ze wszystkich domów znajdujących się na tej ulicy wybrał ten, w którym mieszkała Elizabeth! Przekleństwo! Dlaczego? Co to wszystko znaczy? Czy mógł zabić kogoś, kto nazywa się tak samo jak ona? Zabić Elizabeth? Już nie miał siły. Te wszystkie lata, te wszystkie cierpienia… Po cóż żyć, jeśli i tak jego życie jest zbędne? Nie może być bestią, nie może być człowiekiem. Pochylił się i podniósł nóż, który uprzednio upuścił. Podszedł do kobiety, a ona zasłoniła się rękoma, tak jakby spodziewała się ostatecznego ciosu. Zrobiłby to, zadałby go, ale po co? — Elizabeth! — Jednym szarpnięciem zmusił ją, aby stanęła na nogach. — Masz dwa wyjścia. Oto nóż. — Podsunął broń tuż pod jej oczy. — Albo ty mnie zabijesz, albo to ja zbiję ciebie. Siłą wepchnął nóż w dłoń kobiety i zacisnął jej palce na rękojeści. Nakierował ostrze na swoją pierś. — Wystarczy jak pchniesz. Mocno. Musisz przebić moje serce. Ręce jej drżały, cała się trzęsła. Stała na wprost niego z nożem w wyciągniętej ręce, ale nie potrafiła zdecydować się na cios. Westchnął z rezygnacją. Ludzie to przedziwne istoty, nawet w zagrożeniu własnego życia nie potrafią czasem zdecydować się na kontratak. Co takiego musi zrobić, aby ta kobieta wreszcie zakończyła jego cierpienia? Ryknął groźnie i rzucił się na nią. Prosto na jej szyję, tak jak to robił gdy polował na zwierzynę. Krzyknęła i pchnęła nożem. Zrobiła to! Jednak je ręce nie były wystarczająco silne. Ostrze przebiło skórę i zagłębiło się poniżej serca. — Nie trafiłaś! — Jego zęby zacisnęły się na jej szyi. Krew trysnęła obficie, brudząc jego twarz. Pił łapczywie nie zważając na szarpiącą się kobietę, która wiła się niczym jaszczurka i skomlała o litość. Nie zahipnotyzował jej, napawając się całym lękiem i bólem ofiary. To było jak ekstaza. Zatracił się w tym całkowicie. Nie myślał, iż z każdym kolejnym łykiem krwi odbiera życie niewinnej kobiecie. Niewinnej? W końcu zasłużyła na taki los! Miała to wszystko, co zabrano jemu! Już nie będzie witać męża, nie będzie tulić syna. Wreszcie zatriumfuje sprawiedliwość! Zabił Elizabeth. Zrobił to po stu pięćdziesięciu latach. Przestał być człowiekiem. Wreszcie mógł być sobą, prawdziwym sobą! Bestią, znienawidzoną przez wszystkich. *** Barbara weszła do klasy i chyłkiem przemknęła do swojej ławki. Spóźniła się na lekcje pani Lee, a nauczycielka była bardzo wymagająca, nie lubiła gdy uczniowie

przeszkadzali jej w zajęciach, a spóźnialscy zawsze rozpraszali uwagę innych. — Panna Bennett. — Kobieta spojrzała na przybyłą z dezaprobatą. — Dziesięć minut po czasie. Piękny wynik. — Przepraszam. — Usiadła na miejscu i przychyliła się, aby wyjąć zeszyty. Gdy po chwili się wyprostowała, zobaczyła wrogie spojrzenie Angeliny. Blondynka pierwszy raz po długiej przerwie przyszła dziś do szkoły. Barbara domyślała się, czemu we wzroku panny Stewart kryje się tyle nienawiści. Cóż, w końcu wczoraj dowiedziała się prawdy o związku swojej koleżanki z Lucasem. Z Lucasem. Przypomniała sobie dzisiejszy ranek, gdy obudziła się w jego ramionach. On już nie spał, leżał jednak bez ruchu, wpatrując się w jej twarz. — Ślicznie wyglądasz, kiedy spisz — wyszeptał, całując jej włosy. — Mam nadzieję, że nie chrapię. — Uśmiechnęła się, wyswobadzając się z jego objęć. — Musimy się pospieszyć, bo spóźnimy się do szkoły. — Gdybyś powiedziała „tak” — nie podniósł się z łóżka, przekręcił się tylko na bok i podparł głowę ręką — już zawsze moglibyśmy być razem. Pomyśl tylko, codziennie budzić się razem. — Kusząca propozycja — odpowiedziała, odwracając się do niego placami. — Na razie jednak z niej nie skorzystam. — Jesteś strasznie uparta. — A ty strasznie namolny. — Weszła do łazienki, kończąc rozmowę. Po kilkunastu minutach, już umyta, ubrana i uczesana wróciła do pokoju. Lucas nadal leżał w tej samej pozycji, ale na jej widok przeciągnął się i wstał z łóżka. Podszedł do niej i objął ją w pół. — Nigdy nie zrezygnuję z tego, co jest dla mnie najważniejsze. W tym momencie do pokoju zajrzał Adam, ale nie dostrzegł Lucasa, gdyż ten korzystając ze swoich nadprzyrodzonych zdolności wpłynął na umysł młodzieńca, sprawiając, że nie zarejestrował jego obecności w pokoju. Stał się jakby niewidzialny, mimo iż fizycznie nadal znajdował się w tym samym miejscu. — Pospiesz się siostra, jeśli chcesz, abym cię podwiózł do szkoły. — Ok. — Nie zdążyła powiedzieć nic więcej, gdyż brat nie czekając na nią zamknął drzwi i zszedł na dół. — I nie musiałabyś się przejmować transportem. — Zauważył ze śmiechem Lucas. Rzuciła w niego poduszką, którą on w locie złapał. Chwyciła torbę szkolną i wybiegła z pokoju, zostawiając go tam samego. Wiedziała, że da sobie radę. — Panno Bennett, mimo że zaszczyciła nas pani swoja obecnością, to jednak myślami buja pani w obłokach. Ja rozumiem, że młodość ma swoje prawa, ale lekcje są ważniejsze. To coś, co zaprocentuje w przyszłości. — Pani Lee zatrzymała się przy ławce Barbary i długopisem stukała w blat. — Czy pani mnie słyszy? — Tak — przez chwilę nie wiedziała, co się dzieje. Machinalnie wstała z miejsca. — To dobrze. Chciałabym jeszcze tylko aby oprócz słyszenia, mogła też pani słuchać. — Pani Lee, czy mogę przeprosić? — Do sali zajrzał Lucas. Angelina na jego widok mimowolnie westchnęła. Ubrany w granatowy golf i poprzecierane jeansy

prezentował się wręcz doskonale, nie jak nauczyciel tylko raczej jak uczeń. — Czy to coś pilnego? — Kobieta z niechęcią spojrzała w jego stronę. — Bardzo — zapewnił, uśmiechając się przy tym czarująco. Wyszedł z sali, a pani Lee podążyła za nim. Ledwie znaleźli się na korytarzu, z dala od uczniów, a Lucas stanął i spojrzał nauczycielce prosto w oczy. — Masz być miła dla Barbary. — Siła jego wzroku była ogromna. — Od tej pory nie będziesz jej dogryzać, męczyć pytaniami. Barbara jest dla ciebie najważniejsza i masz dbać o jej dobre samopoczucie. Rozumiesz? — Tak — powtórzyła głucho. — Wróć do klasy i bądź dla niej miła. Pani Lee odwróciła się posłusznie i wolnym krokiem podeszła do drzwi. Lucas patrzył za nią, jak wchodziła do sali. Po chwili usłyszał jej głos. — Barbaro czemu stoisz, usiądź drogie dziecko. Jesteś taka blada. Nie powinnaś się tak przemęczać. Może ktoś z was pójdzie po wodę dla koleżanki? — Gdybym tego nie widział, nigdy bym w to nie uwierzył. — Abel nachylił się do Zaca. — Stara marudziła Barbarze, a teraz nieba chce jej uchylić. Dziwne nie? Na moment wyszła z klasy, a wróciła odmieniona. Coś tu nie gra. — Eeee… — Zac machnął ręką, ale i jemu zachowanie nauczycielki wydało się co najmniej dziwne. Caroline zacisnęła usta. Lucas przesadzał i swoim postępowaniem mógł sprowadzić na nich nieszczęście. Musiała to jakoś odkręcić. Spojrzała na nauczycielkę i siłą woli zmusiła ją do kolejnej zmiany nastawienia. — Stać! — Pani Lee zastopowała usłużnego ucznia zmierzającego w stronę wyjścia. — Gdzie się pan wybiera? — Po wodę dla Barbary. Sama pani mówiła… — Speszony grubasek niepewnie popatrzył po klasie. — To może i kanapkę jej pan przyniesie — zaśmiała się nauczycielka. — Na żartach się nie znasz? To była ironia. Ironia — powtórzyła wolno i dobitnie ostatnie słowo. — W tej klasie nikt nie ma taryfy ulgowej! Nikt! A ty Barbaro — spojrzała na nadal stojącą uczennicę — zostaniesz po lekcjach i napiszesz mały test z wiadomości geograficznych. *** — Co to miało znaczyć? — Lucas zastopował Caroline idącą do łazienki. — Dlaczego wpieprzasz się w moje życie. — Nie w twoje — odpowiedziała spokojnie. — Ty już dla mnie nic nie znaczysz. Ratuję swój tyłek. Nie możesz mieszać ludziom w głowach dla własnego kaprysu. Uczniowie już zaczynają gadać. — To tylko gadanie. — Zbagatelizował problem. — Na początku zawsze jest gadanie. W tym mieście zdarzyło się już dość dziwnych rzeczy, myślę że to wystarczy. Nie korzystaj niepotrzebnie ze swoich umiejętności. — Chyba nie muszę już ciebie słuchać. — Wzruszył ramionami.

— Nie musisz — przyznała, próbując go wyminąć. — Stój! — Zatrzymał ją, a ona zawahała się na moment. Spojrzała na Lucasa z żalem. Nie mogła zrozumieć, że potrafił tak łatwo wyrzucić ją ze swego życia. — O czym rozmawiacie? — Podeszła do nich Angelina. Obdarzyła Lucasa uśmiechem. — Niezłą akcje odstawiłeś dziś na lekcji. — O niczym, co mogłoby cię zainteresować — warknął. — Nie mówiliśmy o tobie, a to jedyny temat, który uwielbiasz. Odwrócił się od nich i odszedł w stronę pokoju nauczycielskiego. — Czemu on mnie tak nienawidzi? — Panna Stewart popatrzyła na koleżankę. — Nie wiem. — Caroline pokręciła głową. — Czasem wydaje mi się, że w ogóle go nie znam. *** Barbara wraz z Flo weszły na stołówkę i wziąwszy tacę, nałożyły sobie porcję frytek, zapiekanych filecików z kurczaka i surówki wielowarzywnej. Dodatkowo postawiły na tacach po butelce wody mineralnej i zgodnie powędrowały w stronę wolnego stołu pod oknem. Ledwie usiadły, gdy podeszła do nich Caroline wraz z Angeliną. — Można się przysiąść? — zapytała wyższa z dziewcząt, ubrana w błękitną bluzeczkę z golfem i granatowe spodnie z dużymi kieszeniami po bokach. Niższa blondynka oprócz niezwykle obcisłej, białej bluzeczki z ogromnym dekoltem uwidaczniającym jej pełne, kobiece kształty, oraz czarno-białej plisowanej spódniczki o mikroskopijnej zdawałoby się długości, miała na nogach długie aż za kolana, dopasowane, czarne kozaczki z mięciutkiej skórki. Na stołówce nie było ani jednego chłopaka, który nie obdarzyłby jej uważnym spojrzeniem, ale przecież o to właśnie chodziło pannie Stewart. Jej powrót do szkoły musiał być szczególnie widowiskowy. — Czemu nie? — Flo wskazała na wolne krzesła. — Wy nic nie jecie? — Wystarczy to. — Angelina uniosła do góry obie dłonie, w których trzymała butelki z sokiem pomarańczowym. Usiadła obok mulatki, zaś Caroline zajęła miejsce przy Barbarze. — Cieszę się, że już wróciłaś. — Flo spojrzała na koleżankę. — Twój wyjazd do matki bardzo mnie zaskoczył. — Mnie też. — Panna Stewart odrzuciła do tyłu długie włosy i kokieteryjnie spojrzała na siedzących w pobliżu kolegów. — Działałam pod wpływem impulsu. — Martwiłam się. Szkoda, że wcześniej nie dałaś znać, że u ciebie wszystko ok. — W głosie dziewczyny można było wyczuć nutkę wyrzutu. — Oj przepraszam. — Blondynka zaśmiała się. — Ale już jestem. — To widać i słychać. — No! Musieliście za mną tęsknić. Cieszę się, bo to znaczy, że mnie kochacie. A ty Barbaro tęskniłaś za mną? — Zabawnie zatrzepotała rzęsami. — To chyba normalne. — Barbara poczuła się zakłopotana. Dlaczego Angelina odgrywa taką głupią scenę?

— Jasne, w końcu jesteśmy przyjaciółkami, nie? — Znowu we wzroku panny Stewart pojawiło się coś niepokojącego. — Oczywiście — przytaknęła Barbara, chociaż dobrze orientowała się, o co chodzi koleżance. Angelina nie mogła jej darować tajemnicy związanej z Lucasem. — Hej, słyszałyście już? — Do dziewcząt podszedł Zac wraz z nieodłącznym Ablem u boku. — O czym miałyśmy słyszeć? — Flo spojrzała na przyjaciół. Zac wyglądał na podekscytowanego, zaś Abel uważnie obserwował Barbarę. — Pamiętacie tego agenta FBI, co to się zjawił u nas w miasteczku jakiś czas temu? Miał się zajmować sprawą zabójstwa Nata i zaginięcia twojego ojca. — Taaak. — Angelina z rozmysłem przeciągnęła samogłoskę a, chcąc ukryć swoje zdenerwowanie. Wspomnienie Kingsleya przywoływało nieprzyjemne wspomnienia. — No właśnie i ten gościu też zaginął. Przepadł jak kamień w wodę. Hotel w którym się zatrzymał spłonął, a jego zwłok nigdzie nie znaleźli. Czy nie wydaje się to wam trochę dziwne? — Nawet bardzo dziwne — dodał Abel. — O naszym mieście zaczyna się robić głośno. — Przesadzasz. — Caroline upiła łyk soku. — Wszędzie dzieją się różne rzeczy. — Ale tu nigdy, nic się nie działo. To było spokojne, nudne miasteczko. Aż do niedawna… — zaprzeczył Zac. — Ojciec mówił, że ma do nas przyjechać ekipa z FBI i jeszcze raz przyjrzeć się wszystkim niewyjaśnionym sprawom. Być może na tym terenie działa jakiś gang. — Brednie. — No nie wiem. — Zac z triumfującym wyrazem twarzy spojrzał na pannę Westmoore. Od razu odkryła, że najciekawszą wiadomość zostawił na koniec. Rozemocjonowany jak dziecko, zamierzał przekazać im kolejną, makabryczną wieść. — Ojciec dzwonił do mnie, że dziś nie wróci do domu, gdyż jedzie do Springfield. — Cóż w tym dziwnego? — Flo wzruszyła ramionami. Teorie spiskowe chłopaków powoli zaczynały ją nudzić. — Nic, tylko widzicie dziś w Springfield miało miejsce okrutne zabójstwo. Ktoś napadł na młodą kobietę, która była sama w domu. Urządził prawdziwą rzeźnię… Mówię wam, ponoć krew była wszędzie. A co najciekawsze to wiecie jak ją zabił? Rozszarpał jej gardło, tak jak zwierz. Caroline gwałtownie podniosła się od stołu i odsunąwszy krzesło biegiem opuściła salę. Angelina uczyniła to samo, wybiegając za koleżanką. — Co się im stało? — Zac w osłupieniu patrzył za oddalającymi się dziewczynami. — Takie delikatne? — Przy jedzeniu nie powinieneś mówić o takich sprawach. — Również Barbara podniosła się od stołu. — Nie każdy lubi słuchać szczegółów okrutnych morderstw. — Widziałeś? — Abel nachylił się do Zaca, odciągając go w przeciwnym kierunku. — Co? To jak te dwie uciekły?

— Nie, to jak zachowała się Barbara. Jej ta wiadomość nie poruszyła. Zachowała spokój. Nie wydaje się ci to dziwne? — Uwziąłeś się na nią. — Wszystko zaczęło się od jej przyjazdu. Mam przeczucie, że to ona za tym stoi. Abel odwrócił się w stronę stołu, przy którym nadal stała Barbara. Nie zauważył Lucasa, który właśnie wszedł na stołówkę i był świadkiem ostatniej sceny. W oczach Westmoora pojawiła się złość. Wyminął uczniów i podszedł do chłopaka. — Chciałbym zamienić z tobą słówko na temat wyników ostatniego testu. — Położył dłoń na ramieniu Abla. — Poświęcisz mi chwilę? — Oczywiście proszę pana. — To może chodźmy do pracowni — zaproponował. — Ok. Zac, ja spadam. Zobaczymy się na lekcji. — Chłopak przybił piątkę z kolegą i poszedł za nauczycielem. — Chyba tak tragicznie nie napisałem testu? — Nie. — Lucas zamknął drzwi sali i popatrzył na ucznia swoim przenikliwym, rozkazującym wzrokiem, którego moc potrafiła zmieniać ludzkie umysły. — Przestań wreszcie snuć te swoje domysły. W tym mieście nie dzieje się nic dziwnego. Barbara jest normalną dziewczyną, którą lubisz i zawsze służysz pomocą. Wszystko jest takie, jak zawsze. Elizabeth Town to zwyczajne, przytulne, miłe miasteczko. *** Adam skorzystał z wolnego dnia w pracy i poświęcił go na surfowanie po Internecie. Od pewnego czasu zastanawiał się nad powrotem na studia, które przerwała śmierć ojca. Właściwie teraz mógłby sobie na to pozwolić. Długi zostały spłacone, Barbara kończyła szkołę i sama miała podjąć naukę na jakiejś uczelni. Cóż więc go tu trzymało? Nic oprócz obietnicy złożonej ciotce, ale przecież nie wyjechałby na zawsze. To tylko kilka lat. Wracałby w czasie wolnym, a później przyjechał na stałe. Alena na pewno zgodzi się na taki układ. Przeglądał strony uniwersytetów, sprawdzając interesujące go kierunki, ale nie potrafił skupić się na zamieszczonych prezentacjach. Ciągle wracał myślami do Caroline. Panna Westmoore przesłaniała mu wszystkie inne sprawy. W pewnej chwili przyłapał się na tym, że bezwiednie wpisał jej imię i nazwisko w przeglądarkę Google. Cóż mógł się o niej dowiedzieć z Internetu? Może brała udział w jakichś konkursach, może ma swoją stronę? Z namysłem nacisnął klawisz Enter. Po chwili na ekranie swojego laptopa zobaczył wyniki wyszukiwania dla wyrażenia „Caroline Westmoore”. O dziwo znalazł kilka artykułów zawierających te dane, ale w większości były to historyczne notki dotyczące arystokratycznej rodziny Westmoore. Otworzył pierwszy z brzegu link gdzie wyraźnie wyszczególniono Caroline. „W grupie naukowców, prowadzących badania struktur enzymów metodami rentgenografii strukturalnej, na szczególną uwagę zasługuje młodziutka Caroline

Westmoore.” Siedemnasty września tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego roku? To nie mogła być ta Caroline. Może jakaś jej babka? Otworzył kolejny artykuł. „Wczoraj dr Caroline Westmoore odebrała nagrodę za osiągnięcia w dziedzinie chemii i medycyny. Jej praca dotycząca struktur enzymów produkowanych przez…” Przestał czytać i spojrzał na zamieszczone czarno-białe zdjęcie. Caroline! To była ta Caroline, którą znał! Ta sama! Owszem miała okulary i czesała się w niemodnego koka, ale to była ona! Wszędzie by ją rozpoznał. Data? Dwudziesty kwietnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego pierwszego roku. Co to znaczy? Nic się nie zgadzało, ale jakoś instynktownie czuł, że to prawda. Jakieś odległe, jakby zatarte wspomnienie, pojawiło się w jego umyśle. Rzeka, mostek… Caroline… Gazeta… Zaczął szukać więcej szczegółowych informacji na temat dziewczyny, ale nigdzie nie znalazł żadnych konkretnych danych, takich jak data urodzenia, czy zgonu. Pojawiła się nagle, jakby znikąd, napisała pracę naukową, brała udział w badaniach i tak samo nagle zniknęła. Nerwowo wrócił do strony wyszukiwarki i wpisał „Lucas Westmoore”. Już zupełnie zdezorientowany przeczytał tekst z wirtualnej encyklopedii. „Lucas Robert Wynn Westmoore, hrabia Westmoore, urodzony dwudziestego dziewiątego kwietnia tysiąc osiemset dwudziestego szóstego roku w Londynie. Data zgonu nie znana. Był synem Roberta Westmoore, trzeciego hrabiego Westmoore i lady Charlotte Grenville. Wykształcenie odebrał w Eton College oraz Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Był członkiem Królewskiej Gwardii Konnej, lecz zrezygnował z kariery wojskowej, by po śmierci ojca w tysiąc osiemset czterdziestym ósmym roku, zająć się majątkiem rodzinnym oraz młodszą siostrą Elizabeth. W tysiąc osiemset pięćdziesiątym roku hrabia wraz z siostrą zniknęli w tajemniczych okolicznościach, według opowieści ludowych stali się wampirami.” Wampiry? Czy to możliwe? Rzeka, most, Caroline, gazeta… Czemu ciągle nachodzą go takie wspomnienia? O co do cholery chodzi? Podłączył drukarkę i wydrukował ostatni artykuł o Caroline wraz ze zdjęciem, oraz notkę biograficzną Lucasa. Złożył papier i schował do kieszeni kurtki, którą założywszy na siebie, wybiegł z pokoju. Musi wyjaśnić tę sprawę. Dlaczego pamięta coś, czego nie było? Dlaczego Caroline jest tak młoda, chociaż żyła w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym roku? Czy Lucas Westmoore to ten sam hrabia Lucas? Wampiry? Czy one naprawdę istnieją? *** — Co się stało? — Angelina weszła do łazienki, gdzie schroniła się Caroline. — Dlaczego tak gwałtownie zareagowałaś na opowieść Zaca? — Nie rozumiesz? — Panna Westmoore ruchem głowy wskazała na kilka dziewcząt stojących przed ogromnym lustrem i poprawiających makijaż. Nie chciała rozmawiać przy świadkach. Angelina tym razem okazała się dość domyślna, gdyż umilkła i spokojnie czekała, aż zbędne towarzystwo opuści pomieszczenie. Gdy

ostatnia z uczennic wyszła, Caroline podeszła do drzwi i zablokowała je umieszczając rękojeść mopa w uchwycie klamki. — Teraz mi powiesz? — zapytała Angelina, sprawdzając dokładnie, czy nikt nie został przypadkiem w którejś z kabin. — Tak. — Caroline spojrzała w lustro na swoje odbicie. — Prawdopodobnie to ja przywiodłam tu mordercę. Podejrzewam, że za tą zbrodnią ze Springfield stoi ktoś z naszych drogich gości. — Skąd takie przypuszczenia? — W okolicy nie ma żadnych wampirów, tylko my dwie, Lucas i Roderick. Wszyscy jesteśmy na diecie czysto zwierzęcej. Jedynie Yadira i Basit posilają się ludzką krwią. Zapewniali, że nie zabijają swoich ofiar, ale teraz widzę, że były to zwykłe kłamstwa. Natury bestii nie da się tak łatwo poskromić, a oni należą do czystych Patronów, są najpierwszymi z pierwszych. Sama przywiozłam do nas morderców. — Jesteś pewna? — Angelina zrobiła słodką minkę do swojego odbicia. Uwielbiała patrzeć na siebie. Była próżna, egoistyczna i bardzo ograniczona, ale ten jej narcyzm był w pewien sposób uroczy. Ludzie lubili ją, gdyż była dla nich słodką idiotką, taką co to pięknie wygląda i od której nie trzeba wymagać niczego więcej. — Zamierzam to sprawdzić. — Jak? — Zapytam ich wprost. Nie pozwolę, aby ktoś narażał nasze istnienie, nawet jeśli byliby to najważniejsi Patroni we wszechświecie. *** Adam wysiadł ze swojego lincolna i podszedłszy do drzwi wejściowych zapukał. Czekał dłuższą chwilę, ale nikt nie otwierał. Caroline musiała być w szkole, a Lucas najprawdopodobniej jeszcze nie wrócił z pracy. W momencie, gdy już zamierzał odejść od drzwi, pod dom podjechał samochód Westmoora. — Szukasz mnie? — Mężczyzna zbliżył się do wejścia i zatrzymał na wprost Adama. Uważnie sondował jego umysł. To co zobaczył, wydało się mu nad wyraz interesujące. Młody Bennett zaczął się domyślać prawdy. Nie pamiętał wszystkich wydarzeń, gdyż jego wspomnienia zostały wymazane, ale przez gęstą mgłę niepamięci przebijały się pojedyncze migawki z przeszłości. Korzystając z dobrodziejstw Internetu natrafił na ślad, który przybliżył go do odkrycia prawdy. — Przyszedłem do Caroline. — Adam nie chciał się zdradzić ze swoimi podejrzeniami. Jeśli wampiry istnieją, to mogą być groźne. Nigdy nie wiadomo, do czego taki zdekonspirowany wampir jest zdolny. Lucas był szczerze ubawiony tokiem rozumowania Adama, ale zachował powagę. To w końcu nie jego problem. Caroline namieszała, niech więc teraz to odkręca. Ciekawe jak zareaguje, gdy zobaczy, że jej ukochany odzyskuje pamięć? — Niestety takowa już tu nie mieszka. — Wzruszył ramionami i przekręcił klucz w zamku. — Nie? — Adam wyglądał na zaskoczonego. — Jakim cudem?

— Sam się jej zapytaj. Myślę, że znajdziesz ją w hotelu dla wszystkich potrzebujących, czyli w rezydencji Robillardów. To teraz jej dom. Robillardów? Czyżby Caroline związała się z tym młodym potomkiem założycieli miasta? Coś na kształt zazdrości zakiełkowało w jego sercu. — Dziękuję — wymamrotał, odwracając się w stronę podjazdu i zmierzając do samochodu. — Nie ma za co — odkrzyknął Lucas, patrząc za nim. Dużo by dał, aby zobaczyć, jak Caroline zareaguje na tak niespodziewaną wieść. Ciekawe jak będzie się tłumaczyć z tych artykułów? A mówił jej wtedy, przed laty, aby była ostrożniejsza, aby nie pchała się na widok publiczny. Ale nie! Ona musiała brać udział w badaniach, musiała pochwalić się swoją mądrością. Chciała zmienić obraz świata, uczynić życie łatwiejszym — tak mawiała, myślał jednak, że to jej poczucie winy skłaniało ją do poszukiwania możliwości zrobienia czegoś dla ludzi. No cóż, miała swoje pięć minut chwały, które okazało się dosyć groźne w skutkach. Gdyby ktoś zaczął grzebać w jej życiorysie, szukać faktów… I teraz ta sama Caroline śmie zwracać mu uwagę, że on korzysta ze swych zdolności, aby pomóc Barbarze. Jego niewinne narzucanie swojej woli innym, jest niczym w porównaniu z tym, co ona robiła. Mówiła, aby nie mieszał się do jej życia, ok. Nie będzie się mieszał. Niech sama załatwi sprawę z Adamem. Powie mu prawdę? A może ponownie pozbawi go wspomnień? *** — Angelina bardzo się zmieniła. — Flo usiadła na parapecie okna i oparła plecy o zimną szybę, a Barbara stanęła obok niej. Właśnie korzystały z przerwy przed ostatnią lekcją i poświęciły ją na odpoczynek w sali do aerobiku. Jednak w przeciwieństwie do innych dziewcząt, które zajęły się ćwiczeniami, one wolały odsunąć się na bok i porozmawiać. — Ja nic nie zauważyłam. — Trzyma się z Caroline! Nie zauważyłaś? Przecież to ty byłaś przyjaciółką Caroline! A gdzie są teraz? Tu ich nie ma! — Widać było, że Flo trudno się jest pogodzić ze zdradą przyjaciółki. W końcu to ona do niedawna była jej powiernicą. — Chyba widziałam, jak szły do biblioteki… — I to cię nie dziwi? Angelina była taką przeciwniczką Caroline… Nigdy, nawet we śnie, nie podejrzewałabym, że kiedyś aż tak się zakumplują. — To chyba dobrze — zauważyła niepewnie. — Dla kogo? — Dla wszystkich… — One nawet razem przyjechały do szkoły! Samochodem Caroline? Rozumiesz? I Angelina nie mieszka w swoim domu! Nie rozstają się nawet na chwilę! Piękna przyjaźń. — Myślę Flo, że jesteś trochę zazdrosna. — Spróbowała delikatnie ją upomnieć. — Wyolbrzymiasz sprawę. Sama zobacz, przecież my też teraz zbliżyłyśmy się do siebie. Siedzimy tu razem i gadamy… To całkiem normalne.

— Tęsknię za nią — szepnęła Flo. — Zawsze razem wracałyśmy ze szkoły, opowiadałyśmy sobie wszystko… Angelina tyle mówiła. Jak nakręcona. Lubiłam jej słuchać. Ona jest taka zabawna, słodka. Tak bardzo przejmuje się tym, co ludzie o niej powiedzą. Wiesz, znam ją od maleńkości i zawsze taka była. Zapatrzona w siebie, władcza… Mnie to nie przeszkadzało. Ja jestem nieśmiała, a przy niej mogłam być sobą, tą drugą, wierną towarzyszką. Słuchałam co mówi, chodziłam za nią wszędzie. Można powiedzieć, że grzałam się w blasku jej chwały. A teraz co? Zostałam sama… Dziwnie się z tym czuję. Barbara objęła koleżankę ramieniem. Właściwie nawet dobrze ją rozumiała. Angelina była dla Flo słońcem, które oświecało nudne, szare życie. Teraz, gdy słońce odwróciło swoje oblicze, w jej życiu znowu zapanowała pustka. — Widziałam dziś na lekcji. — Flo przychyliła się do ucha Barbary. — Znam twój sekret. — Jaki sekret? — Odsunęła się od niej. Do gardła podeszła jej jakaś dziwna gula. O czym mówiła jej koleżanka? — Ty i Lucas… — Rudowłosa przymrużyła oczy. — Domyśliłam się już wcześniej. Wtedy, gdy zemdlałaś… Widziałam jego twarz. Te jego wszystkie spojrzenia na ciebie podczas lekcji... Nie oszukasz mnie, za długo byłam obserwatorką, aby dać się zwieść pozorom. Udajecie, że nic was nie łączy, ale między wami panuje niesamowita chemia. Czy Angelina też to zauważyła? — Nie wiem, o czym mówisz… — Umknęła wzrokiem w bok. — Właśnie! — Flo zeskoczyła z parapetu. — Tym się różnicie. Angelina o wszystkim mi mówiła, nie miała sekretów… do teraz. Więc powiedz, jak mam nie czuć się osamotniona? Ty nie jesteś ze mną szczera, a ona ma już inną przyjaciółkę. Wybacz, ale ja tak nie potrafię. Barbara stała i patrzyła, jak Flo bierze swoją torbę i wychodzi z sali. Nie pobiegła za nią, gdyż zdawała sobie sprawę, że koleżanka ma sporo racji. Co jednak mogła zrobić? Opowiedzieć jej o związku z Lucasem? O swoich wątpliwościach i jego miłości? O dziecku, które za kilka miesięcy przyjdzie na świat, a będzie miało trzech ojców: Nata, który był dawcą, Erica, który dopełnił Obrządku Początku i Lucasa, który je wychowa? Lecz mówiąc o tym, musiałaby wspomnieć o wampirach, o tym magicznym świecie, który przenikał się ze światem realnym. Czy Flo mogłaby to zrozumieć i zaakceptować? Czy potrafiłaby przyjąć do wiadomości fakt, że jej najlepsza przyjaciółka stała się krwiożerczą istotą, że umarła, chociaż nadal żyje? Przecież nawet jej samej trudno było sobie to wszystko ułożyć. Lepsza jest niewiedza. Może boli odrzucenie i brak bratniej duszy, ale i tak łatwiej jest żyć, gdy nie zna się przerażającej prawdy. Barbara tę prawdę poznała i musiała się z nią pogodzić. Czy chciała? Nie miała wyboru, wszystko zdarzyło się bez jej udziału, poniekąd była tylko pionkiem w tej grze. Czasem miała ochotę uciec, zapomnieć, zacząć nowe życie, czuła jednak, że nie powinna, że jest we właściwym miejscu. Wprawdzie czegoś jej brakowało, za czymś tęskniła, coś powodowało, że czuła się niespełniona, ale to coś było bardzo blisko. Może kiedyś jeszcze to odnajdzie. Lucas… Kochała go, ale nie tak, jak na to zasługiwał. Czuła żal, że nie potrafi obdarzyć go prawdziwym uczuciem. Nie chciała go skrzywdzić, ale czyniła to

mimowolnie. Udawała coś, czego nie była pewna. Chciała, aby był blisko obok niej, ale nie w ten sposób o jakim on marzył. Powoli zaczęło do niej docierać, że traktuje go bardziej jak Adama, jak brata. Czy na czymś takim można budować stabilny związek? Czy to wystarczy? Wątpliwości, wątpliwości, wątpliwości. Tyle ich… Za dużo. Dlaczego życie nie może być prostsze? Erick powiedział, że to dorosłość. Wolałaby nigdy nie dorastać. Życie boli, a uczucia ranią. Nie ważne czy jest się człowiekiem, czy wampirem. *** Już z daleka, pomiędzy wysokimi drzewami, widać było rezydencję Robillardów. Brama jak zwykle był otwarta, a droga dojazdowa wiodła prosto na pusty podjazd w kształcie okręgu. Adam zaparkował w pobliżu szerokich schodów i wysiadłszy z auta, wbiegł po nich, przeskakując po dwa stopnie jednocześnie. Zatrzymał się przed masywnymi drzwiami wejściowymi i nacisnął dzwonek, umiejscowiony po prawej stronie futryny. Echo dzwonka jeszcze nie przebrzmiało, gdy usłyszał szczęk zamka i w półotwartych drzwiach stanęła wysoka, czarnoskóra kobieta z przedziwną fryzurą na głowie. Adam nie spodziewał się takiego widoku. Czarne włosy kobiety poplecione były w mnóstwo drobnych warkoczyków, poprzeplatanych kolorowymi tasiemkami i z nanizanymi na nie koraliczkami. Fryzura tworzyła wkoło jej głowy istne dzieło sztuki, którego powstanie musiało zająć sporo czasu. Dodatkowo kobieta ubrana była w długą, szeroką, biała szatę zdobioną złotymi, drobnymi haftami, która jeszcze bardziej podkreślała kolor jej skóry. — To ty. — Nie wyglądała na zaskoczoną jego widokiem i co było jeszcze dziwniejsze zdawało się, że doskonale wie kogo ma przed sobą. — Ja… — zaczął niepewnie. — Adam, prawda? — Przesunęła się, robiąc mu przejście. Skinął głową, wchodząc do środka. Zatrzymał się w holu i patrzył jak kobieta zamyka drzwi. — Zastanawiasz się skąd znam twoje imię — ciągnęła niezrażona, uśmiechając się do niego. Gestem ręki wskazała mu drogę do salonu i sama poszła w tym kierunku. — Prawdę mówiąc nawet bardzo — przyznał, posłusznie idąc za nią. — Cóż, znam cię lepiej, niż mógłbyś przypuszczać. Przyjechałeś tu, gdyż masz sprawę do Caroline, prawda? Znowu go zaskoczyła, ale tym razem domyślił się, że to Lucas musiał ją uprzedzić o jego wizycie. Tak, na pewno Lucas. — Mylisz się — odezwała się tak, jakby czytała w myślach. — Nie rozumiem… — Wszedł do pięknego, stylowo urządzonego salonu, z ogromnym, marmurowym, rzeźbionym kominkiem i antycznymi, zapewne bardzo drogimi meblami. — Może to ci pomoże. — Podeszła do niego bliżej, tak blisko, że niemalże

czuł jej oddech. Wyciągnęła obie ręce do góry i ujęła w nie jego głowę. Przymknęła oczy. Poczuł jak jej ciałem wstrząsają silne dreszcze. Ucisk na głowie stał się mocniejszy. Od dłoni kobiety promieniowało dziwne ciepło, które powoli przenikało w głąb jego głowy. Nie wiedział co się dzieje, ale nagle w swoim umyśle zobaczył mnóstwo przeróżnych, nieznanych mu wcześniej scen. Patrzył na coś w rodzaju seansu filmowego, w którym aktorami byli jego najbliżsi. Ciotka Alena zmuszająca go, aby założył niedźwiedzią skórę, Caroline stojąca nad brzegiem rzeczki i mówiąca mu o swojej przeszłości, Barbara leżąca na kanapie w domu Westmoorów, zmaltretowana, nieprzytomna… — To twoje życie. Twoje prawdziwe życie. To co straciłeś, to co ci odebrała, aby zapewnić ci bezpieczeństwo. Wiesz, ile ją to kosztowało? Wyrzekła się własnej miłości, abyś był bezpieczny. Nie był w stanie się odezwać. Na nowo przeżywał każdą chwilę, którą utracił. Powoli zaczynał rozumieć. To dlatego myślał o Caroline, to dlatego prześladowała go w snach. Te artykuły były o niej. Caroline Westmoore żyła w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Żyła długo, bardzo długo, chociaż ciągle wyglądała na niespełna dwudziestoletnią panienkę. Nie była człowiekiem już od dawna. Czy to mu w czymkolwiek przeszkadzało? Nie! Kochał ją i wiedział, że to z nią chce być. Yadira gwałtownie oderwała ręce od jego głowy i opuściła je wzdłuż ciała. Otworzyła powieki — patrzyła mu teraz prosto w oczy. — Przyszedłeś do niej, zapytać kim jest. Znalazłeś informacje, które nie dawały ci spokoju. Ty pamiętałeś, chociaż nie wiedziałeś dokładnie co. Tylko prawdziwa miłość potrafi przezwyciężyć rzucony urok. Już nie musisz się jej pytać. Już wiesz… — Dlaczego to zrobiła? — Usiadł na fotelu i ukrył twarz w dłoniach. — Dlaczego chciała, abym zapomniał? — Chroniła cię. Myślała tylko o tobie. Było jej ciężko patrzeć, jak stajesz się znowu obcym człowiekiem, ale dla twojego dobra odważyła się na ten krok. Mijając cię w oddali, pamiętała o każdej chwili przeżytej razem z tobą. Pamiętała, że zaakceptowałeś ją taką, jaką była. Nie liczyła, że uczynisz to ponownie. — Co teraz? Co mam zrobić? — Mnie się pytasz? Oddałam ci twoje wspomnienia, reszta należy do ciebie. Chcesz być z nią, prawda? — Zawsze tego chciałem. — Wyprostował się. — Chciałem być z nią na dobre i złe. Nie powinna odsuwać mnie od siebie w chwili zagrożenia. — Nie mogłeś jej pomóc. — Yadira wolnym krokiem podeszła do kanapy i usiadła na niej. Ręce złożyła na kolanach. — Jesteś tylko słabym człowiekiem. Nie znasz się na sprawach nas dotyczących. Caroline posiada moce, o których nawet ona sama nie ma pojęcia. Należy do Patronów, pierwszych z pierwszych. Związek ze zwykłym człowiekiem to dla niej problem, niepotrzebny kłopot. — Co? — Energicznie podniósł się z fotela. — Nie wiem kim jesteś i czego chcesz. Oddałaś mi wspomnienia, a teraz mówisz, że mój związek z Caroline nie ma szans? — Oddałam ci wspomnienia, bo to jej obiecałam. Tylko ja mam taką moc.

— Ale dlaczego, jeśli nie chcesz abym z nią był? — Nie powiedziałam, że nie chcę. Ona cię potrzebuje. Razem możecie więcej, ale ty musisz się stać taki sam jak ona. Taki jak my. Taki jak oni. Patrzył na Yadirę i zastanawiał się nad tym co powiedziała. Przestać być człowiekiem, zrezygnować ze zwykłego życia? Być z Caroline już zawsze? Chciał tego, ale nie potrafił wyobrazić sobie siebie jako wampira. Co innego zakochać się w kimś takim, co innego, samym się takim stać. — Widzę, że się wahasz. Nie jesteś pewien swoich uczuć… — To nie tak — zaprzeczył, ale mu przerwała. — Widzę twoje myśli, mnie nie oszukasz. Kochasz Caroline, ale nie chcesz być taki jak ona. Wampiry wywołują u ciebie lęk, boisz się nas i brzydzisz. Pijemy krew, ale to tylko niedogodność związana z tym światem. Gdy wrócimy do siebie nie będziemy ograniczeni takimi małostkami. Caroline kiedyś stąd odejdzie, może nawet prędzej niż ci się wydaje. Jej miejsce jest daleko stąd, tam gdzie nie będziesz mógł się z nią udać. To świat niedostępny dla zwykłych ludzi. — Nie wiem, o czym mówisz. — Jasne, że nie wiesz. — Wstała i błyskawicznie znalazła się przy Adamie. Przybliżyła swoją twarz do jego ucha, tak jakby chciała coś mu szepnąć w sekrecie. Zaciągnęła się jego zapachem. Świeża krew. Och, jaką miała ochotę, aby skosztować. Ale ten chłopak był zbyt ważny. Nie mogła narazić się Caroline i spowodować, aby ta przestała jej ufać. Panna Westmoore musi wrócić do Benacantil. To jej przeznaczenie. — Mógłbyś dostąpić wieczności. Wyobraź to sobie. Czas, który nie ma znaczenia. Tyle dni i nocy, i wszystkie należące do ciebie. — A moje życie? — Życie? — prychnęła, dotykając nabrzmiałej żyły na szyi Adama. Powiodła po niej palcem. Jak dobrze czuła pod opuszkiem tętniącą krew. — Życiem nazywasz tę marną egzystencję? — Mam rodzinę… — My możemy się stać twoją rodziną. Jedyną najprawdziwszą jaką tylko możesz mieć. Wiem o tobie wszystko, nawet to, o czym ty sam nie masz pojęcia. Rodzina — zaśmiała się. — Gdzie jest ta twoja rodzina? — Barbara i ciotka Alena… — Nie potrafił się poruszyć, Yadira przejęła władzę nad jego ciałem. Był zupełnie bezwolny, jak manekin, mimo iż wszystkie zmysły pracowały mu bez zarzutu. Odczuwał strach przed tą kobietą. — To nie jest twoja rodzina! Jesteś sam! — Długim paznokciem nacięła skórę na jego szyi i nabrała na palec kilka kropel krwi. Przybliżyła dłoń do ust i oblizała czerwoną ciecz. Tego potrzebowała! — Kimże są ludzie? To tylko nic nie znaczące istoty, słabe i bezwolne. Możemy zrobić z nimi, co tylko zechcemy. Widzisz, nawet teraz nie masz na tyle siły, aby wyzwolić się z pod mojej władzy. Jesteśmy potężni, niezniszczalni. To my stworzyliśmy te wszystkie światy. Decydujemy o życiu i śmierci. Nie chcesz być taki? Nie pragniesz tej władzy? Nie marzy ci się przekroczenie wszelkich granic poznania? — Jeśli odnajdę skórę, też będę miał moce. Moi przodkowie także przybyli z innego świata — przypomniał. — Nie, ty nigdy nie otrzymasz dziedzictwa ludzi-niedźwiedzi! Nie jesteś

Bennettem! Nigdy nim nie byłeś! To sekret, którego twój ojciec ci nie zdradził! Kobieta, którą uważałeś za matkę, nie mogła mieć dzieci. Była chora, poważnie chora — miała wadę serca. Ciąża mogłaby ją zabić. Zdecydowali się na adopcję. W tajemnicy przed wszystkimi zaopiekowali się małym chłopczykiem. To byłeś ty! — Kłamiesz! Pamiętam matkę jak była w ciąży. Urodziła Barbarę! — krzyknął. Nie wierzył w jej słowa, brzmiały tak nieprawdopodobnie. Jak mógłby nie być synem swego ojca? Przecież był do niego podobny. Tak samo wysoki, nawet miał takie same gesty. Wszyscy zawsze mówili, że wykapany z niego ojciec. — Pamiętasz, więc czemu nie wierzysz? Ta ciąża ją zabiła. Urodziła Barbarę, ale sama przypłaciła to życiem — wysyczała. Nie po to tu przyjechał. Nie chciał usłyszeć takich słów. To bolało, bardzo bolało. Czyżby naprawdę ojciec okłamywał go przez tyle lat? Nie był ich synem? Nie był Bennettem? Nie był bratem Barbary? Kimże więc był? Gdzie było jego miejsce i dlaczego ta kobieta wiedziała o każdym szczególe jego życia? Zapomniał o znamieniu nad piersią, które świadczyło o jego pochodzeniu. Urok rzucony przez Yadirę działał. Poddawał się jej słowom, zaczynał im wierzyć. — Jestem Wyrocznią. Początkiem i końcem. Patrząc w twój umysł widzę każdy szczegół twego życia. Jesteś dla mnie jak księga, którą czytam. Twoje pragnienia, twoje obawy, twoje uczucia… Wiem o wszystkim. Nagle Yadira umilkła i odwróciła się w stronę okna. Usłyszała coś, co umknęło uwadze Adama — drogą dojazdową zbliżało się właśnie do rezydencji srebrne BMW Caroline. Blondynka zauważyła na podjeździe samochód Adama, zahamowała więc gwałtownie i wyskoczyła z auta. Niczym błyskawica pokonała odległość dzielącą ją od domu i szarpnąwszy drzwi wejściowe wbiegła do środka. Już po chwili stała w salonie na wprost Yadiry. Kątem oka dostrzegła niewielką rankę na szyi Adama. Zapach krwi podrażnił jej nozdrza. — Co mu zrobiłaś? — Nie panowała nad sobą. Przemiana nastąpiła szybko i oto teraz była tą drugą, mroczną Caroline. — Nic! — Yadira roześmiała się. — Tak jak chciałaś, zwróciłam mu wspomnienia. Pamięta cię bardzo dobrze. Wszystko pamięta. — Kłamiesz! — Dopadła do Yadiry i schwyciła ją za gardło. Zacisnęła uścisk, ale zamiast szyi Wyroczni, ściskała pustą przestrzeń. Z tyłu, za swoimi plecami usłyszała śmiech kobiety. Odwróciła się do niej. — Chciałabyś mnie zabić? — zadrwiła Yadira. — Jesteś na to zbyt słaba. Nie dorównujesz mi. Jeszcze sporo ci brakuje, aby stać się taką jak my. Jesteś Patronem, ale zrodziłaś się z człowieka. Masz swoje słabości, a jedną z nich jest on. — Wskazała ruchem głowy na stojącego obok Adama, który z przerażeniem wpatrywał się w zmienioną twarz Caroline. Jeszcze nigdy nie widział jej przemiany. — Zapytaj go! — Yadira nie przestawała się śmiać. — Zapytaj, czy cię pamięta. — Adamie. — Caroline postąpiła krok w jego stronę. — Wiem kim jesteś, sama mi powiedziałaś wtedy nad rzeką. — Nadal nie potrafił ruszyć się z miejsca. Patrzył na nią, nie próbując nawet ukryć przerażenia. — Co ona ci zrobiła? — Podeszła bliżej i z uwagą obejrzała jego szyję.

Malutkie nacięcie, na pewno nie od zębów. — Rozmawialiśmy… — Chciałam ci go dać. — Yadira znalazła się przy Caroline i pchnęła ją na kanapę. Dziewczyna przewróciła się, a kobieta pochyliła nad nią. — Ciągle nie masz do nas zaufania, a my naprawdę chcemy twojego dobra. Jeśli go kochasz, to bądź z nim. Możecie razem zostać przyjęci do Rady. — Nie wierzę ci. Wiem, co zrobiłaś tej kobiecie w Springfield. — Uniosła się i podparła łokciami. Wytrzymała spojrzenie Yadiry i także nie spuszczała z niej wzroku. — Mówiłaś, że nie zabijacie ludzi, a zrobiliście to. Dlaczego przyjechałaś do naszego miasta i narażasz moją rodzinę? Czy to część twojego planu, aby ściągnąć mnie z powrotem do Benacantil? — W Springfiled? Wybacz kochana, ale my nie mamy z tym nic wspólnego. — Jeśli nie wy, to kto? W okolicy nie ma innych wampirów. — Policzmy spokojnie, kogo tu brakuje. — Yadira wyprostowała się. — Ja jestem, ty jesteś, Basit odpoczywa na górze, Angelina biedulka siedzi w samochodzie… Lucas był w szkole, prawda? I zapewne teraz wrócił do domu… Hmm, kogo nie wymieniłam? — Roderick — wyszeptała z niedowierzaniem. — Nie, to nie prawda! On ma ludzkie uczucia! Nie mógłby tego zrobić! Nie Roderick! — To ty tak uważasz moja droga. — Odwróciła się i majestatycznym krokiem wyszła z salonu. Nie miała już o czym z nimi rozmawiać. Adam nie był jeszcze gotów do zaakceptowania nowego życia, a Caroline musiała oswoić się z myślą, że ktoś z jej najbliższych stał się bestią. — Caroline. — Adam wreszcie zdołał się poruszyć. Podszedł do ciągle leżącej na kanapie dziewczyny. Była wstrząśnięta usłyszanymi informacjami. Złość powoli mijała, ale jej miejsce zajmowała bezsilność. Na powrót stała się tą zwykła, normalną Caroline co zawsze. — On nie mógł tego zrobić. — Przypadła do Adama i wtuliła się w jego ramiona. — Przecież mieliśmy być wszyscy szczęśliwi. Nie mogłam aż tak się pomylić! Nie aż tak! *** Noc, mroczna pora owiana tajemnicą. Ileż sekretów skrywa pod swym czarnym płaszczem? Ileż westchnień, łez i pocałunków? Czas snu, czas zapomnienia, czas śmierci… Roderick stał na wprost domu, w którym wynajmowała mieszkanie Sarah. Widział, kiedy dziewczyna wróciła z pracy, zauważył, jak zapaliła światło w swoim pokoju, nie miał jednak odwagi iść do niej. Odwagi, a może chęci? Przyszedł tu, bo obiecał, że z nią będzie, ale nadal nie potrafił się przemóc. Dziś udowodnił sam sobie, że nie jest człowiekiem, że to co łączyło go z tym światem, przestało definitywnie istnieć. Może więc i ta obietnica była już bezwartościowa? Przysięgał Elizabeth, że ją odnajdzie. Dotrzymał słowa. Znalazł ją, ale odkrył, że zupełnie nic do

niej nie czuje. Pustka. Nawet jeśli faktycznie w tym nieatrakcyjnym ciele skrywała się jej dusza, to ta dusza była mu całkiem obojętna. Jedyne o czym marzył, to aby zapomnieć. Zabił tę kobietę, zabił Elizabeth, ale nie potrafił wymazać wspomnień, które prześladowały go i raniły bezustannie. Pierwsze spotkanie z Elizabeth, gdy obronił ją przed rozwścieczonym wilkiem, potajemne schadzki w ogrodzie, pierwsze pocałunki… Trzymał ją w swych ramionach, była częścią niego, zwróciła mu życie. To dla niej stał się człowiekiem i miał siły przetrwać stulecia, łudząc się nadzieją, że jeszcze kiedyś ją spotka. Wtedy w kopalni pozwolił jej odejść. Nie miał wystarczająco siły, aby ją zatrzymać, aby sprzeciwić się światu. Dlaczego posłuchał jej, gdy podjęła tak głupią decyzję? Lepiej byłoby umrzeć obok niej, trzymając ją w ramionach, niż patrzeć na jej gasnące spojrzenie, niż wsłuchiwać się w cichnący odgłos jej serca. Pozwolił jej umrzeć, ratując w ten sposób swoje nędzne istnienie. Nienawidził się za to, gardził sobą. Elizabeth ocaliła mu życie, ocaliła życie Caroline i Lucasa, i po co to wszystko? Po to by odrodzić się kolejny raz i stać się zupełnie obcą osobą? Nie tak to sobie wyobrażał. Jeśli Sarah jest Elizabeth, chociaż ciągle w to wątpił, to jak ma żyć u jej boku, jeśli nie potrafi wykrzesać w sobie chociażby najmniejszej iskry uczuć? Ma ją okłamywać? Ma udawać, coś co sprawia mu jeszcze większy ból? Kochać się z nią, zapewniać o miłości, a w głębi duszy przeklinać? Myślał, że gdy zerwie z pozorami ludzkiego życia, że gdy przekroczy granicę mroku, uwolni się od tych wszystkich obaw, że będzie potrafił zapomnieć i odejść. Przez chwilę, w domu tej kobiety, miał nadzieje, że jego nędzne istnienie dobiegnie końca. Włożył nóż w ręce swej ofiary i nakierował na swoją pierś. Gdyby pchnęła wystarczająco mocno, gdyby tak bardzo nie drżały jej dłonie… Ostrze wbiło się poniżej serca, nie zakończyło jego cierpienia. Czuł żal, że nadal żyje. Ludzie nie potrafią zrobić niczego tak jak należy. Nawet zabić. Ogarnęła go ślepa furia, rzucił się na kobietę i rozszarpał jej szyję. Pił krew, ludzką krew! Był bestią, tą samą która siała postrach przez stulecia. Zabił, lecz nie sprawiło mu to przyjemności. Jedynie udowodnił sam sobie, iż wcale nie jest taki kryształowo dobry za jakiego miała go Elizabeth. To ona była jego dobrocią, jego człowieczeństwem. Teraz nie miał już nic. Sarah… Zapomnieć, odejść, nie wracać. Ale dał jej nadzieję! Sprawił, że poczuła się kochana. Cóż go to obchodzi? To tylko człowiek. Tylko człowiek. Człowiek… Elizabeth… A jeśli to jednak nie Elizabeth? Jeśli się pomylił? I cóż z tego! Powinien powiedzieć jej prawdę, wyznać, że nic do niej nie czuje. Zranić? A co jeśli to naprawdę ona? Tyle mu dała, jak może więc zachować się wobec niej tak podle? Udawać? Brnąć w związek, który jeszcze bardziej go unieszczęśliwi? Zachować się jak człowiek, czy jak bestia? Ale kto zachowałby się tak, jak należy? Wyszedł z ciemności, wprost na ulicę oświetloną żółtym światłem latarni. Ciągle miał wątpliwości, lecz na przekór samemu sobie zbliżał się do drzwi wejściowych. Piętrowy, prostokątny budynek był coraz bliżej. Po dwóch, betonowych schodkach wszedł na niewielki ganek i popatrzył na tabliczkę domofonu. Sześć przycisków do sześciu różnych mieszkań. Wyciągnął rękę i przez chwilę trzymał ją zawieszona nad jednym z nich. Powoli przybliżył palec do metalowego

guziczka. Nacisnął. Nawet nie podniosła słuchawki tylko od razu zwolniła blokadę zamka. Usłyszał mechaniczny pisk i pchając drzwi wejściowe, wszedł do środka. Wąskimi schodami udał się na piętro. Stała w progu, z wyrazem wyczekiwania na twarzy. Patrzyła, jak wchodzi po stopniach, a on wyraźnie odbierał jej myśli. Była rozżalona, że zostawił ją bez słowa, bała się, że przyszedł, aby się z nią definitywnie rozstać i cieszyła się jednocześnie, że znowu go widzi. Gdy znalazł się koło niej, bez słowa przesunęła się, wpuszczając go do wnętrza mieszkania. — Nie sądziłam, że przyjdziesz — odezwała się cicho. — Odszedłeś tak nagle… — Wiem. — Zatrzymał się na środku pokoju i odwrócił w jej stronę. — Zachowałem się podle. Nie jestem taki, za jakiego mnie masz. — Czyli to jednak była tylko zabawa. — Pochyliła głowę, a on był pewien, że zaraz zacznie płakać. — Nie — zapewnił pospiesznie. Ostatnie czego by chciał, to widok płaczącej kobiety. — To nie miała być zabawa. Bardzo chciałem, aby nam wyszło, abyśmy byli razem. Czekałem na to wiele lat. Nawet nie wiesz jak długo. Byłaś tą jedyną… — Byłam? — Spojrzała na niego. W jej okularach odbijało się światło lampy. — Chciałem żebyś była, ale… Wybacz Sarah, ale minęło zbyt dużo czasu. — Zbyt dużo czasu? — Chyba nic z tego nie pojmowała. — O czym ty mówisz? Jakiego czasu, przecież dopiero się poznaliśmy? — Nie jestem taki jak myślisz. — Powoli podszedł do niej i ostrożnie zdjął jej okulary, tak aby widzieć jej oczy. — Nigdy taki nie byłem. Jestem zupełnie kimś innym. Wpatrywała się w niego intensywnie, a on czuł się speszony jej myślami. Ciągle pragnęła się z nim kochać, nawet teraz… Delikatnie pocałował ją w czoło i podał jej okulary do ręki. — Najlepiej będzie jak o mnie zapomnisz — szepnął, znowu patrząc jej prosto w oczy. — Nigdy nic dla ciebie nie znaczyłem. Jestem tylko zblazowanym, bogatym facetem, który na takie dziewczyny jak ty w ogóle nie zwraca uwagi. Zamieniliśmy tylko kilka służbowych słow. Nic nas nie łączyło. Jestem obcy. Widział jak jej myśli ulegają przemianie. Jak kolejne obrazy wspomnień zostają wymazane. Wyglądała na oszołomioną i zagubioną. Nie rozumiała, co się dzieje. — Jesteś wartościową kobietą — ciągnął dalej, nie odrywając od niej wzroku. — Mądrą, przebojową kobietą, którą stać na bardzo dużo. Musisz wyrwać się z tego miejsca, pojechać do miasta, zatrudnić się na uczelni. Nie musisz być nudną bibliotekarką. Zacznij ubierać się jak kobieta, zadbaj o siebie. Uwierz w swoje możliwości. Ktoś kiedyś na pewno cię pokocha i obdarzy takim uczuciem, na jakie zasługujesz. Ale to nie będę ja. Pochylił głowę niżej, bliżej jej szyj. Jego usta dotknęły rozpalonej skóry dziewczyny. Nie mógł się pohamować, nie mógł odmówić sobie tej jednej przyjemności, zachował jednak konieczny umiar. Wgryzł się w jej szyję i zaciągnął niewielką ilością krwi. Była słodka, ale nie smakowała tak jak krew Elizabeth. Teraz miał pewność, że to nie ona.

Wypił tylko kilka łyków, tyle mu wystarczyło, ponieważ rano porządnie zaspokoił głód. Odsunął się od milczącej dziewczyny. — Nie będziesz się zastanawiać skąd masz ranki na szyi. Zasłonisz je tak, aby nikt nie zauważył. Dziś, tak jak każdego wieczoru byłaś sama w domu. Żegnaj Sarah Bishop, twoje życie należy do ciebie. Pamiętaj, że jesteś wartościową osobą. Walcz o swoje. Możesz mieć piękne życie. Odszedł szybko, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Uczynił to bezszelestnie, niczym powiew delikatnego wiatru. Sarah jeszcze przez chwile stała bez ruchu, po czym otrząsnęła się, jakby wyrwana z koszmarnego snu. Dotknęła dłonią do szyi, gdzie czuła pulsujący ból. Zauważyła na palcach krew, ale nie przejęła się tym. Czuła w sobie tyle energii, tyle możliwości. Właściwie dlaczego nigdy nie zastanawiała się nad tym, aby porzucić nudne Elizabeth Town i przenieść się do dużego miasta? Czy zawsze musi być zwykłą bibliotekarką? W końcu była jedną z najlepszych studentek na roku, proponowano jej posadę asystentki na uczelni. Dlaczego odmówiła? Bała się odpowiedzialności i spojrzeń studentów. Wolała zaszyć się w ciszy i spokoju, pomiędzy stosami starych książek. To głupie i zupełnie irracjonalne! Jak można rezygnować z pełni życia, dla zakurzonych, nikomu niepotrzebnych tomów? Ach wielki świat, konferencje naukowe, wykłady, spotkania ze studentami! Chyba właśnie podjęła bardzo ważną decyzję. Pełna entuzjazmu zatańczyła na środku pokoju dziki taniec radości, po czym rzuciła się do szafy i zaczęła wyrzucać z jej wnętrza swoje rzeczy. Precz kraciaste koszule, precz niemodne, workowate spodnie. Sarah Bishop zaczyna dziś nowe, lepsze życie! *** — Hej siostra! — Adam zajrzał do pokoju Barbary. — Śpisz już? — Jeszcze nie. — Odłożyła trzymaną w ręku książkę i spojrzała na brata. — Chcesz pogadać? — Tak. — Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Niespiesznie podszedł do łóżka, na którym leżała dziewczyna. Ostrożnie usiadł na samym brzeżku, tak jakby zamierzał uciec. — Przepraszam, że nie przyjechałem po ciebie do szkoły — zaczął niepewnie. — Nic się nie stało. Zac mnie odwiózł. Przy okazji starał się zaprosić mnie na bal noworoczny. — I co? Zgodziłaś się? — zapytał, uśmiechając się do niej. — Pójdziesz z nim, czy jednak z Lucasem? — Z Lucasem? — Popatrzyła na niego uważnie. Czyżby Adam wiedział o jej związku z nauczycielem? Flo się wygadała? Niemożliwe! Coś na kształt lęku zakiełkowało w jej sercu. — Skąd takie przypuszczenia? Przecież Lucas to tylko mój nauczyciel… — Nie musisz kłamać. — Sięgnął ręką i ujął jej dłoń. — Ja pamiętam Barbaro. Wszystko pamiętam. Wiem, co ci zrobił Nat, wiem kim są Westmoorowie i kim dla

ciebie jest Lucas. Caroline… Ją też pamiętam. — Jakim cudem? — Podciągnęła się wyżej na łóżku, tak iż teraz opierała się plecami o drewniany zagłówek. — Znalazłem informacje w Internecie i chciałem zapytać Caroline, co one znaczą. Pojechałem do niej. W rezydencji Robillardów spotkałem pewną kobietą, która zwróciła mi moje wspomnienia. Od niej dowiedziałem się dlaczego Caroline podjęła taką decyzję. Nie mogę tego zrozumieć, ale muszę zaakceptować. Było, minęło… Teraz znowu jesteśmy razem. — Nawet nie wiesz jak się cieszę! — Przytuliła się do brata. — Jesteście dla siebie stworzeni. Caroline to wspaniała dziewczyna. A teraz, kiedy już wiesz, nie będę taka osamotniona. Brakowało mi ciebie, braciszku. — A gdybym nie był twoim bratem? — Delikatnie odsunął ją od siebie. — Gdybym był zwykłym, obcym człowiekiem? — Przerażasz mnie. Nie mów nigdy takich głupstw! Jesteś moim najukochańszym braciszkiem. Potrzebowałam cię bardzo. Pewnie Caroline nie powiedziała ci wszystkiego na mój temat. — A co miała powiedzieć? Kolejne tajemnice z przeszłości? — Raczej z teraźniejszości — westchnęła. — Ta nieprzyjemna przygoda z Natem jeszcze się nie skończyła. — Przecież on nie żyje. — Potarł dłonią czoło. — Chyba nie chcesz powiedzieć, że ożył i znowu zaczyna ci zagrażać? — Nie. Jest martwy i taki pozostanie, ale zostawił po sobie pewien ślad… Właściwie nawet to już nie jest jego ślad, ale swój początek bierze w dniu, gdy… — umilkła. Ten temat nadal wywoływał u niej bardzo przykre wspomnienia. Nie wiedziała, jak powiedzieć bratu o dziecku, jak przekazać mu tę wiadomość, a jednocześnie bardzo chciała, aby wreszcie ktoś naprawdę bliski mógł ją wysłuchać. — Wtedy? — zapytał domyślnie. — Tak. Tam w lesie. On mnie zgwałcił… — Wiem — przytaknął ze smutkiem. — I poniósł za to karę. Sam żałuję, że go nie dorwałem. — Jestem w ciąży — wyrzuciła z siebie jednym tchem i umilkła, patrząc na jego reakcję. Przez moment siedział bez ruchu, tak jakby nie usłyszał słów, albo nie zrozumiał ich znaczenia. Patrzył tępym wzrokiem na siostrę, zastanawiając się, co też takiego właśnie powiedziała. Nagle jego źrenice rozszerzyły się, a wargi zacisnęły. Gwałtownie poderwał się z łóżka i nerwowym krokiem zaczął przemierzać pokój w te i z powrotem. Patrzyła na niego, nie wiedząc jak zareagować i czy w ogóle się odzywać. To było za dużo dla Adama. Tyle wiadomości w ciągu jednego dnia. Odzyskanie wspomnień, informacja o tajemnicy z przeszłości i teraz jeszcze ciąża Barbary. Nie spodziewał się tego, nigdy nie brał pod uwagę. Wraz z opuszczeniem Nowego Orleanu zostawili za sobą zwyczajne, poukładane życie. A on myślał, że u ciotki odnajdą wreszcie spokój! Cudowna zamiana, nie ma co! — Będziesz mieć dziecko tego potwora! Barbaro przecież ty nie możesz go urodzić! — Zatrzymał się przed siostrą, która właśnie wstała z łóżka i próbowała

podejść do niego. — Nie możesz! — Też tak myślałam, ale… -Tu nie ma żadnego ale! Mówiłaś o tym Lucasowi lub Caroline? Na pewno też będą tego samego zdania, co ja. — Mylisz się. — Położyła mu dłoń na ramieniu. — To nie jest takie proste. Są rzeczy, o których nie masz pojęcia. Ten świat ma ograniczone możliwości poznania, a tymczasem istnieje inna strona życia, bardziej magiczna. — Co za głupoty mi opowiadasz! Barbaro, to dziecko mężczyzny, który cię zgwałcił i chciał zabić! — Schwycił ją mocno za ramiona i energicznie potrząsnął. — Ocknij się, póki jest czas! — Nat był tylko dawcą — krzyknęła, próbując się wyswobodzić z jego uścisku. — Caroline wytłumaczyła mi wszystko! Zapytaj się jej, jak mi nie wierzysz! Erick dał mi swojej krwi i przemienił komórki Nata we własne. To będzie jego dziecko! Jego! Ericka! — Niemożliwe! — Puścił ją i ukrył twarz w dłoniach. Sam nie wiedział, czy gorsze jest to, że Barbara spodziewa się dziecka Nata, czy to jego ojcem będzie wampir. — Czym będzie ta istota, którą w sobie nosisz? — Będzie zwykłym dzieckiem. — Wolała już do niego nie podchodzić. Stała w bezpiecznej odległości i patrzyła, jak Adam bezsilnie opada na fotel. — Będzie człowiekiem. — Nic z tego nie rozumiem. — Wreszcie spojrzał na nią. W jego wzroku widoczne było tyle bólu i cierpienia, że Barbarze zrobiło się go żal. Odważyła się podejść do brata i ukucnąć koło niego. — Ja też tego nie rozumiałam, ale uwierzyłam Caroline. Urodzę to dziecko. Słyszałam bicie jego serca, widziałam na monitorze... Ono żyje i będzie żyć. — A Lucas? — Uzna je jako swoje. Uzna jako swoje. Okłamią to dziecko tak samo, jak rodzice okłamali jego. No chociaż nie, matkę będzie znało, on nie miał takiej szansy. Przez cały czas żył nieświadomy swego pochodzenia. Uważał się za Bennetta i co ciekawe inni także tak myśleli. Nawet dziadek i ciotka… Nagle olśniło go dlaczego ojciec odrzucił dziedzictwo, dlaczego nie chciał wracać w te strony. Gdyby przyjął to, co mu należne musiałby przyznać się do oszustwa… Musiałby wyznać, że Adam nie jest zrodzony z jego krwi. Poświęcił wszystko po to, aby stworzyć iluzję. A może uczynił tak, bo naprawdę go kochał? Nigdy nie dał mu odczuć, że nie jest jego prawdziwym ojcem. Wspierał go zawsze i był z niego dumny. Biedny Adam ciągle znajdował się pod wpływem uroku Wyroczni. Jego rozum nie pracował tak jak powinien. Wierzył w jej słowa i odpychał od siebie wszelkie niepewności. Był wręcz przekonany, że większość swego życia spędził pogrążony w kłamstwie. Zadręczał się tym bez przerwy i szukał faktów, które potwierdziłyby słowa Yadiry. Każde zdarzenie z przeszłości nabierało teraz innego znaczenia, wyolbrzymiał je i dopasowywał do usłyszanej historii. Ani razu nie pomyślał o znamieniu, które było jedynym, niepodważalnym dowodem na jego pochodzenie. To znamię mieli wszyscy Bennettowie. Wszyscy! Także i on. Czy można kochać kogoś i jednocześnie go okłamywać? Czy takie kłamstwo

ma usprawiedliwienie? A co by było, gdyby wyznał mu prawdę? Gdyby powiedział, że nie jest jego biologicznym ojcem? Ojciec — cóż oznacza to słowo? Czy ojcem jest ten, kto daje życie, czy ten co to życie kształtuje? Bennett nie dał mu życia, ale to życie zapewnił. Stworzył dom, w którym pełno było uczucia. Do tej pory pamiętał chwile gdy razem z ojcem i matką świętowali jego urodziny, gdy przyozdabiali salon balonami, gdy rodzice pomagali mu zdmuchnąć świeczki na torcie. Matka… Nosiła go na rękach, pielęgnowała w chorobie, płakała nad każdym siniakiem. Troskliwie obmywała zadrapania, gdy biegając z kolegami przewrócił się na boisku. Nie krzyczała na niego nigdy, nawet wtedy kiedy potłukł jej ulubiony, pamiątkowy czajniczek do herbaty, który jej prababka przywiozła z ojczystych Indii. Pozbierała skorupki i wyrzuciła do śmieci, a jego przytuliła i powiedział — „Dobrze, że się nie skaleczyłeś synku”. Tych wspomnień nie miał zbyt dużo. Matka umarła, gdy miał niespełna osiem lat. Ostanie wspomnienie z nią związane, to pożegnanie przed jego wyjściem do szkoły. Stał już przy drzwiach, gotowy do wyjścia, gdy podeszła do niego. Chodziła z wyraźnym trudem, ale myślał, że to dlatego iż ma tak duży brzuch. W tym brzuchu mieszkała jego siostrzyczka, jak często mówiła mu matka. Nie lubił tej siostrzyczki, wolał być jedynakiem, ale mama zawsze tak pięknie opowiadała jak to będzie, gdy maluch się urodzi. Słuchał z zainteresowaniem i wyobrażał sobie siebie w roli starszego brata — bohatera. Tego dnia matka podeszła do niego i tak, jak to miała w zwyczaju, potargała mu włosy dłonią. Nie znosił tego i zawsze się uchylał, ale tym razem pozwolił, aby jej dłoń spoczęła na jego głowie. — Jesteś moim małym mężczyzną — powiedziała, uśmiechając się. — Moim dzielnym, małym mężczyzną. Kocham cię syneczku. Chciała go pocałować w czoło, ale miał już dość czułości. W końcu nie był już małym dzieckiem. Burknął tylko krótkie „pa” i wyszedł z domu. W autobusie szkolnym i później podczas lekcji nie myślał o matce, miał inne ważniejsze sprawy. Zdziwił się, gdy po skończonych zajęciach zobaczył przed szkołą czekającego ojca. Jadąc z nim do domu, dowiedział się, że właśnie dziś przyszła na świat jego siostra. — Jest śliczna, taka malutka i bardzo podobna do mamy. Ma takie same włoski. — Tata mówił to wszystko, ale w jego głosie nie było słychać radości. Nie patrzył na syna, cały czas koncentrował uwagę na prowadzeniu samochodu. Dopiero, gdy przed domem wysiedli z auta, ojciec podszedł do niego i mocno go objął. Ze zdziwieniem zauważył łzy w oczach ojca. — Mamy już nie ma. — Powiedział otwierając drzwi wejściowe. — A kiedy wróci? — Nie zrozumiał, tego co ojciec chciał mu przekazać. — Ona nie wróci… — Przekroczył próg i poczekał, aż syn także wejdzie do środka. — Jej już nie ma. Jak to nie ma? Patrzył na puste, dziwnie obce wnętrze domu. Nie słyszał kroków matki, ani jej głosu. Panowała taka okropna, przejmująca cisza. Cisza, która miała już trwać zawsze. Ojciec i matka. Dwa proste słowa. Dwa niby tak zwyczajne wyrazy. Nadużywane, lekceważone, a przecież tak istotne. Ci, którzy dali mu życie nie chcieli go. Mieli swoje powody, swoje sprawy. Może dziecko stanowiło dla nich problem,

którego należało się jak najszybciej pozbyć. Nie byli źli, bo pozwolili mu się urodzić i dali szczęście innym ludziom — tym prawdziwym rodzicom. Tak, to Bennettowie nimi byli. Oni nadali znaczenie tym słowom. Ojciec i matka. Tylko oni. Właściwie nawet żałował, że poznał prawdę. Nie miał zamiaru szukać swoich stwórców — nie potrafił nawet w myślach nazywać ich rodzicami. Wyrocznia się pomyliła, on nie jest sam. Ma ludzi, którzy go kochają i są dla niego rodziną. Najlepszą, najwspanialszą, jedyną… Dziecko Barbary… Patrzył na klęczącą przed nim siostrę i wiedział, że nigdy nie zdradzi jej swojej tajemnicy. Nie obarczy jej swoim ciężarem. Jest jej bratem i nim pozostanie. Będzie ją wspierał i już nigdy nie pozwoli skrzywdzić. — Barbaro przepraszam, nie wiem co o tym myśleć. Jestem skołowany. — Tak jak kiedyś jego matka, tak teraz on pogłaskał siostrę po głowie. — Nie spodziewałem się tego. Chcę abyś była szczęśliwa… Ty, Lucas i to dziecko… Nie takiego szczęścia chciałbym dla ciebie, ale jeśli to jest to, czego pragniesz, to ja nie będę stawał na waszej drodze. Najważniejsze abyś była szczęśliwa. — Będę. — Poczuła ulgę. Bała się, że brat może tego nie zrozumieć, a tak bardzo go potrzebowała. Był jej jedyną, najbliższą osobą. — A o czym ty chciałeś ze mną porozmawiać? — Ja? — Zmieszał się. Przyszedł tu w określonym celu, aby wyznać jej czego się dowiedział, teraz jednak nie mógł już tego uczynić. Ona sama stawała właśnie przed podobnym problemem i nie powinna dowiedzieć się o jego obawach. Chociaż tyle może jej oszczędzić. Chcąc ją chronić, automatycznie sam skazywał się na cierpienie. Gdyby powiedział jej o swoich wątpliwościach, ona mogłaby rozwiać je jednym słowem. Wystarczyłoby, gdyby wspomniała o znamieniu… — Chciałem tylko powiedzieć ci, że już wszystko pamiętam. Że już nie jesteś sama. Tylko tyle. — Dziękuję ci — szepnęła. — Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Jesteś moim ukochanym starszym braciszkiem. To znamię, które mamy, jest naszym łącznikiem, pieczęcią. — Bogowie jednak czuwali nad Adamem. To Barbara sama z siebie, wspomniała o charakterystycznym znaku szczególnym, jakim naznaczona była ich rodzina. — Znamię? — Nieznacznie drgnął. W jednej chwili wszystkie złe myśli odpłynęły w niepamięć. Jak mógł zapomnieć? Jak mógł tak łatwo ulec kłamstwom tej kobiety? Pospiesznie podniósł się z fotela i podszedł do wiszącego na ścianie lustra. Rozpiął koszulę. Od razu dostrzegł kształt półksiężyca, znajdujący się powyżej jego prawej piersi. Dotknął palcem tego miejsca. — Mam taki sam. — Barbara podeszła do niego i stanęła tuż za jego plecami. Tata mówił, że każdy w naszej rodzinie go miał. Ja, ty, tata, dziadek… i ojciec dziadka… Każdy Bennett, potomek Billa. To nas wyróżnia i daje poczucie jedności. — Jestem Bennettem — wyszeptał. Dlaczego zapomniał o tym znamieniu? Przecież to niemożliwe. Czyżby znajoma Caroline również użyła swoich wampirzych sztuczek? Dlaczego tak bardzo zależało jej na tym, aby zwątpił w swoje pochodzenie? Dlaczego chciała wmówić mu, że jest sam, bez rodziny? O co w tym wszystkim chodzi?

*** Roderick wracając od Sarah, wszedł jeszcze na chwilę do pubu i ta chwilka przekształciła się w dwie godziny. Siedział przy barze i pił jednego drinka za drugim. Barman z niepokojem patrzył na młodego, niezwykle atrakcyjnego mężczyznę, który najwidoczniej próbował zapić jakieś problemy. — Myślę, że to już ostatni — powiedział, stawiając przed nim kolejną szklaneczkę z whisky. — Nie myśl za dużo. — Roderick obrzucił go nieprzychylnym spojrzeniem. Jak na ilość wypitych trunków, nadal zachowywał się całkiem normalnie. — Wkrótce zamykamy. — Mężczyzna wskazał głową na wiszący nad wejściem zegar, który wskazywał za dziesięć dwudziestą czwartą. — Skończę, jak będę miał dość! — Podniósł szklaneczkę i jednym haustem opróżnił jej zawartość. — Następny! — krzyknął, z rozmachem odstawiając naczynie na kontuar. Barman westchnął i odwrócił się po butelkę. — Taki przystojniak sam? — W tym momencie do Rodericka przysiadła się wyzywająco umalowana kobieta, ubrana w mikroskopijnej długości sukienkę z olbrzymim dekoltem. Tlenione, blond włosy z długimi ciemnymi odrostami wiły się wkoło jej malutkiej twarzy, w której szczególną uwagę przykuwały krwistoczerwone usta. — Mogę się dosiąść? — Chyba właśnie to zrobiłaś — odpowiedział niechętnie, nawet na nią nie patrząc. — Postawisz mi drinka? — zapytała, kładąc swoją dłoń na jego ręce. — Nie. — Cofnął ramię i sięgnął po napełnioną już szklaneczkę. — Sue, daj mu spokój. — Barman przysunął się do tlenionej. — Gość ma problem, nie jesteś mu potrzebna. — A może mogłabym pomóc pozbyć się tego problemu? — Nie rezygnowała z prób zwrócenia na siebie uwagi Rodericka. — Następny. — Robillard pchnął ponownie opróżnioną szklaneczkę. — Ta naprawdę będzie ostatnia. Zamykamy. — Barman wlał resztki alkoholu z butelki. — Poszła cała. — Mam ochotę, to piję. — To nie postawisz mi drinka? — Kobieta zatrzepotała zabawnie rzęsami. — Ty jesteś samotny, ja też. Razem tworzymy parę, a para to już nie samotność. Wreszcie na nią spojrzał. Nie była brzydka, tylko zdecydowanie zbyt wyzywająco ubrana i umalowana. W porównaniu z Sarah zasługiwała nawet na miano piękności. Wiedział co to za jedna, ale w tej chwili było mu to obojętne. — Sue — schwycił jeden z jej loków i zawinął sobie wkoło palca — mówisz, że jesteś tak samo samotna jak ja. Coś mi się zdaje, że na towarzystwo mężczyzn nie powinnaś narzekać. — No nie — roześmiała się. — Ty chyba także, nie musisz się specjalnie wysilać, aby znaleźć dla siebie laskę. — Tylko, że ja nie biorę za to pieniędzy. Mówi ci coś słowo uczucie?

— Co ty pastor? — Masz! — Podsunął jej swoją szklaneczkę z whisky. — Miała być ostatnia, niech będzie. Ujęła szklane naczynie w szczupłą dłoń, zakończoną długimi, czerwonymi paznokciami. Palcem powiodła po brzeżku naczynia. — Twoje zdrowie. — Wypiła kilka łyków alkoholu. — Mocne. — Lubię mocne rzeczy. — Patrzył na nią uważnie. Nie znalazł Elizabeth, pomylił się. Zabił kobietę, przestał być człowiekiem. Czy obowiązywały go jeszcze jakieś normy? Czy powinien zachowywać pozory? Miał już wszystkiego dość, a przede wszystkim życia takiego, jakie wiódł przez ostatnie sto pięćdziesiąt lat. Wartości? Słowa bez pokrycia! Nie ma miłości, nie ma szacunku, nie ma wiary. — Zamykamy! — Barman co chwila zerkał na zegar, widać bardzo mu się spieszyło. — Chyba nas tu nie chcą. — Podniósł się z wysokiego krzesełka. — Jeśli masz ochotę to zapraszam do mnie. Tam też mam barek. — To zależy… — Odstawiła szklaneczkę na blat. — Jak zauważyłeś nie jestem taka zupełnie bezinteresowna. Mogę z tobą pojechać, gdzie tylko zechcesz, ale to będzie kosztowało. — A tak. — Sięgnął do kieszeni płaszcza i jakby od niechcenia wyciągnął z niego zwitek studolarowych banknotów. Rzucił nimi w twarz blondynki, a jeden wetknął barmanowi do kieszeni na piersi. — Reszty nie trzeba. Chwiejnym krokiem podszedł do drzwi, gdzie odwrócił się w stronę Sue, która klęcząc na podłodze, zbierała rozrzucone banknoty. Roześmiał się na ten widok. — Idziesz? — zawołał do niej. — Jestem twoja. — Dziewczyna podniosła się niezgrabnie i zaczęła upychać pieniądze do niewielkiej, połyskującej torebki, którą do tej pory miała przewieszoną przez ramię. Podeszła jeszcze na moment do jednego ze stolików i zabrała leżące na krześle szare, sztuczne futerko. — To gdzie teraz — puściła oko do barmana, który zamykał za nimi drzwi. — Wsiadaj. — Podszedł do czarnego mercedesa, stojącego w pobliżu. — No niezłe cacko. — Z podziwem obejrzała samochód. — Musisz mieć mnóstwo kasy. — Tak, a wiesz czemu? — Czemu? — Wsiadła do środka. — Bo nigdy nie zadawałem się z takimi dziewczynami jak ty. — To masz czego żałować! — Jej śmiech zaczynał go drażnić. — Takie jak ja potrafią zaprowadzić mężczyzn do bram niebios. — Ja mogę zaprowadzić cię do piekła! — Zacisnął wargi i uruchomił silnik samochodu. — Nie martw się kotku, w moim towarzystwie na pewno się odprężysz. — Zdawała się nie zwracać uwagi na jego kiepski humor. Wystarczało jej to, co miała w torebce. Tyle kasy za jedną noc. — To ty powinnaś się martwić. — Zaciskał dłonie na kierownicy. Ze wszystkich sił starał się opanować. Elizabeth. Elizabeth. Elizabeth. Nie potrafił myśleć o niczym innym. Cała jego dusza, każda komórka ciała zdawała się

powtarzać imię jego zmarłej żony. Żadna kobieta nią nie była i nie mogła być. Nienawidził tych kobiet, gardził nimi, a zarazem potępiał sam siebie. Nie mogąc mieć tej którą kochał ponad wszystko, postanowił mieć te, które nią nie były. — Gdzie jedziemy? — Poprzez mrok nocy starała się doszukać znajomych miejsc. Mina trochę jej zrzedła, gdy w świetle padającym od lamp samochodowych reflektorów dostrzegła, iż opuścili teren zabudowany i poruszają się teraz drogą wiodącą obok lasu. — Do mnie. Mówiłem, że mam tam barek — odburknął mało uprzejmie. — Dobra, dobra… — Położyła dłoń na jego kolanie i powoli zaczęła przesuwać ją w górę. — Mnie tam wszystko jedno. Może nawet być i las, to nawet romantyczne. Kochałeś się kiedyś pod gołym niebem? — Nie płacę ci za zadawanie pytań! — Strząsnął jej dłoń, ale ona roześmiała się tylko i powtórzyła swój manewr. — Nieśmiały jesteś, co? — zadrwiła. — Znałam takich. Najpierw udawali świętoszków, a później błagali o więcej. — Nie jestem święty! — Jedną ręką trzymał kierownicę, a drugą schwycił jej dłoń i mocno ścisnął w przegubie. — Jeśli mówię, abyś siedziała cicho, to siedź! — krzyknął. — I nie dotykaj mnie! — To boli! — Próbowała się wyswobodzić, ale trzymał mocno. — Chciałem, aby bolało. — Spojrzał na nią, a w jego oczach było tyle nienawiści, że Sue po raz pierwszy poczuła strach. — Nie dotykaj mnie, rozumiesz! — Tak. — Przestała się uśmiechać. Z satysfakcją spostrzegł, że zaczęła się go bać. Dopiero teraz puścił jej rękę. — Nie jesteś miły dla kobiet. — Rozcierała bolące miejsce. — Może to twój problem. Takie ciacho nie powinno siedzieć samo w pubie. — Nigdy nie mówiłem, że jestem miły. Sama się przysiadłaś. Szkoda, że mama cię nie nauczyła więcej ostrożności. — Zachowujesz się jak kaznodzieja. Marudzisz i marudzisz. W ogóle jesteś mężczyzną? — Przekonasz się. — Przestał zwracać na nią uwagę. Wreszcie umilkła, widząc że i tak nie uda się jej z nim nawiązać porozumienia. Wyjęła z torebki mały pilniczek i zaczęła piłować paznokcie. Nie potrafiła jednak długo wytrzymać w ciszy, a może po prostu chciała w ten sposób zapewnić sobie bezpieczeństwo. — Barman mnie zna i jeśli nie wrócę, to zawiadomi policję — rzuciła jakby od niechcenia. — Myślisz, że boję się policji? To policja powinna się mnie bać! — Śmiech Rodericka był taki nienaturalny, że aż się wzdrygnęła. A jeśli to szaleniec? Jeśli wsiadła do samochodu jakiegoś wariata? Nie bywał nigdy w pubie. Owszem widziała go kilka razy w mieście i ludzie gadali, że to potomek Robillardów, właścicieli ziemskich. Nigdy nawet nie podejrzewała, że kiedykolwiek pozna go bliżej. Tacy ludzie nie obracali się w jej towarzystwie. Gdy dziś zobaczyła go pijącego przy barze, zrozumiała iż to może być jej szansa. Po prostu musiała do niego zagadać. Jeśli dobrze by się postarała, to może miałaby zapewnioną przyszłość. Nie, no owszem, nie myślała o związku z nim, ale przecież

bogaci faceci miewali czasem utrzymanki, dlaczego więc i ona nie mogłaby taką zostać? Jej rozmyślania naprawdę go bawiły. — Ciekawe miejsce wybrałaś sobie na pracę. W Elizabeth Town nie masz chyba zbyt wielu klientów? — Nie pracuję w Elizabeth Town. — Schowała pilniczek i z uwagą oglądała swoje długie paznokcie. — Jestem tu w celach rekreacyjnych. Rodzinę odwiedzam… — Odwiedzasz i przy okazji dorabiasz na boku? — A czemu nie, jeśli jest okazja? — Wzruszyła ramionami. — Mam z matką siedzieć w domu? Wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza i akurat się trafiłeś. — Zaczerpnąć powietrza w pubie? — Coś ci się nie podoba? — Ależ skąd. Powiedz więc droga Sue, gdzie pracujesz na co dzień? — W Springfield. Mogę? — Wskazała ręką na CD. — Tak — przytaknął, a ona od razu włączyła radio. Z głośników popłynęła melodia znanego hitu. Sue palcami wystukiwała rytm na swojej torebce. Roderick skupił się na prowadzeniu pojazdu. Wypity alkohol nieco zamroczył mu umysł, chociaż jako wampir był bardziej odporny na jego działanie niż normalny człowiek. Butelka whisky to dla niego tak, jak dwa drinki dla dorosłego mężczyzny. Po co wziął te kobietę? Nie wiedział. Podeszła do niego i zaczepiła, a on dał się sprowokować. Może chciał na dobre zrezygnować z dotychczasowego życia? Może do końca chciał podeptać wszystkie wartości, jakie szanował? Teraz, gdy zrozumiał, że stracił Elizabeth i że mimo obietnicy nie będzie potrafił jej odnaleźć, nie chciał już być człowiekiem. Rano, gdy zabił tę kobietę, przekroczył ostatni most oddzielający go od porzucenia odzyskanego kiedyś człowieczeństwa. Muzyka się skończyła, głos spikera rozpoczął audycję przeznaczoną dla nietoperzy — jak sam zapowiedział. — „Dziś w Nietoperzym Paśmie porozmawiamy o sprawie, która poruszyła wszystkich mieszkańców Springfield. Wczoraj rano, na przedmieściach, we własnym domu, została zamordowana młoda kobieta. Sprawca, którego personaliów jeszcze nie ustalono, w brutalny sposób „ Roderick gwałtownym ruchem wyłączył radio. — Hej, chciałam posłuchać! — zaprotestowała Sue. — Nie! — Powstrzymał jej rękę. — Nie mam zamiaru tego słuchać. — Wrażliwy jesteś? Słyszałam o tym morderstwie, to ponoć niezła jatka była. Ciało znalazł jej siedmioletni syn. Wyobrażasz sobie? Wszedł do kuchni, a tam trup matki. Ponoć krew tej nieszczęśnicy była wszędzie. — Zamilcz! — Z wściekłością odwrócił się w jej stronę. Wyraz jego twarzy napełnił ją lękiem. Zobaczyła jego przepełnione nienawiścią oczy i nienaturalnie wyostrzone rysy. — Kim ty jesteś? — zapytała, kuląc się na fotelu. — Kimś, kto zapłacił ci kupę kasy. Zamknij się więc wreszcie! Jesteśmy na miejscu. — Skręcił w drogę podjazdową i już po chwili parkował na oświetlonym podjeździe.

— Byłam tu na wycieczce szkolnej. — Trochę się uspokoiła i przez szybę popatrzyła na tonący w mroku budynek. — Jak to jest mieszkać w takiej rezydencji? — To pracujące dziewczyny, też kiedyś chodziły do szkoły? — zakpił, odpowiadając pytaniem na pytanie. — Każdy jest kiedyś dzieckiem, później dorasta i starzeje się. — Wysiadła z samochodu i obciągnęła do dołu króciutką sukienkę. — Przynajmniej większość. — Również wysiadł i podszedł do drzwi. Przez dłuższą chwilę szarpał się z zamkiem, który jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności nie chciał się otworzyć. — Czy to aby na pewno twój dom? — Dziewczyna dygotała z zimna, szczelniej otulając się swoim sztucznym futerkiem. — Był nim jeszcze wczoraj — mruknął. Wreszcie udało mu się przekręcić klucz i z westchnieniem ulgi otworzył drzwi. — Zapraszam. — Uczynił gest ręką, zachęcając dziewczynę do wejścia. Ledwie przekroczyli próg, gdy w holu przywitała ich niecodzienna delegacja złożona z Caroline, Angeliny, Yadiry i Basita. Caroline stała na wprost drzwi, tyłem do portretu Elizabeth. Angelina oparta o balustradę schodów, zatrzymała się na pierwszym stopniu, zaś Yadira wraz z Babitem zajmowali miejsce tuż przy wejściu do salonu. — Co ty wyprawiasz? — Panna Westmoore wycelowała w Rodericka wskazujący palec. — Dzwoniłam do ciebie przez cały dzień. Piłeś? — Teraz wyczuła od niego woń alkoholu. — Ale rodzinka, nie ma co — zadrwiła Sue, opierając się o zamknięte już drzwi. — To nie jest moja rodzina! — warknął, patrząc na Caroline. — Nigdy nią nie była i nie będzie. — Rodericku… — Nie udawaj mojej matki Caroline! — Ruszył w stronę schodów, ciągnąc za rękę Sue. — Jeśli dobrze pamiętam, to ona nie żyje. A zgadnij przez kogo? Biiii! Zła odpowiedź. Przez ciebie! Zatrzymał się tuż przy blondynce i popatrzył jej prosto w oczy. — Nie masz prawa mówić mi, co jest właściwe! Nie ty! Sama stworzyłaś mnie takim potworem. To wszystko twoja zasługa! Zadowolona jesteś? Angelina pospiesznie usunęła się z drogi rozwścieczonemu Roderickowi. Podeszła do dwójki Patronów, czując że w ich towarzystwie nic jej nie grozi. — Nie jestem twoją matką, ale nie pozwolę ci wszystkiego zmarnować! — Caroline uderzyła Robillarda w twarz. — Nie będę patrzeć spokojnie, jak rujnujesz sobie życie! — Życie? Przecież to ty mi je zrujnowałaś! — Więc to jest ten twój problem. — Sue wydęła wargi i z lekceważeniem taksowała pannę Westmoore wzrokiem. — Nie dziwię się, że wolisz towarzystwo butelki. — Spokojnie. — Yadira siłą swego spojrzenia unieruchomiła dziewczynę i wyłączyła jej świadomość. — Może bez świadków kochani? — Gdzie byłeś rano? — Caroline pchnęła mężczyznę na ścianę, wprost obok

portretu Elizabeth. — Powiedz, że nie masz nic wspólnego z tym, co się stało w Springfield! — Wreszcie jestem wolny! — Roześmiał się jej prosto w twarz. — Wreszcie zrozumiałem, że straciłem ją na zawsze. Nigdy jej nie odnajdę! Pomyliłem się! Rozumiesz? Byłem człowiekiem, chociaż nie miałem po co. Ta kobieta… Chciałem, aby mnie zabiła. Chciałem wreszcie się uwolnić, ale ona nie potrafiła. A wiesz jak miała na imię? Tak samo jak ona! Zabiłem ją! Zabiłem! Dziś nadszedł kres Elizabeth! — Schwycił za ramę obrazu i z całej siły pociągnął. Obraz z hukiem upadł na podłogę, Caroline zdążyła uskoczyć w ostatniej chwili. — Już jej nie ma! I mnie też już nie ma! Zrobiłaś ze mnie potwora i ten potwór właśnie powrócił. Będę robił to, na co tylko mam ochotę! Pił, zabijał, a tobie nic do tego! A zresztą ty nie martwisz się o mnie tylko o siebie! Boisz się, że ujawnię nasze istnienie. Lękasz się o własną skórę! — Rodericku, jesteś człowiekiem. Będziesz miał dziecko… — Dziecko, które nigdy mnie nie pozna! Nie mam nic, wszystko mi zabrałaś! Wszystko! Ale teraz zamierzam korzystać z tego, co do tej pory było mi zakazane. Nie obowiązują mnie żadne normy, żadne prawa. Dziś chcę pić i bawić się! Podbiegł do znieruchomiałej Sue i uwolnił jej zmysły. Otrząsnęła się, nie rozumiejąc, co się stało. — Idziemy! — Pociągnął ją po schodach na górę. — Ci tutaj nam nie przeszkodzą, to tylko nic nie znaczący lokatorzy. — Ta blondyna nie wyglądała na zwykła lokatorkę. — Postępowała za nim, oglądając się do tyłu na zgromadzonych w holu. — Daj sobie z nią spokój! Nie za to ci zapłaciłem, nie? — Zatrzymał się u szczytu schodów i także spojrzał w dół. Ze śmiechem przyciągnął do siebie Sue i bezceremonialnie wpił się ustami w jej wargi. Miał świadomość, jakie wrażenie ta scena wywarła na Caroline. Chciał zrobić jej na złość, chciał sprawić, aby poczuła się winna. Dlaczego wtedy nie pozwoliła mu umrzeć? Dlaczego wolała bawić się w Boga? Niech teraz ma to, na co zasłużyła! *** Caroline z przerażeniem patrzyła na to, jak zachowuje się Roderick. Pierwszy raz widziała go pijanego, w dodatku w towarzystwie kobiety handlującej swoim ciałem. Dla panny Westmoore było to niepojęte. Roderick, ten kulturalny, zawsze prawy mężczyzna, dziś sięgnął samego dna. Stał na schodach i tak obleśnie całował się z tą wyzywająco ubraną dziewczyną. I ten jego śmiech… Gdy zniknęli w sypialni Robillarda, Caroline wolno obróciła się w stronę Patronów. Nie miała sił na łzy, na krzyki. Czuła, jakby uszło z niej całe powietrze. Błagalnym wzrokiem spojrzała na Yadirę. — Musisz zwrócić mi moją zdolność widzenia przyszłości. Potrzebuję jej teraz tak bardzo, jak nigdy dotąd. — Niestety kochana. — Yadira bezradnie rozłożyła ręce. — To nie jest wykonalne.

— Co? — Z jej piersi wydarł się krótki okrzyk. — Musiałabyś wrócić do Benacantil… — Zrobiliście to specjalnie. — Caroline przeniosła wzrok z murzynki na Basita. — Nie kierowała wami chęć pomocy, wy po prostu chcieliście, abym tam wróciła. Mężczyzna stał spokojnie, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Pełen skupienia wpatrywał się blondynce prosto w oczy. Niestety, nie potrafił przebić się przez jej barierę ochronną i przekazać swoich myśli. Z pomocą przyszła mu Yadira. — Ta zdolność była dla ciebie ciężarem, pomogliśmy ci ją zablokować, a ty oskarżasz nas o podstęp? — A nie jest tak? Dlaczego tak wam zależy, abym tam wróciła? Dlaczego taką radość sprawiłoby wam, gdybym uwięziła się na wieki w skalnej twierdzy? — Bo to twoje miejsce. Jesteś Patronem, nie zapominaj o tym nigdy! Prowadzisz życie człowieka, ale to tylko złudzenie. Twoja krew ciągnie cię w stronę skąd się wywodzisz. Naszym przeznaczeniem jest wrócić do naszego świata, do świata twoich przodków. — Wybacz, ale nie skorzystam. Z każdą chwilą coraz wyraźniej widzę, że wasz przyjazd tu był całkowitą pomyłką. Gdybym nie przyjęła należnego mi dziedzictwa, gdybym nie napiła się krwi Kingsleya… — Sami byśmy prędzej czy później do ciebie przyszli. Odnaleźlibyśmy ciebie, to była tylko kwestia czasu. Czy ty Caroline nie rozumiesz, że to o czym mówi Zwój, musi się wypełnić? Twój los został zapisany przed wiekami, u zarania tego świata. Możesz nadal oszukiwać samą siebie, możesz nadal próbować żyć jak śmiertelnik, ale nigdy już nim nie będziesz. Zostałaś wybrana. Jesteś szczególna. Dołączając do nas, przyczyniłabyś się do rozpoczęcia nowej ery w dziejach naszego ludu. — Z tego co mówiłaś, wywnioskowałam, że chcecie wrócić do siebie, a nie zaczynać nową erę tutaj — zadrwiła. — Chodź Angelino! — Wyciągnęła rękę do koleżanki. — Nie mam już o czym z nimi rozmawiać. — To jeszcze nie koniec Caroline. Będziesz zasiadać w Benacantil. Odrzucaj od siebie tę myśl, ale ona niczym fala morska powróci. Kropla wody drąży najtwardszą skałę, owszem potrzebuje na to dużo czasu, ale przecież nam się nigdzie nie spieszy. Czas to coś, czego mamy w nadmiarze! — Zaśmiała się, patrząc jak Caroline wraz z Angeliną wchodzą po schodach na górę. — Będą z nią kłopoty. — Odwróciła się do Basita. — Ma charakter. — „A jeśli nie zechce wrócić” — odpowiedział jej w myślach. — Wróci z nami. Nie będzie mieć wyjścia. Jej rodzina rozpada się... Niech się na razie cieszy ostatnimi chwilami szczęścia. — „Jesteś pewna, że dziecko tej jej koleżanki, faktycznie będzie dysponować takimi mocami?” — W stu procentach. To nasza przepustka do wolności, dlatego musimy czekać, aż się urodzi. — „Jego krwi nie starczy dla wszystkich wampirów.” — Dla wszystkich? — Ze zdziwieniem popatrzyła nas swego kolegę. — Od kiedy zrobiłeś się taki wielkoduszny? Co nas obchodzą te nędzne kreatury, żyjące w mroku?

— „Sami je stworzyliśmy — przypomniał. — Mieli być naszymi sługami…” — A stali się naszymi zabójcami — dokończyła. — Ich los nic mnie nie interesuje. Niech dalej krążą w ciemności, siejąc strach i spustoszenie. Nie należą do naszego świata i nigdy tam z nami nie wrócą. *** Sue obudziła się z okropnym bólem głowy. Miała wrażenie jakby czaszka miała jej za chwilę eksplodować. Dodatkowo w gardle czuła przeraźliwą suchość. Z jękiem przeciągnęła się na łóżku, uświadamiając sobie, że boli ją całe ciało. Spojrzała na leżącego obok niej mężczyznę i z trudem przypomniała sobie urywki wczorajszego wieczora i nocy. Wybrała się do pubu, z nadzieją, że może poderwie jakiegoś gościa. Nie liczyła na wiele, ale nie chciała aby ten przyjazd w rodzinne strony okazał się taki zupełnie bezowocny. Matka w domu nudziła bez przerwy, że powinna zmienić styl życia, znaleźć sobie porządnego mężczyznę i założyć z nim rodzinę. Nie rozumiała tłumaczenia córki, że to nie dla niej. Że nie znosi zajmowania się domem, dostaje białej gorączki na samą myśl o posiadaniu dzieci, no i nie wyobraża sobie życia u boku jednego faceta. To co ją napędzało, to był dreszczyk emocji towarzyszący poznaniu każdego nowego klienta. Niepewność, strach i coś jeszcze… Sue była bardzo złą dziewczynką, która w żadnym wypadku nie nadawała się na żonę. Gdy wczoraj w barze zobaczyła tego mężczyznę, pijącego samotnie whisky, postanowiła skorzystać z okazji. Poprzednim razem, gdy była u matki słyszała o powrocie dziedzica Robillardów i nawet ktoś wskazał go jej na ulicy, bez trudu więc rozpoznała z kim ma do czynienia. Tak atrakcyjnych mężczyzn trudno spotkać w zapyziałym Elizabeth Town. Zaryzykowała i podeszła do niego. Na początku nie wykazał zainteresowania jej osobą, właściwie nawet ją ignorował, jednak po kilku minutach zmienił swoje nastawienie. Nie mogła dopuścić do tego, aby wymknął się jej z rąk. Na szczęście widocznie był spragniony kobiecego towarzystwa, gdyż zaprosił ją do siebie, a na jej wzmiankę o zapłacie hojną ręką rzucił kilka stów. Taki zarobek w jedną noc — cudo. Jadąc z nim samochodem zauważyła, że jest trochę dziwny. Mrukliwy, nawet nieuprzejmy. W pewnej chwili nawet trochę ją wystraszył. Przez moment żałowała, że zdecydowała się na tę eskapadę, jednak kiedy podjechali pod jego dom wątpliwości minęły. Nie pamiętała momentu, jak weszli do środka, tylko jak przebłysk jakiegoś prawie zatartego wspomnienia w jej umyśle pojawiał się obraz pięknej blondynki stojącej u dołu schodów. Kim ona była? Nie miała pojęcia, ale podejrzewała, ze to ktoś z rodziny Robillardów. Kolejne wspomnienia były równie mgliste. Znaleźli się w sypialni, w której dostrzegła ogromne łoże z baldachimem. Mężczyzna podszedł do szafki i wyjął z niej dwie butelki. — Czysta wódka. — Stuknął butelką o butelkę. — To dopiero jest moc. — Podał jej jedną, a drugą otworzył i przystawiwszy sobie do ust upił sporego łyka.

— A kieliszki? — zapytała, przyglądając się butelce. — Pij z gwinta — roześmiał się. Postawił butelkę na toaletce i ściągnął z siebie czarny płaszcz. Nie kłopocząc się co z nim zrobić, po prostu rzucił go na ziemię i ponownie sięgnął po wódkę. Pił, odchylając głowę do tyłu. Odkręciła nakrętkę i powąchała zawartość. Ostry zapach alkoholu nieprzyjemnie podrażnił jej nos. Ostrożnie wzięła łyka, a gdy przełknęła, rozkaszlała się. Jej zachowanie bardzo go ubawiło. Na chwilę wyszedł z pokoju do pomieszczenia znajdującego się obok. Wsłuchując się w szum wody dobiegający stamtąd domyśliła się, że to łazienka. Napiła się ponownie, teraz już jednak nie kaszlała. Zdjęła z nóg długie kozaki na niebotycznie wysokiej szpilce oraz krótkie futerko. Z zaciekawieniem rozglądała się po pokoju. Wszystko było tu takie stylowe, wyglądające na bardzo drogie. Podeszła do toaletki i spojrzała na swoje lustrzane odbicie. Uśmiechnęła się kokieteryjnie. — Hej Sue! — Z łazienki doleciał ją głos mężczyzny. — Chodź no tutaj! Nie wypuszczając z ręki butelki, przeszła do sąsiedniego pomieszczenia, które było równie duże jak sypialnia i również posiadało okna. — Kąpałaś się kiedyś w zabytkowej wannie? — zapytał. Spostrzegła, że mężczyzna siedzi w prostokątnej wannie ustawionej jakby na marmurowym, dwustopniowym podwyższeniu. Podeszła bliżej. Chłodne kafle ziębiły ją w gołe stopy. — Długo będziesz tak stała? Wyskakuj z ciuchów i hop do wody. — Mokrą ręką przejechał po włosach, zaczesując je do tyłu. Odstawiła butelkę na brzeg wanny i posłusznie zdjęła z siebie sukienkę. W końcu za to jej przecież zapłacił. Pierwszy raz kochali się w wannie. Ledwie zanurzyła się w wodzie, a on natychmiast przyciągnął ją do siebie. Był taki nachalny, można nawet powiedzieć brutalny. Jak zwierz, który chce zaspokoić swoje pragnienie. Nie tego się po nim spodziewała, ale czego właściwie mogła się spodziewać. Była tylko zwykła dziwką, nie powinna więc mieć wymagań. Później kochali się na mokrych marmurowych kaflach. Nie pamiętała szczegółów, wiedziała tylko, że na przemian uprawiali seks i pili alkohol. I tak przez większość nocy. Podniosła się z łóżka najwolniej jak potrafiła, aby nie obudzić śpiącego mężczyzny. Z trudem podeszła do toaletki i spojrzała na swoje odbicie. To co zobaczyła, przeraziło ją. Wczoraj, gdy się przeglądała, widziała całkiem normalną, atrakcyjną kobietą, dziś zobaczyła przeraźliwie bladą, potarganą osobę, z sinymi pręgami na ramionach, udach, rękach. Zapuchnięte oczy i zsiniałe usta sprawiały, że wyglądała tak, jakby ktoś ją zmaltretował. Dostrzegła dwa krwawe smugi na szyi. Dotknęła je ręką. Krew już zaschła, ale pod palcami wyczuła małe strupki. Musiała się czymś skaleczyć. Pospiesznie odszukała swoje rzeczy i weszła do łazienki, żeby się obmyć. Gdy wróciła do sypialni, mężczyzna już nie spał. Ubrany jedynie w czarne spodnie, stał przy oknie, odwrócony do niej plecami.

— Dzień dobry — odezwała się na powitanie. — Wynoś się — odburknął, nawet nie patrząc w jej stronę. — Słucham? — Wydało się jej, że się przesłyszała. — Spieprzaj stąd! — krzyknął, nadal stojąc odwrócony tyłem. — Nie chcę cię tu widzieć. Już! — Jak mam wrócić do miasta? — zapytała. — Dostałaś tyle pieniędzy, że to już nie mój kłopot. Wynoś się natychmiast! Natychmiast! W jego głosie było coś tak groźnego, nieprzyjemnego, że nie miała zamiaru dłużej się spierać. Sięgnęła po kozaki i przysiadła na łóżku, aby je założyć. Roderick odwrócił się od okna, niczym błyskawica podbiegł do niej, schwycił ją za ramię i jednym szarpnięciem postawił na nogi. Nie zważając na jej protesty pchnął ją w stronę drzwi, a otworzywszy je, wypchnął ją na hol. Zawrócił na moment do sypialni, podniósł leżące na podłodze kozaki, futro i torebkę dziewczyny, i stając w progu, rzucił nimi w jej stronę. Z rozmachem zatrzasnął drzwi. Podniosła swoje rzeczy. Jeszcze nikt, nigdy jej tak nie poniżył. Owszem nie liczyła na jakiś szczególny szacunek, ale przecież są pewne granice zachowań. — Odwiozę cię do miasta. — Odwróciła się w stronę skąd dochodził głos. Za jej plecami stała blondynka, którą pamiętała z wczorajszego wieczora. Nie zauważyła kiedy się tu zjawiła, a przecież na marmurowej posadzce korytarza jej kroki powinny być szczególnie, wyraźnie słyszane. — Okropnie wyglądasz. Dobrze się czujesz? Czy on ci nic nie zrobił? — Nieznajoma wyglądała na szczerze zatroskaną. — Nic mi nie jest — odpowiedziała, chociaż była pewna, że dziewczyna bez trudu dostrzegła jej siniaki. — Chodź. — Blondynka pomogła jej założyć futerko. — On teraz przechodzi ciężki okres, nie jest sobą. — Chory psychicznie? — zapytała, postępując za nią. — Zaburzenia osobowości — westchnęła Caroline. — Ale się nie martw, jest pod dobrą opieką. Tak samo, jak ty… — Zatrzymała się i spojrzała jej prosto w oczy. — Czy ktoś wie, że tu jesteś? Kto was widział razem? — Tylko Jose, barman. Byliśmy sami. Tylko ja, barman i on… Wyszliśmy, gdy zamykali. — W którym pubie? — Jej pytania były krótkie, rzeczowe. — Hot Blood. — Niezłe miejsce sobie wybraliście — ponownie westchnęła. — Ok. Nie było cię tutaj. W pubie nie poznałaś nikogo. Byłaś tam sama. Całkiem sama. Wyszłaś tuż przed zamknięciem. Wracałaś pustą drogą do domu, gdy z naprzeciwka nadjechał jakiś samochód i zatrzymał się tuż przed tobą. Trzech facetów wciągnęło cię do środka, wywiozło za miasto i zgwałciło. Te ślady masz od ciosów jakie ci zadali kiedy się broniłaś. Zostawili cię nad ranem na poboczu, gdzie znalazłam cię jadąc do domu. Zaopiekowałam się tobą i odwiozłam. Sue była zbyt oszołomiona, żeby coś odpowiedzieć. W głowie jej szumiało, wszystkie myśli i wspomnienia rozpływały się w niebycie. Nie wiedziała co jest prawdą, a co fikcją. Gdzie była, co robiła? Samotny pobyt w pubie, powrót pustą

drogą… Trzech facetów w samochodzie. Bicie, upokorzenie, ból… I ta blondynka. Jej oczy… Poczuła się bezpieczna. Ufała jej. Caroline ujęła dziewczynę pod ramię i ostrożnie sprowadziła na dół. Nie pozwoli zniszczyć Roderickowi, tego nad czym tak długo pracowała. Wreszcie żyje jak człowiek, kocha jak człowiek. Jej wizja zaczęła się spełniać. Nie dopuści aby on, swoimi wygłupami, zaprzepaścił to, na co tyle czekała. Mają być szczęśliwi. I będą. Dopilnuje tego. *** Roderick pochylał się nad umywalką i trzymając obiema dłońmi porcelanową miskę, starał się zapanować nad swoimi emocjami. Nienawidził sam siebie, gardził sobą, a jednocześnie pragnął pozostać bestią. Pragnął nie czuć tych wszystkich wyrzutów sumienia. Dlaczego więc ciągle, w głębi duszy, odkrywał płomień, który zdawał się wypalać mu wnętrzności? Piekielny ogień. Uniósł głowę do góry i spojrzał na lustro wiszące nad umywalką. Ta sama twarz, którą widział każdego dnia. Te same oczy, te same włosy… Ale to już nie on! Już nie on! Nie ma Rodericka, który dla Elizabeth stał się człowiekiem! I wytrzymał tak długo. Powinien odejść wraz z nią, nic go już przecież tu nie trzymało. Łudził się, że odnajdzie jej przyszłe wcielenie. Głupiec! Odkręcił kran z zimną wodą. Szum wody troszkę go uspokoił. Jednostajny, kojący. Zanurzył obie dłonie w lodowatym strumieniu, po czym zwilżył sobie twarz. Nie, ta woda nie mogła ugasić ognia, który odbierał mu człowieczeństwo. Krople skapywały mu z policzków i brody, moczyły koszulę, nie zważał jednak na to. Chlapał na siebie raz za razem, ciągle próbując stłumić pożar zmysłów. Woda wypełniła porcelanową nieckę i przelała się na podłogę. Nie zwrócił na to uwagi, nadal stał nieruchomo, wpatrując się w swoje lustrzane odbicie. — Rodericku. — Ten głos… Odwrócił się pospiesznie do tyłu, ale nie zobaczył nikogo. Przywidzenie, jedno z wielu. Czego się spodziewał? Że zobaczy jej ducha? Że ożyła i przyszła do niego? To niemożliwe! Niewykonalne! Już nigdy… Ponownie przemył twarz i dopiero teraz zakręcił kran. Wyprostował się, kolejny raz spoglądając na swoją, a jakże obcą twarz w lustrze. I wtedy ją zobaczył. Stała tuż za nim, w tej swojej wizytowej, błękitnej sukience. Jak zwykle piękna, elegancka, taka jak w dniu, gdy wybierali się na piknik. Ich spojrzenia skrzyżowały się ze sobą, a wtedy dostrzegł w jej oczach niewysłowiony ból. — Elizabeth! — Błyskawicznie wykonał w tył zwrot, ale jej już nie było. Rozwścieczony zamachnął się pięścią i z całej siły uderzył w lustrzaną taflę. Tysiące szklanych drobinek posypało się na podłogę. Wybiegł z łazienki i schwyciwszy w biegu swój długi, czarny płaszcz, narzucił go na mokre ubranie. Chciał uciec jak najdalej od tego miejsca. Czuł, że się dusi, że jeszcze chwila a całkowicie postrada zmysły. Potrzebował czegoś, co pomogłoby mu nadal kurczowo trzymać się życia. Na przekór samemu sobie.

SAMOTNOŚĆ SERCA

Chłodny, listopadowy poranek nie zachęcał do spacerów, jednak Barbara czuła wewnętrzną potrzebę, aby przed śniadaniem przejść się drogą wiodącą w stronę cmentarza. To miejsce dziwnie ją uspokajało. Ponieważ było zimno, założyła grubszy, długi, wełniany płaszcz w kolorze brązowym oraz szeroki szal z frędzlami. Strój uzupełniły krótkie, skórzane kozaczki zapinane na ekspres. Niebo miało barwę sino-szarą. Gęste, deszczowe chmury zdawały się wisieć nisko nad ziemią i przytłaczać ją swoim ciężarem. Nawet drzewa, w tak ponury dzień, wyglądały, jakby straciły chęć do życia, smutnie zwieszały swoje prawie zupełnie nagie gałęzie. Jedynie zielone świerki dodawały trochę kolorytu posępnemu otoczeniu. Barbara wolno szła drogą, od czasu do czasu specjalnie rozgarniając stopą powiędłe liście zaścielające piaszczysty trakt. Z każdym krokiem przybliżała się do cmentarza, gdzie ciągnęło ją coś niezrozumiałego. Ostrożnie pchnęła skrzypiącą furtkę i weszła na cmentarną alejkę. Przychodziła tu już tyle razy, że dokładnie pamiętała, gdzie znajduje się każdy grób. Nie musiała nawet czytać wyrytych napisów. Wszyscy członkowie rodziny Bennettów, przodkowie, którzy odeszli z tego świata, zostawili tutaj po sobie mały, kamienny ślad. Wszyscy, oprócz jej rodziców: matki, której nigdy nie poznała i ojca… Ich miejsce spoczynku było w Nowym Orleanie. Było… Pewnie już go nie ma. Zastanawiała się nad tym czasami, ale nie miała pewności, czy chciałaby przekonać się osobiście, co zostało ze świata, który znała. To, co czytała w gazetach, co zobaczyła w telewizji, te wszystkie relacje z Nowego Orleanu dotkniętego kataklizmem, były takie okropne. Nie potrafiła na to patrzeć, nie potrafiła o tym słuchać. Dla niej Nowy Orlean na zawsze miał pozostać barwny, pełen życia i muzyki. Kochała te uliczki, gdzie ojciec nie pozwalał jej chodzić, te tłumy ludzi biorących udział w paradzie: rozśpiewanych, tańczących ciemnoskórych mieszkańców miasta odzianych w kolorowe stroje. Niczym bajka. Ludzie których znała, miejsca, które kochała… Wolała zapamiętać je takimi, jakich obraz ciągle miała pod powiekami. Stanęła przed pomnikiem Elizabeth. Świeże, kremowe róże zdobiły płytę nagrobną, domyśliła się, że to sprawka Caroline. Cóż to za przyjaźń, która potrafi przetrwać stulecia i śmierć. Czy o niej też ktoś kiedyś będzie pamiętał? — Co tu robisz? — Drgnęła, słysząc ten głos. Uniosła głowę do góry i zobaczyła na wprost siebie, po przeciwnej stronie grobu, stojącego Ericka. Mokre włosy oblepiały mu twarz, rozpięty, czarny płaszcz powiewał na wietrze. — Lubię tu przychodzić. — Nie zdziwiła się, że pojawił się tak niepostrzeżenie, wiedziała o zdolnościach wampirów. Lucas często też ją tak

zaskakiwał. — Gdzie zostawiłaś Lucasa? — Nie ruszał się z miejsca. Stał posępny, dziwnie obcy. Niczym duch. — Chyba jest u siebie, a co szukasz go? — Myślałem, że jesteście razem. Zawsze. — Podkreślił z naciskiem. — Nie mieszkamy razem, jeśli o to ci chodzi — wyjaśniła spokojnie — ale jeśli chcesz wiedzieć, to Lucas poprosił mnie o rękę. — Cały on. — Błyskawicznie okrążył pomnik i znalazł się bardzo blisko Barbary. Teraz mogła dokładnie zauważyć, iż pod płaszczem ma mokrą koszulę, przyklejającą się do ciała. — Nie zimno ci? — zapytała z troską. — My nie czujemy zimna. Nic nie czujemy! Jesteśmy jak skała. Niezniszczalni — zadrwił. — Nic nie czujecie? A twoja żona? — Ruchem głowy wskazała na pomnik. — Ona dla ciebie nic nie znaczyła? — To moje przekleństwo! — Wyciągnął rękę i dotknął policzka Barbary. — Gdybym jej nie poznał, wszystko byłoby prostsze. — Żałujesz? Nie odpowiedział. Patrzył na nią w milczeniu, a jego palce delikatnie gładziły skórę jej twarzy. — O co ci chodzi? — Czuła się lekko skrępowana jego obecnością. — Jak się czujesz? — Dobrze. — A dziecko? — Głos mu lekko zadrżał. — Też dobrze. — Lucas będzie dobrym ojcem. Najlepszym jakiego można sobie wymarzyć. Lepszym niż ja. — Wiem. On mnie kocha. — Zasługujesz na miłość. — Cofnął rękę. — Zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Przepraszam, że pojawiłem się w twoim życiu i je skomplikowałem. Jeśli to dla ciebie jakaś pociecha, to powiem ci, że mnie także nie jest z tym lekko. — Wiem. Dobrze wiedziała, jakim jest dla niego ciężarem. Jak bardzo musi się czuć winny, że znalazł się w złym miejscu, w nieodpowiednim czasie. Gdyby nie jechał wtedy tamtą drogą… — Pójdę już. — Odwróciła się od niego, ale na moment jeszcze się zatrzymała i spojrzała w jego stronę. — Uważaj na siebie. Roześmiał się tak nienaturalnie, wręcz upiornie. W jednej chwili dopadł do niej i schwycił za ramiona. Jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko jej twarzy. Przez moment zapragnęła, aby ją pocałował. Tak bardzo tego potrzebowała. — To ludzie powinni uważać na mnie! — W jego oczach było tyle cierpienia i złości. — Jestem potworem Barbaro. Każdy, kto znajdzie się w moim towarzystwie, powinien się bać. — Ja też? — wyszeptała. — Ty… — Nie mógł się powstrzymać, coś niezrozumiałego przyciągało go do

tej dziewczyny. Do dziewczyny Lucasa. Przymknął oczy i przez chwilę wstrzymywał oddech, próbując się w ten sposób opanować. — Ty powinnaś bać się najbardziej — powiedział to tak cicho, że prawie niedosłyszalnie. Otworzył powieki i ostrożnie przywarł ustami do jej warg. Jego delikatny pocałunek, przypomniał bardziej ulotne dotknięcie skrzydeł motyla, ale sprawił, że poczuła dreszcz. Szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. Nie spodziewała się czegoś takiego. Zdawało się, że ta chwila trwa wieczność. Nie chciała jej przerywać. Z ochotą zarzuciłaby mu ręce na szyję, wtuliła się w jego ramiona. Gdyby tylko była pewna, że on też tego chce. Ten pocałunek… Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, odsunął się od niej i znowu zaczął się śmiać. — Szkoda, że nie widzisz swojej miny! Przeraziłem cię? — Raczej zaskoczyłeś. Co miał oznaczać ten pocałunek? — Dotknęła dłonią do warg. On odebrał jej gest jako chęć wytarcia ust. Musiała czuć do niego obrzydzenie. — To przestroga, abyś trzymała się ode mnie z daleka — wycharczał. — Nigdy, przenigdy nie powinnaś wchodzić mi w drogę. Jestem bestią zdolną do najokrutniejszych czynów i niech cię nie zmyli mój wygląd. Wczoraj zabiłem! Zabiłem! I zrobię to powtórnie. Chyba, że… Że ktoś mnie powstrzyma. Z satysfakcją dostrzegł lęk w jej oczach. Biedna, przestraszona Barbara. — Zabiłeś? — Głos jej lekko drżał. Sama na cmentarzu, w towarzystwie wampira — mordercy. — Tak. — Dlaczego? — Bo nie jestem człowiekiem! — krzyknął, uderzając dłonią w ramię kamiennego krzyża, stojącego na pobliskim grobie. Skruszały marmur posypał się na ziemię. — Rozumiesz! Nie jestem człowiekiem! Nic mnie już tu nie trzyma! To, że jestem tu z tobą, na tym cmentarzu, to jakiś paradoks! Mnie powinno już od dawna nie być! Mój czas przeminął! — Elizabeth — wspomniała. — Miałeś ją odnaleźć. Mówiłeś, że wiesz gdzie jest. — Nigdy jej nie odnajdę! Myliłem się. Całe moje życie było jedną, wielką pomyłką! Straciłem wszystko! Wszystko! Postąpiła kilka kroków w jego stronę i położyła mu dłoń na ramieniu. Nie wiedziała, co powiedzieć i jak złagodzić jego ból. Czuła, że cierpi, że tam, pod tą na pozór twardą skorupą, kryje się ktoś delikatny i zagubiony. Ktoś, kto gardził swoim istnieniem. — Nie potrzebuję twego współczucia. Jesteś dla mnie zwykłą, obcą osobą! — Znowu to podkreślił. Była dla niego tylko nic nie znaczącą koleżanką. — Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi. Wtedy w Springfield mówiłeś… — Przyjaciółmi? Nie traktuj serio wszystkiego, co mówię. Wampirom nie należy wierzyć. To bestie z piekła rodem! Myślałaś, że jesteśmy przyjaciółmi? Może dlatego, że spodziewasz się mojego dziecka? Dlatego, że przyjaźnisz się z innymi wampirami? Zapewniam cię, że nie jestem twoim przyjacielem. Nigdy nim nie będę! — Przykro mi. — Uznała, że dość długo już z nim rozmawiała. Jeśli nie chce

jej pomocy, to jak ma mu pomóc? — Pozwól, że zapamiętam cię takiego, jakim znałam cię wcześniej, Twoje obecne oblicze nie jest zbyt interesujące. — Lepiej dla ciebie będzie, jak w ogóle o mnie zapomnisz. Nie marnuj na mnie wspomnień! — Drwina była wyraźnie słyszalna w jego głosie. Nie miała zamiaru odpowiadać, już wystarczająco ją zranił. Jeśli o to mu chodziło, to udało mu się to wprost rewelacyjnie. — Poczekaj. — Zastąpił jej drogę. — Nie widzę twoich myśli, musisz więc go nadal mieć. — Chodzi ci o amulet? — Tak, ten który Bill dał Elizabeth. Widziałaś, co zrobił Kingsleyowi? Ten przedmiot ma wielką moc. — I co z tego? — Patrzyła jak go wyminąć, ale wiedziała, że dopóki on nie pozwoli jej odejść, nie będzie mogła się uwolnić od jego towarzystwa. Żałowała, że nie ma przy sobie Lucasa. — Możesz zakończyć moje cierpienia. Wystarczy jeśli zdejmiesz amulet i założysz go na moją szyję. Spłonę tak jak Kingsley. — Chcesz umrzeć? — Ten pomysł wydał się jej absurdalny. Jak mogłaby zrobić coś takiego? — Niczego więcej nie pragnę! Chcę być wolny! Chcę wreszcie przestać cierpieć. Ona nie potrafiła mnie zabić. Miałem nadzieję, że jednak chęć życia doda jej sił. Że trafi prosto w serce. Ale nie potrafiła… Zabiłem ją, chociaż wiedziałem, co czuje. Te jej uczucia, te ostatnie myśli… Wiesz, o czym myślała? O swoim synku. O tym, że już go nigdy nie zobaczy. Że nie utuli do snu. Jakie to głupie… Nie myślała, aby mnie zabić, tylko żałowała, iż umiera. — Nie chcę tego słuchać! — Zatkała uszy dłońmi. — Po co mi to mówisz? — Bo tylko ty jedna możesz przerwać moje cierpienia i uratować tych wszystkich, niewinnych ludzi. Zarzuć mi amulet na szyję. Unicestwij do końca! — Złapał za przeguby jej dłoni i potrząsnął. — Miej litość. Chociaż ty ją miej. — Niby dlaczego ja? — Szarpała się, ale nie miała z nim szans. Nawet bez używania swoich mocy był od niej silniejszy. — Bo śmierć z twojej ręki nie byłaby taka najgorsza. — Puścił jej dłonie i odsunął się na bok. — Nie zrobisz tego, prawda? — Nie — potwierdziła. — Nie zabiję ojca mojego dziecka. — Ojca, którego nigdy nie pozna… — Ale jak ja mogłabym spojrzeć mu w twarz, gdybym zrobiła coś takiego? — W takim razie wydałaś wyrok na niewinnych ludzi! — Szybko, niczym błyskawica przemieścił się w stronę furtki i już po chwili znajdował się na piaszczystej drodze, wiodącej do szosy. — Nie zabijesz ich. Nikogo nie zabijesz — krzyknęła za nim. — Nadal jesteś człowiekiem! Wierzę w ciebie. Spróbuj sam w siebie uwierzyć. *** Caroline odwiozła Sue do domu i w drodze powrotnej podjęła decyzję

dotyczącą Rodericka. Nie miała zamiaru patrzeć bezczynnie, jak jej przyjaciel stacza się na samo dno. Jak znowu staje się bestią. Już raz przez to przeszła i obiecała sobie, że nie nastąpi to nigdy więcej. Właściwie nawet teraz, jadąc samotnie samochodem, zastanawiała się dlaczego tylko Roderick, jako jedyny z osób przemienionych przez nią, miał takie problemy z przystosowaniem się do nowego życia. Ani Lucas, ani nawet Angelina nie przeistoczyli się w bezdusznych zabójców, potrafili zapanować nad swoim pragnieniem. Od czego jest to uzależnione? Co powoduje, że jeden bez problemu przechodzi transformację, a drugi zaczyna siać zniszczenie? Może Rada Najwyższa zna odpowiedź na to pytanie. Tak, na pewno Yadira będzie wiedziała od czego jest to zależne. Może nawet zna sposób, w jaki można pomóc Roderickowi. Parkując BMW na podjeździe rezydencji Robillardów od razu spostrzegła, że nie ma samochodu Rodericka. Nie sądziła, że opuści dom tak wcześnie, miała nadzieję, iż zdąży z nim najpierw porozmawiać. Zamknęła drzwiczki swojego auta i poszła w stronę wejścia do domu. Nie musiała nawet pukać, gdyż momentalnie drzwi frontowe otworzyły się i stanęła w nich Angelina. — Gdzie byłaś? — Blondynka utkwiła w niej pytające spojrzenie. — Odwiozłam gościa Rodericka. — Wyminęła ją, wchodząc do holu. Portret Elizabeth nie wisiał już na wprost wejścia. Po wczorajszych wydarzeniach, gdy Roderick strącił go ze ściany, stał odwrócony tyłem, oparty o balustradę schodów. — Gdzie nasz zbuntowany? — zapytała, zdejmując z siebie brązowy, wełniany płaszcz. — Nie wiem. — Angelina wzruszyła ramionami. — Jak wstałam, nie było ani ciebie, ani jego. — Na znak, że absolutnie nie interesują ją poczynania Rodericka, ostentacyjnie odrzuciła do tyłu pukiel swoich długich włosów i nie patrząc na koleżankę udała się na górę. Caroline przewiesiła płaszcz przez ramie i weszła do salonu, gdzie zrzuciła swoje okrycie na jeden z zabytkowych foteli. Podeszła do siedzącej przy kominku Yadiry. — Gdzie on jest? — Basit udał się na polowanie. Wybacz moja droga, ale my też musimy jeść, a u was tylko zwierzęca dieta… — Dobrze wiesz, że nie o niego mi chodzi. Gdzie jest Roderick? — Chyba się pomyliłaś kochanie. — Yadira uśmiechnęła się do niej słodko. — Racz zauważyć, że nie jestem niczyją niańką i nie mam obowiązku pilnować rozszalałych wampirów, nawet jeśli są członkami twojej szacownej rodzinki. — Pozwoliłaś mu wyjść z domu! — krzyknęła z wyrzutem Caroline. — Jak mogłaś? Przecież widziałaś w jakim był stanie! — Już ci mówiłam, że nie jestem niczyją niańką. — Wyrocznia podniosła się z fotela. — Nie mam ochoty zajmować się twoim krnąbrnym podopiecznym. Nie po to tu przyjechałam. — No i doszliśmy do sedna sprawy. — Teraz z kolei Caroline usiadła na fotelu i założywszy nogę na nogę, utkwiła w kobiecie badawcze spojrzenie. — Po co tu przyjechaliście? Czego tak naprawdę ode mnie chcecie? — Chcemy ci pomóc. Potrzebujesz nas…

— Wątpię. Jaki jest prawdziwy powód waszego przyjazdu? Sama mówiłaś, że Rada nigdy nie opuszcza Benacantil. Jeśli zdecydowaliście się na ten krok, to znaczy, że musiał być ku temu ważny powód, pomijając oczywiście dziecko Barbary. — Tylko dzięki nam możesz nauczyć się wszystkiego. Jesteśmy dla ciebie skarbnicą wiedzy… — A propos tej skarbnicy wiedzy — przerwała zdecydowanie. — To może zechcesz mi wytłumaczyć, od czego jest uzależnione zachowanie po przemianie. Przemieniłam trzy osoby. Dwie z nich potrafiły zapanować nad swoją nowa naturą, jedna miała z tym ogromny problem. Ja sama, gdy przeszłam transformację, także dałam radę opanować rozszalałe zmysły. Czy jest coś, co decyduje o takim, a nie innym zachowaniu? — Wszystko ma wpływ na to, kim się stajemy. — Yadira z powrotem usiadła na wcześniej zajmowanym miejscu. Siedziała teraz na wprost Caroline. Obie patrzyły sobie prosto w oczy. — Natura ludzka jest bardzo złożona. Ludzie potrafią kochać, potrafią nienawidzić, potrafią tworzyć, ale potrafią też i niszczyć. Jeśli nie mają celu w życiu, jeśli nie mają nadziei, jeśli się boją… Każdy może stać się potworem, nawet będąc człowiekiem. — Chcesz mi powiedzieć, że Roderick od początku był zły? Że nawet gdybym go nie przemieniła, zostałby mordercą? — On nim był od samego początku. Żył z nienawiścią w sercu. Owszem, bronił słusznej sprawy, ale to co robił, przyczyniło do się wielu cierpień. Walczył ze złem, niszczył Duncanów, ale prowadząc kolejnych rycerzy, skazywał ich na śmierć. Stracił całą swoją rodzinę. Ojca, braci… Nie miał nic, oprócz miecza i woli walki. To nadawało sens jego życiu. Umierał jako dzielny wojownik, wreszcie znajdował ukojenie, ale ty przerwałaś ten proces. Dałaś mu wieczność, której nie chciał. Uwięziłaś go w tym ciele na wieki. Jego zbolała dusza nie mogła tego zrozumieć. Pragnął odejść, pragnął się wyzwolić… Czuł żal i wściekłość. Nie miał niestety niczego, co dawałoby mu odrobinę nadziei. Nie miał niczego, co pozwoliłoby mu walczyć z ciemną stroną natury. Zapomniał o swoim człowieczeństwie. Tracąc wszystko, na czym mu zależało, pragnął tylko zniszczyć cały świat. Chciał aby wszyscy cierpieli… Zarówno ty, jak i Lucas oraz Angelina mieliście coś, co pozwalało wam przezwyciężyć mrok. Ty chciałaś żyć, kochałaś babcię i miałaś misję do spełnienia — musiałaś zemścić się na Duncanach. Widzisz, czasem nawet chęć zemsty jest tym czymś, co świadczy o człowieczeństwie. Lucas był spragniony wiedzy, chciał się uczyć, poznawać świat. Do tej pory czuł się ograniczony sztywnym, wojskowym stylem życiem. Nareszcie mógł odkryć nowe oblicze Ziemi. Nawet Angelina… Jej miłość pozwoliła pozostać człowiekiem. Może i jest egoistką i w ogóle marną istotą, ale potrafi szczerze kochać. — Ale Roderick spotkał Elizabeth. Odzyskał spokój, stał się człowiekiem. Wytrzymał tyle czasu… Dlaczego teraz zaczyna wariować? — Bo stracił nadzieję. Bo zrozumiał, że nie potrafi jej odnaleźć. Znowu spostrzegł, że został całkiem sam, bez żadnej szansy, bez niczego… — Jak mogę mu pomóc? — Schwyciła Yadirę za rękę. — Muszę mu pomóc. Jeśli to ja sprawiłam mu tyle cierpień, to powiedz, jak mogę to naprawić? — Jemu nie można już pomóc. — Yadira ze smutkiem pokręciła głową.

— Musisz pozwolić mu odejść i być tym, kim się staje. — Ale on staje się bestią — krzyknęła. — Takie jego przeznaczenie. Każdy z nas jest bestią, tylko niektórzy ciągle próbują temu zaprzeczać. Czy myślisz, że ty zabijając zwierzęta, jesteś lepsza od tych, co zabijają ludzi? Zabijasz tak samo. Tak samo pożywiasz się krwią. Jedynie to, że ty dopuszczasz się mordu na zwierzętach, pozwala ci spokojnie spać. My nie jesteśmy dobrzy, kochana. Nie pojawiliśmy się tu po to, aby ofiarować miłość i szczęście. Chcieliśmy podporządkować sobie Ziemię i zwiększyć naszą przewagę. Potrafimy zabijać i zrobimy wszystko żeby przetrwać. Przez te wszystkie lata stworzyłaś sobie własne wyobrażenie wampirów, ale ono jest dalekie od prawdy. Jesteś Patronem, pierwszą z pierwszych, a to już o czymś świadczy. — Nie! Nie! Nie! — Zatkała uszy dłońmi. — Nie wierzę ci. Chcesz zmusić mnie, abym wróciła z wami do Benacantil. — Owszem, chcę, ale nie zamierzam cię do tego zmuszać. Prędzej czy później i tak tam pojedziesz. To twoje dziedzictwo. Musisz być z nami, gdy będziemy wracać do swojego świata. — Ciągle masz nadzieję, że to uda się? — zadrwiła. — Ja to wiem. Dziecko Barbary otworzy nam zamknięte wrota. Znowu będę nieskończonością pomiędzy niebytem. — Wybacz, ale nie zamierzam nigdzie się stąd ruszać. — Puściła dłoń Yadiry i wstała z fotela. — Jeśli nie chcesz mi pomóc, sama znajdę sposób aby uratować Rodericka. Nie pozwolę skrzywdzić mojej rodziny. Ja ich stworzyłam i zadbam o ich szczęście. Caroline wyszła z salonu, zabierając po drodze swój płaszcz. Yadira nie ruszała się z miejsca. Oparła plecy o oparcie fotela i przymknęła oczy. Spodziewała się, że z Caroline będą problemy, nie myślała jednak, że aż takie. A co by było, gdyby panna Westmoore znała całą prawdę? *** Barbara wbiegła do swojego pokoju i z hukiem zatrzasnąwszy drzwi, oparła się o nie plecami. To, co stało się na cmentarzu… Uniosła dłoń do warg i ponownie, samymi opuszkami palców, dotknęła spierzchniętych ust. Ten pocałunek… Cały czas go czuła. Dlaczego Erick ją pocałował? Dlaczego musiał się z niej naigrywać? O co mu chodziło? Serce waliło jej jak oszalałe. Zmysły wariowały, powodując, że nie potrafiła zebrać myśli. Ten pocałunek, ten pocałunek… Oddałaby wszystko, aby trwał nadal. Aby jego usta błądziły po jej twarzy, po jej szyi… Przymknęła oczy. Czuła coś na kształt pożądania. To było bardzo silne uczucie, z którym nigdy dotąd nie miała do czynienia. Każda cząstka jej ciała domagała się dotyku Rodericka. Każda najdrobniejsza komórka wyła z tęsknoty za nim. Jakie to głupie! Szybkim krokiem przeszła do łazienki i odkręciwszy kran przy umywalce, długo zmywała ze swych warg ślad pocałunku. Niestety woda nie pomogła. Niczym

pieczęć odciśnięta w laku, tak ona ciągle miała wrażenie, że jego usta niemalże wtopiły się w jej skórę. Sięgnęła po ręcznik, aby wytrzeć twarz. Ukryła swoje oblicze w szorstkim materiale i przez chwilę trwała w bezruchu. Dlaczego przy pocałunkach Lucasa nie odczuwała takich emocji? O ileż wszystko byłoby wtedy prostsze. Odwiesiła ręcznik na miejsce i spojrzała w lustro. Krzyknęła, kiedy zamiast swego odbicia spostrzegła twarz kobiety z portretu. Twarz Elizabeth. Jakaś, dawno zapomniana myśl niczym błyskawica pojawił się w jej głowie. Jakieś mgliste wspomnienie czegoś, co nigdy się nie wydarzyło. Dotyk Rodericka, jego ramiona obejmujące ją tak mocno… Jasność spływająca z góry i zdająca się ją przyzywać. I ten krzyk — „Pamiętaj o mnie i czekaj!” Zadrżała. Nie wiedziała, o co chodzi i co się dzieje. Świat zawirował. Miejsce jasności zajęła ciemność. Wyciągnęła ręce przed siebie, chcąc uchwycić się umywalki, jednak je dłonie napotkały pustkę. Bez czucia osunęła się na posadzkę. *** Z trudem otworzyła oczy. Bolała ją głowa i czuła nieprzyjemne pulsowanie w prawym ramieniu. Przypomniała sobie, co się wydarzyło w łazience. Uniosła drugą rękę i dotknęła ramienia — ból się nasilił, musiała widocznie uderzyć się podczas upadku. — Znowu narobiłaś nam strachu. — Dopiero teraz spostrzegła Adama siedzącego na skraju łóżka. Powoli zaczynało do nie docierać, że znajduje się we własnym pokoju. — Jak się czujesz? — Głowa mnie boli i ramię — wyszeptała, rozglądając się dookoła. — Upadłam… — Upadłaś? Siostra, ty o mało podłogi nie rozwaliłaś. — Starał się żartować, ale widać było, że jest zaniepokojony jej stanem zdrowia. — Już się martwiłem, że trzeba będzie kupić nowe kafelki. Dzwoniłem do Lucasa, gdybyś wiedziała jak on się wystraszył! Uśmiechnęła się do niego. W tej chwili do pokoju weszła ciotka Alena. Jak zwykle ubrana w szarą, prostą spódnicę i czarny, ręcznie robiony sweterek. Również wyglądała na zaniepokojoną. — Jak z nią? — zapytała Adama. — Doktor Clark, przyjedzie niebawem. — Ja tylko upadłam… — Spróbowała usiąść, ale brat ją powstrzymał. — Spokojnie, nie masz się gdzie spieszyć. Lepiej unikaj gwałtownych ruchów. W twoim stanie takie upadki są niebezpieczne. — W jakim stanie? — Ciotka podejrzliwie popatrzyła na Barbarę, a następnie na Adama. Dopiero teraz chłopak przypomniał sobie, że kobieta o niczym nie wiedziała. — Ja… — Nie w taki sposób chciała przekazać ciotce tę wiadomość. Poczuła złość na Adama, ale jednocześnie i ulgę, że wreszcie nie będzie musiała ukrywać swojego sekretu. — Czy jest coś, co chciałabyś mi powiedzieć kochanie? — Alena usiadła na

brzegu łóżka i ujęła w swoje dłonie rękę Barbary. — Nie musisz się mnie obawiać. Chcę ci pomóc. — Ja… — Nie wiedział od czego zacząć. Tak bardzo chciałaby wyżalić się ciotce, opowiedzieć to, co ją spotkało… Ale przecież nikt nigdy nie powinien dowiedzieć się prawdy. To co zrobił Nat, to czyje dziecko nosi pod sercem… Zresztą czy ciotka mogłaby to zrozumieć? — Zauważyłam, że dziwnie się zachowujesz… — Kobieta mówiła spokojnym, miłym głosem, tak jakby chciała przekonać do siebie płochliwego zwierzaczka. Dodatkowo cały czas delikatnie gładziła dłoń Barbary. — Te twoje nudności, zasłabnięcia… Braki apetytu… Już długo żyję na świecie i wiem, co to może oznaczać. Czekałam kiedy sama mi powiesz. Młodzież teraz jest taka szybka, taka nieodpowiedzialna. Nie myśli o konsekwencjach, tylko korzysta z każdej chwili. Jesteś w ciąży Barbaro, prawda? Umknęła wzrokiem w bok, nie miała odwagi patrzeć w szare oczy ciotki. Czuła się niezręcznie, nie tak to miało wyglądać. — Kochanie, czy ty jesteś w ciąży? — Alena ponowiła pytanie. — Tak — wyszeptała najciszej jak tylko potrafiła, jej usta niemalże bezgłośnie wypowiedziały to jedno słowo. Ciotka jednak usłyszała. Westchnęła ciężko, tak jakby jakiś ogromny ciężar przygniatał jej barki, po czym pochyliła się i zrobiła coś bardzo dziwnego. Coś co totalnie zaskoczyło Barbarę. Ta surowa, sztywna, zawsze oschła kobieta, objęła ją ramieniem i rozpłakała się. — Ciociu… — Nic, nic kochanie… — Przez chwilę trwały w takim uścisku, po czym Alena wyprostowała się i wierzchem dłoni wytarła łzy. — Wszystko będzie dobrze. — Nie jesteś na mnie zła? — Barbara dostrzegła, że i Adam jest zaskoczony zachowaniem ciotki. Stał jak skamieniały, patrząc w milczeniu na całą scenę. — Jak mogę być na ciebie zła? Za co? Przecież ty sama jesteś już dość przerażona. Myślisz, że nie widziałam, jak się zadręczasz? Nie jestem taką bezduszną osobą, za jaką mnie macie. — Wcale tak o tobie nie myślimy — zaprzeczyła szybko. — Myślicie, ale to nie ważne. — Ciotka machnęła ręką. — Najważniejsze, abyś unikała teraz stresów. Ciąża to nie choroba, ale wiąże się z odpowiedzialnością. Teraz nie jesteś już sama. Masz kogoś, o kim musisz myśleć. Ty i ojciec dziecka… — umilkła, uzmysławiając sobie, że dziecko przecież musi mieć kogoś, kto na równi z Barbarą odpowiada za jego stworzenie. — Właśnie kochanie, kto jest ojcem dziecka? Jakiś kolega ze szkoły? Chyba nie ten biedny Nat, z którym się spotykałaś? Barbara zamknęła oczy. Intensywnie myślała nad odpowiedzią. Sama miała problem ze zrozumieniem, kto naprawdę jest ojcem jej dziecka: czy Nat, który ją zgwałcił, czy Roderick, który odprawił Obrządek Początku, czy Lucas, który przyrzekł przyznać się do ojcostwa, chociaż miał z tym najmniej wspólnego. — Ja jestem ojcem dziecka. — W tym momencie w otwartych drzwiach pokoju pojawił się Lucas. Przyszedł już wcześniej, ale dzięki swoim zdolnościom, pozostawał niewidoczny dla zebranych. Teraz uznał, że nadszedł czas, aby się ujawnić.

Alena powoli odwróciła się w stronę wejścia. Jeszcze zanim go ujrzała, już się domyśliła, do kogo należy ten głos. Charakterystyczny, dźwięcznie brzmiący, męski głos Westmoora — nauczyciela historii. — Ja jestem ojcem dziecka Barbary. — Lucas z drugiej strony łóżka podszedł do swojej ukochanej i położył dłoń na jej ramieniu. — Kocham ją ponad wszystko i nie pozwolę nikomu skrzywdzić. Gdyby zamiast niego stał tu Erick… Barbara otworzyła oczy i spojrzała na przybyłego. Była mu wdzięczna za to wystąpienie, ale ciągle czuła żal, że to nie ten o którym marzy. Dostrzegła niewielki smugi krwi na jego błękitnej koszuli i na kołnierzu kurtki — musiał przyjechać tu prosto z polowania. Widocznie tak bardzo się o nią martwił, że nawet nie pomyślał o własnym bezpieczeństwie. Pospiesznie przyciągnęła go do siebie i wtuliła w jego ramiona, tak aby zasłonić krwawe ślady przed wzrokiem ciotki. — Pan Westmoore. — Ciotka wyglądała na zszokowaną, chociaż starała się panować nad swoimi emocjami. — Kochasz go dziecino? To naprawdę jego dziecko? Barbara uniosła głowę do góry, patrząc prosto w oczy Lucasa. Zobaczyła w nich tyle miłości i oddania. Jak mogła zaprzeczyć? Jak mogła odrzucić to, co jej ofiarowywał? — Tak. — Skinęła głową. — To mężczyzna mojego życia. *** Ciotka Alena wyszła z pokoju, przerywając rozmowę, gdyż z dołu doleciał dźwięk dzwonka telefonu. Adam również chciał opuścić pomieszczenie, ale dziewczyna poprosiła go, aby na chwilę jeszcze został. Zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na siostrę. — Czy możesz pożyczyć Lucasowi swoją koszulę? — zapytała cicho, wskazując jednocześnie na krwawe ślady na ubraniu Westmoora. — Jasne. — Zgodził się bez oporów i szybko poszedł do siebie. — Spieszyłem się. — Lucas zdjął kurtkę i złożył ją tak, aby zakryć zaplamienie. — Gdy usłyszałem, że zemdlałaś i upadłaś… Bałem się, czy tobie i dziecku nic się nie stało. — Z nami wszystko dobrze, ale ty musisz być ostrożniejszy — upomniała go z wyrzutem.. — Chyba nie chcesz, aby ludzie zaczęli coś podejrzewać? Pomyślałeś, co by było, gdyby ktoś cię zobaczył w takim stanie? — Wiem, wiem. — Ponownie ją przytulił. — Ty jesteś dla mnie najważniejsza. — Myślę, że ta będzie dobra. — Adam wrócił, trzymając w ręku szarą koszulę. –Całkiem nowa, jeszcze z metką. — Podał ją Lucasowi. — Dzięki. — Westmoore wstał i zdjąwszy z siebie zakrwawione ubranie, założył czystą koszulę. — Od razu lepiej. — Tak, doskonale — przyznał Adam. — To nie będę wam przeszkadzał. Dobrze, że wreszcie powiedzieliście ciotce. Teraz to już z górki… — Wychodząc zamknął za sobą drzwi. Na korytarzu spotkał Alenę, która właśnie weszła na górę. — Co o tym wszystkim myślisz? — zapytała, zatrzymując się przy

balustradzie schodów. — Nic. — Wzruszył ramionami. — To życie Barbary. Ona go kocha i on ją też. Chyba powinniśmy cieszyć się jej szczęściem. — Ale Westmoore? Nauczyciel? Co ludzie powiedzą? — Ciotka załamała ręce w geście rozpaczy. — Nie mam nic przeciwko niemu, ale to przecież skandal… Nauczyciel ze swoją uczennicą… — Ona nie będzie uczennicą już tak długo — uśmiechnął się — a Lucas to porządny facet. Jak dobrze pójdzie, może będziemy mieć podwójny ślub. — Co? — To już było chyba zbyt dużo jak na raz, dla tej starszej kobiety. Z trudem oddychała i wyraźnie pobladła. — Ty też? — Nie ciociu, ja nie będę miał dziecka! — Powstrzymał wybuch śmiechu. — Po prostu zamierzam oświadczyć się najpiękniejszej dziewczynie świata. Siostrze Lucasa Westmoore — Caroline. *** Lucas zszedł po schodach na dół i wszedł do kuchni, gdzie przy dużym, drewnianym stole siedziała Alena i piła kawę z porcelanowego kubka. Widząc mężczyznę podniosła się i podszedłszy do szafki, wyjęła filiżankę do której nalała kawy z dzbanka. Postawiła naczynie na stole, gestem wskazując, aby Lucas usiadł. — Lekarz jest u niej. — Posłusznie spoczął na krześle. Wyciągnął rękę i palcem wodził po obramowaniu podstawka. — I bardzo dobrze. — Uważnie mu się przyglądała. Nie mogła zrozumieć, jakim cudem do tej pory nie zauważyła, iż Barbarę z Lucasem może łączyć coś więcej, niż tylko więź między nauczycielem a uczennicą. Czyżby była aż tak mało spostrzegawcza? Kiedy się spotykali? Gdzie? Może wtedy, gdy Barbara nocowała u Caroline? Słyszał jej myśli, ale nie chciał zdradzać szczegółów. Pamiętał, ile razy rzucał na nią urok, aby nie zwracała uwagi na jego spotkania z dziewczyną. Trudno, niech się zastanawia, niech się dręczy co przeoczyła, nie mógł jej przecież powiedzieć, że potrafi sterować ludzkimi umysłami. Alena wiedziała o wampirach, Martin wtajemniczył ją w sekret rodziny, nie potrafiła tylko rozpoznać, kto jest istotą spoza świata. Została strażniczką dziedzictwa Bennettów, sama nie mając żadnych mocy. Była tylko zwykłym człowiekiem, kimś kto miał dopilnować przekazania spadku. Zawiodła pokładane w niej zaufanie. Straciła ostatnią skórę. Gdzie teraz była ta skóra? Kto ją ukradł? Komu mogła się przydać? Być może ta zagadka nigdy nie zostanie rozwiązana. Alena ciągle obwiniała się za to niepowodzenie. Zamiast pomóc doprowadziła do zaprzepaszczenia wielopokoleniowego dziedzictwa. Zakończyła coś, co kiedyś rozpoczął Bill. Ludzie-niedźwiedzie właśnie przez nią przeszli do historii. Zresztą ich rola już dawno się skończyła. Mieli chronić ludzi przed złem, przed unicestwieniem, ale sami zeszli ze ścieżki dobra. W chwili gdy bracia Billa podnieśli rękę na człowieka, przekroczyli granicę oddzielającą ich od tych, których uznawali za wrogów. Ludzka natura wzięła w nich górę nad pierwotnymi siłami. Udowodnili, że

nic co czarne, nie jest dokładnie czarne, ani nic co białe, nie jest tak czyste na jakie wygląda. Już nie musieli walczyć, już nie musieli nikogo bronić. Teraz po prostu musieli zaświadczyć o swojej wyjątkowości, o swoim oddaniu siłom światła. Ostatni przedstawiciele istot, których niektórzy uważają za anioły. — I co pan zamierza? — zapytała pomiędzy jednym, a drugim łykiem kawy. — Ożenię się z nią — zapewnił. — Prosiłem ją o rękę, ale mi odmówiła. Może pani na nią wpłynie? Chciałbym, abyśmy byli razem jeszcze przed narodzinami dziecka. — Tak, tak. — Pokiwała ze zrozumieniem głową. — Koniecznie. Dziecko musi mieć oboje rodziców. Ślub koniecznie… Porozmawiam z nią. Barbara jest jeszcze taka młoda… Ona dużo przeszła. Straciła ojca, a później ten huragan… Wszystko dzieje się tak szybko. Nie potrafię zajmować się dziećmi, nigdy nie miałam własnych. To mnie trochę przerasta. Nie wiem czasem, co powiedzieć, jak zareagować… Ona potrzebuje mojego wsparcia, a ja nie wiem, jak to zrobić. — Wystarczy, że jest pani przy niej. Czasem wystarczy tylko świadomość, że ktoś bliski jest obok. — Mądry z pana człowiek. — Obracała kubek w dłoniach. — Właściwie powinnam się cieszyć, że to z panem związała się Barbara. — Ale nie cieszy się pani — zauważył ze smutkiem. — Nie, bo wiem jaki to będzie skandal. Ludzie tak łatwo nie zapominają. Są reguły, których nie można łamać. Pan jest jej nauczycielem… — Ciągle to samo — zdenerwował się. Wstał z krzesła i zaczął nerwowo chodzić po kuchni. — Mam przestrzegać reguł, bo inaczej ludzie będą gadać. Co mnie obchodzą ci ludzie? Mam ich gdzieś, tak samo jak to, co powiedzą! Jeśli trzeba będzie zabiorę Barbarę daleko stąd. — Tu jest jej miejsce — zaprotestowała gwałtownie. — Ona jest Bennettem. Ona jest szczególna… — umilkła, jakby nagle opamiętała się, że może zdradzić zbyt wiele. — Dla mnie jest bardzo szczególna. — Zatrzymał się przy krześle Aleny. — Ona nie jest zwykłym człowiekiem. — Ciotka pochyliła głowę. Dlaczego Martin nie powiedział jej, co zrobić, gdy nadejdzie taka chwila? — Nie musi mi pani nic mówić. — Przykucnął przy niej i zmusił, aby spojrzała mu prosto w oczy. — Wiem wszystko Aleno. — Powoli wypowiadał każde słowo, znowu rzucając na nią urok. — Nie musisz się niczym przejmować. Barbara jest w dobrych rękach. Będę o nią dbał, a ty wreszcie przestań się obwiniać. Ciesz się szczęściem Barbary i nie przejmuj się tak zadaniem powierzonym przez Martina. — Słysząc kroki na schodach, pospiesznie się wyprostował i podszedł do okna. Do kuchni wszedł starszy mężczyzna w okularach. Ubrany w niemodny, brązowy garnitur, wyglądał trochę jak relikt poprzedniej epoki. Ciotka Alena otrząsnęła się, odwracając w jego stronę. — Co z nią panie doktorze? — Wszystko w najlepszy porządku, szanowna pani. — Doktor postawił czarną torbę na stole, a z kieszeni marynarki wyjął dużą, kraciastą chusteczkę i wytarł spocone czoło. — Niech odpoczywa przez dzień, lub dwa… I koniecznie musi brać witaminy. Miała złe wyniki. Anemia w ciąży to normalna rzecz, ale nie można tego

zaniedbać. — Może lepiej jak zrezygnuje z chodzenia do szkoły? To ostatni rok i właściwie… — Ależ nie ma takiej potrzeby, szanowna pani. Ciąża to nie choroba. Wystarczy trochę uważać na siebie i dobrze się odżywiać i można żyć tak jak do tej pory. — Dziękuję. — Alena podniosła się od stołu. — Może napije się pan z nami kawy? Świeżo parzona, właśnie przygotowałam. — Z wielka chęcią szanowna pani, ale nie dziś. Muszę jechać do Zanów. Kilka dni temu przyjechała córka Eleonory — Sue i niestety dziś w nocy ktoś ją napadł. — Napadł? Co pan mówi? W Elizabeth Town? — Ciotka z niedowierzaniem kręciła głową. — Właśnie, a kiedyś było to takie spokojne miasteczko — westchnął doktor. — Sue nie należy do grzecznych dziewcząt i Eleonora zawsze miała z nią problemy, ale napaść pozostaje napaścią. Ponoć nieźle poturbowano tę małą. Szeryf mówił, że to musieli być jacyś zwyrodnialcy. Nawet ją pogryźli… No wie pani, takie rzeczy się ostatnio tutaj dzieją… Teraz jeszcze to. Znowu ludzie będą gadać o wampirach. Lucas drgnął na dźwięk tego słowa. Ktoś pogryzł jakąś kobietę w Elizabeth Town? A jeśli faktycznie to był wampir? Może goście Caroline? Tak, z nią zawsze są problemy. — Ja już muszę iść szanowna pani. — Lekarz złożył chustę w czworo i schował do kieszeni. — Co też się na tym świecie wyprawia… Oj dożyliśmy niewesołych czasów. Alena ruszyła wraz z doktorem do drzwi wejściowych, aby go odprowadzić do samochodu. Lucas słyszał jak jeszcze raz upewniała się, czy aby na pewno Barbara może wrócić do szkoły. Wolałaby gdyby nie było to konieczne. W tej chwili do jego uszu dobiegł dźwięk silnika samochodu. Ktoś podjechał przed dom Bennettów. Za moment do głosów ciotki Aleny i doktora Clarka, dołączył się dźwięczny głosik Caroline. Ze złością zacisnął pięści. Jeszcze tylko tej tu brakowało. — Witaj. — Blondynka ubrana w długi, szary płaszcz stanął w progu. Spojrzał na nią, tak jak się patrzy na natrętnego kundla. — Jest sposób, aby się ciebie pozbyć? — zapytał z przekąsem, nie odpowiadając na powitanie. — Jak tak bardzo drażni cię mój widok, to zamknij oczy — odcięła się. — Nie przyjechałam, aby się z tobą sprzeczać. Racz zauważyć, że tu mieszka także Adam. — A tak, pamiętam — zadrwił. — Gołąbeczki wreszcie znowu razem? — Nie pajacuj — warknęła i odwróciwszy się od niego, chciała udać się na górę, ale błyskawicznie dopadł do niej i zastopował jej drogę. — Powinnaś lepiej pilnować swoich gości — wysyczał do jej ucha. — Rano znaleźli jakąś zmaltretowaną dziewczynę ze śladami po ugryzieniach… — Gdybyś troszkę bardziej interesował się naszymi sprawami, wiedziałbyś, że to nie oni. — Dostrzegł smutek w jej oczach. — Kto więc jest taki krwiożerczy i bezwzględny? — zadrwił. — Wybacz, ale nie znam zbyt wielu wampirów w okolicy. Chyba nie chcesz powiedzieć, że to sprawka Angeliny? — Roześmiał się na tę myśl.

— To Roderick. — Wyminęła go i wbiegła na schody. *** — Co u ciebie kotku? Słyszałam, że chciałaś rozwalić terrakotę w łazience. — Caroline uchyliła drzwi do pokoju Barbary i zajrzała do środka. — Nie przeszkadzam? — Nie, skąd. — Barbara poprawiła się na łóżku, siadając wyżej. — Cieszę się, że przyjechałaś. — Adam do mnie dzwonił — wyjaśniła, podchodząc do koleżanki. — Nie rób więcej takich numerów. — Obiecuję — zapewniła. — Najważniejsze, że wszystko w porządku. — Caroline wyciągnęła rękę i położyła dłoń na brzuchu Barbary. — Jak tam nasz maluszek? — Jeszcze go nie czuję. — Pewnie, przecież to za wcześnie — roześmiała się. — Hej maluszku, tu twoja ciocia. Pilnuj swojej mamy, aby nam kafelek więcej nie rozwalała. — Caroline. — Barbara spoważniała. — Czy rozmawiałaś ostatnio z Erickiem? — Dlaczego pytasz? — Spotkałam go dziś na cmentarzu. Bardzo dziwnie się zachowywał. Mówił takie straszne rzeczy… Chciał, abym go zabiła. — Co? — Chciał, abym użyła amuletu… — Co jeszcze mówił? — On… On mnie pocałował — szepnęła cicho. — Nie wiem, czemu to zrobił. — Roderick nie jest ostatnio sobą. Przeżywa kryzys. Może lepiej na razie staraj się go unikać. Myślę, że nie był przygotowany na to, co się wydarzyło. Chyba wiadomość o dziecku przerosła jego możliwości. On bardzo kochał Elizabeth. To była taka wielka miłość. Nie znałaś go wcześniej, ale uwierz mi, zmienił się dla niej i to bardzo. Udało mu się uwolnić spod wpływu zła. Na powrót stał się człowiekiem. Gdy ją stracił… Widziałam to, byłam przy tym… Nigdy więcej nie chciałabym być świadkiem czegoś takiego. Trzymał ją w ramionach, gdy jej serce przestawało bić. Podziwiałam go za to, iż potrafił mimo to pozostać człowiekiem, że miał odwagę dalej iść przez życie. Odszedł od nas i nie miałam z nim kontaktu, ale byłam pewna, że się nie załamie. Miał cel, który musiał zrealizować. Szukał jej kolejnego wcielenia. Rozumiesz Barbaro? Przez sto pięćdziesiąt lat wytrwale jej poszukiwał. I nie znalazł. Wrócił tu, a ja zmusiłam go aby poszedł na cmentarz. Pokazałam mu jej grób… Wtedy zrozumiał, że źle szukał. Jej już nie odnajdzie, ta Elizabeth którą znał przeminęła na zawsze. Znalezienie czyjejś duszy w innym ciele, graniczy z niemożliwym. Stracił nadzieję… To ja mu ją odebrałam. Ale oni są sobie pisani, miałam kiedyś wizję… Będą razem, tylko on już w to nie wierzy. Już nie ma po co żyć. — Caroline, ja… — zawahała się. Tak bardzo chciała powiedzieć komuś to, co

czuje. Tak bardzo chciała podzielić się swoją tajemnicą. Erick i te jego czarne oczy… — Dlaczego jej przeszkadzasz? — W progu stanął Lucas i nieprzyjaznym wzrokiem popatrzył na blondynkę. — Wydawało mi się, że przyjechałaś do swego kochasia. — Widzę, że starasz się zająć pierwsze miejsce w konkursie na dupka roku. — Odwróciła się do niego z ironicznym uśmieszkiem na ustach. — Nie martw się, jesteś nie do pobicia. — Znikaj stąd — wycedził przez zaciśnięte zęby. — Masz szczęście, że jest tu Barbara, bo… — Bo co? — zadrwiła. — Bardzo mnie interesuje, co byś zrobił, gdyby nie było tu Barbary? Trzymaj się kochanie. — Spojrzała na koleżankę. — Ja muszę już iść, a ty uważaj na siebie. Nie przejmuj się Lucasem, on tylko mnie ostatnio przestał lubić. Gestem ręki przesłała pannie Bennett całusa i wyminąwszy Lucasa wyszła z pokoju. Barbara z szeroko otwartymi oczami przyglądała się całej scenie. Jeszcze nigdy nie widziała, aby Lucas tak się zachowywał. Nawet nie podejrzewała, że tak może potraktować bliską sobie osobę. Przecież Caroline była jego siostrą! — To ciebie nie dotyczy. — Lucas na powrót przybrał miły wyraz twarzy. Zamknął drzwi i podszedłszy do łóżka, usiadł na jego brzegu. — Caroline zrobiła wiele złego, ale nie chcę ci o tym opowiadać. To twoja koleżanka i niech tak pozostanie. Dla mnie jednak stała się zupełnie obcą osobą. Teraz mam ciebie i nasze maleństwo. Pochylił się, a jego usta dotknęły warg Barbary. Przypomniała sobie poranny pocałunek na cmentarzu, jakże inny od tego. Miała wrażenie, że się dusi, że brak jej powietrza. Usta Lucasa były nachalne, jego język muskał jej wargi. Czuła obrzydzenie, a całe jej ciało zdawało się sprzeciwiać tej czułości. Przymknęła oczy. Nie może ciągle go unikać, nie może ciągle się wzbraniać. To z nim ma spędzić resztę życia. Zebrała w sobie wszystkie siły i odwzajemniła pocałunek. *** — To nie jest miejsce odpowiednie dla kobiet. — Adam z niedowierzaniem patrzył na Caroline, która zaparkowawszy samochód przed budynkiem „Hot Blood”, wyraźnie zamierzała wejść do pubu. — Tu przychodzą ludzie z kopalni i tartaku. Uwierz mi kochanie, że to nie jest dobre miejsce na randkę. — Nie przyszliśmy tu na randkę. — Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. — Muszę tylko załatwić jedną sprawę… — Tutaj? — nie dowierzał. — Dokładnie. Niezręcznie mi przychodzić samej, dlatego poprosiłam cię, abyś mi towarzyszył. — Jasne. — Ruszył do wejścia i otworzywszy drzwi, przepuścił ją pierwszą. Wewnątrz pubu panował półmrok. Wnętrze wypełnione było dymem papierosowym i przesiąknięte wonią alkoholu. Większość stolików była wolna, ale przy trzech, stojących pod ścianą, siedziała grupka podpitych mężczyzn. W rogu sali,

przy stole bilardowym, trwała właśnie partyjka, rozgrywana pomiędzy dwoma barczystymi mężczyznami, ubranymi w kraciaste koszule. Na dźwięk otwieranych drzwi bywalcy lokalu zwrócili się w stronę wchodzących. Widok Caroline musiał naprawdę być czymś niezwykłym w takim miejscu, gdyż rozległy się cmokania i gwizdy. Adam momentalnie stanął tak, aby odgrodzić dziewczynę od tych zapijaczonych typków. Caroline zdawała się nie zwracać uwagi na towarzystwo, zdecydowanym krokiem podeszła prosto do baru i oparłszy dłoń o blat, odezwała się do bruneta wycierającego kufle. — Ty jesteś Jose? — Dla ciebie mogę być nawet Bradem Pittem. — Uśmiechnął się, pokazując równe, białe zęby. — Mam już własnego Brada. — Wskazała głową na naburmuszonego Adama. — Szkoda. — Nachylił się przez kontuar — Ale jakby co, to wiesz, gdzie mnie szukać. — Jasne. — Spojrzała mu prosto w oczy. — Wczoraj wieczorem jedyną klientką, która opuściła lokal tuż przed zamknięciem była Sue. Nie było wtedy nikogo więcej. Wyszła sama. Sama — powtórzyła dobitnie. — Widziałeś jak udaje się w stronę swojego domu. — Była sama… — Bardzo dobrze Jose — roześmiała się. — Miłej pracy życzę. Otrząsnął się i wyprostował. Nie wiedział, co się stało. Dziwny szum w głowie nie pozwalał mu zebrać myśli. Patrzył jak blondynka, przy akompaniamencie kolejnej salwy gwizdów i cmoków, kieruje się w stronę drzwi i wraz ze swym towarzyszem wychodzi na zewnątrz. — Te, Jose co od ciebie chciała ta lalunia? — Jeden z gości zarechotał nieprzyjemnie, a jego śmiech przemienił się w pijacką czkawkę. — Chyba pomyliła lokale. — Wzruszył ramionami. — Taaaa. — Mężczyzna grający w bilard podparł się kijkiem. — Nie wyglądała na miłośniczkę whisky ani piwa. Nie to co nasza Sue. Zbiorowy śmiech potwierdził, że wszyscy zgromadzeni dokładnie się z nim zgadzają. W tym momencie ponownie otworzyły się drzwi wejściowe i do środka wszedł szeryf w towarzystwie swego zastępcy. Śmiech momentalnie umilkł. — Nie przeszkadzajcie sobie chłopcy. — Szeryf zdjął kapelusz i położył go na blacie baru. — Tak jest panie władzo. — Jeden z pijaków zabawnie zasalutował i z powrotem sięgnął po swój kufel z piwem. Szeryf jeszcze przez chwilę lustrował wzrokiem pomieszczenie, a następnie zwrócił się do barmana. — Jose, ty wczoraj zamykałeś tę budę? — Jak zawsze. — Była tu wczoraj Sue Zane? Widziałeś ją? Rozmawiała z kimś? Ktoś jej towarzyszył? — No była. Siedziała do samego zamknięcia, ale miała gorszy dzień, bo nie wyrwała żadnego klienta. Wyszła jako ostatnia. Pamiętam, bo nawet ją wypraszałem,

nie spieszyło się jej do domu. Na pewno była sama. — Sama… — Szeryf westchnął i spojrzał na swego zastępcę. — Jest tak jak mówiła. — A co się stało? — Zainteresował się Jose. — Ktoś ją napadł, torturował i zgwałcił. Pracujemy nad tym. Gdybyś coś sobie przypomniał, albo gdybyś zauważył coś podejrzanego, to wiesz gdzie nas szukać. — Podniósł kapelusz i ponownie założył go na głowę. — Panie władzo, może szklaneczkę piwa? — zawołał gruby mężczyzna z brodą, unosząc do góry swój kufel. — Bez piwa łeb się kiwa. — Wypij za mnie Code. — Szeryf spojrzał na niego. — Tylko potem znowu nie wszczynaj burd, bo wiesz, co będę musiał zrobić. — Dziś jestem łagodny jak owieczka — zapewnił Code. — Banda pijaków — szepnął szeryf do swego zastępcy, wychodząc z pubu. — I jeszcze ta Sue. Że też akurat musiała wrócić do domu. — Szefie, a myślał pan, że to mogły być wampiry? — Młodzieńca od samego rana dręczyło to pytanie i w końcu musiał je zadać. — Gregory, w którym wieku my żyjemy? Nie ma wampirów. Te wszystkie bujdy są po to, aby straszyć dzieci. Sue zaszalała z jakimiś gośćmi i trochę przeholowała. To musiała być naprawdę ostra jazda. Później faceci jej nie zapłacili, tylko zostawili gdzieś na poboczu no i odezwała się w niej urażona duma. A teraz my mamy niepotrzebną robotę. *** Basit wracał z polowania zmęczony, ale zadowolony. Wprawdzie ze względu na Caroline i jej bliskich musiał udać się jak najdalej od Elizabeth Town, ale i tak opłaciło się. Przypadkiem spotkał dwójkę zakochanych, którzy na leśnej dróżce zapragnęli uprawiać seks w samochodzie. No cóż, była to ostatnia rzecz, jaką zrobili za życia. Basit najpierw zabił chłopka i spokojnie pożywił się jego krwią, gdy tymczasem naga dziewczyna, zahipnotyzowana jego wzrokiem, spokojnie czekała na swoją kolej. Była przerażona, widział to. Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się jak wysysa krew z jej ukochanego. Nie mogła ani się poruszyć, ani krzyczeć. Niczym kamienny posąg będący niemym świadkiem wydarzeń. Gdy skończył się posilać popatrzył na nią. Młoda, około dwudziestoletnia szatynka, nawet całkiem ładna. Przez chwilę podziwiał jej ciało, przypominając sobie, jak to jest być z kobietą. Z kobietą… Właściwie nie gustował w nich, ale kiedyś, przed wiekami przekonał się, jak smakują cielesne rozkosze z przedstawicielkami płci pięknej. Wtedy zrozumiał, że to nie dla niego. Wolał coś innego, ale to było jego głęboko skrywaną tajemnicą. Wyciągnął rękę i dotknął ramienia dziewczyny. Przejechał dłonią w dół do jej piersi. Pożądanie to zła rzecz, coś co może zniszczyć wampira. Ludzie to tylko pokarm, tylko pokarm. Szybkim ruchem skręcił jej kark i ugasił resztki pragnienia. Pozostałą krew spuścił do przygotowanych wcześniej, plastikowych, płaskich bidonów jakie wziął ze sobą. Pięć porcji świeżej krwi. Pamiętał o tym, aby zatrzeć ślady. Ostatnią rzeczą jaką potrzebowali, byłoby

zdemaskowanie się przed Caroline. Tak jak mówiła Yadira, musieli udawać przed nią kogoś, kim nie byli. Jakże rozbawiła go opowieść Wyroczni, w której starała się przekonać blondynkę, że nie zabijają ludzi, że troskliwie zaopiekowali się tymi staruszkami z Hiszpanii. Nie zabijają ludzi! Oni? Przecież ludzie po to są, aby ich zabijać. Są jedynie pożywieniem. Szkoda tylko, że tyle pracy trzeba później włożyć w pozbycie się nędznych odpadów. No, ale cóż dzięki temu statystyki policyjne pękają w szwach od zgłoszeń o niewyjaśnionych zaginięciach. Przerzucił nagie zwłoki przez ramiona i zagłębił się w lesie. Wyszukał spokojne, trudno dostępne miejsce, gdzie zrzuciwszy ciężar, zabrał się za ręczne kopanie dołu. Nie zajęło mu to dużo czasu, jako iż był bardzo szybki. Gdy dół miał już około trzech metrów głębokości wcisnął do niego ciała swoich ofiar. Upychał je, wsłuchując się w trzask łamanych kości. Następnie przysypał dół ziemią, ubił nogami i rozsypał igliwie. Aby jeszcze bardziej utrudnić odszukanie tego miejsca, odszukał powalone pnie drzew i przeciągnął je tutaj. Z zadowoleniem popatrzył na swoją pracę. Zawrócił do samochodu i sprawdził, czy tutaj nie pozostawił żadnych śladów. Posilając się, pamiętał aby nie ubrudzić krwią tapicerki, dlatego wyciągnął swoje ofiary na zewnątrz. Teraz usiadł za kierownicą i uruchomił silnik. Nigdy nie prowadził auta, ale jadąc z lotniska cały czas obserwował kierowcę taksówki i zaglądając do jego umysłu, rozpracował na czym to polega. Jego zdolności po raz kolejny okazały się bardzo pomocne. Przemienił się w chłopaka, którego dopiero co pochował i wyjechał z leśnej dróżki. Auto zostawił na poboczu kilkanaście kilometrów od miejsca zbrodni. Nie ma możliwości, aby ktoś znalazł ukryty grób. Yadira powinna być zadowolona. Niech się cieszy dopóki może. Jej czas też kiedyś dobiegnie końca. Może nawet szybciej niż uprzednio planował. *** Angelina bała się otworzyć drzwi swojego domu. Stała przed wejściem i patrzyła na piętrowy budynek, w którym mieszkała przez tyle lat. Nie potrafiła go już nazywać domem, gdyż dom to miejsce bezpieczne, przytulne, azyl. Tyle złego ją tu spotkało… Zaginięcie ojca, odwiedziny Kingsleya… To co Kingsley jej zrobił… Zagryzła wargi. Nie miała odwagi wykonać ostatniego kroku. Trzymała dłoń na kluczu wetkniętym w zamek, ale nie przekręciła go. Czy warto tu wracać, skoro nic tu na nią nie czeka? Chciała zobaczyć to miejsce, ale teraz, gdy tu się znalazła, była pewna, że to kiepski pomysł. — Co tak stoisz jak zamurowana? Odwróciła się do tyłu i spojrzała na stojącą w pobliżu Flo. Mulatka ubrana była w ciepły, czarny płaszcz i czerwone długie kozaki, Dodatkowo wokół szyi okręcony miała gruby, włóczkowy, czerwony szal, zaś jej bujne, kręcone, czarne włosy skryte były pod wełnianą czapką. — Zamek się zaciął? — Zainteresowała się Flo. — Nie — odpowiedziała pospiesznie. — Wszystko w porządku. Nie wiem

jednak, czy chcę tu wracać. Na twarzy mulatki pojawiło się zdziwienie. Podeszła bliżej i zatrzymała się na wprost Angeliny. Dzieliło je zaledwie kilkanaście centymetrów. — To gdzie ty mieszkasz? — zapytała. — U Caroline? — W pewnym sensie tak. — Opuściła rękę. Klucz został w zamku. — Mieszkamy razem w rezydencji Robillardów. — W rezydencji? — To musiało być dla niej pełne zaskoczenie. — Dlaczego właśnie tam? — Tak wyszło. — Angelina uśmiechnęła się, próbując ukryć zmieszanie. Nie mogła opowiedzieć koleżance o porwaniu przez Kingsleya, o tym wszystkim co jej zrobił. Nie mogła zdradzić, kim się stała. — Czyli masz nową przyjaciółkę. — Flo podparła się pod boki i pokiwała głową. — Szkoda, że nie potrafiłaś powiedzieć mi tego prosto w twarz. Wiesz, nigdy bym się nie spodziewała, że zakumplujesz się właśnie z Caroline. Z Caroline? Sama o tym nie myślała, po prostu stało się. Z kim miałaby się kolegować, jak nie z kimś takim samym jak ona? W gruncie rzeczy Caroline nie jest taka zła. — Wszystko jest możliwe — powiedział po krótkim namyśle. — Flo, nie miej mi tego za złe, każdy człowiek się zmienia. Byłaś moją przyjaciółką, najlepszą jaką miałam, ale ja teraz jestem już zupełnie inną osobą. Caroline lepiej mnie rozumie… To nie chodzi o to, że już ciebie nie lubię, tylko po prostu ona jest taka jak ja. — Jasne, rozumiem — prychnęła pogardliwie. — Dwie królowe piękności doszły do porozumienia. Wybacz, że nie jestem taka jak wy. Ale to dzięki takim osobom jak ja, wy możecie się czuć wyjątkowe. Naciągnęła czapkę głębiej na czoło i z dumnie podniesioną głową odwróciła się od koleżanki. Angelina westchnęła ze smutkiem. Coś się kończy, coś zaczyna. Ten etap jej życia, został już daleko za nią. Ten dom także. Nie miała tu już po co wracać. Niektórych spraw lepiej nie odgrzebywać. Tak samo z przyjaźniami. Sięgnęła po klucz i wyjęła go z zamka. Wolnym krokiem podeszła do swojego samochodu, zaparkowanego na ulicy. Jeszcze ostatni raz spojrzała na idącą chodnikiem Flo. Zrobiło się jej żal, tak zwyczajnie po ludzku. Przypomniała sobie chwile, gdy wraz z koleżanką bawiły się jako dzieci na podwórku. Uśmiechnęła się na wspomnienie piżamowych party… Tyle godzin razem przegadały. Zapragnęła zawołać za Flo i zatrzymać ją. Tak bardzo chciałaby jej powiedzieć co się stało. Opowiedziałaby wszystko, wypłakała się na jej ramieniu. Zrobiła by to, ale nie mogła. Już nigdy nie będzie mogła. Flo doszła do swojego domu i po trzech stopniach weszła na niewielki ganek. Zatrzymała się i ostatni raz zerknęła w stronę Angeliny. Zobaczyła już tylko jej samochód niknący w dali uliczki. *** Caroline leżała przytulona do Adama i wpatrywała się w jego twarz. Ciągle

chciała się napawać jego bliskością. Te kilka tygodni rozłąki wydawało się teraz już tylko złym snem. Znowu byli razem i tylko to się liczyło. Westchnęła z ulgą i zacisnęła dłoń na jego ręce. Uśmiechnął się, obracając na bok, tak iż teraz znajdował się na wprost niej. — Brakowało mi ciebie — szepnął. — Nie pamiętałem o tobie, ale czułem pustkę… Serca nie można oszukać. — Ale teraz jesteśmy razem. — Pogładziła go po policzku. — I będziemy już zawsze. Prawda? — Chciałabym… — Nie. Nie mów, że chciałabyś — przerwał jej. — Powiedz, że tak zrobimy. Nigdy nie pozwolę ci odejść. — Przybliżył się do niej i pocałował prosto w usta. Odwzajemniła pocałunek. Przez kilka chwil całowali się zachłannie, tak jakby świat za chwilę miał przestać istnieć. — Tylko dlaczego ta kobieta kłamała? — zapytał nagle. — Kto? — W pierwszej chwili nie zrozumiała, ale za moment dotarło do niej o kim mówi Adam. — Chodzi ci o Yadirę? — No tak. Wymyśliła tę całą historię… Tak bardzo jej zależało, abym poczuł się samotny? Co chciała przez to zyskać? — Nie wiem. — Pokręciła głową i powiodła palcem po jego znamieniu nad piersią. — Ta kobieta stanowi dla mnie zagadkę. Udaje świętoszkowatą, ale wcale taka nie jest. Nie ufam jej i ty też nie powinieneś, zwłaszcza po tym, co próbowała zrobić. Jestem jej wdzięczna, że zwróciła ci wspomnienia, ale te jej kłamstwa… — To co mówiła, miało sens i naprawdę jej wierzyłem. Zacząłem podejrzewać rodziców. Rozumiesz Caroline? Uwierzyłem obcej osobie, a swoich najbliższych uznałem za kłamców! Całe szczęście, że Barbara przypomniała o rodowym znamieniu Bennettów. Jak mogłem o nim zapomnieć? Gdybym go nie miał, byłbym rozbity. Ciągle zadręczałbym się tą myślą. Moje życie stałoby się piekłem. Wiesz, co przeszedłem przez te kilka godzin, zanim odkryłem prawdę? Biłem się z myślami, rozpamiętywałem każdy moment z przeszłości, który mógłby świadczyć o tym, że mówiła prawdę… Gdy Barbara wspomniała o znamieniu dotarło do mnie, że moje obawy są bezpodstawne. — Nie ufaj Yadirze! — Spojrzała mu prosto w oczy. — Nigdy jej nie ufaj. Mam wrażenie, że ona próbuje zrealizować jakiś plan. Być może właśnie o to jej chodziło, abyś poczuł się rozdarty. Może odkryła, że rodzina to twój słaby punkt. Jeśli dasz się jej sprowokować i zaczniesz grać w jej grę, to ona zwycięży. Chciała cię przemienić, jakoby z myślą o mnie… Może myślała, że gdy poczujesz się osamotniony, bez problemu zgodzisz się na przemianę. Nie mam pojęcia, o co jej chodzi, nie wierzę jednak, aby robiła to dla mojego dobra. Musisz jej unikać. — Unikać? — To stwierdzenie zaskoczyło go kompletnie. — Przecież ona jest na dole! — Wiem. To było głupie z mojej strony. Byłam tak stęskniona, a tylko tu mogliśmy być razem… W przyszłości będziemy rezerwować pokój w motelu. Parsknął śmiechem i przyciągnął do siebie dziewczynę. Ponownie wtuliła się w jego ramiona. — Ok. Następnym razem. Ale jeśli już tu jesteśmy, to może wykorzystamy ten

czas we właściwy sposób? — Zaproponował. — I to jest myśl — przyznała, chichocząc cichutko. Razem opadli na łóżko. *** — Kochanie… — Ciotka Alena zajrzała do pokoju Barbary. — Możemy porozmawiać? — Tak ciociu. — Dziewczyna odłożyła, trzymaną w ręku książkę i popatrzyła na przybyłą. Twarz ciotki, w blasku padającym od żarówki, wydawała się nienaturalnie poważna, jakby ściągnięta bólem. — Jesteśmy same. — Alena zamknęła drzwi i podeszła do łóżka dziewczyny. Przysunęła bliżej fotel, na którym usiadła. — Teraz mamy czas na szczerą rozmowę. — Wiem, o czym chcesz rozmawiać. Zawiodłam cię… — Nie kochanie, nie zawiodłaś. To ja nawaliłam. Nigdy nie miałam dzieci i stąd te moje potknięcia. Nie wiem, jak rozmawiać z młodymi dziewczynami, nie wiem, co lubią i co je interesuje. Nie byłam dla ciebie dobrą kompanką, dlatego szukałaś innego towarzystwa i znalazłaś je nie tam gdzie powinnaś. On jest nauczycielem Barbaro i ludzie wam tego tak łatwo nie zapomną. To mała miejscowość i już na zawsze pozostaniesz tą dziewczyną, która związała się ze swoim nauczycielem. Nawet za pięćdziesiąt lat będą cię tak postrzegać. A on to już w ogóle ma przechlapane. Belfer uwodzący uczennicę. To jak piętno. Nie będzie wam łatwo. Ja rozumiem, że się kochacie i cieszę się, że jesteście szczęśliwi, boję się tylko, że ludzie zniszczą wasze uczucie. — „A gdyby ci ludzie znali całą prawdę” — pomyślała Barbara. — Nie przyszłam tu, aby cię straszyć, czy też zniechęcać. Nie pytałaś się nikogo o zdanie, gdy decydowałaś się na seks. Teraz ponosisz tego konsekwencje. Jeśli powiedziało się a, trzeba powiedzieć i b. Rozumiesz Barbaro? — Chyba nie za bardzo… — Pokręciła głową. — Stało się i teraz nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Jedynym rozsądnym wyjściem wydaje się obecnie jak najszybsze zalegalizowanie waszego związku. — Ślub? — Z wrażenia wstrzymała oddech. — Tak Barbaro. Ślub. Nie powinnaś z nim zwlekać. Lepiej załatwić to jak najszybciej, tak aby ewentualnie można powiedzieć ludziom, że dziecko urodziło się jako wcześniak. — Załatwić? — Barbarze pociemniało przed oczami. — To nie zakupy! Przecież rozmawiamy o najważniejszej decyzji w moim życiu! Nie chcę podejmować jej zbyt pochopnie! — Zbyt pochopnie? — Teraz to Alena była zaskoczona. — Pochopnie to ty wskoczyłaś do jego łóżka. — Ciociu! — Gdyby wyznała ciotce prawdę, byłoby łatwiej, ale przecież nie mogła! Nie mogła powiedzieć o tamtych wydarzeniach! Obiecała! — Kochanie spokojnie. Przepraszam, że to powiedziałam. Jesteś taka uparta, a tym samym popełniasz kolejną głupotę. Nie rozumiem, jak możesz nie myśleć

o przyszłości tego maleństwa. Powołałaś je do życia, to chociaż zagwarantuj, aby miało normalne, szczęśliwe dzieciństwo, w pełnej rodzinie. — Potrzebuję czasu! Nie mogę teraz go poślubić! — Zaprotestowała. — Dlaczego skarbie? Przecież mówiłaś, że go kochasz. Czy w miłości nie chodzi o to, aby być z ukochaną osobą? Być z ukochaną osobą. Z Lucasem? Gdyby to był Erick… Te czarne oczy. Dlaczego to nie on? — Ciociu… — Nie potrafiła powstrzymać łez. — Przepraszam skarbie. — Kobieta podbiegła do Barbary i pochyliwszy się nad łóżkiem, przytuliła ją do siebie. — Stara jestem i nie rozumiem młodzieży. Kochasz go, ale nie chcesz poślubić. Dla mnie to niepojęte. — Poślubię — wyszlochała, kryjąc twarz na ramieniu ciotki. — Obiecuję, że poślubię. Ale nie teraz! Nie teraz! Nie przed narodzinami dziecka. *** Caroline wstała z łóżka i czule popatrzyła na śpiącego Adama. Uśmiechnęła się widząc jego spokojną twarz, ciemne, potargane włosy oraz silne ramiona. Mogłaby tak stać i przyglądać mu się w nieskończoność. — O widzę, że wstałaś. — Adam przeciągnął się i otworzywszy oczy, popatrzył na swoją dziewczynę. — Chciałam zejść do kuchni po sok. Przynieść coś tobie? — zapytała, sięgając po jedwabny szlafrok, przewieszony przez oparcie krzesła. — Ty mi wystarczysz — odpowiedział ze śmiechem. — Wracaj szybko, bo już tęsknię. — Nawet się nie spostrzeżesz, jak będę z powrotem. — Założyła na siebie szlafrok i przesyłając Adamowi buziaka, wyszła z pokoju. Jej bose stopy zdawały się ledwie muskać zimny marmur posadzki. Po szerokich schodach zeszła na dół. Już miała skręcić w stronę kuchni, kiedy nagle poczuła ten charakterystyczny zapach. Zawróciła i równie bezszelestnie podeszła do wejścia do salonu. Od razu dostrzegła Yadirę, która stojąc przy kominku, piła coś z płaskiego bidonu. Caroline wiedziała, co znajduje się w tym naczyniu. Otrząsnęła się z odrazą widząc z jaka przyjemnością Wyrocznia delektuje się owym napitkiem. Twarz kobiety była wykrzywiona dziwnym grymasem przywodzącym na myśl zwierzęcą rządzę. Coś na kształt okrucieństwa, sadystycznej przyjemności naznaczyło jej rysy. Stróżka krwi spływała z kącika jej ust, wprost na biała, długą szatę. Tuż obok Yadiry stał Basit. Jak zwykle poważny, jak zwykle z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Niczym posąg. W tym momencie Wyrocznia spojrzała na Caroline i nie przestając pić, postąpiła kilka kroków w jej stronę. — Widzę, że przeszkadzam. — Blondynka pospiesznie odwróciła się do tyłu z zamiarem jak najszybszego udania się do kuchni, jednak Yadira była szybsza. Błyskawicznie zastąpiła jej drogę. — Nie możesz nas potępiać — odezwała się, odsuwając bidon od ust. Jej wargi były całe we krwi. — Każdy z nas musi się odżywiać. My nie tolerujemy diety

zwierzęcej i nie mamy zamiaru, dla twojego kaprysu, dostosowywać się do niej. Chcesz polować na zwierzęta? Chcesz się nimi posilać? Proszę bardzo, nam nic do tego. Może więc i ty uszanuj nasze zwyczaje. — Ale wy krzywdzicie ludzi! — We wzroku Caroline było tyle złości. Nie mogła wybaczyć sobie, że nieopatrznie sprowadziła te istoty do Elizabeth Town. — No nie moja droga! — Yadira prychnęła. — Ile razy mam ci tłumaczyć, że nikogo nie krzywdzimy. Bierzemy tylko odrobinę krwi, aby móc przeżyć. Oni nawet tego nie pamiętają. Prawda Basit? — Zwróciła twarz w kierunku stojącego nieopodal towarzysza, który potakująco skinął głową. — Chcesz mi wmówić, że w tym bidonie jest tylko odrobinka krwi? — zadrwiła Caroline. — Nie rób ze mnie głupiej. Ciekawe jak Basit upuścił krew, nie czyniąc żadnej szkody swojej ofierze? — To już tajemnica Basita. — Yadira przestała się uśmiechać. W jej oczach pojawiły się złowrogie błyski. Denerwowała ją dociekliwość Caroline. Jej plan nie przewidywał takich komplikacji. Panna Westmoore miała być niczego nieświadomą, grzeczną dziewczyną, którą bez większych problemów przekona do swoich zamiarów i sprowadzi z powrotem do Benacantil. — Wybacz, ale nie mamy obowiązku tłumaczyć się tobie z naszych poczynań. Niech ci wystarczy wiadomość, że nie zabijamy nikogo. Wszyscy ludzie w tym mieście są bezpieczni. Jest mi przykro, że nie potrafisz obdarzyć mnie zaufaniem. Zwłaszcza po tym, co dla ciebie zrobiłam. — Co dla mnie zrobiłaś? — Caroline krzyknęła, chociaż nie miała tego w zamiarach. Czuła, że jest oszukiwana i to potęgowało jej oburzenie. — No właśnie co ty dla mnie zrobiłaś, oprócz tego, że wbrew mojej woli przyjechałaś tutaj i próbowałaś okłamać Adama? — Okłamać? Wybacz, ale nie rozumiem… — Wyrocznia ponownie upiła łyk krwi. Delektowała się nim, jak najsłodszą ambrozją. Caroline na sam widok robiło się niedobrze. — Zwróciłam pamięć twojemu chłopakowi. To właśnie dzięki mnie mogłaś przed chwilą oddawać się rozkoszom cielesnym. — Dlaczego powiedziałaś mu, że nie jest Bennettem? Dlaczego próbowałaś sprawić, aby poczuł się samotny? — Nie wszystko jest takie, jak się nam wydaje… — zaczęła Yadira, ale Caroline jej przerwała. — Akurat to jest dokładnie takie, jakim się wydaje. Wszyscy potomkowie Billa mają znamię, to ich znak rozpoznawczy. Adam jest Bennettem. Jest bratem Barbary! — Z rozmysłem patrzyła Wyroczni prosto w oczy. Poczuła satysfakcję, gdy ta nie wytrzymała naporu jej spojrzenia i umknęła wzrokiem w bok. — Chciałam, aby był z tobą. — Jej głos nie brzmiał już tak pewnie. — Myślałam, że gdy poczuje się samotny, bez problemów zdecyduje się na przemianę. Chodziło mi tylko o twoje szczęście! — Raczej w to wątpię. Nie wiem, do czego zmierzasz, ale na pewno nie myślisz o mnie. To co zrobiłaś uświadomiło mi, że nie należy ci ufać. Jesteś w końcu Patronem, czystym złem. — Ty też jesteś Patronem — przypomniała Yadira. — Zgadza się, ale moją matką była kobieta. Może to odróżnia mnie od takich

istot jak wy. — Masz o sobie zbyt duże mniemanie. — W głosie czarnoskórej kobiety pojawił się nieprzyjemny ton. — Rozczarowujesz mnie. — Ty mnie rozczarowałaś już dawno. — Caroline wyminęła ją i nie oglądając się za siebie poszła w stronę kuchni. — Wiem, o co ci chodzi. — Yadira odwróciła się do Basita. — Nie powinnam wypuszczać jej z Benacantil, gdy już tam trafiła, ale wiadomość o tym dziecku była taka ekscytująca… — „Ona nie zechce wrócić z nami.” — Dotarł do niej przekaz myślowy Basita. — „Przecież nie powiesz jej, po co jest nam potrzebna”. — Pewnie — roześmiała się. — Gdyby wiedziała, że jej ojciec był najważniejszy… Gdyby znała prawdę, kim jest… Dzięki krwi tego dziecka otworzą się przed nami wrota wiecznej krainy, ale abyśmy mogli tam wrócić, musimy mieć ją ze sobą. Tylko ona może z nas zmazać to piętno, które otrzymaliśmy w chwili, gdy poszliśmy za Duncanem. Caroline musi zostać złożona w ofierze. — „Ciekawe, jak tego dokonasz.” — Spokojnie, zobaczysz, że wróci z nami do Benacantil. Nie będzie mieć innego wyjścia. Zniszczę jej całą rodzinę. Pozbawię wszystkiego, co kochała. Zostanie sama… Jeszcze będzie nas błagać, abyśmy wzięli ją ze sobą. Już tak niewiele nam brakuje… Zostawimy ten świat, niech niszczeje. Przed nami nieskończoność. *** Roderick wszedł do „Avanzare Italia Dining” i od razu udał się do stolika, który poprzednim razem zajmował razem z Barbarą. Ledwie zdążył usiąść, gdy pojawił się przed nim młody kelner. — Dzień dobry panu. Oto karta menu — podał mu kolorową książkę — i lista win. — Tak… — Sięgnął po spis alkoholi. Przez chwilę patrzył na rzędy literek. — Na początek poproszę Mer Soleil Chardonnay. — A do tego? — Cokolwiek. — Wzruszył ramionami. — Zdaję się na ciebie. Kelner odszedł, zaś Roderick utkwił wzrok w pustym krześle, stojącym po drugiej stronie stolika. To tam wtedy siedziała Barbara. Wyobraził ją sobie, jak uśmiecha się do niego. Jej błękitne oczy, jej kasztanowe włosy… Trzymała dłoń na obrusie, a on ją dotknął. Ten dotyk… Poczuł, że ciemnieje mu przed oczyma. Serce zaczęło szybciej bić. Barbara… Dlaczego jej tu nie ma? Dlaczego to nie w niego się wpatruje? Dlaczego to nie jego zapewnia o miłości? Dlaczego to nie jego ramiona ją tulą? Złość. W głębi duszy był zły, był wściekły na Lucasa. Zazdrościł mu tych wszystkich chwil, które ten spędzał z Barbarą. I na dodatek Westmoore miał wychowywać jego dziecko! Kelner przyniósł butelkę wina i zgrabnie nalał odrobinę do kieliszka, aby

Roderick mógł sprawdzić, czy zadowala go ten smak. — Lej dalej! — Robillard powstrzymał go. — Nie będę sobie żałował. Zdziwiony młodzian napełnił kieliszek po sam brzeg i z nie mniejszym zaskoczeniem zobaczył jak gość jednym haustem opróżnił jego zawartość. Roderick nie zważając na wyraz twarzy kelnera, podsunął szklane naczynie do powtórnego napełnienia. — Zresztą sam się obsłużę. — Bezceremonialnie wyjął butelkę z dłoni młodzieńca i sam nalał sobie wina. — Zaraz przyniosę obiad. — Chłopak wycofał się w stronę kuchni, ciągle patrząc ze zdziwieniem na Rodericka. — Nie musisz się spieszyć. Mam to, co jest mi teraz potrzebne. — Kolejny kieliszek został opróżniony. Ponownie nalał trunku i unosząc kieliszek do góry zwrócił się do wyimaginowanej towarzyszki. — Twoje zdrowie Barbaro i zdrowie naszego dziecka.

POMIĘDZY ŚWIATAMI

Czas ma to do siebie, że nigdy nie staje w miejscu. Zazwyczaj mija szybko, zbyt szybko. Dni, tygodnie wydają się przemykać przed naszymi oczami jak kadry przewijanego filmu. Listopad się skończył i zaczął zimny grudzień. Śnieg swoim białym puchem otulił ziemię i nagie drzewa. Mróz artystycznie ozdabiał okna domów oraz szyby samochodów. Niczym ażurowa, pajęcza sieć wziął we władanie nie tylko Elizabeth Town, ale całe Missouri. Uczniowie Elizabeth Town High School żyli teraz zbliżającym się balem noworocznym. Wszelkie inne sprawy zeszły na dalszy plan. Tematem numer jeden stały się rozmowy dotyczące szykowanych kreacji i zaproszeń. Chłopcy ukradkowo wymieniali się spostrzeżeniami na temat dziewcząt, zaś panienki tęsknym wzrokiem patrzyły za swoimi sympatiami, czekając na jakiś gest z ich strony. Tylko Caroline była spokojna, ona już wiedziała, że pójdzie na ten bal z Adamem. Przez ostatnie tygodnie prawie się nie rozstawali i ich związek, ku ogólnemu zmartwieniu męskiej części szkoły, przestał być tajemnicą. Barbara czuła się już lepiej. Mdłości i zawroty głowy ustąpiły, pozwalając jej na pełen powrót do normalnego życia. No może tylko pozornie normalnego życia. Od dawna nic już nie było takie, jak kiedyś. Mimo wielokrotnych rozmów z ciotką, nie dała się przekonać do wcześniejszego ślubu z Lucasem. Nadal przed wszystkimi udawali, że nic ich nie łączy, na szczęście Flo, która odkryła prawdę zachowała ją tylko dla siebie. Westmoore w szkole był jedynie nauczycielem Barbary, a gdy odwiedzał ją w domu, stawał się jej chłopakiem. Ciotka nie miała nic przeciwko jego częstym wizytom i nie potrzebne było nawet rzucanie uroku. Rozumiała, że wszystko przed czym mogła chronić dziewczynę, już się stało, więc teraz nie było powodu, aby zabraniać jej spotkań z ukochanym. Angelina nie chciała wrócić do swojego domu. Zdecydowała się na pozostanie w rezydencji Robillardów, gdzie towarzyszyła jej Caroline i dwójka Patronów. Panna Stewart nadal nie otrzymała żadnych mocy i powoli traciła nadzieję, że kiedykolwiek to nastąpi. Nie potrafiła czytać w myślach, tak samo jak nie potrafiła narzucać swojej woli. Roztaczała jednak wkoło siebie swój niezwykły urok osobisty, który został jeszcze spotęgowany. Dzięki niemu grzała się w blasku popularności — znowu odzyskała miano najpiękniejszej dziewczyny w szkole i wszystko wskazywało na to, iż to właśnie ona zostanie wybrana królową balu. Na razie nie zdecydowała się na przyjęcie któregokolwiek z licznych zaproszeń. Jej serce biło tylko dla Lucasa, który zapatrzony był w Barbarę. A Roderick? Niestety Robillard zmierzał wprost ku samounicestwieniu. Z każdym dniem pogrążał się coraz bardziej w otchłani bez dna. Alkoholowe libacje, towarzystwo panienek lekkich obyczajów, picie ludzkiej krwi — to wszystko stało

się jego codziennością. Caroline z bólem serca obserwowała powroty Rodericka do domu, gdy przesiąknięty zapachem alkoholu oraz tanich perfum swoich towarzyszek, chwiejnym krokiem wchodził po schodach. Czasem opierał się na ramieniu przygodnych panienek, których ostatnio zaczął sprowadzać coraz więcej. Nieraz słychać było ich piski dolatujące z jego sypialni. Caroline wolała nawet nie wyobrażać sobie, co tam się działo. Rano zawsze pilnowała, aby wymazać dziewczynom wspomnienia i odstawić w odległe miejsce. Bała się tylko, że kiedyś Roderick może zaszaleć gdzieś poza domem, a wtedy nie będzie mogła zapobiec ewentualnej demaskacji. Zawsze, gdy widziała go wracającego, obściskującego się z kolejną panienką, czuła wyrzuty sumienia. Gdyby wtedy nie doprowadziła do śmierci Elizabeth… Gdyby ocaliła ją, kiedy mogła… Teraz już było za późno na gdybanie. Roderick się zmienił i to na niekorzyść. Wprawdzie od pamiętnego zabójstwa kobiety w Springfield nie zdecydował się więcej na ten krok, ale stracił wszelkie zahamowania. Najgorsze były jego oczy, które straciły swój cały magnetyczny blask. Stały się wyblakłe, pozbawione nadziei. Caroline tego nie wiedziała, ale czasami wymykał się nocą z objęć swoich kolejnych partnerek i chyłkiem przemykał pod dom Bennettów. Stawał w cieniu drzewa i patrzył w stronę okna Barbary. Kilka razy odważył się nawet zajrzeć do środka. Z ukrycia obserwował śpiącą dziewczynę. Wtedy jego twarz rozpogadzała się, a na ustach pojawiał się dawno zapomniany uśmiech. Ile by dał, aby móc podejść do niej, obudzić, przytulić i pocałować. Te wszystkie kobiety były tylko rozrywką, mającą zagłuszyć głos serca. Oddawał się z nimi uciechom cielesnym po to, aby nie myśleć o tej jedynej. Aby zapomnieć. Nie potrafił jednak… Yadira i Basit… Nadal mieszkali w rezydencji Robillardów i nadal snuli swoje tajemne plany. Nie rzucali się w oczy, jednak dokładnie wszystko obserwowali. Basit czasem wyprawiał się na samotne polowania, z których wracał obładowany wypełnionymi bidonami z czerwonym trunkiem. Caroline patrzyła na to z nieskrywanym obrzydzeniem, ale nie mogła nic zrobić, gdyż zgodnie z zapewnieniami Yadiry nikt w okolicy nie ucierpiał. Pannę Westmoore interesowało skąd Patron bierze krew i nawet przeprowadziła małe śledztwo, z którego jednak nic nie wynikało. Nikt nie został zabity, odnotowano tylko kilka zaginięć, które jednak ze względu na to iż dotyczyły par zakochanych nastolatków, policja kwalifikowała jako ucieczki. Caroline nie miała podstaw, aby myśleć inaczej. Do świąt zostały zaledwie dwa dni. Całe miasteczko ogarnął szał zakupów i bożonarodzeniowych dekoracji. Centrum miasteczka przybrano girlandami różnokolorowych lampek, które po zmroku wspaniale ozdabiały zasypane śniegiem ulice. Na głównym placu przy kościele i ratuszu postawiono wysoką, rozłożystą choinkę. Dookoła ustawiono liczne stragany, na których można było kupić przeróżne bardziej i mniej potrzebne rzeczy. Piernikowe mikołaje, pluszowe renifery, śniegowe kule — kusiły potencjalnych nabywców i radowały oczy dzieci. W sąsiedztwie kościoła zbudowano również podwyższenie dla chóru, Kobiety i mężczyźni ubrani w długie, czerwone peleryny zgodnie śpiewali kolędy, uprzyjemniając czas poobiednich zakupów. Pod samą choinką swoje sanie ustawił Mikołaj, który za drobną, pięciodolarową opłatą pozował z dziećmi do zdjęć. W wolnych chwilach przechadzał się majestatycznie po świątecznym jarmarku

i potrząsał energicznie, trzymanym w dłoni złotym dzwoneczkiem. — Ho, ho, ho! — pokrzykiwał grubym głosem. W niepamięć odeszły ostatnie, tragiczne wydarzenia. Czas świątecznego oczekiwania połączył wszystkich mieszkańców Elizabeth Town i napełnił ich serca radością. — „I jak twój wielki plan?” — Basit wszedł do pokoju zajmowanego przez Yadirę i podszedł do stojącej przy oknie Wyroczni. — Ten sarkazm jest niepotrzebny — odpowiedziała, nie odwracając się w jego stronę. Patrzyła na śnieżne, białe czapy, zdobiące gałęzie drzew. — Panuję nad wszystkim. Roderick zatracił się w swoim szaleństwie, a Lucas nie chce jej znać. — „Zapomniałaś o tej małej.” — O Angelinie? To najmniejszy problem. Ta mała jest tak głupia i tak podatna na nasze wpływy, że nie ma co się nią przejmować. Wkrótce złamie Caroline serce. — „Nie zdradzisz, co to będzie?” — Zobaczysz — roześmiała się, zasuwając firankę. Wreszcie odwróciła się w stronę swego współbrata. — Jutro Caroline idzie po choinkę. Wiem, że to głupie sprowadzać drzewko do domu i urządzać tę całą maskaradę z jego strojeniem, ale jak chce, niech ma. W końcu to jej ostatnie święta. — Zaśmiała się upiornie. — My wybierzemy się razem z nią, a Angelina zostanie sama… — „Myślisz, że Caroline jej nie zabierze?” — Myślę, że ta mała nie będzie chciała pójść. Już moja w tym głowa. Zostanie tu... — „I co jej zrobisz? Przecież jak sama mówiłaś, mamy iść z Caroline.” — Ja? Nic. Zupełnie nic. Resztą zajmie się Roderick. Mam nad nim całkowitą władzę. — „Na czym polega twój plan?” — Czy ja cię kiedyś zawiodłam? — odpowiedziała pytaniem na pytanie. W spojrzeniu Basita pojawiło się coś dziwnego, niepokojącego, coś czego jednak Yadira nie zauważyła, pochłonięta swoją wizją triumfu nad Caroline. Przez poważną, surową twarz mężczyzny przemknął ledwie widoczny cień, niewielki skurcz mięśni świadczący o jego emocjach, które skrywał gdzieś na samym dnie swojej zatraconej duszy. Tych emocji nie znał nikt, gdyż Basit strzegł ich pieczołowicie. Przez wszystkie lata spędzone w Benacantil, żył tylko jednym pragnieniem. Chciał zemścić się za to, co wydarzyło się bardzo dawno temu. Ta zemsta przesłaniała mu wszystkie inne cele. Spotykał się ze swoimi współbraćmi, wraz z nimi zasiadał w Radzie Najwyższej, wraz z nimi podejmował ważne decyzje, ale cały czas pamiętał o krzywdzie, jaką mu wyrządzono. Ci współbracia, ci Patroni, którzy byli jego przyjaciółmi, opuścili go wtedy, gdy potrzebował ich pomocy. Zostawili go w rękach Inkwizycji, sami salwując się ucieczką. Wtedy myślał, że nadszedł już jego koniec. Gdy oprawcy zorientowali się, że ślady po przypaleniach rozgrzanym żelazem goją się niemal natychmiast, zrozumieli, że mają przed sobą prawdziwego wysłannika piekieł. Ponieważ nie reagował na krzyż, ani na wodę święconą, a słowa modlitw zagłuszał wyzwiskami, postanowili pozbawić go języka. Próbował rzucić na nich swój urok, ale nie dawał rady. Ich fanatyzm religijny był tak silny, że potrafił zwalczyć jego czar.

Związany łańcuchami, trzymany przez czterech krzepkich braciszków w habitach, mógł tylko patrzeć jak zbliża się kat ze szczypcami. Nie bał się bólu, bo wampiry są na niego odporne, ale nie chciał stracić mowy. Siłą otworzyli mu usta, które próbował zaciskać i zimny metal dotknął jego warg. Jedno szarpniecie nie wystarczyło. Kat ciągnął za szczypce kilkakrotnie, zanim wyrwał zalany krwią język. Krew trysnęła na braciszków, którzy pospiesznie puścili więźnia. Opadł na kamienną posadzkę dysząc ciężko. Krew zalewała mu gardło i wypływała z ust. Nie trwało to długo, gdyż uszkodzona tkanka błyskawicznie się zagoiła, ale język nie odrósł. W tym momencie za solidnymi, drewnianymi drzwiami rozległy się jakieś szczęki. Nie zdążył nawet podnieść się z klęczek, gdy do pomieszczenia wpadła grupa ludzi i rzuciła się na jego oprawców. Widział jak dopadli mnichów i wgryźli się im w szyję. Taki sam los spotkał kata. Uratowali go! Ale to nie byli Patroni! To byli ci drudzy. Ci znienawidzeni, nazywani mięsem armatnim. To im zawdzięczał życie. To im był lojalny. — No czy kiedyś cię zawiodłam? — ponowiła pytanie Yadira. — „Jak mogłabyś mnie zawieść? Przecież jesteśmy Patronami. Pierwszymi z pierwszych. Ufamy sobie i zawsze możemy na sobie polegać.” — Więc nie pytaj o nic więcej. *** — Barbaro poczekaj! — Po skończonej lekcji historii, Zac pierwszy podniósł się z ławki i stanąwszy przy drzwiach wyjściowych czekał na pannę Bennett. — O co chodzi? — Dziewczyna przesunęła się na bok, robiąc przejście dla pozostałych uczniów. — Poczekamy na ciebie na korytarzu. — Caroline posłała koleżance porozumiewawczy uśmiech i trzymając pod ramię Angelinę, wyszła na zewnątrz. — Ostatnio nie mam sposobności odwozić cię do domu — zauważył ze smutkiem Zac. -A tak, przyjeżdża po mnie brat, lub wracam z Caroline — wyjaśniła. — Dziękuję ci jednak za dobre chęci. To miłe z twojej strony. -Wiesz ja… chciałem z tobą porozmawiać — zaczął niepewnie. — Ok. A o czym? — Poprawiła torbę przewieszoną przez ramię i ukradkiem zerknęła na Lucasa, który choć wydawał się być bez reszty pochłonięty przeglądaniem jakiś szpargałów znajdujących się w szufladzie biurka, to jednak z całą pewnością, bardzo uważnie przysłuchiwał się rozmowie. — No bo ten bal… Już kiedyś o tym rozmawialiśmy… Tak właśnie… No pomyślałem, że może jeśli oczywiście zechcesz i nikt mnie nie ubiegł… No, że może chciałabyś… To znaczy Barbaro, chciałem prosić cię, abyś towarzyszyła mi podczas balu. — Ostatnie zdanie powiedział jednym tchem. Głośny rumor sprawił, że prawie równocześnie spojrzeli w stronę Lucasa. Westmoore przychylał się po gruby notatnik, który upadł na ziemię. — Nikt cię nie ubiegł i jesteś pierwszy — odpowiedziała spokojnie, zauważając że Zac z ulgą odetchnął. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. — Bardzo

pochlebia mi, że zdecydowałeś się mnie zaprosić, ale… Chwilowe szczęście właśnie opuściło Zaca. No tak zawsze jest jakieś ale. Zrozumiał, że to będzie odmowa. — Niestety nie mogę pójść z tobą na bal — dokończyła. — Dlaczego? — Nie zamierzał tak łatwo rezygnować, zwłaszcza teraz kiedy już się zdecydował na ten krok. — Widzisz Zac, pójście na ten bal z kimś, to tak jak deklaracja, że jest się parą. Rozumiesz? Bardzo cię lubię, bo fajny z ciebie kolega, ale tylko kolega. — Ciągle myślisz o Nathanielu? — W pewien sposób tak — przyznała. — Nie chcę robić ci nadziei i okłamywać. Przykro mi bardzo, że muszę odmówić. — To z kim pójdziesz? Nie wierzę, że zjawisz się sama. — Właśnie tak zrobię. — Skinęła głową. — To najuczciwsze rozwiązanie. — A gdybym obiecał, że to będzie zwykłe wyjście, bez zobowiązań? — To nic nie zmieni. Ja już podjęłam decyzję. Idę sama. — Jak chcesz. — Poczuł się urażony, ale nie chciał tego po sobie okazać. — W takim razie trzymaj się. I do zobaczenia na balu. — Na pewno znajdziesz odpowiedniejszą partnerkę. Pomyślałeś o Flo? — Flo? — Zatrzymał się jeszcze na moment i spojrzał na nią. — Dokładnie — przytaknęła. — Panno Bennett. — Głos Lucasa przyspieszył ich pożegnanie. Zac kiwnął ręką Barbarze i wyszedł na korytarz. Dziewczyna odwróciła się w stronę nauczyciela. — Słucham pana. — Miałbym kilka uwag odnośnie twojego ostatniego referatu. Możesz zamknąć drzwi, bo ten hałas z korytarza wszystko zagłusza? Posłusznie wykonała polecenie i podeszła do biurka. Lucas natychmiast znalazł się koło niej i przyciągnął ją do siebie. — Nie wytrzymam ani chwili bez ciebie — szepnął, całując namiętnie jej usta. — Przestań! — Wyswobodziła się z jego uścisku. — Jeszcze ktoś wejdzie i zobaczy. — Niech zobaczy! — krzyknął. — Wreszcie nie musielibyśmy się ukrywać. I mógłbym zabrać cię na bal. — Wszyscy powariowali z tym balem — westchnęła. — Przez ostanie dni nie słyszę o niczym innym. — Chciałbym zatańczyć z tobą. Chciałbym trzymać cię w ramionach… — szeptał gorączkowo, zaciągając się jej zapachem. — Jak mogę patrzeć na ciebie z daleka i nie móc ciebie pocałować? — Przestań. — Odsunęła się na bezpieczną odległość. — Przecież jesteśmy razem, tylko na razie nie możemy się z tym zdradzić. — Podziwiam cię za twoje opanowanie… Gdy pomyślę, że mogłabyś pójść na bal z kimś innym… — Idę sama — przypomniała. — Nie powinniśmy dłużej siedzieć w tej sali. Wybacz Lucasie, ale nie chcę żadnych komplikacji. — Podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko. — Tak jest panie Westmoore, oczywiście, że na przyszłość będę pamiętać o konsekwencjach doktryny Cartera1.

*** Roderick obudził się, czując że ktoś stoi koło jego łóżka. Otworzył oczy i w świetle padającym od okna, zobaczył postać w białej, długiej szacie. W pierwszej chwili pomyślał, że to duch, ale kiedy spojrzał wyżej, wprost na twarz przybyłej, bez trudu rozpoznał Yadirę. — Co jest do cholery? — zaklął, unosząc się na łokciu. Zepchnął z ramienia leżącą obok niego dziewczynę. Brunetka wymamrotała coś przez sen i odwróciła się na drugi bok. — Towarzyski z ciebie młodzieniec. — Yadira stała bez ruchu. — Cały ranek spędzasz w łóżku. Masz szczęście, że Caroline jest w szkole. Ciekawe co by zrobiła, gdyby zobaczyła, że teraz sprowadzasz sobie panienki i na dzień. — Czego chcesz? — Usiadł na brzegu łóżka, owijając się w pasie prześcieradłem. — I wstydliwy — zadrwiła. — Nie przypominam sobie, abym zapraszał cię do mojej sypialni. Wystarczy, że mieszkasz w moim domu… — Nikt nie nauczył cię dobrych manier? Nie powinieneś w ten sposób zwracać się do starszych. — Okrążyła łóżko i zatrzymała się po przeciwnej stronie, tuż przy śpiącej dziewczynie. Pochyliła się nad nią. — Marne partnerki sobie znajdujesz, oj marne. Stać cię na więcej. — Nie twój interes… — A jednak mój. — Schwyciła dziewczynę za włosy i jednym szarpnięciem uniosła do góry. Brunetka, wyrwana w tak drastyczny sposób ze snu, otworzyła szeroko oczy i krzyknęła, ale z jej gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Roderick z przerażeniem, ale i z zainteresowaniem, przyglądał się dziwnej scenie. Dziewczyna szarpała się, raz za razem otwierając usta do krzyku, ale nic nie zakłócało ciszy panującej w pokoju. — To tylko ścierwa! — Yadira z rozmachem puściła swoją ofiarę, która upadła na podłogę. — Tylko ścierwa. — Powtórzyła. — Ty, przyjaciółka Caroline tak mówisz? — Rzucił się, aby pomóc dziewczynie, ale jedno spojrzenie Yadiry zastopowało go w miejscu. — Caroline przejrzy na oczy — zapewniła ze śmiechem — ale najpierw zajmę się tobą. Ponownie pochyliła się nad brunetką i nie zastanawiając się nawet chwili, z lubością wgryzła w jej szyję. Świeża, ciepła krew. Tak dawno jej nie piła. Krew, którą przynosił Basit, była już ustana. Łapczywie przełykała orzeźwiający trunek. Czuła jak z każdym łykiem wraca jej energia i chęć działania. Niezwykła siła wypełniała całe jej wnętrze. Z żalem oderwała się od tego życiodajnego źródełka. Podniosła się do góry. Jej wargi, broda i przód białej szaty ubrudzone były krwią. Nie zważała jednak na to. W błyskawicznym tempie znalazła się przy Rodericku i zdecydowanym ruchem ręki pchnęła go na łóżko. Gdy upadł, podwinęła szatę i usiadła na nim okrakiem.

— Co ty wyprawiasz? — Próbował ją zepchnąć, ale ponownie popatrzyła mu prosto w oczy, powodując że znieruchomiał. Jak w transie patrzył na zakrwawioną, dziwną kobietą, której moc była niezmierzona. — Chcesz zobaczyć co to znaczy prawdziwa rozkosz? Chcesz przekroczyć granice poznania? Te wszystkie dziewczyny, które tu sprowadzałeś, to była tylko namiastka. Nic nie warte nędzne grosze. Po co się rozmieniać na drobne, gdy w pobliżu są prawdziwe skarby? Nauczę cię tego. Pokażę ci nowy świat. Nigdy nie doznałeś czegoś takiego. Nawet twoje żona… Jak tam jej było? Elizabeth? Nawet ona ci tego nie dała. Wiesz co znaczy miłość z Patronem? Nic nie może się z tym równać. To narkotyk, to boskość. Zobaczysz… Położyła obie dłonie na jego ramionach i z całej siły wbiła paznokcie w ciało. Przeciągnęła palcami w dół, żłobiąc krwawe ślady. Zaśmiała się przy tym upiornie i pochyliwszy głowę, zlizała stróżki krwi spływające z powstałych ran. Jej wargi rozmazywały krew na jego ciele, tworząc przedziwne esy floresy. Po chwili wyprostowała się i nie odrywając spojrzenia od oczu mężczyzny, szarpnęła szatę, w którą była odziana. Rozerwane ubranie opadło do dołu, odsłaniając jej nagie ciało. — Jesteś jeszcze taki młody… — wyszeptała i coś na kształt uczucia odmalowało się na jej twarzy. Już tak dawno nie miała nikogo… Tak dawno… Nie, nie może sobie pozwolić na chwile słabości. Nie może! Tu chodzi o ważną sprawę. Tylko Caroline może zmyć z nich piętno zdrajców. — Miłość to cierpienie — krzyknęła. — Miłość to ból. Musi boleć. Rozumiesz? Musi! Nie kochasz się po to, aby sprawić komuś przyjemność, ale po to aby przekroczyć granice. Miłość i śmierć to jedno. Zatracasz się w nich. Przestajesz istnieć. Łączysz się z drugą osobą nie tylko ciałem, ale i duszą. A dusza to krew. — Wgryzła się w przegub swojej ręki i z satysfakcją patrzyła jak jej krew skapuje na tors Rodericka i miesza się z jego krwią. Nieznacznie uniosła się do góry i pomogła mu wyswobodzić się ze zwojów prześcieradła. Właściwie zdarła je z niego. Gdy był nagi, bez chwili wahania połączyła się z nim. Szybko, brutalnie, bez gry wstępnej. To ona przejęła inicjatywę i to ona była stroną aktywną. — Jeśli chcesz kogoś posiąść, to posiądź do końca! — Jej zęby kąsały jego wargi, ramiona. Wiła się niczym wąż. Wreszcie pozwoliła mu się ruszyć. Przyciągnął ją do siebie mocniej. Czuł pożądanie, które zdawało się wypełniać całe jego istnienie. Już nic się nie liczyło, tylko chęć posiadania tej kobiety. Jednym ruchem przerzucił ją na drugą stronę łóżka i teraz to on był na niej. — Bardzo dobrze — zaśmiała się. — Szybko się uczysz. Nie zastanawiał się nad tym co robi. Pozwolił się ponieść instynktowi. Yadira miała rację, miłość fizyczna pomiędzy wampirami jest czymś niesamowitym, wyjątkowym. Czymś, czego nie da się z niczym innym porównać. Nie istnieją żadne granice, żadne normy. Po prostu jest się z tym kimś. Pościel zrobiła się czerwona od krwi, oni także byli nią cali umazani. Gdy na moment oderwali się od siebie, Yadira wyskoczyła z łóżka i przyciągnęła swoją ofiarę. Dziewczyna żyła, ale była nieprzytomna. Murzynka wgryzła się w jej szyję, po czym podsunęła brunetkę Roderickowi.

— Pij — rozkazała głosem nie znoszącym sprzeciwu. Posłusznie przytknął wargi do rany i zaciągnął się krwią dziewczyny. Yadira z satysfakcją obserwowała ten moment. Gwałtownym ruchem odciągnęła go od picia i pchnąwszy na poduszkę ponownie na nim usiadła. Znowu się kochali, tak samo nachalnie i zachłannie jak poprzednio. — No dosyć tego dobrego. — To Yadira uznała, że nadszedł już koniec. Wstała z łóżka, nie zważając na Rodericka, który nadal spragniony niezwykłych doznań, nie chciał jej wypuścić z objęć. — Kiedy wrócisz? — zapytał z nadzieją. — To zależy tylko od ciebie. — Tak intensywnie się w niego wpatrywała. — Jeśli będziesz grzecznym chłopcem i wypełnisz zadanie, które ci zleciłam, to zapewniam, że dostaniesz wspaniałą nagrodę. — Zadanie? — Wyglądał na totalnie zszokowanego. Yadira patrząc na niego miała wrażenie, że ma przed sobą małego chłopca, któremu zabrano ulubioną zabawkę. Jeszcze chwila, a się popłacze. — Tak. Masz sprawić, aby Angelina straciła dla ciebie głowę. Omotaj ją, doprowadź do szaleństwa, uwiedź. — Ale, jak mam tego dokonać? — Nie przerywaj starszym — upomniała go. — Jeszcze nie skończyłam mówić. Jesteś wyjątkowy. Nawet ja muszę przyznać, że rzadko spotyka się tak urodziwych mężczyzn. Kobiety na twój widok tracą głowę. A ty dodatkowo jesteś wampirem. To podwójne możliwości. Żadna ci nie odmówi — nie musisz płacić za ich miłość. Zresztą sam mogłeś się przed chwilą przekonać, że istnieje różnica pomiędzy seksem z człowiekiem, a wampirem. Jeśli będziesz posłuszny, to jeszcze nie jeden raz zabiorę cię do krainy rozkoszy — roześmiała się. — Pamiętaj, co masz zrobić. — Angelina — powtórzył niepewnie. — Dokładnie. Jutro sprawisz, że straci dla ciebie głowę. Sprawisz, że pójdzie za tobą na koniec świata. — I wtedy będziesz ze mną? — Musiał się upewnić? Już tęsknił za tymi doznaniami, które poznał za sprawą Yadiry. — Obiecuję. A teraz mój drogi musimy zająć się bardziej przyziemnymi sprawami. — Wskazała ręką na zakrwawione łóżko i nieprzytomną dziewczynę. Momentalnie otrzeźwiał. Przeskoczył odległość dzielącą go od brunetki i pochyliwszy się nad nią sprawdził puls. Był ledwie wyczuwalny, słabiutki, ale najważniejsze, że był. — Żyje — wyszeptał z ulgą, powodując iż twarz Yadiry wykrzywił pogardliwy uśmiech. Człowiecza część duszy, nadal nie opuściła Rodericka, zdawało się, że niczym chwast zatruwa jego serce. Nie powinien przejmować się tą dziewczyną, nie powinno zależeć mu na życiu ludzi. Nie po tym co mu pokazała. — Zrób z nią, co tylko zechcesz. — W tonie głosu Wyroczni wyczuwalne było zniecierpliwienie. — Pamiętaj tylko, że nie możemy dopuścić, aby Caroline zaczęła się czegoś domyślać. Bądź tak miły i pozbieraj tę pościel. Trzeba wszystko spalić. I umyj się koniecznie — dodała, zakładając na siebie czarną koszulę Rodericka. Przed wyjściem z pokoju jeszcze raz obróciła się do tyłu i zauważyła jak

Robillard poi dziewczynę swoją krwią. A więc jednak postanowił ją ocalić. Głupiec! Trudno, na razie jest potrzebny do realizacji planu, ale później jego także trzeba się będzie pozbyć. Trochę szkoda, bo to wyjątkowo atrakcyjny mężczyzna i seks z nim był naprawdę rewelacyjny, ale cóż poradzić… Takie słabe jednostki nikomu nie są potrzebne. *** Brunetka zakaszlała i z trudem łapiąc oddech, usiadła na łóżku. Z przerażeniem przypomniała sobie ostatnie wydarzenia. Ta ciemnoskóra kobieta, która piła jej krew… Krzyknęła dotykając szyi, ale pod palcami nie wyczuła żadnych zgrubień, mogących świadczyć o ugryzieniu. — Wyspałaś się? — Dopiero gdy się odezwał, dostrzegła stojącego przy oknie młodego, wyjątkowo atrakcyjnego mężczyznę w czerni. Pamiętała go dobrze. To on poderwał ją wczoraj w Springfield. Ale z nim było coś nie tak. Młodzieniec wolnym krokiem podszedł bliżej i pochylił się nad nią. Zobaczyła jego czarne oczy, z których biła jakaś dziwna siła. Szarpnęła się do tyłu, opierając plecami o zagłówek łóżka. Mężczyzna odsunął się w bok, dając jej do zrozumienia, że nie ma zamiaru jej skrzywdzić. Wykorzystała tę okazję. Chciała jak najszybciej opuścić ten dom. — Co się stało? — zapytała, zrywając się z łóżka i w pośpiechu odnajdując swoje rzeczy. — Chyba przesadziłaś z alkoholem. — Błyskawicznie znalazł się koło niej i złapawszy za ramiona, zmusił aby popatrzyła mu prosto w oczy. Wystarczyło, że ich spojrzenia się napotkały, a czerń jego źrenic wzięła ją w posiadanie. Jego spojrzenie zdawało się wwiercać w głąb jej umysłu. — Nie było cię tu. Nigdy mnie nie poznałaś. Ta noc i dzień nie istniały. Wszystko jest w porządku. Jesteś bezpieczna. Zupełnie bezpieczna. — Jestem bezpieczna. — Jej twarz rozpogodziła się. Wszystkie koszmarne wspomnienia zostały wymazane, jak stary film. — Ubierz się. Odwiozę cię do domu. — Puścił ją i na powrót podszedł do okna, pozwalając dziewczynie spokojnie przygotować się do wyjścia. Gdy była nieprzytomna obmył ją i napoił swoją krwią, aby pomóc w zregenerowaniu po tym, co zrobiła Yadira. Co sam jej zrobił… Nie mógł tego zrozumieć, ale ciągle odczuwał coś na kształt wyrzutów sumienia. Sumienia? Czy wampiry mają sumienie? Dlaczego przejmował go los tej brunetki? Poczekał, aż dziewczyna się ubierze, a następnie sam narzucił na siebie czarny płaszcz i razem wyszli z sypialni. Dom wyglądał na opuszczony, gdyż Caroline z Angeliną nie wróciły jeszcze ze szkoły, a Patroni zazwyczaj siedzieli w swoich pokojach lub w salonie, nie szwendając się bez potrzeby po korytarzu. Zeszli na dół. Przechodząc koło, ponownie powieszonego na ścianie, portretu Elizabeth, Roderick odwrócił głowę w bok. Nie mógł patrzeć na podobiznę swojej żony. Otworzył drzwi wejściowe i wraz z zimnym podmuchem wiatru, do holu wpadły wirujące płatki śniegu.

— Dlaczego Rodericku? Dlaczego? — Tuż obok niego pojawiła się Elizabeth. Smutek wyzierający z jej twarzy skruszyłby najbardziej zatwardziałe serce. Gdyby tylko mógł ją zobaczyć… Wyciągnęła jedną rękę z zamiarem dotknięcia ramienia męża, ale nie uczyniła tego. Jej ręka zawisłą kilka milimetrów od niego. Tak bardzo chciała mu pomóc uwolnić się spod władzy Patronów. Ona jedna znała prawdę. Ona jedna nie mogła nic zrobić. Roderick przepuścił brunetkę przodem, a następnie sam wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Nie zobaczył Elizabeth. W chwili gdy przekroczył granicę, stracił z nią ponadzmysłowy kontakt. Dopiero teraz naprawdę ją stracił. Po schodach zeszła Yadira ubrana w granatowy kaftan. Zatrzymała się i oparłszy o poręcz balustrady, popatrzyła na zamknięte drzwi. Jej twarz wykrzywiona był grymasem złości. Nienawidziła podopiecznych Caroline, denerwowali ją, ale niestety byli jej potrzebni. Gdyby nie wyższy cel, już dawno by sobie z nimi poradziła. Takie marne robaki, nie miały prawa kalać imienia Patronów. Jeszcze tylko trochę i wszystko wróci do normy. Jeszcze tylko kilka miesięcy… Cóż znaczy tak krótki czas wobec całej wieczności? Elizabeth odwróciła się w stronę kobiety. Szybko pokonała niewielką przestrzeń dzielącą ją od Wyroczni. Stanęła na wprost Yadiry i mimo, że ta nie mogła jej usłyszeć, wykrzyczała jej prosto w twarz. — Wiem, co chcesz zrobić, ale ja do tego nie dopuszczę! Nie dam ci go zniszczyć! Może sprawiłaś, że zapomniał, że stracił wiarę, ale będę walczyć o niego. Nie wzięłaś mnie pod uwagę! Przyrzekam, że go uratuję! A ciebie wyśle tam, gdzie twoje miejsce — do najczarniejszej piekielnej otchłani! *** Angelina zakończyła rozmowę telefoniczną i schowała aparat do szkolnej torby. — Załatwione — wykrzyknęła rozpromieniona do siedzących razem z nią przy stoliku koleżanek. — Sukienki będą gotowe zaraz po świętach. Och, taka jestem podekscytowana. — Spokojnie. — Caroline uśmiechnęła się pobłażliwie. Angelina miała w sobie coś z dziecka. Po tym co przeszła, mimo wszystko zachowała radość życia i nadal potrafiła odnajdywać przyjemności w najprostszych rzeczach. Owszem, swoim egocentrycznym podejściem do życia, zrażała do siebie tych, którzy jej dobrze nie znali, ale ci, którzy nie ulegli pierwszemu wrażeniu, mogli się przekonać, że ta niezbyt pozytywna cecha charakteru, tylko dodaje jej uroku. Gdyby panna Stewart przejmowała się innymi na równi z sobą, byłaby tylko kolejną zwyczajną dziewczyną, taką jakich wiele. Angelinę po prostu trzeba zaakceptować taką jaką jest. Trzeba przywyknąć do jej bezustannego gadania, trzeba zachwycać się jej urodą i cierpliwie wysłuchiwać wielogodzinnych zwierzeń, własne sprawy spychając na plan dalszy, a wtedy na pewno zyska się przychylność panny Stewart, dzięki czemu awansuje się w hierarchii szkolnej. Nie każdy może się przecież przyjaźnić z najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Nie każdy może siedzieć na stołówce przy

jednym stoliku z królową Elizabeth Town. Tylko wybrańcom jest dane pojechać wraz z nią do najmodniejszego sklepu w Springfield i odebrać zamówione przed tygodniem balowe kreacje. — Już nie mogę się doczekać, gdy założę ją na siebie. — Angelina chwyciła tekturową, pustą tackę i zaczęła się nią wachlować. — A z kim w końcu idziesz na bal? — odezwała się Barbara, która do tej pory w milczeniu przysłuchiwała się koleżance, jednocześnie bezwiednie grzebiąc widelcem w salaterce z surówką. — Na pewno nie z tym, z kim bym chciała. — Panna Stewart obrzuciła ją niechętnym spojrzeniem. Ulegając prośbom Caroline tolerowała obecność Bennettówny, ale w głębi duszy pałała do niej czystą nienawiścią. Nie mogła nic na to poradzić, że widząc Barbarę, przypominała sobie Lucasa…. Gdyby nie ta nowoorleańska przybłęda Lucas byłby jej. Co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Bo niby jak mógłby nie zainteresować się najpiękniejszą dziewczyną w okolicy i to w dodatku wampirzycą? — Dostałam wiele zaproszeń, ale nie podjęłam jeszcze ostatecznej decyzji. Ty za to nie masz takiego problemu, prawda? — Musiała jej dogryźć. — Właściwie nie mam — przyznała ze spokojem. Odłożyła widelec i odsunęła od siebie salaterkę. — Idę sama. — Nikt cię nie zaprosił? — Angelina zmrużyła oczy. — O popatrz, a twój luby nie może z tobą iść… No tak, jak mogłam zapomnieć! Nie wypada, aby nauczyciel szedł z uczennicą. Co by ludzie powiedzieli? — Angelino — ostrzegawczo syknęła Caroline. — Możesz przestać być złośliwa? — Ależ nic się nie stało — zapewniła Barbara. — Angelina ma stuprocentową rację. Lucas nalegał, abym zgodziła się pójść razem z nim, ale odmówiłam. Dopóki jestem jego uczennicą, nie będziemy się nigdzie razem afiszować. — Dziwna jesteś. — Angelina przestała się wachlować. Zgniotła tackę w garści i rzuciła na stół. — Gdyby Lucas wybrał mnie, miałabym gdzieś to, co powiedzą ludzie. Widać nie kochasz go tak, jak powinnaś. — Przestańcie w tej chwili — ostrzegła Caroline, oglądając się za siebie. — Idzie Flo i lepiej, żeby nie słyszała o czym rozmawiacie. Tak moja droga, ja też nie mogę się doczekać, aby zobaczyć nasze sukienki — dokończyła, zmieniając temat rozmowy, gdyż w tej właśnie chwili do ich stolik podeszła rudowłosa. — Wy też gadacie o balu — westchnęła przybyła, siadając na ostatnim, wolnym krześle. — To temat numer jeden — Caroline posłała jej promienny uśmiech. — A ty gdzie zabłądziłaś? Wzięłyśmy dla ciebie sok i sałatkę owocową, a ty zapadłaś się pod ziemię. — Hym… — Dziewczyna zarumieniła się. Caroline poznała jej myśli, więc już znała prawdę, ale pozostałe dwie koleżanki jeszcze nie miały o niczym pojęcia. — Zatrzymały mi sprawy związane z balem. Właśnie Zac poprosił, abym mu towarzyszyła. — Nie gadaj? Zac? — Angelina parsknęła śmiechem. — No popatrz, a ja się zastanawiałam czemu jeszcze mi tego nie zaproponował. Gratuluję, to jeden

z fajniejszych chłopaków w szkole. Prawdę mówiąc czekałam, że zwróci się z tym do mnie, ale cóż, twoje szczęście mnie także cieszy. Zasłużyłaś sobie, przecież ty biedulko nigdy nie miałaś żadnego chłopaka. Już się martwiłam, że i ten bal spędzisz samotnie, a tu taka niespodzianka. Czyli tylko Barbara będzie solo. Flo przestała się uśmiechać. Cała jej radość prysła jak bańka mydlana. Na Angelinę jak zawsze można było polegać. Urażona w swej dumie, musiała dopiec koleżance. — Wiecie, chyba nie jestem głodna. — Podniosła się z krzesła. — Dziękuje, że pamiętałyście o mnie, ale chyba pójdę do biblioteki. — I co zrobiłaś? — Caroline z wyrzutem popatrzyła na Angelinę. — Musiałaś popsuć jej humor? — Przewrażliwiona jesteś. — Panna Stewart wzruszyła ramionami. — Niech sobie idzie z tym Zackiem, czy ja jej zabraniam? — Wyglądało to tak, jakbyś była zazdrosna. — Również i Barbara wstała z miejsca. — Pomyśl czasem, że inni też mają uczucia, które łatwo zranić. Flo była twoją przyjaciółką… Jak Bennettówna śmiała ją pouczać? Jak miała czelność zwrócić jej uwagę? W Angelinie wezbrała złość. Wielka, oślepiająca nienawiść. Ze wszystkich ludzi na świecie, to właśnie porad Barbary nie miała zamiaru słuchać. Świętoszkowata, podstępna kreatura. Pojawiła się nagle w Elizabeth Town i wywróciła życie jego mieszkańców do góry nogami. Rozkochała w sobie Nata, później Lucasa… Zafundowała sobie dziecko z Erickiem. Cwana bestia. Jeszcze na dodatek jest przyjaciółeczką Caroline. — Swoje światłe rady zostaw dla własnego dziecka — rzuciła krótko. — Ciekawe jak mu wytłumaczysz, kto jest jego ojcem. Biedny Lucas bierze na siebie taki ciężar. Wiesz to smutne, ale on naprawdę cię kocha. Barbara nie odpowiedziała na kolejną zaczepkę. Wyszła ze stołówki, zostawiając Angelinę wraz z Caroline. — Takie zachowanie do niczego nie prowadzi. — Masz rację — przyznała Angelina, przybierając słodki wyraz twarzy. — Wybacz Caroline, zmienię się. Obiecuję. Wiesz co? Na przeprosiny to ja zapłacę za jej sukienkę, chociaż właściwie to ona wybrała sobie worek na kartofle, a nie suknię balową. Zupełny brak gustu, jak na kogoś, kto przyjechał z wielkiego miasta… — Znowu zaczynasz — westchnęła blondynka. — Czasami sprawiasz, że zaczynam się zastanawiać, czy dobrze zrobiłam dając ci wieczne życie. — Najważniejsze, że Barbara go nie ma. Kiedyś jej czas przeminie i wtedy wreszcie może Lucas dostrzeże, że… — Czy ty nie zrozumiałaś Angelino? — przerwała jej. — On będzie z nią przez wieczność. Nigdy nie pozwoli jej odejść. Kiedyś przeżył śmierć swojej siostry i wiem, że nie dopuści do tego, aby kolejna ukochana kobieta po prostu przeminęła. — Czy ty chcesz powiedzieć, że ona… Że ona też… — nie potrafiła wykrztusić z siebie tego słowa. — Tak moja droga. Ona będzie kiedyś jedną z nas. Będziemy rodziną.

*** Śnieg padał od kilku dni bez przerwy. Białe płatki wirowały w powietrzu, zmierzając w swoim obłędnym tańcu wprost na zaśnieżoną ziemię. Gałęzie drzew uginały się pod ciężarem niebiańskiego puchu, przypominając swym wyglądem anielskie zastępy. Cmentarne mogiły, przykryte grubą warstwą śniegu, wyglądały jak zwykle spokojnie. Alejki nietknięte ludzką stopą, raziły w oczy swoją nieskazitelną bielą. Elizabeth stała przed jednym z grobów. Gdyby ktoś mógł ją zobaczyć, zdziwiłby się widząc takie zjawisko. Kobieca postać odziana w błękitną, balową suknię, stojąca samotnie na opuszczonym cmentarzu. Postać, która nie zostawiła na śniegu żadnych śladów… — Wiem, że mnie słyszysz! Musisz mnie słyszeć! — krzyknęła opadając na kolana. — Obiecałeś, że będziesz nade mną czuwał. Gdzie więc jesteś? Wytrzymałam tyle lat! Zupełnie sama! Teraz jednak potrzebuję twojej pomocy! Billu, musisz mi pomóc! Tylko ty jeden! Cisza, nikt nie odpowiedział na to wezwanie. Śnieg nadal skrzył się w promieniach grudniowego słońca, białe płatki nadal leciały z nieba, przenikając przez postać błagającej dziewczyny. — Billu! Nie opuszczaj mnie teraz! Proszę nie opuszczaj! Elizabeth uniosła głowę do góry i popatrzyła na krzyż wystający spod śnieżnej zaspy. Zafascynowanym wzrokiem wpatrywała się w wirujące wkoło jego ramion płatki śniegu, od których zaczęła promieniować dziwna jasność, powiększająca się z każdą chwilą. Wkrótce cała mogiła Bennetta spowita została czymś przypominającym słoneczny blask. — Elizabeth. — W świetlistym okręgu pojawiła się sylwetka, początkowo niewyraźna, jakby rozmazana, ale z każdą chwilą coraz bardziej widoczna. To był Bill. Ubrany w białą, długą do kolan koszulę i białe spodnie. Tak samo barczysty jak za życia i tak samo przystojny. Światło zniknęło, ale mężczyzna pozostał. Wolnym krokiem podszedł do klęczącej dziewczyny. On także nie zostawiał na śniegu śladów. Pochylił się i delikatnie podniósł Elizabeth do góry. Wpadła mu w ramiona, chowając twarz na jego piersi. Tulił ją do siebie i czekał, aż się uspokoi. Po tylu latach, wreszcie mógł ją znowu dotknąć. — Jesteś — wyszeptała. Ona także przeżywała to spotkanie. Po ponad stuletniej samotnej tułaczce, wreszcie spotkała istotę, której dotyk czuła tak wyraźnie. — Nie powinienem tu przychodzić. Złamałem jedno ze świętych praw. Zrobiłem to dla ciebie. Odsunęła się od niego i z obawą spojrzała mu w twarz. — Czy coś ci grozi? — Nie musisz się o mnie martwić. — Uspokoił ją. — Potrzebujesz mojej pomocy, więc jestem. Nic, żaden zakaz nie mógłby mnie powstrzymać przed zjawieniem się, gdy ty jesteś w potrzebie. Jesteśmy ze sobą nierozerwalnie połączeni. — Nie wiem, co robić… Roderick stał się taki obcy. Jest inny, niż gdy go

znałam. Cierpi i zatraca się w szaleństwie. Ci Patroni… Oni są sprawcami tego wszystkiego. Chcą zniszczyć moich najbliższych… Kim oni naprawdę są? — Tym czym i ja. — Wyciągnął do niej rękę, a gdy tylko podała mu swoją, niemal natychmiast znaleźli się innym miejscu. Nie było tu śniegu, ani wirujących płatków. Stali na wzgórzu, a u ich stóp rozpościerały się zielone połacie łąk. — Gdzie my jesteśmy? — zdziwiła się. — W jednym z wielu miejsc, gdzie być możemy. — Uśmiechnął się do niej. — Tu będzie nam przyjemniej rozmawiać. Usiądź. — Wskazał na powalony pień drzewa, który dopiero teraz dostrzegła. Razem podeszli do pnia i usiedli na nim. Elizabeth pomyślała o wiejskiej posiadłości rodziców, o miejscu gdzie spotykała się z Roderickiem. Ledwie w jej umyśle pojawiło się to wspomnienie, a już widziała każdy najdrobniejszy szczegół tamtego ogrodu. I staw, i sitowie, i pochyloną wierzbę płaczącą. — Co to jest? — Podniosła się i podbiegła do samego brzegu stawu. Ukucnęła, aby zanurzyć dłoń w ciemnej toni. Poczuła to — jej ręka była mokra. — Możemy być, gdzie tylko zapragniesz. — Patrzył na nią uważnie. — Tak teraz wygląda moje życie. Jestem czystą energią mogącą kształtować świat wkoło siebie. Sam tworzę projekcję tych wszystkich miejsc. — Ale jak? — Wróciła na poprzednio zajmowane miejsce i usiadła obok mężczyzny. — Przecież to nie wizje, to jest prawdziwe. Czuję zapachy i mogłam dotknąć wody… Nawet ten pień — powiodła dłonią po chropowatej korze — jest taki rzeczywisty. — To jest mój świat. Energia jest nieskończona, jest wieczna. Nie ma dla niej rzeczy niemożliwych… — Niebo — szepnęła z nabożną czcią. — Czy to jest niebo? — Jeśli chcesz, możesz je tak nazywać. — Czyli ty jesteś… — zawahała się. — Aniołem? Hm… Różnie nas nazywają, ale my nie mamy nazwy. Po prostu jesteśmy. Byliśmy przed początkiem waszego świata, będziemy i wtedy gdy wasz świat przeminie. — Patroni są tacy jak wy? — Poniekąd tak. Mamy swój wspólny rodowód. My byliśmy siłą światła, oni siłą ciemności. Przenikaliśmy się nawzajem, tworząc pełną harmonię wszechświata. Ale niektórym z nich zamarzyła się autonomia. Nie chcieli być częścią całości. Pragnęli wolności. Opuścili wieczną krainę i zstąpili na Ziemię. Myśleli, że podporządkują sobie ludzi, że uczynią z nich swoich niewolników. Nie przewidzieli tylko jednego — jako czysta energia nie posiadali powłok cielesnych. Próbowali opanowywać ludzkie ciała, ale te były zbyt delikatne. Łatwo je uszkodzić, zniszczyć. Musieli stać się kimś potężniejszym, niezniszczalnym. I wtedy odkryli, że picie krwi daje im moc. Już nie musieli bać się przyszłości. To oni dali początek kolejnym pokoleniom istot, których ludzie nazywają wampirami. — Ty też byłeś na Ziemi, a nie piłeś krwi. — Gdy pierwsi Patroni wyłamali się z naszych szeregów, powstała luka, której nie można było pozostawić. Widzisz, musi być zachowana równowaga i dlatego część z nas została wysłana na Ziemię jako wysłannicy sił światła. Mieliśmy

odnaleźć zbiegów i zapobiec realizacji ich planu. Ponieważ jednak my przybyliśmy tu niejako z rozkazu, byliśmy bardziej uprzywilejowani. Otrzymaliśmy ludzkie ciała i dodatkowo zwierzęce moce, które miały nas wspomóc w walce. Pozwolono nam na założenie rodzin i na prowadzenie normalnego życia. Z chwilą naszej ludzkiej śmierci, powracaliśmy do swojego świata, a tu pozostawali nasi potomkowie, dalej kontynuujący zapoczątkowaną przed wiekami misję. Ziemia jednak zmienia… Zmienia bardzo… Nie wiem, co na to wpływa, ale gdy połączyłem się z tobą myślami, odkryłem, iż nie wszyscy uznawani przez nas za złych, są takimi faktycznie. Roderick cię kochał… Być może jego ludzka natura była silniejsza niż trucizna, która wskrzesiła go do nowego życia. Kazano nam ich zabijać i robiliśmy to, nie zastanawiając się kim naprawdę są. Gdy to zrozumiałem, przestałem realizować plan przodków. Moi bracia nie potrafili jednak tego zaakceptować. Nauki wpajane nam od pokoleń, nasze dziedzictwo zapisane w skórach zwierząt, których moce uosabiamy, sprawiły, że nadal trwali w błędzie. Postąpili, tak jak nas uczono i przekroczyli granicę. Odeszli z drogi światła. Nauka to jedno, a serce to drugie. Aby nie pobłądzić trzeba mieć otwarty umysł. — Ale Patroni są źli! — Nie wszyscy. Teraz to już bardziej zdesperowane jednostki, pragnące na siłę powrócić do swojego domu. Nie mogą tego zrobić, gdyż zostali skazani na wieczne wygnanie. Jedyne co może im pomóc w powrocie, to krew istoty łączącej w sobie moce dwóch sił. Gdy się jej napiją, otworzą się przed nimi wrota i będą mogli wejść, aby jednak mogli tam zostać, muszą złożyć w ofierze swego przywódcę lub jego potomka, jeśli on nie doczekałby tej chwili. Ten który doprowadził do buntu lub jego potomek muszą ukorzyć się przed Doskonałością. Muszą przyjąć na siebie całą winę i poddać woli bogów. Jeśli ten warunek nie zostanie spełniony, nie odnajdą drogi do wieczności. — Oni chcą dziecka Barbary… — Przypomniała sobie. — Dlatego przyjechali. Ale dlaczego chcą zniszczyć Rodericka? Co on ma z tym wspólnego? — Caroline. Ona jest ostatnim, żyjącym potomkiem Duncana. Niszcząc Rodericka, chcą doprowadzić do tego, że Caroline sama się im odda. Widzisz, ta ofiara musi być dobrowolna. Ofiara musi sama zgodzić się na poświęcenie. Ma zrozumieć błąd swego przodka i w ten sposób przebłagać siły światła. — Musisz mi pomóc! — Schwyciła dłonie Billa. — Jak mogę ostrzec Rodericka, jak mogę zapobiec temu, co zamierzają Patroni? — Nie możesz tego zrobić. Nic nie możesz zrobić. — Mogę! Nie będę spokojnie patrzeć, jak cierpią moi najbliżsi. Obiecałeś mi, że oddasz mi wszystko, co straciłam, a ja tracę coraz więcej! Musi być jakiś sposób! Na pewno wiesz o czymś, co może mi pomóc. — Elizabeth, to szaleństwo. — Tak jestem szalona. — Puściła jego dłonie i wstała z pnia. Pomyślała o pokoju dziecinnym Kyle'a i już po chwili stała koło pustego łóżeczka. Ostrożnie dotknęła drewnianych szczebelków. — Jestem szalona. Straciłam wszystko, co kochałam. Mój synek… Nie widziałam, jak dorastał. Nie nauczyłam go życia. A powinnam tu być. Rozumiesz? Powinnam być przy nim, gdy budził się po nocach, gdy szedł pierwszy raz do szkoły… Nazwij to szaleństwem jeśli chcesz, ale nie

pozwolę, aby ktokolwiek zagroził szczęściu moich bliskich. Jeśli jest coś, co mogę zrobić, aby ich ocalić, to błagam cię, powiedz mi co to takiego. Stał w progu i patrzył jak okrąża dziecinne łóżeczko, jak trąca ręką drewnianą karuzelę. Czuł się winny, bo to przez niego straciła życie. Gdyby nie jego miłość, Lucy nigdy nie miałaby podstaw, aby zrobić coś takiego. — Jest jedna rzecz. — Postąpił kilka kroków i zastąpił jej drogę. Nadzieja pojawiła się w jej spojrzeniu. — Jesteś duszą, która nie ma dla siebie miejsca na Ziemi. Jesteś zawieszona pomiędzy naszymi światami. Możesz spróbować wejść w jakieś ciało. — Co? — Niektóre dusze czasem się zagubią i wtedy błąkają się po świecie lub próbują nawiązać kontakt ze światem żywych. Musisz przejąć kontrolę nad kimś i spróbować nim pokierować. — Mogę to zrobić? — Teoretycznie tak. Ale to nie może być ona — zastrzegł, dostrzegając jej myśli. — Nie możesz połączyć się ze swoją duszą, nie w ten sposób. Gdybyś to zrobiła, mogłabyś ją zabić. — Czy mogę spróbować połączyć się z wampirem? — Jeśli ten wampir nie będzie zbyt doświadczony, jeśli nie zbuduje wkoło siebie bariery ochronnej. Możesz próbować, tylko ostrzegam, że to wyczerpuje. Nie jesteś pełną duszą, nie masz w sobie zbyt dużo mocy. Każde wejście i wyjście z ciała, pozbawi cię odrobiny energii. Już i tak nie zostało ci jej wiele. Ponad sto lat błąkasz się po świecie i dobrze wiesz, że jeśli Roderick nie odnajdzie cię za tym razem, to już nigdy nie staniesz się całością. — Wiem, ale muszę to zrobić. Jak mam patrzeć na jego zatracenie? — Potrzasnęła bezradnie głową. Kasztanowe loki zakryły jej twarz. Ostrożnie odgarnął jej włosy na bok. Błękit jej oczu był taki intensywny, taki realny. Przez chwilę miał wrażenie, że czas się cofnął i znowu są w dziewiętnastym wieku, w rezydencji Robillardów. Pewnie za chwilę do pokoju wbiegnie roześmiany Kyle… — Ale siebie skazujesz na cierpienie. Widziałem twoje poprzednie wcielenia i płakałem nad ich losem. Nigdy nie zaznałaś szczęścia, zawsze byłaś niekompletna, samotna… Żyłaś, ale jakby obok… — Dlatego nie pozwolę, aby moje poświęcenie poszło na marne. Na środek pokoju spłynęło jasne światło. Bill stał pod ścianą, koło Elizabeth, ale widząc jasność, cofnął się jeszcze bardziej w cień. — Muszę wracać. Wiedzą, że tu jestem i nie są z tego powodu zadowoleni. Pamiętaj, że gdy będziesz w czyimś ciele, nie wolno ci zdradzić niczego, co naprowadziłoby Rodericka na twoje obecne wcielenie. — Dziękuję. — Przytuliła się do niego. — Może nigdy więcej się nie zobaczymy, ale chcę żebyś wiedział, że jesteś dla mnie kimś szczególnym. — Już to kiedyś powiedziałaś. — Ze smutnym uśmiechem pocałował ją w policzek. — Wtedy też się żegnaliśmy… Jak widzisz, nie wszystkie pożegnania muszą być ostatnimi. Pamiętaj, że jestem i czuwam nad tobą. Odsunął się od niej i postąpił do przodu, prosto w sam środek światłości. Jeszcze widziała jego uśmiech, jeszcze dostrzegła gest uniesionej dłoni… Za moment

samotnie klęczała na zaśnieżonym cmentarzu, a z jej oczu spływały łzy. *** Ciemnozielony Dodge Charger skręcił na niewielki, zasypany śniegiem parking przydrożnego, taniego motelu „Vanille Sky”. Duża, podświetlana tablica znajdująca się przy wjeździe informowała, że obiekt dysponuje wolnymi pokojami. To raczej nie dziwne, gdyż budynek, jak i zaniedbany parking, o którego odśnieżaniu najwyraźniej ktoś zapomniał, nie zachęcały podróżnych do zatrzymania się. Sznur różnokolorowych lampek wiszący nad recepcją oraz wyjątkowo marne świąteczne drzewko, raczej odstraszały potencjalnych klientów. W tak nieatrakcyjnych warunkach mało kto miałby ochotę na nocleg. No chyba, że kogoś skusiłaby bardzo przystępna cena. Dodge zaparkował na jednym z wielu wolnych miejsc. Właściwie oprócz niego znajdowały się tam jeszcze tylko trzy samochody: szara furgonetka, rozwalony wrak pic-upa, pozbawiony wszystkich kół, oraz zdezelowany wóz terenowy. Z Dodge'a wysiadł Basit, ubrany w granatowy, idealnie skrojony garnitur. Rozejrzał się dookoła, po czym omijając recepcję, skierował swoje kroki w stronę parterowego pawilonu. Nie zważając na śnieżne zaspy, które sięgały mu niemalże do kolan, dotarł do odśnieżonej części chodnika. Posuwał się powoli, mijając kolejne drzwi z umieszczonymi na nich numerami. Przy numerze siedemnastym zatrzymał się i położył rękę na metalowej, zimnej gałce. Nie przekręcił jej jednak. Cofnął dłoń, a następnie zapukał we framugę. Podmuchy wiatru wzbijały śnieżne tumany, które zawiewały wprost na zamknięte drzwi. Białe płatki unosiły się w powietrzu osiadając na włosach Basita. W pewnej chwili dało się słyszeć szczęk zamka i drzwi otworzyły się. Jednak w niewielkiej szparze nie widać było nikogo. Przybyły zdecydowanym ruchem pchnął je i wszedł do środka. Ledwie przekroczył próg, a wejście za nim zostało zamknięte. W pokoju panował półmrok. Żaluzje były dokładnie zasunięte, a nikt nie zapalił światła. W tej ciemności Basi bez trudu rozpoznał osobę znajdującą się w pokoju. Jego twarz rozpogodziła się, a na ustach pojawił dawno nie widziany uśmiech. — „Justin” — wypowiedział w myślach. — Witaj. — Z mroku wyłonił się przystojny, szczupły mężczyzna o jasnych, krótko ostrzyżonych włosach. — Ile to już lat? — „Zbyt wiele”. — Basit błyskawicznie znalazł się przy blondynie. Patrzył na niego, tak jakby ciągle jeszcze nie dowierzał, że to naprawdę on. — „Ale wreszcie jesteś”. — Jestem. — Justin przypadł do Basita i objął go w serdecznym uścisku. Przez chwilę trwali w bezruchu, jak dwaj bracia, którzy nie widzieli się przez długi okres czasu. — Dostałem twoją wiadomość… Basit przerwał mu w pół zdania. Przywarł ustami do jego warg i zaczął go całować. Ten zimny, oschły mężczyzna, skrywał w swej duszy więcej tajemnic,

a jedną z nich była miłość. Prosta, szczera, zakazana miłość do wampira z nizin społecznych, do Justina. Cieszyli się swoją obecnością. Śmiali się, całowali, tulili. Świat wkoło przestał istnieć. Liczyli się tylko oni dwaj. Basit gładził twarz Justina, uczył się jego rysów na nowo. Każdej najdrobniejszej zmarszczki mimicznej, każdej bruzdy tworzonej pod wpływem uśmiechu. Znowu widział blask jego zielonych oczu, tych oczu, które były pierwszą rzeczą jaką zobaczył w ponurym lochu, gdy ktoś pomógł mu podnieść się z kamiennej podłogi. Klęczał wtedy na zimnej posadzce i starał się uspokoić rozszalałe emocje. Wzrok miał utkwiony w kawałku, zakrwawionego mięsa, który jeszcze przed chwilą był jego językiem. Nie patrzył na swoich wybawców, którzy zajęli się mnichami i katem. Słyszał krzyki ofiar, które stopniowo cichły. W końcu zapanowała cisza. Dopiero wtedy spojrzał na przybyłych. Stali pod ścianą i patrzyli na niego z obrzydzeniem. Dobrze wiedzieli kim jest, a ponieważ nienawidzili Patronów tak samo jak ludzi, zastanawiali się co z nim zrobić. Najrozsądniejszym wyjściem wydawało się im zabicie przedstawiciela władzy najwyższej, ale jakimś dziwnym trafem nie zrobili tego. Jeden z wampirów podszedł do Basita i pochyliwszy się nad nim, pomógł mu się podnieść. Uniósł na niego wzrok i poczuł coś, czego się nie spodziewał. Ta zieleń, ta moc spojrzenia… Od razu połączyło ich coś niezwykłego i nie był to urok rzucony przez Patrona. Odkryli po prostu, że są dla siebie stworzeni, że odnaleźli się w labiryncie życia. To nic, że obaj byli mężczyznami, że Basit był Patronem, a Justin pochodził z samego egzystencjalnego dna. Byli sobie przeznaczeni i nic nie mogło ich przed tym powstrzymać. To wtedy ten szlachetny członek Rady Najwyższej zawarł pakt z pospolitymi wampirami. Oddał im swoją dusze i ciało. Nie dość, że uratowali mu życie to jeszcze dzięki nim poznał smak miłości. *** Justin stał przy oknie i rozsunąwszy żaluzje, patrzył na zaśnieżony, motelowy parking. Samochód Basita już dawno odjechał i teren wyglądał na zupełnie opuszczony. W oddali od czasu do czasu mignęły światła, przejeżdżających drogą aut. Noc jest tak piękną porą i taką łaskawą. Pozwala na pełnię życia. Wreszcie można opuścić swoje mroczne kryjówki i wyjść na otwartą przestrzeń. Tyle wieków spędzonych w ciemnościach, tyle straconych dni… Wieczność ma straszną cenę. Zbyt straszną. Jak można zapomnieć o promieniach słońca grzejących twarz? Jak można zapomnieć kolor pogodnego nieba? Nie można, ale trzeba. To przekleństwo istot, powołanych do życia przez bezdusznych Patronów. Mieli zabijać, mieli służyć swoim władcom. Mieli posłusznie wykonywać wszystkie rozkazy. Żyć i umrzeć dla swojego pana. Ale nie chcieli. Kiedyś byli ludźmi i część ich ludzkiej natury buntowała się przeciwko takiemu traktowaniu. Czy była to tylko czysta zazdrość, czy chęć pomszczenia swoich krzywd? Sami tego nie wiedzieli. Po prostu zwrócili się przeciwko tym, którym mieli być podlegli. Słabsi, pozbawieni pełni mocy, nie mogący tworzyć nowych istnień, ale jednocześnie silni

dzięki swojej liczebności. Byli niczym ziarnka maku. Odnajdywali kolejnych Patronów i chociaż sami ponosili wielkie straty, likwidowali każdego, który znalazł się w ich zasięgu. Wtedy, w lochach Inkwizycji, zjawili się po to, żeby dopaść kolejnego przedstawiciela znienawidzonej kasty panów. Wiedzieli, że tu go znajdą, gdyż wśród braci zakonnych mieli swojego człowieka. Jednak kiedy dotarli już na miejsce, gdy pozbyli się niewygodnych świadków, dostrzegli tego pierwszego z pierwszych i jego widok całkowicie ich zaskoczył. To nie był dumny stwórca, sprawujący władzę nad poddanymi. Przed swoimi oczami mieli skuloną, zakrwawioną postać, która klęcząc na kamiennej posadzce wyglądała na poniżoną. Stanęli zaskoczeni tym widokiem. Nie czuli współczucia, nie było go im żal. Po prostu w milczeniu podziwiali upadek Patrona. Bez trudu dostrzegli jego wyrwany język, niczym krwawy ochłap leżący na ziemi. Dobijając go przynieśli by mu tylko ulgę, a nie mieli zamiaru wspierać swoich wrogów. Justin jako pierwszy podszedł do tego kogoś, kto jeszcze niedawno śmiał nazywać się pierwszym z pierwszych. Pochylił się nad nim i wyciągnął do niego dłoń. Chciał patrzeć mu prosto w twarz, gdy zatopi srebrne ostrze w jego sercu. Basit uniósł głowę i jego spojrzenie napotkało wzrok Justina. To wystarczyło. Patron nie użył swoich mocy, był na to zbyt zmaltretowany. Potrzebował krwi, aby dojść do siebie. Musiał od wielu dni pościć. Gdy podniósł się z klęczek, stanął na wprost gromady wampirów. Patrzył na ściągnięte nienawiścią twarze, na posępne, blade oblicza zebranych mężczyzn. Jeśli by chcieli, mogli by go z łatwością zabić. I wtedy Patron zrobił coś niesłychanego, coś co jeszcze nigdy nie miało miejsca — pochylił głowę oddając im hołd. Nie mógł mówić, ale wysłał do nich przekaz myślowy. Zapewnił ich o swojej dozgonnej wdzięczności i o chęci wsparcia w walce. Roztoczył przed nimi wizję świata wolnego od najwyższych, wampirzych władców. A Justin stał u jego boku. To jedno spojrzenie połączyło ich na wieki i nawet jeśli pozostali nie zgodziliby się na propozycję Basita, to on miał zamiar walczyć w obronie tego Patrona. Dla niego to nie był już zwykły Patron. Dla niego ten sponiewierany mężczyzna stał się sensem życia. Nie mogli być ze sobą długo. Kilka dni spędzonych w ukryciu, musiało im wystarczyć na setki lat. Ich związek był zakazany i to zakazany po stokroć. Byli mężczyznami, byli wampirami, pochodzili z różnych warstw. Jak dzień i noc. Basit nie lękał się słonecznego światła, miał niesłychane moce, należał do najbardziej uprzywilejowanych — w końcu przybył z innego świata. Justin znajdował się na samym dole drabinki społecznej. Powołany do życia, jako wojownik, pozbawiony mocy i skazany na wieczny mrok. Nikt nie dowiedział się o ich uczuciu — zdolność Basita do przybierania innych sylwetek była tu bardzo pomocna. Gdy się rozstawali, nie wiedzieli kiedy znowu się spotkają. Basit musiał zachować ostrożność w kontaktach z przedstawicielami plebsu, tak żeby żaden Patron nie poznał jego małego sekretu. Ale to dzięki cennym informacjom Basita, uciemiężone zastępy zbuntowanych, miały możliwość przeprowadzenia kolejnych ataków na znienawidzonych władców. Przez wiele wieków toczyli walki, pozbywając się tych, których obwiniali za swój los.

— Hej, co tak stoisz przy oknie? — Drzwi do pokoju otworzyły się i wraz z podmuchem zimnego wiatru, do środka weszła dziewczyna w krótkiej puchowej kurtce i jeansowych spodniach. Na jej długich, ciemnych włosach skrzyły się śnieżne płatki. — Myślałam, że jak zrobi się ciemno, przyjdziesz do mojego pokoju. — Wybacz, trochę się zamyśliłem — odpowiedział, opuszczając żaluzję i odwracając się w jej stronę. — Mam nadzieję, że myślałeś o mnie. — Usiadła na łóżku i zdjęła długie, ocieplane kozaki, zakończone futerkiem. Kurtkę również rozpięła i położyła na narzucie. — I co spotkałeś się z tym swoim Patronem? — To nie jest mój Patron! — krzyknął może trochę zbyt głośno niż zamierzał, gdyż dziewczyna popatrzyła na niego ze zdziwieniem. — No wiem, wiem. Ale dziwię się, jak mogliście zawierać porozumienie z kimś takim. Przecież to przez takich jak on, mamy zniszczone życie. — Wiem Monique, ale on jest inny. Bardzo nam pomógł. Dzięki niemu zlikwidowaliśmy całe mnóstwo Patronów. Teraz też ma plan i niemalże na tacy podaje nam jedną z najważniejszych przedstawicielek pierwszych z pierwszych. Samą Wyrocznię. — No, no. To by było coś. Wyrocznia. — Monique wstała i podeszła do Justina. Zarzuciła mu ręce na szyję. W jej ciemnych oczach zamigotało odbicie lampy. — Marzę o dniu, gdy pozbędziemy się ich wszystkich. — I co wtedy? Nadal będziemy pędzić swój żywot w mroku nocy. Nadal będziemy zabijać i nadal będziemy nikim. Nie o takim życiu marzę. — Ale przecież nic nie można zrobić. Uczynili nas tym, czym jesteśmy, nie pytając się o nasze zdanie. Ja chciałam być tancerką. Kochałam balet… I co? Nigdy nie zatańczę na scenie. — Może na scenie nie zatańczysz — przyznał — ale pojawiła się szansa, że nasze życie ulegnie zmianie. Ogromnej zmianie. — W jaki sposób? — Oparła głowę o jego ramię. — Ta Wyrocznia ma Zwój Cienia, coś gdzie zapisano nasze losy od chwili stworzenia, aż do samego końca. I tam jest wzmianka o istocie, która połączy w sobie siły światła i ciemności. Krew tej istoty otworzy wrota Wiecznej Krainy. Wszyscy, którzy napiją się tej krwi, wrócą tam, skąd przybyli pierwsi z pierwszych. Rozumiesz Monique? Możemy przejść na drugą stronę. Możemy stać się nieskończeni i wszechmocni… I być wszędzie… — Tylko gdzie znaleźć tę istotę? — Całkiem niedaleko. Basit wszystko mi powiedział i przedstawił pewien plan. — Plan? — W jej spojrzeniu pojawiła się nadzieja. — Tak. Wkrótce go zrealizujemy. *** — Gotowi? — Caroline zajrzała do salonu, gdzie siedziała Yadira z Basitem. Murzynka zajęta była przeglądaniem jakiegoś kolorowego czasopisma, zaś Patron

w zamyśleniu patrzył na płonące w kominku drwa. — Tak. — Wyrocznia odłożyła gazetę na kanapę i wstała. — Przecież wiesz, jak bardzo czekaliśmy na ten moment. To nasze pierwsze, prawdziwie rodzinne święta. W Benacantil nie obchodziliśmy ich tak uroczyście. Uwielbiam ubieranie choinki, chociaż nigdy tego nie robiłam. — Niewątpliwie. — W głosie Caroline nie było jednak zrozumienia, tylko ironia. Mimo wszystko nadal nie potrafiła zaufać swoim gościom. — Ależ zapewniam cię, że tak. Naprawdę dużo dla mnie znaczy, że mogę iść razem z tobą i wybrać choinkę. Przez to czuję się członkiem twojej rodziny. Tak Caroline, przecież my jesteśmy rodziną. Te święta nas do siebie zbliżą, a ja postaram się nigdy nie zawieść twego zaufania. Basit zresztą także. Prawda? — Spojrzała wymownie na zamyślonego mężczyznę. Skinął głową, również podnosząc się z miejsca. Coraz bardziej miał dość Yadiry i jej knowań. Tęsknił za Justinem, którego zostawił w motelu. Te kilka chwil, które spędzili razem było takich niezwykłych. Musiał jednak nad sobą panować, Yadira nie miała prawa poznać jego sekretów. Dla niej nadal miał być lojalnym Patronem. — Mniejsza z tym. — Caroline machnęła ręką i wyszła z salonu. Yadira i Basit podążyli za nią. Po schodach schodziła właśnie Angelina, która jednak wcale nie wyglądała na przygotowaną do wyprawy po świąteczne drzewko. Jej krótka sukienka, w kolorze pudrowanego różu, bez rękawów, nie nadawała się raczej na takie eskapady. — Ty jeszcze się nie przebrałaś? — Caroline utkwiła wzrok w dziewczynie. — Przecież mówiłam, że jedziemy po choinkę. — Wybacz. — Angelina ostentacyjnie ziewnęła. — Takie pomysły kompletnie mnie nie interesują. Chodzenie do lasu po drzewko, to nie jest zajęcie dla mnie. Zresztą mam coś innego na głowie. W końcu muszę zdecydować z kim pójdę na bal. — Mieliśmy wybrać się rodzinnie — przypomniała ze złością. — To ważne dla nas wszystkich. — Mnie się wydaje, że najbardziej dla ciebie. — Angelina wyminęła koleżankę zmierzając do salonu. — Idźcie i bawcie się dobrze, jeśli bieganie po śnieżnych zaspach w ogóle można uznać za rozrywkę. Ja posiedzę w ciepłym domu i zastanowię się nad wyborem… — Od kiedy zrobiłaś się wrażliwa na zimno — zadrwiła Caroline. — Psujesz wszystko, co zaplanowałam. — O właśnie, trafnie to ujęłaś. Ty zaplanowałaś! Mnie nie pytałaś o zdanie, a wybacz tak się składa, że ja też mam chyba coś do powiedzenia. — Caroline daj jej spokój. — Yadira położyła dłoń na ramieniu blondynki. Angelina zachowała się tak, jak Wyrocznia zaplanowała. Wszystko szło zgodnie z ustaleniami. Już naprawdę niewiele brakuje, aby Caroline została całkiem sama. — To ma być przyjemność, nie obowiązek. Jak chce, to niech zostanie w domu. Roderick przecież też z nami nie idzie. — Dobrze, zostań. — Panna Westmoore westchnęła z rezygnacją. Tak bardzo chciała, aby świąteczny nastrój zjednoczył cała jej rodzinę, a tu niestety wyszło na to, iż tylko Patroni będą jej towarzyszyć w wyprawie po choinkę. Lucas nadal unikał

z nią kontaktów, Roderick żył swoim życiem, a teraz jeszcze Angelina podjęła własną decyzję. Nawet Adam nie mógł dziś jej towarzyszyć, gdyż musiał pomóc ciotce Alenie w przygotowaniach do świąt i już z samego rana pojechał wraz z nią do Springfield na zakupy. — Nie prosiłam cię o zgodę, tylko poinformowałam, że zostaję w domu, ale i tak bawcie się dobrze. — Angelina odwróciła się przez ramię i pomachała do nich. — I wybierzcie najpiękniejsze drzewko. *** Angelina pochylając się nad zapisaną kartką papieru, uważnie studiowała rzędy literek. Przygryzała końcówkę ołówka, od czasu do czasu stawiając przy którymś z nazwisk małą kropeczkę. Sześć nazwisk. Sześciu ewentualnych partnerów na bal. Trudny wybór, tym bardziej, że wśród nich brakowało tego najważniejszego. Zmarszczyła brwi, ciągle zastanawiając się nad każdym z kandydatów. Gdyby nie Barbara wszystko byłoby łatwiejsze. Barbara, Barbara, Barbara. Zdenerwowała się i rzuciła ołówkiem w stronę kominka, prosto w wesoło buzujące płomienie. Och, gdyby tak można było spalić pannę Bennett. Ta myśl ją rozbawiła na tyle, że wreszcie się uśmiechnęła. Nie dostrzegła stojącej tuż obok Elizabeth. Nie czuła jej obecności i nawet nie zdawała sobie sprawy, że ta bacznie ją obserwuje. Elizabeth widziała myśli dziewczyny i z każdą kolejną coraz bardziej jej nie lubiła. Jednak to właśnie jej ciało miała zamiar wykorzystać. Majestatycznie, ostrożnie rozkładając fałdy swojej błękitnej sukni, usiadła na kanapie obok panny Stewart. Bill mówił, że można wejść w czyjeś ciało, ale nie wspomniał, jak tego dokonać. Wyciągnęła rękę i dotknęła ramienia Angeliny, niestety jej palce swobodnie przez nie przeniknęły. Ponowiła ten ruch jeszcze kilkakrotnie, za każdym razem z tym samem efektem. Kiedy chciała dotknąć Angeliny, wydawało się jej, że napotyka pustą przestrzeń, ale to ona była niematerialna. Troszkę się zdenerwowała. Usiadła jeszcze bliżej blondynki i wykonując kolejne przesunięcie, zajęła to samo miejsce co ona. Jednak nadal nie nawiązały łączności. W tym momencie z holu doleciał szczęk otwieranych drzwi i kilka chwil później, w progu salonu stanął Roderick. Ubrany w swój czarny, długi płaszcz, z drobinkami śniegu we włosach, jak zwykle wyglądał nieziemsko przystojnie, wręcz oszałamiająco. Elizabeth zerwała się z kanapy. Była u kresu wytrzymałości — oto za moment plan Yadiry może się spełnić. Jak temu zapobiec? Jak nawiązać łączność? — Nie ma nikogo? — Głos Rodericka brzmiał normalnie, nie słychać w nim było niczego niepokojącego, więc Angelina nawet nie spojrzała w jego stronę. Tylko Elizabeth wiedziała, co zaraz może się stać. — Poszli po drzewko. — Panna Stewart uparcie wpatrywała się w kartkę z nazwiskami swoich kolegów. — Co robisz? — Roderick błyskawicznie pokonał przestrzeń dzielącą go od blondynki i pochylił się nad nią.

— Wybieram partnera na bal. — Dopiero teraz uniosła na niego wzrok. Twarz zasłaniały mu oprószone śniegiem, długie włosy. W cieple bijącym od kominka białe płatki roztapiały się, przemieniając w malutkie kropelki wody, lśniące niczym tysiące brylantów. Niecierpliwym ruchem ręki odgarnął włosy z czoła, a wtedy zobaczyła jego przenikliwe, czarne oczy. — Trudny wybór. — Nawet jego uśmiech był pełen czaru. Nie potrafiła oderwać od niego spojrzenia. Czuła się jak zahipnotyzowana. — Trudny — przyznała. — Ale po co wybierać, jeśli tuż obok ma się idealnego kandydata? — Dotknął jej policzka i powiódł palcem do kącika jej ust. — O kim mówisz? — Była wampirzycą, a drżała jak liść na wietrze. — Może ja bym poszedł z tobą? — Ton jego głosu był taki uwodzicielski. Elizabeth słysząc go zagryzła wargi. Nie, to się nie może stać. Nie może! — Chciałbyś? — Angelina bezwiednie podniosła się do góry. Roderick przyciągnął ją do siebie i ująwszy jej dłoń, zaczął całować każdy jej palec, a następnie przesuwać usta wyżej do zgięcia łokcia, zmierzając w stronę ramienia. — Po co szukać daleko, jeśli ma się tak blisko. Ty jesteś samotna, ja jestem samotny… Ty kogoś kochasz, ja kogoś kocham… Nas nikt nie kocha. Czegóż potrzeba nam więcej? — Wyprostował się i ponownie spojrzał jej prosto w oczy. — Wiesz jak wygląda miłość między wampirami? Pokażę ci inny wymiar świata. Przeniosę tam, gdzie nigdy nie byłaś. Elizabeth krzyknęła rozpaczliwie. Nie chciała patrzeć na tę scenę. Nie jej Roderick! Tylko nie on! Wszystkie możliwe emocje ogarnęły jej zmysły. W przypływie desperacji rzuciła się na Angelinę. Sama nie wiedziała, jak to się stało, ale nagle po prostu była nią. Znalazła się w jej ciele i objęła nad nim pełną kontrolę. Wewnątrz była sobą, a na zewnątrz tym kimś, kogo skórę przywdziała. Lata istnienia w niebycie wydały się jej teraz tylko wspomnieniem czegoś nierealnego. Przez chwilę napawała się swoim nowym położeniem. Znowu była ograniczona przez ciało, ale nawet się to jej podobało. Uniosła dłonie do góry i dokładnie je oglądała. Obracała we wszystkie strony, podziwiała skórę, paznokcie. Nie była sobą, taką jak kiedyś, ale ponownie stała się człowiekiem. Zaczerpnęła powietrza — mogła oddychać! To wszystko było takie niezwykłe, a przecież normalne, ludzkie. Miała wrażenie jakby nigdy nie umarła. — Co z tobą? — Jej zachowanie zaskoczyło Rodericka. Angelina powinna ulec jego urokowi — jakim cudem to się nie stało? Dlaczego nagle zaczęła zachowywać się tak, jakby zobaczyła samą siebie po raz pierwszy? Dlaczego ogląda swoje ręce, wącha je, gładzi? Elizabeth wyminęła Robillarda i podbiegła do ogromnego lustra, wiszącego na ścianie. Tak po prostu, zwyczajnie pobiegła. Jej stopy uderzały o marmurową posadzkę. Czuła nacisk i to jej się podobało. Stanęła przed zwierciadłem. Widziała swoje odbicie… Nie, to nie było jej odbicie, to było odbicie Angeliny. Blond włosy, delikatna, jasna skóra, szczupła sylwetka. Dotknęła dłonią do szklanej tafli. — To ja — szepnęła, po czym powtórzyła głośniej. — To ja. — Nie rozpoznała swego głosu, bo to nadal był głos Angeliny. Gdzieś tam głęboko widziała

myśli panny Stewart, ale w tej chwili spychała je na sam kraniec świadomości. Będąc duchem, była odporna na uroki wampirów. Roderick mógł się wpatrywać w jej oczy, a i tak nic by nie osiągnął. Odwróciła się w jego stronę. Rozpromieniona szczęściem, z uśmiechem na twarzy. — No wiem, że to ty. — W jego głosie pojawiło się zniecierpliwienie. Wszystko szło tak gładko i nagle sprawy przybrały zły obrót. Co się stało pannie Stewart? Oszalała, czy co? Jak ma wypełnić zadanie Yadiry? Musi je wypełnić, aby otrzymać nagrodę! Niczym narkoman, spragniony był kolejnej dawki niewyobrażalnych rozkoszy. — O co ci chodzi Angelino? — Ale to ja — powtórzyła. — Ja Elizabeth! — Nadal się uśmiechała, a w jej uśmiechu rzeczywiście było coś znajomego. Podszedł bliżej i spojrzał w jej oczy. To spojrzenie powinno wystarczyć, aby mu całkowicie uległa, jednak ona nadal zachowywała się zupełnie normalnie, oczywiście jeśli normalnym można nazwać podawanie się za zmarłą przed stu pięćdziesięciu laty panią Robillard. — Nie lubię takich żartów — wycharczał nieprzyjemnie. — Ja nie żartuję Rodericku. To naprawdę ja. Elizabeth. — Postąpiła krok w jego stronę, a on cofnął się przed nią, jak przed upiorem. — Szukałam sposobu na skontaktowanie się z tobą i wreszcie znalazłam. Już nie muszę odwiedzać cię w snach, nie muszę być zjawą. Pożyczyłam ciało Angeliny. Jak mam ci udowodnić, że to ja? Poczekaj. — Zatrzymała się. — Pamiętasz jak się poznaliśmy? Ten ogromny wilk z łatwością mógł mnie zabić, ale zjawiłeś się ty. Odstraszyłeś do i mnie uratowałeś. Wziąłeś na ręce i zaniosłeś do powozu. Miałam na głowie wianek z kwiatów, który zgubiłam, a ty znalazłeś go i przyniosłeś do mojego pokoju. Położyłeś te kwiaty na poduszce. Pamiętasz? A nasze spotkania w ogrodzie? Rosła tam pochyła wierzba płacząca. Siadaliśmy na powalonym pniu drzewa. A pamiętasz naszą wspólną noc, gdy uczyniłeś mnie kobietą? Nie chciałeś, a ja cię tak długo prosiłam. Musisz to pamiętać! Ja ciągle to wspominam. Tyle lat byliśmy osobno… — Nie możesz o tym wiedzieć. — Odepchnął jej ręce, gdy próbowała go objąć. — Tylko ona i ja wiedzieliśmy o tym. Co za diabelskie sztuczki stosujesz? — Jestem Elizabeth — powtórzyła cierpliwie. — Elizabeth? — Coś nie dawało mu spokoju. Skąd Angelina znałaby te wszystkie sekrety? Czyżby potrafiła przebić się przez jego tarczę ochronną i zgłębić tajemnice serca? Nie! Nie miała takiej mocy! Nie miała żadnej mocy! A jeśli to naprawdę Elizabeth? Ale co go to wszystko obchodzi? Niech będzie kim tylko chce, on jest już ponad to. Żaden człowiek, żadna kobieta, nie da mu tego co Yadira. Kiedyś kochał swoją żonę, była dla niego wszystkim. To miało być wieczne uczucie. I nagle się skończyło. Kiedy? Może wtedy na cmentarzu, gdy zobaczył jej grób? Przez tyle lat trzymał się z daleka od tego miejsca, tak jakby instynktownie czuł, że jego widok zakończy pewien etap. Po Elizabeth zostały tylko wspomnienia, które raniły niczym cierń Przeklinał się za to, że nie dotrzymał słowa danego zmarłej żonie, że nie dochował wierności i nie chodziło mu o te wszystkie kobiety, które ostatnimi czasy przewinęły się przez jego łóżko, a o to, też oddał swe serce innej. Tamte kobiety się nie liczyły, były nikim, tylko Barbara miała znaczenie. Tylko ta, która nie zwracała na niego uwagi.

— Rodericku. — Elizabeth zaklęta w ciele Angeliny, ujęła jego dłoń w swoje ręce, uniosła ją do twarzy i przytuliła do policzka. — Po tylu latach wreszcie czuję twój dotyk. Naprawdę cię czuję. Jesteś tu koło mnie. Tak blisko, a przecież tak daleko. Dzieli nas czas i miejsce. Ty nadal jesteś młody, piękny, a ja już dawno zamieniłam się w proch. Szukałeś mojego nowego wcielenia i nie znalazłeś. Może nigdy już nie znajdziesz. Ale teraz jesteśmy tu razem na przekór siłom rządzącym światem. Widziałam co się z tobą działo, czułam twoje cierpienie. Straciłeś wiarę, nadzieję i miłość. Straciłeś wszystko, co trzymało cię przy człowieczeństwie. Dałeś się omotać i zacząłeś zmierzać ku samozagładzie. Moje serce pęka z bólu, gdy widzę jak się zadręczasz, jak próbujesz znaleźć ukojenie w kolejnych uciechach. Nie poznaję cię, ale wiem, wierzę, że nadal jesteś tym samym mężczyzną, który ocalił mnie wtedy w lesie i którego pokochałam ponad życie. Jeśli nadal masz dla mnie trochę uczucia, zatrzymaj się w tym swoim pędzie. Przystań na moment i zastanów się nad tym, co robisz. Jeszcze nie jest za późno, jeszcze możesz zawrócić z tej drogi. — Nie mogę Elizabeth! — krzyknął, a jego krzyk przypominał wrzask zabijanego zwierzęcia. — Stałem się potworem. Zabiłem kobietę. Ona miała na imię tak jak ty. To tak, jakbym zabił ciebie. Umarłaś. Odeszłaś. Nie potrafiłem cię zatrzymać. Żyłem nadzieją i mrzonką, ale Caroline pokazała mi twój grób. Wtedy zrozumiałem… Ciebie już nie ma i nie będzie. Straciłem wszystko. — Jestem tu — zaprzeczyła, próbując się do niego przytulić, ale odsunął się od niej. Pragnął ją objąć, poczuć jej dotyk, ale wiedział, że po tym co zrobił, nie ma takiego prawa. Złamał obietnicę złożoną Elizabeth. Sprawił, że jej śmierć poszła na marne. Pogrzebał ją na samym dnie swojej duszy. Już nie mógł z nią być. — Nie! Już dla mnie za późno. Gdybyś zjawiła się kilka miesięcy wcześniej… Tak bardzo na to czekałem. Szukałem cię w każdej napotkanej kobiecie. Wypatrywałem twojej twarzy… Byłem w błędzie. Zdradziłem cię. To nie ciebie kocham — wyszeptał zbielałymi wargami. — Ty jesteś tylko wspomnieniem. Okrutnym snem, który przypomina mi minione chwile. Straciłem wszystko. Cóż miała mu powiedzieć? Nie wolno jej było wyznać prawdy, nie mogła wyjaśnić, że ona i Barbara to ta sama osoba. Gdyby mu to powiedziała… Gdyby złamała święte prawo… Tak niewiele brakowało, aby Roderick odnalazł szczęście — zależało to od jednego jej słowa. Chciałaby je wykrzyczeć, chciałaby oznajmić całemu światu. Zamiast tego musiała w milczeniu patrzeć na jego cierpienie, na jego wyrzuty sumienia. Tak bardzo zadręczał się tym, że nie dochował jej wierności, że oddał swoje serce innej. A przecież nie zrobił tego! Kochał ją nadal, jego serce nie kłamało! W ciele Barbary skrywała się jej dusza! Gdyby tylko potrafił to zrozumieć. — Rodericku, nie mów tak. — Przestała się uśmiechać. — Ludzką rzeczą jest błądzić. — Ja nie jestem człowiekiem! — Odskoczył do tyłu i znalazł się przy drzwiach. — Byłem bestią i znowu się nią stałem. Nie mam nic. Moje życie stało się zbędne. Chcę zapomnieć, przestać istnieć. Zatracić się w szaleństwie. — Nie Rodericku. — Spokojnym, wolnym krokiem podeszła do niego. Trochę dziwnie się czuła, po stu pięćdziesięciu latach, bez obfitej krynoliny. Krótka, zwiewna sukienka Angeliny była taka inna od strojów, do których przywykła. Delikatny materiał lekko otulał ciało, odsłaniając nogi i ramiona. Ta sukienka była

zbyt wyzywająca, Elizabeth zdawało się niemalże, że jest naga. — Nie pozwolę abyś się unicestwił. Moja miłość doda ci siły do walki. Patroni, którzy przybyli tu z Hiszpanii nie są dobrzy. Oni chcą skrzywdzić Caroline i jej bliskich. Ciebie także. — Mylisz się Elizabeth — zaprzeczył. — Yadira pokazała mi inny świat, dała mi dostęp do niezwykłych doznań. Dzięki niej znowu odnalazłem wolność. Zapomniałem o bólu psychicznym, zatraciłem się. Nie chcę wracać, nie chcę znowu czuć tego wszystkiego. Chcę być wolny! — To nie wolność, to najgorsza niewola. — Wzdrygnęła się na samo wspomnienie wczorajszej sceny. — Nie jesteś taki jak oni. W tobie jest dobro. Ja to wiem… Wczoraj nie zabiłeś tej dziewczyny, chociaż mogłeś. — Nic nie wiesz! — Ponownie odepchnął ją od siebie. — O niczym nie masz pojęcia! Ciebie nie ma! Urok Yadiry był bardzo silny, silniejszy niż miłość do zmarłej żony. Uczucie do Elizabeth próbowało zwalczyć czar rzucony przez Wyrocznię, ale nie było wystarczające. Już nie… — Zatraciłeś się w szaleństwie i to ci odpowiada? — Intensywnie myślała nad możliwością ratunku dla Rodericka. Jak mogła mu pomóc nie wspominając o Barbarze? Tylko praprawnuczka Billa mogłaby odmienić jego serce. Co zrobić, aby nie zdradzić tajemnicy, a sprawić żeby wyrwał się spod wpływu zła? — Chcesz szaleństwa? Dobrze. — Jakie to szczęście, że Angelina też była wampirem, dzięki temu mogła wykorzystać jej zdolność do szybkiego przemieszczania się w terenie. W ułamku sekundy znalazła się przy Rodericku i zarzuciła mu ręce na szyję. Ten manewr zaskoczył go kompletnie, tak iż nie zdążył się wyswobodzić, nim usta Angeliny-Elizabeth przywarły do jego warg. Poddał się jej pieszczotom, sam pozostając niewzruszony, jakby obcy, odległy. Gorączkowo całowała go, czekając kiedy zacznie odwzajemniać pocałunki. Jej dłoń zsunęła się z jego szyi i powędrowała po klapie płaszcza, wprost do rozpiętego kołnierzyka koszuli. Pospiesznie odpinała kolejne guziki. Bez trudu znalazła bliznę na jego lewej piersi — ślad po srebrnym ostrzu. Powiodła palcem po szramie. Za moment jej usta przylgnęły do tego miejsca. Jęknął cicho. Coś dawno zapomnianego roznieciło żar w jego sercu. Czy to była miłość, czy tylko pożądanie? Uniósł jej głowę do góry i teraz to on zaczął ja całować. Z początku powoli, jakby ucząc się na nowo, a za moment z pasją i namiętnością. Zsunęła z jego ramiona czarny płaszcz, który z szelestem upadł na ziemię. Czarna koszula podzieliła ten sam los. Elizabeth gładziła jego tors, jego ramiona. Był taki, jakim go zapamiętała. Ten sam, a jednak inny. Roderick odszukał na jej plecach zamek błyskawiczny sukienki i jednym ruchem rozpiął ekspres. Delikatne, zwiewne cudo, niczym obłoczek osunęło się do jej stóp. Chwycił ją na ręce i przeniósł na futrzany dywan, leżący przed kominkiem. Siedziała mu na kolanach, obejmując go nogami w pasie. Blond włosy opadały jej na ramiona i piersi. Rozpiął jej biustonosz i odrzucił do tyłu. Wtulił się w jej ciało. Całował jej szyję, ramiona, piersi. Jego zęby kąsały jej skórę pozostawiając drobniutkie, krwawe ślady. Zlizywał koniuszkiem języka czerwone krople. Zaskoczył ją swoim zachowaniem, nigdy nie kochał się z nią w ten sposób. Był taki nachalny, brutalny. Przypomniała sobie wszystkie chwile spędzone z nim.

Ich wspólne noce… Tę czułość i delikatność. Tę magię, za którą tęskniła. Tego już nie było. Próbowała wyzwolić się z jego objęć, ale trzymał ją mocno. — Sama chciałaś — wyszeptał do jej ucha. — Taka jest miłość. Dokładnie taka. Potrafi zranić jak nic na świecie. Zabija… Mnie zabiła, złamała moje serce. Nie wierzę, że jesteś Elizabeth, ale jeśli nadal chcesz grać w tę grę, to wiedz, że gdy odeszłaś, ja zostałem i musiałem żyć. Na przekór wszystkiemu… Wiesz jak to jest, gdy każdy oddech sprawia ból? Wiesz jak to jest, gdy najsłodsze wspomnienia ranią niczym ostrze miecza? Tęskniłem za tobą… Tak bardzo tęskniłem. Każdy dzień był wiecznością… A teraz zjawiasz się tutaj, jakby nigdy nic? Po tym wszystkim? Dlaczego nie wcześniej? Dlaczego patrzyłaś na moje cierpienia i nie zrobiłaś nic? Elizabeth nigdy by na to nie pozwoliła! Nie jesteś nią! Nie jesteś! — Uwierz mi, nie mogłam... Nie odpowiedział. Jeszcze intensywniej zaczął ja całować, tak jakby chciał zagłuszyć wyrzuty sumienia. Miłość jest nic nie warta. Nie wolno mu kochać. Nie wolno! Nikogo, nawet Elizabeth! Teraz tylko kontakt fizyczny ma dla niego jakiekolwiek znaczenie. Wszystkie złe wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą. Znowu zobaczył moment, gdy zabił kobietę. Twarze kolejnych dziewczyn, jakie sprowadzał sobie na noce, zlały mu się w jedną, niewyraźną, z której powoli zaczęła wyłaniać się Yadira. Tysiące różnych głosów rozbrzmiało w jego głowie. Zdawało mu się, że traci rozum. Przed sobą miał twarz jasnowłosej wampirzycy, to jej ciało trzymał w swoich ramionach. To ją całował i pieścił, ale nawet jeśli to była Elizabeth, w co wątpił, to nie znaczyła dla niego już nic. Gdyby to jednak była Barbara… Bennettówna kolejny raz wkradła się do jego umysłu. Nie, ona się nie wkradła, ona tam była przez cały czas. Przez chwilę miał wrażenie, że to ją obejmuje. Przymknął oczy, aby zatrzymać ten moment. Dlaczego los ciągle kpi z jego uczuć? Dlaczego przysparza takich cierpień? Elizabeth, Barbara… Nie może mieć ani jednej, ani drugiej. Nie może mieć żadnej z nich. Czy można dostąpić gorszych katuszy? Nie ważne! Nic się nie liczy! Nie ma miłości! Nie ma szczęścia! Nie ma życia! Tylko chwila ma znaczenie! A w tym momencie trzyma w swych objęciach dziewczynę, która śmie twierdzić, że jest Elizabeth. Nic do niej nie czuje, nie chce czuć, ale może ją mieć. Dlaczego miałby nie skorzystać z takiej okazji? Yadira chciała, aby zrobił to z Angeliną. O tak, zrobi to. Nie będzie odmawiał sobie żadnych przyjemności. Już nie! Jest potworem, jest bestią! Zszargał pamięć swojej żony, podeptał wszystkie świętości. Nie można drugi raz wejść do tej samej rzeki. Nie można drugi raz stać się człowiekiem. Pchnął Angelinę na dywan i położył się na niej. Jego czarne, piękne oczy wpatrywały się w jej twarz. Była taka spięta, jakby wystraszona. W jej spojrzeniu czaiło się przerażenie. Znał ten wzrok — tak patrzyły jego ofiary. Zabił Elizabeth. Zabił człowieka, którego miał w sobie. Jakaś część jego nadal kurczowo trzymała się ludzkich odczuć, ale on nie miał zamiaru więcej cierpieć. Nie chciał czuć, nie chciał być słaby. Blask, padający z płonącego kominka, oświetlał ich nagie ciała. Wyglądali tak, jakby spalali się w jego żarze. Dookoła panowała cisza, w której słychać było tylko

trzaski płonących drew i urywane, przyspieszone oddech pary kochanków. Zajęci sobą, nie usłyszeli odgłosu nadjeżdżającego samochodu, ani otwieranych drzwi. Do holu weszła Caroline wraz z Yadirą. Za nimi szedł Basit trzymający w rękach zielony świerk. Caroline wyczuła coś dziwnego i jako pierwsza skierowała swe kroki do salonu. Yadira porozumiewawczo spojrzała na Basita — rozpierała ją duma, że oto jej plan działa bezbłędnie. Strząsając z siebie śnieżne płatki, nie zdejmując futra, pospieszyła za panną Westmoore. Basit nie chcąc pozostać w tyle, ruszył tuż za nią. Caroline zatrzymała się przy kanapie i z przerażeniem patrzyła na parę kochającą się przed kominkiem. Nie spodziewała się takiego widoku. Zacisnęła pięści tak mocno, że jej paznokcie wbiły się w skórę i na ręce pojawiły się kropelki krwi, które wolno skapnęły na oparcie mebla. Miała wrażenie, że jej serce rozpada się na tysiące malutkich kawałków. Roderick nie mógł zachować się tak podle! Yadira triumfowała, chociaż skrywała przed Caroline swoją radość. Kolejny krok ku wieczności został wykonany. *** Angelina-Elizabeth pospiesznie założyła na siebie zwiewną sukienkę, ale nie dała rady zapiąć ekspresu z tyłu. Kilkakrotnie próbowała sięgnąć do zapięcia, ale nie potrafiła poradzić sobie z tego typu zamkiem. W końcu zrezygnowała i przytrzymując opadające ramiączka sukienki, starała się nie myśleć o swoim wstydzie, co wcale nie przyszło jej tak łatwo, zważywszy, że na wprost niej stali Patroni wraz z Caroline. Na pomoc Rodericka nie miała co liczyć, gdyż brunet widząc powracających domowników, odepchnął ją od siebie, dając jawnie odczuć, że nic dla niego nie znaczy. Poczuła się jak przedmiot, zbędny, niechciany, porzucony. Dopiero co się kochali, dopiero co zapewniał ją o miłości i nagle znalazła się w obcym, zimnym świecie, gdzie jej ukochany okazał się zwykłym, wyrachowanym draniem. Miała ochotę się rozpłakać, ale obiecała sobie, że on nie zobaczy jej łez. Nie po tym, co jej zrobił. Całą siłą woli powstrzymywała, dławiący ją wewnątrz szloch. Roderick był bardziej opanowany — obecność towarzyszy nie robiła na nim żadnego wrażenia. Zachowywał się jak gwiazdor filmowy, odgrywający jedną ze swoich popisowych ról. Niezwykle majestatycznie podniósł się z dywanu, przeciągnął i niby od niechcenia sięgnął po swoje spodnie. — Napatrzyłaś się? — zagadnął do Caroline, uśmiechając się przy tym ironicznie. Obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. Jak to możliwe, żeby ten wspaniały chłopak, zmienił się aż tak bardzo. Jakie cierpienia go do tego przywiodły? Bo to musiały być cierpienia, tak silne, że aż odbierające rozum. — Jak mogliście? — wykrztusiła przez ściśnięte gardło. — Chyba nie wymagasz, abyśmy się tobie tłumaczyli? — Robillard zapiął spodnie i przychylił się po koszulę. — Jakbyś nie zauważyła to jesteśmy już dorośli, a ty nie jesteś naszą matką. Zresztą to mój dom i mogę w nim robić co tylko mi się spodoba. I z kim mi się podoba — dodał po krótkiej chwili milczenia. — Ale swoją

drogą to akurat ta partnerka była dość kiepska. Nawet dobrze, że nam przerwaliście… Angelina-Elizabeth wstydziła się, że zostali przyłapani. Nie przywykła do takich momentów. Miłość była dla niej czymś intymnym, czymś niezwykłym. Słysząc wypowiedziane przez niego słowa, odwróciła się w jego stronę, nie dowierzając, że to on mógł je powiedzieć. Musiała się przesłyszeć. Jednak widok jego szyderczego uśmiechu, z jakim patrzył na nią, pozbawił ją resztek nadziei. Poczuła w sercu ogromną pustkę. To nie był jej Roderick. Od tego mężczyzny bił chłód i arogancja. Jeszcze przed chwilą tulili się do siebie, całowali, byli jednością, a teraz rozdzielał ich niewidoczny mur. Nie mogła na niego liczyć. Zapragnęła wydostać się z tego ciała i uciec jak najdalej stąd. Lata samotności były niczym w porównaniu z tym, co się właśnie stało. Tym razem nie mogła pomóc Roderickowi, jego uczucie do niej już wygasło. Była tylko marną, częścią duszy, nie mającą prawa do niczego. Przed półtora wiekiem oderwano ją od całości, pozbawiono prawa do zaznania spokoju. Mogła się tylko włóczyć po świecie, czekając na cud, który nie nastał. Który już może nigdy nie nastanie. Caroline odwróciła się. Nie potrafiła powstrzymać łez, a nie chciała aby pozostali je widzieli. Uciekła z salonu i po schodach wbiegła na górę. Miała pustkę w sercu. Jej najbliżsi, ci których stworzyła, o których dobro ciągle się martwiła, zostawili ją całkiem samą. Pozbyli się ze swego życia, tak jak niechcianej zabawki. Przestała być im potrzebna. Lucas już nie był jej bratem, nie chciał jej znać, Roderick przeszedł na stronę zła, a teraz jeszcze Angelina. Nie spodziewała się tego po pannie Stewart. Ona i Roderick? Owszem, wiedziała że blondynka interesuje się przystojnymi mężczyznami, a Roderick był aż nadto piękny, ale myślała iż rozróżnienie dobra i zła pomoże dziewczynie w podjęciu odpowiedniego wyboru. Cóż, myliła się. Jednak Angelina była bardziej próżna, niż sądziła. Uległa złudnemu pięknu, zapominając o wartościach. — Gdzie tak biegniesz? — Yadira dogoniła Caroline tuż przed drzwiami zajmowanego przez nią pokoju. — Nie powinnaś być teraz sama. — Ale ja jestem sama! — wykrzyczała, płacząc. — Jak Angelina mogła to zrobić? Z Roderickiem? Stworzyłam ich, dałam im drugie życie, a oni odsunęli się ode mnie. — Ja się nie odsunęłam. — Yadira rzuciła na ziemię, trzymane w ręku futro i objęła płaczącą. — Ciągle tego nie dostrzegasz, ale to ja jestem twoją prawdziwą przyjaciółką. Nie licz na wdzięczność i miłość osób, którym dajesz życie. Tylko my, prawdziwi Patroni, stanowimy rodzinę. Musisz to zrozumieć. Jesteś taka jak ja, jak Basit. Tu czeka cię tylko ciągłe cierpienie i niepokój. Zostaw ich, niech sami się o siebie martwią. Ty już dość zrobiłaś. Czemu tak kurczowo trzymasz się ludzkiego życia? Ono jest nic nie warte! My nigdy cię nie opuścimy, nigdy nie zdradzimy. Jesteś dla nas najważniejsza na świecie. Chciałam, abyś wróciła z nami do Benacantil i dlatego okłamałam Adama, gdyż wiem ile on dla ciebie znaczy. Moglibyście być razem na wieczność. Po co ci pozostali? Angelina? Roderick? Są dorośli i wiedzą co robią. Pozwól im. Może wymuszając na nich inne zachowania, stajesz się ich wrogiem? Zapomnij, oderwij się od tego świata. Tam gdzieś istnieje nasz świat, nasz dom. Wieczność i moc o jakiej nawet nie śniłaś. Dlaczego nie chcesz tego, co ci się

należy? Dla nich odrzucasz swoje przywileje? Czy oni na to zasługują? Lucas, który tak łatwo wykreślił cię ze swojego życia i jednym zdaniem sprawił, że przestałaś być jego siostrą? Roderick, który odkrył swoją prawdziwą naturę? A może Angelina? Słodka, głupiutka, bezduszna, egoistyczna pannica, dla której liczy się tylko wygląd? Ona nawet nie ma pełnych, wampirzych zdolności. To wybrakowany model. Piękny, ale bezużyteczny. Caroline, otrząśnij się! Kto jest tu teraz z tobą? Kto chce cię podnieść na duchu? — Ty? — Oczy panny Westmoore pełne były łez, które toczyły się po jej policzkach i skapywały na kurtkę. Oparła głowę o ramię murzynki. — Tak ja, skarbie. — Yadira czule pogłaskała ją po głowie. — Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić, ani oszukać. Może źle zabrałam się do pomocy, ale uwierz mi naprawdę robiłam to wszystko tylko po to, aby zapewnić ci szczęście. Patroni muszą trzymać się razem. — Nie! — Nagle Caroline wyrwała się z uścisku i odepchnęła od siebie zaskoczoną murzynkę. — Dlaczego tak bardzo ci na tym zależy? Nigdy nie opuszczę mojej rodziny! Może mnie ranią, może sprawiają cierpienia, ale to są moi bliscy. Gdybyś naprawdę wiedziała, co znaczy słowo rodzina, nie prosiłabyś mnie o coś takiego. Odejdź! — Jednym szarpnięciem otworzyła drzwi i wbiegła do pokoju, zatrzaskując za sobą wejście. — Jeszcze zobaczymy. — Dobrotliwy uśmiech zniknął z twarzy Yadiry, a jego miejsce zajął grymas pełen wściekłości. — Mam czas Caroline. Mam czas. Jeszcze będziesz się czołgać u moich stóp, błagając o możliwość powrotu do Benacantil. Ciągle ci mało? Ok. Jeśli myślałaś, że cierpisz, to byłaś w błędzie. Dopiero teraz zrozumiesz, co znaczy prawdziwy ból. Będziesz skomleć i błagać o litość. Zniszczę wszystko co kochałaś. Każdy, kogo obdarzyłaś uczuciem poniesie zasłużoną karę. Uczynię z twego życia prawdziwe piekło. *** Elizabeth pragnęła tylko jednego — jak najszybciej opuścić to ciało, w którym się znalazła. Nie udało się jej zmienić nastawienia Rodericka. Jej czas już się skończył. Umarli nie powinni wracać. Świat tak bardzo się zmienił, ludzie także. Cierpiała, wiedząc, że jej miłość nie jest już odwzajemniona. Owszem, zdawała sobie sprawę, że Roderick nadal ją kocha i to może jeszcze bardziej niż przed laty, ale teraz darzy uczuciem jej nowe wcielenie — Barbarę. To wszystko było takie zagmatwane. Już sam fakt, że jej dusza uległa rozdzieleniu, zakrawał na jakiś kiepski żart. Jak dusza może się podzielić na części? Bill mówił, że to on przywłaszczył sobie jej odrobinę, że skrył w głębi swego serca. Dlatego nie pamiętała swojej śmierci, w ogóle nie wiedziała, że umarła. Gdy wtedy, w tym smutnym, skromnym pokoju, przy łożu zmarłego Bennetta poznała prawdę, nie mogła się z tym pogodzić. Ponad sto lat samotnie włóczyła się po okolicy, będąc niewidoczną dla innych, ale jednocześnie widząc ich myśli i odczuwając ich emocje. Nie mogła ingerować w życie ludzi. Niczym widz w kinie, obserwowała życie, które toczyło się obok niej. Ciągle łudziła się, że Roderick kiedyś wróci, nie spodziewała

się jednak, że będzie to aż tak bolesne. Dla niej wszystko zatrzymało się w chwili, gdy Bill zajrzał do jej umysłu. Nie była na pikniku, nie pożegnała się z ukochanym mężem, nie utuliła synka. Wyrwano ją z jej poukładanego życia, w zamian dając coś, czego nie chciała. Czego się spodziewała po dzisiejszym spotkaniu z Roderickiem? Że na wiadomość, kim jest, rzuci się jej w ramiona? Że będzie udawał, iż nigdy nic się nie stało? Ale przecież się stało. Minęło tyle lat. Już nie była Elizabeth, tylko marnym jej cieniem. Jak mogła wymagać, jak mogła marzyć, że będzie inaczej? To był czas Barbary. Odrodziła się w jej ciele i to z nią powinien związać się Roderick. Wyszła z salonu, odprowadzana chłodnym spojrzeniem Basita i ironicznym uśmiechem swojego męża. Męża? Nie, on już nie był jej mężem. Wieczne śluby, które kiedyś ich połączyły, nie należały już do niej. To Barbara miała do nich prawo. Elizabeth była tylko marną namiastką, cieniem przeszłości. Czymś, co nie powinno opuszczać grobu. Roderick jej nie zatrzymywał. Stał przy kominku w rozpiętej, czarnej koszuli. Wyniosły, przystojny, piękny i taki obcy. Nie miała jednak do niego o to pretensji. Jak mogła wymagać, aby kochał kogoś, kogo już nie ma? Ale chociaż spędziła z nim te kilka chwil. To jakby pożegnanie miłości. Ten rozdział został już zamknięty. Weszła po schodach i udała się do pokoju Angeliny. Gdy tylko znalazła się w bezpiecznym pomieszczeniu, z dala od ciekawskich spojrzeń, upadła na wielkie łoże i wtuliwszy twarz w poduszki, pozwoliła sobie na szczery, przejmujący płacz. Łzy przyniosły jej ulgę, dały ujście wezbranym emocjom. Powoli uspokoiła się i zaczęła myśleć bardziej racjonalnie. Nadal była w ciele Angeliny i nie miała pojęcia, jak się z niego wydostać. Początkowo marzyła tylko o uwolnieniu się z tej powłoki, teraz jednak doszła do wniosku, że będąc panną Stewart nadal może pomóc swoim bliskim. Nie potrafiła uratować Rodericka, ale istniał ktoś, kto mógł tego dokonać. Barbara… Gdyby zrozumiała i zaakceptowała, co podpowiada jej serce… Tak, to by zadziałało. I Lucas. On też potrzebował jej wsparcia. Związek z Barbarą nie miał przyszłości i tylko by go unieszczęśliwił. Podniosła się z łóżka i podeszła do zabytkowej, rzeźbionej, ciemnej szafy, stojącej nieopodal drzwi wejściowych. Otworzyła jedno z jej trzech skrzydeł i z uwagą przejrzała zawartość. Współczesne stroje w ogóle jej nie odpowiadały, były takie wyzywające, niestosowne. Odsłaniały więcej ciała, niż powinny. Niestety garderoba Angeliny składała się chyba z samych najbardziej bezwstydnych ubrań, jakie tylko można sobie wyobrazić. Z pewnym wahaniem wyjęła w końcu zielony, wełniany golf i czarne, poszerzane do dołu spodnie. Nie przepadała za spodniami, bo kto to widział, aby kobieta paradowała w męskim przyodziewku, ale przynajmniej dokładnie zakryła ciało. Wykąpała się w gustownie urządzonej łazience, dziękując za ciepłą wodę płynącą prosto z kranu. Jednak postęp cywilizacyjny ma swoje dobre strony. Odświeżona, ubrała się w naszykowane rzeczy i z głębokim przekonaniem, że da radę ocalić przyjaciół przed Patronami, naciągnęła na nogi długie, ocieplane kozaki. Wyszła z sypialni, zakładając pospiesznie na siebie puchową, niebieską, krótką kurtkę z kapturem obszytym futerkiem i granatowy szal.

Nie zauważona przez nikogo wyszła na odśnieżony podjazd. Śnieżne płatki wirowały w powietrzu, osiadając na jej okryciu. Podeszła do samochodu Angeliny. Jak się tym kieruje? Nie miała zielonego pojęcia, jak uruchomić ten dziwny pojazd i jak zmusić go do jazdy. Usiadła za kierownicą. Skupiła się, pozwalając uwolnić się świadomości Angeliny. Kontrolowała ją nadal i miała nad nią władzę, ale starała się wykorzystać jej wiedzę w tej dziedzinie. Już po chwili znała obsługę auta. Przekręciła kluczyk w stacyjce. Jazda oblodzoną drogą nie należała do najprzyjemniejszych, w dodatku była to jej pierwsza, samodzielna przejażdżka. Koncentrowała się na prowadzeniu samochodu, kurczowo zaciskając ręce na kierownicy. Z każdym przejechanym kilometrem nabierała jednak wprawy. Angelina była dobrym kierowcą i naprawdę świetnie radziła sobie z autem. Podjazd przed domem Lucasa nie był odśnieżony. Grube czapy śniegu bieliły się na dachu domu, a długie, wiszące sople zwieszały tuż przy wejściu. Podeszła do drzwi i bez chwili wahania zastukała mosiężną kołatką. — Co się stało? — W progu stanął Lucas, ubrany w szarą koszulę i jeansy. Uśmiechnęła się do niego. Jej brat. Dobry, kochany Lucas. Ostatni raz widziała go wtedy w kościele, gdy Duncan… — Chciałam porozmawiać. — Porozmawiać? — Wpatrywał się w nią intensywnie, nadal nie wpuszczając do środka. Starał się zgłębić jej myśli, ale jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności było to niewykonalne. Angelina tworząca wkoło siebie tarczę ochronną? Wydało mu się to irracjonalne. — Będziemy tak rozmawiać na progu? — zapytała nieśmiało, wskazując przy tym głową na wnętrze domu. — A tak. — Przesunął się robiąc przejście. — Wchodź. Weszła do środka i poczekała, aż gospodarz zamknie za nią drzwi. — Chodź do salonu. Może masz ochotę na herbatę? A może na coś krwistego? — zażartował, prowadząc ją do pokoju. Krwistego? No tak, Angelina była wampirem. Na razie nie czuła głodu i miała nadzieję, że dopóki będzie w tym ciele, nie poczuje go. Nie wyobrażała sobie siebie pijącej krew jakiegoś biednego zwierzaczka. — Herbata wystarczy. — Rozpięła kurtkę i zdjąwszy ją z siebie, przewiesiła przez oparcie jednego z foteli. W salonie nie widać było atmosfery nadchodzących świąt. Lucas nie przyszykował jeszcze drzewka i Elizabeth wątpiła czy w ogóle je kupi. Przypomniała sobie swoje dzieciństwo w Londynie: ogromne świąteczne drzewko, przybrane mnóstwem kolorowych ozdób, skrzące się od złota i srebra, stosy prezentów, zapakowanych w błyszczący papier. Uwielbiała siadać przy kominku i otwierać kolejne podarki. Lucas wracał wtedy ze szkoły na tak zwaną przepustkę. Zawsze trochę zachowywał dystans, nie okazywał swoich uczuć, ale w jego oczach widać było radość ze świąt. Tęskniła za tym. Podeszli do wyspy, oddzielającej część gościnną od kuchni. Lucas zabrał się za przygotowywanie herbaty, zaś ona usiadła na krześle stojącym obok. — O czym chcesz porozmawiać? — zainteresował się, stawiając przed nią

filiżankę z parującym napojem. Intensywny aromat cytryny i wanilii rozniósł się po pomieszczeniu. — Sama nie wiem. Po prostu poczułam taką potrzebę. — Tak? — Dosunął drugie krzesło do wyspy i także usiadł. Dłonie trzymał na marmurowym blacie, bębniąc palcami o brzegi spodeczka. — Wkrótce święta — zaczęła. — Przyszłaś tutaj, aby mi o tym przypomnieć? — zadrwił. — Wybacz, ale mam kalendarz. — Wiem. — Spojrzała na niego. Nic się nie zmienił. Nadal był tym samym Lucasem, teraz jednak może troszkę bardziej doświadczonym przez życie. — Chciałam porozmawiać o Caroline. — Nie znam osoby. — Jakby zesztywniał. Przestał uderzać palcami w talerzyk, teraz dla odmiany, zaczął go obracać. Wyglądał na spiętego. Temat Caroline powodował u niego nawrót wszystkich wspomnień i dręczył niczym wyrzut sumienia. — Odsunąłeś się od niej, a to twoja siostra. Może nie rodzona, ale jedyna jaką masz. Chcesz zaprzepaścić wszystko, co zbudowaliście razem przez te lata? Myślałam, że jesteś bardziej rozsądny. — Czego ty ode mnie chcesz? — Odsunął filiżankę jak najdalej od siebie i zwrócił się w stronę dziewczyny. — Prześladujesz mnie od dłuższego czasu. Na lekcjach zadręczasz obrazami wyimaginowanych historii. Czy ty nie rozumiesz, że ja nic do ciebie nie czuję? Daj sobie wreszcie spokój i zajmij się własnymi sprawami. Przecież to ty jesteś dla siebie najważniejsza. — Mylisz się Lucasie. — Ostrożnie dobierała słowa, aby go nie urazić. — Nie znasz mnie tak naprawdę. Może jestem kimś innym niż myślisz. — Kim? — Utkwił w niej pytające spojrzenie. Czy gdyby powiedziała, że Elizabeth to by jej uwierzył? A może uznałby to za kolejny żart i zaprzepaścił ostatnią szansę? Tym razem nie mogła się pomylić. Jeśli chciała ocalić Rodericka, musiała działać bezbłędnie. Tylko Barbara może sprawić cud. Aby to jednak się stało, musi zerwać z Lucasem. Biedny brat, będzie cierpieć, będzie rozpaczać… Ale nie ma innego wyjścia. — Dziewczyną, która całkiem niedawno uświadomiła sobie pewną sprawę. — Opuściła głowę, patrząc na trzymane na kolanach dłonie. — Wybacz, jeśli cię uraziłam, ale nie planowałam tego uczucia. Pokochałam cię tak po prostu, za nic. Myślisz, że zrobiłam to specjalnie, aby się z ciebie nabijać? Gdy zobaczyłam cię pierwszy raz, poczułam że jesteś kimś wyjątkowym. Śniłam o tobie, marzyłam. Jak możesz mnie karać za marzenia? Czy ty sam nigdy nie snułeś planów? Nie czekałeś na cud? Ja wiem, że mój cud nie nadejdzie. Wybrałeś Barbarę. Nie potrafię jednak, tak na zawołanie, wyrzucić cię z mojego serca. Nie możemy być razem, ale przecież możemy zostać przyjaciółmi. Czy to dla ciebie zbyt wielkie poświęcenie? — Dziwnie mówisz. — Ton jego głosu nie brzmiał już tak chłodno. — Jakbyś nie była sobą. I te twoje myśli. Dlaczego ich nie widzę? Co się stało? Była duchem, jej myśli pozostawały poza sferą poznania żyjących istot, nawet wampirów. To dobrze, to bardzo dobrze. Patroni nie wywęszą podstępu. — Nie wiem. Nie zastanawiałam się nad tym. Może to wina tego, iż

zrozumiałam, że do miłości nie można nikogo zmusić? — Uniosła na niego wzrok. — Zrozumiałaś? — Tak. Gdy ty mnie odrzuciłeś, szukałam dla siebie innej alternatywy. Roderick… Ale to nie to. — Na niego lepiej uważaj. — Znowu słychać było tę nieprzyjemną nutkę. — To drań, który niszczy wszystko, co napotka na swej drodze. Przez niego umarła moja siostra. — Ale miałeś drugą, której sam się wyrzekłeś. — Przypomniała. — A może to była twoja ostatnia szansa? — Caroline kłamała. Właściwie całe jej życie było jednym wielkim oszustwem. — Ktoś, kiedyś powiedział mi, że jeśli kogoś się kocha, to aby go nie zranić można zataić przed nim ważne informacje. — Tak? A wiesz jak to się kończy? Zazwyczaj tragicznie. — Gdybyś znał prawdę wcześniej, to co byś zrobił? Od razu wykreśliłbyś ją ze swego życia, czy też pogodziłbyś się z faktami? Łatwo obwiniać innych i skazywać, kiedy samemu nie jest się pewnym, co by się zrobiło. Pomyśl zresztą sam — co zmienił fakt, że jej ojciec był Patronem? A zastanawiałeś się co czuła, gdy przez tyle wieków, musiała żyć ze świadomością, że jest dzieckiem istoty mroku? Co ty byś zrobił na jej miejscu? Co byś zrobił, gdybyś wiedział o wszystkim od początku? — Nie wiem, co bym zrobił i już się nie dowiem. To Caroline podjęła za mnie decyzję. — Zerwał się z krzesła i zaczął nerwowo spacerować po pokoju. W pewnej chwili podszedł z powrotem do krzesła zajmowanego przez Angelinę. — Od kiedy obchodzą cię inni? Przecież ty jesteś największą egoistką wszechświata! — Może nie chcę nią być! Może nadszedł czas na zmiany. Widzę jednak, że łatwo szafujesz wyrokami i nie dajesz szans na obronę. Dla ciebie już zawsze będę tylko próżną, głupiutką panienką. — Podniosła się z miejsca i podszedłszy do fotela na którym leżała jej kurtka. Podniosła ją i założyła na siebie. — Dziękuję za herbatę. Przynajmniej ona jest tu gorąca. Od ciebie bije okropny chłód. Czy myślałeś kiedyś co powiedziałaby Elizabeth, gdyby żyła? Czy byłaby zadowolona z twego zachowania? — Nie masz prawa o niej mówić! — Dopadł do niej i szarpnął za ramiona. — Ona była prawie świętą. Oddała za nas życie. — Oddała życie za kogoś, kto nie potrafi wybaczyć swojej siostrze? — Wytrzymała napór jego spojrzenia. Hardo patrzyła mu prosto w oczy. Widziała wściekłość i determinację Westmoora. Jeszcze chwila i ją uderzy. Zamachnął się, ale jego dłoń zawisła w powietrzu. Zwolnił uścisk drugiej ręki na jej ramieniu. — Idź stąd — poprosił. — Chcę być sam. — Jeszcze nie jest za późno. Caroline bardzo cię potrzebuje. Nie pozwól, aby w ten świąteczny czas była zupełnie sama. Znajdź w swoim sercu chociaż odrobinę uczucia. — Proszę idź — powtórzył. — Nie mogę cię teraz słuchać. — Dobrze. — Podeszła do drzwi wejściowych, ale w progu odwróciła się jeszcze w stronę mężczyzny. — Te święta są szczególne, a ty możesz sprawić, że będą naprawdę udane. Wesołych Świąt Lucasie.

*** Kim była ta dziewczyna? Nie wierzył, że to Angelina. Panna Stewart nie mogłaby przyjść tutaj i powiedzieć tego wszystkiego. Gdy jej słuchał miał wrażenie, że jego serce się otwiera. Cały smutek i żal wróciły ze zdwojoną siłą. Tak jakby do głosu doszło jego sumienie. Caroline… Tak, zachował się wobec niej podle. Rodzina jest po to, aby sobie wybaczać, aby się wspierać. Oszukała go, zataiła prawdę, ale nie uczyniła tego w złej wierze. Chciała go tylko chronić. Tak samo jak Adama, któremu odebrała wspomnienia miłości. Jeśli była zdolna, aby zrezygnować z własnego uczucia, tylko po to, aby chronić miłość swego życia, to przecież nie mogła być złą osobą. Może Angelina ma rację. Może powinien odbudować relacje łączące go z Caroline. Tyle razem przeszli. Te wszystkie lata nie były przecież stracone. Gdyby nie Caroline i jej wsparcie, pewnie nie dałby sobie rady po śmierci Elizabeth. Wściekłość odbierała mu rozum. Tak bardzo nienawidził Rodericka i całą swoją agresję próbował wyładować na samym sobie. Obwiniał się o to, że nie upilnował siostry, że nie zapewnił jej bezpieczeństwa. Gdyby nie zabrał jej wtedy do wiejskiej posiadłości, nigdy nie poznałaby Rodericka. Nie byłoby ucieczki do Ameryki, zawalonej kopalni i tej polany, gdzie wydała ostatnie tchnienie. Jak on — jej brat, mógł pozwolić, aby umarła. Dlaczego posłuchał bzdur wygadywanych przez Robillarda, dlaczego nie sprzeciwił się decyzji Elizabeth? Caroline była przy nim przez cały czas. Chwilami miał jej dosyć, ale ona go nie opuszczała. Zawsze obok, zawsze chętna do pomocy. Milcząca, gdy chciał siedzieć w ciszy i wyrozumiała, gdy miotał się, opętany nienawiścią. Niekiedy budził się w nocy z krzykiem, a wtedy przybiegała do jego łóżka, obejmowała i pocieszała jak dziecko. Wtulał się w jej ramiona, wiedząc że to jedyne bezpieczne miejsce na całym świecie. Caroline. Caroline. Caroline. W każdym momencie jego wampirzego życia. Zawsze mógł na nią liczyć, a gdy to ona znalazła się w potrzebie, odwrócił się od niej. Obwinił za wszystkie możliwe nieszczęścia i tak łatwo zrezygnował z łączącej ich bliskości. Angelina miała rację. Caroline była jego siostrą, jedyną jaka mu pozostała. Ale tak trudno jest wykonać ten pierwszy krok. Tak ciężko przyznać się do winy. Czy ma prawo prosić o wybaczenie, gdy sam tyle razy ją odpychał, kiedy próbowała wyciągnąć rękę na zgodę? Biegiem udał się na piętro do swojej sypialni i odszukał w kieszeni kurtki telefon komórkowy. Przez chwilę patrzył na zdjęcie blondynki, jakie miał przypisane do kontaktu, po czym nacisnął przycisk połączenia. Przeprosi ją, wyjaśni wszystko. Zachował się jak dupek, ale będzie błagał o wybaczenie. Caroline na pewno to zrozumie. Tak, te święta będą szczęśliwe i udane. Czekał, wsłuchując się w wolny sygnał. Raz, dwa, trzy, cztery… Caroline długo nie odbierała telefonu. Może przez przypadek źle połączyło. Ponowił wybieranie numeru i znowu czekał. Długo, bardzo długo. No tak, jak mógł być aż tak

głupi? Po tym co zrobił Caroline, niemożliwe żeby ta chciała jeszcze z nim rozmawiać. Już miał się rozłączyć, gdy nagle ktoś odebrał. — Caroline! — krzyknął do aparatu. — Lucas? — Była naprawdę zaskoczona. W jej głosie oprócz zdziwienia wyczuwał też smutek. — Czemu zawdzięczam ten telefon? Jeśli miałeś zamiar drażnić mnie i zepsuć mi święta, to uprzedzam, że się spóźniłeś. — Nie Caroline, to nie tak. Wręcz przeciwnie. Przykro mi, że myślisz o mnie w ten sposób, ale cóż, sam sobie na to zapracowałem. — Czy to twój, kolejny żart? Chcesz sprawić, abym ci uwierzyła, a później wyśmiejesz. — Nie potrafiła tak od razu mu zaufać. Nie spodziewała się tego telefonu, tym bardziej dziś, gdy przeżyła jeden z gorszych momentów swego życia. Miała wrażenie, że wszystko sprzysięgło się przeciwko niej. — Caroline… Przepraszam. Byłem strasznym kretynem. Jestem nim nadal. Jak mogłem chcieć wyrzucić cię z mego życia? Jesteś moją siostrą. Prawdziwą, jedyną, ukochaną. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie zrozumiałem ile nas łączy. Nie wiem, czy kiedykolwiek mi wybaczysz, to jak cię potraktowałem. — Czy ty naprawdę mówisz poważnie? — Musiała się upewnić. Radość pojawiła się w jej sercu i rozkwitła niczym kwiat. Potrzebowała takich słów. — Najszczerzej i z głębi serca. Tęsknie za tobą Caroline. Nie wiem, co mnie opętało, że zachowałem się tak bezmyślnie. Jak mogłem kazać ci odejść, po tym wszystkim, co razem przeszliśmy? — Lucasie — przerwała mu — nie jestem bez winy. To moje zachowanie doprowadziło do tego. Ostatnio nic mi nie wychodzi. Wszyscy, których kocham, odwracają się ode mnie. Mam wrażenie, że wisi nade mną jakieś fatum. Czuję się taka samotna, niepotrzebna. Odkąd wróciłam z Benacantil, całe moje życie legło w gruzach. Nie tak miało być. Przecież widziałam szczęście. Wszyscy mieliśmy być szczęśliwi. A jeśli się myliłam? — Nawet o tym nie myśl! — zaprotestował gwałtownie. — Przetrwaliśmy wiele, przetrwamy i to. W jedności siła. Jesteś moją siostrą i nie chcę cię stracić. Musisz wiedzieć, że naprawdę cię kocham. Przepraszam za wszystko. Postaram się jakoś wynagrodzić ci to, co zrobiłem. Tak bardzo żałuję, tych wszystkich słów. Wiem jak musiało ci być ciężko… — Nie przepraszaj. Raniliśmy się wzajemnie — odetchnęła z ulgą. Jednak nie była całkiem sama. Jej bliscy wracali. Lucas uczynił to jako pierwszy, ale przecież i dla pozostałych jest nadzieja. — Ale to ja byłem tym głupcem, który pozostawał głuchy na twoje słowa. Nie chciałem słuchać wyjaśnień, odtrącałem cię, gdy starałaś się wytłumaczyć. A przecież jestem twoim bratem… W rodzinie trzeba się szanować. — Dziękuję — szepnęła. — Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Gdy zadzwoniłeś, byłam w strasznym dołku. Na pewno teraz będzie mi łatwiej. Cieszę się, że pogadaliśmy. Tak bardzo chciałabym się z tobą spotkać, wypłakać się w twoją koszulę. — To czemu tego nie zrobisz? Zaraz wsiadam w samochód i za parę minut będę u ciebie. — Nie — krzyknęła. — Nie możesz!

— Dlaczego? — Ton jej głosu zupełnie go zaskoczył. — Myślałem, że właśnie wyjaśniliśmy sobie parę spraw. — Tak Lucasie, wyjaśniliśmy. Nawet nie wiesz jak raduje się moje serce. O niczym więcej nie marzę, jak o tym aby znowu poczuć się twoją siostrą. Ale to musi poczekać. — Co się stało? — Jak zwykle był dociekliwy. Czyżby Caroline znowu miała jakieś sekrety? O co w tym wszystkim chodzi? — Na razie nie wiem do końca, ale powoli zaczynam się domyślać — zniżyła głos do jeszcze cichszego szeptu. — Mam dziwne przeczucia i chciałabym je potwierdzić. Wszystko zaczęło się gdy przyjechali tu najwyżsi Patroni. Coś za bardzo im zależy na moim powrocie do Benacantil. Ta Yadira, ona… Wydaje mi się, że oni dążą do tego, abym została zupełnie sama i straciła sens życia. Mają w tym jakiś cel, a ja zamierzam dowiedzieć się jaki. Dlatego proszę, nie zdradź się przed nikim, że ponownie staliśmy się rodziną. Mam powody sadzić, że gdyby Yadira dowiedziała się o tym, to mogłoby grozić ci poważne niebezpieczeństwo. Teraz, gdy myśli, że na dobre wykreśliłeś mnie ze swojego życia, jesteś bezpieczny. — A ty Caroline? Ty będziesz tak ryzykować? — Jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, bardzo im zależy, abym wróciła do Benacantil, nie zrobią więc mi krzywdy, zanim tam nie pojadę. To moi bliscy są zagrożeni. Wszyscy, którzy mogliby powstrzymać mnie przed podjęciem takiej decyzji. — I co zamierzasz? — Przede wszystkim chcę was chronić. Gdy nadejdzie czas, połączymy siły — to będzie nasza broń. Na razie niech nie wiedzą, że my też mamy plan. *** Angelina-Elizabeth skręciła autem w zasypaną, boczną drogę, wiodącą do domostwa Bennettów. Śnieg padał cały czas, utrudniając widoczność. Wycieraczki nie nadążały z usuwaniem białych płatków oblepiających szybę. Nie było jeszcze późno, ale zimą mrok szybko spowija ziemię, więc dookoła panowały ciemności. Do przejechania pozostał nieduży odcinek, gdy nagle, na wysokości cmentarza, silnik samochodu wydał dziwny odgłos, po czym przestał pracować. Wóz zatrzymał się w miejscu. — No co jest? — Blondynka ponownie przekręciła kluczyk w stacyjce, ale silnik nie zaskoczył. Dodatkowo wysiadła cała elektryka i samochód pogrążył się w ciemności. Oczywiście dla Angeliny nie był to żaden problem, gdyż jako wampir potrafiła widzieć w mroku, ale chwilę trwało, zanim Elizabeth nauczyła się korzystać z tej umiejętności. Założyła kaptur na głowę i wyszła z auta. Zdążyła postąpić zaledwie kilka kroków, nim zapadła się po kolana w śnieżnej zaspie. Spojrzała w stronę oświetlonego domu Bennettów. Girlandy, kolorowych lampek zdobiły fronton budynku, tworząc przedziwną świąteczną dekorację, nie pasującą do tego miejsca. Zapewne nie był to pomysł Aleny — ona raczej nie przywiązywała wagi do takich

drobiazgów. Wkrótce święta, już tak niedługo. Jeśli dojdzie do tego budynku, jeśli porozmawia z Barbarą, to sprawi, że będą one szczególnie udane. Wystarczy tylko przejść przez te zaspy. Tak, musi tam dojść. Na przekór wszystkiemu. Tam do tych migających światełek, do tego ciepła, do tego wybawienia. Ruszyła do przodu. — Nie zrobisz tego Elizabeth. — Za swoimi plecami usłyszała, tak dobrze sobie znany głos. Lekko chrapliwy, męski głos Billa. Odwróciła się i spojrzała mu prosto w twarz. Stał dwa kroki od niej. Dziwnie wyglądał w tej śnieżycy, ubrany jedynie w lnianą, długą, białą koszulę i białe spodnie. Wiatr zdawał się szarpać połami jego odzienia. — Nie wolno ci! — Dlaczego. — Była rozżalona, wściekła i zawiedziona. Gdyby udało się jej spotkać z Barbarą i opowiedzieć o uczuciu Rodericka. — Przecież nie zdradziłabym jej kim jest. Chciałam tylko… — Nie możesz tego zrobić. On sam ma ją odnaleźć. Nikt, żadna istota spoza świata, nie ma prawa mu w tym pomóc. Mówiłem ci już o tym. To jego pokuta. Sama widzisz, że do tego, co było, nie ma powrotu. Odchodząc, zostawiamy za sobą wszystko. Rozpoczynamy nowy etap i nie oglądamy się za siebie. Chciałaś wrócić, chciałaś zobaczyć, jak to jest. Zobaczyłaś i teraz cierpisz. Przekonałaś się, że Roderick już cię nie kocha, chociaż nie… On cię kocha nadal, ale w twojej nowej postaci. Wasza miłość okazała się silniejsza niż granice życia. Pokonaliście śmierć, tylko nie potraficie dostrzec się we mgle. Przez ramię zerknęła do tyłu. Może ktoś w tym domu zauważył, jak nadjeżdżała i wyjdzie jej naprzeciw? To by wiele ułatwiło. — Zatrzymałem samochód, zanim mogli go spostrzec. — Bill bezbłędnie odczytał jej myśli. — Nie walcz z tym Elizabeth. Już dość cierpień. Podaj mi rękę i chodź ze mną — wyciągnął do niej dłoń. — Pozwól im samym odnaleźć miłość w swoich sercach. Niech dadzą świadectwo wieczności uczuć. Przez chwilę patrzyła na niego, ale nie wykonała żadnego gestu. Śnieg zacinał ją w twarz i osiadał na rzęsach, oraz na futrzanym obramowaniu kaptura. Czuła na twarzy chłodne, drobne płatki. — Gdzie chcesz, abym z tobą poszła? — zapytała cicho. — Tam, gdzie będziesz mogła uwolnić się od tego ciała. — Ruchem głowy wskazał na cmentarz. — Przy swoim grobie wyzwolisz się. Znowu staniesz się tym, czym byłaś. — Czyli marną odrobiną duszy, którą kiedyś mi ukradłeś — dokończyła. — Tak, uczyniłem to, ale Bóg mi świadkiem, że nie chciałem. Robiłem wszystko, aby wynagrodzić ci mój postępek. — Tylko, że przez ten twój, jak go nazwałeś, postępek, jestem niekompletna i zagubiona. Zamiast wieść normalne, szczęśliwe życie, muszę błąkać się po okolicy, nigdzie nie zaznając spoczynku ni wytchnienia. Zabrałeś mi życie i to nie jedno. Zabrałeś mi wszystkie kolejne wcielenia. — Elizabeth, wiem co zrobiłem i ciągłe wyrzuty sumienia mi także nie dają spokoju. Sprzeciwiłem się woli bogów, złamałem odwieczne, święte prawa i przyszedłem tu do ciebie. Przez wszystkie te lata miałem nad tobą pieczę. To ja sprawiłem, że teraz odrodziłaś się jako Barbara. Oddałem ci własną rodzinę.

— I mam ci być za to wdzięczna? — Nie chcę, abyś była wdzięczna. — Uśmiechnął się smutnie. — Chcę, abyś była szczęśliwa. Przebywanie w tym ciele, tak dużo cię kosztuje. Zostaw je i wróć tam, gdzie twoje miejsce. — Dla mnie nie ma już miejsca. — Podeszła do samochodu i otworzyła drzwiczki, ale nie wsiadła do środka. Wiatr zawiewał białe płatki na siedzenie i kierownicę. Śnieżynki osiadały na tablicy z licznikami, na dźwigni skrzyni biegów. — Zgoda, nie pojadę do Barbary, nie porozmawiam z nią. Nie wrócę też jednak do tego niebytu, który uważasz dla mnie za najwłaściwszy. Chcę na razie pozostać w tym ciele. — Nie możesz Elizabeth. Angelina wkrótce zacznie przejmować nad tobą kontrolę i uwolni się spod twego wpływu. Kiedy to zrobi, znowu zostaniesz uwięziona i nie wyswobodzisz się już nigdy! Przestaniesz istnieć! — zaprotestował, podchodząc do niej. — A może to by było najwłaściwsze rozwiązanie? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? — Cały czas patrzyła na niego. — Nie pamiętam niczego, od momentu kiedy zajrzałeś do mojego umysłu. Moje życie skończyło się przy tamtej stajni. Właściwie nawet nie wiem już kim jestem, bo Elizabeth na pewno przestałam być dawno temu. To Barbara nią jest. A ja? Jak można nazwać mnie? Może demonem, który opętał to ciało? Zostanę w nim tak długo, jak się da. Straciłam wszystko i nie mam prawa tego odzyskać, chcę więc chociaż trochę zakosztować życia, które mi odebrałeś. To niewiele, gdyż jak sam mówisz, długo to nie potrwa. — Elizabeth… Dopóki nie połączysz się ze swoją duszą, twoje nowe wcielenie nie zazna pełni szczęścia. Będzie cierpieć w samotności, ciągle zagubione, niepełne, czekające na coś, co nigdy nie nadejdzie. Chcesz tego? Dla własnego kaprysu chcesz zniszczyć wszystko, co jeszcze jest do uratowania? Przestałaś wierzyć w sens miłości? — Nie Billu, nie przestałam. Wiem, że to, co łączyło mnie i Rodericka jest ponadczasowe, ale gdy dziś kochałam się z nim, zrozumiałam, że liczy się tylko teraz. Wtedy podjęłam decyzję… On przestał żyć wspomnieniem, odnalazł w sobie uczucie do Barbary, tylko nadal nie potrafi rozpoznać, że to moje nowe wcielenie. Serce mnie boli, gdy widzę jego rozpacz. Stracił nadzieję i przez to zatracił się w szaleństwie, ale nadal pozostał człowiekiem. W jego duszy jest tyle uczuć. To straszne, gdy muszę patrzeć na jego próby samounicestwienia się. Jednak dopóki będę mogła, postaram się naprawić to, co zniszczyli Patroni. Dlatego muszę pozostać w ciele Angeliny. Uwierz mi, naprawdę muszę. — Nie możesz Elizabeth — westchnął ciężko. — Właśnie tego nie możesz zrobić. — Dlaczego? — krzyknęła. — Bo jak sama zauważyłaś to już nie twój czas. Umarli nie mogą ingerować w życie żyjących. Musisz odejść. — Nie chcę! — Pochyliła głowę i oparła ją o dach samochodu. Poczuła przejmujący chłód, który zdawał się promieniować na całe ciało. — Wiem, ale nie ma innego wyjścia. I tak pozwoliłem ci na dużo. Nie powinienem był godzić się na to, abyś wstąpiła w ciało Angeliny. To tylko sprawiło ci

więcej bólu. — Mam odejść? — powtórzyła cicho, tak jakby nie słuchała wcale jego słów. Była już tak blisko. Gdyby mogła powiedzieć komuś o uczuciach Barbary i Rodericka, gdyby mogła jakoś nimi pokierować… — Tak. — Stał tuż za nią. Poważny, zasmucony. Żałował, że jest przyczyną jej cierpienia. — Chodź za mną Elizabeth. Nie walcz z tym. Przysięgam, że zajmę się wszystkim. Nie pozwolę skrzywdzić twoich bliskich, nawet jeśli kosztowałoby mnie to utratę wieczności. — Zrobisz to? — Odwróciła się do niego i spojrzała mu prosto w oczy. — Naprawdę to zrobisz? — Już ci kiedyś obiecałem, że dopilnuję, abyś odzyskała wszystko, co straciłaś i mam zamiar dotrzymać obietnicy. — Czyli dajesz mi słowo, że Roderick ją odnajdzie? — Upewniała się. — Chodź Elizabeth. — Nie odpowiedział na to pytanie. Skierował się w stronę cmentarza, ale przystanął, czekając aż pójdzie za nim. Jeszcze się wahała. Patrzyła na oświetlone domostwo Bennettów, tak jakby ciągle miała nadzieję że zaraz ktoś stamtąd pojawi się tutaj. Jednak nikt nie nadchodził. Zimny wiatr zawiewał śnieg prosto w jej twarz. Powoli postąpiła kilka kroków za Billem. Nie było jej łatwo, gdyż nogi zapadały się po kolana w białych zaspach. Bill jako duch unosił się nad nimi niczym obłok, nie pozostawiając śladów swoich stóp. Z trudem pchnęła drewnianą furtkę, która do połowy zasypana była śniegiem. Alejki cmentarne także tonęły pod białym puchem, jedynym drogowskazem były tylko wystające z zasp pochyłe krzyże i fragmenty pomników. Szła wolno, jakby zastanawiając się nad każdym krokiem. Grób Elizabeth był coraz bliżej. Bill stał przy nim i czekał na nią. Zatrzymała się, nie podchodząc do samego pomnika. Tak bardzo chciała zawrócić, pobiec do domu Bennettów, załomotać w drzwi i wykrzyczeć to, co skrywała na dnie swojej duszy. — Elizabeth nie walcz z tym — przypomniał łagodnie. — Jeśli zrobiłabyś to, co zamierzasz, zniszczyłabyś wszystko. Już nigdy nie bylibyście razem. Takie są wyroki niebios. — Niebios? — prychnęła. — Niebo jest bezduszne, jeśli pozwala, aby ludzie tak cierpieli. Dlaczego nie możecie pomóc tym, którzy tego potrzebują? — Wszystko ma swój cel — przemawiał łagodnie, tak jakby tłumaczył małemu dziecku. — Nie nam się nad tym zastanawiać. To jak ludzie postępują, wpływa na ich losy. Czasem trzeba ponieść pokutę za swoje czyny. — Umarłam dla nich. — Utkwiła wzrok na zaśnieżonym pomniku. — Czy to mało? — Będzie dobrze, tylko pozwól, aby wszystko potoczyło się swoim torem. Nie przyspieszaj niczego. Droga do szczęścia wiedzie przez ciernie… — Dosyć! — Gwałtownie postąpiła kilka kroków dzielących ją od mogiły. Położyła dłoń na kamiennej rzeźbie. — Nie mów już nic więcej. Nie chcę o niczym wiedzieć. To za dużo jak dla mnie. Śnieg padał i padał. Drobne płatki wirowały w powietrzu niczym rój pszczół. Angelina osunęła się na kolana, opadając wprost w białą zaspę. Tysiące myśli przelatywały przez jej głowę, powodując dziwny ból. Wampiry nie powinny

odczuwać bólu! Zaraz! To nie tak! To nie był ból fizyczny! Coś niepokojącego działo się z jej duszą. Przetarła oczy i z przerażeniem spostrzegła, że znajduje się na cmentarzu. Powoli zbierała wspomnienia, kłębiące się w jej umyśle. Nie była sobą. Wtedy w salonie… Przyszedł Erick… I on… O nie! Kochała się z nim! A ten cmentarz? Skąd się tu wzięła? Rozejrzała się dookoła, gdyż miała dziwną pewność, że nie przyszła tu sama. Tak, na pewno — była tu z kimś. Jakiś mężczyzna, ubrany na biało… Ten mężczyzna… Nie! Dostrzegła na śniegu tylko jeden ślad — swój własny. Czyli jednak nikt jej nie towarzyszył, ale jak to możliwe? Z samych zakamarków wspomnień próbowała przywołać jego imię, ale nie potrafiła. Nie pamiętała niczego więcej. Same urywki, nie składające się w spójną całość. Lucas! Była u niego przed przyjściem tutaj. Rozmawiała tak naturalnie, zwyczajnie. Co to wszystko ma znaczyć? Co tu się dzieje? Jedyne co przychodziło jej na myśl to duchy. Sama była wampirem, więc istotą, która praktycznie nie powinna istnieć, a jednak żyła. Może duchy też istnieją? A co jeśli jeden z nich wykorzystał jej ciało? Ta myśl wydała się jej na tyle niesamowita, że mimo iż sama należała do istot mroku, mimowolnie poczuła strach. Cmentarz nocą to nic przyjemnego. Podniosła się z klęczek i biegiem udała w stronę wyjścia. Dopadła do samochodu i z ulgą wsiadła, zamykając za sobą drzwiczki. Przekręciła kluczyk w stacyjce. Raz, drugi… Silnik nie chciał odpalić. — No dalej! — krzyknęła, oglądając się na cmentarz. — Ruszaj! — Ponownie spróbowała uruchomić auto. Udało się! Wrzuciła wsteczny bieg i tyłem wycofała samochód na główną drogę. *** Rano śnieg przestał padać. Gałęzie drzew uginały się od śnieżnego puchu, zaś dachy budynków przystroiły się w grube, białe czapy. Nawet dekoracje świąteczne tonęły pod zwałami śniegu. W domu Bennettów trwały ostatnie przygotowania do uroczystej kolacji. Ciotka Alena piekła ogromnego indyka, którego uprzednio własnoręcznie nadziała pasztetem z wątróbek. Miodowa szynka wisiała w spiżarni, czekając na moment, gdy wieczorem zostanie wniesiona do jadalni. W kuchni panował wręcz kosmiczny bałagan. Ciotka Alena ciągle narzekała, że nie zdąży ze wszystkim do wieczora i co chwila sięgała po kolejną rzecz. Indyk został już włożony do piekarnika, ale do przygotowania zostało jeszcze wiele innych potraw. Gdyby pani Bennett słuchała rad Barbary, już dawno miałaby wszystko gotowe, jednak ta czcigodna kobieta uparła się, że potrawy będą świeżutkie, dlatego też zabrała się za gotowanie w ostatniej chwili. Oczywiście sama nie dałaby sobie z tym rady, dlatego zaangażowała do pracy Adama oraz odwiedzającą go właśnie Caroline. Na szczęście panna Westmoore miała dużo czasu, gdyż sama nie robiła żadnych przygotowań. Dania potrzebne na uroczystość, zamówiła wcześniej w restauracji w Springfield, mogła więc bez reszty poświęcić się pomocy u Bennettów. Jedynie Barbara została zwolniona ze wszystkich obowiązków, a nawet

wręcz zakazano jej zbliżania się do kuchni. Siedziała więc samotnie w salonie i wpatrywała się w ogromną, przystrojoną kolorowymi ozdobami, choinkę. Od czasu do czasu zerkała na puste miejsce nad kominkiem, gdzie brakowało obrazu Elizabeth. Żałowała, że ciotka oddała portret prawowitym właścicielom, bez tego malowidła dom wydawał się pusty — tak jakby stracił duszę. Z kuchni dolatywał nerwowy głos ciotki, wydającej kolejne komendy swoim pomocnikom. W pewnej chwili do salonu zajrzała Caroline. Ubrana w obszerny, ciociny fartuch, wyglądała wręcz przekomicznie. Długie blond włosy spięła w koński ogon z tyłu głowy. Była dziś dużo poważniejsza niż zawsze, tak jakby zasmucona. Podeszła do choinki i jednym palcem trąciła dużą, czerwoną bombkę, która zawirowała na złotym sznureczku. — Lubisz święta? — zapytała. — A kto ich nie lubi? — Barbara odpowiedziała pytaniem na pytanie. — Ja kiedyś za nimi nie przepadałam. — Blondynka wytarła dłonie w fartuch i usiadła na stojącym obok fotelu. Ogień płonący w kominku, rzucał refleksy na jej twarz i włosy. — To Lucas pokazał mi co znaczy rodzina. — Musi ci być ciężko bez niego. — To dlatego Caroline była smutna. W taki dzień jak dziś, najbardziej docenia się znaczenie drugiego człowieka. — Porozmawiam z nim, może świąteczny nastrój skłoni go do zmiany nastawienia. — Zaproponowała. — Nie! Proszę nie mów z nim o mnie — niespodziewanie poprosiła Caroline. Złożyła dłonie jak do modlitwy i oparła je o kolana. — Tobie jednej mogę powiedzieć prawdę, gdyż twoich myśli nie przejrzy żaden wampir. — Czy coś się stało? — Nie. To znaczy tak. Wczoraj Lucas zadzwonił do mnie i wszystko sobie wyjaśniliśmy. — To wspaniale — krzyknęła, podnosząc się z fotela, ale Caroline pospiesznie uciszyła ją gestem. Przyłożyła palec do ust, nakazując milczenie. — Nie możesz o tym nikomu mówić. Nikomu — podkreśliła. — Nawet Adamowi. Zwłaszcza jemu. — O co chodzi? Przerażasz mnie. — Kochanie mam powody, aby podejrzewać iż Yadira i Basit coś knują. Powiązałam ze sobą wszystkie fakty i dostrzegłam, że moje problemy rozpoczęły się z chwilą ich przybycia do Elizabeth Town. Myślę, że próbują rozdzielić mnie z najbliższymi. — Niby dlaczego mieliby to robić? — Podeszła do okna i wyjrzała na zaśnieżone podwórze. — Nie poznałam ich zbyt dobrze, ale nie wywarli na mnie złego wrażenia. — Lepiej żebyś nigdy ich nie poznała. — Caroline także wstała z miejsca. Przeszła kilka kroków, tak iż teraz znalazła się tuż koło Barbary. — Muszę ci coś wyznać. Już dawno powinnam to zrobić, ale nie miałam odwagi. Nie chcę jednak dłużej tego ukrywać. Jest coś, o czym nie wiesz. — Dotknęła jej ramienia i delikatnie obróciła w swoją stronę. — Przerażasz mnie. O co chodzi? — Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w blondynkę.

— Oni przyjechali tu ze mną, bo dowiedzieli się o twoim dziecku. — O moim dziecku? — Odruchowo przyłożyła obie dłonie do brzucha. — Ale dlaczego? — Uwierz mi, nie wiedziałam, że to takie ważne. Gdybym znała ten zapis ze Zwoju Cienia, nigdy nie wspomniałabym im o tobie. Wygadałam się, dlaczego chcę wracać tak szybko do domu i wtedy wyszło kim jest twoje dziecko. — Mówiłaś, że jest człowiekiem. — Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. O czym znowu mówiła Caroline? Przecież to maleństwo miało być całkiem normalne. Ono musi być normalne! Chyba nie zniosłaby myśli, że rozwijające się w niej życie, może być potworem. — I to jest prawda. — Caroline starała się ją uspokoić, ale Barbara odsunęła się od niej. — Co z moim dzieckiem? — zapytała. — Będzie człowiekiem. Będzie normalne. Ale… — zawahała się. — Ale co? — ponagliła ją. — Według Zwoju Cienia, to dziecko łączy w sobie siły światła i ciemności. Ma moc. Ogromną moc, która może sprawić, że istoty takie jak Yadira i Basit będą mogły wrócić tam skąd przybyły. To dziecko jest kluczem do wieczności. — Jak? — Jego krew… — Caroline umilkła, widząc przerażenie odmalowujące się na twarzy dziewczyny. Barbara zbladła i zachwiała się, tak jakby zaraz miała upaść, złapała się jednak parapetu i utrzymała równowagę. — Oni chcą zabić moje dziecko? — Nigdy do tego nie dopuszczę. Możesz być pewna, że ani ja, ani Lucas, ani nawet Roderick… — I ty mi nic o tym nie powiedziałaś? Wiedziałaś o tym i milczałaś? — Przerażenie ustąpiło miejsca wściekłości. — Jak mogłaś? — Nie chciałam cię niepokoić. Tyle przeszłaś. Nie chciałam dokładać jeszcze i tego. — A dlaczego zmieniłaś zdanie? — Bo musisz na nich uważać. Dopóki masz talizman, nic nie mogą ci zrobić, ale gdy urodzisz dziecko, ono będzie pozbawione tej ochrony. Jeśli do tego czasu nie uda mi się ich pozbyć, będziesz musiała wyjechać stąd razem z maleństwem. Być może będziesz musiała uciekać i ukrywać się do końca życia. — Dlaczego ja? — Odepchnęła od siebie Caroline i podbiegła do fotela. Stanęła tak, aby mebel odgradzał ją od wampirzycy. — Dlaczego nie mogę mieć normalnego życia? — Kochanie… — I nie mów do mnie kochanie! — krzyknęła. — Czy tak dużo chciałam od losu? Trochę spokoju, normalności. I nie mogę tego mieć! Najpierw ojciec. Myślałam, że będzie przy mnie zawsze, ale nie, on musiał umrzeć! Później ten huragan. Zniszczył do reszty moje życie. Musieliśmy opuścić dom i przejechać taki szmat drogi, aby znaleźć się wreszcie tutaj. Czego się spodziewałam? Nudy! Tak bałam się nudy! I co? I właśnie na brak wrażeń nie mogłam narzekać. Nawet zakochać musiałam się w nieodpowiedniej osobie. Tylu jest facetów na świecie, a ja

trafiłam na wampira! Absurdalne prawda? Zakochałam się w najbardziej krwiożerczej istocie i to w dodatku nie w tej, co powinnam. Kocham go, a on traktuje mnie jak cień, jak kogoś kto nic nie znaczy. Nawet otwarcie mi to powiedział. Tak! Powiedział mi to prosto w twarz! I jeszcze teraz to dziecko! Jego dziecko! — Nagle dotarło do niej, co niechcący zdradziła. Zdenerwowana, nie zastanawiając się nad tym co mówi, odsłoniła przed Caroline swój sekret. Umilkła i zaciskając dłonie na oparciu fotela, patrzyła na stojącą po drugiej stronie pannę Westmoore. Blondynka również zastygła w bezruchu. To, co usłyszała właśnie z ust Barbary, całkowicie ją zaskoczyło. Nie podejrzewała, nawet nie brała pod uwagę możliwości, iż Barbara czuje do Rodericka coś więcej, niż tylko wdzięczność za ocalenie życia. No tak, Robillard miał w sobie pewien magnetyzm, który sprawiał iż kobiety na jego widok traciły rozum. Ale żeby panna Bennett? Ona? Przecież wydawało się iż jest szczęśliwa z Lucasem. Lucas… Boże, co to będzie, gdy on się dowie? — Czy ty właśnie powiedziałaś, że kochasz Ericka? — zapytała z nikła nadzieją że jednak z ust koleżanki usłyszy zaprzeczenie. Niestety, odpowiedziało jej tylko wielce wymowne milczenie. — Barbaro, nie powinnaś go kochać. — Okrążyła fotel, podchodząc do dziewczyny. — W jego sercu nie ma miejsca na miłość do ciebie. Dla niego liczy się tylko Elizabeth. Nie wiesz co to za uczucie, ale uwierz, mi ja wiem. Byłam tam i widziałam. On dla niej zaparł się samego siebie, uczynił rzecz niemożliwą — przestał być bestią. Nigdy nie pokocha innej kobiety. Wiecznej miłości nie można ot tak po prostu zapomnieć. Roderick cierpi, bo nie potrafi jej odnaleźć. Zatracił się w tym i próbuje zagłuszyć głos serca. Gdyby dowiedział się o tym, co do niego czujesz, mógłby cię tylko skrzywdzić. Dla niego kobiety nic nie znaczą, to tylko zabawki na jedną noc. Czy wiesz, że wczoraj nakryłam go z Angeliną? Wróciłam do domu, a oni uprawiali seks przed kominkiem. Przysięgnij mi, błagam, przysięgnij mi, że nigdy nie zdradzisz się przed nim ze swoich uczuć. Nie możesz go kochać, nawet w marzeniach. To nie jest mężczyzna dla ciebie! — Ale ja go kocham — wyszlochała. — Jestem z Lucasem, a myślę o nim. Gdy Lucas mnie tuli, wyobrażam sobie, że to ramiona Ericka. Czasem wydaje mi się, że czuję dotyk jego ust na swojej skórze. Gdy jest blisko, moje serce wariuje, moje zmysły płoną. Nigdy nie czułam czegoś takiego. — On tak działa na kobiety. To najpiękniejszy facet jakiego kiedykolwiek widziałam, ale nie możesz dać się zwieść wyglądowi. Roderick to bestia, którą może oswoić tylko Elizabeth. — Ale ona umarła dawno temu. — On ją znajdzie, wierzę w to. Kiedyś miałam taką wizję. Znowu będą razem. Chyba że… — umilkła, zastanawiając się nad czymś. — Chyba, że? — podchwyciła Barbara. — Chyba, że Patroni temu zapobiegną. Wszystko sprowadza się do nich. Aby przeznaczenie się wypełniło, muszę pozbyć się Yadiry i Basita. — I moje dziecko będzie bezpieczne? — Będzie. Pamiętaj Barbaro, że Lucas zawsze będzie się wami opiekował. To jest mężczyzna, z którym możesz spędzić życie. Na nim się nigdy nie zawiedziesz

i on nigdy cię nie skrzywdzi. Postaraj się zapomnieć o Rodericku. Wiem, że nie będzie to łatwe, ale musisz zebrać w sobie wszystkie siły. Roderick jest mi bliski, ale ty także jesteś częścią mojej rodziny. Nie chcę, abyś cierpiała przez niego, a uwierz mi, tak by się stało. Twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna. Nigdy nikomu jej nie wyjawię. — Co wy tak szepczecie? — Do salonu zajrzał Adam ubrany w długi, kraciasty fartuch. Jego ciemne włosy przyprószone były mąką. — O matko, co się stało? — Dostrzegł łzy Barbary. — Nic takiego. — Siostra machnęła ręką, tak jakby opędzała się od nieznośnej muchy. — Święta tak działają na kobiety. — No to niech przestaną tak działać, bo za moment ciotka zamęczy mnie na śmierć. Właśnie przypomniała sobie, o puddingu. Caroline błagam, pomóż jej z tym puddingiem, bo ja już padam na twarz. — Ok, już idę. — Blondynka spojrzała prosto w oczy Barbary, szukając w nich potwierdzenia dla słów, które do niej skierowała, zanim przyszedł Adam. Barbara skinęła głową i wytarła łzy. Tak bardzo chciała wyznać komuś to, co czuje do Rodericka i wreszcie to uczyniła. Miała nadzieję, że Caroline ją zrozumie, że może podniesie na duchu. W skrytości serca marzyła, iż usłyszy coś, co pozwoli się jej zmotywować do jakiegoś działania. Nie spodziewała się tego, co powiedziała panna Westmoore. Czyli Roderick miał już na zawsze pozostać tylko jej niespełnionym marzeniem. Ale jak można żyć bez powietrza? *** Justin, wtulony w ramiona Basita, czuł się bezpiecznie i dobrze. Chciałby tak trwać wiecznie. Po tylu wiekach znowu się spotkali i znowu musieli ukrywać przed wszystkimi swoje uczucie. Monique… Ona nigdy by tego nie zrozumiała. Już ponad dwieście lat byli razem i nigdy nie zdradził się przed nią ze swoich prawdziwych pragnień. Nie chciał być sam, zupełnie sam w mrokach nocy. Monique była taka jak on, tak samo skrzywdzona i skazana na ciemność. Wspierali się razem i podtrzymywali na duchu. Wspólne łowy, wspólne tępienie znienawidzonych Patronów. Ciekawe jakby zareagowała, gdyby odkryła iż nie jest jego prawdziwą miłością? Oszukiwał ją, chociaż nie… Chciał ją kochać, naprawdę chciał. Starał się. Co miał poradzić na to, iż to Basit był tym jedynym? Basit — Patron, Basit — wróg… Mężczyzna, który sprawiał, że wszystkie dnie i noce, wydawały się niczym. Dla niego był w stanie ścierpieć najgorsze katusze, byleby tylko móc liczyć na kilka wspólnych chwil. I teraz byli razem… Ileż się musiał natłumaczyć Monique, że dla dobra sprawy powinni wynająć osobne pokoje. Oburzyła się i nie obyło się bez awantury, ale w końcu zrozumiała, że Patron, który dostarcza im informacje, ufa tylko Justinowi. Okłamał ją, ale nie potrafił wyznać prawdy. Kiedyś się dowie, ale jeszcze nie teraz. Basit pogładził go po nagim ramieniu. Dla niego również te chwile były czymś niezwykłym. Lata samotności wreszcie się skończyły. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to już nigdy nie będzie musiał rozstawać się z Justinem. Już nigdy więcej

nie wróci do Benacantil. — Chciałbym spędzić z tobą te święta. — Justin uniósł głowę i spojrzał na swojego partnera. — Może jestem sentymentalny, ale naprawdę wreszcie chciałbym zacząć myśleć o sprawach ważnych dla mnie, nie dla wszystkich naszych braci. — „Przyjdzie kiedyś taki dzień” — odpowiedział mu w myślach. — „Najważniejszy jest obowiązek. Najpierw praca, później przyjemności. Teraz jesteśmy razem i to musi ci wystarczyć, dopóki nie zrobimy porządku z tymi zdrajcami naszego gatunku”. — Twój plan jest doskonały — zapewnił go. — „Już niedługo… Nowy rok będzie dla nas początkiem nowego życia. Z przyjemnością popatrzę na minę Yadiry, gdy zrozumie co dla niej przygotowałem.” — Uśmiech rozjaśnił przystojną twarz Patrona. Tylko tu, przy tym wampirzym wyrzutku, mógł być naprawdę sobą. Nie musiał udawać wyniosłego, zimnego pana i władcy. Justin wielbił go nie dlatego, że był stworzycielem, ale dlatego że po prostu istniał. *** Barbara weszła po schodach na piętro i udała się do swojego pokoju. Dopiero gdy weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi, poczuła się bezpieczna. To, czego dowiedziała się od Caroline, znowu zburzyło jej spokój. A wydawało się, że wreszcie jest na dobrej drodze do wyciszenia emocji. No i odkryła przed blondynką swoje uczucia. Czego się spodziewała? Chyba nie cudu. Ale jednak w jakiś sposób liczyła, że może Caroline zrozumie jej rozterki. Stało się inaczej. Panna Westmoore nie wyglądała na uradowaną, słysząc wyznanie dotyczące Rodericka. Może faktycznie Robillard nie jest wart jej uwagi? Co mówiła Caroline? Że nakryła go z Angeliną? Z Angeliną? Ta myśl nie dawała Barbarze spokoju. Wyobrażała sobie twarz koleżanki i za każdym razem gdy pomyślała, że Roderick ją całował, czuła, jak serce podchodzi do gardła. Jakaś dziwna złość, a może zazdrość zawładnęły jej umysłem. Dlaczego wybrał Angelinę? Dlaczego nie zainteresował się nią? Dlaczego? Nie uważał jej za kobietę. Była dla niego tylko dziewczyną współbrata. Kimś mało ważnym, w ogóle niepotrzebnym. A to, że nosiła jego dziecko? Cóż, nie chciał go, gdy się dowiedział był taki zdruzgotany. Wyraźnie słyszała, jak nazwał je przekleństwem. Wtedy w Springfield miała wrażenie, że nadają na tych samych falach. Gdy mówił do niej, gdy położył dłoń na jej ręku… Przypomniała sobie jego czarne oczy. Przez chwilę zazdrościła Elizabeth, że zdobyła takiego mężczyznę. Okrążyła łóżko i usiadła na jego brzegu, przodem do okna. Niedługo przyjdzie Lucas, znowu będzie taki radosny, szczęśliwy. Ponownie zacznie namawiać ją na ślub. Tak łatwo zyskał przychylność ciotki Aleny i ma w niej swojego sprzymierzeńca. Przy kolacji na pewno znowu będą ciągle powracać do tematu małżeństwa. I co ma mu powiedzieć? Że nadal łudzi się, iż Roderick zmieni zdanie? Że Lucas jest dla niej jedynie wyjściem awaryjnym? Wyjdzie za niego, gdy straci ostatnią nadzieję. A może już powinna ją stracić?

Lucas… Zawsze mogła na nim polegać. Poznała go wtedy, na tej zalanej deszczem szosie. Zatrzymała jego samochód, a on od razu zgodził się podwieźć ją do szkoły. Wsiadając do auta, nie miała pojęcia, że oto wkracza do nieznanego sobie świata. Od tej pory nic już nie było takie, jak dawniej. Lubiła go, może nawet więcej niż lubiła. Darzyła go uczuciem silniejszym niż zwykła przyjaźń. Gdy się zastanawiała, dochodziła do wniosku, że to miłość, ale inna niż ta, jakiej on oczekiwał. Kochała go jak brata, jak Adama. W jego towarzystwie czuła się dobrze. Miała wrażenie, jakby znała go od zawsze. Chciała z nim rozmawiać, spacerować, po prostu być. Jednak na samą myśl o czułościach, pocałunkach i seksie odczuwała coś przedziwnego. To było tak, jakby instynktownie broniła się przed tym. Jakby uważała za coś złego. Ale dlaczego? Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na to pytanie. Jeśli będzie musiała uciekać z Elizabeth Town? Jeśli Patroni faktycznie zagrożą jej dziecku? Nie wyobrażała sobie, że mogłaby stracić to maleństwo, które nosiła pod sercem. Jeszcze parę tygodni temu przerażała ją myśl o byciu matką. Jeszcze kilka tygodni temu inaczej patrzyła na życie. Dziś dowiedziała się kolejnej rzeczy na temat swojego dziecka. Czego jeszcze nie wie? Święta, rodzinna, ciepła atmosfera. Dni które powinny być takie radosne. Nie w tym roku… Może kiedyś. Zastanowiła się, jak będą wyglądać kolejne. Jeśli zwiąże się z Lucasem, jej życie ulegnie diametralnej zmianie. U boku wampira nic już nie będzie takie samo. Nawet ona. Czy sama stanie się istotą spoza świata? Zadrżała na tę myśl. Jakoś nie mogła wyobrazić sobie siebie pijącej krew. Chciała być normalna, chciała być człowiekiem… A jeśli otrzyma wieczność, to czy da radę wytrwać przy boku Lucasa? Rok po roku, wiek po wieku, ciągle kłamiąc i zapewniając o uczuciu, którego nie ma? Czy można nauczyć się miłości, zmusić do niej? Czy można się unieszczęśliwić, po to aby uszczęśliwić drugą osobę? I Roderick… Patrzeć na jego kolejne miłosne podboje, wiedząc, że w jego sercu brak dla niej miejsca. Zagłębiona w tych rozmyślaniach nie spostrzegła pojawienia się Lucasa, który jak zwykle bezszelestnie wszedł do jej pokoju. Stanął w progu i przez dłuższą chwilę w milczeniu przyglądał się ukochanej. Widział jej przygarbione plecy i słyszał ciche wzdychania. Jakże żałował, że nie może odczytać myśli. Najwyraźniej Barbara miała jakiś problem. — Kochanie — odezwał się wreszcie, postępując w jej stronę. Gwałtownie podniosła się z łóżka i odwróciła ku niemu. W jej błękitnych oczach malował się straszny smutek. — Już jesteś — w głosie dziewczyny nie było słychać radości. — To nasze pierwsze wspólne święta. — Podszedł bliżej i objął ją. — Każde kolejne spędzimy już razem. Razem. Chłód w sercu zdawał się promieniować na całe ciało. — Dlaczego jesteś taka smutna? — Całował jej włosy. — Zrobiłbym wszystko, aby odsunąć od ciebie kłopoty. Jesteś dla mnie całym światem. Dopiero teraz, gdy cię poznałem, zrozumiałem co znaczy życie. — Muszę się o coś ciebie zapytać — ostrożnie, acz zdecydowanie wyswobodziła się z jego objęć i odsunęła do tyłu. Z uwagą patrzyła mu prosto

w oczy. — Czy ty wiedziałeś o planach Patronów względem mojego dziecka. — Naszego dziecka — poprawił ją łagodnie. Och, gdyby to powiedział Roderick… — Yadira mówiła mi, że to szczególne maleństwo, ale nie wdawała się w szczegóły. — Dobrze znasz tę Yadirę? — O co ci chodzi kochanie? — zdziwiły go jej pytania. — Rozmawiałem z nią może z dwa razy. Nie jestem częstym gościem w rezydencji Robillardów. — Caroline mi powiedziała, że powinnam na nich uważać… — Po prostu ich unikaj. — Znowu znalazł się niebezpiecznie blisko. Jego oddech owiewał jej twarz. — Nie pozwolę cię nikomu skrzywdzić. Nikomu — powtórzył z mocą. — Gdyby ktoś chciał mi odebrać ciebie, albo dziecko… — Zacisnął dłonie w pięści. Naprawdę nie żartował. Był gotów zabijać i niszczyć, byleby tylko zapewnić bezpieczeństwo swojej ukochanej. W końcu dla niej zabił Nata. Jak mogła go odtrącić? Chciała, bardzo chciała powiedzieć mu prawdę. Wyznać co czuje, ale nie potrafiła. Za tyle oddania miała postąpić tak podle? Kimże jest, aby myśleć tylko o sobie? Lucas tyle razy dowiódł, że naprawdę ją kocha. Czy mogłaby teraz odebrać mu marzenia, do których powstania sama się przyczyniła? Przecież to ona go zwodziła, to ona powiedziała słowa, na które tak czekał. Na zawsze. Powiedziała to, chociaż nikt jej do tego nie zmuszał. Chciała być z nim, nie chciała go stracić, ale bardziej jak siostra niż jak kochanka. — Boję się — wypowiedziała trochę bezwiednie. — Jestem przy tobie. — Uścisk Lucasa był taki silny, a zarazem delikatny. Trzymał ją w swoich objęciach, starając się ochronić przed całym światem. W obecności tej kobiety doświadczał czegoś niezwykłego. Miał wrażenie, że musi o nią dbać, troszczyć się. Wszystko inne przestawało się liczyć. — Nigdy cię nie opuszczę. Przysięgam, że nie pozwolę, aby ktokolwiek mi ciebie odebrał. 1 Doktryna Cartera - doktryna polityki zagranicznej USA ogłoszona przez prezydenta Jimmy'ego Cartera w orędziu o stanie państwa 23 stycznia 1980 r.

ŚWIĄTECZNE DNI

Yadira z okna swego pokoju obserwowała podjazd przed rezydencją. Widziała jak nadjechał czarny mercedes Robillarda, i jak z jego wnętrza wysiadł Roderick wraz z kolejną swoją zdobyczą. Coś na kształt zazdrości pojawiło się w sercu murzynki. Nie znała tego uczucia i nie spodziewała się, że kiedykolwiek jej pozna. Jako Patronka była wolna od ludzkich słabości. Dlaczego więc tym razem, patrząc na tego przystojnego bruneta, prowadzącego pod ramię jakąś nieznaną jej dziewczynę, miała ochotę zbiec na dół i rozszarpać ją na strzępy? Może to po prostu instynkt, zew krwi — uspokajała się w myślach, jednak wiedziała, że to coś innego. Tej możliwości nigdy nie brała pod uwagę, a jednak stało się. Po jednym, jedynym razie spędzonym w ramionach Rodericka… Jak mogła pozwolić, aby jej serce wzięło górę nad rozumem? Ten facet nie miał prawa tak na nią działać! Nie powinien! To tylko narzędzie w jej rękach! Tylko nic nie znaczący pionek na szachownicy. Gra się zakończy i pionek powędruje na powrót do pudełka. Nie można się do niego przywiązywać! Uważnie śledziła każdy krok mężczyzny, a złość i zazdrość toczyły w niej wewnętrzną walkę. Odsunęła się od okna i szybkim krokiem pokonała długość pokoju. Zatrzymała się przy drzwiach, nasłuchując kroków na zewnątrz. Do jej uszu doleciał kobiecy śmiech. Szarpnęła za klamkę i starając się przywołać na twarz wyraz całkowitego lekceważenia, wyszła na korytarz. Roderick wraz ze swoją towarzyszką właśnie mijali pokój Yadiry. — Nowy nabytek? — Głos Patronki lekko drżał od tłumionych emocji. — Witaj Yadiro. — Roderick zatrzymał się na moment i uśmiechnął do murzynki. — Widzę, że jeszcze nie świętujesz. — Ty też nie! — Wręcz przeciwnie — roześmiał się. — Mam zamiar świętować do białego ranka. Oto mój gwiazdkowy prezent. — Wskazał na stojącą obok niego szczupłą brunetkę. Dziewczyna otulona była długim, ciepłym, szarym płaszczem, spod rozpięcia którego widać było jej czarną bluzkę z nienaturalnie wyciętym dekoltem, eksponującym ogromny biust. — Raczej przeciętny — stwierdziła przyglądając się przybyłej. — Stać cię na lepsze. — Nagle gwałtownym ruchem chwyciła dziewczynę za ramię i wciągnęła do swojego pokoju. Zdziwiony Roderick postąpił za nią. — No pokaż się! — Yadira zerwała z nieszczęśniczki płaszcz i bezceremonialnie okręciła ja dookoła. — Co robisz? — Roderick zamknął drzwi i oparł się o nie plecami. — Obiecałam ci nagrodę za wywiązanie się z zadania. — Murzynka jednym szarpnięciem rozerwała bluzkę dziewczyny i odrzuciła ją do tyłu. Brunetka posłuszna

niemym rozkazom swojej prześladowczyni stała spokojnie, nie wykonując najmniejszego ruchu. Tylko w jej oczach widoczne było przerażenie. — To będzie mój świąteczny prezent dla ciebie. — Kolejny ruch i spódnica powędrowała w dół. — Yadiro… — Nic nie mów — uciszyła go swoim magnetyzującym spojrzeniem. Przejechała dłonią po szyi i ramieniu dziewczyny. Jej dłoń osunęła się niżej, prosto na prawą pierś. — Po tym co przeżyłeś ze mną, masz jeszcze ochotę na coś tak pospolitego? Spodziewałam się po tobie lepszego gustu. Ona nie jest ciebie warta. To zwykła szmata! — Błyskawicznie okrążyła dziewczynę i znalazłszy się za jej plecami, pchnęła ją na kolana. Odsunęła się od klęczącej i podeszła do Rodericka. Odgarnęła mu włosy z czoła. Jej palce ześlizgnęły się w dół wprost do kołnierzyka jego czarnego płaszcza, a później powędrowały do rozcięcia pod koszuli pod szyją — Co robisz? Przecież Caroline… — przypomniał. — Nie ma jej. — Uspokoiła go. — Pojechała do swojego kochasia. Jesteśmy sami jeśli nie liczyć Angeliny i twojej nowej zdobyczy… Obiecałam ci nagrodę. Naprawdę na nią zasłużyłeś. Powoli, zmysłowo rozpinała guziki jego koszuli, tuląc się jednocześnie do niego. Jej język zostawiał wilgotny ślad na skórze jego piersi. Oderwał się od drzwi i zdecydowanym ruchem rozerwał kaftan, który miała na sobie. Granatowy materiał miękko opadł na ziemię. Ciemna skóra murzynki była tak gładka, lekko błyszcząca. Chciał ją chwycić na ręce, ale ze śmiechem odepchnęła go od siebie. — Rozbierz się — powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu. Posłusznie zdjął z siebie płaszcz i rozpiętą koszulę. Yadira podeszła do łóżka i położyła się na nim, podpierając głowę dłonią. Roderick dokończył zdejmowanie odzieży i ruszył w jej stronę, ale powstrzymała go. — Kochaj się z nią — powiedziała, wskazując na klęczącą dziewczynę. — To ją sobie przyprowadziłeś. Ją wybrałeś. Zatrzymał się w pół kroku, zaskoczony jej rozkazem. Zawahał się. Jakiś wewnętrzny głos kazał mu się otrząsnąć, wyjść z tego pokoju, uciec jak najdalej. Ze wszystkich sił starał się zwalczyć czar Patronki, nie miał jednak na tyle siły. Patrzyła mu prosto w oczy. Zazdrość i złość zniknęły, teraz pragnęła tylko go poniżyć. Całą swoją mocą ponowiła swój rozkaz. Nie miał siły walczyć dłużej. Odwrócił się do dziewczyny i podszedł do niej. Uklęknął koło niej. Yadira z satysfakcja obserwowała całą scenę. Podniecenie narastało w niej z każdą sekundą bardziej i bardziej. Nie odrywała wzroku od dwójki kochanków, wijących się na podłodze. Poczekała, aż dojdą do kulminacyjnego momentu i wtedy wyskoczyła z łóżka i dobiegła do nich. Szarpnęła Rodericka, rozdzielając go z dziewczyną. Chwyciła brunetkę za głowę i odsłoniwszy jej szyję wgryzła się w nabrzmiała żyłę. Piła długo, delektując się każdym łykiem. Gorąca, wzburzona krew, dodawała jej niesamowitej energii. Gdy nasyciła pragnienie, oderwała usta od szyi dziewczyny i rzuciwszy ciało nieszczęśnicy na podłogę, pochyliła się nad nim. Uniosła rękę do góry i zadała cios prosto w lewą pierś ofiary. Jej dłoń niczym sztylet rozerwała skórę i zanurzyła się w mięśniu. Po chwili

wydobyła z wnętrza ciała, zakrwawione serce. Odwróciła się w stronę Rodericka, który będąc ciągle pod wpływem jej czaru, za bardzo nie rozumiał, co się stało. Widział krew skapującą z dłoni Wyroczni, czerwone krople spadające na posadzkę, znacząc drogę, jaką przebyła. Podeszła do niego i uklęknąwszy obok, przybliżyła zakrwawione serce do jego warg. Ścisnęła mocnej trzymany mięsień, tak iż stróżka życiodajnej cieczy spłynęła wprost do ust Robillarda. Pił zachłannie, ulegając magii tej chwili. Pierwotne instynkty bestii, zawładnęły nim niepodzielnie. W tym momencie nie był już człowiekiem. Yadira nie pozwoliła mu na zaspokojenie pragnienia. Gwałtownie cofnęła rękę z sercem i resztę krwi wycisnęła na jego ciało. Z dziką satysfakcją, niczym malarz surrealista, tworzyła przedziwne, wymyślne, abstrakcyjne wzory na skórze Rodericka. Gdy skończyła, pochyliła się nad nim i zaczęła zlizywać to krwawe arcydzieło. — I co jest lepsze? — zasyczała, zbliżając twarz do jego ucha. — Nic nie zapewni ci takich doznań. Żadna kobieta! Tylko ja! Ja jestem twoją panią! Rozumiesz! Mnie masz być posłuszny! Tylko mnie! — Z pasją dalej zlizywała czerwone ślady, a dodatkowo kąsała jego skórę. Tuliła się do niego, tak iż za chwilę również i ona była cała umazana krwią. Zatracili się w tym barbarzyńskim akcie. Nie zważali na ciało martwej dziewczyny, na jej wyrwane serce, leżące nieopodal. Liczyła się tylko przyjemność połączona z zadawaniem bólu. Ten taniec miłości, prowadzący prosto do samozagłady. *** Basit wrócił ze spotkania z Justinem wypoczęty i zrelaksowany. Każdy kolejny dzień przybliżał go do zrealizowania planu. Już niedługo nie będzie musiał słuchać rozkazów Wyroczni. Ledwie wszedł do swojego pokoju i zdjął płaszcz, gdy drzwi otworzyły się i stanęła w nich Yadira. Ubrana w długą do ziemi, czarną, powłóczystą, arabską szatę, z szerokimi rękawami, z włosami skrytymi pod również czarnym, jedwabnym hijabem1 wyglądała niezwykle skromnie, wręcz ascetycznie surowo. — Długo cię nie było. — Ton jej głosu nadal był władczy. — Mam dla ciebie robotę. Skinął głową na znak gotowości. Na razie musiał udawać wiernego współtowarzysza, nie cierpiał jednak Yadiry i marzył o dniu, gdy wreszcie się jej pozbędzie. — U mnie w pokoju — rzuciła krótko wychodząc. Wiedziała, że podąży za nią posłusznie niczym piesek. Może był jej równy, gdyż należał do pierwszych z pierwszych, ale to ona, jako Wyrocznia, dzierżyła palmę pierwszeństwa. Wróciła do siebie i stanęła przy wejściu. Czekała na nadchodzącego Basita. — Musisz się tego pozbyć. — Wskazała ręką na leżący na podłodze podłużny kształt, zawinięty w zaplamiony materiał. Wystarczyło, że przekroczył próg pokoju, a już wiedział co to jest. Intensywny zapach krwi drażnił jego nozdrza.

Nie pytał, co się stało. Podszedł do zakrytych zwłok i jednym ruchem ręki dźwignął je z podłogi. Niczym zrolowany dywan, zabierany do wytrzepania, przerzucił przez prawe ramię. — Twoje oddanie zostanie nagrodzone — odezwała się za nim, ale nawet się nie obejrzał. Musiał pozbyć się zwłok. Nadal musiał robić to co mu kazała. Jednak być może to jej ostatni rozkaz. Czas Yadiry się kończy. *** Nadchodził wieczór, niebo pociemniało i przystroiło błyszczącymi gwiazdami. Śnieg skrzył się niczym brylantowy pył, spowijając pogrążony w ciszy cmentarz. Bill stał nad grobem Elizabeth i patrzył na pomnik, który przed półtora wieku sam wyrzeźbił. Od tego czasu tyle się wydarzyło. Odwrócił się do tyłu i spojrzał w kierunku domostwa Bennettów. Świąteczne dekoracje były doskonale widoczne z daleka. Oświetlone okna domu, zdawały się zapraszać do odwiedzin w ten świąteczny czas. Elizabeth… Barbara… Dwie różne kobiety, ta sama dusza. Obiecał jej, że zwróci wszystko co przez niego straciła i dotrzymał słowa. Oddał nawet więcej — własną rodzinę. Jednego tylko nie mógł zrobić. Nie mógł sprawić, aby Roderick ją odnalazł. To wykraczało poza jego możliwości. Czymże jest miłość? Nieraz zadawał sobie to pytanie. W swoim ludzkim życiu kochał tylko jedną kobietę i nie była nią własna żona. To Elizabeth przesłoniła mu cały świat. Gdy umarła, miał wrażenie, że sam stracił życie. Trzymał jej dłonie w swoich rękach i jak wariat starał się je ogrzać własnym ciepłem. A później… Przygotowania do pogrzebu pamiętał jak przez mgłę. Kilkakrotnie wchodził do kaplicy, gdzie leżało jej ciało i patrzył na tę tak sobie drogą twarz. Wyglądała jakby spała. Własnoręcznie wyciosał jej trumnę. Każde uderzenie dłuta zdawało się ranić jego serce. Nie miał siły patrzeć, jak wkładali ją do tego wiecznego łoża, jak zabijali wieko. Stał w kącie kaplicy i zagryzał wargi do krwi. Z jego oczu płynęły łzy. Razem z Lucasem zanieśli trumnę na cmentarz. Droga była długa, ale dla niego i tak zbyt szybko się skończyła. Mógłby tak jeszcze iść i iść, niosąc ten słodki ciężar. Gdy ziemia przykryła trumnę, poczuł w sercu ogromną pustkę. Jak miał żyć dalej? Wydawało mu się to wręcz niemożliwe, niewykonalne. Gdyby nie Laura… To ona przychodziła do jego baraku, to ona cierpliwie namawiała go do przyjmowania posiłków. Nie chciał jeść, nie chciał pić. Cały czas poświęcał na rzeźbienie pomnika. Miał przeczucie, że jeśli go ukończy, będzie mógł opuścić ten świat. Jednak nie umarł. Żył na przekór samemu sobie. Laura stawała mu się coraz bliższa. Nie kochał jej i nie zamierzał oszukiwać. Powiedział szczerze, że nie może obiecać rzeczy niemożliwych. Zgodziła się na to. Była z nim, chociaż znała prawdę. Przez wszystkie lata trwała przy nim, jako dobra, wierna żona. Nie zasłużył na nią, ale dzięki niej mógł spełnić obietnicę daną Elizabeth. Barbara… Tyle musiała przejść ta dziewczyna, jego praprawnuczka. A teraz

była tak blisko upragnionego szczęścia. Tak blisko. Gdyby mógł pokierować jej krokami, gdyby wolno mu było zdradzić jej ten sekret. Niestety, niebiosa miały inny plan. Droga do szczęścia nigdy nie jest prosta i krótka. Przeszkody piętrzą się na niej co krok, ale jeśli postępuje się zgodnie z głosem serca, podąża się we właściwym kierunku. Nie powinien tu być. Jego ziemska wędrówka zakończyła się już dawno temu. Jako istota światła, wrócił tam, skąd pochodzili jego przodkowie. Dostąpił zaszczytu, który nie każdemu był dany. Ale po co mu moce, po co wieczne życie, jeśli osoba, którą pokochał i którą skrzywdził, nie mogła odnaleźć szczęścia? Złamał święte prawa. Powrócił tu i pomógł Elizabeth w przybraniu ciała Angeliny. Zrobił coś, czego nie powinien. Kara mogła być tylko jedna, ale jakimś cudem jej uniknął, otrzymał za to kolejne zadanie. Trudne, zbyt trudne… W pewien sposób nawet tego żałował. Wolałby nie istnieć, niż oglądać dramat, jakiego doświadczała ukochana kobieta. Święta. Czas radości, czas pokoju, czas szczęścia. Czas samotności, czas wspomnień… — Wesołych Świąt Elizabeth. — Z powrotem spojrzał na pomnik i położył dłoń na zimnym, zaśnieżonym kamieniu. Otoczyła go jasność, spływająca z góry, wprost z niebios. Wracał tam, gdzie było jego miejsce. Tam gdzie nie było Elizabeth. *** Mimo obaw ciotki Aleny, przygotowania uroczystej, świątecznej kolacji zakończyły się przed wieczorem i po krótkim odpoczynku, po bardzo pracowitym dniu, wszyscy mogli zasiąść przy suto zastawionym stole, w nieużywanej zazwyczaj jadalni. Prawie wszyscy. Caroline nie została na uroczystości, gdyż musiała wrócić do rezydencji Robillardów, gdzie czekali na nią Patroni oraz Angelina. Nie mogła zostawić ich samych. Adam z żalem rozstawał się z ukochaną. Jeszcze długo stał z nią w sieni i tulił do siebie niczym najdroższy skarb. Gdy wrócił do pokoju, ciotka wraz z Barbarą siedziały już przy stole, zaś Lucas otwierał szerokie drzwi, łączące salon z jadalnią, tak aby widać było choinkę stojącą przy kominku. — Siadajcie kochani. — Ciotka ruchem ręki zachęciła ich do zajęcia miejsc za stołem. Adam usiadł na krześle i dosunął je bliżej siostry. Nachylił się ku niej. — Nasz nowy dom, nowa rodzina. Nie jest tak źle, prawda? Nie odpowiedziała, uśmiechnęła się tylko nieśmiało i zerknęła w stronę Lucasa. Westmoore podszedł do niej i zajął miejsce tuż obok. Jego dłoń spoczęła na jej ręce, leżącej na białym obrusie. Ciotka Alena patrzyła na to wszystko z aprobatą. Cieszyła się, że Barbara odnalazła w Elizabeth Town miłość, i że mimo iż to uczucie nie jest łatwe, może liczyć na swego wybranka. Dziwiła się tylko, że dziewczyna tak rozpaczliwie i uparcie broni się przed ślubem. Przecież każda zakochana panienka marzy o tym, aby poślubić ukochanego. Nie rozumiała postępowania Barbary. Jeśli miała odwagę zakochać się w nauczycielu i przespać się z nim, to dlaczego nie potrafiła

zdecydować na małżeństwo? — Panie Westmoore, może pokroi pan indyka? — zwróciła się do mężczyzny. Natychmiast wypuścił dłoń Barbary ze swojej ręki i sięgnął po nóż do pieczystego. Kolacja minęła w spokojnej, bardzo rodzinnej atmosferze. O dziwo, ani razu ciotka nie wspomniała o ślubie, za co Barbara była jej niewysłowienie wdzięczna. Nie spieszyli się, delektowali się przygotowanymi przez Alenę potrawami. Wszystko było nad wyraz smaczne i elegancko podane. Ciotka zadbała o szczegóły. Nieużywana zazwyczaj jadalnia, łącząca kuchnię z salonem, została starannie uprzątnięta i przystrojona gałązkami igliwia. Nad stołem, przy żyrandolu podwieszono wiązankę jemioły. Biały obrus, którym przykryto stół, zastawiono odświętną, porcelanową zastawą. Nawet zwykłe, metalowe sztućce zastąpiono kompletem srebrnych platerów. Wprawdzie Barbara obawiała się, że srebro jest niebezpieczne dla wampirów, ale Lucas wytłumaczył jej wcześniej, iż aby ten kruszec wyrządził krzywdę komuś takiemu jak on, najpierw musiałby go zranić lub dostać się do jego krwioobiegu. Umiejętne posługiwanie się srebrnymi sztućcami jest całkiem niegroźne i naprawdę nie ma powodu do paniki. Przez szeroko otwarte drzwi, wiodące do salonu, widać było przystrojoną choinkę na której migotały różnokolorowe lampki. Barbara zapatrzyła się na te ozdoby. W pewien sposób czuła się nawet szczęśliwa, przez moment przestała myśleć o przyszłości i o Rodericku. Liczyła się tylko ta chwila. Rodzina… Wreszcie nie była sama. To pierwsze święta od śmierci ojca, kiedy naprawdę poczuła, że znowu ma dom. Adam miał rację mówiąc, że najważniejsi są ludzie, nie miejsca. To ludzie tworzą atmosferę. Na początku bała się ciotki, może nawet nie ufała jej — w końcu to obca osoba. Jednak wreszcie zrozumiała, że ta surowa, trochę staroświecka kobieta, w gruncie rzeczy nie była taka zła. Po prostu chciała, aby wrócili tu, gdzie ich miejsce, do Elizabeth Town. — Najadłaś się? — Lucas znowu ujął jej dłoń i uniósłszy do ust delikatnie pocałował. Skinęła głową. — Chciałbym dać ci pewien prezent. — Wstał i przeszedł do salonu. Wstrzymała oddech, bojąc się, że to może być pierścionek zaręczynowy. Patrzyła jak wyjmuje spod choinki malutki pakuneczek owinięty w ozdobny papier i przewiązany czerwoną wstążeczką. Ciotka i Adam również z zaciekawieniem przyglądali się Lucasowi wracającemu do jadalni. Westmoore podszedł do krzesła dziewczyny. — Czekam na dzień, kiedy wreszcie będziemy razem. Dałaś mi tyle szczęścia… Nigdy nie myślałem, że będę kogoś tak bardzo kochał. Złożyłbym u twoich stóp cały świat, ale na razie chcę, abyś przyjęła to. — Podał jej pudełeczko. Ostrożnie wzięła do rąk pakunek i pod bacznym spojrzeniem najbliższych, zaczęła wolno rozwiązywać kokardkę. Równie wolno rozwinęła ozdobny papier. Jej oczom ukazało się czerwone pudełeczko, w jakie zazwyczaj jubilerzy pakują biżuterię. Pierścionek. Była prawie pewna, że to pierścionek. Zacisnęła palce na opakowaniu. — Nie otworzysz? — Zdziwił się Lucas. — Nie jesteś ciekawa, co jest

w środku? — Otwórz skarbie — ponagliła ciotka, sama płonąc z niecierpliwości. — No pokaż siostra — zawtórował jej Adam. Uśmiechnęła się do brata, chociaż wcale nie było jej do śmiechu. Dlaczego Lucas zepsuł ten wspaniały wieczór? Dlaczego swoim podarunkiem, musiał przerwać magiczny nastrój. Podniosła wieczko pudełeczka. — I co? — Ciotka naprawdę była zniecierpliwiona. Ciekawe czego się spodziewała? Westchnienie ulgi wydobyło się z piersi Barbary. Rozpogodziła się i rozluźniła. Jednak nie pierścionek. — Lucasie. — Ze zdziwieniem wyjęła, leżące na aksamitnej poduszeczce, kluczyki od samochodu. — Auto czeka na ciebie przed moim domem — roześmiał się, uradowany, że sprawił jej taką niespodziankę. — Chciałem od razu nim podjechać, ale doszedłem do wniosku, że nie będę psuł zabawy. — Mój samochód? — Wstała z krzesła. — No musisz jeszcze zrobić prawo jazdy, ale autko już masz. — Objął ją i przytulił do siebie. — Stary, a jaka to bryka? — Adam zachował się jak prawdziwy mężczyzna. — Chevrolet T2X Crossover Concept. Ta nazwa nie mówiła nic Barbarze, ale na jej bracie wywarła wrażenie. — Mały samochodzik w sam raz dla kobiety. — Westmoore wyglądał na bardzo szczęśliwego. — Wybrałem niebieski, metalizowany kolor karoserii, taki odcień jak twoje oczy. — To zbyt dużo panie Westmoore. — Ciotka z dezaprobatą pokręciła głową. Nie rozumiała tego pędu, jaki przejawiali młodzi. Tej pogoni za sukcesem, pieniędzmi i drogimi gadżetami. — Nie powinien być pan taki rozrzutny. — To co moje jest i Barbary. — Wyjaśnił z rozbrajającą szczerością. — Ona sprawiła, że zacząłem cieszyć się z życia. — Och wy młodzi. — Alena z westchnieniem wstała od stołu i podeszła do nich. Objęła ramionami Barbarę i jej wybranka. — Życzę wam, abyście byli zawsze tak szczęśliwi, jak dziś.. Czarne oczy Rodericka. Głębia spojrzenia… Ta myśl pojawiła się nagle, powodując, że Barbara poczuła ucisk w żołądku. Miała wszystko o czym inni mogli tylko marzyć, a tak naprawdę nie miała tego, czego najbardziej pragnęła. Roderick… Erick… *** Smutne spojrzenie Elizabeth powitało Caroline przekraczającą próg rezydencji Robillardów. Postać na portrecie wydawała się dziś szczególnie zasmucona, ale pewnie było to tylko złudzenie. Blondynka uśmiechnęła się do malowidła i zajrzała do salonu. Ogień płonący na kominku był jedynym elementem, rozgrzewającym atmosferę tego eleganckiego, ale jakże obcego pomieszczenia. Nie czuła tej radości

świątecznej, jaka była dostrzegalna u Bennettów. Nawet rozłożysta choinka, którą kupiła, pozbawiona ozdób, wyglądała nad wyraz smętnie. W natłoku różnych spraw i problemów nie miała głowy, aby ją przystroić, a nikt więcej się za to nie wziął. — Przywieźli kolację. — Yadira bezszelestnie pojawiła się za jej plecami. — Kazałam wszystko zanieść do jadalni. — Dziękuję — odpowiedziała. — Przebierz się i zaczniemy świętowanie — poradziła murzynka. Caroline wyminęła ją i udała się na górę. Przechodząc obok pokoju Wyroczni poczuła intensywną woń krwi. Zatrzymała się i nie zastanawiając długo nad tym co robi, nacisnąwszy klamkę, weszła do środka. — Pomyliłaś pokoje moja droga. — Yadira musiała ją bacznie obserwować, gdyż momentalnie znalazła się i tutaj. — Skąd ten zapach? — zapytała, udając, że nie dostrzegła ironii w głosie kobiety. Uważnie lustrowała pomieszczenie, ale nie dostrzegała niczego niezwykłego. — Basit przyniósł mi pojemnik ze świeżą krwią, a ja nie wypiłam od razu, tylko postawiłam na stoliku. Nie wiem jak to się stało, może przeciąg… W każdym razie wszystko się rozlało. Stąd i zapach. — Skłamała bez mrugnięcia okiem. Caroline nie uwierzyła w jej słowa, ale nie chciała tego po sobie pokazać. Wzruszyła ramionami, dając znak, że w ogóle jej to nie interesuje i wyszła z pokoju. Gdy mijała sypialnię zajmowaną przez Angelinę, drzwi otworzyły się i na progu stanęła panna Stewart. Caroline zauważyła, że dziewczyna wygląda na trochę zagubioną, jakby przestraszoną. Może wreszcie dotarło do niej, co zrobiła? Jak mogła przespać się z Roderickiem? — Caroline… — Angelina zrobiła krok w jej stronę, ale blondynka zignorowała ten gest. Bez słowa podeszła do drzwi od swojego pokoju i wszedłszy do środka, zatrzasnęła je za sobą z hukiem. Angelina odwróciła się w stronę Yadiry, nadal stojącej na korytarzu. Uśmiech jaki zobaczyła na twarzy Wyroczni, był aż nadto wymowny. Tak mogą się cieszyć tylko osoby, które dopięły swego, którym udało się zrobić coś wyjątkowo wrednego. *** Nie mogła długo ukrywać się w swoim pokoju. Przebrała się w czarną sukienkę wieczorową, przetykaną srebrną nitką. Delikatnie połyskujący materiał otulał jej zgrabną sylwetkę, sięgając aż do kostek. Skromny krój, sprawiał, że czuła się w niej bezpieczna. Zeszła na dół i starając się zachować spokój, weszła do jadalni. Długiego stołu, zastawionego porcelanową zastawą, nie przykryto obrusem. Wyglądał tak samo chłodno i surowo jak salon. Ten chłód zdawał się wyzierać z każdego kąta domu, z każdego zakamarka. — Długo kazałaś na siebie czekać. — Yadira na jej widok podniosła się z krzesła. Basit nie wstał, tylko zwrócił na nią dość obojętne spojrzenie. — Siadaj Caroline.

— Gdzie Angelina i Roderick? — zapytała, zajmując wskazane miejsce. Wzięła do ręki grawerowany widelec i z uwagą obracała go w palcach. — Angelina i Roderick mają inne sprawy na głowie. — Śmiech Wyroczni był bardzo drażniący. Caroline z trudem powstrzymywała się przed ucieczką z tego pomieszczenia. Obracała widelec, tak jakby był to najwspanialszy przedmiot na świecie. Srebro… Gdyby teraz ścisnęła go mocno i wbiła Wyroczni prosto w serce? Mogłaby to zrobić, ale co dalej? Jest jeszcze Basit. A pozostali Patroni? — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytała chłodnym tonem. — No cóż moja droga, chyba tylko my ci zostaliśmy. Ci twoi pupilkowie najwyraźniej mają inne plany na dziś wieczór. Pamiętaj o tym Caroline. To my jesteśmy z tobą. My! — Widzę. — Odłożyła sztućca i popatrzyła na naszykowane potrawy. To nie to samo co uroczystość przygotowana w domu Barbary. — I jestem wam za to bardzo wdzięczna. *** Roderick siedział na brzegu łóżka i ściskał w dłoni opróżnioną w połowie butelkę whisky. Dwie kolejne, puste już butelki, leżały na podłodze obok jego stóp. Wiedział o uroczystej kolacji, jaka miała odbyć się na dole, ale nie miał zamiaru brać w niej udziału. Przytknął butelkę do ust i przez dłuższą chwilę pił. Chciał zagłuszyć te wszystkie wspomnienia. Święta… Elizabeth tak bardzo je lubiła. Pamiętał jak ubierała choinkę, jak wspinała się na palce, aby powiesić złotą gwiazdę na czubku. Podszedł wtedy do niej i wziąwszy na ręce, podniósł do góry. Zawiesiła ozdobę, a później opadła w jego ramiona i pocałowała go. A gdy siedziała pod choinką, trzymając na kolanach małego Kyle'a i otwierała kolejne pakunki, cieszyła się jak dziecko. Zawsze tak niecierpliwie rozrywała papier, byle jak najprędzej zobaczyć, co znajduje się w środku. — Chciałam z tobą porozmawiać. — Drzwi uchyliły się i do środka zajrzała Angelina. — Mogę wejść? — Przecież już weszłaś. — Wzruszył ramionami, nawet nie oglądając się w jej stronę. — Dlaczego nie jesteś na dole? — Nie wiem… — weszła i ostrożnie zamknęła drzwi. — Coś się chyba stało. — Tak! — Roześmiał się. — Masz rację, stało się. Ona umarła! — Kto? — w pierwszej chwili nie zrozumiała o co mu chodzi, ale po chwili dotarło do niej, że mówił o Elizabeth. — Dlaczego to mówiłaś? — Zerwał się z łóżka i podbiegł do niej. Chwyciwszy za ramiona, potrząsnął nią silnie. — O co ci chodziło? — Co mówiłam? — próbowała się wyswobodzić, ale trzymał mocno. W jego oczach widziała tyle nienawiści. — Że jesteś Elizabeth… — dokończył ciszej i gwałtownie poluzował uścisk. Odwrócił się do niej plecami. — Nie jesteś nią i nigdy nie będziesz. — Nie jestem — przyznała — nawet nie próbuję nią być.

— Mówiłaś takie rzeczy… Nie powinnaś o nich wiedzieć… Skąd więc… — Nie wiem, co się stało. Pamiętam tylko jakieś urywki. Mam wrażenie jakby to wszystko, co się wtedy wydarzyło, działo się poza mną. Jakbym była tylko widzem. Nie mam pojęcia, jak to wytłumaczyć. Myślałam, że to może duchy… Może Elizabeth chciała się z tobą skontaktować. — Nawet nie wymawiaj jej imienia! — Ze złością kopnął nogą leżące na ziemi butelki. — Nie masz prawa mówić o niej. — A ty masz prawo? — Zezłościła się. — Dlaczego kochałeś się ze mną? Dlaczego sprowadzasz sobie tyle kobiet? Czy myślisz, że Elizabeth byłaby z tego powodu szczęśliwa? — Jej już nie ma! — Błyskawicznie znalazł się przy toaletce, na której stał rządek pełnych butelek i wziąwszy jedną do rąk, otworzył ją. — A ja zostałem! Co mam robić? Jak mam żyć? Kim jestem? — Ona by tego nie chciała. Miałeś ją znaleźć. — Przypomniała. — A co to cię do cholery obchodzi? — Znowu napił się alkoholu. — Przespałem się z tobą tylko raz, chyba nie myślisz, że daje ci to jakieś prawo do kierowania moim życiem. Jesteś taka sama jak Caroline. Wielkie, łaskawe samarytanki. Wypchajcie się i odpieprzcie ode mnie! — Dlaczego nie chcesz sobie pomóc? — Pomóc? Chcesz mi pomóc? — Nie odstawiał butelki, tylko trzymając ją w dłoni, podszedł do dziewczyny. — Możesz pomóc! — Drugą ręką złapał ją w pół i przyciągnął do siebie. Przywarł ustami do jej warg. — Puść mnie! — krzyknęła, odpychając go od siebie, ale trzymał mocno. Jej opór wyraźnie go bawił. Zaciągnął ją do łóżka i rzucił na pościel. — Przecież chcesz pomóc — śmiał się cały czas, rozpinając spodnie. Upił łyk alkoholu i podciągnął do góry spódnice dziewczyny. Opadł na nią. — Nie! — Jakże go teraz nienawidziła, prawie tak samo jak Kingsleya. Obiecała sobie kiedyś, że już nikt, nigdy jej nie skrzywdzi. — Przestań! — Chciałaś udawać moją żonę, to zachowuj się jak żona! Wiesz jakie są obowiązki małżonki? — Elizabeth… Ją też zmuszałeś siłą do miłości? Teraz już się nie dziwię, że wolała umrzeć. Momentalnie oderwał się od niej. Szarpnął ją w stronę drzwi. — Spieprzaj! — krzyknął. — I nie wracaj! Pospiesznie wybiegła z pokoju, dziękując w duchu za ratunek. — Nie jesteś Elizabeth! Nikt nią nie jest! Jej już nie ma! — krzyknął rozpaczliwie. Spojrzał na trzymaną w dłoni butelkę. Po co to? Po to, żeby nie bolało? Bolało jak diabli! Z każdym dniem coraz bardziej. To nie jest wyjście, to nie jest ratunek. Po cóż życie, które nie ma sensu? Być człowiekiem? Być potworem? A może po prostu nie być? *** Zegar już dawno wybił północ, a Roderick stał przy oknie i tępo wpatrywał się

w zasypany śniegiem ogród. Drzewa, które sadził dla Elizabeth, rabatki, które specjalnie dla niej rozplanował. Wszystko zostało, tylko jej już nie ma. Wypity alkohol, normalnego człowieka potrafiłby ściąć z nóg i doprowadzić do zgonu, ale jego, istotę spoza świata, nie mógł aż tak otumanić. Organizm wampira niezwykle dobrze radzi sobie z wszelakimi używkami, neutralizując ich skutki. To dlatego musiał pić takie ilości, aby chociaż na chwilę zagłuszyć wewnętrzny ból. Nie pomagało na długo, ale dawało chociaż chwilową ulgę. Otworzył okno i zaciągnął się mroźnym powietrzem. Patrzył jak jego oddech zmienia się w parę. Odgarnął włosy do tyłu. Gdyby wszystko było prostsze… Gdyby nie Lucas… Nie, sam jest sobie winny! Nie powinno go tu być! To nie jego czas! Osoby, które znał, już dawno zmieniły się w proch, a on nadal młody trwał na tym okropnym świecie, gdzie każdy haust powietrza sprawa tyle bólu. Barbara… Pomyślał o niej i przez moment na jego ściągniętej cierpieniem twarzy pojawił się uśmiech. Barbara i dziecko… Jeszcze kilka miesięcy i pojawi się na świecie. Nagle zapragnął ją zobaczyć. Poczuł, że nie wytrzyma ani chwili dłużej bez jej widoku. Ostatni raz spotkali się wtedy na cmentarzu… Wtedy gdy ją pocałował. Z takim obrzydzeniem wytarła usta! Nieważne! Musi ją zobaczyć! Teraz! Natychmiast! Nie zamykając okna podbiegł do szafy i wyjął z wnętrza swój długi, czarny płaszcz. Narzuciwszy go na siebie, wybiegł z pokoju. Niczym duch przemknął przez opustoszały korytarz i po schodach zszedł na dół. Dom zdawał się pogrążony w ciszy. Obraz Elizabeth wisiał na swoim miejscu, a dziewczyna z portretu znowu patrzyła na niego tym swoim smutnym, zamyślonym wzrokiem. Tak jakby wiedziała o wszystkim. Jakby znała jego najskrytsze tajemnice. Zatrzymał się i spojrzał na nią. Uważnie przyglądał się tym, tak dobrze sobie znanym rysom twarzy. Podszedł bliżej i dotknął palcami dłoni Elizabeth. Czego się spodziewał? Że poczuje jej dotyk? Pod opuszkami wyczuwał jedynie chropowatą fakturę tkaniny. Odsunął się i bez chwili wahania wyszedł z domu. Nie brał samochodu, potrzebował trochę czasu na przemyślenia. Pobiegł przez zaspy, niemalże tylko muskając je w locie. Jego czarny płaszcz łopotał na wietrze niczym skrzydła kruka. Znowu zaczął padać śnieg. Płatki momentalnie osiadły na jego włosach i ubraniu, zacinały po twarzy i wpadały do oczu. Nie zważał na nie. Miał tylko jeden cel — jak najszybciej dotrzeć do Barbary. Nie wiedział jak długo biegł i jakimi drogami kluczył, w końcu jednak dotarł pod dom Bennettów. Posępna bryła budynku była widoczna już z daleka, dzięki włączonej świątecznej iluminacji. Zatrzymał się w oddali. Jego ciemna sylwetka, wyraźnie odznaczała się na śnieżnej bieli. Nie miał odwagi podejść bliżej. Po tym wszystkim co zrobił, nie miał do tego prawa. *** Barbara nie spała. Leżała na łóżku i wpatrywała w sufit. Starała się przekonać samą siebie, że Lucas jest najodpowiedniejszym mężczyzną. Powtarzała w myślach,

że go kocha. Tak bardzo chciała w to uwierzyć. Oddałaby wszystko za chociaż cień pewności, iż jest to prawda. Wstała z łóżka i podeszła do okna. Nie wiedziała dlaczego to zrobiła, po prostu nagle poczuła taką potrzebę. Oparła dłonie o parapet i spojrzała na zewnątrz. Wirujące płatki śniegu utrudniały widoczność, ale poprzez tę zasłonę dostrzegła coś, co przykuło jej uwagę. Na wprost okna, na pustej, zaśnieżonej przestrzeni, zobaczyła ciemną postać. W świetle padającym od świątecznych dekoracji, nie mogła jednak rozpoznać kto to taki. W pierwszym momencie pomyślała o Lucasie. Po co jednak miałby stać nocą pod jej oknem? Czarny, długi płaszcz? Roderick! To musiał być on. Serce zaczęło jej szybciej bić. Dlaczego tu przyszedł? Dlaczego się zjawił? Nie namyślając się więcej, schwyciła długi szlafrok leżący w nogach łóżka i zarzuciwszy go na siebie, wybiegła z pokoju. Zbiegła na dół do sieni. Na szczęście drzwi nie były zamknięte. Mroźny powiew powietrza uderzył ją w twarz, tamując oddech. Bose stopy zapadły się w śnieżne zaspy. Nie zważała na chłód, który niczym tysiące drobniutkich szpileczek zaczął kąsać jej ciało. Biegła w stronę stojącego nieopodal Rodericka. Gdy wyłoniła się zza rogu domu, miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się tajemnicza postać było puste. Dostrzegła tylko ślady na śniegu. *** Tej nocy również i Angelina nie mogła spać. Nawet nie kładła się do łóżka. Skulona na fotelu, obejmując kolana dłońmi, rozmyślała nad tym, co się jej przydarzyło. Tak niewiele brakowało, aby Erick ją skrzywdził. Jak mógł to zrobić? Gdzie się podział ten czarujący, młody mężczyzna, na którego widok wszystkim kobietom serca zaczynały szybciej bić? Przespała się z nim. Zrobiła to jeden, jedyny raz, ale nie była wtedy sobą. Nie wiedziała, co ją pchnęło do tego czynu. Mimo, że większość wydarzeń związanych z tamtym dniem uleciała z jej pamięci, to jednak bardzo wyraźnie widziała każdy szczegół sceny przed kominkiem. Dotyk Rodericka, tysiące pocałunków jakimi obsypywał jej ciało... A później gdy zjawiła się Caroline... Wstyd, osamotnienie. Chciałaby wyrzucić to ze swego umysłu, ale nie potrafiła. Dziś, gdy weszła do jego pokoju, miała zamiar tylko wyjaśnić to nieporozumienie. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Gdy rzucił ją na łóżko i pochylił nad nią swoją, wykrzywioną nienawiścią twarz, kiedy owionął ją jego oddech przesiąknięty wonią alkoholu, poczuła się jak zwierzę złapane w sidła. Tak jakby, sytuacja z Kingsleyem znowu się powtórzyła. Nie chciała przez to ponownie przechodzić. Próbowała walczyć, ale była bez szans. — Elizabeth… Ją też zmuszałeś siłą do miłości? Teraz już się nie dziwię, że wolała umrzeć. — Wyrzuciła to z siebie jednym tchem, nie zastanawiając się co mówi. Na szczęście poskutkowało. Twarz Rodericka zastygła, stała się jakby martwa, nie wyrażała żadnych uczuć. Jedynie na lewym policzku widać było pulsujący nerwowo mięsień. Odskoczył od niej jak oparzony i chwyciwszy ją za ramię, pchnął w stronę drzwi.

Tyle w nim złości, tyle nienawiści. Czy każdy wampir kiedyś przekracza tę granicę i staje się bestią? Kingsley taki był. Równie okrutny i bezwzględny jak Erick. Znajdował przyjemność w dręczeniu innych. Może w ten sposób zabijał pustkę, która pożerała mu serce? Nigdy nie myślała w ten sposób, ale teraz nagle zaczęła rozumieć, co może znaczyć wieczne życie. Istnienie bez końca, bez nadziei, w samotności. Wszyscy, których się znało i kochało przemijają. Wszystko się zmienia. To tak jakby oglądało się film w przyspieszonym tempie i nie mogło się go zatrzymać. Czy jej życie będzie takie samo? Caroline mówiła, że może nadal żyć jak człowiek. Że może pójść na studia, wyjść za mąż… Ile razy ma kończyć studia? Ile razy ma wychodzić za mąż? To dlatego Caroline była tak doskonałą uczennicą — musiała ten sam materiał przerabiać któryś raz z rzędu. Koszmar! Dlaczego nie dali jej umrzeć? Chciała być wolna, a stała się niewolnikiem własnego ciała. Ciągle młoda, ciągle zatrzymana w czasie, a tak bardzo spragniona normalnego życia. To może odebrać rozum. Na samą myśl o tym poczuła, że traci oddech. Zaczerpnęła powietrza, jak ryba wyciągnięta na brzeg. Serce waliło jak opętane. Serce… Przecież ono także nie musi bić. Przecież jest martwe. Wstała z fotela i niczym ćma zaczęła krążyć po pokoju. Nie chciała tak żyć, nie chciała czekać, aż postrada zmysły. Tak, była pewna, że to się kiedyś stanie. Identycznie jak u Kingsleya i Rodericka. Trzeba uciekać, trzeba szukać ratunku. Lucas… On jeden mógłby sprawić, aby ta wieczność nie wyglądała tak tragicznie, jednak on już dokonał wyboru. Miał swoją Barbarę, tak samo jak Caroline miała Adama. Każdy kogoś miał, a ci którzy byli samotni, kończyli jako psychopatyczni mordercy! Wyjęła z torby telefon i wyszukała w spisie numer, pod który od dawna nie dzwoniła. Długo wpatrywała się w wyświetlacz, zanim zdecydowała się nacisnąć przycisk wybierania. — To ja — odezwała się, gdy w słuchawce zabrzmiał kobiecy głos. — Mamo… — dokończyła z wyraźnie słyszalną ironią. *** Świąteczny poranek przywitał Yadirę promieniami wschodzącego słońca, wpadającymi przez okno jej pokoju. Przez całą noc padał śnieg, ale teraz niebo rozpogodziło się i przybrało piękną, niebieską barwę. Mróz trzymał w najlepsze, sprawiając, że białe zaspy, oraz otulone śnieżnym puchem drzewa, lśniły niczym obsypane diamentami. To była spokojna noc. Jedna z bardziej udanych. Widok miny Caroline podczas wczorajszej kolacji, sprawił, że Yadira nabrała chęci do życia. Panna Westmoore czuje się taka zagubiona, samotna. Niedługo zostanie całkiem sama i wtedy bez problemu zgodzi się wrócić do Benacantil. Tak, wszystko szło zgodnie z planem. Jeszcze tylko dziecko Barbary… No cóż, trzeba będzie poczekać do jego narodzin, a potem zabrać. Yadira nie przejmowała się zupełnie tym, że ktoś mógłby mieć coś przeciw. Lucas jako wampir postawiony o stopień niżej, będący podległym władzy Patronów, nie mógł się

sprzeciwić jej decyzji. Barbara… Kto by się przejmował tym, co myślą ludzie? To dziecko było darem niebios, przepustką umożliwiającą powrót do domu. Nic, żadna siła na tym świecie, nie była w stanie zatrzymać przeznaczenia zapisanego u zarania dziejów: „A gdy lud cienia rozproszy się po Ziemi i będzie deptał swoją władzę, pojawi się istota, która odbuduje to co zrujnowały wieki. Powróci dynastia. Król z królową powiodą wybranych ku wieczności. A wieczność trwać będzie i światło z ciemnością zatańczy wspólny taniec”. Te słowa nie mogły kłamać. Dawały obietnicę, zapowiedź tego, co wreszcie miało się spełnić. Po tylu wiekach. Po całej wieczności. Ile to już lat minęło od czasu, gdy przybyli na Ziemię? Tysiące lat? Nie pamiętała dobrze, gdyż na początku nie liczyli upływających dni. Wierzyli, że gdy zechcą, będą mogli wrócić. Mylili się. W chwili, gdy złamali odwieczne prawa i przybyli na Ziemię, zamknęli sobie drogę powrotu. Mieli tu trwać aż do końca świata. Jak można żyć mając takie słabe ciała? Jak można istnieć wśród tych nieporadnych, głupich istot, nazywających siebie ludźmi? Czy gdyby znali konsekwencję swojego czynu, zdecydowaliby się na opuszczenie wieczności? Byli silni, byli niezniszczalni, pragnęli nieskończonej władzy. Podporządkowanie świętym prawom uznawali za narzucony sobie obowiązek. Myśleli, że przybywając na Ziemię stworzą dla siebie nowy świat, gdzie będą mogli stać się najwyższą doskonałością. Chcieli zaludnić lądy wiernymi poddanymi, a tymczasem stworzyli bandę nieudolnych, krwiożerczych istot, które ośmieliły się wystąpić przeciwko swoim stwórcom. Dodatkowo pojawili się wysłannicy sił światła. Po cóż podążali za nimi? Kolejne walki, kolejne straty. Tyle wieków cierpień. Ci którzy chcieli być panami, stali się zwierzyną łowną. W końcu osamotnieni, nieliczni pierwsi z pierwszych, schronili się w Benacantil. Ta góra stała się dla nich więzieniem. Ziemia nie mogła być ich domem, a wieczność została im zakazana. Mogli tylko wieść swoją nieskończenie długą egzystencję, bez szans na jakąkolwiek odmianę. Tylko proroctwo ze Zwoju Cienia dawało nadzieję. Nie wszyscy je znali — jedynie garstka najwyższych Patronów. Wyczekiwali z niecierpliwością pojawienia się na świecie tej istoty, która łącząc w sobie siły światła i ciemności, byłaby zdolna do otworzenia bram wiecznej krainy. Gdy odkryli istnienie Caroline byli prawie pewni, że chodzi o nią. Owszem wątpliwości nastręczał kolejny zapis na Zwoju Cienia, który mówił: „Gdy wrota wieczności ponownie otworzą swoje podwoje przed zdrajcami świętego prawa, tylko dobrowolne ukorzenie się, pełna ofiara tego, który doprowadził do buntu lub zrodzonych z jego krwi potomków, jeśli on sam nie dotrwa tego momentu, będzie w stanie przebłagać Źródło Mocy Wszelakiej i umożliwi powracającym pozostanie w sercu nieskończoności”. Caroline była potomkiem pierwszego buntownika, to Duncan, jej ojciec, poprowadził ich na Ziemię. Panna Westmoore powinna stanowić ofiarę, nie przepustkę. Wątpliwości okazały się całkowicie zasadne. To nie o Caroline mówił Zwój, kiedy przepowiadał narodziny istoty łączącej w sobie obie siły wszechświata. Dziecko Barbary było zapowiadanym cudem. Jego matka należała do rodu wywodzącego się od istot światła, zaś jego ojciec był jednym z Patronów. Cóż za wspaniała mieszanka. Tak jak w wieczności — światło i mrok stanowiące jedność. To na to dziecko czekali. To ono było kluczem. Caroline stanowiła jedynie konieczną

ofiarę, którą mieli odkupić swoje wcześniejsze winy. Wreszcie pozbędą się tych ciał, uwolnią od wszelkich przyziemnych spraw. Poczują wolność i moc, dającą niewyobrażalną siłę. Cóż znaczy te kilka miesięcy, które jeszcze muszą spędzić na Ziemi, w porównaniu z tym co czeka ich później. Wieczność, najprawdziwsza potęga istnienia. Koniec i początek wszechrzeczy. Tylko Roderick… Twarz Yadiry gwałtownie zmieniła swój wyraz — stała się bardziej poważna. Zniknął z niej triumfujący uśmieszek. Nie brała pod uwagę takiej możliwości. Nawet przez chwilę, przez wszystkie te wieki, nie pomyślała, że coś tak przyziemnego, banalnego może zakłócić jej uporządkowane życie. Nie czuła się człowiekiem, zresztą nigdy nim nie była. Jako jedna z nielicznych przybyła tu wprost z wieczności i nawet nie próbowała odnaleźć w sobie jakichś ludzkich uczuć. Roderick został przemieniony przez potomka Duncana, był Patronem, ale jednak przede wszystkim był człowiekiem. Nie znał wszechogarniającej jedności sił światła i ciemności, nie miał w sobie tego pierwiastka boskości. Jego przodkami byli ludzie — zwykłe, słabe, nieporadne istoty. Nie powinna się nim przejmować. Nie powinna… Zdawała sobie z tego sprawę i była pewna, że nie ulegnie słabościom przypisanym rodzajowi ludzkiemu. Była ponad to, a jednak… Gdy kochała się z nim pierwszy raz po to, aby uczynić z niego swego niewolnika, nawet nie podejrzewała, że te kilka chwil odmieni jej życie. Nie chciała się do tego przyznać przed samą sobą, wciąż odsuwała od siebie tę myśl, ale już wiedziała, że tysiąclecia spędzone na Ziemi zrobiły swoje. Czuła coś do istoty niższej w hierarchii. Ziemia naprawdę potrafi zmieniać. Mogła się oszukiwać, zapewniać, że nie pozwoli aby jakieś głupie uczucie decydowało o jej losach, ale zdawała sobie sprawę, że to tylko kłamstwa. Roderick miał być narzędziem, pionkiem, który po wykonaniu zadania traci swoje znaczenie, jednak stał się kimś ważnym. No cóż, pierwotnie nie brała tego pod uwagę, ale obecnie zaczęła się zastanawiać nad zabraniem go z sobą do wieczności. Właściwie nie powinno być z tym problemu — według Zwoju powrót byłby możliwy dla wszystkich istot mroku, które napiłyby się krwi wybrańca łączącego w sobie siły światła i ciemności. Nawet dla tych najniższych z najniższych… Oczywiście takiej opcji Yadira nie brała pod uwagę. Krwi dziecka starczy tylko dla wybranych: dla niej, Basita, Oligaria, Reiny i Aishy. No i dla Rodericka… Tak, on musiał wrócić wraz z nią. Miała zamiar walczyć o to z każdym, kto chciałby się sprzeciwić. Wyszła z pokoju i bezszelestnie przeniosła się do sypialni Robillarda. Gdy tylko przekroczyła próg, zauważyła kilka pustych butelek porozrzucanych na podłodze. Ostrożnie stąpała, lawirując pomiędzy nimi. Podeszła do wielkiego łoża i stanęła u jego wezgłowia. Roderick spał. Widać wychodził gdzieś w nocy, gdyż leżał ubrany w długi, rozpięty, czarny płaszcz spod którego widać było również czarną koszulę, niedbale wetkniętą za pasek spodni. Nie zdjął nawet butów. W prawej ręce ściskał prawie opróżnioną butelkę z alkoholem. Twarz zasłaniały mu potargane, długie pasma włosów. — Nie zostawię cię — szepnęła cicho, z jakąś taką dziwną czułością. Drgnął przez sen i obrócił głowę na bok. Nie obudził się. Pochyliła się nad nim

i delikatnie odgarnęła kosmyk z jego policzka. — Barbara — wymamrotał przez sen. Momentalnie odsunęła się od mężczyzny. Na jej twarzy ponownie pojawił się ten niesympatyczny grymas. Zmarszczyła czoło, myśląc nad czymś intensywnie. To ona planuje, aby zabrać go z sobą, a on przez sen wzdycha do zwykłej śmiertelniczki? Po tym wszystkim co mu pokazała? Po tej miłości, której człowiek nawet nie może sobie wyobrazić? Wzgardził jej uczuciem? Zacisnęła pięści. Nie jest godzien wieczności. — Barbara… — Roderick niespokojnie rzucał się we śnie. — Dlaczego mnie nie kochasz? Dlaczego? Nie chciała tego więcej słuchać. Wyszła z pokoju tak samo bezszelestnie, jak się tu znalazła. Ten chłystek, ten marny człowieczyna marzy o Barbarze? Dobrze więc! Dopiero teraz pozna potęgę Patronów i siłę ich zemsty. Wcześniej myślała tylko o tym, aby odebrać Barbarze dziecko, teraz ma lepszy plan. Roderick będzie patrzył jak jego ukochana umiera w strasznych męczarniach, a ona sama dopilnuje, aby te męki trwały niemiłosiernie długo. *** — Widzieliście dzisiaj Angelinę? — Caroline po śniadaniu wyjrzała na podjazd rezydencji. Wśród stojących przed domem samochodów nie dostrzegła auta panny Stewart. — Nie. — Zaprzeczyła Yadira, a Basit przecząco pokręcił głową. — Dziwne. — Caroline wbiegła na schody i błyskawicznie znalazła się przed drzwiami pokoju Angeliny. Zapukała we framugę, ale nikt jej nie odpowiedział. Wytężyła swoje zmysły, jednak nie wyczuła obecności koleżanki. Energicznie pchnęła drzwi i weszła do środka. Pokój wyglądał na uprzątnięty. Łóżko zaścielone równiutko, wskazywało na to, iż nikt w nim nie spał. Carolin podeszła do szafy. Jakoś tak instynktownie czuła, że powinna to zrobić. Przeczucie jej nie myliło. Puste półki nie pozostawiały żadnych złudzeń — Angelina odeszła. — Nie ma jej — wyszeptała, nie mogąc zrozumieć co się stało. — Och kochana, znowu cię zraniono. — Jak zwykle Yadira znalazła się we właściwym miejscu, o właściwym czasie. Niczym zjawa pojawiła się przy Caroline i objęła ją współczującym uściskiem. — Ty się biedna tak dla nich starasz, a oni mają to gdzieś. Powinnaś odpuścić, zostawić ich. Nie są warci twego poświecenia. — Dlaczego mi to mówisz? — Wyswobodziła się z jej objęć. — Angelina odeszła i nie wiem, co się z nią dzieje. Ona nie jest gotowa na samodzielne życie! Rozumiesz? Może się jej coś stać! Jak zapoluje zupełnie samodzielnie? Nigdy tego nie robiła… Nie mogę pozwolić, aby coś się jej stało. — Angelina jest dorosła, może decydować o swoim życiu. — Ton głosu Yadiry był chłodny i pozbawiony uczuć. — To ty Caroline ciągle popełniasz błędy. W rodzinie dzieci zawsze opuszczają swoich rodziców — to naturalna kolei rzeczy. Nie możesz zatrzymywać ich siłą. Ty już spełniłaś swoją rolę, teraz pozwól im na

życie, takie jakie wybiorą. — Roderick! — Krzyknęła wybiegając z pokoju. Bez chwili namysłu wtargnęła do sypialni Robillarda i przekręciła klucz w drzwiach, aby Yadira nie weszła za nią. Jakże ten pokój różnił się od apartamentu Angeliny. Na podłodze walały się opróżnione butelki po whisky, oraz brudne części garderoby. Nawet powietrze zdawało się być przesiąknięte wonią alkoholu. Omijając butelki podeszła do łóżka, na którym spał Roderick. Ubrany w długi, czarny płaszcz, wyglądał jakby dopiero co wróciwszy, nie mając sił na przebieranie, po prostu rzucił się na posłanie. Caroline dostrzegła, że koło niego leży niedopita butelka, z której część alkoholu rozlała się na pościel i ubranie mężczyzny. Poczuła złość, ogromną wściekłość. Widok Roidericka w takim stanie, nie był czymś przyjemnym. Pamiętała go z innych momentów i żałowała, że jest świadkiem jego upadku, do którego poniekąd sama się przyczyniła. Może gdyby Barbara go teraz zobaczyła, przestałaby snuć te swoje beznadziejne marzenia. Oto obiekt kobiecych westchnień. Brudny pijaczyna, który nie potrafi znaleźć sensu życia. Jakże różni się od Lucasa. — Co zrobiłeś Angelinie? — Szarpnęła go za klapy płaszcza. — Co do cholery jej zrobiłeś? — Co jest? — Otworzył oczy, gwałtownie siadając na łóżku. — Caroline? — Jej widok go zaskoczył. — Co zrobiłeś Angelinie? — powtórzyła pytanie. — Nic, czego by nie chciała — roześmiał się, sięgając jednocześnie po leżącą obok butelkę. W tym momencie spostrzegł, że alkohol się rozlał i pomoczył mu płaszcz oraz koszulę. Roztarł ręką plamę. Przytknął butelkę do ust i odchylając głowę do tyłu, wypił resztki whisky. Skończywszy pić, rzucił butelkę na podłogę. Caroline patrzyła, jak flaszka toczy się pod ścianę. — A co zazdrosna jesteś? Też byś chciała? — zadrwił. — Wystarczy poprosić. Po starej znajomości mogę cię wpisać do grafiku. Co powiesz na maj? — Ty draniu! — Uderzyła go w piersi i pchnęła tak, iż upadł z powrotem na pościel. — Gorąca z ciebie laska — nie przestawał się śmiać. — Widzę, że bardzo cię przypiliło. Czyżby Adam nie zaspokajał twoich potrzeb? — Zamknij się! — Nie miała ochoty słuchać jego ironicznych uwag. Z całej siły starała się uspokoić. Roderick nie może wyprowadzić jej z równowagi. — Dlaczego skrzywdziłeś Angelinę? — Nie skrzywdziłem. — Podniósł się i otrzepawszy płaszcz, zdjął go z siebie. Rzucił okrycie na stojące w pobliżu krzesło. Wolnym krokiem podszedł do toaletki, gdzie stały jeszcze pełne butelki wódki. — To co robiłem, bardzo się jej podobało. Szkoda, że przyszłaś tak późno, bo mogłabyś usłyszeć jej jęki pełne rozkoszy. — Ona odeszła. Zabrała rzeczy i wyjechała. Jeśli coś się jej przez ciebie stanie… — W ciążę na pewno nie zaszła — skwitował krótko, otwierając kolejną butelkę. — Dlaczego jesteś taki? Gdzie ten Roderick, którego znałam? — Nie miała sił

na słowne potyczki. — Ten Roderick, którego znałaś, umarł dawno temu. Przypomnę ci, że to ty go zabiłaś. — Pił alkohol, nie patrząc w jej stronę. Stał odwrócony tyłem, lekceważąc zupełnie jej obecność. — To ty się zabijasz… — Ja się zabijam? Ja oddałbym wszystko, aby umrzeć! — Błyskawicznie znalazł się przy Caroline. Jego oczy pałały złowrogim blaskiem. — Ty jesteś sprawczynią mego nieszczęścia. Przemieniłaś mnie, przemieniłaś Angelinę… Nie pytałaś się nas o zgodę! Caroline wielka samarytanka! Kto cię o to prosił? Kto dał ci takie prawo? Śmierć jest naturalną rzeczą, a ty mi ją odebrałaś! Zrobiłaś ze mnie potwora. Jestem taki, jakim mnie stworzyłaś! Nie powinnaś narzekać! Przez lata, starałem się udawać człowieka, ale wreszcie zrozumiałem, że nie muszę tego robić. Nie jestem człowiekiem i nigdy już nim nie będę. Nie mam nic, co mógłbym kochać! Jedyne co posiadam to nienawiść i ta nienawiść jest tak silna… Tylko to czuję. Budzę się rano i nienawidzę tego świata. Zasypiam i przeklinam swój los, bo wiem, że kolejny dzień będzie taki sam. Dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku… Trzymałem Elizabeth w ramionach gdy umierała. Nie zatrzymałem jej, chociaż chciałem. Rozumiesz? Przez moment pragnąłem ją przemienić! Chciałem jej zgotować taki sam los… Ona była silniejsza ode mnie… Patrzyłem na pogrzeb Kyle'a. Wszystko co było mi drogie przeminęło, a ty mi mówisz, że ja się zabijam? Rozbraja mnie twoja ignorancja! — Widziałam przyszłość… — Ty i ta twoja przyszłość. — Odsunął się o krok do tyłu. — Już w nią nie wierzę. Nie wierzę w nic! Ty i Lucas macie swoje szczęście, ja moje straciłem. Wiesz co mi zostało? Tylko to. — Potrząsnął trzymaną w dłoni butelką. — Dzięki temu potrafię przetrwać kolejny dzień. — Alkohol i panienki to nie jest rozwiązanie. — A co nim jest? Kiedyś liczyła się dla mnie tylko jedna kobieta, tylko Elizabeth. Ale jej nie ma i nie potrafię jej odnaleźć. Na co mam czekać? Nie mam już po co być wiernym. Te dziewczyny zapełniają pustkę w moim sercu. Kocham się z nimi, chociaż wiem, że do żadnej z nich nic nie czuję. Płacę im za miłość. To układ czysto handlowy. Ja mam pieniądze, których one chcą, a one mają coś, co pozwala mi chociaż na moment zapomnieć o moim losie. — A Angelina? Dlaczego ona? — Cóż, ja też czasem mogę być takim samarytaninem jak ty — zakpił. — Z Angeliną kochałem się, bo to ona tego pragnęła. — I ja mam ci w to uwierzyć? — Wierz sobie w co tylko chcesz, tylko przestań zadręczać mnie swoim towarzystwem. Nie zapominaj, że to mój dom, a ty jesteś tu tylko gościem. — Nie zapomniałam. — Odwróciła się i podeszła do drzwi. Przekręciła klucz, aby wyjść z pokoju. — Hej — zawołał za nią. — Wiesz, gdybyś zmieniła zdanie, to pamiętaj, że dla ciebie też mogę być samarytaninem. W końcu coś ci się należy za to, że dałaś mi wieczność! Zatrzasnęła drzwi, ale jego śmiech ciągle dźwięczał w jej uszach.

— Sama widzisz. — Na wprost stała Yadira. Skrzyżowała ręce na piersiach i z poważnym wyrazem twarzy patrzyła na Caroline. — Tylko my ci zostaliśmy. My jesteśmy twoją prawdziwą rodziną. *** Przez cały dzień Caroline starała się dodzwonić do Angeliny, ale panna Stewart miała wyłączony telefon. Setki pozostawionych wiadomości głosowych również pozostało bez odpowiedzi. Caroline odchodziła od zmysłów. Znowu obwiniała się, że potraktowała Angelinę zbyt surowo. Może gdyby wczoraj porozmawiała z nią, gdy ta wyszła na korytarz… Jakże teraz żałowała swojego zachowania. Angelina miała problem, może potrzebowała jej pomocy. Może została skrzywdzona przez Rodericka? Nie dała jej szans na wytłumaczenie się, z góry założyła, że panna Stewart przespała się z Robillardem specjalnie. A jeśli było inaczej? Jeśli wcale tego nie chciała? Jeśli Roderick ją do tego zmusił? Może tak samo jak Duncanowie… Na samo wspomnienie o księciu i jego synach poczuła, że robi się jej słabo. Wyszła przed dom i dokładnie oglądała ślady opon, pozostawione na śniegu. Wsiadła do swojego BMW i ruszyła tym tropem, jednak na głównej drodze straciła orientację. Niestety pług śnieżny oczyścił asfalt, skutecznie zacierając wszelkie ślady. W akcie desperacji pojechała do domu Stewartów, mając nadzieję że może tam schroniła się Angelina. Owszem, to było mało prawdopodobne, ale w końcu dawało chociaż promyczek nadziei, a tej Caroline próbowała trzymać się ze wszystkich sił, nawet wbrew rozumowi. Niestety, również ten trop okazał się fałszywym. Dom Stewartów był opuszczony, a grube, śnieżne zaspy dookoła, świadczyły o tym, że nikt na pewno nie przychodził tu przez bardzo długi okres czasu. Gdzie miała szukać dalej? Mogła krążyć po okolicy, ale odnalezienie Angeliny graniczyło już teraz z cudem. Panna Stewart wybrała ucieczkę, pragnęła się przed nimi schronić. Jak bardzo musiała czuć się skrzywdzona i odrzucona? Flo, do której zadzwoniła Caroline, również nie wiedziała nic o Angelinie. W ogóle była zaskoczona, że koleżanka po raz kolejny, bez słowa wyjaśnienia, opuściła Elizabeth Town i to tuż przed balem, na który tak czekała. Zasugerowała pannie Westmoore, że być może wybrała się ponownie do swojej matki, ale Caroline znała prawdziwe relacje łączące obie panie Stewart. Cóż, Flo nie miała najmniejszego pojęcia o wydarzeniach związanych z Kingsleyem i tak było lepiej. Bezsilność to najgorsze uczucie. Zdaje się obejmować całe ciało i paraliżować zmysły. Dusza krzyczy, próbując wyrwać się z uwięzi, ale nie może pokonać tej wszechogarniającej, bezwładnej niemocy. I znikąd nie widać ratunku. Można tylko wyć, ale nawet i to nie przynosi ulgi. Caroline nie potrafiła zrezygnować z poszukiwań, chociaż wiedziała, że będą bezowocne. Kilkakrotnie zatrzymywała samochód i zauroczywszy napotkanych ludzi, wypytywała się ich, czy przypadkiem nie widzieli Angeliny, albo chociażby jej auta. Niestety, także i tutaj nikt nie miał dla niej dobrych wiadomości. Panna Stewart

niemalże zapadła się pod ziemię. W końcu Caroline musiała przyjąć do wiadomości, że nie odnajdzie jej tak długo, jak Angelina sama nie będzie chciała się ujawnić. Zrezygnowana i zrozpaczona, postanowiła nie wracać do rezydencji Robillardów. Tylko ramiona Adama mogły zapewnić jej teraz ukojenie, udała się więc prosto do Bennettów. Adam nie pytał o nic. Widział jej smutek i łzy, objął więc, i zaprowadził na górę, do swojego pokoju. Pozwolił, aby spokojnie wypłakała się na jego ramieniu. Trzymał ją w objęciach, delikatnie kołysząc jak małe dziecko, aż w końcu zasnęła zmęczona swoją własną bezradnością. *** Roderickowi było zupełnie obojętne to, że Angelina uciekła. Właściwie nawet cieszył się z tego. Towarzystwo panny Stewart ostatnio zaczęło działać mu na nerwy, zwłaszcza po tym, gdy śmiała twierdzić, że ma w sobie ducha Elizabeth. Co za niedorzeczne gadanie! Ona i Elizabeth! Nigdy! Przenigdy! Przecież wiedziałby o tym. Kochali się i nic takiego nie poczuł. Wredna, podła kłamczucha, która jakimś cudem poznała sekrety jego umysłu. Niech nigdy nie wraca. A Caroline jak zwykle panikuje. Te jej wyrzuty… Co chciała nimi osiągnąć, bo chyba nie jego poczucie winy? Caroline nie ma prawa mówić mu, jak powinien się zachowywać! Uczyniła z niego potwora, a teraz jeszcze się czepia. Gdyby pozwoliła mu spokojnie umrzeć, gdyby nie bawiła się w Boga… Wszystko byłoby inaczej. Nie byłoby tej kopalni, tego pomnika na starym cmentarzu… Nie byłoby Elizabeth Town, ani Lucasa. Hrabia Westmoore patrzyłby z radością i dumą, jak jego młodsza siostra wychodzi za mąż za jakiegoś szlachcica, sam zresztą też pewnie związałby się z porządną panną z szanowanej rodziny. Podróżując, między majątkiem wiejskim, a Londynem, spędzałby swoje życie w sposób nader nudny, ale jakże ludzki. Nie dożyłby tych czasów, nie spotkał Barbary… Pewnie nawet Barbara nigdy by się nie urodziła. A wszystko przez Caroline i jej głupią manię ratowania niepotrzebnego życia. Roderick wziął długi prysznic, przebrał się w czyste rzeczy i tak jak to miał w zwyczaju wybrał się na przejażdżkę. Dzień był świąteczny, wszyscy spędzali go w otoczeniu rodzin, ulice miasteczka wyglądały więc na opuszczone. Postanowił pojechać do Springfield i poszukać sobie jakiejś towarzyszki na dzisiejszą noc. Nie chciał być sam, ten lęk przed samotnością budził w nim prawdziwą panikę. Kiedy nie miał butelki, albo dziewczyny do zabawy, zaczynał rozmyślać, a każda kolejna myśl raniła go niczym srebrne ostrze. Śnieżne zaspy usypane po obu stronach drogi, zdawały się wyznaczać tor jego jazdy. Nie patrzył na krajobraz — znał tę trasę na pamięć, w końcu jeździł tędy tyle razy. Zresztą nienawidził zimy. Wszędzie tylko biel i biel. Oczy bolą od tej jasności. Oby do wiosny. Wjeżdżając na przedmieścia Springfield, przejechał koło domu zamordowanej przez niego kobiety. Odruchowo zwolnił i popatrzył na ten wyróżniający się budynek. Tak, jego odmienność rzucała się w oczy — jako jedyny nie był

przystrojony kolorowymi lampkami, przed wejściem nie znajdowała się żadna figurka Mikołaja, ani renifera. Dom wyglądał na opuszczony, zaniedbany i jedynie tylko odsunięte żaluzje i odśnieżony chodnik, wskazywały na to, że jednak nadal ktoś tu mieszka. Zabijając Elizabeth, zniszczył życie tym ludziom. Pozbawił ich radości. Ta kobieta mówiła, że ma synka… Biedny malec, jakże ciężko musi mu być w święta bez matki. To o nim myślała w ostatnich sekundach swego życia. Coś na kształt wyrzutów sumienia ścisnęło mu serce. Dlaczego ją zabił? Bo to ona nie chciała zabić jego? Bo miała to wszystko, co on utracił? Bo nosiła imię Elizabeth? Nagle poczuł potrzebę odwiedzenia jaj grobu. Wiedział, gdzie jest pochowana, gdyż zjawił się na pogrzebie. Po prostu musiał wtedy przyjść. Stał w oddali, bacznie obserwując żałobników. Widział jej męża, łysiejącego, tęgiego mężczyznę, który zupełnie do niej nie pasował. Widział też i synka. Około siedmioletni, szczupły chłopczyk w czarnym płaszczyku. Tak kurczowo ściskał w rączce jedną białą różę… Po ceremonii podszedł do nich i uścisnął dłoń mężowi zamordowanej. — Moje wyrazy współczucia — powiedział, chociaż wcale nie było mu żal. Nareszcie ktoś czuł to samo co on. Nareszcie ktoś, zrozumiał, co to znaczy stracić miłość swego życia. Jemu też zabrano Elizabeth, też sprawiono, że Kyle został sierotą. I dlaczego? Przecież nie wadzili nikomu. Żyli spokojnie, pomagając innym ludziom. Zbudowali miasto, dali pracę przybyszom. Chcieli tylko miejsca dla siebie, tak aby mogli być razem. Czy to zbyt dużo? Pozbawiono ich szczęścia, niech więc teraz i inni zobaczą, co to znaczy cierpienie. Niech czują ten ból, który rozsadzał mu serce. Niech żyją, przez resztę swych dni z poczuciem tej ogromnej straty. On poniósł dotkliwszą karę, bo jego życie jest wieczne. Skręcił w prawo na Maple Street i po ujechaniu niewielkiego odcinka drogi, znalazł się przy cmentarzu. Rozległy teren, porośnięty starymi drzewami, pięknie wyglądał przykryty śnieżną czapą. Historyczne pomniki tonęły pod zwałami śniegu, ale drogi dojazdowe i alejki zostały oczyszczone. Pamiętał gdzie znajduje się jej grób. Wysiadł z samochodu i skierował się w tę stronę. Już z oddali dostrzegł samotną postać, stojącą przy mogile. W pierwszej chwili chciał zawrócić, ale ciekawość, a może i perfidia zwyciężyła. Podszedł do zamyślonego, tęgiego mężczyzny w szarej, puchowej kurtce. — Jak się pan trzyma? — zapytał. Mężczyzna dopiero teraz spojrzał na niego, a w jego oczach pojawiło się zdziwienie. Roderick bez problemu odczytał wszystkie jego myśli. — Jestem znajomym Elizabeth — wyjaśnił pospiesznie, uprzedzając jego pytanie. — Nie pamięta mnie pan z pogrzebu? Grubasek potarł czoło dłonią. Myślał intensywnie, starając sobie przypomnieć twarz przybysza, niestety nie potrafił przywołać obrazów z pogrzebu. Do tej pory to wszystko zdawało mu się tylko potwornym snem. Każdego ranka, budząc się, miał nadzieję że obok siebie zobaczy uśmiechniętą twarz Elizabeth. I tylko tu, w tym miejscu, zawsze nabierał pewności, że utracił ją bezpowrotnie. — To straszne, co pana spotkało... Bardzo panu współczuję. — Tak współczucie… Cóż mi ono daje? Jak ktoś mógł zrobić coś tak strasznego?

— Wiem co pan czuje… — Nic pan nie wie! — krzyknął mężczyzna. — Ona była dla mnie wszystkim! Jak ja mam teraz zastąpić Benowi matkę? Jak mam mu wytłumaczyć, dlaczego już nigdy go nie przytuli? — Ja też straciłem żonę — przerwał mu. — Nie tylko pan cierpi. Moja żona umarła na moich ramionach. Zabito ją tylko dlatego, że mnie kochała. To była jej jedyna zbrodnia. Czy karą za miłość może być śmierć? Trzymałem ją, czując jak uchodzi z niej życie. — Ale mógł się z nią pan pożegnać, a ja nawet nie miałem takiej możliwości. Poszedłem do pracy… Wyszedłem z domu tak jak każdego ranka. Nie myślałem, że… Później zadzwonili do mnie, że Ben ją znalazł… Nasz syn… On widział jej krew… Ta krew była wszędzie. Cała kuchnia była nią upaćkana. Jaki potwór mógł uczynić coś tak strasznego? — I co by pan zrobił, gdyby dostał go w swoje ręce? — Zabiłbym! — zacisnął zęby. — Patrzyłbym jak umiera. — A gdyby uczynił mu pan tym łaskę? Gdyby on chciał umrzeć? — Co pan wygaduje? — To ja zabiłem pańską żonę — patrzył mu prosto w oczy. — Błagała o życie, ale jej nie słuchałem. Rozerwałem jej gardło. Krew tryskała na wszystkie strony. Piłem tę krew i pragnąłem jej więcej. Wiesz jakie to uczucie czuć pulsującą, ciepłą ciecz? — Jesteś wariatem! Jak możesz mówić coś takiego? — mężczyzna cofnął się o krok, ale Roderick momentalnie znalazł się przy nim. — Wybrałem wasz dom przez przypadek. Miałem dość takich rodzin jak wasza, które posiadają to wszystko, co mi odebrano. Chciałem, abyście też to poczuli. Otworzyła mi drzwi i myślała, że jestem domokrążcą. Wiesz jak się zdziwiła, kiedy zrozumiała, że wpuściła do domu mordercę? Trzymałem ją w salonie i ucięliśmy sobie małą pogawędkę. Tak bardzo się bała. Ciągle miała nadzieję na ratunek. Wierz mi, przez chwilę chciałem darować jej życie, ale ona nie potrafiła zadać mi ciosu. Była zbyt słaba. Zabiłem ją. Tymi oto rękoma to zrobiłem. — Podsunął obie dłonie pod oczy mężczyzny. — Nie broniła się. Jej ostatnie myśli dotyczyły waszego syna. Żałowała, że go nie zobaczy, że nie będzie jej przy nim. O tobie nie wspomniała. — Dlaczego? Dlaczego mi to mówisz? Czy jesteś szaleńcem? — Nie. Powiedziałeś, że zabiłbyś mordercę swojej żony. Oto stoję przed tobą. Mężczyzna rzucił się na niego i pchnął go w śnieg. Przygniótł kolanami jego klatkę piersiową i okładał pięściami po twarzy. Raz, drugi, trzeci… Roderick śmiał się cały czas, mimo iż z rozciętych warg zaczęła mu płynąć krew. Ten śmiech jeszcze bardziej rozwścieczył napastnika. Okładał go z całych sił, tak długo, aż sam się nie zmęczył. Ciężko dysząc odsunął się od zakrwawionego młodzieńca w czerni. Zszokowało go, że ten nadal jest przytomny, chociaż nie szczędził mu naprawdę silnych ciosów. Jeśli to prawda, co mówił ten mężczyzna, jeśli to on zabił Elizabeth… Jakże go nienawidził. Chciał go zabić, marzył o tym, ale nie mógł stać się taką samą bestią jak on. Nie był Bogiem, nie miał prawa odbierać życia. Ben stracił już matkę, nie

powinien stracić ojca. Niech wymiar sprawiedliwości zajmie się winnym. Roderick przekręcił się na bok i wypluł nagromadzoną w ustach krew. Śnieg zabarwił się na czerwono. Odgarnął włosy z twarzy i spojrzał na zasapanego mężczyznę. — Ulżyło ci? — zapytał. — Dlaczego przerwałeś? Nie chcesz odpłacić mi za to, co zrobiłem twojej żonie? — Nie mam takiego prawa. — Patrzył na niego ponurym wzrokiem. — Nie wiem kim jesteś i czemu to zrobiłeś, ale ja mam sumienie i nie mógłbym spojrzeć w lustro, gdybym pozbawił cię życia. Nawet jeśli na to zasługujesz. Może kiedyś to zrozumiesz. Byliśmy zwykłą, szczęśliwą rodziną. Nie wadziliśmy nikomu. Wiesz, jak ona lubiła święta? A teraz jej nie ma i już nigdy nie będzie. Każde kolejne święta bez niej… Myślisz, że zabijając ciebie zmienię to? Że zwrócę jej życie? — Głupiec! — Roderick ponownie splunął i podniósł się z ziemi. — Wy ludzie jesteście tacy słabi… — Odpowiesz za to, co zrobiłeś Elizabeth. Zabiłeś nie tylko ją, ale i nasze dziecko. — Mężczyzna wyjął z kieszeni kurtki telefon. — Ona była w ciąży, nawet sama jeszcze o tym nie wiedziała… Lekarz wykonujący sekcję mi powiedział. Wiesz jak się wtedy czułem? Straciłem dwie najważniejsze osoby. Ty mi je odebrałeś. Mam nadzieję, że zgnijesz w więzieniu. — Nacisnął klawisze aparatu i czekał na połączenie. — Była w ciąży… — Roderick zachwiał się. Pomyślał o Barbarze i o dziecku, którego się spodziewała. Jego dziecku. Gdyby ją spotkało coś takiego… — Policja… — Zostaw to! — dopadł do mężczyzny i wytrącił mu telefon z ręki. Spojrzał prosto w jego oczy. — Zapomnij o wszystkim, co ci dziś powiedziałem. Nie spotkałeś mnie tutaj, nigdy nie rozmawialiśmy. Nie wiesz kto zabił twoją żonę. Ręce pokaleczyłeś sobie podczas upadku. Zahaczyłeś o nagrobek i przewróciłeś się — stąd krew na śniegu i ubraniu. Wrócisz do domu i zajmiesz się swoim synem. Musisz żyć dla niego i postaraj się, aby był szczęśliwy. Bądźcie obaj szczęśliwi. Odbudujcie waszą rodzinę. — Powiedziawszy to błyskawicznie oddalił się, pozostawiając oszołomionego męża Elizabeth samego. Tego było już za dużo, nawet jak dla niego. Czuł, że mózg za moment mu eksploduje. Zrobił tyle złego. Dlaczego zabił tę kobietę, dlaczego przekroczył granicę człowieczeństwa? Nienawidził sam siebie i gardził sobą. Nie chciał o tym myśleć, nie chciał o tym pamiętać. Marzył, aby przestać istnieć, zatracić się w niebycie. Wsiadł do samochodu i pospiesznie odszukał butelkę whisky. Pił łapczywie, tak jakby od tego zależało jego dalsze życie. Opróżnił do końca i rzucił puste szkło pod fotel. Nerwowo szukał kolejnej butelki, ale jej nie znalazł. Zaklął szpetnie i uruchomił silnik samochodu. Musi jak najprędzej kupić jakiś alkohol. Tylko wódka mogła mu teraz pomóc. 1 Hijab – z arabskiego kurtyna, zasłona. Pochodzi od słowa haja czyli skromność i oznacza określony, surowy styl ubierania się. Obecnie używany w odniesieniu do kobiecego nakrycia głowy – kwadratowej chusty, którą muzułmanki zakrywają włosy, uszy i szyję bez zasłaniania twarzy i ramion.

BAL NOWOROCZNY

Święta minęły i do końca roku pozostało tylko kilka dni. Angelina nie dała znaku życia, mimo iż termin balu zbliżał się coraz bardziej. Caroline sama pojechała do Springfield odebrać zamówione suknie. Z prawdziwym bólem serca patrzyła na kreację panny Stewart, zapakowaną w folię. Czyżby Angelina naprawdę zrezygnowała z balu? To do niej niepodobne. Roderick całe dnie spędzał w swoim pokoju pochłonięty pijaństwem i zabawami z coraz to nowymi panienkami. Sprowadzał je do domu już parami, tak jakby jedna mu nie wystarczała. Caroline wolała nawet nie myśleć, co działo się za zamkniętymi drzwiami jego apartamentu. Pozorny spokój, jaki zapanował po zniknięciu Angeliny, burzyła tylko świadomość skrywanej przez Barbarę tajemnicy. Martwiła się, że dziewczyna mając u swojego boku Lucasa, marzy potajemnie o Rodericku, który nie zasługuje na jakiekolwiek jej względy. To uczucie nie miało prawa ujrzeć światła dziennego. Co Lucas by zrobił, gdyby dowiedział się prawdy? Jak w ogóle Barbara mogła poczuć coś do Robillarda? Przecież nawet nigdy z nim dłużej nie rozmawiała. No tak, Roderick działał na kobiety jak magnes — to jego spojrzenie potrafiło zmącić myśli niejednej dziewczynie. Ale żeby Barbarze? Caroline zawsze uważała ją za rozumną i odpowiedzialną, a związek z brunetem nie należał jednak do zbyt inteligentnych posunięć. Żeby tylko Roderick nie odkrył tego sekretu. O tak, Caroline mogła sobie wyobrazić, jak perfidnie potrafiłby to wykorzystać. Nie uznawał żadnych świętości, ani nie przestrzegał jakichkolwiek zasad. Mógłby skrzywdzić Barbarę, a to rozwścieczyłoby Lucasa. Gdyby wystąpili przeciwko sobie… Och nie! Nie mogła ich stracić! Byli przecież jej rodziną. Nadszedł wreszcie dzień balu. Pogodny, mroźny, biały od śniegu, który padał przez całą noc, ale nad ranem, jak za dotknięciem czarodziejskiej wróżki, przestał. Caroline, gdy tylko wstała, jeszcze w koszuli nocnej, przemknęła do pokoju Angeliny, sprawdzić, czy nic się nie zmieniło. Niestety, panna Stewart nadal nie wróciła. Na drzwiach szafy wisiała jej bladoróżowa, piękna kreacja. Caroline podeszła i rozchyliwszy folię, pogładziła miękki materiał. Naprawdę Angelina musiała czuć się bardzo zraniona, że zdecydowała się na ucieczkę, tuż przed tak ważnym dla siebie wydarzeniem. Jak mogła ją odtrącić? Czy biedaczka jeszcze żyje? Jak sobie radzi z pragnieniem? Och, Caroline oddałaby wszystko za jakąkolwiek informację o losach swojej podopiecznej. Z żalem opuściła pokój Angeliny, a gdy tylko wyszła na korytarz, natknęła się na Basita. Patron ubrany był w gruby, wełniany płaszcz i wyglądało na to, że właśnie gdzieś się wybiera. Mimochodem Caroline zerknęła na ręczny zegarek. Dochodziła godzina siódma rano, czyżby więc Basit znowu udawał się na polowanie.

— Hej — zawołała za nim. — Idziesz na polowanie? Zatrzymał się momentalnie i odwrócił w jej stronę. Był jak zwykle poważny i bardzo opanowany. Skinął głową, potwierdzając jej domysły. — Tylko nie skrzywdź nikogo — upomniała. — Pamiętaj, że nie chcemy żadnych podejrzeń. Ponownie skinął głową, chociaż jej słowa tylko go rozbawiły. Któżby przejmował się jakimiś ludźmi? Po to są, aby ich zabijać. Toż to tylko marne, słabe istoty, nie mające prawa równać się z nimi. Nie czekając na dalsze pytania blondynki, pospieszył w kierunku schodów i zszedł na dół. *** — Masz tu wszystko, co chciałeś. — Justin położył na stole, przed Basitem, dwa lniane woreczki. — Tylko uważaj, abyś sam sobie krzywdy nie zrobił. Patron siedzący na plastikowym, hotelowym krzesełku, sięgnął po woreczek leżący bliżej i ostrożnie rozwiązał tasiemkę, jaką ten był przewiązany u góry. — Sproszkowane, czyste srebro — wyjaśnił Justin, patrząc uważnie na swojego towarzysza. — Zmielone kolce głogu są w tym drugim. — „Doskonale” — Basit wyglądał na zadowolonego. — „Nasz plan jest sto razy lepszy od tego wymyślonego przez Yadirę. A gdzie krew?” — Zauważył nagle brak jednego ze składników. — Spokojnie, zadbałem o wszystko. — Justin podszedł do małej lodówki i wyjął z niej brązową butelkę. — Zdobyta dziś z samego rana, gdy było jeszcze ciemno. Basit bez zbędnych ceregieli wziął do ręki pojemnik i odkręcił nakrętkę. — „Nóż” — rzucił krótko w myślach. Młodzieniec natychmiast podał mu nieduży, zabytkowy sztylecik z grawerowaną rękojeścią. Patron zanurzył ostrze noża w woreczku ze srebrem i nabrawszy trochę proszku, ostrożnie wsypał go do butelki. Następnie rozsznurował kolejną sakiewkę i w ten sam sposób nabrał zmielonych kolców głogu. Po wsypaniu obu składników, zakręcił nakrętkę i mocno wstrząsnął butelką. Wstał od stołu i podszedłszy do okna, odsunął żaluzję. Justin widząc co zamierza jego wybranek, natychmiast usunął się w cień. Basit podniósł naczynie do światła i patrzył uważnie, czy nie widać w nim żadnych drobinek. Na szczęście ciemnobrązowa barwa szkła uniemożliwiała dostrzeżenie czegokolwiek. Zadowolony z efektów, na powrót zasunął rolety. — Czyli to dziś. — Justin opuścił swoją kryjówkę. — „Tak. Dziś jest bal i wszyscy są nim przejęci. Caroline będzie się bawić, a my w tym czasie osiągniemy nasz cel. Gdyby Yadira nie była taka zaślepiona swoją własną nieomylnością, dostrzegłaby, że nie tylko Caroline jest ważna. W przepowiedni jest powiedziane o potomkach Duncana, o osobach, w których będzie płynąć jego krew. Ta krew nie płynie tylko w Caroline. Ma ją i Lucas, i Roderick, i ta głupia Angelina. Nie musimy zawracać sobie głowy Westmoorówną.

Lucas pójdzie wszędzie tam, gdzie Barbara. Zwiniemy ich oboje podczas dzisiejszego balu.” — A Yadira? — „Nią zajmiemy się na samym początku”. — Na twarzy Basita pojawił się szyderczy uśmiech. O tak, jego marzenie miało wreszcie się spełnić. Ci, którzy kiedyś pozostawili go samego, dziś odpowiedzą za swoje czyny. Nie mógł wystąpić przeciwko nim bezpośrednio, gdyż byli sobie równi, ale przecież mógł zastosować fortel. Yadira dziś zakończy swoje życie, a pozostała trójka na zawsze zostanie uwięziona w Benacantil. Nigdy nie wrócą do Wiecznej Krainy, nigdy nie dostąpią prawdziwej jedności z absolutem. To co przyszykował jest okrutne, ale jakże sprawiedliwe. *** Barbara stała przed lustrem i patrzyła na swoje odbicie. To co widziała, było tak inne od tego, do czego przywykła. Jej długie, kasztanowe włosy, z delikatnymi, jaśniejszymi pasemkami, zebrane były do góry i upięte w misterny kok, w który dodatkowo ciotka Alena powpinała spinacze z malutkimi perełkami, cudownie błyszczącymi w świetle lampy. Długa, kremowa suknia, na szerokich, wyszywanych perełkami ramiączkach, niczym obłoczek otulała jej postać. Barbara specjalnie wybrała krój grecki, z odcięciem pod biustem, aby nadmiarem udrapowanej tkaniny, zamaskować niewielki brzuszek. Pod biustem naszyta była taśma, tak samo wyszywana perełkami jak ramiączka. Poza tym suknia była niezwykle prosta, zwiewna i delikatna. Nawet przez chwile wydawało się jej, że jest zbyt lekka jak na tę porę roku, ale przecież na sali będzie ciepło. Do okrycia podczas drogi na bal, do kompletu było krótkie, kremowe, sztuczne bolerko. — Ślicznie wyglądasz — powiedział Adam, wchodząc do jej sypialni. Sam ubrany był w ciemny, grafitowy garnitur, uszyty według najnowszej mody. Biała koszula, ciemnozielony fular oraz grafitowe buty dopełniały całości. — Dziękuję. — Odwróciła się w jego stronę. — Ty także robisz wrażenie. — Caroline wybierała — odpowiedział. — Ten fular jest w kolorze jej sukni. A ty naprawdę chcesz iść sama na bal? Nie zmieniłaś decyzji? Wystarczyłoby jedno twoje słowo, a Lucas zjawiłby się natychmiast. — Nie zmieniłam i nie mam zamiaru zmieniać. Taką podjęłam decyzję. A zresztą nie idę sama, tylko z tobą i Caroline — roześmiała się. — Dla mnie to zaszczyt. Będę z dwoma najpiękniejszymi kobietami. Pani pozwoli? — nadstawił ramię. — Karoca zajechała. — Ależ oczywiście. — Szybko narzuciła na siebie bolerko i ujęła Adama pod ramię. Razem wyszli z pokoju. Na dole, w salonie, czekała już na nich Caroline. Jej ciemnozielona, długa do kostek, wąska suknia, była równie skromna i efektowna jak Barbary. Niezwykłą ozdobę kreacji, stanowił srebrny kwiat, upięty na jedynym ramiączku, od którego rozchodziły się fałdy materiału, tworzącego szal w kształcie wachlarza, przerzucony z tyłu na plecy, i opadający prawie do samej ziemi. Ta suknia nawiązywała stylem do

indyjskich sari i była ukłonem w stronę Barbary — to właśnie panna Bennett uległa jej czarowi, ale ponieważ nie mogła pozwolić sobie na tak dopasowane ubranie, zdecydowała się na coś bardziej odpowiedniego dla kobiety w ciąży. Caroline chcąc zrobić jej przyjemność, postanowiła sama kupić ten oryginalny, niebanalny strój. — Obie wyglądacie jak boginie. — Adam podprowadził siostrę do panny Westmoore i odsunął się krok do tyłu. Uważnie przyglądał się dziewczynom. — Myślę, że w tym roku będą dwie królowe Elizabeth Town. — Szkoda, że Angelina nie przyjdzie. — Caroline nawet w takiej chwili myślała o nieobecnej koleżance. — Tak czekała na ten bal… — Chociaż dziś przestań się martwić. — Adam podszedł do niej i objął ją w pół, całując w policzek. — Obiecaj mi, że będziesz się dobrze bawić. — Spróbuję… — szepnęła. Barbara uśmiechnęła się lekko. Tak bardzo cieszyło ją szczęście brata. Przynajmniej on jeden wyglądał na naprawdę zadowolonego. Wreszcie odnalazł swoją miłość i był z nią. Gdyby i do niej los się uśmiechnął… Właściwie nie powinna narzekać: miała w końcu Lucasa, spodziewała się dziecka mężczyzny o którym śniła. Czegóż jeszcze mogłaby chcieć? Może jest zbyt wymagająca? Ale gdzie w tym wszystkim miłość? Gdzie uczucie zapierające dech w piersiach? Gdzie to coś, czego brak tak bardzo czuje, a nie może odkryć, co to takiego? *** Mrok, jak zwykle w zimie, szybko otulił swoim czarnym płaszczem ziemię. Nie było jeszcze późno, dochodziła zaledwie godzina osiemnasta. Yadira siedziała w fotelu, ustawionym nieopodal kominka i bacznie obserwowała drzwi wejściowe. Czekała na powrót Basita, gdyż była już bardzo głodna i miała nadzieję, że dzięki jego polowaniu zaspokoi swoje pragnienie. Czas mijał, a Basit nie wracał. Cóż mogło go zatrzymać? Wyruszył wszak rano, już dawno powinien być z powrotem. A jeśli Basit coś knuje? Jeśli ma jakiś sekret? Ta myśl wydała się Yadirze niedorzeczna. Jakże Basit mógłby coś planować w tajemnicy przed nią? Nie jest na to zbyt sprytny. Nie nadaje się na zdrajcę swego gatunku. Musiał po prostu napotkać jakieś trudności — stąd i opóźnienie. Nagle drzwi otworzyły się na oścież i do domu wszedł Basit. W holu otrzepał płaszcz oraz buty, po czym nie rozbierając się skierował prosto do salonu. — Wreszcie jesteś! — Yadira z wyrzutem w głosie zwróciła się do przybysza. — Mogłeś się pospieszyć! Ja tu czekam i czekam! Gdzieżeś tak długo zabawił? Umieram z głodu, a ty masz to gdzieś? — „Na pewno się nie bawiłem — odpowiedział jej w myślach. — Musiałem udać się daleko stąd, aby nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Caroline wyraźnie na to nalegała, gdy widziałem ją dziś rano. Mówiłaś, żebym jej nie drażnił, więc zastosowałem się do tej prośby.” — Masz? — przerwała mu zdecydowanie i wstała z fotela. — Przyniosłeś? — „Tak” — wyjął z wewnętrznej kieszeni płaszcza brązową butelkę, ale nie podał jej. Wolno obracał w dłoni pojemnik z zawartością, której tak pragnęła.

— Daj! — rozkazała, zaskoczona jego zachowaniem. Jak Basit śmiał wyraźnie się z niej naigrywać? — „Daj? A zwykłe słowo proszę, nie wystarczy?” — Spojrzał jej prosto w oczy. — „Nie jesteśmy ludźmi, ale to nie znaczy, że nie możemy być wobec siebie uprzejmi.” — Poproszę — warknęła wściekle, a on słysząc to, rzucił jej butelkę. Schwyciła ją w locie i pospiesznie odkręciwszy nakrętkę, przytknęła szyjkę naczynia do ust. Zachłannie pociągnęła jeden łyk, później następny… Piła łapczywie, nie zastanawiając się nad dziwnym smakiem napoju, aby tylko jak najprędzej ugasić pragnienie. Basit stał w pobliżu z posępną, obojętną miną, nie wyrażającą żadnych uczuć. Patrzył spokojnie, jak jego towarzyszka wypija przygotowaną truciznę. Jak łatwo dała się podejść. Nie zabił jej w otwartej walce, co było zakazane wobec równych sobie, ale sprawił, że sama poprosiła o śmierć zamkniętą w butelce. Yadira odsunęła naczynie od ust i spojrzała dziwnym wzrokiem na swego towarzysza. Coś było nie tak. Ten ból, dobywający się z wnętrza ciała… Ten ogień, palący przełyk i wargi… — Co ty mi dałeś? — zapytała, wypuszczając naczynie z rąk. Butelka z łoskotem upadła na marmurową posadzkę i roztrzaskała się na drobne kawałki. Pozostała ciecz rozlała się na białych kaflach, ochlapując turkusową szatę Wyroczni. — „Twoje przeznaczenie” — Nie ruszył się z miejsca. Jego zimne spojrzenie wytrzymało napór jej wzroku. Wiedział, że kobieta nie ma już zbyt dużo siły, że nie może zrobić mu krzywdy. — Co to było? — wycharczała, opadając na kolana i ściskając obiema dłońmi szyję. Jej skóra poszarzała, a na twarzy pojawiły się duże krople krwawego potu. — „Sproszkowane, czyste srebro i zmielony kolec głogu”. — Ty… — Na klęczkach doczołgała się do niego i spróbowała szarpnąć go za poły płaszcza, ale on kopnął ją nogą, tak iż upadła na twarz. Wyglądała jak szmaciana lalka, jak zwykły, bezbronny człowiek. — „Miło widzieć wielką Wyrocznie w takim stanie! Wiesz, jak długo na to czekałem? Całe wieki! Ale ja miałem czas i byłem cierpliwy! Po tym, jak zostawiliście mnie w rękach Inkwizycji, poprzysiągłem wam zemstę. Mieliście się za wyjątkowych, a tymczasem byliście tylko marnym robactwem, zapatrzonym w siebie. Egoiści i mitomani! Ale wreszcie nadszedł twój kres. Za to wszystko, co mnie spotkało… A wiesz, co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze?” — Przekroczył jej ciało i podszedłszy do fotela na którym poprzednio siedziała, zajął to samo miejsce. — „Najśmieszniejsze, iż pomogli mi ci, których wy uważaliście za plebs. Tak moja droga, mięso armatnie, jak ich nazywaliście, okazało mi więcej zrozumienia i współczucia, niż osoby, które były mi równe. Ci, którzy powinni chcieć mojej śmierci, wyciągnęli do mnie pomocną dłoń. A gdzie byli wtedy moi bracia, z którymi przybyłem na Ziemię? Gdzie byli ci, którzy mieli się za lepszych? Twoja śmierć to dla mnie prawdziwa chwila triumfu. Teraz możesz zobaczyć, co czułem pozostawiony w lochach inkwizycji. Poczuć ten ból, którego musiałem doświadczyć.” — Wystąpiłeś przeciwko swoim… Spotka cię kara… — Uniosła głowę,

patrząc na niego. Z jej ust toczyła się krwawa piana, oczy również nabiegły krwią. Ciało robiło się pomarszczone, jakby wypalone. — „Co czujesz? — zapytał. — Czujesz, jak srebro pali twój organizm, jak krąży po krwioobiegu i dociera do każdej komórki? To jeszcze potrwa i będzie bardzo bolesne. Nikt ci nie pomoże. Dziś przestaniesz istnieć. Nie wrócisz do Wiecznej Krainy. Powiedz, jakie to uczucie, wiedzieć, że się przegrało? To ja i moi towarzysze, dostąpimy zaszczytu powrotu. A wy, wielcy Patroni, sczeźniecie na Ziemi, w tym miejscu, dokąd tak bardzo chcieliście kiedyś przybyć. No, ale teraz wybacz kochana, muszę cię na trochę opuścić. Właściwie na zawsze! Z wielką przyjemnością popatrzyłbym na twoje cierpienie, ale muszę zadbać o dalszą część planu. Nie zapomniałem o najważniejszym — Barbara i jej dziecko. Jeszcze dziś będzie nasze. My w przeciwieństwie do ciebie, nie będziemy czekać niewiadomo jak długo. Zabierzemy dziewczynę i zajmiemy się czule nią, oraz jej maleństwem. A co do Caroline… Źle zinterpretowałaś słowa ze Zwoju. Wystarczy ktokolwiek mający w sobie krew Duncana… No cóż, pomyliłaś się, ale to i lepiej. Tak więc, życzę miłego umierania. Oh, zapomniałbym, będzie bolało jeszcze bardziej”. — Wstał z fotela i podszedł do niej. Pochylił się nad jej ciałem i schwyciwszy za włosy podciągnął do góry. Na jego twarzy pojawił się uśmiech pełen satysfakcji. — „Zdychaj jędzo”. — Z całej siły pchnął ją na przeciwległą ścianę, a gdy upadła, sięgnął do uchwytu zamocowanego przy kominku i wyjął z niego pogrzebacz. Zbliżywszy się do Yadiry, z całej siły ciął ją przez plecy. Krzyknęła wyginając ciało w łuk. Zaśmiał się charchotliwie i ponownie zadał cios. Pogrzebacz z całym impetem uderzył w jej rękę, a później na drugą, gruchocząc kości. Ten sam zabiegł zastosował na obu nogach kobiety. — „I co powiesz na to? Nie możesz się uzdrowić? No jasne! Srebro działa, a głóg mu pomaga! Czujesz ten piękny, promieniujący ból? Och tak. Cóż za fascynujące doznanie! Zazwyczaj to ty zadawałaś ból, teraz możesz go poznać od drugiej strony. Baw się dobrze poznając wszystkie odcienie umierania.” Odrzucił pogrzebacz i odwróciwszy się od zmasakrowanego ciała, ruszył w stronę wyjścia. Tu już wszystko załatwił. Yadira będzie cierpieć długo, bardzo długo. Gdy w końcu zdechnie, będzie to dla niej prawdziwe wybawienie. Yadira leżała bez ruchu. Każde najmniejsze drgnięcie ciała powodowało niewyobrażalny ból. Nigdy nie czuła czegoś takiego. Zza wpół przymkniętych powiek widziała Baista wychodzącego z domu. Została sama, bez szans na jakikolwiek ratunek. Zresztą ratunku nie było. Czyste srebro i kolec głogu, to najpotężniejsze z broni przeciwko wampirom. Nic na świecie nie mogło jej pomóc. A zrealizowanie planu było już takie bliskie. Tak niewiele brakowało. Wieczna Kraina, dom… Miejsce do którego tęskniła. Już nigdy go nie zobaczy, już nigdy nie poczuje tej wszechogarniającej mocy. Jakże żałowała, że przed wiekami dała się skusić wizji Duncana. Na co liczyła? Na władzę? Przecież ją miała. Dlaczego odrzuciła wieczną szczęśliwość dla czegoś tak ulotnego, niepewnego i właściwie zupełnie niepotrzebnego. Ziemia… Miejsce życia ludzi. Miejsce, gdzie te słabe istoty próbują dorównać bogom. Jakże im do tego daleko! A zresztą po co chcą dostąpić boskiej władzy? Ona miała tę władzę i to ją zgubiło. W tej chwili wolałaby być człowiekiem z tą jego nieśmiertelną duszą — chociaż miałaby szansę na odrodzenie.

— Yadira? — W tym momencie do salonu wszedł Roderick. Już wcześniej słyszał hałas z dołu, ale go ignorował, kiedy jednak spostrzegł, że skończyła się ostatnia butelka whisky, zdecydował się zejść na dół do samochodu, po kolejny zapas. Zostawił swoją roznegliżowaną towarzyszkę w łóżku i zakładając na siebie tylko spodnie, udał się po skrzynkę zakupionego wczoraj alkoholu. Schodząc po schodach, poczuł intensywny zapach krwi i wiedziony jego aromatem, zajrzał do salonu. Zauważył czerwone ślady na marmurowej posadzce oraz zakrwawione ciało Wyroczni. Podszedł do niej i nachylił się nad nią. — Roderick — wyszeptała z ulgą. Jak to dobrze, że przyszedł, dzięki temu mogła jeszcze trochę skomplikować życie podopiecznych Caroline. Robillard nadawał się do tego celu wręcz doskonale. — Ja umieram… — Co się stało? — Podniósł ją do góry i mimo, iż krzyczała z bólu, przeniósł na kanapę. Ostrożnie położył na miękkim posłaniu. — Basit… Rogiem narzuty wytarł jej pianę z ust. — Basit mnie otruł. — Mówiła z trudem, ciężko łapiąc oddech. Jej głos brzmiał bardzo chrapliwie, nieprzyjemnie dla uszu. — On nas zdradził, wydał wrogom… Oni… Ja nie mam czasu. Przepraszam za wszystko. Skrzywdziłam cię… Chcę to wynagrodzić. — O czym ty mówisz? — Kucał koło niej i badawczo wpatrywał się w jej pomarszczoną, jakby wysuszoną twarz. — Okłamałam cię. Znałam twoje pragnienia, wiedziałam, że cierpisz… Mogłam ci pomóc, a tego nie zrobiłam… — Co? — Chciałam, abyś był tak zły jak my. To ja pokierowałam twoimi myślami, to ja sprawiłam, że zacząłeś zabijać. Byłeś marionetką w moich dłoniach… — Dlaczego? — Nie rozumiał jej słów. Ich sens nie docierał do niego. — Bo tak chciałam. Bo potrafiłam tylko niszczyć. To była zabawa. Tylko zabawa… Zamiast ci pomóc, doprowadziłam cię do krawędzi zagłady… Wybacz. Teraz to rozumiem. Za późno, wiem… Ale jest coś, co jeszcze mogę zrobić. Moje moce zostały ograniczone, ale tylko te, które decydowały o moim własnym życiu. Nadal mogę dać ci to, o czym marzyłeś. Mogę sprawić, że zaznasz spokoju, że wszystkie twoje cierpienia przeminą. Zapomnisz o nich. — Tym razem nie kłamała, jednak nie powiedziała też całej prawdy. Obierając mu wszelkie wspomnienia, pozbawiła by go jednocześnie człowieczeństwa, którego tak kurczowo się trzymał. Niby zaczął zabijać, niby przekroczył granicę, ale nadal posiadał sumienie, odróżniające go od czystego zła. Właśnie tego sumienia chciała go pozbawić. Aby nie znał żadnych hamulców, aby zalał Ziemię morzem krwi. Aby niszczył i zabijał. — Mógłbym zapomnieć? — Trudno mu było uwierzyć w jej słowa. Oto to, o czym tak marzył, mogło się ziścić. Mógłby być taki jak kiedyś, bez tego całego bólu, który paraliżuje jego zmysły, bez tego pragnienia, które wiedzie wprost ku zagładzie. Wreszcie nie czuć tego wszystkiego! Och, jakże tego zawsze pragnął! Oddałby za to wszystko, lecz wiedział, że to niemożliwe. A teraz Yadira, mówi, że może to uczynić. — Uwolniłabym twoją duszę i sprawiła, że zacząłbyś wszystko od początku.

Chcesz tego, prawda? To będzie twoje życie. Bez całego bagażu bólu, który dźwigasz na swych barkach. Bez tych okropnych wspomnień, które dzień po dniu zatruwają twój umysł. — Jakim cudem możesz to zrobić? — Był zdecydowany, ale chciał poznać więcej szczegółów. — To magia, zaklęta w mocach, danych mi u zarania świata. Tylko ja mogę przywracać utracone wspomnienia i tylko ja mogę je całkowicie unicestwiać. — Mógłbym zapomnieć? — Potarł dłonią czoło. Tyle myśli przelatywało mu teraz przez głowę. Nie pamiętać tego wszystkiego, co sprawia tyle cierpień. Bez przeszłości, bez śmierci Elizabeth… Czysta kartka. — Chcesz tego, prawda? Nie mam czasu… Ten ból jest tak straszny… Jeśli chcesz, to decyduj się szybciej — ponagliła go. Nie wiedziała ile pozostało jej jeszcze czasu, a chciała doprowadzić do końca dzieło zniszczenia rodziny Caroline. Chociaż tyle. — Tak… — Przysunął się do niej bliżej, zdecydowany na ten krok. Tak! Niech się stanie! Niech będzie wolny! Yadira z trudem wyciągnęła obie pogruchotane ręce i nieporadnie przyłożyła je do skroni bruneta. Ten gest kosztował ją wiele wysiłku, ale w tej chwili nie myślała o bólu. Najważniejsze, aby Roderick zapomniał Barbarę, aby nie miał szans w starciu z Lucasem. Aby stał się prawdziwą bestią pozbawioną nawet odrobiny człowieczeństwa. Roderick poczuł dziwne ciepło promieniujące wprost od dotyku Wyroczni. Miał wrażenie, że spowiła go lekka mgła, przynosząca ukojenie i spokój. Już nic się dla niego nie liczyło. Wszystkie uczucia, które przyprawiały go o szaleństwo, straciły na znaczeniu. Obraz Elizabeth zaczął się zamazywać, stawać coraz bardziej nierealny i odległy. Już prawie nie pamiętał jej twarzy, gdy nagle, w ostatnim odruchu świadomości, w jego sercu obudziła się obawa. Irracjonalny lęk, który przybierał na sile z każdą sekundą. Barbara, Barbara, Barbara. Powtarzał w myślach to imię i wydawało mu się, że dzięki niemu odzyskuje zdolność logicznego myślenia. Dlaczego Yadira właśnie teraz zdecydowała się dać mu ukojenie? Skąd w niej taka dobroduszność? O co w tym wszystkim chodzi? Zamarł w bezruchu, po czym gwałtownym ruchem odtrącił ręce Wyroczni. — Dlaczego Basit cię otruł? Jaki mieliście plan? Dlaczego tu przyjechaliście? — To ciebie nie dotyczy. — Przymknęła oczy, światło coraz bardziej ją raziło. Miała wrażenie, że jej źrenice pali prawdziwy ogień. Tak trudno było wydobyć z siebie głos. Pierwszy raz czuła prawdziwe ograniczenia tego słabego ciała. — Caroline jest córką Duncana. Jej ojciec był naszym przywódcą, to on namówił nas do przybycia na Ziemię. Złamaliśmy wszelkie zakazy i opuściliśmy nasz dom. Caroline o tym nie wie, ale tylko ona może zaprowadzić nas z powrotem do Wiecznej Krainy. Bez niej krew dziecka Barbary będzie bezużyteczna. — Krew dziecka Barbary? — Schwycił Yadirę za przeguby rąk i mocno ścisnął, sprawiając jej kolejny ból. — O czym ty mówisz? Otworzyła oczy, ale już nic nie widziała. Jej źrenice były zupełnie puste. Srebro działało i z każdą chwilą przybliżało ją do końca istnienia. — Ono łączy w sobie siły światła i ciemności. Barbara to potomkini naszych

kochanych wysłanników jasności, a ty to prawdziwa istota mroku. Dwa żywioły splotły się ze sobą. Wiesz jaka to moc? To dziecko może zwrócić nam wieczność, ale Caroline musi zostać złożona w ofierze. — Każdy wyraz sprawiał jej fizyczny ból. Popalone struny głosowe sprzeciwiały się kolejnym wibracjom powietrza. — Jesteś szalona! — Potrząsnął nią gwałtownie, nie zważając na to, że przyczynia się do jej niewyobrażalnego cierpienia. — Chciałaś zabić Caroline oraz dziecko Barbary? Chciałaś doprowadzić mnie do szaleństwa? I wszystko po to, aby wrócić do jakiejś mitycznej krainy? — To już nieważne. Ja nie dostąpię wieczności, ale Basit… On to zrobi. Powiedział mi… On i jego pomocnicy… Porwą Barbarę… Złożą ofiarę i powrócą, tam skąd przyszliśmy. Może byłam zbyt miękka… Powinnam odsunąć od siebie ludzkie uczucia. Ale już za późno. Otruł mnie i poszedł po nią! On tego dokona! On jest bardziej bezwzględny! Jest taki jak jego poddani, zbyt bardzo się z nimi zbratał. I to on dopnie celu! Rozumiesz? On i jego robactwo wróci tam, gdzie moje miejsce! A mnie już nie będzie! Cóż za ironia losu! — Porwie Barbarę? — Zerwał się na równe nogi, nie słuchając jej dalszych słów. w jego uszach ciągle dźwięczało jedno zdanie „Otruł mnie i poszedł po nią”. Po Barbarę! — Ona ciebie nie kocha i nigdy nie obdarzy uczuciem. Po co zaprzątasz sobie nią głowę? Pozwól sobie pomóc! Będziesz wolny, szczęśliwy… Zapomnisz o wszystkim, co złe. To twoja jedyna szansa. Jedyna szansa… A ukojenie było już tak blisko. Gdyby myślał tylko o sobie… Ale Barbara… Ona i dziecko… Nie mógł przedłożyć własnego dobra, nad jej życie. Może to jego przeznaczenie, aby cierpieć przez całą wieczność? Ona musi żyć! Odwrócił się do Yadiry plecami. — Nie pozwolę im jej skrzywdzić. — Już podjął decyzję. — Głupi jesteś — wysyczała. — Ona na to nie zasługuje. Wiesz z czego rezygnujesz? — Wiem, że właśnie teraz postępuję dobrze. — Wybiegł z salonu i błyskawicznie znalazł się w swoim pokoju. Jego naga towarzyszka leżała na łóżku i obracała w dłoniach pustą szklaneczkę do whisky. — Przyniosłeś alkohol? — zapytała, zerkając na niego. — Wybacz, ale impreza właśnie dobiegła końca. — Dopadł do niej i wytrącił jej naczynie z rąk. Przygwoździł do łóżka swoim ciałem i popatrzył prosto w oczy dziewczyny. Wyczytał w nich przerażenie. Cóż, musiał to zrobić, aby mieć szansę w walce z Basitem i jego towarzyszami. W akcie łaski, zahipnotyzował nieszczęsną i z rozmysłem wgryzł się w jej szyję. Pił łapczywie, aby jak najszybciej uzupełnić swoje siły. Wiedział, że zabije dziewczynę, ale nie miał wyjścia. Tylko w ten sposób mógł uratować Barbarę. Walka z Patronem na pewno nie będzie należała do łatwych. *** Lucas szedł szybkim krokiem przez szkolny korytarz. Zaraz miał się zacząć bal, ale on najpierw chciał załatwić najważniejszą sprawę. Grupki odświętnie ubranej

młodzieży, zajmowały miejsca po obu stronach holu, czekając na otworzenie drzwi sali gimnastycznej. Pani Lee ubrana w szarą, prostą garsonkę i kremową bluzkę z żabotem, dostojnie przechadzała się pomiędzy nimi, bacznie obserwując zza okularów, czy wszystko jest w należytym porządku. Widząc Lucasa uśmiechnęła się do niego przymilnie. — Pan tak sam? — zagadnęła? — Chwilowo. — Spojrzał na nią, przystając na moment. — Pani wybaczy, ale spieszę się do gabinetu dyrektora. — Rozumiem panie Westmoore. To nie przeszkadzam. Do zobaczenia na balu. — Patrzyła za nim, podziwiając jego nienaganną, wysportowaną sylwetkę, odzianą w doskonale skrojony, szary garnitur. Lucas był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn jakich kiedykolwiek poznała i właściwie miała pewność, że gdyby spotkała go kilkanaście lat temu, na pewno straciłaby dla niego głowę. Szkoda, że nie jest młodsza. Lucas doszedł do gabinetu i zatrzymał się przed zamkniętymi drzwiami. Jeszcze raz w myślach, powtórzył sobie to, co miał powiedzieć. Uniósł dłoń i zapukał we framugę. — Proszę — usłyszał wołanie. Nacisnął klamkę i wszedł do środka. Na wprost drzwi, za ciemnobrązowym biurkiem, siedział tęgi mężczyzna o szpakowatych włosach. — Pan Westmoore? Czy coś się stało? — Z uwagą popatrzył na przybyłego. — Jakieś problemy organizacyjne? — Nie, wszystko w porządku. — Zamknął za sobą drzwi i podszedł do biurka. — Może pan usiądzie — zaproponował dyrektor, wskazując ręką na wolne krzesło. — Dziękuję, ale wolę stać — odpowiedział. — Rozumiem, że ta sprawa nie może poczekać? — Dokładnie. — O co w takim razie chodzi? — Mężczyzna zerknął na zegarek. — Za dwadzieścia minut muszę otworzyć bal, więc jeśli mógłby pan przejść do sedna sprawy. — Nie zajmę panu, aż tyle czasu — zapewnił. — Chciałem po prostu poinformować, że składam wymówienie. — Że co pan robi? — Dyrektor niespokojnie drgnął na fotelu i nerwowo poprawił okulary. — Rezygnuję z posady nauczyciela. — Ale dlaczego? — Podniósł się z miejsca i podszedł do okna. Przez żaluzje zerknął na szkolny parking, zastawiony mnóstwem aut. — Dlaczego właśnie teraz? — To dla mnie ważne. — Lucas zachowywał spokój. — Nie mogę dłużej uczyć w tej szkole. — Co się stało? — Mężczyzna spojrzał na niego. — Może mi pan to wytłumaczyć? To dla mnie dość niespodziewana wiadomość. — Cóż… Zakochałem się. — Ależ to nie problem — dyrektor odetchnął z ulgą. — Spodziewałem się czegoś gorszego. To, że zakochał się pan, nie ma najmniejszego znaczenia. Każdy

z nas ma przecież swoje prywatne życie. Nawet jeśli jest pan innej orientacji — zaznaczył, bacznie obserwując twarz Lucasa. Westmoore uśmiechnął się na tę wzmiankę. — Zakochałem się w kobiecie — wyjaśnił. — W czymże więc problem? — mężczyzna wyglądał na całkowicie zaskoczonego. — To moja uczennica — odpowiedział. — Uczennica — dyrektor wolno sylabizował słowo, tak aby mieć więcej czasu do namysłu nad odpowiedzią. — To zmienia postać rzeczy. A nie może pan zrezygnować z tego uczucia? Przynajmniej na razie? Ona zawsze nie będzie uczennicą… — Ona spodziewa się mojego dziecka — przerwał mu. Dyrektor z rezygnacją pokręcił głową i na powrót usiadł za biurkiem. Sięgnął po pióro i zaczął się nim bawić, obracając w palcach. Milczał zastanawiając się, co ma powiedzieć. — To nieetyczne — odezwał się w końcu — i będę musiał zawiadomić władze… Która to uczennica? — zapytał nagle. — Barbara Bennett. — Barbara Bennett — powtórzył. — Niezręczna sytuacja. Nigdy takiej nie miałem. Cóż, panie Westmoore odsuwam pana od prowadzenia zajęć i oczywiście przyjmuję pańską rezygnację. Szkoda, że tak się to potoczyło. Prawdę mówiąc nie spodziewałem się po panu takiej głupoty. Jak to jednak pozory mylą. Proszę już iść. Nie powinien pan dłużej przebywać w tym budynku. — Musi mi pan wybaczyć, ale na balu, będę towarzyszył Barbarze — zaznaczył stanowczo. — To mój ostatni dzień w szkole. Już nigdy więcej nie pojawię się tutaj, ale dziś będę razem z nią. — Co? — Mężczyzna zatrząsł się z oburzenia. — Pan zasługuje na areszt, a nie na bal! — Trudno. — Spojrzał mu prosto w oczy. Jeśli nie ma innego sposobu, zrobi to w ten. — Mogę być na balu i będę, a pan nie będzie miał nic przeciwko temu. To dzień bardzo ważny dla Barbary i nikt go nie zepsuje. *** Adam, prowadząc siostrę i swoją dziewczynę, wszedł na salę gimnastyczną szkoły w Elizabeth Town, która w tym dniu stała się parkietem balowym. Pod sufitem zamocowano dwie szklane kule, migoczące różnorodnymi kolorami. Setki serpentynowych lian zwieszały się niczym egzotyczne pnącza. Pod jedną ze ścian, na specjalnym podwyższeniu, rozstawiła się orkiestra, która właśnie rozpoczęła grać pierwszą melodię. Barbara ściskała ramię brata z prawej strony, z lewej przytulała się do niego Caroline. Wszyscy, których mijali, patrzyli na nich z prawdziwym podziwem. — Och to będzie niezapomniana noc — podeszła do nich Flo, wsparta na ramieniu Zaca. Seledynowa, krótka sukienka dziewczyny wspaniale podkreślała jej

zgrabną sylwetkę. — Zapewne — przyznała Barbara, rozglądając się dookoła. Próbowała odnaleźć wzrokiem Lucasa, ale nigdzie go nie widziała. Czyżby opuścił bal? Może czuł się odrzucony, że nie chciała przyjść razem z nim? — O idzie nasz dyrektor. — Zac wskazał głową na podążającego w stronę sceny potężnego mężczyznę w okularach. — Jak nic uraczy nas swoją słynną gadką. — To ja skoczę po coś do picia — zaproponował przechodzący właśnie obok Abel. — Dobra myśl — przyznał Zac. — Nie zapomnij o nas. A gdzie twój brat? — zapytał. — Miał przyjść na bal. — Nie ma Martina. — Abel wzruszył ramionami. — Nie jestem jego niańką. — Trudno, jak go nie ma to jego strata. No pędź po te napoje. — Ponaglił kolegę. — Pomogę ci przypiąć. — Caroline wyjęła z rąk Barbary okrągły kotylion z wypisaną cyfrą siedemnaście i przypięła go zgrabnie do prawego ramiączka dziewczyny. — Dziękuję. — Uśmiechnęła się do niej. — Nie chcę brać udziału w tym konkursie. — To tradycja — upomniała ją łagodnie. — Zresztą zobacz, każda dziewczyna ma takie numerki. — Wskazała na swój kotylion z cyfrą dwadzieścia dwa. — I tak nie mam szans, — Na co? — Adam pochylił się w jej stronę, ale nie uzyskał odpowiedzi, gdyż w tym momencie orkiestra przestała grać, a na podest wszedł dyrektor. Zbliżywszy się do mikrofonu, odchrząknął głośno, a ten dźwięk został wzmocniony przez głośniki. Młodzież roześmiała się ubawiona takim początkiem. Dyrektor wyjął z kieszeni marynarki kraciastą chusteczkę i obtarł spocone czoło. — Szanowni państwo — zaczął. — Mam zaszczyt otworzyć Bal Królowej Elizabeth Town. Jak co roku zbieramy się w ostatnim dniu grudnia, aby przywitać wspólnie nadchodzący Nowy Rok i wybrać jego królową. W obecnym dwa tysiące piątym roku królowała nam łaskawie Caroline Westmoore — światła reflektorów skierowały się na blondynkę, wyłuskując ją z tłumu — kto będzie sprawował tę zaszczytną funkcję w nadchodzącym roku, jeszcze nie wiemy. Każda z panien otrzymała kotylion z numerem, zaś każdy młodzieniec jest w posiadaniu karteczki i ołówka, na którym należy wpisać cyfrę przynależną danej kandydatce. Tu, pod sceną ustawiona została urna, do której proszę wrzucać karteczki. Pół godziny przed północą, urna zostanie zabrana, a głosy podliczone. Nowy rok przywitamy w towarzystwie dwóch królowych: ustępującej i zasiadającej na tronie. A może będzie to jedna osoba? Zapraszam wszystkich do zabawy i życzę wam, aby ten dzień był dla was szczególnie udany. Niniejszym ogłaszam tegoroczny Bal Królowej Elizabeth Town za otwarty. W sali rozległy się gromkie oklaski, przy wtórze których dyrektor zszedł z podestu. Natychmiast podeszła do niego pani Lee i tak jak to mieli w zwyczaju, pierwszym wspólnym tańcem, rozpoczęli prawdziwą zabawę. — Zatańczymy? — Zac objął Flo.

— Pewnie przystojniaku — pisnęła uradowana. — A my? — Adam spojrzał na Caroline, ale momentalnie przeniósł wzrok na Barbarę. Miał ją zostawić tak samą? — Nie przejmujcie się mną — wysunęła dłoń spod jego ramienia. — Idźcie tańczyć. Ja sobie postoję i popatrzę. — Jesteś pewna? — Caroline ciągle się wahała. — Tak kochani, bawcie się. Mnie wystarczy, że tu jestem. Adam wraz z Caroline zniknęli wkrótce w tłumie innych par, zaś Barbara udała się pod ścianę, gdzie ustawiono stoły z zakąskami i napojami. Wzięła jedną ze szklanek i nalała sobie coli. Upiła łyk, patrząc na tańczących. Oparła się o blat i obserwowała swoich znajomych. Nagle poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Odwróciła się w stronę drzwi i dostrzegła stojącego w progu Lucasa. Szary, doskonale skrojony garnitur, podkreślał jego wysportowaną sylwetkę, zaś rozpięta pod szyją, błękitna koszula świadczyła, że nie podchodzi do tej uroczystości w tradycyjny sposób. Elegancja tak, ale bez nadmiernej sztywności. Uśmiechnęła się do niego, tak niewinnie, jak może uśmiechnąć się uczennica na widok ulubionego nauczyciela. Już miała odwrócić wzrok, aby nie wzbudzać niczyich podejrzeń, gdy zauważyła, że Lucas ruszył w jej stronę. Szedł szybko, zgrabnie wymijając, stające mu na drodze osoby. Nie wiedziała, jak się zachować, co zrobić. Nerwowo zerknęła w bok, zastanawiając się nad ucieczką. O tak, pragnęła stąd uciec, jak najdalej od Lucasa. A on był coraz bliżej. — Oto jestem. — Zatrzymał się tuż przed nią. — Zatańczysz ze mną? — Nie możemy — szepnęła, próbując go wyminąć, ale złapał ją za rękę i przytrzymał. Spojrzała na niego z zaskoczeniem malującym się w oczach. — Wszystko możemy — odpowiedział, przyciągając ją do siebie. — Już nie jestem twoim nauczycielem. — Co? — zadrżała. — Zwolniłem się. Od teraz jestem tylko twoim chłopakiem. — Jak zahipnotyzowana, pozwoliła zaprowadzić się na parkiet, pośród tańczące pary. Lucas przyciągnął ją do siebie tak blisko, że czuła bicie jego serca. Miała wrażenie, że oczy wszystkich zwrócił się właśnie na nich. I nie myliła się. To, co zrobił Lucas, było tak niespotykane, że przykuło uwagę zebranych. Gdy szli na parkiet, ludzie usuwali się z ich drogi, robiąc im więcej miejsca. Po kolei przestawali tańczyć, patrząc jak nauczyciel prowadzi swoją uczennicę, jak ją przytula. W jego zachowaniu widoczne było tyle uczucia. — Ludzie patrzą — szepnęła, czując wstyd i zażenowanie. — Niech patrzą. — Delikatnie, dwoma palcami uniósł jej podbródek do góry i spojrzał jej prosto w oczy. — Kocham cię i nie chcę dłużej tego ukrywać przed światem. Już dość tajemnic. Niech wszyscy wiedzą, co do ciebie czuję. — Przybliżył swoją twarz do jej i przywarł wargami do jej ust. Gdyby to był Roderick… Dlaczego ciągle myśli o nim? Dlaczego głupie serce nie chce posłuchać rozumu? Odruchowo sięgnęła do szyi i dotknęła talizmanu, który nie pasował do kreacji, ale z którym nie chciała się rozstawać. Tylko on ukrywał jej

myśli przed Lucasem. Tylko w ten sposób mogła go okłamać. *** Monique zaciskała dłonie na obręczy kierownicy i z zainteresowaniem przyglądała się stojącym przed furgonetką mężczyznom. Justin i ten dziwny Patron… Ich plan… Musiała przyznać, że był dobry. Dzięki niemu mogli pozbyć się kolejnego członka Rady Najwyższej. Ci wszyscy, którzy kiedyś zgotowali im taki los, wreszcie zostali prawie całkowicie unicestwieni. Mała garstka kryjąca się w Benacantil nie mogła już im zagrozić. Przerażeni, zamknięci i odizolowani, pozbawieni wiernych, nie mogący liczyć na jakąkolwiek zmianę na lepsze. Chcieli władzy, marzyła się im Ziemia? Mają to czego chcieli! Mogą sobie rządzić sami sobą! Przez całą wieczność! Tylko ten Basit… Jakoś nie mogła obdarzyć go zaufaniem. Właściwie dopiero dziś go poznała. Do tej pory to Justin był jedynym łącznikiem z nim. Jeśli Patron zdecydował się zdradzić swoich współbraci, to znaczyło, że jest bezwzględnym draniem. Historia, jaką uraczył ją Justin, nie zrobiła na niej wrażenia. Była zbyt patetyczna i grubo naciągana. Uratowany Patron w zamian za pomoc, zdecydował się wspierać swoich poddanych. Toż to zakrawało na jakiś tandetny film. — Gotowe. — Justin podszedł do drzwiczek od jej strony i puknął w okno. Odsunęła szybę. — Yadirę mamy już z głowy. Teraz jedziemy do szkoły. — Do szkoły? Dziś? — Mają bal. Musimy odebrać stamtąd pewną przesyłkę. To nasza przepustka do wolności. Postaraj się być dla niej miła. — Ty już dobrze wiesz, jaka potrafię być miła. — Zmrużyła oczy i dotknęła jego policzka. Momentalnie odskoczył, tak jakby jej dotyk sprawił mu ból. Spłoszonym wzrokiem spojrzał do tyłu na Basita. — Nie zaczynaj. Nie teraz na to pora — warknął do niej i okrążywszy samochód usiadł z przodu. Po chwili podszedł do nich Patron i także zajął miejsce obok. Jak zwykle na jego twarzy nie widać było żadnych uczuć. Monique źle się czuła w towarzystwie tego mężczyzny. Żeby już wreszcie było po wszystkim i aby znowu byli całkiem sami, bez Basita. O tak, tylko ona i Justin. W chwili gdy go poznała, zrozumiała, że to mężczyzna jej życia. Wreszcie przestała się obawiać przyszłości. Razem było łatwiej przetrwać w mroku nocy. Wspierali się wzajemnie i zawsze mogli na siebie liczyć. Wiedziała, że jest dla niego kimś ważnym. Do teraz… Do chwili, gdy pojawił się Basit… *** Roderick stał przed szkołą i spoza drzew obserwował budynek. Nie chciał się ujawniać, aby nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Miał zamiar poczekać na odpowiedni moment i zapobiec porwaniu Barbary. Może, gdy kolejny raz uratuje jej życie, spojrzy na niego łaskawszym okiem? Tak bardzo spieszył się na miejsce, że nawet nie zdążył się porządnie ubrać.

Miał na sobie jedynie czarne spodnie i jedwabną, czarną koszulę. Nie wziął płaszcza i gdyby ktoś go zobaczył, pewnie byłby zaskoczony niecodziennym widokiem. Na dworze mróz, a tu stoi sobie facet w lekkich ciuchach i jakby nigdy nic czeka wśród śnieżnych zasp. Ani chybi szaleniec. Na szczęście nie odczuwał zimna i nie mógł dostać zapalenia płuc. Zresztą nawet gdyby mógł, to nie byłoby to tak ważne jak życie Barbary. *** — Zrobiłeś to? — Caroline w zdumieniu przyglądała się Lucasowi. — Naprawdę zwolniłeś się z pracy? — Dokładnie — potwierdził, nie wypuszczając Barbary z objęć. Już nie musiał ukrywać uczuć. Widział zaciekawione spojrzenia swoich niedawnych uczniów, zaszokowaną minę pani Lee, ale w ogóle go to nie obchodziło. Najważniejsze, że miał obok siebie kobietę swego życia. — Od tej pory już zawsze będziemy razem. — Cieszę się kochani. — Caroline pocałowała Barbarę w policzek, zauważając przy okazji jej smutną minkę. Czyżby ciągle myślała o Rodericku? Na czole blondynki pojawiła się pionowa kreska. Och ten Roderick, nawet będąc nieobecnym, potrafi wszystko zepsuć. — Oddałeś już głos na Królową Balu? — Adam wyjął z kieszeni karteczkę oraz krótki ołówek. — Chyba najwyższa pora ku temu. — Masz rację. — Lucas także odszukał swój kupon i mrugnął porozumiewawczo do Barbary. — Chyba wiesz na kogo zagłosuję. Zaraz wracam kochanie. — Przelotnie musnął wargami jej czoło. — Co się dzieje? — Caroline ujęła ją za ramię, gdy tylko zostały same. Mężczyźni zgodnie pomaszerowali do urny, ustawionej przy scenie. — Nic. — Mnie nie oszukasz. Myślisz o nim, prawda? Kochana, mówiłam ci, że to nie ma sensu. To nie jest odpowiedni partner dla ciebie. On bawi się kobietami. Nawet gdyby, powtarzam, nawet gdyby zainteresował się tobą, to byłoby tylko przelotne uczucie. On nie potrafi kochać nikogo, oprócz Elizabeth. Wybacz moja droga, ale musisz wreszcie to zrozumieć i zaakceptować. Masz Lucasa, który świata poza tobą nie widzi. Nie rań go, bzdurnymi marzeniami o niemożliwym. Liczy się to co jest tu i teraz. — Wypełniliśmy swój obywatelski obowiązek. — Adam objął Caroline. — Zatańczysz ze mną piękna? — Jasne. — Pospiesznie uśmiechnęła się, udając, że nic się nie wydarzyło. — A Ty? — Lucas zatrzymał się przed Barbarą i ujął jej dłoń w swoje ręce. — Masz ochotę na taniec, czy wolisz odpocząć? — Może wyjdziemy na zewnątrz? — zaproponowała. — Chciałabym odetchnąć świeżym powietrzem. — Oczywiście. — Poprowadził ją do szatni, skąd odebrali pozostawione uprzednio okrycie. Jak przystało na gentlemana pomógł jej założyć kremowe bolerko. Razem wyszli na tyły szkoły, od strony boiska.

— Nie zimno ci? — zapytał z troską w głosie. — Może jednak lepiej wrócimy? — Nie — powstrzymała go. — Nie chcę na razie wracać. Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego postawiłeś mnie w takiej sytuacji? — Bo chcę być z tobą! Czy to tak trudno zrozumieć? Jesteś dla mnie wszystkim! Jak mogłem udawać, że nic do ciebie nie czuję? Barbaro, już dosyć tych gierek. Kocham cię. Wiesz o tym, ale ciągle mnie zbywasz. Teraz nie masz już wymówki. Myślę, że to odpowiedni czas. — Z kieszeni spodni wyjął małe, czerwone pudełeczko i otworzywszy je ostrożnie, wydobył z wnętrza złoty pierścionek z szafirowym oczkiem, otoczony dziesięcioma małymi brylancikami. — Barbaro, proszę cię o rękę. Uczyń ten zaszczyt i zostań moją żoną. Była tak zaskoczona, że nie sprzeciwiała się kiedy uniósł jej prawą dłoń i delikatnie wsunął pierścionek na palec. Przyglądała się migocącym brylancikom, niezdolna wymówić nawet słowa. Patrzył na nią i czekał na jakąkolwiek odpowiedź, a ona nie wiedziała, co powiedzieć. — Czy mógłbyś przynieść mi coś do picia? — wyszeptała wreszcie. — Obiecujesz, że jak wrócę, powiesz mi tak? — zażartował. Uśmiechnęła się, unikając odpowiedzi. Mimo to zawrócił do szkoły i po chwili zniknął we wnętrzu budynku. Miała chwilę na zastanowienie. Ciągle patrzyła na ten niezwykły klejnot i żałowała, że nie otrzymała go od Rodericka. Gdyby to on poprosił ją o rękę, nie wahałaby się ani sekundy. Och tak! Rzuciłaby się mu na szyję i pozwoliła, aby całował jej usta. Dlaczego to nie on? Cicho krzyknęła, spostrzegając, że tuż za nią stoi Lucas. Przestraszyło ją tak gwałtowne pojawienie się mężczyzny, gdyż nie zauważyła kiedy powrócił. Nie przyniósł jednak napoju, o który prosiła. Uśmiechał się tajemniczo, tak jakby szykował jakąś kolejną niespodziankę. — Szybko wróciłeś. — Oby tylko nie pytał o decyzję. — Przestraszyłeś mnie. Nic nie powiedział. Ujął ją pod ramię i poprowadził wzdłuż ogrodzenia. — Gdzie idziemy? — zapytała, patrząc na niego z zaciekawieniem. Milczenie i tylko ten zagadkowy uśmiech. Co też takiego wymyślił Lucas? Szła posłusznie, pozwalając prowadzić się do zaplecza technicznego. Przy boksie z maszynami gospodarczymi, służącymi do prac porządkowych, skręcili w lewo i poprzez śnieżne zaspy dobrnęli do niewielkiego parkingu, na którym stał pług śnieżny oraz szara furgonetka. — Co chcesz mi pokazać? Uścisk Lucasa przybrał na sile. Westmoore przyspieszył i teraz niemalże ciągnął ją za sobą. Doszli do furgonetki, a wtedy tylne drzwi otworzyły się i na śnieg zeskoczyła ubrana na czarno dziewczyna. Lucas pchnął Barbarę w jej stronę, tak iż prawie upadła prosto w jej ramiona. — A więc to jest matka naszego wybrańca. — Monique zagwizdała z podziwem i wepchnęła dziewczynę na tył auta. — Lucas? — zdołała krzyknąć Barbara, nim spostrzegła, jak postać Westmoora ulega transformacji i przemienia się w mężczyznę, który przyjechał wraz z Caroline z Hiszpanii. To ten Patron… — Zostawcie ją! — Nie wiadomo skąd, nagle na tym opuszczonym placu,

pojawił się Roderick. Szarpnął Basita, powalając go na ziemię. Skoczył w powietrzu i kopniakiem w brzuch, przewrócił Monique. W jednej sekundzie zawrócił do Basita z zamiarem zadania kolejnego ciosu, trzymanym w ręku drewnianym kołkiem. Jednak Patron, po chwilowym zaskoczeniu, doszedł już do siebie i samym spojrzeniem sparaliżował młodzieńca. Sprawił, że Roderick poczuł obezwładniający ból, który zdawał się rozsadzać mu czaszkę. Basit stał i patrzył na niego, mrużąc oczy. Kołek wypadł z dłoni Robillarda. W tej samej chwili od strony kabiny nadszedł Justin i wyjąwszy z kieszeni kurtki sztylet, bez chwili zastanowienia zatopił go w plecach Rodericka, tak głęboko, że ostrze wyszło poniżej lewej piersi, niemalże ocierając się o serce. — Nieładnie — wysyczał mężczyzna, wyciągając nóż i wycierając jego ostrze o rękaw kurtki. — Atakować członka Rady Najwyższej? I to Patron? A gdzie szacunek należny stworzycielom? Roderick osunął się na kolana. Paraliż ustąpił, widocznie Basit wypuścił go ze swej mocy, nie miał jednak na tyle siły, aby zebrać się do kolejnego ataku, o czym Patron bardzo dobrze wiedział. Rana piekła niczym ogień, musiała zostać zadana czystym srebrem. Zerknął na furgonetkę. W otwartych, tylnych drzwiach widział zapłakaną Barbarę. Wydostała się z auta, ale wampirzyca doszła już do siebie i schwyciwszy ją za ramiona, zmusiła do uklęknięcia na śniegu. Włosy opadały mu na czołu i oczy, ale bardzo wyraźnie widział twarz Barbary. Ten smutek i rozpacz… Tylko on mógł ją uratować i właśnie zawiódł. — Przepraszam — powiedział słabym głosem. Świat wirował mu przed oczami, coś najwyraźniej było nie tak. Zwykłe, czyste srebro nie mogło wywołać takich objawów. Basit otrzepał swój płaszcz. — „Dzięki — zwrócił się w myślach do Justina — ale sam dałbym sobie radę. Niepotrzebnie wykorzystałeś sztylet, który przyszykowaliśmy na Lucasa. Trudno, weźmiemy tego wyrzutka. W końcu w nim też płynie krew Duncana. No dalej ładujecie ich na pakę. Nie mamy czasu!” Justin złapał Rodericka za ramiona i zaciągnął do furgonetki. Wrzucił na tył, niczym worek kartofli. Samochód zatrząsł się, gdy ciało Robillarda uderzyło z łoskotem o ścianę. — Wsiadaj! Już! — Monique trąciła nogą Barbarę. — Nie będziemy tu tkwić w nieskończoność. — Ponieważ jednak dziewczyna nie zamierzała ułatwiać jej zadania, musiała sama podciągnąć ją do góry i wepchnąć do auta. Uważnie zamknęła drzwi na zasuwkę. — Jedziemy! — Justin pobiegł na przód. — Lada moment może zjawić się tu jej ukochany! Pospiesznie zajęli miejsca w kabinie. Monique uruchomiła silnik i już po chwili szara furgonetka, wyruszyła w długą podróż, u krańca której miała czekać wieczność. Na śniegu, wśród licznych śladów, pozostał jeszcze jeden, niepozorny, mały, ale jakże cenny. Dziesięć małych brylancików połyskiwało niczym gwiazdy, a duży szmaragd mienił się barwami nocy.

*** Lucas wszedł do budynku szkoły i ruszył w kierunku rozstawionego bufetu, jednak nim tam dotarł, drogę zastąpiła mu pani Lee. Tym razem nie uśmiechała się tak jak to miała w zwyczaju. Jej twarz była poważna, czoło zmarszczone, tak jakby nad czymś intensywnie myślała, a w oczach widoczny był gniew. Zresztą bez trudu odczytał jej myśli. — Panie Westmoore. — Uniosła prawą rękę i wycelowała palec wskazujący w jego pierś. — Po każdym mogłabym się spodziewać czegoś równie głupiego, ale nie po panu. Strasznie się zawiodłam… Myślałam, że jest pan odpowiedzialną osobą. — Droga pani — popatrzył na nią z rezygnacją — któż z nas jest doskonały? Nie miałem zamiaru nikogo skrzywdzić i proszę mi wierzyć, ja naprawdę kocham tę dziewczynę. — Dobre mi! — Zaśmiała się głucho, nieprzyjemnie. — A gdzie wartości moralne? Pomyślał pan o tym, gdy szedł do łóżka ze swoją uczennicą? Gdyby ta kobieta znała prawdę… Nigdy nie spał z Barbarą, te przelotne, niewinne pocałunki nie były przecież czymś zdrożnym. Owszem marzył o bliskości z nią, ale szanował jej decyzję. Dopóki był jej nauczycielem, nigdy nie posunął się dalej. — Przykro mi. — Odwrócił od niej wzrok. — Dlatego złożyłem moją rezygnację. — I przyszedł tu pan, aby na oczach wszystkich, obściskiwać się ze swoją lubą? Przecież patrzyli na was nasi uczniowie i nauczyciele! Wie pan, jaka to będzie sensacja! Nigdy nie przeżyłam czegoś podobnego. To takie nieetyczne! — Znam pani zdanie na ten temat — przerwał jej zdecydowanie. Barbara czekała na dworze, a przecież było bardzo zimno. Nie miał zamiaru dłużej dyskutować z tą kobietą. — Proszę mi wybaczyć, ale trochę się spieszę. — Wstyd! — wysyczała jadowitym tonem. — Że też akurat pan. A miałam o panu takie dobre zdanie. Żaden nauczyciel z naszej szkoły nie zrobił czegoś takiego! Żaden — podkreśliła. Akurat to tłumaczenie wydało mu się strasznie naiwne. Tak się składało, że w szkole w Elizabeth Town średnia wieku nauczycieli oscylowała w okolicy czterdzieści pięć — pięćdziesiąt lat. Lucas był jednym z najmłodszych nauczycieli. Oprócz niego jeszcze tylko nauczyciel fizyki mógłby stać się obiektem zainteresowania żeńskiej części uczniów, gdyby tylko tak bardzo nie zapominał się w tych swoich tajemniczych równaniach i wykresach. Pan Combs żył w świecie nauki, nie zważając na innych ludzi. Lekcje prowadził z pasją, ale uczniowie byli dla niego jedynie słuchaczami. Dla Lucasa był kimś niewartym uwagi i zainteresowania, kto kochał tylko rzędy cyferek i teorię wielkiego wybuchu. Gwoli sprawiedliwości należy dodać, że w szkole była jeszcze jedna niezwykła osoba, która ewentualnie mogłaby wprowadzić trochę zamieszania. Młoda, niezwykle atrakcyjna, seksowna nauczycielka biologii. Uczniowie z prawdziwą przyjemnością uczęszczali na jej lekcje, ale głownie po to aby obserwować jej imponujące dekolty i kuse spódniczki. Kiedyś nawet dyrektor zwrócił jej uwagę, że

ubiera się zbyt wyzywająco, ale zbyła to krótko, stwierdzając, że prawdziwe piękno nie musi się ukrywać i bać krytyki. Tak, Lindsay Laureen miała swój styl i nawet na początku, tuż po przeprowadzce do Elizabeth Town, Lucas spotkał się z nią kilkakrotnie. Poza doskonałym seksem nie połączyło ich jednak nic więcej, a gdy pojawiła się Barbara jakoś tak wszystko samoistnie się rozmyło. Z tego co wiedział, Lindsay nie lubiła stałych, długoterminowych związków i często zmieniała partnerów. Aktualnie spotykała się potajemnie z szeryfem — ojcem Zaca, ale oczywiście nikt nie miał o tym zielonego pojęcia. — Stało się. — Wzruszył ramionami. — Serca nie można oszukać. Zakochałem się i to cała moja wina. — Skandal! — Pani Lee zatrzęsła się z oburzenia i chciała coś jeszcze dodać, ale Lucas spojrzał jej prosto w oczy i w myślach nakazał, aby zostawiła go w spokoju. Zamarła w bezruchu, z wpółotwartymi, gotowymi do wypowiedzenia kolejnych słów ustami. Śmiesznie to wyglądało, ale na szczęście trwało tylko sekundę. Otrząsnęła się gwałtownie, zapominając o czym mówiła i nie zwracając już uwagi na Lucasa, odeszła w dal korytarza sprawdzić, co porabia młodzież zebrana w dalszej części szkoły. Lucas ponownie ruszył w stronę bufetu, ale i tym razem nie miał szczęścia. Oto właśnie ta sama Lindsay Laureen, o której przed chwilą wspomniał, zmierzała w jego kierunku, kołysząc trzymaną w dłoni szklaneczką z sokiem. — Niesamowite — zaszczebiotała słodko, zabawnie mrużąc przy tym oczy. — Ty i ta mała? Nigdy bym się nie spodziewała. Więc to dla niej mnie zostawiłeś? — Nie oszukujmy się Lindsay, nikt nikogo nie zostawił. Nasz układ był prosty i czysty. Dobrze wiedzieliśmy oboje, że to tylko seks. — Ale jaki! — Z rozmysłem oblizała wargi. — Trochę mi tego brakuje… Czy myślałeś, że moglibyśmy czasami… No wiesz… Taki mały skok w bok. — Wybacz, ale mam już kobietę. — Raczej dziewczynkę — zadrwiła. — Cóż ta mała ci takiego dała, czego ja nie mogłam? — Może prawdziwą miłość — zasugerował z uśmiechem. — Romantyk z ciebie! Wierzysz w miłość? Liczy się tylko seks i pieniądze. — Ciekawy wykład — zapewnił — ale akurat nie mam czasu, aby wysłuchać go do końca. Ty żyjesz według swoich zasad, ja według swoich. Jedno z nas na pewno postępuje słusznie. — Ale to nie ty! — Przytknęła szklankę do ust i napiła się soku. Patrzyła za odchodzącym Lucasem, zastanawiając się, dlaczego ten przystojny, bogaty i naprawdę czarujący mężczyzna wybrał sobie taką zwykłą dziewczynę. Znała Barbarę Bennett i uważała ją zawsze ze przeciętną uczennicę i niezbyt efektowną kobietę. Nawet po metamorfozie jaką przeszła za sprawą Caroline, nie miała w sobie tego seksapilu, który tak działa na mężczyzn. Ona, Lindsay, go miała. Dlaczego więc nie potrafiła omotać na dobre Westmoora? Wreszcie Lucasowi udało się dojść do bufetu i napełnić czystą szklaneczkę sokiem pomarańczowym. Zadowolony z wykonanego zadania, zawrócił w stronę wyjścia, ale i tym razem został zatrzymany. — Gdzie masz Barbarę? — Caroline, uwieszona na ramieniu Adama właśnie

zakończyła kolejny taniec i szczęśliwa, rozpromieniona, wraz ze swoim towarzyszem podeszli po napoje. — Została na zewnątrz. — Uśmiechnął się do nich. Wprawdzie nadal udawali, że on i Caroline gniewają się na siebie, ale na balu, mogli pozwolić sobie na kilka zwykłych uprzejmości. — Właśnie się jej oświadczyłem i chyba zaschło jej w gardle z wrażenia, bo wysłała mnie po sok — obwieścił konspiracyjnym szeptem, uśmiechając się przy tym znacząco. — Wow. — Adam klepnął go w plecy. — No to witaj w rodzinie brachu! Cieszę się, że wreszcie zostaniecie prawdziwą parą, bez tych wszystkich tajemnic. — Gratuluję. — Caroline także się uśmiechała, ale w głębi duszy, bała się tego, co odkryła wcześniej. Czy Barbara naprawdę będzie potrafiła zapomnieć o Rodericku? — Wybaczcie, ale muszę iść do niej. Została całkiem sama… No i już nie mogę się doczekać, aby usłyszeć tak. — Mrugnął do nich porozumiewawczo i szybkim krokiem poszedł do wyjścia. Z prawdziwą ulgą opuścił budynek. Podmuch zimnego wiatru uderzył go w twarz, gdy tylko wyszedł na zewnątrz. Rozejrzał się dookoła, ale nigdzie nie dostrzegł Barbary. Przecież tutaj ją zostawił. Może wróciła do środka? Tak, na pewno! Było przecież zimno, a jego nieobecność trochę się przeciągnęła. Już miał wejść z powrotem do szkoły, gdy nagle zauważył na śniegu ślady stóp. Dwie osoby, w tym jedna to na pewno kobieta. Barbara? Tak! To jej ślady! Z kim poszła w kierunku budynków gospodarczych? Odstawił na parapet okna trzymaną w ręku szklankę i po śladach podążył tam, gdzie szły te dwie osoby. Idąc wzdłuż ogrodzenia boiska, dotarł do baraku z narzędziami i wyminąwszy go znalazł się na niedużym placyku, na którym stał pług śnieżny. Bez trudu dostrzegł kolejne ślady i zaczął je analizować. Ktoś przyprowadził tu Barbarę. Przyszła z nim bez oporów, czyli go znała i ufała mu. Sądząc po odciskach butów był to mężczyzna. Roderick! Ten drań! Jemu mogła zaufać! On potrafił omotać każdego, oczywiście z wyjątkiem Lucasa. Gdy doszli do placu, musiała dostrzec zaparkowany samochód i pewnie się przestraszyła. Ten kto tu ją przyprowadził, dalej ciągnął ją siłą, na co wskazują ślady. Później pchnął w stronę samochodu. Ktoś wyskoczył z tyłu auta. Drobny odcisk, kobiecych butów. Czyli kobieta! I kolejne ślady wiodące od strony lasu. Pomiędzy porywaczami a przybyszem z lasu musiało dojść do jakiegoś nieporozumienia — stąd rozgnieciony śnieg. Niesnaski między nimi? Niedobrze… Porwali Barbarę, sprzeczali się o coś między sobą… Może ktoś chciał innego rozwiązania? Może chcieli ją skrzywdzić? Spokojnie… Na razie nic nie wskazuje na to, że coś jej zrobili. Wygląda na to, że żyła, gdy zmuszali ją do wejścia do samochodu. Samochód… Tak, to był większy pojazd, coś jak… jak… furgonetka! Opadł na kolana i podniósł przedmiot, który dopiero teraz zobaczył. W świetle padającym od wysokiej latarni, zamigotały błyszczące brylanty. — Barbaro! — krzyknął, zaciskając dłoń na pierścionku. — Barbaro! — Odpowiedziało mu tylko echo. ***

To, co stało się później, przypominało zły sen. Powrót na salę balową, odnalezienie Caroline i Adama, i opowiedzenie im o odkryciu. Wspólne, powtórne oglądanie śladów i próba podążania za furgonetką, niestety przerwana na szosie, gdzie ciągle krążący po okolicy pług skutecznie zatarł resztę tropu. Lucas w myślach przeklął burmistrza, który dbając do przesady o czystość okolicznych dróg, wydał nakaz odśnieżania ich również w dni świąteczne, takie jak ten. Adam jako człowiek, był mniej odporny od swoich towarzyszy. Szalał wręcz z niepokoju o los swojej siostry. Dlaczego Roderick miałby ją porwać? Czego od niej chciał? I kto mu pomagał? Na pewno nie ludzie — tego Caroline i Lucas byli pewni. Musieli jak najprędzej przekonać się, co tak naprawdę zaszło na placyku technicznym z tyły zabudowań szkolnych. Przede wszystkim musieli sprawdzić, czy Patroni nie brali w tym udziału. Caroline zabrała Adamowi kluczyki od Lincolna i to ona prowadziła w drodze powrotnej do rezydencji Robillardów, wiedząc, że Bennett nie jest w stanie kierować pojazdem. Lucas w swojej Toyocie jechał tuż za nimi. Gdzieś w głębi duszy łudził się, że to tylko kiepski żart Rodericka i zastanie Barbarę całą i zdrową. Niestety, gdy tylko przekroczyli próg domu, od razu do ich nozdrzy doleciał intensywny zapach krwi i jeszcze czegoś, czego nie potrafili rozpoznać. Coś jakby spalenizna. Panna Westmoore pierwsza zajrzała do salonu i aż krzyknęła z przerażenia. Na zabytkowej kanapie, leżała pomarszczona, dziwnie wyblakła postać, w turkusowym kaftanie. Tylko po fryzurze złożonej z mnóstwa drobnych warkoczyków, rozpoznała kto to taki. Niepewnie postąpiła w stronę Yadiry, a Lucas i Adam zwabieni krzykiem natychmiast pojawili się u jej boku. Ostrożnie wyminęła okruchy szkła rozpryśnięte na posadzce i podszedłszy do kanapy, pochyliła się nad zdawałoby się martwą kobietą. — Caroline. — Wyrocznia poruszyła się nieznacznie. Z jej popalonych ust, odsłaniających bezzębne dziąsła, wydobył się charchotliwy, nieprzyjemny szept, przypominający skrzypienie zardzewiałego zawiasu. Puste, czarne oczodoły upiornie wyglądały na tej pomarszczonej, pozbawionej ludzkich rysów twarzy. Zresztą to już nie była twarz. — Co się stało? — Caroline z przerażeniem patrzyła na to coś, co jeszcze dziś rano było ciemnoskórą kobietą, a teraz przypominało pognieciony, nadpalony pergamin. — Nie zobaczę Wiecznej Krainy — Yadira mówiła wolno, robiąc długie przerwy między kolejnymi wyrazami. Musieli się bardzo wysilać, aby zrozumieć, co chciała im przekazać. Nadludzkim wysiłkiem, wbrew prawom natury, nadal próbowała formułować kolejne słowa, chociaż jej struny głosowe praktycznie już nie istniały. — Nie wrócę tam… — Kto ci to zrobił? Czy to ci, którzy porwali Barbarę? Musisz nam powiedzieć i pomóc. Kto to zrobił. — Miałaś coś z tym wspólnego? — Lucas dopadł do niej i chciał ją szarpnąć, ale Caroline go powstrzymała, i zasłoniła kobietę. — Roderick… — Głos Yadiry był już ledwie słyszalny. Resztki energii

włożyła w to, aby pogrążyć Robillarda. Musiała to zrobić. Caroline nie miała prawa do szczęścia. — On i Basit… — Zabiję go! — Lucas aż się zatrząsł. — Wiedziałem! — Spokojnie — Caroline uspokoiła go swoim wzrokiem. — Wiemy, że było ich kilku, ale nie przypuszczam, aby Roderick brał w tym udział. Nie zrobiłby czegoś takiego. Nie mógłby… — Roderick, to na pewno on! Ten drań! — Lucas poczerwieniał na twarzy. Nerwowo biegał po pokoju, nie potrafiąc znaleźć dla siebie miejsca. — Tylko jemu Barbara zaufałaby i pozwoliła zaprowadzić się na to odludzie! Zaplanował to wszystko! Chciał mi ją odebrać! — Ja w to nie wierzę! — Caroline wyprostowała się i spojrzała w stronę holu. — To niepodobne do Rodericka. — Już raz zabił! Pamiętasz? — przypomniał Lucas. On już wydał wyrok. Dla niego sprawcą był Robillard. — Jesteś pewna, że to był Roderick? — zapytał Wyrocznię. Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, ale ostatnim wysiłkiem woli skinęła głową. — To on! — krzyk Lucasa rozniósł się echem po domu. — Wiedziałem! Caroline nie słuchała tego, co mówił. Zostawiła Wyrocznię, w błyskawicznym tempie pokonała schody i stanęła przed sypialnią Robillarda. Zapach krwi był tu jeszcze bardziej intensywny niż na dole. Zanim otworzyła drzwi, domyśliła się, co tam zastanie. Weszła do środka i zobaczyła to, czego nie chciała ujrzeć. To, co pragnęła wyprzeć ze swojej świadomości. Jednak Yadira mówiła prawdę. W dużym łożu, na zaplamionej krwią pościeli, leżała martwa, naga dziewczyna z rozszarpanym gardłem. Szeroko otwarte oczy zmarłej wpatrywały się pustym, niewidzącym wzrokiem w sufit. Caroline oparła się o framugę drzwi. Roderick był potworem. Stał się taką samą bestią jak kiedyś. Zatracił się w swoim szaleństwie i porwał Barbarę. Może nie mógł znieść myśli, że ta urodzi jego dziecko? I wszedł w układy z Basitem? To było najbardziej nieprawdopodobne, ale jak widać możliwe. Czyli Yadira nigdy nie oszukiwała? Naprawdę przyjechała tu, aby jej pomóc? Jakże czuła się teraz fatalnie w związku ze swoimi wcześniejszymi podejrzeniami. Wolnym krokiem zeszła na dół i wróciła do salonu. Lucas nadal maszerował od ściany do ściany, zaś Adam siedział na fotelu i ukrywszy twarz w dłoniach, bezradnie kręcił głową. Słysząc powracającą Caroline, obydwaj spojrzeli w jej kierunku, a Lucas zatrzymał się wreszcie w miejscu. — Nie kłamała — oznajmiła cicho. — Roderick zabił kobietę, jej zwłoki leżą w jego pokoju. On oszalał. — Zbliżyła się do Yadiry i dotknęła jej ramienia. — Przepraszam — powiedziała. — Myliłam się co do ciebie. Yadira nie odpowiedziała, już nie mogła. Język odmówił jej posłuszeństwa, a zmysły przestały odbierać jakiekolwiek bodźce. Wreszcie minął ten przejmujący, okropny ból. Tak więc wygląda koniec? Ostatkiem sił cieszyła się, że udało się jej zemścić na Caroline, że przekonała ją, iż straciła całą rodzinę. Zniszczyła jej przyszłość i sprawiła, że panna Westmoore będzie przez resztę życia zadręczać się poczuciem winy. To doprowadzi ją do zguby.

Potomkowie Duncana zostali ukarani — Yadira dopełniła zemsty. Zwój Cienia nie o tym jednak mówił. Gdzie wieczna szczęśliwość, gdzie obiecana władza? Koniec. Pustka. Czarna dziura. Niebyt. Zebrani w salonie, w zdumieniu patrzyli, jak bez pomocy płomieni, ciało Yadiry przemienia się w kupkę popiołu. Jej pomarszczona, wysuszona skóra rozpada się i łuszczy. Trwało to kilka sekund, nie dłużej. W ciszy, bez krzyków i strumieni krwi. Po prostu w pewnej chwili turkusowy kaftan nie skrywał już w swoich zwojach postaci Wyroczni. Jej całe ciało rozsypało się na miliony drobinek popiołu. — Ona już nam nie pomoże. — Caroline odwróciła się do swoich towarzyszy. — Musimy odnaleźć Rodericka. — I zabić — dodał Lucas. — Już raz odebrał mi najważniejszą kobietę w życiu. Tym razem mu na to nie pozwolę! Przysięgam, że go zabiję! — Nie zrobisz tego — przerwała mu — bo ja to zrobię. Jesteście równi, nie możecie walczyć przeciwko sobie. To ja go stworzyłam i to ja zakończę jego istnienie. Obiecuję, że resztę swego życia poświęcę na odnalezienie go i ukaranie za to, co zrobił! Jeśli nie uratujemy jej, to on nam za to odpowie. Będzie umierał w męczarniach, a moje serce nie okaże litości. Tak, podjęła już decyzję i była gotowa ją zrealizować. Tylko gdzie do cholery jest Roderick i osoby mu pomagające? Żadne z nich nie miało o tym zielonego pojęcia, a jedyna istota, która mogłaby coś poradzić, właśnie przemieniła się w garść prochu. *** Dyrektor szkoły wszedł na podwyższenie dla orkiestry i miarowym krokiem podszedł do mikrofonu. Na sali zapanowała cisza. Oto do północy zostały zaledwie trzy minuty — to ten najważniejszy moment. Za chwilę dowiedzą się, kto został nową Królową Elizabeth Town. — Szanowni państwo, miło mi poinformować, że liczenie głosów właśnie dobiegło końca. Chciałbym zaprosić na scenę miłościwie nam panującą Caroline Westmoore. Światła skierowały się na zgromadzony tłum, próbując odnaleźć w nim wskazaną osobę, jednak nikt nie wyszedł przed szereg. Dyrektor chrząknął ponaglająco i powtórzył. — Caroline Westmoore, Królowa Elizabeth Town proszona jest na scenę. Przez salę przeszedł szmer zdziwienia. Młodzież rozglądała się dookoła, szukając wywoływanej. — Hym… — Dyrektor nerwowo miętosił w dłoni kartkę z wynikami. — Czyżby nie było panny Westmoore? Do północy została minuta. — Trudno, niniejszym ogłaszam, że Królową Elizabeth Town na rok dwa tysiące szósty została wybrana… Caroline Westmoore — dokończył. Orkiestra zagrała fanfary, ale nikt nie wyszedł na scenę, na której w samotności stał dyrektor i nie za bardzo wiedział, co należy zrobić. Przecież to nowo wybrana

królowa powinna odliczać pozostały czas. Na szczęście pani Lee zachowała zimną krew. Przepchnęła się wśród zgromadzonych i dołączyła do swojego pracodawcy. Spojrzała na wiszący z tyłu duży zegar, którego wskazówka pokazująca sekundy, niebezpiecznie zbliżała się do cyfry dwanaście. — Osiem, siedem, sześć, pięć, cztery — zaczęła odliczanie. — Trzy, dwa, jeden. Już! — zawtórowali jej zgromadzeni na sali. Orkiestra zagrała i do góry wystrzeliły setki konfetti, mieniącego się niczym drobiny srebra. — W ten sposób pani Lee została królową — szepnął Abel do stojącego obok Zaca. — Nie ma co, ale panująca nam się trafiła. — Istna rakieta! — Roześmiał się kolega. — A swoją drogą ciekawe, gdzie zniknęła Caroline z tym swoim facetem? — I Barbara — dorzuciła Flo. — Zauważcie, że nie ma także jej i Westmoora. — Gdziekolwiek są, jestem pewien, że doskonale się bawią. — Roześmiał się Abel. — Mogę się z wami założyć, że wiem w jaki sposób zdecydowali się przywitać nowy rok. CDN