Stormy Glenn - Scales and Tail

1

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

2

Rozdział 1 – Witajcie. Jestem Starszy Burke. – Starszy zatrzymał się jakby na coś czekał. – Chciałbym podziękować wam wszystkim za dzisiejsze przybycie. To dla nas wiekopomna chwila. Minęło dwadzieścia pięć lat od zakończenia Wielkiej Wojny między istotami paranormalnymi, która zabrała ze sobą sporą część naszej populacji. Sebastian Drakus rozejrzał się dookoła, kiedy w sali zapadła martwa cisza. Była dziwna, zważywszy na liczbę osób. Kącik jego ust uniósł się do góry. Nie cierpiał tłumów. – Chciałbym, abyśmy wznieśli toast za tych, których straciliśmy. – Starszy uniósł swój kieliszek szampana i czekał aż pozostali powielą ten gest. – Nigdy ich nie zapomnimy. Sebastian uniósł kieliszek i wypił całą zawartość. I tak nie upije się od jednego kieliszka szampana. Trzeba by co najmniej butelki. – Jak już powiedziałem, to dla nas wiekopomna chwila. Przez ostatnie dwadzieścia pięć lat od zakończenia Wielkiej Wojny, Zjednoczony Sojusz Paranormalnych obserwował i czekał. Nie będziemy dłużej czekać. – Walki między rasami muszą się zakończyć – powiedział inny starszy, ubrany w długą białą szatę, podchodząc bliżej. – Jesteśmy znani ludziom i oni nauczyli się akceptować nas pośród nich. Jednakże ich tolerancja nie będzie trwała wiecznie. Ciągłe walki między istotami paranormalnymi są pod baczną obserwacją. Nie mamy już dłużej luksusu patrzenia jak sami rozwiązujecie swoje niesnaski. – Starszy Lucas ma rację – powiedział Starszy Burke, wskazując na mężczyznę. – Nie możemy już dłużej czekać aż zakończycie swoje błahe sprzeczki. Mamy zadbać, byście godnie zajęli swoje miejsca wśród naszej społeczności. Sebastian rozejrzał się, kiedy tłum zaczął stawać się niespokojny, wszyscy spoglądali na siebie milcząco. Starszy Burke wskazał na kieliszek, który odstawił na stół. – Wszyscy wypiliście ze mną toast. Teraz jesteście związani umową, którą wam przedstawimy. – Każde z was ma dwadzieścia cztery godziny na znalezienie partnera – powiedział Starszy Lucas. – Jeśli nie uda wam się oznaczyć partnera w ciągu dwudziestu czterech godzin i przyprowadzić jego lub ją przed radę, w ciągu tygodnia zdziczejecie. Sebastianowi opadła szczęka. Nie mógł uwierzyć w to co słyszał. Pojawił się na Wielkim Zgromadzeniu, bo mu kazano. Gdyby wiedział o planach rady, to zostałby w domu.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

3

– Z powodu waszych ciągłych sprzeczek między rasami, nie możecie oznaczyć partnera ze swojej rasy – powiedział Starszy Burke. – Musicie wybrać go z innego gatunku. – Jeśli przed jutrzejszą północą nie przyprowadzicie radzie swojego partnera lub partnerki, zostaniecie schwytani i straceni. – Aby zadbać byście znaleźli partnera, dodaliśmy czegoś do waszych kieliszków. To zagwarantuje, że potrzeba sparowania przewyższy potrzebę walki. To szczególny dodatek, który wywoła w was partnerską gorączkę. Nie będziecie w stanie powstrzymać się przed potrzebą parowania. – A w razie gdyby przyszło wam do głowy złamać zaklęcie – powiedział Starszy Burke, – dodaliśmy specjalną klauzulę. Jeśli ktokolwiek spróbuje zanegować działanie tego zaklęcia, zostanie przeklęty stosownie ze swoją rasą. Wampiry nie będą dłużej w stanie pić krwi. Zmienni nie będą już potrafili się zmieniać. Magowie nie będą używać magii. Jestem pewien, że rozumiecie w czym rzecz. Dwóch członków starszyzny wróciło do pozostałych. – Powodzenia, dzieci. Oczekujemy was za dwadzieścia cztery godziny. Niech łowy wam sprzyjają. – To jest kurwa niemożliwe. – Sebastian Drakus pokręcił głową, kiedy w sali zapanował chaos. Wszyscy krzyczeli i wrzeszczeli. Inni atakowali się nawzajem. Widział nawet jak ktoś wskoczył na podium i zaczął gonić jednego ze starszych. Sebastian stał przez chwilę kompletnie zszokowany, wpatrując się w radę starszych. Nie mogli mówić poważnie. Po prostu nie mogli. Tak, chciał znaleźć partnera, ale spoza swojej rasy? Jaki miał wybór? Elfa? Pumę? Krwiopijczego wampira? Wolał już przez resztę życia być sam. – To jest niedopuszczalne. Sebastian spojrzał na stojącego obok mężczyznę i kiwnął głową. Zgadzał się z tym. Skoro nie mógł wybrać sam sobie partnera, to nie chciał żadnego. I z pewnością nie chciał partnera spoza swojej rasy. Jeśli chodziło o niego, to starszyzna mogła iść do diabła. – Zmywam się stąd – powiedział Sebastian i ruszył w stronę drzwi. Nie zamierzał tu tkwić i czekać aż jakiś kretyn się na niego rzuci. Widział już kilka kierowanych w swoją stronę spojrzeń, nawet jeśli ci, którzy je posyłali, trzymali się z daleka. Sebastian wiedział, że u większości ludzi budzi grozę. Był największy ze swojego rodzaju, zarówno w ludzkiej, jak i zmiennej formie. Podejrzewał, że to właśnie dlatego tylu ludzi się na niego gapiło, zamiast do niego uderzyć. Przechodząc przez tłum, zacisnął pięści. Pierwszy skurwiel jaki się na niego rzuci, z miejsca T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

4

dostanie łomot. Nie zamierzał sparować się wbrew swojej woli. Jeśli nie mógł wybrać sobie partnera, to nie będzie miał partnera. Sebastian zrobił unik, kiedy w jego stronę poleciało czyjeś ciało. Pokręcił głową i szedł dalej w stronę podwójnych drzwi. Chaos stawał się coraz większy. Ludzie już ze sobą nie walczyli. Oni gryźli i drapali. Wszędzie były zęby. Sebastian zatrzymał się, kiedy skoczył przed nim mężczyzna w wilczej formie. Uniósł brew i spojrzał na mężczyznę z góry. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegł, kiedy wilk spojrzał na niego jak na soczysty kawał wołowiny. – Rozerwę cię na strzępy. – Mogę cię wziąć – zaśmiał się ironicznie mężczyzna. Sebastian wyprostował się, wiedząc, że jego dwa metry wysokości przestraszą mężczyznę tak jak większość ludzi. – Nie możesz. Mężczyzna rzucił się na niego z obnażonymi kłami i dłońmi zwiniętymi w pazury. Sebastian przewrócił oczami i walnął go prosto w szczękę. Wilkołak upadł na ziemię jak skała. Sebastian zapomniał o mężczyźnie jak tylko przeszedł nad jego ciałem. – Hej, Sebastian, tak szybko uciekasz? Sebastian wziął głęboki, uspokajający oddech i odwrócił się, by spojrzeć na stojącego nieopodal niego blondyna. Niestety znał go i to trochę za dobrze. W przeszłości mieli kilka wspólnych przygód. Mężczyzna był niezłym kochankiem, ale fatalnym materiałem na partnera. Jak dla Sebastiana, za bardzo lubił skakać z kwiatka na kwiatek. – Derek. – Co ty na to, byśmy się zabawili, przystojniaku? – zanucił Derek, podchodząc do Sebastiana. Jego dłonie zaczęły przesuwać się po szerokiej piersi wyższego mężczyzny. – Kiedyś nieźle się razem bawiliśmy. Teraz też możemy. Derek był całkiem zabawny, ale nie nadawał się do dłuższego związku. Był trochę za bardzo niezależny. Wolał gdy jego mężczyźni byli ulegli. Derek tylko się w to bawił. – Nie tym razem, Derek. – Sebastian zdjął ręce Dereka ze swojej piersi i odepchnął go. Derekowi pociemniały oczy, a kąciki jego ust opadły w dół. Jego rysy wyostrzyła złość. – Jesteś mi to winien – warknął Derek i chwycił znów koszulę Sebastiana. – Po tym wszystkim co dla ciebie zrobiłem, po tym wszystkim, na co ci pozwoliłem, jesteś mi to winien. – Derek, nic ci nie jestem winien. Z własnej woli pozwoliłeś mi na wszystko. Nikt cię nie zmuszał. A teraz mnie puść – ostrzegł Sebastian. – Nie chcę cię skrzywdzić. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

5

– Ale możesz. – Derekowi zaświeciły się oczy. Przycisnął swoje ciało do ciała Sebastiana. – Oznacz mnie i będziesz mógł zrobić ze mną co tylko będziesz chciał. – Nie ma mowy, Derek. – Będę dla ciebie dobrym partnerem, Sebastianie. Wiem już co lubisz. – Nie, Derek! Sebastian odepchnął od siebie Dereka i odwrócił się w stronę wyjścia. Jego krok stał się mniej pewny, kiedy na jego plecach wylądował ogromny ciężar. Sebastian sięgnął do tyłu i chwycił Dereka, ledwie unikając ostrych kłów wbijających się w jego szyję. Pieprzeni zmienni. Nie potrafią przyjąć odmowy. Przyspieszył, chcąc opuścić salę zanim jakiś inny dupek postanowi, że będzie dla niego dobrym partnerem. Jeśli uda mu się dostać do jego pokoju, będzie mógł się spakować i opuścić zamek, zanim ktokolwiek zdąży go zatrzymać. Jak tylko Sebastian dotarł do podwójnych drzwi sali balowej, kolejne ciało uderzyło w niego od tyłu. Sebastian warknął i odwrócił się, by skonfrontować się znów z Derekiem. Był zszokowany, widząc leżącego na ziemi chochlika, a nie Dereka. – Wszystko w porządku? – zapytał Sebastian. Wyciągnął dłoń, by pomóc mężczyźnie i skrzywił się, kiedy ten się wzdrygnął. Spojrzały na niego jasne fioletowe oczy pełne strachu. Sebastian starał się jakoś złagodzić swoje rysy, kucając przed mężczyzną, by jego rozmiar go dłużej nie przerażał. – Hej, już dobrze. Nie zamierzam zrobić ci krzywdy. – Mój! – krzyknął jakiś głos za Sebastianem. Sebastian w samą porę uniósł wzrok, by zobaczyć prujące w jego stronę ciało. Szybko wstał i przygotował się na uderzenie, wiedząc, że nie uda mu się tego powstrzymać. I będzie bolało. Mężczyzna atakujący go był w ludzkiej formie, ale był ogromny, zapewne wilk albo puma. Sebastian nie miał czasu na stwierdzenie tego, bo mężczyzna w tamtej chwili się z nim zderzył. Sapnął, jego mięśnie krzyczały z wysiłku, by powstrzymać mężczyznę. Sebastian był wielkim facetem, silniejszym od większości, ale wciąż musiał użyć wszelkiej siły, by powstrzymać wkurzonego mężczyznę przed ugryzieniem go. – Złaź ze mnie! – krzyknął Sebastian i odepchnął mężczyzną. Syknął, kiedy pazury zmiennego wbiły się w jego ciało, rozdzierając białą, jedwabną koszulę. To była jego ulubiona koszula. – Masz jakiś problem? – On jest mój! – warknął mężczyzna, rozluźniając pazury. – Kto? – zapytał zdezorientowany Sebastian. Nie miał pojęcia o czym mówił zmienny. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

6

– On! Sebastian spojrzał tam, gdzie wskazywał mężczyzna, przypominając sobie przerażonego chochlika, kiedy ten objął go rękami za nogę. Był wyraźnie przerażony. Drobne ciało przyciskające się do jego nogi trzęsło się tak bardzo, że Sebastian czuł to nawet w udach. Sebastian westchnął i spojrzał z powrotem na zmiennego. – Posłuchaj, on wyraźnie nie chce być twój, więc może zostawisz go w spokoju i znajdziesz kogoś innego? Normalnie nie mieszałby się w takie sytuacje, ale mężczyzna kurczowo trzymający się jego nogi wydawał się tak przerażony, że nie potrafił mu nie współczuć. Nikt nie chciał być zmuszony do parowania wbrew swojej woli - i głównie dlatego chciał jak najszybciej się stąd wydostać. – Zobaczyłem go pierwszy. – I? – Sebastian nie miał pojęcia co jedno miało z drugim wspólnego. – Jest mój! – warknął mężczyzna. Ciało wokół nogi Sebastiana zadrżało. Jego uszu sięgnął cierpiętniczy jęk. Sebastian wiedział, że musi coś zrobić, zanim zmienny znowu go zaatakuje. Chwycił małego mężczyznę, odrywając go od swojej nogi pomimo jego szamotaniny. Podniósł mężczyznę i sapnął, kiedy ten spróbował się po nim wspiąć. Sebastian prawie się roześmiał z absurdu tej sytuacji. Groził mu zmienny, a jakiemuś chochlikowi służył za drzewo. Czy życie mogłoby być jeszcze dziwniejsze? – Chcę go – warknął zmienny. – Oddaj mi go. – Albo co? – Sebastian może był rozbawiony tą sytuacją, ale nie mógł pozwolić, by ktoś mu groził. Objął ręką desperacko przyciskającego się do niego mężczyznę i łypnął na zmiennego. – Zatrzymam go. – Zobaczyłem go pierwszy – warknął zmienny. – Jest mój. – Nie wydaje mi się. Zmienny zaryczał i rzucił się do przodu. Sebastian usłyszał jak mężczyzna w jego ramionach zaczyna krzyczeć. Odwrócił się, stając plecami do nadchodzącego zagrożenia i chroniąc mężczyznę swoim ciałem. Kiedy pazury zmiennego wbiły się w jego plecy, ból roztrzaskał kontrolę, jaką miał nad sobą Sebastian. Sebastian ryknął. Przytrzymał mniejszego mężczyznę przy swojej piersi i wydłużył swoją rękę w pazury, sięgając do tyłu i atakując zmiennego. Kiedy trafił w jego pierś, trysnęła krew. Usłyszał głośny ryk i poczuł jak pazury zmiennego wbijają się w jego bok. Mężczyzna w jego ramionach krzyknął i Sebastian wiedział, że on też został trafiony. Dotarł do niego mocny T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

7

zapach krwi - ale i coś jeszcze. To drażniło zmysły Sebastiana, intrygowało go. Zanim zdążył wyśledził ten słodki zapach albo dowiedzieć się skąd pochodził, zmienny znowu go zaatakował. Siła ataku przypominała pędzący pociąg. Mężczyzna w jego ramionach krzyknął, kiedy go upuścił. Ktoś uderzył w Sebastiana od tyłu. Poleciał do przodu, potykając się o mniejszego mężczyznę, którego jeszcze chwilę temu trzymał. Sebastian w samą porę odwrócił się, by upewnić się, że nic mu się nie stało, by zobaczyć jak zmienny rzuca się na drobnego mężczyznę. Działając całkowicie instynktownie, Sebastian nabrał ognia do ust i pozwolił mu opuścić jego usta. Powietrze wypełnił czarny dym, który na chwilę zasłonił mu drobnego mężczyznę. Sebastian wyciągnął rękę w dym i po omacku chwycił pierwsze ciało jakie napotkał. Pociągnął mocno, wypuszczając z ulgą oddech, kiedy okazało się, że trzyma drobnego mężczyznę. Był lekko osmolony, ale poza tym raczej nic mu nie było. Sebastian podniósł mężczyznę i zaczął iść w stronę drzwi. Po chwili coś ponownie w niego uderzyło. Mężczyzna w jego ramionach poleciał do przodu, a Sebastian upadł twardo na kolana. Jego zęby zacisnęły się mocno na dolnej wardze, kalecząc ją. Warknął i zacisnął dłonie w pięści. Stanął na nogi i odwrócił się, by spojrzeć na klęczącego przy drzwiach zmiennego. Wypluł krew z ust na podłogę i otarł z warg pozostałą krew, patrząc to na nią, to na zmiennego. – Nudzi mnie już to – warknął Sebastian. – Nie dostaniesz go, więc się odchrzań. – Mój! – krzyknął zmienny. Sebastian przewrócił oczami. Chciał jedynie iść do domu. Nie chciał walczyć o możliwość wydostania się z tego przeklętego zamku. Wyglądało jednak na to, że bez walki się nie obejdzie. Oczywiście, chyba że pozbędzie się powodu do walki...Sebastian odwrócił się do drobnego mężczyzny, którego kilka minut temu trzymał w ramionach, skulonego przy ścianie i trzymającego kolana przy piersi. Sebastian wskazał mu dłonią, by do niego przyszedł. Mężczyzna szaleńczo potrząsnął dłonią, jego białe włosy zatańczyły wokół jego twarzy. Sebastian warknął mocniej, ponownie wyciągając dłoń. – Chodź tu! Fioletowe oczy rozszerzyły się ze strachem. Mężczyzna podniósł się i zmniejszył odległość między nimi, aż stanął dokładnie przed Sebastianem. Jego drobne ciało trzęsło się maniakalnie. Sebastian prawie jęknął, widząc jak mężczyzna spuszcza wzrok na podłogę. – Chcesz być sparowany z tym mężczyzną? – zapytał łagodnie, mając nadzieję, że jego T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

8

delikatny głos uspokoi mężczyznę. – Nie – wyszeptał. – Proszę. W chwili, gdy te słowa zostały wypowiedziane, Sebastian otworzył usta i wypuścił kłąb dymu, który otoczył mężczyznę. Ten dym nie był czarny jak zawsze, ale szary z odcieniem czerwonych płomieni. Był to partnerski ogień. Jeśli nie wymieni z nim krwi, jego efekt zniknie po kilku godzinach. Na razie będzie oznaczał, że ten przerażony mężczyzna jest jego, ostrzegając innych, by trzymali się od niego z daleka, chyba że chcieli zmierzyć się z gniewem Sebastiana. Mężczyzna zatrząsł się i krzyknął, łapiąc się za kark. Sebastian wiedział, że czuł oznakowanie, jakie czuli w takiej chwili wszyscy świeży partnerzy. Życiowy symbol Sebastiana będzie wypalony w skórze mężczyzny i zniknie jedynie, kiedy Sebastian umrze - albo jeśli w ciągu dwudziestu czterech godzin nie dokończy parowania. Zadowolony z uratowanie mężczyzny przed zmiennym, Sebastian chwycił go za rękę i przyciągnął do swojego boku. Odwrócił się i posłał zmiennemu znudzone spojrzenie. – No i po kłopocie. Został oznaczony i nie jest już dłużej dostępny. – Będziesz błagał o wybaczenie – zaszydził zmienny. – Był mój. I jeszcze będzie mój. – Tak, tak. – Sebastian machnął ręką. – Idź sobie, kundelku. Mamy cię już dość. Sebastian wiedział, że odgadł rasę zmiennego, kiedy ten warknął i nagle na jego ciele pojawiło się futro, kły i dwa stojące uchla. Pewne cechy były znakiem rozpoznawczym różnych ras...jak uszy i ogon. Albo futro. Sebastian miał łuski. – Zabiję cię! – warknął zmienny. Sebastian przewrócił oczami. Słyszał to już nie raz. Zazwyczaj nie wszczynał bójek, a to dlatego, że nie lubił związanego z tym dramatyzowania. Ale jeśli już do takowej doszło, to zawsze to kończył. Nie wycofałby się przed wyzwaniem. – Gdzie i kiedy, kupo kłaków? – A może tu i teraz? – Bardzo dobrze. – Sebastian przekręcił głowę na lewo i prawo, trzaskając paroma kręgami, po czym przesunął drobnego mężczyznę za siebie. Zgiął pazury i pozwolił, by wydłużyły mu się zęby, a z jego nozdrzy uniósł się kłąb dymu. Wskazał zmiennemu ruchem ręki, by do niego podszedł. – Więc to zróbmy. Zmienny napiął się i ukucnął, jakby szykował się do skoku. Sebastian przygotował się na zbliżającą się walkę, ale po chwili opadła mu szczęka, kiedy ktoś rzucił się na zmiennego, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

9

wysyłając go na podłogę. Zanim zmienny zdążył się podnieść, został lekko podniesiony i wampir wbił kły głęboko w jego szyję. Powietrze wypełnił długi, sfrustrowany jęk, kiedy zmienny został oznaczony przez innego. Sebastian prawie mu współczuł - prawie. Zmienny został podniesiony i wyciągnięty z sali, zanim zdążył choćby zaprotestować. Sebastian uśmiechnął się półgębkiem i odwrócił się, by skierować się do swoich pokoi, kiedy przypomniał sobie o małym chochliku, o którego znowu się prawie potknął. – No i co ja mam z tobą zrobić? Sebastianowi opadła szczęka, kiedy mężczyzna nagle się przemienił, opadając między swoimi ubraniami na twardą podłogę. Ukucnął i zaczął szukać go w ubraniach, ledwie kątem oka zauważając białe futerko, nim zaczęło ono szaleńczo biec. – Och nie, nawet się nie waż! – Warknął Sebastian i złapał króliczka za kark, podnosząc go wysoko. Obejrzał sobie królika i na jego wargach pojawił się powolny uśmiech. – O tak, będziesz się nadawał. Króliczek zaczął się wyrywać. Sebastian syknął, kiedy tylne futrzaste łapki podrapały jego rękę, pozostawiając długie krwawiące ślady. – Uspokój się – warknął, potrząsając króliczkiem. – Nie skrzywdzę cię. Króliczek łypnął na niego, rozpłaszczając swoje długie uszy po bokach swojej głowy. – Dobra, a teraz bądź grzecznym, małym króliczkiem i jakoś się dogadamy – powiedział, wpychając królika pod pachę i wrócił do sali zebrań, kierując się w stronę podium starszyzny. Im dalej szedł, tym walki były rzadsze, pozostali rozdzielali się, by zrobić mu miejsce. – Nie jesteś grzecznym króliczkiem – powiedział Sebastian, kiedy króliczek dalej się wyrywał. Sebastian lekko klepnął go w tył. Prawie roześmiał się, kiedy króliczek przestał się wyrywać, ale jeszcze bardziej spłaszczył uszy. Przynajmniej słuchał. – Starszy Burke'u – zawołał Sebastian, kiedy dotarli na podium. – Chciałbym zarejestrować swoje sparowanie. Sebastian czuł jak serce króliczka zaczyna walić mu o pierś, kiedy podniósł go Starszemu do inspekcji. Tylne łapki miał przyciśnięte do piersi, a ogonek skulony, jakby próbował wyglądać na jak najmniejszego. To akurat nie było trudne. Dłoń Sebastiana była prawie tak duża jak całe ciało króliczka. – Oczywiście – powiedział starszy – widzę na nim twój znak. A czy on oznaczył ciebie? – Starszy. – Zachichotał jakby był setnie ubawiony. – Smoki nie są oznaczane. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

10

Sebastian był lekko zaskoczony, kiedy królik w jego dłoni nagle się rozluźnił. Poczuł jak zaczyna mu się zsuwać z ręki i chwycił króliczka obiema dłońmi, przyciągając go do swojej piersi. Przeklęte maleństwo było całe zimne. – Starszy, mógłbyś? – powiedział Sebastian, kiedy już chwycił pewniej białego królika. Zaczął jeszcze raz na poważnie rozważać całą sytuację. Zważywszy na okoliczności, oznaczenie tej małej futrzastej kulki wydawało się właściwe. Teraz jednak nie był już tego taki pewny. Maleństwo było bezwładne jak ściereczka do naczyń. 1 Sebastian miał nadzieję, że nie zabił króliczka, ani nie przyprawił go o zawał. – Oczywiście, Sebastianie, uklęknij proszę i... – Starszy skrzywił się i machnął ręką w stronę podłogi. – Połóż tam królika. Sebastian klęknął i postawił króliczka między sobą, a starszym. W chwili, gdy odsunął ręce, króliczek ruszył do ucieczki. Sebastian warknął i rzucił się za nim, łapiąc go za tylne łapy, zanim ten przeklęty królik zdążył uciec2. Szamotał się, żeby lepiej chwycić maleństwo. Kiedy już mocno go trzymał, przycisnął go do swojej piersi. Czuł na palcach mocne walenie małego serduszka. Maleństwo było przerażone. – Już dobrze – wyszeptał Sebastian. Ułożył króliczka w zgięciu swojego ramienia, jego palce chwyciły szyję królika, który zaczął się wyrywać. Sebastian zaczął kojąco gładzić jego futro. – Uspokój się, maleńki. Nikt cię nie skrzywdzi. Sebastian bardzo powoli czuł jak serce królika zaczyna się uspokajać. Minęło kilka minut, nim jego ciało się rozluźniło. Sebastian spojrzał na starszego. – Kontynuuj, proszę, Starszy Burke'u. – Tak, a więc... Starszy Burke wyglądał na trochę skrępowanego. Sebastian się nie przejmował. Chciał by to się już skończyło i by mógł iść już do domu. Miał kilka rzeczy do zrobienia, a nie miał czasu na gierki rady starszych. I dlatego właśnie króliczek. Sebastian był zaskoczony kiedy usłyszał słowa starszyzny, choć nie można było tego po nim poznać. Największemu i najgroźniejszemu zmiennemu nie przysłużyłoby, gdyby zobaczono, że został wprawiony w osłupienie, ale tak się właśnie czuł. – Jako Starszy Klanu Draconic – zaczął Starszy Burke. – Akceptuję twoje sparowanie, Sebastianie Drakus. 1 Kocham takie porównania 2 Kiedyś mojej babci uciekła królica z klatki, nie pytajcie ile zajęło mi jej złapanie... T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

11

Sebastian właściwie nie wiedział co się dokładnie dzieje, kiedy sparowanie zostaje zaakceptowane i zarejestrowane przed starszyznę, ale nie spodziewał się bólu, jaki przeszył jego szyję od podstawy szyi. Sebastian krzyknął i opadł do przodu, podpierając się wolną ręką. Króliczek przy jego piersi krzyknął głośno. Był to okropny dźwięk i Sebastian miał nadzieję, że więcej go nie usłyszy - jakby drapano paznokciami po tablicy. Kiedy ból zaczął znikać, Sebastian szybko sprawdził, czy króliczek wciąż żyje. Oddychał ciężko, ale nie wyglądał na rannego. Sebastian odetchnął z ulgą. Nie chciał by ten mały zginął. Sparowanie to bardzo poważna sprawa. Martwy partner był jeszcze gorszy. Spojrzał na ponuro wyglądającego starszego. – Czy to wszystko? To już koniec? – Twoje sparowanie zostało zarejestrowane, Sebastianie, ale musisz wiedzieć, że jest klauzula – powiedział starszy, sięgając po leżącą na stoliku kopertę i podał ją Sebastianowi. Sebastian ledwie powstrzymał się przed przewróceniem oczami, ale wziął kopertę i schował ją do kieszeni. – Oczywiście, że jest. – Tę kopertę możesz otworzyć dopiero kiedy twoje sparowanie zostanie skonsumowane i ani chwili wcześniej. – Starszy wskazał palcem na Sebastiana. – I pamiętaj, Sebastianie, musisz chronić swojego partnera za wszelką cenę. Wasze życie jest teraz połączone. Jeśli on zginie, zginiesz i ty i vice versa. – Że co? – warknął Sebastian. Nie do końca to planował, kiedy wybrał tego króliczka. Spojrzał na drobne ciałko w swoich rękach i poczuł jak wypełnia go przerażenie. Zważywszy na sytuację, to wydawało się idealnym rozwiązaniem. Miał oznaczać królika jako swojego, dopóki ta maskarada się nie skończy, a potem odesłać go w swoją stronę. O ile nie dokończy sparowania, w jego świecie to będzie całkowicie dopuszczalne. A teraz będzie pośmiewiskiem swojego klanu. – Kurwa! Jestem sparowany z królikiem!

Rozdział 2 Beauregard odbił się od łóżka, na które rzucił go Sebastian. W chwili, gdy przestał się odbijać, zmienił się z powrotem do ludzkiej postaci i zaczął rozglądać się w poszukiwaniu czegoś T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

12

do zakrycia. Musiał odzyskać swoje ciuchy. Kiedy nie zauważył nic, co mogłoby się nadawać, wstał, podszedł do najbliższej komody i zaczął w niej szperać. Przerzucał nad głową koszulkę za koszulką. Pół tuzina poparowanych skarpetek wylądowało na podłodze. Potem przyszła kolej na jedwabne bokserki. Beauregard uniósł jedną parę - czarne z małymi, czerwonymi serduszkami. Kto coś takiego nosi, do cholery? Beauregard rzucił je na piętrzącą się na ziemi kupkę. Potrzebna mu była para dżinsów, zwyczajna bawełniana koszulka i jakieś slipy. Kto nosił takie szykowne gówno? I jak to znosił? Te ciuchy musiały być niesamowicie niewygodne. – Co ty do cholery wyprawiasz? Beauregard przewrócił oczami i odwrócił się twarzą do smoka. Machnął ręką na swoje nagie ciało. – To chyba oczywiste, nawet dla ciebie. – Najwyraźniej nie – powiedział Sebastian, krzyżując ręce na piersi i unosząc swoją ciemną brew. – Gdyby było takie oczywiste, to bym nie pytał. – Heloł, jestem goły. Sebastian lekko przechylił głowę na bok. – Właśnie widzę. – Muszę się w coś ubrać. Moje ciuchy zostały w wielkiej sali i na pewno nie pójdę tam z nagim zadkiem, żeby wszyscy mnie widzieli. Beauregard uniósł w zaskoczeniu brwi do góry, kiedy Sebastian warknął i jego rysy nagle pociemniały. Oho, miał kłopoty. Sebastian wyglądał na wkurwionego. A czarny dym z jego nozdrzy w niczym nie pomagał. – Nie będziesz paradował z nagim zadkiem, żeby każdy mógł cię zobaczyć – warknął Sebastian. – Czy to jasne? Tylko ja będę widział cię nagiego. Oczy Beauregarda zrobiły się okrągłe. – Łaa, skąd cię tak naszło? Sebastian zamrugał oczami, jakby te słowa zaskoczyły także i jego. – A żebym wiedział. Beauregard roześmiał się. Nagle poczuł niesamowite rozbawienie całą tą sytuacją. Był pieprzonym królikiem, a teraz był sparowany ze smokiem, a w dodatku ze strasznie zaborczym smokiem. Ta sytuacja była po prostu zbyt zabawna. – To nie jest śmieszne – powiedział po paru chwilach Sebastian. – Owszem, jest. – Nie, nie jest. – Jest. – I aby poświadczyć swoje stwierdzenie, Beauregard wypiął na Sebastiana język. – Nie jest – warknął Sebastian. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

13

– Jest. – Nie— kurwa, spieram się z króliczkiem. Sebastian potarł dłonią o twarz i odwrócił się. Beauregard poczuł współczucie względem tego faceta. Sebastian nie prosił o to sparowanie bardziej, niż on. Prawdopodobnie robienie sobie z niego jaj nie było sprawiedliwe, nieważne jak zabawna była sytuacja. – Jesteśmy królikami, a nie króliczkami – powiedział Beauregard. 3 – Jesteśmy małymi ssakami z rodziny Zającowatych, z rzędu Lamorpha, ja jestem królikiem europejskim, Oryctolagus cuniculus. – Jesteś pieprzonym króliczkiem – rzucił Sebastian. Beauregard uniósł brew do góry i wyszczerzył się. – Jeszcze nie, no ale mając odpowiedni bodziec... Sebastianowi opadła szczęka4, a jego srebrne oczy rozszerzyły się do prawie niemożliwego rozmiaru. Beauregard uśmiechnął się półgębkiem. Był przyzwyczajony do wprawiania innych w osłupienie. Robił to całe życie, nawet w swojej własnej kolonii. Miał tylko nadzieję, że Sebastian nie znienawidzi go tak jak jego rasa. – W jakim ty świecie żyjesz? – zapytał Sebastian. – Nie pojmujesz sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy? Beauregard westchnął głęboko i skrzyżował ręce na piersi. – Wydaje mi się, że pojmuję ją idealnie. Wykorzystałeś mnie, żeby obejść klątwę starszyzny, a skutek wyszedł odwrotny. Teraz utkwiłeś ze mną. Sebastian zamrugał oczami, po czym wybuchnął śmiechem i usiadł na krawędzi łóżka. Na chwilę schował twarz w dłoniach i po chwili uniósł wzrok, splatając dłonie i pozwalając im zwisać między jego kolanami. – Można to tak podsumować. Beauregard nie wiedział jak ma zareagować na smutek w głosie Sebastiana. Sparowanie z królikiem chyba nie mogło być aż tak złe - prawda? – Czy ten los jest dla ciebie aż tak zły? – zapytał łagodnie. – Masz pojęcie kim ja jestem? – Eee, właściwie nie – odparł Beauregard. – No, to znaczy wiem, że jesteś smokiem, no bo tak powiedziałeś i poszedłeś do Starszego Burke'a, żeby zarejestrować nasz związek. Wiem, że jest 3 Można by rzec, co to za różnica, królik – króliczek, w końcu to tylko zdrobnienie. Ale królik to rabbit, a króliczek bunny a innych określeń nie znam:P zając to zupełnie co innego więc się nie nadaje. 4 Już chyba ze trzeci raz :D T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

14

starszym Klanu Draconic, twojego klanu. Wiem też, że masz na imię Sebastian. – Beauregard wzruszył ramionami. – No i to chyba wszystko. Sebastian spuścił głowę, wpatrując się w podłogę. Wyglądał na strasznie przybitego. – Nazywam się Sebastian Drakus. Jestem księciem Klanu Drakus, najwyższego rzędu smoków. – Okej. – Beauregard zmarszczył brwi. To brzmiało bardzo szykownie, ale co on o tym wiedział? Mieszkał w kawalerce, bo tylko na tyle było go stać z jego mizernej pensji. – A co to znaczy? Sebastian uniósł twarz. – Nie wiesz? Beauregard wzruszył ramionami. Czuł się zdezorientowany, a nie lubił czuć się zdezorientowany. Głupio się z tym czuł. – Nie. Sebastian poderwał się na nogi. – To znaczy, że jestem pieprzonym księciem swojej rasy, do cholery. Beauregard cofnął się o krok, zastanawiając się czy ma być ostrożny względem tego mężczyzny. Mieli być partnerami. Z tego co wiedział Beauregard, to oznaczało, że nie mogą zrobić sobie krzywdy. Ale może tak było tylko u królików. – Gratulacje? Sebastian gapił się na niego przez chwilę, po czym opadł na materac, zakrywając ręką oczy. Śmiał się, a ramiona mu trzęsły mu się maniakalnie, ale Beauregard miał wrażenie, że nie śmieje się z rozbawienia. Obserwował Sebastiana, zastanawiając się co mógłby zrobić, by jakoś polepszyć mu nastrój. Gdyby miał swoją małą torebkę, mógłby dać mu jedną ze swoich błyskotek, ale jego torba i reszta jego rzeczy zostały w sali balowej. Nie miał nawet swojej gumy balonowej, by się podzielić. Beauregard zacisnął usta, starając się coś wymyślić. Kiedy do pokoju wpadł nagle chłodny powiew wiatru, wywołując na jego ciele dreszcz i przypominając mu, że stoi nago, w jego głowie zaświtała pewna myśl. Zanim zdążył się od tego odwieść, wykorzystał swoje królicze umiejętności i skoczył na łózko, siadając okrakiem na ciele Sebastiana. Króliki potrafiły skakać naprawdę wysoko czy to w ludzkiej, czy zmienionej formie. Sebastian zabrał rękę ze swojej twarzy i spojrzał na Beauregarda, jakby nie potrafił do końca uwierzyć w to co widzi. Beauregard wyszczerzył się i zakołysał biodrami. – Nazywam się Beauregard Stratford. Nie jestem księciem, ani żadnym arystokratą. Nie wiem nawet kim jest mój ojciec. Nie jestem szczególnie akceptowany w swojej kolonii, bo mam T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

15

całe futro białe i byłem tylko jedyny w miocie. Mam nawet fioletowe oczy, a żaden inny królik takich nie ma. Jestem dziwadłem. W trakcie przemowy Beauregarda rysy Sebastiana zaczęły łagodnieć, ale była to jedyna część jego ciała, która tak reagowała. Prawdę mówiąc, długa, twarda część jego ciała, która znajdowała się między nagimi udami Beauregarda wydawała się twardnieć jeszcze bardziej. Beauregard przesunął dłonią po piersi Sebastiana, odpinając guziki jego koszuli. – Jednakże nic nie zmienia faktu, że jestem królikiem. Przez to, a także zważywszy na to, że teraz jesteśmy partnerami, powinieneś wiedzieć, że to co się mówi o królikach, jest prawdą. Oznacza to, że pieprzymy się jak króliki. Marchewka to afrodyzjak, a jak mnie wkurzysz, to zostawię ci bobki w butach. Beauregard wrzasnął, kiedy nagle został złapany i obrócony. Sebastian przycisnął go do materaca i klęknął między jego udami. Zawisnął nad Beauregardem, jego dłonie spoczęły po obu stronach głowy królika. – A ja jestem smokiem, mały króliczku i też jestem taki, jak się o nas mówi. Jestem wielki, zły i groźny. Mogę złamać cię wpół bez żadnego wysiłku. Wkurz mnie, a wyrwę ci każdy włosek z twojego futerka. – Potrafię polizać się po jajach. Sebastianowi opadła szczęka. – Że co potrafisz? – Jestem królikiem. – Beauregard uśmiechnął się półgębkiem i zamachał brwiami. – Jesteśmy bardzo giętcy. Sebastian uniósł brew. – A o jakiej giętkości dokładnie mówimy? Beauregard uniósł nogi i chwycił się za kostki, bez problemu zakładając je za głowę i kładąc je na materacu przy swoich uszach. To w dość krępujący sposób wyeksponowało jego tyłek, ale nagłe wciągnięcie oddechu Sebastiana było tego warte. – Ja pierdolę! Beauregard opuścił nogi z powrotem na łóżku, nie prostując kolan i przyciskając je do boków Sebastiana. Lubił czuć większego mężczyznę między swoimi nogami. – Założę się, że potrafiłbym polizać ci jaja w czasie seksu.5 Sebastian zamknął oczy i odetchnął głęboko. Sztywno zaciśnięta szczęka pokazała Beauregardowi, że Sebastian ledwie zachowywał nad sobą kontrolę. A Beauregard miał nadzieję, że pozbawi go tej kontroli. Ich sparowanie nie będzie kompletne, dopóki Sebastian nie będzie go 5 Dostałam ataku padaczki :D:D:D T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

16

pieprzył. A Beauregard czekał całe swoje życie, by pieprzyć się ze swoim partnerem. A teraz, kiedy poznał tego mężczyznę, nie zamierzał czekać dłużej. Musiał tylko jeszcze trochę ponaciskać na Sebastiana. – Jestem cholernie giętki, Sebastianie. I bardzo sprężysty. Wątpię, by istniało coś, co możesz mi zrobić, a ja bym tego nie przyjął. – Beau-Beauregard. – Oczy Sebastiana były niemalże czarne, kiedy je otworzył i spojrzał na Beauregarda. Wyglądał na wygłodniałego i to w stylu chciałbym-cię-zjeść. – Nawet nie wiesz o czym mówisz, króliczku. – No to sprawdź. Sebastian warknął. Było to jedyne ostrzeżenie, jakie otrzymał Beauregard, nim został przekręcony na kolana. Jego pośladki zostały rozszerzone i długi, rozwidlony język przesunął się po jego ciasnym wejściu. Beauregard krzyknął, wypełniając pokój intensywnością tego dźwięku. Miał ochotę wrzeszczeć, kiedy Sebastian nie przestawał go lizać. Beauregard nigdy w życiu nie czuł czegoś takiego. Cholera, nigdy nawet sobie tego nie wyobrażał, a miał bujną wyobraźnię. Kiedy rozwidlony język Sebastiana wsunął się w niego, Beauregard wrzasnął. Lizanie natychmiast ustało i ogromnie dłonie przewróciły go na plecy. Spojrzała na niego zmartwiona twarz Sebastiana. – Nie przestawaj! – wrzasnął Beauregard. – Kurde, króliczku, myślałem, że krzywda ci się dzieje. – Nie! – Beauregard szybko odwrócił się z powrotem i wypiął pośladki. – Jeszcze. – Czy ty mi rozkazujesz, mały króliczku? – Proszę? Sebastian roześmiał się. – Od razu lepiej. Beauregard jęknął, kiedy rozwidlony język Sebastiana wrócił do lizania jego pośladków. Sparowanie ze smokiem zdecydowanie miało swoje dobre strony. Skoro Sebastian potrafił zamienić go w kałużę samym językiem, to Beauregard nie mógł się doczekać, by dowiedzieć się, co potrafił zrobić swoim fiutem. Prawie zaprotestował, kiedy Sebastian przestał go lizać, ale poczuł jak dwa palce wchodzą w jego tyłek. Zważywszy na to, że była to pierwsza prawdziwa, nieplastikowa rzecz, jaką miał w tyłku, to zdecydowanie wolał to od dildo. Było w tym coś innego, bardziej erotycznego. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

17

Beauregard nie potrafił powstrzymać swoich jęków. Otworzył jedynie usta, a one same wydarły się z jego gardła, przy każdym pchnięciu palców Sebastiana coraz głośniejsze. O tak, był głośny. No i co z tego? Sebastian zdawał się to lubić. Im głośniej Beauregard krzyczał, tym mocniej napierał na niego Sebastian. Beauregard był w niebie. – Mój mały króliczek chyba to lubi. Beauregard przytaknął energicznie, nie będąc w stanie sklecić żadnego słowa. Potrafił jedynie czuć, a czuł się wspaniale. Patrzył z drżeniem tam, gdzie poruszały się palce Sebastiana. Każdy jego nerw wibrował. Wziął urywany wdech, kiedy Sebastian zastąpił palce swoim fiutem. Wszedł w niego wolno, a Beauregard czuł jak każdy centymetr go rozszerza. Dłonie Sebastiana chwyciły jego biodra tak mocno, że zastanawiał się czy będzie miał rano siniaki. Nie obchodziło go to. Będzie je nosił z dumą. Będą oznaczać, że są partnerami. Pojmował wagę chwili. Jak tylko Sebastian w nim dojdzie, w rozumieniu ludu Beauregarda będą naprawdę sparowani. Ostatni krok i wtedy będą już partnerami na zawsze. Beauregard nie wiedział jedynie co oznacza bycie partnerem smoka. Zawsze myślał, że znajdzie innego królika. Króliki parowały się z królikami. Taka była tradycja. Króliki rozumiały popęd płciowy, hiperaktywność, potrzebę założenia gniazda. Co robiły smoki? Beauregard jęknął, kiedy Sebastian zaczął się w niego wbijać. Tylko dłonie tak mocno trzymające jego biodra powstrzymywały Beauregarda przed padnięciem na łóżko. Sebastian był bardzo silny i w jakiś dziwny sposób, Beauregard uważał to za niezwykle podniecające. Może dlatego Beauregarda tak bardzo pociągał ten smok. Króliki z natury były płochliwe, nawet Beauregard. Był niezwykle podniecony emanującą z Sebastiana siłą. Nie musiał nawet się starać. To przychodziło mu naturalnie. I szlag, czyż to nie było gorące? – Jesteś tak kurewsko ciasny – warknął Sebastian. W końcu jestem prawiczkiem, pomyślał Beauregard, ale nie ubrał tej myśli w słowa. To oznaczałoby zaprzestanie jęczenia, a tej chwili to było po prostu niemożliwe. Kiedy Sebastian chwycił go za włosy, Beauregard pomyślał, że dojdzie tu i teraz. Był królikiem. A one miały manię na punkcie włosów - pociągania, czesania, gładzenia, cokolwiek. To było cholernie podniecające. – Musimy odwiedzić mojego tatuażystę – powiedział Sebastian. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

18

Jedna z jego dłoni pogładziła skórę Beauregarda, który zadrżał na ten dotyk. Jeśli Sebastian będzie tak dalej robił, to zrobi wszystko, co tylko chciał. – Chcę widzieć na tobie moje imię, kiedy będę cię pieprzył. Beauregard kiwnął głową na tyle, na ile mógł, zważywszy że palce Sebastiana wciąż były wplątane w jego włosy. Nie miał pojęcia o co chodziło Sebastianowi, ale jeśli tatuaż go uszczęśliwi, to Beauregard nie miał nic przeciwko. Rozkosz, jaka rozchodziła się w tej chwili po jego ciele, była nieporównywalna do niczego innego. – Jesteś gotowy, by dojść, mój mały króliczku? – Och tak. Beauregard był tak gotowy, by dojść, że aż drżał. Kiedy dłoń Sebastiana chwyciła jego fiuta, Beauregard nie potrzebował niczego więcej. Krzyknął głośno i doszedł w dłoni Sebastiana. Ogarnęły go fale ekstazy. Jego kolana drżały i groziły poddaniem się. Pierś miał ściśniętą, jakby nie potrafił dostarczyć płucom odpowiedniej ilości powietrza. Czuł jak ciasna obręcz jego mięśni wyciska ostatnie skrawki przyjemności z wchodzącego w niego fiuta. Sebastian nagle znieruchomiał. Jego ryk wstrząsnął łóżkiem. Beauregard zaczął się uśmiechać, kiedy poczuł nagłe pieczenie, które zaczęło się na jego karku i przesunęło się po jego kręgosłupie, kończąc się tam, gdzie był złączony z Sebastianem. Odetchnął gwałtownie. Doznanie nie było nieprzyjemne, ale też nigdy czegoś takiego nie czuł. Jakby został dotknięty płomieniem, ale się nie spalił. Kiedy wypełniła go gorąca lawa, Beauregard krzyknął, bo przeszył go drugi orgazm, jeszcze silniejszy od pierwszego. Palące doznanie i wypełniająca go lawa wydawały się spotkać, całkowicie go oszałamiając. Opadł na łóżko, jego ręce i kolana nie były już dłużej w stanie go podtrzymywać. Na jego plecy opadł spory ciężar, po czym przekręcił go na bok. Beauregard odetchnął głęboko, kiedy Sebastian go objął i przyciągnął do swojego większego ciała. Tak powinno wyglądać parowanie się. Po prostu to wiedział. Uwagę Beauregarda przyciągnął śmiech Sebastiana. Spojrzał na niego przez ramię. – No co? Palce Sebastiana prześledziły linię jego kręgosłupa. – Chyba nie musimy iść już do mojego tatuażysty. – Jak chcesz, to możemy iść. Nie mam nic przeciwko. – Nie ma potrzeby. Z jakiegoś powodu moje imię pojawiło się na twojej skórze, wzdłuż twojego kręgosłupa6. – Uśmiech Sebastiana był pełen zadowolenia. – Może to część tego całego 6 Nie no, czary, jak zwykle czary :P T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

19

partnerstwa. – Naprawdę? Beauregard przekręcił się jeszcze bardziej, chcąc spojrzeć na swoje plecy. Widział jedynie swoją skórę. Zmarszczył brwi i odsunął się od Sebastiana, żeby wstać z łóżka. Obaj jęknęli i zamarli, kiedy nagły ruch Beauregarda sprawił, że fiut Sebastiana wysunął się z jego ciała. – Och, zapomniałem o tym. – Ostrzeż mnie następnym razem – warknął Sebastian. – Wybacz. – Beauregard roześmiał się i usiadł na skraju łóżka. – Nie jestem do tego przyzwyczajony. – Króliczku, gdzie idziesz? – Chcę zobaczyć. – Co zobaczyć? – Znaki na moich plecach. Phie! Beauregard wstał z łóżka i podszedł do pierwszych drzwi, jakie napotkał. Otworzył je, po czym jak najszybciej zamknął i oparł się o nie. Machnął w stronę drzwi dłonią. – Tam ktoś jest. – Oczywiście, że jest, króliczku – powiedział z uśmieszkiem Sebastian. – W końcu jestem księciem. – A czy muszą stać tuż przy drzwiach twojej sypialni? – Beauregard był zażenowany. Nie był jakoś szczególnie cichy w czasie seksu. Wtedy to nie wydawało się wielką sprawą. Sebastianowi to się podobało. Ale Beauregard nie chciał, by inni go usłyszeli. – Rozluźnij się, króliczku, oni nie powiedzą ani słowa. Beauregard zmarszczył brwi. W tamtej chwili uświadomił sobie dwie rzeczy. Jedna, Sebastian był rozbawiony tym, że słyszeli go jego przyjaciele. Druga, Sebastian musiał mówić na niego inaczej, niż "króliczku". – Jakbyś nie wiedział, to mam imię. Beauregard. – powiedział Beauregard. – Będziesz mnie kiedyś nazywał inaczej, niż króliczku? Sebastian zachichotał i przekręcił się na łóżku. – Jeszcze nie zdecydowałem. – To kompletnie nie ma sensu. Serio nie miało. – Beauregard wydaje się strasznie poważnym imieniem jak na takiego małego króliczka. Beauregardowi opadła szczęka. – Małego króliczka? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

20

– Kiedy cię pierwszy raz zobaczyłem, pomyślałem, że jesteś jakimś chochlikiem. – Chochlikiem!? Chochlikiem!? Ja ci pokażę chochlika! – krzyknął Beauregard, czując jak wypełnia go złość. Rzucił się do przodu. Wystarczyły trzy podskoki i był na Sebastianie. Zanim zdążył go tak naprawdę zaatakować, został przekręcony i wciśnięty w materac. Ogromne ciało Sebastiana uwięziło go przy łóżku. – I teraz już wiesz dlaczego nazywam cię króliczkiem. Beauregard skrzywił się, kiedy Sebastian prztyknął go w czubek nosa. Wciąż był na niego zły na nazywanie go chochlikiem. Nie chciał być szczęśliwy - nawet kiedy uśmiech Sebastiana rozjaśniał cały pokój. – Kicasz jak mały króliczek. Beauregard przewrócił oczami. – Jakbyś nie wiedział, to jestem królikiem. – I do tego strasznie słodkim. Beauregarda przepełniło oburzenie. – Hej! Jestem seksowny, a nie słodki. – Jesteś – zgodził się z szerokim uśmiechem Sebastian. – Ale jesteś też słodki. Mniejszy mężczyzna prychnął. – Dobra, dopóki jestem seksowny, to słodki też mogę być. – Bardzo uprzejmie z twojej strony, króliczku. – Sebastian roześmiał się. Beauregard nagle uświadomił sobie jak cudownie jest mieć przyciśnięte do siebie twarde ciało. Jego serce przyspieszyło, kiedy zauważył jak w oczach Sebastiana zapala się ogień. W skali jeden do dziesięciu, Sebastian miał definitywnie dwadzieścia. Wyraz jego oczu mógłby roztopić stal. Beauregard rozchylił kolana i ścisnął nimi ciało Sebastiana. Wiedział od razu, że Sebastian poczuł jego twardą męskość. Srebrne oczy mężczyzny pociemniały, nabierając prawie że czarnego odcienia. – Dopóki jestem uprzejmy... – Beauregard urwał, kiedy na twarzy Sebastiana zaczął pojawiać się powolny, zmysłowy uśmiech. Mężczyzna nagle znalazł się z nim twarzą w twarz. Beauregard wciągnął gwałtownie powietrze, kiedy Sebastian wsunął ręce pod jego kolana i przycisnął jego nogi do jego piersi. Kiedy główka fiuta Sebastiana zaczęła w niego wchodzić, Beauregard bardzo się cieszył, że już uprawiali seks. Nie był mały - nigdzie. Sebastian wyszczerzył się i pchnął w niego mocno, kradnąc Beauregardowi oddech. – Dopóki jesteś uprzejmy, króliczku, może sprawdzimy jak giętki tak naprawdę jesteś?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

21

Rozdział 3 Sebastian obudził się i od razu uświadomił sobie, że na jego torsie spoczywa spory ciężar. Zazwyczaj nie miał nic na sobie, więc od razu to zauważył. Otworzył oczy i uśmiechnął się, widząc białą głowę Beauregarda, przytuloną do jego piersi. Wychodziło na to, że jego mały króliczek znalazł sobie wygodne miejsce do snu. Czuł swoją poranną erekcję wciskającą się między uda Beauregarda, ale wiedział, że mniejszy mężczyzna będzie zbyt obolały, by złagodzić ból, jaki powoli narastał w jego jądrach. Zeszłej nocy wziął Beauregarda dwa razy, a przecież mężczyzna był prawiczkiem. Niestety, Sebastian odkrył to dopiero za drugim razem. Będzie musiał porozmawiać ze swoim króliczkiem o mówieniu mu prawdy. Przemilczenie nie było kłamstwem, ale czymś bardzo blisko. Wziąłby Beauregarda wolno, zamiast pieprzyć go jak opętany. Sebastian pogładził dłonią białe, jedwabiste włosy Beauregarda. Był opętany i to całkiem nieźle. Był sparowany z pieprzonym króliczkiem i jakoś nie potrafił się tym przejmować. Samo to dezorientowało Sebastiana. Był smokiem, a w dodatku księciem. Powinien być sparowany z innym smokiem i przedłużyć smoczy ród. Wiedział to od zawsze. Nawet tego oczekiwał. Nie spodziewał się króliczego partnera. Uśmiechnął się, kiedy Beauregard wymruczał coś przez sen i otarł się o jego dłoń. Zaczynał wierzyć, że jego mały króliczek był głodny uczucia. Beauregard wydawał się łaknąć każdego dotyku, jaki dawał mu Sebastian. Będzie go musiał o to zapytać. Skazany na tymczasowy celibat, delikatnie przekręcił Beauregarda i okrył partnera kocami. Beauregard przez chwilę się wiercił, po czym uspokoił się i na powrót usnął. Sebastian wpatrywał się w niego i przewrócił oczami, kiedy uświadomił sobie co robi. Beauregard był po prostu zbyt słodki...eee...seksowny. Zapierał mu dech. Sebastian mógłby patrzeć na niego godzinami i nigdy się nie znudzić. W posiadaniu tak drobnego, delikatnego partnera było coś, co poruszało najgłębsze instynkty Sebastiana. Wydawało mu się, że nie czułby się tak, gdyby był sparowany z innym smokiem, nawet gdyby był od niego mniejszy. Beauregard to inna historia. Sebastian czuł jednocześnie potrzebę chronienia, zaborczość i zaintrygowanie. Zabije każdego, kto zadrze z Beauregardem. To nie podlegało dyskusji. Coś mówiło mu, że zabije też T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

22

każdego, kto choć spróbuje poderwać jego króliczka. Sama myśl, że ktoś miałby położyć swoje łapska na Beauregardzie sprawiała, że z jego nozdrzy zaczął unosić się dym. Nie jest dobrze. Sebastian wziął głęboki, oczyszczający wdech i zmusił się do odwrócenia od swojego partnera. Nic nie zrobi, jeśli będzie tak stał i dalej gapił się na Beauregarda, nieważne jak bardzo tego chciał. Musiał się wykąpać, ubrać i wymyślić sposób jak wydostać się z siedziby rady. Bycie z dala od domu na tak długo nie było łatwe. Miał wiele do zrobienia. Na zgromadzenie przybył jedynie dlatego, że było to obowiązkowe. W innym przypadku wysłałby kogoś na zastępstwo. Bycie księciem swojego klanu nie było tak wspaniałą robotą jak się wszystkim zdawało. Miał obowiązki, których nie mógł zignorować, zarówno względem swojego klanu, jak i zmiennych. Pozostanie w zamku rady oznaczało, że w domu gromadzi się coraz większa ilość spraw. Super. Sebastian skierował się do łazienki. Może długi, gorący prysznic ukoi potrzebę wrócenia do łóżka do Beauregarda i spędzenia całego dnia na odkrywaniu każdego cudownego centymetra jego ciała. Sebastian wszedł pod prysznic i odkręcił kurki. Jak tylko woda była wystarczająco gorąca, stanął pod strumieniem. W byciu smokiem sprawa wyglądała tak, że im gorętsza woda, tym lepiej. Pozwolił wodzie zmoczyć jego włosy. Ich umycie i spłukanie zajęło mu kilka minut. Problem zaczął się, kiedy zaczął trzeć swoje ciało. W chwili, gdy jego dłonie zaczęły się poruszać po jego ciele, nie potrafił powstrzymać się przed myśleniem o tym jak Beauregard robił to samo zeszłej nocy. Pomimo braku doświadczenia, Beauregard wydawał się wiedzieć gdzie dotknąć Sebastiana, by podniecić go do szaleństwa. Wiedział gdzie ugryźć i jak mocno to zrobić. Wiedział gdzie polizać, gdzie się otrzeć i gdzie zwyczajnie dotknąć Sebastiana, by ten nie pamiętał swojego imienia. Samo myślenie o poprzedniej nocy skłoniło Sebastiana do sięgnięcia do swojego fiuta. Skoro nie mógł pieprzyć swojego króliczka, to z pewnością mógł o tym myśleć. Jego palce zacisnęły się na jego trzonie i zaczęły się po nim przesuwać. Na początku poruszał nimi wolno, jednak z każdym obrazem Beauregarda ogarniętego rozkoszą, zwiększał swoją prędkość. Beauregard wydawał się nie mieć żadnych zahamowań. Chciał próbować wszystkiego. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

23

I z pewnością nie hamował swoich ust. Im bardziej był podniecony, tym głośniejsze były jego krzyki. Sebastian wiedział, że szybko staje się uzależniony od wywoływania u swojego króliczka tych okrzyków rozkoszy. Wiedział, że będzie musiał zbadać, dlaczego czuje się tak potężny, kiedy Beauregard tracił rozum. Jednak w tej chwili jego całkowitą uwagę zajmowało napięcie tworzące się w jego jądrach. Sebastian oparł głowę o ścianę prysznica i rozsunął nogi. Jedną dłoń przesuwał po swoim trzonie, drugą ścisnął jądra. W jego umyśle wyobrażał sobie, że to Beauregard to robi. Prawie widział go na kolanach, biorącego go w usta. Tego jeszcze nie robili, ale Sebastian planował to na dzisiejszy dzień. Zamierzał poczuć na swoim kutasie usta Beauregarda, nawet jeśli to będzie ostatnia rzecz, jaką zrobi. Chciał wsunąć dłonie w jego białe włosy i pieprzyć jego usta. Te cudowne, pełne wargi Beauregarda były stworzone do obejmowania jego fiuta. Sebastian mógł się o to założyć. Oddech Sebastiana stał się urywany. Jego oczy zamknięte. Dłoń poruszała się szybciej i szybciej, co chwila zahaczając kciukiem o czubek jego erekcji. Kiedy ciśnienie nabrało niewyobrażalnego rozmiaru, jego nogi zaczęły drżeć. Sebastian nagle znieruchomiał i pchnął biodrami do przodu, zaciskając dłoń na swoim trzonie. Doszedł z niskim jękiem, wystrzeliwując ładunki spermy na ściankę prysznica. Poruszył dłonią jeszcze kilka razy i osunął się wzdłuż ściany. To było naprawdę intensywne. Sebastian nie miał pojęcia czy to obrazy ssącego go Beauregarda sprawiły, że było mu lepiej, ale był to najpotężniejszy orgazm, jakiego dostarczyła mu jego własna ręka. Pokręcił głową i dokończył mycie. Wyszedł spod prysznica, sięgnął po ręcznik i wysuszył najpierw ciało, a potem włosy. Odwiesił ręcznik na drzwiczki prysznica i podszedł do umywalki i wiszącego nad nią lustra. Musiał umyć zęby, ogolić się, a potem zacząć myśleć o dzisiejszym dniu i wszystkim, co musiał zrobić, żeby wrócić do domu. Sebastian spojrzał w lustro i wydał z siebie dźwięk, którego miał nadzieję już nigdy więcej nie usłyszeć. Dźwięk czystego przerażenia. Jego oczy stały się szerokie i musiał pochylić się do przodu, żeby lepiej się sobie przyjrzeć. To tylko wytwór jego wyobraźni. Nie było możliwości, by w jego pięknych, czarnych włosach nagle pojawiło się białe pasemko. To po prostu niemożliwe! Sięgnął drżącą ręką do swoich włosów i dotknął białego pasemka. Cholera, było prawdziwe. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

24

Pasemko białych jak śnieg włosów o szerokości około dwóch centymetrów rosło niedaleko jego skroni. Kontrast między jego czarnymi włosami, a nowym, białym pasemkiem był wręcz krzyczący. – Beauregard! – warknął przez zaciśnięte zęby Sebastian. Zacisnął usta w wąską kreskę i wrócił do sypialni. Po prostu wiedział, że jego mały króliczek ma z tym coś wspólnego. Zobaczył śpiącego Beauregarda, z kompletnym zapamiętaniem rozciągniętego na materacu i jego gniew zaczął odpływać. Beauregard naprawdę był wyjątkowo słodki i tak, niezwykle seksowny. Leżał rozciągnięty na plecach, jedna noga prosto, druga zgięta w kolanie. Ramiona miał wyciągnięte w obie strony. Pościel zsunęła się w dół i groziła wyeksponowaniem jego porannej erekcji. Sebastian jęknął. Miał całkowicie przerąbane, jeśli sam widok nagiej skóry jego króliczka potrafił w ciągu sekundy zmienić go ze złego w napalonego jak diabli. Jeśli Beauregard kiedykolwiek dowie się, jaki wpływ ma na niego, to Sebastian do końca życia będzie miał przesrane. W jego interesie było zadbanie, by Beauregard nigdy się nie dowiedział. Westchnął ciężko i udał się do swojej garderoby. Musiał spędzić trochę czasu z dala od Beauregarda, żeby rozważyć wszystkie możliwości. Zamknięcie go gdzieś na klucz wydawało się cholernie dobrą opcją. Ale znając Beauregarda, Sebastian wiedział, że albo w końcu ucieknie, albo słodkimi słówkami zapewni sobie wyjście z każdej klatki, w jakiej zamknąłby go Sebastian. Nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć jak ludzie w jego domu poradzą sobie z Beauregardem. Nie miał wątpliwości, że jego mały króliczek w ciągu tygodnia będzie rządził całym miejscem. Sebastian ubrał się w czarne spodnie i białą koszulę. Postanowił na razie zrezygnować z marynarki i krawata. Mógł zawsze założyć je później. W tej chwili musiał wymyślić co zrobić z pasemkiem białych włosów na swojej głowie, by zminimalizować uwagę, jaką z pewnością przyciągnie. Kiedy wszedł do łazienki, wpadł mu do głowy pewien pomysł. Przez kilka chwil patrzył na siebie w lustrze, a po chwili się roześmiał. Może będzie w stanie coś z tym zrobić. Ostrożnie oddzielił białe włosy od czarnych i zaczął je splatać w warkocz. Związał je małą gumką i pozwolił warkoczowi opaść na jego ciało. Jego włosy nie były aż tak długie jak Beauregarda, które sięgały mu prawie do pasa, ale opadały mu tuż za ramiona. Warkoczyk białych włosów tylko wzmocnił rysy jego twarzy, przyciągając uwagę do kwadratowej szczęki i wydatnych kości policzkowych. Podkreślił nawet jego srebrne oczy. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

25

Nieźle. Zadowolony, że nie wygląda jak świr, Sebastian wrócił do sypialni. Okrył Beauregarda pościelą i opuścił sypialnię, zamykając za sobą delikatnie drzwi. – Interesująca fryzura, Sebastianie. Sebastian przewrócił oczami i spojrzał na Galana, swojego zastępcę. Mężczyzna siedział przy małym stoliku pod oknem, z kubkiem kawy w jednej dłoni i książką w drugiej. – Dzień dobry, Galanie. – Sądząc po dźwiękach, które wcześniej słyszałem, dla jednego z nas z pewnością jest dobry. – Rozumiem, że jeszcze nie znalazłeś swojego partnera? Galan zmrużył oczy. – A po cholerę mi partner? Sebastian pomyślał o niewiarygodnym seksie z zeszłej nocy i seksownym króliczku śpiącym w jego łóżku, po czym potrząsnął głową. Skoro Galan nie chciał wiedzieć, to Sebastian nie będzie mu o tym mówić. – Nie czekaj za długo, przyjacielu. Starszyzna powiedziała, że mamy tylko dwadzieścia cztery godziny albo zdziczejemy. – Sebastian postukał o swój zegarek. – Wszystko mi jedno – prychnął Galan. Sebastian przewrócił oczami i postanowił zostawić Galana samemu sobie. Miał czas do północy. A była dopiero dziewiąta rano.7 – Mój partner śpi. Galan prychnął. Sebastian uniósł brew. – Co w tym takiego zabawnego? – Dziwię się, że jeszcze w ogóle oddycha. – Galan wybuchnął śmiechem. – Przez te dźwięki, jakie wydawaliście zeszłej nocy, byłem przekonany, że do tej pory będzie już nieżywy. Sebastian skrzywił się, kiedy poczuł jak się rumieni. On się nie rumienił. – Mój partner jest bardzo entuzjastyczny. – Najwyraźniej – ironizował Galan. – Jest też bardzo giętki. Potrafi wygiąć się tak, jak sobie tego nawet nie wyobrażasz. – Sebastian uśmiechnął się półgębkiem. To powinno przyciągnąć uwagę Galana. Sebastian wiedział, że ma rację, kiedy uśmieszek Galana został zastąpiony uśmiechem na wpół zaintrygowanym, na wpół zazdroszczącym. – Jak giętki? 7 Nie no spoko, 15 godzin na znalezienie osoby na całe życie, bułka z masłem (albo z margaryną:P) T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

26

– Potrafi polizać mi jaja, kiedy go pieprzę. – Cholera.8 Galan przełknął tak mocno, że Sebastian słyszał to z drugiego końca pokoju. Roześmiał się i podszedł, by nalać sobie kawy. – Chcę, by mojemu partnerowi przydzielono strażnika. Musi przy nim być cały czas. – Sebastian na chwilę zmarszczył brwi. – Albo dwóch. Beauregard ma kłopoty wypisane na twarzy. – Nie wiem do czego najpierw uderzyć – powiedział Galan, - do tego, że twój partner ma na imię Beauregard, czy do tego, że może potrzebować dwóch strażników. Naprawdę może być takim kłopotem? Sebastian roześmiał się. – Podejrzewam, że tak. – Kłopotem dla klanu? – Nie. – Sebastian pokręcił głowa. – Nie, sądzę, że będzie kłopotem dla mnie. – Ma coś przeciwko smokom? – Nie. Prawdę mówiąc, nie sądzę, by nawet o tym myślał. Beauregard jest— Sebastian zmarszczył brwi, szukając odpowiednich słów na określenie jego króliczka. – Najwyraźniej już na nogach. Sebastian odwrócił się i zobaczył swojego zaspanego partnera stojącego w drzwiach sypialni. Jego nagie ciało okrywało jedynie prześcieradło, a ręką przecierał sobie twarz. Wyglądał cholernie seksownie z rozczochranymi włosami i zaspaną twarzą. Sebastian zmarszczył brwi, kiedy zauważył pasemko czarnych włosów na włosach Beauregarda. Znajdowało się w tym samym miejscu, co jego białe pasemko. Miał silne wrażenie, że Beauregard miał coś wspólnego z oboma kosmykami. – Dzień dobry, króliczku. Beauregard zamrugał oczami i skrzywił się. – Znowu do tego wracamy? Mam na imię Beauregard, a nie króliczek. Sebastian wyszczerzył się. – A mi się podoba króliczek. – Jeszcze zobaczymy. Galan wybuchnął histerycznym śmiechem, przyciągając uwagę Sebastiana. Odwrócił się i łypnął na swojego zastępcę. – Chcesz coś powiedzieć? – Jesteś sparowany z królikiem? Sebastian skrzywił się, kiedy z drugiego końca pokoju dotarło do niego niskie warknięcie. 8 Leżę pod biurkiem, leżę i się skręcam :D:D T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

27

Widział nadchodzącą katastrofę, zanim ta jeszcze nie nadeszła. Sebastian odwrócił się i chwycił Beauregarda w pasie, zanim ten zaatakował Galana. – Nie, króliczku, nie atakujemy Galana. Galan wyglądał na zszokowanego, kiedy Beauregard obnażył zęby i rzucił się na niego, pomimo ramion Sebastiana, które trzymały go w pasie. Beauregard może i był królikiem, ale diabelnie silnym królikiem. Sebastian musiał używać całej swojej siły, by przytrzymać swojego wyrywającego się partnera. – Beauregard! – warknął Sebastian. – Wystarczy. Beauregard przestał się wyrywać prawie tak szybko jak zaczął i odwrócił się, by spojrzeć na Sebastiana. – Teraz używasz mojego imienia? Sebastian roześmiał się i przytulił do siebie Beauregarda. – Króliczek mi się podoba. – Już to powiedziałeś, Sebusiu. Sebastian zamrugał oczami. – Sebusiu? Beauregard wzruszył ramionami. – Skoro ty możesz nazywać mnie jak chcesz, to ja mogę to samo. – A nie możesz wybrać czegoś bardziej...męskiego? – Bass, Bash, Batty, Basty, Sebuś, Giguś, Se— – Giguś? – warknął Sebastian. Beauregard wyszczerzył się. – Tak, Sebuś od razu brzmi bardziej męsko, prawda? – Podoba mi się ten facet, Sebusiu. Sebastian warknął i spojrzał na swojego zastępcę, mrużąc oczy. Z jego nozdrzy uniósł się dym. – Króliczkowi może ujść na sucho nadawanie mi przezwisk. Tobie nie. Galan zbladł i znowu przełknął. – Wybacz, Sebastianie, to się więcej nie powtórzy. – Wow, to było świetne – powiedział Beauregard. – Potrafisz to zrobić kiedy chcesz? Sebastian odwrócił się i zmarszczył brwi na swojego króliczka, kiedy ten próbował zajrzeć mu do nosa. – Co ty robisz? – Chcę zobaczyć skąd się bierze ten dym. – Beauregard przekręcał głowę, próbując lepiej zajrzeć w nozdrza Sebastiana. – Beauregard! – Oho, znowu nazywasz mnie po imieniu. – Beauregard odchylił się do tyłu i spojrzał Sebastianowi w twarz. – Co złego zrobiłem tym razem? – To niegrzeczne zaglądać komuś do nosa. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

28

– Byłem tylko ciekawy – Beauregard wydął dolną wargę. – Kurde, co z wami jest? Nie rób tego. Nie rób tamtego. Dojdzie do tego, że trzeba będzie prosić o pozwolenie, żeby się wysrać. – Beauregard! – Co! Sebastian jęknął, kiedy w pokoju rozbrzmiał śmiech Galana. Będzie mu to wypominał do końca życia. Jego maleńki partner był całkowicie niepoprawny, a Galan swoim rozbawieniem w niczym nie pomagał. – Galan, króliczek zgubił swoje ubrania, kiedy zeszłej nocy się przemienił. Powinny być gdzieś niedaleko wejścia do sali balowej. Mógłbyś je przynieść? Galan wciąż się podśmiewał, kiedy wstał i ruszył w stronę drzwi. Zatrzymał się przy nich i obejrzał przez ramię. – Chcecie coś jeszcze? – Jedzonko! – krzyknął Beauregard. – Ee, okej. – Galan zmarszczył brwi. – Jakieś specyficzne jedzenie? Co jedzą króliki? – Jestem królikiem, jak myślisz? – Trawę? Beauregard warknął i rzucił się do przodu. Sebastian przewrócił oczami i zacisnął ręce na ciele Beauregarda. Już widział jak będzie wyglądać jego przyszłość. Przez cały czas będzie powstrzymywał tych dwóch przed bójkami. – Galan, idź przynieś Beauregardowi coś do jedzenia i żadnej trawy. – Tak jest, szefie. Sebastian czekał aż drzwi zamkną się za Galanem i dopiero wtedy odwrócił Beauregarda twarzą do siebie. – Króliczku, naprawdę musisz przestać atakować Galana. Jest moją prawą ręką. Nigdzie nie pójdzie. – Ani ja. – Beauregard znów wydął dolną wargę. Sebastian musiał przyznać, że jest zaintrygowany pełną, dolną wargę Beauregarda. Była cholernie seksowna i przez nią myślał o swoim porannym marzeniu - wsunięciu fiuta w usta Beauregarda. Sebastian jęknął i spróbował powstrzymać swoje libido. Musiał skupić się na innych rzeczach, a nie na pełnych wargach Beauregarda. Szło mu całkiem nieźle, dopóki nie usłyszał jak Beauregard gwałtownie wciąga powietrze. – Co? – Czuję cię – wyszeptał Beauregard i puścił prześcieradło, które okrywało jego ciało. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

29

Sebastian obwąchał powietrze, ale nic nie wyczuł. Zmarszczył brwi, kiedy zobaczył, że twarz Beauregarda jest zarumieniona. – Króliczku? Beauregard przechylił głowę do tyłu, wyciągając szyję i zamykając oczy. Jego dłonie zacisnęły się na koszuli Sebastiana, jakby miał upaść, gdyby tego nie zrobił. Sebastian zaczął się coraz bardziej niepokoić, kiedy Beauregard jęknął, a całe jego ciało zaczęło drżeć. – Beauregard, co się dzieje? Czy to była jakaś królicza przypadłość, o której nie wiedział? Czy Beauregard miał jakiś atak? Drżenie ciała Beauregarda wskazywało, że była taka możliwość. Beauregard nagle otworzył oczy i tym razem to Sebastian wciągnął gwałtownie powietrze. Fioletowe oczy mężczyzny pociemniały, zmieniając się w ciemną purpurę. A najgroźniejsze w tym było to, że białka jego oczu zniknęły, zostawiając tylko przeszywające go tęczówki. – Muszę! – warknął Beauregard. Sebastian upadł na stolik, kiedy Beauregard go zaatakował. W jego ruchach był cień agresji, ale Sebastianowi nie wydawało się, że zamierza go skrzywdzić. Beauregard jedynie próbował zerwać z niego ubrania. – Beauregard! – krzyknął Sebastian, chwytając nadgarstki króliczka i odsuwając je od jego ciała. Nie miał pojęcia co tak nagle naszło Beauregarda. Nie miał też pojęcia jak ma reagować na tę zdziczałą stronę Beauregarda, oprócz - podniecenia? – Muszę! – warknął znów Beauregard. Zamiast zaatakować Sebastiana, zaczął się o niego ocierać. Sebastian zamrugał oczami, po czym wsunął nogę między uda Beauregarda. Mężczyzna natychmiast jęknął i zaczął poruszać się na jego nodze. Sebastian czuł wilgotny strumień na swojej nodze pochodzący od twardego fiuta ocierającego się o jego udo. Jego brwi uniosły się maksymalnie do góry, kiedy Beauregard szarpnął się na nim i opadł w jego ramiona. Wilgotna plama na jego spodniach powiększyła się i Sebastian wiedział, że jego króliczek właśnie doszedł. Wziął drżący oddech, próbując uspokoić swoje pędzące tętno. Sebastian nie pamiętał, by w swoim życiu widział coś równie erotycznego. Był tak podniecony, że pewnie sam mógłby dojść, mając nogę partnera między swoimi udami. Teraz to on był w potrzebie. – Beauregard. – Hmm? – Beauregard uniósł twarz z piersi Sebastiana i spojrzał na niego zamglonym T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

30

wzrokiem. Sebastian chwycił go za włosy i pociągnął w dół, aż mniejszy mężczyzna załapał i osunął się na kolana. Szybko odpiął mu spodnie i uwolnił jego erekcję. Lekkie pociągnięcie za włosy Beauregarda i Sebastian znalazł się w niebie. Jęknął i zacisnął dłoń na włosach Beauregarda, kiedy ten zaczął go ssać. Miał rację. Beauregard miał do tego idealne wargi. Był do tego urodzony. – Kurwa, Beauregard – jęknął Sebastian – twoje usta są idealne. Beauregard wymamrotał coś niezrozumiałego i wrócił do ssania i lizania. Sebastian rozkoszował się każdym pociągnięciem języka Beauregarda i każdym ssaniem jego ust, dopóki palce Beauregarda nie chwyciły jego jąder. Zabawianie się jego jądrami było osobistą słabością Sebastiana. Wolał to o wiele bardziej od zabawiania się jego sutkami, czy przegryzania ucha. Kochał to. Kiedy Beauregard ścisnął jego jądra, Sebastian ryknął i wypełnił sobą usta swojego króliczka. Ogarnęły go fale niewysłowionej rozkoszy, sprawiające, że trzęsły mu się kolana. Sebastian oparł głowę o blat stołu, by powstrzymać się od osunięcia się na podłogę, a Beauregard wylizał go do czysta i ostrożnie zapiął mu spodnie. Sebastian rozluźnił swój uchwyt na włosach Beauregarda i pozwolił mężczyźnie wstać. Beauregard oparł się o niego, kładąc głowę na jego piersi. Sebastian objął swojego króliczka ramionami i oparł głowę o czubek głowy Beauregarda. – No to o co z tym wszystkim chodziło, króliczku? – zapytał po chwili ciszy Sebastian. – W jakieś pięć sekund od zaspanego stałeś się napalony. Nie skarżę się, broń boże. To było cholernie podniecające. Zastanawiam się tylko skąd się to wzięło. – Czułem cię – powiedział Beauregard i odchylił się, by na niego spojrzeć. – Brałem rano prysznic. – Sebastian wiedział, że nie pachniał brzydko. – Byłeś podniecony. Sebastian zagapił się na niego. – I ty to wyczułeś? – Króliki mają bardzo rozwinięty zmysł powonienia. Kąciki ust Sebastiana zaczęły się unosić i z jego warg wydobył się niewielki chichot. W ciągu paru chwil, komizm sytuacji uderzył go bardziej i chichot zmienił się w wybuch śmiechu. – Króliczku, jesteś cudowny. – I dobry w ssaniu. – O tak – roześmiał się Sebastian. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

31

Beauregard uśmiechnął się promiennie. – Podobało mi się ssanie ciebie. Sebastiana przeszyła nagła, oślepiająca złość. Warknął nisko i podniósł Beauregarda, aż ich twarze znalazły się kilka centymetrów od siebie. – Nie chcę słyszeć o żadnych innych mężczyznach z twojej przeszłości. Ja jestem twoją teraźniejszością i przyszłością. Nie będzie żadnych innych mężczyzn. Oczy Beauregarda zrobiły się szerokie. – Yyy, jakich innych mężczyzn? Brwi Sebastiana złączyły się w jedno. – Powiedziałeś— – Nic nie powiedziałem – zaprotestował Beauregard. – To ty wciągnąłeś w to innych mężczyzn. Sebastian był zdezorientowany, a nie lubił być zdezorientowany. Opuścił Beauregarda na ziemię i przesunął dłonią po swoich włosach. – Nie było innych mężczyzn? – Nie, powiedziałem ci już to zeszłej nocy. Dopóki mnie nie wziąłeś, byłem prawiczkiem. – Więc jak— Sebastian zamknął usta. Nie miał pojęcia jak zapytać Beauregarda jak udało mu się tak profesjonalnie mu obciągnąć, żeby to nie zabrzmiało tak, jakby uważał go za zdzirę. – Co jak? – Nieważne. – Nie, naprawdę chciałabym wiedzieć o c— Drzwi otworzyły się. Beauregard pisnął i zmienił się w mgnieniu oka. Sebastianowi opadła szczęka, kiedy patrzył jak biały królik biegnie po drewnianej podłodze i znika w sypialni. Kiedy uniósł wzrok, w drzwiach stał Galan, gapiąc się tak samo intensywnie. – Czy to był Beauregard? – zapytał Galan. – Tak. Brwi Galana wystrzeliły do góry. – Naprawdę jest królikiem? Sebastian uśmiechnął się, krzyżując ręce na piersi. – Tak, mój partner naprawdę jest królikiem.

Rozdział 4 Beauregard wpadł pod łózko i schował się, jego serce waliło w tempie miliona razy na minutę. Przycisnął swoje ciało do ściany przy wezgłowiu łóżka. Nie miał pojęcia kto wszedł, ale nie chciał by ktokolwiek oprócz Sebastiana widział go nago. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

32

Mity mówiły prawdę. Zmienne króliki były okropnie napalone. Lubiły uprawiać seks tak często jak to możliwe. Jednakże lubiły to robić jedynie ze swoimi partnerami. Raz sparowane nie brały sobie nikogo innego. Jeśli o to chodziło, króliki były wierniejsze od wszystkich pozostałych ras. Nigdy nie uprawiały seksu, dopóki nie zostały oznaczone przez swoich partnerów. Takie coś było traktowane jak coś złego. Taka była tradycja. Beauregard wątpił, by Sebastian zrozumiał zobowiązanie jakiego się podjął, kiedy się sparowali. Tak długo jak będzie żył, Beauregard nie będzie pożądał innej żywej istoty. Cały jego pociąg seksualny był teraz skierowany w jego partnera. Beauregard nie potrafił nie myśleć o tym czy Sebastian czuje to samo. Wydawał się bardzo zaborczy, ale co Beauregard wiedział o smoczych zmiennych? Może Sebastianowi nie zależało na partnerstwie, ale nie lubił się dzielić swoimi zabawkami? Im bardziej Beauregard kulił się przy ścianie, tym bardziej pogrążał się w depresji. Nie powinien być sparowany ze smokiem. Powinien być sparowany z innym królikiem. Tak to wszystko działało. Starszyzna naprawdę namieszała im w życiach, kiedy postanowiła wyskoczyć ze swoim numerem. Beauregard miał nadzieję, że ta karma wróci i ugryzie starszyznę w dupska. Dobrze im to posłuży. – Króliczku? Beauregard zawahał się na chwilę, po czym wyłonił się spod łózka w poszukiwaniu bezpieczeństwa ramion Sebastiana. Sebastian pochylił się i podniósł go, przytulając Beauregarda do swojej piersi. Oczy Beauregarda prawie wykręciły mu się z tyłu głowy, kiedy Sebastian zaczął go głaskać. Króliki były strasznymi pieszczochami. Łaknęły dotyku. – Hej, króliczku, co się tak bardzo zdenerwowało? – zapytał Sebastian, siadając na łóżku. Wyciągnął się na nim i położył Beauregarda obok siebie. – Galan cię nie skrzywdzi, króliczku, obiecuję. Beauregard zmienił się do swojej ludzkiej formy i rozciągnął się obok Sebastiana. Lubił bliskość i bezpieczeństwo większego ciała swojego partnera. – Nie boję się Galana – powiedział Beauregard i pociągnął za guziki koszuli Sebastiana. – To on mógłby się bać mnie. Może jestem tylko królikiem, ale potrafię narobić rabanu. – Skoro nie boisz się Galana, to dlaczego uciekłeś? – Byłem nagi. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

33

Phie! – Króliczku, Galan widział wcześniej nagich mężczyzn. Poza tym, jesteś obłędny. Nie masz się czego wstydzić. – Nie wstydzę się – warknął Beauregard i odsunął się od Sebastiana. – Byłem wierny, ale wy smoki chyba nie macie o tym pojęcia. Beauregard wpadał w zły humor i zdawał sobie z tego sprawę. Nie potrafił przestać. Sebastian, jako jego partner, powinien być tak samo zaniepokojony jak on, ale on nawet nie był speszony. – Słucham? Beauregard zmrużył oczy, kiedy wychwycił w głosie Sebastiana ledwie kontrolowaną złość. Może przekroczył linię tym komentarzem, ale był wkurzony. – Słyszałeś mnie! – warknął Beauregard. – Powinieneś być zaniepokojony tym, że ktoś mnie widzi nago tak samo jak ja, ale najwyraźniej nie ma to dla ciebie żadnego znaczenie. Może powinienem paradować nago po całym zamku? – Nie zrobisz tego! – Spróbuj mnie zatrzymać! – warknął Beauregard, zeskakując z łóżka i ruszył w stronę drzwi. Już chwytał klamkę, kiedy Sebastian chwycił go od tyłu. Beauregard pisnął, kiedy został uniesiony w powietrze. Rzucał dziko rękami i nogami, a po chwili został podrzucony do góry. Wylądował na łóżku, odbijając się od niego kilka razy. Podniósł się na łokciach i spojrzał na groźnie wyglądającego mężczyznę stojącego przy łóżku, ze skrzyżowanymi rękami i ściągniętymi brwiami. – Wyjaśnisz mi to, czy mam wychłostać twój króliczy tyłeczek? Brwi uniosły się Beauregardowi do góry, kiedy jego fiut drgnął na słowa Sebastiana. Najwyraźniej spodobała mu się myśl o wychłostanym tyłku. Cóż, żadna niespodzianka. Sebastian też tak musiał pomyśleć, bo nagle zaczął się śmiać. – Och, króliczku i co ja mam z tobą zrobić? – Hmm... – Beauregard spojrzał na swoją twardą erekcję. – Mam kilka pomysłów. Sebastian roześmiał się i pokręcił głową. – Nie tym razem, króliczku. Chcę wiedzieć co miałeś na myśli mówiąc tamte słowa. I tym razem, jeśli mi nie powiesz, to cię nie wychłostam. Beauregard jęknął i opadł na materac. Trzeba będzie czasu, by przyzwyczaić się do tego związku. Sebastianowi chyba się wydawało, że ma prawo do każdej najmniejszej myśli Sebastiana. To przypomniało mu trochę o przywódcy jego kolonii - tyle, że Sebastian był o wiele T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

34

seksowniejszy. – To, że ktoś oprócz mojego partnera widzi mnie nago, jest złe. – Zgadzam się, ale co to ma wspólnego z tym jak się zachowałeś? – Ja? – Beauregard usiadł prosto. – A co z tobą? Nawet nie mrugnąłeś okiem, kiedy Galan mnie zobaczył. Jakbyś nie miał żadnego problemu z tym, że widział mnie nago. Sebastian westchnął głęboko i usiadł na skraju łóżka. Marszczył brwi, ale Beauregard nie uważał tego za dobry znak. Ale co on w sumie wiedział? W końcu myślał, że jego partner nie będzie chciał, by ktoś zobaczył go nago. – Beauregard, paradowanie w ten sposób przed innymi jest złe, ale jesteśmy zmiennymi – powiedział wreszcie Sebastian. – W końcu i tak widzimy się bez ubrań. – Nie, to jest złe. – Dlaczego Sebastian tego nie rozumiał? – Nigdy nie zmieniamy się przy innych. Tylko nasz partner może nas widzieć nago. Dla zmiennych królików to punkt honoru. Sebastian nagle się uśmiechnął. Wskazał rękami, by Beauregard się zbliżył. A Beauregard nawet się nie zastanawiał. Uwielbiał być w ramionach Sebastiana. Wdrapał się na łóżko i na kolana Sebastiana. – Okej, posłuchaj mnie, Beauregard. Muszę ci powiedzieć, że jestem przyzwyczajony do oglądania innych zmiennych. Ciężko jest ich nie widzieć, kiedy jest się tak dużymi przy zmianie, jak my. Jednakże wolałbym, żeby nikt nie widział cię nago. – Sebastian stuknął palcem o koniuszek nosa Beauregarda. – I doceniam, że nie pozwalanie komuś innemu na oglądanie cię nago, jest dla ciebie punktem honoru. Ale w przyszłości doceniałbym również gdybyś powstrzymywał się od dyskredytowania smoków, jako że ja jestem jednym z nich. – Przepraszam – wymamrotał Beauregard i spuścił wzrok na swoje palce, nerwowo je wykręcając. Sebastian miał rację. Nie powinien był wylewać swojej złości i zdezorientowania na smoki jako ogół. Pretensje miał tylko do Sebastiana. – Po prostu wydawałeś się nie przejmować i to mnie zezłościło. – Króliczku, jesteśmy razem mniej, niż dwadzieścia cztery godziny. Przyzwyczajenie się do siebie zajmie nam trochę czasu. To, że nie miałem czasu zareagować, kiedy Galan wszedł do pokoju, w żaden sposób nie oznacza, że nie dostałabym napadu złości epickich rozmiarów, gdyby zobaczył cię nago. Beauregard zaczął się uśmiechać na słowa Sebastiana. Napad złości epickich rozmiarów? Podobało mu się to. – Naprawdę? – Naprawdę. – Sebastian chwycił go za brodę i uniósł jego twarz do góry. – Jesteś moim T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

35

partnerem i jeśli to możliwe, nikt oprócz mnie nie powinien widzieć cię nago. Byłbym niezwykle wdzięczny, gdybyś dalej trzymał swoje obłędne ciało tylko dla moich oczu. – To mogę zrobić. – Beauregard uśmiechnął się szeroko. Mógł spełnić prośbę swojego partnera i zachować swój honor. Czy mógłby być lepszy kompromis? – Przepraszam za to, co powiedziałem. Nie wiem o smokach nic, poza tym, że jesteście ogromne i ziejecie ogniem. – Technicznie rzecz ujmując, króliczku, nie ziejemy ogniem. W gardle mam gruczoł, w którym mieści się gaz i który zapala się, kiedy go wypuszczam. Nazywamy to ogniową sakiewką. Kiedy jej używamy, możemy albo wypuścić ogień ustami, albo dym nosem. – Czyli to tak robisz tę kłęby dymu. – Tak. Beauregard roześmiał się. – Ale czad.9 – To także nasz sposób na oznakowanie partnera. Kiedy się z tobą sparowałem, wypuściłem specjalny dym, który jest zarezerwowany wyłącznie dla partnerów. Oznaczył cię tutaj. – Palce Sebastiana przesunęły się po plecach Beauregarda od góry do dołu. – Każdy inny smok, który to zobaczy, będzie wiedział, że należysz do mnie. Beauregard pociągnął za pasemko białych włosów na skroni Sebastiana. – A to jest króliczy sposób na oznaczanie swojego partnera. Sebastian zmarszczył brwi. – Domyśliłem się, kiedy to zobaczyłem. – Nie podoba ci się? – Nie spodziewałem się tego, to wszystko. – Sebastian uśmiechnął się. – Byłem lekko zaskoczony, kiedy rano wstałem, poszedłem do łazienki i zobaczyłem białe włosy na głowie. – Podoba mi się to, co z nimi zrobiłeś. – Beauregard przesunął warkocz między palcami, aż dotarł do jego końca. Spojrzał na Sebastiana z uwagą, niepewny jego reakcji na następne słowa. – Będzie wyglądało naprawdę super z kilkoma koralikami. Sebastian uniósł lekko brwi. – W sumie, to nie taki zły pomysł. – Mam kilka koralików, które mogą ci się spodobać. – Chciałbyś mi je założyć? Beauregard wyszczerzył się. – Potrzebna mi moja torebka. – Torebka? Beauregard przewrócił oczami, kiedy na twarzy Sebastiana pojawiło się przerażenie. – Tak, torebka. Mała, oczojebna zielona torba w kształcie królika, którą przypinam do paska spodni. 9 Nie ma to jak ironia T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

36

Trzymam w niej wszystko. – Galan przyniósł twoje ubrania. – Sebastian posadził Beauregarda na łóżku i wstał. – Zaraz ci je przyniosę. Beauregard ledwie powstrzymywał swój zapał, kiedy Sebastian wyszedł z sypialni. Kochał swoją torebkę. Okej, to, że dorosły facet taką nosił, było trochę dziwne i często się z niego o to nabijano, ale dała mu ją matka, a on uwielbiał tę małą, zieloną torbę. Sebastian wrócił chwilę później ze sporym stosem w rękach. Położył go na łóżku obok Beauregarda. Na jego twarzy pojawił się kolejny grymas. Beauregard zaczął się zastanawiać czy to permanentny wyraz jego twarzy. – Co? – Gdzie reszta twoich rzeczy? – A, mam małą torbę w króliczym dormitorium. – Królicze dormitorium? Beauregard roześmiał się i sięgnął po swoją zieloną torebkę. – Tak, o ile się nie jest króliczym arystokratą, kiedy przybywamy do zamku rady, zatrzymujemy się w króliczym dormitorium. Tylko najważniejsze króliki mają swoje własne pokoje. Reszta dzieli jedno wielkie pomieszczenie. – Już nie. Wyślę Galana po twoje rzeczy. Od teraz zostajesz ze mną. Beauregard uśmiechnął się promiennie. – Bo chcesz ze mną zostać, prawda? Beauregard nagle uświadomił sobie, że ma pochyloną głowę i Sebastian nie mógł widzieć jego uśmiechu. Szybko uniósł wzrok i wyszczerzył się jeszcze bardziej. – Jestem twoim partnerem. Muszę z tobą zostać. Poza tym, chyba nie zmieściłbyś się w łóżku dormitorium, chyba że potrafisz zwinąć się w precelek. – Wolałbym tego nie próbować – powiedział ze śmiechem Sebastian. Beauregard roześmiał się i zaczął grzebać w swojej torebce. Wyciągnął trzy różne smaki pomadek do ust, bo takich nigdy nie jest za dużo. Wyciągnął też iPoda, spinacz do papieru, dwa metalowe kapsle, paczkę arbuzowej gumy do żucia, spinkę do włosów, dwa białe gładkie kamyki, buteleczkę błyszczącego zielonego lakieru do paznokci, trzy małe, szklane koraliki i srebrną łyżeczkę.10 – Niezła kolekcja, króliczku. 10 Nawet ja nie mam takich cudów w torebce:P T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

37

– A tak, lubię zbierać różne rzeczy. – Beauregard uniósł trzy małe koraliki. – To są wszystkie, które ze sobą mam, ale w domu mam cały słoik koralików, niektóre są całkiem fajne. Sebastian usiadł na krawędzi łóżka i przechylił głowę na bok. – No dobra, śmiało, króliczku, załóż je. Beauregard ledwo potrafił usiedzieć w miejscu, kiedy ściągał gumkę z warkoczyka Sebastiana. Delikatnie założył pierwszy, potem drugi, a na końcu trzeci i z powrotem związał warkoczyk gumką. – Proszę. – Beauregard odłożył warkocz na miejsce i delikatnie go poklepał. – Powinno być nieźle. Kiedy wrócę do domu, znajdę dla ciebie więcej koralików. Mam kilka naprawdę ładnych, które będą pasować do twoich włosów. – Beauregard przechylił głowę na bok i spojrzał na Sebastiana. – Masz jakiś ulubiony kolor? – Jestem pewny, że cokolwiek wybierzesz, będzie idealnie, króliczku. – Sebastian pociągnął za włosy Beauregarda. – A co z tobą, sobie też założysz koraliki na włosy? – Nie mam ze sobą więcej. Reszta jest w moim domu. – Mogę się podzielić. – Och, nie. – Beauregard szybko pokręcił głową. – Dałem ci te koraliki. Kiedy wrócę do domu, znajdę sobie coś innego do założenia. – Króliczku, nie wracasz do domu, pamiętasz? – Och tak, racja. – Beauregard zmarszczył brwi. – Pojedziemy do twojego domu, prawda? – To teraz także i twój dom. – Tak? – Beauregard zaczął się znowu uśmiechać. Podobało mu się to, wspólny dom z Sebastianem. – Jaki jest ten nasz dom? – Mieszkamy w dużym zamku na klifie. Jest ogromny, może nawet większy, niż zamek rady i może pomieścić setki osób. Beauregardowi opadła szczęka. – Mieszkają tam setki osób? – Nie, króliczku, mieszka tam tylko kilka osób, w większości z mojego najbliższego kręgu i pracownicy, ale pozostałe smoki ciągle tam wpadają. Jestem w kolejce do bycia następnym przywódcą mojego smoczego klanu. Mam wiele obowiązków. – Mógłbym ci w czymś pomóc? – Och, oczekuję, że będziesz mógł mi pomóc w wielu kwestiach. Beauregard uśmiechnął się promiennie, widząc uśmiechniętą twarz Sebastiana. Czuł ciepło w środku. Dziwne uczucie, bycie tak zadowolonym, kiedy Sebastian był szczęśliwy. Beauregard T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

38

zastanawiał się czy to ma coś wspólnego z tym całym partnerstwem. Tak naprawdę nie wiedział nic o byciu partnerem. Jako jedyny całkowicie biały królik w swojej kolonii, stał zawsze raczej na uboczu. Większość jego kolonii go unikała. Był uważany za dziwadło. Nie przeszkadzało mu to, kiedy żyła jego matka. Uwielbiała go. Ale teraz jej nie było. Beauregard tęsknił za posiadaniem rodziny, do której mógł się zwrócić, kiedy inni się z niego wyśmiewali albo go unikali. Miał tylko nadzieję, że nie doświadczy tego za wiele, kiedy dotrą do domu Sebastiana. Oczywiście bycie królikiem w zamku pełnym smoków z pewnością będzie doświadczeniem samym w sobie. Beauregard zmarszczył brwi na tę myśl. – Sebastian, w twoim domu są jakieś inne króliki? – Nie, ty będziesz jedynym. – Ale nikt mnie nie zje, prawda? – Nie. – Sebastian roześmiał się. – Królików zdecydowanie nie ma w menu. – A ty jadasz króliki? – Beauregard był zszokowany, trochę przestraszony, nie wspominając, że także zniesmaczony. – Bleeee. – Króliczku, jestem mięsożercą. Jadam mięso i to w sporych ilościach, ale mogę szczerze powiedzieć, że nie pamiętam, bym kiedykolwiek jadł królika. Wolę coś większego, jak na przykład połówkę krowy. – Jestem wegetarianinem. Sebastian znowu się roześmiał. – No to zadbam, byś miał mnóstwo owoców i warzyw. – I gumy balonowej. Lewa brew Sebastiana powędrowała do góry. – Gumy balonowej? Beauregard sięgnął do stosu rzeczy ze swojej torebki i wziął paczkę gumy balonowej, podając ją Sebastianowi. – Uwielbiam gumę balonową. Arbuzowa jest najlepsza, ale wiśniowa też może być. I potrafię robić największe balony. Patrz. Beauregard otworzył opakowanie i włożył sobie gumę do ust, szybko ją żując. Jak tylko była odpowiednio przeżuta i wystarczająco miękka, zaczął robić balon, który rósł, rósł, rósł i pękł. Beauregard zamrugał oczami, kiedy Sebastian wybuchnął histerycznym śmiechem, zwijając się na łóżku. Zmarszczył nos, który zaczął go swędzieć od gumy i jęknął, kiedy uświadomił sobie, że ma ją na całej twarzy. Nie pierwszy i zdecydowanie nie ostatni raz. Zaczął ją z siebie ściągać, rolując ją w małą kuleczkę. Posłał Sebastianowi spojrzenie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

39

Mężczyzna zwijał się na łóżku i śmiał w najlepsze. Beauregard zmarszczył brwi i przykleił gumę między ramą łóżka, a materacem. Później ją weźmie i wyrzuci do kosza.11 – To nie było aż takie śmieszne. Naprawdę nie było. – Och, króliczku, jesteś taki słodki. – I znowu zaczynasz z tym słodkim. – Beauregard skrzyżował ręce na piersi i łypnął na niego. – Chcę być seksowny, a nie słodki. Beauregard wciągnął gwałtownie powietrze, kiedy został nagle wciągnięty pod Sebastiana. Mężczyzna przycisnął go do łóżka, sprawiając, że niemal nie był w stanie się ruszyć. – Jesteś bardzo seksowny, Beauregard i nigdy w to nie wątp. Chyba nigdy nie spotkałem kogoś, kto podniecałby mnie tak szybko jak ty. Beauregard wiedział, że Sebastian mówi prawdę. Widział to w pociemniałych srebrnych oczach i nacisku twardego fiuta na swoje udo. Beauregardowi oddech uwiązł w gardle. – Jak ty mi to robisz? – wyszeptał. – Co robię, króliczku? Beauregard poczuł, że się rumieni i odwrócił twarz od intensywnego spojrzenia Sebastiana. Nie wiedział czy chce wyznać Sebastianowi jak bardzo na niego działał. To by dało Sebastianowi władzę nad nim, a to nie mogło być dobre. – Zadałem ci pytanie. – I? – prychnął Beauregard, spoglądając na Sebastiana. – Możesz być moim partnerem, ale nie jesteś moim panem i władcą. Nie muszę odpowiadać, jeśli nie chcę. – Beauregard, co się z tobą do cholery dzieje? – zapytał Sebastian, wstając z łóżka. – Zadałem ci proste pytanie. Niczego nie żądałem. Beauregard westchnął i usiadł. Przynajmniej podniecenie odeszło. Ramiona mu opadły i w milczeniu wstał z łóżka, by się ubrać. Ta huśtawka emocji, na której się znajdował, naprawdę zaczynała go męczyć. W jednej chwili był szczęśliwy i napalony. W następnej smutny i przybity. Z pewnością musiał być jakiś złoty środek? – Będziesz mnie ignorował, Beauregard? Beauregard przerwał wiązanie swoich neonowych zielonych sznurowadeł i spojrzał na Sebastiana. Wyglądał jakby był na krawędzi wściekłości. Ręce miał skrzyżowane na piersi, ale Beauregard widział, że dłonie ma zaciśnięte w pięści. Na twarzy miał głęboki grymas. 11 Ta, już to widzę T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

40

Poczuł jak coś ściska go za serce. Nie chciał, by Sebastian był na niego zły, ale chciał zatrzymać pewne rzeczy dla siebie. Jeśli odda za dużo Sebastianowi, to co zostanie dla niego? – Nie zamierzam cię ignorować, ale nie chcę odpowiedzieć. – Dlaczego nie? Beauregard wypuścił oddech. – Bo jeśli oddam ci wszystko, to nie zostanie nic dla mnie. – Oprócz mnie. – I będzie to trwało dopóki ktoś nie zacznie się nabijać z tego, że jesteś sparowany ze zdziwaczałym królikiem. Beauregard dobrze o tym wiedział. Był królikiem sparowanym ze smokiem i w dodatku dziwnym królikiem. Sebastian może i teraz go uwielbiał, ale w chwili, gdy ktoś zacznie się z nich śmiać, zainteresowanie Sebastiana zniknie. – Jesteś moim partnerem – powiedział Sebastian. – Dla mnie liczy się tylko to. Należysz do mnie tak samo, jak ja należę do ciebie. Nasz związek może i zaczął się na trochę dziwnej— Beauregard prychnął głośno. Sebastian zignorował go i kontynuował. —stopie, ale to nie znaczy, że nie jesteśmy partnerami. Kiedy dałem ci mój znak i przyjąłem twój, dałem ci swoje pełne oddanie. Nie obchodzi mnie, jeśli komuś się to nie spodoba. To nie jest ich sprawa. Beauregard spojrzał na swoje dłonie. – Niepokoi mnie, że masz nade mną taki wpływ – wyszeptał. – Jakbym nie miał własnej woli. Jestem szczęśliwy, kiedy ty jesteś szczęśliwy, smutny, kiedy ty jesteś smutny. Czuję cię i jestem tak podniecony, że potrafię myśleć tylko o tym. Kiedy Sebastian przed nim ukucnął, Beauregard wciąż musiał przechylić głowę do tyłu, by spojrzeć mu w twarz. – Posłuchaj mnie, kochanie – powiedział Beauregard, obejmując dłońmi twarz Beauregarda. – To wszystko, co czujesz, ta kolejka, na której jesteś? Ja też na niej jestem. To część partnerskiego rytuału, przez który przechodzi każda para. – Czy to się kiedyś kończy? – Przykro mi to mówić, ale nie tak, jakbyś chciał. Nasze zmienne połowy przyzwyczajają się do siebie tak samo, jak ludzkie. To jakby mieć cztery osoby w dwuosobowym związku. Wszystko może być trochę dezorientujące. – Serio? – prychnął Beauregard. – Ale z czasem będzie łatwiej. Każdy związek, czy to zmiennych, czy nie, potrzebuje czasu. Musimy dowiedzieć się wielu rzeczy o sobie i się poznać. Więź między nami rośnie z każdą T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

41

mijającą minutą. – Sebastian zaśmiał się z żalem. – Wyobrażam sobie, że z czasem będziesz wiedział co czuję w danej chwili. – Czy to dlatego jestem tak podniecony, kiedy ty? – Beauregard odetchnął ciężko. – Czuję się jak kompletna zdzira. Odetchniesz inaczej i potrafię już myśleć tylko o tym, by być z tobą nago. Nie obchodzi mnie nawet czy ktoś nas zobaczy. Zwyczajnie cię pragnę. Śmiech Sebastiana był zmieszany z lekkim drżeniem. – Nie mogę powiedzieć, by jakoś mi to przeszkadzało, króliczku. Lubię jak jesteś napalony. – Tak, ale czy to musi się dziać cały czas? – Tak jest sprawiedliwe. Skoro ja robię się napalony na sam twój widok, to ty powinieneś być napalony, kiedy oddycham. Beauregard przełknął mocno, kiedy na powrót zaczęło go wypełniać podniecenie. – A jak tam teraz twój wzrok?

Rozdział 5 Sebastian odsunął zbłąkany kosmyk włosów z czoła i roześmiał się, widząc w lustrze łazienki jak Beauregard robi to samo. – Wyglądasz wspaniale, kochanie. – Wyglądam jak kretyn. – Beauregard pociągnął za muchę przy swoim gardle. Sebastian odwrócił się i wyprostował mu muchę. – Wyglądasz idealnie. – Nigdy nie miałem na sobie takiego garnituru. – Na dzisiejszej kolacji obowiązują surowe zasady, króliczku. Nie mamy wyboru. Beauregard wydął dolną wargę. – Ale i tak nie musi mi się to podobać. – Będzie dobrze, kochanie. – Sebastian uśmiechnął się. Był niesamowicie rozbawiony marudnym Beauregardem. – Pójdziemy na kolację, trochę się pokręcimy, wrócimy do domu i będziemy się pieprzyć jak króliki. – Naprawdę? – To trochę rozweseliło Beauregarda. – Będziemy się świetnie bawić. Sebastian wyciągnął ramię. Beauregard uśmiechnął się i szybko je chwycił. Wyszli razem z łazienki i swoich pokoi. Beauregard szedł pewnie przy Sebastianie, dopóki ludzie nie zaczęli się na nich gapić. – Dlaczego wszyscy na nas patrzą? – wyszeptał Beauregard. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

42

– Bo jestem z najbardziej oszałamiającym facetem? – Czaruś. – Lekki śmiech Beauregarda wypełnił korytarz, wywołując jeszcze więcej spojrzeń kierowanych w ich stronę. Sebastian wiedział, że część uroku Beauregarda polegała na radości, która tak naturalnie mu przychodziła. Uszczęśliwiał wszystkich wokół siebie, włącznie z Sebastianem. Ostatnie kilka dni z tym małym króliczkiem otworzyło mu oczy na to jak bardzo zamknięty był w sobie. Był przekonany, że w ciągu kilku tygodni Beauregard całkowicie go z tego wyleczy. Nigdy wcześniej nie był nikim tak zaintrygowany. Wiedział, że część pochodziła z partnerskiej więzi, ale nie wszystko. Nie sądził nawet, by wpływ rady miał coś z tym wspólnego. Chodziło o samego Beauregarda. Sebastian zapomniał o kopercie, którą Starszy Burke dał im po zarejestrowaniu ich związku, dopóki nie znalazł jej wczoraj w kieszeni. W trakcie czytania stawał się coraz bardziej wściekły na ich tupet. "Wszyscy partnerzy muszą oznaczać się fizycznie co najmniej raz na każde dwadzieścia cztery godziny aż do przyszłorocznego zjazdu. Niezastosowanie się spowoduje całkowitą utratę możliwości zmiany. Zostaniecie uśmierceni, w razie gdybyście zdziczeli i stanowili zagrożenie dla innych. Teraz, kiedy wasz związek został zarejestrowany, będziecie mieć tylko jednego partnera." A potem Beauregard wyszedł nagi z łazienki i cała jego złość zniknęła. Skoro rada chciała, by parzył się ze swoim króliczkiem co najmniej raz dziennie, to kim on był, żeby się spierać? – Będą tańce? – zapytał Beauregard. – Uwielbiam tańczyć. – Na pewno będą. – Sebastianowi podobała się myśl o tańczeniu z Beauregardem, kołysanie się z nim na parkiecie. – Może pokręcimy się trochę na parkiecie po kolacji? – Tak! Sebastian roześmiał się, kiedy Beauregard chwycił jego dłoń i zaczął się obracać pod jego ręką. Obracał się kilka razy, aż nagle się zatrzymał. Jego oczy były lekko zaszklone. – Oj – wyszeptał Beauregard i wyciągnął rękę, by się zatrzymać. – Kręci mi się w głowie. Sebastian pokręcił głową i przyciągnął Beauregarda z powrotem do siebie. – Chodź, kręcioło, zjedzmy coś. – Będą mieli warzywa, prawda? – Tak, kochanie, będą mieli warzywa. – To dobrze, bo wiesz, że nie mogę jeść mięsa. Mdli mnie. – Nie martw się, króliczku, mają— T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

43

– Sebastian. Sebastian zatrzymał się. Jego żołądek zacisnął się w supeł. Odwrócił się i zobaczył Dereka stojącego w drzwiach, przez które właśnie przeszli. Nie podobał mu się wyraz twarzy mężczyzny. Miał w sobie coś złośliwego. – Witaj, Derek. – Co to za słodziak? – To jest Beauregard, mój partner. – Uniósł brew. – A gdzie twój? – Och. – Derek machnął ręką w powietrzu. – Kręci się gdzieś niedaleko. – Może powinieneś go znaleźć. Sebastian naprawdę chciał, by Derek sobie poszedł zanim stanie się złośliwy, a wiedział, że Derek jest do tego zdolny. Był to jeden z głównych powodów, dla których Sebastian nie chciał się wiązać z tym mężczyzną. Mógł być prawdziwym wrzodem na tyłku, jeśli coś nie szło po jego myśli. – Miałem nadzieję, że zjemy dzisiaj razem kolację. W przeszłości, Sebastian mógłby uważać uśmiech Dereka za zmysłowy, ale już nie. Zmysłowość widział w małym, białym króliczku, a Derekowi było do tego bardzo daleko. – I może coś więcej – kontynuował Derek, a jego wzrok stał się rozpalony. – Nie, dziękuję, Derek. – Sebastian zacisnął uścisk na Beauregardzie, kiedy ten zaczął się wyrywać. – Mam teraz partnera i będę tylko z nim. – Z nim? – Derek uśmiechnął się drwiąco i przeniósł spojrzenie na Beauregarda. – Nie potrzebujesz go, Sebastianie. Ja mogę dać ci o wiele więcej, niż on. Dobrze o tym wiesz. – To nie ma znaczenia, Derek. Jestem z Beauregardem i na tym koniec. – Jesteś mi to winien – warknął Derek. – Nic ci nie jestem winien. – Czy on o mnie wie? – Derek skinął głową na Beauregarda. – Wie co razem robiliśmy, ile dla siebie znaczyliśmy? – Nigdy nic ci nie obiecywałem, ani nie dałem do zrozumienia, że między nami może być coś więcej oprócz kilku nocy seksu. – Sebastian zacisnął jedną z dłoni w pięść. Drugą obejmował swojego partnera, powstrzymując go przed ucieczką. Beauregard wydawał się bardzo zdenerwowany. – Cokolwiek między nami było, wydarzyło się zanim poznałem mojego partnera i nie może być teraz wykorzystane przeciwko mnie. Ufam Beauregardowi, że uwierzy mi, kiedy powiem, że to się nigdy więcej nie wydarzy. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

44

– A ja zaufałem ci, kiedy mówiłeś, że się mną zajmiesz, a ty rzuciłeś mnie dla kogo? – szydził Derek. – Dla królika? – Uważaj, Derek, przekraczasz linię, której nie chciałbyś przekroczyć – warknął Sebastian. – Beauregard jest nietykalny. – Naprawdę? Sebastian poczuł jak coś podobnego do strachu przetacza się po jego plecach, kiedy zobaczył wykalkulowane spojrzenie, jakie Derek posłał Beauregardowi. Przyciągnął króliczka bliżej, jakby potrafił ochronić go przed nienawiścią emanującą z oczu Dereka. – Trzymaj się od Beauregarda z daleka, Derek – ostrzegł Sebastian. – Mówię poważnie. Jeśli coś mu się stanie, to ciebie obciążę odpowiedzialnością. – Nie śmiałbym choćby o wyrwaniu włoska z głowy twojego małego króliczka. Sebastian przez chwilę przyglądał się Derekowi, po czym odwrócił się i ruszył przed siebie. Kiedy obejrzał się przez ramię, Derek wciąż na nich patrzył. – Kto to był? Sebastian prawie jęknął. Naprawdę nie chciał odbywać ze swoim partnerem tej rozmowy, ale zważywszy na tę konfrontację, podejrzewał, że Beauregardowi należą się wyjaśnienia. – Derek i ja obijaliśmy się razem kilka razy, na długo wcześniej zanim cię poznałem. – Uprawiałeś seks z tym mężczyzną? Sebastian westchnął i zatrzymał się, odwracając się twarzą do Beauregarda. – Żyję już bardzo długo, Beauregard. Uprawiałem seks z wieloma osobami, zarówno kobietami, jak i mężczyznami. Ale w chwili, gdy zostaliśmy sparowani, wszystko się zatrzymało. Przez resztę życia nie będę uprawiał seksu z nikim, oprócz ciebie. Obiecuję. Beauregard przełknął mocno i spuścił wzrok. – Powiedział, że robiliście razem różne rzeczy...rzeczy, które robiłeś też ze mną? Kurwa! – Tak i nie – odparł. – Derek uwielbia ból. A nie wierzę, byś ty też. – Ja— – Beauregard, bądź szczery. Może jesteś cholernie giętki i lubisz czasem szorstkość, ale tak naprawdę nie lubisz bólu, prawda? Beauregard wzruszył ramionami. – Może lubię. – Nie lubisz, zaufaj mi. – Sebastian czuł to. – Derek jest zdzirą na punkcie bólu. Lubi być bity aż ma obrzęki na plecach. Lubi być niewolnikiem, lubi być pieprzony przez wielu facetów T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

45

jednocześnie. Kurwa, polizałby mi buty, gdybym mu kazał. Ty taki nie jesteś. Beauregard zadrżał. – Lubi być bity? – Tak. – I ty mu to robiłeś? – Ja i wielu innych mężczyzn. – Sebastian wziął głęboki wdech, starając się wymyślić jak dużo powiedzieć swojemu partnerowi. – Derek był dobry okazyjnie, ale nigdy nie byliśmy sami. Zawsze robiliśmy to w grupie. Dlaczego przyczepił się akurat do mnie, nie wiem. Beauregard nagle się roześmiał, co całkowicie zdezorientowało Sebastiana. – Dobrze wiem, dlaczego przyczepił się akurat do ciebie. Nie obchodzi mnie co wydarzyło się między wami w przeszłości. Teraz należysz do mnie, a jeśli on odważy się choć dotknąć cię palcem, to dowie się co potrafi wkurwiony królik. Sebastian zamrugał oczami. – Nie jesteś zły? – Och, jestem bardzo zły, ale nie na ciebie. Nie miał prawa tak do nas mówić, szczególnie jeśli ma swojego partnera, tak samo jak ty. To było po prostu wredne, ale on doskonale wiedział co robi. Chciał, żebym o was wiedział. – Tak myślisz? – Ja to wiem. Sebastian był zaskoczony. Teraz kiedy o tym pomyślał, to Beauregard miał rację. Derek miał partnera. On miał partnera. Na tym wszystko powinno się zakończyć, ale Derek najwyraźniej miał inne plany. Sebastian wciąż był lekko zaniepokojony tym jak Derek patrzył na Beauregarda. Z czystym złem. Wiedział, że jeśli Derek dopadnie Beauregarda sam na sam, to zrobi coś drastycznego, coś, co skrzywdzi jego króliczka. Jak wrócą do domu, będzie musiał porozmawiać z Galanem o ochronie dla swojego partnera. – Chodź, kochanie, zjedzmy, a potem potańczymy. – Sebastian poruszył brwiami. – Potem wrócimy do naszego pokoju i będziemy się pieprzyć jak króliki. Beauregard uniósł jedną brew do góry. – Bardzo śmieszne. Sebastian roześmiał się. – Tak właśnie myślałem. **** Sebastian rozkoszował się kolacją o wiele bardziej, niż wcześniej myślał. Zazwyczaj nie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

46

cierpiał kolacyjek rady, w których musiał brać udział jako reprezentant swojego klanu. Nieustanna paplanina Beauregarda i jego zachwycające podejście do niemal wszystkiego, czyniło to o wiele znośniejszym. – Co jest w tej sałatce? – zapytał Beauregard, wkładając kolejną porcję do ust. Chyba nie udało mu się trafić i zaczął gonić widelec ustami, aż wreszcie go złapał. Sebastian zmarszczył brwi. – Nie jestem pewny, ale mogę się dowiedzieć. – Jest w-wspaniała. Brwi Sebastiana powędrowały do góry. Beauregard się jąkał? Spojrzał na jego kieliszek od wina, ale był pusty. Rozejrzał się jeszcze szybciej dookoła i zanotował, że nikt nie zauważył dziwnego zachowania Beauregarda - jeszcze. – Beauregard – wyszeptał Sebastian, nachylając się do ucha partnera. – Piłeś? – Nieeee. – Beauregard zachichotał i zakrył usta dłonią. – Ja n-nie p-pi-nie cierpię alkoholu. – Może ktoś nalał ci wina do kieliszka? Beauregard zakręcił głową i spojrzał na swój kieliszek. Podniósł go i przewrócił do góry nogami. – Nie, żadnego wina. Sebastian wziął od niego kieliszek i odstawił na stół. Prawie podskoczył na swoim krześle, kiedy chwilę później poczuł na swoim kroczu dłoń Beauregarda. Szybko sięgnął pod stół i chwycił dłoń Beauregarda, ale ten zdążył jeszcze rozpiąć mu spodnie i wsunąć dłoń do środka. – Beauregard! – O, jest na mnie zły. – Beauregard oparł głowę o ramię Sebastiana. – Zamierzasz mnie...mnie... – Beauregard zmarszczył brwi, a po chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Zamierzasz mnie wychłostać? Sebastian jęknął, kiedy w ich stronę odwróciło się kilka głów. Beauregard nie powiedział ostatniego zdania szeptem. Usłyszeli go wszyscy, którzy siedzieli blisko. Chciał schować się w jakiejś dziurze. – Jakiś problem z twoim partnerem, Sebastianie? Proszę, gdzie ta dziura, kiedy jej potrzebuję, zastanawiał się Sebastian, odwracając się do Starszego Burke'a, który siedział kilka miejsc dalej. Starał się brzmieć w miarę pewnie. – Nie, Starszy Burke'u, nie ma żadnego problemu. – Wydaje się odrobinę.... – Starszy zmarszczył brwi. – ....pijany. Sebastian skrzywił się. Słyszał dezaprobatę w głosie Starszego Burke'a. – Musiał zjeść coś, co mu nie podeszło – powiedział Sebastian, próbując złapać wędrującą rękę Beauregarda. A to nie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

47

było łatwe. Wydawało się jakby Beauregard miał ze sto rąk, a wszystkie wycelowane w jego krocze. – Czy w tej sałatce są jabłka? – Jabłka? Starszy uśmiechnął się. – Zmienne króliki mają wyjątkową podatność na jabłka, Sebastianie, a w szczególności na odmianę Granny Smith. Działa na nie jak cała butelka irlandzkiej whiskey zadziałałaby na ciebie. Sprawdź jego sałatkę. Sebastian był ciekawy i odrobinę przerażony. Beauregard przeszedł z próby dorwania się do jego spodni do próby wejścia pod stół. Sebastian objął swojego partnera w pasie i zatrzymał go na krześle, po czym wziął jego widelec i zaczął grzebać w jego sałatce. – Gorąco mi. Sebastian właśnie zauważył kawałek plasterka jabłka, kiedy odwrócił się i zobaczył, że Beauregard próbuje zdjąć sobie koszulę. Kilka górnych guzików było już odpiętych, a jego ręka szaleńczo ciągnęła za muchę. Sebastian wiedział, że to się nie skończy dobrze. Wstał, pociągając za sobą Beauregarda. Pochylił się, chwycił go w pasie i podniósł tak, że leżał na jego ramieniu. – Dziękuję za wspaniałą kolację, Starszy, ale chyba najlepiej będzie jak zabiorę mojego partnera do naszych pokoi. – Tak, rozumiem. – Starszy miał lekki uśmiech na twarzy. – Nie bądź na niego zły, Sebastianie. Pewnie nie wiedział, że w sałatce są jabłka. Sebastian otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale jedynym, co wyszło z jego ust, był głośny pisk, kiedy dwie dłonie opadły twardo na jego tyłek. Beauregard śmiał się histerycznie. Sebastian przewrócił oczami i wyszedł z wielkiej sali. Dotarł do korytarza, kiedy dłonie Beauregarda wsunęły się w jego spodnie i chwyciły go za tyłek. – Beauregard! – krzyknął i szybko postawił swojego partnera na nogach. Chwycił go za ramiona i potrząsnął nim. – Opanuj się. To nie miejsce na takie rzeczy. Zachowuj się. – Przepraszam – wyszeptał Beauregard. Sebastian westchnął. Czuł się jak drań. Oczy Beauregarda były okrągłe i pełne łez. Sebastian wyciągnął dłoń, by odgarnąć biały kosmyk z jego twarzy, ale jego partner odsunął się od niego. Zatrzymał się, jego dłoń zawisła w powietrzu. – Beauregard, myślałeś, że chcę cię uderzyć? – N-n-nie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

48

Beauregard mógł zaprzeczać, ale Sebastian widział prawdę w jego bladej twarzy. – Beauregard, nigdy przenigdy bym cię nie uderzył. – Mogę...mogę już iść? Sebastian zmarszczył brwi. Coś było nie tak z Beauregardem i to nie były tylko jabłka. Mężczyzna, który był tak pełny radości jeszcze chwilę temu, który się do niego przystawiał i próbował dorwać do jego spodni, był nagle przerażony. – Co się dzieje, króliczku? – Nic. – Kłamiesz, króliczku. Obopólna szczerość jest bardzo ważna. Beauregard zacisnął usta, odmawiając odpowiedzi. Sebastian wiedział, że w tym stanie nie wyciągnie nic z Beauregarda. Czasami jego partner był zbyt uparty. – Chodź, króliczku, wracajmy do naszego pokoju. Tam będziemy mogli porozmawiać. – Chcę tańczyć – powiedział Beauregard. – Powiedziałeś, że zatańczymy. – Skarbie, nie jesteś teraz w formie na tańczenie. Jesteś pijany jak skunks. – To skunksy mogą się upić? – Eee, chyba mogą, ale to była tylko przenośnia. – Och. – Sebastian objął ramiona Beauregarda i zaczął prowadzić go do ich pokoi. Musiał dowiedzieć się co działo się z jego partnerem, ale najpierw musiał go zabrać do łóżka. – Och – wyszeptał Beauregard. Zatrzymał się nagle i przycisnął twarz do okien, które wychodziły na mały taras. Sebastian spojrzał ponad swoim partnerem na mały, kamienny taras. Mógł sobie wyobrażać, co widział jego partner. Taras był mały, osłonięty z trzech stron. Po środku stała mała fontanna, rozświetlona lampkami wiszącymi na wszystkich trzech ścianach. Wyglądała jak z bajki. – Chodź, kochanie, zatańczmy – powiedział Sebastian, otwierając drzwi i zaprowadził Beauregarda na taras. – Ale tu nie ma muzyki. – Stworzę nam muzykę.12 Sebastian stanął przy fontannie i przyciągnął do siebie Beauregarda. Głowa jego partnera sięgała mu ledwie do połowy klatki piersiowej. Sebastian roześmiał się i wsunął dłonie pod uda 12 W takich momentach aż żal, że Sebuś to gej i że to postać fikcyjna T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

49

Beauregarda, podnosząc go wysoko, aż znaleźli się twarzą w twarz. Beauregard roześmiał się i szybko chwycił Sebastiana za szyję. – Obejmij mnie nogami w pasie, kochanie. Kiedy już to zrobił, Sebastian przyciągnął go bliżej. – Gotowy? Beauregard kiwnął głową z ogromnym uśmiechem na twarzy. Sebastian zaczął tańczyć na tarasie, nucąc jakąś melodię. Prawdę mówiąc zataczał koła, ale Beauregardowi się to podobało i dla Sebastiana liczyło się tylko to. Odetchnął z ulgą, kiedy Beauregard przytulił się do niego, chowając twarz w jego ramieniu. Przechylił lekko głowę, opierając ją o głowę Beauregarda i po prostu tańczył, nucąc pod nosem. To było właściwe. Tak powinno być między partnerami.

Rozdział 6 Sebastian spojrzał w bok. Beauregard praktycznie podskakiwał na siedzeniu, wyglądając przez okno. Byli około kilometra od zamku Sebastiana, już na jego terenach. Beauregard wydawał się na wpół zaniepokojony, na wpół podekscytowany. Sebastian nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć co wygra. Beauregard okazał się bardzo interesującą postacią. Sebastian zaczynał się zastanawiać czy Rada Starszych naprawdę wiedziała co robi, kiedy postanowiła wcielić w życie swoją gierkę. Sebastian z każdą chwilą był coraz bardziej zaintrygowany Beauregardem. Był przekonany, że w ciągu ostatnich ośmiu dni odkąd byli ze sobą, uprawiał więcej seksu, niż przez ostatni rok. Beauregard był wiecznie napalony i nie miał zahamowań, jeśli chodziło o seks. Chciał próbować wszystkiego. W ciągu ostatnich dni chłostał Beauregarda aż ten doszedł bez żadnego dotknięcia, przywiązał go do łóżka i wypieprzył do nieprzytomności, a także odkrył jak tak naprawdę giętki jest jego króliczek. Podejrzewał, że w przyszłym tygodniu obaj będą musieli znaleźć się na wyciągu. 13 Przez samo myślenie o tym wszystkim robił się twardy. Beauregard wciągnął nagle gwałtownie powietrze i przekręcił się na siedzeniu. Jego oczy nabrały wyrazu, który Sebastian szybko rozpoznawał jako jego podniecone spojrzenie. Fioletowe oczy stawały się ciemno purpurowe, a białka jego oczu zaczynały znikać. To było seksownym i 13 http://pl.wikipedia.org/wiki/Wyci%C4%85g_%28medycyna%29 wydaje mi się, że chodzi o coś takiego, zważywszy na ich wzmożoną aktywność :P T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

50

szybkim sposobem na rozpoznanie czy Beauregard jest napalony. – Muszę – warknął Beauregard i zaczął się przesuwać. – Jesteśmy już prawie w domu, króliczku. – Nieważne. Muszę teraz. Sebastian był niezwykle wdzięczny, że miał limuzynę z przegródką między przednim, a tylnym siedzeniem. Beauregard zsunął się na podłogę akurat kiedy Sebastian zaczął podnosić przegródkę. Miał rozpięte spodnie i swojego fiuta w ustach Beauregarda zanim przegródka została całkowicie zaciągnięta. Tył samochodu wypełniły głośne podniecone jęki. Sebastian nie miał pojęcia czy pochodziły od niego, czy od jego króliczka. Nie obchodziło go to. Usta na jego obolałym trzonie wymazywały każdą racjonalną myśl z jego głowy. Beauregard może i był niedoświadczonym prawiczkiem, kiedy zostali partnerami, ale palił się do seksu bardziej, niż ktokolwiek inny, kogo znał Sebastian. Szybko stawał się najlepszym seksualnym partnerem, jakiego miał w swoim życiu. Cieszył się, że miał swojego króliczka. Nikt nie ssał go tak jak Beauregard. W przeciągu paru minut Sebastian wił się na swoim siedzeniu i wbijał palce w białe włosy Beauregarda. Rozkosz płynąca w jego żyłach wystarczała, by Sebastian głośno jęczał. Nie obchodziło go czy Galan lub jego nowy partner go usłyszą. Kiedy Beauregard delikatnie ścisnął jego jądra, Sebastian wiedział, że dla niego to już koniec. Swoim rykiem dał znać, że dochodzi. Serce waliło mu w piersi, kiedy wypełniał usta Beauregarda swoim gorącym ładunkiem. Opuścił głowę na siedzenie i czekał aż jego tętno się uspokoi. Zadrżał, kiedy Beauregard zaczął lizać jego wrażliwego fiuta, zbierając z niego każdą kroplę spermy. – Chodź tu, kochanie. – Sebastian wyciągnął ręce do Beauregarda. Wiedział, że jego partner jest potrzebujący. Zawsze był, kiedy to robił. A prawdę mówiąc, Beauregard był napalony cały czas. Beauregard ochoczo wspiął się na kolana Sebastiana. Sebastian podniósł go i obrócił twarzą do przodu samochodu, jego plecy spoczęły na piersi Sebastiana. Sebastian wolno rozpiął dżinsy Beauregarda i wyciągnął jego twardą erekcję. – Posłuchaj mnie, króliczku – wymruczał Beauregardowi do ucha i zaczął gładzić jego twardego fiuta. – Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. – Tak, wszystko! – Zanim się zgodzisz, wysłuchaj czego chcę. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

51

Sebastian niepokoił się strachem Beauregarda przed zobaczeniem go nago przez kogoś poza nim. Nie chodziło o to, że chciał, by ktokolwiek widział jego partnera bez ubrań, bo nie chciał. Ale jeszcze bardziej chciał, by Beauregard nie czuł skrępowania wobec innych, którzy byli nago. Smoki zmieniały się, kiedy tylko mogły. W każdej chwili ktoś mógł zmienić się z powrotem i w miejsce bestii stałaby naga osoba. Sebastian musiał przyzwyczaić do tego Beauregarda, bo nie chciał, by jego partner był wystraszony. – Zrobię dla ciebie wszystko, Sebastianie – wydyszał Beauregard. – Ufam ci. Sebastian zamknął oczy, słysząc słowa Beauregarda. Prawie zrezygnował ze swojego planu. Chciał zaufania Beauregarda tak samo jak chciał jego serca. Jeśli to nie wypali, to Sebastian nigdy sobie tego nie wybaczy. Otworzył oczy i spojrzał na swojego króliczka. Ogarnęła go czułość, przez którą poczuł w gardle gulę, której prawie że nie potrafił przełknąć. Może zwariował chcąc przyzwyczaić Beauregarda do obecności nagich osób. Może powinien brać to co ma w ramionach i być wdzięcznym. – Wiesz jak bardzo jesteś dla mnie ważny, mój mały króliczku? Beauregard zamrugał oczami. Sebastian uśmiechnął się i pochylił się, by złożyć delikatny pocałunek na ustach swojego partnera, co szybko zmieniło się w pocałunek tak pełen pasji, że prawie przypalił Sebastianowi usta. Sebastian zapomniał o pokazaniu Beauregardowi nowych rzeczy i jedynie rozkoszował się pożądaniem swojego partnera. Gładził dalej trzon Beauregarda, aż mężczyzna wygiął się i głośno krzyknął. Sebastian był zauroczony widokiem Beauregarda, który osiągał rozkosz. Twarz miał zarumienioną. Usta rozchylone. Ciemnopurpurowe oczy zamglone i wolno wracające do ich naturalnego fioletowego koloru. – Taki seksowny – jęknął Sebastian. Roześmiał się lekko, kiedy rumieniec Beauregarda się pogłębił. – Jesteś, mój króliczku, naprawdę seksowny. Uwielbiam patrzeć jak dochodzisz. I lubię wiedzieć, że to ja doprowadzam cię do takiej rozkoszy. – C-co chciałeś, żebym zrobił? – Nieważne, króliczku, to nie było nic ważnego. – Na pewno? Sebastian uśmiechnął się. – Na pewno. Beauregard patrzył na niego przez chwilę, po czym kiwnął głową i sięgnął po chusteczki, by T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

52

doprowadzić się do porządku. Wskoczył na swoje siedzenie i zaczął znowu wyglądać przez okno, jakby nigdy nic. Sebastian poczuł się lekko opuszczony. Chwycił włosy Beauregarda i pociągnął je, aż jego partner na niego spojrzał. – Co? – Usiądź przy mnie. Sebastian był uszczęśliwiony, kiedy Beauregard przesiadł się z takim samym entuzjazmem, z jakim wyglądał przez szybę. Chwycił Beauregarda i posadził go sobie na kolanach, obejmując go ramionami. – Spodoba ci się nasz zamek, króliczku. Jest w nim wiele miejsc, w których małe króliczki mogą biegać i się bawić. – Tak? Sebastian roześmiał się, widząc entuzjazm na twarzy Beauregarda. Nacisnął przycisk i opuścił przegródkę między kierowcą, a przednim siedzeniem. Galan prowadził, a jego nowy partner siedział obok niego. Galan spojrzał we wsteczne lusterko. Na twarzy miał ogromny uśmiech. Sebastian uniósł brew i Galan natychmiast wrócił do patrzenia na drogę. – Możemy się na chwilę zatrzymać? – zapytał Beauregard. – Nie czuję się za dobrze. – Oczywiście. – Sebastian zmarszczył brwi i spojrzał na Galana. – Zatrzymaj się. Galan kiwnął głową i samochód szybko zatrzymał się na poboczu drogi. Wysiadł z auta, równie szybko otwierając drzwi. Sebastian pomógł Beauregardowi wysiąść i stanąć przy samochodzie, by nie poślizgnął się na śniegu, który wciąż zakrywał ziemię. – Jak się teraz czujesz, króliczku? – Zrobił wszystko co mógł, by zadbać, aby Beauregard nie zjadł nigdy więcej jabłek, żeby się nie upił i nie miał potem kaca. Ostatni był wystarczająco zły. Sebastianowi nie podobała się bladość Beauregarda. Jedną dłoń przyciskał do brzucha. Drugą trzymał przy ustach. Sebastian obawiał się co to może znaczyć. Kiedy Beauregard nagle zakrył usta dłonią i rozejrzał się gorączkowo, Sebastian wiedział, że jego obawy nie były bezpodstawne. Chwycił Beauregarda i zaniósł go do krzaków niedaleko drogi. Beauregard natychmiast osunął się kolanami na śnieg i zaczął wymiotować. Dźwięki jakie wydawał były straszne. Sebastian nie potrafił zrozumieć jak tak mała osóbka może wydawać tak głośne dźwięki. – Galan, daj mi coś do wytarcia mu ust i butelkę wody z lodówki. – Tak, Sebastianie – odparł Galan i wrócił szybko do samochodu. Po chwili był z powrotem T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

53

z wilgotną ściereczką w jednej dłoni i butelką wody w drugiej. Podał je Sebastianowi. – Już wszystko, króliczku? Beauregard przytaknął i oparł się o Sebastiana. Jego twarz była całkowicie pozbawiona krwi, a jego ręce drżały przy jego piersi. Sebastian zaczął delikatnie ocierać mu twarz i podał mu wodę do opłukania ust. – Już lepiej, kochanie? – Chcę umrzeć – jęknął Beauregard. Nim Sebastian zdążył się powstrzymać, z jego ust wydobył się krótki chichot. – Wybacz, króliczku, nie masz co na to liczyć. Beauregard spojrzał na niego spode łba. – Zjadłeś coś, co ci nie podchodzi? Jabłka albo coś innego, o czym powinienem wiedzieć? – Sebastian zmarszczył brwi, kiedy Beauregard odwrócił od niego wzrok. – Króliczku? – To pewnie z podekscytowania – powiedział szybko Beauregard. – Nie zjadłem śniadania przed wyjazdem. Byłem zbyt zdenerwowany, by cokolwiek zjeść. – No to pewnie dlatego tak cię zemdliło. – Sebastian wstał i wziął Beauregarda na ręce. Zaniósł go i delikatnie wsiadł. Beauregard przytulił się do niego, wtulając twarz pod jego brodę. Sebastian uśmiechnął się, kiedy Beauregard westchnął lekko. – Tak jest lepiej, króliczku? – Tak – wymamrotał Beauregard, jakby miał zaraz usnąć. Poklepał pierś Sebastiana. – Podoba mi się tu. – Dobrze, zostań tutaj. Dam ci znać, kiedy dotrzemy do domu. Beauregard spał, zanim wjechali na ogromny dziedziniec zamku. Sebastian postanowił go nie budzić. Kiedy auto się zatrzymało i Galan otworzył drzwi, Sebastian wysiadł z Beauregardem w ramionach. – Wszystko z nim dobrze, Sebastianie? – Tak mi się wydaje. Nie zjadł śniadania i pewnie to z podekscytowania. Mógłbyś wziąć nasze bagaże? Zabiorę Beauregarda na górę. Chyba będzie lepiej jak teraz sobie pośpi. Galan przytaknął i podszedł do bagażnika. Sebastian ułożył sobie Beauregarda w ramionach i zaniósł go po schodkach prowadzących do zamku. Było mu trochę smutno, że Beauregard przegapił ich przyjazd. Był przekonany, że pierwszy widok imponującego zamku, w którym mieszkał, będzie niezłą rozrywką. Ale zdrowie Beauregarda było ważniejsze. – Książę Sebastian. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

54

Sebastian uśmiechnął się i kiwnął głową kiedy zauważył swojego wieloletniego kamerdynera. – Witaj, Carlos. Ufam, że od mojego wyjazdu nie działo się nic niepokojącego? Sebastian wiedział, że gdyby się działo, Carlos by do niego zadzwonił. Mężczyzna był bardzo kompetentny. Carlos pracował dla rodziny Drakus jeszcze zanim urodził się Sebastian. Czasami wydawało się jakby był tu od zawsze. – Wszystko jest tak, jak powinno być, sir. – Poprosiłbym tacę z jedzeniem do moich komnat, Carlosie, ale żadnego mięsa, ani jabłek. Coś dobrego dla wegetarianina. Po raz pierwszy odkąd pamiętał, Carlos wydawał się lekko zdenerwowany. – Dla wegetarianina, sir? Sebastian wskazał głową na śpiącego w jego ramionach mężczyznę. – To jest Beauregard, mój partner. Nie je mięsa. Nie jadł też dzisiaj żadnego posiłku, bo był zbyt podekscytowany przyjazdem tutaj. Musi jeść. Już bez pomijania posiłków jest bardzo szczuplutki. – Twój partner, sir? – zapytał Carlos. – I jest wegetarianinem? – Jest zmiennym królikiem, Carlosie. Oczy Carlosa zrobiły się okrągłe. – Królikiem, sir? – Tak. – Sebastian zmrużył oczy. – Masz z tym jakiś problem? – Nie, sir, oczywiście, że nie. – Carlos wyprostował swój krawat i wygładził marynarkę. – Muszę tylko poinformować kucharkę, że królik nie jest już dłużej w menu.14 – Tak, zrób to. – Sebastian ledwie powstrzymał uśmiech cisnący mu się na twarz. – Beauregard byłby bardzo nieszczęśliwy, gdybyśmy zjedli któregoś z jego krewnych. Poinformuj też proszę służbę, że na terenie zamku przebywa królik. Ktokolwiek, kto spróbuje go w jakikolwiek sposób skrzywdzić, będzie odpowiadał przede mną. – Tak, sir, natychmiast, sir. Sebastian czekał z uśmiechem aż Carlos pośpiesznie opuścił pomieszczenie. Wiedział, że Beauregard będzie zaskoczeniem dla jego klanem, ale pomyślał, że przez pomysł rady wszyscy będą zbyt zajęci szukaniem swoich własnych partnerów, by martwić się jego. Sebastian wszedł szybko po schodach do jego komnat na pierwszym piętrze. Otworzył drzwi i przeszedł przez salon do największej sypialni. Bycie księciem swojego klanu opłacało się. Miał nie tylko sypialnię rozmiarów domu większości ludzi, ale i salon, prywatną jadalnię i ogromne spa. 14 A to dobre :P T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

55

Kiedy kładł Beauregarda na łóżku, w jego głowie zaczęła się pojawiać pewna myśl. Zdjął swojemu partnerowi buty i zakrył go kocem. Kiedy jego króliczek był już przykryty, po cichu wyszedł z sypialni, zostawiając lekko uchylone drzwi. Chciał słyszeć kiedy Beauregard się obudzi. Kiedy wszedł do salonu, udał się do małej alkowy i chwycił słuchawkę telefonu. Stukał lekko palcami o blat stolika i czekał aż telefon zostanie odebrany. – Carlos – powiedział, kiedy mężczyzna odezwał się po drugiej stronie. – Powiedz proszę Harlanowi, żeby przyszedł do moich komnat. – Oczywiście, sir. – A, jeszcze jedno. Kto zajmuje pokoje obok mnie, te, które dzielą ścianę z moim balkonem? – W tej chwili są wolne, sir. Zazwyczaj służą wizytującym dostojnikom. – Dobrze, chcę, żeby były puste. Przydziel gości do innych pokoi. Mam plany co do tych pomieszczeń. – Oczywiście, sir. Sebastian odłożył słuchawkę i sięgnął po kartkę papieru. Usiadł i zaczął rysować. Miał coś specjalnego dla swojego króliczka, coś, co według niego polubiłby każdy królik. Musiał jeszcze wymyślić jak to zrobić, by Beauregard się nie dowiedział. – Proszę – zawołał, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Uniósł wzrok, kiedy się otworzyły i widząc Harlana i Galana, wrócił do swoich notatek. Obaj mężczyźni podeszli i stanęli przed stolikiem. – Galanie, chciałbym żebyś znalazł mi ogrodnika, który zna się na arboretum, a także architekta. Cena nie gra roli. Chcę ich tu najszybciej jak to możliwe. – Mogę zapytać po co? – powiedział Galan. Sebastian uśmiechnął się i spojrzał na niego znad swoich notatek. – Chcę zmienić pokój obok w domowy ogród dla Beauregarda, miejsce, w którym będzie mógł przebywać w króliczej formie. Zima jest ciężka. Musi mieć miejsce do biegania i zabawy. – Arboretum? Sebastian przytaknął. – Pomyślałem, że można by założyć okna, żeby dochodziło słońce, a potem dodać trawę, krzewy i takie tam. Ale dla bezpieczeństwa chcę, żeby w oknach były kraty. Mam nadzieję, że znajdziemy coś, co zapewni mu bezpieczeństwo, ale jednocześnie nie będzie się czuł jak w klatce. – Chyba znam kogoś, kto może z tym pomóc – powiedział Harlan. – Peter, który pracuje w T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

56

zbrojowni, robi dla przyjemności witraże. Mógłby coś wymyślić. – Peter? – Sebastian próbował wyobrazić sobie wielkiego rusznikarza tworzącego witraże. Nie potrafił. Peter był ogromny. Dzień w dzień pracował w zbrojowni, czy to przy mieczach, czy to przy nożach. Tworzył bronie. Był również łysy, miał liczne blizny na ciele z powodu pracy z gorącym metalem i warczał praktycznie na każdego. Tworzenie witraży wymagało gracji i delikatnego dotyku. Peter do tego nie pasował. – Cóż, jeśli myślisz, że będzie mógł pomóc, to byłoby wspaniale. – Wspomnę mu o tym – powiedział Harlan. – Zapomniałem zapytać, Harlanie, znalazłeś sobie partnera? Harlan uśmiechnął się. – Tak, słodkiego liska imieniem Jeremy. – Gratulacje, przyjacielu. Będziesz musiał go przyprowadzić, by Beauregard mógł go poznać. Podejrzewam, że będzie czuł się niezbyt przyjemnie będąc tak maleńkim zmiennym w świecie smoków. Przydałby mu się przyjaciel, który zrozumie jak on się czuje15. – Doskonały pomysł, Sebastianie. Przyprowadzę później Jeremy'ego. Sebastian kiwnął głową. Martwił się, że Beauregard będzie się źle czuł w zamku pełnym smoków. A jeśli wokół niego będzie ktoś, kto zrozumie jego strach, to wyjdzie mu to na dobre, choć Sebastian chciał najpierw poznać tego lisa, zanim dopuści go do swojego partnera. – Jeremy nie je królików, prawda? Harlan zamrugał oczami. – Eee, chyba nie, ale w razie czego powiem mu, że króliki są poza menu. – Są poza menu dla nas wszystkich. Powiedziałem już Carlosowi, żeby poinformował kucharkę. W zamku nie będą już więcej serwowane króliki. – Sebastian zadrżał. – Wyobrażacie sobie jak przerażony byłby Beauregard, gdybyśmy podali królika na obiad? – Cieszmy się, że krowy się nie zmieniają, bo wtedy mielibyśmy prawdziwy problem – powiedział Harlan. – Racja. – Sebastian roześmiał się. – Przez te nowe rozporządzenie rady będziemy musieli pilnować kto i co jest teraz w zamku. Nie chcę by ktokolwiek czuł się jakby miał się bać o swoje życie. – Powiem Carlosowi, żeby zrobił listę – powiedział Galan. – Jeśli ktoś wie co się dzieje na zamku, to jest nim Carlos. 15 W tym miejscu trzeba by nadmienić, że lisy owszem, są małe, ale zżerają małe, bezbronne i jeszcze mniejsze króliki T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

57

– Dobry pomysł. I tak było. Sebastian nie miał pojęcia co by zrobił bez Carlosa. Mężczyzna praktycznie prowadził cały zamek, przez co Sebastian mógł spokojnie dowodzić klanem smoków. Carlos był prawdziwym wybawieniem. – No dobra, jeśli nie muszę wiedzieć już nic więcej, to chcę, aby Beauregardowi przydzielono dwóch strażników. – Sebastian skinął na Galana. – Wybierz dwóch najbardziej zaufanych ludzi, najlepiej takich, którzy nie będą rozkojarzeni nowymi partnerami. – Jest coś, co muszę wiedzieć o twoim partnerze, Sebastianie? – zapytał Harlan. Galan zaczął się śmiać. – Nie jest jak jakikolwiek inny królik, którego mogłeś do tej pory poznać. Harlan wyglądał na tak zdezorientowanego, że Sebastian również nie potrafił powstrzymać się od śmiechu. – Beauregard to siła sama w sobie. Nie za dobrze znosi rozkazy, lubi robić to co chce. Nie chcę gasić jego ducha, ale musi być chroniony. – Oczywiście, że musi – zgodził się Harlan. – Ale ile jest w nim siły? Galan wybuchnął histerycznym śmiechem. Sebastian był bardziej opanowany. Jedynie się wyszczerzył. – Beauregard jest niepowtarzalny. – Niepowtarzalny? – rzucił Galan. – Nazywasz go niepowtarzalnym? Sebastian spoważniał. Beauregard był niepowtarzalny. Nie było innego takiego królika jak on. Miał swoją osobowość, nawet jeśli kompletnie nie miał stylu. Wizja stylu Beauregarda polegała na posiadaniu sznurówek pasujących do koloru jego lakieru do paznokci. – Beauregard jest niepowtarzalny. – Racja. – Galan roześmiał się. Sebastian zmrużył oczy i łypnął na swojego zastępcę. Skrzyżował ręce na piersi i uniósł brew. – Powiedz mi, że umiejętność polizania mi jaj, kiedy go pieprzę, nie jest niepowtarzalna. Galan zaczął się krztusić ze śmiechu. Harlan zrobił wielkie oczy. – Potrafi polizać ci jaja, kiedy go pieprzysz? Sebastian uśmiechnął się od ucha do ucha. – Jest bardzo giętki.

Rozdział 7 Beauregard otworzył oczy, mrugając szybko powiekami. Nie był już w limuzynie i nie miał T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

58

pojęcia gdzie się znajduje, ale z pewnością było to całkiem ładne miejsce. Leżał na ogromnym łożu z cienkim, białym baldachimem. Pokój miał białe ściany z dużymi ciemnymi belkami, które krzyżowały się na suficie. Beauregard usiadł i rozejrzał się dookoła, zaskoczony ogromnymi rozmiarami pomieszczenia. Wydawało się większe, niż całe jego mieszkanie. Łóżko, na którym siedział, znajdowało się przy ścianie. Dokładnie na wprost niego stała dwuosobowa kanapa, a przed nią duży, kamienny kominek. Bo obu stronach kominka znajdowały się dwie pary podwójnych drzwi prowadzących na zewnątrz. Kolorowe gobeliny zwisały ze ścian razem z mieczami, nożami i tarczami z wizerunkami smoków. Beauregard czuł się jakby był w średniowiecznym zamku, tyle że widział w nim kilka nowoczesnych udogodnień – nad kominkiem wisiał spory telewizor, a w rogu stało biurko z laptopem i telefonem. Było odlotowo. Gdyby jeszcze dodać parę bibelotów tu i ówdzie, pokój byłby naprawdę stylowy. Beauregard odrzucił białą kołdrę, którą był przykryty i przesunął się o kilka centymetrów, by zejść z łóżka. Od drewnianej podłogi było naprawdę wysoko. Zaczął się rozglądać za swoimi butami. Szybko je założył i zawiązał zielone neonowe sznurówki. Nie mógł się doczekać kiedy przyjadą jego rzeczy i będzie mógł zmienić kolor. Lubił często zmieniać kolory. Beauregard podszedł do największych drzwi w pokoju i otworzył je tylko trochę, by móc wyjrzeć. Przechodziły w jeszcze większe pomieszczenia, urządzone jak salon. Beauregard wyślizgnął się i zamknął za sobą drzwi. Słyszał głosy dochodzące z dalekiego końca pokoju, pewnego rodzaju alkowy, ale nic więcej nie widział. Usłyszał głęboki tembr głosu Sebastiana i ruszył w tamtym kierunku. Zatrzymał się, kiedy doszedł do przejścia prowadzącego do małej alkowy, zastanawiając się czy takie bezpardonowe wejście uważane by było za niegrzeczne. Z Sebastianem rozmawiało dwóch ogromnych mężczyzn, ale żaden nie był tak duży jak jego partner. – Sebastian? – wyszeptał. Beauregard skulił się i cofnął, kiedy w jego stronę odwróciły się trzy twarze, ale jedna z nich się uśmiechała. Szybko przeszedł pozostałą odległość i chwycił dłoń, którą wyciągnął do niego Sebastian. – Hej, kochanie, jak się czujesz? – Jestem trochę pogubiony – odparł Beauregard. – Myślałem, że obudzisz mnie, kiedy dojedziemy do domu. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

59

– Wyglądałeś na naprawdę zmęczonego. Postanowiłem, że dam ci jeszcze odpocząć. – Och. – Poznałeś już Galana – powiedział Sebastian i wskazał na pozostałych mężczyzn. – A to jest Harlan. Jest dowódcą moich wojowników. – To ty masz wojowników? – Beauregard naprawdę zaczynał się czuć jak w średniowieczu. Zamki, smoki, wojownicy, miecze na ścianach - jeśli to nie było średniowiecze, to on już nie wiedział co nim było. – Oczywiście, że mam. – Sebastian roześmiał się. – To w końcu zamek. Czymże by był bez wojowników? – Eee, zamkiem? Sebastian wybuchnął śmiechem. – To prawda, ale gdyby nie było w nim wojowników, to już nie byłoby to samo. Większość to niesparowane zmienne smoki. Każdy z nich musi służyć w mojej armii przez dwa lata. Potem mogą zostać u mnie na służbie albo wybrać inne zajęcie. – Muszą służyć? – Beauregard zmarszczył brwi. – Sebastian, ja nie muszę służyć prawda? Nie byłbym za dobrym wojownikiem. – Nie, kochanie, ty nie musisz służyć. Poza faktem, że jesteś króliczkiem, a nie smokiem, to masz partnera. Tylko niesparowane smoki mogą służyć w armii. Żaden smok nie może wziąć sobie partnera, dopóki nie skończy swojej służby. Raz sparowany, nie może dłużej w niej być. – Dlaczego nie? Sebastian roześmiał się i przytulił Beauregarda. – Bo po sparowaniu, chronienie naszych partnerów staje się sprawą pierwszorzędną. To oznacza, że jeśli wojownik ma partnera, to nie może całkowicie poświęcić się swojej służbie. Ich lojalność jest rozdarta. – Ty też służyłeś? – Beauregardzie – powiedział Galan z zadowoleniem – patrzysz na jedynego smoka z rodziny królewskiej, który kiedykolwiek odbywał służbę. W przeszłości arystokracja uważała to za coś poniżej ich godności. Sebastian, jednakże, poczuł, że w jego obowiązku jest odbycie służby na równi ze swoimi wojownikami. – Jego ojciec dostał szału – dodał Harlan. – Ale Sebastian zyskał więcej szacunku od swoich ludzi, niż jakikolwiek inny książę. Nie oczekiwał żadnego specjalnego traktowania i takowego nie dostał. Pracował tak ciężko jak każdy inny wojownik. Beauregard był pod wrażeniem, a także był dumny, że jest partnerem mężczyzny, który nie uważa swojej pozycji za coś, co mu się należy. Szybko zaczynał rozumieć, że Sebastian ma tak T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

60

samo silne poczucie honoru jak jego własne. – Myślę, że to był bardzo mądry wybór – powiedział Beauregard. – Wojownik będzie szanował swojego władcę bardziej, jeśli ten doświadczy tego samego co on. Lepiej zrozumie to czego oczekuje i przez co przechodzą. – Tak – powiedział Sebastian, patrząc na Beauregarda. – O to mi właśnie chodziło. Beauregard wzruszył ramionami. – To ma sens. – Cieszę się, że tak myślisz. Jestem tylko zaskoczony, że to rozumiesz. Nie myślałem, że króliki mają armie i arystokrację. – Właściwie nie, na pewno nie takie jak wy, ale nie trzeba geniusza, żeby zrozumieć, że ludzie będą bardziej chcieli słuchać kogoś, kto doświadczył tego samego co on. Jeśli ktoś tyranizuje ich swoją wysoką pozycją, ale nie parał się żadną pracą, to nie będzie szanowany przez swoich ludzi. Harlan zaczął klaskać, przez co Beauregard podskoczył do góry. Spojrzał na mężczyznę, nie wiedząc kompletnie o co chodzi. – Mówiłeś, że jest niepowtarzalny – powiedział Harlan, kiedy przestał klaskać. – Nie wiedziałem, że miałeś na myśli, że jest również niezwykle inteligentny. Będzie dla ciebie dobrym partnerem, Sebastianie.16 – Nie mógłbym się bardziej zgodzić – powiedział Sebastian, mocniej przytulając swojego partnera. Beauregard nie wiedział właściwie o co chodzi, ale tak długo jak był w ramionach Sebastiana, nie przejmował się tym za bardzo. – No to co, zobaczę wreszcie ten twój zamek? – Oczywiście, króliczku. – Sebastian postukał w kartkę papieru leżącą na stoliku i spojrzał na Galana. – Zajmij się tym, Galanie. I Harlan, potrzebuję tych wojowników najszybciej jak to możliwe. Obaj mężczyźni przytaknęli i Sebastian objął swojego partnera ramieniem i wyprowadził go z alkowy. Machnął ręką na duże pomieszczenie. – Jak widzisz, to jest salon. – Taaa, domyśliłem się – roześmiał się Beauregard. – No to chodźmy na balkon. Widok należy do takich, które trzeba zobaczyć, żeby w nie uwierzyć. 16 Też mi coś:P pewnie przeczytał jakiś poradnik w stylu "Jak zabłysnąć inteligencją" albo cuś :D:D (ach ta zawiść^^) T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

61

Beauregard był zaciekawiony, szczególnie kiedy Sebastian wziął dużą czarną pelerynę i udrapował ją na swoich ramionach. Na jego twarzy prawie pojawił się uśmieszek, kiedy Sebastian zaciągnął kaptur na głowę i zawiązał pelerynę. – Każę zrobić pelerynę specjalnie dla ciebie, podszytą futrem z białego gronostaja. Wyglądałaby na tobie pięknie. Beauregard zmarszczył brwi. – Em, moglibyśmy zrezygnować z tego futra? Znam kilka zmiennych gronostajów i noszenie peleryny z ich futra byłoby po prostu złe. To tak jakby zrobić czapkę z króliczego futra. Sebastian roześmiał się. – Chyba można to załatwić, ale wciąż uważam, że białe futro wyglądałoby na tobie najlepiej. Wspaniale pasowałoby do twoich włosów. Beauregard poczuł się lepiej wiedząc, że Sebastian rozumiał jego awersję do noszenia prawdziwego futra. Nie rozumiał tylko po co mu płaszcz, dopóki Sebastian nie wyprowadził go na balkon i nie uderzył go pierwszy podmuch zimnego powietrza. – Tu wciąż jest zima – wydyszał, kiedy zobaczył krajobraz pokryty śniegiem. Biały puch pokrywał wszystko w zasięgu jego wzroku, łącznie z drzewami i okazyjnymi domami. Świat wyglądał jak z bajki. – Jesteśmy wysoko w górach, króliczku. Śnieg utrzyma się jeszcze przez następne kilka miesięcy. Jak tylko stopnieje, przez jakiś czas będzie padać, a potem nadejdzie lato. – Widziałem w sypialni duży kominek. Zimowe miesiące nie będą raczej problemem. – Kominek jest też w salonie i w łazience. Będzie nam bardzo ciepło. Jakieś dziesięć lat temu wyremontowałem zamek. Po co cierpieć, skoro są nowoczesne udogodnienia?17 – Tak, widziałem duży telewizor i laptopa. – Beauregard był zaskoczony, kiedy zobaczył, że Sebastian się zarumienił. Nie myślał, że ten wielki smok jest w stanie być zakłopotanym. Najwyraźniej się mylił.– To takie urocze. Ty się rumienisz. – Wcale nie. – Sebastian wydął dolną wargę, ale wyglądał na szczęśliwego, a nie zirytowanego. – A właśnie, że tak. – Beauregard roześmiał się i obrócił, żeby spojrzeć na krajobraz. Poczuł jak większe ciało Sebastiana otula go od tyłu. – To jest niesamowite, Sebastianie. To wszystko jest twoje? – Nasze, kochanie, to wszystko jest nasze. – Nasze? – Beauregard spojrzał na niego przez ramię. – Naprawdę? 17 No tak, zapomniałam, że kominek to wynalazek XXI wieku :D T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

62

– Tak, naprawdę. Beauregard nie wiedział co powiedzieć. Sebastian dzielił się z nim wszystkim. Beauregard nie miał za wiele, z pewnością niczego, czego Sebastian by nie miał, ale chciał się z nim podzielić tym, co posiadał. Otworzył swoją małą króliczą torebkę i szperał w niej aż znalazł gumę balonową. Podał listek Sebastianowi. – Chcesz gumę? – Króliczku, ja nie żuję gumy. – Och. – Beauregard zmarszczył brwi i zajrzał z powrotem do swojej małej torebki. Guma balonowa była najcenniejszą rzeczą w jego kolekcji. Co innego mógłby dać Sebastianowi? Miał dwa gładkie białe kamyki. Nie potrzebował obu. – Chcesz kamyczek? – Zatrzymaj go. Beauregard zamrugał kilka razy i zajrzał do swojej torebki. W kącikach jego oczu zaczęły formować się łzy. Nie sądził, by Sebastiana interesowały kapsle od butelek albo jego lakier do paznokci. Sebastian był zszokowany, kiedy Beauregard pomalował sobie paznokcie. Nic nie powiedział, ale Beauregard wiedział. – Mam srebrną łyżeczkę – powiedział Beauregard, wyjmując ją z torebki i podając Sebastianowi. – Możesz ją wziąć. – Króliczku, niczego mi nie trzeba – powiedział Sebastian. – Zatrzymaj swoje rzeczy. 18 Beauregard zaczął się czuć głupio, a czuł się tak zazwyczaj tylko kiedy był w domu, otoczony innymi królikami ze swojej kolonii. Zawsze się wyróżniał, czy to w ludzkiej, czy króliczej formie. Nigdy nie czuł, że naprawdę tam należy. I znowu miał takie wrażenie. Sebastian nie chciał niczego, co miał. Pewnie uważał to za głupie rupiecie, tak jak wszyscy. Beauregard wiedział, że rzeczy, które kolekcjonuje, są dziwne, ale nigdy nie wiadomo było co przyciągnie jego uwagę albo jak będzie mógł użyć tego w swojej sztuce. Lubił robić różne rzeczy własnymi rękami, zazwyczaj biżuterię, tak jak bransoletki, kolczyki i ozdabiane spinki do włosów. Czasami robił nawet torebki z koralikami. Ale jakoś nie sądził, by ktoś taki jak Sebastian był zainteresowany czymś takim. Beauregard odłożył wszystko z powrotem do swojej torebki, nawet gumę balonową i zasunął suwak. Nie był teraz w nastoju na gumę. Zazwyczaj czuł się przez nią szczęśliwy i chciało mu się kicać, ale w tej chwili daleko mu do tego było. – Możemy wrócić do środka? – zapytał Beauregard. – Zimno mi. 18 Szkoda mi Beau, chciałby króliczyna, by jego partner też miał coś od niego, by nie tylko brał, ale i dawał, a ten zamiast wziąć i jeszcze mu podziękować, to każe mu to zatrzymać, uczuciowy słoń T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

63

– Oczywiście – powiedział Sebastian i odwrócił ich w stronę podwójnych szklanych drzwi. – Kazałem Carlosowi przynieść nam coś do jedzenia. Jesteś głodny? – Kim jest Carlos? – To ja, paniczu. Beauregard odwrócił się i zobaczył w małej jadalnej części raczej zagorzałego mężczyznę z tacą jedzenia w rękach. Mężczyzna postawił ją na stole i uniósł srebrne pokrywy z kilku różnych talerzy. – Przyniosłem różne potrawy, paniczu. Sałatka z makaronu penne i suszonych na słońcu pomidorów, pokrojone warzywa i specjał Jenny, domowy słodki chleb. A na deser Jenna zrobiła sernik z musem czekoladowym. – Carlos odłożył pokrywy i splótł dłonie za plecami, patrząc na Beauregarda. – Jeśli jeszcze sobie czegoś życzysz, paniczu, to nie wahaj się mi powiedzieć. – Kim jest Jenna? – Jenna to żona Carlosa i nasza kucharka – wyjaśnił Sebastian. – Jest mistrzynią kuchni. Carlos uśmiechnął się promiennie. – Święta racja, sir. Beauregard uśmiechnął się, choć wciąż nie czuł się za dobrze. – Powiedziałeś coś o serniku z musem czekoladowym? – W rzeczy samej, paniczu. – Proszę, mów mi Beauregard. – Machnął ręką w stronę Sebastiana. – On lubi nazywać mnie króliczkiem, ale— – Nie śmiałbym, sir. Pomimo supła w żołądku, Beauregard poczuł jak zaczyna lubić Carlosa. Mężczyzna wydawał się sztywny, ale był bardzo miły. Nie mógł się doczekać, by poznać jego żonę. Miał tylko nadzieję, że była równie miła. – Podać ci sernika, Beauregardzie? Beauregard wyszczerzył się. Otworzył usta, by odpowiedzieć Carlosowi, kiedy odezwał się Sebastian. – Najpierw prawdziwe jedzenie, Carlos. Beauregard źle się poczuł w drodze tutaj. Musi zjeść coś lekkiego, zanim dobierze się do deseru. Beauregard zmarszczył brwi. – Nie wiesz co mówisz – powiedział i spojrzał na Sebastiana. – Zjadłbym serniczka. – Jak zjesz trochę prawdziwego jedzenia. – Sebastian, ja— T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

64

– Proszę? Beauregard przewrócił oczami. Nie potrafił odmówić Sebastianowi, kiedy ten mówił proszę. Spojrzał na Carlosa, zaskoczony widokiem cienia rozbawienia na twarzy mężczyzny. Nie pomyślałby, że ten poważny mężczyzna okaże jakiekolwiek emocje. – Zacznijmy od sałatki z makaronem. Carlos kiwnął głową. – Doskonały wybór, paniczu. Beauregard podszedł do stołu i usiadł, a Carlos postawił przed nim talerz. Na pewno tyle nie zje. – Eee, Carlos, wiesz, że jestem królikiem, prawda? – Oczywiście, paniczu, Książę Sebastian wyjaśnił mi to, kiedy przyjechaliście. – Książę Sebastian. – Beauregard zachichotał. – O tak, nigdy się do tego nie przyzwyczaję. – Ród Drakus ma długą i znamienitą historię, paniczu – powiedział Carlos. – Z radością podzielę się nią z tobą, kiedy będziesz miał czas. Beauregard zamrugał oczami. – Ekhm, jasne. Sebastian roześmiał się i usiadł po drugiej stronie stołu. Wskazał na talerz z jedzeniem. – Jedz, króliczku. Chcę zobaczyć jak zjadasz co najmniej pół tego talerza, zanim odejdziesz od stołu. – Pół? – sapnął Beauregard, patrząc na talerz. – Sebastian, nie wiem czy zjem choć jedną czwartą. Króliki nie jedzą tak dużo. – Po prostu spróbuj, dobrze? – Postaram się – powiedział, wbijając widelec w jedzenie. – Ale nic nie obiecuję. – Jak tylko zjesz i się odświeżysz, to pokażę ci resztę zamku. Beauregard kiwnął głową z ustami pełnymi jedzenia. Jak tylko przeżuł i przełknął, spojrzał na Carlosa. – To jest naprawdę pyszne. Proszę, podziękuj ode mnie swojej żonie. – Oczywiście, paniczu. – Carlos ukłonił się lekko i wyszedł. Beauregard przeniósł uwagę z powrotem na jedzenie i mężczyznę siedzącego naprzeciw niego. – Ty nie będziesz jadł? – Jadłem śniadanie, zanim wyjechaliśmy z zamku rady. A także nie poczułem się źle w drodze tutaj. Nic mi nie jest. Beauregard prychnął i wrócił do jedzenia. – Jestem królikiem, a nie dzieckiem. – Beauregard! Beauregard odłożył widelec na stół, nagle tracąc apetyt. Dlaczego użycie przez Sebastiana jego imienia z tak zszokowanym tonem sprawiło, że poczuł się jak gówno w gorący, letni dzień? To T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

65

nie było sprawiedliwe. – Przepraszam. Ostatnio bardzo często to mówił. Być może nigdy nie będzie tu pasował. To by miało sens. Nie pasował nigdzie indziej. Beauregard nagle zaczął mieć mdłości. Zakrył usta dłonią i rozejrzał się dziko. – Łazienka! – krzyknął przez palce. – Tędy – wskazał Sebastian i szybko okrążył stół. Beauregard pobiegł w stronę drzwi, które wskazał Sebastian. Dotarł do łazienki w samą porę by upaść na kolana i zwymiotować do toalety. Wymiotował aż w jego żołądku nie zostało kompletnie nic. Na jego czole pojawiła się chłodna szmatka. Beauregard jęknął i schował twarz w rękach. Czuł się jakby umierał. Nie chciał już zjeść w swoim życiu nic więcej. – Naprawdę zaczynam się o ciebie martwić, Beauregard – powiedział cicho Sebastian. – To już drugi raz dzisiaj. Może powinieneś zobaczyć się z lekarzem. – Nie. – Beauregard potrząsnął głową i jego żołądek znowu zagroził rebelią. – Muszę tylko odpocząć. Nie chciał widzieć się z lekarzem. Podejrzewał, że wie co się z nim dzieje. Po prostu nie spodziewał się tego, zważywszy na to, że był sparowany ze smokiem. I z pewnością nie był gotowy powiedzieć Sebastianowi dlaczego ma mdłości. Widząc co się dzieje, nie wiedział czy zostanie tu na tyle długo, by móc to wyjaśnić. Sebastian wydawał się zirytowany za każdym razem, gdy Beauregard się odwracał. Nie minie dużo czasu, nim będzie miał go dość i go wyrzuci. Beauregard chciał być dobry, naprawdę chciał. Wydawało się jednak, że nieważne jak bardzo próbował, nie potrafił pasować do innych. Nie był najlepszy w dopasowywaniu się, ale może jeśli wystarczająco się postara, to mu wyjdzie. Beauregard nie potrafił wymyślić czegokolwiek, czego by nie zrobił, by móc zostać z Sebastianem, nawet zrezygnowałby z gumy balonowej. – Czy możemy odłożyć obejrzenie zamku na później? – zapytał Beauregard, spoglądając na Sebastiana. – Jestem zmęczony. – Oczywiście, kochanie, co tylko zechcesz. Było wiele rzeczy, których chciał Beauregard, ale o które nie poprosi. Już i tak przysparzał Sebastianowi kłopotów. Nie chciał wywoływać ich jeszcze więcej. Posłał Sebastianowi słaby uśmiech. – Chciałbym się chwilkę zdrzemnąć. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

66

Rozdział 8 Sebastian krążył w te i z powrotem między swoim biurkiem, a oknem. Tracił powoli rozum. Beauregard był chory i dobrze o tym wiedział. Wszyscy o tym wiedzieli. Jedynie udawali, że nic się nie dzieje. Nawet doktor. Beauregard spał już prawie tydzień. Kiedy nie spał, miał mdłości. Był blady i tracił wagę. Drugiego dnia Sebastian wezwał lekarza. Przez tą wizytę, Sebastian chciał warczeć i coś walnąć. Beauregard odmówić zbadania przez doktora, kiedy on był w pokoju. Sebastian protestował, ale ten cholerny lekarz poparł jego partnera. Kiedy doktor wyszedł, oświadczył, że Beauregard jest w świetnej formie, choć Sebastian dobrze wiedział, że nie jest. Beauregard wymiotował nawet kiedy doktor wyszedł, a to było kilka dni temu. Nikt nie powiedział Sebastianowi co jest jego partnerowi. Przynoszone mu jedzenie było ledwie tknięte. Beauregard budził się na godzinę co jakiś czas, ale nie na tyle długo, by Sebastian mógł naprawdę go o to spytać. Nawet pracownicy obok, którzy głośno hałasowali, zmieniając pomieszczenie w arboretum, nie przeszkadzali Beauregardowi. Nic go nie budziło. Jeśli Sebastian wkrótce nie otrzyma jakichś odpowiedzi, to kogoś skrzywdzi. – Sebastianie? Sebastian odwrócił się, krzywiąc się, kiedy uświadomił sobie, że nie usłyszał jak ktoś wchodzi. – Galan. – Przywieziono rzeczy Beauregarda. Gdzie mam je umieścić? – Rzeczy osobiste przynieś tutaj. Wszystko inne zostaw w magazynie, dopóki Beauregard nie zdecyduje co z nimi zrobić. Kąciki ust Galana uniosły się na chwilę do góry, po czym mężczyzna zmarszczył brwi. – Są tylko cztery pudełka, Sebastianie. Nie ma co odłożyć do magazynu. – Cztery pudełka? Galan przytaknął. – Sam byłem lekko zaskoczony. Podejrzewam, że wszystkie meble były razem z mieszkaniem. Jego rzeczy osobiste zmieściły się w cztery tekturowe pudełka. Nie było za wiele do spakowania. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

67

– Może trzyma resztę swoich rzeczy gdzie indziej. – Musiało być jakieś wyjaśnienie dlaczego Beauregard nie miał w swoim starym mieszkaniu więcej rzeczy. – Sebastianie, jest pudło z ubraniami, pudło z książkami i dwa pudła z drobiazgami Zbiera najdziwniejsze rzeczy. – No to przynieś je tutaj. Beauregard będzie chciał mieć swoje rzeczy przy sobie, kiedy się obudzi. – Dalej śpi? – Tak i chcę wiedzieć dlaczego. Doktor mówi mi ciągle, że nic mu nie jest, kiedy ja wiem, że jest. Nikt nie wymiotuje i śpi tyle czasu, jeśli nie jest chory. Jak ktoś mi wkrótce tego nie wyjaśni, to będę musiał zwołać radę i prosić o ich wsparcie. – Pytałeś Beauregarda? – Jak? – warknął Sebastian, unosząc ręce w górę. – Ciągle śpi. Budzi się by zjeść okruszyny, co nigdy nie wystarcza, uprawiać seks, a potem dalej idzie spać. Brwi Galana wystrzeliły do góry. – Budzi się, żeby uprawiać seks? – Tak. – I ty mu na to pozwalasz? – Wydaje się, że tylko to powstrzymuje go od mdłości. Jeśli nie chcę się z nim kochać, to staje się nieszczęśliwy, biegnie do łazienki i wymiotuje. Już chyba łatwiej się z nim kochać, kiedy już coś zje, a potem idzie spać, niż się z nim o to kłócić. Sebastian przesunął dłonią po włosach. Był na skraju załamania nerwowego. Chciał z powrotem swojego radosnego, kicającego partnera. Nie chciał spędzać godziny ze swoim partnerem na seksie, a potem nie mieć z kim dzielić życia. Chciał, by jego związek z Beauregardem polegał na czymś więcej, niż seksie, nieważne jak bardzo był świetny. – Nie wiem. – Sebastian położył dłonie na biodrach i odchylił głowę, by spojrzeć na sufit. – Może robię coś źle, a Beauregard śpi, by mnie unikać. W końcu co ja wiem o królikach? Może być — – Sebastian – wyszeptał Galan. Sebastian spojrzał tam, gdzie patrzył jego zastępca. Z sypialni wyskoczył mały biały króliczek. Króliczek kicając dotarł do drzwi. Beauregard zatrzymał się i obejrzał za siebie jakby czekał. Zaciekawiony Sebastian podszedł i otworzył mu drzwi. Beauregard wykicał z drzwi na korytarz. Sebastian szedł kilka kroków za nim. Słyszał podążającego za nim Galana. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

68

Beauregard kicał przez korytarz, zatrzymując się co kilka metrów, by obwąchać powietrze. Kiedy dotarli do schodów, Sebastian rozważał podniesienie Beauregarda i zniesienie go na dół. Dla króliczka to długa droga do przebycia. Zanim zdążył zdecydować, Beauregard zeskoczył na niższy schodek, potem następny i następny, aż dotarł na sam dół. Sebastian i Galan szli tuż za nim. Kilka osób zatrzymywało się i gapiło na nich. Sebastian wzruszał jedynie ramionami i szedł za króliczkiem. Beauregard zatrzymał się przed drzwiami prowadzącymi do kuchni i spojrzał na Sebastiana. Uśmiechając się do swojego króliczka, Sebastian otworzył drzwi, trzymając je aż Beauregard przed nie przeszedł i wszedł za nim. Beauregard udał się prosto do lodówki. Sebastian podszedł i otworzył mu drzwiczki. Beauregard stanął na tylnych łapach, opierając przednie o krawędź lodówki i zaczął węszyć, jego mały różowy nosek praktycznie wibrował. Wydawał się szczególnie zainteresowany pojemnikiem z warzywami. Sebastian ukucnął i otworzył pojemnik. Tylne łapki Beauregarda latały jak szalone, kiedy próbował dostać się do pojemnika. Sebastian zachichotał i podsadził Beauregarda. Usiadł na podłodze i patrzył jak jego partner zaczyna przegryzać warzywa w pojemniku. Po raz pierwszy od kilku dni widział jak jego partner ma prawdziwy apetyt. Nie obchodziło go, że siedzieli na podłodze w kuchni przy otwartej lodówce. Skoro Beauregard był głodny, to mógł zjeść co tylko chciał. Beauregard wydawał się nie mieć żadnej szczególnej awersji do produktów w pojemniku. Żuł sałatę, marchewki, paprykę i seler. Kiedy dotarł do dużego avocado, spojrzał na Sebastiana. Sebastian roześmiał się i sięgnął po nóż z blatu. Obrał avocado i usunął pestkę. Po pokrojeniu owocu, wyciągnął dłoń do Beauregarda. Króliczek zjadł do ostatniego okruszka i wylizał do czysta dłoń Sebastiana. Kiedy już skończył, wyskoczył z pojemnika na kolana Sebastiana. Sebastianowi opadła szczęka, kiedy nagle na jego kolanach siedział nagi mężczyzna. – Muszę się wykąpać. Sebastian szybko zdjął koszulę i założył ją Beauregardowi na ramiona, wiedząc, że jego partner nie lubi jak ktoś go widzi nago. Zapiął koszulę, wziął Beauregarda na ręce i wstał. Chciał powiedzieć coś Beauregardowi, kiedy wynosił go z kuchni, ale bał się, że zniszczy ten milczący rozejm, jaki między nimi był. Poza tym nie wiedział tak naprawdę co ma powiedzieć. Zaniósł Beauregarda po schodach do ich pokoi. Kiedy dotarł do łazienki, posadził T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

69

Beauregarda na szafce i odkręcił wodę w wannie. Dodał nawet płynu z bąbelkami. – Jesteś na mnie zły? – wyszeptał Beauregard. – Nie – powiedział cicho Sebastian, nie odwracając się do swojego partnera. – Nie jestem zły, tylko zdezorientowany. – Sebastian. – Tak. – Mógłbyś na mnie spojrzeć? Sebastian westchnął głęboko i odwrócił się twarzą do swojego partnera. – Może wejdziesz do wanny? Możemy porozmawiać, kiedy będziesz się moczył. Beauregard zacisnął usta i wszedł do wanny. Sebastian czekał aż wanna się zapełni i zakręcił wodę. Podał Beauregardowi gąbkę i mydło. – Wiem, że po jabłkach jesteś pijany. Dowiedziałem się tego na zamku rady. Przez co rozchorowałeś się tym razem? Jest jeszcze jakiś owoc, o którym powinienem wiedzieć? – Marchewki są afrodyzjakiem. – Wspominałeś już o tym. Coś jeszcze? – Jestem królikiem. – Jestem tego świadomy. Beauregard przez chwilę patrzył na bąbelki w wannie, po czym wreszcie spojrzał na niego. – Króliki są wyjątkowe w świecie zmiennych. Podejrzewam, że wszystkie rasy mają w sobie coś szczególnego, a króliki się w tym nie różnią. – Beauregard, ty się trzęsiesz. Powiedz mi. Serce zaczęło walić mu szaleńczo, kiedy oczy Beauregarda wypełniły się łzami. Czy Beauregard był na coś chory? Umierał? Co się działo jego partnerowi? – Jestem w ciąży.19 **** Kiedy Sebastian wstał i bez słowa wyszedł z łazienki, Beauregard poczuł jak łzy spływają mu po twarzy. Przyciągnął kolana do piersi i objął je rękami. Zamknął oczy i opuścił głowę na 19 Buahahaha, największy zonk tej książki:D zdarzało mi się czytać opowiadania z tak zwanym mpreg, czyli męską ciążą, ale pierwszy raz w swojej "karierze" przyszło mi o tym tłumaczyć. Fikcja literacka nie zna granic:P Teraz już wiadomo dlaczego Beauregard okazuje tyle cech kobiecych. Żeby doszło do zapłodnienia potrzeba komórki jajowej – to wie każdy, a co za tym idzie, żeńskich hormonów. Więc się nie ma co dziwić androgeniczności Beau T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

70

kolana. Posiadanie partnera było głupie. Jego życie w poprzednim domu było samotne i nieszczęśliwie, ale przynajmniej nie miał wrażenie, że ktoś wyrywa mu serce z piersi, tak jak teraz. Beauregard chciał jedynie zwinąć się gdzieś w jakiejś dziurze i się schować. Nie chciał już mieć partnera. To zabierało tak wiele i nie dawało nic w zamian. Jasne, seks był świetny i Beauregard uwielbiał być z Sebastianem, ale ten straszny ból w jego sercu nie był tego warty. Bolało zbyt mocno. Beauregard nie sądził, by prosił o wiele. Tak bardzo starał się nie wywoływać kłopotów, chociaż wiedział, że ma do tego tendencję. Starał się być dobry. Próbował nawet nie zostawiać wszędzie swojej gumy. Chciał jedynie być akceptowany. A teraz to się nigdy nie wydarzy. Sebastian go nienawidził. Nawet z nim nie porozmawiał. Beauregard oparł się o wannę i pogładził swój brzuch. Był jeszcze mały, ale urośnie w czasie następnych kilku tygodni. Nie miał pojęcia co urodzi, zważywszy, że był sparowany ze smokiem. Czas pokaże. Chociaż bardzo się martwił, cieszył się, że będzie miał dziecko. Marzył tylko, by Sebastian czuł tak samo. Z jego ust wydarł się szloch, kiedy pomyślał o prawdopodobieństwie, że Sebastian nigdy nie będzie chciał ich dziecka. Widząc jego złość, to było bardzo możliwe. Sebastian i tak był zszokowany, że miał partnera królika. A to z pewnością jeszcze bardziej wytrąciło go z równowagi. Kiedy woda zaczęła robić się zimna, Beauregard wyszedł z wanny i wytarł się. Spuścił wodę z wanny, sprzątnął łazienkę i poszedł szukać swoich ubrań. Był zaskoczony, widząc leżące na łóżku złożone ubrania, ale domyślił się, że ktoś je tam dla niego położył. Kiedy był już ubrany i miał swoją torebkę przyczepioną do paska, wyszedł z sypialni. Dwóch ogromnych mężczyzn natychmiast wyprostowało się ze swoich siedzących pozycji. Beauregard zaczął się bać, kiedy rozpoznał jednego jako Harlana. Przycisnął dłoń do piersi, aż poczuł jak jego serce zaczyna się uspokajać i kiwnął im głową. – Witaj, Harlanie, dobrze cię znowu widzieć. – Beauregard – powiedział Harlan, również kiwając mu głową. Wskazał na drugiego mężczyznę. – To jest Omar. Zostaliśmy przydzieleni przez Sebastiana do bycia twoimi strażnikami. – Strażnikami? – wyszeptał Beauregard. – To ja potrzebuję strażników? – Jesteś partnerem smoczego księcia, Beauregardzie i mieszkasz w zamku pełnym smoków. – Racja. – Beauregard rozejrzał się po salonie. – Czy...uch...czy Sebastian jest gdzieś T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

71

niedaleko? – Wiedział po tym jak Harlan spojrzał z wahaniem na Omara, że Sebastian wyszedł. Nie musieli nic mówić. Beauregard nie potrafił nic wymyślić, by przerwać ciężką ciszę. Harlan i Omar również wydawali się nerwowi. Nie patrzyli Beauregardowi w twarz. – No dobrze, no to chyba wrócę do siebie. Beauregard odwrócił się do sypialni i względnej prywatności, kiedy usłyszał jak Harlan odchrząka. Zamknął oczy, szykując się na to, co Harlan miał mu do powiedzenia, ale obawiał się, że już wie. – Wybacz, Beauregard, ale zostałeś przeniesiony do innego pokoju. Pod Beauregardem prawie ugięły się kolana i ogarnęła go czysta agonia. Sebastian nie tylko nie chciał z nim rozmawiać, ale nie chciał nawet przebywać z nim w jednym pokoju. Sebastian go wyrzucał. Wiedział, że to w końcu nadejdzie. Wiedział to od samego początku. Właśnie zaczynał wierzyć, że między nim, a Sebastianem może być coś wyjątkowego. Zaczynał wierzyć w marzenia. To było głupie i mógł winić tylko siebie. Powinien był pamiętać jak to było w króliczej kolonii. Miał ciężko, będąc jedynym całkowicie białym królikiem. Każdego dnia powtarzał sobie, że gdzieś tam czeka na niego ktoś wyjątkowy, ktoś tylko dla niego, kto będzie go kochał i chciał pomimo wszystkiego. Ale nikt nie czekał. Dla niego nie było nikogo. To wszystko było tylko marzeniem, w dodatku głupim. W końcu, kto by chciał królika, który upija się od jabłek i żuje gumę? – Beauregard? – Wezmę tylko swoje rzeczy. – Przeniosłem je, kiedy się kąpałeś. Beauregard czuł jakby każde słowo Harlana było jak policzek w twarz. Sebastian tak bardzo się spieszył, by się go pozbyć, że nie pozwolił mu nawet spakować jego własnych rzeczy. Beauregard domyślił się, że to mówiło samo za siebie. Zacisnął usta i podszedł do drzwi. Harlan i Omar szli tuż za nim. Kiedy Harlan otworzył dla niego drzwi, Beauregard spojrzał jeszcze raz na pokój, miejsce w którym przez krótki czas był szczęśliwy i wyszedł. Nie było żadnego powodu, by tu tkwić. Nie było tu dla niego nic i wyraźnie był niechciany. Opuścił dłonie na swój brzuch, kiedy uświadomił sobie, że nawet jego dziecko jest niechciane. Został eskortowany korytarzem do kolejnych schodów, których nigdy nie widział, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

72

prowadzących na drugie piętro. Jego pokój był w odległym końcu korytarza. Beauregarda to nie obchodziło. Każde miejsce było lepsze niż bycie tam, gdzie był niepożądany. Harlan otworzył drzwi i Beauregard wszedł, nawet nie patrząc. Nie obchodził go wygląd pokoju. Czuł się otępiały. – Wybacz, Beauregard – powiedział Harlan. Beauregard kiwnął smutno głową. – To nie twoja wina. – Jak tylko się uspokoi— Beauregard uniósł dłoń. – Proszę, nie. Dokonał wyboru. – Potrzebujesz czegoś jeszcze? Beauregard nie potrafił powstrzymać łez płynących mu po twarzy, kiedy spojrzał na mały pokój, do którego został eskortowany, więzienie, w którym umieścił go Sebastian. – Nie, nic nie potrzebuję – wyszeptał. – Już nie.

Rozdział 9 Sebastian wypił ostatni łyk szkockiej z butelki i roztrzaskał ją o kominek. Była to już trzecia butelka i wciąż nie potrafił zapomnieć słów, które wyszeptał Beauregard. Jego partner był w ciąży. Jego piękny, kicający, kłamliwy, zdradziecki partner był w ciąży. Sebastian warknął i sięgnął po kolejną butelkę. Jeśli dowie się, kto zaciążył Beauregarda, to wyrwie mu wszystkie kończyny.20 – Nie masz już dość? – Nie! – warknął Sebastian. Kiedy Galan spróbował zabrać mu butelkę z ręki, Sebastian machnął na niego pazurami. – Zostaw mnie samego, do kurwy nędzy. – Sebastian, to nie jest sposób. Porozmawiaj z Beauregardem. – Beauregard! Beauregard! – warknął. – Nie chcę więcej słyszeć jego imienia. Okłamał mnie i zdradził. Nie zasługuje, by jego imię było powtarzane w tym zamku. Stworzę na to królewski dekret. Jego imię nie będzie nigdy więcej wymawiane w tym domu. – Sebastian, nie chcesz tego. – Oczywiście, że nie! – Sebastian uderzył butelką o stół z taką siłą, że ta pękła. – Powinien być moim partnerem. Zdradził mnie. Powiedział, że jest prawiczkiem. Skłamał. Powinienem był 20 No to pożegnaj się z nóżkami i rączkami, świnio T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

73

lepiej wiedzieć. Żaden facet nie potrafi tak obciągać i wciąż być prawiczkiem. Pewnie sypiał z każdym królikiem w swojej kolonii. Kto wie kto jest ojcem jego bachora? Ból w dłoni spowodowany odłamkami butelki był niczym w porównaniu do bólu w jego sercu. Był gotowy oddać Beauregardowi swoje serce, a on napluł mu w twarz. Nie ma się co dziwić, że tyle spał. Chciał uniknąć powiedzenia Sebastianowi prawdy. – Możesz się mylić – powiedział Galan. – Nie mylę się. – Sebastian spojrzał z grymasem na Galana, który wydawał się być po stronie Beauregarda. – Jesteśmy partnerami dopiero od dwóch tygodni, a on już wie, że jest w ciąży. Nieważne ile razy się pieprzyliśmy, dziecko nie może być moje. – Sebastian— – Pewnie wiedział zanim jeszcze się sparowaliśmy. Założę się, że całe nasze spotkanie było ustawione. Pewnie wszystko zaplanował. – Sebastian zaśmiał się szorstko. – Złapać księcia i żyć w dostatku. – Sebastian, do cholery, jesteś śmieszny. Beauregard cię uwielbia. Z pewnością nie zaplanował dekretu starszyzny. Jest tak samo ofiarą jak ty. – Och racja. – Sebastian machnął na Galana ręką. – Pewnie ma gdzieś kochanka. Założę się, że musiał się ucieszyć z dekretu starszyzny. Uczepił się najbliższego faceta, który przypadkowo okazał się księciem. – Boże, jesteś żałosny – zakpił Galan. – Mam nadzieję, że miał kochanka. Przynajmniej miałby kogoś, kto chciałby go dla niego samego, a nie dlatego, że z kimś utknął. Sebastianowi odjęło mowę, kiedy jego najstarszy i najbardziej zaufany przyjaciel go zdradził. – Nie masz tego na myśli. – Oczywiście, że mam. Nie robiłeś nic, tylko od samego początku machałeś Beauregardowi przed nosem swoim tytułem szlacheckim, pokazując mu jakie wielkie szczęście miał, że sparował się ze smoczym księciem. Powinien dziękować swoim szczęśliwym gwiazdom. Galan uderzył dłońmi o stół i pochylił się. – Mam nadzieję, że nigdy ci tego nie wybaczy. Nie zasługujesz na niego. Jest słodki i uprzejmy i kocha cię, a ty traktujesz go jak dziwadło. Gardzisz jego ubiorem, jego wyborem butów, nawet jego lakierem do paznokci. Przez ciebie czuje się jakby coś było z nim nie tak, co jest dokładnie tym, co wszyscy robili mu przez całe życie. Dlaczego miałoby być inaczej, tylko dlatego, że jesteś jego partnerem? Sebastian warknął i rzucił się na Galana. W życiu nie pamiętał, by był tak wściekły. Chciał zranić Galana, by cierpiał tak samo, jak cierpiał on. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

74

Galan czekał na niego, kiedy obchodził biurko i był tak samo pijany jak Sebastian. Przynajmniej tak sobie wmawiał, kiedy kilka sekund później podnosił się z ziemi. – Skończyłeś? – zapytał Galan. – Daleko mi do tego. Sebastian rzucił się na niego jeszcze raz i jeszcze. Galan na niego czekał. Tym razem Sebastian wylądował na biurku. Dyszał ciężko, a ból ogarniał jego ciało. Wiedział, że mógł pokonać Galana. Był większy i silniejszy. Po prostu w tej chwili nie był w stanie go pokonać. – Sebastian, nie chcę z tobą walczyć, ale— – Dobrze, więc nie walcz i zostaw mnie w spokoju. – Sebastian— – Idź, Galan – powiedział Sebastian, zakrywając ręką oczy. Chciał zostać sam i pielęgnować swoje złamane serce. Nie chciał, by inni wiedzieli jak bardzo został zdradzony przez Beauregarda i jak bardzo to bolało. Czuł się jakby jego serce było obnażone dla każdego. – Pójdę, ale chcę, żebyś najpierw mnie wysłuchał – powiedział Galan. – Co? – Musisz nad tym poważnie pomyśleć, Sebastianie. Wierzę, że Beauregard cię nie zdradził. Może do tej pory nie wiedział. Z pewnością by ci powiedział, gdyby wiedział. Jest twoim partnerem. Potrzebuje cię tak jak ty jego. Sebastian nie poruszył się, dopóki drzwi nie zamknęły się za Galanem. Wstał wolno, zauważając przy tym krwawą smugę na dłoni. Musiał rozciąć ją sobie w czasie walki albo stłuczoną butelką. Rana była głęboka. Potrzeba będzie szwów. Sebastian rozglądał się dookoła, dopóki nie zobaczył telefonu na podłodze. Pochylił się i go podniósł. Po chwili uniósł słuchawkę i czekał aż odezwie się Carlos. – Tak, sir? – Carlos, wezwij lekarza. Pewnie będę potrzebował szwów. – Natychmiast, sir. Sebastian rozłączył się, zdjął koszulę i zawiązał ją wokół krwawiącej dłoni. Walka z Galanem była głupotą. Sebastian może i był większy i silniejszy, ale Galan był jego najlepszym przyjacielem. Wkurzył się na to, co powiedział Galan. Wydawał się trzymać stronę Beauregarda, a nie jego. Nie rozumiał jak bardzo zdradzony czuł się Sebastian, jak bardzo złamane miał serce. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

75

To nie było sprawiedliwe. Sebastian nigdy nie prosił o króliczego partnera. W ogóle nie prosił o partnera. To wszystko wina starszyzny. Gdyby nie ten ich głupi dekret, nie byłby w tym bagnie. A najgorsze z tego wszystkiego, to co najbardziej go bolało, było to, że myślał, że Beauregard tak naprawdę nie miał na myśli wszystkiego co mówił i robił, że wszystko było kłamstwem. Był tak bardzo oczarowany Beauregardem. Był niesamowity. Od samego początku przyciągnął uwagę Sebastiana. Świadomość, że zrobiono go w głupca, była gorzką pigułką. Świadomość, że dziecko, które nosił Beauregard nie było jego, sprawiała, że chciał zwymiotować. Nie był w stanie wyobrazić sobie czegoś wspanialszego, niż mieć dziecko z Beauregardem. Nie wiedział nawet, że jest taka możliwość. Jakaś część Sebastiana była podekscytowana tą myślą, zaintrygowana. Maleńki, biały króliczek, który wyglądałby jak jego partner byłby spełnieniem marzeń. Nawet smok byłby przyjęty z radością. A chociaż Sebastian miał nadzieję, że będzie w stanie wychować dziecko innego, nie wiedział czy będzie potrafił przejść do porządku dziennego nad faktem, że Beauregard go okłamał. Jeśli między partnerami nie było szczerości, to jaki sens miało partnerstwo? Partnerzy powinni być zespołem. Sebastian powinien być w stanie zaufać Beauregardowi bardziej, niż komuś innemu, nawet Galanowi. Nie wiedział czy kiedykolwiek to odzyskają, jeśli w ogóle. Może tak naprawdę nigdy tego nie było. – Słyszałem, że szukasz przyjaciela. Sebastian uniósł wzrok, zaskoczony widokiem stojącego w drzwiach Dereka. – Co ty tu robisz? Derek wzruszył ramionami i wszedł do pokoju, przesuwając palcami po swoich włosach. – Kiedyś przychodziłem tu cały czas. Nie pamiętasz? Zaprosiłeś mnie. Sebastian westchnął. Nie miał w tej chwili ochoty na użeranie się z Derekiem. Miał wiele ważniejszych rzeczy na głowie. Nie potrzebował zalotów od byłej zabawki do pieprzenia. – Czego chcesz Derek? Derek przeszedł przez pokój i stanął między nogami Sebastiana. Przesunął palcem po nagiej piersi Sebastiana. – Pomyślałem po prostu, że przyjdę i cię pocieszę. – Pocieszysz mnie? – Sebastian zmarszczył brwi. Coś było w tym nie tak. – Z jakiego powodu masz mnie pocieszać? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

76

– Mały ptaszek wyćwierkał mi, że twój partner nie jest w stanie zadbać o twoje... – Derek spojrzał na krocze Sebastiana. – ... męskie potrzeby. Sebastian od razu domyślił się, że Derek wiedział o tym, że Beauregard był chory. Nie rozumiał tylko skąd Derek wiedział. To nie był sekret, ale też nie nadawano tego w radiu i telewizji. – Mój partner zajmuje się moimi potrzebami, dziękuję. Sebastian odepchnął od siebie ręce Dereka. Po chwili wróciły. Musiał to mu przyznać, był uparty. Tyle że Sebastian nie był zainteresowany. Miał partnera, który go kochał. Kiedy myślał o tych słowach, uderzyła w niego rzeczywistość i odetchnął gwałtownie. Galan miał rację. Był takim idiotą. Beauregard był jego partnerem, a to oznaczało na lepsze i na gorsze. To nie oznaczało, że może wykopać swojego partnera na pierwszą oznakę kłopotów. Beauregard był szczery w swoich uczuciach Sebastiana. Nie rozumiał w jaki sposób Beauregard mógł być w ciąży, ale wiedział, że jego partner go nie okłamał. Nie zdradził go. Sebastian z drugiej strony, zdradził swojego partnera. Potraktował Beauregarda tak podle, że wątpił, by jego partner kiedykolwiek mu wybaczył. Nie mógł winić Beauregarda, ale musiał spróbować.21 – Derek, nie mam na to czasu – powiedział Sebastian i odepchnął Dereka. Musiał iść do Beauregarda i prosić go o wybaczenie. – Dla mnie już w ogóle nie masz czasu – jęczał Derek. – Derek, masz partnera. Ja mam partnera. Odpuść. To nie ma sensu. – Sebastian pokręcił głową i ruszył do drzwi. – To ja powinienem być twoim partnerem! Słysząc krzyk Dereka, Sebastian w samą porę odwrócił się, by zobaczyć błysk srebra. W następnej chwili w jego ramieniu wybuchnął ogromny ból. Pod Sebastianem ugięły się kolana. – Derek, co— Sebastian spojrzał ze zdezorientowaniem na Dereka. – Jesteś mój – warknął Derek. – Zawsze byłeś mój. Nie pozwolę jakiemuś dziwadłu z futrem nas rozdzielić. Derek doskoczył do niego i wyszarpał nóż z ramienia Sebastiana. Sebastian krzyknął z bólu. Dyszał ciężko, dopóki nie zobaczył jak Derek unosi nóż w powietrze. Szybko uniósł ręce, by powstrzymać Dereka, kiedy nóż zaczął opadać. – Derek, przestań! W jego wzroku była dzikość, cień obłędu, który je rozjaśniał. Sebastian wiedział, że Derek 21 Objawienia dostał, patrzcie go T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

77

nie przestanie, dopóki jeden z nich nie będzie martwy. Zamierzał nie dopuścić, by to był on. Miał po co żyć. – Kurwa! – krzyknął Sebastian, kiedy Derek zaczął go dźgać. Kilka razy trafił w dłonie Sebastiana, aż stały się krwawą masą. Sebastian starał się odeprzeć ataki Dereka i wstać. Kiedy już się podniósł, odskoczył na kilka kroków i otworzył usta, posyłając na Dereka ogromną ogniową kulę. Żałował, że jego małe biuro jest małe i nie może się zmienić. Pożarłby Dereka. Oczywiście byłby poddany śledztwu, ale przynajmniej miałby spokój. Brwi Sebastiana wystrzeliły do góry, kiedy dym się oczyścił, a Derek stał gdzie stał, lekko osmolony, ale nic więcej. Derek był zmienną pumą. Powinien spłonąć w płomieniach. – Nie myślałeś chyba, że tak łatwo się mnie pozbędziesz? – Derek uśmiechnął się szyderczo. – Mój partner nie pozwoli mi umrzeć. Sebastian zmarszczył brwi. To nie mogło być nic dobrego. Z drugiej strony, Sebastian wątpił, by partner Dereka wiedział gdzie był. Nikt nie chciał, by jego partner oglądał się za kimś innym. – Będziesz mój. – Nie sądzę – powiedział Sebastian i wolno odsunął się od Sebastiana. Jeśli uda mu się wydostać z biura do dużego, dwupoziomowego wejścia, mógłby się zmienić i wtedy Derek nie byłby w stanie odeprzeć jego ataku. Derek wrzasnął i uniósł nóż. Sebastian zrobił unik. Nie był głupi. Wiedział, że walczenie z Derekiem w ludzkiej formie byłoby dla niego klęską. Nie zamierzał stać w miejscu i pozwalać mu się dźgać. Kiedy Sebastian dotarł do drzwi, uderzyło w niego coś ciężkiego. Poleciał do przodu, uderzając w twardą, marmurową ścianę i osunął się na niej. Kiedy się odwrócił, Derek był już prawie na nim. Sebastian natychmiast się zmienił. Poczuł jak staje się większy i silniejszy. Kiedy otworzył oczy i spojrzał w dół, Derek był kropką, małą, irytującą kropką. Ryk Sebastiana wypełnił ogromne pomieszczenie. Usłyszał jak otwierają się drzwi i ludzie zaczynają uciekać. Wypełnił swój ogniowy gruczoł dymem i szykował się do spalenia Dereka. – Sebastian, nie! Sebastian odwrócił pysk i zobaczył Galana stojącego u szczytu schodów. Obok niego stał Beauregard z szeroko otwartymi ustami. Sebastian pochylił się w stronę swojego partnera i lekko zaburczał. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

78

Ku jego zaskoczeniu, Beauregard podszedł i wyciągnął do niego dłoń. Sebastian opuścił łeb, aż Beauregard mógł go dosięgnąć. Kiedy Beauregard zaczął go głaskać, przeszyła go intensywna rozkosz. – Wyglądasz niesamowicie – wymruczał Beauregard. – Jesteś o wiele większy, niż sobie wyobrażałem. Sebastian znowu zaburczał. – Nie! – krzyknął ktoś za nim. – Trzymaj się od niego z daleka. On jest mój! Sebastian odsunął się od Beauregarda i odwrócił się do Dereka. Otworzył ponownie pysk, chcąc spalić Dereka tam, gdzie stał. – Sebastian, nie! – krzyknął znowu Galan. – Nie możesz go zabić. Jest związany ze swoim partnerem. To zabije także jego partnera. Sebastian ryknął. Chciał zabić Dereka. To był lepszy wybór. Derek się nie zatrzyma. Sebastian widział to w jego oczach. Zwyczajnie się nie zatrzyma. – Sebastian, proszę? Sebastian odwrócił się i spojrzał na Beauregarda, łagodnie burcząc. – Jest chory i potrzebuje pomocy, ale to nie wina jego partnera. Jeśli zabijesz Dereka, zabijesz jego partnera. Kimkolwiek jest, nie zasługuje na taki los. Sebastian był rozdarty, potrzeba chronienia Beauregarda była tak silna, że prawie go pochłaniała. – Proszę? – wyszeptał Beauregard. Sebastian odwrócił się do Dereka, chcąc się go pozbyć. Nie zabije Dereka, ale tylko dlatego, że Beauregard go o to prosił. Sebastian miał nadzieję, że Derek zrozumie, że te dziwadło z futrem właśnie uratowało mu życie. Kiedy spojrzał w dół, Dereka nigdzie nie było widać. Ogarnęła go panika. Słyszał krzyk Galana, a potem wrzask Beauregarda. Sebastian w samą porę odwrócił się, by zobaczyć jak Derek zmienia się w pumę i rzuca się na Beauregarda. Wszystkie myśli o niezabiciu Dereka opuściły jego głowę, kiedy Derek obnażył swoje kły na Beauregarda. Sebastian ryknął tak głośno, że zadrżały szyby w oknach. Zignorował przerażone spojrzenie Beauregarda i rzucił się na Dereka, łapiąc go za jego tylne nogi. Uniósł go w powietrze, zamierzając go pożreć. Derek groził jego partnerowi. To było niedopuszczalne. Pomimo błagań Beauregarda, Derek musiał zginąć. Sebastian obrócił Dereka, gotowy otworzyć paszczę i pożreć pumę, kiedy nagle otworzyły się drzwi wejściowe i Sebastiana T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

79

uderzyło zimne powietrze, unieruchamiając go w miejscu. – Nie możesz go zabić, Drakus – powiedział jakiś mężczyzna w czarnym płaszczu. – Należy do mnie. Sebastian wypuścił obłok czarnego dymu. Nie znał tego mężczyzny. Jego słowa nic nie znaczyły w porównaniu z potrzebą chronienia Beauregarda. – Derek jest moim partnerem. Jeśli zabijesz jego, zabijesz mnie. Sebastian prychnął. Kiedy Derek zaczął się wyrywać, potrząsnął szybko głową i puma przestała. Nie był w nastroju na słuchanie innych. Musiał uratować swojego partnera przed Derekiem. – Proszę. – Nieznajomy uniósł rękę. – Proszę nie krzywdź go. Derek potrzebuje pomocy. Nie musi umierać. – Sebastian. Sebastian spojrzał w stronę otwartych drzwi. Stało tam jeszcze trzech mężczyzny. Sebastian natychmiast rozpoznał ich jako starszych. Jednym był Starszy Burke, starszy Klanu Draconic. Pozostali dwaj również byli starszymi, ale Sebastian nie wiedział czyimi. – Sebastian, puść Dereka – powiedział Starszy Burke. Nie mógł przeciwstawić się rozkazowi starszego. Dlatego właśnie nimi byli. Otworzył szczękę i wypuścił tylne łapy Dereka. Puma upadła z głośnym hukiem na ziemię. Starszy Burke uniósł brew, kiedy pozostali dwaj starsi i nieznajomy pobiegli, by sprawdzić co z Derekiem. – Nie do końca to miałem na myśli, Sebastianie. Sebastian lekko przechylił głowę. Mało go to obchodziło i dał o tym znać. Starszy Burke wskazał na smoczą formę Sebastiana i skrzyżował ręce na piersi. – Zmień się, Sebastianie. Sebastian ryknął z protestem, choć czuł jak jego smocze ciało zaczyna się zmieniać pod rozkazem starszego. Jęknął z bólu, który opanował całe jego ciało i jako człowiek upadł na podłogę, lądując na kolanach. Wziął głęboki wdech i usiadł na tyłku. Kiedy uniósł wzrok, Starszy Burke stał nad nim, pomiędzy nim, a Derekiem. – Próbował mnie zabić – powiedział wolno Sebastian, patrząc jak pozostali zajmują się Derekiem. – Próbował zabić Beauregarda. – Wiem, Sebastianie – powiedział Starszy Burke. – Myron przyszedł do nas, kiedy odkrył intencje swojego partnera. Wiedział, że Derek musi zostać powstrzymany, ale nie chciał, by stała T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

80

mu się krzywda. Jestem pewny, że to rozumiesz, Sebastianie. Pomimo tego, co zrobił Derek, wciąż są partnerami. – Chcę tylko żeby znalazł się w miejscu, w którym nigdy więcej nie skrzywdzi Beauregarda. Sebastian był zmęczony. Ból w jego ramieniu i dłoniach zaczynał się powiększać. Pomimo zmiany, stracił mnóstwo krwi. Wiedział, że potrzebuje szybko pomocy lekarskiej, ale tak naprawdę chciał jedynie zwinąć się w kłębek i spać przy swoim partnerze. – Beauregard. – Sebastian spojrzał na schody, ale nie widział swojego partnera. Chwiejnie wstał na nogi. – Gdzie jest Beauregard? – Uspokój się, Sebastianie – powiedział Starszy Burke, kładąc dłoń na zdrowym ramieniu Sebastiana. – Galan zaprowadził twojego partnera do jego pokoju. Kazał strażnikom stać przed drzwiami Beauregarda. Jest bezpieczny. Ulga nie była wystarczającym słowem, by opisać to, jak się czuł. Jego ramiona opadły i westchnął głęboko, opadając z powrotem na podłogę. Zaczynało mu się kręcić w głowie. Ledwie się odwrócił, kiedy klęknął przy nim Starszy Burke. – Musimy zabrać cię do lekarza – powiedział Starszy. Sebastian pomyślał, że to bardzo dobry pomysł. Wciąż jednak nie chciał opuszczać gardy, dopóki nie będzie wiedział na sto procent, że Derek nie jest już zagrożeniem. Machnął ręką w stronę Dereka. – Co z nim będzie? – Derek i jego partner zostaną przeniesieni do bezpiecznej lokalizacji, dopóki ich więź się nie ustabilizuje i Derek uwolni się spod twojego wpływu. – Mojego wpływu? – warknął Sebastian. – Obawiam się, że w czasie waszych wspólnych chwil, nieświadomie stworzyłeś połączenie z Derekiem, połączenie, która miesza w więzi między nim, a jego partnerem. – Ale ja nigdy— Starszy Burke machnął ręką. – Nie byłeś tego świadomy, Sebastianie, chodzi tu raczej o coś unikalnego w uległości zmiennych pum. Derek był na ciebie podatny, a w jego obecnym stanie naprawdę wierzy, że jest dla ciebie lepszym partnerem, nawet jeśli czuje więź z własnym. – To brzmi okropnie. – Wyobrażasz sobie jak się czuje jego partner? – zapytał starszy, ale Sebastian nie uważał tego za pytanie. Bardziej jak stwierdzenie. – Myron czuje partnerską więź, a mimo to musi uznawać więź, jaką Derek ma z tobą, inaczej może stracić swojego partnera na zawsze. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

81

– Nie chcę mieć żadnej więzi z Derekiem – powiedział Sebastian. – Nigdy nie chciałem. Kilka razy się ze sobą zabawialiśmy. Cholera, nigdy sam na sam. Zawsze byli też inni. Dlaczego nie ma więzi z którymś z nich? – Któż to wie? Wystarczy, że Derek stworzył więź z tobą. Te połączenie musi zostać ucięte, a te z jego partnerem wzmocnione. Kiedy to już się stanie, Derek już nie będzie dłużej chciał być z tobą. – No to życzę Myronowi powodzenia. – Sebastian pokręcił głową. – Będzie tego potrzebował.

Rozdział 10 – Na pewno nic mu nie jest, Galanie? – Na pewno, ma tylko kilka ranek i zadrapań. Potrzebuje kilku dni odpoczynku, a doktor powiedział, że jest w dobrej formie. Beauregard zmarszczył brwi i odwrócił się od okna, by spojrzeć na zastępcę Sebastiana. Minął tydzień od ataku Dereka i Beauregard jeszcze nie widział się z Sebastianem. W czasie walki, Galan zaprowadził Beauregarda z powrotem do jego małego pokoiku i postawił przed drzwiami strażników. Jedzenie było mu przynoszone i doktor przyszedł, by go zbadać, ale Sebastian się nie pojawił. A Beauregardowi nie pozwalano wyjść w pokoju. – Mogę go zobaczyć? Beauregard desperacko chciał zobaczyć Sebastiana, upewnić się, że jego partnerowi naprawdę nic nie było. Widział krew Wiedział, że rany Sebastiana to coś więcej, niż zadrapania. To, że nie mógł być przy swoim partnerze, zabijało go od środka. – To nie jest dobry pomysł, Beauregardzie. – Nie, oczywiście, że nie – wyszeptał, odwracając się z powrotem do okna. Tak naprawdę nie widział niczego, ani śniegu zakrywającego góry, ani białych pól. Nie widział nic, oprócz nienawiści w oczach Sebastiana. Wątpił, by kiedykolwiek to zapomniał. – Zobaczy się z tobą, kiedy będzie gotowy. Beauregard zakrył usta, by powstrzymać się od histerycznego śmiechu. Sebastian nie przyjdzie się z nim zobaczyć. Sebastian nie mógł znieść jego widoku. Teraz będzie jeszcze gorzej. Beauregard nie potrafił ukryć już swojego stanu. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

82

Na tę chwilę można by już określić płeć dziecka, gdyby chciał wiedzieć. W przyszłym tygodniu zacznie zyskiwać na wadze. Będzie wielki jak dom. A to z pewnością nie zwiększy jego atrakcyjności w oczach Sebastiana. O nie! Beauregard żałował, że nie może zmienić się do swojej króliczej formy, ale doktor ostrzegał, by tego nie robił. W tak zaawansowanym stadium ciąży mógłby skrzywdzić dziecko. A chociaż Beauregard marzył, by nie być ciężarnym, nie zrobiłby nic, co mogłoby zrobić jego dziecku krzywdę. Było wszystkim co zostało mu po Sebastianie. – Chyba się zdrzemnę – powiedział, opuszczając dłoń i odwrócił się do Galana. Czuł na sobie wzrok mężczyzny i było to trochę denerwujące. Wydawało mu się, jakby Galan odczytywał wszystkie jego emocje. Był dla niego miły, ale za każdym razem, gdy patrzył na Beauregarda, w jego oczach była litość. Galan był jedynym, który wiedział wszystko o tym, co wydarzyło się między Beauregardem, a Sebastianem. Beauregard go lubił, ale nie potrafił nie czuć urazy. Galan był także jego strażnikiem więziennym. – Potrzebujesz czegoś? – Nie. Ostatnimi dniami to była stała odpowiedź Beauregarda. Nie mógł mieć tego, czego potrzebował. Nie chciał tego, co mu oferowano. Czuł się jakby żył w bańce wypełnionej bawełną. Nic nie przychodziło, nic nie wychodziło. Przez większość czasu nie wiedział nawet która jest godzina. – Może jak trochę odpoczniesz, to wyjdziemy na spacer, złapiemy trochę świeżego powietrza. Beauregard wiedział, że Galan próbuje mu pomóc, dać mu coś, na co mógłby czekać. Starał się posłać Galanowi słaby uśmiech, dając mu znać, że docenia ten gest. Wiedział, że mu się nie udało, kiedy zobaczył zmarszczone brwi Galana. – Przyjdzie do ciebie tak szybko jak będzie mógł, Beauregard. – Tak, oczywiście. Gdyby Sebastian naprawdę chciał się z nim zobaczyć, to już by przyszedł. Ale nie chciał i Beauregard to wiedział. Gdyby Sebastian był cały i zdrowy jak to mówił Galan, to nic by go nie powstrzymało. Beauregard nagle poczuł się wyczerpany. Prawie się przez to roześmiał. Przez wiele godzin nie robił nic, oprócz wyglądania przez okno, a mimo to czuł się jakby przebiegł maraton. Wiedział, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

83

że część tego pochodziła od ciąży, ale drugą część stanowiły jego złamane serce i dusza. I żadna ilość snu nie była w stanie tego naprawić. Beauregard położył się do łóżka. Zaciągnął na siebie kołdrę i zamknął oczy. Chwilę później drzwi zamknęły się cicho i wiedział, że Galan wyszedł. Dopiero wtedy pozwolił, by po jego twarzy spłynęły łzy. Nie było ich wiele, raptem kilka. Wypłakał już większość. Pogładził dłonią swój rosnący brzuch, kolejna łza poleciała, gdy poczuł pod dłonią maleńki ruch. To niesprawiedliwe, że nie miał z kim tego dzielić. Sebastian powinien tu być, dzielić z nim radość, a ponieważ go nie było, radość Beauregarda szybko znikała. Nie chciał być sam. Nie chciał samotnie wychowywać tego dziecka. Przed sobą widział lata wyjątkowych chwil i nikogo wyjątkowego, z kim mógłby to dzielić. To było niesprawiedliwe zarówno dla niego, jak i dla jego dziecka. Jego maleństwo zasługiwało na ojca, kogoś, kto będzie się z nim śmiał, scałowywał jego skaleczenia i chronił od zła tego świata. Zasługiwało na kogoś, kto będzie je kochał. Nie zasługiwało na pojawienie się w świecie, w którym żył Beauregard. Beauregard nie mógł się zmusić, by zakończyć to tak jak wiedział, że powinien. Potrzeba kochania i chronienia swojego dziecka była silniejsza od potrzeby pozostawienia bólu odrzucenia przez Sebastiana za sobą. Beauregard znieruchomiał, kiedy usłyszał jak drzwi sypialni otwierają się cicho. Słyszał jak ktoś oddycha i wolno zbliża się do jego łóżka. To nie był Galan. W czasie ostatniego tygodnia, Beauregard przyzwyczaił się do kroków Galana. Nie należały do niego. Kiedy materac ugiął się, a za nim wyciągnęło się męskie ciało i słodki, męski zapach Sebastiana wypełnił jego zmysły, Beauregard prawie załkał. Tylko przegryzienie wargi powstrzymało go przed wydaniem z siebie tego dźwięku. – Wiem, że nie śpisz, Beauregard – powiedział łagodnie Sebastian, obejmując Beauregarda. – Słyszę bicie twojego serca. Beauregard zacisnął oczy najmocniej jak potrafił, jakby ten gest miał powstrzymać łzy. – Czego chcesz? – wyszeptał. Nie potrafił wymyślić innego powodu pojawienia się Sebastiana jak ten, że przyszedł, by wbić nóż dalej w jego serce. – Tęskniłem za tobą, króliczku. Beauregard wbił pięść w usta, kiedy szloch wyrwał mu się spomiędzy warg. Sebastian wbijał mu nóż głębiej. Machał przed Beauregardem czymś, czego nie mógł mieć. – Ćśśś, kochanie, nie płacz. – Twarz Sebastiana otarła się o włosy Beauregarda, jego dłoń T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

84

gładziła go wzdłuż ręki. – Jestem tu i nigdzie nie idę. To dotarło do Beauregarda. Otarł łzy z twarzy i spojrzał przez ramię. – Dlaczego? – Tu jest moje miejsce. – I było też wcześniej. – Nie potrafił ukryć swojego zranienia. – Wtedy to nie miało dla ciebie znaczenia. – Myliłem się. – Sebastian wziął głęboki wdech. – Wiem, że to co jest między nami jest zbyt wyjątkowe, by to zaprzepaścić. Nie wiem jak to rozegrać, ale nie chcę cię stracić. Zrobię wszystko co trzeba, byśmy byli razem. Beauregard zmarszczył brwi. Sebastianowi drżała dłoń, kiedy kładł ją na brzuchu Beauregarda. Nie podobał mu się napięty wyraz twarzy Sebastiana, szczególnie, że nie patrzył na jego brzuch. – Jeśli bycie ojcem dla tego dziecka jest tym, co muszę zrobić, to zrobię to. Nie mogę obiecać, że zapomnę o okolicznościach jego poczęcia, ale będę dobrym ojcem. Ode mnie będzie miał wyłącznie miłość i akceptację. Beauregard nie wiedział jak na to odpowiedzieć. Radość, jaką zaczynał czuć z powodu powrotu Sebastiana, powoli zanikała i zmieniała się we wściekłość. Sebastian myślał, że proponuje mu bycie ojcem dla dziecka, które razem stworzyli. Beauregard odsunął się od Sebastiana i usiadł po drugiej stronie łóżka, z dala od niego. Chciał uderzyć Sebastiana, uderzyć w cokolwiek. Chciał, by ktoś zrozumiał gniew, jaki czuł, pochłaniający go ból, który ściskał jak imadło. – Idź – wyszeptał przez łzy Beauregard. – Moje dziecko nie potrzebuje ojca. Ma mnie. – Beauregard! Beauregarda nie obchodziło, że Sebastian użył swojego zwyczajnego tonu nagany, kiedy wymawiał jego imię. Zazwyczaj tylko wtedy używał jego imienia. Normalnie, Beauregard poczułby się źle. Teraz to go nie obchodziło. – Idź, proszę. – Beauregard, próbuję— – Wiem, co próbujesz – warknął Beauregard, wstając. Spojrzał na Sebastiana z gniewem. Kiedy Sebastian otworzył szeroko usta, domyślił się, że to przez okazanie przez niego gniewu. Mylił się. – Jesteś ogromny. Beauregard przewrócił oczami i objął opiekuńczo rękami swój brzuch. – Nie gadaj. Tak się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

85

zazwyczaj dzieje, kiedy ktoś jest w ciąży. – Ale... – Sebastian wstał i wycelował w brzuch Beauregarda. – Jak możesz być tak szybko tak duży? Coś nie tak z dzieckiem? – Poza tym, że jego ojciec go nie chce, to nie. – Ojciec! – Sebastian gwałtownie wsunął dłoń we włosy. – Jak mogę być ojcem? Jesteśmy razem mniej, niż trzy tygodnie. Beauregard poczuł jak krew spływa z jego twarzy, kiedy nagle zrozumiał dlaczego Sebastian zachowywał się tak, jak się zachowywał, dlaczego był tak zły, kiedy dowiedział się o stanie Beauregarda. Każde marzenie, każda nadzieja o byciu z Sebastianem, roztrzaskała się w drobny pył. Beauregard zakrył usta dłonią, kiedy prawda uderzyła go w twarz. – Uważasz, że okłamałem cię o byciu prawiczkiem – wyszeptał. – Myślisz, że to dziecko kogoś innego. – To nie ma znaczenia, Beauregard. Powiedziałem ci, że będę ojcem— – Ty skurwysynu. – Gniew przejął nad Beauregardem kontrolę. – Wynoś się! Wynoś się i nigdy nie wracaj. – Beauregard! – Nie Beauregarduj mi tutaj, ty skurwielu! – krzyknął Beauregard. Sięgnął do szafki nocnej, chwycił dzbanek wody i rzucił nim w Sebastiana tak mocno jak potrafił. – Beauregard! – krzyknął Sebastian i uskoczył, ledwie unikając dzbanka. Ten uderzył w ścianę i roztrzaskał się, woda rozpryskała się na całej ścianie i podłodze. – Co się do cholery z tobą dzieje? – Wynoś się! – krzyknął Beauregard, tupiąc nogą. Zaczął chwytać wszystko co miał w zasięgu rąk i rzucać tym w Sebastiana. Niektóre rzeczy trafiały, niektóre chybiały. Rzucał w niego aż Sebastian nagle go złapał i zaczął nim potrząsać. – Wystarczy! – Nie dotykaj mnie – warknął Beauregard i wyrwał ręce z uścisku Sebastiana. – Nie waż się więcej mnie dotykać. – Co się z tobą dzieje? Sebastian wyglądał na rak zdezorientowanego, tak przerażonego zachowaniem Beauregarda, że ten nie potrafił powstrzymać śmiechu, choć to był zimny śmiech. Nie miał w sobie nic, oprócz pogardy dla mężczyzny, którego jak kiedyś mu się wydawało, kochał. – Ze mną nie dzieje się nic, co nie minie, kiedy sobie pójdziesz. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

86

– Beauregard, nie rozumiem— – Nie rozumiesz? – ironizował Beauregard. – Jestem królikiem, ty skurwysynu. Ciąża u królików trwa czterdzieści dni. Czterdzieści dni! Beauregard patrzył jak z twarzy Sebastiana spływa cała krew i dociera do niego prawda. Jego oczy stały się ogromne i pojawił się nich ból. Dłoń Sebastiana uniosła się i sięgnęła do niego. Beauregard odsunął się i dłoń Sebastiana opadła. – Nigdy cię nie okłamałem – wyszeptał Beauregard. – Nie wiedziałem, Beauregard. – Bo nie zapytałeś. – Beauregard zacisnął szczękę. – Nie dałeś mi nawet szansy na wyjaśnienia. Założyłeś z góry, że to ja jestem winny i wykopałeś mnie, jakbym nic dla ciebie nie znaczył. – Och, króliczku, ja— – Nie! – Beauregard zacisnął dłonie. – Nie nazywaj mnie tak więcej. Nie masz już dłużej tego prawa. – Przepraszam. – I myślisz, że to wszystko naprawi? – Z ust Beauregarda wydarł się szloch. – Myślałem, że tu będzie inaczej, że zostanę zaakceptowany, że będę miał kogoś, kto będzie mnie kochał tak samo jak ja jego - ale to jest jeszcze gorsze, niż życie w kolonii. Przez większość czasu mnie ignorowali, ale przynajmniej nigdy nie dali mi nadziei. – Proszę, ja— Beauregard odwrócił się plecami do Sebastiana i podszedł znowu do okna. – Chciałbym, żebyś wyszedł. Beauregard jakoś trzymał się, dopóki nie usłyszał jak za Sebastianem zamykają się drzwi. Osunął się na podłogę, czując jak ból wypełnia każdą komórkę jego ciała. Głębokie, przejmujące szlochy trzęsły jego ciałem, a łzy tak wolno spływały mu po twarzy, że wszystko miał zamazane. Żal i rozpacz szarpały go za serce, utrudniając mu oddychanie i ruch. Nie miał nawet siły zaprotestować, kiedy Galan wziął go na ręce i zabrał go z pokoju. Kiedy kilka minut później Galan wniósł go do pokoi Sebastiana, Beauregard zaczął się wyrywać. To nie tu miał być. Został z tych pokoi wyrzucony. – Ćśśś, maleńki, zaszkodzisz dziecku, jeśli będziesz tak dalej robił. – Chcę wrócić do swojego pokoju. – Tu jest twój pokój, maleńki. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

87

Beauregard potrząsnął głową. – To nigdy nie był mój pokój. – Cóż, teraz jest. – Galan posadził Beauregarda na łóżku. – Potrzebujesz bezpiecznego miejsca, by urodzić to dziecko, a to jest najbezpieczniejsze miejsce w zamku. – Ale— – Galan uklęknął przed Beauregardem. Uśmiechnął się i odsunął kosmyk włosów z twarzy Beauregarda, zakładając go za jego ucho. – Musisz teraz myśleć o dziecku, Beauregard. – Nie powinno mnie tu być, Galanie. – Powinieneś być właśnie tutaj. – Myślał, że go okłamałem. – Ta świadomość skręcała go od środka tak bardzo, że w głowie kręciło mu się od bólu. Nagle zrobiło mu się strasznie zimno. Szczękał zębami i zaczął się trząść. – Jestem zmęczony. – No to chodź. – Galan pomógł mu położyć się na łóżku i okrył go kołdrą. – Śpij. Zadbam, żeby wszystkie twoje rzeczy zostały tu przyniesione, zanim się obudzisz. – Potrzebuję koców. – Zimno ci? – Nie. – Beauregard potrząsnął głową. – Wkrótce zacznę się gnieździć. Potrzebuję koców i poduszek. Galan uśmiechnął się. – Zobaczę co da się zrobić. Beauregard chwycił krawędź kołdry i zaciągnął ją na swój policzek. – Nie chcę widzieć Sebastiana. – Jemu jest naprawdę przykro, Beauregard. Może powinieneś z nim porozmawiać. – Nie mam mu nic do powiedzenia. – Beauregard— – Jestem zmęczony. Zamierzam teraz spać. – Beauregard zamknął oczy i modlił się, by to była prawda, by sen go zabrał. Chciał spać tak długo jak mógł, by nie musiał mierzyć się z życiem bez mężczyzny, którego kochał. **** Prezenty zaczęły pojawiać się następnego ranka. Kiedy Beauregard się obudził, pokój był wypełniony bukietami kwiatów w każdym możliwym kolorze. Beauregard wystawił je za drzwi. Po kwiatach przyszły pudełka z biżuterią – diamentowy naszyjnik, rubinowa bransoletka, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

88

nawet pierścionek z ogromnym szmaragdem. Beauregard obejrzał wszystko i zamknął pudełka bez dotykania zawartości. Położył je za drzwiami. Trzeciego dnia pojawiły się czekoladki, całe pudła czekoladek. Srebrne pudełka, złote pudełka, pudełka z czekoladkami w kształcie królika. Czekoladowa nirvana. Beauregard ostawił wszystko za drzwi. Czwartego dnia przywieziono piękną białą pelerynę z futrem i pasujące kozaki wraz z rękawiczkami. Beauregard nie potrafił się powstrzymać przed pogładzeniem palcami miękkiego, białego futra. Szybkie spojrzenie na metkę zapewniło go, że futro jest sztuczne. Beauregarda lekko bolało serce, kiedy wystawiał prezenty za drzwi. Piątego dnia, w jego pokoju pojawił się Galan ze sporym, białym pudełkiem w rękach. Pokręcił głową i położył je na łóżku. – Wiesz, że w końcu będziesz musiał z nim porozmawiać. – Nie. – Nawalił, Beauregard. To nie oznacza, że cię nie kocha. – Nie uda mu się kupić moich uczuć. – Nie wydaje mi się, by właśnie to próbował zrobić, maleńki. Myślę, że chce ci pokazać jak bardzo mu przykro. – Nie wierzę w to – prychnął Beauregard. – No i kto jest teraz nierozsądny? – zapytał Galan tuż przed tym jak wyszedł z pokoju. Beauregard westchnął. Był zmęczony i zrzędliwy i dobrze o tym wiedział. I nie mógł zrzucić wszystkiego na swoje hormony ciążowe. Wciąż był zły na Sebastiana i żadna ilość prezentów tego nie zmieni. Prezenty jakie wysyłał mu Sebastian były bardzo romantyczne. Beauregard był pewny, że większość ludzi byłaby podekscytowana, ale on nie był większością. Prezenty nie mówiły o osobowości, ani o tym czy nadawca poświęcał im choć trochę myśli. Były prezentami, które mógł dać każdy. Wiedząc, że ostatni dostarczony prezent musi być taki sam, Beauregard wziął pudło, by wynieść je za drzwi. Nie chciał już nawet zaglądać. Jednakże nagłe chrzęszczenie w pudle przyciągnęło jego uwagę i ciekawość kazała mu otworzyć pudełko. Jego oczy stały się szerokie, kiedy z dużego pudła zaczął wyciągać pudełeczka z koralikami. Były w każdym rozmiarze i kształcie. Następne były pudełka z wisiorkami i narzędzia do tworzenia biżuterii. Kiedy skończył rozpakowywać, łóżko było pełne wszystkiego, czego Beauregard mógłby T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

89

potrzebować do stworzenia setek bransoletek, naszyjników i może nawet kolczyków. Beauregard siedział na łóżku i gapił się, wprawiony w całkowite osłupienie. Uśmiechnął się po raz pierwszy od kilku dni i sięgnął po pierwsze pudełko koralików. Sebastian odkrył jego jedyną słabość, tą, która gwarantowała dotarcie do niego, nawet jeśli wszystko inne zawodziło. Zaczął się zastanawiać czy jego prezent dotrze do Sebastiana.

Rozdział 11 Sebastian usiadł za biurkiem, nowym, które zostało wstawione po ataku Dereka i wziął kolejny łyk whiskey. Żałował, że nie może upić się jak bela, ale chciał być w pogotowiu, w razie gdyby coś działo się z dzieckiem. Dziecko - teraz miał kolejny powód, by się napić. Będzie ojcem. Kiedy sparował się z Beauregardem, nie miał nawet pojęcia, że istnieje taka możliwość. Teraz, kiedy miał, wciąż był w szoku. Odstawił drinka na biurko i schował twarz w dłoniach. Nie miał nawet radości z podzielenia się z nim tymi wieściami przez Beauregarda. Wyrwał to swojemu partnerowi i zostawił w zamian otwartą, krwawiącą ranę. Zawalił tak bardzo, że Beauregard nigdy mu nie wybaczy. Z poczucia porażki bolało go gardło. Sam sobie nigdy nie wybaczy. Skoro jego pierwszą myślą była zdrada, to co to świadczyło o nim? Co to świadczyło o świecie, w jakim żył? Od kilku dni szukał sposobu, by Beauregard zgodził się z nim zobaczyć. Wysyłał prezenty, ale wszystkie zostały zwrócone. Kręcił się pod drzwiami Beauregarda. Posunął się nawet do spania na kanapie w korytarzu, w razie gdyby Beauregard potrzebował czegoś w środku nocy. Był żałosny i wiedział to, ale nie potrafił wymyślić innego sposobu, by dotrzeć do Beauregarda, oprócz wejścia do niego na siłę i zażądania, by z nim porozmawiał. Sebastian parsknął i oparł głowę o fotel. Może to był sposób? – Proszę – zawołał Sebastian, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Wiedział, że nie była to osoba, którą chciał zobaczyć. Wszedł Galan z jedną ręką schowaną za plecami. – Mam coś dla ciebie. Sebastian zmarszczył brwi i usiadł prosto. Nerwowo zwilżył usta. – Co? Galan wyciągnął małą patchworkową torbę ze skórzanymi rzemieniami. Było na niej więcej T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

90

kolorów, niż Sebastian widział na tęczy. Wziął ją, zdezorientowany i natychmiast zauważył, że jest ciężka. Coś było w środku. Ciekawość zżerała Sebastiana. Rozwiązał supełek i zajrzał do środka. Światło w pokoju zabłyszczało na czymś srebrnym. Sebastian wyciągnął przedmiot, zaskoczony widokiem bransoletki. – To bransoletka – powiedział Galan. – Widzę. – I widział. Bransoletkę dekorowały kolorowe koraliki. Sebastian rozpoznał je jako te, które tak skrupulatnie wybrał w sklepie. Wybrał też łańcuszki, które dał Beauregardowi, ale nie wybrał łańcuszka tworzącego bransoletkę. Sebastian uniósł ją pod światło, by mieć lepszy widok. Kiedy to zrobił, z jego ust wyrwał się chichot. Był to pierwszy radosny dźwięk, jaki wydał w ciągu ostatnich dni. Koralik zwisający z bransoletki był mały, biały i miał kształt królika. – Zobaczy się ze mną? – Sebastian spojrzał z nadzieją na Galana. Poczuł jak ta nadzieja runie, kiedy Galan pokręcił głową. – Nie, jeszcze nie. – Galan uśmiechnął się. – Ale już niedługo. Galan zaczął iść w stronę drzwi, zatrzymując się, kiedy do nich dotarł i obejrzał się przez ramię. – Zmienia zdanie, ale potrzebuje czasu, a ty musisz mu go dać. Nie jestem pewny czy ja potrafiłbym wybaczyć swojemu partnerowi, gdyby zrobił mi to co ty, ale ja nie jestem Beauregardem. Sebastian kiwnął głową. Da Beauregardowi tyle czasu ile będzie trzeba, jeśli to oznacza, że będzie mógł być z powrotem częścią życia swojego partnera. Miał tylko nadzieję, że jego partner się pospieszy. Tracił rozum, będąc z dala od niego. Nie mógł nawet polegać na dekrecie starszych, określającym, że powinni konsumować swój związek co najmniej raz na dwadzieścia cztery godziny albo całkowicie stracą zdolność zmieniania się. I to dzięki lekarzowi, który zanegował to, kiedy Beauregard stał się ciężarny. Zacznie się z powrotem trochę po urodzeniu dziecka, ale do tej pory Sebastian będzie musiał czekać na wybaczenie Beauregarda. To będzie długie, nieznośne oczekiwanie. ****

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

91

Sebastian uniósł brew, kiedy następnego dnia Galan wszedł do jego biura z dłońmi po bokach. Galan nie miał żadnej torebki w ręku. Wiedział. Ramiona opadły Sebastianowi z rozczarowania. – Co mogę dziś dla ciebie zrobić, Galanie? Galan wyszczerzył się i wyciągnął zaciśniętą pięść. – Kolejny prezent od twojego tajemniczego wielbiciela. Sebastian wyciągnął dłoń, zaskoczony, kiedy Galan upuścił na nią mały amulet. Uniósł go do światła. Czarny smok. Sebastian roześmiał się i wyciągnął nadgarstek, ten, na którym miał bransoletkę. – Mógłbyś? – zapytał, podnosząc czarną zawieszkę. Galan wziął zawieszkę, ostrożnie doczepiając ją do bransoletki. Kiedy skończył, wyprostował się i ukłonił lekko. – Zobaczymy się później, mój książę. – Zobaczy się już ze mną? – Wkrótce – zawołał Galan i wyszedł z biura. – Wkrótce – burknął Sebastian. – Wkrótce niech lepiej nadejdzie szybko. **** Wkrótce przeciągnęło się na kilka dni. Galan codziennie przynosił Sebastianowi nową zawieszkę, dodając je do jego bransoletki. Dzień po czarnym smoku pojawiło się małe, srebrne pudełeczko życzeń z wygrawerowanymi celtyckimi symbolami. Małe, błyszczące, czerwone jabłko, które otrzymał trzeciego dnia, sprawiło że śmiał się tak bardzo, że dostał kolki. Tamtego dnia zaczął planować zasadzenie na wiosnę jabłoni Granny Smith. Czwartego dnia pojawiła się zawieszka ze złotą marchewką. Sebastian przypomniał sobie, że Beauregard wspomniał, że marchewki były dla królików afrodyzjakiem. Sugestia kryjąca się za tą zawieszką sprawiała, że Sebastian skręcał się z potrzeby, Biały płatek śniegu piątego dnia wywołał jego uśmiech. Śnieg wciąż zakrywał ziemię. Tego dnia Sebastian nakazał, by przyniesiono więcej drewna do kominka i zamówił kolejną pelerynę z futrem, tym razem czarną. Srebrne dziecięce buciki, które Galan dostarczył szóstego dnia sprawiły, że Sebastian zaciskał dłonie w pięści i przegryzał wargi, aż mógł poprosić Galana o przyczepienie ich bez wybuchnięcia płaczem. Po wyjściu Galana, zaczął robić zakupy do pokoju dziecięcego. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

92

Biała perła owinięta w srebrny filigran, która pojawiła się siódmego dnia, była dezorientująca, ale Sebastian wiedział, że miała dla Beauregarda jakieś znaczenie, więc nie zadawał pytań. Zamówił kilka małych perełek, by przyczepić je między zawieszkami. Kiedy ósmego dnia pojawiła się srebrna zawieszka w kształcie złamanego serca, Sebastian załamał się i rozpłakał. Tej nocy postawił Galana na warcie i upił się do nieprzytomności. Kiedy obudził się następnego ranka, w ustach miał wióry i pękała mu głowa. Nawet oddychanie bolało. Siedział pod prysznicem, dopóki woda nie zrobiła się zimna, po czym wczołgał się do swojej tymczasowej sypialni i ubrał. Przynajmniej miał nadzieję, że była tymczasowa. Siedział na łóżku i wiązał buty, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. – Wejść – zawołał. Spodziewał się Galana, więc był zaskoczony, widząc parę małych, pokrytych futrem butów. Dech uwiązł mu w gardle i wolno uniósł wzrok. Jego umysł ledwie zauważył białą pelerynę z futrem. Widział tylko swojego partnera. – Beauregard. Beauregard wyciągnął zaciśniętą pięść. Sebastian zatrzymał się na chwilę, po czym uniósł otwartą dłoń. Beauregard upuścił na nią coś małego. Sebastian nie chciał odrywać wzroku od swojego partnera, ale mały przedmiot był wystarczająco ważny, że Beauregard dostarczył go osobiście, więc musiał. Spojrzał na swoją dłoń. W jego oczach pojawiły się łzy, kiedy zobaczył w swojej dłoni małą, złotą zawieszkę. Dwa złączone serca, dwa w pełni uformowane, niezłamane serca. Niezgrabnie odchrząknął, starając się odzyskać głos. – Założysz ją dla mnie? – zapytał tak zwyczajnie jak potrafił. Wygłodniałym wzrokiem patrzył jak Beauregard bierze zawieszkę z jego dłoni i fachowo przyczepia ją do jego bransoletki. Kiedy skończył, usiadł na łóżku obok Sebastiana. Nie odezwał się ani słowem, przez co Sebastian zaczął czuć się niepewnie. – Wybaczysz mi? – powiedział wreszcie, kiedy nie mógł już znieść ciszy. Zamiast odpowiedzieć, Beauregard wyciągnął segregator i podał go mu. Sebastian zmarszczył brwi na widok segregatora, ale wziął go i jego brwi poleciały wysoko do góry, kiedy go otworzył. – Jak Odpowiednio Opiekować Się Zmiennym Królikiem – przeczytał na głos. Książka była wyraźnie napisana ręcznie, ale czym była? Została podzielona na kilka sekcji - jedzenie, zdrowie, ciąża, rozrywki, a nawet seks. Sebastian był zaskoczony niewielkim uśmiechem na ustach Beauregarda, kiedy na niego T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

93

spojrzał. – Co to jest? – Musisz wiedzieć jak odpowiednio zadbać o swojego króliczka. – Beauregard wrócił do pierwszej strony. – Tu jest sprostowanie. Ten poradnik dotyczy wyłącznie królików sparowanych ze smoczymi książętami. Sebastian przełknął ciężko. Wyciągnął swoją dłoń, wierzchem do dołu. Czekał z nadzieją. Beauregard przez chwilę się wahał, po czym położył swoją mniejszą dłoń na dłoni Sebastiana, łącząc ich palce. Zamknął oczy i odetchnął głęboko, rozkoszując się dotykiem skóry swojego partnera. Nigdy w życiu nie czuł nic tak ważnego i drogocennego. Musiał wymyślić sposób jak powiedzieć Beauregardowi jak bardzo jest uwielbiany. Nie obchodziło go nawet, że będzie brzmiał jak głupiec. Sebastian otworzył oczy i zsunął się z łóżka, klękając przy stopach Beauregarda. Pochylił głowę i przyciągnął dłoń Beauregarda do swoich ust. Nie pocałował jej, jedynie trzymał przy swoich wargach. Z ust wyrwał mu się szloch, kiedy poczuł jak druga dłoń Beauregarda gładzi jego włosy. – Tak bardzo cię przepraszam, Beauregard, byłem kompletnym kretynem i...i... – Sebastian poczuł jak łzy zbierają mu się w oczach i uniósł twarz. – Jeśli mi wybaczysz, obiecuję, że nigdy nie pożałujesz. Przez resztę życia będę ci to wynagradzał. – Chcę tylko byś mi zaufał. Głos Beauregarda był tak łagodny, że Sebastian by go przegapił, gdyby tak pilnie nie słuchał. Coś ścisnęło go w piersi. Musiał sprawić, by Beauregard uwierzył, że mu wierzy, że mu ufa. Był idiotą.22 – Beauregard, kochanie, ufam ci, przysięgam. – Sebastian spuścił głowę, czując jak przytłacza go wstyd. – Chwi-chwila, kiedy powiedziałeś mi, że nosisz nasze dziecko, powinna być radosna dla nas obu. Zamiast tego zmieniła się w koszmar. Nie potrafię tego cofnąć. Wiem to. Ale — Sebastian schował twarz w kolanach Beauregarda, kiedy uderzyła go beznadziejność jego sytuacji. Nieważne co powie, nieważne co zrobi, Beauregard nigdy mu nie wybaczy. Sebastian wiedział, że jego życie się skończyło. Nie potrafił żyć bez swojego króliczka. Nie chciał. – Tak bardzo cię przepraszam, króliczku – wyszeptał desperacko. Serce waliło mu boleśnie w piersi, a waga jego grzechów zaczęła ciągnąć go w dól. – Tak bardzo cię kocham i wiem, że na to nie zasługuję, ale proszę, wybacz mi. Przysięgam, że nigdy więcej w ciebie nie zwątpię. 22 Księciunio dumę schował do kieszeni i przyznał, że jest debilem. Ja bym mu wybaczyła, ale kopniaka w dupę i tak by dostał. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

94

– Wybaczam ci. Słowa były łagodnie wyszeptane, ale Sebastian słyszał je głośno i wyraźnie. Z jego zaciśniętych ust wydobył się szloch. Przeszedł w kolejny i kolejny, aż rozpłakał się w kolana Beauregarda. Przez cały czas czuł jak palce Beauregarda przesuwają się po jego włosach. Kiedy wreszcie się uspokoił i odzyskał nad sobą kontrolę, pociągnął nosem i spojrzał na Beauregarda. Na jego rzęsach błyszczały łzy.23 Sebastian odetchnął łagodnie i otarł je. – Nie, nie, nie możesz płakać. – Skarbie, jestem w ciąży. Płaczę z byle czego. – Beauregard roześmiał się i objął dłonią twarz Sebastiana. – Wymiotuję też z byle okazji, mam ochotę na różne dziwne jedzenie i sikam trzy miliony razy na dzień. Z jakiegoś powodu Sebastian do tej pory nie pomyślał o dziecku. Być może był zbyt zajęty Beauregardem. Ale nagle fakt, że jego partner w bardzo zaawansowanej ciąży siedział tuż przed nim, uderzył go prosto w głowę. Odchylił się i spojrzał na ogromny brzuch Beauregarda. Zaczął wyciągać dłoń, by go dotknąć, ale zawahał się i spojrzał na jego twarz. – Mogę? Beauregard przytaknął. – To twoje dziecko. – Wiem. – Sebastianowi drżały dłonie, kiedy wyciągał je, by dotknąć Beauregarda. Jego brzuch był twardy i okrągły. – Wszystko dobrze z dzieckiem? – Tak? – Jak daleko jesteś? Beauregard skrzywił się. Sebastian szybko uświadomił sobie swój dobór słów. – Nie, proszę, ja...nigdy o tym nie rozmawialiśmy i nie wiem. Próbuję tylko dowiedzieć się ile mamy czasu, zanim pojawi się z nami ten mały koleżka. To wszystko. Przysięgam. Beauregard kiwnął głową. – Plus, minus, jakieś dwa tygodnie. – To nie zostawia nam wiele czasu, prawda? – Sebastian wstał i wyciągnął dłoń. – Chciałbym ci coś pokazać. Beauregard wyglądał na zdziwionego, ale chwycił dłoń Sebastiana. Sebastian delikatnie podciągnął go na nogi i wyprowadził z pokoju. Harlan i Omar szli krok za nimi. Weszli na drugie piętro i Sebastian zatrzymał się drzwi obok ich pokoi. Odwrócił się do Beauregarda, bojąc się, że jego partner będzie na niego zły. Chciał jedynie pokazać mu, że 23 Ktoś by powiedział, ale mazgaje – wiem z doświadczenia (no może nie dosłownie mojego), że faceci naprawdę potrafią rzewnie płakać i nie mówię tu o bobasach rodzaju męskiego T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

95

akceptuje ich dziecko i że potrafił myśleć tylko o tym. – Jeśli chcesz coś zmienić, to tylko powiedz, dobrze? Beauregard zmarszczył brwi, wyraźnie zdezorientowany. Sebastian otworzył drzwi i wpuścił swojego partnera do pokoju, który stworzył dla ich dziecka. Beauregard wszedł głębiej. Otworzył szeroko usta i patrzył niemo na wszystko. Sebastian stanął w drzwiach i złączył palce, czekając na werdykt partnera. Spodoba się mu? Nie spodoba? Poczuje zazdrość, bo nie pomógł? Czy Sebastian zrobił choć jedną rzecz dobrze w projektowaniu pokoju dziecięcego bez wkładu jego partnera? – Co o tym myślisz? – zapytał wreszcie, kiedy już nie mógł znieść ciszy. – Ty to wszystko zrobiłeś? – zapytał Beauregard, obracając się dookoła. – Tak. Zadzwoniłem do starszego twojej kolonii i zadbałem, by mieć wszystko, czego będzie potrzebować maleńki króliczek. Chciałem upewnić się, że będzie miał wszystko, co zapewni mu dobry start. – Widzisz? – powiedział Sebastian i wskazał za obszar do zabawy. Były tam pudła do chowania się, tunele, po których można było się wdrapywać, wszystko owinięte kolorowym materiałem, by dziecko nie zrobiło sobie krzywdy. – Starszy powiedział, że urodzi się jako króliczek24, ale będzie w stanie zmienić się do ludzkiej formy jak będzie miał tydzień. Chciałem zadbać, by miał bezpieczne miejsce do zabawy w każdej formie. – A kołyska? Sebastian uśmiechnął się szeroko i spojrzał na drugi koniec pokoju na staroświecką, drewnianą kołyskę. Była dwa razy większa, niż zwykłe kołyski. Była moja. Mój ojciec zrobił ją dla mnie, kiedy moja mama była ze mną w ciąży. – To wyjaśnia dlaczego jest taka duża. – Małe smoczki potrzebują dużo miejsca do snu. – Byłeś bardzo zajęty. Sebastian rozejrzał się po pokoju dziecięcym i spróbował zobaczyć je oczami Beauregarda. Ściany były pomalowane na jasny niebieski kolor. Na jednej ze ścian były namalowane zwierzątka, drzewa i chmury. Przy starodawnej kołysce stał pasujący przewijak. Nad kołyską wisiały latające smoki w kilku różnych kolorach. Na ścianach wisiały półki pełne książek, szafki były pełne ubrań, a pudła wypełnione zabawkami. 24 Ciekawe czy można to podciągnąć pod zoofilię T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

96

Jego dziecku nic nie zabraknie. – Podoba ci się? – Pomyślałeś chyba o wszystkim. Sebastian stracił zapał. – Chciałem, żebyś wiedział, że mówiłem poważnie. Wiem, że nosisz moje dziecko, dziecko, którego bardzo pragnę. Chciałem, żebyś wiedział, że ci wierzę, że wiem, że mówiłeś mi prawdę. Spojrzenie Beauregarda pozostało nieprzeniknione. Sebastian przełknął ciężko. – Zanim coś powiesz, mam ci do pokazania coś jeszcze. Zacząłem to w dniu, w którym przywiozłem cię do domu. Sebastian podszedł do drzwi po drugiej stronie pokoju, z dala od wyjścia na korytarz. Zatrzymał się i czekał aż Beauregard do niego dołączy. – Zamknij oczy, króliczku. Beauregard zmarszczył brwi, ale zrobił to, o co prosił Sebastian. Sebastian otworzył drzwi. Ostrożnie eskortował Beauregarda na środek pomieszczenia i zatrzymał go. – Dobrze, króliczku, otwórz oczy. Beauregard otworzył oczy i prawie natychmiast wciągnął powietrze. – Sebastian. – Są drzwi prowadzące do naszych pokoi, tak samo jak do pokoju dziecięcego – powiedział Sebastian. – A tam są podwójne drzwi prowadzące na nasz balkon. W lato możesz je otworzyć i mieć tu chłodny wiatr. – Jak...jak to zrobiłeś? – Trzeba było trochę planowania i wielu pracowników. Architekt musiał wyposażyć podłogę pod ziemię, na której ogrodnik mógł posadzić drzewa i zasiać trawę. Kwiaty były trochę łatwiejsze, bo nie trzeba było tyle ziemi. Sebastian zaczynał robić się podekscytowany spojrzeniem Beauregarda. Zaczął chodzić dookoła, chcąc pokazać swojemu partnerowi wszystko. – Spójrz tutaj – wskazał Sebastian. – Wymyślili sposób, by wszystko nawadniać. Ogrodnik będzie przychodził dwa razy na tydzień, żeby o wszystko zadbać, ale powiedział, że dzięki tym dużym oknom wszystko będzie dobrze rosnąć. W ten sposób, ty i maleństwo będziecie mieć miejsce do biegania i zabawy w naturalnym środowisku. Wrócił i stanął obok Beauregarda, nie mogąc doczekać się jego reakcji. – Tu jest bezpiecznie, Beauregard, zarówno dla ciebie, jak i dla dziecka. Nikt się tu nie dostanie. Możesz się zmienić i przychodzić tu, kiedy tylko zechcesz. – Zrobiłeś to dla nas? – wyszeptał Beauregard. – Dla nas obojga? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

97

– Cóż, ja... – Sebastian nawilżył swoje spierzchnięte wargi. – Jesteś królikiem. Nasze dziecko będzie królikiem. Oboje potrzebujecie bezpiecznego miejsca do biegania, zabawy, no i po prostu przebywania. Potrzebujecie miejsca, gdzie nie będzie wam za zimno w zimę i za gorąco w lato, no i pomyślałem o tym. Sebastian rozejrzał się dookoła i nagle poczuł jakby zrobił wielki błąd. Beauregard nic nie mówił. Nawet nie patrzył na ten pokój. Wpatrywał się jedynie w Sebastiana z zaciekawioną miną, której Sebastian nie potrafił zinterpretować. – Beauregard? – Kochasz mnie – wyszeptał Beauregard. – Tak. Po policzku Beauregarda spłynęła pojedyncza łza. – Nie, nie płacz, króliczku. – Sebastian znowu poczuł się jak drań. Wiedział, że to był głupi pomysł. Kto kiedykolwiek słyszał o parku dla królików w domu? – Nie powinieneś płakać. Jeśli ci się nie podoba— – Jest cudowny. – Beauregard uśmiechnął się promiennie. – Kocham cię. Sebastian poczuł jak ogarnia go bezbrzeżna radość. – Tak? Beauregard uśmiechnął się i zaczął się cofać, kiwając palcem na Sebastiana. Jego fioletowe oczy zaczęły ciemnieć. – Może nie jestem tak giętki jak zazwyczaj, ale wciąż możemy ochrzcić to miejsce. Co powiesz na seks na zgodę? Sebastian przełknął ciężko. Czuł się tak jakby serce wskoczyło mu do gardła. – Jestem jak najbardziej za.

Rozdział 12 Jak tylko dorwie Sebastiana, to go zabije. Beauregard ruszył do drzwi do ich pokoi tak szybko, na ile pozwalała mu zaawansowana ciąża i otworzył je z impetem. Dwóch strażników stojących po drugiej stronie podskoczyło i spojrzało na niego. – Gdzie jest te wstrętne, zionące ogniem smoczysko, z którym jestem sparowany? – Ja...eee... - wyjąkał jeden ze strażników. – Jest chyba w swoim biurze – powiedział szybko drugi. Beauregard przeszedł obok strażników i stanął u szczytu schodów. Słyszał jak strażnicy idą T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

98

za nim i coś do siebie szepczą. Zignorował ich. – Sebastianie Drakus – wrzasnął z całych sił Beauregard – w tej chwili przynieś tu swój czarny, łuskowaty, smoczy tyłek! Drzwi do gabinetu otworzyły się i wybiegli z nich Sebastian i Galan. – Co się dzieje? – zapytał Sebastian, wchodząc po schodach. – Coś z dzieckiem? – Ty mi to zrobiłeś, ty sukinsynu – krzyknął Beauregard. – Moje kostki są opuchnięte, nie widzę swoich stóp i bolą mnie plecy. Następne dziecko będziesz nosił ty, bo ja nie zamierzam. Sebastian zamrugał oczami i zatrzymał się na jednym ze schodków. – Króliczku? – Nie chcę już tego – Beauregard zaczął szlochać. Sebastian był przy nim w ciągu sekundy, jego ramiona obejmowały Beauregarda. – Króliczku, już dobrze. To wkrótce się skończy i pomyśl tylko, kochanie, będziemy mieć śliczne dziecko, które będzie wyglądać dokładnie tak jak ty, z twoimi dużymi fioletowymi oczami i twoim delikatnym, białym futerkiem. Będzie piękny. – Jestem ogromny – zajęczał Beauregard i schował twarz w szyi Sebastiana. – Urodzę słonia. – Nie, kochanie, jestem przekonany, że to będzie króliczek. – Króliki są tak samo małe jak ja – Beauregard spojrzał na swój brzuch. – To nie jest królik. – A czy w twojej broszurce nie jest napisane, że może być więcej, niż jedno dziecko? – zapytał Sebastian i wstał. Pomógł Beauregardowi się podnieść i zaczął prowadzić go z powrotem do ich kwater. – Tak, ale— – To może będzie nam potrzebna nowa kołyska? Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Może mamy bliźniaki albo trojaczki. – Trojaczki! – To możliwe, kochanie i dobrze o tym wiesz. – Sebastian poklepał jego dłoń. – Pamiętasz co powiedział starszy kolonii? Możesz mieć do pięciu młodych na raz. – Pięciu? – Beauregard poczuł jak uginają się pod nim nogi. – Co my zrobimy z piątką dzieci? – Zbudujemy im większy pokój. – Sebastian roześmiał się. – Boję się, Sebastian – przyznał po raz pierwszy Beauregard. – Co ja wiem o wychowaniu dziecka? – My, kochanie, my będziemy je wychowywać, nie tylko ty. I jakoś damy sobie radę. Nie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

99

będziesz w tym sam. – Nie, ale–aaaach! – krzyknął Beauregard, kiedy ogarnął go nagły, przeszywający ból. Nigdy w swoim życiu nie czuł takiego bólu. Ugięły się pod nim kolana i musiał się chwycić swojego partnera. Sebastian złapał go, zanim upadł na podłogę i wziął go na ręce. – Beauregard? – Chyba...chyba się zaczyna. – Kurwa, kurwa, kurwa – zaczął powtarzać Sebastian i pospieszył korytarzem. – Galan, sprowadź lekarza. Beauregard rodzi. Następne kilka minut zmazało się w jedną. Beauregard został zaniesiony do sypialni, rozebrany i ułożony na kocach i poduszkach, które poukładał w kącie pokoju. Patrzył na to wszystko jak przez mgłę, potrafił się skoncentrować jedynie na bólu, który przeszywał jego brzuch. Tak szybko jak się zaczęło, pośpiech się skończył. Beauregard poczuł jak dłoń gładzi jego nagi brzuch i odwrócił się, by zobaczyć obok siebie Sebastiana. Posłał swojemu partnerowi słaby uśmiech. – Hej. – Hej, króliczku. – Chyba to już. Sebastian uśmiechnął się. – Chyba tak. – Doktor jest w drodze? Beauregard odetchnął z ulgą, kiedy Sebastian przytaknął. Był przerażony, że coś pójdzie źle. Chciał swojego dziecka bardziej, niż czegokolwiek innego, no może poza Sebastianem. Nie potrafił żyć bez swojego partnera i nie tylko dlatego, że ZSP tak mówił. Zjednoczony Sojusz Paranormalnych, czy Rada Starszych, jak mówiła większość, rozegrał swoją gierkę i wygrał w sprawie Beauregarda i Sebastiana. Byli zmiennymi z dwóch różnych ras, który pragnęli spędzić ze sobą resztę życia, bo się kochali, a nie dlatego, że musieli. – Potrzebujesz czegoś, kochanie? Beauregard zaczął kręcić głową, kiedy przeszyła go kolejna fala bólu. Dotarła aż do jego palców u stóp. Krzyczał, aż załamał mu się głos. Kiedy ból zaczął znikać, zauważył, że Sebastian ściska jego dłoń. Spojrzał na niego, zaskoczony widokiem bólu na jego twarzy. – Sebastian? – To było naprawdę intensywne. Beauregard zamrugał oczami. Sebastian był naprawdę blady. – Czułeś to? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

100

– Nie tak jak ty, ale— Sebastian skrzywił się. – Nie cierpię widzieć cię zwijającego się z bólu, króliczku. Czuję się odpowiedzialny. Z ust Beauregarda wyrwał się krótki śmiech. – Jesteś odpowiedzialny, tatusiu. – Tatusiu? – Sebastian zaczął się uśmiechać. Po chwili miał rozjaśnioną całą twarz. – Podoba mi się...tatuś. – A myślałeś, że jak będzie cię nazywał? Mamo? Sebastian zarumienił się. – Właściwie, chyba nigdy o tym nie myślałem. – Cóż... – Beauregard skrzywił się, kiedy zaczęła się kolejna fala bólu. – No to może zacznij o tym myśleć, bo dziecko zaraz się urodzi. – Nie, nie! – powiedział twardo Sebastian z dzikością w oczach. – Nie, dopóki nie ma tu doktora. Beauregard potrząsnął głową. Miał niekontrolowaną chęć, by przeć. 25 – Nie mam wyboru – wydyszał. – Beauregard, nie! – Głos Sebastiana był pełny paniki. – Skrzyżuj nogi albo coś. – Sebastian! – krzyknął Beauregard, a ból zmienił jego głos w głośny wrzask. Kiedy się już uspokoił, Sebastian klęczał między jego nogami, a z czoła skapywały mu stróżki potu. Sebastian odsunął włosy z twarzy i spojrzał na niego. – Dobra, poradzimy sobie. Przeczytałem wszystko, co starszyzna mogła znaleźć o królikach. Może nie rozumiem tej całej tymczasowej macicy26 i kanału do narodzin, ale jestem pewny, że sobie poradzimy. Beauregard czułby się o wiele bardziej uspokojony słowami Sebastiana, gdyby mężczyźnie nie trzęsły się ręce. – Boję się. – Nie ma się czego bać. Dzieci rodzą się codziennie. Będzie dobrze. – Sebastianowi drżały wargi, kiedy układał je w słaby uśmiech. – A czy doktor nie będzie zaskoczony, kiedy przyjedzie i okaże się, że dłużej go nie potrzebujemy? Beauregard podziwiał próbę rozbawienia go przez Sebastiana. Za bardzo go jednak bolało, by odpowiedzieć. Ból zaczął się w jego brzuchu i przenosił się na plecy. Czuł się jakby pazury próbowały rozedrzeć go od środka. – Dobrze, kochanie, przyj. Beauregard parł. Nie miał innego wyboru. Parł i dyszał. Słyszał krzyki Sebastiana, ale dyszał za bardzo, by spojrzeć. Zamknął oczy i opuścił głowę na poduszki. – Zobacz, co zrobiłeś, króliczku. 25 Hmmm, właśnie się zastanawiam czy chce mu się kupę czy jak. No bo którędy ma urodzić? 26 No, teraz rozumiem, a potem co, macica odpada? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

101

Beauregard otworzył oczy i uniósł wzrok. Sebastian trzymał na rękach małe zawiniątko w niebieskim kocyku. Położył je na piersi Beauregarda. Beauregard otworzył usta w zachwycie. – Czarny króliczek – wyszeptał. – Jest czarnym króliczkiem. – Jest. – Sebastian wyszczerzył się jak typowy świeżo upieczony tata. – W połowie ty i w połowie ja. Beauregard zaczął wyciągać dłoń, by dotknąć maleństwo, kiedy przeszył go kolejny ból. – Sebastian, chyba jeszcze nie skończyliśmy. Sebastian był szybki, o wiele szybszy, niż Beauregard mógłby podejrzewać. Czarny króliczek został delikatnie ułożony w specjalnym koszyku i Sebastian wrócił do przyjęcia następnego dziecka - pięknego białego smoka. Ale Beauregard jeszcze nie skończył. Po urodzeniu się smoczątka, do rodziny dołączyło trzecie maleństwo, te, które zaskoczyło zarówno Beauregarda, jak i Sebastiana. Był to króliczek, ale miał skrzydełka jak smok – może połączenie ich obojga?27 Beauregard przytulił go do siebie, a Sebastian przeniósł koszyk i podał mu pierwszą dwójkę. Zauważył łzy spływające po policzkach Sebastiana. – Spójrz na nich, króliczku – wyszeptał. – Spójrz co razem zrobiliśmy. Beauregard uśmiechnął się, słysząc zachwyt w głosie Sebastiana. Brzmiał tak, jakby nigdy wcześniej nie widział dziecka. Beauregard wciąż odczuwał ból i zawroty głowy, ale był szczęśliwy. Był z Sebastianem i ich dziećmi. Na tę chwilę to było wszystko czego pragnął. **** Beauregard położył ostatnie śpiące maleństwo w kołysce obok jego braci i po cichu wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Oparł się o nie i roześmiał po cichu. Trzeba było wieczności, by ta mała trójka poszła spać. Zmienne dzieci nie różniły się wiele od ludzkich dzieci, szczególnie tych, które szybko odkrywały, że mają swojego ojca owiniętego wokół swoich paluszków. Sebastian reagował na każde kwilenie czy płacz. Przybiegał na najmniejszy dźwięk. Zauważenie tego zajęło dzieciom tydzień. Jak tylko nauczyły się zmieniać w ludzką formę, nie można ich było powstrzymać. Chciały Sebastiana cały czas. Beauregard był trochę o to zazdrosny, ale i on miał swoją własną więź z dziećmi. Chciały 27 Ha ha HA – zaszalała sobie autorka T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

102

go, kiedy potrzebowały tulenia lub były zdenerwowane. Chciały Sebastiana, kiedy chciały się bawić lub się bały. Domyślał się, że jakoś się w końcu ułoży. Mimo to, po tych kilku miesiącach, ciężko mu było pamiętać jak to było przed dzieciakami. Ciężko mu było nawet sobie przypomnieć, że jest nie tylko rodzicem, ale i partnerem. Dzieci pochłaniały im wiele czasu, szczególnie, kiedy dowiedzieli się, że najmniejszy i najbardziej wyjątkowy z nich był bekającym ogniem królikiem, który potrafił latać. Teraz w każdym pomieszczeniu były gaśnice i nigdy nie otwierano okien. Beauregard odsunął się od drzwi pokoju dziecięcego, kiedy otworzyły się drzwi zewnętrzne. Uśmiechnął się, kiedy zobaczył Harlana i jego partnera, Jeremy'ego. – Cześć, chłopaki. Jestem wam bardzo wdzięczny. Sebastian i ja od wieków nie mieliśmy chwili dla siebie. – Nie ma problemu. – Harlan uśmiechnął się szeroko. – Uwielbiamy opiekować się maluchami, kiedy tylko możemy. Beauregard wycelował palcem w Harlana. – Bądź ostrożny z tym, co mówisz, przyjacielu albo to zapamiętam. Jeremy roześmiał się i celowo pchnął swojego partnera. – Nie pozwól, by cię oszukał. Kocha maluchy, ale kilka godzin i zaczyna wyrywać sobie włosy z głowy. – Bez obaw, nie będzie nas tylko kilka godzin. Sebastian i ja naprawdę potrzebujemy trochę chwil na osobności. Harlan i Jeremy uśmiechnęli się. Harlan machnął ręką. – Idźcie, zabawcie się. My tu będziemy. W razie czego Galan jest tutaj, a Carlos i Jenna co chwilę będą nas sprawdzać. Poradzimy sobie. Beauregard nie był na tyle głupi, by się spierać. Wziął swoją torebkę i przypiął ją do paska. Było w niej wszystko, czego potrzeba do kilku rund gorącego seksu. Teraz musiał tylko znaleźć swojego partnera. Machnął im na pożegnanie ręką i wyszedł. Podejrzewał, że znajdzie Sebastiana w jego gabinecie na dole. Tam zazwyczaj spędzał większość dnia. Beauregard lekkim krokiem zszedł ze schodów. Był już prawie na dole, kiedy otworzyły się drzwi gabinetu i wyszedł z niego Sebastian wraz z innym mężczyzną, który wyglądał dziwnie znajomo. Beauregard zatrzymał się, nie wiedząc czy powinien podejść czy nie. Sebastian miał grymas na twarzy. – Sebastian? – Beauregard wiedział, że pewnie nie powinien się wtrącać, ale nie lubił tego T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

103

grymasu na twarzy swojego partnera. Wolał dostać reprymendę, niż widzieć tę minę. – Wszystko w porządku? Sebastian i mężczyzna odwrócili się. Sebastian uśmiechnął się, jak tylko zauważył Beauregarda. – Hej, króliczku, chodź, poznaj Starszego Solarisa. Beauregard podszedł, patrząc podejrzliwie na przybysza. Z wizyty starszego ZSP nigdy nie wynikało nic dobrego. Mimo to, Beauregard z szacunkiem skinął głową. Nigdy nie zawstydzi swojego partnera w jego własnym domu. – Starszy Solarisie. – Beauregard, prawda? – zapytał starszy. – Tak. – Beauregard odetchnął trochę łatwiej, kiedy poczuł na swoich ramionach rękę Sebastiana. – Rozumiem, że należą wam się gratulacje. Beauregard spojrzał na Sebastiana i kiwnął starszemu głową. – Tak, dziękuję. – A jak tam latorośle? – zapytał starszy. – Macie trójkę, prawda? – Tak. Beauregard zastanawiał się ile Sebastian powiedział starszemu. Nie martwił się o króliczka, czy smoka, których urodził. Oni zostaną zaakceptowani przez wszystkich w świecie zmiennych. Martwił się o najmniejszego, połączenie jego i Sebastiana. Beauregard przez wystarczającą część swojego życia był inny i szykanowany z powodu swojej inności. Nie chciał tego dla swojego dziecka. – Dziękuję za zainteresowanie, starszy – powiedział Sebastian. – Cała trójka jest zdrowa i szczęśliwa. Zabrałbym cię, byś je zobaczył, ale teraz jest ich pora drzemki, a ciężko jest nam nakłonić ich do tego w tym samym czasie. Beauregard odetchnął z ulgą. Sebastian nie zamierzał powiedzieć starszemu nic więcej. Sebastian był niezwykle opiekuńczy w stosunku do swoich dzieci. Nic nie przedostanie się przez smoczego ojca. – No cóż. – Starszy złączył dłonie za plecami. – Chciałem jedynie zapewnić was, że Derek nie będzie już dłużej partnerem. Więź z tobą została złamana i teraz jest w pełni połączony ze swoim partnerem. Beauregard zrobił wielkie oczy, kiedy nagle uświadomił sobie skąd rozpoznawał starszego. Był jednym z mężczyzn, którzy pojawili się, kiedy Derek zaatakował Sebastiana. Pomimo słów starszego, Beauregard od razu był w pogotowiu. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

104

– Gdzie się znajduje? – zapytał. – Jest bezpieczny. Jego partner zabrał go do Ameryki. Ale nie martwcie się, więź została w pełni złamana. Derek znajduje się obecnie w połowie partnerskiej gorączki i jest w pełni złączony ze swoim partnerem. – Starszy przeniósł swoją uwagę na Beauregarda. – Myron wysyła swoje podziękowania i ma nadzieję, że na następnym zgromadzeniu będzie mógł podziękować ci za życie Dereka. Beauregard stężał. Nie chciał zbliżać się do Dereka. Nie chciał też, by Sebastian był blisko niego. – Zobaczymy – powiedział szybko Sebastian. – Myślę, że odczekamy trochę, zanim zgodzimy się gdziekolwiek z nimi spotkać. Nie pozwolę, by mój partner znalazł się w sytuacji zagrożenia. Starszy kiwnął głową. – Rozumiem twój niepokój, ale następne zebranie będzie za cztery lata. Jest jeszcze mnóstwo czasu na umocnienie więzi między Derekiem, a jego partnerem, tak samo jak między wami. – Nasza więź jest idealna – zaprotestował Beauregard. Był urażony, że kwestionowano jego więź z Sebastianem. – Dobrze, dobrze – powiedział starszy. – Miło mi to słyszeć. Nie wszyscy mieli tyle szczęścia co wy dwaj. – No to może starszyzna powinna była o tym pomyśleć, zanim zaczęła mieszać się w nasze związki – powiedział Beauregard. – Beauregard! – krzyknął Sebastian. – Och, no proszę cię. – Beauregard przewrócił oczami. – Myślisz tak samo. Kącik ust Sebastiana drgnął lekko. – To prawda, ale tego nie powiedziałem. – Dlatego masz mnie. Jestem królikiem. – W takim razie dobrze, że tak bardzo pociąga mnie twój króliczy tyłek. Starszy roześmiał się. Beauregard zaczął się wiercić. Czuł podniecenie emanujące z jego partnera i stał się twardy jak skała. Jeśli wkrótce stąd nie pójdzie, to nie będzie go obchodziło, że starszy tu stoi. I tak rzuci się na Sebastiana. – Muszę z tobą porozmawiać jak tylko skończysz, Sebastianie – powiedział Beauregard i odsunął się od swojego partnera. – Poczekam na ciebie w twoim gabinecie. Odwrócił się i uśmiechnął do starszego najlepiej jak umiał. – Miło było znowu pana widzieć. Proszę przekazać moje pozdrowienia reszcie rady. – Beauregard ukłonił się i odszedł tak T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

105

szybko, na ile pozwalała mu jego erekcja. Słyszał jak Sebastian żegna się ze starszym, kiedy pospieszał do gabinetu i zamykał za sobą drzwi. Był rozebrany, zanim dotarł do biurka. Złożył swoje ubrania i odłożył je na bok, po czym wyjął zapasy ze swojej króliczej torebki i położył je na biurku. Mieli trójkę pięknych dzieci. Na chwilę obecną nie potrzebowali więcej. Prezerwatywy będą zdecydowanie potrzebne, dopóki nie postanowią mieć znowu dzieci. Beauregard wciąż pamiętał ból towarzyszący porodowi. Minie trochę czasu, zanim znowu będzie na to gotowy. Jak tylko wszystko było wyciągnięte, Beauregard ułożył się na biurku Sebastiana z zatyczką analną głęboko w swoim ciele. Położył dłonie nad głową i postawił stopy na krawędzi biurka, rozkładając kolana. Chciał, by Sebastian stracił rozum, kiedy wejdzie. Ten pokaz powinien mu to załatwić. Beauregard odliczał dni do chwili, kiedy lekarz powiedział mu, że może wznowić kontakty seksualne ze swoim partnerem. Kilka obciągnięć, które razem mieli od narodzin dzieci, były świetne, ale nie były tą więzią, jaką Beauregard czuł, kiedy Sebastian go pieprzył. Tego właśnie potrzebował. Spiął się, kiedy usłyszał jak otwierają się drzwi. Był tak gotowy, że zwykły wiatr mógłby go zabrać na szczyt. Jego ciało pragnęło być dotykane i wypełnione tak, jak tylko Sebastian potrafił. Minęły całe wieki. – Hej, kochanie, o czym chciałeś— Beauregard wyszczerzył się, kiedy usłyszał jak Sebastian gwałtownie wciąga powietrze. – Ja pierdolę – wyszeptał. Beauregard oparł się na łokciach i mrugnął okiem. – Tego właśnie od ciebie chcę. – Na pewno można? – zapytał szybko Sebastian. Wydawał się wahać, ale jego oczy pożerały Beauregarda żywcem. – Doktor pozwolił? Beauregard wyciągnął kartkę, którą dał mu lekarz. Wiedział, że Sebastian nie będzie go pieprzył, dopóki nie będzie całkowicie zdrowy. Sebastian miał fanatyczny stosunek do dbania o niego i jego zdrowie. – Tu mam notkę od lekarza. – Beauregard pozwolił, by kartka opadła na ziemię i chwycił swojego twardego fiuta, przesuwając po nim ręką, by zachęcić Sebastiana, by wreszcie się pospieszył. Chciał mieć w swoim tyłku coś twardego i długiego. – I prezerwatywę. Śmiech Sebastiana wypełnił pokój. Podszedł do Beauregarda, pozbywając się po drodze swoich ubrań. – Zawsze wiedziałem, że jesteś mądrym króliczkiem. Beauregard uśmiechnął się promiennie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

106

Sebastian pozbył się ostatniej sztuki odzieży i pochylił się nad ciałem Sebastiana. – Co masz jeszcze dla mnie? Beauregard uśmiechnął się i objął Sebastiana nogami w pasie. – Będzie o wiele lepiej, jeśli ci pokażę – powiedział, chwytając Sebastiana za włosy i przyciągając go do pocałunku. Sebastian pozwolił mu na swobodę przez całe dziesięć sekund, po czym przejął kontrolę nad pocałunkiem, biorąc usta Beauregarda z głodem, który powodował w nim drżenie. Nie było na całym świecie nic lepszego, niż bycie branym przez smoka. – Tęskniłem za tobą, Sebastianie – wyszeptał Beauregard, kiedy odsunęli się od siebie, by zaczerpnąć powietrza. – Nigdzie się nie ruszałem, kochanie. Beauregard przechylił głowę do tyłu, kiedy Sebastian zaczął trącać nosem jego szyję. Czuł gorąco. Małe impulsy elektryczne rozchodziły się po całym jego ciele, wzniecając ogień w każdym zakończeniu nerwowym. – Tęsssskniłem za tym – syknął Beauregard, kiedy usta Sebastiana powędrowały na jego sutek. Wygiął się, wpychając go w usta Sebastiana. Jego partner wiedział jak mocno gryźć i lizać, by Beauregarda przeszyła ekstaza. – Widzę, że za mną tęskniłeś. – Sebastian uniósł twarz z uśmiechem na twarzy. – Przyniosłeś mi prezent. Beauregard wciągnął ostro powietrze, kiedy Sebastian wbił zatyczkę głębiej w jego ciało, ocierając nią o jego prostatę. Zacisnął nogi na talii Sebastiana i uniósł pośladki do góry. – Sebastian – krzyknął. – Czyżby mój mały króliczek czegoś chciał? – Tak! – krzyknął Beauregard. – Ach, zobaczmy... – Sebastian wyciągnął zatyczkę i rzucił ją na biurko. Beauregard poczuł jak chwilę się kręci, a sekundę później jak gorąca, twarda erekcja Sebastiana wchodzi w jego ciało. – Na ten dźwięk czekałem. Kiedy Sebastian chwycił jego biodra i uniósł je jeszcze wyżej, z gardła Beauregarda wydarł się głośny krzyk. Beauregard uniósł nogi do góry, zginając kolana tak wysoko, jak potrafił. Otarły się o jego pachy. – Chwyć swoje kostki, króliczku. Beauregard uniósł brew, ale zrobił tak jak zażądał Sebastian, wyciągając nogi, by mógł złapać się za kostki. Dłonie Sebastiana zakryły jego i pchnęły je jeszcze dalej, aż jego kostki T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

107

znalazły się po obu stronach jego głowy. To zmieniło kąt jego ciała i fiut Sebastiana za każdym pchnięciem uderzał w jego czuły punkt. – Kurwa, uwielbiam jak jesteś taki giętki – warknął Sebastian i wbił się mocno w Beauregarda. – Któregoś dnia zwiążę cię tak jak teraz i wypieprzę do nieprzytomności. Beauregard pomyślał, że to świetny plan. Jego dłonie powędrowały do włosów Sebastiana i chwyciły je mocno, po czym przesunęły się po jedwabistych kosmykach do jego szyi. Jego paznokcie wbiły się w plecy Sebastiana. Sebastian ryknął i wbił się w Beauregarda. Z jego nozdrzy zaczęły unosić się kłęby czarnego dymu. Biurko trzeszczało pod naporem pchnięć Sebastiana. Świat zaczął zwężać się do twardego fiuta w jego tyłku i pochylającego się nad nim mężczyzny. Kiedy ostre zęby Sebastiana wbiły się w szyję Beauregarda, powietrze wypełnił jego krzyk. Ogarnął go orgazm epickich rozmiarów. Gorąca sperma wystrzeliła z jego nietkniętego fiuta i rozmazała się między ich ciałami. Zakwilił i opuścił głowę do przodu, kiedy Sebastian nagle podniósł go do góry. Silne dłonie chwyciły go za pośladki, rozdzielając je, by Sebastian mógł dalej w niego wchodzić. Beauregard spodziewał się, że Sebastian usiądzie na jednym z foteli albo pchnie go na ścianę. Nie spodziewał się, że jego partner będzie stał w miejscu, podnosząc go i opuszczając, ciągle i ciągle wbijając go na jego fiuta. Beauregard spojrzał na Sebastiana. Poczuł się trzy metry wyższy, kiedy zobaczył pożądanie w oczach Sebastiana i jego zaciśniętą szczękę. Był blisko, bardzo blisko. Beauregard to widział. Czuł to w napiętym ciele Sebastiana. Nie myśląc o konsekwencjach, Beauregard pochylił się i wbił zęby w pierś Sebastiana. Lekko miedziany smak wypełnił jego usta, a zdziczały ryk Sebastiana jego uszy. Po plecach Beauregarda przepłynął ogień. Potężne strumienie gorącej jak lawa spermy wypełniły jego tyłek. Beauregard krzyknął od gorąca. Był otoczony, od środka i od zewnątrz, smoczym ogniem, swoim smokiem. Sebastian dyszał ciężko i delikatnie położył Beauregarda na biurku, pochylając się nad nim. Wciąż czuł dreszcze wstrząsające jego dużym partnerem. Wyciągnął dłoń i odgarnął wilgotne od potu włosy z twarzy Sebastiana. – Kocham cię, Sebusiu. Sebastian próbował warknąć, a potem się roześmiał. – Ja pierdolę, kocham być sparowany z króliczkiem. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

108

Koniec

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h