Szaranska Joanna - 3 Nic dwa razy sie nie zdarzy

Copyright © Joanna Szarańska, 2017 Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2017 Redaktor prowadzący: Filip Karpow Redakcja: Karolina Borowiec Korekta: Magdalena Owczarzak Projekt typograficzny, skład i łamanie: Barbara Adamczyk Projekt okładki: Design Partners (www.designpartners.pl) Fotografia na okładce: www.depositphotos.com/Amvorsuf Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki Wydanie elektroniczne 2017 eISBN 978-83-7976-603-1

CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 fax: 61 853-80-75 [email protected] www.czwartastrona.pl Tak się to zaczyna… Sukienka jest skromna. Zbyt skromna, według matki, która najchętniej zapakowałaby mnie w zwój tiuli i koronek, a na koniec przewiązała sztywno wykrochmaloną atłasową wstęgą. Pozbawiona ozdóbek („Tutaj i jeszcze tutaj przydałaby się malutka różyczka”), trenu („Mogłaby go nieść mała dziewczynka w różowej sukieneczce, kapelusiku i podkolanówkach z lamówką”), falbanek („Ani jednej? Naprawdę?”), kryształków Swarovskiego („A ostatnim razem tak ładnie ci było… ale masz rację, ludzie na pewno jeszcze nie zapomnieli”) i z dość głębokim dekoltem. („O zobacz, tutaj ci się rozdarło. Zepniemy agrafką? Jak to: się nie rozdarło? Jak to: tak ma być?!”). Sukienka ma cudowny kremowy kolor („Jesteś pewna? Wygląda jak niedoprana poszwa!”), jest obcisła i po prostu wspaniała. Uwielbiam ją i od momentu, kiedy ją przywieziono, średnio co trzy minuty odsłaniam pokrowiec i wzdycham przed nią z zachwytu. Towarzyszy mi przy tym malutkie, za to bardzo nieznośne uczucie déjà vu, ale staram się je ignorować. Za mąż wychodzi się tylko raz. Nawet jeśli ten raz troszkę się zdublował…



Wychodzę za mąż. Tym razem za porządnego faceta, z naturalną opalenizną, bez kolegów w przestępczym półświatku i ciągotek w kierunku moich przyjaciółek. I tym razem mam zamiar doprowadzić ślub do skutku, wypowiedzieć słowa przysięgi, wymienić obrączki, zebrać gratulacje, wiązanki kwiatów w celofanie i prezenty, a w późniejszym terminie dokonać zmiany nazwiska. Być z Markiem na dobre i złe, wspólnie smażyć placki ziemniaczane i kłócić się, czy mają być z gulaszem czy z sosem pieczarkowym. Wspólnie z Mareczkiem wyprowadzać na spacery psa i kopać go po kostkach, kiedy za głośno chrapie. Marka, nie psa, oczywiście. Być żoną, tak zwyczajnie i po prostu. – Znowu bujasz w obłokach? – Tuż obok mnie materializuje się matka i łypie groźnie okiem. Wzdycham głęboko i kręcę głową, kolejny raz wyrzucając sobie, że dałam się namówić na spędzenie ostatniej nocy przed ślubem w swoim panieńskim pokoju. Nie uchodzi, żebyście szykowali się do kościoła w jednym mieszkaniu, stwierdziła matrona. W tej chwili to ja mam ochotę ujść. Jak najdalej od wojowniczo podpartej pod boki rodzicielki. – Nie bujam – tłumaczę. – Podziwiam sukienkę… – Jakby było co podziwiać… – pojękuje matka. – To wcale nie przypomina sukni ślubnej, już bardziej koszulę nocną. Może nie jest jeszcze za późno, co? Z rana podskoczę do cioci Irenki i pożyczę sukienkę, w której szła do ślubu jej synowa. Pamiętasz? Taka wyszywana w bordowe różyczki. A to – matka wskazuje brodą piękną kreację, nad wyborem której spędziłam trzy bezsenne noce, chowając się przed Markiem w toalecie – możesz założyć na noc poślubną! Zaciskam pięści, przy okazji łamiąc jeden z paznokci, tak starannie piłowanych przez pół popołudnia. – Mamo, wybij to sobie z głowy! To moja suknia ślubna. Nie założę innej. Właśnie takie sukienki są teraz modne i właśnie w takiej zamierzam pójść do ślubu! – Jesteś pewna? Może chociaż doszyjemy z tyłu kokardę? Mam taką ładną różową wstążkę… – Mamo! – Już dobrze, dobrze. Nie musisz się tak pieklić. Ale wiedz, że jest mi bardzo

przykro, że tak w ogóle nie liczysz się z moim zdaniem. Zobaczysz, że tego pożałujesz. Na zdjęciach ślubnych będziesz wyglądać jak oberwaniec! Pospiesznie przymykam oczy i liczę do dziesięciu. Po hiszpańsku, bo irytacji związanej z mądrościami mojej matki tradycyjne liczenie już nie jest w stanie pokonać. Kiedy kończę, unoszę powieki i zaskoczona stwierdzam, że zostałam w pokoju sama. No, prawie sama, bo w poprzek łóżka rozłożył się zadowolony Młynek. Opadam obok niego, splatam dłonie na piersi i ponownie zaczynam bujać w obłokach. W jednym matka ma rację: najwyższa pora zaplanować atrakcje związane z nocą poślubną…

Jestem szczęśliwa. Tak bardzo szczęśliwa, że czasami mam ochotę porządnie uszczypnąć się w tyłek, aby sprawdzić, czy to na pewno nie jest tylko pięknym snem. Moja przyjaciółka Iwa mówi, że takie szczypanie przynosi same korzyści, bo nie dość, że człowiek zachowuje trzeźwe spojrzenie na życie, to jeszcze ma jędrne pośladki… Był taki moment, kiedy poważnie się obawiałam, czy jestem w stanie po raz kolejny zaufać mężczyźnie – po tym, jak tuż przed odświętnie przystrojonym ołtarzem dowiedziałam się, że mój narzeczony, Patryk Cieplak pseudonim Cieplarnia, zostanie ojcem dziecka jednej z moich przyjaciółek. Od tamtego dramatycznego momentu upłynęły ponad dwa lata i muszę obiektywnie przyznać, że to chyba najbarwniejsze dwa lata w moim życiu! Odkryłam spa urządzone w malowniczym dworku w Kamionkach, poznałam najcudowniejszych ludzi pod słońcem, rozwiązałam dwie zagadki kryminalne, w tym jedną dotyczącą bardzo tajemniczego morderstwa, przygarnęłam najbardziej upierdliwego, najmocniej rozpychającego się i najukochańszego psa pod słońcem. A co najważniejsze: poznałam Marka i ponownie uwierzyłam w miłość. Tak, tak, wiem, że to tak słodkie, że aż ocieka lukrem. Ozdobionym serduszkami z różowego marcepanu i posypką z cukru. Dla równowagi dodam, że prawdopodobnie jesteśmy najbardziej kłótliwą parą w Krakowie. A być może nawet w całej Małopolsce… Poprzednim razem mój ślub zakończył się katastrofą. Oczywiście w

ostatecznym rozrachunku wyszło mi to na dobre, szczególnie że mój wybranek na późniejszym etapie historii okazał się pospolitym złodziejem, ale uwierzcie mi na słowo, że kiedy ciskałam starannie zaprojektowanym bukietem i mierzyłam pięścią w twarz zdrajcy, wcale nie było mi do śmiechu. Tym razem będzie inaczej. Żadnych tiuli, kryształków i kokardek. Żadnego rosołu z fantazyjnym łabądkiem z ciasta. Żadnych zdradliwych przyjaciółek i dramatycznych przerw w ceremonii. Odpowiedni mężczyzna na odpowiednim miejscu. Przysięga, obrączka,

noc poślubna w najpiękniejszym

pokoju w kamionkowskim dworku. Młynek w nogach łóżka i kawa o poranku, pita z czerwonego kubka w białe groszki. Stworzyłam szczegółowy plan i zapisałam go w notesiku z fioletową okładką. Wszystko przebiegnie zgodnie z ustaleniami. Dopilnuję tego.

– Kalina, masz gości! – Z zamyślenia wyrywa mnie zirytowany głos matki. Zaskoczona, zrywam się z posłania, przygładzam włosy i człapię do przedpokoju. W ramach ostatniej panieńskiej nocy wydobyłam z szafki na buty stare papucie z króliczymi uszami. Wyglądam w nich idiotycznie, ale nie mogłam się powstrzymać. Później wyprawię je w ostatnią podróż, do wiaderka na odpadki zlokalizowanego pod kuchennym zlewem. W drzwiach wejściowych tłoczą się moje przyjaciółki. Przyjaciółki mam już tylko dwie, z racji iż ta trzecia zbyt mocno wczuła się w swoją rolę i została kochanką mojego byłego niedoszłego, a po wszystkim jeszcze się na mnie śmiertelnie obraziła, że nie chcę sprawować opieki nad ich wspólną córką. To skomplikowana historia i nie zamierzam się w nią teraz wikłać. Muszę się za to dowiedzieć, co w progu mieszkania moich rodziców porabiają pozostałe dwie. – A co wy tutaj robicie? – Patrzę na nie podejrzliwie. W odpowiedzi Iwa wsuwa dłoń do przepastnej torby i wydobywa butelkę szampana. Mirka uśmiecha się szelmowsko i potrząsa paczką chipsów o smaku pieczonej kiełbaski. – Pomyślałyśmy sobie, że przyda ci się dzisiaj towarzystwo. Na pewno się denerwujesz… – Wcale – mówię zgodnie z prawdą.

– Nie szkodzi, my i tak z tobą chętnie posiedzimy. To w końcu wieczór panieński, co nie? – Cieszę się, że o mnie myślicie. Ale nic z tego. – Czego? – dziwi się Mirka. – Tego. Już raz to przerabiałam. Były wieczory panieńskie i koleżeńskie, miała być ceremonia z pompą. A skończyło się klapą. Dziękuję, jednak tym razem nie skorzystam. – Ale… – zaczyna Mirka. Bezceremonialnie wypycham ją za drzwi i pospiesznie cmokam obydwie w policzki, żeby się czasem nie obraziły. – Nie ma żadnego ale! – Uśmiecham się. – Musimy się wyspać, prawda? W naszym wieku sen jest bardzo ważny, inaczej wychodzą podstępne zmarszczki. Widzimy się jutro w kościele, tak? Iwa i Mirka wyglądają na lekko przestraszone, w końcu jednak dociera do nich, że to bynajmniej nie jest przytyk w ich stronę, a jedynie moje złe wspomnienia, które wolę pogrzebać. Że odprawiam jakiś rytuał, który ma zapewnić nam szczęśliwe zakończenie ceremonii. Zamykam za nimi drzwi; w ostatniej chwili coś sobie przypominam, wysuwam głowę na klatkę schodową i wołam za oddalającymi się dziewczynami: – Pewnie nie muszę o tym wspominać, ale… niech żadna nie waży się przerywać ceremonii! Opieram się plecami o drzwi i uśmiecham sama do siebie. Tym razem wszystko przebiegnie idealnie! Mam wrażenie, że dopilnowałam wszystkiego. Teraz z poczuciem należycie spełnionego obowiązku mogę się położyć i wyspać przed czekającym mnie dniem. Nie pozwolę moim zmarszczkom na żadne podstępne wystąpienia. Będzie pięknie, będzie ślub, będzie, bo… Nic dwa razy się nie zdarzy!

Ceremonia ślubna zaczyna się zgodnie z planem, misternie ułożonym, modyfikowanym wielokrotnie i starannie zanotowanym w notatniku z fioletową okładką. Na sobie mam wymarzoną suknię ślubną. Udało mi się uciec przed zapędami matki, która jeszcze z rana próbowała do niej przyszyć sztuczne perełki kupione w pasmanterii na rogu, dzięki czemu nadal jest prosta, skromna i piękna. Powiodło mi się również w uniknięciu stroika z białych piórek i gerber. Zwinęłam go w kulkę, wcisnęłam ukradkiem do rozdeptanego papucia z króliczym uszkiem i całość z dumną miną wrzuciłam do kontenera na śmieci. Następnie przez blisko godzinę z żałobną miną pomagałam matce przetrząsać mieszkanie w jego poszukiwaniu, powtarzając, że był taki piękny i z pewnością ożywiłby moją kreację… Uzupełnieniem mojego stroju są delikatne pantofelki na niewysokim obcasie i bukiecik z kremowych frezji. Ściskam kwiaty drżącą dłonią, równocześnie lustrując subtelną dekorację ołtarza i nielicznych gości zgromadzonych w kościelnych ławkach. Na samym przodzie siedzi pochlipująca matka. Zastanawiam się, czy płacze, ponieważ w końcu wydaje mnie za mąż, czy po prostu nie może odżałować utraty stroika. Tuż za matką siedzą Iwa i Mirka, obie mają nieco przestraszone miny i są wyraźnie zmięte. Najwyraźniej nie posłuchały mojej dobrej rady i nie położyły się wcześnie spać. Dyskretnie grożę im palcem, a one parskają tłumionym śmiechem. Ławkę dalej dostrzegam gości przybyłych z Kamionek. Pani Eliza w eleganckiej etolce i kapeluszu przystrojonym kwiatami, obok Szparka i jej wąsaty adorator, Karol Broszko. Na brzegu ławki siedzi Nadzieja; rozanielona mina kucharki mówi mi, że najwyraźniej uwielbia śluby! Brakuje tylko Starego Jana i Młynarczykowej, wtedy byłby już komplet. W ławkach na lewo siedzą bliscy Marka. Jego rodzice już nie żyją, ale w pierwszym rzędzie zasiada starsza siostra z mężem i ośmioletnim synem. Ten mały ma więcej piegów niż Carrie Bradshaw butów, choć wydaje się to mało prawdopodobne!

Ślub idealny. Wymarzona sukienka, piękna oprawa, delikatna muzyka w tle, najważniejsi goście zgromadzeni, aby świętować z nami ten piękny dzień. Wszystko przebiega zgodnie z nakreślonym planem. No, prawie wszystko. W notesie z fioletową okładką znajdziecie informacje o kremie z zielonego groszku i pieczeni jagnięcej z kluskami. O cytrynowej tarcie i ślicznej satynowej koszulce z czekoladową koronką, kupioną specjalnie z myślą o nocy poślubnej. Znajdziecie listę gości i imion naszych potencjalnych przyszłych dzieci. Ale nie znajdziecie w nim odpowiedzi na pytanie, dlaczego pół godziny po czasie planowej ceremonii ślubnej miejsce u mojego boku nadal pozostaje puste… Rozdział 1 Sukienka została zdjęta, a jej ramiączka przewleczone przez owinięty miękkim tworzywem wieszak. Przyglądam się, jak zwisa wzdłuż szafy, delikatnie kołysząc się na uchwycie i wydymając od wpadającego do pokoju wietrzyku. Uchyliłam okno, żeby schłodził moje rozpalone policzki, ale przyniosło to mizerne skutki. Czuję, że za chwilę wybuchnę płaczem. Albo śmiechem. Jeszcze nie zdecydowałam. Opadam na łóżko i przyciągam do siebie Młynka. Pies wyczuwa targające mną emocje, bo przywiera całym sobą do mojego ciała i drży. Pewnie zadaje sobie to samo pytanie: co, do cholery, zaszło w parafialnym kościele o godzinie piętnastej z minutami? Dlaczego Marek nie zjawił się przed ołtarzem i obrócił wniwecz wszystkie wcześniejsze ustalenia i plany? Jak do tego doszło, skoro wszystko starannie obmyśliłam, a do tego odprawiłam swoisty rytuał, który miał odpędzić ślubnego pecha? Jak mógł mi to zrobić, skoro tak bardzo mnie kocha?

Wracam myślami do momentu, kiedy wnętrze kościoła wypełniło się szeptami coraz mocniej zaniepokojonych gości i pochrząkiwaniem księdza proboszcza. Starałam się robić dobrą minę do złej gry i zdusić w sobie pierwsze ukłucia

niepokoju. Na ulicach z pewnością są korki… nic to, że mieszkamy zaledwie kilka ulic stąd, przecież mógł jechać do kościoła przez sąsiednią dzielnicę. Mógł, prawda? Kto bogatemu zabroni? Może potrzebował paru chwil dla siebie, może nie potrafił zawiązać krawata i błądzi od jednych drzwi do drugich, prosząc o pomoc kolejnych sąsiadów? Albo zatrzasnął się w ubikacji; ostatnio drzwi wyraźnie się zacinały, kilka razy powtarzałam mu, że trzeba naoliwić zamek… Wizja narzeczonego uwięzionego w ciasnym pomieszczeniu i zdanego na lekturę starej „Gazety Wyborczej” sprawiła, że parsknęłam śmiechem, i tym samym przyciągnęłam uwagę księdza proboszcza. Pleban najpierw groźnie zmarszczył brwi, a potem przybrał łagodny wyraz twarzy i powiedział: – Czekamy już ponad pół godziny, moje dziecko. – Poczekajmy jeszcze troszkę… – Przykro mi, za pół godziny ma się odbyć kolejny ślub… Hmmm, zabrzmi to nieco nie na miejscu, ale trzeba będzie zwolnić kościół dla następnych nowożeńców… – Proszę księdza… – Jeśli mogę cię o coś poprosić… – Ksiądz nachylił się w moją stronę z zakłopotaną miną. – Następnym razem upewnij się, że ślub na pewno się odbędzie. Twoi niedoszli mężowie okropnie dezorganizują mi pracę… Obserwowałam odchodzącego w kierunku zakrystii proboszcza, zadając sobie w duchu pytanie, czy w ramach opłaty za sakrament ślubu zgodzi się wyprawić Mareczkowi pogrzeb. Bo właśnie taka ceremonia pozostanie panu detektywowi, kiedy już go dostanę w swoje ręce.

Przetrząsam szafy w poszukiwaniu wygodnych ciuchów. Zza ściany dobiegają mnie przytłumione rozmowy. W mieszkaniu rodziców zgromadziła się część gości weselnych, przede wszystkim ci, którzy przyjechali z daleka, jak moi przyjaciele z Kamionek, oraz ci żądni sensacji, których przygnała tutaj ciekawość, jak dalej potoczy się historia niedoszłej panny młodej. Zdublowanej.

Matka wykonała jeden szybki telefon, dzięki czemu stół w dużym pokoju zapełnił się smakowitościami. Zupa krem z zielonego groszku, pieczeń jagnięca z kluseczkami – to wszystko miało na nas czekać w pobliskiej restauracji w postaci uroczystego obiadu. Po ślubie, a nie zamiast niego. Na deser cytrynowa tarta z kremem. Stanowczo zapowiedziałam, że nie chcę tortu ślubnego, bo mam dość lukru. To miała być taka metafora – i co? Muszę bardziej uważać na słowa, bo najwyraźniej wykrakałam. W pakiecie z cytrynową tartą otrzymałam skwaszoną minę. Nikt mi nie zarzuci nadmiaru słodyczy, co to, to nie! W miejsce lukru – plaster cytryny. W miejsce wesela – atmosfera stypy. Powinnam pójść do dużego pokoju, usiąść za stołem i porozmawiać z tymi wszystkimi ludźmi, którzy zjawili się, aby świętować z nami ten najpiękniejszy dzień. Wziąć do ręki talerzyk z tartą i widelczyk, tak starannie polerowany przez zaaferowaną matkę. Konwersować, dyskutować, odpowiadać na pytania. Dać się ponieść uczuciu déjà vu. Ale nie mam na to siły. Zamiast tego wciągam wygodne dżinsy i koszulkę, zmywam ślubny makijaż, a loki spinam gumką. Do pokoju zagląda Szparka. Na jej piegowatej, drobnej twarzyczce odbija się niepokój. – Jak się trzyma? – pyta. – Nie mam pojęcia, ale jak go dorwę w swoje ręce… – Och, ja o nią pytam. – No, tak. To zrozumiałe, że o mnie. Jestem bohaterką dnia, tyle że nie w sensie, o jakim marzyłam… – Więc jak? – Szczerze? Nie wiem. Nijak. Wychodzi na to, że małżeństwo nie jest mi pisane. – Niech nie plecie trzy po trzy! – Ale to się wszystko splata w logiczną całość. Najpierw afera z Cieplakiem,

który mnie zdradził i zmajstrował dziecko Jolce! A teraz Marek nie zjawia się przed ołtarzem i znika bez słowa… – Może potrącił go samochód? – pyta z nadzieją Szparka. – Tak byłoby dla niego lepiej. – Albo miał atak wyrostka. – Też o tym myślałam. – Mareczek ją kocha! – Którą?! – Patrzę na nią dziko. – Jaką którą? – Przestraszona Szparka odsuwa się pod ścianę. – Którą kocha?! Co to za jedna? I dopiero teraz mi o tym mówisz?! – Ja nic nie wiem! – Ale przecież powiedziałaś, że ją kocha! – Na pewno utknął na tronie. Zatrzasnął się w kibelku. I siedzi tam, i złorzeczy, że nie może wziąć z nią ślubu. Z nią! – Wbija mi palec pod żebra i łypie złowrogo swoim na co dzień łagodnym spojrzeniem, dziś podkreślonym liliową kredką. – Bo przecież tylko ją kocha! – kończy, tuląc mnie do siebie mocno i pozwalając popłynąć pierwszym tego dnia łzom.

Jednak nie pozwalam sobie na długotrwałe lamenty, niespodzianie nabieram nowych sił. Wysuwam się z objęć przyjaciółki, uśmiecham się do niej dzielnie i delikatnie gładzę ją po chłodnym policzku. A potem sięgam po spoczywające na dnie szafy balerinki i cmokam na psa. – Gdzie idzie? – pyta zaskoczona dziewczyna. Wpatruje się we mnie szeroko otwartymi, nieco przestraszonymi oczyma.

– Jak to: gdzie? Jeśli rzeczywiście siedzi w ubikacji, muszę go uwolnić. Ale jeśli nie… No, ty lepiej potrzymaj za niego kciuki, żeby siedział! Mieszkanie jest puste. Spodziewałam się tego. Już wspinając się po schodach, nasłuchiwałam, czy z zajmowanego przez nas lokum nie dobiegają krzyki mające świadczyć o tym, że mój niedoszły mąż został okrutnym zrządzeniem losu uwięziony za zatrzaśniętymi drzwiami i przez to nie był w stanie dotrzeć do kościoła. Nadstawiałam ucha, ale równocześnie doskonale wiedziałam, że Marek nie jest facetem, którego byłby w stanie powstrzymać złośliwy nienaoliwiony zamek. Gdyby naprawdę chciał zjawić się przed ołtarzem, staranowałby oporne wyjście własnym ciałem. Albo zsunąłby się po rynnie niczym rasowy James Bond. Po wejściu do mieszkania rozpoczynam szaloną gonitwę po wszystkich dostępnych pomieszczeniach. Potem zziajana stoję pośrodku dużego pokoju i spojrzeniem szukam śladu jakiejś wiadomości, która wyjaśniłaby mi, co się wydarzyło. To znaczy: ja doskonale wiem, co się wydarzyło. Właśnie zostałam porzucona przed ołtarzem. A nawet nie przed, bo niedoszły mąż okazał się wybitnie leniwy i do ołtarza się nie pofatygował. Na dodatek zdenerwował księdza proboszcza i o ile kiedyś zdecyduję się zawrzeć związek małżeński, będę zmuszona spisać z przyszłym mężem jakąś umowę i przedstawić ją duchownemu na dowód, że tym razem oblubieniec naprawdę się zjawi. Mogę też poszukać innej parafii, ale w tej pewnie za niedługo przyznają mi kartę stałego klienta i zniżkę. – Ale na to się wcale nie zanosi! – mówię cicho do Młynka, pociągając nosem. – Małżeństwo jest przereklamowane, wiesz? Pies wydaje z siebie jedno krótkie szczeknięcie i popycha łapą drzwi do sypialni. Obserwuję, jak wchodzi do środka, wskakuje na łóżko i przysiada pośrodku posłania. Wprost na śnieżnobiałej koszuli, którą przed trzema tygodniami wybraliśmy z Mareczkiem z myślą o dzisiejszym dniu. Widok tej koszuli sprawia, że zanoszę się szlochem, za to Młynek wydaje się bawić w najlepsze. Macha radośnie ogonem i poszczekuje, wesoło podrzucając łbem.

Znam ten gest, robi tak, kiedy chce mi coś pokazać. Z tym że ja nie mam ochoty na zabawę w pokazywanki. Nie tym razem… – No i co z tego? Co z tego, że przygotował koszulę i garnitur? – Wskazuję brodą ubranie zawieszone na metalowym wieszaku i siadam obok psa. Bezceremonialnie wydobywam koszulę spod jego zadka, zwijam w nieforemny węzeł i przyciskam do piersi. – To świadczy tylko o tym, że rozmyślił się w ostatniej chwili, nie uważasz? Młynek najwyraźniej tak nie uważa, ponieważ zeskakuje z łóżka i pędzi do łazienki. Idę za nim i patrzę, jak siada obok wyglansowanych butów i trąca je nosem. Kręcę głową, opadając na zamkniętą klapę od sedesu. – To nadal o niczym nie świadczy. Nie wysilaj się. Nie usprawiedliwiaj go. Po prostu jesteś jedynym uczciwym samcem w moim życiu. A i tak nie jestem do końca przekonana, czy na pewno tak jest. Wydaje mi się, że matka podała mi dziś na śniadanie trzy parówki, a kiedy spadł mi widelec i na chwilę schyliłam się pod stół, jedna się tak jakby ulotniła… Młynek niucha w Markowych półbutach, a następnie zrywa się i biegnie do kuchni. Bez entuzjazmu podnoszę się z sedesu i ruszam za nim. To na nic. W końcu pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam po wejściu do mieszkania, był przecież szalony rajd po wszystkich pomieszczeniach, połączony z gorączkowym przetrząsaniem dostępnych kątów. Zajrzałam do wanny, pod łóżko i za zasłony. Przystawiłam krzesło i uchyliłam szafki w przedpokoju. Zajrzałam nawet do zamrażarki i lodówki. Wszystko na nic. Młynek nic sobie z tego nie robi, kręci się po kuchni, węsząc przy podłodze i wspinając się na krzesło. Zadowolony z siebie zatrzymuje się przy kuchennym stole, gdzie na talerzyku spoczywa nieco nadgryziona kromka z serem topionym i kubek w czerwone groszki. Spogląda na mnie triumfalnie. Podejrzewam, że zaraz trąci kubek nosem, więc muszę odstawić naczynie poza jego zasięg. Chwytam kubek i – zaskoczona – przez chwilę trzymam go w dłoni. Musiał nastąpić koniec świata, by Marek nie dopił herbaty! – To o niczym nie świadczy – powtarzam, patrząc prosto w mądre czekoladowe oczy. Czuję, jak moje serce zaczyna mocniej bić. – O niczym, rozumiesz, piesku? Ale na wszelki wypadek rozejrzyjmy się jeszcze raz.

Z mieszkania udaję się prosto do siedziby agencji detektywistycznej, którą ponad rok temu założył Marek. Lokal mieści się na al. Słowackiego, więc muszę wziąć taksówkę i tłumaczyć się przed jej właścicielem, że tak, pies naprawdę musi ze mną jechać, tak, jest szczepiony przeciwko wściekliźnie, i nie, nie jest groźny, tylko po prostu miał ciężkie popołudnie i dlatego trochę źle mu z oczu patrzy. I naprawdę nie chciał uchybić godności taksówkarza i jego wypielęgnowanego samochodu marki Volvo, a lewą tylną łapę podniósł tylko dlatego, że coś go w nią ukłuło… Nie zamierzam w tym miejscu wspominać o tym, że mój dzień również nie był specjalnie udany i jeśli pan taksówkarz nie przestanie gadać i zerkać na nas podejrzliwie w lusterku, zamiast skupić się na zmianie biegów i dowiezieniu nas do celu, będę zmuszona pociągnąć go za jedyny kosmyk porastający jego błyszczącą czaszkę. A może nawet okażę całą swoją złośliwość i wyrwę ten kosmyk na amen. Z cebulką. Rozsiadam się na tylnym siedzeniu i przyciskam Młynka do lewego boku. Odkąd został porzucony przy drodze przez swojego poprzedniego właściciela, nie przepada jakoś specjalnie za jazdą samochodem i do pojazdów podchodzi z wyjątkową ostrożnością, żeby nie powiedzieć: złośliwością. Podniesiona łapa, te rzeczy. Teraz jednak zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji i jest bardzo dzielny. Troszkę drży, więc przytulam go jeszcze mocniej. Czerpiemy otuchę z siebie nawzajem. Przyciskam go jedną ręką, a drugą bawię się przedmiotami, które udało mi się znaleźć po kolejnym przeszukaniu mieszkania. Telefon. Komórka Marka leżała sobie w najlepsze w łazience, na półce nad wanną. Wiem, że mój ulubiony detektyw kładzie tam telefon, kiedy zażywa dłuższej kąpieli. Wiem również, że nigdy nie rozstaje się ze swoim ulubionym smartfonem i z pewnością nie pozostawiłby go w mieszkaniu, gdyby planował mnie porzucić. To, że nie ma przy sobie komórki, trochę mnie przeraża, bo albo coś mu się stało, albo naprawdę skutecznie stara się zacierać za sobą ślady. Notes. Zupełnie pusty, za to z niezdarnie oddartą kartką, po której zostały

niewielkie strzępki papieru. Coś mi mówi, że na tej oderwanej karteczce była jakaś ważna informacja, która przyczyniła się do tego, że Marek w pośpiechu opuścił mieszkanie i miejsce u mojego boku przy ołtarzu parafialnego kościoła na Ruczaju. Nie myślcie, że nie oglądałam filmów detektywistycznych i że nie wiem, co się robi w takiej sytuacji. Odszukałam najostrzej zaostrzony ołówek, jaki tylko znajdował się w mieszkaniu, i zrobiłam to, co robią detektywi, kiedy znajdują podobne karteczki. Delikatnie zamalowałam pierwszą stronę w notesie, aby poznać treść, która skłoniła mojego przyszłego męża do zupełnie irracjonalnego zachowania. Okazało się, że na kartce napisano tylko jedno słowo. I zupełnie nie rozumiem, dlaczego dla tego słowa Marek miałby zrujnować tak misternie planowaną ceremonię i opuścić mieszkanie. No, chyba że planował doprawić krem z zielonego groszku suszonymi ziołami. Wśród ołówkowych smug wyraźnie odcinają się Markowe bazgroły układające się w słowo „BAZYLIA”.

W dniu, kiedy Marek zdecydował, że rezygnuje z pracy w policji i otwiera własną agencję detektywistyczną, przedstawił mi Szymona. Niski brunet z okularami w grubych oprawkach i najbardziej zadartym nosem na świecie. Za każdym razem, kiedy spotykam Szymona i widzę jego nos, myślę o Wielkiej Krokwi w Zakopanem i mam ochotę zawołać: leć, Adam, leć! Wspólnikiem Marka okazał się jego najlepszy kumpel z podwórka. Gra w nogę z trzepakiem zamiast bramki, kradzież jabłek w starym sadzie na obrzeżach Bieżanowa i pierwsza fascynacja Liroyem – takie sprawki ich łączą. Prawdopodobnie również pierwsze doświadczenia z dziewczynami, choć na ten temat w mojej obecności dyplomatycznie milczą. Poza tym są chodzącymi przeciwieństwami, więc w strukturach agencji Marek odpowiada za pracę w terenie, a Szymon za sprawy administracyjne i research komputerowy. Podobno jest w tym całkiem niezły i, jak powiedział mi kiedyś zafascynowany Marek, wie wszystko. I na to właśnie liczę: że wie, gdzie też podziewa się mój niedoszły mąż oraz dlaczego zdecydował się narazić kondycję co poniektórych części swojego

ciała, porzucając mnie przed ołtarzem. Naturalnie zdaję sobie sprawę z tego, że jest już wieczór. Sobotni wieczór. Teoretycznie powinnam pocałować klamkę u drzwi i ze zwieszoną głową wrócić do domu, by obdzwaniać miejscowe szpitale, ale łudzę się, że uzależniony od wyszukiwarki Google i zupełnie pozbawiony życia osobistego Szymon spędza ten czas za swoim biurkiem. Poza tym każda minuta może być w tym wypadku na wagę złota i nawet jeśli będę zmuszona ścigać Markowego wspólnika po całym Krakowie, muszę z nim porozmawiać! Dzisiaj, teraz, natychmiast. Okazuje się, że dopisuje mi szczęście. Przez oszklone drzwi z wpół zasuniętą roletą dostrzegam skulonego za biurkiem mężczyznę. Stukam energicznie, a następnie naciskam klamkę. Przestraszony Szymon wzdryga się, podchodzi jednak do wejścia. Unosi okulary nad czoło i przez chwilę przygląda mi się zmrużonymi oczyma. W końcu wzdycha głęboko, przekręca klucz w zamku i wpuszcza mnie do środka. Nie jest zachwycony moim widokiem, ale to o niczym nie świadczy. To ten typ człowieka, który do funkcjonowania potrzebuje kabla do zasilania laptopa, za to wcale nie potrzebuje innych ludzi. No, chyba że akurat pracują w sklepie z akcesoriami do laptopa. Od razu przechodzę do rzeczy: – Gdzie on jest?! – K-kto? – Przestraszony Szymon ewakuuje się za biurko, gdzie najwyraźniej czuje się pewniej, i zapada się w skrzypiący fotel, obity czymś skóropodobnym. – Jak to: kto? Marek! – A nie mieliście dzisiaj brać ślubu? – pyta, ponownie wsuwając na nos okulary. – Dobrze powiedziane: mieliśmy. Ale twój kolega nie zjawił się przed ołtarzem. – Znaczy stchórzył? – Znaczy zniknął! Byłam w mieszkaniu i został po nim tylko telefon i na wpół zużyty notes w kratkę!

– Może mu coś wypadło? – Wypadło? Człowieku, przecież to ślub, a nie wycieczka do zoo, którą można sobie przełożyć ot tak! Z myślą o ślubie ustala się datę, kupuje piękne stroje, zaprasza rodzinę i przyjaciół… – Nagle uderza mnie okropna myśl. – Zaraz, zaraz! A właściwie to dlaczego ty nie przyszedłeś do kościoła? Zapada cisza. Z mocno bijącym sercem wpatruję się w skulonego za biurkiem mężczyznę. W końcu Szymon wzrusza ramionami. – Nie lubię ślubów. – A może ty wiedziałeś, że on się nie zjawi i do kościoła iść się nie opłaca? Gdzie on jest?! – Hmmm, nie mam pojęcia, gdzie się podziewa. – Jak to: nie masz pojęcia? – Posyłam mu spojrzenie pełne rozpaczy. – Przecież ty wiesz wszystko! – Przykro mi, ale tego akurat nie. Może wpadł pod samochód? Bez słowa opadam na krzesło stojące naprzeciw jego biurka i wsuwam dłonie w kieszenie, szukając telefonu. Za moimi plecami Młynek spaceruje po pokoju, węsząc przy podłodze. Słyszę, jak niespokojnie popiskuje. Wydobywam smartfon Marka i kładę go na blacie zagraconego biurka. – Nie założył garnituru ślubnego. – Może się rozmyślił? – Nie zabrał komórki! – Może zapomniał? – Napisał na kartce „BAZYLIA”! Szymon nie odpowiada. Skubie czubek swojego zadartego nosa, następnie

tarmosi czuprynę i płatek ucha. W końcu wzdycha głęboko i pochyla się w moją stronę. – A byłaś na policji? – Jeszcze nie. Myślisz, że powinnam? – Nie mam pojęcia. – Wzrusza ramionami. – Ale jeśli naprawdę napisał na kartce „BAZYLIA”… – To co? Mam sprawdzić miejscowe supermarkety pod kątem asortymentu przypraw kuchni włoskiej? Skupić się na suszonych czy poszerzyć zakres poszukiwań o doniczki ze świeżymi? – Myślę, że trzeba trochę poczekać, bo jeśli on naprawdę napisał… – Jak ci mówię, że napisał, to napisał! – Zirytowana macham mu przed nosem zamalowaną ołówkiem kartką. – Jeśli napisał, to może oznaczać, że jego zniknięcie jest powiązane ze sprawą, którą ostatnio prowadził. Na twoim miejscu spokojnie bym poczekał. Może coś sprawdza i wróci? – Jak to: sprawdza? Jak to: wróci? Wróci i co? Przecież ci mówię, że dziś mieliśmy wziąć ślub! – Weźmiecie innym razem. – Mężczyzna wzrusza ramionami i wraca do stukania w klawiaturę. – Co to za sprawa? – Jaka sprawa? Patrzy na mnie nieprzytomnie. – Prowadzona przez Marka. Ta z ziołami. – A, ta… Nie wiem dokładnie. Nie powiedział mi, o co chodzi. – W ogóle?

– No… – Waha się przez moment i zgaduję, że nie mówi mi całej prawdy. Błyskawicznie unoszę się z krzesła i zatrzaskuję klapę jego laptopa. W ostatniej chwili odrywa dłonie i teraz patrzy na mnie chmurnie, dmuchając na końcówki palców. – Wiem tylko tyle, że w ostatnich tygodniach jeździł na przedmieścia i oglądał jakiś dom. Chyba kogoś obserwował. – Gdzie to było? Ten dom…? Wymienia nazwę ulicy, a ja zapisuję ją na ostatniej stronie Markowego notesu. – Przecież tam nie pojedziesz! – woła przestraszony Szymon. – A chcesz się założyć?

Oczywiście nie jadę tam od razu. Na dworze panuje już nieprzyjemna szarówka, a ja nie mam odwagi penetrować nieznanych peryferii miasta w takich warunkach. Nie oznacza to jednak, że zamierzam czekać z założonymi rękoma. Nie mam ochoty wracać do pustego mieszkania, gdzie na pewno się rozkleję, zwinę w kłębek z Markową koszulą w objęciach i popłaczę. Jeszcze gorzej przedstawia się perspektywa powrotu do rodziców i wysłuchiwania utyskiwań zbolałej matki, która po raz drugi prawie wydała córkę za mąż i kolejny raz dowiedziała się, że jej niedoszły zięć jest palantem. Decyduję więc, że pójdę na policję i dowiem się, co mogę zrobić, aby Marka odzyskać. Niespiesznym spacerkiem zmierzam na Siemiradzkiego. Właśnie tam pracował za starych czasów mój narzeczony, mam zatem nadzieję, że dawni koledzy potraktują jego sprawę priorytetowo. Kiedy dochodzę na miejsce, zaciskam dłoń na smyczy Młynka i niepewnie wpatruję się w ponury gmach z czerwonej cegły. Cóż, pięknie to tu nie jest, zbyt przyjemnie również… Przypominam sobie, jak przyjeżdżałam tutaj, aby złożyć zeznania po incydencie w Kamionkach. Pierwszym incydencie, kiedy to mój eksnarzeczony, Patryk Cieplak pseudonim Cieplarnia, okazał się złodziejem dzieł sztuki, który usiłował ukraść cenny obraz znajdujący się w dworku.

Wzdycham głęboko i ciągnę Młynka w kierunku wejścia. Za drzwiami drogę zastępuje nam policjant. – Co pani wyprawia? Tutaj nie wprowadza się kundli! – Patrząc na pana, mam zgoła odmienne wrażenie – mruczę cicho pod nosem. – Czy to pies przewodnik? – Policjant wpatruje się to we mnie, to w Młynka. Zwierzak odpowiada mu nieprzychylnym spojrzeniem i przysuwa się do mojej nogi. Przez chwilę waham się, jakiej odpowiedzi udzielić. Może gdybym udawała, że Młynek jest psem przewodnikiem, wpuściliby nas razem? Wolę jednak nie ryzykować, że w ogóle nas nie wpuszczą, i kręcę głową zrezygnowana. – Oczywiście, że nie, ale nie mogę zostawić go na ulicy. A jeśli coś mu się stanie? – Nie może pani wejść razem z psem. – A macie może punkt przechowywania dla czworonogów? – Patrzę na niego kpiąco. Policjant drapie się po głowie. – Taki jak dla bagażu, zakupów albo rowerów? – Nie może pani… – …wejść z psem. Powtarza się pan. – Przewracam znacząco oczyma. – Nie mogę też wejść bez psa, a mam do zgłoszenia bardzo poważną sprawę. I co zrobimy? – Kto przychodzi na komendę z psem? Psa zostawia się w domu! – A myśli pan, że to zaplanowałam z premedytacją? Proszę mi uwierzyć na słowo, że zupełnie inaczej wyobrażałam sobie ten wieczór! Nasza utarczka słowna trwa w najlepsze, gdy podchodzi do nas kolejny policjant, tym razem w cywilu. Pyta o cel mojej wizyty. Może będą mogli pomóc od razu i wcale nie będę musiała wchodzić. Z psem czy też bez psa. – Chciałam zgłosić zaginięcie narzeczonego – mówię.

– Narzeczonego? – Policjant w cywilu przygląda mi się zagadkowo. – Tak. To wasz kolega po fachu. To znaczy kiedyś był waszym kolegą, bo teraz zmienił branżę – dodaję. – A jak się nazywa? – dopytuje ten w mundurze. – Marek Piórecki. – Marek? Mareczek jest pani narzeczonym? – Policjanci wymieniają rozbawione spojrzenia. Uśmiecham się z ulgą. Skoro znają Marka, na pewno mi pomogą i zrobią wszystko, aby go odnaleźć. – I mówi pani, że Marek zaginął? – dopytuje ten w cywilu. – Tak. Dzisiaj mieliśmy wziąć ślub, a on się nie zjawił. – Kiedy wypowiadam te słowa, zdaję sobie sprawę, jak melodramatycznie brzmią. Cholera. – I zaginął dzisiaj? – upewnia się policjant. – Tak. Myślę, że około godziny piętnastej. Kiedy zjawiłam się w naszym mieszkaniu po szesnastej, znalazłam kubek z herbatą. Marek lubi bardzo gorącą herbatę – dodaję na wszelki wypadek. – I zawsze dopija do końca. – I nie tylko herbatę. – Policjant w mundurze znacząco kiwa głową i wraca za ladę dyżurki. – Co pan ma na myśli? – Patrzę za nim osłupiała. – Kolega ma rację. Myślę, że nie ma się pani czym martwić! My tu Mareczka dobrze znamy i wiemy, że lubi dobrą zabawę. Być może wieczór kawalerski się trochę przeciągnął? – To niemożliwe! – Przeszywam wściekłym spojrzeniem najpierw jednego, a potem drugiego. – Jestem przekonana, że Markowi coś się stało i że miało to związek ze sprawą, jaką prowadził. W mieszkaniu znalazłam jego komórkę i kartkę, na której robił zapiski. – Demonstruję im zamalowaną ołówkiem stronę w notesie.

– Mnie to wygląda na listę zakupów. A skoro zostawił w domu komórkę, to pewnie wkrótce wróci. A może już wrócił? I teraz gorączkowo szuka telefonu, aby do pani zadzwonić? I jak ma zadzwonić, no jak? Skoro mu pani komórkę zwędziła…? – Nie zamierzacie go szukać? A jeśli coś mu się stało? – Czy w mieszkaniu były ślady starcia? W przedpokoju albo w sypialni? – Nie. – Kręcę głową zrezygnowana. – W sypialni był tylko porzucony garnitur. – Zmięty? – Wprost przeciwnie. Starannie odprasowany. – No, widzi pani. A porzucony garnitur nie jest przesłanką do wszczęcia dochodzenia w sprawie zaginięcia. Proszę jechać do domu i sprawdzić, czy Marek już wrócił. Jestem pewien, że siedzi przed telewizorem i główkuje, jak się przed panią wytłumaczyć. A jeśli nie wróci… to proszę jutro przyjechać i złożyć zawiadomienie. Zrezygnowana, odwracam się na pięcie i ciągnę Młynka w stronę drzwi. Dogania mnie rozbawiony głos policjanta w cywilu. – A po drodze niech mu pani kupi coś na kaca, z pewnością boli go głowa! Zaciskam gniewnie pięści i wychodzę na ulicę. Spoglądam znacząco na Młynka. – Być może mają rację, być może Marek czeka na nas w domu. Ale jeśli nie… jeśli nie, to oznacza, że musimy zająć się tym sami, piesku! Jeszcze im pokażemy! Rozdział 2 Nasuwam okulary przeciwsłoneczne na czubek nosa, ściskam smycz Młynka i przechodzę do misji „Obserwacja”. Skręcamy w długą ulicę, zacienioną koronami potężnych drzew. Jesteśmy na przedmieściach Krakowa, ale mam wrażenie, że przenieśliśmy się na głęboką wieś, panują tu cisza i spokój, przerywane jedynie przejeżdżającymi z rzadka samochodami. Może dziś się uda? – pytam samą siebie

w myślach. Od dnia naszego niedoszłego ślubu minęły ponad trzy tygodnie, a Marek nie wrócił. Policja przyjęła zgłoszenie, poszukiwania dotychczas nie przyniosły jednak żadnych efektów. Doceniam ich zaangażowanie, niemniej doskonale wiem, że muszę zająć się tą sprawą osobiście. Po pierwsze i tak nie usiedzę spokojnie na czterech literach, wiedząc, że mojemu detektywowi grozi niebezpieczeństwo, a po drugie jestem wprost stworzona do rozwiązywania zagadek kryminalnych. I tę również zamierzam rozwikłać! Pierwszy tydzień spędziłam na przetrząsaniu wszystkich placówek medycznych w promieniu stu kilometrów. Kiedy upewniłam się, że w żadnej z nich o Marku nie słyszano, przeszłam do planu B! Z tej przyczyny od niemal dwóch tygodni codziennie przemierzam długą podkrakowską ulicę, na której swoje obserwacje śledcze czynił ostatnimi czasy Mareczek. To naprawdę dłuuuga ulica, która początkowo biegnie wśród eleganckich, ciasno ułożonych domów, następnie pośród rzadziej rozrzuconych, ale za to okazalszych posiadłości, by ostatecznie wić się malowniczo wśród łąk. Codzienne przejście tam i z powrotem tak długiej trasy zajmuje mi niemal cztery godziny, mimo to się nie poddaję i dzień w dzień spaceruję, rozglądając się bacznie na boki, w nadziei, że pewnego dnia zza krzaka dzikiej róży wyłoni się Marek. Na razie się nie zdarzyło, za to dwukrotnie z wysokiej trawy wyskoczył jelonek, a raz coś robiło taki hałas, że w obawie, że to dzik, pospiesznie oddaliłam się w innym kierunku. W moich codziennych eskapadach dzielnie uczestniczy Młynek. Zawsze mamy ze sobą plecak, a w nim miskę, butelkę wody i przekąski. Psie i ludzkie. Aby nie wzbudzać niczyich podejrzeń, zdecydowałam się udawać pańcię, która wyprowadza na spacerek swojego pieska. Choć muszę przyznać, że chyba kiepsko wybrałam kamuflaż, gdyż akurat w przypadku tej ulicy, chodząc z psem, raczej zwracam na siebie uwagę. Już cztery osoby mnie zaczepiły, zachwycając się Młynkiem. Na razie nie mam jednak pomysłu na zmianę przebrania. Mogłabym gdzieś zdobyć kombinezon pana z gazowni albo listonosza, ale co dalej?

I tak sobie chodzimy dzień w dzień.

Świątek – piątek. Słońce czy deszcz. I jak do tej pory nie natrafiliśmy na nic, co świadczyłoby o obecności Marka w tych stronach. Powoli dopada mnie zwątpienie, czy dobrze robimy, trzymając się tej jednej ulicy. Może trzeba docisnąć Szymona trochę mocniej? Postraszyć zalaniem klawiatury jogurtem naturalnym albo odcięciem przewodu zasilania? Może wtedy dopuści mnie do dokumentacji agencji albo przypomni sobie, nad czym jeszcze pracował mój niedoszły mąż? Dochodzimy właśnie do bramy okazałej posiadłości i przysiadamy pod rozłożystym dębem rosnącym naprzeciw niej. To ostatni dom na tej ulicy, dalej są już tylko łąki i zasypany śmieciami zagajnik, ponad którym góruje iglica jakiegoś kościoła. Zawsze robimy tutaj przystanek, aby napić się wody i przygotować się do dalszego marszu. Kawałek dalej kończą się chodnik i drzewa ocieniające drogę, więc przechadzka robi się mniej przyjemna, żeby nie powiedzieć: niebezpieczna. Teren niezabudowany, żywej duszy poza desperatką z psem, kierowcy tną tu sobie bez opamiętania. Już kilka razy ratowałam się ucieczką do rowu, a potem wyjmowałam z futra Młynka i własnych włosów złośliwe rzepy. Znacie przysłowie „przyczepić się do kogoś jak rzep do psiego ogona”? Muszę wam powiedzieć, że psi ogon to w porównaniu z moją fryzurą pikuś… Opieram się plecami o chropowaty pień dębu i w myślach analizuję, czy jest sens iść dalej. Byłam tutaj już kilkanaście razy i nie zyskałam nic poza kilkoma żałosnymi propozycjami seksualnymi z przejeżdżających pojazdów. Patrzę na zmęczonego Młynka, który leniwie chłepce wodę z metalowej miski. – Ostatni raz, piesku, obiecuję. Od jutra szukamy gdzie indziej. Odpowiada mi mądre psie spojrzenie i ruch miękkiego ogona. Przesuwam dłonią po nagrzanym brązowym grzbiecie i rozglądam się dokoła. Nagle dociera do mnie, że coś się zmieniło. Wstaję z ziemi i z mocno bijącym sercem wpatruję się w bramę. Dotychczas zawsze była szczelnie zamknięta. Tym razem jest otwarta i ukazuje kawałek zadbanego ogrodu z równiutko przyciętym trawnikiem i ozdobnymi drzewkami. Podchodzę i ciekawie zerkam do środka, ale niewiele widać. Niespokojnie rozglądam się na boki i przekonawszy się, że w zasięgu mojego wzroku nie ma żywej duszy, delikatnie popycham metalowe skrzydło. Teraz widzę dokładniej. W głębi ogrodu znajduje się okazały, nowoczesny

dom, a przed nim basen z kilkoma rozrzuconymi wokół niego leżakami. Czuję, że moje serce zaraz wyskoczy z piersi, tak mocno i głośno łomocze. Na jednym z pasiastych leżaków siedzi piękna dziewczyna z długimi, jasnymi włosami, a na drugim… Marek we własnej osobie!

Powinnam wbiec na teren posiadłości z okrzykiem „Jak dobrze, że cię znalazłam!”, rzucić się w ramiona narzeczonego, wycałować go, sprawdzić, czy jest cały, a następnie uczynić wszystko, aby w jego ciele nie pozostała ani jedna cała kosteczka. Zamiast tego wracam pod drzewo usytuowane po drugiej stronie ulicy, siadam na skręconym korzeniu i gorączkowo główkuję. Nie wierzę w to, że Marek porzucił mnie dla jakiejś blond piękności, nawet jeśli pięknością jest nieprzeciętną. Musiał mieć jakiś powód, kierować się ważnymi pobudkami, choć w tej chwili nie przychodzi mi na myśl ani jedna. Być może on sam rzuci jakieś światło na tę zagadkową sprawę, muszę z nim tylko porozmawiać. Pójdę tam, stanę nad nimi, zasłonię im słońce, a kiedy już zwrócą na mnie uwagę, zapytam, czy możemy zamienić słówko na osobności. Właśnie tak zrobię. Jednak kiedy wracam pod bramę, aby zrealizować swój starannie obmyślony plan, okazuje się, że jest już zamknięta. Stoję przed nią z rozdziawionymi ustami, nie mogąc uwierzyć w jej złośliwość. Dla pewności kilkakrotnie potrząsam ozdobnym, metalowym przęsłem, uderzam w nie pięścią, a na koniec kopię czubkiem buta. Nie osiągam nic poza dotkliwym bólem w prawej dłoni i lewej stopie. – Nic z tego, nie dam się zbyć! – mówię do Młynka. – Nie teraz, gdy po trzech tygodniach natrafiłam na ślad Marka, a nawet na niego samego! Uważnie lustruję wejście, aż w końcu dostrzegam malutki przycisk domofonu. Unoszę znacząco brwi. Najwyraźniej mieszkańcy tego pięknego domu robią wszystko, by zniechęcić przybyłych gości. A nuż nie dostrzegą guziczka domofonu i sobie pójdą? Cóż, nie ze mną te numery! Wciskam guzik i przybieram stanowczą postawę. Nie dam się zbyć.

– Słucham? – Z głośnika dobiega zirytowany kobiecy głos. – Dzień dobry, ja do Marka – mówię szybko. – Przykro mi, nie przyjmujemy gości. – Ale… – zaczynam, ale trzask przerwanego połączenia zamyka mi usta. Z niedowierzaniem wpatruję się w urządzenie. Najwyraźniej nie tylko bramę mają tu złośliwą. Co to wszystko znaczy? Czyżby niedoszły mąż ukrywał się przed moim gniewem? A może jest tutaj przetrzymywany wbrew własnej woli? Ale w takim razie dlaczego ot tak siedzi sobie na leżaku, gdy brama jest otwarta i można dać susa w okoliczne łąki? To wszystko jest bardzo tajemnicze i skomplikowane. Teraz już na pewno muszę dostać się do środka!

Okazja nadarza się jakieś pół godziny później. Przed bramą ostro hamuje srebrny, elegancki samochód, a jego kierowca podnosi na czoło okulary przeciwsłoneczne i uśmiecha się zagadkowo. – Przyszłaś w sprawie pracy, złotko? Dyskretnie rozglądam się na boki, aby sprawdzić, czy na pewno mówi do mnie, ale w promieniu najbliższych pięćdziesięciu metrów bardziej do określenia „złotko” pasuje tylko Młynek. Ostrożnie podchodzę do samochodu i kiwam głową. Zrobię wszystko, aby dostać się do środka i porozmawiać z Markiem. – Chyba tak – mówię. To chyba ma być moją bramką ratunkową na wypadek, gdyby żądali czegoś, czego nie jestem w stanie wykonać. Jak na przykład czyszczenia tego ogromnego basenu.

– Świetnie! – Mężczyzna ponownie zsuwa okulary na nos i błyska białym uśmiechem. Następnie wciska jakiś guziczek na niewielkim pilocie i skrzydła bramy rozsuwają się gościnnie. – Zaraz ktoś po ciebie przyjdzie. Wyglądasz na taką, co się nadaje, ale sama rozumiesz, casting musi być. Casting? Lekko zaniepokojonym spojrzeniem odprowadzam wjeżdżający na teren posesji samochód, po czym wzruszam ramionami i ciągnąc ze sobą Młynka, ruszam za nim. I tak muszę się tutaj dostać, byle słowo na „c” mnie nie przerazi. Co strasznego może być w castingu? Pewnie szukają modelki do prezentowania przydomowych jacuzzi albo aktorki do reklamy majonezu. Spojrzą na mnie, przeczytają, ile mam lat, dostrzegą początki cellulitu na udach i odeślą do domu z przepraszającym uśmiechem. A w międzyczasie rozmówię się ze swoim niedoszłym mężem. Aby prezentować się niewyjściowo, pospiesznie podciągam nogawki szortów, dzięki czemu w całej okazałości prezentuję uda. Pierwszy raz w historii świata cellulit okaże się zjawiskiem pozytywnym! Posłusznie przystaję przed szerokimi, marmurowymi schodami, aby zgodnie z poleceniem czekać, aż ktoś po mnie przyjdzie. Jestem jednak zbyt podekscytowana, ciekawość sama pcha mnie nad brzeg basenu. Kiedy zerkam zza węgła budynku, przekonuję się, że nikogo już tam nie ma. Po Marku i towarzyszącej mu blondynce pozostał tylko lekko wilgotny błękitny ręcznik, niedbale przerzucony przez oparcie leżaka. Z westchnieniem rozczarowania wracam przed wejście, ale nie potrafię ustać w jednym miejscu. Tym razem ruszam w przeciwnym kierunku i… wpadam prosto w ramiona mojego ukochanego detektywa! – Marek! – szepczę gorączkowo, obejmując go za szyję i obsypując twarz pocałunkami. – Nic ci nie jest? Jak dobrze, że nareszcie cię odnalazłam! Gdzie ty się podziewałeś tyle czasu, do cholery? Odpowiada mi lodowate spojrzenie i gwałtowne odsunięcie na długość ramienia. – Co pani wyprawia?! – Jak to: co wyprawiam? – Spoglądam na niego osłupiała. – Marek, przecież szukam cię od tygodni. Dzień w dzień. Czy wszystko w porządku? Możemy wrócić do domu? Porozmawiamy o naszym ślubie i na pewno…

– Nie wiem, o czym pani mówi. – Nie wygłupiaj się! – Denerwuję się. Wpatruję się w jego twarz i nie dostrzegam najmniejszych oznak, że sobie ze mnie żartuje, choć jego twarz wygląda jakoś… inaczej. I najwyraźniej nawet nie wie, kim jestem. Rozglądam się niespokojnie na boki, unoszę się na palcach i szepczę do jego ucha: – Znowu prowadzisz jakieś tajne akcje? Jesteś tutaj pod przykrywką?

– Wariatka! – Mężczyzna wymija mnie, wbiega na marmurowe schody i gwałtownym szarpnięciem uchyla drzwi. W progu zatrzymuje się jeszcze na chwilkę i obrzuca mnie gniewnym spojrzeniem. Kiedy drzwi zamykają się za nim z głośnym łoskotem, spoglądam przerażona na Młynka. Co się tutaj wyprawia, do diaska? – zdają się mówić jego oczy. – Nie mam pojęcia, piesku – szepczę. – Ale chyba się ze mną zgodzisz, że muszę zrobić wszystko, aby wygrać ten cholerny casting i dostać się do środka? Wydaje mi się, że mija wieczność, ale w końcu drzwi się uchylają i na schody wychodzi umięśniony mężczyzna. Kiwa na mnie palcem. Przez krótką chwilę wpatruję się w niego oniemiała, potem cmokam na Młynka i zaczynam wspinać się po wypolerowanych stopniach. Mężczyzna posyła psu ponure spojrzenie. – Z psem? – dopytuje, jakby niedowidział. – Z psem – potwierdzam stanowczo. – Szef czeka – oznajmia krótko. Zamyka za nami drzwi, a następnie prowadzi w głąb domu. Idziemy szerokim korytarzem wyłożonym podobnym marmurem co schody. Młynek ślizga się na wypolerowanej posadzce, co mężczyzna kwituje parsknięciem. Mijamy piękny salon, w którym prawdopodobnie zmieściłaby się cała nasza klatka schodowa, po czym przewodnik kieruje mnie do niewielkich stopni prowadzących na niższą

kondygnację i szerokich dębowych drzwi. Usłużnie uchyla je przede mną, a kiedy niezdecydowana przystaję w progu, delikatnie wpycha do środka. Drzwi zamykają się za moimi plecami z donośnym stukiem. Przestraszona, rozglądam się po wnętrzu. Znajdujemy się w wielkiej, przestronnej sali, która wyglądem przypomina dyskotekę albo bar, z tym że jest o wiele elegantsza. Wzdłuż jednej ściany ciągnie się kontuar, a za nim na półkach ustawiono setki butelek różnych alkoholi. Wytężam wzrok i na drugim końcu sali dostrzegam szeroką sofę obitą jasną skórą. Siedzący na niej mężczyzna kiwa na mnie ręką. Podchodzę i poznaję tamtego człowieka z samochodu. – Jak się masz, złotko? – pyta uprzejmie. – Napijesz się zimnego piwka? – Dziękuję, nie trzeba. Kiedy zacznie się casting? – Kiedy zechcesz. – Uśmiecha się szeroko. – Ja jestem gotowy. – Wobec tego ja również – mówię szybko. – Bardzo mi zależy na tej pracy. – Tak? – Mężczyzna przekrzywia głowę w bok i patrzy na mnie zagadkowo. – To może… poproś swojego przyjaciela, żeby usiadł tutaj, obok mnie, i był grzeczny, a potem do dzieła. Posłusznie podprowadzam Młynka do skórzanej kanapy. Właśnie mam poklepać zachęcająco miejsce obok mężczyzny, kiedy przez głowę przemyka mi myśl, że taka kanapa musi być bardzo droga. I że nie chcę, aby Młynek zarysował ją pazurami i już na wstępie nastawił do mnie negatywnie nowego pracodawcę. – On sobie tutaj posiedzi – mówię więc, wskazując psu miejsce pod stolikiem, i ponownie wychodzę na środek pomieszczenia. – Co mam zaśpiewać? – Zaśpiewać? – Mężczyzna patrzy na mnie zdumiony. – Nie musisz śpiewać. – Bo jeśli trzeba, to nie problem. Jak mówiłam, bardzo mi zależy! – A co ty w ogóle umiesz? – Wszystko. Malować, rzeźbić w glinie, recytować. – Nagle ogarnia mnie

niepokój, że nie sprostam oczekiwaniom mężczyzny. – A co trzeba? – dopytuję. – Tańczyć. – Tańczyć? – Oddycham z ulgą. – Tańczyć umiem doskonale. Tango, cza-czę, a nawet balet. Skończyłam najlepszą szkołę baletową w kraju – improwizuję. – Tutaj co najwyżej możesz pójść na balety. Tutaj się tańczy na rurze. Umiesz? – Pewnie. Co sobotę ćwiczyłam na naszym starym predomie. – Na czym? – Mężczyzna wpatruje się we mnie osłupiały. – Na odkurzaczu, przecież mówię. – Nikt odkurzania od ciebie nie wymaga. Mam od tego ludzi. Skup się na drążku. – To szło mi zawsze opornie – wyznaję szczerze. – Mój instruktor mówił, że z myślą o takich jak ja produkuje się samochody z automatyczną skrzynią biegów. – Jaki instruktor?! – Od prawa jazdy. Organizator castingu wydaje się oszołomiony. Opiera głowę o masywną dłoń. – Wiesz co, złotko? Z myślą o takich jak ty produkuje się co najwyżej tabletki na ból głowy. Przyszłaś na casting, więc pokaż, co potrafisz, i postaraj się w tym czasie zamknąć buzię na pięć… no, chociaż na trzy minuty! – No, dobra. Ale co mam pokazać? – pytam niespokojnie. Mężczyzna wskazuje mi podświetlony podest, a ja podążam wzrokiem za jego gestem i czuję, jak unoszą mi się włoski na karku. Srebrzysty drążek migocze w blasku lampy, jakby mrugał do mnie żartobliwie. Skupiona na mężczyźnie, wcześniej w ogóle go nie zauważyłam. Mam tańczyć na… tym?

Jakby czytając w moich myślach, mężczyzna rozpiera się na sofie i robi zapraszający ruch dłonią. – Na tym polega casting, złotko. Wskakuj na drążek i pokaż, jak umiesz kręcić pupą! – No, dobra. Tutaj? – Próbuję grać na zwłokę. – Tutaj. – Teraz? – Nie, w minioną Gwiazdkę! – Zirytowany mężczyzna prostuje się na kanapie i posyła w moją stronę znudzone spojrzenie. Nagle zaczyna poklepywać się gdzieś pod marynarką i wydobywa pistolet. Obserwuję, jak niedbale kładzie broń na szklanym blacie stolika, i czuję, jak zasycha mi w gardle. – Słuchaj, mój czas jest cenny, więc szybko zdecyduj, czy chcesz tutaj pracować i zakręcisz pupą na drążku, czy wolisz pocałować klamkę. Nie tę! – dodaje, widząc moje przerażone spojrzenie utkwione w broni leżącej na stole. – Chodzi mi o klamkę u drzwi! Przez moment zastanawiam się gorączkowo, czy podołam nowemu wyzwaniu. Najwyraźniej trafiłam do nocnego klubu i mam być nową… drążkową? Najchętniej wzięłabym nogi za pas, ale w tym samym domu znajduje się mój ukochany, który zachowuje się bardzo dziwnie i najwyraźniej nie ma zamiaru przyznać, że się znamy. To wszystko jest bardzo tajemnicze; muszę odkryć, o co chodzi. A podejrzewam, że drugiej okazji, aby dostać się do środka, już nie będzie. Myślę o tym, podchodząc do stolika i wyciągając dłoń w kierunku mężczyzny. – Gdzie pan ma to piwo?

To najbardziej upokarzająca minuta mojego życia. Kiedy po jej upływie zsuwam się z podestu, jestem spocona jak mysz i czerwona jak burak. Choć

naprawdę zupełnie nie rozumiem, dlaczego zawsze odsądza się biedne myszy od czci, wiary i suchego futerka! Mizerne pocieszenie stanowi fakt, że najwyraźniej swoim występem zrobiłam ogromne wrażenie. Mój ewentualny pracodawca wpatruje się we mnie z tak rozdziawioną buzią, że przez chwilę mogę podziwiać jego plomby. Młynek nagradza mnie energicznym postukiwaniem ogona o posadzkę. Najwyraźniej nie było tak fatalnie, jak mogło się wydawać z mojej perspektywy. Cóż, kiedy inni stali w ogonku po talenty kulinarne i taneczne, ja ustawiłam się tam, gdzie rozdawali kłopoty. I wyszłam stamtąd z całym pakietem. Podchodzę do stolika i upijam jeszcze łyczek chłodnego piwa. Po wysiłku fizycznym smakuje po prostu nieziemsko. Niespokojnie czekam na werdykt jednoosobowego jury. I wtedy okazuje się, że jurorów przewidziano więcej. Od drzwi dobiega mnie głos Marka. – Nie podobało mi się. – Nie? – Patrzę na niego zaskoczona. Jestem bardzo szczęśliwa, że go widzę, a równocześnie wściekła, że nie docenia mojego zaangażowania w występ na podeście. Jest mi też okropnie wstyd, że widział mnie w takiej sytuacji, ale wolę o tym nie myśleć. – Nie nadaje się. Odeślij ją – mówi mój niedoszły mąż, podchodząc do stolika i rozsiadając się na skórzanej sofie. Drugi mężczyzna wpatruje się zdziwiony to we mnie, to w Marka. – A mnie się podobało. Może nie jest doskonale, ale ma dziewczyna w sobie żywioł. – Nie wiem który – parska Marek. – Że co? – pytam. – Nie nadaje się – powtarza Marek. – Nie traćmy na nią czasu. Ogarnia mnie panika. Nie mogę pozwolić, by Marek pozbył się mnie z tego domu, nie zanim dowiem się, o co w tym wszystkim chodzi. Uśmiecham się prosząco w kierunku faceta z samochodu. Odpowiada mi lekkim skrzywieniem ust

i oświadcza: – Decyzja należy do mnie. Zostaje. – Będziesz tego żałował. Nie. – Tak – wtrącam szybko, a Młynek wydaje z siebie krótkie szczeknięcie. Macha ogonem, patrząc na Marka, a ten wskazuje go ruchem głowy. – Przecież to jakaś wariatka. Kto przychodzi do pracy w nocnym klubie z psem?! – mówi pogardliwie. Ten argument najwyraźniej trafia do właściciela lokalu, bo teraz spogląda podejrzliwie to na mnie, to na Młynka. Uśmiech powoli znika z jego twarzy. Muszę coś szybko wymyślić, zanim wskaże mi drzwi! – Wszędzie chodzę z psem, jest niezawodny na chamskie zaczepki! Poza tym to mój przyjaciel i liczy na mnie. Czy pan zostawiłby najlepszego przyjaciela na pastwę losu? – pytam. Marek prycha w odpowiedzi, ale mężczyzna tytułujący mnie złotkiem kiwa głową. – Masz zupełną rację. Lojalność jest bardzo ważna. Posyłam Markowi triumfalne spojrzenie, a właściciel lokalu spogląda na niego z niewyraźnym uśmiechem i wzrusza potężnymi ramionami. – Nie chcę się z tobą kłócić, przyjacielu. Według mnie dziewczyna się nadaje, według ciebie nie. Zróbmy tak: podarujemy jej jeszcze jedną szansę, da z siebie wszystko, i wtedy zdecydujemy. Jeśli nadal będziesz się upierał, że mam ją odesłać, niech tak będzie. To co? – Patrzy na mnie. – Chcesz spróbować jeszcze raz i przekonać mojego przyjaciela, że naprawdę potrafisz na tym zatańczyć? – Chcę – mówię krótko i ruszam w kierunku podestu. Kiedy wdrapuję się nań po podświetlonych schodkach, dumam nad tym, że najwyraźniej mój niedoszły mąż zrobi wszystko, aby się mnie stąd pozbyć. Wobec tego nie pozostaje mi nic innego, jak dołożyć wszelkich starań, aby tutaj pozostać i dowiedzieć się, o co w tym chodzi! Za tym stoi jakaś gruba sprawa; przecież Marek nie mógł ot tak przestać mnie poznawać, o kochaniu już nawet nie wspomniawszy!

Jak zaprezentować swój taneczny kunszt, gdy wcale się go nie posiada? Naprędce przywołuję w myślach wszystkie filmy, seriale i teledyski, w których panie wykonywały różne popisy na rurze. To się nazywa pool dance lub coś w tym rodzaju i wygląda naprawdę imponująco. Żadne tam wypnij pupę, pokaż cy… pępek. Imponujące, ale nie jakoś niespecjalnie trudne. Jeśli dobrze pamiętam, trzeba zawinąć łydkę na rurze, odepchnąć się drugą stopą i wykonać obrót wokół drążka, zjeżdżając w dół. Bułeczka z masełkiem! Zerkam na mężczyzn, aby przekonać się, czy na pewno patrzą, po czym zmysłowym – a przynajmniej taką mam nadzieję – ruchem owijam prawą nogę wokół rurki i gwałtownie odbijam się lewą stopą od podłoża. Przez chwilę wiruję w powietrzu w radosnym poczuciu, że się udało, gdy dociera do mnie, że z tej radości zapomniałam dobrze się chwycić ręką. Spocona dłoń ślizga się po drążku i puszcza, a ja frunę nad podestem w kierunku groźnie wyglądającej podłogi.

– To doktor Nowak, obejrzy twoją nogę. – Dociera do mnie jak zza mgły. Próbuję otworzyć oczy, ale skutecznie uniemożliwia mi to worek z lodem, który ktoś troskliwie położył na mojej twarzy. Strącam go z siebie, zdmuchuję pasemko włosów i podejrzliwie rozglądam się na boki. Przez chwilę nie mogę sobie przypomnieć, gdzie jestem, ale nagle powraca do mnie wspomnienie odnalezionego Marka, jego dziwacznego zachowania i własnych starań, aby pozostać w tym domu za wszelką cenę! A także mojego tańca i bolesnego upadku z podestu. Jego skutki czuję w każdej kosteczce! Nadal znajduję się w tym samym pomieszczeniu, tyle że ktoś ułożył mnie na skórzanej kanapie i podłożył mi pod głowę jakąś poduszkę. Kątem oka dostrzegam podest i złośliwie migoczący drążek. Od początku nie podobała mi się ta bestia – i proszę, miałam całkowitą rację. Wykorzystała okazję i zrzuciła mnie z siebie jak narowisty koń! Stojący obok kanapy mężczyzna podąża wzrokiem za moim spojrzeniem i

chyba myśli o tym samym, bo uśmiecha się uspokajająco. – Dobrze ci poszło, złotko. – Śmieje się. Rozglądam się niespokojnie po pomieszczeniu, szukając Marka, ale nigdzie go nie ma. Mężczyzna dostrzega mój niepokój i tłumaczy: – Nie obawiaj się, mój przyjaciel już sobie poszedł. Ma inne obowiązki. Kazał ci życzyć szybkiego powrotu do zdrowia. – Naprawdę? – Zgrzytam zębami. Nie mogę uwierzyć, że niemal zginęłam, a on spokojnie sobie poszedł, rzucając na odchodnym zdawkowe pozdrowienia! Co się dzieje z tym człowiekiem? Tymczasem lekarz kończy oględziny mojej nogi i z głośnym plaśnięciem zrywa z rąk niebieskie, jednorazowe rękawiczki. – Już wszystko wiemy – mówi wesoło, moszcząc się obok mnie na kanapie i sięgając po szklankę z piwem, której nie zdążyłam opróżnić przed występem. Wypija złocisty napój jednym haustem, a ja wpatruję się skonfundowana to w niego, to w opuchniętą nogę. – Noga nie jest złamana, tylko stłuczona. Może w środku coś pękło, ale bez rentgena tego nie stwierdzę – dodaje pogodnie, a ja czuję pierwsze ciarki niepokoju przebiegające wzdłuż kręgosłupa. – Może chodzić? – dopytuje mój niedoszły szef. – Jeśli chce. Może leżeć. – Lekarz wzrusza ramionami. – Będę chodzić – decyduję szybko. – Jak dla mnie okej – zgadza się lekarz. Odstawia szklankę i spogląda na mężczyznę. – Może chodzić, czy raczej kuśtykać, ale na pewno nie tańczyć. Nie na tym. – Wskazuje ruchem głowy drążek na podeście. – Całe szczęście! – wyrywa się z ust właścicielowi, ale sam szybko się poprawia: – Całe szczęście, że może chodzić. – Potrzebne zwolnienie? Bo jeśli tak, to mogę kogoś poprosić… – Nie trzeba, ta pani u nas nie pracuje.

Lekarz żegna się z nami uściskiem ręki i wychodzi. Jego miejsce zajmuje właściciel nocnego klubu, który wpatruje się we mnie z niewyraźną miną. – Dziwny ten wasz doktor Nowak – zauważam. – On? Właściwie to jest weterynarzem, ale w nagłych przypadkach posyłamy po niego. Jest szybki i dyskretny, nie zadaje zbędnych pytań. Swego czasu występował też w programach telewizyjnych jako uzdrowiciel. Wiesz, wahadełka za sześć stów, przytykanie dłoni do ekranu. – Gestykuluje. Kiwam głową na znak, że wiem, o co mu chodzi. – Tak, wiem. Moja matka uwielbiała to oglądać. Potem trzymała na parapecie butelki ze specjalną wodą przygotowaną podczas programu. Gotowała w niej jaja na twardo na śniadanie dla ojca. Mówił, że ma po nich okropne gazy. – Na wspomnienie konsumowanych przez ojca jajek marszczę brwi. – To chyba przez jakieś fale płynące z odbiornika. – Mimo wszystko nasz doktorek na kończynach zna się dobrze, więc z twoją nogą jest w porządku. – Ale co z moją pracą? – Zrywam się z kanapy. Nie mogę opuścić tego tajemniczego domu i zostawić tutaj Marka na pastwę przestępców. Pewnie mogłabym opuścić to gniazdo półświatka i zgłosić na policji, że przebywa tutaj zaginiony Marek P., ale co, jeśli podczas obławy wezmą go za pospolitego przestępcę i odstrzelą? – Sama słyszałaś, że nie możesz tańczyć. – Właściciel rozkłada ręce. – Nie mogę cię zatrudnić. – Mogę robić coś innego. Sprzątać, kosić trawnik… – Dlaczego? – Mężczyzna przygląda mi się zdumiony. – Tak bardzo ci zależy? – Tak! – Decyduję się wydobyć ciężką artylerię i na zawołanie zalać się łzami. Udawanymi oczywiście. Pospiesznie chowam twarz w dłoniach i ślinię ich wnętrza, a następnie unoszę je nieco wyżej i pocieram oczy, rozmazując tusz do rzęs. Moim ciałem wstrząsa niekontrolowany szloch. Kiedy odejmuję ręce od twarzy, z pewnością wyglądam co najmniej jak ofiara przemocy domowej. Albo

czarownica. – Jezu… – Najwyraźniej podjęte przeze mnie działania uczyniły na mężczyźnie ogromne wrażenie, bo wpatruje się we mnie osłupiały. – Zostałam na tym świecie całkiem sama, tylko z tym jednym, biednym psem. – Wskazuję brodą Młynka. – Nie mamy domu, nie mamy rodziny. Poza tym – rzucam mu rozpaczliwe, a zarazem pełne nadziei spojrzenie – ta chora noga nie pozwoli mi znaleźć innej pracy, prawda? Może jeszcze zatańczę? Za jakiś czas? Przecież szło mi tak dobrze… – No… – pada dyplomatyczna odpowiedź. Potem mężczyzna wzdycha głęboko i mówi: – Dobra, złotko. Niech ci będzie. Do czasu, jak noga nie wydobrzeje, możesz tutaj zostać i pracować w kuchni. Tam zawsze znajdzie się coś do roboty. – W kuchni? W jakiej kuchni? – Patrzę na niego osłupiała. Takiej propozycji zupełnie się nie spodziewałam. – W normalnej kuchni. Mamy tutaj elegancki klub nocny z restauracją. Świadczymy także inne usługi, ale tym sobie główki nie zaprzątaj. Trzymaj się kuchni i wszystko będzie super.

– Kuchnia to moja specjalność. – Uśmiecham się promiennie. – Czy podajecie kruche ciasteczka? Kuchnia to, jak mi wyjaśnił mój nowy pracodawca, królestwo pani Mieci. Pech chciał jednak, że córka pani Mieci poślizgnęła się, wychodząc z wanny, i złamała nogę. Tym samym pani Miecia została zmobilizowana do doglądania jej licznego potomstwa w wieku od lat trzech do dwunastu… Pani Miecia ma złote rączki i niebywały talent do kotletów schabowych z młodą kapustką, nie ma jednak daru klonowania się, w związku z czym poprosiła swojego pracodawcę o miesięczny urlop bezpłatny. – Najpierw myślałam, że ją zabiję – śmieje się beztrosko szef, masując się po lewym boku; gdzieś tam, jeśli dobrze zapamiętałam, przechowuje broń. – Ale

potem dałem jej to wolne, skoro potrzebowała. Pani Miecia to taka nasza mamusia! A gotuje, że paluszki lizać. Nie obraź się, ale na pewno ci do niej daleko, dlatego restauracja nadal pozostanie zamknięta, a ty skupisz się na gotowaniu dla chłopaków. Dość już mają kebabów i pizzy. Ostatnio coś za często wspominają o pomidorowej z lanymi kluseczkami i przez to nie mogą się skoncentrować na robocie. – To znaczy? – Zerkam na niego podejrzliwie. – Och, tym sobie główki nie zaprzątaj. Takie tam różne interesy na mieście. – W porządku. Więc co mam robić? – Nic wielkiego. Na śniadanie lubią jajka, bo to dużo białka, a oni, wiesz, muszą dbać o męską dietę. Później przygotujesz obiad dla dwudziestki chłopa. Tylko dla tych najważniejszych, złotko. Leszczy nie karmimy, poza tym nie chcę, żebyś się przemęczała z tą nogą. Jakieś mięsko, ryż, ziemniaczki czasem… Surówka obowiązkowa. Muszą jeść witaminy. Zupka. Najpierw zrób może pomidorową, niech się chłopaki nacieszą. Na kolację to, co już tam wymyślisz. Mogą być kanapki, tylko bez białego chleba, bo z tego tłuszcz rośnie! Czuję, jak od jego „nic wielkiego” robi mi się słabo. Czy to oznacza, że dzień w dzień mam przygotowywać małe przyjęcie weselne? Okazuje się jednak, że to nie koniec. Kiedy niezdarnie kuśtykając, kręcę się po nowocześnie urządzonej kuchni, on nieśmiało drapie się po czubku głowy i mówi, że trzeba gotować jeszcze dla kilku tancerek. – Większość dziewczyn mieszka w mieście, ale tak na godzinę, dwie przed występem lubią zajrzeć do kuchni na małe co nieco. Nimi się jednak za bardzo nie przejmuj – radzi. – One ciągle są na diecie, więc właściwie wystarczy im parę rurek makaronu posypanych tuńczykiem z puszki. – Jak dla kota? – wyrywa mi się. Młynek oblizuje się łakomie. Nie jestem pewna, czy na wzmiankę o tuńczyku czy o sierściuchu. – Coś w tym stylu – śmieje się mężczyzna. – Z myślą o nich musisz gotować bardzo lekko. Żadnych smażonych kurczaków i zup z zasmażką! – zastrzega szybko. – Żeby nie były zbyt ciężkie i wiesz, ładnie się potem ruszały! Co mi z

ociężałych tancerek? – Domyślam się, że nic – mówię i czerwienię się na wspomnienie swojego występu zakończonego u podnóża podestu. Ostatecznie jednak przelot zakończył się dla mnie pomyślnie. Wylądowałam nie tylko na podświetlonych płytkach podłogi, ale na dodatek w kuchni. A to oznacza, że bez przeszkód będę mogła myszkować

po

tutejszych

szafkach i sprawdzać zawartość słoiczków z przyprawami na obecność podejrzanych ziół, dla których mój niedoszły mąż nie tylko nie zjawił się przed ołtarzem, ale także udaje, że mnie nie zna, i za wszelką cenę próbuje się mnie stąd pozbyć… Po demonstracji wyposażenia kuchni zwiedzamy niewielki pokoik położony tuż za ścianą. Na ogół stanowi część królewskich apartamentów pani Mieci, ale na czas mojej rekonwalescencji ma nam służyć za sypialnię. Tłumaczę pracodawcy, że nie mogę rozstać się z Młynkiem, a oddelegowanie psiska na łańcuch w żadnym razie nie wchodzi w grę. I wcale nie dlatego, że obrońcy praw zwierząt mogliby się przyczepić! Trzymanie zwierząt na uwięzi jest bestialskie, i koniec! – Jeśli lubisz psie futro, złotko, twoja sprawa. Byle nie pływało w zupie. – Mężczyzna rozgląda się na boki, zadowolony z siebie. – To chyba wszystko. – Chyba nie… – Patrzę na niego wyczekująco. – Ach, no tak. Gapa ze mnie. Warunki finansowe. Dostaniesz… – Nie o to mi chodzi. – Kręcę głową. – Nie wiem, jak mam się do pana zwracać. „Szefie”? – Nie bądźmy tacy drobiazgowi, tutaj jesteśmy jedną, wielką, szczęśliwą rodziną. – Uśmiecha się nieco diabolicznie. – Zwracaj się do mnie, jak wszyscy. – Czyli jak? Mężczyzna patrzy na mnie zaskoczony. – Przychodzisz starać się o pracę i nie wiesz u kogo? – No, tak jakoś wyszło… Szef śmieje się, kręci głową i kłania mi się teatralnie.

– Bazylia, do usług, złotko.

Odkąd moja matka wróciła z bazarku z wieścią, że kostki rosołowe to trucizna, a sól jest białą śmiercią, wszelkiej maści zioła stały się moim przekleństwem. Praktycznie wychowałam się na „rosołkach” (Marek nadal wypomina mi gotowane na kostkach zupy), w dzieciństwie namiętnie wylizywałam zakrętkę od słoika z przywiezioną z Zachodu żółtą przyprawą, a przez placowe plotki musiałam przerzucić się na uprawę doniczkowego zielska. I odtąd już żadna pomidorowa nie smakowała tak samo, podsumował kiedyś ojciec, obskubując zielone listki z rosnącego na parapecie krzaczka i miażdżąc je między palcami. Żeby to chociaż chciało rosnąć! Jeździłam po zioła do największego w tamtych czasach hipermarketu. Wybierałam najdorodniejsze, najzieleńsze egzemplarze, troskliwie układałam je w koszyku, trzęsłam się nad nimi całą drogę, a w mieszkaniu wybierałam dla nich najpiękniejszy i najbardziej nasłoneczniony kawałek parapetu – nawet jeśli odbywało się to kosztem asparagusa i doniczki w kształcie facecika, któremu z portek zamiast siuśka wystawał kłujący kaktus (dostałam takową od kolegów z klasy z okazji Dnia Kobiet). Podlewałam, chuchałam, dmuchałam, obrywałam zżółkłe listki… a i tak po dniu, góra dwóch, dopełniały żywota. Niewdzięczne zielsko! – Bo one czują, że ty ich nie lubisz! – zauważyła pewnego dnia matka, troskliwie ocierając gąbeczką plastikową doniczkę z aromatyczną miętą. Teraz, kiedy szczerzę zęby w kierunku mojego nowego pracodawcy, przywołuję tę scenę w pamięci. Jeśli z tym lubieniem moja matka ma rację, a twierdzi, że zawsze ją ma, muszę uczynić wszystko, by pan Bazylia poczuł, jak bardzo go lubię. Nawet jeżeli od środka mnie skręca, a w nosie aż kręci. Muszę tego dokonać, aby pozostać w tym dziwnym domu i dowiedzieć się, po co Marek tutaj przybył, czemu nie wraca do domu i, co najważniejsze: dlaczego udaje, że mnie nie zna! Rozdział 3

Po pełnym emocji dniu kuśtykam do swojego pokoiku i siadam na łóżku. Młynek łypie na mnie obrażonym okiem z kocyka złożonego na podłodze pod ścianą w równą kosteczkę. Nowy pracodawca zastrzegł, że będzie lepiej dla nas wszystkich, jeśli po powrocie z miesięcznego urlopu pani Miecia nie znajdzie psiego kłaczka na swoim prześcieradle. Chciałam mu powiedzieć, że mam w zwyczaju zmieniać pościel trochę częściej, ale miał przy tym tak przestraszoną minę, że w ostateczności zamilkłam. Młynek dostał swój kocyk, Bazylia odetchnął z ulgą i odmaszerował do własnych obowiązków, na czymkolwiek one polegały, a ja zaczęłam dumać, jak nakarmię tę dwudziestkę chłopa i czy praca w kuchni oznacza, że muszę z rana biec po bułeczki do piekarni. Rozglądam się z zaciekawieniem po pomieszczeniu. W pokoju znajduje się zaledwie kilka sprzętów, ale wszystko jest utrzymane w bardzo eleganckim stylu. O, taka szafa chociażby. Podchodzę do niej. Duża, z rzeźbionymi drzwiami, trochę przypomina wyposażenie starego zamczyska. Mam tylko nadzieję, że w środku nie znajdę jakiegoś skrzętnie zachomikowanego szkieletu. Chociaż może nie byłoby to takie złe. Matka zawsze powtarza, że nie ma to jak zupka na kości! Uchylam drzwi szafy i przeglądam garderobę pani Mieci. Zaraz po zaakceptowaniu mojej skromnej osoby na stanowisku kuchennym pracodawca oszacował mnie wprawnym okiem i zauważył, że nosimy z kucharką podobny rozmiar. – To się nawet dobrze składa. – Wyraźnie się ucieszył. – Nie trzeba specjalnie kupować ci fartuszka! – Fartuszka?! – Osłupiałam. – Jakiego fartuszka? – A co ty sobie myślałaś? – śmiał się. – Przy gotowaniu trzeba higienicznie! – Hmmm, a co z resztą ciuchów? – To znaczy? – No, bo ja nic więcej nie mam… Nie pomyślałam, że to praca z kwaterunkiem. – No tak. – Zafrasował się. – Chcesz jutro skoczyć po swoje rzeczy? –

Spojrzał na mnie przeciągle. Jasne, a Marek zrobi wszystko, żeby mnie tu więcej nie wpuścić! Zatrzaśnie bramę, wyrzuci kluczyk. Nie ma mowy! – Myślę, a w stronę nowego pracodawcy rzucam boleściwe spojrzenie i mówię: – Z tą nogą? To chyba nie jest dobry pomysł. – Racja. Wobec tego możesz nosić ubrania pani Mieci, tylko potem odłóż wszystko na miejsce. Nie chciałbym, żeby się na nas zeźliła. – Oczywiście! – zastrzegłam szybko. – Nawet je wypiorę i wyprasuję przed odwieszeniem do szafy. Teraz wsuwam rękę w gąszcz wieszaków i wydobywam na światło dzienne kwiecistą nylonową podomkę, szerokie spodnie w tureckie wzory i ażurowy sweterek w rozmiarze XXL. Podobny rozmiar, też mi coś. Najwyraźniej oko pana Bazylii trochę szwankuje. Postaram się podawać do obiadu więcej marchewki.

Przed snem przypominam sobie o tabletkach przeciwbólowych, które zostawił dla mnie lekarz. Co prawda trochę się obawiam, czy nie są przeznaczone dla koni, ale noga dokucza mi tak bardzo, że nie mam ochoty tego roztrząsać. Wstaję z łóżka, obciągam na sobie długą flanelową koszulę nocną, wypożyczoną z szafy pani Mieci, i ruszam do kuchni po szklankę wody. Łykam lekarstwo i popijam je wodą, a kiedy myję szklankę i odstawiam ją na suszarkę, z korytarza dobiega mnie głos Marka. Bez zastanowienia przywieram uchem do drzwi. Mój niedoszły mąż właśnie rozmawia z nowym pracodawcą. Oczywiście o mnie. – Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – pyta. – Ta dziewczyna jest jakaś dziwna! – Marko, Marko… dlaczego tak się uwziąłeś na tę biedną dziewuszkę? – Dobrze wiesz, że musimy uważać. Nie potrzebujemy tutaj niepewnych ludzi.

– Czy ty widziałeś, jaka to jest sierota? – śmieje się Bazylia, a ja obiecuję sobie, że jego pierwsze śniadanie będzie miało fakturę węgla. Wtedy dopiero pozna znaczenie słowa „sierota”! – Zrobiło mi się jej żal. Nie ma rodziny, nie ma domu, nie ma się gdzie podziać – powtarza zasłyszane ode mnie informacje. – O, naprawdę? – Wyobrażam sobie teraz minę Marka i niemal się uśmiecham. – A odkąd wielki Bazylia jest takim samarytaninem? – kpi. – Przestań, Marko. Widziałeś, co się stało, kiedy spadła z podestu? Bałem się, że skręci sobie kark i trzeba ją będzie zakopać w ogrodzie! Prychnięcie. – Faktycznie, dała niezły popis. Nie nadaje się, sam widziałeś. – Wiesz, kiedy mój ojciec rządził na mieście, też był zdania, że ja się nie nadaję. Oczywiście potem udowodniłem mu, że się myli, ale upłynęło wiele lat, zanim czmychnął z Krakowa z podkulonym ogonem. A dziewczyna rzeczywiście nie ma najlepszej koordynacji ruchowej, ale może pracować w kuchni. Uwaga o koordynacji ruchowej sprawia, że na chwilę zamieram z uchylonymi ustami i tracę wątek, ale szybko powracam do podsłuchiwania. Jeszcze przyjdzie pora na zapłatę za te wszystkie niesprawiedliwe uszczypliwości! – W kuchni? – W głosie Marka wyczuwam rozbawienie. – Jestem pewien, że już pierwszego dnia wyleje na siebie wiadro wrzątku albo przytrzaśnie rękę lodówką. To okropna niezdara! – Przesadzasz. Przecież wszystkie kobiety lubią pracować w kuchni, co nie? – Szerzej otwieram oczy ze zdumienia. – Poza tym już mi to żarcie z budki wychodzi bokiem. A restauracje nie chcą przysyłać na wynos, odkąd poszła fama, że chłopaki celują klamką i każą dostawcom recytować „Pana Tadeusza”. – Może nie lubią polskiej literatury? – Polskiej? To było polskie? – dziwi się Bazylia. – Wydawało mi się, że litewskie, ale kiedy to tam było… Może lubią, może nie lubią. Może chodziło o to, że na jednej nodze i w samych gatkach?

Stwierdzam, że wystarczy już tych rewelacji, i wycofuję się do swojego pokoju. Wracam pod kołdrę i sięgam po telefon. Najwyższa pora sprawdzić, z kim mam do czynienia, myślę, uruchamiając internet i wstukując w wyszukiwarkę hasło „Bazylia”. Marek zjawił się w tym domu nieprzypadkowo, co wywołało lawinę zdarzeń, w wyniku których znalazłam się tutaj również i ja. Pytanie brzmi: czym zajmuje się niejaki pan Bazylia, oczywiście poza zatrudnianiem artystek scenicznych i kucharek? Wpierw robię przegląd ziół doniczkowych i zaskoczona dowiaduję się, że jest tyle odmian bazylii, że mogłabym codziennie gotować zupę pomidorową i przyprawiać ją innym gatunkiem zieleniny. Później natrafiam na artykuł o profesorze Waldemarze Bazylii, który opatentował niezawodny sposób uprawy warzyw kapustnych z wykorzystaniem świeżo wyprodukowanego nawozu. Nie dowiaduję się jakiego, ponieważ prędko zamykam stronę i przechodzę do dalszych poszukiwań. Znajduję również artykuł o lokalu na Kazimierzu, który serwuje dania kuchni włoskiej, i reklamę warzywniaka na Kurdwanowie. Nic na temat działalności biznesmena z zagubionej wśród łąk posiadłości pod Krakowem! Już mam się poddać, kiedy w oko wpada mi jeszcze jeden artykuł. Ten poświęcony jest sprawie karnej, w którą zaangażowana jest grupa handlarzy żywym towarem. Nie jestem pewna, co autor artykułu miał na myśli, pisząc „żywym”, ale czuję, że mogła być gorsza alternatywa. I kiedy tak wpatruję się w nieco diaboliczny uśmiech mojego nowego pracodawcy, czuję się jak kawałek różowej szynki zapakowany w błyszczący celofan i wyeksponowany na półce z wykorzystaniem wstążki. Flanelowej.

Zrywam się z łóżka bladym świtem, aby przygotować obiecane śniadanie. W kuchni spotykam szefa, który siedzi przy kuchennej wyspie, popija kawę i przegląda gazetę. Ma na sobie bardzo elegancki garnitur, z czego wnioskuję, że pewnie wybiera się na jakieś ważne spotkanie. Troszkę wcześnie, jak na mój gust, ale może w tej branży panują takie zwyczaje? Może planuje właśnie odebrać kolejną partię czegoś… żywego? Przełykam głośno ślinę, tymczasem on podnosi na mnie zaskoczone spojrzenie.

– Ranna ptaszyna z ciebie! – zauważa. – Chciałam mieć pewność, że zdążę zrobić śniadanie na czas – mówię, uchylając drzwiczki lodówki i zerkając do środka. Półki chłodziarki świecą pustkami. Ostatecznie wydobywam jedynie kostkę mocno schłodzonego masła i kładę ją na blacie pomiędzy sobą a mężczyzną. Patrzymy na nią bez słowa, w końcu Bazylia składa gazetę, dopija kawę i wstaje. – Hmmm, myślę, że niepotrzebnie się fatygowałaś ze wstawaniem, złotko. Chłopaki nie jedzą śniadania o czwartej piętnaście. Tak naprawdę to oni dopiero się położyli. – Rusza w kierunku wyjścia, ale w progu odwraca się z uśmiechem. – Możesz przygotować śniadanie dla mojego przyjaciela, Marko. Może dzięki temu cię polubi? Kiedy zostaję sama, zaczynam analizować jego słowa i dochodzę do wniosku, że to znakomity pomysł! Przygotuję dla Mareczka smakowite śniadanie i zaniosę mu je do łóżka. Kiedy jeszcze razem mieszkaliśmy, bardzo lubił takie niespodzianki. Szczególnie jeśli przygotowane śniadanie serwowałam mu w stroju, powiedzmy, niekompletnym. Być może świeży, domowy posiłek, podany z konkretnych rąk, rozjaśni panu detektywowi troszkę w głowie, a następnie Marek wszystko mi wyjawi, wrócimy do domu i będziemy żyć długo i szczęśliwie? Może nawet weźmiemy ślub, oczywiście w obcej parafii? Tylko jak przygotować smakowite śniadanko, kiedy do dyspozycji ma się jedynie schłodzoną na amen kostkę masła? Pospiesznie przetrząsam szafki kuchenne, ale od momentu, kiedy pani Miecia odeszła na wyproszony urlop, najwyraźniej nikt ich nie zapełniał! W chlebaku ze stali nierdzewnej znajduję pół bochenka mocno podsuszonego chleba, który dokładam do kostki na blacie. Spoglądam spod zmarszczonych brwi na zgromadzone wiktuały i w myślach próbuję je skłonić do cudu. Niech no zrobią rachu-ciachu i zamienią się w świeże, pachnące bułeczki, słoik konfitury truskawkowej i pudełko twarożku! Naturalnie, cud się nie dokonuje, za to dobiega mnie gwałtowne drapanie po drzwiach, a następnie uchylają się one i do kuchni wpada Młynek. Na mój widok wykonuje charakterystyczny obrót, od którego wzięło się jego dość specyficzne imię, co jest oznaką, że pies marzy o spacerze i porannej toalecie i to już, teraz, natychmiast. Wzdycham głęboko, tarmoszę psie futro i ruszam w kierunku drzwi, posyłając ostatnie rozpaczliwe spojrzenie położonym na blacie produktom spożywczym.

Zabieram Młynka do ogrodu, na wszelki wypadek rezygnując z eleganckich, wypielęgnowanych trawników przed frontem budynku na rzecz bardziej zapuszczonych zarośli na tyłach. Rosną tutaj wysokie brzozy z łuszczącymi się pniami i jeden wysoki dąb, który Młynek od razu decyduje się oznaczyć. Pod murowanym ogrodzeniem widzę resztki jakichś malin i… trzy kopczyki usypane z ziemi. Czuję, jak coś pełznie mi wzdłuż kręgosłupa. To najwyraźniej tutaj grzebane są uczestniczki castingów mające trochę mniej szczęścia niż ja i łamiące karki podczas upadku z podestu. Pospiesznie przywołuję Młynka, który właśnie zapuścił się w tamte rejony, i odwracam oczy. Wolę popatrzeć na budynek i policzyć jego okna. Jestem właśnie przy dwunastym, kiedy dostrzegam coś interesującego. Z wrażenia aż rozchylam usta, czuję, jak moje serce gwałtownie przyspiesza. Co za szczęśliwe zrządzenie losu! Dumam sobie, jak wyczarować apetyczne śniadanko dla Marka, a tymczasem on sam pojawia się w oknie pierwszego piętra i poprawia firankę. Nie widzi mnie, ale nie szkodzi! Ja już wiem, gdzie go szukać, do którego pokoju dostarczyć romantyczny posiłek. Przywołuję Młynka i jak na skrzydłach biegnę do kuchni. Przygotuję to śniadanie, choćbym miała zamachać czarodziejską różdżką i uparcie powtarzać „Stoliczku, nakryj się” albo inne „Abrakadabra”. Wpadam do kuchni i w tej samej chwili spada na mnie olśnienie. Tak! Co można wyczarować, mając w zanadrzu świetnie wyposażoną, nowoczesną kuchnię oraz pół bochenka (przyschniętego) chleba z kostką masła? Tosty! A co zrobić, żeby nie były takimi całkiem zwyczajnymi, prozaicznymi tostami, żeby nabrały wyjątkowości? Uśmiecham się do siebie szeroko, a potem ruszam na poszukiwania noża, deski do krojenia i patelni.



Parę chwil później przemierzam imponującą rezydencję Bazylii, kierując się do narożnego pokoju na pierwszym piętrze i dzierżąc ciężką, nieco nieporęczną tacę. Na tacy spoczywa talerz z apetycznie pachnącymi tostami, filiżanka z czarną kawą i wazonik z naprędce zerwanym przed domem kwiatkiem. Tosty mają kształt serduszek. Wycinałam je naprawdę mozolnie, przez co cały zabieg trwał niemal godzinę. Planowałam również, że u drzwi Markowego pokoju zjawię się w zwiewnym i nieco rozsuniętym szlafroczku, ale ostatecznie zrezygnowałam z tego pomysłu. Po pierwsze: nie mam żadnej pewności, że mój ukochany nie dzieli pokoju z innym zbirem spod znaku ziół doniczkowych, a po drugie… a po drugie zawartość szafy pani Mieci pozbawiła mnie wszelkich złudzeń. Jedyny szlafroczek, jaki w niej znalazłam, był wielkości namiotu i został uszyty ze śliskiego materiału w żółto-różowo-zielone papugi. Znajduję odpowiednie drzwi, przystaję przed nimi nieco zdenerwowana (bo kiedy ukochany, z którym wcześniej wybierało się wzór zaproszeń ślubnych, nagle przestaje cię poznawać, masz prawo czuć się troszkę nieswojo), zręcznie (no, powiedzmy) manewruję tacą, oddycham głęboko (siedem razy), aż w końcu decyduję się zapukać. Słyszę kroki zmierzające w kierunku drzwi. W ostatniej chwili gwałtownie ciągnę za suwak od bluzy i odsłaniam trochę więcej dekoltu. Tosty tostami, ale czasem trzeba sięgać po sprawdzone środki. Drzwi uchylają się nieznacznie, a w nich staje młoda dziewczyna. Ma długie blond włosy i mocno rozmazany makijaż. Przypominam sobie, że widziałam ją już wcześniej, to ona opalała się razem z Markiem na brzegu basenu. Czuję, jak coś podpełza mi do gardła i mocno dusi. Opuszczam wzrok i oglądam ją od stóp do głów. Na sobie ma kremowy, koronkowy szlafroczek, żadne tam papugi czy nylonowe kwiaty. Poza rozmazanym makijażem jest nieskazitelna, nawet paznokcie ma pomalowane pod kolor szlafroczka. Uśmiecha się do mnie przyjaźnie, więc oddycham z ulgą. I kiedy już dochodzę do wniosku, że z pewnością pomyliłam kierunki, kondygnacje, okna, a w rezultacie pokoje, i właśnie mam zapytać, gdzie znajdę Marka, z głębi pokoju dobiega jego głos. – Kto przyszedł? – To nowa kucharka. I przyniosła mi śniadanie. Jak miło! – woła ze śmiechem

dziewczyna, odwracając się przez ramię. Kiedy ponownie skupia na mnie uwagę i uchyla gościnnie skrzydło drzwi, gwałtownie wpycham jej tacę w ramiona i odchodzę szybkim krokiem. – Ej, a przyniesiesz mleko do kawy? – Goni mnie jej głos, ale nie zatrzymuję się. Duszę się z wściekłości. Już ja ci pokażę, kto przyszedł, obiecuję w myślach. Zmierzam do kuchni, mocno tupiąc i podciągając suwak bluzy.

Przygotowuję sobie kubek kawy i gdy pociągam słodki, gorący napój, pozwalam, aby wyparował ze mnie gniew. Następnie płuczę naczynie w zlewie i zabieram się do swoich nowych obowiązków zawodowych. Zaczynam od zawarcia znajomości z kolegami z pracy. Dwóch z nich już nie śpi. Siedzą w fotelach przy drzwiach wejściowych i najwyraźniej strzegą bezpieczeństwa swego pracodawcy oraz jego majątku. I angażują się w swoją pracę na całego. Każdy z nich trzyma w wielkich dłoniach smartfon i gapi się w niego, od czasu do czasu przesuwając grubym palcem po ekranie. Wyglądają trochę strasznie, ale matka zawsze mi powtarzała, abym nie sądziła po pierwszym wrażeniu, a już broń Boże się nie uprzedzała. W związku z tym przybieram najsłodszy uśmiech, jaki tylko mam w repertuarze, i siadam w jedynym wolnym fotelu. Bardzo wygodny – widać, że szef stawia na wyposażenie z górnej półki. – Cześć – witam się wesoło. Dwie pary oczu unoszą się znad ekranów i patrzą na mnie z mieszaniną zaciekawienia, niedowierzania i irytacji. Czuję, jak z wrażenia zasycha mi w ustach. Nawiązanie kontaktu z osiłkami będzie trudniejsze, niż mogłabym przypuszczać. – Sprawdzaliście może, jaka dzisiaj będzie pogoda? – rzucam szybko. – Chciałabym popływać w basenie. – Burzę zapowiadają – odpowiada grobowym głosem potężny mężczyzna w czerwonej koszulce.

– Szkoda! – Nie kryję rozczarowania. – Mam na imię Kalina. Będę dla was gotować, dopóki nie wróci pani Miecia. Przez chwilę mierzą mnie twardymi spojrzeniami, w końcu jeden z nich podnosi się z fotela i wyciąga do mnie rękę. – Bolo. Booolek znaczy. – Oczywiście. – Ściskam dłoń. – A jak wolisz? – Wszyyystko mi jedno. – Wzrusza ramionami. Patrzymy wyczekująco na tego w czerwonej koszulce. Wygląda na skrzywionego, z nim chyba nie pójdzie mi tak gładko, ale kiedy odkłada telefon na szklany stolik i wita się ze mną, przekonuję się, że to po prostu jego stały wyraz twarzy. Może w dzieciństwie podawano mu za dużo witaminy C? W każdej postaci? – Mucha – przedstawia się przyjaznym tonem. – Mucha, bo…? – zastanawiam się. – Bo jestem taki malutki, ha, ha, ha! – Zanosi się niskim śmiechem. – Rozumiem. – Mierzę pełnym uznania spojrzeniem jego ponaddwumetrową muszą sylwetkę. – Chciałam się przywitać, chłopaki. I tylko powiedzieć, że będę dla was gotować. Jesteście głodni? – Niespecjalnie. – Mucha sięga po smartfon i przestaje mnie dostrzegać. – Hej, nie krępujcie się. Na pewno macie na coś ochotę. Tosty? Robię całkiem udane tosty – przy tych słowach odkasłuję, jakby coś uwierało mnie w gardle. – Jajecznica? – Jajeeecznica? – Bolo zerka zaciekawiony. – Na masełku – potwierdzam. – Ze szczypiorkiem? Z szynką?

Moje słowa wzbudzają ich zaciekawienie. Nawet Mucha odkłada urządzenie i spogląda wyczekująco. Czuję się zobowiązana poszerzyć menu… – Tosty, jajecznica z szynką i szczypiorkiem. I może z… pomidorem? – Zwyyykłym? – Może być z suszonym. – Uśmiecham się pod nosem. Uwielbiam suszone pomidory, które tak naprawdę są mokre i pływają w tłustawej zalewie. Marek ich za to nie cierpi, zatem z satysfakcją postawię przed nim talerz pełen parującej jajecznicy ze znienawidzonym dodatkiem. O ile wcześniej nie pożarł serduszkowych tostów i nie zaspokoił głodu, zdrajca jeden. – Wszaaamałbym jajko – oblizuje się Bolo. – Może być – uśmiecha się Mucha. – Super! – Również uśmiecham się do nich serdecznie. – Wobec tego potrzebuję waszej pomocy. Kto pojedzie do sklepu? – Do skleeepu? – dziwi się Bolo. – Tak, jeśli chcemy jeść, musimy zrobić zakupy. Lodówka jest kompletnie pusta. – Kręcę ze smutkiem głową. – Która lodówka? – dziwi się Mucha. – No, ta w kuchni… Wymieniają porozumiewawcze spojrzenia, po czym Mucha wstaje i kiwa na mnie palcem. Prowadzi mnie do kuchni, a następnie oprowadza po pomieszczeniu, wskazując kolejne drzwi. Wcześniej nie przyszło mi do głowy, żeby je sprawdzić, Bazylia także zapomniał mi zademonstrować rozkład pomieszczeń. A teraz przekonuję się, że z wielkiej kuchni wychodzą cztery pary drzwi. Te do pokoju pani Mieci i na korytarz już poznałam. Kolejne wiodą do wąskiego, ciemnego korytarzyka, a stamtąd wprost do eleganckiej sali restauracyjnej. Stajemy w progu. Mucha opiera potężne dłonie na biodrach i wodzi zachwyconym spojrzeniem po wnętrzu, jakby to była co najmniej jego własność, a ja z rozchylonymi ustami kontempluję kryształowy żyrandol i pięknie zastawione stoliki, na których

połyskują wysokie świeczniki i kryształowe wazony. A serwetki są tak wykrochmalone i sztywne jak porcja rosołowa w zamrażalniku matki! – Wow! – mówię, patrząc na Muchę, a on uśmiecha się skrzywionymi ustami. – Jestem pod wrażeniem! – Szef lubi, jak jest elegancko – przytakuje z dumą. – Ale teraz restauracja nie działa. Goście czasami wpadają na pokerka i popatrzeć na dziewczyny. – Uhm… – Domyślam się, że patrzą, kiedy te prężą się na podeście z drążkiem. Jakby na potwierdzenie moich słów, Mucha prowadzi mnie przez salę restauracyjną do dyskretnie ukrytych za parawanem drzwi i uchyla je przede mną. Na widok dobrze sobie znanego pomieszczenia z podestem i srebrzystą rurą pokrywam się ceglastym rumieńcem. Wracając do kuchni, nowy kolega prezentuje mi jeszcze stanowisko do zmywania, które okazuje się zadziwiająco staroświeckie i przypomina aluminiowe korytko. W kuchni Mucha otwiera przede mną czwarte drzwi, za którymi znajduje się sporych rozmiarów komora chłodnicza. Na półkach zalegają bogate zapasy artykułów spożywczych. Uśmiecham się pod nosem i ruszam w głąb pomieszczenia. Mężczyzna zatrzymuje mnie, kładąc dłoń na ramieniu i wskazując drzwi. – Zawsze zastawiaj je taboretem, nie mają klamki od środka. Jak się zatrzaśniesz, to… – nie kończy, tylko znacząco przewraca oczyma. – Och. – Właśnie tak. Podczas jednej imprezy gość szefa wszedł tutaj w poszukiwaniu kostek lodu. – I co? – pytam na bezdechu. – Nic. – Mucha wzrusza ramionami. – Pisali o nim potem w gazetach. – A dlaczego pan Bazylia nie zamontuje tutaj klamki? Byłoby bezpieczniej… – Myślę, że czasami wykorzystuje tę chłodnię na… specjalne sposoby. – Mucha uśmiecha się szeroko, odsłaniając nieco pożółkłe zęby. – Tak czy siak,

znajdziesz tutaj wszystko, czego potrzebujesz do przygotowania jajecznicy. A kiedy zapasy zaczną się kończyć, dasz znać i się dowiezie. Osiłek znika, a ja przeglądam zawartość półek i rozmyślam o specjalnym przeznaczeniu chłodni, związanym ze specyfiką działalności pana Bazylii. Następnie przynoszę do kuchni wytłaczanki z setką jaj i pozostałe artykuły niezbędne do przygotowania śniadania. Na żadnej półce nie znajduję, niestety, suszonych pomidorów, więc kolejnym punktem realizacji moich nowych obowiązków zawodowych okazuje się wypisanie świeżej listy zakupów.

Przygotowanie śniadania idzie mi całkiem nieźle, a musicie wiedzieć, że to nie taka prosta sprawa: usmażyć jajecznicę z setki jaj, na dodatek z szynką i szczypiorkiem, którego ostatecznie nie znalazłam i musiałam zastąpić drobno posiekaną cebulką. Samo rozbijanie jaj zajęło mi pół godziny! W pewnej chwili poddałam się, rzuciłam teflonową patelnię do zlewu i wydobyłam z szafki wielką metalową gęsiarkę do pieczenia mięsa. Hurtowo poszło o wiele szybciej i w końcu mogę odhaczyć na swojej liście obowiązków wykonanie śniadania. Ocieram pot z czoła, rozmasowuję obolałą nogę, i zerkam na tarczę zegara ściennego, by z przerażeniem stwierdzić, że najwyższa pora wziąć się do gotowania obiadu! Mam dość. I po co mi to było? Przybyłam do tego dziwnego domu niczym rycerka na śnieżnobiałym koniu pragnąca uratować swego księcia. Książę udaje, że rycerki w ogóle nie zna lub znać nie chce. Woli trzymać z siłami zła, z najprawdziwszymi rycerzami w czerni, choć w tym przypadku bardziej pasowałoby: w zieleni. A na domiar złego do jego boku przykleiła się jakaś… białogłowa. Taka, co to nie wie, że wynaleziono całkiem skuteczne płyny do demakijażu! Dla kogo ja się tak staram? Uchylam drzwi chłodni, podpieram je taboretem i lustruję półki. Nie mam ochoty spędzić najbliższych godzin w tym kuchennym sarkofagu, więc na wszelki wypadek czynię to z progu. Kiedy dostrzegam kosz z warzywami, puszczam się biegiem, tacham go do kuchni, a następnie wracam na próg. Robię tak jeszcze

kilka razy, wydobywając mniej i bardziej przypadkowe artykuły spożywcze. Kiedy po raz ostatni wychylam się z chłodni, jestem porządnie zmachana i rozczochrana, a w ramionach dzierżę trzy kartony śmietany i pora. Zrzucam wszystko na wielki, kuchenny blat i zmęczona opadam na krzesło. Właśnie wachluję się paczką świderków, chłodząc rozpalone czoło i zastanawiając się, po jaką cholerę w tym domu makaron trzyma się w lodówce, kiedy dociera do mnie, że nie jestem w kuchni sama. Z drugiej strony blatu siedzi śliczna młoda dziewczyna i popija kawę z filiżanki, mrużąc umalowane kocie oczy nad jej parującym brzegiem. – Cześć – mówi. – Gotujesz? – Cze…ść – sapię. – Gotuję. – Fajnie! Ja w ogóle nie umiem gotować. – Dziewczyna wstaje z krzesła, prostując szczupłe, gibkie ciało i przeciągając się. – Ale za to nieźle tańczę. – No, tak. Mnie z tańcem nie poszło najlepiej – mruczę pod nosem, patrząc z zazdrością na jej talię osy i opalone, niemal czekoladowe ciało w obcisłej sukience. Przez głowę przemyka mi myśl, że Marek na co dzień przebywa w towarzystwie tych ślicznych dziewcząt. Nic dziwnego, że mnie nie poznaje! Zupełnie mu się to nie opłaca! Powinnam zapałać do dziewczyny natychmiastową niechęcią, ale spogląda na mnie przyjaźnie i uśmiecha się ciepło. Rany boskie, czyżbym miała zaprzyjaźnić się ze striptizerką? – Słyszałam – śmieje się tymczasem tamta, więc unoszę jedną brew, co powinno dać jej do myślenia. Daje. Szybko poważnieje. – Ale absolutnie się tym nie przejmuj, bo początki zawsze są trudne! Po prawdzie to przez pierwsze miesiące chodziłam obolała, jakby mnie przeczołgali po wybrukowanej ulicy, czułam po prostu każdą kosteczkę! – Na pewno nie zaliczyłaś takiego spektakularnego lotu jak ja! – wzdycham głęboko. Patrzymy na siebie i jak na komendę wybuchamy śmiechem. – Rzeczywiście, nie wzniosłam się na takie wyżyny! – Mruga porozumiewawczo umalowanym okiem.

– Nie wiem, co ja sobie myślałam. Chyba zupełnie inaczej wyobrażałam sobie ten cały… – casting, dopowiadam w myśli. Zerkam na nią. – Mieszkasz tutaj? – Ja? Nie, mieszkam w mieście. – Potrząsa głową. – Ale czasami zostaję po pracy, żeby wypić kawę, powygłupiać się z chłopakami albo poćwiczyć na drążku. Wiesz, jak jest: konkurencja nie śpi! Dziewczyna ponownie unosi filiżankę do ust, ale nagle reflektuje się, odstawia ją na stół i wyciąga szczupłą, opaloną dłoń, przyozdobioną licznymi bransoletkami i pierścionkami. – Jaka ze mnie gapa! – woła. – Zapomniałam się przedstawić! Jestem Sami. – Sami? – Pytająco unoszę brew. – Tak, to od Samanty. – Aha. Ja jestem Kalina! – O, jaki masz piękny pseudonim! – Klaszcze w dłonie. – To nie pseudonim! – Rzucam jej oburzone spojrzenie. – To moje prawdziwe imię! – Naprawdę? – Sami spogląda na mnie wyraźnie zaskoczona. – Jesteś urodzoną tancerką. Albo… – Nie, nie! Nie jestem. To po prostu taki zbieg okoliczności – zastrzegam szybko, ponieważ nie chcę zostać uświadomiona, czym urodzonym mogę jeszcze być. Uwielbiam swoje imię i trudno mi się pogodzić z faktem, że dla kogoś może być pięknym pseudonimem w takim… fachu. – Po prostu mama lubiła kwiaty! – Wobec tego moja lubiła ciastka, bo dała mi na imię Magdalena! – mówi ponuro dziewczyna. – Zresztą nadal lubi, co po niej widać. Waży chyba ze sto dwadzieścia kilo. Dlatego ja – ponownie unosi się z krzesła i obraca jak na wybiegu, demonstrując figurę – bardzo pilnuję wagi. Wiem, że to jest w genach – mówi dumnie.

– Masz wspaniałą figurę! – Kręcę głową z podziwem. – Nosisz chyba rozmiar trzydzieści sześć? – Po prawdzie to trzydzieści cztery – mówi skromnie, przysiadając na krzesełku. – Ale cycki musiałam sobie zrobić. Chcesz zobaczyć? – Może później. – Szybko wstaję z krzesła i udaję, że jestem zajęta segregowaniem produktów spożywczych. – A nie masz czasem czegoś w większym rozmiarze? Na przykład czterdzieści? – pytam mimochodem. – Och, z tym może być problem. – Samanta robi zbolałą minę, kręcąc głową. – Ale zapytam starszą siostrę. Ona nosi większy rozmiar – dodaje z satysfakcją. – Będę ci wdzięczna, bo widzisz… Nie mam ani swoich rzeczy, ani ochoty, by paradować w podomkach pani Mieci. – W pełni cię rozumiem. Nie martw się. Coś się załatwi. Dżesika na pewno coś ci pożyczy. – Masz siostrę, która ma na imię Dżesika? – Po prawdzie to nazywa się Aneta, ale sama widzisz, że to nie jest imię na scenę – śmieje się głośno. Kiwam głową na znak, że rozumiem, i zabieram się do poszukiwania obieraczki do jarzyn. Im szybciej zmierzę się z przykrym obowiązkiem przygotowywania obiadu, tym lepiej. Właśnie uchylam szufladę, kiedy przez moją głowę przemyka ekspresowa myśl. Spoglądam z uśmiechem na dziewczynę, która właśnie dolewa sobie do filiżanki smolistej kawy z ekspresu. – Muszę mieć jakieś ciuchy na przebranie – wzdycham smutno. – Nie zniosę, jeśli ten troglodyta znowu będzie się ze mnie naśmiewał. – Przy ostatnich słowach zniżam głos do szeptu i konfidencjonalnie pochylam się w kierunku nowej koleżanki. Sami natychmiast łapie przynętę i zaintrygowana nachyla się ku mnie: – O kim mówisz? – O tym całym Marko! Wciąż mi dokucza! Okropny człowiek!

– Marko? – Sami spogląda na mnie osłupiała, a następnie rozpływa się w uśmiechach. – To najsłodszy facet na świecie! Uważaj sobie, mała! – Mam ochotę zawołać, ale ograniczam się do przeciągłego zgrzytnięcia zębami i pełnego rezygnacji kręcenia głową. – Być może dla innych jest słodki, ale dla mnie jest po prostu okropny! Zupełnie nie rozumiem, jak szef może na to pozwalać! Skąd się w ogóle wziął ten cały Marko? – Och! – Sami klaszcze w dłonie i spogląda na mnie roziskrzonymi oczyma. – To zupełnie zwariowana historia. Opowiem ci, chcesz? Odkładam obieraczkę, wycieram dłonie i nalewam sobie filiżankę kawy. Potem przysuwam krzesło i uśmiecham się zachęcająco do nowej koleżanki. Pewnie, że chcę, skarbie! Wprost umieram z ciekawości!

Leżąc wieczorem w łóżku, jeszcze raz układam sobie w myślach zasłyszaną historię. Przypomina to trochę składanie do kupy rozsypanych puzzli. Część ułożyłam sama, usilnie główkując i dopasowując do siebie poszczególne elementy, część podsunęła mi pomocna Sami, a jeszcze inne najwyraźniej gdzieś się zagubiły i albo znajdą się w odpowiednim czasie, albo przepadły już na amen, a historia nigdy się nie wyjaśni. Według opowieści pięknej Samanty Marek pojawił się zupełnie niespodziewanie. Pewnego dnia zabrzęczał dzwonek, ale w domofonie nikt się nie odzywał. Mucha pofatygował swe delikatne ciało do wejścia, a kiedy uchylił skrzydło bramy, znalazł na podjeździe zakrwawionego mężczyznę. To był właśnie Marek! Początkowo zaniesiono go do gościnnych pokoi (w tym momencie Sami mrugnęła znacząco umalowanym okiem, dzięki czemu domyśliłam się, że chodzi raczej o loch w piwnicy albo… mimowolnie zerknęłam w kierunku chłodni), gdzie doktor Nowak (kolejne mrugnięcie) zajął się opatrzeniem jego ran. Kiedy Marek odzyskał przytomność (a trwało to niemal cały dzień i Bazylia martwił się, że jednak trzeba będzie go odstrzelić, bo za dużo kłopotu, relacjonowała rozemocjonowana dziewczyna), okazało się, że stracił pamięć i nie

jest w stanie powiedzieć, kim tak właściwie jest. Więc naprawdę mnie nie poznaje! Te wszystkie złośliwości są zupełnie przypadkowe! – Miałam ochotę wykrzyczeć, ale w porę ugryzłam się w język. To nie czas na taniec radości! Okazało się, że to jeszcze nie koniec historii! W tym samym czasie chłopcy wraz z panią Miecią porządkowali podjazd. Musieli zmyć krew Marka, bo jak to wygląda – krew na podjeździe eleganckiego domu?! I podczas tych prac porządkowych natrafili na męską kurtkę, również solidnie pokrwawioną, a w niej na dokumenty. Dostarczyli je szefowi, ten porównał fizjonomie właściciela kurtki i mężczyzny podpiętego pod kroplówkę doktora Nowaka (nie było to takie łatwe, zważywszy na stopień opuchlizny na twarzy pobitego, podkreśliła Sami) i potwierdził, że chodzi o tę samą osobę. Swoimi kanałami (mina Sami powiedziała mi, że jest bardzo dumna z kanałów szefa) Bazylia sprawdził, z kim ma do czynienia. I co się okazało? Że u jego bram w swym nieomal ostatnim zakrwawionym tchnieniu spoczywał nie kto inny, ale Marko Polo, prawa ręka konkurencyjnego gangu! Sam poszkodowany rewelacje na temat swego pochodzenia przyjął z niejakim zaskoczeniem, ale i rezygnacją. Bazylia już-już miał go na muszce, ale w ostatniej chwili się rozmyślił. Ponoć przypomniał sobie, w jaki sposób potęgę budował jego ojciec. To było w czasach, gdy nie było aż tylu chętnych do takiej kariery, przewróciła oczyma Sami, więc podbierało się najlepszych ludzi u konkurencji. A Bazylia zdążył się już dowiedzieć, że konkurencja pogoniła Marko Polo za uwiedzenie nastoletniej córki szefa. Bazylia córek nie miał, a przynajmniej takich, o których by wiedział, więc nowy nabytek w jego przypadku nie stanowił zagrożenia. Marko szybko wracał do zdrowia, przypominając sobie kolejne fakty ze swego życia, a Bazylia zyskał nowego kompana. Na dodatek prędko się okazało, że kopali piłkę na tym samym osiedlowym boisku, obydwaj lubili grywać w „kolarzy” i „sztule”, a jakby tego było mało, mieli wspólnego wroga w podstawówce! Przyjaźń jak nic! Czy to nie wzruszająca historia? – pytała Sami, wpatrując się w moją twarz wilgotnymi oczyma. Jak jasna cholera! – Miałam ochotę zawołać. Wszystko ładnie, pięknie, wzruszająco, ale przecież ja doskonale wiem, że to nie żaden

Marko Polo, prawa ręka Bazyliowej konkurencji, tylko Marek – detektyw, mój własny niedoszły mąż. I jeśli ktoś ma powód, żeby go zamordować po krzywej akcji, to z pewnością nie Bazylia, ale ja sama! Wiem już, skąd się tutaj wziął i dlaczego pracuje w charakterze prawej ręki szefa, ale nadal nie mam pojęcia, po co to robi. Domyślam się, że w chwili, gdy miał stać u mojego boku przystrojony w ślubny garnitur i przysięgać miłość, wierność i posłuszeństwo, akurat dostawał w czapę i wykładał się na podjeździe domu Bazylii. Tylko co tam robił i dlaczego w kieszeni kurtki miał dokumenty jakiegoś tam żeglarza…? Teraz już wiem, dlaczego jego twarz wydała mi się nieco, hmmm… naruszona. Został dotkliwie pobity! Do tego stracił pamięć albo doznał rozdwojenia jaźni, w efekcie czego bawi się teraz w gangstera i nie poznaje kobiety swego życia. Jak się pewnie domyślacie, nie pozostaje mi nic innego, jak nadal udawać kucharkę Kalinę, niewydarzoną tancerkę rurkową… rurczaną… no, niech będzie sceniczną. Przy okazji zaś rozwikłać zagadkę, czego mój ukochany szukał w domu Bazylii, a następnie wyciągnąć nas stąd całych i zdrowych. Jeszcze nie wiem jak, ale to zrobię. Rozdział 4 Ze snu wyrywa mnie warczenie psa. Przerażona siadam w pościeli i wpatruję się z natężeniem w ciemność. Czy ktoś kryje się w mroku pokoju? Planuje mnie unicestwić? A może to pani Miecia przybyła wyrównać rachunki, kiedy dotarło do niej, że wzgardziłam stylonową podomką w papugi, a na domiar złego przeniosłam kocyk Młynka z podłogi do nóg łóżka? Nie, to tylko wibracja komórki na nocnym stoliku. Przez chwilę wpatruję się w nią nieprzytomnie, jakbym po raz pierwszy na oczy widziała ów cud technologii. Na wyświetlaczu pojawia się rysunek śniętej ryby, co przyjmuję z niejakim zaskoczeniem. Dlaczego dzwoni do mnie Jolka? Jola była jedną z moich najlepszych przyjaciółek. Do pewnej chwili. A dokładniej mówiąc, do czasu, kiedy tuż przed ceremonią ślubną dowiedziałam się, że zostanie matką dziecka mojego narzeczonego, Patryka Cieplaka. Sam Patryk po czasie został oddelegowany na przymusowe wakacje na

koszt państwa, a wtedy po raz drugi zbliżyłam się do Jolki. Dałam się zwieść jej słodkim, smutnym minkom. Więcej: zostałam nawet matką chrzestną ich wspólnej córki, Natalki! Ostatni raz Jolkę i dziewczynkę widziałam ponad rok temu w Kamionkach. Przyjaciółka podrzuciła mi córeczkę na klatkę schodową i zniknęła, aby zażywać rozkoszy z nowo przysposobionym amantem. Jej plany pokrzyżowało morderstwo Waldemara Maliny, w którym stałam się jedną z głównych podejrzanych. Wezwana przez policję, przyjechała po dziecko, obrzuciła mnie stekiem inwektyw i zabrała dziewczynkę, aby definitywnie zerwać kontakt na kolejne miesiące. A teraz dzwoni do mnie ot tak? I zmusza mój smartfon do wykorzystania dawno zapomnianej grafiki zdechłej flądry, którą wspaniałomyślnie jej przypisałam przy uzupełnianiu listy kontaktów? Szybko przesuwam palcem po ekranie, odrzucając połączenie. Jola nie ustępuje. Niemal natychmiast telefon zaczyna wibrować na nowo. Odrzucałam połączenia. Starałam się uniknąć tej nieprzyjemnej sytuacji i pokazać klasę, ale Jola nachalnie dopomina się o konfrontację i usłyszenie kilku słów prawdy. W takim razie je usłyszy… Odbieram. – Kalina! Chwała Bogu! Gdzie ty się podziewasz? Gdzie jesteś? – Na wakacjach – mówię słodko. – I wybij to sobie z głowy. Nie ma mnie w domu i nie próbuj podrzucać mi dziecka. – Kalina, posłuchaj mnie. – Jolka sapie do telefonu, jakby biegła. – Zapomnij o tamtym nieporozumieniu, proszę cię. To bardzo ważne! – Spadaj! – odpowiadam kulturalnie i przyjaźnie. – Kalina, nie rozumiesz. To naprawdę ważne! Mam bardzo ważne informacje! – Nic z tego, moja droga. Nie interesują mnie twoje poważne informacje: romanse, paznokcie ani nowa formuła wosku do bikini. Zapomnij ten numer i nie

dzwoń do mnie więcej, bo mam inne sprawy na głowie! Jeśli chodzi o mnie, nasza znajomość jest zakończona! Żegnaj! Kończę rozmowę, a kiedy na wyświetlaczu kolejny raz pokazuje się śnięta ryba, z satysfakcją odrzucam połączenie i wyłączam komórkę. Nie mam ochoty wysłuchiwać, że Jola koniecznie musi się ze mną spotkać, że potrzebuje mojej pomocy, a tak w ogóle to moja wina, że ona ma dziecko z członkiem grupy przestępczej, bo gdybym jej z nim nie poznała, to bla, bla, bla, bla. Trochę żal mi Natalki, która jest naprawdę słodkim dzieckiem, ale po aferze w Kamionkach trzymam się z daleka. Za pośrednictwem Poczty Polskiej dostarczam jej różowe pudełka z równie różową zawartością: lalkami, klockami i sukieneczkami, a jeśli pewnego dnia Jola poślizgnie się na swoich stucentymetrowych obcasach i skręci kark, nie będę uchylać się od obowiązku opieki nad chrześnicą. I nawet nigdy nie wspomnę dziewczynce, że jej matka była za życia pospolitą flądrą. Niespecjalnie świeżą na dodatek! Po rozmowie z Jolką jestem bardzo rozemocjonowana. Przewracam się w pościeli z boku na bok, a w mojej głowie mimowolnie pojawiają się obrazy z przeszłości. Z niemal fotograficzną precyzją odtwarzam moment, gdy rozkwasiłam Cieplakowi nos. Później przypominam sobie zalegiwanie na kanapie i rozpamiętywanie tego całego nieszczęścia związanego z ciążą Jolki i odwołanym ślubem. Potem przychodzi pora na tajemniczy list z zaproszeniem do spa w Kamionkach, a dalej to już wspomnienia związane z przyjaciółmi z dworku i spotkaniem z Markiem. Po prostu rewelacyjnie! Teraz to już na pewno nie zasnę, tylko będę rozpamiętywać, bujać w obłokach i wyobrażać sobie, że ukochany jest obok mnie. A przecież muszę się wyspać, by rano zwlec się z łóżka i przygotować kolejne śniadanie dla armii! Wzdycham głęboko, odrzucam skotłowaną pościel i bagatelizuję pełne wyrzutu spojrzenie psa. Muszę napić się zimnej wody i ostudzić emocje, inaczej będę się w łóżku pani Mieci przewracać z boku na bok w późną noc. Swoją drogą, ma ta Jolka tupet dzwonić tak do człowieka przed snem i podnosić ciśnienie! Na myśl o Jolce robi mi się jeszcze goręcej, więc bez dalszego gdybania spieszę do kuchni.

Kiedy staję w progu, serce zaczyna mi mocno bić. Przy kuchennej wyspie siedzi Marek. Z miejsca, gdzie stoję, widzę tylko jego szerokie plecy, ale szelest papieru i brzdęk porcelany podpowiadają mi, że pije swoją wieczorną herbatę i przegląda gazetę albo jakieś dokumenty. Na myśl o naszym codziennym rytuale, w czasie którego ukochany przygotowywał dla siebie kubek mocnej herbaty, a dla mnie kakao lub czekoladę na gorąco, a potem czytaliśmy w łóżku nasze ulubione powieści, robi mi się ciepło od środka. I zanim dociera do mnie, co robię, podbiegam do niego i przywieram do ciepłych, znajomo pachnących pleców. Czuję, jak jego ciało całe się napina, ale nie odsuwam się. Przywieram jeszcze mocniej, przytulam policzek do pleców i chłonę zapach, a dłońmi oplatam go w pasie. Nie wiem, ile czasu mija, sekundy, minuty? Dla mnie ta chwila może trwać bez końca, nareszcie jestem blisko ukochanego, w jego ramionach. A raczej on w moich, gwoli ścisłości, ale czy to ma aż takie znaczenie? Przecież w takiej chwili nie będziemy zawracać sobie głowy szczegółami! Zaciskam ramiona jeszcze mocniej. Słyszę bicie Markowego serca, jest głośne, szybkie. Nie wmówi mi, że ten moment nie zrobił na nim najmniejszego wrażenia. Zresztą… chyba nie zamierza. Powoli przykrywa swoją ręką moją, palcami przesuwa po kształcie pierścionka na serdecznym palcu. Zaciska swoją dłoń na mojej i przez krótką chwilę jestem absolutnie szczęśliwa. Pamięta mnie! A potem puszcza moją rękę, odwraca się, delikatnie mnie odpychając, i łapie za ramiona. W jego oczach dostrzegam znajome bryłki lodu. Gdyby kiedykolwiek kazano mi rozpoznać Marka po samych oczach, musiałabym go wpierw rozwścieczyć, a wtedy z pewnością nie pomyliłabym go z nikim innym. – Aż tak jesteś zdesperowana, mała? – pyta drwiąco. To zabolało! Wyrywam się z jego uścisku. Ale pan detektyw alias gangster, alias dupek zapomniał o jednym. Ja także potrafię wpaść we wściekłość! I to właśnie czynię! Nim zdąży otworzyć usta i poczęstować mnie kolejnymi złośliwościami, nachylam się w jego stronę i szepczę mu do ucha:

– Wiem o wszystkim. Taki z ciebie gangster, jak swego czasu malarzyna! Nie wiem, po co to robisz, ale zapamiętaj, że pewnego dnia wrócimy do domu, a wtedy dostaniesz za swoje. Wpatruję się w niego z dobrotliwym uśmiechem, choć w środku się cała gotuję. A potem łapię spoczywającą na blacie teczkę z przeglądanymi przez Marka dokumentami i zaczynam go nimi okładać. Najpierw siedzi zdezorientowany i nic nie robi, dopiero po chwili zaczyna zasłaniać się przed uderzeniami, ale przyparty z jednej strony do kuchennej wyspy, nie ma zbyt wielkiego pola manewru. Biję bez litości, może niezbyt mocno, za to staram się dopaść każdej części ciała, z głową na czele. Chciał przejrzeć zawartość teczki? Proszę bardzo! Wbiję mu ją do głowy, bardzo proszę! Teczka nie wytrzymuje zetknięcia z ciałem Marka i powoli się rozpada, a wypadające z niej dokumenty fruwają po całej kuchni i pokrywają podłogę u naszych stóp. Robi mi się gorąco, ale nie ustaję. Marek zsuwa się z krzesełka barowego i wędruje po kuchni, uchylając się przed moimi ciosami i wyzywając mnie od wariatek oraz kucharek-mitomanek, czym rozwściecza mnie jeszcze bardziej. Właśnie przypominam sobie, że ominęłam jedną, bardzo ważną w przypadku mężczyzn część ciała i zwijam pozostałości teczki w ciasny rulon, kiedy w progu kuchni staje zaspany Bazylia. – Możecie mi powiedzieć, co się tutaj wyrabia, do jasnej cholery?

Szef spogląda na nas podejrzliwie, więc przybieram przestraszoną minę. – Zupełnie nie wiem, co mu odbiło. Rzucił się na mnie! – Ja?! – Marek przerywa zbieranie rozrzuconych papierów i spogląda na mnie wściekłym wzrokiem. – Marko! – Zdegustowany Bazylia kręci głową. – Mówiłem ci, żebyś nie dokuczał tej biednej dziewczynie! Przecież boli ją noga. A jeśli ci się tak bardzo

podoba, to kup jej kwiaty i zaproś na przechadzkę przy świetle księżyca, a nie nagabuj między kuchennym zlewem a taboretem! – Spokojnie. – Marek posyła mi znaczące i wyraźnie nieprzychylne spojrzenie. – Zrobię wszystko, żeby trzymać się od niej z daleka! W jego głosie wyczuwam coś takiego, że robi mi się dziwnie i nieprzyjemnie. Zupełnie tak samo jak wtedy, kiedy gryzie się smaczne jabłko i nagle trafia na nadpsuty kawałek. Biorę ze stołu butelkę wody i piję, aby pozbyć się tego niemiłego posmaku. Bazylia patrzy to na mnie, to na Marka, więc uśmiecham się uspokajająco i ruszam w kierunku drzwi. – Pójdę się położyć – mówię. – Dobry pomysł, złotko. – Szef kiwa głową w moją stronę i patrzy na Marka. Czuję, że jego protegowany będzie miał solidnie zmytą głowę, więc zamykam za sobą drzwi, ale nie wracam do łóżka. Próbuję wyłowić padające słowa i dowiedzieć się, co Bazylia sądzi na temat sceny, której stał się świadkiem. Czy coś podejrzewa? Co powie Markowi? Docierają do mnie tylko pojedyncze przytłumione słowa, ale bez trudu rozpoznaję „koniec”, „dwa tygodnie” i „specjalni goście”. Na koniec pada jeszcze kwota, co do której z pewnością musiałam się przesłyszeć, ponieważ to niemożliwe, aby istniała. Bazylia wspomina także o „niemieckim rynku”, „świeżym towarze” i „zasłużonym odpoczynku”. Ostatniemu zwrotowi towarzyszy pogardliwy śmieszek, mam zatem nadzieję, że nie chodzi mu o mnie. Aż tak się jeszcze nie napracowałam! Na koniec Bazylia wtrąca, że ma nadzieję, iż między jego pracownikami będzie panowała serdeczna atmosfera. Jesteśmy jedną wielką rodziną, zakrzykuje, a ja niemal dostrzegam oczyma wyobraźni jego wzniosłą postawę i dobroduszny uśmieszek. Tutaj nie ma miejsca na tarcia, ganianki po kuchni i okładanie się domowymi sprzętami. Czy Marko to rozumie? Marko najwyraźniej rozumie, ponieważ po chwili dobiega mnie trzaśnięcie drzwiami w korytarzu i w kuchni zapada cisza. Wracam do łóżka i przywieram do ciepłego grzbietu Młynka, który w międzyczasie przemieścił się na posłaniu i wyciągnął na całej jego długości. Analizuję w myśli słowa pracodawcy i dochodzę do wniosku, że za dwa tygodnie nastąpi finał jakiejś ważnej akcji, co poprzedzi przyjazd specjalnych gości. Podczas wizyty zostanie przekazany świeży towar na niemiecki rynek, a

uzyskana na tej transakcji zawrotna kwota pozwoli Bazylii udać się na zasłużony odpoczynek. Z pewnością to właśnie ta niebezpieczna akcja ściągnęła tutaj mojego ukochanego i sprowadziła na jego głowę kłopoty, w wyniku których stracił pamięć! I przez to mieszka w tym domu, bawiąc się w złego gangstera i dokuczając biednym kucharkom. To naprawdę proste, stwierdzam, dedukcja to moja mocna strona. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Marek nie chciał, żebym pracowała razem z nim w agencji detektywistycznej. Teraz pozostaje mi poczekać – przecież w ciągu dwóch tygodni wszystko się wypełni – i mieć nadzieję, że pan detektyw łaskawie przypomni sobie swoje prawdziwe wcielenie. A potem wystarczy zaciągnąć go do domu. I przed ołtarz również, ma się rozumieć.

Gdzieś pomiędzy siedemnastym a czterdziestym czwartym jajkiem wbijanym do wielkiej metalowej gęsiarki dochodzę do wniosku, że to będą naprawdę długie dwa tygodnie. Wyrzucam skorupki do kosza na odpadki i czuję napływające łzy. A jeszcze nawet nie sięgnęłam po cebulę do jajecznicy… Spałam naprawdę kiepsko. Wieczorne spotkanie z Markiem, dotyk ciała i zapach, a do tego myśl, że ukochany mężczyzna nic a nic mnie nie poznaje, a całkiem możliwe, że nawet pała do mnie gorącą niechęcią, sprawiły, że przez długi czas przewracałam się bezsennie na łóżku. A kiedy już zmorzył mnie sen, pod moim oknem rozjeździły się samochody. Zza firanki obserwowałam luksusowe auta zajeżdżające na podjazd i wysiadających z nich ludzi. Najwyraźniej to była noc pokerka i tańczących dziewczyn. Potwierdza to Samanta, która wpada na poranną kawę i ploteczki. Siada przy kuchennej wyspie i patrzy na mnie z sympatią. Jej powieki zdobi gruba czarna kreska, wykonana wprawną ręką, oraz liliowy cień pod kolor szortów. – To była ciężka noc – mówi, nalewając filiżankę kawy i obrzucając tęsknym spojrzeniem cukierniczkę, którą przed nią postawiłam. – Gruby Bronek zażyczył sobie prywatnego występu, a jak na złość jego ulubienica, Tania, miała wczoraj wolne. Nie lubię Grubego Bronka, bo zawsze każe tańczyć tyłem, a potem okropnie sapie…

– Och… – Spoglądam na nią ze współczuciem. – Ale daje naprawdę dobre napiwki – zastrzega szybko Sami. Unosi opaloną nogę i prezentuje skórzane botki o barwie karmelu. – Za poprzedni sprowadziłam sobie z Włoch te ślicznotki… – Bardzo ładne! – Kiwam głową. – Ale Gruby Bronek to pikuś. Wyobraź sobie, że Kicia wygadała szefowi, że Dżesika trzyma za lustrem dropsy! No, co za wywłoka! Dżesika może przez to stracić pracę! Bazylia potwornie się wściekł! – Ojej! Nie możecie jeść słodyczy? – Jestem zaskoczona. Czy to przypadkiem nie podchodzi pod mobbing? Samanta przygląda mi się zmieszana. – Takich akurat nie – wyjaśnia po chwili. Kiwam głową na znak, że rozumiem. Ja również słyszałam, że słodycze słodyczom nierówne. W cukierkach i żelkach jest okropnie dużo chemii, o wiele lepsze są ciasteczka i herbatniki, tylko trzeba sprawdzać, czy nie zawierają sztucznych barwników i konserwantów. A tak w ogóle to specjaliści zalecają zjadanie jednej kostki gorzkiej czekolady, jest najzdrowsza. Mówię o tym Samancie, ale wydaje się zawstydzona. Z pewnością konsumpcja słodyczy jest w tej branży tematem tabu. Milknę więc i sięgam po drewnianą łopatkę, aby przemieszać jajka. – Dżesika przesyła ci kilka ciuszków. – Samanta sięga po porzuconą na blacie papierową torbę z logo jednej z popularnych sieci. – Mówi, że możesz je zatrzymać, nie będą jej już potrzebne. Zrzuciła sześć kilo – dodaje na koniec z nieco kwaśną miną. – O, to bardzo miło z jej strony! – uśmiecham się szeroko. To naprawdę dobra wiadomość. Podejrzewam, że moje ubranie nie pachnie już zbyt pięknie, choć przy każdej okazji długo moczę się w eleganckiej wannie ze złotymi kurkami. Postanawiam, że po śniadaniu wezmę jeszcze jedną kąpiel i w końcu zmienię garderobę. Tymczasem nadeszła pora, aby zmierzyć się z krojeniem cebuli. Biorę się do tego ochoczo; w końcu mogę pozwolić płynąć powstrzymywanym od rana łzom. Zawsze powtarzam, że krojenie cebuli jest dla mnie bardzo trudne, bo angażuję się emocjonalnie.

Z zapałem atakuję spoczywające na drewnianej desce warzywo, siekając je na dość spore kawałki. Pieką mnie oczy, a po chwili czuję pierwsze spływające po policzkach łzy. Z furią nacieram ostrzem na bladozielone krążki cebuli, aż ich kawałki fruwają w powietrzu i lądują na wypolerowanych płytkach podłogi. Już nie tyle płaczę, co szlocham, pociągając nosem i tocząc strumienie łez. Samanta wpatruje się we mnie oniemiała, przyciskając do warg filiżankę. – Coś mi się wydaje, że nie chodzi tylko o cebulę – mówi. Słysząc te słowa, zanoszę się jeszcze głośniejszym płaczem i rzucam nóż na deskę z rozciapaną cebulą. Kryję twarz w dłoniach i próbuję się uspokoić, ale kiepsko mi to wychodzi; przed moimi oczyma przesuwają się różne obrazy, które skutecznie hamują możliwość dojścia do jakiej takiej równowagi. Pierwsze spotkanie z Markiem, moment, kiedy podarował mi pierścionek, a w końcu puste miejsce u mojego boku przed ołtarzem. Jako zwieńczenie: lodowate spojrzenie człowieka, którego kocham całym sercem, a który mnie nawet nie poznaje! Jestem rozżalona i wściekła. A do tego potwornie pieką mnie oczy, podrażnione sokiem z cebuli! Już nie szlocham, ale wyję. Siedzący pod oknem Młynek zaczyna mi wtórować. – Co się stało? – Ton Samanty jest pełen współczucia. Odstawia filiżankę na spodeczek i kładzie upierścienioną dłoń na moim ramieniu. – Czy Marko znów ci dokucza? Dokucza – myślę, milknąc i usiłując powstrzymać łkanie – ale mam to w nosie. Mam w nosie człowieka znanego jako Marko Polo. Chcę odzyskać mojego Marka, malarza, detektywa, narzeczonego. Tęsknię za nim, a jego nie ma, ponieważ znalazł sobie jakieś cholerne alter ego. – Chodzi o to, że… że zanim tutaj trafiłam, miałam wyjść za mąż. – Och. I co się stało? – On… on wcale nie przyszedł do kościoła – łkam. – To okropne. Dlaczego nie przyszedł?

– Podobno miał wy-wypadek. A kiedy się spo-spo-spotkaliśmy wcale… wcale mnie nie po-oo-oznał. – A to drań! Specjalnie czy na niby? – Nie… nie… nie mam pojęcia. To nieważne, bo i tak boli. – Oczywiście, że tak, kochana. Miłość to takie pieroństwo, że zazwyczaj boli. – Samanta kiwa głową z poważną miną, jakby przeczytała wszystkie książki na temat miłości i tym samym posiadła pełną wiedzę jej dotyczącą. – I co było potem? Postanowiłaś zacząć nowe życie i znalazłaś się tutaj? Mniej więcej, myślę, a w odpowiedzi powoli kiwam głową. – Chciałaś go ukarać za obojętność i pokazać swoje ciało innym mężczyznom. A teraz masz wyrzuty sumienia – domyślnie stwierdza Samanta, a ja wpatruję się w nią osłupiała. – To zupełnie zrozumiałe, nie przejmuj się. Znam to – dodaje, widząc moją minę. Decyduję, że nie wyprowadzę jej z błędu. Niech myśli, że zjawiłam się w domu Bazylii, aby demonstrować swoje dotknięte cellulitem krągłości innym mężczyznom i tym sposobem karać obojętność ukochanego. Niech myśli, że moje łzy są powodowane atakującymi mnie wyrzutami sumienia tudzież nieszczęśliwą miłością. – Wciąż go kochasz? – dopytuje. – Kocham – potwierdzam ochoczo. W tym jednym mogę zachować szczerość. Może jestem wściekła i planuję pozbawić Marka pewnych części ciała, ale nadal darzę go gorącym uczuciem. – Wobec tego musisz o niego walczyć! – Jak według ciebie mam to robić? – Spoglądam na nią z rozpaczą. – Przecież mówię, że wcale mnie nie pamięta! Patrzy na mnie obojętnie, jak… – W poszukiwaniu trafnego porównania rozglądam się po kuchni. W końcu mój wzrok pada na porzuconą deskę z cebulą. – Jak na pokrojoną cebulę. – Skarbie, miłość to wyjątkowy stan. – Samanta przybiera mądrą minę. – W jej przypadku można oszukać umysł, ale nie można oszukać serca. Jeśli cię nie pamięta, musisz sprawić, aby sobie przypomniał. Przecież tak do końca nie mógł zapomnieć, prawda?

– Chyba masz rację – mówię bez przekonania, ale po chwili dociera do mnie, że prawdopodobnie rzeczywiście coś w tym jest. Skoro Marek mnie nie pamięta i przez to okazuje mi obojętność, a nawet niechęć, muszę uczynić wszystko, aby sobie przypomniał. Tosty w kształcie serduszek to za mało, muszę się bardziej postarać! Wtedy uświadomi sobie, co naprawdę tutaj robi, dokończy swoje sprawy, z moją pomocą oczywiście, i będziemy mogli wrócić do domu. Spoglądam na Samantę z wdzięcznością. Moja nowa przyjaciółka wpatruje się we mnie z zagadkowym wyrazem twarzy. – Po prawdzie to uważam, że ciała też nie można oszukać. Damy sobie z tym radę, kochana. Coś wymyślimy!

Któregoś popołudnia dochodzę do wniosku, że mam już tego całego kucharzenia po dziurki w nosie. W tym czasie powinnam być szczęśliwą mężatką i spijać słodką śmietankę miesiąca miodowego, a nie ganiać za nierdzewnym rondlem i tłuczkiem do mięsa. Jak to się stało, że sens mojej egzystencji zaczęły wyznaczać kolejne napełnione talerze? Najchętniej rzuciłabym to wszystko w diabły, powstrzymują mnie jednak dwie kwestie. Po pierwsze: zjawiłam się tutaj, aby rozwikłać zagadkę zaginięcia Marka i kiedy już go odnalazłam, muszę uczynić, co tylko mogę, abyśmy mogli bezpiecznie wrócić do domu. No, a po drugie: muszę przyznać, że trochę przerażają mnie te usypane kopczyki między brzozami za domem. Nie chciałabym, aby na tym pięknym świecie pozostał po mnie jedynie taki kopczyk, nawet jeśli został bardzo starannie uklepany. Ostatnie trzy dni upłynęły w dość sennej atmosferze. Spędziłam je oczywiście na przygotowywaniu ogromnych ilości jedzenia, a następnie na zmywaniu powstałej przy tym góry naczyń. W międzyczasie spacerowałam po imponującej rezydencji Bazylii i plotkowałam z Sami, która zjawiała się niemal codziennie. Marka widywałam bardzo rzadko, najwyraźniej posada prawej ręki szefa jest bardzo absorbująca! Zresztą nasze spotkania trudno zaliczyć do udanych, skoro on za każdym razem, kiedy spotyka mnie na korytarzu, w jadalni albo w ogrodzie, przybiera chmurną minę, jak pięciolatek, któremu matka nie kupiła cukierków. Jego postawa doprowadza mnie do szału!

Wszystko rozumiem, pobicie, amnezja, drugie wcielenie, ale żeby tak nic a nic nie pamiętać? Ni w ząb? Po wydaniu obiadu (ziemniaczki z mizerią i kurczak) oraz pozmywaniu naczyń wychodzę z Młynkiem do ogrodu. Mam nadzieję zaszyć się w jakimś cichym zakamarku i stworzyć plan, który pozwoli mi opuścić wraz z Markiem teren posiadłości i wieść spokojne życie. Niestety, mój plan tworzenia planu już na wstępie trafia szlag. Ledwie siadam na betonowym krawężniku i wystawiam twarz do słońca, u mojego boku zjawia się Samanta i przyklejony do jej boku Mucha. Zerkam to na nową przyjaciółkę, to na przytulonego do mojej nogi Młynka. Wychodzi na to, że każda z nas ma swoje zwierzątko! Ja czarującego psa z rozwianym futrem, a striptizerka… muchę. A może raczej, patrząc po sylwetce, byczka? Na tę myśl robi mi się bardzo wesoło, więc świeżo przybyłe towarzystwo witam szerokim uśmiechem. Przesuwam się ociupinkę, aby zrobić im miejsce na krawężniku, i po chwili słoneczkiem delektujemy się we trójkę. Podkradziony z kuchennej szuflady notes, w którym miałam tworzyć sprytny plan odzyskania Marka, dyskretnie wsuwam pod prawy pośladek. Siedzimy przez dłuższą chwilę i gawędzimy w najlepsze, zahaczając o tak poważne tematy,

jak Światowe Dni Młodzieży, wartość kaloryczna przygotowanego przeze mnie obiadu, obroża przeciwpchelna dla Młynka, odżywka z białkiem serwatkowym dla Muchy, paznokcie akrylowe dla Samanty, szlafroczek pani Mieci i wakacje kupione na Grouponie. Właśnie mamy przejść do omawiania fenomenu powieści erotycznych, którymi zaczytuje się siostra Sami, kiedy nad brzegiem pobliskiego basenu pojawia się blondwłosa dziewczyna. Na jej widok mimowolnie zaciskam dłonie w pięści. Kiedy zerkam na moich towarzyszy, przekonuję się, że nie ja jedna. – Och, idzie się popluskać – mówi słodko Samanta. – Wywłoka jedna. – Cicho, bo cię usłyszy – ostrzega Mucha. – Kto to? – Posyłam im zaintrygowane spojrzenie. Już ja dobrze wiem, kto to, i epitet, jaki z myślą o dziewczynie przygotowała Samanta, bardzo mi odpowiada. Parę kroków przed nami w pasiastym bikini wdzięczy się blondynka, która przywłaszczyła sobie Markowe śniadanie. I samego Marka też, dla ścisłości. – To Kicia. – Samanta cedzi to słowo przez zęby, jakby swoją okropnością stało na równi z zabrudzonym sedesem lub rozdeptanym ślimakiem. – Ulubienica szefa – dodaje Mucha, unosząc znacząco brwi. – Po prawdzie to wywłoka szefa – uzupełnia skwaszona Samanta. – Nie jestem pewien, czy tylko szefa. – Mucha uśmiecha się znacząco. Spoglądamy na niego jak na komendę i zakrzykujemy obydwie: – Co masz na myśli?! – Ostatnio kręci się koło niej Marko. A może ona koło niego? – Mucha zdradza nam domowe ploteczki z wyrazem rozemocjonowania na twarzy. Jestem pod wrażeniem, że ktoś, kto ma ponad dwa metry wysokości i niewiele mniej w barach, a na śniadanie przegryza bułkę z testosteronem, aż tak lubuje się w ploteczkach! Przekazane przez niego wieści są dla mnie niepomyślne, choć już się tego spodziewałam. Przełykam gorzką prawdę o zdradzie Marka i pocieszam się tym, że nie jest świadomy, co robi. Wmówiono mu, że jest lubieżnym gangsterem, i teraz dokładnie tak się zachowuje! – Jeśli szef się o tym dowie… – Samanta nie kończy, tylko z ponurą miną

kręci głową. – Ale wcale nie byłoby mi jej żal… – Mnie też nie! – dorzuca mściwie osiłek, prostując i zginając palce lewej dłoni. – A ty dlaczego jej nie lubisz? – pytam Muchę, bo jego niechęć ku długowłosej blondynce o obłędnych kształtach wydaje mi się zupełnie nienaturalna. Mucha płonie rumieńcem, po czym wyjaśnia, że Kicia naskarżyła na niego Bazylii, przez co nieomal wyleciał z roboty. Jego wyraźne zmieszanie pozwala mi sądzić, że najpewniej okazywał piękności swą atencję, co najwyraźniej nie spotkało się z jej przychylnością. – I ona też pracuje na… na… – szukam odpowiedniego słowa. – Na sali? – podsuwa mi usłużnie niestropiona Samanta. – Właśnie. – Nie do końca. Przetańczyła raptem jeden wieczór i wpadła w oko szefowi. Po prawdzie to ona właściwie nic nie robi. Siedzi w tym swoim pokoiku na piętrze i pachnie. Czasami wychodzi popływać w basenie albo snuje się po domu jak zjawa. Nawet posiłki tam jada. Chłopcy jej zanoszą. – Na tacy – uściśla nieżyczliwie Mucha. Rzeczywiście – Bazylia polecił mi przygotować osobne nakrycie na tacy. Nawet przez chwilę byłam ciekawa, dla kogo odkładam smaczne kąski, ale po prawdzie – żeby użyć ulubionego powiedzonka Samanty – byłam przekonana, że szef ukrywa w przepastnych apartamentach posiadłości swoją dotkniętą alzheimerem babcię albo dokarmia trzymaną w romantycznej wieży kochankę. W swych marzycielskich zapędach przystroiłam tę tacę kwiatkami w wazoniku, a nawet użyłam znalezionych w kuchennych szafkach serwetek z pływającym po jeziorze łabędziem. Och, gdybym wiedziała, że adresatką moich starań znowu staje się blondynka, wykorzystałabym raczej pergamin pozostały po upieczonych ciasteczkach. Najlepiej przypalonych! Nagle uświadamiam sobie, że Bazylia wydał mi dyspozycję, aby na tacy znalazły się dwa nakrycia. Byłam święcie przekonana, że drugi talerz jest przeznaczony dla niego samego, ale jeśli to Marek towarzyszył Kici w posiłku? Ta myśl jest tak denerwująca, że zrywam się z krawężnika i zaczynam nerwowo

chodzić w kółko. Obserwują mnie trzy pary nieco zdziwionych oczu. Nieświadoma, że właśnie w myślach wbijam w jej ciało ostre szpilki, Kicia wskakuje do basenu i zgrabnie przepływa całą długość. Przyglądam się temu z kwaśną miną. Kiedy dziewczyna wychodzi na brzeg i rozciąga zgrabne ciało, przełykam głośno ślinę. Nie wiem, jak skłonię Marka, aby odzyskał pamięć i wrócił ze mną do domu, ale jestem pewna, że muszę to zrobić szybko!

Wieczorem serwuję na kolację leczo z cukinii, z papryką i pomidorami (suszonymi, taka drobna złośliwość na cześć Marka). Jak zdradził mi Mucha, chłopaki są zachwycone moją kuchnią, choć jest im ostatnio trochę ciężej. Na szczęście noszą przede wszystkim rozciągliwe dresy na gumce, inaczej musieliby dorabiać nowe dziurki w pasku, żartuje osiłek. Na te słowa stukilowy kamień stoczył się z mojego serca, bo poważnie obawiałam się, czy podołam kuchennym obowiązkom w domu Bazylii. Nie tak łatwo zmierzyć się z takim autorytetem w dziedzinie gotowania jak sławetna pani Miecia! Właśnie nalewam z dużego gara talerz potrawy, kroję kromkę chleba i zasiadam do posiłku przy kuchennej wyspie, kiedy w kuchni zjawia się szef. Uśmiecha się do mnie przyjaźnie i gratuluje: – Wspaniała kolacja, złotko! Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem takie dobre leczo. To musiało być w domu mojej babci, dawno, bardzo dawno temu. – Och, dziękuję! – Rozpromieniam się, bo pochwała pracodawcy sprawia mi najprawdziwszą przyjemność. – Zdradzisz mi, dlaczego smakuje tak wyjątkowo? – To zasługa sekretnego składnika – mówię konfidencjonalnie, a widząc, że spogląda na mnie wyczekująco, dodaję: – Bazylii. – Ha, ha, ha! Dobre, złotko, naprawdę dobre! Masz niesamowite poczucie humoru! Patrzę na niego stropiona i nie wiem, co powiedzieć. Najwyraźniej mój pracodawca sądzi, że żartuję, tymczasem ja naprawdę doprawiam cukinię

rzeczonym zielskiem. Najpierw przesmażam na oleju rzepakowym kostkę cukinii z bazylią, a dopiero potem dodaję inne warzywa. Pychotka i palce lizać! Bazylia ociera wilgotne oczy i zauważa, że właśnie przechodzę do konsumpcji kolacji. Z rogu kuchni dobiega mlaskanie Młynka, dla którego przed chwilą otworzyłam wielką puchę markowej karmy. Bez wyrzutów sumienia dopisałam do listy zakupów całą zgrzewkę. Bądź co bądź psisko uczestniczy wraz ze mną w niezwykle niebezpiecznej misji! – Chętnie zjemy dokładkę, jeśli coś zostało. – Szef zerka w kierunku garnka. – A może zjesz kolację z nami? – proponuje niespodziewanie. – No, nie wiem. Nie chciałabym przeszkadzać. – Nie daj się prosić, złotko. Będzie wesoło! Rozważam w myśli propozycję Bazylii i dochodzę do wniosku, że to nie taki głupi pomysł. Może podczas posiłku usłyszę coś, co naprowadzi mnie na to, czego mój niedoszły mąż poszukiwał w domu krakowskiego gangstera. Albo wpadnę na pomysł, jak nas stąd wydostać bez zastosowania plastikowego worka i karawanu. A może na kolacji pojawi się seksowna Kicia i będę mogła bezkarnie kopać ją pod stołem? Gra naprawdę jest warta świeczki! Okazuje się jednak, że do stołu zasiadamy tylko we trójkę. Chłopcy, jak pieszczotliwie określa ich szef, pojechali w interesach. A Kicia nie jest głodna, poza tym jest u niej manikiurzystka. Spoglądam spode łba na towarzyszących mi mężczyzn i zastanawiam się w duchu, którego z nich kocica będzie drapać świeżo spiłowanymi pazurkami. Kolacja upływa w dość przygnębiającej atmosferze. Bazylia próbuje znaleźć wspólne pole zainteresowania pomiędzy naszą trójką. Szybko dostrzega, że pomysł usadzenia przy jednym stole swojej nowej prawej ręki i kobiety odpowiedzialnej za stan jego wrzodów dwunastnicy nie był trafiony. Ilekroć zagaja, Marek zbywa go monosylabami. Pałaszuje za to leczo, aż mu się uszy trzęsą, czemu przyglądam się z nieukrywaną satysfakcją. W końcu szef zauważa beznadzieję podejmowanych starań i głośno odetchnąwszy, skupia całą uwagę na opróżnianym talerzu. Obydwaj panowie biorą kolejną dokładkę potrawy, a następnie odsuwają talerze i rozpierają się na krzesłach. Niespodziewanie szef

bierze sobie za punkt honoru lepiej poznać swoją nową pracownicę… – A więc, złotko… opowiedz nam coś o sobie. Wiemy już, że gotujesz bardzo dobre leczo i że próbujesz… ehem, ehem… tańczyć. Czym jeszcze się zajmujesz? Wpatruję się w niego osłupiała. Nie podejrzewałam, że kolacja jest pretekstem do przesłuchania, i jestem zupełnie nieprzygotowana. Przygryzam wargę, jakbym ważyła w myślach, o których wydarzeniach ze swojego życia powinnam wspomnieć. Bazylia spogląda na mnie z wyrazem twarzy dobrotliwego wujka albo Świętego Mikołaja rozdającego podarunki z przepastnego worka. Czuję na sobie również spojrzenie Marka. Z pewnością bawi go ta sytuacja, jego francowate alter ego od początku było do mnie uprzedzone i czekało na pierwsze potknięcie. Przerzucam w głowie różne naprędce sklecone historyjki z życia wzięte, ale kiedy otwieram usta, aby poczęstować mężczyzn jedną z nich, tchórzę. – Może lepiej zrobię kawy? – pytam za to. – Bardzo dobry pomysł! – Bazylia niemal się oblizuje. – Wypijemy kawę w salonie i obejrzymy wiadomości. Podasz do niej coś słodkiego, złotko? – Oczywiście! – Kiwam entuzjastycznie głową i pozbierawszy naczynia na tacę, pospiesznie umykam do kuchni. – Nie zapomnij o filiżance dla siebie! – dogania mnie okrzyk szefa. Zrezygnowana przygotowuję cały dzbanek kawy i malutkie porcelanowe filiżaneczki. Do tego cukierniczka, śmietanka i talerz herbatników z cukrem. Idę do salonu jak na skazanie. Kiedy wchodzę do pokoju, Bazylia grozi mi palcem. Chociaż robi przy tym żartobliwą minę, czuję, jak wzdłuż pleców przebiega mi nieprzyjemny dreszcz. Marek nie zwraca na nas uwagi, rozparty na kanapie niedbale przerzuca kanały telewizyjne. Kładę tacę na niskim, szklanym stoliku i nalewam aromatyczny napar. Kiedy podsuwam filiżankę szefowi, ten klepie zachęcająco miejsce obok siebie. Przypominam sobie, że w podobny sposób przywoływał Młynka, i posłusznie siadam na jednym pośladku. Bazylia zwraca w moją stronę diabolicznie uśmiechnięte oblicze.

– Myślałaś, że jesteś sprytna, Kalinko?

Czuję, jak coś ściska mnie od środka. Teraz to już tylko kopczyk pod płotem. Mam nadzieję, że będą karmić Młynka, kiedy zabraknie mnie już na tym świecie. Przełykam ślinę i odstawiam filiżankę na blat. Na widok mojej miny Bazylia parska śmiechem. – Myślałaś, że jeśli pójdziesz po kawę, uwolnisz się od naszego towarzystwa, tak? I nie będziesz musiała opowiadać o sobie? Nic z tego, złotko! Uwielbiam spędzać czas z moimi pracownikami. Wspominałem ci już, że jesteśmy jak jedna wielka, i na dodatek szczęśliwa, rodzina? – Tak, coś mi się obiło o uszy… – wydobywam z siebie piskliwe dźwięki. – Wobec tego słucham. – Nie lubię mówić o sobie – niemal szepczę. Marek odwraca wzrok od wielkiego telewizora i przez chwilę mierzy mnie nieprzychylnym wzrokiem. – Baba, która nie lubi o sobie mówić? To coś nowego, prawda? Posyłam mu jadowite spojrzenie, więc ponownie skupia uwagę na ekranie zawieszonym na ścianie. Na widok tego ekranu ja także zawieszam się na moment. Słyszałam, że produkują telewizory większe niż przedpokój w mieszkaniu mojej matki, ale nigdy takiego nie widziałam. Ten w salonie Bazylii wydaje się jakiś wybrakowany. Jego boczne krawędzie zakrzywiają się nieco do środka, jak papier zrolowany pod wpływem wilgoci. Muszę powiedzieć szefowi, żeby lepiej zainwestował w osuszacz powietrza! – Mów, złotko, mów! – Bazylia upija łyczek kawy i gryzie kruche ciasteczko. – Powiedz nam coś o sobie. Wspominałaś, że ty i pies nie macie rodziny i domu. Wobec tego gdzie się wcześniej podziewaliście? – Och… – Spoglądam mściwie na Marka. – To dość zwariowana historia. Nie chcę cię zanudzać… szefie.

– Ależ skąd! Jestem bardzo ciekaw! A ty, Marko? – Wprost umieram z ciekawości – dobiega nas burknięcie z drugiej kanapy. Sam się o to prosił, myślę, moszcząc się wygodnie na siedzisku i ponownie sięgając po filiżankę. Bazylia patrzy wyczekująco, więc sięgam po ciasteczka i przechodzę do opowieści. Naturalnie, muszę ją troszkę podkoloryzować. Może moja historia połaskocze jakąś szarą komórkę w łepetynie pana detektywa i on sam przypomni sobie, kim jestem. – Jakiś czas temu poznałam fantastycznego mężczyznę – zaczynam tajemniczym tonem. – Naprawdę? – Bazylia okazuje uprzejme zainteresowanie, więc kiwam głową. – Zamieszkaliśmy razem i byliśmy bardzo szczęśliwi. Nawet przygarnęliśmy psa. Musisz przyznać, szefie, że to już jakiś zalążek rodziny. – Spoglądam wyczekująco na mężczyznę, więc on też kiwa głową na znak, że się zgadza. – Początkowo nie chciałam, żeby mi się oświadczał. Mam złe wspomnienia związane z pierścionkiem zaręczynowym na palcu. Ale w końcu to zrobił i rozpoczęłam przygotowania do idealnego ślubu. A wtedy on zniknął. Nie zjawił się w kościele! – Nie! – Zaaferowany Bazylia kręci głową. – Niemożliwe. – Możliwe, możliwe, jak najbardziej możliwe! – Decyduję się odrobinę nagiąć prawdę. – Szukałam bucyfona kilka miesięcy… Poruszyłam niebo, ziemię i nawet wodę. Zaangażowałam policję, wojsko, jasnowidza i najbardziej spostrzegawczą sąsiadkę z parteru. – I znalazłaś? – Oczywiście, że nie! – Gotuję się ze złości. – Chwała Bogu. – W ramach męskiej solidarności Bazylia wydaje z siebie głębokie westchnienie. – To znaczy, nie znalazłam go na początku. Ale pewnego dnia przechodziłam

sobie ulicą, nawet specjalnie nie rozglądałam się na boki, bo już dawno krzyżyk na draniu położyłam. Patrzę, stoi sobie ladaco z piękną blondyną u boku. – Trzaskam filiżanką o blat stolika i zerkam w kierunku Marka, jakie wrażenie robi na nim wyssana z palca historyjka. Patrzy z rozchylonymi ustami, dobrze jest, myślę i zaczynam podkoloryzować jeszcze bardziej. – Blondyna, taka wiesz, szefie, sześćdziesiąt, dziewięćdziesiąt, sześćdziesiąt, albo nawet na odwrót, włos rozwiany, makijaż i szpilki. Podeszłam, strzeliłam w pysk kutafona raz i drugi i… i… – I co? – dopytuje szef. – I nic. Poszłam sobie. I postanowiłam, że razem z psem zaczniemy nowe życie… Zerkam jednym okiem na Marka, a drugim na szefa. Pierwszy wpatruje się we mnie cokolwiek pobłażliwie, co wcale mi się nie podoba. Drugi w ogóle nie zwraca na mnie uwagi, co podoba mi się jeszcze mniej. Dopiero po chwili dociera do mnie, na czym skupiona jest uwaga Bazylii. Szef niecierpliwie sięga w kierunku pilota od telewizora, ale nie może go dostać, bo ten leży sobie na drugiej kanapie. – Daj głośniej, szybciej… – syczy w kierunku Marka. Wpatruję się w ekran telewizora i czuję, jak unoszą się włoski na moim karku. Dlaczego tego nie przewidziałam, do jasnej cholery?

Wsłuchuję się w lekko hipnotyzujący głos prezenterki odczytującej wiadomości z kraju i czuję, jak oblewam się zimnym potem. Chociaż właściwie: dlaczego zimnym? Mam wrażenie, że tonę we wrzątku, tak mi jest duszno i gorąco! – Dzisiejszego popołudnia na jednym z krakowskich komisariatów doszło do osobliwego

zdarzenia –

dociera

do

mnie

jak

przez mgłę. – Pięćdziesięciosiedmioletnia Lucyna R. zaatakowała policjantów, domagając się, aby ci rozpoczęli poszukiwania jej zaginionej córki. Według kobiety policjanci wykazali lekceważący stosunek do sprawy i nie chcieli przyjąć jej zgłoszenia, co doprowadziło petentkę do wściekłości i zaowocowało użyciem niebezpiecznych przedmiotów. Policjanci usiłowali obezwładnić Lucynę R, ale kobieta zabarykadowała się za jednym z biurek i rozpoczęła z nimi regularną bijatykę. Wykorzystane zostały: dziurkacz do papieru, zszywacz, telefon stacjonarny oraz lewy but damski w rozmiarze 38 i pół. Zniszczenia powstałe w wyniku awantury są wedle policji porównywalne do skutków zamieszek pomiędzy pseudokibicami Wisły i Cracovii w 1990 roku. W wyniku zajścia poszkodowanych zostało siedmiu policjantów oraz dwóch sanitariuszy ambulansu ze szpitala imienia Józefa Babińskiego w Kobierzynie. Przypominamy, zaginiona Kalina R. ostatni raz była widziana w poniedziałek 28 sierpnia. Jeśli są Państwo w posiadaniu informacji na temat obecnego miejsca przebywania Kaliny R., prosimy o kontakt pod numerem widocznym w prawym górnym rogu ekranu. Bazylia z napięciem wpatruje się w ogromny telewizor, następnie powoli odwraca głowę i mierzy mnie zaskoczonym spojrzeniem. – Zaraz, zaraz… czy to czasem nie o tobie? – Nie. – Stanowczo kręcę głową. – Ale Kalina to rzadkie imię! – Tak? Nie zauważyłam. – Ale zobacz, jaka do ciebie podobna! – Bazylia patrzy to na mnie, to na ekran telewizora. – Ja nie widzę podobieństwa. – Staram się mówić spokojnie, choć od środka cała się trzęsę. – A ja widzę ogromne! Marko, przyjacielu, no powiedz, czy nie mam racji? Przecież ta Kalina, co ją pokazali w wiadomościach, to nasza Kalina, no nie?

Wpatruję się w Marka z natężeniem, pewna, że potwierdzi. Tak bardzo przeszkadza mu moje towarzystwo, tak bardzo mnie nie cierpi, z pewnością zaraz powie, że tak, to ta sama Kalina, a skoro szuka jej policja, będą z nią same problemy. Trzeba się dziewczyny pozbyć, i to szybko. Do chłodni, pod tasak, a potem kopczyk! To oczywiste, że musi wykorzystać pretekst, aby mi dopiec! Ale – ku mojemu zaskoczeniu – Marek kręci głową i przełącza na inny kanał. – To nie ona. – Uśmiecha się do mnie złośliwie. – Tamta jest ładniejsza. Rozdział 5 Kiedy następnego dnia stawiam się w kuchni, aby rozbić kolejną setkę jaj i przygotować śniadanie, napotykam w niej dwóch nieznanych mężczyzn. Po objętości ich barów wnioskuję, że to któraś z kolei zmiana chłopców, więc uśmiecham się przyjaźnie. Jednak najwyraźniej mój urok osobisty tym razem zastrajkował, bo odpowiadają mi nieprzychylne spojrzenia spode łba. A gdy próbuję wejść do chłodni, aby wydobyć z niej wiktuały niezbędne do przygotowania smacznego posiłku, jeden z mężczyzn zastępuje mi drogę i opiera się o drzwi, krzyżując ramiona na potężnej piersi. – Nie wolno! – huczy donośnie. – Muszę zrobić śniadanie – staram się tłumaczyć spokojnie, chociaż z nerwów aż cała się trzęsę. Osiłek wskazuje mi brodą kuchenne blaty, gdzie piętrzą się naprędce zrzucone produkty spożywcze. – Tam jest wszystko – rzuca zimno. Upewnia się, że oddalam się z zakazanej strefy, i wydobywa z kieszonki na piersi smartfon. Przysuwa sobie krzesło do kuchennej wyspy i siada na nim okrakiem. Rozzłoszczona podchodzę do blatu i przerzucam kolejne artykuły spożywcze w poszukiwaniu jaj. Z przerażeniem stwierdzam, że nie ma ani sztuki, o stu już nawet nie mówiąc. I co ja teraz będę rozbijać? Z czego przygotuję pachnące śniadanko? Szybkim krokiem ruszam w kierunku chłodni, zdecydowana dostać się

do środka za wszelką cenę. Już niemal łapię za klamkę, kiedy ktoś boleśnie szarpie mnie za ramię. Osiłek uśmiecha się do mnie lodowato. – Te, lalunia, nie rozumisz po polsku? – Rozumim – odcinam się, wracając do ułożonych na szafkach produktów i przetrząsając je w poszukiwaniu czegoś, co nadaje się do przygotowania śniadania. – Nie kumasz? – dopytuje drugi koleżka ze złośliwym uśmiechem. – Nie kumam, po co chłodnia, z której nie można korzystać? – Chłodnia zmieniła zastosowanie – mówi znów pierwszy i znacząco przewraca oczyma. Sens jego wypowiedzi dociera do mnie bardzo powoli. Najwyraźniej to jest właśnie ten czas, o którym wspominał Mucha, kiedy oprowadzał mnie po kuchennych włościach. Na myśl o sympatycznym kompanie uśmiecham się. Szkoda, że nie na wszystkich samców testosteron działa tak pozytywnie! – Gdzie jest Mucha? – dopytuję. – Urlop ma. – A wy zamierzacie tak tutaj siedzieć? Przez cały dzień? – Przez cały. – Ale przecież już nie musicie! – Uśmiecham się uspokajająco. – Ja już wiem, że dzisiaj chłodnia została wyłączona z eksploatacji. Nie musicie mnie aż tak pilnować, obiecuję, że już nie będę próbowała tam wchodzić. – Wolimy posiedzieć. Poza tym my nie pilnujemy, żeby tam nie wchodzić. – W takim razie po co…? – Zerkam na nich podejrzliwie, smarując bułkę dżemem truskawkowym bez cukru. – Po to, żeby mięsko nie uciekło, ha, ha, ha! – śmieją się rubasznie. Nieomal robi mi się słabo. Boję się pomyśleć, jakie mięsko udało im się tam zamknąć. Na

wszelki wypadek uśmiecham się przyjaźnie i potrząsam podniesioną z blatu filiżanką. – Może napijemy się kawy? – pytam słodkim tonem. Mężczyźni patrzą na mnie z politowaniem. – Kawa jest niezdrowa! – Tak? – Zaglądam do pustej filiżanki, jakby na jej dnie wykaligrafowano listę szkodliwych działań kofeiny i spółki. Nic tam nie znajduję, więc podnoszę wzrok na swoich świeżo mianowanych towarzyszy i unoszę powątpiewająco jedną brew. Czują się zobowiązani rozwinąć myśl. – Kawa wypłukuje z organizmu ważne składniki… – A świstak siedzi i zawija w sreberka – śmieję się. – …a wtedy odżywki nie działają, jak trzeba – kończy osiłek numer jeden i pieszczotliwie przesuwa palcem wskazującym po potężnym bicepsie. Na widok jego mięśni i wypukłych żył znów czuję mdłości, więc pospiesznie kiwam głową na znak, że się zgadzam, i wracam do smarowania bułek. – Wobec tego już wiem, dlaczego moja odżywka do paznokci tak kiepsko działała – obwieszczam zdumionym mężczyznom.

Po trzech godzinach dochodzę do wniosku, że kuchnia w posiadłości Bazylii jest stanowczo za mała. I nic to, że mierzy sobie pewnie z sześćdziesiąt metrów kwadratowych i spokojnie zmieściłaby ogródek babci Leokadii wraz z zagonem kapusty i tyczkami na zielony groszek. Kiedy w jej wnętrzu przebywam wraz z dwoma troglodytami, kurczy się do rozmiarów pudełka na buty. Mężczyźni siedzą rozparci przy kuchennej wyspie i co chwila potykam się o ich buty, do tego mówią do mnie per „lalunia” i rzucają niewybredne komentarze na temat zapachu gotowanej przeze mnie kalafiorowej. Mam ich serdecznie dość. Na domiar złego od rana towarzyszy mi parszywy humor, który pośrednio

wiąże się z ubiegłym wieczorem i słowami Marka. Już sama nie wiem, czy zdzielić palanta w łeb, czy cieszyć się, że docenia moją fotograficzną podobiznę. Do tego dochodzi stres o matkę, która bądź co bądź została odwieziona do szpitala psychiatrycznego, i lęk, jak zakończy się ta cała historia z zaginięciem. Już nie tylko Markowym, ale też i moim… Nastroju nie poprawia mi scenka, która właśnie rozgrywa się za kuchennym oknem. Młynek truchta przez nieskazitelny trawnik, trzymając w pysku starą tenisową piłeczkę, a zaraz za nim biegnie odziana w skąpe szorty Kicia. Siedzący przy kuchennej wyspie mężczyźni wyciągają swe potężne szyje, aby mieć lepszy widok. Najwyraźniej żyją w znakomitej komitywie z ulubienicą szefa! Czuję, jak narasta we mnie wściekłość. Nie będzie sobie ona ostrzyć pazurków na mojego psa, o nie! Przebiegam przez salę restauracyjną z takim impetem, że aż wprawiam w drżenie ustawione na stolikach szkło. Otwieram drzwi na podjazd i przywołuję Młynka. Kicia uśmiecha się delikatnie i macha mi trzymaną w dłoni piłeczką. Z miejsca, w którym stoję, widzę, że ma na sobie tylko szorty i koronkowy stanik. Posyłam jej przepełnione złością spojrzenie i prowadzę zziajanego winowajcę do kuchni. Tam nalewam mu miskę wody, ale tęskne spojrzenie w kierunku lodówki lekceważę z premedytacją. Proszę, jak mi się odpłaca za dobry, kochający dom i spokojne życie! Zadaje się z pierwszą lepszą… kocicą! Wracam do przygotowywania obiadu, gdy dociera do mnie, że mężczyźni przerzucają się żarcikami, których bohaterami jesteśmy my, ja i Młynek. Biorę się pod boki i właśnie mam im coś nagadać, kiedy drzwi się uchylają i do środka wchodzi niski mężczyzna o nieco egzotycznych rysach twarzy. – Pani zamawiać mięso? – Jakie mięso? – Patrzę na niego osłupiała. – Dobra mięso. Kurczak mięso. Indyk mięso. Krowa mięso. – Ale ja nie potrzebuję żadnego mięsa! – Dobra mięso. Kurczak mięso. Pani zamawiać mięso? Ja rzucać mięso?

– Nie, nie! Proszę mi tu nic nie rzucać! – Nie rzucać? A krowa mięso? – On pyta, czy zostawić dostawę mięsa – tłumaczy mi osiłek numer jeden, pokładając się ze śmiechu. – Ach, tak? Ale skąd ja mam wiedzieć, czy zostawić? – Szefa trzeba spytać – tłumaczy chłopiec z chytrym uśmieszkiem. – Cześć, Dżin Dżon! Masz świeże mięso? – Świeża mięso. Dobra mięso. Kurczak mięso i krowa mięso! Rzucać mięso? – A może dzisiaj to my rzucimy ci mięso? Chcesz trochę mięska, Dżin Dżon? No, lalunia, leć do szefa i zapytaj, ile tego mięsa, bo się chłopina niecierpliwi. Wyłączam palnik pod garem z zupą kalafiorową i wyruszam na poszukiwanie Bazylii. Zapytam o to cholerne mięso, a przy okazji wspomnę jednym słówkiem, że już nie mogę wytrzymać z tymi dwoma w jednym pomieszczeniu. Niech ich odeśle i znajdzie coś pożytecznego do roboty. Przecież na mnie można liczyć. Ciekawska nie jestem i do chłodni nie zajrzę. Raczej. Po drodze spotykam Marka, który właśnie spieszy gdzieś z jakąś teczką. Posyła mi niechętne spojrzenie, więc odpowiadam mu głośnym prychnięciem i odwracam głowę w drugą stronę. Jeszcze przyjdzie taki czas, że sobie przypomni i zapłaci za wszelkie nieprzyjemności, jakie mi serwuje. Teraz mam ważniejsze sprawy na głowie. Kurczak mięso, indyk mięso i krowa mięso. Właśnie zamierzam zapukać do gabinetu, w którym w ciągu dnia urzęduje szef, kiedy dobiega mnie tupot bosych stóp. U wylotu korytarza pojawia się zaaferowana Kicia. Łapie mnie za ramię i ciągnie w kierunku wyjścia. – No, pospiesz się! Psa zabierają! Chodź wreszcie! Wyrywam się i posyłam jej niechętne spojrzenie. Czego ona znowu ode mnie chce? Czy nie widzi, że jej nie lubię i nie mam ochoty na pogaduszki? Szczególnie, kiedy chodzi w samym staniku i kłuje w oczy tym rozmiarem sporo ponad statystyczne 75B? Już mam jej co nieco na ten temat powiedzieć, kiedy łapie mnie ponownie i ciągnie w kierunku wyjścia. Próbuję się opierać i

równocześnie zrozumieć, o czym bredzi. Ślizgamy się na wypolerowanej posadzce. Kicia pada na pupę i krzywi się boleśnie; wykorzystuję to i próbuję odejść, ale ona łapie mnie za kostkę i ciągnie desperacko, sapiąc. – Młynka. Pakują do samochodu Młynka. – Młynka? Zabierają mojego Młynka? Do jakiego samochodu? Kto!? – Ten chudy Chińczyk! Nagle dociera do mnie cała groza sytuacji! Więc o takim mięsku mówili ci dwaj złośliwcy, kiedy proponowali je Dżin Dżonowi! Perfidnie pozbyli się mnie z kuchni, by móc zaprowadzić biedne i nieświadome niczego zwierzę na rzeź! A Młynek, mój łagodny i przyjazny pieseczek, to takie cielę. Pokażą mu piłkę, zacmokają i straci głowę… Czuję, jak buzuje we mnie adrenalina. Jednym szarpnięciem podrywam Kicię z posadzki i teraz to ja ciągnę ją w kierunku wyjścia. Za plecami słyszę głos szefa, który pojawił się w uchylonych drzwiach i dopytuje, co się dzieje. Nie mam czasu wyjaśniać, liczy się przecież każda sekunda! Kiedy zbiegamy po schodach, dostrzegam furgonetkę z niebieskim napisem „Chińska rzeźnia” na lewym boku. Za kierownicą ktoś siedzi i właśnie uruchamia silnik. Na trawniku dostrzegam tych dwóch troglodytów, niemal pokładających się ze śmiechu. Serce galopuje mi w piersi, coś kłuje w boku, ale zmuszam się do jeszcze szybszego biegu. Muszę dopaść tę cholerną furgonetkę i uwolnić Młynka. A kiedy mój przyjaciel będzie już na wolności, dopadnę tego okropnego człowieka i osobiście dopilnuję, by zeżarł na surowo swoje kurczak, indyk i krowa mięso! Ciekawe, czy wtedy wyda mu się równie dobre! Jestem już niemal przy furgonetce, kiedy potykam się o wystający kamień i padam jak długa. Przez napływające do oczu łzy obserwuję, jak samochód powoli rusza w kierunku bramy. Próbuję poderwać się na nogi, ale osłabiona po upadku z podestu noga znów daje o sobie znać. Czuję narastające gorycz i bezsilność. Młynek odjeżdża z tym barbarzyńcą, a ja nic nie mogę zrobić! Oglądam się z nadzieją na Kicię, ale ta już dawno opadła z sił i ciężko dyszy gdzieś w połowie długości podjazdu. Tracę nadzieję, ale wtedy dochodzi do najprawdziwszego cudu!

Uchylona brama zaczyna powoli się zamykać. Jej metalowe przęsła z donośnym trzaskiem zatrzymują się na masce samochodu, skutecznie odcinając furgonetce drogę. Z auta dobiegają przekleństwa w egzotycznym języku i dźwięk klaksonu, na co dwóch osiłków tarza się po trawniku, głośno rechocząc. Nie mogę się doczekać, kiedy dostanę tych idiotów w swoje ręce, ale na razie interesuje mnie tylko jedno: wydostać mojego psa z samochodu! Powoli podnoszę się na nogi i kuśtykając, ruszam w stronę bramy. Czuję, że trwa to nieznośnie długo, zupełnie jakbym po kolana brodziła w wacie. Jestem już blisko, słyszę już nawet popiskiwanie Młynka, kiedy ktoś mnie mija. Marek! Jestem tak zaskoczona, że aż przystaję, ale on w ogóle nie zwraca na mnie uwagi. Podbiega do furgonetki i gwałtownie szarpie za klamkę u drzwi. Młynek wyskakuje na podjazd i podbiega do mnie w radosnych pląsach. Klękam na podjeździe i przyciągam go do siebie, obsypując rudobrązowe futerko i długie uszy pocałunkami. Marek przygląda się nam badawczo. – Wszystko w porządku? – pyta. Potwierdzam skinieniem głowy, ponieważ nie jestem w stanie wypowiedzieć słowa, a wtedy ruchem głowy wskazuje dom. – Wracajcie do środka. Muszę coś załatwić. – Ja… – Co? – Marszczy brwi. – Muszę mu coś powiedzieć. – oświadczam. – Muszę – powtarzam uparcie. Wzrusza ramionami i odsuwa się od uchylonych drzwiczek, robiąc mi przejście. Kuśtykam w stronę furgonetki. Niezdarnie się garbię, ale nie mam zamiaru wypuścić z dłoni obroży Młynka ani na minutę! Zaglądam do szoferki. Chińczyk mierzy mnie wściekłym spojrzeniem, a potem wylewa z siebie potok bełkotliwych słów, żywo gestykulując i wskazując zniszczoną maskę samochodu. Nie zamierza dopuścić mnie do głosu! – Cicho! Ty słuchać! – Walę ręką w klakson. – Ty być zły człowiek! Tutaj Polska, tutaj się pies nie je! Złe mięso, bardzo złe! Ty szubrawiec, ty szumowina! Ty kapujesz? On przyjaciel. – Wskazuję na Młynka. – Ty… ty… kupa!

Dżin Dżonowi mija pierwsze osłupienie i na powrót zaczyna jazgotać. Wtedy dostrzegam, że pod jego nogami majaczy jakiś długi kształt. Schylam się i wydobywam na światło dzienne wielką kość. Jest tak długa, że najpewniej pochodzi z mamuta! Łapię ją solidnie, puszczam obrożę Młynka i prostuję się z triumfalną miną. Przez chwilę z satysfakcją obserwuję konsternację malującą się na twarzy mężczyzny, po czym przechodzę do ataku! Pierwsze uderzenie trafia porywacza na wysokości barku, drugie okazuje się niecelne, choć mało co nie pozbawia go ucha. Tracę kilka sekund, aby lepiej uchwycić prowizoryczną maczugę, a kiedy podnoszę oczy, na wysokości twarzy mam chude pośladki czołgającego się do drugich drzwi mężczyzny. Uśmiecham się pod nosem. – Wyśmienicie! – mówię.

Bazylia jest wściekły. Miota się po kuchni niczym rozsierdzony byk, potrącając krzesła i wszystko inne, co napotyka na swojej drodze. Jest przy tym tak czerwony, że zaczynam się poważnie obawiać, czy mu oby jakaś żyłka w głowie nie pękła. Rozglądam się po pomieszczeniu. Pod chłodnią tkwią nieco przestraszeni chłopcy, którzy najwyraźniej nie podejrzewali, że ich idiotyczny żart może aż tak rozwścieczyć pracodawcę. Tuż obok nich stoi opanowany Marek, a nieco dalej siedzi wciąż posapująca Kicia. Bazylia kazał jej założyć bluzkę, więc teraz otula się obszerną bluzą z kapturem. Dziwna z niej dziewczyna, ze skrajności w skrajność. Ponownie skupiam uwagę na szefie. – Co wam strzeliło do tych głupich łbów?! – Chcieliśmy zażartować… – Zażartować?! Oddać psa na przemiał? Przez was straciłem najlepszego dostawcę wołowiny! Zresztą – macha ręką ze złością – teraz to nawet nie wiadomo, czy to naprawdę była wołowina! – Ale szefie, to był tylko taki żart! – Wasz żart kosztował mnie nowe przęsło do bramy i rachunek za klepanie

maski tego rzeźnika! Do tego mam dwie rozhisteryzowane baby. Pewnie jeszcze Nowaka muszę wezwać, żeby sprawdził, czy się pies nie rozhisteryzował! Co macie na swoje usprawiedliwienie? – Zupę… – Co proszę?! – Zupę śmierdzącą gotowała… – Osiłek określany przeze mnie jako drugi patrzy w moim kierunku spode łba. Czuję, jak sama zaczynam się gotować. Bazylia chyba też, bo spogląda w kierunku wielkiego garnka na płycie grzewczej, a potem niedowierzająco na swoich pracowników. – Zupa wam śmierdziała? – No… – A wy może ładniej pachniecie, kiedy wracacie z siłowni?! Co?! I ja was do rzeźni nie wywożę, prawda? – Szef uśmiecha się diabolicznie i kiwa na mnie palcem. – Złotko, podejdź! Skoro chłopcom nie pasuje zupa kalafiorowa, zjedzą jej teraz za karę po dwa talerze. Nakryjesz im w jadalni i podasz, a ja będę siedział przy stole i patrzył, jak jedzą. – Dostrzegam, że Bazylia masuje kieszeń, i zastanawiam się w duchu, czy to uzupełnienie tej dziwnej kary, czy tylko głęboko zakorzeniony nawyk. – Ale zanim nakryjesz, przynieś mi z apteczki coś przeciwbólowego. Głowa mi pęka. A was – spogląda na chłopców – zapraszam na pogawędkę. Dostaniecie coś specjalnego na dzisiaj do roboty. Oczywiście już po obiedzie. – Patrzy wymownie na gar z zupą kalafiorową. Podręczna apteczka ukryta w kuchennej szufladzie jest bardzo mała i kryje w sobie zaledwie kilka opatrunków i buteleczkę mocno przeterminowanej wody utlenionej. Nie znajduję w niej nic, co mogłoby ulżyć dolegliwościom Bazylii, ale wiem, że większe pudełko przechowywane jest w łazience za salonem. Idę tam, a Młynek towarzyszy mi krok w krok, obijając potłuczone kolana wahadłowym ruchem ogona. Jestem pewna, że uprowadzenie poważnie odbiło się na jego psychice i teraz boi się spuścić swoją panią z oczu choćby na chwilkę. Wchodzę do łazienki i na chwilę zapominam o całym świecie. Doprawdy, gdybym mogła wybrać jedno pomieszczenie z domu Bazylii, w którym miałabym

spędzić resztę życia, byłaby to ta łazienka. Byłam w niej już kilka razy, ale zawsze, gdy tutaj wchodzę, wprost umieram z zachwytu nad jej luksusowym wystrojem. Tym razem także przez chwilę kontempluję piękne dodatki, ale szybko przechodzę do poszukiwania apteczki. Nie wiadomo, do czego gotów posunąć się Bazylia, jeśli głowa rozboli go jeszcze mocniej! Znajduję blister tabletek przeciwbólowych i chowam go do kieszeni. Mam już zamykać pudełko, kiedy dostrzegam charakterystyczne opakowanie z fioletowym paseczkiem. Jestem przekonana, że już kiedyś podobne widziałam, więc biorę je do ręki, aby sprawdzić, co to. Czytam informacje na odwrocie i uśmiecham się pod nosem. Tak, lekarz przepisał te tabletki ojcu, kiedy cierpiał na uporczywe zaparcia… Zupa kalafiorowa doprawiona środkiem przeczyszczającym? To będzie słodka, choć mocno śmierdząca zemsta! Chowam pudełko za pasek spodenek i wychodzę. Do kuchni wracam przez jadalnię. Chłopcy siedzą już za stołem, a Bazylia spaceruje po pokoju, rozmawiając przez komórkę. Uśmiecham się przyjaźnie. – Cierpliwości, chłopcy! Za chwilę podam wam zupkę, muszę ją tylko trochę doprawić…

O skutkach swej zemsty dowiaduję się wieczorem, i to na dodatek zupełnie przypadkiem. Wychodzę z Młynkiem na wieczorny spacer. Pies nadal ma traumę i stara się mnie nie odstępować ani na krok. Niemal zmuszam go, aby odszedł w zarośla, inaczej obsikałby mi trampki. Patrzy z wyrzutem, ale posłusznie idzie w krzaki. Kiedy wracamy do pokoju, dobiegają mnie podniesione głosy z salonu. Kryję się za marmurowym filarem i dyskretnie zaglądam do środka. Bazylia krąży po pomieszczeniu, żywo gestykulując i wyrzucając z siebie pełne gniewu słowa, a na kanapie siedzą skruszeni chłopcy numer jeden i dwa. Pod oknem dostrzegam niedbale opartego o parapet Marka. Zdaje się patrzeć wprost na mnie,

ale muszę się mylić, bo nie daje nic po sobie poznać. Na wszelki wypadek przyciskam plecy do ściany i mocniej trzymam obrożę Młynka, aby nie rysował pazurami posadzki i nie zdradził naszej obecności. – Ja pierd… co za wstyd! – wrzeszczy Bazylia. Pierwszy raz słyszę, jak używa wulgaryzmu. Dotychczas był takim opanowanym i kulturalnym gangsterem! – Co za wstyd! Wysyłam dwóch swoich najbardziej bezwzględnych żołnierzy, aby odebrali opłatę za opiekę, a oni co?! Dostają na miejscu sraczki! Słysząc to, parskam niekontrolowanym śmiechem. Szczęśliwie odgłos ginie w potoku wrzasków szefa, który właśnie roztacza przed Markiem wizję chłopców, którzy najpierw zawołali „Przyszliśmy po forsę dla pana Bazylii, dziadku, wyskakuj ze złota!”, a następnie zepsuli powietrze i prześcigali się w biegu do łazienki. Na nieszczęście – nie wiem, ich czy właściciela lokalu – w środku był tylko jeden sedes… – To ta zupa… – broni się jeden z mężczyzn, a ja czuję, jak moje serce fika koziołka. – Dupa, nie zupa – piekli się Bazylia. – Nie zapominaj, że zupę to ja też jadłem, a przecież nie obsrałem pół Floriańskiej! Już ja dobrze wiem, co to było! – Ale szefie! – Ile razy mówiłem wam, patałachy, że macie zostawić w spokoju moje tabletki na przeczyszczenie? No, ile? – … – Zamiast czyścić wam jelita, wyczyściły doszczętnie mózg! Od tej pory apteczka będzie pod kluczem. Ile tego wzięliście? – Nie słyszę głosów winowajców, ale z odpowiedzi Bazylii wnioskuję, że niewiele. – No, to rzeczywiście skromnie, jak na was. Najwyraźniej bierzecie za często i już wam dupa fiksuje. Wynocha, zejdźcie mi z oczu… Nasłuchuję człapiących kroków i zastanawiam się, jak bardzo zwiększyłam normę chłopców. Najwyraźniej dawka była spora, skoro efekt okazał się tak szybki i, hmmm… gwałtowny. No, przes… jednym słowem, śmieję się w duchu. Szybko jednak zapominam o śmiechu, rozmowa pomiędzy Bazylią a Markiem

właśnie schodzi bowiem na mój temat. – Co za skurczybyki, muszę ich usunąć… Dużo wiedzą, ale nie chcę ich spotykać przy śniadaniu. Jestem wrażliwy na takie rzeczy, mój żołądek tego nie zniesie! Swoją drogą, ta zupa rzeczywiście była dość ciężka… – Mówiłeś, że dzwoniła Miecia…? – Tak, wraca od jutra, chwała Bogu i konowałowi, który całkiem szybko zdjął gips z nogi jej córki. Nareszcie zjemy porządnego schaboszczaka. – A co z dziewczyną? – Co z nią? – pyta obojętnie Bazylia. – Nie dogadają się z Miecią. Chcesz, żeby w kuchni latały noże? – To mogłoby być ciekawe – śmieje się Bazylia. Nagle poważnieje. – Myślisz, że powinienem się jej pozbyć? Z bijącym sercem oczekuję odpowiedzi. Przez chwilę nic się nie dzieje, więc w końcu nie wytrzymuję i wyglądam zza ściany. I zatapiam się w błękitnym spojrzeniu drwiąco uśmiechniętego mężczyzny. – Nie. – Kręci powoli głową. – Wolałbym mieć ją na oku. I masz, myślę. Masz mnie na oku. Bazylia wzdycha głęboko. – Pomyślę nad tym… Wracam do pokoju jak struta i długo nie mogę zasnąć. Co zrobię, jeśli szef dojdzie do wniosku, że jestem w tym domu zbędna? I skąd ta zmiana w zachowaniu Marka? Wcześniej zrobiłby wszystko, żeby tylko pozbyć się mnie z rezydencji Bazylii, a teraz woli mnie mieć na oku? To trochę dziwne i jeśli mam być szczera, odrobinę niepokojące… Rozdział 6 Budzę się z poczuciem czegoś miłego. Zaciskam mocno powieki, aby jeszcze

na moment zatrzymać pod nimi odłamki snu. Byliśmy z Markiem na naszej łące, tej za dworkiem w Kamionkach. Siedzieliśmy w wysokiej trawie, a potem on mnie pocałował i zaczął zdejmować ze mnie ubranie. Ranek przyszedł w zdecydowanie niewłaściwym momencie. Jeszcze chwilkę upajam się słodkim wspomnieniem, przeciągając w pościeli, a potem pozwalam powiekom się unieść. Obok łóżka stoi kobieta i wpatruje się we mnie z morderczym błyskiem w oku. Podrywam się do pozycji siedzącej i przywieram plecami do ściany, podciągając pod brodę kołdrę. Jeśli zdecyduje się zaatakować mnie wielkim nożem do mięsa, który ściska w prawej dłoni, będę mogła osłonić się z jednej strony. Chociaż ze względu na długość tego noża to i tak nie ma najmniejszego sensu… Po chwili dochodzę do wniosku, że dziwna kobieta nie zwraca na mnie uwagi. Jest skupiona na nieświadomym niczego Młynku, który w najlepsze odsypia traumy ubiegłego dnia. Muszę przyznać, że psisko ma naprawdę mocny sen! Psi obrońca, niech to szlag! – Co to tu robi? – cedzi przez zęby kobieta, celując szpicem noża w spokojnie oddychające zwierzę. – Chyba… chyba śpi. – Przecież widzę. Oczy mam na swoim miejscu. Skąd się to tu wzięło? – Nie mam pojęcia! – Kręcę głową. – Niech złazi! W tej samej chwili do pokoju wpada zziajany szef. Wygląda na mocno przestraszonego, co pozwala mi przypuszczać, że miał nadzieję, iż moje pierwsze spotkanie z panią Miecią przebiegnie na nieco odmiennym gruncie. Opiera dłonie o kolana i próbuje uspokoić oddech, a oczy w tym czasie prześlizgują się po pokoju. Kiedy dostrzega śpiącego na łóżku Młynka, blednie. Posyłam mu przepraszające spojrzenie, którym chcę równocześnie zastrzec, że naprawdę nie mam pojęcia, skąd ten pies wziął się na łóżku!

– Widzę, że już się poznałyście… – mówi słabo Bazylia. – No, więc tak… Pani Miecia wróciła i nie musisz już zajmować się kuchnią – informuje mnie. – Zawiodłeś mnie, synek! – Kręci głową pani Miecia. – Ile razy ci mówiłam, żebyś nie wpuszczał byle czego do łóżka? – Przesuwa spojrzenie ze mnie na psa i z powrotem, przez co za bardzo nie wiem, o kogo tak naprawdę jej chodzi. – To samo do kuchni! – Niech się pani Miecia nie denerwuje! Wszystko jest w porządku! – mówi stanowczo Bazylia. A potem z troską zagląda jej w twarz. – Prawda? No, pani Mieciu kochana! – Niech ci będzie – wzdycha kobieta. – Młody jeszcze jesteś, nieopierzony, to i głupi. – Klepie Bazylię po policzku. Potem spogląda na mnie surowo i ponownie celuje czubkiem noża. – Wróciłam i wszystko będę mieć na oku. Nie wyleguj się w moim łóżku. I zabierz to. – Wskazuje na powoli budzącego się Młynka. – Czyli wszystko w porządku? – pyta szef, wyciągając rękę w kierunku pani Mieci. Byłam przekonana, że chce uścisnąć jej rękę, ale on szybkim ruchem zaciska dłoń na rękojeści noża i wyjmuje go z dłoni kucharki. Oddycha z wyraźną ulgą i chowa go za siebie. Czyżby naprawdę się obawiał, że kucharka rzuci się z ostrzem na nieświadomego zagrożenia Młynka? A może na mnie? – W porządku? – Pani Miecia jest szczerze zdziwiona. – Masz mi kupić nowe łóżko, synek! Nie będę sypiała w psim legowisku! Jeszcze jakich parchów dostanę! Już mam ostro zaoponować, kiedy dostrzegam minę Bazylii. Przewraca oczyma na znak, że mam siedzieć cicho i bez cienia skargi przyjmować słowa despotycznej kucharki. Z rozbawieniem stwierdzam, że nasz przełożony, gangster i handlarz żywym towarem, boi się pani Mieci! – Kupię – obiecuje szybko. – Sama wybiorę! – zastrzega kobieta. – Ma się rozumieć.

– Pozbyłeś się tamtej? – dobiega mnie pytanie kucharki. Nie wiem, o kogo chodzi, ale mam nadzieję, że nie o mnie. – Ma się rozumieć! – To dobrze. To nie było towarzystwo dla ciebie, synek. Znam się na kobietach. Jeszcze byś za nią posiedział. – Nie zamierzam. – Bazylia posyła mi rozpaczliwe spojrzenie, ale nie wiem, co mogłabym zrobić, aby przerwać ten nietypowy dialog. Ostatecznie dochodzę do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli po prostu pójdę z Młynkiem na podwórko i pozwolę im porozmawiać na osobności. Dla szefa to z pewnością upokarzające, że jego pracownica słucha, jak kucharka ustawia go do pionu w kwestii łóżka i jego zawartości! Przepraszam towarzystwo, naciągam na piżamę bluzę z kapturem i wychodzę. Doganiają mnie jeszcze słowa Bazylii, który proponuje pani Mieci, aby sobie usiadła i troszkę odpoczęła. – Ja zrobię pani Mieci kawy z mleczkiem, dobrze? Dobrze, że pani Miecia do nas wróciła. Pani Miecia jest dla nas jak mamusia – mruczy, a ja, kręcąc głową i chichocząc pod nosem, wychodzę do ogrodu.

Przeciągam, jak tylko mogę, ale w końcu i tak muszę wejść do kuchni i zmierzyć się z jej demoniczną władczynią. Kiedy wchodzę, pani Miecia, jak na prawdziwą królową przystało, siedzi na tronie w postaci wysokiego barowego stołka i łaskawie obdarza mnie swoją uwagą. Dzieli ją pomiędzy moją skromną osobę a niedopałek papierosa, filiżankę kawy i napoczętą krzyżówkę. – Dębowe – mówi na mój widok z triumfalnym błyskiem w oku. – Przepraszam, co? – Nie rozumiem. – Dębowe łóżko wybrałam – tłumaczy. – Takie eleganckie, z rzeźbionym wezgłowiem. A do tego najdroższy materac, jaki mieli w sklepie. Z siedmioma

strefami twardości. – Fantastycznie! – Okazuję udawany entuzjazm, ponieważ za bardzo nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi. Czy pani Miecia zmieniła zdanie co do mojej obecności w swoim królestwie? Dlaczego zachowuje się tak przyjaźnie i dzieli ze mną szczegółami łóżkowej – jakkolwiek to brzmi – transakcji? Czy porzuciła już zamiar wypatroszenia biednego, spragnionego komfortu psa? Decyduję się rozwiązać tę zagadkę i zacząć od jej końca, czyli od Młynka. Podchodzę niepewnie do wyspy. – Przepraszam, że pozwoliłam psu spać na pani łóżku. Czułam się trochę zagubiona w obcym miejscu, a on jest tak nauczony. Ale leżał tylko w nogach, do poduszki się nawet nie zbliżył! Przysięgam na wszystko. – Nieważne! – Lekceważącemu machnięciu prawej ręki towarzyszy siorbnięcie kawy z filiżanki i przebiegłe spojrzenie. – Pościel też nową wybrałam. Z egipskiej wełny. Czerwoną. I jeszcze narzutę. Powoli dociera do mnie fortel pani Mieci. Tak naprawdę nie miała nic przeciwko obcej kobiecie i kupce futra we własnym łóżku, a przynajmniej nie tak bardzo, jak okazała to przerażonemu pracodawcy! Po prostu wykorzystała okazję, aby wymusić na nim zakup nowych rzeczy. Spoglądam na nią skonsternowana. Ciekawe, czy często tak robi? Pewnie tak – jeśli wnioskować po zachowaniu Bazylii, szef się jej po prostu boi! I zapamiętajcie moje słowa: kiedy mężczyzna porównuje kobietę do mamusi, to musi to oznaczać kłopoty! – Co tak stoisz? – dziwi się pani Miecia. – Zrób sobie kawy i siadaj na tyłku. Chcesz krzyżówkę? Obiad podamy na drugą. Czekam na mięso, bo synek zażyczył sobie schabowego, a jakaś idiotka pogoniła rzeźnika! – Jak mogła! – Oburzam się, nalewając filiżankę kawy i dolewając mleczka skondensowanego. Dorzucam cukier, sięgam po kolorowy tygodnik spoczywający

przy prawym łokciu pani Mieci i zatapiam się w lekturze. Pani Miecia zaciąga się papierosem. Dym drapie mnie po gardle, ale boję się wstać i otworzyć okno, żeby nie wyszło, że się szarogęszę w jej kuchni. No, proszę! Znamy się zaledwie kilka godzin, spędziłyśmy w jednym pomieszczeniu kilkanaście minut, a ja również uznaję jej autorytet. Mówiąc prościej: mam przed nią nielichego pietra! Moja towarzyszka gasi papieroska na spodeczku i zagląda do wertowanej przeze mnie gazety. – Znasz ją? – Wskazuje aktorkę z burzą blond loków. – Ona grała w tym serialu na Jedynce. Znasz? – Nie znam – zaprzeczam. – To wiesz, ona miała męża, i z tym mężem miała dziecko, ale potem okazało się, że ten mąż też ma dziecko, tylko że nie z nią, i wiesz, ona się z nim rozwiodła i znalazła sobie takiego starego, a potem się okazało, że ten stary kopnął w kalendarz, dziwne nie? Okazało się, że on jej zapisał cały majątek, ale potem wyszło, że on miał dzieci z innego małżeństwa, a nawet troje, dla ścisłości, i te dzieci podniosły larum, że ona dla pieniędzy, wniosły sprawę do sądu, i wiesz, że ona zatrudniła adwokata i potem miała z tym adwokatem romans? – Pani Miecia patrzy na mnie wyczekująco. Czuję się zobowiązana skomentować, ale za bardzo nie wiem jak. W końcu poddaję się. – Ale to było naprawdę czy w serialu? – No naprawdę! Czemu mnie nie słuchasz?! – Słucham, słucham, tylko… – Moje tłumaczenia przerywa gwałtowne stukanie do drzwi. Pani Miecia wypija ostatni łyk kawy i odstawia filiżankę, bezceremonialnie obcierając górną wargę rękawem

sweterka w zielono-pomarańczową kratkę. – No, przywieźli mięso. Możemy się brać do roboty! – Ale że ja też? – Spoglądam z żalem na filiżankę z ledwie napoczętą kawą. – No, a co myślałaś? Sama mam wszystko robić? – Pani Miecia zamaszystym ruchem otwiera drzwi i przejmuje z czyichś rąk pokaźny pakunek. Wrzuca mięso do zlewu i przetrząsa szuflady w poszukiwaniu narzędzi pracy. Przez chwilę mierzy mnie podejrzliwym spojrzeniem, jak gdybym jej te narzędzia złośliwie pochowała. Pospiesznie przełykam gorącą kawę, parząc sobie język i podniebienie. W samą porę, bo pani Miecia właśnie nurkuje do przepastnej szafki pod oknem i triumfalnie wznosi w górę imponujący tasak. – Zrobimy pyszne kotleciki dla Bazylcia. Takie jak lubi! Zmizerniał przez ten czas, kiedy nie było mnie w domu! Nie kwituję tych słów żadną odpowiedzią, chociaż nie poczuwam się do winy. Dziwne, że chłopcom w talii przybyło na moim wikcie, a Bazylia zmizerniał. Miałam go podlewać czy ki diabeł? Biorę się do łuskania podsuniętej cebuli. Do kuchni niespodziewanie zagląda Marek. Wgapiam się bezceremonialnie w jego plecy, kiedy nalewa sobie kawy z ekspresu, i rozkładam na czynniki pierwsze moment sprzed kilku dni, kiedy wtuliłam się w jego ciało. Bujam w obłokach do tego stopnia, że nie zauważam, iż mężczyzna wyszedł. Nade mną pochyla się wymachująca tasakiem pani Miecia. Najpierw odsuwam się gwałtownie, dopiero po chwili dociera do mnie, że jej gniew jest wymierzony w inną osobę. – Nie ufam mu za grosz! – cedzi, łupiąc trzonkiem tasaka w blat kuchenny. – Mam go na oku, a kiedy odkryję, co knuje… – Pani Miecia wprawnym ruchem celuje w kawałek wieprzowiny i dzieli ją na pół. Przełykam głośno ślinę, ale uśmiecham się dzielnie. Pięknie, myślę. Nie dość, że muszę odkryć, czego ten zapominalski detektyw od siedmiu boleści tutaj szuka, to jeszcze muszę zrobić wszystko, aby ukryć przed dociekliwą kucharką to,

co odkryję. W innym przypadku gotowa zrobić z nas obojga kotlety wieprzowe! Po południu Bazylia wzywa mnie do swego gabinetu. Z ulgą opuszczam duszne pomieszczenie kuchenne, gdzie pani Miecia zbiera stertę zatłuszczonych naczyń przy zlewozmywaku i spogląda znacząco w moim kierunku. Będzie musiała odłożyć zapalonego właśnie papieroska i sama podwinąć rękawy. Albo trochę poczekać. Okazuje się, że to drugie. Kiedy zjawiam się w pokoju szefa, ten zaprasza mnie, żebym usiadła, a potem przez dłuższą chwilę tłumaczy, że teraz, gdy pani Miecia wróciła z urlopu, sytuacja ulega zmianie i nie jestem już potrzebna w charakterze kucharki. I tym samym moja sytuacja też zmianie powinna ulec. – Mam sobie iść? – pytam przerażona. Na mojej twarzy musi malować się szczera rozpacz, bo szef zaczyna machać w powietrzu rękoma. – Nie, nie! Niekoniecznie! Ja doskonale wiem, że jesteś akurat na zakręcie życiowym. Nie martw się, możesz tutaj zostać, jak długo będziesz chciała! – Ale w jakim charakterze? – Patrzę na niego podejrzliwie. – Pewnie jesteśmy zgodni, że lepiej będzie, jeśli pozwolisz nodze wydobrzeć i chwilowo pożegnasz marzenia o występach na sali – zastrzega szybko. – A co do kuchni… Cóż, jak chyba zauważyłaś, nasza pani Miecia raczej nie lubi konkurencji. – Kiwam powoli głową, choć osobiście jestem zdania, że pani Miecia konkurencji nie lubi tylko w towarzystwie szefa. Kiedy przełożony znika, robi się całkiem znośna i nie udaje już takiej krwiożerczej. Bazylia również kiwa głową, po czym dodaje: – Ale zmywać też nie lubi, więc mogę ci zaproponować posadę pomocy na zmywaku. Widzisz, teraz, kiedy pani Miecia wróciła, na powrót uruchomimy restaurację. Pracy nie będzie brakować… dziewczyna, która wcześniej zmywała, już nie wróci. – Bazylia odkasłuje w zaciśniętą pięść. – Pani Miecia jej nie lubiła… – Na zmywaku? – powtarzam niepewnie. – Tak, ja wiem. To nie jest praca, o jakiej marzyłaś. Poza tym ta maszyneria do wyparzania może się wydawać przedpotopowa i trochę cię przerażać. Mam zamiar zainwestować w nowoczesną zmywarkę, naprawdę! – przekonuje. – Ale za ścianą zmywaka jest pokoik, gdzie urzęduje na co dzień mój przyjaciel, Marko!

Jeśli będziesz mieć jakieś kłopoty ze sprzętem, na pewno ci pomoże. Chyba nawet cię polubił! Chyba nawet chce mnie mieć na oku, ale to się bardzo dobrze składa, ponieważ ja także wolę trzymać się blisko. Dołożę wszelkich starań, aby sprzęt do wyparzania psuł się naprawdę często i żebym miała wiele pretekstów, aby zaglądać do pokoiku Mareczka! Bazylia spogląda wyczekująco. – To jak będzie? Zgadzasz się? – Pewnie, że się zgadzam. Ale pod jednym warunkiem… – Spełnię każdy twój warunek. O ile będzie rozsądny – mówi szef. – Chcę mieć przy sobie psa. – Dobra, ale nie będziesz mu dawać talerzy do wylizywania. – Będę, ale nie twoje i nie moje. – Stoi. Po omówieniu warunków współpracy wracam do kuchni jak na skrzydłach.

Mina odrobinę mi rzednie, kiedy zauważam górę naczyń przygotowanych do mycia, ale pospiesznie zakładam fartuszek z ceraty i naciągam wielkie, gumowe rękawice. Pani Miecia posyła mi krzepiący uśmiech, po czym odpływa do swego pokoiku, aby zażyć popołudniowej sjesty. Mam ją obudzić przed siedemnastą, a jeśli zdążę, obrać piętnaście kilo ziemniaków. Odprowadzam królową kuchni cichym zgrzytaniem zębów. Jak mantrę powtarzam sobie, że i tak nie mam innego wyjścia! Dawno, dawno temu żyła sobie prześliczna królewna. Jej rękę obiecano księciu, ale zanim doszło do ceremonii zaślubin, książę okazał się pracoholikiem.

Wyruszył w niebezpieczną misję i słuch po nim zaginął. Zakochana królewna ruszyła na poszukiwania i trafiła do pięknego zamku, gdzie znalazła swego wybranka. Naiwna, sądziła, że książę wróci z nią do domu, ale nic z tego. A potem zatrudniono ją na zmywaku… Tak mniej więcej brzmi bajka, którą układam sobie w myślach, trąc szorstką myjką kolejne talerze. Moja bajka. Opowiadająca o mnie i o tym zdrajcy o błękitnym spojrzeniu, który w najlepsze flirtuje sobie z tancerkami, gdy ja zeskrobuję przyschnięte resztki pieczeni. Pani Miecia nie zna litości. Z kamiennym wyrazem twarzy wrzuca do aluminiowego koryta kolejne sterty naczyń i poucza, żebym często zmieniała wodę. Jak mi Bóg miły, jeszcze raz to powie, a zanurzę jej głowę w mydlinach i przytrzymam z pięć minut! Czy naprawdę w tym przybytku rozpusty nie można zainwestować w nowoczesną zmywarkę? Słyszałam, że produkują już kuchenki gazowe bez palników i pralki z programem prasowania, cokolwiek to oznacza, a mój szemrany pracodawca zatrzymał się na epoce kamienia łupanego. Albo aluminium. Jak zwał, tak zwał. Najlepsze, że podobne warunki panują wyłącznie na zmywaku! Cała reszta posiadłości wręcz tonie w luksusie i zbytku! Zupełnie jakby Bazylia miał osobiste animozje względem biednego zmywaka. Może w dzieciństwie rodzice kazali mu zmywać po każdym posiłku, pani kucharka kazała resztkować na stołówce albo starsi koledzy zamoczyli nos w pozostałościach pomidorówki z ryżem i buraczków na ciepło? I teraz mści się na wszystkich zmywających tego świata, zmuszając ich, by swe obowiązki pełnili w uwłaczających warunkach? Chyba muszę z nim na ten temat porozmawiać! On upora się z traumami dzieciństwa, a ja będę mieć lżej. Co prawda w naszym przytulnym mieszkanku też musiałam zmywać ręcznie, ale w całkiem przyjemnym zlewozmywaku. Nie w takim ogromnym, przygnębiającym korytku, które bardziej kojarzy się z rzeźnią niż ze zmywakiem eleganckiej restauracji… No i ten wyparzacz! Przecież on stanowi zagrożenie dla mnie i plączącego się pod moimi stopami Młynka! Odkręcam kran z gorącą wodą, równocześnie zerkając jednym okiem na salę restauracyjną, gdzie do Marka właśnie zbliża się Kicia. Natychmiast robi mi się gorąco i nie umiem powiedzieć, czy to ta woda, czy ciśnienie mi znowu skoczyło. Kocica nachyla się do Markowego ucha i coś szepcze, na co on zanosi się

śmiechem. Słysząc ten śmiech, czuję, jak coś podpełza mi do gardła. Czekaj, ty! Ja ci dam flirty! Co powiedział Bazylia? Jeśli będziesz mieć jakieś problemy na zmywaku, mój przyjaciel ci pomoże? Cóż, zaraz sprawdzimy efektywność naszego przyjaciela! Zakręcam kran z gorącą wodą i gorączkowo rozglądam się po pomieszczeniu w poszukiwaniu czegoś, z czym mogłabym się zwrócić do Mareczka. Zmywak nie jest wielki, ot taki kwadrat dwa na dwa, w sam raz, aby pomieścić korytko, to znaczy zlew, wyparzacz i półkę na czyste naczynia. Pod oknem znajduje się dość szeroki parapet, wyłożony białymi płytkami. Na parapecie stoją przykurzony kaktus i durszlak z pozostałością makaronu. Nagle coś mi świta. Widziałam to w jednym z odcinków mojego ulubionego serialu. Tam również chodziło o zlewozmywak, choć pobudki była zgoła inne… Sięgam po naczynie i marszcząc brwi, oceniam jego zawartość oraz wielkość odpływu w zlewozmywaku. Przez chwilę się waham, bo jestem świadoma, że mój postępek prędzej czy później wyjdzie na jaw. Raczej prędzej niż później, powiedzmy szczerze. Jednak jedno zerknięcie za drzwi usuwa moje dotychczasowe skrupuły i sprawia, że przechylam durszlak nad zlewem i wsypuję do korytka makaron świderki. Przed oczyma mam obraz sprzed kilku sekund, kiedy to Kicia uwieszała się na ramieniu Marka, więc gdy palcami obleczonymi w gumowe rękawice wpycham makaronową papkę do odpływu, wmawiam sobie, że to jej głowa. Dwie minutki, szast-prast, i w zlewie nie pozostał ani jeden rozciapany świderek. Odkręcam kran i z satysfakcją obserwuję, jak korytko zapełnia się gorącą wodą. Bez użycia korka, no proszę! Kto by pomyślał… Odczekuję kilka chwil, po czym wychylam się zza drzwi i robiąc przepraszającą minkę, wołam Marka. Ze złością zauważam, że są z Kicią tak pochłonięci rozmową, że nawet nie dociera do nich moja prośba! Podchodzę i szarpię Marka za rękaw. Niezadowolona Kicia puszcza jego ramię, a on wzdycha teatralnie i ogląda się na mnie. – O co chodzi? – pyta dość szorstko. – Odpływ się zapchał…

– I co ja mam zrobić? Zadzwoń po hydraulika! Kręcę głową z udawanym smutkiem i wskazuję zmywak. – Zanim przyjedzie, minie kilka godzin! A ja muszę dokończyć zmywanie! – Wobec tego zmywaj w kuchni! – Naczyń jest zbyt wiele! Nie zmieszczą się w kuchennym zlewie. Zachlapię podłogę i pani Miecia będzie zła… – Nie mam pojęcia, jak mógłbym ci pomóc. – Wzrusza ramionami. – Musisz sobie jakoś poradzić… złotko. – Złośliwie wykorzystuje przydomek nadany mi przez szefa. – Jak widzisz… ja jestem zajęty. Taaak, widzę! Marszczę brwi, przyglądając się, jak odwraca się w kierunku Kici. Koniec tego dobrego, panie detektywie! Amnezja amnezją, ale nie będę spokojnie się przyglądać, jak wiesza się na tobie ta giętka kocica! Ponownie szarpię go za rękaw, a kiedy wściekły odwraca się w moją stronę, biorę się pod boki i mówię stanowczo: – Szef wyraźnie powiedział, że jeśli będzie jakiś problem, mam przyjść do ciebie. A zapchany odpływ to jest problem. Duży problem. Więc albo się tym zajmiesz – syczę przez zaciśnięte zęby – albo pójdę do Bazylii i poproszę, żeby dla mnie przepchał tę rurę. Rozumiesz… złotko? – Dobra. – Kolejny raz wzrusza ramionami. – Niech ci będzie. Widzę, że się nie odczepisz… – Masz rację, nie odczepię się. Zgrzyta zębami i rusza w kierunku zmywaka, ale w drzwiach odwraca się w moją stronę i pyta: – Idziesz czy nie? – Poczekam na ciebie tutaj! – mówię wesoło, przysuwając się do wyraźnie rozczarowanej Kici. Uśmiecham się do niej uspokajająco, kiedy od zmywaka dobiegają nas pierwsze przekleństwa. Marek wraca po krótkiej chwili. Spogląda

na mnie podejrzliwie. – Wygląda na to, że rzeczywiście coś się przytkało. Muszę pójść po skrzynkę z narzędziami… – Nie krępuj się. Czekam, aż zniknie za załomem korytarza, i dopiero wtedy odwracam się w kierunku Kici. Łapię ją za rękę i nachylam się w jej stronę, szepcząc: – Nie mam powodu, aby cię lubić, ale uratowałaś mojego psa, dlatego to powiem. Trzymaj się z daleka od tego faceta! – Bo co? – Uśmiecha się kpiąco. – Wpadł ci w oko? – Wcale nie! – protestuję, mając nadzieję, że w sali restauracyjnej jest wystarczająco ciemno, aby nie dostrzegła zdradliwego rumieńca, który właśnie wpełza na moją twarz. – To nie o to chodzi! – A więc o co? – Patrzy na mnie, jakbym była wyjątkowo upierdliwą muchą, bzyczącą na suficie. – Nie zaczyna się zdania od „a więc”, matka cię nie uczyła? – denerwuję się. – Miała akurat coś innego na głowie! – Kicia wzrusza ramionami i odrzuca na plecy długie, jasne włosy. – Nie zajmuj się moją edukację, okej? O co chodzi z Marko? – O nic, po prostu jestem ci coś winna, bo uratowałaś Młynka. A to niebezpieczny człowiek! Kicia parska śmiechem, a potem otwiera szeroko oczy i zatacza ręką koło. – Żartujesz sobie, prawda? Podążam spojrzeniem za ruchem jej starannie wymanikiurowanych dłoni i robi mi się głupio. Przy stoliku na lewo dostrzegam Muchę. Wpatruje się ponuro w ekran smartfona, a na śnieżnej powierzchni eleganckiego obrusu wyraźnie odcina się ciemny kształt broni. Po prawej Bolo prezentuje innemu chłopakowi świeżo wytatuowany biceps. Rzeczywiście, moje ostrzeżenie odnośnie do

niebezpieczeństwa związanego ze znajomością z Markiem brzmi w tym miejscu nieco groteskowo, ale dzielnie patrzę rozbawionej Kici w oczy i szepczę: – Nie o to chodzi. – A więc o co? – On naprawdę jest niebezpieczny! – Bo…? – Dziewczyna ponagla mnie ruchem dłoni. – Bo… ma kłopoty psychiczne – wymyślam na poczekaniu. – C-co? – Mówię poważnie. Słyszałam, jak pani Miecia rozmawiała o tym z szefem. Kicia przygląda mi się chwilę z zagadkowym wyrazem twarzy, a potem wybucha śmiechem. – Wybacz, ale znam Marko jak mało kto i jestem pewna, że nie ma żadnych kłopotów. A już na pewno nie psychicznych. – Nachyla się w moją stronę, aż czuję jej oddech pachnący czymś słodkim, jakby gumą do żucia albo żelkami. – Nie mam powodu, aby cię lubić, ale coś ci powiem. Jego i mnie… łączy coś naprawdę szczególnego. – Co?! – Posyłam jej jadowite spojrzenie. Prostuje się, parskając śmiechem i znacząco patrzy w kierunku zmywaka, gdzie – sądząc po odgłosach – Marek właśnie mocuje się z rurą odpływu. – To nasza słodka tajemnica i nic ci nie powiem! W każdym razie dziękuję za troskę, ale nie musisz się o mnie martwić. – Uśmiecha się kpiąco. Nagle ogarnia mnie jakieś złe przeczucie. A co, jeśli Marek zjawił się w domu Bazylii dla niej? Jeśli to jakaś dawna narzeczona, o której – dziwnym zbiegiem okoliczności – zapomniał mi wspomnieć? Tak się jakoś złożyło, że dotychczas rozkładaliśmy na czynniki pierwsze moje nieudane związki, a w zasadzie to jeden. Na temat swoich dawnych relacji Marek milczał jak zaklęty, a ja naiwnie założyłam, że pewnie nie wiązał się z nikim na poważnie! – Ale… – zaczynam, ale w tej samej chwili zza drzwi zmywaka wyłania się

wściekły Marek. W ręku trzyma durszlak z papką, która jeszcze przed kilkunastoma minutami była makaronem. – Co to jest, do cholery? – ryczy. Przybieram niewinną minkę. – Nie macie młynka do odpadków? Rozdział 7 Mój przyjaciel znowu skarżył się na ciebie – wzdycha głęboko Bazylia, masując się po brzuchu i odsuwając talerz na środek stołu. Przed momentem przyniosłam mu śniadanie: pięć różowiutkich parówek doprawionych musztardą i skropionych sosem meksykańskim. Patrzyłam, jak je, i słuchałam peanów na cześć kunsztu kulinarnego pani Mieci. Nieomal wyjawiłam szefowi, że za smak jego parówek nie odpowiada żaden kunszt, tylko kuchenka mikrofalowa nastawiona na dwie minuty i dodatek glutaminianu sodu, ale w porę ugryzłam się w język. Bazylia je śniadanie w towarzystwie obserwującego jego ruchy Młynka oraz swojej spluwy. W takiej chwili lepiej nie pozbawiać go złudzeń… Dolewam mu smolistej kawy, podsuwam cukierniczkę i mleczko. Potem zabieram brudny talerz z resztkami, ale zamiast wyjść do kuchni i zająć się zmywaniem kolejnej porcji naczyń, odganiam Młynka od stołu i przysuwam sobie krzesło. – Naprawdę? – udaję zdziwioną. – Zupełnie nie rozumiem, dlaczego tak się mnie czepia… – Ja też nie. – Bazylia rozkłada ręce, jakby chciał zademonstrować, że zupełnie nie ma władzy nad Markowym czepialstwem. – Nie gniewaj się na niego, ale powiedział, że nawet do zmywania się nie nadajesz… – Tak powiedział? – Unoszę jedną brew. – To bardzo… budujące. Co jeszcze mówił? – Nic wielkiego. Zasugerował, że zepsułaś zlew.

– Coś podobnego! – Z wrażenia zachłystuję się powietrzem. – Niemożliwe! – Też mi się to wydawało naciągane… jak można zepsuć zlew? – dziwi się Bazylia. – A tak w ogóle, to czemu zmywasz w kuchni? – To długa historia. – Rumienię się lekko i żeby pokryć zmieszanie, udaję, że przekładam kwiaty w wazoniku. – Podczas wieczornego zmywania okazało się, że odpływ jest zatkany. Trzeba było wyjąć rurę czy inne kolanko, nie chciało wyjść, trzeba było pociągnąć mocniej, potem pękło. No i tak jakby zmywak wymaga małego remontu… – Dawno powinienem się tym zająć – wzdycha szef. – Cóż, czyli rzeczywiście najwyższa pora kupić nowoczesną zmywarkę. – Tak chyba będzie najlepiej. Chętnie nawiążę z nią współpracę. – Kiwam głową, kryjąc zadowolenie. – A wracając do Marko… bardzo bym chciał, żebyście się polubili. – Och, ja go lubię! Nawet bardzo! – wyrywa mi się, zanim zdążę pomyśleć, więc pozostaje mi już tylko pokryć się buraczkowym rumieńcem. Widząc moje zawstydzenie, Bazylia uśmiecha się od ucha do ucha i klaszcze w potężne dłonie. – A, to takie buty! – śmieje się. – Nigdy bym się nie spodziewał! – Nieprawda! – bronię się słabo. – Miałam na myśli to, że nic do niego nie mam! – Dobra, dobra! Już się tak, złotko, nie wzbraniaj. Właściwie to byłaby z was całkiem ładna para. Nie myślałaś o tym? – Nigdy w życiu! – oburzam się. Odczuwam lekki niepokój. Może Bazylia zaczął się czegoś domyślać i podejrzewa, że moje pojawienie się w jego domu – podobnie jak i Marka – nie było dziełem przypadku? – Ha, ha, ha! – Nieładnie tak się z kogoś naśmiewać. – Naburmuszam się. – Lepiej mi coś powiedz, szefie…

– Z największą przyjemnością! Poprawiam się na krześle i chcę zapytać go o to, skąd w jego domu wzięła się Kicia i dlaczego w przeciwieństwie do innych tancerek mieszka w rezydencji, a nie dojeżdża z miasta. Temat jasnowłosej ślicznotki dręczy mnie od wczorajszego wieczoru, nie mogłam przez to zasnąć i w późną noc przewracałam się na niewygodnej amerykance w swoim nowym pokoju. Być może podświadomie liczę na to, że Bazylia przyzna się do płomiennego romansu z Kicią i udowodni tym samym, że dziewczyna nie może tak bezkarnie uwieszać się na Marku! Już otwieram usta, aby zasypać szefa pytaniami, kiedy na podeście schodów zauważam samą Kicię. Wpatruje się we mnie badawczo, więc zamykam usta z głośnym klapnięciem. – O co chciałaś zapytać? – drąży mężczyzna. Przysuwa sobie dzbanek z kawą i napełnia kolejną filiżankę. – To nic ważnego… – Macham ręką i uśmiecham się uspokajająco. – Nie krępuj się, pytaj – upiera się. Zerkam dyskretnie na podest i stwierdzam, że Kicia nadal tam stoi i bezczelnie wgapia się w stolik i nas dwoje. – No, dobrze – mówię z ociąganiem. – Chciałam zapytać o… twój pseudonim. – Mój pse… co? – Twój pseudonim. Ksywkę. Skąd się wzięła? – Ze swojego miejsca widzę, jak stojąca na schodach Kicia uśmiecha się złośliwie. – Bardzo mnie to absorbuje. – Naprawdę? – dziwi się szef. – Naprawdę! Czy chodzi o jakieś szczególne wydarzenie z twojego życia? – Eee… nie. – Nie? – Nie.

– Wobec tego skąd…? – Nie cierpię jej – mówi mój szef, kręcąc głową wyraźnie zrezygnowany. – Według mnie w ogóle nie oddaje charakteru mojej pozycji. Bazylia! – parska rozzłoszczony. – Tak może się nazywać kucharz w pierwszej lepszej włoskiej knajpie, prawda? Ale tak mnie nazywano już za młodzika i tak zostało do dziś… a teraz jest już za późno, żeby coś zmieniać. Jeszcze by ludzie nie wiedzieli, z kim zadzierają… – Hmmm, może i masz rację… Jednak z drugiej strony podobno nigdy nie jest zbyt późno na zmiany! Zaraz wymyślimy lepszą! Bazylia śmieje się serdecznie, potem upija łyk kawy i odstawia filiżankę na spodeczek, kręcąc głową. – Bazylia… Od Bazylego po prostu… – Masz na imię Bazyli?! Spoglądam na niego oniemiała. Przecież szef nie jest taki stary, nie ma nawet czterdziestki. Kto mógł tak skrzywdzić to dziecko? – zadaję sobie w myśli pytanie. Oczywiście, kiedy dzieckiem było… Przypominam sobie sąsiadkę z parteru, która po emisji popularnej telenoweli nazwała córkę Esmeraldą, i uświadamiam sobie, że Bazylia naprawdę mógł trafić gorzej. Oj, mógł… na takiego Alfonsa na przykład… – Bardzo ciekawe i oryginalne imię. Możemy z niego zrobić naprawdę fajną ksywkę. Na przykład Bazyliszek… – proponuję. Szef parska śmiechem; najwyraźniej ta propozycja nie przypadła mu do gustu. Wzruszam ramionami. Dopiero się rozkręcam. – Masz rację z tą bazylią, szefie! Ziółka zostawmy kucharzom i innym takim… ty potrzebujesz czegoś mocnego, twardego, żeby aż zęby na tym zgrzytały. – Przesuwam palcem po lśniącej powierzchni stołu, aby zaprezentować to całe zgrzytanie, ale wychodzi mi coś pomiędzy piskiem zadeptanej myszy a gwizdem parowozu. Mężczyzna krzywi się boleśnie.

– Ale nie Bazyliszka? – Nie, nie. Jeśli nie wymyślimy czegoś związanego z imieniem, możemy spróbować z twoim nazwiskiem. – Rozkręcam się, a zaintrygowany Bazylia aż unosi wysoko brwi. – Powiedz mi, jak się nazywasz, a z pewnością znajdę dla ciebie odpowiednią ksywkę. Obiecuję. – Moszna. – Co można, przepraszam? – Nazywam się Bazyli Moszna. Jaką ksywkę dla mnie wymyślisz? – Uśmiecha się łobuzersko. Czuję, że oblewa mnie zimny pot. Kątem oka dostrzegam, że Kicia zwija się ze śmiechu na podeście. – Cóż, szefie… Co powiesz na „Alfonso”?

Teraz cały dom ma ubaw i opowiada sobie anegdotkę, jak to wymyślałam dla Bazylii nowy pseudonim. Kiedy przechodzę korytarzem, witają mnie porozumiewawcze uśmieszki i dziwaczne miny, a sami musicie przyznać, że chichoczący pod nosem chłopcy nie są czymś normalnym w takim środowisku. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że Bazylia wcale nie nazywa się jak część męskich narządów płciowych, tylko po prostu próbował wpuścić mnie w maliny. Całkiem skutecznie zresztą, ponieważ usłyszawszy, jakie dźwięczne nazwisko nosi, bardzo się przejęłam zadaniem wymyślenia nowej ksywki i posunęłam się nawet do rzucenia takich propozycji, jak: Możny, Sznyta i Jajo. Przy tej ostatniej stojąca na schodach Kicia nie zdzierżyła i zaniosła się skrzekliwym śmiechem. Po chwili wtórował jej nasz pracodawca, równocześnie przepraszając mnie, że nie skorzysta z żadnej z wymyślonych ksywek, nawet z niezwykle sugestywnego Jaja, ale po prostu to on chciał mnie w jajo zrobić i że wcale nie jest mu z tego powodu przykro, bo przecież świetnie się bawiliśmy.

Ha, ha, ha, jak cholera! Po ksywkowym incydencie prowadzę Młynka do pokoju i zabieram się do czegoś, co powinnam uczynić już dawno, ale zupełnie nie miałam do tego głowy. Do tego zadania potrzebuję ciszy, spokoju i odosobnienia. Muszę poinformować rodzinę, że wcale nie jestem zaginiona i że w tej chwili należy odwołać ten cały cyrk związany z moim poszukiwaniem! Z tym że nie mogę zadzwonić do matki (która wciąż może przebywać na obserwacji w szpitalu psychiatrycznym) ani do ojca (który zapomni o moim telefonie, nim zdążę wcisnąć czerwoną słuchawkę na ekranie smartfona); muszę wybrać kogoś, kto powiadomi rodzinę o tym, że jestem cała i zdrowa, a dodatkowo zapewni mi alibi. W tej roli idealnie sprawdzi się Szparka. Uruchamiam telefon i pospiesznie sprawdzam napływające SMS-y. Kilka informuje mnie o wiadomościach na poczcie głosowej, inne są od zaniepokojonych przyjaciółek. Mam zapchaną skrzynkę głosową. Po odsłuchaniu kilku piskliwych wiadomości pozostawionych przez matkę wybieram opcję wyczyszczenia wszystkiego. I tak jestem pod wrażeniem, że tak długo wytrzymała z wizytą na policji. I że nie spowodowała jeszcze większych zniszczeń też, naturalnie. Będzie na mnie wściekła, ale chyba zrozumie, że nie mogłam osobiście się z nią skontaktować. Zresztą, co miałabym jej powiedzieć? Bądź spokojna, kochana mamusiu, chwilowo zatrudniłam się u handlarza żywym towarem pod Krakowem? Nie, mam inny plan… Znajduję też kilka wiadomości od Jolki, która ponownie upomina się o spotkanie. Nic z tego, myślę mściwie i wybieram z rejestru połączeń numer kamionkowskiej przyjaciółki. – Gdzie ona jest?! – W uchu rozbrzmiewa mi głos z charakterystycznym zaśpiewem. – Podobno w szpitalu na Babińskiego… – odpowiadam, mając na myśli matkę, którą należy powiadomić, i zastanawiając się w duchu, od kiedy Szparka pełni funkcję medium. W telefonie zapada cisza. – Kto? – pada w końcu nieco lękliwe pytanie.

– Jak to kto? – dziwię się. – Matka. – Ja nie o nią pytam. Tylko o nią. – O którą nią? – A z kim ja rozmawiam? – pyta. – Z Kaliną – mówię ostrożnie, zerkając na wyświetlacz, żeby sprawdzić, czy czasem nie połączyłam się przypadkowo z kimś jeszcze. – Wobec tego gdzie ona jest? Ona Kalina? – Ach! – reflektuję się. – To długa historia, nie mam teraz czasu wszystkiego opowiadać! Jestem cała i zdrowa i na razie to musi ci wystarczyć… – No, nie wiem… – mówi ona obrażonym tonem. Nagle dociera do mnie jakieś zamieszanie, po którym najwyraźniej Szparka traci dostęp do telefonu. Tuż przy uchu rozbrzmiewa mocny głos pani Elizy. – Kalinka? Na litość boską, dziecko, jesteś cała? Co się z tobą działo? – Wszystko w porządku. – Czuję, jak coś ściska mnie w gardle, dopada mnie nagła i gwałtowna tęsknota za dworkiem w Kamionkach i moimi niezwykłymi przyjaciółkami. Tak bardzo chciałabym być teraz z nimi. I z Markiem, oczywiście. Tylko z moim Mareczkiem, a nie tym nadętym niby-gangsterem. – Przecież my tu od zmysłów odchodzimy! Nadzieja na mszę dała, a Młynarczykowa… ona składała inne ofiary, w takim wypadku lepiej zabezpieczyć się z każdej strony. Gdzie jesteś? – Nie mogę powiedzieć. Odnalazłam Marka… – Odnalazłaś Marka? Jak to? – Odnalazłam, ale sprawy troszkę się, hmmm… skomplikowały. Na razie nie możemy wrócić do domu. Potrzebuję waszej pomocy, bo przez to całe poszukiwanie, które zaaranżowała moja matka…

– Oczywiście, że ci pomożemy! – sapie do telefonu pani Eliza. Domyślam się, że biegnie przez kolejne pomieszczenia dworku, aby powiadomić Nadzieję o moim cudownym odnalezieniu i skuteczności kościelnej ofiary. – Zaraz zmobilizujemy Karola Broszko, aby wyruszył z akcją ratunkową! – Nie! – wyrywa mi się nieco zbyt głośno, więc trwożliwie oglądam się na drzwi, ściszam głos i nieomal szepczę do słuchawki. – Broń Boże z ratunkową, to by tylko zaszkodziło. Nie mogę powiedzieć, o co chodzi, ale my tu musimy jeszcze trochę z Mareczkiem pobyć… – Jak to: pobyć? Jak to: pobyć? – Unosi się pani Eliza. – Tylko trochę – wyjaśniam. – Mamy tutaj pewną sprawę do rozwiązania, ale jak tylko się z nią uporamy, natychmiast wrócimy do domu. – Nie decyduję się wspomnieć o tym, że to właśnie Marek jest tą całą sprawą do rozwiązania. Lepiej, aby pani Eliza i Szparka pozostały w słodkiej nieświadomości. – Kamień z serca mi spadł, że nic ci nie jest, dziecko! – mówi ona teraz. – Ale zupełnie nie wiem, o co tobie chodzi… – Nie szkodzi, ja wszystko wyjaśnię, kiedy już wrócimy. Na razie potrzebuję tylko malutkiej przysługi. – Jak małej? – trwożliwie pyta właścicielka dworku. Kiedy wyjawiam jej swój plan, wzdycha głęboko i pyta, czy wiem, co robię. Potwierdzam i proszę, by się nie martwiła. Jej rola polega tylko na tym, aby odszukać moją matkę – gdziekolwiek obecnie przebywa – i poinformować ją, że jesteśmy z Markiem bezpieczni. Zaszyliśmy się w Kamionkach i usiłujemy ratować związek, który w wyniku wiadomych perypetii jakby lekko się nadpsuł. Pani Eliza zgadza się po chwilowym wahaniu, a potem pyta o matkę: – A jak mam ją według ciebie powstrzymać przed przyjazdem do Kamionek? Przecież gotowa mnie staranować! – Bez obaw! – Tłumię śmiech. – Powie jej pani, że jeśli ktoś nam przeszkodzi, już nigdy nie dojdziemy do porozumienia i ślubu nie będzie… – A będzie…? – cichutko pyta pani Eliza. Waham się przez chwilę, ale w końcu odpowiadam wesoło. Choć ten wesoły

ton jest taki odrobinę naciągany, a nawet odrobinę więcej niż odrobinę. – Jeśli się uda, to będzie. – Bo wiesz, jeśli potrzeba wam pokoju, w którym moglibyście się pogodzić, to właśnie urządzamy piękny apartament z szerokim małżeńskim łożem. I negocjujemy, czy zamontować lustro na suficie, czy zainwestować w hydromasaż w wannie. Ja skłaniam się ku wannie, ale Liliana zarzuca mi, że jestem nazbyt pruderyjna. A po kiego ludziom lustro na suficie? Ani się przed takim uczesać, ani ubrać… – Hmmm, wydaje mi się, że chodzi o to, by się przed nim rozbierać. Czy raczej pod nim. – Nie nadążam, ale nie szkodzi. To te nowomodne zwyczaje, a ja się na nich zupełnie nie znam. Ty mi lepiej powiedz… Od czego to zależy, czy ślub się odbędzie, Kalinko? – Od Bazylii, pani Elizo. Wyłącznie od Bazylii… – Niech se Kalinka w tyłek wsadzi te nowomodne zieleniny! – Słyszę dobiegające gdzieś z oddali sarknięcie Nadziei, dzięki czemu domyślam się, że pani Eliza używa trybu głośnomówiącego. – Ni ma jak naszo polsko natka!

Kiedy wychodzę z pokoju, wpadam wprost na Marka. Zerkam na niego podejrzliwie. Mam nadzieję, że nie podsłuchiwał pod drzwiami! – Uważaj! – mówi dość niegrzecznie, więc od razu się nachmurzam. Kurczę, ja naprawdę rozumiem, że ma amnezję, ale czy naprawdę musiał zapomnieć także o tym, że jest miłym, sympatycznym człowiekiem? Nagle dopada mnie niepokojąca myśl: a co, jeśli tylko udawał porządnego, a teraz pozwolił dojść do głosu swojej prawdziwej naturze? I w rzeczywistości jest gburem do potęgi entej? Jedno jest pewne: w każdym swoim wcieleniu uwielbia zwierzęta. Młynek lgnie do niego, co zważywszy na to, że spędzili razem ostatni rok, nie jest niczym

dziwnym. Ale i Marek za każdym razem wita psa z entuzjazmem. Szkoda, że na mnie tak nie reaguje… Czekam, aż sobie pójdzie, a potem ruszam na obchód domu. Młynka zostawiam w pokoju. Jego energiczna sylwetka i radosne pląsy nie są pożądane podczas myszkowania po budynku. Wahadłowy ruch ogona okazuje się dosłownie zabójczy dla zgromadzonych w tym domu kosztownych przedmiotów. Już kilkakrotnie miałam okazję odbywać podobne wycieczki i za każdym razem miałam nadzieję, że dostrzegę coś, co naprowadzi mnie na odkrycie powodu, dla którego Marek zjawił się w rezydencji. Teraz, kiedy gdzieś od środka uwiera mnie podejrzenie, że mój ukochany zjawił się tutaj dla Kici, odczuwam jeszcze większe parcie na znalezienie wiarygodnego i sensownego potwierdzenia, że chodzi wyłącznie o zawodową działalność Bazylii. Bo to przecież niemożliwe, żeby Marek dla niej, w dniu naszego ślubu. Nie, nie i jeszcze raz nie! Ja się na to nie zgadzam! Nawet jeśli ona ze znaczącym uśmieszkiem wspomina, że łączy ich coś szczególnego, i brzmi to cholernie niepokojąco… Przemierzam elegancko urządzone korytarze, od czasu do czasu naciskając klamki drzwi i zaglądając do opustoszałych pokoi. Uderza mnie to, że pracownicy Bazylii mogą praktycznie bez ograniczeń kręcić się po domu i zaglądać, gdzie chcą. Najwyraźniej szef bardzo poważnie podchodzi do sloganu, którym tak często się posługuje: jesteśmy jedną wielką i szczęśliwą rodziną. W ramach zacieśniania rodzinnych więzów mam ochotę pomyszkować nieco w sypialni i gabinecie szefa, ale te właśnie pomieszczenia wciąż pozostają zamknięte. Wiem, bo próbowałam. Poza tym nieraz widziałam, jak Bazylia odmyka masywne drzwi za pomocą karty magnetycznej. Bez większych nadziei także i tym razem naciskam klamkę drzwi prowadzących do pokoju szefa. Oczywiście są zamknięte, więc wzruszam ramionami i ruszam dalej. Za załomem korytarza znajduje się sypialnia Marka. Jeszcze nie miałam okazji jej odwiedzić i teraz stoję przed drzwiami, bijąc się z myślami. Co, jeśli na nocnym stoliku znajdę zdjęcie Kici? Albo w powietrzu poczuję zapach jej perfum? Ale przecież muszę obejrzeć ten pokój i sprawdzić, czy w środku nie kryje się coś ważnego! Raz kozie śmierć – mówię sobie w duchu. Wcale nie podoba mi się to powiedzonko, szczególnie że w tym momencie odnosi się do mojej osoby. Czemu

biedna koza ma iść na śmierć? I czy to oznacza, że ja także zostałam na nią skazana? Mam szczęście: pokoju nie zamknięto. Ostatni raz rozglądam się na boki, uchylam drzwi szerzej i wskakuję do środka. W ostatniej chwili przychodzi mi na myśl, że w sypialni może być Marek, co niemal mnie paraliżuje. Najwyżej powiem, że zbieram brudne naczynia, myślę, rozglądając się gorączkowo na boki. Jednak i tym razem los mi sprzyja: pokój jest pusty, a na stoliku nocnym nie leży zdjęcie żadnej kocicy… Pospiesznie myszkuję po wnętrzu. Towarzyszy mi dziwne déjà vu i uświadamiam sobie, że już to kiedyś robiłam. Dawno temu, wydaje mi się, że milion lat wstecz, przeszukiwałam pokój Marka w kamionkowskim dworku, szukając dowodów na to, że jest członkiem przestępczej szajki. Uderza mnie absurdalność sytuacji, bo jakkolwiek głupio to zabrzmi: właśnie nim się stał, on, eksgliniarz od tajnych zadań specjalnych! Nieważne, że w wyniku urazu, amnezji i nieporozumienia, liczy się fakt i to, że tak bardzo wczuł się w rolę! Jak na mój gust trochę za bardzo… Na niewielkim szklanym stoliku dostrzegam laptop, więc właśnie na nim skupiam swoją uwagę. Ponieważ cichutko szemrze, domyślam się, że jest włączony, i uderzam w spację, aby pobudzić go do działania. Kiedy moim oczom ukazuje się niebieskie tło wyświetlacza, nieomal ogarnia mnie euforia, ale szybko okazuje się, że przedwczesna. W centralnej części ekranu pojawia się nieduże okienko i złowieszczo upomina się o podanie hasła. Czuję, jak oblewa mnie zimny pot. Marek może wejść do pokoju w każdej chwili. Co w nim zastanie? Kucharkę, która w najlepsze przyssała się do jego komputera. Z pewnością nie uwierzy, że szukałam na nim „The Sims 3”! Decyduję się wklepać kilka możliwych konfiguracji i spróbować uruchomić komputer. Na początek wpisuję „Kalina”, choć bez większych nadziei, wszak nasz pan detektyw cierpi na amnezję i w ogóle nie zdaje sobie sprawy, że najważniejsza osoba w jego życiu właśnie tak ma na imię. Z identycznym niepowodzeniem wprowadzam hasła „Piórek” (ksywka Marka z podstawówki) oraz „Marko Polo” (bądź co bądź to obecne wcielenie mojego ukochanego). Na koniec dokładam jeszcze „Policję”, „Bazylię” i „Wściekłego gangstera 77”. Wszystko na nic! Zdesperowana rozglądam się po pokoju, mając nadzieję, że dostrzegę gdzieś

niewielką karteczkę, na której pan amnezja zapisał hasło dostępu do komputera. Przetrząsam szuflady w komodzie, zaglądam pod materac i pod łóżko. Na koniec myszkuję po szafie, wsuwając dłoń w każdą kieszeń. Na wieszaku w głębi natykam się na sportową bluzę. Poznaję ją! Kiedy ją obmacuję, natrafiam na niewielką wewnętrzną kieszonkę, w której wyczuwam coś twardego. Zrywam bluzę z wieszaka, kładę na podłodze i dokładnie obszukuję. Kieszonka jest sprytnie zamaskowana, a do tego bardzo ciasna i nie od razu udaje mi się dobrać do jej zawartości. Ale kiedy wyjmuję niewielkie kwadratowe pudełko i unoszę jego wieczko, czuję, jak z emocji kręci mi się w głowie. Pudełko jest wyściełane satynową poduszeczką, a w dwóch płytkich zagłębieniach połyskują złote obrączki. Wyjmuję z pudełka tę większą i podnoszę na wysokość oczu, powoli obracając w palcach. Nie muszę tego robić, doskonale wiem, co to za obrączki, ale i tak oglądam dokładnie złoty krążek, który wspólnie wybraliśmy dla Marka. Wsuwam obrączkę na miejsce i właśnie sięgam po drugą, kiedy z korytarza dobiegają mnie kroki i przytłumione głosy. Zrywam się na równe nogi, przyciskając bluzę i kwadratowe pudełko do piersi. Nerwowo rozglądam się na boki, szukając kryjówki. Za kremową zasłoną? Nie, stopy będą wystawać. Może pod łóżkiem? Nie zmieszczę się, a nawet jeśli, to wystarczy, że usiądzie, a wbije mnie w dębowy parkiet niczym zardzewiały gwóźdź! Pozostaje mi tylko jedno miejsce! Rozsuwam ubrania zawieszone w szafie i nurkuję między nie. Czuję się trochę tak, jakbym zaraz miała wprost spomiędzy Markowych ciuchów wyłonić się w śnieżnym, gęstym lesie. W ostatniej chwili zamykam za sobą drzwi, choć i tak nie robię tego dokładnie i przez powstałą szparę mogę obserwować łóżko. Próbuję poprawić, lecz w tym samym momencie do pokoju wchodzą dwie osoby. Wstrzymuję oddech. Moje serce bije tak mocno i głośno, że niemożliwym jest, aby mnie nie odkryli. Nasłuchuję zbliżających się kroków, ale nie kierują się one w stronę szafy, tylko łóżka. Minimalnie przesuwam skórzaną kurtkę, aby widzieć, co się dzieje w pokoju, i natychmiast tego żałuję: do łóżka podchodzi Kicia i sadowi się na posłaniu, lekko podskakując na puchatych kołdrach. Czuję, że zaraz zemdleję! Co zrobię, jeśli ta podstępna kocica zacznie się tutaj rozbierać i wdzięczyć przed Markiem? Lub – co gorsza – jeśli on podejdzie i weźmie ją w ramiona?! Zejdę z tego świata na stojąco, w bezpośrednim sąsiedztwie podśmierdującej skórzanej kurtki, a moje zwłoki odkryją dopiero, kiedy góra naczyń na zmywaku urośnie do rozmiarów wieży Eiffla!

Ale to jeszcze nie teraz, w tej chwili mam bardziej interesujące zajęcia. Muszę posłuchać, o czym rozmawiają Kicia i Marek. – Wszystko w porządku? – pyta ona. Nie słyszę odpowiedzi, najwyraźniej Marek odpowiada ruchem głowy. Potwierdza? Zaprzecza? Wzrusza ramionami? Muszę uruchomić całe pokłady silnej woli, aby powstrzymać się przed poruszeniem i sprawdzeniem, co robi. Zamiast tego skupiam się na Kici, która właśnie wstaje i zaczyna przechadzać się po pokoju tanecznym krokiem. Jak zwykle, jest zrobiona jak modelka na wybiegu. Ma ułożone włosy, perfekcyjny makijaż i ładne ubranie. Kiedy poprawia włosy, dostrzegam długie paznokcie z francuskim manikiurem. Zerkam na swoje dłonie, zaczerwienione od szorowania garów, z każdym paznokciem innej długości. Przy Kici czuję się jak ostatni oberwaniec. Pani Miecia mnie nie oszczędza, a do tego nie mam nawet pilniczka do paznokci! Chyba dopiszę go do listy zakupów spożywczych! Albo lepiej zakradnę się do pokoju kocicy i podprowadzę jej pilnik. Jej i tak paznokietki robi specjalnie sprowadzana kosmetyczka, po co jej pilniczek? Chwilowo porzucam myśli o paznokciach i skupiam się na obserwacji pokoju. Przez chwilę nic się nie dzieje. No, może poza tym, że trafia mnie w tej szafie szlag, ponieważ wyobrażam sobie, że właśnie się całują! Już mam wyskoczyć spomiędzy wieszaków, dźwigając naręcze ubrań i wrzeszcząc, że zbieram brudy do prania, ale na szczęście ponownie rozlegają się kroki i ktoś rusza w stronę łóżka. Tym razem kroki są cięższe, po czym wnioskuję, że to Marek. Mężczyzna opada na łóżko, opiera łokcie o kolana, podpierając na rękach głowę. Masuje się po krótkiej czuprynie, jakby próbował przepędzić jakieś kłopoty. Dobrze znam ten gest, ponieważ wielokrotnie widywałam go, kiedy Marek wracał po ciężkim dniu pracy. W takiej chwili podchodziłam do niego, klękałam za jego plecami i masowałam mu ramiona. A potem przytulałam się do niego mocno, mocno… Chętnie wykorzystałabym w tej chwili nasz słodki rytuał, ale oczywiście nie mogę tego zrobić. Niestety, nie tylko ja mam na to ochotę! Kicia podchodzi do łóżka uwodzicielskim krokiem i przysiada się do Marka. Nie masuje mu karku, o nie! Przesuwa dłonią po barku, przytrzymuje ją na bicepsie i uśmiecha się do niego słodko.

– Już niedługo, prawda? – mówi cicho. – Najpóźniej piętnastego… – Nie możemy czekać tak długo. – Marek spogląda na nią zmęczonym wzrokiem. – Czy ty wiesz, co Bazylia z nami zrobi, kiedy odkryje prawdę? – Nie bój się. – Kicia przysuwa się jeszcze bliżej. – Jesteśmy bardzo dyskretni i nikt nic nie podejrzewa! – Ale jak długo tak będzie? Wystarczy, że ktoś zobaczy, jak wychodzisz z mojego pokoju, i mu doniesie. – Kto? – Śmieje się ona. – Masz na myśli tę kucharkę? – Wyczuwam w jej głosie sarkazm i mam ochotę czymś rzucić. Marek na głos wypowiada to, o czym sama myślę. – Nie lekceważyłbym jej na twoim miejscu. – A co mi zrobi? Rzuci we mnie chochlą czy natrze mi twarz ząbkiem czosnku? – Wystarczy, że pójdzie do szefa i narobi ci kłopotów. – O tak, to rzeczywiście jest problem – wzdycha ona. – Zauważyłam, że Bazylia ma do niej wyjątkową słabość, zresztą ona do niego również. – Hmmm, tak myślisz? – Wiem, co mówię. Jedli dzisiaj razem śniadanie. Widziałam ich. – Nie przesadzaj. Podawała mu jedzenie, codziennie to robi. – Ale niecodziennie siedzi z nim za stołem, pije kawę i słodko trajkocze do ucha… – To nie twoja sprawa – mówi on, odsuwając się odrobinę. – Trzymaj się naszego… – Masz rację! – przerywa mu ona wesoło. – Ich bliskie relacje są nam

właściwie na rękę! On skupi się na niej, a my będziemy mieć wolną drogę, prawda? – Chyba taaak… – Tak bardzo skoncentrowałam się na rozgrywającym się między nimi dialogu, że nie zauważyłam, że Marek dyskretnie rozgląda się po pokoju. Kicia na powrót przytula się do jego ramienia i delikatnie przesuwa po nim różowym paznokciem, równocześnie podkreślając, jak dobrze się składa, że Bazylia zagustował w nowej kucharce! Teraz ona ma święty spokój i może skupić się na Marku i ich planie! Tymczasem Marek przez chwilę spogląda spod zmarszczonych brwi w kierunku drzwi, aż zaczynam się zastanawiać, czy mogło mi coś wypaść z kieszeni. Potem lekko odwraca głowę w kierunku okna i stolika ze szklanym blatem. Na jego ustach błąka się delikatny uśmieszek. W tej samej chwili uświadamiam sobie swój błąd! Nie zamknęłam klapy laptopa i jeśli wygaszacz ekranu nie jest ustawiony na krótki czas, z pewnością szczerzy się teraz w kierunku siedzących na łóżku okienkiem do logowania. Oczy Marka niemal niezauważalnie przesuwają się po pokoju. Zerka w kierunku zasłony przy oknie, patrzy na drzwi łazienki i szafy. Być może to tylko wrażenie, ale na szparze drzwi jego wzrok zatrzymuje się kilka sekund dłużej. Jestem pewna, że zaraz wstanie, szarpnie za srebrny reling i odsłoni moją żałosną postać skuloną za zasłoną kurtek i bluz, przyciskającą do żołądka pudełko z obrączkami. Ale po krótkiej chwili spojrzenie Marka przemyka dalej, by w końcu spocząć na zachwyconej Kici. Pyta ją o coś bardzo cicho, tak cicho, że nie jestem w stanie rozróżnić słów, więc dobiega mnie tylko jej rozemocjonowana odpowiedź. – Tydzień, góra półtora, i nareszcie pomachamy mu na pożegnanie! Nie mogę się doczekać, kiedy stąd znikniemy! – Uśmiecha się znacząco i ściska jego ramię. Marek obejmuje ją lekko i delikatnie klepie po ramieniu. – Chodźmy. Bazylia na pewno mnie szuka… – mówi. Wstaje z łóżka i na chwilę tracę go z oczu. Domyślam się, że podchodzi do stolika, bo po chwili dobiega mnie stuknięcie zamykanego laptopa. Kicia wstaje z łóżka i przeciąga się jak rasowa kotka. Pozwala, by obcisły sweterek odsłonił ładnie opalony brzuch, a ja zaciskam pięści. W napięciu oczekuję, aż wyjdą z pokoju, ale zamiast tego zauważam zmierzającego w kierunku szafy Marka. Przerażona zaciskam powieki, bo jestem pewna, że tym razem naprawdę zostanę odkryta. Rozlega się ciche skrzypnięcie, a kiedy otwieram oczy, w szafie panują egipskie ciemności! Hej! Nie wierzę!

Zamknął mnie w szafie!? Jestem przekonana, że wiedział o mojej obecności! Jest przenikliwy i spostrzegawczy, żadna amnezja nie była w stanie tego przytłumić. Dostrzegł ślady myszkowania w swoim pokoju, rozejrzał się po nim i doszedł do wniosku, że tylko w szafie mogłam się ukryć. Tajemnicą pozostaje to, dlaczego mnie nie zdemaskował i nie wystawił na pośmiewisko na oczach Kici. Po chwili reflektuję się, że zrobił to rozmyślnie. Kara, którą zastosował, jest po stokroć gorsza. Ściany szafy są grube, ubrania tłumią dźwięki napływające z zewnątrz. Nie mam pojęcia, czy nadal są w pokoju, czy naprawdę wyszli, więc nie mogę ot tak opuścić swojej kryjówki. Nie zdradzę wam, jak długo siedziałam w tej cholernej szafie i wdychałam smrodek kurtki, ale możecie być pewni, że już nigdy nie wejdę do sklepu z galanterią skórzaną… Rozdział 8 Wspólne plany Kici i Marka nie pozwalają mi zasnąć i sprawiają, że długie godziny przewracam się w pościeli. W efekcie o poranku jestem dosłownie nieprzytomna i wszystko leci mi z rąk. Kiedy upuszczam całą wytłaczankę jaj, pani Miecia łypie na mnie rozzłoszczona i odsuwa poza zasięg rąk stosik wydobytych właśnie z szafki talerzy. – Już ty lepiej to zostaw – sarka pod nosem. – Miała być z ciebie pomoc, a póki co są same szkody. Zlew nieczynny, jajka potłuczone! Strach dopuścić cię do roboty, bo za chwilę cały dom rozniesiesz! Siedząca przy kuchennej wyspie Samanta posyła mi współczujące spojrzenie. Kiedy opadam na krzesełko obok niej, klepie pocieszająco moją dłoń, pobrzękując dziesiątkami łańcuszkowych bransoletek. Wojowniczej kucharce nie podoba się ta komitywa. Groźnie marszczy wyskubane brwi i celuje w naszym kierunku łopatką do smażenia. – Tu nie jest kawiarnia! Co to za kawkowanie w mojej kuchni? Te striptizerki mają się za lepsze od Pana Boga. Myślą, że dupsko pokażą i wszystko im wolno! Jak wrócę, nie chcę tu widzieć żadnej posiadówki!

– Nie jestem żadna posiadówka! – krzyczy za nią oburzona Samanta, unosząc się z barowego stołka. Kucharka znika w korytarzu, unosząc stos płaskich talerzy, więc macha lekceważąco ręką i spogląda na mnie z troską w umalowanych oczach. – Co się dzieje, kochana? PMS ci dokucza? Jeśli tak, przyniosę ci po południu czekoladę z orzechami. Czekolada to lekarstwo na wszelkie bolączki tego świata. No, może poza grubymi udami… I poza dotkniętym amnezją facetem, za którym ugania się zmysłowa kocica, myślę rozżalona. Poza ich wspólnym planem, co do którego nadal nie mam najmniejszego pomysłu, a który spędza mi sen z powiek. Jak powiedziała Kicia? Góra półtora tygodnia? To znaczy, że zostało mi naprawdę niewiele czasu! Muszę powstrzymać ukochanego przed realizacją niecnego planu! Nie wiem, o co im chodzi, ale jestem przekonana, że wcale mi się to nie spodoba! Potrząsam głową na znak, że tym razem czekolada nie pomoże. Nawet jeśli zawiera całe orzechy laskowe. – Chodzi o Marko? – pyta ona domyślnie. – Już mi nie dokucza. – Wiem. – Właściwie wcale nie zwraca na mnie uwagi – ciągnę, przysuwając sobie cukierniczkę i grzebiąc w niej łyżeczką z misternie rzeźbioną rączką. To doskonały sposób, aby ukryć zakłopotanie. Nagle dociera do mnie sens słów striptizerki. – Zaraz, zaraz! Jak to: wiesz? – Po prostu wiem. – Samanta uśmiecha się z wyższością. – Już dawno zauważyłam, jak na niego patrzysz, gdy myślisz, że nikt nie widzi. Po prawdzie, to on też zerka na ciebie. Według mnie to wspaniale! Wyczuwam tutaj wielką, romantyczną miłość. Może to pomoże ci zapomnieć o tym bydlaku, który zostawił cię przed ołtarzem? – Wątpliwe – mruczę pod nosem. – O mój Boże! – Samanta zrywa się z krzesełka jak oparzona.

– Co się stało? Osa cię ugryzła? – To on, prawda?! – Kto? – Rozglądam się na boki niespokojnie. – To Marko zostawił cię przed ołtarzem? Dlatego tutaj jesteś? – Ciiii! – Ja również zrywam się ze stołka i zatykam koleżance usta. Wydaje z siebie piskliwe dźwięki, wybałuszając oczy i machając w powietrzu rękoma, więc nachylam się w jej kierunku i szepczę do ucha: – Tylko nie krzycz, proszę! Dziewczyna kiwa energicznie głową, więc zabieram rękę i uwalniam jej usta. Przez moment łapie spazmatycznie powietrze, teatralnie uciskając okolice serca. Przyglądam się jej bez słowa. Chyba musiałam ją trochę przydusić… – Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej? – pyta. Wzruszam ramionami, bo nie wiem, co mogłabym na to odpowiedzieć. Najwyraźniej Samanta uważa mnie za wielką przyjaciółkę, tymczasem ja… cóż, nie ufam już ludziom tak bardzo, jak bym chciała. Może i jestem naiwna, ale z pewnością nie łatwowierna! Teraz to zupełnie inna sytuacja: wszystkiego domyśliła się sama. Mogłabym zaprzeczać, ale to chyba nie ma sensu. Poza tym jej pomoc może mi się jeszcze przydać. Nie powiem jej jednak o tym, że Marek w rzeczywistości nie jest żadnym gangsterem. O planie, który tworzą razem z Kicią, też nie wspomnę. Nie wiem, jak bardzo lojalna wobec Bazylii jest Sami. A jeśli poleci do niego na skargę i narazi nas wszystkich na srogą zemstę? – Co on na to? – dopytuje teraz. Jest wyraźnie zaaferowana, czemu ciężko się dziwić. Przecież to historia żywcem wyjęta z filmu szpiegowskiego! Ponownie wzruszam ramionami, a ona kiwa głową na znak, że rozumie. – A, no tak! Przecież cierpi na amnezję! Nie poznał cię, prawda? – Ni w ząb! – mówię ponuro. Czuję, że zbiera mi się na płacz, ale szybko przełykam gulę tworzącą się w gardle. Nie ma czasu na płacze i depresje. W każdej chwili może nadejść pani Miecia, a ja nie wyjawiłam jeszcze istoty problemu. To znaczy tego najświeższego problemu, bo oczywistym jest, że problemem samym w sobie jest już Mareczek! – Ale mam gorsze zmartwienia na głowie – wyjawiam szeptem. Samanta nachyla się w moją stronę.

– Mafia! – wykrzykuje triumfująco. – Co?! – To oczywiste, że mafia nie pozwoli wam spokojnie żyć. Z takiej profesji nie rezygnuje się ot tak. – Strzela palcami z ważną miną i dodaje: – To nie piaskownica, kochana. Nie można zabrać zabawek i pomachać kolegom na do widzenia! – Nie martwię się żadną mafią, tylko Kicią! – Macham lekceważąco dłonią. – Po prawdzie to już dawno zauważyłam, że ona ostrzy sobie na Marko te swoje kocie pazurki – zbolałym tonem Samanta potwierdza to, o czym doskonale już wiem. – Wywłoka, no nie? – Po prawdzie to tak – potwierdzam cicho, przypominając sobie te wszystkie gibkie ruchy, odsłonięty brzuch, satynowy szlafroczek i koronkowy stanik! Jestem przekonana, że Kicia zakochała się w Marku, czy raczej w Marko, prawej ręce szefa, i teraz usiłuje go uwieść. Do spółki planują coś, co ma wydarzyć się za góra dwa tygodnie… Ale co? – Nie przejmuj się. Przecież i tak nie mogą być razem! – mruczy mi do ucha Samanta. – Czemu tak myślisz? – Bazylia posiekałby ich na drobne kawałeczki. Lojalność ponad wszystko – recytuje jak z pamięci dziewczyna. I wtedy dociera do mnie groza sytuacji. Już wiem, co planują! Wiem, co wydarzy się za góra półtora tygodnia! Wiedzą, że nadarzy się okazja do ucieczki, a wtedy z pewnością z niej skorzystają.

Popołudniowa sjesta pani Mieci zostaje przerwana przez dwóch tragarzy, którzy bezceremonialnie gramolą się przez kuchenne drzwi. Królowa kuchni odstawia kubek z kawą, odsuwa mocno sfatygowaną krzyżówkę, obciąga na kolana stylonową podomkę i unosi się z krzesełka. – Szefowa, gdzie to instalujemy? – pyta tragarz idący na przodzie, przesuwając czapeczkę bejsbolówkę na czubek głowy i drapiąc się po spoconym, czerwonym od wysiłku czole. – Hola, hola! – skrzeczy pani Miecia, której najwyraźniej nie przypadło do gustu ani nowe miano, ani zamieszanie w pomieszczeniu. Wojowniczo bierze się pod boki i groźnie łypie na Bogu ducha winnych mężczyzn. – Z czym mi się tu tarabanicie? – Zmywareczkę przywieźliśmy! – tłumaczy drugi tragarz z szerokim uśmiechem. Teraz pani Miecia zwraca zagniewane oblicze ku mojej biednej osobie. To oczywiste, że zawiniłam, zapychając odpływ i wyłączając z eksploatacji przedpotopowe korytko na zmywaku! I to wyłącznie moja wina, że dostarczyli zmywarkę, przerywając pani Mieci słodkie popołudniowe nicnierobienie! Przez chwilę panuje niezręczna cisza. Panowie tragarze niepewnie przestępują z nogi na nogę, nie wiedząc, co dalej robić. Wydawać by się mogło, że najnowocześniejsza zmywarka z oferty krakowskiego marketu z elektroniką powinna wzbudzić nielichy entuzjazm, ale – nie wiedzieć czemu – wcale nie wzbudza! W końcu pani Miecia łaskawie kiwa ręką. Na twarzach tragarzy odmalowuje się wyraz ulgi i powracają na nie szerokie uśmiechy. – Może to i dobrze, że zmywarka przyjechała – skrzeczy pani Miecia tonem, który bynajmniej nie świadczy o zadowoleniu. Zerka na mnie spod zmarszczonych brwi. – W końcu przestaniesz mi brzdękać tymi garami w kuchni! Oszaleć można i głowa pęka! Znacie bajkę o Kopciuszku, który miał do czynienia ze złą macochą i jej córkami? Mam wrażenie, że trafiłam właśnie do takiej bajki, a pani Miecia została moją macochą! Tylko córki gdzieś się zapodziały. Może potopiła je w

kanalizacji? Wracam do wycierania naczyń po obiedzie, dziękując w duchu, że kolejne zmyje za mnie to cudo techniki. Tymczasem pani Miecia wiedzie tragarzy na zmywak, aby wskazać miejsce, w którym ewentualnie może stanąć świeżo zakupiony sprzęt. Przez uchylone drzwi dobiega mnie echo jej głosu. Właśnie roztacza przed tragarzami pełną grozy historię, jak to zapchałam odpływ makaronem i popsułam cały zlew. „No, taka niedojda, panowie! Taka! I za jakie grzechy ja to muszę znosić?” Zgrzytam zębami ze złości, ale to nie pomaga. Muszę się na czymś wyżyć! Łapię za wilgotną szmatkę do przecierania blatów i mocno ją wyżymam, zaciskając szczęki. Ściskam i ściskam, a złość powoli ze mnie ulatuje. Potem parę razy trzepię nią o zlew i trochę mi przechodzi. Dla lepszego efektu kilka razy podskakuję w miejscu, mocno uderzając stopami w posadzkę. I łup, łup, łup ścierką… – Co robisz? – dobiega mnie od drzwi. Spłoszona oglądam się za siebie. W progu stoi Marek i obserwuje moje poczynania spod mocno zmarszczonych brwi. – Nic – mówię szybko. – To jakiś nowy sposób sprzątania? – śmieje się. – A może taniec plemienny? Przywołujesz deszcz? – Zaraz ciebie przywołam! – warczę, ruszając w jego kierunku ze ścierką w zaciśniętej pięści, ale potrząsa głową i zanosząc się śmiechem, opuszcza kuchnię. Czuję, jak ponownie zalewa mnie złość, tym razem połączona z rozżaleniem, że ukochany nakrył mnie przy tak wstydliwej i… hmmm, głupiej czynności. A mnie ten numer ze ścierką zawsze pomaga! Lepsze to niż tłuczenie talerzy, a już na pewno tańsze… Ale teraz jestem sama i mogę sobie pofolgować. Wyrzucić z siebie złość i żal. Sporo mam tego teraz, bo nie dość, że za panią Miecię, to jeszcze doszła ta cała sytuacja z naśmiewającym się ze mnie Markiem. Czuję się sfrustrowana i muszę to z siebie wyrzucić. Rozglądam się na boki, aby zyskać pewność, że nikt nie obserwuje moich

poczynań i nie wezwie karetki pogotowia, która odwiozłaby mnie do szpitala psychiatrycznego. Szczególnie że prawdopodobnie przebywa w nim moja matka, a spotkanie z nią mogłoby się kiepsko zakończyć dla nas obu. Kiedy upewniam się w swym osamotnieniu, łapię za ścierkę i ze złością wywijam nią w powietrzu. Wykonuję właśnie kolejny obrót, kiedy od szmatki odrywa się coś niedużego, co szybuje przez całą kuchnię. Obserwuję to ze zgrozą pomieszaną z ulgą, iż jestem sama i nikomu nie przyklei się to do oka! Niestety, tym razem szczęście ma mnie głęboko gdzieś i nie zamierza mi dopomóc. Szarobury strzępek, który identyfikuję jako naderwany kawałek ściereczki, leci przez kuchnię niczym najszybszy samolot i z głośnym chlup! ląduje w kubku pani Mieci. Kawa chlusta na blat kuchennej wyspy, a ja chowam twarz w dłoniach i parskam śmiechem. Nie jest mi jednak do śmiechu, kiedy dociera do mnie odgłos kroków konsumentki, która za moment przełknie łyk zaprawionej szmatką kawy. Szybko łapię pierwszą z brzegu łyżkę i ruszam na łowy, ale szmatka nie daje się złapać. Rozpuściła się czy ki diabeł? A może przykleiła do dna? Przecież pani Miecia mnie ukatrupi! Szturcham w kubku i szturcham, ale nie udaje mi się złapać winowajczyni. W ostatniej chwili przecieram brzegiem bluzki zalany kawą blat i umykam w okolice kuchenki. Pani Miecia wchodzi do kuchni z miną królowej, która właśnie udzieliła audiencji. Natychmiast zasiada na barowym stołku, przysuwa sobie krzyżówkę z zatkniętym za stronę długopisem i kawę. Unosi kubek do ust, ale najpierw uzupełnia hasło w kratkach krzyżówki. Posyła mi niechętne spojrzenie. – A ty co tak stoisz? Zrób sobie kawy i usiądź na tyłku. Nie mogę się skupić, gdy tak się kręcisz! I wyrzuć tę szmatę! Zobacz, jakie paskudztwo, chcesz tym sprzątać w mojej kuchni?! Czuję, jak gdzieś w środku wzbiera we mnie histeryczny śmiech, więc wrzucam wytarmoszoną ścierkę do kosza pod zlewem, a sama przyglądam się, jak pani Miecia siorbie pierwszy łyk. – Dobra ta kawa, pewnie nowe filtry do ekspresu kupili – mruczy pod nosem. – Ale dziwne smaki teraz kawy produkują, wiesz? – zwraca się do mnie. – Ta jest chyba włoska. Trochę podciąga makaronem…

Dochodzę do wniosku, że lepiej zrobię, schodząc jej z oczu. Nie chcę być obiektem, w który rzuci kubkiem, kiedy odkryje, co odpowiada za osobliwy aromat jej kawy! – Pójdę wypróbować zmywarkę! – stwierdzam. Odpowiada mi zadowolone skinienie głowy i kolejne siorbnięcie, więc przyspieszam kroku. Jej wrzaski słyszano podobno aż na Kazimierzu. Donosi mi o tym rozbawiony Mucha, który w tym czasie załatwiał interesy dla szefa i po powrocie do posiadłości wkroczył w sam środek huraganu. Na moje szczęście pani Miecia nie mogła przedstawić żadnych niepodważalnych dowodów na to, że to ja jestem odpowiedzialna za strzępek, który ukazał się na dnie jej kubka z kawą. Co prawda miotała się po gabinecie Bazylii, klnąc, złorzecząc i przekonując, że właśnie z tą szmatką widziała mnie w ręku, ale nic nie wskórała. Szef uśmiechnął się pobłażliwie i nakazał zaparzyć jej filiżankę ziółek na uspokojenie. Marek ani słówkiem nie zająknął się na temat swoich wcześniejszych obserwacji i akrobacji, jakie wyczyniałam ze ściereczką, a ja dyskretnie wydobyłam obciążający dowód rzeczowy z kosza na śmieci i chwilowo upchnęłam go w wazonie stojącym na parapecie. Mam nadzieję, że nieszybko zacznie się wydzielać ten makaronowy zapaszek! Pani Miecia łypie na mnie tak groźnie, że aż wstrząsa mną niekontrolowany dreszcz. Potem wychodzi, mamrocząc coś o ziółkach na uspokojenie, a kiedy idę do kuchni, natykam się na nią w salonie, jak skryta za zasłoną palmowych liści osusza butelkę drogiego koniaku. Mam nadzieję, że wybrany przez nią uspokajacz okaże się skuteczny, bo naprawdę nie chcę mieć w niej wroga. Przecież z tą ściereczką to było zupełnie niechcący, nawet jeśli potem widok jej królewskiej postaci przełykającej kawę z nietypową wkładką i rozpływającej się nad jej wysublimowanym aromatem okazał się satysfakcjonujący! A ja mam inne sprawy na głowie, żadne tam wojenki z panią Miecią, której przeszkadza nawet brzdęk mytych przeze mnie naczyń! Muszę uporać się z Markiem i jego nieprzewidzianymi konszachtami z Kicią. Z ich planem, którego realizacja przypada na najbliższe dziesięć dni, a na dodatek prawdopodobnie zakłada wspólne czmychnięcie z domu Bazylii! Na myśl o tej dwójce ogarnia mnie zniechęcenie i noga za nogą wlokę się w kierunku zmywaka. Kiedy przybyłam tutaj z misją ocalenia ukochanego,

założyłam, że będzie to takie proste. On odzyska pamięć, rzucimy się sobie w ramiona, a potem wspólnie uciekniemy, na zawsze zapominając o tym nieprzyjemnym zdarzeniu. Okazuje się, że tak pięknie to tylko w kreskówkach Disneya. Nie mam pomysłu, jak udaremnić ich plan, a jeśli tego nie uczynię, gotowi odejść w siną dal! A ja zostanę w domu krakowskiego gangstera i do końca swych dni będę szorować patelnie teflonowe i wysłuchiwać narzekań pani Mieci! Zbliżam się do zmywarki i uchylam drzwiczki, aby wyjąć naczynia, załadowane, kiedy pani Miecia degustowała swoją kawę. W większości są to płaskie i deserowe talerze wydobyte z kredensu. Właściwie to one wcale nie potrzebowały mycia, za to ja naprawdę potrzebowałam uciec z kuchni. Teraz zbieram je w wysokie stosiki, aby z powrotem odtransportować na półki. Podejrzewam, że muszą być dość drogie, więc staram się to robić bardzo ostrożnie. Nie zdziwiłabym się, gdyby Bazylia podprowadził je z jakiegoś muzeum, Wawelu albo czegoś w ten deseń. Układając talerze, jeszcze raz wracam w myślach do rozmowy Kici i Marka, analizując słowo po słowie to, co usłyszałam. Jestem tak bardzo zamyślona, że nawet nie zauważam, że mam towarzystwo. Uświadamia mi to dopiero stukot zamykanych drzwi, a wtedy odwracam się przestraszona. Marek wypełnia sobą ciasną przestrzeń zmywaka. Świdruje mnie błękitnym spojrzeniem, aż zasycha mi w ustach. Kiedyś rzuciłabym się w jego ramiona i zrealizowała fantazję erotyczną z udziałem siebie, jego i uruchomionej zmywarki, ale teraz? Ubzdurał sobie, że jest groźnym przestępcą, i właściwie nie wiadomo, z czym przychodzi. Może z kawałkiem ciężkiej rurki w rękawie? Stoję i wpatruję się w niego pytająco. Nachyla się w moją stronę i mówi cicho: – Nie pomyliły ci się przypadkiem pokoje? – Nieee… – Rozglądam się niespokojnie na boki. – Nie wydaje mi się. Właśnie tutaj zmywamy, prawda? – Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię!

– Nie mam zielonego pojęcia! – Czyżby? – Uśmiecha się półgębkiem. – Dobrze wiem, że myszkowałaś w moim pokoju. – Podchodzi jeszcze bliżej, przez co robi mi się dziwnie nieswojo i zaczynam się cofać. Do brzucha wciąż dociskam stertę talerzy, co musi wyglądać wręcz komicznie. W pewnej chwili dochodzę do zmywarki i opieram się o nią całym ciałem. Marek przysuwa się jeszcze trochę. Cholera, nie o taką fantazję mi przecież chodziło, poza tym zmywarka teraz nie działa! – Więc jak? – pyta szeptem, od którego na moim karku materializują się biegające mrówki. – Co: jak? – Powiesz mi, czego tam szukałaś? Próbuję coś wymyślić naprędce, ale to naprawdę niełatwe, kiedy on jest tak blisko i jeszcze mi chucha w okolice małżowiny usznej. Z pewnością podświadomie pamięta, jak bardzo to lubię i że przy podobnych pieszczotach wyznam wszystko. Łącznie z przyczyną debetu na wspólnej karcie kredytowej czy pochodzeniem dziwnego śladu w kształcie żelazka na ulubionej koszulce polo. Żelazko! To jest to! – Żelazko! – wykrzykuję triumfalnie. – C-co? – Marek odsuwa się nieco i mruga zaskoczony. – Żelazko! – powtarzam. – Szukałaś w moim pokoju żelazka? – Owszem, w twoim pokoju, ale nie żelazka. Szukałam ubrań do prasowania. – Dlatego weszłaś do szafy? – Marek zaplata ramiona na klatce piersiowej i przyszpila mnie wzrokiem, równocześnie uśmiechając się tym swoim pobłażliwym i najbardziej denerwującym uśmiechem. – Cóż, tam właśnie zazwyczaj trzyma się ubrania. – Jakoś ci nie wierzę!

– Sam sprawdź. Widziałam ich tam trochę… – Wiem, że mam w szafie ubrania! Nie musisz mi o tym przypominać! – syczy przez zęby. – Bardziej interesuje mnie, dlaczego miałem w szafie ciebie! – Już ci mówiłam, szukałam ubrań do prasowania. Chciałam wypróbować nowe żelazko. – Ale moje ubrania wcale nie są wyprasowane! – Obejrzałam wszystko i nie znalazłam nic ładnego. Nie mogę prasować nowym żelazkiem byle czego! Jeszcze się przestraszy i przestanie działać… – Jak odpływ w zlewie? – Uśmiecha się drwiąco. – Nie bądź złośliwy! – upominam go, kręcąc głową. Jestem przekonana, że wygrałam ten pojedynek. Pani Miecia nie udowodni mi szmatki w kawie, Marek nie udowodni, że siedziałam w jego szafie w niecnych celach! – Już wiem… – mówi on nagle. – Naprawdę? – dziwię się uprzejmie. – Jeśli miałaś ochotę na namiętną schadzkę, trzeba było powiedzieć! – Widzę, że twoje marzenia są tak samo udziwnione, jak ubrania. – Czyżby? Wpatruje się we mnie z takim natężeniem w błękitnym spojrzeniu, że na chwilę tracę wątek i tylko patrzę w te oczy. Dostrzegam w nich odbicie własnej twarzy i niemal jej nie poznaję. To naprawdę ja? Ta z lekka przestraszona dziewczyna, która próbuje wojowniczo wysuwać podbródek i unosić brwi w lekceważącym grymasie? A potem dostrzegam coś jeszcze i choć nie wiem, skąd się to wzięło, czuję, że on mnie poznaje! Czy to drgnienie oka, czy usta układające się w zupełnie inny sposób? To nieważne! Istotne jest tylko to, aby nie pozwolić zerwać tej cieniutkiej nici

porozumienia, więc puszczam trzymane w dłoni talerze i obejmuję dłońmi jego twarz, przyciskając wargi do jego ust w gorącym pocałunku. Jak przez mgłę dociera do mnie trzask pękającej porcelany i ból stopy, na którą spadają naczynia. Z pewnością się potłukły, ale to też nieważne! Przecież nie mogą być aż takie drogie! W tej samej chwili dobiega mnie dziwne kwiknięcie. Marek odpycha mnie lekko, a wtedy ponad jego ramieniem dostrzegam przerażonego Bazylię. – Kto wyjął porcelanę Rosenthala po mamusi? Rozdział 9 To musiało być bardzo romantyczne! – mówi rozmarzona Samanta, wyciągając swe szczupłe ciało na trawniku, gdzie właśnie zażywamy kąpieli słonecznej. – Ty, on, szemrząca w tle zmywarka i gorący pocałunek. – I rozbita porcelana. Nie zapominaj o porcelanie! A zmywarka nie wydała z siebie ani szmeru, co najwyżej woda nam z kranu kapała! – dorzucam z goryczą. Ogłuszający huk rozbijanych talerzy ściągnął na zmywak niemal wszystkich mieszkańców domu. Przywołuję w pamięci ich reakcje – od złośliwego uśmieszku Kici, poprzez pełne satysfakcji spojrzenie pani Mieci, po przerażenie Bazylii – i aż dostaję od tego dreszczy. Bo roztrzaskane przeze mnie talerze okazały się nie jakimiś tam zwyczajnymi naczyniami, ale kosztowną porcelaną Rosenthala, którą Bazylia otrzymał w spadku po matce, która to z kolei otrzymała ją w spadku po swojej, która to… Szczerze mówiąc, to pogubiłam się w pochodzeniu i wieku tych całych skorup, ale to, że były bardzo cenne i stare, akurat do mnie dotarło. Dobrze powiedziane: były! Po talerzach z serwisu obiadowego pozostało tylko wspomnienie i okruchy wciśnięte w najdalsze zakamarki zmywaka. Jak dobrze, że nie wyjęłam filiżanek i spodków! – Takich talerzy nie myje się w zmywarce! – krzyczał zrozpaczony Bazylia, zbierając z podłogi co większe kawałki i usiłując złożyć z nich dziwaczne puzzle. – Przecież to antyki! Skarby! Pani Miecia ci nie mówiła?! – Oczywiście, że mówiłam! – parsknęła pani Miecia, która naturalnie nic nie

mówiła. – Przepraszam – jęknęłam skruszona. – A co wy tak w ogóle tutaj robiliście? – dopytywał podejrzliwie szef, popatrując to na mnie, to na Marka. Na moment zapadła kłopotliwa cisza, którą przerwał Marek. – Nic wielkiego. Kalinie coś wpadło do oka. – Chyba w oko – sarknęła wściekła Kicia, gwałtownie się odwracając. Satysfakcję ze zwycięskiej potyczki z rywalką przytłumiły wyrzuty sumienia związane z rozpaczą szefa. I całkiem uzasadnione obawy, czy mi czasem nie wykona operacji plastycznej z użyciem pozostałych skorup. Na wszelki wypadek wolałam zejść mu z oczu. W efekcie wylądowałam na trawniku, gdzie chwilę później przyczłapała Samanta, która wpadła do rezydencji poćwiczyć na drążku. – Ale naprawdę cię pocałował? Tak naprawdę, naprawdę, czy tylko tak trochę? – dopytuje zaaferowana. – A jak się całuje tylko trochę? – Uśmiecham się pod nosem. Sami nie wyczuwa ironii i unosząc się na jednym łokciu, zaczyna tłumaczyć. – No, wiesz… tak mocno cię pocałował, do utraty tchu, czy raczej jak dawno niewidzianą ciotkę? – O, z pewnością nie czułam się jak dawno niewidziana ciotka! – Przybieram oburzoną minę. – A więc naprawdę cię pocałował! – podsumowuje Samanta, z zadowoleniem kiwając głową. – To oznacza, że jest jeszcze nadzieja! – Na co? – No, że nie zapomniał o tobie tak całkowicie. I że wciąż możesz go odzyskać. Posyłam jej przerażone spojrzenie i zrywam się z trawnika.

– Jakie możesz? Co to znaczy: możesz? Przecież ja muszę! – Po prawdzie to masz rację – zgadza się Samanta. – Musisz. Nie bój się, Kalinka! Już my wymyślimy coś takiego, że żadna Kicia ci nie podskoczy… – O ile wcześniej nie stracę pracy i nie wylecę na zbity… zbity pyszczek. – Po prawdzie – zgadza się Samanta. A ja opadam na trawę z głośnym jękiem. Co zrobię, jeśli Bazylia każe mi iść precz? Czy powinnam się zgłosić na policję? Czy próbować sforsować ogrodzenie od strony usypanych kopczyków? A może wystawać pod bramą dnie i noce, szantażując szefa, że jeśli nie wpuści mnie do środka, zamienię się w chodzący szkielet i popsuję dziewczynkowy interes? Jedno jest pewne, mój los rozstrzygnie się w najbliższych minutach, o czym świadczy złowrogo kiwający na mnie palcem z okna mężczyzna…

– Złotko, ja już naprawdę nie mam do ciebie siły. – Bazylia uśmiecha się smętnie. – Co ja mam z tobą zrobić? No co? Wiesz może? – Nie, ale wiem, czego absolutnie nie powinieneś robić, szefie! – Hę? – Nic, nic. Nie przerywaj sobie. Bazylia wskazuje mi krzesło, na które opadam z niemałą ulgą. Po prawdzie, jak powiedziałaby Samanta, nogi trzęsą mi się tak mocno, że zachodzi obawa, czy za chwilę nie rozreguluję klepek w parkiecie. I dopiero będzie przechlapane! Nie wyglądają mi na panele z Castoramy czy innych merlinów! – Zupełnie nie mam pojęcia, dlaczego tak cię lubię, złotko! Przecież, mówiąc najdelikatniej, jesteś chodzącą katastrofą! – Ja? Skąd ten pomysł? – Robię zdziwioną minę. Bazylia parska krótkim śmiechem i zaczyna wyliczać na palcach.

– Wypadek na podeście, potem ta cała historia z rzeźnikiem i kalafiorową, zapchany zlew, a teraz rozbita porcelana o wartości… – Bazylia syczy, jakby rozbolał go ząb. Ale z pewnością musiałam się przesłyszeć. Przecież żadna porcelana nie może kosztować dwudziestu tysięcy… nawet jeśli po drodze zahaczyła o czyjeś babki w ilości hurtowej! – I jestem pewien, że za zawartość kubka pani Mieci też ty odpowiadasz. Nie, że specjalnie. – Spogląda na mnie z rozbawieniem. – Ale mogę się założyć o pozostałość mojego serwisu z różyczkami… – Z jakimi różyczkami? Żadnych różyczek tam nie było! – Były. Zanim wyszorowałaś je w zmywarce. – Och. – Spuszczam oczy. Może Bazylia ma rację i rzeczywiście jestem chodzącą katastrofą? Nie wiem. Na pewno jestem natomiast katastrofą, która musi pozostać w tym domu! – Właściwie to powinienem się ciebie pozbyć… – mówi Bazylia. – Wszyscy mi tak radzą, nawet Kicia… – Rzeczywiście? Nawet ona? – pytam z przekąsem. – Ale mój przyjaciel Marko wstawił się za tobą. – Naprawdę? – Jestem szczerze zdumiona, ale równocześnie uradowana. Marek chce, żebym została w domu Bazylii. Może to magia pocałunku na zmywaku tak na niego podziałała? Może jego podświadomość przypomniała sobie te wszystkie wspólne słodkie chwile i teraz krzyczy: jeszcze, jeszcze!? – Wydawało mi się, że mnie nie lubi… – Dobrze ci się wydawało! Też uważam, że to dziwne. – Bazylia wzrusza ramionami. – Ale stwierdził, że powinnaś odpracować potłuczoną porcelanę. – Że co?! – Z wrażenia zachłystuję się powietrzem. – Nie chcesz? – Och, bardzo chcę! – wykrzykuję szybko, w obawie, że się rozmyśli i wskaże

mi kierunek ewakuacji. Albo bramę wyjazdową, albo kopczyki pod płotem… a żadna z opcji mi nie odpowiada. – Wprost o tym marzę… Jak mówiłeś, szefie? Ile kosztowała? Dwadzieścia złotych? – Tysięcy, złotko. Tysięcy. – Wobec tego powinniśmy od razu porozmawiać o podwyżce… – Podwyżka to nie problem, złotko. – Poważnie? – Jestem pod wrażeniem. Zdaje się, że trafiłam na jedynego pracodawcę w Polsce, dla którego podwyżka dla pracownika nie stanowi problemu! Inni na jego miejscu dawno zmieniliby temat, zasłonili się cięciami w budżecie i nieudolnością rządu. Szkoda, że ten jedyny i niepowtarzalny szef nie reprezentuje lepszej branży… – Prawdziwym problemem jest znalezienie dla ciebie bezpiecznej pracy. – Wzdycha głęboko i uzupełnia przepraszającym tonem: – Bezpiecznej dla otoczenia. Przygryzam wargę i zatapiam się w myślach. Chyba powinnam coś wtrącić, zaproponować, ale ten jeden raz mam w głowie pustkę. Nie pojawiają się żadne ciekawe pomysły. Właściwie to nieciekawe też się nie pojawiają, ale to akurat nieważne, bo i tak bym ich nie uwzględniła. Szybko, główkuj, główkuj – popędzam się w myślach. Muszę znaleźć sobie jakieś zajęcie w domu Bazylii. Nagle do głowy wpada mi wspaniały pomysł. Z wrażenia aż podskakuję na krześle! To jedyna możliwość, aby pozostać w domu gangstera, a przy okazji myszkować do woli… – Może zajmę się porządkami? Pomyję okna, odkurzę dywany, wypoleruję klamki? – pytam z nadzieją. Bazylia zastanawia się nad moją propozycją dłuższą chwilę. – Nie wypadniesz z okna? – Będę myła przy zamkniętym.

– Nie przytrzaśniesz palców drzwiami szafy? – Absolutnie! – Obiecasz trzymać się z daleka od instalacji elektrycznych, gazowych i wodno-kanalizacyjnych? – Jeśli macie odkurzacz na baterie… – W porządku. I tak musiałbym zatrudnić kogoś do sprzątania. Firma sprzątająca nie chce przysyłać już ludzi, zupełnie nie rozumiem dlaczego. Powinienem się ciebie pozbyć, ale mam miękkie serce. Sam kiedyś przyciągałem kłopoty i byłem chodzącą katastrofą. Musiałem wypolerować wiele klamek, aby udowodnić, że jest inaczej. Dlatego pozwolę ci sprzątać… – Dziękuję. Te klamki – dodaję po chwili, bo wolę się doinformować – otworzyły ci wiele drzwi, prawda? W odpowiedzi Bazylia szczerzy zęby w szerokim uśmiechu i masuje bok charakterystycznym ruchem. – Nie masz pojęcia, jak wiele, złotko!

Klamka zapadła, chociaż być może stosowanie tego określenia w tym domu może być cokolwiek ryzykowne. Z pomywaczki zmywakowej przeobrażam się w pokojówkę odpowiedzialną za utrzymanie porządku i szczerze mówiąc, jestem tym zachwycona. Już odczuwam radosne podniecenie na myśl o tym, jak zacznę myszkować po wszystkich zakazanych i niezakazanych zakamarkach domu Bazylii. I nikt nie zmusi mnie już do wymyślania głupawych usprawiedliwień. Jeśli będę chciała sobie posiedzieć w czyjejś szafie, to będę siedzieć. I kropka. Z tą myślą przechadzam się po domu, szacując, ile godzin dziennie będę musiała poświęcić na czyszczenie, odkurzanie i froterowanie, a ile zostanie mi na śledzenie poczynań Marka i Kici. Wprawnym okiem córki swojej matki oceniam, że dom jest w świetnym stanie. Firma sprzątająca zatrudniana przez Bazylię

zasłużyła na pięć gwiazdek! Nawet jeśli będą go sprzątać pobieżnie, nikt nie powinien się zorientować. Manewry Marka i kocicy planowane są na najbliższe dziesięć dni. To nimi muszę się zająć. A jak przyjdzie co do czego, zakurzony dywan będzie najmniejszym problemem. Pogrążona w myślach, wpadam wprost na Marka. Czy to tylko mi się wydaje, czy naprawdę przytrzymał mnie za ramiona nieco dłużej niż zwykle? Może coś w końcu zaczęło docierać do tej dotkniętej amnezją łepetyny? A jeśli nie, toby oznaczało, że… że… ratunku! Znalazłam się w kręgu miłosnych zainteresowań gangstera! Nieważne, że nieprawdziwego! – Słyszałem, że zostajesz! – Przygląda mi się badawczo. – Taaak… dziękuję za wstawiennictwo! – Kiwam głową. Mężczyzna wzrusza ramionami. – Przecież powiedziałem, że wolę mieć cię na oku. – I odchodzi. Ogląda się jeszcze przez ramię z zagadkowym uśmiechem i… skręca w stronę pokoju Kici. Z wściekłości niemal tracę dech i przez moment ciskam w kierunku zamykających się z cichym stukiem drzwi wyimaginowanymi przedmiotami różnego kalibru. A potem uświadamiam sobie, że dysponuję znacznie poważniejszą bronią. I nowymi uprawnieniami! Biegnę do swojego malutkiego pokoiku i rzucam się do przetrząsania wielkiej szafy stojącej w rogu. Po chwili mam już wszystko, co przyda mi się do operacji zatytułowanej „ja ciebie też wolę mieć na oku”. Wracam pod drzwi pokoju Kici, stukam w nie energicznie i bez czekania na zaproszenie wtarabaniam się do środka. Witają mnie zaskoczone spojrzenia dwóch par oczu. Z ulgą zauważam, że znajdują się one po dwóch różnych stronach pokoju. Uśmiecham się słodko do obydwóch, do żeńskiej troszkę złośliwie, do męskiej z niemałą satysfakcją, i ćwierkam radośnie: – Musicie mi wybaczyć, ale dzisiaj zmiana pościeli!

Wieczorem wpada do mnie Samanta. Jest ciekawa, jak potoczyła się rozmowa z Bazylią, i – jak sama mówi – obawiała się, czy w ogóle zastanie mnie na miejscu. Kiedy wyjawiam jej, że od teraz będę wykonywała prace porządkowe, kiwa głową zadowolona. Mówi, że bardzo mnie polubiła i że nigdy wcześniej nie było tu takiej fajnej dziewczyny. Jestem lepsza nawet od Dżesiki, choć Dżesika to przecież jej rodzona siostra. Czuję się wzruszona i chcę jakoś to skomentować, ale Sami pospiesza mnie, że nie ma na to czasu. Za chwilę ma występ i musi się do niego przygotować, a wpadła specjalnie, żeby wypytać, czy drgnęło coś w tej drugiej sprawie. – Nie jestem pewna. – Kręcę głową. – Ten pocałunek na zmywaku był bardzo przyjemny, ale nie wiem, czy on sobie cokolwiek przypomniał. – Sam sobie nie przypomni, moja droga. Po prawdzie i według mnie, to faceci są mało skomplikowani. Oni często zapominają. O wyniesieniu śmieci, piątej rocznicy ślubu, o trzystu złotych na koncie… i nie przypominają sobie, dopóki im się nie przypomni. Tak zostali zaprogramowani. – Czyli co sugerujesz? Mam za nim chodzić i powtarzać „a pamiętasz, jak…”? – Nie, bo weźmie cię za wariatkę i odstrzeli… Musisz mu tak subtelnie przypominać. – Pocałowałam go w otoczeniu rozbitej porcelany i zaprezentowałam mu trzy czwarte zawartości stanika. Co masz na myśli, mówiąc o subtelnym przypomnieniu? – pytam niepewnie. – No, pomyśl, pomyśl… – zachęca z szerokim uśmiechem. – Jest takie miejsce, gdzie na pewno świetnie się razem bawiliście… – Kamionki! – wykrzykuję uradowana. – J-jakie kamionki? – Samanta spogląda na mnie zdezorientowana. – Jakie, kurde, kamionki? Co za perwersje wy uprawiacie? – To taka miejscowość. Tam się poznaliśmy – bąkam zawstydzona.

– No i super, pojedziecie tam, jak sobie wszystko pięknie poprzypominacie. Ja miałam na myśli łóżko… – Czyje łóżko? Sami wzdycha teatralnie i robi minę zatytułowaną „I co ja z tobą mam, kobieto?”. – Wszystko jedno. Ale po prawdzie on raczej do twojego nie przyjdzie, więc będziesz się musiała sama pofatygować… – Nie! – protestuję gwałtownie. – Tak! – Niemożliwe! – Owszem, jak najbardziej możliwe. – Jak mogę iść do łóżka faceta, który mnie nie poznaje? To prawie jak do obcego…? – pytam żałośnie. Samanta parska śmiechem. – Nie bój żaby, w łóżku przypomni sobie na bank. Oni tak mają. – A jeśli nie? – To najwyżej zaliczysz dobry seks. – Samanta!!! – wykrzykuję oburzona. – No co? Chcesz, żeby sobie przypomniał, czy nie? Przecież nie robisz nic złego! To twój własny facet, tylko że taki odrobinę zdezorientowany. Sama widziałaś, ile zdziałał jeden krótki pocałunek. Pomyśl, ile zdziała calutka wspólna noc! Patrzę na nią niezdecydowana, bo może rzeczywiście ma rację? Nie wskoczę do łóżka obcemu facetowi, tylko własnemu, osobistemu. Chociaż on teraz ma tak jakby drugie wcielenie. I przez to wszystko wydaje się takie dziwaczne… Widząc moje niezdecydowanie, Samanta z głośnym westchnieniem podnosi się z łóżka.

Podchodzi do drzwi, a potem odwraca się ze znaczącym uśmieszkiem. – Jeśli nie chcesz spróbować, twoja sprawa. Ale sama mówiłaś, że Kicia ostrzy sobie pazurki. A ona nie ma takich obiekcji… – Uchyla drzwi i wychodzi na korytarz, ale potem wsuwa jeszcze głowę do pokoju i filuternie mruga okiem. – Gdybyś czasem się zdecydowała, mamy w garderobie kilka seksownych wdzianek. Choć bez nich też się obejdzie… Waham się jeszcze chwilę, zastanawiając się w duchu, czy będę tego żałować. Pewnie tak. Na pewno tak. Ale… zrywam się z łóżka. – Poczekaj! – wołam.

Pamiętam naszą pierwszą wspólną noc. Byłam bardzo zdenerwowana. Oszczędzę wam szczegółów. Dość wspomnieć, że ręce trzęsły mi się tak mocno, że zalałam siebie i Marka od stóp do głów sokiem pomidorowym, jego ulubionym. Potem trzeba było się rozbierać, przebierać i wycierać. A dalej to już pewnie się domyślacie. Jakoś tak samo się potoczyło i już nie było mowy o stresie. I to zupełnie nie moja wina, że od tamtego czasu, kiedy widzę na półce supermarketu karton soku pomidorowego, mam kosmate myśli… Oczywiście Marek nie pamięta wydarzeń tamtego wieczoru, ale w głębi serca wierzę, że gdzieś na końcu jego receptorów pamięci – o ile coś takiego w ogóle istnieje – chlupocze sobie w najlepsze odżywczy czerwony napój. Na wszelki wypadek, planując wizytę w jego pokoju, uzbrajam się w karton soku i dwie literatki. Być może jego zapach albo widok sprawi, że zacznie poruszać nosem jak królik na widok marchewki, a potem wszystko sobie przypomni? Przed wyjściem z pokoju zrzucam ubranie i uważnie lustruję swoje odbicie w lustrze zamontowanym w drzwiach szafy. Trochę dziwnie się czuję w koronkowym gorsecie z różową kokardką między piersiami i czarnych majteczkach z pomponikiem na pośladkach, ale muszę przyznać, że Samanta wybrała dla mnie całkiem ładny kostium. Według planu miałam być króliczkiem,

ale stanowczo odmówiłam założenia welurowych uszu. Dziękuję, widziałam to u Bridget Jones i wcale nie było podniecające! Alternatywą dla króliczka była kocica w lamparcim bikini z opaską w kształcie uszu, zakładaną na głowę, oraz Pocahontas w skórzanej spódniczce z frędzelkami i staniku składającym się z dwóch paciorków. Paciorki mogłabym zdzierżyć, ale ta spódniczka? Mam okropne łaskotki po wewnętrznych stronach ud! A pokładająca się ze śmiechu zawartość łóżka z pewnością nie nastraja do zmysłowych figli! Co najwyżej do bitwy na poduszki! Strój uzupełniają czarne pończochy samonośne i cały czas mam wrażenie, że powoli zsuwają się w dół. Podciągam je jeszcze wyżej, ale potem macham na to ręką. Najwyżej będę udawać, że to podkolanówki, choć to chyba mało seksowne… Ostatni raz obracam się przed lustrem, napinając pomponik na pupie i zadowolona z siebie, zakładam ubranie. Pod pachę wsuwam karton soku, literatki chwytam między dwa palce i ruszam na poszukiwanie Marka. Zanim zakotwiczę się w jego łóżku, muszę sprawdzić, co on sam porabia i dowiedzieć się, ile czasu pozostało mi na wcielenie w życie starannie przygotowanego planu. A plan jest prosty do bólu. Mam jednak nadzieję, że po tej nocy jedyny ból będzie związany z przemęczeniem mięśni ognistymi igraszkami. Ukryję się w pokoju Marka, ale tym razem nie w szafie, tylko w łóżku. Wcześniej wykręcę żarówkę, żeby nie mógł włączyć światła i zdemaskować mnie przed czasem. A kiedy już po omacku położy się do łóżka, a ja się do niego przytulę… cóż, myślę, że nie muszę wam dalej tłumaczyć. Samanta ma rację. To najlepszy sposób, aby przypomnieć mu, co nas łączy! Uśmiecham się zachwycona tak prostym, a zarazem genialnym planem i niemal frunę przez kolejne pomieszczenia, szukając Marka. W końcu natykam się na niego w salonie. Siedzi sobie w towarzystwie Bazylii i popija złotobrązowy napój z wysokich szklanek. Widząc to, niemal podskakuję z podekscytowania i nie dając się zauważyć, wracam na piętro. Cichutko zbliżam się do drzwi sypialni i ostatni raz rozejrzawszy się na boki, czy nikogo nie ma w zasięgu wzroku, pospiesznie nurkuję w pokoju. Następnie zgodnie z ustaleniami podstawiam sobie krzesło i eliminuję źródło światła. Zajmuje mi to trochę czasu, bo okazuje się, że w

żyrandolu jest osiem żarówek! Pod koniec jestem spocona jak mysz, więc odstawiam krzesło na miejsce, a sama biegnę do łazienki, aby odrobinę się odświeżyć. W ciemnościach przemykam w stronę szerokiego łoża. Zdjęte ubranie zwijam w tobołek i wciskam pod mebel. Odsuwam narzutę, wskakuję do łóżka i… czekam. To najgorsza część planu, co dostrzegam po kilku minutach samotnego leżenia w ciemnościach. Nie przewidziałam tego, bo wzięłabym ze sobą latarkę i jakieś gazety, żeby poczytać pod kołdrą, albo chociaż komórkę, żeby zagrać w jakieś ogłupiające gry… a tak to jestem skazana na leżenie na wznak i wsłuchiwanie się w odgłosy domu. Kiedy z korytarza dobiegają mnie kroki, szybko nurkuję pod przykrycie i z głośnym biciem serca czekam, czy drzwi się otworzą. Gdy kroki cichną, wychylam się na powierzchnię i leżąc na wznak, z dłońmi splecionymi na brzuchu, nucę cicho pod nosem. I tak bez końca… Nie mam pojęcia, która godzina, i coraz bardziej zaczynam się nudzić. Rozważam już nawet, czy nie wstać z łóżka i nie zaczekać na Marka w wypełnionej pachnącą pianą wannie. Przynajmniej zabiłabym czas kąpielą, a tak? Szybko jednak porzucam ten pomysł, bo szkoda mi kostiumu króliczka, a oblepiony mydlinami już nie będzie taki zmysłowy… Odwracam się na prawy bok i gapię w okno. Może jak policzę kwiatki na firance, czas zleci szybciej?

Budzi mnie odgłos zamykanych drzwi. Z przerażenia niemal podrywam się do pozycji siedzącej, ale w porę przypominam sobie, gdzie jestem i z jak wyjątkową misją tutaj przybyłam. Zaciskam pokryte potem dłonie na narzucie i bezszelestnie naciągam ją na głowę. Przez materiał docierają do mnie przytłumione odgłosy Markowej krzątaniny. Najpierw coś pstryka, więc domyślam się, że próbuje włączyć światło, a potem stukają drzwi do łazienki. Raz i drugi… za drugim razem czuję, jak moje serce zaczyna galopować. Teraz czekam już tylko na to, aż ukochany położy się do łóżka, a ja będę mogła zaprezentować mu urok króliczego ogonka… Trwa to trochę dłużej, niż się spodziewałam, i siłą muszę się powstrzymać, aby nie wystawić głowy i nie sprawdzić, co robi. W końcu dochodzę do wniosku, że pewnie podszedł do komputera, i pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że niczego

nie dostrzeże w poświacie rzucanej przez ekran. W końcu podchodzi do łóżka i siada po drugiej stronie posłania. Słyszę, jak zrzuca z siebie ubranie i ciska je na podłogę. Co za okropny bałaganiarz, ja to wszystko będę musiała jutro posprzątać! Ale to nieważne, po tej nocy takie rzeczy nie będą się liczyć. Być może o świcie opuścimy dom Bazylii i wcale nie będę musiała bawić się w pokojówkę? To też nieważne. Pora skoncentrować się na tu i teraz. Z naciskiem na tu. Czuję, jak ugina się materac i szeleści przesuwana poduszka, słyszę jego oddech. Biorę solidny haust powietrza i przysuwam się delikatnie na środek łóżka. Wyciągam dłoń w stronę miejsca, gdzie na poduszce powinna znajdować się głowa Marka. On tak lubi, kiedy gładzę go zewnętrzną stroną dłoni po policzku, może to też ożywi jego pamięć? Zaskoczona stwierdzam, że moja ręka natrafiła na pustkę. Gdzie on się podział, do cholery? Przecież słyszę jego oddech! Wyciągam rękę dalej, niezdarnie oklepując posłanie, kiedy nagle kołdra się unosi. W tej samej chwili zostaję gwałtownie przygwożdżona do posłania, a moje policzki, czoło i szyję oblepiają soczyste pocałunki! W pierwszej chwili dopada mnie euforia. Samanta miała stuprocentową rację! Marek wyczuł mnie w łóżku i natychmiast wszystko sobie przypomniał. Kocha mnie! Pragnie mnie! Całuje mnie! Zaraz, zaraz, chwileczkę… Kto mnie całuje?! Dopiero teraz dociera do mnie, co zaszło, i ogarnia mnie dzika wściekłość. Zaczynam kopać i wierzgać, aż w końcu udaje mi się uciec przed gorącymi całusami. Przesuwam się w stronę brzegu łóżka, aż w końcu boleśnie ląduję na podłodze. W całym tym zamieszaniu słyszę, jak po drugiej stronie łóżka odbywa się podobna ewakuacja. Pospiesznie wydobywam spod mebla zwinięte ubrania, przyciskam je do piersi i wciskam guzik nocnej lampki na stoliku. W rzucanej przez lampę poświacie dostrzegam Kicię, która pospiesznie naciąga na siebie sukienkę. Rzuca mi wściekłe spojrzenie. – Co tu robisz?! – syczę.

– Domyślam się, że to samo co ty! – Śmieje się pod nosem. Obciąga na biodrach materiał sukienki i poprawia włosy. – No to cześć. – Macha mi, ruszając w kierunku drzwi. – Jakie cześć? Jakie cześć? Wracaj! Musimy to sobie raz na zawsze wyjaśnić! Nie możesz kręcić się koło Marka! – A to dlaczego? – Odwraca się z pogardliwym uśmieszkiem. – No, bo… on… my… – Nie wiem, ile mogę jej powiedzieć. Zraniona kobieta jest zdolna do wszystkiego. A jeśli doniesie na nas Bazylii? – Wy? – Podnosi jedną starannie wyskubaną brew. – Naprawdę? Nic o tobie nie wspominał, wiesz? – Bo nie mógł! – Bronię się bez przekonania. – Daj sobie spokój i nie wchodź mi w drogę! – mówi ona, podchodząc do mnie. Najeżam się, ale jest coś w jej postawie, że cofam się o dwa kroki. Ona ma na sobie elegancką sukienkę i szpilki, a ja… kostium króliczka. Bez uszu. – Bo co? – Próbuję brzmieć twardo. – Bo to! – mówi, popychając mnie na łóżko i wyrywając z moich objęć ubranie. Zanim udaje mi się poderwać na nogi i ruszyć w pogoń, znika za drzwiami, porywając moje ciuchy. A ja zostaję pośrodku Markowej sypialni w gorsecie i majtkach z naderwanym ogonkiem… Czy będziecie zdziwieni, jeśli powiem, że przy takim obrocie sprawy tracę ochotę na wszelkie igraszki?

Przemykam korytarzem w kierunku swojego pokoju, modląc się w duchu, by nie natrafić na Marka. Wolę nie myśleć, jakie komentarze padłyby z jego ust przy takim spotkaniu. Za załomem korytarza wpadam za to na szefa. Bazylia staje jak słup soli, wpatrując się z niedowierzaniem w moje nietypowe przebranie. Czuję uderzenie gorąca. Mężczyzna… kręci głową zniechęcony. – Nie, złotko. Nie przekonasz mnie.

– Ale ja… – Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie będziesz tańczyć. Nie nadajesz się. Kiwam głową na znak, że rozumiem. Nie mam siły tłumaczyć, więc po prostu przemykam dalej. A sądziłam, że moje upokorzenie tego dnia nie może być już większe… Rozdział 10 Już w pierwszym dniu pracy w charakterze pokojówki dokonuję spektakularnych odkryć. Tak jak podejrzewałam: ta profesja jest wprost stworzona dla misji, której się podjęłam. Wiedziałam, co robię, kiedy proponowałam Bazylii, że przyjmę nowe obowiązki! Pierwszą rzeczą, jaką odkrywam, jest moje porwane ubranie wciśnięte do kosza na odpadki, i to tego z najbardziej śmierdzącymi. Nim dostrzegam materiał koszulki między podeschniętymi liśćmi sałaty i wczorajszymi obierkami od ziemniaków, wylewam do kosza pozostałości po śniadaniu. A mówiła mi nieraz matka: najpierw popatrz, potem pomyśl, dopiero na końcu rób. Cóż, u mnie zawsze na odwrót… Kolejną rzeczą, którą odkrywam tego dnia, jest to, że perfumy J’adore, należące do Kici, doskonale sprawdzają się w charakterze odświeżacza do WC. Wygodnie się je rozpyla, a zapach utrzymuje się w pomieszczeniu bardzo długo. Właściwie to jeśli chodzi o łazienkę Kici, Bazylia może oszczędzić na kupnie odświeżacza do co najmniej 2018 roku. Jestem też pewna, że podstępna kocica doceni fakt, że tak porządnie posprzątałam jej apartamenty. Na półkach w łazience ma teraz zdecydowanie więcej miejsca, odświeżyłam też nieco jej garderobę, wprowadzając przy okazji kilka poprawek. Przede wszystkim z zastosowaniem nożyczek i domestosa. Ale najważniejszego odkrycia dokonuję w sypialni Bazylii, do której nareszcie zyskałam dostęp. Sprzątanie tego pokoju to okazja do myszkowania po najbardziej strzeżonych zakamarkach domu, a ja zamierzam z niej skwapliwie skorzystać! Wpierw uważnie lustruję pomieszczenie, aby sprawdzić, czy na

pewno jestem w nim sama. Potem powoli przechodzę przez ciąg pomieszczeń przylegających do sypialni, czyli luksusowej łazienki z wielką wanną w centralnym punkcie oraz garderoby z co najmniej setką drogich garniturów. Następnie wracam do pokoju, który najbardziej mnie interesuje, staję pośrodku kremowego dywanu z kudłatym włosiem i rozglądam się na boki. Zauważam, że jeśli chodzi o sypialnię, z Bazylii jest niezły bałaganiarz! Na fotelu pod oknem leżą porzucone ciuchy, na parapecie dostrzegam karafkę z winem i dwie literatki, łóżko nie było ścielone od czasu, kiedy Amerykanie pierwszy raz postawili stopę na Księżycu, a blaty stolików nocnych, stanowiących uzupełnienie ogromnego łoża, wołają o pomstę do nieba! Bingo! Na pierwszym stoliku dostrzegam kilka powieści. Pozaginane rogi, wsunięte niedbale między strony paragony i kwity za parkowanie pozwalają mi przypuszczać, że Bazylia sięga po nie chociaż od czasu do czasu. Na szczycie stosiku zauważam niezwykle popularną w ostatnim czasie powieść erotyczną i w duchu zadaję sobie pytanie, czy szef się podnieca, czy tylko doszkala… Przerzucam znalezione książki (kilka horrorów, kryminałów, poradnik „Jak mówić, by ona słuchała” oraz sławetny erotyk…), przyglądam się każdemu karteluszkowi, szukam zapisków poczynionych ręką gangstera. Nic. Klnę pod nosem i przechodzę na drugą stronę łóżka, dla niepoznaki przecierając jego wezgłowie pronto w spreju. Niech w tym pokoju pachnie moją pracowitością. Na drugim nocnym stoliku, wśród rozbebeszonych gazet, skórek pomarańczy i sreberek po cukierkach dostrzegam mocno sfatygowany terminarz otwarty na dacie 15 września. Pochylam się nad nim, czując, jak moje serce gwałtownie tłucze się w piersi. Właśnie ten jeden dzień został zakreślony na czerwono, a pod spodem ktoś dopisał. Nowa dostawa dla S. przytrzymać. 200 tysiency plus miensko z importu. Skupiam całą uwagę na kulfonach nakreślonych, jak podejrzewam, ręką szefa. Nie ma co, zdolności kaligraficzne Bazylia ma nieprzeciętne! Z takim talentem obowiązkowo powinien zapisać się na medycynę, a nie marnotrawić czasu na trzęsienie przestępczym półświatkiem Krakowa!

Czytam znalezioną notatkę kilka razy, próbując dojść, czego dotyczy, ale jestem zbyt podekscytowana, aby klarownie myśleć. Ostatecznie wykorzystuję leżący na stoliku długopis z obgryzionym czubkiem oraz kawałek gazety i kopiuję cały wpis, zachowując oryginalną ortografię i interpunkcję, a potem chowam notatkę za gumkę szortów. Spróbuję to rozgryźć, kiedy będę miała spokojną chwilę. Jedno jest pewne: jeśli to jest to, o czym myślę, Kicia i Marek nie mają tak wiele czasu, jak sądzą, a cała sytuacja rozwiąże się w ciągu trzech dni. Co się wtedy wydarzy? Co się z nimi stanie? Co stanie się ze mną, kiedy pogrążony w niepamięci Marek ulotni się z kocicą? Poza tym, że moje serce rozpadnie się na milion kawałeczków niczym w najbardziej tandetnej telenoweli z obsadą brazylijską? Czuję, jak przenika mnie chłód. I to bynajmniej nie tylko na myśl o komitywie mojego ukochanego i uwodzicielskiej blondynki. Kiedy wyobrażam sobie, że Bazylia mógłby mnie nakryć na czytaniu zapisków z terminarza, dostaję lodowatych dreszczy i oblewam się potem. Przesuwam kalendarz w miejsce, w którym leżał, zabieram stare gazety i śmieci, po czym pospiesznie umykam do innych obowiązków. Po krótkiej chwili uświadamiam sobie swój błąd. Przecież podobne notatki

mogły znajdować się również pod innymi datami! Muszę to koniecznie sprawdzić! Skradam się do sypialni szefa, upewniwszy się wcześniej, że właśnie zabiera się do konsumowania obfitego obiadu, składającego się z pieczonego kurczaka, pieczonych kartofelków i zapiekanych buraczków. Wiem, że posiłek zajmie mu dłuższą chwilę, więc mam czas, aby na spokojnie przejrzeć terminarz i poszukać innych zapisków. Ale kiedy podchodzę do stolika nocnego, okazuje się, że notes już zniknął. Udawanie, że się sprząta tak ogromny dom, okazuje się nadspodziewanie wyczerpujące, i po kilku godzinach mam nowej funkcji po dziurki w nosie. Najchętniej zaszyłabym się w swoim pokoiku, zanurkowała pod koc i zajęła

się analizowaniem notatki z terminarza Bazylii. Niestety, nie jest mi to dane. Kiedy przechodzę przez kuchnię, nadbiega zaaferowana pani Miecia. Zauważam, że za nią jak cień sunie Młynek. Najwyraźniej gotowała coś dobrego, a jej ubranie przesiąkło smakowitym aromatem. I proszę, proszę: zupełnie jej psie towarzystwo nie przeszkadza. Kucharka więzi moje ramię w żelaznym uścisku. – Musisz mi pomóc – skrzeczy. – A co się stało? – Posyłam jej niechętne spojrzenie, bo nie w smak mi ciężka kuchenna praca, gdy właśnie zakończyłam swoje obowiązki. Poza tym – choć nigdy nie przyznam tego głośno – jestem troszkę zazdrosna o względy Młynka. – Właśnie przyjechała ogromna dostawa zakupów i trzeba to wszystko pochować do chłodni. Chłopcy latają po mieście, ktoś to musi zrobić. – Ogromna dostawa zakupów? Ale po co? – dziwię się. Za moich czasów chłodnia była doskonale zaopatrzona. Czyżby pani Miecia miała tak wilczy apetyt? – Bazylcio spodziewa się ważnych gości i będziemy gotować specjalne potrawy. My? My będziemy gotować? A niech to, wcale mi się to nie podoba, przecież w podskokach radości opuściłam kuchnię, zmywak i jej towarzystwo. Ale chwilowo decyduję się pominąć to milczeniem. Wolę skupić się na zapowiedzianych gościach: czyżby mieli coś wspólnego z zapiskami w terminarzu Bazylii i dostawą od tajemniczego człowieka określonego jako S? – A co to za goście i kiedy przyjadą? – Będą tu za trzy dni. Ja tam nie wiem jacy i się nie interesuję. Płacą mi za gotowanie, to gotuję. To co? Pomożesz? Na końcu języka mam, że mi za noszenie zakupów nikt nie płaci, ale nie chcę z nią zadzierać. Szczególnie że pierwsza wyciąga rękę na zgodę, bezinteresownie czy nie.

– Pomogę. – Kiwam głową. Coś mi się wydaje, że to będą bardzo intensywne dni. A na domiar złego nie mam pojęcia, jak się skończą. Co planują Kicia i Marek? Kto przyjedzie do szefa i co znajduje się w dostawie? Pytań jest tak wiele, że już za nimi nie nadążam. Tymczasem to najważniejsze wciąż mi umyka, a przecież to właśnie na nie powinnam szukać odpowiedzi. Jak sprawić, by Marek przypomniał sobie, że jestem kobietą jego życia, i wrócił ze mną i Młynkiem do domu?

Na podjeździe przed domem parkuje niebieska furgonetka, a z jej uchylonych drzwi spogląda na mnie największa kupa sprawunków, jaką w życiu widziałam. Jestem święcie przekonana, że paleta z dostawą w średnim supermarkecie jest mniejsza niż zakupy w domu Bazylii! Ponieważ jednak od mojego patrzenia i wzdychania kupa ani myśli się zmniejszyć, zabieram się do taszczenia pojedynczych towarów w stronę kuchni, a następnie uchylonych drzwi chłodni. Mam nadzieję, że pani Miecia solidnie podparła je taboretem, bo inaczej ta złowroga komora nas pożre i wypuszczą nas dopiero, kiedy przyjadą zapowiedziani goście i wyruszą na poszukiwanie kotletów jagnięcych. Właśnie podchodzę do samochodu i zastanawiam się, czy dla ugoszczenia wspólników niezbędny jest cały karton oleju kujawskiego, kiedy zza węgła domu wypada rozemocjonowana Samanta. Wygląda, jakby miała paść trupem. Jej twarz pokrył rumieniec o kolorze dojrzałego pomidorka. – Musisz się pospieszyć z tym przywracaniem pamięci! Kicia i Marko coś kombinują – wyrzuca z siebie na bezdechu. – Co? – Z wrażenia upuszczam karton z olejem. W ostatniej chwili unoszę stopę i unikam kolejnej bolesnej kontuzji. Miałabym się z pyszna, gdyby unieruchomiło mnie bliskie spotkanie z ponaddziesięciokilogramowym pudłem! – Co kombinują?

Butelki z olejem toczą się po podjeździe, więc zbieramy je do pudełka. Samanta uspokaja oddech, przyciskając do piersi trzymaną w dłoni butelkę. Na przemian to zamyka, to otwiera umalowane na fioletowo oczy. Wpatruję się w nią w napięciu. – Nie wiem dokładnie, ale to chyba ma coś wspólnego z tymi ludźmi, którzy mają przyjechać. A więc już wiedzą – przemyka mi przez myśl. Z pewnością wpadli w popłoch, bo nie spodziewali się, że to nastąpi tak szybko! – Co to za ludzie? – szepczę do Samanty. – Czym się zajmują? – Pewnie tym, co szef. – Wzrusza ramionami. – Dziewczynami. – Może chce im oddać Kicię? – Spoglądam na nią ze zgrozą. – Wątpię. Kazał jej przeszkolić wszystkie tancerki. – Po tonie głosu poznaję, że Sami jest zła. – Wyobraź sobie, powiedział, że jest do tego najlepsza! I mnie też ma przeszkolić! A ja ruszam się sto razy lepiej niż ona! – Jestem pewna, że ona rusza się, jak… jak… – Szukam odpowiedniego porównania. – Jak ja. – Dzięki! – Samanta spogląda na mnie z rozczuleniem. – Jesteś prawdziwą przyjaciółką. – Nie ma sprawy. – Na powrót łapię karton z olejem i nachylam się w stronę Samanty. – Ale mówiłaś, że oni coś kombinują. Ona i Marek… to znaczy Marko. Co miałaś na myśli? – Szepczą po kątach, kłócą się ukradkiem. Ale na mój widok milkną, więc nie udało mi się nic usłyszeć. – Szkoda. – Jestem rozczarowana. – Jeśli tylko czegoś się dowiem, zaraz dam ci znać – obiecuje solennie Sami. – Po prawdzie to nie byłby taki głupi pomysł.

– Jaki? – Pozbyć się Kici. – Spogląda na mnie z nadzieją. – Kalina, szef cię lubi… może mu podszepniesz co nieco? – Spróbuję – kłamię bez zmrużenia okiem. Czuję się jak na planie gangsterskiego filmu. I to dość groteskowego! Czy właśnie jedna striptizerka poprosiła mnie, żebym przeforsowała u szefa pozbycie się drugiej? – Ale to chyba nie przejdzie, wiesz? – Wiem. – Sami wydaje z siebie burknięcie. – Ale spróbować nie zaszkodzi, co nie? Muszę już iść, mamy spotkanie z panią nauczycielką! – rzuca kąśliwie. Wyciągam do niej rękę, chcąc odebrać olej, ale przyciska butelkę do piersi. – To mi się jeszcze przyda! Wzruszam ramionami i kieruję się do kuchni. Bazylia nie zbiednieje od zniknięcia jednej butelki kujawskiego, a ja nie zamierzam wnikać, do czego ona Samancie potrzebna. Może jest zwolenniczką masażu à la Szparka, może ma ochotę na racuchy z jabłkami albo chce olejować włosy? Mam większe zmartwienia i coraz mniej czasu na ich rozwiązanie!

Zniesienie wszystkich toreb zgromadzonych na pace samochodu dostawczego zajmuje nam niemal godzinę. Po upchnięciu ich w chłodni triumfalnie zatrzaskuję drzwi, nalewam sobie szklankę soku i rozsiadam się przy kuchennej wyspie. Jestem zmęczona, ale trudno się temu dziwić. To tak jakby mój drugi etat, nie wspominając już nawet o profesji detektywa amatora. Zasługuję na odpoczynek i przez najbliższe godziny mam zamiar robić wielkie nic. Okazuje się jednak, że pani Miecia ma na ten temat inne zdanie. Przepędza mnie z wygodnego siedziska i zleca skontrolowanie stolików w restauracji. Trzeba wymienić obrusy i serwetki. Tam jest koszyk ze świeżo dostarczonymi z magla płótnami, wskazuje palcem. A potem trzeba zmyć podłogę w klubie. Każe się pospieszyć, bo szef jest nie w humorze i lepiej mu nie podpadać.

Na końcu języka mam jakąś ciętą odpowiedź, ale tylko przełykam ślinę. Nie mam siły na nic, nawet na kłótnie. Poza tym chętnie podejrzę, jak Kicia szkoli tancerki. I może Marka gdzieś wypatrzę przy okazji? Może coś podsłucham? Zabieram pakunek, cmokam na psa i ruszam do restauracji. Na miejscu najpierw przechodzę salę wzdłuż i wszerz, dokładnie lustrując wzrokiem nieskazitelne nakrycia, a potem kładę kosz z obrusami na podłodze i stopą przesuwam go pod stolik położony najbliżej drzwi do klubu. Bezszelestnie wsuwam się do pomieszczenia i natychmiast dostrzegam wiaderko z mopem, pozostawione samotnie w kącie. Opieram się na kijku od myjki i udaję pilnie zajętą czyszczeniem posadzki. Co prawda w bezruchu, ale może nikt nie zauważy. Rozglądam się po wnętrzu. Na skórzanych kanapach siedzą tancerki: dosłownie cały kalejdoskop ślicznotek. Brunetki, blondynki i rude, szczupłe i pełniejsze, wysokie i niskie, blade i po solarium. Dla każdego coś dobrego, mruczę pod nosem, komentując asortyment klubu nocnego Bazylii. Przy barze dostrzegam Marka i szefa. Są pochłonięci rozmową i nie zwracają uwagi na otoczenie. Z kąta płynie przyjemna, energetyczna muzyka, a do podestu zbliżają się kolejne dziewczyny, aby demonstrować swe… hmmm, talenty. Przyglądam się im z rozdziawionymi ustami. To doprawdy żenujące, że chciałam z nimi konkurować! Dziwne, że Bazylia nie wezwał służb porządkowych, kiedy zaprezentowałam swój układ choreograficzny! Dziewczyny tańczą po prostu imponująco. Kicia jednak nie jest zadowolona. Biega przed podestem w wysokich szpilkach, zamaszyście wymachuje rękoma i skrzeczy. Tak, skrzeczy. Musiała pobierać nauki u pani Mieci, bo wychodzi jej to doskonale. Opieram się mocniej na kijku od mopa i przygotowuję się na przednie przedstawienie. Tak jestem pochłonięta spektaklem na podeście, że nawet nie zauważam, jak ktoś się do mnie zbliża. Nagle czuję dłoń na ramieniu i z wrażenia aż podskakuję. Spieniona woda z wiaderka tryska na posadzkę. Marek! – Ciekawy pokaz? – pyta kpiąco. – Niespecjalnie. Poza tym mam pracę do wykonania. – Pracę? – Chyba widzisz, że zmywam podłogę!

– W kącie? – Uśmiecha się pod nosem. – Czekam, aż skończą. – Tak szybko nie skończą… – Właśnie widzę. Kicia to kawał su… rowa jest, muszę stwierdzić. – Owszem. Lubi mieć wszystko pod kontrolą. – Zauważyłam. – Czy chcesz mi coś powiedzieć? – pyta on nagle. – Ja? Chyba nie… a o czym? Czuję, jak serce przyspiesza w mojej piersi. – O soku pomidorowym w moim pokoju? – Och, to! – Uśmiecham się z ulgą. – Nowy standard obsługi. Dostarczamy ulubione napoje prosto do pokoju. Ustaliłam to z szefem – tłumaczę. – A dlaczego zakładasz, że w ogóle lubię sok pomidorowy? – Przygląda mi się badawczo. Mam nadzieję, że w tym pomieszczeniu jest ciemno i nie widzi moich rumieńców. – A nie lubisz? Poważnie? Po prostu w lodówce nie było nic innego. – Znalazłem też… takie coś. – Sięga do kieszeni i wyciąga w moim kierunku różowy kłębuszek. Ogon króliczka! – Tak… – Wyciągam dłoń i chowam ogonek do kieszonki fartuszka. – Używam tego do polerowania szklanek. – Znalazłem to w łóżku. – Naprawdę? – Spoglądam na niego niewinnie. – Pewnie wypadło mi z kieszeni, gdy zmieniałam pościel… Dziękuję. Być może… jeszcze mi się przyda.

Wyczuwam, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale w tej samej chwili naszą uwagę przyciąga zamieszanie pod podestem. Kicia kłóci się z Samantą, która najwyraźniej nie chce przyjąć jej krytyki i wskazówek odnośnie do występu. W efekcie zdenerwowana kocica biegnie na skargę do szefa, a Sami z obrażoną miną siada na podeście i grzebie w rozbebeszonej torebce. Po chwili wraca Kicia. Bazylia krzyczy do Samanty, że ma zejść z podestu i ustąpić miejsca nauczycielce. Kicia jej zademonstruje, jak naprawdę się tańczy! Czuję na sobie jej wzrok i wiem, że zobaczyła, jak stoję i w najlepsze gawędzę sobie z Markiem. Uśmiecham się słodko. W odpowiedzi ona zrzuca sukienkę i triumfalnie rzuca nią w kierunku kanapy. Wiem, że to zagranie przeznaczone dla mnie. Chce mi pokazać, jak wspaniale prezentuje się w koronkowym body. Zerkam dyskretnie na stojącego obok mężczyznę, ale na nim ta demonstracja nie robi wrażenia. Kicia rusza w kierunku podestu, mocno postukując obcasami. Odprowadza ją niechętne spojrzenie Samanty. Jeden kroczek. Drugi. Trzeci. Kicia wolno wstępuje po schodkach, wciąż wpatrując się w kąt, w którym stoimy z Markiem. Zbliża się już do podestu i wyciąga dłoń w stronę wypolerowanego drążka. Niemal dostrzegam, jak w świetle reflektorów połyskują kryształki przyklejone do jej paznokci. Wszystko starannie wyreżyserowane, myślę złośliwie. I właśnie wtedy Kicia wstępuje na podest, ale zanim udaje się jej złapać rurę, jej stopa ślizga się gwałtownie, a ona upada boleśnie na plecy i stacza się po schodach. Towarzyszą jej zduszony jęk oraz piskliwe okrzyki przestraszonych tancerek. Obserwuję, jak gramoli się pod podestem i próbuje wstać. Nie skręciła sobie karku, całe szczęście! Ale wyraźnie jest kontuzjowana. Bazylia podbiega do niej

pierwszy, a zaraz za nim inne dziewczyny. Zerkam na Marka ponad kijkiem mopa. Pobiegnie na ratunek czy nie? Ze zdumieniem dostrzegam przewijającą się przez jego twarz całą gamę emocji: rozbawienia, niedowierzania, a na końcu strachu.

Odrywam się od mopa i ruszam w kierunku podestu. Nagle potykam się o torebkę, którą Samanta rzuciła na podłogę po zejściu z podestu. Torba przewraca się, a z jej wnętrza wypadają różne drobiazgi: kosmetyki, pudełko gum do żucia, flakonik z perfumami. I na wpół opróżniona butelka oleju kujawskiego. Podnoszę ją i upycham do torby, ale nie uchodzi to uwadze szefa. – Co to jest? – pyta ostro, sięgając po butelkę. – To tylko olej – mówię szybko. – Chciała mnie zabić – jęczy obolała Kicia. – Chciała mnie zamordować. – Kto? – Bazylia jest zdezorientowany. Ponad jego ramieniem zerkam na Sami. Jest przerażona. Pobladła i cała się trzęsie. W afekcie zrobiła coś, co mogło mieć dramatyczne następstwa, ale dziwnym zbiegiem okoliczności zakończyło się tylko kilkoma zadrapaniami. Na domiar złego Kicia podejrzewa, że to moja sprawka. Fiknęła kilka koziołków, wielkie mi rzeczy. Macham ręką lekceważąco i wyrywam szefowi butelkę. – Nie mordować. Nie mordować. Tylko olejować. – Co olejować? – Podest olejować. Żeby się ładnie błyszczał przy występach. – Ale przecież to jest śliskie! – Bazylia przesuwa palcami po rozlanej plamie oleju i z niesmakiem demonstruje mi tłuste dłonie. – Teraz jest śliskie, bo trzeba wypolerować. Mówiłam Kici, że na razie nie można tańczyć. – Nie mówiłaś! – Broni się poszkodowana. – Mówiłam! Dwa razy! Ale ona buja w obłokach i myśli o niebieskich migdałach. Albo o migdaleniu myśli – mówię mściwie. Spoglądam na obolałą tancerkę. – Przecież ci tłumaczyłam, że muszę polerować. Jesteś lekkomyślna. –

Kręcę głową z dezaprobatą. – Naraziłaś inne dziewczyny na wypadek! – Nie widziałam, żebyś tu cokolwiek olejowała. Kiedy to niby miało być?! – Ja się do twojej pracy nie wtrącam, ty zostaw w spokoju moją. Olejowałam, kiedy miałam chęć. Widzisz plamę? Widzisz. Znaczy: olejowałam. – Ale tutaj nie było żadnej plamy! – Broni się Kicia. – Jak nie było, jak była! Była? – Odwracam się w kierunku pobladłej Samanty. – Była, była, specjalnie nogi stawiałam, żeby się nie ślizgnąć… była, no nie? – Samanta spogląda wyczekująco na inne dziewczyny. Tancerki kiwają głowami. Oj, nie jest ta Kicia lubiana, nie jest. – No, widzisz? – zwracam się do kocicy. – Musisz patrzeć pod nogi, bo sobie krzywdę zrobisz. – Rozglądam się naokoło. Marek nie spuszcza ze mnie wzroku. Przełykam ślinę i zerkam w kierunku szefa. – Chyba zakochana ta nasza tancerka! Bazylia zerka podejrzliwie na Kicię, a ta odwraca oczy w drugą stronę. Wspiera się na podeście i wstaje, a potem, kuśtykając, odchodzi w kierunku drzwi. W wyjściu odwraca się i posyła w moją stronę spojrzenie, od którego unoszą się włoski na moim karku. Tym razem naprawdę rozwścieczyłam kocicę! Obym nie poczuła ostrości jej pazurków!

Bazylia miota się po pokoju, przewracając meble i parskając naokoło śliną. – Najlepsza tancerka wyłączona z obiegu. Właśnie teraz? Nie miałaś kiedy polerować podłogi?

– Nie moja wina. – Wzruszam ramionami. – Była brudna. Zauważyłam to już pierwszego dnia. Poza tym ja Kicię ostrzegałam. A ona zamiast patrzeć pod nogi, zamiatała rzęsami wszystkie kąty. – Ale ona mówi, że nie słyszała żadnych ostrzeżeń! – To ją trzeba zabrać do laryngologa, bo chyba kiepsko ma z uszami. – O, z tym też jest problem! Nie mamy doktora! Nowak gdzieś w Bieszczadach charytatywnie krowy szczepi. Filantrop jeden cholerny! Szef siada za biurkiem, opiera łokieć o blat i przeczesuje czuprynę. – Może pracuje na miejsce w niebie? – sugeruję. – Jak chce, to ja mu takie miejsce przyszykuję, że niebo spod ziemi będzie podziwiał! Potrzebny mi konował, a nie święty z obrazka od pierwszej komunii! – Bazylia gwałtownie uderza dłonią o blat biurka. – I co teraz? – Nie mam pojęcia! Że też akurat teraz zaczęła wywijać ewolucje w powietrzu! – Kręci głową poirytowany. – Spodziewam się ważnych gości, chciałem zrobić dobre wrażenie! – A co to za goście? – Nadstawiam ucha. – Tacy tam z rodziny. – Z rodziny? – Posyłam mu rozczarowane spojrzenie. – Rodzinie chcesz striptizerki pokazywać, szefie? – Takie mamy rodzinne interesy, złotko! – śmieje się Bazylia, rozkładając wielkie dłonie. – Jest biznes do zrobienia, a o biznesy trzeba dbać. O stosunki rodzinne również. – No, dobrze, ale co z Kicią? – dopytuję. Bazylia opada na krzesło, wprawiając skórzane obicie w nieprzyjemne skrzypienie. – Nie wiem.

– Może by ją tak do szpitala posłać? – podsuwam usłużnie, przysuwając sobie krzesło. – Na kilka dni? Na prześwietlenie? Głowy albo kolana? – Nigdzie nie zamierzam jej wysyłać. Wystarczy, że sama zamierza się wyprowadzić. – No i krzyżyk… – Jaki krzyżyk?! – Na drogę. Tak się mówi. Niech idzie. Zadzwonić po tele-taksi? Bazylia piorunuje mnie wzrokiem. – Kicia jest mi potrzebna na miejscu. Zajmie się moimi gośćmi, kiedy już przyjadą. Ale mam z nią problem… – Ja też, i to niejeden… – Zamknij buzię, złotko! Ona uważa, że chciałaś ją zabić. – Przybieram oburzoną minę, ale Bazylia podnosi dłoń na znak, że mam go wysłuchać. – Tak, wiem, że to zupełnie irracjonalne, ale tak twierdzi. Musisz na trochę zniknąć jej z oczu. – Jak? – Spoglądam na niego podejrzliwie. – Mam siedzieć w szafie? Bo chyba nie w chłodni?! – Skąd! – Mężczyzna śmieje się dobrodusznie. – Po prostu na te trzy dni znajdziesz sobie inne zajęcie i nie będziesz się kręcić po domu. – Jakie zajęcie? – Podobno ładnie malujesz? – Podobno. A skąd o tym wiesz, szefie? – Wspominałaś o tym na castingu. Mój znajomy ma coś do malowania. Prosił mnie o pomoc, już dawno. To szczęśliwy zbieg okoliczności, że potrafisz malować. Zajmiesz się tym, a ja ci zapłacę.

– Co mam namalować? – A to już on ci opowie na miejscu. Marko cię zaprowadzi. To niedaleko. Przez chwilę przyglądam mu się podejrzliwie, zadając sobie w duchu pytanie, czy mówi poważnie, czy to tylko taka przykrywka dla wyprowadzenia mnie do zagajnika za domem i oddania w moim kierunku kilku celnych strzałów. Ale mój pracodawca wydaje się zupełnie poważny, więc w końcu kiwam głową. – Zgoda. – Cieszę się, złotko! Wobec tego zrób sobie do wieczora wolne. Najlepiej wcale z pokoju nie wychodź! – Przecież Kicia jest kontuzjowana! Chyba nie zamierza wędrować po domu? – Nie mam pojęcia, ale powiem ci, czego ja nie zamierzam. Ryzykować, że cię zobaczy i pójdzie w diabły. – Dlaczego ona jest taka ważna? – To nie twoja sprawa, złotko. Dość ci wiedzieć, że bez niej ten interes nie wypali! Bazylia zostaje w swoim gabinecie, a ja wychodzę i noga za nogą wlokę się w kierunku swojego pokoju. To wszystko jest bardzo tajemnicze i na myśl o mających się pojawić gościach czuję ogarniający mnie niepokój. Nie mam pojęcia, czego się po nich spodziewać. Na domiar złego nie wiem, co planują Kicia i Marek. Kontuzja dziewczyny mogła pomieszać im szyki, ale przecież za dwa dni ona będzie już sprawna. Co zamierza zrobić? Odstrzelić Bazylię i uciec z forsą, którą ten zgarnie za mięsko? I kto będzie oferowanym mięskiem? Podejrzewam, że jednak ona sama, skoro jest taka ważna na tym rodzinnym spotkaniu. Najpierw się biedna odda, jakkolwiek to brzmi, a potem pif-paf i ucieknie. Z utargiem. Do tego jeszcze z moim Mareczkiem… To wszystko jest szalone i trudne do rozszyfrowania. Cieszę się, że następne dni spędzę na malowaniu, bo to zawsze pomaga mi się skupić i sprawia, że lepiej

się myśli. Może maziając pędzlem po jakimś starym portrecie pradziadka, wpadnę na to, co się dzieje w domu Bazylii i co jeszcze ma się wydarzyć? Rozpogodzona, przyspieszam kroku. Jeszcze tylko kilka dni i sytuacja się wyklaruje. A wtedy wyznam Markowi prawdę, wrócimy do domu i zrobimy wszystko, aby przypomniał sobie swoje prawdziwe wcielenie. Rozdział 11 To na pewno tutaj? – Zdezorientowana wpatruję się w posesję, na którą przyprowadził mnie Marek. – Jesteś pewien? – Jestem. Właśnie tutaj mieszka dobry przyjaciel naszego szefa. – Niemożliwe. – Kręcę głową. – A jednak! – Śmieje się mój nieuświadomiony narzeczony. – Ruszaj. Nowe obowiązki czekają na ciebie. – To wcale nie jest śmieszne! Przywołuję Młynka, który chwilowo zawieruszył się w kępie łopianów, i naciskam klamkę przyrdzewiałej furtki. Zatrzymujemy się na niewielkim placyku wyłożonym nierówną kostką brukową. Czuję się trochę nieswojo. Nad naszymi głowami kołyszą się wiotkie gałęzie brzóz, jeden żółty listek wiruje w powietrzu i zatrzymuje się na kołnierzu Markowej koszulki. Strącam go palcem, a potem głęboko wzdycham i spoglądam na wysoki budynek. Zaraz z rana zostałam oddelegowana do nowych obowiązków. Bazylii bardzo zależało, żebym wyszła z domu, zanim obudzi się Kicia, a ja na końcu języka miałam, że przecież ona sypia do południa, więc właściwie nie muszę się spieszyć. Marek został wyznaczony na mojego przewodnika i sądząc po jego minie, wcale nie był tym zachwycony. Byłam pewna, że zawiezie mnie samochodem pod podany adres i będzie w nim czekał, aż skończę, ale on poprowadził mnie krętą ścieżynką przez zagajnik i łąkę. I trafiliśmy właśnie tutaj. – Mam malować kościół? – pytam z niedowierzaniem. – Cały?

– Płot – odzywa się wesoły głos za naszymi plecami. Odwracamy się. Od drogi spieszy ku nam niewysoki, mocno zaokrąglony ksiądz. Jest tak okrągły, że mam wrażenie, iż się toczy, zupełnie jak duża, dmuchana piłka odziana w czarną sutannę. – Tylko płot! – Ale ja jestem… – „Artystką” mam na końcu języka, ale pod wpływem drwiącego spojrzenia Marka milknę. – Chyba nie mam doświadczenia w malowaniu płotów – wyjaśniam. – Nie? – Ksiądz jest wyraźnie rozczarowany. – Darowanemu koniowi się, za przeproszeniem, w zęby nie zagląda, a za co łaska się nie wybrzydza. Ale postara się panienka? Żeby nie wyszło byle jak? – Na pewno się postara – zamiast mnie odpowiada rozbawiony Marek. – Dobrze ksiądz wie, że kto jak kto, ale Bazylia nie toleruje bylejakości. – Chwała Najwyższemu! – Uśmiecha się duchowny, składając dłonie na wydatnym brzuchu. – Ma ksiądz szczęście. Ta pani jest bardzo skromna, ale prawdziwa z niej artystka – deliberuje dalej udawany gangster. Najchętniej poczęstowałabym go kuksańcem w bok, ale przy duchownym chyba nie wypada. Zamiast tego posyłam mu złowrogie spojrzenie, a potem uśmiecham się przyjaźnie do księdza, który właśnie opowiada, że już dawno prosił Bazylego o datek na odnowienie płotu, ale temu niedobremu chłopakowi wiecznie pod górkę do kościoła… Na szczęście, kiedy chodzi o datki, grosza nie skąpi. Tym razem księdza proboszcza nieco zadziwił, zamiast transferu bankowego wysyłając robotnika. – Ale ja tu głowę gadką zawracam, a wy pewnie chcecie jak najszybciej zabrać się do pracy! – reflektuje się ksiądz. – Chodźmy do zakrystii po lakier. Ile pędzli? Jeden czy dwa? – Je… – zaczyna Marek, ale szybko przydeptuję jego stopę i przysuwam się do duchownego z promiennym uśmiechem. – Oczywiście, że dwa. Kolega obiecał, że pomoże mi malować.

Razem z puszkami zielonego lakieru, pędzlami, butelkami rozpuszczalnika i szmatkami pociętymi na równiutkie gałganki rozkładamy się pod pniem brzozy. Marek przeklina pod nosem i posyła mi wściekłe spojrzenia, ale podważa wieczko puszki i miesza lakier kawałkiem kija. Ksiądz przez krótką chwilę stoi nad nami, pytlując o potrzebach jego maleńkiej parafii, ale w końcu dostrzega, że na stanowisku pracy panuje jakaś dziwnie napięta atmosfera i odchodzi w kierunku plebanii. Marek odprowadza go wzrokiem, a kiedy duchowny znika za zakrętem, prostuje się i patrzy na mnie wściekle. – Mam lepsze rzeczy do roboty niż malowanie płotu! – Nie wątpię – mówię z przekąsem. – Wyobraź sobie, że ja też. A jednak tutaj jestem i bawię się w usługiwanie gangsterom od siedmiu boleści – dodaję dwuznacznie. Coraz bardziej męczy mnie ta cała sytuacja i najchętniej wygarnęłabym Markowi wszystko prosto w oczy. Tym razem wyrwało mi się za dużo. Mężczyzna przygląda mi się z zagadkowym wyrazem twarzy. – To ciekawe, co mówisz – ironizuje. – Nieważne. Bierzmy się do malowania. Nie chcę spędzić tutaj całego dnia. Tak naprawdę guzik mnie obchodzi, że Kici nie pasuje moje towarzystwo. Biorę do ręki pędzel i podchodzę do sztachet w płocie. Są już odrapane i mogę pokryć je świeżym lakierem. Zabieram się do pracy; dzięki temu nie będę musiała na niego patrzeć. Wystarczy, że on nie spuszcza ze mnie wzroku. Czuję to przez ubranie. Kątem oka dostrzegam, że nie idzie za moim przykładem, tylko siada pod drzewem i wyjmuje z kieszeni telefon. Mam tego dość, tym razem naprawdę mu powiem, co o tym wszystkim myślę! – Nadzorca niewolników – mruczę pod nosem. – Zmanierowana hrabianka – ripostuje. W odpowiedzi tylko prycham, zabieram puszkę z farbą i odchodzę trochę

dalej. Packam pędzlem po prętach płotu, nadając im barwę niedojrzałego jabłka. Kiedy skończę, nasz zleceniodawca będzie miał najbardziej oryginalny płot w okolicy. I z pewnością najbardziej rzucający się w oczy. Może nawet specjalnie? Może chce przyciągnąć parafian do kościoła? Młynkowi się chyba nie podoba, bo potruchtał do Marka i ułożył się tuż przy nim pod drzewem, przyciskając rudobrązowy bok do jego nogi. Zdrajca kudłaty. Maluję, maluję, maluję… i myślę nad tym, jak dopiec pilnującemu mnie mężczyźnie. Nagle zamieram. Dociera do mnie sens jego słów i z wrażenia aż zachłystuję się powietrzem. Biorę puszkę do ręki i powoli zbliżam się do drzewa, pod którym siedzi. Podnosi na mnie zaskoczone spojrzenie i już wiem. Po prostu wiem i widzę w jego oczach, że on też wie. Wie, że ja już wiem. – O co chodzi? – Jak mnie nazwałeś? – pytam słabym głosem. Mam całkiem sucho w ustach i muszę kilka razy przełknąć ślinę, aby w ogóle coś wydukać. – Ja… – zaczyna, ale już wie, że żadne tłumaczenia mu nie pomogą. Podnosi się i patrzy na mnie z góry. – Ty wiesz! – krzyczę. – Pamiętasz, kim jesteś! – Nie mam pojęcia, o czym mówisz – zarzeka się, ale w jego oczach widzę, że kłamie. Już wiem, że kłamał przez cały czas. Te wszystkie złośliwości, czepianie się na zmywaku, ta sprawa z Kicią… Przez chwilę mam wrażenie, że zamierza zaprzeczać i wymyślać kolejne bajeczki, ale patrzy mi w oczy i potrząsa głową. – Kalina, to nie jest… – Tak jak myślisz?! – przerywam mu z furią. – …takie proste. – Nie?! A mnie się to wydaje cholernie proste! Jak mogłeś mi to robić? Mieszkać tu sobie w najlepsze, kiedy ja schodziłam pół Krakowa, żeby cię znaleźć? Udawać, że mnie nie znasz, kiedy ja umierałam z niepokoju, że nie zdołam nas stąd wyciągnąć? – Wszystko ci wytłumaczę. – Wyciąga do mnie dłoń, ale odtrącam ją gwałtownie. Czuję, jak cała się trzęsę. Nie zniosłabym w tej chwili jego dotyku.

Mogłabym go ugryźć. – I co teraz? – pytam. – Pozbieramy pędzle i puszki z farbą, pożegnamy się z księdzem i pójdziemy na autobus? Wrócimy do domu? – ironizuję, ale chyba tego nie wyczuwa. – Wrócimy do domu – mówi powoli – ale jeszcze nie teraz. Zrozum, ja muszę tam wrócić… – Może po Kicię? – Zachłystuję się z wrażenia. – Tak, ale to nie jest… – Powtarzasz się, niech to szlag! Ogarnia mnie wściekłość. Biorę zamach i chlustam na niego zawartością puszki. Lakier rozlewa się po jego koszulce wielką, zieloną plamą i skapuje na trawę. Przez chwilę patrzymy na siebie z niedowierzaniem. Gdyby to była scena w komedii romantycznej, on wziąłby mnie teraz w ramiona i namiętnie pocałował, a farba zasklepiłaby się na naszych ciałach. Ale ja nie mam nastroju na scenki żywcem wyjęte z filmu. Odpycham go mocno, aż zatacza się do tyłu, a potem wymijam go i wbiegam do pobliskiej zakrystii, zatrzaskując za sobą drzwi. Słyszę, że biegnie za mną, dobija się i woła, ale kucam pod ścianą i zatykam uszy. Trzęsę się ze złości, żalu i strachu.

Zatopiona w myślach nie zauważam, kiedy cichną jego nawoływania. Gdy dociera do mnie wszechobecna cisza, wstaję, podchodzę do zakratowanego okienka i wyglądam na dziedziniec. Widzę jaskrawą plamę lakieru na trawniku i porzuconą puszkę, ale nie dostrzegam Marka. Pewnie siedzi pod płotem i zeskrobuje farbę, myślę mściwie. Ale kiedy otwieram drzwi i wychodzę przed kościół, zauważam, że jestem sama. No, może nie do końca, bo pod pniem brzozy rozciągnął się obgryzający kawałek patyka Młynek. Rozglądam się wokoło, a potem okrążam świątynię, aż w końcu dostrzegam linię zielonych kropek zmierzającą w kierunku furtki. Ogarnia

mnie rozczarowanie. Najwyraźniej podświadomie liczyłam, że zostanie i spróbuje mnie przytulić… Być może, lekko ochłonąwszy, powinnam rzucić pędzlem i pobiec za nim, aby wydusić wyjaśnienia tej absurdalnej sytuacji. Zmusić go, by przyznał, że przez cały ten czas, kiedy przebywałam w rezydencji, doskonale wiedział, kim jestem, i tylko udawał, że mnie nie rozpoznaje. Że cała ta amnezja to pic na wodę, a on po prostu wykorzystał okazję, aby wcielić się w postać szemranego rzezimieszka. Zapytać, dlaczego w dniu naszego ślubu zapadł się pod ziemię i nie dał znaku życia, a kiedy w końcu go odnalazłam, nie zająknął się ani słóweczkiem, że wszystko mi wytłumaczy, i pozwolił mi odgrywać te wszystkie dziwaczne przedstawienia w domu Bazylii! Przecież musiał wiedzieć, ile mnie to kosztuje i że podjęłam tę idiotyczną grę wyłącznie po to, aby go uratować! Chcę wyjaśnień, ale nie mogę wtargnąć do domu Bazylii i zażądać ich przy wszystkich, bo wtedy cała sprawa wyjdzie na jaw, a my znajdziemy się w niebezpieczeństwie. Zaczynam żałować swej impulsywności. Tutaj, w otoczeniu szumiących brzóz i starego drewnianego kościółka, Marek chciał wyjawić mi wszystko, ale ja z tego nie skorzystałam. Wolałam dać się ponieść złości i zazdrości, uciec przed nim i wypłakać rozgoryczenie w zakurzonym kącie zakrystii. Sięgam po pędzel i otwieram kolejną puszkę zielonego lakieru, a potem zabieram się do malowania. Rozgoryczenie dodaje mi werwy i z niebywałą energią pokrywam świeżym kolorem kolejne sztachety ogrodzenia. Ksiądz zjawia się wczesnym popołudniem i z niedowierzaniem ogląda pomalowany płot. – Pierwszy raz widzę, żeby ktoś tak szybko pracował! Kolega miał rację, prawdziwa z pani artystka. Uśmiecham się pod nosem, a potem pytam, czy to już wszystko, co mogę dla niego zrobić. Ksiądz jest trochę zmieszany, ale w końcu mówi, że jeśli miałabym ochotę, mogę odmalować jeszcze kilka par drzwi. Po chwili zastanowienia odpowiadam, że jeśli będę w stanie, to przyjdę następnego dnia. Nie jestem pewna, jak rozwinie się sytuacja w domu mojego pracodawcy. Jak zachowa się Marek? Czy będzie udawał, że zdarzenie pod kościółkiem nie miało miejsca? A może

zaaranżuje ucieczkę w środku nocy? A co, jeśli zastanę zamkniętą bramę i nie wpuści mnie już do rezydencji Bazylii? Na samą myśl robi mi się gorąco i pospiesznie zaczynam się żegnać z duchownym. Ksiądz wydaje się rozczarowany. Chce zaprosić mnie na herbatę i kawałek placka ze śliwkami. Obiecuję, że zjawię się innym razem, przywołuję psa i niemal biegiem ruszam w stronę wąskiej ścieżynki wśród łąk. Kiedy dopadam do bramy posesji Bazylii, jestem wpół żywa ze zmęczenia. Gorączkowo wciskam guzik domofonu, zadając sobie w duchu pytanie, co zrobię, jeśli nikt mi nie otworzy. Brama uchyla się z cichym pomrukiem, a ja z westchnieniem ulgi toczę się w kierunku wejścia, tropiąc zielone kropeczki lakieru znaczące trasę przejścia Marka. Okazuje się, że niepotrzebnie bałam się, jak przebiegnie nasze spotkanie po powrocie do domu, ponieważ Marek… zapadł się pod ziemię. Krążę po całym domu, wypatrując go w kolejnych pomieszczeniach, aż wreszcie zbieram się na odwagę i zapuszczam się do jego pokoju. Sypialnia tonie w półmroku i jest pusta. Jedyną oznaką, że Marek zjawił się tutaj po powrocie spod kościoła, jest poplamiona zasychającym lakierem koszulka, niedbale rzucona do wanny. Wpatruję się w nią przez chwilę, a potem zabieram się do przetrząsania pokoju. Natychmiast stwierdzam, że zniknął laptop, z kolei bluza z wetkniętymi do kieszonki obrączkami nadal wisi w szafie. Gaszę światło i wychodzę. W korytarzu natykam się na Bazylię, który na mój widok robi zdziwioną minę. – Co tu robisz? – Zadanie wykonane, szefie. Trzeba było mi powiedzieć, że chodzi o malowanie płotu! – Malowanie to malowanie – śmieje się mężczyzna. – Szukasz tu czegoś?

– Marko – odpowiadam zgodnie z prawdą. – Pod kościołem przydarzył mu się mały wypadek z farbą. Chciałam sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku. – Nie martw się o niego. Pojechał załatwić dla mnie kilka spraw. – Czyli ma się dobrze? – A dlaczego miałoby być inaczej, złotko? Wzruszam ramionami i pytam, czy będę potrzebna w domu następnego dnia. Chciałabym wrócić do kościoła i odmalować drzwi. Szef jest zachwycony i namawia mnie, abym spędziła u księdza cały dzień i korzystała ze swobody wyjścia z rezydencji. – Mam wrażenie, że trzymam cię tu w zamknięciu, złotko. – Nie, czemu? – Jeśli chodzi o Kicię, nie musisz się przejmować. Nie jest już na ciebie zła o wypadek z olejem. – Nie przeszkadza jej moja obecność? – Posyłam mu pytające spojrzenie. – Najwyraźniej już jej przeszło. Wy, kobiety, jesteście zmienne jak wiosenna pogoda, złotko! – śmieje się szef. Aha, na pewno, myślę. Ciekawe, czy zmienność Kici jest w jakiś sposób powiązana z faktem, że Marka nie ma w domu. Kiedy wróci, kocica ponownie przypomni sobie, że jestem w tym domu persona non grata. Cóż, ma dziewczyna problem, bo wcale się jej nie boję! Teraz dobrze wiem, że Marek jest Markiem, i to zupełnie świadomie. A skoro on wie, że ja wiem, że on wie, nie zrobi nic wbrew mnie. Czasem zachowuje się nierozsądnie, ale życie mu chyba jeszcze miłe.

Tę noc spędzam przy oknie. Nie, żeby łóżko było niewygodne czy żeby

Młynek za bardzo się rozpychał, ale wolę trwać na posterunku i wychwycić moment, kiedy Marek wróci do domu. Do rana nic się nie dzieje i zaczynają ogarniać mnie pierwsze czarne myśli. A co, jeśli po powrocie do rezydencji Marek chciał się spakować i zwinąć spod boku Bazylii, uprowadzając po drodze mnie i Młynka? Co, jeśli ktoś go nakrył i doniósł szefowi, a ten dokonał spontanicznej egzekucji? Z nerwów obgryzam paznokcie i chodzę tam i z powrotem po pokoju. W końcu dochodzę do wniosku, że gdyby Marek został odstrzelony, z pokoju nie zniknąłby komputer, a szef nie byłby taki spokojny i uśmiechnięty. No po prostu nie ma szans! Najlepiej zrobię, jeśli pójdę malować kościelne drzwi, a kiedy wrócę, Marek na pewno już będzie. Zgodnie ze słowami Bazylii już nazajutrz mieli przybyć związani z nim interesami krewniacy, a przy takiej okazji prawa ręka szefa nie może ot tak sobie zniknąć! Przełykam pospiesznie śniadanie i trochę mocnej kawy, wołam Młynka i wychodzę. Jestem potwornie niewyspana, ale rześkie powietrze dobrze mi robi. Kiedy jestem w połowie podjazdu, oglądam się na dom. W oknie na piętrze dostrzegam Kicię. Stoi bez ruchu i odprowadza mnie wzrokiem. Spędzam miłe przedpołudnie na plebanii. Gospodyni księdza, staruszka prawdopodobnie pamiętająca bitwę pod Grunwaldem, podaje kruche ciasto ze śliwkami i kruszonką, a do tego dzbanek herbaty. Początkowo wzbraniam się przed słodkim poczęstunkiem, zasłaniając się koniecznością pomalowania wskazanych drzwi, ale w końcu ulegam i zasiadam do stołu. Ciasto jest tak pyszne, że bez najmniejszych wyrzutów sumienia nakładam sobie jeszcze dwa kawałki. Udaję też, że nie widzę, jak ksiądz dyskretnie luzuje guziki sutanny, i śmieję się w duchu, że gdybym codziennie jadała takie łakocie, też przypominałabym piłkę! Po posiłku wychodzimy na podwórko plebanii i duchowny pokazuje mi, które drzwi trzeba pomalować. Zabieram się do mieszania farby, tym razem rdzawobrązowej. Ksiądz przygląda się temu bez słowa, ale uważnie lustruje mnie wzrokiem. – Panienka pracuje u Bazylego? – pyta w końcu.

– Tak jest. – Nie przypomina panienka tamtych… panienek. Zerkam na niego rozbawiona. – A często je ksiądz widuje? Tamte panienki? – Nie bardzo. One się jakoś tutaj nie zapuszczają. – A mojego szefa dobrze ksiądz zna? – Bardzo dobrze. Jako chłopiec był ministrantem. Chciał pójść do seminarium, ale rodzinne zobowiązania stanęły mu na przeszkodzie. Śmieję się pod nosem. Bazylia w sutannie, z dłońmi nobliwie splecionymi na wysokości żołądka? To przerasta moje najśmielsze wyobrażenia! Ksiądz odchodzi do swoich obowiązków, a ja maluję kolejne drzwi. Praca na świeżym powietrzu świetnie mi robi. Powraca mi dobry humor, zaczynam nawet podśpiewywać pod nosem. W tej chwili jestem święcie przekonana, że cała ta sytuacja w domu Bazylii musi rozwiązać się dla nas pozytywnie. Wrócimy do domu, będziemy szczęśliwi i weźmiemy ślub. Może nawet w takim ładnym kościółku na uboczu? Całkiem zgrabny budyneczek! Malowanie drzwi zajmuje mi blisko dwie godziny. Kiedy myję pędzle w przyrdzewiałym korytku z wodą, nadchodzi ksiądz. Niesie wielki kosz pełen jabłek. Coś mi się wydaje, że jutro na plebanii zapachnie szarlotką! – Idziemy na herbatę? – pyta. – No, nie wiem, chyba powinnam już wracać. – I zagramy w karty? – W karty? – Patrzę na niego osłupiała. Duchowny mruga okiem. – A co? Księdzu nic się od życia nie należy?

Więc kolejne dwie godziny gramy w karty, popijając herbatę i dojadając placek ze śliwkami. Ksiądz zapowiada, że mam zostać na obiedzie, a ja, czując smakowite zapachy płynące z kuchni, nie zamierzam się krygować. Miłą sjestę przerywa nadejście gospodyni. – Pani Kalinka ma wracać do domu. Dzwonił pan Bazyli, że goście przyjechali. Zrywam się zza stołu, niemal przewracając filiżankę z niedopitą herbatą. Podaję księdzu potasowane karty i mówię: – Niech ksiądz potrzyma za mnie kciuki… albo odmówi dziesiątkę różańca. Dzisiaj naprawdę tego potrzebuję.

Dystans pomiędzy plebanią a domem Bazylii pokonuję w dziesięć minut i kiedy wpadam za bramę, nie mogę złapać tchu. Przywieram plecami do chłodnych sztachet i przez moment uspokajam oddech, równocześnie lustrując wzrokiem podwórko. Młynek, który wpadł do ogrodu kilka sekund przede mną, ogląda się wyczekująco i kręci swoje ulubione obroty. Jest podekscytowany. Dla psa takie biegi przełajowe przez łąki i zagajniki to najlepsza zabawa! Zbliżam się do czworonoga i łapiąc go za obrożę, skręcam w kierunku kuchennych drzwi. Pani Miecia z pewnością już odprawia swoje kulinarne czarymary i przygotowuje frykasy, którymi planuje uraczyć gości pracodawcy. Podejrzewam, że zaraz rzuci w moim kierunku kolorowym fartuszkiem i poleceniem, aby oskrobać sto kilogramów ziemniaków. Ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu, kucharki nie zastaję na miejscu, za to przy kuchennej wyspie siedzi sobie w najlepsze Kicia. Na mój widok wstaje i obciąga na biodrach dopasowaną, szarą sukienkę. Kiedy podchodzi, zauważam, że wciąż lekko utyka. – Gdzie pani Miecia? – pytam podejrzliwie.

– Nie ma jej. Poprosiła szefa o wolne. – Dzisiaj? – Unoszę pytająco brwi. – Przecież do szefa przyjechali goście. – Dał jej wolne, zanim przyjechali. Przecież wiesz, że mieli zjawić się dopiero jutro. – Spogląda na mnie wyzywająco. Odwracam wzrok. – Ale co z jedzeniem? Co z kolacją dla gości? – Zasugerowałam szefowi, że świetnie sobie poradzisz – śmieje się. – Ja? – Czuję, jak narasta we mnie panika. Owszem, całkiem dobrze radzę sobie z panierowaniem kotletów i gotowaniem zup na kostkach rosołowych, ale raczej nie czuję się na siłach, aby przygotować elegancką kolację dla krewniaków i wspólników Bazylii. – No, nie wiem, czy to taki dobry pomysł! – Nie masz wyjścia! – Parska śmiechem. – No, dobra… – Nie jestem zachwycona obrotem sytuacji, ale jest dokładnie tak, jak mówi Kicia. Nie mam wyboru. Wzdycham głęboko i sięgam po fartuszek. – Czy szef wydał jakieś dyspozycje co do kolacji? – Podobno kucharka przykleiła menu na drzwiach chłodni. – Zerkam w tamtym kierunku, ale nie dostrzegam żadnej karteczki. Kicia wzrusza ramionami. – Pewnie jest w środku. Razem ze składnikami. – W porządku. – Zakładam fartuszek i podchodzę do drzwi komory. Uchylam je i lustruję wnętrze chłodni w poszukiwaniu karteczki. Gdzież ta Miecia mogła ją położyć? Kicia staje w drzwiach i przygląda się moim poszukiwaniom. Oglądam się na nią. – Gdzie Mar… Marko? – Marko? – Unosi zgrabniutko wydepilowane brwi. – A może… Marek? Spoglądam na nią zaskoczona. Kocica uśmiecha się drwiąco. – Ty wiesz? – Oczywiście. – Parska śmiechem. – Wiem, kim jest Marko, i wiem, kim ty

jesteś. – Skąd? – A jak myślisz? Powiedział mi! – Powiedział ci? O mnie też? Dlaczego? – Zadajesz naiwne pytania. Pogłówkuj troszeczkę! Nie podoba mi się kierunek, w jakim zmierza ta rozmowa. Kicia wyraźnie insynuuje, że coś ją łączy z moim ukochanym! A przecież to zupełnie niemożliwe! Nie ma mowy! Nagle odechciewa mi się tego całego kucharzenia. Kolacja dla Bazylii i jego gości może poczekać. Muszę porozmawiać z Markiem. Teraz. Już. – Gdzie on jest? – Ma spotkanie z ludźmi szefa. – Muszę się z nim zobaczyć. – Nie sądzę! – mówi ona, kręcąc głową. I zanim dociera do mnie, co zamierza zrobić, zatrzaskuje drzwi chłodni. Przypadam do nich z głuchym jękiem i napieram całym ciałem, ale cholerne drzwi ani myślą się ruszyć. Przypominam sobie słowa Muchy: opowieść o delikwencie, który zapuścił się tutaj w poszukiwaniu kostek lodu, i czuję, jak unoszą się włoski na moim karku. Czy o mnie także napiszą w gazetach?

W chłodni jest chłodno, proste i logiczne. A na dodatek ciemno! Po tym, jak Kicia zatrzasnęła ciężkie wrota, nagle zgasło światło. Doskonale wiem, że wyłącznik nie jest połączony z klamką albo inną częścią drzwi, jak to bywa w zwyczajnych lodówkach, zatem ta wredna małpa w kocim przebranku musiała to

zrobić z premedytacją. Liczy na to, że będę tu siedzieć w egipskich ciemnościach, szczękać zębami i czekać na dopełnienie swojego losu! Widać, że wcale mnie nie zna! Gorączkowo oklepuję swoje ubranie, choć zupełnie nie mam pomysłu, co mogłabym w nim znaleźć. Bohaterki filmów szpiegowskich zawsze są na takie sytuacje przygotowane. Noszą w biustonoszu zapalniczkę, w bucie pudełko zapałek, a w nogawce śrubokręt. Ja znajduję przyczepioną do bluzki brzozową gałązkę i pogryzioną gumę do żucia, którą w oznace szacunku przed wejściem na plebanię zawinęłam w papierek i wcisnęłam do kieszonki na pupie. Wątpliwe, abym dysponując zebranym zestawem pomocy, zdołała otworzyć te drzwi od środka, więc podchodzę do nich i zaczynam łomotać pięściami, równocześnie wydając z siebie przeróżne okrzyki. Większość z nich to obietnice składane w kierunku Kici, ale nawoływania o pomoc też się od czasu do czasu zdarzają! Nagle dociera do mnie przytłumiony odgłos. Coś szura przy szparze pod drzwiami, więc opadam na kolana i przysuwam do niej oko. Szczelina jest bardzo wąska, ale wystarczająca, by dojrzeć charakterystyczną fakturę psiego języka. Na myśl o Młynku, który pozostał osamotniony w kuchni i teraz węszy w poszukiwaniu swej opiekunki, odczuwam nagłe wzruszenie. Nie mam jednak na nie czasu, więc przełykam dławienie w gardle i szepczę w kierunku szpary. – Młynek, pieseczku! Musisz sprowadzić pomoc! Leć po Muchę albo poszukaj Samanty! Musisz mnie stąd jakoś wydostać! Słyszę coraz wyraźniejsze skomlenie psa, do którego najwyraźniej dotarły moje słowa. Młynek miota się przy drzwiach, nie wiedząc, co robić. Na moment znika, co daje nadzieję, że pobiegł spełnić moje polecenie, ale już po kilku sekundach wraca. Znowu węszy przy szczelinie i popiskuje. Tracę tę nadzieję i opadam na podłogę, opierając się plecami o gładką powierzchnię drzwi. Dopada mnie poczucie beznadziei. Jestem wściekła, że Kicia pokonała mnie w tak paskudny sposób. Kiedy i czy w ogóle zamierza mnie stąd wypuścić? A co, jeśli z zimną krwią zamorduje szefa i jego gości, a następnie ucieknie z przywiezionymi pieniędzmi? Zostanę tutaj już na zawsze, marszcząc się jak nieświeża marchewka? I gdzie jest Marek? Czy jego również kocica zamierza wyeliminować?

A może uciekną razem? Nie, to niemożliwe. Przecież on nie ma żadnej amnezji, nie jest gangsterem, tylko detektywem. No, chyba że… czuję jak strach podpełza mi do gardła. Chyba że on się w niej zakochał i to wszystko wcale nie było dziwnym splotem wypadków! – Muszę się stąd wydostać! – krzyczę w otaczającą mnie ciemność. – Niech ktoś otworzy te cholerne drzwi! W tej samej chwili czuję, jak moje plecy tracą oparcie. Drzwi chłodni uchylają się, a ja opadam na kuchenną posadzkę. Przez moment masuję obolałe ramiona, równocześnie mrużąc oczy w ostrym świetle dnia i próbując dostrzec swego wybawcę. W kuchni nie ma nikogo. Poza dumnym z siebie Młynkiem, który radośnie zamiatając ogonem podłogę, spogląda na mnie wyczekująco. Podchodzę więc i biorę w ramiona tego sprytnego zwierzaka, który – podskakując – potrafił otworzyć chłodnię i uwolnić swą opiekunkę! Nie wnikam w to, czy specjalnie, czy jedynie przypadkiem, bo to nieistotne! Zwierzęta są takie mądre! I tak bezgranicznie oddane! Przytulam więc Młynka, a potem patrzę, jak kręci swoje ulubione obroty. Następnie cmokam na niego i wskazuję drzwi prowadzące w głąb domu. – Koniec zabawy, piesku! Teraz podziękuję Kici za wycieczkę do chłodni, a Bazylii za pracę. Zabierzemy Marka i wracamy do domu! Poczekaj na mnie tutaj, słyszysz?! Tam może być nieprzyjemnie! Zamykam zwierzaka w kuchni i korytarzem podążam w stronę salonu, skąd dobiega mnie przytłumiony szmer głosów. Kicia z pewnością pełni honory gospodyni domu i olśniewa Bazyliowych gości swym uśmiechem i długością nóg. To nic. Z pewnością znajdzie chwilkę, aby wysłuchać, co mam jej do powiedzenia. Zbliżam się do celu i z przyzwyczajenia kryję się za filarem. Przywieram plecami do chłodnego marmuru. Zanim tam wejdę, troszeczkę zorientuję się w sytuacji. Muszę uważać, aby nie wkroczyć w jakimś strategicznym momencie, na temat którego potem musiałabym zeznawać w sądzie. Albo zamilknąć na wieki i przez to udać się na niezasłużony wieczny odpoczynek do kopczyka pod płotem. Dostrzegam, że Bazylia rozsiadł się ze swymi gośćmi wokół stolika do kawy. Z miejsca, w którym stoję, doskonale widzę jego zadowoloną twarz; najwyraźniej spotkanie rodzinne przebiega zgodnie z planem. Obok niego siedzi osiłek z zaciętą

miną – widziałam go kilka razy w domu, więc wiem, że stanowi część gwardii przybocznej szefa. Żałuję, że tego miejsca nie zajął Bolo albo Mucha. Jestem pewna, że gdybym znalazła się na muszce trzymanej przez nich broni, ręka jednego i drugiego musiałaby zadrżeć choć ociupinkę. Nie jestem w stanie dostrzec twarzy trzech mężczyzn naprzeciw Bazylii, ponieważ siedzą do mnie tyłem. Nigdzie nie widzę Marka i Kici, więc zaczynam się denerwować. Jakby w odpowiedzi na moje obawy, Bazylia uśmiecha się szeroko i nachyla w kierunku gości. Najwyraźniej któryś z mężczyzn zapytał o nieobecnych. – Nie martw się. Zaraz będą. Wszystko zgodnie z ustaleniami. Przez moment nic się nie dzieje. Zgromadzeni rozmawiają o jakichś dawno niewidzianych znajomych. Dobiega mnie szmer ich głosów i brzdęk szkła, dzięki czemu domyślam się, że Bazylia częstuje gości alkoholem. Czas dłuży mi się niemiłosiernie, a do tego zdrętwiała mi lewa noga. To chyba od chłodu tej cholernej chłodni! Niechże ta Kicia już przyjdzie, żebym mogła się z nią rozmówić i posłać w diabły! Nagle moją uwagę przyciąga poruszenie w salonie. Wychylam się zza filaru, aby lepiej widzieć, i przekonuję się, że w końcu pojawili się spóźnialscy! Ciekawe, gdzie tak długo byli i co knuli! W tej samej chwili dociera do mnie, że coś jest nie tak. Kicia uśmiecha się słodziutko do gości Bazylii, ale Marek… Marek wpatruje się w nich z niedowierzaniem i sięga ręką do kieszeni kurtki. Bazylia kładzie dłoń na jego ramieniu i kręci głową z tym swoim diabolicznym uśmieszkiem, na widok którego zawsze przechodzą mnie ciarki. Tymczasem jeden z mężczyzn siedzących za stolikiem zrywa się z głośnym okrzykiem. – Co to ma być?! Chcesz mnie wyrolować? Coś ty mi przyprowadził? Przez moment towarzyszy mi osobliwe wrażenie, jakbym już kiedyś słyszała ten głos. Potrząsam jednak głową. Lepiej skupię się na wydarzeniach w salonie, bo zdaje się, że tam sytuacja przybrała nieciekawy obrót. Bazylia spogląda stropiony na wytrąconego z równowagi mężczyznę i wzrusza ramionami. Potem popycha Kicię w jego kierunku. Kocica wydaje się nieco zdezorientowana, ale nadal szczerzy te swoje perłowe ząbki. – Jak to: co? Sam złożyłeś zamówienie! Są twoi. Sprawa załatwiona!

– Przyprowadzasz mi jakąś wywłokę ze swojego burdelu i mówisz, że sprawa załatwiona?! – Piekli się mężczyzna. – To nie ona! Mężczyzna okrąża stolik i powoli zbliża się do Marka i Kici. Dzięki temu zyskuję lepszy widok na stojących i z wrażenia aż zachłystuję się powietrzem. Ten osiłek z wyciosaną twarzą trzyma Marka na muszce pistoletu! Prawdziwego! Marek jest wściekły, Bazylia lekko skołowany, a Kicia już się nie uśmiecha. Jest przerażona. Próbuje zrobić krok do tyłu, ale mężczyzna dopada do niej jednym susem i mocno łapie za ramię. W tej samej chwili obraca się do mnie profilem i mogę dostrzec jego wykrzywioną wściekłością twarz. I rozpoznać ją. A znam ją aż za dobrze!

Nie myślę o strachu i konsekwencjach. Myślę o moim przyszłym i niedoszłym mężu, który znajduje się na muszce tego obrzydłego olbrzyma. Wysuwam się zza filaru i ruszam w kierunku zgromadzonych. Pierwszy dostrzega mnie Marek i spojrzeniem usiłuje mnie powstrzymać, ale kiedy widzi, że jego wysiłki spełzają na niczym, tylko przymyka oczy i kręci zrezygnowany głową. Potem spogląda na mnie Bazylia, a jego twarz opromienia uśmiech. – Kalina! Gdzie ty się podziewałaś, dziewczyno? – Musiałam się trochę… ochłodzić. – Zerkam na Kicię znacząco. – Dobrze, że już wróciłaś, ale to trochę nieodpowiedni moment, załatwiamy właśnie ważne interesy. Idź teraz do kuchni i przygotuj coś do jedzenia. Poślę po ciebie, gdy będzie już po wszystkim. Całkiem możliwe, że potrzebne będzie małe sprzątanko.

Dotychczas nie zaszczyciłam ani jednym spojrzeniem mężczyzny, który boleśnie więzi ramię Kici, teraz jednak mijam pracodawcę bez słowa i staję przed jego gościem, odważnie patrząc w wykrzywioną w złośliwym uśmiechu twarz. – Chyba chodziło ci o mnie. Rozdział 12 Kalina, dlaczego mnie nie słuchasz? – denerwuje się Bazylia, którego autorytet najwyraźniej dość już ucierpiał tego dnia. Stanowczym gestem wskazuje mi wyjście. – Marsz do kuchni, ale to już! – Ani myślę! – Posyłam w jego kierunku nienawistne spojrzenie. – Interesy to rzecz święta, czy nie tak mówiłeś, szefie? Zamówienie zostało złożone? – przedrzeźniam go, a on stropiony wpatruje się we mnie nic nierozumiejącym wzrokiem. – Wobec tego powinieneś się cieszyć, reszta zamówienia właśnie stawiła się na miejscu! – Ale jak to? – Tak to! – Mogłabym mu teraz wszystko wygarnąć, ale mam ważniejsze sprawy na głowie. Jak ta klamka wycelowana w ciało mojego przyszłego męża i triumfalne spojrzenie niedoszłego. Ponownie odwracam się w kierunku Patryka Cieplaka i dumnie unoszę głowę. – Miałam nadzieję, że zgnijesz w więzieniu. – Ja też się cieszę na twój widok, kochanie. – Uśmiecha się złośliwie. – Czekałem na ciebie. – No to jestem. Wskazuje kanapę. – Teraz sobie pogadamy. Siadać – rozkazuje i dopiero w tym momencie zauważam, że wymachuje bronią. Posłusznie opadam na skrzypiącą kanapę. Marek próbuje się do mnie zbliżyć, ale Patryk boleśnie szturcha go lufą. – O, nie, nie! Wy dwoje obok siebie to bardzo kiepska kombinacja. – Popycha Marka na przeciwległą kanapę, tak że nieomal stykamy się kolanami. Obok niego sadza

roztrzęsioną Kicię. Gładzi ją po jasnych włosach. – Śliczna jesteś, maleńka. W innych okolicznościach na pewno bym się tobą zainteresował, ale rozumiesz, mam pewne sprawy do załatwienia. – Na twarzy Kici maluje się obrzydzenie, stara się umknąć przed jego dotykiem. Bazylia stoi nieopodal z dość nieszczęśliwą miną, nie wiedząc, co robić. Patryk posyła mu pogardliwe spojrzenie i wskazuje na mnie, a potem na Marka. – Ta dwójka to murowane kłopoty. Miałeś ich pod swoim dachem, trzymałeś praktycznie w zamknięciu, a i tak zrobili cię w… – O co tu chodzi? – przerywa mu wściekły Bazylia. – Powiedziałeś, że masz porachunki z gliniarzem i żebym go dla ciebie przytrzymał. Powiedziałeś, że mam dostarczyć ci jego laskę, bo to zaboli go najbardziej. A kiedy zjawiasz się na miejscu, mówisz, że laska ci nie pasuje, zamiast tego atakujesz moją tancerkę. To znaczy kucharkę. To znaczy pokojówkę – plącze się przez chwilę, a potem posyła w stronę mężczyzny ostre spojrzenie. – Powiedziałeś, że chcesz gliniarza i panienkę, więc o co ci chodzi? Cieplak uśmiecha się krzywo i potrząsa krótką czupryną. Pomyśleć, że kiedyś uważałam ją za rozkosznie chłopięcą! – Nie kłamałem, a przynajmniej nie do końca. Naprawdę chodziło mi o gliniarza. I o nią. – Wskazuje na mnie ruchem brody. – O moją pokojówkę? – Jesteś toporny w myśleniu jak doniczka, w której rośniesz. Skąd pomysł, żeby przyprowadzić mi tamtą? – Lufą pistoletu celuje w Kicię. Bazylia wzrusza ramionami. – Wodziła za nim słodkimi oczkami, szeptali coś razem po kątach, doniesiono mi, że wymyka się z jego pokoju. Było oczywiste, że coś ich łączy. Twoje zamówienie – spogląda oskarżycielsko na Patryka – było jasne. On – wskazuje Marka – i jego laska. Dostałeś dokładnie to, czego zażądałeś! – Owszem, ale dopiero teraz! – To przez niego się położyłeś? – dopytuje Bazylia. Obserwuję ich z ponurą miną. Momentami porozumiewają się dziwacznym językiem, ale chyba chodzi o to, czy Patryk poszedł siedzieć przez Marka.

– Tak, ale nie o to w tym chodzi. – Nie? – Bazylia wydaje się zaskoczony. – Wobec tego po co zawracasz mi głowę? – Widzisz, zdarzają się ważniejsze przesłanki do zemsty niż mizerny wyrok za napad i próbę podprowadzenia wartościowego obrazka. – Patryk przygląda mi się rozgorączkowanym wzrokiem. – Pewnie tak, ale… – Odpoczywałeś akurat na koszt podatników, więc nie było ci dane zjawić się na moim ślubie, drogi wuju. Zaskoczona przenoszę spojrzenie z Cieplaka na Bazylię. A więc to są te rodzinne powiązania, o których wspominał? Bazylia marszczy brwi, jakby usiłował przypomnieć sobie jakieś dawno minione wydarzenie. – Chodzi ci o ten ślub, który… – Tak. Właśnie o ten, który nie doszedł do skutku, ponieważ panna młoda się rozmyśliła. Wystawiła mnie na pośmiewisko. Ośmieszyła mnie i zostawiła, a potem… Nie jestem w stanie tego dłużej słuchać. Z furią zrywam się z kanapy i celuję w niego wyprostowanym palcem. – Tak to zapamiętałeś, tępy bucyfonie? Zapomniałeś wspomnieć, że przed ślubem zdążyłeś sprawdzić, jaki kolor mają prześcieradła w łóżku mojej przyjaciółki? Miałam cię za to pogłaskać po główce?! – Nie przesadzaj! Trochę się zabawiłem, gdy ty nie miałaś dla mnie czasu. Niepotrzebnie zrobiłaś z tego taką aferę! – Patryk uśmiecha się do mnie, równocześnie popychając lufą na kanapę. Czuję, jak robi mi się gorąco. Ten pistolecik z pewnością nie został zakupiony na straganie w dniu odpustu! Wygląda cholernie prawdziwie!

– Zostaw ją! – cedzi przez zęby Marek. – Stul pysk. – Patryk odwraca się spokojnie w jego kierunku. Dokładnie w tym momencie przez moją głowę przemyka niepokojąca myśl. Patryk Cieplak nie jest już tylko pierwszym lepszym rzezimieszkiem, któremu powinęła się noga. Nie jest już tylko pionkiem w strukturach grupy przestępczej stanowiącej jeden z filarów rodzinnej działalności mojego własnego szefa, swoją drogą. Patryk Cieplak stał się regularnym wariatem. Psychopatą, który zamarzył o zemście i zdecydował się zapłacić grube tysiączki euro tylko po to, aby posadzić na tej kanapie swoją niedoszłą żonę i jej przyszłego męża! Mam nadzieję, że matka trzyma dla niego łóżko na oddziale w Kobierzynie i że znajduje się ono w pokoju z zakratowanym oknem. Cieplak krąży nad nami, poruszając bronią to w lewo, to w prawo. Zdumiony Bazylia podąża za nim wzrokiem. – Chcesz powiedzieć, że to wszystko tylko po to, żebyś mógł odpłacić kobiecie za to, że cię nie chciała? – Za to, że ośmieszyła mnie przed całą rodziną. Za to, że udaremniła napad, który pozwoliłby mi się ustawić do końca życia. Za to, że spędziłem niemal dwa pieprzone lata, sikając na zawołanie, gdy ona planowała życie z nowym kolesiem. I to z kim? Z psem, który zamknął mnie do kicia! – Na te słowa siedząca obok Marka osowiała kobieta podrywa przestraszona głowę. – I wiesz za co jeszcze? Za to, że nie mogę zobaczyć własnej córki, ponieważ jej mamusia mi zabrania. „Kalina miała rację co do ciebie”, tak mówi – przedrzeźnia Jolę, wykrzywiając obrzydliwie twarz. Czuję, jak robi mi się zimno. Mogłam odebrać telefon od Jolki, cholera jasna! – Myślałam, że jeszcze siedzisz! – rzucam. – Mam ferie. – Uśmiecha się. – I co teraz? – Co teraz? – Poważnieje. Podchodzi i nachyla się nade mną tak nisko, że dostrzegam nienaturalnie powiększone źrenice jego oczu. Jest tak pobudzony

albo… Ratunku! Nie dość, że gangster i wariat, to jeszcze naćpany! – A jak myślisz, kochanie? Sądzisz, że zapłaciłem za ciebie taką forsę tylko po to, aby sobie pogawędzić? – Hmmm… – Jak myślisz, kochana niedoszła żono, jaką niespodziankę mogłem dla ciebie przygotować? – Nie wiem. Nie jestem pewna. – Wobec tego podam ci malutką wskazówkę, chcesz? – Wcale tego nie chcę, ale powoli kiwam głową. Zrobię wszystko, aby zyskać na czasie. Przecież wszystko może się zdarzyć. Zapuka pan z gazowni, ksiądz wpadnie na partyjkę remika albo Samanta spadnie ze schodów i odwróci uwagę Patryka, co pozwoli Markowi przejąć broń… Cieplak uśmiecha się do mnie szeroko i demonstruje pistolet. Potem postukuje palcem wskazującym w jego lufę. To wygląda naprawdę złowrogo. Czuję ciarki biegnące wzdłuż kręgosłupa. – Czy to wystarczająco sugestywna wskazówka, skarbie? Próbuję przełknąć ślinę, ale okazuje się, że wnętrze moich ust przypomina Saharę. Przerażona wpatruję się w broń i w stojącego nade mną mężczyznę. Potem przenoszę wzrok na siedzącego naprzeciw Marka. Pilnujący go osiłek wciska lufę gdzieś pod jego żebra. Spojrzenie Marka jest przepełnione niepokojem, najwyraźniej obawia się, jaki los nas czeka. Patryk zerka w kierunku Bazylii. – Na pewno masz takie miejsce, gdzie pozbywasz się niewygodnych szczątków? – Mam – odpowiada ponuro Bazylia. Przygląda się Cieplakowi spod zmarszczonych brwi, najwyraźniej i on dostrzegł, że z mężczyzną dzieje się coś dziwnego, a zemsta za odsiadkę, zupełnie w gangsterskim światku akceptowana, zmieniła się w coś szaleńczego. – Ale wybacz, nie pozwolę ci odstrzelić Kaliny. Polubiłem ją.

– Ja też ją lubię. – Patryk kiwa zgodnie głową. – A kiedyś lubiłem ją jeszcze bardziej. Musisz mnie jednak zrozumieć, wuju. Mamy rachunki do wyrównania. Ona mogła być moją żoną. Wpadalibyśmy do ciebie na niedzielny rosołek. – Nie jadam w niedzielę rosołku. – Bazylia się krzywi. – Ale teraz chętnie bym coś przekąsił. Może Kalina przygotuje nam podwieczorek? Kawę? Szarlotkę? – Rozgląda się po zgromadzonych, jakby to było zupełnie zwyczajne spotkanie w gronie znajomych. Nikt się nie odzywa, a Cieplak śmieje się pogardliwie. – Mam posłać ją do kuchni po placek z jabłkami? I przy okazji pozwolić uciec tylnym wyjściem? Masz mnie za wariata, wuju? Bazylia zaprzecza gorąco, choć jego twarz mówi coś zgoła odmiennego. Przygląda mi się z niewyraźną miną. Najwidoczniej żałuje, że dał się wciągnąć w interesy z krewniakiem.

Jego szaleństwo przerosło

nawet groźnego krakowskiego gangstera! – Nie możesz jej zastrzelić i zakopać w ogródku w biały dzień – tłumaczy teraz. – To spokojna okolica. Praktycznie za płotem mamy kościół. Musisz poczekać, aż zrobi się całkiem ciemno. – Poczekam – zgadza się Patryk. – Byle nie za długo. Czekałem dwa lata, to wystarczająco, chyba się zgodzisz. – Oczywiście, zgadzam się. – Bazylia ochoczo kiwa głową. – Właściwie to naprawdę jestem głodny! – woła radośnie Patryk. – Co dobrego zjemy? – Nie wiem. Nie zajmuję się kuchnią. To działka kobiet. – Gdzie ta twoja słynna kucharka? – dopytuje dalej Cieplak. – Wzięła dzisiaj wolne. Wypadło jej coś nagłego. – Jesteś zbyt miękki dla swoich pracowników, wuju. Zdecydowanie. – Mężczyzna kręci głową niezadowolony. – Chodzą sobie, gdzie chcą i kiedy chcą. Trzeba to ukrócić. Jestem głodny i zamierzam zjeść coś dobrego. A po jedzeniu – zerka na mnie – doprowadzę sprawę do końca. – Zadzwonię do niej. – Bazylia wstaje od stołu i sięga do kieszeni po komórkę. Odchodzi na bok, ale docierają do mnie strzępki rozmowy, z których wnioskuję, że pani Miecia już wraca i lada moment będzie w domu, aby przygotować dla nas kolację. Przełykam głośno ślinę. Czy to nasz ostatni posiłek? A może Cieplak odmówi nam kawałka pieczeni i kartofelków, skoro i tak zamierza nas wkrótce pogrzebać? W tej chwili jest mi to obojętne. Czuję, że mój żołądek zawiązał się w skomplikowany marynarski węzeł i nie przyjmie nawet kęsa jedzenia. W tej chwili myślę tylko o tym, by pani Miecia nieopatrznie nie wypuściła uwięzionego w kuchni Młynka. Na myśl o tym, że pies mógłby tutaj przybiec, a ten szaleniec zrobić mu krzywdę, robi mi się ciemno przed oczyma. Spoglądam z rozpaczą na

Marka, a on mruży oczy prawie niezauważenie. Z pewnością chce mnie w ten sposób podnieść na duchu, ale wątpię, by cokolwiek było w stanie to uczynić. Bazylia wraca do stolika i siada na poskrzypującej kanapie. Uśmiecha się do mnie przepraszająco. Wie, że rychła kolacja oznacza nie mniej rychły finał wieczoru. – Kolacja będzie za dwie godziny – mówi.

Patryk prowadzi nas do jadalni i każe usiąść za stołem. Markowi wskazuje miejsce dokładnie naprzeciw mnie i mówi: – Nacieszcie się sobą, gołąbeczki, bo niewiele czasu wam zostało! – Postukuje lufą broni w biały, wykrochmalony obrus, wprawiając w drżenie ustawione na stole naczynia. Przyglądam się nakryciom bez słowa. Chłopcy donoszą brakujące krzesła. Najwyraźniej przed załatwianiem własnych spraw pani Miecia znalazła chwilkę, aby nakryć do posiłku. Przez chwilę myślę o kucharce Bazylii: ciekawe, jak podchodzi do egzekucji w domu pracodawcy. Czy zrobi jej się żal dziewczyny, z którą bardziej lub mniej udanie współpracowała w kuchni? A może po prostu zwinie poplamiony obrus, przeklinając mnie w duchu za kawę doprawioną wysłużoną ściereczką? Tymczasem zadowolony z siebie Cieplak wyznacza kolejnym uczestnikom kolacji miejsca przy stole. Okazuje się, że brakuje krzeseł, więc straż przyboczna szefa przynosi je z salonu. Skrzywiony Bazylia siada u mojego lewego boku i posyła mi przepraszające spojrzenie. – Mam nadzieję, że nie masz żalu, złotko – szepcze. – Nie wiedziałem, że chodzi o ciebie. – Wyobraź sobie, że mam żal – burczę pod nosem. – Przetrzymywałeś tu mojego przyszłego męża i nie dałeś mu odczuć, że wiesz, kim jest! Udawałeś jego przyjaciela! I po co to wszystko? Po to, by wystawić go jak kaczkę do odstrzelenia?

Tego się nie robi nawet kaczkom! – Nawet nie wiesz, ile się nagimnastykowałem, żeby ukryć jego prawdziwą tożsamość przed swoimi ludźmi. Roznieśliby go na butach. Widzisz, złotko, osobiście do Marka nic nie mam, ale u nas z zasady psów się nie lubi. Nie mówię o Młynku. – Młynek! – wyrywa mi się jęknięcie. – Nienawidzę cię, szefie, ale obiecaj mi jedno. Nie pozwolisz temu wariatowi skrzywdzić Młynka. Zaopiekujesz się nim, kiedy… kiedy ten idiota nas już odstrzeli i zakopie w kopczyku pod płotem! – Gdzie? – dziwi się Bazylia. – W jakim kopczyku? Pod jakim płotem? – No, tam gdzie pozbywasz się szczątków. Trzy kopczyki. W brzozowym zagajniku. Za domem. Bazylia parska śmiechem. – Nie grzebię tam żadnych szczątków, złotko! Kazałem wysypać tam ziemię, kiedy robotnicy kopali basen! Spoglądam na niego z niedowierzaniem. Więc tego obawiałam się przez cały pobyt w jego domu? Pozostałości po kopaniu dziury pięć na pięć? – Wobec tego gdzie? – dopytuję gorączkowo. – Gdzie: co? – Gdzie się pozbywasz niewygodnych zwłok? Muszę wiedzieć, co ze mną zrobicie… po tym. – Wolę trzymać je pod nadzorem – mówi niepewnie Bazylia. – Przynajmniej początkowo. – To znaczy? W piwnicy? – dopytuję. Nagle spoglądam na niego podejrzliwie. – Chyba nie w sypialni? Bo jeśli kazałeś mi sprzątać sarkofag, to przysięgam, że cię… – Nie, nie! – zastrzega szybko Bazylia. – Nie w sypialni!

– Wobec tego: gdzie? Nagle prawda uderza we mnie z taką siłą, że przez chwilę wpatruję się w niego z mało malowniczo uchylonymi ustami. Duża powierzchnia, straże przy wejściu, no i ten brak klamek, na wszelki wypadek, gdyby zawartości się czasami niespodzianie ożyło… Zamykam usta i oczy, następnie uchylam tylko te drugie, aby posłać pracodawcy udręczone spojrzenie. – Myślałam, że zamykasz tam… coś żywego. – Chłodnia nie nadaje się do przechowywania żywca. Za zimno. – Wiem coś o tym – mruczę pod nosem, posyłając niechętne spojrzenie w kierunku usadzonej w innej części stołu Kici. – Mam nadzieję, że za moich czasów nie przechowywałeś tam zbyt wielu… towarów. To mało apetyczne. – Nie, nie, nie bój się. Za twoich czasów trzymałem tam tylko nieuczciwego dłużnika – zastrzega szybko i dodaje z żalem: – Ostatnio na rynku straszna posucha. – Jakże mi przykro – mówię z przekąsem. W tym momencie uwagę Cieplaka przykuwa zamieszanie po naszej części stołu. Podchodzi i przytyka lodowatą lufę do mojej szyi. Siadam na krześle wyprostowana jak struna. Wpatruję się w Marka, na którego twarzy maluje się wściekłość. Wiem, że okropnie się czuje z tym, że musi bezradnie siedzieć i patrzeć, jak Cieplak z nami pogrywa, ale chyba i on zauważył, że tym razem nie mamy do czynienia ze złodziejem obrazów, ale z najprawdziwszym szaleńcem! Jakby na potwierdzenie moich myśli Patryk pochyla się nade mną i cmoka w czubek głowy, aż przechodzą mnie od tego lodowate dreszcze. – Żadnych pogawędek, robaczki! Grzecznie czekamy na kolacyjkę! Potem zadowolony z siebie rozsiada się u szczytu stołu i postukując bronią w blat, mówi z uśmiechem: – Ciekawe, co dobrego podadzą nam do jedzenia, prawda?

Minuty przy stole uciekają w oszałamiającym tempie. To bardzo ciekawe, bo kiedy człowiek czeka na autobus albo na wizytę w gabinecie lekarskim, potrafią się tak dłużyć. A gdy czeka na kolacyjkę połączoną z mściwą egzekucją ze strony eksnarzeczonego, lecą jak oszalałe. Gdzie tu sprawiedliwość? Przy stole panuje złowroga cisza. Wymieniamy z Markiem spojrzenia, które od biedy można podciągnąć pod czułe. Marek najwyraźniej stara się podtrzymać mnie na duchu, a ja… cóż, ja chyba powoli się z nim żegnam. Nie wierzę, aby ta przygoda zakończyła się pomyślnie. Pakowałam się już w różne tarapaty, ale jeszcze nigdy nie siedziałam za stołem z wymachującym bronią szaleńcem, który rozprawia z lubością o nadziewanych kluseczkach swojej babki! To nie może skończyć się dobrze! Rozglądam się po innych uczestnikach tej makabrycznej biesiady. Kicia siedzi osowiała na końcu stołu, tępo wpatrując się w leżące przed nią nakrycie. Bazylia w zamyśleniu kiwa się na krześle w przód i w tył, przyglądając się Cieplakowi. Ciekawe, czy to rodzinne geny, czy zobowiązania decydują o wkroczeniu na ścieżkę przestępczości? I jakim cudem przez tyle lat się nie zorientowałam, że Patryk posiada taką specyficzną rodzinę? Z drugiej strony to chyba nie jest rzecz, którą chwali się już na pierwszej randce! „Cześć, mam na imię Patryk. Wiesz, że mój wuj trzyma w chłodni szczątki?”. Ta upiorna myśl sprawia, że zaczynam się śmiać. Mieliście tak kiedyś, że mimo świadomości powagi sytuacji zaczynaliście się śmiać i nie byliście w stanie przestać? Mnie przydarza się to właśnie po raz drugi. Za pierwszym razem obśmiałam pogrzeb sąsiadki z parteru, którą wszyscy nazywali Pipcią. Matka nie odzywała się do mnie przez miesiąc, rzekomo narobiłam jej wstydu za trzydzieści złotych. Tyle kosztowała wiązanka, którą kupiła na cmentarz. Nagle Bazylia porusza się niespokojnie. – Miecia przyjechała – mówi, posyłając w moją stronę spłoszone spojrzenie. Czuję, jak coś uciska mnie w gardle. Próbuję to przełknąć, potem pytam szeptem:

– Skąd wiesz? – Słyszę, jak krząta się po kuchni. Za jakiś czas poda kolację. Oblewa mnie zimny pot. Cieplak uśmiecha się do mnie porozumiewawczo. – Minęło trochę czasu, odkąd jedliśmy razem kolację, kochanie. Dzisiaj powetujemy sobie za dwa stracone lata. Najpierw zjemy smaczny posiłek, napijemy się wina, a potem pójdziemy na spacer. Lubisz spacerki, prawda? – Wpatruję się w niego bez słowa, więc sam sobie odpowiada. – Oczywiście, że lubisz. Pamiętam, jak w Kamionkach po wieczorku tanecznym – śmieje się chrapliwie – spacerowałaś po parku z tym kundlem. Jesteś zdziwiona, że wiem? Miałem cię na oku, kochanie. Kamionki… – Rozpiera się na krześle i rozmarzony błądzi oczyma po suficie, a potem spogląda na mnie ze złośliwym uśmiechem. – Jakie to piękne miejsce! Chętnie odwiedzę je jeszcze raz! Doszły mnie słuchy, że to właśnie tam szlajają się ze swoimi fagasami moje żony: niedoszłe i obecne. Muszę złożyć właścicielkom wizytę – postukuje bronią w blat – i podziękować za opiekę nad nimi. A w ramach podziękowania najpierw posprzątam, a potem kupię to miejsce, wyburzę cały dwór, a park zrównam z ziemią. – Jesteś psycholem! – wyrywa mi się. – Stul pysk! – krzyczy, podrywając się z krzesła. Przez chwilę mam wrażenie, że uderzy mnie trzymaną w ręku bronią, ale tylko stoi, zaciska pięść wolnej dłoni i ciężko dyszy.

– Po prawdzie to jesteś – popiera mnie Bazylia. – Nie ma się co obrażać. A teraz się uspokój. Zjemy sobie kolację i porozmawiamy na spokojnie. – Zjemy kolację – zgadza się Patryk, z powrotem opadając na krzesło. – Ale na rozmowy nie mam czasu. Planuję jeszcze dzisiaj wpaść do żony… Chyba mnie rozumiecie. Gdzie to jedzenie? Umieram z głodu!

Mijają kolejne minuty, potem kwadranse. Przy stole panuje cisza, przerywana jedynie cichym podśpiewywaniem Cieplaka i postukiwaniem lufy pistoletu o blat. Usiłuję wyłowić dźwięki brzęczących w kuchni naczyń i odgadnąć, ile czasu nam jeszcze zostało. Moje mięśnie są napięte jak postronki. Czuję mrowienie w lewej stopie, ale boję się nią poruszyć. Cieplak szuka mojego spojrzenia, ale uparcie wpatruję się w punkt przed sobą. – O, kolacja! – Rozpromienia się nagle, a ja, podążając za jego wzrokiem, dostrzegam u wylotu korytarza panią Miecię pchającą niewielki kelnerski wózek na kółkach. Czuję, jak po plecach przebiega mi lodowaty dreszcz, i spoglądam z rozpaczą na Marka. Cieplak zwraca się w kierunku gospodarza. – Potrzebujemy jeszcze czegoś do przepłukania gardła. Od tego gadania wyschło mi na wiór. Otwórz dobre wino, wuju. Przecież świętujemy spotkanie po latach! Pani Miecia przytacza wózek do stołu i sięga po półmiski. Bez słowa układa na stole salaterki z ziemniakami i surówkami. Próbuję uchwycić jej wzrok, ale uparcie wpatruje się w trzymane naczynia. A więc tak to się odbywa, myślę, wzrok w jeden punkt i nie interesować się, jakie okropieństwa dzieją się pod nosem! Cieplak cieszy się jak dziecko. Nachyla się nad miską posypanych koperkiem ziemniaków i wdycha ich zapach, rozszerzając nozdrza. Czuję napływające mdłości. – Mniam! Tam, skąd właśnie wróciłem, nie dają takich pyszności. Wuju, gdzie to wino? Bazylia zamyślony wpatruje się w milczącą Miecię, ale w końcu wzdycha głęboko i podnosi się zza stołu. – Wybaczcie, ale nie mam tutaj pełnej butelki. Pójdę po nią do piwnicy. Czerwone czy białe? – Czerwone i białe. Nie bądź sknerą, wujaszku! Nie co dzień spotykamy się na stypie! – Patryk śmieje się z własnych słów, jakby były najlepszym dowcipem. – Pójdę po wino i korkociąg. Nie czekajcie. Zacznijcie jeść beze mnie – mówi powoli Bazylia.

Odchodzi, a Cieplak wydaje kucharce dyspozycje, by jednak zaczekała z podawaniem głównego dania, dopóki gospodarz nie wróci z trunkiem. Bez wina elegancka kolacja nie jest elegancka, a on chce celebrować dzisiejszy wieczór w szczególnej oprawie. Miecia wzrusza ramionami i zajmuje się poprawianiem nakryć na stole. Potem staje przy wózku za plecami Patryka i czeka, aż ten pozwoli nakładać mięso. Wygląda na znudzoną. Na pewno inaczej zaplanowała ten wieczór. Chciała mieć wolne i załatwiać własne sprawy, może wybierała się do kina z wnukami albo do fryzjera, by przyciąć nastroszoną grzywkę. Tymczasem pracodawca wezwał ją i kazał usługiwać swoim dziwacznym gościom. Mija dłuższa chwila, a Bazylia nie wraca. Zaczynam podejrzewać, że potknął się na schodach i zakończył swój gangsterski żywot u ich stóp. Cieplak robi się nerwowy. Zniecierpliwiony wymachuje bronią. – Gdzie to cholerne wino? Przebiera i wybiera, a ja nie mam na to czasu! Mięso nam wystygnie! Podawaj! – rozkazuje w kierunku Mieci i wskazuje mnie lufą pistoletu. – Zacznij od pani, bo gotowa nie strawić posiłku przed dalszymi atrakcjami wieczoru! – Śmieje się nieprzyjemnie. – Proszę bardzo – skrzeczy Miecia, nachylając się po srebrny półmisek. Z rezygnacją wpatruję się w swój talerz, zastanawiając się, jakie frykasy pochłonę w ostatnich chwilach swego życia. Nagle dociera do mnie brzdęk półmiska i pojmuję, że dzieje się coś nieprzewidzianego. Miecia przytyka broń do karku Cieplaka! – Odłóż tego gnata, synek, i połóż ręce na stole, żebym je widziała. Koniec imprezy!

Jeszcze do mnie nie dociera, co właśnie zaszło za stołem, kiedy dom Bazylii wypełnia się niesamowitym tumultem i wrzaskiem. Jadalnia w błyskawicznym tempie zapełnia się ludźmi napływającymi z wszystkich stron. W pierwszej chwili mam wrażenie, że to starcie dwóch współzawodniczących ze sobą grup przestępczych, ale zaraz dociera do mnie, że napierające zastępy stanowią siły

policji. W jednej chwili członkowie straży przybocznej szefa lądują na wypolerowanej posadzce, a lufy karabinów szturmowych wbijają się w ich plecy. Nie wiem, co mam robić, więc zsuwam się z krzesła i nurkuję pod stół. Przez koronkowy brzeg obrusa obserwuję przesuwające się po pokoju nogi, równocześnie zastanawiając się, co właśnie zaszło! Nie wiem, ile czasu mija, ale w końcu ktoś odsuwa obrus i wyciąga w moim kierunku dłoń. Przez chwilę się waham, ale w końcu ujmuję ją i gramolę się na zewnątrz. Prostuję się i rozglądam naokoło zdezorientowana. Nie chciałabym, by faceci w czerni powalili mnie na płytki. Z pewnością są bardzo zimne i nieprzyjemne! Zerkam na osobę, która pomogła mi wydostać się spod stołu, i z zaskoczeniem konstatuję, że to Kicia. Dziewczyna uśmiecha się niewyraźnie. – Nie miej do mnie żalu, nie wiedziałam, że to się tak skończy – mówi. – Ja po prostu… myślałam… – Potrząsa głową zrezygnowana. Dwie olbrzymie łzy wypływają z jej oczu, czarny tusz spływa po pobladłych policzkach. – Nie mam – odpowiadam szybko. Popatrujemy na siebie skrępowane, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. W końcu ona wzrusza ramionami. Dłonią ociera wilgotne oczy i nieco zasmarkany nos. W tym momencie wcale nie przypomina nieskazitelnej blond piękności w bikini i szpilkach. – No to wracamy do domu, prawda? Nasza przygoda dobiega końca – zauważa. Równocześnie zerkamy w kierunku drugiego końca stołu, gdzie Marek rozmawia z Miecią. Nagle wyczuwa na sobie nasz wzrok, podnosi oczy i uśmiecha się tak ciepło i serdecznie, że aż coś mnie łaskocze w brzuchu. Kicia odkaszluje i dodaje: – No, na mnie już pora. Powodzenia! – Hej! – protestuję, łapiąc ją za ramię. – Ale nie wyjaśniłaś mi… – Kicia potrząsa głową i uwalnia się z mojego uścisku. – Nie ja jestem od wyjaśniania. Wybacz. Odchodzi w kierunku policjantów, lekko się garbiąc i powłócząc nogami. Zostaję sama i rozglądam się na boki. Widzę, jak wyprowadzają złożonego wpół Cieplaka i zastanawiam się, czy tym razem ograniczą mu wszelkie ferie,

którymi mógłby komplikować nasze życie. Marek przeprasza Miecię, podchodzi do mnie i bez słowa bierze w ramiona. Wtula twarz we włosy i szepcze: – Poczekaj tu na mnie. Postaram się załatwić to jak najszybciej i wrócimy do domu. Do domu. Jak to pięknie brzmi! Uśmiecham się do siebie i kiwam głową. Wypuszcza mnie z objęć i wraca do Mieci. Stoję osamotniona. W pomieszczeniu robi się luźniej, ale po spokojnych, cichych dniach spędzonych w tym domu, mam wrażenie, że trafiłam do wesołego miasteczka. Wszędzie kręcą się policjanci, nieskazitelne płytki, które jeszcze wczoraj przemywałam wodą z płynem o zapachu marsylskiego mydła, znaczą ślady stóp. I psich łap. Czuję, jak moje serce przyspiesza i gorączkowo rozglądam się na boki. Jest, jest mój pieseczek! Wierny towarzysz moich perypetii! Młynek dopada do mnie w radosnym podskoku i obraca się kilka razy, zamiatając kudłatym ogonem wszystko naokoło. Uderza mnie nim po kolanach. Uwielbiam dotyk psiego ogona na swoich nogach! Przykucam i biorę go w objęcia, wtulając twarz w rudobrązowe futro tak, jak wcześniej Marek w moje włosy. Wracamy do domu, mówię mu bez słów. Misja zakończona, wracamy do domu! Wiem już wszystko. Albo prawie wszystko. Patryk Cieplak, pseudonim Cieplarnia, zaplanował wyrafinowaną zemstę – opowiada mi Miecia, czy raczej podkomisarz Mieczysława Nabłonek, która od dłuższego czasu rozpracowywała struktury działalności Bazylii, mówiąc dosłownie, od kuchni. – Zemstę wyrafinowaną i kosztowną, opartą na współdziałaniu ze swoimi wujem, Bazylim Mokrzyckim. Pomysł zemsty narodził się w chwili, kiedy Bazylia zreflektował się, komu udzielił „gościny” w swym domu. Natychmiast skontaktował się z Cieplakiem i podzielił informacją o cennym odkryciu. Siostrzeniec wykazał gorące zainteresowanie tematem i

zasugerował, że chętnie delikwenta od wuja odkupi. Pomysł, aby zemścić się na policjancie, przez którego jego siostrzeniec trafił za kraty, przypadł gangsterowi do gustu do tego stopnia, że ochoczo przystał na dalszą część planu, która zakładała dostarczenie krewniakowi także narzeczonej policjanta. Początkowo martwił się nieco, jak ją zdobędzie, ale problem rozwiązał się sam, w swoim czasie. Kiedy Bazylia był już pewien, że jest w stanie dostarczyć kompletne zamówienie, umówił się z Patrykiem po odbiór towaru i uiszczenie należności. Bo Bazylia niczego nie robił bezinteresownie, wytłumaczyła mi pani Mieczysława. Rodzina rodziną, zemsta zemstą, ale saldo musi się zgadzać. Ale skąd Marek, właśnie tutaj, w domu Bazylii… – Chciałam zawołać w tym momencie, ale pani podkomisarz stanowczo uniosła rękę, ucinając moje pytania. Na wszystko przyjdzie czas, zapowiedziała. Bazylia nie był świadom, na kim tak naprawdę chce się zemścić jego krewniak. Założył, że chodzi o policjanta oraz o zemstę za odsiadkę, i był gotów w tej zemście dopomóc. Nie wiedział, że w rzeczywistości bardziej chodziło o zemstę na kobiecie, która swego czasu podeptała ego Cieplaka, czyli o mnie. Marek miał być narzędziem; Patryk doskonale wiedział, że jego utrata zaboli mnie najbardziej. Czerpał też chorobliwą przyjemność z dręczenia Marka niepewnością, co ze mną uczyni. W przypadku zemsty na niedoszłej żonie zawalił jednak sam Bazylia, który założył, że ukochaną Marka jest Kicia. Dostrzegł ich ukradkowe spotkania, doniesiono mu o rozmowach. Ona sama nieświadomie robiła wszystko, aby utwierdzić go w tym przekonaniu, wodząc za Markiem słodkimi oczyma. Bazylia, któremu minęła już pierwsza fascynacja dziewczyną, machnął na to ręką. Dla niego wszystko składało się w logiczną całość. Marek – pies, który wsadził za kraty jego siostrzeńca, zjawił się w jego domu, by uwolnić swoją ukochaną, która wplątała się w nieciekawą działalność. Nie takie telenowele już oglądał. Ucieszył się, że mięsko samo pcha się na widelec! W wyznaczonym terminie zadowolony z siebie Bazylia podsunął Cieplakowi dziewczynę i oczekiwał wyrazów uznania. Srogo się jednak musiał zawieść, nie mówiąc już nawet o samym zamawiającym! Mojej skromnej osoby Bazylia w ogóle nie brał pod uwagę. Dla niego byłam tylko nieporadną pracownicą, która

pałęta się po całym domu i przy żadnej pracy nie może zagrzać miejsca. Prawdopodobnie zapałał do mnie sympatią, ponieważ przypominałam mu jego samego. Będąc młodym chłopakiem, wiecznie pakował się w tarapaty i wszystko robił na opak, w przeciwieństwie do swego brata, ulubieńca ojca. Nawet nie przyszło mu do głowy, że to ja mogę być tajemniczą narzeczoną Marka. Po pierwsze w ogóle nie dałam po sobie poznać, że się znamy, a po drugie prowadziliśmy ciągłą wojnę. Początkowo był przekonany, że się nienawidzimy, i w pełni skoncentrował się na rozanielonej Kici. A ta pomogła mu w finałowej części przedsięwzięcia, zamykając mnie w chłodni i usuwając sprzed oczu Cieplaka. Tym sposobem eksnarzeczony spostrzegł mnie w domu wuja dopiero, kiedy sama zdecydowałam się wkroczyć, a wcześniej mało co nie zszedł na zawał z wściekłości! Ale czemu ona… – Nie wytrzymałam, ponieważ obecność Kici w domu Bazylii i jej wyraźna niechęć nie dawały mi spokoju. Podkomisarz pokiwała głową i wyjaśniła, że właśnie Kicia była pośrednią przyczyną obecności Marka w rezydencji krakowskiego gangstera. I zanim zdążyłam zareagować świętym oburzeniem, szybko wyjaśniła, skąd się wzięła kocica. Kicia – a w zasadzie Konstancja – była córką wysoko postawionego funkcjonariusza policji. Dość powiedzieć, że w ucieczce przed surowym wychowaniem zwiała

z domu i wdała się

w kontakty

z nieciekawym towarzystwem, podejmując się prac zarobkowych nieuznawanych raczej za chwalebne. W którymś momencie trafiła w końcu do domu Bazylii, gdzie przez dłuższy czas przebywała w charakterze ni to tancerki, ni to kochanki szefa. Wałęsającą się po domu Kicię rozpoznała w końcu Mieczysława, która pospiesznie doniosła strapionym rodzicom, gdzie podziewa się ich jedynaczka. Ojciec Konstancji zjawił się w biurze Marka, którego znał z czasów jego pracy w policji, i poprosił, by ten nieco powęszył i dowiedział się, czy istnieje możliwość, aby wydostać dziewczynę z domu gangstera, zanim zrobi się tam naprawdę gorąco. W dniu naszego ślubu Marek otrzymał niespodziewaną wiadomość, że Bazylia planuje wysłać dziewczynę za granicę, i to bynajmniej nie na zbiory truskawek. Informacja była niepewna, czasu było mało. Po spotkaniu ze swoim informatorem Marek pojechał pod rezydencję, aby zbadać jej otoczenie i obmyślić sposób, jak dostać się do środka. Kiedy kręcił się przy ogrodzeniu, dostał w łepetynę i stracił przytomność. A kiedy ją odzyskał, okazało się, że znajduje się w jaskini lwa, czy raczej Bazylego. Ku własnemu zaskoczeniu odkrył, że został wzięty za członka jednej z czołowych grup przestępczych. Wiedział, że jedynym sposobem na przeżycie jest podjęcie gry, która została mu narzucona. Nie wiedział, że Bazylia szybko odkrył jego tożsamość i o wszystkim poinformował Cieplaka. Machina zemsty została wprawiona w ruch. Bazylia doszedł do wniosku, że Marek zjawił się w jego domu w celu uwolnienia Kici, co utwierdziło go w przekonaniu, że to ona jest obiektem jego uczuć i skłoniło do wezwania siostrzeńca. Tymczasem Marek w najlepsze wcielał się w postać prawej ręki szefa i starał się zdobyć jego zaufanie. W rzeczywistości obaj prowadzili podobną grę, polegającą na tym, by wpuścić w maliny tego drugiego, i obydwaj prowadzili baczne obserwacje. Bazylia nawet polubił Marka i szczerze żałował, że ten faktycznie nie jest reprezentantem jego profesji. Dla zmyłki pozwalał mu nawet wykonywać pośledniejsze zadania związane z zarządzaniem nocnym klubem, ale przecież nie mógł mu wybaczyć, że wsadził jego siostrzeńca za kraty, tak się nie postępuje! W tym samym czasie Marek uświadomił Kici, kim jest i w jakim celu zjawił się w domu gangstera. Zaplanowali ucieczkę, ale szyki niespodziewanie pomieszało im moje przybycie. Marek doskonale wiedział, że swoim zniknięciem złamie mi serce. Nie mógł jednak skontaktować się ze mną bez wzbudzania niczyich podejrzeń, nie

wiedział też, czy nie jest obserwowany. Pewnego dnia, kiedy podczas pobytu w mieście załatwiał sprawy dla szefa, niespodziewanie wpadł na Jolę. Wykorzystał okazję i przekazał jej wiadomość, którą miała mi dostarczyć. Jola próbowała się ze mną zobaczyć, ale nie zastała mnie w domu. Kiedy wielokrotne odwiedziny w moim mieszkaniu nie przyniosły oczekiwanych efektów, próbowała się dodzwonić. A ja skutecznie jej to uniemożliwiałam. Nie tylko jej zresztą. Jola nie wiedziała, że jej starania były bezzasadne, gdyż w tym czasie przebywałam już tutaj. Marek nie przewidział, że zapragnę odnaleźć go za wszelką cenę, odnajdę w sobie detektywistyczną żyłkę i trafię za nim do domu Bazylii. Był przekonany, że znam już sytuację i cierpliwie poczekam na jej rozwiązanie. Jakież było jego przerażenie, kiedy spotkał mnie na podjeździe, a potem dowiedział się, że staram się o zatrudnienie u gangstera! Robił wszystko, aby pozbyć się mnie z rezydencji, ale byłam uparta jak pewne ryczące zwierzę. On robił wszystko, aby się mnie pozbyć, ja robiłam wszystko, aby pozostać i rozwiązać zagadkę związaną z jego obecnością. W końcu postawiłam na swoim; Marek doszedł do wniosku, że skoro nie zamierzam go zdemaskować, rozsądniej będzie mieć mnie na oku i także przede mną grać scenariusz z amnezją. Oczywiście doprowadzałam go do szewskiej pasji i w końcu wymsknęło mu się charakterystyczne powiedzonko z hrabianką. W momencie, kiedy zjawiłam się w domu Bazylii, plan ucieczki opracowany przez Marka i Kicię stanął na głowie. Jeszcze jedna osoba, na dodatek obarczona czworonogiem, mocno komplikowała sprawę. Oczywiście mój ukochany musiał w pewnej chwili uświadomić swojej podopiecznej, kim jestem i dlaczego zachowuje się względem mnie tak a nie inaczej. Kiedy Bazylia zapowiedział przyjazd ważnych gości, Marek doszedł do wniosku, że chodzi o ludzi, którzy mają zabrać dziewczynę na Zachód. Pospiesznie ustalił z Kicią datę ucieczki, mówiąc, że mnie poinformuje w ostatniej chwili. Nie wiedział, że Kicia, zachwycona rycerskością mężczyzny, który specjalnie dla niej zjawił się w domu gangstera, zapałała do niego nieoczekiwanym uczuciem, a mnie zaczęła traktować jako potencjalną rywalkę. Najpierw próbowała robić mi drobne złośliwości, jak chociażby zabieganie o uczucia Młynka, a potem przeszła do zmasowanego ataku, za cel biorąc uwiedzenie Marka. W efekcie doszło nawet do tego, że nie bacząc na grożące im niebezpieczeństwo, Kicia usiłowała skłonić Bazylię do pozbycia się mnie z domu, a kiedy nie odniosło to zamierzonego skutku… zamknęła mnie w chłodni. Sądziła, że już wiem o ich planie, więc jeśli usunie mnie z widoku i uniemożliwi mi ucieczkę razem z nimi, Marek dojdzie do wniosku, że ich

wystawiłam, i ucieknie tylko z nią. Tym bardziej, że wcześniej zrobiła wszystko, aby przekonać go, że z Bazylią łączy mnie coś więcej niż obowiązki zawodowe. A to cholera, wykrzyknęłam w tym momencie, co Mieczysława Nabłonek skwitowała krótkim śmiechem. Po prostu rozpieszczona królewna tatusia, która zawsze dostaje to, czego chce. Tym razem królewna porządnie najadła się strachu, kiedy okazało się, że pracodawca i kochanek w jednym zamierza ją przehandlować swemu krewniakowi. Początkowo sądziła, że ma być jedynie atrakcyjnym dodatkiem, który umili czas zawierania transakcji. Była też pewna, że wzbudzi tym zazdrość w Marku, więc robiła wszystko, aby się przypodobać Cieplakowi. Okazało się jednak, że ten zainteresowania jej wdziękami nie wykazuje, a do tego jest klasycznym psycholem. Jak powiedziała, całe życie przeleciało jej przed oczyma. Całe dwadzieścia lat – ironizowała policjantka. Ten dzień nie toczył się po myśli mieszkańców rezydencji Bazylii. Kicia została wzgardzona. Marek z przerażeniem odkrył, że padł ofiarą podłej intrygi ze strony Cieplaka i nic nie może zrobić, aby zadbać o nasze bezpieczeństwo. Ja zostałam uwięziona w chłodni, do tego czułam się zdradzona zachowaniem ukochanego. A Bazylia uświadomił sobie, że nie każdy biznes jest wart swej ceny. Pożałował, że wszedł w układy z siostrzeńcem, który rzekomo miał się mścić za odsiadkę, a okazał się gówniarzem obrażonym na cały świat, ze szczególnym uwzględnieniem kobiety, która przed laty dała mu w pysk przed ołtarzem. Chciał się wycofać, ale nie wiedział jak. Na szczęście dla siebie, tym razem wykazał się spostrzegawczością. Kiedy jego ulubiona kucharka wwoziła danie główne, zauważył charakterystyczne wybrzuszenie pod rozłożonymi na wózku serwetkami. To wybrzuszenie znał jak nikt inny. Zrozumiał, że przez długi czas był inwigilowany i że jego kariera w przestępczym światku jest zakończona. Skorzystał z okazji, by udać się do piwnicy po wino i – niezatrzymywany przez nikogo – po cichu opuścił rezydencję. Przeszukanie piwnicy wykazało zamaskowane wejście do podziemnego korytarza. Policjanci byli w trakcie badania przejścia, ale Mieczysława Nabłonek skłaniała się ku temu, że prywatny helikopter uniósł już Bazylię w siną dal. Czy raczej w słoneczne krajobrazy Kajmanów czy innych Seszeli. Słysząc to, mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem. Cóż, za pracę w domu Bazylii z pewnością nie zainkasuję wynagrodzenia, ale gdybym je otrzymała, postawiłabym wszystko na to, że korytarz wiódł na plebanię…

– Wiedziała pani, kim jestem? – pytam Miecię. Policjantka kręci głową i śmieje się cicho. – Wiedziałam, że jesteś wrzodem na tyłku i że będą przez ciebie kłopoty! – Jak zawsze! – wzdycham teatralnie. Potem zerkam na nią podejrzliwie. – Dlaczego powiedziała mi pani, że nie ufa Markowi i że zamierza zrobić z niego siekane kotlety? Nie wiedziała pani wtedy, że gra? Mieczysława parska skrzeczącym śmiechem. – Wiedziałam od samego początku! Przez was straciłam dwutygodniowy urlop na Helu! Marek nie miał pojęcia, że jestem podstawiona i już od dłuższego czasu prowadzę w tym domu podwójne życie. Za to ja świetnie wiedziałam, że przybył tutaj, aby uwolnić Konstancję. Nie ingerowałam w jego poczynania, a nawet pozwoliłam sobie na odpoczynek. Niestety, został pilnie odwołany, kiedy policja zaalarmowała mnie, że w rezydencji pojawiła się wścibska osóbka nieznanego pochodzenia! – zgrzyta zębami i popatruje na mnie ponuro. – Więc po co…? – Żeby sprawdzić, wobec kogo jesteś lojalna. Nie wiedziałam, czy mogę ci ufać. Dziewczyny czasami dostają kociokwiku, kiedy widzą takie luksusy. Konstancja jest tego najlepszym przykładem! – Ale akcja się nie powiodła… – Rzeczywiście, nie o takie zakończenie nam chodziło. – Policjantka kiwa głową. – Chętnie zobaczyłabym pana Mokrzyckiego za kratami. – Wyczuwam w jej głosie jakąś fałszywą nutę i zadaję sobie w myśli pytanie, jak to naprawdę było z tą ucieczką. Czy Bazylia rzeczywiście dostrzegł, że kucharka ma przy sobie broń, i szybko dodał dwa do dwóch, czy raczej… ktoś podał mu wynik tego równania. Na tacy. Lub, co bardziej prawdopodobne, na metalowym półmisku… Dostrzegam idącego w moim kierunku Marka i pospiesznie żegnam się z

podkomisarz Nabłonek. Biegiem ruszam do ukochanego i rzucam się w jego ramiona. Przyciska mnie mocno do siebie, a ja obsypuję jego twarz pocałunkami. Młynek tańczy między nami, robiąc obroty i mało co nie zwalając nas z nóg. Wybuchamy śmiechem i objęci spoglądamy na jego wesołe pląsy. Marek całuje mnie w czubek głowy. Przytulam się mocno i szepczę: – Możemy już wrócić do domu? – Możemy. – Uśmiecha się ciepło. Nagle poważnieje i przyciska mnie do siebie mocno, niemal desperacko. – Tak się cieszę, że nic ci nie jest… Przepraszam. Przepraszam, że zniknąłem – szepcze gdzieś w moje włosy. – Z mojej winy znalazłaś się tutaj, a ten psychol… – Tutaj czy gdzie indziej… – Wzruszam ramionami, starając się zabrzmieć nonszalancko, choć nogi mam jak z waty. – Skoro zakodował sobie w tym zakutym łbie, że musi zjeść ze mną pożegnalną kolację, i tak by mnie dopadł. Ale – spoglądam na Marka karcąco – nie będę ukrywać. Masz za co przepraszać. – Wiem. Wtedy pod kościołem, a wcześniej w klubie… chciałem ci powiedzieć… – To moja wina – przerywam mu. – To mnie po prostu przerosło, tak bardzo się o ciebie bałam, i tego, że mnie nie pamiętasz i już nigdy sobie nie przypomnisz. A tu nagle odkryłam, że ty wcale nie straciłeś pamięci… i te wszystkie uszczypliwości, i ta dziewczyna, wiecznie na tobie uwieszona! – mówię płaczliwie. – No, trafił mnie szlag! – Już dobrze, nie chlip… – Ociera palcem łzę, która nie wiedzieć skąd, nagle zmaterializowała się na moim policzku. – I potem przyszłam do rezydencji i ciebie tam nie było… Zaczęłam się denerwować… – Musiałem grać moją rolę, hrabianko. Kiedy ty schowałaś się przede mną w zakrystii, zadzwonił Bazylia z przykazem, że mam natychmiast wracać. Wysłał mnie za miasto, nie mogłem odmówić, by nie wzbudzić jego podejrzeń i nie narazić ciebie i Konstancji… Wróciłem dopiero, kiedy Cieplak był na miejscu. Kiwam głową.

– To przez nią mieliśmy wrócić do rezydencji? Przez Konstancję? – dopytuję. – Tak. Wiedziałem, że Bazylia zamierza ją komuś przekazać, więc zaplanowałem ucieczkę naszej czwórki na wieczór poprzedzający przyjazd gości. Niestety, trochę się pospieszyli i pomieszali mi szyki… Myślałem, że oszaleję, kiedy spostrzegłem, kto jest odbiorcą Bazylii. I zrozumiałem, że wcale nie chodzi o Konstancję, ale o ciebie! – Już w porządku… – Tulę się do niego mocno. – Wracamy do domu. Tylko, żeby było jasne, jeszcze z kilku rzeczy musisz się wytłumaczyć… – Naprawdę? – Unosi brew. – Jeszcze pytasz? Zacznijmy od tego: co robiłeś w pokoju Kici o czwartej trzydzieści rano? A to dopiero początek pytań i zapewniam cię, że grzecznie odpowiesz na wszystkie! – Odpowiem, ale pod jednym warunkiem. – Jakim? – Pokażesz mi jeszcze raz ten taniec? Częstuję go kuksańcem, a potem objęci wychodzimy z pokoju, a potem także z eleganckiego domu. Podjazdem zmierzamy w kierunku uchylonej bramy, której świeżo wymienione skrzydło połyskuje w zachodzącym słońcu. Za sobą pozostawiamy piękną rezydencję z posadzkami wyłożonymi marmurem, wielkim basenem pięć na pięć i dyskretnie ukrytym klubem nocnym. Po drodze mijają nas policjanci, z daleka dostrzegam podkomisarz Nabłonek, wsiadającą do nieoznakowanego samochodu. Marek sięga do kieszeni i potrząsa pudełeczkiem z obrączkami. Uśmiecham się przekornie. – Przez ciebie nasz proboszcz położył już na mnie krzyżyk! Ale nie martw się, znam taką jedną parafię, gdzie na pewno chętnie udzielą nam ślubu. Mają śliczny kościółek i świeżo pomalowany płot… Rozdział 13

Wóz zaprzężony w siwego konika podskakuje na nierównościach podjazdu. Na przodzie siedzi szykowny woźnica, przystrojony w granatowy surdut, z wetkniętą w butonierkę śnieżnobiałą, wykrochmaloną na sztywno chusteczką. Na głowie zamiast wysłużonej czapki ma fikuśny czarny kapelusik, a na trzymanym w dłoni bacie zawiązano białą satynową kokardkę. I tylko nieodłączny papieros zwisający z kącika ust daje poznać, że to nie kto inny, ale Stary Jan wyruszył w kurs swoim drabiniastym wozem. Romeo strzyże uszami. Czerwone pomponiki z włóczki, które zazwyczaj zdobią jego uzdę, zastąpiono białymi tiulowymi wstążkami. Podrzuca głową z głośnym rżeniem i odsłania zielonkawe zęby, co pozwala przypuszczać, że po drodze zdołał skonsumować soczystą gałązkę. Młynek z daleka rozpoznaje przyjaciela i wybiega mu naprzeciw z głośnym jazgotem. – Moje astry! – wyje pani Eliza, łapiąc się za głowę, ale odpowiada jej tylko głośne „pfffff” poprawione donośnym szczekaniem. – Niech cię szlag, Romeo! – piekli się właścicielka dworku. – Zgoda, ale dopiero, jak zawiezie ich do kościoła! – zastrzega szybko matka. – Nie zniosę, jeśli ślub zostanie odwołany jeszcze raz! Po prostu tego nie wytrzymam i… i… nie wiem, co zrobię. – Niech się nie martwi, nic nie będzie odwoływane! – szepcze Szparka. – Nie ucieknie, nie ma szans. Karol pilnuje Mareczka jak własnego oka. Nawet do wychodka za nim chodzi. – Matka spogląda na dziewczynę szeroko otwartymi oczyma, więc ta szybko się poprawia. – Do łazienki, znaczy się, i jedynie pod drzwi. Nie ma mowy, ślub się odbędzie, już nasza w tym głowa! – dodaje zadowolona. – O ile Kalinka nie zleci na łeb na szyję z tego wozu i nie skręci karku. Kto to widział, furmanką do ślubu – biadoli matka, załamując ręce. – Zawsze mogę pojechać polonezem Karola Broszko… – Ma rację! – podłapuje Szparka, klaszcząc w dłonie. – Przecie nasz radiowóz to prawie jak zabytek! Jak chce, to polecę po komisarza… – Nie! – Matka w panice łapie dziewczynę za materiał błękitnej, falbaniastej

sukienki. – Żadnych radiowozów, ja nie zdzierżę, nie wytrzymam… – Wobec tego furmanka zostaje – stwierdzam zadowolona. – A jak ci się welon wkręci w koła i wyrwie wszystkie włosy? – Nie byłoby tego problemu, gdybyś się nie upierała przy upięciu mi na głowie firanki z dużego pokoju, wiesz? – burczę pod nosem. Matka prycha w odpowiedzi. – Założenie welonu to minimalne ustępstwo z twojej strony! Jakaś rekompensata mi się należała za te wszystkie odwołane śluby, porwania i pobyt w Kobierzynie. Myślisz, że ja dla przyjemności siedziałam tam trzy tygodnie? I jeszcze dostałam przykaz terapii grupowej, bo rzekomo jestem agresywna. Ja, rozumiesz? – Zupełnie nie rozumiem, czego od ciebie chcą – ironizuję. – To, że wszyscy policjanci z tego miasta na twój widok przechodzą na drugą stronę ulicy, nie może być przecież z tym związane? – Tak mi się odpłacasz, a ja jedna przeczuwałam, że coś jest na rzeczy! – Matka teatralnie ociera lewe oko. – Nie kłóćcie się, proszę! – uspokaja nas pani Eliza, która najwyraźniej przebolała już stratę ukochanych astrów i na powrót wczuwa się w rolę organizatorki idealnej imprezy. – Za chwilkę wyjeżdżamy do kościoła. Kalinko, gdzie się podziały twoje przyjaciółki? – Poszły sprawdzić, czy nie zabraknie nam alkoholu. – Uśmiecham się szeroko. – A Jola? – Przebiera Natalkę. Mała zniknęła z oczu tylko na kilka minut, a udało jej się zbadać zawartość popielnika w bibliotecznym piecu i dobrać się do biszkoptu z galaretką. Cóż, może to i lepiej, że nie będziemy go jeść. Nie wiem, kto wpadł na pomysł, aby użyć do niego mrożonych malin. Od pewnego czasu nie mogę jeść tych owoców bez wspomnień związanych z panem Waldemarem. – Krzywię się na wspomnienie biznesmena, o którego zamordowanie zostałam posądzona rok

wcześniej. – Musimy się zbierać – komenderuje dalej właścicielka dworku. – Nie możemy się spóźnić. Ten ślub to wielkie wydarzenie w naszej wsi. Jestem pewna, że wiele osób wyjdzie ku drodze, aby podziwiać weselny orszak! – Proszę nawet nie żartować w ten sposób! – Robię przestraszoną minę. – I bez tego jestem makabrycznie zestresowana. Przed południem zjadłam calutką czekoladę z orzechami. – Nic nie poradzę na to, że mieszkańcy wsi traktują cię jak miejscową bohaterkę. Swoją drogą, doszły mnie interesujące wieści. Czy to prawda, że Mareczek w końcu zgodził się, byś z nim pracowała w agencji detektywistycznej? – Więcej, uczynił mnie jej współwłaścicielką! Po wydarzeniach w domu Bazylii stwierdził, że nie ma sensu trzymać mnie z dala od kłopotów, bo i tak w nie wdepnę. W ten sposób przynajmniej będzie mnie miał na oku – śmieję się. – A może ja jego? – I jak wam się współpracuje? – Och, nie jest lekko, ale jakoś się dogadamy. – Macham ręką lekceważąco. – Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, było zatrudnienie Muchy. Nie zamierzam ryzykować, że mój ukochany mąż ponownie wcieli się w postać gangstera. Załatwiłam mu ewentualne zastępstwo… – Masz na myśli… tego bandytę z domu Mokrzyckiego? – Oj tam, zaraz bandytę. Policja nic Musze nie udowodniła. Nie ma nic złego w przesiadywaniu przy drzwiach i wgapianiu się całymi dniami w Facebooka. Co prawda miał Mucha pistolecik, ale przy bliższych oględzinach okazało się, że atrapę… po czasie przyznał się, że tak bardzo się boi broni, że na jej widok dostaje wysypki. W newralgicznych miejscach… – Coś podobnego! I co na to Mareczek? – A nie wiem. Chyba mu Mucha nie pokazywał. – Ja mam nadzieję, że tobie też nie pokazywał! – woła przerażona pani Eliza.

– I nie o wysypkę pytałam! Tylko o reakcję Mareczka na zatrudnienie tego… tego osiłka. – Pogderał, pogderał, ale musiał odpuścić. Nadal się biedak tłumaczy z kilku niejasnych sprawek, a przynajmniej tak mu się wydaje… – Powinnaś mu już darować. Przecież kiedy jechał pod dom tego całego Tymianka… – Bazylii, pani Elizo, Bazylii. Zielnik się pani zapodział? – Bazylii, właśnie. Kiedy tam jechał, nie zakładał, że tak to się potoczy. – On w tym czasie miał zakładać co najwyżej ślubną marynarkę. Ale ma pani rację. Odpuszczę mu już do końca. Sprawił mi dzisiaj tak piękną niespodziankę, wszyscy sprawiliście… – A mówiłam ci, że postawię na swoim i wyprawię ci wesele w dworku? – śmieje się pani Eliza. – Będzie dokładnie tak, jak sobie wymarzyłam. Stoliki na tylnym trawniku, tylko fontanny nam nie wypożyczyli. – Na jej twarzy maluje się rozczarowanie. – I tak będzie pięknie! – Ściskam ją mocno. – Ślub jak z bajki, a nawet z powieści. À propos ślubu, skoro mamy już jechać, pójdę i poszukam Szparki. Gdzież ona znowu poszła? Przed chwilką tu była! – Poszukaj też Nadziei. Nie widziałam jej od godziny. Mam złe przeczucia. – Że zniknęła? – niespokojnie dopytuje matka, która niespodziewanie materializuje się za plecami właścicielki dworku. – Nie, że uparła się wcisnąć w zeszłoroczną garsonkę. Taką sprzed piętnastu kilo. – Poszukam – śmieję się. Ruszam na tyły dworku, kręcąc głową z niedowierzaniem. Ten dzień nie mógłby być bardziej szalony, niż jest. I pomyśleć, że obudziłam się dzisiaj, nic nie podejrzewając, a potem pozwoliłam Markowi zabrać się na wycieczkę do

Kamionek. Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, okazało się, że w dworku zebrała się najbliższa rodzina i przyjaciele. Że w pokrowcu na tylnym siedzeniu w najlepsze leżą sobie nasze stroje ślubne, a na piętnastą jesteśmy umówieni z miejscowym proboszczem, i to bynajmniej nie na partię remika. Nasi przyjaciele pomyśleli o wszystkim, nawet o nowej, eleganckiej obroży dla Młynka! Marek został wtajemniczony w przygotowania, ja oczywiście nie! Podobno nawet matka dowiedziała się w piątkowe popołudnie, co przypłaciła palpitacjami serca i próbą włamania do salonu fryzjerskiego na parterze, bo przecież na ślub własnej córki nie pojedzie nieuczesana! Mamy najwspanialszych przyjaciół pod słońcem. Po ostatnich wydarzeniach w ogóle nie myślałam o weselu. W marzeniach majaczyła mi cicha i skromna ceremonia, może tylko Marek i ja na bezludnej wyspie, na skalistym wybrzeżu albo w środku pokrytego jesiennymi liśćmi lasu. Ale widząc zaangażowanie naszych bliskich, dotykając białych satynowych kokardek na szczeblach wozu, uśmiechając się do elegancko wystrojonego Starego Jana i pochłaniającego fioletowe kwiatuszki Romea, myślę, że nie mogłoby być piękniej. Prawdziwa miłość nie potrzebuje oprawy. Prawdziwej miłości nie przytłumi blask ozdób. Nieważne, jak wygląda ten dzień, ważne, że nareszcie połączymy się tak, jak tego pragniemy. Skręcam za róg budynku i rozpromienionym wzrokiem omiatam ustawione na trawniku stoły. Zapełniają je przysmaki, którymi uraczymy się po powrocie z kościoła. Żaden catering – wyłącznie pyszności przygotowane przez naszych bliskich. Na widok drożdżowego ze śliwkami upieczonego przez Nadzieję czuję napływające do oczu łzy. Kamionki już zawsze będą na swój sposób moim domem. Jeden odwołany ślub doprowadził do drugiego… no, powiedzmy, że trzeciego, ale za to całkiem wyjątkowego. Szalonego. Spaceruję wzdłuż przygotowanych stolików, omiatam spojrzeniem budynek dworku i pobliskie drzewa skąpane w żółci i czerwieni. Potem wchodzę do środka i powoli przechodzę przez kolejne pomieszczenia. Delikatnie unoszę brzeg sukienki i wspinam się schodami na galerię. Podchodzę do okna, opieram łokcie o nieco zakurzony parapet. Rozpromienionym wzrokiem obserwuję wijącą się u stóp wzgórza rzekę, dziękując jej w myślach, że tamtego dnia zatrzymała mnie w dworku. Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że właśnie jej zawdzięczam

przygodę, którą przeżyłam w Kamionkach i która tak a nie inaczej pokierowała moim późniejszym życiem. Nagle dociera do mnie ciche pochlipywanie. Wszystko wskazuje, że dobiega ono z podestu galerii, więc wspinam się jeszcze wyżej i usiłuję zlokalizować jego źródło. Pod ścianą dostrzegam kucającą Szparkę. Dziewczyna zalewa się łzami. Podchodzę do niej i przyklękam na podłodze. Znajdujemy się dokładnie pod odnowionym przez Marka malowidłem. Delikatnie dotykam ramienia przyjaciółki. – Tutaj się schowałaś, kochana! Co się dzieje? Szparka potrząsa głową i łka rozpaczliwie. Wreszcie udaje jej się wydukać kilka słów. Słów, których w obliczu jej łez zupełnie się nie spodziewam. – Karol… Karol właśnie poprosił… poprosił mnie o rękę. – To cudownie! – Niemal podskakuję w miejscu. Dlaczego moja przyjaciółka jest smutna? Czy nie o tym marzyła? Szparka w odpowiedzi kręci głową. – Ja… ja… odmówiłam. – Dlaczego? – Wybałuszam na nią oczy. – Bo… bo ja nie chcę wyjeżdżać. – Jak to: wyjeżdżać? Nie rozumiem! – Kręcę głową, bo rzeczywiście jestem zupełnie zdezorientowana reakcją Szparki. – Karol dostał prze… prze… przeniesienie – jąka się Szparka, tocząc kolejne strumienie łez. – Wyjeżdża z Kamionek i chce… chce… żebym jechała razem z nim… z nim. A ja nie chcę stąd wyjeżdżać. – Więc musisz mu to powiedzieć – mówię do niej łagodnie, obejmując jej szczuplutkie ramiona. – Skoro poprosił cię o rękę, to znaczy że bardzo cię kocha. Na pewno zrozumie i zostanie z tobą w Kamionkach. – Nie mo… może. – Szparka ociera twarz strzępkiem papierowej chusteczki, zmywając przy okazji makijaż z jednego oka. – Przeprowadzili jakieś… jakieś kontrole i wyszło, że Karol dostał awans przez pomyłkę. Teraz ma przybyć

nowy… nowy komisarz, a Karola prze… przenieśli. Mówi, że muszą zatuszować, że się pomy… pomylili. – Szparka patrzy na mnie oczyma połowicznie pozbawionymi makijażu. – W tej policji mają większy bałagan niż pani Eliza w bib… bibliotece! – Co racja, to racja. – Jak myśli? Zapomni o mnie? – Dziewczyna posyła mi pełne nadziei spojrzenie. – Oczywiście, że nie! – wołam z pełnym przekonaniem. – Kochana, ciebie nie można zapomnieć! Jesteś wyjątkowa! Jeśli sądziłam, że moje słowa postawią Szparkę do pionu, muszę się rozczarować. Dziewczyna zalewa się nową powodzią łez, a ja bezradnie głaszczę ją po ramionach. – Może nie wyjedziesz z Karolem od razu, ale przecież możesz go odwiedzać. – Pocieszam ją, jak mogę. – Daleko go przenoszą? Szparka spogląda na mnie z rozpaczą. – Na Podlasie. – Na Podlasie? – Czuję, jak coś kłuje mnie w żołądku. To rzeczywiście daleko. Wypowiadam to na głos, a Szparka z zadziwiającym spokojem kiwa głową. – Ale właściwie dlaczego nie chcesz wyjechać? – Boję się. – Wzrusza ramionami. – Tak naprawdę, to ja jeszcze nigdzie nie byłam… w Sączu kilka razy i może ze dwa razy w Krakowie. Jak ze szkoły jechaliśmy na wycieczkę do Warszawy, to dostałam świnki. – Prycha. – Ja wiem, że dla niej to nic, ale ja to co innego. Tutaj jest wszystko, co znam. – Teraz tak jest. – Kiwam głową. – Ale kiedy Karol wyjedzie, coś, co znasz, będzie tam… – No, niby ma rację…

– Wiesz, tak sobie dzisiaj pomyślałam, że nieważne, jak wygląda nasz ślub. Czy odbywa się w kościele parafialnym, czy na końcu świata, czy towarzyszy mu najdroższy szampan, czy butelka swojskiego wina z piwnicy. Ważne jest to, że jesteśmy razem. I tak samo będzie z wami. Nieważne, czy w Kamionkach, czy na drugim końcu Polski, musicie być razem. – Mam jechać? – Patrzy na mnie szeroko otwartymi, przestraszonymi oczyma. – Nie wiem. – Teraz to ja wzruszam ramionami. – Masz jechać? – Pojadę – mówi nagle. – Skoro tak mówi, to pojadę. – Uśmiecha się szeroko. – Po prostu trzeba podążać za swoją miłością. – Kiwam głową z mądrą miną. – Czasami na Podlasie, czasami do starego dworku, a czasami… do domu gangstera. – Ma rację. – Szparka podnosi się z kucek i spogląda na mnie z góry. – Ma zupełną rację. Ale na swojskie wino niech nie liczy. Piwnica jest pusta. – Nie szkodzi. – Uśmiecham się pod nosem. – Właściwie to powinnam teraz przerzucić się na wodę… Nagle dociera do nas nawoływanie z parteru. Pospiesznie ocieram rozmazane powieki Szparki oraz wilgoć, która zagnieździła się w kącikach moich oczu, przytulam ją mocno, a potem biorę za rękę i schodzimy do hallu. Dostrzegam Marka, który zmierza w moim kierunku z szerokim uśmiechem i wyciągniętą dłonią, a także Młynka, radośnie pląsającego między nogami gości. Marek podaje mi wielobarwny bukiecik, który idealnie pasuje do skromnej sukienki. Chowam w nim twarz i wdycham słodki aromat. Frezje. Róże. Margerytki. Cholera, wiem, że miało być bez lukru, ale czuję się tak nieziemsko szczęśliwa, że chyba zaraz uniosę się nad ziemią! – Jedziemy, hrabianko? – pyta cicho mój przyszły mąż. – Jedziemy! – potwierdzam, biorąc go za rękę.

Wolnym

krokiem

wychodzimy

z dworku

i ruszamy

w kierunku zaparkowanej przed schodami furmanki. Na nasz widok Romeo radośnie zarzuca grzywą. Cóż, jako koń romantyk z pewnością uwielbia śluby! Tak to się kończy… Październikowy wieczór jest zaskakująco ciepły, więc kiedy Marek proponuje spacer, narzucam na sukienkę lekką narzutkę i biorę go za rękę. Bez słowa kierujemy się do znanej sobie ścieżki pomiędzy krzewami. Tym razem jest schludnie przycięta i gałęzie nie przeszkadzają nam w wędrówce. Organizacja tego ślubu zaskakuje mnie na każdym kroku! Nie musimy iść gęsiego, więc spacerujemy, trzymając się za ręce. Od czasu do czasu zerkam na nasze splecione palce, uśmiechając się szeroko. Przed nami biegnie Młynek, węsząc w zaroślach i przepędzając ostatnie świergolące ptaki. Wychodzimy z parku i przystajemy na skarpie. W dole słońce kładzie się pomarańczowymi refleksami na wartko płynącej rzece. Chłonę oczyma ten urzekający widok, równocześnie wtulając się w męża. Tak, męża! Jestem tak bardzo szczęśliwa, że aż coś ściska mnie od środka. Pod powiekami czuję gromadzące się łzy. Marek spogląda na mnie zaskoczony. – Co się dzieje, hrabianko? – Nic. To był najwspanialszy ślub, jaki mogłam sobie wymarzyć. A to jest najpiękniejsze miejsce na ziemi. Będę za nim tęsknić. – Nie musisz za nim tęsknić – odpowiada. – Przecież jeszcze tutaj wrócimy.

Nazywam się Baśka i jestem gruba. Zakrztusiłam się wczoraj marchewką. Pączek by mi tego w życiu nie zrobił. Baśka ma 39 lat, kochającego męża i wspaniałą rodzinę, jednak od lat w jej życiu jest rzecz, która spędza jej sen z powiek – dieta. Baśka jak większość kobiet w jej wieku walczy z kilogramami. Walka ta prowadzona od ponad dziesięciu lat, dodajmy bez większych sukcesów po stronie Baśki, jest tą częścią codziennego życia, która zajmuje jej najwięcej czasu i energii. Dzielnie wypróbowała na sobie wszystkie możliwe diety świata. Niestety, żadna z tych diet nie zadziałała na Baśkę, bo dodatkowe kilogramy po prostu ją pokochały. Bez wzajemności, rzecz jasna. Aż przyszedł dzień, ten właściwy dzień, by w końcu zmieniła się w kobietę, którą zawsze chciała być! Od jutra dieta to książka o szalonych zmaganiach z dietą i pokusami, opowieść o codziennych dylematach żon i matek, które wbrew przeciwnościom losu decydują się pokochać siebie i… owsiankę! Pamiętaj, wszystko zależy od pozytywnego nastawienia. Biegnij za marzeniami! Nawet jeśli ich nie złapiesz, to przynajmniej schudniesz!

Kinga pogrąża się w rozpaczy po stracie ukochanego, zaniedbując pracę i przyjaciół. Czy otrząśnie się na czas, by nie stracić tego, co najważniejsze i co dotąd trzymało ją przy życiu? Nie jest to łatwe, bo ilekroć Kinga wyjdzie na prostą, powracają do niej koszmary… Tymczasem Hania, przyjaciółka Kingi, staje na początku nowej drogi – niestety bardzo wyboistej. Przeszkodą w dążeniu do szczęścia okazują się liczne zobowiązania oraz chęć osiągnięcia sukcesu. Rosnąca ambicja przyćmiewa wartości, dla których jeszcze nie tak dawno Hania była w stanie poświęcić wszystko. Kropla zazdrości, morze miłości to nie tylko wspaniała opowieść o miłości, lecz także o emocjach – nie zawsze tych łatwych. Bohaterki Natalii Sońskiej wiedzą, że życie wymaga od nas dużo zaangażowania i dobrej woli, by ład i harmonia mogły zagościć w nim na dobre. Spis treści Tak się to zaczyna… Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8

Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Tak to się kończy… Polecamy również