Tori Carrington Nic nie jest w porzadku

Tori Carrington

Nic nie jest w porządku

Rozdział pierwszy

Dulcy Ferris usiłowała zapalić drżącymi rękami zakazanego papierosa w kabinie toalety nocnego klubu ,,Rage’’ – obecnie najmodniejszego lokalu w Albuquerque, stolicy stanu Nowy Meksyk – do którego zaciągnęły ją dwie najserdeczniejsze przyjaciółki. Zapalniczka, którą od wieków nosiła w torebce, nie chciała wykrzesać choćby najdrobniejszej iskry. W końcu jednak pojawił się wątły ogienek. Dulcy z rozkoszą zaciągnęła się dymem, po czym usiadła na zamkniętym sedesie, opierając głowę o chłodne kafelki. Być może w oklepanym frazesie, że dopiero po trzydziestce kobieca seksualność osiąga pełnię rozkwitu, kryło się nieco prawdy. Pierwsza ochoczo głosiła, że te wszystkie powiastki o tykającym zegarze biologicznym to czyste brednie. Wcale nie dlatego zamierzała w przyszłym tygodniu poślubić Brada Wheelera. Zewnętrzne drzwi łazienki zostały otwarte energicznym pchnięciem i do wewnątrz wdarła się głośna muzyka. Dulcy wstała, wrzuciła papierosa do muszli, po czym

szybko zaczęła rozwiewać dłonią dym w nadziei, że nie uruchomiła jakiegoś alarmu przeciwpożarowego. Drzwiami kabiny wstrząsnęło szybkie stukanie. Normalnie podobne pogwałcenie prywatności wyprowadziłoby ją z równowagi, teraz jednak powoli otworzyła drzwi i z westchnieniem rezygnacji wbiła wzrok w swoją przyjaciółkę, Jenę McCade. – Czy już nie można sobie spokojnie posiedzieć w toalecie? – spytała Dulcy urażonym tonem. – Przed chwilą paliłaś papierosa, prawda? Dobry Boże, wszyscy wokół rzucają palenie, a nie odwrotnie – czyżbyś tego nie zauważyła? – Jena skrzywiła twarz, sięgając szybko do torebki. Dulcy robiła, co mogła, by znaleźć się poza zasięgiem rozpylacza jej perfum. – Tylko tobie mogło przyjść do głowy chowanie się w kiblu, gdy wokół aż się roi od fantastycznych facetów – rzuciła Jena. Dulcy wyprostowała się gwałtownie i obciągnęła krótką, czarną, skórzaną spódnicę, którą kupiła pod wpływem niezrozumiałego impulsu i której nigdy wcześniej nie odważyła się włożyć. Fakt, że wokół rzeczywiście roiło się od fantastycznych facetów, był głównym powodem jej czmychnięcia do łazienki. Podeszła szybko do umywalki i spryskała policzki zimną wodą. Gdy spojrzała w lustro, ujrzała twarz Jeny wykrzywioną w grymasie dezaprobaty. – O co chodzi? – spytała Dulcy. – Oczywiście, zdajesz sobie sprawę, że właśnie zrujnowałaś swój makijaż. Dulcy przyjrzała się uważnie własnemu odbiciu. Rzeczywiście. Zrujnowała. No i co z tego? Przecież nie przyszła tu, by złowić jakiegoś faceta.

– Poczekaj chwilę. Jena pogrzebała w torebce, po czym wyciągnęła kompakt z pudrem i podkładem. Na jej idealnie umalowanej twarzy malował się wyraz najwyższego potępienia, gdy przejeżdżała gąbką po policzkach i nosie Dulcy. Dulcy odepchnęła ją lekko. – Nie chcę wyglądać, jakbym przyszła tu na podryw. W fiołkowych oczach Jeny pojawiły się przewrotne ogniki. – To twój wieczór panieński, skarbie. Właśnie tak powinnaś dziś wyglądać. Dulcy szybko starła róż nałożony przez przyjaciółkę. Nie. Właśnie tego nie chciała. I to z bardzo prostego powodu: obawiała się, że gdyby podszedł do niej wyjątkowo przystojny facet, mogłaby się rzucić na niego i oddać mu się na środku parkietu. I do czego by ją to doprowadziło? Powoli uniosła szminkę do ust. Sztyft przesuwał się po wargach gładko i miękko – tak niezwykle zmysłowo. Dulcy gwałtownie zacisnęła powieki. Jeżeli rozpala ją już dotyk własnej szminki, to znaczy, że znalazła się w poważnych tarapatach. Boże, gdyby Brad to wiedział, uznałby ją za największą rozpustnicę na świecie. Brad... – Gotowa? – spytała Jena, krzyżując ramiona i niecierpliwie stukając czubkiem buta o podłogę. Dulcy wetknęła szminkę do torebki. Dłużej nie uda jej się zwlekać z powrotem na salę. Ostatecznie z własnej nieprzymuszonej woli zgodziła się spędzić ten wieczór z Jeną i Marie. – Dulcy, oklapłaś – rzuciła Jena oskarżycielskim tonem godzinę później, unosząc swój kieliszek. – Za hokeistów... i ich jędrne pośladki.

Dulcy roześmiała się i oznajmiła: – Za miłość. Jena gwałtownie potrząsnęła kruczoczarnymi włosami w odruchu obrzydzenia. – Nie mogłaś wytrzymać, co? Musiałaś koniecznie to zrobić. Musiałaś wypowiedzieć to słowo na M – rzuciła, wzdychając głęboko. – A co jest złego w słowie na M? – zdziwiła się Marie, najmłodsza z przyjaciółek. – Nic – odparła Dulcy. Jena wykrzywiła usta: – No cóż, ponieważ ten wieczór należy do ciebie, powstrzymam się od gorącej polemiki – oznajmiła, odsuwając od siebie pusty kieliszek. – Słuchaj, Dulcy. Jeszcze nam nie powiedziałaś, jak się czujesz na osiem dni przed własnym ślubem. – Na pewno wspaniale – wtrąciła Marie, odwracając się ku Jenie. – Brad to przecież cudownie seksowny przystojniak. Dulcy i Jena spojrzały na nią ze zdumieniem. – No co? Przecież tak jest. – Wyraz przekonania zaczął powoli znikać z twarzy Marie. – A nie? – Oczywiście – przytaknęła Dulcy. Szybko zagryzła wargi, by nie wyrzucić z siebie tego, co od kilku miesięcy utrzymywała w głębokiej tajemnicy, tego, że po pierwszej randce, pięć miesięcy temu, Brad oświadczył jej bez ogródek, że wolałby, aby nie uprawiali seksu. Najpierw tłumaczył, że nie chce niczego przyspieszać, a później – gdy dwa miesiące temu zostali oficjalnie zaręczeni – że teraz równie dobrze mogą już poczekać do nocy poślubnej. Dulcy z początku uznała, że to dość dziwne. A zaraz potem – będąc osobą obdarzoną bujną wyobraźnią – za-

częła się zastanawiać, co Brad mógł mieć do ukrycia. Czyżby ten oszałamiająco przystojny playboy załatwiał całą sprawę w minutę? Kończył niemal w tym samym momencie, w którym zaczynał? To ją nieco zaniepokoiło. Potem przyszedł jej do głowy problem rozmiaru. Jednak gdy przypuściła na niego niespodziewany atak tuż po kolacji w domu jego matki, szybko się przekonała, że w tej kwestii nie ma powodów do zmartwień. Dulcy uśmiechnęła się pod nosem. O, nie, w tamtej chwili jedynym problemem była pełna zgorszenia reakcja Brada. Dulcy wmawiała sobie, że jego postanowienie powinno jej pochlebiać. Mimo to wciąż nękało ją poczucie, że cała ta sprawa jest jednak... dość dziwaczna. A na dodatek – bardzo frustrująca. Jena przewróciła oczami. – Nie mam zamiaru naciągać cię na intymne zwierzenia. Chciałam się tylko dowiedzieć, jak się czujesz, będąc o krok od zostania panią Bradleyową Wheelerową III. Dulcy wyprostowała ramiona. – W roli narzeczonej czuję się doskonale. W ciągu ostatniego roku Dulcy przestała ignorować niekończące się przemowy matki na temat konieczności znalezienia sobie odpowiedniej partii, zanim wszystkie odpowiednie będą już zajęte. Wkrótce potem poznała Brada na jakimś koktajlu i nagle wszystko potoczyło się bardzo gładko. Może aż nazbyt gładko. Uśmiechnęła się na widok zmarszczonych brwi Jeny i pokiwała w jej kierunku palcem. – Ale dobrze wiem, że nie o to tak naprawdę ci chodzi. Odpowiadam więc na twoje pytanie: fakt, że mój narzeczony jest Bradleyem Wheelerem III, nie ma nic wspólnego z moim dobrym samopoczuciem. Czułabym się równie szczęśliwa, gdyby był... barmanem.

– To słodkie – stwierdziła Marie. – To idiotyczne – skwitowała Jena. – Barmani nie zostają uznani za Najlepszą Partię Roku przez trzy lata z rzędu, skarbie. – Podobnie jak hokeiści – zauważyła Dulcy. – To zależy od tego, jakie czytujesz pisma. Dulcy wybuchnęła śmiechem: – Przykro mi. Musiała mi już wygasnąć prenumerata ,,Między Nami, Mięśniakami’’. Jena uderzyła dłonią w stół. – A więc natychmiast masz ją odnowić. Ci faceci przynoszą do domu niebotyczne pensje. Dulcy przysunęła do siebie miseczkę z chrupkami. – Ja już mam narzeczonego. Pamiętasz? I pieniądze nie mają z tym nic wspólnego. Wychodzę za mąż z miłości. – Jak to miło – zauważyła Marie, wzdychając głęboko. – Dulcy Ferris, ja dopiero z tobą zaczynam. – Jena wbiła w nią zdecydowane spojrzenie, które zapewniało jej tak wielkie sukcesy na sali sądowej i które zazwyczaj zwiastowało mnóstwo niewygodnych pytań. – Posłuchaj, Dulc. Gdy za osiem dni staniesz przed ołtarzem i zadeklarujesz swoje dozgonne przywiązanie do Brada Wheelera w obliczu Boga i wszystkich zgromadzonych, stracisz szansę urzeczywistnienia swoich erotycznych fantazji. Której z nich będziesz żałować najbardziej? – Tak, powiedz – podchwyciła Marie, a wyraz rozmarzenia na jej twarzy ustąpił niemal niezdrowej ciekawości. – A jeśli powiem, że Brad zaspokaja wszystkie moje fantazje? – spytała Dulcy. O Boże, pozwól, żeby tak się stało. Pozwól, żeby się pobrali, zamknęli w apartamencie dla nowożeńców, gdzie

Brad porzuci swoją rezerwę i konwersacyjną manierę, i okaże się prawdziwym Tarzanem w łóżku. W tym momencie stanął jej przed oczami obraz wspaniale rozwiniętych mięśni brzucha, lian i skórzanych skąpych slipów. – Dobry dowcip – stwierdziła Jena. – Ale ja pytam poważnie. Dulcy spuściła wzrok, odchrząknęła i skłamała bezwstydnie: – A gdybym ci powiedziała, że nie mam żadnych fantazji? Jena zaśmiała się drwiąco. – Każdy ma erotyczne fantazje. Nawet siedząca tu obok Marie. Prawda, dziecino? – No jasne. Ale teraz nie mówimy o mnie. Ja mam przed sobą jeszcze mnóstwo czasu, by je zaspokoić. To Dulcy już za chwilę zostanie mężatką. Dulcy spojrzała na przyjaciółki surowym wzrokiem i z rezygnacją opadła na oparcie loży. – Boże! Tym razem nie zamierzacie mi popuścić, co? – Absolutnie. Dulcy usilnie starała się wymyślić coś, co zadowoliłoby jej przyjaciółki. – Moją sekretną fantazją jest rozpalający do białości seks z całkiem obcym mężczyzną. Jena wykrzywiła usta. – Mam to za sobą. – Ja też – przyznała Marie. Dulcy uniosła w zdumieniu brwi: – Naprawdę? Jena zbyła ją machnięciem dłoni. – Nieważne. Teraz mówimy o tobie, nie o nas. I niewątpliwie nawet ty jesteś w stanie wymyślić coś bardziej

interesującego. Połowa damskiej populacji ma przecież taką fantazję. Dulcy zagryzła wargi i rozejrzała się po zapchanym hokeistami barze, po czym skierowała wzrok na szklane drzwi prowadzące do hotelowego holu. I raptem ujrzała tam sylwetkę mężczyzny, jakby wyłaniającą się z nicości. Aż wstrzymała oddech z wrażenia. Rany, pod wpływem tequili jej wyobraźnia zupełnie oszalała. Dulcy nie widziała twarzy mężczyzny, ale ciało miał wprost wymarzone. Wysoki. Szeroki w ramionach. Z niezwykle długimi nogami. Bez grama tłuszczu. Burza hormonów, którą – jak sądziła – unicestwiła tequila, rozpętała się w niej ze zdziesięciokrotnioną siłą. Szczególnie gdy dotarło do niej, że ten facet nie jest alkoholowym omamem, ale realną istotą z krwi i kości, zdającą się nie chodzić, a skradać kocim krokiem. Jego ciemna skóra mogła świadczyć o mieszanej krwi. Równo obcięte, czarne włosy opadały na kołnierzyk koszuli. Nagle ogarnęło ją mnóstwo grzesznych myśli, niespodziewanie ułatwiając jej zadanie. – No dobrze – zaczęła z wolna, niskim głosem, odrywając wzrok od rzeczywistego obrazu i koncentrując się na własnej wyobraźni. – Moją sekretną fantazją jest rozpalający do białości seks z nieznajomym... w windzie. Jena przymrużyła oczy, Marie skinęła głową zachęcająco. Zagłębiając się w swoją wizję, Dulcy miała wrażenie, że jej puls przeszedł w miarowe dudnienie. – Ja... hm... mam na sobie bardzo, bardzo krótką spódnicę... i żadnej bielizny. A on... hm... jest ubrany w skórzane spodnie... czarne... – Szło jej nieźle. Facet wciąż stojący w drzwiach miał na sobie dżinsy. Obcisłe, sprane, niebieskie dżinsy idealnie opinające biodra.

– A w kieszeni spodni chowa skórzane rzemienie. Rzemienie, których użyje do związania mi rąk nad głową... Dulcy aż zaschło w gardle, gdy przed oczami stanęły jej zachłanne pocałunki przerywane cichymi jękami; poczuła piżmowy, intensywny zapach seksu i wyobraziła sobie śniadą skórę przyciśniętą do jej jasnego, rozedrganego ciała. Jena poruszyła się nieznacznie i Dulcy usiłowała skupić na niej wzrok. Po raz pierwszy w życiu widziała, jak jej przyjaciółce odebrało mowę. Przestraszona, że za bardzo się odkryła, wbiła paznokcie w dłonie, gwałtownie zastanawiając się, jak zakończyć opowieść, by zatraciła cechy prawdopodobieństwa. – Och, i w tej windzie jest jeszcze jeden podniecający facet. Stoi w kącie... cały czas nas obserwuje. Sądząc po tym, jak Jena uniosła brwi, a Marie wybałuszyła oczy, doskonale wywiązała się ze swojego zadania. – Zmyśliłaś to na poczekaniu – oskarżycielskim tonem rzuciła Jena. – Masz rację. Ale musisz przyznać, że was poruszyłam. Jena skrzyżowała ramiona na blacie stolika. – Skoro nie chcesz na ostatek podzielić się z nami swoimi prawdziwymi fantazjami, to... tańczmy. Dulcy zdumiona spojrzała na Jenę już podnoszącą się z kanapy. – Co? Bez... – Bez mężczyzn? Oczywiście. – Jena pociągnęła Marie za rękę; Marie z kolei chwyciła dłoń Dulcy. Jena od razu wpadła w rytm, kręcąc biodrami i potrząsając ciałem w spontaniczny, żywiołowy sposób, który Dulcy zawsze skrycie podziwiała. Marie zaczęła klaskać w dłonie, nie ruszając się ani w połowie tak

wdzięcznie jak Jena i nieco gubiąc rytm, ale za to z wielką radością. Dulcy wzruszyła ramionami. Czemu nie? Ona też tak może. Ostatecznie, to jej ostatni wypad na miasto w roli wolnej kobiety. Przecież nawet jej należy się odrobina luzu i szaleństwa w towarzystwie najlepszych przyjaciółek. Z tą myślą wyrzuciła ręce w górę i zaczęła potrząsać biodrami, modląc się w duchu, by nie wyglądać przy tym zbyt żałośnie. Quinn Landis oparł się o polerowany bar i otaksował wzrokiem tłum kłębiących się w lokalu mężczyzn. Zmarszczył brwi, po czym zamówił piwo. Kiedy stanęła przed nim lodowato zimna butelka, pochylił się w stronę barmana. – Co tu się dzisiaj dzieje? Barman uśmiechnął się szeroko. – W hotelu zatrzymała się drużyna hokejowa. – Ach, tak. – Quinn zapłacił za piwo, włączając w to hojny napiwek. – Dzięki. Chwycił za butelkę i ruszył w stronę jedynego wolnego stolika stojącego tuż przy parkiecie. Przy tych wszystkich umięśnionych przystojniakach okupujących klub jego szanse na złowienie wspaniałej, długonogiej kobiety, chętnej do spędzenia paru godzin w pościeli, wyglądały bardzo mizernie. Tylko dlatego nie pojechał bezpośrednio do rodzinnej posiadłości swojego najlepszego przyjaciela, Brada Wheelera, ale zatrzymał się w tym hotelu. Musiał się odprężyć, zanim stanie przed przyjacielem i zacznie wysłuchiwać szczegółowych opowieści na temat zbliżającego się ślubu. Poza tym na samą myśl o matce Brada, Beatrix, robiło mu się niedobrze. Ciekawe, czy samozwań-

cza królowa Albuquerque doceni, że przyciął na tę okazję włosy zamiast, jak zwykle, związać je rzemykiem? Serdecznie w to wątpił. Dla niej na zawsze pozostanie tym odrażającym chłopakiem, którego jej syn śmiał przyprowadzić do domu, gdy byli jeszcze dziećmi. I żadna fryzura tego nie zmieni. Brad się żenił. Quinn rozsiadł się wygodniej na krześle. Nie mógł uwierzyć, że przyjaciel zdecydował się na ten krok. Zawsze wyobrażał sobie, że to on ustatkuje się na długo przed rozwichrzonym, niespokojnym Bradem. Cóż, w pewnym sensie rzeczywiście ustatkował się pierwszy, przynajmniej w najistotniejszym znaczeniu tego słowa. Tyle że w jego życiu nie było kobiety. Bo też niewiele kobiet zdecydowałoby się spędzić życie na leżącym z dala od cywilizacji ranczu, oddalonym godzinę jazdy samochodem od najbliższego sklepu. Kiedyś wydawało mu się, że wreszcie spotkał taką kobietę. I teraz nie zamierzał szybko powtarzać tego błędu. Ale że Brad zdecydował się na ślub... Pokręcił głową i pociągnął potężny łyk piwa. Od najwcześniejszego dzieciństwa matka Brada zmuszała syna do zachowań, które na pierwszy rzut oka świadczyły o fortunie i władzy. A także do gładkiej uległości... głównie wobec niej samej. Mimo to Brad – noszący smoking tak, jakby się w nim urodził – przyjaźnił się też serdecznie z Quinnem, chłopakiem z zupełnie innej bajki. Brad jeździł najnowszym modelem jaguara – już piątym od czasu, gdy dostał prawo jazdy – Quinn zaś wciąż miał swojego starego chevroleta, wymagającego nieustannej, czułej opieki, którego kupił, ledwo skończył szesnaście lat, za pieniądze zarobione ciężką harówką na ranczu wuja.

I podczas gdy Brad ochoczo przyjął propozycję prowadzenia rodzinnego interesu, Wheeler Industries, Quinn zadowalał się życiem na tym samym ranczu, na którym zapracowywał się w młodości, a które trzy lata temu odkupił od wuja. Powiódł wzrokiem po nielicznych parach kręcących się na parkiecie i spojrzał na kapelę. Saksofonista nieźle znał się na swoim fachu. A i dziewczyna wspomagająca wokal była całkiem do rzeczy. Quinn przesunął się lekko, by się jej lepiej przyjrzeć, gdy nagle nadeszły trzy kobiety. Pociągając z wolna długi łyk piwa, skoncentrował się na tej trójce, ewidentnie pozbawionej męskiego towarzystwa. W czarnowłosej dziewczynie drzemał wielki potencjał. Jej smukłe ciało poruszało się w sposób gwarantujący, że w łóżku byłaby zabójcza. Rudowłosa też nie była zła. Odstawił butelkę na stół i uniósł głowę, by przyjrzeć się twarzy blondynki. Właśnie wyrzuciła ręce w górę, próbując naśladować ruchy brunetki, gdy nagle... wylądowała wprost na jego kolanach. Quinn uśmiechnął się szeroko. Bingo!

Rozdział drugi

Najwyższy czas rozstać się z tequilą. Dulcy zaśmiała się w duchu na tę myśl, po czym spróbowała wstać. – Przepraszam. Musiałam... się pośliznąć. Spojrzała w twarz mężczyźnie, na którego udach wylądowała z wątpliwym wdziękiem, i zamrugała gwałtownie oczami. Dobry Boże, z bliska wyglądał jeszcze bardziej oszałamiająco! – Nie ma pośpiechu – mruknął głębokim barytonem, brzmiącym lepiej niż mogłaby sobie wymarzyć. Rozkoszny dreszcz przebiegł jej po plecach. Zdobyła się jednak na odwagę i śmielej powiodła wzrokiem po twarzy mężczyzny – po jego szerokim czole i gęstych, sięgających ramion, czarnych jak węgiel włosach, w których każda kobieta chciałaby od razu zatopić palce; po silnie zarysowanej szczęce, obciągniętej ciemnobrązową skórą, i po nieprzyzwoicie zmysłowych ustach, których kontur miała ochotę obwieść czubkiem języka. A potem

przeniosła wzrok na prosty nos i powędrowała dalej w górę, do ocienionych długimi rzęsami ciemnobrązowych oczu, które obowiązkowo powinny być opatrzone ostrzeżeniem ,,Uwaga, niebezpieczne wody’’. Mężczyzna odchrząknął. – Właśnie zastanawiałem się, co mógłbym powiedzieć, by cię sobą zainteresować. – Podciągnął ją w górę, bo zaczęła osuwać się na podłogę. – Jeżeli to nie znak z nieba, to nie wiem, co mogłoby nim być. Dulcy chwyciła go za ramię, by odzyskać równowagę, i poczuła niezwykle twarde muskuły prężące się pod delikatną tkaniną beżowej koszuli. W tym momencie zauważyła, że zaciska w dłoni sporą warstwę materiału. Natychmiast wypuściła go z ręki i zabrała się za wygładzanie zagnieceń, a wówczas w światłach padających z parkietu rozbłysł na jej palcu wielki brylant. Błyskawicznie schowała za siebie dłoń, jakby ją coś sparzyło. – To rzeczywiście znak z nieba – przyznała. – Znak, że ja i tequila to para bez przyszłości. W końcu jakoś udało jej się stanąć na własnych nogach. Wciąż jednak czuła niepokojące dudnienie w piersi i – zupełnie dla niej nowe – palące mrowienie w brzuchu, przyprawiające o ten sam zawrót głowy, co tequila. – Możesz już przestać rozbierać ją wzrokiem. – Przez watę wypełniającą głowę Dulcy przebił się nagle głos Jeny. – Skoro już weszłaś w tak osobisty kontakt z tym panem, czy nie sądzisz, że powinnaś się przedstawić, jak na cywilizowaną osobę przystało? Przedstawić się? Co też Jenie strzeliło do głowy? Mężczyzna podniósł się z krzesła. I wówczas Dulcy musiała powędrować wzrokiem bardzo, bardzo wysoko, by dojrzeć jego uśmiech.

– Mam na imię Quinn. – Quinn? Tak ma na imię... – słowa ,,najlepszy przyjaciel mojego narzeczonego’’ zostały zagłuszone przez jęk, jaki wydała z siebie, gdy Jena z całej siły wpakowała jej łokieć pod żebra. Jakie to zresztą miało w tej chwili znaczenie? Co prawda nie poznała jeszcze tajemniczego przyjaciela Brada, ale na pewno każdy z jego błękitnokrwistych znajomych, nie mówiąc już o nim samym, wolałby umrzeć, niż pokazać się na takim targowisku ciał, jakim był klub ,,Rage’’. A i hotel, w którym się znajdowali, nie miał dość marmurów, by uchodzić za dostatecznie elegancki, z tego też powodu Dulcy bez specjalnych protestów przystała na żądanie Jeny, by przyszły właśnie tutaj. Chociaż przez tę jedną noc chciała znaleźć się w miejscu, gdzie nikogo nie obchodzili jacyś tam Wheelerowie. A już na pewno ten stojący przed nią mężczyzna – z długimi włosami i dekadencko sugestywnym uśmiechem – za grosz nie dbał o to, kim była rodzina Wheelerów, a co gorsza, mógłby bez problemu sprawić, by i Dulcy o nich zapomniała. – Jestem Jena – rzuciła tymczasem jej przyjaciółka, wyrywając Dulcy z jej rozmyślań. – Cześć. Ja mam na imię Marie. Dulcy patrzyła tępo, jak Marie również wyciągnęła dłoń, sama jednak wciąż trzymała się z tyłu. Kolejny kuksaniec pod żebra. Wbiła rozwścieczony wzrok w Jenę, po czym uśmiechnęła się do nieznajomego. Jak to mu na imię? Ach, prawda. Quinn. – Przykro mi, że... zakłóciłam ci wieczór, Quinn. – Nie powiesz mi, jak ci na imię? – Och, jestem... – Dee – rzuciła Jena szybko. – Ma na imię Dee.

Dulcy wykrzywiła twarz. Czemu Jena podała mu zdrobnienie, którym wraz z Marie ochrzciły ją jeszcze w dzieciństwie? Boże, Dulcy nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz któraś z nich tak ją nazwała. Oczywiście, gdy była nastolatką, sama nalegała, by przyjaciółki używały tego zdrobnienia, bo wówczas strasznie ją drażniło, że jej właściwe imię tak zdecydowanie odbiega od innych. Jena mogło pochodzić od Jenny lub Jennifer, a Marie... cóż, tu komentarz był zbędny. Jedynie Dulcy została naznaczona tak niefortunnie, i to tylko dlatego, że podobne imię nosiła jakaś szacowna kobieta w jej rodzinie, a matce podobało się jego brzmienie. Dłoń Dulcy po chwili zniknęła w dużej, szorstkiej dłoni mężczyzny. W tym momencie wszelkie logiczne myśli uleciały jej z głowy. Wielki Boże! Zaraz zwymiotuję! – Miło cię poznać, Dee. Quinn nie był na tyle zarozumiały, by uważać się za mężczyznę zdolnego oczarować każdą kobietę, jednak z całą pewnością mógł stwierdzić, że nigdy wcześniej nie przyprawił żadnej z nich o mdłości. Rudowłosa dziewczyna podeszła do Dee i chwyciła ją pod ramię, jakby chciała zapewnić jej równowagę. – Podać ci szklankę wody? A może powinnaś usiąść? Quinn zwinnym ruchem odsunął krzesło. – Zapraszam. Blondynka spojrzała na mały stolik, na puste krzesło, po czym przeniosła wzrok na jego twarz. – Nie mogę – odparła, odwracając oczy. – Oczywiście, że możesz – zaprotestowała Jena i popchnęła Dee w kierunku stolika. – Nie mogę – powtórzyła stanowczo, wbijając gniewny wzrok w przyjaciółkę.

Przedsiębiorcza kobieta wywróciła w zniecierpliwieniu oczami i westchnęła teatralnie. – Jezu, ależ jesteś nudna! Quinn szybko wskazał dłonią na puste krzesło. – Usiądź, bardzo proszę. Przynajmniej dopóki nie poczujesz, że już pewnie możesz stanąć na nogach. Brunetka uśmiechnęła się z satysfakcją, blondynka natomiast wykrzywiła twarz w stronę rudowłosej przyjaciółki, która w tym samym momencie pochwyciła z tacy przechodzącej kelnerki szklankę wody i nieco zbyt entuzjastycznie postawiła na stole tuż obok jego butelki z piwem. Ciekawe... Najwyraźniej obie przyjaciółki za wszelką cenę starały się połączyć z nim blondynkę na ten wieczór. W zasadzie powinno go to cieszyć, bo oszczędzało mu wiele zachodu. Tymczasem ich aż nazbyt oczywiste wysiłki sprawiły, że poczuł się nieswojo. Przymrużył oczy i przyjrzał się im uważniej. Co tak naprawdę knuły? Jena złapała Dee za ramię i z całej siły popchnęła ją na wolne miejsce przy stoliku. Dee zdawała się równie zaskoczona zachowaniem przyjaciółek, jak on sam. Quinn powoli opadł na swoje krzesło. – Będziemy w pobliżu – oznajmiła Jena z uśmiechem. – A wy bawcie się dobrze... Blondynka usiłowała złapać przyjaciółkę za rękę, ta jednak najwyraźniej przewidziała jej ruch i zgrabnie się wywinęła. Rudowłosa dziewczyna szybko podążyła za brunetką. Quinn potrząsnął głową, po czym spojrzał na siedzącą naprzeciwko kobietę. – Mam wrażenie, że właśnie załatwiono nam randkę – oznajmił. Blondynka spojrzała na niego tak, jakby dopiero w tej

chwili uświadomiła sobie jego obecność. Chwilę później omal nie przewróciła krzesła, próbując zerwać się z miejsca. Quinn musiał gwałtownie chwycić za oparcie, by uchronić i ją, i krzesło od upadku. – Spokojnie, ja nie gryzę. Chociaż niekiedy potrafię skubnąć lekko zębami. Oczywiście, za zachętą i przyzwoleniem towarzyszącej mi damy. Policzki blondynki zapłonęły gorącą czerwienią, podkreślając orzechową barwę jej oczu. W tym momencie Quinn odniósł wrażenie, że kobieta jest rozdarta między chęcią nagłej ucieczki... a pragnieniem, by pozostać. Przyjrzał się jej uważniej. Już bardzo wiele czasu upłynęło od chwili, gdy znajdował się w towarzystwie niegrzecznej dziewczynki w skórze niewiniątka. A patrząc na zachwycające wygięcie jej szyi, nie miał wątpliwości, że właśnie natrafił na taki przypadek. Świadczyły o tym również wzwiedzione sutki wybrzuszające bluzkę i zmysłowe wodzenie językiem po ustach – jakby dziewczyna patrzyła na smakołyk, który miała ochotę połknąć, ale po który nie śmiała wyciągnąć ręki. – O Boże – wymamrotała, ponownie usiłując wstać, tym razem z powodzeniem. – Słuchaj, nie bierz, proszę, tego do siebie, ale... zdecydowanie nie powinnam robić czegoś podobnego. Quinn przesunął wzrokiem po jej ciele, zaczynając od czoła, kończąc na kostkach nóg, zachwycając się każdym centymetrem, jednak z pełną świadomością, że jego szanse na skosztowanie tego smakołyku zmalały właśnie do zera. – Jesteś pewna? – zapytał. Skinęła głową z takim przekonaniem, że niewiele brakowało, by się przewróciła. – Och, tak! Jestem pewna. – Przygryzła rozkosznie

pełną dolną wargę, po czym zerknęła w kierunku, w którym udały się jej przyjaciółki. – Absolutnie... zdecydowanie... – spojrzała mu w oczy – Hm... absolutnie pewna. Quinn chwycił za butelkę, by ochłodzić dłonie lodowatymi kropelkami spływającymi po szkle. – Cóż, tak czy owak, miło było cię poznać. Posłała mu przelotny uśmiech, na którego widok miał ochotę jęknąć, po czym odeszła, zostawiając go wpatrzonego w jej plecy, jeszcze bardziej spragnionego kobiety niż pół godziny temu. – Czyś ty oszalała? – Dulcy spryskiwała twarz chłodną wodą, spoglądając w lustrze na Jenę, wprawnymi ruchami pociągającą usta szminką. Była... głęboko wstrząśnięta, ogarnięta dziwnym niepokojem i nagle całkiem trzeźwa. Jeny zacisnęła wargi i zaczęła wtykać Dulcy w rękę szminkę. – Właśnie to samo przed chwilą pomyślałam – oznajmiła. – O tobie. Dulcy gwałtownymi szarpnięciami wyciągała ze ściennego kontenerka papierowe ręczniki – bez opamiętania, jeden po drugim. – Na Boga, Jena, to niemożliwe, żebyś rzeczywiście sugerowała to, co jak sądzę, właśnie sugerujesz. W tym momencie zdała sobie sprawę, że ma w garści już całą górę ręczników, przestała więc je w końcu wyciągać i zaczęła osuszać nimi twarz. – Że co? Że powinnaś spędzić ostatnią noc panieńskiego stanu w ramionach seksownego nieznajomego? – Jej uśmiech był zdecydowanie rozpustny. – Oczywiście, że tak uważam. Rozległ się dźwięk spuszczanej wody i w drzwiach

pobliskiej kabiny ukazały się rude, kręcone włosy Marie, która szybko stanęła obok Dulcy. – Dochodzę jednak do wniosku, że to chyba nie był najlepszy pomysł – oznajmiła. Dulcy z uczuciem ulgi oparła się o rant umywalki. – Dziękuję. Przynajmniej jedna z was zachowała jeszcze resztki zdrowego rozsądku. Marie posłała jej uśmiech w lustrze: – Musisz jednak przyznać, że ten facet był wyjątkowo... seksowny. – Rdzenny Amerykanin. Dulcy wbiła wzrok w Jenę. – No co? Czy nie wyglądał na Indianina? Marie skinęła potakująco głową. – Oczywiście, nie czystej krwi. Ale niewątpliwie w jego żyłach płynie gorąca indiańska krew. Dulcy zdecydowanie nie miała ochoty na podobną dyskusję. Zebrała powyciągane ręczniki i obeszła wokół Marie, by je wepchnąć do kosza. – Bzdury – stwierdziła ostro, starając się wymazać sprzed oczu uwodzicielski obraz. – Fakt, że facet ma długie, czarne włosy i wspaniałą opaleniznę, jeszcze wcale nie oznacza, że jest rdzennym Amerykaninem. Jena błyskawicznie pochwyciła jej wzrok w lustrze. – A więc zauważyłaś, jaki to rarytas. Dulcy uniosła buńczucznie głowę: – Jena, jestem zaręczona, nie ślepa. – Uhm, a na dodatek jeszcze niezamężna. – Nie mogę uwierzyć, że w ogóle prowadzimy podobną rozmowę. – Po chwili wzniosła dłoń. – Wbij sobie do głowy, że nie zamierzam wdawać się w cokolwiek z jakimś nieznajomym, tylko dlatego że za tydzień wychodzę za mąż. Jasne?

– Jasne. – To wspaniale. Marie uśmiechnęła się i chwyciła Dulcy pod ramię, a po chwili wahania Jena zrobiła to samo. – No dobrze, skoro już to sobie wyjaśniłyśmy, chodźmy się wreszcie zabawić. Być może ktoś inny uznałby za niezłą zabawę uczucie, że w jego żyłach płynie czyste pożądanie, Dulcy jednak była przerażona. Przecież kobieta zakochana w narzeczonym nie powinna ślinić się na widok innego faceta, prawda? Dulcy zawsze sądziła, że miłość uodparnia zakochanych na wdzięki innych, bez względu na to, jak bardzo są pociągający... i bez względu na ilość wypitego alkoholu. Tuż po incydencie z ,,nieznajomym’’ powinna natychmiast zażądać, by wszystkie trzy poszły do pokoju, zamówiły mnóstwo jedzenia i wypożyczyły film na wideo. Ale tego nie zrobiła. Wypiła jeszcze parę kieliszków tequili – teraz już z większym umiarkowaniem – poskubała trochę kukurydzianych chrupków i pochłonęła większość nachos zamówionych przez przyjaciółki, po czym tańczyła tak długo, aż poczuła, że za chwilę odpadną jej stopy. I przez ten cały czas paliło ją przeświadczenie, że nieznajomy przygląda się jej z przeciwległego końca parkietu. To znaczy, przygląda się jej wówczas, gdy ona sama nie wbija w niego wzroku. Dulcy przesuwała między palcami jedwabne koronki bielizny – prezentu od Marie – leżącej w pudełku tuż obok jej łokcia i przyglądała się kobiecie właśnie podchodzącej do mężczyzny, od którego nie mogła oderwać wzroku już od kilku godzin. Quinn do tej pory rozmawiał najwyżej

z czterema kobietami, zatańczył z dwiema i Dulcy z przerażeniem zdała sobie sprawę, że odczuwała wielką ulgę, gdy żadna z nich nie przysiadała się do jego stolika. Jakby wyczuwając to zainteresowanie, mężczyzna posłał jej przeciągłe, sugestywne spojrzenie, po czym poprowadził kobietę na parkiet. Dulcy miała wrażenie, że się zadławi własnym językiem, gdy spostrzegła, jak Quinn przesuwa dłońmi po plecach kobiety, przyciągając ją bliżej siebie, a jednocześnie cały czas patrzy Dulcy prosto w oczy. Dobry Boże... Właśnie kończył się wolny utwór, co oznaczało, że za chwilę kapela znów zacznie grać coś szybkiego i Jena bez wątpienia będzie je wyciągać na następny piętnastominutowy maraton na parkiecie. Dulcy wątpiła, czy jej nogi zniosą coś podobnego. Rzuciła okiem na parkiet: kobieta, z którą tańczył Quinn, prowadziła go za rękę ku drzwiom wiodącym do hotelowego holu. Dulcy szybko odwróciła wzrok. Nie trzeba było wielkiej inteligencji, by zorientować się, dokąd idą. Nagle zdała sobie sprawę, że gwałtownie zaciska dłonie na pudełku. Zgodnie z przewidywaniami kapela znów zaczęła grać coś szybkiego i Jena wyskoczyła z loży. – No już! Chodźcie! Marie jęknęła, ale też poderwała się z miejsca, natomiast Dulcy potrząsnęła przecząco głową. – Muszę odnieść wasze prezenty do pokoju, zanim ktoś je gwizdnie, korzystając z okazji. Tak naprawdę marzyła jedynie o tym, by zrzucić szpilki, rozebrać się, naciągnąć na siebie prześcieradła i... rozmyślać o tym, co mogłaby robić tej nocy, gdyby miała dość odwagi. Jena pochyliła się nad stolikiem: – Pamiętaj, że jeśli nie zjawisz się tu za kwadrans, osobiście się po ciebie pofatyguję.

Dulcy uśmiechnęła się, dobrze wiedząc, że pomimo groźnego tonu przyjaciółka zapewne zwinęłaby się koło niej na łóżku, podkradając to, co Dulcy zamówiłaby do jedzenia i natychmiast zawłaszczając telewizyjnego pilota. Zebrała swoje prezenty i wyśliznęła się z loży, machając współczująco Marie prowadzonej przez Jenę na parkiet. Musiała przyznać, że przez cały czas Jena zachowywała się wspaniale. Klub był pełen mężczyzn w jej typie, ona jednak ani na moment nie zachwiała się w swoim postanowieniu, że tego wieczoru będzie tylko do dyspozycji Dulcy. Gdy z dusznego, pogrążonego w półmroku klubu wyszła do jasno oświetlonego, przestronnego holu, odniosła takie wrażenie, jakby nagle z ciemności nocy przeniesiono ją w sam środek słonecznego dnia. Od razu poczuła się lepiej. Stała się na powrót sobą – kobietą panującą nad własnym życiem i emocjami. Tak wiele czasu upłynęło od chwili, gdy przed dzisiejszym wieczorem była w jakimś klubie, że zupełnie zapomniała, jak wyglądają podobne miejsca. Intymne, przyciemnione światło. Gorąco wydzielane przez zbyt wiele młodych, wolnych od zobowiązań, spragnionych dotyku ciał. Wibrujący rytm perkusji przenikający powietrze, gwałtownie chwytający za serce. To nie dla niej. Dulcy nacisnęła guzik windy i postąpiła parę kroków w tył, czekając na jej przyjazd. Oczywiście, że nie. Za osiem dni zostanie panią Bradleyową Wheelerową III. Skrzywiła się na tę myśl. Czemu sama siebie nazywała w podobny sposób? Pokręciła z niesmakiem głową. Choć status materialny Brada w żadnym razie nie wpłynął na jej decyzję, będzie miał jednak zasadniczy wpływ na jej życie. Dopiero niedawno nauczyła się panować nad

swoimi wydatkami, a tu już za chwilę zajmie się nimi jej osobisty księgowy oraz zarządca domu. O, tak. Jej życie definitywnie się zmieni. Na pewno na lepsze. No i matka będzie wreszcie mogła cieszyć się pieniędzmi, których została pozbawiona wiele lat temu. Dulcy zaś będzie miała Brada. A przecież tylko tego potrzebowała do szczęścia. Drzwi windy otworzyły się przy akompaniamencie dyskretnego gongu. Dulcy weszła do środka i nacisnęła guzik siódmego piętra, po czym bezwładnie oparła się o przeciwległą ścianę i westchnęła głęboko. Lustrzane drzwi zamykały się powoli i zanim zasunęły się na dobre, pojawiła się w nich ręka. Kiedy Dulcy spostrzegła, kto wsiada do windy, poczuła nagłą suchość w ustach. Wieki Boże! Jeżeli do szczęścia naprawdę brakowało jej tylko Brada, to czemu pożerała wzrokiem nieznajomego z baru?

Rozdział trzeci

Quinn założyłby się o każde pieniądze, że to znak. Najpierw ta wspaniała kobieta – jakby żywcem wyjęta z seksownej reklamy – dosłownie wpada mu w ramiona, a teraz... spotyka ją samotną w windzie! Niedbała poza sprawiła, że spódnica podjechała jej w górę, odsłaniając kilka kolejnych centymetrów nieprawdopodobnie długich nóg. Co prawda krój jej bluzki był zbyt konserwatywny, by mógł uchodzić za seksowny, za to skórzana spódniczka idealnie opinała ponętne kształty. Tajemnicza, zniewalająca seksualność Dee owładnęła nim tak całkowicie w ciągu tych kilku minut, kiedy rozmawiali w klubie, że nie był już w stanie wykrzesać z siebie entuzjazmu wobec żadnej innej kobiety. Przez moment sądził, że dojdzie do czegoś z dziewczyną, z którą niedawno tańczył, ale gdy złożyła mu niedwuznaczną propozycję – odmówił. Zgodził się natomiast wyprowadzić ją z baru, by oszczędzić jej awansów zbyt nachalnego hokeisty. Potem zaś wszedł do hotelowego sklepu, kupił maszynkę do golenia i zdecydował, że wróci do swojego pokoju... samotnie.

Przynajmniej minutę temu miał taki zamiar. Jednak teraz, gdy wpatrywał się w to bóstwo na obcasach, patrzące na niego tak, jakby miało ochotę połknąć go w całości, pomyślał, że może wieczór nie był jeszcze całkiem dla niego stracony. – Witaj znowu – rzuciła cichym, pełnym wahania głosem. – A gdzie się podziała... hm, twoja przyjaciółka? Quinn uniósł pytająco brew i wszedł do windy. Ten jeden krok sprawił, że Dee odsunęła się jeszcze dalej. – Przyjaciółka? Och, mówisz o dziewczynie, z którą wyszedłem z baru? – Wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia, gdzie się podziewa. Przypuszczam jednak, że wróciła do swojego pokoju. Samotnie. – Zrobiła to, na co jeszcze chwilę temu sam był z pewnością skazany. – Czy to twoje urodziny? – zapytał, wciskając guzik szóstego piętra. – Hm? Wskazał na pakunki, które przyciskała do piersi. – Och, nie. Ale... coś w tym stylu. Stanął tuż obok niej. I w tym momencie dobiegł go owocowy, świeży zapach, który z przyjemnością głęboko wciągnął w nozdrza. Choć bez wątpienia wygląd i sposób bycia Dee jednoznacznie świadczyły, że była kobietą z wielkiego miasta, jej zapach zdumiewająco kojarzył się z naturą i otwartymi przestrzeniami. I był nieprawdopodobnie ponętny. Nigdy przedtem Quinn nie zdawał sobie tak wyraziście sprawy z faktu, jak cichobieżne są windy. I jak małe. Przysiągłby, że wyraźnie słyszy szum krwi spływającej mu do lędźwi. Szóstym zmysłem wyłapywał narastające napięcie Dee, na wpół świadomie rejestrował jej przyspieszony oddech i częste przełykanie śliny. W jaki sposób można porozumieć się w delikatnej

kwestii w tak krótkim czasie, jakiego winda potrzebuje do wzniesienia się na szóste piętro? Rozległ się gong windy. Drzwi zaczęły się rozsuwać. Szlag by to trafił! Mógł wcisnąć guzik ,,stop’’, rzucić nią o ścianę i zrobić wszystko, na co miał ochotę. Tymczasem jednak zebrał się do wyjścia. Usłyszał, jak wciągnęła głęboko powietrze, i wówczas zawahał się w progu, a w myślach zaświtała mu kolejna możliwość. Odwrócił się w stronę Dee i podparł ramieniem drzwi. Spojrzał na nią, stojącą sztywno, w nienaturalnie wyprostowanej pozie, przyciskającą kurczowo do piersi swoje paczki, jakby teraz już tylko one mogły ją przed nim ochronić. Quinn odchrząknął i uśmiechnął się szeroko. – Hm... jeżeli przypadkiem miałabyś ochotę... Ale Dee tylko szybko potrząsnęła głową. – Nie. Przykro mi, ale naprawdę nie mogę. Spuścił wzrok: – Trudno. Moja strata. Drzwi windy obiły mu się o ramię. Quinn postąpił krok w przód. Już znajdował się w progu, gdy kątem oka dostrzegł, że kobieta rzuca paczki na ziemię. I nagle przylgnęła do niego kurczowo całym ciałem. Niezdarnie przywarła wargami do jego ust i wówczas poczuł na swym ciele stwardniałe sutki jej piersi. Pozwalając, by instynkt wziął nad nim górę, jęknął cicho i przyciągnął kobietę do siebie, ustawiając się tak, by jego wargi spoczęły pod wygodniejszym kątem na jej ustach. Czubkiem języka obwiódł kontur jej warg, po czym delikatnie je rozchylił. Boże, jej smak był najczystszą pokusą – był dokładnie taki, jakiego się spodziewał. Quinn powoli powiódł dłońmi po jej biodrach, a gdy

poczuł, jak jego wzwiedziony penis ociera się o miękkie ciało Dee, przytrzymał ją w bezruchu, nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do swoich intencji. Kiedy nie zaprotestowała, za to jeszcze silniej zadrżała w odpowiedzi, poczuł, że temperatura jego ciała błyskawicznie podnosi się o następne kilka stopni. Natychmiast przesunął ręce w górę – przejechał po jej wąskiej talii i zatrzymał się na pełnych piersiach. Kiedy zamruczała w podnieceniu, jeszcze mocniej przycisnął usta do jej warg, po czym objął dłońmi jej piersi, chwytając w palce nabrzmiałe sutki. Spokojnie. Przecież nie chcesz jej wystraszyć, napomniał się w duchu. Zdawał sobie sprawę, jak łatwo spłoszyć tę kobietę. Jeśli zadziała za gwałtownie, ona się wycofa. Przecież uciekła od zwykłej rozmowy w barze, więc gdy będzie chciał od niej zbyt wiele i zbyt szybko, może całkowicie zaprzepaścić swoje szanse. Lekkie szarpnięcie jego rozgorączkowanych palców i jedwabna bluzka została rozpięta. Ruch dłoni i tkanina rozchyliła się, ukazując śnieżnobiały, koronkowy biustonosz. Quinn na moment oderwał usta od jej warg, by rzucić okiem na kształtne wzgórki, idealnie podkreślone skąpymi miseczkami. Wzwiedzione sutki Dee wybrzuszały rozkosznie koronkę, jakby błagając, by je uwolnić. Wsunął palec w biustonosz, podważył stwardniałą grudkę i delikatnie pociągnął w górę. Zobaczył różowy koniuszek i natychmiast objął go ustami, wodząc wokół językiem, skubiąc wargami, aż w końcu oddech Dee stał się tak gwałtowny, że niemal wyrwał mu z ust tę upojnie krągłą drobinę. Po omacku uwolnił następny sutek, mrucząc z rozkoszy, gdy Dee wygięła ramiona do tyłu w bezwstydnie zapraszającym geście. Quinn chwycił

sterczącą grudkę w palce i ścisnął, i wówczas poczuł, jak Dee wstrząsa dreszcz rozkoszy. Gładził jej pierś jedną ręką, drugą zaś opuścił niżej – powiódł wierzchem dłoni wzdłuż jej bioder, a potem przesunął dalej w dół, aż zatrzymał się na udzie. Na nagim udzie. Fakt, że nie miała na sobie pończoch, zdumiał go i zafascynował. Może ta niegrzeczna dziewczynka w skórze niewiniątka miała w sobie na dodatek coś cudownie perwersyjnego, o czym sama dotąd nie miała pojęcia. Zaczął powoli przesuwać palce w górę, delikatnie unosząc jej spódnicę. Zadrżała tak gwałtownie, że przez moment sądził, iż osiągnęła orgazm. Jednak zmienił zdanie, gdy chwyciła go za ramiona i z całej siły przyciągnęła jego biodra do swoich, biorąc jego wzwiedzionego penisa pomiędzy uda. Quinn wygiął szyję i jęknął przeciągle. Słodki Jezu, co ta kobieta z nim wyczyniała!. Dulcy jeszcze nigdy w życiu nie zatraciła się tak bardzo. A jednocześnie nigdy tak bardzo nie panowała nad sytuacją. Wszelkie racjonalne myśli uleciały jej z głowy. Zniknęły resztki wątpliwości i niepokoju o jutro. Wsłuchana we własne ciało, pozwalała, by nią kierowało, przekonana, że nie zwiedzie jej na manowce. Gorączkowymi ruchami usiłowała rozpiąć mu koszulę, szybko jednak się poddała – szarpnęła gwałtownie i guziki rozprysły wokół, odbijając się rykoszetem od lustrzanych ścian. I wówczas wreszcie mogła spojrzeć na jego nagi tors pokryty krótkimi, ciemnymi włosami. Pociągnęła miękką tkaninę w dół ramion Quinna, zachwycając się wspaniale rzeźbionymi bicepsami. Nieśmiało przywarła ustami do gorącej piersi, a potem szerzej rozwarła usta, by lepiej poczuć jego smak. Jeżeli zamiast powietrzem mogłaby oddychać jego aromatem, natychmiast by to zrobiła.

Bezwstydnie wypchnęła biodra do przodu, leniwie zastanawiając się przy tym, co było lepsze: sam Quinn, czy może ogień krążący w jej żyłach. I wówczas zdała sobie sprawę, że ten płonący w niej ogień i ten mężczyzna – to jedno i to samo. Drzwi windy uderzyły o jej ramię. Dulcy chwyciła poły koszuli Quinna i wciągnęła go do lustrzanego wnętrza. Drzwi natychmiast zamknęły się z cichym sykiem, a gdy winda zaczęła zjeżdżać w dół, Quinn sięgnął za siebie i szybko nacisnął guzik ,,stop’’. Zmusił ją delikatnie do uniesienia nogi, by mieć łatwiejszy dostęp do jej wnętrza. Dulcy zahaczyła stopą o jego łydkę i omal nie zemdlała z rozkoszy, gdy jego palec znalazł natychmiast pulsującą, obrzmiałą łechtaczkę, po czym zagłębił się w jej mokre ciało. Oderwała wargi od jego ust i oparła policzek o szeroką, nagą pierś. Spod lekko przymkniętych powiek przyglądała się ich odbiciu w lustrze. Gdzieś w zakamarkach jej umysłu zrodziła się myśl, że powinna być wstrząśnięta i zgorszona widokiem siebie samej stojącej w windzie z rozpiętą bluzką, stwardniałymi sutkami sterczącymi nad biustonoszem, uniesioną nogą nieprzyzwoicie odsłaniającą wszystko, co powinno być zakryte, z ciemnymi dłońmi Quinna wodzącymi po jej białym ciele. A tymczasem ten widok rozpalał ją jeszcze bardziej. – Sięgnij do mojej tylnej kieszeni – wyszeptał chrapliwie. – Natychmiast. Dulcy wsunęła dłonie do jego kieszeni i wyciągnęła niewielki foliowy pakiecik. Jednym szybkim ruchem Quinn ściągnął jej majtki i rozpiął dżinsy. Dulcy chwyciła róg foliowego opakowania w zęby i pociągnęła z całej siły, mając nadzieję, że nie uszkodziła przy tym cienkiego

lateksu. Przesunęła się lekko, by nałożyć Quinnowi kondom, on jednak wyjął go z jej rąk. Wprawnie naciągnął prezerwatywę, po czym przyparł Dulcy do lustrzanej ściany. Podsunął dłonie pod jej pośladki, a ona oplotła nogami jego biodra, zaciskając nogi w kostkach. Westchnęła przeciągle, gdy wszedł w nią jednym silnym, długim pchnięciem. Ogień krążący w jej żyłach rozlał się nagle po całym ciele. Poczuła pulsowanie w nabrzmiałych piersiach. Zacisnęła mięśnie brzucha. Wypchnęła biodra, by mógł wniknąć w nią głębiej. Jęknął i natarł dużo silniej, tak że aż przesunęła się w górę lustra, mimo że zapierała się rękami. Za każdym kolejnym pchnięciem jej sutki twardniały coraz bardziej, a brzuch przeszywały podniecające skurcze. Dulcy rzucała głową na boki, z ledwością utrzymując równowagę, gdy raz po raz wchodził w nią głęboko, z pełnym impetem. Kątem oka pochwyciła w lustrze ich odbicie i ten obraz zaparł jej dech w piersiach. Quinn stał na lekko ugiętych nogach, jego ciemne ramiona błyszczały od potu, a jej piersi podskakiwały za każdym pchnięciem. Nigdy przedtem nie czuła się tak grzeszną, tak pierwotną, tak... nieprawdopodobnie seksowną kobietą, jak wówczas, gdy Quinn przyciągnął jej biodra jeszcze bliżej swoich, wypełniając idealnie jej wnętrze, wprowadzając ją do świata rozkosznego niebytu. Pół godziny później Dulcy przechadzała się nerwowo po hotelowym pokoju. Oddech jej się rwał i wciąż była rozpalona, mimo że od przygody w windzie minęło już trzydzieści minut. Co ona najlepszego zrobiła? Ani Jena, ani Marie do tej pory po nią nie przyszły. Niewykluczone, że zajrzały tu, gdy zabawiała się

z Quinnem w unieruchomionej na szóstym piętrze windzie, i od jakiegoś czasu siedziały już u siebie. Sztywnym krokiem podeszła do drzwi łączących jej pokój z pokojami przyjaciółek i nasłuchiwała przez chwilę, ale nie dobiegł ją żaden odgłos. Na wszelki wypadek wystukała numer swojej poczty głosowej, by sprawdzić, czy nie przyszły jakieś wiadomości. Metaliczny głos poinformował ją jednak, że skrzynka jest pusta. Odłożyła słuchawkę i wbiła wzrok w tarczę zegara. Kilka minut po pierwszej. Musi z kimś porozmawiać. Najchętniej z Bradem. Ponownie podniosła więc słuchawkę i wybrała jego numer. Po dziesięciu dzwonkach rozłączyła się i opadła na łóżko, pocierając dłońmi oczy. Jęknęła przeciągle. Och, oczywiście, doskonale wiedziała, co takiego zrobiła. Uwiodła obiekt swoich seksualnych fantazji. W jednej chwili gratulowała sobie, że zakończyła swój panieński wieczór niewinna jak lilia; w następnej – wprowadzała w życie fantazję wymyśloną naprędce na użytek Jeny i Marie. – To szaleństwo. Całkowite, kretyńskie, nieprawdopodobne szaleństwo! Przed oczami miała szeroki uśmiech Quinna, gdy dochodził do siebie po odbierającym zmysły orgazmie. Ale wtedy już wróciła jej przytomność umysłu, rozwarła oczy z przerażenia i uśmiech natychmiast przeszedł w wyraz rozczarowania, gdy Dulcy odskoczyła od niego najszybciej, jak mogła. – Jestem w pokoju sześćset trzynaście, gdybyś jednak zmieniła zdanie – rzucił, zanim drzwi zamknęły się z sykiem. Czy można kochać jednego mężczyznę, chcieć zostać

jego żoną, a jednocześnie pożądać innego? Na osiem dni przed ślubem? Cóż za głupie pytanie! Przecież jeżeli dowiodła czegoś przed chwilą, to właśnie tego. Zerwała się z łóżka, wpadła do łazienki i rozkręciła prysznic na cały regulator. Unikając własnego odbicia w lustrze, przeszła z powrotem do pokoju, gdzie stała torba z jej rzeczami. Musiała niemal całkiem ją opróżnić, zanim znalazła nocną koszulę. Przez parę minut stała nieruchomo i wpatrywała się w znaną do znudzenia, pospolitą tkaninę. Nagle ruszyła w stronę drzwi wyjściowych. Nieważne, co będzie jutro. Teraz musi doprowadzić tę sprawę do jej naturalnego końca. Potem... cóż, nad tym zastanowi się później. Teraz mogła myśleć jedynie o smaku języka Quinna w swoich ustach. O jego gorących dłoniach ściskających jej piersi niemal do bólu, o jego palcach ocierających się o jej sutki, przenoszących ją do świata, którego nigdy wcześniej nie poznała. Nieprawdopodobne... Quinn powoli przejechał palcem po wilgotnej od potu skórze Dee – wzdłuż delikatnie zarysowanej linii kręgosłupa, aż do rozkosznie kształtnych pośladków. Zamruczała przez sen i instynktownie wygięła się ku niemu, poddając pieszczocie. Nawet przez sen natychmiast zareagowała na jego dotyk w sposób wzbudzający w nim najbardziej elementarne tęsknoty. Leżał u jej boku i analizował w myślach wydarzenia ostatnich czterech godzin, zastanawiając się, czy jeszcze kiedykolwiek zdoła postrzegać świat tak, jak przedtem. Nie musiał nawet zamykać oczu, by ujrzeć obraz siedzącej na nim Dee – z twarzą przepełnioną zmysłowym zachwytem, gdy wpatrywała się, jak ich ciała łączą się

i stapiają w jedno; lub leżącej pod nim z ramionami wyciągniętymi nad głową, pozwalającej mu przejąć pełną kontrolę. Widział wyraz czystej ekstazy na jej twarzy, gdy osiągała orgazm raz... drugi... i jeszcze... i jeszcze. Zazwyczaj, leżąc obok swojego najnowszego podboju, właśnie w tym momencie planowałby drogę ucieczki. Z drugiej strony nigdy wcześniej nie uprawiał seksu z kobietą, która z tak dziecinną beztroską pogrążyłaby się we śnie. To oznaczało, że mu ufała. Quinn złapał się na tym, że miał ochotę odpłacić jej tym samym. W ciągu swojego trzydziestoczteroletniego życia nie doświadczył ze strony kobiet wielu oznak zaufania. Jeżeli dziewczyny, z którymi właśnie się przespał, nie pilnowały, by przypadkiem się nie wymknął, to przynajmniej próbowały wymyślić jakiś sprytny sposób, by go zatrzymać. Spojrzał na Dee i pomyślał, że chciałby ujrzeć to idealne, ogarnięte pożądaniem ciało we własnej sypialni, a nie w zimnym, hotelowym pokoju. Powoli powiódł palcem po brzuchu Dee, potem po jej piersi i ramieniu. Zadrżała przez sen i obróciła się na bok, zarzucając mu rękę na pierś. Jej smukłe palce wbiły się w jego krótkie włosy, po czym zastygły w bezruchu. Wielki brylant tkwiący na serdecznym palcu rozbłysł wyraźnie, choć od balkonowego okna dobiegało jedynie przyćmione światło. Zauważył ten brylant już wcześniej, w barze. Zaręczona? Tak przypuszczał. Podejrzewał też, że impreza z przyjaciółkami nie była przyjęciem urodzinowym, ale wieczorem panieńskim. Co oznaczało, że ślub odbędzie się już niedługo. Nagle poczuł w żołądku dziwny skurcz, którego nie umiał rozpoznać, bo po prostu nigdy przedtem nie doświadczył czegoś podobnego. Zazdrość. Najczystsza, dojmująca zazdrość. Myśl, że ta leżąca u jego boku, nieprawdopodobnie seksowna kobieta miałaby poślubić

innego mężczyznę, wywołała w nim wzburzenie, nie mające nic wspólnego ani z seksem, ani z instynktem posiadania. I to zdeprymowało go jeszcze bardziej. Oczywiście, sypiał już z mężatkami. Zdarzyło mu się nawet uprawiać seks z dziewczyną zaręczoną z kimś innym i to w dniu jej ślubu. Czy był z tego powodu dumny? W żadnym razie, ale ostatecznie seks to seks. Kobiety związane z innymi mężczyznami rozumiały to o wiele lepiej niż kobiety wolne. Kiedy w klubie zobaczył pierścionek na palcu Dee, wiedział, że może liczyć najwyżej na jednorazowy podbój. Ale ostatecznie tylko tego poszukiwał. Kobiety, od których chciał czegoś więcej, należały do wyjątkowo rzadko spotykanego gatunku. I nie mogły być z nikim związane. Dee zamruczała przez sen. Quinn uniósł się na poduszce, by przyjrzeć się jej delikatnie rzeźbionym rysom. Wilgotne włosy wiły się niesfornie wokół lekko trójkątnej twarzy; pełne, różowe wargi były obrzmiałe od jego pocałunków, a gdy wysunęła koniuszek języka i oblizała kącik ust – miał ochotę jęknąć z zachwytu. Boże, ileż cudownych rzeczy potrafiła zrobić tym swoim językiem! Na samo wspomnienie zagotowała się w nim krew, a jego erekcja osiągnęła imponujące rozmiary. Odsunął więc delikatnie jej rękę i przewrócił się na bok. Jeżeli dzisiejsza noc to wszystko, co ma być im dane, chciał się nasycić tą kobietą. A jej dostarczyć przeżyć, o których szybko nie zapomni. Delikatnie przesunął dłonią po pięknie wysklepionym pośladku, po czym wsunął palce głębiej. Jęknęła cicho, gdy stanowczym ruchem rozsunął jej uda, po czym usadowił się pomiędzy jej nogami. Błyskawicznie naciągnął prezerwatywę i zacisnął zęby, by powstrzymać się od wtargnięcia w nią gwałtownie, aż do końca. Musi zrobić to powoli. Delikatnie i subtelnie.

Wsunął się minimalnie do jej wnętrza, po czym szybko wycofał. Dee znów zamruczała i przekręciła głowę, ale się nie obudziła. Chwycił ją za biodra, wsunął dłonie pod jej brzuch i delikatnie zaczął pieścić ją palcami od drugiej strony. I znów w nią wszedł – tym razem kilka milimetrów głębiej. Kiedy wydała z siebie gardłowy, niski jęk – od razu wiedział, że się obudziła. Spojrzała ponad ramieniem zaspanymi oczami przepełnionymi pożądaniem. Quinn zaczął wchodzić w nią coraz śmielej, ona natomiast wciskała się w niego pośladkami, szukając coraz pełniejszego, głębszego kontaktu. Z największą ochotą podporządkował się jej pragnieniom. Chwycił ją za biodra i całkowicie zatopił się w jej ciele. I nagle, o wiele szybciej niż się spodziewał, zobaczył przed oczami eksplozję jasnego światła, zwiastującego intensywny orgazm.

Rozdział czwarty

Dulcy weszła do biurowca, balansując aktówką, wielkim kubkiem kawy z kafeterii Starbucks i niewielką ceramiczną doniczką z fiołkami afrykańskimi, które kupiła w sobotę – akurat wtedy, gdy powinna wybierać wykwintną zastawę z porcelany. Jednak zamiast do ekskluzywnego butiku, poszła na targ, gdzie zamiast porcelany wybierała owoce, mimo że zazwyczaj nie trzymała ich w domu – i zabawiała się kupowaniem fiołków. Coś w surowej urodzie i ostrych kolorach tych kwiatów nieodparcie ją pociągało – wmawiała sobie jednak, że kupiła je wyłącznie po to, by ożywić swoje biurko w pracy. Przekręciła klucz w zamku i otwierając ramieniem drzwi z chromu i stali, weszła do kancelarii prawniczej opatrzonej szyldem: Lomax, Ferris, McCade i Bertelli. Poniedziałkowy poranek. Pełne dwa dni po tym, jak w hotelowym pokoju żegnała się pocałunkiem z Quinnem... dwukrotnie. Za pierwszym razem nawet nie dotarła do drzwi. Za drugim – udało jej się wyjść. Rozstali

się bez obietnic. Bez żalu. Bez tęsknych rozważań ,,co by było, gdyby’’. Dulcy w duchu zbierała się w sobie, nie wykluczając, że któraś z tych emocji dopadnie ją w czasie weekendu. Jednak nic podobnego się nie zdarzyło i teraz, wzdychając głęboko, zastanawiała się, jakie – jeśli w ogóle – powinna wyciągnąć z tego wnioski. Drzwi zamknęły się za nią ze świstem i Dulcy znalazła się w znajomej poczekalni, urządzonej w rustykalnym stylu. Kolorowy, ręcznie tkany dywan – typowy dla południowego zachodu Ameryki – przykrywał podłogę z sosnowych desek, a po prawej stronie stały grubo ciosane meble, między innymi niski stół o nogach potężnych, niczym pnie drzew. Rzuciła okiem na puste biurko sekretarki. A więc Mona jeszcze nie przyszła. Dulcy natychmiast się rozluźniła. To dobrze. Niechętnie jechała dzisiejszego dnia do pracy, bo bała się, że zaszła w niej jakaś szczególna zmiana, którą ich rzeczowa sekretarka – kobieta w bliżej nieokreślonym wieku – natychmiast dostrzeże i zidentyfikuje. A ostatnią rzeczą, jakiej Dulcy sobie życzyła, były badawcze spojrzenia bliźnich. Bardzo nie chciała tego teraz, gdy nie mogła sama ze sobą dojść do ładu. Podeszła do pierwszych drzwi po prawej, na których widniała tabliczka z jej nazwiskiem. – Dzień dobry, panno Ferris. Dulcy aż podskoczyła i niewiele brakowało, a wypuściłaby fiołki z ręki. Odwróciła się gwałtownie i stanęła oko w oko z Moną, która właśnie wyszła z biura Jeny. Sekretarka natychmiast zmrużyła powieki, wbijając w Dulcy przenikliwy wzrok. Dulcy przygryzła wnętrze policzka. No pięknie. To miało być naturalne zachowanie? Ledwo ktoś się do niej odezwał, a już traciła panowanie nad sobą. – Witaj, Mono.

Otworzyła drzwi swojego gabinetu i odstawiła aktówkę oraz kubek z kawą na szafkę z aktami – pierwszy lepszy mebel znajdujący się blisko wejścia. Mimo że Dulcy wielokrotnie o to prosiła, sekretarka wciąż uparcie odmawiała zwracania się do niej po imieniu. – Wcześnie dzisiaj przyszłaś. Mona przejechała palcami po trzymanych pod pachą aktach. Jena zapytała ją swego czasu, czy w szafie ma jedynie granatowe spódnice i białe koszulowe bluzki. Dulcy aż zdrętwiała, gdy usłyszała tę agresywną, osobistą wycieczkę. Jednak od tego czasu Mona zaczęła wkładać spódnice także w innych kolorach, chociaż nieodmiennie tego samego kroju. Proste. Solidne – dokładnie tak, jak nosząca je kobieta. – Właśnie zamierzałam powiedzieć to samo o pani – odparła Mona. Dulcy machnęła ręką, gorączkowo usiłując wymyślić jakąś dowcipną pointę, by odwrócić uwagę sekretarki od swojego dziwnego zachowania, ale jak na złość nic nie przychodziło jej do głowy. W tym momencie jej wzrok padł na fiołki, które wciąż trzymała w dłoni. – Proszę, kupiłam je z myślą o tobie. Twarz Mony natychmiast rozjaśnił radosny uśmiech, przeobrażając ją tak, że teraz prawie nie zauważało się braku makijażu. Odłożyła akta i wzięła z rąk Dulcy małą doniczkę. – O mnie? Dulcy przygładziła włosy i sprawdziła, czy przypadkiem żaden kosmyk nie wymyka się jej z prostego węzła na karku – nerwowy gest, do którego się nie odwoływała co najmniej od pięciu lat. Zmarszczyła brwi i zmusiła się do opuszczenia ręki luźno wzdłuż ciała, zaciskając dłoń w pięść, by przypadkiem mimowolnie znów jej nie podnieść.

– Tak. Przedwczoraj, hm... byłam na targu i pomyślałam, że ładnie by wyglądały na twoim biurku. No proszę. Znów ten wzrok. Dulcy nie wiedziała, czy to z powodu siwiejących włosów ściągniętych surowo w kok, czy może z powodu tak wielu lat pracy w kancelarii prawniczej – w każdym razie Mona Lyndell potrafiła poczęstować człowieka spojrzeniem, jakiego mógłby jej pozazdrościć każdy prokurator i pod którym ugiąłby się każdy świadek. Dulcy uznała, że w tej sytuacji powinna się zastosować do rady, której sama zazwyczaj udzielała swoim klientom: im mniej słów, tym lepiej. W tejże chwili otwarły się drzwi po przeciwnej stronie poczekalni i w progu pojawiła się imponująca sylwetka Barry’ego Lomaxa. – Właśnie wydawało mi się, że słyszę twój głos. Jak się ma mój skarb dzisiejszego ranka? Wymuszony uśmiech Dulcy przeszedł w najszczerszy śmiech. Szybko podeszła do Barry’ego i ucałowała go w policzek. W jej oczach był skrzyżowaniem Kirka Douglasa z Seanem Connerym z okresu, gdy jeszcze nosił brodę. To właśnie on walnie przyczynił się do tego, że została adwokatem, i tylko dzięki niemu wraz z Jeną i Marie mogły pracować w jednej kancelarii – na dodatek jako pełnoprawne wspólniczki. W wieku sześćdziesięciu siedmiu lat Barry – jeden z najsłynniejszych prawników w kraju – już od dawna powinien cieszyć się emeryturą. Nie miał jednak dzieci, a jego poprzedni partnerzy zrezygnowali z praktyki wiele lat temu – on tymczasem chciał mieć pewność, że wszystko, co zdołał zbudować, nie obróci się wniwecz, gdy w końcu odejdzie z zawodu. Kiedy sześć miesięcy temu zawiązywał spółkę z Dulcy, Jeną i Marie, dla wszystkich było oczywiste – i zostało to

potwierdzone formalnie – że na szyldzie tej kancelarii zawsze będzie widniało jego nazwisko. W zamian dziewczyny miały zapewniony stały dopływ bogatych, ustosunkowanych klientów, doskonały adres w najlepszej dzielnicy miasta i najcudowniejszą atmosferę w pracy, jaką można sobie wymarzyć. – Słuchaj, czas najwyższy, żebyś wreszcie skończył z tym ,,skarbie’’ i ,,kochanie’’. Nie chcielibyśmy przecież, żeby ktoś doszedł do niewłaściwych wniosków – napomniała go Dulcy, jednak wciąż z szerokim uśmiechem na ustach. Trzykrotnie żonaty – i to aż dwukrotnie z kobietami, które swego czasu pracowały w jego kancelarii – Barry stanowił wdzięczny obiekt plotek. – Prawdę mówiąc, uważam, że nazywanie cię ,,skarbem’’ i ,,kochaniem’’ działa na ciebie motywująco – oznajmił Barry. – Uważam, że są o wiele gorsze rzeczy niż wzbudzanie podejrzeń, że za drzwiami tej kancelarii odchodzą jakieś fiki-miki. Dulcy stanowczym ruchem skrzyżowała ramiona. – Och, rzeczywiście. Całe życie o niczym innym nie marzyłam, tylko o tym, by każdy sądził, że doszłam do wszystkiego przez łóżko – mówiąc to, ponownie wybuchnęła śmiechem. – Ale tak naprawdę wcale nie o to chodzi. Po prostu jeżeli nie przestaniesz mnie obdarzać tymi słodkimi epitetami, zanim się obejrzę, cała palestra zacznie wołać na mnie ,,kochanie’’ lub ,,skarbie’’. Już nawet to widzę. Prowadzę arbitraż w ważnej sprawie, a tu przeciwna strona pyta: ,,Czy już skończyłaś, kochanie?’’ – Osobiście nie widzę problemu. Zawsze mogłabyś potraktować faceta tak, jak potraktowałaś mnie, gdy po raz pierwszy publicznie zwróciłem się do ciebie ,,skarbie’’. Dulcy zarumieniła się gwałtownie na wspomnienie

owego incydentu. Miała zaledwie dwadzieścia jeden lat i była studentką. W ramach seminarium inscenizowali proces. Barry – związany z Wydziałem Prawa Uniwersytetu Stanu Nowy Meksyk – zgodził się wziąć w nim udział w charakterze sędziego. ,,Masz jeszcze jakieś pytania, skarbie?’’, zwrócił się w pewnym momencie do Dulcy, która natychmiast zjeżyła się i odpaliła: ,,Nie. Sądzę, że już wyczerpaliśmy temat, misiaczku’’. I cała sala, nie wyłączając Barry’ego, wybuchnęła śmiechem... To był początek wspaniałego związku mistrz-uczeń i – co o wiele ważniejsze – głębokiej przyjaźni, którą Dulcy bardzo sobie ceniła. – Czy podać państwu kawę? – spytała Mona. Dulcy rozłożyła ręce. – Dzięki, ale korona mi z głowy nie spadnie, jeżeli sama się za to zabiorę – odparła tak samo, jak każdego ranka od sześciu miesięcy. Barry natomiast wyciągnął w stronę Mony ręcznie wykonany, ceramiczny kubek, który zamiast ucha miał najprawdziwsze rogi sarny. – Jak to miło z pani strony, panno Lyndell. W jednej chwili Mona pochwyciła kubek i ruszyła przez hol. – Jestem nadal przekonana, że ona potajemnie się w tobie podkochuje – wyszeptała Dulcy. Dudniący śmiech Barry’ego rozniósł się głośnym echem po pokoju. – A ja nadal sądzę, że postradałaś zmysły, Dulc. Mona już od trzydziestu lat jest moją sekretarką. Nie sądzisz, że do tej pory zorientowałbym się, gdyby choć w najmniejszym stopniu była zainteresowana moją osobą? Dulcy poklepała go po wykrochmalonym na sztywno gorsie koszuli.

– Obawiam się, że nie zauważyłbyś, gdyby nawet jakaś kobieta rozebrała się przed tobą w biurze do naga. – Na coś podobnego już raczej nie mogę liczyć. – A co ty możesz na ten temat wiedzieć? – spytała Dulcy, kierując się w stronę swojego gabinetu. – Przecież nigdy nie podnosisz wzroku znad akt na tyle długo, by sprawdzić, czy coś podobnego właśnie się nie zdarzyło. Kolejny wybuch śmiechu. – Chyba musiałem postradać zmysły, gdy wziąłem sobie was, dziewczyny, na głowę. Dulcy mrugnęła porozumiewawczo okiem. – Prawdę mówiąc, nieustannie podejrzewam, że zrobiłeś to tylko dlatego, żeby przyprawić połowę swoich klientów o zawał. – A gdzie się podziewają twoje przyjaciółki dzisiejszego ranka? Dulcy rzuciła okiem na zegarek. – Sądzę, że Marie właśnie poluje na miejsce parkingowe w okolicach sądu hrabstwa. Jeśli zaś chodzi o Jenę... – Dulcy uśmiechnęła się szeroko. – Cóż, Jena prawdopodobnie pojawi się dość późno, jak zazwyczaj w poniedziałek. Dulcy zresztą bardzo na to liczyła. Nie odważyła się pisnąć ani słowa żadnej ze swoich przyjaciółek na temat tego, co się wydarzyło piątkowej nocy. I, dzięki Bogu, żadna z nich nie drążyła tematu. Jeśli Dulcy dobrze zrozumiała ich opowieść, Jena i Marie wyszły ostatnie z klubu. Kiedy dotarły do jej drzwi, zapukały, a nie doczekawszy się odzewu, założyły, że już śpi snem sprawiedliwego, więc nie dobijały się zbyt natarczywie. Ostatecznie, to nie nowina, że Dulcy była czasami straszliwą nudziarą. Gdyby tylko wiedziały... Zacisnęła rękę na framudze.

Tak... no cóż, jeżeli to tylko będzie od niej zależało, nigdy nie dowiedzą się prawdy. Potarła kciukiem zaręczynowy pierścionek. Ostatecznie już za pięć dni miała zostać mężatką. Barry podszedł bliżej z wyrazem dziwnego zaniepokojenia na twarzy. Dulcy skupiła na nim nieobecny wzrok, zastanawiając się, jak bardzo się zdradziła, gdy tak stała i przywoływała w myślach miniony weekend. – Słuchaj, chciałbym o czymś z tobą porozmawiać, Dulcy – oznajmił poważnie, zniżając znacznie głos. O Boże. A więc doczekała się! Wszyscy już wiedzieli, czego się dopuściła, i za chwilę usłyszy na ten temat kilka słów. – O co... – odchrząknęła gwałtownie, bo coś niespodziewanie zaczęło dusić ją w gardle. – O co chodzi? Barry przez chwilę wpatrywał się w nią bez słowa, po czym skinął głową w stronę, w którą udała się Mona. – Ja... widzisz, zastanawiam się od pewnego czasu... czy przypadkiem nie odnosisz wrażenia, że z panną Lyndell dzieje się ostatnio coś dziwnego? Dziwnego? – Nie – odparła. – Nic podobnego nie zauważyłam. Ale ostatecznie nie znam Mony zbyt dobrze. Ty zapewne jesteś w stanie lepiej ocenić sytuację. Barry odruchowo zaczął wygładzać krawat. – Sam nie wiem. Ostatnio jest nieco roztargniona. Zdarza się, że nie powiadamia klientów, gdy chcę odwołać spotkanie. Zamawia na lunch co innego, niż sobie życzę. Dulcy uśmiechnęła się od nosem. – Biedny, mały Barry – mruknęła. Miał dość przyzwoitości, by się zarumienić. Dulcy jednak spostrzegła, że jest autentycznie zmartwiony. Przechyliła lekko głowę i bacznie mu się przyglądała.

– Dobrze wiesz, jaka jest Mona. Może ma problemy rodzinne? – Pod jednym względem masz na pewno rację. Mona nigdy nie mówi o swoim prywatnym życiu. Czy chciałbyś, żebym z nią porozmawiała? Z głębi holu dobiegły ich energiczne kroki. Barry wyprostował się gwałtownie, posłał Dulcy znaczące spojrzenie, po czym stanął w progu swojego gabinetu i zwrócił się w stronę sekretarki. – Och, kawa! Wspaniale – odezwał się ciepłym głosem. Wziął w rękę kubek, Dulcy tymczasem przyglądała się, jak Mona czeka, by się upewnić, czy z kawą wszystko w porządku, po czym odwraca się i idzie do swojego biurka. Czy rzeczywiście coś ją gnębiło? Jeżeli nawet tak było, Dulcy nie miała pewności, czy powinna się w to wtrącać. Teraz na jej własnym podwórku działo się aż nazbyt wiele spraw wymagających szybkiego uporządkowania. Wróciła do swojego gabinetu i przez chwilę zastanawiała się, czy nie zamknąć za sobą drzwi. Uznała jednak, że skoro zawsze zostawiała je otwarte, to jeśli teraz postąpi inaczej, może obudzić w Monie kolejne podejrzenia. Na wszelki wypadek pchnęła więc drzwi energicznie, by otworzyły się na całą szerokość, po czym usiadła za biurkiem. Powinna popracować nad sprawą Traversa, a także przygotować się do wystąpienia sądowego, które czekało ją jeszcze w tym tygodniu. Tymczasem mogła się zdobyć tylko na bębnienie palcami po pustym blacie biurka. – Och, na Boga jedynego, po prostu zadzwoń do niego – napomniała się pod nosem. – To ostatecznie twój oficjalny narzeczony.

Zerknęła nerwowo na zegarek, choć w gruncie rzeczy dobrze wiedziała, która jest godzina. Kilka minut po ósmej. Brad właśnie przyszedł do biura. Poderwała słuchawkę, odłożyła ją z powrotem, po czym znów podniosła. W czasie weekendu zostawiła Bradowi dwie wiadomości na automatycznej sekretarce, prosząc, by zadzwonił do niej, gdy tylko znajdzie wolną chwilę. Najwyraźniej przez cały czas był bardzo zajęty. Ponownie odłożyła słuchawkę i podrapała się gwałtownie po ramieniu. – Panno Ferris? Właśnie dzwoniła panna McCade. Mówiła, że przyjdzie dziś dużo później niż sądziła i prosiła, by zastąpiła ją pani na spotkaniu dotyczącym intercyzy przedślubnej, wyznaczonym na ósmą trzydzieści. Powiedziała, że wszystko jest już dopięte na ostatni guzik, chodzi więc jedynie o sfinalizowanie sprawy. Dulcy wykrzywiła twarz. Wszyscy wiedzieli, że Jena zawsze w poniedziałki przychodziła później, lecz choć zdarzało się jej przesunąć jakieś umówione spotkanie na inną godzinę, nigdy dotąd nie prosiła Dulcy ani Marie o zastępstwo. Odruchowo zaczęła masować skronie. Fakt, że to spotkanie dotyczyło intercyzy przedmałżeńskiej, a więc sprawy nieodparcie kojarzącej się z jej sytuacją życiową, nie umknął jej uwagi. Co też Jena tym razem knuła? – Oczywiście, mogę wszystkim kazać czekać na pannę McCade – zaproponowała Mona. – Teraz już jednak za późno, żebym przełożyła spotkanie na inny termin. Dulcy rozważała jej słowa przez chwilę, starając się odsunąć od siebie podejrzenia. W końcu z rezygnacją potrząsnęła głową. – Wszystko w porządku, Mono. Zajmę się tą sprawą. Dziękuję.

Dulcy wyciągnęła akta Traversa, zaczęła przerzucać strony. Nagle zdała sobie sprawę, że Mona wciąż stoi w drzwiach gabinetu. Podniosła głowę i spojrzała na sekretarkę. – Czy masz do mnie jeszcze jakąś sprawę, Mono? Sekretarka sprawiała wrażenie, jakby miała ochotę coś powiedzieć, po czym westchnęła. – Nie. To chyba wszystko. Przypominając sobie rozmowę z Barrym, Dulcy już podnosiła dłoń, by zatrzymać Monę, ale w tym momencie zabrzęczał telefon. Po raz drugi, w ciągu zaledwie paru minut, Dulcy gwałtownie podskoczyła na krześle. Oczywiście, nie uszło to uwagi Mony. Jej oczy znów natychmiast się zwęziły. – Odbiorę i dowiem się, o co chodzi – oznajmiła. – Nie ma potrzeby, ja to zrobię. Dzięki raz jeszcze, Mono. Sekretarka skinęła głową i wyszła z gabinetu. Dulcy otarła zwilgotniałe dłonie o spódnicę, po czym podniosła słuchawkę. – Dulcy Ferris. Okazało się, że to potencjalny klient, którego skierował do niej znajomy prawnik. Dulcy z trudem przełknęła ślinę. A więc nie Brad. Pół godziny później nie byłaby w stanie rozpoznać w sobie kobiety, którą piątkowej nocy tak bardzo poniosły zmysły. Wzięła od Mony kopię intercyzy sporządzonej przez Jenę, po czym dołączyła do przyszłej pary młodej oraz ich adwokata, czekających w mniejszej z dwóch sal konferencyjnych. Wyjaśniła, że Jenę zatrzymały bardzo ważne obowiązki, po czym się przedstawiła. Okazało się, że jej tymczasową klientką ma być niejaka Mandy Mallone – oszałamiająca blondynka o imponującym biuście.

– A więc – zaczęła, siadając obok Mandy i robiąc wszystko, by bez grymasu znosić intensywny, duszący zapach perfum blondynki. – Jena powiedziała mi, że najczarniejszą robotę mamy już za sobą. – Otworzyła segregator i wyjęła przygotowaną umowę: oryginał oraz kopię, w których samoprzylepnymi, czerwonymi strzałkami oznaczono miejsca na podpisy. – Rozumiem, że spotkaliśmy się tu tylko po to, by państwo podpisali dokument, czy tak? – Tak jest – odparł przyszły pan młody, przystojny, nieco nadęty dwudziestokilkulatek o nazwisku Jason Polansky. Tymczasem jego przyszła żona skrzyżowała stanowczym gestem ramiona, wysuwając naprzód imponujące piersi, już i tak nienaturalnie wypchnięte przez specjalny biustonosz. – W żadnym razie. Dulcy zamrugała oczami, karmiąc się nadzieją, że cierpi na omamy słuchowe. Przy okazji sklęła w duchu Jenę, teraz najprawdopodobniej siedzącą w jakimś miłym miejscu nad filiżanką kawy, rozbawioną do łez jej położeniem. Obaj mężczyźni siedzący przy stole odezwali się niemal jednocześnie. Dulcy kojarzyła prawnika w średnim wieku, siedzącego obok Polansky’ego – usługi Steve’a Saragina i jego wspólników nie należały do najtańszych. – Ależ daj spokój, Mandy. Omawialiśmy to już pięć razy – zaprotestował przyszły małżonek. – Panno Mallone – natychmiast wtrącił Saragin – muszę pani przypomnieć, że ugoda ustna ma taką samą moc prawną, jak umowa pisemna. Dulcy przygryzła wargę, by powstrzymać się od cisnącego się jej na usta komentarza. Spojrzała spod oka na

obcesową blondynkę. Żadna z wygłoszonych uwag najwyraźniej nie skłoniła jej do zmiany zdania. A raczej wywołała wręcz przeciwny skutek – jej ładna broda jeszcze wyżej podskoczyła w górę, a szkarłatne, długie paznokcie silniej wbiły się w ramiona. – Rozmyśliłam się. I co, zastrzelicie mnie? – Bóg mi świadkiem, że miałbym na to ochotę – mruknął Polansky, bez wątpienia wyprowadzony z równowagi. Szybko jednak się opanował i zwrócił do Mandy z szerokim, zniewalającym uśmiechem. Dulcy natychmiast doszła do wniosku, że to właśnie dzięki temu uśmiechowi udało mu się zdobyć serce panny Mallone. – Mandy, kochanie, do ślubu zostało zaledwie pięć dni. Czy nie sądzisz, że obojgu z nas kamień spadłby z serca, gdybyśmy mieli to już za sobą? Dulcy wpatrywała się w niego uważnie, starając się wyrzucić z pamięci, że jej własny ślub z Bradem miał się odbyć tego samego dnia. – Nie mamy już czasu na dalsze negocjacje. Po prostu nie mamy. Saragin przysunął do siebie papiery leżące przed Dulcy i usiłował podetknąć je pod nos Mandy. – Pan Polansky jest bardzo hojny, panno Mallone. Doprawdy – wyjątkowo hojny. Dlatego szczerze doradzałbym pani podpisanie tych dokumentów. Mandy się zawahała. Powoli rozluźniła dłonie zaciskające ramiona. Przyszły mąż posłał jej zachęcający uśmiech, Saragin chrząknął znacząco, zaś Mandy niepewnym ruchem sięgnęła po papiery. W tym momencie Dulcy uznała, że już nie powinna dłużej siedzieć w roli biernego obserwatora. Może była masochistką, a może po prostu rozjuszyło ją stanowisko pana młodego i jego adwokata, w każdym razie doszła do

wniosku, że jeśli klientka się waha, ona powinna przynajmniej dowiedzieć się, dlaczego. Wyjęła intercyzę z ręki Saragina i uśmiechnęła się do Mandy współczująco. – Steve, jak to miło, że pamiętasz, iż to nie ty reprezentujesz pannę Mallone – rzuciła sarkastycznie, posyłając obu mężczyznom znaczące spojrzenie. – Nie macie więc, panowie, nic przeciwko temu, żebym bliżej zapoznała się z tym dokumentem, prawda? I tak wszystko wskazuje na to, że nasze spotkanie nie będzie tak krótkie, jak pierwotnie sądziliśmy. Adwokat przeciwnej strony miał ochotę zaprotestować, jednak szybko zagryzł wargi, bo zrozumiał, że cokolwiek by powiedział, i tak nie powstrzyma Dulcy. Dulcy tymczasem rozsiadła się wygodniej na krześle i zaczęła przebiegać wzrokiem trzydziestostronicowy dokument, zaś po każdym przeczytanym słowie jej oczy rozwierały się coraz szerzej ze zdumienia. W intercyzie wyszczególniono i wyceniono każdy, przedstawiający jakąkolwiek wartość, przedmiot należący do Polansky’ego i orzekano, że w razie rozwodu pozostanie on jego wyłączną własnością. A ponieważ panna Mallone zobowiązała się, że po ślubie zrezygnuje z obecnie wykonywanego zawodu tancerki erotycznej – Dulcy uniosła brwi i przeciągle spojrzała na blondynkę – pan Polansky zostanie jedynym żywicielem rodziny, stąd też dziewięćdziesiąt pięć procent dóbr nabytych w ciągu dziesięciu pierwszych lat trwania małżeństwa nie będzie objętych wspólnotą majątkową, zaś po każdych następnych dziesięciu latach procent ten zmaleje o dalsze pięć punktów. Czyżby Jena doprawdy zgodziła się na coś podobnego? Dulcy spojrzała na Mandy wpatrzoną w nią pełnym nadziei wzrokiem, po czym szybko wróciła do studiowania dokumentu.

Gdyby z tego małżeństwa przyszły na świat dzieci, umowa zakładała, że w przypadku rozwodu każde z małżonków będzie miało równe prawa do ich wychowywania, Mandy zaś nie będą przysługiwać żadne alimenty ani jakiekolwiek świadczenia pieniężne na rzecz dzieci. Dulcy postukała palcem w papiery. Coś podobnego nie przeszłoby w żadnym sądzie, zakonotowała w duchu. Kiedy przeczytała całość, wróciła do pierwszych stron umowy. To nie była żadna intercyza przedmałżeńska, a bezczelne ubezwłasnowolnienie w majestacie prawa. Oczywiście, w żadnym punkcie nie wspomniano o ograniczeniu praw Polansky’ego do ewentualnych przyszłych dochodów Mandy. Tak więc, gdyby przypadkiem wynalazła na przykład idealne stringi i w jednej chwili została multimilionerką, jej mąż-sknera miałby prawo do połowy jej pieniędzy. Dulcy westchnęła ciężko, raz jeszcze przebiegając wzrokiem ostatnią stronę, gdzie napisano, że Mandy nie może zgłaszać jakichkolwiek roszczeń do świadczeń emerytalnych pana Polansky’ego, bez względu na długość trwania małżeństwa. Dokument został opatrzony oficjalną pieczęcią: Polansky, Polansky & Polansky, Kancelaria Prawna. No jasne. Przecież tylko adwokat mógł wysmarować takie obrzydliwe gówno. I tylko inny adwokat – a mianowicie niejaka Jena McCade, nad którą właśnie zbierały się czarne chmury – mógł zaakceptować coś podobnego. Pieczołowicie odłożyła papiery na stół i położyła na nich splecione dłonie. Dzień, w którym intercyza nabierała mocy prawnej, był tym samym, w którym miała poślubić Brada Wheelera. W tym momencie zastanowiło ją, czemu Brad nie poprosił, by spisali umowę przedmałżeńską, i jednocześnie poczuła wielką ulgę. Gdyby jej przyszły mąż zaproponował podpisanie podobnego

dokumentu, własnoręcznie wcisnęłaby mu papiery do gardła. Odchrząknęła znacząco i stanowczym wzrokiem spojrzała na prawników siedzących naprzeciwko. – Chciałabym zamienić kilka słów z moją klientką na osobności. Mam nadzieję, że nie macie, panowie, nic przeciwko temu? – Wstała szybko z krzesła i otworzyła drzwi. – Mono, dopilnuj, proszę, by panowie Polansky i Saragin dostali coś do picia, dobrze? Saragin poderwał się natychmiast i podszedł do Dulcy energicznym krokiem. – Myślę, że powinnaś się skonsultować z Jeną, zanim podejmiesz jakieś pochopne decyzje, Dulcy. Uśmiechnęła się, ale miała świadomość, że ten uśmiech był zimny i nienaturalny. – Dzięki. Wezmę sobie tę radę do serca. Niedoczekanie twoje. Wyszła wraz z Mandy, starannie zamknęła za sobą drzwi, po czym oparła się o nie plecami i wbijając wzrok w wyraźnie zdumioną blondynkę, oznajmiła: – Musimy porozmawiać. Trzy godziny później Dulcy czuła, że znów stała się prawie tą samą osobą, co kiedyś. Wspólnie z Mandy Mallone przestudiowały zdanie po zdaniu tę parodię intercyzy, pokreśliły pewne ustępy czerwonym markerem, oddały dokument Saraginowi i Polansky’emu do poprawki, po czym Dulcy zakończyła spotkanie. Jena pojawiła się chwilę później z nienaturalnie szerokim uśmiechem na twarzy. Oparła się o framugę drzwi gabinetu Dulcy, założyła rękę na rękę, po czym spytała, jak wiele z oryginalnej intercyzy pozostało po porannym spotkaniu.

– Tak właśnie myślałam – oświadczyła, wysłuchawszy krótkiego sprawozdania Dulcy. – Saragin zadzwonił do mnie na komórkę, by dać mi do zrozumienia, że jest bardzo niezadowolony. – Na komórkę?! Dałaś Saraginowi numer swojego prywatnego telefonu? Jena zacisnęła usta. – Jena! Wiedziałam, że coś tu śmierdzi, ale ani przez myśl mi nie przeszło, że kombinujesz na boku z tym nadętym dupkiem. – Kombinujesz na boku? Jakże wulgarne określenie. – Wzruszyła ramionami. – A tak dla twojej wiadomości, do tej pory nawet nie poszliśmy razem na kawę. Jeszcze nie. Intrygują mnie jednak krążące na jego temat plotki. – Plotki? I dlatego nieomal rzuciłaś tę biedną dziewczynę rekinom na pożarcie, nie dając jej żadnej szansy ocalenia. – Ta, jak ją nazywasz, ,,biedna dziewczyna’’ zbiła niezłą fortunę, tańcząc nago na rurze – rzuciła Jena i skierowała się w stronę własnego gabinetu. – Poza tym właśnie dlatego, by jej nie pozbawiać ostatniej deski ratunku, poprosiłam, żebyś mnie zastąpiła. Wiedziałam, że nie dopuścisz do podpisania podobnej bzdury. Dulcy kołysała się lekko na krześle, w dużo lepszym humorze niż z rana. A czułaby się jeszcze lepiej, gdyby nie nękający ją szczególny, podskórny niepokój – podniecenie wypływające na powierzchnię w najmniej oczekiwanych momentach – jak na przykład teraz, gdy na chwilę oderwała się od swoich obowiązków. Gdyby nie Quinn, który pozwolił jej uzmysłowić sobie własne tęsknoty, mogłaby wciąż uważać się za tę samą osobę, jaką była jeszcze kilka dni temu; za praktyczną, rozsądną kobietę, która wybrała prawo korporacyjne, by

nie babrać się w sprawach cywilnych – takich, z jaką miała do czynienia dzisiejszego ranka; za narzeczoną mężczyzny, którego dziesiątki kobiet poślubiłyby bez mrugnięcia okiem, nie wahając się osiągnąć swój cel choćby po trupach; za kobietę, ogólnie rzecz biorąc, zadowoloną z życia, nie poświęcającą każdej wolnej chwili na roztrząsanie kwestii, czy przypadkiem nie została na zawsze wykluczona ze świata niezwykłej, seksualnej rozkoszy, której doświadczyła w ramionach Quinna. Dulcy westchnęła głęboko i ukryła twarz w dłoniach. Wystarczyły trzy sekundy, by trzy godziny psychicznej rekonstrukcji praktycznie legły w gruzach. Ponownie spojrzała na zegarek, chwyciła za słuchawkę i nacisnęła guzik łączący ją bezpośrednio z prywatną linią Brada w Wheeler Industries. Po czterech dzwonkach odezwała się poczta głosowa. Dulcy uświadomiła sobie, że była to ta sama zapowiedź, którą Brad nagrał, wychodząc z biura w zeszły piątek. W zamyśleniu odłożyła słuchawkę. To dziwne. Planował spędzić weekend w swoim country klubie, gdzie był umówiony z przyjaciółmi na golfa, ale zamierzał wrócić najdalej wczorajszego wieczoru. I niewątpliwie powinien być teraz w biurze, ponieważ miał uczestniczyć w ważnym posiedzeniu zarządu wyznaczonym na dziewiątą. Może właśnie w tym rzecz. Zebranie się przeciągnęło i Brad nie miał czasu przesłuchać pozostawionych wiadomości. Podniosła jeszcze raz słuchawkę i wystukała jego służbowy numer. Dowiedziała się jedynie, że w ogóle nie pojawił się w pracy. – Przepraszam, czy rozmawiam z panną Ferris? Dulcy zmarszczyła brwi. W ciągu całych pięciu miesięcy, od chwili gdy zaczęła dzwonić do Brada, jego sekretarka ani razu nie zwróciła się do niej w równie bezpośredni sposób.

– Tak, Jenny. Czy mogłabyś poprosić, żeby do mnie zadzwonił, gdy tylko zjawi się w biurze? Chciałabym... – Właśnie w tym rzecz, panno Ferris – odparła Jenny, zniżając głos w szczególny sposób, jaki często dobiegał Dulcy od ustawionych w biurach ekspresów do kawy, zapewne zwiastujący soczystą plotkę, choć Dulcy nie mogła być tego całkiem pewna, ponieważ nigdy nie odważyła się uczestniczyć w podobnych pogwarkach. – Bo, widzi pani, ja nie wiem, czy pan Wheeler w ogóle przyjdzie dzisiaj do biura. Czy jeszcze kiedykolwiek się tutaj pojawi... Dulcy przerzuciła słuchawkę do drugiej ręki i przyciągnęła do siebie jakieś akta, uświadamiając sobie nagle, czemu nigdy nie angażowała się w biurowe plotki. W większości przypominały one skandalizujące nagłówki drukowane jaskrawą czcionką na pierwszych stronach brukowców – brudy upowszechniane ku uciesze gawiedzi. – Dzwonił do ciebie? Zostawił jakąś wiadomość? – spytała. W tym momencie z poczekalni dobiegły ją podniesione głosy. Dulcy wyciągnęła szyję, żeby zobaczyć, co się tam dzieje, i teraz słuchała sekretarki Brada już tylko jednym uchem. – ...pan Wheeler zaginął. Znaczenie tych słów dotarło do niej w chwili, gdy dostrzegła Beatrix Wheeler, matkę Brada, z wytapirowanymi, wylakierowanymi włosami i twarzą przepełnioną furią, stojącą w wojowniczej pozie naprzeciw równie zdeterminowanej Mony. – Ja nie muszę się wcześniej zapowiadać, by się zobaczyć z moją przyszłą synową! Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, z kim masz do czynienia? – krzyknęła w końcu Beatrix tonem urażonej księżnej.

Słuchawka wypadła z rąk Dulcy i trzasnęła o blat biurka. Dulcy niezdarnie ją podniosła, wymamrotała kilka słów bez ładu i składu, po czym szybko się rozłączyła. Wstała z krzesła, wygładziła spódnicę, gotując się na konfrontację z Beatrix Wheeler. Wyszła zza biurka, by lepiej widzieć, co się dzieje w poczekalni, i wówczas spostrzegła ciemnowłosego, posępnego mężczyznę stojącego za plecami Beatrix. Wielki Boże... Quinn! Poczuła, jak uginają się pod nią kolana. Gorączkowo chwyciła za kant biurka, by nie osunąć się bezwładnie na podłogę, ale zrobiła to tak niezdarnie, że przy okazji zrzuciła z blatu zegar i pojemnik z ołówkami. Trzask spadających przedmiotów uciszył wszystkich w poczekalni. Dulcy spostrzegła, jak Beatrix wbija w nią wściekły wzrok, po czym odwraca się gwałtownie i naciera w stronę jej gabinetu niczym rozjuszony zwierz, szykujący się do walki. Dulcy nie spuszczała jej z oka, a jednocześnie drżącymi rękami macała dywan w poszukiwaniu rozsypanych ołówków. Boże! Ona wie. Wie o wszystkim. Brad też już wie. Ona wie, Brad wie i ślub został odwołany. W końcu trafiła dłonią na zegar. Chwyciła go nieporadnie i niepewnie zaczęła się podnosić, zwrócona plecami do drzwi. Zacisnęła powieki, zmówiła krótką modlitwę i odwróciła się powoli, by stawić czoło diabłu wcielonemu w postaci Beatrix Wheeler, próbując przy tym całkowicie zignorować śniadego kusiciela w czarnych dżinsach, wyglądającego na równie zaszokowanego, jak ona sama. – Coś ty zrobiła mojemu synowi?! – wykrzyknęła rozwścieczona Beatrix. Boże, cóż to za suka! Quinn Landis nie byłby bardziej porażony, gdyby

piętnastonogi mustang runął z nieba wprost na jego głowę. Do diabła, to wykluczone... przecież to absolutnie, całkowicie niemożliwe... Postąpił krok do przodu i stanął w progu, rozstawiając lekko nogi wsuwając ręce do kieszeni dżinsów. Dee... Dulcy spojrzała na niego przelotnie, po czym szybko umknęła wzrokiem. Jej policzki płonęły żywą czerwienią, a ręce drżały tak bardzo, że omal nie upuściła trzymanego w nich zegara. No, Quinn, powiedz, jak to jest, gdy się przeleci narzeczoną najlepszego przyjaciela, zapytał się w duchu. – Co takiego? – wykrztusiła Dulcy. Quinn przeraził się, że nieświadomie wypowiedział swoją kwestię głośno. Po krótkiej chwili zorientował się jednak, że Dulcy skierowała swoje pytanie do Beatrix Wheeler. Do tej pory Beatrix sprawiała takie wrażenie, jakby miała ochotę rzucić się na Dulcy z pazurami. Teraz natomiast uśmiechnęła się słodko. A to było jeszcze dziesięć razy gorsze i bardziej zabójcze od jej jawnego gniewu. Wygładziła przód kosztownego żakietu z delikatnej wełny. – Przepraszam, kochanie. Wszystko wypadło nieco inaczej, niż zaplanowałam. Quinn skrzywił się, obserwując, jak matrona rodu Wheelerów przywdziewa zbroję zdradliwego, jadowitego drapieżcy. – Chodzi o Brada. Czy nie wiesz przypadkiem, gdzie on się podziewa, Dulcy? – Jeżeli nie ma go w biurze ani w mieszkaniu, to zupełnie nie wiem, gdzie mógłby być. – Spojrzała przeciągle na Quinna. – Nie widziałam się z Bradem od piątku. Beatrix skrzyżowała ramiona na swoim olbrzymim

biuście. Przy wzroście metr osiemdziesiąt i nadmiernie rozwiniętej muskulaturze, wszędzie wyglądałaby imponująco, nawet pozbawiona otoczki bogactwa i władzy, którymi potrafiła szermować niczym ostrym rapierem. – Nie chciałabym niczego insynuować, moja droga, ale o ile nam wiadomo, to właśnie tego dnia zaginął Brad. W tym momencie ktoś natarł na Quinna od tyłu, Quinn przesunął się więc, by wpuścić tę osobę do środka. – Przepraszam – rzuciła ostro jakaś kobieta, przepychając się obok niego. – Co tu się dzieje?! Inny głos i kolejna kolizja. Quinn westchnął z rezygnacją i stanął z boku na wypadek, gdyby ktoś jeszcze zamierzał przyłączyć się do towarzystwa. Kobiety, które znał jako Jenę i Marie, zauważyły go w tej samej chwili, w której on rozpoznał ich twarze. – O rany! – wyszeptała Marie. Jena tymczasem spoglądała na niego z szelmowskim błyskiem w oku. – No, no, to doprawdy interesujące – stwierdziła. Dulcy ruszyła się od biurka i przeszła obok Quinna. Gdy go mijała, powiedział sobie, że nie pozwoli, by owionął go jej aromat, że odetnie całkowicie swoje zmysły w przypadku choćby najbardziej przelotnego kontaktu z Dulcy Ferris. Ale ledwo to pomyślał, natychmiast dobiegł go zapach bananów – bananów? – i z wrażenia aż musiał zaczerpnąć głęboki oddech. – Och, nic – rzuciła szybko Dulcy, jednocześnie rzucając Jenie ostrzegawcze spojrzenie. – Pani Wheeler właśnie mnie powiadomiła o zaginięciu Brada. – Co takiego?! – wykrzyknęła Marie. – Nie przyszłam jedynie oznajmić, że zaginął. Chciałabym przede wszystkim się dowiedzieć, coś ty mu zrobi-

ła... – Beatrix urwała, uświadamiając sobie, że się zagalopowała. – To znaczy, przyszłam zapytać, czy nie wiesz, gdzie może przebywać. Dulcy odwróciła się tak gwałtownie, że niewiele brakowało, a by się przewróciła. Quinn instynktownie wyciągnął rękę, by ją podtrzymać. Dulcy miała bluzkę bez rękawów i jego gorące palce zacisnęły się na jej chłodnym, nagim ramieniu. Nie spodziewał się, że przeszyje ją tak silny dreszcz. Sam zresztą też musiał walczyć, by zapanować nad swoją gwałtowną reakcją na zetknięcie z jej ciałem. Puścił więc ramię Dulcy tak nagle, że znowu o mały włos nie wylądowała na podłodze. Jena tymczasem chrząknęła z dezaprobatą i zwróciła się w stronę Beatrix. – Czy dysponuje pani jakimiś dowodami łączącymi Dulcy ze zniknięciem Brada? Bo jeżeli nie, to właśnie dostarcza mi pani solidnych podstaw do wniesienia sprawy o zniesławienie. – Zniesławienie?! Ty mała... Dulcy wskoczyła pomiędzy dwie kobiety i uniosła dłonie ustawiając je w kształt litery T – w koszykarskim geście przerwy w grze. – Chwileczkę. Bez emocji. Jeszcze na dobrą sprawę nie wiemy, co się właściwie stało, a już mówimy o wszczynaniu procesów? – Przemierzyła pokój tam i z powrotem. – Pani Wheeler, proponuję, żebyśmy przeszli do sali konferencyjnej i tam omówili całą sprawę spokojnie, jak na dorosłych ludzi przystało. Bez względu na to, co pani w tej chwili myśli, nie mam nic wspólnego ze zniknięciem Brada. Jeszcze pięć minut temu nie wiedziałam, że zaginął! Jednak jeśli w jakikolwiek sposób mogłabym pomóc w jego odnalezieniu, oczywiście zrobię wszystko, co w mojej mocy. Quinn skrzyżował ręce na piersi, ignorując Marie

nieustannie posyłającą w jego stronę pytające spojrzenia, jakby próbowała zrozumieć, co się właściwie dzieje. Potrząsnął głową i już miał coś powiedzieć, jednak Marie okazała się szybsza. – Zaraz, zaraz. Zacznijmy od początku. Przede wszystkim chciałabym się dowiedzieć, co on ma z tym wszystkim wspólnego. Dulcy rzuciła okiem na Quinna i wszelki kolor natychmiast odpłynął z jej twarzy. – Nie bądź śmieszna. On nie ma nic wspólnego ze zniknięciem Brada – oświadczyła Beatrix. – To Quinn Landis, najlepszy przyjaciel mojego syna. Przyjechał, by być świadkiem na jego ślubie. Dulcy zaczęła się dławić, szczęśliwie jednak zagłuszył ją serdeczny śmiech Jeny. – On ma być świadkiem? Dulcy spiorunowała Jenę wzrokiem, Quinn skrzywił się nieznacznie, natomiast Beatrix władczym gestem uniosła głowę. – Właśnie – mówiąc to, westchnęła teatralnie. – Czy teraz wreszcie możemy zająć się ważniejszymi sprawami? Mój syn zaginął i przede wszystkim chciałabym go odnaleźć. – To zrozumiałe – powiedziała Dulcy, chwytając kobietę pod ramię. Szybko jednak cofnęła rękę, bo Beatrix dała jej natychmiast do zrozumienia, że ten gest nie jest mile widziany.

Rozdział piąty

Dulcy była przekonana, że zatrzęsła się pod nią podłoga – nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Czyżby Nowy Meksyk leżał na uskoku tektonicznym? Choć mieszkała tu całe życie, nigdy nie doświadczyła trzęsienia ziemi, ale kiedyś zawsze musi być ten pierwszy raz, czyż nie? Siedząc przy konferencyjnym stole, przyciskała stopy z całej siły do podłogi, by przekonać się, że drgania wreszcie ustąpiły. Bez skutku. Urządzona w klasycznym, południowo-zachodnim stylu mała sala konferencyjna pękała w szwach. Oprócz bezpośrednio zainteresowanych oraz Marie, Jeny i Barry’ego był tam jeszcze, przyprowadzony przez Beatrix, szef ochrony Wheeler Industries imieniem Bruno. Co chwilę wpadała też Mona – pod pretekstem przyniesienia wody, kawy, herbaty czy przekąsek – ale tak naprawdę tylko po to, by mierzyć Beatrix pełnym gniewu i dezaprobaty wzrokiem. Jakimś cudem Quinnowi udało się usiąść tuż obok niej. I chociaż przez całe czterdzieści pięć minut dyskusji

w ogóle nie spojrzał w jej stronę, ona każdym zmysłem chłonęła jego bliskość. Nie pamiętała, że to aż tak... potężny i wysoki mężczyzna. Nawet gdy siedział, przewyższał ją wzrostem o dobre dwadzieścia centymetrów. A jego dłonie... Przełknęła gwałtownie ślinę, przyglądając się, jak coś zapisywał w małym, podręcznym notesie. Miał długie, masywne, opalone palce porośnięte krótkimi, sztywnymi włoskami. Te same palce zaledwie parę dni temu głaskały ją, pieściły, wnikały w głąb jej zgłodniałego, mokrego ciała, wydobywając z niej lubieżne wyznania, których nigdy przedtem nie ośmieliła się wypowiedzieć. Quinn przesunął się na krześle i ciemnymi, przepastnymi oczami spojrzał prosto w jej oczy. Dulcy poczuła tak wielkie ściskanie w gardle, że ogarnęła ją obawa, czy jeszcze kiedykolwiek w życiu zdoła cokolwiek przełknąć. Quinn przeniósł wzrok z powrotem na konferencyjny stół. Mój Boże! Tylko ona mogła wpakować się w coś podobnego: pierwszą i ostatnią szaloną noc w życiu spędziła z jedynym mężczyzną, z którym nie wolno jej było tego zrobić – z najlepszym przyjacielem Brada. Sięgnęła po dzbanek z wodą. Wokół stołu toczyła się dyskusja, szczęśliwie jednak żaden z jej uczestników nie wymagał od niej jakiegokolwiek zaangażowania. Ręka drżała jej tak gwałtownie, że lód w dzbanku zaczął głośno grzechotać o ścianki. Marie, widząc co się dzieje, wyjęła naczynie z dłoni przyjaciółki i nalała wody do jej szklanki. Dulcy zignorowała pytające spojrzenie, podziękowała uśmiechem i podniosła szklankę do ust – najpierw jedną, a po chwili dwoma rękami. Barry siedział pochylony do przodu, opierając ręce o stół. Przed wejściem do sali zasugerował, że może lepiej

będzie, jeśli to on, wraz z Jeną i Marie, poprowadzi dyskusję, ponieważ Dulcy jest zbyt osobiście zaangażowana w sprawę. – A więc nie zawiadomiono policji – podsumował Barry. – Oczywiście, że nie – urażonym tonem oświadczyła Beatrix. – Panie Lomax, czy wyobraża pan sobie, co by się stało, gdyby media zwietrzyły, że coś sensacyjnego dzieje się w rodzinie Wheelerów? Musimy myśleć o naszych akcjonariuszach. Pracownikach. Kontraktach. Dulcy kręciło się w głowie, nie uszło jednak jej uwagi, że Barry jest jedyną osobą, do której Beatrix odnosi się w cywilizowany sposób. Matrona rodu Wheelerów z ledwością powstrzymywała się, by nie wydrapać jej oczu – nie zdołały tego zamaskować nawet jej wystudiowane uśmiechy. Gdy zaś chodzi o Quinna – Beatrix posyłała mu mrożące spojrzenie za każdym razem, gdy zadawał jakieś pytanie, czy dorzucał słowo do dyskusji. – Sami dbamy o dobro i bezpieczeństwo naszych ludzi – oświadczył Bruno, cały czas stojący za krzesłem pani Wheeler. Jena w zniecierpliwieniu przewróciła oczami. – Tekst żywcem wyjęty z beznadziejnego filmu klasy B. Nie ma co dłużej deliberować, czas brać się do działania. Uważam, że przede wszystkim należy zawiadomić policję. Niespodziewanie udo Quinna zetknęło się pod stołem z udem Dulcy – miękki dżins otarł się o jej nagą skórę, bo Dulcy jakoś nie mogła się zmusić, by dzisiejszego upalnego ranka wciągnąć na nogi pończochy. I w tym momencie odniosła wrażenie, że została rażona gromem. Gwałtownie poderwała się z miejsca, nieomal przewracając krzesło.

– Przepraszam, ale muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Marie już chciała się podnieść, by towarzyszyć Dulcy, ale Jena zatrzymała ją, stanowczym ruchem, chwytając za ramię, nie przestając przy tym wyłuszczać argumentów przemawiających za włączeniem policji do sprawy. Dulcy, potykając się, wyszła z sali i ruszyła w stronę łazienki, usytuowanej po przeciwnej stronie poczekalni. Kiedy znalazła się w damskiej toalecie, oparła się plecami o brązowo-beżowe kafelki i zaczerpnęła głęboki oddech. Co się właściwie z nią działo? Zaledwie trzy dni temu uważała się za niewinną oblubienicę, której jedynym zmartwieniem była kwestia, czy suknie druhen zostaną dostarczone na czas i czy aby na pewno wybrała odpowiedni smak lukru na tort. O Boże! Jak wiele może zmienić jedna szalona noc! Zacisnęła powieki. Nie powinna była zgodzić się na wypad do tego przeklętego klubu. Powinna była usłuchać Brada i zabrać ze sobą Beatrix. Wówczas od razu dowiedziałaby się, że Quinn jest tym tajemniczym przyjacielem Brada, o którym tak wiele słyszała, ale którego nigdy nie widziała. No i nie miałaby też okazji poddać się swoim zmysłom. Zastanów się nad wszystkim spokojnie, nakazała sobie w duchu. Myśl! Myśl o czym chcesz, byle nie o nim. Kiedy dokładnie po raz ostatni widziała się z Bradem? Czego dotyczyła ich ostatnia telefoniczna rozmowa? W czwartkowy wieczór. Tak, to było w czwartek. Mieli zjeść razem kolację w restauracji Seasons na Starym Mieście. Brad jednak nie miał czasu na nic więcej, tylko na przystawkę. Dulcy przypomniała sobie, że gdy podano aperitif, robił wrażenie poirytowanego. Nieustannie spoglądał na zegarek i nerwowo przesuwał dłonią po gład-

kich, jasnych włosach. Pamiętała to bardzo wyraźnie, bo akurat cały czas tamtego dnia zastanawiała się, czy nie popełnia poważnego błędu, wychodząc za Brada. Tłumaczyła sobie, że to drobny atak przedślubnej paniki. Wszystkie wątpliwości jednak się rozwiały, gdy tylko spotkała się z Bradem przed restauracją. Bo Brad Wheeler rzeczywiście był – jak zauważyła Marie – wyjątkowo seksownym, godnym pożądania facetem. A Quinn? Dulcy poczuła nagły ucisk w piersi. Podczas gdy Brad kojarzył się z lekkością i światłem, Quinn – ze swoimi ciemnymi oczami i czarnymi włosami – był tajemniczym, mrocznym bytem. Miał usta świętego i dłonie grzesznika. A mimo to – dobry Boże, pomocy! – Dulcy wciąż pożądała go, jak nikogo innego na świecie. – Ostry atak wyrzutów sumienia? – spytał cicho niski, męski głos. Na jego dźwięk Dulcy podskoczyła tak wysoko, że chyba tylko jakimś cudem nie uderzyła głową w sufit. Wytrzeszczonymi oczami wpatrywała się w Quinna stojącego w damskiej toalecie, opierającego się ramieniem o drzwi, z rękami wsuniętymi głęboko w kieszenie czarnych dżinsów. Nie usłyszała, kiedy wszedł. Z drugiej strony była w takim stanie, że prawdopodobnie nie zauważyłaby nawet stada spłoszonych słoni przebiegających przez to niewielkie pomieszczenie. Boże, jakże oszałamiająco wyglądał Quinn. Zbyt oszałamiająco. Był w każdym calu dokładnym przeciwieństwem Brada. I to było niepokojące. Chociaż nie. Tak naprawdę niepokojące było jej zachowanie. Pomimo dramatycznej dyskusji, toczącej się po przeciwnej stronie holu, ona marzyła jedynie, by wsunąć dłonie pod T-shirt Quinna i dotknąć jego wspaniałych mięśni brzucha.

– Ty... hm... też musiałeś zaczerpnąć świeżego powietrza? – zapytała w końcu, zastanawiając się jednocześnie, czemu nagle nie ma czym oddychać. Przez usta przebiegł mu cień uśmiechu, który jednak nie objął wpatrzonych w nią ciemnych oczu. – Można tak powiedzieć. Dulcy oderwała się od ściany i skierowała wprost do jednej z dwóch kabin. Wcale nie zamierzała skorzystać z toalety w obecności Quinna – po prostu doszła do wniosku, że to najbezpieczniejsze miejsce w sytuacji, gdy obiekt jej pożądania znajdował się tak blisko. Wśliznąwszy się szybko do środka, natychmiast przekręciła zamek. I od razu poczuła się lepiej. Odzyskała panowanie nad własnymi emocjami. Usiadła na zamkniętym sedesie i objęła się ramionami. Po chwili dobiegł ją odgłos powolnych, leniwych kroków. Quinn zatrzymał się tuż przed drzwiami kabiny. Z miejsca, gdzie siedziała, widziała wyraźnie jego znoszone, czarne kowbojki, a na nich dżinsy, i zaczęła się zastanawiać, czemu ten w gruncie rzeczy zwyczajny widok był dla niej tak bardzo pociągający. – Proszę, rzuć na to okiem... Pod drzwiami ukazała się cudownie zmysłowa ręka. Dulcy schyliła się i chwyciła w palce kulkę papieru, starannie unikając kontaktu z dłonią Quinna. Wygładziła papier i serce zaczęło walić jej jeszcze gwałtowniej – tym razem jednak z zupełnie innego powodu. Bradley Wheeler III jest w naszych rękach. Żądamy miliona dolarów za jego uwolnienie. Wkrótce skontaktujemy się ponownie. – O Boże! – No właśnie – odparł Quinn.

Kowbojskie buty zaszurały i wkrótce skrzyżowały się ze sobą. A więc Quinn oparł się plecami o drzwi. Dulcy rzuciła okiem na zamek. Jeden drobny ruch, a wpadłby nagle do środka i wylądował wprost na niej. Poczuła nagłą suchość w ustach i powiodła językiem wzdłuż dolnej wargi. – Znalazłem tę kartkę w jego biurze, w koszu na śmieci. – Na śmieci? – powtórzyła bezmyślnie, spoglądając z powrotem na świstek papieru. – Uhm. Zwiniętą dokładnie w taką kulkę, jak widziałaś. – Czy znalazłeś jeszcze jakąś inną wiadomość? – Nie. Dulcy pomyślała nagle o Beatrix i Brunie siedzących w sali konferencyjnej. – Dlaczego chowasz tę kartkę? – Bo ją znalazłem. Ale nie przejmuj się. Beatrix ją widziała. – Ach, tak – odparła, jakby jego odpowiedź wszystko wyjaśniała. Przez kilka chwil siedziała w bezruchu i wpatrywała się w wymiętą kartkę. Czyż żądania okupu nie były zazwyczaj wyklejane z liter wyciętych z rozmaitych gazet i czasopism? Notatka, którą miała przed sobą, została wypisana drukowanymi literami niebieskim atramentem. Dulcy odwróciła papier na drugą stronę – nic, ani znaku. – Dee... – Nie nazywaj mnie tak – wysyczała cicho. Zapadła cisza. Dulcy ponownie zwinęła papier w kulkę, po czym dźgnęła palcem stojące przed kabiną nogi. Pod drzwiami

pojawiła się ręka i Dulcy dosłownie rzuciła w nią papier, by tylko przypadkiem nie dotknąć dłoni Quinna. Cichy śmiech. – Wiesz, gdybyś stamtąd wyszła, to bardzo uprościłoby sprawę. – Komu? – Nam obojgu. Kowbojki zniknęły z pola widzenia. Dulcy pochyliła się, by przez wolną przestrzeń pod drzwiami zobaczyć, co się dzieje. Boże, Quinn wyglądał zabójczo w tych dżinsach. Odwrócił się i Dulcy gwałtownie odsunęła się od drzwi. – Słuchaj, ostatecznie mam równie wiele do stracenia, co ty, gdyby ktoś się dowiedział o naszej wspólnej nocy. Dulcy uniosła w zdziwieniu brwi. – Tak. A to niby dlaczego? – Pomijając fakt, że Brad jest moim najlepszym przyjacielem? – Chwila ciszy. – No cóż, jeżeli dobrze zrozumiałem, Brad zaginął tej nocy, którą spędziliśmy razem, tak więc nie mówimy już o jednej podejrzanej, ale o dwojgu. – Podejrzewasz, że miałam z tym coś wspólnego? – Nie, ale Beatrix i Bruno tak sądzą. I musisz przyznać, że gdyby dodali dwa do dwóch – sprawa nie przedstawiałaby się najlepiej. – Westchnął zniecierpliwiony. – Może byś jednak wreszcie stamtąd wyszła? Czego się boisz? Sądzę, że przez pięć minut zdołam utrzymać ręce przy sobie – oświadczył. – Ale ja nie jestem pewna, czy uda mi się podobna sztuka – odparła Dulcy, a gdy zdała sobie sprawę, że powiedziała to głośno, wytrzeszczyła oczy z przerażenia. – Pozostanę zimny jak głaz. Boże, ależ była beznadziejna!

W końcu wstała i powoli otworzyła drzwi kabiny. Quinn stał z rękami skrzyżowanymi na piersi i patrzył na nią nieodgadnionym wzrokiem. Dulcy wygładziła spódnicę i ruszyła naprzód. – Teraz dużo lepiej – oznajmił Quinn. Dulcy odruchowo podeszła do umywalki, odkręciła wodę i zaczęła myć ręce. – A więc – odezwał się Quinn, wznosząc głos ponad szum płynącej wody – czy wiesz, dokąd Brad mógł się udać? Dulcy napotkała jego spojrzenie w lustrze. – Odniosłam wrażenie, że notatka, którą znalazłeś, sugeruje, że został porwany. – Nie wykluczam żadnej możliwości – odparł, wzruszając ramionami. Odwróciła się ku niemu. Na mokrych rękach wciąż miała mydło. – Czy chcesz powiedzieć, że mógł zniknąć z własnej woli? – Mówię jedynie, że być może Brad skądś się dowiedział o planach porwania i uciekł przed porywaczami. Co takiego było w tym mężczyźnie z pełnymi, zmysłowymi wargami, które tak idealnie pasowały do jej ust? Teraz Dulcy nie mogła się już powstrzymać. Wsunęła dłonie w czarne, gęste włosy i jednym ruchem uwolniła je z rzemyka, powiodła rękami wzdłuż jego ciała, aż w końcu chwyciła go za biodra i stanowczym ruchem przyciągnęła do swoich bioder. Skłamałaby, gdyby nie przyznała, że właśnie o tym marzyła nieustannie na jawie i we śnie od chwili, gdy rozstała się z Quinnem w sobotni poranek. Nie zamierzała jednak kłamać. Nie teraz. Nie w momencie, gdy podnosił jej spódnicę, chwytał gorącymi dłońmi

za pośladki, przesuwając palce w stronę rejonów, które nie mogły się już doczekać jego wprawnej pieszczoty. – Jesteś taka cudowna – wymruczał Quinn, odrywając na moment usta od jej ust. Dulcy nawet nie próbowała wyrazić słowami swoich doznań. Czuła się jak w niebie. Jak w piekle. Jakby kusiła samego szatana i na dodatek czerpała z tego niezwykłą przyjemność. Chwilę później rozległ się odgłos rozdzieranego materiału i nagle Dulcy została bez majtek. Westchnęła głęboko, wypychając do przodu biodra, by naprowadzić jego rękę na złaknione dotyku wejście do jej wnętrza. Oderwał wargi od jej ust. Dulcy jęknęła cicho w proteście i próbowała przyciągnąć go z powrotem – jednak nadaremnie. Opadł przed nią na kolano, po czym podciągnął jej spódnicę. Dulcy zacisnęła powieki, Quinn tymczasem przywarł gorącymi, wilgotnymi ustami do najbardziej wrażliwej części jej ciała. Po chwili chwycił jej pośladki w obie dłonie, przełożył najpierw jedną, potem drugą nogę przez swoje ramię – tak że Dulcy opierała się teraz na nim całym ciężarem. Ekstaza – słodka, niczym niezmącona ekstaza zawładnęła jej ciałem, podczas gdy język Quinna dokonywał cudów. Drzwi, o które opierała się plecami, poruszyły się gwałtownie. Dulcy jęknęła głośno i jeszcze silniej wypchnęła biodra ku zmysłowym ustom Quinna. Jego palec przesuwał się rozkosznie wewnątrz jej ciała i Dulcy zacisnęła mięśnie, by spotęgować cudowne doznanie. Quinn doprowadzał ją do orgazmu z finezją mężczyzny, który nie tylko wie, co robi, ale także uwielbia to robić. Drzwi ponownie zadrżały. Tyle że tym razem dobiegł ją pełen desperacji szept.

– Dulcy? – niewątpliwie był to głos Marie. – Ty płaczesz? Dulcy gwałtownie otworzyła oczy i wówczas ujrzała na twarzy Quinna wyraz tego samego zaskoczenia, jakie ogarnęło ją samą. Usta i palec błyskawicznie oderwały się od jej ciała, spódnica została wygładzona, zaś Quinn stał przed nią z taką miną, jakby miał ochotę zacząć wszystko od nowa. – Poczekaj – wyszeptał, nie otwierając jeszcze drzwi. Potem przywarł ustami do jej warg – mocno, namiętnie – a w jego pocałunku kryła się obietnica, że jeszcze nie skończyli tego, co przed chwilą zaczęli, i że to, co nastąpi, będzie przekraczać jej najśmielsze wyobrażenia. Po czym wszedł do najdalej położonej kabiny i zamknął za sobą drzwi. Chwilę później kowbojskie buty zniknęły z pola widzenia. Dulcy zaczerpnęła głęboki haust powietrza i otworzyła wreszcie drzwi łazienki. Marie szybko przemknęła obok niej. – Przepraszam, że ci przeszkadzam. Rozumiem, że teraz chciałabyś pobyć chwilę sama, ale koniecznie muszę skorzystać z toalety. Weszła do pierwszej kabiny, zamknęła drzwi. Dulcy omal nie wrzasnęła, gdy w tym samym momencie ujrzała głowę Quinna wychylającą się znad drugiej kabiny. Uśmiechnął się do niej szelmowsko. Dulcy spiorunowała go wzrokiem. A zaraz potem Marie otworzyła drzwi i głowa Quinna zniknęła. – Już po wszystkim. Zadowolona? – spytała Marie. Nerwowo przyglądając się, jak przyjaciółka myje ręce, Dulcy usilnie starała się oddychać nieco swobodniej. Marie ledwo chwyciła papierowy ręcznik, a już Dulcy

wyciągnęła ją z łazienki. I dopiero kiedy obie znalazły się przed drzwiami sali konferencyjnej, zdała sobie sprawę, że nie ma na sobie majtek. Quinn stał w damskiej toalecie i przesuwał między palcami fioletową koronkę. Przez ponad dwadzieścia lat przyjaźni z Bradem nigdy, ani razu w życiu, niczego mu nie zazdrościł. Przynajmniej aż do teraz. Zawsze uważał, że los wyrównuje wszelkie dysproporcje. Brad urodził się z wielką fortuną, ale był bankrutem, gdy chodziło o ciepło rodzinne i bogactwo emocjonalne. Beatrix Wheeler była chodzącą bryłą lodu, podobnie jak zmarły pięć lat temu ojciec Brada. Quinn co prawda nie znał swojego białego ojca, ale za to matka, babka, ciotki i wujowie, choć ubodzy, zawsze bardzo się o niego troszczyli i nigdy nie czuł się wśród nich niechciany. Bardzo też się szczycił swoim pochodzeniem – matka była Indianką z plemienia Hopi – mimo że nie uczestniczył czynnie w życiu indiańskiej społeczności. Rozejrzał się po łazience, szukając miejsca, gdzie mógłby schować seksowną sztukę bielizny, w końcu jednak wcisnął delikatną koronkę do kieszeni spodni. Cienka tkanina nawet nie wybrzuszyła dżinsu – w odróżnieniu od pewnej części jego ciała, która zawsze bardzo się ożywiała, gdy tylko znalazł się w pobliżu prowokacyjnej, słodkiej Dulcy Ferris. Quinn zacisnął pięści. Głos rozsądku podpowiadał mu, że być może ta kobieta tak niezwykle go pociąga, bo jest dla niego nieosiągalna. A może to wynik głęboko ukrytej chęci posiadania tego, co należy do Brada – chęci, którą wypierał przez lata i która dopiero teraz niespodziewanie wypłynęła na powierzchnię. Tyle że nie wyjaśniało to owego nieprawdopodobnego pożądania, jakie ogarnęło go

w piątkową noc, gdy jeszcze nie miał pojęcia, kim jest Dulcy. A przecież pragnął jej wówczas równie gorąco, jak teraz. Jak na mężczyznę, który zawsze szczycił się zimną krwią w stosunkach z kobietami, w niewytłumaczalny sposób tracił nad sobą panowanie, kiedy tylko w pobliżu znajdowała się Dulcy. Przed chwilą, gdy pieścił ją w damskiej toalecie, nie pomyślał nawet, że w każdej chwili mogłaby ich nakryć Beatrix Wheeler. Ta stara wiedźma nigdy go nie lubiła. Z największą ochotą wykluczyłaby go z akcji poszukiwania Brada. A właśnie na poszukiwaniach Brada powinien teraz skoncentrować sto procent swojej uwagi. Uchylił ostrożnie drzwi łazienki, rozejrzał się na wszystkie strony, i szybko wyśliznął do holu. Swoją drogą, co Brad robił z osobą pokroju Dulcy? Och, jasne, Dulcy miała pieniądze – to akurat powiedział mu o niej – ale poza tym była zmysłowa i ciepła, tymczasem wszystkie dotychczasowe dziewczyny Brada były wyrachowane i zimne. Tyle że Dulcy nie była jego dziewczyną, a narzeczoną. Kobietą, którą jego najlepszy przyjaciel miał poślubić za marne pięć dni. Wkroczył do sali konferencyjnej. Nie było tam Beatrix – stała w przyległym gabinecie z partnerem Dulcy, Barrym Lomaxem. Chwilę później gwałtownie odwróciła się na pięcie i wypadła z pokoju, żegnana szerokim uśmiechem Barry’ego. Quinn nie wiedział, co między nimi zaszło, ale cokolwiek to było, wyprowadziło Beatrix z równowagi. – Idziemy – rzuciła ostro w stronę Quinna i nieodłącznego Bruno. – Najwyraźniej ani panna Ferris, ani jej wspólnicy nie zamierzają z nami współpracować. Za

dwadzieścia minut mamy być w biurze prywatnej agencji detektywistycznej. Może tam spotkamy się z większym zrozumieniem. Po tych słowach Beatrix, Dulcy, Jena i Marie wymaszerowały z sali. Jeżeli policzki Dulcy były nieco bardziej zaróżowione, usta lekko obrzmiałe od pocałunków, a kroki trochę niepewne, Quinn był pewien, że jest jedyną osobą, która to zauważyła. – Zadzwoń, gdybyś czegokolwiek potrzebowała – powiedział, wręczając Dulcy swoją służbową wizytówkę. – Tylko pod warunkiem, że ty zrobisz to samo – odparła. Sięgnęła ręką do kieszeni, ale w tym samym momencie zjawiła się Mona i wręczyła Quinnowi jedną ze służbowych wizytówek panny Ferris. Quinn powiódł wzrokiem po twarzy Dulcy i ogarnęła go wielka pokusa, by znowu ją pocałować. Szybko więc odwrócił oczy, ale Jena od razu spojrzała na niego badawczo z ukosa. – Idziesz, Landis? – warknęła Beatrix od drzwi. Quinn podążył za tą suką z piekła rodem, obiecując sobie, że nie zadzwoni do oficjalnie zaręczonej Dulcy Ferris – przynajmniej do czasu, aż jego przyjaciel zostanie odnaleziony i wszystko się wyjaśni.

Rozdział szósty

Dulcy nawet nie tknęła sałatki zamówionej na lunch. Nie zdoła zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. Nie teraz, gdy zaginął jej narzeczony, a ona siedziała w swoim gabinecie pozbawiona majtek przez najlepszego przyjaciela tegoż narzeczonego. Zacisnęła powieki i gdy tylko zamknęła oczy, ujrzała zmysłowe wargi Quinna. Zaczęła się więc również powstrzymywać od zamykania oczu. W końcu przeprowadziła przez interkom krótką konwersację z Moną i w rezultacie tej rozmowy sprawna sekretarka obiecała odwołać jej popołudniową sesję z klientem. Dulcy nie czuła z tego powodu wyrzutów sumienia, bo było to tylko jedno spotkanie, na dodatek miało się odbyć już po trzeciej. Zaraz potem Dulcy zaczęła przetrząsać środkową szufladę biurka w poszukiwaniu klucza do mieszkania Brada. W końcu go znalazła – leżał wciśnięty pomiędzy tampon a opakowanie tabletek od bólu żołądka. Wbiła wzrok w złocisty kawałek metalu, leżący na jej dłoni. Brad dał go jej dwa tygodnie temu, by

zaczęła przenosić swoje rzeczy do jego mieszkania. Dulcy przewracała klucz w palcach. Oczywiście, do tej pory nie zrobiła z niego użytku. A teraz, biorąc pod uwagę rozwój sytuacji, z dużą dozą prawdopodobieństwa można było stwierdzić, że nigdy nie będzie dzieliła tego mieszkania z Bradem. Wsunęła klucz do kieszeni spódnicy, chwyciła żakiet i torebkę, po czym ruszyła w stronę drzwi, zadowolona, że wszyscy w kancelarii wrócili do swoich zajęć i problemów i że nikt nie będzie się interesował jej nagłym wyjściem z pracy. Choć tak naprawdę obawiała się konfrontacji tylko z niektórymi osobami. Na przykład Marie w ogóle nie stanowiła problemu. Śliczna rudowłosa dziecina nie miała pojęcia, co się działo w łazience przed jej wejściem. I prawdopodobnie padłaby trupem, gdyby się dowiedziała, że Quinn był tam w chwili, gdy... hm... musiała oddać, co należne naturze. Natomiast Jena... Gdy po przygodzie w toalecie Dulcy weszła na chwiejnych nogach do sali konferencyjnej, Jena otwarcie otaksowała ją wzrokiem, najprawdopodobniej natychmiast dostrzegając każde, wiele mówiące, zgniecenie na spódnicy, każdy nie leżący na miejscu włos i niewątpliwie była w stanie przypisać rumieniec na jej policzkach niedawnemu orgazmowi. Bowiem w sprawach tej natury Jena była prawdziwą profesjonalistką. Dulcy zerknęła do poczekalni i ujrzała Monę rozmawiającą przez telefon – zapewne przekładającą jej dzisiejsze spotkanie na inny termin. Wykręciła głowę w drugą stronę i zobaczyła, że Marie stoi przy biurku i wkłada do aktówki jakieś papiery – najprawdopodobniej znowu wybierała się do sądu. Natomiast Jena... Dulcy drgnęła gwałtownie, gdy Jena, siedząca w obrotowym fotelu, powoli zwróciła się w stronę drzwi gabine-

tu. Trzymała przy uchu słuchawkę. Spojrzała na Dulcy znaczącym, przenikliwym wzrokiem, jakby tylko po to odwróciła się w stronę holu. Co, oczywiście, było zupełnie idiotycznym przypuszczeniem. Przyjaciółka żadnym sposobem nie mogła wiedzieć, że Dulcy akurat w tym momencie znajdzie się w poczekalni. Jena pochyliła się do przodu, bez wątpienia prosząc rozmówcę, by chwilę poczekał. Dulcy więc szybko pomachała jej ręką i bez zastanowienia rzuciła się do wyjścia. – Dulcy, poczekaj! – Nie mogę. Bardzo się spieszę! – wykrzyknęła, poruszając się na tyle szybko, na ile pozwalały jej wysokie obcasy. Parę minut później, w podziemnym garażu – z bijącym sercem i nadal bez majtek – Dulcy zasiadła za kierownicą swojego lexusa. Włożyła kluczyk do stacyjki i oparła głowę o kierownicę. To, co zrobiła w łazience z Quinnem, po prostu nie leżało w jej naturze. Nie wspominając już o tym, co zaszło między nimi w piątkową noc. No dobrze, może akurat to leżało w jej naturze. Nie nadawała się jednak do życia w kłamstwie. Pracując w swoim zawodzie, Dulcy szybko się nauczyła, że niektórym ludziom kłamstwo przychodzi równie naturalnie, jak oddychanie. Ona tymczasem nie potrafiła bez poczucia winy skłamać telemarketerowi, że właśnie je obiad, choć tak przecież robili wszyscy wokół, broniąc się przed bezsensownym zawracaniem głowy. Z drugiej strony niewykluczone, że zdolność do kłamstwa wcale nie była wrodzona – że można było się jej wyuczyć. Przecież w dzieciństwie Jena nigdy nie umiała niczego ukryć przed Dulcy i przed Marie. Za to teraz! Nie tylko mogła uchodzić za królową oszustwa i kamuflażu, ale na dodatek umiała na kilometr wykryć fałsz u innych.

Aktualnie wskaźnik jej sukcesu wynosił 85%. A dotyczyło to jedynie przypadków udowodnionego krzywoprzysięstwa. Dulcy skrzywiła się z niesmakiem, oderwała głowę od gorącej skóry i spojrzała we wsteczne lusterko. No pięknie! Teraz będzie musiała paradować z fragmentem kierownicy odbitym na czole. Włączyła silnik. Do diabła z tym wszystkim! Siedzenie godzinami w garażu niczego nie zmieni. Teraz powinna się zająć sprawą Brada i tylko jemu poświęcić całą swoją uwagę. W tym momencie odezwał się w niej cichy głos podszeptujący, że gdyby zawsze poświęcała całą uwagę Bradowi, nie znajdowałaby się teraz w podobnych tarapatach. Szybko jednak zdusiła w sobie tę myśl. Jeżeli dobrze zrozumiała, Barry zgodził się chwilowo chronić nazwisko Wheelerów i dał Beatrix dwadzieścia cztery godziny na samodzielne działanie – natomiast po upływie tego czasu zamierzał osobiście zawiadomić policję o zaginięciu Brada. Dulcy natomiast uważała całą tę sprawę za co najmniej dziwną. Jeżeli istniało choćby najmniejsze prawdopodobieństwo, że Brad był poważnie zagrożony – że został porwany – czemu Beatrix się wzbraniała przed natychmiastowym zawiadomieniem policji? Czy to możliwe, że Brad po prostu uciekł? Że zniknął z własnej nieprzymuszonej woli? Quinn uważał, że na tym etapie nie należy wykluczać żadnej hipotezy. Dulcy poczuła, jak przeszywa ją lodowaty dreszcz, choć właśnie w tym momencie wyjechała z ciemnego parkingu na ulicę zalaną gorącym popołudniowym słońcem. Bez względu na to, z której strony wjeżdżało się bądź wyjeżdżało z Albuquerque, miasto wydawało się jakimś dziwacznym tworem na tle nizin otaczających Góry

Sandia – zielone, osnute chmurami zbocza wyrastające ze spierzchniętej ziemi, zdające się kpić z pobliskiej pustyni. Dulcy spędziła tu całe swoje życie – zrezygnowała nawet z prestiżowych uczelni na wschodnim wybrzeżu na rzecz Uniwersytetu Stanu Nowy Meksyk. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby żyć gdzie indziej. Poznała Los Angeles, Nowy Jork, Chicago i Dallas, i szybko doszła do wniosku, że jej miejscem na ziemi jest właśnie Nowy Meksyk. Pomijając fakt, że właśnie tutaj mieszkała jej rodzina i przyjaciele, był to dla niej najbardziej magiczny zakątek świata. Wielki apartament Brada znajdował się w nowej, wciąż rozbudowującej się dzielnicy miasta. Dulcy zmuszała się do ostrożnej jazdy, cały czas zwalczając w sobie pokusę wciśnięcia pedału gazu do deski. Mniej więcej wiedziała, co Brad robił, kiedy nie byli razem, jednak gdyby musiała podać jakieś konkretne szczegóły – miałaby z tym poważny problem. Jej narzeczony na pewno bywał w położonym za miastem ekskluzywnym country klubie i w równie ekskluzywnym studiu odnowy biologicznej. Często chodził do pewnej restauracji, do której niekiedy zabierał Dulcy, no i oczywiście wiele godzin spędzał w swoim gabinecie, w Wheeler Industries. Dulcy gwałtownie zacisnęła dłonie na kierownicy, gdy nagle uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy prowadzili całkiem odrębne życie. Trzy razy w tygodniu chodzili na kolację, pokazywali się razem na oficjalnych przyjęciach, czasami grywali w tenisa. Ale poza tym nie mieli ze sobą wiele wspólnego. Nawet ich rozmowy zazwyczaj dotyczyły innych ludzi, a nie ich własnych problemów. Czy to było normalne? W gruncie rzeczy nie miała pojęcia. Bo co właściwie w dzisiejszych czasach oznaczało słowo ,,normalne’’? Styl życia jej rodziców? Ojciec

wychodzący co rano do pracy, niezmiennie o tej samej porze, i o określonej godzinie wracający do domu; wspólny obiad o szóstej, wymiana kilku niewiele znaczących zdań, ojciec znikający w gabinecie, oddający się lekturze kolejnej politycznej biografii, i matka urzędująca stale w kuchni, starająca się usunąć z kafelków plamę widoczną tylko dla niej? Dobrze znała historię swojej rodziny. Wiedziała, że Ferrisowie odegrali istotną rolę w budowaniu podwalin Albuquerque. Pamiętała też czasy, gdy dom, w którym dorastała – hołd złożony architekturze europejskiej – był zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz, prawdziwą atrakcją turystyczną, a nie jedynie próbą podtrzymania pozycji rodziny w kołach towarzyskich. Kiedy miała mniej więcej pięć lat, rodzice sprzedali po cichu lwią część mebli i zamknęli na głucho większość z dwudziestu pięciu pokojów – pozostawiając w stanie nienaruszonym jedynie gabinet ojca, salon, kuchnię i dwie sypialnie na piętrze. Salon i zewnętrzna fasada zawsze wyglądały nienagannie, tak że nawet Dulcy niekiedy zapominała, co naprawdę kryło się za błyszczącymi, czerwonymi drzwiami i prostym, ale idealnie wypielęgnowanym trawnikiem. Prawdę mówiąc, nie do końca rozumiała, co takiego wydarzyło się w życiu jej rodziców. Słyszała coś o wuju, który w nieuczciwy sposób wyeliminował ojca z rodzinnego interesu, pozostawiając go z masą niespłaconych długów na głowie. Ale w owym czasie Dulcy już spotkała Jenę i Marie, więc nie odczuła zbyt boleśnie likwidacji basenu w ogrodzie ani odejścia Benity – ognistej latynoskiej gosposi. Nie przeszkadzało jej również, że może spotykać się z przyjaciółmi tylko w ich domach. W wyjątkowych wypadkach matka zgadzała się na formalny

podwieczorek w dusznym salonie, w czasie którego pełniła straż w holu, by nikt przypadkiem się nie natknął na zbłąkanego karalucha. Ale podczas gdy Dulcy w końcu odnalazła miejsce w życiu, osiągnęła zawodowy sukces i wyrwała się ze świata ukrytego za nienaganną fasadą rodzinnego domu, jej rodzice nadal żyli przeszłością. Matka Dulcy wyspecjalizowała się wręcz w samoułudzie. Nigdy w życiu nie pracowała zawodowo. Wciąż jednak – na wszelkie możliwe sposoby – angażowała się w rozmaite akcje charytatywne, jak gdyby nigdy nie doświadczyła żadnych trosk finansowych i stąd uważała za swój obowiązek zabezpieczenie podstawowego bytu biedakom, niczym nie zdradzając, że bywały takie chwile, gdy i ona kwalifikowała się do tej grupy. Dla Catherine Ferris najważniejsze na świecie było zachowanie pozorów. Poza domem pokazywała się w kupionych przed wielu laty kosztownych kreacjach – przechowywanych na co dzień w szczelnych foliowych workach – natomiast córka widywała ją jedynie w wyblakłych kwiecistych podomkach o przetartych szwach i zdeformowanych kołnierzykach. Ojciec Dulcy wyglądał na równie wyeksploatowanego jak podomki żony. Jeżeli w jakimkolwiek stopniu interesował się jej działalnością, nigdy tego nie okazywał, a już na pewno nie zamierzał partycypować w owych przedsięwzięciach. Codziennie wychodził do pracy, ani słowem nie skarżąc się na marnie opłacaną posadę menedżera średniego szczebla, po czym wracał do domu i zaszywał w gabinecie z książką. Dwa odrębne światy. Dulcy skręciła w stronę eleganckiego, ogrodzonego osiedla i machnęła identyfikatorem przed oczami ochroniarza. Była tu już parę razy, ale nie dość często, by dobrze

zapamiętać, w którym z budynków znajdował się apartament Brada, tym bardziej że wszystkie wyglądały identycznie. Miały identycznye trawniki i rabaty kwiatowe przed wejściem. A ponieważ gdy tutaj przyjeżdżali, to Brad zawsze prowadził samochód, Dulcy nigdy nie skoncentrowała się na dokładnym położeniu domu. Teraz zastanawiała się, czy ten fakt w jakikolwiek sposób świadczył o naturze ich związku. Och, przestań wreszcie, nakazała sobie w duchu. Jeszcze cztery dni temu wszystko było w idealnym porządku. Więc i teraz sprawy mają się jak najlepiej. Przecież w zasadzie nic się nie zmieniło. Może Brad po prostu zachorował. Wyprostowała się w fotelu i skręciła w podjazd prowadzący – jak miała nadzieję – do dobrego domu. Tak, to tutaj. Nie zdziwiłaby się, gdyby Brada powalił szerzący się ostatnio, paskudny wirus grypy. Być może leżał teraz w łóżku – zamierzał z rana zadzwonić do niej i do biura, ale zostawił telefon na dole, w salonie, i nie miał dość siły, by się po niego pofatygować. Dotarła do końca podjazdu, wyłączyła silnik i zadumała się nad własną skłonnością do konfabulacji. Czyżby to było dziedziczne? Tak czy owak, Dulcy nie mogła się oprzeć wrażeniu, że jej matka byłaby w tym momencie z niej dumna. Wysiadła z samochodu i trzasnęła drzwiami o wiele mocniej niż zamierzała. A może podświadomie chciała trzasnąć nimi tak mocno, tylko po to, by odciąć destrukcyjne myśli. Do tej pory nigdy nie poddawała się złudzeniom. Jeżeli Brad rzeczywiście jej potrzebował, zrobi wszystko, by mu pomóc. W tym momencie ujrzała przed oczami podniecający obraz Quinna. Dulcy zaczerpnęła głęboki oddech. Najpierw musi odnaleźć Brada. A potem... cóż, poczeka, co przyniesie czas.

Brad nazywał to miejsce swoją ,,miejską’’, a niekiedy ,,tymczasową’’ kwaterą. Bo nadal ,,domem’’ nazywał rodzinną siedzibę Wheelerów. Tam też trzymał swoje samochody i zdecydowaną większość garderoby. Niestety, tam niepodzielnie królowała Beatrix. Nie stanowiłoby to żadnego problemu, gdyby Brad wciąż uparcie nie powtarzał, że po ślubie oboje właśnie tam zamieszkają. Na samą myśl o czymś podobnym Dulcy oblewał zimny pot. Dulcy pobiegła wąską ścieżką w stronę budynku. Przed progiem zatrzymała się gwałtownie i wpatrzyła w malowane na brązowo drzwi. Co tak naprawdę powinna zrobić? Jeżeli Brad leżał zmorzony chorobą, nie zamierzała mu się narzucać. Nacisnęła energicznie guzik dzwonka i usłyszała, jak po domu niosą się niskie tony Piątej Symfonii Beethovena. Żadnego odzewu. Od jakiegoś czasu wstrzymywała oddech, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, teraz powoli wypuściła powietrze i spokojnie powiodła wzrokiem po fasadzie domu. W oknach odbijały się jedynie ostre promienie słońca, zaś zaciągnięte brokatowe zasłony nie pozwalały dojrzeć, co się dzieje w środku. Wzrok Dulcy padł na prostą skrzynkę na listy. Wystawał z niej brzeg dużej białej koperty. Dulcy rozejrzała się nerwowo na wszystkie strony, po czym zdecydowanym ruchem wyciągnęła kopertę, a chwilę później otworzyła skrzynkę i zabrała całą korespondencję. Szybko przerzuciła pozostałe sześć listów. Wszystkie miały stempel z sobotnią datą, co oznaczało, że albo Brad nie odebrał poczty dzisiejszego dnia, albo w tej dzielnicy listonosz bardzo się spóźniał z dostarczaniem przesyłek. Dulcy podniosła wzrok i aż skurczyła się w sobie na widok kobiety o siwych włosach, przypominających

sfilcowaną wełnę, wpatrującej się w nią zimnym wzrokiem z okna sąsiadującego z oknami Brada. Dulcy uśmiechnęła się wymuszonym uśmiechem i pomachała jej dłonią. W tym samym momencie twarz kobiety zniknęła, a jej miejsce w oknie zajęły ciężkie zasłony. Jezu, ci wścibscy sąsiedzi! Czy doprawdy mieszkali w każdej dzielnicy? Dulcy miała jedynie nadzieję, że starsza pani nie wzywa właśnie na pomoc ochroniarzy, czy też – nie daj Boże – policji. Westchnęła głęboko i wyciągnęła z kieszeni klucz. Gładko przekręcił się w zamku, tak że po chwili Dulcy znalazła się w środku, mrugając energicznie oczami, by przywyknąć do panującego wokół mroku. Dziwne, ale nie pamiętała, że mieszkanie Brada jest takie ciemne. Szybko nacisnęła umieszczony po prawej stronie kontakt. Wielki, wiszący u sufitu kandelabr rozbłysł jaskrawym światłem, niemal ją oślepiając. Natychmiast go wyłączyła. Z dwojga złego wolała już mrok. Położyła listy na stoliku w holu, po czym skierowała się w prawo, do salonu. Był pusty – jeżeli nie liczyć kanap krytych ciemną skórą i ciężkich, drewnianych stołów. Ponownie przeszła przez hol, stukając obcasami o terakotową posadzkę. Kuchnia, jadalnia i gabinet Brada były także puste i pogrążone w martwej ciszy. Na błyszczącym blacie biurka stała jedynie automatyczna sekretarka, z kontrolką nagrywania świecącą jednostajnym światłem, co świadczyło o braku jakichkolwiek wiadomości. Jakie to dziwne, bo przecież... W tym momencie z góry dobiegł ją stłumiony dźwięk. Dulcy przycisnęła rękę do serca i wbiła wzrok w sufit. Brad nie należał do miłośników zwierząt domowych, a więc ten odgłos mógł oznaczać jedynie, że w domu znajdował się jakiś człowiek. Weszła na podest i omal się nie przewróciła, gdy

zahaczyła o coś stopą. Schyliła się, by podnieść twardy przedmiot z podłogi. Książka. Spojrzała w górę i zobaczyła, że na skraju stojącej w holu sekretery leży jeszcze kilka innych książek. Czyżby to właśnie było źródło tajemniczego dźwięku, który usłyszała, stojąc w gabinecie? Bardzo prawdopodobne. Dulcy odłożyła tom na pozostałe książki i popchnęła je dalej, by nie leżały tak na brzegu. Do tej pory tylko raz była na piętrze. W dniu, kiedy Brad oprowadzał ją po mieszkaniu, a potem wręczył jej klucz. Po lewej stronie znajdowały się dwie gościnne sypialnie i łazienka. Po prawej – łazienka i sypialnia pana domu. Drzwi z ciemnego drewna były lekko uchylone. Dulcy pchnęła je delikatnie i zajrzała do środka. W duchu dziękowała Bogu, że zawiasy nie zaskrzypiały. Ale właściwie, czemu miałyby zaskrzypieć? Ostatecznie te apartamenty wybudowano niecałe dwa lata temu, więc jeszcze nic w nich na pewno nie wymagało oliwienia. Zmrużyła oczy, bo w tym pomieszczeniu było ciemniej niż w pozostałych. Ze swojej poprzedniej wizyty zapamiętała, że gęsto tkane, głęboko tłoczone, ciemnobrązowe zasłony rozciągały się na całą długość pokoju. Nad wielkim łóżkiem rozpościerał się baldachim z tej samej tkaniny, co zasłony. Dulcy podeszła do łóżka i wbiła wzrok w ciemną pościel. Ani śladu Brada. Tylko skopane prześcieradła i poduszki noszące ślady wgłębień po głowie. Dulcy pociągnęła nosem, gdy dobiegł ją nieznaczny kwiatowy aromat. – Kto by pomyślał, że akurat tu się znów spotkamy. Na dźwięk ludzkiego głosu omal nie padła trupem. Stojące po obu stronach łóżka lampy z brązu napełniły pokój ciepłym, żółtym światłem. Quinn skrzyżował ręce

na piersi, przyglądając się, jak Dulcy chwiejnym krokiem cofa się z wyrazem zmieszania i przestrachu na twarzy. – Co... co ty tu robisz? – spytała Dulcy, wygładzając żakiet i obciągając spódnicę, choć ani jedno, ani drugie tego nie wymagało. – Mój najlepszy przyjaciel zaginął bez śladu; jego matka, uparta oślica, nie chce zawiadomić policji; a narzeczona nie ma pojęcia, gdzie mógłby się podziewać. Od jakiego innego miejsca miałbym więc rozpocząć poszukiwania? Dulcy rozejrzała się po pokoju. – Gdzie jest Beatrix? – spytała scenicznym szeptem. – Chyba nie przyjechała tutaj z tobą? Quinn nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Dulcy w panice wyglądała tak bardzo seksownie! Spuściła wzrok i ze zmarszczonymi brwiami wpatrzyła się uważnie w łóżko. – Nie. Nie przyjechała. Ktoś musiał zostać w biurze Brada na wypadek, gdyby odezwali się porywacze. – Czy naprawdę sądzisz, że istnieją jacyś porywacze? Quinn wzruszył ramionami i przeszedł na drugi koniec sypialni. Uznał, że tak będzie bezpieczniej. Widok Dulcy stojącej obok wielkiego łóżka zbyt silnie działał na jego zmysły. – Nie mam pojęcia – odparł, otwierając jednocześnie szuflady wysokiej komody. – Ale należy się przygotować na każdą ewentualność. Beatrix już się skontaktowała ze swoim księgowym i kazała mu zebrać pieniądze. – Milion dolarów? – spytała Dulcy, unosząc brwi. – Taka suma została wymieniona w żądaniu okupu. Powiedz mi, Dulcy, jakim cudem nie spotkaliśmy się... wcześniej? – Prawdę mówiąc, nie wiem. To znaczy Brad, oczywi-

ście, wspominał o tobie, ale twierdził że mieszkasz poza miastem i rzadko tu przyjeżdżasz. Poza tym – ciągnęła Dulcy z cieniem uśmiechu na ustach – powiedział, że woli mnie z tobą poznać dopiero po ślubie. Utrzymywał, że działasz na kobiety w szczególny sposób, z którym nigdy nie byłby w stanie konkurować. Quinn skrzywił się nieznacznie. Przecież Brad nie miał żadnych problemów z kobietami. Dulcy odwróciła wzrok, odchrząknęła, po czym dodała: – Powiedział... hm... że jesteś typem wysokiego, mrocznego, niezwykle przystojnego samotnika, którego każda kobieta chciałaby oswoić. – Ten opis raczej przypomina dzikie zwierzę. Źrenice jej oczu rozwarły się tak szeroko, że niemal zniknęły wszystkie brązowe błyski. – Czy to aż takie dalekie od prawdy? Quinn starannie pozamykał szuflady. Musiał przyznać, że w gruncie rzeczy był to trafny opis. Do tej pory tylko jedna kobieta była bliska oswojenia go, chociaż teraz rozumiał, że między nim a Yolandą nigdy nie było prawdziwej miłości, że łączył ich jedynie wspaniały seks, a to nie wystarczało do budowania wspólnej przyszłości. W zamyśleniu zaczął pocierać palcem podbródek i wówczas dopiero zdał sobie sprawę, że cały czas nie spuszcza oczu z Dulcy. W końcu ruszyła przez sypialnię i zapaliła światło w przyległej łazience. – A co Brad mówił ci o mnie? – spytała. – Nic. Gwałtownie obróciła się w jego stronę. – Nic?! Wzruszył ramionami. Już wcześniej rozejrzał się uważnie po łazience Brada. Zaskoczyło go, że nie dostrzegł

tam żadnych damskich kosmetyków czy choćby drugiej szczoteczki do zębów. To było przedziwne, biorąc pod uwagę fakt, że Brad miał się zaraz żenić. Yolanda praktycznie zawłaszczyła jego dom, gdy tylko wpuścił ją do środka. Czemu Dulcy nie zrobiła czegoś podobnego z mieszkaniem Brada? – Powiedział mi, że się żeni. – I to wszystko? – W zasadzie tak. – Wzruszył ramionami. – Ostatnio nie mieliśmy okazji spotkać się i pogadać w spokoju. No wiesz, jak facet z facetem. Dlatego przyjechałem do miasta tydzień wcześniej. Żebyśmy mogli nadrobić zaległości. Dulcy chwyciła za framugę drzwi. – I nie wydawało ci się dziwne, że zupełnie nic nie powiedział ci na mój temat? Quinn nie był z nią całkiem szczery. Brad powiedział mu jedną rzecz na temat Dulcy: że pochodzi z bardzo nadzianej rodziny. Biorąc jednak pod uwagę obecną sytuację, nie uznał za stosowne podzielić się z nią tą informacją. – Czemu Dee? – zapytał ni stąd, ni zowąd. Zastygła w bezruchu, unikając spojrzenia mu w oczy. – Jena i Marie tak na mnie wołały, kiedy jeszcze byłyśmy dziećmi. – Roześmiała się cicho. – Wtedy nienawidziłam swojego imienia. A Dee... cóż, Dee mogło być zdrobnieniem od wielu innych imion. Deborah. Denise. Deedee. – Dulcy to ładne imię. Quinn natychmiast zauważył, że przeszył ją lekki dreszcz. Nie był jednak w stanie zdecydować, czy to z powodu chłodnego nawiewu klimatyzatora, czy też jego obecności. – A gdybym ci podała swoje prawdziwe imię, odgadł-

byś, kim jestem? – spytała niespodziewanie, spoglądając mu prosto w oczy. Nie wiedział, do czego zmierzała. Potrzebowała rozgrzeszenia? A może po prostu zwykłego zrozumienia. Bez względu na motywy, nie ulegało wątpliwości, że to dla niej ważne, by odpowiedział na jej pytanie. – Dulcy jest dość rzadkim imieniem. – Uśmiechnął się szeroko. – Ale nie sądzę, że miałoby to jakiekolwiek znaczenie. Tamtej nocy... hm... gdybyś powiedziała, że nazywasz się Julia Roberts, nie byłbym w stanie skojarzyć nazwiska. Przez chwilę wpatrywała się w niego bez słowa, zarumieniła, po czym skierowała wzrok na łóżko. Quinn również powędrował spojrzeniem w tamtą stronę. W tym momencie rozległy się tony symfonii Beethovena. Quinn skrzywił się nieznacznie i spojrzał w stronę holu. – Oczekujesz kogoś? – spytała Dulcy. Potrząsnął przecząco głową. – Jedynie Brada. Ale nie sądzę, by dzwonił do drzwi własnego mieszkania. A ty? – Nie. Podszedł do zaciągniętych zasłon. Okna sypialni wychodziły na idealnie utrzymaną uliczkę. Od razu zauważył białą furgonetkę z jakimś napisami po bokach, zaparkowaną na podjeździe tuż za kosztownym, srebrnym samochodem terenowym. Quinn zaparkował swojego jeepa poza osiedlem i wszedł na teren mniej rzucającą się w oczy drogą, na wypadek gdyby ktoś obserwował dom. Obejrzał się w stronę Dulcy: – Wygląda na jakąś dostawę. – Dostawę? – Stanęła obok niego, usiłując odcyfrować napis na furgonetce. – Kwiaciarnia? Quinn wykrzywił usta.

– Może co tydzień przywożą mu świeże kwiaty? To byłoby bardzo w stylu Beatrix. W posiadłości Wheelerów, stojącej na przedmieściach Albuquerque, unosiły się zapachy niczym w domu pogrzebowym, co w gruncie rzeczy miało głęboki sens, bo przecież większość jego domowników była już i tak emocjonalnie martwa. – Myślisz, że powinniśmy odebrać te kwiaty? – Sądziłem, że sama otworzysz drzwi. Ostatecznie to ty jesteś narzeczoną Brada. Masz klucz do jego mieszkania. Dulcy skrzywiła się wyraźnie. Quinn natychmiast ściągnął brwi. Prawdę powiedziawszy, docinanie Dulcy nie sprawiało mu najmniejszej przyjemności. Chociaż nie miał pojęcia, czemu na przypomnienie, że jest narzeczoną Brada, Dulcy miałaby się krzywić, sam bez problemu mógł wymienić co najmniej pół tuzina powodów, dla których wolałby, żeby tą narzeczoną nie była. Quinn zrujnuje jej życie. Teraz już była tego pewna. Tymczasem jednak zdołała bezpiecznie dotrzeć na dół. Zatrzymała się na chwilę, zaczerpnęła głęboki oddech i otworzyła drzwi. Dostawca, stojący do niej plecami, szybko obrócił się na pięcie. W rękach trzymał wielki wazon pełen lilii. Miał dobrze po trzydziestce i był zbyt umięśniony, zbyt zwalisty i zbyt ogorzały jak na pracownika kwiaciarni. – Przywiozłem towar dla pana Wheelera. – Jestem Dulcy Ferris, narzeczona pana Wheelera. Chętnie pokwituję dostawę. Facet całkiem otwarcie i bezceremonialnie rozglądał się po holu ponad jej ramieniem.

– Kazano mi to dostarczyć bezpośrednio do rąk pana Wheelera. – Przykro mi – odparła Dulcy, automatycznie przesuwając się tak, by uniemożliwić mężczyźnie dalszą inspekcję wnętrza. – Pan Wheeler... jest chwilowo nieosiągalny. Będzie więc pan musiał zostawić te kwiaty mnie. Dostawca cofnął się o krok. – Przykro mi, pani szanowna, ale to wykluczone. Pani szanowna? Czy naprawdę przed chwilą powiedział do niej ,,pani szanowna’’? – Pan Wheeler musi odebrać je osobiście. Czy jest w domu? Gdzie mógłbym go znaleźć? Dulcy gwałtownie przełknęła ślinę. Cóż, to było dobre pytanie. Gdzie tak naprawdę podziewał się Brad? – Jest w domu? Dulcy spojrzała na mężczyznę z ukosa, po raz drugi dochodząc do wniosku, że nie przypomina żadnego dostawcy kwiatów, jakich widziała w życiu. Obejrzała się przez ramię i na szczycie schodów ujrzała stojącego Quinna. Od razu poczuła się bezpieczniej. – Nie, niestety, pana Wheelera nie ma w tej chwili w domu. – Mówiąc to, chwyciła ciężki wazon. – Ale z przyjemnością sama... – A kiedy wróci? – Nie... nie wiem. W tym momencie facet praktycznie wyrwał jej kwiaty z rąk. – A więc przyjadę później – oświadczył i ruszył spiesznie w stronę furgonetki, podczas gdy zaskoczona Dulcy wpatrywała się w jego plecy. – O co chodziło? – spytał Quinn, stając u jej boku. – Nie jestem pewna – odparła, a tymczasem furgonetka z napisem ,,U Manny’ego’’ wycofała się z podjazdu

i zmierzała w stronę bramy ogrodzenia. – Miał kwiaty dla Brada, ale nie zgodził się, żebym je odebrała. – Dziwne. – Też tak pomyślałam. Wpatrując się w furgonetkę znikającą za zakrętem, Dulcy przypomniała sobie, że miała się tego dnia spotkać z właścicielami ekskluzywnej kwiaciarni w centrum miasta, by wybrać kwiaty na ślub i wesele. Spojrzała na zegarek. Już była spóźniona o godzinę. Tyle że teraz problem nie sprowadzał się jedynie do przesunięcia spotkania. W tej chwili należało się zastanowić, czy w ogóle dojdzie do jakiegoś ślubu. Podeszła do stolika w holu i wyjęła komórkę z torebki. Chwilę później rozmawiała z Moną, prosząc o przełożenie spotkania w kwiaciarni. Quinn wszedł do jadalni, ale Dulcy cały czas obserwowała go w wielkim lustrze o pozłacanych brzegach. Rozłączyła się i wrzuciła telefon do torebki. W tym momencie jej wzrok padł na listy leżące na stoliku. Podniosła je i raz jeszcze przejrzała uważnie. Cztery reklamy i dwa rachunki. Już zamierzała odłożyć je z powrotem, gdy jej uwagę przykuła rzucona na stolik wizytówka. Błyszczący czarny kartonik zlewał się z czernią marmurowego blatu. W oczy natomiast rzucały się jarzeniowe, różowe litery. Salon ,,Pink Lady’’. – Cóż, tutaj nie ma nic interesującego. Będę się zbierał. Dulcy odwróciła się i spojrzała na Quinna stojącego w progu jadalni. Dyskretnie wsunęła wizytówkę do zewnętrznej kieszonki torebki. – Tak. Ja już też stąd pójdę. – Dulcy?

Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. – Nie martw się. Znajdziemy Brada. Nie mogła wydusić z siebie słowa. Zaginięcie Brada było teraz ostatnią rzeczą, o jakiej myślała. Skinęła więc tylko w milczeniu głową i wsiadła do samochodu.

Rozdział siódmy

Quinn nigdy nie podejrzewałby Brada o zamiłowanie do podobnych miejsc. Siedział na wysokim stołku przy pokrytym czarnym linoleum barze, ciągnącym się przez całą długość salonu ,,Pink Lady’’. W powietrzu wisiał gęsty, duszący opar dymu papierosowego, potu i piwa; lustrzane płytki, pokrywające ścianę, odbijały ustawione na półkach butelki z alkoholem; kolorowe światła padały wprost na owalną scenę, usytuowaną naprzeciwko baru. Quinn usiłował sobie wyobrazić eleganckiego, wypielęgnowanego Bradleya Wheelera III w takiej obskurnej budzie. Czarna striptizerka wypinała nagie pośladki w stronę jednego z klientów i kręciła nimi w ten szczególny sposób, w jaki potrafią to robić jedynie striptizerki: nitka jej białych stringów nie pozostawiała już wiele pola wyobraźni. Oczywiście, wyróżniony klient wcale nie zamierzał z tego powodu protestować. Zapewne komiwojażer, pomyślał Quinn, patrząc na jego tani zielony garnitur z poliestru, łysiejącą potylicę i pokaźny wałek na brzuchu,

zdradzający słabość do piwa. Tłustą ręką wsunął pomięty, wilgotny od potu banknot w stringi striptizerki, po czym spróbował złapać ją za pośladek. Dziewczyna wprawnie się wywinęła poza zasięg obleśnie błądzącej dłoni i skierowała swoją uwagę na mężczyznę siedzącego na drugim końcu sceny. Pulsująca, dudniąca głębokimi basami muzyka praktycznie uniemożliwiała jakąkolwiek rozmowę. I o to właśnie chodziło właścicielowi lokalu. Chciał mieć u siebie klientów skoncentrowanych jedynie na tańczących na scenie dziewczynach – ich stringach i skąpych szortach – nie zważających na skandalicznie zawyżone ceny drinków. A jeżeli do tego dziewczyny miały ochotę dorobić co nieco na boku... Quinn pociągnął łyk piwa i gestem dłoni przywołał barmankę – kobietę, która, jak sądził, jeszcze kilka lat temu sama występowała na tej scenie. Jej dość długie włosy były zbyt nachalnie rude, żeby mogły uchodzić za naturalne, uznał Quinn, gdy nachyliła się ku niemu, by w ogóle cokolwiek usłyszeć. – Szukam kogoś – oznajmił. – Jak my wszyscy, skarbie – odparła, po czym wyprostowała się i zaczęła wycierać kieliszek białą ścierką. – Uhm. Tyle że ja szukam określonej osoby. Znasz tego faceta? – spytał, wyciągając z kieszeni zdjęcie wręczone mu rano przez goryla Beatrix, Bruna. Kobieta zmarszczyła brwi, przelotnie rzuciła okiem na zdjęcie, po czym ponownie zajęła się ustawianiem czystego szkła na kontuarze za barem. – Widzisz, jak tu ciemno? W takim świetle nie rozpoznałabym nawet Clintona, gdyby przypadkiem się tu zjawił. – Uhm. – Quinn w zamyśleniu spojrzał na zdjęcie, potem zgiął je wpół i schował z powrotem do kieszeni.

W tym momencie otwarły się wejściowe drzwi, wpuszczając do środka smugę przytłumionego, wieczornego światła. Ktoś podszedł do baru i stanął w pobliżu Quinna. Barmanka spojrzała natychmiast w stronę nowego klienta. Quinn tymczasem wyjął portfel, by sprawdzić, jak dużo ma przy sobie gotówki i czy to wystarczy, by nakłonić kobietę do mówienia. – Otwarte castingi mamy w każdy czwartek, o ósmej – zwróciła się barmanka do nowo przybyłej osoby z pogardliwym uśmiechem na ustach. – Ja... ja... nie przyszłam tutaj w sprawie pracy – odparł z wyraźnym wahaniem dobrze znany Quinnowi, kobiecy głos. Barmanka przewróciła w zniecierpliwieniu oczami. – Co ma być? – Być? Ach, do picia? Mrożona herbata. Barmanka uniosła wysoko w górę mocno wyskubane, podkreślone ołówkiem brwi. Quinn natychmiast rzucił kilka banknotów na bar. – Daj jej podwójną tequilę. Kobieta odeszła, by wypełnić zamówienie, Quinn natomiast zwrócił się w stronę stojącej obok kobiety. – A więc też zauważyłaś tę wizytówkę? – spytał bardzo przestraszoną Dulcy. Wpatrywała się w striptizerkę wyginającą się na owalnej scenie. Quinn zerknął w lustro i zobaczył, że czarnoskóra dziewczyna bardzo interesująco wykorzystuje metalową rurę ciągnącą się od podłogi do sufitu. Dulcy przez kilka minut wpatrywała się w scenę jak zahipnotyzowana – do chwili aż konferansjer, potężny facet stojący po prawej stronie sceny, wykrzyknął: – Wielkie brawa dla Ebony, panowie. Połowa z około tuzina mężczyzn siedzących przy

scenie zaczęła klaskać w dłonie i czarnoskóra dziewczyna kołyszącym krokiem ruszyła w stronę różowej, obszytej frędzlami zasłony. Dulcy była bardzo blada. Barmanka postawiła przed nią tequilę, którą Dulcy wychyliła jednym haustem. Atak gwałtownego kaszlu uświadomił Quinnowi, że zapomniała, co dla niej zamówił. Szybko otarła usta ręką, po czym natychmiast wbiła w rękę przerażony wzrok. – Pierwszy raz jesteś w takim miejscu? – spytał Quinn. Przytaknęła energicznym skinieniem głowy i poprosiła barmankę o szklankę wody. Quinn od razu zmienił zamówienie na colę, bowiem wiedział doskonale, że woda nigdy by się nie pojawiła; kazał też ponownie napełnić kieliszek Dulcy. – O, nie! Dziękuję – zaprotestowała. Quinn skinieniem głowy nakazał barmance, by jednak podała tequilę. Dulcy mogła jej nie pić, ale nie można było przesiadywać w takich miejscach, jeżeli nie miało się przed sobą drinka. Gdy tylko barmanka pojawiła się z pełnym kieliszkiem, Dulcy dotknęła jej ramienia i wdała się w taką samą rozmowę, jaką Quinn odbył tuż przed jej przyjściem, tyle że zdjęcie Brada, które pokazała barmance, było ich wspólną fotografią zrobioną najprawdopodobniej na polu golfowym. Quinn skrzywił się na ten widok i pociągnął o wiele potężniejszy łyk piwa, niż zamierzał. Dulcy westchnęła głęboko, gdy obcesowa barmanka udzieliła jej równie wyczerpujących informacji, co Quinnowi. – Możesz uwierzyć, że Brad przychodził do takiego miejsca? – spytała chrapliwym szeptem. Quinn przyglądał się uważnie jej bardzo bladej twarzy.

– Szokujące, co? – Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że jest... hm... takim typem faceta. Quinn zapłacił za drinka. – Przyjaźnimy się od ponad dwudziestu lat, a ja też nie miałem o tym pojęcia. Dulcy pilnie koncentrowała się na szklance z colą, prawdopodobnie, by mieć pewność, że przez pomyłkę nie wychyli kolejnej tequili. – To zabawne. Bo wydawało mi się, że czujesz się tu jak w domu. – Doprawdy? – zapytał, unosząc kpiąco brew. Skinęła głową i powiodła wzrokiem po jego T-shircie i dżinsach. – No, wiesz. Niegrzeczni chłopcy chodzą do takich miejsc. – A kto powiedział, że jestem niegrzecznym chłopcem? – spytał, uśmiechając się łobuzersko. – Nieważne. W każdym razie też jestem zdumiony, że Brad przychodził do takiej tandetnej dziury. – Chcesz powiedzieć, że nie wypuszczaliście się razem? – Do takich lokali jak ten? – Pokręcił energicznie głową. – Nigdy. Jasne, Quinn spędził nieco czasu w podobnych budach. Kiedy miał szesnaście lat, wyglądał na dwadzieścia pięć. I nie była to jedynie kwestia jego warunków fizycznych, choć niewątpliwie dwunastogodzinna harówka na ranczu wuja akurat na jego wygląd wpływała bardzo korzystnie. Po prostu zanim Quinn ukończył szesnaście lat, widział wiele więcej w życiu niż większość dzieciaków w jego wieku. Zresztą, który szesnastolatek nie chciałby popatrzeć na

striptizerki pokazujące wszystko, co mają do pokazania? Podczas gdy jego przyjaciel chadzał na wykwintne przyjęcia, bale i inne fety wymagające garderoby, na którą biedny chłopak nigdy nie mógłby sobie pozwolić, Quinn wybrał inną drogę do dorosłości. I gdy pierwsze doświadczenia erotyczne Brada były wynikiem nieporadnych uścisków w jakiejś sypialni w czasie klasowej imprezy, Quinna wprowadziła w tajniki seksu niemal dwukrotnie starsza od niego striptizerka, na zapleczu lokalu bardzo podobnego do ,,Lady Pink’’. Nie, Quinn nigdy przedtem by nie pomyślał, że Brad przychodził do takiej obskurnej speluny. Parę ostatnich dni rzeczywiście obfitowało w niespodzianki. Pociągnął kolejny łyk piwa, czując na sobie wzrok Dulcy. – Brad powiedział kiedyś, że masz w sobie coś z niegrzecznego chłopca... No wiesz, że po prostu lubiłeś płatać kolegom różne figle w akademiku, piłeś na umór, rzygałeś przez okno... takie tam historie. Uśmiech Quinna był zdecydowanie sarkastyczny. – Nigdy w życiu nie oglądałem od środka żadnego męskiego akademika, kochana. Kilka żeńskich, owszem, ale nigdy męskiego. – Tego zdążyłam się już domyślić – odparła Dulcy, cały czas ściskając w dłoniach szklankę z colą. – Jakim więc cudem ty i Brad zostaliście przyjaciółmi? Spojrzał na nią spod oka. – Nie patrz tak na mnie. To ważne pytanie. Tak samo jak nie przypuszczałam, że Brad kiedykolwiek mógłby przyjść w takie miejsce – potoczyła wokół dłonią – tak samo trudno mi sobie wyobrazić, w jaki sposób w młodości skrzyżowały się wasze drogi. Bo to było dawno temu, prawda?

– Mieliśmy wówczas po dziewięć lat. – Szmat czasu. Niemal tak długo, jak ja przyjaźnię się z Jeną i Marie. – Wzdrygnęła się, po czym oznajmiła: – Aż boję się myśleć, czego o nich nie wiem. Quinn wodził wzrokiem po seksownych kształtach Dulcy, przypominając sobie wyraźnie, jaka była w dotyku każda wklęsłość i wypukłość jej ciała. – No więc, jak się spotkaliście? Skinął na barmankę i zamówił kolejne piwo. – Myślę, że o to powinnaś zapytać Brada. – Uwierz mi, zrobiłabym to bez wahania, ale jakimś dziwnym trafem nie ma go w pobliżu. W tym momencie muzyka stała się głośniejsza, tak że Quinn ledwo dosłyszał ostatnie słowa Dulcy. Spojrzał jej prosto w oczy i nie pozwolił umknąć wzrokiem. – Panowie... ach, widzę, że jest wśród nas także i dama... powitajmy gromkimi brawami pannę Candy! – wykrzyknął konferansjer. Oczy Dulcy znów omal nie wyszły z orbit. Quinn miał ochotę się roześmiać, gdy patrzył na jej zażenowanie. W czasie rozmowy zdawała się nie pamiętać, gdzie się właściwie znajdują. Teraz nie sposób było to zignorować. Obrócił się leniwie i zaczął przyglądać młodej, zgrabnej blondynce wkraczającej na scenę. – O mój Boże! – wyrwało się z ust Dulcy. – Ależ one mają fantastyczne ciała. Quinn ostatnim wysiłkiem woli powstrzymał się, by nie obrzucić jej zdumionym wzrokiem. Najwyraźniej była zupełnie nieświadoma, że ciało tej striptizerki nawet się nie umywało do jej ponętnych kształtów. Dulcy miała naturalne, idealne w kształcie piersi, z najbardziej bladoróżowymi sutkami, jakie widział w życiu. W odróżnieniu od striptizerki, której piersi bez wątpienia zostały wy-

brane z katalogu, a ciemne sutki zdradzały natychmiast, że nie jest autentyczną blondynką. – Bez trudu zakasowałabyś te wszystkie kobiety, Dulcy. – Ja? – wyszeptała z niedowierzaniem, po czym nerwowo rozejrzała się wokół, jakby właśnie zaproponował jej udział w grupowym seksie. – Tak, ty – zapewnił, uśmiechając się szeroko. – Masz na myśli... tam, na scenie? Skinął głową. – Nigdy. Ja... ja... absolutnie nie mogłabym czegoś podobnego zrobić. Pytająco uniósł brwi. – Nawet dla mężczyzny, którego kochasz? Zarumieniła się gwałtownie; nie ulegało wątpliwości, że nie wyobraża sobie, by w jakichkolwiek okolicznościach mogła robić rzeczy, które na scenie robiła striptizerka. – Nawet dla mężczyzny, którego... hm... kocham. Czy kiedykolwiek rozbierała się zmysłowo przed Bradem w tej ciemnej, zimnej sypialni w jego apartamencie? Na tę myśl coś ścisnęło go w dołku. A potem przypomniał sobie ich wspólną noc w hotelu, jej początkowe wahanie, nieporadne ruchy, obecne oczywiste zażenowanie tym miejscem – i zaryzykował stwierdzenie, że odpowiedź brzmiała ,,nigdy’’. Chociaż Dulcy nosiła wyjątkowo seksowną bieliznę pod swoją kosztowną garsonką, zapewne uważała, że striptiz należy zostawić profesjonalistkom. W tym momencie Quinn przypomniał sobie o skrawku koronki, który wciąż chował w kieszeni – Dulcy miałaby teraz na sobie te maleńkie majteczki, gdyby jej ich nie pozbawił parę godzin temu... – Powiedz, Dulcy, a czy dla mnie zrobiłabyś striptiz?

Rozebrać się dla niego? Dulcy wiedziała, że nigdy nie zdobyłaby się na robienie takich rzeczy, jak kobieta na scenie. Nie umiałaby się wystawić na cudze spojrzenie. Na samą myśl o czymś podobnym wpadała w panikę. – Nie – odparła. – Nigdy. Przeszywał ją spojrzeniem czarnych oczu, jakby odkrywając wszystkie pokłady jej strachu. – Nigdy? – Nigdy. Kątem oka spostrzegła, że do mrocznego wnętrza wpadł strumień światła ulicznej latarni. Quinn zerknął w stronę drzwi i nagle Dulcy poczuła na uchu jego ciepły oddech. – Chodźmy stąd. Powoli powiodła po jego twarzy wzrokiem i skinęła głową. Starannie obciągnęła spódnicę, po czym wstała. Quinn jednak nie poprowadził jej w stronę wyjścia, ale na zaplecze, w kierunku toalet. Wspominając to, co wydarzyło się rano, zastanawiała się, czy przypadkiem nie zamierza skończyć tego, co zaczął w ten sam sposób. Ta myśl podnieciła ją i zaszokowała jednocześnie. Poczuła, jak jej dłoń wilgotnieje w dłoni Quinna. On tymczasem otworzył drzwi najpierw damskiej, potem męskiej toalety, wskazując na jedną z kabin. Szybko do niej wskoczyła i zanim się zorientowała w sytuacji, została uniesiona do góry za pośladki i przepchnięta przez okno wychodzące na tyły baru. Wylądowała na pupie i w zdumieniu wpatrywała się w Quinna, który wyskoczył tuż za nią. Zanim na dobre zorientowała się, o co chodzi, podszedł do niej i pomógł jej wstać. – Przepraszam – powiedział cicho, badawczym wzrokiem wodząc po jej twarzy. – Pamiętasz tego faceta od kwiatów? Dulcy oblizała spierzchnięte wargi i kiwnęła głową.

– Jasne. Ale co on ma... – Właśnie wszedł do tego baru. – Och – powiedziała tępo. Po chwili jednak dotarło do niej znaczenie jego słów. – Och! Quinn złapał ją za rękę i poprowadził w stronę parkingu. Tuż pod latarnią stała biała furgonetka z wymalowanym po bokach logo kwiaciarni. – Nie ma numeru telefonicznego – mruknęła Dulcy pod nosem, jednocześnie zaniepokojona, jak swojsko jej ręka układała się w dłoni Quinna. Tak bardzo, że w ogóle nie miała ochoty jej zabierać. – W promieniu stu mil od Albuquerque nie ma żadnej kwiaciarni ,,U Manny’ego’’. – Skąd wiesz? Wpatrywał się w nią bez słowa, Dulcy tymczasem doszła do wniosku, że jego twarz wygląda niebezpiecznie uwodzicielsko w mroku alejki i że Quinn zapewne znał takie sposoby załatwiania spraw i zdobywania wiadomości, o jakich wolałaby nie słyszeć. – Wsiadaj do samochodu i jedź do domu – rzucił Quinn, spoglądając na zamknięte drzwi ,,Pink Lady’’. – Ja pokręcę się tu jeszcze przez chwilę, by się upewnić, że nikt za tobą nie pojedzie. Dulcy nie ruszyła się z miejsca. – O co chodzi? – Musimy porozmawiać. – Myślę, że to nie jest najodpowiedniejsza chwila, Dulcy – odparł z lekkim uśmiechem. – Ja... nie miałam na myśli... tych rzeczy. – W końcu zdobyła się na odwagę i zabrała dłoń z jego dłoni. – Gdzie chcesz teraz szukać Brada? Nie odpowiedział na jej pytanie, tylko wpatrywał się w nią nieruchomym wzrokiem.

– Jedź do domu, Dulcy. – I co niby mam tam robić? Zabrać się do pracy, jakby to był najzwyklejszy dzień w życiu? A może spokojnie zająć się planowaniem ślubu, jak gdyby nic się nie stało? Przez twarz przebiegł mu dziwny skurcz, co aż nazbyt wyraźnie ucieszyło Dulcy. – Posłuchaj, Quinn. Chcę... Nie. Muszę jak najszybciej odnaleźć Brada. Zależy mi na tym tak samo, jak tobie. A skoro do tej pory oboje lądowaliśmy w tych samych miejscach, czy nie sądzisz, że powinniśmy wspólnie nad tym popracować? – Problem w tym, że gdy tylko zbliżamy się do siebie, wszystko przestaje być normalne, Dulcy. Musiała przyznać, że trafił w dziesiątkę. Nie mogła jednak znieść myśli, że spokojnie wróci do biura i będzie wychodzić ze skóry na każdy dźwięk telefonu, podświadomie oczekując, że to jakaś informacja dotycząca Brada. Rozstrzygająca o jej własnym życiu. Ponownie obciągnęła spódnicę. – Cóż, skoro najwyraźniej nie masz ochoty wyjawić mi swoich planów, powiem ci, co ja zamierzam zrobić: za chwilę pojadę do country klubu Brada. Leży o parę godzin stąd, niedaleko Soccoro. Tam wczoraj umówił się ze znajomymi na golfa. Sprawdzę, czy stawił się na spotkanie. – Dulcy... – Nie spodziewaj się, że jak grzeczna dziewczynka usiądę w kącie i będę spokojnie czekać na rozwój wypadków. – Och, daj spokój, Dulcy. Nigdy nie wziąłbym cię za grzeczną dziewczynkę. Chyba już zapomniałaś, że doskonale wiem, jak bardzo potrafisz być niegrzeczna – oznajmił, uśmiechając się dwuznacznie.

Dulcy się zarumieniła, ale wytrzymała jego spojrzenie. – Doskonale. Rozumiem więc, że doszliśmy do porozumienia. – Nie. Wzruszyła ramionami. – Jak chcesz. A więc do zobaczenia w country klubie. Quinn chwycił ją gwałtownie za ramię. – Jutro – wyszeptał. Dulcy poczuła nagłą suchość w gardle. – Jutro? – Teraz muszę pojechać do domu Wheelerów. Najwyższy czas, bym sprawdził, czego dowiedziała się Beatrix przy pomocy Bruna i tego szemranego detektywa, z którym się dziś skumała. – Uwolnił z uścisku jej rękę. – Oczywiście, będzie mi bardzo miło, jeżeli zechcesz pojechać tam ze mną. Dulcy potarła miejsce, którego przed chwilą dotykał. – To chyba nie najlepszy pomysł. – Może to dziwne, ale byłem przekonany, że tak właśnie odpowiesz. Spojrzała mu głęboko w oczy, jednak nic nie mogła z nich wyczytać. – Zadzwonisz, jeżeli tylko czegoś się dowiesz? W odpowiedzi skinął jedynie głową.

Rozdział ósmy

Dulcy przekartkowała leżące przed nią akta, westchnęła i oparła czoło na dłoni. Z samego rana, przez całe dwie minuty, konwersowała z Beatrix. Aż do wczoraj matka Brada była wobec niej podejrzanie wylewna, ciepło witała ją w rodzinie i wychodziła ze skóry, by zaskarbić sobie jej zaufanie. Teraz, gdy zniknął Brad, w jednej chwili była dla Dulcy uprzedzająco miła, w następnej – pałała dziką nienawiścią. W czasie porannej rozmowy poinformowała ją, że do tej pory nie udało się zlokalizować miejsca pobytu Brada. Dulcy sięgnęła po słuchawkę, by wystukać numer Quinna. Dzwoniła do niego już dziesięć razy tego ranka, ale nie podnosił słuchawki, zaś ona nie chciała zostawiać wiadomości na automatycznej sekretarce. W momencie gdy już chwytała słuchawkę w dłoń, rozległ się dzwonek telefonu. Przyciskając rękę do piersi, przyjęła rozmowę. – Halo? – Dulcy?

Kobiecy głos po drugiej stronie wydawał się jej całkowicie obcy. – Przy telefonie. Słucham? – Dzięki Bogu, że odebrałaś. Ta baba-smok, twoja sekretarka, nie chciała mnie połączyć. Dulcy wychyliła się do przodu i zobaczyła, że Mona stoi przy półce oddalonej od biurka i wertuje jakieś akta, co oznaczało, że przełączyła centralkę na automatyczne kierowanie klientów do określonych adwokatów. – Mandy? To ty? – spytała, przypominając sobie natychmiast jasnowłosą striptizerkę i wołającą o pomstę do nieba intercyzę przedślubną. – Tak. Tak, to ja. O Boże, Dulcy, nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo potrzebuję twojej pomocy – odparła dziewczyna, wydając z siebie westchnienie ulgi. Dulcy poczuła się nieswojo. Natychmiast stanęły jej przed oczami kobiety, które widziała poprzedniego wieczoru w barze ,,Pink Lady’’. Zacisnęła powieki i zaczęła powtarzać sobie, że nie wolno jej oceniać klientki przez pryzmat jej pracy. Kropka. Obróciła się w stronę gabinetu Jeny. Przyjaciółka właśnie nagrywała coś na dyktafon, jednocześnie przerzucając rozłożone na biurku akta. – Mandy? Poczekaj chwilę. Połączę cię z Jeną McCade. – Nie! – Czemu nie? – Bo chcę, żebyś to ty była moim adwokatem. – Dziewczyna zawahała się przez moment. – To co zrobiłaś dla mnie wczoraj... niewiele osób tak zdecydowanie oparłoby się Saraginowi. Doprawdy nie wiem, jak ci dziękować. Dziękować?! Dulcy ponownie zerknęła na zegarek. – Nie ma o czym mówić, Mandy. To mi pochlebia. Ale prawdę mówiąc, sądzę...

– Dzisiaj rano dostałam pewien dokument. Poczekaj chwilę. Przeczytam ci, co jest tam napisane. Został dostarczony pocztą kurierską. A raczej przez specjalnego posłańca. Tak. Tak właśnie się przedstawił. Na górze jest napisane ,,Pozew’’. – Czy to od twojego narzeczonego? – spytała Dulcy, unosząc w zdumieniu brwi. – Tak. Nie rozumiem wszystkiego, ale wydaje mi się, że Jason chce mnie podać do sądu za... czekaj, niech to znajdę... o mam! – za zerwanie kontraktu. Nic z tego nie pojmuję. Nigdy nie podpisywałam żadnego kontraktu. Jakim cudem mogłam więc go zerwać? Dulcy chwyciła za pióro i zaczęła coś zapisywać. – Kiedy ostatni raz widziałaś się z Polanskym, Mandy? – Dwie godziny temu. Spędził u mnie noc. Dulcy aż się zachłysnęła popijaną właśnie kawą i szybko złapała za serwetkę. – Żartujesz! – Skąd. Nawet zostawił tutaj swoją marynarkę. Przed chwilą dzwoniłam do jego biura i powiedziałam sekretarce, że mu ją podrzucę w drodze na lunch. – Ani się waż. – Czemu? Dulcy w zniecierpliwieniu przewróciła oczami. – Zapomnij o tym. Zatrzymaj tę marynarkę. Kiedy normalnie spotkalibyście się następnym razem? – Dziś wieczorem, kiedy skończy pracę. Zarezerwowaliśmy stolik w restauracji. Och, a więc wszystko miało się toczyć tak, jakby nigdy nic się nie stało? Zarezerwowali stolik, więc nieważne, że on chciał ją pozwać do sądu? – Kiedy zarezerwowaliście ten stolik?

– Poprosił, żebym to zrobiła dziś rano, gdy wychodził. No, pięknie. Coraz lepiej. – Odwołaj rezerwację. Czy Jason ma klucz do twojego mieszkania? Cofam to pytanie. Na pewno ma klucz. – Szybko nakreśliła jeszcze parę zdań. – Zmień zamki, Mandy. – Co takiego? – Gdy tylko skończymy tę rozmowę, wezwij ślusarza i zmień zamki. Jak najszybciej. Koniecznie jeszcze tego ranka. – Ale ja... – Mandy, czy do ciebie w ogóle dociera, co oznacza ten dokument? – Najwyraźniej nie docierało. I Dulcy wcale się temu nie dziwiła. Bo jak można w pełni pojąć treść podobnego dokumentu, jeżeli facet, który go podpisuje, zachowuje się tak, jakby w ogóle nic się nie zmieniło? Rezerwacja w restauracji, to dopiero! – Jason, ni mniej, ni więcej, tylko zrywa wasze zaręczyny. Nie zamierza się z tobą żenić. I twierdzi, że to ty jesteś temu winna, ponieważ odmówiłaś podpisania tego steku bzdur, który wysmażył wraz ze swoim adwokatem i nazwał intercyzą przedślubną. – No tak. Ale przecież wprowadziliśmy poprawki. – Cóż. Powiedziałabym, że dokument, który trzymasz w ręku, dowodzi, że je odrzucili. – Żartujesz. – Ani trochę. Ze słuchawki wylała się taka masa przekleństw, że Dulcy aż pociemniało w oczach z wrażenia. – Na razie, Dulcy. Muszę coś załatwić. – Och, Mandy? I pod żadnym pozorem... W słuchawce zabrzmiał ton rozłączenia rozmowy. Dulcy z rozpędu wyszeptała w głuchą słuchawkę z rezygnacją:

– ...pod żadnym pozorem nie dzwoń, nie spotykaj się, czy w jakikolwiek sposób nie kontaktuj z tym dupkiem inaczej, jak tylko w mojej obecności. Quinn stał w otwartych szklanych drzwiach zatłoczonego gabinetu komendanta policji miasta Albuquerque. Była tam Beatrix z Brunem, a także partnerzy Dulcy – Barry Lomax i Jena McCade. No i, oczywiście, Dulcy. O ile dobrze zrozumiał, komendant był starym przyjacielem Barry’ego jeszcze z czasów studiów prawniczych. Quinn rozejrzał się po wielkiej, tętniącej pracą sali operacyjnej komendy głównej i pochwycił zaciekawione spojrzenia zarówno detektywów w cywilu, jak i mundurowych funkcjonariuszy. Z punktu widzenia ekonomiki działania nie można było lepiej trafić. Bo kto inny, jak nie komendant, mógł zlekceważyć całą biurokrację obowiązującą w sprawach o zaginięcie? Z drugiej strony, teraz Beatrix mogła się już pożegnać z nadzieją na utrzymanie całej sprawy w sekrecie. Ich masowy nalot na gabinet komendanta nie mógł pozostać niezauważony. Quinn zobaczył, jak jeden z detektywów chwyta za telefon i wyrzuca w słuchawkę mnóstwo słów, nie odrywając wzroku od pleców Beatrix. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że najwyżej za pięć minut cała komenda dowie się, po co tu przyszli. Zaś za następne pięć wszystkie informacje przeciekną do mediów. Oczywiście, upublicznienie sprawy mogło pomóc w odnalezieniu Brada. Ale mogło też je utrudnić. Jeżeli pomięte żądanie okupu, rozłożone teraz na biurku komendanta, było autentyczne, istniało ryzyko, że nagłośnienie zaginięcia Bradleya Wheelera może przerazić porywaczy. A skoro pozostawali anonimowi, trudno było przewidzieć, jak zareagują, gdy wpadną w popłoch.

Quinn wyjął z kieszeni notes, nakreślił parę słów, wyrwał zapisaną kartkę i schował w dłoni. – Dziękuję ci, Jim – powtarzał Barry, wylewnie potrząsając ręką komendanta. – Jak ci się odwdzięczę? – Nie przejmuj się – zaśmiał się policjant. – Już ja znajdę sposób, żeby to sobie odbić. Wszyscy pozostali zaczęli się podnosić z krzeseł – to znaczy wszyscy z wyjątkiem Bruna, który jak zwykle stał za plecami Beatrix – dziękować komendantowi i szykować się do wyjścia. – Możesz być pewien, że przydzielę do tej sprawy swoich najlepszych ludzi – oznajmił komendant. – Kiedy tylko czegoś się dowiem, natychmiast dam ci znać. Quinn oparł się o drzwi, a tymczasem wszyscy zaczęli wychodzić gęsiego. Tak, jak przypuszczał, Dulcy szła na końcu. Niestety, tuż obok znajdowała się Jena. Dulcy posłała mu ostrzegawcze, przerażone spojrzenie. Quinn skinął głową jej przyjaciółce. – Jena... Dulcy. Nie miał okazji przywitać się z żadną z nich przed spotkaniem z komendantem z tego prostego powodu, że już siedziały w gabinecie z Barrym, gdy przybył na komendę z Beatrix i Brunem. Podszedł do Dulcy, która natychmiast przyspieszyła kroku. Musnął ręką jej wilgotną dłoń. Dulcy wbiła w niego zdumione spojrzenie. W tym samym momencie poczuła w dłoni świstek papieru i zacisnęła na nim palce. Quinn wyminął obie kobiety. – Do zobaczenia – rzucił. Jena zwolniła, skrzyżowała ramiona i wbiła wzrok w jego plecy. Quinn odwrócił się i mrugnął do niej okiem. Nie miał wątpliwości, że jeśli Dulcy do tej pory jeszcze nie

wysłuchała wykładu przyjaciółki na jego temat, to na pewno czeka ją to w najbliższej przyszłości. U ciebie, o trzeciej. Dulcy raz po raz rzucała okiem na kartkę, którą chowała w dłoni. Gdy podniosła na moment wzrok, ujrzała, że Quinn znika za rogiem, zmierzając w stronę schodów, a nie – jak wszyscy pozostali – w stronę windy. Westchnęła głęboko. – Rzeczywiście, cudowny facet. – Jena zacisnęła wargi i spojrzała znacząco na Dulcy. – No więc, co od niego dostałaś? – Słucham? – Dulcy nonszalanckim krokiem ruszyła w stronę pozostałych. Chociaż przebywanie w pobliżu Beatrix nie plasowało się wysoko na liście jej priorytetów, przebywanie sam na sam z Jeną uznała w tym momencie za samobójstwo. – Dobrze wiesz, o czym mówię – wysyczała Jena, pochylając się ku Dulcy ze stanowczą miną. – Coś, co zgubiłam. – Uhm. Powiem ci, co ja miałabym ochotę zgubić za każdym razem, gdy widzę tego faceta. Swoje majtki. Dulcy wytrzeszczyła oczy, a Jena wybuchnęła śmiechem. Przyjechała winda. Jena, przepraszając, pierwsza wepchnęła się do środka i pociągnęła za sobą Dulcy. Chciała, żeby stanęły z tyłu, w kącie, lekko oddalone od reszty. Beatrix, Barry i Bruno weszli na końcu i zwrócili się twarzą w stronę drzwi. Jena zupełnie otwarcie taksowała wzrokiem walory Bruna, najwyraźniej nie przeszkadzało jej, że należał do gatunku całkowicie pozbawionego szyi. Dulcy poczęstowała ją silnym kuksańcem. – O co chodzi? – wyszeptała jej Jena do ucha. – Wierz

mi, skarbie, w tej chwili jesteś ostatnią osobą uprawnioną do moralizowania. Dulcy wybałuszyła oczy. Miała tylko nadzieję, że za chwilę szczęka nie opadnie jej do pasa. – Jeżeli przedtem mogłam mieć jeszcze jakieś wątpliwości, teraz już jestem całkiem pewna – roześmiała się cicho, obejmując Dulcy ramieniem. – To nie czas ani miejsce na takie rozmowy. – Wiem. Ale wkrótce znajdziemy i jedno, i drugie. A wówczas będziesz musiała mi wszystko opowiedzieć. Dosłownie wszystko. Barry chrząknął znacząco i posłał im ostrzegawcze spojrzenie. Dulcy najchętniej skryłaby się w mysiej dziurze, gdyby tylko udało się jej coś podobnego znaleźć. Beatrix obejrzała się za siebie i z jadowitym uśmiechem na twarzy wbiła w przyszłą synową pełne wściekłości spojrzenie. – Mam nadzieję, że jesteś wreszcie usatysfakcjonowana, Dulcy. Dulcy nerwowo przełknęła ślinę i w ostatniej chwili powstrzymała się od wygładzenia żakietu. – Nie bardzo rozumiem, co pani ma na myśli, pani Wheeler. – Policję, oczywiście. Zapewne zdajesz sobie sprawę, że teraz nie mamy już co marzyć o anonimowości. Nie będziesz mogła wytknąć nosa z domu czy biura, by od razu nie natknąć się na jakiegoś trzeciorzędnego reportera goniącego za tanią sensacją. Możemy więc zapomnieć o odnalezieniu Bradleya na własną rękę. Będziemy za to musieli się martwić, które z podstępnie zrobionych nam zdjęć znajdzie się na pierwszej stronie porannych gazet. Lub co pokażą w wieczornych wiadomościach. W tym momencie rozległ się cichy śmiech Barry’ego.

– Trixie, co byś powiedziała na lunch w moim towarzystwie? Znam niezły mały lokal w pobliżu. Trixie? Dulcy niemal zaplątała się we własne nogi z wrażenia, mimo że nawet nie ruszyła się z miejsca. Ale prawdziwy szok przeżyła, gdy Beatrix odpowiedziała na propozycję Barry’ego wyjątkowo promiennym uśmiechem. Wyglądała tak, jakby nagle ubyło jej dziesięć lat. – Z największą przyjemnością – odparła, po czym z już zupełnie innym wyrazem twarzy zwróciła się w stronę Bruna. – Ty, oczywiście, będziesz musiał poczekać w samochodzie. Twoja obecność mogłaby wywołać niepożądane plotki. Jena pochyliła się ku Dulcy. – O szczęśliwa godzino!

Rozdział dziewiąty

– Nie, pan Wheeler nie przyjechał przedwczoraj na umówioną partię golfa – odparł pięć godzin później nadęty menedżer ekskluzywnego klubu, niejaki pan Jones. – A jeżeli chcielibyście państwo dowiedzieć się czegoś więcej w tej sprawie, radziłbym skontaktować się z policją w Albuquerque. Udzieliłem im wszelkich możliwych informacji. Dulcy była pewna, że jeśli ten facet uniósłby głowę jeszcze odrobinę wyżej, mogłaby policzyć wszystkie włosy w jego nosie. Spojrzała z ukosa na Quinna – zaciskał silnie szczęki, a w oczach pojawiały mu się groźne błyski. Gdyby znajdowała się na miejscu pana Jonesa, wzięłaby nogi za pas już dobre pięć minut temu. Dulcy wyraźnie wyczuwała wzajemny antagonizm obu mężczyzn. Bez wątpienia menedżer był przekonany, że przynależy do śmietanki towarzyskiej, natomiast ubranego w dżinsy i T-shirt Quinna traktował jak osobnika o podejrzanym statusie społecznym. – Dziękujemy, panie Jones – powiedziała z uśmiechem, by rozładować sytuację.

– Chcielibyśmy przenocować – rzucił szorstko Quinn. Menedżer jakby nagle urósł o pół metra, czy może gwałtownie zalewitował. – To nie hotel, proszę pana. Jesteśmy ekskluzywnym klubem, o bardzo restrykcyjnych zasadach przyznawania członkostwa. Dulcy zerknęła na zegarek. Właśnie minęła szósta. Quinn miał rację. Zanim dojechaliby z powrotem do miasta, byłoby już za późno, by kontynuować poszukiwania – zakładając, że pozostał im jeszcze jakiś trop do zbadania. Dulcy nie miała już żadnego pomysłu. Podejrzewała też, że jeśli nawet Quinn miał jeszcze jakieś plany, nie zamierzałby się nimi z nikim dzielić. Dulcy zwróciła się w stronę Jonesa, uśmiechając się najmilej, jak umiała – choć, biorąc pod uwagę okoliczności, zapewne wypadło to dość blado. Mężczyzna przybrał żałobną minę. – Zdaje się, że zapomniałam się przedstawić. Nazywam się Dulcy Ferris i jestem narzeczoną pana Wheelera. Menedżer uniósł lekko brwi, jednak jej oświadczenie nie zmieniło w widoczny sposób jego nastawienia. Niemal w tej samej chwili Quinn wyciągnął z tylnej kieszeni spodni portfel, a z niego plastikową kartę, którą rzucił w stronę Jonesa. – Sprawdź swój rejestr, palancie. Jestem członkiem tego klubu. Dulcy uniosła brwi. Quinn i ten klub? Karta wylądowała pomiędzy piersią a dłonią pana Jonesa, który nagle wyraźnie stracił głowę, wymamrotał coś w rodzaju: ,,Przepraszam, za chwileczkę wracam’’ i pognał na zaplecze. Dulcy rozejrzała się po ekskluzywnie urządzonym holu.

– Zaoszczędziłbyś nam wiele zachodu, gdybyś od razu powiedział Jonesowi, że jesteś jednym z członków – powiedziała cicho. Uśmiechnął się zimno. – Co takiego? I pozbawił się przyjemności oglądania podobnego cyrku? – Wsunął portfel z powrotem do kieszeni. – Należę do tego klubu tylko po to, żeby od czasu do czasu popatrzeć, jak faceci pokroju Jonesa wyłażą ze skóry, próbując na wszelkie sposoby zrekompensować swoje fatalne zachowanie. Dulcy wetknęła za ucho niesforny kosmyk włosów. Zastanawiała się, czemu nagle ogarnęło ją poczucie, że też nie była całkiem w porządku wobec Quinna. Przez myśl jej nie przeszło, że mógł należeć do takiego klubu. Nie wyglądał na faceta, który w wolnej chwili najchętniej rozgrywa partię golfa z kumplami od interesów. Odciski na jego dłoniach sugerowały, że nie ograniczał swoich aktywności jedynie do przebierania w kijach golfowych. Przecież doprawdy nie jest snobką. Tylko że choć raz po raz powtarzała to sobie w duchu, jakoś wcale nie poczuła się lepiej. Teraz Quinn patrzył na nią tak, jakby czegoś od niej oczekiwał. Jednak wcale nie tego, co najbardziej chciałaby mu dać. – Przyznaj, Dulcy. Kiedy dowiedziałaś się, że jestem członkiem tego klubu, byłaś co najmniej tak samo zaszokowana, jak Jones. – Wcale nie. – Uśmiechnął się szeroko. – Może rzeczywiście byłam nieco zaskoczona – przyznała niechętnie. Ponowne pojawienie się Jonesa zaoszczędziło jej dalszego zażenowania. Menedżer jednym susem doskoczył

do Quinna z tak uniżonym wyrazem twarzy, że na widok tej niezwykłej przemiany Dulcy miała ochotę zareagować teatralnym zaskoczeniem, by jeszcze bardziej pognębić nieszczęśnika. Quinn skrzyżował ręce na piersi i stał nieporuszony, podczas gdy menedżer wciąż wyrzucał z siebie wylewne przeprosiny, na końcu zaś oświadczył, że z największą przyjemnością ma zaszczyt zaproponować bezpłatny nocleg, by zatrzeć... nieprzyjemne wrażenie wywołane wcześniejszym, drobnym nieporozumieniem. – Oczywiście, mówimy o bezpłatnym noclegu także dla towarzyszącej mi osoby. – To było raczej oświadczenie niż pytanie. – Ależ naturalnie, panie Landis. Osobiście dopilnuję, byście dostali państwo jeden z naszych najlepszych apartamentów. – Prosilibyśmy o dwa – wtrąciła Dulcy, nagle zdjęta paniką. – Potrzebujemy dwóch pokoi. – Połączonych – dorzucił Quinn. Zuchwałość Quinna praktycznie zaparła jej dech w piersiach. Czyżby nie zdawał sobie sprawy, że wiadomość o narzeczonej jednego z członków klubu, mieszkającej w pokoju połączonym z pokojem jego najlepszego przyjaciela, natychmiast zostanie puszczona w obieg w formie wyjątkowo soczystej plotki, jeszcze zanim zdążą na dobre się wprowadzić? Dulcy zerknęła na Quinna i szybko umknęła wzrokiem – wyraz jego twarzy nie pozostawiał wątpliwości, że doskonale zdawał sobie z tego sprawę. A na dodatek wyraźnie bawił się jej zażenowaniem. Chwilę później nie tylko otrzymali pokoje, ale zostali także zapewnieni, że natychmiast zostaną im dostarczone w prezencie świeże ubrania, pochodzące z eks-

kluzywnego, miejscowego butiku. A potem pan Jones osobiście eskortował ich na górę. Na końcu długiego holu otworzył jedne z drzwi i wylewnym gestem zaprosił Dulcy do środka. Dulcy zawahała się, zerkając w stronę Quinna, jakby oczekując jakichś wyjaśnień czy wskazówek. On jednak nie zwracał na nią uwagi, tylko uważnie rozglądał się po holu. Dulcy posłała więc słaby uśmiech mniej więcej w kierunku pana Jonesa, weszła do pokoju i za moment usłyszała, jak zamykają się za nią drzwi. Apartament był doskonale urządzony. Wokół stały repliki antyków, ściany wyklejono tapetami w bladoniebieskie i białe pasy, wszystkie tkaniny zaś miały stonowane, kwiatowe wzory. Dulcy jednak czuła się tu nieswojo. Przeszła na drugi koniec wielkiego pokoju i przycisnęła ucho do drzwi łączących ją z apartamentem Quinna. Nie dosłyszała żadnych odgłosów. Nawet gdy przyniesiono jej kosmetyki i ubranie, czuła się wciąż jak zwierzę zamknięte w klatce, czekające, by przyszedł treser i je nakarmił. Uświadomiła sobie, że nie jadła nic poza małą bułką na śniadanie. Nic dziwnego, że żołądek zaczynał jej już o tym natarczywie przypominać. Znowu podeszła do wewnętrznych drzwi. Metal rzeźbiony tak, by sprawiał wrażenie drewna, nie przepuszczał żadnych dźwięków. Wiedziała, że po drugiej stronie znajdują się takie same drzwi, ale bała się, że gdy otworzy swoje, tamte też zastanie otwarte. I co wówczas miałaby zrobić? Zamiast więc ryzykować, wsunęła wtyczkę telefonu do gniazdka i poprosiła o połączenie z pokojem pana Landisa. Nie podniósł słuchawki. To dziwne. Czyżby brał prysznic? Poszła do łazienki i przyłożyła ucho do ściany, ale nie usłyszała odgłosu płynącej wody. Wzdychając

głęboko, znów podniosła słuchawkę i wybrała bezpośredni numer pana Jonesa. Pan Jones miał przyjemność poinformować ją, że pan Landis zażądał listy gości zazwyczaj grających z panem Wheelerem w golfa. Tylko jeden z nich przebywał jeszcze w klubie – przedłużył swój weekendowy pobyt – i pan Landis właśnie umówił się z nim na spotkanie. A więc nie zabrał jej ze sobą. Dulcy rozłączyła się, zapominając podziękować menedżerowi. Och, to po prostu śmieszne. Jak może siedzieć i dąsać się na Quinna tylko dlatego, że wolał porozmawiać ze znajomym Brada w cztery oczy. Przecież jeżeli dowie się czegoś istotnego, na pewno jej o tym powie. Pół godziny później, świeżo wyszorowana, wyłoniła się z łazienki w miękkim szlafroku frotté. Pod spodem miała zwykłe, bawełniane majtki dostarczone z butiku wraz z innymi ubraniami. Znowu podeszła do drzwi łączących ją z pokojem Quinna, tym razem jednak je otworzyła. Drzwi po drugiej stronie były zamknięte. Zapukała delikatnie. Nie doczekała się żadnej odpowiedzi, ale teraz już się nie zdziwiła. Usiadła po turecku na łóżku i na gładkim prześcieradle postawiła przed sobą telefon. Przekartkowała notes z adresami, po czym postanowiła zadzwonić do Mony, do domu. Chociaż Barry i Jena zawsze bez żadnych skrupułów kontaktowali się z Moną po godzinach, Dulcy do tej pory nigdy się na to nie zdobyła. Uważała, że to zbyt krępujące. Mona odezwała się po drugim dzwonku równie energicznym głosem, jak w kancelarii. Dulcy poprosiła o przekazanie listy osób, które dzwoniły do niej podczas jej nieobecności, powiadomiła, że następnego dnia zjawi się

w biurze dużo później niż zazwyczaj, na koniec zaś zapytała Monę, czy mogłaby ją poinformować, jak skontaktować się z Barrym. Po chwili wahania Mona powiedziała, że Barry nie wrócił już do biura po spotkaniu z komendantem policji. Zadzwonił natomiast późnym popołudniem i oznajmił, że jutro też nie pojawi się w kancelarii. Nie powiedział, gdzie będzie, nie podał żadnego numeru kontaktowego – oświadczył tylko, że po prostu wyjeżdża. Dulcy podziękowała Monie i rozłączyła się, nie odkładając jednak słuchawki. Na pierwszy rzut oka Barry i Beatrix stanowili dobraną parę. Oboje byli bardzo zamożni i mniej więcej w tym samym wieku. Barry wciąż świetnie się trzymał, a Beatrix nadal mogła uchodzić za atrakcyjną kobietę – oczywiście jeżeli ktoś uznawał za atrakcyjne zamiłowanie do kanibalizmu. Mimo to Dulcy była zdumiona, gdy w windzie Barry zwrócił się do matki Brada ,,Trixie’’. A jeszcze bardziej zdumiało ją, że Beatrix przyjęła to z takim zachwytem. Dulcy powoli wystukała numer informacji telefonicznej, by oderwać się od rozważań na temat Barry’ego i Trixie. Kilka minut później dowiedziała się, że w Albuquerque, a nawet w całym stanie Nowy Meksyk nie ma kwiaciarni pod nazwą ,,U Manny’ego’’. Oparła się o poduszki. Cóż za przedziwna historia. Najpierw dostawca upiera się, że odda kwiaty jedynie Bradowi do rąk własnych. Potem ten sam dostawca pojawia się niby przypadkiem w barze ze striptizem. Dulcy bezmyślnie bawiła się czarną wizytówką z jaskraworóżowymi literami. Może źle zapamiętała nazwę kwiaciarni? Zaczęła przeglądać listę, którą podyktowała jej Mona. Mandy Mallone, zdesperowana niedoszła

panna młoda, dzwoniła do niej aż dziesięć razy. Nie podała żadnych szczegółów, jedynie usilnie prosiła o telefon. Pomimo cichego wewnętrznego głosu przekonującego, że nie powinna tego robić, Dulcy wybrała numer Mandy i opadła na poduszki. Eks-striptizerka odebrała już po pierwszym dzwonku. – Dzięki Bogu! – W jej tonie pobrzmiewała gorączkowość. – Popadam w szaleństwo, bo nie wiem, co robić. ,,Popadam w szaleństwo’’? Naprawdę powiedziałam: ,,popadam w szaleństwo’’? Chciałam powiedzieć, że odchodzę od zmysłów. – Spokojnie, Mandy. To naturalne, że popadasz w lekkie szaleństwo, kiedy weźmie się pod uwagę, przez co teraz przechodzisz – odparła Dulcy. – Nieprawda – wyszeptała Mandy. – Nie mówiłabyś tak, gdybyś w dzieciństwie widziała, jak twoją matkę wywlekają z domu w kaftanie bezpieczeństwa... Och, nieważne. Dulcy zacisnęła powieki. Jasna cholera! – Mandy, powiedz mi, co się dzieje. Zmieniłaś zamki? – Tak. I Jason nie był tym zachwycony. Poczekaj chwilę, muszę usiąść. Chociaż nie... nie mogę spokojnie usiedzieć w jednym miejscu. – I o to właśnie chodziło. – O co? – Żeby Jason zastanowił się dobrze nad tym, co robi. – W takim razie rzeczywiście zadziałało. Nie tylko wszystko dokładnie przemyślał, ale na dodatek nasłał na mnie policję. Wyszli stąd niecałą godzinę temu. – Policję? – Dulcy natychmiast poderwała się w górę. – Aha. Ponieważ powiedziałaś, że mam nie zawozić mu tej marynarki, odesłałam ją przez posłańca. W kawał-

kach. Podobnie jak wszystkie inne rzeczy, które zostawił w moim mieszkaniu. – Chyba nie posunęłaś się do czegoś podobnego! – Dulcy mimowolnie wykrzywiła usta. – Jak najbardziej. I byłam bardzo z siebie zadowolona. Aż do chwili, gdy zjawili się tu policjanci. Wydała z siebie nieokreślony dźwięk, po czym znowu coś zagruchotało w telefonie. – Jason powiedział im, że stanowię dla niego fizyczne zagrożenie. Dulcy pomyślała o niskiej, szczupłej, obdarzonej wybujałym biustem blondynce i Jasonie Polanskym zbudowanym jak eks-gwiazda futbolu amerykańskiego. – Policjanci stwierdzili, że to, co zrobiłam z jego bokserkami, dowodzi słuszności jego obaw. Dulcy postanowiła nie wnikać w szczegóły. Za to cały czas klęła się w duchu, że w ogóle otworzyła usta na spotkaniu w sprawie intercyzy. Że kazała Mandy wymienić zamki. Że uświadomiła roztrzęsionej dziewczynie, iż jej narzeczony gra z nią nie fair. Z drugiej strony, skąd mogła wiedzieć, że dojdzie do podobnych historii? – Dulcy? Jesteś tam jeszcze? – Tak. Jestem – odparła z westchnieniem. – To dobrze. Bo już myślałam, że się rozłączyłaś. Prawdę mówiąc, właśnie to powinna zrobić. Może jeszcze tylko przedtem przykazać Mandy, żeby podpisała tę cholerną intercyzę, poślubiła Jasona i potem żyła z nim długo i szczęśliwie. Jednak tego nie zrobiła. – Zastanawiam się, jak najlepiej wybrnąć z tej sytuacji – powiedziała w końcu. Zanotowała kilka zdań w notesie, po czym postukała w notes ołówkiem. – Posłuchaj, Mandy. Najpierw zadzwonię do adwokata

Jasona. – Ostatecznie doskonale wiedziała, od kogo wziąć jego prywatny numer. – A kiedy już z nim porozmawiam, zaraz dam ci znać. I... Mandy? – rzuciła szybko, żeby dziewczyna nie zdążyła się rozłączyć. – Koniec z cięciem i dewastowaniem własności Jasona, dobrze? Gdyby do ciebie zadzwonił lub gdyby próbował skontaktować się z tobą jego adwokat, odeślij ich do mnie. – Podała Mandy numer recepcji klubu, natychmiast kwestionując w duchu słuszność swojego posunięcia. Odłożyła słuchawkę i przez moment siedziała w bezruchu. Dobrze wiedziała, czemu nie miała ochoty zajmować się prawem rodzinnym. W sprawach korporacyjnych wszystko było uporządkowane i przewidywalne. Obie strony chciały wyciągnąć dla siebie jak najwięcej, ale dobrze rozumiały, że niczego nie osiągną, jeżeli nie pójdą na kompromis. W grę nie wchodziły żadne emocje. Postępowaniem stron rządziła logika. W przypadku spraw rodzinnych wszystko stawało na głowie. Znowu chwyciła za słuchawkę i wybrała numer Jeny, jednak gdy tylko usłyszała sygnał, natychmiast się rozłączyła. Gdyby dodzwoniła się do przyjaciółki, musiałaby cholernie długo wyjaśniać, gdzie jest i przede wszystkim z kim. Dulcy przygryzła wargę i zerknęła na zamknięte drzwi do pokoju Quinna. A zaraz potem wystukała numer kancelarii Saragina i westchnęła z ulgą, gdy się okazało, że adwokat Jasona wciąż jeszcze był w biurze. Był w biurze, ale nie widział powodu, by współpracować z Dulcy. – No więc, jak się mają sprawy z tą intercyzą? – Nijak. – To znaczy, że twój klient nie zamierza rozważyć możliwości wprowadzenia zmian? – Gorąco mu to odradzam.

– No cóż. Miejmy więc nadzieję, że nie będzie żałował, gdy w końcu przyjdzie mu obyć się smakiem. Bo dokładnie to go czeka, jeżeli nie pójdzie po rozum do głowy. – Dulcy uśmiechnęła się pod nosem, dumna, że wykorzystała jedno z ulubionych powiedzonek Jeny. – Zdefiniuj ,,obyć się smakiem’’. – Kto jak kto, ale ty powinieneś doskonale rozumieć, o co chodzi, Steve. Jeżeli się nie mylę, to stan, w którym tkwisz permanentnie. – Od razu widać, jak niewiele o mnie wiesz. – Od razu widać, jak niewiele chciałabym się dowiedzieć. – Co chcesz przez to powiedzieć? Dulcy ugryzła się w język. Czy aby na pewno tak powinna wyglądać profesjonalna rozmowa z kolegą po fachu? Odchrząknęła gwałtownie, próbując uspokoić własne emocje. – Chcę powiedzieć, że nie powinieneś do mnie dzwonić, a twój klient nie powinien kontaktować się z panną Mallone, do chwili, aż ta intercyza nabierze nieco bardziej... cywilizowanego charakteru. Miłego wieczoru, Steve. Powoli odłożyła słuchawkę, rozkoszując się chwilą. Uwielbiała ten moment na sali sądowej tuż po wygranym procesie – teraz okazało się, że równie satysfakcjonujące może być zapędzenie w kozi róg jednego z najlepszych adwokatów w Albuquerque. Dulcy szybko zadzwoniła do Mandy i przykazała, by dziewczyna siedziała cicho, a potem rozsiadła się wygodnie, stukając palcami w telefon. W końcu odstawiła go na bok, dochodząc do wniosku, że resztę spraw załatwi nazajutrz rano. Ostatecznie było już po ósmej. Wstała z łóżka, zignorowała pokusę, by

podejść do łączących pokoje drzwi, i skierowała się na balkon. Od razu poczuła zapach tytoniowego dymu. W zapadającym mroku ujrzała Quinna opartego o marmurową balustradę oddzielającą oba balkony. Dulcy poczuła gwałtowne bicie serca i natychmiast zapomniała o Mandy, Stevie, Monie, Barrym i wszystkich ważnych powodach, dla których nie powinna pożądać faceta właśnie gaszącego papierosa w doniczce z jakąś rośliną. Obrzucił ją uważnym spojrzeniem. Dulcy skrzyżowała ramiona na piersi. – Nie zabrałeś mnie ze sobą. – To prawda, ale niewiele się dowiedziałem. – Opowiedz. – Z tych, co mieli grać z Bradem w golfa, do dziś został tylko jeden. Nathan Armstrong. Nie ma pojęcia, gdzie się podziewa Brad. Nie dzwonił do niego w czasie weekendu – nie odwołał spotkania, nie przeprosił też, że się nie pojawił. Kiedy Nathan rozmawiał z nim po raz ostatni, nie wydawał się ani zdenerwowany, ani przygnębiony. – Quinn zerknął na zegarek. – A w tej chwili, jak sądzę, stary kumpel Brada mknie w zawrotnym tempie do domu, by przypadkiem pod jego nieobecność nikt nie doniósł żonie o blondynce uwieszonej jego ramienia. – Nathan ma romans?! – wyszeptała Dulcy. – Na to wygląda. Cofnęła się gwałtownie, padając na kute w metalu krzesło, stojące obok takiego samego stolika. Znała Nathana i jego żonę, Nancy. Kilkakrotnie razem z Bradem była z nimi na obiedzie w restauracji, a raz nawet na przyjęciu w ich domu. Dulcy bawiła się wówczas z trójką ich dzieci. Wydawali się taką... cudowną rodziną. Szczęśliwą. Kochającą. Po prostu wzorową.

Co więc w takim razie Nathan robił w tym klubie z inną kobietą? Kątem oka spostrzegła gwałtowny ruch i nagle Quinn znalazł się obok jej krzesła. Dulcy wpatrywała się w metrową przestrzeń dzielącą oba balkony, ale jakoś nie potrafiła pojąć, co właściwie zrobił. – Wszystko w porządku? – zapytał. Dulcy przycisnęła palce do powiek. – Wiesz, nigdy dotąd nie uważałam się za łatwowierną czy naiwną. Ale od wczoraj wciąż zadaję sobie pytanie, od jak dawna z uporem maniaka chowam głowę w piasek. Często widujesz coś podobnego? – Masz na myśli naiwne kobiety? – Nie. Żonatych mężczyzn romansujących na boku. – To nie ogranicza się jedynie do mężczyzn. Dulcy westchnęła głęboko. – Nie mogłeś się powstrzymać, co? Usiadła wygodniej i wówczas szlafrok zsunął się jej z ramienia. Odruchowo podciągnęła rękaw z powrotem do góry, on jednak znów się zsunął. – Na Boga, żyjemy w nowym tysiącleciu. Nie ma już aranżowanych małżeństw ani obowiązkowego seksu małżeńskiego. – Ponownie podciągnęła opadający szlafrok. – Są za to... choroby. Quinn przyglądał się, jak miękka tkanina zsuwa się po krągłym ramieniu, i z trudem oparł się pokusie, by naciągnąć ją z powrotem na nagie ciało. Wszystkie klubowe płaszcze kąpielowe były w jednym rozmiarze i Dulcy dosłownie tonęła w masie puszystego materiału. Stojąc za jej plecami, wyraźnie widział klapy rozchylające się w głębokie V, odsłaniające jasnoróżowe ciało. Dulcy zakryła ramię i tkanina rozchyliła się głębiej na piersi. Tylko dzięki ciasno zawiązanemu paskowi szlafrok jeszcze z niej całkiem nie opadł.

Przełknął ślinę. – Biorąc pod uwagę to... hm... co między nami zaszło... musisz uważać mnie za straszną idiotkę. – Nie. Odwróciła się i spojrzała na niego uważnie – jej wargi były miękkie, kuszące. – Czy sądzisz... to znaczy, czy większość przyjeżdżających tu mężczyzn... Czy ten klub właśnie z tego słynie? Czy to możliwe, że Brad... – Nie. Właściwie nie wiedział, czemu skłamał. Może dlatego, że nie miał zaufania do źródła swoich informacji. Gdy snobistyczny pan Jones przekonał się, że Quinn jest nie tylko członkiem klubu, ale na dodatek bardzo majętnym człowiekiem, niezwykle ochoczo opowiedział mu o czarnowłosej kobiecie, z którą Brad spotkał się parę razy w klubie. Nie, nie znał nazwiska tej kobiety. Nie, nie mógłby jej dokładnie opisać, bo za każdym razem miała na sobie kapelusz z szerokim rondem i wielkie przeciwsłoneczne okulary. Mógł jedynie powiedzieć, że gdy pan Wheeler przyjeżdżał tu z tą panią, praktycznie przez cały czas nie wychodzili z pokoju. Dulcy wstrząsnął dreszcz. – Zimno ci? – Noce na pustyni bywały niezwykle chłodne. Potrząsnęła przecząco głową. – Jadłaś coś? Ponownie pokręciła głową. – Ja też nie. Zrobimy więc tak: wezmę szybki prysznic, a ty w tym czasie zamówisz dla nas kolację. Spojrzała na niego, otwarła usta, jakby chciała coś powiedzieć – ale ostatecznie się rozmyśliła. Quinn oparł dłonie na jej ramionach – tkanina znów

się zsunęła i pod ręką poczuł nagie ciało. Ten krótki kontakt sprawił, że zadrgał w nim każdy nerw. – Nie martw się, Dulcy. Znajdziemy go. Co do tego nie miał wątpliwości. Natomiast w co Brad będzie uwikłany, gdy już go znajdą – aż bał się zgadywać. Napięcie było tak wielkie, że niemal fizycznie wyczuwalne. Dulcy bezmyślnie przesuwała szparagi po talerzu z cienkiej porcelany, od czasu do czasu zerkając na siedzącego naprzeciwko Quinna. Jak to możliwe, żeby mężczyzna był tak bardzo seksowny? Przyciągnęła do siebie poły szlafroka, żałując, że nie przebrała się w nic innego. Ale była tak zaabsorbowana wiadomościami, jakie usłyszała od Quinna na balkonie, że ledwo zdobyła się na zamówienie kolacji. Jeszcze więcej wysiłku kosztowało ją ignorowanie faktu, że Quinn nie zamknął łączących pokoje drzwi – i woda płynąca z prysznica nieustannie pobudzała jej wyobraźnię i zmysły. A teraz, gdy miał na sobie jedynie parę spłowiałych dżinsów – gdy mogła do woli podziwiać doskonale ukształtowane mięśnie brzucha – jego ciało absorbowało ją o wiele bardziej niż leżące przed nią szparagi. Gwałtownie poderwała się od stołu – aż zadźwięczały wszystkie sztućce. – Nagle odechciało mi się jeść. Chyba pójdę popływać – oznajmiła cicho. – No wiesz, dobrze mi to zrobi przed snem. Quinn spojrzał na nią wyraźnie zaskoczony. – Wydawało mi się, że nic dziś nie jadłaś. – To prawda – odparła z uśmiechem. – Ale jakoś przestał dopisywać mi apetyt. W każdym razie na jedzenie. Taki mężczyzna jak Quinn był na pewno przyzwycza-

jony do przebywania w jednym pokoju z kobietą pożądającą go tak bardzo, że miałaby ochotę krzyczeć. Dulcy ruszyła w stronę sypialni. Zatrzymał ją cichy głos Quinna. – O której chcesz jutro wyruszyć? Gwałtownie przełknęła ślinę. – Pomyślałam... hm... że będzie lepiej, jeśli wrócę taksówką – odparła. – A może pan Jones zechce zorganizować dla mnie jakiś transport? Nie musisz więc na mnie czekać. – Ach tak. – Na jego ustach znów pojawił się ten przeklęty, seksowny uśmiech. Silniej przyciągnęła do siebie poły szlafroka. – Zapewne nie pośpię zbyt długo, więc doszłam do wniosku, że... rozumiesz... wyruszę bardzo wcześnie. Bardzo. Powiedzmy, o trzeciej nad ranem. A może i szybciej – wszystko będzie zależało od tego, jak długo zdoła zapanować nad swoimi hormonami. Lekkim, niedbałym ruchem Quinn podniósł się z krzesła. – Wydawało mi się, że chcesz, byśmy razem zajęli się poszukiwaniami Brada. Powiedział słowo ,,razem’’ w taki sposób, że Dulcy natychmiast poczuła, jak pod miękką tkaniną szlafroka twardnieją jej sutki. Wzruszyła ramionami i szybko odwróciła się do Quinna plecami. – Ten klub to był ostatni trop na mojej liście. Jeżeli nic innego nie przychodzi ci do głowy, nasze krótkie partnerstwo właśnie dobiegło końca. – Fatalnie. Tak. ,,Fatalnie’’ było określeniem doskonale oddającym, jak właśnie się czuła. Wskazała ręką na drzwi łączące pokoje.

– No cóż, a więc dobranoc. Prześliznął powoli wzrokiem po jej ciele – od bosych stóp po czubek głowy. – Dobranoc. Gdyby nagle zapaliła się pod nią podłoga, Dulcy nie wybiegłaby szybciej z jego pokoju. Piętnaście minut później stała obok długiego, nerkowatego w kształcie basenu. Wsunęła do wody palec od nogi i stwierdziła z zadowoleniem, że temperatura w basenie jest wprost wymarzona. W przebieralni nie było wiele kostiumów jej rozmiaru. W innej sytuacji nigdy nie włożyłaby na siebie czarnego, skąpego bikini, ściśle opinającego jej kształty, ale w tej chwili musiała się nim zadowolić. Na szczęście na basenie nie było nikogo, kto mógłby zobaczyć, jak skąpo była okryta. Powoli weszła do wody. Zamierzała pływać tak długo, aż wyrzuci z głowy wszelkie myśli o podniecającym Quinnie Landisie. Lub przynajmniej póki nie ogarnie jej takie zmęczenie, że będzie mogła już tylko paść wyczerpana na łóżko. Jasne, nie raz w życiu podniecali ją różni mężczyźni. Chociaż zazwyczaj dopiero po tym, jak się z nimi długo i namiętnie całowała. W przypadku Quinna ogarniało ją nienasycone podniecenie, gdy tylko o nim pomyślała. Drżała z pożądania, jakiego inni mężczyźni nie potrafiliby w niej obudzić nawet po dziesięciu godzinach gry wstępnej. A on nawet nie musiał jej w tym celu dotykać. Nagle zdała sobie sprawę, że jeśli nadal będzie pływać w tak szaleńczym tempie, dostanie ostrej kolki, a więc zwolniła. Postanowiła całkowicie skoncentrować się na pływaniu, by nie dopuszczać do siebie rozmaitych niepokojących myśli. Na przykład nie porównywać swojego

niewytłumaczalnego pociągu do Quinna z kompletnym brakiem żaru między nią a Bradem. Chociaż nie, to niesprawiedliwe z jej strony. Przecież do tej pory nigdy nie znalazła się z Bradem w intymnej sytuacji. Nigdy nie całowali się namiętnie i gorąco na do widzenia przed drzwiami jej mieszkania. Nie wymieniali żadnych uścisków, nie dochodziło między nimi do przypadkowego kontaktu ciał, przelotnych muśnięć dłoni pobudzających apetyt na coś więcej. Zacisnęła powieki i wyciągnęła przed siebie ramiona, po omacku szukając cembrowiny basenu. Tymczasem zamiast uderzyć o zimny beton, jej palce natrafiły na ciepłe ciało. Dulcy wyskoczyła w górę, zachłystując się przy tym ohydną basenową wodą, i wbiła wzrok w mężczyznę, który zaledwie kilka dni temu przewrócił całe jej życie do góry nogami. – Doszedłem do wniosku, że basen to niezły pomysł – oznajmił z uśmiechem Quinn. Serce waliło jej tak mocno, że z ledwością usłyszała jego słowa. Ciemne oczy Quinna wpatrywały się w jakiś punkt leżący tuż powyżej linii wody. Dulcy zerknęła w dół i ujrzała własne sutki – twarde, nabrzmiałe, bardzo wyraźnie wybrzuszające cienką tkaninę stanika. Zadrżała gwałtownie i natychmiast cała pokryła się gęsią skórką. Zaczęła wolniej przebierać w wodzie nogami, by zanurzyć się trochę głębiej. Gdy ujrzała uśmiech Quinna, natychmiast się zorientowała, że zrozumiał jej intencje. Przekręciła się w wodzie, by pokonać kolejną długość basenu – odepchnęła się nogami od cembrowiny na wysokości talii Quinna. Sama nie wiedziała, czego właściwie się spodziewała. Że ją zatrzyma? Przyłączy się do niej? W każdym razie była zdumiona, gdy – wróciwszy do

miejsca, w którym go zostawiła – ujrzała, że stoi tam nieporuszony, z oczami utkwionymi w jej ciele. Szybko ponownie odbiła się od brzegu i popłynęła w przeciwnym kierunku, nie zważając na palący brak tchu w piersiach. Świadomość, że Quinn ją obserwuje, dostarczała jej nieprawdopodobnie erotycznych doznań. Zaczęła wyginać plecy w głębszy łuk, wysuwać pośladki ponad lustro wody, oferując mu widok, który miał wyglądać niewinnie, ale tak naprawdę ani przez moment do niewinnych nie należał. A kiedy dotarła na przeciwległy koniec basenu, położyła się na plecach i pozwoliła, by jej nabrzmiałe piersi unosiły się nad powierzchnią. Oczywiście, udawała, że tego nie zauważa. Przynajmniej do chwili, aż jej wzrok spotkał się z jego wzrokiem i gdy dotarło do niej, że Quinn doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co ona robi. I że ochoczo podejmie jej grę. Zanurzył się w wodzie i zaczął płynąć w jej stronę. Dulcy poczuła dławienie w gardle. Brzeg basenu był dość płytki – woda sięgała jej biustu – oparła się więc stopami o dno i przyglądała Quinnowi. Mniej więcej w połowie dystansu Quinn zanurkował. Dulcy próbowała śledzić jego ruchy, ale drzewa otaczające basen przepuszczały tak mało światła, że nie mogła wiele dostrzec. Chwilę później wynurzył się na powierzchnię i otrząsnął z wody długie włosy. Dulcy poczuła słabość w kolanach. – Wyglądasz nieziemsko w tym bikini – wyszeptał. Przycisnął usta do jej brzucha i zaczął wodzić językiem wzdłuż całej jego długości. Dulcy wcale nie sądziła, że wygląda pięknie w skąpym, czarnym kostiumie, gdy spoglądała w lustro w przebieralni, ale teraz słowa Quinna sprawiły, że poczuła się wspaniale.

Ustawił się tak, że musiała patrzeć mu prosto w twarz. Oddychał regularnie, ale szybko i głęboko, a za każdym wdechem jego twardy, mokry tors muskał jej sutki. I przez cały czas patrzyli sobie prosto w oczy. – Do diabła, Dulcy. Nie wiem, czy to dobry pomysł, ale po prostu nie potrafię się powstrzymać – powiedział w końcu chrapliwym głosem. W ciemności jego oczy pobłyskiwały czystą czernią. Dulcy nawet nie zdawała sobie sprawy, że Quinn się porusza, póki nie poczuła, jak jego palec wślizguje się pod jej stringi. Gdy musnął łechtaczkę, musiała chwycić go za ramiona, by utrzymać równowagę. Dobry Boże, była na granicy orgazmu, a przecież jeszcze właściwie nic nie zrobili. Quinn chwycił pulsujący skrawek ciała pomiędzy kciuk a palec wskazujący i lekko go ścisnął. Dulcy opadła na niego całym swoim ciężarem, przywierając policzkiem do mokrej piersi. Wysunęła język i zaczęła zlizywać krople wody z jego skóry. Tam, gdzie ich ciała się stykały, palił ją istny żar, natomiast w miejscach, gdzie jej wilgotną skórę owiewała nocna bryza – przejmował ją chłód. Kombinacja tych doznań była podniecająca i upajająca zarazem, podobnie jak świadomość, że oddają się swej podwodnej zabawie w publicznym miejscu, gdzie każdy mógł ich zobaczyć. Chociaż basen ocieniały drzewa, Dulcy pamiętała, jak wyraźnie widziała to miejsce ze swojego balkonu, co oznaczało, że w tej chwili mogło ich obserwować wiele par oczu. Quinn przykucnął lekko i przyciągnął do siebie nogi Dulcy, oplatając je wokół własnych bioder. Dulcy skrzyżowała mocno kostki i poczuła pomiędzy udami rozkoszne pulsowanie penisa Quinna. Boże, jak wspaniale się czuła, gdy jego członek ocierał się o jej nabrzmiałe ciało!

Tymczasem Quinn wsunął palec pod biustonosz, zaczął pieścić jej sutek, po czym jednym nagłym ruchem wysunął go na zewnątrz. Dulcy chciała zaprotestować, ale w tym samym momencie gorące usta zacisnęły się na wzwiedzionej grudce ciała i jej protest przerodził się w cichy jęk. Wsunęła palce w jego mokre włosy, Quinn zaś namiętnie wpijał się w jej pierś, po czym wypchnął biodra, tak że wielki penis przywarł do jej łechtaczki. Dulcy wsunęła dłoń pomiędzy ich rozgorączkowane ciała. W końcu jej palce znalazły się wewnątrz obcisłych kąpielówek i pieściły czubek wilgotnego członka. Quinn lekko chwycił zębami jej sutek. Dulcy wykrzyknęła z rozkoszy. Quinn zaśmiał się cicho: – Jeżeli nie chcesz, żeby pan Jones nakrył nas na gorącym uczynku, musisz się odrobinę powstrzymać. Gorączkowo oblizała usta, zgłodniałym wzrokiem wodząc po jego wargach. – Prawdopodobnie już siedzi ukryty w krzakach, bacznie obserwując nas przez lornetkę. Powiódł dłońmi wzdłuż jej pośladków i przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie, łapiąc jej rękę w potrzask. – Obawiam się, że masz rację – odparł. Dulcy odsunęła się i uśmiechnęła nieznacznie. – A więc nie powinniśmy sprawić mu zawodu, prawda? Quinn zacisnął mocno szczęki, co nadało mu niemal dziki wygląd. A chwilę później miażdżył ustami jej usta. Dulcy poddawała się jego gwałtownej pieszczocie – wodziła językiem wzdłuż jego języka, wygięła mocno biodra, by w pełni rozkoszować się jego erekcją. Quinn mruknął namiętnie, co jeszcze wzmogło jej pożądanie. Niepostrzeżenie wyswobodziła penisa z kąpielówek i skierowała jego czubek w stronę swojego krocza, odsuwając

jednocześnie elastyczną tkaninę. Gdy gorący, drgający członek zetknął się z jej nagim ciałem, wstrząsnął nią gwałtowny dreszcz. Quinn złapał ją za biodra. – Przestań – wyszeptał. Przycisnął usta do jej skroni. – Nie mam... nic na sobie. Prezerwatywy! Dulcy z całej siły przygryzła dolną wargę. Poczuła strach i jednocześnie rozczarowanie. Strach, że zapomniała o podstawowym zabezpieczeniu. Rozczarowanie, że jej pożądanie zostanie niezaspokojone. Quinn przywarł ustami do jej ucha. – Chcę cię mieć. Zaraz. Natychmiast.

Rozdział dziesiąty

Kiedy się obudził i ujrzał promienie słońca odbijające ostro od białych prześcieradeł, przez chwilę był całkowicie zdezorientowany. Ale po chwili zobaczył nagą kobietę, leżącą z głową zwróconą w stronę nóg łóżka, z rozrzuconymi wokół blond włosami, stopami ułożonymi tuż przy jego głowie – i natychmiast przypomniał sobie, gdzie jest... i co dokładnie robił, tuż po tym, gdy wyszedł z basenu i wrócił do swojego apartamentu. Powiódł czubkiem palca po wewnętrznej stronie uda Dulcy, aż dotarł do wilgotnej enklawy u szczytu. Dulcy coś wymamrotała i odruchowo wygięła biodra, poddając się jego dotykowi. Pieszcząc jej jedwabiste wnętrze, nie mógł się nadziwić, że nawet przez sen w tak cudowny, entuzjastyczny sposób reagowała na jego dotyk. Do tej pory nigdy nie spotkał podobnej kobiety. Spojrzał w dół, na swoje okryte prześcieradłem biodra i zobaczył, jak budzący się do życia penis wyraźnie wybrzusza delikatną tkaninę. Leżeli w sypialni, w jego apartamencie, chociaż wcale nie tutaj zaczęli zabawę.

Quinn nie potrafił powiedzieć, co takiego miała w sobie Dulcy Ferris, że nawet teraz, gdy wiedział, kim jest, nie potrafił się oprzeć jej urokowi. W jednej chwili doświadczał najwspanialszego orgazmu w życiu, w następnej – pożądał jej z jeszcze zwielokrotnioną siłą. Tylko, że teraz już nie mogli się skryć w mrokach nocy, sprzyjających żarowi namiętności. Musieli na nowo rozpocząć poszukiwania Brada. Powrócić do rzeczywistości. Co bardzo dobitnie uświadomił Quinnowi dźwięk dzwonka telefonu stojącego na nocnym stoliku. Dulcy gwałtownie podniosła głowę i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem spod masy zmierzwionych, jasnych włosów. Quinn błyskawicznie podniósł słuchawkę. – Landis, słucham. Zanim jeszcze zdążył zabrać rękę spomiędzy ud Dulcy, ona już zerwała się z łóżka, pociągając za sobą przykrywające ich prześcieradło. Quinn nie miał nic przeciwko temu, choć w ten sposób został całkiem nagi. Tyle że nigdy przedtem nie wstydził się własnej nagości, więc nie zamierzał się wstydzić jej i teraz, choć Dulcy wpatrywała się z niedowierzaniem w rozmiary jego erekcji. Przez dłuższą chwilę pan Jones wyrzucał w słuchawkę masę słów, w końcu jednak Quinn stracił cierpliwość. – Chwileczkę. Spokojnie. O co właściwie chodzi? – Pani Wheeler chciałaby z panem rozmawiać, sir. Quinn skrzywił się zdegustowany. – Co się dzieje? O co chodzi? – dopytywała się gorączkowo Dulcy. Niezdarnie próbowała okryć się prześcieradłem, jednocześnie nerwowo rozglądając się po podłodze za czymś, co mogłaby na siebie włożyć. Problem w tym, że skąpe stroje, które mieli na sobie ubiegłej nocy, zostały w jej pokoju.

– Właśnie dzwoni Beatrix. – Quinn, gdzie cię do diabła poniosło? – wrzasnęła w słuchawkę matka Brada. – Beatrix, skoro do mnie dzwonisz, to zapewne doskonale wiesz, gdzie się znajduję. W odpowiedzi usłyszał pobłażliwe westchnienie. – Nie udawaj, że nie rozumiesz. Co robisz, wałęsając się bez celu, podczas gdy wciąż nie wiadomo, co się dzieje z moim synem? – Właśnie go poszukuję. – W klubie? – Tak. Dulcy zarzuciła prześcieradło na nagiego Quinna. Chociaż sam Quinn nie czuł się zażenowany, prowadząc rozmowę z Beatrix nagi, jak go Pan Bóg stworzył, to Dulcy jakoś nie mogła się z tym pogodzić. Gdy podniósł na nią wzrok, dziwacznymi, niezbornymi ruchami przemykała się przez łączące pokoje drzwi do swojej sypialni. Zmarszczył brwi, po czym powiódł dłonią po nieogolonym podbródku. – Brad umówił się tu na niedzielę, na partię golfa z kilkoma przyjaciółmi. Niestety, nie stawił się na spotkanie. – I czego jeszcze się dowiedziałeś? – Niczego. A ty? – Nie dzwonię po to, by zdawać ci sprawozdanie ze swoich poczynań. Chcę się jedynie dowiedzieć, do czego ty się dokopałeś. – Cóż, Beatrix, w takim razie możemy uznać naszą rozmowę za zakończoną. Matka Brada natychmiast się rozłączyła. Quinn westchnął głęboko i także odłożył słuchawkę. – Stara diablica.

W tym momencie w łączących pokoje drzwiach pokazała się głowa Dulcy wraz z kawałkiem nagiego ramienia. Zapewne właśnie się ubierała. – Czyżbyś mówił o pani Wheeler? – Aha. – Odrzucił prześcieradło i wstał z łóżka. – Czy przypadkiem... Quinn spojrzał Dulcy prosto w oczy, próbując odcyfrować kryjące się w nich emocje. – Odnalazła Brada? Nie. Poczucie winy. Tak jest. Quinn zauważył to w jej spojrzeniu, zanim jej głowa zniknęła za drzwiami. Jednak już chwilę później Dulcy ponownie pojawiła się w drzwiach, tym razem owinięta w klubowy szlafrok. – I co teraz? – spytała. – Naprawdę chcesz usłyszeć odpowiedź? Dulcy powędrowała wzrokiem w stronę skotłowanego łóżka, na którym siedział Quinn, a potem spojrzała mu prosto w oczy. – Chciałam powiedzieć: i co teraz zrobimy, żeby odnaleźć Brada? Przejechał dłonią po zmierzwionych włosach. – Obawiałem się, że właśnie to miałaś na myśli. Znowu zniknęła. Tym razem jednak Quinn podszedł do drzwi i zobaczył, jak zbiera z podłogi mokre kostiumy kąpielowe, a także ubranie, które miała na sobie poprzedniego dnia. Oparł się ramieniem o framugę i przyglądał się jej z uwagą. Miał wrażenie, że Dulcy za chwilę wyskoczy ze skóry ze zdenerwowania. Była zupełnie inną kobietą niż ta, która jeszcze chwilę temu opierała głowę na jego ramieniu. – Dulcy? – Tak? – Spojrzała w jego stronę, ale gdy jej wzrok spoczął w miejscu, na które zapewne wolałaby nie patrzeć, zarumieniła się gwałtownie.

– Wszystko w porządku? Zamarła, słysząc te słowa, chociaż palcami wciąż wodziła po wilgotnych kostiumach kąpielowych. – W porządku? Tak, oczywiście. Czuję się całkiem nieźle. – Dobrze wiem, że fizycznie nic ci nie dolega. Ale jak się czujesz poza tym? – Chcesz się dowiedzieć, co czuję po tym, jak przespałam się z najlepszym przyjacielem swojego narzeczonego? I to dwukrotnie? – Pierwszy raz się nie liczy. – Zamrugała oczami. – Wówczas nie wiedziałaś, kim jestem. A ja nie miałem pojęcia, że ty, to ty. Pamiętasz? Podeszła do stołu i rozwiesiła kostiumy kąpielowe na poręczy krzesła. – Och, dzięki. Od razu czuję się dużo lepiej. Quinn podszedł do niej i od tyłu otoczył ją ramionami. – Posłuchaj, Dulcy. Nie twierdzę, że nasze zachowanie można usprawiedliwić. Chcę jedynie powiedzieć, że działają tu jakieś siły, których ani ty, ani ja nie jesteśmy w stanie zrozumieć. Stała napięta i sztywna niczym słup telegraficzny. Niestety, w podobnym stanie znajdowała się także pewna część jego ciała. – Taka kwiaciarnia w ogóle nie istnieje. Zmarszczył brwi i poluźnił swój uścisk. – Słucham? Dulcy wyśliznęła się z jego ramion i ponownie wróciła do porządkowania pokoju – zabrała się za ścielenie łóżka. – Pamiętasz tę furgonetkę przed domem Brada? Zadzwoniłam do informacji. Nie ma takiej kwiaciarni. – Wiem. Spojrzała na niego pytająco.

– Ja też dzwoniłem w tej sprawie. Skontaktowałem się ze znajomym, który pracuje w Wydziale Komunikacji. Okazuje się, że tablice rejestracyjne białej furgonetki należą do pewnej hondy civic skradzionej ponad miesiąc temu. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie prosto w oczy. W końcu Dulcy opuściła wzrok na wysokość jego talii, a potem trochę niżej i wówczas na jej policzkach znowu pojawiły się rumieńce. Odruchowo, zdradzając własne emocje, oblizała usta. – Nie rób tego – rzucił ostrzegawczo. – Czego? – Nie oblizuj warg w podobny sposób. Szybko odwróciła się plecami. – Myślę, że powinieneś coś na siebie włożyć. W tym momencie Quinn z najdrobniejszymi szczegółami mógłby opisać rzeczy, jakie miałby ochotę zrobić, ale żadna z nich nie była w najmniejszym stopniu związana z ubieraniem. – Idę wziąć prysznic – oznajmiła. – Możemy spotkać się na dole, powiedzmy, za dwadzieścia minut? – Wydawało mi się, że zamierzasz wrócić do miasta. – Rozumiem przez to, że ty masz inne plany – odparła, przełykając gwałtownie ślinę. Skinął głową. – W takim razie jadę z tobą. – Dulcy... Uniosła rękę. – Nie próbuj mnie od tego odwieść. Jeżeli będę musiała, wypożyczę samochód i tak czy owak pojadę za tobą. Potaknął skinieniem głowy. – W porządku. Spotkamy się przed klubem za półtorej godziny. Mam jeszcze parę spraw do załatwienia.

Dopiero gdy nie miała już nic do roboty, Dulcy przyjrzała się sobie w lustrze. I to też właściwie przypadkiem, kiedy natknęła się na lustro, idąc w stronę drzwi apartamentu; nie chciała dłużej siedzieć w tym pokoju – postanowiła zejść na dół i tam czekać, aż Quinn się zjawi w klubie, gdy już załatwi swoje tajemnicze sprawy. Przekrzywiła lekko głowę i zwróciła się w stronę wielkiego lustra w pozłacanej ramie, wiszącego tuż przy drzwiach. Pomijając obcą jej, białą sportową bluzkę, szerokie szorty i sandały dostarczone z klubowego butiku, na przekór wszystkiemu wciąż zdawała się tą samą kobietą, jaką była jeszcze kilka dni temu. Nie wspominając o śladzie pozostawionym przez Quinna na jej prawym ramieniu – widocznym, gdy odpowiednio odchyliła szyję – w jej wyglądzie nic się nie zmieniło. Nic zupełnie. Transformacja zaszła w jej wnętrzu. Z zewnątrz była niedostrzegalna. Za to Dulcy wyczuwała ją doskonale. Opadła na pobliskie krzesło i wbiła wzrok w przeciwległą ścianę. Trawiła ją dziwna gorączka, której nie pojmowała i której źródeł nie umiała zdefiniować. Wiedziała, że seks z Quinnem w istotny sposób przyczynił się do tego stanu, ale nie był jedynym jego sprawcą. Ten dziwny emocjonalny ferment wypływał gdzieś z nierozpoznanych głębi jej wnętrza. Jakby czaił się w niej od dawna i tylko czekał na odpowiedni moment, by wypłynąć na powierzchnię i zburzyć jej dotychczasowe życie. Drżącą dłonią przygładziła już i tak gładko zaczesane włosy, z ledwością opierając się pokusie, by nie rozwichrzyć fryzury. Nagle uświadomiła sobie, że trudno jej wcisnąć się z powrotem w rolę opanowanej, uporządkowanej kobiety – w rolę, jaką skrupulatnie budowała przez trzydzieści lat. Nawet jej włosy zaczęły

się buntować – mimo że do znudzenia wygładzała je kilogramami pianki, kilka loków zaczynało budzić się do życia. Dotknęła warg, po raz pierwszy spostrzegając, że jej usta stały się bardziej wydatne. A może zawsze takie były, tylko wcześniej nie zwracała na to uwagi? Swego czasu – wcale nie tak dawno temu – w czasie ważnej rozprawy sądowej zaczęła się nagle zastanawiać, jak będzie oceniać swoje życie za następnych trzydzieści lat. Czy będzie jeszcze pamiętać to jakże istotne zeznanie, którego właśnie wysłuchiwała; czy przypomni sobie, kto był stroną w tym procesie, czy w ogóle zachowa w pamięci sam proces? Czy może, gdy spojrzy wstecz, dojdzie do wniosku, że zupełnie nie pojmowała, na czym polega życie? To właśnie tego dnia przyjęła niespodziewane oświadczyny Brada. A co z tu i teraz? Co z obecną chwilą, gdy najdrobniejszy ruch zmęczonych mięśni przypominał jej o czasie spędzonym z Quinnem? Co o tym będzie sądzić za trzydzieści lat? Czy uzna te godziny za horrendalną pomyłkę, czy też za najwspanialszy moment w życiu? Dulcy pocierała przez chwilę rękami ramiona, po czym energicznie poderwała się z krzesła. W tej sekundzie nie miało to zasadniczego znaczenia. Teraz przede wszystkim trzeba było odnaleźć Brada – choćby tylko po to, by się przekonać, że jest cały i zdrowy. Gdy zaś chodzi o resztę... cóż, Dulcy miała nadzieję, że zorientuje się, co powinna zrobić, kiedy znowu zobaczy Brada. Chwyciła za klamkę i niemal zderzyła się z panem Jonesem, który stał pochylony do przodu po drugiej stronie drzwi – najwyraźniej nasłuchując. – Och, bardzo przepraszam, panno Ferris. – Natychmiast wygładził marynarkę. – Przyszedłem, by osobiście sprawdzić, czy niczego pani nie brakuje.

Dulcy surowo spojrzała mu w oczy. Czy ten facet nigdy nie dawał za wygraną? Przypomniała sobie, co robiła z Quinnem w basenie poprzedniego wieczoru i zaczęła się zastanawiać, czy pan Jones wiedział o ich drobnym tête-à-tête. Czy miał aparat fotograficzny? Czy sprzedawali jednorazowe aparaty w klubowym holu? – To bardzo miło z pana strony, panie Jones, ale już niczego nie potrzebuję. Bardzo dziękuję za okazaną gościnność. Przesunęła się, by go wyminąć. – Panno Ferris...? Pomyślałem, że mogłoby to panią zainteresować... Trzymał coś w zaciśniętej pięści. Dulcy wyciągnęła rękę, a on rzucił jej na dłoń pojedynczy klucz. – To co prawda absolutnie niezgodne z zasadami naszego klubu, ale uznałem, że w zaistniałych okolicznościach przejrzenie zawartość szafki pana Wheelera można by uznać za w pełni uzasadnione. Rozumie pani, skoro zaginął w tajemniczych okolicznościach... I to właśnie znalazłem w środku. – Dziękuję – odparła Dulcy, z trudem przełykając ślinę. I dopiero kiedy była w połowie korytarza, uświadomiła sobie, że pan Jones wciąż trzyma wyciągniętą rękę, oczekując napiwku. Quinn rozparł się w fotelu kierowcy, z rozmysłem przybierając zrelaksowaną pozę. Nikt jednak nie wiedział lepiej od niego, jak daleko mu było do relaksu. Przyglądał się Dulcy, gdy szła krętą ścieżką. Surowo ściągnęła do tyłu włosy, ale wciąż emanował z niej szczególny erotyzm, tak że za jej długimi nogami długo oglądał się pewien starszy

dżentelmen, akurat wchodzący na teren klubu. Poprawiła kołnierz bluzki, spostrzegła Quinna za kierownicą jeepa i ruszyła w jego stronę. Niewiele brakowało, a zacząłby się kręcić nerwowo na siedzeniu. Przed oczami stanęła mu w tym momencie uśmiechnięta, pomarszczona twarz jego babki – Indianki z plemienia Hopi. ,,Nigdy się nie zakocham!’’, oznajmił jej stanowczo pewnego razu. Miał wówczas całe osiem lat i właśnie po raz kolejny przyłapał matkę na wylewaniu łez za jego ojcem, który opuścił ich już dawno temu. Babka poklepała go wówczas po głowie swoją starczą, sękatą dłonią i wybuchnęła śmiechem. ,,Miłości nie możesz sobie ot, tak wziąć, ani jej odrzucić, mój mały. Miłość to coś, co nagle znajduje ciebie, choćbyś nie wiadomo jak bardzo się przed nią chował’’. Quinn na wiele lat zapomniał o tej rozmowie, mimo że przez następne kilka tygodni robił wszystko, by w nocy nie zapaść w sen – z obawy, że miłość wśliźnie się przez szparę w drzwiach, nagle go dopadnie i pogrąży w takim samym nieszczęściu, w jakim pogrążyła jego matkę. Oczywiście, już wkrótce potem zrozumiał, że to nie miłość zraniła matkę, ale jego ojciec. I że on sam nie mógł zrobić nic, by ulżyć jej cierpieniu. Nawet wtedy, gdy w wieku piętnastu lat odnalazł swojego ojca w Arizonie i zadał mu wiele pytań, na które nie było sensownych odpowiedzi. To prawda, cios młodej pięści wymierzonej w szczękę dorosłego mężczyzny dał mu niejaką satysfakcję. Ale ta satysfakcja bardzo szybko przeminęła, pozostały natomiast gorzkie wspomnienia niespełnionych nadziei matki. Nadziei, którymi – jak się obawiał – karmiła się nieustannie po dziś dzień, żyjąc w domu swojej matki, a jego babki, w White Sands. Quinn przetarł dłonią czoło, po czym wcisnął guzik

klimatyzacji. Było dopiero wpół do jedenastej, a już pustynne słońce piekło niemiłosiernie. Spojrzał na Dulcy, niepewnym krokiem zbliżającą się do jeepa od strony pasażera. Przechylił się na siedzeniu i otworzył jej drzwi. Zmusił się, by na nią nie patrzeć, gdy sadowiła się na fotelu, rzucając do tyłu jakąś torbę – zapewne z własnymi ubraniami. Włączył silnik, wrzucił pierwszy bieg i ruszył z miejsca. Po pięciu minutach jazdy spojrzał wreszcie w jej stronę i wówczas zauważył, że wbija wzrok w jakiś przedmiot. – Co tam masz? Dulcy uniosła głowę, najwyraźniej wciąż zatopiona we własnych myślach. – Gdy wychodziłam, złapał mnie Jones. Powiedział, że przejrzał szafkę Brada i właśnie to leżało w środku. Quinn wziął w dłoń klucz i przyjrzał mu się uważnie. – Porównałam. Zdecydowanie różni się od klucza do mieszkania Brada. – Może to do jego biura? – odparł Quinn, oddając jej klucz. – Nie. W Wheeler Industries używają jedynie kart magnetycznych. Skinął głową. Doskonale o tym wiedział. – Jest zbyt duży, jak na klucz do biurka – stwierdziła, wsuwając klucz do torebki. Quinn się zatrzymał. Rozejrzał się uważnie wokół, po czym zawrócił w stronę, z której wyruszyli. – Dokąd jedziesz? – spytała Dulcy. – Brad ma drewnianą chatę w Kolorado, w pobliżu Aspen. – Nigdy mi o tym nie wspominał – odparła Dulcy, ściągając brwi. – Nikomu poza mną nie mówił o tej chacie. Nawet Beatrix nie ma o pojęcia o istnieniu tego domu.

– Chyba nie bardzo rozumiem. Quinn ujrzał na jej twarzy niekłamane zdumienie. – Spróbuj jeszcze raz złapać go pod komórką – zarządził. Dulcy wyciągnęła telefon z torebki i nacisnęła guzik ponownego wybierania numeru. Po paru minutach przerwała połączenie. – Nic z tego – oznajmiła. – W chacie nie ma stacjonarnego telefonu. Nie ma też telewizora ani żadnych innych zdobyczy cywilizacji. Prawdę powiedziawszy, dopiero niecały rok temu podłączono tam elektryczność. Brad jeździ do tego domu zawsze wtedy, gdy potrzebuje samotności. – Dlaczego więc nie zaczęliśmy naszych poszukiwań, od tamtego miejsca, zamiast tracić czas na te wszystkie bzdury? – Bo zawsze, gdy tam wyjeżdża, daje mi znać. No wiesz, na wypadek, gdyby wydarzyło się coś nieoczekiwanego i ktoś nagle musiałby się z nim pilnie skontaktować. – Rzucił okiem w lusterko wsteczne. – No i zawsze bierze ze sobą komórkę. Dulcy skrzyżowała ramiona pod biustem, a jej ciałem wstrząsnął lekki dreszcz. – Czy nie ma tam dozorcy czy kogoś w tym rodzaju, z kim moglibyśmy się porozumieć? – Nie. Spojrzała na niego rozszerzonymi oczami. – Chyba nie zamierzasz jechać w tej chwili do Kolorado? – Nie. Najpierw pojedziemy do mojego domu – to czterdzieści pięć minut drogi na północny wschód stąd – i wykonamy kilka telefonów. Zaczniemy od sekretarki Brada. Osobiście nigdy nie byłem w tej chacie. Jeżeli ktoś wie, gdzie się znajduje, to tylko ona.

– Brad nie bał się, że powie o tym Beatrix? – Brad zatrudnił ją tylko dlatego, że jego matka dała jej wymówienie – odparł z szerokim uśmiechem. – Jenny nienawidzi tej wiedźmy. Dulcy skinęła głową. Potrafiła doskonale zrozumieć uczucia sekretarki Brada. Quinn przez cały czas nie odrywał oczu od dwupasmowej drogi, ostro przecinającej pustynię na pół – aż po horyzont. Przez następne trzydzieści minut nie wymienili z Dulcy ani słowa. Ciężka cisza powoli zaczynała działać na niego przytłaczająco. Czemu Dulcy się nie odzywa? Czemu nie oznajmiła mu, że jest dokładnie takim sukinsynem, jakim opisał go Brad? Czemu nie powtarzała mu, że ostatnia noc była pomyłką, do której już nigdy więcej nie dopuści? Czemu mu nie oświadczyła, że gdy tylko znajdą Brada, natychmiast odwoła ślub? Spojrzał na Dulcy spod oka i zobaczył, że nerwowo obraca na palcu zaręczynowy pierścionek. Był to swoisty wyczyn, zważywszy, że w złocie był osadzony kawał kamienia. Tak na oko – co najmniej trzy karaty. Ostatecznie Brad nigdy nie szedł na łatwiznę. Quinn skrzywił się pod nosem i wsunął do odtwarzacza płytę CD. Chwilę później przez głośniki popłynęła stara, już klasyczna muzyka Santany. Jednak zamiast zmniejszyć jego napięcie – gorące latynoskie rytmy tylko je wzmogły. – Powiedz mi, Dulcy, co właściwie zamierzasz zrobić, gdy już odnajdziemy Brada? – zapytał w końcu. Nie mógł uwierzyć, że głośno wypowiedział to pytanie do chwili, aż zwróciła ku niemu zdumione spojrzenie, międląc odpowiedź w ustach, ostatecznie jednak nie wypowiadając ani słowa. W końcu odwróciła głowę. – Nie mam pojęcia – wyszeptała po chwili.

– Czy ty go w ogóle kochasz? Quinn aż skulił się w sobie. Czy doprawdy zadał podobne pytanie narzeczonej najlepszego przyjaciela? A co z jego własnymi poglądami na miłość? Na temat jej ulotności? Przecież wydarzenia ostatnich dni tylko potwierdziły jego teorię. Gdyby miłość była wieczna, czy wówczas Dulcy uprawiałaby z nim seks – zaledwie na osiem dni przed własnym ślubem? – Czy naprawdę chciałbyś usłyszeć odpowiedź na to pytanie? – odparła w końcu. – Nie. Bo rzeczywiście nie chciał. Głównie dlatego że cokolwiek by odpowiedziała, nie pomogłoby mu to w rozwiązaniu własnych emocjonalnych problemów. Teraz przede wszystkim musiał się dowiedzieć, co on sam tak naprawdę sądził o zaistniałej sytuacji. – Czy tam właśnie mieszkasz? – spytała po chwili, wskazując na wielką mesę po lewej stronie, otoczoną plątaniną krzewów. – Stąd wywodzi się mój lud. – A więc jednak jesteś rdzennym Amerykaninem. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem. – Jena tak uważa. – Tylko w połowie. Mój ojciec był biały. – Czy jesteś w zażyłych stosunkach z rodzicami? – Z matką. Wyraźnie czuł na sobie spojrzenie Dulcy, ale celowo nie patrzył w jej stronę. Jeżeli uznała jego odpowiedzi za wymijające – niech tak zostanie. Dopóki nie dowie się, czego naprawdę chciała, najmądrzej będzie powiedzieć jej o sobie najmniej, jak to możliwe. Prawdę mówiąc, przy żadnej kobiecie nie czuł się na tyle swobodnie, by wyjawić choćby tyle, ile wyjawił Dulcy.

– Ojciec nas opuścił, gdy miałem dwa lata. Wychowywała mnie babka, matka i wuj ze strony matki. Quinn zaczął w zniecierpliwieniu pocierać kark dłonią. Co ta kobieta miała w sobie, że mówił jej rzeczy, których w żadnym razie nie zamierzał powiedzieć? – Moi rodzice są małżeństwem od trzydziestu trzech lat – powiedziała, obciągając szorty. – I, prawdę powiedziawszy, nie jestem pewna, czy to lepsze od tego, co cię spotkało. Choć, ostatecznie, wszystko jest względne, prawda? Sądzę, że między innymi tak długo nie mogłam się zdecydować na poważny związek z żadnym mężczyzną, bo nie byłam w stanie zrozumieć, na jakiej zasadzie funkcjonuje małżeństwo moich rodziców. – Pokręciła głową. – Wciąż nie potrafię na to odpowiedzieć. W każdym razie jednego jestem pewna – nie żyją w błogiej szczęśliwości. – A czy ktokolwiek tak żyje? – Pewnie nie. Zawsze na horyzoncie pojawi się jakaś ciemna chmura, prawda? Quinn skrzywił usta. W ich przypadku ta chmura przybrała postać bogatego, zaginionego narzeczonego – niejakiego Brada Wheelera. Mniej więcej milę przed nimi zamajaczyły jaskrawopomarańczowe pachołki, zazwyczaj zwiastujące roboty drogowe. Podobny widok na pustyni zawsze zadziwiał Quinna. Jemu prace drogowe kojarzyły się jedynie z dużymi miastami. A tu nagle miał przed sobą wieloosobową ekipę w samym środku odludnego pustkowia. Oczywiste, że ktoś musiał dbać o stan dróg. Mimo to dla niego podobny widok był zawsze nienaturalny. Spojrzał we wsteczne lusterko. Jeszcze kilka minut temu droga za nimi była całkiem pusta, teraz na horyzoncie pojawiło się

kilka samochodów. I nic dziwnego. Nawet na otwartych przestrzeniach naprawa dróg spowalniała ruch. – Mieszkasz sam? Quinn spojrzał na Dulcy. – Nie. Zamrugała ze zdumienia oczami. – Ach tak. – Mam gospodynię, Esmeraldę. Tylko ona mieszka w moim domu. Około tuzina pracowników rancza zajmuje obszerny barak na zapleczu. – Rancza? – Hoduję konie. Skinęła głową i znów skierowała wzrok na drogę. – Zawsze chciałaś być adwokatem? – Tak. Nie dorzuciła dalszych wyjaśnień, a Quinn nie zadawał więcej pytań. Gdy samochody przed nimi zaczęły poruszać się w żółwim tempie, zdjął nogę z gazu, po czym zerknął w lusterko, by sprawdzić, czy pojazdy za nim aby na pewno także zwolniły. I wówczas pochwycił błysk bieli. Zmrużył oczy, nie odrywając wzroku od lusterka. Z tyłu szybko nadjeżdżała biała furgonetka – od jeepa Quinna dzieliły ją już jedynie dwa samochody. Quinn poprawił lusterko. Tak jak podejrzewał, na bokach furgonetki widniało znajome logo. – Co się dzieje? – spytała Dulcy. Quinn chwycił ją szybko za ramię, by się nie odwróciła. – Nie ruszaj się. Lepiej, żeby nasz przyjaciel nie wiedział, że go dostrzegliśmy. – Przyjaciel? – Nie zrozumiała w pierwszej chwili. – Mówisz o tym dostawcy kwiatów? – Uhm. Quinn badawczym spojrzeniem szacował sytuację na

drodze. Pachołki blokowały cały lewy pas, a dwóch policjantów kierowało ruchem wahadłowym. Nacisnął na hamulec i stanął w miejscu. Z naprzeciwka nieprzerwanym strumieniem ciągnęły samochody. Ukradkiem obejrzał się za siebie. Biała furgonetka stała pomiędzy dwoma innymi pojazdami. Kilka mil na zachód od tego miejsca znajdowała się baza wojsk rakietowych – większość samochodów na drodze to najprawdopodobniej żołnierze i pracownicy tej jednostki, jeżdżący tędy codziennie do pracy. Nie rzucali się jednak w oczy, dopóki jeden pas nie został wyłączony z ruchu. Quinn chwycił za klamkę. – Dokąd idziesz? – spytała Dulcy, gwałtownie chwytając go za ramię i nerwowo oglądając się do tyłu. – Chcę się dowiedzieć, co ten facet wie na temat zniknięcia Brada. Puściła jego rękę i też sięgnęła do klamki po swojej stronie. – W takim razie idę z tobą. Quinn wbił w nią stanowcze spojrzenie. – Siedź tu i nie ruszaj się z miejsca, Dulcy. – Ani mi się śni. Nie będę tu grzecznie na ciebie czekać. Gdzie ty idziesz, tam i ja. Wydawało mi się, że już to uzgodniliśmy. Przechylił się, złapał ją za nadgarstek i zdecydowanie pociągnął z powrotem na fotel. – Zostań tutaj, Dulcy. Pod palcami czuł jej przyspieszone tętno, na policzkach ujrzał lekkie rumieńce. Nie umiał jednak zdecydować, czy wywołane jej gniewem, czy może jego dotykiem. Jakakolwiek była tego przyczyna, odetchnął z ulgą, gdy – z ciężkim westchnieniem – zgodziła się jednak zostać w samochodzie.

Quinn wysiadł z jeepa – masywne kowbojki odbiły się głuchym stukotem od rozgrzanej szosy. Tuż obok ciężarówka zrzucała żwir, kawałek dalej walec wyrównywał świeżo położony asfalt. W nosie kręciło od ostrego zapachu smoły. Quinn ruszył prosto w stronę furgonetki – a kiedy już niemal się z nią zrównał, otworzyły się drzwi i kierowca wyskoczył na zewnątrz. To był ten sam facet, co przed domem Brada. Na widok Quinna natychmiast rzucił się do ucieczki. Po plecach Dulcy ciekła strużka potu, przyprawiając ją o dreszcz, gdy odsuwała z twarzy niesforne kosmyki, które wymknęły się z węzła na karku. Jęknęła cicho, po czym chwyciła za klamkę. Nie zamierzała w takiej chwili siedzieć spokojnie w jeepie. Musiała się dowiedzieć, gdzie jest Brad. Klimatyzacja w samochodzie nie dawała pojęcia o tym, jak straszny upał panował na zewnątrz. Asfalt był rozmiękczony; Dulcy miała wrażenie, że niskie drewniane obcasy jej nowych sandałów po prostu się w nim zatapiają. Cicho zamknęła za sobą drzwi, by nie ściągać uwagi Quinna, po czym zaczęła się skradać w kierunku furgonetki, od strony pasażera. Była w połowie drogi, gdy zobaczyła, jak dostawca wyskakuje z ciężarówki i zaczyna uciekać w kierunku pasa zablokowanego przez robotników. Do diabła! Quinn rzucił się za nim w pogoń. Dulcy zrobiła to samo. Nieprawdopodobny upał niemal uniemożliwiał jej złapanie oddechu i osłabiał każdy mięsień ciała. Quinn już niemal dosięgał faceta, ją zaś wciąż dzielił od nich cały rząd samochodów. Nie miała szans, by ich dogonić. Na Boga, musi zacząć więcej ćwiczyć. Kto by pomyślał, że jest w tak kiepskiej formie? Wszyscy troje już wyminęli stojące samochody i zbli-

żali się do obszaru prac, pełnego ciężkich maszyn, zdających się nieustannie drgać w rozprażonym powietrzu. Pot dosłownie zalewał Dulcy oczy – raz po raz ocierała go dłonią, nie przerywając jednak biegu. W tym momencie fałszywy dostawca skręcił ostro i nagle znalazł się tuż naprzeciwko niej. Dulcy chwyciła go za koszulkę. Trzymała ją z całej siły w garści, trudno jednak powiedzieć, czy facet to zauważył, bo ani trochę nie zwolnił kroku i teraz ciągnął ją za sobą. W tym momencie od tyłu skoczył na niego Quinn. Dulcy próbowała zabrać rękę, ale ciasno wklinowała się pomiędzy splątane ciała. I zaraz wszyscy troje zwalili się na świeżo położony asfalt. Dulcy nie umiałaby powiedzieć, co w owej chwili bolało ją najbardziej – nagie kolana zdarte o żwir, kawałki ciała oblepione gorącą smołą czy ręka, na której wylądował Quinn. Quinn błyskawicznie zerwał się na nogi. Dulcy uwolniła rękę i przyglądała się, jak zakręcił fałszywym dostawcą, chwytając w obie dłonie T-shirt mężczyzny na wysokości jego szyi. Dulcy tymczasem rozmasowywała bolące ramię. – Kim jesteś, do cholery, i gdzie jest Brad? – wycedził Quinn przez zaciśnięte zęby. Gorący asfalt parzył Dulcy przez szorty. Niezdarnie zaczęła więc gramolić się na nogi. Pot na plecach, wcześniej cieknący strużką, teraz już płynął szerokim strumieniem. – Puszczaj, człowieku! Nie mam pojęcia, o czym mówisz! – Oczywiście, że masz pojęcie – odparł Quinn. – Ale ułatwię ci zadanie. Zaczniemy od pierwszego pytania. Kim ty, do diabła, jesteś?

– Jak to kim jestem? Dobrze wiesz, kim jestem. Rozwożę... rozwożę kwiaty. – Źle – zdecydował Quinn, zaciskając materiał wokół szyi dostawcy. – Spróbuj jeszcze raz. Mężczyzna zaczął się krztusić. – Mówię prawdę. Jeżeli nie wierzysz, zajrzyj do furgonetki. Dopóki na nią nie spojrzał, Dulcy nie była pewna, czy Quinn w ogóle zdaje sobie sprawę z jej obecności. Skinął jej głową i popchnął faceta w stronę samochodu. – Sprawdź, co tam leży. Dulcy szybko okrążyła furgonetkę i przez tylną szybę zajrzała do wnętrza. Tylko jakaś plandeka i kilka narzędzi. Ruszyła w stronę Quinna, by mu to powiedzieć, i właśnie w tym momencie dostawca wsunął ręce pomiędzy ramiona Quinna i szybkim uderzeniem odtrącił je na boki. Quinnowi pozostały w dłoniach jedynie strzępy T-shirta. Zanim zdążył je wyrzucić i ponownie chwycić przeciwnika, dostał pięścią w splot słoneczny i runął jak długi na ziemię. – Quinn! – Dulcy rzuciła się w jego stronę, przecinając drogę dostawcy. Ten wpadł na nią z całym impetem, wyduszając jej powietrze z płuc, i popędził dalej. Gdy wpadła pomiędzy samochody, rozległa się kakofonia klaksonów. Dokąd właściwie kierował się ten facet? Nawet jeżeli zdoła przed nimi uciec, gdzie się podzieje? Nie licząc bazy wojskowej, zamkniętej dla cywilów, wokół była tylko pustynia. Odległość między nimi zaczęła się powiększać. Dostawca musiał minąć jeszcze tylko jeden samochód, by wpaść na otwartą przestrzeń. – Stać! – wrzasnęła, jakby jej rozkaz miał sprawić, że facet grzecznie zatrzyma się na środku drogi z rękami posłusznie uniesionymi nad głowę.

W tym momencie pochwyciła wzrokiem spojrzenie kierowcy z ostatniego samochodu. Dostawca właśnie znalazł się na jego wysokości, a wówczas kierowca szybko otworzył drzwi i pochwycił uciekiniera wpół. W tej samej chwili Quinn przebiegł obok Dulcy i rzucił się na dostawcę. – No dobrze, chyba już najwyższy czas, byśmy porozmawiali w obecności lokalnych stróżów prawa, nie sądzisz?

Rozdział jedenasty

– W porządku. Jeżeli chcecie wiedzieć, rzeczywiście was śledziłem – wyznał w końcu fałszywy dostawca, siedzący na tylnym siedzeniu w drzwiach radiowozu, z rękami skutymi kajdankami. Quinn był po imieniu z każdym policjantem w okolicy. Znał również imiona ich żon, wszystkich dzieci, a niekiedy także psów i kotów. Nic więc dziwnego, że skargi mężczyzny na brutalne zachowanie Quinna nie spotkały się z żadnym odzewem ze strony lokalnych stróżów prawa. Wręcz przeciwnie – dostawca został zaaresztowany przez policję stanu Nowy Meksyk przynajmniej na tyle czasu, ile Quinn będzie potrzebował, by wyciągnąć od niego odpowiedzi na wszystkie istotne pytania. Jerry Rimmer, świeżo upieczony patrolowy, przeglądał zawartość portfela dostawcy. Znalazł prawo jazdy wystawione w Kalifornii. – Michelangelo Tucci. – Spojrzał na odwrotną stronę dokumentu. – Proszę, proszę, zgodził się zostać dawcą organów.

– Najlepiej, żeby oddał je od razu. Inni są bardziej ich warci – wtrącił Quinn. Słysząc to, Dulcy aż się zachłysnęła wodą, którą popijała z butelki wręczonej jej przez któregoś z robotników. Jerry pochylił się nad Tuccim; fałszywy dostawca mógł się teraz bardzo wyraźnie przejrzeć w lustrzanych okularach policjanta. – Czy to pana prawdziwe nazwisko? Michelangelo przewrócił oczami. – Myśli pan, że zdołałbym sam wymyślić coś podobnego? Jerry wsunął prawo jazdy z powrotem do portfela, po czym rzucił Tucciemu portfel na kolana. – A więc, panie Tucci, może zechce nam pan powiedzieć, co pan ma wspólnego ze zniknięciem Brada Wheelera? – Zniknięciem? – Wytrzeszczył oczy. Po pokrytej czarnym pyłem twarzy spływały mu strugi potu. – O czym pan, do cholery, opowiada? Wheeler jest mi winien pieniądze. Na tym koniec. – Koniec? – Quinn uniósł pytająco brew. Michelangelo westchnął z irytacją. – Dobrze wiesz, co mam na myśli. Dulcy wyskoczyła zza pleców Quinna. – On kłamie! Czemu Brad miałby w ogóle zadawać się z takim typem, nie wspominając już o pożyczaniu od niego pieniędzy? – Pożyczaniu? A kto tu, do cholery, mówi o jakimkolwiek pożyczaniu? – Tucci wzruszył ramionami i spróbował usadowić się wygodniej na siedzeniu, choć niewątpliwie przeszkadzały mu w tym skute za plecami ręce. – Klient kilka razy postawił na złego konia. Musi zwrócić, co winien.

Quinn spojrzał uważnie na Dulcy, starannie skrywając przy tym własne myśli. Dulcy za to nie kryła zdumienia. – To bzdura – odparła. – Brad nie jest hazardzistą. – Coś takiego! Gadaj zdrowa, kochana, ja od ośmiu lat robię z Wheelerem interesy. Ale nigdy wcześniej nie uchylał się od zapłaty. Quinn skrzyżował ramiona na piersi. Obaj policjanci, zorientowawszy się, że rozmowa przybiera bardziej prywatny obrót, przesunęli się do tyłu i nie przysłuchiwali już uważnie wymianie zdań. – O jakiej sumie mowa? – spytał Quinn. Michelangelo znów wzruszył ramionami. – Około dwudziestu kawałków. – Dwadzieścia tysięcy dolarów? – wyszeptała Dulcy, potrząsając głową. – On kłamie. Na pewno kłamie... – jej głos przeszedł w szept i zamarł. – Ale dlaczego w takim razie jechałeś za nami? – spytał Quinn. Sam mógłby z powodzeniem odpowiedzieć na to pytanie, chciał jednak potwierdzenia swoich przypuszczeń. – Sądziłem, że mnie do niego zaprowadzicie. Przez cały weekend nie udało mi się go znaleźć. Byliście moją ostatnią szansą. Quinn oparł ręce na drzwiach radiowozu i pchnął je z pozoru niedbale, jakby chciał je zatrzasnąć. Spód drzwi mocno uderzył o nogi Michelangela, który zawył niczym zwierzę. – Powiedz mi, Tucci. Czy naprawdę szukasz Brada? Czy może już go odnalazłeś? – Ja nic nie wiem... – Kolejny przeciągły jęk. – Hej, skończ te sztuczki z drzwiami! Bo oskarżę cię o maltretowanie fizyczne.

Policjant stojący bliżej auta posłał mu znaczące spojrzenie, po czym ostentacyjnie odwrócił głowę. – Słuchaj, Michelangelo, chcę prostej odpowiedzi. Czy coś ci wiadomo na temat porwania Brada Wheelera? – Porwania? Jezu, człowieku, złapałeś nie tego faceta, co trzeba. – Jęknął znowu, po czym pochylił się do przodu, by zablokować drzwi górną częścią ciała. – Ja jestem tylko drobną płotką. Jeżeli Wheeler miałby zostać porwany, oczywiście musiałby to zarządzić ktoś dużo ważniejszy. Ale ja bym o tym wiedział, więc po co miałbym go szukać? Pojmujesz? Quinn wpatrywał się w Tucciego badawczym wzrokiem. Nie miał powodu sądzić, że mężczyzna kłamie. Puścił drzwi. Tucci jęknął i położył się na siedzeniu, wciągając nogi do środka. Quinn zwrócił się w stronę Dulcy, podejrzanie bladej. A potem podziękował policjantom. – To wszystko? – spytała Dulcy. – Tak. Chyba, że masz do niego jeszcze jakieś pytania. Przez chwilę milczała, w końcu pokręciła przecząco głową. – Co mamy zrobić z tym facetem? – wykrzyknął Jerry. – Daj nam pół godziny, a potem niech jedzie gdzie chce. – Mam wrażenie, że właśnie przebiegłam maraton, a na koniec wskoczyłam do basenu z rozkosznie płynną smołą – powiedziała Dulcy cicho, przyglądając się swoim zniszczonym szortom i bluzce. Próbowała zetrzeć grudkę asfaltu z nogi, ale tylko jeszcze gorzej ją rozmazała. Quinn wjechał na długi, kręty podjazd; u jego wlotu stały dwa potężne, kwitnące kaktusy. Dulcy rozejrzała się

wokół i aż zamarła z wrażenia – widok zapierał dech w piersiach. Na niewielkim wzniesieniu stał jednopiętrowy, długi dom z wypalanej na słońcu cegły, o pięknej, ciepłej barwie idealnie harmonizującej z czerwienią otaczającej go pustyni. Na frontowym ganku wisiała ręcznie ciosana huśtawka, pokryta indiańską tkaniną spłowiałą od słońca. Po obu stronach drzwi widniały wybielone czaszki bawołów, a wzdłuż całej długości domu wisiały kolorowe papierowe lampiony. Jakieś dwieście metrów za domem wznosiła się długa mesa – samotne wzgórze o płaskim szczycie, stanowiące idealny kontrapunkt dla otaczającej je pustyni. Na prawo Dulcy dostrzegła kilka niskich budynków – prawdopodobnie stajnie i barak dla pracowników. O tej porze dnia nie widać było żadnego ruchu w obejściu. W zasadzie odnosiło się wrażenie, że w promieniu wielu mil nie ma żywej duszy. Quinn zaparkował jeepa przed domem i wyskoczył z samochodu. Dulcy podążyła za nim, zachłannie chłonąc widoki. To nieujarzmione otoczenie idealnie pasowało do Quinna. Do jego hardej, samowolnej natury. Do długich włosów ściągniętych rzemykiem. Otworzył frontowe drzwi i przepuścił przed sobą Dulcy, nie spuszczając z niej badawczego wzroku. Dulcy odwzajemniła jego spojrzenie, instynktownie wyczuwając, że ten moment jest dla niego bardzo ważny, chociaż nie rozumiała dlaczego. W środku panował chłód – aż przejął ją nagły dreszcz. Kiedy jej oczy już przywykły do mroku, zobaczyła, że ściany w środku też są ceglane, pokryte gdzieniegdzie indiańskimi, ręcznie tkanymi kilimami. Na podłogach leżały podobne chodniki, na półkach stała oryginalna ceramika. W domu kogoś innego mogłoby to wszystko wyglądać pretensjonalnie i sztucznie – tutaj wyglądało wspaniale.

– Łazienka jest na końcu holu, po prawej – powiedział Quinn. – Możesz śmiało skorzystać z prysznica. Dulcy w końcu zdołała otworzyć usta. – A gdzie ty będziesz w tym czasie? Przesunął wzrokiem po jej twarzy, zatrzymując się na oczach. – Rozejrzę się po terenie. Wezmę prysznic w baraku, porozmawiam z pracownikami. Kiedy skończę, spotkamy się w kuchni. Pół godziny później Dulcy wciąż jeszcze stała pod prysznicem, zeskrobując z siebie smołę i wypłukując z włosów kurz pustyni. Przyglądała się, jak na czerwono zabarwiona woda wpada do odpływu przy jej stopach. Było coś zniewalającego w świadomości, że stoi całkiem naga w domu Quinna. Droga do łazienki zabrała jej więcej czasu niż powinna. Szła powoli, wodziła palcami po blatach grubo ciosanych stołów, przystawała, by przyjrzeć się oprawionym w ramki starym, sepiowym fotografiom, przedstawiającym Indian – prawdopodobnie rodzinę Quinna. Nigdzie nie zauważyła ani śladu kobiecej ręki. Natomiast wszystko wokół przypominało jej tego dumnego mężczyznę. Była przekonana, że osobiście wybierał każdy przedmiot znajdujący się w tym domu – to ją koiło, a jednocześnie wprawiało w niezrozumiałe zakłopotanie. Zabawne, ale zaledwie po dwóch minutach czuła się tutaj o wiele bardziej swojsko, niż kiedykolwiek czuła się w apartamencie Brada. Szybko zdusiła w sobie tę myśl i chwyciła za mydło. Zapach drzewa sandałowego – typowo męski, w stu procentach pasujący do Quinna. Zaczęła namydlać się starannie, z przyjemnością poddając się strumieniom chłodnej wody. Nigdy nie brała prysznica u kogoś w domu

– nawet u Jeny czy Marie – a tutaj czuła się jak u siebie. Czy to coś oznaczało? Nie. To zupełnie nic nie znaczyło. Wydarzenia kilku ostatnich dni tak bardzo odbiegały od normalności, że teraz prawdopodobnie wszelkie najnormalniejsze reakcje zaczęła postrzegać jako niezwykłe. Nagle ktoś jednym, zdecydowanym ruchem odsunął zasłonę prysznica. Dulcy odwróciła się gwałtownie i ujrzała pomarszczoną twarz starej kobiety, patrzącej na nią oskarżycielskim wzrokiem. – Ty jesteś Dulcy? – spytała wojowniczo. Dulcy, oczywiście, doskonale rozumiała sens tego pytania, uznała jednak, że nie powinno się jej go zadawać w chwili, gdy w obcym domu stała całkiem naga pod prysznicem, taksowana wzrokiem przez kobietę, która mogła mieć równie dobrze pięćdziesiąt, jak i sto lat. Zakryła się, jak umiała, rękami, po czym spróbowała pochwycić zasłonę. – Tak. Jestem Dulcy. W czarnych oczach kobiety dojrzała rozbawienie. I zaraz potem zasłona wróciła na swoje miejsce. Dulcy opadła na wyłożoną kafelkami ścianę. Co to było? Prawdopodobnie owa Esmeralda, o której wspominał Quinn. Dulcy automatycznie założyła, że jego gospodynią jest młoda Latynoska o ponętnych kształtach. Tymczasem ujrzała drobną, kościstą Indiankę z długimi warkoczami, w czymś na kształt dresu ze złotej lamy. Dulcy pospiesznie zaczęła wypłukiwać mydło z włosów, po czym zakręciła wodę. W tym samym momencie zasłona znów została gwałtownie odsunięta. Stara kobieta stała z grubym, włochatym ręcznikiem w dłoniach. Niezdarnie okrywając się zasłoną, Dulcy wyciągnęła rękę po ręcznik.

– Dziękuję. Esmeralda jednak nie dała za wygraną. Kiwnęła na Dulcy palcem. – Wychodź – zarządziła. – Ale... – Wychodź. Dulcy z trudem przełykała ślinę. Jeszcze nigdy nie stała nago przed inną kobietą – oczywiście, nie licząc matki, ale ostatecznie to naturalne, że matki oglądają swoje dzieci nago. Ostrożnie wyszła z kabiny, zasłaniając się rękami. W oczach Esmeraldy znów pojawiło się rozbawienie, gdy wprawnym ruchem roztrąciła ręce Dulcy i zaczęła ją wycierać. Dulcy sapnęła z niedowierzaniem. Czy to był jakiś indiański zwyczaj? Stara kobieta wycierając jej ciało, uniosła nieco piersi, wydając z siebie bliżej nieokreślony dźwięk – chyba aprobaty. A chwilę później miękka bawełna znalazła się między nogami Dulcy. Dulcy gwałtownie zacisnęła uda i gorączkowo chwyciła za ręcznik. – Proszę przestać... Sama to zrobię. Stara kobieta przystała na to niechętnie, wciąż jednak otwarcie taksowała ją wzrokiem. Na jej pomarszczonej twarzy pojawił się lekki uśmiech, jakby doszła do jakichś szczególnych wniosków, których Dulcy mogła się jedynie domyślać. Czuła się... jak klacz, którą właśnie uznano za zwierzę pełnej krwi. – Dziękuję za pomoc. Myślę, że już sama sobie poradzę. – Dulcy zakryła się ręcznikiem, po czym energicznie otworzyła drzwi, by wyprosić Esmeraldę, i wówczas ujrzała Quinna ze wzniesioną ręką, jakby właśnie miał zamiar zapukać. – Wszystko w porządku? – spytał. Dulcy szybko oceniła sytuację. Mogła ośmieszyć się

jeszcze bardziej, wypychając starą kobietę z łazienki, lub zapanować nad emocjami i znieść jej otwartą ciekawość. Zatrzasnęła Quinnowi drzwi przed nosem. Było coś niesamowitego w oddawaniu się tak intymnym czynnościom na oczach całkiem obcej osoby. Ale również coś wyzwalającego. Dulcy nigdy nie uważała się za osobę pruderyjną. Ale może w gruncie rzeczy taka właśnie była. W liceum zawsze znajdowała jakąś wymówkę, by nie kąpać się pod prysznicami z dziewczynami z klasy. W college’u, gdy wszystkie koleżanki bez skrępowania paradowały po pokojach nago, ona zawsze coś na siebie zarzucała. Kiedy już się dokładnie wytarła, sięgnęła po ubranie, ale okazało się, że ubranie zniknęło. W wyciągniętym ręku Esmeralda trzymała różowy jedwabny szlafroczek. Dulcy pokręciła przecząco głową. Szlafrok był zbyt krótki. – Gdzie są moje rzeczy? – W śmieciach. – Wszystkie? – spytała, unosząc w zdziwieniu brwi. – Te z torby są w praniu. Wzdychając głęboko, odrzuciła ręcznik i starała się zachować dumną postawę, podczas gdy Esmeralda pomagała jej włożyć skąpe odzienie. Dulcy znowu miała wrażenie, że stara kobieta taksuje ją wzrokiem, więc silnie zacisnęła pasek. Odwróciła się i spojrzała Esmeraldzie prosto w oczy, tymczasem stara kobieta pogładziła ją po brzuchu. – Dobry do rozmnażania. Dulcy niemal się zadławiła. Zanim jednak zdołała coś odpowiedzieć, Esmeralda otworzyła drzwi i wyszła. Chwilę później Dulcy też wysunęła się do holu i ukradkowo rozejrzała w jedną, potem w drugą stronę. Ani śladu

Quinna. Ani śladu wścibskiej staruszki. Przygryzając dolną wargę, wśliznęła się do pierwszej lepszej sypialni. Zdecydowanie męskie pomieszczenie – zapewne należące do Quinna. Szybko przejrzała zawartość paru szuflad – i już miała na sobie czarne spodnie od dresu, których nogawki musiała zrolować w górę, i czarny T-shirt, który okrywał ją dużo lepiej niż jedwabny szlafrok. Rzuciła się na materac. Na Boga, jeżeli przez coś podobnego musiały przechodzić wszystkie przyprowadzane tu przez Quinna kobiety, nic dziwnego, że do tej pory jeszcze się nie ożenił. Kim była Esmeralda i co ją łączyło z Quinnem? Nikt nigdy tak bezceremonialnie nie pogwałcił jej prywatności. A mimo to, gdzieś w głębi duszy, czuła drobną satysfakcję, że pomyślnie przeszła test, cokolwiek miał on oznaczać. Quinn bacznie przyglądał się Esmeraldzie, gdy sprawnie szykowała sałatkę z tacos przy pokrytym terakotą kontuarze. Nuciła starą indiańską pieśń, zazwyczaj wykonywaną w czasie ceremonii na cześć płodności. Quinn skrzywił się i zerknął na zegarek. Dulcy jeszcze się nie pojawiła, chociaż jego gospodyni weszła do kuchni już ponad piętnaście minut temu. – No dobrze, Ezzie. Coś jej zrobiła? Nucenie ustało, ale stara kobieta nie odezwała się słowem. Quinn stanął obok niej i wrzucił do miski kilka kostek pomidora, które upadły na kontuar. Natychmiast dojrzał szeroki uśmiech na twarzy Esmeraldy. I mimo woli odpowiedział jej uśmiechem. Kiedy poprzednio przywiózł do domu kobietę, Esmeralda z miejsca zmarszczyła gniewnie brwi, więc jej reakcja na obecność Dulcy bardzo go zdumiała – i ucieszyła, choć oczywiście nie powinna.

– Ona jest zaręczona z Bradem, Ezzie. Stara kobieta wzruszyła ramionami. Quinn potarł kark, po czym oparł się biodrami o kontuar. – Może dla ciebie to nic nie znaczy, ale dla mnie znaczy bardzo wiele. Brad... to mój najlepszy przyjaciel. – Zacisnął dłonie na krawędzi kontuaru. – Nawet nie wiesz, jak bardzo gniecie mnie poczucie winy. Brad zaginął, a ja co robię? Rżnę jego narzeczoną. Ezzie uniosła brew. Quinn ani przez chwilę się nie łudził, że swoim określeniem zgorszył Esmeraldę. Ta stara kobieta całe życie spędziła wśród mężczyzn pracujących na ranczo i dawno temu poznała ich język – sama zresztą, jeśli chciała, potrafiła świetnie się nim posługiwać. Wytarła dłonie w ścierkę, po czym szturchnęła go kościstym palcem w pierś. – Być może jest obiecana Bradowi, ale nie jego pragnie jej dusza. Quinn znowu się skrzywił. Takie indiańskie psychologizowanie było ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował. Tym bardziej że jeden Pan Bóg wie, ile się w życiu tego nasłuchał od swojej nieżyjącej już babki, a także od matki. – A kogo pragnie twoja dusza, Ez? Iskierki wesołości natychmiast zgasły w jej czarnych oczach. Quinn poczuł drobne wyrzuty sumienia, że tak niegodziwie odwrócił sytuację, ale musiał coś zrobić, by nie wbijała sobie niedorzeczności do głowy. Dulcy nie była dla niego, bez względu na to, kogo pragnęła jej dusza. Ezzie się nie odwróciła, ale jakimś zmysłem wyczuła obecność Dulcy. Pochyliła się w stronę Quinna i powiedziała szeptem:

– Pamiętaj, słuchaj sercem, a nie uszami. Quinn oderwał się od kontuaru, by Ez przypadkiem nie pomyślała, że czeka na dalsze tego typu mądrości. Zwrócił się do Dulcy i wskazał ręką na grubo ciosany stół i parę krzeseł. – Siadaj, proszę. Dulcy uniosła wysoko głowę. – Gdzie jest moje ubranie? Quinn spojrzał na Ezzie, która znów zaczęła nucić tę samą indiańską melodię. – Na pewno za chwilę będzie gotowe do włożenia. Może tymczasem zjemy lunch, który przygotowała dla nas Esmeralda? Dulcy w końcu podeszła do stołu. Nie umknęło uwagi Quinna, że zanim usiadła, pogładziła miękkim ruchem oparcie ręcznie ciosanego krzesła. Sam usiadł naprzeciwko niej. Esmeralda natychmiast pojawiła się przy stole, przestawiła talerze, które wcześniej ustawiła obok siebie, po czym podała sałatkę. Zaraz potem zniknęła i nagle Quinn poczuł się nieswojo. Stara kobieta była tak wrogo nastawiona do jego poprzedniej dziewczyny, Yolandy Sanchez, że Quinn zaczął się poważnie zastanawiać, czy Ez kiedykolwiek zaaprobuje jakąkolwiek kobietę. Powiódł powoli wzrokiem po twarzy Dulcy, zastanawiając się, czemu Esmeralda uznała ją za odpowiednią dla niego kobietę. Przecież pod każdym względem różnili się jak dzień od nocy – wyglądem, pochodzeniem, zainteresowaniami. – Sądzisz, że kłamał? Quinn przez chwilę rozważał jej pytanie. Niewątpliwie miała na myśli Tucciego, fałszywego dostawcę

kwiatów, utrzymującego, że Brad był mu winien pieniądze. Odłożył widelec i pociągnął długi łyk chłodnej ziołowej herbaty. – Nie jestem pewien. A co ty o tym myślisz? Zdawało się, że Dulcy robi wszystko, by tylko na niego nie patrzeć. – Sama już nie wiem, co mam myśleć. Najpierw ta buda ze striptizem. Potem klub golfowy – i to, co się tam dzieje. Teraz natomiast... taka historia. – Nie jadła wiele, w zasadzie głównie przesuwała jedzenie po talerzu. – Zdaje ci się, że kogoś znasz, a potem... Quinn spojrzał na nią uważnie, zastanawiając się, co się kryło za jej słowami. Być może nic poza tym, co de facto mówiła. Do diabła z Ezzie i jej enigmatycznymi sugestiami! – Dulcy... czy wciąż jeszcze zamierzasz za niego wyjść? A więc stało się. W końcu zadał jej pytanie, które miał ochotę zadać już od paru dni. Właściwie od chwili gdy się po raz pierwszy spotkali, a on zorientował się, że jest zaręczona. Na jej policzkach wykwitły rumieńce. Nerwowym ruchem zatknęła włosy za uszy. – Cofam to pytanie – rzucił szorstko, nienawidząc siebie za to, że w ogóle je zadał, a ją – że nie odpowiedziała dość szybko. – To i tak przecież nie ma żadnego znaczenia. Zamrugała gwałtownie oczami. – Nie ma znaczenia? Quinn pilnie skoncentrował się na jedzeniu, choć w ogóle nie czuł jego smaku. – Nie, nie ma. – Z trzaskiem odłożył widelec na talerz. – Bo trudno przeczyć oczywistym faktom. A są one takie,

że jeśli nawet zdecydujesz się nie wychodzić za Brada, ty i ja... no cóż, nigdy nie może być żadnego ,,ty i ja’’. – Dlaczego? – wyszeptała. – Bo Brad jest moim najlepszym przyjacielem. A nawet kimś ważniejszym. Jest dla mnie jak brat. – Gwałtownie odsunął się od stołu. – A własnemu bratu nie kradnie się kobiety sprzed nosa. Ruszył w stronę drzwi i zdumiał się bardzo, gdy Dulcy zerwała się na równe nogi, chwyciła go za rękę i zmusiła, by na nią spojrzał. – Słuchaj, dla mnie to też nie jest piknik. Spojrzał znacząco na jej dłoń, trzymającą go za ramię. Cofnęła ją, ale przez moment jakby nie wiedziała, co ma z nią zrobić. W końcu dłoń opadła. – Nic nie rozumiesz – warknął Quinn, niepewny, na kogo właściwie się wścieka, podejrzewając jednak, że przede wszystkim na samego siebie. – Brad uratował mi życie. Dulcy spojrzała na niego rozwartymi ze zdumienia oczami. Quinn westchnął, nerwowo przejechał dłonią po włosach, po czym ściślej związał je rzemykiem. – Miałem dziewięć lat. W owych czasach rodzina mojego ojca jeszcze od czasu do czasu usiłowała zrekompensować mi jego nieobecność. A może po prostu stanowiłem dla nich swoistą atrakcję, będąc półkrwi Hopi... – Zaklął pod nosem. – W każdym razie jedna z moich białych kuzynek zaprosiła mnie w lecie na tydzień do swojego domu w Albuquerque. Kiedy tam byłem, oboje poszliśmy na przyjęcie urodzinowe do jej kolegi. Przyjęcie na basenie. – Quinn wbił wzrok w ścianę, ale przed oczami miał wielki bogaty dom i wspaniały basen, a wokół dwadzieścioro roześmianych dzieciaków. Już

wtedy był od nich zdecydowanie wyższy i bardzo szczupły. I na dodatek zmęczony swoją kuzynką, Heather, która zawsze najpierw oznajmiała wszem i wobec, że jest Indianinem, a dopiero potem przedstawiała go z imienia. – Na początku do wody wskoczyli wszyscy chłopcy. Wszyscy z wyjątkiem mnie. – Gdy o tym mówił, wciąż czuł ściskanie w gardle, mimo że minęło już tak wiele lat. I bardzo go to złościło. – Dziewczynki zaczęły mi docinać. Czemu ja też nie wskoczyłem do wody? A chłopcy zaczęli nazywać mnie pedziem, chociaż wówczas nie miałem pojęcia, co to oznacza; oni zresztą też nie, jak sądzę. – Spojrzał Dulcy prosto w oczy. – Więc wskoczyłem. W najgłębszym miejscu. A nie umiałem pływać. W jej oczach dojrzał przerażenie. – Och, nie, Quinn. Nie! – Jak kamień poleciałem na dno. Wiedziałem, że to już koniec. Z powodu idiotycznej dumy za chwilę miałem umrzeć. – Znów zaklął cicho, odwrócił się do Dulcy plecami i odsunął o kilka kroków. – Brad szybko zorientował się w sytuacji. Zanurkował i wyciągnął mnie z wody. Zamilkł, przypominając sobie żywo, jak dużo mniejszy od niego chłopak musiał się nasiłować, by wyciągnąć go na powierzchnię. – Wszystkie dzieciaki po prostu zamarły. Ale ja nie czułem się upokorzony. Byłem Bradowi bardzo wdzięczny. A zaraz potem Brad rzucił jakiś żart i od razu rozładował sytuację. – Quinn uśmiechnął się szeroko. – Następnego dnia zapisał mnie na kurs pływania w country klubie swoich rodziców. I od tamtej pory zostaliśmy serdecznymi przyjaciółmi. Brad nigdy mnie nie przedstawiał jako swojego ,,indiańskiego’’ przyjaciela. Nigdy,

nikomu. Dla niego byłem po prostu przyjacielem. Jego najlepszym przyjacielem. Quinn zacisnął powieki, próbując zebrać myśli i zagłuszyć poczucie winy, które paliło go niczym rozżarzone żelazo. Był dłużnikiem Brada. Nie dlatego że Brad kiedyś uratował mu życie, ale ponieważ był jedynym człowiekiem, jego jedynym przyjacielem, który nigdy go nie oceniał, nie poniżał i który nigdy z nim nie rywalizował. W pokoju panowała niezwykła cisza. Quinn otworzył oczy. – Bez względu na to, co sobie możesz myśleć, nie poszłam do tego hotelu z zamiarem rzucenia się w ramiona pierwszego przystojnego faceta, który stanie na mojej drodze. Słowa Dulcy tylko pogłębiły jego poczucie winy. Quinn się odwrócił, a widok jej znękanej twarzy sprawił mu autentyczny ból. – A kiedy już... dowiedziałam się, kim jesteś, wcale nie pomyślałam sobie: ,,No proszę, ale mi się poszczęściło. Czy mógł mi się trafić ktoś lepszy do zabawiania na boku od najlepszego przyjaciela mojego narzeczonego, szczególnie gdy ten nagle zniknął z pola widzenia? Ostatecznie, nie bez powodu takiego przyjaciela nazywa się najlepszym’’. Quinn chwycił ją za nadgarstek tak gwałtownie, że aż sam się zdziwił. – Przestań! – rzucił ostro. W jej orzechowych oczach zamigotały łzy. – Nie, to ty przestań – odparła. Jej twarz znajdowała się teraz zaledwie kilka milimetrów od jego twarzy. – Czy nie wystarczy, że już sama się tym wszystkim zadręczam? Jeszcze ty musisz mi wbijać szpile? Quinn jak zahipnotyzowany wpatrywał się w jej usta. W wilgotne, pełne wargi, wciąż lekko rozchylone.

– Nie rób tego – wyszeptała. Jednak kiedy koniuszkiem języka przejechała powoli po dolnej wardze, Quinn wiedział, już że przepadł. Przywarł ustami do jej ust i powoli delektował się ich miękkością. Wsunął obie dłonie w jej świeżo umyte włosy i swobodnie wodził ustami po jej wargach przesuwał językiem po jej języku. Zajęczała cicho, ale stała zupełnie nieporuszona, pozwalając mu na przejęcie pełnej kontroli nad swoim ciałem. Quinn zachwycał się jej dotykiem, rozkoszował jej smakiem i upajał jej podnieceniem. Dobry Boże, co też najlepszego wyprawiał? Z każdym ruchm języka, z każdym muśnięciem warg, pogrążał się coraz bardziej. I nie potrafił nic zrobić, żeby się temu przeciwstawić. Spojrzał jej w oczy i zobaczył, że Dulcy też mu się przygląda. Jęknął, po czym oderwał usta od jej ust tak raptownie, że prawdopodobnie sprawił jej ból. – To szaleństwo – stwierdził, odsuwając się od niej gwałtownie. Usta Dulcy drżały. – Muszę stąd natychmiast wyjść. – Ruszył w stronę drzwi, ale po chwili przystanął, próbując uspokoić oddech. Zacisnął dłoń na klamce. – Ostatnie drzwi po lewej to moje biuro. Korzystaj ze wszystkiego, co tam znajdziesz. Jeżeli będziesz czegoś potrzebować, Ezzie ci pomoże. – Nie odwrócił się w stronę Dulcy, bo bał się, że jeśli na nią spojrzy, już nie zdobędzie się na to, by wyjść. Szarpnął drzwiami i wypadł na ganek. Pomimo silnego postanowienia zerknął jednak ukradkiem przez ramię. Dulcy stała wciąż w tym samym miejscu i wyglądała tak, jakby zdecydowanie pragnęła czegoś więcej niż ten jeden, namiętny pocałunek. Problem w tym, że Quinn z największą ochotą zaspokoiłby jej pragnienie.

Rozdział dwunasty

Dulcy usiadła za ogromnym biurkiem i wpatrywała się we własne notatki. Minęły już trzy godziny od chwili, gdy Quinn opowiedział jej o swoim związku z Bradem, niemal przyprawił o utratę zmysłów namiętnym pocałunkiem, po czym zostawił samotną w kuchni, nie tłumacząc, dokąd idzie ani kiedy wróci. Spojrzała na zegarek, po czym odgarnęła włosy i dopiero wówczas zdała sobie sprawę, że nie ściągnęła ich w tradycyjny węzeł na karku, tylko pozwoliła, by luźno wiły się wokół twarzy. Z estetycznego punktu widzenia biuro Quinna było równie minimalistyczne w wystroju, jak cała reszta domu. Natomiast zgromadzony tu sprzęt przewyższał klasą wszystko, co Dulcy miała do dyspozycji w kancelarii. Najnowocześniejszy komputer, laptop, faks, skaner, kolorowa laserowa drukarka i kolorowa kopiarka to tylko kilka z urządzeń, które od razu wpadły jej w oko. Komputer miał bezpośrednie łącze satelitarne, tak że pocztę można było wysyłać i odbierać w ułamku sekundy, zaś połączenie ze specjalistyczną stroną prawniczą zajęło

jej zaledwie parę minut, podczas gdy w biurze musiała na to samo czekać co najmniej godzinę. Po chwili Dulcy wstała zza biurka i podeszła do wielkiego okna wychodzącego na mesę i stajnie. Złapała się na tym, że wciąż kręci na palcu zaręczynowym pierścionkiem. Przygryzła wargę, zastanawiając się, czemu tradycyjnie jest to pojedynczy brylant, jeżeli ten pierścionek miał symbolizować zespolenie dwojga ludzi. Czy w takim razie nie powinny być to dwa kamienie, równej wielkości, osadzone tuż obok siebie? Nie mogła się też uwolnić od myśli, że pojedynczy kamień wygląda bardzo samotnie. Daje poczucie wyobcowania i pustki. Choć, jak na ironię, tak właśnie przedstawiał się obecny stan jej ducha. Gwałtownie odwróciła się od okna. Pomimo zmiętego żądania okupu coraz bardziej była przekonana, że Brad nie został porwany czy w jakikolwiek sposób przymuszony do wyjazdu, ale że zniknął z własnej woli. Nie chciał żeby doszło do planowanego ślubu? To bardzo prawdopodobne. Zdjęła pierścionek z palca i uniosła w górę, podziwiając, jak światło słońca załamuje się na szlifie i rozszczepia na tysiące promieni wystrzelających we wszystkie strony. Podeszła do biurka po swoją komórkę. Telefon do Brada nie przyniósł nic nowego, wybrała więc inny, świetnie jej znany numer. Dwa dzwonki i matka podniosła słuchawkę. – Mamo? – To ty, Dulcy? – zapytała Catherine Ferris szczerze zatroskanym głosem. – Zastanawialiśmy się, czemu do nas nie dzwonisz. Gdzie jesteś? Czy przygotowania do ślubu już zakończone? Cały czas wydzwaniam do ciebie do pracy, ale ta kobieta, Mona, nie jest szczególnie

uprzejma. A wiesz, że nigdy nie mogę zapamiętać numeru tego twojego przenośnego telefonu. Czy chciałabyś, żebym ci w czymś pomogła? Czy możemy z ojcem coś dla ciebie zrobić? Dulcy zacisnęła dłoń na krawędzi biurka i zamknęła oczy. Słysząc zatroskanie w głosie matki – poczuła ulgę. Może dzięki temu łatwiej jej będzie opowiedzieć matce o Bradzie. Przypomniała sobie dzień, w którym Brad jej się oświadczył. Po trzech dniach namysłu wyraziła zgodę na ślub. Jakże szczęśliwi byli jej rodzice, gdy im o tym powiedziała. Chociaż właściwie niezupełnie. Ojciec przyjął nowinę milczeniem. To matka popadła w ekstazę. Prawdopodobnie w głębi duszy każda matka marzy, że gdy nadejdzie odpowiedni czas, urządzi swojej córce wspaniały ślub i wesele. Usiadła na krześle i zapewniła matkę, że wszystko u niej w porządku. A potem wysłuchała cierpliwie sprawozdania z poczynań matki – skomplikowanego organizacyjnie zakwaterowania jakichś krewnych, którzy zjeżdżali już w czwartek, chociaż ślub miał się odbyć dopiero w sobotę, i drobiazgowego zaplanowania menu, by wszyscy zdołali się wyżywić przez weekend. – Mamo? – po pewnym czasie Dulcy spróbowała wejść jej w słowo. – Już od lat nie widziałam twojego ojca tak podekscytowanego. Ojca? Podekscytowanego? Dulcy zupełnie nie potrafiła sobie czegoś podobnego wyobrazić. – Posłuchaj, mamo... – Nawet nie masz pojęcia, jacy jesteśmy dzięki tobie szczęśliwi. Osiągnęłaś o wiele więcej, niż mogliśmy sobie wymarzyć.

Dulcy z rezygnacją oparła czoło na dłoni. Matka najwyraźniej nie miała jeszcze pojęcia, że Brad zaginął. Co oznaczało, że wszystko wciąż rozwijało się po myśli Beatrix. Przecież nie chciała iść na policję, żeby media nie dowiedziały się o sprawie. I choć Dulcy nigdy nie śledziła pilnie reporterskich sensacji, była pewna, że gdyby dziennikarze dowiedzieli się o zniknięciu Brada, coś by już o tym usłyszała. ,,Brak wiadomości to dobre wiadomości’’ – owa maksyma niewątpliwie stosowała się do obecnej sytuacji, tym bardziej że Dulcy coraz poważniej podejrzewała, że za całą sprawą stał sam Brad. – Mamo! – odezwała się tym razem o wiele bardziej natarczywie, bo z każdym słowem matki wzrastała jej irytacja. – Słucham? O co chodzi, Dulcy? Zapadła cisza. Tymczasem Dulcy poczuła ściskanie w gardle i zrozumiała, że nie zdoła powiedzieć tego, co powinna. – Och, nic takiego – odparła w końcu, wbijając wzrok w leżący na biurku zaręczynowy pierścionek. – Przepraszam cię, ale muszę... muszę już kończyć. W gruncie rzeczy nie rozumiała, czemu nie powiedziała tego wszystkiego, co zamierzała powiedzieć. Przecież w zasadzie odpowiednie słowa same cisnęły się na usta. ,,Mamo, Brad zniknął. Nie będzie żadnego wesela’’. Jednak nie potrafiła tak gwałtownie zniweczyć wszystkich marzeń matki. Jeszcze nie. Do dnia ślubu pozostały trzy dni. Niech więc Catherine Ferris cieszy się perspektywą szczęśliwego życia tak długo, jak tylko może. A co z jej własnymi marzeniami? Dulcy po raz kolejny podyktowała matce numer swojej komórki, po czym szybko się rozłączyła. Chwilę później znów przeniosła wzrok na widok za

oknem. Kiedy przyjmowała oświadczyny Brada, nie majaczył jej przed oczami obraz wspaniałej sukni ślubnej, synogarlic i rozkosznych maluchów, postępujących przed nią w roli paziów. Gdy teraz wracała do tej sytuacji myślami, rozumiała, że potraktowała ofertę Brada jak swoistą transakcję handlową. Hej, przecież całkiem nie najgorzej potrafimy się porozumieć, więc czy nie byłoby wspaniale, gdyby nasze rodziny się połączyły, skoro większość ludzi tak właśnie postępuje? Dulcy opadła na krzesło. Mimo wszystko nie mogła czynić sobie bardzo gorzkich wyrzutów. Przecież do niedawna nie przeżyła niczego, co mogłaby przeciwstawić swojemu związkowi z Bradem. Co natomiast powinna zrobić w chwili, gdy już coś podobnego miała za sobą? Teraz mogła stwierdzić jedynie, że jej zaręczyny były konformistycznym aktem, pozbawionym jakiegokolwiek głębszego znaczenia. W życiu Quinna najbardziej liczyły się dwie rzeczy: jego związek z naturą i z ludźmi, których kochał. Ogier Ewtoto, czarny arab czystej krwi, zarżał z cicha, jakby chciał mu powiedzieć, że najwyższy czas, by podjął wreszcie decyzję – albo skierował się w stronę domu, albo ruszył w bezkresną dal, z której właśnie powrócili. I Quinn chętnie zastosowałby się do tego życzenia, gdyby tylko wiedział, co tak naprawdę powinien zrobić. Lekko ścisnął boki konia udami, by ogier zrozumiał, że go usłyszał, po czym odwrócił się za siebie i spojrzał na daleki horyzont. Jeszcze do niedawna ten widok zawsze przywracał mu spokój ducha. Pozwalał znaleźć rozwiązanie najbardziej skomplikowanych problemów. Teraz jednak nie przynosił ukojenia.

Ewtoto znów zarżał dumnie – udowadniając światu, że nie na darmo nosi imię oznaczające wodza i duchowego przywódcę wszystkich katsinam. Quinn zeskoczył z konia i zarzucił wodze na niską odnogę kaktusa. Wcisnął menażkę w spieczoną ziemię i napełnił wodą z manierki, po czym usiadł na pobliskim głazie i przyglądał się pijącemu koniowi. A jednocześnie przez cały czas usiłował wyrzucić z głowy myśli o kobiecie, która czekała na niego w domu. Kobiecie Brada. Otarł pot z czoła wierzchem dłoni i rozejrzał się po bezchmurnym niebie. Doskonale wiedział, że od czasu do czasu los rzuca każdego człowieka w groźny wir, by zrozumiał, w jak żałośnie niewielkim stopniu może kontrolować własne życie. Jednak w ciągu ostatnich kilku dni te wiry tak się namnożyły, że już sam nie potrafił ich zliczyć. Wbił obcas w suchą ziemię i przeniósł wzrok na zabudowania swojego rancza. Zawsze sądził, że zna Brada równie dobrze, jak samego siebie, jednak im więcej faktów odkrywali wraz z Dulcy, tym częściej kwestionował swoje przekonanie. Ewtoto wypił wodę i przejechał wilgotnymi nozdrzami po ramieniu Quinna. Quinn odruchowo pogłaskał koński łeb. Oczywiście, świadomość, że Wheeler Industries groziło bankructwo, nie przyczyniała się do poprawy jego nastroju. Prawdę mówiąc, wolałby o tym nie wiedzieć. Ale zanim zabrał się za poszukiwania Brada, musiał przecież zebrać wszelkie możliwe informacje, by nie przeoczyć żadnego tropu. Zadzwonił więc do przyjaciela, z którym ramię w ramię walczył w operacji ,,Pustynna Burza’’, i poprosił go, by zebrał wszelkie informacje na temat

korporacji Brada i jak najszybciej dał mu znać. Cztery godziny później dowiedział się, że od sześciu miesięcy akcje Wheeler Industries gwałtownie tracą na wartości. Kilka fatalnych posunięć strategicznych – za które bezpośrednią odpowiedzialność ponosił Brad – doprowadziło przedsiębiorstwo na skraj bankructwa. W tej chwili groziło im przejęcie przez inną, większą korporację lub, co gorsza, upadłość. Quinn nie miał pojęcia, skąd Trębacz – nazywany tak ironicznie z powodu niezwykłej małomówności – zdobył te informacje, ale wiedział, że są one pewne. Jeżeli Trębacz twierdził, że jakaś firma znalazła się w poważnych tarapatach, to niewątpliwie tak właśnie było. Najprawdopodobniej tym też należało tłumaczyć pomięte żądanie okupu wciśnięte do kosza na śmieci w gabinecie Brada. Ostatecznie odrzucony, nie do końca przemyślany plan wyciągnięcia odpowiednich funduszów od matki, która – jak powszechnie podejrzewano – chowała w materacu pieniądze zarobione przez te wszystkie lata przez Wheeler Industries. Ewtoto ponownie szturchnął Quinna nosem. – Gdybyś umiał mówić, jakiej rady udzieliłbyś mi, Toto? Ewtoto zarżał głośno, wywołując uśmiech Quinna. – Przykro mi, stary, ale nie bardzo pojąłem. Ogier chwycił wodze w zęby, pociągnął za nie z całej siły, po czym zaczął przebierać nogami, jakby już nie mógł się doczekać, kiedy ruszą w drogę. Spod przymrużonych powiek Quinn znów spojrzał w stronę rancza. Tak. Może ten koń miał rację. Może wreszcie nadszedł czas, by przestał uciekać i stawił czoło rzeczywistości. Bo Bóg mu świadkiem, że siedzenie na pustyni i jałowe dumanie niczego nie załatwiało.

W pewnym momencie Dulcy odniosła wrażenie, że natłok myśli za chwilę rozsadzi jej głowę, poszła więc do sypialni Quinna i rzuciła się na wielkie łóżko. Zamierzała tylko poleżeć przez chwilę, a tymczasem otworzyła oczy dopiero dwie godziny później. Słońce chyliło się już ku zachodowi, zaś obok niej na łóżku leżały starannie rozłożone jej garsonka i bluzka. Dulcy podparła się na łokciach i niespokojnie rozejrzała po pokoju. Wzdychając ciężko, chwyciła swoje ubranie i weszła do przyległej łazienki, pamiętając, by tym razem starannie zamknąć drzwi na klucz. Opłukała twarz i przejechała grzebieniem po włosach. Bez pianki i lakieru jej blond kędziory zachowywały się bardzo buntowniczo i w końcu Dulcy poniechała wszelkich prób przywołania ich do porządku. Włożyła bluzkę i spódnicę, po czym rzuciła okiem na żakiet zawieszony na drzwiach. Wszystkie jej ubrania nosiły metkę ,,Prać chemicznie’’. A skoro w okolicy nie zauważyła żadnej ekspresowej pralni, nie mogła się nadziwić, jak gospodyni Quinna zdołała to wszystko tak szybko wyczyścić. Zostawiła żakiet tam, gdzie go powiesiła, i wyszła z sypialni. W domu panowała cisza, ale z kuchni dobiegały smakowite aromaty. Dulcy z wahaniem zatrzymała się w drzwiach, gdy ujrzała Esmeraldę siedzącą na stołku, pochyloną nad kontuarem w pobliżu kuchenki. Sękatą ręką stara Indianka poklepała sąsiedni stołek. Dulcy niepewnie przyjęła zaproszenie. Esmeralda przebierała fasolę. Rozmaite gatunki fasoli: czarno nakrapianą, brązową, zieloną. Przesuwała ją w palcach niczym koraliki liczydła: kilka zachowywała, a resztę – pokurczone czy skażone ziarna, odsuwała na bok. Dulcy miała ochotę jej pomóc, ale bała się, że się zbłaźni przed tą intrygującą kobietą. Więc aż podskoczyła

z wrażenia, gdy Esmeralda łokciem podsunęła jej pod nos miskę z fasolą i skinieniem głowy zachęciła, by Dulcy zabrała się do roboty. Postępując za przykładem Esmeraldy, Dulcy wysypała z miski porcję fasoli, po czym powoli zaczęła ją przebierać, zatrzymując kształtne, równe ziarna, odrzucając zaś nie dość wyrośnięte oraz inne podejrzane cząstki – najprawdopodobniej kamyki. Cały czas czuła na sobie wzrok starej kobiety. Uniosła wysoko brodę i wówczas spostrzegła, że Esmeralda się uśmiecha. Wciąż milczała, ale ten zadowolony wyraz jej twarzy wystarczył, by Dulcy też odpowiedziała jej uśmiechem. Nie minęło wiele czasu, a miska została całkowicie opróżniona. Dorodna fasola utworzyła pokaźny stos. Esmeralda poderwała się ze stołka i wsypała ją do wielkiego garnka. Dulcy tymczasem wyrzuciła wybrakowane ziarna do śmietnika. – Quinn to bardzo dobry człowiek. Dulcy, myjąca właśnie ręce nad zlewem, zamarła w bezruchu. Obrzuciła Esmeraldę szybkim spojrzeniem, zdumiona, że stara kobieta w ogóle się odezwała. – Tak, oczywiście, ma pani rację. – Odchrząknęła głośno. – Podobnie jak Brad. Esmeralda parsknęła z dezaprobatą, natomiast Dulcy postanowiła nie zagłębiać się w dyskusję. Po prostu czuła, że w tej chwili nie mogłaby z pełnym przekonaniem stanąć w obronie Brada. – Jak długo pracuje pani dla Quinna? – zapytała w zamian. – Ja dla niego nie pracuję. – Nie bardzo rozumiem – odparła Dulcy, ściągając brwi. – Jest więc pani jego krewną?

– Nie. Dulcy podniosła przykrywkę z garnka i natychmiast została odsunięta od kuchenki. – Ale mieszka pani w jego domu? – zapytała, choć rozmowa ze starą kobietą zaczęła jej przypominać żmudne wyrywanie zęba. – Nie. – Przepraszam, ale nie do końca pojmuję. Nie jest pani spokrewniona z Quinnem. Nie dostaje pani zapłaty za swoją pracę. Po prostu przychodzi pani i gotuje dla niego... – A także piorę i sprzątam. – Pierze pani i sprząta jedynie z dobroci serca? Nie odrywając wzroku od garnka, Esmeralda pokiwała palcem w stronę Dulcy. – Nie. Z powodu dobroci jego serca – poprawiła. Dulcy odsunęła się od kuchenki i z powrotem opadła na stołek przy kontuarze. Widok z okna umieszczonego tuż nad zlewem zapierał dech w piersiach. Ciemny błękit nieba zderzał się gwałtownie z czerwonym pyłem pustyni, poprzecinanej gdzieniegdzie wysokimi, nieforemnymi mesami. – Nasz Quinn nie zawsze miał to, co ma teraz – oznajmiła Esmeralda cichym głosem, jakby mówiła do samej siebie. – Ojciec go opuścił, jeszcze zanim Quinn zdążył go poznać. A jego matka... cóż miała w sobie wiele miłości. Ale była bez grosza przy duszy. – Jak więc zdołała wychować Quinna? – spytała Dulcy. – My wszyscy go wychowywaliśmy – oznajmiła Esmeralda. – Wszyscy bez wyjątku. Cała nasza społeczność. Nikt z nas oczywiście nie miał dużo więcej pieniędzy od jego matki. Ale jakoś sobie poradziliśmy. – Zamilkła i zaczęła starannie mieszać zawartość garnka. – Ranczo

Quinna należało kiedyś do jego wuja. To był kawał starego, upartego osła. Nigdy nie wynagradzał ludzkiej pracy jak należy. A młodego Quinna niemal zaharowywał na śmierć, płacąc mu przy tym nędzne grosze. – Esmeralda wojowniczo potrząsnęła głową. – Ale przecież na każdą fortunę składają się grosiki. Tak Quinn tłumaczył matce każdego wieczoru, gdy wracał z pracy. – Stara kobieta wyciągnęła rękę i wskazała na odległy punkt, majaczący za oknem. – Tam mieszkali. W maleńkiej chacie. W jednym pokoju. Na klepisku. – Wytarła dłonie o ścierkę. – Nie mam pojęcia, czemu Quinn uparł się, by zachować tę lepiankę. Powinien ją zrównać z ziemią już dawno temu. – Jak... jak więc Quinn dorobił się tego wszystkiego? Czy wuj zostawił mu majątek w spadku? – Jego wuj nie dałby łyka wody człowiekowi zdychającemu z pragnienia na pustyni. Zanim zszedł z tego świata, sprzedał wszystko Quinnowi po grubo zawyżonej cenie. Dulcy już miała zapytać, skąd Quinn wziął na to pieniądze, ale jakoś się nie ośmieliła. – Te grosze, które zarabiał, zaczęły procentować, gdy skończył dwanaście lat. – A co z jego wykształceniem? – zainteresowała się Dulcy. Esmeralda pokręciła głową. – A widziałaś tu w okolicy jakąś szkołę? Nie. Nie widziała. – Wszyscy uczyliśmy go tego, co każdy umiał – oznajmiła, zwracając się ku Dulcy. – Czytał też dużo książek. Byliśmy więc bardzo dumni, kiedy zdał maturę. A potem wstąpił do Marines. Gdy go zwolnili, poszedł na uniwersytet, skończył z pierwszą lokatą i założył własną firmę

komputerową. – Machnęła ręką. – Zajmował się serwerami czy czymś takim. Sprzedał wszystko parę lat temu z wielkim zyskiem, gdy kupił to ranczo. Dulcy kręciła się niespokojnie na stołku. Nie była pewna, czy rzeczywiście chce tego słuchać. Już i tak darzyła Quinna uczuciem, nad którym nie umiała zapanować. A teraz Esmeralda jeszcze to uczucie rozdmuchiwała, co mogło doprowadzić do poważnych kłopotów. – Kobiety? – zapytała cichym głosem. Esmeralda znów parsknęła pogardliwie. – Była tu taka jedna. Mniej więcej rok temu. Wprowadził ją do swojego domu. Kto by pomyślał! Ale to nie miało żadnego znaczenia. Od razu wiedziałam, że nic z tego nie będzie. – Czemu? – Bo szacowała stan posiadania Quinna nawet wtedy, gdy leżał między jej nogami. Dulcy nie mogła opanować gwałtownego skrzywienia ust na myśl, że ktoś próbował nadużyć dobroci Quinna i żerować na tym, na co tak ciężko pracował przez te wszystkie lata. Bezmyślnie zaczęła wodzić palcem wzdłuż ornamentu wybitego na kafelkach. – Zastanawia mnie jeszcze jedno... nie zadała mi pani żadnego pytania na mój temat. Dlaczego? Esmeralda znów przybrała swój szczególny, nieodgadniony wyraz twarzy. Ten sam, który Dulcy widziała u niej, gdy stara kobieta przyglądała się jej pod prysznicem. – Bo wszystko, co potrzeba, widzę w twoich oczach. Dulcy szybko umknęła wzrokiem. Opierając się pokusie, by skłonić Esmeraldę do dalszych zwierzeń, rzuciła w zamian: – Jestem zaręczona z Bradem.

– Doprawdy? Dulcy podążyła wzrokiem za spojrzeniem starej kobiety. Na palcu, gdzie do niedawna widniał zaręczynowy pierścionek, teraz jedynie jaśniejszy pasek skóry odcinał się od opalenizny. Gdy zdała sobie z tego sprawę, natychmiast zasłoniła dłoń drugą ręką. W tym momencie zza okna dobiegł tętent galopujących kopyt i serce podskoczyło Dulcy do gardła. Zanim zdążyła się zastanowić nad sensem swojego postępowania, poderwała się ze stołka i podbiegła do kuchennych drzwi. Odsunęła firankę zasłaniającą okno i ujrzała Quinna osadzającego konia w miejscu. Swój biały T-shirt zatknął za pasek spodni, ciemny dżins ściśle opinał mu biodra, a czarne włosy, lekko potargane wiatrem, opadały na spalone słońcem, idealnie rzeźbione ramiona. Wyglądał jak nieposkromiony indiański wojownik, powracający do domu po zwycięskiej bitwie. Ciało Dulcy natychmiast pokryło się gęsią skórką. – Idź – zarządziła Esmeralda, dotykając lekko jej ramienia. – On czeka na ciebie. Kolację zjecie później. Drżącą dłonią Dulcy chwyciła za klamkę i zanim cichy, wewnętrzny głos zdołał ją ostrzec, że zachowuje się co najmniej niewłaściwie – już znalazła się na zewnątrz. Na jedną, straszną chwilę ogarnęła ją niepewność. Ale wówczas Quinn wyciągnął muskularne, opalone ramię i wciągnął ją za siebie na konia. Dulcy objęła go wpół, zaciskając ręce na twardych mięśniach brzucha – i w tym samym momencie Ewtoto poderwał się do galopu. Jakby po długiej podróży dotarł wreszcie do bezpiecznej przystani. Tak właśnie się czuł, gdy policzek Dulcy przywarł do jego ramienia. Quinn położył dłoń na jej rękach zaciskających się na jego brzuchu, po czym spojrzał

w wieczorne niebo. Siedział na wspaniałym koniu, przemierzał własną ziemię, za plecami miał Dulcy, nad głową bezkresne niebo, a przed sobą magiczny horyzont Nowego Meksyku... i nagle, niespodziewanie, poczuł się panem świata. W tym momencie nie obchodziło go nawet, jak bardzo ulotna okaże się ta chwila. Dulcy nieznacznie przesunęła głowę i przywarła ustami do jego nagiej skóry. Quinn mocniej zacisnął rękę na jej dłoniach. – Chcę ciebie – wyszeptała, po czym delikatnie skubnęła płatek jego ucha zębami. Ręce Dulcy wyśliznęły się spod jego dłoni, przesunęły gwałtownie w dół i zatrzymały na kroczu. Jeżeli zdziwiła się, że był tak bardzo podniecony – nie dała tego po sobie poznać. Wsunęła palce za pasek jego dżinsów i niemal z czcią zaczęła gładzić czubek jego penisa. Ewtoto zwolnił kroku. O dziwo, gdy wracał z Quinnem z wycieczki na pustynię, nie chciał skręcić w stronę stajni, natomiast niezwykle ochoczo ruszył w kierunku domu. Teraz Quinn był mu za to bardzo wdzięczny. Quinn chwycił dłoń Dulcy, złapał ją za kolano i obrócił w swoją stronę. Potem pociągnął ją za rękę, dając wyraźnie do zrozumienia, co zamierza zrobić. Wystarczyło kilka niezdarnych ruchów i Dulcy znalazła się naprzeciwko niego. Jej uda obejmowały jego biodra, a spódnica podsunęła się do góry, ukazując białe bawełniane majtki. – O nie, tego nam nie potrzeba – oznajmił z szelmowskim uśmiechem. Wsunął palce za wąski pasek i z wielką satysfakcją rozerwał tkaninę. Dulcy sapnęła z wrażenia i zanurzyła dłonie w jego włosach, Quinn natomiast rzucił majtki za siebie, oddając je pustynnemu wiatrowi.

A potem spojrzał na Dulcy – skierował na nią uważny wzrok, po raz pierwszy od kiedy przyjechali na ranczo. Jej widok zaparł mu dech w piersiach. Ogniste światło zachodzącego słońca podświetlało od tyłu jej włosy; orzechowe oczy świeciły niemal czystą czernią; pełne gładkie usta rozchylały się rozkosznie, gotowe na wszystko, co miał do zaoferowania. Po chwili wyraz jej twarzy zaczął się zmieniać – oczekiwanie ustąpiło miejsca pożądaniu. Dłonie Dulcy silniej zacisnęły się na jego włosach, wargi przywarły do jego warg, a język wśliznął się do jego ust, przesuwając się w środku leniwie na wszystkie strony. Quinn chwycił ją za nagie uda i podciągnął wyżej, tak że jej nabrzmiałe, wrażliwe ciało oparło się o jego rozporek. Dulcy jęknęła, oderwała usta od jego warg, ale tylko na ułamek chwili. Gdy znów do niego przywarła, była jeszcze bardziej nienasycona, jeszcze bardziej rozgorączkowana. Sięgnęła do guzików jego rozporka. Quinn gwałtownie chwycił ją za ręce. – Nie wziąłem nic ze sobą, Dulcy. – Nieważne. – Dla mnie ważne. Chcę... żebyś się czuła bezpiecznie. – Od trzech lat nie kochałam się z nikim innym – wyszeptała chrapliwie, przesuwając ręce wzdłuż jego pleców, zatrzymując się na pasku dżinsów. Quinn wygiął szyję i zacisnął powieki. Dobry Boże, pomocy! – A ja zawsze uprawiałem tylko bezpieczny seks – wydusił w końcu. – W takim razie nie mamy się czego obawiać, prawda? – Koniuszek jej języka prześliznął się po dolnej wardze. – Chcę cię poczuć w sobie, Quinn. Prawdziwego ciebie. Twoje ciało w moim ciele.

Spojrzał jej znacząco prosto w oczy, tymczasem Ewtoto jeszcze bardziej zwolnił kroku, jakby doskonale rozumiał, co się dzieje na jego grzbiecie. – A ryzyko ciąży? Jej uśmiech był tak promienny, że przyćmił blask zachodzącego słońca. – Nie mam zamiaru się tym przejmować. Normalnie takie słowa by sprawiły, że natychmiast zerwałby się do ucieczki. Bo czyż nie niechciana ciąża ściągnęła na jego matkę cierpienie, kiedy miała zaledwie siedemnaście lat? Dulcy przesunęła dłonie i powoli rozpięła pozostałe guziki rozporka. Poczuł żar rozlewający się po całym ciele i jęknął z rozkoszy. Uniósł Dulcy za pośladki i posadził na swoich biodrach, cały czas spoglądając jej prosto w oczy, wypatrując najmniejszego wahania – znaku, że jednak zmieniła zdanie. A chwilę później, po raz pierwszy w życiu, poczuł, jak jego nagi członek wtapia się w gorące, wilgotne, kobiece ciało. Dulcy czule przyjmowała go w sobie. Zacisnął powieki, rozkoszując się tą niezwykłą chwilą. Był oszołomiony i zachwycony. Jakby nagle został przeniesiony do siódmego nieba. Ciałem Dulcy wstrząsnął gwałtowny dreszcz, uświadamiając mu, jak bardzo jest podniecona. Quinn rozpiął jej bluzkę i ściągnął z ramion, wbijając wzrok w miękkie ciało wychylające się znad biustonosza. Przesunął rękami po jej piersiach, po czym chwycił je w dłonie. Wszedł w nią na całą swoją długość, a potem chwycił ją za biodra i uniósł w górę, wciągając słodki aromat jej oddechu. Ewtoto zarżał cicho, Quinn jednak był zbyt oszołomiony, by zwracać uwagę na ogiera. Tam i z powrotem – przesuwał się we wnętrzu Dulcy, wchodząc w nią

głęboko w rytm kroków konia. Dulcy z całych sił zacisnęła ramiona na jego szyi, jakby od tego właśnie zależało jej życie. A chwilę później poczuł narastające w niej napięcie. Brzuchem Dulcy wstrząsnął gwałtowny spazm, jej mięśnie zacisnęły się gwałtownie wokół jego członka. Nie minęło wiele czasu, a połączył się z nią w ekstazie. Gorący... twardy... wypełniający ją bez reszty. Taki właśnie był Quinn wewnątrz jej ciała. Zaspokajał ją, jak żaden inny mężczyzna. Fizycznie. Duchowo. Dawał jej to, czego potrzebowała najbardziej. Wpiła palce w pokryte potem plecy, wysunęła język i lizała słonawe w smaku, muskularne ramię. W ciągu ostatnich kilku minut zatraciła się zupełnie w uściskach Quinna i jego pocałunkach. W najwspanialszym na świecie seksie. Przymknęła powieki i oparła policzek na jego ramieniu. Gdy powoli otworzyła oczy, ujrzała, jak słońce kryje się za horyzontem w symfonii czerwieni, żywego fioletu i błękitu. Quinn zmienił nieco pozycję, ale nie wysunął się z jej wnętrza. Dulcy oderwała się od jego skóry i spojrzała mu w twarz. I właśnie wtedy – gdy patrzyła w jego przepastne, ciemne oczy, gdy wciąż wypełniał ją ściśle w środku, a jej ciało przeszywały dreszcze rozkoszy – poczuła, jak niepohamowane targają nią emocje. – Kocham cię – powiedziała i poczuła gwałtowne ściskanie w gardle. Gdy tylko usłyszała własne słowa, ogarnęło ją śmiertelne przerażenie. – Dulcy, ja... – Quinn zacisnął ręce na jej biodrach, jakby nie mógł zdecydować, czy kochać się z nią nadal, czy natychmiast wysunąć się z jej wnętrza. – Ciii – wyszeptała, przyciskając palec do jego ust. Nawet Ewtoto jakby wyczuł powagę sytuacji,

bo niespodziewanie stanął w miejscu. – Nie chcę, żebyś cokolwiek na to odpowiadał. Prawdę mówiąc, nie zamierzałam tego głośno powiedzieć. – Z trudem przełknęła ślinę. – Do tej pory nawet nie zdawałam sobie do końca sprawy, co rzeczywiście do ciebie czuję. – Pochyliła głowę. – Wiem, że wszystko jest bardzo zagmatwane. Wszystko. Brad. Ja. Ty. – Potrząsnęła głową. – Nie mogło się to wydarzyć w gorszym momencie. Ale nic nie zmieni faktu, że jednak się wydarzyło. Quinn milczał przez dłuższą chwilę. Słońce już całkiem zaszło i jego twarz spowijał teraz mrok. – Dulcy, Brad jest moim najlepszym przyjacielem. – Wiem – wyszeptała. Bo cóż więcej mogła powiedzieć? Podejmując decyzję za nich oboje, odchyliła się tak, że musiał wysunąć się z jej wnętrza. Nie protestował, co sprawiło, że jej drobny smutek przerodził się w prawdziwy żal. Z trudem łapała ustami powietrze. – To czyste szaleństwo. Spróbowała zeskoczyć z konia. Quinn w ostatniej chwili uchronił ją przed upadkiem, łapiąc za ramię, po czym pomógł znaleźć się na twardym gruncie. W tym momencie zdała sobie sprawę, że ufa mu, jak nigdy nikomu w życiu. Czy kiedykolwiek będzie mogła powiedzieć coś podobnego o Bradzie? Nawet wtedy, kiedy po raz pierwszy usłyszała się o jego zaginięciu, gdzieś w zakamarkach jej umysłu zrodziło się podejrzenie, że zrobił to umyślnie. W ciągu pięciu miesięcy znajomości nie udało im się stworzyć takiej więzi, jaka połączyła ją z Quinnem w ciągu zaledwie paru dni. Czy jednak w ostatecznym rozrachunku miało to jakiekolwiek znaczenie? Quinn był człowiekiem honoru – lojalnym wobec rodziny i przyjaciół. A przyjaźń z Bra-

dem była dla niego z pewnością ważniejsza od jakiejkolwiek kobiety. Zadrżała z zimna i zaczęła szybko rozcierać rękami ramiona, po czym zabrała się za zapinanie bluzki. Jednak dłonie drżały jej tak bardzo, że nie była w stanie przewlec guzików przez dziurki. Quinn dostrzegł to natychmiast, zeskoczył z konia i pomógł jej w tej banalnej czynności. Potem uniósł jej brodę i zmusił, by na niego spojrzała. Po raz kolejny zdumiało Dulcy, jak bardzo był wysoki. Jak wspaniały. – Dulcy, będziemy mieli jeszcze dużo czasu, by jakoś to wszystko rozwiązać. – Naprawdę? – oparła dłoń o jego pierś, jednak zamiast na gorące ciało jej palce natrafiły na delikatną bawełnę. Nie zauważyła, kiedy wciągnął T-shirt. – A jeżeli nie odnajdziemy Brada? – spytała szeptem, czując łzy napływające do oczu. Odwróciła wzrok i ogarnęła spojrzeniem horyzont. – Co wówczas, Quinn? Czy powinnam postępować, jakbym nadal była jego narzeczoną, nie wiedząc nawet, czy jeszcze żyje? A ty, czy w takiej sytuacji pozostaniesz do końca wierny przyjacielowi? – Nie wiem – odparł, wsuwając jej kosmyk włosów za ucho. – Doprawdy, nie wiem. – Ale ja wiem – oznajmiła, spoglądając tam, gdzie, jak sądziła, znajdował się dom Quinna. – Oboje żyjemy w zawieszeniu, z niepokojem czekając, co przyniesie jutro. Marząc o tym, by ten koszmar dobiegł końca. Kwestionując nieustannie swoją lojalność. Ty – w stosunku do swojego przyjaciela. Ja – w stosunku do oficjalnego narzeczonego. – Znowu zadrżała gwałtownie. – Nie wiem, czy mi wierzysz, Quinn. W zasadzie nie masz żadnych podstaw, by mi wierzyć. Ale nigdy przedtem nie zrobiłam czegoś podobnego. To zupełnie do

mnie niepodobne: związać się z jakimś mężczyzną, a jednocześnie sypiać z innym. Co gorsze – z jego najlepszym przyjacielem. Odwróciła się gwałtownie i ruszyła przed siebie. Quinn szybko chwycił ją za rękę. Zatrzymała się, ale nie spojrzała na niego. A on jej do tego nie zmuszał. – Czy kiedykolwiek dałem ci do zrozumienia, że źle o tobie myślę? – zapytał głębokim, nabrzmiałym od emocji głosem. – To, że się waham, nie ma nic wspólnego z tobą, Dulcy. Absolutnie nic. – Ale... – Nie. Musisz mnie wysłuchać. W zasadzie to, co powiedziałem przed chwilą, to nieprawda. Moje wahanie jest w gruncie rzeczy ściśle związane właśnie z tobą. Jednak nie waham się dlatego, że myślę o tobie źle. Wręcz przeciwnie. – Ściszył głos. – Czy nie rozumiesz? Do tej pory wszystkie kobiety w moim życiu próbowały mnie nakłonić do robienia czegoś, na co nie miałem ochoty. Chciały, żebym wyrzekł się swojej rodziny, porzucił ulubioną pracę na ranczu i przeniósł się do miasta. – Pokręcił głową. – Natomiast ty... ty o nic mnie nie prosiłaś. Ani razu. Mówisz mi, że mnie kochasz, ale nawet nie oczekujesz odpowiedzi. Oddajesz mi się bezwarunkowo, nie licząc się z własnymi kosztami. – Przesunął delikatnie palcem po jej policzku. – A to sprawia, że mam ochotę dać ci wszystko. Dulcy poczuła dławienie w gardle. Jeszcze nigdy od nikogo nie usłyszała tak pięknych słów. A fakt, że wypowiedział je Quinn, czyniły je jeszcze piękniejszymi. Nadawały im szczególnego znaczenia. – Czy chciałem, żeby coś podobnego się zdarzyło? Nie. A czy ty tego chciałaś? Też nie. Ale tak się stało. – Zamilkł, gładząc dłonią jej kark. – Brad... Brad jest moim

najstarszym przyjacielem. Zawdzięczam mu bardzo wiele – zawdzięczam mu życie. Ale moje serce... moje serce należy do mnie. I tylko ja mogę nim rozporządzać. – Uśmiechnął się szeroko. – No, przynajmniej tak było do czasu, póki nie spotkałem pewnej bardzo seksownej pani adwokat, która sprzątnęła mi moje własne serce sprzed nosa. Dulcy przywarła do Quinna z całej siły, wsłuchując się w szybkie bicie jego serca, nie mogąc powstrzymać napływających do oczu łez. – No, już dobrze – powiedział po dłuższej chwili Quinn, gładząc uspokajająco jej plecy. – Niedaleko stąd jest niewielki domek. Obok niego studnia, gdzie będziemy mogli spłukać z siebie kurz. – Wskazał na konia spokojnie stojącego tam, gdzie go zostawili. – A i Ewtoto zapewne jest już spragniony wody i odpoczynku. Na dźwięk swojego imienia ogier zarżał cicho, Dulcy zaś uśmiechnęła się i otarła z policzków łzy. Quinn wyciągnął do niej rękę. Jego duża dłoń oplotła jej dłoń tak, jakby ich dłonie były dla siebie stworzone.

Rozdział trzynasty

Quinn starał się, jak mógł, by nie ściskać zbyt mocno ręki Dulcy, gdy szli w stronę małej lepianki, gdzie w dzieciństwie mieszkał razem z matką. W owym czasie utrzymywali się z jej bardzo skromnych zarobków gosposi na niedalekim ranczu, którego tereny już jakiś czas temu Quinn wykupił i włączył do swojego gospodarstwa. Kiedy prowadził Dulcy w stronę rodzinnego domu, próbował zdefiniować własne emocje. Nie znalazł wielu słów. Bezbronny. Darzony zaufaniem. Godny zaufania. Pełen ciepła. Obnażony. Wszystkie te uczucia wirowały mu w głowie, z każdym krokiem gmatwając się i komplikując coraz bardziej. Dulcy była w nim zakochana... Ścisnęła jego dłoń, a wówczas zdał sobie sprawę, że mocno ściska jej rękę. Uniósł tę rękę do ust. Drogę do lepianki oświetlał im opalizujący blask księżyca, choć Quinn trafiłby tam nawet w całkowitych ciemnościach. Nabrał wprawy jeszcze jako dziecko, gdy wracał do domu po całym dniu ciężkiej pracy na ranczu

wuja – teraz będącym już jego własnością. Ceglana chatka składała się z jednej niewielkiej izby z trzema oknami – dwoma od frontu i jednym od podwórza. Wschodnia i zachodnia ściana były pozbawione okien, by nie wpuszczać do wnętrza palącego słońca pustyni. Quinn zachował wszystko w takim stanie, w jakim znajdowało się wtedy, gdy przyjechał tu po pierwszym dniu prawdziwej pracy, poza ranczem, i oznajmił matce, że zabiera ją do Albuquerque. Nie wzięli wówczas ze sobą nic poza kilkoma ubraniami i paroma osobistymi pamiątkami. Jedyną obcą osobą, którą kiedykolwiek tu przyprowadził, był Brad. Tylko raz, gdy był jeszcze nastolatkiem i właściwie nie miał wyboru. Brad właśnie dostał swój pierwszy samochód i uparł się, że nie zostawi Quinna przy drodze dojazdowej do rancza, ale zawiezie go pod sam dom. I to wcale nie z ciekawości, lecz tylko po to, by dłużej się cieszyć towarzystwem przyjaciela. Quinn nadal doskonale pamiętał, jak bardzo ściskało go wówczas w dołku z obawy, co pomyśli Brad, gdy zobaczy jego rodzinny dom, i czy nie wpłynie to w jakiś istotny sposób na ich przyjaźń. O dziwo, teraz, gdy prowadził tam Dulcy, nie odczuwał niczego podobnego. Jakby instynktownie wyczuwał, że bezpiecznie może wyznać jej całą prawdę o swoim dzieciństwie. Że Dulcy nigdy nie wykorzysta tej wiedzy przeciwko niemu, nie zacznie go traktować z góry. Kilka metrów za chatą stała napędzana starym wiatrakiem studnia. Quinn poprowadził do niej Ewtoto i napompował dla niego hojną porcję wody. Zdjął z konia siodło i derkę, spryskał chłodną wodą jego boki i zad, po czym sam umył twarz. A potem odsunął się na bok, żeby Dulcy mogła zrobić to samo. – Czy tutaj właśnie dorastałeś? – spytała cicho.

Quinn uśmiechnął się ciepło. – Ezzie musiała cię naprawdę polubić. – Dlaczego tak myślisz? – Bo Ezzie jest jedyną osobą, od której mogłaś się tego dowiedzieć. A ona nigdy nie rozmawia z nieznajomymi. – Znowu chwycił ją za rękę, teraz chłodną od studziennej wody. – Chodź. Stanęli przed drzwiami do domku. Quinnowi wydało się niesamowite, że za każdym razem, gdy tu wracał, chata wydawała mu się coraz mniejsza. A może to po prostu on tak bardzo wystrzelił w górę. Ostatecznie od chwili gdy był tu po raz ostatni, minęło już wiele czasu. W mroku nocy zaczął szukać po omacku klucza, leżącego zazwyczaj pod luźną cegłą, po lewej stronie drzwi, na wysokości zamka. Ale klucza tam nie było. Zmarszczył brwi i położył rękę na klamce. Ustąpiła bez najmniejszego oporu. Dziwne... Ale jak naprawdę dziwne potrafi być życie, przekonał się dopiero wówczas, gdy szeroko otworzył drzwi i w mdłym świetle księżyca dojrzał dwie postaci unoszące się na łóżku, ustawionym na środku pokoju. – Co, do cholery?! – krzyknął gniewnie męski głos. Dulcy aż się zatchnęła i gwałtownie chwyciła Quinna za ramię. – Brad! Dulcy nie wiedziała, czy krzyczeć, czy uciekać, uznała więc, że najlepiej będzie nic nie robić. Serce waliło jej jak oszalałe. Z całej siły wbijała palce w ramię Quinna. Zapewne już sama obecność jakichś ludzi w maleńkim domku nieco wytrąciłaby ją z równowagi. Ale natknięcie się tu na Brada, na dodatek z inną kobietą, było dla niej wyjątkowym szokiem.

Zaraz po osłupieniu pojawiło się jednak inne uczucie. Ulga. Najprawdziwsza, głęboka, przynosząca ukojenie ulga. Brad nie padł ofiarą nieudanego porwania i nie leżał martwy w jakimś przydrożnym rowie. Nie siedział związany w ciemnej piwnicy, torturowany przez porywaczy, zabawiających się tak w czasie, gdy rozważali, jak zakończyć sprawę. Nie. Był cały i zdrowy. Te słowa odbiły się w jej głowie zwielokrotnionym echem. Był cały i zdrowy. A chwilę później aż zaparło jej dech z wrażenia, gdy Quinn bez ostrzeżenia zrobił to, co ona sama miała wielką ochotę zrobić. Quinn rzucił się do przodu i z całej siły huknął Brada w szczękę. – Aaa! – wykrzyknął Brad, zwalając się z powrotem na łóżko i omal nie wypuszczając z rąk okrywającego go prześcieradła. – Czemu, do cholery, to zrobiłeś? Quinn miał taką minę, jakby nie zamierzał poprzestać na tym jednym ciosie. Jego mięśnie wibrowały od z trudem kontrolowanej energii i na ten widok Dulcy przeszedł tak lodowaty dreszcz, że aż objęła się ramionami. W tym momencie ktoś zapalił latarnię. Była to kobieta. Niezwykle atrakcyjna Latynoska, zupełnie nic nie robiąca sobie z faktu, że jest całkiem naga. Quinn chwycił z krzesła koc i rzucił w stronę kobiety. – Przykryj się, Yolando. Yolanda? Dulcy poczuła drżenie w sercu. To właśnie była Yolanda? Całkiem otwarcie zaczęła się przyglądać tej jedynej poza nią kobiecie, którą Quinn przywiózł do swojego domu i której zawierzył swe serce. Gęste czarne włosy sięgały jej do połowy pleców. Ciemne oczy rzucały groźne błyski. Pełne czerwone usta zaciskały się w grymasie gniewu. Zwróciła się do Brada i zaczęła coś do niego

szczebiotać, a potem oskarżycielskim gestem wyciągnęła palec w stronę Quinna. – Mówiłam ci, że to zły i zazdrosny człowiek. Quinn mruknął coś pod nosem. Dulcy natomiast poczuła, jak ogarnia ją niepohamowana wściekłość. – Quinn nie uderzył Brada z zazdrości, ty kretynko. Uderzył go, bo od dwóch dni zamartwiamy się o niego na śmierć. – Kretynko?! Ja ci... Meksykanka zerwała się z łóżka i rzuciła w stronę Dulcy. Dulcy rozstawiła nogi, szykując się na konfrontację, ale atak nie nastąpił. Brad złapał kochankę wpół i pociągnął z powrotem na łóżko. – Tylko bez takich ekscesów, Yolando. Quinn skrzyżował ramiona na piersi. – Wracamy z Dulcy do domu. I właśnie tam masz się zjawić – oznajmił, wskazując na Brada. – Najdalej za pół godziny. Brad opadł na poduszki i przejechał dłonią po zmierzwionych jasnych włosach. Dulcy wprost nie mogła uwierzyć, że mężczyzna, którego właśnie miała przed sobą, to ten sam, którego znała od pięciu miesięcy. To ma być ten facet, który nie chciał uprawiać z nią seksu przed ślubem, by okazać, jak bardzo ją szanuje? Przesunęła wzrok na Yolandę, a potem znowu na Brada. Po prostu nie mógł z nią sypiać, bo gdy już ta meksykańska seksbomba wypuściła go z objęć, nie miał sił na nic innego poza snem! Ciężko przełknęła ślinę i z trudem do niej dotarło, że Quinn chwycił ją za ramię i wyciągnął z chaty. Brad potrzebował aż półtorej godziny, bo dotrzeć do domu Quinna. Przyciągnął także ze sobą Yolandę, na

szczęście już całkowicie ubraną. Quinn jednak nie chciał z nim w owym momencie prowadzić żadnej dyskusji. Oznajmił Bradowi, że skontaktował się z jego matką, Beatrix, i że dopiero w jej obecności Brad złoży wszelkie konieczne wyjaśnienia. Dulcy była wdzięczna za ten antrakt. Miała nadzieję, że do czasu przyjazdu Beatrix zdoła otrząsnąć się z szoku. Minęły jednak trzy godziny, a ona wciąż była rozdygotana. Siedziała w łazience, gdzie zamknęła się na głucho co najmniej godzinę temu. Nie była już w stanie wysiedzieć dłużej w salonie i patrzeć na ponurą minę Quinna, stojącego w kącie niczym złowieszczy wartownik, ani na Brada i Yolandę usadowionych obok siebie na sofie. Mój Boże, jakim cudem doszło do tego wszystkiego? Ona i Quinn. Brad i Yolanda. Trzy dni i niezliczona ilość godzin strawionych na poszukiwanie Brada, w czasie gdy on pieprzył byłą dziewczynę Quinna – zaledwie na kilka dni przed własnym ślubem. Dulcy przygładziła włosy, próbując znaleźć jakiś sposób, by się z tego wszystkiego otrząsnąć, powrócić do normalności, zorientować się, jak się znaleźć w obecnej sytuacji. A raczej – jak się z tego wszystkiego jak najszybciej wyplątać. To było takie... absolutnie niesamowite. O dziwo, pomimo tego, co robiła z Quinnem przez ostatnie dni, wciąż czuła się zraniona zachowaniem Brada. Ale głównie ogarniała ją wielka ulga – tak wielka, że aż odczuwała miękkość w kolanach. Oczywiście ulga, że Brad był cały i zdrowy. Ale przede wszystkim cudownie odprężająca świadomość, że teraz już nie będzie musiała wychodzić za niego za mąż. I że nie ona wyjdzie na tę niegodziwą dziwkę, która zerwała zaręczyny. Rozumiała, że to straszny egoizm z jej strony, ale czuła się dużo lepiej ze świadomością, że oboje byli wobec siebie

równie nielojalni, chociaż – jak się okazało – w odróżnieniu od niej Brad był nielojalny już od dawna. Skonsternowana, potrząsnęła głową. Czemu więc poprosił ją o rękę, gdy w oczywisty sposób tak bardzo pożądał innej kobiety – a nawet najprawdopodobniej był w niej zakochany? To nie miało najmniejszego sensu. Nieznaczne obrócenie gałki drzwi. Dulcy zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem Quinn nie zaczął jej w końcu poszukiwać. Kiedy wyszła z salonu ponad godzinę temu, miała cichą nadzieję, że Quinn pójdzie za nią. Bardzo potrzebowała jego zapewnienia, że nic się między nimi nie zmieniło. Że wciąż czuł do niej to, co na pustyni ujrzała w jego oczach, co przeczuwała od samego początku. Ale Quinn za nią nie ruszył. Siedziała więc w łazience, samotna i zagubiona, niepewna, czy znajdzie w sobie dość odwagi, by w ogóle powrócić do salonu. Nagle w drzwiach pojawiły się znajome sękate ręce i Dulcy natychmiast poderwała się na nogi. Czemu jakoś jej nie zdziwiło, że Esmeralda ma klucz do łazienki? Stara kobieta weszła do środka i przez chwilę stała bez ruchu. A potem zerknęła przez ramię i zamknęła za sobą drzwi. Spojrzała uważnie na Dulcy i lekko pokręciła głową. – Wszyscy już przyjechali – oznajmiła cicho. Dulcy bezwładnie oparła się o ścianę, po czym osunęła się na sedes. Jeżeli Esmeralda oczekiwała jakiejś odpowiedzi, nie dała tego po sobie poznać. Podeszła natomiast do umywalki i z pokrytego kaflami blatu chwyciła dużą szczotkę. Bez jednego słowa stanęła naprzeciwko Dulcy i zaczęła czesać jej włosy. Dulcy poczuła takie ściskanie w gardle, że nie mogła zaczerpnąć oddechu.

– No już, już. – Esmeralda delikatnie przycisnęła policzek Dulcy do swojego szczupłego brzucha. W tym momencie Dulcy pozwoliła, by kłębiące się emocje wzięły nad nią górę. Wciąż nie wiedziała, jak właściwie powinna się zachować, i nienawidziła się za to. Czemu właściwie nie mogła powstrzymać się od płaczu? Z powodu Brada? Czy dlatego że ostatnich pięć miesięcy okazało się jednym wielkim kłamstwem? Czy też, że był w ramionach innej kobiety, podczas gdy ona obawiała się o jego życie? Nie. Dobrze wiedziała, że nie to było źródłem jej żalu. Czuła się tak bardzo nieszczęśliwa, bo nie była pewna, co rzeczywiście łączyło z nią Quinna. Nagle zdała sobie sprawę, że przez te kilka dni niedorzecznie karmiła się nadzieją, iż to, co zaszło między nią a Quinnem, będzie trwać w nieskończoność – całkowicie wbrew logice, wedle której – raczej wcześniej niż później – musiało się to zakończyć. Bo przecież wiadomo było, że naturę ich związku trzeba będzie zakwestionować w sobotę, w dniu jej ślubu – bez względu na to, czy miał się on odbyć, czy nie. Niemniej tak długo, jak Brad uchodził za zaginionego, miała wymówkę, by tkwić u boku Quinna – wspólne poszukiwania zaginionego tłumaczyły ją w oczach świata. Przynajmniej w pewnym sensie. W końcu łzy przestały płynąć. Oddech się wyrównał. Policzki zaczęły obsychać. Sztywna, złota lama dresu Esmeraldy kłóciła się z jej wewnętrznym ciepłem i życzliwością. Swoimi kościstymi, pomarszczonymi dłońmi zaczęła uspokajająco gładzić Dulcy po głowie. Dulcy poczuła tak wielką wdzięczność za ten odruch ludzkiej dobroci, że niewiele brakowało, a znów wybuchnęłaby płaczem.

Esmeralda nie wykazywała żadnego zniecierpliwienia czy pośpiechu. Stała spokojnie, bez słowa, tuląc do siebie Dulcy, nie oczekując żadnych wyjaśnień, okazując jedynie milczącą akceptację. W końcu Dulcy znalazła w sobie dość siły, by oderwać się od starej kobiety. Ezzie uniosła jej brodę do góry i obrzuciła uważnym spojrzeniem. Znów bez jednego słowa chwyciła za ręcznik, zwilżyła go, po czym przyłożyła do gorących policzków Dulcy. Pięć minut później, za sprawą delikatnych zabiegów Esmeraldy, twarz Dulcy przybrała w miarę naturalny wygląd, jej włosy zostały splecione w francuski warkocz, a spódnica wygładzona tak, jakby przyszła prosto z pralni. Dulcy już miała wyjść z łazienki, ale zawahała się w progu. Chwyciła rękę starej Indianki i ścisnęła w dłoniach. Po chwili uśmiechnęła się blado i wyszeptała: – Dziękuję. Przez dłuższy czas Ezzie nie puszczała jej dłoni. – Ta cała sytuacja... pojawienie się twojego narzeczonego... to nic nie zmienia – powiedziała tak cicho, że Dulcy z trudem dosłyszała jej słowa. Dulcy spuściła powieki, niepewna, czy zdoła dłużej patrzeć starej kobiecie w oczy. – Mylisz się, Ezzie. To zmienia wszystko. Quinn odnosił wrażenie, że od szyi po stopy krępują go niewidzialne sznury, uniemożliwiając mu zrobienie tego, na co miałby największą ochotę. Kiedy w końcu Dulcy ponownie zjawiła się w salonie, poczuł bolesne ściskanie w dołku. Nie ulegało wątpliwości, że płakała. A gdy celowo uniknęła jego wzroku, poczuł

o wiele większe przerażenie niż wtedy, gdy się dowiedział o zaginięciu Brada. Chwilę wcześniej na ranczo zjechała Beatrix w towarzystwie nieodłącznego Bruna. Quinn zdziwił się jednak, gdy zobaczył także u jej boku mentora Dulcy, Barry’ego Lomaxa. Quinn oczywiście nie mógł być niczego pewien, ale gotów byłby założyć się o duże pieniądze, że zainteresowanie Barry’ego osobą Beatrix zdecydowanie wykraczało poza zawodowe ramy. Na widok Brada Beatrix cała rozpłynęła się w uśmiechach i zaczęła tak słodko gruchać, jakby właśnie uniknął śmiertelnej kraksy. Brad zdawał się tego nie zauważać ani się tym nie przejmować. Quinn spojrzał uważnie na swoją eks-dziewczynę. Yolanda była niezwykłą pięknością. Urodzona w Meksyku, miała rysy azteckiej bogini. Oczekiwała, że będzie także traktowana, jak na boginię przystało. Była wspaniała w łóżku, ale niezdolna do uczuć. Zżerała ją zawiść i gorycz. Miała wszystkim za złe, że urodziła się w biednej rodzinie. Że nie mogła sobie pozwolić na luksusowe życie. Że inni mają więcej od niej. Quinn zignorował niechęć Ezzie do Yolandy. Nie chciał dodawać dwa do dwóch nawet wtedy, gdy z domu zaczęły znikać pewne przedmioty, natomiast na Yolandzie wisiało coraz więcej biżuterii. Oczy otworzyły mu się dopiero wtedy, gdy zobaczył, jak w czasie jednego ze swoich słynnych napadów szału Yolanda uderzyła Ezzie w twarz. Ten atak był jednak niczym w porównaniu z tym, co przeżył, gdy w końcu powiedział jej, co o niej sądzi. Natychmiast ją spakował, wsadził do furgonetki i odwiózł do miasta – nie dość jednak szybko, by uniknąć opowieści o tym, jak wiele zła wyrządziła mu za jego plecami.

Wkrótce potem, najwyraźniej, zastawiła sidła na następną ofiarę. Tym razem na Brada. Beatrix szybko wyczerpała cały zapas matczynej czułości. Odsunęła się od syna z twarzą wykrzywioną gniewem. – Ja mogłeś mi coś podobnego zrobić?! I kim, do cholery, jest ta osoba? Quinn skrzyżował ramiona. A więc w końcu przechodzili do rzeczy. Brad chwycił Yolandę za ramię i wypchnął przed siebie. Quinn zmrużył oczy, zaintrygowany jego zachowaniem. – Mamo, chciałbym ci przedstawić Yolandę Sanchez. Yolando, to moja matka, Beatrix. Yolanda wyciągnęła rękę. – To wielka przyjemność poznać panią, pani Wheeler – oznajmiła z wyraźnym hiszpańskim akcentem. Beatrix ani przez chwilę nie spuszczała wzroku z syna, całkowicie ignorując wyciągniętą w jej stronę dłoń. Uśmiech, który pojawił się na jej ustach, był prawdziwie morderczy. – Bradley, ja i twoja narzeczona zamartwiałyśmy się o ciebie. Ze swobodą wypracowaną przez lata praktyki zręcznie odseparowała Brada od Yolandy i popchnęła go w stronę Dulcy. W Quinnie natychmiast obudziła się czujność. Spojrzał na Dulcy i zobaczył, jak krew odpływa jej z twarzy, a oczy stają się ogromne jak spodki. – Ale wszystko dobre, co się dobrze kończy. Czyż nie tak głosi to stare przysłowie? – zaćwierkała Beatrix. – Pani Wheeler – odezwała się Dulcy, potrząsając głową i cofając się o krok.

– Mamo! – niemal jednocześnie wykrzyknął Brad, usiłując się wywinąć z żelaznego uścisku Beatrix. W tym momencie Quinn chrząknął znacząco, ściągając na siebie uwagę wszystkich obecnych w salonie. – Beatrix, z zaginięciem Brada wiążą się pewne wydarzenia, o których, jak sądzę, miałabyś ochotę usłyszeć. Beatrix dumnie uniosła głowę. – Teraz, kiedy odnalazł się mój syn, nic związanego z tą sprawą już mnie nie interesuje. A więc wiedziała! Quinn nie miał pojęcia, jak zdobyła tę wiedzę, był jednak w stu procentach pewien, że doskonale zdawała sobie sprawę z finansowej zapaści Wheeler Industries. Beatrix tymczasem niemrawo uściskała syna. – Najważniejsze, że wreszcie bez żadnych przeszkód będzie mógł się odbyć ślub, na który wszyscy tak bardzo się cieszymy. – Ślub?! – Yolanda zwinnie okrążyła Brada, tak że teraz znalazła się pomiędzy nim a jego matką. Quinn w rozbawieniu potarł podbródek, szykując się na nieuchronną eksplozję. – Jaki ślub? – Wysunęła palec w stronę Beatrix. – Powiedz jej natychmiast, że nie zamierzasz brać żadnego ślubu, Brad. – Przesunęła zmysłowo dłonią po jego piersi. – Powiedz, że jedyną osobą, którą weźmiesz za żonę, jestem ja i tylko ja! Czyż nie, miho? A więc nadszedł moment prawdy. Brad popatrzył na matkę, potem na Yolandę. – Oczywiście, że tak, kochanie. Quinn wbił wzrok w przyjaciela, przekonany, że Brad postradał zmysły. Yolanda uśmiechnęła się triumfująco. Beatrix sprawiała takie wrażenie, jakby miała ochotę

kogoś udusić i jakby nie stanowiło dla niej różnicy, kto padnie jej ofiarą. Najwyraźniej nie dała jeszcze za wygraną. Chwyciła Brada za ucho i odciągnęła od Yolandy. Mimo że Dulcy wyglądała na zażenowaną i zgnębioną, Quinn nie potrafił ukryć rozbawienia. – Brad, zawarliśmy przecież umowę – scenicznym szeptem oznajmiła Beatrix. – Do ciebie należało poślubienie Dulcy. – Co takiego? – zainteresowała się Dulcy. – Co to ma znaczyć? Jaką umowę? Quinn poczuł wściekłość, że w tym momencie oddziela go od niej pięć osób i cała szerokość pokoju. Miał ochotę ją objąć i przytulić do piersi. Chciał, by napięcie i niepewność natychmiast zniknęły z jej twarzy. – Powiedz jej – zażądał stanowczo. Dulcy w końcu spojrzała w jego stronę, a w jej orzechowych oczach dojrzał tak głębokie cierpienie, że aż zakłuło go w piersi. Zaczął kręcić przecząco głową, by dać jej do zrozumienia, że nic o tym nie wiedział – że jedynie podejrzewał, o co tak naprawdę chodziło w tej sprawie. Ona jednak szybko umknęła wzrokiem i znów wpatrywała się w Brada i Beatrix. Ale cierpienie zniknęło już z jej oczu i teraz z dużo większą pewnością siebie postąpiła kilka kroków naprzód. – Chcę, żeby ktoś – wszystko jedno, kto – natychmiast mi powiedział, o co tutaj chodzi. Barry, z bardzo niewyraźną miną, odchrząknął znacząco i zaczął: – Widzisz, Dulcy, Wheeler Industries znalazło się w tarapatach. W bardzo poważnych finansowych tarapatach. Dulcy sprawiała wrażenie całkowicie zdezorientowanej.

– Nadal jednak nie rozumiem, co to ma wspólnego z moim ślubem. Brad spojrzał na nią ze skruszoną miną. Quinn ledwo się powstrzymywał, by mu ponownie nie przyłożyć. – Przykro mi, Dulcy. Doprawdy, bardzo mi przykro. Gdybym nie spotkał Yolandy, z największą rozkoszą spędziłbym resztę życia u twojego boku. Jesteś wspaniałą kobietą. Błyskotliwą. Piękną. Dowcipną. Niewiarygodnie seksowną, cudownie wrażliwą, stworzoną do miłości, dorzucił w duchu Quinn. Dulcy zarumieniła się gwałtownie. – Dzięki, Brad. Teraz na pewno będę spać spokojniej – odparła cicho, zabarwiając słowa wyraźnym sarkazmem. – A teraz może ktoś zechce mi w końcu opowiedzieć o tej umowie pomiędzy tobą a twoją matką? Yolanda wysforowała się do przodu. Quinn zacisnął dłonie w pięści – uważał, że to ostatnia osoba, która powinna wyjawić Dulcy prawdę. – Powiedz jej, Brad – zażądał ostrym tonem. Przyjaciel rzucił na niego okiem, zmarszczył brwi. – Dulcy, pieniądze twojej rodziny miały zapewnić płynność finansową naszej firmie. Tuż po ślubie zamierzałem ci opowiedzieć o swoich problemach. Wówczas, oczywiście, ty i twoi rodzice wkroczylibyście do akcji i załatwili sprawę. Dulcy wpatrywała się w niego z taką miną, jakby mówił w jakimś dziwacznym, niezrozumiałym języku. A potem zrobiła coś, czego nawet Quinn by się nie spodziewał – wybuchnęła śmiechem. Kątem oka Quinn zauważył, że również Barry dyskretnie zasłonił dłonią usta, by ukryć uśmiech rozbawienia.

– Zaraz, zaraz. Czy aby na pewno dobrze zrozumiałam? Zamierzałeś poślubić mnie, Dulcy Ferris, córkę Ferrisów z Albuquerque, dla mojej rodzinnej fortuny? Beatrix dumnie uniosła głowę. – A z jakich innych powodów mój syn mógłby się zainteresować kobietą o tak wątpliwym prowadzeniu? Zamiast okazać oburzenie, Dulcy ponownie zaniosła się śmiechem. – To doprawdy bardzo zabawne, bo ja zamierzałam wyjść za Brada dla jego pieniędzy. Quinn zmrużył powieki. Ta uwaga kłóciła się ze wszystkim, co wiedział na temat tej kobiety. Dulcy w żadnym razie nie była wyrachowana, w odróżnieniu – jak się okazało – od jego przyjaciela. Barry założył ręce za plecy. – Być może przejęcie Wheeler Industries przez inną korporację okaże się w gruncie rzeczy najlepszym rozwiązaniem – oznajmił. – Gdyby którekolwiek z was zadało sobie trud, by zbadać całą sprawę, bez problemu dowiedzielibyście się, że Ferrisowie stracili swój majątek już ponad dwadzieścia lat temu. – Co takiego?! – wykrzyknęła Beatrix, wbijając w Barry’ego pełen furii wzrok. Barry wzruszył ramionami i uśmiechnął się ciepło do Dulcy. – Przykro mi, Trixie. Gdybyś odkryła przede mną swoje plany, już dawno bym ci o tym powiedział. Do jedynych aktywów Ferrisów można zaliczyć ich dom, choć i jego hipoteka jest już maksymalnie obciążona. Tak więc, w zasadzie, Ferrisowie są obecnie pod kreską. – Trixie? – powtórzył Brad spoglądając to na matkę, to

na leciwego adwokata. – Czy on rzeczywiście nazwał cię Trixie? – Och, zamknij się, Brad! – zarządziła Beatrix, po czym zwróciła się w stronę Dulcy. – Czy to prawda? Dulcy potaknęła skinieniem głowy. A potem wydała z siebie bardzo nieeleganckie parsknięcie, tak głośne, że Quinn uśmiechnął się pod nosem. Podniosła dłoń do ust, wymamrotała ,,Przepraszam’’, po czym oświadczyła: – Cała prawda i tylko prawda. Najprawdziwsza prawda na świecie. Barry uśmiechnął się szeroko. – Myślę, Dulcy, że już dobitniej nie mogłaś wyrazić. – Ty kłamliwa, bezwstydna parodio narzeczonej! – rzuciła Beatrix przez zaciśnięte zęby. – O, wypraszam sobie – oburzyła się Dulcy. – Nie mam zamiaru kwestionować drugiego przymiotnika, kiedy to jednak skłamałam pani lub Bradowi? Czy kiedykolwiek zapytaliście mnie o stan moich finansów? Czy chcieliście, bym zdała sprawozdanie z zasobów materialnych moich rodziców? Quinn z zaciekawieniem obserwował tę scenę, zadając sobie jednocześnie pytanie, czemu nigdy nie przyszło mu do głowy, że Dulcy nie jest dziedziczką wielkiej fortuny. Nie wpłynęły na to tylko słowa Brada, ale także sposób bycia tej kobiety – gdy się na nią patrzyło, nie ulegało wątpliwości, że została wychowana w takim samym środowisku, w jakim dorastał Bradley Wheeler III. Beatrix przez dłuższą chwilę wpatrywała się w Dulcy, po czym przeniosła wzrok na Yolandę. – Twoja rodzina zapewne nie dysponuje dużymi pieniędzmi?

– Na pewno wystarczającymi, by zapłacić komuś za połamanie ci nóg w kolanach – odparła Yolanda z takim wyrazem twarzy, jakby za chwilę sama miała zamiar zabrać się do dzieła. – Dość tego! – zarządził Brad, chwytając Yolandę za ramię. – A gdy już mowa o łamaniu nóg w kolanach – wtrącił Barry – myślę, że powinniście bliżej zainteresować się koneksjami Bruna. O dziwo, nie odstępujący Beatrix Neandertalczyk zniknął, gdy tylko się upewnił, że Brad rzeczywiście się odnalazł. Czy współpracował z Tuccim, fałszywym dostawcą kwiatów? Quinn był tego niemal pewny. – Sądzę, że jest blisko związany z ludźmi, którym jesteś winien pieniądze, Brad. Beatrix rozejrzała się po salonie, wzdychając teatralnie. – A cóż to znowu za historia, Brad? Brad miał dość przyzwoitości, by przybrać zawstydzoną minę. – Podyskutujemy o tym później, mamo. Quinn był przekonany, że do tej rozmowy dojdzie szybciej, niż Brad by sobie życzył. Na korzyść Brada działał jedynie fakt, że ranczo leżało na takim odludziu. Jeżeli Bruno skontaktował się z Tuccim, Tucci bądź jemu podobni nie dotrą tu szybko – jeżeli więc Brad nie był przygotowany na rozwiązanie od ręki swoich problemów, będzie miał wystarczająco dużo czasu, by znowu gdzieś się zaszyć. Poza tym Quinna intrygowało, czy informacja na temat fatalnej kondycji finansowej Brada wpłynie w jakiś znaczący sposób na jego związek z Yolandą. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że najprawdopodobniej jego eks-dziewczyna uzna, iż człowiek

kalibru Brada nigdy nie pozostanie bez grosza. I zapewne będzie miała rację. Ludzie pokroju Wheelerów zawsze potrafili wykaraskać się z każdej opresji – i do tego wyjść z niej jeszcze bogatsi i bardziej poważani przez bliźnich. Nagle zdał sobie sprawę, że Dulcy stała się bardzo milcząca. Spojrzał w jej stronę. Trzymała dłoń na rękawie Barry’ego, który pochylił głowę i z uwagą wysłuchiwał czegoś, co miała mu do powiedzenia. A chwilę później ruszyła w stronę drzwi. Quinn poczuł silne ściskanie w dołku i postąpił w przód, by za nią podążyć. – Quinn, stary przyjacielu, stary kompanie, najserdeczniejszy druhu – odezwał się w tym momencie Brad, poklepując go po ramieniu i w ten sposób zatrzymując w miejscu. – Nie wiem, jak zdołam ci się odwdzięczyć. Quinn spojrzał na niego spod zmrużonych powiek. – Nie masz za co mi się odwdzięczać. W tym momencie Barry szepnął parę słów do Beatrix, a ona w odpowiedzi uderzyła go w twarz. O dziwo, jej reakcja tylko pogłębiła uśmiech Barry’ego, który zaraz z widoczną ulgą także opuścił pokój. – Ależ oczywiście, że mam – upierał się Brad. – Nie dość, że dzięki tobie, choć w dość okrężny sposób, w moim życiu pojawiła się Yolanda, to na dodatek wybawiłeś mnie od niewygód tej rudery za twoim domem. Rudery? Quinn z ledwością się opanował i nie poczęstował Brada kolejnym ciosem w szczękę. W zamian zmierzył wzrokiem swojego byłego najlepszego przyjaciela i swoją byłą dziewczynę. – Mam nadzieję, że będziecie razem bardzo szczęśliwi. Jesteście siebie warci.

Ruszył w stronę drzwi, a z każdym krokiem serce waliło mu mocniej w piersi. Kiedy stanął na progu, zobaczył jedynie odjeżdżający samochód Barry’ego, z Dulcy siedzącą w fotelu pasażera, sztywno wpatrzoną przed siebie. – A niech to wszyscy diabli!

Rozdział czternasty

Wiele godzin później Dulcy siedziała skulona na opasłej kanapie w swoim mieszkaniu i przyciskając poduszkę do piersi, patrzyła na talk-show Craiga Kilborna, właśnie zadającego swoje sakramentalne pięć pytań jakiemuś aktorowi, którego nie bardzo rozpoznawała. Nie koncentrowała się szczególnie na programie. Właściwie – pomijając starannie zaplanowane ataki na zawartość lodówki – przez cały czas jedynie wpatrywała się tępo przed siebie niewidzącym wzrokiem. Gdy po pewnym czasie lekko się ocknęła, spojrzała uważniej na stojący przed nią stolik. Opróżniony kartonowy kubełek po lodach, z którego sterczała drewniana łyżka. Puste pudło po tuzinie pączków oblewanych czekoladą. Paczka na wpół zjedzonych chipsów, porzuconych na rzecz czegoś słodkiego. Pozostałości po kostce masła, którym hojnie wysmarowała połowę chleba cukiniowego – wypieku matki zabranego z domu rodziców, gdy ostatnio była u nich na obiedzie. Dulcy aż jęknęła na ten widok, po czym wcisnęła się

głębiej w miękkie poduszki sofy. Miała nadzieję, że gdy zajmie się jedzeniem, zagłuszy straszny chaos panujący w jej głowie, a przynajmniej wpadnie w hiperglikemiczne otępienie. Tymczasem doprowadziła jedynie do tego, że teraz na dodatek cierpiała z powodu żołądka. Choć przez trzy godziny jazdy z rancza Quinna Barry nieustannie zabawiał ją rozmaitymi dykteryjkami, w żadnym stopniu nie poprawiło to jej nastroju. Nawet upokarzająca świadomość, że Barry mógłby uznać, iż jest ciężko zraniona postępowaniem Brada, nie zdołała jej wyrwać z upartego milczenia. A kiedy usłyszała uwagę, że viagra jest najwspanialszym wynalazkiem od czasów wprowadzenia do sprzedaży krojonego chleba, spojrzała jedynie na Barry’ego tępym wzrokiem, choć jego słowa dotarły do niej na tyle, by zaklasyfikować je do kategorii ,,informacja, której wolałabym nie usłyszeć’’. Nie miała dość siły i odwagi, by natychmiast po tym komentarzu zapytać go o ,,Trixie’’, odniosła jednak niejasne wrażenie, że cokolwiek między nimi zaszło, należało już do przeszłości. Nagle poczuła z przerażeniem, że po policzku spływają jej łzy. Odruchowo otarła twarz. Szlag by trafił tę idiotyczną płaczliwość! Bo czego tak naprawdę oczekiwała? Że Quinn padnie przed nią na kolana i poprosi o rękę, gdy tylko odnajdą Brada? Zacisnęła z całych sił powieki. Nagle zdała sobie sprawę, że tak naprawdę w całej tej sprawie najbardziej niepokoiło ją jedno: całkowity brak kontroli nad rozwojem sytuacji. W tej samej chwili wydało jej się, że słyszy ciche pukanie do drzwi. Sięgnęła po pilota i wyłączyła dźwięk w telewizorze. Teraz nie mogła mieć już żadnych wątpliwości – ktoś rzeczywiście pukał.

Ale zamiast wpuścić gości, jeszcze głębiej zapadła w poduszki. Tylko parę osób mogło się do niej dobijać o tak późnej porze. Najprawdopodobniej Barry zadzwonił do Jeny i Marie, opowiedział im, co się stało, i poprosił, żeby do niej zajrzały. Może jednak, gdy będzie udawać, że już zasnęła, przyjaciółki w końcu sobie pójdą. Kolejne stukanie – tym razem o wiele bardziej natarczywe. A chwilę później – dźwięk dzwonka. Dulcy zasłoniła uszy rękami. Z góry jednak wiedziała, że to bez sensu. W końcu odrzuciła od siebie poduszkę, którą tak gorączkowo przyciskała do piersi, wygładziła T-shirt z logo Uniwersytetu Stanu Nowy Meksyk, i otworzyła drzwi. – Nic mi nie dolega, czuję się doskonale. Możecie więc w spokoju ducha wrócić do domu. Porozmawiamy, jak... Słowa zamarły jej na ustach, gdy kątem oka pochwyciła muskularne, obciągnięte dżinsem uda i doskonale jej znane kowbojskie buty. A kiedy podniosła wzrok, najpierw ujrzała miękką koszulę z melanżowej bawełny, a zaraz potem posępną twarz Quinna. Drżącą ręką odgarnęła włosy z twarzy, czując jak nagle całe jej ciało budzi się do życia, a serce zaczyna bić żywszym rytmem. – Myślałam... myślałam, że to Jena i Marie. – Czy naprawdę wszystko u ciebie w porządku? – spytał cicho Quinn, lustrując ją uważnie swoimi ciemnymi oczami. – Zależy od tego co rozumiesz przez ,,w porządku’’. – Przyjmijmy potoczne rozumienie tego wyrażenia. Nie. W takim razie nic nie było w porządku. W jej życiu zapanował kompletny chaos. Jedno wielkie, emocjonalne pomieszanie z poplątaniem.

– Mogę wejść? – zapytał w końcu, przestępując z nogi na nogę. Dulcy niespokojnie zerknęła za siebie. Jej wahanie nie wynikało jedynie z pustych opakowań, walających się po stole, czy pozbawionych głosu obrazów migotliwie emanujących z telewizora. Jej mieszkanie było jej ostatnią twierdzą. Jedynym miejscem, którego do tej pory Quinn nie naznaczył swoją obecnością, wspomnieniem swoich pocałunków i cudownego seksu. Dulcy kurczowo uczepiła się framugi drzwi. – To chyba nie najlepszy pomysł – oznajmiła. Skinął głową w taki sposób, jakby doskonale ją zrozumiał. Dulcy tymczasem zastanawiała się, czy rzeczywiście tak było. – Wyjechałaś, zanim miałem okazję z tobą porozmawiać. – Hm. A co właściwie miałbyś mi do powiedzenia? – spytała Dulcy, rzucając mu wyzywające spojrzenie, zaciskając jednocześnie dłonie w pięści, by nie wyciągnąć ich przed siebie i nie zacząć wygładzać jego zmarszczonego czoła, nie uwolnić spod rzemyka jego cudownie gęstych włosów. – Przepraszam? Przykro mi? – głos jej się załamał. – Żegnaj? – Dulcy... – Wyciągnął do niej rękę. Musiała zebrać w sobie wszystkie siły, by się od niego odsunąć. – Nie, proszę nie rób tego – powiedziała. Zaczerpnęła potężny haust powietrza, broniąc się przed napływającymi do oczu łzami. – Potrzebuję czasu, by przemyśleć różne rzeczy. Wszystko zdarzyło się tak niespodziewanie. Muszę to jakoś w sobie przetrawić. Wpatrywał się w nią w milczeniu, z kamiennym wyrazem twarzy, nie zdradzającym żadnych emocji.

– Nagle zdałam sobie sprawę, że od jakiegoś czasu nie panuję nad własnym życiem, pojmujesz? – wyszeptała w desperackiej nadziei, że Quinn ją zrozumie. – Zniknięcie i nieoczekiwane pojawienie się Brada. To, co między nami zaszło... Starannie unikała jego wzroku. – Panowanie nad własnym życiem okazuje się niekiedy grubo przecenianą wartością. Spojrzała na niego przeciągle. – Tylko kontrolując własne emocje i postępowanie mogę jeszcze jakoś egzystować, nie pojmujesz tego, Quinn? Kto jak kto, ale ty powinieneś to doskonale rozumieć. Twoje dzieciństwo... trudności, którym musiałeś stawić czoło. Poznałeś dobrze różne strony życia. Ja także. – W końcu zebrała się w sobie. – Kiedy mnie dotykasz, dzieje się coś dziwnego. Tak bardzo tracę nad sobą panowanie, że ogarnia mnie śmiertelne przerażenie. Przez chwilę wydawało się, że ma ochotę znów wyciągnąć do niej dłoń, w końcu jednak wcisnął ręce głęboko do kieszeni dżinsów. – A więc między nami koniec? Dulcy poczuła, jak zamiera jej serce. – Słucham? – Między nami. Między tobą i mną, Dulcy. Bo jednak istniało jakieś ,,ty i ja’’. Bez względu na to, co będziesz sobie wmawiać, w ciągu paru ostatnich dni połączyło nas coś szczególnego. Coś o wiele istotniejszego niż ten brak kontroli, o którym przed chwilą wspominałaś. – Seks – wyszeptała. – To był tylko seks. Spojrzał na nią zwężonymi oczami. – Doprawdy tak uważasz? Zacisnęła powieki i skinęła potakująco głową, chociaż wiedziała, że to nieprawda, nieprawda, nieprawda!

Poczuła jego palce na twarzy i popatrzyła na niego w zdumieniu. Jego ciemne oczy były pełne ciepła i czułości. – Mylisz się. Ale nie do mnie należy wyprowadzanie cię z błędu. – Opuścił dłoń i spojrzał w głąb holu, w stronę schodów. – Jeżeli zmienisz zdanie, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Gdy Dulcy patrzyła na jego dumnie wyprostowane, oddalające się plecy, miała wrażenie, że jej serce zapada się w bezdenną otchłań. Drzwi do budynku zamknęły się z trzaskiem. Dulcy jęknęła. A potem weszła do mieszkania i osuwając się po ścianie, usiadła na podłodze w holu. W piątkowe przedpołudnie Dulcy znów siedziała za swoim biurkiem w kancelarii i wpatrywała się w wielokolorowy stos kartek, które – wedle oświadczenia Mony – przyszły poranną pocztą. Wzięła do ręki pierwszą lepszą z brzegu szarofioletową kopertę. Adres zwrotny: Johnsonowie. Johnsonowie to serdeczni przyjaciele rodziców, co oznaczało, że kartka w środku zawiera coś w rodzaju: ,,Głębokim smutkiem przejęła nas wiadomość o zerwaniu zaręczyn. Przyjmij wyrazy współczucia’’. Znajdzie też notki bardziej frywolne, na przykład: ,,W morzu pływają miliony ryb. Nie zrażaj się tym, że trafiła ci się zepsuta’’. Dulcy skrzywiła się z niesmakiem. Od chwili gdy trzy dni temu odkryła z Quinnem miłosne gniazdko Brada, nowina zdołała już obiec koła towarzyskie Albuquerque. Jakimś cudem dotarła do niektórych osób, jeszcze zanim Barry zostawił ją pod domem. Gdy dowlokła się do mieszkania, na sekretarce czekała gorączkowa wiadomość od matki, domagającej się zapewnienia, że ta plotka to jedynie plotka – i nic poza tym.

Otworzyła kopertę, zastanawiając się jednocześnie, czemu ludzie utożsamiali zerwane zaręczyny ze śmiercią. ,,Przykro nam z powody twojej straty... ’’ ,,Wyrazy współczucia...’’ ,,Pamiętaj, że każdy smutek przemija’’. Firmy produkujące kartki nie musiały nawet specjalnie się wysilać. Prawdę mówiąc, do tej pory Dulcy nie miała pojęcia, że w ogóle istnieją kartki na podobną okoliczność. Gdy sięgała po swój nieodłączny kubek kawy, zadzwonił telefon. Zawartość kubka polała się na koperty. Złapała za słuchawkę, jednocześnie wyciągając z szuflady plik chusteczek, by zapanować nad chaosem. – Halo? Kiedy nie usłyszała natychmiastowej odpowiedzi, serce zabiło jej gwałtownie. Zdarzało się jej to bardzo często od chwili, gdy Quinn opuścił jej dom. – Halo? – powtórzyła. – Panna Ferris? Serce wróciło do swojego normalnego rytmu, ręce ścierające kawę nabrały mniej gorączkowych ruchów. Jak zawsze, gdy po odebraniu telefonu czy otwarciu drzwi okazywało się, że to jednak nie Quinn. Co nie znaczy, że tak naprawdę się go spodziewała. Mówiąc jej, że wie, gdzie go znaleźć, na nią przerzucił całą inicjatywę. Co oznaczało, że nie zadzwoni. Nie będzie składać żadnych niespodziewanych wizyt. Jeżeli mieliby spróbować wszystkiego od nowa, do niej będzie należało nawiązanie kontaktu. Jej rozmówca dzwonił w sprawie umowy o odszkodowanie, do której nie dołączyła istotnych dokumentów. Dulcy obiecała, że natychmiast je przefaksuje, odłożyła słuchawkę i dzielnie próbowała ocalić część przemoczonych kopert od zagłady. W końcu bezsilnie osunęła się na fotel.

Może jednak powinna zadzwonić do Quinna. Chociażby dlatego, by mu oznajmić, że nie wini go za to, co się stało. Ale między Bogiem a prawdą, nie wiedziała, co miałaby mu poza tym powiedzieć. Chcesz, żebyśmy zostali przyjaciółmi? A może: Teraz, kiedy twoja eks jest z moim eks, co byś powiedział na randkę? Albo bardziej enigmatycznie: No więc... co teraz powinniśmy zrobić? Dulcy pochyliła się i sięgnęła po kosz na śmieci. Trzymając go na poziomie biurka, zgarnęła do niego wszystkie koperty. I poczuła się odrobinę lepiej. Czy na takie kartki powinno się odpisywać? Podziękować wszystkim zatroskanym za ich życzliwość i pamięć, tak jak się dziękuje za prezenty ślubne? Wrzuciła do kosza pusty kubek po kawie i mokre chusteczki, po czym wepchnęła kosz pod biurko. Najzabawniejsze, że przez te kilka niezwykłych dni ogarniało ją przerażenie na myśl, że ktoś mógłby odkryć, co ,,wyczyniała’’ z najlepszym przyjacielem swojego narzeczonego. Tymczasem, jak na ironię, nikt nie miał pojęcia o jej związku z Quinnem. Z wyjątkiem Esmeraldy, no i zapewne Jeny. W zamian to Brad okazał się wielkim, złym wilkiem. Choć najprawdopodobniej skończy w roli folkowego bohatera. ,,Najbardziej pożądany kawaler Nowego Meksyku przedkłada prawdziwą miłość nad zaaranżowane małżeństwo.’’ Dulcy uderzyła się dłonią w czoło i jęknęła. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że gdyby stało się odwrotnie, gdyby ktoś odkrył, co łączyło ją z Quinnem, zostałaby uznana za ladacznicę stulecia. ,,Dziwka, która zniszczyła prawdziwą męską przyjaźń – w czasie gdy los jej narzeczonego pozostawał nieznany, uwodziła jego najlepszego kumpla.’’

Wielkie zdjęcia Brada i Yolandy wyzierały ze stron wszystkich gazet. Zawsze uśmiechnięci, spleceni w uścisku, jakby nie mogli oderwać od siebie rąk. Ta nowina zdecydowanie przyćmiła dwulinijkową wiadomość, że Wheeler Industries ogłosiło bankructwo i czekało na przejęcie przez większą korporację. Dulcy nie wzięła sobie tej wieści do serca. W gruncie rzeczy nie obchodził jej los Brada. Nigdy przecież nie łączyła ich miłość. Była już tego absolutnie pewna, bo przeżyła coś, z czym mogła porównać ubóstwo zimnego, zbudowanego na wyrachowaniu związku. Teraz w całej tej sprawie najbardziej bolało ją to, że nikt nie wiedział o jej związku z Quinnem, nikt o niego nie pytał. Jakby ta szczególna magia nigdy ich nie połączyła, jakby wszystko, co między nimi zaszło, było jedynie wytworem jej wyobraźni. Nierealną chwilą, która prysła, gdy odnalazł się Brad, a ona odprawiła Quinna sprzed swoich drzwi. Czy tak właśnie kończy się wprowadzanie sekretnych fantazji w życie? I co naprawdę powinna teraz zrobić? Czy ma spędzić resztę życia, tęskniąc za facetem, który, gdy był przy niej, nie mógł utrzymać przy sobie rąk, po czym zrobił wszystko, by znaleźli się jak najdalej od siebie? – Hej! Dulcy oderwała dłonie od oczu. – Witaj! – rzuciła w stronę Jeny, opartej o framugę drzwi. – Wyglądasz beznadziejnie. – Wielkie dzięki! – Bardzo proszę. – Jena oderwała się od drzwi i opadła na jedno z krzeseł ustawionych przed biurkiem Dulcy. – Słuchaj, tak naprawdę nie powinnaś tu w ogóle być. Po tym wszystkim należy ci się kilka dni prawdziwego

wypoczynku. W weekend zadbaj o siebie, rozerwij się, zabaw. Dulcy skrzywiła się. W ostatnim tygodniu aż nadto się zabawiała. I proszę, do czego ją to doprowadziło. Kątem oka zerknęła na notatnik leżący na skraju biurka. Tam, punkt po punkcie, spisała, co powinna zrobić w związku z odwołaniem ślubu. Tak na oko wszystko już załatwiła. Zresztą pojutrze będzie już po sprawie. Pierwsza w południe nadejdzie i przeminie, podczas gdy i ona, i Brad będą daleko od ołtarza. No, w każdym razie na pewno ona będzie daleko. Jena otworzyła stojący na biurku słoik z żelkami i wyciągnęła kilka czerwonych kulek. – A co z podróżą poślubną na Fidżi? – spytała. – Odebrałaś już pieniądze? – Nie. – Dulcy rzuciła okiem na dwie koperty leżące przy notesie. W jednej były bilety lotnicze, w drugiej – pierścionek zaręczynowy, który zamierzała odesłać Bradowi pocztą. – To specjalna oferta. Nie podlega zwrotowi. – Pojedziesz? – zainteresowała się Jena. – Gdzie? – Na Fidżi, oczywiście. – Nie. – Wzięła do ręki kopertę z biletami i programem wycieczki. A potem rzuciła w stronę przyjaciółki. Koperta zawisła na moment w powietrzu, po czym wylądowała Jenie na kolanach. – Zrób z tego dobry użytek. Jena miała minę jak dziesięciolatka w bożonarodzeniowy poranek. – Nie ma mowy. Dulcy uśmiechnęła się po raz pierwszy od – jak jej się zdawało – wieków. – Pewnie, że jest. – Wzruszyła ramionami, odwróciła się i z szuflady szafki na akta wyjęła butelkę mleczka do

opalania, która chwilę później wylądowaa na biletach. – Była wliczona w koszty wycieczki. – Uhm. – Słuchaj, Jena, pójdź dziś ze mną na spotkanie w sprawie Mandy Mallone. Obawiam, że jeśli się tam zjawię po... no wiesz, po tym, co mnie spotkało, mogę wcisnąć tę intercyzę jej narzeczonemu do gardła, jeżeli okaże się, że wciąż coś jest nie w porządku. Jena wzruszyła ramionami. – Pójdę specjalnie po to, by zobaczyć, jak to robisz. – Ty masz mnie właśnie od tego powstrzymać! – W takim razie, nie ma mowy. Dulcy wybuchnęła śmiechem. – Pamiętaj. O jedenastej. Jena chwyciła bilety i mleczko. W połowie drogi do drzwi zatrzymała się jednak i westchnęła głęboko. Obróciła się na pięcie i położyła kopertę wraz z butelką na biurku Dulcy. – Z bólem serca muszę jednak odrzucić twoją hojną ofertę. To ty masz pojechać na tę wycieczkę, skarbie. Nie ja. – Skrzyżowała stanowczym ruchem ramiona, dając Dulcy do zrozumienia, że teraz już na pewno nie sięgnie po bilety. – Piña colada na piaszczystej, gorącej plaży natychmiast pozwoli ci o wszystkim zapomnieć. – Uśmiechnęła się szeroko. – Zabieraj więc tego swojego seksownego faceta i ruszajcie w drogę. Dulcy z trudnością przełknęła ślinę. – Nie mam żadnego seksownego faceta. – Oczywiście, że masz. – Ach, nieważne. Jena zapewniła ją, że zjawi się w sali konferencyjnej o jedenastej, po czym wyszła z gabinetu.

Quinn oparł się o monstrualnej wielkości mahoniowe biurko, należące do wyposażenia gabinetu prezesa Wheeler Industries. To, co nie zostało spakowane w kartonowe pudła, leżało przy drzwiach obok przepełnionego kosza na śmieci. Zgodził się spotkać tu z Bradem o dziewiątej. Nie miał pojęcia, co przyjaciel chciał mu powiedzieć, i ciekawość wzięła nad nim górę. Poza tym na ranczu nie mógł znaleźć sobie miejsca. Odruchowo potarł dłonią kark. Teraz co prawda czuł się jeszcze gorzej, gdy miał świadomość, że Dulcy znajduje się zaledwie kilka przecznic stąd. Rozumiał jednak, że potrzebowała czasu – bo tak zinterpretował jej sugestię, że między nimi wszystko skończone. Chociaż w gruncie rzeczy ona nic podobnego nie zasugerowała. On to zrobił. Tuż po tym, jak zraniła jego dumę, cofając się gwałtownie przed dotykiem jego ręki. Niecodziennie się zdarzało, by kobieta odkrywała, że narzeczony interesował się jedynie jej pieniędzmi. I nie zmieniał tego w żaden sposób fakt, że tych pieniędzy nie miała. A gdy do tego okazywało się, że ten sam narzeczony był przez cały czas zakochany w innej kobiecie – no cóż, w takiej sytuacji każdy potrzebowałby nieco czasu na spokojną refleksję. Widział dość wiele w życiu, by wiedzieć, że nawet jeśli się grało zgodnie ze wszystkimi regułami, nie istniały żadne gwarancje, że wszystko w końcu dobrze się ułoży. A musiał przyznać, że wraz z Dulcy nie trzymali się powszechnie przyjętych reguł, co dodatkowo stawiało pod znakiem zapytania ich wspólną przyszłość. Odgłosy radosnego pogwizdywania oznajmiły przybycie Brada. Quinn skrzyżował ramiona, przyglądając się,

jak Brad przepycha się przez drzwi z wielkim kartonem w ramionach. – Wspaniale, że już jesteś, Quinn – oświadczył i uśmiechnął się szeroko. – Bardzo ci posłużyło zwolnienie z pracy. – Nie zostałem zwolniony, sam zrezygnowałem. – Kiedy tylko korporację przejął najlepiej płacący oferent. Brad wrzucił do pudła stos dokumentów i lekceważąco machnął ręką. – Nieistotny drobiazg. Nigdy nie miałem głowy do drobiazgów. – A pazerny lichwiarz? – Lichwiarz? Ach, masz na myśli Tucciego. – Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Prawdę mówiąc, jeszcze nie wiem, co mam z nim zrobić. Quinn uniósł w zdziwieniu brwi. – Nie sądzisz, że powinieneś potraktować go poważnie? Brad odwrócił się, wrzucając do pudła kilka innych drobnych przedmiotów. – Nie dlatego cię tutaj poprosiłem. – A dlaczego? Brad schował do kartonu zegar z kominka. Miał na ustach szeroki, znaczący uśmiech. – Widziałem cię – oznajmił. – Gdzie mnie widziałeś? – Razem z Dulcy. Na koniu. – Potrząsnął głową. – Nigdy bym nie przypuszczał, że to możliwe. – Masz na myśli konia czy Dulcy? Brad zaśmiał się pod nosem. – I jedno, i drugie. – Czemu nic o tym nie wspomniałeś tamtego dnia?

Gdybyś zrzucił winę na nas, zaoszczędziłbyś sobie paru problemów. – To nie w moim stylu. Quinn doskonale o tym wiedział. Pomijając ostatni wybryk, Brad był honorowym facetem. Takim, do którego można się zwrócić w potrzebie. Zaufać we wszystkim. Powierzyć tajemnice. Wiele lat temu połączył ich bohaterski czyn Brada, ale ich przyjaźń tak naprawdę opierała się na głębszych wartościach. Quinn odchrząknął, lekko zażenowany. – Przecież mogłem ci pomóc w sprawie Tucciego. – Pomóc? Jak? – Wyrównać rachunki. – To znaczy zapłacić za mnie? – Brad spojrzał na niego przeciągle. – Wiesz, gdybyś dziesięć lat temu powiedział mi, że spotkamy się w podobnych okolicznościach i będziemy prowadzić taką rozmowę, umarłbym ze śmiechu. – Pokręcił głową. – Nie. Dzięki za propozycję. Znaczy ona dla mnie więcej, niż możesz sobie wyobrazić, ale sam zajmę się Tuccim. – Gdybyś zmienił zdanie, wiesz, gdzie mnie szukać. – Wiem, gdzie cię szukać. Tam, gdzie akurat nie powinno cię być. – A to czemu? Brad oparł skrzyżowane ramiona o jeden z wielkich, skórzanych foteli stojących obok biurka. – Znam cię od bardzo wielu lat, Quinn. I wiem, że nigdy byś nie pieprzył mojej narzeczonej, gdybyś nie miał wobec niej bardzo poważnych zamiarów. – Zerknął na zegarek. – Powinieneś być teraz przy niej. Nawet nie chcę myśleć, przez co musi przechodzić. – Sięgnął po gazetę otwartą na kronice towarzyskiej i rzucił w stronę Quinna. – Czy przyszłoby ci do głowy, że ludzie tak zareagują na

moje postępowanie? Tylko wczoraj dostałem trzy niezwykle lukratywne propozycje pracy, a kolejna przyszła dzisiejszego ranka. Quinn przesunął wzrokiem po lekko zamazanej, czarno-białej fotografii Brada i Yolandy, po czym odłożył gazetę z powrotem na biurko. – Dulcy to naprawdę wspaniała kobieta. W innym wypadku nigdy bym nie przystał na żądanie matki. Bo i kto by nie chciał takiej laski u boku, czekającej w domu, rozgrzewającej na noc łóżko. – Potrząsnął głową. – Problem w tym, że już wcześniej spotkałem Yolandę. – Albo Yolanda spotkała ciebie. Brad, zamiast okazać oburzenie, uśmiechnął się tylko szeroko. – Wierz mi, Quinn, nie pcham się w ten układ z klapkami na oczach. Znam jej przeszłość. Z tobą. Z innymi. – Wzruszył ramionami. – Co mam jednak zrobić? Kocham tę dziewczynę. A jeżeli w końcu oskubie mnie ze wszystkiego, co mam – skinął ręką w stronę pudeł – czy raczej z tego wszystkiego, czego w gruncie rzeczy nie posiadam, nie zamierzam protestować. Zrozumiałem to w momencie, gdy zdecydowałem się wyznać matce, że nie poślubię Dulcy. Może Yolanda jednak mnie kocha. Może wprowadzimy się do niewielkiego mieszkania w przeciętnej dzielnicy, urodzi się nam przepisowa dwójka dzieci, po czym będziemy żyli długo i szczęśliwie. – Uśmiechnął się szeroko. – A może po prostu przeżyjemy kilka miesięcy wspaniałego seksu, a potem ona rzuci mnie dla lepszej partii. Nie mam pojęcia. Ale i tak, póki mogę, zamierzam się doskonale bawić. Quinn potrząsnął głową. On nie byłby w stanie tak bardzo zaryzykować. Musiał mieć pewność, że kobieta, którą wybierze na towarzyszkę życia, będzie równie

mocno zaangażowana w związek, jak i on. Równie wierna i godna zaufania. Nie mógłby żyć tak, jakby nie istniało jutro. Ale w takim razie, czemu siedział tutaj z Bradem, zamiast natychmiast udać się do Dulcy? Pozwalając, by wygasały między nimi emocje, dając jej czas do namysłu, postępował wbrew swoim zwyczajowym zasadom działania. Odsunął się od biurka. – Dla ciebie to może odpowiednia droga, ale ja tak nie potrafię. – Kto by pomyślał, że Quinn Landis jest tchórzem. Quinn wybuchnął śmiechem. Nazywano go już różnie w życiu, ale nikt nigdy nie próbował przykleić mu etykietki tchórza. Brad stanął tuż przed nim z tak poważnym wyrazem twarzy, jakiego chyba jeszcze nigdy przedtem u niego nie widział. – Chciałem ci tylko powiedzieć, że nie zamierzałem zranić ani ciebie, ani Dulcy. I że nie mam wam niczego za złe. – To bardzo wielkodusznie z twojej strony. Brad uśmiechnął się szeroko. – Bardzo wielkodusznie, prawda? Klepnął Quinna po ramieniu. – Chodź, pójdziemy coś zjeść. Nie mam ochoty dłużej tu siedzieć. A poza tym – umieram z głodu. Quinn też był zgłodniały. Jednak jego głodu nie mogło zaspokoić żadne jedzenie. Mimo to podążył za przyjacielem i ramię w ramię wyszli z jego biura – zapewne po raz ostatni w życiu. Przejmujący ból głowy. Monstrualna, rozsadzająca

czaszkę migrena. Dulcy poczuła, że to właśnie ją za chwilę czeka, gdy Mandy Mallone wdała się w kolejną kłótnię z narzeczonym – już trzecią w ciągu ostatnich dziesięciu minut. Jena przysunęła się do Dulcy. – Teraz nadszedł dobry moment, byś wcisnęła mu te papiery do gardła. Dulcy wbiła w nią zdumione spojrzenie, ale Jena tylko wzruszyła ramionami. – Przynajmniej jedno z nich musiałoby się wówczas zamknąć – stwierdziła. – Jeżeli kiedykolwiek będziesz chciała mi przypomnieć, czemu nie wierzę w instytucję małżeństwa... Jena skierowała swoją uwagę do Dulcy, jednak kłócąca się para usłyszała jej słowa i natychmiast zapadło takie milczenie, że wyraźnie było słychać, jak lód topi się w ustawionym na stole dzbanku z wodą. – Nie chcesz się ze mną ożenić? – spytała w końcu Mandy. – Przecież ślub ma się odbyć już jutro – odparł zdesperowanym głosem Jason. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. – Tak, Mandy. Wciąż chcę się z tobą ożenić. Czy teraz to dla ciebie jasne? Dulcy wykrzywiła usta i spojrzała na swoją klientkę, siedzącą z szeroko rozwartymi ze zdumienia oczami. A może po prostu zbyt mocno wytuszowała dzisiaj rzęsy. Adwokat Polansky’ego, Steve Saragin, pochylił się w przód. – Oczywiście pod warunkiem, że zgodzisz się podpisać ten dokument. – Po raz trzeci przesunął papiery w stronę Mandy. Mandy popatrzyła na nie uważnie, najwyraźniej

dusząc łzy. Przynajmniej tym razem z miejsca ich nie odepchnęła. – Podda się – wyszeptała Jena. Dulcy zobaczyła, jak Mandy drżącą ręką sięga po intercyzę, i w tym momencie uderzyła w dokumenty otwartą dłonią. Jason i jego adwokat wydali z siebie przeciągły jęk, a Mandy spojrzała na nią z taką nadzieją w oczach, że Dulcy nie mogła się oprzeć zdziwieniu, jak skądinąd sprytna kobieta może być tak łatwowierna w sprawach finansowych. Jak można zaczynać życie z takim żałosnym dokumentem wiszącym nad głową? Za pół roku, najdalej za rok, najpewniej znów będzie siedzieć w tym pokoju z Mandy i Jasonem, tocząc batalię o treść ugody rozwodowej. Dulcy podniosła wzrok. – Czy mogę zamienić z tobą słowo na osobności, Jason? Prośba o rozmowę w cztery oczy ze stroną przeciwną nie należała do standardowej procedury. Ale przecież Jason był adwokatem. A poza tym, wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi, był także zakochanym facetem. Chociaż przy tym beznadziejnym dupkiem. – Nie ma mowy – zaoponował Saragin. – Cokolwiek masz do powiedzenia, możesz powiedzieć wobec wszystkich zgromadzonych. – Zerknął w stronę Jeny i uśmiechnął się złośliwie. – Chyba że panna McCade miałaby ochotę opuścić tę salę. Dulcy przez cały czas nie spuszczała wzroku z Jasona. – Czy rzeczywiście chcesz, żeby doszło do ślubu? Jeżeli szczerze złożyłeś przed chwilą tę deklarację, sugeruję, byś zastosował się do mojej prośby. Jason spojrzał na Saragina, Saragin przecząco pokręcił głową, jednak Dulcy wiedziała, że miała go już w ręku.

Ostatecznie tylko od niej teraz zależało, czy Mandy podpisze intercyzę, czy nie podpisze. – Przejdźmy do mojego gabinetu – zaproponowała Dulcy, podnosząc się z krzesła. Zabrała ze sobą dokumenty, na wypadek gdyby Mandy puściły nerwy i dała się jednak przekonać do ich podpisania. A potem wyprowadziła Jasona z sali konferencyjnej. Gdy już znaleźli się w jej gabinecie, starannie zamknęła za sobą drzwi. – Co więc takiego muszę zrobić, byś skłoniła Mandy do podpisania tych papierów? – zainteresował się Jason. Dulcy przeszła się po pokoju, po czym oparła o biurko. – Po pierwsze, chciałabym cię o coś spytać. Jason skrzywił się nieznacznie. – Chyba nie sądziłeś, że przejdzie ci to tak gładko? Co ty sobie wyobrażałeś? Że jestem jakimś świeżo upieczonym prawnikiem z mlekiem pod nosem? – Zawsze warto spróbować – odparł Jason, wzruszając ramionami. Dulcy uniosła palec. – I właśnie o to mi chodzi. – Nie rozumiem. – Jason, czy kochasz Mandy? Dulcy doskonale znała odpowiedź na to pytanie. Od chwili gdy wróciła z rancza Quinna, była wprost bombardowana telefonami od Mandy, od Saragina i od samego Jasona, błagającego, by nie udzielała Mandy rad mogących doprowadzić do rozpadu ich związku. – Nie sądzę, by to była twoja sprawa. – Skoro mam działać w jak najlepiej pojętym interesie mojej klientki, uważam, że zdecydowanie powinno mnie to obchodzić. – W porządku. – Jason przejechał dłonią po swoich

ciemnych, gęstych włosach. – Pewnie, że kocham Mandy. O wiele bardziej, niż mogłabyś sobie wyobrazić. To akurat mieściło się w zakresie jej wyobraźni. Co więcej, zamierzała wykorzystać swoje emocje i doświadczenia, by przechylić szalę na swoją – a właściwie na ich – korzyść. – W takim razie zapomnij o intercyzie – powiedziała bez ogródek. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Postradałaś zmysły? Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, ile ja jestem wart? – Niestety, tak. Znam twoją wartość co do centa. – Więc dobrze wiesz, jak dużo mogę stracić w przypadku rozwodu. – Jeżeli zmusisz Mandy do podpisania tych dokumentów, to ją stracisz. – Myślisz, że za mnie nie wyjdzie? Pokręciła głową. – Och, oczywiście, że za ciebie wyjdzie. I to jutro. Poślubi cię w obliczu Boga i wszystkich zgromadzonych. I zrobi to nie dla twoich pieniędzy ani dla tego wszystkiego, co może zyskać po rozwodzie. Wyjdzie za ciebie, bo cię kocha. I ponieważ ty też ją kochasz. – W czym więc problem? Dulcy wbiła wzrok w sufit i westchnęła głęboko. – Ta intercyza podważa wszystko, co w waszej miłości prawdziwe i uczciwe. Czy doprawdy nie widzisz tego, Jason? W końcu ten dokument stanie się niczym żrący kwas, korodujący wasze małżeństwo. – Wezmę to pod uwagę. Co w gruncie rzeczy oznaczało: nie zgadzam się na proponowany układ. Dulcy nagle zaczęła mu szczerze współczuć. Nie

dlatego, że nie był w stanie sięgnąć wzrokiem dalej niż symbole dolarów dyndające mu przed nosem, ale ponieważ gdy już zrozumie, dokąd zmierza, będzie za późno, by cokolwiek zmienić. – Chcę ci opowiedzieć o mojej sytuacji – oznajmiła, ciężko przełykając ślinę. Zarzuciła przynętę, mając pełną świadomość, że już wszyscy wokół wiedzieli, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku dni. Wiedzieli o zniknięciu i nieoczekiwanym odnalezieniu Brada. I jej niewzruszonym milczeniu w tej sprawie. Jason przymrużył powieki, niewątpliwie zastanawiając się, do czego to wszystko zmierza. – Spokojnie, nie szukam kogoś, komu mogłabym się wypłakać w mankiet. – Uśmiechnęła się ponuro. – A gdybym nawet jakimś cudem się popłakała, to zupełnie nie z tego powodu, o którym myślisz. – Spojrzała w okno i powędrowała wzrokiem ponad horyzont. – Moja sytuacja... no cóż, wszystko rozbiło się o usilną próbę zachowania kontroli nad sytuacją, do czego dążysz i ty, zmuszając Mandy do podpisania intercyzy. – Mówisz o Bradzie i tej gorącej królowej salsy. Dulcy uznała jego określenie za nadzwyczaj zabawne. – W bardzo ogólnym sensie. Ale nie to akurat mam na myśli. Mówimy tutaj o mnie i najlepszym przyjacielu Brada. Jason aż podskoczył na krześle. – Co takiego?! W gazetach nic nie pisali na ten temat. – Nie. I nie napiszą, bo nie zamierzam o tym opowiadać żadnym reporterom. – Spojrzała na Jasona ostrym wzrokiem. – Czy wiesz, czemu ci to opowiadam? – A czy ma to jakieś znaczenie? – Sądzę, że tak.

Skrzywił się. Dulcy się uśmiechnęła. – Powinieneś się dobrze zastanowić, zanim zgodziłeś się tu ze mną przyjść. Okrążyła biurko, ale nie usiadła. – Jeszcze tydzień temu w pełni panowałam nad swoim życiem. Tylko kilka dni dzieliło mnie od poślubienia wyjątkowo dobrej partii i, spójrzmy prawdzie w oczy, mam doskonałą pracę. A potem wszystko nagle wymknęło mi się spod kontroli. Spotkałam mężczyznę, który obudził we mnie szczególne pragnienia... wcześniej sądziłam, że za żadne skarby świata nic podobnego bym nie zrobiła. A tymczasem nagle zupełnie nie potrafiłam mu się oprzeć. Straciłam panowanie nad sobą. Kogo ja oszukuję? Musiałam zapomnieć o jakiejkolwiek kontroli, żeby dostać to, czego chciałam. A chciałam jego. – Kiedy więc ślub? Dulcy potrząsnęła głową. – Nie będzie żadnego ślubu. – Nie rozumiem. – Ja też jeszcze nie wszystko pojmuję. – Znów podeszła do okna i wyjrzała na ulicę. – Ale wiem jedno: utrata panowania nad sobą śmiertelnie mnie przeraża. Nagle Dulcy zdała sobie sprawę, że ostatnio straciła kontrolę nad wieloma aspektami swojego życia, ale że tak naprawdę czuła nieopanowany strach tylko wtedy, gdy chodziło o zatracenie się w seksie. – Wiem, że gdybym zobaczyła się z nim znowu, oddałabym wszystko, żeby tylko być z nim razem. Wszystko. Bez wyjątku. – Zadrżała wyraźnie na wspomnienie dotyku gorących dłoni Quinna na swoim ciele. – Co znowu sprowadza nas do twojej sprawy – mówiąc to, odwróciła się w stronę Jasona. – O czym myślałaś przed chwilą?

– Wolałbyś nie wiedzieć. Uśmiechnął się szelmowsko. – Przyznaj, Jason. Jedynym powodem, dla którego chcesz zmusić Mandy do podpisania tej cholernej intercyzy, jest chęć zachowania resztek kontroli nad sytuacją – a więc coś, o czym przed chwilą mówiłam. Potrzebne ci poczucie, że panujesz nad swoimi emocjami. Bo gdy jesteś z Mandy, stajesz się bezbronny. Zatracasz się. I to cię przeraża. – Umknął wzrokiem. – A więc mam rację, prawda? Nie popełniaj tego samego błędu co ja, Jason. Bo choć ty poślubisz swoją dziewczynę, a ja rozeszłam się ze swoim facetem, w ostatecznym rozrachunku skończymy tak samo. – Samotni. – No właśnie – przyznała cicho. Przez moment wpatrywał się w Dulcy niewidzącym wzrokiem. Dulcy nie była pewna, które z jej słów dotarły w końcu do niego, nie miała jednak wątpliwości, że odniosła sukces. – Wrócimy już do pozostałych? – zaproponowała, chwytając z biurka intercyzę. Jason wstał i pierwszy ruszył w stronę drzwi. Dulcy lekko dotknęła jego ramienia i wręczyła mu dokumenty. Wbił w nią zdumiony wzrok. Uśmiechnęła się w odpowiedzi. A chwilę później weszli do sali konferencyjnej witani grobową ciszą. I tam też Jason podarł na strzępy intercyzę, po czym powiedział Mandy, że ją kocha.

Rozdział piętnasty

Salon ,,Pink Lady’’. Sobota, pierwsza w południe. Quinn skrzywił się, gdy zdał sobie sprawę, że właśnie w tej chwili Brad i Dulcy braliby ślub w katedrze pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Nadziei. Czy fakt, że Dulcy chciała się z nim tu spotkać właśnie o tej porze, miał jakieś ukryte znaczenie? Czy był to po prostu zwykły zbieg okoliczności? Powietrze wokół pulsowało od głębokich basów, a na scenie Quinn ujrzał tę samą czarnoskórą dziewczynę, którą widział tu za pierwszym razem. Wiła się i podskakiwała dla około tuzina mężczyzn spędzających tu przerwę na lunch, choć – jak podejrzewał Quinn – nie przyciągnęło ich tutaj bardzo ograniczone menu. Wsunął rękę do kieszeni dżinsów i wyjął faks, który dotarł do niego poprzedniego dnia. A właściwie faks faksu. Oryginał przyszedł na ranczo, a Ezzie natychmiast przesłała mu go do hotelu. ,,Pink Lady. Sobota. Pierwsza w południe’’. Podpisano ,,D’’. Ta sama barmanka co poprzednio postawiła przed nim butelkę piwa i podsunęła mu orzeszki. – Wciąż szukasz tego faceta?

– Nie. – To dobrze – odparła z uśmiechem. Otworzyły się drzwi. Quinn zmrużył oczy, oślepiony smugą ostrego słonecznego światła. To nie była Dulcy. Pociągnął spory łyk z oszronionej butelki, po czym przeturlał ją w rękach. W razie czego będzie miał czym wytłumaczyć wilgotność dłoni. Prawdę mówiąc, nie wiedział, czego się spodziewać. Dulcy nie kontaktowała się z nim przez trzy niemiłosiernie długie dni. A potem wysłała to dziwaczne zaproszenie. Czy miało to być pożegnalne spotkanie? Obawiał się, że w tej budzie bardziej mógł liczyć na rozstanie niż miłosne wyznania ze strony Dulcy. Jeden z facetów siedzących przy scenie zaczął pohukiwać zachęcająco. Quinn skrzywił się i naciągnął na papierosa mężczyznę siedzącego dwa stołki od niego. Już lata temu rzucił palenie. A to był drugi papieros od czasu, gdy Dulcy zjawiła się w jego życiu. Nie, nie zamierzał ponownie wpaść w szpony nałogu, ale jeżeli już tu siedział i wdychał cudzy dym, to równie dobrze mógł mieć z tego jakąś przyjemność. Zaciągnął się głęboko, po czym wypuścił chmurę dymu. – Oto Ebony, panowie. Udowodnijcie jej gromkimi brawami, jak bardzo ją kochacie. Quinn klasnął parę razy bez entuzjazmu. Spojrzał na zegarek. Gdzie ona się podziewała? Nawet nie przyszło mu do głowy, że mogłaby go tu wezwać, po czym sama się nie pojawić. Skinął na barmankę i pokazał jej wyjęty z kieszeni wycinek z gazety. Było to zdjęcie niegdyś zamieszczone przy ogłoszeniu o zaręczynach Brada i Dulcy. W porannej gazecie, tuż obok tego właśnie zdjęcia, wydrukowano fotografię Brada i Yolandy, zrobioną na schodach sądu hrabstwa, po pospiesznej ceremonii ślubnej, która odbyła się wczorajszego

popołudnia. Tuż za plecami młodej pary majaczyła twarz Beatrix z bardzo skwaszoną miną. Quinn pokazał barmance zdjęcie Dulcy, zasłaniając kciukiem twarz Brada. – Widziałaś tu dzisiaj tę kobietę? – A więc dzisiaj szukasz kobiety. Wspaniale. Czy wspaniale, to się okaże dopiero wtedy, gdy dowie się, co Dulcy miała mu do powiedzenia. Barmanka zmrużonymi oczami spojrzała na zamazane zdjęcie. Po chwili wsunęła na nos okulary, zwisające z szyi na złotym łańcuszku. Teraz o wiele bardziej wyglądała na – jak przypuszczał Quinn – swoje prawdziwe lata. – Panowie – rozległ się donośny głos konferansjera. – Na dzisiejsze popołudnie przygotowaliśmy dla was coś naprawdę szczególnego. Mamy debiutantkę! Bo przecież każda dziewczyna musi gdzieś zaczynać, prawda? Powitajmy więc ciepło zachwycającą, słodką, nadzwyczajną... Dulcy! Barmanka uśmiechnęła się szeroko, wyjęła wycinek z jego ręki i machnęła nim w kierunku sceny. Quinn powoli się odwrócił. Scena była pusta. Z głośników zaczęła płynąć głośna muzyka. Ale nadal ani śladu striptizerki. Przejechał dłonią po zmęczonej twarzy. Ponownie otworzyły się drzwi. I nie była to Dulcy. Od strony sceny dobiegł go entuzjastyczny krzyk. Ujrzał blond loki wysuwające się zza zasłony z metalowych paciorków. Zaparło mu dech w piersiach. Jeżeli mógł mieć jeszcze jakieś wątpliwości co do tego, że była to Dulcy, rozwiały się one natychmiast, gdy wyszła na scenę. Miała na sobie obcisły granatowy garnitur i niebotycznie wysokie szpilki. Wyglądała jak niewinna panna na balu maturalnym. A potem pochwyciła jego spojrzenie i jej czerwone usta rozciągnęły się powoli w niezwykle seksownym uśmiechu.

Dobry Boże! Quinn omal nie zadławił się dymem uwięzionym w płucach. I wówczas Dulcy ruszyła przed siebie. Powoli, niepewnie, podeszła do owalu z przodu sceny. Zza kurtyny dobiegł jakiś kobiecy głos. Dulcy obejrzała się za siebie, po czym znowu podeszła krok do przodu. Przesuwając dłońmi wzdłuż ciała, złapała za guzik marynarki. Przez chwilę miała problem z jego odpięciem, ale w końcu marynarka się rozchyliła, ukazując błyszczący, złoty stanik bikini. Ruchem tak finezyjnym, o jaki nigdy by jej nie podejrzewał, zsunęła żakiet z ramion. Chwyciła go w prawą rękę, zakręciła nim parę razy, po czym rzuciła w jego kierunku. Nie zrobiła tego jednak dość mocno, tak że marynarka wylądowała ostatecznie na łysiejącej głowie jednego z siedzących przy scenie widzów. Potem przyszła kolej na spodnie – szczególnie zaprojektowane spodnie, które opadały za jednym, zdecydowanym szarpnięciem. Pod spodniami Dulcy miała na sobie stringi z tego samego materiału, co stanik oraz kabaretki. Quinn pożerał wzrokiem jej cudowne, nieprawdopodobnie długie nogi. Kolejny okrzyk zza zasłony i Dulcy uniosła do góry kolano, kręcąc przy tym delikatnie biodrami. Na ten widok Quinna aż przeszył dreszcz. Włosy Dulcy zostały ułożone w taki sposób, że opadały na twarz, dodając jej rysom uwodzicielskiej tajemniczości. Znów postąpiła krok w przód, uniosła ramiona i chwyciła metalową rurę. Jej piersi niebezpiecznie rozpierały stanik, a stwardniałe, obrzmiałe sutki wybrzuszały błyszczącą tkaninę. Quinn przesunął wzrokiem po jej idealnie płaskim brzuchu i zatrzymał się na trójkącie wzgórka, ledwo osłoniętym skrawkiem materiału. Dulcy tymczasem przejechała ręką po piersi, potem po brzuchu,

a na koniec wsunęła palce pod stringi. Quinn nie był w stanie zaczerpnąć oddechu. Miał wrażenie, że jego serce dwukrotnie zwiększyło objętość i za chwilę rozsadzi mu pierś. Powoli podniósł się ze stołka i ruszył w stronę sceny. Gorący pot spływał jej po nagich plecach, wywołując dreszcze. Czuła się obnażona i bezbronna, a jednocześnie wszechwładna. Kiedy już opanowała pierwszy paroksyzm tremy – tremy tak wielkiej, że gdyby jedna ze striptizerek nie wypchnęła jej na scenę, mogłaby nie zdobyć się w końcu na przeprowadzenie swojego planu – jedynym, co dla niej miało jakiekolwiek znaczenie, był Quinn. Gdy tylko pochwyciła jego spojrzenie – cały strach natychmiast zniknął. Tylko on się teraz liczył. I jej tęsknota za nim. I jej miłość do niego. Pragnienie, by powrócił do jej życia. Dulcy dokładnie wiedziała, w którym momencie rozwiały się jej wszelkie wątpliwości i kiedy stało się dla niej całkowicie jasne, co powinna w swojej sytuacji zrobić. Było to wtedy, gdy ujrzała, jak Jason Polansky rwie na kawałki idiotyczną intercyzę, a jego narzeczona rzuca mu się w ramiona. Wówczas zdała sobie sprawę, że kiedy w grę wchodzi miłość, prawdziwa miłość, cierpią jedynie głupcy. Głupcy, którzy – wbrew własnym złudzeniom – mają taką samą kontrolę nad własnym sercem, jak na przykład nad pogodą. I wówczas już nie miała wątpliwości, jak powinna postąpić. Kiedy zobaczyła, że Quinn podnosi się ze stołka, serce zabiło jej gwałtownie. Zmusiła się do obrócenia wokół rury jedynym, swingowym ruchem, który przećwiczyła tylko raz przy pomocy pracujących tu dziewczyn. Była oszołomiona ich życzliwością, dzięki której jej mglisty plan mógł się przekształcić w podniecającą rzeczywistość.

Quinn był coraz bliżej sceny. Dulcy wyczuwała to każdym nerwem. Nigdy w życiu nie czuła się tak związana z jakąkolwiek ludzką istotą. Quinn był jej idealnym dopełnieniem. Sprawiał, że była taką kobietą, jaką w swych najskrytszych marzeniach zawsze chciała zostać. A może raczej, kobietą, jaka przez te wszystkie lata ukrywała się w zakamarkach jej duszy. Z trudem odrywając od niego wzrok, powoli się odwróciła, zgięła wpół, oparła dłonie o kolana, wypychając przy tym w górę pośladki i kręcąc biodrami w lubieżnie prowokacyjny sposób, jaki podpatrzyła u innych striptizerek. Nigdy przedtem nie wyobrażała sobie, by można się tak bezwstydnie wystawić na publiczny widok. Niezwykle podniecała ją jednak myśl, że tuż obok jest Quinn – jedyny człowiek, który jej nigdy nie wyśmieje, nie poniży. Ufała mu bez zastrzeżeń. I chociaż wciąż nie do końca wierzyła samej sobie, to zaufanie było na początek całkiem wystarczające. Wyprostowała się i skierowała w stronę widowni. Zdumiała się, gdy zobaczyła, że teraz już Quinn stoi tuż przy scenie. Mężczyzna, któremu niechcący zarzuciła marynarkę na głowę, ruszył przed siebie i zaczął wymachiwać banknotem. Quinn oparł dłoń o jego pierś. – Nic z tego, przyjacielu. Ona jest moja. Serce podskoczyło Dulcy do gardła; nogi zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa. Mogła teraz jedynie wpatrywać się w zachwytem w ciemną twarz Quinna wyrażającą pożądanie i dumę posiadacza. Uniósł rękę i powoli przywołał ją kiwnięciem palca. A Dulcy z największą rozkoszą podporządkowała się jego życzeniu. Chwycił ją wpół i zdjął ze sceny. Jego ciemne oczy w mroku zdawały się całkiem czarne.

– Czy rzeczywiście w ten sposób chciałaś mi powiedzieć to, co myślę? – Nie wiem. – Uśmiechnęła się ciepło. – A co sobie myślisz? – Że mnie pragniesz. Naprawdę bardzo pragniesz. Wybuchnęła śmiechem, mocniej przyciskając biodra do jego bioder. – To także. Wśród zgromadzonych wokół sceny rozległy się okrzyki niezadowolenia. W głośnikach zaszumiało, a zaraz potem rozległ się głos konferansjera. – Obawiam się, że właśnie straciliśmy Dulcy. Ale nie martwcie się, panowie, jej miejsce zajmuje właśnie nasza wspaniała Candy! Quinn uśmiechnął się szeroko. – Chcesz powiedzieć, że za tym kryje się coś więcej? – Jasne. Dużo, dużo więcej – wyszeptała Dulcy. – Chcę poznać szczegóły – oświadczył Quinn chropawym głosem. – Pragnę cię i pożądam. Chcę, żebyś dzielił ze mną życie. Kocham cię i myślę, że ty też mnie kochasz. – Sięgnęła ręką za siebie, zza paska stringów wyciągnęła długą kopertę i triumfalnie uniosła w górę. – Chcę, żebyś spędził ze mną mój miodowy miesiąc na Fidżi. Tam będziemy mogli spokojnie porozmawiać, co będzie z nami dalej. Quinn milcząc wpatrywał się w nią w skupieniu, jakby zastanawiając się nad jej intencjami. Potem odchrząknął i bardzo namiętnie ją pocałował. – Na jak długo? – Na dziesięć dni. – To za krótko – odparł z tak seksownym uśmiechem, że aż ugięły się pod nią kolana.

– Naprawdę? – Naprawdę. – Ustami odszukał wrażliwe miejsce tuż u nasady jej szyi. Potem pocałował ją w brodę, a na końcu przejechał językiem po cudownie pełnej dolnej wardze. – Chciałbym zaproponować coś innego. Dulcy już miała zaprotestować, ale nagle wszystkie słowa uwięzły jej w gardle. Stała przed nim niczym zaczarowana, nie panując nad własnymi zmysłami, czekając, aż sam wszystko wyjaśni do końca. – Chcę, żebyśmy pojechali na prawdziwy miesiąc miodowy. W tym momencie kolana naprawdę odmówiły jej posłuszeństwa. Quinn podtrzymał ją w mocnym uścisku i z całej siły przycisnął do piersi. – Czy prosisz mnie o to, o czym myślę? Skinął głową. – Mówię ci, że cię kocham bardziej niż cokolwiek czy kogokolwiek na świecie. I bardzo chciałbym, żebyś ty, Dulcy Ferris, wyszła za mnie, Quinna Landisa. Zaraz. Natychmiast. Rozejrzała się wokół. – Tutaj? Zaśmiał się pod nosem. – Obawiam się, że w tym lokalu raczej nie udałoby się nam znaleźć księdza. Nie. Nie tutaj. W bardziej odpowiednim miejscu. Ale wkrótce. Jak najszybciej. – Przesunął lekko głowę, tak że jego usta znalazły się teraz tuż przy jej uchu. – Chcę, żebyś była ze mną. I to nie tylko przez następne dziesięć dni, ale przez całe moje życie. Chcę się z tobą kochać do upadłego. Chcę, żebyśmy mieli dzieci. – Dzieci? – powtórzyła z wahaniem. – W liczbie mnogiej?

Skinął głową, a z jego oczu wyzierało rozbawienie. W tej jednej chwili przed oczami Dulcy przesunął się obraz całego jej przyszłego życia. To było wspanialsze od najwspanialszej fantazji. Zachowa swoje mieszkanie w mieście, gdzie przez trzy dni w tygodniu będzie pracować w kancelarii, a resztę czasu będzie spędzać na ranczu z Quinnem, Esmeraldą i... kto wie? Dzieci? – Czy mam rozumieć, że zgadzasz się na moją propozycję? Potaknęła, wciąż niezdolna wypowiedzieć słowa. – Nie usłyszałem twojej odpowiedzi. Zaczęła gwałtownie przełykać ślinę, choć emocje wciąż ściskały jej gardło. – Tak! Oczywiście, że tak! Objął ją z całej siły i zdecydowanym krokiem ruszył w stronę drzwi. – To doskonale. A teraz wreszcie opuśćmy ten lokal.