Quinn Cari - Romans nie jest konieczny 2

Quinn Cari Miłość jest konieczna 02 Romans nie jest konieczny Przekład BARBARA KWIATKOWSKA

Udawać zakochanych może być przyjemnie. Lecz prawdziwa rozkosz to zakochać się naprawdę… Cory Santangelo, wysoki brunet o stalowych oczach i właściciel sieci luksusowych sklepów z wystrojem wnętrz, przyzwyczaił się, że zawsze zdobywa to, czego chce… czy to w interesach, czy w sypialni. Co prawda ostatnio nie miał czasu na nic poza pracą, ale jedna zaskakująco gorąca noc z Victorią, jego projektantką wnętrz, wszystko zmienia. Zwłaszcza że zostaje uwieczniona na zdjęciach, które obiegają brukową prasę. Cory musi odbudować nadszarpniętą reputację, a przy okazji rozwiązać problem z rodzicami, którzy zamęczają go pytaniami, kiedy wreszcie się ożeni. Jednym słowem - potrzebuje narzeczonej. Prosi Victorię, żeby udawała jego dziewczynę. Przez miesiąc. Bez zobowiązań... Tyle że jest problem: Victoria marzy o zobowiązaniach. Od dawna marzy o Corym, a ich kłótnie w pracy tylko podsycają płomień. Teraz kiedy Cory jej potrzebuje, nadchodzi moment, żeby podnieść stawkę. Kartą przetargową jest cudowny seks. Lecz ceną może być czyjeś złamane serce…

Rozdział1 Cory Santangelo spojrzał na zegarek. Po raz kolejny. Zakazał wstępu na galę wiecznie ciekawskiej prasie, bo udało mu się inaczej załatwić relację na wyłączność. Najwyraźniej był to zły ruch. Kiedy człowiek płaci sporo, i to po kryjomu, aby znany fotograf z największej gazety w stanie ukradkiem upamiętnił wydarzenie, to oczekuje, że zjawi się on o czasie. Najlepiej przed końcem imprezy. Cholera, zgodziłby się pewnie na pojawienie się paparazzich, gdyby wiedział, że fotograf, którego zatrudni, nawali. Nie, żeby gala się już skończyła. Chociaż gości na dorocznym balu charytatywnym Pomocne Dłonie firmy Value Hardware już ubyło, to stali bywalcy przyjęć na pewno zostaną, aż dopiją szampana do ostatniej kropli. Bal został wymyślony po to, by wspierać lokalną społeczność, zwłaszcza biednych i nieszczęśliwych, ale wielu pragnących pomóc wolało to robić w pięknym otoczeniu. Dlatego właśnie coroczny bal był wystawny i towarzyszyła mu aukcja, która przynosiła fundacji grube pieniądze. Tak było zwłaszcza tego roku, gdy rozgorzał prawdziwy romans i gdy wystawiano na sprzedaż różne świecidełka i błyskotki. Dillon, jego młodszy brat, zakochał się w jednej z tych nieszczęśliwych. Alexa Conroy była właścicielką małej, z trudem wiążącej koniec z końcem, kwiaciarni w mieście i walczyła

z nie tak strasznie okropnym imperium, które należało do Cory'ego, by uratować swój sklep. Kilka godzin wcześniej Lex i Dillon odjechali na motocyklu. Wcześniej zrobili przedstawienie warte mydlanej opery, włącznie z długimi pocałunkami i ostrą licytacją obrazu pod trafnym tytułem Miłość od pierwszego wejrzenia. Teraz Dill pewnie spędzał gdzieś upojne chwile ze swoją nową dziewczyną, a Cory naprawdę się z tego cieszył. Zamierzał wycisnąć ile się da rozgłosu z tego wieczoru. A do niedawna spodziewał się, że jedyną atrakcją będzie duża nagroda dla Dillona za jego pracę charytatywną w organizacji. Wzruszający melodramat z jego udziałem był dodatkowym bonusem, który zapewni im dobrą prasę przez długie tygodnie. A przynajmniej tak by było, gdyby pojawił się fotograf. Cory wyciągnął telefon komórkowy, żeby zadzwonić do faceta. Zero zasięgu. No jasne. Musiał zmienić plany albo, jeszcze lepiej, jego asystentka musiała zmienić plany za niego. - Cory, zaczekaj. - Odwrócił się i ujrzał, że zbliżają się szybko jego matka i ojczym. Nie podobało mu się to uczucie, ten kamień w żołądku, jaki poczuł, gdy jego matka uścisnęła go krótko i pogratulowała imprezy. Ostatnio za często ich rozmowy schodziły na tematy, które mu się nie podobały. - Czy ta historia Dilla i Alexy nie jest cudowna? - Westchnęła. Baliśmy się z tatą, że on już nigdy się nie zakocha. Oho, zaczyna się. - Tego chyba nie można zaplanować? - Oczywiście, że nie, ale można to trochę wspomóc. -Matka uśmiechnęła się szeroko i uszczypnęła go w policzek, jakby miał osiem lat. Czerwieniąc się, rzucił okiem, czy nikt tego nie zauważył.

- Chodzi o to, żeby spotykać odpowiednich ludzi, kochanie. A tego ostatnio prawie nie robisz. Musisz częściej wychodzić, zaglądać... - Zaglądam w wiele miejsc. Ale dzięki za radę. - Ucałował ją w czoło i machnął telefonem w stronę ojczyma, który stał spokojnie obok. Przepraszam, interesy wzywają. - Jak już mówimy o interesach... - Raymond Santangelo objął Cory'ego ramieniem, skutecznie uniemożliwiając mu ucieczkę. Odprowadził oboje na bok, pomiędzy dużego fikusa i kartonową podobiznę Dillona z napisem „Wolontariusz roku". Dobry Boże. Matka przechyliła głowę i przyjrzała mu się uważnie. - Ile czasu minęło od twojej ostatniej randki? Cory otworzył usta, a potem zamknął je gwałtownie. - Słucham? Matka westchnęła i przeciągnęła ręką po elegancko ostrzyżonych orzechowych włosach. - Pamiętasz, co to są randki, prawda kochanie? - Ostatnio ten termin nie figuruje na mojej liście obowiązków. - Cory spojrzał wymownie na zegarek, ukradkiem rozglądając się za wyjściem. Może, jak szybko wyjdzie, uniknie rozwinięcia tematu. Raymond, jakby w ogóle nie zauważył gestu Cory'ego, pogładził bródkę i pokręcił głową. - Wyprowadzamy się za cztery tygodnie. Ty i Dillon zostaniecie tu sami. Oczywiście zawsze będziecie mogli zadzwonić albo zamejlować. - A nawet porozmawiać przez Skype'a - dodała wesoło matka. Tak... Skype. Dillon nauczył ją, jak korzystać z tego wynalazku, niech go szlag. Cory zapamiętał sobie, żeby podziękować później bratu.

- Nie jestem już małym chłopcem. - Cory spojrzał w oczy ojczymowi. - Chyba dowiodłem już swej dojrzałości i tego, że umiem się sobą zająć. Oczywiście, będziemy za wami tęsknić. - Posłał spojrzenie matce. - Ale ta przeprowadzka jest wam potrzebna dla zdrowia, a Dillon i ja damy sobie ze wszystkim radę. - Nie było potrzeby o tym dyskutować. - Nie będziesz dobrym pracownikiem, jeśli nie będziesz dobry dla siebie. A fakt, że masz wory pod oczami i wpadasz w złość, zanim zdążysz pomyśleć, nie działa na twoją korzyść synu. - Cory już otworzył usta, by coś odpowiedzieć, gdy ojczym mu przerwał. Posłuchaj, wszyscy wiedzieliśmy, że to nie będzie łatwa rozmowa. Nie chcieliśmy, żebyś czuł się przez nas zaatakowany, ale twoje szczęście będzie korzyścią dla nas wszystkich. Cory zacisnął zęby. - Przejdźmy do sedna. - Nie. - Twarz jego mamy złagodniała, a oczy zalśniły niepokojąco. Naprawdę myślisz, że tylko tyle dla nas znaczysz? Cory odwrócił się, by nie patrzeć na jej ból. Nie chciał jej krzywdzić ani nawet niepokoić, ale czego od niego oczekiwali? Nie miał czasu na randki, zwłaszcza teraz, kiedy oni wybierali się na emeryturę, a on miał zacząć wydawać magazyn. W wolnych chwilach zajmował się drobiazgami w sklepie. Kiedy właściwie miał się zająć tym uzdrawiającym randkowaniem? - Mam jedną wolną godzinę dziennie. - Cory przycisnął palce do oczu. Znów machnął telefonem i dodał. - Możemy dokończyć tę rozmowę później? Naprawdę muszę... - Nie tak szybko. Mógł się domyślić, że nie pójdzie tak łatwo. Czekał w milczeniu.

Raymond skrzyżował ręce na piersi. Mimo miłego uśmiechu i zamiłowania do przyjacielskich pogawędek ten człowiek potrafił być zimny jak lód. - Klienci źle się czują, gdy muszą z tobą porozmawiać w sklepie. Prawdę mówiąc, otrzymałem w tym tygodniu dwie skargi. - Dotyczące? - Nie opanował wściekłości. - Ciebie. Patrzysz na ludzi spode łba, gdy mówią ci dzień dobry. Uważasz, że kontakty towarzyskie nie mają nic wspólnego z ekonomią, i się mylisz. W takim kryzysie to właśnie osobiste podejście sprawia, że firma taka jak nasza wciąż sobie radzi. A jeśli nam nie pomagasz, to możesz nam szkodzić. - Raymond zacisnął zęby. - To nie do przyjęcia, synu. Musisz zająć się swoimi obowiązkami również poza sklepem. A to oznacza alternatywne metody relaksu. Cory zagapił się na niego, przekonany, że źle go zrozumiał. - Seks? - Nie mówimy tylko o fizycznym rozładowaniu. - Cory nie miał pojęcia, jak jego matka mogła być tak spokojna, rozmawiając przy swoim dorosłym synu o seksie. - Do kogo możesz się zwrócić, gdy potrzebujesz rozmowy? - Ja nie... Nie potrzebuję rozmowy. - Gdy to powiedział, rodzice wlepili w niego oczy. - Oczywiście gdyby zaszła potrzeba, mam przyjaciół. Odwrócił głowę, by nie widzieć współczucia na twarzy matki. Jego ojczym był trochę bardziej powściągliwy, ale niewiele. Wiedzieli, że nie miał wielu przyjaciół. Właściwie kłótnie z Victorią Townsend, która zajmowała się wydawaniem ich katalogu, składały się na wszystkie kontakty osobiste, jeśli nie liczyć tych z rodziną i współpracownikami. - Związek daje znacznie więcej, niż tylko przyjaźń, synu. - Łagodny ton Raymonda przeczył groźnemu błyskowi w jego oczach. Nie zamierzał się wycofać, ale Cory też nie.

- Nie jestem jakąś dziewicą. Na Boga, mam prawie trzydzieści lat, nie dwanaście. Wiem o tym wszystkim. - Cory przeczesał palcami włosy. Możliwe, że tak było w przypadku innych. Wspólny posiłek czy przespanie się z kimś do niego przemawiało, ale związek oznaczał zdecydowanie zbyt wiele problemów. - Znasz tyle wspaniałych kobiet, kochanie. Cory zesztywniał. Bez względu na to, kogo wymieni jego matka, on odrzuci tę sugestię. Inaczej złamałby powstałą setki lat temu niepisaną zasadę matek i synów dotyczącą sugerowania partnerki. - A co z Melindą Townsend? Byłaby dla ciebie idealna. Tia, też tak sądził, kiedy kilka razy próbował się z nią umówić. Chciał tylko, by towarzyszyła mu na jakimś spotkaniu towarzyskim, nic więcej. Został spektakularnie spławiony przez siostrę Victorii. Cory nie odpowiedział i posłał rodzicom słaby uśmiech. Miał nadzieję, że nie widać w nim było niechęci, którą czuł. - Obiecuję, że zastanowię się nad tym, co powiedzieliście. I doceniam waszą troskę. A raczej doceni za jakiś rok czy dwa, jak przestanie go denerwować. Naprawdę uważali, że jest tak beznadziejny, iż rodzice muszą mu umawiać dziewczyny? - To raczej wytyczna, nie rada. Nie zamierzam pozwolić na to, by mój najstarszy syn doprowadził firmę do zagłady. Od dawna przedkładasz narzędzia i arkusze kalkulacyjne nad miłość i rodzinę. Koniec z tym. Masz udziały w Value Hardware, ale to ja wybieram dyrektora generalnego. Jeśli uznam, że dla twojego zdrowia fizycznego i psychicznego musisz zmienić stanowisko, to cię go pozbawię. Czy to jasne? Cory'emu zaschło w gardle. Nie kierować sklepem Value Hardware? Jego ojciec nie mógł mówić poważnie.

- Liczę, że ten temat nie będzie już problemem podczas naszej następnej rozmowy. A wierz mi, niedługo znów porozmawiamy, Cory. - I z tymi słowy Raymond odwrócił się do żony i uśmiechnął. - Mark Pendergast cały czas próbuje zwrócić na siebie naszą uwagę. Podejdziemy do niego? Zszokowany Cory odwrócił wzrok, by nie patrzeć na współczujące spojrzenie matki. Jego rodzice ruszyli do Marka, jednego z największych darczyńców organizacji charytatywnej. To niemożliwe. Z telefonem w ręku wyszedł w noc. Był koniec lata, a na zewnątrz było przyjemnie ciepło. Postanowił, że brak zasięgu, problemy z fotografem i wtrącanie się w jego życie rodziców nie popsują mu humoru jeszcze bardziej. Jeśli nie chciał stracić panowania nad sobą wśród ludzi, to lepiej będzie, jak odetchnie świeżym powietrzem. Mnóstwem świeżego powietrza. Jego rodzice najwyraźniej postanowili doprowadzić go do szaleństwa, a on musiał się z tym pogodzić. A skoro jeden syn znalazł sobie partnerkę, to teraz podwoją starania, by zeswatać drugiego. Ale żeby mu nakazać coś takiego? To była już przesada. Doskonale mu szło samemu. Był zadowolony. Czy oni tego nie widzieli? Nie mieli powodów, by podawać w wątpliwość jego umiejętności. Biznes szedł dobrze. Przychody rosły, a prace nad otwarciem wiosną przyszłego roku dwóch kolejnych sklepów Value Hardware oprócz tego w Haven, w Pensylwanii, szły zgodnie z planem. „Twój Dom", ilustrowany katalog jego pomysłu, miał dodatkowo podkreślić, że sieć sklepów jego rodziców to centra, w których znajdzie się wszystko, co niezbędne, by wykończyć i upiększyć dom, zgodnie z jego wizją. Jego rodzice już niedługo mieli przejść na emeryturę. Już wkrótce będzie mógł poprowadzić firmę, której i tak był właściwie

dyrektorem generalnym od kilku lat, zgodnie ze swoimi planami. Oczywiście Dillon też będzie brał w tym udział, a jego rodzice zawsze będą wtrącać swoje trzy grosze, ale kiedy wreszcie wyjadą do Arizony, to on będzie tutaj kapitanem. W końcu. Wytyczna... Też coś. Nikt go nie powstrzyma. Spojrzał na telefon. Wciąż brak zasięgu. Może na drodze złapie wreszcie zasięg. Poza tym bal już się kończył. Wytrwał tak długo, więc czemu by już nie pójść? Miał mnóstwo pracy, a jedynym sposobem na zachowanie spokoju był teraz szybki odwrót. Samochód zaparkował w bocznej uliczce, w idealnym miejscu, żeby pojawić się na balu wcześnie, a teraz wyjść po angielsku. Jeśli rodzice spytają go, czemu zniknął tak szybko, to powie, że postanowił wrócić do domu i zaprzyjaźnić z portalem randkowym. Czemu miałby opóźniać szansę na znalezienie prawdziwej miłości? Równie dobrze może zacząć szukać tego wieczoru. Pewnie i tak pół życia zajmie mu odnalezienie odpowiedniej kandydatki. A może dłużej. Szanse na to, że znajdzie kogoś, kto będzie w stanie wytrzymać jego napięty harmonogram pracy, były niewielkie. Na razie jeszcze na nikogo takiego nie trafił. Ruszył betonowym podcieniem w ciemności eleganckich ogrodów otaczających salę bankietową. Ostatnie, czym się zamierzał przejmować tego wieczoru, to jego życie uczuciowe. Jeśli coś mogło go uspokoić, poza zrobieniem awantury beznadziejnemu fotografowi, to myślenie o jego sukcesach. Było ich wiele, a będzie jeszcze więcej. Tylko czasem tracił radość życia. Był przecież tylko człowiekiem. Ale nie tęsknił za niczym, czego nie można by znaleźć w księgach przychodów i rozchodów. Dillon był inny. I znalazł kogoś, kto mu pasował. Będą z Alexą szczęśliwi, przynajmniej dopóki nie zaczną się nie

uniknione sprzeczki i nie dopadnie ich monotonia związku. Cory też miał w tym swój udział, spłacając część zaległych rachunków Alexy. Pieniądze są dobre na większość bolączek, jeśli wie się, komu zapłacić, i ma odpowiednie fundusze. A on miał. Wiatr niósł odgłosy śmiechu, rozmów i delikatnego stukania kieliszków od szampana. Im bardziej zbliżał się do tylnego wyjścia, tym z każdym krokiem robiło się ciszej. Jego drogie buty szurały po mokrej od zraszaczy trawie. Powietrze wypełniały zapachy ziemi i roślin. Rzeczy, które potrafiliby pielęgnować Dillon i Alexa, podczas gdy on umiał tylko powstrzymać ich umieranie. Nigdy nie udało mu się utrzymać rośliny przy życiu dłużej niż przez kilka miesięcy. Jedyna zieleń, jaką potrafił się zająć, rozmnażała się na jego koncie bankowym. Na tyłach ogrodu stała mała altanka, otoczona z trzech stron grubym żywopłotem, przez który prowadziła staroświecka furtka wychodząca na boczną uliczkę. To właśnie tędy wszedł. Niestety, biorąc pod uwagę rangę jego rodziny, rzadko kiedy udawało mu się pojawić gdzieś po kryjomu. Ale zawsze starał się dążyć do anonimowości. Na szczęście to zwykle jego brat skupiał na sobie światła fleszy, tak jak dziś. Nowy romans Dillona da zajęcie miejscowym plotkarzom na całe tygodnie. A jeśli dzięki temu zwiększy się też zainteresowanie ich sklepem, to tym lepiej. Żałował tylko, że nie ma zdjęć z gali. No trudno. Należało się skupić na priorytetach. Mijając altankę, zauważył szczupłą postać opierającą się o balustradę. W ciemnościach nie mógł dostrzec żadnych szczegółów, poza długimi blond włosami spadającymi na nagie plecy kobiety. Im bliżej podchodził, tym więcej mógł rozszyfrować. Dziewczyna miała na sobie coś, co przypominało lśniący złoty szal, tyle że okrywający jej pupę i uda. Ledwo. Pewnie na upartego można by to nazwać sukienką.

Przyspieszył kroku, chcąc jak najszybciej dotrzeć na ulicę, i wtedy usłyszał jej głos. Był niczym płynny miód i upajał go. Zatrzymał się gwałtownie. Znał ten głos. Victoria, jego architekt wnętrz i konsultantka katalogu „Twój Dom". Chociaż strasznie go denerwowała, była też zaskakująco kompetentna i miała więcej pomysłów w jednym pomalowanym na złoto paznokciu niż on w całym ciele. Dlatego ją zatrudnił. Wkurzające było to, że znał Victorię od liceum i nie raz zdarzyło im się ścierać, właściwie za każdym razem, gdy rozmawiali. Ich wojowniczy styl rozmów innym pewnie by nie odpowiadał, ale im pasował. - Na pewno wszystko w porządku, Bry? Tak, wiem. Jasne. Zamilkła, ale cały czas się kręciła. Bawiła się włosami, wysunęła biodro, nawet nachyliła się, by się przeciągnąć, podkreślając krągłości ledwie okrytej pupy. Cory odwrócił głowę, ale dopiero wtedy, gdy rzucił na nią ukradkowo okiem i stwardniał tak szybko, że nie miał nawet czasu zakląć. Jezu. Victoria nigdy go nie podniecała. Nigdy. To było wręcz niemożliwe. Był po prostu przemęczony. Zbyt przejęty rozmową z rodzicami i zaginięciem fotografa. A skoro już o nim mowa, to skoro Victoria miała zasięg, to on też mógł zadzwonić. Wyciągnął telefon i rzeczywiście, są kreski. To czemu dalej podsłuchiwał jej rozmowę, zamiast zająć się swoją? - Po prostu martwię się o ciebie - mówiła dalej Victoria. - Jeśli cię boli, to musisz wrzucić na luz. Bzykanie blond trojaczków to nie relaks. Jej śmiech sprawił, że Cory też się uśmiechnął, chociaż wciąż czuł potężną erekcję. - Dość, to nadmiar info jak dla mnie. Musisz się sobą zająć. Chcę, aby mój starszy brat był zdrowy.

Błagalny ton, jakim wypowiedziała ostatnie zdanie, sprawił, że Cory ruszył w jej stronę, ale szybko się opamiętał. Co miał zrobić? Pocieszyć ją? On? Nie wiedział nawet, co się stało. A nawet gdyby, to nie nadawał się do pocieszania. Nikt nie przytulał się do szefa pracoholika, gdy... płakał. O rany, ona płakała? Rozłączyła się i zapatrzyła w noc. Skuliła ramiona i pociągnęła nosem, a potem najwyraźniej na tyle zebrała w sobie, by odebrać kolejny telefon. - Cześć Jill, tak, jestem na tym głupim balu. Cory zmarszczył brwi. Jego bal wcale nie był głupi. No dobrze, właściwie to był bal Dillona, ale mimo wszystko. To na szczytny cel. - Nie, jest beznadziejnie. To znaczy cel jest świetny. Złożyłam datek i dałam trochę rzeczy na aukcję. Ale reszta? Sałatka makaronowa była z papryką. Nie dość, że zieloną, to jeszcze czerwoną. A aranżacja stołów? Zrobili je chyba pracownicy sklepu. Ty, ja i Alexa sprawiłybyśmy się znacznie lepiej. Fuj. Natychmiast przestał się nią przejmować. No jasne, jeśli ona czegoś nie zrobiła, to musiało być beznadziejne. - Nie, wiem. Jestem po prostu w złym nastroju. - Victoria potarła czoło, a wąski złoty zegarek, który miała na ręku, zalśnił w świetle lampek z altanki. - Muszę się czymś teraz zająć. Tak. Tym. Jestem już tak zmęczona tym wszystkim. Wykończona. Boję się. Zaskoczyła go myśl, że Victoria może się czegoś bać. To niemożliwe. Wydawała się nieustraszona. - Czasami mam naprawdę dość tego całego ukrywania -dodała prawie szeptem. O czym ona mówiła? A może miała tajemniczego kochanka? Wiedział, że nie powinien podsłuchiwać. I wiedział, że nie może jeszcze odejść.

Zamieniła jeszcze kilka słów, po czym wsunęła telefon do maluteńkiej torebki. Westchnęła głęboko. A potem odwróciła się, ruszyła szybkim krokiem, ale uniosła głowę i na jego widok zatrzymała się gwałtownie. - Co ty tu, do cholery, robisz? Niechęć, jaka odmalowała się na jej pięknej twarzy, sprawiła mu ulgę. Naprawdę nie chciał jej pocieszać, zwłaszcza po tym, jak obraziła jego sałatkę - ta papryka tam doskonale pasowała, nawet jeśli jej się nie podobała - i jego aranżacje kwiatowe. I jego bal. - Wyszedłem zaczerpnąć świeżego powietrza. - Uśmiechnął się lekko i poprawił marynarkę. - W środku nie bardzo jest w kim przebierać, więc uznałem, że przejdę się do wieży ciśnień i zobaczę, kogo spotkam. Rozmyślnie wykorzystał jej słabość. W liceum nakryto Vicky jak obmacywała się z kapitanem drużyny futbolowej na wieży ciśnień, a ludzie nadal o tym żartowali. Małe miasta miały to do siebie. Jeśli zrobiło się coś godnego uwagi albo, jeszcze lepiej, potępianego, to można się było spodziewać, że temat będzie wałkowany, dopóki ostatni świadek wydarzenia nie umrze. Może jego zachowanie wyglądało na cios poniżej pasa, ale w tym szaleństwie była metoda. Lepiej było dziewczynę wkurzyć, niż znów wysłuchiwać jej łkania. Victoria przekrzywiła głowę. - Jak to? Przyszedłeś na bal sam? - No tak. - Wsunął ręce do kieszeni i podszedł do niej. Uznał, że co mu szkodzi? Kłócenie się z nią zawsze przyprawiało go o szybsze bicie serca. Praca mogła zaczekać. - Wygląda na to, że ty też. - Nawet nie próbowałam nikogo szukać. - Diamentowy kolczyk w jej nosie zalśnił nagle, podkreślając jeszcze jej poirytowanie.

Cory uniósł brew, prawie nieświadomie podchodząc bliżej. Pachniała równie ziemiście i tajemniczo, jak otaczające ją ogrody. Ten zapach lasu zawsze poruszał jego zmysły, przyciągając go do niej bez względu na to, czy tego chciał, czy nie. - Czemu sądzisz, że powinienem z kimś przyjść? - Po prostu jesteś tym nudnym... oj, przepraszam, tradycjonalistycznym typem, który zwykle unika pojawiania się samotnie na takich imprezach. - Uśmiechnęła się szeroko. - Co ludzie pomyślą? - Naprawdę sądzisz, że zależy mi na opinii publicznej? - Serio? Pewnie że tak. Odruchowo zrobił jeszcze jeden krok w jej stronę, aż jego kroczę przypadkiem otarło się o nią. Zamarła, a potem spojrzała mu w oczy. - Nie mówisz poważnie... Naprawdę masz w... - Nic nie mów. - Nie powinien był tak blisko podchodzić. Złapał ją za ramię, licząc, że tak ją uciszy. Ale nie miał aż tyle szczęścia. - Ależ porozmawiajmy o tym. Masz erekcję. I to całkiem niezłą, sądząc z wyglądu. - Popukała palcami w uszminko-wane usta i spojrzała w okolice jego spęczniałego krocza. -Czyżby to mogło znaczyć, że cię pociągam? Ja, prawdziwa kobieta z krwi i kości? Miałeś kiedyś taką? Ta rozmowa robiła się zdecydowanie zbyt podobna do tej, którą przeprowadził z rodzicami. Sugestia, że nie potrafi zdobyć kobiety, przyprawiła go o wrzenie. Oczywiście, że potrafił. Powiedziałby nawet, że może zdobyć każdą, przynajmniej na tak długo, żeby obojgu im było przyjemnie. Nawet tę. Znów do niego podeszła. Zbliżyła twarz do jego twarzy, dzięki wysokim szpilkom. - Nie, żebym mogła konkurować z ulubienicami twojego życia. W końcu czy jest coś seksowniejszego od arkuszy

kalkulacyjnych, projektów i... och, tych długich, twardych kalkulacji... Podszedł jeszcze bliżej, aż zamilkła. Całe jego ciało pulsowało od z trudem utrzymywanego na wodzy pragnienia. Jej. To ona go tutaj doprowadziła. Zdecydowanie za długo z niego dworowała. Czemu raz nie miałby wziąć tego, czego chciał? Poza tym jeśli ona nie przestanie gadać, to mu po prostu rozsadzi mózg. Więc zamknął jej usta w jedyny znany sobie sposób -pocałował ją. Usta Cory'ego spoczęły na niej, delikatnie masując i naciskając. Jego język, smakujący owocami, miętą i nim, owinął się wokół jej języka, bawił się jej ciałem tak, jak chciałaby, aby zajął się jej sztywnymi sutkami. A pomiędzy nogami? Ogień, ale nie potrzebowała gaśnicy. Wystarczyła jej własna wilgoć. Rany, chciała go. Wtedy dupek odepchnął ją i otarł pięścią usta. Był to dziwnie pociągający gest, gdy pozbywał się jej smaku, podczas gdy jego srebrzyste oczy mówiły, że chciałby zakosztować jej całej. Powoli, dokładnie. Aż będzie omdlewała z rozkoszy. Już prawie to czuła. Ale wiedziała też, co dla niej dobre. Cory może i był słodki jak grzech i jeszcze bardziej pociągający, ale był też pracoholikiem, który uważał, że okazywanie emocji oznaczało podarowanie komuś karty podarunkowej do sklepu na święta. Może i nie była bluszczem, który potrzebował mężczyzny, żeby się na nim wieszać, ale ona też miała uczucia. Codziennie walczyła z duchami przeszłości i raczej wygrywała, ale wymagało to wiele pracy i uwagi. A to oznaczało ograniczanie kontaktów z osobnikami o destrukcyjnym wpływie, takimi jak Cory Santangelo. O ciemnych, falujących włosach, stalowych oczach i grzesznie pociągającym ciele. A jego ostry

jak brzytwa dowcip i zabójcza inteligencja tylko pogłębiały zagrożenie. Angażowanie się w związek z takim facetem, choćby tylko cielesny, oznaczało prostą drogę do zniszczenia, zwłaszcza dla dziewczyny z problemami z matką i pragnieniem związku z mężczyzną, który wiedziałby, czym taki związek tak naprawdę jest. A do tego jeszcze pracowali razem. Co prawda nigdy wcześniej nie myślała rozsądnie o mężczyznach, to właściwie czemu miałaby zacząć teraz? Vicky podeszła bliżej, pragnąc tylko mieć go więcej. Powstrzymał ją delikatnie, kładąc jej dwa palce pomiędzy piersiami, na które popatrzył gorąco, po czym powiedział: - Victorio, nie. Czymże ona była, niegrzecznym szczeniaczkiem? Jego oschły ton prawie zabił w niej pragnienie rozpalające wnętrzności. Postąpiła naprzód, napierając na jego rękę i uśmiechając się triumfalnie, gdy jego palce przesunęły się wzdłuż jednej bardzo chętnej piersi. Przynajmniej dopóki nie posłał jej tego lodowatego spojrzenia. Może i była napalona, tak samo jak jego kutas, ale jego głowa? Nie. Nie brała w tym udziału. Mimo że wciąż brakowało mu tchu po ich pocałunku, nie chciał jej chcieć, więc olać jego ciało. Złapała mocniej torebkę i się odwróciła. - Wiesz co? Nieważne. Po prostu o tym zapomnijmy. Twoja cnota nie zazna już ode mnie żadnego uszczerbku, obiecuję. A teraz dobranoc. Zdążyła zarobić dwa i pół kroku, nim otoczył dłońmi jej talię i przyciągnął znów do siebie. Przez moment wpatrywał się w nią, a na jego twarzy odmalowywała się cała burza emocji. Wściekłość, niepokój, rozbawienie. Żądza. Ta ostatnia przebijała wszystko inne. Teraz, gdy pozwolił jej się wyzwolić, praktycznie promieniowała z niego wraz

z jego mocną wodą kolońską, która zawsze przyprawiała ją o łzy. Nie, żeby zasługiwał na to, by wiedzieć, że miała do niego słabość jeszcze od liceum, na tej samej zasadzie, na jakiej można by mieć słabość do Bradleya Coopera. Pociągający, ale poza zasięgiem. Cory był jej Bradem Pittem z Wichrów namiętności. Jej... pupa była w jego rękach. Obu rękach. Trzymał ją i wyglądało na to, że nie zamierza puścić. Liczyła na to, że tego nie zrobi. - Lepiej? - Wyszeptał do jej ucha, przyciągając ją do siebie tak, że każda część jej ciała idealnie przylegała do jego. W każdym razie te istotne. Jęknęła, czując jego potężny wzwód. Nie mogła myśleć, tak go pragnęła. - Zdecydowanie. - Uśmiechnęła się lekko, patrząc na niego. - Nie chcę cię wykorzystać. Może jesteś pijana? - Spojrzał na nią, a klatka piersiowa unosiła mu się ciężko, jakby przed chwilą przebiegł maraton. Nachylił głowę, tak blisko, że czuła w jego oddechu truskawki z deseru. Ona zrezygnowała z ciastek i owoców na rzecz drogiego szampana, w którym próbowała utopić smutki - niepokój związany ze zbliżającą się wizytą w domu opieki, gdzie przebywała jej matka, a także ten o brata sportowca, który doznał kontuzji kolana. Ale wyglądało na to, że jednak skosztuje tego wieczoru trochę lata. Gdyby tylko się nachylił... - Jesteś straszną flirciarą - odezwał się. - Jak mogłem tego nie zauważyć? - Bo nigdy z tobą nie flirtowałam. Mamy bardzo poważny, stateczny związek. - No chyba że akurat rzucasz we mnie bezcennymi przedmiotami. Ach, te wspomnienia.

- Przestań podawać w wątpliwość moje decyzje, to może gdzieś dojdziemy. Ty szef, ja projektant. Moja rola nie kończy się na wybraniu ładnego stolika do kawy. Przecież chciałeś, żebym poza planowaniem zdjęć zajęła się też drobnymi przedmiotami. Z tego co zrozumiałam, miałam dopilnować prac nad katalogiem, żebyś nie musiał kontrolować ułożenia każdej poduszki. Chciałeś mi to zostawić. Więc może daj mi wolną rękę? - Chciałaś mi wpakować zielone meble. Przewróciła oczami, próbując zignorować przyciśnięte do niej ciało. Zaproponuj facetowi jedną nowoczesną kanapę, a nigdy nie da ci spokoju. - Nie były zielone, tylko oliwkowe. - To nieistotne, były brzydkie. - Popychał ją niezbyt delikatnie w stronę barierki i wyściełanej ławeczki. Jej nogi trafiły na drewno i straciła równowagę. Złapała się barierki, by nie upaść. Już miała się podnieść, gdy ujrzała, jak Cory na nią patrzy, i uświadomiła sobie, jak pociągająco teraz wygląda, odgięta do tyłu, z wypiętym biustem próbującym się wyrwać z sukienki. Była zdana na jego łaskę. - Czyżbyś tak chciał się zemścić? - Przechyliła głowę, aż włosy spadły jej na oko. - Mogę się bronić. W końcu uśmiechnął się, jeśli można było tak określić to delikatne wygięcie warg. - Nie oczekuję niczego innego. Szybko jak błyskawica podciągnął jej sukienkę i położył potężne dłonie na jej udach. Były takie gorące. Paliły ją. Na widok jej cieniutkich koronkowych majteczek zarzęził tylko. A potem stanął między jej nogami i rozsunął je, by móc uklęknąć na ławce. Różnica ich wzrostu sprawiła, że był pod idealnym kątem, by się w nią wbić. Wykonał jedno potężne pchnięcie, które kompletnie ją zaskoczyło. Jęknęła,

nie w pełni usatysfakcjonowana kontaktem przez ubranie. Jej suknia nie stanowiła specjalnej bariery, ale jego smoking owszem. Znów pchnął, wydając ten sam niski, pełny potrzeby dźwięk, i wywołał u niej analogiczny, tylko głośniejszy i bardziej zachęcający odgłos. Złapała mocniej barierkę i wygięła się do niego, błagając go bezgłośnie, by wziął ją mocniej, jeśli nie jest skłonny zrobić nic więcej. Już i tak była mokra, a materiał ocierał ją w miejscu, gdzie dotykała jego męskości. Był gruby i twardszy niż drewno, którego się teraz trzymała. To wciąż nie wystarczało. Jak mogłoby? Tempo jego ruchów było świetne, ale było między nimi zbyt wiele materiału. Nawet jego lśniące spojrzenie nie mogło tego zmienić. - I kto teraz się drażni? - zapytała ochryple, zagryzając wargi, gdy się cofnął. Cory nic nie mówił, tylko natarł znów mocniej. Ocierał się zwilżając delikatny, dzielący ich materiał. Rozsunął bardziej jej nogi, a potem jeszcze bardziej, wyginając się w łuk i wpatrując wciąż w jej twarz, zupełnie jakby zapamiętywał jej reakcje, by potem je opracować. Nie zdziwiłaby się, gdyby to robił. Żałowała, że nie może mu się niczym odwdzięczyć, ale w tej pozycji nie mogła wiele zrobić poza przesuwaniem się w górę i w dół, co najwyraźniej mu się podobało. I to bardzo. Nachylił się tak bardzo, że jego słodki oddech owiał jej rozwarte wargi. Nie mogła nabrać dość powietrza, więc teraz on jej go dostarczył. Odrzuciła głowę, a oczy zaszły jej mgłą, gdy trafił idealnie w miejsce, by pobudzić jej boleśnie nabrzmiałą łechtaczkę. Przejechała paznokciami po drewnie, drzazgi wbijały jej się w skórę, ale nie zwracała na to uwagi. Przyspieszył, ona także, nachylając się tak, że gdyby obniżył trochę usta, mógłby wziąć w nie jeden z napiętych sutków. I tak zrobił, przesunął raz językiem i zębami po czułym wzgórku, przez materiał.

Narastająca w niej ekstaza osiągnęła szczyt, a wraz z nią straciła resztki kontroli. Nie krzyknęła, nawet nie jęknęła. Skupiła tylko wzrok na nim. Widziała tylko jego źrenice, tak duże i głębokie, że mogłaby w nich zatonąć na zawsze. Cory Santangelo doprowadził ją do orgazmu ledwie kilka metrów od miejsca, gdzie odbywało się przyjęcie dobroczynne jego rodziny. To dopiero szaleństwo. W najlepszym wydaniu. Uśmiechnęła się. Marna, samotna noc zamieniła się w coś znacznie lepszego. Cisza, która między nimi zapadła, była przerywana tylko ich ciężkimi oddechami. Miała już wyciągnąć rękę, by mu się odwzajemnić, ale cofnął się gwałtownie, zaciskając zęby. Pokręcił głową i odpędził ją, niczym komara. - Nie. Starczy tego. Chciała zaprzeczać, nawet prosić. Spytać czemu. Nie była jeszcze gotowa, by wrócić do rzeczywistości, nie po tak ciężkim dniu. Nie z wizją samotnej nocy. Ale miała swoją dumę. Już i tak mu się narzuciła, zachęcona alkoholem. Starczy upokorzeń na dziś. Puściła barierkę i osunęła się na ławeczkę. Nogi wciąż się pod nią trzęsły. A serce? Na szczęście ono już ostygło, wsparte jego obojętnością. - Więc idź. Zrobił dwa kroki, gdy nagle jakby sobie uświadomił, że rzeczywiście zachowuje się jak kutas. Nie, żeby takie nieeleganckie słowo kiedykolwiek padło z jego ust. - Było miło, ale teraz to koniec. - No pięknie. Mam sama się sobą zająć czy wolałbyś najpierw złapać swojego małego. - Spojrzała na jego krocze. Zacisnął zęby. - Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Czyżby naprawdę mu zależało? - Tak - odparła równie chłodno. Jeśli nawet zauważył, to nic po sobie nie pokazał. - Wszystko w porządku. Dostałam

to, czego chciałam, prawda? - Posłała mu krótki uśmiech, chociaż wcale nie było jej wesoło, i machnęła lekko. - Baw się dobrze pod prysznicem. Na pewno tak będzie. Nie mógł udawać tej potężnej erekcji, nawet jeśli udało mu się ją nabrać, że uważa ją za kobietę, a nie uwierający kamyk w bucie. Przyglądał jej się jeszcze chwilę, a potem skinął po królewsku głową. - Dobrze więc. Do zobaczenia w poniedziałek. - Jasne. - Nie mogła się już doczekać spotkania, na których dwa razy w tygodniu omawiali produkcję katalogu. Cóż za zabawa. On wciąż nie odchodził. Przyglądał się jej, sprawiając, że jej rozgrzana skóra stawała się nieprzyjemnie ciepła. Pulsowanie pomiędzy udami też nie sprzyjało zachowaniu chłodu, ale zdoła się opanować. Musi wynieść się stąd natychmiast. Złapała torebkę i wstała, sztywniejąc na odgłos jego cichnących kroków. A potem zawiązała włosy w byle jaki kok i uciekła, nim wieczór popsuł się jeszcze bardziej. Niedziela zastała Cory'ego w biurze w sklepie, jak zwykle. Co prawda zazwyczaj miał za sobą też kilka godzin snu, ale po tym, co stało się poprzedniej nocy nie był w stanie zasnąć. Ani trochę. Za każdym razem, gdy wracał myślami do wydarzeń poprzedniego wieczoru, zmuszał się do skupienia na bieżących sprawach. Z trudem. Czasami wychodził do hali sklepu, udając, że jednak jest towarzyski, ale wolał zostawić to swojemu bratu i rodzicom. Tyle że Dillon jeszcze nie doszedł do siebie po romantycznej nocy, a rodzice wybrali się na zakupy niezbędne do przeprowadzki na drugą stronę kraju. I tak został sam.

Chociaż miał nastrój jeszcze gorszy niż zwykle, zmusił się do rozmowy z Joem Wilsonem o jego zapaleniu kaletki i wnuku Maca Connora. Sprzedał osobiście nową dmuchawę do liści, chociaż w tym specjalizował się Dillon, i w ogóle starał się zachowywać tak, jakby wcale nie czuł zadry w tyłku. A tą zadrą była Victoria Violet Townsend. W te kilka krótkich minut prawie dopuścił do czegoś, czego nigdy nie robił. Prawie stracił głowę. Na szczęście gdy ujrzał jej orgazm, kurczę, poczuł go przez materiał, to widok ten ugasił jego szalejące libido. Może i jego ego spęczniało, a kutas był twardszy niż wiertło, które przed chwilą pokazywał klientowi, ale jego mózg włączył się z powrotem i uratował ich oboje przed pewną katastrofą. No, i brak prezerwatywy. Coś, do czego nie mógł się przyznać Victorii. Tak bardzo się zapomniał, że nie wiedział nawet, iż zabrał się do kopania bez łopaty. I dobrze, bo przecież nienawidzili się. Poza tym pracowali razem, co wydawało się dziwne, biorąc pod uwagę, że wybrał ją spośród znacznie lepiej wykwalifikowanych kandydatów. W kryzysie musiał ciąć budżet, gdzie się dało, a ona miała coś, czego inni nie mieli. A przynajmniej tak mu się, głupiemu, wydawało. Nie podnosiła kosztów. Poprzedniej nocy okazało się, jak bardzo się mylił, bo jeśli by przyznawano medale za orgazmy, to ona właśnie go wygrała. Nigdy nie widział nic równie pięknego. Prawie prychnął, żegnając się z Dokiem Cranstonem i ruszył do swojego biura na tyłach sklepu. Tania? Nie bardzo. Wyznaczyła potworną cenę za swoje zatrudnienie, a on się na to zgodził, bo nie przeczytał małego druku przed podpisaniem umowy. Morał? Nigdy nic nie brać w ciemno, jeśli w grę wchodzi Victoria, i wszystko mieć napisane czarno na białym. Po kilku godzinach pracy znów wszedł do hali sklepowej, bo Dillona nadal nie było - szczęściarz jeden - i z zaskoczeniem

zauważył, że wszyscy byli wobec niego zaskakująco mili. Mnóstwo uśmiechów, a nawet kilka okrzyków: „Dajesz stary", których nie rozumiał. Uznał, że to pewnie efekt wczorajszej gali, i znów wrócił do biura, rozmyślał o nowym sklepie w Carlton i rozmowie o pracownikach, którą musiał przeprowadzić z HR-owcem, którego zatrudnił. Wcale nie miał na to ochoty. Peterson był twardzielem, a poza tym miał dość problemów bez wdawania się w bójki personelu. Spojrzał na zegarek, a potem na telefon. Może przełoży spotkanie. Mógłby też zadzwonić do tego beznadziejnego fotografa i zażądać zwrotu zaliczki. Rany, nie miał czasu na takie drobiazgi. Drzwi otwarły się i z hukiem trzasnęły o ścianę. Jak na kogoś, kto spędził upojną noc i poranek z ukochaną, Dillon nie wyglądał na zbyt szczęśliwego. - Widziałeś gazetę, bracie? - zapytał Cory'ego i pomachał nią. Naprawdę musisz spojrzeć, i to już. Żołądek skręcił się Cory'emu z niepokoju, gdy sięgał po swoją kawę. Zwykle pił bezkofeinową, ale gdy miał dużo pracy, brał prawdziwą, co ostatnimi czasy oznaczało zawsze. - Niech zgadnę, twoja dziewczyna znów zamieściła jakąś niesamowitą reklamę. Jeśli Alexa uważa, że jej kwiaciarnia może sobie pozwolić na kolorowe reklamy, które kompletnie przyćmiewają nasze, to jej sprawa. Nie zamierzam w ten sposób wydawać pieniędzy. Dillon rzucił mu gazetę na biurko. Żołądek skręcił się Cory'emu jeszcze bardziej, gdy uświadomił sobie, że uświetnia kolumnę plotkarską. I to nie on sam. - Cieszę się, że oszczędzałeś, braciszku, bo wygląda na to, że teraz nieźle zabulisz za ratowanie skóry.

Rozdział 2 Cory przytrzymał się fotela i zacisnął zęby, żeby nie zakląć. Głośno. Obaj wpatrywali się w zaskakująco wyraźne, czarno-białe zdjęcia umieszczone w samym środku kolumny towarzyskiej panny Haven, zwanej też plotkarską, tuż pod wiele mówiącym nagłówkiem: „Potrzebna pomoc? Ależ oczywiście, proszę pana!" Wyglądało na to, że jednak nie odzyska zaliczki od fotografa. Chciał przecież, żeby bal został opisany w gazetach, prawda? Może należało się jaśniej wyrazić. Już miał odgryźć się Dillonowi, ale się powstrzymał. Nie, żadnych pieniędzy na ratowanie sytuacji. Dość już wydał na fotografów, którzy najwyraźniej woleli siedzieć na drzewach i pstrykać, jak zabawia się z Victorią niczym napalony nastolatek, zamiast robić zdjęcia uśmiechniętym darczyńcom i trofeom. Facet nie wiedział przynajmniej, że to Cory go zatrudnił. Dillon też nie. Zawsze promował ich organizację charytatywną, licząc na datki i udział społeczności, ale nie zgadzał się, by bal był w jakikolwiek sposób reklamowany w obawie, że ludzie przestaną się skupiać na dobroczynności i będą próbowali wykorzystać go do swoich celów. Albo jak w tym wypadku, do propagowania sprośności w miejscach publicznych. - Zauważyłem, że nie krzyczysz - odezwał się Dillon, opierając się o biurko. - Wiedziałeś o tym? - Nie, oczywiście, że nie. - Cory nie mógł oderwać wzroku od zdjęć. Jego wściekłość na to, że naruszono jego prywatność, prawie natychmiast ustąpiła czemuś innemu i wcale mu się to nie podobało. No to co, że na jednym ze zdjęć Victoria była odwrócona w stronę aparatu, z przymkniętymi oczami i rozchylonymi ustami, jakby jęczała? Albo że jego wargi znajdowały się na tej jej części, która jakby sama wskoczyła

mu w usta? Albo że na kolejnym nachylał się nad nią tak, jakby komunikowali się na innej płaszczyźnie, związanej z jego ocieraniem się kroczem o jej? To nieistotne. - To Vicky, prawda? Na to wygląda, chociaż zdjęcie jest trochę rozmazane. Wsypałeś jej czegoś do drinka, czy co? A może to ona wsypała coś tobie? Od dawna podejrzewałem, że leci na ciebie, ale to jest cholernie... Cory odwrócił się do niego gwałtownie. - Tak, dziękuję za wyjaśnienie. To chyba oczywiste, co robimy z Victorią. - Nagle uświadomiwszy sobie, co to oznacza, poderwał się z miejsca. - O kurczę. Nie chodziło tylko o to, że zrobiono im zdjęcia w nieodpowiednim momencie. Pracował z Victorią, a Value Hardware był rodzinnym biznesem. Nigdy wcześniej nie wiązał się z nim żaden skandal i nie zamierzał dopuścić, by nagle zaczął. Chociaż właściwie już się zaczęło, tylko nie skończyło... Cholera. I jeszcze reputacja Victorii. Tyle pracowała, by jej nowo otwarta firma projektowa zyskała poważanie w tym staroświeckim miasteczku, gdzie ludzie mieli wąskie horyzonty i jeszcze węższe kieszenie, gdy przychodzi do płacenia. To na pewno wpłynie na jej reputację. Jak będzie mogła dowieść, że dostała pracę przy katalogu, ponieważ jest kompetentna, skoro on oblizywał jej sutki? Na pewno obrzucą ją różnymi przezwiskami, a jego... - Stary, niezły z ciebie ogier. Ludzie ciągle o was mówią. Nawet w banku. Wszyscy myśleli, że nie usidli cię żadna panna, a tu proszę, złapany w opuszczonych spodniach z Vicky, arcywrogiem. - Trochę przesadziłeś - odparł Cory, wciąż trochę zbyt napuszony określeniem „ogier". To był dość zaskakujący komplement dla kogoś, kto przez ostatni rok nie zrobił nic w kierunku nawiązania związku czy przespania się z dziewczyną.

- To naprawdę niezłe zdjęcia. - Dillon odwrócił gazetę w swoją stronę. - Serio, Vicky wygląda tak... - Daruj sobie. Masz własną kobietę. Odczep się od mojej. - Słysząc swoje słowa, jeszcze bardziej się cofnął. Już drugi raz w ciągu dwóch dni powiedział i zrobił coś, co zupełnie nie miało sensu. Przecież ona nie była jego dziewczyną i nigdy nic takiego nie planował, poza fantazjowaniem o niej, gdy chodziła w botkach na szpilce, ale to było zrozumiałe. Teraz prawie ich nie nosiła, ale wciąż to pamiętał. Doskonale. - Aha! Tak podejrzewałem. Masz niezłe wyczucie, bo zbierały się nad tobą czarne chmury. - Mów po ludzku. Dillon pokręcił głową, jakby był głuchy. - Rodzice serio mówili o tym, że masz znaleźć równowagę pomiędzy pracą a życiem prywatnym. Rozważali nawet opóźnienie swojego wyjazdu do Arizony, żeby pomóc ci znaleźć tu kogoś. No i wracamy do ich wytycznych... O tym też myślał cały czas od balu. - Nie ma mowy. - Cory zerwał się na równe nogi i złapał gazetę. Wykupi wszystkie egzemplarze w całym mieście i wsadzi do sejfu. No, może jeden zostawi i rozklei na suficie w sypialni. - Niczego nie będą opóźniać. Tata musi zmienić klimat, a tu jest wszystko w porządku. Ze mną jest wszystko w porządku. - Jeszcze nikt nigdy nie umarł z frustracji. Przynajmniej z tego, co wiedział. - Teraz już to wiedzą. Ty świntuszku. - Pokręcił głową, uśmiechając się szeroko, ale Cory i tak dostrzegł podziw w jego oczach. Dillon, król seksualnych skandali, był pod wrażeniem! A ledwie kilka dni temu w barze śmiał się, że Cory nie spał

z nikim od poprzednich wyborów prezydenckich. To była drobna przesada, ale mimo wszystko. - Vicky jest twoją tajemną dziewczyną. Cory wpatrywał się przez chwilę w brata. A potem skinął głową. - Tak, Victoria to moja tajemna dziewczyna. Przynajmniej dopóki nie zrobi się o tym cicho i znów zaczną na nich patrzeć jak na porządnych obywateli. Teraz musiał jeszcze przekonać do tego Victorię. Vicky wytrzeszczyła oczy na widok mężczyzny na progu. W słabym świetle lampy nad wejściem zdawał się przemoczony i udręczony. I niesamowicie seksowny. Cory działał na nią od czasów liceum. Nawet jeśli nie pojawiał się stale w jej życiu, to wystarczyło jedno spotkanie, by znów rozpalić w niej płomień. A sobotni wieczór zdecydowanie do takich należał. Był niepokojącym połączeniem megalomaniaka i słodziaka, z lukrem z zabójczej inteligencji, a ta mieszanka doskonale działała na jej hormony. Ale nie było mowy, żeby on się mógł o tym dowiedzieć. Już dawno się zorientowała, jak sprawa wygląda. Cory był zbyt zajęty, by nadawać się na chłopaka. Mógł poświęcić kobiecie pewnie z pięć minut swojego cennego czasu. Był tak płytki, że w grę nie wchodziło nic poza krótkim numerkiem. W jej przypadku ten numerek nastąpił przez ubranie. A jeśli już znalazł czas dla jakiejś kobiety, to wytwornej i eleganckiej, jak jej starsza siostra. Nie raz starał się o względy Melindy, ale ona zawsze mu odmawiała. Melly lubiła złych chłopców, a Cory do takich nie należał. Co prawda po wydarzeniach w altance Vicky zaczynała się zastanawiać, czy Cory nie jest jednak inny niż na pierwszy rzut oka. Ostentacyjnie spojrzała na zegarek.

- Wiesz, że jest prawie dziesiąta wieczór? - Wiem, to nie najlepsza pora, ale musiałem jeszcze dziś z tobą porozmawiać. Dzwoniłem do ciebie kilka razy. I pisałem SMS-y. Odchrząknął. - Rozumiem, że nie widziałaś dzisiejszej gazety, bo odezwałabyś się wcześniej. Nigdy nie tracisz okazji, by mnie zwymyślać. Zamrugała. O czym on mówił? Może o jakiś kwestiach związanych z „Twoim Domem"? Czyżby mieli konkurencję? Pojawiła się jakaś inna gazeta? - Jeszcze nie przeczytałam gazety. - I nie zaglądałaś do netu? Zaczynało się robić dziwnie. - Przez cały dzień miałam wyłączony telefon. Byłam z wizytą u... Przełknęła ślinę, nie chcąc się zagłębiać w ten temat. Cory nie wiedział o sytuacji jej matki i nie zamierzała tego zmieniać. - Odwiedzałam rodzinę za miastem. Dopiero niedawno wróciła. Zdążyła tylko wziąć prysznic. Na szczęście, zanim otworzyła drzwi, ubrała dużą bluzę i majtki. Spodziewała się raczej jakiegoś nieszczęścia. Ale nie jego. - Bez spodni? Czemu mnie to nie dziwi? Spojrzała w dół i zorientowała się, ile pokazuje nóg. Może powinna była założyć jeszcze legginsy do jogi. - Rodzinę odwiedzałam w ubraniu, głupku. To moja piżama. Znów kpiny. Facet mógłby z nich wykładać. Gdyby nie to, że zauważyła, jak na nią patrzy, to mogłaby się wkurzyć. - Dzięki za wyjaśnienia. Przyjrzała mu się. Miał na sobie bojówki i koszulę, strój, który uważał za niezobowiązujący. - A co z tobą, szefie? - Pracowałem. - Zacisnął szczękę. - Podczas gdy ty... - Bzykałam się z drużyną futbolową - odparła, licząc, że to go poruszy.

I rzeczywiście. - Oj, przepraszam, że przeszkadzam. Drużyna na ciebie czeka, czy już ich wykończyłaś? - Jego przesłodzony ton sprawił, że znów się w niej zagotowało. - Rany, właź już - prychnęła, otwierając szeroko drzwi. Nie zamierzała mieć na sumieniu nudnego, przemarzniętego szefa. Już i tak było z nim dość problemów. Natychmiast skierował się do salonu. - Zapewniam, że to nie potrwa długo, o ile tylko będziesz chciała współpracować. Nie śpieszyła się, idąc w jego stronę. Wielokrotnie ją odwiedzał w jej domowym studiu, ale i tak dziwnie się czuła, gdyby był tutaj tak późnym wieczorem. Cienie dodawały jego szerokiej szczęce i srebrzystym oczom atrakcyjności. Określenie „szary" zupełnie nie oddawało ich koloru, zwłaszcza gdy rozbłysły na widok jej uda, które z rozmysłem „przypadkiem" odsłoniła. Nie miała jak ukryć nóg w takim stroju, ale mogła je pokazać w jak najlepszym świetle. - Jestem teraz zmęczona. - I może trochę napalona, zwłaszcza że patrzył na nią z zainteresowaniem. - Więc jeśli chodzi o katalog... - Nie. - Nie spojrzał jej w oczy. Jego wzrok przesunął się na jej uda i tam się skupił. To były dobre uda, wyćwiczone latami jogi. Co prawda nie wyjaśniało to jego nagłego zainteresowania. Może jednak ta sukienka zrobiła na nim wrażenie. Strzeliła palcami i poderwał głowę. Przez moment wyglądał na tak zaskoczonego, jak ona się czuła. - Hej, oczy tutaj proszę. Wiesz, ile razy przeleciano mnie wzrokiem wczoraj na balu? - I nie tylko, z tego, co mówiłaś. Niestety nie miała okazji bzykać się z żadnym graczem w futbol, a co dopiero całą drużyną.

- Co prawda dyskusja na temat mojego życia seksualnego jest pasjonująca, ale może przejdźmy do rzeczy, co? Nie chcę cię nadmiernie szokować. Uśmiechnął się krzywo. Zupełnie, jakby nie był w stanie zdobyć się na więcej. Trudno się dziwić, skoro pracował cały dzień. - Zaskoczę cię. Przerzuciła włosy na jedno ramię i posłała mu uśmiech. Wkurzanie Cory'ego Santangela było jedną z jej największych rozrywek, nawet jeśli czaszka jej pękała. Odwiedziny w domu opieki zwykle kończyły się u niej potwornym bólem głowy, a dzisiejsze nie były wyjątkiem. - Przyznaję, że jestem ciekawa. Skąd ten pośpiech? I o co chodzi z tą gazetą i netem? Postanowiła sprawdzić, co też nagrał jej na poczcie głosowej, i sięgnęła po leżący na stoliku telefon, ale Cory dotknął jej kolana i zamarła. Po raz pierwszy widziała go zakłopotanego. Potarł ręką kark, jeszcze bardziej czochrając zwykle idealną fryzurę. Podobał jej się taki nie spod igły. A odrobina ciemnego zarostu sprawiała, że wyglądał, jakby dopiero wstał z łóżka. Nie, tam się nie zapuszczamy. - Mam dla ciebie propozycję, i to nie może czekać. Zanim zdążyła mu powiedzieć, żeby wreszcie ją wykrztusił, otworzył teczkę, której wcześniej nawet nie zauważyła, i wyjął gazetę. Przekartkował ją, złożył i wyciągnął w jej stronę. - Środkowa kolumna - powiedział krótko. Złapała gazetę, rzuciła na nią okiem i umarła, metaforycznie mówiąc. Cory ją całował. Dotykał. Sprawiał, że jęczała. I wszystko to zostało uwiecznione na czarno-białych zdjęciach. - Czemu... co... - Próbowała złapać oddech. - Co to do cholery jest? Jak to się stało?

- Paparazzo - powiedział tylko, jakby mówił o pogodzie. - Czemu jesteś taki spokojny? - Zaczęła szarpać swój naszyjniki z rozgwiazdą. W tej chwili wydawał jej się powrozem, odcinającym dopływ powietrza. - Nie jesteś zażenowany? - Że złapano mnie w kompromitującej sytuacji? No tak, to nie wygląda najlepiej. Ten facet był postrzelony. Kompletnie. - Nie najlepiej? Wszyscy w mieście wiedzą, że mnie nienawidzisz. A teraz wiedzą też, że... że... - Wyluzuj - powiedział tym spokojnym tonem, który sprawiał, że miała ochotę go uderzyć. - Sytuacja jest nie najlepsza, ale możemy ją wykorzystać. - Roześmiał się sztucznie. - Wierz mi, miałem mnóstwo czasu na rozmyślania, gdy próbowałem się z tobą skontaktować. Jego samozadowolenie zaczynało ją naprawdę wkurzać, zwłaszcza że zaczynała się bać, co to może dla niej oznaczać. - No wyduś to z siebie, Santangelo. Co wymyśliłeś? - Moi rodzice wyprowadzają się za miesiąc. Do Arizony -dodał, jakby sama o tym nie wiedziała. Rozmawiali o tym ledwie z tuzin razy. Ostatnio było strasznie dużo pracy i między innymi dlatego zatrudniłem cię do „Twojego Domu"... - Zatrudniłeś mnie, bo jestem najlepsza. - Tak czy inaczej, mamy w sklepie konsultantkę, która mogłaby się zająć układem katalogu. Mógłbym też wziąć grafika, który zrobiłby makietę dla drukarni. - Czemu? Przecież ja zajmuję się tym wszystkim znacznie sprawniej. Zignorował ją. - Ale ostatnio mam jeszcze mniej czasu, a rodzice uważają, że powinienem trochę zmienić wizerunek. - Widzę - zaczęła się bawić kolczykiem, by jakoś zapanować nad zdenerwowaniem. - Ale jaki to ma związek ze mną?

- Zastanawiałaś się nad tym, co te zdjęcia oznaczają? -Kiedy nie odpowiedziała, przechylił głowę. - Pracujemy razem. Niektórzy mogą dojść do przykrych wniosków w kwestii tego, jak dostałaś tę posadę, skoro obiektywnie rzecz biorąc, byli bardziej wykwalifikowani kandydaci. - Kto by tak pomyślał? - jęknęła cicho. Pewnie tylko jakieś dwie trzecie miasta. Cholerna wieża ciśnień. Co nie znaczyło, że ma się zgodzić na jego wymagania. - No dobra, ludzie będą przez chwilę gadać. Dam sobie z tym radę. A poza tym? To twój problem, nie mój, męcz tym kogoś innego. Gdy tylko to powiedziała, chciała to cofnąć. Przecież był jej przyjacielem, no, poniekąd, wiecznie się kłócili, i z każdą chwilą powiększały mu się wory pod oczami. Nie zostawi go na lodzie. - Nie ma nikogo innego - powiedział cicho, a serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Nachylił się z tak przejętą miną, jak jeszcze nigdy. I oczywiście jej ciało natychmiast na to zareagowało. Jeszcze chwila, a jej sutki zaczną mu salutować. - Moi rodzice uważają, że brakuje mi życia towarzyskiego. Kobiety wypowiedział to słowo, jakby mówił o jakiejś chorobie wenerycznej. Nie żebym nie miał. No, życia towarzyskiego. - Och, jasne. Na pewno jesteś ogierem. Znów ją zignorował. Jak zwykle. - To tylko chwilowe rozwiązanie. Na kilka tygodni. Potrzebuję towarzyszki, która będzie sprawiała wrażenie, że jej na mnie zależy. A biorąc pod uwagę te zdjęcia, masz doskonałe kwalifikacje. - Ona zarumieniła się aż po włosy, a on zaczął szarpać kołnierzyk, jakby go dusił. - Nie proszę o wiele. Moi rodzice sugerowali Melindę, ale to było jeszcze przed zdjęciami.

Przestała go słuchać, gdy wspomniał o jej siostrze. Przeszył ją ból, jakby ktoś wbił jej nóż w brzuch. Melly uparcie odmawiała umówienia się z Corym, ale byłaby dla niego idealna - lodowato piękna, skryta, cicha Melinda. Zupełnie inna niż Vicky, która nigdy nie doścignie swojej siostry. Ale to ona była na tych zdjęciach. To ją całował i pieścił, i doprowadził do szaleństwa. Wciąż się z Corym kłóciła. Co oni mieli wspólnego? Nie podobały mu się jej ubrania, jej żywiołowość, wygłupy, ale czasem robił takie słodkie rzeczy, jak włączenie się w pracę charytatywną Dillona. Bywało, że rozśmieszał ją podczas ich kłótni albo poprawiał jej nastrój, gdy miała doła. Zawsze lubiła te momenty. Chociaż były rzadkie. Cholera, poprzedniej nocy zaczął coś, co ona bardzo chciała dokończyć. I na razie nie musiała się nad tym dłużej zastanawiać. - Na pewno jest jakiś powód, dla którego nie umawiasz się na randki. - Vicky zaczęła przyglądać się swoim paznokciom. - Może czekasz na tę właściwą kobietę? A to na pewno nie ja. Jestem tą złą dziewczyną z sąsiedztwa, przed którą ostrzegała cię mama. - Nigdy nie mówiłem, że jesteś tą właściwą kobietą. -Uśmiechnął się złośliwie, co przyprawiło ją o atak złości i żądzy. - A moja mama cię kocha. I doskonale o tym wiesz. - Tylko dlatego, że zna mnie od dziecka. Co prawda z tobą mi tak dobrze nie poszło. - Nigdy nie miałem okazji podziwiać twoich umiejętności na drabinkach, jak ona. To na pewno dlatego nie doceniam cię tak bardzo. No jasne. Cory zdawał się nie zwracać na nic uwagi, ale pamiętał wszystko, nawet to, że jego mama pomagała jej w podstawówce. Pewnie nawet potrafiłby opisać sukienkę, w której była na balu, gdzie po raz pierwszy się spotkali.

Trudno się dziwić, że miał takie wymagania co do układu swojego katalogu. Facet miał komputer zamiast mózgu. Sprawiał, że mądry oznaczało seksowny. Przynajmniej czasami. Bo zwykle miała go ochotę kopnąć w ten jego twardy dysk. - A może chodziło o twoją fascynację Melindą? Zawsze uważałeś mnie tylko za tę młodszą siostrę. Przez moment wydawał się skrępowany. A potem znów się rozpogodził. - Melinda i ja pasowalibyśmy do siebie. Ty i ja nie. A to sprawia, że... Przesunęła językiem po dolnej wardze i aż dreszcz ją przeszedł, gdy patrzyła, jakie to na nim zrobiło wrażenie. - Jestem interesująca? - A to oznacza kłopoty. Ach, kłopoty. Często ją tak określano, dopóki nie poprawiła się w oczach miasta. No, prawie. Brzydkie kaczątko miasta zamieniło się w grzecznego łabędzia. I zamierzała pozostać tą grzeczną po krótkiej wycieczce na ciemną stronę. Znów przypomniała sobie ich spotkanie w altance. Jej ciało natychmiast zareagowało. - Chcesz lewą kochankę - rzuciła niby z nonszalancją. Cory się skrzywił. - Wolałbym określenie krótkoterminową współpracownicę, ale jak wolisz. - I potrzebujesz jej natychmiast. - Te zdjęcia przypieczętowały właściwie jego los. Ich los. Na jego zabójczo pociągających ustach pojawił się cień uśmiechu. - No tak. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. W jakiś sposób zdołał zamienić coś, co się wydawało kompletną katastrofą - utratę reputacji - w bardzo interesującą propozycję. I to na wielu polach.

Na pewno wyglądałoby to lepiej, gdyby ludzie myśleli, że to poważny związek, a nie tylko zabawy w ogrodzie. Jej kariera i opinia społeczności były zbyt ważne, by można je było ryzykować, nawet jeśli w zamian była zapowiedź dzikich orgazmów. Ale skoro można upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu, pomagając mu, to czemu by nie? Zawsze była ciekawa, jaki jest Cory pod tą przykrywką sztywności. A facet wyraźnie się wykańczał tym pracoholizmem. A jeśli to, jak doprowadził ją do orgazmu poprzedniego wieczoru, miało cokolwiek sugerować, to może wizja seksu nie była taka odległa? Te zdjęcia i jego propozycja dawały jej dostęp do jego wewnętrznego świata i nie zamierzała z tego zrezygnować. A do tego postanowiła wykorzystać wszystkie dodatki. Vicky uśmiechnęła się szeroko. - Potrzebujesz krótkoterminowej dziewczyny. No to właśnie ją znalazłeś.

Rozdział 3 Cory rozpiął marynarkę, niepewny, czemu Victorii tak lśniły oczy. Prawdę mówiąc, to było trochę niepokojące. Czuł się prawie... uprzedmiotowiony. Boże... potrzebował snu. Przyszedł tu, by szukać jej pomocy, ale spotkanie z Victo-rią, i jej długimi na kilometr nogami, wiele mu uświadomiło. Potrzebował kobiety, która będzie wypełniała swoje obowiązki dziewczyny jak najspokojniej, a Victoria była niczym pędząca lokomotywa, głośna, pełna pary i skłonna rozjechać mężczyznę, jeśli ten nie będzie się ruszał dość szybko.

Oczywiście musiała otworzyć drzwi w najbardziej skąpym ubraniu, jakie kiedykolwiek widział poza sypialnią. I oczywiście jej piersi musiały tak wypełniać tę bluzę, a jej karmelowo blond włosy musiały się pozwijać tak, by nadawać jej dziki wygląd, a łańcuszek musiał podkreślać tę jedwabistą szyję. A jej zapach? Ludzie! Wiśnie, limonka i odrobina alkoholu. Upijał się od samego wąchania. „Niech mówi. Nie myśl o niczym poniżej jej brwi. Ani twoich". - Wiesz, może to jednak nie jest taki dobry pomysł. Przecież pracujemy razem. Najważniejszy jest sukces katalogu. - To tylko znaczy, że wiemy już, jak coś osiągnąć. -Zmieniła pozycję, a delikatny diamentowy kolczyk w jej nosie zalśnił. - Poza tym to tylko układ biznesowy, prawda? Kolejna fuzja. Nie prosisz mnie przecież, żebym udawała twoją narzeczoną. Tylko dziewczynę. Dam radę. „Tylko dziewczynę". Te słowa nie powinny przyprawiać go o dreszcze, a jednak tak właśnie zrobiły. - Masz interesujące zasady. Narzeczona to za wiele, a dziewczyna już nie? Wzruszyła ramionami. - Możesz mnie nazwać dziwną, ale to pierwsze oznacza planowanie ślubu. A czegoś takiego bym nie udawała. Jeśli na moim palcu pojawi się pierścionek zaręczynowy, możesz być pewny, że z niego już nie zejdzie. Ostatnie, o czym chciał teraz myśleć, to o niej w pierścionku zaręczynowym. Z trudem posłał jej drwiący uśmiech. Pomysł z przyjściem tu był bardzo głupi i musiał się z niego wycofać. I to szybko. - Tu się pierścionków nie spodziewaj. Ale podejrzewam, że i tak nie sprostałabyś wymaganiom. - Tak?

Właśnie, jakim wymaganiom? Nie miał żadnych, jeśli nie liczyć tego, by nie wymagała dużo zachodu, chodziła na spotkania i była utalentowaną aktorką. A do tego była cicha, skromna i nie sprawiała kłopotów. Victoria? Nie bardzo. Była po prostu zbyt seksowna. Potrzebował kogoś, kto by odwrócił uwagę rodziców od poszukiwania mu dziewczyny, a nie odwracał jego uwagi tymi króciutkimi sukienkami, idealnym zadkiem i zadowolonym z siebie uśmiechem, który chciał jej zetrzeć z twarzy pocałunkiem. Chwila. Seks. Oto odpowiedź. Nigdy na to nie pójdzie, a on będzie mógł wreszcie wrócić do domu. I po bólu. Znajdzie kogoś innego. Wyczaruje, jeśli zajdzie potrzeba. - Kobieta, którą wybiorę, musi być skłonna do uprawiania ze mną czynności seksualnych. Nie mówię o stosunku. - Dodał, gdy szczęka jej opadła. - Ale na tyle, by nadać naszemu związkowi wiarygodność. Pewna poufałość będzie niezbędna. - Oczekujesz, że twoja lewa dziewczyna będzie z tobą uprawiać seks? W zamian za jakieś korzyści, o których jeszcze nie wspomniałeś? Wykrztusiła w końcu. - Właściwie nie. - Takie były efekty nieustannej pracy. Jego rozum pracował na zwolnionych obrotach. - Oczywiście wszystko byłoby za zgodą obu stron. Po prostu będę szukać tak długo, aż znajdę kobietę, która będzie na tyle otwarta, by to rozważyć. - A więc potrzebujesz po prostu dziwki z klasą. - Skinęła głową, a jej bursztynowe oczy zalśniły niepokojąco. -Rozumiem. - Wcale nie! - warknął, znów szarpiąc za kołnierzyk. Gotował się żywcem, chociaż obciągnęła trochę bluzę, by nie widział całej tej cudownej skóry, ale widział ten lśniący kolczyk w jej nosie i smukłą szyję, i te delikatne obojczyki... I jeśli nie pójdzie szybko spać, to zrobi jakiś poważny błąd.

Z rozmysłem wyciągnął rękę wzdłuż oparcia kanapy, szykując się na to, co nadejdzie. W końcu powiedział, że bliskość doda prawdziwości ich ściernie. Gdy jego palce przesunęły się po jej jedwabistych włosach, ledwie muskając jej ramię, podskoczyła, zupełnie jakby wsadził jej rękę w spodnie, których na sobie nie miała. Liczył, że ma chociaż majtki. W przypadku Victorii nic nie było pewne. - Co robisz?! - zawołała. - Dotykam cię - odezwał się od niechcenia, chociaż cały aż drżał w środku. - Jeśli chcesz być moja dziewczyną, nie możesz sztywnieć za każdym razem, gdy cię dotknę ręką. Albo, jak w tym wypadku, trzema palcami. - Dotknął jej kręgosłupa małym palcem i poczuł, jak zadrżała. - Już czterema. - To może od razu dziesięcioma? - Odrzuciła głowę, a jej miodowe loki spłynęły na jego rękę niczym jedwabne wstążki. Łaskotały go. Sprawiały, że miał ochotę się pochylić i skryć w nich twarz. Wtulić się w nią. Boże, zacząłby od muskania tego punktu pomiędzy jej szyją a ramieniem, które widział wczoraj znad ramiączka sukienki. A potem ruszyłby w dół, centymetr po centymetrze i podziwiałby jej piersi, płaski brzuch, kształtne uda, a potem zacząłby je po kolei kosztować. Zanim zdołał się powstrzymać, pożądanie i zmęczenie sprawiły, że posunął się dalej, niż planował. Wsunął rękę w jej włosy i przyciągnął ją bliżej. Widział tylko jej wielkie brązowe oczy i wilgotne, rozchylone wargi... Otrząsnęła się, jakby wybudziła się z transu. - Tak. - Kiedy nic nie powiedział, tylko dalej się w nią wpatrywał, uśmiechnęła się chytrze. - Umowa stoi. Nie. To niemożliwe. Po pierwsze ona była prawie... przyjaciółką. W każdym razie miewali przyjacielskie pogawędki. Oczywiście miał też

kolegów z pracy, a z ludźmi z miasta można było rozmawiać na wiele błahych tematów. Ale takich, których znał od dzieciństwa i którym powierzał najważniejsze projekty, jak „Twój Dom"? Nie. Takich nie było. Po drugie pragnął jej na sposoby, które były nielegalne chyba w trzydziestu stanach. Po trzecie, miał taki wzwód, że nie mógł już trzeźwo myśleć, a co dopiero wymyślać powody, by nie robić czegoś, na co miał ogromną ochotę. Zwłaszcza na nią. Patrzyła na niego, czekając na jego odpowiedź, jeśli nie rozegra tego dobrze, to Victoria skończy jak inne kobiety jego życia - jako była, ostentacyjnie ignorująca go na spotkaniach towarzyskich, no chyba że w jej ręce trafi kieliszek szampana, by wylądował na jego głowie... Z rozmysłem sięgnął w dół, by poprawić swój wzwód. Był to chojracki ruch, który Dillon wykorzystywał pewnie, by zwrócić uwagę kobiet przed Alexą. A może nawet z nią. Przesunął po nim palcem, uśmiechając się lekko, a widok rozszerzonych źrenic Victorii bardzo mu schlebił. „Spokojnie, chłopcze". - Posłuchaj, wiem, że to ja zaproponowałem ten układ, ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że to nie zadziała. Wciąż mamy różne rozbieżności. Wpatrywała się w rękę, którą położył na udzie. - Jakie? Zamiast wymieniać, wykrzywił usta. - Nie sądzę, abyś dała sobie ze mną radę. Przynajmniej to było prawdą. Pragnął z nią robić rzeczy, na jakie nigdy by się nie zgodziła. Osoba tak obsesyjnie wszystko kontrolująca nie zgodziłaby się oddać władzy w łóżku. Nigdy. To było jeszcze mniej prawdopodobne niż szansa na to, by wyszli z tego szalonego planu bez szwanku.

Lepiej od razu sobie wyjaśnić, że nijak do siebie nie pasują. A zanim znów wpadnie na jakiś genialny pomysł, musi się przespać. Oblizała wargi, z trudem oderwała wzrok od jego ręki i spojrzała mu w oczy. Wyraz jej twarzy mówił sam za siebie. - Jakoś ci nie wierzę, szefie. - Złożyła usta w ciup i przekrzywiła głowę. - Poza tym nie chcesz mnie chyba związać i kapać na mnie gorącym woskiem, co? Roześmiała się gardłowo i seksownie. I troszkę nerwowo. To, że po tylu latach wciąż potrafił ją wyprowadzić z równowagi, jeszcze bardziej go rozgrzało. A to, że zgadła dokładnie to, co chciał z nią zrobić, było jeszcze lepsze. Drgnęły mu palce. Nie był w stanie tego opanować. Wpatrywał jej się w oczy przez moment. Dwa. Narastała świadomość. W końcu wyszeptała. - Och... - Przełknęła z trudem, a on obserwował ruch jej gardła, przyciągany do jej skóry niczym ćma, która nie wiedziała, że się sparzy. - Dobrze. Miał już słowa protestu na końcu języka. Były gorzkie jak nalewka z piołunu. Zamknął oczy, nim zdążył coś powiedzieć. To mogło być takie proste. Mógł zająć się kwestią zdjęć, rodziców, wiarołomnego libido za jednym zamachem... Ścisnął poduszkę kanapy, uwięziony w jej miodowym spojrzeniu, gdy się nachyliła. Tak bardzo jej pragnął, że nie mógł oddychać. Nie mógł odrzucić tego, co narastało między nimi przez lata. Nie chciał. Chciał, aby przynajmniej raz coś było łatwe. Cholerni rodzice, musieli wpakować go w taką sytuację. To przez nich wyszedł na zewnątrz poprzedniego wieczoru. Gdyby pojawił się tam kilka minut później, nie spotkałby się z Victorią i nie byłoby problemu ze zdjęciami. Powinien po prostu przestać się przejmować i zobaczyć, co się stanie.

Będzie jego lewą dziewczyną - chociaż kto uwierzy, że są parą? - a może nawet prawdziwą kochanką, a gdy jego rodzice wyjadą, powróci do swojego zwykłego życia. I pracy. A to pozostanie tylko odległe, niezbyt przyjemne wspomnienie. Ale to jest Victoria. Dziewczyna, która, gdy widział ją po raz pierwszy, nosiła kucyki i przyczepiała liście na tablicy informacyjnej przed biblioteką. Młoda dziewczyna tańcząca samotnie na środku sali gimnastycznej, bo tak. Wspaniała, ponętna kobieta, która wyglądała równie pociągająco w bluzie i szortach co w złotej minisukience. W ostatniej chwili zerwał się na równe nogi. Spojrzał na zegarek i spróbował odczytać godzinę przez mgłę pożądania spowijającą mu wzrok. - Muszę zadzwonić - wydusił. - Tak późno? To pora na spanie. - Nie dla kogoś cierpiącego na bezsenność - rzucił, przechodząc przez pokój. - Cory, odpuść sobie dzisiaj! - zawołała za nim zaniepokojona Vicky. - Jeśli chcesz, możesz położyć się tutaj... Był już przy drzwiach... W poniedziałkowy ranek Vicky skierowała się do biura Cory'ego typowym dla siebie stanowczym krokiem. No, prawie. Fakt, że była w botkach na szpilce i niosła specjalną niespodziankę dla swojego pseudochłopaka, niewiele ją spowalniał. Zdecydowanie większy wpływ na prędkość miały jej nerwy. Tak ciężko pracowała, by odzyskać dobrą reputację, a teraz wystarczyło kilka zdjęć i znów była tą niegrzeczną dziewczynką. I to częściowo z własnej winy. Poprzedniego ranka obudził ją telefon od Jill, jeszcze przed umówionym śniadaniem, na którym miały omówić plany na najbliższy tydzień. Jej przyjaciółka chciała uprzedzić Vicky

o zdjęciach, na wypadek gdyby nie słyszała jeszcze o publikacji. Niepotrzebnie. Zaraz po wyjściu Cory'ego zadzwoniła jej siostra, Melly, z pieszej wycieczki na północy stanu, by zapytać, co ona sobie wyobraża, robiąc takie rzeczy. To było doskonałe pytanie. Właściwie czemu ona to robiła? Nie chodziło tylko o zdjęcia. Oczywiście, reputacja była ważnym powodem, ale nie jedynym. Cory potrzebował pomocy. Potrzebował jej! Facet gonił w piętkę i uświadomiła to sobie, gdy pojawił się u niej wieczorem i wyglądał jak syn samej śmierci. Byli przyjaciółmi, prawda? No, mniej więcej. Można by to tak nazwać. A niezupełnie przyjaciele sobie pomagali. Kto wie, może zdoła nawet nadać trochę barwy jego ponurej egzystencji. A do tego może wykorzystać wszystkie możliwości seksualne z nim związane, żeby odfajkować to z listy rzeczy do zrobienia. „Przelecieć sztywnego, seksownego mądrego nerda -odfajkowane". Vicky poprawiła teczkę i zapukała. Spóźniła się kilka minut na ich stałe spotkanie dotyczące katalogu, więc nie zdziwiła się, gdy warknął tylko, by wchodziła. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Wciąż wyglądał na bardzo zmęczonego, więc postawiła stopę na brzegu biurka i z ponurą satysfakcją usłyszała, jak zgrzytnął zębami. - Podobają ci się moje buty? Te obcasy są trochę wysokie, ale dałam radę. - Są ładne. Podobnie jak spódnica. - Ledwie na nią spojrzał i nie obszedł biurka, by zamknąć drzwi na wypadek mordobicia. Zaskakujące. - To rozcięcie z boku nie jest najodpowiedniejsze do biura, ale od kiedy to stanowiło dla ciebie problem?

Opuściła nogę. - Ojej, podręcznik grzecznej dziewczynki zostawiłam w domu. Cóż za szczęście, że jesteś, by sprowadzić mnie na dobrą drogę. - Właśnie, jeśli chodzi o sprowadzanie na dobrą drogę... -Splótł ręce i spojrzał na nią z góry, jakby był jej nauczycielem, a ona niegrzeczną uczennicą, co biorąc pod uwagę jej strój, nawet by pasowało. W teczce miała nawet linijkę. - Musimy porozmawiać. Rozsiadła się na krześle naprzeciw niego. - Dawaj. - Wczoraj zaproponowałaś mi seks - powiedział tak, jakby mogła o tym zapomnieć. Na pewno nie rozmyślała o tym całą noc, przewracając się z boku na bok. - I jak podejrzewam zmieniłaś zdanie. Poderwała się jak błyskawica i zatrzasnęła drzwi. - Poprawka. Zgodziłam się, by przez określony czas udawać twoją dziewczynę. I że oboje możemy na tym skorzystać, czujesz? - Właśnie nie chcę czuć. O to między innymi chodzi. Hm... czy on zdawał sobie sprawę z tego, że szczęka mu drgała? Bo ona na pewno. - No to się poświęć. Znów. - Victorio, to nie są żarty. - A kto tu się śmieje? - Potrząsnęła mnóstwem brzęczących bransoletek, które miała na ręku. - Nazwij to ciekawością. Kręcimy się wokół siebie od tak dawna, że może to po prostu kolejny krok? Poza tym to ty wciąż mówisz o seksie. Możemy udawać zakochanych bez bzykania się. To ty dodałeś ten warunek. Zgrzytnął zębami tak, że jego dentysta na pewno by to potępił.

- Oczywiście, że moglibyśmy, w końcu nie jesteśmy nastolatkami kierowanymi przez hormony. - Oczy mu zalśniły. - Wbrew nieszczęsnemu zajściu w altance. Vicky ledwo opanowała prychnięcie. - Nieszczęsnemu, tak? Jak zwykle nie odpowiedział. - Ale występując jako adwokat diabła, powiedzmy, że w związku z przebywaniem razem i tak dalej nastąpiłoby najgorsze... - I tak dalej. - Przewróciła oczami. - O Boże, pozwól, że wyżmę majtki. Miała je nawet na sobie. W końcu była poważną kobietą interesu. - Nie mówimy o zamawianiu pizzy. Dyskutujemy możliwość zostania kochankami. Rozumiesz, co to oznacza? Jego irytacja prawie ją rozbawiła. Spojrzała na siebie. Nie była tak zabójczo piękna jak Melly, na pewno nie „idealna", ale czy naprawdę była dla niego tak odrażająca? - Rozumiem, że teraz się zamkniesz? - Pociągnął swój idealnie zawiązany krawat. Mogłaby pomyśleć, że on się denerwuje. - Ile już czasu minęło? Przez moment nie wiedziała, o co mu chodzi. Była zbyt zajęta sprawdzaniem, czy jej brzuch wystaje bardziej niż poprzednio, kiedy sprawdzała. Ale potem... Moment, cóż za osobiste pytanie. Zatrzepotała rzęsami. - Wolę nie mówić. Na jego idealnie ogolonej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Właściwie podobał jej się jego zaniedbany wygląd poprzedniego dnia. - To ty zaczęłaś temat. - Powiem ci, jeśli mi powiesz. Milczał akurat tak długo, że uznała, iż odmówi. A potem wzruszył ramionami.

- Dobrze. Ty pierwsza. - Nie piszę pamiętnika, ale jakieś dziesięć miesięcy. Chyba. Przyglądał jej się odrobinę za długo, a potem zmarszczył brwi. - Zawiodłaś mnie. - Przestań się ociągać. A ty? Rozległo się pukanie do drzwi i do środka zajrzał Dillon. - Cześć braciszku, skończyłeś te raporty do sklepu w Carlton? Bo jak nie, to mogę się tym zająć. - Spojrzał na Vicky i uśmiechnął się szeroko, a jego niebieskie oczy były jakieś pięćdziesiąt razy cieplejsze niż jego brata. - Cześć Vickster. - Wyślę ci to, co już mam. Miałem pewne problemy z uzyskaniem wszystkich danych. Nie brzmiał na zadowolonego, ale czy on kiedykolwiek był zadowolony? - Zajmę się tym. - Stwierdził Dillon. Cory przekazał bratu grubą teczkę. - Później omówimy wyniki. Teraz muszę popracować z Victorią. - Jasne. - Dillon posłał jej szeroki uśmiech. - Nie przeciążaj mu za bardzo mózgu, mała. Odpowiedziała mu uśmiechem i zauważyła, że Cory zrobił się nagle lodowaty. Nawet kręciło ją to, jak mógł się nagle zmienić. - Będę delikatna, obiecuję. Kiedy Dillon wyszedł, Cory zmierzył ją ponurym spojrzeniem. Następne półtorej godziny spędzili na omawianiu zdjęć wnętrz do „Twojego Domu". Vicky wstępnie opracowywała makiety, a potem grafik w drukarni je wykonywał. Cory zwykle dodawał coś od siebie, co zawsze oboje wkurzało. Wyglądało jednak na to, że tego dnia jest w pojednawczym nastroju. Ku zdziwieniu Victorii szybko wybrali zdjęcia spośród nowocze-

snego designu Cory'ego i jej rustykalnych pomysłów. Artykuł miał mówić o tym, jak ten sam pokój można przerobić ze zwykłego na wyjątkowy, używając materiałów w rozsądnej cenie i z wyposażenia dostępnego w Value Hardware. - Wiesz, mam pomysł. Udał, że drży, chociaż oczy błyszczały mu wesoło. - I nastała radość na Ziemi. - Domy Pomocnych Dłoni byłyby idealnym łącznikiem firmy z katalogiem. Będzie je łatwiej urządzić niż pusty plan i do tego znacznie taniej. - Oparła o kolano swój szkicownik i czekała na jego protesty. Ale żaden nie nastąpił. - To teren Dillona. Nie zajmuję się prawie organizacją, jeśli nie liczyć wsparcia finansowego. Po prostu dzień nie ma dość godzin. - Więc będę pracować z Dillonem. Pokręcił głową tak szybko, że aż zmarszczyła brwi. - To nie będzie konieczne. Coś wymyślę. - Jakoś mam wątpliwości, skoro nie podobają ci się wszystkie moje pomysły. - Vicky schowała zdjęcia do teczki. - Najbardziej mi się podobał problem, jaki miałeś z zasłanianiem okien. - Wolałem bambusowe żaluzje - powiedział spokojnie. - Nie mówię ci, jak masz wykonywać swoją pracę - odparła. - Więc przestań mi wmawiać, jak wykonywać moją. Pogłaskał krawat, a ona natychmiast przypomniała sobie ich rozmowę z poprzedniego dnia - kiedy głaskał coś innego. - Nigdy ci nic nie wmawiałem. - To ty tak twierdzisz. - Dobrze, jak sobie chcesz. - Rozłożył ręce. Miał potężne ręce. Nawet nadgarstek, ubrany w złoty rolex, był tak gruby, że od dawna zastanawiała się, co też działo się niżej. W tym wypadku wiedza na pewno nie była siłą, bo teraz chciała przeskoczyć biurko i usiąść mu na kolanach.

- To ty się na tym znasz. Rób, jak uważasz. Choć jest jedna kwestia, o której zapomniałaś. Ponieważ zimowe wydanie wychodzi w samym środku okresu świątecznego, mogłabyś dodać kilka świątecznych elementów, przynajmniej na okładce. O ile oczywiście nie kłóci się to z twoją wizją. Po prostu się z nią droczył, a był w tym lepszy. Ale nie miała dziś na to ochoty. - Masz jakiś problem z moja wizją, Santangelo? Chodź na tę stronę biurka i możemy to omówić. Posłał jej triumfujący uśmiech. - Schowaj pazurki, kotku. - Przepraszam, zapomniałam, że nie lubisz wchodzić w kontakt fizyczny. Jakikolwiek. Jeśli nie liczyć tego pod osłoną ciemności oczywiście. - Zacisnęła z rozmysłem usta. -Naprawdę zaczynam się zastanawiać, dlaczego nie możesz sobie zorganizować dziewczyny bez wcześniejszych ustaleń. Znów zaczął zgrzytać. - Wiesz, że jestem bardzo zajęty. - Owszem. Ale może to nie o to chodzi? Może po prostu nie potrafisz dogodzić kobiecie, nawet gdyby ci pokazywała palcem? Może twoja wizja zabawy woskiem to szaleństwo z kredkami świecowymi? Nachyliła się, by mógł popatrzeć jej w dekolt. - No Cory, powiedz. Problemy ze wzwodem? Wiedziała już, że nie ma z tym problemów, ale uwielbiała się z niego nabijać. Wpatrywał się w nią przez długi, niepokojący moment, nie uśmiechając się, ledwie oddychając. A potem wstał powoli i zaprezentował całe swoje piękne ciało. - Posuwasz się za daleko, Victorio - mówił cicho, upajająco. Przechyliła głowę i zamrugała. - Więc doprowadź mnie od porządku, jeśli umiesz.

Wyciągnął rękę i przez moment myślała, że złapie ją za włosy i przeciągnie przez biurko. Czy dla nikczemnych, czy romantycznych celów, nie wiedziała. Ale nie mogła się doczekać, by to odkryć. Rozległo się pukanie do drzwi. Gdy do środka wsunęła głowę matka Cory'ego, ten zacisnął pięść i opuścił rękę. I zaklął pod nosem. Ostro. - Vicky! Tak myślałam, że słyszę twój głos. - Corinne podbiegła do niej i uściskała mocno. Vicky odpowiedziała tym samym. Uwielbiała matkę Cory'ego, od kiedy Corinne pojawiła się u niej w szkole, by pomóc przy kilku szkolnych okazjach. Vicky natychmiast do niej przylgnęła, pewnie dlatego, że jej mamy nie było wtedy w pobliżu. Melly była kilka lat starsza i zdawała się doskonale ze wszystkim radzić, ale mama Cory'ego bardzo pomogła Vicky. A potem Vicky przypomniała sobie wydarzenia, które nastąpiły od jej ostatniego spotkania z matką Cory'ego. Czarno-białe zdjęcie igraszek, które obiegło świat... a przynajmniej miasto. Zarumieniła się gwałtownie, mimo spokoju pani Santangelo. Może po prostu tak bardzo się cieszyła, że jej syn w końcu zabrał się do działania, że nie interesowało jej już z kim i gdzie? - Widziałam zdjęcia... - o Boże, zaczyna się - do katalogu i nie mogę się doczekać, by zobaczyć efekt końcowy. Gdy Vicky odetchnęła z ulgą, Corinne ujęła ją pod brodę. - Jak to dobrze, że to ty się tym zajmujesz. Nie ma lepszego projektanta nad moją dziewczynkę. Vicky aż pokraśniała z emocji. Na szczęście te słowa pozwoliły jej zapomnieć o zażenowaniu. Corinne zawsze tak na nią działała. Najwyraźniej to była jakaś cecha rodzinna. - Dzięki, chociaż nie wiem, czy Cory też tak myśli. -Roześmiała się, a w oczach zalśniły jej łzy.

Cory spojrzał na nią spode łba i zacisnął szczęki. Dlatego że jego mama tak bardzo ją lubiła? Czy dlatego, że chciał ją zadusić gołymi rękami? Corinne zmarszczyła brwi. - Och, to nie może być prawda. Co Cory? Nie odpowiedział, co ją okropnie wkurzyło. To on przyszedł do niej wczoraj w nocy z potencjalnym rozwiązaniem problemu ze zdjęciami, chociaż wciąż nie mogła zrozumieć czemu to zrobił, skoro teraz odmawiał przyjęcia pomocy. Może należało go trochę popędzić. Vicky zmusiła się do uśmiechu, obeszła biurko i objęła Cory'ego w pasie. Zesztywniał. Nie chciała kłamać kobiecie, która była dla niej niczym matka, od kiedy jej matka porzuciła rodzinę bez uprzedzenia. Ale jeśli było coś, co kochała bardziej niż Corinne, to wkurzać jej syna. To powinno zadziałać. - Milczy, bo nie bardzo wie, jak ci o nas powiedzieć. -Vicky trąciła go biodrem tak mocno, że prawie się przewrócił. Jego zabójcze spojrzenie nie potwierdzało jej słów, ale trudno. - Prawda kochanie? Cisza. Tylko puste spojrzenie, jakby jej nawet nie rozpoznawał, a co dopiero uważał za kogoś ważnego. Raczej nie mają szans wygrać konkursu na najlepszą parę miesiąca. - To prawda? - Corinne naparła na biurko. Cory zdołał jeszcze bardziej się usztywnić. - Oczywiście widziałam zdjęcia. Okropni paparazzi -dodała cicho. Ale nie byłam pewna, czy wy... no wiecie, zdjęcia bywają zwodnicze. Zatrzymała się przed drewnianym potworem, jakim było biurko Cory'ego. - Czy to dlatego tak się opierałeś, gdy wspomniałam o Melindzie? Ból zdusił rozbawienie Vicky. Tego tylko brakowało, przypomnienia, że nawet Corinne uważała, że Mel lepiej pa-

suje do jej syna niż ona. Nie żeby chciała go do czegoś więcej niż seksu, mnóstwa seksu, ale mimo wszystko. Ale skoro tak, to czemu Corinne była taka zachwycona? Naprawdę była tak zdesperowana, że chciała, aby jej syn zaczął się spotykać z kimkolwiek? To się nazywa pognębienie ego. Otrząsnęła się. To nieważne. Nie zamierzała rozważać pobudek jego matki, ani nawet samego Cory'ego. Zgodziła się to zrobić i zamierzała dopełnić obietnicy. Już od dawna jej motto brzmiało: „Nie bać się". I właśnie się do niego zastosowała. Była zdolna zmierzyć się ze wszystkim, co jej zaproponuje, i nie tylko przetrwać, ale czerpać z tego radość. - On jest po prostu zakłopotany. - Vicky uszczypnęła go w pupę, a on drgnął tak mocno, że się prawie przewróciła. -Wstydzi się swojej romantycznej natury. Czasem trudno być wrażliwym, prawda koteczku? Gdyby wzrok mógł zabijać, Vicky już dawno byłaby trupem. - Nie wiem, czy wrażliwy to odpowiednie słowo, cukiereczku. - Ku jej zaskoczeniu złapał ją za pupę. Mocno. - Ale ty na pewno będziesz wrażliwa. Później. Hm... Czy to element tego „dawania sobie z nim rady"? Mówił, że tak, ale była pewna, że chciał ją po prostu nastraszyć. Gorący wosk, bicze... to tyle jeśli chodzi o trzymanie się za ręce i brodzenie wśród spadających liści. Komu potrzebne przejażdżki wozem i cydr, skoro można bawić się w jesienne perwersje? No cóż, jakoś to przeżyje. - Cory, to prawda? - Matka Cory'ego spoglądała to na jedno, to na drugie, wciąż uśmiechając się od ucha do ucha. Jeśli coś mogło ją zniechęcić, to właśnie słowo „prawda". Chciała pomóc chłopakowi w problemach rodzinnych, ale

nie zamierzała narażać swojego serca. Bardziej, niż już to robiła. Czyli wcale. Kiedy chciała się odsunąć, Cory przycisnął ją do siebie i ujął za podbródek. Odchylił jej głowę, wpatrywał się w nią przez moment, po czym gwałtownie się nachylił. „O cholera". Vicky odruchowo oparła dłoń o jego pierś. I prawie wbrew jej woli zacisnęła palce na klapie jego marynarki, gdy jego jędrne usta przywarły do jej. To był zaborczy, chociaż krótki pocałunek. Serce zaczęło jej walić. Nie wiedziała jednak czy z podniecenia, czy strachu. Może jednak, mimo wszystko, nie doceniła go w pełni. Gdy się odsunął i zaczął mówić, była tylko w stanie wpatrywać się w te usta. O Boże... te... usta... - O tak. Chciała mnie. - Oblizał się żarłocznie. - To teraz ma. Rozdział 4 Pierwsza noc, a jego lewa dziewczyna już się zgubiła. W niecały tydzień z w miarę zadowolonego z życia samotnego biznesmena stał się facetem z oszukaną dziewczyną, czego dowodem był fakt, że gdzieś zniknęła. Gdzie ona do cholery była? Cory znów spojrzał na zegarek. Zadzwoniła późnym popołudniem i powiedziała, że spóźni się na ich umówione spotkanie na temat ich pseudozwiązku. Uznał, że przedłużyło jej się spotkanie z klientem, więc zaproponował, by spotkali się później u niego. A to było ponad sześć godzin temu. Po poniedziałkowej klapie w biurze z Victorią i jego matką uznał, że natychmiast zaczną realizować ten plan. Vic-

toria nadal chciała udawać jego dziewczynę, więc dobrze, wykorzysta to jak najlepiej. W końcu to przez niego znaleźli się w tej sytuacji. Gdyby nie zareagował na nią w altance... Było, minęło... Najpierw kleiła się do niego przy jego matce, a potem gdzieś zniknęła. Prawie nie rozmawiała z nim przez telefon, twierdziła, że jest zajęta zleceniami i Jill. Jill była dorosłą kobietą, chyba nie potrzebowała niańki na pełen etat? Ale najwyraźniej tak wyglądały damskie przyjaźnie. W końcu udało mu się przydybać Victorię tego popołudnia na ich piątkowym spotkaniu w związku z katalogiem. Zachowywała się wyjątkowo powściągliwie. Ledwie zaśmiała się z jego wy krochmalonych spodni i nie robiła żartów z krawata. Gdy zapytał, czy ma czas tego wieczoru, potwierdziła, ale z takim entuzjazmem, jakby oczekiwał od niej boksowania się z kangurami. Czyżby o to chodziło? Bała się, że planował jakieś bokserskie atrakcje na wieczór? Czyżby jego słowa o tym, jaki seks go pociągał, w końcu do niej dotarły i uznała go za jakiegoś dewianta? Stał na balkonie i wpatrywał się w czyste nocne niebo. Jesienny chłodek przyprawił go o gęsią skórkę, ale nie założył koszuli. Po prysznicu włożył spodnie od dresu i nie zamierzał nakładać nic więcej. Przyjemnie było czuć wiatr na skórze. Właśnie skończył ćwiczyć na swoich wiosłach do treningu, a chłodne powietrze gasiło pieczenie mięśni - i gorący prysznic, który wziął zaraz po treningu, jako masochista. A teraz wpatrywał się w gwiazdy przez lornetkę, bo nie chciało mu się wyciągać teleskopu, i czuł się, jakby go wystawiono na pierwszej randce. Oparł się o barierkę i skrzywił ponuro. Tylko udawali, że ze sobą chodzą. Podpuszczała go tylko z tym „kolejnym

krokiem". Bo niemożliwe, naprawdę niemożliwe, żeby chciała z nim spać. Nawet Victoria nie posunęłaby się tak daleko, by udowodnić swoją wyższość. To, co wydarzyło się na balu, to był zwykły wypadek. I tyle. Chociaż nienawidził się za to, musiał się jednak zgodzić z rodzicami, pasował do Melindy. Mieli podobne cele. Nawet tę cenną odrobinę swojego wolnego czasu spędzali podobnie. Melinda lubiła operę i zwiedzanie muzeów. Dla Victorii zabawa oznaczała wybranie się do jakiegoś głośnego klubu, tańce do świtu i pobudkę tuż przed wyjściem do pracy. Pracowała ciężko, co było widać po sukcesach jej firmy. Nie można jej było odmówić inteligencji i nienasyconej ciekawości. Zwykle częściej się z nią kłócił, niż zgadzał, ale to ona najwięcej go rozśmieszała. Chętnie utonąłby w jej miodowych oczach i nie wołał o linę ratowniczą. Przypomniał sobie, jak dochodziła w jego rękach, taka gorąca, mokra i piękna w swym orgazmie. Jeśli miał być szczery, myślał o tym aż nazbyt często. I właśnie dlatego nie powinni się spotykać, czy to naprawdę, czy na pokaz. Melinda była bezpieczna. A Victoria nie. Chciała zabawy za wszelką cenę. Zupełnie jak jego cholerny ojciec. Ten prawdziwy, nie mężczyzna, który dał mu nazwisko, gdy Cory był jeszcze dzieckiem. Raymond Santangelo był wspaniałym człowiekiem, pomijając ostatnie nakazy względem życia uczuciowego Cory'ego. Pracowitym i niezłomnym. Nie upijał się i nie zapominał o swoich obowiązkach, jak Tommy James. Dillon wciąż nosił nazwisko Tommy'ego. Cory nie miał pojęcia czemu. Tommy nie był dla nich ojcem, tak samo jak matka Victorii nie spełniła swojego zadania. To ich łączyło. Tyle że kilka lat po tym, jak Tommy porzucił żonę, gdy Cory miał osiem lat, pojawił się Raymond i powiedział, że Cory nie musi się już tak przejmować mamą i bratem. Tyle że on nigdy nie przestał. I chociaż wstyd mu było się do tego przy-

znać, wciąż podejrzewał, że któregoś dnia Raymond porzuci rodzinę dla wina, kobiet i śpiewu, tak jak kiedyś Tommy. Więc Cory był czujny i zawsze gotów znów zostać głową rodziny. Chociaż jego rodzice właśnie przechodzili na emeryturę, on wciąż traktował poważnie swoje zadanie. Nie chciał matce sprawiać jakiejkolwiek przykrości i to między innymi dlatego wymyślił ten szalony plan z lewą dziewczyną. Gdyby nie pojawiły się te zdjęcia, to może nie posunąłby się tak daleko, by udawać, że jest w związku. Ale ufał, że Victoria dotrzyma umowy. Jej też może to wyjść na zdrowie, przynajmniej na arenie biznesowej. To właśnie te obopólne korzyści go przekonały, no i to, że za nic nie zaryzykowałby utraty kontroli nad Value Hardware. Nie po tym, jak tyle poświęcił dla sukcesu firmy. Uznał, że Victoria może mu pomóc, ale zupełnie zapomniał, jak często wywoływała w nim myśli, których czuć nie powinien. Ale było za późno. Victoria rzuciła rękawicę przy jego matce. Próbował trzymać ją na dystans. A teraz zobaczy, co wyzwoliła. Odstawił lornetkę i sięgnął po komórkę. Żadnych telefonów. Żadnych SMS-ów. Może postanowiła przerwać tę seksualną posuchę. Dziesięć miesięcy. Miał ochotę jej za to natrzeć uszu. - Dodaj do tego jeszcze sześć miesięcy, skarbie - mruknął. - To wtedy pogadamy. Wybrał jej numer. Po trzech dzwonkach odebrał ktoś, kto na pewno nie był Victorią, no chyba że nagle zaczęła palić trzy paczki papierosów dziennie. - Alo, telefon Vicky. Jakiś cholerny facet odebrał jej telefon, jak się tego obawiał. Nie obawiał. Podejrzewał. Strach oznaczałby, że robiło to na nim jakieś wrażenie. A przecież... nic go to nie obchodziło.

- Kim do cholery jesteś? - Cory wychylił się przez barierkę, zupełnie jakby mógł z tego miejsca dostrzec dom Victorii na drugim końcu miasta. - Gdzie jest Victoria? - Stary, jest z psem. Wróci. Informacja, że Victoria i jej nieznany facet nie bzykali się akurat jak króliki, trochę go uspokoiła. Po czym znów się wkurzył na myśl o tym, co ta dziewczyna teraz robi. - Czemu Victoria wychodzi z twoim psem, skoro jest już od dawna spóźniona do mnie? Stary? Usłyszał w tle jakiś hałas i dudnienie. - Vicks, odbierz telefon. Jakiś facet wciąż nazywa cię Victorią. W tle słychać było jakieś szelesty i jej westchnienie. - Tak? - Tak? To tak się odpowiada komuś, kto czeka na ciebie od sześciu godzin? - prychnął Cory. - Co to za facet? Roześmiała się, a on wiedział, po prostu wiedział, że ona się śmieje z niego. - Ty kretynie, to Bryan. Mój brat. Przyjechał z... niezaplanowaną wizytą do domu. Cory'ego ogarnęła taka ulga, że aż osunął się na barierkę. Jak to dobrze, że nie mogła tego widzieć. - Widziałem, jak grał przeciw Ravenom. To było niesamowite. Zamilkł na chwilę. - No, aż do faulu w czwartej kwarcie. A jak on się teraz miewa? - Dobrze. - Ta ostra odpowiedź go zaskoczyła. - Przekażę mu pozdrowienia od ciebie. - Dzięki. I... em... przeproś go za... - Za to, że byłeś sobą? - zapytała oschle. Sam się zdziwił, że się uśmiechnął. To zadziwiające, co potrafił sprawić jej głos. - Mniej więcej. - Dobra - westchnęła jeszcze raz. - Będę u ciebie za chwilę, dobra?

Już chciał powiedzieć, żeby sobie darowała. Spotkanie po północy, biorąc pod uwagę ich... temperament... oznaczało prostą drogę do katastrofy. Kiedy dowie się, jak bardzo chciał przekroczyć jej granice... nie będzie chciała mieć z nim nic wspólnego. Może właśnie tego mu było trzeba. - Będę czekał. - Rozłączył się i podszedł do biurka. Złapał piwo i wrócił na balkon. Przynajmniej galaktyki wciąż miały sens. Wrogo-przyjaciele pomagający wrogo-przyjaciołom. Po północy. Sam na sam w eleganckim apartamencie. Chociaż była jak najbardziej za, to pocałowanie Cory'ego w poniedziałek dowiodło, że jej dobry uczynek może pozbawić ją nie tylko majtek. Najwyraźniej ich gorące spotkanie, przez które trafili do plotkarskiej rubryki, nie było wystarczającym ostrzeżeniem. Lecieć na faceta to jedno. Był pociągający. I to bardzo. Ale zakochać się w nim albo chociaż dopuścić do tego, by pojawiła się taka możliwość... Odbiło jej... Kompletnie odbiło jej na punkcie Cory'ego i jego pocałunków. Jeśli znów ich wobec niej użyje, to pewnie nawet zgodzi się wysłuchać, do czego to ich doprowadzi. I właśnie dlatego nie było sensu unikać go przez cały tydzień. Czemu miałaby się bać tego, dokąd ich to zaprowadzi? Była doświadczoną, świadomą swojej seksualności kobietą. Wszystko, co mogło się między nimi wydarzyć, będzie jej decyzją. I będzie się przy tym doskonale bawić. Bez względu na to, czy mówił serio o tych perwersyjnych akcjach, zacisnęła wokół serca teflonową osłonkę bezpieczeństwa i była gotowa. Naprawdę potrzebowała odmiany po wieczorze spędzonym z bratem. Widać było, że jej starszy

brat cierpi z powodu urazu znacznie bardziej, niż chce się przyznać, a ona wychodziła z siebie z przejęcia. Nie lubiła się tak denerwować. Elegancki portier wpuścił Vicky do budynku Cory'ego o fallicznym kształcie, a sam właściciel wpuścił ją na górę. Naprawdę prawie się nie denerwowała. Nie trzęsła ani nic. A ta gęsia skórka to przecież efekt chłodnego wieczoru, a nie strach przed tym, co może się wydarzyć z Corym. A co nie. Gdy Cory nie zareagował na pukanie, sięgnęła do klamki. Drzwi otworzyły się, a ona musiała zapanować nad wrażeniem, że wchodzi w puchatą jaskinię lwa. Zacisnęła ręce i weszła do środka. Ciemności rozpraszały tylko kinkiety na ścianach, a z ukrytych głośników sączyła się muzyka Beethovena. Jej buty zatonęły w gęstym, krwistoczerwonym dywanie. Czuła jego wodę kolońską o zapachu sosny i korzeni. Była czujna. Rozejrzała się po wykwintnym wnętrzu, zobaczyła różne obrazy, rzeźby i bogato zdobione meble, aż jej wzrok padł na drzwi balkonowe po drugiej stronie salonu. Cory opierał się o barierkę. Miał na sobie tylko czarne spodnie. Stał boso, z gołym torsem. Cholera, był taki cholernie pociągający. Jakie on miał plecy. Same mięśnie i gładka złocista skóra. Dzięki swoim włoskim korzeniom od strony ojca nigdy nie robił się blady. To opalone ciało przyciągało ją, niczym ćmę. Jego plecy zdawały się składać z samych mięśni. Boże, jak chciała zbadać każdy ich załamek palcami. Językiem. Wsuwając dłonie w te gęste, ciemne włosy, przejechałaby zębami wzdłuż jego kręgosłupa, nie przestając, dopóki by nie zadrżał. O ile w ogóle. Tak doskonale nad sobą panował. Co by go złamało? Odwrócił się, a ona aż jęknęła. Jego sześciopak i potężne ramiona dowodziły, ile ćwiczył i jak wiele skrywał pod tymi

idealnie skrojonymi garniturami. Nie chciała patrzeć niżej. Naprawdę. Ale poniżej gumki tych jedwabnych spodni ujrzała zarys jego pozostałych atutów. I znów ją zatkało. Cory Santangelo pociągał ją już dawno. A teraz, gdy ujrzała, a także poczuła wyraźnie, czym mógł działać, popadła w poważne problemy. Ten penis to marzenie każdej kobiety. A zwłaszcza jej. - Widzisz coś interesującego? W pierwszej chwili nie dotarło do niej, że się odezwał. Wciąż się gapiła i próbowała się nie ślinić. Z marnym skutkiem. W końcu jego seksowny uśmiech przebił się przez żądzę przyćmiewającą jej myśli. - Chłodno ci? - Nie, ale dzięki, że pytasz. - Znała go na tyle dobrze, że słyszała, kiedy był zadowolony, nawet gdy się nie odzywał. - Boisz się, że mogą mi zamarznąć jakieś elementy? Istotne elementy? Nie zarumieniła się tylko dzięki silnej woli. - Nie pochlebiaj sobie. - Ależ schlebiłeś mi już dość swoim zachowaniem. Oczy pociemniały mu zmysłowo. - Mogę tak dalej tygodniami. - Pokaż mi coś więcej, a zrobimy z tego miesiące. Jeśli sądził, że zniechęci ją swoim nagłym zwrotem na wody seksu, to się mylił. Nieśmiałość nie leżała w jej naturze. Chętnie ściągnęłaby mu te spodnie i pokazała, jak bardzo docenia jego ciało w sposób, którego by nigdy nie zapomniał. A co, jeśli źle zrozumiała jego zachowanie? Może nie żartował, mówiąc o swoich przedziwnych seksualnych oczekiwaniach, co by jej nie przeszkadzało, gdyby nie pracowali razem nad katalogiem. Ta praca była dla niej ważna i nie chciała narazić jej na szwank. Ani ich dziwnej przyjaźni.

Nim zdążyła zagłębić się w te rozważania, ujrzała na biurku obok niego zeszyt i lornetkę. Co u licha? - Śledzisz ludzi?! - zawołała. - To dlatego chciałeś apartament na ostatnim piętrze? No, oczywiście poza blichtrem. - Myślisz, że siedzę tutaj i obserwuję ludzi? - Nie ludzi. Kobiety. - Podbiegła do barierki. Naprzeciwko był szykowny budynek. Mnóstwo interesujących okien do zaglądania, zwłaszcza jeśli miało się mocną lornetkę i chęci. Jego śmiech uderzył ją niczym obuchem. - Przejrzałaś mnie. Widzisz ten zeszyt? - Machnął jej nim przed nosem. - Jest pełen moich nieprzyzwoitych myśli o moich perwersyjnych ciągotach. Zmarszczyła brwi i spojrzała na notes. Myśl o jego perwersyjnych ciągotach przyprawiała ją o drżenie, które wcale nie miało związku z przykrością. Właściwie im dłużej o tym myślała, tym bardziej chciała go wypróbować w praktyce. - Nie bądź durniem. - Jestem durniem? - Znów się roześmiał, odrzucając głowę do tyłu, tak że widać było wszystkie jego żyły w świetle księżyca. Poświata podkreśliła jego umięśnione ramiona. -Rany, Vic, niezła jesteś. Złapała zeszyt głównie po to, by skryć zadowolenie z tego, że zwrócił się do niej inaczej niż Victoria. Nigdy jej inaczej nie nazywał, co doprowadzało ją do furii. Nie odezwał się ani słowem, gdy przerzucała kolejne strony. To były notatki, ale nie dotyczyły seksu. Były też cyfry i szybko uświadomiła sobie, że patrzy na współrzędne. Współrzędne nieba. - Interesujesz się astronomią? - Jestem tym zafascynowany. Jeśli twoim zdaniem to podpada pod „interesujesz się", to tak - odezwał się chłodno.

Kryjąc twarz za zeszytem, uśmiechnęła się od ucha do ucha. Ona oskarża go o podglądactwo, a on spędza czas na opisywaniu konstelacji. - Szkoda, że nie masz jakiegoś mocniejszego teleskopu. -Wskazała niebo. - Mógłbyś zobaczyć Neptuna. Szczęka opadła mu tak, jakby dostał z sierpowego. - Mam doskonały teleskop, wyobraź sobie. Czasami po prostu wolę obserwować przez lornetkę. A wiesz, że Neptun jest w opozycji? - Oczywiście. Zawsze miałam bzika na punkcie nauk ścisłych, zapomniałeś? W ostatniej klasie sama skonstruowałam teleskop. Był całkiem niezły, co prawda nie aż tak dobry, by zobaczyć Neptuna. Wciąż go mam. - Nie wierzę. - Przesunął językiem po wewnętrznej stronie dolnej wargi, a ją naszła ochota, by zrobił to samo z pewnymi jej częściami, które na samą myśl zwilgotniały. - Kiedyś ci pokażę. - Na pewno nie wskażesz Oriona - rzucił. Roześmiała się. Jakby dała się na to nabrać. O tej porze roku Oriona można było zobaczyć dopiero o świcie. - Jesteś takim seksownym głupkiem, Santangelo. Skrzyżował ręce na potężnej klacie. - Jeśli sądzisz, że zignoruję nazwanie mnie głupkiem tylko dlatego, że powiedziałaś najpierw seksowny, to się mylisz. Powinienem przełożyć cię przez kolano. Bardzo proszę. Odsunęła notes i spojrzała na niego przerażona. - Och, nie! Już nie będę cię przezywać, sir Cory. - To mi się podoba. Brzmi dumnie. - Przesunął ręką po barierce, a Vicky skoczył puls. Wykorzystał chwilę jej rozkojarzenia, zabrał jej zeszyt i uśmiechnął się zwycięsko.

- Umysł jest szybki, ale z refleksem gorzej. Powinnaś nad tym popracować. - Dopiszę to do listy. Nagle zrobiło jej się gorąco i rozpięła guzik sweterka. Opuścił wzrok. Nie miała na sobie nic specjalnego, zwykłe dżinsy i sweter, ale on nie mógł oderwać od niej wzroku. - Wszystko w porządku? - Byłem ciekaw, czy pokażesz Victoria's Secret. Roześmiała się na wpół nerwowo, na wpół z podnieceniem. Cory nie zachowywał się jak to on, prawie z nią flirtował. - Nie pokazuję swoich sekretów na balkonach obcych mężczyzn. Uniósł brew i odłożył notes. - Od kiedy to jestem obcy? - Zawsze byłeś. To jedna z twoich zalet. - Chciałem zauważyć, że jestem też mężczyzną, z którym się spotykasz. - Podszedł bliżej, przyglądając jej się znacznie uważniej niż zwykle. - Nie jestem pewien, w jaką grę pogrywasz, panno Townsend, ale wchodzę w to. I wygram. - W tej grze oboje możemy wygrać. - Położyła mu rękę na piersi. Pod jej dotykiem ciepła skóra napięła się, gdy gwałtownie wypuścił powietrze. - Chciałbyś wejść do środka? Nie roześmiał się ani nie odsunął, dwa maleńkie cuda. Uniósł wysoko brwi. - Chciałabyś przerwać dziesięciomiesięczny post? Nie mogła oderwać wzroku od jego jabłka Adama i tego, jak podskakiwało, gdy się denerwował. Jak teraz. Ten niesamowicie seksowny, władczy, inteligentny mężczyzna denerwował się z jej powodu. Równie dobrze mógłby jej zrobić dożylny zastrzyk z afrodyzjaku. - Nie powiedziałeś mi jeszcze, jak długi jest twój - powiedziała, przeciągając dwuznacznie słowa.

Uniosła wzrok i patrzyła, jak w jego pięknych oczach zaczyna płonąć ogień. - Nie wiesz? - Przesunął wzrokiem po jej dekolcie, aż jej sutki stwardniały pod kaszmirem, błagając o coś więcej niż tylko spojrzenie. - Wydawało mi się, że patrzyłaś. I z tego co pamiętam, to nawet dotykałaś. Vicky oblizała wargi. Nigdy jeszcze tak go nie naciskała, ale też nigdy przed sobotnim wieczorem nie okazywał jej najmniejszego zainteresowania. Ale to było wtedy, a teraz jest teraz. Był zainteresowany. I tego nie ukrywał. I to na wiele sposobów, jak sobie uświadomiła, gdy przesunął się po jej brzuchu. O rany, był podniecony. I to nią. Tak, by spełnić setki marzeń. - Czasami wyobraźnia sprawia, że niektóre rzeczy wydają się większe. A poza tym oczy płatają figle. - Z trudem łapała powietrze, zupełnie jakby już doszła i teraz szykowała się do drugiej rundy. - Zwłaszcza takie, jak twoje. Takie oczy mogłyby przekonać mężczyznę do wszystkiego. - Otarł się o nią delikatnie, aż zaczęła się zastanawiać, czy tylko jej się wydawało. A potem zrobił to ponownie. Prawie uwierzyłem, że mnie pragniesz, Victorio. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Cały żar, namiętność, dla niej. Chciała to ujarzmić, przejąć. Dopilnować, by nigdy nie zapomniał, że to ona wywołała u niego te uczucia. - Co też się dzieje w tej twojej pięknej główce? - Przesunął palcem po jej obojczyku, a ona prawie jęknęła. - Niektóre kobiety chciałyby mnie wciągnąć w taki układ, by go urzeczywistnić. Ale to nie moje pieniądze sprawiają, że puls ci teraz przyspieszył. Próbowała znaleźć słowa, które przekonałyby go, by zabrał ją do łóżka, ale nie mogła wykrztusić słowa. Gdyby wsunął rękę między jej nogi, odkryłby pulsowanie, pierwotne

dudnienie, które grało tylko dla niego. Chociaż bardzo chciałaby temu zaprzeczyć, to jakaś część jej pragnęła go od czasów dzieciństwa. Walczyła z tym, ignorowała, ale ta coraz większa część jej zażądała teraz uwagi. - Napierałaś na mnie, nawet gdy powiedziałem ci, że to by nie zadziałało. - Mówił zduszonym głosem. - Nie my. - Tak, my. - W jakiś sposób to zawsze byli oni, dążył do tego momentu. Nie zamierzała pozwolić mu odejść, dopóki nie upewni się, że on o tym wie. Wpatrując mu się w oczy, liznęła go po gardle jednym długim pociągnięciem. Poczuła, jak jego jęk rozwiewa jej włosy i wzmaga jej podniecenie. Zacisnęła palce, wbijając paznokcie w jego skórę, i znów go oblizała, przesuwając zębami po jego jabłku Adama. Jęknęła, gdy złapał ją wpół i przycisnął do siebie. Jego sztywna męskość naparła na jej brzuch mocniej, podniecając ją jeszcze bardziej. Powoli przesunęła ustami po jego szyi. Gdy poczuła jego mydło, przed oczami stanął jej obraz Cory'ego pod prysznicem. Tyle że ona była tam z nim. Spijała krople wody z jego ramion. Padała na kolana, by wziąć go głęboko w usta. I więcej, gdy błagał, by nie przestawała. - Victorio. - To, jak gardłowo wymówił jej imię, sprawiło, że aż zamarła. - To wszystko zmieni. Wtedy jego usta przypadły do jej ust. Ich ciężar był niczym stempel oznaczający ją na zawsze wspomnieniem tej nocy. Gwiazd na ciemnym jak atrament niebie. Jego serca walącego równie mocno co jej. Pragnienia go tak, że nie dbała o konsekwencje. Cory wsunął język między jej rozchylone wargi i jego dłoń powędrowała pod jej sweterek. Sam chłodny dotyk na jej rozpalonym ciele sprawił, że znów jęknęła. Przełknął ten dźwięk, podnosząc ją na palce i obsypując pocałunkami tak potężnymi, że z trudem mogła nadążyć.

Jego ręce nie powędrowały w górę, jak podejrzewała. Nigdy nie robił tego, czego się po nim spodziewała. Przesunął chłodnym palcem po jej kolczyku w pępku, a gdy zadrżała, uśmiechnął się lekko. Och, lubił doprowadzać ją do drżenia. Równie łatwo, co złość, wzbudzał w niej pożądanie. Teraz działał na jedno i drugie, drażnił ją do szaleństwa swym uzdolnionym językiem ssącym ją i jednym palcem prawie zmuszał ją do błagalnych jęków. Przesunął dłonią po cienkim skórzanym pasku jej spodni, usta przykładając do jej szczęki. Jednym cmoknięciem warg pod jej uchem sprawił, że musiała się go przytrzymać, by nie upaść. - Wiesz, od jak dawna tego nie robiłem? - Przyciągnął ją do siebie za pasek. Jego kutas był tak twardy, że czuła go przez ubranie tak, jakby byli nadzy. - Dość, bym nie mógł ukryć swoich pragnień. Uniosła brodę, by dać mu pełny dostęp do szyi. Wiedziała, że zostawi ślady zębów i warg na jej szyi, ale do końca życia mogła nosić golfy, byle tylko nie przestawał. - To. - Szarpnął za pasek, a jego usta szalały po jej szyi. -Chcę cię w tym. Wokół nadgarstków. Na mojej łasce. Jego słowa w końcu przedarły się przez kokon pragnień, w którym utonęła, i wróciła do rzeczywistości tak gwałtownie, że straciła równowagę. Machnęła rękami, a on złapał ją i podparł, wpatrując się w nią tak, jakby od jej odpowiedzi zależało jego życie. On mówił poważnie. Nie żartował i nie gadał głupot, by ją zniechęcić. To, czego od niej oczekiwał, było znacznie poważniejsze niż tylko ciało. Pragnął... żądał jej zaufania. Chociaż nie próbował go zdobyć, chciał go. Po krótkiej chwili się odsunął. - Tak właśnie myślałem.

Drżąc z zimna, rzuciła na niego okiem. Już skrył swą tęsknotę za tym lodowatym murem, który tak łatwo przywoływał, aż zaczęła się zastanawiać, czy rzeczywiście widziała ją w jego oczach. A może to było tylko odbicie jej pragnień. Patrzyła w niebo tak długo, aż oczy przestały ją szczypać. Wtedy znów na niego spojrzała. Zaciśnięta szczęka, półprzymknięte oczy. Wszystko starannie zamknięte. Bez względu na to, co działo się między nimi przed chwilą, już zniknęło. I czy w ogóle to miało jakieś znaczenie? Jeśli oczekiwał, że ona odsłoni wszystko w zamian za nic, to liczył na zbyt wiele. Nigdy nie zastanawiała się za bardzo nad tym, jakie żywi wobec niego uczucia, z wielu powodów, a najważniejszy był ten, że bała się wyśmiania. Rzecz w tym, że Cory był mężczyzną, który poświęcał się jednej pani. A w jego wypadku tą panią była praca. W jego świecie Vicky znalazłaby się zaraz za złotą rybką, o której karmieniu zapomniał jakieś trzy miesiące temu. Seks z Corym to jedno. Ale on prosił o coś innego - o zaufanie, które wykraczało poza ich wrogo-przyjacielski związek. A to jej nie pasowało. Dawanie więcej bez pewności, że dostanie się to samo w zamian, to błąd, którego nie zamierzała popełnić. Gdy matka Vicky zostawiła ich lata temu, Victoria spędziła bardzo dużo czasu na poszukiwaniu sposobów ukojenia strachu przed tym, że ci, na których jej najbardziej zależy, ją zostawią. Znalazła różne metody - jogę, a nawet feng shui i techniki opanowywania stresu. Pozwolenie Cory'emu, aby bawił się jej emocjami, oznaczałaby wpuszczenie w nią tornada, które wszystko by zniszczyło. A na to nie zamierzała się zgodzić.

- Lepiej skup się na swoim notesie, Santangelo. Jeszcze trochę tu posiedzisz, czekając aż Orion pojawi się na niebie o tej porze. Jakieś kilka miesięcy - prychnęła i weszła do pokoju. Nie wiedział, że w jej oczach lśniły łzy. Rozdział 5 Da radę. Po piątkowej katastrofie dotarcie na ich poniedziałkowe spotkanie w sprawie katalogu z wysoko podniesioną głową wymagało nerwów ze stali, ale Vicky je miała. Jeśli życie czegoś ją nauczyło, to tego, że mogła zmierzyć się ze wszystkim. No to co, że pociągał ją facet, który nie dość, że nie był dostępny na płaszczyźnie emocjonalnej, to jeszcze plasował się w zupełnie innej lidze zainteresowań seksualnych? To co, że musiała się nachylać nad jego biurkiem i oglądać zdjęcia łóżek i foteli, próbując oddychać przez usta, by nie wciągać zapachu jego seksownej wody kolońskiej? Nie była speszona. Prawdę mówiąc, tak daleko jej było do speszenia, że mogła na niego patrzeć, gdy stał obok, i bawić się swoim naszyjnikiem z rozgwiazdą, jakby nic jej nie obchodziło. Spojrzał na jej szyję prawie bez skazy, chociaż bardzo się starał zostawić tam swój znak, a potem w oczy. - Ustalono, że w następny piątek będzie gotowy dom Pomocnych Dłoni przy Seeley Drive. Salon spełnia moje oczekiwania co do okładki, ale na razie brakuje tam świątecznych akcentów. - Zajmiemy się tym z Jill i Lorelie.

- Tylko proszę, bierzcie je ze sklepu. - Zaczął bębnić palcami w biurko, przeglądając kolejne zdjęcia. - Z zeszłego roku zostało sporo ozdób. - Widziałam część w magazynie. Dobrze, że jeszcze nie zaczęliście dekorować sklepu. Co roku zaczyna się wcześniej... - Zadrżała. Uważam, że ta skrzynka na narzędzia Świętego Mikołaja jest urocza. Uniósł głowę i uśmiechnął szeroko. - To był mój pomysł. - A myślałam, że jesteś tu tylko na pokaz. - Przesunęła palcem po naszyjniku. - Jak ustalisz, które zdjęcia sypialni ci się podobają, to skupimy się na okładce. Myślę, że rustykalny wygląd będzie najlepiej pasował do Bożego Narodzenia, ale to już zdecyduj sam. - Powiedziałem przecież, że dam ci pole do działania. -Mówił spokojnie, ale oczy mu pałały. Przez chwilę nie mogła się zorientować, skąd ta reakcja, aż uświadomiła sobie, że zaczęła wodzić ręką po dekolcie. Zamiast zabrać rękę, jak planowała, zsunęła ją jeszcze odrobinę niżej. Rozdął nozdrza. - Zaprojektuj okładkę, jak chcesz. Chcę tylko, abyś zostawiła dekoracje, by czekały już na nową właścicielkę. Wprowadzi się tuż przed świętami i myślę, że to byłby ładny akcent. - Jasne. - Przełknęła, gdy dotarło do niej, co powiedział. Zaskoczona, jak słabo zabrzmiał jej głos, odchrząknęła. - Musimy skończyć pracę nad katalogiem i oddać do druku za dwa tygodnie, jeśli chcemy zmieścić się w czasie. Drukarnia ma już mnóstwo zamówień i jeśli przegapimy nasze okienko, to nie uda się nic wydrukować aż do grudnia, a to już za późno na wydanie świąteczne. - Damy radę. Bez obaw. - Czeka nas jeszcze wstępniak, także twój tekst.

- Jasne! - zawołała wesoło i rzuciła okiem na zegarek. -Zaraz będę lecieć. Muszę przejrzeć próbki farby do zamówienia Taylora. Kiedy nie odpowiedział, uniosła wzrok i ujrzała, jak Cory wpatruje się w zdjęcie skrzyniowego łóżka z lekkim czerwonym baldachimem. - Wiedziałam, że nie będzie ci pasowało, ale musiałam zrobić to zdjęcie. To łóżko aż krzyczy, że jest ręcznie zrobione. - Coś w tych toczonych kolumienkach sprawiało, że przychodziły jej do głowy bardzo nieczyste myśli. Na przykład o potężnych dłoniach przytrzymujących się o nie, gdy pchał coraz mocniej i szybciej, wpychając ją w mięciutki materac, sprawiając, że czerwony baldachim aż trząsł się od ich ruchów. Przesunął palcem po wezgłowiu, a ona mogła przysiąc, że w tym momencie jej majtki zniknęły. - Ciekawy wzór. Wspaniałe wykonanie. - O tak - odezwała się zduszonym głosem. - W tych wyżłobieniach na wezgłowiu ustawiłabym świeczki. Z tym baldachimem i poduszkami i tym umięśnionym ciałem rżnącym ją do nieprzytomności - idealnie pasowałyby na romantyczną scenę. Posłał jej spojrzenie. - Albo bardzo ostry seks. - Oj joj - wyszeptała. - Ktoś tu ma brzydkie myśli. - Przyganiał kocioł... - Wzruszył ramionami i odłożył zdjęcie, ale do sterty do zachowania, nie do odrzuconych. Pohamowała westchnienie. Jeśli dalej tak się będzie zachowywał, to sama się dla niego zwiąże. A potem, tuż przed jej wyjściem, zadał cios poniżej pasa. - W niedzielę wieczór moi rodzice organizują kolację. Zamrugała niewinnie. - To miło.

Uśmiechnął się lekko. - Masz jakieś plany? - Jeśli nie liczyć pogaduszek z JilL to nie. - Zacisnęła rękę na klamce, uświadomiwszy sobie nagle, że należało skłamać. - Czy to... randka? Oparł się biodrem o biurko i spojrzał na nią poważnie, oczywiście unosząc brew. - Jesteś przecież moją dziewczyną. Starałaś się o to z uporem misjonarza. - Temat misjonarzy poruszyłam wyłącznie w kwestii seksu. - No to trudno się dziwić, że uciekłaś z mojego balkonu. -Chociaż mówił zdawkowym tonem, w jego oczach widziała melancholię. - Nie sądziłem, że jesteś taką tradycjonalistką. - Nie jestem aż taką tradycjonalistką - prychnęła. Grząski grunt, Towsend. - I nie uciekłam. - Nie każda ucieczka wymaga poruszania nogami, słodziutka. - Gdy wytrzeszczyła na niego oczy, słysząc to określenie, on skrzyżował ręce na piersi. - Zjesz z nami. Przyjadę po ciebie o szóstej. - Może być szósta trzydzieści? Zaczęłam prowadzić godzinne lekcje jogi. Rozpoczynają się o wpół do piątej i są we wtorki, czwartki, soboty i niedziele na siłowni Wylanda. Westchnął ciężko. - Szósta piętnaście. Dopilnuj, aby ta twoja słodka dupcia szybciej dotarła do domu. - Chciała zaprotestować, ale uniósł rękę. - To przywilej chłopaka! A teraz leć po swoje próbki i pozwól swojemu mężczyźnie trochę popracować. Nie zdołała opanować uśmiechu. Ale przynajmniej zdążyła wyjść z jego biura. To przecież małe zwycięstwa przynosiły najwięcej przyjemności.

Myślała o tym spotkaniu przez resztę dnia. Przypomniała sobie o nim ponownie, szykując się do wtorkowych zajęć z jogi na gorąco. Poprzedniego wieczoru dowiedziała się od Dillona, że Cory nie tylko wymyślił wystawę ze skrzynką z narzędziami Świętego Mikołaja, ale też zorganizował zbiórkę narzędzi i materiałów dla potrzebujących rodzin, których domy wymagały naprawy po zeszłorocznym sztormie. Haven nie ucierpiało tak bardzo jak inne miasta, ale i tak było wiele powalonych drzew i uszkodzonych domów. W związku z cięciami budżetowymi brakowało materiałów, a jej lewy chłopak łamane na rekin biznesu postanowił dostarczyć je ludziom. Nie miał powodu, by być słodki. Jak miała się oddać jego gorącemu ciału, skoro bywał taki uroczy? Odetchnęła głęboko i pochyliła się, by się rozciągnąć. Jakby nie miała dość problemów z przekonywaniem świata, że jest z Corym w parze, to teraz jeszcze czekał ją obiad z jego rodzicami. Zapowiadało się ciekawie. Przynajmniej Bryan był w odwiedzinach tylko jeden dzień. Z powodu odnowionej kontuzji musiał iść do swojego lekarza, ale już następnego ranka poleciał ze swoim psem, Bingie, z powrotem do swojej drużyny, Maryland Mariners. Jeśli zostałby dłużej, miałaby niezły problem, gdyby dowiedział się o zdjęciach. Bryan uważał Cory'ego za sztywniaka od liceum. A zeszłotygodniowa rozmowa telefoniczna jakoś nie wpłynęła na ocieplenie tego wizerunku. Niedługo będzie musiała się zająć tą kwestią z bratem, ale jeszcze nie teraz. Na razie miała przed sobą wizję upojnej niedzieli, podczas której będzie musiała odgrywać z Corym zakochaną parę na oczach jego rodziny. Chyba już powinna zacząć pić. Dzięki Bogu za jogę. Zawsze pomagała jej odnaleźć zen. Odkryła to kilka lat wcześniej, gdy za wszelką cenę chciała uspokoić umysł. W końcu uzyskała certyfikat z Bikram jogi

i prowadziła trzy grupy początkujące w tygodniu. Zwykle po zajęciach miała mnóstwo energii. I to całymi godzinami. Kiedy na salę wszedł pierwszy uczeń, uśmiechnęła się i podała mu bezprzewodowe słuchawki. Chociaż wszyscy słyszeli te same instrukcje, słuchawki pomagały złączyć się w jedno z ruchem. Lekcja minęła szybko. Jak zwykle rytm figur i przyjazne otoczenie zmniejszyły niepokój. Trudno było wprowadzić stres do sali, w której ćwiczono jogę. Pilnowała oddechu i uważała, by mieć prosty kręgosłup. Jej umysł oczyścił się, gdy jej skóra rozgrzała się do temperatury w sali, czterdziestu stopni, a pot pozwalał oczyścić głowę ze wszystkich głupot. Gdy spojrzała na swoją zarumienioną twarz w jednym ze ściennych luster, zobaczyła, że się uśmiecha. To ona była tą sprężystą kobietą. Strach już nią nie kierował i nie zamierzała się bać tego, co może zajść z Corym. W końcu to ona pomogła ruszyć tej sprawie. On nie mógł jej skrzywdzić, jeśli ona nie da mu narzędzia. Po ostatniej savasanie pozostała w nieruchomej pozie na podłodze, podczas gdy uczniowie wyszli. Nie musiała udawać spokoju. Pomijając same zalety jogi, trudno było być zestresowanym w tej sali. Właściciel siłowni chwilowo przeniósł zajęcia z piętra, gdzie akurat trwał remont, więc nie była to tradycyjna oszklona sala. Podłoga z egzotycznego drewna na wysoki połysk i kolorowe witrażowe okna nadawały wnętrzu kojące właściwości. Przygaszone światła i cisza także pomagały ćwiczącym zrelaksować się, a ona nie chciała nikogo wzburzyć, wstając za szybko. Zwykle wstawała po wyjściu ostatniego ucznia, ale tego dnia jej rozluźnione ramiona zatonęły w karimacie. Nigdzie jej się nie spieszyło. Wieczorem miała spotkanie z nowym klientem, ale zawsze pilnowała, by mieć po ćwiczeniach trochę czasu dla siebie, aby spokojnie wdrożyć się

znów w życie. W każdym razie na pewno miała ochotę na prysznic. Westchnęła, usiadła i otworzyła oczy. Ujrzała obiekt zdecydowanie zbyt wielu swoich myśli. Serce nie przyspieszyło od razu, podkreślając jej nowo odnaleziony spokój. Cory w granatowym garniturze i koszuli ze spinkami, o ciemnych włosach przyciętych krócej niż zwykle był na pewno wart galopującego pulsu, zwłaszcza że odbijał się w licznych lustrach na sali. Czas płynął, a ona próbowała zachować pozycję. Ręce na udach, dłonie odwrócone wnętrzem do góry, prosty kręgosłup. Przestrzeń między udami - drżąca. - Co ty tu robisz? - zapytała, udając spokój. - Byłem w okolicy. - Nie ćwiczysz na tej siłowni. Ćwiczył sam, tak jak robił wiele innych rzeczy, także pracował do późna, dzień w dzień. Podejrzewała, że niedługo się wykończy. - No nie, ale po tym, co zobaczyłem, zaczynam się zastanawiać nad jogą. Nie zdołała opanować prychnięcia. - To zajęcia prywatne. Nie powinieneś podglądać uczniów. - Nie podglądałem ich. Patrzyłem tylko na ciebie. Och, no dobrze... - Mimo wszystko. - Victorio, jesteś piękna. - Mówiąc to, przeszedł przez salę. Gdy wyciągnął do niej rękę, tylko na nią spojrzała. - Jestem cała spocona - wymamrotała, ocierając rękę o szorty, wyjątkowo krótkie szorty, do których ubrała wiele odsłaniający, jednoramienny topik. Na ćwiczenia musiała ubierać się lekko, jak wszyscy, ale pod jego spojrzeniem czuła się naga. I bardziej seksowna, niż kiedykolwiek w życiu, bez względu na oklapłą fryzurę.

Dziękuję, jogo. - Też się spociłem. - Rozluźnił krawat. - Ile tu jest stopni? Tysiąc? Uśmiechnęła się. - Czterdzieści. Idealna temperatura do pozbycia się toksyn i osiągnięcia dobrego samopoczucia. Zaczął błądzić po niej wzrokiem, aż jej sutki stwardniały, licząc na jego uwagę. Nie zawiodły się. - Na ciebie działa to doskonale. Aż mi dech zaparło. - Czy to z gorąca? - Rzuciła okiem na drzwi, które najwyraźniej zamknął, wchodząc. Był cichy jak kot. Ale i niebezpieczny, jeden z tych, które kuszą ofiarę swym wdziękiem, a potem rzucają się do gardła. - Victorio, wstań. I był apodyktyczny. Chociaż sądząc z tego, co czuła między nogami, to jej nie przeszkadzało. Vicky przyjęła wyciągniętą do niej rękę, a na widok pragnienia w jego oczach aż zaparło jej dech. Nawet nie próbował tego ukrywać. Poprzedniego dnia skupiał się wyłącznie na pracy, ale teraz znów był tym Corym z balkonu. A ona znów czuła się niczym kotka w rui. - Co tu robisz? - Wciąż trzymał ją za rękę i przesuwał kciukiem po punkcie akupresurowym. - Przyszedłem się z tobą zobaczyć. Powiedziałaś mi kiedy masz zajęcia, pamiętasz? - Ale jak mnie znalazłeś? Zwykle uczę w innym miejscu... - A jednak cię znalazłem. Najwyraźniej jestem genialny. - Jego uśmiech nie przyczynił się do zwolnienia jej tętna. - Czemu nie powiedziałaś, że zrobiłaś wpłatę na fundusz narzędziowy? - Czemu nie powiedziałeś, że to ty wymyśliłeś cały fundusz, a nie tylko jego oprawę graficzną? - odparła, zaskoczo-

na, że zwiększył uścisk. - Poza tym sądziłam, że nie podaje się informacji, kto wpłacił darowiznę. - Zwykle nie, ale mój brat uważa, że jesteś taką świętą, że przez cały wieczór nie potrafił przestać o tym mówić. Powiedział, że dostarczyłaś cały zestaw do odnawiania dla dwóch rodzin, a to taka olbrzymia rzecz. Niechęć w jego tonie przyprawiła ją o zmarszczenie brwi. I wtedy oczy mu zabłysły. - Jesteś zazdrosny, że Dillon mnie lubi. - Nigdy nie jestem zazdrosny. - Posłał jej obojętne spojrzenie. - A jakbyś zapomniała, to na razie jesteś moja. Na własne życzenie. „Jesteś moja". Równie dobrze mógłby wyciągnąć klucz otwierający jej waginę. Słyszała wręcz otwieranie zamka. „Sezamie otwórz się". Ruch jego palca hipnotyzował ją, zarówno z powodu przyjemności, jak i umiejętnego dotyku. - Wiesz o punktach akupresurowych. - Zdziwiłoby cię, co wiem. - Już to mówiłeś. - Przełknęła z trudem. -1 nie bardzo. Przysunął się bliżej. Jego rysy były niczym wykute z granitu i tylko ciepło jego oczu je ogrzewało. Nie były już chłodne szare, teraz lśniły z mocą, jaką zwykle poświęcał tylko pracy. A teraz skupił się na niej. - Pocałuję cię - wyszeptał. - Jeśli tego nie chcesz, to powiedz teraz. Same te słowa przyprawiły ją o gęsią skórkę, i to mimo upału. Mogła odejść. Dał jej szansę na ucieczkę, jak poprzednio. Ale to było już trzecie podejście. Za pierwszym razem to on się wycofał, za drugim ona. Jeśli teraz nie wyjdzie, to nigdy się nie dowie, jak to jest zatracić się w jego ramionach. Nie ujrzy, jak on traci nad sobą kontrolę. I to przez nią.

Przysunęła się bliżej i położyła mu rękę na karku. Teraz, bez obcasów, które zmniejszały przestrzeń między nimi, była w zdecydowanie gorszej pozycji. Górował nad nią, a szerokość jego ramion uświadamiała mu, jaki jest duży. Cały. Zaczekał, aż uniosła głowę, po czym się schylił. Ich usta zetknęły się gwałtownie, wybijając jej z głowy kolejne uprzedzenia wobec niego. Objął jej usta swymi i wsunął język głęboko, pojękując, gdy lekko go ugryzła. Bez wahania. Bez wątpliwości. Tylko czysta słodycz ulgi, że tak cudownie im było razem, lepiej, niż mogła sobie wyobrazić. Oblizała jego język, szybko przesuwając po nim swoim. Zerwał jej z głowy opaskę, odrzucił gdzieś w bok i wsunął ręce w jej włosy, przekręcając jej głowę tak, by łatwiej ją całować. Jej usta były jego placem zabaw i pochłaniał ją ze zmysłową cierpliwością, która doprowadzała ją do szaleństwa. Dysząc, złapał ją za ramiona i podciągnął wyżej, aż stanęła na palcach. A kiedy to nie wystarczyło, poderwał ją z ziemi i oparł o swoje biodra, przytrzymując za tyłek. I zdołał ją utrzymać, gdy jej pocałunki posłały ich na ścianę z luster. Uderzył głową o lustro, a Vicky aż jęknęła i zaczęła ją obmacywać, szukając krwi lub guza. - Nic ci nie jest? - Jest to jakieś rozwiązanie. - Otworzył jedno oko. -Zabij mnie. Z rozmysłem uniosła się w jego ramionach tak, by jej piersi znalazły się na wysokości jego twarzy. Obydwoje oddychali z trudem i miała problemy z wypowiedzeniem składnego zdania. - Nie masz prawa umrzeć, póki mnie nie usatysfakcjonujesz, Santangelo. - Zdejmij to. - Spojrzał na jej pępek, który odsłoniła zrolowana koszulka. - Zdejmij to wszystko. Już.

Jego żądanie przyprawiło ją o dreszcz. Tak jakby jej ciało nie wiedziało, że w sali jest upiornie gorąco. - Później będą tu kolejne zajęcia. - Świat będzie później. Wierz mi, nikt nam nie będzie przeszkadzał. Zmarszczyła brwi. - Opłaciłem recepcjonistkę, by zarezerwowała nam tę salę, byśmy mogli... podyskutować. Mamy zapewniony spokój. Ależ był pewny siebie. Nie budziło to jednak jej irytacji, nie kiedy jej mózg zamienił się w omlet. W innych okolicznościach może nawet ubawiłby ją fakt, że był tak przekonany, iż nikt nie spróbuje przeciwstawić się jego woli. I książeczce czekowej. - Przypominam tylko, Santangelo, że to jest siłownia, a nie hotel. - Na litość boską, zamilkniesz wreszcie i się rozbierzesz? Zignorowała go, zsunęła się z niego i złapała gumkę szortów. Oczy mu zapłonęły, gdy spojrzał na jej palce. Torturowanie go zawsze sprawiało jej niesamowitą przyjemność i najwyraźniej fakt, że chodziło o seks, nic w tej kwestii nie zmieniał. - Chcesz mnie? - Przechyliła głowę. - To chodź i mnie zdobądź, chłopcze. Cory zaczął się skradać w jej stronę, ściągając marynarkę i krawat. W jednym miała rację, zamierzał ją zdobyć. Zwykle nie pociągał go seks w miejscach innych niż do tego przeznaczone, no chyba że chodziło o prysznic lub wannę, ale ona doprowadzała go do szaleństwa. Ta sala, z miękkimi matami i ścianami luster, dodawała jeszcze atmosfery. Między innymi dlatego zrezygnował z rozmowy na rzecz działania. Gdy tylko wszedł do sali i zobaczył ją ledwie ubraną, o lśniącej, mokrej od potu skórze, wyszedł i zarezerwował salę.

Właściwie jak elastyczna była od całego tego wyginania i rozciągania? Och, ileż miał pomysłów. Połączenie ich wiedzy o sposobach, w jakie może się poruszać, i być skrępowanym, byłoby niesamowite. Zsunęła szorty i odrzuciła je jednym kopnięciem, ukazując przy tym takie nogi, że prawie się zatoczył. Ta joga to był genialny wynalazek. Przesunął wzrokiem po jej jedwabistych nogach aż do trójkąta złotych loczków. Nie miodowo blond, jak na głowie, ale tak jasnych, jak len. Ależ go to kręciło. A praktycznie dotarł już do granic możliwości. Rzucił się na nią, objął ramieniem w pasie i podniósł. Chwilę później leżała już na plecach na jednej z mat, a on był na niej, podciągając jej koszulkę. Już i tak prawie wychodził ze skóry, ale widok jej nagiego ciała sprawił, że prawie kompletnie stracił głowę. Patrzyła, jak podwijał jej koszulkę wzdłuż wyćwiczonego brzucha, aż do brzegu piersi. Była na tyle nieduża, że nie nosiła stanika, ale on nie narzekał. Jego zdaniem była idealna. Gibka i niewielka, cudowna. Spojrzeli sobie w oczy, gdy przesunął ciasny materiał po jej twardych sutkach, sycząc przez zęby na widok nagiego ciała. Zaczął ją całować po brzuchu, czując na jej skórze sól i podniecenie. Wciąż jeszcze widać było ślady po opalaniu. Jej piersi były bledsze niż reszta ciała, z jasnobrązowymi sutkami. Przesunął językiem po linii, gdzie skóra robiła się ciemniejsza, starannie omijając piersi. Napawał się jej drżeniem i tym, jak wbijała pomalowane na zielono paznokcie w matę. Liznął jej pierś. - Nie powinnaś się opalać. - Uśmiechnął się szeroko na widok jej zamglonego spojrzenia, a potem wsunął w usta jej sutek i zaczął mocno ssać. Poderwała biodra z maty, a on położył rękę tuż nad jej wzgórkiem łonowym. Przytrzymał ją i rozpalał jej pożądanie,

aż pot zrosił jej dekolt i z trudem łapała powietrze. To tylko się pogłębiło, gdy skupił się na drugim sutku i przesunął ręką po wzgórku. Poczuł na dłoni jej wilgoć i aż jęknął. Gdyby skosztował jej, tak jak tego pragnął, zbyt szybko by to skończył. Temperatura sprawiła, że spodnie obciskały jego wręcz bolesny wzwód, a jego jaja były niczym supły. Rozpiął ostatnie guziki koszuli i ściągnął ją, nie wypuszczając z ust jej sutka. Podniosła się na łokciach, wpatrując się w jego ciało, i oddychając przez usta. - Zdejmij spodnie - jęknęła, gdy zaczął mocniej ssać. -Proszę, chcę cię... nagiego. Nie ona jedna. Będzie chyba musiał zostać naturystą, jeśli zdoła ściągnąć spodnie, bo nie ma mowy, by je znów włożył. Nie odpowiedział, by nie zużyć resztek powietrza. Już i tak mu go brakowało. Rozpiął pasek i skrzywił się, ściągając spodnie i bokserki. Rany, był tak twardy, że mógłby nim drzewo rąbać. I to wszystko z powodu jej cudownego ciała, rozciągniętego przed nim niczym dar dla bogów. Dla niego. W końcu znów ukląkł pomiędzy jej rozłożonymi nogami. Znów patrzyła na niego z takim podziwem, że aż się uśmiechnął. - Jesteś taki pię... Zamilkła, ale za późno. Uśmiechał się od ucha do ucha. - Chodź tu - powiedziała, posyłając mu powłóczyste spojrzenie. Jego kutas właściwie wskoczył w jej rękę i oboje jęknęli, gdy zacisnęła na nim dłoń. Chryste, ależ miała uścisk. Nie odrywała wzroku od jego twarzy. Obserwowała jego reakcje. Zajmowała się nim umiejętnie, reagując na niego tak dobrze, że aż podejrzewał, że jego przyjemność była dla niej równie ważna, co jej własna.

- Panie przodem. Nikt cię tego nie uczył? Odchylił się i przycisnął go do jej brzucha, znów skupiając się na jej sutku, tym razem jednak używając także zębów, gdy zaczęła jęczeć. - Pewnie zauważyłaś, że lubię kontrolować sytuację. Jej tęczówki były koloru płynnego miodu. Odrzuciła głowę do tyłu, rozpuszczając włosy. Była niczym słońce, odstraszające zmierzch, który zostawił na zewnątrz, by być tu z nią, w raju. - Ja też. - Dojdziesz dzięki moim palcom. - Złapał ją za ręce. Krzyknęła, zanim jeszcze ją tam dotknął, na samą myśl, że to zrobi. Boże, doprowadzała go do szaleństwa. Przesunął rękę po jej mokrym brzuchu i wsunął palec w jej wnętrze. Czując wilgoć, aż jęknął. Naparła na niego, bezgłośnie prosząc o więcej. Wszedł głębiej, coraz bardziej ją podniecając. Dotykał jej lekko, a drugą ręką skierował jej twarz w stronę lustra. Spojrzała zaskoczona, gdy odezwał się cicho. - Oboje będziemy patrzeć, jak dochodzisz dla mnie. Zacisnęła oczy, zupełnie jakby nie mogła aż tyle znieść. Zaczął mocniej napierać palcami, aż jęknęła, kręcąc głową, jakby odmawiała czucia tego, do czego ją zmuszał. A nie zamierzał przestać. - Otwórz - nakazał, przekonany, że ona wie, iż mówi zarówno o jej oczach, jak i śliskiej cipce, która zaciskała jego palce. Spełniła jego życzenie, rozkładając uda i wpatrując się w ich odbicie. Wpatrywała się w niego, podczas gdy on patrzył na nią. Na jej skroniach pojawił się pot, a on zlizał go, pragnąc jej skosztować. Zaczęła ocierać się brzuchem o jego

kutasa, a jego mokra główka nawilżała zaróżowiony spód jej piersi. Jęknęła, gdy zwolnił, pragnąc wydłużyć jej przyjemność. - Chcesz dojść? - Przesunął wargami po jej gardle. - Więc zażądaj przyjemności. Rozdział 6 Zaskoczona Victoria się cofnęła. - Co masz na myśli? Przesunął się, przyciskając jej uda swoimi. Z przyjemnością usłyszał jej jęk. - Mów mi, co mam robić. Same palce. Na razie cię nie skosztuję. Pomiział ją po szyi. - To na później, gdy będę miał całe godziny, by się tobą delektować. - Wolno na mnie nie działa. Musi być szybko. - Oblizała wargi. Ostro. - Oczy na lustrze. - Zsunął się wzdłuż jej ciała i rozsunął nogi, wciągając zapach nabrzmiałego ciała, które na niego czekało. Nie mógł się doczekać, kiedy będzie mógł ją całą posmakować. - Nie patrz na mnie - nakazał, gdy znów rzuciła na niego okiem. Patrz w lustro. A jeśli zboczę z trasy, to użyj tych słodkich usteczek i mi powiedz. Dobrze? - Tak. Przesunął dłonią po jej udzie i wsunął głęboko palce, tym razem dwa. Jęknęła, gdy zaczął je wsuwać i wysuwać. Puścił jej nogę, by drugą ręką utrzymywać ją otwartą. Leżała tak naga, a opalone ciało otaczało jej wzgórek, podkreślając wezbrany kłębek nerwów, który pragnął jego uwagi. - Jesteś przepiękna - wydyszał.

Jej paznokcie rysowały matę, gdy zaczął stymulować jej łechtaczkę kciukiem, utrzymując tempo odpowiednie do pozostałych palców. Jej jęki były tak głośne, że zastanawiał się, czy nie wsunąć jej koszulki do ust, tak na wszelki wypadek. Była wszystkim, a nawet czymś więcej, niż oczekiwał od partnerki w łóżku, albo na podłodze, a za moment utopi jego dłoń, a nawet lepiej, jego kutasa. Gdy zaczęła drżeć, wyciągnął z niej palce i tylko przesuwał kciukiem po łechtaczce. Trzęsła się, rozgrzana i pełna potrzeby. - Bierzesz pastylki? Skinęła głową tak szybko, że gdyby miał odwagę, uśmiechnął by się. Ale bał się, że jakikolwiek nieoczekiwany ruch może pozbawić go kontroli. - Tak. Boże, proszę - jęknęła. - Nie mam prezerwatywy. - Niezbity dowód na to, że nie przyszedł tu na seks, chociaż na pewno nie narzekał na rozwój wypadków. - Nie szkodzi, prawda? Biorąc pod uwagę ostatnie miesiące, pokiwał gwałtownie głową. - Tak. - Przyłożył żołądź swojego chuja do jej wejścia i zamknął oczy. A potem wyszeptał jedno słowo, niczym modlitwę. - Tak. Taka cholernie mokra. Taka niesamowicie gorąca. Piekło w sali zdawało się wnikać w niego. I w nią, gdy wsunął się w nią. Taka ciasna i miękka, zacisnęła na nim gorącą pięść, utrzymując go bez ruchu, podczas gdy on położył dłonie na jej udach i rozsunął je szeroko. Powoli wchodził głębiej. Zauważył z satysfakcją, że ona wciąż patrzy na swoją twarz w lustrze. On też, zachwycony widokiem jej ust, które otwierały się za każdym razem, gdy

wchodził trochę głębiej. Zamrugała, twarde sutki uniosły się, gdy wygięła się w łuk, nie odrywając oczu od lustra. Oparł dłonie o jej talię i zacisnął je, gdy poczuł, jak owija go nogami. Wcisnęła go głęboko, zaciskając się na nim błagalnie. Wsunął się tak daleko, jak mógł, a potem zmienił tempo, gdy jej rozpaczliwe jęki zażądały więcej. Był już cały nią skąpany, a jej potrzeba owijała sieć pragnienia wokół jego gardła. Jego kutasa. Jego serca. Przycisnęła pięty do jego tyłka i podciągnęła swoje niesamowicie wysportowane ciało w górę, wyginając się w erotycznym łuku, za który podziękował bogom jogi. A potem wsuwał się w nią gwałtownie, nie myśląc o niczym poza nią. A ona wyciskała z niego więcej przyjemności, niż sądził, że to w ogóle możliwe. Pchała go dalej, aż byli tylko trybikami na drodze do rozkoszy. Utracił całą kontrolę. Doprowadziła go do tego, że była tylko ona i on, i magia, którą razem czynili. Kiedy w końcu osiągnęła orgazm, na jej twarzy pojawił się najpiękniejszy uśmiech, jaki w życiu widział. Gdy się poddała, on także doszedł w długim, niekończącym się pulsowaniu, które przedłużyło też jej przyjemność. Drżała wokół niego, wywołując u niego kolejny jęk. Kompletnie go wykończyła. W końcu przekręcił ich na bok. Przesunęła palcami po jego brzuchu, a on nie był nawet w stanie się uśmiechnąć. Brakowało mu powietrza. Serce waliło jak oszalałe. Może powinien poćwiczyć kardio. - Zmęczony? - Roześmiała się. - Wiesz, trochę już czasu minęło. - Skrzywił się na widok sterty swoich ubrań, po raz pierwszy od dawna żałując, że musi wrócić do pracy.

W związku z otwarciem nowych sklepów musiał zrobić milion rzeczy. Nie brał żadnych wolnych dni ani nie robił długich przerw na lunch. Poza codziennymi obowiązkami zbliżał się też moment wydania katalogu i wyjazd jego rodziców. Na pewno coś by sobie jeszcze przypomniał, gdyby ruszył mu mózg. Na razie przestał się interesować pozostałymi częściami swego ciała jako ofiarami sytuacji. Przeczesała palcami jego włosy na klacie. - O czym myślisz? Spojrzał na jej wesoły uśmiech i aż zabolało go coś w klatce piersiowej. Jeszcze minuta, a ona położy mu głowę na ramieniu i będzie musiał się zmierzyć z tym wszystkim, czym tak naprawdę nie był. Może i oszukał ją na chwilę, ale prawda zawsze wychodziła na jaw. Nie spodoba jej się jego pracoholiczny sposób bycia. Niedługo zacznie szukać nowych przygód, a on zostanie... no po prostu zostanie sam. Otworzył usta, by coś powiedzieć, i w tym momencie zadzwonił jego telefon. Wstał, podszedł do marynarki i wyciągnął komórkę. Jeszcze nigdy nie ucieszył się tak bardzo, słysząc głos swojej sekretarki. Był jakiś problem z jedną z nieruchomości do wynajęcia i nie mogła dodzwonić się do Dillona. Czy Cory mógłby natychmiast przyjść? Oczywiście. - Już idę - rzucił i się rozłączył. Spojrzał na Victorię. - Muszę iść. Z Dillem nie ma kontaktu, a w Rison jest jakiś problem. Muszę lecieć do biura. Skrzywiła się i otarła pot z czoła. Gdyby tak potrafił równie łatwo pozbyć się poczucia winny. - Teraz? Nie możesz chwilę zostać? - Przykro mi. Nancy czeka. Ale widzimy się w piątek, jak zwykle. Dobrze? - Wstał i nałożył pognieciony garnitur,

a potem wyszedł, nim zdążył jeszcze coś skomplikować, na przykład znów uprawiając z nią seks. Typowym zachowaniem kobiety po tym, jak uprawiała seks z facetem, na którego od lat leciała, było wspominanie tych chwil raz za razem, a nie próba zablokowania ich. Vicky nigdy nie była normalna. W tym przypadku miała dobre powody, by próbować o tym zapomnieć. Nie chodziło o to, że było źle. O nie. Chociaż nie chciała tego przyznać, nigdy nie przeżyła nic nawet w połowie tak niesamowitego. A to był główny problem. Zwykle lubiła powtarzać wspaniałe doświadczenia. A w przypadku seksu z Corym chciałaby to powtarzać dotąd, aż nie mogłaby zrobić kroku. Więc starała się o tym nie myśleć. Za bardzo. No dobrze, nie częściej niż sześćdziesiąt dwa razy na godzinę. I to działało aż do tego wieczoru. Jak to możliwe, że była już niedziela? Cory nie zdążył jeszcze po nią przyjechać, a ona już miała ochotę się na niego rzucić. Wcale nie denerwowała się tym, że się z nim przespała. Zwłaszcza że była zbyt przejęta rozmową z bratem. Wpakowała komórkę do torby i próbowała zapomnieć o rozmowie. Akurat tego wieczoru przesłuchanie przez brata było jej zbędne. Dowiedział się o zdjęciach od ich siostry i bał się, że zaszkodzi jej na psychikę, jeśli będzie się spotykać z Corym, co natychmiast przypomniało jej o tajemnicy, jaką skrywała przed nim i Melly. Już niedługo będzie musiała mu powiedzieć o tym, że matka znów pojawiła się w jej życiu, ich życiu, jeśli zgodzi się znów z nią spotkać. A tym razem nie pozwoli się spławić, jeśli jej rodzeństwo nie będzie chciało jej słuchać. Porozmawia z nimi po wizycie brata u lekarza.

Katalog będzie już wtedy wydany, a jej lewy związek z Corym umrze śmiercią naturalną, tak jak jej biedne serce, jeśli nad nim szybko nie zapanuje. Cudowny seks jakoś nie poprawiał tej sytuacji. Cholera. Czemu faceci byli takimi okropnymi uparciuchami? Chodziło o ich DNA czy penisy? A może miała po prostu pecha? No ale jeden facet na raz. Najpierw musiała się zająć Corym. Postanowiła uratować go przed tymi pracoholicznymi zapędami, dając mu w życiu trochę radości, na siłę, jeśli będzie trzeba. Tak zrobi. Będzie udawać, że jest jego dziewczyną, by jego rodzice dali mu spokój i zostawili mu stanowisko. Hm... a może lepiej by było, gdyby go zostawiła i dopuściła do tego, by stracił pracę. Może wtedy trochę by wyluzował. Chociaż mnóstwo seksu też miało właściwości terapeutyczne. Uśmiechnęła się szeroko. Chętnie pomoże mu w „leczeniu", jak tylko umie. Była gotowa, gdy podjechał po nią leksusem. Tak gotowa, że nawet nie czekała, aż dojdzie do niej na ganek. - Wszystko w porządku? - zapytał, gdy otworzyła drzwi i wyszła. - A nie wyglądam w porządku? - Bezwstydnie oczekując komplementów, rozchyliła poły cienkiego płaszcza i z zadowoleniem obserwowała, jak szczęka mu opadła na widok jej sukienki. Dzianinowa sukienka podkreślała jej krągłości, nawet te niewielkie. Do tego nałożyła delikatny makijaż, skromną biżuterię i sięgające do kostki skórzane buty. Bardzo skromnie. - Czy odpowiednio się ubrałam dla rekina budowlanego biznesu? - Wyglądasz pięknie. - Brzmiałeś bardziej przekonująco na sali, gdy byłam cała spocona rzuciła.

- Och, pytałem, bo nie pojawiłaś się w piątek na naszym spotkaniu. - Och, tak. Przepraszam. Miałam migrenę. - Drobne kłamstewko. Wciąż jeszcze nie otrząsnęła się po tym, jak zniknął zaraz po sesji seksu w sali do jogi i nie była gotowa na spotkanie z nim. Zwykle nie odwoływała spotkań, ale nie mogła się na to zdobyć. Znów pojawił się strach, że zostanie opuszczona, i dopiero w niedzielę udało jej się nad nim zapanować. - Możemy się spotkać, kiedy będziesz chciał. - Wiedziała, że znajdzie dla niej czas. Poza tym to on ją wytrącił z równowagi, pojawiając się z zaskoczenia po jej ćwiczeniach. Z tego, co widziała, nie ona jedna była wytrącona z równowagi. W ciemnościach nie mogła dostrzec jego twarzy, ale była pewna, że jest zestresowany. Siedział obok niej sztywno i mocno trzymał kierownicę. A do tego zauważyła, że się nie ogolił. Zdarzało mu się to tylko wtedy, kiedy był bardzo zmęczony. A ostatnio tak było coraz częściej. - Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej. Na jej twarzy pojawił się przebiegły uśmiech. Eureka. Może uda jej się seksem sprawić, że facet zapomni o tym spotkaniu i nadmiarze pracy. I o tym, że mieli udawać zakochanych, co było idiotyczne. Nachyliła się i zaczęła ssać płatek jego ucha. Jego jęk sprawił, że znów się uśmiechnęła. - Mam nadzieję, że niedługo znów sprawisz, że będę się pocić w twoich ramionach - wymruczała. - No właśnie. - Odsunął się i posłał jej prawie oskarżycielskie spojrzenie. To zabawne, że dostrzegła to w takich ciemnościach. Chociaż nie żałuję tego, co się stało, to chyba oboje się zgodzimy, że jeden raz wystarczy i że możemy o tym zapomnieć.

„Wystarczy?" Doszła tak mocno, że bała się, że już nigdy nie otworzy oczu, a on co twierdzi? Po tylu latach doświadczenia irytacji nie zdziwiła się, że gdy wypowiedział te słowa, ogarnęła ją złość. Natomiast zaskoczyło ją, jak szybko jej przeszła. - Pozwolę sobie się nie zgodzić - odezwała się spokojnie. - Dla mnie jeden raz nie wystarczył, a szanse na to, abyśmy o tym zapomnieli, podczas gdy mam udawać twoją dziewczynę, są naprawdę nikłe. - Jeśli nie odpowiada ci ta rola... - Nie, to tobie ona nie odpowiada. - Złapała go za kutasa i z radością usłyszała sfrustrowany pomruk. - Daj mi znać, gdybym mogła ci na tym tle pomóc - dodała, zabierając rękę. Jej pewność siebie zniknęła, gdy skierował samochód w stronę rodzinnej farmy za miastem. A co jeśli wtorek był największym błędem jej życia? - Zapnij pas. Westchnęła i zrobiła, co kazał. - Tak dziadku. Mruknął coś i zamilkł. Cudownie. Podróż do domu jego rodziców zajmowała co najmniej pół godziny. Cienka mgła, która opadła na wijącą się wśród pagórków szosę, dodatkowo wydłużyła ją co najmniej o kolejne dziesięć minut. Powietrze w samochodzie było chłodniejsze niż na zewnątrz. Nie zamierzała się jednak poddawać. - Jak ci minął weekend? Uniósł brew. - Dobrze. Byłem zajęty. - Pewnie zwykle tak jest, co? To dlatego nie możesz spać? Nigdy nie masz wiele czasu na sen, więc twoje ciało nie wie, co z nim zrobić, kiedy masz czas?

- Kto powiedział, że mam kłopoty ze snem - Ty - odparła krótko, poprawiając fryzurę, by nie skupiać się za bardzo na jego ponurej minie. Chociaż wiedziała, że nie zgodziłby się z jej oceną. Na jego czole pojawiła się też zmarszczka, tak się skupiał na drodze. - To co robisz, gdy nie możesz przez całą noc spać? Nie da się non stop pracować. - Nie - przyznał cicho. - Czasami robię listy. - Z artykułami, które trzeba zamówić do sklepu? - O nie. - Nie musiała na niego patrzeć, by usłyszeć w jego głosie delikatny uśmiech. - Dla ciebie będzie w uproszczeniu - to tak jakby listy rzeczy do zrobienia. Czy raczej plany na przyszłość. - Dla mnie. Pewnie. Dla osoby, która miała na maturze najwyższą ocenę z matmy, prawie idealnie zdała angielski i przeskoczyła dwie klasy. Dobrze. Traktuj mnie z wyższością. Ale nie była poirytowana. Po prostu wrócili z Corym do swoich typowych rozmów. - A także - kontynuował - ćwiczę. Co chyba doceniłaś na balkonie. Tylko Cory mógł tak mówić o swoim wyglądzie i bawić ją tym, a nie robić za przemądrzałego głupka. No dobrze, był przemądrzałym głupkiem, ale go takiego lubiła. I to bardzo. - Doceniłam to też w sali do jogi - przypomniała. Wpatrywał się w szosę i jeszcze mocniej ścisnął kierownicę. Jeszcze trochę, a popękają mu knykcie. - Czasami też wchodzę na czaty - dodał, uznawszy najwyraźniej, że lepiej opowiadać o tym, co robi w wolnym czasie, niż o seksie. No nic, z każdej rozmowy da się coś wyciągnąć. - O! Pornografia? - Tak - pociągnął nosem - i to astronomiczna. - Serio? - zdziwiła się cicho. - Zainteresowałeś mnie. Mów.

- Nie ma wiele do opowiadania. Mamy tu miejscową grupę astronomiczną, nazywa się Celestia i działa w sieci. Mają czat. Wzruszył ramionami. - To lepsze niż oglądanie głupich filmów w telewizji. - Wiesz, niektórzy ludzie robią inne rzeczy, gdy nie mogą spać w nocy - zasugerowała, dając mu kuksańca w bok. -Zawsze możesz do mnie zadzwonić. Nie odezwał się. Westchnęła tylko. Nienawidziła tej ciszy, która ich nagle rozdzieliła. Nawet jeśli całymi latami kłócili się o wszystko, to było to jakoś do ogarnięcia, a ta cisza już nie. Dał jej chwilę normalności, po czym odciął się od niej tak, by więcej nie próbowała. To się zawiedzie. Postanowiła się przebić przez jego mur milczenia. - Często się rzucasz na kobiety na siłowniach czy miałam szczęście? Nawet na nią nie spojrzał. - Miałaś szczęście. - To wiem, byłam tam, pamiętasz? Chodziło mi o to, że to było takie spontaniczne, zupełnie niepasujące do kogoś tak opanowanego jak ty. Zażyłeś coś wcześniej? Jego szeroki uśmiech aż ją zszokował. - Wiem, co robisz. Tak? Bo ja na pewno nie. - To znaczy co? - Próbujesz sprawić, bym zapomniał, co mamy zaraz zrobić. - Ujął jej dłoń. - I to doceniam. - Właściwie to nie. Próbowałam znaleźć sposób na przeproszenie cię za to, że nie dotarłam w piątek na spotkanie, ale tak też może być. Przełknęła ślinę, wpatrzona w jego rękę. Jeśli trzymanie się za ręce wywoływało takie atrakcje, to jak to będzie, gdy ją przytuli? Właściwie to skłamałam z tą migreną. Po prostu nie byłam jeszcze gotowa, by cię zobaczyć, na wypadek gdyby sprawy wymknęły się spod kon-

troli. Wiem, że to było bardzo nieprofesjonalne i więcej się nie powtórzy. Uznałam po prostu, że powinnam być szczera, skoro jesteśmy niejako przyjaciółmi. - Rzuciła na niego okiem. - Prawda? Wciąż patrzył w przestrzeń. - No tak - zgodził się szorstko. Jakoś nie tryskał entuzjazmem, ale przynajmniej się z tym zgodził. -1 dlatego właśnie nie chcę popsuć tego, co nas łączy. - A nas coś łączy? - Przeraziło ją, jak niepewnie zabrzmiały te słowa. - A nie? - Pracujemy razem. Uprawiamy wspaniały seks. - Przesunęła kciukiem po jego knykciach zachwycona, że nie zabrał ręki. - Myślę, że moglibyśmy to doprowadzić do perfekcji, gdybyśmy się postarali. - Biorąc pod uwagę mój napięty harmonogram... - Wiem - powiedziała cicho. O Boże, i to jak wiedziała. Znów zaczęły ją nawiedzać lęki, że skończy jak jej biedny tata, że złamanym sercem, gdy mama ich zostawiła. No i tyle jeśli chodzi o poradzenie sobie z kwestiami porzucenia. A ona myślała, że wchodzenie w związek łóżkowy z pracoholikiem to dobry pomysł. Jakim cudem? A tak. Nie myślała. Po prostu to zrobiła. A teraz musiała się z tym zmierzyć. - I właśnie dlatego rozumiesz, czemu uważam, że ten związek powinien być platoniczny. To mniej skomplikowane. Można to było tak określić... - Rozumiem wiele rzeczy. Jestem twoją przyjaciółką, pamiętasz? Dopiero co tak powiedziałeś i nie możesz tego cofnąć. Uśmiechnęła się na widok jego uśmiechu. - Nie zapomnę.

- To ty mówiłeś, że musimy się bardzo starać, by przekonać twoją rodzinę. - Nawet ona słyszała w swoim głosie zbytnią radość. Nie mógł jej teraz odrzucić, nie po tym, jak zdołała zrobić wyłom w jego zbroi. Jeśli naprawdę nie możemy utrzymać rąk przy sobie, to chyba jest to najbardziej wiarygodny sposób przekonania ich? Nie kłamała. Naprawdę mogła uprawiać z nim seks i nie liczyć na nic więcej. A że nawet tego się nie spodziewała, to nie pakowała się w żadne kłopoty. Nigdy tego nie robiła. - Zobaczmy, jak nam dziś pójdzie. A potem zastanowimy się co dalej, dobrze? Nie protestowała, gdy zabrał rękę. Przy tej pogodzie powinien obie trzymać na kierownicy. Kolejne pół godziny minęło w mglistej ciszy, a gdy dotarli, nastąpiły prezentacje i pogaduszki. Znała jego najbliższą rodzinę, ale nie miała jeszcze okazji poznać wszystkich znajomych, którzy zostali zaproszeni. - Chrzest ognia - wyszeptał jej do ucha, prowadząc od gościa do gościa. Na szczęście wszyscy zdawali się w miarę mili i jakoś nikt nie próbował dowodzić jej od wejścia, że jest wstrętną kłamczuchą. Niewiele później Vicky kosztowała przystawki, obserwując przez okno, jak jej lewy chłopak karmi konia marchewkami. Chociaż reszta rodziny i przyjaciół zebrała się w dużej kuchni, Cory stał w ciemnej kurtce, szarym swetrze i czarnych spodniach na szeroko rozstawionych nogach, nieświadomy, że jest obserwowany. Wydawał się zmarznięty. I tak samotny, że aż serce ją bolało. - A więc ty i Cory, co? - Spojrzała przez ramię na Dillo-na, który nakładał sobie różne przekąski. - Kiedy to się stało? - W sobotę o szóstej - odezwała się bez zastanowienia, wciąż patrząc na Cory'ego.

- Słucham? - Och, przepraszam. - Uśmiechnęła się wesoło. - Jestem dziś trochę rozkojarzona. Dillon wsunął do ust kawałek selera naciowego faszerowanego masłem orzechowym. - Już się za nim tęsknie rozglądasz? To niedobrze. Roześmiała się sztucznie. - Wiesz, jak to jest, gdy przechodzi się pierwszy atak zauroczenia. - Masz na myśli całonocne harce? Tak, wiem coś o tym. -Uśmiechnął się szeroko i oblizał masło orzechowe z palca. -W przypadku Cory'ego to pewnie oznacza jakieś dziesięć minut między spotkaniami? - Jest wspaniałym kochankiem, jeśli chciałbyś wiedzieć. Dillon uniósł brwi. - To nadmiar informacji jak dla mnie, ale cieszę się ze względu na ciebie. Strasznie nas zaskoczył tą informacją o tobie. Cholera, Dillon już przyglądał jej się podejrzliwie. Zbyt długo się znali. - Ja sama byłam zaskoczona - wyszeptała, nagryzając krakersa mocniej, niż planowała. - Jak to się stało? Po prostu zbyt wiele czasu spędzaliście na pracy nad katalogiem? Jak to się stało? Pociągał ją, od kiedy zatańczyli po raz pierwszy w dziewiątej klasie, ale jaka była oficjalna wersja? Muszą to omówić. - Pamiętasz, jak pojechałam na wycieczkę ze skautka-mi? No wiesz, tę, żeby zobaczyć konie i dowiedzieć się, jak działają małe farmy? - No tak. - Padło pierwsze z wielu, jak podejrzewała, dziwnych spojrzeń. - Obserwował zawsze, jak przechodziłyśmy i chichotałyśmy.

Należała do skautów przez całe liceum, chociaż nie cieszyło się to popularnością wśród jej znajomych. Nie dość, że była dwa lata młodsza od innych w klasie, bo w podstawówce przeskoczyła dwie klasy, to jeszcze potrzebowała stabilizacji po tym, jak w domu nastąpiło piekło. - Stał z boku i tylko patrzył. Jakbyśmy niszczyły jego uporządkowany byt. - Westchnęła i odłożyła krakersa. -Zawsze mnie fascynował. Sama prawda, żałosna, ale prawda. - Jesteś pewna, że nie gapił się na ciebie? Często to robił. Spojrzała na Dillona. - Niemożliwe. - Spytaj go. Skoro jesteście teraz tak blisko, to przecież ci powie, prawda? - Klepnął ją w ramię. - Cieszę się bardzo, dzieciaki. Zmarszczyła brwi, gdy odchodził. Wyraźnie grał w ich grę. Od razu było widać, że nie wierzy, że są kochankami. Cholera. Pierwsza osoba, którą miała przekonać i co? Musiała dowieść, że niesamowicie na siebie lecą. Ale jak? Rozdział 7 Cory odchylił się od kształtnego uda, które zdawało się zbliżać do niego z każdą chwilą. Victoria jakoś nie zniechęciła się jego przemówieniem, kiedy ją podwoził. No dobra, połową przemówienia, bo gdy tylko go dotknęła, zapomniał, jak składa się słowa. Zachowywał się zniechęcająco, wręcz nieuprzejmie, ale poza chwilą, gdy w jej jasnobrązowych oczach zalśnił ból, nie wydała się wytrącona z rytmu. Ale to był dopiero początek, a on nie zamierzał się poddawać.

Rodzice chcieli, żeby się z kimś związał, więc zrobi dla nich dobre przedstawienie. Zakładając, że uda mu się nie zaangażować, zanim wyjadą. - Chciałbym wznieść toast - powiedział Raymond San-tangelo, łamiąc konwenanse poprzez wznoszenie toastu na końcu posiłku zamiast na początku. Takie rzeczy mogły się zdarzyć wyłącznie w jego rodzinie. Poczekał, aż wszyscy wzniosą kieliszki z winem, oprócz szwagierki Alexy, Nellie, której puszysty sweter podkreślał brzuch rozmiarów balonu. Ona i brat Alexy, Jake, również zostali zaproszeni na obiad, wraz z kilkoma sąsiadami z ulicy oraz kilkoma osobami, których nie rozpoznawał. Wyraźnie za to wyczuwał napięcie między Dillonem a Victorią, które zapewne miało coś wspólnego z ich lewym związkiem. Czyżby Dill zaczynał coś podejrzewać? Starał się ignorować ich niepokój, w którym przodowała Victoria. Wnikanie w takie emocjonalne zawirowania zwykle prowadziło jedynie do ich zwiększenia. Wolał takich rzeczy unikać, podobnie jak kremu z kukurydzy. - Mam nadzieję, że wszyscy czują się świetnie w tej piękny jesienny wieczór! - ryknął Raymond, wywołując brawa. O dziwo wszyscy zmieścili się przy wielkim niczym lotniskowiec stole jego matki, która jakimś cudem zdołała nawet zapewnić każdemu zestaw sztućców i zastawy. W tej chwili wszyscy wpatrywali się w Raymonda, który prezydował u szczytu słowa i, o zgrozo, uśmiechał się w stronę Cory'ego i Victorii. Dziewczyna przeniosła jedną dłoń na jego udo. Dłoń o połyskliwych, czerwonych paznokciach. Jego kutas poruszył się niespokojnie. Są granice spokoju ducha mężczyzny, a długie czerwone paznokcie Victorii właśnie te granice naruszały. - Chciałbym wam wszystkim podziękować za to, że przyszliście, by pomóc nam uświetnić jeden z ostatnich obiadów

w naszym rodzinnym domu. Naszym życzeniem było, by jeden z naszych chłopców wprowadził tu się i założył własną rodzinę, ale oni mają własne życie i postanowili pozostać we własnych domach, do czego mają pełne prawo. Cory przełknął jednym łykiem wino, nie odrywając wzroku od ojczyma. Patrzenie gdziekolwiek indziej było niebezpiecznie. Wystarczyło już, że paznokcie Victorii delikatnie przesuwały się teraz wokół jego częściowo twardego kutasa, rzucając mu nieme wyzwanie. Podczas obiadu i rozmów, które po nim nastąpiły, pożerała go spojrzeniem. Mógłby odebrać to jako komplement, gdyby z każdą godziną nie nabierał coraz mocniejszego przekonania, że ich szaleńczy związek erotyczny źle by się skończył. Znudziłaby się nim. Nie mógłby dotrzymywać jej tempa, nie przy jego trybie pracy. Nie mógłby spędzać nocy, śpiewając w klubach karaoke czy organizując zbiórki odzieży dla kościoła. W jego wieku nie miał czasu na uprawianie dzikiego seksu w nieprzyzwoitych miejscach, wyłączając salę do jogi, choć przychodziło mu na myśl mnóstwo dzikich, zwariowanych rzeczy, które chciał jej zrobić także w łóżku. Część z nich wiązała się ze związywaniem, inne z grą zmysłów i różnymi erotycznymi grami, które na pewno by się jej podobały, gdyby nieco się odprężyła. Ale, w nieunikniony sposób, rzeczy w końcu by się popsuły. Zawsze tak było. Nie chodził od dawna na randki, ale kiedy jeszcze miał więcej czasu na życie towarzyskie, nigdy nie wiedział, kiedy się elegancko wycofać, gdy czuł, że jego czas dobiega końca. Niezobowiązujące związki nigdy nie oznaczały tego samego dla obu stron. I musiałby uporać się z kolejnym trudnym rozstaniem, choć nawet jeszcze nie zaczęli właściwie chodzić ze sobą. Mózg Cory'ego zaczął znów rejestrować rozmowę, gdy jego ojczym wskazał jego brata i promienną brunetkę u jego boku.

- Dillon i Alexa pragną podzielić się z wami dobrymi wiadomościami, które bardzo nas uszczęśliwiły. Synu? - Poprosiłem Alexę, żeby ze mną zamieszkała. Zgodziła się. - Spotykacie się dopiero od paru tygodni. Czy to nie za szybko? zapytał Cory, wpatrując się w swój kieliszek z winem. Nikt na niego nie zwrócił uwagi. Jak zwykle. Gdy przy stole wybuchł podekscytowany śmiech i rozmowy, Vicky trąciła jego ramię. - Och, popatrz tylko na ich uśmiechy. Jakie słodkie! Cory dopił resztkę wina. - Urocze. Cieszył się ich szczęściem, naprawdę. Widok Alexy wtulonej w bok Dillona, wpatrującej się w niego z taką miłością był... miły. Chciał, by jego brat był szczęśliwy, a Alexa wyraźnie go uszczęśliwiała. Ale łączenie się w pary, prawdziwe czy nie, sprawiało, że czuł się niespokojny. Sam to zacząłeś, pamiętasz? Właściwie zaczęli jego rodzice, ale całe to udawanie było wyłącznie jego sprawką. Kompletna głupota, kanał, który włączył dwa tygodnie temu. A teraz wyglądało na to, że przycisk się zaciął, a on nie mógł uciec od zamieszania. - Założę się, że wszyscy się martwili, że jest w ciąży - powiedziała z chichotem Nellie, wnosząc toast szklanką czegoś co wyglądało na mleko czekoladowe. Alexa wywróciła oczami i poklepała wielki brzuch Nellie. Dziewczyna wyglądała, jakby miała eksplodować. - To twoja działka, skarbie. - To tylko kwestia czasu. Mogę się założyć, że nie będziemy na was długo czekać. Nellie wyszczerzyła zęby i pomachała przez stół do niego i Vicky.

- Jak już zaczniesz, to ani się nie obejrzysz, a masz całą rodzinę. Victoria uśmiechnęła się niefrasobliwie, jakby pomysł nie był w ogóle zniechęcający. Zdążyły się już z Nellie zaprzyjaźnić przed obiadem i ładnych kilka minut rozmawiały o dzieciach, wydając ochy i achy. Wydawało mu się, że Victoria robiła to jedynie z uprzejmości, ale może jednak nie. Może była, tu przeszył go dreszcz, domowym typem. - Dziękujemy za to podprowadzenie, Nellie - kontynuował Raymond. - Dziś mamy także okazję gościć najnowszą parę w naszej rodzinie, Cory'ego i Vicky. Choć ich związek wydaje się dość zaskakujący, jak wszyscy wiemy, miłość nie ma rozkładu jazdy. Cory, czy jest coś, co chciałbyś nam powiedzieć? Cory jednym łykiem dopił resztkę wina. - Nie. - A ja owszem. - Victoria zabrała z niego rękę i poderwała się na nogi, nim zdążył spojrzeć jej w oczy. Zamiast tego, patrzył na jej bok. A raczej, na jej piersi, opięte ciasną, elastyczną bawełną. Jego kutas drgnął. - Chciałam tylko powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że dziś mogłam część z was poznać lepiej. Innych dopiero spotkałam, ale na pewno będziemy mieli okazję poznać się bliżej. Zyskałam nie tylko partnera, ale całą nową rodzinę. Słowo partner kojarzyło mu się wyłącznie z rozpłodem zwierząt w zoo, ale chyba był w tym rozumowaniu odosobniony. Wszyscy byli pod jej urokiem, gdy mówiła, uśmiechając się i gestykulując jakby była na scenie. Zdawała rokoszować się każdym momentem. Boże, jakże ona była piękna. Złote włosy lśniły, policzki zaróżowiły się z podekscytowania. Nic dziwnego, że jego rodzina i pozostali zgromadzeni nie mogli się na nią napatrzeć.

- To powiedz nam, skarbie. Jak to się zaczęło? Victoria przygryzła wargę, słysząc pytanie matki Cory'ego. Chciał siłą woli przekazać jej, żeby usiadła, żeby nie odpowiadała na to pytanie. Ale Victoria oczywiście nigdy nie cofała się przed wyzwaniami, nawet nierozsądnymi. - To wszystko przez pracę nad magazynem. Wiesz, te wszystkie godziny... - Więc to świeża sprawa? - Och, bardzo świeża. Muszę powiedzieć, że jeszcze kilka tygodni temu ledwie go zauważałam. - Zaśmiała się, a śmiech przeszedł w gwałtowny wdech, gdy Cory złapał ją za tyłek. Lepiej, by ojczym zgorszył się publicznym okazywaniem uczuć, niż pozwolić Victorii przeciągnąć kłamstwo poza punkt, w którym było jeszcze wiarygodne. - Nie lubi przyznawać się do tego, że wzdychała do mnie przez lata oznajmił twardo. Victoria rzuciła mu zabójcze spojrzenie. - Misiaczku, znów wyciągasz szkolne historie? - Mówię o oczywistościach, ciasteczko. Oczy jej zapłonęły, gdy opadała na krzesło. Przez chwilę nikt nic nie mówił, jakby wszystkich zatkało. I to był powód, dla którego lepiej było siedzieć cicho, zamiast wzbudzać niepotrzebne podejrzenia. Nie żeby miała go posłuchać, czy w ogóle zwrócić na niego uwagę. Gdy biesiadnicy znów zaczęli rozmawiać, Cory objął ją ramieniem i uniósł jej policzek drugą ręką. Przycisnął usta tuż przy jej ustach i wymamrotał. - Cieszę się, że jestem dla ciebie taki niewidzialny. Uniosła brew. - Ciasteczko? Wzruszył ramionami. - Wybacz, nie jestem taki dobry w czułych słówkach jak ty. Następnym razem wypróbuję budyniek albo rodzyneczek. -

Kiedy zaczęła chichotać, ciągnął dalej. - Kwaśne jabłuszko? Woniejąca skarpeteczka? Bez ostrzeżenia z ukrytych głośników zaczął się sączyć jazz. - Do salonu! - zawołała radośnie jego matka, wyprowadzając zgromadzonych z pokoju. - Co się dzieje? - zapytała Victoria, wciąż szeptem, mimo że wszyscy już wyszli. - Przyjęcie przeprowadzkowe. - To miało być jedno z ostatnich spotkań w tym domu i nie chciał uronić z tego ani minuty. - Mama będzie wspominać i pokazywać nasze zdjęcia z dzieciństwa, żeby nas wprawić w zażenowanie, udając, że to wszystko to porządkowanie rzeczy przed wyprowadzką. Wszyscy lekko się upiją i będą się nawzajem obrażać. Wiesz, zwykłe rodzinne sprawy. Gdy jej uśmiech nagle przygasł, w duchu zaczął bić się po głowie. Świetna robota, nie ma co! Jej rodzina nie była zwykła od dawna, a on do cholery powinien był o tym pomyśleć. - To wygląda na prywatne sprawy. Te zdjęcia z dzieciństwa... -powiedziała, najwyraźniej niezbyt zachwycona. Może rozpogodziłaby się, gdyby skupiła się na czymś innym. Mógł tylko mieć taką nadzieję. - No chodź. - Wyszczerzył zęby i pociągnął ją za rękę, ale ani drgnęła. Dziwne. Nawet biorąc pod uwagę jej dziwne relacje rodzinne, wydawało mu się, że Victoria będzie dość entuzjastycznie nastawiona do takiej zabawy. Nie musieliby za wiele rozmawiać ani niczego udawać, mogliby się odprężyć. A jednak krzywiła się tak mocno, że bał się, że jej twarz zastygnie w tym grymasie. Co do licha? - Mam pomysł. - Jej oczy zabłysły figlarnie. - Ale będą oczekiwali, że im porno... - zaczął, gdy poderwała się na nogi i wyciągnęła go z pokoju.

Szedł za nią korytarzem i czekał, podczas gdy zaglądała za kolejne drzwi. Z salonu dobiegały ich głośne okrzyki, ale ona nie zwracała na nie żadnej uwagi. - Salon jest w drugą stronę. - Wiem. - Zatrzymała się przy małej łazience przy kuchni i triumfalnie otworzyła drzwi. - Idealnie. - Dobrze, to ja zaczekam. - Na co zaczekasz? - Zaciągnęła go do ciemnego wnętrza i zamknęła za nimi drzwi. - Nareszcie. - Westchnęła, łapiąc jego pasek. O Matko Bo... Dzięki ci Boże. - Hm Vic, nie powinniśmy tego robić. - Jak udało jej się tak szybko włożyć mu rękę w bokserki? Otoczyła dłonią jego twardniejące ciało, a on jęknął. - Moi rodzice są niedaleko. A w tych drzwiach jest zepsuty zamek. Cholera, przytrzymam je. Co ty ze mną wyprawiasz? - Zamierzam sprawić, byś doszedł. - Wykreśliła uwodzicielską ścieżkę pocałunków pod jego szczęką. - Ryzyko, że ktoś nas może przyłapać sprawia, że seks jest gorętszy. Naprawdę? Biorąc pod uwagę, jak się czuł, gdy całowała jego pierś poprzez dekolt swetra, był gotowy spróbować czegoś nowego. Nie opadła przed nim na kolana, jak się spodziewał. Zamiast tego popchnęła go w stronę umywalki i przytuliła się do jego pleców. Gdy jej miękkie, zdolne dłonie przesuwały się w górę i w dół jego penisa, zaciskał ręce na chłodnej porcelanie i poszukiwał resztek samokontroli. Robienie takich rzeczy podczas rodzinnego obiadu było niewłaściwe. Jego starsza sąsiadka Elba miała delikatny pęcherz, a tę łazienkę upodobała sobie szczególnie. Co będzie, jak tu wejdzie, gdy Victoria trzymała w dłoni jego jaja, gładząc je delikatnie opuszkami palców? Albo gdy przesuwała drugą rękę w górę i w dół jego kutasa wystarczająco mocno,

by zaczął wykrzykiwać rzeczy odpowiedniejsze dla kablówki późnym wieczorem niż staroświeckiego, porządnego rodzinnego przyjęcia? - Niech lepiej Elba zamknie cholerne oczy - wymamrotał. Pochylając się nad nim, Victoria zaczęła przesuwać ustami po jego szyi między kolejnymi pociągnięciami jego kutasa. Nie przyspieszała ruchów, słysząc jego dyszenie. Nie, była jeszcze okrutniejsza. Jej podłe palce przechodziły od powolnych do szybkich ruchów i zaczęła bawić się jego uchem. - Wiesz, co zawsze chciałam zrobić? - wydyszała. - Po-odgrywać role. Jego kutas drgnął gwałtownie. Chryste, czy ona naprawdę musiała naciskać jego wszystkie erotyczne guziki naraz? - Coś w stylu, ty jesteś dziewicą, a ja piratem? - Miał ze sobą nawet miecz. - Może to ja chciałabym być piratem? - Polizała go w miejscu, gdzie czuć było jego gwałtowny puls. - Ale tak, coś w tym guście. Jesteśmy sami w ciemności, a ty mnie nie widzisz, więc mogę być, czym tylko zapragnę. Spełnieniem twoich najdzikszych fantazji. - Przycisnęła swoje pełne piersi do jego pleców, twarde brodawki wbiły się w jego ciało. Jęknął urywanie. - Możesz być, kim tylko chcesz. Tylko nie przestawaj mnie dotykać. - O nie, to tak nie działa. Musisz mi powiedzieć, kim jestem. Złapał boki umywalki i wyprężył się pod wpływem jej coraz szybszych pociągnięć. Jeśli dłużej będzie tak robić, on nie będzie musiał się martwić o zachowanie kontroli. Eksploduje na ładną, różową umywalkę, z głową pełną jej uwodzicielskich sugestii i jej gorącym oddechem na policzku. Ona także dyszała, wbijając się w jego biodro. Ocierając się o niego z siłą wydzierającą z jej gardła ostre, urywane jęki. Boże, jak

pragnął podciągnąć jej sukienkę w górę ud i sprawdzić, czy była mokra i gorąca dla niego. Czy była tak bliska jak on zapomnienia, że istniało cokolwiek poza tym pomieszczeniem. Ona sprawiała, że tak łatwo było odpuścić. Po prostu poddać się wszystkiemu, co było dobre, i chrzanić konsekwencje. Victoria była wolnością opakowaną w błyszczącą czerwoną wstążkę, a on jej pragnął. Pragnął jej z intensywnością, która przyprawiała jego krew o wrzenie. - Wiesz, że o kimś myślisz. Wsunęła rękę pod jego kutasa i objęła żołądź. Jego wilgoć spłynęła na jej rękę i użyła jej, by nadać śliskości swoim ruchom. Pocierała go coraz szybciej i szybciej, aż opuścił głowę i zamknął oczy, a pod powiekami zalśniły światła. - Jest niska i krągła, czy wysoka i ciemna? Ma na sobie pióra, skórę, czy może zupełnie nic? Bezmyślnie uniósł rękę i złapał półkę nad umywalką, zastawioną świeczkami i suszkami. Zacisnął na niej dłoń i poruszył biodrami, wbijając się mocniej w jej uścisk. - Powiedz, o kim marzysz, Cory. - Jest oparta o ścianę - wyszeptał, prawie nie zdając sobie sprawy z tego, że mówi. - Naga. Blada niczym księżyc. Długie ręce ma uniesione nad głową, nadgarstki związane. Jest bezradna, ale pragnie, bym ją kontrolował. Chce mi się poddać. Drgnęła i zwolniła, ale on nie przestawał. Nie mógł. Teraz, gdy otworzyła wrota, nie potrafił ich zamknąć. - Błaga, bym dał jej ulgę. Bym sprawił jej przyjemność. Już czuję jej podniecenie. Smakuję je z moich palców, gdy daję jej, czego pragnie. Zadrżała, a palce na moment straciły rytm, po czym wróciły do pracy. Przysunęła się bliżej, przyciskając miednicę do jego tyłka, a piersi do jego pleców, tak że czuł jej sutki przez cienki sweter. Jakże pragnął wsunąć je do ust, gryźć to czułe ciało, aż ich czubki byłyby tak czerwone jak jej suknia.

- Mów dalej. To twoje najdziksze marzenie i możesz je urzeczywistnić. Mogę. I tak zrobię. Jak mogła sądzić, że wyobraża sobie kogokolwiek poza nią? To ona występowała w jego najdzikszych marzeniach i tylko ona mogła je wprowadzić w życie. - Ma blond włosy. Brązowe oczy, o rzęsach tak jasnych, że prawie ich nie widać. - Znów zadrżała jej ręka, ale on mówił dalej. Nawet gdyby ścisnęło mu gardło, będzie mówił. - W czerwonej dzianinowej sukience, którą z niej ściągnąłem, wygląda cudownie. - Zacisnął zęby, próbując złapać powietrze. - Nie zasługuję na nią, ale Boże, jakże jej pragnę. Jęknęła i pociągnęła mocno za jego kutasa, sprawiając, że zacisnął mocniej palce na półce. - Zaraz dojdę. - Tak, proszę - zaczęła się mocniej ocierać o jego tyłek. -Zrób to dla mnie. Gdy doszedł, jęknął i szarpnął półkę, nieświadomy niczego, poza ciepłem wytrysku spływającym po jej rękach i jej cudownym dotykiem. Cholera, cholera, cholera! Usłyszał zgrzyt w ścianie na moment przed krzykiem Victorii. A potem spadła na nich półka wraz z zawartością. Łapiąc z trudem powietrze, Vicky zapaliła światło i rozejrzała się po otaczającym ich pobojowisku. Na podłodze poniewierały się świeczki i utensylia łazienkowe. Większość na szczęście była w całości. Odkręciła kran i szybko opłukała ręce i umywalkę, próbując nie zastanawiać się nad tym, jak bardzo podnieciło ją to, że Cory doszedł na jej ręce. Spojrzała przez ramię i ujrzała, jak Cory przyciska krwawiące rozcięcie na czole i próbuje zapiąć spodnie.

- Poczekaj, pomogę ci - powiedziała, rumieniąc się dziko. Świetnie, Townsend. Doprowadź faceta do orgazmu i przy okazji zdemoluj mu łazienkę. - Krwawisz. - Wyciągnęła rękę, by zatamować krew chusteczką. To musiał być jakiś pocisk. Pewnie podstawka do szczoteczek do zębów, sądząc po resztkach na podłodze. - Nie szkodzi. Ciebie coś trafiło? Zapatrzyła się w podłogę. Chociaż całe zajście było niesamowicie podniecające, to urwanie półki przypomniało jej, gdzie jest. Na przyjęciu rodzinnym, normalnej, kochającej się rodziny, a nie takiej rozpadającej się, jak jej. Jej sistra znów pracowała gdzieś poza miastem, brat był ze swoją drużyną, ojciec nie wiadomo gdzie w Vegas gra w jednorękiego bandytę, a mama... To normalne, że rodziny się rozchodzą, gdy dzieci dorastają. Tyle że jej zaczęła zbyt wcześnie, i to nie dzieci postanowiły odejść. Westchnęła i nachyliła się, by posprzątać podłogę. Była po prostu napalona i tyle. Cory doszedł, a ona nie. Kwestie rodziny, oszukiwania, nawet podejrzeń Dillona nie były ważne. No i co z tego, jeśli z Corym oszukiwali? Tylko nie w kwestii orgazmów. Te były aż nazbyt prawdziwe. Jeśli odpowiednio na to spojrzy, sytuacja jest właściwie idealna. Ludzie z jej przeszłości oszukiwali ją, deklarując uczucia, których nie czuli. Ileż to razy jej mama mówiła, że ją kocha, a potem od nich odeszła? W ten sposób nie robiła sobie złudnych nadziei. Wiedziała, że z Corym łączy ją tylko przyjaźń, kłótnie i praca. No i niesamowity seks. A jeśli chodzi o to gadanie o związywaniu i poddawaniu się, to nie zamierzała się tym zajmować. Na pewno nie mówił tego poważnie, prawda? Spojrzała na niego spod rzęs i szybko odwróciła głowę. Może...

Nie. Skinęła szybko głową i wrzuciła resztki stojaka na szczoteczki do śmietnika. - Nic mi nie jest. Odwróciła się do niego i ostrożnie dotknęła rozcięcia na czole. - A tobie? - Spoko. - Uśmiechnął się ponuro i otworzył drzwi. - Na szczęście mam twardy łeb. Nie on jeden. Bo jak inaczej leciałaby na faceta, który uważa ją za środek do celu? A co będzie, gdy ten cel osiągnie? Cory westchnął głęboko, gdy w korytarzu pojawili się Dillon i kilku innych członków rodziny. - Słyszeliśmy jakiś huk. Wszystko w porządku? - Dziękujemy za szybką reakcje, ale jak widzicie, nic nam się nie stało. - Cory skinął na Vicky, by poszła za nim. Gdy Cory ruszył, Dillon spojrzał wymownie na jego krocze. - Rozporek, braciszku. - Chryste! - jęknął Cory i szybko zasunął rozporek. Vicky prychnęła śmiechem i wtuliła głowę w jego plecy. Wygląda na to, że jednak dowiodła, że nie mogą oderwać się od siebie. - Przyniosę drinki - odezwał się Cory i skierował do salonu. Pewnie strasznie go suszyło. Taki wieczór wymagał częstego sięgania po drinka. - Deserek po obiedzie, co? - Dillon zaczął iść obok niej. -Miło widzieć, że tak dobrze się dogadujecie. I tak ostentacyjnie. Skrzywiła się i przeczesała palcami włosy. - Co przez to rozumiesz? - Tylko tyle, że podczas obiadu jakoś się nie dogadywaliście, a potem odgrywacie wielką poważną scenę seksu

w łazience. - Dillon wzruszył ramionami. - Wydaje mi się, że to po prostu wymuszone. Vicky zatrzymała się i oparła ręce o biodra. Bezpieczniej było je tam oprzeć, niż złapać Dillona za fraki i nim potrząsnąć. Nie mogła wszystkiego rozwiązywać przemocą. Czasami potrzeba było trochę finezji. Niech Bóg ma ich wszystkich w opiece. - Po pierwsze, zapewniam cię, że to nie było poważne. Gdybyś posłuchał pod drzwiami, to słyszałbyś, że się śmiejemy. .. - No, ich śmiech i co innego. Dillon skrzyżował ręce na piersi. - Zapominasz, że znam swojego brata dłużej niż ty. A on nie uprawia seksu w miejscach publicznych, z wyjątkiem tej nocy w altance. Prawdę mówiąc, ostatnio nie uprawia go nawet w prywatnych miejscach. - Nie, żebym miała ochotę na dyskusję z tobą, ale wiedz, że nie uprawialiśmy seksu. Tylko jedną z jego odmian. - Z tymi słowy minęła Dillona i ruszyła na poszukiwanie drinka i zaginionego kochanka. Kryzys zażegnany. Na razie. Rozdział 8 Cory popatrzył na trzymanego w dłoni drinka i starał się nie denerwować, słuchając śmiechu Victorii, dobiegającego z drugiego końca salonu. Goście szybko uwinęli się z sortowaniem i pakowaniem zdjęć rodzinnych i zdążyli już przejść do picia kakao z prądem i rozmów, co Victoria przyjęła z entuzjazmem. Nie był w stanie oderwać od niej wzroku. Odnalazła się wśród nich z taką naturalnością, jakby znali się od zawsze.

To, jak sobie radziła z jego rodziną, sprawiło, że on też się odprężył, a po chwili ze zdumieniem stwierdził, że częściej niż zwykle bierze udział w rozmowie i się śmieje. Samo patrzenie na nią przez pokój i łapanie jej spojrzenia, obserwowanie, jak się uśmiecha i macha do niego, kryjąc się za serwetką, sprawiało mu przyjemność. Bez dwóch zdań jej obecność pozytywnie wpłynęła na całą imprezę. Tego wieczoru mrowienie, które czuł na całej skórze, było spowodowane pożądaniem, nie niepokojem. Teraz siedziała na sofie, wciśnięta między jego matkę a ojczyma, i wydawała się świetnie bawić bez swojego niby--chłopaka. Odkąd opuścili łazienkę, krążyła wokół niego, ale starała się nie zbliżać za bardzo. Potrząsnął swoją swoim brandy i patrzył na nią, nie dziwiąc się, że spodnie wydały mu się nagle dziwnie ciasne w kroku... Zmiana jej zachowana zaskoczyła go, tym bardziej że ona dała mu już wiele przyjemności, a on nie miał okazji się odwdzięczyć. Choć jeśli uznała, że jest perwersyjnym typem, może postanowiła poszukać erotycznego spełnienia gdzie indziej? Nie bez powodu przy swoim napiętym grafiku w pracy nie miał równie obfitej listy partnerek. Nie mógł podzielić się swoimi skłonnościami z przypadkową kobietą, nie mając pewności, czy tego wszystkim nie wygada. Mimo jej wahania i zapewnień, że jest inaczej, wierzył, że w Victorii mógłby znaleźć odpowiednią partnerkę - przynajmniej w tej sprawie. Skoro nie widziała powodu, by utrzymywać ich związek na poziomie platonicznym, dlaczego mieliby nie przesunąć nieco granic? Przecież nie musiał zawsze bawić się w podporządkowywanie sobie kobiet. Ale Victoria zapytała o jego największą fantazję. To wymagało całkowitego zaufania i mogło im obojgu dostarczyć największej przyjemności - już on by się

o to postarał. Nie żeby miało kiedykolwiek do tego dojść. Ona traciła kontrolę nad sobą prawie tak łatwo jak on. No cóż, mężczyzna zawsze może pomarzyć. Albo może zacząć działać. W końcu zawsze było kilka sposobów, by osiągnąć cel, a mądry strateg powinien zawsze być otwarty na nowe sposoby dojścia do celu. Może właśnie ona była tą właściwą? Przemaszerował przez pokój i złapał ją za rękę, pociągając za sobą tak szybko, że cokolwiek zaczęła mówić, zamarło jej na ustach. - Wybacz, kochanie, ale potrzebuję cię. - Och, OK... - Zaśmiała się niepewnie. Zanim ją odciągnął, zdążyła jeszcze przeprosić jego rodziców. Nie uszły jego uwagi ich porozumiewawcze uśmieszki. Na pewno myśleli, że porywał ją na kolejny szybki numerek. - Co w ciebie wstąpiło? - wymamrotała, gdy zawlókł ją do jadalni i zamknął drzwi. Odchylił się i badał ją wzrokiem, powoli sącząc swojego drinka. Jej nerwowość zaczęła rozpalać jego krew. Cień strachu sprawiał, że pożądanie stawało się jeszcze słodsze, a on widział, że jej brązowe oczy już zaczynały błyszczeć pragnieniem. - Unikasz mnie. - Nie. Jej odpowiedź przyszła nieco za szybko, była odrobinę zbyt żarliwa. Dokładnie na to liczył. Podszedł bliżej i ujął ją pod brodę. - Przestraszyłem cię? Sam nie wiedział, jaka odpowiedź bardziej by go zadowoliła. „Nie"... a może „tak"? Pokręciła głową i zaśmiała się perliście, ale śmiech nie złagodził zaniepokojonej linii między jej brwiami. - Nie byłbyś w stanie.

- Myślę, że jednak tak. Jego palce powędrowały do kącika jej ust, zanim podążyły wzdłuż pełnej linii jej dolnej wargi. Drgnęła mimo woli, co wywołało jego uśmiech. - Zapytałaś o moją fantazję. Odpowiedziałem ci szczerze. - Zapytałam. - Przełknęła ślinę. - Nie przeszkadza mi ona. - Doprawdy? - Jego paznokieć przesuwał się wzdłuż jej wargi, a ona podniosła na niego pełne niepokoju i podniecenia spojrzenie. Nie mógł się mylić. - Czy kiedykolwiek kompletnie podporządkowałaś się mężczyźnie, Victorio? Drgnęła, wyrywając się. Przytrzymał ją za nadgarstek, nie pozwalając jej uciec, choć czuł, że właśnie tego chciała teraz najbardziej. Nie tylko dlatego, że była zdenerwowana. Niemal czuł jej podniecenie, ulatniające się wszystkimi porami skóry i mieszające się z jej zapachem. - Ja... Nie, nigdy. Nie w taki sposób, o jakim mówisz. - Nigdy nie byłaś skrępowana apaszką albo kajdankami? Nikt nie trzymał nigdy w dłoniach twoich nadgarstków tak długo, aż zaczęłaś błagać o litość? Gdy uparcie pokręciła głową, przytrzymał kciuk nad jej szaleńczo pędzącym pulsem. - Ktoś tak lubiący przygody jak ty, żyjący w taki cnotliwy sposób... Zaskoczyłaś mnie. Uniosła podbródek. - Nie widzę nic atrakcyjnego w tym, że ktoś miałby mnie związać. - A jeśli więzy istniałyby tylko w twoim umyśle? Wbił palce w jej skórę, wiedząc, że zostawi ślad. Chciał go zostawić. - A jeśli tym kimś byłbym ja? Wypuściła głośno powietrze i wyrwała z jego rąk ramię, - Nie bawię się w takie rzeczy. Przykro mi.

Poczuł rozczarowanie, choć spodziewał się takiej odpowiedzi. Jednak po chwili zobaczył, że jej wargi drżą, a ona unika jego spojrzenia, zupełnie tak, jakby lubiła bawić się zapałkami, a w jego oczach widziała uwięziony płomień... - Nie wierzę ci - powiedział z delikatną drwiną. - Myślę, że na mnie lecisz... Myślę, że jesteś tak wilgotna, że nie jesteś w stanie złączyć nóg, aby ukryć, jak na ciebie działam. Uniosła podbródek. - Dlaczego nie podejdziesz tu i sam się o tym nie przekonasz? Jeśli spodziewała się, że odmówi, bardzo się myliła. Podciągnął sukienkę na jej udach, marszcząc bawełnę na jej biodrach, gdy przyciągał ją do siebie, by przycisnąć usta do jej ust. Wciągnęła gwałtownie powietrze, mięknąc pod jego dotykiem, podczas gdy on wsuwał język między jej wargi. Próbował wciągnąć jej język w rozkoszne zapasy, sprawiające, że puls w jego członku coraz bardziej przypominał rytm wybijany przez wojskową orkiestrę. Bawił się wiązaniem z boku jej majteczek, wydobywając z jej ust jęknięcie, które wydało mu się słodsze niż ciemna czekolada na torcie, który jedli na deser. Wysunęła język naprzeciw jego, tocząc z nim pojedynek, podczas gdy on przysuwał się bliżej rozpalonego trójkąta pomiędzy jej udami. Już ją czuł, już wiedział, jak będzie, gdy w końcu się w nią zanurzy - piekielnie napalona, a jednocześnie rozpaczliwie zamknięta. Jej pragnienie rozpływa się po jego skórze. Naznaczała go swoim zapachem, tak jak on pragnął naznaczyć ją swoim dotykiem. - Twoje ciało nie potrafi mnie oszukać, nawet jeśli twoje usta potrafią. - Wbił swoją twardą męskość w jej brzuch i wchłonął drżenie jakie przebiegło po jej ciele ze zwycięskim uśmiechem. - Wypełniam tobą płuca.

Fuknęła. Za drzwiami rozległ się wybuch śmiechu, a on przygryzł jej wargę, aby uciszyć słowa, które próbowała wypowiedzieć. - Cii - przerwał jej. - Nie chcemy zostać przyłapani po raz drugi tego samego dnia. - Po raz trzeci w ciągu dwóch tygodni - wymruczała. Uśmiechnął się krzywo. - Trzy ruchy i gotowe... jeśli dobrze rozegrasz swoje karty. Patrzyli na siebie, w jej przypadku wpatrywali się w siebie gniewnie mogłoby być lepszym określeniem, aż głosy za drzwiami odpłynęły, po czym Victoria wyrwała sukienkę z jego rąk i się odsunęła. - Oprowadź mnie po domu. Tłumiąc westchnienie, zamknął oczy. Intymny zapach jej pożądania wypalił się w jego umyśle i wątpił teraz, czy cokolwiek mogłoby go stamtąd usunąć. Boleśnie pragnął jej posmakować. Ale nie mógł, nie teraz. Odsunął niedokończonego drinka. Brandy w miły sposób rozgrzewała jego gardło i brzuch, ale chciał zachować jasność zmysłów. Potrzebował każdego z nich, by uporać się z Victorią. - Zawsze kochałem ten dom. W moich oczach to było miejsce, w którym nie mogło wydarzyć się nic złego. Nie tak jak w domu moich rodziców. Tutaj zawsze było ciepło i bezpiecznie. Pokręciła głową, jakby usłyszała własne słowa, i sięgnęła po jego rękę. Popatrzył na nią, jakby rzuciła mu pod stopy syczącą żmiję. - Oprowadzisz mnie? Niemal odmówił. Jej oczy mówiły zbyt wiele, wołały do niego, wzbudzając potrzeby, których nigdy nie pozwolił sobie zaspokoić. Ona nie była liczbami w arkuszu kalkulacyjnym,

które można było podliczyć i pokonać. Obudziła w nim coś, czego żaden racjonalny, przemyślany plan nie był w stanie opanować. Musnęli się palcami. Wnętrzności mu się skręciły. Zaczął mówić cokolwiek, byle tylko odwrócić swoją uwagę od tego uczucia. - To jadalnia - odchrząknął - tu jadamy. Kiwnęła poważnie głową i mocniej ścisnęła jego dłoń. Nie chciał odsuwać się od tego dotyku, przeciwnie - chciał być jak najbliżej. - Bardzo ładna. Wskazał wiśniowy mebel przy ścianie naprzeciwko. - Zwróć uwagę na zabytkową serwantkę, którą mój pra- -pradziadek sam zrobił z drewna pochodzącego z jego posiadłości. Zwróć też uwagę na zastawę, którą moja matka będzie ze sobą ciągnąć przez cały kraj. - Mógłbyś jej część zabrać. - Po co? - Żeby kiedyś mogła jej używać twoja rodzina, głuptasie. Ścisnęła jego palce i podeszła bliżej do serwantki. Ale to nie zastawa przyciągnęła jej uwagę. Złapała jedną z ozdobnych ramek na zdjęcia, rysy jej twarzy złagodniały, gdy uważnie wpatrywała się w zdjęcie Dillona i jego, gdy jako mali chłopcy biegali po podwórku. - Jakie urocze. Spojrzał na zdjęcie zza jej ramienia. Nie mogli mieć więcej niż pięć i sześć lat. Dillon miał grzywę blond włosów, jego włosy były tak czarne jak kalosze które miał na nogach. Szczerzył się do kamery w ukazującym brakujący ząb uśmiechu. To były czasy, kiedy on i Wróżka Zębuszka byli najlepszymi kumplami. - Byłem naprawdę ładnym dzieciakiem, tyle ci mogę powiedzieć.

- Miałam na myśli Dillona. - Wyszczerzyła zęby i sięgnęła po kolejne zdjęcie. Ich matka dokumentowała wszystkie ważne wydarzenia w życiu swoich synów aż do momentu, gdy poszli na studia, było więc co oglądać. A nawet teraz zdarzało się jej przestraszyć ich wyciąganiem z torebki aparatu cyfrowego. - Był naprawdę rozkoszny. Cory uszczypnął ją w tyłek, sprawiając, że pisnęła. - On jest już zajęty. Miałaś swoją szansę. - Tylko z jednym z braci Santangelo chciałam spróbować swoich sił powiedziała swobodnie, nie patrząc na niego. Skrzywił się ze wzrokiem wbitym w jej blond loki spływające po plecach. Niezwiązane i swobodne, jak ona. Dokładne jego przeciwieństwo. Czy ona naprawdę go pragnęła, zanim zaczęli ten zwariowany niby-romans? Choć jeśli chodzi o seks, w ich układzie nie było niczego na niby. Pożądanie między nimi było zupełnie prawdziwe. A dziś przy obiedzie aż nazbyt gorliwie mówiła, że zwróciła na niego uwagę dopiero kilka tygodni temu. Czy to też udawała...? Objął ją w talii. Wydała mu się nieprawdopodobnie delikatna, prawie krucha. - Od kiedy? - To mi się podoba. Przeciągnęła paznokciem po brzegu ramki w kształcie serca, w której znajdowało się zdjęcie chłopców z wręczenia świadectwa licealnego Dillona. Dillon miał na głowie coś na kształt irokeza z końcówkami ufarbowanymi na czarno specjalnie na tę okazję. On sam wyglądał na lekko zażenowanego. Byli wtedy obaj w tej niezręcznej fazie przejścia między chłopięctwem a wiekiem męskim, ich ciała były groteskowo nieproporcjonalne.

Po Dillonie nie było tego widać. On szczerzył się szeroko, obejmując ramiona brata. Uwielbiał skupiać na sobie uwagę, podczas gdy Cory zdawał się czaić do ucieczki. Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. - Zadałem ci pytanie. - Przyciągnął ją do siebie, żeby łatwo rozpoznawalna twardość między jego nogami otarła się o jej zgrabny tyłeczek. Wizja tych jasnych półkul, zaróżowionych od jego pocałunków, wypełniła jego umysł. Westchnął przeciągle. - Od jak dawna mnie pragniesz? - Skąd wiesz, że mówiłam prawdę? - Powiedz, Victorio. Odwróciła się do niego, wciąż zaciskając dłoń na jego zdjęciu. - Od dziewiątej klasy. - Co? Wzruszyła gwałtownie ramionami i odstawiła zdjęcie. - Teraz już wiesz. - Ale ty mnie nie cierpisz - wymamrotał, zaskoczony, że w ogóle jest w stanie mówić. Nie zdziwiłoby go bardziej, gdyby rzuciła się na niego i przywaliła mu w żołądek. Nie mógłby też być bardziej zraniony. Dlaczego mu nigdy nie powiedziała? Zmarnowali tyle czasu... Stop. Chwila. „Zmarnowanie czasu" oznaczałoby, że możliwy byłby inny rezultat. A nie był. Nie mógłby być. Zaśmiała się ponuro, raniąc go do żywego. - Wyjaśnijmy sobie coś. To ty nienawidzisz mnie. Poza tym od kiedy zobaczyłeś Melly, taką wysoką i zmysłową, nie mogłeś mnie zauważać. Nie pamiętasz tej szkolnej zabawy, kiedy rozmyślałeś o niej całą noc? Prawdę mówiąc, nie pamiętał. Liceum to nie był czas, do którego lubił wracać w myślach. A szkolne zabawy? To dopiero

był koszmar. Zamiast znaleźć sobie na studniówce kogoś, z kim mógłby iść do łóżka, ustawiał innym uczniom zakłady na wyścigach konnych. Słyszeli o jego dobrej ręce do koni, i jego szanse na seks po potańcówce spadły przez to do zera. Wyciągnęła się, by objąć ramionami jego szyję. - Ale założę się, że nie myślisz teraz o tym, jak idealna dla ciebie jest Melinda, prawda? Nie myślał o niczym oprócz tego, jak ją rozebrać. A to nawet trudno byłoby nazwać myślą, raczej rodzajem pierwotnego popędu. - Jaka Melinda? Wybuchła śmiechem perlistym jak piana przyboju. - Wiesz, co naprawdę chciałabym zobaczyć? - Łoże małżeńskie, w którym planowałem podbój świata? - Pociągnął ją za zwinięty w sprężynkę lok. - Bo naprawdę nie miałbym nic przeciwko wykorzystaniu niektórych z twoich zdobytych na jodze umiejętności. Znów się roześmiała, delikatniej, odsuwając się. - Nie. Stodołę. - Stodołę? Jest już ciemno i mgliście. Może zacząć padać. Z rozbawieniem płonącym w oczach, postukała palcami o wargę i obróciła się w stronę z serwantki z porcelaną. - Zapomnij o tym. Nie chciałabym stać się cała... mokra. - Czekaj. - Złapał ją za ramię i przycisnął się do jej pleców. Nigdy nie przyszło mu do głowy wykorzystanie budynku, w którym trzymano bydło, do takich celów, ale teraz dostrzegł pewne możliwości. - Stodoła, mówisz? Otarła się o niego zmysłowo jak kot. - Taak. Ścigajmy się do niej. - Ja się nie ścigam. To kobiety za mną biegają. Pociągnęła nosem, a on wyszczerzył zęby w grymasie. Przestał, gdy sięgnęła pod sukienkę i ściągnęła wiązane

majteczki od bikini, którymi dopiero co się bawił. Zsunęła je ze swoich długich nóg, pozwalając mu rzucić okiem na czarne, wykończone koronką pończochy, potem wcisnęła mu je w dłoń. Były maleńkie i czerwone jak jej sukienka. I bardzo mokre. Wpatrywał się w nie, podczas gdy ruszyła do drzwi. - Nie ta kobieta. Wiesz, gdzie mnie znaleźć, dyrektorze generalny. Vicky przedzierała się przez pastwisko, krzywiąc się, gdy błoto chlupotało wokół jej butów. Ze spuszczoną głową zmierzała w stronę wyłaniającego się z zapadającej ciemności wielkiego, mrocznego budynku. W świetle dnia kasztanowy budynek wyglądał idyllicznie, jak farmy, obok których przejeżdżała w dzieciństwie. Zawsze chciała mieszkać na jednej z nich, karmić kurczaki, może nawet mieć krowę czy dwie. Gdy zamknęła oczy i sięgnęła ku klamce od stodoły, słyszała w głowie ich gdakanie, oddechy i odgłos przeżuwanego siana. Jej dzieci nie musiałyby o nic się martwić. Nie musiałyby się zastanawiać, czy któregoś dnia mama nie wróci do domu. Tak nigdy by się nie stało. Prostota takiego życia pociągała ją nawet teraz, choć nikt z jej znajomych nie byłby skłonny w to uwierzyć. Była imprezowiczką, z tych co to tańczą na stołach i wywabiają przystojnych biznesmenów z rodzinnych obiadów na chwilę rękodzieła w łazienkach i coś więcej oby dużo więcej -w zakurzonych stodołach. Pociągnęła za drzwi i stęknęła z frustracji. Cholera, zamknięte. Co teraz? Wyczuwając czyjąś obecność za sobą, odwróciła się gwałtownie, nieprzygotowana na dotyk gorących ust Cory'ego na swoich. Zalotna odpowiedź zamarła na jej ustach wraz z pierwszym pociągnięciem jego języka, poszukującym i natarczywym,

na jej języku. Sięgnął do jej piersi, by ująć ją w dłoń, podczas gdy pochłaniali się ustami. - Zapomniałaś o tym. Dotknął czymś zimnym jej gardła, aż się szarpnęła, odruchowo unosząc głowę. Przycisnął usta do jej szczęki, przenosząc tę zimną rzecz, czymkolwiek była, do jej chętnej brodawki, widocznej poprzez materiał sukienki. Znów się szarpnęła, wystarczająco mocno, by prawie przewrócić ich oboje. A on się roześmiał. Śmiał się, dopóki nie uciszyła go pocałunkiem, który doprowadził go do jęków i uniesienia jej w jego ramionach. - Proszę. - Wcisnął jej klucz w dłoń i ugiął kolana, opuszczając ją, by mogła otworzyć. - Wpuść nas do środka. Nie było to łatwe. Palce jej zgrabiały, chłód wczesnej jesieni zdążył się już zakraść do jej kości. Nim udało jej się wsunąć klucz do zamka, a Cory popchnął drzwi ramieniem, by je otworzyć, oboje trzęśli się z zimna. Był dopiero środek września, ale wydawało się, że wkrótce nadejdą pierwsze przymrozki. Uderzył ją zapach siana i koni, aż zapiekły ją oczy. Była w tej stodole przed laty, gdy matka Cory'ego zaprosiła harcerki na wycieczkę. Mieli wtedy dwa konie, Midasa i Misty, a ona przez godzinę szczotkowała jedwabistą sierść Misty, podczas gdy Cory siedział w kącie obrażony. Corinne nalegała, by jej starszy syn podzielił się swoją wiedzą o koniach, ale on robił to niechętnie. Patrzył na Vicky gniewnie, jakby nie mogąc się doczekać, aż zejdzie mu z oczu. Czy to miał na myśli Dillon? - Przypomnij mi, czyj był ten świetny pomysł? - Cory kopniakiem zatrzasnął za nimi ciężkie drzwi i zdjął ze ściany latarnię, rozświetlając mrok i na moment oślepiając ją, dopóki jej oczy się nie przyzwyczaiły. - Mój. Ale nikt nie mówił, że musisz się na niego zgodzić.

Zauważyła kolejną lampę i ściągnęła ją ze ściany. Uśmiechnęła się, gdy objął jej talię ramionami i zaczął całować szyję. - Twoje mokre majteczki to powiedziały. - Wymierzył jej tyłkowi klapsa na tyle mocnego, by wyrwać z jej ust okrzyk, aprobaty, nie protestu. - Żaden normalny mężczyzna nie mógłby ci odmówić. - Ty jesteś normalny? - Wyrwała mu się ze śmiechem i zapaliła drugą lampę. Lampy nadały wnętrzu miły, ciepły blask, wystarczający do tego, co chodziło jej po głowie. Misty zarżała z rogu stajni i Vicky uniosła się na czubkach palców, próbując zerknąć na pięknego konia. - Zawsze chciałam się na niej przejechać - powiedziała tęsknie, gdy duża, ciemna głowa ukazała się ponad ścianką boksu. - Zamiast niej możesz dosiąść mnie. - Przyciągnął ją do siebie, opierając się o wielką stertę beli siana. - Musimy jakoś się rozgrzać. - Nie, nie, żadnej jazdy. - Żartobliwie uderzyła go w pierś i uniosła latarnię wysoko nad głowę, by zobaczyć jego zaskoczoną minę. Wyciągalibyśmy siano z tyłków przez kilka tygodni. - Niezła wizja - wymamrotał. - Wiesz już, dlaczego lubię łóżka? Aż ją skręciło w środku, ale się opanowała. Nie była nieśmiała z natury. Lata temu wygnała lęk do piwnicy swojego życia. Jeśli coś przyprawiało ją o nerwowość, stawała z tym twarzą w twarz. Ale on nieprzytomnie ją przerażał, a ona się... Nie. Był seks. Brudny, pomysłowy seks, który mógłby wypalić wspomnienie wszystkich innych z jego myśli. Może, gdyby przyłożyła się do pracy, wypaliłaby w końcu na nim swoje znamię. Zawsze była dobra w zdobywaniu nowych umiejętności.

- To też ci się spodoba - wymruczała, sięgając po brzeg sukienki i podciągając ją w górę, by zdjąć ją przez głowę, nim jej niepokój zdążył unieść swoją wstrętną głowę. Nie miała powodu, by bać się Cory'ego. Nigdy by jej nie zranił, nie fizycznie. Może pozwoliłby jej zapomnieć, że to wszystko było udawane i że rodzina, z którą spędziła wieczór, zawsze będzie tylko pożyczona. Jej rodzina zapewne już nigdy nie zasiądzie do jednego stołu, nie teraz gdy została rozrzucona po całym kraju. Każde z nich we własnym piekle. Ale nie ona. Nie dziś. Dziś poczuje wszystko, co można poczuć. Wypełni się doświadczeniami i odczuciami, które będzie mogła zapamiętać i przeanalizować, gdy już miną, gdy już skończą. Stanęła przed nim w samym biustonoszu i pończochach, zrobiła krok do tyłu, aż jej plecy dotknęły jednego ze słupów łączących się z odsłoniętymi belkami stropu. Splotła palce wokół drewna nad głową, wyciągając się jak jego własny nie-rozpakowany prezent. Potem rozsunęła nogi i zapraszająco zakołysała biodrami. Jego spojrzenie zsunęło się z jej twarzy na jej piersi, sutki twarde jak kamyczki, potem do jej pępka z brzęczącymi srebrnymi dzwoneczkami, do wilgotnego miejsca między jej udami. Jego uwaga była gorąca jak pieszczota, jedwabista jak wstążka wokół jej oczu. Już czuła się związana, a on nie ruszył nawet palcem. Tylko jego pierś unosiła się i opadała, zdradzając rozmiar jego pożądania. Jego kutas napierał na materiał spodni, ciche świadectwo jego potrzeb. Jej potrzeb. Pora przetestować granice obu. - Chcesz mnie związać? - Wspięła się na palce, rozkoszując każdym gwałtownym wciągnięciem powietrza. - Teraz masz swoją szansę. Raz... Dwa...

Rozdział 9 Nie wiesz, o co prosisz - wychrypiał. Złote włosy Victorii opadły na jedno oko, nadając jej niewinny wygląd. A jej ciało... Boże, to było dzieło sztuki. Wytrenowane jak jej rzutki umysł. Nigdy nie przestawała popychać się do granic możliwości. Teraz popychała jego. - Więc naucz mnie. - Oparła palce stopy o łydkę drugiej nogi, co sprawiło, że wyglądała bardziej jak baletnica niż projektantka wnętrz. Oskarżyłeś mnie wcześniej, że się boję. Ale to ty się nie ruszasz. Kto tu się boi? Powiedziała to tak spokojnie, ale nie spuszczała z niego wzroku. Szacowała. Szukała szczeliny w jego zbroi, która pozwoliłaby jej wbić się w niego tak głęboko, by już nigdy nie mógł jej zapomnieć. Poruszył się szybko, robiąc krok w jej stronę i łapiąc ją za gardło. Spłoszyło ją to, jej źrenice rozszerzyły się, gdy przesuwał palce po chłodnej, delikatnej skórze, białej jak śnieg, miękkiej jak marzenie. Pochylił się, by napić się z jej ust, a jego kciuk zataczał kręgi wokół jej trzepoczącego pulsu. Nie spuszczała z niego wzroku, gdy ujął w dłoń jej policzek i przesunął palcem po koronce jej rzęs, linii nosa, zarysie szczęki. - Złap słup nad głową. Gdy zrobiła, o co prosił, znów sięgnął do jej ust. Jego wargi ledwie dotykały jej. Jej oddech wydostawał się mroźnymi chmurkami, gdy kreślił linię pocałunków wzdłuż jej podbródka i gardła, badając każdy zakątek skóry. Światło latarni przesuwało się po jej krągłościach, pokrywając je zaróżowioną poświatą. Wyglądała jak żywe, mokre marzenie, a on zamierzał poświęcić się dokładnemu eksplorowaniu jej ciała od stóp do głów.

Celowo nic nie mówił. Tu nie chodziło o słowa, ona też zdawała się ich nie potrzebować. Jednym ruchem palców rozpiął jej biustonosz. Obserwowała go, gdy starannie kreślił mapę jej ciała, z cierpliwością astronoma, który mógłby spędzić wieki, zajmując się jednym fragmentem nieba. Intrygował go każdy pieg na jej skórze. Każdy mięsień pod jego poszukującymi ustami zasługiwał na szczególną uwagę. Wtulił twarz w jej szyję, wsunął język pod naszyjnik ze srebrną rozgwiazdą. Ona trwała nieporuszona, a jej podniecenie pulsowało pod jego ustami za każdym razem, gdy lizał jej galopujący puls. Cała była napięta, szczególnie jednak jaskraworóżowe sutki jej piersi oraz węzeł nerwów pomiędzy udami. Jego kciuk gładził ją tam, mocno i szybko, podczas gdy język okrążał jej sutki tak delikatnie, jakby była ze szkła. Gdy nieco się odprężyła, przygryzł jej ciało i wepchnął dwa palce do jej wnętrza. Jej zaskoczony jęk odbił się echem po przestronnej stodole. Wkrótce było ich tak wiele, że uniósł się, by łapać je w swoje usta, podczas gdy jego palce wciąż wsuwały się w jej mokre wnętrze i wysuwały z niego. Doprowadził ją do samej krawędzi, rozkoszując się jej jękami i drżeniem. Potem uwolnił palce. Patrzyła na niego, jak wyciągał swojego kutasa i nawilżał go jej sokami. Jego palce drgały, gdy przesuwał je w górę i w dół, pokrywając wilgocią ciało, pokrywając je nią. Wydawała się zafascynowana widokiem i nie odwróciła wzroku, gdy podciągnął jej nogi i owinął je wokół swojej talii. - Patrz na mnie - wymruczał. Mogła tylko skinąć głową. Obserwując jej reakcje, odgadł, czego potrzebuje, i dał jej to, wchodząc w nią jednym pewnym pchnięciem. Otwarła usta, ale nie wydała dźwięku. Wypuścił powietrze, podczas gdy jej ciasna, mokra cipka obejmowała jego kutasa raz za

razem, a drapanie jej paznokci o drewno stało się dziwnie ekscytującym akompaniamentem. Jeśli chodzi o efekt, jaki wywierało to na jego ciele, jej paznokcie równie dobrze mogłyby być na jego ramionach albo wbijać się w jego plecy. Wbił się w nią mocniej, szybciej, chcąc usłyszeć, jak torturuje drewno. Nieświadoma reakcja więcej nawet mówiła niż jej zamglone oczy w kolorze whiskey. Wciąż panowała nad spojrzeniem, ale jej ręce zdradzały wszystko, gdy jej cipka zaciskała się wokół niego. Tego właśnie pragnął. Jej, niezdolnej myśleć. Pozbawionej strachu. Jego. Podciągnął ją, aż jej plecy wygięły się w łuk, a z gardła wydarł się urwany krzyk. Jego jaja zacisnęły się, a serce przyspieszyło trzykrotnie. Pragnął, by się uwolniła od ograniczeń, by zrozumiała, że jest jedynym mężczyzną, który może ją tam zabrać. Odnalazł kciukiem jej łechtaczkę i zatopił zęby w jej sutku, aż zacisnęła się i poddała. Drżenie rozkoszy i jej jęki były bardziej podniecające niż wszystko, czego wcześniej doświadczył. Była silna, była twarda, a poddała mu się tak pięknie. Prawie zapomniał słów, słów, jakich nigdy nie pozwolił sobie nawet pomyśleć, a co dopiero wymówić. Ssał jej skórę i unosił ją w górę i w dół kutasa, wykorzystując do cna własną rozkosz i przedłużając jej. Znów krzyknęła, odrzucając głowę do tyłu. W dzikości jej oczu zobaczył swoją własną. Zobaczył siebie i walkę, którą toczył od tak dawna. Nie miał już siły walczyć. Jego biodra szarpnęły i nasienie wylało się do jej wnętrza, wypłynęło gwałtownie, aż był pusty, a ona drżała wtulona w niego. Wokół niego. Oboje drżeli i wzdychali. Pozostała z nich wydestylowana esencja tego, czym byli i czego od siebie potrzebowali. Tak bardzo mu zaufała. Tracił dech, myśląc o tym, co to oznaczało. Kiedy zwiotczała w jego

ramionach, zatopił twarz w gąszczu jej pachnących loków. Pachniała jak wczesny wieczór, świeżo i czysto. Jej śmiech zadudnił w jego piersi. - Nikt tak mnie wcześniej nie określił. Podniósł głowę, zszokowany, że to powiedział. - Naprawdę wymówiłem na głos słowo „czysta"? Zamrugała, jej zamglone oczy znów były klarowne i wesołe. - Tak, naprawdę. - Nie miałem na myśli, chodziło mi o... Ech, do diabła z tym. Zebrało mu się na śmiech i nie potrafił się powstrzymać. Potem spojrzał na jej palce, wciąż zmysłowo zaciśnięte wokół drewnianego słupa. - Połóż na mnie dłonie. - Jego głos zabrzmiał ostrzej, niż planował. - O, już czujesz się zaniedbywany? Przeciągnęła niebezpieczne paznokcie wzdłuż jego karku i zakołysała się, zaciskając się wokół niego tam, gdzie wciąż był zatopiony głęboko. - Możemy to naprawić. - Następnym razem - pocałował ją mocno - zachowaj te paznokcie dla mnie. Gdy się uśmiechnęła, zdał sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział. Następnym razem. Łobuzersko zatrzepotała rzęsami. - A co byś powiedział na tym razem, runda druga? Jedno pchnięcie i wbił się w nią po samą podstawę. - Jasne. Po kolejnej rundzie entuzjastycznego seksu po seksie, zaimprowizowanej walce na łaskotki i spacerze przez pastwisko wrócili wreszcie do domu. Zakradli się przez tylne wejście jak dzieci, które coś przeskrobały, ale jak tylko się odwrócili

i zobaczyli trzy poważne twarze wpatrzone w nich znad stołu, Vicky zdała sobie sprawę, że niepotrzebnie się przejmowali. - Zastanawialiśmy się, gdzie zniknęliście. - Corinne popchnęła przez stół dwa kubki grzanego cydru. - Wasze drinki stygną. Vicky niepewnie szarpnęła brzeg sukienki - Och, wyszliśmy tylko porozmawiać... - Poszliśmy na spacer... - Nie musicie już udawać. - Corinne złożyła dłonie i wpatrzyła się w stół. - Wiemy, że wcale się nie spotykacie. Vicky rzuciła przerażone spojrzenie Cory'emu, którego cała uwaga skupiała się na rodzicach. - Kto tak mówi? Kiedy nie odpowiedzieli, Cory przeniósł uwagę na Dillona. - Już rozumiem. Wasz złoty chłopiec uznał, że kłamię. Dlaczego tak cię interesuje moje życie miłosne, Dill? Chcesz się mnie może pozbyć z firmy? - Weź się w garść, chłopie. Wiesz, że nie o ciebie chodzi. Obchodzi nas, co się z tobą dzieje. Jezu, nie jestem teraz w cholernym szpitalu ze swoją dziewczyną, bo sądziłem, że to jest ważniejsze... - Szpitalu? - Vicky i Cory wykrzyknęli jednocześnie. - Nellie dostała skurczy - wyjaśniła Corinne - prawdopodobnie to tylko skurcze Braxtona-Hicksa, skoro jest dopiero w szóstym miesiącu, ale to pierwsza ciąża, więc się denerwują. Poza tym Nellie miała wzdęcie. Mówiła, że to ciśnienie w miednicy, ale jestem pewna, że czyta za dużo poradników dla matek. - Pojechała do szpitala ze względu na wzdęcie? - zapytał Cory z wyraźnym niedowierzaniem. - I skurcze - uzupełnił Dillon. - Lepiej dmuchać na zimne, prawda?

Corinne przytaknęła. - Pojechali z nią Alexa i Jake, a reszta gości postanowiła się rozejść. Czekaliśmy na was, wydawało nam się, że szybko wrócicie... - Gdzie poszliście? Wróciliście do biura? - wtrącił się Raymond. - A może ukrywaliście się w stodole, mając nadzieję, że wszyscy sobie pójdą i nie będziecie musieli odgrywać swych żałosnych ról całą noc? - dodał Dillon. Wargi Cory'ego zacisnęły się w wąską linię. - Chcesz wiedzieć, dlaczego nas tak długo nie było? Naprawdę chcesz wiedzieć? Vicky nie miała pojęcia, czy chcieli wiedzieć, ale wiedziała z absolutną pewnością, że ona nie chciała, żeby to usłyszeli. Położyła dłoń na ramieniu Cory'ego i skrzywiła się, czując napięcie wypływające z niego wszystkimi porami. Chwilę wcześniej oboje byli tak odprężeni, jak tylko się dało. Teraz zdawał się chcieć obgryzać paznokcie. - Skarbie, spokojnie. - Użyła słodkiego przydomka ze względu na niego, nie na jego rodzinę. Nienawidziła, gdy był tak zdenerwowany. Usiądźmy i po prostu porozmawiajmy. - Ale tu nie ma o czym rozmawiać. Oni oskarżają mnie o kłamstwo, podczas gdy nie mają cienia pojęcia, co się dzieje. - Kochanie, jeśli się mylimy, po prostu... Cory zignorował matkę i rzucił spojrzenie Vicky, jego oczy zapłonęły złym blaskiem, który sprawił, że aż się cofnęła. - Podejdź tutaj. Jej instynkt samozachowawczy stanowczo zaprotestował. - Nie. Podszedł do niej i odsunął jej kołnierz. Nie wiedziała, jak wygląda jej szyja, ale sądząc po zbiorowym wciągnięciu powietrza, mogła się domyślać, że nie był to ładny widok.

Malinki i otarcia od zarostu, para mistrzów. Pacnęła jego dłoń, by ją zabrał, ale wiedziała, że było za późno. Przygryzła wargę, pewna, że się rumieni, i to wcale nie przez to, że się wydało. Przez wspomnienie jego ust na jej skórze. Wystarczy. Już nigdy nie pozwoli mu zostawiać na sobie śladów. Jakichkolwiek. No dobrze, nie przesadzajmy... Żadnych śladów, chyba że będzie wiedziała, że będą sami, aż one znikną. Więc... nigdy. - To robiliśmy. - Nie dało się nie zauważyć samczej dumy w głosie Cory'ego. W każdej chwili mógł zacząć paradować po kuchni jak paw. Albo jak samiec, kropka. - Nie żeby to była wasza sprawa. - Też mi coś - prychnął Dillon - równie dobrze mogłeś pocierać jej szyję rękawem kurtki, wcale by mnie to nie zaskoczyło. - Jasne, bo pozwalam mu robić ze sobą, co tylko chce. -Jak tylko słowa zostały wypowiedziane, rzuciła Cory'emu kose spojrzenie. No cóż... Cory złapał jej lewą rękę i uniósł do góry jak trofeum w pojedynku bokserskim. - Ale to nie wszystko. Wpatrzyła się w niego. Nie mógłby... Nie zrobi tego... - Jesteśmy razem i jesteśmy szaleńczo zakochani. Powietrze uszło z niej ze świstem. - Możecie nam wierzyć lub nie. - Jego spojrzenie tak długo spoczywało na Vicky, że i ona znalazła się pod jego urokiem. - Ale taka jest prawda. Jaka prawda? Zaczęła się zastanawiać, podczas gdy zakłopotanie walczyło w niej z gniewem. Jego prawda czy jej? Ponieważ miała wrażenie, że nie były to te same prawdy. Wrócili do rozmowy, głównie o Nellie i o tym, czy to zbyt wcześnie, by zadzwonić do Lex i zapytać, jak się czuje Nellie. Vicky skupiała się tylko na jednym - oddychaniu.

Te niewinne trzy słowa nie powinny były jej załamywać. Rozebrane na części nawet nie miały sensu. Szaleńczo. Tak, była szalona. Tak, można być czymkolwiek. A kochać można było wszystko od lodów po szczeniaczki. Właśnie, kompletnie nieszkodliwe słowo. Jakoś przetrwała kolejne parę minut. W końcu jej gniew i szok ustąpiły akceptacji. Zareagował impulsywnie, a nie złośliwie. Udawali, że są zaangażowaną parą. Miłość była często tego częścią. To, że nigdy dotąd nie znalazła się w tym autobusie, nie znaczyło, że nie znała przystanków. Tylko, czy naprawdę musiał być taki... przekonujący? Jakby samo jego oświadczenie nie było wystarczające, to jeszcze posyłał jej takie gorące spojrzenia. Nie przestawał się w nią wpatrywać, tym razem z troską. Nie był idiotą, wiedział, że przekroczył granicę. Nawet gdyby chciała go zdemaskować, a naprawdę miała na to ochotę, musiała na razie podporządkować się jego oczekiwaniom. Przynajmniej dopóki nie wyjaśni, dlaczego tak się zachował i jak zamierza to naprawić. I może dopóki nie przekupi jej czymś wyjątkowym, poczynając od wielokrotnych orgazmów, na przykład. - Victoria chciałaby oficjalną wycieczkę po domu - powiedział po jakimś czasie rozmowy o niczym, która przyprawiała ją o ciarki. Gdy tylko się stamtąd wyrwali, Vicky pozwoliła mu poprowadzić się wzdłuż korytarza. Nie odezwała się, gdy odwrócił się do niej i złapał ją za ramiona. - Wiem, że nie jesteś zadowolona. Nie martw się. Naprawię to. Mocniej zacisnęła rękę na kubku z cydrem. Do tej pory udało jej się upić z niego dwa razy, podczas gdy on wypił swoją porcję za jednym zamachem. - Naprawdę?

- Tak. To było tylko prowizoryczne rozwiązanie. - Jasne. Bo wystarczy, że machniesz ręką i nagle już nie będziemy pozować w altance, wpatrując się w siebie maślanym wzrokiem. - To tylko parę tygodni. Wiesz, że to wszystko jest tymczasowe. Daj spokój, Victorio. Pomóż mi w tym. Jej oczy zaszły mgłą, zdążyła się odwrócić, zanim zdążył zobaczyć, jak gwałtownie mruga. Jego wyznanie tylko pomogło jej z całą jasnością zobaczyć jej stronę całej sytuacji. On to wszystko wymyślił, ale ona stała się w tym jego wspólniczką. Z własnej woli. Była tak samo winna jak on. - Tymczasowe kłamstwa wciąż są kłamstwami, Cory. Tak długo nie odpowiadał, że zaczęła myśleć, że może wyszedł z pokoju. Ale gdy na niego spojrzała, odkryła, że wpatruje się w nią tak, jakby naprawdę coś dla niego znaczyła. Może po prostu czuł się miłosiernie po tym, co robili w stodole. A może serce Grincha z Value Hardware naprawdę się powiększyło od czasów, gdy było dwa rozmiary za małe. - Nie chciałem cię zranić, Vic. - Zbliżył się do niej i przesunął kciukiem po policzku. Zamknęła oczy, gdy odkrył, że palec jest mokry. - Przepraszam. Nie potrafiła zwalczyć w sobie pragnienia, by mu przebaczyć, tak samo jak nie potrafiła złościć się na siebie, że wkopała się w ten bałagan. Chciała być dokładnie tu, gdzie była. U jego boku, na dobre i na złe. Jakkolwiek długo mogło to trwać. Zauroczenie, Vic? Pożądanie? Naprawdę myślisz, że tylko o to tutaj chodzi? Zmusiła się, żeby na niego spojrzeć. I tak tkwiła w tym po uszy. On wciąż potrzebował jej pomocy, a ona zaangażowała się w ten jego szalony plan. - W porządku. Jakoś to ogarniemy. W końcu nikt lepiej niż ona nie wiedział, że żaden związek nie trwa wiecznie.

Rozluźnił się, ujął jej dłonie w swoje i uniósł do ust. - Tak, jakoś damy się radę, Dziękuję ci. Obdarzył ją ulotnym uśmiechem, podczas gdy ona wciąż nie mogła ochłonąć z powodu ostatniej słownej niespodzianki. Dziękował jej? Bardzo rzadko można było usłyszeć te słowa z jego ust. - Jeśli chciałabyś teraz zobaczyć dom... Zwiedzanie, jeśli można to było tak nazwać, trwało nie więcej niż dziesięć minut. Niezależnie od tego jak bardzo podobało się jej przestronne, otwarte piętro i każdy z przytulnych pokoi, musiała włożyć sporo pracy w wyobrażanie sobie, jak kiedyś były urządzone, gdyż większość domu znajdowała się w jakimś stadium pakowania. Poza tym skupiała się raczej na unikaniu spojrzenia Cory'ego niż na rozglądaniu się po wnętrzach. Po prostu nie mogła znieść myśli, że mogłaby wyczytać z jego twarzy więcej, niż zamierzała. Potrafił być bardzo przenikliwy, gdy nie wypierał się uczuć, a ona nie była na to w tej chwili gotowa. - A to jest mój stary pokój. - Przytknął do drzwi szeroko rozstawione ręce. - Teraz to pokój gościnny, ale są rzeczy, z którymi mama nie chciała się rozstać. - Wkrótce będzie musiała. Na wpół wypełnione pudła złożono pod jedną ze ścian, ale niewiele zostało w tym pokoju zrobione. Przeniosła spojrzenie z korkowej tablicy z przypiętymi biletami i żółkniejącymi zdjęciami na świecącą w ciemności galaktykę na suficie. Uśmiechnęła się lekko, gdy wyobraziła sobie Cory'ego leżącego w łóżku i przyglądającego się niebiesko-zielonym planetom, podczas gdy jego kumple wgapiali się w plakaty Cindy Crawford. Był takim kochanym mądralą. Albo raczej mógł być, gdyby tylko nie mnożył sposobów odgradzania się od niej za każdym razem, gdy odrobinę się zbliżała.

Musiała przyznać, że jego dzisiejsze działanie było czymś zupełnie nowym. Jak wiele kobiet mogło powiedzieć, że wyznanie miłości mężczyzny oddaliło ich od siebie? - Chciała dać mi ten system słoneczny. - Uśmiechnął się słabo. Chyba nie pasowałby do wystroju w nowym miejscu. - Ja bym go wzięła. Nie zdawała sobie sprawy, że wypowiedziała to na głos, dopóki ostry ton jego głosu jej nie otrzeźwił. - Dlaczego chciałabyś coś takiego? Bo należało do ciebie, bo przypominałoby mi o tobie. - Wiesz, że też interesuję się astronomią - powiedziała, mając nadzieję, że to mu wystarczy. - Jeszcze tydzień temu bym nie zgadł. - Przeciągnął wierzchem dłoni po jej policzku, a jej puls z miejsca przyspieszył. - Jest wiele rzeczy, których jeszcze o tobie nie wiem. Wzruszyła ramionami. - Otwarta księga, kotku. Skrzyżował ramiona na piersi i oparł się o ścianę. - Naprawdę chciałaś, żebym cię związał? Rzuciła spojrzenie w stronę korytarza, choć wiedziała, że Dillon pojechał do szpitala, a rodzice Cory'ego byli wciąż w kuchni. Tyle że to było dziwne uczucie, rozmawiać o związywaniu w jego dziecinnym pokoju. - Nie robię rzeczy, których nie chcę robić. - Więc mogłabyś spróbować czegoś więcej? Tak. Nie zawahałaby się przed wypróbowaniem z nim czegokolwiek. Jedyna rzecz, przy której się zawahała? Powiedzenie mu całej prawdy i tylko prawdy. Już wystarczająco się przed nim odsłoniła, a on wykorzystywał zdobytą wiedzę. Nie spiesząc się, dokończyła cydr i popatrzyła na niego znad kubka. On wypił swój tak szybko. Mogła się założyć, że pachniał teraz jabłkami i przyprawami, i wszystkim co przyjemne.

- To zależy. Starł kroplę cydru z jej podbródka, a potem zessał ją z kciuka. Sądząc po rozpalonym wyrazie jego oczu, wyobrażał sobie, że ssie co innego. - Zależy od czego? - Czego dokładnie ode mnie oczekujesz? - Między jej nogami wezbrała fala ciepła. - Och, Victorio. Nawet nie masz pojęcia. - Przeszyło ją pożądanie, gdy pocałował jej skroń. - Robi się późno. Powinniśmy już iść. Skinęła głową, zanim zdążyła go spytać, co miał na myśli, albo, co gorsze, zaproponować mu spędzenie wspólnej nocy. Zapewne w obu przypadkach by odmówił. Po tym, co wyznał w kuchni, może nawet było lepiej zapewnić sobie trochę przestrzeni. - Nie możesz się doczekać, żeby się mnie pozbyć, co? W sporej części był to żart, ale jego oczy ochłodziły się, jakby trafiła w sedno. - Dopij swój cydr - powiedział, wychodząc z pokoju. Kiedy wróciła na dół, usłyszała dochodzący z głębi korytarza niski głos Cory'ego mieszający się z głosem jego matki. Corinne zapewne oczekiwała, że przyjdzie powiedzieć im dobranoc, ale ona nie mogła się na to zdobyć. Z poczuciem kompletnego osamotnienia, wyszła na zewnątrz, by zaczekać na niego w samochodzie. Jutro znów wróci do odgrywania roli swojego życia. Spodziewała się, że odwiezie ją do jej mieszkania i tyle. On jednak wszedł do środka, a ona nalała im po lampce wina. Nie miała pojęcia, dlaczego chciał wejść. Może, żeby zaproponować jakieś artykuły gospodarstwa domowego, których można by użyć jako więzów?

Cholera, czasem naprawdę go nienawidziła. Gdy rozsiedli się w salonie, on wyciągnął ramię na oparciu sofy i przyglądał się jej w milczeniu tak długo, że aż skóra zaczęła jej cierpnąć. - Dlaczego nie lubisz świąt? Zwinęła się na drugim końcu sofy, z wielgachnym kieliszkiem wina w dłoni. Byle jak najdalej od niego. - Skąd pomysł, że nie lubię? - Nigdy nie wpadłaś na pomysł, żeby wykorzystać jakiekolwiek motywy bożonarodzeniowe w magazynie. - I co z tego? - Zauważasz szczegóły. Robisz listy. Nigdy nie zapominasz wspomnieć o patriotycznych dekoracjach z okazji Dnia Weterana. A zapominasz o Bożym Narodzeniu? Skoro już mowa o zauważaniu szczegółów... Do diabła z tym jego ostrym jak laser umysłem. Wzruszyła ramionami, pilnując, żeby się nie spiąć. - Po prostu za nimi nie przepadam. - Wspomniałaś, że nie możesz pracować w świątecznym tygodniu, gdy przyjmowałaś pracę w magazynie. Planujesz odwiedzić tatę? Nigdy nie powiedziałaś, gdzie teraz mieszka. To dlatego, że nigdy nie było wiadomo, gdzie mieszkał, wszystko zależało od tego, któremu przyjacielowi udało mu się w danym momencie zwalić na głowę. Nie zamierzała mu tego jeszcze powiedzieć. O ile kiedykolwiek. - Większość ludzi bierze wolne w święta, prawda? - Jasne. - Ale nie ty, Panie Wielka Szycho. - Biorę sobie wolne na Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie. Zazwyczaj. Akurat w ostatnie Boże Narodzenie pracowałem. Był jakiś problem z grafikiem pracowników

w sklepie w Tarenton i... - Pokręcił głową, gdy przyłapał ją na tłumionym ziewnięciu. - Nieważne. Nawet jeśli jestem wtedy w pracy, lubię święta. Ona też je kiedyś lubiła. - Ledwo zaczęła się jesień. Nie możemy zajmować się porami roku po kolei? Kiedy wzruszył ramionami, postanowiła go udobruchać. - Więc czemu lubisz święta? Znów wzruszył ramionami. - No cóż, są powody biznesowe. Duży ruch, wiele osób chce dokończyć remonty przed zimą, no i są ci wręczający narzędzia do majsterkowania w prezencie. Lubię zapachy, muzykę. Wszyscy częściej się uśmiechają. Czasem nawet lubię spotkania z rodziną. - Czasem... - W tym roku może być inaczej. Może być trudniej spędzać z nimi czas, gdy zarzucają sieci żeby mnie zeswatać. Choć może te parę miesięcy życia na odległość pomoże. Opuścił dłoń na jej kolano jak opadający z sufitu pająk. Nie miała czasu, by zareagować. - Uniki do pani pasują, panno Townsend. Zatonęła głębiej w poduszkach. Już wydawało się, że najgorsze tego wieczoru było za nimi, gdy sprawił, że znów zwątpiła w swoją decyzję, by wejść z nim w związek. Miała ochotę komuś powiedzieć, dlaczego te trzy słowa tak bardzo ją wytrąciły z równowagi. Powiedzieć jemu. Ale to nie było warte problemów, które by się pojawiły. Uznałby ją jedynie za czepliwą babę. Może nią była. Już zgodziła się kłamać. Czym było kilka dodatkowych ozdobników do ich historii? - Zapytałeś, czy planuję odwiedzić ojca. Powinnam, ale tego nie zrobię.

Oczekiwała, że będzie naciskał, żeby powiedziała więcej, ale tego nie zrobił. Po prostu czekał. Upiła duży łyk wina, zanim znów przemówiła. - Moja mama porzuciła nas tuż przed świętami. Bez żadnego ostrzeżenia. No dobrze, jakieś były, ale byłam za mała, żeby rozumieć, co oznaczało milczenie między rodzicami, miałam tylko trzynaście lat. - Spodziewała się nieuchronnych kolejnych pytań. „To wszystko? To dlatego nienawidzisz świąt od dwunastu lat?" Ale nic nie powiedział. Ręka na jej kolanie głaskała i głaskała, nie przestając nawet gdy, z jej ust dobył się dźwięk przypominający szloch. Jej oczy były kompletnie suche, ale na Boga, i tak płakała. Wewnątrz, gdzie nikt nie mógł jej usłyszeć. - Któregoś poranka wstałam z łóżka i od razu pobiegłam do ich pokoju. Poprzedniego wieczoru mama powiedziała mi, że schowała prezenty dla mnie i dla Molly, a ja chciałam odkryć gdzie. Pobiegłam prosto do ich szafy, pewna, że mama zacznie krzyczeć, żebym nie była taka wścibska, ale jedyne, co usłyszałam, to głos taty. Leżał na łóżku, z głową w dłoniach i płakał nad listem, który mu zostawiła. Łzy rozpuściły atrament. Wciąż to słyszała, stłumione szlochy pękającego serca. Przysięgła sobie wtedy nigdy nie pokochać nikogo tak, jak jej ojciec kochał mamę, jeśli miałoby to oznaczać, że któregoś dnia zostanie porzucona. - Boże Narodzenie tamtego roku było piekłem. Napisała każdemu z nas pożegnalną wiadomość, powiedziała, że jest jej przykro. Ale z Bryanem było inaczej. Oni zawsze kłócili się o jakieś głupoty i on jej powiedział, że jej nienawidzi w wieczór poprzedzający jej zniknięcie. Wtedy ciągle mówił takie

rzeczy. Gdy odeszła, powiedział, że mnie też nienawidzi, ale wiedziałam, że to nieprawda. - Jak to możliwe? Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, więc odczekała, aż opanowała drżenie głosu. - Był taki wściekły, tak go bolało, że nigdy się z nim nie pożegnała. Te listy nie były wiele warte, ale jednak były. Jemu nie zostawiła nawet tego. - Opuściła wzrok. Światło księżyca załamywało się na powierzchni ciemnego płynu w jej kieliszku. - A przynajmniej on tak sądził. - Jednak był list? - Tak. - Był pełny złości i potępienia, więc schowała go przed bratem, żeby go ochronić. Wciąż miała go na dnie komody, przechowywała go przez te wszystkie lata. Wiedziała, że pewnego dnia będzie musiała dać go Bry, była mu to winna. Ale to była historia, którą Victoria nie zamierzała dzielić się z nikim poza bratem. - Nigdy nie wróciła - stwierdził cicho. Nawet jeśli nie znał wcześniej początku historii, znał jej zakończenie. - Nie. - A twój tata... Nigdy ponownie się nie ożenił. Zaśmiała się głucho, myśląc o skorupie człowieka, którą po raz ostatni widziała na tydzień przed czwartym lipca. Kilka miesięcy wcześniej porzucił pracę księgowego i przeszedł na emeryturę, mówiąc, że pragnie podróżować. Zamiast tego z miejsca zadekował się w Vegas i zaczął grać w ruletkę. - Nie. Znalazł sobie inną kochankę. - Alkohol? Pokręciła głową. - Hazard. - A co z mamą? Czy od tamtej pory z nią rozmawiałaś? - Tak. - Przyznał, biorąc kolejny łyk wina na wzmocnienie. Wciąż pamiętała rozmowę telefoniczną i list, który

otrzymała zupełnie niespodziewanie parę lat temu. Jej mama zmieniła zdanie i chciała odzyskać rodzinę. Zmęczyło ją samotne życie i nie chciała spędzić jego reszty, przenosząc się z miejsca na miejsce, a przynajmniej tak mówiła. Dopiero gdy Vicky zaproponowała, żeby spotkały się na kawę, wyszła na jaw cała prawda o jej warunkach życia. Czy Vicky mogłaby odwiedzić ją w domu opieki? Przybiło ją, że jej mama mieszkała godzinę drogi od nich od ponad roku, a oni nie mieli o tym pojęcia. Zanim to nastąpiło, wędrowała z miejsca na miejsce, próbując bezskutecznie zapuścić korzenie. Choroba przyciągnęła ją do domu i do ludzi, których porzuciła. Od tamtej pory miały lepsze i gorsze dni. Vicky odwiedzała ją z religijną wręcz gorliwością, choć nienawidziła spędzania czasu w sterylnym miejscu ze sztucznie radosną atmosferą. Tym, co przeszkadzało jej jeszcze bardziej, było poczucie winy, że zataja coś przed rodziną. Dopadało ją za każdym razem, gdy stamtąd wychodziła. Na początku zamierzała im powiedzieć, gdy tylko mama poczuje się lepiej, w nadziei, że uda jej się doprowadzić do ponownego połączenia rodziny. Co za bzdury. Ostatnio stan mamy się pogarszał mimo wprowadzenia nowych leków. A tajemnica ciążyła Vicky jeszcze bardziej. Kiedy nic już nie powiedziała, wyjął kieliszek z jej dłoni i wziął ją w ramiona. Położył jej głowę na swoim ramieniu, zachęcając ją bezgłośnie, żeby tego w sobie nie tłumiła, żeby mu tak mocno zaufała. Dwa razy w ciągu tego wieczoru poprosił ją o okazanie zaufania. Ale jej łzy nie były tak łatwe do wywołania jak orgazmy. Zbyt długo je powstrzymywała. Nigdy wcześniej nie płakała w czyichś ramionach, ale pragnęła znaleźć pociechę w tym, że ktoś, Cory, będzie ją obejmował, gdy ona rozpadnie się na kawałki. Po raz pierwszy

chciała przestać udawać dzielną dziewczynkę, tylko oddać się słabości. - Możesz sobie na to pozwolić, wiesz o tym - powiedział ochrypłym tonem. - Jestem tutaj. Zaryzykowała spojrzenie na jego twarz. Wpatrywał się w nią, jego przystojny profil był osrebrzony blaskiem księżyca sączącym się z okna za jego plecami. Z trudem oddychała, a już z pewnością nie mogła płakać. Złapała za klapę jego marynarki i uniosła się, chcąc scałować grymas z jego jedwabistych ust. Gdy była w połowie drogi do jego ust, w jej umyśle rozbłysło wspomnienie sceny z kuchni. „Jesteśmy razem i do szaleństwa zakochani". Jasne. Oczywiście, że byli. Już sama wizja, że mogliby zostać kochankami, wydawała się na wyrost, a to, że mógłby się w niej zakochać? Że mógłby ją kochać z taką samą pasją, z jaką tak długo walczyli? To wydawało się czymś, o czym nie mogła marzyć. Do diabła, nawet nie była pewna, czy tego wszystkiego chciała. Miała ostatnio dość mocne podejrzenia, że mogła dać się popchnąć w tym kierunku, ale fantazje nie były rzeczywistością. Wiedziała o tym lepiej niż ktokolwiek. Teraz nie okłamywała już tylko jednej, a dwie rodziny. Mama Cory'ego zawsze ją wspierała, a ona czym się jej odwdzięcza? Nie tylko udaje, że spotyka się z jej synem, ale także twierdzi, że go kocha? I że on kocha ją? Te trzy słowa zmieniły jej nieszkodliwe kłamstewko w wielkie, nieodwracalne przewinienie. - Co się stało? - zapytał szorstko, gdy wycofała się na swój koniec sofy. - To przez ciebie to wszystko. Przez ciebie i twoją niewyparzoną gębę - wymamrotała, choć nie była to prawda. To niewyparzone gęby ich obojga doprowadziły ich do migdalenia się w altance, za co teraz oboje płacili.

Czekała, aż zaprotestuje przeciwko zrzucaniu winy na niego. Ku jej zaskoczeniu nie zrobił tego. - Wiem o tym, uwierz. Odchylił głowę na oparcie sofy i wpatrzył się w sufit. - To nie powinno robić różnicy. Kłamstwo jest kłamstwem. Ale gdy raz powie się za wiele, zawsze w rezultacie ma się problemy później. Westchnął. - Pytanie brzmi, co do cholery teraz zrobimy? Nie mogę wycofać wypowiedzianych słów. Więc chyba nie mamy wyboru, musimy podkręcić sprawy, żeby dodać nam wiarygodności. To nie potrwa długo - dodał, wyraźnie sądząc, że przypominanie jej, jak szybko skończy się ich związek, zadziała na jego korzyść. Bardzo się mylił. Ponad jego głową patrzyła za okno, wracając w myślach do chwil, które dzielili w stodole. Intensywność tego spotkania poruszyła ją bardziej niż cokolwiek, co zdarzyło się wcześniej. Może dlatego, że z własnej woli pozbyła się części kontroli nad sobą. Może dlatego, że to był Cory. Może z obu tych powodów. Im więcej czasu spędzali razem, tym częściej pozwalała sobie wybiegać w przyszłość, poza tę chwilę, nawet wiedząc, jakie to było niebezpieczne. Szczególnie z nim. Każda mała dziewczynka ma ulubione baśnie, a jedną z jej ostatnich było poznanie kogoś, z kim mogłaby spędzić życie. Najważniejszy składnik jej sielskich fantazji o farmie. Zdusiła śmiech. Kto by pomyślał? Gotowa na wszystko Vicky Townsend, marzy o farmach, małżeństwie i dzieciach, o domu, który tak krótko miała w dzieciństwie i którego pragnęła każdą komórką ciała. W porównaniu do jej drugiego głównego marzenia, by jej matka wyzdrowiała, część tego przynajmniej wydawała się w jej zasięgu. Może być dziewczyną Cory'ego przez kilka tygodni. Nawet jeśli to wszystko nie jest prawdziwe.

Jej życie rodzinne lata wcześniej też nie do końca było prawdziwe. Powinna już być do tego przyzwyczajona. Kiedy rzuciła mu spojrzenie, odchrząknął. - Nie planowałem tego wszystkiego - zauważył niemal refleksyjnie. Coś zakłuło ją w oczach i musiała mocno zamrugać. W stodole coś się między nimi zmieniło. Bardzo subtelnie, jakby przesunęły się molekuły. Stali się sobie bliżsi, a ona nie mogła już cofnąć czasu. Sądząc po tym, co widziała w kuchni, jego stanowisko było zagrożone. Nie bardzo to rozumiała, zwłaszcza że jego rodzice byli dobrymi ludźmi. Ale z jakiegoś powodu, bycie w związku stanowiło gwarancję jego pracy, a wizja Cory'ego bez pracy była przerażająca. Co by się z nim stało? I czy ona naprawdę mogłaby świadomie skrzywdzić kogoś, na kim jej zależało, podczas gdy odpowiedź była taka prosta? Wszystko, co musiała zrobić, to trzymać się drogi, którą, choć nie z własnego wyboru, obrali tamtego wieczoru podczas gali. Poza tym, jej rodzina nie miała najlepszej kartoteki, gdy chodziło o odnajdywanie - i trzymanie się ich - współmałżonków. Może fałszywy związek to była jej najlepsza szansa. - Wiesz, moi rodzice wyznaczyli pewny precedens -powiedziała, kręcąc głową. - Najpierw oni się rozstali, teraz Bry nigdy nie spotyka się z tą samą kobietą dłużej niż dwa miesiące. Czasem nawet nie dłużej niż dwa tygodnie. Melly próbowała się ustatkować, ale nic z tego nie wyszło. On ją zdradził, a ona go rzuciła. Potem ja, imprezowiczka, która w liceum bawiła się aż za mocno. Dziś jedna z kobiet na przyjęciu, Cassandra, zapytała, czy to, byłam tą dziewczyną, która uprawiała seks na wieży ciśnień i została aresztowana. Chyba mi nie uwierzyła, gdy jej powiedziałam, że nigdy nie

zakuto mnie w kajdanki. - Roześmiała się odrobinę za głośno. Kocham małe miasteczka. Wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich i nikt niczego nie zapomina. Cory przysunął się do niej z poważną miną. - Jeśli Cassandra Martino, lub ktokolwiek inny, kiedykolwiek jeszcze powie coś uwłaczającego o twojej przeszłości, daj mi znać, już ja się tym zajmę. Zrobiło jej się cieplej, nim zdusiła ten moment sentymentalizmu. Tak, jasne, akurat będzie się kręcił wokół niej wystarczająco długo, żeby ją chronić. Jakby potrzebowała ochrony. Sama sobie da radę. Czy nie dawała sobie rady z gorszymi rzeczami? - Mój bohater - wymruczała, tylko częściowo żartując. - Nie jestem niczym bohaterem. - Dokończył wino i odstawił kieliszek. Każde z nich wypiło kilka lampek tego wieczoru, on dodatkowo wypił też trochę brandy. Nic dziwnego, że oboje byli nieco... inni. - Myślisz, że tylko ty masz przeszłość, o której ludzie nie chcą zapomnieć. Mojego taty nie kochano w tym mieście szczególnie. Miał złą reputację, bo brał udział w barowych bójkach, a w Connor's Bar ciągle jest wgłębienie od jego pięści w ścianie. Tak przynajmniej słyszałem. Dodaj do tego słabość do sypiania z innymi kobietami, podczas gdy wciąż był z moją mamą, a zrozumiesz, czemu niektórzy mu tego nie zapomnieli. Wywarł całkiem duże wrażenie. - Nigdy nie zdawałam sobie z tego sprawy. Chrupnął kostkami jednej dłoni, a drugą położył na jej kolanie. - Nie jesteś taka jak twoi rodzice ani taka jak brat czy siostra, Vic. Ty to ty, i drugiej takiej nie ma na świecie. Gdy poruszyła się, by na niego spojrzeć, mówił dalej. - Nigdy się nie zmieniaj, dla nikogo. Nawet dla mnie.

Wpatrzyła się w swoje kolana, włosy opadły i zasłoniły jej twarz. Jego słowa ujawniły część, której w nim nie znała. Jakby zobaczyła go w nowym świetle. Odgarnął splątane przez wiatr pasma włosów i dotknął jej skóry palcami. - Victorio? Ledwie zarejestrowała dźwięk jego głosu. Nie tylko ona czuła się samotna. Pomimo tego, z jakimi kobietami spotykał się w przeszłości, wiedziała, że nie chciał jakiejś cichej grzecznej dziewczyny, idealnej na żonę. Taka znudziłaby go w tydzień. On potrzebował kogoś, kto śmiałby się głośno, łatwo płakał i tańczył, kręcąc tyłkiem na wieść o tym, że przyjaciółka będzie mieć dziecko. Kogoś, kto żył i kochał intensywnie. A ona potrzebowała mężczyzny, który nigdy, przenigdy nie zachwiałby się w swym oddaniu, nigdy nie zapomniał, co jest najważniejsze, gdy już zrozumiałby, czego naprawdę chce. Który zawsze stanowiłby dla niej wyzwanie, zawsze był zagadką i wiecznie ją rozbawiał. Zaczynała sądzić, że wiedziała dokładnie, o jakiego mężczyznę jej chodzi. Cory zawsze ją przekonywał, jak ważne było zmienianie strategii, gdy pojawiły się nowe informacje. Jeśli było tylko w jej mocy pokazanie mu, jak idealnie do siebie pasowali, wzięłaby się do pracy z zapałem. Zrobiłaby wszystko co konieczne. - Victorio? Dobrze się czujesz? Chwila niezdecydowania na jego twarzy od razu utwierdziła ją w jej decyzji. Zależało mu na niej, wiedziała, że tak jest. Jeśli było im przeznaczone stać się kimś więcej niż tylko kochankami, podkręcanie ich kłamstwa tego nie zmieni. Może nawet pomogłoby im spojrzeć na sytuację trzeźwiej. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Cory złożył razem palce, wyraźnie coś rozważając w myślach.

- Poza paroma wpadkami ten wieczór minął całkiem dobrze, nie sądzisz? Podejrzewała, że mógłby potoczyć się dużo gorzej. Wymamrotała, że tak. - Myślę, że powinniśmy wykorzystać naszą wyraźną... kompatybilność i zaplanować kilka kolejnych towarzyskich wydarzeń. - Jestem do twojej dyspozycji jeszcze przez dwa tygodnie, do pożegnalnego przyjęcia twoich rodziców. - Gdy Cory na nią spojrzał, zrozumiała, że przypominanie mu o tym, że ich czas razem jest ograniczony, nie wywołało efektu, na który liczyła. - To znaczy, mam masę zawodowych zobowiązań, sprawy związane z katalogiem, ale z odpowiednim wyprzedzeniem, możemy... Zacisnął szczękę, a cienie uwypukliły jego ostre kości policzkowe. - O jakim odpowiednim wyprzedzeniu mówisz? Masz być moją dziewczyną, prawda? To było tyle, jeśli chodziło o sprawienie, żeby pragnął czegoś więcej. Na razie udało się jej jedynie go wkurzyć. Jak zwykle. - Jestem nią - zgodziła się cicho. - Miłością twojego życia. Odwrócił twarz, był tak poważny, że nie potrafiła zdecydować, czy bardziej chciała ułagodzić go pocałunkiem w skroń, czy może połaskotać go, by się odprężył. Ale wiedziała, że nie mogła stać się zbyt przystępna. Spora część z napięcia między nimi wynikała z jej zdecydowanego oporu przed poddaniem mu się zbyt łatwo. Warto było trzymać się skutecznej receptury. - O ile zapowiesz to z odpowiednim wyprzedzeniem, jestem pewna, że uda nam się jakoś zgrać grafiki - dodała, zupełnie nie spodziewając się, że odwróci się ku niej z wściekłym warknięciem.

- Co to za gówno z tym właściwym wyprzedzeniem? Kiedyś byłaś dostępna, kiedy tego chciałem. A teraz jesteś nagle taka ważna, że muszę wszystko z góry planować? - O, przekleństwa? Władca wszystkiego w zasięgu wzroku jest wkurzony... Kąciki jego ust uniosły się w coś na kształt uśmiechu. - Nie jestem wkurzony, tylko myślę, że widać wyraźnie, że dobra z nas para. Dlatego sądzę, że powinniśmy częściej gdzieś razem wychodzić. To by nadało nam większej wiarygodności. Vicky położyła łokieć na oparciu sofy i ostrożnie zepchnęła jego dłoń ze swojego kolana. - Myślę, że jakoś to rozwiążemy. - Czy ty mnie spławiasz? Popatrzył na swoją dłoń, jakby zszokowany, że się na niego nie rzuciła. Jeszcze przed momentem było takie ryzyko. Musiała opracować plan gry i podkręcić swoją seksowność, która była teraz zdecydowanie na niskim poziomie. Gdyby teraz rzuciła się na Cory'ego, ich gorący seks bez wątpienia namierzałby w jej już odurzonej głowie tak, że upadłaby zbyt nisko by się podnieść. Nocna przerwa na przemyślenia przywróci jej jasność myśli i pomoże opracować założenia eksperymentu. Wyznaczenie w głowie kryteriów tego, co pragnęła osiągnąć, pozwoli zmniejszyć ryzyko. Niegrzeczna smakowitość z opcją przedłużenia. To brzmiało w sam raz. - Jasne, że nie. Po prostu zdałam sobie sprawę, jak późno się zrobiło. Starała się, by jej głos brzmiał obojętnie, gdy podniosła się z sofy. - A skoro o tym mowa... - Urwała i udała, że ziewa - Powinnam się już położyć. Sama. - Wcześnie jutro zaczynasz? - Jego głos był sztywno uprzejmy, jakby się nie bzykali dwie godziny wcześniej.

Albo jakby nie miała na ciele dowodów jego kłamstwa, czerwonych śladów po jego pocałunkach na szyi, siniaków rozkwitających na biodrach od jego mocnego uścisku. Tych słów, które wymówił, a które teraz były wypalone na jej duszy. - Nie wcześniej niż zwykle, ale to będzie zapracowany dzień. Musimy zrobić z Jill trochę zakupów przed piątkową sesją. - Starała się mówić pogodnie. - Pilnowanie, by była zajęta, i trzymanie jej z dala od kłopotów to moja życiowa misja. Przynajmniej póki nie skończy trzydziestki, czyli jeszcze przez osiem lat. Wstając, Cory zaśmiał się sztucznie. - Dlaczego? - Bo powiedziałam komuś, na kim mi zależy, że tak będę robić warknęła, jakby to wszystko wyjaśniało. Skoro już zdecydowała, że powinien sobie pójść, musiał wyjść, zanimby zmieniła zdanie. Nie miała już ochoty z nikim rozmawiać tego wieczoru. A już na pewno nie z nim. Czuła się zbyt otwarta i bezbronna. Zadzwoniła jej komórka i Vicky natychmiast ją odebrała. - Cześć, Dill. Czy z Nellie wszystko w porządku? - Tak, czuje się dobrze. Pojechali z Jakiem i Lex, która kompletnie spanikowała, do domu, żeby trochę odpocząć. To były tylko te skurcze Braxtona-kogoś tam i wzdęcie. Boże, nienawidzę, kiedy mama ma rację. Głos Dillona był tak beznamiętny, że musiała się roześmiać. - W tym wypadku dobrze, że ma rację, bo to oznacza, że z Nellie i dzieckiem wszystko w porządku. - Podskoczyła z radości. - Powiedz Nellie, żeby do mnie zadzwoniła, jak będzie miała chwilę. Obiecałam jej, że pomogę jej zaprojektować pokój dla dziecka. - Zrobi się. Przekaż wieści Panu Nieprzeniknionemu, jeśli możesz.

Spojrzała na Cory'ego z ukosa, przygryzając wargę. - Jasna sprawa, mistrzu. Słysząc ten przydomek, Dillon się roześmiał, a Cory skrzywił. - Dzięki. Rozłączyła się i otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Cory jej przerwał. - Rozumiem, że Nellie miała po prostu kłopoty z jakimiś kobiecymi sprawami? Z dzieckiem wszystko w porządku? To było tylko kilka słów, ale brzmiał jak dupek. Musiała to przyznać. - Dobrze ci się wydaje. - Cieszę się. - Wpakował ręce do kieszeni i kołysał się w przód i w tył. - Poznałaś ich dopiero dziś, prawda? Zmarszczyła brwi. - Nellie, Jake'a i Lex? Tak. Widywałam ich, kiedy wpadałam do Divine Flowers, ale dopiero dziś mogliśmy spędzić ze sobą trochę czasu. - A już są twoimi najlepszymi przyjaciółmi. - Skinął głową - Niezła jesteś. Nim zdążyła odpowiedzieć, przechylił głowę. - Powiedziałaś Jill, Bryanowi i siostrze... o nas? - Taa. Wydawało mi się to raczej niezbędną informacją dla rodziny i przyjaciółki, prawda? Zdjęcia sporo zdradziły, a ja opowiedziałam resztę historii. Gdybym tego nie zrobiła, usłyszeliby plotki na mieście i zdenerwowaliby się. Wydawało się, że powinien poczuć się swobodniej, ale stało się odwrotnie. - Wiem, że to dla ciebie niezręczne, musieć opowiadać kłamstwa rodzinie i przyjaciołom. Przejmujesz się nawet okłamywaniem mojej rodziny. Przepraszam, że postawiłem cię w takiej sytuacji. Posłała mu szelmowski uśmiech.

- Postawiłeś mnie w stodole przy słupie, a ja nie miałam nic przeciwko temu. - Gdy jego poważny wyraz twarzy nie zmienił się, wcale nie tak łagodnie popchnęła go w stronę drzwi i znów ziewnęła. Przepraszam, że taka marna ze mnie gospodyni. - Nie jestem gościem. - Nie. Obecnie jesteś miłością mojego życia. Obeszła go, żeby zdjąć łańcuch z drzwi, po ich otwarciu poczuła zimny wiatr. Naprawdę było już późno, a ona pewnie powinna była go poprosić, żeby został. Wiedząc, że nie złagodziłby się, nie zmniejszyło to ani trochę jej poczucia winy. Obejrzała się i zobaczyła, że przygląda się jej uważnie spod spuszczonych powiek. - Może oboje potrzebujemy trochę czasu, żeby zrozumieć, co to znaczy, Cory. Rozdział 10 Poniedziałkowe zebranie w sprawie magazynu minęło bez większych przeszkód. No dobrze, było kilka, Vicky nie mogła zaprzeczyć. Mimo nieskończonej miłości, która powinna ich łączyć, wciąż skakali sobie do oczu jak wściekłe koty z powodu ustawienia świateł i artykułów sponsorowanych oraz wszystkiego innego, co im wpadło pod rękę. Jedyna różnica była taka, że tym razem Cory miał w rękawie ostateczny argument w postaci złapania jej za włosy i stłumienia nieustającego potoku jej słów pocałunkiem. A ona mu na to pozwalała. Popołudnie spędziła z Jill w sklepie z meblami. Wybierały ostatnie dodatki na sesję okładkową, miały zostać dostarczone w czwartek popołudniu. Chiński parawan i kilka

luster w rzeźbionych ramach z innego sklepu miały dojechać w środę. Wzięła je nie tylko dlatego, że jej się podobały, miały się też przyczynić do wprowadzenia na planie dobrego feng shui. Gdyby mogła jeszcze wprowadzić dobre feng shui do swojej głowy, wszystko byłoby w porządku. - Powiedz, że to ci się nie podoba, błagam! Vicky spojrzała na zbliżającą się Jill i zauważyła, że grzywka jej asystentki, dotąd w odcieniu jasnego blond, miała teraz kolor lawendy. W wieku dwudziestu dwóch lat Jill nadal nie wyzbyła się chęci zwracania na siebie uwagi w każdy dostępny sposób. Miała szczęście, że wiele osób uważało, że dekoratorzy wnętrz mają niewielkie pole do realizacji własnej kreatywności, bo inaczej musiałaby mieć naturalniejszy odcień włosów. Ale Vicky nie była takim typem szefowej. Nawet, gdyby Jill nie była jej najlepszą przyjaciółką, nie kazałaby jej się przefarbować. Zmuszanie kogoś do zmiany nie było w porządku. Wyjątek stanowiła jedyna rzecz, do zmiany której Jill parła z niezwykłą zapalczywością: do zmiany statusu dziewicy. Ciążyło jej to bardzo i ze wszystkich sił próbowała zrzucić z siebie ten ciężar. A Vicky nie zamierzała dopuścić, żeby coś takiego wydarzyło się na jej warcie. Jeśli ona sama nie była w stanie utrzymać długiego, stabilnego i normalnego związku, zamierzała przynajmniej upewnić się, że Jill nie zmarnuje czegoś cennego dla kogoś, kto nie był jej wart. Mogła to sobie wybić z głowy. - Halo? Chyba żartujesz! - Jill wskazała na kwiecistą sofę, którą Vicky głaskała od pięciu minut. - To jest obrzydliwe! - Co ty powiesz... - mruknęła Vicky i zerknęła na listę, żeby uniknąć badawczych, błękitnych oczu Jill. - Chyba mamy wszystko. Wpadniemy jeszcze do Divine Flowers i odbierzemy...

- Co z tobą? Dziwnie się zachowujesz. Vicky poczuła dziwny ucisk w piersi, taki jak wtedy, gdy myślała o Corym i ich wielkiej mistyfikacji. Zwykle towarzyszyło temu uderzenie krwi do głowy i konieczność błyskawicznego powtórzenia technik radzenia sobie ze stresem. - Przepraszam. Po prostu boli mnie głowa. - A nie bolała cię już w czasie mojego przyjęcia urodzinowego? Chyba dlatego musiałaś wyjść wcześniej? - prychnęła Jill. - Swoją drogą musiała boleć porządnie, skoro odpuściłaś okazję niańczenia mnie w miejscu, w którym odbywało się picie oraz, jednocześnie!, ocieranie cielesne. - Tak, bolała mnie bardzo - przyznała Vicky i wetknęła listę do torebki. - I przypadkiem wydarzyło się to następnego wieczoru po tym, jak ciebie i Cory'ego przyłapano na pieprzeniu się. -Zatrzepotała rzęsami. Och, przepraszam! Na uprawianiu słodkiej miłości. W altance! Vicky szybciej ruszyła ku kasie. - Nie przypominaj mi o tym. - Ale przecież tak się zdarza, gdy ludzie są zakochani. Nie panują nad sobą, tak? Vicky zerknęła na Jill, a potem znów poczuła, że tonie. Boże, Jill nawet nie wiedziała, ile w tym prawdy. Nawet nie przyszłoby jej to do głowy. - Co ze świątecznymi dodatkami? - spytała słabo. - Zajęłyście się tym z Lorelei? Drzewko, ozdoby i cała reszta, o której rozmawiałyśmy? Dzwoniłam już do Value Hardware i powiedzieli, że odłożą dla nas sporą porcję z najnowszej dostawy... - Hej, laska, załatwiłam to! - Jill złapała ją za rękę i pociągnęła w kierunku kas wzdłuż rzędów sof modułowych i foteli. - Już ci to dzisiaj powiedziałam. Nie słuchałaś mnie?

Prawdę mówiąc, nie słuchała. Była całkowicie wyłączona. Cory dał jej tyle powodów do rozmyślań, od zniewolenia w stajni począwszy. - Po prostu nie mam ochoty się tym zajmować. Nie dam rady ogarnąć świąt, mając na głowie całą resztę. Jill na nią spojrzała, a jej zazwyczaj rozbiegane oczy były zmrużone. - Dlaczego? Co to jest ta „cała reszta"? Powinnaś być szczęśliwa, jesteś zakochana! Czekałaś na to od tak dawna! - Kto tak twierdzi? - Ja. Twoja najlepsza przyjaciółka. Znam cię lepiej niż ktokolwiek inny z wyjątkiem ludzi, z którymi wiążą cię więzy krwi, a mimo to z własnej woli pożyczam ci całą biżuterię. - Roześmiała się i poklepała wisiorek z brylantową rozgwiazdą, którego Vicky nigdy nie zdejmowała, a który wiele lat wcześniej Jill dostała od swojej mamy. Vicky nie spodziewała się nagłego przypływu łez. Sięgnęła po telefon, który zadzwonił w jej torebce. Zobaczyła numer Cory'ego i odesłała połączenie do poczty głosowej, a potem odsłuchała wiadomość: „Zgodnie z twoimi zasadami informowania z wyprzedzeniem chciałbym donieść, że w środę wieczorem będzie przyjęcie. Dobrze byłoby na nie pójść. Chciałbym przedstawić cię paru osobom, to mogłyby być dla ciebie cenne kontakty biznesowe. Odezwij się". Słyszała, że już miał zamiar się rozłączyć, kiedy w ostatniej chwili dodał, z wyraźnym rozbawieniem, jeszcze jedno słowo: „Cukiereczku". Z trudem przełknęła ślinę i zerknęła na Jill, ale na szczęście jej przyjaciółka rozmawiała ze sprzedawczynią i finalizowała szczegóły czwartkowych dostaw. Boże, nie była w nim zakochana, prawda? W każdym razie nie do końca? Miała jeszcze szansę ucieczki?

W sprawie tego wyjścia nie odpowiedziała mu aż do wtorku. Wcale nie zamierzała zwlekać, po prostu nie mogła się zdobyć na rozmowę z nim. Co było do przewidzenia, nie zachwyciła go tak późna reakcja, o czym przekonała się, gdy przez cały środowy wieczór był dla niej oschły. A samo przyjęcie okazało się elegancką imprezą z kelnerami w smokingach, drogim szampanem i kawiorem. Totalnie nie jej bajka. Ale przynajmniej dotrzymał obietnicy i przedstawił ją kilku wpływowym osobom, z których dwie miały w najbliższym czasie mieć pracę dla dekoratorki. Jedna urządzała dom, bliższy raczej rezydencji, a druga nową galerię sztuki w Filadelfii. Przez cały wieczór Vicky rozdawała wizytówki zamożnym i znaczącym ludziom oraz starała się z godnością znosić lodowate, nieczułe spojrzenia jej kochanka. Odwiózł ją do domu i umówili się na spotkanie na piątkowej sesji. I już. Bez buziaka na dobranoc. Tylko ten niezrozumiały chłód, który mógł wynikać z tego, że tak późno zareagowała na zaproszenie, albo, co bardziej prawdopodobne, on zaczynał się już wycofywać. W końcu to tylko tymczasowa sprawa. Przez pół nocy Vicky przewracała się w łóżku z boku na bok, a przez cały następny dzień w pracy chodziła jak zombi. Kiedy następna noc też zaczęła zapowiadać się na nieprzespaną, ułożyła się wygodnie na poduszce i przemyślała starannie całą tę randkę-nie-randkę z poprzedniego wieczoru. Mimo stanowczych ustaleń z samą sobą wtedy w samochodzie była bliska wyjawienia mu swoich pogmatwanych uczuć - mimo że był dla niej tak bezdusznie oziębły - więc musiała szybko uciekać, żeby wszystkiego nie zepsuć. Uczucia te nie miały nic wspólnego z niewinnym zauroczeniem. Zabrnęli w to znacznie głębiej, a wypieranie się uczyniłoby z niej jeszcze większą kłamczuchę.

Kłamstwo było w jej rodzinie przekazywane genetycznie, w każdym razie w jej gałęzi. Tego wieczoru, w czasie wizyty u matki, też kłamała. Pokazała jej szczęśliwą twarz, bo wiedziała, że ona właśnie to chce widzieć. Nie docierało do niej, że Vicky wciąż ma złe sny o byciu porzuconą. A ostatnio dopadły ją marzenia na jawie o porzuceniu siebie. O ucieczce od życia i problemów. O ciśnięciu garści żetonów na stół jak stary dobry tatko. Czemu nie? Co miała do stracenia? W myślach widziała twarze ludzi, których kochała. Westchnęła. Miała wiele do stracenia. Naprawdę wiele. Była po prostu przemęczona, zbyt zestresowana i przybita. Nie należała jednak do ludzi, którzy uciekają, gdy robi się ciężko, chociaż nie mogła się powstrzymać od wyobrażania sobie od czasu do czasu, jakby to było. A jednak sen nie nadchodził. Znów. Żeby zająć czymś myśli, dokończyła artykuł o antykach - ostatni do tego numeru - i wysłała Cory'emu, a potem bez celu snuła się po sieci. Czy on też nie spał i gapił się w sufit? Pracował w łóżku, bosy i z nagą piersią, nieznośnie smakowity? A może siedział w Internecie i rozmawiał ze swoimi kumplami nudziarzami na forum astronomicznym. Jak się nazywała ta jego grupa dyskusyjna? Skychat? Moonview? Jakoś tak. Mogłaby poszukać. Powiedział jej o tym z własnej woli, więc to nie byłoby śledzenie. W każdym razie nie całkiem. Po bezowocnych trzydziestu minutach w końcu trafiła. Grupa nazywała się Celestia i miała siedzibę niedaleko, w Penderville. Weszła na czat i proszę bardzo, zalogowanych było pięć osób. Jedną z nich mógł być Cory. Ktoś używał nicka Ra, więc postanowiła się pobawić i wybrała nick Bogini Nut. W wielu wersjach mitologii egipskiej Ra był bogiem słońca, a Nut boginią nieba oraz żoną Ra. Była też matką Ozyrysa, który znalazł się w gwiazdach pod postacią Oriona. Oriona!

Czasem bycie kujonem miało swoje dobre strony. Chociaż wiedziała, że prawdopodobnie marnuje czas, zaczęła rozmawiać ze zgromadzonymi na czacie o ostatnim deszczu meteorów. Prawie od razu dostała prywatną wiadomość od Ra. Serce zabiło jej szybciej, kiedy ją otwierała, ale wmawiała sobie, że musi się uspokoić. To może być on, ale nie musi. „Sypiasz ze swoim bratem?" Roześmiała się głośno. Według mitologii ojcem dzieci Nut był jej brat, Geb. „Tylko kiedy nie ma wyboru". Odpowiedź pojawiła się natychmiast. „Dzisiaj nie ma". „Przecież rozmawiam z tobą, prawda?" „Tak, przez najbliższych kilka minut. Jak się masz?" Zagryzła wargę. Ośmieli się? Sposób mówienia i brak literówek bardzo pasował do Cory'ego, ale to marne poszlaki. Nawet nie wiedziała, czy jest w sieci. Do diabła, nie wiedziała nawet, czy jest w domu! A niech tam. Gdyby sprawy przybrały zły obrót, zawsze ma krzyżyk zamykający stronę. „Jestem napalona". Już napisanie tych dwóch słów sprawiło, że zrobiło jej się gorąco. „A ty?" Cisza trwała tak długo, że pomyślała, że Ra się wylogował. Dalej rozmawiała na głównym czacie, ale cały czas zerkała na niebieskie okienko z boku ekranu. W końcu zamrugało. „Zdajesz sobie sprawę, że Celestia to nie Sexee Chat, prawda?" Znów się roześmiała. Sexee Chat to była lokalna sekslinia reklamowana w nocy na kablówce. „Może lubię cyberseks z mądralami. Pobawimy się?" „A jak to się robi? Trzeba się ocierać o monitor? Ujeżdżać komputer?"

Nie mogła powstrzymać chichotu. „Tak. Trzeba się dużo ocierać. Palcami o... klawisze". „Teraz powinienem zapytać, co masz na sobie? A ty odpowiesz, że stringi i uśmiech?" „Tak naprawdę mam na sobie koszulę nocną z rysunkiem Hello Kitty. Tylko bez żartów o kiciach!" „Postaram się powstrzymać. Więc co teraz?" Potarła dłonią udo. Czy jeśli to nie Cory, będzie się to liczyło za zdradę? Zerknęła na telefon. Może zadzwonić i sprawdzić? Ale przecież mogła się jeszcze chwilę pobawić. „Jak ci idzie pieprzna gadka?" „Raczej słabo. Ale robienie pieprznych rzeczy znacznie lepiej". Z tym nie mogła się nie zgodzić. „Więc może przejdziemy na kamerkę?" Odpowiedział natychmiast. „Nie ma mowy. Jesteś wolna?" Nie zawahała się. Cokolwiek Cory myślał na temat ich dziwnego porozumienia, dla niej to się liczyło jak prawdziwy związek. Był jej kochankiem i nie było o czym mówić. „Nie. A ty?" Serce jej dudniło, kiedy czekała na odpowiedź. „Nie. Prawdę mówiąc, nie wiem, co tu w ogóle robię. Zobaczyłem twój nick i kogoś mi przypomniał". Zamknęła oczy i pisała szybko, niemal pewna, że to on. To musiał być on. „Więc będę kimkolwiek zechcesz. Twoją fantazją. Przecież nie ma znaczenia, kto cię ukołysze do snu, prawda?" Specjalnie używała tych konkretnych zwrotów. Miała nadzieję, że przypomni mu o łazience. O niej... I o nim, razem. „Nie. To ma znaczenie". To powiedziawszy, Ra się wylogował.

Vicky siedziała w ciemności i gapiła się na monitor tak rozczarowana, że bolało ją w piersi. Teraz nigdy się nie dowie, czy to był on. Wtedy zadzwonił telefon. Podniosła go do ucha roztrzęsionymi palcami, zbyt przestraszona, żeby sprawdzić, kto dzwoni. - Prawie mnie złapałaś. - Głos Cory'ego przepłynął przez nią, ciepły, głęboki i tak znajomy, że zadrżała. Dzięki Bogu. Wzięła niespokojny oddech. - Dzwonisz bardzo późno. Jest po trzeciej. - Dla ciebie chyba nie jest za późno. Naprawdę myślałaś, że mnie oszukasz? - Kiedy nie odpowiedziała, mruknął. - Albo nawet nie wiedziałaś, że namawiasz do cyberseksu własnego kochanka! Myślałaś, że rozmawiasz z kimś obcym? - Nie wiem, o czym mówisz. Cyberseks? - Starała się brzmieć niewinnie. - To takie słabe. - Sama to zaproponowałaś. Jeśli naprawdę jesteś taka napalona, mogłaś okazać mi wczoraj więcej uwagi. - Ja tobie?! Nawet mnie nie dotknąłeś! - W jej głosie rozbrzmiało oburzenie. - Nagle jesteś laską, która czeka, aż mężczyzna zrobi wszystko za nią? - Zanim zdążyła odpowiedzieć, mówił dalej: - Nie wiedziałaś, że to ja, tam na czacie, prawda? Był taki rozzłoszczony, że musiała się uśmiechnąć. Może to wstrętne, ale była zachwycona wzbudzaniem w nim zazdrości. Tym, że może. - Oczywiście, że wiedziałam. Miałam nadzieję, że to ty. Zalogowałam się tam specjalnie, miałam nadzieję, że będziesz i że będziemy mogli... Co, w zasadzie? - Że będziesz mogła zdjąć mój cyberwianek? - spytał miękko, głosem o kilka oktaw niższym niż przed chwilą. - Nigdy tego nie robiłam. Nie wiem nawet jak.

- A myślisz, że seks przez telefon polega na pocieraniu komórką między nogami? Roześmiała się i opadła na poduszki. Tablet upadł na bok. - Jestem coraz bardziej podniecona, więc nie będę ryzykować. Wodoodporne futerały nie zawsze działają. - Przestań! - jęknął. - Ale moim palcom wilgoć nie przeszkadza - mówiła dalej i wędrowała palcami po brzuchu. - To dobrze, bo chyba będą potrzebne. - Przestań mnie kusić. Nie będę uprawiał z tobą seksu przez telefon. - No dobrze - odparła radośnie. - W takim razie wyjmę wibrator. - Masz wibrator? - Wydawał się aż zanadto zainteresowany. - Nie. Ale czy nie to zawsze mówią kobiety w komediach romantycznych? Jego aksamitny śmiech był balsamem na jej duszę. - Mój język z przyjemnością zgłosiłby się na zastępstwo. - Wiesz, gdzie mieszkam, szefie. Zapalę dla ciebie światło. Westchnął z frustracją. - Za niecałe sześć godzin mamy sesję zdjęciową, a wcześniej mam dwa spotkania. Zsunęła rękę niżej. - Więc udawajmy. Obydwoje jesteśmy ekspertami, prawda? Mlasnęła językiem. - Chyba, że tchórzysz. - Boże, czasem cię nienawidzę. Zachichotała. - I nawzajem. Kiedy się ostatnio zaspokajałeś? - Naprawdę liczysz, że ci powiem? - Tak. Jestem ciekawa. Nie odpowiedział od razu. - W zeszłym tygodniu - mruknął. - A ty?

- Rano pod prysznicem. A potem dwa razy w łóżku. Trzeci raz był słaby. - Twarz paliła ją jak w gorączce. - Nic dziwnego. Palce musiały cię już pewnie boleć. Dlaczego nie zadzwoniłaś? - Byłeś w pracy. - I co z tego? Mam priorytety. A ty z ręką między nogami to sprawa wielkiej wagi. - A ja z ręką między nogami w środku nocy? - wymruczała, muskając wargi sromowe, które już były wilgotne. - Czy ty naprawdę... - Zamilkł, zagubiony. - Tak, ja naprawdę. Twój głos mnie podnieca. - Chryste, Vic! Nie mogę uwierzyć, że to robimy. Zamknęła oczy i czekała, aż będzie mówił dalej. Wiedziała, że nie zostawiłyby jej niespełnionej. Nawet jeśli miał do dyspozycji tylko słowa. - Ależ możesz. I kręci cię to. Nie zaprzeczył. - Jesteś mokra? - Jak zawsze. I mam nabrzmiałą łechtaczkę. To nie potrwa długo. Przewróciła się na brzuch i podniosła się na kolanach. - Szczególnie teraz. Położyłam się na brzuchu. Tak mi jest najłatwiej. Jeśli tylko wsunę palce do środka... - Zrób to. - W słuchawce zadudnił jego autorytatywny ton. Zaskoczył ją tą kategorycznością. Powinna się była domyślić, że szybko w to wejdzie. - I powiedz, co czujesz. - Przecież wiesz, jak to jest, być we mnie. Chyba że już zapomniałeś? - Nie - mruknął, a jej łechtaczka pulsowała, jakby był tuż obok. Nigdy nie zapomnę twojej słodkiej cipki. Zaciskasz się wokół mnie tak mocno, że nie mogę wejść głębiej. Mógłbym spędzić w tobie wieczność, a i tak chcieć więcej. Zadrżała, ukryła czoło w poduszce i oparła się na dłoni. Nigdy jeszcze nie wygadywał świństw. Zaczęła wsuwać

i wysuwać z siebie palce i bardzo chciała rozmawiać dalej, ale nie była w stanie nic powiedzieć. Mogła tylko szybko oddychać i mieć nadzieję, że on zrozumie, jak bardzo na nią działa. - Kotku? Słowo „cipka" w jego ustach było naturalniejsze niż jakakolwiek czułostka. Zamierzał ją porozkładać na kawałki. - Jestem tu, ale trochę zajęta. A ty? - Pracuję nad sobą - powiedział nisko. - Ale ciężko mi idzie, kiedy do mnie nie mówisz, tylko dyszysz i robisz „ach!" - Co robisz? Dokładnie? - Pocieram się ręką, szybko. Wyobrażam sobie, że to twoja dłoń w łazience moich rodziców. Że jesteś za mną i szepczesz mi do ucha. Czuję cię, twoje mydło i perfumy. Przypomina mi się, jak byliśmy w stajni. Zapach siana, ziemi i świeżego, czystego powietrza. Wszystko ostre i krystaliczne. Noszę w sobie ten zapach, nawet kiedy nie ma cię w pobliżu. Jeśli wciągnę powietrze, jesteś tu. Zawsze. Zagryzła wargę, ale to nie wystarczyło, żeby stłumić jęk. - Mam jeden palec na łechtaczce, a pozostałe w środku. Ale to twoja ręka. To ty powinieneś tłumić mój krzyk, nie poduszka. Kiedy ją gryzę, zatapiam by w twoim ramieniu. To w twoje plecy wbijam paznokcie. - Mocniej. Głębiej. Zabierz mnie ze sobą. - Jego głos docierał z głębi gardła. Był naglący. - Niech uwierzę, że jesteś w tym łóżku ze mną i żadne z nas nie jest tej nocy samo. Vicky przystała na to i wyprostowała rękę, wprowadzając palce w siebie raz za razem. Spełnienie nadeszło tak błyskawicznie, że nie zdołała go ostrzec ani nawet powiedzieć mu, co się dzieje. Mogła tylko wydyszeć jego imię i pracować palcami, które zalewała wilgoć. Potem opadła na poduszkę i słuchała jego stłumionych odgłosów rozkoszy. Drżała, jakby sama ją przeżywała, chło-

nęła je w oszołomieniu, ale i z zachwytem, który zafundował jej serię wstrząsów wtórnych. Jego nierówny oddech ukołysał ją w niebycie. Słowa wydawały się zbędne. Musiał się z tym zgadzać, bo on też nic nie mówił. Mogli po prostu być obok siebie. Po długim czasie wyszeptała: - Teraz chyba mogę zasnąć. Nie odpowiadał tak długo, że zaczęła się zastanawiać, czy jeszcze tam jest. - Ja też. - No to dobranoc, Cory. - Dobranoc, Vic. Znów skłamał. Jeszcze przed świtem znajdował się na balkonie i wypatrywał Pasa Oriona, co ostatnio robił często. O tej porze roku był jeszcze słabo widoczny, ale czuły teleskop bardzo ułatwił to zadanie. Cory zwykle zostawiał go w szafie i zadowalał się lornetką, ale tego ranka powietrze było tak przejrzyste, że postanowił wytoczyć cięższe działa. Na jaśniejącym niebie Syriusz migotał jak szalony, a on wypowiedział życzenie. Zawsze tak robił, ale tym razem treść się zmieniła. Ona coś mu zrobiła. Rzuciła na niego klątwę albo czar. Od bardzo dawna nie był nikim zauroczony. Ten stan mógł utrudniać jasny osąd... Nie! Nie zamierzał udawać. To, co czuł, sięgało znacznie głębiej niż zauroczenie czy pożądanie. Nie wiedział, co robić. Niektórzy mężczyźni podchodzili do życia osobistego z takim samym skupieniem i entuzjazmem jak do pracy. Ale nie on. On miał w ostatnich latach kilka dziewczyn, co jakiś czas nawet rozważał przeniesienie tych znajomości na wyższy poziom, ale zawsze udawało mu się wypatrzeć jakąś

chwilową wadę u każdej z kobiet - a czasem to one znajdowały jego wady, już nie tak chwilowe - i związek szybko zmieniał się w koszmar. Niechcący prawie doprowadził do tego i tym razem. Zaczęło się od reakcji Victorii na jego nieuniknioną deklarację, że „jesteśmy w sobie zakochani do szaleństwa" w niedzielny wieczór. Boże, ta rozpacz w oczach koloru whiskey prawie go zabiła. Później wyrzuciła go z mieszkania, choć był przekonany, że będzie go chciała w swoim łóżku równie bardzo, jak on tego pragnął, a następnie manifestowała brak zainteresowania wspólnym wyjściem na przyjęcie. W związku z tym on zamknął się i wszedł w tryb przetrwania. Pewnie wina za to całe szaleństwo leżała w większości po jego stronie, ale skoro już zaczęła się odsuwać, on też musiał to zrobić. Tak nakazywał rozsądek. Jedyny problem, to że zaczął już myśleć o przyszłości. Spoglądał na drogę, którą zmierzał, i dzień w dzień widywał ten sam widok. Kochał swoją pracę, co do tego nie było wątpliwości. Ale życie miało znacznie więcej aspektów, a on nie był już tak skłonny do wyrzeczenia się ich jak jeszcze tydzień temu. Czar, klątwa albo cud. A może wszystko naraz. Jedynym rozwiązaniem była szczerość. Ona wciąż nie mówiła mu wszystkiego o swoim życiu osobistym, wiedział to, ale możliwe, że gdyby sam się przed nią otworzył - zakładając, że wymyśliłby, jak to zrobić - poczułaby się przy nim bardziej swojsko. Chciał być jej przyjacielem. I z całą pewnością także jej kochankiem. Bezwarunkowy sposób, w jaki oddała mu się wtedy w stajni, przypieczętował tę decyzję. Pasowała do niego pod tyloma względami, że nawet ich „chropowate krawędzie" wywoływały deszcz iskier. Możliwe, że chciałby nawet być... kimś więcej.

To „więcej" przerażało go jak mało co na świecie. Odsunął teleskop i patrzył na mleczne niebo gołym okiem. Wschód słońca to zawsze niezwykły spektakl, nawet kiedy ramiona były sztywne z napięcia, a oczy piekły z niewyspania. O tej porze roku słońce wschodziło wyjątkowo pięknie, bo na wzgórzach otaczających miasto drzewa nabierały koloru. Promienie zalewały miasto różową i pomarańczową poświatą, a zimny poranny wiatr niósł zapachy dymu i jesieni. Taki poranek aż się prosił, żeby go z kimś dzielić. Z Victorią. Kiedy odwracał głowę, czuł zapach jej włosów i jej palce wpijające się w jego pierś. Kiedy się skupił, widział w jej jasnobrązowych oczach humor i pragnienie, płonące tylko dla niego. I jeszcze to jej niezwykłe zrozumienie tego, kim był, na poziomie wręcz molekularnym. Znali się od tak dawna, że nawet ta gigantyczna zmiana w ich relacjach wydawała się tylko wejściem na wyższy poziom. A jednak był teraz sam, jak zwykle. Ironia całej tej sytuacji polegała na tym, że dopóki Victoria nie wpadła w sam środek jego życia jak tornado, nie zdawał sobie sprawy, że to właśnie jej mu brakuje. Kiedy wyobrażał sobie, że za tydzień z kawałkiem, kiedy jego rodzice wyjadą z miasta, ona przestanie być częścią jego życia, miał ochotę uderzyć pięściami w coś twardego i ostrego. Nie mógł do tego dopuścić. Zerknął na zegarek, odetchnął głęboko i odepchnął się od barierki balkonu. Musiał się przygotować do nadchodzącego dnia. I do zrobienia kolejnego kroku.

Rozdział 11 Nie było wątpliwości: wpakował się w niezłe gówno. Kiedy następnego ranka obserwował ją w czasie sesji zdjęciowej, czuł się jak w liceum. Przyniósł jej kubek kakao i patrzył, jak po pierwszym łyku rozbłyskują jej oczy. Potem wróciła do pracy - razem z Jill i Lorelei przygotowywały salon do sesji okładkowej, a on stał jak zakochany głupek. Była piękna, tak. I seksowna, to jasne. Ale to nie te cechy przyciągnęły go do niej. Jej mózg, poczucie humoru, serce -to przeważyło. To z ich powodu chciałby wierzyć w „długo i szczęśliwie" albo mieć choćby cień pomysłu, jak to komuś ofiarować. Kiedy w końcu obrócił głowę na tyle, żeby zobaczyć plan, okazało się, że nie było się czym przejmować. Vic jak zwykle wymiatała! Z salonu wyczarowała gwiazdkowe marzenie. W kącie stało prawdziwe duże drzewko udekorowane kolorowymi lampkami i ozdobami vintage. W dużym, ceglanym kominku płonął ogień, nietypowy fotel bujany stał obok kanapy, a na nim wisiał kubrak Świętego Mikołaja. Szczegóły rozmieszczone po całym pokoju podkreślały atmosferę niegdysiejszych świąt, a przy niskiej sofie, wprost stworzonej do popołudniowych drzemek przy telewizorze, stał szklany słój pełny kolorowych wstążek. Między ujęciami fotograf wydał Victorii i jej ekipie kilka poleceń, ale chodziło o drobiazgi. Bo wszystko było doskonale. Z wyjątkiem jednej rzeczy. - Zaczekaj - powiedział Cory pod koniec sesji, właśnie kiedy fotograf zamierzał skoncentrować się na starodawnym pluszowym misiu przebranym za elfa. Trzy twarze zwróciły się ku niemu. - Tym ujęciom czegoś brakuje.

Victoria skrzyżowała ramiona na piersi. - Niby czego? Uśmiechnął się. - Ciebie. - Co? Jej zdziwienie sprawiło, że uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Usiądź tu. - Podszedł od kanapy od strony oparcia i poklepał miejsce obok misia. - Niech aparat się tobą naje. -A kiedy usiadła, dodał szeptem prosto do jej ucha: - Zanim ja to zrobię. Zarumieniła się, a jego fiut zmienił pozycję z „flaga do połowy masztu" na „po co komu viagra"? - Nalegałeś, żeby na zdjęciach nie było ludzi, tylko miejsce. Mówiłeś, że oglądający ma wyobrazić sobie siebie, a modele będą mu w tym tylko przeszkadzać. - Tylko ty będziesz na zdjęciach. Trzeba im dodać trochę życia. Najeżyła się, ale on pocałował ją w skroń. - Brakuje na nich ciebie. Dał znak fotografowi i usunął się z planu. Po kilku niepewnych ruchach weszła w rolę. Pozowała z misiem przytulonym do boku i jaśniała tak, że przyćmiła nawet wielką śniegową kulę stojącą na stoliczku przy kanapie. Co jakiś czas mrugała do Cory'ego, jakby łączył ich jakiś sekretny żart. Pęczniał z dumy. Była tak utalentowana i niezwykła jak liście za oknem za jej plecami. Pragnął jej ciała, jej serca, jej duszy. Może nawet na... całe życie. Czy to szaleństwo, biorąc pod uwagę, że byli ze sobą tak krótko? Wcześniejsze lata były swoistym preludium, jeśli można za nie uznać żądzę krwi z jej strony i nieustanne poirytowanie z jego. A jednak udało się zbudować fundament.

Nie miał wątpliwości, że byłaby dla niego wyzwaniem. Rozśmieszałaby go, podniecała i nauczyłaby go marzyć o czymś więcej niż tylko o literach i liczbach na papierze. Jako część jego życia, nadałaby sens każdej sekundzie. Gdyby był wystarczająco przebiegły może mógłby wmówić Vicky, że to wszystko jej pomysł. Wyobrażał sobie jej reakcję na pytanie: - Słuchaj, a może chciałabyś, żeby ta miłość dla ścierny stała się prawdziwa? Gdyby sama do tego doszła, postarałaby się przekazać mu swój punkt widzenia. Przeczuwał, że to mogłoby mu się podobać. Po sesji udali się na wczesny lunch do chińskiej knajpy niedaleko Value Hardware. Spytał, czy ma ochotę pójść z nim w niedzielę na kolejne przyjęcie, a ona tym razem się nie wahała. Od razu powiedziała, że tak. Jak na razie szło nieźle. W drodze powrotnej trzymali się za ręce. Nie umówili się, po prostu musnął ją palcami, a potem złapał za rękę, a ona się uśmiechnęła, zamiast go odtrącić. Wyszło niewymuszenie, swobodnie, tak samo jak ten moment, gdy odwrócił się do niej na środku chodnika i pocałował w pomalowane truskawkowym błyszczykiem usta. Smakowała jak guma do żucia pomieszana z brzoskwiniową mrożoną herbatą, a on złapał się na tym, że przez całe popołudnie pocierał o siebie wargi, żeby sprawdzić, czy zostało na nich trochę jej smaku. Zadzwoniła przed snem, żeby życzyć mu dobrej nocy. W sobotę, po całym dniu pracy, on zrobił to samo. Żadne nie powiedziało tego głośno, ale wiedział, że oboje czekają na niedzielne przyjęcie. I na to, co się zdarzy po nim. Nie był romantykiem i nie wierzył w bajki. To jej działka. Ale kiedy w niedzielę wieczorem otworzyła mu drzwi,

złote włosy miała upięte na czubku głowy, a smukłe ciało przystrojone od stóp do szyi w czarny jedwab - nie licząc rozcięcia dochodzącego niebezpiecznie blisko do żeber -poczuł w spodniach twardość. W uszach miała brylantowe kolczyki, a w nosie maleńki brylantowy sztyft, ale jej blask przyćmiewał biżuterię. Oczarowała go, a on nie chciał, żeby czar kiedykolwiek prysł. - Wyglądasz jak anioł - wymamrotał. Odwróciła się i pokazała mu tył w postaci zasznurowanego gorsetu. Tyle tych sznurków! Uśmiechnęła się przez ramię, ale oczy miała ciemne, a pod nimi zobaczył cienie. - Mroczny anioł. Zmarszczył czoło i zrobi krok naprzód. Coś było nie w porządku. - Co się stało? - Jak to? - Nie kłam. Znam cię już dobrze. - Musnął ręką jej policzek, ale serce mu się roztłukło, gdy wtuliła się w jego dłoń. - Co jest? - Spóźnimy się. - Nieważne. - Zdjął płaszcz i odłożył go na bok, żeby udowodnić, że mówi poważnie. - Powiedz mi wszystko. Pokręciła głową tak gwałtownie, że bał się, że coś sobie uszkodzi. - Nie mogę tego zrobić. - Możesz. Zaufaj mi, Vic. A potem znalazła się w jego ramionach tak szybko, że nie miał pojęcia, jak to się stało. Ale co z tego, skoro było tak dobrze? Tak naturalnie. Tak cholernie naturalnie. Dopiero kiedy wysunęła się z jego objęć, zdał sobie sprawę, że ona płacze.

- Przepraszam. Ale nie mamy... tego. - Pomachała ręką w przestrzeni pomiędzy nimi, podczas gdy on zamykał drzwi. - Nie jesteś moim chłopakiem. Nie jesteś nawet... Podniósł ją i zaniósł do salonu, a potem posadził sobie na kolanie. - Ćśś. No już. - Wziąłeś mnie na ręce! Jak romantyczny bohater! Parsknęła, gdy zaczął się śmiać. - Mów do mnie Jednooki Pirat Kuternoga i będziemy kwita. - Skąd to przywiązanie do piratów? - Po tak kastracyjnym komentarzu powinienem powiedzieć coś samczego, co przywróci mi status romantycznego bohatera. Mógłbym na przykład zażądać, żebyś upadła na kolana i zrobiła mi laskę. Pogładził ją po ramieniu. - No już, na podłogę. Zerknęła na niego spod wilgotnych rzęs. - Będę ci winna przysługę. Musnął palcem jej nos. - Kolejna do kolekcji. - W porządku. Zaśmiała się trochę płaczliwie i wtuliła wilgotną twarz w jego szyję. - Przepraszam. Wiem, że powinniśmy już iść, ale... potrzebuję cię dzisiaj. Spodziewał się, że na sugestię, że ona potrzebuje go nie tylko do seksu ściśnie mu się gardło. Ale nie, był zadowolony, czuł to wyraźnie, tak jak jej miękkie ciało na sobie. Uspokoił oddech i wydusił z siebie słowa: - Ja też cię potrzebuję. Siedzieli przez dłuższą chwilę w milczeniu, ale cisza nie była niezręczna. Przytulanie jej było równie naturalne jak oddychanie. Zastanawiał się, czemu nie spróbował czegoś

wcześniej, zanim wpadli w pułapkę fałszywego związku i zbudowali między sobą mur kłamstw. Ach, no tak! Przecież byli całkowitymi przeciwieństwami. A jednak udało im się spotkać w połowie drogi, kiedy potrzebował tego najbardziej. - Byłam dzisiaj u mamy - wydusiła w końcu. Pamiętał, jak Victoria powiedziała kiedyś, że widywała się z matką po tym, jak ta odeszła, ale nie wiedział jak często. - Mieszka niedaleko? - Tak. W Rillings. Rillings. Coś mu to mówiło, ale nie mógł tej nazwy umiejscowić. - Rozumiem. Zadrżała, więc przytulił ją mocniej. Chciał jej przekazać choć trochę swojego ciepła. W takich chwilach docierało do niego, jaka jest delikatna. Podniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. - To ośrodek dla ludzi z problemami psychicznymi. Przypomniała mu teraz, jaka jest silna. Silniejsza niż mógłby przypuszczać. - Ma zaawansowaną chorobę afektywną dwubiegunową i skłonności samobójcze. To tak między innymi. Kiedy nie ma nasilenia, jest w porządku. Dusza każdego przyjęcia, zawsze w centrum uwagi. Ale gdy przychodzi załamanie... -Zamknęła oczy. - To problem biochemiczny, w dużym stopniu dziedziczny. Potwierdziła jego niepokój długim, spokojnym spojrzeniem. - Badałaś się? - Rozmawiałam z psychologiem. Uznał, że jestem wystarczająco stabilna. - Zaśmiała się słabo. - Czuła się dobrze przez lata, myślała, że wyzdrowiała. A później, kiedy od nas

odeszła, wszystko zaczęło się nawarstwiać. Nie mogła znaleźć stałej pracy, czuła się winna... - I słusznie. - Przerwał jej, jednocześnie mocniej ją obejmując. Porzuciła rodzinę, do diabła! Wiedział aż za dobrze, jak to jest zostać porzuconym, ale w jego życiu byli ludzie, którzy zdołali zapełnić pustkę. Z tego, co wiedział, w jej przypadku tak nie było. Zupełnie nie. - Ona wie, że popełniła błędy - wyszeptała i spuściła wzrok, tak jakby to były jednocześnie jej błędy. Jakby czuła się winna. - Melinda i Bryan też nie są chorzy, prawda? - Nie badali się. Nawet nie wiedzą, że ona jest chora. - Wiedzą, że się z nią widujesz? Ponownie pokręciła głową. - Nikt nie wie, z wyjątkiem ciebie. Przesunął palcami po jej twarzy, a potem lekko uniósł jej brodę. - Jak długo, Vic? Od jak dawna dźwigasz to sama? - Od czterech lat - powiedziała, a on musiał zamknąć oczy, tyle bólu było w jej głosie. Boże. Przez co ona przeszła, całkiem sama! Czepiał się wystaw i sesji do magazynu, podczas gdy ona tak bardzo starała się zaopiekować ludźmi, na których jej zależało. Matką, Bryanem, Melly, Jill. A nawet nim. Bo z jakiego powodu zgodziłaby się udawać jego dziewczynę, skoro wiedział, że to przeczyło wszystkim jej zasadom? Po wpadce w altanie musiała myśleć o swojej reputacji, ale to relatywnie niewielki problem. Ludzie w końcu się znudzą gadaniem. Ale ona chciała mu pomóc. Bóg jeden wie, czemu. Chciał ją błagać, żeby dała im szansę. Prawdziwą. Nie miał pojęcia, jak się zabrać do budowania dobrego związku, ale może mogłaby go nauczyć?

Tyle tych „może". Ze wzrostem ryzyka wzrastało prawdopodobieństwo porażki. A on nigdy nie poniósł porażki. Nigdy. Otarła wilgotny policzek. - Nie zawsze jest źle. Czasem ma lepszy czas i bywa naprawdę dobrze. - Ale teraz jest źle - oznajmił delikatnie i otarł świeży strumień łez. Od każdej z nich ściskał mu się żołądek. - Tak. - Położyła mu głowę na ramieniu i niespokojnie odetchnęła. Nie kontaktowałyśmy się wcale, dopiero kilka lat temu, kiedy po raz pierwszy trafiła do szpitala, w ramach terapii napisała do mnie list. Zadzwoniła tego samego dnia. Dostałam ten list. Byłam jej najbliższa, byłam jej maleństwem, powiedziała, że mnie zawsze kochała najbardziej. To straszne, wiem, ale - Boże! - potrzebowałam to usłyszeć. Bryan i Melly skupiali na sobie uwagę wszystkich, a ja chciałam mieć ją całą dla siebie. Tak za nią tęskniłam. - Manipulowała tobą, bo wiedziała, że masz dobre serce. - Ale czy on był lepszy? Robił przecież to samo. - Nie, nie cała wina leży po jej stronie. To z mojego powodu to trwało tak długo. Próbowałam raz zadzwonić do Brya, ale nie pozwolił mi mówić. Miał tyle swoich zmartwień, a Bóg jeden wie, że mama nie jest już taka, jaką ją pamiętał. Nie chciałam, żeby musiał się mierzyć jeszcze i z tym. Kiedy poprosił, żebym o niej nie mówiła, poddałam się. Tak samo było z Melly. Oboje myśleli, że chcę zachować tylko dobre wspomnienia, a ja nie naciskałam. Powinnam była ich zmusić, żeby mnie wysłuchali. - Jak można sprawić, żeby ktoś cię posłuchał, jeśli tego nie chce? Nie umiała odpowiedzieć, tylko cicho westchnęła, a jemu znów ścisnęło się serce. - Przez wszystkie te lata odwiedzałam ją w tajemnicy i wciąż miałam nadzieję, że wyzdrowieje na zawsze. Wróci

do domu, a ja zostanę bohaterką, kiedy uda mi się zjednoczyć rodzinę. - Zaśmiała się chrapliwie i wbiła sobie palce pod łuki brwiowe. - Ale nie wyzdrowiała i nie ma nikogo poza mną. A we mnie nie zostało już żadne uczucie. Odwróciłam się do ojca, kiedy miał problemy, bo zdołała mnie przekonać, że to ona ją wypędził. A przecież cały czas wiedziałam, że to mówi jej choroba. Teraz ja jestem tą złą, bo potrzebuję przerwy. - Masz wyrzuty sumienia, bo myślisz, że jesteś taka jak ona? Że mogłabyś zostawić kogoś, kogo kochasz? Ale tak nie jest. - Chwycił ją pod brodę tak, że nie miała wyjścia, musiała na niego spojrzeć. - Znam cię dobrze, jak samego siebie, i wiem, że nie byłabyś zdolna do okrucieństwa czy egoizmu. Nie masz tego w sobie, Vic. Jesteś najlepszym człowiekiem, jakiego znam. Wtuliła się w niego, jakby chciała wedrzeć mu się pod skórę. - Lubię, jak mówisz do mnie „Vic". - Vic - szeptał, przyciskając usta do jej mokrych policzków. - Vic. Teraz do czoła. Do każdego zamkniętego oka. Do brody. I wreszcie do warg, słonych od łez. Przełknęła ślinę, a bursztynowe oczy miała tak samo jasne, jak skrzące się pod nimi łzy. - Zostaniesz? Chcę jednej nocy tylko dla nas. On chciał, żeby było ich znacznie więcej, a czas mijał. Pożegnalne przyjęcie jego rodziców odbędzie się w przyszły weekend, w tym samym miejscu, w którym jakieś trzy tygodnie temu odbyła się gala organizowana przez Value Hardware. Jeśli nie zadziała szybko, ich udawany związek rozpłynie się w powietrzu. - Coś da się zrobić. - Przepędził czarne myśli, uśmiechnął się i pogładził jej biodro. - Przygotuj się, mała. Zamierzam znów zachować się jak bohater romansu.

- Zaczekaj. - Objęła dłonią jego policzek i obróciła tak, żeby spojrzał jej w oczy. - Powiedziałeś, że chcesz się mną najeść. Jej niepewny głos rozpalił jego krew jak zapałka przytknięta do kałuży benzyny. - Dzisiaj nie jest dobra noc na to. Chcę cię ukochać. - Nie. Nie rozumiesz. Ja tego potrzebuję. Chcę to poczuć, a tylko ty możesz mnie tam zabrać. Proszę - szepnęła, a jej oczy znów wezbrały od łez. Cory skinął głową, ale musiała minąć sekunda, zanim zdołał się znów odezwać. Jej gotowość na okazanie bezbronności onieśmielała go. Powierzała mu coraz więcej siebie, a on pragnął jeszcze. Nie mógł się nasycić, co go przerażało. Nie doświadczył czegoś takiego, co ona przechodziła ze swoją matką, ale sam stracił ojca zbyt wcześnie, żeby nie zostały żadne blizny. Chociaż obecność ojczyma pomogła uleczyć całą rodzinę, na zawsze pozostało bolące miejsce po biologicznym ojcu. Bardzo małe i bardzo realne. Od tak dawna łatał wszystkie dziury pracą, że nie wiedział, czy dałby radę robić coś innego. Taki był. Z wyjątkiem tych chwil, które spędzał z nią. Sprawiała, że chciał więcej. O wiele więcej. Dobrze mu szło troszczenie się o ludzi, przynajmniej w aspekcie materialnym. Może gdyby się przyłożył, zdołałaby opanować i resztę? Gdyby walczył wystarczająco wytrwale. Podniósł ją. - Potrzebuję stołu. Vicky zmarszczyła czoło. Nie spodziewała się, że powie akurat to. - Co? - spytała, gdy niósł ją do jadalni. Jadalni?! Zapalił światło.

- Nagłe kłopoty ze słuchem? - Uśmieszek błąkał się wokół jego pewnych siebie ust, gdy stawiał ja na podłodze. Oparła ręce na biodrach. - Łóżko nie jest dla ciebie dość dobre? - Może być. Ale tutaj będę miał większą kontrolę. Słowo „kontrola" postawiło w stan alarmu wszystkie jej zakończenia nerwowe. - Co ty powiesz? Może od razu ustalimy słowa bezpieczeństwa, na wypadek gdyby sprawy cię przerosły, Prezesie? Powoli oblizał wewnętrzną stronę dolnej wargi. - Wiesz o słowach bezpieczeństwa? - Jasne. - Wzruszyła ramionami. Miała nadzieję, że rumieniec nie zniweczy jej wystudiowanej nonszalancji. Słyszała 0 tym, już zanim Cory zdradził jej swoje łóżkowe upodobania, ale przez następnych kilka tygodni zgłębiała temat. Jeśli miała jakiekolwiek predyspozycje, to do bycia dobrą studentką. - Dla mnie uległość ma rację bytu jedynie w sypialni 1 wyłącznie wtedy, gdy jest odpowiedni nastrój. Poza tymi ścianami nie mam najmniejszej potrzeby. - Zacisnął wargi. -A nawet gdybym miał, nie zgłosiłbym się z tym do ciebie. Chociaż podejrzewała, że tylko się z nią droczy, trafił w czuły punkt. Nagle znacznie bardziej zainteresowały ją pomalowane na cukierkowy róż paznokcie u nóg niż patrzenie mu w oczy. - Będę potrzebowała słowa bezpieczeństwa? - spytała cicho. - A ja? Uśmiechnęła się. Jeszcze kilka minut temu była cała we łzach, ale nastrój szybko jej się poprawiał. - Pewnie, że tak! Nie chcę zrobić ci krzywdy. Nie odwzajemnił uśmiechu. Racjonalny wyraz jego twarzy wywołał uścisk w jej żołądku, odpowiadający pulsowaniu między udami.

- Moim słowem będzie „orgazm". A twoim? Odpowiedział tak naturalnie, że prawie nie zwróciła uwagi na jego wybór. Potem przewróciła oczami. - Niezłe. A ja wybiorę... - Zdecydowała się na słowo, które nigdy nie miało być dla niej żartem. - Miłość. - Oczekiwała, że będzie z tym dyskutował, ale nie. Zbliżył się i wziął jej twarz w dłonie. - Wiem, że miałaś ciężki dzień. Robienie tego dzisiaj wieczorem może nie być najrozsądniejsze. Może wyzwolić uczucia, które wolałabyś zachować dla siebie. Chciała zapytać, co miał na myśli, ale tylko spojrzała mu w oczy. - Dam radę. Chcę tego, Cory. Każdej sekundy. - Nakryła dłońmi jego ręce wciąż spoczywające na jej policzkach. -I każdego fragmentu ciebie. Jego jabłko Adama drgnęło. Wyraźny znak, że tego się nie spodziewał. - Jeśli zmienisz zdanie, powiedz od razu. Przestanę natychmiast. Bez względu na to, co będziemy robić i jak daleko zajdziemy. Zatrzymam się, obiecuję. - Nie poproszę o to. Zacisnął zęby i odwrócił wzrok. - Muszę przygotować kilka rzeczy. Wziął ze stoliczka trzy grube świece. Następnie przeszedł do znajdującej się obok kuchni i zaczął majstrować przy odtwarzaczu płyt, znajdującym się pod blatem. - Masz jakąś muzykę poza hip-hopem? - Tylko latynoskie rytmy do ćwiczeń... Nie musiała kończyć, bo już znalazł odpowiednią muzykę i włączył ją. Dźwięki hiszpańskiej gitary zlały się z podstępnym bębnem i wypełniły pokój, a ona z trudem przełknęła ślinę. To brzmiało seksownie.

Wrócił do pokoju i postawił świeczki na stole, ustawiając je jak trzech żołnierzy przy misce z lodem, którą też wziął ze sobą. Odwiązał od siedziska jedną z poduszek leżących na jej jadalnianych krzesłach i położył na szczycie stołu, a potem zerknął na nią. - Zapalniczka? Nie świruj, mówiła sobie. To tylko Cory. Twój dobry zna... Dobrze znany wróg. - W drugiej szufladzie. Kiedy wyjął długą niebieską zapalniczkę i położył na stole, rozejrzał się. Nie włączył górnego światła, tylko małą lampę. Dawała tylko nastrojowe światło, więc kąty pokoju pozostały w cieniu. Widocznie na tym mu zależało. - Olejek? Odpowiedziała pierwszymi słowami, jakie jej przyszły do głowy: - Roślinny czy orzechowy? - Olejek do masażu, Victorio. - Pokręcił głową i uśmiechnął się przelotnie. - Masz jakiś? - Tak. W sypialni. - Ruszyła w stronę drzwi, ale powstrzymał ją ruchem dłoni. - Ja przyniosę. Gdzie jest? - W komodzie. Wysoka czerwona butelka. Olejek z japońskiej wiśni. Kolejny szybki uśmiech. - Doskonale. Zaraz wracam. Czekając, wyjęła z torebki komórkę i sprawdziła wiadomości. Były dwie, jedna od Jill, która donosiła, że pani Dealey nie podobają się ich pomysły na pokój słoneczny i żąda, żeby przyszły jak najszybciej, żeby przedyskutować zmiany. Drugą zostawiła matka Cory'ego. Od pierwszej brzuch rozbolał ją znacznie mniej.

Kiedy wrócił, opierała się na jednym z krzeseł. Próbowała rozpleść palce, które zaciskała na oparciu, ale bez skutku. - Wszystko w porządku? Nie odpowiedziała. Miała na głowie całą tę sprawę z matką, udawany związek i wszystkie rozkoszne perwersje, które miał na myśli Cory, i czuła potrzebę wzięcia udziału w zajęciach uwalniania pierwotnego krzyku. - Nie martw się. Sprawię, że będziesz krzyczeć. Czyżby powiedziała to na głos? Na to wygląda... Spojrzał na nią. - Rozbierz się. - Tak po prostu? - Złościła się, bo głos jej drżał, ale jak miał nie drżeć, skoro jego rozpalony wzrok przewiercał ją na wylot? - Tak po prostu. - Wyraźnie widziała, że jest rozbawiony. - Ty pierwszy - odparła. - Na pewno nie wybrałbym cię na swoją uległą. - Sięgnął do muszki i rozwiązał ją tak zdecydowanym ruchem, że zmiękły jej kolana. Kiedy przyjechał, była rozkojarzona i nie zwróciła uwagi, jak zabójczo wygląda w smokingu. Boże, był do schrupania! A dziś wieczorem należał do niej. Może nawet na stałe, jeśli dobrze rozegra karty. Był uparty i wiedziała, że weźmie pod uwagę ich bycie razem na serio, tylko jeśli przekona się, że faktycznie do siebie pasują. Ale po tym wieczorze odkryje jeszcze jeden znaczący argument. Tak jak i ona. Teraz rozpinał guziki koszuli, a przy tym przyglądał jej się. - Na co czekasz? Oparła się na krześle i patrzyła na niego takim wzrokiem, jakim ocenia się smaczny kawałek mięsa. - Aż skończy się przedstawienie. - Zaraz będzie moja kolej. - Jednym, szybkim ruchem zsunął z ramion marynarkę i koszulę, a potem schylił się, żeby

zdjąć buty i skarpetki. Wyciągając ze spodni pasek, przesunął dłonią po skórze w tak ostentacyjnie seksualny sposób, że aż oblizała wargi i zaczęła się zastanawiać, czy w repertuarze ma także spanking. - Zbiłeś kiedyś kobietę? - Uniósł brwi, a ona się zarumieniła. Żeby odzyskać równowagę, tak skupiła się na jego nagim torsie i szlaczku ciemnych włosów, że w rezultacie zapomniała, o co chciała zapytać. To znaczy w łóżku. No wiesz, ręką, paskiem albo pejczem. Rzucił pasek na stos ubrań, a ten ułożył się jak wąż gotów do wysmagania jej, jeśli tylko dokuczy jego właścicielowi. - Nie mam nic przeciwko, ale wolę inne formy rozkosznego bólu. Rozkoszny ból. Powiedział to z taką klasą, że brzmienie słów przyprawiło ją niemal o omdlenie. Rozpiął rozporek i wyszedł ze spodni, a potem z czarnych bokserek. Gdy tylko się rozebrał, rzucił je na stosik ubrań i odwrócił się do niej. Nie uśmiechał się. Nic nie mówił. Pozwalał jej napawać się swoim ciałem i wyglądało na to, że nie przejmuje się analitycznym wzrokiem, którym oceniała jego kształty i kąty - a szczególnie jeden kąt, Boże, jak rzucający się w oczy! Jakby jego ciało było kolekcją butów w Nordstrom. Z tą tylko różnicą, że mogła wszystkie najpiękniejsze pary wziąć do domu i przymierzać je, aż przestanie móc chodzić prosto. Albo w ogóle móc chodzić. - Twoja kolej - wymruczał. Rozdział 12 I tak to się zaczęło. Vicky odwróciła się do niego tyłem i zerknęła przez ramię:

- Musi mi pan pomóc z sukienką. Jego oczy wyglądały jak płynne srebro, kiedy robił krok w jej stronę. - Z przyjemnością. Nie spieszył się, gładził ją końcami palców. Sznurki były raczej ozdobą niż faktycznym zapięciem, bo sukienka miała suwak, ale to, co robił, wydawało jej się bardzo seksowne. Kiedy skończył, obszedł ją dookoła, żeby stali twarzą w twarz. Nie chciał przegapić ani chwili z jej striptizu. Ponieważ sama zabawiała się w podglądaczkę kilka minut temu, nie mogła go za to winić. Zanim pozwoliła rozpiętej sukience opaść aż do stóp, przycisnęła ją do piersi. Nie wydał żadnego dźwięku, patrząc na nią w samym tylko mikroskopijnym, prześwitującym staniku i butach na niebotycznych obcasach, ale palce mu drżały, kiedy wyciągał rękę do zapięcia znajdującego się z przodu stanika. Jeden ruch i on też leżał na podłodze. Schyliła się, żeby zdjąć buty, ale ostre polecenie postawiło ją na baczność. - Zostaw je. - Wedle rozkazu. - Zebrała z podłogi ubranie i dorzuciła na stos jego ciuchów. Jej ciało już pokrywał pot, wystarczył ten obopólny striptiz. Milczał, więc spojrzała na niego, spodziewając się dobrze znanego błysku w oku. Ale on już się nie bawił. Wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby i złapał ją za pierś tak mocno, że prawie straciła równowagę. Muskał kciukiem nabrzmiałą brodawkę, a jego oczy błądziły po jej twarzy. - Jesteś cholernie piękna. Podniósł ją i położył na stole. Odsunął na bok świece i miskę z lodem, a jej głowę troskliwie położył na poduszce. Rozejrzała się. - Nie wierzę! Leżę na własnym stole! Ja tu jadam!

Usta mu zadrżały. - Nie przejmuj się, ja też będę jadł. Żeby się nie zaczerwienić, a w każdym razie odwrócić jego uwagę od tego faktu, zmrużyła oczy, patrząc w żarówkę. Zdjął z jednego z krzeseł jej wzorzysty szal i zarzucił na lampę, tak że światło prześwitywało przez plamy żywej czerwieni i błękitu. - Lepiej? - O wiele. Wyciągnął spinki z jej włosów i przeczesał palcami długie pasma. - Gumki też masz w sypialni? Brakowało mu tchu i w jego głosie słychać było podniecenie godne tego grubego fiuta, którego czuła na pośladku. Wykręciła głowę, żeby lepiej widzieć, ale podniósł jej brodę palcem i z góry spojrzał jej w oczy. - Nie patrz na mnie, dopóki ci nie pozwolę. Dobrze? Zadane na końcu pytanie ucięło jej ochotę na dyskusję. - Dobrze. Tak, są na komodzie. Znów zniknął i przyniósł dwie gumki. Szybko związał jej włosy w dwa kucyki i za każdy szarpnął. Gdyby nie zagryzła warg, każde z pociągnięć wywołałoby jęk. - Zwykle zasłonięcie oczu wzmaga doznania, ale wiem, że jesteś wzrokowcem. - Odwiązał z siedziska krzesła drugą poduszkę i podłożył jej pod pupę, tak że uniosła się wręcz zawstydzająco wysoko. - To, co widzisz, jest dla ciebie równie ważne jak to, co czujesz. - Ale zabroniłeś mi na siebie patrzeć. - Mimo to ukradkiem zerknęła. Oczy mu pociemniały, kiedy spoglądał na nią, gotową na jego ucztę. - Będziesz patrzeć na siebie.

Wziął jedną ze świec i zapalniczkę, a ona się rozluźniła. Wcześniej nie podejrzewała Cory'ego o zaangażowanie w tworzenie nastroju. Uśmiechnęła się, kiedy płomień rozbłysnął, a on zakrył go dłonią i zapalił dwie pozostałe. Miło się mylić w takich sprawach. Uniosła się na łokciach, kiedy stawiał świece między jej udami, jedną za drugą. Były małe, ale po wewnętrznej stronie ud wyraźnie czuła ich ciepło. I w innych częściach ciała też. Przysunęła się trochę bliżej. Tak miłe było to ciepło... - Nie wolno ci się ruszać. - W ramach ostrzeżenia położył jej dłoń na brzuchu. - Bez względu na wszystko. Teraz na mnie popatrz, Victorio. - Prawie zadrżała, tyle mocy było w tym spojrzeniu. - Masz słowo bezpieczeństwa i możesz go użyć, kiedy tylko poczujesz potrzebę. Ale do tej chwili nie wolno ci choćby drgnąć bez mojej zgody. Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze. Rozumiesz mnie? Zakręciło jej się w głowie. Bezpieczeństwo? Nie miał lin ani więzów. Co zamierzał jej zrobić? Bez słowa pokiwała głową. - Powiedz to, Vic. - Sięgnął po olejek, a wraz z zapachem wiśni pojawiła się odpowiedź. Ach. Zabawy woskiem! Tej nocy, kiedy tak niewybrednie sobie zażartowała, a on złożył jej propozycję udawania jego dziewczyny, trochę o tym poczytała. W jednej chwili otumaniające ciepło na wnętrzach ud nie wydawało się już dziecięca igraszką. - Nie zamierzam ryzykować. Zagapiła się w skaczące płomyki. - Nie poruszę się. A wtedy jego duże dłonie natarte pachnącym olejkiem dotknęły jej ciała i nie mogła już myśleć ani niczym się martwić. Przesuwał te obdarzone darem dłonie po jej brzuchu, biodrach i udach, rozsmarowując olejek niemal niedbałym

ruchem. Zawsze lubiła głęboki masaż, ale on uciskał takie punkty, o których istnieniu nie miała pojęcia, i tak uwrażliwił jej zakończenia nerwowe, że po chwili jęczała już na samo doznanie płomyka świecy, zbliżającego się do szczytów jej ud. Bez zatrzymania przesunął dłonie na jej piersi, uniósł je i pocierał wyprężone wierzchołki, a ona kołysała głową w tył i w przód. Muzyka wciąż grała, ale ona oddychała tak głośno, że prawie jej nie słyszała. Mocno potarł jej brodawki, aż wyprężyły się jak pulsująca łechtaczka, potem je wykręcił i sprawił, że teraz wyraźnie odznaczały się czerwienią na tle piersi. Nigdy wcześniej nie widziała ich w takim kolorze. Wydawało się, że krew z całego ciała spłynęła do tych dwóch punktów. Dotyk złagodniał, gdy przesunął dłoń w górę jej gardła, a palcami odchylał brodę tak daleko w tył, że razem z poduszką niemal zwisała ze stołu. Ta krew, która przypadkiem nie znajdowała się w brodawkach, zalała jej mózg, a ona zamknęła oczy, żeby obronić się przed wszechogarniającym doznaniem. Bez skutku. Zawładnął całą nią. Nigdy tego nie zapomni. - Cudowna. - Wyszeptał prosto w jej ucho, a ona zadrżała. Żeby powstrzymać ją od poruszenia się, położył dłoń na jej brzuchu. - Do diabła, mówiłem, że masz się nie ruszać. - Przepraszam. Ja tylko... Przepraszam. Zagryzła wargę i sięgnęła dłonią do jego ramienia, żeby wbić mu palce w mięsień. Oddałaby wszystko, żeby zobaczyć go wymazanego olejkiem tak jak ona teraz. - Nie spodziewałam się ciebie tak blisko. Nie dał jej czasu na zastanowienie, bo już rozsuwał jej uda i na moment bardziej otworzył ją na ciepło płomieni. A później poczuła tam usta. Rozpaliły zupełnie inny ogień. Jego język ślizgał się po jej ciele, bo była już cała mokra z podniecenia.

Miała uniesione biodra i obnażone przed nim łono, więc wyglądała jak ofiara, choć nie dziewica. Była całkowicie zdana na jego łaskę. I to podniecało ją aż do granic. Nie była całkiem niedoświadczona. Mężczyźni robili jej coś takiego już wcześniej, tyle że bez olejku i świec. Ale nigdy wcześniej usta Cory'ego nie pieczętowały jej wnętrza, jego język nie muskał spragnionej łechtaczki. Z całą pewnością nie znała tego języka, który wędrował teraz pośród fałdek jej ciała i wnikał w nią jednym zdecydowanym pchnięciem. Zagłębiał się w nią raz za razem, prowokując jej biodra do spotkania z nim, mimo że ostrzegawczo trzymał rękę na jej brzuchu. Utrzymywał ją w bezruchu, dając jednocześnie jakiś punkt do skupienia uwagi w tym przypływie pożądania, jakie wzbudził mocnym, bezpruderyjnym ssaniem jej ciała. Dzięki jodze nauczyła się koncentrować, odsuwać przyjemność i wytrzymywać w danej pozycji, dopóki dyskomfort nie zniknie. Jednak joga nie nauczyła jej, jak nie jęczeć ani nie podskakiwać pod nieustającym naciskiem dwóch palców wsuwających się tak głęboko, że już nowy strumień krwi przyprawiał brodawki o mrowienie. Miarowo wdychała i wydychała powietrze, a kolory nad nią zawirowały dziko. Ostrzegawczo szczypnął ją w udo; musiał czuć, że napięcie w niej wzbiera, a ona zacisnęła pięści przy bokach. - Chcę cię dotknąć. - Nie poznawała swojego głosu, był tak drżący i słaby. Jakby cała jej energia zgromadziła się w jednym punkcie, tym, nad którym on z taką wprawą pracował, używając języka i palców. Oraz ust. Cholera, te usta! - Proszę cię, Cory. Nie odpowiedział - miał zajęte usta - ale obrócił dłoń spoczywającą na jej brzuchu wnętrzem do góry, a widok tej dużej łapy wyciągniętej w jej stronę sprawił, że zwilgotniały jej oczy.

Chwyciła go i ścisnęła mocno, bo on zaczął mocniej ssać. Szeptał coś ledwie słyszalnie, ale jakimś cudem rozumiała. „Piękna", „doskonała" i jeszcze jedno, które zdumiało ją, i uszczęśliwiło, najbardziej. „Moja". Powtarzał to raz za razem, aż zaczęło brzmieć jak muzyka ilustrująca strumień rozkoszy oblewający jej ciało i prowadzący do spełnienia tak potężnego, że nie wiedziała, czy jęknął z powodu fali wilgoci, którą poczuł na języku, czy od jej żelaznego uścisku. A może i jednego, i drugiego? Po wszystkim gdzieś odleciała i nie zauważyła nawet, że się odsunął. Westchnęła, odczuwszy brak, ale nie otworzyła oczu, chciała dryfować. Dopiero dźwięk przypominający brzęczenie kostek lodu w szklance sprawił, że zatrzepotała powiekami, ale jednocześnie poczuła na twarzy jego ciepłą dłoń. - Zaczekaj, Vic. Znajdowała się wciąż tak daleko, że usłuchała bez wahania. Poczuła na jego skórze swój zapach i się uśmiechnęła. - No wreszcie! Nie widziałem tego uśmiechu od orgazmu, który ofiarowałem ci w studiu jogi. Jestem na nie łasy. - Pocałował kąciki jej ust. - Chcę widzieć twój uśmiech za każdym razem, gdy dojdziesz. A jeśli nie, będę próbował dalej. Z wciąż zamkniętymi oczami próbowała dogonić jego usta, gdy się odsunął. Zaśmiał się, jednocześnie wsuwając świece między jej nogi. Przypadkowe muśnięcia doprowadzały ją do szaleństwa. Serce jej waliło, a huk w uszach narastał, gdy cała stawała się oczekiwaniem. Nie rozpoznawała dźwięków i coraz trudniej było jej utrzymać oczy zamknięte. A potem poczuła na skórze pierwszą gorącą kroplę. Opadła na poduszkę i jęknęła. Szczypanie przerodziło się w rozprzestrzeniające się ciepło. Wbiła obcasy w drugi koniec stołu. Chciała się zaprzeć i unieść biodra albo zrobić

cokolwiek innego, żeby złagodzić pragnienie, która czuła między nogami. - Victorio! Nie. Ruszaj. Się. - Słyszała w jego głosie, że nie życzy sobie wymówek. Nie, żeby jakieś miała. Była zbyt rozluźniona i rozmiękczona, żeby się na czymkolwiek skupić. Zacisnęła usta, złapała się krawędzi stołu i czekała. Więcej kropli skapnęło na jej tułów. Głośno wciągnęła powietrze i nie mogła powstrzymać jęku. Ciepło rozlewało się po niej jak mgnienie błyskawicy i rozpalało ją całą jak fajerwerk. Gorąco wytyczało trasę bólu, który wywoływał wosk, aż wreszcie zmieniło się w doznanie tak rozkoszne, że niemal straciła przytomność. Znów położył na niej dłoń i rozprowadzał gorący wosk, oddychając przy tym głośno. Delikatny ucisk powstrzymał ją od ruchu. Lekko pociągnął za srebrny kolczyk w jej pępku i gwałtownie przywrócił ją do przytomności. Ale nie otworzyła oczu. Nie musiała. Wszystko było tak wyraźne. Pulsowanie muzyki, słaby zapach świec mieszający się z aromatem wiśni i dymu, deliryczne doznanie jego kojącego dotyku. Była jego. Zawsze, ale teraz obydwoje o tym wiedzieli. Gdy wrócił na tułów, była rozgrzana do niemożliwości. Uwięził kulę ognia tak głęboko w niej, że ledwie zdołała się powstrzymać od wicia się. Miejsce, gdzie łączyły się jej uda, tliło się i desperacko łaknęło wypełnienia. - Teraz spójrz. Oszołomiona, otworzyła oczy. W półmroku zobaczyła na brzuchu świecę zatopioną w kałuży wosku, ale roztańczone płomienie zaczarowały ją, zanim zdołała ze zdumieniem spojrzeć na Cory'ego. W migocącym świetle jego oczy wydawały się niemal niebieskie, a kolor ten był intensywniejszy, niż kiedykolwiek widziała pod jego powiekami.

- Zgasiłeś światło. - Nie jest nam już potrzebne. - Patrząc na nią, musnął palcami płomień, a ona, żeby się nie poruszyć, musiała wbić paznokcie w stół. Widok był tak erotyczny, że nie była w stanie głębiej odetchnąć. Teraz ty jesteś światłem. Wbił w nią wzrok i podniósł świecę, a Victoria aż jęknęła, gdy chłodząca parafina zniknęła z jej skóry. Pozostały wosk stężał, a uczucie to przemknęło przez całe jej ciało, prowadząc do potężnego spazmu między nogami. Zbliżył świecę do piersi, zbudował w niej pełne lęku oczekiwanie, a potem polewał powoli, okrążając kroplami wosku najpierw jedną brodawkę, a potem drugą. Każde skapnięcie wywoływało westchnienie. I błaganie. Wzrok jej się mazał, a palce aż rozbolały od zaciskania na stole. Kolejny spazm, jeszcze bardziej dojmujący niż ten pierwszy. Swoją intensywnością rozdarł ją na pół. Później była już absolutnie pewna, że nie wytrzyma ani sekundy dłużej, a on postawił świecę z powrotem na świeczniku między jej nogami, a zamiast tego wziął w palce kostkę lodu i przyłożył do jej brodawki, otoczonej gorącym woskiem. Drugą dłonią objął pierś, głęboko wbijając w nią palce. Krzyknęła. Rozkosz smagnęła ją jak bicz. Doszła mocniej niż kiedykolwiek wcześniej, a orgazm był tym intensywniejszy, że ogień, który czuła między nogami, nie pozwolił jej zapomnieć o konsekwencjach zdania się na odruchy ciała. Wystarczyło, żeby trochę wierzgnęła, a doznałaby oparzenia. Wymuszony bezruch był najrozkoszniejszym, czego doświadczyła w życiu. On dyszał. Przytknął czoło do jej czoła. - Dziękuję - powiedział drżącym głosem. Vicky dotknęła jego głowy, otworzyła oczy i spojrzała na niego. Nie znała słów, jakimi mogłaby opisać to, co się między

nimi wydarzyło, ani w jakim stopniu się na niego otworzyła. W tej chwili nie mogłaby ukryć przed nim niczego. Ani miłości, ani strachu. Stracona dla tego wszystkiego, dla niego, po prostu trwała. On w końcu się odsunął i rozsmarował rozpuszczający się lód po jej rozedrganym brzuchu. Zadrżała. - Cśś, Vic. Cśś. To też jest przyjemne. Zaufaj mi. Próbowała pokiwać głową, ale nie była pewna, czy udało jej się wykonać jakikolwiek ruch. Przesuwał lód po jej skórze i rozlewał lodowate strumyczki po rozgrzanym ciele. Znów głośno westchnęła, tym razem z powodu kontrastujących doznań. I z tęsknoty za jego twarzą, tak nagą i prawdziwą, że z emocji aż ściskało ją w gardle. Był teraz bardzo ostrożny, zdrapywał wosk z jej skóry najpierw lodem, później palcami, a pozostałości usunął nożem do masła. Raz za razem pocierał ją lodem, okrążał jej brodawki, zmrażał je, a potem rozpalał naciskiem języka i zębów. Spożytkowała wszystko, czego nauczyła się w jodze, żeby nie zadrżeć, ale kiedy jego zręczne palce przesunęły kostkę lodu po jej wilgotnych wargach sromowych, oddała się rozkoszy, która w niej narosła. Dochodziła długo i drżała pod wpływem przetaczającej się przez jej układ nerwowy ekstazy. Zatonęła w niej, ale jednocześnie wyśpiewywała jego imię jak mantrę. Kiedy wreszcie wróciła do rzeczywistości, Cory przytulał ją do silnej piersi, a ona wciskała wilgotną twarz w jego szyję. Kołysał ją i mruczał we włosy słowa ukojenia. - Mam cię. Jesteś ze mną, skarbie. - A kiedy wypowiedział najważniejsze słowa, łzy pociekły jej po policzkach jeszcze szybciej: Jesteś moja. Przywarła do niego, bezwstydna w swoim pragnieniu. W tamtej chwili ciecz, którą rozcierała po jego skórze,

wydawała się kolejnym darem, nawet cenniejszym niż jej ciało. On obejmował ją, a ona jego. Ich klatki piersiowe były tak blisko, że czuła jego rozgonione serce bijące tak samo jak swoje. Gdy przestała drżeć, zdjął jej buty i zaniósł ją na górę, do łazienki. Delikatnie ustawił ją pod prysznicem, sam stanął za nią i zamknął drzwi do kabiny, a potem odkręcił ciepłą wodę. Jednak dreszcze nie chciały minąć. Przyciągnął ją do siebie, znów zamykając ją w silnych ramionach, i delikatnie całował bok jej szyi, z taką miłością, że nie mogła powstrzymać kolejnego strumienia łez. Mówiła coś, wiedziała, że mówi, ale sama nie rozumiała nic z tego strumienia uniesień. Przesunął dłonią po jej ciele, piersiach, ramionach, aż dotarł do twarzy. Odchyliła się do niego, a woda oblewała ją całą, podczas gdy on pieścił ją palcami tak zwinnymi jak usta, które czuła na szyi. Pod tym cierpliwym dotykiem uleciało z niej wszystko z wyjątkiem miłości, która paliła bardziej niż najjaśniejszy płomień. Cory obejmował Victorię ramieniem, a dźwięki, jakie wydawała przez sen, wywoływały u niego uśmiech. Nawet nie chciał się zastanawiać, co to oznacza, że może się śmiać, myśląc o tym, jak zniszczył najcenniejszy związek w swoim życiu. Ich wspólny wieczór przekroczył jego najśmielsze oczekiwania. Chociaż sam nie doszedł, nigdy nie doświadczył czegoś równie potężnego. Oczywiście w czasie tej długiej, bezsennej nocy zdążył już pożałować straconej okazji na orgazm, ale w porównaniu z całą resztą była to doprawdy niewielka bolączka. Spojrzał na jej jasny kosmyk na swojej piersi. Jedną dłoń skuliła przy ustach, a powieki drżały jej co jakiś czas, jakby

coś jej się śniło. Miękkie, nagie piersi napierały na jego skórę i dręczyły go niemal nieznośną pokusą. Nawet kołdra, przesuwająca mu się po biodrach, kiedy Vic zmieniała pozycję, wywoływała grymas. Zamiast się do niej przytulać - tyle dobrze, że nie leżeli na łyżeczkę powinien wstać i zrobić coś z erekcją. Victorii nic się nie stanie przez tych kilka minut. Ale po prostu nie mógłby jej zostawić. Ona pewnie nie zdawała sobie jeszcze sprawy z rozbicia emocjonalnego, które będzie ją dręczyć jeszcze przez jakiś czas, ale on dobrze je znał. Po takiej zabawie, jaką dziś odbyli, będzie rozchwiana, a on nie zamierzał zostawić jej w takim momencie samej. A jednak desperacko potrzebował chwili dla siebie, przede wszystkim po to, żeby skopać się po tyłku za doprowadzanie jej aż do takich granic. Ale w grę wchodziło też kilka wprawnych ruchów, żeby choć trochę złagodzić napięcie. Co on sobie myślał, pchając ją tak daleko, mimo że wiedział, w jakim jest stanie? Miała ciężki dzień, a on wykorzystywał swoją przewagę nad nią, aż w końcu został z niej tylko cudowny, bezbronny kłębek wtulony w jego ramiona, a jej łzy spływały mu po skórze tak samo gorące jak krople wosku. Dochodziła tak zjawiskowo, bez żadnych zahamowań. Oddała mu ciało, żeby przyniósł jej rozkosz, ale także żeby chronił je i uwielbiał. Nie planował jednak zawładnąć także jej sercem. Zamknął oczy i chciał, żeby zniknęło wspomnienie ich dwojga pod prysznicem. Włosy opadające w dwóch długich strąkach, opuszczona głowa i drżące ramiona. Jednak to nie jej szloch dotknął go do głębi. Od tamtej pierwszej nocy, gdy rozmawiali o odejściu jej matki, trzymała się tak dzielnie, że wiedział, że jest jak gotowa w każdej chwili wybuchnąć beczka prochu. Ale sprawy zabrnęły jeszcze dalej.

- Kocham cię, Cory. Kiedy się uczył, dowiedział się, jak ważna jest czuła opieka po zakończonej scenie. Czytał o haju endorfinowym, wywoływanym przez orgazm, szczególnie osiągniętym podczas sceny; mógł doprowadzić do bolesnego spadku nastroju po wszystkim. Na pewno to wywołało jej szeptaną deklarację. Ale czy ona o tym wie? I czy on chciał, żeby wiedziała? Był przygotowany do walki o jej miłość. Do zdobycia jej w taki sposób, jak zdobywał wszystko w życiu: cierpliwością i ciężką pracą. Nigdy nie zakładał, że ona mu ją ofiaruje, zanim zdoła udowodnić, że jest jej wart. Poruszyła się w jego ramionach, a on całował jej skroń, dopóki się nie uspokoiła. Na pewno zaraz znowu zaśnie, więc on też pozwolił sobie na przymknięcie zmęczonych oczu. - Cory? Jakimś cudem opanował jęk. Była... rozedrgana. Nie zniesie bezbronnej, nagiej Victorii o trzeciej nad ranem, mając erekcję jak stąd do piekła. - Śpij. Błagam, chcę choć udawać, że nie jestem fiutem o wrażliwości ogra. - Nie śpisz. - Trafna obserwacja, panno Holmes. - Otworzył oczy, bo nie był pewien, jak zareaguje na żartobliwą uwagę. Zaśmiała się w jego pierś. - Obudziłeś się w marudnym nastroju. Czemu mnie to nie dziwi? - Nie obudziłem się. Nie spałem. Podniosła głowę, a wilgotne włosy rozsypały się po jej ramionach, co dodało jej dziewczęcego uroku. Miała też niewiarygodnie seksowne, wielkie oczy i wydatne usta. Jego fiut zawibrował. Chryste, po co myślał o jej ustach? Lśniących i pełnych. I tak cholernie wilgotnych.

Tym razem nie miał nawet nadziei, że uda mu się stłumić jęk. Wyposażona jedynie w przebiegły śmieszek, przesunęła chłodną dłonią w dół po jego brzuchu. Objęła wyprężonego fiuta, zanim zdołał choćby zacząć błagać o litość, ale gdy już trzymała go w ręce, nie zamierzał mówić ani słowa. - Właśnie widzę, że nie śpisz - wymruczała z zadowoleniem, a potem schyliła się, żeby wziąć go do ust. Po jednym ruchu jej zwinnego języka zadrżał jak narkoman. Złapał ją za włosy i oplótł je wokół nadgarstka. Nie mógł się powstrzymać przez sterowaniem nią, opuszczeniem jej niżej, tak żeby jęki, które wydobywały się z głębi jej gardła, odbijały się echem od jego członka. Ciągnęła i ssała, zapewniając mu dawkę erotycznego bólu. Zacisnął pośladki, żeby powstrzymać falę, która już zaczynała go zatapiać. Jej zachłanność wzmogła jeszcze jego podniecenie, nasilając je stopniowo, aż napiął uda, zacisnął pięść na jej włosach i był gotów się poddać, gdy... Zatrzymała się. Jęknął i popatrzył na nią, jakby była dzikim zwierzęciem. Gdy przesuwała wilgotne, aksamitne usta po jego fiucie tak powoli, wiedział, że wyczuwa każdą żyłkę, każde zgrubienie i każde uderzenie pulsu. A później usiadła na nim okrakiem i objęła jego wyprężony członek dwiema dłońmi, jedna nad drugą. Skręciła je w przeciwnych kierunkach, a z jego gardła wyrwał się warkot. Patrzyła na niego, wysuwając spomiędzy warg koniuszek języka. Realizowała plan. - Chcesz mnie? - Wiesz, że tak. - Wystarczająco, żeby mnie błagać? Zmrużył oczy. On nie błagał. Nigdy. Nikogo.

Zacisnęła ręce mocniej, aż poczuł napięcie w jądrach, skąd gorące strzały wzlatywały w górę kręgosłupa. - Możesz skończyć tak. - Spojrzała na siebie w tak intymny sposób, że to mu prawie wystarczyło, żeby dojść. - Na moje piersi. Na brzuch. Albo... - Musnęła go swoją wilgocią, a jemu oczy uciekły w głąb czaszki. - We mnie, tak głęboko, że będziesz jedynym, co czuję. Pochyliła się i przycisnęła mu dłoń do brzucha, a jego mięśnie aż wierzgnęły. Drugą ręką pocierała go o swoje wilgotne wargi i nasycała go pragnieniem. Drażniła go, aż znów zawarczał i zacisnął palce na jej talii, nasadzając ją na siebie szybkim, zdecydowanym ruchem. Wydawała się tak zaskoczona, że podniósł się do pozycji siedzącej i objął ją za szyję, przyciskając roześmiane wargi do jej półotwartych ust. - Nigdy nie będziesz tak silna jak ja, skarbie. Ale w jednej chwili to on był tym słabszym, uwięzionym w jej wystraszonym spojrzeniu, kiedy złapała go za ramiona i zaczęła się ruszać. Byli teraz tak blisko, obejmowała kolanami jego biodra, a ich usta mijały się, ale nie łączyły. Wdychał słodki zapach wiśni, zmieszany ze słabym aromatem wosku, który wciąż kleił się do jej skóry. Jej oddech tańczył na jego ustach jak pocałunek, aż podniósł się, żeby zatopić się w niej głębiej. Niech jej pragnienie zadudni w jego krwi. Westchnęła z powodu tego nagłego ruchu, a oczy miała tak samo bezbronne jak wcześniej. Okiennice broniące dostępu do jej emocji jeszcze nie opadły, a on pławił się w tym doznaniu, bo wiedział, że jest w niej znacznie głębiej niż tylko cieleśnie. Chciał tego. Chciał dowiedzieć się o niej wszystkiego, być jedynym mężczyzną, dla którego drżała z uczuciem w oczach, podczas gdy jej wąskie biodra ujeżdżały go aż do zatracenia.

Zmieniła kąt i teraz unosiła się wyżej, a te akrobacje doprowadzały go do szaleństwa. Zaciskała się na nim, rozpalała go swoim pożądaniem, zmuszała do słuchania jej rozkazów. Chwycił jej nabrzmiałe piersi, a ona wykrzyknęła, wyrywając z jego ust prośbę, o którą nigdy by się nie podejrzewał. - Proszę, Vic. Dla mnie. Teraz. Przeszył ją dreszcz i zamknęła oczy. A potem ruszyła jeszcze szybciej, wbijając paznokcie w jego skórę, żeby zachęcić go do pościgu, do wejścia w nią tak mocno, jak oboje tego potrzebowali. Żeby zabrał ich aż do kresu. Ona doszła pierwsza, ale tylko o chwilę wcześniej. Jej pierwszy spazm porwał i jego, ciskając nim mocno. Ich usta zwarły się, a on wyrzucił biodra w górę, żeby zaznać jej jeszcze jeden raz. Opletli się mocno ramionami, złączyli usta, a on zagłębił się w niej tak bardzo, jak pozwalało mu jej otwarte ciało. Ale mimo to nie był jeszcze dość blisko. Nigdy nie będzie. Ukrył głowę w jej piersiach i pozwolił sobie na rozkosz myślenia o niczym. Noc zebrała swoje żniwo. Chciał tylko wyciągnąć się obok niej i zasnąć. Po prostu spać. Ale zmusił się jeszcze do podniesienia wzroku i upewnienia się, że nic jej nie jest. To jego obowiązek. Jej ostrożny, usatysfakcjonowany uśmieszek był najlepszą odpowiedzią. Wpatrywał się w niego i czuł się zaszczycony, że zasłużył na drugi tego wieczoru. - Jest! Dziękuję za dodanie go do mojej kolekcji. - A więc masz mentalny zbiór uśmiechów, zamiast kolekcji klapsów. - Tylko ty dokładasz się do moich zbiorów. Ale, tak w ogóle, to wpłaciłaś ostatnio niezłą sumkę! - Roześmiał się, kiedy plasnęła go w ramię. Jej dłoń na jego ciemnej skórze była jasna jak promień słońca.

- Twoja mama zaprosiła mnie na jutrzejszą imprezę z pakowaniem, tylko dla dziewcząt. Myślisz, że będzie miała coś przeciwko temu, jeśli zabiorę Jill? - Nie musisz iść, jeśli nie chcesz. - Myślałam, że to mój obowiązek jako kochanki. - Dziewczyny - poprawił ją, a w duchu zamrugał nerwowo, kiedy zabrała rękę. - Mnie tam nie będzie, więc twoja obecność też nie jest konieczna. Poza tym ty nie... To nie jest... - Cholera, teraz będzie się jąkał? Czyżby był aż tak zmęczony? - Nienawidzisz kłamać. Nie chcę jeszcze bardziej ci tego utrudniać. Uśmiech, którym go obdarzyła w tej chwili, był dokładnym przeciwieństwem orgazmicznego uśmiechu. - Doceniam, ale nie ma sprawy. Może ocalę Jill od tarapatów. Poniedziałek to dziewczyński wieczór w barze. -Westchnęła ciężko. Ta dziewczyna mnie wykończy. - Dlaczego tak cię interesuje, co ona robi? Nie jesteś jej matką. Ostre spojrzenie sprawiło, że zapragnął cofnąć te słowa, choć w zasadzie nie wiedział dlaczego. - Ona nie ma matki, zostałam jej tylko ja. Obiecałam, że dopilnuję, żeby nie zeszła na złą drogę, i zamierzam dotrzymać obietnicy. - Gdzie jest jej matka? - Umarła. - Szybkie mrugnięcie i na chwilę zniknął blask, który rozświetlał jej oczy. - Jill była jej jedynym dzieckiem i ona prosiła mnie, żebym o nią dbała. Choćbym musiała założyć tej dziewczynie pas cnoty, ochronię jej wianek, Bóg mi świadkiem, że tak zrobię. Roześmiał się. - Ona ma dwadzieścia dwa lata, prawda? Jesteś pewna, że jest jeszcze co chronić? Dzisiaj dziewczyny zaczynają młodo, prawda?

Machnęła ręką. - Jestem specjalistką, pamiętasz? - Przestań. - Złapał ją za rękę i położył na swojej piersi. - Nie chcę słyszeć już ani słowa albo... Kiedy zamilkł, wyszczerzyła zęby: - Upodlisz mnie jeszcze bardziej?

Rozdzia13 Cory odskoczył, jakby go uderzyła. Nie, gdyby to zrobiła, nie zareagowałby aż tak gwałtownie. - Myślisz, że to właśnie zrobiliśmy?! Dobry Boże, czyżby zupełnie źle ją zrozumiał? Może ona chciała się bawić, ale tylko na swoich warunkach. Bezpiecznie, z kimś, kto z rykiem silnika wjeżdża na motocyklu, ale równie szybko znika. Czyżby dzisiejszy wieczór był tylko kolejnym doświadczeniem z listy zachcianek? Był przekonany, że poziom intymności, jaki osiągnęli, miał znacznie również dla niej, choć może nie wzbudził miłości mimo słów pod prysznicem. Boże, oczywiście, że nie! Ale mimo to coś ich połączyło. Albo przynajmniej on się głupio łudził. Kiedy chciał ją odsunąć i wstać, złapała go za ramię. - Nie bądź głupi. Podobało mi się wszystko, co robiliśmy. - Niezbyt delikatnie odwróciła jego twarz w swoją stronę. - Poprawka: byłam zachwycona wszystkim, co robiliśmy. Nigdy... - Wpuściła powietrze. Nigdy wcześniej nie robiłam czegoś takiego. Zagapił się w jakiś punkt ponad jej ramieniem. - Wiem, że mam nietypowe upodobania.

- Nie musisz nic mówić. Kiedyś spotykałam się z chłopakiem, który miał świra na punkcie moich stóp. A mówiąc „świra", mam na myśli to, że chciał, żebym robiła mu dobrze stopami. Zerwaliśmy, kiedy chciał, żebym robiła zdjęcia swoich stóp na jego fiucie. Od tamtej pory pogłębiło mi się płaskostopie. To nie w porządku śmiać się z czyichś fetyszów, wiedział o tym dobrze, ale nie mógł się powstrzymać, gdy opowiadała, uśmiechając się przy tym. - Morał tej historii? Aparat zostawiaj w domu. - Spojrzał w sufit i aż zaparło mu dech w piersi. - Masz mój układ słoneczny! Podniosła się i musnęła jego szczękę. - Nie widziałeś go wcześniej? - Skąd go wzięłaś? - Twoja mama zaprosiła mnie wczoraj na lunch. Zajęłyśmy się pakowaniem i zaproponowała mi, żebym wzięła kilka twoich rzeczy. Uśmiechnęła się smutno, a jego pierś przeszył płomień. - Zawsze marzyłam o mieszkaniu w takim domu jak twój, z taką rodziną. Nie, żebym nie lubiła mojej, ale sam rozumiesz. Pomyślał o swoich rodzicach i bracie z jej punktu widzenia i odkrył, że traktował ich jako pewnik. To zabolało. - To dlatego zostałaś dekoratorką wnętrz? - Kiedy na niego popatrzyła, zaczął się tłumaczyć. - Żeby móc wciąż od nowa urządzać swój wymarzony dom. Spuściła wzrok. - Wiesz, Cory, obcowanie z twoim mózgiem to cholernie seksowna sprawa. - Dzięki. Chyba... - To komplement. A skoro już mowa o dekorowaniu, to twój brat poprosił mnie, żeby zajęła się pożegnalnym przy-

jęciem dla twoich rodziców. Wygląda na to, że twoja sekretarka nie bawi się przy tym najlepiej. - Moja sekretarka jest zajęta bieżącymi sprawami - odparł sucho. Nie jesteś organizatorką przyjęć. - Nie, ale z przyjemnością zajmę się wystrojem sali bankietowej. Poza tym uwielbiam twoich rodziców. - Uśmiechnęła się. - Zresztą, prawie wszystko jest już gotowe. Trzeba jeszcze tylko dopilnować potwierdzeń, dogadać się z cateringiem i Lex i upewnić się, że wszystko będzie grało. Potem Jill i ja przygotujemy jesienną krainę czarów. Pod wpływem impulsu przytulił ją mocniej. Nie chciał jej puścić. Nigdy. Im więcej czasu spędzał w jej towarzystwie, tym bardziej był przekonany, że to nie tylko tymczasowa znajomość. Jeśli nie zrobi czegoś, żeby zmienić ich status, przyjęcie pożegnalne się odbędzie, a ona pomyśli, że już spełniła swoją rolę. Że już po nich. Pomysł umawiania się z nią na randki był na tym etapie poroniony. Na litość boską, przecież polewał jej ciało gorącym woskiem i przytulał ją, kiedy płakała! Dwukrotnie! Znali się od dziecka. Teraz chciał poznać ją w tych aspektach, których jeszcze nie odkrył. Co z tego, że była impulsywna i nieprzewidywalna? Ostatnio on też taki był. I podobało mu się to. Więcej, był tym zachwycony. Zamknął oczy. Po kolei. Zacząć od najważniejszego. Musiał obmyślić strategię. Jeśli chce ją mieć na zawsze, musi dać jej powód, który ją przekona do życia z nim. Czy w tej chwili go kochała, czy nie, nieważne. Dojdą do tego. Zasługiwała na wszystko, co najlepsze, a on zamierzał jej to dać. Zrobi to, jak tylko sytuacja się ustabilizuje. Trąciła go w ramię. - Czemu milczysz? Wpatrzył się w sufit.

- Pluton jest za blisko Neptuna. - Popraw. Ale potem. - Przytuliła się. - Masz ochotę na łyżeczkę? Nie zawahał się. Był przy niej szczęśliwy. Do cholery, miał nawet ochotę łudzić się, że jest jej do czegoś potrzebny. - Odwróć się. Ja biorę plecy. Uniosła brwi. - Proszę bardzo, są całe twoje. Zaśmiał się, a kiedy się przewracała na drugi bok, dał jej klapsa w tyłek. - Przypomnę ci o tym. - Nie martw się, będę pamiętać - droczyła się. Pocałował jej nagie ramię i ułożył się do snu. Może dzisiaj wreszcie uda mu się pospać. - Ja też. Komórka zadzwoniła stanowczo za wcześnie. Albo on stanowczo za późno wstał, zależy od perspektywy. W poniedziałki zrywał się wcześnie, nie było mowy o wylegiwaniu się w łóżku. Otworzył oko i zerknął na budzik elektroniczny Victorii. Stał wyświetlaczem do ściany, ale i tak nie był nawet włączony do kontaktu. Nic dziwnego, że tak często się spóźniała. Zgarnął telefon ze stolika nocnego i żeby jej nie obudzić, przeszedł do łazienki połączonej z sypialnią. Dzwonił drukarz. Pojawiły się problemy i jeśli Cory nie dostarczy im gotowej korekty dzisiaj, nie uda się wydrukować magazynu w zamówionym terminie. Chyba że zrezygnuje z opcji czterokolorowej albo ilości egzemplarzy, na co nie miał ochoty. Zadzwonił do graficzki, która produkowała magazyn. Będzie mogła zająć się okładką jeszcze dziś, pod warunkiem że dostanie zdjęcia w ciągu najbliższych dziewięćdziesięciu minut. Równie dobrze Cory mógłby oddać jej całą książeczkę czekową, bo wyraźnie zamierzała go oskubać.

Zaklął pod nosem, ale zgodził się i rozłączył. Cholera. Nie przejrzeli z Vic piątkowych zdjęć, a ona wczoraj powiedziała mu, że dzisiaj ma wielu klientów do obskoczenia. Przesunęli poniedziałkową premierę na wtorek, bo pojawiły się jakieś kłopoty z pokojem słonecznym. Albo pokojem zabaw. Czymś w tym stylu. Wiedział, że zdjęcia będą doskonałe, ale tak czy siak trochę czasu miało zająć wybranie najlepszych. Wrócił do sypialni, a kiedy spojrzał na łóżko, ostentacyjnie westchnął. Vic była naga, spała na brzuchu i wyraźnie przebywała w innej przestrzeni. Szanse, że uda mu się ją obudzić i ubrać przed wizytą u graficzki były bliskie zeru, jeśli nie zerowe. Zaczął działać szybko. Zostawił jej liścik na stoliku nocnym. W nocy przeżyła nawał emocji, musiała odpoczywać, zamiast zastanawiać się, gdzie się podział. Darował sobie prysznic i włożył smoking. Będzie musiał iść do pracy w najlepszym odświętnym stroju i z godnością znieść zaciekawione spojrzenia. Uśmiechnął się, całując tył jej głowy. Warto było. Jeśli dalej będzie tak dobrze szło, przed nimi jeszcze wiele wspaniałych nocy. A będzie szło dobrze. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, całując plecy nad pupą. Kiedy chciał, potrafił być bardzo przekonujący. Złapał się na tym, że biegnąc do samochodu, podśpiewywał. Widział szansę, żeby Victoria była jego na zawsze, i nie zamierzał się poddać, dopóki nie dopnie swego. Teraz musi tylko obmyślić sposób na jak najszybsze osiągnięcie celu. Vicky obudziła się w pustym, zimnym łóżku. Powinna być zaskoczona, ale nie była. Spodziewała się, że on zwieje. W końcu był mistrzem ucieczek, unikającym wszelkich

potencjalnych więzów, które mogłyby utrudnić mu życie, a ona zrobiła wielki błąd. Powiedziała mu prawdę. Nie zdawała sobie z tego sprawy aż do później nocy, kiedy leżała w jego ramionach, a księżyc wyostrzał rysy jego twarzy, tak jakby nie znała ich na pamięć. Przyglądała się łukowi jego ust, linii szczęki i firance rzęs. Wmawiała sobie, że przeżywała zwykły zalew uczuć po stosunku, ale wiedziała, że nie ma się co łudzić. Odszedł, bo nie wiedziała, jak go zatrzymać. Prawdopodobnie była dla niego tylko kolejnym kłopotem, albo sposobem na spędzenie wolnego czasu, dopóki nie zechce mu się ruszyć dalej. Ale ona mu nie pozwoli. Ta myśl była straszna nawet dla niej, ale już zawładnął jej ciałem i duszą. Pierwszy kawałek swojego serca oddała mu chyba w dziewiątej klasie, kiedy po raz pierwszy widziała, jak tańczył z jej siostrą. Gdyby po tym coś się między nimi wydarzyło, byłaby to scena jak z komedii romantycznej. Ale on nie przeszedł przez salę, żeby dowiedzieć się, kim jest Vicky. Nie miała wobec niego żadnych planów, nie była zdeterminowana do wydarcia go z obojętnego uścisku siostry. Poszli różnymi drogami, które tylko co jakiś czas się przecinały. Pierwszy spytał ją, dlaczego straciła głowę dla designu. Nie wyjaśniła, skąd aż takie zaangażowanie w pracę, ale doszedł do tego sam. Przez lata wykształcili niełatwe, a czasem wręcz wrogie pseudokoleżeństwo, oparte na wspólnych znajomych i bliskim sąsiedztwie. Żadne z nich nie dało znaku, że mogłoby chodzić o coś więcej, zresztą pewnie nie bez przyczyny. On nigdy nie będzie umiał pokochać jej tak, jak tego potrzebowała. Na sto procent, bez granic. On był poślubiony pracy, a ona jakoś po drodze zakochała się w nim za bardzo,

żeby zachować rozsądek. Nie satysfakcjonowały jej karty kredytowe, ekskluzywne przyjęcia i udawanie, że świetny seks i kupa śmiechu wystarczą. Nie zadowoli jej nic z wyjątkiem Cory'ego Santangela, łącznie z tymi sferami, których bał się dać. Przede wszystkim z nimi. Usiadła, ukryła twarz w dłoniach i się rozpłakała. Płakała nad swoją matką, robiącą „dzieła sztuki" z patyczków po lodach w pokoju z oknem, które nie wpuszczało światła. Nad ojcem, którzy rzucał kości na stół otoczony przez nieznajomych. Płakała nad Jill i udawała, że już nie tęskni za jej mamą i interesują ją tylko zabawa, zabawa i jeszcze raz zabawa. Nad swoim starszym bratem, który bardzo chciał pokazać, że nie chce niczego oprócz piwa i panienek. Wreszcie płakała nad sobą, bo tak głupio zakochała się w kimś, kto nie mógłby być doskonalszy, nawet gdyby ulepiła go własnymi rękami. Kiedy nie miała już więcej łez, podniosła się i wzięła gorący prysznic. Potem szybko się ubrała i związała włosy w koczek. Rzuciła się w wir pracy i dzięki temu wieczór przyjdzie szybciej, choć prawdę mówiąc, wcale jej się nie spieszyło do nocy. W końcu zmusiła się, żeby nie zerkać co chwilę na telefon. Zadzwonił dopiero późnym popołudniem. Wiedziała, że zadzwoni. Złapać go było równie trudno jak węgorza w wiadrze galaretki, ale obowiązki traktował bardzo poważnie. Skoro była jego dziewczyną, co z tego, że udawaną, kwalifikowała się jako obowiązek. Odesłała to połączenie do poczty głosowej. I następne też. Niby co miała mu powiedzieć? Zawsze mogła skłamać, że tak naprawdę go nie kocha. Albo udawać, że to się nigdy nie stało. A jeszcze lepiej - unikać jego telefonów aż do jutrzejszego poranka, kiedy to będzie musiała się z nim spotkać na zebraniu w sprawie magazynu.

Trzecia opcja najbardziej jej pasowała. Kiedy weszła do jego gabinetu we wtorek rano, jej emocje były otoczone zwartą i nieprzeniknioną barierą ochronną. A wtedy on się odezwał: - Czemu do cholery nie dobierałaś telefonów ode mnie?! -Stał za biurkiem i gestem nakazał jej zamknąć drzwi. Nie zrobiła tego, więc sam spełnił honory domu z donośnym hukiem. - Martwiłem się! Wskazała na spiętą paskiem wełnianą sukienkę i skórzane buty do kolan. Po chwilowym ociepleniu znów się ochłodziło. - Ładnie wyglądam? Ruszył w jej stronę, podniósł jej brodę i spojrzał w oczy tak głęboko, że mogłaby przysiąc, że jej dusza zadrżała. Potem przycisnął wargi do jej ust i pokazał, że należy do niego. Zaciskał palce na jej brodzie i kilkoma ruchami języka całkiem zburzył jej spokój. Po chwili wycofał się i przesunął palcem po jej szczęce. Musiała zmobilizować wszystkie siły, żeby nie zareagować na jego czułe spojrzenie. To tylko złoto głupców. Fałszywe odbicie uczucia, którego tak naprawdę nie było. Gdyby mu na niej zleżało, nie zostawiłby jej samej po nocy, która ich połączyła. Bez liściku, bez SMS-a, bez niczego. Zadzwonił dopiero po lunchu, a to było już o wiele za późno. Odwróciła się i wierzchem dłoni starła z ust jego smak. - Zabierajmy się do pracy - powiedziała i podeszła do biurka. - Zadałem ci pytanie. Dzwoniłem. Czemu nie odebrałaś? - Byłam zajęta. Mówiłam ci, że mam kilka spotkań. Ale teraz jestem, tak? - Spojrzała na leżący na blacie stosik arkuszy lśniącego papieru, więc podeszła i mocno oparła się rękami o biurko. - Co to ma być, do cholery? Podniósł to, o co pytała.

- To jest szpalta okładki. Spójrz na swoje zdjęcie. Właśnie na nie patrzyła, przez opary dymu, który wydobywał się z każdego poru jej skóry. Wyrwała mu wydruki, nie zwracając uwagi, że gniecie drogi papier. - Nie ja wybrałam to ujęcie. Nie widziałam nawet zdjęć! Z tego co pamiętam, uzgodniliśmy, że mam wpływ na każdy etap. - Wolne żarty! W jego obecności nie miała wpływu na nic! No, może na seks. Ale na to, co potem? Nie ma mowy! Czuła w piersi narastającą furię, ale spróbowała ją stłumić i skupić się na magazynie. Nie miała żadnego wpływu na to, co do niej czuł - albo czego nie czuł - ale z całą pewnością mogła domagać się swoich praw przy tworzeniu „Simply Home". Zakres kontroli, jaki miała nad tym magazynem, był duży, ale przecież zgodził się na to, do jasnej cholery! - Od kiedy wykluczasz mnie z procesu redakcyjnego? - Odkąd zdarzają się awarie w drukarni, a z nimi zmiana planów. Gdybyś była łaskawa się, uspokoić... - Nie mów do mnie jak do rozhisteryzowanego dziecka. - Już i tak złamał - no dobra, zarysował - jej serce, ale nie miała zamiaru pozwolić mu na ingerowanie także w jej życie zawodowe. - Jeśli przestaniesz się tak zachowywać, ja przestanę cię tak traktować. - Zabrał jej szpaltę i położył na biurku. - Może, zanim stracisz rozum do końca, zerkniesz, jak wyszła okładka? Zacisnęła dłonie na krawędziach biurka, aż pobielały jej kostki, bo musiała się powstrzymywać, żeby mu nie przywalić. To nie byłby pierwszy raz, ale przysięgła sobie, że w dalszych kontaktach z nim będzie opanowana, w każdym razie dopóki warstewka lodu na jej sercu nie stwardnieje na tyle, żeby mogła na niej polegać. - Nie o to chodzi, jak wygląda. - Nawet przez zmrużone w gniewie oczy widziała, że okładka wyszła doskonale.

Dobrze wybrał. Jak zwykle. - Umówiliśmy się, że wspólnie decydujemy, które zdjęcia pójdą do druku. Chyba że to ustalenie poszło się paść w chwili, kiedy mnie zerżnąłeś? Zacisnął szczęki. - Mów ciszej. Przypominam ci, że tu się pracuje. - Jak mogłabym zapomnieć? Przecież tylko praca się dla ciebie liczy, prawda? - Zaczęła się obracać, ale zdołała zrobić tylko pół kroku, zanim chwycił ją za łokieć i pociągnął do siebie. Nie miała pojęcia, jakim cudem zdołał z taką siłą zmienić jej pozycję, nie robiąc jej przy tym krzywdy. - Puść mnie. - To mnie zmuś. - Podciągnął ją, tak że niemal stykali się nosami. - A skoro już mowa o rżnięciu, to jest twój problem? Mam cię rzucić na biurko, żebyś trochę wyluzowała? Mówiłem ci, żebyś dała znać, jeśli tylko będziesz tego potrzebować. Boże, potrafił być takim aroganckim dupkiem! Jeszcze mu pokaże, co to znaczy nie być wyluzowaną. - Nie możesz mi dać tego, czego potrzebuję. - Sprawdź mnie. - Czuła na wargach jego oddech i aż je rozchyliła, tak była spragniona. Patrzył to w jej oczy, to na usta. - Myślę, że w tej chwili mógłbym ci dać całkiem sporo. - W twoim gabinecie, w środku dnia? Z podniesionymi żaluzjami? Szczerze wątpię. Popchnął ją na biurko tak szybko, że nie miała szansy go powstrzymać. W następnej chwili jego ręka była pod sukienką i odsuwała na bok jej majtki. Zszokowana, westchnęła głośno, ale odgłos zatamowały palce, które wcisnął je do ust. Ugryzła go, ale nie zostawiła nawet śladu. Cholera, nie była nawet w stanie ugryźć go do krwi. Nie tracił czasu na uprzejmości. To był zmysłowy atak w pełnej krasie: rozszalałe palce i usta na jej karku. Drapał zębami jej skórę, a za uchem czuła jego gorący oddech. - Widzisz, co ze mną robisz? Do czego mnie doprowadzasz? Powinienem być wściekły, ale nie jestem. Chcę wię-

cej. - Przycisnął ją do blatu i rozsunął jej nogi. - Przyznaj, że tego chcesz. Chcesz mnie, Vic. Czy to nie oczywiste, jak bardzo go chciała? Cała drżała z pragnienia, chociaż słowa, których nie chciała wypowiedzieć, uwięzły w gardle. Nie chodziło o to, że ona go chce. To on miał się ocknąć i zobaczyć, kim mogliby być, gdyby wreszcie spojrzał prawdzie w oczy. Pokręciła głową, ale nie mogła powstrzymać piętrzących się w niej z mocą gejzeru doznań, kiedy on dziko wsuwał palce między jej nogi i jednocześnie mocno ssał delikatną skórę za jej uchem. Przed oczami pojawiły jej się gwiazdy, a krzyk został stłumiony przez jego dłoń, więc tylko gorący oddech owiewał jej mokrą twarz. Był na niej, za nią, otaczał ją. Całował ją, trzymał ją mocno, dodawał jej skrzydeł. Nie tyle doszła, co rozpadła się na kawałki, na tyle kawałków, że nie sądziła, żeby kiedykolwiek udało jej się pozbierać. Zanim zdołała choćby wrócić na ziemię, obrócił ją na plecy i pochylił się nad nią. Leżała na jego biurku i ciężko oddychała. Chwycił ją pod brodę palcami, które pachniały nią samą, a w jego oczach wciąż lśniły stalowe sztylety. - To jest prawdziwe - wycedził. - Jeśli nie możesz tego zaakceptować, jeśli nie chcesz tego tak bardzo jak ja, wynoś się z mojego gabinetu. I więcej tu nie wracaj. Odepchnęła go, bo pod jego ciężarem nie mogła oddychać. Zachwiał się, jakby się nie spodziewał, że to zrobi, a następnie wycofał się, gdy poprawiała sukienkę. Ostatnim błędem, jaki popełniła, było odwrócenie się za siebie. Jego wściekłość i zdziwienie uwiesiły się u jej kostek jak kamienne kotwice, zmuszając, żeby została. Nie była własną matką, a on nie był jej ojcem, żadne z nich nie miało w zwyczaju się poddawać. Ucieczka od jedynej sprawy ważniejszej

w jej życiu niż kolejny oddech nie miała sensu. Ale tu nie chodziło o miłość, w każdym razie nie jemu. On chciał jej ciała. Ona pragnęła znacznie więcej i nie chciała żadnych zamienników, nawet jeśli to miało oznaczać, że będzie sama. Gdyby poprosił, żeby została, gdyby chociaż wypowiedział jej imię, zrobił cokolwiek, nie wyszłaby. Ten jeden raz oczekiwała, żeby pokazał, że mu zależy. Ale on po prostu pozwolił jej wyjść. Rozdział 14 Cory nie powiedział nikomu, że zerwali. Nikomu, nawet kiedy jego matka powiedziała, że Vic nie przyjdzie na przyjęcie z pakowaniem. Nie miał nic do dodania. Zgodziła się udawać jego dziewczynę, a przypadkiem wpakowali się w coś bardzo prawdziwego, co chyba jednak nie miało dla niej żadnego znaczenia. Patrzył w jej niespokojne oczy i widział w nich tylko pragnienie wolności. Niepostrzeżenie stał się okowami na jej nadgarstkach i kostkach, a ona zmęczyła się miotaniem się w uwięzi. Dał jej więc to, czego chciała: otwarte drzwi. Miał tylko nadzieję, że kiedy będzie wychodzić, walną ją mocno w tyłek. Nie miał kochanki, nie miał dekoratorki i nie miał swojej ulubionej partnerki do kłótni. Dwa stanowiska z tych trzech były do obsadzenia. Ale nigdy nie znajdzie nikogo na trzecie. Vicky była podstawowym powodem, dla którego nie mógł się doczekać prac przy magazynie, chociaż nigdy by się do tego nie przyznał. A te dwie osoby, dla których tak cholernie ważne było, żeby Cory znalazł sobie dziewczynę i które niemal zapędzi-

ły go do altany tamtej nocy na gali Value Hardware? Teraz miały inne priorytety. Na przykład wyprowadzkę tysiące kilometrów stąd. I zostawienie go tu samego, żeby zmagał się z konsekwencjami bigosu, którego nawarzył. Najłatwiej byłoby wskazać palcami na rodziców i ich obwinie o to, co się stało, ale to nie zmieniłoby faktu, że wina leżała po jego stronie. Jeszcze rok temu może kusiłoby go postawienie się w lepszym świetle i odgrywałby pokrzywdzonego. Ale już taki nie był. Dobrze wiedział, kto zawinił - widział tego gościa w lustrze w przedpokoju domu rodziców. Z trudem przełknął ślinię i ruszył, by stawić czoło kolejnemu fragmentowi rzeczywistości. Kawałek po kawałku, cały dom został spakowany. Jego dzieciństwo trafiło do kartonów. Rodzice byli przeszczęśliwi, stali u progu nowej przygody, a jego świat pogrążał się w ciemności, w samym oku tornada. Nigdy wcześniej nie był wściekły. Nie aż tak. Przez większość życia obce mu były gwałtowne zrywy emocjonalne. Istniała tylko praca albo więcej pracy. Nie miał czasu na porywy wyobraźni, a już z całą pewnością na przemykanie przez podjazd domu rodziców i wpadanie do środka, żeby zwierzyć się ze swojej głupoty. Ale zamierzał to zrobić, a nie było nikogo, kto mógłby go powstrzymać. Wszedł do kuchni i przystanął, zdumiony brakiem... w zasadzie wszystkiego. Dom wyglądał na opustoszały. Przez ostatnie tygodnie był tak zaabsorbowany kochaniem i traceniem Victorii, że nie zdawał sobie sprawy, co tak naprawdę oznacza przeprowadzka rodziców. Tego domu już nie będzie. Domek na drzewie przestanie czekać na dzieci, których i tak prawdopodobnie nigdy nie będzie. Huśtawka na werandzie, kołysząca się w zimowym wietrze, trójkątna rabatka kwiatowa,

w której kiedyś pochowali jego psa, Rustyego, to wszystko będzie należało teraz do kogoś innego, a on nie będzie miał tu wstępu, jeśli nie poprosi o pozwolenie. A odpowiedź może być zawsze odmowna. Olać to. To była jego baza, miejsce, w którym czuł się najbardziej sobą. Jego dusza będzie przeklęta, jeśli pozwoli sprzedać ten dom, żeby zachować swój sterylny penthouse. Nie chciał już dłużej mieszkać sam na szczycie miasta. Chciał tego domu. Wszystkich dawnych wspomnień, zmieszanych z nowymi, budowanymi z... - Skarbie! - Do kuchni weszła matka. - Pewnie już wiesz. - Co wiem? - O Misty. Odeszła. Zmarszczył brwi. - Była zdrowa, kiedy odwiedziłem was ostatnio. - Jakiś tydzień temu. Był w jej stajni, ale jasne, że nie z powodu konia. - Co się stało? - Była już stara, kochanie. - Wcale nie! Miała tylko... cholera! - Miała tyle lat, co on. Myślał, że będzie żyła wiecznie, tylko dlatego, że tego chciał. Nie miał dla niej czasu, ale kiedy już brał wiecznie odkładany urlop, jeździł na niej cały dzień. Nadrabiał wszystkie te lata, kiedy nawet do niej nie zaglądał, żeby ją wyszczotkować albo przynajmniej dać jej marchewkę. Jego życie okazało się jedną wielką rozpaczą. Równie dobrze mógł już teraz przygotować swoje epitafium. „Cory Santangelo, który chciał być lepszy, ale umarł, zanim znalazł na to czas". - Jeśli nie dowiedziałeś się o Misty, czemu przyszedłeś? Znała go aż za dobrze. On nie wpadał tylko po to, żeby się przywitać, a już na pewno nie w środku dnia roboczego. Nie robił nic ot tak. Zawsze miał powód, poprzedzony stra-

tegią, a zwieńczony wykonaniem. Wahanie oznaczało klęskę. Więc się nie wahał. - Chcę mieć ten dom - powiedział głosem jaśniejszym niż przez całe miesiące. Całe lata. - Odkupię go do was. Bez względu na cenę. Corinne uśmiechnęła się, ale jej usta zadrżały. - Naprawdę? - Tak. Zadzwoń do agenta nieruchomości i wyrwij z ziemi tabliczkę „Na sprzedaż". Dom jest mój. - Podszedł do niej, ujął jej dłonie i podniósł do ust. - Przykro mi z powodu Misty. Była piękną klaczą. I przepraszam, że mnie tu ostatnio nie było. Spojrzała na niego badawczo. - Zawsze byłeś. - Nie. Byłem w swojej głowie albo w pracy. Misty się starzała, a ja zaglądałem do niej tak rzadko, że nawet nie zauważyłem. To się musi skończyć. - Jesteś oddany pracy, skarbie. - Jestem pracoholikiem. - Uśmiechnął się lekko. - Czy to nie dlatego nalegaliście z tatą, żebym miał kobietę? W jej oczach pojawiło się coś dziwnego. - I masz, prawda? - Miałem. I straciłem ją. - Puścił dłonie matki i podszedł do ogołoconego kuchennego okna, żeby wyjrzeć na zasypany liśćmi ogródek. Czas powiedzieć prawdę. Cały czas wiedział, że tak to się skończy, ale i tak kłamał. Odwlekał nieuchronne. - My nie byliśmy ze sobą tak naprawdę, mamo. Udawaliśmy, żebym mógł mieć was z głowy. - Wiedzieliśmy o tym, skarbie. - Nie słuchasz mnie. Powiedziałem, że tak naprawdę nie byliśmy parą. Ona nie była moja dziewczyną, my nigdy... -Reakcja matki wreszcie do niego dotarła i obrócił się, żeby spojrzeć jej w twarz. Co?!

Pokręciła głową i uśmiechnęła się blado. - Zawsze ci się zdaje, że jesteś od wszystkich mądrzejszy. Inteligencja jest twoim skarbem, ale i przekleństwem, bo z jej powodu dołki, które kopiesz sam pod sobą, są znacznie głębsze i muliste. - Mówisz, że cały czas wiedzieliście - powiedział cicho. -Pamiętam, że wypytywałaś mnie w czasie niedzielnej kolacji, ale sądziłem, że kiedy wyszliśmy, uwierzyłaś... - Nie do końca, kochanie. - Brzmiała nieadekwatnie radośnie. Gniew, który został stłumiony widokiem opustoszałego domu rodzinnego, wrócił ze zdwojoną siłą. - Czy ty... Zaaranżowałaś to wszystko? Wiedziałaś, że zwiążę się z jakąś kobietą, żebyście przestali marudzić? - Nie „z jakąś kobietą". Z Vicky. Tylko ty jeden nie widziałeś, że ona jest dla ciebie idealna. Cory przycisnął rękę do piersi. Musiał chyba wypić za dużo kawy, bo z jakiegoś powodu jego serce chciało wyrwać się na wolność. - Ale nigdy nie pchnęliście mnie w jej stronę. Jak mogliście się spodziewać, że sam to zrobię? - To wiara. - Gdyby uśmiechała się szerzej, policzki by jej popękały. Stwierdziłam, że prędzej czy później wy dwoje zorientujecie się w tym, co tata i ja wiedzieliśmy od lat. Jesteście oboje tak samo uparci. Ale i tak samo bystrzy. - Ale skąd ta pewność, że ja... Że Victoria i ja... - Chryste, nie mógł jasno myśleć. Jak to możliwe, że dał się tak łatwo zmanipulować. I to własnej matce! Która zresztą nic tak naprawdę nie zrobiła, choć najwyraźniej sądziła dokładnie odwrotnie. - Od lat obserwowaliśmy, jak wokół siebie krążycie. -Wzruszyła ramionami. - Poza tym kto jeszcze oprócz Vicky

wytrzymałby z tobą na tyle długo, żeby stworzyć pozory związku? Ta dziewczyna ma cierpliwość Hioba! - Nie jestem aż taki straszny - mruknął. A potem pomyślał o scenie w kuchni. - Dlaczego sądziliście, że zgodzi się na lipny związek? - Przecież w rezultacie wyszedł całkiem prawdziwy, czyż nie? W każdym razie tak wynika ze zdjęć. - Pod jego ostrym spojrzeniem matka znów wzruszyła ramionami, ale wciąż miała na ustach ten irytujący uśmieszek. - Rodzicielstwo uczy desperacji, kochanie. Kiedy będziesz miał własne dzieci, zrozumiesz. - Zrozumiem manipulację w imię wyimaginowanego dobra? Szczerze wątpię. Na dźwięk tych słów zmarszczył czoło. Po raz pierwszy nie zaprzeczył, że w ogóle będzie miał dzieci. - Ja tu nie widzę żadnej manipulacji. Przecież nigdy nawet nie wspomnieliśmy jej imienia, prawda? Poza tym ty już dobrze wiesz, na czym to polega - mówiła dalej, ignorując jego wściekłość. - Pomyśl o gali doborczynnej, w czasie której ktoś, czyje nazwisko przemilczymy, spłacił dług Alexy, żeby ona i Dillon mieli szansę. Pewnie i tak byliby razem, ale to, co zrobiłeś, pchnęło ich ku sobie. - To nie była manipulacja. Nie w czystej formie. - Nie? A jak to nazwiesz, jeśli ktoś korzysta ze swoich możliwości, żeby pomóc bratu naprawić stosunki z kobietą? Zjeżył się w duchu, bo ta rozmowa już przestała mu się podobać. Krążyli, a przecież tylko jedna droga była słuszna i jasna jak słońce. Stanie tu i gadanie w żaden sposób nie zbliżą go do Victorii. Gdyby tylko wpadł na pomysł, co robić... Zaczepił palcami o szlufki w spodniach i odwrócił się od mamy. - Nie wiem, jak naprawić sytuację z Vic - mruknął i poczuł się jak największa oferma na świecie.

Przyznanie się, że czegoś nie wie, było dla niego okazaniem słabości. A on nie miał słabości. Nigdy. A teraz na własne życzenie znalazł się w takim właśnie położeniu. Czy powinien w końcu przyznać, że jednak jest człowiekiem? Wbrew wszystkim dowodom, których dostarczał przez lata? Albo zacząć kląć i rzucać przedmiotami, czy co tam jeszcze robili odtrąceni mężczyźni? Nie. Powinien przestać marudzić i coś w końcu wymyślić. - Och, skarbie. A kochasz ją? W zamyśleniu potarł ramię. Odwieczne pieczenie pod żebrami powoli przesuwało się wyżej, żeby zawładnąć nim całym. - Chyba tak. Chociaż nie bardzo wiem, jak to powinno wyglądać. Jak wygląda miłość? To znaczy taka do osoby przeciwnej płci. - Właściwie tak samo jak każda inna. - Jej łagodny uśmiech złagodził wstyd. - Tyle że jest jakieś pięćdziesiąt razy gorsza i sto razy wspanialsza. Tak cudowna, że nie możesz oddychać, i tak straszna, że myśl o braku tej drugiej osoby sprawia, że chcesz umrzeć. Skinął głowa. - No tak. Obstawiałem, że albo ktoś mi podtruwa jedzenie, albo to miłość. - Westchnął. - Jezu! Jakie to wszystko popierdolone! Przepraszam - dodał. Machnęła ręką i zbliżyła się, żeby znów go przytulić. - Musisz jej powiedzieć, co jest prawdziwe, a co nie, zanim sama to orzeknie. Jeśli jeszcze tego nie zrobiła. - A co ona powinna mi powiedzieć? - To w tej chwili nie powinno cię martwić. Musisz zachować się odpowiedzialnie i pozwolić jej zareagować. Bądź uczciwy. No tak, sam doszedł do tego samego wniosku. Zamierzał określić swoje stanowisko i już nawet wiedział jak! Plan był

ryzykowny, ale przynajmniej był. Wystarczyło wcielić go w życie. Zakładając oczywiście, że wcześniej nie dostanie zawału. Kiedy zaburczało mu w brzuchu, złapał się za żołądek. - Widzisz? Mam dżumę. Matka roześmiała się i pociągnęła go za koszulę. - Siadaj. Zrobię ci coś do jedzenia, skoro już postanowiłeś poinformować starą matkę, co się dzieje w twoim życiu. - Nie, nie mogę. Mam spotkanie z... - Zamilkł i spojrzał na sufit. Zreformowany pracoholik na posterunku. Przełożę spotkanie. - Świetnie. - Przysunęła się do niego i pocałowała go w czoło. Trafiła w sedno. Musiał zaryzykować i odsłonić uczucia. I to szybko, zanim zamknie się okienko możliwości. W tym celu trzeba będzie poprosić o pomoc Jill, która nie dostawała piany na sam jego widok. A może także Bryana, który mógł się spienić. Bryan zawsze był bardzo zaborczy co do swojej młodszej siostrzyczki i zapewne nie był zachwycony Corym po ich wpadce uwiecznionej na zdjęciach. Zresztą, nic z tego nie miało znaczenia. Z pomocą czy bez, dokona tego. Tym razem nie odda Victorii bez walki. Prawie się udało! Za niecałe pięć godzin samolot do Karoliny Południowej wzbije się w niebo, a ona na kilka dni porzuci Pensylwanię. Musiała trochę pokombinować w planie pracy, ale na szczęście Jill i Lorelei dały radę wziąć na siebie jej obowiązki. A poza tym koleżanka z college'u ucieszyła się z niespodziewanego gościa. Czyli jednak ktoś jej chciał! Nie tylko seksowny, ciemnowłosy potentat biznesowy.

Od stu lat nie była na wakacjach, a nie było lepszej okazji do ucieczki niż teraz. Melly była tak pochłonięta podróżami w sprawie nowej lokalizacji sklepu z jogurtami, a przy tym codziennymi sprawami związanymi z pracą, że ostatnio rzadko mogły pogadać. Bryan zajmował się fizjoterapią i musiał stale być w pobliżu ekipy lekarzy w Maryland. Matka jest w domu pomocy. Chociaż ją to dręczyło, nie mogła bez końca odkładać życia na później. Wszyscy sobie poradzą. No dobrze, to kłamstwo. Była kupką nieszczęścia i tak bardzo tęskniła za Corym, że musiała wykasować z telefonu jego numer, żebym nie kusiło ją zadzwonienie do niego. Kiedy wczoraj dotarła ostateczna wersja „Simply Home", z jej rozpromienioną twarzą na okładce, a ze środka wypadł ręcznie napisany liścik od Cory'ego, musiała się powstrzymywać od sprawdzenia, czy pachnie jego wodą po goleniu. Dopiero potem zabrała się do analizowania treści. Victorio, oto twój egzemplarz pierwszego wydania. Bar dzo doceniam twoją ciężką pracę. Bez ciebie nie udałoby się. C. No tak, niewiele się tu działo. Chyba nie musiała jeszcze dzwonić do ekipy CSI. Naprawdę była w złym stanie, jeśli spodziewała się, że nabazgrane w pośpiechu dwie linijki mogą zdradzać czyjeś emocje. Tęsknił za nią? Chociaż trochę? Westchnęła i rozejrzała się po sali bankietowej niedaleko farmy Santangela, którą pomagała dekorować przed przyjęciem pożegnalnym. Nie zamierzała zostać, ale miała nadzieję, że zostanie jej to wybaczone. Prezentem dla niej było jak najdoskonalsze przygotowanie wnętrza, a miała nadzieję, że uda jej się wpaść na farmę w przyszłym tygodniu, zanim wyjadą. Nie będzie jej tylko kilka dni.

Nie zniosłaby przebywania w pobliżu Cory'ego. Nie dziś wieczorem. A może już nigdy. Przynajmniej wnętrze wyglądało doskonale. Wszędzie były dekoracje o tematyce jesiennej. Parkiet wyznaczały białe światła, a stoliki ustawiono w pobliżu suto zastawionego bufetu. Gigantyczne ozdobne drzewo - z działu ogrodniczego Value Hardware - stało w rogu, a wokół jeździł pociąg. Pamiętała, że ojciec Cory'ego miał świra na punkcie pociągów, więc wyszukała doskonały zestaw. Miała nadzieję, że zechce wziąć go ze sobą do Arizony. Poza tym było więcej obwieszonych lampkami drzewek w doniczkach, a na każdym stole stał stroik z laski cynamonu i świeżych jesiennych kwiatów - to dzięki Lex. Na portyku przy wejściu do sali stało mniejsze drzewko, a światełka przyjemnie skrzyły się w mroku. Jeśli tylko nie spadnie zapowiadany deszcz, wszystko będzie dobrze. Obok niej pojawiła się Jill. Laserowe, wibrujące światło było już włączone. Miała na sobie obcisłą sukienkę, która pokazywała, o ile więcej miała krągłości oraz jak śmiało je podkreślała. - Twój jurny braciszek nie przyjechał? - Nie. Przestań węszyć. Jill się roześmiała, a Vicky pod wpływem impulsu wzięła ją w ramiona. Jill odwzajemniła uścisk. - A to za co? - Potrzebowałam się przytulić. - Wszystko w porządku? - Jill cofnęła się o krok. - Latałyśmy jak oparzone, żeby przygotować salę, i właściwie nie było okazji, żeby pogadać. Vicky uśmiechnęła się i objęła Jill ramieniem. Naprawdę uważała ją za młodszą siostrzyczkę, której nigdy nie miała, i zamierzała połamać palce każdemu mężczyźnie, który chciałby ją skrzywdzić.

- Nic mi nie jest. Na pewno dasz sobie radę ze wszystkim? Jill pokazała jej podniesione kciuki. - Panuję nad wszystkim, szefowo. Ale na pewno musisz jechać? - Wszystkie moje bikini mówią, że tak. - Vicky się uśmiechnęła i cofnęła o krok. - Dzięki, że się tym zajmiesz. Jesteś genialna. Jill skinęła głową, a jej zielone oczy zalśniły zaskakująco jasno. - Słuchaj, nie chcę być ckliwa, ale muszę ci powiedzieć, że widzę, jak starasz się zastąpić mi mamę. Nie musisz tego robić, a nigdy się nie wycofałaś, chociaż czasem doprowadzam cię do szału. Kocham cię, Vick. - Westchnęła ciężko. - Obiecuję nie zrobić nic złego, kiedy cię nie będzie. No, przynajmniej w granicach rozsądku, Vicky się roześmiała i objęła ją. - Głupku! Ja też cię kocham. Jill odsunęła się i spojrzała na zegarek. Rzadkie zachowanie w przypadku tej wiecznej imprezowiczki. Czas zwykle nie miał dla Jill wielkiego znaczenia. Przypominała Vicky nią samą jako dziewczynę i te podobieństwa naprawdę ją stresowały. Policjanci nadal patrolowali wieżę ciśnień, może z jej powodu. Prawie na pewno z jej powodu. - Nie powinnaś już iść? Spóźnisz się. W sumie tak, miała właśnie jechać do domu, ale dlaczego Jill tak ją poganiała? - Mam jeszcze kilka godzin do... - Są nowe przepisy. Jak się spóźnisz na lotnisko, kolesie z ochrony mogą różnie zareagować. - Szarpnęła ją za ramię. -Lepiej się pośpiesz. Vicky z uśmiechem pokręciła głową. Może Jill naprawdę martwiła się, że się spóźni. Słodko!

- Niech ci będzie, już mnie nie ma. Bądź grzeczna. Szybko wróciła do domu, żeby dokończyć pakowanie. Wczoraj sporo już zrobiła. Teraz musiała jeszcze tylko zna leźć białe tenisówki i będzie gotowa. W desperacji zajrzała nawet pod łóżko, żeby sprawdzić, czy przypadkiem ich tam nie ma. Nie było, ale znalazła za to karteczkę z wyschniętym klejem i znajomym charakterem pisma. Hej, kocie, przepraszam, że wyszedłem bez słowa. Jest jakiś problem i nie mogę czekać, a nie chciałem cię budzić. W nocy nieźle cię przeczołgałem. Zadzwoń, jak się obudzisz, dobrze? I na koniec wisienka na torcie: uśmiechnięta buźka. Od Cory'ego! Ścisnęło ją w gardle i przewróciła się na plecy, przyciskając karteczkę do piersi. To zmieniało postać rzeczy. Nie było to wyznanie miłosne, na pewno nie, ale przynajmniej próbował utrzymać z nią kontakt. Nie zostawił jej ot tak, jakby poprzedniej nocy nie wydarzyło się nic ważnego. Cholera jasna, musi kupić karteczki z klejem, które choć trochę się kleją! To dlatego ta znalazła się pod łóżkiem. Uklękła i spojrzała na zegarek. Przyjęcie jego rodziców właśnie się zaczęło, a jej samolot startował za parę godzin. Może powinna zostawić demony uśpione i zająć się tym po powrocie? Pewnie w tym czasie uda jej się opracować jakąś taktykę. Powałęsała się trochę po domu, sprawdziła, czy kwiaty są podlane, a kuchenka wyłączona. Kiedy nie miała już nic więcej do zrobienia, wzięła wypchaną torbę podręczną i pogasiła wszystkie światła z wyjątkiem lampy w salonie. Zagapiła się na kanapę i przypomniała sobie ten wieczór sprzed prawie czterech tygodni, kiedy Cory stanął w jej progu i zdradził jej swój szalony plan. Który następnie stał się jej planem,

a później ich wspólnym. Wmawiała sobie, że wytoczy najcięższe działa, żeby go uwieść, a tymczasem sama została uwiedziona. Utrata kontroli była szokująca, ale i wyzwalająca. Powiedział, że jest jego, i może tak było. A może byłoby, gdyby mu pozwoliła. Westchnęła, zgasiła ostatnie światło i skierowała się do drzwi wejściowych. Odwlekanie wyjścia było do niej niepodobne. Przecież Cory nie stanie w progu z deklaracją. Nie był takim typem. Jeśli wiedziała cokolwiek, to właśnie to. Gdy zadzwonił dzwonek do drzwi, zamarła. Ależ ma bujną wyobraźnię! Ale potem zadzwonił ponownie i aż zamrugała, zastanawiając się, czy nie wpadła do króliczej nory. Zapaliła światło na ganku i chwyciła za klamkę, a na ustach już miała uśmiech. Czyżby się pomyliła? Czy to naprawdę Cory stał po drugiej stronie? Otworzyła drzwi i już się przygotowała do rzucenia mu się w ramiona, gdy zobaczyła rozgniewaną twarz brata. - Cholera jasna, jestem. Może już wyluzować. Powiedziałem mu, że to zrobię i zrobiłem. - Ona otworzyła usta ze zdumienia, a brat machał w jej stronę małą białą kartką. -Przeczytaj. Rozdział 15 Vicky gapiła się na wyciągniętą rękę Bryana, jakby trzymał w niej odbezpieczony granat. - Co to jest? - Kartka, przynajmniej jak sprawdzałem ostatnio. Otwórz. - Zaczekaj moment. - Vicky odłożyła bagaż. - Co ty tu robisz? Drużyna...?

- Mecz gramy w poniedziałek wieczorem. Rano wracam, żeby kibicować z ławki. - Uśmiechnął się do niej w słabym świetle lampy. Nic mi nie jest - dodał, kiedy w dalszym ciągu patrzyła to na kartkę, to na jego zmęczone oczy. - Naprawdę. - Nie wyglądasz dobrze. - O rany, no dzięki! Biorąc pod uwagę, że właśnie wysiadłem z samolotu, który miał dwa opóźnienia z powodu burz, a na dodatek twój mężczyzna zawala mi telefon żądaniami, żebym nie marnował jego planów, myślę, że wyglądam całkiem dobrze. - Rzucił na podłogę między nogami swój worek marynarski i przeczesał piaskowe włosy. Miał rację. Chociaż nie wyglądał już jak tamten dawny, roześmiany i beztroski Bryan, którego znała, wciąż był męski i przystojny, a dziewczyny garnęły się do niego stadami, jak choćby jej najlepsza przyjaciółka. Przez lata Jill widziała go kilka razy, ale chociaż nigdy nie zamieniła z nim ani słowa, co jakiś czas, niby to przypadkiem, wtrącała jego imię do rozmowy. Cała Jill. Zawsze na łowach. A wtedy dotarła do niej reszta monologu Bryana. Jej mężczyzna?! - Od kiedy ja mam mężczyznę? - szepnęła. Bryan zamachał jej przed nosem telefonem. - Mam tu jakieś trzydzieści SMS-ów, które świadczą o tym, że masz. A teraz przeczytaj wreszcie tę przeklętą kartkę, żebym mógł wejść i skorzystać z łazienki. Ryzykujesz zdrowie męskiego pęcherza! Nie mogła się nie roześmiać, ale posłusznie otworzyła kartkę drżącymi palcami. Jeden rzut oka na staranne, równe pismo Cory'ego i miała ochotę roześmiać się jeszcze głośniej. Albo zwinąć się w kłębek w panice. Romans publicznie czy romans prywatnie? Jeśli wybierasz prywatny, przejdź na stronę drugą. Jeśli publiczny - na trzecią.

Zdumiona Victoria przeszła na stronę trzecią. WOliSZ rozmach czy coś intymniejszego, ale w miejscu publicznym? Przeszła na stronę, którą wskazała jej odpowiedź. A jaki ma być ten rozmach? Ekstrawagancka manifestacja miłości czy dramatyczna ucieczka we dwoje? To pytanie miało trzy możliwe odpowiedzi: pierwszą, drugą albo obie. Wybrała obie i zagapiła się na słowa jarzące się przed jej zmęczonymi oczami. Proszę zatem o zwrócenie tej kartki dostarczycielowi, żeby rozmach mógł zostać natychmiast wcielony w życie. Dziękuję. Do zobaczenia w niedzielę wieczorem. W brzuchu kręciło ją z emocji i zdenerwowania i spojrzała na brata, który też wpatrywał się w nią niespokojnymi, zielonymi oczami. - Co to jest, do cholery? I co to znaczy, że do zobaczenia w niedzielę wieczorem? Teraz jest niedziela wieczorem i jakoś się nie widzimy. Zaraz lecę do Karoliny Południowej. - Tak, Jill powiedziała mu o tym, jak tylko się dowiedziała, że wyjeżdżasz z miasta na kilka dni. Pomagała mu załatwić tę całą romantyczną imprezę. - Bryan przewrócił oczami. - Ja właściwie też, choć bez zachwytu. - My udawaliśmy, że jesteśmy razem, Bry, Nie byliśmy tak naprawdę parą. - Przecież byli i to pod każdym względem, który miał znaczenie. Po prostu byli zbyt uparci i zaślepieni, żeby się do tego przyznać. Bryan tylko odrobinę się wzdrygnął. - Tak, Cory powiedział mi o tym, kiedy zadzwonił zapytać, czy się zgadzam, żeby był z moją siostrą. Powiedziałem mu, że chyba trochę na to za późno, biorąc pod uwagę,

że już cię puknął na oczach całego świata i wtedy jakoś nie zależało mu na moim błogosławieństwie. Zaczęła chichotać, ale jej brat jeszcze nie skończył. - Cory zmienił plany, kiedy upewnił się, że przyjeżdżam na przyjęcie i na specjalną konsultację z doktorem Garveyem. No więc jestem tak cholernie spóźniony, że imprezka już się pewnie skończyła, a on pewnie się spuszcza z wściekłości, że nie ma cię przy bramce C. - Na pewno nie chodziło ci o słowo „spuszcza". Ono znaczy co innego. - Ściągnęła wargi, kiedy podał jej bilety. -Bora-Bora? Za cztery dni? - Tak, wygląda na to, że najpierw leci z tobą do Karoliny Południowej. Jill pomogła mu zabukować bilety na twój lot. Potem przesunął Bora-Bora na kilka dni później, bo taki miał wcześniej plan, zanim wszystko mu zepsułaś, organizując własną wycieczkę i rezygnując z przyjęcia. Jeśli zacznie kręcić głową jeszcze bardziej, za chwilę odpadanie jej z karku, nie było co do tego wątpliwości. - Miał sraczkę z nerwów, bo się spóźniałem - mówił dalej Bryan, nie zwracając uwagi, na jej załamanie psychiczne. -Cały czas sterczy na lotnisku i oznajmił, że nie odjedzie, bo może się jednak pojawisz. Powiedziałem mu, że nawet beze mnie może cię szukać w domu, ale on ma jakiś misterny porządek, którego nie można zburzyć. Tak jakbym miał jakikolwiek wpływ na pogodę. - Wzruszył potężnymi ramionami. - No w każdym razie koleś musi wyluzować. W końcu to tylko wakacje. Wszystko spadło na nią w jednej chwili. Ich zerwanie, liścik Cory'ego pod łóżkiem i jego wielki plan. Czekał na nią na lotnisku, to przecież scena jak z filmu! O mocno poplątanej akcji, to jasne, biorąc pod uwagę wszystkie przeszkody, które musieli pokonać wcześniej, ale czy takie właśnie filmy nie mają najlepszych zakończeń?

Mieli nawet własnego kolesia, który desperacko musiał iść siku, jak każdy szanujący się kinoman, który nie wstaje z fotela przed napisami końcowymi. Doskonale! Boże, czyżby naprawdę miała dostać wszystko, o czym marzyła? Zakręciło jej się w głowie i sięgnęła ręką na oślep, byle na czymś się oprzeć. Trafiła na potężny biceps brata, a lecąc naprzód, oparła się czołem o jego pierś. A w zasadzie raczej okolice żołądka, był aż tak obłędnie wysoki. - Chyba zemdleję. Bez wahania podniósł ją jedną ręką, w drugą złapał swój worek i wniósł jedno i drugie do środka. Kiedy pokuśtykał z powrotem, żeby zamknąć drzwi, zmarszczyła się jeszcze bardziej. Jej biedny braciszek. Co on pocznie, jeśli nie będzie mógł już grać w futbol? - Nie histeryzuj - powiedział najpoważniejszym, starszo-braterskim głosem. - Musisz zdążyć na samolot. Udało mu się. Zapomniała o mdleniu, teraz łkała. Ruszyła do niego i wtuliła twarz w jego znajomą drużynową koszulkę. Wypłakiwała oczy, a on niepewnie klepał ją po plecach i mamrotał jakieś uspokajające słowa. Większości i tak nie słyszała, bo szumiało jej w uszach. Kiedy w końcu zebrała się w sobie, spojrzała na jego kojącą - ale cholernie zagubioną - twarz i wyrzuciła z siebie słowa, które tłumiła w sobie od zbyt dawna. Nie zamierzała się godzić na to, żeby strach przed stratą tych, których kocha, pętał jej nogi jeszcze choć przez chwilę. - Muszę ci coś powiedzieć o mamie. Ona nie przyjdzie. Cory wędrował tam i z powrotem pod bramką C, z bagażem podręcznym w jednej ręce, a z balonikiem w drugiej. Z pieprzonym balonikiem!

Żołądek miał tak ściśnięty, że nie dał nawet rady wypić tych pomyj, które nazywali tu kawą. Tylko chodził, zerkał na zegarek i ściskał balonik, jakby to był ukochany pluszowy miś, tylko że na sznurku. Jeśli nie przyjdzie, to koniec. Całkiem odpuści tę miłość. To będzie znaczyło, że nie jest stworzony do wielkich gestów. Najwyraźniej nie czuła do niego tego, co on do niej, i oznajmiała mu to z dumą. Bryan dostarczył kartkę, a ona podjęła decyzję o zignorowaniu jego propozycji. Może kiedy uda mu się wyciągnąć sztylet z piersi, zaakceptuje ten wybór. Do cholery, jasne, że nie! Zarzucił torbę na ramię. Pojedzie do jej domu i zmusi ją, żeby zrozumiała, że był dupkiem, który ją ko... - Bu! Serce mu stanęło i zatrzymał się jak wryty. To wyszeptane „bu" rozległo się tuż za jego plecami. Halloween dopiero za miesiąc, na lotniskach nie powinno jeszcze być przebranych za duchy. To mogło oznaczać tylko jedno. Obrócił się na pięcie, żeby stanąć twarzą w twarz z Victorią, a przepocona pięść rozluźniła się na sznurku balonu. Przekrzywiła głowę. - „Wracaj do zdrowia"? Czyżbym była chora? Nie, nie dolegało jej zupełnie nic. Włosy w kolorze słońca związała w koński ogon wysoko na czubku głowy, a ubrana była w koszulkę drużyny Mariners, dżinsy i tenisówki. Wygodne ubranie dobre na podróż. Wciąż iskrzyła jaśniej niż brylancik, który miała w nosie. I ten, który on miał w kieszeni spodni. Zamiast podzielić się z nią swoją ulgą z powodu tego, że jednak przyjechała i że nie zieje nienawiścią na jego widok, wyciągnął w jej stronę balonik.

- Nie mieli innych. Ale za to ten ma serduszko! Szerzej otworzyła oczy i przyjęła balonik, a potem przyjrzała się serduszku narysowanemu na przeciwnej stronie do tej z napisem „Wracaj do zdrowia". - No tak. Śliczny. Dziękuję! Jej szczere zakłopotanie sprawiło, że się uśmiechnął. Do diabła z dystansem. Rzucił torbę na posadzkę i porwał ją w ramiona, całując ją w usta tak, że w ciągu minuty jej mamrotanie zmieniło się w zapalczywe jęki. Może nawet w ciągu trzydziestu sekund. - Tęskniłam za tobą - wymamrotała między pocałunkami. - Ja za tobą bardziej. - Nie zauważyłam twojego liściku, tego, który zostawiłeś rano po naszym laniu wosku. - Roześmiałby się, gdyby zostały mu jeszcze jakieś szare komórki. - To dlatego byłam taka wściekła. Liścik spadł pod łóżko, znalazłam go dopiero dzisiaj wieczorem. Myślałam, że mnie olałeś, że nic z tego wszystkiego nie było naprawdę... - To wszystko jest naprawdę. - Owinął oddechem jej ciepłe, lśniące usta. Pokiwała głową i oczy jej rozbłysły. - Moglibyśmy się już nie kłócić przez jakiś czas? Podniósł brew. - A jak długo to będzie? Znów się uśmiechnęła, tym razem chytrze. Odeszła kawałek, żeby przywiązać swój balonik do najbliższej ławki. - Dobra, możemy negocjować. Będziemy się kłócić, tylko jeśli będziemy mogli się od razu pogodzić. - Czyli tylko w sypialni, żeby mieć pod ręką powierzchnię do leżenia. - Pociągnął ją za kucyk. - Da się zrobić. - Pewnie, że się da. - Roześmiała się, a potem przycisnęła usta do jego warg i całowała go tak długo, aż zapomniał, że są na lotnisku, w Pensylwanii, a nawet o tym, że nie są

lekcy jak piórko i nie unoszą się w przestworzach. Tylko jej wygłodniałe pocałunki dawały mu poczucie rzeczywistości. Ale musiał jej coś powiedzieć. Ważne rzeczy, od których bolała go głowa. Kiedy się odsunął i spojrzał w jej oczy w kolorze whiskey, już rozświetlone rozkoszą, nagle na swoich miejscach ułożyły się elementy jego wewnętrznej układanki, których zgubienia nawet nie zauważył. Nagle okazało się, że już się nie boi. Nie zdołał wypowiedzieć tych słów tak szybko, jak chciał: - Kocham cię. Naprawdę. Szybko zamrugała, ale nie na tyle szybko, żeby nie zauważył błysku łez. - Ja też cię kocham. Naprawdę. Uśmiechnął się szerzej niż kiedykolwiek wcześniej. - Naprawdę? - Tak! - Parsknęła i trzepnęła go w pierś. - To albo miłość, albo jestem z tobą tylko dla twojego wielkiego... - on się usztywnił, a ona parsknęła śmiechem - teleskopu. - Jezus, Vic! - Zaczął się śmiać razem z nią, a potem objął ją i pocałował jej słodko pachnące włosy. Pachniała domem, wszystkim, o czym kiedykolwiek marzył. - Nie powinienem był doprowadzić cię do ostateczności wtedy, w moim gabinecie. Niepotrzebnie byłem taki ostry, nie trzeba było cię zmuszać, żebyś wybrała... - Wybrała co? - spytała łagodnie. - Mnie - wymamrotał i zamknął oczy. Odsunęła się i trzymała dłoń na jego szczęce, dopóki ich nie otworzył. - Wybieram cię za każdym razem. I zawsze będę wybierać. Klucha w gardle groziła mu odcięciem dopływu powietrza. Zamiast wyrzucić z siebie odpowiednią, jak sądził, odpowiedź, wyciągnął z kieszeni czarne pudełeczko i podsunął

jej. Powinien przy tym uklękać, ale ponieważ to tak naprawdę nie były oświadczyny, mógł trochę nagiąć zasady. Zrobiłby wszystko, byle móc być blisko niej jeszcze choć przez kilka minut. Kiedy głośno wciągnęła powietrze, pokręcił głowę i po-stukał w wieczko. - Bez paniki. To nie jest pierścionek zaręczynowy. Patrzyła na brylant w kształcie gwiazdki, otoczony rubinami, jej szczęśliwy kamień. Pomysł ściągnął z jej naszyjnika z rozgwiazdą, który ciągle nosiła, i miał nadzieję, że będzie jej się podobał. Jubiler dokonywał cudów, żeby zmieścić się w tak krótkim czasie. - A wygląda. - To pierścionek przedzaręczynowy. Nie chciałem cię wystraszyć. Wiem, że spotykamy się od niedawna, i chciałem dać ci czas. - Na co? To dobre pytanie. Obydwoje mieli łatwość podejmowania decyzji. Po co krążyć wokół tematu, skoro oboje wiedzieli, czego chcą? A przynajmniej on wiedział. A może ona też. Przyciągnął ją bliżej do siebie i spojrzał w jej prostolinijne oczy. Szczerość i miłość, które z nich biły, sprawiły, że aż się zachwiał. Zapragnął być tym mężczyzna, na którego zasługiwała. - Wyjdziesz za mnie? Nie wahała się. - No chyba, panie Santangelo! - A potem zachichotała. -Ups! Chciałam powiedzieć: tak. Obręcz, którą czuł na piersi, zelżała i wypuścił powietrze. - Dobrze. W porządku. Jeszcze tylko jedno. - Myślisz, że jestem rozczarowana, że nie będziemy mieli prawdziwej nocy poślubnej? - Pogłaskała go po policzku. -

Nie przejmuj się, skarbie, nie mam żalu, że nie zachowałeś swojego wianka dla mnie. Bardzo chciał się roześmiać, ale wypowiedzenie tych słów było ważniejsze: - Kupiłem farmę moich rodziców. Należy do nas. Jeśli będziesz chciała tam zamieszkać, obiecuję ci, że nie będę się zachowywał tak jak do tej pory, nie będę wpadał do domu tylko po to, żeby się przespać, a czasem nawet i to nie. Chcę mieć prawdziwe życie z tobą, z dala od pracy. - Zadrżały mu wargi. - Jeśli się uprzesz, możemy nawet zawiesić w naszej sypialni mój stary model układu słonecznego. Złapała się za głowę. - Znowu się zaczyna. - Wzięła kilka nierównych oddechów. - Dobrze. Jestem przytomna. - To już coś - wymruczał, bo nie wiedział, czy powinien się ucieszyć, czy zmartwić. - Przepraszam, że cały czas tracę łączność z bazą. Dzisiaj zdarza mi się to co chwilę. - Może przyniosę ci papierową torebkę? Machnęła ręką. - Powiedziałam Bryanowi o naszej mamie. Chyba mnie nie znienawidził. Uff... Wygląda na to, że moja rodzina znów się zjednoczy, że znów mam rodzinę. - A kiedy obręcz znów zacisnęła się na jego piersi, pokiwała głową. - Boże! Tak, chcę mieszkać z tobą na farmie twoich rodziców! Chcę, żeby to było nasze miejsce. I chcę mieć świecące gwiazdki na suficie nad łóżkiem. - Masz to jak w banku. - Wydobył pierścionek z pudełeczka i wsunął jej na palec. - Pasuje! - Jest doskonały. - Odetchnęła radośnie. - Chyba muszę się pożegnać z margeritami w barze na plaży, bo nie zamierzam zdejmować tego maleństwa nigdy więcej. A sól powoduje puchnięcie - wytłumaczyła, bo patrzył na nią, nie rozumiejąc.

- Jasne. A potem już tylko kleili się do siebie, jak dwa zakochane głupki. Później wziął ich obydwie torby. - No to lecimy do Karoliny Południowej. Zamrugała. W jej wilgotnych oczach było oszołomienie. Pewnie on miał takie same oczy. - Nie słyszałeś, że wzywali pasażerów na ten lot? Samolot już odleciał. - Uniosła brodę. - No dalej, nawrzeszcz na mnie. Powiedz, że powinnam była ci przerwać z powodu głupiego samolotu! Myślisz, cwaniaczku, że tak często przyjmuję oświadczyny? Odrzucił głowę w tył i wybuchnął śmiechem. Ta kobieta wpędzi go do grobu. Ale przecież wcześniej uratowała mu życie.

Podziękowania Dla niezwykłych Heather Howland i Shannon Godwin, które przeszły same siebie i wspięły się na wyżyny, żeby pomóc mi przy tej książce. Nie wiem, jak wam dziękować, jesteście najlepsze!