Za pa dl a dz iu ra BO NE GA P

Steve’owi, który widzi.

I Anne, która wierzy.

Mieszkanie w małym miasteczku ma tę zaletę, że nawet jeśli naprawdę nie wiesz, co robisz, z pewnością ktoś inny to wie.

Anonim

MIESZKAŃCY BONE GAP Mieszkańcy Bone Gap wołali na Finna bardzo różnie, ale w każdym razie nigdy nie używali jego imienia. Kiedy był mały, mówili na niego Lunatyk. Gapa. Ten, co z Księżyca Spadł. Hej, ty. Kiedy podrósł, nazywali go Lalą. Odludkiem. Ewentualnie Chłopem albo Kolesiem. Ale bez względu na to, jak na niego wołali, robili to z sympatią. Mimo tej jego nieprzytomnej miny, ciągłego zagubienia i irytującego zwyczaju pojawiania się nagle nie wiadomo skąd, znali go jak własną kieszeń. Znali go jak samych siebie. Wiedzieli o nim wszystko, tak jak wiedzieli, że Stary Charlie Valentine woli kury od prawnuków i że czasem pozwala im nawet łazić po domu (kurom, nie wnukom). Że rodzina Cordero ma w domu ducha, który nocami przetrząsa lodówkę. I że Priscilla Willis – niezbyt urodziwa córka pszczelarki – jest cięta jak osa. I wreszcie – że Bone Gap jest pełne dziur, i to na tyle dużych, by ludzie wymykali się przez nie nie wiadomo dokąd. Zostawały po nich tylko historie. Jeśli zaś chodzi o Finna, to wiedzieli, że jest lekko stuknięty, ale to im nie przeszkadzało. – No, ten chłopak to jest zakręcony jak słoiczek miodu – mawiali. – Ale ładny chłopak z niego. I niegłupi. I nasz. Bo Finn może nie miał głowy na karku, ale serce w każdym razie miał tam, gdzie trzeba. Tak zresztą jak i oni. Poniewczasie zrozumieli, że nie bez powodu Finn miał zawsze taką nieprzytomną minę, był jakiś dziwny i pojawiał się nie wiadomo skąd. Że nie bez powodu nigdy nie patrzył ludziom w oczy. Wtedy jednak było już za późno. Dziewczyna, którą kochali nad wszystko – i o której wiedzieli najmniej – już przepadła.

Finn

PO TOBIE Znów kukurydza do niego gadała. Zima była tego roku ciepła, a wiosna łagodna, więc każdy, kto miał pole i chęć na kukurydzę, zaorał je już i zasiał ją wcześniej niż kiedykolwiek. Ostatniego dnia trzeciej klasy, dokładnie dwa miesiące po tym, jak jego życie zniszczył grom z jasnego nieba, Finn szedł do domu z przystanku autobusowego, a kukurydza sięgała mu już do pasa. Była to jego ulubiona część popołudnia, a raczej powinna być – na niebie jasne i gorące słońce, kukurydza poruszająca lekko swoimi zielonymi palcami. Potrafi rosnąć o kilka dobrych centymetrów dziennie. Jeśli człowiek wytęży uwagę, to dosłownie słychać, jak rośnie. Finn pochwycił znajomy szept: – Tu, tu, tu. Ale dziś dużo by dał, żeby rośliny wokół się po prostu zamknęły. Jego przyjaciel Miguel by się z nim zgodził. Miguel nie znosił kukurydzy. Twierdził, że kukurydza żyje. A kiedy Finn mu tłumaczył, że no przecież kukurydza naprawdę żyje, no bo wszystkie rośliny żyją, to Miguel się upierał, że kukurydza zachowuje się tak, jakby o wiele bardziej żyła. Nie po prostu sobie rosła, tylko jakby w każdej chwili mogła wyrwać się z ziemi i popełznąć gdzieś na tych swoich chudych białych korzeniach. Strachy na wróble tak naprawdę nie mają odstraszać Bogu ducha winnych wróbli i wron, tylko kukurydzę. Wybijać jej z głowy głupie pomysły. Kukurydza to po prostu jakiś koszmar. I na pewno więcej ludzi tak uważa, bo inaczej skąd by się wzięło tyle horrorów z koszmarnymi scenami rozgrywającymi się właśnie na polach kukurydzy? Finna też męczyły koszmary, owszem, ale nie o polach kukurydzy. Kiedyś jego sny pełne były typowych strachów – że jest goły przy jakiejś dziewczynie czy coś. Że ucieka przed jakimś psycholem na wrotkach z toporem. Że stoi w klasie w samej fajce do nurkowania i jednej skarpetce, tej w kratkę. Albo że leci tak wysoko, że nawet chmury nie mogą go już dogonić. A teraz? Gdy tylko zamykał oczy, widział smukłe dłonie Rozy przyciśnięte do zaparowanej szyby, lśniący SUV znikający w mroku. Starał się więc jak najmniej spać. I nie wsłuchiwać w kukurydzę. Bo i po co, skoro kłamała jak z nut? Pot wystąpił mu na czoło. Zatrzymał się, żeby przerzucić plecak z jednego ramienia na drugie. Pole ciągnęło się kilometrami, ale gdy tak się tu stało, na tej zamglonej polnej drodze w Illinois, nie było tego widać. Asfalt przed Finnem kończył się nagle ścianą nieba, jakby ktoś obciął go sprawnym machnięciem kosy.

Może stałby tam dłużej i zastanawiał się nad tą obciętą drogą przed nim i nad tym, jaką wspaniałą stanowi metaforę, gdyby nie pojawiło się stado wron. Wszystkie krakały jak głupie. Na Finnie nie zrobiło to wrażenia. – A wy czego znowu? Za dekoracje robicie czy jak? „Wydłubią ci oczy, a potem zadziobią na śmierć – powiedział kiedyś Miguel. – Nie widziałeś Hitchcocka?” Ale Finn nie lubił oglądać filmów, a wrony miał za złodziejki i kłamczuchy, nic poza tym. I tak właśnie na nie wołał: – Kłamczuchy! – Tchórz! – odkrakały mu wrony. Zachichotały i zatrzepotały skrzydłami. Słońce lśniło błękitnie na ich piórach, połyskiwało na ostrych jak haki dziobach. Może Miguel miał trochę racji. Finn szedł dalej. Powłóczył ciężkimi od upału nogami. Dudniło mu w uszach, piasek pod powiekami był nie do zniesienia. Kiedy mówił, jego głos skrzeczał jak stare drzwi – podobnie jak głos Charliego Valentine’a, kiedy staruszek nawijał o stadninie dziadka swego dziadka albo o tym, jak kiedyś stacja kolejowa była w samym środku miasteczka, albo o tym, jak to złapał bobra, co miał ze dwa i pół metra, jakby te olbrzymy nie wyginęły jeszcze w epoce lodowcowej. Tak jak stary człowiek, Finn też bardzo by chciał, żeby dało się cofnąć czas, odwrócić dni niczym strony w kalendarzu rolnika. Albo przynajmniej, żeby mieszkańcy Bone Gap potrafili wybaczać, a on potrafił zapomnieć. Poprawił sobie plecak i skupił się na tym zapominaniu. „Myśl o czymś innym, o czymkolwiek innym”. Na przykład o obowiązkach domowych, które mu wyznaczył brat. Trzeba by to wszystko zrobić przed kolacją. I o nauce, która jeszcze go czekała przed egzaminami na studia, a przecież musi zdać je naprawdę dobrze, jeśli chce mieć jakiekolwiek szanse wyjechać stąd, uciec, choć na samą myśl o wyjeździe ściskało go w żołądku. Albo o braciach Rude, a było ich aż pięciu i jeden wredniejszy od drugiego. Lubili robić krzywdę tym, którzy im wleźli w drogę. I tym, którzy nie wleźli, właściwie też. I to oni właśnie pojawili się nagle na drodze przed nim. Finn zamarł – idealny pomnik tchórza. Czy to na pewno oni? Jasne, że tak. Nigdy nie miał wątpliwości, nawet z daleka. Cała piątka była niska i miała krzywe nogi. Razem wyglądali jak rządek widełek. I zawsze szli tak, jakby dopiero co zeszli z koni i tyłki ich bolały. Nie było ich dzisiaj w autobusie, nie raczyli stawić się na lekcjach. Finn pojęcia nie miał, skąd się tu teraz wzięli i jak mógł ich wcześniej nie zauważyć. Notorycznie zresztą czegoś nie zauważał. Na szczęście jednak bracia Rude szli w tym samym kierunku co on i na razie go nie widzieli. Mógł jeszcze zawrócić. Albo, gdyby tylko kukurydza była wyższa, mógł wejść w nią i sam zaginąć.

Ale takie uciekanie czy chowanie się nie miało właściwie sensu. Nie miał się już czego bać. Szedł więc dalej, kopiąc przed sobą kamyk. Jeden z braci się obejrzał. – Hej, patrzcie. Idzie Ten, co z Księżyca Spadł. Znów nas śledzi. – Co tam, Księżycowy Ludku? Każdy z braci był wredny jak osa i głupi jak but. Finn westchnął, a jego westchnienie zlało się z szeptem roślin wokół. – Z kogo się śmiejesz? I tacy nudni. – Wcale się nie śmieję. – Właśnie że się śmiejesz. – Dobra, no to się śmieję. – Ale nie z nas – rzucił jeden z braci. – Tylko głupi by się z nas śmiał – dodał drugi. – Nie wiecie, że ja, owszem, nie jestem zbyt mądry? – odburknął Finn. Nudni, a do tego tak łatwo się zawsze gubili w rozmowie. Pięć par brwi uniosło się bezradnie niczym pełzające gąsienice. Bracia Rude najwyraźniej pojęcia nie mieli, o czym on mówi. Zresztą on też nie. – Nieważne – mruknął. – Tak gadam sam do siebie. – No to se gadaj dalej do siebie, bo my jesteśmy zajęci. – Nara, Lunatyk. „Na razie” – poprawił go w myślach Finn. A potem jeszcze pomyślało mu się: Na razie jest tak, ale potem też nic się nie zmieni. On się nie śmiał, ale wrony? Ptaszyska nadal chichotały. A kukurydza szeptała. Słońce było jak żółte oko wypalone w błękitnym kocu. Za długo się w nie wpatrywał, wyżarło mu dziury w głowie. Dziś rano zajrzał do kawalerki Rozy, ale wszystko zniknęło. W powietrzu unosił się sosnowy zapach płynu do mycia podłogi. Jakimś cudem jego brat zdołał wszystko w nocy wyrzucić i wyszorować pokój na błysk, jakby zwykłą ścierką można było wymazać z pamięci dziewczynę. Kamyki same potoczyły mu się spod buta, słowa same wyskoczyły mu z ust. – A wiecie, nawet gadałem przed chwilą z wronami i zastanawiały się, dlaczego wy zawsze chodzicie tak, jakbyście mieli pieluchy. Otoczyli go, nim zdołał nawet pomyśleć o ucieczce. Nie żeby jakąś planował. Stali już wokół, obrzucali go wyzwiskami niczym jabłkami. – Te, Ufoludek! Mówimy do ciebie! – Co? – powiedział Finn. – Co tam masz w plecaku? – Wyrwali mu go, przeszukali i plecak poleciał w kukurydzę. Jeszcze mógł się z tego wyplątać.

– Te, dupek! Słuchasz ty nas w ogóle? Mógł skoczyć w kukurydzę, wycofać się. – Po co ci tyle książek, skoro nawet nie umiesz czytać? – Zabawne, że mówią to tacy, co nie rozróżniają krów od dziewczyn – odparował Finn. Już przy pierwszym ciosie zabrakło mu tchu w piersi. Zwinął się, przez chwilę nie mógł oddychać. Nie wiedział nawet, który go uderzył – Derek, Erik, Frank, Jake czy Spike. Między każdym kolejnym było mniej niż półtora roku różnicy i wszyscy byli piegowatymi opalonymi blondynami – kto by ich tam rozróżniał? Dostał kilka razy po nerkach, a potem jeden z braci chwycił go za włosy i poderwał z ziemi. Finn zamrugał, usiłując skupić wzrok na wysuniętych dolnych zębach, z których słynęli zresztą wszyscy bracia Rude. Za bardzo się nie wysilali. – Słuchaj, Derek, jeśli ci się wydaje... – zaczął Finn. – Kpisz sobie ze mnie? – Nie, ja... – On jest Derek – powiedział chłopak, wskazując brata. – Ja jestem Frank. I już po tobie. Bracia Rude jakoś zupełnie zapomnieli, jacy są akurat strasznie zajęci, i całkowicie skupili się na okładaniu Finna pięściami i butami. I choć był wysoki, a jego ręce i nogi żylaste, pełne silnych farmerskich mięśni, bracia Rude byli jednak szersi i silniejsi, a poza tym było ich tak o czterech i pół za dużo. Kiedy skończyli, stanęli nad leżącym na popękanym asfalcie Finnem. – Wiesz – odezwał się jeden z nich. – Jak Sean będzie chciał mieć prawdziwego brata, zawsze może się do nas zgłosić. Gdyby zęby nie wydawały się Finnowi takie luźne, może by się roześmiał. Wszyscy kochali Seana, nawet bracia Rude. Kiedy tylko ktoś potrzebował pomocy, pojawiał się Sean – z rykiem syreny, z tymi swoimi silnymi rękoma i czarną torbą w sprawnych dłoniach, bystrym wzrokiem ogarniając sytuację. I choć nawet on musiał czasem zadawać pytania, nigdy nie zadawał ich zbyt wiele i zawsze tylko te właściwe. Lecz było w tym coś więcej. Mieszkańcy Bone Gap kochali Seana ze względu na Rozę. Dlatego że Sean kochał Rozę. Gdzieś wysoko nad Finnem ktoś coś powiedział, chyba że jest głodny. Ktoś inny warknął: – Zamknij się. Zadzwoniła czyjaś komórka. Ktoś trącił Finna butem, jakby był zwierzęciem, które tylko udaje martwe. Chciało mu się wyć, wrzeszczeć tak, żeby wszyscy usłyszeli: „Ja też ją

kochałem!”. Bo taka była prawda. Ale to przecież wcale nie pomogło. Splunął krwią. – Przekażę bratu, że go pozdrawiacie. Bracia Rude sobie poszli i Finn został sam. Po chwili uznał, że powinien jednak wstać, na wypadek gdyby Stary Charlie Valentine postanowił akurat teraz wybrać się na przejażdżkę swoim przedpotopowym cadillakiem. Zwlókł się z drogi i znalazł plecak. Nie zostawiłby przecież swoich podręczników w kukurydzy. Mimo że kupił używane, i tak kosztowały fortunę. Sean by go zabił. Nie, to nieprawda. Brat zawiózłby go tylko z powrotem tam, gdzie Finn zgubił książki. Może nawet pomógłby mu kupić nowe i zapakował do nowiutkiego plecaka, na który nie było ich stać. I to by było jeszcze gorsze. Pokuśtykał do domu. Nie mieli może z bratem tyle, co niektórzy, ale w każdym razie więcej niż inni – obłażący z farby biały dom i taki sam garaż, a do tego czerwoną stodołę, która przechylała się nieco na lewo. Finn otworzył drzwi i cisnął plecak na łóżko. Potem opłukał twarz i rzucił okiem na obrażenia (rozcięta brew i warga, pokiereszowany nos). Z łazienkowej półki zdjął małe puzderko i zaczął w nim szperać w poszukiwaniu bandaża. Puzderko należało do jego matki. Było pozłacane, zdobione klejnotami i w ogóle zdecydowanie zbyt wypasione, żeby trzymać w nim bandaże i waciki, ale Sean powiedział, że klejnoty są sztuczne, a całe pudełko funta kłaków warte, równie dobrze może się więc chociaż do czegoś przydać. Finn wcisnął puzderko z powrotem na półkę, opatrzył sobie jako tako brew, która wciąż uparcie krwawiła, i wyszedł do ogrodu. Pręgowana kotka Finna, która nazywała się Jane Katastrofa, prześlizgnęła się pod płotem i zaczęła mu się łasić do nóg. Brzuch miała ciężki od kociaków, które powinny się już lada dzień urodzić. – Nie oglądaj się – szepnął do niej Finn. – Ale za tobą przykucnęła mysz i ma w łapkach prawdziwą kuszę. Katastrofa miauknęła i znów zaczęła mu się ocierać o kostki. Z nawiązką zasłużyła sobie na swój przydomek. Jeśli chodzi o łapanie myszy, była prawdziwą katastrofą. Sean powiedział, że pozwolą jej na jeden miot i zobaczą, czy chociaż jej kocięta będą się do czegokolwiek nadawały. Katastrofa nie odstępowała Finna na krok, gdy pielił i podlewał ich nędzne grządki – szparagi, jarmuż, cebula, fasola, marchew, szpinak, buraki, brokuły, pomidory. Sean i Finn wychowali się przecież na wsi, znali się więc na uprawie warzyw. Ale Roza... ta to była prawdziwą czarodziejką. Dzięki temu, czego ich nauczyła, Finn z bratem mogli się jeszcze do niedawna spokojnie najadać warzywami prosto z ogródka i jeszcze im zostawało, żeby sprzedawać resztę na targu. Teraz, przy takiej ładnej pogodzie, rośliny powinny właściwie same rosnąć. Tymczasem wszystkie dziwnie powiędły. Może ze smutku. Finn obrywał

oklapnięte liście i wypełniał dołki wykopane przez wiewiórki i króliki. – Naprawdę mogłabyś coś zrobić z tymi wiewiórkami i królikami – powiedział przy tym do Katastrofy. Na co kotka tryknęła go łebkiem, miauknęła i pokazała na dom. – Co? – spytał, otrzepując ziemię z dłoni. Znów go trąciła łebkiem, po czym przepchała się pod bramką, co nie powinno być takie znowu proste, biorąc pod uwagę jej obecny ciężar. Obejrzała się, żeby sprawdzić, czy Finn za nią idzie. – Idę, już idę. Wstał, chwycił się za obolałe żebra i poczłapał za kocicą za dom. Minęła kuchenne drzwi i siadła przed następnymi. Przed drzwiami do kawalerki. Do pokoju Rozy. – Nie ma jej tu – powiedział Finn. – Kawalerka jest pusta. Katastrofa znów miauknęła, kręcąc się nerwowo w kółko tuż przed drzwiami. Kiedy brat był na dyżurze, Finn brał czasami z kuchni zapasowy klucz, otwierał drzwi i siedział sobie chwilę w czystym mieszkanku Rozy. Wdychał coraz słabszy zapach mięty i wanilii, przeglądał książki, podziwiał szkic trzymających się dłoni stojący w ramce na stoliku nocnym, podnosił małe doniczki na parapecie – wszystkie te rzeczy, które zostawiła. Wyobrażał sobie, że Roza zaraz wróci, że będzie zaskoczona, może nawet lekko wkurzona, że Finn siedzi tak sobie przy oknie w jej starym fotelu w kwiaty. Wtedy powiedziałby do niej: – Gdzie byłaś? – A jakie to mieć znaczenie? – odparłaby tym swoim niskim głosem z mocnym akcentem. – Skoro wróciłaś, to właściwie nie ma żadnego – odpowiedziałby Finn za siebie i za Seana. Przekręcił klucz. Choć wiedział dobrze, co zobaczy i czego nie zobaczy, gdy pchnie drzwi, i tak to zrobił. Katastrofa natychmiast wparowała do środka, zaczęła wszystko obwąchiwać. A potem wydała dźwięk, który chyba najbardziej przypominał wycie kojota. I to był cios, który Finn odczuł o wiele dotkliwiej niż jakikolwiek zadany przez braci Rude. I to przelało czarę goryczy. Cały ten dzień, cała ta bezsenna wiosna. A teraz to. Finn zostawił otwarte drzwi na pastwę wiatru, kurzu i niespokojnego, zrozpaczonego kota, a sam pokuśtykał w stronę walącego się niebieskiego domu po drugiej stronie ulicy. Zdążył unieść dłoń, żeby zapukać, gdy drzwi otworzyły się przed nim na oścież. W progu stał mężczyzna o długich siwych włosach. I z długą siwą brodą. Wyglądał zupełnie jak czarnoksiężnik z Władcy Pierścieni, z wyjątkiem może T-shirta z napisem BORN TO BE WILD. – Co cię tak stratowało? – spytał Charlie Valentine. – Stado bydła? – Można tak powiedzieć.

Charlie machnął ręką w stronę jego podartych na obu kolanach dżinsów i białej niegdyś koszulki, tak zakrwawionej i zabłoconej, że właściwie była już do wyrzucenia. – Tak na moje oko to będziesz przez to sikać na czerwono. Lepiej, żeby Sean cię porządnie obejrzał. – Seana nie ma w domu. Jego nigdy nie ma w domu. – Mnie też – rzucił Charlie. – Właśnie wychodzę na randkę. – A to przepraszam – powiedział Finn bez przekonania. – E, nie ma sprawy. I tak już jest na mnie wściekła. Kobiety zawsze się o coś wściekają. Czy ja ci już opowiadałem, jak raz, kiedy podróżowałem sobie po tym naszym cudnym kraju, poznałem piękną kobietę o płomiennych włosach? Na imię jej było Esmeralda. Empira. Empusa. Coś na E. Myślałem, że zanosi się na piękne chwile dla nas obojga, a tu budzę się nagle, a ona mi próbuje odgryźć rękę. Zębiska miała ostre jak rekin. – Aha – mruknął Finn, wchodząc za Charliem do domu. Sam nie wiedział, po co tu w ogóle wciąż przychodzi, skoro staruszek miał przecież nierówno pod sufitem. – To przez ten cały nabiał, słowo daję – rzucił nagle Charlie przez ramię. – Co? – spytał Finn. – Co przez nabiał? – Chłopaki Rude’a. Hodują te wszystkie krowy, a krowy to są takie, że ci nie dadzą spokoju, musisz co dzień wstać skoro świt i je wydoić. Zresztą od samego tego smrodu każdy by się miał ochotę bić. Finn nie powiedział mu, że krowy są naprawdę okej, jeśli się człowiek umie z nimi obchodzić. Ani że salon Charliego naprawdę śmierdzi od pałętających się pod nogami kur. Ale może staruszek sam to zauważył, bo otworzył okno i wskazał na pastwisko obok. – Ładny ten koń tam. Czy już ci mówiłem, że spędziłem kiedyś trochę czasu w stadninie? – Coś wspominałeś – odparł Finn, choć Charlie opowiadał mu już o tym z milion razy. I pewnie jeszcze drugie milion razy znów mu to opowie. Jego dziad czy może stryjeczny dziad, czy ktoś tam, hodował wielkie konie zimnokrwiste zwane belgami. Używali tych koni do ciągnięcia lodu, który wycinali wtedy zimą z jeziora. Ludzie wkładali lód do głębokich dołów i zasypywali trocinami. Potem latem sprzedawali go lodziarzowi. Jesienią konie wynajmowało się z kolei drwalom. Wszyscy znali te historie Charliego, bo staruszek zamieszkał tu wcześniej, niż ktokolwiek pamiętał, zanim jeszcze Bone Gap stało się Bone Gap, jak mawiał Charlie. – Znów to robią – powiedział Charlie Valentine. – Używają koni zamiast samochodów do transportu tarcicy. Widziałem w telewizji. To się ponoć nazywa „zielone leśnictwo”. Dasz wiarę?

Finn skrzyżował ręce na piersi i wzdrygnął się od nagłego bólu. – Brzmi nieźle. Może to dobry pomysł. – Oczywiście, że dobry! – zapewnił go Charlie Valentine. – Trzeba było w ogóle nie próbować tego robić inaczej! Ludzie zawsze zapominają o ważnych rzeczach. Na przykład o tym, że trzeba rozmawiać ze zwierzętami. One naprawdę słuchają, ale trzeba do nich mówić. My zawsze jeździliśmy na oklep. Po co człowiekowi siodła i inne bzdety. – Wbił w Finna podejrzliwe spojrzenie. – Nie chodzisz przypadkiem na lekcje jazdy konnej, co? – Nie. – I dobrze – mruknął Charlie. – Jeździć na koniu trzeba się nauczyć, jeżdżąc na koniu, a nie na jakichś tam lekcjach. – Umiem jeździć na koniu. – Ale nie masz siodła, co? – Nie mam konia. Charlie Valentine wyciągnął sobie nagle górną część sztucznej szczęki, po czym wessał ją z powrotem na miejsce. Była to u niego oznaka kompletnej dezaprobaty. – To ile chcesz tych jaj? – Dwanaście. – Życzysz se może jakiś konkretny kolor? – Zaskocz mnie. Charlie Valentine kupił te kury, bo myślał, że to specjalna odmiana, która składa niebieskie jajka. I rzeczywiście składały niebieskie, ale też różowe, zielone i brązowe, jakby co dzień była Wielkanoc. Chciał już zażądać zwrotu kosztów, kiedy stwierdził ze zdumieniem, że ludzie przejeżdżający przez Bone Gap w drodze powrotnej do miasta gotowi są zapłacić fortunę za kilkanaście kolorowych jajek. Ale swoich Charlie zawsze kasował uczciwie, a Finna i Seana jeszcze mniej. Zawsze mówił, że Finn i Sean są jego ulubieńcami. I naprawdę chyba nimi byli. To znaczy zanim nastała Roza. – Sean wyczyścił mieszkanie Rozy – powiedział nagle Finn. – Teraz jest zupełnie tak, jakby jej tam w ogóle nigdy nie było. Charlie chwycił pierwszą kurę, jaka mu się nawinęła, i usiadł na jedynym fotelu. – Tak naprawdę nie nazywam się Valentine. – Wiem – powiedział Finn. – Nie powiem ci, jak naprawdę się nazywam, więc nie masz nawet co pytać. Finn bardzo starał się ukryć zniecierpliwienie. – Dobra, nie będę. Charlie jak w transie głaskał złotopiórkę. – Wiesz, jak to się stało, że zaczęli mnie nazywać Valentine?

– Bo tak okropnie kochasz ludzkość, jakby wciąż były walentynki. – Kto ci powiedział? – Wszyscy. – Ale kto pierwszy? – Sean. – Mądry chłopak z tego Seana. – Charlie pochylił się w bok i zaczął szperać w wielkim koszu stojącym tuż przy krześle. Odliczył tuzin jaj, a potem włożył je ostrożnie do wytłaczanki. – Dobry człowiek. Kiedy wasza mama odeszła, dużo dla ciebie poświęcił. – Tak, wiem. – Nie tak łatwo cię zadowolić, co? – drążył Charlie Valentine. Finn westchnął tak głośno, że znów zabolały go żebra. Nie po to tu przyszedł. Choć właściwie nie wiedział po co. Co takiego mógł niby powiedzieć Charlie, czego jeszcze nie powiedział? Co w ogóle ktokolwiek mógł powiedzieć? Roza została porwana dwa miesiące temu. Jedynym świadkiem porwania był Finn. Nikt mu nie wierzył. Ani Charlie. Ani Jonas Apple, komisarz policji na pół etatu. Ani nawet jego własny brat, który uznał widać, że najłatwiej będzie udawać, że Roza w ogóle nigdy nie istniała. – Mój stary był trochę jak Sean – ciągnął Charlie Valentine. – Kiedy byłem mały, nic tylko kombinowałem, co by sprawiło, żeby w końcu był ze mnie dumny. Albo żeby się chociaż uśmiechnął. – To akurat wiem. – Wszyscy jej szukali. Twój brat, Jonas, wszyscy. Rozwiesili te szkice w każdym miasteczku stąd do Saint Luis. Zadzwonili nawet na policję w Chicago. Nie znaleźli żadnego faceta, który by pasował do twojego opisu. Finn wiedział, co Charlie ma na myśli. Sugerował, że Finn nie widział tego, co, jak mu się zdawało, widział. – Roza by nas tak po prostu nie opuściła. Nawet ktoś, kto się nazywa Valentine, ma swoje granice cierpliwości. – Sean ma rację. To była wspaniała dziewczyna, ale teraz już jej tu nie ma. Przestań chodzić z głową w chmurach. – Charlie Valentine podał Finnowi pudełko z wielkanocnymi jajkami. – Czas znaleźć sobie własną ptaszynę. Finn wrócił do domu i wszedł pod prysznic, mimo że od gorącej wody piekły go rany na twarzy i zmył mu się opatrunek. Wytarł się, włożył czyste ciuchy – a raczej najczystsze, jakie znalazł na stercie na podłodze w swoim pokoju – i poczłapał do kuchni. Nalał wody do garnka i znalazł w szafce pudełko spaghetti i słoik z sosem. Odkąd zniknęła Roza, znów jedli mnóstwo rzeczy z pudełek i słoików. Sean wrócił do domu, właśnie gdy woda zaczęła wrzeć. Stanął w progu, niemal wypełniając całą framugę, i wszedł do środka. Podszedł do zlewu i umył

ręce. Nawet nie spojrzał na Finna, kiedy spytał: – Bracia Rude? Finn złamał spaghetti na pół i wrzucił je do garnka. Zamieszał drewnianą łyżką. – Przesyłają pozdrowienia. – Na tę brew to trzeba będzie założyć szwy. – Nie chcę szwów – odburknął Finn. – Czy ja cię pytam, czego chcesz? – mruknął Sean. – Zszyję ci to, jak zjemy. – Okej – powiedział Finn, bo co innego miał powiedzieć? Wyciągnął z lodówki dwie puszki z jakimiś napojami i postawił je na stole. Dziesięć minut później makaron był gotowy, a sos ciepły. Po kolejnych pięciu minutach byli już po posiłku. Finn pozmywał, Sean wytarł naczynia. Potem brat kazał mu siąść i poszedł po torbę. Odkąd skończył osiemnaście lat, pracował jako sanitariusz. W wieku dwudziestu jeden lat był już naprawdę dobry. Wybierał się na akademię medyczną. I właśnie wtedy ich matka Didi poznała w Internecie tego ortodontę i oświadczyła, że przenosi się do Oregonu. Ortodonta nie przepadał za dziećmi, szczególnie za chłopcami, którzy zaraz będą się na pewno upijać, ćpać, włamywać do kiosków i podrywać dziewczyny albo, co gorsza, siedzieć w domu i zawadzać. Didi powiedziała więc synom, że są już na tyle duzi, że sami mogą się sobą zająć. Czy nie dość już dla nich poświęciła? Czy nie zasługuje na odrobinę szczęścia? Finn miał wtedy zaledwie piętnaście lat, Sean postanowił więc zostać z bratem, póki mały nie skończy szkoły średniej. To było dwa lata temu. Od bardzo, bardzo dawna Sean nie wspominał już o zostaniu lekarzem. Teraz przemył ranę, zrobił zastrzyk znieczulający i zaszył ją upiornie zakrzywioną igłą, którą trzymał jakoś sprytnie czymś, co wyglądało jak nożyczki. Sean nie powinien nawet mieć takich rzeczy. Sanitariusze teoretycznie nie zakładali szwów. Ale Finn nie był głupi i ani drgnął. Sean odchylił się, żeby spojrzeć na swoje dzieło. – Blizna i tak może być. – Wszystko mi jedno. – Oddałeś im chociaż? – Było ich pięciu – odparł Finn. – Mam przedzwonić? Ostatnią rzeczą, jakiej by teraz Finn potrzebował, było wstawiennictwo starszego brata. Tego żałosnego, rozgoryczonego brata z jego głupią wiarą w moc płynów do mycia podłogi. – Nie, nie dzwoń. – Zadzwonię.

– Nie! Na karku Seana drgnął pojedynczy, malutki mięsień – jedyna oznaka jego złości. – Od lat nikt ci nie przyłożył, przecież nie jesteś już dzieckiem. A teraz nagle drugi raz w ciągu kilku tygodni. Nie możesz im na to pozwalać. – Nikomu na nic nie pozwalam – zaprotestował Finn. – Przecież celowo ich prowokujesz. Po co? – Wyrzuciłeś wszystko z jej pokoju. Po co? Sean milczał. Finn nie znosił tego jego milczenia. – Dziś mijają dwa miesiące – powiedział. – Dlaczego jej nie szukasz? Sean wyrzucił do kosza zużyte opatrunki, potem z trzaskiem zamknął swoją czarną torbę. – Jak tak ci zależy, to dlaczego sam jej nie szukasz?

Róża

BIEC „Wrócę”. Róża stała w wielkim oknie domu na przedmieściach i powtarzała sobie bezgłośnie te słowa, jakby ich wypowiedzenie mogło sprawić, że się urzeczywistnią. Co było oczywiście bardzo naiwne. Tak jak naiwnością było czekanie w tym oknie z nadzieją, że na podwórku zaroi się zaraz od policjantów. Albo gapienie się w sufit i nasłuchiwanie, czy już nadlatują helikoptery i dudnią buty żołnierzy. Nikt nie przyszedł. I nie przyjdzie. Poza nim. On – tak, przyjdzie, jak co dzień, żeby znów zadać to samo pytanie: – Czy już mnie kochasz? Z początku odpowiadała na nie pytaniami: – Kim jesteś? Kim ty tak naprawdę jesteś? Czego chcesz? Co to za miejsce? Co z tobą nie tak? Ale on tylko posyłał jej nijaki, uprzejmy uśmiech – uśmiech wujka, nauczyciela, sprzedawcy, wszystkich tych zębatych mężczyzn. Uśmiech, od którego wyglądał jeszcze bardziej przerażająco. – Wkrótce mnie pokochasz. Zobaczysz. Nie było to pierwsze miejsce, do jakiego ją zabrał. Najpierw trzymał ją w jakiejś jaskini czy czymś takim – w pomieszczeniu tak zimnym, pustym i ciemnym, że nie potrafiła znaleźć jego granic. Było dosłownie tak wielkie jak pole kukurydziane, jak cały ten dziwny kraj. Chodziła więc tylko w kółko i wrzeszczała w tę ciemność. A potem nagle, pewnego poranka, obudziła się w wielkim łożu w słonecznym pokoju z pluszowymi niebieskimi fotelami i czereśniową szafą. Siedział na jednym z foteli i wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego. – Już się zastanawiałem, ile jeszcze będziesz spać. Zakryła się kołdrą aż po szyję i odsunęła w tył z takim pośpiechem, że boleśnie uderzyła łopatkami w zagłówek. – Nie bój się. Nie dotknę cię, póki sama o to nie poprosisz – powiedział takim głosem, jakby należało mu pogratulować niebywałej szlachetności. – Chodź, pokażę ci dom. Chyba ją czymś przedtem naćpał, bo kompletnie nie pamiętała, jak się w tym domu znalazła. A w dodatku dała mu się po nim oprowadzić. Był to duży drewniany dom z kilometrami śliskiej podłogi i kuchnią uzbrojoną w nierdzewną

stal tak lśniącą, że aż oczy od tego bolały. W salonie zobaczyła kominek i olbrzymi telewizor. Okno wychodziło na ulicę, na której więcej takich domów – identycznych, jeśli nie liczyć kolorów – przycupnęło niczym skarcone dzieci. – Podoba ci się? – spytał. – Zbudowałem go dla ciebie. Zbudował go dla niej? Wzdłuż domu rosły wielkie drzewa. Siedziało na nich kilka ptaków, tak nieruchomo, jakby pozowały. Czy drzewa rosły tu już, zanim pojawił się dom? A może zostały przewiezione tu, gdy były duże, i tylko wsadzono je potem do ziemi? Jak długo w ogóle buduje się taki dom? – W szafie na górze są ubrania. Pomogła mi je wybrać bardzo miła sprzedawczyni, ale jeśli ci się nie spodobają, zawsze możemy kupić inne. W telewizji są wszystkie programy, wszystkie filmy. Możesz oglądać, co zechcesz. – I znów ten przyjemny uśmiech na przyjemnej, może nawet przystojnej twarzy. – W kuchni są zapasy jedzenia. Trochę jesteś chuda. Powinnaś coś zjeść. Dawno temu, jeszcze w Polsce, koń kopnął jednego chłopca w głowę. Dziecko zachowywało się potem dziwnie, jakby nic nie czuło. Ten mężczyzna miał taką minę jak tamten chłopiec. Radosną. Pustą. Wskazał jej wiszący nad kominkiem obraz. Chwilę trwało, nim dotarło do niej, że to jej portret. Stała na nim na środku zielonego pola, między palcami rozkwitał jej jeden kwiat, a drugi utknął w jej długich kręconych włosach. Wokół niej tańczyły w kręgu jakieś dziewczynki. Niewidzialny wiatr targał jej białą sukienkę, tak przezroczystą, że Róża wyglądała, jakby nie miała na sobie żadnych ubrań. Odskoczyła od kominka i tego okropnego obrazu jak zwierzę, które odruchowo odsuwa się od węża. Albo nie zwrócił na to uwagi, albo się tym nie przejął. Patrzył na nią z tych swoich wysokości zimnymi oczami, w których czaił się ogień. Zabrakło jej nagle tchu, jakby to spojrzenie wypaliło cały tlen w pokoju, jakby zżerało ją razem z nim. – Jesteś taka piękna – powiedział. Róża słyszała te słowa już wiele razy, ale nigdy nie przerażały jej aż tak bardzo jak teraz. – Chcę się z tobą ożenić – dodał. Odzyskała czucie w ustach. W końcu znów mogła mówić, ale nie powiedziała: „Nikt nie jest aż tak piękny”. Nie powiedziała: „Jesteś porywaczem, przestępcą, szaleńcem”. Nie powiedziała: „Kocham innego”. Nie powiedziała: „Proszę, nie rób mi krzywdy”. Jej zdrętwiałe usta powtórzyły to, co powiedziała swemu niemądremu chłopcu, którego zostawiła w Polsce: – Mam tylko dziewiętnaście lat. Jestem za młoda na małżeństwo. – O – rzekł, przyjmując do wiadomości tę nową informację. Lekko przechylił głowę. – W takim razie będziemy chyba musieli poczekać, aż

przestaniesz być za młoda. Odwrócił się i zniknął z pokoju. Otworzył drzwi do garażu, wyszedł i zamknął je za sobą. Usłyszała chrzęst klucza w zamku – głośny jak wystrzał armatni. Otwieranie bramy garażowej. Warkot silnika. Podbiegła do drzwi wyjściowych i patrzyła przez szybkę, jak po podjeździe toczy się czarny SUV, mija dom i znika jej z oczu. Nie byłaby wnuczką Haliny Sokołowskiej, gdyby dała się tak łatwo zastraszyć. Czyż jej babcia nie przegoniła kiedyś niedźwiedzia z kuchni – i to samą tylko miotłą? Róża rzuciła się więc do drzwi do garażu. Ani drgnęły. Chciała je kopnąć, ale przypomniała sobie, że jest na bosaka. Obeszła cały dom, szukając w oknach zasuwek, których jednak nie było. Potem chwyciła lampę stojącą w salonie, bo postanowiła rozbić nią okno wychodzące na ulicę, ale okazało się, że lampa jest jakoś przytwierdzona na stałe do podłogi. Tak zresztą jak i wszystko inne. Wróciła więc do drzwi frontowych – ciężkich, drewnianych, pomalowanych na biało. Szarpała się chwilę z gałką. Zaparła się nogą o futrynę i pociągnęła tak mocno, że ręce ześlizgnęły jej się z gałki i runęła na podłogę. Rzuciła się na to wredne drewno niczym rozwścieczona kotka. Waliła w nie jak oszalała, pięściami, paznokciami, ale tylko zdarła sobie skórę do krwi. Potem stała tak zasapana i wpatrywała się w zniszczone dłonie, aż zaszło słońce i na fioletowym niebie zaczęły chytrze mrugać gwiazdy. To było całe tygodnie temu. A w każdym razie zdawało jej się, że minęło kilka tygodni. Czas płynął tu tak wolno. I szybko. Odrywała się od teraźniejszości, traciła kotwicę, unosiła się bezwolnie, jej umysł wypływał na niekończące się wody wspomnień, dryfował w przyszłość, na coś czekał, a potem nagle znów wpadała w tę nieznośną męczarnię teraźniejszości. Tutaj, tam, wszędzie. Każdego dnia stawała w oknie i szeptała to słowo. „Wrócę”. Jej modlitwę, zaklęcie. Ale nie działało. Za oknem nie widać było żadnych radiowozów. Nie znalazła w domu ani komputera, ani telefonu. Próbowała nawet podpalić zasłony w kuchni w nadziei, że gdy płomienie obejmą dom, przyjedzie straż pożarna, ale natychmiast włączył się system tryskaczy przeciwpożarowych. Tylko zasłony się trochę spaliły, ale mężczyzna wymienił je bez słowa. Czasami widziała samochody podjeżdżające pod inne domy, wyskakujących z nich ludzi: matki, ojców, dzieci. O, znów są. Zaczęła wymachiwać rękoma. Skakała jak opętana, póki nie zniknęli w głębi swojego domu. Choć krzyczała na cały głos, nikt jej nie usłyszał. Nikt nawet nie spojrzał na dom po drugiej stronie ulicy i tkwiącą za szybą dziewczynę. Jakby była manekinem na wystawie. Róża miała już dość stania w oknie, wymachiwania rękoma, modlenia się. Odsunęła się od szyby, rzuciła na kanapę, nogi oparła o stolik do kawy. Mężczyzna zostawił jej całe stosy ubrań w szafach, ale żadnych butów. Wolał ją bosą. Tak

powiedział. I że ma takie piękne stopy. Nie miał racji. Co może być pięknego w stopach, które nigdzie nie mogą cię zabrać? Co może być pięknego w stopach, które nie mogą biec?

Finn

WYSTAWA Wystawa Zwierząt Rogatych i Kopytnych od zawsze obejmowała wbrew nazwie również zwierzęta nierogate i niekopytne. Owszem, były tu młode woły i jałówki, owce i kozy, ale też nie wiadomo czemu wystawiano na pokaz psy i koty i wszystkie one były skrzętnie oglądane przez jurorów. Kilka dni po tym, jak bracia Rude go sprali, Finn krążył między namiotami i patrzył sobie na owce, świnie i króliki. Niektórzy właściciele zwierząt zagadywali do niego, uparcie używając tych głupich przezwisk. Ze współczuciem pomieszanym z satysfakcją pytali o rozciętą brew i wargę. Ale nie przejmował się tym. Głównie dlatego, że z braku snu już trochę majaczył, a poza tym jakiś szurnięty koziołek przegryzł postronek i łaził teraz za nim, usiłując skubać jego tylne kieszenie. – Odczepisz się wreszcie? – spytał. – Nieee! – odparł kozioł. Finn szedł więc dalej. W głowie wciąż huczało mu pytanie Seana. To dlaczego sam jej nie szukasz? A przecież prawda była taka, że szukał jej cały czas. Gdy tylko zniknęła, ubłagał Charliego Valentine’a, żeby zawiózł go na zabłocone pole, gdzie się to wszystko stało. Kazał mu czekać kilka godzin, a sam przeszukał dokładnie cały teren, byle znaleźć jakiekolwiek ślady stóp, opon, pety, opakowania po jedzeniu – cokolwiek, co policja mogła przeoczyć. Cierpliwie znosił niekończące się tortury, które mu wymyślał Jonas Apple: „A teraz opisz mi go jeszcze raz. Powiedziałeś, że był wysoki. Tak wysoki jak ty? Czy może jak twój brat? Metr osiemdziesiąt pięć? Czy raczej dziewięćdziesiąt? Czy może dziewięćdziesiąt pięć? Powiedziałeś, że miał na sobie ciemny płaszcz. Czy to był czarny materiał? Czy może raczej granatowy? A może ciemnozielony? Miał brodę? Wąsy? A może brodę i wąsy? Nieważne, jak się poruszał, Finn. Ważne, że mam tu czarno na białym, że ona nawet nie pisnęła. Dlaczego nie krzyczała? Dlaczego nie kopała? Nie uciekła? Czy myślisz, że mogła go znać? Może chciała z nim iść? Jesteś pewien? Skąd ta pewność?”. A do tego Finn musiał przecież znosić milczenie brata, te jego zaciśnięte po cichu pięści, niewypowiedziane oskarżenie. Nawet teraz, gdy ludzie z Bone Gap już zgodnie uznali, że Roza zniknęła po prostu w równie tajemniczy sposób, jak się pojawiła – jakby była jakąś błyskotką, której nikt nie mógł mieć, jakby nie mieli prawa zrozumieć jej przeszłości ani być częścią jej przyszłości – Finn uparcie rozglądał się w tłumie za jej podskakującymi lśniącymi lokami, jej raźnym krokiem i uśmiechem tak promiennym, że zdawało się, iż oświetla wszystko jakimś magicznym światłem. Ale ludzie wokół nie podskakiwali i nie promienieli. Co najwyżej szeptali i wytykali go palcami.

– Meee – odezwał się znów koziołek. – Nie masz ty przypadkiem jakiegoś mostu do przejścia? Najzabawniejsze, że przecież ludzie z Bone Gap w ogóle nie powinni byli zaakceptować Rozy – nieznajomej, która pojawiła się znikąd i nie chciała nikomu powiedzieć, skąd się wzięła. Nieznajomej, która podstępnie wykorzystała tych „biednych, opuszczonych przez matkę chłopców”. Sean od razu uprzedził Finna i Rozę, że ludzie będą gadać – jak to ludzie. I rzeczywiście, zeszłego roku, gdy tylko weszli na wystawę, tłum zaczął szeptać za ich plecami. Ale potem zatrzymali się przed namiotami fundacji 4H i Roza zachwyciła się cielakami i jagniętami. Stary Charlie Valentine pochylił się i coś do niej powiedział. Uśmiechnęła się. Spytał, które jagnię najbardziej jej się podoba. Kiedy wskazała najpiękniejsze, Charlie orzekł: „Dziewczyna zna się na zwierzakach”. A kiedy ona z kolei spytała go swoim niepewnym angielskim o zakwaszenie gleby i jak ono wpływa na zbiory kukurydzy, Charlie stwierdził: „Dziewczyna zna się na ziemi”. Potem pokiwał głową, jakby przemawiał w imieniu całego miasteczka – bo w sumie tak przecież było – i powiedział: „No to mamy tu prawdziwie wsiową dziewczynę. Wierzcie mi, wiem, co mówię”. I wszyscy mu uwierzyli. Tak samo, jak teraz nie wierzyli Finnowi. Zapachniało szarlotką i żołądek Finna sam go poprowadził w stronę stoiska z ciastami. Koziołek podreptał za nim. – Witam pana, panie O’Sullivan! – powiedziała kobieta robiąca na wystawie za cukiernika... za cukiernicę? – Dzień dobry, pani L. Pani Lonogan tak naprawdę piastowała w Bone Gap urząd dyrektorki podstawówki. I tak go sobie piastowała, chyba odkąd ludzie zaczęli chodzić na dwóch nogach. Siwe włosy splatała w jakiś wymyślny kok, przez co wyglądała, jakby miała na głowie zakurzony koszyk. Nim Finn miał czas zaprotestować, odcięła mu wielki jak stodoła kawał czekoladowego ciasta i podała je na serwetce. – Co tam słychać u twojego brata? To jest chłop na schwał. Wciąż taki zajęty ratowaniem życia ludziom? Wgryzł się w ciasto. Chyba komuś się sypnęła sól zamiast cukru. – Co? A, tak. Wciąż ratuje życie. – A co u mamy? Ten cały ortodonta poszedł już chyba przecież po rozum do głowy i przekonał się do idei posiadania synów. Wasza matka to zawsze potrafiła owinąć sobie faceta wokół palca! Finn z trudem oparł się pokusie, żeby splunąć. – Chyba jednak nie tym razem. – Szkoda. – Tak? – wyrwało się Finnowi. Pani Lonogan uniosła brew, która wyglądała tak, jakby ją sobie namalowała

świecówką. – No to co? Szkoła się skończyła. Zabierzecie się z Miguelem do tego mojego płotu? – Stawimy się o siódmej rano w poniedziałek, proszę pani. – Mój Lonny ma wszystkie narzędzia, jakich możecie potrzebować. Na pole podjedziecie sobie jego pikapem. Sam by to ponaprawiał, gdyby nie jego krzyż – ciągnęła pani Lonogan. – Dość mam już tych krów od Rude’ów pałętających mi się po mojej ziemi. I saren. I cokolwiek tam jeszcze się czai. – Dla podkreślenia tych słów zatrzęsła się dość dramatycznie. Co ciekawe, jej fryzura ani drgnęła. – Proszę się nie martwić. Połatamy ten płot – zapewnił ją Finn. Naprawienie ciągnącego się kilometrami ogrodzenia zajmie im z Miguelem całe lato, ale Lonoganowie dobrze płacą, a dzięki tej robocie Finn będzie mógł zejść Seanowi z oczu. Może pani Lonogan o tym wiedziała. Może dlatego jego akurat poprosiła o pomoc. – Mam tu coś dla ciebie. – Wyciągnęła z kieszeni złożoną karteczkę i przesunęła ją w jego stronę po plastikowej ceracie. Na papierze wydrukowane były następujące słowa: Sięgając ku gwiazdom Z nadzieją w sercach, Rośniemy, zmieniamy się, pragniemy. Płonie w nas ogień. By być tym, kim musimy się stać, By zmieniło się to, co musi się zmienić, Musimy sięgać ku gwiazdom Z nadzieją w sercach. – To wiersz – powiedziała pani Lonogan. – O nadziei. Znalazłam go na wuwuwu. – Mee! – beknął kozioł. Pani Lonogan spojrzała na zwierzę, zmarszczyła brwi, potem znów wróciła wzrokiem do Finna.

– Gapciu... znaczy, O’Sullivan, co cię inspiruje? Czy to było pytanie z gatunku podchwytliwych? – Nie wiem za bardzo, co pani ma na... – Ja na przykład, kiedy byłam mała, chciałam hodować koty. Pani Lonogan miała białego persa imieniem Fabian, którego ubierała w sukienki i woziła w wózku dla dzieci. – Naprawdę? – Tak. Wychowywałam się na farmie, gdzie koty miały polować na myszy i nic poza tym. Ojciec nawet nie wpuszczał ich do domu. Mówił, że zostawiałyby wszędzie kłaki. Ale ja się uparłam. Odkładałam każdy grosz i gdy skończyłam osiemnaście lat, kupiłam sobie pierwszego persa. Ojciec kazał mi wybrać między mieszkaniem w domu a mieszkaniem z kotem. Jak myślisz, co wybrałam? To akurat nie było pytanie podchwytliwe, to była integralna część kazania. Finn siedział więc cicho. – Rzecz w tym, że trzeba walczyć o to, w co się wierzy – ciągnęła pani Lonogan. – A więc? W co ty wierzysz? Musisz przecież w coś wierzyć. Co chcesz w życiu robić? Słowa wymsknęły mu się, nim zdążył się zastanowić – nim zdołał przypomnieć sobie, że to na pewno nie jest prawidłowa odpowiedź. – Chcę odnaleźć Rozę. Chcę, żeby do nas wróciła. Pani Lonogan musiała się przytrzymać stołu, żeby się nie przewrócić. Zupełnie jakby Finn właśnie oświadczył, że zamierza tresować jednorożce do bajkowego cyrku. – Wiem, jak ci ciężko – powiedziała, nalewając mu kubeczek lemoniady z takim skupieniem, jakby była naukowcem odmierzającym kwas solny. – Czasami ludzie nie są tacy, za jakich ich mamy. W ogóle jej nie znaliśmy. – Nieprawda. Znaliśmy ją. Znaczy: znamy ją. – Nic nie wiemy o jej przeszłości – upierała się pani Lonogan. – Nic, co mogłoby nam pomóc ją odnaleźć. Poddał się i resztę ciastka rzucił koziołkowi. – Wiem. – Każdy ma jakąś opowieść – powiedziała pani Lonogan rozmarzonym, nieobecnym głosem. – Każdy ma swoje tajemnice. Finn odwrócił się od stoiska z łakociami. Wziął duży łyk lemoniady, która na szczęście zawierała dla odmiany cukier, a potem nagle zauważył ten ruch. A raczej – brak ruchu. Przedziwna dziura ciszy w środku całego tego harmideru i koloru. Ruszył wzrokiem w górę po nogach, które stały tak pewnie, jakby były pniami drzew, aż po pierś tak nieruchomą, że równie dobrze mogłaby być z kamienia, do tego ramiona jak z kości słoniowej. A nad nią ta nijaka twarz, którą przecież... Ktoś uderzył go nagle w ramię, aż Finn upuścił lemoniadę. Obrócił się

natychmiast. – Chłopie! – ryknął Miguel Cordero. – Przecież umówiliśmy się przy owcach. Finn odwrócił się szybko z powrotem w stronę tej nieruchomej postaci, ale już jej nie było. – Widziałeś to? – Co? Że się zalałeś lemoniadą? – spytał Miguel. – Nie. To tam. – Ale co? Na co mam patrzeć? Jak miał to opisać, żeby znów nie wypaść na lunatyka? – Stał tam taki facet. Po prostu tak stał. Już go kiedyś widziałem. Widziałeś to? – Tu jest mnóstwo facetów, chłopie – stwierdził Miguel. – O wiele za dużo facetów. To właśnie przez to wypada na nas tak mało lasek. – Aha – mruknął Finn i zaczął garścią serwetek wycierać sobie lemoniadę z dżinsów. – Mówię o laskach, chłopie. Na przykład o tamtej. Patrzy na ciebie. Finn bardzo się starał okazać zainteresowanie. – Kto niby? – Ta w zielonej bluzce. Nie, nie gap się! Masz zwyczaj tak upiornie się gapić. – Ludzie mi mówią, żebym się na nich nie gapił, a potem mi mówią, że w ogóle na nich nie patrzę – poskarżył się Finn. – Mogliby się w końcu zdecydować. – Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że jakbyś tylko przestał się snuć jak jakiś lunatyk, tobyś miał od groma lasek? Miguel nawet nie wspomniał o siniakach i rozciętej brwi, bo był dobrym przyjacielem. A może po prostu już się do tego przyzwyczaił. – To jakoś tak samo wychodzi – mruknął Finn. – Wiesz, co mi powiedziała Amber Hass? – spytał Miguel. – Nie, co? – Że wyglądasz jak aktor. – Który? – A kogo to obchodzi, chłopie! Amber Hass powiedziała, że wyglądasz, jak aktor, więc czas zagadać z Amber Hass. – Amber Hass żuje własne włosy. – Skoro już o żuciu mowa, to o co właściwie chodzi z tym kozłem? – A tak się przypałętał. – On ci psuje reputację, chłopie. Przecież chyba ma jakiegoś właściciela, nie?

Ale Finn nie miał reputacji do zepsucia. – Pewnie ma – mruknął. – Maa! – zgodził się koziołek. Ruszyli w stronę namiotów ze zwierzętami. Miguel nie był za wysoki, ale za to szeroki jak byk, a ręce miał bardzo silne i tak długie, że sięgały mu niemal do kolan. Okropnie się tego wstydził, więc prawie zawsze trzymał je w kieszeniach (przez co łokcie odstawały mu pod jakimś dziwnym kątem, a ręce wydawały się jeszcze dłuższe). – Widziałem, że gadałeś z panią L. – powiedział Miguel. – Znów coś znalazła na „wuwuwu”? – Dała mi wiersz. Powiedziała, że chce mnie zainspirować. – Pani Lonogan to przedawkowuje ten żwirek dla kotów. To jej padło na mózg. – Może tak. Zacząłeś się już uczyć do egzaminów? – Gadasz jak moja matka. Jest lato, chcę wyluzować, tak? O, tylko spójrz na nią. Nie, nie gap się! – Pojęcia nie masz, jakie oni nam każą pisać eseje. – Ale to dopiero za kilka miesięcy. – Egzaminy są w czerwcu i we wrześniu. A ja pewnie będę musiał podchodzić do nich kilka razy. – A komu by się, do licha, chciało przechodzić przez to więcej niż raz? – żachnął się Miguel. – Pomyślałem sobie, że może mógłbyś mi pomóc z tymi wypracowaniami. Bo w niektórych testach każą nam napisać całe wypracowanie. – Nie jestem od wypracowań – odparł Miguel. – Pomóc to ci mogę ewentualnie z geografią. Rodzina Miguela miała bzika na punkcie biegów na orientację. Brali udział w zawodach, w których zostawiano ich w obcym lesie albo na jakimś polu, albo nawet w mieście i mieli tylko kompas i kilka punktów orientacyjnych. Finn pojęcia nie miał, jak ktoś może w ogóle chcieć się celowo zgubić. – W Bone Gap mamy tylko trzy prawdziwe drogi – powiedział. – Niby jakiej pomocy z geografią mogę tu potrzebować. – No ale przecież możesz zawsze gdzieś wyjechać. Finn wyobraził sobie Rozę w autobusie albo przy oknie w samolocie, za nią błękitne niebo. – Gdzie na przykład? – A bo ja wiem. Do Saint Louis. Cincinnati. Chicago. Finn syknął. – A co masz przeciwko Chicago? – Za duże.

– Jak to za duże? – Za dużo w nim ludzi. – A co ty masz nagle przeciwko ludziom? Finn nie znosił tłumów. Tysięcy kłębiących się, obijających o siebie ludzi. – Za dużo opinii. – Byłem wczoraj u babci. W zeszły weekend wygrała w bingo grę wideo do ćwiczeń. Tata jej ją zainstalował i wszyscy zaczęliśmy w to grać. – Aha. – I ta gra stwierdziła, że jestem otyły. Kiedy podszedłem do konsoli, człowieczek na ekranie, który miał być mną, napuchł jak kleszcz. Miguel był krępy, ale na pewno nie miał ani grama tłuszczu. – Co za bzdura – stwierdził Finn. – Chodzi mi o to, że nawet gra wideo ma opinię. Ja tymczasem nie mogę utyć, choćbym chciał. Duch wyjada wszystkie ciasteczka. Corderowie mieszkali w wielkim domu z poddaszem tak zapchanym gratami, że młodszy brat Miguela zgubił się tam kiedyś na całe popołudnie (akurat był bez kompasu). W nocy słychać było tam czasem jakieś dziwne odgłosy. Kiedy indziej znikało jedzenie. Ludzie z miasteczka mówili, że to duch staruszki, która umarła tam pół wieku temu. Miguel uważał, że to poltergeist, złośliwy duszek, który lubi robić żywym psikusy. No chyba że to kukurydza. Finn nie wierzył w duchy i choć kukurydza wciąż do niego gadała, był pewien, że nie rusza się z pola. – Naprawdę myślę, że to brat ci wyżera te ciastka. – Mówi, że nie. – Tak, ale mówił też, że nie ogolił twojego psa. – Też prawda – przyznał mu rację Miguel. Szli dalej. Zapach hot dogów i waty cukrowej mieszał się z mocną wonią zwierząt. Miguel nie przestawał paplać o dziewczynach, ale Finnowi wszystkie one wydawały się takie podobne. Jakaś różowa twarz, jakaś brązowa twarz, żółte włosy, czerwone włosy, i wszędzie te obcięte dżinsy. Właściwie to dżinsowe szorty to mu się akurat podobały. – Ta ma ładne kolana – powiedział więc w końcu. – Kolana?! – Miguel zamachał bezradnie rękoma. – Hej! A co wy robicie z moim kozłem? – spytał ktoś stojący przy namiotach. – A co twój kozioł robi z nami? – odpowiedział mu Miguel. Na co rozległ się dźwięk przypominający suchy kaszel. Wszyscy się obejrzeli. Obok nich przetarabanił się zardzewiały motorower plus czerwona przyczepka i kłęby dymu. Kierowca miał na sobie biały kombinezon i maskę z siateczką. Jak szermierz. Albo zabójca z horroru. W Bone Gap była tylko jedna

osoba, która mogła jechać na motorowerze w stroju seryjnego mordercy. – Chodź – powiedział Finn i wskazał motorower. – Masz tu pod nosem tyle boskich panienek, a ty będziesz lazł za tamtą? – oburzył się Miguel. – Naprawdę nie potrafisz odpuścić? Finn tak w ogóle to był ekspertem w odpuszczaniu sobie. Czy nie dlatego na przykład Sean prawie z nim już w ogóle nie gadał? Ale teraz już całkiem sporo osób pędziło za dymiącą, krztuszącą się maszyną. Cała grupka wyszła z terenu wystawy i podążyła za dymem na główną ulicę miasteczka. Na zniszczonym szyldzie jedynej w miasteczku knajpki zwanej Smakowite Ploteczki wisiał niczym żywa piñata rój pszczół. Głośne bzyczenie wbijało się Finnowi w czaszkę z taką siłą, że aż go zęby rozbolały. Pojęcia nie miał, ile ich tam mogło być. Setki? Tysiące? Miliony? Kiedyś na przerwie jeden z nauczycieli – tata Miguela, José – wdepnął w gniazdo, które pszczoły zrobiły sobie w ziemi. Nim przyjechała karetka Seana, José Cordero miał już trzydzieści sześć użądleń. Teraz Priscilla Willis zeskoczyła z motoroweru i oparła swoją maszynę o witrynę sklepu żelaznego U Hanka. Wyciągnęła z przyczepki przykurzacz, dmuchnęła nim, a potem odłożyła go na ziemię. Sięgnęła do przyczepki po białą skrzynkę i położyła ją na krawężniku pod rozbzyczaną piñatą. Wyciągnęła prześcieradło i jeden jego koniec wepchnęła pod skrzynkę. Drugi róg przywiązała do klamki kafejki tak, że teraz prześcieradło rozpościerało się między skrzynką a drzwiami niczym hamak. Przykucnęła tuż obok. Czekała. Mieszkańcy Bone Gap tłoczyli się za Finnem i Miguelem i też czekali. Oczywiście po chwili pojawiły się ciche szepty, a potem także jakieś głośniejsze komentarze. Głosy ludzi zalewały Finna tak jak zawsze – jak jakiś dziwny chór, słowa zlewające się ze sobą, a refreny tak znajome, że mógłby sam je wyśpiewać. – Twoja mama naprawdę powinna bardziej pilnować tego swojego robactwa – powiedział ktoś. – A skąd niby myśl, że należą do mojej mamy? – odburknęła Priscilla, nie racząc się nawet obrócić w stronę tego głosu. – Nawet nie wiecie, czyje są czyje? – spytał ktoś inny. – Jasne, że wiemy – zapewniła go Priscilla. – Pszczelarze oznaczają sobie dla porządku każdą pszczołę. Widzicie tę tu? – powiedziała, wskazując jedną. – To numer pięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt dwa. – Naprawdę? – Jasne. I każda dostaje od nas małą koszulkę z naszym logo. – I po co ten sarkazm? – Wszystkie pszczoły w Illinois są nasze – rozkręcała się Priscilla. – Biliony pszczół. To całkiem sporo koszulek. Pszczoła siadła jej na ręce. Priscilla jej nie odgoniła. – Co jest w tej skrzynce, Priscillo?

– Nie mów tak do mnie. Nie znoszę tego imienia. – Takie dała ci matka. Dziewczyna nic na to nie powiedziała. – Dobrze, już dobrze. Co jest w tej skrzynce, Petey? – Korpus ula i kilka ram z plastrami – rzuciła Priscilla takim tonem, jakby to było najgłupsze pytanie świata. – Jej matka wcale nie jest nawiedzona – poinformowała zebranych jakaś kobieta. – Widać Priscilla ma to po ojcu. – To dopiero był kawał drania. Taka prawda. Zostawił je dla takiej żonglerki z wesołego miasteczka. Nawet ją pamiętam, ruda była. – Nie gadaj głupot. Nie było żadnej żonglerki. Po prostu pewnego dnia zaczął iść i szedł, i szedł. – Tak czy siak, lepiej im bez niego, prawda, Pris... znaczy Petey? Dziewczyna puszczała te komentarze mimo uszu. Teraz już kolejna pszczoła wędrowała jej po ramieniu. – Jak nie będziesz ostrożniejsza, to cię w końcu użądlą. Kojarzycie moją siostrzenicę z Benton? Pożądliły ją w same nozdrza. Słowo daję. O mało co musieliby jej amputować nos. – Ty to naprawdę chrzanisz. Na pewno nikt nikomu nie odciął nosa. – Powiedziałem przecież, że „o mało co”, nie? Lepiej uważaj, Priscillo Willis. Raczej chyba nie byłabyś szczęśliwa, gdybyś nie miała nosa. – I tak nie jest szczęśliwa, to chyba widać. Woli te swoje pszczoły od ludzi. – Wielkie mi halo. Założę się, że te pszczoły nawet nie mają żądeł. Ten głos Finn rozpoznał. Jeden z braci Rude. Derek. Ręką bez pszczół Priscilla odsunęła sobie maskę z twarzy. Na jej plecy posypały się długie, miodowe fale z kilkoma różowymi warkoczykami. – To może chcesz tu podejść i mi pomóc? Mógłbyś wtedy sam sprawdzić, czy mają żądła czy nie. – Niby czemu miałbym ci pomagać? – warknął Derek. – A te twoje włosy są beznadziejne. – Nie rozpraszaj jej – odezwał się jakiś dorosły. – Już od dobrych piętnastu minut czekam, żeby wejść do środka na kawę. Jak zaraz nie łyknę kofeiny, to wpadnę w tę... no, jak to się tam nazywa... śpiączkę. – To by rzeczywiście była strata – zakpił ktoś, a tłum wybuchnął śmiechem. – Ciiii! – syknęła na nich Priscilla Willis. – Zanim pszczoły uformują kłąb rojowy, obżerają się miodem, tak że zwykle nie mają nawet siły użądlić – wyjaśniła. Jedna z pszczół w końcu wlazła na prześcieradło i zaczęła iść po nim jak po moście prowadzącym do ula. Za nią ruszyła kolejna. – Czy one wszystkie będą tak szły piechotą do twojego ula?

– Po co iść, jeśli się ma skrzydła? – Pszczoły mają bardzo małe rozumki. – Wstałem z łóżka tylko dlatego, że myślałem, że to będzie o wiele bardziej ekscytujące. – Dlaczego ul jest biały? – wyrwało się Finnowi. Priscilla Willis spojrzała na niego tymi swoimi ciemnymi, szeroko rozstawionymi oczami. Ludzie z Bone Gap mówili, że to ma sens, że Priscilla Willis urodziła się w rodzinie pszczelarzy, skoro sama wygląda jak pszczoła. Ale Finn nie lubił słuchać tego, co ludzie mówią. Ciężar spojrzenia Priscilli był jak ciężar położonej na ramieniu dłoni. Albo jak wymierzony policzek. – Dlaczego jest biały? Dlaczego nie czerwony albo fioletowy, albo jakikolwiek inny? – Nie jest biały. Jest niebieski – sprostowała Priscilla. – Jest biały. – Nie dla pszczół. Pszczoły widzą biel jako błękit. To ich ulubiony kolor. Derek Rude zarechotał. – Pszczoły lubią błękit. Ona jest stuknięta. Czy to jest w ogóle normalne, żeby dziewczyna spędzała cały czas z robalami? – A czy to jest normalne, żeby chłopak chodził na randki z bydłem? – odgryzła się Priscilla. Szczęka Dereka zaczęła się poruszać tak, jakby przeżuwał korę. – Wszyscy wiemy o twoich randkach – zadrwił ktoś w tłumie. – Mogłabym pójść na randkę z każdym, byle nie z tobą. – Ja z tobą też na pewno nie, wyglądasz jak robak. – A ty jesteś idiotą. Jak myślisz, co będzie ważniejsze za trzydzieści lat? Derek zrobił krok do przodu. Był tak czerwony na gębie, że pomidor mógłby się schować. – Ty brzydka dupo... – warknął, ale nie dał rady dokończyć, bo jakiś mężczyzna obok rąbnął go po łbie. Priscilla wstała. Zdjęła rękawiczkę z dłoni, rozprostowała palce, jakby sprawdzała ich siłę. Ludzie z Bone Gap zaczęli szeptać: – O, nie, proszę, nie rób tego! Lecz ona wsunęła nagą rękę w wijący się rój. Bzyczenie stało się o ton niższe, a Finn poczuł iskry na końcówkach nerwów. Ludziom zaparło dech w piersi. Gdy Petey wyciągnęła rękę, zakrywał ją szczelnie rękaw z insektów. Uniosła obie ręce ku niebu – jedną w rękawiczce, jedną w rękawie z pszczół. Wyglądała jak jakaś szamanka odprawiająca pradawny rytuał. Jej włosy tańczyły na wietrze. Wokół niej wirowały niezliczone pszczoły niczym przyciągane jej grawitacją księżyce na orbicie.

Nie wiem, co to jest, ale brzydkie to na pewno nie jest, pomyślało się Finnowi. – Też coś – postanowił zbagatelizować sprawę Derek, lecz jego głos wypadł tak piskliwie, jakby nawdychał się helu z balonu. – Zamknij się, Derek – powiedział Finn. – Nie jestem Derek. Jestem Spike. – Wszystko jedno, bylebyś się zamknął – powtórzył Finn. A niech go teraz otoczą i zaczną obijać. To by mu w ogóle nie przeszkadzało. Ani trochę. Ręka Priscilli drgnęła i Finn wiedział od razu, że to od użądlenia. Posłała mu wściekłe spojrzenie. – A ty, Lunatyk, na co się tak gapisz?

Róża

SKOCZYĆ Róża zajrzała do pudełka z krakersami, wyciągnęła jednego, odgryzła odrobinę. Gdyby chciała, mogłaby pójść do kuchni i wziąć sobie jakiś owoc z misy, gdzie pełno było jabłek, gruszek, brzoskwiń i śliwek. Ale wszystkie one wyglądały zbyt doskonale, przerażały ją. Bała się, że mężczyzna jakoś je zatruł, zniszczył, że wystarczy, by wgryzła się w miękki miąższ brzoskwini, a padnie martwa. Jak więzień, którym przecież była, żyła o chlebie i wodzie, choć była głęboko przekonana, że woda też jest zatruta. – Żyję o chlebie i wodzie. Jestem tu niewolnikiem – mruknęła do siebie po polsku. Bo nawet najgorsze rzeczy brzmią jakoś lepiej w ojczystym języku. Próbowała uczyć chłopaków tego swojego języka. Zaczęła od prostych słów: kot, pies, stół, pralka. Tłumaczyła im, że po polsku wszystkie rzeczowniki mają rodzaje, że czasem jedną rzecz można powiedzieć na kilka sposobów – że może być kot, ale może być i kotek. – To nie ma sensu – protestował Sean. – Dlaczego stół jest męski? Dlaczego pralka jest dziewczyną? Co to za jakiś zwariowany język? – Nie tak zwariowany jak angielski – zareplikowała. – Z tymi waszymi małymi słówkami. Te wszystkie a i the, i this, i that. Wszystkie one wyglądają tak samo i do niczego się nie przydają. Są jak brud pod paznokciami! Roześmiał się. – You have a point – zgodził się z nią. – Nie mam żadnego punktu – powiedziała mu teraz, choć przecież Seana przy niej nie było. Nikogo tu nie było. Nie miała żadnego punktu zaczepienia. Wpatrywała się chwilę w dłonie – zwisające jej na końcach rąk bezużyteczne rurki bez kości. Nie tak dawno temu były przecież smukłe, silne, potrafiła w nich rozłupać orzecha, wcisnąć palcem nasiono głęboko w ziemię. Nie były jednak przyzwyczajone do takiej bezczynności. Z rozpaczy zwiędły. Znów sięgnęła po krakersa, z pudełka posypały się okruszki. Na stolik do kawy, na dywan. Normalnie to by już oznaczało, że ma coś do roboty, jakieś zadanie – musi po sobie posprzątać. Tu jednak nie było normalnie. Nie musiała robić nawet tego. Mogła pójść do łóżka, a rano nie będzie ani okruszka, jakby mężczyzna miał tu gdzieś specjalnie do takich zadań stadko ptaszków albo tresowane mrówki. Czuła się równie żywa jak obraz nad kominkiem. Cisnęła pudełko po krakersach na bok i włączyła telewizor. Poskakała chwilę po kanałach: różne talk-show, programy o gotowaniu, dekorowaniu wnętrz, seriale

policyjne, filmy. Rzuciła pilota na kanapę. Nie oglądała właściwie telewizji, ale czasami zostawiała ją włączoną, żeby słyszeć jakieś głosy i nie czuć tej okropnej samotności. Nigdy dotąd nie była tak samotna. U O’Sullivanów miała własne mieszkanko, ale w domu zawsze ktoś jednak był. Sean. Finn. Mała kotka, która niby miała mieszkać na podwórzu, ale zawsze potrafiła się jakoś wślizgnąć do domu. Albo chociaż Charlie Valentine, który nieustannie szukał swoich pogubionych kur albo zachodził do nich na karty. Najbardziej lubił grać w taką specjalną odmianę pokera, w której każdy z graczy miał jedną kartę na czole, tak że wszyscy inni wiedzieli, co ma, a on nie. Grali na centy albo na ciasteczka. Kiedy widziała Seana – tego wielkiego, poważnego Seana – z kartą na czole, zawsze jej się tak strasznie chciało śmiać, że zaczynała grać zupełnie na wariata, wypychać na środek stołu olbrzymie sterty centów albo zjadać ciasteczka, nim nawet dotarły do puli. Wtedy usta Seana zaczynały drżeć, potem ten uśmiech, a potem zawsze ją ostrzegał, że jak nie zacznie uważać, to znów przegra. – Watch it – mówił. – Na co niby mam patrzeć? – pytała. – Watch yourself. – Mam patrzeć na siebie? Niby jak? Odwrócić gałki w głowie? Nie przejmowała się wcale, czy przegra czy nie. I tak Charlie zawsze wygrywał. I zupełnie nie rozumiała tego ostrzeżenia Seana. Patrzeć na siebie. Jak można patrzeć na siebie? Ten angielski jest zupełnie pomylony. Jej zdaniem poker stanowił tylko kolejny dowód na to, że to ona ma rację. I tak przestała w ogóle na siebie patrzeć. Albo może nigdy na siebie nie patrzyła. I proszę, jak to się skończyło – upiorną śpiączką, utknięciem w koszmarze, utknięciem na jakimś przedmieściu na stercie okruszków, z rękoma bez kości, z nogami bez butów. Mężczyzna jeszcze nie przyszedł, ale przyjdzie. Robiło jej się słabo na samą myśl o tym jego pytaniu – „Czy już mnie kochasz?”, o tym mdłym uśmiechu, kamiennym spojrzeniu szorującym po jej ciele. Wzdrygnęła się. Podkręciła głośność. Facet w telewizorze krążył po sypialni, wyrywał sobie włosy z głowy, coś tam mamrotał. Właściwie to bardzo w tym przypominał Różę. Nagle zerwał materac z łóżka. Wyrwał jedną z poprzeczek znajdujących się pod materacem i zamachnął się nią w stronę kamery niczym mieczem. Poprzeczki. Poprzeczki pod materacem. Zeskoczyła z kanapy i pomknęła po schodach. Jej łóżko było wielkie, materac na ogromnej platformie. Do niczego się nie nada. Ale w drugim pokoju stało przecież mniejsze łóżeczko. Dla dziecka, jak powiedział, gdy nadejdzie odpowiednia chwila. Obrzydliwość. Jak mężczyzna dwa razy od niej starszy mógł w ogóle myśleć, że... – Nigdy nie nastanie dla nas odpowiednia chwila – powiedziała na głos, po

czym uniosła materac z łóżka. Od jednego końca ramy do drugiego ciągnęły się drewniane poprzeczki. Nie były nawet przykręcone. Uniosła jedną. Była mniej więcej długości pałki bejsbolowej i podobnego ciężaru. Róża mało się nie popłakała z radości. Zbiegła na dół z nowym narzędziem w dłoni. Odsunęła sofę spod okna, zrobiła głęboki wdech, zamachnęła się i z całej siły rąbnęła poprzeczką w szybę. Nie rozległ się jednak obiecujący huk tłuczonego szkła. Drewno stuknęło tylko głucho o szybę. Zmarszczyła brwi, przejechała palcami po powierzchni szyby, nie znalazła nawet zadrapania. Znów walnęła w nią, i jeszcze raz, ale poprzeczka nie rozbijała jej, za każdym razem stukała tylko bezsilnie. Róża pobiegła do okien z tyłu domu, ale efekt był ten sam: stuk, stuk, stuk. Jakieś specjalne szkło. Żeby powstrzymać ludzi od wychodzenia i od wchodzenia. Żadnego punktu zaczepienia. Ale nie podda się, jeszcze nie. Może szkło na dole jest zbyt grube, ale co z tym na górze? Może mężczyzna uznał, że nie będzie na tyle głupia, żeby próbować wyskoczyć przez okno na piętrze. Bo i nie była. Ale przed jej sypialnią rosło drzewo. Drzewo – ani męskie, ani żeńskie. Po prostu wielkie, silne drzewo z gałęziami ledwie może metr od okna. Wybije tam okno i może dosięgnie. Może. Popędziła na górę, dopadła do okna. Zmówiła cichą modlitwę i zamachnęła się z całej siły. Szkło pękło już od pierwszego uderzenia. Ptaki za oknem czmychnęły w popłochu. Za drugim uderzeniem na szybie pojawiła się cała pajęczyna pęknięć. Za trzecim szyba rozbiła się w drobny mak. Róża powybijała jeszcze ostre pozostałości po bokach. Potem pobiegła do szafy, zrzuciła wszystkie piękne suknie z wieszaków i wyścieliła sobie nimi parapet, żeby się nie poranić przy przełażeniu. Wychyliła się przez okno. Od razu zakręciło jej się w głowie, ale nie miała przecież innego wyjścia. Nie będzie tu czekać, aż mężczyzna wróci. Pewnie właśnie kupował jej suknię ślubną. Na samą tę myśl mało nie parsknęła śmiechem. Tylko że była na to zbyt przerażona. Pomacała ubrania na parapecie. Nie przedarły się przez nie żadne odłamki. Dobrze. Wychyliła się i spróbowała dosięgnąć gałęzi, ale drzewo było za daleko. Nim miała się czas zastanowić, stanęła na parapecie i chwyciła się rękoma uniesionej części okna. Trafiła na jakiś pechowy nieodłupany kawałek szyby i przecięła sobie dłoń. Jęknęła z bólu i niemal puściła odruchowo, ale opanowała się i trzymała mocno, żeby nie spaść. Znajdowała się zaledwie na pierwszym piętrze, ale jeśli spadnie, i tak pewnie połamie nogi, a z połamanymi nogami nie da się uciekać. Znów znajdzie się w pułapce. Być może w jeszcze gorszej pułapce. Bo będzie zupełnie bezradna. Trzymała się więc za wszelką cenę, oddychała łapczywie. Spięła mięśnie, szykując się do skoku. – Gotowa, do skoku, skacz!

Odepchnęła się nogami od parapetu, wyciągnęła ręce do przodu. Przedramieniem przejechała po korze, ale udało jej się chwycić gałęzi. Zwisała teraz z drzewa, z nogami majtającymi w powietrzu i dłonią nieznośnie bolącą w miejscu, gdzie ją sobie rozcięła. Miała może sekundę, by sobie pogratulować udanego skoku, nim usłyszała trzask. Trzask pękającej gałęzi. Runęła w dół, obijając się o kolejne konary, nim w końcu walnęła w ziemię. Przez chwilę nie mogła się ruszyć, z trudem nawet oddychała. A potem ujrzała bestię. Bo oczywiście była i bestia. Bestia nad bestie. Potwór warknął, ukazując zębiska niczym nagrobki.

Finn

NOCNY GOŚĆ Miguel czekał na niego na schodach domu Lonoganów. Rękawice położył sobie na kolanach, które uparcie atakował łbem mały owczarek. – Ten pies ma jakieś zaburzenia – orzekł Miguel. – Naprawdę nie widzi, że siedzę? – Nie jego wina. Za dużo przebywa ze zbyt rasowymi kotami. Owczarek – nakrapiane stworzenie wabiące się Musztarda – podbiegł teraz dla odmiany do Finna i trącił go łbem w łydkę. Finn pozwolił mu zagonić się pod schody. Na stercie przy krzakach leżały już łopaty, świder do wiercenia dziur na słupki, kilka toreb betonu, wielkie wiadra z pokrywami, rolka siatki, obcęgi i kilka młotków. Miguel wstał, a Musztarda zaczął tańczyć mu wokół nóg. – Lonoganowie właśnie wyszli. Zostawili nam samochód i powiedzieli, żebyśmy zaczęli w południowo-zachodnim rogu, bo tam ogrodzenie najbardziej się rozwaliło. Nowe słupki leżały już na naczepie, teraz dorzucili więc resztę rzeczy i napełnili wiadra wodą do betonu, co akurat nie było wcale łatwe, bo Musztarda za wszelką cenę chciał ich trzymać blisko siebie. Kiedy Finn otworzył w końcu drzwi do samochodu, pies od razu wskoczył do środka. – Miejmy nadzieję, że chociaż potrafi kopać – mruknął Miguel. Południowo-zachodni róg ogrodzenia przylegał z jednej strony do głównej drogi, a z drugiej oddzielał ziemię Lonoganów od farmy Rude’ów. Finn wiedział, że siatka jest tam w opłakanym stanie, ale z bliska wyglądało to jeszcze gorzej. Druty między słupkami były zardzewiałe i podarte, poszarpane od dołu przez bydło pakujące pysk pod spód, a od góry przez to samo bydło opierające się o płot albo pewnie nawet przełażące przez niego. Słupek w kącie przekrzywił się w stronę drogi; oblazły go wielkie czarne mrówki. Finn oderwał kawałek drewna i zobaczyli w środku misterną koronkę tuneli. – To ten od razu wyrzucamy – stwierdził. – No nie wiem, chłopie – odparł Miguel. – A może Lonoganowie celowo przechowują tu sobie larwy? Obcęgami odcięli drut od słupa, obkopali go łopatami, żeby go poluzować, a potem kopniakiem wydarli ziemi. Z przeżartego drewna wysypały się setki mrówek. Pies natychmiast chciał je zaganiać do swojego wyimaginowanego stada, a kiedy to nie zadziałało, zaczął jej zjadać. – To wam da nauczkę – mruknął Finn.

– Czy ty gadasz z mrówkami? – upewnił się Miguel. Nowe słupy były grubsze i dłuższe niż stare. Finn i Miguel zmieniali się przy poszerzaniu i pogłębianiu dziury. Kiedy była już wystarczająco głęboka, wbili w nią słupek i sprawdzili, czy wyszło im równo. Potem Miguel trzymał słupek, a Finn wlał do dziury trochę wody, warstwę mieszanki betonowej, potem znów wody, znów betonu, aż w końcu dziura była zupełnie zapełniona. – No to jeden mamy z głowy. Został już tylko milion – stwierdził Miguel. Przesunęli się do następnego słupka, a za nimi Musztarda z pyskiem całym w resztkach mrówek. – A z tym to niby co się stało? – zaczął się zastanawiać Miguel. Słupek był tak przez coś przeżarty, że aż wystawały z niego drzazgi. Finn dotknął dziur. – Konie czasami tak podgryzają drzewo. – Konie nie mają kłów. A Rude’owie nie mają koni. – No w każdym razie na pewno nie była to kukurydza. – Skąd wiesz? – mruknął Miguel. Obejrzał się na pole po drugiej stronie drogi. – Kto wie, co się w niej czai. Nagle Finnowi stanęła przed oczami Roza, przykucnięta wśród roślin, chichocząca. Przetarł oczy dłonią i zaczął odcinać kolejne druty na przeżartym słupku. – Widzisz ją? – Co? – stęknął walczący z obcęgami Finn. – Amber Hass. Właśnie przejechała na rowerze. Finn wypuścił powietrze. – Nie zauważyłem. – Coś tam jej chyba wspominałem, że dziś tu będziesz. – Aha. – Może powinieneś zdjąć koszulkę. – Że co? Dlaczego? – Bo wtedy tu podejdzie. – Przestań. – Nie chciałbyś z nią zagadać? – Nie bardzo. – Ale, chłopie, przecież ona jest niesamowita. Nie potrafi robić tej sztuczki z pszczołami, pomyślał Finn, ale na głos powiedział tylko: – Jest w porządku. – W porządku? Ty jesteś nienormalny. – Wszyscy mi to mówią. – Znów jedzie. Teraz w drugą stronę.

– Może chodzi jej o ciebie – podsunął Finn. – Może to ty powinieneś zdjąć koszulkę. Przecież to dla niej się tak tu pocisz, nie? – Na pewno nie chodzi jej o mnie. – Skąd wiesz? – Jej tata spytał kiedyś mojego taty, czy zna jakichś gangsterów z Meksyku. – Myślałem, że twój tata jest z Wenezueli. – No to chyba jasne, tak? – Chrzanić jej tatę. Może Amber lubi Meksykanów. – Co by mi bardzo pomogło, gdybym akurat był Meksykaninem. Chodzi o to, że dla jej taty jestem tylko jakimś tam brązowym smarkaczem. – I co w tym złego? – mruknął Finn, choć wiedział przecież, o co chodzi Miguelowi. Roza na przykład miała taką cerę, którą starsze panie nazywały „ciemniejsza”, ale z czasem zaczęły ją nazywać „oliwkową”, jakby sugestia, że jej skóra jest zielona, miała jakoś polepszać sprawę. – Może Amber podobałbyś się nawet, jakbyś był... – Tylko nie mów, że chciałeś powiedzieć zielony. Albo fioletowy. – Zdecydowanie nie chciałem powiedzieć fioletowy. – A ty to jesteś czerwony – powiedział Miguel, wskazując twarz Finna. – Będzie cię cholernie jutro bolało. I dobrze ci tak, bo gadasz od rzeczy. – Zmieniasz temat. – Ręce mam za długie. – To się dobrze składa. Amber będzie łatwiej cię znaleźć w tłumie. Miguel wyrwał z drewna zszywkę. – Normalnie zaczynam rozumieć, czemu ludzie cały czas spuszczają ci manto. – Dwa razy to jeszcze nie „cały czas”. – Co Sean o tym powiedział? – O czym? – O subwencjonowaniu upraw kukurydzy – warknął Miguel. – O twojej poobijanej gębie, patafianie. Finn wbił łopatę w ziemię, potem przycisnął ją butem, żeby weszła głębiej. – A co by miał powiedzieć? – No tak, w sumie nic – zgodził się Miguel. Kopali jeszcze chwilę, słychać było tylko szuranie łopat o ziemię i kamienie. Potem nagle Miguel wybuchnął śmiechem. – Co? – spytał Finn. – Pamiętasz, jak twój brat wtedy, w Halloween, jak mieliśmy z siedem, może osiem lat, i przyjechali tacy dwaj z miasta, żeby połazić po labiryncie z kukurydzy... Tacy przebrani za kościotrupy... – Ci, co zaczęli nas gonić? – przypomniał sobie Finn. – Chcieli nam rąbnąć

słodycze, nie? – Pamiętasz, jak twój brat wskoczył wtedy na różowy rowerek Amber? Finn też się uśmiechnął. – Taki z białym koszyczkiem. I kwiatkami. – Dogonił ich, zeskoczył pięknie z roweru i stuknął ich głowy razem, a chłopaki padli na miejscu. Twardziel z tego Seana. – Potem miał przez to kłopoty. – E, nie takie znowu poważne – orzekł Miguel. – Jonas Apple nie znosi mieszczuchów. Finn oparł się o łopatę i wskazał dziewczynę za płotem. – Może powinieneś spytać Amber, co się stało z tym różowym rowerkiem. – Ta? A może ty powinieneś spytać brata, jak się walczy. Może bym i spytał, gdyby w ogóle chciał ze mną gadać, pomyślał Finn. Nagle Musztarda spiął się, zaczął wycofywać i obszczekiwać pole kukurydzy. – Widzisz? Szczeka na kukurydzę – triumfował Miguel. – A nie mówiłem? – Co jest, piesku? – spytał Finn. Stali tak i wpatrywali się w pole, pies ujadał, kukurydza falowała. A potem Musztarda nagle przestał szczekać. Zaczął napierać na Finna, żeby go zagonić bliżej Miguela, jakby to miało uratować stado przed niebezpieczeństwem. Tej nocy Finn siedział przy kuchennym stole zawalonym podręcznikami i testami. Parowała jego czwarta herbata. Jane Katastrofa rozłożyła się na blacie wśród tych wszystkich papierzysk i patrzyła, jak chłopiec wlewa sobie do kubka prawie pół słoika miodu Hippie Queen. – Wiem, wiem – powiedział Finn. – Równie dobrze mógłbym pominąć herbatę i zacząć po prostu pić sam miód. Ale i tak wypił tę herbatę, mimo że już go od niej szczypały kubki smakowe na języku. Nie miał zwyczaju pić kawy, a nie chciał zasnąć. Zegar wskazywał drugą rano, jego ciało błagało o odpoczynek, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Nawet gdyby poszedł do łóżka, będzie się tylko rzucał i miotał, cały spocony, aż do rana. Kto inny może by zamiast tego oglądał całą noc telewizję, ale była taka hałaśliwa, a poza tym, jak już Sean wróci do domu, to i tak mu każe wyłączyć telewizor. Tarł więc oczy i przeglądał podręczniki, z których będzie musiał wkuwać przez najbliższe cztery miesiące. Najgorsze, że egzaminy generalnie nie były jego mocną stroną. Najgorsze, że mieszały mu się daty egzaminu z datami stypendium i podania – czerwiec? Wrzesień? Październik? Listopad? Najgorsze, że nawet na testach dodawali jakieś eseje do napisania. I najgorsze, że zawsze na jakiś głupi temat. „Czy twoim zdaniem miasta powinny mieć prawo ograniczania liczby

zwierząt przypadających na dane gospodarstwo domowe? Czy twoim zdaniem szkoła średnia powinna trwać o rok dłużej? Czy twoim zdaniem porażki zawsze prowadzą do sukcesów w przyszłości?” Stukał ołówkiem o papier i głowił się nad odpowiedziami, kiedy przez otwarte okno usłyszał parskanie konia. – Obejdzie się bez komentarza – westchnął. Katastrofa ziewnęła. – Ciebie też to dotyczy. Kotka zamrugała raz, drugi, trzeci. – Nie mówię po mruganemu. „Zamiast ograniczać liczbę zwierząt, miasta mogłyby wydać zakaz przechowywania kur w mieszkaniach. Szkołę średnią można by przedłużyć o pięć lub dziesięć lat, ale jedynie dla osób o nazwisku Rude. Porażki prowadzą do tego, że starszy brat bierze dodatkowe dyżury i wraca o świcie, żeby w ogóle cię nie musieć oglądać na oczy. Prowadzą do tego, że brat cię znienawidzi, całe miasteczko cię znienawidzi, sam się znienawidzisz i nigdy już nie będziesz mógł zasnąć”. Gdzieś za oknem znów parsknął koń. – Mówiłem już, zamknij się. „Mężczyzna był wysoki. I nieruchomy. Nigdy przedtem nie widziałem nikogo, kto by się tak nie poruszał. A gdy już w końcu się ruszył, to trochę jak kukurydza na wietrze”. Głośne rżenie. Katastrofa obróciła łebek w stronę okna. – To tylko jakiś koń – uspokoił ją Finn. Znów rżenie. – Dość głośny koń. Pewnie taki z kłami. Huk. Jakby koń rąbnął kopytem o drzwi stodoły. – Naszej stodoły? To było raczej mało prawdopodobne, bo jedynymi istotami, jakie zamieszkiwały ich stodołę, były myszy oraz ptaki. No i jeszcze... Finn odsunął krzesło i podszedł do okna. Zmrużył oczy, usiłując dojrzeć stodołę w ciemności. Już miał z powrotem usiąść, gdy znów usłyszał huk i zobaczył, jak trzęsą się wrota stodoły. Zostawił Katastrofę na straży książek i miodu i wypadł na dwór. Zatrzymał się dopiero przed przekrzywionym budynkiem. Koń – bo miał nadzieję, że to jest koń, a nie, powiedzmy, na przykład byk – kopał tak mocno, że zaraz rozwali drzwi. – Hej, koniu! – zagadnął Finn. Kopanie ustało. – Jeśli otworzę stodołę, obiecujesz mnie nie stratować? Odpowiedziało mu ciche rżenie, jakby koń doskonale zrozumiał propozycję.

Z drugiej strony, Finn nie gadał też po koniowemu, więc niewykluczone, że koń właśnie powiedział, że zeżre go żywcem. Położył dłonie na zasuwie. Powinien otworzyć teraz czy poczekać z tym do rana? Koń znów kopnął mocno w drzwi, Finn mało nie upadł. – No po prostu szał w trampkach – szepnął. Stanął jak najdalej z boku, nie puszczając zasuwy, a potem odsunął ją szybko. Odskoczył jeszcze bardziej, bo właściwie spodziewał się, że zwierzę wypryśnie z budynku i pogalopuje prosto tam, dokąd zwykle uciekają głośne, rozwścieczone konie. Ale nie. Choć zasuwa była już odsunięta, wrota nadal były zamknięte. Finn wziął głęboki wdech, chwycił klamkę i otworzył drzwi. Odczekał, aż koń wyjdzie. Nie wyszedł. Może Finn przedawkował z tą herbatą. Albo z miodem. Ciche rżenie wewnątrz. Finn zajrzał do środka. Po omacku zaczął obszukiwać zakurzone półki, bo gdzieś tam Sean trzymał przecież starą latarkę. Włączył ją i stodołę zalała słaba żółta poświata. Zamachał latarką. Rzeczywiście był. Lśniący. Wielki. Dobre sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, ale smukły. Nie był to shire ani żaden inny zimnokrwisty. Szczupły i elegancki niczym koń wyścigowy. Tak czarny, że niemal wtapiał się w mrok w kątach. Finn ostrożnie podszedł do konia. A raczej do klaczy. – Hej – przywitał się. – A ty skąd się tu wzięłaś? Klacz pokręciła głową, podeszła bliżej i trąciła go pyskiem w pierś. Miała ogłowie bezwędzidłowe, ze skóry niemal tak czarnej jak jej sierść, ale żadnego siodła. – Cześć – szepnął, głaszcząc jej długi pysk i jedwabistą grzywę. Dopiero kiedy pieścił chrapy konia, poczuł zapach świeżego siana. Przy drzwiach stało kilkanaście beli. Ktoś wsadził mu do stodoły konia razem z karmą. Słyszał o takich przypadkach, że rodziny, którym się gorzej wiodło, podrzucały ukochane zwierzę komuś, kto mógł sobie pozwolić na jego utrzymanie. Ale w okolicy nie było nikogo, kto miałby tak wspaniałego konia. Takiego wierzchowca trudno by było przegapić. Poza tym Finn i Sean na pewno nie mogli sobie pozwolić na trzymanie konia. Ledwo ich było stać na kota. I niby kiedy w ogóle ta mityczna rodzina miałaby mu zostawić tu tego konia? W dodatku z taką ilością siana? Sean był na dyżurze, ale przecież Finn całą noc siedział przy kuchennym stole. Nawet jeśli założyć, że był tak pochłonięty myślami, iż nie zauważył samochodu i głosów, to przecież Katastrofa nie przeoczyłaby czegoś takiego, szczególnie że teraz, tak blisko porodu, zrobiła się naprawdę bardzo czujna. Klacz znów trąciła go pyskiem. Wyglądała na młodą, zdrową, czystą i zadbaną. Pozwoliła mu podnieść kopyto po kopycie i obejrzeć podkowy. Wyglądały na całkiem nowe.

A więc koń. I co on teraz, do licha, pocznie z koniem? Zrzuciła go trzy razy, nim w końcu zdołał się utrzymać na jej grzbiecie. Milion razy jeździł na koniach, ale przecież nie na wielkich, silnych, szybkich i gwałtownych. I nigdy w środku nocy. Ledwo zdołał chwycić wodze, ruszyła z kopyta, wycinając w ciemności jakąś szaloną ścieżkę, jakby coś okropnego deptało jej po piętach. Próbował kierować nią kolanami, powstrzymać od przeskakiwania przez płoty i strumienie, próbował ją zatrzymać, ale klacz miała swoją wizję tej wycieczki, która właściwie sprowadzała się do tego, żeby galopować przed siebie jak najszybciej. Jemu pozostało trzymać się z całych sił i mieć nadzieję, że nie przypłaci życiem tej wyprawy. W końcu tętent konia stał się wolniejszy, a wraz z nim bicie serca Finna. Wałęsali się teraz po okolicznych gospodarstwach, mijali kolejne domy, a wszędzie było tak cicho, że chłopcu zdawało się, iż on i klacz są jedynymi żywymi istotami na całym tym śpiącym świecie. Koń przemknął między cmentarzem a kamiennym domem Corderów i ruszył przez trawy rosnące na skraju posiadłości Willisów. Mel Willis, właścicielka pasieki Hippie Queen, mieszkała z córką wśród bujnych kwiatów, zarośniętych krzaków i uli. Ale pasieka nie była wcale tak mroczna jak inne gospodarstwa. W środku, otoczone ulami, paliło się małe ognisko. Przed nim stała jakaś postać. Finn znów usłyszał w głowie głos Miguela: „Naprawdę nie potrafisz odpuścić?”. Ale nie chciało mu się jeszcze wracać do domu. Poza tym, jeśli i tak ktoś ma mu sprawić lanie, to już lepiej przecież, żeby to była właśnie Priscilla Willis. Skierował więc konia w stronę mrocznej postaci i tym razem klacz miała akurat fanaberię wykonać jego prośbę. Priscilla Willis oderwała wzrok od ogniska i spojrzała w górę. Osłoniła dłonią oczy, żeby dojrzeć ich w ciemności. – Kto to? – Finn – powiedział. – Finn O’Sullivan. – Dobra, Finnie O’Sullivanie. Co ty tu niby robisz? – A tak pomyślałem, że wpadnę. – Że wpadniesz po co? – spytała ostro. Z Priscillą nigdy nie było łatwo. – Pogadać. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym opuściła rękę. – Czy to przypadkiem nie jest niebezpieczne tak jeździć sobie po nocy na koniu? – Bardziej niebezpieczne niż siedzieć wśród bzyliona pszczół? – Dym je uspokaja. – Wskazała mu ognisko. – Poza tym nie użądlą, póki się ich nie wkurzy. – A skąd się wie, co wkurza pszczołę?

– Mniejsza o pszczoły. Cały jesteś w siniakach. Na moje oko wkurzyłeś kogoś o wiele większego niż pszczoły. Konia? – Ma wredny prawy sierpowy. – Skąd ty ją w ogóle wytrzasnąłeś? – Pojawiła się nagle w naszej stodole. – Pojawiła się nagle w waszej stodole – powtórzyła Priscilla. Podniosła jakiś patyk i pogrzebała w płomieniach. – Co jest tak w ogóle z tą waszą stodołą? Zaczarowana jakaś czy co? Może Priscilla myślała o tym, że coś już się kiedyś pojawiło w tej stodole, ale Finn nie chciał o tym mówić. Dotknął karku klaczy, a ona natychmiast podeszła jeszcze kilka kroków. – Siedziałem przy stole w kuchni i czytałem, a potem usłyszałem hałas w stodole. I to była ona. – Słyszałam o tym. Że czasem ludzie podrzucają ludziom konia. Ale to było o zwyczajnych koniach. A nie takich. Przecież to jakiś wypasiony koń pokazowy. – Może. Ale znalazłem ją w zupełnie niewypasionej stodole. Razem z dziesięcioma belami siana, więc chyba jednak ktoś chce, żebym ją sobie zatrzymał. Priscilla zmarszczyła brwi. Światło ogniska rzucało na jej skórę groźne smugi. Ludzie mówili, że Mel Willis jest piękną kobietą, ale Finn pomyślał sobie, że nawet wkurzona, Priscilla jest o niebo piękniejsza. Choć oczywiście nie mógł jej tego powiedzieć. Znali się od zawsze, ale nagle w ciągu ostatniego roku coś się stało. Nagle była w taki sposób, w jaki przedtem nigdy jej tam nie było. Nadal jeżyła się o byle co, ale teraz była smuklejsza i zarazem taka dorodna. W klasie nie mógł przestać się na nią gapić. Nie robił tego świadomie, ale widać robił, bo jakiś czas temu zagroziła mu, że jak nie przestanie, to dostanie od niej nożem do kukurydzy. Inne chłopaki też się gapiły. Niektórzy mówili, że z tej Priscilli Willis to niezła laska, byle tylko nie patrzeć na jej twarz. Ale Finn zupełnie nie rozumiał, co oni chcą od jej twarzy. Tak właśnie powinien był to wyjaśnić Miguelowi – Priscilla Willis wyglądała po prostu zupełnie inaczej niż wszystkie inne dziewczyny. – Założę się, że jest warta z milion dolarów – odezwała się Priscilla. – Ludzie nie zostawiają miliona dolarów w cudzych stodołach. To jakieś szaleństwo. – To jest szaleństwo, ale teraz przynajmniej mam konia. – Zatrzymasz ją? Finn wzruszył ramionami. Dziwnie było tak siedzieć na koniu za milion dolarów i gadać sobie w środku nocy z Priscillą Willis, ale też miło było porozmawiać z kimś innym niż kot. – Mogę posiedzieć z tobą przy ognisku, Priscillo? – Petey. Nie znoszę imienia Priscilla. Jak byś się czuł, gdyby ktoś na ciebie

mówił Finnegan? – Chyba dziwnie, bo nie mam na imię Finnegan. – A ja nie mam na imię Priscilla. – Okej – powiedział. Póki co idzie dobrze, stwierdził w duchu. – Co mówisz? Zacisnął usta i pokręcił głową przerażony, że jednak Petey wyciągnie skądś nagle ten nóż do kukurydzy. Ześlizgnął się z klaczy i poklepał ją. Uznał, że nie ma co jej przywiązywać do drzewa. Może ktoś wstawił mu ją do stodoły, ale z jakiegoś powodu klacz miała chyba własne zdanie na ten temat, jakby sama decydowała, gdzie i kiedy zostanie, dokąd i kiedy pobiegnie. – Nie używasz siodła? Odbiło ci? – Ona nie ma siodła. Poza tym czułem, że tak jest dobrze. – Czyli jednak ci odbiło. – Przecież ma wodze i uzdę. – Akurat żeby cię ciągnąć za sobą. – Nie, nie zrobiłaby tego. Mimo że nie ma wędzidła, to i tak by ją bolało. – Finn usiadł na ziemi po drugiej stronie ogniska. – Chociaż w sumie pewnie mogłaby mnie zrzucić i stratować. – Po prostu bosko. – Petey patrzyła, jak koń skubie trawę przy ulach. – Jak ma na imię? – Dopiero się poznaliśmy. – No i? – Jeszcze jej nie wymyśliłem imienia. – Lepiej wymyśl jakieś porządne. Takie, które jej się spodoba. Bo potem, jak już jej nadasz imię, to wiesz, słowo się rzekło, kobyłka u płotu. – Kobyłka u płotu, niezłe. – To nie był żart. – Okej. – Moje żarty są śmieszne. – Okej. Ogień podświetlał jej twarz od dołu, przez co jej oczy wydawały się jeszcze większe, czarniejsze, gniewniejsze. Finnowi nie udawało się patrzeć w oba naraz, więc patrzył to na jedno, to na drugie. Petey raptownie dźgnęła ognisko kijem. Trysnęły iskry, uniosły się wysoko. – Znów się gapisz. – Przepraszam – powiedział. Ale nie przestał się gapić. Puściła kij i spojrzała mu w oczy. – Wydawało mi się, że ludzie mówią, że nikomu nie patrzysz w oczy. Nikt inny nie miał tak fascynujących oczu. Ale tego też nie mógł jej przecież powiedzieć.

– Zawsze się tak przejmujesz tym, co ludzie mówią? – Gdyby tak było, tobym chodziła w papierowej torbie na głowie. – Wolałbym, żebyś tego nie robiła. Petey zamrugała tak szybko, że Finn czuł się, jakby patrzył na trzepoczące skrzydełka. Przeklął się w duchu za ten swój niewyparzony język. – Przydałoby się ją napoić – powiedziała nagle Petey. – Zaraz wracam. Mimo że było jasno od ogniska i księżycowej poświaty, wyciągnęła latarkę tak wielką, że mogłaby spokojnie pełnić funkcję maczugi, i pobiegła z nią w stronę domu. Petey należała do szkolnej drużyny lekkoatletycznej, jej krok był długi, wspaniały. Nalała wody do wiadra i przytargała je pod ule. Musiało być ciężkie, ale trudno było o tym pamiętać, gdy się patrzyło, jak je niesie. Petey była świetna w noszeniu wiader, uli i kartonów ze słoikami pełnymi miodu. Postawiła wodę przed klaczą, która zaczęła ją od razu chłeptać. Petey coś do niej szepnęła, a klacz prychnęła i potarła pyskiem o ucho dziewczyny. – Polubiła cię – stwierdził Finn. – Dobry z niej konik – odpowiedziała. – Naprawdę powinieneś ją zatrzymać. – Może rzeczywiście. Petey stała tak chwilę i tuliła konia, co pewnie powinno wydać mu się dziwne, ale tak nie było. Klacz była naprawdę tulasińska. To znaczy jeśli akurat nie wierzgała ani nie pędziła przez prerię z prędkością stu kilometrów na godzinę. – Głodny? – spytała Petey. Nie czekała na odpowiedź. Poszperała w torbie leżącej przy ognisku i wyciągnęła pianki cukrowe. Podała mu kij, Finn zaczął więc opiekać sobie piankę. Petey zrobiła to samo. Kiedy pianki były już podpieczone na tyle, by rozpływać się rozkosznie w ustach, podała Finnowi dwa krakersy i kawałek czekolady. Włożył sobie piankę i czekoladę między krakersy i wziął gryza. – Nie, nie – zganiła go Petey. – Najpierw umocz to jeszcze w tym. Podała mu wielki słój miodu Hippie Queen. Miał otwór akurat takiego rozmiaru, żeby móc wsunąć do niego krakersa z pianką. Wziął drugiego gryza. – Jeszcze lepsze, nie? – Jeszcze lepsze. – Wcisnął sobie resztę do ust. Potem musiał oblizać palce z miodu. Petey natomiast brała malutkie kęsy niczym pszczoła sącząca nektar. – Nie powiedziałaś mi, co tu robisz w środku nocy – odezwał się Finn. – Bo nie pytałeś. – Teraz pytam. Wzruszyła ramionami. – Nie mogę zasnąć. – Dlaczego? – Bo ja wiem. Jakoś nie mogę. Zawsze tak mam, jak się skończy szkoła. Nie

śpię. Mój mózg nie potrafi się wyłączyć. – To tak jak mój czasami. Cały czas. Co noc. – Teraz jest jeszcze gorzej – mówiła Petey. – Może przez to, że wciąż się zastanawiam, co zrobić w przyszłym roku, jak skończymy szkołę. – Chcesz iść na studia? Priscilla... Petey pokiwała głową. – A ty? – No. Wszyscy mówią, że jeszcze mamy czas, żeby o tym myśleć, ale... – Ja to o tym myślę, odkąd skończyłam dziesięć lat. – O studiach? – O tym, żeby jakoś uciec z Bone Gap. – O – powiedział tylko. – Patrzyłam już na te aplikacje online. Wyglądają tak, jakby kilku typków siadło razem, upiło się i potem spisało wszystkie pomysły na eseje, jakie im przyszły do głowy w pijackim widzie. Wiesz, że w jednym każą nam napisać esej na pięćset słów na temat koloru czerwonego? I to wcale nie jest najbardziej szalone pytanie, jakie widziałam. W jednym zadaniu proszą, żeby napisać wiersz, esej lub sztukę, z zastrzeżeniem, że w naszym tekście ma się pojawić: para mokasynów, pomnik Waszyngtona i łyżkowidelec. Co niby mieli na myśli? – Który to uniwerek? Petey machnęła ręką. – A co za różnica? Jakiś taki, na który mnie nie stać. – Westchnęła i wbiła wzrok w swoje paznokcie. – Mogę co najwyżej liczyć na państwowy. – Ja też. A co, nie podobają ci się państwowe? – Są wielkie. Czterdzieści tysięcy ludzi czy coś. Finn przełknął, bo natychmiast coś go chwyciło za gardło. Czterdzieści tysięcy ludzi. Czterdzieści tysięcy ludzi. Czterdzieści tysięcy?! – A ludzie... – ciągnęła Petey. – Wiesz, nie przepadam za ludźmi. Ale mają tam wydział zajmujący się pszczołami. To by mi się podobało. Tylko że trudno się tam dostać. I też jest drogi. Mama nie będzie mi mogła pomóc. – Mój brat też. Jestem zdany na siebie. Może uda mi się zdobyć jakieś stypendium. Albo pożyczkę. – A wasza mama ci nie pomoże? – Mama dzwoni raz w miesiącu, żeby nam powiedzieć, jak strasznie się cieszy, że udało jej się zwiać z tego nudnego Illinois. Na urodziny wysłała mi dziesięć dolców. – A to nie jest teraz z jakimś dzianym gościem? – No. Ale to widać dziany sknera. Może zresztą właśnie dzięki temu jest taki dziany.

– I nie jesteś na nią wściekły? Nie wiedział, co na to powiedzieć. Wściekanie się na mamę było mniej więcej równie logiczne jak wściekanie się na burzę. – Dziesięć dolców to ci raczej nie pokryje czesnego. – Ale prawie starczyło na pizzę. Kącik jej ust uniósł się lekko. Była to jej wersja uśmiechu. Założyła sobie za ucho te swoje długie, falujące włosy. W ciemności różowe kosmyki wydawały się czarne. – Zawsze możesz sprzedać konia, pominąć studia i od razu kupić sobie sto tysięcy pizz. Obejrzeli się na klacz, która nagle przestała skubać trawę i popatrzyła na nich głębokimi oczami. – To by jej się chyba nie spodobało. – A skąd niby wiesz, co by jej się spodobało? – Znam się na zwierzętach. Umiem się z nimi dogadywać. – Może to one znają się na tobie, co? – Na jedno wychodzi. Chciałbym pracować ze zwierzętami. Uczyć się o nich. Zostać weterynarzem albo naukowcem, albo... – Klaunem na rodeo? – Z ust mi to wyjęłaś. Zostanę klaunem na rodeo. Petey wyciągnęła swoje długie nogi. – Powiedziałam ci, dlaczego nie śpię. A ty? Dlaczego wałęsasz się tak w środku nocy? – Też jakoś nie mogę spać. – Przez Rozę? Kiedy nie odpowiedział, zmienił się wyraz jej twarzy. Nie zmarszczyła brwi, ale jakby się spięła, drgnięcie mięśni. Zgięła kolano i wbiła czubek znoszonego trampka w ziemię. – Wielu ludzi za nią tęskni. Była piękna. Znaczy jest piękna. Może dlatego inni za nią tęsknili, ale nie Finn. – I była też taka miła – dodała Petey. – Kiedy się tu dziś pojawiłeś, przez chwilę myślałam, że to ona. – Co? – Wiem, że to głupie. Przecież nigdy nie jeździła na koniu. Ale wpadała do mnie czasami. – Serio? – No. Lubiła pszczoły. Gadałyśmy sobie. Dawałam jej do pianki dodatkowy kawałek czekolady. Bardzo lubiła czekoladę. A miód jeszcze bardziej. Piła go prosto ze słoika. Finn potarł palce. Wciąż były lepkie od miodu.

– O czym gadałyście? – O różnych takich – mruknęła Petey. – Nie twój... – Bzynteres. Rozumiem. A jednak Finn był zaskoczony. Nie tym, że Roza chciała odwiedzać czasem Petey i gadać o różnych takich, ale tym, że nie miał o tym pojęcia. – Ludzie mówią czasem, że ktoś jest miły, jak mają na myśli: nudny. Często miły po prostu znaczy nudny. Ale Roza nie była taka. Była miła, ale nie była ani trochę nudna. – No – zgodził się Finn. Zaczął się zastanawiać, czy Sean wie o tym, że Roza przyjaźniła się z Priscillą Willis. Może wiedział. Może Sean wiedział o wszystkich jej znajomych. Może znał Rozę tak dobrze, że mówił do Petey: „Upewnij się, że masz dość miodu dla Rozy”, żeby Roza nawet nie musiała o nic prosić. Może rezygnował ze swojego miodu, żeby starczyło dla Rozy. Sean robił tak dla Finna. Kiedy ich matka jeszcze z nimi była, kupowała im na przykład lody w spożywczaku – migdałowego batonika dla Seana, a dla Finna czerwono-niebieskiego loda na patyku. Tylko że Finn ich nie znosił. Miał po nich czerwone usta i ludzie go pytali, czy to szminka jego matki, a bracia Rude chodzili za nim i cmokali. Wtedy Sean mówił jej: „Finn nie lubi tych lodów, ja je lubię”, i zamieniali się, chociaż Sean uwielbiał migdałowe batoniki i też nie znosił potem tych czerwonych ust. Od tego całego myślenia o Rozie, Seanie, lodach i braciach Rude znów go rozbolały żebra. – Są jeszcze pianki? Petey rzuciła mu jedną i złapał ją w powietrzu. Wbił ją na patyk i włożył do ognia. – Czyli niczego nowego się nie dowiedzieliście – odezwała się. – Znaczy o Rozie. – Nawet gdyby, to i tak nikt by mi o tym nie powiedział. Wszyscy uważają, że to moja wina. – Oczywiście, że by ci powiedzieli. Wszyscy wiedzą, co do niej czułeś. Znaczy czujesz. – Raczej wątpię. – To żadna tajemnica. Finn otarł czoło z potu, który nagle się na nim pojawił, ale przez to tylko usmarował się miodem. – Tak? To co do niej czuję? – Co? – Skoro to żaden sekret i wszyscy o tym wiedzą, to powiedz mi, co takiego czuję do Rozy? Petey drgnęła, jakby ją dźgnął palcem. Włosy opadły jej na twarz jak

zasłona. – Nieważne. – Chcesz o niej rozmawiać, to rozmawiajmy. – Przepraszam, że w ogóle to wyciągnęłam. – No, serio. – Miał już dość tego, że wszystkim się zdaje, że wiedzą o nim wszystko, zupełnie jakby nikt nigdy nie dorastał, nie zmieniał się, jakby rodził się jako dziwny, zamyślony dzieciak ze zbyt czerwonymi ustami i już tak mu to zostawało na zawsze, choćby po to, żeby wszystkim było łatwiej. – Nieważne – powtórzyła. – Nie, no powiedz. Petey westchnęła zniecierpliwiona. – Niech będzie. Mówią, że oszalałeś na jej punkcie. Obaj oszaleliście. Pianka zajęła się niebieskim ogniem, skórka sczerniała, popękała. Była idealna, ale już jej nie chciał. Cisnął ją w ogień. – Trudno przecież, żebym się sprzeczał z całym miasteczkiem, nie? Wstał i ruszył w stronę klaczy. Wsunął palce w jej miękką grzywę, podciągnął się, wskoczył na jej grzbiet. Skierował ją od ognia, od Petey. Wystarczyło, że uniósł wodze, a klacz od razu przystanęła. – Masz rację. Wszyscy macie rację. Oszalałem na punkcie Rozy. Tylko nie tak, jak się wam wydaje.

Finn

PIERŚCIONEK Niecały rok wcześniej, jakoś tak nad ranem, Finna obudziła gwałtowna wiosenna burza. Gdy przestało padać, ubrał się i podreptał do tej swojej przekrzywionej czerwonej stodoły zobaczyć, co tam u jaskółek. Parka zbudowała sobie pod najwyższą belką gniazdko z błota i trawy, założyła rodzinę. Finn lubił słuchać ich histerycznego świergotu. Lubił patrzeć, jak ptaki przefruwają szybko, łapią świerszcze i wrzucają je prosto w rozdziawione dzióbki piskląt. Kiedy jednak otworzył skrzypiące drzwi, nie usłyszał histerycznego świergotu. Nie zobaczył fruwających jaskółek. Jego oczom ukazało się coś, co wyglądało jak rzucona w kąt bela siana. Ale Sean nie kupował siana. I siano zazwyczaj nie ma nóg. Finn ostrożnie zbliżył się do tego, co nie było sianem, a okazało się dziewczyną. Zwiniętą w kłębek. Miała na sobie całkowicie zabłoconą beżową bluzę. Z jednego dużego palca zwisała jej smętnie czerwona japonka. Druga stopa była bosa. Na głowie miała burzę czarnych loków. Finn nie znał w Bone Gap nikogo, kto by miał takie włosy. Ani nikogo, kto by chciał spać w stodole, może z wyjątkiem kur Charliego Valentine’a. Nagle mignął mu przed oczami ptak. Wyfrunął przez drzwi, świergocząc tak głośno, że umarłego by obudził. A tym bardziej tajemnicze dziewczyny śpiące w cudzych stodołach. Nieznajoma usiadła. Zobaczyła Finna. Wrzasnęła. A raczej próbowała wrzasnąć – jej usta rozwarły się tak szeroko jak dzióbki piskląt, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zakryła sobie usta ręką i cofnęła się tak raptownie, że teraz już wciskała plecy w deski stodoły. Jej pierś unosiła się tak, jakby brakowało jej powietrza. Na policzku miała fioletowego siniaka. – Nic ci nie jest? – spytał Finn. Nie odpowiedziała. Wpatrywała się w niego oczami niemal tak wielkimi jak usta i tak jasnymi na tle tej ciemnej skóry, że aż trudno było na to patrzeć. Potem jednak się opanowała. Zaczęła spokojniej oddychać. Dłoń opadła. Wstała, choć musiała się podpierać o ścianę i krzywiła się z bólu. – Jesteś ranna? – spytał Finn. Znów nie odpowiedziała. Wyprostowała się tylko i pokuśtykała w stronę otwartych drzwi. Gdy go mijała, wyciągnął rękę w jej stronę. Chciał ją zapewnić, że wszystko w porządku, że chce jej tylko pomóc. Kiedy jednak dotknął jej łokcia, odskoczyła, potknęła się i upadła. Rzucił się w jej stronę, ale natychmiast się zreflektował. Popędził do domu. Otworzył z hukiem drzwi kuchenne. Sean stał przy blacie i wpatrywał się w czajnik do kawy, wyraźnie zaklinając ją, by szybciej

się zaparzyła. – Ile razy cię prosiłem, żebyś nie trzaskał drzwiami? – syknął. – W stodole jest jakaś dziewczyna. Chyba jest ranna. Sean o nic nie spytał. Po prostu pobiegli obaj z powrotem. Dziewczyny już nie było. W tym czasie Sean był już tylko dziesięć centymetrów wyższy od Finna, ale równie dobrze mógł być i pół metra wyższy. Popatrzył na niego z góry. – Żarty sobie stroisz? – Nie! – zapewnił go Finn. – Przed chwilą tu była. Wskazał na ziemię. Burza zmieniła ich podwórko w jedno wielkie błoto, w którym widać było wyraźne ślady prowadzące od drzwi. Na przemian odcisk bosej stopy, a potem płaski ślad po klapku. Powędrowali za tymi dziwnym śladami i wylądowali za stodołą, potem poszli wzdłuż tylnej ściany. Dziewczyna próbowała się ukryć w krzakach. Na widok Seana zacisnęła powieki, jakby usiłowała wmówić sobie, że go tam nie ma. Sean przykucnął przy niej. – Cześć – odezwał się. Nie odpowiedziała. – Powiedz mi, proszę, co się stało? Czy jesteś ranna? – Wyciągnął do niej dłoń, ale ją odepchnęła. – Dobra – powiedział Sean do brata. – Zostań przy niej. Pójdę do domu i wezwę karetkę. Trzeba ją zawieźć do szpitala. Na słowo „szpital” dziewczyna pokręciła mocno głową. – Tak – upierał się Sean. Znów pokręciła głową. – Pozwolisz mi sobie pomóc? Pokręciła głową. – Dzwonię po karetkę. Chciał wstać, ale chwyciła go za rękę, potem puściła ją natychmiast, jakby pokryta była jakimś kwasem. Ale przełknęła i skinęła głową. – Dobrze – powiedział Sean. – Teraz pomogę ci wejść do domu. Znów kręcenie głową. – Słuchaj, nie mogę... – zaczął Sean, ale wtedy dziewczyna wskazała na Finna. – Chcesz, żeby on ci pomógł wstać? Skinęła. – Dobra. Finn, chodź tu. Pochyl się, spróbuj ją unieść. Ręka tu, na jej plecach, i pod pachą. Tylko uważaj, delikatnie. Finn podszedł do dziewczyny. Trudno było powiedzieć, ile ma lat. Może dziewiętnaście? Może dwadzieścia? Oddychała nierówno. Wyciągnął do niej dłoń, pewien, że go uderzy albo ugryzie, ale pozwoliła mu objąć się w pasie. Pozwoliła

mu unieść się z ziemi. I oparła się na nim, gdy powoli prowadził ją w stronę domu. Była tak drobna, że właściwie mógłby ją po prostu zanieść, ale uznał, że po pierwsze, to by ją przeraziło, a po drugie, on by wypadł na idiotę. Weszli do domu i Finn zaprowadził ją do salonu, tam pomógł jej się położyć na kanapie. Jęknęła cicho, ale jej wielkie oczy śledziły czujnie każdy ruch braci. Sean poszedł po swoją czarną torbę. – Zobaczymy teraz, czy nic ci nie dolega – wyjaśnił. Pokręciła gwałtownie głową. Jej czarne włosy, przysrebrzone po jednej stronie kurzem, wyglądały jak aureola. Znów wskazała Finna. – On nie jest lekarzem. Ma tylko szesnaście lat. Ale ona wciąż wskazywała Finna, jej palec wybijał uparcie rytm. Sean westchnął i przywołał brata. – Pomóż jej usiąść, dobra? – Wyciągnął z torby stetoskop. – Zdejmij, proszę, bluzę. Chwyciła się kurczowo za zamek. – Przecież tak nie dam rady cię osłuchać. Ale ona wtuliła się w kanapę i kręciła głową, że nie i koniec. – Masz pewnie połamane żebra. Tym razem nawet już nie kręciła głową, tylko posłała im tak srogie spojrzenie, że mogłaby usmażyć żywcem każdego zbliżającego się do niej ssaka. Nawet Finn zrobił krok w tył. – Niech ci będzie – mruknął Sean i schował stetoskop. – A co z nadgarstkami? Dziewczyna skrzyżowała ręce. – To niby jak mam ci pomóc? – burknął pod nosem. Ale ona chyba jednak rozumiała, bo wydała odgłos nieco podobny do kląskania, jaki miał zwyczaj wydawać Charlie Valentine, i wyciągnęła dłoń. Nadgarstek był cały posiniaczony. Część paznokci była połamana i zakrwawiona, jakby usiłowała wydostać się z jakiejś skrzyni. Sean zbadał je bez dotykania i bez komentarza. – Dasz radę zgiąć nadgarstek? – spytał. – W ten sposób? Wyciągnął dłoń przed siebie i uniósł ją, jak policjant, który pokazuje komuś, żeby się zatrzymał. Dziewczyna odgięła nadgarstek. Wzdrygnęła się przy tym z bólu, ale w każdym razie potrafiła to zrobić. – A tak dasz radę zrobić? – Sean opuścił bezwładnie dłoń, jakby nie było w niej kości. Dziewczyna posłusznie powtórzyła gest, ale widać było, że ją boli. – Teraz kółko? – Sean pokazał, jak ma pokręcić dłonią. To też potrafiła zrobić.

– Dobra – powiedział Sean. – Czy jeszcze coś cię boli? Może stopy? Pokręciła głową. – Nie? – drążył Sean. – Te dwa palce u lewej stopy są prawie na pewno złamane. Albo w najlepszym razie cholernie obolałe. I może to samo na prawej. Nie dam rady ci nastawić palców. Trzeba najpierw zrobić rentgen. Nic na to nie powiedziała. – Poszukam u nas w pracy, powinny być jakieś zbędne kule. Ale jeśli masz posiniaczone żebra, trudno ci ich będzie używać. A pewnie masz. Najpierw będziesz musiała porządnie odpocząć. Dziewczyna przycisnęła sobie zakrwawione palce do skroni, potarła. Finn nie chciał tego mówić na głos, ale przyszło mu do głowy, że ktoś ją po prostu pobił. Mąż, chłopak albo jakiś obcy zboczeniec. Jakiś dupek, któremu Sean będzie musiał... – Nie dałabyś się jednak namówić na szpital? – spróbował jeszcze raz Sean. Znów pokręciła głową. Sean wbił wzrok w swoje wielkie dłonie. – Chcesz, żebyśmy do kogoś zadzwonili? Masz dokąd pójść? Dziewczyna nawet teraz na niego nie patrzyła, zacisnęła usta, jakby było takie miejsce, ale nie potrafiła go nazwać. – W takim razie... – zaczął, wyginając jedną rękę, potem drugą. – W takim razie możesz wrócić do stodoły, jeśli masz ochotę. I tak jej nie używamy. Ale mamy też kawalerkę. – Wskazał mieszkanie na tyłach domu. – Nie ma tam żadnych luksusów, po prostu pokój z łazienką, ale przynajmniej jest czysto. I akurat nikt tam nie mieszka. Nigdy nikt tam nie mieszkał. Matka zawsze chciała to komuś wynająć, ale uparcie żądała zbyt wysokiego czynszu. A Sean wolał nie wpuszczać do domu obcych ludzi. – Możesz tam zostać kilka dni – zaproponował. Siedziała nieruchomo, świdrując go spojrzeniem, jakby usiłowała przejrzeć jego myśli, jego intencje. Finn, któremu często zdarzało się tak znieruchomieć, i to zwykle właśnie wtedy, kiedy nie powinien, dobrze ją rozumiał. – My przynajmniej nie atakujemy z lotu nurkowego – odezwał się. Wtedy spojrzała na niego tak, jakby ujrzała stworzenie niezidentyfikowane jeszcze przez naukowców. Zrobiło mu się gorąco. – No wiesz, nie zaatakujemy cię tak, jak jaskółki w stodole. Atakują z lotu nurkowego, żeby chronić pisklęta. Rozumiesz. – Chyba że masz dokąd iść – dodał Sean. – Możemy cię odwieźć do domu, jeśli chcesz. Finnowi przyszło nagle coś do głowy.

– Ma osobne wejście – powiedział szybko. – Ta kawalerka. Zupełnie osobne. Nie musisz nas w ogóle widzieć. – Dobra. – Sean poszedł do kuchni po klucz. – My zwykle nie zamykamy drzwi na klucz, ale ty oczywiście możesz. Wyciągnął klucz w jej stronę, ale potem wpadł na inny pomysł. Podał go Finnowi. Po brudnym policzku nieznajomej spłynęła łza. Otarła ją. Wyciągnęła dłoń, a Finn położył w niej klucz. – Załatwione – podsumował Sean. – Ja jestem Sean O’Sullivan. A to mój brat Finn. Wzięła głęboki wdech. – Róża – powiedziała ponuro, z ciężkim akcentem, głosem o wiele niższym, niż Finn by się po niej spodziewał. Seana też chyba zaskoczył ten głos. Przycisnął dłoń do serca, na jego ustach pojawił się jakby cień uśmiechu. – Bardzo mi miło. Z początku Roza prawie nie opuszczała kawalerki i tylko dziubała posiłki, które Sean zanosił jej co rano i co wieczór. Potem, ledwie tydzień później, wkuśtykała nagle do kuchni właśnie w chwili, gdy Finn szukał w szafce kolejnego słoika i pudełka. Rzuciła okiem na opakowanie w jego dłoni i zmarszczyła brwi. Odstawiła je do szafki. Przeszukała lodówkę. Znalazła mieloną wołowinę, cebulę i kapustę. Tego wieczoru zjedli kapustę nadziewaną mięsem, w sosie pomidorowym. Następnego – „pierogi”. Tak nazywała jakieś takie coś w cieście. A potem gotowała już co wieczór, za każdym razem taką ilość, że starczyłoby dla całej bandy biednych zagubionych chłopców. Kiedy Sean przypomniał jej, że miała odpoczywać, odburknęła coś tylko i nałożyła mu więcej gulaszu. – Nie musisz dla nas gotować – powiedział. Roześmiała się. Jej śmiech był głośny, radosny, jakby za duży na tak małe ciało. – Gotuję dla siebie. Wy dostajecie to, co zostanie. Finnowi przypomniały się słowa Charliego Valentine’a. Że być może nigdy nie będzie mu dane się dowiedzieć, co mogłoby wywołać uśmiech brata. Ale tak naprawdę Finn przecież wiedział. Kiedy Roza się śmiała, Sean uśmiechał się jak dziecko, które dostało prezent na urodziny. Osiem miesięcy po tym, jak pojawiła się Roza, Sean pokazał Finnowi mały pierścionek – nie zaręczynowy, ale jednak pierścionek. Trzymał go w pudełeczku w szufladzie. Czekał na odpowiedni moment, żeby jej go dać. Ale nie zdążył. Nim zebrał się na odwagę, Rozę odebrał im mężczyzna, który wyglądał jak wszyscy i jak nikt.

Róża

ZAMEK Róża obudziła się nie w sypialni z niebieskimi fotelami, szafą i potrzaskaną szybą w oknie, ale w jakimś muzeum. Tak to przynajmniej wyglądało. Jak sala w muzeum, za liną, żeby nikt nie wchodził. Komnata z kamiennych płyt, zimna, mimo ognia w kominku lodowata wręcz. Komnata w sam raz dla królowej, która ma w niej sczeznąć. Usiadła. Miała na sobie wykwintną koszulę nocną z jedwabiu i brokatu tak ciężkiego, że czuła się w niej jak w zbroi. Ręce, które pocięła sobie o rozbitą szybę, gdy wyskakiwała przez okno, były zabandażowane. Nad łóżkiem zobaczyła aksamitny baldachim, czerwony ze złotymi akcentami. Do tego równie ozdobne meble i zasłony. Na ścianach portrety książąt czy królów i jakichś przedziwnych boginek swawolących z ludzikami o kozich nogach. Zaskrzypiały drzwi. Weszła pokojówka z dzbanem. Dygnęła. Przemknęła do misy stojącej w kącie pokoju. Wlała wodę do misy, dzban postawiła tuż obok. Znów dygnęła i zabrała Róży kołdrę. Zręcznymi palcami odwiązała wstążki koszuli na szyi Róży. Kiedy Róża odtrąciła jej ręce, pokojówka jakby tego nie zauważyła. Dygnęła po raz trzeci. Cofnęła się. – Co to za miejsce? – spytała Róża. – Twój dom, pani – odparła służąca. – To nie jest mój dom. Pokojówka w milczeniu skłoniła głowę. Wskazała jej misę. – Dosypał czegoś do tej wody. To dlatego mam takie zwidy. Pewnie w ogóle jestem w śpiączce – stwierdziła Róża. – W śpiączce? – powtórzyła służąca, marszcząc brwi, jakby nie znała tego słowa. Róża wstała i podeszła do miednicy. Odwinęła bandaże, przemyła ręce, ochlapała wodą twarz. Służąca podała jej jakąś tkaninę, żeby mogła wytrzeć mokre policzki. I jeszcze więcej do obandażowania ran. – Możemy otworzyć okno? – spytała Róża. Służąca znów się ukłoniła i podeszła do ciężkiej kotary, po czym odsunęła ją i Róża zobaczyła duże kwadratowe okno wycięte w kamieniu. Ciemną komnatę zalało słońce. Róża podeszła do pokojówki. – Jesteśmy na wieży – powiedziała służąca. – Bardzo wysoko nad ziemią. Nie powiedziała tego jakoś znacząco, ale Róża zrozumiała, że kobieta ostrzega ją, żeby nie próbowała skakać. Jakby było jej potrzebne takie ostrzeżenie. Róża przycisnęła twarz do nierównej szyby. To naprawdę było miejsce dla

nieszczęśliwych królowych. Zamek. Z fosą i mostem zwodzonym. Strażnicy na koniach patrolowali pola za fosą i nawet rosnący obok las. – Co jest w fosie? – spytała Róża. Służąca uśmiechnęła się. – Potwory. Tak jak poprzednio, w domku na przedmieściu, i teraz Róża została oprowadzona po swoich nowych włościach. Zobaczyła salę tronową, wielką komnatę ze stołem tak długim, że spokojnie mogłoby zasiąść przy nim ze trzydziestu gości, bibliotekę, galerię portretów. W przeciwieństwie do pustego domku na przedmieściach w zamku aż roiło się od ludzi. Pokojówki, kucharze, ogrodnicy, strażnicy. W kuchni były też koty, które łapały szczury. Zakapturzone ptaki śmigały przed oknami, posłusznie wykonując polecenia sokolników. Tu przynajmniej miała się do kogo odezwać. Ludzie mówili jej „dzień dobry” i pytali, na co by miała ochotę na obiad. I choć nigdy nie jadła tego, co jej podawali – poprzestając na kilku kromkach chleba i kielichu wody – zawsze im dziękowała, zawsze była wdzięczna za te ich pytania. Z wyjątkiem tego jednego: – Czy już mnie kochasz? Żeby nie musieć patrzeć mu w oczy, podążyła wzrokiem za czmychającą po podłodze myszką. Była taka mała, ta myszka. Takie mysie dziecko. Może pierwszy raz wybrało się w wielki świat. Znalazło okruszek sera i obracało go teraz w maleńkich łapkach, sprawdzając, czy nadaje się do zjedzenia. – Pewnego dnia mnie pokochasz – powiedział mężczyzna. Siedział na jednym z tronów, na tym wyściełanym czarnym aksamitem i zdobionym płaskorzeźbami przedstawiającymi postacie krzyczące może ze strachu, może z bólu. Trudno było powiedzieć. – Podoba ci się mój zamek – powiedział. Nie było to pytanie. Skuliła się na tronie, który niby był jej. – Nie przepadam za tą koroną – westchnęła, dotykając złotej ozdoby, która była chyba cięższa niż kowadło. – Nie musisz jej nosić. Nie musisz nosić niczego, na co nie masz ochoty. – Hmm – odpowiedziała Róża. To jakieś narkotyki albo ciężkie leki. Na pewno jest nieprzytomna i wszystko to jej się tylko śni. Może jest w szpitalu, jej gałki drżą pod cienkimi powiekami. Czy kiedykolwiek się obudzi? Czy ujrzy wtedy Seana? Czy Sean czuwa przy jej szpitalnym łóżku? Myszka zjadła ser i zaczęła szukać więcej jedzenia. Kątem oka Róża pilnowała, czy nie zbliża się jakiś kot. Uwielbiała koty, ale... – Mógłbym zgnieść tę myszkę samą myślą – powiedział. – Wolałabym, żebyś tego nie robił. – Wiem. Dlatego też nie zrobię tego.

Ta stoicka mina, spokojny ton, mdły uśmiech. Wszystko to sprawiało, że jego nastroje były trudne do odszyfrowania, ale Róża uczyła się je odczytywać. Dziś był zadowolony. Służący szeptali między sobą o jakimś zakładzie. Podobno mężczyzna założył się z jakimś nieznajomym, który twierdził, że gołymi rękoma pokona jednego z jego najgroźniejszych psów. Udało mu się i zażądał tego psa w nagrodę, ale zaraz potem go zwrócił. – Z tym kundlem są same kłopoty! Próbował zjeść moją matkę. I śmierdzi – powiedział nieznajomy. Mężczyzna o lodowatym spojrzeniu uśmiechnął się i powiedział, że od początku wiedział, iż pies w końcu pokona nieznajomego. Dodał, że nigdy jeszcze nie przegrał żadnego zakładu i nigdy nie przegra. Jakże miałby przegrać, skoro czyta w ludzkich myślach z taką łatwością, jakby czytał bajkę? Myszka stanęła na tylnych łapkach, powęszyła trochę, a potem pomknęła w stronę ściany i zniknęła w niemal niewidocznej dziurce między kamieniami. – Dlaczego mnie chcesz? – spytała Róża. – Dlaczego? Bo jesteś piękna. – Tyle jest pięknych kobiet. – Ty jesteś najpiękniejsza. Gdyby nie leki, którymi ją truł, gdyby nie to, że to tylko sen lub śpiączka, zaczęłaby płakać z rozpaczy. Przecież by płakała, gdyby to się działo naprawdę. Albo gdyby nie wypłakała już wszystkich łez. Nie zapłakała. Powiedziała tylko: – To nie jestem ja. Wpatrywał się w nią bez końca, może czekając, aż jeszcze coś powie, a może po prostu uważał jej usta za bardziej interesujące niż cokolwiek, co mogło z nich paść. Udawała, że on się w nią nie wpatruje. Udawała, że jego wzrok nie sunie po niej w górę i w dół, nie drapie po jej skórze. Wszystko jej się zlało w jedno, czas się rozciągnął, zaplątał, wróciły wspomnienia, które przeniosły ją tam, gdzie się to wszystko zaczęło. Róża wychowała się w Polsce, w miasteczku tak małym, że nie miało nawet nazwy. Mieszkańcy miasteczka nazywali je „tutaj”, a wszystko poza nim „tam”. „Po co ktokolwiek miał tam jechać? – mówili. – Co? Źle nam tutaj czy jak?” Krowy i konie snuły się tutaj po brukowanych uliczkach. Wzdłuż głównej drogi kuliły się domki, jakby chciały się nawzajem ogrzać podczas długiej polskiej zimy. I dotrzymywać sobie towarzystwa latem. Sąsiedzi wołali do siebie z okien, plotkowali, wygrażali sobie albo jedno i drugie. Róża uwielbiała swoje miasteczko. Za to jej babcia mawiała, że czuje się tu zupełnie, jakby mieszkała w ulu, tylko ma o wiele mniej prywatności. Babcia Halina zawsze powtarzała, że jak tylko Róża dorośnie, powinna zacząć podróżować.

– Nie chcesz zobaczyć świata? – pytała, wałkując ciasto na pierogi i rozpłaszczając je dłonią. – Tu widzę dość świata – odpowiadała Róża. – Masz to po ojcu – narzekała babcia. – Nigdy mu się nie chciało nigdzie ruszyć. Nic, tylko siedział pod tym wiązem na wzgórzu, grał na tym swoim akordeonie i marnował sobie życie. I do czego to doprowadziło? Róża skubnęła ciasto i włożyła je sobie do ust. – Piorun strzelił w drzewo. – I spadło prosto na niego – ciągnęła babcia. – Gdyby twój ojciec raczył wyjechać stąd, tak jak mu radziłam, wciąż by był tutaj z nami. – No, wtedy to by go tutaj raczej nie było – zauważyła Róża. – Byłby tam. – W każdym razie gdzieś by był. – A gdzie ja bym wtedy była? – spytała Róża. – W tym samym miejscu co teraz. Podjadałabyś moje pierogi – syknęła babcia i plasnęła ją po dłoni. Potem nałożyła do każdego kółeczka z ciasta odrobinę nadzienia z ziemniaków i każde starannie zalepiła. Smażyła je na cebuli prosto z ich ogródka, a w domu pachniało tak smakowicie, że chciało się jeść nawet powietrze. – Po co miałabym kiedykolwiek cię opuszczać? – spytała Róża. – Stara jestem. Zrzędzę bez ustanku. Tobie trzeba do młodych. – Tutaj też są młodzi – odparła Róża z uśmiechem. – Nie mówisz chyba o tym całym Olku Drążku? – Dlaczego nie miałabym o nim mówić? To przystojny chłopiec, silny... – To głąb – ucięła babcia. – Wcale nie! – oburzyła się Róża. – Kiedy widzi kałużę, przenosi mnie nad nią. – Może zresztą nie z niego jest głąb – mruknęła babcia. – Tylko z ciebie. – Babciu! – Co? Te pierogi mają więcej ciekawych rzeczy do powiedzenia niż ten twój Olek Drążek! – Babcia uniosła jeden z pierogów do ucha, słuchała chwilę w skupieniu. – W porównaniu z twoim Olkiem ten pieróg to prawdziwy filozof. Róża spojrzała na swoje bose stopy. – Ale Olek przenosi mnie... – Nad kałużami. Tak, słyszałam pierwsze dziewięćset razy. Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że targa cię jak jakiś wór z kapustą tylko po to, żeby pokazać swoim równie durnym koleżkom, jaki jest silny? – Podoba mi się to, że jest taki silny – broniła go Róża. Babcia nałożyła nadzienie, zakleiła pieroga. – Jest mnóstwo silnych chłopców na tym świecie. Ty też jesteś silna. – Upieczesz dziś ciasteczka?

– I mnóstwo chłopców będzie ci mówić, że jesteś piękna. Ale niewielu cię naprawdę zobaczy. – To nie ma sensu, babciu. – Nie czas już znaleźć sobie mądrego chłopca? Albo jeszcze lepiej, kochanego chłopca, który by słuchał, co masz do powiedzenia? Róża wzruszyła ramionami. Nie znała żadnych takich chłopców. – Musisz przeżyć jakąś przygodę. Zrobić coś innego. I wtedy może spotkasz wreszcie chłopca, który słucha. Który widzi. – Przecież już robię coś innego – powiedziała Róża. Bo tak było. Trzy razy w tygodniu jeździła na zajęcia na uniwersytecie. Dojazd zajmował jej dwie godziny. Siedziała kornie w dusznych salach i słuchała przynudzających profesorów. Wieczorami zasypiała z głową na książkach od biologii i budziła się z odciśniętymi na policzku stronami. Pierwszy rok studiów. Była zachwycona. Babcia tylko prychnęła. – Powinnaś zrobić jeszcze inne inne rzeczy. Róża uśmiechnęła się i przytuliła ją. Była naprawdę przekonana, że studia to wystarczająca przygoda. I Olek Drążek też jej wystarczał. Póki pewnego dnia, gdy niósł ją nad kałużą, nie zażądał, by rzuciła studia i za niego wyszła. Roześmiała się. – Olek, coś ty? Jesteśmy na to za młodzi. – Mamy osiemnaście lat. Nie jesteśmy za młodzi. – Lubię moje studia. – E tam. Czego cię tam mogą nauczyć, czego jeszcze nie wiesz? – Mnóstwa rzeczy. – Po co ci studia, skoro masz mnie? – Co ma jedno do drugiego? – zdziwiła się. – Za kogo ty się w ogóle masz? – Co masz na myśli? – Masz innego? – Nie! – To o co chodzi? – Za mocno mnie ściskasz. – Przepraszam – mruknął i rzucił ją w kałużę. A gdy nadal nie chciała zrezygnować ze studiów, rzucił ją w ogóle. Nie przejęła się tym zbytnio. Po Olku był Alek, potem Edek, Lucek. – Piękna – mówili jej. – Jesteś taka piękna. – Nie ma z czego się cieszyć – gderała babcia. – Ale to miłe! – broniła się Róża. – Miłe. Ale ładna twarz to tylko przypadek. Odrobina szczęścia. Ładna twarz cię nie wykarmi. A zresztą dla niektórych nigdy nie będziesz dość ładna.

Ale Róża była naprawdę ładna. I miała dużo szczęścia. Wszyscy jej to mówili. Najbardziej lubiła Lucka, bo choć też jej powtarzał, że jest piękna, nie próbował jej przenosić nad kałużami, był delikatny, inteligentny i przystojny. Patrzył na nią tymi swoimi szarymi oczami, w których zupełnie się gubiła niczym w dwóch jeziorach. Minęło kilka dobrych miesięcy, nim uświadomiła sobie, że rozmawiają tylko o książkach, które on czytał, o filmach, które on oglądał. Nigdy o nic jej nie pytał i drwił z wszystkiego, co kochała. Z jej hałaśliwych polek, głośnego śmiechu, tego, jak bardzo lubiła jeść. „Uważaj, głupio wyglądasz! Uważaj, utyjesz!” – powtarzał i dźgał ją palcem w miękki bok. Kiedy zaczęła się łapać na tym, że wciąż milczy, że nieustannie zamartwia się tym, ile je, powiedziała Luckowi, że lepiej będzie, jak trochę od siebie odpoczną. Był taki delikatny, płakał więc jak dziecko. Był taki delikatny, trząsł nią więc tak mocno, że aż jej szczękały zęby. „Za kogo ty się masz?” Nie powiedziała babci. Nie przyznała jej się, że płakała, że pocałowała go tylko po to, żeby przestał nią trząść. Że potem zaczął ją dotykać. Że nie chciała już nigdy więcej nikogo całować. Że na samą myśl o całowaniu przechodziły ją ciarki i przygryzała sobie policzki od wewnątrz, aż ciekła krew. Za to powiedziała jej, że zgłosiła się do programu wymiany studenckiej. I udało jej się dostać miejsce na uniwersytecie w Ameryce. Przez trzy miesiące latem będzie mieszkać w akademiku w Chicago, z dala od Olka, Alka, Edka i Lucka, z dala od wszystkiego i wszystkich. – Ameryka to prawdziwe eldorado! – zawołała babcia. – Syn pani Górskiej mówi, że kobiety chodzą tam na rynek w sukniach uszytych z pięćdziesięciodolarówek. – Syn pani Górskiej to głąb – skwitowała Róża. – Też prawda – zgodziła się babcia. – Ale mimo wszystko lubię sobie wyobrażać suknie uszyte z pieniędzy. Róża już właściwie żałowała swojej decyzji. – Nie wiem, po co w ogóle się zgłosiłam do tego programu. Nie stać mnie nawet na samolot. – I czy taka ucieczka w ogóle coś by zmieniła? Babcia uniosła palec, podreptała do sypialni i po chwili wyłoniła się z niej ze starą puszką. Róża uniosła wieko. Puszka była pełna pieniędzy. – Babciu, ale skąd ty... – Odkładam – odparła po prostu babcia. – Dla ciebie. – Ale... – Zobaczysz świat. Przeżyjesz romanse z chłopcami, którzy widzą coś więcej niż ładna buźka. Będziesz silna. Zadzwonisz i opowiesz mi o wszystkim. A wtedy ja pochwalę się sąsiadkom i wszystkie będą mi zazdrościć takiej wnuczki. Już przy pakowaniu Róża zaczęła tęsknić za smażonymi pierogami. Za wzgórzami, miękkimi owcami, zimną wodą w potoku, która tak cudownie

chłodziła nogi. Za znajomymi klasami, w których szalały przeciągi. Za podręcznikami odciśniętymi na policzku. A jeśli chodzi o romanse, to wolałaby, żeby już nigdy żaden chłopiec na nią nie spojrzał. Upięła włosy w kok i zapięła bluzę aż pod brodę. Ale babcia wydawała się tak pewna, że to dobry pomysł. Jak to babcia. Może więc rzeczywiście czas, by Róża zaczęła robić inne inne rzeczy. – Dobrze – powiedziała. – Ale niedługo wrócę. Obiecuję. Wrócę. Mężczyzna wpatrywał się w nią uporczywie. – Nie musisz wracać. Masz tutaj wszystko. Róża zamrugała, przypomniała sobie, gdzie jest. Czy mężczyzna czyta w jej myślach? Nie, nic na to dotąd nie wskazywało. Pewnie myślała na głos. Wcale nie chciała mu opowiedzieć tej historii, tej ani żadnej innej. Ale może opowiedziała. Może już zupełnie wariowała z tej samotności. Może w końcu mężczyzna ją zmęczy, wykończy tym swoim spojrzeniem, kuszącym uśmiechem, lodowatymi oczami, które migotały jak gwiazdy. Czy jest z nią już tak źle, że nie powstrzyma się, będzie gadać i gadać, oddawać mu się historia po historii, jak jakaś żałosna Szeherezada? „Za kogo ty się masz?” Odwróciła wzrok, skupiła się na przyćmionych szybach w oknach. Ale jego silne palce chwyciły jej brodę, odwróciły ją tak, by musiała na niego spojrzeć. Nie cierpiała tego, nie mogła znieść tego spojrzenia, którym ją pożerał, rozbierał, odzierał ze skóry. Nieznośny ucisk w gardle, gdy sunął palcem po jej szczęce, dotknął ucha, i tego miejsca na jej szyi, gdzie trzepotał puls – jak umierająca ćma. Przecież powiedział kiedyś, że jej nie dotknie, i uwierzyła mu wtedy. A jednak teraz jego palce sunęły po jej ciele, jego oczy płonęły tym dziwnym ogniem. Już niedługo będzie siedzieć przy nim na tym głupim tronie, z głupią koroną na głowie, i wpychać w siebie indycze udka w nadziei, że jej nie skrzywdzi. Tak jakby dotąd tego nie zrobił. Suknia wydawała się tak ciężka, jakby była z ołowiu, przygważdżała ją, unieruchamiała. – Powiedziałeś, że mnie nie dotkniesz – wyszeptała ledwo dosłyszalnie. Jego place wsunęły się na jej kark, muskały ścięgna niczym struny. – Póki sama nie zechcesz. – Nie chcę. Puścił kark, zsunął dłoń na jej serce, przycisnął palce do jej miękkiego ciała. – Chcesz, chcesz. Z trudem przełknęła żółć. Gdyby się nią udławiła, ten koszmar się przynajmniej skończy. – Gdzie jest bestia? Jego dłoń przestała się zsuwać po jej ciele.

– Słucham? – Bestia. Ta z podwórka. Ta z poprzedniego domu. Ta okropna, która mało nie rozszarpała mi gardła. – Takie było jej zadanie. Ale przecież z pewnością nie chcesz jej więcej widzieć. – Daj mi ją. Jeśli naprawdę chcesz spełniać moje życzenia, takie jest moje życzenie. – Dlaczego chcesz akurat tego? – Bo tak – odpowiedziała. Odsunęła się na tronie tak daleko, jak tylko się dało, a jego ręka została zawieszona w powietrzu. Bo czuję się tak, jak ona wygląda, pomyślała.

Finn

WIDZI OGIEŃ Sean stał w drzwiach stodoły. Jego wielkie ciało rzucało długi cień. – Odkąd my w ogóle mamy konia? – Od czterech dni. Powiedziałbym ci wcześniej, ale nie było cię w domu. – Aha – odpowiedział Sean. – I niby jak ją wykarmisz? – Pod ścianą stoi dziesięć beli siana. – A jak się skończą? – Coś wymyślę. – Aha. A to co? – To? To kozioł. – Kozioł. – Tak, dla konia. Hassowie oddali mi go za dwadzieścia dolców, bo wciąż im zżerał spodnie, jak się suszyły w ogrodzie. – Świetnie – mruknął Sean. – To zacznę odkładać na nowe spodnie. Obiad za piętnaście minut. Odwrócił się na pięcie i pomaszerował w stronę kuchennych drzwi, po czym zniknął w domu. Finn wprowadził kozła do stodoły. – Koźle, to jest Koń. Koniu, to jest Kozioł. Jeszcze się nie zdecydowałem co do waszych imion, więc na razie to wam musi wystarczyć. – Mee! – powiedział kozioł, patrząc w górę na konia. Nagle podskoczył tak wysoko, że mógł przez chwilę spojrzeć klaczy w oczy. Powtórzył taki skok trzykrotnie. Klacz odpowiedziała parsknięciem, które zabrzmiało jak śmiech. – Czyli że się zaprzyjaźniliście. – Finn wyjął z kieszeni marchewkę, pół dał klaczy, a pół kozłowi. Potem zaczął szukać kota. Katastrofy nie było jednak nigdzie na podwórzu. Ani na strychu, ani pod krzakami, ani na jej ulubionym drzewie. Miska przy drzwiach kuchennych stała zupełnie nietknięta. To było do niej niepodobne. Finn poczuł, że żołądek ściska mu się z niepokoju. Niepokój przeszedł w panikę, gdy ujrzał, że w jego stronę zmierza Charlie Valentine. Długie siwe włosy sąsiada upodabniały go do szczura jeszcze bardziej niż zwykle i chyba zapomniał włożyć zębów. Minął Finna bez słowa i zaczął walić w drzwi kuchenne. Po chwili wyjrzał z nich Sean. – Znów mi zwiała Sue Krętaczka – obwieścił Charlie. – Może jednak warto by zainwestować w klatkę, Charlie – odparł Sean. – Kury nie lubią klatek.

– Wygląda na to, że za twoim salonem też nie przepadają. – Pomożesz mi ją znaleźć czy nie? – warknął Charlie. – Niech ci pomogą twoje prawnuki – odgryzł się Sean. – Masz ich tyle. Dacie radę przeszukać o wiele większy teren. – Ten żart ci nie wyszedł. – Ja nie żartuję. – A szkoda – mruknął Charlie. – Żartowałeś, kiedy Roza tu była. Opowiadałeś dowcipy, uśmiechałeś się, nawet grałeś w gry. Teraz nie ma z ciebie już żadnego pożytku. Już czas, żebyś znalazł sobie nową... Sean wskazał na służbowe ubranie. – Tylko się przebiorę. – Będę czekał na moim podwórku – powiedział Charlie. – Sue czasem się chowa w nagietkach. – Charlie! – zawołał za nim Finn. – Co? – Jak długo mam się zajmować koniem? Charlie wessał wargi w głąb twarzy. – Jakim znowu koniem? – Tym od ciebie. – Niby dlaczego miałbym dać ci konia? Niby dlaczego miałbym zrobić coś tak głupiego? – zdenerwował się Charlie i pomaszerował przez trawnik w stronę domu. Finn poszedł do Seana do kuchni. – Pomogę wam szukać tej kury. – Późno już – odpowiedział brat. – Lepiej nakarm konia. I poszukaj przy okazji Jane. Już czas na te kociaki. Finn uznał, że nie ma co mówić bratu, ile już się jej naszukał. – Okej. – Pomagaj mi, póki jesteś – mruknął Sean, ściągając kurtkę. – Już niedługo wyjedziesz na studia i wtedy będę zdany na siebie. Finn stanął i zamrugał zaskoczony. Do wyjazdu na studia zostało mu ponad rok, a tymczasem Sean już go niemal wyrzuca za drzwi? Pewnie nie może się doczekać, kiedy Finn sobie wreszcie pojedzie. A potem co? Sprzeda dom, stodołę i ten ich marny skrawek ziemi? Pójdzie w końcu na medycynę i zostanie lekarzem? Będzie dzwonił do Finna raz na miesiąc i wysyłał mu dziesiątaka na urodziny? Będzie mu opowiadał, jak to wspaniale wyrwać się wreszcie z Illinois? Finn otworzył usta, żeby o to spytać, ale nagle Sean zawinął sobie kurtkę wokół dłoni jak bokser chroniący kłykcie. – Co? Finnowi przypomniało się, jak siedzieli przy kuchennym stole i próbowali

się nauczyć prawidłowo wymawiać imię Rozy. – Macie języki jak krowy! – śmiała się z nich Roza, która tak naprawdę nie była Rozą. – Co? – spytał znów Sean. Miał język jak krowa. I miał mózg jak krowa. Tępy, niemy. – Idę pojeździć na koniu – powiedział Finn. Ale nie poszedł. Nie od razu. Kiedy Sean zabrał się do szukania kury Charliego, Finn zajął się robieniem obiadu: pudełko makaronu, pół kilo mielonego mięsa, trochę groszku. Zanim Sean wrócił, wszystko wystygło, ale brat nie narzekał. – Znaleźliście kurę? – Nie. – Charlie powinien kupić klatkę. – Hm – powiedział Sean. Napakował sobie do ust makaronu, żuł. Finn usiłował wymyślić jakiś inny temat do rozmowy. Ich matka, Didi? Jak tylko zaczynali gadać o Didi, Sean od razu warczał jak zepsuty silnik. Ojciec? Sean mruknąłby tylko coś o tym, że ojciec nie żyje już od lat, Finn był za mały, żeby pamiętać, i jaki ma sens wyciąganie tego teraz? Ale Roza spytała go kiedyś o rodziców i wtedy Sean wcale nie zaczął warczeć. Poszedł do swojego pokoju, wrócił ze zdjęciem, pozwolił jej je oglądać, porównywać z jego twarzą. Jak dla Finna to zdjęcie wyglądało jak każda inna fotka jakiejś rodziny: rodzice, małe dzieci, wszyscy się uśmiechają, tak jakby nie mogło im się przytrafić nic złego. Ale Roza widać widziała w nim coś innego. Podała je Seanowi, on chwycił krawędź, ale ona nie puściła swojej – przez chwilę trzymali je razem. Finn wziął głęboki oddech, odepchnął myśli o rodzinie, myśli o Rozie. Kury. Skupić się na kurach. – Pewnie dorwał ją kojot – powiedział. Widelec Seana zamarł w połowie drogi między talerzem a ustami. – Kogo? – Kurę. – A może po prostu uciekła. Nazywała się Sue Krętaczka. Może nie bez powodu. – Sean odłożył widelec. – W takim razie może wróci – zaryzykował Finn. Sean wstał od stołu, wrzucił resztki jedzenia do zlewu. – Jeśli uciekła, będzie biegła i biegła przed siebie. Sean poszedł do łóżka, co oznaczało, że poszedł do pokoju, żeby nie musieć patrzeć na Finna ani tym bardziej z nim rozmawiać. Finn tymczasem rozłożył się na kuchennym stole z książkami, herbatą i miodem Hippie Queen, ale zupełnie jakoś nie mógł się skupić na pisaniu o swoich największych życiowych osiągnięciach, najgorszych rozczarowaniach i o tym, co by powiedział o nim jego

pokój, gdyby potrafił mówić. O dziesiątej, gdy roztrzęsione niebo w końcu uspokoiło się powoli w niepewny granat, Finn znów obszedł podwórko. A potem stodołę i wszystkie pokoje. Ani śladu Katastrofy. Teraz bardzo żałował, że w ogóle wspomniał o kojocie. Na Bone Gap chyba naprawdę musi ciążyć jakaś klątwa czy co. Wciąż tylko te wielkie straty i małe tragedie, tak obraźliwe, że właściwie nie do zniesienia. Kilka lat temu żona komisarza policji zostawiła mu na lodówce samoprzylepną karteczkę, na której napisała, że wyjeżdża i zabiera ze sobą psa. Teraz, gdy tylko Jonas wypił o jeden cydr za dużo, zaczynał opowiadać wszystkim swoje sny, w których przychodził do niego ten pies i skarżył mu się, że musi teraz mieszkać na pustyni, że piasek parzy go w łapy i niemal już zapomniał, jak pachnie deszcz. Pomysł na wypracowanie: Twoje kury cię opuszczą, twoje koty cię opuszczą, twój pies mieszka w przyczepie w Tucson w Arizonie i ma zupełnie nowe imię. Finn poszedł do stodoły, wdrapał się na konia i choć kozioł był wyraźnie niepocieszony, że zostawiają go tak nagle samego – a przecież ledwo co się zaprzyjaźnił z klaczą – Finn i koń pojechali. Mijali domy, pędzili przez pola i strumienie. Finn jeździł tak teraz co noc, ale u Petey nie był już od tygodnia, to jest od czasu, gdy usiłowała mu wmówić, co czuje do Rozy. Ale może nie powinien się był z nią o to kłócić, upierać, że jego prawdziwe intencje są ważniejsze od tego, co mówią ludzie. Może to w ogóle nie miało znaczenia, w jaki dokładnie sposób oszalał na punkcie Róży, a o wiele ważniejsze było to, że bardzo chciał, aby ktoś oszalał razem z nim. Klacz dała się posłusznie kierować w stronę domu Corderów i potem dalej, aż do pasieki Petey Willis. Tym razem między ulami nie płonęło jednak ognisko, podwórko było ciemne. Finn i klacz stali w kręgu uli i nasłuchiwali głębokiego bzyczenia pszczół, czuli je niemal na skórze. A potem, zamiast pogalopować dalej, minąć dom i pobiec przez Illinois aż do Dakoty Południowej, klacz podeszła do budynku i jego szarych, przymkniętych niczym powieki okien. Prychnęła pod jednym z nich. Potrząsnęła głową, grzywa zalśniła w księżycowej poświacie. – To? – upewnił się szeptem Finn. Klacz znów prychnęła. Finn pochylił się i zapukał w szybę. Cisza. Zapukał jeszcze raz. Zza zasłony wysunęły się szczupłe dłonie, odsunęły ją i w oknie, jak w ramce, ukazały się wielkie, gniewne oczy Petey. Otworzyła okno. – Co się dzieje? Co ty tu robisz? Nie wiedział, co powie, póki tego nie powiedział. – Nie mogę znaleźć mojej kotki. Miała na sobie tylko cienki podkoszulek i takie dżinsowe szorty, że mózg mu

się zaczął topić na ten widok, ale włożyła jakieś buciska i wylazła przez okno, jakby robiła to od lat. Bo może robiła. Słyszał o różnych rzeczach, które robiła Petey. I gdyby miał być z sobą szczery, może właśnie dlatego się tu teraz znalazł. Ale nie to było najważniejsze. Po prostu cieszył się, że ją widzi. Po prostu był ciekawy, co mu powie, choćby nie wiem jak to bolało. Skrzywiła się, zaczęła głaskać pysk konia. Jej twarz się rozpogodziła. – Okej – powiedziała i spojrzała na niego. – To dokąd? – Może po prostu pojedziemy przed siebie – powiedział Finn, choć tego też wcale nie zamierzał powiedzieć. – A co? Twoja klacz wie, gdzie jest kotka? – Nie wiem, ale wydaje mi się, że ona dużo wie. Petey zgarnęła włosy w kok na karku. – Przecież ty dalej nie masz siodła. Niby jak mam się tam wdrapać? Rozejrzał się po podwórzu i za węgłem zobaczył spory głaz. Wskazał go jej, a ona skinęła głową i podbiegła do niego, po czym wskoczyła na kamień zgrabnie i z wdziękiem. Podprowadził tam konia, trzymając wodze w jednej dłoni. Petey popatrzyła na miejsce przed Finnem i na miejsce za nim. Potem odwróciła twarz i skupiła wzrok na jakiejś gwieździe w oddali, jakby patrzenie prosto na niego było jednak zbyt dużym wyzwaniem. Prychnęła trochę tak jak klacz. – Słuchaj, chciałam cię przeprosić za to, co wtedy powiedziałam. Czasami gadam... Powinnam... – Powinnaś częściej nosić te szorty – wyrwało mu się. Zaskoczona spojrzała w dół. Przestraszył się, że może nie powinien był tego powiedzieć. Może właśnie takie rzeczy mówili jej bracia Rude, a zaraz potem dodawali, że ma świetny tyłek, za to gębę do niczego. Ale Petey podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się kącikiem ust. – Mam pomysł na temat na wypracowanie: Opisz wierszem szorty, które zmieniły twoje życie – powiedziało mu się, nim się powstrzymał, ale ona uśmiechnęła się wtedy obydwoma kącikami. – Nieźle. – Oparła dłonie na biodrach. – No i? – No i co? – No, czekam na ten wiersz. – Może kiedyś napiszę go dla ciebie. Chwyciła się grzywy konia i przerzuciła nogę przez jego kark. Tylko lekko się przy tym zachwiała, ale Finn podtrzymał ją, kładąc jej rękę na biodrze. Poprawiła się na grzbiecie konia, jej plecy dotykały teraz jego piersi. Nic już więcej nie powiedziała, gdy wyciągnął ręce z wodzami tak, że znalazła się między nimi, i kazał klaczy ruszyć. Koń wymknął się cicho z podwórka, jakby naprawdę chciał pozostać

niezauważony, i dopiero na wysokości farmy Corderów przeszedł w delikatny kłus. Z każdym krokiem konia Petey wpadała bardziej w pierś Finna, aż w końcu byli jak dwa puzzle. Jej głowa idealnie pasowała w dziurę pod jego brodą. Zawsze wydawała mu się dość wysoka, ale większość z tego to były nogi, te gładkie, nagie nogi lśniące brązowawo w księżycowej poświacie. Klacz przebiegła przez strumień, ochlapując jeźdźców zimnymi kroplami, a potem ruszyła w kierunku cmentarza zasnutego dziwną srebrną mgłą. Było to miejsce starsze od samego Bone Gap i niektóre nagrobki miały daty nawet z początku dziewiętnastego wieku. Kiedyś Miguel gapił się długo rząd po rzędzie, aż stwierdził: „Po śmierci to wszyscy wyglądają tak samo”. Ale Finn się z nim nie zgadzał. Każdy nagrobek wyglądał inaczej. Niektóre z tych starszych były poprzekrzywiane w najdziwniejsze strony, trochę jak jakieś szalone zębiska. Nazwiska i daty zatarły się po dziesięcioleciach działania słońca, wiatru i śniegu. Nowsze były z gładkiego granitu w najróżniejszych kolorach. Ciemne szarości, czerń, a nawet róż. W odcieniu syropu dla dzieci. Ten ostatni właściwie dotyczył tylko jednego nagrobka. Niejakiej Philander „Muffin” Gould (1903–1982). Teraz jednak srebrna mgła przytłumiła wszystkie te kolory. Na nierównej ziemi drżały roztańczone cienie. Klacz przystanęła, jakby chciała, żeby się temu przyjrzeli. Wierzba muskała gałęziami-palcami daszki dwóch niewielkich grobowców, za nimi szumiał mroczny topolowy gaj. – Trochę tu upiornie – mruknęła Petey. – Hmm – odpowiedział Finn, który właśnie odkrył, że jeśli tylko leciutko przesunie głowę, jego usta będą dotykały jej włosów. – Patrz! – szepnęła Petey. Spojrzał w tym kierunku i zobaczył, że jeden z cieni drży, zbiera kawałki chmury i księżycowej poświaty i krystalizuje się w jakiś trudny do określenia kształt, który płynie teraz nad nagrobkami. – Czy widzisz to co ja? – upewniła się Petey. – Tak. Patrzyli, jak cień sunie w nieruchomym powietrzu. Minął ich tak blisko, że Petey zadrżała. Kształt wymknął się z cmentarza i zniknął w ciemnościach. – Czy to był duch? – spytała. – Pewnie chmury. Mgła – odpowiedział Finn. – Raczej duch. – Może idzie do domu Miguela. Może jest głodny. I może był to duch, i może był głodny, ale nawet jeśli, to klacz w każdym razie specjalnie się tym nie przejęła. Powędrowała spokojnie przez cmentarz aż na rozciągającą się za nim ziemię niczyją. Powinna to być łąka pełna bujnej zielonej trawy, pod kopytami konia powinny migać im dzwonki, fiołki, ostróżki, woskownica i koniczyna, ale przed nimi rozciągało się jakieś złote pole, a trawa

i kwiaty wydawały się dziwnie zwiędłe. Pewnie było to tylko złudzenie, tak akurat padało światło księżyca, albo może to przez to, że czuł na piersi ciepło ciała Petey Willis, która pachniała jak milion rzeczy, które chce się natychmiast zjeść, i miał od tego zupełny mętlik w głowie, i nie potrafił się skupić na niczym innym poza nią. Klacz pokłusowała przez to złote pole i zagłębiła się w nieruchomy las, którego Finn jakoś nie mógł sobie nijak przypomnieć. Słychać było świerszcze i pohukiwanie sowy. Ziemia chrzęściła pod kopytami konia. Byli na początku jakiejś bardzo długiej ścieżki przez ciemny las. Ścieżki, której nigdy w życiu nie widział. – Co to za miejsce? – spytała Petey. – Nie wiem. Bo nie wiedział. Ale klacz chyba wiedziała. Ta klacz w ogóle wiedziała bardzo dużo, za dużo jak na zwykłego konia. Teraz przeszła w szybszy kłus, potem galop. Finn mocniej chwycił wodze, a jego ręce dotykały już teraz Petey w talii. Może myślała sobie, że teraz to już są jednak za blisko, ale jakoś nic nie powiedziała. Nie wspomniała też o tym, że jego usta dotykają jej włosów, ani o tym, że jego oddech stał się dość nierówny. A potem drzewa zlały się w jedno, bo klacz pędziła coraz szybciej i szybciej. Finn próbował z początku pilnować ścieżki, ale było zbyt ciemno i koń biegł zbyt szybko. Potem próbował przynajmniej nie spuszczać wzroku z księżyca, ale świecił zbyt mocno, zbyt jasno, przez co Finnowi zupełnie już się wszystko rozmazało przed oczami. Rozejrzał się, ale to, co widział, zupełnie jakoś nie miało sensu – drzewa przeszły w chmury, które rozdzieliły się, ukazując kamienne lwy ze skrzydłami, kamienne lwy pędzące w dół po szklanych schodach, szklanych schodach rozpryskujących się w płomienie. Klacz przebiegła przez las, na drugą stronę, i nagle dźwięki się zmieniły, teraz kopyta dudniły o coś twardego. Nocny koń pędził po jakiejś płaskiej szarej równinie, która – co Finn zrozumiał za późno – była krawędzią góry. I nagle klacz skoczyła w przepaść, i runęli w dół, a wiatr poniósł ich swoją miękką, mroczną ręką, jakby koń i dwoje jeźdźców byli leciutcy niczym piórko spadające delikatnie z górskiego szczytu. A ponieważ to przecież nie mogło się dziać naprawdę, Finn zacisnął powieki i trzymał mocno Petey, zastanawiając się, czy dziewczyna słyszy bicie jego serca, czy czuje je na plecach, czy zauważyła jego ręce trzymające jej talię, czy księżyc i jej namieszał w tych jej nieziemskich oczach, ale Finn wcale nie był pewien, czy jest na świecie dość księżycowej poświaty, by wypełnić takie niesamowite oczy. Kilka godzin, dni, tygodni albo miesięcy później nocna klacz znów odnalazła kopytami ziemię i już nie spadali z góry, nie lecieli przez las, tylko kłusowali z powrotem przez złote pole, przez zupełnie już teraz ciemny cmentarz, potem koło

śpiącego kamiennego domu Corderów, aż do pasieki, gdzie słychać już było tylko oddech Finna, oddech Petey, oddech klaczy. Kiedy dotarli pod okno Petey, Finn puścił wodze i zsunął się z grzbietu konia. Nogi się pod nim uginały, ręce mu drżały. Petey położyła mu dłonie na ramionach i pomógł jej zsiąść z konia. Stali tak w cichej ciemności, szukając słów. – Przykro mi, że nie udało nam się znaleźć twojej kotki – powiedziała w końcu Petey. Finn uznał, że lepiej już nie ryzykować i nie mówić nic wielkiego, tylko może jakieś: „Dzięki” albo „Dobranoc”, albo „To może jutro?”, albo „Widziałaś ten ogień?”, albo „Czy to się stało naprawdę?”, ale jej place zsunęły się po jego ramieniu aż na nadgarstki, odwróciła twarz w jego stronę, jej usta się rozchyliły, oddech był taki słodki, i naprawdę nie dało się nic na to powiedzieć, nic na to zrobić. Musiał ją pocałować. I tak też zrobił. Udało mu się jakoś dotrzeć do domu, wprowadzić klacz do stodoły, nawet dać jej wody. Pogłaskać koziołka, wtoczyć się do domu. Potem zamiast siąść znów przy kuchennym stole i czuwać tam tak, jak to robił od sześćdziesięciu iluśtam szarych i pełnych rozpaczy nocy, Finn runął na łóżko i zapadł w sen. Stopy podskakiwały mu, jakby wciąż jechał z Petey przez ten las, który przecież istniał tylko w jego snach. Kilka godzin później obudziły go ciche piski. Odkrył się raptownie. Zdezorientowany rzucił się do okna, nie wiedząc, komu ma właściwie lecieć na pomoc. Znów głośny krzyk. Rozejrzał się. Potem padł na kolana i zajrzał pod łóżko. Katastrofa. I sześć małych kociaków, niewiele większych niż te myszy, których Katastrofa tak kompletnie nie potrafiła łapać. – Już dobrze – szepnął wijącej się, popiskującej plątaninie maluchów tłoczących się przy brzuchu matki. – Zaopiekuję się nią. I wami. Zobaczycie. Wlazł z powrotem na łóżko. Zobaczycie, zobaczycie, zobaczycie, powtarzał w myśli.

Róża

WCALE NIE LEPSZA Bestia, która uniemożliwiła Róży ucieczkę z domu na przedmieściach, była w rzeczywistości największym, najbrzydszym, najżałośniejszym psem, jakiego Róża w życiu widziała. Miała długie żółte zębiska, smętnie najeżony ogon i ślepia koloru mogiły. Warczała, gdy tylko Róża się poruszyła, a jeśli dziewczyna śmiała przejść z jednego końca pokoju na drugi, bestia wpadała w dziki szał. Kiedy dziewczyna zbyt długo stała przy oknie lub drzwiach, bestia szczekała, póki nie ochrypła. Pokojówki i strażnicy trzymali się na bezpieczną odległość od Róży i jej nowego groźnego towarzysza. Ale gdy wieczorem kucharka spytała, czy Róża miałaby może ochotę na zapiekanego węgorza na kolację, dziewczyna powiedziała: – Tak, bardzo chętnie zjem węgorza. Kucharka tak się ucieszyła, że ma w końcu dla kogo gotować, że zrobiła aż dwie zapiekanki z węgorzem. Róża zabrała psa i zapiekanki do swojej wieży, podzieliła zapiekankę na kawałki i podała je psu. Zdumione, nieprzyzwyczajone do takiego traktowania zwierzę spojrzało na nią przekrwionymi oczami. – Proszę – powiedziała Róża. Pies chwycił jeden kawałek, połknął go i znów na nią spojrzał. – Zajadaj. To dla ciebie. Zżarł jedną zapiekankę, potem drugą. Odbiło mu się. Był najedzony. Róża siadła na fotelu przy kominku, a pies położył jej łeb na bosych stopach. Obślinił ją trochę, ale to jej nie przeszkadzało. Nadeszła noc, a on rozłożył się w nogach jej wielkiego łoża, zajmując ponad połowę miejsca swoim brudnym, zapchlonym cielskiem. I choć pewnie będzie musiała rano spalić tę pościel, a być może wymyć się ługiem, miło było mieć przy sobie przyjazną duszę. Jego matowa sierść była zupełnie ruda. Nazwała go Rus. Kiedy mówiła do niego, Rus nie patrzył na nią z tym okropnym pobłażliwym uśmiechem; pies nie dotykał jej zimnymi palcami; pies nie sunął po koronce przy jej gorsecie i nie chichotał, gdy drżała i odskakiwała; pies nie pies nie pies nie pies nie. Odtąd Róża co wieczór prosiła kucharkę o zapiekanego węgorza. A gdy pies się najadł i kładł jej swój pokołtuniony łeb na stopach lub na kolanach, opowiadała mu różne historie. – Wychowałam się w miejscowości tak małej, że nawet nie miała nazwy – mówiła. Albo:

– Nigdy przedtem nie leciałam nawet samolotem. Nigdy nie byłam tak daleko od domu. Nigdy nie byłam tak blisko Słońca. W samolocie byli inni studenci z wymiany. Śmiali się i kręcili na miejscach przed nią, ale Róża była pewna, że bębenki w uszach pękną jej zaraz jak zbyt mocno nadmuchane balony, serce waliło jej jak młotem, język stał się ciężki niczym kamień. Czy było jej niedobrze? Czy się bała? Gdyby ktoś ją zapytał, nawet nie potrafiłaby odpowiedzieć. Wokół samolotu lśniło w słońcu wielkie błękitne niebo. Pod nią szary ocean ucieleśniał słowa „na zawsze”. Wszystko wydawało się za duże i za małe, jakby samolot zwisał na sznurku trzymanym przez bogów. W końcu wylądowali. Na sztywnych nogach powędrowała za innymi studentami. Starała się nie stracić ich z oczu, gdy rozdzielili się na różne kolejki do celników. Dlaczego nie zagadała z nikim w samolocie? Może inni wiedzieli, gdzie trzeba teraz poszukać bagażu. Może wiedzieli, gdzie są autokary. Może nie byli tak przerażeni i otumanieni, jakby już nieświadomie oddali swój los w cudze ręce. Jej kolejka przesuwała się powoli, a potem celnik tak długo wpatrywał się w jej paszport i jeszcze dłużej w jej twarz. Mówiła trochę po angielsku. – Yes? – wydukała z ciężkim akcentem. – Is okay? – Jesteś Polką – stwierdził po angielsku. – Tak. – Nie wyglądasz na Polkę. – Słucham? – Polskie dziewczyny są blondynkami. Nie wiedziała, co na to powiedzieć. Przygryzła wargę. Mężczyzna uśmiechnął się tak tajemniczo, jakby nie zamierzał obdarzać tym uśmiechem nikogo, nawet jej. – Jesteś modelką? – spytał. Poczuła gorący rumieniec na szyi, na policzkach. Czy on sobie z niej kpił? – Nie, nie. Ja przyjechać studia. – Po ci studia, skoro mogłabyś być modelką? – Położył dłoń na jej dokumentach, jakby zamykając je w pułapce. Papiery, ją samą. Obejrzała się na ludzi za nią, ale nikt na nich nie patrzył. Ostatnie osoby z wymiany znikały już w drzwiach przed nią. Miała ochotę oderwać jego palce od tych dokumentów. Uderzyć go. Rozpłakać się. Ale był to przecież dorosły mężczyzna, urzędnik, nie śmiała więc nic powiedzieć. Czekała tylko potulnie z rumieńcami i głupim uśmiechem, aż wreszcie oddał jej dokumenty, jego opuszki musnęły jej nadgarstek. Chwyciła je łapczywie i pobiegła szybko za innymi. Rękę otarła o dżinsy z taką siłą, że dziwne, że się nie zapaliły. Ale niepotrzebnie się martwiła, że zgubi pozostałych. Robili tyle hałasu, że nie dało się ich przegapić. Stali przy

taśmociągach, śmiali się i gadali, tak jakby znali się od lat. Róża ściągnęła z taśmy swoją starą torbę w kwiaty i poczłapała za innymi, aż spotkali mężczyznę z kartką, na której napisana była nazwa uniwersytetu. Zebrał ich wszystkich, przeliczył. Kilkanaścioro z Polski i mniej więcej tyle samo z innych części Europy. Potem wyprowadził ich na zaskakująco mokre i zimne majowe powietrze. Wskazał im czekający autokar. Róża siadła przy dziewczynie o minie zasmuconego szczeniaka. – Czy to nie okropne? – spytała dziewczyna. – Co? – To miejsce. Róża znów potarła rękę w miejscu, gdzie dotknął jej celnik. – Jestem tu tak krótko, że chyba jeszcze nie wiem, jak tu jest. – Ja wiem – mruknęła dziewczyna. Na imię miała Karolina, do wyjazdu zmusili ją jej okropni rodzice, musiała zostawić w Polsce chłopaka, nie jadła obiadu, umierała z głodu, było jej zimno, skarżyła się z oczami pełnymi łez, i tak okropnie, że szkoda słów. Okropnie, okropnie, okropnie. Róża poszperała w plecaku i wyciągnęła papierową torebkę. Odwinęła ją i znalazła kawałek babki, który kupiła dwa lotniska temu, jeszcze w Polsce. Nie bardzo zeschnięty. Podała go Karolinie. Karolina pociągnęła nosem i spojrzała na babkę. – Sto lat nie jadłam czegoś takiego. – Omigod, you’re eating carbs?! – Ktoś wrzasnął za nimi z tak przesadzonym akcentem, że od razu było wiadomo, że to Polka. Karolina upuściła ciasto na kolana, jakby ktoś ją przyłapał z heroiną w ręku. Róża obróciła się. Za nią siedziała ładna, ale nieprzyzwoicie chuda dziewczyna z mocno pomalowanymi oczami. – What? – spytała Różę, z uporem trzymając się angielskiego. – Carbs will make you fat. – Karolina jest głodna – powiedziała Róża. – No i? – spytała chuda. Róża odwróciła się do Karoliny. – Przecież nie jadłaś obiadu. Karolina pokręciła głową i oddała Róży babkę. – Spoko, ty zjedz. Róża wzruszyła ramionami, ugryzła ciasto. – Będziesz gruba! – syknęła znów dziewczyna za nią. Róża pomyślała sobie, że woli być gruba, niż wyglądać jak wściekły kurczak we wściekłym rosole, ale nic nie powiedziała. I dobrze zrobiła, bo okazało się, że musi mieszkać w pokoju z tym właśnie wściekle chudym kurczakiem. Kurczak miał na imię Honorata. Rodzice Honoraty nie zmusili jej do wyjazdu do Ameryki, sama tego zażądała. I oto przybyła do Stanów. Ma dwanaście

tygodni na znalezienie bogatego chłopaka, który będzie jej kupował mnóstwo biżuterii. Jeśli Róża chce w ogóle mieć jakiegoś chłopaka, to naprawdę powinna się zacząć malować. I kupić se porządne dżinsy. I wywalić tę starą bluzę. A już z pewnością unikać słońca. I tak wygląda już jak jakaś Egipcjanka. – Kiedy ja lubię te spodnie – zaoponowała Róża. – Tylko mi nie mów, że przyjechałaś tu się uczyć – prychnęła na to Honorata. – Tak. Studiuję botanikę. – Botanikę? Znaczy roślinki? Co ty? Chcesz uprawiać kartofle czy co? – Honorata otworzyła na oścież drzwi do ich pokoju. – Hej, ludzie! Moja współlokatorka chce sadzić kartofle! Róża minęła ją i wyszła na korytarz. – A ty dokąd? – spytała Honorata. – Idę sprawdzić, czy Karolina nie chce może trochę ziemniaków – odparowała jej Róża. Znalazła ją cztery pokoje dalej. Karolina siedziała na niepościelonym łóżku, pisała esemesa do chłopaka i płakała. – Idę po jakieś jedzenie – powiedziała Róża. – Jak coś zjesz, od razu lepiej się poczujesz. – Jakie jedzenie? – zaniepokoiła się Karolina. – Kto wie, co oni tu jedzą? Robaki? Nietoperze? Ślimaki? Carbsy? Róża przewróciła oczami i zmusiła się do pogodnego tonu. – Nie gadaj głupot – ofuknęła koleżankę. – Mają tu przecież McDonaldy zupełnie takie jak w Krakowie. Ale na zewnątrz nie było wcale tak jak w Krakowie. Budynki były niskie, kwadratowe. Śmietniki przelewały się, wszędzie wokół walały się opakowania po fast foodzie i puszki. A przecież była dotąd przekonana, że Chicago zbudowane jest z marmurów, metalu i szkła – jak w filmach science fiction. Gdzie się podziały te wszystkie drapacze chmur? Gdzie kobiety w sukniach z pięćdziesięciodolarówek? Już mniejsza o kobiety. Ale dlaczego tu nie ma drzew? Trawy? Myślami znów wróciła do swoich gór, do krów o czekoladowych oczach, mięciutkich owiec, plotkujących sąsiadek, zapachu babcinych smakołyków, i zalała ją taka fala tęsknoty, że mało się nie przewróciła. Zapach babcinych smakołyków. Stała przed niewielkim spożywczakiem, z którego zalatywało czosnkiem i kiszoną kapustą. Mało się nie rozpłakała, gdy zobaczyła w witrynie napis: „Mówimy po polsku tutaj”. Kupiła wielki słój barszczu, sałatkę, kiszoną kapustę, pieczone ziemniaki i kiełbasę – jeszcze ciepłą, prosto z garnka. Przyniosła to wszystko Karolinie. – Patrz! Żadnych krabów – pochwaliła jej się.

– Nie krabów, tylko carbsów. Carbsy to węglowodany. W ziemniakach są węglowodany. – Tak, ale tylko te smakowite. Karolina otarła oczy, odłożyła telefon. Wyłożyły jedzenie na biurko. Zapach czosnku i buraków przyciągnął innych studentów, którzy nie mogli się oprzeć czemuś, co tak cudownie przypominało dom. Zaczęły się zajęcia. Róża miała ćwiczenia w szklarni wydziału biologii. Prowadził je profesor o szarej twarzy. Przyjechał do nich aż z Illinois. Uczyła się o wpływie dwutlenku węgla na rośliny, o medycznych właściwościach chmielu, lukrecji i koniczyny. Nie było to może to samo, co być na dworze, mieć ręce w ziemi, a słońce na plecach, ale zawsze lepsze, niż tkwić w klasie. Wieczorami gotowała w pokoju w akademiku zupę, kiełbasę, pierogi. Przemyciła sobie w tym celu malutką kuchenkę elektryczną. Gotowała tak dużo, że inne dziewczyny zaczęły ją przezywać mamą. Chłopcy zresztą też. Niektórzy wymawiali to słowo nieśmiało i słodko, inni cmokali głośno. Co z kolei doprowadzało do szału Honoratę. – Co w niej niby takiego wyjątkowego? Jeden z nich, Bogdan, który kazał na siebie mówić Bob, był wysokim złotowłosym chłopcem o wielkich niebieskich oczach. Większość dziewczyn niemal mdlała w jego obecności. Jakoś nie przeszkadzało im, że te jego piękne oczy zawsze prawie wpatrywały się w ich piersi. Ani to, że nieustannie przechwalał się, jaką to ma wspaniałą fuchę u kuzyna, który siedzi już w Stanach od pięciu lat. – Kupa kasy. Wszyscy ci dziani Amerykanie chcą, żebyśmy im remontowali domy. Sami przecież nie potrafią. Idioci. Za tę kupę kasy Bob kupił stary zardzewiały samochód, który wyglądał tak, jakby ktoś go pomalował brązową farbą do elewacji. Zaprosił Różę, Karolinę i Honoratę na przejażdżkę. Wcale nie chciała jechać, nie podobał jej się ten cały Bob, Bob był głąbem, ale Honorata powiedziała, że Róża gada jak jakaś zrzędliwa babcia i że ma się zamknąć, i nie psuć innym zabawy. W samochodzie cuchnęło starą kozą i spleśniałą kiełbasą (albo spleśniałą kozą i starą kiełbasą, Róża nie potrafiła się zdecydować). A może zresztą to nie samochód jej przeszkadzał. Może to Bob. Kazał jej siąść na przednim siedzeniu, a ona skuliła się jak kwiat uciekający w stronę słońca. Reszta nawijała bez przerwy po polsku. – Mam tu kuzynów z drugiej linii – pochwaliła się Karolina. – Ta? – zainteresował się Bob. – W czym robią? – Jeden chyba w branży mięsnej. Mówił, że jeśli zostanę na dłużej, może mi załatwić robotę. – W branży mięsnej? I co? Kiełbasę robi? – Chyba tak. Nie wiem, co właściwie robią. Ja bym pracowała w biurze. Będę księgową.

– Dziewczyny nie nadają się do matematyki – wyśmiał ją Bob. Róża prychnęła. – Kto tak powiedział? Bob znów zarechotał. – A co? Ty też chcesz być księgową? Honorata pochyliła się w jego stronę. – Róża woli igraszki w błocie – szepnęła mu prosto do ucha. Bob machnął ręką, jakby oganiał się od komarów. – To mi się podoba. – Studiuję botanikę – sprostowała Róża. – Ma zajęcia z magii – rzuciła Honorata. – Nie gadaj bzdur – zaczęła bronić koleżanki Karolina. – Uczy się po prostu o ziołach. – No. – Honorata parsknęła śmiechem. – Jak leczyć uderzenia gorąca i takie tam. Będzie pomagać potem staruszkom. – Serio to robisz? – spytał Bob. Róża nie była pewna, co robi z tymi ludźmi w tym samochodzie. Mogły przecież pójść sobie z Karoliną do kina. Albo mogła wrócić do szklarni i posłuchać profesora o szarej twarzy, jego wywodów o roślinach. – Aspirynę da się pozyskać z kory wierzby – powiedziała. – Dlaczego nie spróbować znaleźć w ten sposób innych leków? – Fajnie, że chcesz pomagać staruszkom – stwierdził Bob. – Bo tak to raczej nie ma z nich pożytku. Utknęli na czerwonym świetle i podkuśtykał do nich jakiś smutny mężczyzna z brudną brodą i kubeczkiem w ręku. Bob otworzył okno i ryknął po angielsku: – Znajdź se pracę! Róża potarła skronie i zamarzyła o korze wierzby, ale może nie było dość wierzb na świecie, by jej pomóc. – Dlaczego na niego nakrzyczałeś? – Bo to próżniak – powiedział Bob już po polsku. – To Ameryka. Tu trzeba na siebie zarobić. – Ale przecież on może jest chory – broniła mężczyzny Róża. – Na moje oko nie wyglądał na chorego – warknął Bob. – Na moje oko był smutny. – Chyba sobie żartujesz. Róża chciała powiedzieć, że nie, nie żartuje, mężczyzna naprawdę wydał jej się smutny, ale uświadomiła sobie, że Boba nie interesuje, co ona ma do powiedzenia. – Ciężko pracuję – powiedział. – Sam zarobiłem na ten samochód.

– To bardzo ładny samochód – odpowiedziała. – To zupełny wrak, ale jest mój, rozumiesz? I nie myśl sobie, że nie kupię sobie niedługo lepszego. – Oczywiście – zgodziła się Róża. – Pewnie mercedesa. Spojrzał na nią niepewnie, jakby nie wiedział, czy z niego nie kpi. Ale widać uznał, że powiedziała to szczerze, bo oświadczył znowu: – To Ameryka. – Przycisnął gaz do dechy, stare opony zaoponowały piskiem. – Kupię se mustanga. Zaprosił Różę na kolację. – Przykro mi, ale mam wieczorem zajęcia – powiedziała. Zaprosił ją do kina. – Mam dużo pracy domowej – powiedziała. Zaprosił ją na tańce. – Nie, dziękuję, muszę zadzwonić do babci – powiedziała. Zrobiło się już za ciepło na bluzę, ale i tak nosiła swoją, zapiętą pod samą szyję. Dorwał ją w korytarzu akademika, przycisnął do ściany. Śmierdział kozą. Zrobiło jej się niedobrze. Z bliska jego oczy były szare i załzawione jak u Lucka. – Co jest z tobą? – spytał. – Czemu nie włożysz sukienki czy coś? – Ubieram się tak, jak lubię. – Wydaje ci się może, że jesteś dla nas za dobra? – Dla jakich „nas”? – spytała. – Dla mnie. Wydaje ci się, że jesteś dla mnie za dobra? – Nie – odpowiedziała. – Udowodnij to. Chciała go odepchnąć. Była silna, ale on był silniejszy. – Nie muszę niczego udowadniać. Pochylił się nad nią. Śmierdział. Gapił się. Odwróciła twarz, przygryzła policzek od środka tak mocno, że jej usta zalała krew. Profesor mówił jej ostatnio o takiej roślinie, nazywa się czerniec i może wywołać nagłe zatrzymanie krążenia. Gdyby tylko miała garść tych jagód i mogła mu je wcisnąć do gardła. – Zdzira – syknął. – Nadęta zdzira. Kiedy Róża chciała wrócić do pokoju po zajęciach, drzwi były zamknięte od środka. Musiała czekać na korytarzu. Gdy otworzyły się z hukiem po godzinie, wypadł z nich Bob. Przepchnął się obok niej z taką siłą, że aż uderzyła w ścianę. Honorata siedziała na łóżku, jej oczy ponure, nieodgadnione, szminka rozmazana niczym rana. – Mówiłam ci przecież, że jest okropny – powiedziała Róża i poniewczasie dotarło do niej, że te słowa zabrzmiały okrutnie. Honorata cisnęła poduszką przez pokój.

– Niech cię diabli! – Zrobił ci krzywdę? – A co cię to obchodzi? Róża podniosła poduszkę, odłożyła ją na łóżko Honoraty. Rozłożyła książki na biurku, udawała, że się uczy. Później, gdy już wyłączyła światło, Honorata szepnęła: – Nie jesteś wcale lepsza od nas. – Jej głos był tak cienki i napięty, że Róża bała się, że pęknie. – Kiedyś ktoś ci jeszcze pokaże. Zobaczysz. Róża była lepsza. Wszystkie one były lepsze, nawet wściekła Honorata. Róża mogła być każdą z nich, nimi wszystkimi. Opowieść się nie zmieniła. Zmieniły się tylko kostiumy. Aktorzy. Jedną z zalet kostiumu jest to, że ukrywa różne rzeczy. W zamku przy kolacji, gdy mężczyzna o lodowatym spojrzeniu odwrócił na chwilę wzrok, żeby wziąć łyk wina ze zdobionego klejnotami kielicha, Róża chwyciła nóż ze stołu i ukryła go w fałdach sukni.

Finn

ZGUBA Finn i Miguel zdążyli już wymienić kilkanaście pali i spleść setki metrów siatki drucianej, ale i tak wyglądało, jakby ledwo zaczęli robotę. Z dnia na dzień było coraz goręcej, słońce stawało się coraz bardziej bezlitosne, zupełnie nie takie, jak powinno być w czerwcu, a płot wydłużał im się niemal w oczach – jak żywa istota, jakiś potężny wąż sunący przez prerię. Teraz to już naprawdę musieli zdjąć koszulki i odsłonić plecy i żebra pocięte drutem, który tak łatwo odskakiwał im w rękach i wciąż zadawał nowe rany. Najbardziej trzeba było uważać przy zakładaniu na górze i na dole ogrodzenia drutu kolczastego, bo nim naprawdę można się było mocno pokiereszować. Po zaledwie dwóch godzinach pracy Finn wylał sobie na głowę całą butelkę wody. – Hej – zaniepokoił się Miguel. – Nie zamierzasz mi tu chyba zemdleć? – Sorki. Nie śpię za dużo. – Wiem, słyszałem. – Co takiego słyszałeś? Miguel zawiązał kolejny kawałek druta, potem rzucił obcęgi i kleszcze na ziemię. – No że nie śpisz za dużo. – No weź – zdenerwował się Finn. Miguel wziął łyk wody. – To Bone Gap. Ludzie już gadają. – Którzy ludzie? – Wszyscy – mruknął Miguel. – Może jeździsz sobie po ciemku, ale nawet po ciemku słychać tętent kopyt. – Lubię jeździć konno. – Żartujesz? A tak w ogóle to dokąd tak jeździsz? – Donikąd. – Donikąd? – Gdziekolwiek prowadzi mnie koń. – Fajnie. – Serio. Tak sobie tylko jeździmy po okolicy. To nic takiego. Miguel pokiwał głową. Popatrzył na ziemię, potem na łopatę, na Finna. Wszędzie, byle nie na drogę. – Ona tu jest? – spytał Finn. – Kto?

– Pani Lonogan – zakpił Finn. – Chyba jasne, że pytam o Amber, nie? Wiesz, różowy rower? Przeżute włosy? – A, ona – wybąkał Miguel. Finn parsknął śmiechem. – Wal się. – Miguel chwycił za łopatę i zaczął kopać z furią. – Sam się wal. Miguel cisnął w Finna ziemią, którą miał na łopacie. – Sam se wal tego swojego konia – syknął. – Może powinienem ci go jutro przyprowadzić. To mądry koń. Zawiezie cię prosto do Amber, bo wyraźnie nie masz dość cojones, żeby samemu do niej pójść. – Nie pospieszaj mnie, chłopie. Czekam tylko na odpowiedni moment. – Co ty powiesz? Tego właśnie Finn nie potrafił – czekać. Co noc, gdy tylko Bone Gap kryło się w ciemnościach, Finn wymykał się ze stodoły. I co noc klacz zabierała go do Petey. Czasami Petey czekała przy ulach, płonęło ognisko, pszczoły bzyczały cicho i spokojnie. Kiedy indziej ule stały pogrążone w ciemności; wtedy podjeżdżał pod sam dom i stukał w okno, a ona wyłaniała się jak motyl z kokonu. Kiedy czekała na niego przy ulach, piekli sobie pianki cukrowe i maczali je z krakersami w miodzie. Gadali o szkole i co zrobią, żeby jakoś przetrwać ten ostatni rok; o sześciu kociakach Katastrofy; o jego nieprzewidywalnej mamie; o jej beznadziejnym tacie; o milczącym, wściekłym Seanie; o Charliem Valentinie i tych wszystkich jego kobietach, których nikt jakoś nigdy nie widział; o braciach Rude; o najdziwniejszych tematach na wypracowanie, jakie im przychodziły do głowy: „Za pomocą samych przysłówków opisz kogoś, kto miał największy wpływ na twoje życie”. „Opisz w formie przepisu kulinarnego moment, który zmienił twój światopogląd”. „Przeanalizuj swój stosunek do czwartku – czy jest lepszy czy gorszy od wtorku?” I choć słowa i nastroje Petey się zmieniały, jej usta były zawsze miękkie. Jeśli Petey nie czekała przy ulach, pukał do jej okna, a ona zeskakiwała z parapetu i jechali na koniu przez strumień, wielką łąkę i ten las, którego przecież nie było, a potem skakali w przepaść, gdzie łapał ich wiatr – miękkie, pluszowe dłonie jego podmuchów. Wracali kilka godzin później, bez tchu, z miękkimi kolanami, drżący, niepewni, gdzie właściwie byli, poza tym, że w miejscu, które właściwie nie powinno istnieć. Finn brał Petey w ramiona i całował tak długo, aż kręciło im się w głowach i z trudem dawali radę przejść choćby kilka kroków. Właściwie to Finnowi jeszcze nawet następnego dnia kręciło się w głowie. Ciągły stan oszołomienia. – Petey Willis – powiedział więc do Miguela. – Co? – Do niej jeżdżę.

Miguel pokiwał głową. – Nie wyglądasz na zaskoczonego. – No, zaskoczony to jestem, że ona cię w ogóle chce – burknął Miguel. – Petey, powiadasz? – Petey – potwierdził Finn. – Więc nie odpuściłeś. – Nie. – W każdym razie nie da się przy niej nudzić, to ci muszę przyznać. I w sumie niezła z niej laska. To przecież też widzę. To co porabiacie? – Takie tam. – Takie tam? I co jeszcze? – Gadamy? – Aha. O czym? – O różnych rzeczach. Bo ja wiem. O tematach na testach. To taki nasz żart. Wymyślamy najdziwniejsze możliwe tematy na wypracowanie i... Miguel przyłożył sobie rączkę łopaty do głowy. – Chłopie, nie miałem żadnej dziewczyny od miesięcy. A ty? Kiedy ty w ogóle ostatnio z kimś chodziłeś? Musisz przecież skorzystać z okazji. A niby jak z niej skorzystasz, jak gadasz z nią o wypracowaniach?! – Petey i Amber się przyjaźnią, może mógłbym... – To ty się podobasz Amber. I wielu innym laskom. – Wcale że nie. – Cała ich gromadka siedzi właśnie po drugiej stronie drogi i się na nas gapi. – To, że się gapią, to jeszcze nie znaczy... – Finn zwątpił. – Przecież mówiłeś, że w ogóle tam nie patrzysz. – Jest ich dokładnie dziewięć. – Skąd się wzięło dziewięć dziewczyn po drugiej stronie drogi? Odpowiedź przedstaw w formie pytania. – Że co? – Nic. – Musisz sobie odpuścić tę naukę. Lepiej zastanów się, jak my dotrwamy do końca szkoły. Gorzej, jak my w ogóle dotrwamy do końca lata. Ale Finn wcale nie chciał dotrwać do końca lata. Chciał w nie wpaść, zaszyć się w nim i zostać tam na zawsze. Naukę już sobie odpuścił, już przegapił pierwszy egzamin na studia, już go to nic nie obchodziło. Nawet pianki cukrowe i przejażdżki konne przestały być ważne, dla niego istniała tylko Petey – dziewczyna o pszczelich oczach, o tak bujnym ciele, że zupełnie jej nie ogarniał. Nie potrafił już wytrzymać do tego momentu przy ognisku czy po kolejnej szalonej i właściwie niemożliwej przejażdżce – musiał pocałować ją natychmiast, całować łapczywie i bez przerwy, żeby samego siebie przekonać, że Petey nie zniknie, tak

jak wszystkie te rzeczy, które gdzieś przepadły. – Wyjdź gdzieś ze mną – poprosił ją, gdy wciskała go w trawę, jej drobne palce sunęły przez jego koszulkę po żebrach, jej ciepły oddech na jego karku. – Niby gdzie? – spytała. – Gdziekolwiek. Do restauracji, do kina, gdzieś. Gdzie ludzie nas zobaczą. Gdzie ja cię będę mógł zobaczyć. – A teraz mnie nie widzisz? – Widzę, ale... – Ale co? Jakie to ma znaczenie, czy inni nas zobaczą? Nie potrafił wytłumaczyć jej, czego się boi, bo zabrzmiałoby to zbyt dziwnie – że może ona nie jest naprawdę. Może gdyby ludzie ich zobaczyli, ich plotkowanie, gadanie, opinie, niekończące się dywagacje sprawiłyby, że mógłby wreszcie uwierzyć. Tak bardzo chciał w nią uwierzyć. Lecz tego oczywiście nie mógł jej powiedzieć. – Po prostu chciałbym spędzać z tobą więcej czasu – wybąkał. Roześmiała się. – Żeby spędzać tu jeszcze więcej czasu, musiałbyś się chyba do mnie wprowadzić. Mama jest strasznie wyluzowana, ale bez przesady. I to właśnie ze strachu, że Petey zniknie, zaświtał mu ten pomysł, że musi się stawić u niej w domu za dnia, zagadać z jej mamą jak prawdziwy mężczyzna, a nie zakradać się do Petey jak jakiś głupi napalony nastolatek (choć oczywiście był głupim napalonym nastolatkiem). Zostawił więc klacz w stodole i ruszył główną drogą w kierunku domu Petey, starając się nie wpakować pod żaden samochód, zatrzymując po drodze ruch, żeby pomóc przejść przez ulicę kaczce z kaczątkami, i ignorując zniecierpliwione trąbienie kierowców. Skręcił w alejkę prowadzącą do domu Petey, który stał kawałek dalej od głównej drogi. Pośrodku alejki spał sobie w najlepsze jeden z psów Willisów. Miał nawet imię, ale nikt go nie używał. Wszyscy wołali na niego Pies, Który Śpi na Drodze. Było to zwierzę, na którym nie robił wrażenia choćby i najbardziej zniecierpliwiony kierowca. Pies, Który Śpi na Drodze nie miał zwyczaju ruszać się z miejsca dla nikogo. Należało albo go ominąć, albo wrócić tam, skąd się przyjechało. – Cześć, Psie – przywitał się Finn. Pies, Który Śpi na Drodze uniósł łeb, posłał Finnowi takie spojrzenie, jakby chłopak był jakimś głupim napalonym nastolatkiem, i znów zasnął. Kiedy Finn znalazł się pod domem, przyszło mu na myśl poniewczasie, że może powinien był coś kupić dla mamy Petey – kwiaty? Czekoladki? Podpisane oświadczenie, że jego zamiary są tylko odrobinę niecne. Wtedy ujrzał, że nad dachem unosi się dym. Po co Petey miałaby palić ognisko w środku dnia, i to w czerwcu? Ale potem przypomniał sobie, że Petey użyła podkurzacza, gdy chciała

uspokoić rój przy kafejce. Okrążył dom. Miał wielką nadzieję, że nie wlezie zaraz w jakiś rozwścieczony rój. Tymczasem natknął się na masakrę. A raczej coś w rodzaju sekcji zwłok. Jeden z uli Mel Willis został właśnie rozłożony na części pierwsze. Na jabłonce obok wisiała niczym motek przędzy niewielka kula zdezorientowanych pszczół. Mel i Petey miały na sobie białe kombinezony, kapelusze i siatki. Pachniało popiołem i miodem. Mel, którą łatwo było odróżnić mimo przebrania, bo była jeszcze wyższa niż córka, zawołała do niego od razu: – Cześć, Finn! Nie podchodź bliżej, dobrze? Mamy tu kilka zdezorientowanych pszczół. – To może ja tu zostanę – powiedział Finn, któremu stanął przed oczami tata Miguela po tym, jak go pogryzły pszczoły, czerwony, opuchnięty. Sean musiał kartą kredytową zdrapywać żądła z jego skóry. – Nie, no możesz podejść trochę bliżej. Priscilla ma podkurzacz – wyjaśniła Mel. – Ale poruszaj się powoli, dobra? Pszczoły są krótkowidzami. Wszystko, co duże i powolne, jest dla nich zamazane. Ich uwagę zwraca tylko to, co szybkie albo raptowne. Finn zwolnił więc i zatrzymał się z pół metra od ula i pszczelarek. Stąd widział już, w czym problem. Albo, w każdym razie, w czym jeden z problemów z ulem. W plaster miodu wgryzały się wielkie czarne robaki. – Karaluchy – wyjaśniła Mel. Na co jeden z nich spadł na trawę. Był tak wielki, że mógłby spokojnie holować traktor. – Fajnie – powiedział Finn. – Co w tym niby fajnego? – warknęła Petey. Aha, więc może Petey bywa jednak trochę bardziej drażliwa w ciągu dnia. Albo kiedy jej pszczoły są wkurzone. – Nie drzyj się, Priscillo. – Mel westchnęła. – Zdenerwujesz pszczoły. – Już są zdenerwowane! – Dzięki za tę informację. Zupełnie nie zauważyłam – syknęła Mel. – A teraz bądź ciszej, bardzo cię proszę. Petey skrzyżowała ręce na piersi, podkurzacz prychnął jakby groźniej. – Karaluchy zaatakowały pszczoły? – spytał Finn. – Karaluchy potrafią się wkraść do każdego ula. Ale silna rodzina powinna sobie z nimi poradzić. Nie wiem, czemu ta nie dała rady. To jest jeden z moich najlepszych uli. Albo był. – To dlatego rój uciekł? – dopytywał Finn. – Albo dlatego, że miały za mało miejsca, albo może królowa się zestarzała... – Albo taką akurat miały ochotę – mruknęła Petey. – Jeśli w ulu brakuje miejsca, stara królowa składa jaja, larwy zostają

nakarmione mleczkiem pszczelim i wyrastają na nowe królowe – powiedziała Mel. – Zanim one urosną, stara królowa odlatuje z częścią robotnic, żeby założyć inny ul. – Może nie miały za mało miejsca. Może coś je przestraszyło – odezwała się znów Petey, ale tym razem łagodniejszym głosem. – Niby co? – spytała Mel. – Nie wiem. – Petey odchyliła zamaskowaną twarz w stronę nieba, jakby mogła to wyczytać z chmur. – Przecież gdyby zamierzały wylecieć z ula albo zastąpić chorą królową, w ulu byłaby już nowa. A tu są tylko puste mateczniki, puste komory na nowe królowe, ale ani śladu nowej królowej. Finn wpatrywał się w odkryty plaster. Wokół latało kilka pszczół, parę łaziło po plastrze. – Czy to źle? – Rodzina nie przetrwa bez matki – wyjaśniła Mel. Zadarła głowę tak jak Petey. – Pozostaje mieć nadzieję, że nowa królowa wyleciała właśnie na lot godowy i zaraz wróci. Tymczasem możemy pozbyć się karaluchów, wymienić kilka ramek. A potem zapakować jakoś te pszczoły do ich nowego domu. – Skinęła głową w stronę kłębu pszczół zwisającego z gałęzi drzewa. Finn pomógł Mel i Petey powyrzucać z ula karaluchy. Mel zastąpiła dwie stare ramy nowymi, które pachniały jeszcze żywicą. Na ramieniu Finna siadła jakaś pszczoła. Tak go to zafascynowało, że nawet zapomniał się bać. – Czuję jej łapki. – Jej? – prychnęła Petey. – To on. – Po czym się to poznaje? – Po tych wielgachnych oczach, które zajmują mu prawie całą głowę. Dziewczyny takich nie mają. – Ale przecież większość pszczół to dziewczyny, nie? – Zostawiają sobie parę trutni dla rozrywki – powiedziała Mel, uśmiechając się wesoło pod siatką. Petey wycelowała w nią podkurzaczem i Mel od razu podniosła ręce do góry. – Wiem, wiem, mam ci nie robić siary – powiedziała potulnie, a do Finna szepnęła: – Petey jest okropnie przeczulona. – Mamo! – Dobrze, już dobrze – łagodziła Mel. – To zapakujmy rój do ula. Finn, lepiej, żebyś teraz się odsunął, bo Priscilla być może będzie musiała użyć podkurzacza. – Nie mów na mnie Priscilla – powiedziała Petey. – Nie dym ich bez potrzeby. – Przecież wiem! Mel wzięła do ręki jakiś spryskiwacz i popsikała nim pszczoły. Zabzyczały.

– Woda z cukrem – wyjaśniła. – Kiedy są mokre, nie mogą zbyt dobrze latać. A zlizywanie cukru je uspokaja. Powtarzam Priscilli, że to lepsze, niż je ciągle dymić, ale moja córka nie znosi, gdy się jej mówi, co ma robić. – Umocowała prześcieradło na gałęzi pod pszczołami. Drugi koniec przywiązała do ula, tak jak zrobiła to Petey wtedy przy Smakowitych Ploteczkach. – No, to teraz czekamy na królową. Na białej tkaninie łatwiej ją wypatrzyć. Finn, Petey i jej mama przyklękli w trawie i patrzyli, jak pszczoły wędrują jedna za drugą z powrotem do ula. Kiedy zaczęły przechodzić w większych grupach, część na piechotę, część podlatując, Finn nagle zwątpił. – Ale skąd niby będziemy wiedzieli, która to królowa? – Matka jest większa od reszty – powiedziała Mel. – To nie zawsze pomaga – dodała Petey. – Wcale nie zawsze udaje mi się ją dojrzeć. – Bo nie jest tak znowu dużo większa – ciągnęła Mel. – Nie ma się więc co zdawać na jej rozmiar i trzeba raczej patrzeć, jak się porusza. Trudno to opisać. Chodzi jakby z większą determinacją. – Ściągnęła kapelusz i poprawiła długie, proste włosy. – Ma ważną robotę do wykonania. Dzieci do wychowania. Robotnice do zarządzania. Rodzinę na głowie. To widać po tym, jak się porusza. Jak kobieta z ambitnym planem. Najlepiej przestać skupiać wzrok, pozwolić, by wszystko trochę się zamazało przed oczami. Popatrzeć na pszczoły jako na całość, a nie grupę pojedynczych istot. Wtedy zaczyna się dostrzegać ogólny wzór. I ruchy królowej będą odstawać, bo tak zupełnie nie pasują do tego wzoru. – Znaczy trzeba zacząć patrzeć na nią oczami pszczoły? – upewnił się Finn. – Właśnie. – Mel się roześmiała. – Wypatruj jej oczami pszczoły. Finn tak zrobił. Pozwolił, by wszystko mu się zamazało przed oczami, rozpłynęło. Podziałało niemal od razu. – Tam – powiedział, wskazując na długą pszczołę idącą po prześcieradle z innymi. Mel pochyliła się, żeby sprawdzić. – Tak! To ona! – Chyba żartujesz – zdumiała się Petey. – Wygląda na to, że masz oko do ślicznotek, Finn. – Mel wskazała córkę kciukiem. Petey wyrwała z ziemi stokrotkę i ze złością oderwała z niej płatki, ale matka tylko wybuchnęła śmiechem. Choć Finn wiedział, że Mel ma na myśli Petey, nagle przypomniał sobie o Rozie, o tym, że jego oko zawiodło w jej przypadku. O tym, że już niemal zapomniał, że miał jej przecież szukać. Bo teraz jego głowa, sny, myśli były tak pełne Petey, że zupełnie nie miał kiedy martwić się o Rozę. A potem pomyślał też o Seanie. Czy Sean całował Rozę tak jak on Petey? Pewnie tak. I jak by się czuł,

gdyby ktoś nagle zabrał mu Petey, gdyby Sean był świadkiem porwania i nic by nie zrobił, żeby temu zapobiec, a potem jeszcze gadał zupełnie od rzeczy? Finnowi żołądek podszedł do gardła, z trudem przełknął. – Finn? Nic ci nie jest? – zaniepokoiła się Mel. – Co? A, nie. Nic, nic. – Jak zawsze w swoim świecie, co? – zauważyła, ale bez złośliwości. Mel nigdy nie zwracała się do niego per Lunatyk ani Gapa, ani Chłopie. Mówiła na niego po prostu Finn. I w przeciwieństwie do innych nie winiła go wcale za zniknięcie Rozy. Ale to właściwie tylko pogarszało sprawę. – Wejdźmy do środka na herbatę i ciasteczka miodowe – zaproponowała. – Upiekłam je dziś rano. Miodowe ciasteczka Mel Willis były niemal tak sławne jak jej miód, nikt więc by nie odmówił, nawet głupi napalony nastolatek rozdarty między paraliżującym poczuciem winy a szaloną i przemożną potrzebą porwania tej dziewczyny o wielkich oczach i zapakowania jej do najbliższego łóżka, by móc jej pokazać wszystkie te rzeczy, których nie potrafił jej powiedzieć, wszystkie sposoby, na jakie nie chciał jej stracić. Weszli więc całą trójką do kuchni i Finn wbił wzrok w podłogę, gdy Petey zdejmowała swój biały kombinezon. Usiedli przy kuchennym stole i maczali miodowe ciasteczka w słodkiej herbacie z cytryną. A gdy już Finn zjadł tyle ciasteczek, że z pewnością przekroczył wszelkie normy dopuszczalne przez prawo stanu Illinois, Mel dała mu jeszcze sporą puszkę dla Seana, a do tego słój miodu. Wszystko w brązowej torbie na zakupy. – A! – przypomniała sobie jeszcze. – Zanim wyjdziesz, musisz się przecież wpisać do księgi pamiątkowej Petey. – Wyciągnęła w jego stronę bordowy zeszyt w twardej okładce. Petey wydała taki odgłos, że Finn nie był pewny, czy dziewczyna się nie dusi. – Ale... Finn naprawdę nie musi mi się wpisywać do księgi. – Dlaczego nie? Wszyscy chcą, żeby ludzie im się wpisywali. – Nie jestem wszyscy. Ja nawet nie chciałam tej księgi. Ty mi ją kupiłaś. – W takim razie to ja poproszę Finna, żeby mi się wpisał. Petey przewróciła oczami, ale kiedy jej matka odwróciła się na chwilę, szczypnęła Finna w mały palec. Chłopak przerzucał chwilę strony w poszukiwaniu swojego nazwiska. Znalazł je w trzeciej linijce od góry. Potem przesunął palcem po zdjęciach, odliczył trzecie, wziął długopis i coś tam przy nim nabazgrał. Petey patrzyła na niego ze zmarszczonymi brwiami. Mel za to była zachwycona, tak zresztą jak wydawała się zachwycona zawsze i wszystkim. – Dziękuję, Finn. Choć Priscilla uważa, że to bzdura, jestem pewna, że za

pięć lat z wielką radością przeczyta twój wpis. – Nawet nie otworzę tej księgi – burknęła Petey. – Owszem, owszem! – zawołała matka śpiewnie. – Owszem nie! – odpowiedziała jej tym samym tonem córka. – A teraz idę odprowadzić Finna! – Tylko się nie zgubcie! – zawołała za nimi Mel. Petey trzasnęła kuchennymi drzwiami i wymaszerowała na podwórze za domem. Odczekała, aż znaleźli się za węgłem, i syknęła: – No wiesz? „Mam nadzieję, że nigdy się nie zmienisz”? Finn spłonił się aż po cebulki włosów. – Chciałem coś wspomnieć o moich niecnych zamiarach względem ciebie, ale pomyślałem sobie, że przy twojej mamie to może nie wypada. – Wypada, i to jak. Wyobraża sobie, że jest taka super i w ogóle, jeśli chodzi o te sprawy. Bo i w sumie jest, tylko że naprawdę dziwnie jest słuchać, jak trzydziestosześcioletnia kobieta wspomina wszystkich chłopców, z którymi nie wiadomo co robiła pod ławkami na stadionie. Kto by chciał w ogóle o tym słuchać? Zresztą nawet jeśli gadanie o tym nie jest nielegalne, musi być choć odrobinę nielegalnawe, nie? – Nigdy nie chowaliśmy się pod ławkami. – Po co nam ławki? – Petey splotła swoje palce z jego i wciągnęła go w kępę dzikich kwiatów, może właściwie chwastów, takich wysokich, sięgających im aż po łokcie. – To jak to było z tymi twoimi zamiarami? Bardzo są niecne? Chciał odpowiedzieć żartem – Opisz swoje najbardziej niecne zamiary w formie wróżby z ciasteczka – ale jej oczy, linia jej ramion pod obcisłą koszulką, tajemnicze mrugnięcie jej obojczyka pod skórą, słodki zapach truskawek w powietrzu... wszystko to sprawiło, że jego myśli rozpierzchły się jak przestraszone rybki. Upuścił torbę i zupełnie nic go jakoś nie obchodziło, czy coś się przy tym aby nie zbiło. Jego dłonie schowały się w jej włosach, zaczął ją całować jak opętany i potoczyli się w kwiaty. Ich ciała zniknęły w wysokiej trawie, Petey zarzuciła mu ręce na szyję, nogami oplotła jego biodra i poruszali się razem, zupełnie zatracając się w sobie. I choć dzieliło ich kilka warstw ubrań, wyobrażał sobie, że jest w niej. Potem przez bardzo, bardzo długą chwilę nie mógł nijak zebrać myśli. Finn wracał do domu tą samą drogą. Minął Psa, Który Śpi na Drodze. Psiak nawet nie uniósł łba, żeby ziewnąć, kiedy Finn zawołał do niego: – Na razie, Psie! Dzień przeszedł w noc, a niebo zrzuciło pomarańcze i fiolety, by przywdziać granat i czerń. Sierp księżyca wydawał się jedwabisty. Finn szedł rowem ciągnącym się wzdłuż drogi, żeby nie zaczepił go jakiś mijający samochód. Albo żeby nie wytoczyć się niechcący prosto pod koła, nie był pewien, co jest bardziej

prawdopodobne. Szedł bez pośpiechu. Nocne powietrze drżało od pieśni świerszczy, nawoływania żab i pohukiwania sowy. Bryza przynosiła i zabierała kwaśny zapach mleka i gnojówki. Pyłki łaskotały go w nos. Trawa chrzęściła pod stopami. Rośliny wokół były lekko wysuszone, przydałoby się im trochę deszczu. I żabom. I całemu miasteczku. Miło by było wyjść z Petey na deszcz, na taki letni deszcz, co to potrafi cię zmoczyć do suchej nitki, ale jest tak przyjemny, że nie chce ci się chować pod dach. Za nim zawarczał nagle silnik, zapiszczały opony i jakiś głos wrzasnął: – LUUUNAAATYYYK! Udało mu się zrobić unik i nie dostał zgniłym pomidorem, który najwyraźniej leciał wprost na jego głowę. Starym pikapem przejechali obok bracia Rude, po chwili ucichł w oddali ich rechot. Bez braci Rude, bez ich rechotu Finn znów miał całą drogę dla siebie. Tak go pochłonęło słuchanie świerszczy i żab, i własnych kroków, i ta wizja Petey w deszczu, jej lśniącej kroplami skóry, że zupełnie nie zwrócił uwagi na kroki za sobą, póki nie były już naprawdę tuż za nim. Odwrócił się natychmiast z pięściami gotowymi do obrony. Ale droga była ciemna i pusta. Nikogo za nim nie było. Pokręcił głową i ruszył dalej. Znów uspokoiły go świerszcze i żaby i znów jego myśli powędrowały ku kolejnej burzy i wybuchowej Petey, i znów z marzeń wyrwał go odgłos obcych kroków. Zatrzymał się, przechylił głowę. Nawet żaby i sowy wstrzymały oddech. Nic. Domy stały daleko od drogi, mijały go tylko ciemne, nieme samochody. Po obu stronach drogi ciągnęły się pola. Nie widział nikogo na drodze ani na polu, ale czuł gęsią skórkę na plecach. W głowie znów usłyszał głos Miguela. „W każdej chwili może ci wyskoczyć pod nogami kot i czujesz się jak idiota. Wtedy wyluzowujesz i bach! Morderca odrąbuje ci łeb siekierą. Kot, żeby zaskoczyć, a potem bach, głowa. Zawsze w tej kolejności”. – Zamknij się – syknął Finn. Przyspieszył kroku. Wolałby, żeby Miguel nie oglądał horrorów. Wolałby, żeby Miguel nie opowiadał mu tyle o tych filmach. Wolałby... Z chaszczy wystrzeliła nagle biała kula piór. Rąbnęła go prosto w brzuch. Odskoczył na bok i mało nie zadeptał oszołomionej kury trzepoczącej skrzydłami u jego stóp. Idiota. Na tropie. Wolną ręką chwycił kurę. Niezły numer mu wykręciła ta Sue Krętaczka. Nieważne. Charlie się ucieszy. Ruszył dalej; teraz w jednej ręce miał papierową torbę, a w drugiej kurę.

Łudził się, że ptak się po chwili uspokoi – przecież Charlie nieustannie nosił te swoje kury – ale gdzie tam. Histerycznym gdakaniem dołączyła do chóru świerszczy i sów. Zwolnił pod domem Charliego Valentine’a, ale w oknach było ciemno. Może Charlie znów się wybrał na „randkę”. Finn obszedł dom. Jeśli drzwi kuchenne są otwarte, może przecież wepchnąć kurę do środka i tyle. Ale kura nagle zatrzepotała mocniej, wyskoczyła mu spod pachy i ni to pobiegła, ni to pofrunęła przez podwórko. – Świetnie – mruknął Finn. – Po prostu świetnie. Odpowiedział mu głos przypominający echo niosące się po jakimś podziemnym kanale: – Widzę, że znalazłeś sobie w końcu własną ptaszynę. Finna zmroziło. Obrócił się powoli. Przed nim stał wysoki mężczyzna, wyższy od niego, wyższy nawet niż Sean, zupełnie obcy człowiek, a jednak tak znajomy. – Kim jesteś? – spytał Finn. Mężczyzna uniósł dłonie, przechylił nieruchomą jak kamień głowę i wtedy Finn już wiedział. Wiedział. Nie mógł oddychać, nie mógł uwierzyć, że dostał drugą szansę. Znów upuścił torbę i z trudem zmusił się do wypowiedzenia tych słów: – Gdzie jest Roza? – A jak się ma twoja młoda dama? – Co? – spytał Finn, usiłując zapamiętać to lodowate spojrzenie, rysy twarzy tak nijakiej jak u stracha na wróble. – Śledzisz mnie? – Byłem... ciekaw. Imponująca, choć pewnie nie każdy się ze mną zgodzi. – Skąd w ogóle wiesz, do kogo chodzę? Jeśli się do niej zbliżysz... – Proszę cię – przerwał mu mężczyzna. – Mnie interesuje tylko jedna kobieta. W przeciwieństwie do niektórych. – I machnął ręką w stronę domu Charliego Valentine’a. A więc ten świr śledzi też Charliego. Finn wyprostował się, starał się wyglądać stanowczo. – Gdzie jest Roza? – Lepiej myśl o Priscilli. O tym, co inni o tym wszystkim pomyślą. – Co o czym pomyślą? O czym ty w ogóle mówisz? – zapytał zupełnie bez sensu. – On dziwny, ona brzydka, może ją wykorzystuje, może ona jest gotowa zrobić wszystko, żeby... – Zamknij się! – On jest taki dziwny, ten chłopak. Zbyt dziwny. Może maczał palce w tym tajemniczym zniknięciu tamtej dziewczyny... kto wie. Nawet jego własny brat mu

nie ufa. – Gdzie jest Roza, ty upiorny dupku?! – Jeszcze mnie pokocha – odpowiedział mężczyzna. Drgnął jak kukurydza na wietrze, a potem wymknął się Finnowi z jego wściekłych rozłożonych rąk, jakby go tam w ogóle nie było. Finn usłyszał tylko silnik i popędził, żeby zobaczyć rejestrację, lecz nim zdążył wybiec zza węgła, czarny SUV już był daleko. Finn rzucił się w pogoń jak jakiś durny terierek, ale samochód szybko zniknął w ciemnościach. Skulił się pod rozczarowanym księżycem, ręce oparł o kolana i sapał rozpaczliwie w ciepłym powietrzu letniej nocy. Miał ochotę sam sobie spuścić manto za to, że znów pozwolił temu mężczyźnie uciec. W końcu obrócił się na pięcie i pobiegł w przeciwnym kierunku, aż dotarł do domu Jonasa Apple’a. Walił w drzwi i błagał, by Jonas mu otworzył, póki w progu nie stanął komisarz z włosami zmierzwionymi tak, że wyglądały jak grzebień koguta. Jonas wysłuchał jego opowieści, pokiwał głową, powzdychał. – Aha – powiedział w końcu. – I co Charlie miał do powiedzenia na ten temat? Finn zamilkł. – Chyba nie było go w domu. – Nie sprawdziłeś? Finn przymknął oczy. – Nie, przybiegłem prosto tutaj. Jonas poprawił sobie włosy, które natychmiast odskoczyły we wszystkie strony. – Słuchaj, chłopcze, czy ty aby nie ćpasz? – Nie! – Nie bój się przyznać, jeśli masz problem. Sean ci pomoże. Ja ci pomogę. Całe Bone Gap ci pomoże. – Ale ja niczego nie ćpam! – Kurczę blade, nie mów mi, że bierzesz kryształ? Bo to naprawdę wyżera dziury w mózgu. – Nie mam żadnych dziur w mózgu! Ale brzmiało to jakoś tak, jakby jednak miał, i Jonas patrzył na niego tak, jakby miał. Mimo to włożył jednak buty i poszedł z Finnem z powrotem do Charliego. Najgorsze, że Charlie był w domu i twierdził, że był tam cały wieczór. – Nie – powiedział. – Niczego nie słyszałem. Nikogo się zresztą nie spodziewałem. A już na pewno nie kogoś, kto by wyglądał jak pszenica. – Kukurydza – poprawił go Finn. – Słuchaj, mały, ty masz na tym punkcie jakąś kompletną obsesję. Musisz wreszcie sobie odpuścić – stwierdził Charlie.

– Ale on tu był! Ciebie też śledzi! Mnie śledzi! Wszystko o mnie wie! I o Seanie. On... wie o rzeczach, o których nie powinien wiedzieć. Jonas i Charlie patrzyli jednak na Finna tak, jakby nie tylko był na haju, ale jakby już kompletnie oszalał i mógł w każdej chwili zacząć sypiać na środku drogi. I Finnowi przyszło do głowy, że może to jest jakieś wyjście. Może wtedy przejechałby go w końcu jakiś samochód i mieszkańcy Bone Gap mogliby mówić, że zawsze wiedzieli, że to się tak skończy. Biedny Lunatyk, zawsze była z niego taka Gapa, biedny, opuszczony przez matkę sierota. – Przepraszam – wymamrotał przeprosiny ogólne za wszystko to, czym był i czym nie był, i wszystko to, czego nie potrafił odpuścić. Oni jednak go puścili, pozwolili mu odejść i tylko patrzyli, jak zabiera torbę z miodem i zataczając się jak pijany, wraca do brata, który być może mu uwierzy.

Sean

BRAWO Sean siedział w słabym świetle kuchennej lampki. Przed nim na stole leżał rysunek. Sean miał pięć lat, kiedy odkrył, że potrafi rysować. Naprawdę rysować. Jego konie wyglądały jak konie, krowy jak krowy, a koty jak koty. Ale najciekawsi byli ludzie, i to tacy, co wyglądali jak ludzie, a nie jak postacie z patyczków czy strachy na wróble. Kiedy wracał do domu z kolejnym rysunkiem, przy którym pani przykleiła kolejną złotą gwiazdkę albo uśmiechniętą buźkę, jego matka Didi brała rysunek i wołała: – Gwiazdka! Brawo! Przytulała go mocno, aż się lekko dusił w tej jej chmurze perfum i papierosów, i mówiła mu, że jest wspaniałym chłopcem, że pewnego dnia zostanie wielkim artystą i że jest z niego taka dumna. Sean jest jej dużym chłopcem, a kiedyś będzie wspaniałym mężczyzną. Kolejne rysunki wędrowały na lodówkę i czekały tam na przyjazd ojca. Hugh O’Sullivan był kierowcą ciężarówki i przyjeżdżał tylko na parę weekendów w miesiącu, żeby pobyć z żoną i synem. Ale pierwsze, co robił, gdy wracał, to kuśtykał przez cały dom – w wojsku załatwił sobie nogę, a od siedzenia wciąż za kierownicą miał też problemy z kręgosłupem – stawał przed lodówką i przyglądał się rysunkom, które zrobił Sean, kiedy ojca nie było. Potem Hugh kładł swoją wielką łapę na głowie Seana, a drugą drapał się po ciemnej brodzie. Mijało dobre pięć minut, aż wreszcie decydował się, który mu się najbardziej podoba. Prawie zawsze był to rysunek matki Seana. Chłopiec rysował ją często, bo... bo była przecież jego matką. A poza tym była najładniejsza w całym Bone Gap i ojciec uwielbiał te rysunki. Składał je sobie starannie i chował do portfela, w którym ledwie się już mieściły. Ojciec Seana nalewał sobie później szklankę kranówy i wypijał duszkiem. Potem jeszcze dwie. Wreszcie odstawiał szklankę przy zlewie i wołał żonę. Didi przybiegała pędem, jak to ona, i skakała mu prosto w ramiona, a Hugh łapał ją – nie przejmując się nagle obolałą nogą i łupaniem w krzyżu. Nazywał ją swoim Ciemnym Koniem, swoim ukochanym Ciemnym Koniem, i w ogóle nie pytał, co robiła, kiedy go nie było. Sean miał sześć lat, gdy urodził się Finn. Sean był dużym chłopcem mamusi, a Finn był ślicznotką mamusi. Obaj odziedziczyli po ojcu gęste czarne włosy i ciemne jak kawa oczy, ale Finn miał równie delikatne rysy jak matka i jej rozmarzony wyraz twarzy. Nie można go było spuścić z oka, bo zaraz by

powędrował za mrówkami na drogę albo wpakował się w inne kłopoty. Całymi godzinami siedział w kukurydzy i upierał się, że coś tam do niego szepcze. Z ptakami, świetlikami, kozami i końmi po prostu gadał bez przerwy. Za to podczas rozmów z ludźmi skupiał się na ich ustach, włosach, brwiach, butach, wszystkim poza słowami. – Co? – pytał bez końca. – Co? I tak właśnie pytał, gdy Didi powiedziała synom, że ich ojciec zginął w wypadku na autostradzie numer 80 w Ohio. Karetka zabrała go do szpitala, ale nie dość szybko. Dwunastoletni Sean obejmował łkającą matkę, a Finn powtarzał: – Co? Co? Didi była młoda i tak ładna, że ludzie z Bone Gap uznali, że prędzej czy później pojawi się następny mężczyzna i wszystkim to wyjdzie na zdrowie. Didi jest z tych kobiet, które potrzebują mężczyzny, a chłopcy muszą mieć przecież ojca, mówili. Ale Hugh O’Sullivan był jedynym mężczyzną, któremu udało się utrzymać uwagę Didi dłużej niż kilka miesięcy, a pewnie i on nie utrzymywał jej w pełni. W każdym razie żaden nowy mężczyzna nie potrafił podołać temu wyzwaniu. Didi robiła się coraz bardziej zamyślona i rozmarzona, a potem to paliła już nie tylko papierosy. Sean robił zakupy i pilnował, żeby brat miał czyste ubrania i zeszyty do szkoły. Finn gadał z wiewiórkami i gapił się w księżyc. Teraz, kiedy Sean przynosił do domu świetnie zaliczony test albo jakąś dobrą ocenę czy piękny rysunek, matka wciąż mówiła: – Brawo – ale nie patrzyła już na niego, nie przytulała go i nie mówiła mu, jaka jest z niego dumna. Mieszkańcy Bone Gap gadali, że Sean wygląda zupełnie jak ojciec – wysoki, szeroki i tak silny, że mógłby spokojnie cisnąć samochodem przez podwórze. I że Didi nie może tego znieść. Sean też zresztą nie mógł tego znieść. Dalej dostawał świetne oceny, ale przestał już przynosić je do domu. I przestał rysować. Skupił się teraz na tym, żeby zostać lekarzem. Takim lekarzem, który będzie potrafił uratować każdego, kogo trzeba uratować. I już mu się prawie udało wyjechać na studia, już niemal trzymał skalpel w ręku. Didi była może narwaną flirciarą i wciąż chodziła najarana, ale przecież podobało jej się, że młodszy syn jest prawie tak piękny jak ona, Sean wierzył więc, że jakoś się nim zaopiekuje. I choć Finn dostawał czasem łupnia za to, że się zachowywał, jakby z księżyca spadł, za to, że był zbyt dziwny i zbyt ładny, to mimo wszystko z każdym dniem robił się silniejszy i Sean naprawdę nie musiał go już bronić. Finn sam się obroni. Albo i nie. Tak czy siak, oświadczył mu młodszy brat, to nie jego, Seana, problem. Więc Sean złożył papiery, zdobył pożyczkę na studia i spakował torbę, a wtedy Didi powiedziała: – Poznałam przez Internet pewnego ortodontę. Przeprowadzam się do

Oregonu. Finn spytał: – Co? A Sean się rozpakował. Mimo najszczerszych chęci Sean nie potrafił jednak znienawidzić matki. Po pierwsze, bo to nie było w jego stylu, a po drugie, bo wreszcie zrozumiał, jaka jest krucha i zagubiona. Jak lśniący balonik odlatujący w nieznane, bo zabrakło mocnej ręki, która by ją trzymała. Nie potrafił też nienawidzić Finna, bo brat był taki dziwny, a poza tym, jak można znienawidzić piętnastolatka, który stracił oboje rodziców, nie potrafi nikomu spojrzeć w oczy i pyta wciąż: „Co?”, gdy ma na myśli: „Jak?”, „Dlaczego?” i „Nie!”, i „To niesprawiedliwe”? Nie nienawidził też swojej pracy, bo mógł jeździć karetką tak szybko, jak mu się podobało, i ratował ludzi, i mógł być z siebie dumny. Miał już dwadzieścia trzy lata. Umawiał się z potężnymi pielęgniarkami, wykończonymi stażystkami i nieustraszonymi felczerkami. Unikał zbyt ładnych. I wtedy w ich stodole pojawiła się Roza. Nie była to pierwsza zmaltretowana kobieta, jaką widział. W swojej pracy spotkał już niejedną – kuliły się na schodach werandy z podbitymi oczami i zębami zakrytymi czerwoną od krwi chustką. Roza nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, ale od razu rozpoznał u niej te charakterystyczne siniaki, skręcone nadgarstki, popękane żebra, połamane palce u stóp, to zmęczenie rannej ptaszyny. Właściwie niemal się spodziewał, że zaraz wpadnie na ich podwórze jakiś rozjuszony eks, choć tym się akurat nie martwił, bo potrafił powalić każdego, a poza tym miał dobre układy z wszystkimi policjantami w promieniu stu kilometrów. Ale zaczął się martwić, gdy się uparła, że nie pojedzie do szpitala, gdy nie pozwalała mu się tknąć i Finn musiał wszystko za niego robić. Najbardziej jednak martwił się o Finna, bo wiedział przecież, że każdy durny nastolatek może z miejsca zakochać się w takiej rannej ptaszynie, szczególnie tak niesamowicie pięknej rannej ptaszynie, która w dodatku prawie nie mówiła po angielsku. Nie zamierzał do tego dopuścić. Nie ma mowy, żeby wrócił któregoś dnia do domu i zastał Finna i tę nieznajomą liżących się jak koty. Postanowił, że pozwoli jej zostać kilka dni, ale potem zadzwoni do szpitala po pracownika opieki społecznej i niech znajdą jej jakieś schronisko. I być może wszystko potoczyłoby się według planu, gdyby Sean sam nie potrzebował nagle pomocy. Roza właśnie przeszperała im lodówkę i spiżarnię. Namierzyła składniki na kolejne polskie danie – mąkę, ziemniaki, cebulę, masło. Nie chciał, by mu tak ciągle gotowała, chciał jakoś pomóc. Albo przynajmniej dać jej jasno do zrozumienia, że to nie jest jej obowiązek, a on, Sean, nie jest jakimś bezużytecznym palantem, który nie potrafi nawet pokroić ziemniaków. Tylko że

ledwie wziął się do krojenia, mało nie odciął sobie palca. Syknął mimowolnie, krew siknęła na blat i podłogę. Nie musiał nawet patrzeć na ranę, żeby wiedzieć, że bez szwów się nie obejdzie. Roza momentalnie owinęła mu palec ścierką i uniosła rękę. – Doktor – powiedziała. – My iść. – Nie – jęknął. – Nic mi nie jest. Potrzebuję tylko torby. – Doktor – powtórzyła głośniej. – Nie, nic mi nie będzie. Torba jest w moim pokoju. Wtedy syknęła wściekle i z jej ust polał się potok polszczyzny, której zupełnie nie zrozumiał. Powtarzało się coś, co brzmiało jak „głąb”, ale nie był pewien, od czego go wyzywała. Wybiegła z kuchni, wróciła, rzuciła torbę na stół. Skaleczoną rękę nadal trzymał wysoko, a drugą usiłował otworzyć zamek. Odepchnęła jego dłoń, otworzyła torbę. Najpierw wyjął środek dezynfekujący. Widząc jego nieporadne próby zwilżenia nim gazy, Roza cmoknęła krytycznie, właściwie było to coś jakby kląskanie, i zrobiła to za niego. Odwinął ścierkę i przetarł palec, zaciskając zęby z bólu. Czas na znieczulenie. Najszybszy byłby zastrzyk, ale jedną ręką nie poradzi sobie przecież z butelką i strzykawką. Znalazł więc płyn. Roza znów odebrała mu butelkę, zwilżyła gazę. Sean przyłożył ją do rany. Mocno się zaciął, takie znieczulenie nie zadziała zbyt szybko. Nie musiał nawet nic mówić, Roza sama sięgnęła po nową ścierkę, owinęła dłoń, tak że gaza została w środku. Rozłożyła kolejną ścierkę na stole. Czekając, aż znieczulenie zadziała, wrócił do szperania w torbie. Znalazł sterylne opakowanie z zagiętą igłą, nitką i igłotrzymaczem. Teoretycznie nie miał prawa nikogo zszywać, ale i tak ćwiczył na świńskiej skórze, aż go bolały ręce, a każdy szew był doskonały – na piątkę z plusem. Tylko że do otworzenia opakowania z igłą potrzebne mu były dwie dłonie. Chciał ją poprosić o pomoc, gdy znów sama się odezwała. – Doktor – powiedziała. – Nie, dam radę, tylko... Znów ten muzyczny potok polszczyzny, niepokojący alt. Była zbyt drobna na ten silny, zachrypły głos. Jakby jej wygląd ptaszyny był tylko jedną z tych ładnych bajek, które tak lubiła im opowiadać, ale jej prawdziwa historia kryła się gdzieś głębiej. Spojrzał jej w twarz – nieprawdopodobnie oliwkowa skóra, jasne, zielone oczy – i usiłował chwycić się czegoś, żeby nie utopić się w tym potoku dźwięków. Pokręciła głową i otworzyła paczkę z igłą i jedwabną nicią. Wyłożyła je na ścierkę. Musnęła pozostałe przedmioty, które sobie przygotował: nożyczki, maść antybiotykową, bandaże. Nie wyglądała na zaniepokojoną tym widokiem ani tym, że krew przeciekła już przez ścierkę i kapała na podłogę. Chyba się nie bała. Interesujące. Jeszcze ciekawsze było to, co się stało, gdy zdjął w końcu ścierkę i gazę

i chciał zacząć szyć. Udało mu się wbić igłę w ciało, ale nie dawał rady zawiązać supełka. Wytłumaczył jej, jak owinąć nić wokół igłotrzymacza i jak posługiwać się kleszczykami, żeby zawiązać nitkę. Przejęła od niego te narzędzia. Patrzyła na niego uważnie, żeby się upewnić, że węzeł nie jest ani za mocny, ani za luźny. Wykonał drugi szew. Znów go zawiązała, odcięła nić. Przy trzecim się zawahał. Podał jej igłotrzymacz. Przejęła go i starannie założyła szew, kłując go tak delikatnie, że niemal było to przyjemne. Nałożyła maść, ujęła jego dłoń i przyjrzała się pajęczynie czarnych nici, jakby to było dzieło sztuki – obraz czy rzeźba. Jej twarz rozpromieniła się w uśmiechu. Jakby patrzył na wschód słońca. – Frankenłapa! – Słucham? Delikatnie stuknęła w jego dłoń. Oderwał wzrok od jej twarzy, żeby spojrzeć na czarne szwy. Pokiwał głową. – Rzeczywiście Frankenłapa. Roześmiała się, wyciągnęła rękę i – ku jego zaskoczeniu – poklepała go po głowie. – Brawo! – pochwaliła go. Spakowała mu wszystko z powrotem do torby i odniosła ją do jego sypialni. Włożył gumowe rękawice, żeby zabezpieczyć szwy. Razem wytarli blat i podłogę z krwi, a potem przygotowali jakieś przedziwne ziemniaczane kluski i podali je z duszoną na maśle cebulą, tak jakby w tym domu nie było żadnej rany, jakby nie przelano żadnej krwi. Tego samego wieczoru poszperał w swojej szafie, znalazł stary szkicownik, parę ołówków. Nie rysował od lat. Zrobił szkic swojej Frankenłapy w jej dłoniach. Usłyszał kroki na podwórzu, złożył więc rysunek z powrotem i schował go do portfela. Herbata już dawno wystygła, ale gdy jego brat wpadł do kuchni, i tak wziął łyk. Finn rzucił na stół brudną od trawy torbę. – Widziałem go! Był u Charliego Valentine’a. Sean czuł, że podbiera bratu jego ulubioną kwestię, gdy wybąkał: – Co? – Widziałem go! – krzyczał Finn. – Tego mężczyznę! Tego, który porwał Rozę! Był w domu Charliego Valentine’a. Przy drzwiach kuchennych. Zna mnie. Znaczy poznał mnie. I on... on... Poleciałem do Jonasa, żeby mu powiedzieć. Ale mi nie uwierzył. – A to ci dopiero – mruknął Sean. – Śledzi mnie. I Charliego też. – Co ty powiesz. – Sean! Widziałem go! – No przecież słyszę. Gdzieś ty się tak w ogóle podziewał? Gdzie ty się

szlajasz? – A co to ma do rzeczy? – Wychodzisz co noc. Myślisz, że nie zauważyłem? – Widziałem faceta, który porwał Rozę! Był u Charliego Valentine’a! – No jasne. – Sean! – Co masz w torbie? – Czy ty mnie słyszysz? – krzyknął Finn. – Czy ty w ogóle słuchasz, co do ciebie mówię? Sean sięgnął po torbę i zajrzał do środka. Wyciągnął wielki słój miodu Hippie Queen i puszkę z ciastkami. Otworzył ją. Zalał go zapach miodu, orzechów i wanilii i coś w jego piersi pękło, złamało się. Teraz wiedział już, dokąd chodzi co noc Finn, i wiedział dlaczego. Tak bardzo starał się nie chować do nikogo urazy – do ojca za to, że tak sobie po prostu umarł, do matki, że zniknęła, do brata za te kłamstwa, do Rozy za to, że go zostawiła – ale nie miał już sił. Nie miał już serca. – A więc Priscilla Willis, powiadasz? Finn nic nie odpowiedział. Nie musiał. Całe życie Seana szlag trafił, a tu jego braciszek zabawia się z tą żałosną pokraką, która poleci przecież na każdego, byle jej powiedział, że nie jest brzydka. Sean odkręcił słój z miodem, zanurzył palec, posmakował. – Brawo, braciszku – powiedział głosem ostrym jak brzytwa. – Brawo.

Petey

DOROŚNIJ Spóźniał się. Przez otwarte okno słychać było świerszcze, a Priscilla „Petey” Willis siedziała po turecku na łóżku w ciemnościach i czekała, aż Finn znów się pojawi jak za dotknięciem magicznej różdżki. To było bardzo dziwne. Petey Willis nie należała do ludzi, którzy na kogokolwiek czekają. A gdy już musiała na kogoś czekać, na pewno nie cieszyła się z tego powodu jak głupia. Zwykle Petey była bowiem zbyt wściekła na zbyt wiele rzeczy. Przykładowo: na jej własne imię, jej własną twarz, tamtą paskudną imprezę. Sprawę imienia dawno już powinna mieć zresztą z głowy. I miałaby, gdyby nie to, że mieszkańcy Bone Gap nijak nie mogli zapamiętać, że mają mówić na nią Petey. Nawet jej matka wprost jej odmówiła. Imię Priscilla daje jej tyle radości, oświadczyła Mel, spływa z jej języka niczym ulubiona piosenka. Pris-cil-la. – A ty właśnie jesteś moją ulubioną piosenką – dodała matka. Zresztą nawet gdyby mieszkańcy Bone Gap raczyli wreszcie zapomnieć o jej imieniu, na pewno nie dało się zapomnieć jej twarzy. Większość nie robiła tego zresztą ze złośliwości, przynajmniej tak można było przypuszczać. Widziała jednak, jak patrzą na nią, gdy myślą, że ich nie widzi. Jak ich oczy przesuwają się z niej na mamę i z powrotem i wiedziała aż za dobrze, co sobie myślą: jakim cudem ta radosna, promienna Mel Willis o słodkim uśmiechu i piegach niczym brązowy cukier zdołała urodzić taką brzydką córkę? Matka jak miód, córka jak ocet. W dzieciństwie Petey patrzyła na swoje odbicie w lustrze, w oknie czy tafli wody i nawet ją fascynowały te przedziwne rysy, takie nietypowe, że każdemu by się wryły w pamięć. A to przecież nie może być nic złego, prawda? Gdy dorastała, jej matka z typową dla siebie szczerością omawiała z nią sprawy miłości, pożądania i wszystkich stanów pośrednich. Widać wierzyła, że ktoś w końcu zwróci uwagę na Petey. Dziewczyna nawet była ciekawa tych spraw, tylko że wynurzenia matki zbyt często z naukowych płynnie przechodziły w nostalgiczne i Mel zbierało się na wspominki, jak to było mieć jedenaście lat i się zakochać, trzynaście i dostać pierwszy okres, i piętnaście, kiedy to Tommy Murphy usiłował wepchnąć jej ręce do dżinsów podczas zwiastuna w kinie i utknął. Tommy Murphy przelał czarę goryczy. Petey chwyciła pierwszą łyżeczkę z brzegu. – Jak nie przestaniesz gadać, to się zabiję tą łyżeczką – syknęła. Potem wystarczyło, że mama zrobiła minę, która by sugerowała, że chce

zacząć ględzić o takim czy innym chłopcu, a Petey warczała natychmiast: – Łyżeczka! A matka wybuchała śmiechem i zmieniała temat. Mel jednak bynajmniej się nie poddała. Kiedy Petey miała dwanaście lat, matka dała jej książkę pod tytułem Dorośnij. Miała mocno różową okładkę i dziwnie fascynujące, dość dosadne ilustracje, a poza tym wszelkiego rodzaju informacje dla dziewcząt, które lubią chłopców, dziewcząt, które lubią dziewczynki, dziewcząt, które lubią wszystkich, oraz tych, które nie wierzą w binarny podział na chłopców i dziewczynki, a do tego wszystko o antykoncepcji, zapobieganiu chorobom wenerycznym i tym, do czego może się przydać słuchawka od prysznica oraz dlaczego to może jednak nie być najlepszy pomysł, by wysłać ememesa ze swoimi piersiami temu chłopakowi, którego właśnie się poznało w centrum handlowym. A potem nagle ciało Petey wystrzeliło jak uprażone ziarnko kukurydzy i zaraz znaleźli się chłopcy, którzy leźli za nią trop w trop i komentowali rozlegle każdy kawałek jej ciała, i analizowali, co im się podoba najbardziej i co by chcieli wetkać gdzie, ale kiedy się oglądała, mówili, że psuje im widok. Miłe koleżanki doradzały rozmaite makijaże i fryzury. Wredne – maski hokejowe albo kości dla psa. A tymczasem Mel powtarzała jej uparcie, że choć większość ludzi boi się tych, którzy są inni, nie wszyscy są tacy krótkowzroczni. Petey też w to wierzyła, bo przecież w coś musiała wierzyć. I właśnie potrzeba uwierzenia w tę bzdurę doprowadziła ją do tamtej głupiej historii, którą znało już całe Bone Gap i którą wszyscy uważali za definiującą jej osobę raz na zawsze, mimo że wcale nie wiedzieli, co się tak naprawdę stało, a to, co wiedzieli, naprawdę pochodziło ze złego źródła. Teraz Petey wstała z łóżka i sięgnęła po książkę, jedną ze swoich ulubionych. Była to powieść graficzna o dwóch braciach. Jeden z nich zakochał się bez pamięci w dziewczynie i skończyło się to złamanym sercem. Jeśli wierzyć książkom, istniał na świecie chłopiec, który w dzieciństwie spał z bratem w jednym łóżku i nawet sikał na niego dla żartu, a potem zakochał się w dziewczynie tak szaleńczo, że zdołał sobie wmówić, że stworzył ją jakiś bóg artysta, bo wydawała mu się tak idealna i tajemnicza. Petey była jedynaczką, więc chłopcy – ci łagodni, wrażliwi – stanowili dla niej fascynującą tajemnicę. Lubiła wyobrażać sobie małych chłopców walczących na stosach pościeli. Dziś jednak rysunki z książki jakoś nie działały. Była już prawie północ, matka dawno poszła spać. Księżyc był cienki, a pszczoły śpiące, przytłumione, ich ule otulone ciemnością. Gdzie się podział Finn? Zamknęła książkę i poprawiła kapę na łóżku. W przeciwieństwie do dziewczyny z powieści bynajmniej nie uszyła jej sama – pojęcia nie miała

o pikowaniu, szyciu i innych takich. I w przeciwieństwie do bohaterki powieści znała się bardziej na upale i wietrze niż na lodzie i śniegu, a poza tym nie zamierzała nikomu łamać serca, może z wyjątkiem swojego. Zresztą nawet w Dorośnij nie wspominano jakoś o takim problemie – że można tak siedzieć na łóżku we własnym pokoju, mieć motylki w brzuchu, szum w głowie, rozedrgane nerwy, serce walące w uszach, nawet w palcach u stóp i tę desperacką nadzieję, że gdzieś tam jest ten chłopiec, który pragnie cię tak bardzo jak ty jego, bo naprawdę nie wiesz, co ze sobą zrobisz, jeśli tak nie jest. Petey wstała z łóżka i podeszła do okna, nasłuchując tętentu kopyt, ale słyszała tylko bezustanne bzyczenie świerszczy. Uwielbiała owady, wszelkie owady – z wyjątkiem świerszczy, które miały głupi zwyczaj grać sobie beztrosko bez względu na to, co się dzieje wokół nich. Tak samo grały tamtej nocy na przyjęciu, gdy Amber Hass ubłagała ją, żeby poszła z nią, a Petey zrobiła ten wyjątek dla przyjaciółki i poszła. Bo Amber była wyjątkowa. Poznały się pierwszego dnia przedszkola. Amber spojrzała na Petey i powiedziała: – Wyglądasz jak wróżka! Jak prawdziwa wróżka! I nigdy już nie zmieniła zdania na ten temat. Kiedy inne dziewczyny ze współczuciem doradzały, jak by zatuszować twarz makijażem, Amber wykrzywiała piękne usta z rozbawienia. – Czego wy się w ogóle czepiacie? Ten błyszczyk, co ma, jest w sam raz – mówiła. – I po co miałaby pożyczać od ciebie kapelusz? Tamta impreza była w innym miasteczku, ale Amber miała nadzieję, że pojawi się na niej Finn O’Sullivan, bo takie było z niego ciacho – choć prawdę powiedziawszy, trochę był dziwny i nie chadzał na imprezy, a poza tym ostatnio pojawiła się w jego stodole ta piękna dziewczyna o imieniu Roza, a jak jesteś nastolatkiem i w twojej stodole pojawi się taka boska laska niczym jakaś księżniczka z bajki, to może jednak wolałbyś zostać w domu. Choć Petey coś ścisnęło za gardło, gdy tylko padło imię Finna, powiedziała od niechcenia: – Przecież mówiłaś, że on jest trochę szurnięty. – Tylko trochę. – Trochę więcej niż trochę. Pamiętasz, jak chodził z Sashą Butcher? Pamiętasz, jak się ścięła na pixie? A wtedy w szkole on ją minął, jakby zupełnie jej nie poznał? Amber wzruszyła ramionami. – Musisz przyznać, że Sasha w tym pixie wyglądała jak chłopak. – Naprawdę chodziłabyś z chłopakiem, który by cię rzucił z powodu nieudanej fryzury? – drążyła Petey. Amber machnęła na to ręką. – Przecież to ona rzuciła jego. A poza tym może jest lekko szurnięty, ale

przy tym śliczny. Mogłabym go sobie normalnie postawić w pokoju i na niego patrzeć. Taki jest piękny. – Hm. Może to ty jesteś szurnięta – skonstatowała Petey. – To i tak nie ma znaczenia – ciągnęła Amber. – Bo Finn lubi Rozę. – Finn nie ma u niej szans. Ona lubi jego brata. – A ty skąd niby wiesz? – spytała Amber, podając Petey papierowy kubeczek z ponczem. Petey wzięła łyk i zdumiała się, że od tego nadmiaru słodyczy od razu nie zepsuły jej się wszystkie zęby. – To przecież widać. Kiedy Sean jest obok, Roza cały czas się uśmiecha. – Może uważa, że jest zabawny – zasugerowała Amber. – Zabawny? Sean O’Sullivan? Wygląda jak rosomak, tylko taki jakiś większy. – Gdybym była tak piękna jak Roza, uśmiechałabym się dzień i noc – oświadczyła Amber, spoglądając na grupki chłopców chowających się po kątach wilgotnej, ciemnej piwnicy. – Wszystkie powinnyśmy być takie piękne. Petey pokręciła kubeczkiem, czerwona ciecz zawirowała. Pomyślała o tym, jak Amber byłaby gotowa wstawić sobie Finna do pokoju niczym lalkę. – Bo ja wiem. Jak się jest zbyt pięknym, to też mogą być z tego kłopoty. – Takie kłopoty to mogłabym akurat znosić – odparła Amber, a w ich stronę ruszyło dwóch chłopców farmerów we flanelowych koszulach. Petey spięła się w oczekiwaniu na ich reakcję. Trzeba było być Amber, żeby sobie ubzdurać, że Petey jest dobrą koleżanką do podrywu. Ale potem jeden z chłopców spytał Petey o imię i gdzie mieszka, i nawet uśmiechnął się, gdy wspomniała o pasiece matki. Gadali o pszczołach i jak zbierać miód, i który film o Batmanie jest najlepszy. Dolał jej jeszcze tego zbyt słodkiego ponczu. Na pewno był w nim alkohol, ale nie czuła niepokoju. Chłopiec wydawał się rozsądny i całkiem ludzki, Amber już się w jakimś rogu obściskiwała z jego kumplem, nikt nie mówił niczego przykrego i Petey była ogólnie zadowolona z rozwoju sytuacji. Ale na wszelki wypadek tylko sączyła swój poncz, zamiast go naprawdę pić. Nie ma co kusić losu. A gdy nie patrzył, wylała resztę w doniczkę z fikusem. I może przez te kilka łyków ponczu albo może przez to, że już dochodziła północ, albo dlatego, że było jednak dość głośno, albo przez to, że rozsądny i całkiem ludzki chłopak ujął jej rękę i musnął jej kłykcie ustami, poszła za nim po piwnicznych schodach, które prowadziły na podwórze, i pozwoliła mu tam pocałować się w cieniu jakiegoś drzewa. Poza tym strasznie to było męczące tak mieć się cały czas na baczności. A całował nieźle, nie miała więc nic przeciwko temu. Tylko że po chwili położył jej ręce na ramionach i zaczął cisnąć w dół, co było dość irytujące i rozpraszało ją, psując całe to całowanie, które może nie było

zabójcze, ale dotąd przynajmniej dość przyjemne. Chwyciła go za nadgarstki i pchała do góry, żeby jakoś się wymknąć spod tych rąk. I tak utknęli w tej przedziwnej pozie, on pchał w dół, ona w górę. Zupełnie jakby ćwiczyli na siłowni, tylko zamiast maszyny mieli cudze ciało. Petey jakoś zupełnie nie potrafiła zaskoczyć, o co mu właściwie chodzi, póki sobie nagle nie przypomniała pewnych obrazków z Dorośnij. Wtedy nagle puściła jego nadgarstki i pozwoliła mu się pchnąć na kolana. Podniosła głowę, odczekała, aż się uśmiechnie. I rąbnęła go z całej siły w jaja. Gdyby cios był celniejszy, gdyby nie udało mu się w ostatniej chwili zrobić uniku, być może jej honor zostałby uratowany. Ale zamiast runąć na ziemię i zapiszczeć jak prosiak, czego mu szczerze życzyła, chłopak odskoczył, trzymając się za krocze, i ryknął: – Odbiło ci, paskudo?! Nagle podwórze zalały światła, wszędzie pojawili się gliniarze, zaczęli z wprawą zgarniać pijanych nastolatków. – Koniec imprezy – huknął czyjś głos. Nie-taki-jednak-ludzki chłopak udał, że poprawia rozporek. – Przepraszam, panie władzo. Tylko się tu trochę bawiliśmy. Gliniarz zaświecił mu prosto w oczy. – Piłeś? – Skądże znowu! Gliniarz spojrzał na Petey, która wciąż kucała na ziemi. – A ty? – spytał, teraz w nią celując światłem. Zamrugała rozpaczliwie. Mowy nie ma, żeby się rozpłakała. Policjant odwrócił się do kogoś za swoimi plecami, wskazał mu ją kciukiem. – Może ty się nią zajmij, dobrze? Potem chwycił chłopaka za kołnierz i wyprowadził z podwórka. Do Petey podszedł Sean O’Sullivan, najmniej zabawny człowiek w całym wszechświecie, wielki i przerażający w swoim czyściutkim uniformie. Przykucnął przed nią. Popatrzył na nią poważnie. – Od kiedy to wołają karetkę do byle imprezy? – spytała. – Odkąd banda dzieciaków rzyga po krzakach przed domem. Sąsiedzi przestraszyli się, że mogło dojść do zatrucia alkoholowego. Nic ci nie jest? – Czy to ma być żart? – Nie, to ma być pytanie. – Głupie pytanie. – To może zadam inne: jesteś pijana? – A ty? Poświecił jej swoją małą latarką po oczach, westchnął i wstał. – Przyszłaś tu sama czy z kimś?

– Z Amber Hass. – Piła? – Nie wiem. – Może lepiej ją teraz znajdź. I jeśli piła, ty prowadzisz, jasne? – Jasne – zgodziła się Petey. Wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wstać, ale zerwała się z ziemi bez żadnej pomocy. Otrzepała trawę z kolan. – Powinnaś byś ostrożniejsza, Priscillo. Parsknęła śmiechem. – Myślałam, że jestem. Amber znalazła w kuchni. Też nie była pijana, a w każdym razie nie na tyle, żeby gliniarze chcieli ją aresztować. Puścili je wolno. Gdy jechała do domu, okna miały otwarte, gorący wiatr targał jej włosy. Świerszcze cykały już w jakimś wściekłym crescendo. Tylko męskie osobniki potrafią wydawać taki dźwięk, pocierają skrzydłem o skrzydło, żeby zwabić samicę. Gdy już jest blisko, świerszcz zmienia repertuar na pieśń zalotną. A niektóre samce grają potem jeszcze pieśń pokopulacyjnego triumfu. Okazało się, że nie-tak-jednak-ludzcy chłopcy mają podobne zwyczaje, bo gdy następnego dnia Petey poszła do szkoły, dowiedziała się o wszystkich rzeczach, które robiła nie z jednym, ale z wieloma chłopakami na imprezie. Wszem i wobec było odtąd wiadomo, że może Priscilla Willis nie ma twarzy, na którą by się chciało spojrzeć, ale strasznie z niej gorąca laska. Petey nie chciała myśleć o tamtej imprezie ani o świerszczach, bała się, że tamta upokarzająca noc rozleje się na tę, zaplami ją i następne. Ale nie potrafiła przestać słyszeć w głowie szeptów mieszkańców Bone Gap, wiedziała już dobrze, co teraz z kolei powiedzą. Gdzie się podziewał Finn? Odskoczyła od okna i pomaszerowała z powrotem w stronę łóżka. Znów wzięła do ręki książkę i otworzyła na chybił trafił. Musiała za wszelką cenę się na czymś skupić. Ale oczywiście trafiła na obrazek dwojga ludzi całujących się tak, że stapiali się ze sobą – nie dało się nawet powiedzieć, gdzie się kończy jedna twarz, a zaczyna druga. – Petey? Próbowała odwrócić stronę. Finn stał w ramie otwartego okna, jego twarz piękna jak zawsze – boska – ale też trochę zasmucona. Przycisnął palce do moskitiery. – Wyjdziesz? Petey wyzywano od różnych, ale nikt by jej nie śmiał wyzwać od tchórzy. Odłożyła książkę na łóżko. – A może ty wejdziesz?

Zamrugał, chyba zaskoczony, potem szepnął coś do klaczy i z niej zeskoczył. Położył dłoń na ramie, przerzucił swoją długaśną nogę przez parapet, podciągnął się i już był w jej pokoju. Zapomniała, jaki jest wysoki. Teraz, gdy stał w tym niewielkim pomieszczeniu, wydawał się jeszcze wyższy. Popatrzył na zdjęcia na ścianie za nią – pszczoły, kwiaty – na półki wypchane bajkami, mitami i mangą, na bałagan na biurku, gdzie pod stosami papierów stał jej laptop, na plakat z wierszem E.B. White’a Pieśń Królowej Pszczół, na pomięte łóżko. – Co czytasz? – Moją ulubioną powieść. Właściwie jedną z ulubionych. Podała mu ją. Stał tam tyczkowaty, nieporadny, zagubiony i kartkował jej książkę. Siadła więc przy biurku i czekała, choć nie była pewna na co. Na te jego szalone, łapczywe pocałunki. Albo na wyjaśnienie, co się stało. Bo przecież coś się najwyraźniej stało. Książkę trzymał otwartą na jakiejś stronie, ale nie mogła dojrzeć jakiej. Potem nagle ją zamknął i odłożył na biurko. Patrzył na nią, a ona na niego, bo już przyzwyczaiła się do tego jego głębokiego spojrzenia, a poza tym tylko on patrzył tak, jak ona kiedyś na swoje odbicie w lustrach, oknach i stawach. Jakby jej twarz była interesująca, niezwykła, jakby wręcz nie dało się jej zapomnieć. Czuła szalone tętno na szyi i przemknęło jej przez myśl, że on musi widzieć to pulsowanie. – Wszystko w porządku? – spytała. Pokręcił głową, ale nie wyjaśnił, co się stało. Zrobił krok w kierunku komody, gdzie stały dość przypadkowe zdjęcia – Petey z mamą, Petey z ulami, Petey z Psem, Który Śpi na Drodze. Wziął pierwsze z brzegu, wpatrywał się w nie chwilę. Poczuła ból w piersi i zaczęła się modlić, żeby nie powiedział, że może powinni od siebie odpocząć albo że nie jest gotowy się wiązać na serio, albo że znalazł sobie normalnie wyglądającą dziewczynę, że wszystko to był sen, żart. Bo w takim wypadku wypchnęłaby go natychmiast przez okno, spaliła te wszystkie głupie książki i poświęciła się swoim pszczołom raz na zawsze. On jednak w milczeniu odstawił zdjęcie na miejsce. Uklęknął przed nią, objął ją w pasie i położył jej głowę na kolanach. Jej ramiona podskoczyły, jakby była marionetką, chyba zdumione tym jego gestem, tą sytuacją. Ale znów postanowiła czekać. Czekała, aż zacznie sunąć rękoma pod jej koszulką albo rozrywać jej szorty zębami, albo coś – cokolwiek robią chłopcy, gdy dziewczyna zbierze się w końcu na odwagę i wpuści ich do pokoju. To także jakoś nie zostało wyjaśnione w jej książkach. Co należy zrobić, gdy najpiękniejszy chłopiec, jakiego w życiu widziałaś, położy ci głowę na kolanach i będzie miał taką minę, jakby najchętniej został tam na kilka tygodni. Odruchowo zatańczyła palcami w powietrzu nad jego plecami, jakby mogła to teraz natychmiast zgooglować.

Ale on oddychał cicho na jej udzie, jego długie rzęsy łaskotały jej skórę, ciepły mydlany zapach jego ciała unosił się jak para nad ziołową herbatką. Pozwoliła więc dłoniom opaść. Westchnął, gdy jej dłonie zsunęły się po jego plecach, musnęły szerokie skrzydła jego ramion, przejechały po kręgosłupie od karku aż po dołeczki wystające nad dżinsami. Puścił jej talię i spojrzał na nią. Na brew spadł mu ciemny kosmyk. – Widziałem go – powiedział. Kolejne zaskoczenie. – Kogo? – Tego, co porwał Rozę. Nie wiedziała, co na to powiedzieć, nic więc nie powiedziała. – Wczoraj wieczorem. Po tym, jak byłem u was. Był w domu Charliego Valentine’a, czaił się na podwórku za domem – opowiadał Finn. – Pobiegłem za nim, ale wsiadł do czarnego samochodu i zniknął. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – Teraz ci mówię. – Ale – szepnęła – skoro ma Rozę, to po co w ogóle wrócił? – Nie mam pojęcia! – Czy jesteś pewien, że to był... – Na sto procent. Poruszał się w ten sam sposób. Powiedziałem Jonasowi, ale on... A potem próbowałem wytłumaczyć to Seanowi, ale... – Ciemne oczy, zranione oczy szukające jej twarzy. – Widziałem go, Petey. Przysięgam. – Dobrze, dobrze. Może powinieneś spróbować zrobić portret pamięciowy albo coś? – A niby kto mi narysuje, jak ten facet się porusza! – wykrzyknął Finn. – To po tym go poznałem. Po tym, jak się rusza. Nie po płaszczu, włosach czy czymś tam. – A jaką miał twarz? Chwycił się jej rozpaczliwie, zacisnął palce na jej biodrach. – No taką zwykłą! Jak się niby opisuje zwykłą twarz? – Rozumiem. Wiedziała przecież, co mówią mieszkańcy Bone Gap. Ta historia miała różne wersje. Najpierw gadali, że Finn był zbyt przestraszony i dziwny, jak to on, i przez to nie dał rady pomóc Rozie, gdy tego potrzebowała. Ale nie wiadomo kiedy wersja się zmieniła i teraz ludzie gadali, że Roza była tylko kolejną dziewczyną gotową za wszelką cenę wyrwać się z tej dziury, a Finn chłopcem tak w niej zakochanym, że zatarł ślady po jej ucieczce, ukrył je nawet przed swoim zrozpaczonym bratem. Ale mieszkańcy Bone Gap nie chcieli przecież znać prawdy na temat Petey. Zupełnie opacznie wszystko zrozumieli, posłuchali nie tego, kogo trzeba. Usłyszała

znów w głowie słowa Seana: „Powinnaś być ostrożniejsza”. Ale jak można być ostrożnym, gdy się ma do czynienia z chłopcem, który jeździ na magicznym koniu? Zresztą bycie ostrożnym naprawdę się nie sprawdziło. Nie ochroniło jej. – Wierzę ci – powiedziała. Jego oddech stał się krótki, rwał się, jakby Finn przebiegł właśnie kawał drogi. Opadł znów na jej kolana, otulił ją jeszcze mocniej rękoma. Nie spieszyła się. Chciała dotknąć każdej kości, każdego najmniejszego kawałka mięśni, każdego ścięgna, które zdołały odnaleźć jej palce. Uczyła się jego ciała jak mapy. Czuła drżenie jego nerwów niczym trzepotanie biliona skrzydełek przesyłających jakieś wiadomości prosto z jego oddechu i rąk przez jej skórę i z powrotem – podobnie jak pszczoły, które pocierają się czułkami, by karmić się nawzajem samym dotykiem. Może tak właśnie czuła się nowa królowa tuż przed wylotem w powietrze, gdy widziała już nadciągające trutnie. Jej kolana otworzyły się, wciągnęły go. Zatopiła dłonie w jego włosach i pochyliła się, żeby szepnąć mu do ucha: – I co ja mam z tobą zrobić? Ale już znała odpowiedź na to pytanie.

Róża

NIKOMU NIE JEST DOBRZE Róża schowała ciężki nóż pod poluzowanym kamieniem w posadzce. Wieczorami, nim wdrapała się na swoje olbrzymie łoże pod baldachimem, wyciągała broń, przebiegała palcem po ostrzu, aż poczuła, że tnie skórę. Lecz gdy zasypiała, śniły jej się pszczoły. Wiedziała, że śni – był to sen we śnie, albo raczej sen w koszmarze – ale, tak jak w zamku, i tu dźwięki i zapachy wydawały się prawdziwe. Najpierw szła po skrzypiącym moście zwodzonym, nad kłębiącą się od potworów fosą. Mijała sokolników o kamiennych twarzach i ich krążące nad nimi drapieżne ptaszyska. Wchodziła w las. Drzewa były gęste, otoczone grzybami jak bransoletami. Pod stopami pękały gałązki, w liściach migały jakieś ptaki. Na pieńku przysiadła ruda lisica, dwa lisiątka wychylały łebki zza ciała matki. Wokół unosił się zapach mocny i intensywny niczym gorzka czekolada. Po jakimś czasie Róży udawało się wyjść za mur drzew, wydostać na łąkę. Na trawie siedziały trzy dziewczyny. – Co wy tu robicie? – pytała Róża. – Czekałyśmy na ciebie – odparła Karolina. – Nie spieszyłaś się, co? Tu jest tak nudno – dodała Honorata, wyrywając jakiś kwiat i ciskając go na bok. Priscilla Willis uniosła palec. Usiadła na nim pszczoła z koszyczkami pełnymi żółtego pyłku. – Przynajmniej są tu pszczoły. – Nie są dość duże, by wyrządzić wystarczającą krzywdę – prychnęła Honorata. – To ty nie jesteś dość duża – syknęła Priscilla. Puściła pszczołę wolno i wyciągnęła z kieszeni słoiczek. – Masz. Podała go Honoracie. Dziewczyna odkręciła pokrywkę, powąchała. – Pachnie pomarańczami. – Umieram z głodu – jęknęła Karolina. – Nie jadłam obiadu. – Pszczoły mają lepszy zmysł węchu niż inne owady – wyjaśniła Priscilla. – Ale gorszy smak. – Ich strata – stwierdziła Honorata, przechylając słoik. Wlała sobie do ust tyle miodu, że ściekał jej po policzkach i szyi. – Nie wypij całego! – oburzyła się Karolina. Wzięła od koleżanki słoik i upiła kilka łyków. Potem podała go Priscilli. Petey zaczęła pić.

– Patrzcie! – powiedziała Róża. To Amber Hass biegła przez trawę, goniąc za niebieskim motylem. – Motyle są piękne, ale samotne – odezwała się Priscilla. – I nie żyją długo. Pszczoły są lepsze. Zrobią wszystko, by obronić ul. – Podała Róży słoiczek z miodem. – Proszę. Tobie to się przyda bardziej niż nam. – Kto tak niby powiedział? – syknęła Honorata. Róża siadła na trawie. Pszczoły tańczyły od kwiatka do kwiatka, ale potem nagle uciekły. Karolina zerwała kwiat, włożyła go Róży za ucho. Róża wzięła łyk miodu, był słodki, mocny. – No i? – odezwała się Honorata, wyjmując Róży kwiat z włosów i ciskając go przez ramię. – Co ty tu robisz? – O czym ty mówisz? – spytała Róża. – Mówi o twoim nożu – wyjaśniła Priscilla. – Kiedy wreszcie zamierzasz coś z nim zrobić? Róża obudziła się w ciemnościach zimnego pałacu-więzienia. Czuła na ustach smak miodu. Ćwiczyła posługiwanie się nożem jako bronią, a nie sztućcem. Cięła i dźgała powietrze niczym szermierz. Przestawiła fotel i ciskała nożem w oparcie. Potem zawsze okrywała go futrzaną kapą, żeby nie było widać dziur. Wkładała rękawiczki, żeby ukryć zacięcia i odciski. – Patrz, Rusie – powiedziała. – Teraz jestem wojowniczką. Choć też może nie miał szczęścia do noży, Sean naprawdę wyglądał jak wojownik. A w każdym razie nigdy nie widziała nikogo, kto bardziej by przypominał wojownika. Dziwne, ale teraz nigdy nie śnił jej się Sean, zawsze tylko las, pszczoły i miód. Dziwne, że w ogóle śniła jej się Honorata, która przecież byłaby oburzona, gdyby Róża nazwała się wojowniczką, choćby nawet żartem. Przecież według Honoraty Róża nie była nikim wyjątkowym, Róża nie była lepsza, Róża nie była niczyją mamą, Róża nie mogła się pochwalić ani urodą, ani szczęściem. Honorata zapraszała Bogdana – Boba – do ich pokoju bez względu na to, jak źle ją traktował i z iloma innymi dziewczynami się umawiał. Bywało, że Róża nie mogła w ogóle wrócić do pokoju na noc i musiała spać na kanapie w akademikowej świetlicy. W głowie huczał jej wtedy wiersz Szymborskiej: „Nikomu nie jest dobrze o czwartej nad ranem”. Odbijało się to na jej pracy na zajęciach, profesorowie pytali, czy wszystko w porządku, a Róża mówiła, tak, tak, wszystko dobrze. Tylko jej współlokatorka sypia z chłopakiem, który nienawidzi dziewczyn, przez co znienawidziła siebie, a jeszcze bardziej Różę. A potem Róży zaczęły się kończyć pieniądze. Karolina zaoferowała, że da jej namiar na tego kuzyna od mięsa. Honorata powiedziała, że Róża powinna rzeczywiście pracować w rzeźni. Najlepiej pakować kiełbasę. Ale wtedy ten profesor wizytujący, który tak pięknie mówił o korze wierzby, o lukrecji i absyncie,

dał jej pracę w szklarni. Miała tam sprzątać wieczorami i w weekendy, pieniądze dostawać pod stołem. Honorata powiedziała, że to wielka niesprawiedliwość, że niektóre dziewczyny zawsze są lepiej traktowane zupełnie bez powodu – jakby zamiatanie i porządkowanie nawozu było pracą marzeń każdej kobiety. – Dobra robota, Roza – pochwalił ją profesor. – Dziękuję. – Nie przeszkadza ci taka praca? – Praca mi nie przeszkadza – odpowiedziała Róża niepewnie, nie rozumiejąc, do czego zmierza. – Nie przeszkadza ci taki typ pracy? – Type? – Róża pomyślała, że może pyta, czy umie pisać na komputerze. – Umiem. Ale profesor spojrzał w dół. – Nie przeszkadza ci praca z ziemią. Niektóre młode damy unikają błota, boją się zbrukać. – Rośliny rosną w ziemi – powiedziała Róża. – I w niej umierają – dodał profesor. – Widzę, że nie jesteś przewrażliwiona. Widzę, że bez problemu radzisz sobie z robakami, owadami. Jesteś, można powiedzieć, nieustraszona. Róża poprawiła bluzę, żeby nie odsłaniała nawet szyi. – Nie lubię ciemności – powiedziała. – Hmm – mruknął. – Do ciemności człowiek łatwo się przyzwyczaja. Pracowała już dla niego miesiąc, gdy zaczął przynosić jej małe podarunki. Puszkę z czymś do picia. Czekoladki. Małego psa z drewna. Nie chciała przyjmować żadnych prezentów, choćby i wyglądały zupełnie niewinnie. Próbowała oddać mu psa. – Proszę, zatrzymaj go. Wyrzeźbił go mój synek. Ma osiem lat. – Ach! – powiedziała. – Moja żona zawsze mi powtarza, że powinienem być tak miły dla ludzi, jak jestem dla roślin. Choć, między nami mówiąc, ludzie nie są nawet w połowie tak zajmujący. – Uśmiechnął się tym swoim mdłym uśmiechem i poszedł sobie. Z ulgą wpakowała pieska do kieszeni. Ostatniego dnia sesji letniej wszedł do sali, gdzie zmieniała buty do pracy na swoje japonki. Zapinała właśnie bluzę, zbierała rzeczy. – Może podwiozę cię na pociąg? Róża zawahała się. Był miły, ale prawie go nie znała. Ale tak się już cieszyła, że wraca do Polski, że machnęła na to ręką. Był przecież starszym panem, nauczycielem, miał żonę, dziecko. Nic jej nie grozi. A na pewno przecież nie poprosi Boba, żeby ją podwiózł. Poszła więc za profesorem do samochodu. Był to bardzo elegancki

samochód, czarny SUV tak lśniący, jakby ktoś go pociągnął warstwą srebra. Pomyślała, że miło będzie opisać go babci, tę lśniącą czerń karoserii, kremową skórzaną tapicerkę, deskę rozdzielczą niczym z kokpitu samolotu. Dał jej butelkę wody na drogę i wyjechał z parkingu. Po jakichś piętnastu minutach jazdy powiedział: – Nie tak to planowałem zrobić. – Hmm? – spytała, patrząc przez okno na światła Chicago. Lśniące, cudowne. Zabawne, że piękno rzeczy zauważa się dopiero, gdy ma je się opuścić, pomyślała. – Chciałem to zrobić inaczej. Z większą ostrożnością. – Aha – mruknęła Róża. W samochodzie obok jakiś taksówkarz walnął ręką po klaksonie, potem zaczął wymachiwać na kierowcę przed sobą. Nawet te jego gesty wydały jej się piękne niczym jakiś egzotyczny taniec. – Zdawało mi się, że mamy więcej czasu – ciągnął, wyjeżdżając na autostradę. – Do głowy mi nie przyszło, że nie będziesz chciała tutaj zostać. Że będziesz chciała tam wrócić. – Co? – Róża odwróciła twarz od okna, spojrzała na niego. – Jesteś najbardziej uroczym stworzeniem, jakie w życiu widziałem. Stworzeniem? – Co to być za droga? – Język jej się plątał na tych okropnych angielskich słowach. – Gdzie my jechać? – To trochę na uboczu, ale myślę, że i tak ci się spodoba. – Co mi spodobać? Nie odpowiedział. Mijały ich rozpędzone samochody, smugi czerwieni, błękitu, złota. Jej dłonie zacisnęły się w pięści. Jego usta zaczęły gwizdać, gdy manewrował wprawnie w korku, zupełnie jakby inne samochody rozstępowały się przed nim. Jechali coraz szybciej. Róża chwyciła się klamki, żeby nie zsunąć się z siedzenia. „Ty, głąbie, ty głąbie!” – krzyczał na nią jej mózg, gdy stawały jej przed oczami wszystkie podarunki, które jej sprezentował, tajemnicze komplementy, które jej prawił, mijające ich kolejne pojazdy. – Zatrzymaj samochód, wypuść mnie natychmiast! – zażądała i dopiero gdy słowa wypłynęły z jej ust, zdała sobie sprawę, że wypowiedziała je po polsku. – Obawiam się, że tego akurat nie mogę zrobić – odpowiedział w tym samym języku. Jego wzrok zatrzymał się na chwilę na niej. – Znam wiele języków, ale lubię smak twojego. Ścisnął jej się żołądek, przywarła twarzą do szyby. Jechali już o wiele za szybko, za szybko na jakikolwiek samochód na jakiejkolwiek drodze, pomyślała więc, że to może tylko sen albo że może dodał jej absyntu do wody, bo przecież to się nie mogło dziać naprawdę. Przypomniała sobie, że przecież ma komórkę

w torebce, ale przecież wszystkie jej rzeczy włożył do bagażnika, a ona słowem nie zaprotestowała. Była tak skupiona na tym, dokąd ma jechać, że ani przez chwilę się nie zastanowiła, gdzie jest. W końcu samochód zwolnił i zjechał z autostrady, ale byli już daleko za miastem. Wokół było ciemno, pusto, przepastnie, mało samochodów, jeszcze mniej domów. Usiłowała uspokoić żołądek, który podszedł jej do gardła. Skręcił w niekończącą się polną drogę, po obu stronach jak okiem sięgnąć kukurydza. – Nie masz się czego obawiać. Kilka tygodni temu powiedział jej, że jest nieustraszona. Gdyby tylko była to prawda. Gdyby tylko miała kości z żelaza albo chociaż żelazny spokój zamiast paplającego w panice mózgu. Nie czekając na odpowiedni moment – bo też jaki mógł być odpowiedni? – szarpnęła klamkę. Otworzyła drzwi i skoczyła w ciemność, licząc na to, że w tym bezlitosnym świecie choć pola kukurydzy okażą jej odrobinę litości. Kukurydza ukrywała ją, dopóki potrafiła, a potem ukrywali ją Sean z Finnem, choć oczywiście o tym nie wiedzieli. Ale mężczyzna w końcu ją znalazł. Powiedział jej, że są sobie przeznaczeni. Są sobie pisani. Ukryła nóż w fałdach spódnicy. Bawiła się jedzeniem na talerzu, skubała kromkę chleba. Czerwony połysk wina w jej kielichu, czerwony połysk krwi w jej oczach. Ale naprawdę nie miała smykałki do ciskania nożem. Musi się do niego zbliżyć. Jadł małymi, wybrednymi, obrzydliwymi kęsami. Po każdym gryzie przyciskał sobie do ust serwetkę. Przypomniał jej się Lucek, ten delikatny Lucek. I to, co zrobił, gdy chciała od niego odejść. To, co ona zrobiła, by pozwolił jej odejść. – Czy już mnie kochasz? Otarła usta wierzchem dłoni. Odłożył widelec na talerz. – Czymś się martwisz? Zdusiła śmiech. Nie miała przecież nawet pojęcia, czy jego w ogóle da się zranić. – Mam okropne sny. Koszmary. – Och. Boisz się? – Tak. Lodowate spojrzenie na jej skórze. – Nadal? – Tak. – Obecność bestii nie pomaga? Rus warknął pod stołem, serce Róży zamarło. Nie da rady tego zrobić, nie

potrafi mu się oddać, nie może. Ale tak właśnie zrobiła. – Bestia mi nie wystarcza. W okamgnieniu był przy niej, jego ręce na jej ciele, już ją unosił z tronu, już ją brał w swoje kamienne ramiona. Oddech miał zimny, wilgotny, jak wyziewy z grobowca, ale zniosła to, odczekała, aż wreszcie, wreszcie zamknie oczy, jego usta będą centymetr od jej twarzy. Wtedy wyciągnęła schowany w połach zdobnej tkaniny nóż i wbiła go w to białe ciało pod jego brodą. Wszedł aż po rękojeść.

Finn

PIĘTNO Finn wbił łopatę w ziemię i nacisnął na nią nogą, odrzucił ziemię ponad ramieniem, znów wbił łopatę, docisnął nogą, odrzucił ziemię, wbił, docisnął, odrzucił. Sean mu nie uwierzył, Jonas mu nie uwierzył, ale Petey mu ufa i pokazała mu jak bardzo. Zasnął z nosem w jej włosach, wdychając jej zapach, trzymając się jej kurczowo, jakby była w jego życiu jedyną pewną rzeczą. Jedyną prawdą. I tak przez ostatnie cztery noce. Mógłby tak kopać dziury do końca życia. Mógłby przekopać się na drugą stronę kuli ziemskiej. Może wtedy znalazłby tam Rozę. Może... – Chłopie! – ryknął na niego Miguel. – Nie kopiemy tu szybu naftowego. – Co? A, tak, sorki. Roza lubiła Miguela. Kiedy przyszedł po raz pierwszy do ich domu, uśmiechnęła się na jego widok tak szeroko, że Finn z Seanem byli pewni, iż już się z Miguelem znają. Ale Miguel powiedział, że w życiu jej nie widział i że chyba nie myślą, że zdołałby zapomnieć dziewczynę, która tak wygląda. – Niby jak? – spytał Finn. – Jakby już było po tobie – stwierdził wtedy Miguel. Wyrwali kolejny pogryziony słupek z ziemi. Wcisnęli na jego miejsce nowy, zalali betonem. Potem usiedli na żółknącej trawie, żeby trochę odpocząć. Miguel popatrzył krytycznie na stary słupek. – Normalnie jakby go byk zaatakował. – Pewnie bracia Rude mają byka, nie? – Oni sami są byczkami. Może zresztą to oni obgryzają to ogrodzenie. – Wcale by mnie to nie zdziwiło – zgodził się z nim Finn. – A gdzie Musztarda? – Znów polazł na drogę zaganiać dziewczyny. Finn osłonił oczy od słońca. – Jest wśród nich Amber? – spytał. Miguel wzruszył ramionami. – Nie chcesz z nią zagadać? – drążył Finn. Miguel wyrwał garść trawy, przesypał ją sobie z ręki do ręki, jakby czegoś szukał. – A ty nie chcesz ze mną zagadać? – odpowiedział wymijająco. – Że co? Przecież cały czas gadamy. Miguel rzucił trawę, otrzepał dłonie. – Jak się tak nad tym zastanowić – powiedział – to to budowanie ogrodzenia

to jakieś szaleństwo. Zwierzęta i tak będą przełazić nad nim, pod nim, wyżerać dziury. I to najróżniejsze stwory. Może nawet takie, o których istnieniu nie mamy pojęcia. – Aha – odpowiedział Finn. – Więc naprawdę nie zamierzasz mi powiedzieć? – O czym? – Że go widziałeś. Że widziałeś faceta, który porwał Rozę. Finn rozdziawił usta, zamknął je. – Skąd o tym wiesz? – spytał. – To jest Bone Gap, chłopie. Tu wszyscy wszystko wiedzą. – Wierzysz mi? – Kretyn. Miguel wstał z ziemi, otrzepał dżinsy na tyłku. Podszedł do następnego słupka i zaatakował ziemię łopatą. Finn przypomniał sobie ów dzień w trzeciej klasie, kiedy jeden z braci Rude oskarżył go o zwinięcie mu figurki Swamp Thing i wszyscy bracia naskoczyli na Finna podczas przerwy. Miguel rzucił się na nich, zaczął miotać na lewo i prawo swoimi przedługimi rękoma. Nim interweniowali nauczyciele, pokonał chyba ze trzech Rude’ów. Miguel od razu im wszystkim powiedział, że Finn na pewno niczego nie ukradł. Finn nie jest złodziejem. Tylko że prawda była taka, że Finn zwinął tę figurkę. Jego matka nigdy nie miała pieniędzy na zabawki. Sean kazał mu ją oddać jeszcze następnego dnia. Finn wziął łopatę i zaczął kopać obok Miguela. Przez chwilę obaj milczeli. – Spotykam się dziś z Petey w Smakowitych Ploteczkach. Mogę z nią pogadać o Amber – przerwał ciszę Finn. – Nie jesteśmy w piątej klasie. – To nie chcesz, żebym z nią o tym pogadał? Miguel kopnął w łopatę, żeby ją unieść wraz z ziemią. – Tego nie powiedziałem. Siedząc przy barze w kafejce i czekając na Petey, Finn nerwowo bębnił palcami o blat. Na dworze zostawił swoją czarną klacz, wielką i zaniepokojoną, a teraz zachodził w głowę, o co mu w ogóle chodziło z tą randką. Światła były zbyt jasne, krzesła zbyt wytarte, rozklekotane, jakby w każdej chwili miały go zrzucić na podłogę. Chciał się spotkać z Petey w miejscu publicznym, żeby wszyscy ich zobaczyli, żeby zrozumieli, że to, co się dzieje między nimi, jest ważne. Teraz jednak zaczął się obawiać, że będą z tego same kłopoty. – Hej! Lunatyk! – Co? Nad nim stała kelnerka o włosach rudych jak cegła. W ręce trzymała dzbanek z kawą. – Przecież wołam do ciebie już chyba całe wieki. Co dziewczyna ma niby

zrobić, żeby zwrócić twoją uwagę, co? – Darla? Kelnerka się nadęła. – A myślałeś, że niby kto? – Ale twoje włosy... – No! Podobają ci się? Czułam, że potrzebuję odmiany. Lepszy kolor niż tamten nudny blond, nie? – Yhy – wybąkał Finn. – Są naprawdę... rude. – Kawy? Finn pokiwał głową, podsunął swoją filiżankę. – O, myślałam, że odmówisz jak zwykle – zdziwiła się Darla. – Trochę jestem niedospany. – Mam nadzieję, że z jakiegoś miłego powodu – rzuciła. Finn zrobił się czerwony jak burak. – Mam dużo nauki. – Ta, nauki – prychnęła Darla. – W środku lata. – Zbliżają się egzaminy. Na studia. – Jasne – nie odpuszczała. – I dlatego właśnie tak się rumienisz. – Spaliłem się na słońcu. Darla machnęła dzbankiem w stronę okna. – Niesamowity ten twój koń. Wyścigowy czy co? – Nie wiem – przyznał Finn. – Kawał z niej klaczy. – No. – W życiu nie widziałam tak wielkiej klaczy. Ani w sumie ogiera też nie. – No – powtórzył Finn. Darla odstawiła dzbanek na podgrzewacz. Chwyciła ścierkę, zaczęła wycierać blat. – Podobno dużo jeździsz po nocy? – Skąd wiesz? – spytał Finn głosem ostrzejszym, niż zamierzał. Darla zamarła ze ścierką w dłoni. – Może jednak nie powinieneś pić kawy. Jakiś taki się nerwowy zrobiłeś. Finn odsunął filiżankę w jej stronę. – Może masz rację. Mogę zamiast tego lemoniadę? – Się robi – powiedziała, zabierając mu sprzed nosa niebezpieczną kawę. Finn wziął głęboki wdech, żeby jakoś się jednak uspokoić. Nie był tu od wielu miesięcy. Ostatni raz przyszli tu z Rozą. Roza uwielbiała Smakowite Ploteczki. Uwielbiała jedzenie, hałas, gwar rozmów. Wszystko to przypominało jej dom. Sean nigdy jej nie spytał, skąd się wzięła w Bone Gap. Uznał, że jeśli zechce mu powiedzieć, to sama to zrobi. Sean twierdził, że pewnych pytań się nie zadaje,

nawet jeśli mieszkańcy Bone Gap i tak już dawno wymyślili sobie na nie odpowiedzi. – Ludzie gadają – powiedziała raz Roza Finnowi. Schowali się na kanapie i pałaszowali desery lodowe. – Gadają, którego chłopca kochać Roza. – Co masz na myśli? – Seana, Finna, Finna, Seana. – Roza zamachała łyżeczką. Finn mało się nie udławił wisienką. – Co za bzdura. – Gadają też: którą dziewczynę kochać Finn. – Nieprawda. – Prawda. Słucham. Słyszę. – Większość ludzi w ogóle nie słucha. – Ludzie patrzą, nie widzą. – To też. Roza wyjęła wisienkę ze swoich lodów, zamachała mu nią przed oczami. – Ty widzieć dziewczynę od pszczół. Wziął jej wisienkę. Też znał jej sekret. – A ty widzisz mojego brata. – Ale on mnie nie widzisz. – Widzi, widzi – zapewnił ją Finn, jednocześnie zażenowany i zachwycony, że sobie tak dziwnie gadają. Pochyliła się w jego stronę. – Ludzie gadają w tej chwili. Mówią: patrzcie, Roza i Finn! Może się całować! Może będzie ślub! Finn się roześmiał. – Za młodzi jesteśmy na małżeństwo. – Ale nie na całować się. Spłonił się po uszy. – Ale ty przecież nie chcesz się ze mną całować. – To nieważne. Oni lubić gadać. Lubić historie. I choć Sean go przecież ostrzegał, słowa jakoś tak same mu się wymsknęły: – Skoro już mowa o historiach, skąd ty się w ogóle wzięłaś w Ameryce? Gdzie byłaś, zanim się znalazłaś w Bone Gap? Powoli odłożyła łyżeczkę na serwetkę. Nic nie powiedziała. – Nieważne – szepnął. – Nie moja sprawa. Przepraszam. Podniosła wzrok i popatrzyła na niego tak uważnie, że nie mógł uniknąć jej spojrzenia. – Ty nie patrzeć na mnie – powiedziała. – Ludzie mówią, że na nikogo nie patrzę. Uśmiechnęła się. Jeden ząb miała leciutko wykrzywiony.

– Ty patrzeć na Petey. Zdążył wpakować sobie aż trzy łyżeczki lodów, nim przestała się śmiać. – W porządku. Ja ją lubić. Jest twarda. Jak królowa. Wy mieć moje błogosławienie. Twarda jak królowa. Darla postawiła przed nim lemoniadę i to wyrwało go z zamyślenia. Palce ześlizgnęły mu się po spoconej szklance. Obrócił się na krześle, rozejrzał po knajpie. Petey wciąż nie było. Może przyjście tu dziś wieczorem, namówienie dziewczyny na spotkanie w miejscu, gdzie wszyscy ci ludzie wymyślą o nich jakieś historie, to jednak nie był najlepszy pomysł. A potem obok niego siadł Jonas Apple i nie było już żadnych wątpliwości. – Cześć, Darla. – Jonas skinął jej głową. – Cześć, Lunatyk. Co tam słychać? Kelnerka podała mu kartę dań, jakby w ogóle jej potrzebował. Komisarz posłusznie podjął grę i przyglądał się karcie uważnie, jakby mogło znaleźć się w niej coś nowego – cassoulet z królikiem albo filet mignon. Finn skulił się nad swoją lemoniadą, ze wszystkich sił skupiając się na tym, żeby nie zepchnąć go ze stołka. Jonas zamknął kartę dań. – Poproszę frytki i brązowy sos, Darlo. A do tego napój pomarańczowy. Gazowany. – Już przynoszę. Darla napełniła szklankę i postawiła ją przed gościem. Jonas odpakował sobie słomkę, włożył ją do napoju, pociągnął. – Smakuje jak aspiryna dla dzieci. Finn miał ochotę spytać go, dlaczego pije coś, co smakuje jak aspiryna, skoro tak się przejmuje wszelkimi używkami. „Słuchaj, chłopcze, czy ty aby nie ćpasz? Kurczę blade, nie mów mi, że bierzesz kryształ?” Patrzył, jak Darla tańczy od klienta do klienta, roznosząc jedzenie, napoje i dodatkowy ketchup. Wokół niego mieszkańcy Bone Gap brzękali lodem w szklankach, siorbali zupę i gadali o pogodzie, że takie upały i słońce to niby znak, że będą piękne żniwa. Tylko że niebo było zbyt błękitne, a ziemia zbyt sucha po krótkich ulewach. Dni zrobiły się jakby o kilka godzin za długie, a noce zbyt ciemne i pełne dziwnych snów. Kukurydza, która była taka zielona i mocna, teraz miała już żółte liście. Warzywa zwiędły, kwiaty wyblakły tak bardzo, że ptaki i pszczoły były zupełnie zdezorientowane. Coś było nie tak, coś było bardzo, bardzo nie tak i nie wiedzieli co. Ale zdawali sobie sprawę, że to nie jest normalne, bo nigdy przedtem czegoś takiego nie widzieli. Nawet Charlie Valentine nie potrafił tego wyjaśnić, nawet on popatrywał teraz bezradnie w niebo i kręcił głową. A skoro już gadali o rzeczach nienormalnych i takich, których nigdy przedtem nie widzieli, siłą rzeczy ich wzrok wędrował ku Finnowi, skulonemu nad lemoniadą jak jakiś więzień. I ku jego

wielkiej czarnej klaczy szarpiącej wodze, za które przywiązał ją przed knajpą. Tak, to był nadzwyczaj zły pomysł. Darla postawiła przed Jonasem talerz frytek polanych sosem i z zadowoleniem patrzyła, jak pakuje sobie jedną do ust. – Jak tam idzie walka z przestępczością? – spytała. Finn odniósł wrażenie, że policjant ostentacyjnie na niego nie spojrzał, gdy odpowiedział: – Spokojnie. Tylko kilka włamań. Ukradzionych samochodów. Parę zbyt głośnych imprez. Robota zacznie się dopiero, jak przyjdzie czas na zawody Monster Jam. – Czas na potwory, jak sama nazwa wskazuje – zgodziła się Darla. Jonas zaśmiał się i machnął frytką, by podkreślić wagę swoich słów. – No i jak będzie kiermasz, zjadą wszyscy ci lunatycy z Chicago i Saint Louis. To ci miastowi. Oni są odpowiedzialni za całą tę przestępczość. – Kto by w ogóle chciał mieszkać w mieście? – W sumie w Chicago mają naprawdę dobrą pizzę – mruknął Jonas. – Też prawda – powiedziała Darla. Warkot silnika, spanikowane rżenie wielkiego konia Finna. Wszyscy w kafejce odwrócili się w stronę drzwi. Na progu stała Petey, jasne włosy miała potargane jak jakieś krzaczory, krótka biała sukienka lśniła na jej skórze jak księżycowa poświata. Wszyscy się na nią gapili, gdy siadła obok Finna i ścisnęła go za ramię. I od razu zrobił się taki hałas od szeptów i domysłów, jakby byli na polu kukurydzy. Finn pożałował, że w ogóle ją tu zaprosił. Pożałował, że był na tyle głupi, iż mu się ubzdurało, że mieszkańcy Bone Gap ją zobaczą, jego zobaczą, ich zobaczą, tak jak Finn ich widział. – Dzień dobry, panno Priscillo – przywitał ją Jonas. – Przynieśliśmy miód dla Darli, co? – Nie dzisiaj – odpowiedziała Petey. Jakimś cudem zdawała się nie zauważać tych wszystkich spojrzeń. Albo być może nic ją one po prostu nie obchodziły. Albo była zbyt skupiona na tym, by spiorunować komisarza wzrokiem. – Wszystko w porządku, Priscillo? – spytał Jonas. Zignorowała go, za to do kelnerki powiedziała: – Co za kolor, Darla! Może jeszcze byś sobie walnęła irokeza? Darla zachichotała. – Twój chłopak w ogóle mnie nie poznał! Wtedy Petey zwróciła się do Finna: – Weź dla mnie coś do picia, dobra? Muszę coś zrobić z tym gniazdem na głowie. – Wskazała poplątaną czuprynę, po czym ruszyła w stronę damskiej toalety, machając do różnych osób po drodze, jakby wręcz zachwycała ją skupiona na jej osobie uwaga całej restauracji.

Darla z uśmiechem napełniła jej szklankę i dolała jeszcze lemoniady Finnowi. – Ta Priscilla Willis świetnie wygląda w sukience – stwierdziła. – Nie uważasz, Jonas? – Ja się tam akurat znam. – Och, już nie bądź taki gderliwy. Każdy się zna. Słowo daję, że gdyby tylko odpowiednio się obcięła... – Poprawiła sobie włosy, jakby sama zdumiona, jakie cuda można sprawić wystrzałową fryzurą. – Wybieracie się gdzieś? Finn zmarszczył brwi. Chciał zabrać Petey do domu, pokazać jej kocięta Katastrofy, ale jakoś nie wydawało mu się, żeby tak brzmiała prawidłowa odpowiedź. – Do kina. Jonas wrzucił sobie do ust kolejną frytkę. Na brodzie została mu smuga sosu – jak znak zapytania. – Ostrożnie, Finn. – Finn powinien być ostrożny? Czy może to Priscilla powinna się mieć na baczności? – spytała Darla. Finn poczuł nieznośną kwaśność lemoniady na języku. Jeśli Jonas vel „Kurczę blade, nie mów mi, że bierzesz kryształ” choć słowem wspomni o tym, że Petey potrafi użądlić, to Finn go strzeli i tyle. – Kobiety są takie skomplikowane – powiedział jednak Jonas. „On dziwny, ona brzydka...” – A może to mężczyźni są zbyt prymitywni – zaoponowała Darla. „Może ją wykorzystuje, może ona jest gotowa zrobić wszystko, by...” – Najpierw ci mówią, że mają już serdecznie dość twojego psa, a potem nagle pakują psa do samochodu i tyle ich widziałeś. Żadnego telefonu, adresu, nic. Nawet ci nie powiedzą, jak się ma pies. No bo przecież chyba jednak powinny dać ci chociaż znać, co u psa, prawda? Człowiek by chciał wiedzieć, jak ma się jego psinka. – Jonas potarł oko. – Ta alergia mnie wykończy. Darla podała mu serwetkę. – Masz sos na brodzie. Petey wróciła z łazienki i wzięła Finna za rękę. – Hej – powiedziała. – Hej. – Coś nie tak? – Nie, nic. Znajdźmy może jakiś stolik z tyłu. – Dlaczego chcesz siedzieć z tyłu? – Puściła jego rękę. – A tak bez powodu. No, w sumie to chciałem z tobą pogadać o Amber. Darla spojrzała ponad głową komisarza policji na coś za oknem. – Hej, Lunatyk! – zawołała. – A co to za jeden, co się czepia twojego konia?

– Co? – Finn okręcił się natychmiast na stołku, ale zobaczył już tylko, jak klacz staje dęba, a potem mknie przed siebie. Zeskoczył ze stołka, popędził w stronę drzwi. Klacz ledwo było widać w tumanach kurzu. Finn zamarł, gapił się za nią chwilę w rozterce, gdy nagle usłyszał czyjś głos: – Ten głupi koń leci prosto na autostradę. Autostrada? Ta z mknącymi samochodami, ciężarówkami, SUV-ami... Motorower Petey stał oparty o ścianę. W stacyjce tkwił kluczyk. Finn wskoczył na siodełko. Przekręcił kluczyk i kopnął tak, jak robiła to Petey. Ale nie zadziałało. Spróbował jeszcze raz, tym razem zaciskając też ręczne hamulce przy kopaniu. Nadal nic. Jeszcze jedno kopnięcie i motorower wreszcie odpalił. W tej samej chwili Petey chwyciła go z tyłu za koszulkę i mało nie ściągnęła z roweru. Z trudem utrzymał się na siodełku i popędził za klaczą, wyrwawszy się dziewczynie. Jechał za koniem na pełnym gazie. Wcale nie było łatwo się utrzymać, gdy opony podskakiwały na krawędzi drogi przez miasteczko. Spod kół tryskały kamyki, tatuując mu krwiście skórę. Klacz gnała już tak szybko, że iskry leciały spod kopyt. Przed nią rozlegał się pisk opon, samochody skręcały w panice na prawo i lewo. Ten dźwięk przypomniał mu chwilę, gdy inny samochód manewrował w prawo i lewo – blade dłonie Rozy walące w tylną szybę. Klacz przyspieszyła. Autostrada była już o kilka kilometrów. Jeśli do niej dotrze... W głowie huczały mu syreny. Już szybciej jechać nie mógł, ale w końcu udało mu się wyprzedzić galopującego konia. Gdy znalazł się przed nią, zakręcił raptownie. Zacisnął ręce na hamulcach. Klacz zwolni. Na pewno zwolni. Nie zwolniła. Znów więc musiał przed nią wyskoczyć, tym razem on skręcił w lewo, ona odbiła w prawo i pogalopowała dalej, nim miał chwilę, żeby zareagować. Zdążył tylko zobaczyć białą pianę zbierającą jej się na pysku, ciemny pot na jej boku, dzikie przerażenie w oczach. Coś ją przestraszyło. Coś przestraszyło ją tak okropnie, że była gotowa uciec choćby na autostradę i... Finn znów wyprzedził konia. Tym razem wszedł w poślizg, pochylił motorower tak, że zostawił na asfalcie dobre kilka metrów własnej skóry. Motorower zaiskrzył, zapiszczał i w końcu stanął. Finn mógł już tylko leżeć na środku drogi, przygwożdżony maszyną Petey. A jego koń, jego piękny, cudowny, niemożliwy koń pędził prosto na niego. Klacz stanęła dęba, kwiknęła, kopyta świsnęły w powietrzu. A gdy opadły, trafiły prosto w jego serce. Połamałem się, pomyślał w pierwszej chwili. Poparzyłem się, pomyślał w drugiej.

Połamałem się i poparzyłem, przebiegło mu przez myśl w trzeciej. Poczuł chłodną dłoń na policzku. Otworzył oczy i ujrzał zaniepokojoną twarz Petey. Kurczowo ściskała jego rękę. Po drugiej stronie powiewały na wietrze długie brązowe włosy Mel Willis. Trochę jak gałęzie wierzby. Za ich plecami pisk opon, trzaskanie drzwi. Mieszkańcy Bone Gap przyjechali zobaczyć, co się stało. Wszyscy tu za nim popędzili. – Finn? – szepnęła Petey. – Nic ci nie jest? – Za pomocą samych wykrzykników opisz sytuację stratowania przez własnego konia. – Zakaszlał. Próbował usiąść, ale pierś piekła, jakby ktoś wypalił na niej piętno. Połamał się, poparzył i jeszcze ma piętno. „Ale przynajmniej niczego nie ćpałem! – chciał powiedzieć. – Wcale nie wącham kleju, drodzy państwo, i dlatego...” – Nie ruszaj się – nakazała Mel. – Klacz stanęła ci na piersi. Ale próbowała cię ominąć. Mimo paniki wiedziała, że to ty. Masz szczęście. Naprawdę nie chciała cię skrzywdzić. Chociaż pewnie masz kilka złamanych żeber. Petey nagle puściła jego dłoń, wstała i odmaszerowała. – Nic mi nie jest – wyjęczał Finn. – Dokąd ona idzie? Mel wskazała stojący kilka metrów dalej samochód. Całkowicie blokował ruch. Na środku drogi stała też wycieńczona ze zmęczenia klacz. Petey wzięła wodze i omotała je sobie wokół pięści. Wokół gniewnie zaciśniętej pięści. Jej oddech był groźny, pierś unosiła się niespokojnie. Mel spojrzała na córkę. – Priscilla zadzwoniła po mnie, kiedy zabrałeś jej motorower. – Wygląda, jakby się na coś wściekła. – Zawsze tak wygląda. – Nie, tym razem to chyba naprawdę. Zniszczyłem jej motorower? – Nie wydaje mi się, żeby o to się złościła. Ludzie czasem się tak wściekają, kiedy ktoś, na kim im zależy, rzuca się pod kopyta rozszalałego zwierzęcia, szczególnie jeśli to zwierzę waży z pół tony i ma stalowe podkowy. – Przepraszam – wybąkał, choć nie był pewny, za co przeprasza. – Nic jej nie jest? – Nie był też pewien, czy pyta teraz o klacz, czy o dziewczynę. – Nie wiem, Finn. Ta klacz pędziła na złamanie karku kilka dobrych kilometrów i cudem uniknęła przerobienia na psią karmę. Trafiła cię kopytem w pierś i mało nie trafiła w głowę, więc i ty cudem uniknąłeś przemielenia na karmę. – Odsunęła mu włosy z twarzy. – Myślę, że na wszelki wypadek powinien ją obejrzeć weterynarz. I ciebie też. I najlepiej, żeby dał ci jakąś szczepionkę, po której już nigdy więcej nie strzelisz takiej głupoty. Czy ty masz pojęcie, jakie to było niebezpieczne? Finn tylko jęknął w odpowiedzi. Miał wrażenie, że to wcale nie było dużo

bardziej niebezpieczne, niż bawić się z milionami owadów uzbrojonych w żądła i ryzykować wstrząs anafilaktyczny. Wyprostował nogę. Jego udo i łydka były tak starte, że bardziej przypominały stek rozłożony na blacie w mięsnym. Pożałował, że w ogóle spojrzał w dół. Mel westchnęła. – Odpocznij chwilę. Puścił tę radę mimo uszu i usiadł. Tyle już razy dostał w skórę na drodze. Jeden raz w tę czy we w tę nie robi różnicy. – Ty to jesteś jak jakiś wielki wrzód na Buddzie, wiesz? – stwierdziła Mel. – Nic mi nie jest. – Przestań się kłócić. Wyglądasz, jakbyś się pobił z robotem kuchennym. Mieszkańcy Bone Gape byli już bardzo blisko, ustawili się za plecami Mel. – Ja cię... – Ktoś gwizdnął. – To będzie bolało. – To już boli – sprostował Finn. – A czego żeś się spodziewał? – rzucił ktoś inny. – Takie popisy zawsze się źle kończą. – Właśnie – zgodził się trzeci. – Coś ty sobie myślał? Że możesz zgrywać Evela Knievela? – Kogo? – spytał Finn. – Dzisiejsza młodzież. Durne to takie, nie? – Nie na tyle durne, żeby nie wiedzieć, że nie powinno się kończyć zdania słowem „nie”. – Priscillo Willis! – syknęła ostrzegawczo Mel. – Przepraszam – odburknęła zupełnie nieprzepraszającym tonem Petey. – Nie słuchajcie, co wygaduje moje dziecko – oznajmiła Mel. – Po prostu martwi się o Finna. Petey zarzuciła szaloną czupryną. – Wcale się o nikogo nie martwię – oświadczyła. Mel przycisnęła dłoń do czoła. – Nie chce ktoś przypadkiem adoptować pary nastolatków? – jęknęła. – Nie bardzo. Są cali twoi, słodka Melisso – powiedział jakiś mężczyzna. – W dechę – skwitowała Mel. Zawyły syreny. Tym razem prawdziwe. Karetka. Zwykle powinno jechać w niej dwóch ratowników, ale tym razem wyskoczył tylko Sean z czarną torbą. Zawsze wszystko robił po swojemu. Ruszył w stronę Finna, jakby brał długi łyk wody i nie uronił ani kropli. Mel wstała, chwyciła go za ramię, coś mu szepnęła do ucha. Sean pokiwał głową. Położył torbę obok Finna. Nic nie powiedział, tylko podciągnął bratu koszulkę. Pośrodku klatki, wprost na mostku, widniał krwistoczerwony odcisk w kształcie podkowy. Sean wyjął stetoskop i dotknął nim skóry na lewo od

podkowy. – Wdech – powiedział, więc Finn zrobił wdech. – Wydech. Finn posłusznie wypuścił powietrze. Sean fachowym ruchem obmacał bratu żebra, po czym położył płasko dłoń na środku jego klatki piersiowej. – Boli, kiedy naciskam? – Trochę. – Finn jęknął. – Jak bardzo? W skali od jeden do dziesięciu. – Jeden. – Pytam poważnie. – To czternaście. Sean obejrzał zadrapania. – Nie jest źle – orzekł. – Jak na taki wypadek. – Schował stetoskop do torby. Spojrzał na Mel. – Posiedzisz przy nim? Muszę pójść po nosze. – Jasne. – Nie potrzebuję żadnych noszy – zaprotestował Finn. Równie dobrze mógłby gadać do ula. Nikt go nie słyszał. Albo może słyszeli, ale nie słuchali, bo wszyscy mieli coś do roboty. Sean poszedł do karetki po nosze. Mel i Petey zapowiedziały, że kiedy Finn będzie na kontroli w szpitalu, odprowadzą klacz do domu. Dadzą jej jeść i pić. Zadzwonią do weterynarza. Sean pomógł bratu położyć się na noszach i przepchnął je do karetki sprawnym ruchem, po czym zatrzasnął drzwi, obszedł samochód, wskoczył za kierownicę i włączył silnik. Teraz już widać syrena nie była potrzebna. Szpital znajdował się dwadzieścia minut drogi od miejsca zdarzenia. Większość czasu Finn czuł, jak Sean się zbiera, żeby zadać mu kilka pytań. Finn znał brata na tyle, żeby go nie popędzać. Uniósł się na noszach, starając się nie zważać na piekące rany i zadrapania, i tępy ból w piersi pulsujący jak bicie serca. Policzył pudełka z lekami na półkach. Policzył piegi na swojej ręce. Wyobraził sobie, jak Petey odwiedzi go w szpitalu, wślizgnie się do jego łóżka, pozwoli mu schować nos w jej włosach i zawędrować rękom, dokąd zechcą. Przypomniał sobie Rozę, jak siedziała na kanapie na tyłach Smakowitych Ploteczek i czekała na niego z dwoma pucharkami lodów i mnóstwem ciekawych rzeczy do powiedzenia. Po dziewiętnastu minutach jazdy Sean spytał: – Czyś ty próbował zabić tego konia? Finn mało nie połknął języka z zaskoczenia. – O czym ty mówisz? Przecież ją uratowałem. Cisza. – Goniłeś ją. – Pędziła prosto na autostradę – nie dawał za wygraną Finn. – Chciałem ją dogonić, nim wpadnie pod samochody.

Próbował obrócić głowę tak, żeby spojrzeć na Seana, ale nosze były zbyt nisko, by mógł spojrzeć ponad oparciem fotela kierowcy. – I uznałeś, że najlepiej będzie popędzić za nią na supergłośnym motorze? – Coś ją spłoszyło i... – Konie boją się każdego drapieżnika. Była pewna, że chce ją zeżreć jakiś warczący, dymiący potwór, więc zrobiła to co zawsze w takiej sytuacji. Zaczęła uciekać. – Ale... – Czy ty naprawdę nie rozumiesz? – W głosie Seana nie było słychać złości, tylko zmęczenie. Przemożne zmęczenie. Takie, które przenika cię do szpiku kości i go zupełnie wyżera. – To ciebie się bała, Finn. To przed tobą uciekała. Sean zatrzymał karetkę, wyskoczył zza kierownicy. Gdy otworzył tylne drzwi, Finna oślepiło zachodzące słońce.

Petey

PEŁEN OBRAZ Petey i jej matka dotarły do domu Finna godzinę po tym, jak chłopak usiłował przerobić się na mielone, a brat zabrał go do szpitala, żeby go poskładać do kupy. Zaprowadziły klacz z powrotem do chylącej się czerwonej stodoły. Nakarmiły ją, napoiły i długą chwilę głaskały cierpliwie małego, zaniepokojonego koziołka, który miał dotrzymywać klaczy towarzystwa, a skupił się na odgryzaniu koronki z sukienki Petey. Choć nie zauważyły u klaczy żadnych obrażeń, Mel postanowiła jednak zadzwonić po weterynarza. Weszły więc do domu O’Sullivanów; Mel zrobiła sobie herbatę i usiadłszy przy stole, sączyła ją w milczeniu. Czekała na weterynarza. Petey natomiast ani myślała sączyć albo czekać. Chodziła po domu, przyglądała się rodzinnym zdjęciom, otwierała i zamykała książki, zaglądała do szuflad. Gdyby namierzyła komputer, na pewno by go włączyła, ale wyglądało na to, że O’Sullivanowie nie mają komputera. – Nie grzebiesz im przypadkiem w rzeczach? – zawołała czujnie matka z kuchni. – Nie! – odkrzyknęła Petey. Nie grzebała im w rzeczach, grzebała tylko w rzeczach Finna. A biorąc pod uwagę to, co robili z Finnem, jak poważnie wyglądała sytuacja między nimi i że właśnie usiłował się zabić, miała pełne prawo zrobić mały wywiad. Jeszcze czuła jego ramiona na swoim ciele, jego usta na karku, jego gorący oddech... A jednak gdy ujrzała go tam na ziemi całego we krwi, miała ochotę go skopać. Nie powinni byli się umówić w tej restauracji, ale gdy tylko włożyła dziś tę głupią sukienkę, zrozumiała, jak bardzo chce zrobić wszystko to, co inni. Jak bardzo chce wyjść z nim na lody, do kina, trzymać się z nim za ręce, gdy będzie padało, sprzeczać się o jakieś głupoty, a potem godzić tak namiętnie, że już naprawdę nie będzie wiadomo, czyj język jest czyj. Nie ma na to jednak żadnych szans, jeśli się okaże, że Finn jest zbyt wspaniały, by być prawdziwym chłopakiem – że jest tylko bohaterem jakiejś bajki, że zmyśliła go sobie z samotności, ot, siłą woli. Bajka ta kończyłaby się następująco: „I tak młodzi kochankowie spędzili upojny miesiąc, nim chłopca stratował na śmierć jego magiczny koń”. Choć prawdę powiedziawszy, nie dlatego szperała mu teraz w rzeczach. Sęk w tym, jak się zachował tuż przedtem w restauracji, nim jego koń zaczął uciekać. Nieufnie, dziwnie, jakby jednak nie chciał, żeby ludzie ich widzieli. Nie chciał, żeby widzieli go z nią. – Mamo? – zawołała. – Jaki był Finn, jak był mały?

– Taka była z niego mała gapcia. W sumie niewiele się zmienił. A bo co? – Nic! – odkrzyknęła Petey, bo nic nie męczyło jej bardziej niż wizja, że Finn coś przed nią ukrywa, ukrywa coś przed wszystkimi. Musi się dowiedzieć, co to takiego. Z półki nad kanapą ściągnęła album ze zdjęciami. Zaczynał się od fotografii urodziwej kobiety trzymającej ładne dziecko. Potem pojawił się mały chłopiec i kolejne, jeszcze ładniejsze dziecko. Matka Finna, Didi, z synami. Mieszkańcy Bone Gap dużo o niej gadali, jaka była śliczna, ale postrzelona, o jej mężu, takim oddanym – mimo wszystko. Zastanawiali się bez końca, czy to nie po niej Finn jest taki zawsze zagubiony i roztargniony, może naprawdę wdał się w matkę. Mówili, że to wielka szkoda, że Roza też uciekła. Że kobiety tak jakoś zawsze uciekają od tych O’Sullivanów, wielka szkoda, szczególnie że przecież Sean jest na pewno Bogu ducha winny. Odłożyła album na miejsce, wzięła następny. Mnóstwo zdjęć dorastających chłopców, chudych, z ciemnymi loczkami. I Didi – piękna jak zawsze. Ale żadnych zdjęć Hugh. Może to on je robił i dlatego. Zastanawiała się, czy Finn wybaczył matce, że ich tak zostawiła. Gdy o niej mówił, nie wyczuwała w nim złości, ale o czym to świadczyło? Sean, myślała, Sean pewnie jej nie wybaczył. Mieszkańcy Bone Gap wielbili go jak młodego boga, ale Petey wiedziała dobrze, co Sean o niej myśli. Wiedziała, co sobie ubzdurał na jej temat po tamtej imprezie w zeszłym roku. A przecież tak bardzo się mylił. Sean był twardym człowiekiem. A z drugiej strony, Bone Gap było dziurą, z której uciekał tak naprawdę każdy, kto mógł. Ojciec Petey na przykład. I to gdy miała zaledwie kilka lat. Mama mówiła, że to dlatego, iż byli tacy młodzi i nie poradził sobie z tą odpowiedzialnością. Petey jednak uważała, że to żałosna wymówka, i już dawno postanowiła sobie, że nigdy nie będzie nawet próbować go odnaleźć, a już na pewno przenigdy mu nie wybaczy. Może więc ona też jest twardym człowiekiem. Czy nie dlatego właśnie przegląda te albumy? Ktoś zapukał do kuchennych drzwi. Petey usłyszała, że matka rozmawia z weterynarzem. – Priscillo, idę z panem Reedem do stodoły! Trzasnęły drzwi. – Nie mówcie na mnie Priscilla! – syknęła Petey do mebli, na wypadek gdyby im coś takiego strzeliło do łbów. Zaczęła przeglądać regał z książkami. Znalazła mnóstwo podręczników do biologii i fizjologii, książki o zwierzętach, kilka o rolnictwie, ale tylko jedną małą o mitach. Tę wyciągnęła. Znała ją. Też ją miała. Raz spytała Finna o jego ulubioną książkę, ale spłonił się i nie odpowiedział.

– Co? To jakiś romans czy coś? – drążyła, ale nie chciał jej powiedzieć. Nie przeszkadzałoby jej, gdyby to był romans albo jedna z powieści o jakimś wspaniałym psie, który na końcu ginie. Ale przeszkadzało jej, że nie chciał jej powiedzieć. Ona sama czytała książki wiele razy, mnóstwo książek, z mnóstwa rozmaitych, skomplikowanych powodów. Kiedy była mała, ktoś dał jej na przykład książeczkę pod tytułem Sklep z żonami. Opowiadała o bardzo samotnym mężczyźnie, który postanowił się ożenić. Poszedł więc do sklepu, gdzie na półkach przygotowane były rozliczne kobiety. Wybrał sobie żonę, kupił ją i dostał ładnie opakowaną. Zabrał ją do domu. Potem poszli już razem do sklepu z dziećmi i kupili sobie kilkoro. Petey czytała ją w kółko. Nie dlatego, że jej się spodobała, ale dlatego, że liczyła jednak na to, iż opowieść się zmieni. Czekała na tę chwilę, gdy odwróci kolejną stronę i to kobieta pójdzie do sklepu z mężami. Czekała na sprawiedliwość. Ale oczywiście opowieść się nie zmieniła. Sprawiedliwości nie stało się zadość. Gdyby Petey sporządzała na bieżąco listę rzeczy, których nie znosiła, musiałaby do niej dodać: brak sprawiedliwości na tym świecie. Ale Sklep z żonami nadal stał na jej półce, choćby po to, żeby jej przypominać, iż nie brak na tym świecie dupków gotowych napisać takie bzdury, wierzyć w takie bzdury. A w co ona wierzyła? W to, że Finn coś przed nią ukrywa. Ruszyła w kierunku sypialni. W domu były dwie. Jedna z przodu, druga z tyłu. Jedna uporządkowana, druga zabałaganiona. Petey zaczęła od tej czystej. I choć było to właściwie przestępstwo i sama byłaby wściekła, gdyby ktoś jej tak zrobił, nie mogła się powstrzymać. Czuła się tak, jakby mogła wreszcie otworzyć tę powieść graficzną o braciach i kocach i zajrzeć wprost do ich życia, życia, które dotąd było przed nią zamknięte, zawsze było całkowitą tajemnicą. W małym, czyściutkim pokoju nie było wiele mebli – duże łóżko z prostą niebieską pościelą, komoda, stolik nocny, kilka starych rodzinnych zdjęć na ścianie. Na komodzie jakiś przyrząd, policyjny skaner radiowy czy coś takiego, a przy nim zdjęcie Hugh O’Sullivana wyrzucającego w powietrze roześmianego chłopca, który trochę się rozmazał. Powietrze w pokoju było chłodne, o orzeźwiającym zapachu sosen, ale wyczuwało się jeszcze inny – zapach człowieka, mężczyzny, silniejszy w pobliżu łóżka. Na nocnym stoliku lampka ze starym kloszem i zaczytany podręcznik do anatomii. Nie powinno mnie tu być, nie powinno mnie tu być, myślała Petey, ale mimo to otworzyła szufladę stolika. Włożyła do niej ręce i wyciągnęła gruby szkicownik. W szufladzie walały się luzem ołówki. Usiadła na łóżku – musi pamiętać, żeby potem poprawić pościel – i zaczęła przeglądać szkicownik. Zaczynał się od rysunków drzew i rzeczy, potem były zwierzęta i ludzie, piękne szkice, choć trochę niewprawne, jakby rysował je ktoś młody, dopiero odkrywający swój talent.

Z każdą stroną rysunki stawały się jednak bardziej zaawansowane, szczegółowe, artystyczne. Gdzieś w połowie szkicownika Petey natknęła się na całkiem sporo aktów różnych kobiet. Nie pornograficznych, ale pięknych, pełnych uwielbienia, jakby artysta usiłował zrozumieć kobiece ciało, przemyśleć je pod każdym kątem. Zaczerwieniła się, patrząc na te szkice, na linie ud, wypukłości piersi – czy były to wyimaginowane kobiety? Czy znał je? Nie rozpoznawała żadnej twarzy, ale Sean nie był już dzieckiem, był dorosłym mężczyzną, miał pracę i życie poza Bone Gap. Mógł znać najróżniejsze kobiety z najróżniejszych miejsc. Z pałającymi policzkami odwracała kolejne strony. Miała przed sobą kronikę artystycznego życia Seana. Nawet akty stawały się coraz bardziej dopracowane, intymne. Gdzieś po trzech czwartych szkicownika odnalazła twarz, którą rozpoznała. Roza. Roześmiana. Nie naga, po prostu kucająca w ogrodzie, roześmiana, patrząca za przelatującym motylem. A potem szkic drobnych rąk Rozy wyrabiających ciasto, Roza rąbiąca drewno, Roza po kolana w błocie, Roza skulona w fotelu z książką, Roza, Roza, Roza. Zatrzymała się przy portrecie jej twarzy, narysowanym z taką starannością, z taką miłością, że Petey poczuła się jak najgorszy podglądacz, jak potwór, który zagląda ludziom nocą przez okna. A jednak nie mogła oderwać od niego wzroku. Choć rysunek był zrobiony ołówkiem, uśmiech Rozy promieniał, jej włosy zdawały się lśnić ciemnym, nieziemskim światłem, jej szyja pulsowała kusząco. Na kartce widać było małe wybrzuszenia. Petey musnęła je opuszkami. Ślady po łzach. Zamknęła szkicownik i schowała go z powrotem do szuflady. Poprawiła niebieską pościel, żeby zatrzeć ślady przestępstwa. Sean nie był twardym człowiekiem. I Petey też nie. Była tylko wścibską, bezczelną idiotką. Postanowiła, że zostawi pokój Finna w spokoju. Już wystarczy tej zabawy w intruza. Powinna po prostu mu zaufać. Ale gdy mijała jego pokój z mocnym postanowieniem, że zachowa się jak przyzwoity człowiek, usłyszała jakiś zduszony pisk. Zamarła. Nasłuchiwała chwilę. Kolejny pisk, nie mogła więc nie zajrzeć. Na podłodze szmaciany czerwono-niebieski dywanik. Rozrzucone ciuchy. Zawalone śmieciami biurko. Na ścianach i komodzie zdjęcia koni. I kotów. I pól kukurydzy tuż przed żniwami. Kamieni na dnie strumienia we wszystkich odcieniach szarości. Pojedyncze łóżko, niepościelone, kołdra w jednym kącie, prześcieradło pomarszczone. Co dziwne, żadnych zdjęć ludzi. Ani Miguela Cordero, który był przecież najlepszym przyjacielem Finna. Ani brata, ani matki, ani ojca. Ale może to nie było wcale nietypowe. Bo też co niby Petey wiedziała o chłopcach? Popłynęła niczym duch w stronę pomiętego łóżka, przyciągnął ją zarys ciała Finna odciśnięty w starym materacu. Tak jak w pokoju Seana zapach skóry – słony, słodki – wzmagał się przy łóżku, ale tu był jednak trochę inny, bardziej znajomy i niezduszony sosnowym aromatem płynu do mycia podłóg. Wmówiła sobie, że nie robi przecież nic złego, że nie szkodzi, jeśli położy się na tym łóżku; jeśli otuli się

jego kołdrą, zapadnie w ten kształt, który jego ciało wycisnęło na materacu, schowa nos w poduszkę, by poczuć jego zapach. Łóżko było wąskie, bardzo podobne do jej łóżka, i wyobraziła sobie Finna na sobie, szepczącego coś o tym, jaka jest piękna. Zrobiło jej się gorąco na myśl, że nie jest tylko wścibską idiotką – jest wścibską, zidiociałą dziwaczką. A potem mało nie dostała zawału, bo coś jej oblazło stopy. Wrzasnęła, odrzuciła poduszkę i usiadła w panice. U jej stóp czaił się gotowy do skoku kociak z uszkami sterczącymi jak maciupeńkie pędzelki. Musiał chyba wdrapać się jakoś na łóżko, czepiając się pazurkami, bo taki drobiazg nie mógłby przecież wskoczyć tak wysoko. Roześmiała się, gdy maleństwo zaatakowało jej pięty. Starała się poruszać powoli, żeby nie zrobić przypadkiem krzywdy tej odważnej istotce. Nagle na łóżko wskoczył większy, pręgowany kot. Z godnością matka chwyciła dziecko za skórę na karku i zeskoczyła z powrotem na podłogę. Podeszła do szafy, usiadła i obejrzała się na Petey. – Mam ją otworzyć? – upewniła się Petey. Wstała z łóżka i szerzej uchyliła drzwi do szafy. Na dnie ujrzała stertę ręczników. Pręgowana kocica wślizgnęła się do środka i położyła na nich malucha. Potem znów wymknęła się z szafy i zniknęła pod łóżkiem. Wróciła stamtąd z kolejnym pręgowanym kotkiem, którego także odtransportowała na legowisko w szafie. Trasę tę pokonała jeszcze cztery razy, aż na ręcznikach baraszkowało sześć kociaków. Matka obeszła je kilka razy, zaganiając je w zwartą, wijącą się kulę futra, i dopiero wtedy sama rozłożyła się na ręcznikach. Zabrała się do metodycznego czyszczenia swoich dzieci i wylizywania im uszu. Petey wróciła do kuchni i w jednej z szafek znalazła spodeczek. Nalała do niego wody, ledwie kilka centymetrów. Poszła znów do pokoju Finna i postawiła spodeczek na podłodze przed szafą, żeby kotka mogła go łatwo znaleźć. Usiadła w otwartych drzwiach, oparła się o futrynę i słuchała mruczenia kociąt. Brzmiało jak spowolniona wersja pszczelego bzyczenia i dosłownie czuła ten odgłos na skórze. Coś chwyciło ją za gardło, zapiekły oczy. Najpierw te rysunki, potem mruczenie kociaków i ten wszechobecny zapach Finna. Przez to wszystko zatęskniła za obydwoma braćmi, za każdym inaczej, ale wszystko to było takie dziwne, przemożne i niezrozumiałe. Znów ogarnął ją strach, że coś jest nie tak, że tego nie widzi i przez to przegra. Przyglądała się kociętom; wszystkie były jednakowego rozmiaru, wszystkie w takie same plamki i prążki. Jak matka w ogóle potrafi je rozpoznać? Jeśli jest to w ogóle potrzebne. Przecież są identyczne. Może każdy inaczej pachnie? To coś coraz mocniej trzymało ją za gardło i nijak nie potrafiła tego pokonać. Rozejrzała się po pokoju, w którym nie było żadnych zdjęć z ludźmi. I co Darla powiedziała? Że Finn nie rozpoznał jej, bo przemalowała włosy na rudo? Przypomniała sobie, jak patrzyła na Finna, gdy podpisywał jej księgę pamiątkową. Zamiast poszukać się na zdjęciu, najpierw znalazł swoje nazwisko, a potem odliczył od lewej do prawej,

żeby namierzyć swoją twarz. A kilka tygodni temu, gdy ściągała rój przed kafejką, pomylił przecież Spike’a z Derekiem. I zawsze wydawał się taki rozkojarzony. Nie potrafił opisać mężczyzny, który porwał Rozę, a w każdym razie nie tak, jak inni ludzie by to zrobili. Ale przecież wzrok miał dobry. Zdarzają się ludzie, którzy nie mają pamięci do twarzy, ale bez przesady... Zerwała się raptownie, palce już szukały klawiatury. Tylko że żadnej tu nie było. Z wyjątkiem tej na jej komórce. Miała stary telefon, na którym Internet był wolniejszy niż sygnały dymne, ale i tak zaczęła szukać. Stała tak w pokoju Finna, kociaki mruczały, jej nozdrza wypełniał zapach Finna, palce śmigały, niewidzialna ręka wciąż zaciskała się na jej gardle, gorące łzy spływały po policzkach, gdy przechodziła od wątku do wątku i znalazła w końcu to, czego tak bardzo nie chciała znaleźć. Wpatrywała się w ekranik i usiłowała przyjąć do wiadomości tę nową informację, zrozumieć jej znaczenie. Potem pobiegła do salonu i otworzyła jeden z albumów. Wyjęła kilka zdjęć i schowała sobie do kieszeni. Odłożyła go na półkę, starannie poprawiając grzbiety, żeby nikt się nie domyślił, że tu była, żeby nikt się nie dowiedział, jaki z niej mięczak i jak łatwo można ją zranić.

Finn

PYTANIA W szpitalu Finna szturchano, dźgano, prześwietlono, obskubano z kamyczków, nasmarowano śmierdzącym kremem antyseptycznym i owinięto w bandaże. Po czym zostawiono w jakimś pokoju na obserwację. Na wszelki wypadek. Tak powiedział Sean. Natomiast ani trochę nie powiedział: „Nieźle mnie nastraszyłeś, ale cieszę się, że nic ci nie jest”. Albo: „To było okropnie głupie, ale w każdym razie odważne”. Lub chociaż: „Jutro poczujesz się znacznie lepiej”. Zamiast tego przykazał tylko Finnowi, żeby nie sprawiał pielęgniarkom żadnych kłopotów, a potem obrócił się na pięcie i poszedł sobie. Finn więc się starał. Bez słowa zjadł kolację – suchą, brązową gąbkę, która miała być chyba jakiś klopsem, i galaretowate purée, choć nie wmusił już w siebie twardej jak krążek hokejowy bułki. Wziął przeciwbóle, które mu podano, popił je wodą, jak mu kazano. Resztę wieczoru spędził na klikaniu w pilota. Usiłował znaleźć coś, co nie byłoby nudne i niezrozumiałe. Ostatecznie zaczął oglądać dokument o jakimś żyjącym głęboko w puszczy amazońskiej plemieniu, które nigdy dotąd nie miało kontaktu ze światem zewnętrznym. Na ekranie widać było ludzi z pomalowanymi na czerwono ciałami i łuki, którymi wymachiwali w kierunku zbliżających się helikopterów. Kiedy ujrzeli te maszyny, czy rozumieli, co one oznaczają? Czy wiedzieli od razu, że już nigdy nie uda im się wrócić do tego, jak było, że jedyna przyszłość, jaka ich czeka, pełna jest latających potworów i dziwnych białych ludzi z notesami i kamerami? Po chwili przycisnął czerwony guziczek na pilocie i telewizor ucichł. Sean zostawił mu parę czasopism o koniach, ale jakoś nie miał ochoty na czytanie. Mimo że wziął tabletki, całe ciało miał obolałe, a podkowa na piersi przechodziła w odcienie fioletu. Klacz nie chciała go stratować, była po prostu przerażona, to wszystko. Ale na samą myśl o tym, że być może on sam ją tak przeraził, ból w piersi nieznośnie się potęgował. Zapadł w niespokojny, nafaszerowany lekami sen. Parna, zielona amazońska dżungla przeszła w puste pola kukurydzy w ostatnich tygodniach zimy. W styczniu i lutym nie było śniegu, a marzec nadszedł jak najsłodsze jagnię, ale tamtego wieczoru – wieczoru, który na zawsze zmienił życie Finna i Seana – było zimno, szaro, siąpiący deszcz połyskiwał niczym brokat, niebo wisiało nisko, zasłaniało pola szarą mgłą. Finnowi, Rozie i Seanowi było jednak ciepło, gdy tak jechali sobie na kiermasz, który zawsze oznaczał początek wiosny. Było im ciepło, gdy chodzili po ogrodzie wielkich drewnianych rzeźb wyciosanych za pomocą pił

łańcuchowych. Byli tu i Lincoln, i Waszyngton, i lwy, tygrysy i niedźwiedzie. Było im przytulnie, gdy w ocieplanej stodole oglądali ręcznie robione kołdry i meble. We trójkę byli jak rodzina. Rozie spodobał się jakiś kredens i Sean zaczął się o niego targować. Finn przesunął się, żeby złapać za jeden koniec, bo trzeba przecież było jakoś zanieść ten mebel do samochodu, ale Roza była szybsza. Wytargali kredens z Seanem na parking. Sean spytał ją, czy jest może sztangistką olimpijską. – Nie – odparła. – Jestem Polką. Potem zadzwoniła komórka Seana. Ktoś przy stoisku z hot dogami dostał nagle bólów w piersi. Sean pobiegł w tę stronę, wołając jeszcze przez ramię, że wszystko będzie dobrze, on się wszystkim zajmie i zaraz ich znajdzie. Roza wróciła oglądać drewniane rzeźby, a Finn poszedł po ciastka i ciepły cydr. Kiedy jednak wrócił do ogrodu rzeźb, Rozy już tam nie było. Obszedł Waszyngtona i Lincolna, szukał przy lwach, tygrysach i niedźwiedziach, ale na próżno. Wrócił do kołder i mebli. Zagłębił się w labirynt straganów. Cydr chlupał mu na dłonie, ciasteczka pokruszyły się, gdy zaczął biec. Dotarł do budki z hot dogami, ale Seana też nie było, więc poleciał z powrotem na parking. I tam ją zobaczył. I jego. Tego mężczyznę. Wysokiego, chudego, szarego. Trzymał ją za ramię. Coś jej szeptał, coś trzymał w dłoni. Finn nigdy przedtem go nie widział. A przynajmniej tak mu się zdawało. – Roza! – zawołał. Obróciła się. Uśmiechnęła. – Finn – powiedziała. – Przykro mi. Proszę. Iść teraz. Powiedz Seanowi... – Urwała. Jej mrugające oczy, lodowata mżawka. – Co się dzieje? – spytał. – Kim jest ten człowiek? Zamknęła oczy, wciąż się uśmiechała. – Jestem jej mężem – powiedział wysoki. – Co? – wybąkał Finn. Roza nigdy im przecież nie powiedziała, skąd się wzięła, co się z nią działo, zanim się pojawiła w ich stodole. – Masz męża? Czy to on cię wtedy tak załatwił? – Nie, nie – zapewniła go Roza, uśmiechając się jeszcze szerzej. – On mnie nie krzywdzić. Mężczyzna westchnął. Miał tak zniecierpliwioną minę, jakby to była sytuacja, która powtarzała się już wiele razy przedtem, jakby nie mógł uwierzyć, że znów się to dzieje. Położył mu na ramieniu ciężką łapę. – Jesteś młody, ale jedno musisz wiedzieć. Piękne kobiety kłamią po prostu dlatego, że mogą. To właściwie rodzaj choroby. – Roza? Roza oderwała wzrok od Finna, spojrzała na mężczyznę, potem znów na Finna. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale facet natychmiast wszedł jej

w słowo. – Już dość zwodziłaś tego biednego chłopca, nie sądzisz? Nie chcielibyśmy przecież, żeby mu się coś stało. – I posłał Finnowi spojrzenie, którego chłopak nie potrafił odszyfrować. Roza też spojrzała. Mężczyzna ścisnął mu ramię, zbyt mocno. Finn próbował mu się wyrwać, ale mężczyzna był z kamienia. – Przestań – poprosiła Roza. – Teraz już rozumiesz? Już wiesz, o co chodzi? – spytał mężczyzna. Roza pokiwała głową. Mężczyzna puścił Finna. Posłała mu ostatni uśmiech, nie wzbraniała się, gdy mężczyzna poprowadził ją do zaparkowanego w poprzek czarnego SUV-a. Nie protestowała, gdy otworzył drzwi pasażera. Finn potarł sobie ramię. Nie rozumiał. Nie wiedział, o co chodzi. Ta roześmiana dziewczyna, która rąbała drewno, tańczyła w błocie, gadała ze świniami, nosiła kredensy i uprawiała warzywa dla całego miasteczka, miała nagle odejść? Bez słowa? Bez żadnych wyjaśnień? Bez pożegnania? Bez Seana? Jakie tajemnice przed nami ukrywała? – pomyślał. A jeśli naprawdę chce odejść? – to była następna myśl. Zalała go fala wściekłości, był zły na nią – za siebie i za brata. Mieszkańcy Bone Gap mieli jednak rację, był tylko głupim lunatykiem, który spadł z księżyca, biednym sierotą. Że też mu się ubzdurało, że ta magiczna dziewczyna może się tak po prostu pojawić w stodole i wszystko naprawić, że ta magiczna dziewczyna może zostać na zawsze. Skrzyżował ręce na piersi i nic nie powiedział, aż zatrzasnęły się drzwi, a Roza przycisnęła dłonie do szyby. I zobaczył te wielkie, wielkie, wielkie oczy. Tak wielkie, że można by w nich utonąć. Wściekłość stopniała w nim jak śnieg na słońcu. Coś tu jednak było nie tak. – Zaczekajcie! – krzyknął. Stopa uderzyła w jego brzuch z taką siłą, że uszło z niego całe powietrze. Finn runął na ziemię. Próbował złapać oddech, znów oddychać, oddychać, ODDYCHAĆ. Pierwszy wdech był jak garść żyletek. Jęknął, zakrztusił się zimnym kurzem. Przetoczył się na kolana, lodowaty deszcz smagał mu skórę. Mężczyzna stał ledwie kilka kroków dalej, spokojny, tak niesamowicie nieruchomy, że trudno było uwierzyć, że w ogóle żyje. Bo może i nie żył. Może był strachem na wróble. Może był martwy. Albo Finn był martwy. Za plecami mężczyzny Roza waliła w szybę, drapała drzwi, szarpała klamkę. Mężczyzna zrobił krok, drugi, seria ostrych szarpnięć niczym jakiś duch z filmu. Jego twarz znalazła się tuż nad twarzą Finna. Miał w ręce nóż do cięcia kukurydzy, ostrze lśniące w księżycowej poświacie. Wpatrywał się w oczy Finna chyba kilka godzin. Temperatura wokół spadła o dobre dwadzieścia stopni, skóra piekła z zimna. Mężczyzna wyprostował się, ale wciąż stał nad Finnem, rzucając

cień zbyt duży jak na jednego człowieka. – Jest moja. I jeszcze mnie pokocha – powiedział niskim głosem, który ledwie było słychać na wietrze. – A gdy twój brat będzie za nią płakać, ja będę się śmiał. Finn chciał wreszcie oddychać, chciał walczyć, ale mężczyzna przepłynął nad ziemią, wśliznął się do samochodu i odjechał, znikając w długim, szarym gardle burzy. Finn nie miał pojęcia, jak długo klęczał tak na lodowatym deszczu. Zawyły syreny, Sean i Jonas Apple pomogli mu wstać. Nogi miał tak zlodowaciałe, że w ogóle już ich nie czuł, choć powietrze wokół zdawało się teraz wręcz parne, gęste od mgły. Jonas zaprowadził go do radiowozu. Finn trząsł się i nie mógł się rozgrzać, mimo że policjant podkręcił ogrzewanie, ile się tylko dało. W komisariacie wciśnięto mu w dłonie kubek gorącej herbaty z trzema wielkimi łyżkami miodu Hippie Queen. Podsunięto pod nos te przedziwne albumy z samymi twarzami. – Przyjrzyj się każdej po kolei – powiedział Jonas Apple. – Mamy czas. Ale nie mieli. Nie mieli czasu do stracenia i Finn dobrze o tym wiedział. Musiał jak najszybciej znaleźć na zdjęciach mężczyznę, który zabrał im Rozę, żeby mogli ją uratować. Ale nie potrafił go odnaleźć na tych zdjęciach, wszystkie fotografie wyglądały tak samo, twarze wirowały mu przed oczami, zlewały się w jedno, jakby każda była tylko ze śniegu, deszczu i wiatru. Potem Jonas Apple miał już chyba dość tego przeszukiwania albumów, tego czekania, i zaczął go wypytywać o szczegóły, żądał od niego dokładnego opisu, ale Finn niczego nie pamiętał. Ani koloru jego nijakich oczu, ani kształtu jego nijakiego nosa i nijakich ust, ani nawet odcienia skóry. Jonas Apple siedział przy biurku i bębnił długopisem o blat coraz głośniej i głośniej, w rytm narastających wątpliwości co do tego, co Finn tak naprawdę widział, co zrobił i kim on tak naprawdę jest. Ciche kroki, toczące się koła. Finn z trudem uniósł powieki. Świat nadal był mocno zamglony. Pewnie przez te tabletki. Albo przez wspomnienia o Rozie. A może jedno i drugie. Przed oczami zamajaczyła mu jakaś twarz. Próbował skupić wzrok, ale widział tylko brodę tak gęstą, że skojarzyła mu się wyłącznie z wykładziną. – Śpiący? – spytał głęboki głos. – Co? – zdziwił się Finn. Tak trudno było trzymać oczy otwarte. Powieki opadały, jak zbyt luźne okulary przeciwsłoneczne. Mięśnie po prostu odmawiały posłuszeństwa. – Wszyscy potrzebują odpoczynku – powiedział głos. – Ale musisz też coś zjeść. Na nadgarstku Finna zacisnęły się zimne palce, poprowadziły jego dłoń na stół przed nim, w stronę stojącego tam talerza.

– Przecież już jadłem – wymamrotał. Nie tylko jego powieki strajkowały, usta też. Sam czuł, że te słowa zabrzmiały niezrozumiale. Ale ktokolwiek to był – lekarz czy pielęgniarz – nie miał żadnych problemów ze zrozumieniem pacjenta. – To było kilka godzin temu. Musisz odzyskać siły. – Dlaczego? – Bo tak mówi twój brat. – Mój brat mnie nienawidzi – odburknął Finn. – Bez przesady. Sam dobrze wiesz, że to nieprawda. – Owszem, prawda. Nienawidzi mnie, bo ją straciłem. Nie chciałem. Nie wiedziałem. Myślałem, że ona chce nas opuścić. – Brzmiało to wszystko jak jakieś mamrotanie, dziwne syczenie, ale mężczyzna i tak najwyraźniej je zrozumiał. – Ależ ona naprawdę chciała was opuścić – powiedział lekarz czy pielęgniarz, czy ktokolwiek to był. – Nie. Nie wydaje mi się. Myślę, że kochała mojego brata. A w każdym razie bardzo go lubiła. – Hmm. Dlaczego? – Co? – Dlaczego kochała twojego brata? Jak myślisz? – Nie wiem. – Na pewno wiesz. – Ja... – Mózg Finna wydawał się równie rozmyty jak jego wzrok. Dlaczego Roza lubiła Seana? Dlaczego wszyscy go lubili? Gdyby potrafił odpowiedzieć na to pytanie, mógłby z pewnością dostać się do jakiegoś talk-show i zarobić milion dolarów. – Skup się – powiedział mężczyzna. – Wszystko jest takie zamazane. Dlaczego zrobiło się tak zimno? – Dlaczego Roza lubiła twojego brata? – Jest duży i silny. – I dlaczego jeszcze? – Ratuje ludzi. – I co jeszcze? – Nigdy nie pyta o to, o co nie trzeba. – I co jeszcze? Finn z całych sił wysilał zamgloną mózgownicę. – Słucha. – Słucha? – zdumiał się mężczyzna. – Czego słucha? – Słucha odpowiedzi na pytania. Nawet jeśli czasem ich nie rozumie. Właściwie szczególnie wtedy, gdy ich nie rozumie. Po prostu słucha dalej. W każdym razie kiedyś tak było. I zauważa rzeczy. Takie, których inni nie

zauważają. Takie, których ja nie zauważam. – Żołądek mu się ścisnął, powieki zadrżały, podkowa na piersi piekła. Udało mu się odemknąć powiekę, ale niezbyt szeroko. Ściany szpitala zdawały się być z kamienia, a broda pielęgniarza, lekarza czy kimkolwiek on tam był, gęsta, krzaczasta jak mech. – Czy jesteśmy wciąż w szpitalu? – Powieka opadła. – Nie. – Nie podoba mi się ten sen. Zimno mi. I ta broda jest sztuczna. Kto by nosił sztuczną brodę we śnie? I dlaczego, kiedy gadasz, to tak, jakbyś był pod wodą? Co ty mi dałeś? Pielęgniarz, lekarz czy ktokolwiek miał tę sztuczną brodę, powiedział: – A więc twój brat zadaje właściwe pytania, a ty zadajesz niewłaściwe. – Co? – Bardzo pouczająca rozmowa. – Co?! – Finn przytknął sobie do oczu zimne, drżące palce i na siłę uniósł umęczone powieki. A wtedy zobaczył, że w pokoju nikogo nie ma.

Róża

JAGNIĘ Słońce muskało jej twarz niczym najsłodsza pieszczota. Róża usiadła na łóżku, poczuła obok siebie znajome ciepło kudłatego cielska. Wielki, pokołtuniony, brzydki Rus był obok niej jak zawsze, ale zamek zniknął. Zamiast w przepastnej komnacie z wielgachnym łożem i czerwonymi aksamitnymi zasłonami Róża obudziła się w niewielkim, prostym, czystym pokoju, tak bardzo znajomym. Odrzuciła kołdrę, pobiegła do okna. Wyjrzała przez nie i nie zobaczyła fosy pełnej kotłujących się potworów ani strażników maszerujących przed bramą, tylko zwykłe brukowane uliczki. Między domkami kulącymi się wzdłuż drogi wałęsały się konie o podłużnych pyskach i krowy o czekoladowych oczach. Za domami i ulicą widać było zielone wzgórza, zdobione kępkami drzew i krzewów zarysowanych lekko na tle wspaniale błękitnego nieba. – Tutaj! – szepnęła Róża. – Rus! Jesteśmy tutaj! Ale już gdy wymawiała te słowa, dotarło do niej, że to nieprawda. Wzgórza były zbyt zielone, niebo zbyt błękitne, uliczki zbyt zwyczajne. I Rus, kochany Rus, był przecież przy niej, a jakżeby mógł być przy niej, gdyby to wszystko było tylko złym snem? Mimo to widok za oknem był niemal prawdziwy, aż przycisnęła ręce do piersi, złożyła je jakby w modlitwie. Potem podeszła do stojącej w kącie szafy i otworzyła ją na oścież. Chwyciła wiszącą na wieszaku sukienkę. Nie musiała sprawdzać, żeby wiedzieć, że uszyto ją ręcznie, właśnie tak, jak robiła to babcia. Przebrała się w nią z koszuli nocnej i nawet nie zmartwiła się tak bardzo, że i tu nie ma butów, tutaj bowiem buty nie będą jej potrzebne. Jej stopy pomknęły lekko i szybko, gdy wypadła z pokoju. Pachniało kawą i boczkiem skwierczącym na żeliwnej patelni. Weszła do kuchni z Rusem przy boku. Zamarła, gdy ujrzała stojącą przy kuchence siwowłosą staruszkę. Czy to...? Czy to może być...? Kobieta odwróciła się. Nie była tym, kim być nie mogła. Wskazała jej stół, kazała usiąść. Róża powoli opadła na krzesło. „Gdzie on jest?” – chciała spytać. „Zabiłam go? Ale jeśli tak...?” Kuchnia tak bardzo przypominała kuchnię babci, choć kubek z czerwonym kogucikiem nie był taki jak ten babciny, a talerz, na który kobieta wyłożyła boczek i idealne jajko sadzone, był beżowy, a nie biały. Róża poprosiła o grzankę. Staruszka uśmiechnęła się i ukroiła dwie kromki świeżego chleba. Gdy szukała w szafkach blaszki, Róża ukradkiem rzuciła boczek i jajko psu. Ale grzanka prosto z pieca była pyszna, a ona taka

głodna. Wstała od stołu niepewna, co ma teraz ze sobą zrobić. Przyzwyczaiła się już mimowolnie do rytmu dnia w zamku – do gwaru kucharek w kuchni, maszerujących strażników, sokolników i ich ptaków, kotów goniących za myszami po kamiennej posadzce, nawet do nieustannego chlupotu w fosie. Tu dźwięki były zupełnie inne. Niskie muczenie, parskanie, rżenie, dalekie odgłosy pogawędek, stukot podków na bruku. Zapachy też się zmieniły – pachniało ziemią, trawą, kwiatami, mlekiem. Podeszła do drzwi, położyła rękę na klamce. Pewna, że będą zamknięte, pociągnęła, ale się otworzyły. Róża zamarła w drzwiach, zbyt zaskoczona, by się ruszyć, Rus jednak pchnął ją, by wyszła na ganek. Pod stopami poczuła znajome drewno. Lecz jej nogi spragnione były czegoś więcej niż drewna, chciały iść. Poniosły ją w dół po schodkach, na nagrzane słońcem kamienie. Ruszyła ulicą, mijając krowy i konie, a na jej ustach zagościł niepewny uśmiech. Może właśnie umiera na szpitalnym łóżku, albo może wpada w jakąś ciemną otchłań bez powrotu, ale jeśli brukowane uliczki, krowy i zielone wzgórza to ostatnia rzecz, jaką ujrzą jej oczy, to może jakoś to wszystko zniesie. Przyspieszyła, teraz już biegła w stronę zielonych łąk pełnych kwiatów tak wysokich i grubych, że poruszały się właściwie jak młoda kukurydza. Przebiegła przez strumień, a Rus razem z nią, tańcząc wokół niej z psim uśmiechem na mokrym pysku. Krowy, konie i owce patrzyły, jak dziewczyna biegnie do utraty tchu, jak rzuca się na trawę na szczycie wzgórza. Ale kwiaty i trawa szumiały na wietrze tak charakterystycznie, że nagle jej światy się zlały – wciąż była tutaj, gdziekolwiek to „tutaj” było, ale jednocześnie znów wyskakiwała z czarnego SUV-a w przepastne, niekończące się pole kukurydzy, pole, które ją złapało, ukryło. Ziemia była twarda, Róża mocno się poobijała – policzek, nadgarstek, żebra, stopa – ale nie aż tak, jak się tego spodziewała. Zdawało jej się, że kukurydza ją otacza, rośnie wyżej, gęstnieje, wyciąga się we wszystkie strony, żyje, żyje i szepce: „Biegnij, biegnij, nie zatrzymuj się, nie zatrzymuj się za żadne skarby”. Profesor – ten szaleniec – na pewno ją gonił, ale na polu było ciemno, a kukurydza najwyraźniej chciała ją uratować za wszelką cenę. Zupełnie jakby z jednego wymiaru przeszła w drugi – jakby tu już nikt nie mógł jej znaleźć, dopóki sama nie zechce, by ją odnaleziono. Kiedy nie miała już sił dalej biec, wypadła z tej gęstej kukurydzianej dżungli na trawiastą łąkę otoczoną drzewami. Przez ich korony prześwitywało dziwne światło. Leżała na ziemi i próbowała zrozumieć, co to w ogóle jest. Usłyszała jakieś głosy i panika chwyciła ją za gardło. Znów biegła, aż wpadła na jakieś samochody. Cały ciąg samochodów – vanów, sedanów, pikapów – zaparkowanych wśród pomiętej trawy. Schowała się za krzakiem. – Ale mamo, ten bieg był zupełnie do bani – usłyszała jakiś głos.

– Ciii! Ci ludzie naprawdę się napracowali, żeby wszystko zorganizować. – Ja tu się zerwałem ze szkoły, a to nawet nie jest prawdziwy las. Nie było nic do znalezienia. Spójrz na tę mapę! Mieliśmy namierzyć jakiś kamień. I jakieś głupie, chude drzewo. Żadnych wodospadów, w ogóle nic fajnego. – No ale dotarłeś pierwszy do mety? Cisza. – Czyli może jednak nie było aż tak łatwo? Jakieś pełne urazy mamrotanie, a potem: – I tak był do bani. – Cicho. Dopiero teraz ich widziała, matka i dwoje dzieci. Jeden z chłopców mógł być w wieku Róży, drugi chyba kilka lat młodszy. Wszyscy troje mieli latarki, snopy światła zwrócone ku ziemi. Młodszy zaczął się nagle śmiać. – Po prostu się wściekasz, bo tamta dziewczyna już miała chłopaka. – Jaka znowu dziewczyna? – spytała matka. – Nieważne – syknął starszy chłopiec. – Żadna normalna dziewczyna nie będzie chciała faceta z łapami jak Hulk – dręczył go młodszy brat. – Lepiej mieć łapy jak Hulk niż gębę jak Hulk. – Przestańcie – mitygowała ich matka. – Wasze ręce i twarze są zupełnie normalne. Mamy kawał drogi przed sobą, a nie znoszę, jak się kłócicie w samochodzie. – To może niech on jedzie w bagażniku – wypalił starszy. – To miał być żart, Miguel? – Nie – odburknął Miguel. Kobieta wyciągnęła z kieszeni kluczyki, błysnęły czerwone światła minivana. – Otrzepcie dobrze buty, nim wsiądziecie. Jeśli znajdę błoto, odkurzacie samochód. Jej synowie znów zaczęli burczeć, ale siedli na trawie i otrzepali porządnie buty, uderzając jeden o drugi. Matka podeszła do samochodu obok, zagadała się z inną rodziną. Róża popatrzyła na nią, na chłopców, na minivana. Kukurydza za jej plecami zafalowała na lekkim wietrze, szeptem ponaglała ją do działania. – Przecież normalnie ta kukurydza gada, nie? – odezwał się Miguel. – Nie. Ty po prostu jesteś loco – przygadał mu brat. Róża uchyliła bagażnik i wślizgnęła się do środka. Schowała się pod jakimiś brezentami i pustymi siatkami. Zatrzasnęła drzwi, wzdrygając się w panice, gdy cicho stuknęły. Miała wielką nadzieję, że nikt nie usłyszał tego dźwięku, nikt nie sprawdzi co to. I rzeczywiście nikt się tym nie zainteresował. Chłopcy i ich matka wsiedli do samochodu i przez trzy godziny bracia kłócili się bez przerwy. W końcu

matka zaparkowała, kazała synom się wreszcie zamknąć i wysiadać. Zostawili minivana w ciemnościach, ale z wciąż szumiącym cicho silnikiem. Róża myślała, że nigdy już nie zdoła się odwinąć z tej preclopodobnej pozycji. Mimo to jednak odczekała jeszcze długą, nieznośnie długą chwilę, aż w końcu już naprawdę nie mogła dłużej wytrzymać. Zrobiła się już zupełna noc, wstała więc ze swojego legowiska, pchnęła drzwi bagażnika i wyszła na chłodne powietrze. Nie miała pojęcia, gdzie wylądowała, ale nad głową miała gwiaździste niebo. Bolały ją żebra i nadgarstek, i policzek, i stopa, ale najgłośniej domagał się o swoje żołądek – burczało w nim niemiłosiernie. Pokuśtykała wokół domu, szukając ogrodu. Może uda się wyrwać prosto z ziemi jakąś marchew albo zerwać pomidor z krzaczka. Okazało się jednak, że ci ludzie nie mają ogrodu. Zajrzała przez tylne okno do pogrążonej w ciemności kuchni. Na stole stała misa pełna jabłek. Róży ślinka pociekła na ten widok. Podkradła się do drzwi kuchennych. Otwarte. Wślizgnęła się do środka, wzięła jabłko i pochłonęła w okamgnieniu. Lodówka kusiła. Róża nie oparła się nóżce kurczaka, kawałkowi sera i garści winogron. Zamknęła drzwi lodówki i mało nie zemdlała. Tuż przy niej stał starszy z braci, trochę się jakby kiwał. Miał na sobie spodnie od piżamy w paski i wydawał się w tym stroju znacznie młodszy. A może to przez tę zagubioną minę. Miał niesamowicie długie, potężne ręce, które powinny ją przerażać, gdyby nie to, że nagle przemknęła jej przez głowę przedziwna myśl: jakaś szczęściara, która zechce w końcu tego chłopca, będzie tulona tak cudownie jak żadna inna. – Przepraszam – wybąkała. – Ja móc zapłacić. – Choć prawda była taka, że nie miała przecież żadnych pieniędzy. – Słyszałem, jak kukurydza do ciebie mówiła – odpowiedział. – Co? Puścił mimo uszu jej pytanie. Wyciągnął przed siebie te swoje wielkie łapska, więc odskoczyła w popłochu, tylko że on w ogóle nie chciał jej złapać. Otworzył lodówkę, wyjął pudełko z ugotowanym spaghetti i wcisnął sobie do ust całą garść. Wzrok wbił w okno za nią. Wyglądał, jakby spał. – Kim jesteś? – spytał jednak. – Jestem nikt. Jestem duch. – Aha. – Chłopiec spojrzał nagle na puste pudełko, które nadal trzymał w dłoni. Z kącika ust zwisała mu nitka spaghetti. – Czy to była kanapka? Miałem taką ochotę na kanapkę. Na porządną reina pepiada. – To być kanapka – zapewniła go Róża. – Dobra kanapka. Ale chłopak zrobił zawiedzioną minę. – Zła kanapka. Nie było w niej kurczaka ani awokado, ani w ogóle niczego. – Nie, nie, była dobra. Bardzo dobra. Schował puste pudełko do lodówki. – Muszę już wracać do łóżka. Dobranoc, duchu.

– Dobranoc. Nagle przystanął, znów obrócił się mniej więcej w jej stronę. – Kukurydza powiedziała jeszcze, że jeśli pójdziesz wzdłuż strumienia na wschód, dotrzesz do czerwonej stodoły z przekrzywionym dachem. Czy tobie też to powiedziała? – Nie – przyznała Róża. – Zawsze słuchaj się kukurydzy. Lepiej jej nie złościć. – Jego wzrok wciąż wbity był w okno za nią, a mimo to pochylił się i szepnął: – Słowo daję, że ona chodzi po nocy. Kukurydza. I naprawdę nie lubi Stracha na Wróble. A potem jego oczy schowały się w głowie, ciało znów się zachwiało i nogi wyprowadziły jego śpiący umysł z kuchni. Kukurydza mogła sobie gadać, co chciała, ale Róża nie zamierzała przecież leźć gdzieś teraz w środku nocy wzdłuż jakiegoś strumienia. A jednak gdy wyszła z kamiennego domku, wzięła głęboki wdech, napawając się chłodnym, czystym powietrzem i ciesząc oczy widokiem rozgwieżdżonego nieba. Poczuła się cudownie wolna. Udało jej się uciec profesorowi, udało jej się uciec z miasta i stała sobie sama, żywa, pod niebem pełnym gwiazd. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła strumień, i jednak poszła tak, jak prowadził. Okrągły księżyc patrzył na nią ciepłym, przychylnym okiem, gdy kuśtykała powoli. Noga wciąż bolała, ale Róża jakoś się tym nie przejmowała. Nie wiedziała, jak długo szła ani jak daleko. To przestało mieć znaczenie. Woda była zimna, pachniało kwiatami i miodem, gwiazdy migotały i mrugały, opowiadając jej historie o małych niedźwiedzicach i dużych niedźwiedzicach, o Orionie, Andromedzie i Heraklesie, i zupełnie nie miało znaczenia, że Róża nie wie, która gwiazda jak się nazywa. Aż w końcu ujrzała ją, księżyc oświetlił ją idealnie – przekrzywioną na lewo stodołę. Róża zostawiła strumień i podeszła do niej. Stała przy obłażącym z białej farby, śpiącym spokojnie domku. Otworzyła drzwi stodoły i zajrzała do środka. Nie było tam wiele, ale zobaczyła w kącie stertę starego siana, które nie śmierdziało jakoś strasznie. Właściwie mogłaby się tu przecież zdrzemnąć. – Idealne miejsce, żeby trzymać konia – szepnęła Róża. Coś mignęło jej przed oczami. – Albo i kota. Mała kotka w brązowo-szare prążki połasiła się jej do nóg, a gdy Róża ułożyła się na sianie, kotka umościła się tuż obok jej twarzy, tak że oddychały tym samym powietrzem. Mimo że dziewczynę bolały żebra, stopa i nadgarstek, zasnęła niemal od razu. Kiedy się obudziła, w stodole było zupełnie jasno, kotka zniknęła, a nad Różą stał piękny ciemnowłosy chłopiec i gapił się na nią ciekawie. Co dziwne, wcale nie patrzył na jej twarz. Jego oczy przesuwały się z włosów na brudną bluzę, potem znów na włosy. – Nic ci nie jest? – spytał. – Jesteś ranna?

Wstała z trudem i starała się dumnie wyprostować, gdy kuśtykała w stronę otwartych drzwi. Wyciągnął rękę – pewnie by jej pomóc – ale tak ją zaskoczył tym dotykiem, że odruchowo podskoczyła i się przewróciła. Zamiast ją podnieść albo zatargać gdzieś jak wór z kapustą, obrócił się na pięcie i wybiegł. Wyczołgała się ze stodoły, chciała dotrzeć z powrotem do strumienia, który ją tu przyprowadził. Może uda jej się wrócić do tamtego kamiennego domu i Miguela o silnych ramionach i łagodnej twarzy. Może uda jej się złapać autostop na lotnisko i przemknąć jakoś do samolotu. Może jeśli zgłosi się na policję, deportują ją do domu. Usłyszała czyjeś kroki, oparła się o ścianę i odepchnęła od niej, żeby wpaść w krzaki. Ktoś obchodził stodołę. Tamten chłopiec przyprowadził drugiego – właściwie młodego mężczyznę, wysokiego i umięśnionego niczym bohater filmowy. Nie był tak przystojny jak młodszy, ale bardzo pociągający i miał wielkie, silne ręce. Przykucnął przy niej. – Cześć – odezwał się. Nie odpowiedziała. – Powiedz mi, proszę, co się stało? Czy jesteś ranna? – Nie patrzył na jej twarz ani na piersi czy nogi jak inni mężczyźni. Patrzył jej prosto w oczy, jakby widział ją na wylot. Jakby już coś o niej wiedział i nie był tym zaskoczony. Nie był pod wrażeniem. Było to tak dziwne, że kiedy wyciągnął ku niej jedną z tych swoich wielkich rąk, odtrąciła ją odruchowo. Chłopcy zaczęli coś mówić o szpitalu, ale nie chciała jechać do żadnego szpitala. Nie chciała i kropka. Siedziała w krzakach, tak, i owszem, przeszła całe kilometry z obolałą nogą, cudem umknęła jakiemuś psychopacie, miała serdecznie dość Ameryki, mężczyzn i przygód, chciała do babci i na domiar złego miała jeszcze siano w różnych takich miejscach, gdzie wcale go mieć nie chciała, ale nagle, nagle poczuła, że wcale nie chce już nigdzie jechać. Była zbyt obolała, zbyt zmęczona. I choć przecież znów miała do czynienia z mężczyznami, i to młodymi, poczuła, że na nią patrzą i nie patrzą zarazem, i ogromnie jej ulżyło. Kiedy zaproponowali jej klucze do kawalerki na tyłach domu, mało się nie popłakała z wdzięczności. Została więc. Powiedziała sobie, że tylko na dzień albo dwa. Zaprowadzili ją do mieszkanka, dali jakąś wytartą pościel. Zamknęła za sobą drzwi na klucz, zabarykadowała je jeszcze krzesłem. Padła na łóżko i zasnęła jak zaczarowana księżniczka. Z tej przedziwnej śpiączki obudziła się tak zesztywniała, że przez chwilę bała się ruszyć w obawie, że sobie coś złamie. Ale była tak głodna, że jednak wychynęła ze swojej dziupelki i pokuśtykała do kuchennych drzwi. Uniosła rękę, żeby zapukać, ale zwątpiła. Światło się paliło, lecz kuchnia była pusta. A potem

wszedł do niej jeden z braci, ten większy. W zębach trzymał pół bajgla, rękoma zapinał koszulę, chyba część jakiegoś uniformu. Uporał się z guzikami, odgryzł kawałek bułki i odłożył ją na blat. Nalał sobie kawy. Za nim wśliznęła się malutka kotka ze stodoły i otarła mu się o kostki. Sięgnął po nią odruchowym gestem i położył sobie na ramieniu, jakby robił tak zawsze. Oparł się o blat, zajadał bajgla i pił kawę, a kotka uparcie tarła małym łebkiem o jego włosy. Choć cała sztywna i zawstydzona swoją okropną sytuacją, Róża parsknęła śmiechem. Obrócił się, zobaczył ją w oknie. Spłonił się lekko. Zdjął sobie kotkę z ramienia i odstawił na podłogę. Chłopak otworzył drzwi i Różę owionął mocny zapach kawy. Na jego policzkach nie było już śladu po rumieńcach, może więc tylko jej się przywidziało. – Przepraszam – powiedział. – Długo tu tak stoisz? Pokręciła głową. Znów spojrzał jej prosto w oczy tym wzrokiem tak dziwnie lekkim, tak dziwnie niczego nieżądającym. – Długo spałaś. Jak się czujesz? Wzruszyła ramionami. Nagle ukląkł przed nią na kolano. Odskoczyła, kurczowo łapiąc się za bluzę. Uniósł dłonie. – Chcę tylko rzucić okiem na twoje stopy. Mogę? Kotka zaczęła ocierać mu się o udo, pokrywając ubranie kłakami. – Tak – zgodziła się. Obejrzał jej palce – u jednej nogi, u drugiej. Potem wstał. – Nie są bardziej opuchnięte niż wczoraj. To już coś. A jak żebra? I nadgarstek? Znów wzruszyła ramionami. Zaburczało jej w brzuchu. Przycisnęła doń dłonie, żeby uspokoić żołądek. Znów to jego spojrzenie bez żadnego ciężaru. – Jeśli jesteś głodna, jedzenia nam tu nie brakuje – powiedział. Wskazał lodówkę, szafki i szuflady. – Mleko i jajka są tu. Chleb tu. Reszta w spiżarni. I kawa jest jeszcze ciepła, jeśli pijesz kawę o tak późnej porze. Muszę już lecieć do pracy, więc sama się tu rządź, ale na twoim miejscu nie obciążałbym zbyt długo stóp. Pokiwała głową. Odpowiedział szybkim, zawodowym wręcz skinieniem. Jakby rozmawiał z pacjentem. – Na palce zrób sobie okład z lodu – dodał jeszcze na odchodnym. Znów pokiwała głową i już go nie było. Kotka miauknęła i trąciła ją łebkiem. Róży stanęły przed oczami rumieńce chłopaka. Spróbowała wsadzić sobie kotkę na ramię, ale było tam zdecydowanie za mało miejsca. Za to dało się ją nosić jak dziecko i w ten sposób zaczęły zaglądać do szafek. Rzeczywiście było w nich

mnóstwo jedzenia – w pudełkach i słoiczkach, ale znalazła też niezły ciemny chleb, masło i dżem. Nalała sobie kubek mocnej kawy i zjadła kanapkę. Kotka siedziała jej na kolanach. Potem Róża powrzucała do woreczków trochę kostek lodu i pokuśtykała z powrotem do kawalerki. Zapakowała się do łóżka i położyła woreczki na stopie. Nim znów zasnęła, zdążyła pomyśleć, że zapomniała zamknąć drzwi na klucz. Spała, budziła się, jadła, znów spała. Nosiła kotkę jak dziecko. Starszy brat oglądał jej palce, pytał o żebra i nadgarstek, potem pędził do pracy. Młodszy był nieśmiały, niezgrabny, ale z większą łatwością przynosił jej wszystko, czego potrzebowała – torebki z lodem, szklanki wody, herbatę z miodem. Poprosiła go, żeby pożyczył jej komórkę, żeby mogła zadzwonić do babci. Przyniósł więc swój telefon, ale machnął ręką, gdy chciała oddać mu pieniądze za połączenie do Polski. W końcu palce przestały boleć, żebra się pozrastały. Ale wciąż nie chciało jej się wyjeżdżać. Byli dla niej dobrzy, ale to było coś więcej. Przy nich czuła się tak lekko, jakby oczy innych przygważdżały ją dotąd do ziemi, obciążały w sposób, którego nawet nie zauważyła, póki ten ciężar nie zniknął. Zaczęła gotować swoje ulubione potrawy. Piekła całe blachy ciastek. Pracowała w ogrodzie – żyzna ziemia pełna wijących się dżdżownic. Starała się tchnąć życie w ich smętną grządkę z warzywami. – Ale widok – powiedział ten starszy, Sean. Podniosła na niego wzrok znad pomidorów. Ktoś posadził je zbyt gęsto, postanowiła je więc poprzesadzać z nadzieją, że mimo późnej pory roku ta zmiana im pomoże. Dzień był dość upalny, zdjęła więc już swoją nieodłączną bluzę i przewiązała ją sobie w pasie. Nagie ramiona wystawiła do słońca, ciesząc się jego ciepłem, póki nie usłyszała jego kroków. Lecz on wcale nie patrzył na nią. Patrzył na roślinkę, którą trzymała w dłoniach, na ogród wokół niej. – Tak to tu jeszcze nigdy nie było – dodał. – Rośliny, cały ogród. Wszystko jest teraz takie zielone. Zielone jak... – Nie dokończył. – Jak co? – spytała. – No, naprawdę zielone. Jej oczy były przecież zielone, ale na pewno nie to miał na myśli. – Gdzieś ty się nauczyła tak uprawiać ogród? – spytał. – Od mojej babci – odpowiedziała po polsku. Zmarszczył brwi, nie rozumiejąc. – Bap-czi? – powtórzył. – Babcia. Grandmother – przetłumaczyła mu. – Ona ma ogród. Ona mnie nauczyć. – W Polsce?

– Tak. Była pewna, że teraz spyta ją, skąd się wzięła w Ameryce, a potem w stodole, a potem nagle w ich domu. Jak to się stało, że tak szybko mu zaufała? Nie była wcale pewna, jak chce mu odpowiedzieć na te pytania, ale on spytał tylko: – Tęsknisz za nią? – Co? – Za Polską? – Tak – przyznała. – Wrócisz tam? – Wrócę – odpowiedziała. – Ale... – Ale? – Zostać tutaj – powiedziała, zażenowana swoją potrzebą i tym, że nie potrafi wyrazić jej słowami, które by zrozumiał, które ona by zrozumiała. – Na krótka chwila? Jest okej? Znów była pewna, że spyta ją o stopę, żebra, nadgarstek. O to, jak to się stało, że wylądowała u nich w takim złym stanie, kto jej zrobił krzywdę, ale naprawdę nie wiedziała, jak miałaby to wszystko wytłumaczyć. Były małe krzywdy i duże i tak trudno je było rozdzielić. A wszystko to było takie skomplikowane. Tutaj słońce było ciepłe, to wiedziała na pewno. Ogród był zielony, a ziemia dobra. Mogłaby się w niej zakopać i byłaby szczęśliwa. – Pomóc ci? Poczuła gorący rumieniec – złości, wstydu, jednego i drugiego. Kiedy pojawiła się w ich domu, słyszała tę ich rozmowę, gdy starszy opowiadał młodszemu o terapeutach, lekarzach i przytułkach dla takich dziewcząt. „Takich dziewcząt”. – Nie, nie. Palce lepiej – zapewniła go. – Ja lepiej się czuć. – Nie, miałem na myśli, czy chcesz może, żebym ci pomógł z tymi pomidorami? Jego oczy były ciemne, brązowe, zupełnie jak ziemia pod jej stopami. Rozłożyła się na trawie przy Rusie i zastanawiała, co teraz robi Sean. Czy jej szuka? Czy znalazł już sobie kogoś innego do pracy w ogrodzie? Padł na nią cień. Rus warknął. Zacisnęła powieki. Oczywiście był to mężczyzna. Oczywiście nie zabiła go. Oczywiście nie dało się go zranić. Ale ją się dało. Mógł ją zabić tu i teraz, ale już nie miała nawet siły o tym myśleć. Usiadła, otworzyła oczy. Ciemna postać zasłaniająca jej słońce. – Płaczesz – stwierdził. To, że w ogóle mówił tego typu rzeczy, było absurdalne.

– I co z tego? – odburknęła. – Może to cię pocieszy. Stał pod światło, nie zauważyła więc, że trzyma w rękach wiercące się jagniątko o czarnym pyszczku. – O! – wymknęło jej się, nim zdołała się powstrzymać. Uśmiechnął się tym swoim uśmiechem, który zawsze zapowiadał jego okropne pytanie. Choć świeciło słońce, krajobraz był bajkowy i na wyciągnięcie ręki wierciło się jagniątko o czarnym pyszczku, ukryła rękę w sierści Rusa i spięła się cała na myśl o tym pytaniu. Mężczyzna podrapał jagnię między uszami i nie zadał pytania, które zawsze zadawał. – Chciałabyś je potrzymać? – spytał tylko. Ręka Róży opadła na kolana, policzki wciąż miała mokre od łez. – Tak – usłyszała swój głos. – Chciałabym.

Finn ŚLEPY Finna całą noc męczyły gorączkowe sny, których prawie nie pamiętał, gdy się obudził, więc cały poranek i resztę dnia on z kolei męczył obsługę szpitala, odmawiając wzięcia tabletek przeciwbólowych i upierając się, że już czuje się dobrze, zupełnie dobrze, nie potrzebuje żadnej skóry na nogach, może w tej chwili wyjść ze szpitala. W końcu wypuszczono go pod wieczór. Przyjechał po niego Sean i zawiózł do domu w tak absolutnej ciszy, że chłopak czuł się, jakby miał na głowie kask wypchany owczą wełną. Ulżyło mu, gdy brat podrzucił go do domu i nawet nie wszedł do środka, by coś zjeść. Finn poszedł prosto do lodówki po jabłka, a potem do stodoły sprawdzić, co z klaczą. Może wczoraj się go bała, ale dzisiaj na pewno nie. Musnęła go pyskiem po czole, prychnęła mu we włosy i stuknęła kopytem, stanowczo domagając się jabłka. Podał jej, pogłaskał po grzywie i obwieścił, że odtąd oficjalnie nazywa się Noc. Pokiwała swą królewską głową, a potem pokręciła nią, jakby chciała powiedzieć: „Powiedziałam ci, jak mam na imię, już dawno temu, a ty dopiero teraz na to wpadłeś? Jabłka masz smaczne, ale bystrością nie grzeszysz”. – A ty – Finn zwrócił się do koziołka, który pochłaniał łapczywie swoje jabłko – nic tylko coś żujesz, więc jesteś Żuczek. – Meee! – powiedział Żuczek, co Finn uznał za zgodę. Gdy już nakarmił i napoił zwierzęta, pokuśtykał do ogrodu. Jakże smętny był to teraz widok! Liście powiędłe, pożółkłe. Wszędzie królicze dziury. Robił, co mógł, ale ogród po prostu umierał. Znów zawiódł brata. Teraz jednak powyrywał chwasty, zasypał dziury i podlał ogródek, na wypadek gdyby coś ocalało, coś skryło się pod ziemią i żyło mimo wszystko. Dobrze, że chociaż klacz się na niego nie gniewa. Poszedł do domu zobaczyć, co u Katastrofy i kociąt. Zastał je w zwartej, miękkiej stercie na dnie szafy. Trzeba będzie i im wymyślić jakieś imiona; na razie nazywały się po prostu Kociaki. Podniósł z podłogi spodeczek, który zostawiła kotom Petey, i nalał do niego świeżej wody. Wyłożył zawartość puszki dla kotów na talerzyk i postawił go pod drzwiami szafy. Potem zdjął brudne ubrania i owinął bandaże woreczkiem plastikowym. Umył się o tyle, o ile się dało z jedną nogą wystającą poza wannę, i próbował skupić się na zrobieniu kolacji, czytaniu książki, obserwowaniu Kociaków, żeby jakoś doczekać, aż zapadnie zmrok i znów będzie mógł zobaczyć się z Petey. Była na niego wściekła, ale może jej przejdzie. Może powinien coś ze sobą przynieść? Jakiś podarunek. Tylko? Trzeba będzie znaleźć nowy dom dla części kociaków, ale teraz są jeszcze za małe, żeby je oddać. A nic

innego nie miał. Chwila. Przecież coś jednak ma. Poszedł do łazienki i zdjął z półki puzderko. Wysypał z niego bandaże i opatrunki i przełożył je do starego kubka z kuchni. Sean trzymał w łazience taki porządek, że puzderko było czyste jak łza, ale Finn i tak jeszcze je przetarł. Podniósł wieczko. Nie może jej przecież dać pustego pudełka, nawet jeśli jest bardzo ładne. Zabrał puzderko do kuchni, siadł przy stole z długopisem, papierem i wszystkimi tymi głupimi podręcznikami. Napisał coś, wykreślił, pogniótł, cisnął do kosza. Znów coś napisał. I tak w kółko, aż wreszcie udało mu się sklecić coś, co mogło ujść. Coś, co jakoś tam opisywało jego uczucia, choć ledwie w zarysie. Zegar wskazywał dwudziestą drugą trzydzieści pięć, gdy Finn uznał, że dłużej już nie wytrzyma, złożył papier i schował go do szkatułki. Poszedł znów do stodoły i wyprowadził Noc na podwórze. Nie zważając na rany i ból w połamanych kościach, wciągnął się jakoś na czarny grzbiet klaczy i ruszył w kierunku domku Petey. Z radością ujrzał ogień przy ulach, szum pszczół od razu go uspokoił. Dziewczyna siedziała po turecku na kocu, grzebała kijkiem w ognisku. – Hej – powiedział, siadając przy niej. – Hej – odpowiedziała. – Myślałam, że nie przyjedziesz. – Dlaczego nie? Wzruszyła ramionami, znów dźgnęła płomień. – Przez nogę. – Nic jej nie jest. Odgarnął jej kosmyk z twarzy. Był tu raptem dziewięć sekund, a już nie mógł się od niej oderwać. Lecz jej oczy błysnęły w świetle ogniska. Miała nieodgadniony wyraz twarzy. – Jesteś jeszcze wściekła? – spytał. – Wściekła? Na co? – Wczoraj byłaś wściekła. Pokręciła głową. Dźgnęła ogień. – Coś się stało? Znów pokręciła głową. Buch, znów dźgnięcie. – Na pewno? Buch, buch, buch. – Mam coś dla ciebie. – Wyciągnął swój prezent. Odrzuciła patyk i wzięła od niego puzderko. Wpatrywała się w nie chwilę. W świetle ogniska błyskało na niebiesko, czerwono i fioletowo. – Należała do mojej matki. Mama nazywała ją szkatułką piękności. Trzymała w niej jakieś rzeczy do makijażu i takie tam. – Nie mogę przyjąć szkatułki twojej matki.

– Jasne, że możesz. I tak jej nie używaliśmy. Znaczy niby trzymaliśmy w niej bandaże, ale pomyślałem, że w twoim pokoju będzie wyglądała o wiele lepiej. Tobie bardziej pasuje. Zajrzyj do środka. Zajrzała. Wyjęła kartkę, rozłożyła. Przeczytała. Dotknęła ust opuszkami palców. Głos miała łagodniejszy, gdy powiedziała: – Dziękuję. Włożył kartkę z powrotem do szkatułki i odstawił ją na bok. Wziął jej dłoń i po wewnętrznej stronie, tam gdzie linie tworzyły gwiazdę, rysował palcem małe kółeczka. – To ja ci dziękuję, że zajęłaś się Nocą. – Nocą? – Klaczą. W końcu ma imię. – Noc – powiedziała w zamyśleniu. Obróciła głowę w stronę klaczy, która stała trochę dalej przy drzewie. – Pewnie tak właśnie chciała się nazywać. – Waśnie – zgodził się. – Przepraszam, że tak za nią popędziłem. Wiesz, chyba ją wystraszyłem. Tak mi się wydaje. I może ciebie też. Nie chciałem. Petey nic na to nie powiedziała, ale też nie wyrwała mu swojej dłoni. – I mam wielką nadzieję, że nie zepsułem twojego motoroweru. – E tam. Ten grat jest niezniszczalny. Przycisnął usta do jej nadgarstka, potem do przedramienia i wewnętrznej strony łokcia. – Stęskniłem się za tobą. Wiem, że nie minęło więcej jak jakieś dwadzieścia cztery godziny, ale... Cisza. – Ja za tobą też – powiedziała po chwili. – Jesteś pewien... jesteś pewien, że z twoją nogą wszystko w porządku? – Jesteś pewna, że u ciebie wszystko w porządku? Zamrugała i przez ułamek sekundy zdawało mu się, że widzi łzę, ale pochyliła się do przodu, ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go, na pewno mu się więc coś tylko zwidziało z tą łzą. – Przyniosłaś koc – zauważył. Skinęła głową, otuliła się mocniej. – Wiem, że ostatnim razem byliśmy w środku, ale ponieważ poznaliśmy się tu, na dworze... – Poznaliśmy się w przedszkolu. – Ale wiesz, tu po raz pierwszy... Przerwał jej kolejnym pocałunkiem. – Coś świętujemy? – Tylko... – Jakoś nie potrafiła wydusić z siebie słów. – Tylko to, że tu jesteś.

Pieczenie w nodze było niczym w porównaniu z ogniem, jaki czuł w całym ciele, przycisnął ją więc do koca. Całowali się, aż zakręciło mu się w głowie, aż jej ciało zrobiło się lekkie, miękkie i otwarte, aż księżyc skrył twarz za woalem chmur. Zdjęła mu koszulkę, a on zdjął jej bluzkę razem ze stanikiem i zupełnie utknął na jej słodkich, słonych piersiach. W świetle ogniska zdawała się jeszcze piękniejsza, lśniła niczym bursztyn i chyba ta myśl wymsknęła mu się na głos – piękna, taka piękna – ale nie był pewien. Chciał usłyszeć, jak wymawia jego imię, chciał, żeby było jej tak dobrze, że nigdy już go nie opuści, chciał tylu rzeczy, że zabrakło mu słów. Rozpiął jej dżinsy, zsunął je z niej, a potem też tę smugę białej bawełny, jaką miała pod spodniami, jego usta sunęły przez jej brzuch, aż na półksiężyce jej kości biodrowych, potem w dół po udzie, w górę po drugim, do środka, gdzie całował i całował, aż zapomniał, gdzie jest, kim jest, kogo skrzywdził i kogo nie uratował. A ona zaciskała palce na kocu i wzdychała, i szeptała jego imię, i dobrze, bo gdyby nie wypowiedziała go na głos, chybaby już zupełnie nie wiedział, jak się nazywa, bo wszystko było nią. Kiedy skończyli, całował ją centymetr po centymetrze, aż dotarł do twarzy. Tam poczuł pod opuszkami łzy. – Petey? Przycisnęła obie dłonie do oczu i rozpłakała się. Płakała tak, a on nic nie rozumiał, zupełnie nie rozumiał. Zdawało mu się, że zrobił wszystko tak, jak trzeba, że wyszło przynajmniej okej, ale może nie, może wszystko schrzanił, albo może ona wcale tego nie chciała, może powinien był ją spytać, o tym jakoś zupełnie nie pomyślał. Pojęcia nie miał, jak by miał zadać takie pytanie – i jak tu w ogóle zadać pytanie, jeśli akurat mowę ci odjęło z zachwytu? – ale może ona w ogóle tego nie chciała, może on ją... wykorzystał? I na tę myśl zrobiło mu się tak niedobrze, że pożałował, że ten koń jednak nie stratował go na śmierć. – Petey, przepraszam. Ja nie... Jeśli tego nie chciałaś... Przepraszam, przepraszam. W końcu bez słowa podniosła z ziemi ubrania i je na siebie wciągnęła. Nie wiedział, co powinien zrobić, więc po prostu zrobił to samo. Tak bardzo chciał, żeby coś powiedziała. Cokolwiek. Ale Petey otarła policzek i sięgnęła po coś pod kocem. Wyciągnęła z mroku jakąś starą płócienną torbę i położyła ją sobie na kolanach. Grzebała w niej chwilę, w końcu znalazła jakieś zdjęcia i podała mu. – Co to jest? – spytał. – Obejrzyj je. – Dobrze – wymamrotał, przeglądając zdjęcia. Pojęcia nie miał, na co i na kogo patrzy, a tym bardziej po co, skoro wciąż czuje na ustach jej smak, a ona przed chwilą płakała, jakby jej ktoś umarł. Stuknęła palcem w jakąś fotkę. – Co myślisz o tym?

Zdjęcie przedstawiało ciemnowłosego chłopca na uroczystości zakończenia szkoły. W śmiesznej todze i równie beznadziejnym birecie. – Jest okej. – Moim zdaniem Sean wygląda tu bardzo słodko – powiedziała, ale wpatrywała się w niego uważnie, a jej ciało, które jeszcze przed chwilą było takie miękkie, teraz spięło się niepokojąco. – Okej – powtórzył niepewnie. Skąd ona wytrzasnęła stare zdjęcie Seana? I odkąd to Sean jest słodki? – Nie uważasz? – Co uważam? – Że Sean wyszedł fajnie na tym zdjęciu? – Bo ja wiem. No chyba tak. Wtedy nagle wyrwała mu z rąk zdjęcia z takim wyrazem twarzy, że nawet Finn rozumiał, że to mina triumfalna. – To wcale nie jest Sean. Popatrzył na nią bezradnie. – Nie? To kto? Na co zrobiła tak raptowny wydech, jakby ktoś zademonstrował na niej nagle manewr Heimlicha. – Jak to kto? – syknęła. – To James Pullman. Z naszej szkoły. Finn wyciągnął dłoń, a ona znów podała mu zdjęcie. – Trudno się połapać – przyznał. – Tu jest ciemno. To zdjęcie jest stare. I przez tę togę i biret zupełnie nie widać uszu. Uszy Seana trochę tak odstają. – Ale ja jakoś wiedziałam, że to James – powiedziała. – Petey, po co przyniosłaś tu te zdjęcia? Po co mi je pokazujesz? – Czy masz jakieś problemy ze wzrokiem? Może lepiej widzisz z oddali? – Co? – Widzisz mnie teraz? – A dlaczego miałbym cię nie widzieć? – No tak – mruknęła jakby do siebie. – Dobra. Potrafisz dojrzeć królową pszczół. Więc wzrok masz w porządku. Ale... – Pokręciła głową, znów przejrzała stosik zdjęć. – Kto to jest? – Mam już dość tych fotek – jęknął. – Powiedz mi, o co ci chodzi. Podetkała mu zdjęcie pod sam nos. – Kto to jest? Westchnął i spojrzał na nie. – Miguel. – Skąd wiesz, że to Miguel? – Co? – Zrób to dla mnie i powiedz mi, skąd wiesz, że to Miguel.

– No, ma brązową skórą. I bicepsy. – I tyle? – Hę? – Po prostu patrzysz po rękach i wtedy wiesz, że to Miguel? – No tak. Znaczy włosy też trochę pomagają. Są okropnie ciemne. Ale zwykle wystarczy spojrzeć na ręce. A co? Ty tak nie robisz? – A gdybyś spotkał kogoś o brązowej skórze, kto by miał równie potężne ramiona? Dałbyś radę poznać, że to nie Miguel? – Ja... – Finn zwątpił, a potem spytał: – A ty byś dała? – Tak. Rozpoznałabym go. – Masz o wiele lepszą pamięć do twarzy niż ja. Zresztą ludzie zwykle mają lepszą pamięć do twarzy niż ja. – Rozgoryczony pomyślał o Rozie, o jej porywaczu. – Mówię ci, naprawdę nie mam dobrej pamięci do twarzy. – Obawiam się, że to nie to – mruknęła Petey. Podała mu kolejne zdjęcie. – Spójrz na tę fotkę. – Gościu wygląda znajomo – zaczął niepewnie Finn. Pokiwała głową. Dotknął zdjęcia, jakby w ten sposób mogło mu zdradzić więcej informacji. – Też ma biret. Znów skinęła. – Ale uważasz, że mimo to powinienem go od razu rozpoznać? – Tak – odpowiedziała. – Dlaczego? Dlaczego tak myślisz? – Wyciągnął dłoń, ale odsunęła się. – Petey? Zrobiła głęboki wdech. – Finn – powiedziała. – Ten chłopak na zdjęciu to ty. Przyglądał jej się uważnie. Najwyraźniej jej zdaniem to było bardzo ważne stwierdzenie, ale nie mógł zrozumieć dlaczego. W ogóle nic z tego nie rozumiał. – I mówisz, że powinienem był od razu się połapać? Mimo że on... ja... też mam ten biret, jak wszyscy, powinienem się rozpoznać na zdjęciu? Zatoczyła się do tyłu, jakby smagnął ją jakiś dziwny wiatr. – Tak. – Po samej twarzy? – Tak – powiedziała. – I... – Urwał. Jego umysł przetwarzał dane, potykał się, analizował, aż w końcu dotarło do niego, że to właśnie go zawsze odróżniało, przez to zawsze był inny. – I wszyscy tak robią? Widzą czyjąś twarz i od razu wiedzą, kto to? Nie muszą patrzeć na ich włosy ani ubrania, ani na sposób poruszania się, ani nic? – Tak! – niemal krzyknęła. Potem już ciszej dodała: – Finn, myślę, że masz prozopagnozję.

– Pro... co? – To takie zaburzenie. – Poszperała w torbie, wyciągnęła jakieś papierzyska, wydruki z komputera, artykuły, książkę z biblioteki z nazwiskiem Sacks na okładce. – Widzisz dobrze, ale nie rozpoznajesz twarzy tak, jak inni. Siedział na kocu bardzo nieruchomo. Ranna noga nagle zrobiła się sztywna, zaczęła go swędzieć. – Nie rozumiem, o czym ty w ogóle mówisz. – Nie przetwarzasz obrazów twarzy, nie zapamiętujesz ich. Niektóre osoby cierpiące na prozopagnozję uczą się z czasem rozpoznawać siebie i najbliższą rodzinę, inni nie potrafią nawet rozpoznać własnych dzieci w tłumie. Niektórzy nigdy nie rozpoznają żadnej twarzy, nawet własnej. Przed chwilą tak bardzo chciał, żeby coś powiedziała, ale teraz wolałby, żeby jednak nic nie mówiła. Lecz Petey ciągnęła: – To dlatego ludzie wydają ci się tacy podobni do siebie. To dlatego nie patrzysz ludziom w oczy. I dlatego nie potrafiłeś opisać porywacza Rozy. Miał wrażenie, że rozwija motek nici. – Opisałem porywacza Rozy. – Nie tak, jak opisałby go każdy inny człowiek. Nie widziałeś jego rysów. Nie potrafiłeś ich odtworzyć. Opisywałeś jego ruchy, bo tak rozpoznają ludzi osoby cierpiące na prozopagnozję. Skupiają się na innych rzeczach, takich jak włosy czy kształt ciała. Masz. Znalazłam mnóstwo informacji na ten temat. – Wcisnęła mu stertę papierzysk. Nie chciał ich. Nie chciał tego wszystkiego. Nigdy do głowy mu nie przyszło, żeby pytać kogokolwiek, w jaki sposób rozpoznaje się inne osoby. Bo i dlaczego miałby pytać? To tak jak pytanie ludzi, skąd wiedzą, że zapach kawy to zapach kawy. To głupie pytanie. Wszyscy wiedzą, jak pachnie kawa. Wszyscy. – Ale... – wybąkał. – Przecież cię widzę. Zawsze wiem, że ty to ty. Kącik jej ust uniósł się w uśmiechu, który nie miał w sobie krztyny radości. – No. Bo ja jestem brzydka. Dlatego. – Przestań – zdenerwował się. – Taka jest prawda. Ludzie cierpiący na prozopagnozję potrafią czasami rozpoznawać jakieś nietypowo wyglądające osoby. Takie osoby ich przyciągają. – Znów zaczęła grzebać w tych przeklętych papierach. – Tu masz artykuł o nastolatce z prozopagnozją, która uciekła z klaunem w średnim wieku. Pociągał ją, bo go widziała. Bo potrafiła go rozpoznać w tłumie. Znów wcisnęła mu ten artykuł, ale odepchnął go. Nie chciał żadnego głupiego artykułu. – Nie jesteś żadnym klaunem. – Może nie klaunem, ale jestem brzydka jak noc. Wszyscy tak myślą. – Ja tak nie myślę – powiedział, teraz już wściekły. Wychodzi na to, że on

cierpi na jakąś zupełnie odjechaną chorobę, a Petey mu tu mówi, że jest brzydka, kiedy przecież przyjeżdża do niej co noc, bo nie może od niej oczu oderwać. Wciska mu wszystkie te papiery i książki, jakby udowadniały coś o niej, nie o nim. – Taka jest prawda – upierała się. – Wyglądam jak wielka pszczoła. To dlatego mnie rozpoznajesz. I dlatego tu jesteś. – Wzruszyła ramionami, ale na jej policzkach znów pojawiły się łzy, mokre sunące w dół ślady. – Wcale nie dlatego – szepnął. Nic na to nie odpowiedziała. – Kocham cię – powiedział. Pokręciła głową. – Po prostu mnie widzisz, to wszystko. Ale czy nie na tym właśnie polega miłość? Że się widzi to, czego nikt inny nie potrafi dojrzeć? Lecz jeśli jej nie wystarcza to, że dla niego jest piękna, jeśli mu nie wierzy... Bo i kto miałby mu uwierzyć? Jeśli to, co mówi Petey, jest prawdą, jeśli naprawdę jest chory, kto uwierzy w cokolwiek, co powie o kimkolwiek? Przycisnął palce do piętna wyciśniętego przez konia, jakby mógł w ten sposób zapanować jakoś nad tym koszmarnym bólem, który zdawał się go przygniatać, niszczyć, nad tą okropną świadomością, że tak naprawdę mieszkańcy Bone Gap od początku mieli rację. Oni od razu wiedzieli, że z nim jest coś nie tak. Że jest lunatykiem. Gapą. Że spadł z księżyca. Że nie jest taki jak inni. Że nie jest jednym z nich. – Petey – odezwał się, ale ona podała mu szkatułkę. – Petey. Jej głowa opadła, a łzy potoczyły się na kolana, krople wsiąkające w dżinsy. Nie chciała nawet na niego spojrzeć. Milczała. Wziął więc książkę i papiery, i szkatułkę matki, i wstał. Z trudem dotarł do klaczy. Nie miał pojęcia, jakim cudem zdołał wciągnąć się na jej grzbiet, dotrzeć do domu. Nie potrafiłby powiedzieć, jak długo przeglądał artykuły, jak znalazł się w łóżku i jak Katastrofa wyczuła katastrofę. Ale ze współczuciem otoczyła go wraz z kociakami, zakopała pod gęstym, mruczącym futrem, które tak bardzo przypominało mu szum pszczół i smak miodu. Otulił się tym dźwiękiem i zapadł w ciepło. Rzucił się w sen na oślep, bo tylko we śnie mógł udawać, że nie jest ślepy – że wciąż ma to wszystko, co stracił.

Róża

KRAINA UMARŁYCH Róża zadziwiająco szybko przyzwyczaiła się do nowego planu dnia. Co rano budziła się w swojej prostej sypialni, w kuchni witała się ze staruszką o prostych włosach, zjadała gorącą grzankę prosto z piekarnika, wychodziła przejść się po miasteczku, wejść na wzgórze. Przechodziła przez zimny strumień, a potem ozdabiała Rusa kwiatami, aż wyglądał zupełnie niedorzecznie. Po południu przychodził mężczyzna. Przynosił ze sobą jagnię. Trzymała je, całowała jego mięciutką główkę, a przez resztę dnia czuła na palcach zapach wełny, zapach-obietnicę. Mężczyzna nie próbował jej dotykać, nie zbliżał się. A pytania, jakie jej zadawał, gdy trzymała jagnię, nigdy nie były już tym pytaniem. Pytał o zupełnie inne rzeczy: jakie jest jej ulubione jedzenie (ciasteczka nadziewane dżemem), ulubiony kolor (brązowy), w co się lubiła bawić, jak była mała (w chowanego). Spytał nawet, czy może chciałaby się w to teraz pobawić, ale prychnęła mimowolnie na myśl o tym wysokim, przedziwnym mężczyźnie o lodowatym spojrzeniu kucającym za krzakami. Ona też zadała mu pytanie: czy mogłaby mieć ogród? I następnego dnia, gdy się obudziła, zjadła grzankę i wyszła na pola, ujrzała idealną kratkę grządek z najzieleńszymi, najzdrowszymi warzywami, jakie w życiu widziała, oraz rabatek tak starannie wypielęgnowanych, że mogłyby rosnąć przed jakimś angielskim dworkiem. Tak ją to rozczarowało i przybiło, że nawet jagnię nie potrafiło jej pocieszyć. Mężczyzna spytał, co się stało. – Chciałam sama hodować rośliny – wyjaśniła. – A, tak, oczywiście – powiedział, kiwając głową. I następnego dnia warzyw i kwiatów już nie było, a na ich miejscu ujrzała kawał żyznej ziemi, woreczki z nasionami, doniczki z sadzonkami, łopatę i konewkę. Róża miała więc teraz ogród. I choć ziemia pachniała nieco zbyt żyźnie, rośliny rosły jakoś zbyt łatwo i wyglądały zbyt dorodnie, dżdżownice zdawały się zbyt grube i szczęśliwe i nawet pojawiły się podejrzanie rozmodlone modliszki, Róża powtarzała sobie, że z pewnością umiera po prostu w jakimś szpitalu, a ten ogród to rodzaj podarunku od jej własnego wyłączającego się powoli mózgu, przedśmiertna wizja szczęścia, nie ma się już więc czego bać, bo to jej ostatnia przygoda. Nie potrafiła się jednak powstrzymać i gdy tak grzebała w ziemi, gdy śpiewała dżdżownicom i modliła się z modliszkami, siłą rzeczy wciąż porównywała ten ogród, to pole, z innym – jej ogrodem, ogrodem Seana. Jak na

chłopaka ze wsi wcale nie był najlepszym ogrodnikiem. Ale robił, co mu kazała, i gdy w końcu pomidory urosły wielkie i czerwone, wyglądał na zadowolonego. Pomagał jej obsypywać ziemniaki, żeby się nie spaliły na słońcu, a potem wykopywać bulwy, gdy obeschły już łodygi. Kiedy przyszła jesień i w ogrodzie nie było już za wiele do roboty, nauczyła go robić pierogi, jak nakładać farsz z ziemniaków i cebuli. – Musieć mocno zacisnąć, bo wyciec nam w garnku – pouczała go, pokazując mu, jak się lepi pierogi. – Teraz ty. – Tak? – spytał. Wcale nie patrzył na pierożek w swoich dłoniach, tylko na jej ręce. Już naprawdę nie miał się na co gapić. Dłonie miała akurat w okropnym stanie, sucha skóra, połamane paznokcie, małe, ale silne palce. Były to dłonie, które wyrabiały ciasto, siekały kartofle, doiły krowy i sprawiały, że wszystko rosło. Nawet założyły mu przecież szwy na palec, gdy się zaciął kuchennym nożem. Właściwie podobało jej się, że gapi się akurat na nie. I on jej się podobał, taki zagapiony. Poprawiła sobie niesforny kosmyk, wetknęła go za ucho, a on podążył wzrokiem za tym ruchem. Ona też zresztą lubiła na niego patrzeć. Na tę różową bliznę na jego palcu. Na ten loczek na jego karku. Na zmarszczkę między brwiami. Na żyły na rękach. A im bardziej patrzyła, tym więcej chciała zobaczyć. Pewnego ciepłego dnia u schyłku jesieni, gdy rozrzucali kompost w ogródku, żeby przygotować wszystko na wiosnę, przystanął, żeby odpocząć. Dołem od koszulki otarł sobie pot z twarzy. Zamarła na widok jasnego brzucha. A kiedy koszulka opadła, przyłapał ją na tym żałosnym wgapianiu się, bo Róża nie potrafiła oderwać oczu, licząc po cichu na to, że koszulka znów się uniesie. Kiedy następnym razem wpadł do kuchni, spiesząc się do pracy i w pośpiechu zapinając koszulę od uniformu, stała oparta o zlew z kubkiem kawy tuż przy ustach. Zastygł taki rozpięty, pozwolił jej patrzeć. Kiedy wyciągnęła rękę i zniszczoną w ogrodzie dłonią dotknęła ciemnych włosków, które pokrywały jego pierś, pozwolił jej dotykać. A gdy weszła na krzesło i pochyliła się, żeby go pocałować, na to też jej pozwolił. A kiedy nagle zeszła z krzesła, wycofała się, mocno zaciskając zęby na wewnętrznej stronie policzka, przerażona, zdezorientowana przez całe to patrzenie, dotykanie i całowanie, zapiął koszulę i wsunął krzesło pod stół. Jakby zrozumiał. Jakby i on być może był równie przerażony i zdezorientowany. Przechadzała się podczas wiosennego kiermaszu, rozmyślając o tym, że przy Seanie czuje właśnie przedziwną mieszankę bezpieczeństwa i przerażenia, gdy nagle nie wiadomo skąd pojawił się mężczyzna o lodowatym spojrzeniu – profesor,

który nie był profesorem, mężczyzna, który nie był człowiekiem. Poczuła, że ktoś chwyta ją za łokieć, a potem nagle już stał przed nią z tym swoim nijakim uśmiechem. – Jesteś – powiedział. – Wszędzie cię szukałem. – Jak... – wybąkała. – Jak... – Może mi to chwilę zająć. Tygodnie. Lata. Wieki. Ale zawsze cię znajdę. Za jego plecami zobaczyła Finna. Biegł ku niej. Krzyknęłaby, wrzasnęłaby, że to morderca, wrzeszczałaby, ile sił w piersiach, ale nagle mężczyzna otworzył pięść i pokazał jej garść białych jagód z ciemnymi kropkami. Czerniec. – Pamiętasz? Oczy lalki? Jeśli się je zje, powodują zawał serca. Tyle jest sposobów, żeby umrzeć. Kawałek chleba może utknąć w tchawicy. Może uderzyć piorun. Spaść drzewo. Niefortunny skręt głową. Jeśli nie pójdziesz ze mną po dobroci, ci chłopcy, którzy cię przygarnęli, umrą na zawał serca albo zginą w jakimś wypadku. Może zaatakuje ich żarłoczny pasożyt albo choroba zeżre im ciało od środka. Potrafię być bardzo pomysłowy. To prawdziwa sztuka. Połączona z nauką. Wierzysz mi? – Wszystko to powiedział czystą polszczyzną. I uwierzyła mu. Uśmiechnęła się więc i skłamała. Poszła z mężczyzną, żeby uratować chłopców. Ale miała nadzieję, że Sean przyjdzie i ją z kolei uratuje. Nie przyszedł. Może nie mógł. Może prosiła o zbyt wiele. Może nie można powiedzieć: nie mam już siły sama się ratować, ty to zrób! Ale im więcej o tym myślała, tym gorzej się z tym czuła. Czy poszła z mężczyzną, żeby uratować chłopców, czy może poszła z nim, bo był jak wszyscy ci inni ucieleśnieni w jednym – jak Olek i Lucek, i Bob, i wszyscy ci mężczyźni, którzy chcieli ją wykorzystać, posiąść, zniszczyć. Wszyscy ci mężczyźni, którzy byli wszędzie, od których nie dało się uciec, choćby biegła do utraty tchu. Kiedy tak o tym myślała, Sean wydawał się jej snem, który nieuchronnie musi jej się wymknąć. Była zbyt przyzwyczajona do uciekania. A może nie? Może Sean siedział teraz przy szpitalnym łóżku, może zaklinał ją, żeby się wreszcie obudziła, gdy tymczasem ona stała tu, w kuchni, piekła swoje ulubione ciasteczka z dżemem dokładnie tak, jak nauczyła ją babcia. Na stole studziły się już cztery blachy takich ciastek. Potem zapakowała je wszystkie do worka, zaszyła się w swoim wyimaginowanym ogrodzie pełnym dżdżownic i rozmodlonych modliszek i pies zjadł wszystkie ciasteczka. Pies uwielbiał ciasteczka. Po południu przyszedł mężczyzna. Przyniósł nowe jagnię. Podał jej, a ona pocałowała miękką główkę zwierzątka. Nim zdążył znów zadać jej jakieś pytanie, ubiegła go: – Co to za miejsce? – Czy to ma znaczenie?

– Dla mnie ma. – To są Pola. Są wszędzie i nigdzie. Mogę sprawić, by wyglądały tak, jak zechcesz. – Czy ktokolwiek zdołał się stąd wydostać? Nie od razu odpowiedział. – Czy on zawsze odpowiadał na każde twoje pytanie? – spytał po chwili. – Kto? Westchnął. Złożył palce. – Był sobie raz pewien młody człowiek, który stracił żonę. Zszedł do krainy umarłych, żeby ją odnaleźć. Twierdził, że bez niej jego życie nie jest nic warte. Grał pięknie, by to udowodnić. Jego muzyka wzruszyła władcę podziemi i zgodził się spełnić prośbę młodzieńca, choć nigdy przedtem tego nie zrobił. Powiedział, że młodzieniec może wyjść, a żona pójdzie za nim. Lecz zakazał mu się obracać. Miał wierzyć, że żona za nim idzie. Nie uwierzył. Nie zaufał, obejrzał się i kobieta musiała zostać. Oczywiście nie kochał jej tak, jak mówił. Zresztą z mojego doświadczenia wynika, że ludzie nigdy nie kochają tak, jak mówią. Nie potrafią. Są tylko ludźmi. Zakłamanymi, przerażonymi ludźmi. Nie ma powodu, żebyś opuszczała to miejsce, nie masz zresztą jak stąd wyjść. Nikt po ciebie nie przyjdzie. A nawet gdyby przyszedł, nie jestem sentymentalny. Zadrżała z zimna. Znała tę historię. Przecież to tylko mit. Stary, stary mit. Ale to znaczy, że nie jest w szpitalu. I na pewno nie jest w ogrodzie. – Czyli już umarłam, tak? To chciałeś powiedzieć? – spytała, tuląc jagnię. – Oczywiście, że nie umarłaś – odparł mężczyzna, drapiąc jagnię pod bródką. – To tylko opowieść, jedna z wielu. Zresztą tamten świat już nie istnieje, jeśli w ogóle kiedykolwiek istniał. Wychodzi jednak mniej więcej na to samo. Ty nie jesteś martwa. Ale wszystko inne tutaj tak. – Co? Co masz na myśli? – To jagnię. Ci ludzie. Ten świat. Wszyscy są martwi, zupełnie martwi. Jagnię znów zaczęło się wiercić w ramionach Róży, przytuliła je więc mocniej. Ciepło jego ciałka, zapach wełny, napięcie mięśni zadawały kłam słowom mężczyzny. Jak by to jagnię mogło być martwe? A z drugiej strony, jak to się w ogóle stało, że mężczyzna zbudował dla niej dom, potem zamek, potem nagle przeniósł ją tutaj? Jak to w ogóle możliwe? – Ale skąd oni się wszyscy wzięli? – spytała Róża. – Przeżyłem wiele lat, poznałem wielu ludzi. Można chyba powiedzieć, że ich kolekcjonuję. Ale ich nadzieje, ich marzenia, sny, a nawet koszmary są takie nudne. Nie wyobrażasz sobie, jakie nudne. Od dawna nie byłem na Polach. Odwiedzałem tyle miejsc, że zapomniałem już, czego szukam. Kogo szukam. To dzięki tobie zapragnąłem wrócić. To ty sprawiłaś, że znów mam ochotę tworzyć coś nowego.

– Dlaczego mnie chcesz? – spytała. – Bo jesteś najpiękniejsza. – Przestań to powtarzać! – Taka jest prawda. – Przecież to nie może być jedyny powód. – Ludzie wszczynali wojny o piękne kobiety. Dlaczego nie poruszyć nieba i ziemi, gdy w grę wchodzi piękność? – Bo ja tego nie chcę! – Jagnię wymknęło jej się z objęć i pobiegło po trawie, becząc rozpaczliwie. Czy wzywało matkę, dawno już zarżniętą na kiełbasę? Róża zacisnęła sobie usta dłonią, jakby to wystarczyło, by zatrzymać jego słowa. – Przecież jesteś tu zadowolona. Masz ogród. I zadaję ci odpowiednie pytania. – Zrobił krok w jej stronę, a jej serce zaczęło zamarzać na brzegach. – Wiem już, co lubisz jeść, jaki jest twój ulubiony kolor, wiem, że lubisz prostotę. Dom rzeczywiście był pomyłką, zamek był pomyłką. – Pomyłką? Rus warknął, a mężczyzna spojrzał na niego ubawiony. – Rzuciłaś urok na moją najstraszniejszą bestię. – Musisz mnie wypuścić. – Chciałem, żebyś sama to wybrała. Żebyś wybrała mnie. Ale nie zawsze dwoje ludzi chce tego samego. Ja chcę ciebie i to będzie musiało nam wystarczyć. – To nigdy nie wystarczy! – Jeśli nie potrafisz mnie pokochać, musisz mnie zaakceptować. Nie ma innego wyjścia. – Zabiję się – syknęła Róża. – Zabiję się! Ale mężczyzna tylko się roześmiał. – Myślałem, że tyle to już akurat zrozumiałaś. Dla mnie na jedno wychodzi.

Finn

CIOS Nie chciał czytać tych papierów, nie potrafił jednak przestać ich czytać. Nadawały mu wprost do ucha, syczały, szeptały o sobie, biadoliły o nim: „Wyobraź sobie, że patrzysz na twarz ukochanej żony i nie potrafisz jej rozpoznać. To właśnie czuje trzydziestosiedmioletni Jack Donovan za każdym razem, gdy widzi Michelle, z którą jest od dziesięciu...” I: „Przez całe lata zdawało mu się, że po prostu «nie ma pamięci do twarzy». Jako dziecko nie potrafił znaleźć na zdjęciu własnej matki. Miał kłopoty z odróżnieniem jednego kolegi z klasy od drugiego. Kiedy jego ulubiony nauczyciel zgolił brodę, Jack już nie umiał go rozpoznać. Gdy był nastolatkiem, nieraz zdarzało się, że taki czy inni znajomy robił mu wyrzuty, że Jack nie przywitał się z nim w stołówce albo...” I: „Dla Yolandy Hughes kryzys nastąpił jakieś cztery lata temu, kiedy jej syn Max miał trzy latka. Zabrała go do sklepu kupić buty. Schyliła się przymierzyć trampki, ale gdy podniosła wzrok, Maksa już nie było. Godzinę później do przerażonej Yolandy podszedł ochroniarz sklepu z małym chłopcem. – Spytał, czy to Max. A ja naprawdę nie wiedziałam. Byłam tak zdenerwowana, że nie mogłam sobie przypomnieć, co tego dnia miał na sobie. Max płakał tak bardzo, że nie mógł mówić. A ja nie rozpoznawałam jego twarzy. Nie potrafiłam. Mój rodzony syn, a ja nie wiedziałam, kto to jest. Ochroniarz uznał mnie za wariatkę i powiedział...” I: „Dla Edwards nawet decyzja o tym, czy zgodzić się na ten wywiad, była ryzykowna. – To jak odsłonięcie się przed potencjalnymi przestępcami – wyjaśniła. – Skąd będę wiedziała, że osoba, która mi mówi, że jest moim przyjacielem, nie jest jakimś obcym człowiekiem i nie ma złych zamiarów?” I: „Poza niepewnością w relacjach z ludźmi są też inne drobne problemy, które nie są takie oczywiste. Niektóre filmy czy programy telewizyjne są po prostu zbyt skomplikowane. – Kiedy oglądam film z trzema ciemnowłosymi aktorami, często mi się zlewają w jedną osobę. A gdy wszyscy po filmie rozmawiają o tym, jaki podły był ten facet, ja pytam: jaki podły facet?”

Jaki podły facet? Wychodziło więc na to, że nie jest jednak nieodpowiedzialnym idiotą, który spadł z księżyca, a potem był świadkiem przestępstwa, ale nie potrafił zidentyfikować człowieka, który je popełnił. To właściwie powinno go podnieść na duchu. Oczywiście, że nie mógł zidentyfikować tego faceta, i tu ma dowody dlaczego. Mógłby zabrać te papierzyska do Jonasa Apple’a i powiedzieć: „Patrz! Tutaj! Przeczytaj to!”. Mógłby pokazać je bratu i powiedzieć: „Przestań mnie o wszystko obwiniać! Przestań mnie nienawidzić! To nie moja wina!”. Tylko że to odkrycie – to, że cierpi na prozopagnozję – nijak go nie pocieszało. Bo to oznaczało, że to nie jest tylko taki trudny okres. Nie ma co liczyć na to, że wyrośnie ze swojej nieprzytomności. Z nim po prostu jest coś nie tak. Jest do szpiku kości beznadziejny. „Posługując się dowolnym językiem obcym, opisz nam dzień, kiedy odkryłeś, że jesteś inny niż wszyscy”. A Rozy dalej nie było. Deszcz bębnił o dach, ryknął grzmot. Finn rozłożył na stole zdjęcia od Petey i próbował zgadnąć, kto jest kim. Potrafił odróżnić kobiety od mężczyzn, młodych od starych, białych od brązowych, ale na tym koniec. „Z dzieciństwa pamiętam wpatrywanie się w lustro z myślą: kim ty w ogóle jesteś?” Poszedł do łazienki, spojrzał na swoje odbicie. Zobaczył potarganą czuprynę czarnych włosów. Ciemne oczy. Policzki, nos, usta. Nigdy dotąd nawet nie próbował tego jakoś łączyć w jeden obraz, a tym bardziej go zapamiętać. Może to tylko kwestia skupienia się na zadaniu? Może wystarczy poćwiczyć? Wpatrywał się długo we własne odbicie, usiłował zapamiętać każdy szczegół. Jeśli się postara, jeśli się tak naprawdę postara, może zapamięta własną twarz? Spędził tak dobre pięć minut przed lustrem, potem wrócił do stołu. Przetasował zdjęcia, rozłożył je znów na blacie. Zaczął się w nie wpatrywać, usiłując znaleźć siebie. Czarna czupryna, brązowe oczy. Przeglądał zdjęcia, szukając chłopców z ciemnymi włosami. Znalazł jedno. Odruchowo spojrzał na ubrania. Biret i toga. Czyli nic mu to nie powie. Skupił się na twarzy. Oczy były ciemne. Jego oczy też były ciemne. Czy to znaczy, że to on jest na zdjęciu? Czy to ktoś inny? Pochylił się nad zdjęciami, usiłując dojrzeć coś znajomego, cokolwiek, co przypominałoby twarz, którą widział przed chwilą w lustrze. Ale nic takiego nie widział. Nie potrafił dostrzec. Zrzucił zdjęcia ze stołu, opadł na krzesło, ale noga wciąż mu przeszkadzała, była nieprzyjemnie sztywna, zerwał się więc i obszedł stół niczym niespokojny koń. I tak krążącego zastał go Sean, który właśnie wrócił ze zmiany. Strząsnął krople deszczu z włosów, uniósł brew na widok chaosu papierów i zdjęć.

– Jakiś projekt plastyczny? – Ta. Coś w tym stylu – mruknął Finn. – Tylko nie zapomnij potem po sobie posprzątać. Finn zareagował jak robot i zaczął zbierać zdjęcia z podłogi. To jego szansa. Może od razu pokazać to wszystko Seanowi. Może mu wyjaśnić. Ale co mu to da? Co udowodni? Że jest dziwny? Że jest inny? Brat i tak już wie, i to lepiej niż ktokolwiek inny, mimo że nigdy o tym z Finnem nie gadał, nigdy nie zadał tych właściwych pytań. Sean minął stół i już wychodził z pokoju, gdy Finn zawołał za nim: – Czy tylko na tym ci zależy? Sean przystanął, ale się nie odwrócił. – Co? – Spytałem, czy tylko na tym ci zależy. Na tym, żeby było posprzątane? Głowa Seana obróciła się, jakby był sową. – A tobie o co znowu chodzi, do cholery? – Nie możesz na mnie patrzeć, co? Sean odwrócił się cały. Jego szerokie ramiona w niebieskim uniformie przypominały mur, złota zawieszka z nazwiskiem błyszczała. – Dobra. Teraz patrzę. – Wcale nie. Zwyczajnie ci się nie chce. Jak zawsze. – Czego niby mi się nie chce? – Nie chciało ci się jej szukać. Wszyscy myślą, że jej szukałeś. Może nawet sam sobie wmówiłeś, że szukałeś. Przez dwa miesiące trzymałeś jej rzeczy, udawałeś. Ale tak naprawdę poddałeś się. A ja... – Finn urwał. To jest ta najgorsza część. Bo prawda była taka, że jego choroba, czy jakkolwiek to się tam nazywa, nie miała tu nic do rzeczy. To nie przez nią nie pomógł Rozie. Po prostu jej nie zaufał. Nie wierzył, że chce z nimi zostać. Przez swoją matkę, a może ojca, a może przez to, jak Roza tak nagle pojawiła się w stodole – Finn w nią nie wierzył. A może nie wierzył w Seana i siebie. – Ja też myślałem, że ona chce nas zostawić – powiedział. – Przestań – warknął cicho Sean. – To dlatego pozwoliłem jej wsiąść do tego samochodu. Dlatego nie próbowałem nic zrobić, zanim było za późno. Myślałem... no bo kto właściwie chciałby z nami zostać? Mama nie chciała. Zostawiła mnie tobie na głowie. Temu biednemu Seanowi, który musi się zajmować tym swoim dziwnym bratem. Zmarnował sobie przez niego życie. Sean zrobił się czerwony na twarzy. Jego pierś zaczęła się szybciej unosić. Finn z łatwością rozpoznałby go teraz w tłumie. Nawet on nie dałby rady przegapić kogoś tak dużego, tak czerwonego, tak wściekłego. Kogoś, kto tak mocno zaciskał

pięści, rozluźniał je i znów zaciskał. – Co? Masz ochotę mnie strzelić? – spytał Finn. – Nie uderzę cię. – Ale chciałbyś. – To, czego chcę, nie ma znaczenia. – To jest nas dwóch. Sean zaśmiał się brzydko. – Dwóch? A co ty niby o tym wiesz, Lunatyku? Pojęcia w ogóle nie masz, o czym mówisz! Pojęcia nie masz, co to znaczy zrezygnować z czegoś dla kogoś! – No, ty zrezygnowałeś, to fakt. I dalej rezygnujesz. Mówisz sobie, że to dla innych, ale to nieprawda. – Sam byś sobie nie poradził. – To było całe lata temu. A teraz? Co z Rozą? Sean skrzyżował ręce na piersi. – A co ona ma do tego? – Jezu, czy ty naprawdę jesteś aż tak głupi? Sean nic nie powiedział. Finn przycisnął dłonie do czoła, żeby jakoś zapanować nad tępym bólem. Cała ta rozmowa o Rozie znów mu przypomniała o Petey. On widział Petey. Ale ona nie widziała jego. To by nawet było zabawne, gdyby nie to, że zrobiło mu się od tego niedobrze. Zebrał zdjęcia z podłogi, papiery ze stołu i wcisnął wszystko razem do kosza. Otworzył kuchenne drzwi. – Wybierasz się do swojej dziewczyny? – spytał Sean głosem ostrym jak brzytwa. Finn zacisnął ręce na klamce z taką siłą, że dziw, że jej nie zgniótł. – Nie mam dziewczyny. – Wszyscy mówią, że masz. – Wszyscy są idiotami. – Chcesz wiedzieć, co jeszcze mówią? – Nie – powiedział Finn. – Że ją wykorzystujesz. Że to zdesperowana, wściekła brzydula, która... Finn przemknął przez kuchnię i strzelił bratu prosto w twarz. Cios bynajmniej nie powalił Seana na ziemię – był na to zbyt duży, zbyt silny, za bardzo gotowy na wszystko. Ale jednak zachwiał się trochę. A gdy odzyskał równowagę, w kąciku ust zakwitł mu mały krwisty kwiat. Teraz Sean wcale nie wyglądał już na dużego. Nie wyglądał na silnego. – Wiesz dobrze, dlaczego przepadła, ty kurzy móżdżku – syknął Finn. – Wiesz to przecież! Sean otarł sobie krew z ust. – Bo chciała nas zostawić.

– Jeśli naprawdę tak myślisz, to jesteś jeszcze bardziej ślepy niż ja! – ryknął na niego Finn. A potem, ze świeżo zmasakrowaną ręką i wcześniej zmasakrowaną nogą, wykuśtykał zgrabnie z kuchni. Łudził się, że Sean popędzi za nim, że go dorwie, powali na ziemię, zbije na kwaśne jabłko. Tego tak naprawdę chciał. Ale ani on, ani Sean nie dostaną dziś tego, czego chcą. Sean bowiem też nie wierzył w Finna, pozwolił mu więc odejść. I Finn poszedł. Ale nie do stajni ani na policję, ani nawet nie do pasieki odszukać Petey. Poszedł tam, gdzie ostatni raz widział mężczyznę, który poruszał się jak kukurydza na wietrze. Bo ten cios, który zadał bratu, sprawił, że oprzytomniał. Finn miał parę pytań do Charliego Valentine’a.

Charlie

BALLADA CHARLIEGO VALENTINE’A Charlie siedział w swoim ulubionym fotelu – jedynym fotelu – z kurą na kolanach i czekał, aż rozlegnie się pukanie do drzwi. Wiedział, kto przyjdzie. Nie wiedział tylko, co by miał powiedzieć przybyszowi, z wyjątkiem może: „Przepraszam” i „Wracaj do domu”. Sam Charlie na przykład miał w życiu wiele domów, niektóre to już pamiętał nader mgliście. Człowiek, i to nawet taki jak Charlie Valentine, ma ograniczoną przestrzeń na wspomnienia, a nowe wypychają te stare, tak jak slang wypycha prawdziwe nazwy na to czy tamto, rozmieniając rzeczowniki i czasowniki na drobne, aż się zupełnie w tym nie można połapać. Na przykład Charlie wiedział przecież, że nie nazywa się tak naprawdę Charlie Valentine, ale jak brzmiało jego prawdziwe nazwisko? Kto by to pamiętał? Była kiedyś jakaś żona, chyba dawno, dawno temu – piękna i wredna. Charlie nie miał jednak pojęcia, co się z nią stało. Nic dobrego. A może wszystko, co dobre. Nie miał przecież na to wpływu. Kura zagdakała nisko. Nie lubiła burzy. Za to Charlie Valentine kochał kury. Wiedział, że wszyscy z Bone Gap się z niego przez to śmieją. Żaden szanujący się farmer nie przywiązuje się do swoich zwierząt, nie traktuje ich jak rodziny, nie pozwala im mieszkać w domu. Bo wtedy jak by dał radę je hodować jak trzeba? I jak by potrafił je ubić, gdy już nadejdzie ich czas, jak je posolić i usmażyć na niedzielny obiad? Charlie nie potrafił. Charlie był mięczakiem. Mieszkańcy Bone Gap myśleli, że jego przydomek jest bardzo zabawny. Byli przekonani, że tak naprawdę Charlie nie znosi nikogo i niczego, poza tymi kobietami, z którymi jakoby się umawiał. Lecz mylili się, tak zresztą, jak mylili się co do wielu, wielu rzeczy. Wydawało mu się, że kiedyś chyba nie był takim mięczakiem. Dawniej był twardy, silny i bezwzględny – no bo inaczej skąd ta piękna, wredna żona? Widać kiedyś chyba potrafił walczyć o kobiety i świat z innymi bezwzględnymi mężczyznami. Albo może były to tylko takie opowieści. Najwyraźniejsze wspomnienia, jakie mu zostały, to te o stadninie. Opowiadał wszystkim o tym, że jego dziadek hodował belgi, wielkie konie pociągowe, i prowadził hotel dla cudzych koni. Tylko że ten staruszek wcale nie był jego dziadkiem. A Charlie nie znalazł się przecież w tamtej stadninie ze względu na staruszka. Charlie po prostu uwielbiał konie, wszystkie bez wyjątku. Nie pamiętał, jak się nazywa, ale bez problemu mógł wyrecytować wszystkie imiona tamtych koni: Blackbird. Babe. I emerytowany koń policyjny z Chicago, Gladiola. Źrebię

z karpim zgryzem nazywano po prostu Słodziakiem. Był też wałach o imieniu Pippin. Konie są jak psy, czasami spokojne, czasami skore do zabawy, czasami wredne. Bywało, że stawały dęba i próbowały uderzyć jeźdźca swoimi wielkimi łbami. Kiedy tak robiły, Charlie miał wziąć butelkę z wodą i z całej siły walnąć nią koniowi między oczy. Woda ciekła. Koń myślał, że to jego krew, i nigdy już się nie odważył tak stanąć dęba. Tak to miało działać. Ale choćby nie wiem jak wrednie zachowywał się koń i jak bardzo wierzgał, Charlie nie potrafił go uderzyć. Nie chciał nawet napełnić butelki. A staruszek, który nie był jego dziadkiem, kręcił wtedy głową z pogardą i charczał po polsku: – Tchórz. Mięczak. Lecz mimo że Charlie był mięczakiem, to on był odpowiedzialny za zwierzęta. Przez posiadłość staruszka ciągnął się długi tor, podzielony kolorowymi słupkami. Niebieski słupek. Biały słupek. Zielony, żółty, pomarańczowy, czerwony. Każdego dnia staruszek mówił: – Weź Gladiolę i niech się przebiegnie do niebieskiego słupka. Albo: – Weź Pippina i niech się przebiegnie do białego słupka. Staruch chciał, żeby ulubiony koń Charliego, koń pełnej krwi angielskiej imieniem Piorun, biegał do zielonego słupka. Charlie więc tak robił. Każdego dnia zabierał Pioruna i jechał na nim do zielonego słupka i z powrotem. Ale mimo to ten silny, szybki koń chudł w oczach. Choć Charlie karmił go i poił, choć szeptał mu do ucha, Piorunowi zaczęły wystawać wszystkie żebra. Weterynarze podejrzewali jakąś chorobę krwi. Pewnego słonecznego poranka przyszli i go zabrali. Nie powiedzieli Charliemu dokąd. Kulił się nocami w stajni, łkając za Piorunem. Wiele lat później lekarze powiedzieli mu, że jest daltonistą. Nie rozpoznaje barwy czerwonej i zielonej. Przez całe miesiące zmuszał Pioruna do zbyt długich tras, zajeździł go na śmierć. I tak Charlie zrozumiał, że nie potrafi chronić tych, których kocha. Nawet przed samym sobą. Z rozpaczy opuścił stadninę i przyjechał do Bone Gap – wtedy były to tylko bezkresne puste pola. Coś ciągnęło go do tej ziemi, może trawa, może pszczoły, a może to dziwne przeczucie, że to miejsce magiczne, że tu naprawdę kości świata są trochę luźniejsze, powykrzywiane tak, że zostają między nimi różne dziury, w które można się wślizgnąć i schować. Przez lata miał to miejsce tylko dla siebie. Nie był głupi, nie hodował koni. Hodował kozy. Ale kiedy za bardzo je pokochał, zamienił je na owce. A kiedy za bardzo pokochał jagnięta, zamienił je na kury. A potem pojawili się ludzie. I kobieta o imieniu Sally. Nie była ani piękna, ani wredna. Dużo się śmiała. Śmiała się tak bardzo, że pękał ze śmiechu, jej śmiechu – pękał i wszystkie jego wnętrzności wychodziły na wierzch, czuł, że własne nerwy nosi niczym płaszcz. Nie potrafił z niej zrezygnować. Ożenił się

z nią. Mieli dziecko. Mieli trzydzieści sześć lat dla siebie. Dla wielu to by było całkiem długo. Dla niego było to zaledwie kilka minut. Nie potrafił chronić tych, których kochał. Przecież została mu córka, wszyscy mu to powtarzali. I czworo wnucząt. I prawnuki. Przerażały go jednak, szczególnie te małe. Każde takie malutkie, takie kruche. Nie miał pojęcia, jak je chronić, jak zadbać o ich bezpieczeństwo. Do szału go to doprowadzało. Wrzeszczał więc na nich wszystkich, wymachiwał miotłą, tupał nogą, żeby zrozumieli. Ale dzieci patrzyły na niego z wyrzutem i to mu łamało resztki serca. To już lepiej w ogóle ich nie widzieć. Lepiej zaszyć się w domu z kurami i zapomnieć. I tak to było, aż pojawiła się Roza, Róża. Też była Polką – Charlie słyszał to w jej głosie i było w niej coś znajomego, była jak obraz na ścianie namalowany przez tego artystę, którego nazwisko uciekło Charliemu z głowy. Wyszedł już trochę z wprawy, ale przecież umiał jeszcze mówić po polsku. Gdy po raz pierwszy zawołał do niej „dzień dobry”, posłała mu to przestraszone spojrzenie, ale jednocześnie jakby jej ulżyło. Przychodził do niej, opowiadał jej o stadninie, o Gladioli i Słodziaku, a potem nawet o Piorunie. Wypytywał ją o jej dom w Polsce. Opowiadała mu o zielonych wzgórzach, o beczeniu młodych jagniąt na wiosnę, o zapachu zupy babci. Czasami gadali tak dobrą godzinę, aż nagle Róża przypominała sobie, która godzina, i pędziła z powrotem do domu O’Sullivanów zrobić, co tam miała do zrobienia. Jej zapach, ten zapach jasnego słońca, zostawał jednak po niej na długo. Czuł się dzięki niemu jakby czystszy, odnowiony, odważny, jak zielony kiełek wychylający się z ziemi, gotowy na powitanie poranka, gotowy na wszystko, co nastąpi po nim. Zresztą chyba nie tylko na niego miała taki wpływ. Mieszkańcy Bone Gap otwierali się przy niej niczym nasiona po deszczu. Lecz Charlie nigdy jej nie spytał, jak to się stało, że tu do nich trafiła. Uznał, że co jak co, ale o to bezpieczniej będzie nie pytać. Bo też u Seana i Finna wydawała się bezpieczna. Charlie Valentine obserwował ich czasem ze swojego podwórka. Różę w ogrodzie, Finna kopiącego coś przy niej, Seana O’Sullivana skupionego głównie na tym, żeby mu się serce nie wyrwało z piersi niczym zbłąkana ryba. Są tacy ludzie, co zawsze się zjawiają wtedy, gdy się ich najbardziej potrzebuje, ale tym razem Charlie naprawdę nie potrafił rozstrzygnąć, kto kogo potrzebował bardziej – Róża chłopców czy oni Róży. Wydawali się sobie dosłownie przeznaczeni. Choć Charlie nie był w zasadzie przekonany do idei przeznaczenia. Nie podobał mu się pomysł, że coś innego, ktoś inny rozdaje karty. A potem Róża zniknęła. Sean O’Sullivan zamknął się w sobie niczym orzech w skorupie, a Finn wałęsał się bez celu, bez korzeni, bez sensu jak puch z dmuchawca. I do tego ten koń, ten piękny koń! Pojawił się tu nagle, jakby chciał mu przypomnieć o wszystkich popełnionych w życiu błędach, wszystkich tych

chwilach, gdy był nielojalny i ślepy. Charlie uznał, że to znów wtrącił się los. A on został ze swoimi kurami i oto czeka na pukanie do drzwi, i rozmyśla o tym, że nie da się chronić tych, których się kocha. Jedyne, co ci zostaje, to mieć nadzieję, że będą na tyle sprytni, że sami się uratują. Tyle że z tą nadzieją to jest tak, że jakoś nikt jej nie ma w nadmiarze... Drzwi otworzyły się nagle z hukiem. Wpadł przez nie Finn O’Sullivan. Przekuśtykał przez salon do kuchni i z powrotem, wszędzie nanosząc błota. Tego Charlie się jednak nie spodziewał. Był przecież pewien, że to będzie... – Gdzie on jest? – ryknął Finn. – Kto? – Już ty wiesz kto. Mężczyzna, który przyniósł twoją zbłąkaną kurę. Ten facet, który porusza się jak kukurydza na wietrze. Charlie wyciągnął sobie sztuczną szczękę, wcisnął ją z powrotem. – Nie wiem, gdzie on jest. Oddech Finn stawał się coraz głośniejszy, głębszy, jakby to sam ten oddech był wściekły i zamierzał zaraz zaatakować Charliego z głębi płuc chłopaka. – Ty go znasz! Wiesz, że zabrał Rozę, wiesz, że nie kłamałem, a jednak nic nie powiedziałeś! Nic nie powiedziałeś! Wszyscy myśleli, że zwariowałem! A Roza? Co z Rozą? – To skomplikowane. – Co w tym skomplikowanego?! – wrzasnął Finn. – Kim jest ten mężczyzna? Dokąd ją zabrał? – Ani ty, ani nikt nie da rady tam pójść. A nawet gdyby ci się udało tam dotrzeć, kto wie, czy znalazłbyś drogę z powrotem... – O czym ty w ogóle mówisz? – Przykro mi. Myślałem, że koń was jakoś pocieszy. – Koń? Ubzdurało ci się, że możesz zamienić dziewczynę na konia i tak po prostu o niej zapomnimy? Charlie chciał sobie tego konia zatrzymać. Tak bardzo chciał. Ale nie mógł. Coś mu mówiło, że już przecież próbował sobie zatrzymać rzeczy, które nie należały do niego, albo pomagać innym to robić, i że może to dlatego utknął w tym starym domu z samymi kurami. – Nie da się zamienić czegoś, czego się nie posiada. Ta klacz sama decyduje o sobie – powiedział Finnowi. – Robi, co zechce. – O czym ty w ogóle mówisz, do cholery? – krzyczał Finn. – Co się tu, do diabła, dzieje? Kura na kolanach Charliego zatrzepotała skrzydłami w panice. – Dobrze, już dobrze, uspokój się, to ci powiem, co mogę. – Powiesz mi wszystko. – Powiem to, co mogę.

– Powiesz mi to, co muszę wiedzieć, żeby odnaleźć Rozę. – Nie nazywam się tak naprawdę Valentine. Finn zaczął krążyć po pokoju – krok, kuśtyknięcie, krok. – A kogo obchodzi twoje nazwisko?! – Dasz mi mówić czy nie? Finn zacisnął usta i skinął głową. Więc Charlie mu powiedział. O koniach, o Gladioli, o Pippinie i Piorunie, choć Finn przewracał oczami, wzdychał i coś tam mamrotał pod nosem. O Bone Gap, zanim pojawili się tu ludzie. O Sally. O tym, jak się śmiała, że aż pękał ze śmiechu, jej śmiechu. – I była taka bystra – opowiadał Finnowi. – Sally powiedziała na przykład, że to w ogóle głupia nazwa, to Bone Gap, bo jak można tak nazwać jakąkolwiek miejscowość, a już szczególnie taką, w której nie ma żadnych dziur. Żadnych przepaści, rozpadlin, nic takiego. Finn przestał nagle krążyć po pokoju. – Widziałem przepaść. – Tak? Jesteś tego pewien? – Ja...? – Bo chodzi o to, że nie mamy tu żadnych tego typu dziur. Żadnych dziur w skałach czy w ziemi. Mamy dziury w świecie. W przestrzeni. Mamy dziury, w które można wpaść, jeśli tylko się uwierzy, że się w nich jest. Można się w nie wślizgnąć i już nigdy nie znajdzie się drogi powrotnej. Albo się jej nie chce znaleźć. – Roza nie wpadła w żadną dziurę. Została porwana. – Ale może teraz już chce tam zostać. Może ją przekonał. Znam i takie przypadki. – Kim on w ogóle jest? Charlie próbował sobie przypomnieć, naprawdę próbował, ale miał przed oczami jedynie mgłę, jakieś smugi, korowód strat, otępiających, wstydliwych strat. – Znam go, ale nie potrafię go nazwać. Uznajmy, że to Strach na Wróble. Imię dobre jak każde inne. – Niech będzie – rzucił niecierpliwie Finn. – Tylko powiedz mi, gdzie on jest. Przez chwilę słychać było tylko ich oddechy, kury skubiące sobie piórka, gdaczące nerwowo. – Nie ciebie się spodziewałem – oznajmił Charlie. – Wiem, ale to ja tu jestem. – Dlaczego? – Ja... – zaczął Finn. Otworzył usta, zamachał rękoma, nie mogąc uchwycić odpowiedzi. Charlie zadał pytanie, ale odpowiedzi były przecież oczywiste. Finn był tu, bo to on widział, jak Roza zapada się pod ziemię. Był tu, bo nie zrobił nic,

by powstrzymać katastrofę. Bo zakochał się, dzięki czemu był odważny, głupi i zdesperowany. Był tu, bo Roza była jego przyjaciółką. Bo na imię miał Finn i nie chciał, by wołano na niego inaczej. Lecz – kolejna niespodzianka – ten chłopiec, ten młody mężczyzna nie powiedział nic z tych rzeczy. Stwierdził tylko: – Kiedy straciłem Rozę, straciłem Seana. Jestem tu, bo on nie potrafi. Charlie Valentine, który wcale nie nazywał się Charlie Valentine, ale wołano go tak, odkąd pamiętał, Charlie, który stracił więcej, niż zdołał spamiętać, powiedział wtedy: – Kury skubią sobie pióra. Prawie się nie niosą, a jak już, to ich jaja są małe i szare jak kamienie. Gadają między sobą. Brzmi to trochę jak „lis, lis, lis”. To ich słowo na koszmar. Czy ty rozumiesz, co do ciebie mówię? – Wiem, że to niebezpieczne. Jak się tam dostanę? – Wiesz jak. To ty tu jesteś. – Pojęcia nie mam, co masz na myśli! – Mam na myśli, że znajdziesz ją, jeśli znajdziesz dziurę. – Co? – zdumiał się Finn. Znów zaczął krążyć po pokoju. – Może koń mógłby... – Koń cię tam nie zabierze – zastrzegł Charlie. – Musisz iść sam. Byle nie koń. Konia Charlie już naprawdę nie mógłby poświęcić. Finn się wyprostował. Był coraz wyższy, coraz potężniejszy. Z każdym dniem coraz bardziej przypominał brata. Równie surowy. Zdeterminowany. – Więc mi nie pomożesz? – Właśnie pomogłem. Finn ni to się zaśmiał, ni to zaklął, odruchowo przeczesując ręką włosy. – Dobra. Pokuśtykał w stronę drzwi, otworzył je i pokój przeciął promień księżycowej poświaty. Przeciął ostro, rozświetlając na chwilę pamięć Charliego, te jego skłębione rozliczne przeszłości. – Zaczekaj! – zawołał Charlie. – Mogę ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz! – Ta? Co takiego? – Strach na Wróble jest hazardzistą.

Finn

POLA Deszcz ustał, ale było teraz jeszcze parniej, lepko w naelektryzowanym powietrzu. Światło skryło się pod naporem ciemności – jakiś skrawek chmury zasłonił ślepe oko księżyca. Bone Gap zamarło. Na drogach nie było żadnych samochodów, na polach nic nie pohukiwało, nie pomrukiwało, nie węszyło. Nawet wiatr – tak zawsze buszujący w kukurydzy – zwinął się w kłębek i zasnął jak kot. Finna swędziała obandażowana noga, czuł mrowienie w ręce. Powinien był wiedzieć, że szczęka jego brata jest z żelaza. Pojęcia nie miał, dokąd iść. Nigdy jeszcze Bone Gap nie wydawało mu się tak wielkie, tak pełne ukrytych przestrzeni. Jeśli Charlie Valentine mówił prawdę, Roza jest i tutaj, i tam, wszędzie i nigdzie. Gdyby Finn nie jeździł tyle razy na Nocy, nie widział tego na własne oczy, byłby pewien, że Charlie zupełnie oszalał. Tym razem jednak nie pędził na swojej klaczy i nie miał nikogo, komu mógłby zaufać. Chciało mu się wyć ze złości na tę niesprawiedliwość – ślepy ma znaleźć ukrytą. Świetnie. Po prostu świetnie. Mimo to jednak ruszył spod domu Charliego Valentine’a w stronę głównej drogi, łamiąc sobie głowę, jak tu się dostać na tamten świat. Klacz prowadziła go zawsze koło domu Corderów, potem przez cmentarz. Tam widział tę unoszącą się mgłę, która zlewała się w mętne ludzkie kształty. Czy były to duchy? Może to właśnie w tym miejscu skóra świata jest cieńsza, może tam uda mu się prześlizgnąć na drugą stronę. Finn skręcił więc w drogę prowadzącą do domu Petey i był pewien, że zaraz zobaczy Psa, Który Śpi na Drodze, ale wyglądało na to, że Pies ma ważniejsze sprawy na łbie, bo droga była pusta. Kiedy dotarł do domu Petey, musiał się bardzo skupić, żeby nie zatrzymać się pod jej oknem, nie zapukać, nie wyszeptać jej imienia. Ruszył dalej przez podwórze, minął ule. Pszczoły nuciły coś tak cicho, że ledwie je było słychać. Minął dom Corderów i po chwili wszedł na cmentarz. Duchy, które widzieli lub wyobrazili sobie z Petey, chyba akurat spały, bo cmentarz był pusty. Krążył chwilę między rzędami grobów, dotykał zimnych, szorstkich kamieni. O dziwo, nie bał się nawet, ale nie miał też wielkiej nadziei, co było o wiele gorsze. W jednym rogu cmentarza stała wierzba. Jej długie gałązki pieściły płyty grobowców. Finn siadł pod nią na chwilę, żeby patrzeć, żeby widzieć albo po prostu odpocząć. Kiedy tak opadał na trawę pod drzewem, wydawało mu się, że słyszy ciche westchnienie, ale gdy podniósł wzrok i popatrzył na nagrobki, wiedział już, że nadal jest tu sam. Pięć minut, dziesięć, dwadzieścia. Nogę miał obolałą, dżinsy na tyłku mokre od

trawy, a cmentarz wciąż nie chciał być niczym innym jak tylko zwykłym cmentarzem. Zrobiło mu się nagle głupio. Roza nie była przecież żadnym duchem. A jeśli była – zacisnął pięści na samą myśl o takiej możliwości – to on już jej nie może pomóc. Podniósł się z ziemi i ruszył z powrotem do głównej drogi. Po półgodzinnym męczącym marszu już widział swój dom, przekrzywiony dach stodoły, który zdawał się podpierać łokciem o ciemną linię chmur. Może Petey ma rację, może to jednak magiczna stodoła. W końcu to w niej nagle pojawiła się Roza, a potem koń. Teraz może się tam za to pojawić Sean. Ale Finn niepotrzebnie się tym martwił – w domu było ciemno. Co dziwniejsze, stodoła też była pusta – ani klaczy, ani nawet koziołka. – Nocy? – szepnął Finn. – Żuczku? Pachniało zwierzętami, sianem i łajnem, ale wyglądało to tak, jakby ktoś wyprowadził zwierzęta i zostawił Finnowi bałagan do posprzątania. Znalazł po omacku latarkę, którą Sean trzymał za drzwiami, ale jej światło było słabe, żółte i ukazało mu stodołę w sepii. Tak jak na cmentarzu Finn znów nie był pewien, co ma zrobić. Obmacał krawędzie stodoły, sycząc z bólu, bo pełno tu było drzazg, ale czego właściwie szukał? Deski, która okaże się czymś innym? Ukrytego przejścia? Zasłony i schowanego za nią czarnoksiężnika w stylu tego z Oz? Co on, do licha, wyprawiał? Przecież tak naprawdę nie było na pewno żadnych dziur w miasteczku, za to pełno w jego oczach, w jego mózgu, w jego duszy. Po prostu był źle zbudowany. Wadliwy. Nie można było na nim polegać. Coś dotknęło jego kostek i podskoczył odruchowo, przez co potknął się o śmierdzącą stertę paszy. Ciche mruczenie od razu go jednak uspokoiło. – Katastrofa? Kocica wskoczyła mu na pierś i choć tym bardziej czuł siniaki, nie odepchnął jej. – Ciebie udało mi się ochronić, to chyba już coś, nie? – spytał. – Jak tam dzieciaki? Pogłaskał ją po grzbiecie, a ona mruczała, ocierała się pyszczkiem o jego policzek i miętosiła pazurkami skórę. Potem nagle zamarła, nastawiła czujnie uszu. – Co słyszysz? – spytał. – Minę to masz zupełnie jak Miguel, jak gada o tej swojej kukurydzy. Czy wiesz, że Miguel mówi, że strach na wróble... „...nie ma tak naprawdę odstraszać ptaków, tylko kukurydzę”. Kukurydza. Uściskał kotkę, która miauknęła zaskoczona, i wypuścił ją pośpiesznie. – Pa, kotku! Zerwał się na równe nogi i ni to wybiegł, ni to wytoczył się ze stodoły. W ogóle się nie zastanawiał, w którą stronę iść, nogi same poprowadziły go na pole, na jakiekolwiek pole kukurydzy. Zanurzył się w żółte, zeschnięte rośliny,

potykał się kilka dobrych metrów o ich umierające łodygi, gdy znów zrobiło mu się głupio. Na pewno to nie tu. To przecież nie ma sensu. Ale kukurydza wokół szeptała: – Tu, tu, tu. Biegł więc dalej, przedzierając się pośród kolb; nie bardzo wiedział, dokąd właściwie tak pędzi ani co robi, poza tym, że musi zaufać – nie sobie, ale tym roślinom, które przecież zawsze mu śpiewały, przy których zawsze czuł się bezpiecznie. Minęło kilka dobrych sekund, nim poczuł zimno i że trampki nasiąkają mu wilgocią. Szedł jednak dalej, ślizgał się na kamieniach, prostował, znów się przewracał, wstawał, szedł, szedł, szedł. Powoli zaczynał już wątpić w swój rozsądek, ale potem zauważył wijący się wśród łodyg strumień. Takie kanały służyły przecież kiedyś do odprowadzania wody z pól. Ruszył więc wzdłuż niego; strumień robił się coraz szerszy, wbijał się coraz głębiej w ziemię – najpierw woda sięgała Finnowi ledwie do kostek, potem już do kolan. Po chwili brodził już w prawdziwej rzece, prąd targał mu nogawki, pchał go do przodu. Woda sięgała mu już do pasa, potem do piersi. Nie widział teraz nic poza brzegami. Nogi oderwały się od kamieni na dnie i nurt poniósł go w nieznane. Woda pchała go, szarpała i kręciła nim, a z nieba i wysokich brzegów patrzyły nań dziwne żółte ślepia. Pod powierzchnią kłębiły się jakieś czarne kształty, ocierały o niego, uderzały – twarde kości, chropowata skóra, jakieś zęby zaciskały się na nim, jakby próbując, smakując. Wrzeszczałby, gdyby mógł, ale musiał się skupić na walce o oddech. Był niemal pewien, że widzi jakąś łódkę, a na jej dziobie mężczyznę o twarzy podobnej do trupiej czaszki, ale teraz była już daleko. Woda pchała go z siłą wiosennego potoku. Stopą zahaczył o skałę, potem poczuł coś twardego pod kolanem i nagle biegł już po dnie, starając się nadążyć za spieszącą się wodą, biegł, potykał się, znów biegł, a potem to już w ogóle nie była woda, tylko smagający wiatr, zimny, lodowaty, czepiające się go liście i rośliny szepczące: – Tu, tu, tu... Otworzył oczy, które chyba zacisnął jakiś czas temu, i zobaczył, że już nie jest w rzece, tylko pośrodku pola, a wokół kukurydza wyciąga do niego liście. Kukurydza żyje. Przestał biec, zwolnił kroku. Rośliny wokół nie były już kukurydzą, teraz wydawało się, że to pszenica, potem gęsta trawa, w końcu znów kukurydza. Niebo pojaśniało, z czarnego przeszło w niebieskie niczym leczący się siniak. Nareszcie Finn wyszedł na drogę. Zakurzoną boczną drogę, która nagle się urywała, jakby ktoś ją przeciął kosą. – Chwila – mruknął do siebie. – To przecież... – Przed nim wylądowała wrona, zatrzepotała lśniącymi skrzydłami. – ...to dziura – dokończył Finn. – Tchórz! – zakrakała. – Nie dziś – zapewnił ją.

Stał na środku drogi. Popatrzył w jedną stronę, popatrzył w drugą. W oddali ryknął silnik i pojawiła się ciężarówka. Chłopak schował się w kukurydzę, żeby mogła go minąć. A potem następna, jeszcze jedna i kolejna. Ciężarówki z wielkimi oponami, a potem takie z jedzeniem, vany i wielkie samochody z wesołego miasteczka. Tylko że wesołe miasteczko miało przyjechać dopiero w sierpniu. To po prostu nie było Bone Gap, jakie Finn znał. Nie mogło być. Rośliny były zbyt zielone, niebo zbyt błękitne, droga zbyt czarna, niczym blizna w krajobrazie. – Gdzie ja jestem? – spytał Finn. – Gdzie ja tak naprawdę jestem? Wrona zakrakała i poderwała się do lotu, gdy już przejechały hałaśliwe ciężarówki, ale potem zaczęła krążyć nad głową chłopca, jakby chciała, żeby za nią poszedł. Pobiegł więc tak szybko, jak mógł z obolałą nogą. Nim dotarł do miejsca, gdzie zawsze rozbijało się wesołe miasteczko, wszystko było już gotowe, jakby czas się zagęścił, zamieszał, przeskoczył i można było w kilka sekund rozłożyć wszystkie atrakcje. – Przepraszam, bardzo przepraszam – powtarzał Finn, przepychając się przez tłum, tysiące ludzi, więcej, niż kiedykolwiek widział w wesołym miasteczku, więcej, niż widział kiedykolwiek w życiu. Nawet na ulicach Chicago z pewnością nie mogło być tyle twarzy, tyle obcych twarzy bujających się niczym kwiaty na wietrze, a każda tak samo nierozpoznawalna jak wszystkie inne. Czy Rozę ukryto gdzieś wśród nich? Bo jeśli tak, to jak ma ją niby teraz odnaleźć? Wesołe miasteczko ciągnęło się na kilka kilometrów, było rozleglejsze, bardziej zatłoczone niż jakiekolwiek miasto. Czuł, że jego płuca nie mają dość miejsca, kurczą się, nie może oddychać. Szukał w tłumie znajomych – długich rąk Miguela, rozzłoszczonej, pszczelej miny Petey, wielkiego Seana, krzywych jak widełki nóg braci Rude. – Znajdę cię – powiedział Finn. Do siebie, do Rozy, do wszystkich tych ludzi, kimkolwiek byli. – Uda mi się. Jakaś kobieta odwróciła się nagle w jego stronę. – Jestem Róża – powiedziała z polskim akcentem. Finn spojrzał na nią: zielone oczy, czarne jak atrament włosy, promienny uśmiech. – Nie, nie jesteś – powiedział i odepchnął ją na bok, żeby przeć dalej przez strumienie ludzi. – Jestem Róża – rzekła inna kobieta. – Jestem Róża. – Jestem Róża. – Jestem Róża. – Nie – powiedział Finn. – Nie, nie i nie. Minął klauna sprzedającego watę cukrową, mima walczącego z wyimaginowanym wiatrem i pryszczatego nastolatka zachęcającego:

– Rzuć trzy pierścienie, wygraj niespodziankę dla swojej dziewczyny. Czy ty w ogóle masz dziewczynę? Gdzie jest twoja dziewczyna? Gdzie twoja dziewczyna? – Nie jest moja ani niczyja. Jest swoja własna – odburknął Finn. – Róża jest moja – warknął jakiś głos. Finn odwrócił się natychmiast, ale napotkał tylko falujące, podrygujące ciała, nieprzebrany ocean twarzy. Szukał w nim dziury, ciszy. I oto była – dziura, nicość, tuż obok mężczyzny na monocyklu. Żonglował mieczami. Finn ruszył w jego kierunku, ale tłum pchał go i ciągnął we wszystkie strony. Finn uderzał na oślep i kopał, żeby przepchać się do żonglującego mężczyzny, nim jednak tam dotarł, dziura z ciszą została już zalana przez falujący tłum. Żongler uśmiechnął się, ukazując szare zęby. – Nigdy jej nie znajdziesz. Finn zepchnął go z monocykla i wyrwał mu jeden z mieczy. Wymierzył go prosto w mężczyznę. – Mów, gdzie ona jest. Sztukmistrz uśmiechnął się tylko jeszcze szerzej. – Powinieneś być ostrożniejszy, gdy bawisz się z wężami. Miecz zwinął się w dłoni Finna, spadł na ziemię i teraz sunął, ale nie jak wąż, tylko jak kukurydza na wietrze. Schował się do najbliższego namiotu. Finn wskoczył za nim do środka, wylądował na łokciach, poczuł nieznośny ból w ramionach. Wewnątrz było ciemno i cicho. Podniósł się na kolana i ujrzał tuż przed sobą twarz młodego czarnowłosego mężczyzny. – Kim jesteś? – spytał Finn. – Nie poznajesz mnie? – odpowiedział pytaniem. Finn zerwał się na równe nogi. Właściwie nie miało znaczenia, kim jest ten młodzieniec. Minął go więc, ale drogę zastąpił mu kolejny. Też miał czarne włosy. – Z drogi! – ryknął Finn. – Sam sobie zejdź z drogi – prychnął młodzieniec. Finn chciał go odepchnąć, uderzyć barkiem, ale nie napotkał ciała, tylko coś śliskiego, przez co poślizgnął się i upadł na ziemię. Wyciągnął rękę, dotknął szkła. Chłopak przed nim też uniósł dłoń. Lustro. – Dom luster – stwierdził Finn. – Pięknie. Jego odbicie zaczęło rechotać. – Kim ty w ogóle niby jesteś? – Zamknij się – syknął Finn i wstał. Szukał śladów węża na ziemi, żeby nie patrzeć na kilkunastu młodzieńców, którzy pojawiali się w lustrze w lustrze w lustrze, młodych mężczyzn, którzy nie chcieli się zamknąć, których głosy zalewały go jak głosy mieszkańców Bone Gap,

tylko że tym razem wszystko to był jeden i ten sam głos, jego głos, głos w jego głowie, który nadawał bez końca i nie pozwalał mu spać po nocach. – Jesteś łamagą. – Jesteś świrem. – Matka cię opuściła. – Brat cię nienawidzi. – Petey ci nie ufa. – Nikt ci nie wierzy. – Nie udało ci się uratować Rozy. – Nie uda ci się jej teraz uratować. – Nawet byś jej nie rozpoznał... – ...choćby to była kwestia życia i śmierci. – Jej życia. – ...lub śmierci. – ...życia lub śmierci. Finn rąbnął głową w najbliższe lustro. Przewróciło się na następne za nim i wszystkie runęły jak kostki domina, a ostatnie zrobiło dziurę w namiocie po drugiej stronie. Chwycił odłamek i trzymając go niczym nóż, wymknął się przez dziurę. Znów wpadł w strumień ludzi. – Nie znajdziesz jej – powiedziała mała dziewczynka z cieknącym lodem. – Nigdy jej nie znajdziesz – stwierdził mały chłopiec z wielkim pluszowym misiem. – Nigdy jej nie znajdziesz – powtórzyła kobieta z jasnoróżowym irokezem. – Założę się, że mi się uda! – krzyknął na to Finn. – Słyszysz mnie, gdziekolwiek jesteś? Idę o zakład, że widzę ją lepiej niż ty! Tłum zamarł, wszyscy naraz odwrócili się w jego stronę. Zacisnął palce na swoim prowizorycznym nożu, aż rozciął mu trochę skórę. Pociekła ciepła krew. – Odłóż to, nim moi ludzie zgłodnieją – szepnął mu do ucha jakiś głos. – Co? Przy nim stał mężczyzna, Strach na Wróble, wysoki i nieruchomy. Bez chwili namysłu Finn wbił w niego odłamek lustra, ale ani drgnął. Stał nadal nieruchomo, nieustraszony, niezniszczalny. – Tylko się ranisz. Poza tym ci obywatele lubią krew, wiesz? Już ją zwęszyli. Finnem owładnęła wściekłość, ale na nic się tu ona nie zda. Wsunął odłamek do tylnej kieszeni, otarł dłoń o dżinsy. – Założę się, że ją znajdę – powtórzył. – Interesujące – odrzekł mężczyzna. – Nigdy nie mogłem pojąć, dlaczego ludzie uparcie chcą robić to, co jest dla nich najtrudniejsze. Wiesz, co to diabelski młyn? Finn nie miał nawet czasu powiedzieć „tak”, bo już świat wokół zaczął

wirować, twarze zlewać się jedna z drugą, namioty, ciężarówki i ludzie przechylać, przesuwać, aż w końcu ziemia i niebo zamieniły się miejscami – ziemia była nad nim, pod nim białe chmury. Jeszcze gorsze od tego wirowania i mdlącej zamiany między niebem a ziemią było to, co się stało z ludźmi. Zwisali teraz wszędzie wokół niego, niewidząco, nieświadomie, jakby ich stopy przylepione były do ziemi, ramiona i włosy majtały luźno, ciała się bujały, jakby to były zwierzęta zawieszone w rzeźni, jakby zaraz ktoś miał im poderżnąć gardła. Finn poczuł, że jego żołądek zupełnie wariuje. Z trudem opanował mdłości. Świat przestał wirować, ale ziemia i niebo wciąż były do góry nogami, a ciała dalej zwisały. – Odstaw ich na miejsce! – Im jest wszystko jedno. – Jeśli ją znajdę, musisz ją uwolnić. – Muszę? – Tak. – Hmm. Być może masz rację. Wchodzę w to. Ale powiedz mi, czego ty właściwie od niej chcesz? Przecież nawet siebie nie widzisz. Nigdy nie będziesz potrafił docenić jej piękna. – A co ty niby wiesz o pięknie? – Ta historia nie zakończy się tak, jak się tego spodziewasz. – Ale może nie zakończy się też tak, jak ty się tego spodziewasz. – Już lepiej zaczynaj. Strasznie dużo tu ludzi. To ci może zająć dobrą chwilę. Albo wieczność. – Strach na Wróble wycofał się, skrył w plątaninie ciał jak węgorz chowający się wśród wodorostów na dnie rzeki. Finn ostrożnie zakręcił kołem, szacując ogrom przedsięwzięcia. Jak ma tego dokonać? Przecież nie potrafił nawet rozpoznać własnego odbicia, i to stojąc na ziemi. Jak ma rozpoznać kogokolwiek do góry nogami? Wbił sobie paznokcie w poranioną rękę. Nie. Uda mu się. Musi mu się udać. Ale oni wszyscy wyglądali tak samo. A może jednak nie? Pszczoły wyglądają tak samo, a jednak udało mu się dojrzeć królową – nie dzięki jej specjalnym paskom czy rozmiarowi, ale dzięki temu, że poruszała się inaczej. Może tylko ona walczy. Ale może też nie może się poruszać. Może też jest ogłuszona, nieświadoma niczego, jak reszta. Przymknął oczy, próbując sobie ją przypomnieć, ale fragmenty jej twarzy zupełnie mu się mieszały w głowie, wszystkie były wszystkich i wszystkie były niczyje. Odemknął powieki i pozwolił oczom się uspokoić, rozluźnić, tak jak zrobił to przy Petey. Szedł ostrożnie, powoli wśród zwisających ciał, dotykając każdego po kolei, patrząc, jak bujają się ich ręce, włosy, dłonie, i za każdym razem przepraszając je grzecznie, bo czuł, że to jego wina, że to rzeczywiście może zająć wieczność, a wieczność to mnóstwo czasu.

Petey

WRONY W jej ulubionej książce chłopiec ze złamanym sercem spalił wszystko, co dała mu jego była dziewczyna – nawet jej zdjęcie z dzieciństwa. Ale Petey nie miała zdjęć z dzieciństwa, które mogłaby spalić. Miała tylko te obrazy wypalone w mózgu, dotyk wypalony na skórze – jak się wymazuje takie rzeczy? Może trzeba się zamknąć w zamrażarce? Albo przeprowadzić na Arktykę? Wywinąć się na lewą stronę i wyszorować porządnie pod prysznicem? Wyciągnęła złożoną kartkę, której używała jako zakładki. Rozłożyła ją na łóżku. Był to wiersz zatytułowany Esej. Opisz szorty, które zmieniły twoje życie. Księżyc na skórze, ciepły pod palcami. Kolor czerwony: dlaczego lub dlaczego nie? Nie. Jej oczy są czarne jak żądła. W drzwiach pokoju stanęła jej matka. – Coś ty dziś taka nieswoja? Co jest grane? Petey zwinęła papier w kulkę, zamknęła książkę. – Nic. – Finn nie przyszedł wczoraj w nocy? Myślałam, że przychodzi co noc. W duchu spłoniła się na wspomnienie tych obrazów. Co chyba niestety było widać na policzkach. – Skąd wiesz? – Czy ty mnie masz za idiotkę? – spytała z uśmiechem matka. – Nie – mruknęła Petey. – Mam tylko nadzieję, że jesteście ostrożni. Rumieniec przeszedł do poziomu nuklearnego, wyżerał jej ciało. – Nie da się być ostrożnym. Jej matka zmarszczyła brwi, weszła do pokoju. – Petey? Czy ty nie chcesz mi przypadkiem o czymś powiedzieć? Napisz historię, w której pojawi się para nowych mokasynów, pomnik Waszyngtona i łyżkowidelec. Wolałabym napisać o magicznym koniu, szklanym lesie i długiej dobrej

nocy. Petey skubała stary koc na krawędzi łóżka, ten sam, który wyniosła na dwór i rozłożyła przy ognisku, ten, na którym byli razem z Finnem. Kochała ten koc. Nienawidziła tego koca. – Nie jestem w ciąży, niczym się nie zaraziłam ani nic takiego, bo rozumiem, że o to pytasz. – Nie, nie o to – powiedziała matka. – Pytam, czy wszystko w porządku. W porządku? Wszystko już sobie właściwie uporządkowała. Wszystko stało się jasne. To, że Finn ma prozopagnozję i że to wszystko wyjaśnia, szczególnie jego uczucia względem niej. To, że te uczucia nie są przez to prawdziwe, bo przecież wypływają tylko z jego niezdolności do rozpoznawania twarzy. Czytała, że tego nie da się uleczyć, ale co, jeśli pewnego dnia odkryją lekarstwo? Co będzie, kiedy Finn ją wreszcie kiedyś zobaczy i zrozumie, jaka jest brzydka? Niby już wiedział, co inni o niej myślą. Słyszał przecież, co o niej mówią. I zmienił zdanie, nie chciał jednak, żeby ich widziano razem, chciał się z nią schować na tyłach kafejki, jakby była jego wstydliwą tajemnicą. Co będzie, gdy zacznie patrzeć na nią tak, jak tylu innych ludzi – z mieszanką fascynacji, zdumienia i odrazy? Nie zniosłaby tego. Tylko że tego też nie mogła znieść. Może powinna więc spalić koc. Albo może uszyć z niego sukienkę i nosić ją już do końca życia. – Petey? – odezwała się znów matka. – Nic mi nie będzie. Matka zrobiła głęboki wdech, potem wydech, jakby przygotowywała się do jakiejś wyjątkowo trudnej pozycji jogicznej. – Jeśli chcesz o tym pogadać... – Nie chcę. Matka poprawiła sobie włosy za uchem i pokiwała głową. Niepokój zmarszczył jej skórę wokół oczu. – Kocham cię. Wiesz o tym? Ból chwycił Petey za gardło z taką siłą, że bała się, że wybuchnie zaraz płaczem. – Coś ode mnie chciałaś? – Hmm. No cóż. Jeśli odmawiasz zwierzenia się ze swych najsekretniejszych, najmroczniejszych tajemnic superwyluzowanej i gotowej wysłuchać cię w każdej chwili mamie i jeśli być może nie jesteś akurat zajęta niczym innym, to może mogłabyś skoczyć do Darli do kafejki i zanieść jej trochę miodu i ciastek? – Jasne – zgodziła się Petey, wdzięczna mamie za to zadanie, za jakikolwiek pretekst, by wyrwać się z domu, być z dala od uli, z dala od bzyczących pszczół,

szumu strumienia, zapachu trawy i wszystkich innych rzeczy, które mówiły jej, że chyba jednak popełniła błąd. Razem z matką zamontowały więc przyczepkę do obitego mocno motoroweru i napchały do niej miodu i ciastek. Petey wskoczyła na siodełko i minęła Psa, Który Śpi na Drodze. Pies nie raczył nawet unieść łba. Zatrzymała się na skrzyżowaniu ich drogi z główną, odczekała, aż przejedzie jakaś ciężarówka. Jej wdzięczność przeszła w niebotyczne zdumienie, że oto nadal trzeba dowozić miód, psy nadal śpią na drogach, ludzie nadal jeżdżą załatwiać swoje sprawy – wszystko to, mimo że pewna dziewczyna wyrwała sobie serce z piersi i rozdeptała je ciężkimi buciorami. Właściwie to zakładała chyba dotąd, że powinno być jakieś święto z tej okazji, dzień narodowej żałoby, może raczej tydzień czy dwa. Nikt by wtedy nie jadł, nie odpoczywał, nie pracował. Wszyscy powinni siedzieć żałośnie, ubierać się na czarno i rozmyślać nad rozmaitymi sposobami, na jakie ludzie potrafią się unicestwiać. Za pomocą samych przysłówków opisz kogoś, kto miał największy wpływ na twoje życie. Wściekle, gładko, okrutnie, zadziwiająco, smakowicie, szybko, wolno. Ale zamiast smutnych ludzi w żałobie rozmyślających o sposobach, na jakie można się unicestwiać, Petey zastała przed kafejką braci Rude. I wtedy zaczęła się jednak mimo wszystko zastanawiać nad rozmaitymi sposobami na unicestwianie innych. I to takimi, na których nie dałoby się jej przyłapać. Frank Rude zaczął mleć ozorem, ledwie ją zobaczył. – Gdzie twój chłopak, Petey? – A gdzie twój? – odparowała. Zarumienił się i ruszył w jej stronę, ale cofnął się raptownie niczym pies szarpnięty ostro za smycz. Jego brat Derek odepchnął go na bok. – Nie zwracaj na niego uwagi. To idiota i dupek. Jak co, to tylko powiedz, pomożemy, tak? – Hę? – wybąkała Petey. – Bo to jest naprawdę niefair, słowo daję. Tak? Niefair. Wszyscy jego bracia, z wyjątkiem Franka, pokiwali głowami. Frank też w sumie pokiwał, choć dopiero jak go Derek strzelił łokciem w żebra. – Co jest nie fair? – spytała. – To, co, no wiesz, wyprawia ten głupi Lunatyk. Co ci zrobił. Żołądek Petey wykonał taką operację, że dotarło do niej, iż można czuć się jeszcze gorzej. – Mówicie o Finnie O’Sullivanie? A co on takiego zrobił?

Derek wbił ręce w kieszenie z taką siłą, że dziw, że nie przeszły na wylot. – To po prostu jest nie fair i tyle. Ja tam uważam... – Wyglądał, jakby tak bardzo chciał coś powiedzieć, że może się udusić, jak tego nie powie. – Że to nie fair. – Uważasz, że to nie fair – powtórzyła niepewnie Petey. – Pomóc ci z tym pudłem? Petey spuściła wzrok na pudło, które trzymała w rękach. Zupełnie nie pamiętała, kiedy je wyciągnęła z przyczepki. – Nie. Dzięki. – Tylko mówię, co myślę – dodał jeszcze Derek, co specjalnie nie rozjaśniło sytuacji. – Okej – powiedziała. – Okej – zgodził się Derek. I ruszył razem z braćmi przed siebie, choć Frank jeszcze się obejrzał i spojrzał jednak na nią groźnie. Petey patrzyła chwilę, jak odchodzą na swych krzywych nogach, nawet na swój dziecinny sposób uroczy. Ale o co w tym wszystkich chodziło? I co się z nią dzieje, jeśli przychodzi jej na myśl, że bracia Rude są uroczy? Opisz w formie przepisu kulinarnego moment, który zmienił twój światopogląd. Dwa krakersy, kawałek czekolady, pianka cukrowa, słoik miodu. Upiecz piankę nad ogniskiem, włóż między krakersy, zanurz w miodzie, ugryź. Tyłem dotarła do drzwi kafejki, zatargała pudło z miodem i ciastkami do baru. Darla przerwała rozmowę z Jonasem i rzuciła się w jej stronę. – Priscilla, kochanie! Przecież to za ciężkie! Dlaczego mnie nie zawołałaś? – Przecież zawsze przynoszę wszystko sama. – Ale to za ciężkie – upierała się Darla. – Niby dla kogo? – Ojej, miód! I miodowe ciasteczka! – wykrzyknęła Darla, zupełnie tak, jakby Petey nie przywoziła jej jednego i drugiego od lat. – Czy to nie kochane z jej strony, Jonasie? – Jasne – przytaknął Jonas Apple. – Daj, daj, już biorę od ciebie to pudło – ciągnęła Darla. – Masz może ochotę się czegoś napić? Albo może jesteś głodna? – Frytki są dziś naprawdę pyszne – zapewnił ją Jonas Apple. – Nie, dzięki. Najwyraźniej wszyscy nagle uznali, że Petey jest urocza. Było to lekko zdumiewające. Tym bardziej że wcale nie chciała, by ktokolwiek miał ją za uroczą osobę. W każdym razie na pewno nie nikt z obecnych.

Darla położyła dłoń na jej ręku. – Jesteś pewna, że nie masz ochoty czegoś przekąsić? A może chcesz coś do picia? Petey popatrzyła z zastanowieniem na dłoń Darli. – W sumie może napiłabym się mrożonej herbaty. Na wynos, poproszę. – Się robi! – zawołała Darla. Chwyciła papierowy kubeczek, nalała do niego mrożonej herbaty, dorzuciła cytrynę, zamknęła kubek i podała go Petey. – Na koszt firmy. I czekaj, zaraz dam ci pieniądze za miód i ciasteczka. – Otworzyła kasę, odliczyła banknoty. Podając je Petey, powiedziała nagle: – No iiiii? – tak od niechcenia przeciągając to „i”, że nawet dziecko z pierwszej klasy nabrałoby podejrzeń, co do tego „od niechcenia”. – Spotykasz się tu dziś może z Lunatykiem? – Nie – odpowiedziała Petey. – No i dobrze – stwierdziła Darla. – Co dobrze? Darla wydęła usta. – Dobrze, że się z nim nie spotykasz. Petey schowała banknoty do tylnej kieszeni spodni. – Dlaczego to dobrze? Darla zrobiła minę, która miała być chyba neutralna. Potem znów wydęła wargi. Spojrzała na Jonasa. – Ten chłopak to ma tak nierówno pod sufitem, że w życiu by nie przeszedł inspekcji budowlanej, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Nie – przyznała Petey. – Nie bardzo. – On ma coś z głową. Zawsze miał. Jeszcze czego, żeby taki chłopak cię wykorzystywał. – Wykorzystywał? – powtórzyła Petey może trochę głośniej, niż zamierzała. Wszyscy goście w kafejce, którzy jeszcze nie podsłuchiwali, teraz już otwarcie się na nich gapili. Opisz swoje najbardziej niecne zamiary w formie wróżby z ciasteczka. Jeden cios prosto w brzuch to zawsze za mało. – Kto powiedział, że on mnie wykorzystuje? – spytała jeszcze raz. – Yyy... nikt, nikt – Darla się zacukała. – Znaczy... – Czy tak nas właśnie obgadujecie? To dlatego bracia Rude byli dla mnie tacy mili? Bracia Rude?! – Wiesz, że nie znosimy obgadywania – odparła urażona Darla. – Po prostu się o ciebie martwimy. Petey zazgrzytała zębami. – Nikt mnie nie wykorzystuje.

– Uf! No to wszystko w porządku – stwierdziła Darla. – Prawda, Jonasie, że w takim razie wszystko w porządku? – Powiedział, że mnie kocha – rzekła Petey bardziej do siebie niż do kogokolwiek. Ale Darla miała dobry słuch. – Och, kochanie, tak ci powiedział? Oni wszyscy tak mówią. – Tak? – mruknęła Petey, ale już nie czekała na odpowiedź. Zostawiła mrożoną herbatę na blacie i wypadła z kafejki. Wskoczyła na motorower. Kilometr później zobaczyła, że drzewa i krzaki przed domem Finna przyozdobione są dość szczelnie papierem toaletowym. Ile rolek zużyli? Kilkadziesiąt? Kilkaset? Sean stał przed domem z rękoma na biodrach. Patrzył na pobojowisko. Petey zeskoczyła z motoroweru i zostawiła go tak na środku drogi. – Jest Finn? – Nie – powiedział Sean. – Wyszedł w środku nocy. – Wiesz, dokąd poszedł? Sean pokręcił głową. – Myślałem, że do ciebie. – Nie. – Skinęła w stronę drzew. – Bracia Rude? Sean wzruszył szerokimi ramionami. – Tyle wiem co ty. Na drzewie obok siadło stado wron. Krakały, trzepocząc skrzydłami. – Przynajmniej wronom się podoba – zauważyła Petey. – Co pewnie oznacza, że raczej mi nie pomogą tego sprzątnąć – mruknął Sean i kopnął najbliższy kamień. Gdyby to nie był Sean O’Sullivan, Petey uznałaby, że facet jest wkurzony. Ale Sean O’Sullivan oczywiście nigdy się nie wkurzał. W każdym razie nie dawał tego po sobie poznać. Kopnął kolejny kamień. Być może jednak teraz był wkurzony. Sean zabrał się do zdzierania papieru z gałęzi, rzucał go w kulkach na ziemię. Po chwili Petey zaczęła mu pomagać, wyciągała papier z krzaków, zbierała z rabatek. Kwiaty prezentowały się dość żałośnie, były podwiędłe, zrezygnowane. Petey w pełni je rozumiała. Czy wolałbyś być robotem, ufoludkiem czy wilkiem? Wilkiem. Żebym cię mogła... – Te kwiaty nie wyglądają najlepiej – powiedziała. – Nie, wyraźnie brakuje im... – Urwał. – Rozy?

– Rozy – powtórzył Sean. Petey pomyślała, że pewnie sporo czasu minęło, odkąd ostatni raz wypowiedział to imię na głos. Przypomniały jej się rysunki w jego szkicowniku i zrobiło jej się gorąco. Pochyliła się, żeby zebrać papier w zwartą kulkę. – Nie musisz mi pomagać – zastrzegł się. – Chybaby jednak wypadało. Ktokolwiek to zrobił, zrobił to dla mnie. – Serio? Zerwała trochę papieru z ostrokrzewu, który wcale nie chciał się z nim chyba rozstawać. Cisnęła kulę na trawę. – Ludziom się ubzdurało, że Finn mnie wykorzystał. Sean przerwał zbieranie papieru. – Jakim ludziom? Teraz ona wzruszyła ramionami. – Ludziom ogólnie. Nagle całe Bone Gap pełne jest troszczących się o mnie, rycerskich gości, którzy mają podejrzany nadmiar papieru toaletowego. Fajnie, nie? Sean wydał dziwny dźwięk. Śmiech? Potem dotknął ust. – Czekaj – powiedziała Petey i podeszła bliżej. – A tobie co się stało w usta? – Nic. Podeszła jeszcze bliżej. Był wielki, to na pewno, i nie tak piękny jak Finn, ale dość przystojny, tak po swojemu. Teraz może nawet przystojniejszy, z tą opuchniętą wargą. Dzięki niej wydawał się bardziej ludzki. – Ktoś cię uderzył? – spytała. – Nie. – Ktoś cię uderzył. Kto byłby aż tak głupi? Znów ten cichy dźwięk. – Finn cię uderzył?! Sean spojrzał na nią ze swych wyżyn. Na jego obitych ustach zaigrał malutki jakby-uśmiech. – No, trochę się wściekł – przyznał. – Na co? Sean się zawahał. – Wygląda na to, że on też należy do tych rycerskich – mruknął po chwili. Petey aż się cofnęła. – O. – Przepraszam – powiedział Sean. – On... Wiesz, naprawdę wiem, co on czuje. A ja... nie miałem racji. W wielu sprawach. Napisz haiku na cześć osoby, którą podziwiasz. Ty jesteś latem –

miodem, który osłodzi wspomnienie zimy. Dalej odwijali już papier w milczeniu. W końcu Petey powiedziała: – Znaczy powiedział ci o tym zaburzeniu. Sean zamarł. – Jakim zaburzeniu? – Oj. – Petey przestała zbierać papier. – Nieważne. – To jednak coś mu znaleźli w szpitalu? – Nie, nie. Nieważne. – Musisz mi powiedzieć. – Spytasz go sam, jak wróci. I tak powinniście przecież pogadać. Sean chwycił ją za ramiona, odwrócił w swoją stronę. Petey naprawdę nie była niska, ale ledwo mu sięgała do brody. – Priscilla. Petey. O czym ty w ogóle mówisz? Jakie zaburzenie? – Nawet nie wiem tak na pewno, czy on to ma. Nie wiem, czy mam rację. I to on powinien ci wszystko powiedzieć. Wypuścił ją nagle. – Śmietnik. Czytał jakieś papierzyska i wszystkie je wcisnął do śmietnika. A ja nawet nie... – Popędził do domu. Trzasnęły drzwi. Zaproponuj teorię wyjaśniającą jedną z odwiecznych zagadek: uśmiech Mony Lizy, kręgi zbożowe lub ciepłe lody. Oto teoria miłości: znajdujesz siostrę, zyskujesz brata, tracisz siostrę, tracisz brata, tracisz kota, znajdujesz dziewczynę, całujesz dziewczynę, znajdujesz kota, zyskujesz nadzieję,

że nic już nie masz do stracenia, że wszystko, co masz, jest do znalezienia. Petey zbierała papier z pni, z krzaków, z kwiatów, ale czasami był po prostu za wysoko. Zadarła głowę. Jakim cudem udało im się wrzucić papier aż na szczyt drzewa, między te pożółkłe, suche liście? Sean będzie musiał przytargać drabinę. Nagle jedna z wron zerwała papier z gałęzi i sfrunęła, trzymając w dziobie białą wstążkę. Po chwili kolejna zrobiła to samo. I jeszcze jedna. I jeszcze. Wrony chwytały papier, sfruwały, krakały, a białe wstęgi spływały na ramiona Petey, na trawnik i rabatki wokół. Ptaki pomagały jej się uporać z tym małym zadaniem, ale tak naprawdę ich lśniące skrzydła i rechoczące krakanie opowiadało jej o innych wyzwaniach, tych naprawdę niemożliwych, które jeszcze ją czekają.

Róża

RZEŹ Z początku walczyła. Wyrywała się, wiła, wrzeszczała. Ale to nic nie dawało. Jej stopy przylepione były tak mocno jak lampy w domu na przedmieściach, których nie mogła oderwać od podłogi, żeby użyć ich jako broni. Stopy więc nie nadawały się na broń. Biegły, kiedy nie miały biec, tkwiły w miejscu, kiedy powinny biec. A potem ujrzała innych. Nie miała pojęcia, skąd się wzięli ci wszyscy zwisający do góry nogami ludzie. Nie trzymały ich żadne liny, ale nawet nie próbowali się wyrywać ani wić. Wydawało się, że są kompletnie nieprzytomni. Bo pewnie byli. Martwi. Albo jak martwi. Mogła niby uznać, że i ona jest już martwa, ale wiedziała, że tak nie jest. Krew spłynęła jej do głowy, przez co zrobiło jej się słabo, ale nie aż tak, żeby nie zauważyć, że sukienka opadła jej w dół, odsłaniając jej nogi, bieliznę, ciało. Walczyła więc też z tą sukienką, nie potrafiła się powstrzymać, próbowała ją poprawić, przytrzymać, ale ręce szybko jej się zmęczyły i już po chwili zwisały luźno, a palce dotykały chmury na dole. Skąd się wzięła ta chmura na dole? I po co w ogóle Róża zadawała te wszystkie pytania, skoro najwyraźniej mężczyzna mógł tu robić, co tylko zechciał, nawet odwrócić ten swój świat do góry nogami, jeśli taką miał akurat fanaberię? Z biegiem czasu wydawał się tylko coraz potężniejszy. Czy nie lepiej byłoby już umrzeć? Ale nawet gdyby tak było, i tak nie miała czym się zabić. Może po prostu umrze od tego zwisania do góry nogami. Musnęła palcami chmury i wyobraziła sobie, że oto pojawia się Sean, podchodzi do niej, uwalnia ją z tego okropnego więzienia. Starała się za dużo o nim nie myśleć, bo od tego myślenia o Seanie zaczynała od razu wzdychać, a wtedy mężczyzna pytał, dlaczego tak wzdycha, i dotykał ją, a jej się przypominało, jak Sean to robił, i smutek chwytał ją za gardło, tak jak mężczyzna o lodowatym spojrzeniu miał zwyczaj chwytać ją za gardło, i to całe dotykanie zlewało jej się w głowie w jedno, aż na samą myśl o tym, że ktokolwiek mógłby ją jeszcze kiedyś dotknąć, miała ochotę obedrzeć się ze skóry. Sean nigdy jej nie powiedział, że ją kocha. Dawał jej swoje rysunki, jadł to, co przyrządziła, jakby przyjmował komunię, drżał, gdy go całowała, ale powiedzieć nigdy tego nie powiedział. Ona jemu też nic nie powiedziała – kryli się oboje za swoje ojczyste języki, jakby między nimi była przepaść, a nad nią żadnego mostu.

Teraz żałowała, że nie zebrała się na odwagę, gdy miała okazję. Ciało obok zachwiało się i żołądek jej się ścisnął. Dudniło jej w uszach, w skroniach. On przyjdzie. I nie będzie się już bawił w zadawanie pytań, bo nie ma znaczenia, kogo i co kochała. Podjęła już jednak decyzję. Będzie mówić „nie” – mimo że nie ma jak uciec, mimo że świat stanął na głowie, mimo że jej stopy były bose, niekochane, do niczego niepotrzebne, mimo że była teraz właściwie półnaga i tak upokorzona, że już nie było słów, które zdołałyby to opisać, i mimo że nie była już pewna, czy Sean w ogóle kiedykolwiek ją kochał, mimo że to mógł być jej koniec, albo może jeden z wielu, wielu marnych końców, i tak będzie mówiła nie i nie, i nie, i nie. – Nie – powiedziała. Wiszące obok ciało syknęło cicho. Róża poczuła, że jej lewa stopa odrywa się od trawy. Zamachała nią. – Roza! Otworzyła oczy. Ktoś przepychał się przez morze ciał, ktoś szedł do niej, wysoki i ciemny, i... – Finn? – Roza! – Finn rzucił się jakoś zasłaniać jej nogi sukienką. – Wiedziałem, że to ty. Wiedziałem. Zobaczyłem włosy i pomyślałem... Może? Ale to twoje dłonie. Pamiętałem, jak Sean je narysował. Ten szkic twoich dłoni. Śmieszne, co? Tylu słów nigdy jeszcze do niej nie powiedział, nie naraz w każdym razie, wylały się z niego gorącym strumieniem angielszczyzny i niewiele z tego zrozumiała. – Sorry? – wybąkała. – Nieważne. – Zaczął ją ciągnąć za nogę. – Jak on cię tu, do diabła, przylepił? – Przestał ciągnąć i wrzasnął: – Znalazłem ją! Słyszysz, ty upiorny dupku? Znalazłem ją. Teraz ją wypuść! Tajemnicza siła, która trzymała nogi Róży, zniknęła raptownie i dziewczyna wpadłaby głową w chmury pod spodem, gdyby Finn jej nie złapał i nie postawił na zdrętwiałych nogach. Potem świat znowu się obrócił i ziemia i niebo znalazły się wreszcie na swoich miejscach. Ludzie, te tysiące ludzi, którzy przed chwilą jeszcze zwisali tak spokojnie i cicho, teraz otoczyli Różę i Finna, czając się jak zwierzęta gotowe do skoku, obnażając zęby. Pojawił się też mężczyzna o lodowatym spojrzeniu. Stał na jakiejś scenie, jakby miał wygłosić przemowę. Wydawał się jeszcze wyższy niż zwykle, a jego spojrzenie wionęło wprost arktycznym chłodem. Finn chwycił Różę za rękę i zaczął ciągnąć, ale mężczyzna powiedział: – Jestem pod wrażeniem. To jednak niewiele zmienia. – Co? – spytał Finn. – Założyłeś się, że ją znajdziesz. Obiecałem, że puszczę ją wolno, jeśli ci się

uda. Ale nie prosiłeś, żebym i ciebie puścił wolno. Jeśli więc ona odejdzie, ty musisz zostać. – Spojrzał na Różę, jakby mógł przejrzeć ją na wylot. – A na to Róża nigdy by nie pozwoliła. Finn obejrzał się na Różę, puścił jej dłoń. Zacisnął szczękę. Już dawno temu podjął decyzję. – Powiedz Seanowi, że ja... – Nie! – krzyknęła Róża. – Roza, możesz przecież wysłać mi tu kogoś na pomoc czy coś. – Wysłać? Gdzie? – szepnęła Róża. Gdy już raz stąd wyjdzie, jeśli w ogóle znajdzie drogę na tamtą stronę, na pewno nie uda jej się dostać tu z powrotem. A skoro mężczyzna o lodowatym spojrzeniu jest tak potężny, że z dnia na dzień potrafi zbudować zamek, postawić świat na głowie, to czy nie potrafi znaleźć jej choćby i na końcu świata? Czy kiedykolwiek zdoła przed nim uciec? Czy kiedykolwiek będzie bezpieczna? A jeśli teraz ucieknie i zostawi tu Finna, nigdy sobie tego nie wybaczy. Mężczyzna o lodowatym spojrzeniu wszystko to chyba rozumiał, bo miał całkiem spokojny wyraz twarzy. Najwyraźniej był pewien, że zna zakończenie tej historii. Był pewien, że to on ją napisał. – Jeżeli Róża zgodzi się tu zostać zamiast ciebie, cóż, wówczas... – zaczął. Finn pokręcił głową, zaklął pod nosem. Róża zauważyła srebrny błysk, zbyt jasne słońce odbijało się od czegoś. To z tylnej kieszeni Finna wystawał odłamek lustra. Kiedy wreszcie zrobisz coś z tym nożem? Wtedy Róża powiedziała po polsku: – Dlaczego mnie chcesz? – Wiesz przecież – odparł mężczyzna. – Chcę to jeszcze raz usłyszeć. Znów ten spokojny uśmiech. Jego historia, historia przez niego napisana, z takim zakończeniem, jakiego się spodziewał. – Piękne kobiety są takie próżne. Udajesz, że tak nie jest, ale nie potrafisz się opanować. – Powiedz mi – nalegała Róża. – Bo jesteś piękna. – Najpiękniejsza? Mężczyzna skinął głową, rozkoszując się tą chwilą, chwilą, gdy wreszcie zdobywa to, czego chciał, to, co ukradł, to, co mu się jego zdaniem należało. – Jesteś najpiękniejsza na świecie. – A gdybym nie była, puściłbyś mnie wolno? – Gdybyś nie była najpiękniejsza, w ogóle by cię tu przecież nie było.

– A jego byś wtedy wypuścił? – Jego też by tu przecież nie było – odparł mężczyzna o lodowatym spojrzeniu. – Roza – szepnął Finn. – Po co ty z nim w ogóle jeszcze gadasz? Uciekaj! Ja sobie jakoś poradzę, coś wymyślę. Powiedz tylko Seanowi, że przepraszam. – Ty sam mu to powiedzieć – odrzekła mu po angielsku. Wyciągnęła z jego kieszeni odłamek lustra i uniosła do światła. Mężczyzna o lodowatym spojrzeniu się uśmiechnął. – Piękne kobiety są takie... Róża rozcięła sobie twarz od ucha do kącika ust. – Roza! – jęknął Finn. – Nie! – zawył mężczyzna. – Nie! Nie! Nie! Nie! Nie! – powtarzał, jakby już tylko to słowo potrafił wypowiedzieć. – Tak – szepnęła Róża. Minęło kilka sekund, nim poczuła ból, nieznośny ból niczym bicz ognia, krew piekła, ciekła po policzku, po szyi. Mimo to Róża patrzyła jednak na przerażonego mężczyznę o lodowatym spojrzeniu i napawała się jego miną. Ten jego strach był wspaniały, wręcz smakowity. Miała ochotę przyjrzeć mu się uważniej. Miała ochotę go zjeść. Podeszła do sceny i stanęła przed nim, żeby mógł sobie dokładnie obejrzeć ranę, jej czerwone wnętrzności tętniące wściekłością, pełne ognia. – Czy nadal mnie kochasz? – spytała. – Ale on odskoczył, odwrócił głowę. – Nie kochasz mnie, bo mnie nie widzisz – powiedziała. – Patrz! Patrz! Teraz jestem piękna. Jestem piękna. – Jesteś moja! – zawył mężczyzna i machnął ręką w stronę jej twarzy. Lecz rana nie zniknęła, nie zagoiła się, krew ciekła nadal po twarzy i szyi Róży, gorąca, gęsta. Mężczyzna wymachiwał ręką coraz rozpaczliwiej. – Coś ty zrobiła?! – wrzeszczał. – Zniszczyłaś samą siebie! Nikt już cię nie zechce! – Wcale ich nie chcę – odparła Róża. – Tych głupich chłopców, którzy rzucają dziewczyny w kałuże. Sam jesteś taką kałużą. Finn przesunął się bliżej. – Pojęcia nie mam, co wy tam gadacie, ale może trzeba by się tu skupić na innym problemie. Róża się obróciła. Pola – gdziekolwiek były, czymkolwiek były – skryły się w mroku, trawa żółkła im pod stopami, karuzele wokół rdzewiały, słodkie jabłka gniły, zewsząd atakował ich smród zgnilizny, wilgoci i śmierci. Ludzie, tysiące ludzi ruszyło w ich stronę, ich ręce wyciągały się upiornie, kuśtykali, podskakiwali i pełzli jak owady. – Stop! – zawołał mężczyzna o lodowatym spojrzeniu na widok

nadciągającego tłumu. – To ja was zebrałem. Należycie do mnie. Robicie, co wam każę. – Oni ci chyba za bardzo nie wierzą – zauważył Finn. – Stop! – ryknął mężczyzna, gdy tłum zaczął głośno bzyczeć. Na ich plecach pojawiły się skrzydła, na twarzach żuwaczki. Bzyczenie stawało się coraz donośniejsze, owady zaczęły obłazić mężczyznę. Róża chwyciła Finna za rękę. – My uciekać! Odwrócili się i pobiegli. Stworzenia popędziły za Różą – trudno było powiedzieć, czy chciały ją zaatakować, czy jej pomóc. Finn odganiał je, jak mógł, ale chwytały ją za ręce i za sukienkę, ich czarne języki wiły się i sunęły w jej stronę. Jeden owad przyssał się do niej – może kiedyś był to jakiś mężczyzna, ale teraz wyglądał jak osa – i Finn przeciągał się z nim, jakby Róża była jakąś liną między nimi. Wrzasnęła i nagle w olbrzymią osę uderzyło coś wielkiego i czerwonego, żółte zębiska rozerwały ciemną chitynową paszczę. – A to co? – krzyknął Finn. – Przyjaciel – wyjaśniła Róża. Popędzili dalej już z Rusem. Róża miała ochotę krzyczeć z ulgi, gdy całą trójką wybiegli z wesołego miasteczka. – Kukurydza! – zawołali Finn i Róża jednym głosem. Jakby w odpowiedzi na swoje imię kukurydza zdawała się rosnąć, wyższa, zieleńsza, gęstsza. Wyciągała się w ich stronę, jak żywa. Rzucili się w jej bujne, zielone ramiona, a ona przyciągnęła ich do siebie, chowając, ukrywając, przenosząc z jednego świata w drugi. Biegli, póki im starczyło tchu, póki rzeka zieleni nie przeszła w rzekę błękitu, a woda nie porwała ich mocnym prądem. Róża trzymała się jedną ręką futra Rusa, a drugą ręki Finna i tak dali się nieść prądowi, aż ich stopy dotknęły znów kamieni na dnie, aż znów mogli biec, potem iść, rzeka zwężała się w strumień, potem przeszła w dziką plątaninę roślin. Róża i Finn zwolnili i potykając się, trzymając się mocno za ręce, przedarli się w końcu przez ścianę kukurydzy i wypadli na znajomą drogę. Stali tam, dysząc w słabym świetle, gdy nagle z kukurydzy wyłoniło się jeszcze coś. Rus wyglądał przy Róży jak wielki potargany kuc. Padła na kolana na środku drogi, nie przejmując się, że zdziera sobie nagą skórę, i zarzuciła mu ręce na kudłatą szyję. – Czy to jest wilk? – spytał Finn. – To pies – zapewniła go Róża. – Nie wydaje mi się. – Finn patrzył jeszcze chwilę na kukurydzę, jakby się spodziewał, że wyskoczy z niej całe stado potworów. – Oni tu nie przyjść – powiedziała Róża. Nie potrafiłaby wyjaśnić, skąd wiedziała. Mężczyzna już jej nie będzie szukał. Już nie mógł.

Nagle wiatr potargał włosy Finna. – Myślisz, że już po wszystkim? Sprawa zamknięta? – My nie zamknięci. Otwarci – powiedziała Róża. – My wolni.

Finn

WSCHÓD Stali tak chwilę na drodze – Finn wciąż czujnie przyglądający się kukurydzy, na wypadek gdyby jednak wypadł z niej jeszcze jakiś potwór albo Strach na Wróble, a Roza, tuląc tę przedziwną bestię, która przeszła za nimi przez dziurę. Co zadziwiające, Finn zupełnie zapomniał, co Roza zrobiła, by ich uwolnić, póki nie zobaczył na rudym futrze bestii czerwonej smugi. – Roza. Twoja twarz. Musimy to jakoś... – Obmacał kieszenie, ale nie miał nic, czym można by zatrzymać krwotok. Pochyliła się, oderwała kawałek materiału z sukienki i przycisnęła go do policzka. – Ja żyć – powiedziała mu, prostując się. Uśmiechnęła się, choć to przecież musiało boleć. – Ja żyć. Ruszyli przed siebie. – Czy on... czy on... – Ale nie potrafił spytać: „Czy Strach na Wróble cię dotknął? Czy uczynił ci jakąś gorszą krzywdę niż ta rana na twarzy?”. Wbił wzrok w buty, w przemoczone sznurówki ciągnące się po chodniku. Normalnie powiedziałby przecież coś o tym, że to, co się stało, było zupełnie nierealne, że to chyba jakiś koszmar, który muszą teraz... o którym ona musi po prostu zapomnieć. Powiedział jednak: – Sean sam by przyszedł, gdyby mógł. Położyła dłoń na łbie psa. – Nie znaczenia. To nie był najlepszy moment na tę rozmowę, była przecież ranna. To było może głupie z jego strony, ale nie mógł przestać mówić. – To ma znaczenie – rzekł z naciskiem. – Chodzi o to, że on... nie mógł. Przeze mnie. Bo kiedy im mówiłem, co widziałem, że porwał cię ten mężczyzna, Sean mi nie uwierzył. Nie jego wina. Nikt mi nie wierzył. Nie opisałem go dobrze. Nie mam pamięci do twarzy. – Wiem. – Róża pokiwała głową. – Wiesz? Wiesz, że nie mam pamięci do twarzy? Wzięła go za rękę, ścisnęła ją. – Kto by to nie wiedzieć? – spytała, jakby to była rzecz zupełnie oczywista. – No tak – mruknął. – Kto by o tym nie wiedział? Puściła jego dłoń i wzięła go pod ramię; ich łokcie były teraz jak oczka łańcucha. Szli ciemną drogą w stronę miasteczka. Czuł każdy krok, tarcie mokrych skarpetek w bucie, pieczenie rannej nogi, ból w ręce. Ale czuł się też bardziej sobą niż kiedykolwiek przedtem. Spróbował więc jeszcze raz.

– Wracając do tego, co widziałem, do tego, co się z tobą stało... – zaczął. – To nie chodzi tylko o to, że nie mam pamięci do twarzy. Nie rozumiałem, że poszłaś z tamtym mężczyzną, żeby mnie uratować. Bo tak było, prawda? A skoro tak, to wcale nie chciałaś nas opuścić. Nie chciałaś opuścić Seana. A wiesz, Seana wszyscy opuścili. Rozumiesz? – Głupi – powiedziała tylko. – Głupi to jest ten, kto się tnie lustrem. – Ja ratować ciebie, ty ratować mnie, ja ratować ciebie. My ratować teraz i zawsze. Kółka. – Skoro chciałaś zostać z nami w Bone Gap, to by znaczyło, że dla Seana warto zostać. Ale on tego nie wie. Ale może potrafiłabyś mu to wybaczyć, co? – Nie. – W sumie chyba cię rozumiem. Trudno cię winić. Jeśli cię to pocieszy, to strzeliłem mu w mordę, zanim po ciebie poszedłem. – I dobrze – powiedziała Roza. – Ja też mu zaraz strzelić. – Ty mu już dość zrobiłaś – stwierdził Finn. – Już nigdy nie będzie taki sam. Przez chwilę szli w milczeniu, spleceni ramionami, zastanawiając się nad tym, kto już nie będzie taki sam i pod jakim względem. Już prawie byli pod domem Finna, gdy usłyszeli gwar. Nie przerażający jazgot rodem z koszmarów, nie cichy szum śpiących pszczół, ale gwar rozmów mieszkańców Bone Gap, którzy zebrali się, wszyscy, na podwórzu braci. Jonas Apple. Charlie Valentine. Amber Hass. Miguel Cordero. Mel Willis. Petey. A potem nagle wszyscy zaczęli gadać jeden przez drugiego, coraz głośniej, głosy pełne ulgi i przerażenia: – Idą! Idą! – Bogu dzięki! – Czy to kojot? – Czy to wilkołak? – Ona krwawi! – Jej twarz! Och, nie! Jej twarz! – Koc! Niech ktoś przyniesie koc! – Do szpitala! Trzeba ich tam natychmiast zawieźć! Finn i Roza mijali każdego po kolei. Niektórzy wyciągali ręce w ich stronę, ale cofali się, jakby przestraszeni, że to nie dzieje się naprawdę, że Roza nie jest prawdziwa. Roza zatrzymała się, żeby dotknąć ręki Miguela, skinąć głową Petey. – Ty mieć rację z pszczołami – powiedziała jej. Oczy Petey były jeszcze większe niż zwykle. – Co? – wybąkała. Sean przepchał się przez tłum, pędząc w stronę Finna i Rozy. Zatrzymał się

tuż przed nimi, wpatrując się w Rozę coraz szerszymi, mokrymi oczami. Szmatka, którą przyciskała sobie do policzka, była już zupełnie zakrwawiona. – O nie – jęknął. – Tak – powiedziała. Puściła Finna i zrobiła krok do przodu. Finn bał się przez chwilę, że teraz wymierzy bratu policzek albo mu powie, że nigdy mu nie wybaczy, albo nawrzeszczy na nich wszystkich za to, że jej nie szukali dość długo, dość wytrwale. Lecz ona tylko upuściła zakrwawioną szmatkę na ziemię, małą dłonią ujęła wielkie łapsko Seana i przyłożyła je do jątrzącej się rany. – Ty naprawić. – Natychmiast jedziemy do szpitala. Znam lekarza, który... – Nie. Ty naprawić. Sean potrząsnął głową jak pies otrzepujący się z wody. – Jestem kierowcą karetki, Roza, a nie chirurgiem. Nigdy nie będę chirurgiem, nie mogę... – Ty mnie kochać. – Co? Ja... – Ja nie pytać. Ty mnie kochać. Sean z trudem przełknął. – Tak. – Ja kochać ciebie. Nawet jak ty głupi. Rozdziawił gębę. – Okej – wybąkał. – Ty naprawić. – Roza, błagam. Ja nie jestem... – Co? Sean pokręcił głową, że nie, nie i nie, jak Roza wtedy, gdy znaleźli ją w stodole. – Nie umiałem po ciebie przyjść. Nie poszedłem po ciebie. – Nie, ale ty czekać na mnie. A ja do ciebie wrócić. Ty mnie widzieć. Ty widzieć. Sean mrugał przerażony, sparaliżowany, aż wreszcie Finn powiedział: – No, bracie. Idę po twoją torbę. Jutrzenka rozciągała już swoje różane palce na niebie, gdy Sean skończył ostatni z dwudziestu najmniejszych, najładniejszych, najstaranniejszych szwów, jakie potrafiły wyczarować jego wielkie ręce. Dopiero gdy odłożył zagiętą igłę na kuchenny blat, dłonie zaczęły mu drżeć. A potem ramiona. Finn nigdy dotąd nie widział, żeby jego brat płakał, i nie zamierzał zmieniać tego stanu rzeczy, więc po prostu zostawił go z Rozą, żeby zajęli się sobą jak ogrodem, przeczesując sobie nawzajem włosy palcami, jakby chcieli sprawić, że coś naprawdę zakwitnie im

w głowach, bez względu na to, czy są gotowi czy nie. Finn zaciągnął zasłony w salonie, żeby ludzie depczący po ich trawniku przestali się wreszcie gapić. Potem osunął się na kanapę obok Petey. Rus – wilko-kojoto-pies – rozwalił się beztrosko na dywanie. Jane Katastrofa patrzyła na niego podejrzliwie z korytarza. – Powiesz mi, co się stało? – spytała Petey. – Może – odpowiedział. – Kiedyś. – Powinieneś dać się obejrzeć Seanowi. Trochę jesteś pokiereszowany. Był bardzo pokiereszowany. I to pod każdym względem. – Sean siedzi w kuchni i płacze. To jest, sorry, ale kompletnie popieprzone. – Jakby płakał superbohater, co? – Właśnie! A poza tym jestem silniejszy, niż wyglądam. – Wiem – powiedziała Petey i przygryzła wargę. – Więc jeśli nie zamierzasz mi powiedzieć, co się z tobą działo, to może ja ci opowiem, co się działo ze mną? Finn bardzo się starał na nią nie patrzeć. Patrzenie na nią zwyczajnie bolało, a jego ciało było już i tak wystarczająco obolałe. – Jasne. Jak chcesz – mruknął. – Chodzi o braci Rude. – Co z nimi? – Miałam zawieźć miód do Smakowitych Ploteczek, tak? Jechałam i myślałam sobie, że to naprawdę dziwne, że wszystko nadal toczy się po swojemu. Wiesz, że nadal jest miód do dostarczenia, warzywa do zebrania, pranie do zrobienia i wszystko to mimo mojej otchłani rozpaczy. – Byłaś w otchłani rozpaczy? – powtórzył niepewnie Finn. – Ale wiesz, okazuje się, że świat rzeczywiście toczy się dalej, nawet jeśli jest się w otchłani rozpaczy, więc pojechałam z tym miodem do Smakowitych Ploteczek, tak jak zawsze to robię. I wtedy przyczepił się do mnie Frank Rude, tak jak zawsze to robi. I nie uwierzysz, co było dalej. – Przejechałaś ich motorowerem? – Nie. Jego bracia zaczęli mnie bronić. Jego bracia! I jeszcze mi powiedzieli, że to, co mi zrobiłeś, było nie fair, i to naprawdę nie fair. Teraz Finn już musiał na nią spojrzeć. – Zaczekaj! A co ja ci niby zrobiłem? Co ja zrobiłem tobie? – Poczekaj, wysłuchaj mnie, dobrze? Potem weszłam do środka i wyobraź sobie, że wszyscy rzucili się mnie pocieszać. Nie tylko bracia Rude, ale też Darla i Jonas, i wszyscy. Uważali, że mnie wykorzystałeś i porzuciłeś i że dlatego właśnie jestem taka przybita. Normalnie jakby to była jakaś dziewiętnastowieczna powieść czy coś i jakby było oczywiste, że mężczyźni łamią dziewczętom serca. – No, nie brak tam dziewcząt ze złamanymi sercami, to fakt. – Od razu założyli, że to była twoja wina, bo, wiesz...

– Bo spadłem z księżyca. – Nie, bo ja... no wiesz, wyglądam, jak wyglądam. Nie chciałeś, żeby nas ktokolwiek widział razem. Próbowałeś schować mnie wtedy tak z tyłu w knajpie. – Przecież to nie dlatego... – zaczął, ale teraz już rzeczywiście zrozumiał jej punkt widzenia. Nieraz słyszał, jakie bzdury ludzie o niej wygadują, ale był pewien, że jest zbyt twarda, żeby się przejmować takimi głupotami. Ale kto jest dość twardy, by się nie przejmować? – Po prostu nie chciałem, żeby zaczęli o nas gadać. Myślałem, że chciałem, ale nie chciałem. – A co cię obchodzi, co powiedzą? Zamknął oczy, bo przecież i tak się do niczego nie nadawały. – Wszystko by źle zrozumieli. Petey westchnęła. – Zawsze źle rozumieją. Ale kiedy bracia Rude zaczęli gadać... bracia Rude! No naprawdę! Tknęło mnie, że może tym razem to ja coś źle zrozumiałam. Przyszłam tu do ciebie, ale zastałam tylko Seana. Sprzątał podwórze, bo całe było w papierze toaletowym. – Co? – No, papier był wszędzie. Obrzucili ci dom papierem, drzewa, trawnik, wszystko. Chyba bracia Rude. W obronie mojego honoru. – Ale co oni w ogóle wiedzą o honorze? – Może zaczytują się dziewiętnastowiecznymi powieściami, kto wie? Petey opowiedziała mu o swojej rozmowie z Seanem, o tym, jak zauważyła jego opuchniętą wargę i że wymknęła jej się chyba informacja o prozopagnozji brata. – Wymknęła ci się? – Najpierw wpadł w kompletną panikę. Potem przypomnieliśmy sobie, że mówiłeś, że widziałeś tego porywacza u Charliego Valentine’a, więc tam poszliśmy. Charlie był w domu. Wygadywał jakieś niestworzone rzeczy. – Ma już swoje lata. Starzy ludzie opowiadają takie historie. – A teraz jesteś superbohaterem, chyba o tym wiesz? Finn westchnął. – Przestań – mruknął. – Właśnie cię przepraszam, jakbyś nie zauważył. – Jakoś słabo ci to idzie. Petey zatknęła sobie falujący kosmyk za ucho. Miała piękne uszy. – Myślisz, że to była magia? Wiesz, wtedy, kiedy Noc nas niosła i widzieliśmy te wszystkie dziwne rzeczy? – Wszystko mi było jedno, czy to magia czy nie. Dla mnie liczyło się tylko to, że jadę z tobą. – Jesteś na mnie wściekły.

– Jestem zbyt pokiereszowany, żeby się wściekać. – Jesteś wściekły, kumam. Też bym się pewnie wściekła na twoim miejscu. Finn skubał dżinsy. Wyschły już i były nieprzyjemnie sztywne. I powinien koniecznie wziąć prysznic. I iść spać. – Nie zaufałaś mi. – Przepraszam. – Nie wierzyłaś mi. – Naprawdę przepraszam. – I to było całkiem sporo do przetrawienia, wiesz? Cała ta prozopagnozja. Szczególnie po tym, jak... no... wiesz... – Wiem. Przepraszam. Naprawdę! Jestem głupia. Naprawdę tępa. – Jesteś. Ładna, ale przytępawa. – Ładna? – Nie dopraszaj się komplementów. – Ty też jesteś niczego sobie – powiedziała. – I też tępy? – I to jak. – Przepraszam, Petey. – Jak możemy to sobie wynagrodzić? – Musnęła go ramieniem. Próbował zrozumieć, co myśli, co czuje, i co myśli o tym, co czuje, i odwrotnie, ale wszystko to przypominało walenie głową w zamknięte na klucz drzwi. I było równie skuteczne. Tylko jednego był pewien: to, że mu nie zaufała, było do kitu. A, i jeszcze do kitu było to, że jest właściwie ślepy. I to, że Petey nie siedzi mu na kolanach. – Uśmiechasz się – zauważyła. – Wcale nie. – Troszeczkę. – To nie jest uśmiech. – To co to jest? – To jest mina zamyślona. – To chyba wiem, o czym myślisz. – Na pewno nie wiesz. Jestem dla ciebie kompletną zagadką. – Czy to coś niecnego? – Tylko odrobinę. – Co za rozczarowanie. – Wybaczam ci – powiedział. Przysunęła się na tyle blisko, że czuł miętowy zapach jej gumy. – Naprawdę? – Może. Kiedyś. Petey położyła mu rękę na kolanie.

– To już zawsze coś. Gdy Petey już sobie poszła, a z nią mieszkańcy Bone Gap – nawet zdecydowanie protestujący Jonas Apple, który równie zdecydowanie żądał zeznań, do cholery – Finn podreptał do swojego pokoju sprawdzić, co u Kociaków. Dał im jeść i pić, a potem rozłożył się na podłodze, żeby mogły się pobawić. Wskakiwały mu na nogi, żuły jego włosy, goniły za jego palcami, podgryzały pięty. Zasnął pod ich ciepłym futerkiem i śniła mu się kukurydza, która szła przez świat na chudych, białych korzeniach, żartowała z wronami i niczego już się nie bała. Spał cały dzień, a może miesiąc, a może rok. Obudził go Rus, który oblizywał mu twarz. – Jestem niejadalny – wymamrotał Finn. Rus szczeknął. Chłopak otworzył jedno oko. Kotka i Kociaki wycofały się do szafy i stamtąd wpatrywały się w skołtunionego olbrzyma. – Żeby nie było – zastrzegł Finn – nikt w tym pokoju nie jest jadalny, czy to jasne, psie? Rus znów szczeknął i zamerdał wielkim, skołtunionym ogonem, waląc nim o łóżko. Brzmiało to tak, jakby ktoś trzepał dywan. Finn usiadł, ziewnął. – Długo spałem? Ale zwierzęta nie mają zwyczaju odpowiadać na takie pytania. – Wiele pożytku to z was nie ma. Chwycił się łóżka i podciągnął jakoś z ziemi, po czym pokuśtykał do okna. Zorientował się, że już wieczór. Na podwórzu stała Roza, czesała klacz i szeptała coś do niej, a koziołek dreptał wokół. – Hej – powiedział Finn. – Patrz – zwróciła się Roza do klaczy – chłopiec z oczami jak księżyce miłości. – Gdzie ci się udało ją znaleźć? – Kogo? – No klacz. – Ja pytałam twój brat to samo pytanie. – Co? O czym ty mówisz? – Ja znać tę klacz. Być mojej babci. Mieć na imię Córka. – To przecież niemożliwe, żeby to był koń twojej babci. – Nie? – zdziwiła się Roza. – Dlaczego nie? Finn jednak nie wiedział dlaczego. Klacz prychnęła ubawiona. – Gdzie być Petey? – Poszła do domu. A gdzie Sean? – Ja powiedzieć mu idź do pracy. On powiedzieć nie. Ja powiedzieć tak. – Wzruszyła ramionami. – On iść do pracy. – I dalej szczotkowała konia. – Niedługo

ja iść. – Co? Dokąd? – Do Polski. Zobaczyć babcia. – Teraz? Uśmiechnęła się. – Nie. Ale niedługo. – Przecież ledwo wróciłaś! Musisz najpierw wyzdrowieć! Dotknęła swojego policzka. – Ja iść. Potem ja wrócić. Rozumiesz? Rozumiał. Gdy tak głaskała klacz, powietrze wokół zamigotało, zatańczyło i zobaczył młodą kobietę o czarnych włosach, potem rudych, potem żółtych, o oczach zielonych jak trawa, błękitnych jak niebo, brązowych jak ziemia, o skórze złotej, białej, brązowej, czarnej jak noc. Była koniem galopującym przez równinę, była górskim źródłem, była kiełkiem wschodzącym w ziemi, czerwonym makiem w zbożu. A potem znów była tylko dziewczyną głaszczącą wielką klacz z koziołkiem skubiącym rąbek jej sukienki. – Co? – spytała. – Dlaczego ty się gapić? Zawahał się, czy nie powiedzieć jej, co właśnie zobaczył – te wszystkie jej twarze. Ale może tylko znów mu się coś zwidziało. I tak trudno by to było wytłumaczyć. – Przez tę bliznę jesteś jeszcze piękniejsza – powiedział tylko. – Ha! Ty nie być jednak taki ślepy – stwierdziła ze śmiechem.

MIESZKAŃCY BONE GAP Co słyszeli: Finn O’Sullivan widział, jak porywacz zaczaił się pod domem Charliego Valentine’a, poszedł więc za nim do jego kryjówki i odnalazł Rozę. Czy coś takiego. Ale porywacz go dorwał i zagroził, że zabije ich oboje. Czy coś takiego. Więc Roza zbiła lustro i rzuciła się na porywacza. Wprawdzie odniosła rany, ale udało im się z Finnem uciec, bo pomógł im pies wielkości konia. Czy coś takiego. Szczegóły były niejasne, przez co jeszcze przyjemniej było opowiadać tę historię. Jonas Apple wysłał list gończy, ale Roza powiedziała, że porywacz nikogo już nie porwie. A ludzie jej uwierzyli, bo kiedy mówiła, jej słowa zawsze brzmiały jak prawda. Może to kwestia akcentu. Poza tym piekła przecież wyborne ciasteczka. Roza przyniosła setki ciasteczek i stosy gołąbków do Smakowitych Ploteczek. Położyła je na blacie obok miodowych ciastek Mel Willis, talerzy kanapek, garnków pełnych chili con carne i makaronu z tuńczykiem i fasolą. Do Halloween było jeszcze daleko, ale mieszkańcy Bone Gap i tak postanowili urządzić bal maskowy. Atrakcją wieczoru była zabawa, która polegała na tym, że goście mieli zgadnąć, kto kryje się za którą maską. Jeśli się to komuś udało, Jonas Apple dawał mu nalepkę z pszczółką. Zwyciężyć miał ten, kto zdobędzie najwięcej naklejek. Finn O’Sullivan był cały w pszczółkach. Rozpoznał Miguela Cordero (żaden strój ducha nie zdołałby przecież ukryć tak długich rąk; wystawały spod prześcieradła). Rozpoznał Amber Hass (żaden strój pirata nie zdołałby ukryć tego, że wisiał na długiej ręce Miguela). Rozpoznał braci Rude (żadne stroje kowbojów nie zdołałyby przecież ukryć tak krzywych nóg). Rozpoznał Mel Willis (żaden strój diabła nie zdołałby przecież ukryć tego słodkiego jak miód głosu). I rozpoznał oczywiście Charliego Valentine’a, który pojawił się w papierowej torbie na głowie (ale tulił do piersi kurę, a za nim, jak stado kurcząt, dreptało z tuzin jego prawnucząt). Mieszkańcy Bone Gap byli pod wrażeniem, szczególnie że przecież Finn cierpiał na wiadomo co. Czy to nie dziwne? Czy to wszystkiego nie wyjaśnia? Finn pomalował sobie twarz na czarno-biało – cienki biały księżyc po jednej stronie, a reszta czarna jak noc. Przecież był Tym, Który Spadł z Księżyca, choć oczywiście nigdy by go tak nie przezywali! Mieszkańcy Bone Gap różnie na niego mówili, ale najczęściej po prostu, że jest odważny. Przy bufecie, gdzie Finn właśnie pakował sobie do ust kolejne miodowe ciasteczko, przydybał go Jonas Apple.

– Jak tam zdrowie, Finn? – zagaił. – Zadrapania na nodze już się goją. Tylko cały czas okropnie swędzą. – To dobrze, to dobrze – powiedział Jonas. On też ubrany był na czarno-biało, choć z innych powodów. Przebrał się za więźnia z dawnych czasów, miał nawet łańcuch i kulę u nogi. Koszulkę i spodnie miał pomalowane w czarno-białe pasy. – Chciałbym dorwać tego drania. – No – mruknął Finn. Jonas pociągnął za swoją pasiastą koszulę, jakby kołnierzyk go drapał. Chciał chyba coś powiedzieć, może znów przeprosić za to, że nie słuchał, nie widział czy nie zrobił tego, co w swoim przekonaniu miał zrobić, ale Finn miał już serdecznie dość tych wszystkich przeprosin. – Jak tam Linus? – spytał więc. Komisarz uśmiechnął się szeroko. – Świetnie. Doskonale. Zabrałbym go tu dziś ze sobą, ale nie przepada za dużymi imprezami. – Jasne, jak to koty – zgodził się Finn. Odkąd Finn dał Jonasowi jednego z kociaków Katastrofy, jak za dotknięciem magicznej różdżki zniknęły wszystkie jego alergie. Drugiego kociaka wzięły Mel i Petey, nazwały swojego futrzaka Guciem, ale powszechnie znany był jako Kot, Który Śpi na Drodze. Pozostałe cztery – Frank, Derek, Spike i Priscilla – przeniosły się do stodoły, gdzie myszy umierały teraz z rozpaczy. Jane Katastrofa natomiast spała na łóżku Finna i wyglądała na bardzo zadowoloną. Rus zaś skakał z łóżka na łóżko, bo był nieustannie spragniony miłości. Zresztą czy nie wszyscy byli jej spragnieni? Jonas Apple tańczył z Mel Willis. Miguela Cordero i Amber Hass przyłapano w damskiej toalecie. Charlie Valentine napychał się ciasteczkami, którymi jednocześnie karmił ukochaną kurę i prawnuki. Pani Lonogan pchała wózeczek ze swoim persem Fabianem, któremu Rus uparcie oblizywał nadęty pyszczek. Wszyscy ogromnie się przejęli, bo Derek Rude w końcu zdecydował się na coming out, a jego ciemnowłosy chłopak jednak nieco przypominał Finna O’Sullivana. I choć przyjęcie urządzono na cześć Rozy, ona sama zaszyła się w kącie z Seanem i opowiadała mu o czymś, a on siedział zasłuchany. Różowy łuk blizny na jej twarzy był jak dodatkowy uśmiech. W środku zrobiło się duszno, więc ludzie wylegli na dwór. Finn odszedł trochę dalej niż inni. W końcu głosy mieszkańców Bone Gap zlewały się w jedno, tak zresztą jak często w jego głowie. – Kiedyś mi się zdawało, że ten chłopiec jest zakręcony jak miód w słoiczku. – Sam jesteś zakręcony jak miód w słoiczku. – Zawsze wiedziałam, że to złoty chłopak. – Jonas powinien był go posłuchać. – Wszyscy powinniśmy byli.

– Mów za siebie. – Hej! A ty ile tych ciasteczek wrąbałeś? Zostaw nam trochę! – A gdzie się podziała Priscilla Willis? – Ta to ma buzię. – Wyjątkową, to prawda. – Od kiedy to uważasz, że ma wyjątkową buzię? – Od zawsze. – W każdym razie na pewno Finn tak uważa. – Finn to na pewno. – Już przyszła? – Pojawił się Sean, z rękoma w kieszeniach, wielki, umięśniony i tak superbohaterski jak nigdy. – Jeszcze nie – odparł Finn. – Fajna imprezka – powiedział Sean. – No. – Mnóstwo fanów. – Zawsze miałeś ich mnóstwo. – Miałem na myśli twoich fanów. – Sean się roześmiał. – Gdybyś słyszał, jak bracia Rude o tobie gadają. – Ani się waż insynuować, że chłopak Dereka jest do mnie podobny. – Znalazł się ekspert od podobnych twarzy – zakpił Sean. – Przecież on chodzi tak, jakby miał zbyt obcisłe spodnie. – Bo tak jest. Ale Derek jest szczęśliwy. Coś mi mówi, że już nie będzie chciał cię lać. – Wiesz, jak tak o tym pomyślę, to on chyba właśnie zawsze stał z boku. – To już coś – mruknął Sean. – Słuchaj, wiem, że już to mówiłem, ale... – Przestań. – Zachowałem się jak kretyn. – Lojalnie ostrzegam, że jeśli zerwiecie z Rozą, to stanę po jej stronie. – W takim razie musiałbyś się pewnie przenieść do Polski. Już postanowione. Wyjeżdża w przyszłym miesiącu. – Nie udało ci się jej przekonać? – Mówiłem jej, że tu też mamy szkoły, a Jonas zapewnił, że pomoże jej w sprawach imigracyjnych, bo przecież nikt nie będzie chciał deportować ofiary porwania. – Bardzo to romantyczne z twojej strony. Aż dziw, że nie zadziałało. Sean przetoczył butem kamyk. – No, może dodałem jeszcze kilka innych argumentów. Ale wiesz, ona musi zobaczyć babcię. I musi przecież zrobić sama różne rzeczy, zanim, wiesz, zrobi cokolwiek innego. – O.

– No. O. Żaden z nich nie zauważył jej, póki nie podsunęła im talerza pod nos. – Wy jeść. – Sean i Finn popatrzyli posępnie na ciastka. – No. Już. Jeść. Wzięli po jednym. – Mówiłaś, że jak się nazywają? – spytał Finn. – Kołaczki – odpowiedziała. Nim zdążyli ugryźć, dodała szybko: – Wy jeść ciasteczko, wy musieć mnie odwiedzić w Polsce. Taka zasada. – Aha – przyjął do wiadomości Finn. Wsadził sobie ciastko do ust. – Pyszne. – Tajemnica jest nadzienie z granatu – wyjaśniła Roza. – Będę pamiętał – zapewnił ją Finn. – A ja zawsze pamiętać, co ty zrobić. – Pocałowała go w policzek. – I co ty zrobić – dodała, całując Seana znaczniej dłużej. Potem znów się roześmiała. – Wy robić bardzo inne rzeczy. Finn, który wolałby nigdy nie widzieć, jak brat płacze, teraz musiał na dodatek patrzeć, jak Sean rumieni się aż po odcień granatu. – Nie rozklejać się – ostrzegła Roza. – Jeść więcej ciasteczek. Ja wrócę. Patrzyli chwilę za nią. – Będziesz musiał jej zaufać. – Finn westchnął. – No. – Też jesteś młody. Może też masz jeszcze coś, co musisz zrobić. – Może. – Sean pokiwał głową. – I ponoć w Polsce jest bardzo pięknie jesienią. Sean tylko prychnął. Spojrzeli w niebo. Była ciepła, jasna noc. Zdawało się, że gwiazdy postanowiły pokazać się właśnie od najpiękniejszej strony. Co właściwie nikogo nie dziwiło. Cała okolica zachowywała się podobnie. Kwiaty wreszcie nabrały kolorów, drzewa zrzuciły pożółkłe liście i nagle pojawiły się nowe, zielone listki, ogrody pełne były biedronek i warzyw, jakby wiosna wcale nie umarła, a lato nie miało się nigdy skończyć. – Hej, a wy co tu robicie? Z postrzępionymi srebrnymi skrzydłami przetykanymi złotą nicią i ze srebrną maską Petey mogła być pszczołą lub motylem. Tylko że była głównie sobą, więc oczywiście włożyła do tego biały T-shirt, obcięte krótko dżinsy i conversy. – Ładne skrzydła – powiedział Sean. – Dzięki! – To może ja was tu zostawię na łonie natury. – Sean klepnął brata po plecach i ruszył spokojnym krokiem z powrotem do Smakowitych Ploteczek, nucąc sobie coś pod nosem. – Sean O’Sullivan? Nuci sobie? – wybąkała Petey. – Ostatnio w ogóle zachowuje się jak wariat.

– Jest rozkojarzony? – Zdecydowanie. – Snuje się jak lunatyk? – To też. – Jakby spadł z księżyca? – spytała, wskazując jego twarz. – Żebyś wiedziała – przytaknął z uśmiechem Finn. – Hm – mruknęła Petey. – Ciekawe, co mu się stało. – Pewnie dziewczyna. – Pierwsza z brzegu? – E, nie. Taka wyjątkowa. – Ładna? – On tak uważa. – A ty? – Że jest niesamowita, ale ja znalazłem sobie taką słodszą niż miód. Petey zmarszczyła nos. – Miód? Hmm. – Czekaj, dopiero się rozkręcam. Petey uśmiechnęła się i zaczęła wycofywać, delikatne skrzydła zatrzepotały, gdy natrafiły na opór kukurydzy za jej plecami. – Hej! – zawołał. – A ty dokąd? Postukała w srebrną maskę. – Jeśli mnie złapiesz, pozwolę ci ją zdjąć. A potem delikatny wietrzyk zaczął igrać w kukurydzy i rozległ się jej szept: – Tu, tu, tu. Petey dała nura w przestwór zielonego oceanu, a Finn skoczył za nią. Za nimi słychać było chór rozgadanych mieszkańców Bone Gap, nad nimi migotał księżyc, a kukurydza śmiała się z nimi, bo poznałaby ich na końcu świata.

PODZIĘKOWANIA Pomysł na tę powieść narodził się mniej więcej siedem lat temu, gdy mój świętej pamięci teść Raymond Metro pokazał mi artykuł w gazecie i dzięki niemu zaczęłam zastanawiać się nad tym, jak postrzegamy tych, których kochamy. Bardzo mi go brakuje. Ale ta książka nigdy by nie powstała, gdyby nie pomoc, czas i wsparcie wielu osób. Po pierwsze, muszę podziękować mieszkańcom Bone Gap, miejscowości w Illinois, którzy być może nieco się zdziwią, gdy się dowiedzą, że ich miasteczko pełne jest gadającej kukurydzy, tajemniczych stworzeń i jeszcze bardziej tajemniczych dziur, przez które można się przemknąć do innych światów. (Albo i nie). Dziękuję mojemu tacie, Richardowi Ruby’emu, za jego niezliczone opowieści o koniach i stadninie mojego pradziadka. Dziękuję Lindzie Zimmerman i jej córce Kelly, które zaprosiły mnie do swojego pięknego domu w Wisconsin, żeby przegadać wszystko: od koni wyścigowych, także tych zwanych Mellow, nawet jeśli wcale nie były łagodne, aż po dachowce, które jakoś wolą jednak przebywać pod dachem niż na nim. Dziękuję Kathy Lipski za jej pomoc przy historii Rozy-Róży oraz jej rodzicom, Brunonowi i Sophie Ogrodnym, za wsparcie przy trudniejszych tłumaczeniach na polski. Dziękuję też pszczelarce Mollie Edgar, która cierpliwie pochylała się nad wszystkimi moimi męczącymi z pewnością pytaniami na temat rojów, oraz Robinowi Blatzheimowi za rozmowę na temat jego pracy w karetce pogotowia. Serdeczne podziękowania należą się także wszystkim z grupy Yahoo Faceblind listerv za odpowiedzi na moje pytania i za ich opowieści. Na specjalne podziękowania z pewnością zasłużyli Malcolm Cowen i Amy B. Mucha za cierpliwość, z jaką przeczytali i skomentowali szkic tej powieści. Ich uwagi były niezwykle cenne. Wszelkie błędy są oczywiście moje. Dziękuję ogromnie Ellen Reagan za jej bystre oko i encyklopedyczną wiedzę na temat wszystkiego – od kanałów na polach kukurydzy po potomków bogini Demeter. Jestem też dłużniczką niezastąpionej Franny Billingsley, która przeczytawszy pierwszy szkic powieści, wypowiedziała słowa, które huczały mi w głowie cały czas, gdy ją poprawiałam: „Więcej magii proszę”. Tinie Wexler, niesamowitej agentce, czytelniczce i kociarze, mogę powiedzieć tylko tyle: nie wiem, jak ci dziękować za to, że wzięłaś na swoje barki mnie i tę książkę. Jesteś małą wojowniczką sprawiedliwości. Wielkie dzięki należą się też wszystkim z Balzer & Bray i całej reszcie dobrych ludzi z HarperCollins, w szczególności mojemu redaktorowi Jordanowi Brownowi, którego przemyślanych komentarzy i odwagi, by walczyć ze swoimi

autorami do ostatniego tchu, nie da się z niczym porównać. Dziękuję też serdecznie Michelle Taorminie, która zaprojektowała piękną okładkę, oraz Seanowi Freemanowi za niesamowite pszczoły. Za wszystkie słowa zachęty i wsparcie na moje serdeczne podziękowania zasłużyli sobie także: Esther Hershenhorn, Esme Raji Codell, Carolyn Crimi, Myra Sanderman, Jenny Meyerhoff, Brenda Ferber, Mary Loftus oraz Carol Grannick. Ogromne dzięki też dla: Sarah Aronson, Tanyi Lee Stone i Katie Davis, które zawsze wiedziały, kiedy koniecznie powinny do mnie przedzwonić. Dziękuję moim wspaniałym kolegom i przyjaciołom z programu Hamline MFAC, w tym Swati Avasthi, za nocne wygooglowywanie ludzi od ciast i materiały na każdą okazję, a Miriam Busch i Christine Heppermann za stroje z ciucholandu i wsparcie duchowe. I jeszcze Megan Atwood za przekonanie mnie, bym jednak zeszła z wiadomej wieży. Jak zawsze, zawsze, zawsze wielkie dzięki Anne Ursu, Gretchen Moran Laskas, Lindzie Rasmussen i Annice Cioffi – już wy wiecie za co. I Melissie Ruby – ty też przecież wiesz. I w końcu dziękuję Steve’owi, który widzi mnie jak nikt.